Albatros

Dokoni mornari od zabave love

esto albatrose, silne morske ptice,
na putu nemarne, tihe pratilice
ladja to nad ljutim vrtlozima plove.

Na daske od krova spuste ih sputane.

Kraljevi azura, neveti, zbunjeni,
belim i ogromnim krilima skunjeni
mau ko veslima na obadve strane.

Maloas prekrasan, a sad smean, jadan,

krilati se putnik bori s okovima;
s lule jedan mornar duva mu dim gadan
u kljun, drugi mu se ruga skokovima.

Tom knezu oblaka i pesnik je slian;

on se s burom drui, munjom poji oi,
ali na tlu sputan i zemlji nevian,
divovska mu krila smetaju da kroi.

Veze (Saglasja)

Priroda je hram gde mutne rei sleu

Sa stubova ivih ponekad, a dole
ko kroz umu ide ovek kroz simbole
ma to ga putem prisnim pogledima sreu.

Ko odjeci dugi to daljem se svode

u jedinstvo mrano i duboko to je
ogromno ko no i kao svetlost, boje
mirisi i zvuci razgovore vode.

Neki su mirisi ko put deija svei,

zeleni ko polje, blagi ko oboje,
- drugi iskvareni, pobedniki, tei,

to u beskraj prostiranje svoje,

kao ambra, mous, tamjan, rasko njuha
koji peva zanos ula nam i duha.