You are on page 1of 6

Sa Aking mga Kabata

Unang Tula ni Rizal. Sa edad 8, isunulat ni Rizal ang una niyang tula ng isinulat sa katutubong wika at pinamagatang "SA AKING MGA KABATA".

Kapagka ang bayay sadyang umiibig


Sa langit salitang kaloob ng langit
Sanlang kalayaan nasa ring masapi

Katulad ng ibong nasa himpapawid


Pagkat ang salitay isang kahatulan
Sa bayan, sa nayo't mga kaharian

At ang isang taoy katulad, kabagay


Ng alin mang likha noong kalayaan.
Ang hindi magmahal sa kanyang salita
Mahigit sa hayop at malansang isda

Kaya ang marapat pagyamanin kusa


Na tulad sa inang tunay na nagpala
Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin,

Sa Ingles, Kastila, at salitang anghel,


Sapagkat ang Poong maalam tumingin
Ang siyang naggagawad, nagbibigay sa atin.
Ang salita natiy tulad din sa iba

Na may alfabeto at sariling letra,


Na kaya nawalay dinatnan ng sigwa
Ang lunday sa lawa noong dakong una.

Ang tulang ito ay isinulat ni Rizal noong siya ay walong taong gulang pa lamang. Lahat kaming kasapi sa grupong ito ay nagulat sapagkat sa napaka murang edad,
nakagawa siya ng ganito kabigat na tula. Masasabing sa ganitong edad, namulat na si RIzal sa kung anong nangyayari sa kanyang paligid.

Ang kapansin pansing hambingan sa tulang ito ay ang paggamit ni RIzal ng ibon sa kalayaan. Kung ang ibon nga naman ay ikinulong, gugustuhin nitong lumaya dahil
noon ito ay malaya, tulad ng bayan na dating malaya na noong panahong iyon ay kinocontrol ng mga dayuhan.

Mapapansin din na sinasabi ni Rizal na ang wikang Tagalog ay kapantay din ng ibat ibang wika. Dahil ito ay ibinigay sa atin ng Diyos, tulad ng sinabi niya na ang lahat
ng tao at bagay ay magkakapantay dahil ito ay ginawa ng Diyos. At dahil ginawa ito ng DIyos na malaya, dapat ito ay Malaya at walng sinuman ang may karapatang
maghari o mag ankin nito kundi Diyos lamang.

Sa ganito ding edad, makikita na ang pagmamahal ni Rizal sa bayan, sa pag-sabi pa lamang na Ang hindi magmahal sa kanyang salita, mahigit sa hayop at malansang
isda, sa murang edad niyang ito, eh nandoon na ang pagigng makabayan niya.

Sa kabataang Pilipino

Salin ito ng tulang A La Juventud Filipina na sinulat ni Rizal sa Unibersidad ng Santo Tomas noong siyay labingwalong taong gulang. Ang tulang ito ang nagkamit ng
unang gantimpala sa timnpalak sa pagsulat ng tula, na itinaguyod ng Liceo Artistico Literario, sanahang binubuo ng mga taong mahilig sa panitikan at sa sining. Mga
Kastilat katutubo ang lumahook na sa paligsahan ngunit ang Lupon ng Inampalang binubuo ng mga kastila ay humanga sa tula ni Rizal at ipinagkaloob ditto ang unang
gantimpala.

Ang tulang ito ang kauna-unahang lantarang pagpapahayag ni Rizal ng kaniyang damdaming makabansa. Hinihimok niya ang kabataang Pilipino upang mamukadkad at
linangin ang kaniyang masisining na katalinuhan, tinatawag itong Magandang Pag-asa ng Bayan Kong Mutya, na ngayoy isang pariralang malimit banggitin.

Sa tulay ipinahahayag na ang Pilipinas ay bayan ng mga Pilipino at ang salitang Pilipino ay unang ginagamit upang tawagin ang mga katutubo ng Pilipinas, hindi ang
mga kastilang ipinanganak sa Pilipinas, na siyang gamit ng salitang ito.

Itaas ang iyong


Malinis na noo
Sa araw na ito,
Kabataang Pilipino!
Igilas mo na rin ang kumikinang mong
Mayamang sanghaya
Magandang pag-asa ng Bayan kong Mutya!

Makapangyarihang waniy lumilipad,


At binibigyang ka ng muning mataas,
Na maitutulad ng ganap na lakas,
Mabilis na hangin, sa kanyang paglipad,
Malinis na diwa, sa likmuang hangad.

Ikaw ay bumaba
Na taglay ang ilaw
Ng sining at agham
Sa paglalabanan,
Bunying kabataan,
At iyong kalagiun ang gapos mong iyang
Tanikalang bakal na kinatalian
Ng matulain mong waning kinagisnan.

Ikaw na lagi nang pataas nag lipad,


Sa pakpak ng iyong Mayamang pangarap,
Na iyong Makita sa Ilimpong ulap
Ang lalong matamis
Na mag tulaing pinakananais,
Ng higit ang sarap
Kaysa ambrosia at nectar na awagas
Ng mga bulaklak.

Ikaw na may tinig


Na buhat sa langit,
Kaagaw sa tamis
Na kay Filomenang Malinis na hiomig,
Sa gabing tahimik
Ay pinaparam mo ang sa taong sakit,
Ikaw, na ang batong sukdulan ng tigas
Sa lakas ng iyong diway nagagawad
Ng buhay at gilas,
At ang alaalang makislap
Ay nabibigayan ng kamay mong masikap
Ng buhay na walang masasabing wakes.

At ikaw, na siyang
Sa may ibat ibang
Balani ni Febong kay Apelas mahal,
Gayundin sa lambong ng katalagahan,
Na siayng sa guhit ng pinsel mong tangay
Nakapaglilipat sa kayong alinman;

Hayo nay tumakbo! Sapagkat ang banal


Na ningas ng waniy nais maputungan
Kayong naglalamay,
At maipamansag ng tambuling tangan,
Saan man humanggan,
Ang ngalan ng tao, sa di matulusang
Lawak ng palibot na nakasasaklaw.

Malwalhating araw,
Ito, Pilipinas, sa lupang tuntungan!
Ang Lumikhay dapat na pasalamatan,
Dahilan sa kanyang mapagmahal,
Na ikawy pahatdan.

Ang tulang Sa Kabataang Pilipino ay salin ng tulang A La Juventud Filipina na sinulat ni Rizal sa Unibersidad ng Santo Tomas noong 1879 sa gulang na labingwalong
taon. Ang tulang ito ang nagkamit ng unang gantimpala sa patimpalak sa pagsulat ng tula, na itinaguyod ng Liceo Artistico Literario, samahang binubuo ng mga taong
mahilig sa panitikan at sa sining. Mga Kastilat katutubo ang lumahook na sa paligsahan ngunit ang Lupon ng Inampalang binubuo ng mga kastila ay humanga sa tula ni
Rizal at ipinagkaloob dito ang unang gantimpala.
Ang tulang ito ang kauna-unahang lantarang pagpapahayag ni Rizal ng kaniyang damdaming makabansa. Hinihimok niya ang kabataang Pilipino upang mamukadkad at
linangin ang kaniyang masisining na katalinuhan, tinatawag itong Magandang Pag-asa ng Bayan Kong Mutya, na ngayoy isang pariralang malimit banggitin.
Makikita kaagad sa unang taludtod ang ipinaparating na mensahe ni Rizal na ang kabataan ay ang pag-asa ng bayan, sa paggamit ng mga salitang kabataan ng aking
pangarap at pag-asa ng bayan. Isinaad din nya na hinihintay niyang mangibabaw ang katalinuhan ng mga kabataan upang magtulong-tulong sa pagunlad ng bayan.
Pinapayuhan din niya, sa ikatlong talata, na gamitin ng kabataan ang karunungan sa agham at sining upang makawala sa gapos na nagsisiil sa damdamin ng
mamamayan.
Inihalintulad din nya ang himig ng kabataan sa boses ni Philomel na nakakapagpawi ng luha at hinagpis. Ang diwa at alaala ng kabataan ay siya ding gagamitin upang
mapagtibay ang ating bayan, at ito ay walang kamatayang nakatanim sa puso ng kabataan. Parang pinapangaralan niya ang mga kabataang Pilipino na gamitin ang
kanilang angking talino at nakamit na karunungan sa dalawang paraan, ang dalawang para na ito ay ang iangat ang Pilipinas upang tayoy umunlad, at maging patriot
ng bansang Pilipinas.
Sa tulay ipinahahayag na ang Pilipinas ay bayan ng mga Pilipino at ang salitang Pilipino ay unang ginagamit upang tawagin ang mga katutubo ng Pilipinas, hindi ang
mga kastilang ipinanganak sa Pilipinas, na siyang gamit ng salitang ito.

Ipinahahayag din sa tulang ito na ang Pilipinas ay bayan ng mga Pilipino at ang salitang Pilipino ay unang ginagamit upang tawagin ang mga katutubo ng Pilipinas,
hindi ang mga kastilang ipinanganak sa Pilipinas na siyang gamit ng salitang ito.

PLUMA

The docudrama consists of a reenactment scene of the facets of Rizals life, along with extensive interviews needed to establish Rizals image as a writer. It is divided
into six parts.

The first part started with the birth of Rizal up to his early education. While there was no definite measurement of being a genius during his time, Rizal was noticeably
gifted. He showed exceptional talents in painting, molding, sculpting and writing. But it was writing which served him well. At an early age, he wrote the Memorias de un
estudyante Manila, which is about the memoirs of his childhood. At 8 years old, he wrote the famous Sa Aking mga Kabata. It was said that his father, Francisco
Mercado, owned almost 1000 books during that time, and that he made Rizal read books like El Amigo de los Nios. This influenced Rizals passion for writing.

The second part was about his higher education. It was during this time when he wrote A La Juventud Filipina which was deemed as his first recognition to the Filipino
youth. His other work was El Consejo de los Dioses, won an award in Manila. In 1882, Rizal left for Madrid, after the then-Governor General Jose Maria dela Torre
granted him a scholarship. In Madrid, Rizal wrote Pag-ibig sa Tinubuang Lupa, his first propaganda sent and published in a Tagalog newspaper in Manila.

The third part focused on his life in Europe wherein he started writing Noli Me Tangere and El Filibusterismo. It also stated the challenges met by Rizal before
publishing Noli Me Tangere. Through the help of his friends, he successfully published 2000 copies of the said novel before going back to the Philippines.

The fourth part told a rather personal and lighter aspect of Rizals story by documenting about the women of Rizals life, the letters of some of these women for Rizal, as
well as Rizals letters for some of these women.

The fifth part highlighted Rizals life after publishing Noli Me Tangere. Because of the controversial novel which brought ire to the Spanish friars, Paciano asked Rizal to
go back to Europe. It is also during this period when he wrote Sobre la Indolencia de los Filipinos under the pseudonym Laong Laan. It was published in La
Solidaridad in 1890.

Rizal seemed to have never stopped writing. Four years after publishing Noli Me Tangere, he continued writing his second novel, El Filibusterismo. The fifth part ended
with the beginning of Rizals exile in Dapitan.
The last part focused on the last days of Rizal, primarily those he spent in Dapitan. In Dapitan, he showed his fellowmen what he could do had he been given a chance
to be a public servant. He contributed in the towns need for health assistance and education. It goes on until he was he was sentenced to death in 1896. Mi Ultimo
Adios, the poem he wrote on the eve of his execution, became an inspiration to many Filipinos.

Pluma: Rizal ang Dakilang Manunulat

The documentary, titled Pluma: Rizal ang Dakilang Manunulat attempts to trace the evolution of Rizal, showing how Rizal was able to document parts of his life
that is reflected from his writingsfrom his birth up to his last moments. The documentary also highlighted parts of his life that made a big impact influencing his
patriotism; the incident when Teodora Alonso was accused of poisoning, the death of the GOMBURZA priests, and also his controversial speech that he made in honour
of his friends achievements.
Given the instances during Rizals time, he was from an ilustrado family which helped tremendously in his development as a child, the right type of environment to
be nurtured despite the influence and tyranny of the friars during his time. He was said to be born as a genius, but I believe that the concoction of forces paved even
further in not just unlocking but also surpassing his potentials; I became envious of this part because I can somehow associate myself with Rizals background, being a
prodigy, however mishaps do happen, and my development was put into a halt. I see Rizal as a model of genius that is achievable through building yourself to become a
genius. Ive always desired or wished to be a genius, and Rizal was an example of how a genius was made not born, he came from a society that prejudice was waiting in
their front door and despite how grand the achievements of one, it would be battered down. Rizals life was a life of determined mastery of whatever he laid his eyes on,
he will see to it that hell acquire and apply it. It made me feel somewhat associated in him and even inspired because of his will.
My reaction to Rizals life was a fusion of envy, inspiration, gloom, and yearning. Would I become something as close to him, someone who challenged an empire,
whose glory awakened the consciousness of a nation that eventually lead to its freedom? I think that I may not be subjected to a place of such recognition, but to a life
that I may live like how Rizal lived, a life of determination, only with him was his pen and paper, and his indomitable will; a life that is like of a fleeting arrow, built of
nothing but direction and intent.
I was really attracted to the idea of his intellect and pursuit; he channelled his life and works through his writings, a man who thrived in his realm of words, who
would have thought that a mere writing can become even bigger than an empire. It is true that the pen is mightier than the sword, for swords can only do so little and that
it has to be wielded along with violence, however the pen and paper which he used to communicate his ideas, possess a subtle geniusbehind his writings, there is an
ideaand ideas are bulletproof, its effect so subtle yet a force to reckon with. It was he, the great writer, our national hero, Jose Rizal, a genius in his own right.
Genius has no country, genius burst forth everywhere, is like light and air the patrimony of all; cosmopolitan as space, as life as God. Jose Rizal

REACTION PAPER IN THE MOVIE JOSE RIZAL


The movie tells the life story of Jose Rizal, the national hero of the Philippines. Athree-hour epic on the life and struggles of his poet and patriotisms. It covers his life
fromh i s c h i l d h o o d t o h i s e x e c u t i o n a t t h e h a n d s o f t h e S p a n i s h f o r c e s o c c u p y i n g t h e Philippines in the late 19th century. We are
also thrown into the world of Rizal's novels(filmed in black and white), so we get a glimpse of how he viewed Filipino society under the Spanish heal.The film also
through a series of flashback showing Rizal as a genius, a writer, adoctor, an artist, a lover, a friend, a brother and a son, thus giving a rich texture of
Rizalscharacter.The movie introduces us to the life of subjugation of the Filipino people under therule of the Spanish friars. From the execution of three Filipino priests in
1872 for allegedsubversion to the harsh and unequal treatment of Filipino students in the schools, this film is a stinging indictment of Spanish colonial rule
in the Philippines.I a l s o c o m m e n d t h e f i l m f o r i t s b r a v e r y i n s h o w i n g t h e e v i l t y r a n n y o f t h e Catholic Church during that time. Considering
that the Philippines is a Catholic nationthat is like butchering a sacred cow but alas, Abaya works her magic in depicting the suffering of the Filipinos
because of the friars.This is by far the best Filipino movie that I have seen so far. I would urge anyonereading this who likes movies, to either rent it or buy it.I
particularly love the last scene of the film when Rizal fell in the ground facingthe sky, having his last breath looking at a beautiful sunrise- a
metaphor depicting thatRizal did not die in vain. He did not die for nothing. He did not die defeated. Rather hedied victorious because his death
is the torch that lights Philippine independence, that ignites Philippine Revolution

You might also like