LANDAS Natatanaw ko na ang liwanag!
Nakikita ko na ang ngiti at kislap ng
Lumakad ako sa landas ng kalungkutan
Isang landas na nabubuhay sa poot at
galit ng sa kanya’y nananahan
Isang landas na ang katarunga’y
paimbabaw lamang
Isang landas kung saan ang mga gulong
ay di umiikot, di gumagalaw at walang
kakayanang ika’y dalhin sa paroroonan
Ngunit nasaan ang paroroonan?
Paano magtungo sa paroroonan, kung
walang sino man ang nakarating at
walang sino man ang nagbalik?
Sa aking paglakad, ang daa’y nagsanga
sa dalawa
Ang una ay malinis at tila di pa
natatapakan.
Kung saan ang sabi ng iba higit pa ang
kalungkutan na aking madarama
Ang ikalawa nama’y tinahak ng bawat
nilalang na aking nakita – mahirap,
mayaman, buo man o lumpo
Doon daw sila makalalaya mula sa
pagkabilanggo
Kalayaan na inaasam at hinahangad ng
aming mga puso
Dali-dali ko itong nilakaran, baon ang
kagalakan at pagkasabik, ito’y aking
sinimulan
Nariyan na ako kalayaan! Sa wakas!
Ngayo’y naglalakbay upang ika’y
makamtan!
Ngayo’y naglalakbay upang pawiin,
lungkot at lumbay na aming naranasan
mata ng aking mga kasama
Sa aking paglingon, sila’y din na
lumalakad kundi tumatakbo
Sila’y tumatakbo tungo sa maningning
na liwanag na dala ng kalayaan
Sa muli kong paglingon, ano itong aking
nakita?
Mga taong balisa, nakatanaw sa
kawalan
Mga taong naglalakad, ng walang
inaapakan
Ito ba ang hangad ko? Ito ba ang
kalayaang hinahanap ko?
Hindi! Hindi ito! Nagkamali ako!
Ninais kong bumalik sa landas na dati
kong dinaanan
Isang lupang tigang na dati kong
tinapakan
Ngunit paano? Sarado na ang mga
pintuan
Wala akong natagpuan kundi
pagpapatuloy ng aking kalungkutan
At ano naman kaya ang nangyari sa
kabilang landas
Ang landas kung saan walang
nagtangkang ito’y lakaran
Sinong nakakaalam? Walang
nakaaalam!
Sapagkat walang nagtangkang ito’y
lakaran
Sinong nakakaalam? Walang
nakaaalam!
Pagkat narito kami nagpapatuloy sa
landas ng kalungkutan.