Mga Halimbawa ng Anekdota

1. Anekdota sa buhay ni Jose Rizal

Isang umaga, kaming mag-anak ay nag-aagahan. Si Pepe noon ay may gulang na dalawang taon
lamang. Sinabi niya sa aming ina na nais niyang matutong bumasa ng abakada. Datapuwa't ang
tugon ni Ina'y hindi pa sapat ang taglay niyang gulang upang matupad ang gayong hangarin. Si
Pepe'y nagpumilit kaya't sandal munang ipinakilala sa kaniya ni Ina ang bawa'titik. Hindi siya
tumigil sa pagkilala sa mga titik at manaka-naka ay angangailangan siyang magtanong.
Pagkatapos ng mga dalawang oras, ang lahat ng titik ng abakada ay natutuhan niyang basahin.
Kaming magkakapatid, pati ng aming mga magulang, ay labis na namangha sa gayong
katalinuhan ni Pepe.

2. Anekdota sa buhay ni Manuel L. Quezon

Samantalang ang Pangulong Quezon ay nasa isang pagamutan sapagka't may-sakit, ay dinalaw
siya ni Padre Serapio Tamayo, O.P., isang matalik na kaibigan ng Pangulo noon ay Rektor ng
Pamantasan ng Santo Tomas. Bago pa lamang pumapasok ang pari sa silid ng Pangulo ay
hinadlangan na siya ng nars. Nang magpilit ang pari ay sinabi ng nars na maghintay nang ilang
saglit pagka't ipagbibigay-alam muna niya sa maysakit ang kanyang pagdating.

Wikang ingles ang ginamit ng nars sa pagpapabatid sa Pangulo na may panauhin. Ganito ang
sinabi, "Mr. President, the prest is here."

Dahil sa maling pagbigkas ng nars sa salitang "priest", inakala ng Pangulo na ang kanyang
panauhin ay isang mamamahayag. Ang pasigaw n autos ng Pangulo ay, "Sabihin mo sa 'press' na
pumunta sa impyerno."

Subali't bago niya natapos ang pangungusap na ito ay nakapasok na ang pari sa silid ng Pangulo
at narinig ang pahayag na yaon.

3. Ang Tsinelas ni Jose Rizal

Maganda ang dagat at ang ilog sa aming bayan sa Laguna. Bughaw na may halong luntian kapag
walang sigwa. Ang tubig sa wawa ay napapaligiran ng mga kawayang sumasayaw na tila
umiindak kapag nahihipan ng hangin.

Ang mga bangkang may layag ay parang mga paru-parong puti na naghahabulan.

Ang bangka ay karaniwang gawa sa kahoy na inukit sa matibay na kahoy na nakukuha sa aming
gubat. Kung minsan ito ay may dalawang katig na gawa sa matitibay at mahabang kawayan
upang ang bangka ay hindi gumiwang kapag ito ay nakatigil sa tubig.
Karamihan sa gamit nito ay pangingisda ngunit sa aming lalawigan, ang ay ginagamit namin sa
paglalakbay lalo na sa pagtawid sa ibayo ng dagat. Mas mabilis ito kaysa gumamit ng kalabaw o
ng karetela.

Naalala ko pa noon kasalukuyang kaming nakasakay sa bangka nang humulagpos ang isa kong
tsinelas. Ang tsinelas ay ang gamit namin sa pagpasok at pagpunta sa mga lakaran kung saan ang
bakya na gawa sa kahoy ay hindi nararapat.

Mabilis itong inanod sa tubig bago ko nahabol para kunin. Malungkot ako dahil iniisip ko ang
aking ina na magagalit dahil sa pagkawala ng aking tsinelas.

Tiningnan ako ng nagsasagwan nang kinuha ko ang aking isa pang tsinelas at dali dali kong
itinapon sa dagat, kasama ang dasal na mahabol nito ang kapares na tsinelas.

Bakit mo itinapon ang iyong isa pang tsinelas? tanong sa akin ng kasamahan ko sa bangka.

Isang tsinelas ang nawala sa akin at walang silbi sa makakakita. Ang isang tsinelas na nasa akin
ay wala ring silbi sa akin. Kung sino man ang makakuha ng pares ng tsinelas ay magagamit niya
ito sa kaniyang paglakad.

Napatingin ulit sa akin ang mama. Marahil naunawaan niya ang isang batang katulad ko.

4. Sa Mundo ng Kalituhan
Ang inaasahan natin ay kadalasang hindi nangyayari...at ang hindi inaasahan ang madalas
na mangyari...
Ang mundo ay puno ng hiwaga. Maaaring ika'y magtanong kung bakit madalas nila
itong sabihin.Puno ng kababalaghan..puno ng mga hindi maipaliwanag na pangyayari...puno ng
kung ano ano pa...
Minsan ay nagkwento ako ng isang anekdota sa aking mga estudyante...tungkol sa isang
pamilyang pinaglalayo ng hindi maayos na komunikasyon. Tinanong nila ako ng hindi ko
inaasahan. "Ma'm..ano po ba ang anekdota?" Akala ko pa naman ay itatanong nila kung paano
ang gagawin upang magka-ayos ang mga pamilyang nagkakasiraan dahil sa hindi mabuting pag-
uusap. Hanggang sa napunta ang usapan sa kung ano ang halimbawa ng mga anekdota..kung
saan makakabasa ng maraming anekdota...kung saan ito ginagamit....kung ano ang mga aral na
hatid nito...kung paano sumulat ng isang anekdota....kung ano ang paborito kong anekdota...kung
sino ang nagturo sa akin upang gamitin ang anekdota sa pagtuturo....at lahat ay tungkol sa
anekdota.
At tuluyan ng nalayo ang leksyon tungkol sa komunikasyon sa mga pinag-usapan sa
klase.Ganyan nga ang buhay sa mundo. Sa dami ng mga pwedeng mangyari, maaaring mawala
tayo sa pokus. At kung mawala tayo sa pokus, nangyayari ang hindi dapat asahan.At saka natin
sabihin..na ang buhay ay puno ng kababalaghan..puno ng hindi maipaliwanag na pangyayari.
Hindi kaya nawala lang tayo sa pokus kung kaya nangyayari ang mga bagay sa buhay natin. ...
ang mga hindi natin inaasahan?
 Alamat Ng Ampalaya

Noong araw, sa bayan ng Sariwa naninirahan ang lahat ng uri ng gulay na may kanya-
kanyang kagandahang taglay.

Si Kalabasa na may kakaibang tamis, si Kamatis na may asim at malasutlang kutis, si

Luya na may anghang, si Labanos na sobra ang kaputian, si Talong na may lilang balat, luntiang
pisngi ni Mustasa, si Singkamas na may kakaibang lutong na taglay, si Sibuyas na ma manipis na
balat, at si Patola na may gaspang na kaakit-akit.

Subalit may isang gulay na umusbong na kakaiba ang anyo, siya si Ampalaya na may
maputlang maputlang kulay, at ang kanyang lasang taglay ay di maipaliwanag.

Araw araw, walang ginawa si Ampalaya kung hindi ikumpara ang kanyan itsura at lasa sa
kapwa niya gulay, at dahil dito ay nagbalak siya ng masama sa kapwa niyang mga gulay.

Nang sumapit ang gabi kinuha ni Ampalaya ang lahat ng magagandang katangian ng mga
gulay at kanyang isinuot.

Tuwang tuwa si Ampalaya dahil ang dating gulay na hindi pinapansin ngayon ay
pinagkakaguluhan. Ngunit walang lihim na hidi nabubunyag nagtipon tipon ang mga gulay na
kanyang ninakawan.

Napagkasunduan nilang sundan ang gulay na may gandang kakaiba, at laking gulat nila
ng makita nilang hinuhubad nito isa-isa ang mga katangian na kanilang taglay, nanlaki ang
kanilang mga mata ng tumambad sa kanila si Ampalaya.

Nagalit ang mga gulay at kanilang iniharap si Ampalaya sa diwata ng lupain, isinumbong nila
ang ginawang pagnanakaw ni Ampalya.

Dahil dito nagalit ang diwata at lahat ng magagandang katangian na kinuha sa mga
kapwa niya gulay.

Laking tuwa ni Ampalaya dahil inisip niya na iyon lamang pala ang kabayaran sa ginawa
niyang kasalanan. Ngunit makalipas ang ilang sandali ay nag iba ang kanyang anyo.

Ang balat niya ay kumulubot dahil ang kinis at gaspang na taglay ni upo at kamatis ay
nag-away sa loob ng kanyang katawan maging ang mga ibat-ibang lasa ng gulay ay naghatid ng
di magandang panlasa sa kanya at pait ang idinulot nito, at ang kanyang kulay ay naging
madilim.
 Ang Alamat Ng Olongapo

Noon ay may isang binata na solong namumuhay. Mayroon siyang malawak na lupain na
kaniyang sinasaka. Marami ang tumu-tulong sa kanya tulad din ng pagtulong niya sa kanyang
kapwa. Kinagigiliwan siya at iginagalang ng mga kabataan. Katunayan ay tinawag siyang Apo
ng mga ito. Ang tunay niyang pangalan ay Dodong.

Sa di kalayuan ay may isang dalagang mayumi at maganda. Isa siyang tunay na Pilipina.
Mahaba at mabango ang kaniyang buhok. Marami rin ang nabibighani sa kagandahan ni Nene.
Sila ni Dodong ay matagal na ring kilala ang isa't isa ngunit walang puwang sa puso ng binata si
Nene dahil sa agwat ng kanilang edad.

Nalipat ng tirahan sina Nene at ng kaniyang mga magulang. Hindi narin sila nagkikita pa
ni Dodong. Isang hapon ay di sinasadyang nagkasalubong ng landas sina. Dodong at Nene.
Dalagang-dalaga na si Nene at noon lang napansin ni Dodong ang iwing kagandahan nito, Binati
ni Dodong si Nene at inalok na ihahatid niya ang dalaga. Siya naman ay pinaunlakan ni Nene.

"Tatang, nandito po si Apo. Dadalaw po siya sa inyo ni Nanang, ang masayang bungad ni
Nene pagsapit sa kanilang tahanan.

"Aba, Dodong! Mabuti naman at napasyal ka rito sa amin," ang masayang bati ng ama ni
Nene.

"kumusta na po kayo? Nahihiya nga po ako at hindi na ako nakakatulong sa bayanihan

dito sa inyo," ang magalang na tugon ni Dodong.

"Naku, huwag mong alalahanin iyon, alam ko naman na solo ka lang namumuhay at ang
iyong panahon ay naiuukol mo na lang sa iyong bukid. Pasabihan mo lang kami kung
kakailanganin mo naman ang tulong sa iyong bukid," ang amuki ng tatang ni Nene.

"Marami pong salamat inyo! Hayaan po ninyo at tuwing Sabado ay dadalaw ako sa inyo
para kahit kaunti ay makatulong din ako inyo," ang sagot ng binata.

Simula noon ay madalas nang magkita sina Dodong at Nene. Naging daan iyon upang
magkalapit ang kani-kanilang damdamin. Hindi naman ito pinigilan ng mga magulang ni Nene
dahil sa sila naman ay boto kay Dodong para sa kanilang dalaga.

Isang umaga, isang malaking bangka ang dumaong sa may baybay dagat. Ang sakay nito
ay mga Kastilang lasing. Nakita nila si Nene at pormal na tinanong ang dalaga. Hindi
naintindihan ni Nene ang sinasabi ng mga lasing na Kastilang mandirigma kung
kaya't ngumiti na lamang siya akala ng Kastila ay payag si Nene kaya niyapos niya ng yakap at
halik ang dalaga. Sumigaw si Nene at humingi ng saklolo.

Agad namang tinawag ng mga tao si Apo upang ibalita ang pambabastos ng mga Kastila
kay Nene. Nagdilim ang paningin ni Dodong. Sinugod niya ang mga Kastila at walang
patumanggang lumaban siya. Sa kasamaang palad ay napatay si Dodong at upang huwag
pamarisan ay pinugutan nila ng ulo si Dodong. Isinabit nila ang pugot na ulo ni Dodong sa isang
tulos ng kawayan.

"Ulo ng Apo! Ulo ng Apo!" sigawan ng mga bata. Akala ng mga Kastila ay Ulo ng Apo
ang pangalan ng pook na iyon. Sa kauulit ng salitang ulo ng Apo, naging Olongapo ito. Magmula
noon ang pook na iyon ay tinatawag na Olongapo, ang pinakapusod at pinakamakulay na bahagi
ng lalawigan ng Zambales.
 Ang Alamat Ng Bigas

Noong unang panahon, ang ating mga ninuno ay nabubuhay lamang sa pagkain ng prutas,
gulay, ibon, at hayop-gubat na kanilang nahuhuli sa kagubatan. Ang pagbubungkal ng lupa ay
wala pa sa isip nila. Ang pagmamanukan at pag-aalaga ng iba pang hayop ay hindi nila alam.
Umaasa lamang sila sa mga pagkaing dulot ng kalikasan.

Sa ganitong paniniwala, hindi sila nagtatagal sa isang lugar; Lumilipat sila ng tirahan sa
oras na wala nang makuhang pagkain sa isang lugar. Pumupunta sila sa lugar namayroong
makakain at pag wala na ay lilipat silang muli.

Ang ating mga ninuno ay tuwangtuwa sa kanilang kulay kayumanggi at sa kanilang

kinagisnang mga tradisyon. Ito ay kanilang ipinagmamalaki. Labis-labis silang nagpapasalamat
sa "Bathala." Kuntento na rin sila sa uri ng kanilang pamumuhay.

Ang mga kalalakihan ay nanghuhuli ng hayop sa gubat samantalang ang mga kababaihan
at mga bata ay nanghuhuli ng isda, namimitas ng prutas at gulay. Ang lahat ng kanilang mahuhuli
at maaani ay kanilang pinagsasama-sama at pinaghahatian. Pantay-pantay ang kanilang
paghahati sa buong barangay.

Minsan nakaabot sa malayong lugar ang mga kalalakihan sa paghahanap ng usa.

Nakarating sila sa mga bundok ng Cordillera. Sa labis na pagod ay nagpahinga sila sailalim ng
isang puno. Malapit na ang tanghalian kaya't lahat sila ay gutom na gutom na

Sa kanilang pagpapahinga ay may namataan silang isang grupo ng tao na kakaiba sa

kanilang anyo. Inakala nilang mga bathala ang kanilang nakita. Tumayo sila at nagbigay galang
sa mga "bathala."

Natuwa sa kanila ang mga "bathala." Inanyayahan sila upang dumalo sa kanilang
pagtitipon. Tumulong ang mga kalalakihan sa paghahanda ng mga pagkain. Kinatay nila ang
mga hayop at inihaw. Maya-maya'y may inilabas na bumbong ng kawayan ang alipin ng mga
"Bathala." Ang laman ng kawayang ito ay mapuputing butil. Pagkaluto nito ay isinaiin ang
lutong puting butil sa dahon ng saging na nakalatag sa hapagkainan. Ang hapag ay
napapalamutian na ng mga prutas, lutong karne ng hayop, gulay at mga inumin.

Noong una ay ayaw kumain ng mga puting butil ang mga bisita. Akala nila ay mga bulati
ang mga puting butil. "Hindi ka mi kumakain ng mga uod, sag sabi ng mga bisita.

Ang mga puting butil na iyan ay hindi uod. Iyan ay mga nalutongbigas.Ang tawag namin
diyan ay kanin. Galing sila sa aming pananim na aming inaalagaan at pinalalaki. Hali kayo,
tikman ninyo ito. Pagkatapos ninyong kumain ay maaari ninyo kaming patayin kung may
maramdaman kayong kakaiba sa inyong katawan, ang sabi ng isa sa mga "Bathala."
 Pagkatapos kumain ay nakaramdam ng panibagong Iakas ang mga bisita, hindi dahil sa
sila ay nabusog kungdi dahil sa kinain nilang mga puting butil. Nagpaalam silang lahat sa mga
"Bathala."

Bago lumisan ang mga bisita, bawa't isa sa kanila ay pinabaunan ng mga "Bathala" ng
isang sakong palay.

"ito ang palay," paliwanag ng isang "bathala," "bayunin ninyo ito upang maalis ang balat
nito. Linisin ninyo at hugasang mabuti, Ilagay ito sa loob ng bumbong ng kawayan. Lagyan ng
kaunting tubig. Ilagay ninyd ito sa ibabaw ng apoy hanggang sa maluto. Ito ay magiging kanin.
Ang pagkaing ito ay nakapagpapalakas ng katawan. Ang ibang palay ay pagyamanin ninyo
upang maging binhi. Itanim ninyo ito pagsapit ng tag-ulan. Pag sapit naman ng tag-araw ay
maaari na ninyo itong anihin. Humayo kayo at ipamalita ito at ituro sa inyong mga kasamahan.
Turuan ninyo silang magbungkal ng lupa. Makikita ninyo at kayo ay uunlad at hindi na kayo
magpapalipat-lipat pa ng tirahan.."

Matapos magpasalamat sa mga "Bathala," ang mga bisita ay nagbalik na sakanilang

tribu. Sinunod nila ang bilin ng mga "Bathala." Tinuruan nila ang kanilang mga kasamahan sa
pagbubungkal ng lupa at sa pagluluto ng mga puting butil. Ang ibang barangay ay gumaya na rin
sa kanila.

Magmula noon ang pagbubungkal ng lupa ay naging isang hanapbuhay na ng mga tao at
ang bigas o kanin ang naging pangunahing pagkain natin.
 Alamat Ng Unang Butiki

Noong unang panahon, may isang batang ubod ng pilyo at pakialamero sa lahat ng bagay.
Marami tuloy ang nagagalit, kaya madalas mapalo at mapagalitan si Kiko ng ama't ina.
Gayunpaman, wala ring kadala-dala ang batang ito na lalong tumigas ang ulo at wala pang
galang sa mattanda. Dahil dito, walang may gustong makipagkaibigan sa kanya. Palibhasa'y
walang kalaro, ang mga hayop na lang ang ginawang libangan nito. Ang maaamong hayop ay
nagiging mailap dahil sa pananakit ni Kiko. Kalaunan, pati ang tanim ng may tanim ay lihim
nitong sinisira.

Isang araw, habang nagwawalis ng bakuran ang ina ay lumapit si Kiko sa punso at
walang sabi-sabing winasak ito. Galit na galit ang ina sa anak.. Pagkatapos ay abut-abot ang
kanyang paghingi ng paumanhin sa mga duwende.

"Mga nuno, patawarin po ninyo ang aking anak. Hinding-hindi napo siya uulit. Mag-
babait na po siya. Pangako po."

Pinangaralang mabuti ng ina si Kiko na huwag uulitin ang ginawang paglapastangan nito
sa punso dahil masamang magalit ang mga lamang-lupa.

Subalit kinabukasan, matapos isuga ang kalabaw ay bayawak naman ang napagtuunan ng
pansin ng batang sutil. Sinundan ito ngunit nawala nang sumuot sa nakausling ugat ng puno.
Hawak ang tirador ay sinaliksik ni Kiko ang buong paligid.

Laking galak nito nang matagpuan ang maraming itlog ng bayawak, at tuwang-tuwa na
tinirador ang mga itlog. Biglang nagulat ang bata nang lumitaw sa harp niya ang isang duwende.

"HOY! BATANG SALBAHE, BAKIT MO BINASAG ANG MGA ITLOG? HINDI MO

BA ALAM NA MAY BUHAY SALOOB NITO? SA GINAWA MONG IYAN, KITA'Y
PARURUSAHAN. MAGIGING KALAHI KA NG BAYAWAK...!"

"Huwag po, maawa po kayo sa akin. Magpapakabait napo ako, peks man."

"SINUNGALING! ILANG BESES KA NANG NANGANGAKO TUWING PINAPALO

KA NG TATAY MO. AT KAHAPON LANG, NANGAKO ANG NANAY MO, PERO
NAGBAGO KABA? NGAYON, BILANG PARUSA, IKAW AY HAHALIK SA LUPA BAGO
MAGTAKIP SILIM AT DAHIL IKAW AY TAO NA NILALANG NG MAYKAPAL KAYA SA
TAHANAN KA RIN MANANAHAN. BUTIKI ANG ITATAWAG SA IYO!" Pagkawika'y
dagling naglaho ang duwende.

Dali-daling kumaripas ng takbo ang nahintakutang bata at nagsisigaw nang...

"AYOKONG MAGING BUTIKI NANAY, TULUNGAN MO AKO... AYAW KONG

MAGING BUTIKI...!"
 Napadungaw ang ina at kitang-kita niya ang pagkasubasob ng anak bago paman ito
nakaakyat ng hagdan. Nagtaka ito sa pagbabagong-anyo ni Kiko hanggang maging maliit na
hayop na animo'y bayawak.

Palibhasa'y "BUTIKI" ang huling katagang narinig sa anak, kaya butiki na rin ang
itinawag niya rito. Bagama't mabait ay mailap ang hayop na ito dahil sa hiya.

Patuloy pa rin ang paghalik ng butiki sa lupa tuwing dapithapon. Panahon na lang ang
hahatol kung nararapat na ngang ibalik sa dating anyo si Kiko. Para sa mga duwende, mabuti
nang manatili itong butiki sa habang panahon. (HOY! BATA, GUSTO MO MAGING BUTIKI?)
 Alamat Ng Mangga

Noong araw ang mga punong manggang tanim ni Tandang Isko ay pare-pareho lamang
ang bunga. Ito'y maliliit at ang tawag dito ay "pahutan". Matamis kapag hinog, kaya gustong-
gusto ng mga bata ang pahutan.

Marami ang natutuwa kapag panahon ng pamumunga, dahil ang matandang may-ari ay
hindi maramot. Minsan, may magandang dalagang sa manggahan ni Tandang Isko ay dumaan.
Kusang loob na inalok ito ng mga hinog na mangga ni Tandang Isko. Sa kasiyahan ng binibini ay
itinanim nito ang mga buto ng pahutan sa bukid at sa paanan ng bundok.

Agad tumubo ang dalawang buto at pagkaraan lang ng ilang araw ay ganap na itong isang
puno. Labis na nagtaka si Tandang Isko sa pagkakaroon ng punong mangga sa hangganan ng
bukid at sa ibaba ng batuhang bundok. Balak sanang putulin ng matanda ang dalawang puno,
subalit sa tuwing siya ay lumalapit, wari'y may bumubulong ng...

"HUWAG PO! HUWAG MO AKONG PATAYIN."

Dala rin ng panghihinayang kaya hinayaan na lang nitong lumaki at lalong lumago ang
dalawang puno ng mangga. Malaking pakinabang tuloy ito sa mga magsasaka at kalabaw na
roon ay sumisilong.

Ang madalas magpahinga sa punong manggang nasa bukid ay si Kalabaw, kaya

nagkaroon sila ng pagkakataong magkausap palagi ng puno.

"Hulog ka ng langit sa akin, punong mangga. Dati-rati'y init sa katanghaliang tapat ay

aking tinitiis, subalit nang ikaw ay sumibol, pagal kong katawan ay binigyan mo ng ginhawa.
Kaya kapag sa iyo ay may nagtangkang pumutol, humanda sila sa sungay kong matutulis."

"Salamat sa iy, Kalabaw at ako ay iyong ipagtatanggol. Noon pa man ay hinahangaan ko

na ang iyong kasipagan, kasisigan at kalakasan," nahihiyang wika ng mangga.

Hindi nagtagal, sa dalas ng kanilang pag-uusap ay nagkaintindihan ang kalabaw at ang

punong mangga.

Samantala, nagkaroon na rin ng kagustuhan ang punong manggang nasa paanan ng

bundok at ito ay si "manggang pahutan" na malapit sa kanyang kinatutubuan.

Sa panahon ng paglilihi ni Pahutan ay palaging sumisilong sa lilim niya ang isang

magsasakang may dalang "piko" at ewan kung bakit gustong-gusto ng mangga na titigan ang
piko.

Sumapit ang araw ng pamumulaklak at pamumunga parehong pinausukan at inalagaan ni

Tandang Isko ang magkahiwalay na puno. Ang lahat ng mga punong mangga ay pawang
nagbunga.
 Nang bumalik ang matanda upang anihin ang mga bunga ng mangga, ito ay lubhang
nagulat. Ang dalawang puno na hiwalay sa karamihan ay magkaiba ng hugis at laki ng kanilang
mga bunga. Hindi maisip ni Tandang Isko kung bakit nagkaganoon.

Muli, ang magandang dalaga ay nagbalik, at...

"Sapagkat ang malalaking mangga ay bunga ng pagkakaunawaan nina Kalabaw at

Pahutan kaya tatawagin itong Manggang Kalabaw. Bagama't magkawangis sa laki ang mga
bunga nila ng kabilang puno ay may pagkakaiba pa rin sa hugis at sa anilang sukat. Dahil
ipinaglihi ito sa piko, kaya makikilala ito sa tawag na Manggang Piko."

"Binibini, paano mo nasabi ang bagay na iyan?"

"SAPAGKAT AKO ANG DIWATA NG MGA PRUTAS", ngumiti ang dilag at biglang
nawala.

Ang sinabi ng diwata ay paulit-ulit ding ikinukuwento ni Tandang Isko sa mga namimili
ng mangga. Datapuwa't hindi na mahalaga iyon kahit pahutan, manggang kalabaw o manggang
piko basta ag mga ito ay pare-parehong mangga:

Pusong bibitin-bitin mabangong amuyin, Masarap kainin, lalo na't hinog.

BASURA
ni: Julyhet Roque
Kahit saan makikita , sa daan maging sa mga eskinita,,
Lalo na sa mga kanal at estero
Kung baga sa artista sikat na sikat ito
Lalot binabaha ang paligid ninyo.

Anu nga ba itong tinutukoy ko

Na sa buhay natin ang laki ng epekto
Lalo nat bumabaha tangay tangay ito
Maging sa mga bahay ay bumabalik ito.

Basura , epekto kawalan ng disiplina

Tapon dito, tapon doon ang gawa natin tuwina.
Imbes na itapon ng tama at wasto
Bakit di nating gawin na isegregeyt ito.

Ang mga basura bago sana itapon

Piliin at tiyak may pakinabang pa dito
Mga bote at lata ay pwedeng gawing plorera at paso
At I compost naman ang mga pinagbalatan mo.

Hay naku! O, Pinoy kailan ba matututo

Kawalang disiplina pinakikita mo
Sa Manila Bay naglipana
Lahat ng basurang inanod dito.

Tone-toneladang nakatambak dito

Nagmula kung saan-saang dako.
Kung ano-anong nagkahalo-halo
Minsan ngay may nasasama pang patay na tao.

Basura mo, basura ko

Itapon natin ng wasto
Nang ang paligid maging
Kaaya-aya ng husto.

Ang Aking Pangarap

ni: Kiko Manalo
 Pangarap kong magbakasyon
Kapiling ang hanging Habagat
At kamiy maglilimayon
Sa mga ilog at dagat.

Ipagmamalaki ko sa kanya
Na hindi galing sa atin ang basura,
Na naglutang sa dalampasigan.
Ng Kamaynilaan.

Sa lungsod ko siya igagala

Doon sa nilalakaran ng rodilyo
At sa gilid ay nagtayo
Ang mga pabrika ng bata.

Ipagmamalaki ko sa kanya,
Na ang mga nakatira
Ay hindi nagtatapon ng basura
Sa mga kanal at kalsada.

Ililigid ko siya nang masigla

Sa mga bundok at gubat,
Na ginawang pugad
Ng mga tumakas sa siyudad.

Ipagmamalaki ko sa kanya
Na ang mga punong matatayog,
Na pinutol at nililok
Ay naging santong bantayog!

Upang siyay malibang

Makapag-unwind, ma-relax,
At hindi na makapaminsala
Sa bayan kong Pilipinas!

Ito ang aking pangarap.

ANG DAMPANG TAHANAN

Ni Benigno Zamora
 Madalas marinig

Sa maraming bibig:

Dumalaw ka naman

sa aming maliit at dampang tahanan.

Malimit na sagot:

Ay ang sumusunod:

Di ko tinitingnan

Ang bahay na munti kundi namamahay.

Ano ang tahanan?

Yaon bay gusaling pinagkagastahan

ng maraminh pilak at malaking yaman?

Yaon bay kongkreto na ubod ng tibay

na di nagbabago bumagyot umaraw?

Iyon kaya namay

Isang bahay-kubong, kugon ng bubungan

at maraming butas sa palarindingan?

Isa kayang dampang tukod ay kawayang

sa kaunting hangin ay gigiray-giray?

Ang isang tahanay

Hindi sinukat sa mga paligid

 na magandang tingnan at kaakit-akit:

Kahit na palasyong singganda ng lngit

ay hindi tahanan pag-walang pag-ibig.

Ang isang tirahan

Kahit sira-sira sa laot ng bukid

Pag ang namamahay may bukas na dibdib

at nagmamahalan sa lahat ng saglit..

Iyan ang tahanang tangi sa daigdig!

Ang Agila at ang Maya

Isang Agila ang kasalukuyang lumilipad sa kalawakan, buong yabang
niyang iniladlad at ibinuka ang kanyang malalapad na pakpak. Habang
patuloy siya sa kanyang paglipad ay nakasalubong niya ang isang
maliit na ibong Maya at hinamon niya ito.
"Hoy Maya, baka gusto mong subukan kung sino sa ating dalawa ang
mabilis lumipad?" buong kayabangan ni Agila, kaya naipasya niyang
tanggapin ang hamon nito para maturuan niya ng leksyon.
"Sige! Tinatanggap ko ang hamon mo. Kailan mo gustong magsimula
tayo?"
Natuwa ang Agila, himdi niya akalain na tatanggapin nito ang hamon
niya.
"Aba, nasa sa iyon 'yan. Kung kailan mo gusto," buong kayabangang
sagot ni Agila.
Napatingin ang Maya sa kalawakan. Nakita niyang nagdidilim ang
kalangitan, natitiyak niyang ang kasunod niyon ay malakas sa pag-
ulan.
"Sige Agila, gusto kong umpisahan na natin ang karera ngayon na.
Pero, para lalong maging masaya ang paligsahan natin ay kailangang
bawat isa sa atin ay magdadala ng kahit ano ng bagay. Halimbawa ang
dadalhin ko ay asukal ikaw nman ay bulak."
Tumawa ang Agila sa narinig na sinabi ni Maya. Tuwang-tuwa talaga
siya, bakit nga naman hindi eh, mas hamak na magaan ang bulak na
dadalhin niya kumpara sa mabigat na asukal na dadalhin naman nito.
"O ano, Agila, payag ka ba?" untag ni Maya.
"Aba oo, payag na payag ako."
"Sige doon tayo mag-uumpisa sa ilog na 'yon at doon tayo hihinto sa
ituktok ng mataas na bundok na iyon," wika pa ni Maya.
Gusto ng matawa ni Agila sa katuwaan dahil tiyak na ang panalo niya,
subalit hindi siya nagpahalata.
At sisimulan nga nila ang paligsahan.
Habang nasa kalagitnaan na sila ng kalawakan ay siya namang
pagbuhos ng malakas na ulan. Nabasa ang bulak na dala-dala ni Agila
kaya bumigat ito ng husto. Nahirapan si Agila , kaya bumagal ang
lipad niya.
Samantalang ang mabigat sa asukal na dala-dala naman ni Maya ay
nabasa din ulan kaya natunaw ito. Napabilis ang lipad ni Maya.
Dahilan sa pangyayari, unang nakarating si Maya sa ituktok ng mataas
na bundok at tinalo niya ang mayabang na Agila.

MENSAHE:
Maging mapagpakumbaba sa lahat ng ating mga ginagawa. Huwag
maging mayabang at huwag ding maliitin ang kakayahan ng ating
kapwa.
Mga Halimbawa ng Kwentong Bayan

1. Kung Bakit Dinadagit ng Lawin ang mga Sisiw

Taga-lunsod sina Roy at Lorna. Ibig na ibig nila ang pagtira sa bukid nina Lola Anding at Lolo
Andres tuwing bakasyon. Marami at sariwa ang pagkain sa bukid. Bukod dito, marami rin
bagong karanasan at kaalaman ang kanilang natutuhan.

Isang tanghali, habang nangangakyat ang magkapatid sa punong bayabas, ay kitang-kita nila ang
lawin na lumilipad pababa. Nagtakbuhan ang mga sisiw sa ilalim ng damo. Naiwan ang inahing
manok na anyong lalaban sa lawin.

Mabilis na bumaba sa punong bayabas ang magkapatid at sinigawan nila ang lawin na mabilis na
lumipad papalayo. Natawag ang pansin nina Lola Anding at Lolo Andres sa sigaw ng
magkakapatid. Mabilis silang nanaog ng bahay at inalam kung ano ang nangyayari.

Kitang-kita po namin na dadagitin ng lawin ang mga sisiw ng inahing manok kaya sumigaw po
kami, paliwanang ni Roy.

Lolo, bakit po ba dinadagit ng lawin ang mga sisiw ng inahing manok? tanong ni Lorna.

May magandang kuwento ang inyong Lola Anding na sasagot sa inyong tanong na iyon, sagot ni
Lolo Andres.

Halina na kayo sa upuang nasa lilim ng punong bayabas, wika ni Lola Anding. Makinig kayong
mabuti. Ganito ang kuwento.

Noong araw, magkaibigan si Inahing Manok at si Lawin. Minsan, nanghiram ng singsing si

Inahing Manok kay Lawin upang gamitin niya sa pista sa kabilang nayon. Naroroon si Tandang
at ibig niyang maging maganda sa paningin nito. Tinanggal ni Lawin ang suot niyang singsing at
ibinigay niya ito kay Inahing Manok.

Ingatan mong mabuti ang singsing ko, Inahing Manok. Napakahalaga niyan sapagkat bigay pa
iyan sa akin ng aking ina.

Maluwag sa daliri ni Inahing Manok ang hiniram sa singsing ngunit isinuot pa rin niya ito.

Salamat, Lawin, wika ni Inahing Manok. Asahan mong iingatan ko ang iyong singsing.

Kinabukasan, maaga pa lamang ay nagbihis na si Inahing Manok. Isinuot niya ang hiniram na
singsing at pumunta na sa kabilang nayon. Maraming bisita si Tandang at nagsasayawan na sila
nang dumating si Inahing Manok. Nang makita ni Tandang si Inahing Manok ay kaagad niyang
sinalubong nito at isinayaw. Masaya ang pista. Sari-sari ang handa ni Tandang. Tumagal ang
sayawan hanggang sa antukin na si Inahing Manok.
Pagkagising ni Inahing Manok ng umagang iyon ay napansin niyang nawawala ang hiniram
niyang singsing kay Lawin. Natakot si Inahing Manok na baka tuluyang mawala ang hiniram
niyang singsing. Kaya hanap dito, hanap doon, kahig dito, kahig doon ang ginawa ni Inahing
Manok. Ngunit hindi niya makita ang nawawalang singsing. Nagalit si Lawin at sinabi na kapag
hindi nakita ni Inahing Manok ang singsing ay kukunin at kanyang dadagitin ang magiging anak
na sisiw ni Inahing Manok.

Araw-araw ay naghahanap si Inahing Manok ng nawawalang singsing. Maging ang iba pang
inahing manok ay naghahanap na rin ng nawawalang singsing upang hindi dagitin ni Lawin ang
kanilang mga sisiw. Ngunit hindi nila makita ito hanggang tuluyan nang magkagalit si Lawin at
si Inahing Manok.

Namatay na si Inahing Manok at namatay na rin si Lawin ngunit magkagalit pa rin ang
humaliling mga inahing manok at lawin. Magmula na noon hanggang sa kasalukuyan ay di pa
nakikita ang nawawalang singsing kaya dinadagit pa ng lawin ang mga sisiw ng inahing manok.

2. Bakit May Pulang Palong Ang Mga Tandang

Nakapagtataka kung bakit may pulang palong ang mga tandang. Kapansin-pansin din na kapag
pulang-pula ang palong ng tandang ay magilas na magilas ito. Para bang binata na nagpapaibig
sa mga dalaga.

Ayon sa kuwento, may mag-ama raw napadpad ng bagyo sa isang baryo sa pulo ng Masbate.
Ang ama ay nakilala ng mga tao sa nayon dahil sa kawili-wiling mga palabas nito na mga
salamangka o mahika. Tinawag nilang Iskong Salamangkero ang kanilang bagong kanayon.
Bukod sa pagiging magalang, masipag, mapagkumbaba ay mabuting makisama sa mga taga
nayon si Iskong Salamangkero. Madali siyang nakapaghanap ng masasakang lupa na siyang
pinagmulan ng kanilang ikinabubuhay na mag-ama.

Kung anong buti ng ama ay siya namang kabaliktaran ng anak nitong si Pedrito. Siya ay tamad at
palabihis. Ibig ni Pedrito na matawag pansin ang atensyon ng mga dalagita. Lagi na lamang
siyang nasa harap ng salamin at nag-aayos ng katawan. Ang paglilinis ng bahay at pagluluto ng
pagkain na siya lamang takdang gawain ni Pedrito ay hindi pa rin niya pinagkakaabalahan ang
pag-aayos ng sarili. Kapag siya ay pinagsasabihan at pinangangaralan ng ama ay nagagalit siya
at sinagot-sagot niya ito.

Isang tanghali, dumating sa bahay si Iskong Salamangkero mula sa sinasakang bukid na pagod
na pagod at gutom na gutom. Dinatnan niya na wala pang sinaing at lutong ulam si Pedrito.
Tinawag niya ang anak ngunit walang sumasagot kaya pinuntahan niya ito sa silid. Nakita niya
sa harap ng salamin ang anak na hawak ang pulang-pulang suklay at nagsusuklay ng buhok.

Pedrito, magsaing ka na nga at magluto ng ulam. Gutom na gutom na ako, anak, wika ni Iskong
Salamangkero.
Padabog na hinarap ni Pedrito ang ama at kanyang sinagot ito.

Kung kayo ay nagugutom, kayo na lamang ang magluto. ako ay hindi pa nagugutom. At
nagpatuloy ng pagsusuklay si Pedrito ng kanyang buhok.

Nagsiklab ang galit na si Iskong Salamangkero sa anak. Sinugod niya si Pedrito at kinuha ang
pulang suklay. Inihampas niya ito sa ulo ng anak at malakas niyang sinabi Mabuti pang wala na
akong anak kung tulad mong tamad at lapastangan. Sapagkat lagi la na lamang nagsusuklay ang
pulang suklay na ito ay mananatili sana iyan sa tuktok ng iyong ulo. At idiniin ni Isakong
Salamangkero ang pulang suklay sa ulo ni Pedrito.

Dahil sa kapangyarihang taglay ni Isko bilang magaling na salamangkero, biglang naging

tandang ang anak na tamad at lapastangan. At ang suklay sa ulo ni Pedrito ay naging pulang
palong. Hanggang sa ngayon ay makikita pa natin ang mapupulang palong sa ulo ng mga
tandang.

3. Nakalbo ang Datu

Ang kuwentong ito ay tungkol sa ating kababayang Muslim. May katutubong kultura ang mga
Pilipinong Muslim tungkol sa pag-aasawa. Sa kanilang kalinangan, ang isang lalaki ay maaaring
mag-asawa nang dalawa o higit pa kung makakaya nilang masustentuhan ang pakakasalang
babae at ang magiging pamilya nila.

May isang datu na tumandang binata dahil sa paglilingkod sa kanyang mga nasasakupan. Lagi
siyang abala sa pamamahala ng kanilang pook. Nalimutan ng datu ang mag-asawa. Siya ay
pinayuhan ng matatandang tagapayo na kinakailangan niyang mag-asawa upang magkaroon siya
ng anak na magiging tagapagmana niya.

Napilitang mamili ang datu ng kakasamahin niya habang buhay. Naging pihikan ang datu dahil
sa dami ng magagandang dilag sa pinamumunuang pamayanan. Sa tulong ng matiyagang
pagpapayo ng matatandang bumubuo ng konseho, natuto ring umibig ang datu. Ngunit hindi
lamang iisang dilag ang napili ng datu kundi dalawang dalagang maganda na ay mababait pa.
Dahil sa wala siyang itulak-kabigin kung sino sa dalawa ang higit niyang mahal kaya
pinakasalan niya ang dalawang dalaga.

Ang isa sa dalagang pinakasalan ng datu ay si Hasmin. Siya ay batang-bata at napakalambing.

Kahit na matanda na ang datu, mahal ni Hasmin ang asawa. Mahal na mahal din siya ng datu
kaya ipinagkaloob sa kanya ang bawat hilingin niya. Dahil sa pagmamahal sa matandang datu,
umisip si Hasmin ng paraan upang magmukhang bata ang asawa.

Ah! Bubunutin ko ang mapuputing buhok ng datu. Sa ganito, magmumukhang kasinggulang ko

lamang siya.
Ganoon nga ang ginawa ni Hasmin. Sa tuwing mamamahinga ang datu, binubunutan ni Hasmin
ng puting buhok ang asawa. Dahil dito, madaling nakakatulog ang datu at napakahimbing pa.

Mahal din ng datu si Farida, ang isa pa niyang asawa. Maganda, mabait si Farida ngunit
kasintanda ng datu. Tuwang-tuwa si Farida kapag nakikita ang mga puting buhok ng datu. Kahit
maganda siya, ayaw niyang magmukhang matanda.

Tuwing tanghali, sinusuklayan ni Farida ang datu. Kapag tulog na ang datu, palihim niyang
binubunot ang itim na buhok ng asawa.

Dahil sa ipinakikitang pagmamahal ng dalawa sa asawa, siyang-siya sa buhay ang datu.

Maligayang-maligaya ang datu at pinagsisihan niya kung bakit di kaagad siya nag-asawa. Ngunit
gayon na lamang ang kanyang pagkabigla nang minsang manalamin siya, Hindi niya nakilala
ang kanyang sarili.

Kalbo! Kalbo, ako! sigaw ng datu.

Nakalbo ang datu dahil sa pagmamahal ni Hasmin at ni Farida.

4. Ang Punong Kawayan

Sa isang bakuran, may ilang punungkahoy na may kanya-kanyang katangian. Mabunga ang
santol, mayabong ang mangga, mabulaklak ang kabalyero, tuwid at mabunga ang niyog. Ngunit
sa isang tabi ng bakuran ay naroroon ang payat na kawayan.

Minsan, napaligsahan ang mga punungkahoy.

Tingnan ninyo ako, wika ni Santol. Hitik sa bunga kaya mahal ako ng mga bata.

Daig kita, wika ni Mangga. Mayabong ang aking mga dahon at hitik pa sa bunga kaya maraming
ibon sa aking mga sanga.

Higit akong maganda, wika ni Kabalyero. Bulaklak ko'y marami at pulang-pula. Kahit malayo,
ako ay kitang-kita na.

Ako ang tingnan ninyo. Tuwid ang puno, malapad ang mga dahon at mabunga, wika ni Niyog.
Tekayo, kaawa-awa naman si Kawayan. Payat na at wala pang bulaklak at bunga. Tingnan ninyo.
Wala siyang kakibu-kibo. Lalo na siyang nagmumukhang kaawa-awa.

Nagtawanan ang mga punungkahoy. Pinagtawanan nila ang Punong Kawayan.

Nagalit si Hangin sa narinig na usapan ng mga punungkahoy. Pinalakas niya nang pinalakas ang
kanyang paghilip. At isang oras niyang pagkagalit ay nalagas ang mga bulaklak, nahulog ang
mga bunga at nangabuwal ang puno ng mayayabang na punungkahoy. Tanging ang mababang-
loob na si Kawayan ang sumunud-sunod sa hilip ng malakas na hangin ang nakatayo at di
nasalanta.
5. Si Mariang Mapangarapin

Magandang dalaga si Maria. Masipag siya at masigla. Masaya at matalino rin siya. Ano pa't
masasabing isa na siyang ulirang dalaga, kaya lang sobra siyang pamangarapin. Umaga o
tanghali man ay nangangarap siya. Lagi na lamang siyang nakikitang nakatingin sa malayo,
waring nag-iisip at nangangarap nang gising. Dahil dito, nakilala siya sa tawag na Mariang
Mapangarapin. Hindi naman nagalit si Maria bagkos pa ngang ikinatuwa pa yata niya ang bansag
na ikinabit sa pangalan niya.

Minsan niregaluhan siya ng isang binata ng isang dosenang dumalagang manok. Tuwang-tuwa si
Maria! Inalagaan niyang mabuti ang alaalang bigay sa kanya ng iisang manliligaw niya.
Nagpagawa siya sa kanyang ama ng kulungan para sa mga manok niya. Higit sa karaniwang pag-
aalaga ang ginawa ni Maria. Pinatuka niya at pinaiinom ang mga ito sa umaga, sa tanghali at sa
hapon. Dinagdagan pa ito ng pagpapainom ng gamot at pataba. At pinangarap ni Maria ang
pagdating ng araw na magkakaroon siya ng mga inahing manok na magbibigay ng maraming
itlog.

Lumipas ang ilang buwan hanggang sa dumating ang araw na nag-itlog ang lahat na inahing
manok na alaga ni Maria. Labindalawang itlog ang ibinibigay ng mga inahing manok araw-araw.
At kinuwenta ni Maria ang bilang ng itlog na ibibigay ng labindalawang alagang manok sa loob
ng pitong araw sa isang linggo. Kitang-kita ang saya ni Maria sa kanyang pangarap.

At inipon na nga ni Maria ang itlog ng mga inahing manok sa araw-araw. Nabuo ito sa limang
dosenang itlog. At isang araw ng linggo ay pumunta sa bayan si Maria. Sunong niya ang limang
dosenang itlog. Habang nasa daan ay nangangarap nang gising si Maria. Ipagbibili niyang lahat
ang limang dosenang itlog. Pagkatapos, bibili siya ng magandang tela, ipapatahi niya ito ng
magandang bistida at saka lumakad siya ng pakendeng-kendeng. Lalong pinaganda ni Maria ang
paglakad nang pakendeng-kendeng at BOG!

Nahulog ang limang dosenang itlog! Hindi nakapagsalita si Maria sa kabiglaan. Saka siya
umiyak nang umiyak. Naguho ang kanyang pangarap kasabay ng pagbagsak ng limang dosenang
itlog na kanyang sunung-sunong.
 BUGTONG

Ang Bugtong ay isang palaisipan o talinghaga na may nakatagong kahulugan. Ang bugtong ay

isang pangungusap na patanong na humihingi ng kasagutan. Ang mga bugtong ay kadalasang patungkol

sa pag-uugali, kaisipan, pang-araw-araw na buhay at katutubong paligid ng mga Pilipino.

Mga Halimbawa ng Bugtong

Isang reynang maraming mata nasa gitna ang mga espada.

Sagot: PINYA

Nagbibigay na'y sinasakal pa.

Sagot: BOTE

Hinila ko ang baging nag-iingay ang matsing.

Sagot: KAMPANA

May puno walang bungamay dahon walang sanga.

Sagot:SANDOK

Buto't balat lumilipad.

Sagot: SARANGGOLA

Mataas kung nakaupo mababa kung nakatayo.

Sagot: ASO

Tungkod ni apo hindi mahipo.

Sagot: NINGAS NG KANDILA

Eto na ang magkapatid, Nag-uunahang pumanhik.

Sagot: MGA PAA

Dalawang batong itim,malayo ang nararating.

Sagot: MATA

Nakayuko ang reyna di nalalaglag ang korona.

Sagot: BAYABAS

Halimbawa ng Kasabihan
 Ang batang makulit, napapalo sa puwit.
Ang batang matalino, nag-aaral ng husto.
Ang batang iyakin, nagiging mutain.
Ang gumagawa ng kabutihan, hindi matatakot sa kamatayan.
Dapat lahat tayo ay magpakabuti, sapagkat ang kamatayan ay nakasunod parati.
Ang batang matapat, pinagtitiwalaan ng lahat.
Ang batang hindi matapat, ay masahol pa sa isang ahas sa gubat.
Ang gumagawa ng kabutihan, hindi matatakot sa kamatayan.
Ang nagsasabi ng tapat, ay nagsasama ng matagal.
Walang umaani ng tuwa, na hindi sa hirap nagmula.
Ang buhay parang gulong, minsan sa ibabaw, minsa sa ilalim
Kung ayaw mong maghirap, ikaw ay magsikap.
Magsipag tayo hanggang bata, para puro biyaya sa ating pagtanda.
Ang batang malinis ang katawan, ay malayo sa karamdaman.
Ang kalinisan ay tanda ng kasipagan.
Ang malinis at maayos, malapit sa Diyos.
Ang kalinisan ng kapaligiran, ay magandang pagmasdan.
Ang masamang ugali ay isusuka ng lipunan.
Ang mabuting ugali ay patunay, ang maraming kaibigan
Ang mabuting ugali, masaganang buhay ang sukli.
Sundin mo ang sinasabi ko, hindi ang ginagawa ko.
Ang batas ay hindi na kailangan, sa mga taong hindi gumagawa ng kasalanan.
Kung walang katahimikan, walang pagsulong ang bayan.
Ang kayamanang galing sa kasamaan, dulot ay kapahamakan.
Ang mayaman ay lalong yayaman, kung sakim at walang pakialam.
Ang taong walang tiyaga, ay walang yamang mapapala.
Kung may tiyaga, may nilaga.
Kung gusto mong buhay na sagana, laging isaisip ang salitang tiyaga.
Ang sipag at tiyaga kapag nagsama-sama, asahan mong bukas ay sagana.
Walang lihin na hindi nabubunyag, walang totoo na hindi nahahayag.
Ang katotohanan ang magpapalaya sa kasalanan.
Ang batang hindi nagsasabi ng katotohanan, walang tayong maaasahan.
Kung ang pagsasama ay walang katotohanan, hindi tatagal ang samahan.
Ang anak na magalang ay kayamanan ng magulang.
Ang tunay na karangalan, ay nag-uumpisa sa paggalang sa magulang.
Para igalang ang magulang, anak ay turuan.
Ang totoong kaibigan ay hindi ka uutangan.
Ang tunay na kaibigan sa ligaya at kalungkutan, ikaw ay sasamahan