Engleski franjevaki monak, Vilijam od Baskervila, poznat po svojoj mudrosti i

visprenosti stie u opatiju, smetenu negde u Alpima, u severnoj Italiji, koja je bila
poprite jednog zloina. Sa sobom dovodi i Adsa od Melka, svog pomonika i
bendiktinskog iskuenika. Na prvi pogled, ubistvo zgodnog minijaturiste ima veze sa
njegovim homoseksualnim vezama sa nekim monasima. Meutim, Vilijam shvata da je
motiv za ubistvo neto mnogo vee od sodomitskog greha i da opatija, veito skrivena u
magli, krije mnoge tajne koje se tvrdoglavo uvaju vekovima. Jedna od njih je i uvena
biblioteka, u koju imaju pristup samo tri osobe: bibliotekar, njegov pomonik i sam opat,
kao duhovni otac svih monaha. Posao mu oteavaju i dve delegacije, papska i careva,
koje treba da se sastanu u opatiji, gde e voditi raspravu o tome da li je Isus bio
siromaan, te da li franjevci imaju pravo da se odriu svih ovozemaljskih dobara. Posredi
je bilo mnogo vanije pitanje, koje se ticalo materijalnog bogatstva samog klera, koje bi
bilo ugroeno preteranim odricanjima i okretanju skromnom ivotu. Carevi izaslanici
brane teze franjevakog reda i njihovo zalaganje za siromatvo, dok papini ljudi, na elu
sa inkvizitorom, dominikancem Bernarom Gijem, tvrde da se Isus nikada nije odrekao
svojih materijalnih dobara. U meuvremenu, ubistva u opatiji e biti vrena hronolokim
redom, onako kako Jovanovo Otkrovenje predvia dolazak Antihrista. Vilijam i Adso
ulaze u trag jednoj staroj, jeretikoj knjizi, koju ubica eli da zadri to dalje od
znatieljnih monaha. Inkvizitor i njegovi ljudi hvataju pogrene ljude, kojima pripisuju
poinjene i nepoinjene prestupe i osuuju ih na lomau. Time se dokazuje da avinjonski
papa Jovan XXII i njegovi biskupi imaju velike pretenzije da pored duhovne, preuzmu i
svetovnu vlast, te tako potine i ogranie cara Svetog rimskog carstva. Vilijam se uporno
dri svojih hipoteza, pa na kraju, kada opatija nestaje u poaru, otkriva otroumnog ubicu.

Adso od Melka, pripoveda

Vilijam od Baskervila
Abone, opat
Ubertino od Kazalea
Severino, travar i lekar
Malahija, bibliotekar

Nikola od Morimonda, staklar

Remigije od Varagine, ekonom
Salvatore
Bencije od Upsale
Berengar od Arundela, pomonik bibliotekara
Venancije, minijaturista
Adelmo iz Otranta, minijaturista
Horhe od Burgosa
Alinardo, najstariji monah
Ajmaro od Alesandrije, minijaturista
Devojka iz sela
Bertrando del Podeto, kardinal
Bernar Gi, ikvizitor
Mihailo iz ezene
irolamo, franjevac
Paifiko iz Tivolija

Otac Vilim i njegov pomonik Adson stiu u vrlo raskoan i bogat benediktinski
samostan u Italiji kako bi pomogli da nesretni dogaaj (ubojstvo jednog fratra) ne zasjeni
ionako vrlo delikatan sastanak koji se tamo kroz par dana treba odrati.
Dok se njih dvojica bacaju u kotac s vrlo izazovnom i misterioznom zagonetkom,
pronalaze razliite tragove, otkrivaju pomno uvane tajne i dolaze do zapanjujuih
spoznaja, u samostan pristiu veledostojnici koji trebaju raspraviti odnos pape i cara,
pape i razliitih duhovnih pokreta koji mu prijete, te sukob benediktinaca i franejvaca oko
pitanja je li Isus ita posjedovao, a samim time trebaju li i oni neto posjedovati. Kada
netko kae da je Crkva dvolina, to ispadne kliej, no nain na koji je o tome pisao
Umberto Eco vrlo je direktan, ali i s dosta takta. On ne imenuje stranu koja je u krivu, a
koja u pravu, on iznosi injenice u stilu srednjevijekovnog ljetopisa kroz vizuru pomalo
zbunjenog pripovjedaa koji ne razumije mnogo toga, a na itatelju je da sam prosudi. S

jedne su strane pune riznice, nezamislive delicije i pomalo morbidne relikvije, a s druge
strane je dioba svijeta na ovce, pastire i pse
Likovi su naroito interesanti. Za poetak, svakom zapinje za oko slinost Vilima i
Sherlocka Holmesa, te Adsona i Watsona. Ipak, najvie simbolike je sadrano u liku
Jorgea koji je predstavnik itavog srednjeg vijeka: on ivi u mraku i ljubomorno uva
znanje, koi napredak i ne predvia svijetu budunost. Jedan od znaajnih likova, iako ne
u ljudskom obliku, je svakako knjinica sa svojim neodgonetnutim (ne i za Vilima)
labirintom, brojnim i dragocjenim knjigama, tajnama koje sadri, dogaanjima kojih je
poprite, te mistinim statusom. Zapravo, odnos prema knjinici je odnos prema znanju i
koliko se god inilo da znanje uz prisutnost tolike pisane rijei caruje, caruju njegovi
uvari koji nezgodnim spoznajama ne daju da dopru na vidjelo.
Za kraj je sam autor rekao da mora biti takav, da se pria u onakvom prostoru i onom
vremenu mora zavriti na takav nain. Takoer otkriva da je proitao i paljivo prouio
podosta ljetopisa kako bi im vjernije kopirao njihovu formu i stil. Kolika je pozornost
pridana detaljima moda se najjasnije vidi u tome da je nainio tlocrt opatije i ak
izbrojao stepenice od toke a do toke b kako bi na tom putu likovima dodijelio ba
onoliko reenica koliko su u mogunosti izmijeniti.