ARALIN 5
Napatungo ang matanda
Na kumakapak ang baba,
Ang paningi’y nasa lupa,
Matagal na naghahaka.
Pagkatapos ay ganito
Ang sabi ng ermitanyo:
“Walong daan taong husto
Ang paninirahan ko rito.
“Ngunit walang kaalaman
Sa reyno ng mga Cristal,
Ang hanap mong kaharian
Ewan ko kung matagpuan.
“Tingnan kung sa aking sakop
Mga ibong nasa bundok,
Kung kanilang naaabot
Ang reyno ng Cristalinos.”
Lumapit na sa pintua’t
Ang kampana’y pinaangal,
Tanang ibo’y nagsidatal,
Nagkatipon sa harapan.
Nagsihanay nang maayos,
Ang laki ay sunod-sunod;
Mga ulo’y nakayukod,
Naghintay sa iuutos
Tinanong ang buong kawan:
“Sa mahabang paglalakbay
Sino ang nakaalam
sa reyno ng mga Cristal?
Ang sagot na maliwanag:
“Dip o naming natatatap,
Malayo pong hindi hamak
Ang Cristalinong siyudad.”
Matanda’y di nasiyahan
Sa sagot ng kalahatan,
Kaya anya: “Sino riyan
Ang wala’t di dumaratal?”
Pagsiyasat nang ginawa
At nakitang wala pa nga
Ang agilang siyang nasang
Pagtanungan ang pithaya.
Ngunit di kaginsa-ginsa
Sa pagpupulong nga nila,
sa darating ang agilang
namamangha sa nakita.
Nang bumaba ay pabagsak
Sa pagod na di hamak;
Ermitanyo’y nagpahayag
Ng galit na nagpumiglas.
Sinulat itong agila
Na kung bakit nahuli pa
Sayong dapat na mauna
Kung tinatawag na sila.
“Parang di mo pa unawa
Itong tunog ng kampana,
Saan mang naroong lupa
Ay umuwi kayong bigla,”
Pakumbabang nagsalaysay
Ang agila ng dahilan:
“Panginoon naming mahal,
maglubag ang kalooban,
“Di ko hangad na suwayin
Alin man sa inyong bilin,
Ngunit ako po’y nanggaling
Sa napakalayong lakbayin.
“Narinig ko ang kampana
Kaya nga po biglang-biglang
Nilisan ko yaong lupang
Inabot ng aking nasa.
“Paglipad ko’y binilisan
Ngunit hapo ang katawan,
Kaya nang ako’y dumatal
Huli na sa kalahatan.”
“Kung gayon,” anang ermitanyo,