buhay ni Manuel L.

Quezon
Samantalang ang Pangulong Quezon ay nasa isang pagamutan sapagka't may-sakit,
ay dinalaw siya ni Padre Serapio Tamayo, O.P., isang matalik na kaibigan ng Pangulo
noon ay Rektor ng Pamantasan ng Santo Tomas. Bago pa lamang pumapasok ang pari
sa silid ng Pangulo ay hinadlangan na siya ng nars. Nang magpilit ang pari ay sinabi ng
nars na maghintay nang ilang saglit pagka't ipagbibigay-alam muna niya sa maysakit
ang kanyang pagdating.

Wikang ingles ang ginamit ng nars sa pagpapabatid sa Pangulo na may panauhin.

Ganito ang sinabi, "Mr. President, the prest is here."
Dahil sa maling pagbigkas ng nars sa salitang "priest", inakala ng Pangulo na ang
kanyang panauhin ay isang mamamahayag. Ang pasigaw n autos ng Pangulo ay,
"Sabihin mo sa 'press' na pumunta sa impyerno."
Subali't bago niya natapos ang pangungusap na ito ay nakapasok na ang pari sa silid
ng Pangulo at narinig ang pahayag na yaon.

Ang Tsinelas ni Jose Rizal

Maganda ang dagat at ang ilog sa aming bayan sa Laguna. Bughaw na may halong
luntian kapag walang sigwa. Ang tubig sa wawa ay napapaligiran ng mga kawayang
sumasayaw na tila umiindak kapag nahihipan ng hangin.

Ang mga bangkang may layag ay parang mga paru-parong puti na naghahabulan.

Ang bangka ay karaniwang gawa sa kahoy na inukit sa matibay na kahoy na nakukuha

sa aming gubat. Kung minsan ito ay may dalawang katig na gawa sa matitibay at
mahabang kawayan upang ang bangka ay hindi gumiwang kapag ito ay nakatigil sa
tubig.

Karamihan sa gamit nito ay pangingisda ngunit sa aming lalawigan, ang ay ginagamit

namin sa paglalakbay lalo na sa pagtawid sa ibayo ng dagat. Mas mabilis ito kaysa
gumamit ng kalabaw o ng karetela.

Naalala ko pa noon kasalukuyang kaming nakasakay sa bangka nang humulagpos ang

isa kong tsinelas. Ang tsinelas ay ang gamit namin sa pagpasok at pagpunta sa mga
lakaran kung saan ang bakya na gawa sa kahoy ay hindi nararapat.

Mabilis itong inanod sa tubig bago ko nahabol para kunin. Malungkot ako dahil iniisip ko
ang aking ina na magagalit dahil sa pagkawala ng aking tsinelas.

Tiningnan ako ng nagsasagwan nang kinuha ko ang aking isa pang tsinelas at dali dali
kong itinapon sa dagat, kasama ang dasal na mahabol nito ang kapares na tsinelas.

Bakit mo itinapon ang iyong isa pang tsinelas? tanong sa akin ng kasamahan ko sa
bangka.

Isang tsinelas ang nawala sa akin at walang silbi sa makakakita. Ang isang tsinelas na
nasa akin ay wala ring silbi sa akin. Kung sino man ang makakuha ng pares ng tsinelas
ay magagamit niya ito sa kaniyang paglakad.

Napatingin ulit sa akin ang mama. Marahil naunawaan niya ang isang batang katulad
ko.

buhay ni Jose Rizal

Isang umaga, kaming mag-anak ay nag-aagahan. Si Pepe noon ay may gulang na
dalawang taon lamang. Sinabi niya sa aming ina na nais niyang matutong bumasa ng
abakada. Datapuwa't ang tugon ni Ina'y hindi pa sapat ang taglay niyang gulang upang
matupad ang gayong hangarin. Si Pepe'y nagpumilit kaya't sandal munang ipinakilala
sa kaniya ni Ina ang bawa'titik. Hindi siya tumigil sa pagkilala sa mga titik at manakanaka ay angangailangan siyang magtanong. Pagkatapos ng mga dalawang oras, ang
lahat ng titik ng abakada ay natutuhan niyang basahin. Kaming magkakapatid, pati ng
aming mga magulang, ay labis na namangha sa gayong katalinuhan ni Pepe.