Exclusively MINE

by JamilleFumah

"I stopped listening to reason and just let my heart take over." -Carick Tiger
Montemayor.
MONTEMAYOR SAGA JamilleFumah©KTS2013/JFstories2014/Wattpad2015.

=================

MINE

This book is for mature readers due to the adult nature and scenes. 18+

"Jeez! Nasa'yo pa rin iyan?"

Napatingin ako sa pinto nang biglang bumukas iyon. "Shhh.. wag kang maingay at baka
matakot ang baby ko." Saway ko kay Raphael. Pamangkin ko siya pero magka-edad lang
halos kami at siya lang ang tanging tao na nakakaalam ng tungkol sa sekreto ko.

Pumasok na siya nang tuluyan at naupo sa sofa na kaharap nang inuupuan namin ni
Apple.

Tumawa siya habang nakatingin sa amin. "Baby mo?!"

Naramdaman ko ang panginginig ni Apple kaya niyakap ko pa siyang maigi. "Damn! Sabi
ng 'wag kang maingay!" Mahinang sita ko kay Raphael. Kung bakit ba naman kasi
narito pa ang mokong na ito eh!

"Seriously, man?! Talagang inari mo ng iyo ang babaeng iyan? Ni hindi mo nga alam
kung sino iyan at kung saan siya nagmula!"

Tiningnan ko siya nang masama. Ilang beses na naming pinagtataluhan ito.

"Pero kung talagang masaya ka sa kaniya ay wala namang kaso sakin." Nagkamot siya
ng baba. "Pero, 'tol... Hindi mo ba naiisip na baka may naghahanap na sa kaniya? Na
baka nag-aalala na ang pamilya niya--"

Nainis ako sa sinabi niya. "She's mine! She's mine Raf! At wala siyang pamilya
kundi ako lang!" Hindi ko gusto ang ideyang hanapin ang mga kamag-anak ni Apple.
Ayoko kayang kunin nila sakin ang mahal ko! Over my dead body!

Isipin ko palang na mawawala sakin si Apple ay parang mababaliw na ako! Kaya nga
kahit marami akong trabaho sa Manila ay hindi pa rin ako umaalis ng cruise. Ayoko
kasing may makaalam na may itinatago akong babaeng wala sa sarili dito sa cabin ko.

"Malala ka na... Ang dami-daming babae ang naghahabol sa'yo pero mas pinili mong
mag-alaga diyan sa napulot mong wala sa tamang pag-iisip!" Napailing ito. "Paano
kung biglang bumalik sa katinuan iyan habang magkatabi kayo sa kama at idemanda ka
ng kidnapping? O kaya rape?!"

"I'll cross the bridge when I get there." Hinaplos ko ang makinis na mukha ng Apple
ko. "Baby ko... hindi mo ako iiwan diba?"

"Pero 'tol..."

"I'll deal with it." Sabi ko sabay tingin uli nang masama sa kaniya. "Umalis ka na
nga! Papatulugin ko na ang baby Apple ko."
Padabog na tumayo si Raphael. Pero bago ito umalis ay lumingon muna siya samin.
"Bahala ka na sa buhay mo Carick! Matanda ka na!" Umingos pa siya. "Pero wag mong
kalimutang gumamit ng proteksyon at baka mabuntis mo iyan! Yari ka na talaga!"

Hindi ko na siya pinansin. Nang makalabas na siya sa cabin ko ay muli kong nilingon
si Apple. Tahimik lang siya at walang kakurap-kurap habang nakatingin sa kawalan.

Kahit ganito siya... kahit walang kakinang-kinang ang mga mata niya, kahit tulala
siya at kahit pa walang karea-reaksyon ang mukha niya ay napakaganda pa rin niya.
Iyong gandang palagi kong kinasasabikang makita tuwing didilat ang mga mata ko sa
umaga.

"Mahal ko? Sorry... pero hindi ko talaga kayang mawala ka sakin." Hinagkan ko siya
sa noo. Then I pulled her closer. Wala pa rin siyang kakilos-kilos sa mga bisig
ko.

Dati akala ko mamamatay na ako...

Akala ko hindi na ako babalik sa dati kong sigla...

Pero ito at ayos na ulit ako. Ayos na ayos na.

And it was all because of Apple.

The apple of my eye.

Dahil mula nang matagpuan ko siya ay parang magic na bumalik ang kulay at sigla sa
buhay ko...

Masaya ako na palagi siyang nasa tabi ko. Being near her recharged me. Nawawala ang
lungkot sa puso ko...
Ngayon ang tanging nais ko lang ay palagi siyang makasama... Ang pagsilbihan siya
sa araw-araw...

Ako ang magpapakain... magpapaligo... at magmamahal sa kaniya.

AKO LANG.

Dahil akin lang siya...

She is EXCLUSIVELY MINE.

JAMILLEFUMAH

=================

Exclusively MINE

"Carick Tiger Montemayor"

Exclusively MINE

~ M SAGA 15 of 24 ~

Genre: Romance/ NonTeenFiction/Erotic

Original Work of JamilleFumah. All Rights Reserved 2014.

No part of this book may be reproduced in any form or by any means without the
author’s consent. Please obtain permission. BOOK: Names, characters, places and
incidents are products of the author's imagination or are used fictitiously. Any
resemblance to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely
coincidental.
STORY UNDER :SPG18 Read at your own risk. Thank you!

FB Page: JamilleFumahFB Group: JFamily WattpadIG and Twitter: @jfstories

=================

Chapter 1

Chapter 1

"CARICK?!" Ang lakas ng boses ni Dad sa telepono. "Hanggang kailan ka diyan sa

barko?! Ang dami mong iniwang trabaho sa Pilipinas! Hindi mo pwedeng basta iwan
lahat iyon kay Rand!"

"Dad! Kaya niya na iyon." Nagkamot ako ng ulo. Narito ako ngayon sa Santorini at
nagliliwaliw sa cruise. "Kailangan ko pa ng maraming time."

"Maraming time? Dalawang taon ka na riyan sa cruise, son! Ilang taong time pa ang
kailangan mo?"

"Dad..."

"Come home, son..." Biglang nagbago ang boses ni Dad sa kabilang linya. "Pati ba
naman ikaw mawawala samin? Kayo na nga lang ni Rand ang natira samin ng Mommy
mo..."

"I'm sorry, Dad... Hindi ko pa talaga kaya." Ibinaba ko na ang tawag. Lumabas ako
ng phone booth at naglakad pabalik sa daungan ng Montemayor Ship. Mga ilang oras na
lang ay magku-cruise na naman ang barko patungo sa ibang lupain.

Two years na akong hindi bumabalik ng Pilipinas. Kapag bumabalik ang ruta ng barko
sa bansa ay nagpapa-iwan ako sa hotel at muli lang sasama sa cruise kapag
maglalayag na naman sa ibang lugar.

Wala lang, hanggang ngayon kasi ay hindi ko pa type na umuwi. Ang parents ko naman
ay masipag akong bisitahin sa barko kaya walang problema kapag nami-miss ko sila.

Maraming kapalpakang nangyari sa buhay ko noong mga nakaraang taon. My baby sister
was kidnapped many years ago at wala akong nagawa para mabawi siya. Dalagita na
sana siya ngayon kung nasa amin pa rin siya... pero wala na nga siya. Hindi namin
alam kung buhay pa siya.
 Mula nang mangyari iyon ay isinubsob ko na lang ang sarili ko sa pagpapalago ng
mga negosyo ng pamilya... until I met Tanya.

Noong una ay isa lamang siya sa maraming babaeng ka-fling ko hanggang sa naging
seryoso ang relasyon naming dalawa. Nakita ko sa katauhan niya ang kapatid kong
nawawala... naisip ko na siguro si Tanya na ang kapalit ni Aviona sa buhay ko.

Magse-seryoso na sana ako nang tuluyan pero nangyari naman ang isang bagay na di
ko rin inaasahan. We had an accident and it was a bad one. Ako ang nasa manibela
nang sumalpok ang kotse namin sa isang truck sa session road.

Namatay si Tanya at labis kong sinisi ang sarili ko sa nangyari... Masyado kasi
akong happy-go-lucky noon. Wala akong pakialam sa mga bagay-bagay. Tanya loves me
so much at nakakalungkot na namatay siyang hindi man lang ako nakakabawi sa
pagmamahal at kabutihan niya sa akin. Because of me ay maagang nasawi ang babaeng
papakasalan ko na sana... Hindi ko man ganoon kamahal si Tanya ay nasaktan talaga
ako nang mawala siya. Sinisi rin ako ng buong pamilya niya dahil sa kapabayaan
ko...

Magmula noon ay nilimitahan ko na ang sarili ko sa ibang babae bilang kaparusahan

na rin sa katarantaduhan ko noon. Pero hindi naman masasabing boring ang buhay ko
ngayon dahil okay naman ako sa barko. Nagha-happy-happy pa rin naman ako minsan at
nambaba-babae pa rin... dahil kailangan ko iyon.

Pero mas madalas lang talaga na nais kong mapag-isa at magpakalunod sa alak.

Unti-unti na naman tuloy nasisira ang buhay ko ngayon... kagaya noon ng mawala sa
amin ang bunso kong kapatid na babae.

NAKA-tapis ako ng tuwalya sa bewang nang lumabas ako ng banyo. Kakatapos ko lang
mag-shower.

Napakunot ang noo ko nang mapansin kong bukas ang pinto ng cabin ko. Wala ang mga
pinsan ko sa barko ngayon kaya sino ang magkakalakas loob na buksan ang pintuan ko?
Hindi ako nagpapalinis sa chambermaid dahil ayoko na naiistorbo ako, nilinaw ko
iyon sa lahat ng crew.

Lumapit ako sa pinto. Ah.. baka nakalimutan ko lang i-lock, I said to myself.
Kulang na ako sa ingat tsk.

But to my surprised ay may babaeng nakatayo sa likuran ng pintuan nang mailapat ko

na iyon pasara.

"What the—!" Gulat akong napatingin sa mukha niya. "Miss? Anong ginagawa mo rito
sa cabin ko?" Sita ko sa kaniya.
 Hindi siya nagsalita. Nakatingin lang siya sakin na parang balewala na halos hubad
na ako sa harapan niya.

"Miss?! Tinatanong kita?! Who are you and what the hell are you doing here in my
cabin?!"

Hindi pa rin siya nagsalita.

"Fvck!" Napasabunot ako sa buhok ko. Sino 'tong babaeng ito?! Malamang kagagawan
na naman ito ni Raphael! Ang mokong na iyon talaga! Sinabi ko ng ayaw ko muna ng
babae ngayon pero heto at pinadalhan pa talaga ako sa cabin ko!

"Miss, umalis ka na. I don't have time to play with you so you better get out of
my cabin. Magpapahinga na ako okay?"

Bumuka ang bibig ng magandang babae pero walang salitang nanulas doon.

"Hey?!" Napapatitig ako sa mukha niya... mukhang napaka-inosente.

Hindi nagsasalita. Blangko ang tingin pero may kaunting luha sa gilid ng mga mata
niya.

"Shit! Hindi ka nagsasalita?!" Mukhang mali ang kutob ko na padala siya ng pinsan
ko para maikama ko ngayong gabi.

Doon ko lang siya napasadahan ng tingin.

Magulo ang buhok niya na tila hindi sinuklay. May grasa rin ang kaliwang pisngi
nito at magulo at may karumihan ang damit. Paano nangyari iyon?! Lahat ng guests
namin dito sa barko ay pulos mayayaman. Saka kahit sa mga crew namin ay maayos ang
itsura. Pero bakit may ganitong pagala-gala sa barko? Tulala na mukha pang pulubi
ang ayos!

Paano hindi lang pala marumi ang damit niya! Gula-gulanit pa—

wait!

Tama ba ang nakikita ko?

May pasa siya sa braso!

Meron ding latay sa balikat na bahagyang litaw dahil sa punit ng suot nitong luma
at maruming bestida.
 "Who are you?" Mahinang ulit ko sa tanong ko rin kanina. Bigla akong dinagsa ng
pag-aalala para sa babaeng ito... kahit hindi ko pa siya kilala talaga.

Bumuka ang mga labi niya. "Tago..." Usal niya sa maliit at malat na boses.

"Ha?" What did she just said? 'Tago'? Kanino? At bakit siya magtatago? At saka
bakit marami siyang galos at pasa sa katawan?

"Tago..." Kumapit siya sa braso ko.. at ewan kung imagination ko lang yung
kuryenteng naramdaman ko sa pagkakalapat ng mga balat namin.

"Tago..." Muli'y sabi niya. Kita sa katawan niya ang panginginig. Sino ang
kinatatakutan niya? Ano ang tinatakasan niya para mapadpad sa cabin ko?

Isa lang ang naging malinaw sakin... This lady needs me. Humakbang ako papalapit
sa kaniya at niyakap ko siya nang mahigpit.

"Shhh..." Hinaplos ko ang buhok niya. "Kung sino man ang magtatangkang saktan ka
ulit ay dadaan muna sa akin. I'll keep you safe..." Hindi ko rin maintindihan ang
sarili ko kung bakit iyon ang nasabi ko sa babaeng ito...

Naramdaman ko ang marahang paghikbi niya.

Lalo ko pa siyang niyakap...

JAMILLEFUMAH

=================

Chapter 2

Chapter 2

... ISANG ORAS KO ring pinag-isipan kung ano ang gagawin ko sa kanya. Tulala lang
siya hanggang ngayon, hindi makausap at hindi rin nagsasalita.

She was sitting in my bed and I still can't take my eyes away from her innocent
lovely face. Kahit marungis siya ay maganda talaga si Apple.

Yeah, nalaman ko na ang pangalan niya. Iyong suot niya kasing kwintas ay may naka
engraved na pangalang 'Apple' so ipinagpalagay ko ng iyon nga ang name niya.
 "Apple..." Ulit ko sa pangalan niya. It feels good to say her name. Nakakagaan sa
loob... siguro dahil paborito ko ring kumain ng apple.

Pero itong Apple na ito ay bawal kainin!

Behave Carick! Suheto ko sa sarili ko.

Binitiwan ko ang telepono na kanina ko pa pinipiga sa kamay ko. Nag-iisip ako kung
hahanapin ko ang kung sino mang kasama ni Apple dito sa barko... pero parang hindi
ko rin type na gawin iyon.

Malay ko ba kung iyong mismong mga kasama niya pala ang nanakit sa kaniya? Syempre
hindi aamin ang mga iyon. Ano? Ibabalik ko sa kanila si Apple tapos sasaktan na
naman nila? No way!

Kahit hindi ako ganoon kabait sa mga babae ay hindi rin naman ako nananakit ng
babae. At ayoko sa mga taong nananakit ng babae. Women are gifts to men.. so bakit
kailangang saktan sila?

Hindi lang iyon ang dahilan ko. Mahina talaga ang loob ko kapag nakakakita ako ng
mga babaeng may pasa, sugat o kung ano-ano pang dulot ng karahasan... may trauma na
kasi ako. Noon kasing nakidnap— nevermind!

Nilapitan ko si Apple at tinabihan sa pagkakaupo sa gilid ng kama ko. Wala siyang

kakilos-kilos don, parang naghihintay lang din siya nang mga mangyayari.

"Who did that to you? Sinong nanakit sa'yo?" Hinawakan ko iyong kamay niyang may
pasa. "Tutulungan kita... Ipapakulong natin ang kung sino mang—"

Nang biglang malaglag ang tirante ng damit niya sanhi para makita ko ang halos
hubad niya ng tagiliran.

"Shit!" Bulalas ko.

May mga nangingitim na paso doon! At hindi ako pwedeng magkamali! Mga paso iyon ng
sigarilyo! Fuck!

Sinong hayop ang nagmantsa sa makinis na balat ni Apple?! Sino?! Gusto ko siyang
makaharap para pilipitin ang leeg niyang gago siya!

Hindi ko natiis na hindi haplusin ang bahaging iyon na tila sariwa pa ang
pagkakapaso. I felt sorry for her. Naaawa ako at naiinis ng sabay sa mga oras na
iyon. Awa para kay Apple at inis sa kung sino mang pvtanginang gumawa nito sa
kanya!
 "Masakit ba?" Malambing kong tanong sa kaniya. Ngayon lang naging ganito kalambing
ang boses ko sa isang babae... ewan ko ba! Kahit naman noon sa mga girlfriends ko o
kahit kay Tanya ay hindi ako naglalambing.

Katulad kanina ay hindi na naman sumagot si Apple. Tulala pa rin siya.

"Kumain ka na ba?"

Medyo slim siya pero hindi dahil sa iyon talaga ang katawan niya. I have this
feeling na hindi siya pinapakain sa kung saan mang pinanggalingan niya.

Muli kong dinampot ang binitiwan kong wireless phone at saka ako nagpa-deliver ng
dinner.

Nang dumating ang order ay agad kong hinainan si Apple. Inuna ko ang appetizer na
chicken pea soup para malaman kung kakain nga siya.

"Kain ka ha?"

I'm glad nang magkusa siyang kumain. As in kumakain siyang mag-isa! Iyon nga lang
ay nanginginig ang mga kamay niya kaya sinubuan ko na rin siya.

"Hi Apple... I'm Carick Tiger Montemayor, I'll be your servant tonight." I smiled
at her.

Bahagyang nagkaroon ng kislap ang magagandang mga mata niya pero saglit lang.
Nawala din agad iyon, nakakapanghinayang.

Nang maubos niya ang soup ay tuwang-tuwa ako. Bumalik sa alaala ko iyong mga
panahong ako ang nagpapakain sa bunso kong kapatid na babae. Ah... nakakamiss!

"Very good." Itinabi ko ang tray at saka ko siya binalikan. "Now..." Lumuhod ako
sa harapan niya habang nakatingin sa marungis niyang damit.

Hindi ko siya nakitaan ng pagtutol nang simulan kong kalasin ang pagkakabutones ng
bestida niya.

"Hubarin natin ito ha?" Masuyo ang pagkausap ko sa kaniya, baka kasi matakot siya
sakin.

Ang dumi na kasi talaga ng damit niya at baka nangangati na siya. Ayoko muna
siyang ipagkatiwala sa iba, mas safe siya sakin ngayon at iyon ang paniniwala ko.
 "Don't worry hindi ako masyadong titingin... Kailangan lang talaga kitang palitan
ng damit para maging komportable ka."

Pinatayo ko siya para tuluyang malaglag sa sahig ang manipis niyang bestida.
Tanging ang maliliit na saplot niya na lang ang natitira sa katawan niya.

Kahit ayokong tumingin ay hindi ko pa rin maiwasan. She has a nice body kahit
medyo payat siya. Bilugan pa rin ang boobs niya at napakakinis ng balat niya— na
narungisan ng mga galos at pasa ng kung sino mang hayop na may gawa niyon sa
kaniya!

Dinala ko siya sa banyo at saka inalalayan sa bathtub. Hinubad ko na rin pati ang
bra niya pero hindi ang panty. Itinira ko na iyon para sa privacy niya... kung may
privacy pa ba siya sa pinagaga-gawa ko.

Alam kong hindi siya maniniwalang walang malisya ang ginagawa ko lalo pa kapag
makita niyang malapit na yatang pumutok ang pantalon ko— well, lalaki lang ako at
hindi ako santo. Pero I swear na wala akong balak na masama sa kaniya. Gusto ko
lang siyang tulungan at... linisan.

Gumamit ako ng sponge nung nililinis ko ang balat niyang may mga kaunti pang
grasa. Ayoko kasing samantalahin ang kahinaan niya para hawakan ang katawan niya...
lalo na ang nakakatukso niyang maputi at mabibilog na dibdib. Marami na akong
nakitang ganoon pero iba iyong kay Apple... ang kinis parang apple!

Matapos ko siyang banlawan ay binalot ko na siya ng tuwalya at saka ko hinubad ang

panty niya— so hindi ko nakita ang kayamanan niya okay?!

Minasdan ko ang mukha niya. "Ayan, malinis ka na... Oh diba? Mas maganda ka
ngayong malinis ka na at wala ng dumi sa mukha mo."

Tinuyo ko ng tuwalya ang buhok niya. Pinahiram ko muna siya ng isa sa mga
oversized kong T-shirt at ng medyo maliit kong boxer.

"Gusto mo na bang matulog?" Nakasandig siya sa dibdib ko habang sinusuklay ko ang

mahaba niyang buhok.

Nawili na ako sa pag-aasikaso sa kaniya, natutuwa talaga kasi ako na asikasuhin

siya.

"Ah teka? Gusto mong manood ng movie? O kaya makinig ng music? Marami akong bala
sa—"

Nakapikit na pala si Apple! Malalim na ang paghinga niya kaagad.

"Apple..." Wala sa loob na hinaplos ko ang pisngi niya. "Pagod na pagod ka

siguro... Sige, matulog ka lang..."

Bumuka ang mapupula niyang mga labi. "T-Tago..." Nananaginip si Apple. Kahit sa
panaginip natatakot siya.

"I told you.." Hinigpitan ko ang pagkakayakap sa katawan ni Apple. "You're safe
here..."

May kung anong damdamin sa dibdib ko ang biglang nabuhay... hindi ko pa kayang
pangalanan sa ngayon pero it really feels good.

It really feels good to have her...

Ah... hindi ko muna siya isasauli.

JAMILLEFUMAH

Follow Carick Tiger Montemayor's FB acct.

=================

Chapter 3

The Montemayor Saga"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 3

NAGISING ako na masarap ang pakiramdam. Hindi ko alam kung anong oras na at kung
bakit maliwanag ang lampshade sa sidetable ng kama ko.

Mas sanay akong puro kadiliman ang paligid kapag matutulog ako, siguro nakalimutan
ko lang patayin ang lampshade kagabi.

Anong oras na ba?

Ang hirap talaga kapag nasa cruise nahihilo ka sa kung anong oras na.

Hindi pa rin naalis sa akin ang seasickness. Hindi na ako nasanay-sanay sa pagsakay
dito sa barko. Pero mas pipiliin ko pa ring mag stay dito ng siguro ay mas matagal
pa.

"Goodmorning Captain!" Bumaba ang dalawang kamay ko at pumasok sa loob ng suot kong
boxers. Gawi ko na talaga 'to kahit noong panahong hindi pa ako natutule.
Gaya ng normal na mga lalaki I always have my morning arousal. Hinihimas ko lang
iyon at okay na. Wala akong balak magsarili ngayon kahit parang loaded na naman ang
gun ko. Wala ako sa mood. Period.

"Shit! Bakit ayaw mong lumambot?" Nagtaka ako kasi sanay akong kaunting himas lang
ay sumusunod na ito sakin pero bakit ngayon ayaw?

Kelan ka pa nagrebelde sakin Captain?

Nang bigla kong maramdaman ang isang malambot na bagay na nakadagan pala sa hita
ko. Kaya pala medyo mabigat din ang pakiramdam ko nang magising ako.

"Sh*t!" Ganoon na lang ang gulat ko nang makitang may katabi akong babae!

Wala akong matandaang isinama ko rito kagabi?

Nakasubsob ang mukha niya sa leeg ko at ang braso niya ay nakayakap sa bewang ko.

Kaya naman pala hindi lumalambot ang—

"Sh*t!" Doon ko naalala ang babaeng natagpuan ko dito mismo sa cabin ko! —si Apple!

Umungol siya at saka tumihaya kaya nawala ang pagkakayakap niya sakin. Sinamantala
ko ang pagkakataon at bumangon agad ako.

"Apple..." Sambit ko sa pangalan niya. For some weird reason ay gumuhit ang isang
ngiti sa mga labi ko.

Hindi pala basta lang panaginip si Apple...

Payapa siyang natutulog at malalim ang kaniyang paghinga. Naaalala ko na, kaya
hindi ko pinatay ang lampshade kagabi kasi baka matakot siya kapag nagising siyang
madilim ang paligid.

"Carick!!!"

Napalingon ako sa pintuan ng cabin. Ang aga namang mang-istorbo ni Raphael... iyon
ay kung maaga pa ba talaga. Kagaya ng sinabi ko ay hindi ko talaga alam ang oras.

"Wag kang maingay!" Sita ko sa kaniya nang pagbuksan ko siya. Wala akong balak
papasukin siya kaya maliit na awang lang ang pagbukas ko sa pinto.

Pero dahil ugali na talaga ng kumag na 'to ang basta na lang pumasok ay nakapasok
na siya sa loob ng cabin. Binuksan niya agad ang main switch ng ilaw sanhi para
bumaha ng liwanag sa paligid.

Huli na! Nakita niya na si Apple!

"Whoah! Kaya pala hindi ka na bumalik sa bar kagabi!" Sumipol pa siya.

"It's not what you think it is." Napailing na lang ako.

"Pakipot ka lang pala!" He gave me a boyish smile. "Pumunta ka sa deck mamaya mas
maraming chicks don! Iyong mga kasama sa Montemayor excursion naku iba-ibang lahi—"

"Kelan ka pa naging bugaw?" Yamot na tanong ko. Eto na naman kaming dalawa!

"Dude naman! Sa'yo lang naman ako—"

"Hinaan mo lang ang boses mo at baka magising siya!" Saway ko sa kanya.

Iyong ngisi ni Raf abot yata hanggang tainga. "Whoah! At kailan ka nagkaroon ng
pakialam sa mga babaeng kinakama mo?"

Okay! I had enough. "What do you want?" Inis kong tanong. "Umalis ka na lang at
balikan mo ang kung sino mang pinagkakaabalahan mo ngayon." Tinalikuran ko siya
para ipagtimpla ng kape ang sarili ko.

"Hey babe!" Narinig kong malambing na boses ni Raphael kaya napalingon agad ako.

Oh shit! Si Raf nasa kama ko na!

"Raf!" Napasigaw na tuloy ako. Paanong hindi? Nakadakma lang naman ang kamay niya
sa isang dibdib ni Apple!

Lumingon sakin si Raf at ngumiti. "Ang laki ng boobs!"

Inilang hakbang ko ang pagitan ko at ng kama at saka ko siya kwinelyuhan. "Fvck!

Umalis ka na nga!"

"Hey?! Ano bang nangyayari sa'yo? Saka sino ba iyan at nagkaka-ganyan ka?! Dati
naman ishini-share mo pa ang—"

Itinulak ko siya palayo kay Apple.

"Oh! Whoah!" Nanlaki ang mga mata niya sakin.

"Get out Raf! Get out!" Gigil kong utos.

Umayos siya ng tayo at saka naghimas ng baba. "Anong meron Carick?" Kunot ang noo
niya.

Nang biglang umungol si Apple. Sabay pa kaming napalingon ni Raf sa kinaroroonan

niya.

"Apple?! Apple okay ka lang?" Agad ko siyang nilapitan.

Pupungas-pungas si Apple. Kahit bagong gising ay ang ganda-ganda niya pa rin

talaga. "Ah..." Hirap na sabi niya.

"Nagugutom ka na ba?" Masuyong tanong ko. "What do you want to eat?" Nakalimutan
kong naroon pa pala si Raphael.

"Uh..." Ungol ulit ni Apple. Nakatingin siya sakin at parang may gustong sabihin
pero di niya masabi.

Dahil sa liwanag ng cabin ko ay malamang na nakita na ni Raphael ang mga galos at

pasa ni Apple.

"Dude?! Ano iyan?" Tanong niya sabay lapit. "Don't tell me sadista ka na ngayon?"

Sinikmat ko siya nang matalim na tingin. "I found her last night, okay?! I mean
nakita ko siya dito sa kwarto ko."

"And?" Mukhang hindi aalis ang mokong na ito hangga't di ko naiku-kwento lahat.

"Puro siya pasa.. may paso siya ng sigarilyo." Patuloy ko... lumamlam ang
pagkakatingin ko kay Apple na ngayon ay nakatungo lang.

"Sana ini-report mo—"

"Ayoko!" Putol ko sa sinasabi ni Raf. "Paano kung kunin siya ng kung sino mang
kasama niya? At iyon pala mismo ang may kagagawan nito sa kaniya? Look at her!
Hindi ko siya kayang isauli kung sasaktan lang din naman nila si Apple!"

"Pero tingin ko ay kailangan niya ng medical help—"

"I can help her! Baka nakakalimutan mo? Bago ko hinawakan ang mga business namin ay
naging Doktor muna ako!"

"Jesus!" He exclaimed in disbelief. "Ikaw ba talaga yan?"

Tinitigan ko sa mga mata si Raphael. "Raf, I want you to keep this as a secret
okay? Mangako kang wala kang pagsasabihan tungkol kay Apple!"

"Dude..." Nasa mukha niya ang pagtutol pero wala naman siyang magagawa sa gusto ko.
At sa ayaw niya at sa gusto ay susundin niya pa rin ako...

"Please Raf! Ngayon lang ako hihingi ng pabor sa'yo." I know hindi niya ako kayang
ilaglag.

Napailing na lang siya. "Bahala ka..."

"Okay, umalis ka na."

"Tsk. Basta wag mong kalimutang gumamit ng proteksyon."

"Hindi ko siya ginalaw at wala akong balak—"

"Tell it to the marines!" Ungol niya saka tumalikod.

"Raf!"

"Sa ganda niyan tingnan ko lang kung makatiis ka." Binuksan niya na ang pinto at
saka lumabas ng cabin ko.

"Hindi ako kasing siba mo pagdating sa mga babae Raphael!" Habol ko sa kaniya.

"Sige! Enjoy mo ang pagbabahay-bahayan niyo— I mean doktor-doktoran!" At saka niya

sinarado ang pintuan ng cabin.

BUMALING ako kay Apple. Nakatungo pa rin siya.

"Hi Apple... Gutom ka na ba?"

Minsan tulala siya, minsan naman parang takot na takot at minsan parang wala talaga
siya sa sarili. Hindi ko alam kung anong state ng trauma meron siya... pero tingin
ko kaya ko naman siyang i-handle.
"Apple..."

Iyong isang kamay niya ay nakapatong sa braso niyang may pasa.

Hayop talaga ang gumawa niyon sa kaniya! That bastard! I angrily thought.

Muling may kumatok sa pinto. Inis na tumayo ako. "Wait lang Apple ha?" Tiningnan ko
baka housekeeper na naman na napagkamalian itong cabin ko. Ganoon kasi tuwing
umaga.

"Hi lover boy!" Bumungad sakin ang isang fake blonde na babae. Kahit naka-jacket ay
labas ang cleavage nito.

Nagsalubong agad ang mga kilay ko. "What Cindy?" Naka-one night stand ko ang
babaeng ito nang unang tapak niya sa barko. Pero kaya nga tinawag na 'One night
stand' kasi ONE lang at wala na akong balak umulit, pero mukhang hindi
naiintindihan iyon ni Cindy.

Ngumiti siya nang pagkatamis-tamis. Siguro kung lasing ako ngayon ay matutuwa ako
sa ngiti niya e kaso hindi.

"Yayain ka sana namin sa—"

"I'm busy." Agad kong sabi. I don't want to burst her bubbles pero wala na talang
kasunod ang isang gabing pinagsaluhan namin. It's not that I don't find her
beautiful pero ayoko lang talaga.

Bumaha sa magandang mukha niya ang pagtutol. "Pero—"

Isinarado ko na agad ang pinto. Rude na kung rude.

Binalikan ko si Apple. Nakatingin pala siya sa picture frame na nasa gilid ng kama
ko.

"Maganda ba siya?" Tanong ko sa kaniya. She was looking in my baby sister's photo.
"Siya ang baby sister ko. Her name is Aviona Camille... 5 years old siya diyan...
we call her AC."

Tumungo siya.

"Alam mo bang naaalala ko sa'yo ang bunso kong kapatid?" Wala sa loob na nasabi ko.
Isa na rin siguro sa mga dahilan bakit palagay na ako kay Apple.
Totoo naman eh. Parehas sila ni Aviona ng kulay ng buhok. Siguro kung buhay pa ang
kapatid ko ngayon ay kasing ganda rin siya ni Apple.

"Magsi-six years old siya ng mawalay siya sa amin..." Natagpuan ko ang sarili kong
nagku-kwento sa kaniya. "Hindi na namin siya nakita hanggang ngayon. Ginawa na
namin ang lahat pero... wala. Hindi na talaga siya nakabalik sa amin."

Sa totoo lang ayoko ng pag-usapan ang nakaraan, pero hindi ko alam kung ano ang
meron kay Apple at ang gaan ng loob ko sa kaniya para magkwento tungkol sa nawalang
kapatid ko.

"I was living my dream life. I was a doctor at masaya ako sa ginagawa ko... May
fiancee na ako at naghahanda na kaming lumagay sa tahimik. Kahit wala akong
kwentang boyfriend ay mahal ako ng fiancee ko... wala na nga akong mahihiling pa sa
buhay ko eh. I have everything I've wanted." Kwento ko pa. "Money, power and
freedom but my life got boring."

Para akong nagku-kwento sa hangin dahil wala namang karea-reaksyon sakin si Apple.
Pero good thing kasi hindi ko kailangang mahiya o magpanggap sa kaniya... at good
thing dahil may isang tao akong napaglalabasan ngayon ng mga bagay na matagal nang
nakakabigat sa dibdib ko.

"Na-bored ako dahil hindi pala talaga ako masaya. "Naiisip ko pa rin siya... Kahit
anong takbo ng sitwasyon ay hinahabol pa rin pala ako ng nakaraan. Iyong nakaraang
wala akong nagawa para sa kapatid ko. I realized that there was no way I could
escape the past." Mapait kong sabi. "Sabi ko noon tanggap ko ng hindi na siya
babalik samin... Oo, tanggap ko na, Apple. Tanggap ko ng wala na ang kapatid ko."

Hinaplos ko ang pisngi niya.

"I set her free but not myself." Ipinatong ko ang noo ko sa noo niya. "I want to
protect you... Hindi ko alam kung bakit... siguro dahil nakikita ko sa'yo ang
kapatid ko. Sana kung nasaan man siya ay may tumutulong din sa kaniya..."

"Hmn..." Ungol niya na nagpatingin sakin sa mukha niya. Naiintindihan niya ba ako?

"Ako si Carick..."

Gumalaw ang mga labi niya.

"Hindi mo kailangang pilitin ang sarili mo." Muli kong hinaplos ang makinis niyang
mukha. "Take your time."

Ewan ko ba kung imagination ko lang na parang ngumiti siya sakin. Habang nakatingin
ako sa kaniya ay may isang bagay na pumasok sa isipan ko... bagay na makakatulong
para maging okay ako.
Bakit ngayon ko lang naisip iyon?

I think I need something new to sustain my inner happiness. Iyong bagay na hindi
kagaya ng dati... iyong bagay na wala ako dati. Isang 'bagong' bagay.

"Apple... Pwede ba kitang yakapin?"

Kahit hindi siya sumagot atleast nagpaalam ako sa kaniya diba? Lumapit ako at
hinapit ko siya sa katawan ko. It feels good na maramdaman ang init na nagmumula sa
kaniya... I feel so alive. Ngayon ko lang naramdaman ito kahit lampas isang-daan na
yata ang babaeng nayakap ko—and take note: Nakahubad silang lahat ng niyakap ko
sila!

"Apple... Apple dito ka na lang..."

It was not like I want to be attached to her in a romantic way. Pero gusto ko
siyang nandito lang malapit sakin... parang kapalit na siya ni Aviona. Parang
kapalit ni Tanya. Parang hindi lang kagabi kami nagkakilala...

Basta I want to keep her...

Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong pakiramdam... and I want to keep that
feeling.

Ilang minuto din iyon... Totoo pala na nakakagamot ng kaluluwa ang yakap ng tao...

"Gutom ka na ba?" Binitawan ko na siya, mahirap na.

Tumayo na ako at nagtungo sa peronal refrigerator sa cabin ko. Siguro okay na kay
Apple ang omelette at saka tinapay. Mamaya na akong lunch o-order ng masarap na
pagkain. Ilang minuto lang ay pabalik na ako kay Apple bitbit ang tray na
pinaglagyan ko ng mga niluto ko.

Nagsalo na lang kami sa pagkain. Mas magana siya ngayon kesa kagabi kaya napaisip
ako kung baka nabitin ba siya pero hindi naman siya nagreklamo.

"Gusto mo na bang maligo?" Tanong ko nang inaalis ko na ang tray sa harapan niya.
"Ang init eh, maalinsangan."

Inalalayan ko siyang makatayo.

"Tapos gagamutin natin iyong mga sugat mo mamaya."

Wala siyang imik pero ang mga braso niya ay naka-ekis sa harapan ng dibdib niya.
Parang may kung anong kabang bumundol sakin... hindi kaya?

I erased the thought na baka may nanamantala sa kaniya. Kagabi ay wala naman siyang
reklamo ng paliguan ko siya... siguro ngayon ay medyo maayos ang pag-iisip niya
kesa nang nakaraang gabi.

"Don't worry... kahit hindi ako ganoon kabait ay hindi naman kita
pagsasamantalahan." Sinimulan kong alisin ang suot niyang oversized kong T-shirt.

Ayun na naman ang malulusog niyang dibdib na bahagya pang tumalbog-talbog dahil sa
pag-alis ko ng takip niyon. I bit my lower lip. Sh*t! Bakit kasi napakaganda ng
boobs niya? At shit din si Raphael na nauna pang mahawakan iyon kesa sakin!

Tulala na naman si Apple. Parang hindi na naman ako nag-e-exist sa mundo niya.
Saglit pa akong napatitig sa magandang mukha niya.

Ang amo-amo... Napaka-inosente... Kaya paano siya naatim saktan ng nanakit sa

kaniya?

"Halika na sa banyo..." Inakay ko siya papasok sa bathroom.

Nauna siya sa loob at ganoon na lang ang panggilalas ko nang bigla niyang hubarin
ang suot niyang boxer at maupo siya sa bowl.

Shit! I saw her pvssy! Manipis lang ang... sh*t! Kahit I preferred well shaved
pussy for my women pero natigatig pa rin ako sa itsura ng kay Apple! Manipis lang
kasi at parang napakalinis!

Fvck! Mukhang kailangan ko ng maraming pasensiya para sa babaeng ito ah?! Konti na
lang talaga!

She have an instant affect on me at hindi ko iyon maikakaila!

Hindi naman ako nagkakasala diba? I was very much single. Mukha namang walang sabit
si Apple dahil kung may boyfriend siya ay malamang na hindi papayag iyon na may
manakit sa kaniya diba?

Tumayo siya matapos niyang mag-flushed. So marunong na pala siyang magbanyo mag-
isa?

"Ah... I'm sorry hindi ko alam na naiihi ka na pala..." Napakamot pa ako sa batok
ko. Bakit nga ba di ko naisip iyon kanina?
Dumeretso siya sa tapat ng shower at pinihit iyon. Hubo't hubad siya ngayon sa
harapan ko habang dumadaloy sa katawan niya ang rumaragasang tubig mula sa dutsa.

"Malamig ba?" Naiinitan ako. Sh*t! Ang ganda ng katawan niya kahit nga medyo payat
siya ngayon!

Para tuloy may Diyosa sa banyo ko!

Nakatulala lang siya habang naliligo sa shower. Mukhang trained si Apple na

magbanyo mag-isa ah! Pero bakit kagabi?

"Ah... P-Pwede bang pa-share?" Hindi ko alam kung makakatulong ba sakin na magbasa
rin sa malamig na tubig mula sa shower. Bigla kasing uminit ang paligid! Ang humid-
humid!

"Apple..." Matapos kong hubarin ang boxer ko ay sumalo na ako sa kaniya pero
pinilit kong huwag kaming magkadikit.

"Sabon Apple..." Inabot ko sa kaniya ang sabon at tinanggap niya naman iyon.

"S-si Manang..." Mahinang sabi niya.

"Ha?" Sinong Manang? Sinong Manang ang hinahanap ni Apple?

"Ligo... Ligo, Manang... Ligo baka magalit si Tiya..." Muli'y nagsalita siya.

Ang sarap pakinggan ng boses niya kahit medyo di ko gets ang sinasabi niya, ang
hina kasi!

Umusod ako papalapit sa kaniya. "Ako ito... Si Carick. Ako ang magpapaligo
sa'yo..."

Kumilos ang mga kamay niya at humawak sa dibdib ko. Nakatungo siya kaya hindi ko
makita ang mukha niya.

"Apple..." Hirap kong sabi. Sh*t!

"Apple..." Ulit niya sa sinabi ko. "Mabait si Apple..."

"Oo mabait ka..." Itinaas ko ang mukha niya. "At dahil mabait ka hindi ka magagalit
sakin diba?"

Bumuka ang bibig niya pero walang salitang lumabas.

"Apple..." Hirap na hirap na ang boses ko. Hindi ako santo! Hindi ako santo, Apple!
Hudas ako!

"Hmn..." Mabining ungol ang umalpas mula sa kaniya nang angkinin ko ang mga labi
niya.

Di ko na natiis eh! Kusa na lang! Kusa na lang ako tumungo para abutin siya!

Ang lambot... nakakawala sa sarili ang mga labi ni Apple. Her lips were so soft and
sweet and it quickly made me out of my damn mind!

Wala akong naramdamang kahit anong tanda ng pagpo-protesta mula sa kaniya kaya mas
lalong lumakas ang loob ko. Hinapit ko ang bewang niya para lalong magkadikit ang
mga katawan naming dalawa. Nagwawala na nga ang Captain ko!

Tila may sarili na ring utak ang mga palad ko na sumapo sa dalawang malaking dibdib
ni Apple.

Uh... Fvck! Halos di magkasya sa mga kamay ko! Ang laki at ang bibilog! Ganitong-
ganito ang weakness ko!

"Apple..." Ipinasok ko ang dila ko sa loob ng bibig niya to taste the sweetness
inside her mouth. Ang init ng hininga niya... nakakatupok!

Mukhang sanay na siya sa ganoong pakiramdam. Wala siyang pagtutol kahit halos
pigain ko na ang dibdib niya sa mga palad ko.

Humihingal kami pareho nang maghiwalay ang mga labi namin. "Apple... I will protect
you sa kung sino mang may gustong manakit sa'yo..."

Nakamasid lang siya sakin.

"Pero may kapalit..."

Kumurap siya na tila naiintindihan ang sinasabi ko.

Hindi na ako nagsalita pa, binuhat ko na siya kaagad at saka kami lumabas ng banyo.

JAMILLEFUMAH

Sinong gustong magpatago kay C? hehe..

=================

Chapter 4

The Montemayor Saga"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 4

INIHIGA ko siya sa kama ko. Nakatingin lang sakin si Apple pero hindi siya
nagsasalita. Napako ang tingin ko sa kahubaran niyang nakalatag ngayon sa harapan
ko...

Ang ganda-ganda ng mukha niya. Ang inosente... at ang buhok niyang basa na
nakasabog sa kama. Para akong nakatingin sa magandang nude painting. Iyong
karaniwang nakikita sa mga museum.

Ang makurba niyang katawan na may bakas pa ng tubig na mula sa shower. Ang mga
dibdib niyang tayong-tayo na tila nagyayabang saking paningin. Mamula-mula ang dulo
niyon at parang inaanyayahan pa akong tikman sila. Ilang beses pa akong napalunok
bago bumaba ang mga mata ko sa impis niyang puson pababa pa... pababa doon.

Ilang beses na akong nakakita ng ganito... sa iba-ibang babae pa.

Pero bakit iba talaga ang dating sakin ng babaeng ito? Dahil ba nati-thrill ako?
Diba dapat nga ay tabangan ako dahil napakalamya niya? Parang bangkay at walang
kakilos-kilos.

Mas nati-thrill ako sa mga babaeng magaling sa kama. Iyong tipong sila ang
umiibabaw sakin at magaling mangabayo.

Pero bakit kay Apple? Bakit sa kaniya parang mas...

"Shit! Ano ba itong naiisip ko? Naloloko na ba ako?" Napasabunot ako sa buhok ko.
Para akong tanga!

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Nahimasmasan ako sa katarantaduhang

kanina ay nasa kukote ko.

Ganoon na ba ako katigang at ka-desperado? Ibinalik ko ang tingin ko sa kanya.

Shit! Paano ako hindi matutukso kung may ganitong kagandang babae akong kasama?

"Apple I'm sorry..." Kinuha ko ang kamay niya saka hinalikan ang malambot niyang
palad. "I'm sorry Apple..."

Tumungo ako at hinalikan ko siya sa noo. Nakita ko ang pagpikit ng mga mata niya.
"I'm a jerk." Usal ko. Gusto kong gulpihin ang sarili ko.

Dumantay ang palad niya sa braso ko at muli akong napatitig sa magandang mukha
niya. Natigilan ako nang makita kong may maliliit na luha na nagbabadya sa gilid ng
mga mata niya.

"Why?"

Humikbi ang malarosas niyang mga labi. Para siyang batang may umaaway. Pumikit siya
muli at saka marahang umalog ang balikat niya.

"Baby, why?" Nataranta na agad ako. Hinila ko siya paupo sa kama at saka siya
dinala sa mga braso ko para yakapin. "Shhh... Hindi kita sasaktan, baby." Baby?

"Apple... sorry talaga." Hinalik-halikan ko ang ulo niya. "I'm a jerk..." Ikinulong
ko ang mukha niya sa mga palad ko. Pinakatitigan ko siyang mabuti.

Kahit may ilang galos pa siya ay hindi talaga nakakabawas iyon sa kagandahan niyang
parang anghel. "Sorry Apple... Dahil ba sakin kaya ka umiiyak? Tahan na..."

Ibinalot ko sa katawan niya ang kumot at saka siya inayos sa kama. Tumayo ako at
kumuha ng matinong damit sa closet ko. Nahihiya ako sa sarili ko. Paano ko
naisipang pagsamantalahan ang isang walang kalaban-labang babae?

Nang makapagbihis ako ay binalikan ko siya dala ang isang oversized na T-Shirt
ulit. Wala naman kasi akong ibang mapapahiram sa kanya. Papalapit na ako nang bigla
siyang tumayo at naglakad papunta sakin.

"A-Apple?"

Hindi siya nagsalita. Luhaan pa rin ang pisngi. May bakas pa rin ng luha ang
mahahabang pilik-mata niya.

"A-Apple isuout mo 'to..." Umiwas ako ng tingin sa nakalantad niyang kahubaran.

Hindi ko kasi maiwasang tigasan na naman eh. Who wouldn't? Jeez! May nakatayong
hubad na Diyosa sa harapan ko!

"A..." Sambit niya. Pansin ko hirap talaga siyang magsalita.

"Mabilis kong itinakip sa katawan niya ang T-Shirt. Sinikap kong sa mukha niya lang
tumingin. Tanging doon lang. Please! Doon lang oh!

May luha pa rin sa mga mata niya.

"Bakit ka ba umiiyak, baby Apple? May gusto ka ba? Kumain o manood kaya?" Hinaplos
ko ang pisngi niya. Ang lambot-lambot talaga ng balat ng babaeng ito... parang sa
baby.

Hindi siya kumibo. Nakatingin lang siya sakin.

"Halika." Inalalayan ko siya pabalik sa kama at pinaupo siya sa gilid niyon.

"Isusuot ko ito sa'yo ha?" Sa pagsuot ko sa kanya ng T-shirt ay di sinasadyang
masagi ng kamay ko ang gilid ng dibdib niya.

Pagtingin ko sa mukha niya ay nakatingin pala siya sakin. Nakatingin pa rin siya
sakin! Iyong blangkong tingin na parang gusto kong ikaliyab! Sh*t!

"Apple naman... Wag mo naman akong pahirapan oh."

Tumaas ang sulok ng bibig niya. Para siyang ngingiti na ewan. Ano ba? Naiintindihan
niya ba ako? Nakakabobo naman oh! Oo doktor ako dati, dapat alam ko ang sitwasyon
niya. Dapat alamin ko at dapat inaalam ko na ngayon pero hindi. Nangangapa pa rin
ako kung ano ang kalagayan niya.

Alam ko lang dulot ng kung ano mang trauma ang ikinaganito niya. Alam ko lang
tulala siya, pero parang hindi rin eh. Nagsasalita siya minsan tapos nakakakilos
mag-isa.

Hindi kaya...

Natigilan ako.

Tinitigan ko siya sa mga mata.

Walang kislap. Walang kakurap-kurap.

"Ah imposible!" Nasabunutan ko na ang sarili ko.

Bumaba ang tingin ko sa laylayan ng T-shirt na suot niya. Hindi pa pala naaayos...
kita ko pa ang malinis niyang lupain. Tsk! Hinila ko pababa yung T-shirt hanggang
sa kalahati ng makinis niyang mga hita. "Wait hahanapan kita ng pwedeng panty."

Bumalik ako sa closet. Sana pala hindi ko na ipinabalik kina Tanya iyong ibang
gamit niya, sana may maipapasuot ako ngayon kay Apple. Wala akong mapagamit na bra
sa kanya ultimo panty eh. Ang hirap namang laging T-shirt ko lang ang suot niya.
Mauubusan ako ng dugo nito at baka magkasakit pa ako sa puson!

Nilingon ko siya. Magulo ang basa niya pang buhok at nakatungo siya. "Wait lang
ha?!"

Naghalungkat pa ako sa closet ko. Lahat ng boxer ko alanganin sa kanya. Magpabili

na lang kaya ako? May pinaka-mall itong barko. Pwede akong mag-utos ng housekeeper
na mapaparaan mamaya dito para kumuha ng mga basura. Siguro naman hindi iyon magku-
kwento kapag binayaran ko o kaya tinakot ko.

Ang lagay kasi ay bantay-sarado ang bawat kilos ko rito sa barko. Lahat yata ng
tauhan dito ay nakamatyag sakin. Lalo na sa mga babae! Naging open book ang buhay
ko, namin sa kanilang lahat! Tsk!

"Ang hirap maging pogi." Naiiling na binalikan ko si Apple. "Okay ka lang ba? Ito
muna isuot mo ha?" Lumuhod ako sa harapan niya at ipinasok ang mga paa niya sa
butas ng pinakamaliit na boxers na nakita ko sa closet.

Pagkatapos tyinaga ko namang suklayin ang mahaba at alon-alon niyang buhok. Bukod
sa bunso kong kapatid na babae ay si Apple palang ang sinuklayan ko. Kahit si Tanya
o ang ibang nagdaang babae sa buhay ko ay hindi ko nagawa ito.

Sa kulay ng buhok ni Apple ay pakiramdam ko si Aviona ang sinusuklayan ko...

"Maganda ka na, I mean mas maganda na." Pinisil ko siya sa baba.

Naghanap ako ng bala na maaring mapanood niya para may pagkaabalahan siya. Pinili
ko ang pelikulang 'The Gone Girl' at saka isinalang sa DVD. Nang lingunin ko si
Apple ay wala siyang kakurap-kurap habang nakatingin sa screen ng LED TV ko.
Mukhang okay sa kaniya ang panonood. Maiiwan ko siya ngayon.

Prente siyang nakaupo na sa sofa habang ang atensyon niya ay nasa TV. Ako naman ay
nagbasa-basa muna. Muni-muni na rin. Ilang minuto ko pa siyang pinakiramdaman,
mukhang okay naman.

Napaka-misteryosa niya sakin, ano ba talaga si Apple? Sino ba talaga siya?

"Dude!" Bigla na lang bumukas ang pinto ng cabin at iniluwa niyon si Raphael.

"Marunong ka naman sigurong kumatok." Sinimangutan ko siya.

"Hi Apple!" Si Apple agad ang pinansin niya.

Nainis ako nang makita ko ang mata ni Raphael na nakatingin sa gawing dibdib ni
Apple. Walang siyang bra kaya malamang na tagus-tagusan ang walanghiyang mata ni
Raphael sa T-shirt ni Apple ko! Wait? Apple ko? Natigilan ako. So inari ko na pala
talaga siyang 'AKIN'?
Ilang beses na ba akong napapaganon? Tapos matitigilan. Tapos uulitin ko na naman.
Pero wala akong nakikitang masama ron. We're both singles. Yes, nagconclude na
akong single din siya. Wala siyang suot na wedding ring at mukhang wala ring
naghahanap sa kanya until now.

"Raf mata mo! Bubutasin ko iyan!"

Nakangisi siyang lumingon sakin. "Pare wala ka bang maidadamit na matino sa kanya?
She's like an open invitation!"

"What?!" Napataas ang boses ko. "Will you please just get out of here! Sino ba kasi
ang nagsabi sa'yong magpunta ka rito!"

Ibinato niya sakin ang isang malaking paperbag na di ko rin napansing dala-dala
niya.

"Mga undergarments at ilang damit pambabae." Kumindat siya sakin. "Ako yata si B1
kaya alam ko ang suliranin mo B2!"

Napailing ako’t napangiti na rin. "Thank you."

"Whoah! So pwede ko na bang makausap si 'Apple mo'?!"

"Off limits ka." Kinunutan ko siya ng noo saka binusisi ang laman ng paperbag. May
dalawang walking shorts doon at ilang sleeveless top. May dalawang pares rin ng
lacey bikini at bra.

"Kay Ella iyan! Nagshopping kasi kanina, kinupit ko."

Kaya pala ang se-sexy ng mga damit. Lalo na iyong mga underwears! Parang magha-
honeymoon lang ang itsura! Halos wala na ring takpan. Napaisip tuloy ako kung ano
ang itsura ni Apple kapag sinuot nito iyon. Sexy kaya? Malamang!

Gusto ko na namang batukan ang sarili ko dahil sa naiisip ko. "Baka hanapin niya
ito." Sabi ko kay Raphael. Si Ella ang bago niyang fling.

"Ku! Ang mga babae, sa dami ng gustong bilhin di na nila maaalala ang iba sa
pinamili nila."

"Talagang bihasa ka sa mga babae."

"Alam mo namang ito na lang ang libangan ko. Pag uwi ko naman ng Pilipinas ay
subsob na naman ako sa trabaho." Ngumuso si Raphael. "Saka palang magtutuloy-tuloy
ang kaligayahan ko kapag si Dipsy na ang maging Presidente ng planta." Tukoy nito
sa babaeng kapatid na mas bata rito. "Mukhang siya lang naman ang gustong humawak
ng negosyo eh. Sina Lala at Po parang walang pakialam. Masyadong tutok sa pag-a-
artista."

"Buti marami kayo. Kami na nga lang ni Rand ang naiwan kina Dad, eto pa ako at
pasaway."

"Mukhang ayos naman kay Rand na siya muna ang mamahala sa Montemayor Construction
Company eh." He said.

"Marami pang negosyo si Dad."

"Balita ko nga ay mahigpit na kalaban niyo ngayon ang Montenegro." Tukoy nito sa
isa sa mga kakompetisyon ng kompanya namin.

"Isa rin sila sa pinakamayaman at maimpluwensiyang angkan sa Pilipinas. Pero kahit

anong gawin nila... kulelat pa rin sila sa mga Montemayor at Deogracia." I laughed.
Well, banas talaga kasi ako sa mga Montenegro! They are pain in my father's ass.
Lahat na lang ng business namin ay gusto nilang kalabanin.

Namulsa si Raphael. "Have you heard the news?"

"Anong balita?" Paano ako makakasagap ng balita eh lagi lang ako sa cabin ko
pagkatapos kong magbar sa gabi.

"Gustong makipag-merge sa inyo ng Montenegro Company."

"Really?" Joke iyon?

"Oo. Inaalok nong Mr. Romnick Montenegro na ipakasal ang kaisa-isang pamangkin niya
sa kapatid mo." Raphael said.

"Kay Rand?" Nunca! Si Rand pa eh bading yata ang kapatid niyang iyon dahil walang
kahilig-hilig sa babae.

Umiling si Raphael. "Lalaki ang pamangking tinutukoy niya."

Natawa siya. "So kaninong kapatid ko ipapakasal? Kay Aviona? Kay Aviona gustong
ipakasal ni Mr. Romnick Montenegro ang pamangkin niya?" Nauwi na naman ako sa
paghalakhak. "Taga bundok ba sila? Hindi ba nakarating sa kanila ang balitang
nawawala ang kapatid kong babae?"

"Ang weird nga eh."

"Super weird. Jesus! Magsi-six years old palang si Aviona Camille ng kidnapin siya
samin! Hanggang ngayon ay hindi pa namin siya matagpuan! Ilang taon na! Ni hindi na
nga kami umaasang buhay pa siya..." Humina ang boses ko sa huling pangungusap.

"I'm sorry dude." tinapik ni Raphael ang balikat ko. "Baliw talaga ang mga
Montenegro. Kung ang mga Deogracia ay lahi ng mga temperamental ay ang mga
Montenegro naman ay mga crazy people." Napailing-iling pa si Raphael. "Kahit si
Mommy G." tukoy nito sa Ina. "Walang tiwala sa mga Montenegro."

Napaisip siya bigla. "Sino ba ang pamangkin na tinutukoy ng Romnick Montenegro na

iyon?"

"Lander yata pangalan non." Nagkibit-balikat si Raphael. "Lander Montenegro anak ng

yumaong si Don Rodrigo Montenegro."

"Aaaaa!!!"

Napalingon kaming dalawa ni Raphael.

"Apple!"

"Ahhhggg!!!" Nagsisigaw ito at tila takot na takot.

Agad namin siyang nilapitan.

"What is happening to her?"

"I don't know! I don't know! Sh*t!" Pilit kong pinakalma si Apple na ngayon ay
halos magsumiksik sa gilid ng sofa at nangangatog sa takot.

"Apple are you okay?" Raphael asked her.

Pumulahaw ng iyak si Apple at nagpapadyak ito. "T-Tiya! Tiya! Ma... Manang!" Luhaan
siya habang umiikot ang paningin niya sa paligid. "La... Lan...der..." Tapos iyak
ulit.

Niyakap ko siya. "Apple! Apple! I'm here... si Carick! Hush..." Hinagod ko ang
likod niya. "You're safe here... Diba sabi ko sa'yo hindi kita papabayaan?"

"Huhuhu... Ahhh..."

"Apple..." Naguguluhang napatingin ako kay Raf na nakatingin pa rin kay Apple. He
look puzzled.
"Sinong nananakit sa'yo Apple?" Lumuhod si Raphael sa harap ni Apple. "Tell us, we
will help you. Kami ni Carick... tutulungan ka. Tutulungan ka namin."

Umiling-iling si Apple.

"Tell us..." Hinawakan siya ni Raphael sa pisngi. Doon sa may maliit na pilat na
hindi naman masyadong kita bagamat halatang bago palang. "Sino ang may gawa nito
sa'yo, Apple?"

Marahang bumuka ang bibig ni Apple. Ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata namin
sa nanulas sa mga labi niya.

"Si... si... Avio..na... away ako..." Humikbi pa siya ulit. "Away niya... ako...
Away ako Aviona... Cam.. Camille..." Saka siya muling pumalahaw ng iyak. "Inaaway
nila... ako..."

JAMILLEFUMAH

=================

Chapter 5

"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 5

"BAKIT Apple?" Hinaplos ko ang magkabilang pisngi niya.

Namamalisbis ang mga luhang iiling-iling siya. "Ahhh... Av...iona..."

"You know her?" Agad ring tanong ni Raf.

Nagkatinginan ulit kami ni Raphael saka ko hinarap muli si Apple. "Kilala mo si

Aviona Camille?"

"Dude!" Tapik sakin ni Raf sa balikat.

"Shut up Raf!" Sinundan ko ng tingin yung tinitingnan ni Apple.

Nakatingin siya sa picture frame ni A.C. Iyong picture frame na nahuli ko siyang
tinitingnan kanina.

"Shit!" Napahimas ako sa batok ko.

"What is it man?"

"Nakwento ko pala sa kanya si AC. Baka iyon ang iniisip niya." Akala ko naman
kilala niya talaga si Aviona Camille. Siguro naalala niya lang iyong kwento ko.

"Malay mo kilala niya si—"

"Sige na, Raf. You can leave now." Malamig kong utos sa kaniya. "Iwan mo na kami ni
Apple."

"Sure dude?"

"Yeah." Nginitian ko siya. "Enjoy your remaining days dito sa barko... pababa ka na
rin naman na."

Umayos ito ng tayo at saka sumaludo sakin. "Oh yeah. Sige... Magliliwaliw muna
ako."

"Sige."

"Bye pretty!" Sumulyap muna siya kay Apple saka lumakad na patungo sa pintuan.

NANG maiwan kaming dalawa ni Apple ay pinatay ko na ang TV. Inalalayan ko siyang
makatayo papunta sa kama. Sumunod naman siya sakin hanggang sa maihiga ko na siya.

"Apple..." Hinaplos ko ang buhok niya. "Wag ka ng iiyak... Wag ka ng umiyak. Diba
sabi ko, habang nandito ka ay wala ng pwedeng manakit sa'yo. Wala na, Apple..."

Marahan siyang tumagilid patalikod sakin. Hindi ko alam kung naiintindihan niya ba
ako o ano. Kasi ako? Hindi ko na rin maintindihan ang sarili ko.

Kanina nong parang takot na takot siya... kanina nong umiiyak siya... daig ko pa
ang hibang sa pag-aalala. Naiisip ko palang na bumabalik sa alaala niya iyong
pananakit na ginawa sa kaniya ng kung sino mang hayop na iyon ay naglalatang na ang
poot sa dibdib ko.

Iyong pagbanggit niya sa pangalan ni A.C. Hindi naman siguro totoo yun. Baka
naalala niya lang talaga iyong pagku-kwento ko. Imposible kasi talaga na kilala
niya ang kapatid ko.

Pero kung totoo nga... Sana nga.

Hindi pa rin kasi talaga ako nawawalan ng pagasang makikita ko pa ang bunso kong
kapatid at hindi pa rin nawawala sa puso ko ang hangaring sana ay buhay pa siya.

Sana nga kilala niya na lang si Aviona. Pero imposible nga iyon. Malayo sa posible
talaga.

Pero paano nga kaya?

No. Ang hirap ng umasa... kahit pa nangako ako noon na i will never lose hope.

Binalikan ko ang paperbag na dinala ni Raf.

"Look, may bago ka ng mga damit oh. Bukas pagkaligo mo ito na ang isusuot mo."
Kinalabit ko si Apple.

Naupo siya at tiningnan ang mga ipinapakita ko.

"A..." Bumuka ang mga labi niya.

Iniladlad ko ang color red na sleeveless na may design na maliit na bulaklak.

"Bagay 'to sa'yo. Ito pa oh..."

Nakamasid lang siya sa mga damit.

"Ito gusto mo, ito?" Inilapat ko sa kaniya ang isa pang top.

Iyong mga mata niya parang naguguluhan. Nangingiti na lang ako. Iyong babae, iba
agad ang reaction kapag mga bagong damit, pero itong si Apple... walang kare-
reaksyon.

"Eh ito? Wow." Sinubok kong idampi sa kaniya ang iba pang tops.

Bagay sa kaniya ang mga light colors.

"Wow..." Para akong tanga. Ako lang ang masaya.

Marahan niyang inilayo sa kaniya ang mga damit. Parang naiirita na siya sa mga
pinagaga-gawa ko. Muli siyang nahiga sa kama. Nasa mukha niya ang tila pagkainip.
Nangiti na lang ulit ako.

Nakalabi siya habang matamlay na nakatingin sakin. Nakakatuwa ring makita ang ibang
reactions niya sa mga bagay-bagay. Kahit papaano ay nakikita ko na ang ibang mood
ni Apple. Mas okay na ang ganito kesa palagi siyang tulala.

"Magiging okay ka na, Apple. Hahanapin ko ang mga nanakit sa'yo. Hahanapin natin
sila at pagbabayarin."

Iyong hindi ko naibigay na katarungan sa kapatid ko... ibabawi ko kay Apple.

Ibabawi ko sa kanya. Sa pamamagitan niya babawi ako.

Ibinalik ko ang ang mga damit sa paperbag at saka muling tumingin sa magandang
babaeng nakahiga sa kama ko.

Nakatulog na pala ito.

"Sandali lang."

Tumayo ako at saglit pa siyang minasdan. Hindi kasi nakakasawa ang itsura niya.
Siya iyong babaeng lalong gumaganda kapag mas matagal mo pang titigan.

"Sandali lang Apple."

Nagdamit ako at nagsuot ng jacket saka lumabas ng penthouse cabin. Maigi't

nakatulog si Apple, magagawa ko na ang dapat kong gawin.

"HELLO sir!"

"Hi." Nginitian ko ang nakasalubong kong crew ng barko. Medyo tensionado ako, hindi
kaya halata iyong kilos ko?

May naghahanap na kaya kay Apple ngayon?

Dumeretso ako second deck. Balak kong tumuloy sa lost and found ng barko.

May biglang humarang sakin at pumulupot sa bewang ko.

"So loverboy!" Nasinag ko sa maliwanag na sikat ng araw ang nakangiting mukha ni

Cindy.

"Cindy I'm in a hurry." Binaklas ko ang mga braso niyang nakayakap sakin.

"As always! Hmp." Padabog niya akong tinalikuran matapos irapan.

Hindi ko na siya pinansin. Mabibilis ang mga hakbang ko. Baka kasi magising na si
Apple.

May matandang babae na ngumungoyngoy sa harapan ng isang crew sa lost and found.
Kung sino-sino rin ang nilalapitan niya at pinagtatanungan. Bigla na lang ako
binundol ng kaba.

"Yes ito nga siya." May luha ang magkabilang matang sabi nito. Pilit idinidikdik
ang isang larawan sa kausap nito. "Please, gawin niyo ang lahat ha? Room 207 lamang
kami."

Nang tumalikod siya ay napatingin siya sakin.

"Hijo! Baka nakita mong alaga ko." Sabay lapit niya at pakita sakin ng isang
picture.

"Ha?" Parang biglang huminto ang pag-inog ng mundo ng masilayan ko ang babaeng nasa
larawan.

It's her! Si Apple!

"S-sino siya?" Nauutal kong tanong. Shit!

Humagulhol ulit ito. "Alaga ko... Nawawala!"

"Dito sa barko?"

"Hindi ko nga alam. Hindi ko alam kung sa baba o dito sa barko! Nagpapa-review na
ako ng mga CCTV. Huhuhu... kahapon pa siya ng umaga nawawala."

Pero bakit ngayon lang kayo naghahanap? Gusto ko siyang sigawan. Bakit hindi
kahapon pa? Bakit ngayong nasa pangangalaga ko na siya!

Muli siyang napahagulhol. "Diyos ko si Rechelle..."

"Rechelle?"

"Pangalan niya." Tumingin siya ulit sakin. "Pero Apple ang tawag sa kanya. Kasing
kulay kasi ng mansanas ang mga labi niya kaya tinawag siyang Apple noong bata pa
siya." Gumuhit ang nahihiyang ngiti sa halos tuyot niya ng mga labi.

Napatango na lamang ako sa ale. Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang

pagkatiwalaan. Kung kamag-anak siya ni Apple o ni Rechelle, bakit wala man lang
silang ni isang pagkakahawig? Ang layo ng itsura nilang dalawa.

"Manang!" Mula sa kung saan ay dumating ang isang matangkad at petite na babae.

Tantiya ko'y nasa 40's na ito. Maganda, pustoryosa at mukhang istrikta. Mukha rin
itong may kaya.

"Ay Madam!" Natatarantang nagpunas agad ng luha ang matanda. "Madam, kasi..."

"Let's go! Paalis na sina Octavio!" Mataray na sabi nito. "Bababa na tayo!"

Agad na nabalutan ng pag-aalala ang mukha ng matanda. "P-Pero Madam si Senyorita Ap

—"

"Let's go!"

Nagpapalit-palit ang tingin ko sa kanilang dalawa. Sila ba ang tinatawag na Manang

at Tiya ni Apple?

Wala na sila ay tulala pa rin ako.

Bakit wala namang pakialam ang tinatawag na 'Madam' na iyon kung nasaan si Apple?
Bakit parang iyong 'Manang' na iyon lang ang nag-aalala? Sino ba talaga sila?

"'Tol!"

"Raf!" Napatingin ako sa baba ng deck. Nakatayo si Raphael doon ay sinisenyasan

akong bumaba.

Dali-dali ko siyang pinuntahan.

Nagtataka ang mga tingin niya. "Nasaan si--"

"Shhh!" Saway ko.

Inakbayan niya ako papunta sa isa sa mga umbrella na pahingahan ng mga guests sa
barko. "Ano? Nasauli mo na ba ang alaga mo?"

"Tulog lang siya, iniwan ko sa cabin." Tiningnan ko siya nang matalim. "Saka pwede
ba Raphael! Hinaan mo iyong boses mo!"
Bumungisngis lang ang loko.

"May lead na ako about her." Sabi ko. Mahina lang.

"What?"

"Hindi maganda ang kutob ko." Sabi ko. Naupo kami sa isa sa mga benches na nasa
gilid. "I need your help. Raf... I really need you."

"Teka umusod ka nga don!" Umatras siya palayo sakin. "Nakakailang ka! Grabe ka
makadikit!"

Napasimangot tuloy ako. "Shit! I'm serious here, okay!"

"Oh eh ano nga?" Nagkamot siya ng baba. "Bilisan mo kasi may ka-date ako." Sabay
tawa niya.

"Kailangang hindi matuloy ang pagpapa-review ng mga CCTV." Sabi ko. Pwede ko sanang
asikasuhin iyon pero gugugol iyong ng malaki sa oras ko, at hindi pwede. Hindi ko
pwedeng iwan ng matagal si Apple. "Gusto nilang ipa-review ang—"

"Pare naririnig mo ba ang sarili mo?" Napapalatak pa si Raphael. "Ilalayo mo na

talaga at ipagkakait si Apple sa pamilya niyang naghahanap at nag-aalala sa kan—"

"Sinabi ko ng masama ang kutob ko!" Napasigaw na ako.

Napailing siya sabay tayo. "Kutob mo? O pinagdadamot mo lang iyong tao! C'mon
Carick! You're better than this! Ano ka ba? Hindi mo siya pag-aari."

"May kutob akong hindi siya tina-trato nang maayos ng pamilya niyang sinasabi mo!
At hindi ko hahayaang saktan nila si Apple!"

Seryoso niya akong tiningnan bago siya ulit nagsalita. "Carick. Hindi siya si
Aviona."

"Alam ko." Inis kong sagot.

"Why I have this feeling na pino-protektahan mo siya dahil nakikita mo ang kapatid
mo sa kanya?"

"And that's the truth. Umaasa ako na kung nasaan mang lupalop ang kapatid ko ngayon
ay mag umaaruga rin sa kanya."
"Pare..." Hirap na sabi niya. Alam ko, kaunti na lang bibigay na rin si Raf.

"I care for Apple." Mahinahon kong simula. "Ayaw kong saktan na naman nila siya.
Nakita mo naman ang mga sugat at pasa niya diba? Besides dapat kagabi palang ay
naghanap na sila ng mawala ito. O kahapon palang. Pero hindi Raf! Hindi sila
naghanap. Ngayon palang! And to think na parang walang pakialam ang isa niyang
kapamilya sa kanya!"

"Okay! Okay!" Itinaas niya sa ere ang mga kamay niya bilang pagsuko. "Tutal ngayon
palang kita nakitang ganito kalulong sa babae... I will help you." Tila napipilitan
pa siya.

"Thank you, bro." Halos mayakap ko si Raphael.

Pilit niya naman akong itinutulak palayo. Tatawa-tawa pa siya. "Siguraduhin mo lang
na hindi ka sasabit sa pinagaga-gawa mo. Alalahanin mo; pwede itong lumabas na
kidnapping. Maari ka nilang sampahan ng kaso kapag nalaman nilang itinatago mo si
Apple. At alam mo rin na sa angkan natin ay hindi kumukunsinte ng katiwalian."

"I know that! Of course I know that, man!"

"Papaimbestigahan ko iyong nagpapahanap kay Apple. Tuloy ang review ng CCTV pero
gagawan ko ng paraan para palabasing sira ang CCTV kagabi sa hallway sa gawing
patungo sa cabin niyo. Hindi na rin naman nila mahahanap ang lusot doon dahil
paglabas ay wala ng CCTV, plus marami ng tao sa mga susunod na may nakadikit na mga
cameras."

"I owe you, Raf!"

"Saka na kita sisingilin. Balikan mo na ang hostage mo at baka natakasan ka na

non!" Taboy niya sakin.

Ngingiti-ngiti na lang ako na nanakbo pabalik sa cabin. Baka gising na rin si

Apple. Baka matakot siyang mag-isa. Ini-lock ko pa naman ang pintuan ng cabin dahil
baka bigla na lang siyang umalis habang wala ako.

"APPLE..." Pagbukas ko ng pintuan ay sa kama kaagad ako dumeretso. Nakahiga pa si

Apple at tulog na tulog pa siya.

Hinubad ko ang suot kong jacket at saka marahang tumabi sa kaniya. "Apple..."

"Hmn..." Mahinang ungol niya. Bahagya pa siyang tumagilid.

Napasinghap ako nang dumantay ang malambot niyang hita sa gawing tiyan ko. Tulog na
tulog pa rin siya.
Tumagilid din ako at pinakatitigan siya.

Oo, siguro nga selfish ako. Ayoko na kasi talaga siyang ibalik sa kanila. Kahit
saglit ko palang siyang nakakasama, feeling ko sobrang tagal na.

Pinaglandas ko ang dalawang daliri ko sa makitid niyang mga labi. Ang lambot
niyon... kasing lambot din ng makinis na balat niya.

Paano ko pa kaya mapagtitimpian ang tukso kung ganito palagi? Siguro hindi lalampas
ang isang buwan na kasama ko siya ay may sakit na ako- Sakit sa puson.

Tumihaya ulit ako at ipinatong ang isang braso ko saking noo. Magbubutas na lang
ako ng kisame kakatitig doon kesa naghihirap ang kalooban kong masdan ang Diyosang
katabi ko. Ito nga't abot-kamay ko siya pero hindi ko siya pwedeng salingin.

Iba siya sa lahat ng babaeng dumaan sa buhay ko. Iba.

"Hmn..." Muli'y ungol niya. Nagsumiksik pa siya sa dibdib ko at iniyapos ang isang
kamay niya sa bewang ko. Napagkamalan niya pa yata akong tandayan.

"Apple naman... Wag mo naman akong pahirapan nang ganito." Nanuyo na yata ang
lalamunan ko at kailangan kong uminom ng tubig.

Mukhang hindi rin siya safe sakin. Kainis.

Marahan ko siyang nilingon. Nakapikit pa rin siya at malalim ang paghinga. Ang
payapa nang mukha niya, parang walang mabigat na problema.

Umusod ako at niyakap na rin siya. Ang sarap ng pakiramdam... Para akong may
kayakap na bulak. Ang lambot kasi ng katawan niya... Hindi ko talaga maiwasang
hindi tigasan. Damn.

"Apple..." Hirap kong sabi habang kinakalas ang pagkaka-sinturon ng pantalon ko.
Niyakap ko pa siya papalapit.

Wala naman akong balak galawin siya eh. Magpaparaos lang ako habang tulog siya.
Hindi naman siguro masama diba? kesa pagsamantalahan ko siya. Hindi ko na kasi
talaga kaya, puputok na.

"Uhmnn..." Ungol ko habang hinihimas ang nakalabas ko ng pagkalalaki. Napapikit ako

habang sinasamyo ang natural na mabangong amoy niya.

Marahan akong dumilat para tingnan ulit siya sa mukha pero ganoon na lang ang
pagkagulat ko nang makitang nakadilat din siya!
Nanlalaki ang mga mata niya at nakaawang ang mga labi niya habang titig na titig sa
'ano' ko!

JAMILELFUMAH

=================

Chapter 6

"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 6

SPGNasaan Siya?

--

NAKADILAT siya habang nakatingin sakin.

I swallowed. Hard.

Mas lalo yatang nagwala ang bagay na ngayon ay hawak-hawak ko. Kahit wala pa sa
tamaang pag-iisip si Apple ay malaki talaga ang epekto niya sakin. Napatungo ako sa
kahihiyan. Noon wala akong pakialam kahit kung sino-sinong babae ko ang makakita ng
ano ko. Pero si Apple? Eto parang gusto kong lulunin na lang ako ng lupa.

Hihilahin ko na sana ang boxers ko para takpan ulit iyon nang bigla niyang ang
kamay ko. I looked up to see her eyes. Wala pa rin akong mabasang reaksyon. Bakit?
Ayaw niya bang takpan ko iyon?

Pero mas nagulat ako sa sumunod niyang ginawa. Bumaba ang kamay niya mula sa kamay
ko papunta DOON. Sa parte kong nagwawala dahil sa kaniya.

"A-Apple... W-wag naman..." Nauubusan na yata ako ng hangin sa katawan. Lalo pa't—
shit! Sinakal niya pa ang bespren ko!

Napapikit ako habang dinadama ang malambot niyang palad na pumipisil-pisil sakin.
Ang sarap!

"Ahhh..." Hindi ko natiis na hindi pakawalan ang ungol na iyon.

Nagpatuloy lang sa pagpisil ang palad niya. Hindi mariin at hindi rin magaan—sakto
lang. Tapos bahagya pa niyang itinaas-baba—shit! Lalabasan na yata ako!
"Stop! Apple!" Napadilat ako sabay alis ng kamay niya.

At sa unang pagkakataon nakita ko ang sa mga mata niya ang kakaibang kislap. Para
saan iyon? Iba iyon sa lahat ng emosyong naipakita na sakin ng magagandang mga mata
niya.

Hindi ko na talaga kaya. Ikamamatay ko ito. Bahala na.

Huminga ako nang malalim bago ko siya hinarap ulit. Ang amo-amo ng mukha niyang
nakatingin sakin. Hindi ko na napigil ang urge na halikan siya so I kissed her.
Hindi siya pumalag o ano pa man. Iyong mga labi niya, parang bulak sa lambot. Saka
bakit ganoon? Parehas lang naman kami ng toothpaste na ginamit pero bakit kakaiba
ang amoy ng bibig niya? Ang bango parang mas lalo akong nawawala sa sarili ko.

I want her. I want her now.

"Apple... Di ko na kaya, patawarin mo ako. Don't worry papanagutan ko ito..."

Tumayo ako saka tuluyang hinubad ang lahat ng damit ko. Nang lapitan ko siya ay
isinunod ko namang alisin ang mga saplot sa katawan niya. Nanginginig pa ang mga
kamay ko.

Kahit nakita ko na lahat iyon sa ilang beses ko siyang pinaliguan ay parang

nasasabik pa rin ako. Nasasabik pa rin ako sa bawat detalye ng maganda niyang
katawan. Tinabihan ko siya at saka sinimulang halik-halikan ang makinis niyang
pisngi pababa sa mabango niyang leeg.

Nakakabaliw iyong pananabik kong unti-unti pa yatang lumalala sa paglipas ng bawat

segundo. I kissed her again at halos makita ko ang langit sa bahagyang pagalaw ng
mga labi niya. Gusto kong tugunin niya ang mga halik ko at parang ganoon na nga ang
nangyayari. Her lips are moving! Dagsa-dagsang init pa ang hatid sakin ng parang
pagtugon niya. My lips were moving along her body like I was marking her. Ang kinis
at at ang lambot niya talaga. Marahan kong kinagat-kagat ang balat niya sa leeg
then my mouth trailed down to her breast. I started licking her mounds at nang
hindi na ako nakatiis ay isinubo ko na iyon. Libo-libong pakiramdam ang hatid non
sakin. Mas lalong tumindi ang kagustuhan kong angkinin siya. Salitan kong inangkin
ang dulo ng dalawang dibdib niya habang patuloy sa paglalakabay ang mga palad ko sa
kabuuhan niya. Sobrang tigas ko na lalo pa't damang-dama ko na sa balat ko ang
kahubaran niya.

Bumaba ang mga labi ko sa gawing tiyan niya pababa pa sa pusod niya. Wala siyang
kakilos-kilos pero ramdam kong nanginginig siya. Hindi ko na alam kung paano pa ako
hihinto, kahit yata magsisi-sigaw siya ay hindi na ako titigil. Nilaro ko saglit
ang pusod niya bago ako tuluyang pumunta sa talagang pakay ko.

Hindi rin siya tumutol nang paghiwalayin ko ang mga hita niya at halikan ko ang
pinakagitna niyon. Lahat ng babaeng naikama ko ay ito ang pinaka-paboritong parte;
iyong parang sinasamba ko sila.
Sinimulan kong laruin iyon ng dila ko. Sa umpisa marahan lang, hanggang sa hindi ko
na napigil ang sarili ko na gagarin ang paglantak doon. Naramdaman ko ang pagliyad
ng balakang niya, siguro kahit wala siya sa sarili ay may pakiramdam pa rin naman
siya. At siguro nasasarapan din siya. Ipinasok ko ang isang daliri ko sa loob niya,
I want to know kung kakayanin niya ba ako mamaya.

Masikip iyon, parang walang pang nakakapasok maski sariling daliri niya. So my
Apple is a virgin huh. Mas lalo pa akong nahibang. Inilabas-masok ko ang daliri ko
sa kaloob-looban niya. Noong una masikip na masikip pa hanggang sa unti-unti na
iyong nag-a-adjust sa daliri ko. Kailangan ko iyong gawin para ihanda siya mamaya.

I started french kissing her sacred part. Licking, tasting and playing her core
with my tongue. Mabilis ang paghinga ni Apple, rinig ko. Maya-maya lang ay parang
nanigas ang balakang niya kasabay ng lalong pagkabasa ng parte niyang iyon. And
that's my cue.

Lumuhod ako sa harapan niya at inasinta ang basang-basa niyang pagkababae. "Saglit
lang ito..." Alam kong masasaktan pa rin siya kaya inihanda ko na ang kamay ko para
takpan ang bibig niya. Nanlaki pa nga ang mga mata niya nang tuluyan ko nang
maipasok ang akin.

"Saglit lang 'to, baby... Hindi na masakit mamaya." I reassured her at saka
marahang gumalaw sa ibabaw niya. Marahang-marahan lang. Ayoko rin siyang saktan,
pero hindi wala na akong magagawa pa tungkol doon. I know I am too big for her.
Napakasikip niya pa rin.

"Uhmmm..." Ungol niya saka marahang kumawala sa pagkakayakap ko pero hindi ko siya
hinayaang makatakas sakin. May mga luha na ring nagsisimulang malaglag sa mga mata
niya. Iyong mga kamay ni Apple halos bumaon na sa likuran ko.

"I'll make it gentle, baby..." Hinagkan ko siya sa noo. Marahan ko ring minasahe
ang isang dibdib niya at nilaro-laro ng daliri ko ang dungot sa ibabaw niyon. Gusto
kong mabaling sa iba ang pakiramdam niya.

Marahan kong inalis ang palad ko sa bibig niya nang natigil na siya sa panlalaban.

Nang makita kong mukhang kaya niya na ako ay saka ko na binilisan ang pagalaw sa
pagitan niya. Hindi ko na rin kasi kayang dahan-dahanin. I want to fuck her hard
and fast. Para akong leon na matagal na ginutom. Ganito pala ang epekto nang
pagpipigil ko.

"M-Masakit..." She said between sobs.

I tightened my arms around her ang kissed her lips again. Pinatahimik ko ang
pagtangis niya nang isang mapusok at maalab na halik. Nang mga sumunod na sandali
ay wala na akong naramdaman pang ano mang pagtutol mula sa kaniya. Nakagamayan niya
na rin ang sakit at mas nangibabaw na rin siguro ang sarap ng ginagawa ko sa
kaniya. I keep on thrusting inside her as her body arched against mine. Kakaiba na
rin ang mga yakap niya sakin.
Paulit-ulit iyon. Pabilis-nang pabilis at padiin nang padiin.

"Apple....Ahhh..." I cried out in ecstasy when I reached the pinnacle. Niyakap ko

siya nang mahigpit pa at saka hinalikan siya sa noo. Nakapikit na siya at tila
pagod na pagod. "I love you..." and those three words came out from the bottom of
my heart.

Magkayakap kaming nakatulog...

Pero hindi iyon ang huli...

at sa tuwing nauulit ang mainit naming pagsasalo... sa kama bago matulog o

pagkagising, sa banyo; sa bathtub o sa sofa... kung saan abutan... Lahat iyon wala
akong nararamdamang pagtutol mula sa kaniya. Sa bawat pagdaan ng araw ay mas lalo
pang napamahal sakin si Apple.

--

"IT'S BEEN two months, 'tol." Sabi ni Raphael. Nasa Santorini siya ngayon at
saktong narito ang barko ng ilang araw para sa excursion ng mga nagku-cruise.

"Look at her, Raf. Bumubuti na siya." Nakaupo non si Apple sa sofa habang
sinusuklay niya ang kaniyang hanggang balikat na lamang na buhok. Noong nakaraan ay
ginupitan ko kasi siya dahil masyado ng mahaba ang buhok niya.

"Pero hindi pa rin siya bumabalik sa katinuan." Sagot ni Raf. Nilapitan niya si
Apple saka tinabihan sa sofa. "Apple..."

Tumingin sa kaniya si Apple.

"Hi there, Apple! Naaalala mo pa ba ako? Palagi ako dito noon. Si Raf— Raphael."

Marahang bumuka ang mapupulang labi ng Apple ko. "R-Raf..."

Namimilog ang mga matang napatingin sakin si Raphael saka muling tumingin kay
Apple. "Astig! Nakakapagsalita ka na!"

"Medyo nakakapagsulat na rin siya. Magaling yata ang teacher niya." Pagyayabang ko.
Kapag kasi wala kaming magawa ni Apple ay tinuturuan ko siyang magsulat at saka
magsalita. Nakatulong din ang araw-araw kong pagkausap sa kaniya at panonood namin
ng movies na magkasama.
"Pare, hindi siya baliw." Lumapit ako sa kanila. "Hindi siya nasiraan ng bait.
Nagka-trauma lang si Apple. Sa tagal niya sa poder ko ay unti-unti ko siyang
nauunawaan. She's suffering from a posttraumatic stress disorder. Bukod doon
maaaring may dysarthria rin siya, batay sa di niya pagsasalita o paputol-putol
niyang pananalita. Hindi pa ako ako ganoong ka-sure pero tingin ko ay ganoon nga.
Sa ngayon umaayos na naman nang paunti-unti ang pananalita niya." Lumuhod ako sa
harapan ni Apple at hinaplos ko ang kaniyang pisngi, saka kinuha ang kamay niya at
hinagkan iyon.

"'Tol sigurado ka na ba diyan?" Manghang-mangha si Raphael.

Inis kong nilingon si Raphael. "Hindi siya baliw na kagaya ng palaging sinasabi mo,
okay? Hindi siya gigising isang gabi para saksakin ako or whatsoever!"

Tatawa-tawa itong humalukipkip. "Sige doc, paki-explain."

"May ilang sugat siya sa likod. May peklat din siya sa gilid ng tainga niya paakyat
sa ulo. Nakita ko iyon noong ginupitan ko siya ng buhok."

"So?"

"Maaari ring naaksidente si Apple." Naikuyom ko ang kamay ko sa inis sa mga taong
dati'y kasama ng dalaga. "Malamang na hindi nila ipinagamot si Apple at pinabayaan
lang ito. Based sa mga mood swings niya at sa iba't-obang reaksyon niya sa mga
bagay-bagay o maging sa minsan ay pagkakatulala niya... naisip kong isang dahilan
na ang aksidenteng iyon."

"May PTSD siya. Profound confusion, doc? Hindi ba't mas okay na ipatingin mo siya
sa mas makakaalam kung paano siya magagamot?"

"Bakit pa? Doktor ako diba?" My jaw clenched. Nakakainis talaga itong si Raf.
"Umaayos na nga siya diba? Hindi medisina ang kailangan niya kundi pag-unawa.
Tiyaga at pagmamahal."

"Pagmamahal?!" Raphael smirked. Tumayo ito at saka parang natatangang tiningnan ang
kamay kong nakahawak pa rin sa malalambot na kamay ni Apple. "God! Are you
serious?!"

"Raphael..." Nagpapaunawang tiningnan ko siya. "Maiintindihan mo ako kapag nagmahal

ka na."

"'Tol iyong totoo?" He shooked his head and stare at us again. "Carick, nababaliw
ka na ba? Paano mo mamahalin ang babaeng wala naman sa tamanag katinuan? Masasaktan
ka lang! Mas lalo siyang mawawala sa'yo kapag nakaalala na siya at ikaw naman ang
makalimutan niya."
"Hindi niya gagawin iyon." Todo iling ako.

Napailing pa si Raphael ulit saka sumusukong nagpaalam. "'Tol, nice meeting you
again. Baka hinahanap na ako ng sekretarya ko."

Tinanguan ko lang siya at hinatid ng tingin hanggang sa pintuan palabas sa cabin

ko. Alam ko naming nag-aalala lang siya para sakin eh. Pero alam ko ring hindi ako
ilalaglag ni Raphael.

"Carick..." Malamyos na boses ang nagpalingon sakin.

I smiled to the most beautiful face I've ever seen in my entire life. "Apple, hindi
mo ako iiwan diba?"

Hindi siya sumagot pero sapat na ang mahinhing ngiti na gumuhit sa kaniyang mga
labi. Naupo ako sa tabi niya at saka ko siya niyakap nang mahigpit.

"Magpahinga ka na..." I said to her ears while caressing her back.

"Car..." Mahigpit siyang kumapit sa braso ko. Ganito siya palagi kapag nararamdaman
niyang aalis ako. Para siyang takot na takot na iwan ko siya—na lalong
nagpapalulong sakin na hindi siya pakawalan pa.

"Nandito lang ako, nandito lang..." Pang-aalo ko sa kaniya. Binuhat ko siya at

inilatag sa kama and right then we made love again... and again.

Kung pananamantala iyon sa kahinaan niya ay handa akong tanggapin ang kaparusahan
pagdating ng araw. Sa ngayon ay gusto kong sulitin ang bawat sandali...

Mahal ko si Apple... Kahit hindi siya gumaling ay nakahanda pa rin akong panagutan
lahat ng mga ginawa ko sa kaniya... at mga gagawin pa.

♫♫You're my sunshine after the rainYou're the cure against my fear and my
pain'Cause I'm losing my mindWhen you're not around♫♫

--

I WAS walking down the passageway when I saw Raphael. Naalala ko, doon pa rin pala
siya sa inside cabin na iyon naka-kuwarto. Pabalik na sana ako non sa cabin namin
ni Apple, iniwan ko siya saglit dahil tulog pa ito. Namili kasi ako saglit ng mga
bagong gamit niya.

"Raf!" tawag ko sa pansin ni Raphael na ngayon ay paliko na sana. Parang may kaaway
siya sa cellphone niya, tingin ko babae na naman iyon.

"Oh?!" Iritable pa siya nang lingunin ako. "Si Apple?"

"Tulog." Maiksing sagot ko. Inakbayan ko siya at niyakag na maglakad muna saglit
para makausap ko siya, tutal tulog pa naman si Apple. Huminto kami sa promenade
deck.

Sa isa mga benches ulit kami.

"NAKAPAGPASYA na ako."

"Oh?" Agad siyang lumingon sakin.

"Sama na kami sa pag-disembark." Sinundan ko pa iyon nang mahinang tawa kahit ang
totoo ay kinakain na ng takot ang dibdib ko. Hindi ko kasi alam kung ano ang
mangyayari kapag umalis na kami ni Apple dito sa cruise.

"Tapos?"

"Iuuwi ko si Apple sa condo ko sa Manila. Siguro nga kailangan niya na ng tulong

mula sa mas dalubhasa sa kaniyang kondisyon." Iyon ang napag-isip-isip ko kanina
habang pinagmamasdan ko siya habang natutulog. Gusto ko na siyang gumaling... ano
man ang kapalit niyon ay saka ko na lang iisipin. Masyado na akong naging selfish
nitong huling dalawang buwan.

"Mabuti naman." Aniya.

"Hindi ko siya papabayan." Mahina pero mariin ang pagkakasabi ko niyon. Wala naman
talaga akong balak pabayaan si Apple, lalo pa ngayon. Lalo pa ngayong mahal na
mahal ko na siya.

"Are you really in love with her?"

"Yes I am." And I am proud of it. Hindi ko ikakahiya iyon kahit pa may kapansanan
si Apple ngayon.

"Whoa! Nakakatakot kang ma-in love!" Grabe ang pagkakangiti ni Raphael na gusto ko
na siyang suntukin. Ano bang nakakatawa kung in love ako?

"Hindi ko masasabing karma ito." Inirapan ko siya. "Masaya ako na dumating si Apple
sa buhay ko..." At toto yun.

"Good luck pare. Sana gumaling na nga siya, at sana maalala niya ang mga kabutihan
mo sa kaniya. Sana maging masaya kayong dalawa."

Sa sinabi niya ay natuwa naman ako. "Salamat."

Napalingon kami sa mga nagkakagulong mga tao sa promenade.

"Sunog!!!" Hindi ko alam kung sino sa mga guests na nananakbo ang sumigaw niyon.

May ilang foreigners na rin ang napahinto at napasunod ang tingin sa loob ng
passageway patungo sa mga staterooms.

"What?" Napatayo agad kami ni Raphael.

"Anong nangyayari?" Harang ko sa isang cabin steward na nagmamadali.

"May sunog po sa companionway!"

"Shit! Si Apple!" Iyon agad ang naisip ko saka nanakbo.

"Sir wag po muna rito!" May mga humarang agad sakin. "delikado pa po!"

"Paraanin mo ako! Darn it!" Halos balyahin ko siya. "Hindi mo ba ako nakikilala?
Isa ako sa mga may ari ng barkong ito so get out of my way!"

Walang nagawa ang mga ito nang pumasok kami ni Raphael. Inihit agad kami ng kakaubo
sa bukana palang. Sa dinami-dami ng deck ay bakit kasi doon pa nagkasunog?!

Nanakbo ako patungo sa cabin namin ni Apple.

"Carick!" Sumunod sakin ang inuubong si Raphael. Ni hindi ko na naisip na may hika
pala ang isang ito, wala na kasing mas importante sakin ngayon kundi si Apple.

"Si Apple! Kailangan ko siyang puntahan!" Sigaw ko. Ni di ko na makita ang daan.
May mangilan-ngilang ingay akong naririnig na siguro iyong mga bumberong pumapatay
ng apoy.
May nakabangga pa kaming nanakbong lalaki. Pinoy ito at tila takot na takot. "Wala
na pong tao sa loob! Pinaalis po ng mga crew! Wag na po kayo doon! Malaki na po ang
apoy!"

"I don't care!" Katulad ng mga crew sa unahan ay binalya ko rin ang lalaking
humarang sakin. Fuck! Nasaan ba kasi si Apple?! Nasaan ang cabin namin! Bakit ko pa
kasi siya iniwan!

Nang makita ko na ang pintuan ay agad ko iyong tinadyakan.

"Apple!!!"

Nakasunod na pala ulit sakin si Raphael. "Carick!!!"

"Apple!" Kung saan-saan ako naghanap. Sa kusina, sa banyo o maging sa ilalim ng

kamay pero wala siya!

"She's not here..." Mahinang boses ni Raphael mula sa likuran ko.

"N-Nasaan siya?" Nanghihinang napaupo ako sa sahig. Ni di ko alintana na kinakapos

na kaming pareho ni Raf ng paghinga dahil sa usok.

"Baka nai-saved na siya, 'tol." Lumapit siya sakin at saka ako inalalayang
makatayo.

Mas hirap na na ngang huminga sakin si Raphael pero siya pa itong umalalay sakin
palabas pabalik sa port.

LIMANG ORAS bago na-cleared ang mga pangalan ng nasugatan at mga nakaligtas sa
sunog. Wala namang namatay o nawawala sa listahan ng mga guests bagamat may ilan
ngang nasaktan.

"WHAT?! Anong sinasabi niyong wala kayong nakitang babae sa cabin ko?!" Kwinelyuhan
ko ang isa sa mga officers na kaharap namin.

"What's wrong with you young man?" Si Uncle Adam na lolo ni Raphael ay agad na
umawat sakin. "Wala ka naman talagang kasama sa cabin mo!" Sabi niya pa.

"Uncle Adam..." Gusto kong maiyak. Paano ko ba sasabihing meron? Paano ko sasabihin
sa kanila na may kasama akong babae na wala sa listahan ng mga pasahero sa barko?
Paano ko ipapaliwanag na wala sa sarili ang babaeng iyon at napulot ko lang siya
noong nakaraang cruise.
"Tara na, Carick." Hila sakin ni Raphael. Nasa mukha niya ang pakikiramay sakin.

"Raf..." Gusto kong magwala pero anong magagawa non? Mapait akong napangiti habang
nakatanaw sa Montemayor ship na nasa daungan. Napakalaki ng barkong iyon na parang
inangkin na ang buong pantalan.

Ang barkong saksi kung paano ako napabago ng isang babaeng ngayon ay hindi ko alam
kung makikita ko pang muli...

"Nasaan si Apple? Nasaan siya?" Nanginginig ang boses na tanong ko sa aking sarili.

JAMILLEFUMAH

=================

Chapter 7

The Montemayor Saga"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 7

SA ISANG MARANGYANG BUNGALOW

"MANANG!" Sigaw ko.

"Hija?" Pumasok si Manang Lotta sa loob ng library ko. Nasa mukha niya ang takot
sakin at hindi ko siya masisisi. Nakakatakot nga siguro ang mukha ko.

Matagal ko na kasing kinalimutan ang pagngiti... matagal na. Mula ng makabalik ako
ay marami ng nagbago sa akin. Hindi na ako ang dating si Apple na aapihin at
tatanga-tangang pumapayag namang magpa-api.

"Where is my laptop?" Sita ko agad sa kaniya. Wala kasi iyon sa desk ko o maging sa
aking cabinet. Ayaw na ayaw ko pa naman sa lahat ay iyong pinapakialaman ang mga
gamit ko.

"Sorry hija, naglinis kasi ako ng desk mo kanina." Lumapit siya sa isa pang cabinet
na malimit kong paglagyan ng iba ko pang gamit. Kinuha niya mula roon ang hinahanap
ko at inilapag sa ibabaw ng mesa ko.
Humalukipkip ako habang minamasdan ang tila nangangatog kong katulong at nag-iisang
kasama sa bahay na ito. "Sa uulitin 'wag niyong gagalawin ang mga gamit ko. Pwede
naman kayong maglinis na wala kayong inaalis!" Nakasimangot pa rin ako— which is
normal ko na rin palang facial expression.

"Sorry..."

"At pakilinis pala ang guestroom!"

"May bisita ka?" Takang tanong niya.

"Hindi lang basta bisita, Manang. Dahil ang darating ay dito na mismo titira kasama
natin." Sumandal ako sa malapit na cabinet sakin. Oo may bagong darating sa buhay
ko... sa buhay kong hindi na ganoon kagulo. I smiled at the thought.

"Ha?"

"Palitan niyo ang mga kurtina, mga pangbabaeng kulay. Iyong pangbata." Utos ko pa.
Ngayon lang ako ulit nakaramdam nang ganitong pananabik. Hindi ko ito naramdaman
noong unti-unti na akong nagtatagumpay sa mga plano ko.

"S-Sige..." Nagtataka pa rin siya pero tinanguan niya na rin ako. Hindi naman iyan
nakakalaban sakin.

Lumakad ako pabalik sa aking desk at saka naupo saking swivel chair. Medyo nanakit
ang ulo ko sa kakatulog kanina. Kung noon kasi ay wala akong tulog kakaisip, ngayon
naman ay puro ako tulog. Iba talaga kapag nabuntuan ng tinik sa dibdib.

"Rechelle..." Hindi pa pala umaalis si Manang.

"What?"

Kumagat labi siya, parang hindi niya maituloy-tuloy iyong gusto niyang sabihin
sakin. Parang nahuhulaan ko na.

"Manang? What is it?"

"Ang tungkol sa tiya mo..." Napakahina ng boses niya pero dinig na dinig ko pa
rin.

Matalim ko siyang tiningnan. "If you don't want me to get angry you won't finish
that sentence."

"Pero..."
Tinitigan ko siya sa mga mata. "Nasabi ko na ito sa'yo dati, pero uulitin ko ulit.
Wala akong pakialam kahit may cancer na ang babaeng iyon! At mas lalo akong
pakialam kung mamatay na siya ngayon mismo!"

Bumaha ang pagtutol sa mukha niya. "Hija... Nagsisisi na siya..."

"I don't care. Hindi na mababawi ng pagsisisi niya ang mga bagay na nawala sakin."

"Anong plano mo ngayon?"

"Dahil tapos na ako sa kaniya, babalikan ko naman ang iba pa." Sagot ko.

"Anong ibig mong sabihin?"

"Ang mga Montenegro. Sila naman ang pagbabayarin ko this time." Hindi ko lang basta
sinabi iyon, dahil gagawin ko iyon. Matagal ko ng gustong gawin iyon pero may mga
bagay pa kasi akong naunang ginawa.

"Hija... Mahirap kalaban ang mga Montenegro!" Nasa maputla niyang mukha ang pag-
aalala para sakin. "Hija... Ayokong mapahamak ka..."

Sinimangutan ko si Manang. Ito na naman kami. "Sino bang nagsabi ako mismo ang
haharap sa kanila?" Sa lahat na lang ng ginagawa ko ay pinipiglan niya ako. Ayaw
niyang gantihan ko ang mga taong walang ginawa sakin kundi pahirapan ako noon.
"Manood ka lang, Manang..."

Hindi siya umimik pero halatang hindi na naman siya sangayon sa mga plano ko.

Hinaplos ko ang kulubot niya ng kamay na nasa ibabaw ng desk ko. Alam kong nag-
aalala lang siya sakin pero hindi ko na kayang umatras. Planado na ang lahat. "Alam
na alam ko ang kahinaan nila... Lalong-lalo na ni Lander Montenegro." Tinitigan ko
siya sa mga mata niyang malapit na namang maiyak.

Nitong mga nakaraang buwan ay nagiging mahina na si Manang... marahil dahil sa

sakit niya na rin at katandaan. Gusto kong maging maayos ang lahat para maging
masaya na kami.

"Aalisin ko sa bakuran niya ang pinakaiingatan niyang pag-aari... walang iba kundi
ang babaeng kinahuhumalingan niya ngayon. Ang babaeng ninakaw lang nila sa totoong
pamilya nito. Ibabalik ko sa totoong pamilya niya ang talipandas na iyon." Tukoy ko
sa girlfriend ng isa sa mga kaaway na gusto kong balikan.

Doon na tuluyang napaiyak si Manang. "Si Senyorita Aviona?" Garalgal pa ang boses
na tanong niya.
Isang tango lang ang isinagot ko sa kaniya.

...

"RECHELLE..."

"Attorney." Nakipag-kamay ako sa kaniya. Isang matangkad at mestisuhing lalaki na

halos kaedaran ko lang. Ang ama niya ang dating abogado ni Papa, siya na ang
nagmana ng posisyon ng ama nito ngayon.

"I'm glad na makita ka ngayon, and please just call me 'Lorenz'." Inalalayan niya
ako sa isa sa mga mesa na naroon sa mamahaling restaurant na iyon.

Oo nga pala, ilang araw na kasing nauudlot ang pakikipagkita ko sa kaniya. Naging
busy kasi ako sa ibang bagay.

"Napakaganda mo pa rin..." Hindi mapalis-palis ang ngiti niya habang titig na titig
sakin.

Inipit ko sa likod ng tainga ko ang mahaba at blonde kong buhok. "We're here for
business, Attorney." Walang emosyon kong paalala sa kaniya. Minsan nag-iisip na rin
akong palitan siya. Nakakainis kasi na nawawala ang pagka-professional niya kapag
magkaharap na kami.

Tila naman napahiya ito kaya agad na binuklat ang folder na hawak-hawak. "Oo nga
pala... Anyway, nasa pangalan mo na ang buong Galsim Conglomerates."

"That's good to hear." Kinuha ko ang folder mula sa kaniya. 2 down and 2 to go.

"Anong plano mo sa stepmother mo?" He asked while looking at my lovely face. Ang
mukhang kinahuhumalingan ng lahat ng lalaking nakakaharap ko.

Madali talagang makaloko ang itsura. Kung malalaman lang nila kung ano ang laman ng
isipan ko. Ngumiti ako at saka inilagay sa aking shoulder bag ang folder. "Wala,
maliban sa bulukin siya sa bilangguan."

Ngumisi siya. "That's my girl."

Iyon lang naman ang sadya ko sa kaniya. Ang pagbawi sa kompanya ng Papa ko na
tinangkang nakawin ng halang ang kaluluwang stepmother ko. Ito iyong dalawang bagay
na na-accomplished ko. Matagal bago ko naipahuli sa pulis si Tiya, ang hayop na
babaeng pumatay sa Papa ko at nagtangkang ipapatay ako. Mahirap ang pinagdaanan ko
pero sulit lahat iyon ngayon.

"So tapos na tayo sa business... Baka pwede mo na akong sagutin sa tanong ko?"
Bumalik ang kaninang kakaibang ngiti ni Lorenz sakin.

"What question is it, Attorney?" Tinaasan ko siya ng kilay. Guwapo naman ito kaya
lang wala talagang dating sakin. Wala kahit sino. Ayoko ng lalaki. Wag ngayon na
halos abot-kamay ko na ang lahat.

"Lorenz, please. Call me Lorenz."

"Lorenz then."

"That's more like it." Lalong lumawak ang ngiti nito at nagpapungay pa ng mga mata.
"Anyway, sa aking tanong... Kailan mo ba ako balak paakyatin ng ligaw sa'yo?"

Matabang akong ngumiti. "Walang hagdan ang bahay ko, Lorenz. Wala kang aakyatin."

"Oh! Here we go again!" He rolled his eyeballs. "Rechelle, matagal na akong may
pagtingin sa'yo... Wala ka naming ibang hinahayaang manligaw o kahit makalapit man
lang sa'yong lalaki kaya naiisip kong may pag-asa ako—"

"Pwes itigil mo na ang pag-iisip mo nang ganyan." Oo ganito ako kalupit. I don't
care kahit makasakit ako ng damdamin, maigi nga ng magtigil na siya sa kakakulit
sakin.

"Apple..." Lumamlam ang mga mata niyang nakatingin sakin. Seryoso siguro talaga.
Wala akong nababalitaang nililigawan niya dahil focused siya sa pagtulong sakin sa
loob ng ilang taong pakikipaglaban ko.

"It's Rechelle."

"Kailan mo bubuksan ang puso mo. Mula nang bumalik ka ay ibang-iba ka na. Mas
matigas, walang emosyon at punong-puno ng galit. Okay lang sa parteng gantihan mo
ang mga taong ginawang miserable ang buhay mo... pero 'wag mo naman sanang
talikuran din pati kaming mga nagmamahal sa'yo..."

Hindi ko pinansin ang pag-e-emo niya. "May nakalimutan pala ako." Sabi ko.

Kumunot ang noo niya pero matamang inabangan ang iba ko pang sasabihin.
"May ipapahanap ako sa'yo... Iniwan ko siya years ago noong mga panahong hindi ko
pa siya kayang panindigan."

"Sino?"

I smiled at him before answering his question. "Ang anak ko."

Literal na napanganga siya. "What?"

"You heared me right, Attorney Lorenz Mancol. Ipapahanap ko ang anak ko... mg
daughter."

"Y-You have— what?" Kandalaki ang mga mata niya. "Paano kang nagka-anak? Sinasabi
mo lang ba ito para tantanan kita—"

"I have a daughter. She's four years old now." Putol ko sa pagsasalita niya. "His
father named her Catherine Therese. Iniwan ko siya sa ama niya noong ipanganak ko
siya."

Saglit niya akong tinitigan na parang inaarok ang katotohanan sa sinabi ko. Maya-
maya lang ay mahina na siyang nagsalita. "Paano kang nagkaanak..."

"Nawala ako sa sarili ko noon... Iyon ang mga panahong nabuo si Catherine, ang anak
ko. Anak ko siya sa isang... mapagsamantalang lalaki. Umalis ako sa poder niya at
bumalik ng nakapanganak na ako." Nakangiti ako habang sinasabi lahat iyon kay
Lorenz.

Hindi maalis ang panlalaki ng mga mata niya sakin. "Nasaan siya? Nasaan ang anak
mo?"

Ang kaninang nakangiti kong mga labi ay unti-unting tumikom at saka muling bumuka
upang sagutin ang katanungang iyon. "Nasa poder ng mga Montemayor."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 8

The Montemayor Saga "Exclusively MINE" Carick Tiger Montemayor Chapter 8

... "CATHERINE..." Lumapit ako sa cute na cute na batang babae na nakaupo sa
waiting shed.

Ang maiksing buhok nito na parang kay Dora ay lalong nagpabilog sa maputi at
mamula-mula nitong pisngi.

Tila inip na inip ito habang nakatanaw sa labas ng gate ng private school na
pinapasukan nito. Uwian na niyon at mukhang hinihintay nito ang susundo dito.

"Who are you?" Mataray siyang tumingin sakin lalo na ng tumabi ako sa kaniya. "My
Dad taught me not to talk with strangers."

Napangiti ako. "Nagagandahan lang ako sa'yo... Don't worry, hindi ako masamang
tao."

Lumabi ito at saka saglit na nag-isip bago nagsalita. "You're pretty too."

"Catherine diba?" Itinuro ko ang I.D. niya. Baka kasi magtaka siya kung bakit alam
ko ang pangalan niya.

Biba itong ngumisi. "Catherine Therese Montemayor."

"Wow, nice name."

"Pero 'Angel' or 'Baby' ang tawag sakin ni Dad, ako raw kasi ang lucky charm
niya."

May kung anong saya akong naramdaman. Ngayon lang... tanging ngayon lang ako
napalapit nang ganito kalapit sa kaniya...

Iyong abot-kamay ko siya...

Iyong nakakausap ko pa...

Ang cute-cute niya talaga.

Hindi niya sakin namana ang mga mata niyang may pagka-banyaga. Naghalo ang lamig
at init doon.

Sa ugali rin ay malayo siya sa akin, noong bata pa kasi ako ay mahina talaga
ako... Hanggang sa pagdadalaga naman ay mahina pa rin ako. Kailangan pang mamatay
ang mga taong mahal ko bago ako natutong lumaban.
 Pero ang batang ito? Kahit bata, mukhang hindi ito papaapi. Matapang ang aura ni
Catrina. Sa matangos nitong ilong na alam kong hindi rin niya sakin namana ay
naroon ang ka-istriktuhan. Kung ako ay may maamong mukha ito naman ay may matigas
na aura bagamat napakaganda.

Ang ganda-ganda ni Catherine Therese...

Paano ko ba naatim na iwan ang batang ito?

"Why your eyes so sad, Miss?" Naguguluhang tanong niya sakin. Kanina pa pala niya
ako tinitingnan.

Pinigil ko ang nagbabadyang luha at saka ko siya matamis na nginitian. "Ang ganda-
ganda mo kasi..."

"Sabi ni Daddy kamukha ko raw ang mommy ko." Matabil na kwento nito.

Napatingin ako sa kaniya. "T-Talaga?" Sinabi iyon ni...

Tumango-tango ito. "Yeah, 'means pretty rin ang mom ko!"

"N-Nasaan ang mommy mo?" Nauutal na tanong ko.

Malungkot na ngumiti ang bata. "She's with God... Hindi naming alam if babalik pa
siya..."

"CATHERINE THERESE!"

Sabay pa kaming napalingon sa isang matangkad at guwapong lalaking kabababa lang

sa isang brandnew Bugatti. Bigla akong napatalikod sa gawi nito.

"Oh! It's dad!" Matinis na sigaw ni Catherine. "Papa-Daddy ko!"

"Ha?" Nanakbo na ang bata patungo sa tumawag dito.

Para naman akong naninigas sa pagkakatayo ko. Not now... Hindi ko pa kaya. Hindi
ako nakapaghanda!

Narinig ko pa ang pag-uusap nila.

"Sino iyong kausap mo? Diba sabi ko 'wag kang makikipag-usap sa hindi mo
kakilala?" Baritono ang boses ng lalaki. Boses na nagdala ng dagsa-dagsang kaba sa
dibdib ko.
 "Sorry daddy... Pero mabait naman si Miss..."

"C'mon, hinihintay ka na ng lolo at lola mo."

"Karga mo ko!!!"

Tuluyan na akong nakalimutan ni Catherine. Nagsimula na itong maglambing sa daddy

nito.

May kung anong inggit ang kumatkat sa puso ko... Ako kaya? Kailan kaya ako
lalambingin nang ganoon ni Catherine?

"You're big girl na, mabigat ka na!"

"Please!" Pagpupumilit ng paslit. Napakasarap sa pandinig nang mahinang hagikhik

nito.

Sa huli ay sumusuko na lang ang daddy nito. "Okay--okay! Hay..."

"I love you daddy!"

NANG alam kong nakalayo na sila ay saka lang ako nagkalakas ng loob na lumingon.

Likod na lamang ng mga ito ang naabutan ko ng tingin. Karga-karga ng lalaki si

Catherine habang naglalakad ang mga ito patungo sa nakaparadang Bugatti.

"Carick..." Parang may malaking kamay na dumakma sa puso ko habang nakatanaw sa

kanila...

...

SANTA FE

"APPLE..." Gulat ang mukha ng kaibigan kong si Cristina nang mapagbuksan ako ng
pintuan.

Ilang taon na rin mula nang huli kaming magkita... nang huli akong tumapak sa
lugar na ito. Isang probinsiya na walang mag-aakalang naging kanlungan ko noon.

Ngumiti ako at saka tumango sa kaniya. "Yes Tina, it's me... Apple... Rechelle.
Nagbalik na ako."
 Napasinghap siya matapos akong pasadahan ng tingin mula ulo hanggang paa. "Ang
laki na ng ipinagbago mo..."

"For the better?" Tinaasan ko siya ng kilay. Ang pagkakakilala niya kasi sakin
noon ay isang simpleng babae lamang kahit pa mayaman ang Daddy ko. Pero ngayon?
Malayo na ang aura ko sa simpleng babae na dati ay kilala niya. Kita naman sa hindi
na konserbatibong pananamit ko at pananalita.

Natatawang tumango siya. "Of course! Pasok ka..."

Kaunting kamustahan, kinamusta ko ang buhay niya dito sa Sta. Fe. Teacher pa rin
pala siya. Mag-isa lang sa buhay si Tina, dati ko siyang kaklase sa pinasukan kong
unibersidad noon. Naging close kami hanggang sa kaniya na nga ako lumapit noong mga
panahong nagipit ako.

"I want my daughter back, Tina." Mataman kong minasdan ang magiging reaksyon niya.
At tama nga ang nasa isip ko, manlalaki ang mga mata niya at mapapatigagal sakin.

Inilapag ko ang tasa ng kape sa ibabaw ng mesa. Ganoon rin ang ginawa niya sa
tasang hawak niya.

"Hindi laruan ang bata, Rechelle." Naiiling na sabi niya nang makabawi siya.

"What do you expect me to do? Hayaan na lang ang anak ko na habangbuhay na malayo
sakin?" Inabot ko ang kamay niya na nakapatong sa mesa. "Tinulungan mo ako noon...
Alam kong naiintindihan mo ako."

Umiling siya ulit. "Hindi iyon basta-basta iiwan mo at babawiin pagkatapos.

Napamahal na iyon sa mga Montemayor."

Napasibi na ako. Oh no, napakahirap bang tanggapin na gusto ko ng bawiin ang anak
ko? "No way! She's my child." Matigas kong sabi.

"Pero nagpasya kang iwanan siya sa tatay niya para paghandaan ang paghihiganti mo
sa mga taong sabi mo'y umalipusta sa'yo."

Inis akong tumayo at nagpalakad-lakad sa sala niya. Expected ko na ito. Pero

kailangan ko siyang makausap dahil siya lang naman ang napagsabihan ko ng lahat-
lahat noon. "Dapat pang magpasalamat sakin ang lalaking iyon dahil pinahiram ko sa
kaniya ang bata." Tukoy ko sa tatay ng anak ko.

"Por Dios! Rechelle!" Napatapik sa ulo si Tina. "Maawa ka kay Carick! Halos
mabaliw iyong tao kakahanap sa'yo matapos ang sunog sa barko! Naghirap iyong tao
para lang tuntunin kung saan ka napunta! Tapos isang araw magigising na lang siya
na may umiiyak ng sanggol sa labas ng condo niya! At nang napamahal na sa kaniya
ang bata ay eto ka't darating para bawiin ito!" Mataas na ang boses ni Tina.

Tanging ang kaibigang kong ito ang nakakaalam ng lihim kong iyon. Umuwi ako sa
Mansion noon na wala na ang anak ko kaya walang nakaalam na nagkaanak ako. Siya ang
inutusan kong iiwan sa condo ni Carick ang bagong panganak naming baby.

"Maawa ka sa tao, Rechelle! Maawa ka kay Carick at sa anak mo na rin!" Napasigaw

na siya.

Tinapunan ko siya nang matalim na tingin. "Pinagsamantalahan niya ako ng mga

panahong wala ako sa tamang pag-iisip! Nakalimutan mo na ba iyon?!"

"Really?" Umarko ang kilay niya.

Muli akong napaupo sa upuang kaharap ng sa kaniya. "Tina..." Nagpapaunawang

tinitigan ko siya. "Bakit hindi mo ako maunawaan?"

"Tinanong kita noon kung ano ang mas mahalaga sa'yo... Ang sagot mo ay ang
paghihiganti." Mapakla siyang tumawa. "Ngayon hindi ka naman naging masaya na
nakapaghiganti ka na diba?"

"Can you blame me? Para na akong namatay noon. Nabaliw ako ng mamatay ang mommy ko
sumunod ang daddy ko! Nabaliw ako sa pagpapahirap sakin ng madrasta ko at ng lahat
ng mga tumulong sa kaniya para kamkamin ang kayamanan namin!"

Humalukipkip siya. "Eh bakit kay Carick Montemayor ka galit na galit?"

"H-Hindi ako galit sa kaniya..." I looked away. Gosh, bakit may pait akong
nalalasahan kapag binabanggit ko ang pangalan ng lalaking iyon. Muli akong tumingin
kay Tina nang mahamig ko na ang aking sarili. "Matutulungan niya akong pabagsakin
ang mga Montenegro."

Umingos siya. "Babangga ka na lang sa matigas na pader pa!"

"Hindi ako ang babangga! Kundi ang mga Montemayor!" Pagtatama ko. "Sila ang
pagbabanggain ko!"

"Paano ka nakakasigurong tutulungan ka ng mga Montemayor?"

Saglit akong nanahimik at nag-isip kong sasabihin ko ba sa kaniya. "May nalaman

akong sekreto..."

"And what is it?"

 Tina is my bestfriend. A true friend na hindi ako inilaglag noon kahit pa nanganib
din ang buhay niya dahil sakin. Huminga ako nang malalim saka tinitigan siya nang
diretso sa mga mata. "Iyong babaeng nakakulong sa Villa Montenegro... Siya ang
nawawalang anak ni Don Hendrick Montemayor noon. Kapatid ni Carick si Aviona!
Ninakaw nila ito noong bata pa ito, dahil sagad sa kahalangan ang kaluluwa ng mga
Montenegro!"

Napanganga siya. "Malaking gulo ito."

Sino ba ang hindi nakaalam ng balitang iyon noon? Halos laman ng mga diyaryo,
telebisyon at kahit sa radyo mapaloob at labas ng bansa ang pagkawala ng bunsong
anak ng business tycoon na si Hendrick Montemayor noon.

"Wala akong pakialam kahit magkagulo sila." Sabi ko. "Ang importante sakin ay
mabawi ko na ang anak ko at pabagsakin ng mga Montemayor ang mga Montenegro."

"Tingin ko'y nagkulang ka sa pagmamatyag."

"What do you mean?" Kinakabahang tanong ko.

"Iyong babaeng sinasabi mo... Iyong Aviona, she's madly inlove with Lander
Montenegro." Aniya. "Kahit siguro malaman niya ang totoo ay hindi na siya
magpapabawi pa sa tunay niyang pamilya."

Napahingal ako. "Fvck!" Sinasabi na nga ba't malandi ang babaeng iyon!

Maya-maya ang nakangising tinapik ni Tina ang kamay kong nakapatong sa ibabaw ng
mesa. "I have a better idea in mind."

Tumingin ako sa kaniya at hinintay ang iba niya pang sasabihin.

"Bakit hindi mo na lang paibigin si Carick Montemayor? Malay mo, siya mismo ang
gumanti sa mga kaaway mo... para sa'yo."

Hindi ko inaasahan ang suhestiyon niyang iyon... pero, may bahagi ng pagkatao ko
ang parang na-excite at kinabahan sa sabay na pagkakataon.

Kaya lang nawala din ang mga damdaming iyon. Nakagat ko ang labi ko at saka
marahang napatungo. "Galit siya sakin..."

Tumawa siya na parang nanunudyo. "Hindi pa naman kayo nagkikita ulit, so paano mo
nasasabing galit siya sa'yo?"

"Basta..." Oh please! Iba na lang. Hindi ko yata kaya. Iyon pa nga lang pagbawi ko
sa anak ko ay pag-iisipan ko pang mabuti kung paano ang gagawin ko.
 "Wala akong nabalitaang naging girlfriend niya sa loob ng mahigit na limang taon."
Sabi ni Tina. "Nagta-trabaho sa kompanya nila ang pinsan ko, remember?
Pinamamatyagan ko sa kaniya si Carick."

"Tina..." Sht! Bakit parang bumilis ang tibok ng puso ko sa isiping hindi na
nagka-girlfriend pa si Carick mula nang umalis ako sa poder niya? Maaari kayang...

"Mahal mo pa rin siya? Don't you?"

Napanganga ako.

Tinawanan ni Tina ang reaksyon ko. "You don't have to answer."

Nahihiyang bumaling ako ng tingin sa labas ng bintana ng kusina. "Ayoko ng

pagusapan ang tungkol sa mga ganiyan, Tina."

Hindi niya ako pinansin. "Nang dumating ka sakin noon... Noong bumalik na ang
tamang pag-iisip mo, noong nalaman nating buntis ka... Alam ko ng mangyayari ang
lahat ng ito."

"Tina..."

"Ayusin mo na ang buhay mo, Apple... Rechelle... o kung sino ka ba talaga."

Tumango ako. Iyon naman talaga ang plano ko eh... Pagkatapos ng lahat, aayusin ko
na ang buhay ko. Babawiin ko na si Catherine at babawi ako sa mga pagkukulang ko sa
anak ko...

"Ano palang balak mo? Paano mo kukunin ang anak mo?" Tanong ni Tina.

Napalunok ako. "K-Kailangan ko ng harapin ang ama niya..."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 9

The Montemayor Saga "Exclusively MINE" Carick Tiger Montemayor Chapter 9

... "GYON..." aandap-andap ang kalooban ko kung tutuloy pa ba ako. Nasa isang
mamahaling restaurant kami ngayon sa Makati kung saan unang beses na kakaharapin ko
na siya ulit.

Oo... kakaharapin ko na siya.

"Don't worry, Rechelle. Mabuting tao si Mr. Montemayor. Kung hindi ay wala sanang
Catherine Therese foundation ngayon." Nakangiti ang mukha ni Dr. Gyon Deogracia,
isa sa mga taong pinilit kong kasunduin para lamang sa pagkakataong ito.

Ang Catherine Therese foundation ay foundation para sa mga babaeng may kapansanan.
Layunin ng foundation na iyon na tulungan ang mga babaeng inabuso, may problema sa
pag-iisip at mga babaeng problemado sa buhay.

Bakit ang sarap isipin na ako ang dahilan ng pagkakatatag ng foundation na iyon?

"Oo nga..." Sabi ko na lang.

Nagpatiuna siyang maglakad at lilinga-linga upang hanapin ang aming sadya.

"Matagal ko ng kakilala ang daddy niya, isa sa mga pasyente ko pa nga."

"Oo napakabuti nila..." Malayo sa mga Montenegrong halang ang kaluluwa.

"There he is."

"Ha?" Napatuwid ang tingin ko sa matangkad na lalaking nakatayo sa di kalayuan.

Ganoon na lang ang pagtahip ng dibdib ko nang makilala ko siya.

Ganoon na ganoon ang tindig niyang tandang-tanda ko... Kahit naka-sideview ay

nakakangilag pa rin. Parang gusto ko na lang tuloy manakbo palayo.

Iyong bawat hakbang ko papalapit sa kaniya ay parang naiiwan ang kaluluwa ko.
Handa na ba talaga akong makaharap at makausap siya? Pero sapat na ang ilang taon.
Hindi na dapat ako maduwag ngayon.

Pinaghandaan ko na ito at hindi ako papalpak. Wala akong nararamdaman para sa

kaniya kundi takot... takot sa mga sumbat niya. Pero hindi pa rin sapat na dahilan
iyon para katakutan ko siya.

Hindi na ako ang Apple na mahina na inapi ng mga halang ang kaluluwa noon. Ako na
si Rechelle ngayon... isang babaeng matapang at lumaban para sa hustisya sa
kamatayan ng mga mahal ko sa buhay. Isang babaeng napatumba ang mga kalaban niyang
noong una ay pinangingilagan niya rin.
 Shit! Bakit naiiyak ako?

Bakit nangangatog ang mga tuhod ko?

Bakit parang hindi ko na kayang humakbang?

Hindi ganito ang plano ko... Hindi dapat ako ganito. Hindi na ako mahina...

Bakit parang hindi ko talaga yata kayang kaharapin ang lalaking naghihintay samin
ngayon.

Napakurap ako habang nakatingin sa kaniya.

Hindi siya nakatalikod samin pero hindi rin naman siya nakaharap. Seryoso ang
mukha niya habang nakatingin sa labas ng salaming dingding ng restaurant. Parang
may malalim na iniisip.

Bumaba ang tingin ko sa suot niyang puting poloshirt na medyo lukot ang harapan at
ang likuran ay nakapasok sa loob ng suot na jeans. Para lang modelo na naka-pose
doon ang itsura niya habang papalapit kami sa kaniya.

Maayos ang buhok niya at nakasalamin siya kaya mas lalo siyang nagmukhang
kagalang-galang kahit hindi naman siya naka-formal attire. Pumaling pa ang mukha
niya kaya mas napatigilid siya. Sa pagkakatagilid niyang iyon ay emphasized na
emphasized ang matangos niyang ilong. Ilong na punong-puno ng ka-istriktuhan.

Ang ilong na namana ng anak ko... ng anak namin.

Nang ilang dangkal na lang ang layo namin sa kaniya ay doon na ako natigilan.
Gusto ko ng tumakbo... Hindi ko pa pala talaga kaya!

"MR. MONTEMAYOR." Pero nakuha na ni Dr. Gyon Deogracia ang pansin niya kaya
napatingin na siya sa gawi namin.

"Nasaan na siya Dr. Deogracia?" Tanong niya kay Gyon. Hindi niya yata ako nakita
sa likuran ng kausap niya. "Nasaan na ang creative consultant?"

Pero hindi ako makakapagtago nang matagal. Kailangan ko nang panindigan ito dahil
hindi na pala talaga pwedeng umatras. Huli na para doon.

"Ako..." Mahinang sabi ko... na sana hindi na lang niya narinig. Sana kunwari
hindi na lang niya ako nakita.
 "Ito pala siya, si Rechelle." Umalis si Gyon mula sa pagkakaharang sakin.

Iyong seryosong mukha niya... Iyong seryosong mukha niya kanina, napalitan na iyon
nang gulat at panlalaki ng mga mata. Iyong mga mata niyang parang may halong brown
at green na natatakpan ng salaming suot niya... nanlalaki iyon habang nakatitig sa
mukha ko.

"Nice meeting you, Carick Tiger Montemayor." I want to congratulate myself dahil
hindi ako nautal sa pagsasalita.

Iyong pagkagulat ng guwapong mukha niya, bumalik sa pagiging seryoso kanina. "Glad
to finally meet you Ms. Rechelle Galsim." Walang kurap na sabi niya sakin sabay
lahad ng kanang kamay.

Nanginginig ang palad kong nakipag-kamay sa kaniya. Muntik pa akong mapapitlag

dahil sa mariing pagkakapisil niya sakin, mukhang wala namang nahahalata si Dr.
Gyon Deogracia.

"So paano, iiwan ko na muna kayo? I'm sure magkakasundo kayo. And Carick, isang
mahusay na consultant si Ms. Galsim kaya makakaasa ka sa kaniya." Hindi na
naghintay pa ng sagot si Gyon mula samin ni Carick.

Tinanguan niya lang ako at pagkatapos ay tumalikod na rin siya.

"Have a seat." Ipinaghila niya ako ng upuan.

"T-Thank you..." Shit! Kaming dalawa na lang!

"Anong satin?" Tanong niya nang makaupo na kaming pareho. Mukhang alam niya ng
hindi ang tungkol sa Hospital ang sadya ko. Na hindi talaga ako nag-aapply na
consultant.

"Hindi ako nagpunta dito para... para sa Hospital na itatayo mo." Nag-iwas ako ng
tingin sa kaniya. Makaharap kami ngayon ng iilang dangkal lamang ang pagitan sa
isa't-isa. Dineretso ko na siya kasi mukha namang buko na ako na ginamit ko lang si
Dr. Gyon Deogracia para magkaharap kami ngayon sa kabila ng busy niyang schedule.

"Then? Bakit ka nakipagkita sakin ngayon?" Malamig ang boses na tanong ni Carick.

"M-May sasabihin akong... importante."

"Gaano kaimportante?" Hindi pa rin nagbabago ang kalamigan niya.

Serves you right! Panlilibak ng konsensiya ko. Kahit yata ibuhos sakin ni Carick
ngayon ang laman ng goblet sa harapan niya ay okay lang. Deserving ako sa lahat ng
maisipan niyang gawin sakin.

"I'm giving you 10 minutes."

"Carick?!" Napatingin ako sa kaniya na sana ay di ko na pala ginawa. His eyes,

hindi matatakpan ng suot niyang salamin ang pagliliyab niyon.

"Your time starts now."

Napanganga ako.

"10 minutes." Ulit niya sabay tingin sa suot na wristwatch.

"I want my daughter back!" Hindi nag-iisip na sabi ko. Napalakas pa iyon, buti na
lang medyo malayo kami sa ibang kumakain dito sa resto.

"Iyon ba?" Parang hindi naman siya nagulat sa sinabi ko bagamat tumalim ang tingin
niya sakin.

"Carick..."

Hinila niya ang kwelyo ng suot niyang poloshirt na tila ba bigla siyang hindi
makahinga nang maayos. Sa simpleng galaw niyang iyon lalo siyang gumwapo sa
paningin ko. Jeez! Bakit ba mas bumibilis ang tibok ng puso ko na halos marinig ko
na iyon ngayon?

"Aalis na ako." Bigla itong tumayo at namulsa which made him 10 times sexier in my
eyes.

Hibang na ba ako? Ang anak ko ang sadya ko at hindi ang kaguwapuhang taglay niya!

"Carick naman..." Napatayo na rin ako. Ang pagsusumamo ay nasa buong mukha ko.
Sana lang nagmukha akong kaawa-awa sa paningin niya at hindi nakakaasar.

"What Apple?" Tumaas ang sulok ng bibig niya. "Or shall I say Rechelle?" Iba iyong
boses niya ngayon... may pait.

Iyong pagbanggit niya sa pangalan ko... para akong sinampal ng ilang ulit.

"I'm sorry..." Gusto kong maiyak. Nasaan na ang matapang na si Rechelle? Bakit
naiiyak ako ngayon?

"Hindi ka kailangan ni Catherine Therese." Tiim bagang niyang sabi.

 "I'm her mother..." Sht! Hindi ko na napigil iyong peste at mga uncooperative kong
mga luha. I'm pathetic. Bakit hindi ako malakas sa harap niya? Bakit mahina ako sa
kaniya?

"Kailan pa?" Tanong niya habang iginigisa niya ako sa nag-aapoy niyang tingin.

"Carick..."

"Mula ng iwan mo siya sa pinto ng condo ko noong sanggol pa siya ay pinuputol mo

na ang lahat ng ugnayan niyong dalawa." Tumaas ang kamay niya at minasahe ang
sariling batok. Para siyang nakukunsumi sa pagkausap sakin.

Napasigok na ako sabay punas ng luhaan kong pisngi. Ayokong makaagaw kami doon ng
atensyon ng mga tao. "Kailangan kong umalis para sa kaligtasan niya... Ginawa ko
iyon kasi mahal na mahal ko siya. Alam kong hindi mo siya papabayaan."

"Kailan pa bumalik ang pag-iisip mo?"

"Ha?"

"Kailan pa?!" Sigaw niya na ikinatingin samin ng mga tao. Namumula na ang mukha ni
Carick at parang sasakalin niya na ako anytime.

Nangangatog akong sumagot. "Dalawang araw mula ng magkasunog sa barko..."

"Saan ka nagpunta?"

"Pagala-gala ako noon... Nagising ako sa isang Hospital at sinabi nga nila saking
dalawang araw akong nakatulog." Muli akong naupo at isinubsob ang mukha ko saking
mga palad. Hindi ko na kayang tagalan ang mga titig niyang nakakamatay.

"Saan ka tumuloy noon?" Narinig ko ang paglakad niya papalapit sa kinauupuan ko.

"S-sa isang kaibigan..."

"Bakit ka nagbalik ngayon?"

"Dahil sa anak ko..."

"Anak natin." Matigas niyang pagtatama.

 "Carick..." Napatingala ako para lang malaman na halos magkadikit na kami.
Nagsalubong agad ang mga tingin namin.

Napakurap ako. Nanlalabo na kasi ang tingin ko dahil sa pagiyak. Sa nanlalabong

mga mata ko bakit parang iba na ang nakikita kong repleksyon mula sa mga tingin
niya? Wala na iyong apoy ng galit... parang may iba na akong nababasa mula don.
Pangungulila ba iyon?

No way! Bakit siya mangungulila para sakin? He hates me at malamang puro galit na
lang ang nararamdaman niya sakin ngayon.

Umiwas siya sakin ng tingin na para bang alam niya nang nakita ko ang pag-iiba ng
emosyong nasa mga mata niya.

"Bibigyan kita ng limang araw para pag-isipan at pagnilayang mabuti kung gaano mo
kamahal at gaano kahalaga sa'yo ang bata." Dumukot siya sa bulsa niya. Isang
leather black wallet ang inilabas niya at saka may hinanap mula doon. Ilang saglit
lang ay may inaabot na siya saking card na may nakasulat na contact number at
address. "Kapag nakasigurado ka na, puntahan mo ako dito."

Napatitig ako sa maliit na tarhetang galing sa kaniya.

Ibinalik niya ang pitaka sa bulsa at saka tinanguan ako. "Sa ngayon 'wag ka munang
magpapakita sakin."

"Carick..."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 10

The Montemayor Saga"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 10

"MALAKI na ang ipinuhunan ko at isinakripisyo para patumbahin si Tiya." Umayos ako

nang pagkakaupo sa mahabang sofa. Nandito na naman ako kay Tina, eh siya lang naman
ang may alam ng tungkol sa anak ko. Dito ako dumeretso. Paano parang sasabog ang
ulo ko sa kung anong emosyon ang tumama sakin after seeing Carick.

Sht naman. Bakit ba ganon ang lalaking iyon? Bakit naliligalig ako ngayon? Ang anak
ko ang pakay ko sa kaniya pero bakit ganito ang nararamdaman ko. Parang gusto ko
ring pati siya bumalik sakin... Naging sakin nga ba siya?
Ni hindi ko nga alam kung seryoso siya sakin dati eh. Sino ba ang magkakagusto sa
isang baliw? Baka naawa lang ito pagkatapos ay natukso sakin. Ang daming babae ang
higit sakin na handang gawin ang lahat mapansin niya lang... so malabong mahal niya
ako noon o lalo na ngayon. That so stupid to think na nagustuhan niya nga ako. Pero
tuwing bumabalik sa alaala ko ang mga nangyari samin... kung paano niya ako
alagaan, pagpasensiyahan at... angkinin... lahat iyon, parang mahal niya talaga
ako.

Pero kung mahal niya ako ay bakit hindi na niya ako hinanap? Bakit tumigil siya sa
paghahanap sakin?Bakit sumuko na siya?

Hindi ba siya nag-alala sakin noon?Nakapag-moved on na ba siya kaagad sa pagkawala

ko?

At nang dumating sa kaniya si baby Catherine, hindi niya ba ako naisip? Hindi niya
na naisip kung kumusta na ako at kung ano ang dahilan ko at hindi na ako nagpakita
sa kaniya?

Minahal niya ba talaga ako kagaya ng palagi niyang sinasabi sakin kapag magkatabi
kaming dalawa sa malawak na kama ng cabin niya sa Montemayor ship? Sa barko kung
saan niya ako natagpuan... sa barko kung saan naramdaman ko na pwede pa rin pala
akong mahalin at ingatan.

Pero bakit umaasa akong oo? Lintek naman. Kung alam lang ni Carick na halos hindi
sila nawala ni Catherine sa isipan ko... pero kailangan kong tiisin ang lahat ng
nararamdaman ko. Ayokong bumalik na hindi pa ako buo. Saka anong babalikan ko
maliban sa anak ko?

Yung dati tapos na iyon. Wala ako sa sarili noon.

Hindi ko naman mahal si Carick... ang anak ko lang ang mahal ko. But why it feels
like na gusto ko rin pati ang Daddy ni Catherine makuha ko? Sumusobra na talaga ang
pagka-ambisyosa ko. Si Catherine lang ang kailangan ko... siya lang.

Bakit kasi nakakawala sa sarili ang kaguwapuhan ni Carick eh. Bakit kasi biglang
bumalik sakin ang lahat nang magkita kami? Dapat linisin ko ang utak ko. Hindi ito
makakatulong sakin. Maguguluhan lang ako!

Baka pagtawanan lang din ako ni Carick kapag nalaman niya lahat ng iniisip ko
ngayon... Malabo kami. Malabo. Hindi porket gusto niya ako noon ay gusto niya pa
rin ako ngayon. Hindi ako nararapat sa kaniya kaya dapat itigil ko na ang kung ano
man ang nagsisimulang mamuo sakin.

Hindi kami magiging pamilya... Hindi mangyayari iyon.

Kailangan kong tanggapin na malabo para hindi ako masaktan. Tama na ang sakit na
naranasan ko... basta kailangan ko lang ay ang anak ko.

Napukaw ang pag-iisip ko ng magsalita si Tina. Napatingin ulit ako sa kaniya.

"Nakaganti ka na, Rechelle. Hindi lang basta nakakulong ang babaeng sumira ng
pamilya mo... kinakarma na rin siya ngayon."

Ito ang realidad... at hindi kasama sa realidad ng buhay ko ang pantasya ko kay
Carick. Hindi siya Prince Charming na ipaglalaban ako sa mga taong kalaban ko. Sa
ngayon ang importante sakin ay ang makaahon at makalaya na sa lahat ng problema ko.
Si Tiya, ang kompanya at ang mga Montenegro.

Si Tiya ang unang nagbayad sakin...May cancer si Tiya.Pero hindi ako maaawa sa
kaniya.

Bakit siya? Naawa ba siya sa Mommy ko ng lasunin niya ito? Naawa ba siya kay Daddy
nang ipapatay niya ito? Asawa niya si Daddy at pinsan niya ang Mommy pero nagawa
niya ang mga karumal-dumal na bagay na iyon alang-alang sa salapi!

At sakin? Naawa ba siya kahit kaunti nang gawin niya akong ulila? Naawa ba siya
tuwing minamaltrato niya ako?Sinunog niya ang mansion namin... ang natitirang lugar
kung saan pakiramdam ko ay kasama ko pa rin ang mga magulang ko!

Pero pati iyon inalis niya pa sakin! Sa kaniya na ang kayamanan namin, kunin niya
na lahat. Pero sana kahit ang mansion kung saan punong-puno ng alaala nina Mommy at
Daddy ay hinayaan niya na sakin.Wala siyang itinira sakin kaya hindi siya dapat
kaawaan.

See? I was broken beyond repair. Hindi katulad ko ang nararapat sa isang Carick
Tiger Montemayor. Walang nababagay sa isang katulad ko.

Kinalabit na ako ni Tina. "Tulala ka diyan!"

"Iniisip ko lang si Tiya." Pagsisinungaling ko. Ayokong malaman niya ang

nararamdaman ko ngayon, baka kasi tuksuhin niya na naman ako... Ang mahirap pa
niyan, kapag natutukso ako tungkol kay Carick ay lalo lang naliligalig ang sistema
ko.

Naniwala naman si Tina. "Kahit bruha iyang tiya mo, matuto ka pa ring magpataad...
Ikaw ang kawawa eh. Hindi ka matatahimik."

"Nasasabi mo iyan kasi hindi sa'yo nangyari... Hindi pamilya mo ang pinatay."
Iningusan ko siya.

"You deserved to be happy..." Aniya pa. "C'mon, sissy..."

"Magiging masaya na ako... Kaunti na lang."

"Kapag bumalik na sa'yo ang anak mo at makaganti ka sa mga Montenegro na kumamkam

ng ibang kayamanan niyo at tumulong sa Tiya mo na patayin ang daddy mo?"

"Yes." Pero bakit hungkag ang puso ko sa pagsagot sa tanong na iyon.

Kapag ba natapos na ang lahat ng ito... magiging masaya na ba talaga ako?Kami ni

Carick... paano? Wala. Wala naman talaga. Bwiset! Bakit kasi nag-iisip pa ako.

Galit siya sakin, alam ko iyon.Isa akong walang kwentang Ina para sa kaniya,
ibibigay niya ba talaga sakin ang anak namin?

...

HACIENDA MONTEMAYOR

"CARICK."

"Dad," Umalis ako sa pagkakaupo sa barandilya ng verandah.

Buti na lang si Dad ang dumating at hindi ang Mommy ko. Ayaw na ayaw kasi ni Mommy
na umuupo ako sa mismong terrace eh, nerbiyosa kasi. Tsk, bata palang ako ugali ko
na kasi iyon, pati ng sumunod saking si Rand mahilig umupo sa terrace.

Palihim kong itinago sa likuran ko ang kopita ng alak na kanina ko pa sinisimsim

pero di pa rin maubos-ubos. Ewan ko ba, pati alak walang lasa sakin ngayon. Masyado
kasing windang ang buong sistema ko dahil kanina.

Wala eh, nabigla pa rin ako kahit alam kong magkikita at magkikita kami ni Apple.
Nagtataka ako sa sarili ko kung bakit parang hindi ako handa na makaharap siya
although matagal ko nang kinasasabikang magpakita siya sakin.

I'm an idiot. Ni hindi ko man lang napatagal ang pag-uusap namin. Ayokong makita
niya sakin na nasasabik ako sa kaniya, na nangungulila ako sa kaniya. Sht! Ayokong
ipakita iyon lahat sa kaniya that's why I need to leave her that time.

Namulsa siya sa harapan ko. As usual, kahit nasa bahay lang si Dad ay palagi pa rin
siyang pormal manamit. Nakasanayan niya na rin siguro. Seryoso siyang nakatingin
sakin, kung ibang tao ang makakakita sa tingin niyang iyon malamang ay natakot na
ito. Pero dahil sanay na ako sa ka-istriktuhang taglay ng tingin ng daddy ko ay
wala na lang sakin iyon.
"Yes dad?"

Nagsalita siya. "Kanina ka pa hinahanap ng anak mo, nandito ka lang pala."

"May iniisip lang ako." Hindi ko na sinabi kung ano man ang iniisip ko. Knowing my
Dad ay malamang alam niya na iyon.

"She's back." Sabi niya na hindi pa rin ako nilulubayan nang nakakailang niyang
tingin. Hindi ako naiilang okay? Sanay na ako.

"I know. Nagkita na kami." Matabang kong sagot.

"What is your plan?"

Tumikhim ako. Para kasing biglang may nagbara sa lalamunan ko. Hindi pa man umaalis
sa bansa noon si Apple ay may plano na ako sa pagbalik niya. Nagpasya kasi ako noon
na hayaan na lang siyang umalis, pero iyon ay ginawa ko lang para bigyan siya ng
panahon na alamin ang talagang gusto niya.

Muling nagsalita si Dad. "Maayos na ang buhay niya, wala na ang mga taong
nagpahirap sa kaniya. Pwede na kayong--"

"Hindi iyan ang plano niya." Hindi ko na siya pinatapos. Jeez, ayokong asahan na
kasama ako sa plano niya. "Ang plano niya kunin sakin ang bata." Sabi ko kay Dad at
saka ako umismid. Gusto kong pilipitin ang magandang leeg ng babaeng iyon. Hindi
niya na ako inisip. Tsk, sino ba kasi ako sa buhay niya? Isang mapagsamantalang tao
na nanamantala sa kahinaan niya noon.

"At alam kong hindi mo papayagang mangyari iyon."

"Patayin niya muna ako." sa sarap. Sa isip-isip ko, ang swerte naman niya. Ano
iyon? Matapos ang lahat ay babawiin niya sa akin ang anak namin na parang kuting
lang na ipinaalaga sakin habang busy siya? No fvcking way!

Nangunot ang noo ni Dad habang nakamasid sa busangot kong reaksyon. "Alam na ba
niyang ikaw ang may kagagawan ng lahat?"

"What for?"

"Baka magbago ang--"

"Dad, ayokong malaman niya." Fvck! Ayokong malaman niya! Para ano?
Yes. Ako lang naman ang taong tumutulong sa kaniya sa loob ilang taon. Wala siyang
kamalay-malay na I am the person behind her success. Ako ang dahilan kaya
nagtagumpay siya sa paghihiganti niya. Ako ang nagpa-trabaho sa isa sa mga
pinakamagaling na detective sa Pilipinas para pa-imbestigahan ang katiwaliang
nagaganap sa Galsim Corporation. Koneksyon ko ang ginamit para isa-isahin ang mga
tiwali sa kompanya ng Daddy niya.

Ako ang dahilan kaya naipakulong niya ang tiyahin at stepmom niyang si Morta
Galsim. Ako ang sekretong tumutulong at kaagapay niya sa pag-abot ng hustisya para
sa pamilya niya.

Wala siyang kaalam-alam.

Kahit nasa Amerika si Apple ay hindi ako nagkulang na subaybayan siya. May mga
pagkakataong pinupuntahan ko pa siya at tinatanaw mula sa malayo. Ayokong lumapit
dahil alam kong hindi niya ako gustong makita. Na hindi kami ng anak namin ang
priority niya.

Pero ngayon?

Ngayon babalik siya para kunin sakin ang anak namin.

Hindi ako gago para hayaan siyang durugin muli ang puso ko sa maraming piraso.

"I will win her." Wala sa loob na sambit ko. Iyon ang plano ko... noon pa.

Narinig ko ang yabag ni Dad sa marmol na sahig ng verandah. Pagtingin ko ay

magkalapit na kaming dalawa at ang kamay niya ay nakaangat para ipatong sa balikat
ko. Ilang saglit lang ay tinatapik niya na ako. Magkasing tangkad na halos kami ni
Dad.

"Make me proud, son." Sabi niya. "Alam kong napakahirap na malayo sa taong mahal
mo. Patunayan mo sa kaniya na isa kang Montemayor, at ang isang Montemayor ay hindi
sumusuko. Hindi isinusuko ang taong minamahal. Iparamdam mo sa kaniya na wala
siyang kakailanganing iba kundi ikaw. Be everything that she'll ask for."

"Thank you, Dad."

He just smiled. Sa tuwing nag-iisa ako at nag-iisip nang malalim, palaging

dumarating si Dad. Wala man siyang masyadong sinasabi ay alam kong gusto niyang
iparamdam sakin ang pagsuporta niya. He never question me. Pinagkakatiwalaan niya
ako sa lahat ng desisyon ko. Sa negosyo at maging sa amin ni Apple.

Alam nila ang tungkol kay Apple. Maitatago ko pa ba iyon? Hindi sila nanghusga ng
dalhin ko ang ilang buwan palang na si Cate dito sa Hacienda-- ang anak namin ni
Apple. Ang anak ko ang nagbalik ng dating saya at kulay sa Mansion mula ng mawala
ang bunso kong kapatid na si Aviona.

Alam ko hindi lang ako ang masasaktan kung mawawala samin si Cate o Catherine
Therese. Masasaktan din ang buong pamilya ko and I won't let that happen.

Kung gusto ni Apple na makasama ang anak namin,

may ibang paraan.

Sa ayaw niya at sa gusto, titira siya dito sa Hacienda Montemayor.

That is my plan.

This time, hindi na ako papayag na layasan niya ako ng walang palaam.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 11

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 11

SPG

...

"SAAN ka kamo pupunta?" Nakakunot ang noo ni Manang Lota habang pinapanood ako sa
pagsi-zipper ng malaking maletang dadalhin ko.
 "Sa Hacienda Montemayor." Hinila ko pababa sa kama ang isang malaking travelling
bag at ang maleta. "Magtatagal ako ron, kaya kailangan ko ng maraming gamit."

"At anong gagawin mo ron?" Pinamewangan niya ako. "Ni hindi mo man lang nasangguni
sakin ang biglaang lakad mong ito, Apple?!"

"Saka ko na ipapaliwanag, manang." Nilampasan ko siya habang hila ang mga bagahe
ko.

Muntik pa akong mapasigaw sa gulat nang makitang naghihintay si Carick sa sala.

Ang usapan namin ay magkikita na lang kami sa labas! Ano na namang ginagawa niya
rito? Sino ang nagpapasok sa kanya? Palagi na lang ba siyang hindi makapaghintay?

"What are you doing here?" Pasinghap kong tanong. Nagbuhol-buhol na naman ang
paghinga ko. Bakit ba may ganito siyang impact sakin? Bakit ba hindi ko mapilit ang
sarili ko na kumalma kapag nasa paligid ko siya? This is not helping me.

"Sinusundo ka. Baka marami ka kasing dala." Lumipat ang tingin niya sa mga bagahe
ko.

"Nakalimutan ko palang isara ang gate," Sabay kaming napalingon ni Carick sa

pinanggalingan ko. Nakatayo pala doon si Manang at palipat-lipat ang nanghuhusgang
tingin saming dalawa.

Tumikhim si Carick. "Good evening ho, pasensiya na kayo at pumasok na agad ako
nang makita kong bukas ang gate. Susunduin ko na ho sana ang alaga niyo." He was
referring to me.

"Manang... I will explain--"

"Matanda ka na, hija." Malungkot na putol niya sa pagsa-salita ko. "Mag-ingat ka

doon." Saka siya muling tumingin kay Carick. "Ikaw na ang bahala sa alaga ko..."

"Makakaasa ho kayong... aalalagaan ko siya." When his saying the words 'aalagaan'
ay parang may nagbago sa mukha niya habang nakatingin sakin.

Ano bang ibig niyang sabihing 'aalagaan niya ako'? Nakaka-kaba ha! O, kaba nga ba
talaga ang nararamdaman ko?

Shit! Apple, stop it! Ginagawa mo ito para sa anak mo, at ang lalaking iyan ay
walang ibang gagawin kundi pasakitan ka.

Nang umalis si Manang ay nilapitan ko si Carick.

"Bakit pumunta ka pa dito?!" I hissed at him. "Sabi ko diba na magkita na lang

tayo! Pinapagulo mo lalo ang sitwasyon!"

"Sooner or later ay malalaman rin naman niya." Nagkibit-balikat siya.

"Alam mo bang nakakainis ka?"

"No, babe." Matamis siyang ngumiti siya sakin, and shit! Muntik nang mahulog sa
sahig ang puso ko dahil sa ngiti niyang iyon.

Ipinilig ko ang ulo ko. Ano bang mga naiisip ko, nakakainis. Ako ang nakakainis.
Ang lalaking ito ay gusto lang gumanti sakin kaya siya ganito. Hindi ako dapat
magpadala sa kanya, kundi ako lang ang kawawa sa huli.

Pero paano ko magagawang maging guarded kung sa bawat pagkakataong kasama ko siya
ay hindi ko masaway ang pagkabog ng dibdib ko? Kasama palang at wala pang
nangyayari pero ganito na ang pakiramdam ko?

Paano pa kapag magkasama na kami sa iisang bahay? Iisang kuwarto? At iisang kama?
Damn!

"Babe, lets go." Bitbit niya na ang mga gamit ko palabas ng pintuan.

'babe?' fvck you Carick Tiger Montemayor!

"Ito na." Nagmamadaling kinuha ko ang shoulder bag ko at sumunod sa kanya palabas
ng pintuan.

Nakaakbay pa siya sakin hanggang sa kotse niya. Hindi na ako pumalag dahil alam
kong nakatingin samin si Manang. Maigi nang isipin ni Manang na may relasyon kami
kesa mag-isip pa siya ng kung ano tungkol sa totoong dahilan ng pagtira ko sa
Hacienda nina Carick.

SA LOOB NG KOTSE ay cool na cool lang siya habang nagma-maneho samantalang ako ay
hindi na mapakali sa kinauupuan ko.

"You can switch on the radio if you want." Sabi niya.

Sinunod ko naman. Maigi na para malibang ako, mahaba-haba pa ang biyahe namin.

Pumailanlang ang malamyos na awitin sa loob ng kotse.

One-sided love broke the see-saw down

 I got to get rough when I hit the ground

And you went your way and I went wild

And girl, you'd understand if your heart was mine...

Ikiniling ko ang ulo ko sa side window saking tabi habang pinapanood ang mga
sasakyan mula sa labas.

If we had an exchange of hearts

Then you'd know why I fell apart

You'd feel the pain when the mem'ries start

If we had an exchange of hearts..

Maya-maya lang ay sumasabay na siya sa kanta, which is odd. Si Carick Tiger

Montemayor? Kumakanta ng lovesong?

"If we had an exchange of hearts... Then you'd know why I fell apart, you'd feel
the pain when the mem'ries start... If we had an exchange of hearts."

Napatingin ako sa kanya. Infairness, maganda ang boses.

Palihim ko siyang pinagmasdan, marahan pa siyang tuma-tango-tango habang

kumakanta. Tuwid ang tingin niya sa windshield habang ang mga kamay ay nasa
manibela. He's handsome, kahit saang anggulo mo tingnan. Bakit kaya hindi na
nagkaroon ng karelasyon si Carick?

Baka masyado siyang naging busy sa anak namin? Wala kasi siyang katuwang sa
pagpapalaki kay Cate.

Napangiti na lang ako, pero saglit lang.

The lyrics... 'You'd feel the pain when the mem'ries start'. What does it mean?
Para ba sakin ang kanta? O napa-praning lang ako?

Malamang napa-praning lang ako, walang feelings na involved sa magiging pagsasama

namin, hindi siya brokenhearted Apple!

Oh hell, kung ano-ano na lang ang naiisip ko.

 "Ang pangit ng tugtog." Pinatay ko ang radio saka humalukipkip sa inuupuan ko.

Maiksi siyang tumawa saka sumandal sa sandalan ng driver's seat. "Yeah, pangit
nga."

Hindi ako kumibo. Naiilang kasi ako dahil sakin siya nakatingin, bakti ba kasi
biglang nagka-traffic? Nagkaroon tuloy ng panahon ang mokong na titigan ako!

"Hindi ka pa rin nagbabago Apple..." Maya-maya ay mahina niyang sabi sa tagiliran

ko.

Napalingon ulit ako sa kanya. "Ha?"

"I said, you're still beautiful... as ever,"

Bakit ganoon siya makatingin sakin?

"S-Salamat..." Nagbawi agad ako ng tingin. Nakakalunod kasi iyong mga mata niya.

Bakit ka ganito Carick Tiger Montemayor? Minsan ang mga mata mo ay puno ng
nagbabagang apoy para sakin, minsan naman ay wala akong mabasang emosyon... at
minsan ay ganito... nakakalunod.

Nakahinga lang ako nang mag-green na ang traffic lights. Umusad na rin ang mga
kasabayan naming sasakyan kaya wala siyang choice kundi patakbuhin muli ang kotse.

Buma-byahe na ulit kami ay tulala pa rin ako. Hindi ko alam kung ano ang susunod
pang mangyayari, kung ano ang magiging kalagayan ko sa Hacienda at kung paano ko
haharapin ang mga Montemayor.

Pero hindi ko maitatago ang pananabik ko na makita at makasama si Cate, ang anak
ko. Ang anak namin. Makakasama ko na siya sa iisang bubong kasama ang daddy niya.
Napapikit na lang ako, kusang gumana ang utak ko at nagsimulang mag-imagine.
Matagal ko ng pinapangarap na makasama ang anak ko... pero higit pa pala sa mga
naging imaginations ko ang mangyayari.

Si Cate. Ako. At si Carick.

Medyo madilim na sa kalsadang tinatahak namin nang maalimpungatan ako mula sa

pagkaka-idlip.

Nakaidlip pala ako?

 Iilan na lang ang poste ng ilaw sa daan at wala ng kabahayan. Malapit na siguro
kami dahil wala ng masyadong sasakyan kaming nakakasabay. Ito na yata iyong daan
patungo sa Hacienda Montemayor.

"Bakit tayo huminto?" Takang tanong ko nang bigla niyang ihinto sa gilid ng
kalsada ang kotse. Seryoso ang mukha niya at lalo pa akong kinabahan ng patayin ni
Carick ang makina.

"Carick? Malayo pa naman diba? Bakit tayo huminto?" Hindi kaya balak niyang i-
salvage ako? Is he capable of killing? Baka ito ang naisip niyang paraan para hindi
na ako makapaghabol pa kay Cate!

Pero natigil ang pagpa-panicked ko nang sumagot siya.

"Because I need to do this." Huli na nang marealized kong sakop-sakop niya na ang
mga labi ko. His kisses was deep and his tongue felt so hot and rough!

Nabigla ako at hindi nakagalaw nang bigla niya akong hilahin kasabay nang pag-usod
niya palapit sakin. Halos dumagan na siya sakin kaya hindi ako makapalag.

Madilim sa parteng ito ng kalsada at diba nga't wala ng masyadong motorista sa

daan? walang makakakita sa amin, ito ba ang plano niya?

Napaangat ako nang mas lumalim pa ang paghalik niya na tila ba siya mauubusan
sakin.

'Dejavu!'

Noon, dati sa barko... Hindi ko makakalimutan ang mga namagitan samin kahit
napakatagal na. Kahit pa dumaan ang maraming taon, hindi kayang burahin ng panahon
ang mga alaala ng maiinit na tagpo kung saan ipinaramdam sakin ng lalaking ito na
pinaka-masarap na halik sa buong mundo...

Kahit pa ng mga panahong iyon ay wala ako sa katinuan ko.

And he's not just kissing me right now... He was caressing my body, too. He's
cupping my globes with his big hands habang ang mga daliri niya ay tinutudyo ang
nasa ibabaw ng mga ito. Kahit may damit pa ako ay ramdam ko ang mainit na
isinisingaw ng mga palad niya at tumatagos iyon sa telang nakasagabal sa katawan
ko. Para akong magha-hyperventilate sa lakas ng tibok ng puso ko.

Nagsimula na ring manigas ang mga nipples ko dahil sa ginagawa niya, naaakit ako
at hindi ko maitatanggi iyon. Carick is Carick, sinong babae ang tatanggi sa kanya?

"Hmnn..." Umalpas ang impit na ungol ng tuluyan niya ng maibaba ang bestida ko.
Hindi ko magawang magsalita dahil bihag pa rin ng mga labi niya ang mga labi ko, at
maski ako mismo ay ayaw kong kumawala. Nakakahibang at nakakaliyo ang pakiramdam
and I admit, I am enjoying this.

I missed this. Sa mga gabing napapanaginipan ko ang nakaraan, isa ito sa mga
pangyayaring hindi ko maiwaglit sakin isipan. Na sa bawat pagpikit ko noon ay
naaalala ko kung paano sambahin ng lalaking ito ang buong ako.

He groaned when I tilted my head.

Ang isang kamay niya ang nakasapo sa mukha ko na para bang hindi niya kayang
matigil ang halik na iyon, at gusto kong mapangiti. Namiss niya ba ako? Kasi ako,
oo namiss ko siya. Ngayon ko lang naamin sa sarili ko na all this time, nami-miss
kong makulong sa mga bisig ni Carick at namiss ko ang mga labi niyang nakalapat sa
mga labi ko sa mga oras na ito...

An image flashed in my mind. Ako at si Carick sa isang malaking kama, both naked
habang nakaibabaw siya sakin at pinag-iisa ang aming mga katawan.

And that image was happened years ago... bago pa isilang sa mundo ang anak namin.

'Anak namin' Napadilat ako ng maalala ko si Cate.

Si Cate ang dahilan kaya pumayag ako. Pumayag akong sumama sa Hacienda Montemayor
sukdulang magpakababa ako.

"Stop..." Ungol ko nang saglit akong makawala sa nakakahibang niyang halik. "Stop,
please..." Naalis na rin pala niya ang pagkaka-hook ng bra ko mula sa likod.

"Wala ka sa posisyon para pahintuin ako." Sagot niya at muling kinabig ang katawan
ko. His left hand is on top of my breast, marahang nagma-masahe at dumadama doon.
Electricity zapping my spine and I couldn't suppress a whimper.

Bumaba ang halik niya sa leeg ko habang ang mga kamay niya ay mas naging mapusok
sa paglalakbay sa aking katawan. Mas mariin bagamat hindi naman masakit ang mga
hawak at haplos niya. Para siyang may hinahabol at nauubusan ng oras sa pagdama sa
bawat parte kong nahahawakan niya.

Napaliyad ako ng matunton ng isang kamay niya ang pagitan ng mga hita ko. Ang mga
daliri niya ay nagsimulang humagod doon... pababa at paitaas. Dinadama ang guhit sa
ibabaw ng manipis na telang nakatabing sa maselang bahagi.

Ramdam ko ang pagkabasa ng parte kong iyon, his fingers can do magic. Sa bawat
paghagod niyon sa gitna ko ay napapaliyad ako dahil sa nakakakiliting pakiramdam.
Alam kong alam niyang tinatablan na ako, hindi ko na iyon maitatanggi.

He inserted one of his fingers inside the fabric. "You like this?" Bulong niya
habang dinidilaan ang tainga ko.

"We'll be living in the same roof... Hindi ka ba makapaghintay?"

"Masyado ng matagal ang ipinaghintay ko, Apple..." Humihingal niyang sagot. I

heard the sounds of his zipper. Ibinaba niya na iyon kasabay nang paghila niya sa
kanyang sinturon.

Kinagat ni Carick ang lower lip ko and my sex clenched. Naasabik na ako sa susunod
niyang gagawin.

"Carick..." Napariin na lang ang kapit ko sa mga balikat niya. Ramdam ko ang
pagbaba ng maliit kong saplot, nang makarating iyon sa paahan ko ay ako na mismo
ang sumipa doon para tuluyang maalis sakin.

Carick was right, he is right. Matagal na siyang naghintay para maghintay ulit...

at maski ako, mukhang hindi na rin mahihintay ang pagdating namin sa Hacienda.

Five... Six years? Tama na ang paghihintay.

Saka ko na iisipin ang bukas.

"Did you bring protections?" Anas ko sa punong tainga niya na nagpatigil sa

ginagawa niya, naiwan ang bestida ko sa aking bewang. "Hindi naman natin siguro
balak sundan si Cate, diba?"

Naramdaman ko ang pangangalit ng mga ngipin niya sa aking leeg but he still
managed to answer my questions.

Tumitig siya sa mukha ko. "Withdrawal." he said emotionless then he parted my legs
wide, leaving me exposed to him.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 12

The Montemayor Saga"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 12

SPG

BUMABA ang mga labi niya sa nakalantad ko ng dibdib. Para siyang sanggol na gutom
ng isubo niya ang isa kong nipple. Nilaro-laro niya pa iyon ng dila niya habang ang
isang palad naman niya ay nakasapo sa isa ko pang dibdib.

"Carick..." Napaliyad ako sa kakaibang kiliting dulot ng mainit at basa niyang

bibig na nakalukob sa isa kong dibdib. Madilim sa labas ng kotse at nagsisimula na
ring umulan. Wala ng katao-tao sa daang iyon kaya walang makakakita samin, dagdag
pang tinted ang kotse ni Carick.

Pinagsalit-salitan niya ang dalawa kong umbok. Marahang sumisipsip at kumakagat.

Ang mga palad naman niya na nagmamasahe sa aking balat. Itinaas niya ang isang paa
ko patungo sa driver's seat. Nakababa na rin ang sandalan ng inuupuan ko kaya
malayang nakadagan na sakin ang buong bigat niya.

"Ahhh..." Napa-atras ako ng maglabas masok ang isang daliri niya sa bukana ko. Mas
lalong nagwala ang tension sa itaan ng aking puson, parang ano mang sandali ay
sasabog na ako. "Carick... Ahhh..."

"I missed you..." Anas niya habang mas bumibilis ang pagalaw ng daliri sa kaloob-
looban ko. Para bang inihahanda ako sa pagtanggap sa kanya.

At hindi nga ako nagkamali. Nang hugutin niya ang daliri niya ay naramdaman ko ang
matigas na bagay sa pagitan ng mga hita ko. It was him! It was his! Napapikit ako
nang mariin kahit pa gusto kong makita iyon.

Oo, gusto ko ulit makita ang bagay na iyon, pero mas nananaig ang kagustuhan kong
maramdaman muli iyon sa loob ko. Gusto kong maging isa ulit kami. Gusto kong
maramdaman na totoong kasama ko si Carick ngayon, na hindi lang ito parte ng isang
magandang panaginip. Pero wala akong naramdamang pumapasok sa akin, naiinip na
idinilat ko ang mga mata ko.

"B-Bakit?" Tanong ko. Titig na titig siya sa mukha ko.

"Hindi ako makapaniwalang kasama kita ngayon..." Anas niya.

"Do it... now." Iniyakap ko ang mga braso ko sa kanyang leeg. "Para maniwala kang
kasama mo nga ako ngayon, take me..."

Ngumiti siya. Itinaas ang isang kamay sa harapan ko, showing his finger na ipinasok
niya kanina sakin. Basang-basa iyon, coated with my own cream. Namula ang mukha ko,
na sakto sa paguhit ng kidlat mula sa labas ng kotse.
"You're blushing." Mahina siyang tumawa. Amused na isinubo niya ang daliri niya na
lalong nagpamula sa pisngi ko.

"Carick! What are you doing?!" Sita ko sa kanya.

"Tasting you..." Sagot niya habang sinisipsip ang daliri niya. "Hindi mo alam kung
gaano ko gustong gawin iyon."

"A-Ang alin?" Tanga-tangahan ko.

Ngumisi siya. An evill grin, and he's so damn cute!

"Carick ano ba!"

"Masikip sa kotse..." Sabi niya. "Hindi ko mahahalikan ito." Muli niya akong
hinawakan 'doon' na nagpasinghap nang malakas sakin.

"Carick!"

"Shhh..." Ipinasok niya muli ang daliri doon at saka muling dinala sa kanyang
bibig. "Palagi ko itong ginagawa noon..."

Pumikit ako. Hindi ko na siya kayang panoorin, pakiramdam ko ay doble na ang

pangangapal ng mukha ko sa hiya. Napaka-hot niya habang dinidilaan ang daliri
niya... knowing na nagmula sa loob ko ang katas na sinisipsip niya. Shit! He's so
hot! Nagiging maniac na rin ako, nakakasar!

"I'm taking you now."

"W-Withdrawal... please..." Paalala ko sa kanya. Pero parang hindi niya na ako

naririnig.

Sumigid ang maliit na kirot sa kaibuturan ko nang ipasok niya ang pagkalalaki niya
sakin. Ibinaon niya iyon sa hindi marahang paraan.

"Ahhh... Apple... Ahhh..." Ibinaon niya pa nang husto sa kaloob-looban ko ang

kanyang sarili. Na para bang gusto niyang kunin ang lahat sakin, ang ariin ako nang
husto.

"Carick..." Bumaon ang mga kuko sa balikat niya.

Wala siyang sinayang na sandali sa ibabaw ko. Katulad nang mabilis na paglabas-
masok ng daliri niya kanina ay ganoon din ngayon ang matigas na bagay na 'iyon'.
Itinaas niya pa ang mga hita ko paikot sa bewang niya habang patuloy sa pagiling
ang balakang niya paatras-abante sa pagitan ko. Ramdam na ramdam ko ang mainit na
bagay na nagsisimulang lumabas sakin para balutin ang parte niyang nasa loob ko.

Tila wala na rin sa control si Carick. Mas bumibilis ang pagalaw niya, pero
nakapagtatakang imbes na masaktan ako ay mas nagiging kaiga-igaya ang pakiramdam
ko. Iyong pakiramdam na punong-puno ako. Iyong pakiramdam na wala akong
pagsisisihan dahil ginusto ko rin ito.

At alam kong hindi pa ito ang huling beses na gagawin naming ito.

Maraming beses pa... Maraming beses hangga't nasa iisang bubong kami. Habang nasa
Hacienda Montemayor ako.

"Hmmnnn..." Ikinulong ko sa mga palad ko ang mukha niya. Siniil ko siya ng halik at
alam kong ikinagulat niya iyon, pero sa huli ay ginaganti niya na rin ng kasing
init at kasing intensidad ang halik ko sa kanya.

I even opened my mouth to welcome his tongue. Habang umuulan sa labas ay nagliliyab
naman sa loob ng sasakyan ni Carick. Kung umuuga man mula sa labas ang sasakyan
nito ay wala na kaming pakialam.

"Ahhh..."

"You want it hard?" Anas niya sa punong tainga ko nang maghiwalay ang mga labi
namin. Hindi pa ba hard yan? Baka mapilayan na ako. Pero tumango na lang ako sa
kanya. ...at ang kasunod niyon ay lampas langit pang ligaya.

"Uhh..."

"Ahhh..."

Nang manigas ang kalamnan nito ay alam kong lalabasan na si Carick. Si Cate ang
unang pumasok sa isip ko. Gusto ko mang tanggapin ang mainit na likidong ilalabas
niya ay hindi maaari. Itinulak ko siya kaya sa kaliwang hita ko nabuhos ang bunga
ng init ng kanyang katawan.

Humihingal siyang bumalik sa driver's seat pagkatapos.

Doon na rin bumalik ang hiya ko. Mabilis kong inayos ang sarili ko dahil halos
hubo't-hubad na nga ako.

"Clean." Napatingin ako sa kanya.

"Ha?"
"Use this." May kinuha siya sa compartment at inabot sakin. Sanitizer iyon at
tissue. Inginuso niya ang malapot na likidong nasa isang hita ko. "Malagkit iyan at
maamoy. Clean yourself."

"Thank you..." Nahihiyang tinanggap ko iyon. Pinunasan ko ang hita ko gamit ang
tissue na may sanitizer at saka inayos ang suot kong damit. Dahil medyo dim ang
liwanag sa kotse ay nahirapan pa akong hanapin ang panty ko sa lapag, mabuti na
lang at nakita iyon ni Carick.

"Ito pa." Pinunasan niya ang tumulong likido mula sa hita ko papunta sa aking
binti.

"Ako na..." Nahihiyang inagaw ko sa kanya ang tissue pati ang panty ko. Mabilisan
ko iyong isinuot.

Tumawa lang siya habang pinapanood ako.

"Ayusin mo rin kaya iyang sarili mo!" Sita ko sa kanya. Paano gusot-gusot ang damit
niya at magulo ang buhok na parang kakagising lang.

Tawa lang din ang isinagot niya sakin nang biglang may kumatok sa side window ng
kotse.

"Sir Carick!" Isang lalaking naka-kapote ang nakatayo sa labas, may kasama itong
isa pang lalaki na medyo bata-bata.

"Yes?" Ibinaba ni Carick ang salamin. Kanda-gahol tuloy ako sa pag-ayos sa magulo-
gulo ko pa ring buhok.

"Okay lang po ba kayo, sir?" Tanong nong matandang lalaki. "Nakita po kasi namin ng
anak ko ang nakatigil na sasakyan niyo rito, akala namin nasiraan kayo. Mabuti na
lang nakilala ni Jasper ang kotse niyo."

"Okay na, salamat." Tinanguan ni Carick ang mga ito, noon ko lang napansing may
maliit na truck sa likuran ng sinasakyan namin.

Napasulyap sakin iyong lalaking pangalan ay Jasper. "Girlfriend niyo, sir? Ang
ganda!"

"Salamat!" Tipid lang na sagot ni Carick at muli na nitong isinara ang bintana ng
sasakyan.

Nahihiyang napatakip na lang ako sa mukha ko. Gosh! Siguro nakita pa nong mag-amang
iyon ang pag-uga-uga ng kotse kanina! Baka kung anong isipin nila kung bakit kami
nakatigil ditto sa gitna ng madilim na daan gayong hindi naman kami nasiraan ng
sasakyan!

"Anong ngini-ngiti-ngiti mo diyan?" Sita ko kay Carick. Nakasandal siya sa driver's

seat habang nakabiling ang mukha sakin, nakangisi pa ang loko!

"Bakit? Masama bang ngumiti?" Tanong niya saka palang binubuhay ang makina.

"Nakakahiya don sa mga tao." Naka-ingos na sagot ko.

"Wag kang mag-alala, hindi mada-daldal ang mga tauhan naming sa Hacienda."
Pinatakbo na nito ang kotse, pero buong byahe patungo sa Hacienda ay parang tanga
pa rin itong nakangisi!

HACIENDA MONTEMAYOR

Sa isang villa sa loob ng Hacienda kami pumasok. Maraming naglalakihan at

nagtataasang mansion sa loob niyon, itinigil niya ang kotse sa harapan ng isang
malaking fountain sa tapat ng puting mansion. Lalong lumakas ang kabog ng dibdib
ko. Makikita ko muli ang aking anak!

"Papa-Daddy!" Isang cute na cute na batang babae ang halos tumalon na sa hagdan
makalapit lang kay Carick.

"Baby!" Sinalubong naman ito ng binate ng yakap at saka kinarga.

"I missed you, Papa!" Pinupog siya nito ng halik sa buong mukha.

Napapangiti na lang ako mula sa likuran ni Carick. Hindi ko rin maiwasang hindi
makaramdam ng inggit sa kanilang dalawa. Napakalapit ni Cate kay Carick, mukhang
mahihirapan nga akong kuhanin siya sa ama nito.

"Ano ba talaga? Daddy o papa?" Natatawang tanong ni Carick kay Cate. Pati siya ay
mahinang natawa na rin.

"Pareho?" At humagikhik pa ito. Napaka-cute ng maliit na mukha ni Cate, tila kay

sarap pisilin at hagkan ng makinis at maputi nitong pisngi. Mistulan itong manika
sa suot nitong pantulog na kulay pink. Sa likuran nito ay isang unipormadong
kawaksi. Sinenyasan iyon ni Carick na iwanan muna kaming tatlo nina Cate.

Lumingon sakin si Carick. "May kasama ako."

Nahigit ko ang aking paghinga nang unti-unting bumaling sakin ang tingin ng mag-ama
ko. ... 'Mag-ama'...
"I know her!" Matinis na tili ni Cate. Kumikinang ang itim na itim nitong mga
mata.

Doon na ako lumapit. Pinilit kong ngitian siya kahit naiiyak na ako ng mga
sandaling iyon. "Hello pretty Cate..."

"Hi, Miss." Kumaway pa siya sakin. Oh God! She's so adorable!

Ngumiti si Cate. "Apple, right? You are Tita App--"

"Mama." Napatingin ako kay Carick. Seryoso ang mukha niya habang sakin din
nakatingin. "Call her Mama."

"Mama?" Nangunot ang makinis na noo ni Cate. Palipat-lipat ang tingin niya saming
dalawa ng daddy niya.

"She'll be your mom."

Nanlalamig ang mga palad ko sa kaba. Wala sa usapan namin ang ganito! Baka mabigla
ang bata!

"Talaga po?" Pero bakas sa mukha ng anak namin ang di matatawarang tuwa. Really?
Natutuwa siyang maging mommy ako?

"Gusto mo ba siya Cate?" Tanong ni Carick dito.

"She's pretty." Ngumiti ito. "Pretty like me."

"So pasado ba siya sa'yo?"

Tumulis ang nguso ng paslit. "Hindi naman siya kagaya nina Tita Louise?"

Natigilan ako. Who's Louise? May ipinakilala na dating ibang 'Mama' si Carick sa
anak namin? May kung anong pitik akong naramdaman sa dibdib ko. "Sinong--"

"Wala." Putol ni Carick. Lalong sumeryoso ang mukha niya kaya mas lalo akong na-
curious.

Maski si Cate ay biglang sumeryoso. Sino ang tinutukoy na Louise ng mga ito? Anong
ginawa niya sa anak ko at bakit tila nati-trauma si Cate sa kanya? Akala ko ba
hindi nagka-girlfriend si Carick?
"Princess, listen to me..." Si Carcik sa anak namin.

"Opo..."

"Apple will soon to be your mom."

"You'll marry her?" Inosenteng tanong nito. At ang inosenteng tanong ng anak ko ang
nagpa-hurumentado ng puso ko.

"Diba gusto mo ng magka-mommy?" Tanong ni Carick sa paslit. "Sabi mo gusto mo ang

may mommy ka na mag-aalaga sa'yo? Ayaw mo na ng nanny at ayaw mo na kina Manang?
You want a 'real mom' kagaya ng mga kaklase mo sa school, right?"

"Yeah..." Tumango ang cute na mukha nito.

"She's my birthday gift for you." Ibinaba niya si Cate.

"Cate..." Lumuhod ako sa harapan ng anak ko... ng 'anak ko'. "Gusto mo ba akong
maging 'mommy' mo?"

Nakamata lang siya sakin.

"I promise... I'll be good." Napalunok ako. "Magiging mabuti akong mommy sa'yo..."

"Promise?" Nagliwanag ang mukha nito. Nagsimulang lumakad palapit sakin.

"Yes. Promise." Garalgal ang boses na sagot ko.

Kumurap-kurap si Cate. "Babasahan mo ako ng books at you'll kiss me on my forehead

before ako matulog? Kapag kumikidlat hindi mo ako iiwan mag-isa sa room ko? Kapag
wala si daddy ay sasamahan mo ako? Ihahatid mo ako sa school at susunduin? Help mo
ako gumawa ng mga assignments ko? Isasama mo ako sa mall at ibibili ng magagandang
damit? Susuklayan at aayusan mo ang buhok ko? Iha-hug mo ako kapag sad ako?"

Hindi ko na napigil ang pagpatak ng mga luha ko. Naaawa ako sa anak ko, nagagalit
ako sa sarili ko. Ang daming nawala sakin dahil sa pag-iwan ko sa kanya. Ang dami
kong sinayang na panahon. Sunod-sunod akong tumango. "Yes baby... Lahat 'yon. Lahat
gagawin ko..."

Ganoon na lang ang galak ko nang yumakap siya sakin. Niyakap ako ng anak ko!

"Cate..."
"I'm sleepy na mama-mommy..." Mahinang sabi niya saka kumawala sa yakap ko.
Nilingon niya si Carick na nakatingin lang sa aming dalawa.

Sinubukan ko siyang buhatin pero mabigat na pala ang baby ko. Mabuti na lang at
nakahalata si Carick na nabibigatan na ako kay cate kaya kinuha niya sakin ito.

"Gusto mo ng matulog?" Masuyong tanong ko. Sinikap kong iwasan ang malagkit na
tingin ni Carick at itinutok ang buong atensyon ko kay Cate na karga-karga niya.

"Yes!" tuwang sagot ni Cate. "Sa gitna niyo ako ni daddy!"

Oh God!

And then I saw Carick smiled.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 13

The Montemayor Saga "Exclusively MINE" Carick Tiger Montemayor Chapter 13

... NASAN na ba iyon? Nagkahilo-hilo na ako kakahanap pero di ko pa rin makita. Ang
alam ko ay inilagay ko ang cellphone ko sa ibabaw ng side table bago kami matulog
kagabi. Pagising ko wala na iyon. Wala na rin ang mag-ama ko sa aking tabi.
Tinanghali na kasi ako ng gising, dahil medyo nahirapan akong makakuha ng tulog
kagabi.

"Anong hinahanap mo?"

"Ah..." Napatuwid ako ng tayo nang biglang bumukas ang pinto at iluwa niyon si
Carick. Bagong paligo at preskong-presko. Nakakahiya, ako kakagising palang.

"Iyong CP ko kasi." Sumbong ko. "Nandito ko lang nilagay, pagising ko wala na.
Nakita mo ba?"

Humakbang siya papalapit sa kinatatayuan ko. Ang mga mata niya'y naglalakbay sa
kabuuhan ko at para bang sinusukat ang buo kong pagkatao. "Anong sadya mo rito sa
hacienda?" Nakakunot ang makinis niyang noo.

Nagtaka naman ako sa tanong niya.

"Anong sinadya mo rito, Apple?" Ulit niya. Ang pagkakakunot ng noo niyo ay mas
lalong lumalim habang nakatitig sakin.

Napalunok ako. Galit ba siya? Pero bakit? Hinahanap ko lang naman ang cellphone ko
ah? Huminga ako nang malalim bago ko siya sinagot kahit naguguluhan ako. "Dahil sa
anak ko... I mean, sa ating anak."

Tumaas ang sulok ng bibig niya. "That's it. Narito ka para sa anak natin, so why
you still need your fone?"

Napatitig ako sa seryosong mukha ni Carick. Unti-unting nag sink in sakin kung
bakit siya ganito ngayon. "You mean, ikaw ang kumuha ng cellphone ko?!" Di ko na
naiwasang magtaas ng boses.

Tinalikuran niya ako. "Ibabalik ko sa'yo kapag aalis ka na ng hacienda."

"Carick!" Pigil ang boses na tawag ko sa kanya pero di man lang siya nag-abalang
lingunin ako. "I need it, please. Kailangan ko ring tawagan si manang."

"May landline dito." Iyon lang at lumabas na siya ulit ng kuwarto.

Nanghihina akong napaupo sa sofa. Oo nga naman, maaari ko pa ring tawagan si

manang by means of landline. Kahit ang kaibigan kong si Tina ay matatawagan ko rin
naman.

Napailing na lang ako. "Pero iba pa rin ang cellphone."

Makakatawag at makakatext ako kahit saan kaya lang iba pa rin talaga iyong
personal fone ko. For privacy ay kailangan ko iyon. Sukat sa pagkaalala ko saking
privacy ay mabilis akong napatayo.

Baka mabasa ni Carick ang mga usapan namin ni Tina. Hindi ko pa naman naging ugali
ang magbura ng text messages sa inbox.

"Shitt."

"Are you cursing?" Isang munting boses mula sa nakabukas na pinto.

"Cate!" Namutla ako nang makita ko ang anak ko. Muli akong naupo sa sofa.
 "Sabi ni grandma Camilla ay masama ang nagmumura... lalo na sa mga lady." Naka-
pout ang super cute niyang mga labi. Saglit na nawala sakin ang pag-aalala ko
tungkol saking telepono. Naaliw ako sa pagkakatingin sa mukha ng anak ko.

Si Cate talaga ang super cute version ng babaeng Carick, hindi na kailangan ng DNA
test para sa mag-ama niya.

"Oh baby..." nahihiyang pinalapit ko siya sakin. "I'm sorry ha? Hindi na uulit si
mommy."

Ngumiti siya at kumiling ang kanyang ulo habang nakatingin sakin. "You're
forgiven."

Ikinalong ko siya habang ang mga kamay ko ay marahang humahaplos sa kanyang

malambot at makinang niyang buhok. Isa sa mga araw na ito ay titirintasan ko siya.

"Si Louise ay mahilig magmura." Nagulat ako sa biglang pag-uungkat ni Cate.

"Sino ba si Louise, honey?" Tanong ko. Nabuhay muli ang kuryosidad ko dahil sa
muling pagbanggit ni Cate sa pangalan ng babaeng iyon.

Tumingin ako sa nakabukas na pintuan. Wala si Carick. Napapansin ko kasing ayaw ni

Carick na napag-uusapan ang tungkol sa Louise na iyon.

"Cate..."

Humarap siya sakin. "She is crazy." Para ng matandang ani Cate. Nakakunot ang noo,
isang ugaling sigurado siyang minana ni Cate sa ama nito.

"Crazy?"

"Sabi niya, he loves daddy..." nanulis ang nguso ni Cate. "Pero bakit hate niya
ako? Diba dapat love niya rin ako kasi anak ako ng taong love niya?"

Natigilan ako. So si Louise ay dating girlfriend ni Carick? Akala ko ba ay hindi

na ito nagka-girlfriend mula ng iwanan ko si Cate? Mukhang mali ang nasagap na
impormasyon ni Tina.

"Dati ba siyang girlfriend ng daddy mo?" Hindi ako humihinga habang naghihintay sa
isasagot niya.

"I know it's bad na makinig sa usapan ng matatanda..." muling nanulis ang nguso ng
anak ko. Ang maliit na mukha nito ay namumula. "Narinig ko pong sinabi ni grandpa H
na dapat pakasalan na raw po ni Daddy si tita Louise. Dati po ay dito siya
nakatira."

Dito nakatira? Mag-aasawa na dapat si Carick? Pero bakit hindi natuloy?

Nahigit ko ang aking paghinga. Ang akala ko ay wala siyang girlfriend? Na naging
busy siya sa pag-aalaga sa anak naming dalawa. Na isinubsob niya ang sarili sa
trabaho para makalimutan ako. Akala ko sapat na sa kanya si Cate. Akala ko lang
pala. Nanikip bigla ang dibdib ko dahil sa nalaman ko. Hindi naman pala siya
talagang nalungkot ng mawala ako, hayan at nagka-girlfriend pa nga at muntik pang
ikasal. Masyado kang malihim, Carick. Namait ang panlasa ko.

'Carick... anong nangyari? Sino ang Louise na iyon? Sino nga ba ang Louise na iyon
na balak mo na sanang gawing ina ng anak ko?'

"Mommy, buti na lang wala na si Louise dito. Ayoko sa kanya..."

"And where is she now?" Parang may nakabara sa lalamunan ko habang nagtatanong ako
kay Cate.

"Pinalayas siya ni grandma Camilla."

"Why?" Anong ginawa ng Louise na iyon at pinalayas ito ng mommy ni Carick? Dumagsa
ang kaba sa dibdib ko. Anong relasyon ang namagitan sa Louise na iyon at sa mga
Montemayor.

"Nakita niya po si tita Louise na kinukurot at pinapalo ako..." mahinang tugon ni

Cate. "Umiiyak po ako pero hindi pa siya tumitigil hangga't hindi siya inaawat ni
Grandma Camilla..."

"What?!" Nagpantig ang mga tainga ko.

"At bakit ka niya sinaktan?" pausal na tanong ko. Mas nanikip ang dibdib ko sa
isiping may taong nanakit sa anak ko. Sinaktan ng Louise na iyon ang munting anghel
na ito at wala akong nagawa!

"Hindi po ako bad girl..." Malungkot niyang paliwanag. "Pero hindi niya pala
talaga ako like. Sabi niya like niya ako, pero dahil lang kay daddy kaya siya nice
sakin."

Sinaktan ng Louise na iyon ang anak ko! Iyon ang malinaw sakin. So kaya pala ayaw
ni Cate sa babaeng iyon?

"She told me that she hates me." Ani Cate. "Ayaw niya po sakin... hindi niya naman
daw po kasi ako anak."
 Naaawang niyakap ko siya. "I'm sorry..."

Hinaplos ng maliit ang malambot niyang palad ang pisngi ko. "Mommy... hindi ka
katulad ni Louise? Kahit matagal na ay like mo pa rin ako?"

"I just don't like you..." sagot ko habang ang puso ko ay kinakain ng aking
konsensiya. Bakit hinayaan ko ang little angel na ito na lumaking walang ina. "I
love you. At mahal kita hindi lang ngayon, hindi lang bukas... palagi hanggang
nabubuhay ako, baby." Babawi ako sa'yo, promise.

Tuluyan na akong naiyak nang yumapos siya sakin at pupugin niya ako ng halik sa
mukha.

...

MAGTUTUOS tayo Carick Tiger H. Montemayor!

Matapos kong paakyatin sa kuwarto niya si Cate sa third floor ng mansion kasama
ang nanny nito ay si Carick naman ang hinagilap ko.

Kanina ko pa siya gustong komprontahin, pero nagpigil muna ako. Ito ang unang araw
ko dito sa hacienda pero mukhang mag-aaway na kaagad kaming dalawa! As much na
gusto kong iwasang makasagutan siya ay hindi maaari. Sinikap kong pahupain ang
galit ko kaya inabot ako ng hapon bago ko siya hanapin. Akala ko humupa na ang
galit ko pero hindi pa pala, lalo lang iyong nag-igting sa bawat paglipas ng mga
oras. Kinakatkat ng paninibugho ang puso ko.

Nagagalit ako dahil sa napabayaan ni Carick ang anak namin. Pero isang parte ng
utak kong ang nang-uuyam, tinatawanan ako sa dahilang nagagalit din ako kay Carick
dahil sa kaalamang nagkaroon siya ng relasyon sa ibang babae. Pilit kong iwinawaksi
na baka nagseselos ako kaya ako nagagalit nang ganito.

Si Cate ang concern ko rito at hindi ang sarili kong damdamin!

Hindi ko lubos maisip na may nanakit sa kanya, she was mine. She's from me. Iniwan
ko siya sa daddy niya kasi umaasa akong mamahalin niya ang anak namin at paka-
iingatan. Paanong hinayaan ni Carick na may ibang taong makapanakit sa anak namin?
Umasa akong iningatan niya si Cate! Umasa akong nasa mabuting kalagayan ang anak ko
habang wala ako!

Natagpuan ko siyang naninigarilyo sa veranda. Nasa bulsa niya ang isang kamay
habang ang isa ay may hawak na stick ng malboro red. Para siyang posteng walang
kakilos-kilos habang lumalabas ang usok sa kanyang mga labi.

Nag-init ang pisngi ko habang nakatingin sa kanya, nagagalit ako pero hindi ko
maiwasang hindi hangaan ang taglay niyang kaguwapuhan. Ang mapusyaw na liwanag mula
sa papalubog na araw ay tumatama sa kalahati ng kanyang perpektong katawan. Para
siyang modelo ng sigarilyong hawak niya, rugged ang itsura pero mas nagpalakas pa
ng dating nito.

Humigit ako ng hangin saka umipon ng lakas ng loob na lapitan siya. Hindi ako
dapat magpasilaw sa itsura niya.

"Carick!" I want to congratulate myself dahil hindi tunog pilit o nanginginig ang
boses ko ng tawagin siya. Galit ako. Dapat galit ako sa kanya dahil sa nalaman ko.

Inilang hakbang ko ang pagitan naming dalawa. "Sa tingin mo ay magiging magandang
ihemplo ka kay Cate?" Inagaw ko sa kanya ang stick ng malboro at binitiwan iyon
para apakan sa sahig. "Naninigarilyo ka at ipinapalanghap mo pa sa lahat ang usok
ng paninigarilyo mo!"

Galit siyang lumingon sakin. Mistulang guhit ang mga matang parang gusto akong
patayin sa tingin.

"Sino si Louise?!" Sigaw ko sa kanya. Sa wakas ay naisatinig ko sa harapan niya

ang talagang sadya ko.

"What?" Matigas ang accent na balik-tanong niya. Maging ang pananalita ng lalaking
ito ay nakakahalina, pero hindi ko pwedeng kalimutan ang galit ko sa kanya.

"Bakit mo hinayaang saktan ng babae mo ang anak ko?!" Gigil ko siyang dinuro.
"sinaktan ng babaeng iyon si Cate! Bakit hindi mo alam? Nagpatira ka ng hayop sa
bahay mo!"

Nagalawan ang mga muscles sa perfect jaw ni Carick. Bakit ba mas lalong gumu-
guwapo ang lalaking ito sa bawat pag-andar ng bawat segundo?

"Kanino mo nalaman ang tungkol kay Louise?"

"Cate told me."

Tumango siya na mas lalong ikinaasar ko.

"Sinaktan ng babae mo ang anak ko! Bakit wala kang ginawa?!"

Lalong sumeryoso ang mukha niya. "Hindi masasaktan ang anak natin, hindi
makakatungtong dito ang ibang babae kung hindi mo kami iniwan." Malamig pa sa
yelong sabi niya.

Napamaang ako sa sinabi niya. Mabilis na bumalik sakin ang lahat.

 Lumakad siya palapit at padakmang hinawakan ang mga balikat ko. "Hindi
makakatungtong si Louise sa pamamahay na ito o maging sa buhay ni Cate kung hindi
mo siya iniwan na parang kuting. Hindi ako maghahanap ng magiging nanay niya kung
naririto ka noon."

Ang bilis mag-backfire sakin ang sisi, na totoo naman. God!

Tumulo ang mga luha ko habang ako ay umiiling. Nahihiya ako sa sarili ko at kay
Cate. Yes, it was my fault. Hindi kasalanan ni Carick na hindi pala mabuting babae
ang Louise na iyon. Naghanap lang siya ng babaeng tatayong ina ni Cate dahil wala
ako.

Ako ang masama!

Walang mabuting babae ang mang-iiwan sa kanyang anak. Wala akong ipinagkaiba kay
Louise.

Sinaktan ko rin si Cate... sinaktan ko rin ang anak ko ng iwanan ko siyang parang
kuting sa labas ng pintuan ng condo ni Carick noon.

"I'm sorry..." nanginginig at garalgal ang boses na sambit ko. "I'm sorry..." sa
nanlalabong paningin ko dahil sa nga kuhang nakabalong sa mga mata ko ay nakita ko
ang paglapit pa lalo ni Carick.

"Wag kang umiyak." Hindi ko alam kung pautos ang tono niya o ano. Naging bingi at
manhid ako ng ilang sandali.

"Yeah, you're right." Hirap kong sabi. Nangangatal habang umiiyak. "Hindi ko dapat
iniwan ang anak ko..."

The last thing I knew ay nakakulong na ako sa mga braso niya. Pumikit ako at
isinandig ang aking pisngi sa kanyang matigas na dibdib.

"I'm sorry..."

"Shhh..." mas humigpit ang pagkakayakap niya sakin.

"Hindi mo na kami iiwan..."

Hindi ko alam kung pano niya nasabi ang mga bagay na iyon, pero wala na akong
pakialam. Nakasubsob ako sa kanya habang umiiyak. Hindi ko alam kung para saan ang
mga luha ko, basta gusto kong umiyak. Gusto kong iiyak ang mga panahong sinayang ko
dahil sa paghihiganti.

Nanalo nga ako sa mga kalaban ko pero ako pa rin pala ang talo. Nawala sakin ang
anak ko at ang unang taong nagpahalaga at nagmahal sakin kahit wala ako katinuan
noon.

"Shhh... tahan na." Alo niya sakin. "Hindi ka na aalis, dahil hindi na ako
papayag."

Carick...

JAMILLEFUMAH

Follow @JFstories on twitter, mas alive ron si bee :D

=================

Chapter 14

The Montemayor Saga "Exclusively MINE" Carick Tiger Montemayor Chapter 14

... "CATRINA THERESA!" Saad ni Carick sabay bitaw sakin. Napalingon kaming pareho
sa pintuan palabas dito sa veranda.

"Why is she crying?" Nakabadha sa mukha ng anak namin ang pagtataka habang
palipat-lipat ang tingin niya saming dalawa ng daddy niya. May yakap-yakap siyang
teddybear sa cute at malulusog niyang braso. "Why are you crying, mommy?" Sakin
siya unang lumapit. Mabilis kong inayos ang sarili ko at ngumiti sa kanya. Gosh!
Hindi kaya narinig pa ni Cate ang pinag-uusapan namin?

"Angel, may pinag-uusapan kami." Si Carick ang nagsalita. "Punta ka muna sa room
mo."

"Bakit mo pinapaiyak si mommy?" Salubong ang kilay ni Cate habang kay Carick
nakabaling. Bahagya pang nakatagilid ang ulo ni Cate.

"Hindi niya ako pinapaiyak, baby." Ngumiti ako nang husto para maniwala siya.
"Look, happy ako o. Napuwing lang si mommy tapos inihipan ni daddy." Lame excuse,
tuya ko sa sarili ko. Nagsinungaling pa ako sa anak ko!

Parang hindi rin siya naniniwala.

Hinaplos ko ang ulo niya at hinagkan siya sa noo. "Go back to your room, Catey.
Pupunta kami ron mamaya ha? Mag watch ka muna ng cartoons."
 "'You okay?" Naniniguradong tanong niya. Natatawang tinanguan ko siya, segurista
at mukhang mahirap utuin ang anak namin, I wonder kung kanino siya samin nagmana ni
Carick.

"She's okay, angel. Hindi ko siya inaaway kung 'yan ang iniisip mo." Sabat ni
Carick na para bang na-etsapuwera bigla samin ni Cate.

Tumango ang anak namin saka tumalikod na. Wala na siya sa paningin ko pero
nakatingin pa rin ako sa dinaanan ni Cate. Parang hindi ko pa rin lubos maisip na
nakakasama ko na siya ngayon. Ni hindi niya ipinaparamdam sakin na iba ako sa
kanya, hindi ako naiilang kapag nariyan siya. Matatanggap niya pa rin kaya ako
kapag nalaman niya ang totoo?

Mabuti na lang at nasa bakasyon ang mga magulang ni Carick kaya nakakakilos ako
ngayon nang maayos kahit paano. First day ko sa hacienda Montemayor, marami pang
daraang araw. Makikilala ko pa ang iba sa angkan nila, maging ang mga tauhan nila
dito. Kinakabahan ako pero kakayanin ko, ayos lang dahil mismong anak ko naman ay
tanggap ako ngayon. Saka ko na iisipin ang iba pang maaaring mangyari. Pinasok ko
na ito kaya wala ng atrasan pa.

Binasa ko ang mga labi ko at saka inipit ang ilang hibla ng aking buhok sa likuran
ng tainga ko. Tumuwid ako ng pagkakatayo at saka isinandal ang likuran ko sa
barandilya ng veranda. Napag-isa na naman ulit kami ni Carick, tinatambol na naman
tuloy ako ng kaba. Ano nga ba iyong pinagtatalunan namin kanina na nauwi sa pag-
iyak ko sa dibdib niya? Inaway-ayaw ko pala siya kanina pero sa huli sakin din nag
backfire ang mga kagagahan ko. Di ko tuloy siya matingnan ng diretso ngayon dahil
sa hiya ko.

"What are you thinking?" Pukaw niya sa paglalayag ng isipan ko. Sakin pala siya
nakatingin, nasa sahig kasi nakatutok ang aking paningin.

"Wala..." Mas gumitgit pa ako sa veranda kasi mas lumapit pa siya sakin.

"Wala?" Tanong niya saka ako biglang ikinulong sa mga braso niya. "Wag ka diyan at
baka mahulog ka, yari ako kay Cate." Napaangat ang katawan ko at napahawak ako sa
matigas na dibdib ni Carick. Bigla akong kinapusan ng paghinga.

"Carick..." Kanina nang magkalapit kami ay hindi ganito ang reaksyon ko, pero
ngayon daig ko pa ang may mga daga sa loob ng tiyan ko. "B-Baka bumalik si Cate."
Nauutal kong sabi. Mas makakapangilabot ang dating ng init ng katawan niya ngayon
na parang gusto yatang tumupok sakin.

"So?" Naglaro ang ngisi sa mapupula niyang mga labi. "Ang kanyang mommy at si
daddy, naglalambingan... Matutuwa pa iyon, tiyak."

"Ganito rin ba kayo ni Louise?" Wala akong masabi kaya kung ano na lang ang
lumabas sa bibig ko. Bakit bigla na namang nagbago ang mood ni Carick ngayon? Alam
kaya niyang kabado ako kaya pinaglalaruan niya ang feelings ko? "Ganito ka rin ba
kay Louise?" Tanong ko ulit. Parang may mahapding gumuhit sa dibdib ko.

Naningkit ang mga mata ni Carick. Nagalit ko yata.

"Wag mo ng sagutin." Agap ko ng bubuka na ang mga labi niya para magsalita. "Labas
na ako ron, past iyon. Wala ako non."

"Ibig sabihin kung ngayon ay may pakialam ka?" Hindi ko alam kung nakangisi siya o
nakasimangot.

Iyong tingin niya ay parang gusto akong hulihin. Para akong may itinatagong
malaking kasalanan o sekreto na kailangan niyang paaminin. Nahihiwagaan ako sa
kanya, hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isipan niya.

"Apple..." Usal niya habang inilalapit ang bibig sa mukha ko. Naaamoy ko ang
pinaghalong amoy ng mint candy at sigarilyo. Hindi iyon masangsang sa halip ay
nakaka-turn on sa hindi ko malamang dahilan, nagbago na yata ang trip ng pang-amoy
ko ngayon?

"Amoy yosi ka, ang baho." Sabi ko sabay iwas ng mukha ko sa kanya ng akmang
hahalikan niya ako.

HAHALIKAN NIYA AKO?

Oo, alam ko na ganon ang gagawin niya.

Hindi mabaho ang hininga niya pero gusto kong isipin niyang ganon nga, nakakawala
kasi sa sarili ang sobrang pagiging malapit namin sa isa't-isa, tapos parang
hahalikan niya nga talaga ako! Ayokong mawala na naman sa sarili ko, not now.
Masyado pang magulo ang isip ko ngayon at baka mabaliw na lang ako bigla. Iyong
kagabi nga lang na nangyari sa kotse niya ay hindi na ako makapag-move on eh.

"Please..." Tiningnan ko ang mga mata niya na parang nakangiti na sakin. Natutuwa
yata siya sa reaksyon ko? Ano bang nakakatuwa don? Mukha ba akong payaso? O
natutuwa siya nang sabihin ko sa kanyang mabaho ang hininga niya? Alam niya kayang
hindi totoo iyon? Ano kaya? I'm lost.

Carick kissed my forehead and tightened his arms around my waist. "Tara sa
kuwarto..."

"Tumigil ka." Kinurot ko siya sa tiyan, ang tigas. Pumikit ako saka inapuhap ang
tamang dahilan para makaiwas sa sinasabi niya at para na rin makumbinse ko ang
sarili ko na wag maging maging easy-to-get. "Si Cate, hinihintay niya tayo. 'Diba
alam niyang susunod tayo sa kuwarto niya?" Good job Apple.

Tumaas ang gilid ng mga labi niya, showing his cute dimples. Nakakatuwang minana
ni Cate ang dimple na iyon ni Carick. Eversince ay cute na talaga sakin ang mga
taong may dimples lalo na kapag malalim. Umangat ang isang kamay ko patungo sa
pisngi niya. "Makakapaghintay ka naman hanggang mamayang gabi, diba?" Hindi ako
easy-to-get diba? Para na akong tanga. Bakit ba nakaka-tanga ang lalaking ito?

"Okay."

"Okay?"

Tumango siya pero kita ang pagtutol sa kanyang mga mata. Hindi lang ikaw ang
nanghihinayang, sa isip-isip ko.

"Tara sa kuwarto ni Cate?" Yaya ko sa kanya. Binitiwan niya na ako kaya

tatalikuran ko na sana siya pero hinila niya na naman ako sa kamay. "Bakit?" I
asked, ano na naman Carick?

"Hindi ako sweet kay Louise." Napatanga ako sa sinabi niya. "Sa'yo lang ako
ganito."

"So you're telling me na sweet ka sakin?" Iyong pagkakatanong ko non parang

nakangiti yata ako? Hala! Teka?! Bakit ang saya ko?

He grinned. "Yeah, hindi ba?" Lumapit siya at ipinihit ako paharap sa pintuan ng
veranda. "Let's go, my Apple."

Playful Carick... Naramdaman niya kaya na ang saya ko?

"Anong laro 'to?" Usal ko. Sh*t! Baka maniwala ako! Baka umasa at baka...

"Bahay-bahayan." Tugon niya. Nakaakbay kami habang papasok sa loob. "Ayaw ni

Louise ng ganong laro, boring para sa kanya."

Namait ang panlasa ko. Bakit ayaw ni Louise? Maybe she wants the real thing?

"Bitin na bitin ako kagabi, mamaya bumawi ka." Bulong niya bago kami umakyat sa
hagdanan patungo sa third floor ng mansion. Iyon naman pala, iyon lang talaga ang
habol niya Apple kaya wag kang mangarap ha? Aray.

"Kasalanan ko?" Tumulis ang nguso ko.

"Kaya nga ngayon ay sa room niya na matutulog si Cate. Pinagbigyan ko lang

kagabi." Napakagat-labi ako ng maramdaman ko ang pagpisil ni Carick sa pang-upo ko,
mabuti na lang walang katao-tao.
 "Kamay mo, Montemayor!" Oo, alam ko na kasing kulay ko na ang kamatis. Nakakatawa
kasi hindi naan na ako virgin pero ganito pa rin ako makapag-react. May anak na ako
at ito pang lalaking ito ang tatay ng anak ko ha! Sa lahat ng tao ay sa kanya pa
talaga ako nagba-blush?!

He laughed. Nawala iyong gulat ko at napalitan ng pagka-amaze habang nakatingin

ako sa kanya. Grabe, parang ginto lang iyong tawa niya. Ang sarap sa pakiramdam na
pakinggan. Nag-echo iyon sa buong mansion, para siyang sira-ulo na tumatawa.

"Anong nakakatawa huh? Manyakis ka talaga!" Inirapan ko siya saka siniko. "Mamaya
diyan may makakitang kasambahay sa kabulastugan mo eh!" Hindi naman kinikilig ang
boses ko diba?

"Nakakatakam ka kasi." Nakangisi pa rin siya. Banat na banat na iyong mukha niya
sa kakangisi at kakatawa. Parang tinakasan ng bait itong taong ito, nakakadala
iyong kaligayahan niya. Ibang Carick naman ang nakikita ko ngayon, isang masayang
Carick. Ah... gusto kong makita ang lahat ng Carick.

"Puwes matakam ka, sasabihin ko kay Cate na sa tabi ulit natin siya matulog
mamaya." Sabi ko na kunwari galit.

Huminto siya sa paglalakad kaya napahinto rin ako since nakaakbay nga sakin ang
malaking taong ito. "What did you say?" Uy, galit na ulit siya. Bipolar. Ito naman
ngayon ang galit na Carick.

Bumungisngis ako. "Sabi ko, nakakatakam ako." Inilapat ko ang isang daliri ko sa
mga labi niyang mapupula. Ang lambot pala talaga... at nakakatakam din siya. Hindi
ko alam na nakanganga pala ako habang dinadama ang mga labi niya, natigilan na lang
ko nang umangat ang tingin ko sa kanyang mga mata na ngayon ay nag-aapoy na sa
pagnanasa. At ito naman ngayon ang hot na Carick.

"Stop teasing me, Apple." He hissed. Nakita ko ang paglunok niya dahil sa pagbaba
at muling pagtaas ng adam's apple niya. Tempted Carick.

"Bakit?" Pinilit kong ngumiti kahit iba na rin ang nararamdaman ko ngayon. Para
akong naha-high dahil sa malagkit niyang tingin.

At hindi ko alam kung saan ko nakuha ang ideya at lakas ng loob na ipasok ang
daliri ko sa loob ng bibig ni Carick. Maski ako'y nagulat sa ginawa ko lalo na ng
sipsipin niya pa ang daliri ko. Buong puso niya namang isinubo iyon and God! Ang
init sa loob bibig niya! Anong Carick na siya ngayon?

Pakiramdam ko'y may tumulay na kuriente mula sa daliri pababa sa aking braso at
na-distribute sa iba pang parte ng katawan ko.

"Stop!" Mabilis kong hinila ang kamay ko at saka pinunasan sa suot kong damit.
Natauhan ako sa kahalayang pinagaga-gawa ko. "Tara na." Pulang-pula ang magkabilang
pisngi ko sa hiya sa aking sarili. Ano bang pumasok sa isip ko at ginawa ko iyon?!
 "You're a tease." He said with a hoarse voice. Iyong harapan niya na naninigas ay
nakadikit sa tagiliran ko. Ah this type of Carick na nakakagalit ng lamang-loob!

"T-tara na... Baka hinahanap na tayo ni Cate..." Umiwas ako nang akma niya akong
kakabigin. "Tara na!"

Naiiling na sumunod na lang siya sakin. Alangan namang dito kami sa hagdanan mag
'ganon' diba? Iyong sa kotse niya ay katanggap-tanggap pa, pero dito? Naku hindi.

Nasasabik din ako, nasasabik ako para akong tanga. Kagabi lang kami nag-'ganon'
pero na-adik na yata agad ako. Ang lakas naman kasi ng epekto sakin ni Carick.
Iniisip ko palang na may anak na kami ay hindi na ako mapakali. Of course na hindi
nabuo si Cate sa pitik-bulag lang. Matagal kong inalagaan sa isang bahagi ng isip
ko ang alaala ng mga panahong magkasama kami sa cruise ni Carick, pilitin ko mang
ideny na wala na iyon, ay lolokohin ko lang ang sarili ko.

Si Carick ang una at huling lalaki sa buhay ko. Wala ng iba. Wala na, siya lang.
Hindi man kami magkatuluyan sa huli ay hindi na ako hahanap pa ng ibang lalaki. May
anak na ako kaya wala na akong ibang kailangan sa buhay ko...

"Ang lalim ng iniisip mo."

Napatingin ako sa kanya. "Ha?"

Muli ay ang ngisi niya na nagpapalambot sa tuhod ko. Iyong ngising-demonyo pero
mukha pa rin siyang anghel sa paningin ko. I bit my lower lip and narrowed my eyes
on him.

"Naghihintay na ang anak natin." Sa mga labi ko siya nakatingin.

"Oo... tara na," Kakatok na sana ako nang bigla siyang yumukod at kagatin ang labi
ko. Napapitlag ako at agad na napa-atras. Masakit pero... may binuhay na kung ano
iyong kagat na iyon sakin.

"Mukhang naaaliw si Cate sa pinapanood niya." Aniya sa hirap na boses. Nakatukod

ang isang kamay sa hamba ng pintuan ng silid ni Cate, mula sa kinatatayuan namin ay
naririnig ko pa ang hagikhik ng anak namin at ang boses ng mga cartoon characters
na pinapanood nito.

Gets ko na. Ako naman ang napailing. "You win, Montemayor."

Lumawak ang ngisi niya at saka walang pasabing bigla akong binuhat. Pinigil ko ang
pagtili saka ako kumapit nang mahipit sa leeg niya.
 Oh, Apple... tuluyan ka nang nawala sa sarili mo... sa pangalawang pagkakataon.

JAMILLEFUMAH

Official hashtag: #MINEjfstories

@JFstories

=================

Chapter 15

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 15

SPG

"AGH..." Tumama ang likuran ko sa malaking hamba ng pinto ng kuwarto ni Carick,

pero balewala iyon. Hindi pa rin ako bumibitiw sa leeg niya kahit ibinaba niya na
ako.

"Shit!" Umusod siya at saka pinihit ang seradura. Nanginginig sa pagmamadali ang
kamay niya.

"Easy... hindi ako tatakbo." Anas ko sa kanyang tainga.

Ngumisi siya sabay tulak sakin papasok sa loob. Ang akala ko pa ay babagsak ako sa
carpeted na sahig pero hindi, dahil pagkasara at pagka-lock niya ng pinto ay
sumunod kaagad siya sakin.

"Apple..." paos ang boses na tawag niya sakin. Kumapit muli ako sa leeg niya
hanggang sa sabay kaming mapaatras at mapahiga sa naghihintay saming kama.

"Ahhh..." Napasabunot ako sa malambot at madulas na buhok ni Carick ng ipasok niya

ang dila sa tainga ko, shit! Ang dapat gawin ko ay magprotesta at itulak siya pero
taliwas iyon sa ikinilos ng katawan ko.
Inangkin niya ang mga labi ko sa mapusok na paraan. I was shivering inside yet I
kissed him back with the same intensity.

Ang wild ko ngayon, higit pa kagabi. Para rin akong mauubusan, para akong
sinisilaban.

"You're driving me crazy..." Bumaba ang dila niya sa gilid ng leeg ko to my

collarbone na lalong nagpabaliw kamalayan ko.

"Undress me..." Kinalas ko ang ilang butones ng damit ko. Wala na, wala na talaga
ako sa katinuan ko. Nasasabik ako sa kanya, nasasabik akong ulitin namin ng mas
malaya ngayon ang ginawa namin sa kotse niya.

Tutal marami akong utang sa kanya diba? Pwes willing na akong bayaran iyon lahat
ngayon.

Inisang hilahan niya lang ang suot kong damit. Narinig ko pa nga ang pagkawarak ng
gilid ng tela ng suot ko. Nagmamadali ang mga kilos niya na para bang inoorasan
siya.

"Dahan-dahan..." Di ko napigil ang maiksing tawa na nanulas sakin dahil sa

pagmamadali niya.

"My time is gold." At saka niya na sinimulang magbold!

Nakatingin lang ako sa kanya habang unti-unti siyang natatalupan sa harapan ko.
Ngayon ay mas kita ko na ang lahat, o kita na namin ang lahat sa bawat isa. Hindi
ito katulad ng sa kotse niya na masikip at bitin ang bawat kilos namin. Dito malaya
naming magagawa ang lahat. Malaya naming makikita ang katawan namin.

"Am I sexy, babe?" Nakangisi siya. Boxers na lang ang suot niya.

"Yes..." honest na sagot ko. Dahil totoo naman, perpekto ang katawan ng lalaking
ito.

Kahit hindi niya pa hinuhubad ang boxers ay sensual na sensual na ang dating niya
sa mga mata ko. Makinis si Carick, malaki at halatang alaga ang pangangatawan. Mula
sa malapad nitong dibdib pababa sa perpekto nitong V-line ay wala kang maipipintas.
Sakto ang kinalalagyan ng bawat muscles sa lampas anim na talampakan nitong
height.

He was good looking and gorgeous in his photos but he is hotter and sexier in
person.

Kahit naka-salamin at naka formal tux ay guwapo ito at malakas ang dating, ano pa
kaya ngayong naka-boxers na lang ito sa kanyang paningin?
Ang mga mata niya ay nahahaluan ng ibang kulay, ang ilong niya ay matangos at
istrikto na paboritong-paborito ko sa kanyang mukha. Lahat sa kanya ay nakaakit.

Ahhh... nababaliw na nga ako. Carick is my God tonight, siya ang susundin ko
ngayong gabi dahil nasa ilalim ako ng kanyang kapangyarihan. He is a God. He can be
a God of sex. Sinasabi ko ito dahil hindi ako mabilis humanga sa panlabas na
kaanyuan ng mga lalaki, pero kay Carick ay natu-turn on ako. Kung hindi man siya
ang ama ni Cate at ngayon ko lang siya nakilala ay masasabi ko pa ring mapapatigil
ako sa ano mang ginagawa ko para pagmasdan lamang siya.

Nang mahubad niya na rin ang maliit na saplot na iyon ay muli siyang dumagan sakin.
Hindi ko masyadong nakita ang pagkalalaki niya pero napapitlag ako nang maramdaman
ko ang pagkiskis niyon sa ibabaw ng puson ko.

He touched my stomach na para bang may pinapayapa siya roon.

"Sayang at hindi ko ito nakitang lumaki noon..." anas niya na nagbigay ng matinding
kilabot sa katauhan ko.

"Carick..."

And when our eyes met ay doon ko lang nakitang malungkot siya. Nanghihinayang siya
sa mga panahong ipinagbubuntis ko ang anak namin na wala siya sa aking tabi? Iyon
ba?

"Ni hindi kita naalagaan ng mga panahong dinadala mo si Catey..." Iyon nga.

Umangat ako para abutin siya. "I am here now..."

"Yeah, you're here because of Cate..." matamlay niyang sabi habang patuloy sa
paghaplos sa balat ko.

I want to tell him that I am here because of him, too. Pero alam ko namang hindi.
Si Cate lang talaga ang pakay ko, ang anak ko lang talaga.

Pero parang unti-unti nang nagbabago ang paniniwala kong iyon ngayon...

Hindi na ako nakasagot pa dahil nagsimula na ulit maglikot ang kanyang mga kamay.
Naalis niya na rin ang suot kong brassiere at tanging underwear na ang ang naiwan
sakin.

His eyes were boring down on me with passion while he explored my body as if he
knew it by heart and soul.
"Hmn..." Bumaba ang mainit niyang mga labi sa aking noo, sa pisngi at sa baba

hanggang maabot nito ang aking mga labi.

"Touch me..." iginaya niya ang mga kamay ko sa ibabaw ng kanyang katawan.

Napapikit na lang ako habang ninanamnam ang mainit niyang paghalik na sa huli ay
tinutugon ko na rin.

I felt him with my hands, too, as our kiss deepened. Pero hindi lang ang mga labi
ko ang nais niyang angkinin dahil ilang saglit lang ay humihiwalay na siya sakin.
Gusto ko siyang pigilan pero nadala ako ng aking hiya.

Pero may iba palang plano ang lalaking ito. Bumaba ang mainit niyang bibig sa
pagitan ng aking dibdib.

He sucked the swollen nip on the top of my left globe. Napaigtad ako dahil ang isa
kong dibdib ay pinagkaka-busyhan namang lamasin ng kanyang isang palad.

"Ah..." ungol ko nang tig-isahan niya sa pagsipsip at pag-angkin aking dibdib.

Hindi niya ito nagawa ng maayos sa kotse kagabi dahil kulang kami sa espasyo.

Ngayon ay mas pinag-ibayo niya ang pagsamba sa mga iyon. Parang paborito niyang
spot sa aking katawan na gustong-gusto niyang balik-balikan.

Hahalikan niya ako at mamarkahan sa ibang parte ng aking katawan pero bumabalik pa
rin siya dalawang bundok ko para ipaalalang sa kanya ang mga iyon. Manhid na ang
mga nipples ko sa pagkagat at pagsipsip ng mainit niyang mga labi, hindi siya
napapagod at nagsasawa sa paulit-ulit niyang ginagawa.

Ang basa niyang bibig ay umangat at muling dumampi sa mga labi ko, pero saglit
lamang. Agad ding nawala si Carick at bumaba. Akala ko ay dibdib ko na naman ang
puntirya niya ngunit hindi pala.

Nakakakilabot ang basa at mainit niyang dila sa pusod ko pero mas nanayo ang aking
mga balahibo nang bumaba pa siya sa mas ibaba pa.

"Carick!" Gusto kong hilahin siya pabalik pero hindi siya susunod sakin.

Hindi susunod sakin si Carick dahil kagabi niya pa pinagnanasahang halikan ang
parte kong iyon. He told me last night that he was dying to taste that part of me
again. Nabuhay ang mga alaala na may kalabuan sa anag-ag ko. Ang alam ko ay
ginagawa niya sakin iyon kapag inaangkin niya ako noon...
Natatandaan ko ang pakiramdam...

Ganitong-ganito...

"Ahhh..." Nakailang liyad ako sa bawat pagtama ng dila niya sa pagitan ng aking mga
hita.

"You'll enjoy this..." he whispered. He continue licking my clit*ris, kissing the

walls of my s*x.

"Carick... Oh... Carick..." Pabiling-biling ang ulo ko sa unan. Para na rin niyang
hinihigop ang kaluluwa ko sa ginagawa niya sakin ngayon.

Humigpit ang hawak ko sa mattress. May kung anong init na mula sa katawan ko ang
gustong kumawala, ang gustong sumabog dahil sa paghalik niya sa aking pagkababae.
Nahihiya ako sa ginagawa niya, ganitong bukang-buka ako at ang mukha niya ay
nakasubsob sa parte kong siya palang ang nakakakita.

"Carick... T-tama na..." Humihingal na pigil ko sa kanya. "Naiihi ako..."

"It's okay, babe..." Hindi siya huminto. Muntik pa akong mapasigaw nang ipasok niya
ang dila niya sa makipot na butas sa aking bukana. Gusto kong humiyaw sa kiliti
pero hindi, mas gusto ko palang iungol ang kakaibang damdaming lumulukob sakin
ngayon.

"Come for me, babe..." Pinalitan niya ng daliri ang kanyang dila saking loob pero
hindi siya humihinto sa paghalik sa ibabaw niyon.

"Mhmnn..." Ang mainit na tensyon sa puson ko ay unti-unting lumabas.

I came to Carick's mouth. Sinimot niya ang bawat likidong mula sakin at nang
umangat siya ay hanggang tainga na ang kanyang ngiti.

Pagod na pagod ang pakiramdam ko pero alam kong hindi doon matatapos ang lahat. I
am seeing now his erection.

"I'm going to take you now..." He leaned on me while his holding his length.

Pumikit ako dahil akala ko ipapasok niya na iyon sakin. Nakakakiliti at nakakatupok
ang bawat pagbundol ng kanya sa mamasa-masa pang pagkababae ko. Dumidikit, nang-
aakit at parang nanunudyo.

Dumilat ako at tumingin sa kanya. "B-bakit?" Pupusta akong kaya siya nakangisi
ngayon ay dahil namumula ako.
"What do you want, Apple?" Ipinasok niya ang tip ng kanya sakin, hindi iyong
nagtuloy-tuloy dahil muli niyang hinugot.

Napaigtad ako at kusang sumunod ang katawan ko sa kanya. "Ahhh... Do it... Let's do
it... hmn..."

"What?" Muli niyang isinentro iyon at nahuli ko ang gusto niyang gawin. Gusto niya
akong mabitin!

"Ano ba, Carick?!"

"C'mon tell me what do you want?" Lumayo siya kaya bahagyang nagsara ang mga hita
ko.

"Fvck me. Sige na, please..." I was almost begging. Para akong sabik sa s*x na ayaw
mabitin. Mahirap kasi ramdam ko na pero hindi niya pa rin ibinibigay!

"Please..." Hindi ko na kaya.

Tumalikod siya at may kung anong kinuha sa drawer ng sidetable.

"Carick..." tawag ko sa kanya. Bumalik naman siya kaagad.

Ngumisi siya saka lumuhod sa harapan ko. Napakurap ako nang makitang may hawak
siyang maliit na plastic. He opened it using his teeth.

"Safe s*x, babe." Sabi niya saka inabot sakin ang laman niyon. "Do me the favor."

"S-sure..." Alanganin kong tinanggap ang basa at malagkit na bagay na inaabot niya.

'Safesex'. Oo nga naman... Pero may dalang kirot iyon sa dibdib ko. Sa huli ay
sinusuheto ko na naman ang puso ko na wala akong karapatang masaktan. We are sex
buddy now, no more no less. Nagbabayad ako ng utang sa kanya, at gusto kong
makasama si Cate. Kaya kami gagamit ng condom dahil ayoko at ayaw niyang magbunga
na naman ng isa pang Cate ang init ng aming mga katawan.

"Faster babe." Nagliliyab sa pagnanasa ang mga mata utos niya sakin. Nasa mukha
niya ang pagka-inip. Hindi lang pala ako ang nabitin at nasasabik.

Isinuot ko sa kanya iyon, nangangatog pa ako habang nakatingin sa mukha niya. Ayoko
kasing 'doon' tumingin, buti na lang super tigas na ng pagkalalaki niya kaya
mabilis kong naisuot sa kanya ang condom.
"Higa ka na, tapos bumukaka ka ulit."

Gross. Ang pagkaka-utos niya sakin ay katunog lang ng 'Apple, pwede mo ba akong
itimpla ng kape?'

Pero ginawa ko pa rin. Hibang na nga kasi ako. Humiga ako at muling pinaghiwalay
ang aking mga binti. I want him now and I want to be claimed by him. Wala na akong
pakialam kung ano ang itsura ko habang nakabalandra sa harapan niya, ang gusto ko
lang ay mangyari na ang mangyayari.

"Perfect..." usal niya habang pumu-pwesto sa gitna ko.

"Uhm..." Napatingala ako nang dahan-dahan niyang ipasok sakin ang matigas niyang
bahagi. Ito na nga iyon, he's claiming me now... "Carick..."

"Shhh..." Hinagkan niya ang tungki ng ilong ko at saka ibinaon pa nang gusto ang
sarili sakin.

He was thrusting slowly while looking at my face. Parang may hinahanap siyang
emosyon mula sakin. Pumikit ako dahil sumasabay ang pagkailang ko at ang pag-iinit.
Ayokong malito, mababaliw ako. Nakakapit ako sa kanya at kulang na lang ay yakapin
ko siya dahil sa sensasyong dulot ng aming pag-iisa.

Mas ramdam ko ngayon si Carick. Mas ramdam ko ang buong siya. Masakit na masarap
ang paglabas-masok niya at ang pagpisil ng isa niyang palad sa kabilang dibdib ko.

"Hmn..." I moaned in his ears at naramdaman ko ang pagbanat ng balat niya sa mukha,
he was smiling.

Oh, Carick...

"I want to fvck you hard, do you want me to do that?"

"Yes..." I whispered, giving him permission. I want him to be rough in claiming me.

Mas bumilis siya at pinilit kong masabayan ang bawat ulos niya. Hindi pa natapos sa
isa dahil hindi siya umalis sa ibabaw ko, hindi rin nabawasan ang erection niya.
Umulit pang muli ng isang beses ang pagniniig naming dalawa.

Pareho na kaming hinihingal ng matapos ang sumunod na pangalawa. Basang-basa ako ng

pawis pero hindi ko na iyon alintana, masarap ang pakiramdam matapos ang nangyari
samin ni Carick.

Pakiramdam ko ngayon ay buo ako, at lahat ng ipinaglalaban ko ay nawalan ng timbang

dahil mas bumigat na sakin ang kagustuhang manatili nalang sa kanyang tabi hanggat
kailangan.

He brought his head down and kissed me gently. "Come here..."

Umusod naman ako palapit sa kanya. Pinaunan niya ako sa kanyang dibdib habang ang
isang kamay ko ay nakakulong sa malaki niyang palad, na para bang sinasabi niyang
bawal akong umalis. Na hindi ko siya pwedeng iwan.

Sinilip ko si Carick, nakapikit na siya and I could hear his heavy breathing.

"Bakit ka umalis noon Apple?"

Naudlot ang gagawin ko na sanang pagpikit. Napatingala ako sa kanya. Binitiwan niya
ang kamay ko at bahagya siyang tumagilid para mapaharap sakin, akala ko matutulog
na si Carick.

Pinagapang niya ang kamay sa balikat ko at hinanap ang ilang hibla ng aking buhok
na lumaylay patungo sa likuran ko.

"Hindi mo ba alam na halos mabaliw ako nang iwan mo ako?" Tanong niya habang ang
mga daliri niya ay sumusuklay sa aking buhok, bigla akong nakaramdam ng pamimigat
ng talukap. "Why Apple?"

Hindi ko naisip na itatanong niya pa ito sakin. Hindi ko napaghandaan, pero kusa ko
na lang siyang nasagot, na hindi ko rin alam kung saan nanggaling ang kasagutang
iyon.

"That was the most difficult decision I've ever had to make..." Mahinang sagot ko
at saka ako sumiksik sa malapad niyang dibdib.

Gusto ko pa sanang magusap kami, pero talagang inaantok na ako, napagod din kasi
ako sa dalawang beses na walang pahingang pag-angkin niya sakin.

Ah... mamaya na lang kami mag-uusap kapag nabawi ko na ang lakas ko. We could
settle things later.

..Later.

...

NAALIMPUNGATAN ako sa mainit na liwanag na tumatama sa mukha ko. Idinilat ko ang

aking mga mata para lang mas masilaw sa liwanag.

"Umaga na..." Tinatamad akong bumangon. Nanlaki ang mga mata ko nang makitang
nakahubad ako! Saka hindi pamilyar ang kuwartong kinaroroonan ko dahil wala akong
malaking bintanang ganito sa kuwarto ko.

"Hmn..." ungol mula sa tagiliran ko.

"Carick!" Oo nga pala, nasa Hacienda ako ng mga Montemayor. Unti-unting nagbalik sa
alaala ko ang lahat, at kung bakit ako naririto at kung ano ang naganap samin ni
Carick sa kuwartong ito.

Tiningnan ko siya. Tulog na tulog pa si Carick. Nakadapa siya sa tabi ko at

natatakpan ng kumot ang likuran niya pero nakalitaw naman ang matambok niyang pang-
upo. Hindi ko alam na nakangiti na pala ako, nag-iinit ang pisngi ko pero kinikilig
ako. Parang bigla akong naging palagay sa kanya, dapat naman diba? Ilang beses ng
may nangyari samin mula noong isang gabi, tatlo na nga lahat kaya bakit mahihiya pa
ako.

Kipkip ko ang kumot saking dibdib habang nakatunghay ako sa kanya.

Ang cute pala nitong matulog. Kalahati ng mukha nito ay nakasubsob sa unan at
magulo ang buhok nito na medyo nakakalat sa taas ng noo.

Nang biglang matigil ang pagmamasid ko sa kabuuhan niya nang mapatingin ako sa
kanyang likuran na medyo natatakpan ng kumot.

"Ano iyon?" May tattoo si Carick sa likod? Inabot ko ang kumot niya at saka
marahang hinila para mas makita ko pa ang kanyang tattoo.

Isang malaking krus... isang malaki at kulay itim na krus ang nasa likod ng kanyang
makinis na likod!

Tattoo, simbolo o kung ano ba ang ibig sabihin niyon ay hindi ko alam.

Pero iisa lang ang alam ko.

Iisa lang ang nalalaman ko tungkol sa tattoo na iyon at hindi ako maaaring
magkamali. Nakita ko na ang ganitong tattoo, at bihira lamang ang mga ganito.

Nakita ko na ito...

nakita ko na kay Lander Montenegro, ang lalaking nagtangkang gahasain ako noon.

Para akong binuhusan ng malamig na timba ng tubig.

Nagtagis ang mga ngipin ko habang nakatingin sa natutulog pang si Carick.

How stupid can I get?! Bakit hinayaan kong umabot sa ganito? At bakit si Carick pa?
Bakit ang ama pa ng anak ko?

"You betrayed me..." Kasabay nang pagusal ko ng mga salitang iyon ay ang pagpatak
ng mga luha ko.

Hindi naiba si Carick sa mga taong iyon...

He's part of JF Black Omega Society.

JAMILLEFUMAH

Official hashtag: #MINEjfstories

Follow Carick Tiger Montemayor and Rechelle Galsim on FB.

=================

Chapter 16

The Montemayor Saga "Exclusively MINE" Carick Tiger Montemayor Chapter 16

... ANONG ibig sabihin ng malaking krus na tattoo sa likuran niya? Myembro rin siya
ng organisasyong iyon?

Isang underground fraternity. Isang tagong samahan na tanging mga anak mayayaman
lamang ang maaaring mapabilang.

Ipinig ko ang aking ulo saka lalong hinigpitan ang pagkakahawak sa hose na
pandilig. Akala ko ba magkalaban ang mga Montenegro at mga Montemayor? Bakit nasa
isang frat sina Lander at Carick?!

Namumutaktak sa isipan ko ang mapapait na anag-ag. Isang linggo akong tumira noon
sa Mansion ng mga Montenegro. Pinagtangkaan akong gahasain ni Lander Montenegro,
isang lalaking may napaka-guwapong mukha subalit kabaligtaran ng taglay nitong pag-
uugali. Kitang-kita ko ang krus sa likuran niya, ang simbolo ng hindi ko maunawaang
organisasyon.

Si Lander, masama siya sa lahat ng masama. Isang lalaking walang puso at kaluluwa.
Isang lalaki na itinuturing na diyos ang sarili. Hindi ko siya itinuturing na tao
sa halip ay isang demonyo.

Akala ko katapusan ko na ng gabing iyon ngunit nailigtas ako ng isang nagwawalang

babae. Halos mapatay pa ako ng babaeng iyon sa paglusob niya sakin. Pinaghahampas
niya ako, sinabunutuan at muntik niya pa akong ihulog sa hagdanan.

Muli kong ipinilig ang ulo ko. Marami akong bangungot sa nakaraan, maraming tao
ang noon ay umapi sa akin at nanamantala sa aking kahinaan.

Lahat ng iyon ay nangyari dahil sa kasakiman ng tiyahin ko.

Pero bakit si Carick? Bakit may tattoo rin siya na katulad ng kay Lander?
Magkaibigan ba sila? Paano sila magiging magkaibigan kung nasa mga Montenegro ang
nawawala niyang kapatid?

Naguguluhan ako.

Nalilito.

Ano bang klaseng biro ito?

Ah... hindi muna ako manghuhusga. Maraming paraan para malaman ko ang totoo habang
naririto ako sa hacienda,

"Hey?"

Napapitlag ako ng biglang may yumakap sakin mula sa likuran.

"Carick!" Marahan ko siyang itinulak at saka ako lumayo sa kanya.

Bagong paligo na si Carick. Nakaputing T-shirt, itim na cargo shorts at navy blue
na tsinelas sa mahaba at malinis nitong paa. Sa kabuuhan ay mukha itong mabango
kaya nahihiya akong lumayo sa kanya. Kanina pa ako naiinitan at pawisan na rin kasi
ako.

Nasa hardin ako at nagdi-dilig, kakapasok lang sa school ni Cate at dito ako
dumeretso para libangin ang sarili ko dahil para akong masisiraan ng bait. Marami
pang tanong sa isip ko pero hindi ko iyon itatanong sa kanya. Hindi ko alam kung
mapagkakatiwalaan ko ba siya.

"Bakit ikaw ang gumagawa niyan?" Masuyong tanong niya na ikinataas ng kilay ko.
Kailan pa siya naging sweet sakin?

Dahil ba sa nangyari kagabi?

 "Naiinip kasi ako." Sagot ko. Ibinaba ko ang hose, medyo naiilang ako sa kanya.
"Saka mahilig ako sa halaman." Pinagmasdan ko ang ibat-ibang kulay ng mga orchids
sa hardin gayon na rin ang mga rosas. Ang alam ko ay alaga ang lahat ng ito ng lola
ni Carick.

Hindi siya sumagot. Nakatitig lang siya sa mukha ko na para bang binabasa niya ang
kung ano mang naglalaro sa isipan ko. Umiwas ako ng tingin at saka kunwaring
nagpagpag ng kamay. Hindi ko talaga alam kung si Carick ay maaari kong maging
kakampi o isang kaaway.

"Apple?"

"Hmn?" Hinubad ko ang apron saka nagpatiunang bumalik sa patio ng unang mansion.
Sa mesita na naroon ay may baso ng lemonada, dinala ito sakin kanina ng kawaksi.

Naramdaman ko ang pagsunod niya. "Pagising ko wala ka na sa tabi ko."

"Ang tagal mo kasing gumising..."

"Sana ginising mo ako." Nakangisi siyang lumapit sakin at muli na namang

nangyakap. “Pinagod mo kasi ako kagabi eh.”

Sino ba kasi ang may sabing umilang rounds, diba?! Sinisi pa ako!

“Hmn... Ang bango-bango...”

Kinikilabutan ako sa paghalik-halik niya sa tainga ko. Gumagapang sa aking balat

ang mainit na hininga ni Carick. "Ano ba Carick?! Baka may makakita satin!" Pilit
kong binabaklas ang mga kamay niyang mas matigas pa yata sa bakal. Naiinis din ako
sa sarili ko kung bakit parang tinatablan ako sa paglalambing niya.

O paglalambing ba talaga ito? He’s really a damned flirt! And I could not stand to
be in his arms for another minute, baka bumigay na naman ako.

Pumihit ako paharap sa kanya para lang mapatulala sa kaguwapuhan ng lalaking ito.

"Eh ano kung may makakita satin?" Suwabe ang boses na tanong niya. "May anak na
tayo."

Nagtiim ang bagang ko. Kahit pa may anak na kami ay hindi ako pwedeng palaging
padala sa lalaking ito. Hindi ko na alam ngayon kung ano talaga ang papaniwalaan
ko.
 "Let me go." Mahinang utos ko ngunit may diin.

Kumunot ang noo niya. "Kung ayoko?"

"Makikita mo ang di mo hinahanap!" Banta ko sa kanya.

"Wow, interesting." Ngumisi siya at nanghahamong lalo pang hinigpitan ang

pagkakayapos saking bewang. Magkadikit na magkadikit na ang aming mga katawan. “I
love it when I could almost hear your hearbeat like this.”

"Carick!" Umakyat yata lahat ng dugo sa aking katawan patungo sa mukha ko. Ano ba
talaga ang plano ng lalaking ito?

"Bakit, Apple?" Lalo niya pang inilapit ang mukha sakin. Amoy na amoy ko ang
mamahaling aftershave at hininga niya. "Natatakot ka ba sakin?"

"B-Bakit ako matatakot sa'yo, Montemayor?" Shit! Bakit kailangan ko na namang

mautal?!

Lalo siyang ngumisi. Playful Carick. Ang ganitong aura at ugali nito ang
nagpapalambot sa mga tuhod ko...

"Wag mo akong demonyohin, Montemayor." Gigil kong sabi.

Oh, Cate. Bakit ganito ang daddy mo?

“Ako ang nade-demonyo sa’yo, Apple...” Anas niya sa gagahiblang pagitan ng aming
mga mukha. “I like it when you are so close to me like this, darling...”

Napalunok ako nang tumama ang dulo ng matangos niyang ilong sa pisngi ko. Pinilit
kong hagilapin ang aking tapang. Hindi ako pwedeng magpadala. Hindi pwedeng hayaan
kong mag-palpitate ng ganito ang puso ko habang magkalapit kaming dalawa!

“And now you’re shivering.”

“Ha?”

“Gusto kong isiping hindi iyan dahil sa takot sa halip ay dahil sa pananabik.”
Nakakaloko ang pagkakangisi niya.

Bakit ba kapag ngumingisi si Carick ay mas lalo siyang gumuguwapo saking paningin?
Nahuhulog ako sa mga ngiti niya, at iyon ang pinaka-ayokong nangyayari. Nawawalan
ako ng kontrol sa sarili ko, to the point na saglit ko palang siyang nakakasama.
What more kung matagal na ako dito sa poder niya?
“Kung nasasabik ka... nasasabik din ako. Nakakabitin pa rin kahit nakailang beses
na ako sa pag-angkin sa’yo...”

Seryoso?

“Manyakis.” Pero bakit kinikilig ako sa isiping nasasabik siya sakin?!

Mahina siyang tumawa saka muling akong nakakalokong nginisihan. “You are very
pretty Apple.”

“I know, kaya nga hindi tayo bagay.” Saad ko na umaasang kokontrahin niya ang
sinabi kong hindi kami bagay na dalawa.

“Manyakis ako at maganda ka, perfect combination isn’t it?”

“Damn you, Montemayor.” Obvious kayang gusto ko ng ngumiti?

Talo na ako.

Bakit kasi walang nadadaang tao sa parte na ito ng villa? Ganito ba kalawak ang
lugar na ito para hindi magkita-kita ang mga tao?

Sinalubong ko ang titig niya. "Listen, Montemayor. Iyong nangyari satin kagabi,
pagbabayad ko iyon ng utang sa'yo."

Saglit siyang napatitig sakin.

"Pwes, hindi ka pa bayad sa mga utang mo." Ang kaninang pilyong ngisi niya ay
napalitan ng lungkot?

"Carick... May oras ang paniningil. Wag mong maya't-mayain."

"Ikaw ang may utang... ikaw pa itong mayabang diyan?"

"Hindi ako nagyayabang." Pilit akong kumakawala sa kanya pero mas lalo lang niya
akong pinipiga sa yakap niya, na aminin ko man o sa hindi ay... nagugustuhan ko
rin?

Hindi pwede ito. Hindi ako naririto para makipaglaro at makipag-bahay-bahayan sa

lalaking ito. Marami akong dapat isaalang-alang. Una na ron si Cate, ang plano ko
at ang aking totoong motibo.
 Hindi ako seseryosohin ni Carick, masasaktan lang ako sa huli kapag nagpatuloy ang
kahibangan ko. Dahil inaamin ko na sa maiksing panahon ng pagkikita naming muli ay
nahihibang na ako. Sino ba ang hindi? Ang lalaking ito ay may magnetic appeal na
kayang manlinlang ng damdamin.

Sa bawat tingin niya, haplos at pakikipag-usap... hindi ko maiwasang hindi isiping

ako ang dahilan kung bakit naririto ako sa Hacienda. Na si Cate ay pain niya lamang
para makasama ako.

"Apple..."

"Carick, please?"

"Please what?"

"Naririto lang pala kayo love birds."

Mabilis akong napalingon sa pinagmulan ng malamyos na boses.

Si Donya Camilla Montemayor!

"Momy! You're here!" Masayang nilapitan ito ni Carick, good thing at binitawan
niya na rin ako sa wakas.

Pero bakit namiss ko siya agad?

Ah, tse!

Sumunod ang mga mata ko kay Carick at sa mommy niya.

"Hijo, kumusta? Nasaan ang aking apo?" Nasa mga mata ng mommy ni Carick ang
pinaghalong kalungkutan at pagasa. Ngumingiti siya ngunit hindi umaabot sa mgaganda
nitong mga mata.

At alam ko ang dahilan. Damn! Alam na alam ko!

"So you are Rechelle Galsim?" Baling niya sakin. Mabait ang bukas ng mukha ng
ginang. Ang kagandahan nito ay simple lang bagamat striking at mahirap na hindi
pansinin.

"Opo... But you can call me ‘Apple’." Sabi ko at saka ginanti ang kanyang
sinserong ngiti kahit pa ang gusto kong mangyari ngayon ay ang lumubog ako sa aking
kinatatayuan.
 "You are very pretty, Apple." Ibineso-beso niya ako saka muling tumingin kay
Carick. "Si Cate? Ang apo ko, nasaan?"

"Nasa school pa, mom."

"Ah... Marami akong pasalubong sa kanya."

"Masyado niyong ini-spoiled." Napailing-iling si Carick. “Si dad?”

“Nasa loob.”

“Sige na, baka hinahanap ka na ni Dad.”

Ngumiti lang si Donya Camilla. "Siya, sige... Babalik muna ako sa loob. Nice
meeting you, Apple."

"Nice meeting you rin po..." Tumango ako. I don't know what to call her. Baka
hindi niya magustuhan kapag tinawag ko siyang 'Donya Camilla' o 'tita'. At
nakakatawa naman kung tatawagin ko siyang 'mommy'.

Sa mga mata ng mommy ni Carick, alam kong hindi napawi ng panahon ang pangungulila
niya sa kanyang bunsong anak. Sino ba ang hindi nakakaalam ng pagkawala ng unica
hija ni Don Hendrick at Donya Camilla ilang taon na ang nakakaraan.

Sana maari kong sabihin sa kanila na nasa maayos na kalagayan ang anak nilang si
Aviona. Na ang anak nila ay walang kamuwang-muwang sa mundo at tanging alam lang ay
mahalin ang lalaking dahilan ng pagka-kidnap dito.

Naiintindihan ko ang pangungulila ng isang ina sa kanyang anak. May kirot akong
naramdaman dahil sa isiping matagal ng nagdurusa ang mommy ni Carick.

Napabuga ako ng hangin. Hindi ako dapat maawa sa mga Montemayor. Hindi ako maaring
makaramdam ng simpatya sa kanila lalo na kay Carick at sa pamilya niya. Naririto
ako dahil kailangan ko sila para balikan ang mga taong nagpagulo ng buhay ko noon.
Naririto ako para sa anak kong si Cate at para rin magpatulong sa kanila na
pabagsakin ang mga Montenegro.

Dinampot ko mula sa mesita ang basong may lamang lemonada at saka tinungga iyon.
Hindi magiging madali ang lahat kung ganitong nakikisawsaw ang damdamin ko.

Kung sana ay hindi ko na lang nakita ang tattoo sa likuran ni Carick. Kung sana ay
hindi siya galit sa akin. Kung sana ay maari talaga kaming maging isang buong
pamilya... ako si Cate at ang lalaking ito na may magagandang mga mata na
napakalalim kung tumitig.
“What is it? Apple.” Mahinang tanong niya. Kanina pa siya nakamasid sakin.

Marahan akong lumapit sa kanya.

“Hmn?” Muli na naman ang pagbihag ng mga braso niya saking maliit na bewang.

Hindi ako kumibo. Nanatili lang akong nakatingin sa mga mata niya, ano ba ang
tumtakbo sa isipan ng lalaking ito?

“May bago akong proposal, Apple.”

“Ano iyon? Siguraduhin mo lang na dalawa tayong makikinabang diyan.”

“Mali pala.” Umiling siya. “Hindi ko pala dapat sinabing proposal kundi bagong
rules.”

Sinasabi ko na nga bang pakabig na naman ang lalaking ito. Pero dahil wala naman
akong magagawa ay malamang susundin ko kung ano man ang kanyang bagong rules!

“Kailangang maging sweet tayo sa harapan ng mga magulang ko.”

“What?”

“Ayokong mag-alala sila kapag nalaman nilang naglalaro lang tayong dalawa. Isa pa,
ayokong magtatalo tayo sa harapan nila lalo na sa mismong anak natin. Para sa
ikaka-buti ng pagi-stay mo rito sa Hacienda.”

“Wala naman akong karapatang tumanggi.” Mapakla kong sabi.

“I’m glad you know that.” Seryosong sabi niya. May masama ba akong nasabi?

“Mula pa sa umpisa alam kong wala akong karapatang tumanggi sa’yo, Carick.” Nanigas
ako nang muling lumapat ang mga labi niya saking balat. Marahang dampi sa aking noo
pababa sa pisngi, sa baba... ngunit tila ba sinasadyang iwasan ang aking mga labi.

You are really good in torturing me, Carick Tiger Montemayor.

“Good. So let’s pretend that... we are so much inlove with each other.” He said
between his kisses.

Mukhang hindi ako mahihirapan sa parteng iyan. Mapait na lamang akong napangiti.
JAMILLEFUMAH

F: JamilleFumahT: @JFstories

#MINEjfstories

=================

Chapter 17

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 17

... HINDI ko mapagilan ang sarili ko na 'wag mapangiti. Paano ko ba gagawin iyon?
Nandito ako sa terrace habang nakatingin ako sa pinakamagandang tanawing nasilayan
ko sa buong buhay ko.

Ang mag-ina ko. Apple and Cate.

"Daddy! Come here!" Pasigaw na tawag sakin ni Cate, kumakaway pa siya. Nakakalong
siya kay Apple habang nakasalampak sila sa Bermuda grass ng Dorcas garden, ang
malaking hardin sa gitna ng Villa.

Pagkatapos ng klase ay niyaya agad ni Cate si Apple sa hardin para magpa-kuwento

dito ng mga kung ano-anong fairytales. Nagsasawa na siguro ang anak ko sa kuwento
kong paulit-ulit na lang, malay ko ba naman kasi sa fairy tales!

"Sige lang, may binabasa si daddy." Ganting sigaw ko. Kinawayan ko sila at
kunwari'y ibinalik ang paningin ko sa hawak ko mga papeles. Nitong dumating si
Apple sa hacienda ay lalong tumambak ang trabaho ko. Hindi na ako pumapasok sa
opisina at gusto ko na lang na dito maglagi para makasama ko sila. Para akong tanga
na sabik na sabik sa araw-araw na masisilayan ko ang mag-ina ko.
 Yeah, 'mag-ina'. God! I waited so long for this. Paano ako makakapag-concentrate
nang maayos sa opisina kung alam kong maiiwan dito sa hacienda si Apple at si Cate?

Paano kung pagbalik ko ay wala na si Apple?

Paano kong umalis siya at isama ang anak namin? Ikamamatay ko iyon.

Kahit si Apple lang ang umalis ay mapaparalisa na ako. Baka masuntok ko lahat ng
makakasalubong ko sa sobrang init ng ulo ko at baka tumalon na lang ako mula dito
sa terrace. Hindi ko na kayang umalis na naman siya.

Sapat na iyong more than five years na hinayaan ko siyang ayusin niya ang sarili
niya. Sapat na iyong time na ibinigay ko sa kanya.

Iniwan niya ako noon, bumalik siya ngayon at hindi ko na hahayaang iwanan niya na
naman ako ngayon. Hindi na siya aalis sa poder ko, and I will fvcking make sure of
that.

Kasalanan niya, pinaibig niya ang isang Carick Tiger Montemayor!

Oo may galit pa rin sa puso ko, pero balewala iyon sa laki ng pagmamahal ko sa
kanya. Pinipilit ko lang maging matapang sa harapan niya, pero ang totoo ay duwag
ako. Ngayon lang ako naduwag nang ganito.

"Shit!" Hindi na talaga ako makapag-concentrate dito sa ginagawa ko.

Inis na binitawan ko hawak-hawak kong dokumento at kung ano-ano pang papeles.

Ginawa ko ng study room itong terrace, gusto ko kasing kahit nagta-trabaho ako ay
abot-tanaw ko pa rin sila.

Mula sa pwesto ko ay narinig ko pa ang matinis na tili at hagikhik ni Apple.

Ahh... nakaka-relax.

Nakakainis. Gusto ko sanang makigulo sa kanila.

Nakaka-inggit.

Nagtatawanan nila habang kalong pa rin ni Apple si Cate at kinu-kuwentuhan niya

ito.

Gusto ko rin sanang marinig ang ikinu-kuwento ni Apple sa anak namin, gusto ko rin
sanang kumalong sa kanya.
 Kumalong? Really, Carick?

Sa laki mong 'yan kakalong ka pa?

Napailing ako. Mas okay kung si Apple ang kakalong sakin. At mas okay din na wala
si Cate habang kalong ko siya. Mas okay na solo kami sa isang kuwarto habang
nagkakalungan kami.

Tsk.

Paano ko matatapos ang trabaho ko kung puro kalokohan ang iniisip ko?

Eh wala. I just can't get enough of her.

Para pa rin akong palaging nasasabik na ewan.

Ibinalik ko na lang ang tingin sa sandamakmak na papeles sa harapan ko at saka

humigop sa tasang nasa tagiliran ko. Malamig na pala iyong kapeng dinala sakin ni
mommy.

Mamaya ko na muna pagsasawain ang paningin ko kay Apple. Marami pa namang time,
kailangan ko na talagang matapos ang mga papeles na ito dahil walang ibang aasikaso
nito ngayon. Ang kapatid kong sumunod sakin na si Ayrand ay busy sa nalalapit
nitong kasal kaya sakin ngayon ang buong weight ng H. Montemayor Empire.

Baka lalo lang mailang si Apple sakin kung mamayat-mayain ko siyang tititigan.
Hindi pwede iyon. Nauubos ang oras ko, kailangang maging palagay siya sakin.
Kailangang mawala ang kung ano mang doubt sa dibdib niya. Gusto kong makita niya
kami ni Cate bilang pamilya... nang sa gayon ay makalimutan niya na ang kung ano
mang masamang nakaraang meron siya.

Apple.. Apple... Nakapagtataka lang ang biglang pagiging tahimik niya. Ni hindi na
siya nakikipagbangayan sakin ngayon na hindi ko alam kung ikakatuwa ko o
ikakatakot. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isipan niya.

Kahapon ko pa napapansin ang pagiging tahimik niya. Hindi ko naman siya tinatanong
kasi baka naninibago lang siya. Maayos naman kami kapag magkatabi kami sa kama.
Wala naman akong makapang pagtutol kapag gusto kong may mangyari saming dalawa.
Hindi ko alam, baka napa-praning lang talaga ako.

"Hijo. Baka naman matunaw na niyan ang mag-ina mo."

Nilingon ko si mommy na nasa tagiliran ko lang at nagka-kape habang nagbabasa ng

diyaryo at katulad ko ay panaka-naka ring pinasmamasdan ang mag-ina ko, siguro ay
hindi pa rin siya makapaniwalang bumalik na nga si Apple.
 Alam ni mommy ang tungkol kay Apple. Wala naman akong inilihim kina dad, lalo na
ng dumating sa buhay namin si Catherine Therese. Hindi nila hinusgahan si Apple
kahit pa nalaman namin ang background niya.

Bumalik siya para maghiganti sa mga taong umapi sa kanya. Alam kong alam din iyon
ni mommy.

Alam naming lahat na isa sa mga dahilan ng pagbalik ni Apple ay ang paghihiganti
sa lahat ng umagrabyado sa kanya. Pero hindi niya kailangang gawin iyon ng mag-isa.
Hindi ko hahayaang solohin niya ang problema. Hindi ko hahayaang harapin niya ang
mga iyon ng hindi niya ako kasama.

Noong ipinangako ko sa kanya na aalagaan at po-protektahan ko siya ay totoo iyon

sakin. A promise of a Montemayor can never be broken. And I ought to do what I
promised.

I will protect her and I will fight for her.

Ako. Oo, ako.

Ako ang bahala sa mga problema niya, mula noon hanggang ngayon. Ako ang nasa
likuran ng lahat ng tagumpay niya, at hindi niya alam iyon dahil ayokong pigilan
niya ako.

Nagalit man ako sa kanya noon, hindi ko naman matuturuan ang sarili ko na magalit
sa kanya habangbuhay.

Sumpa na yata talaga sa lahi namin ang magmahal nang todo at sagad hanggang buto.
Walang sini-sino at walang rasong pinapaniwalaan.

"She's really pretty." Mom said.

"Yeah." I managed to smile, kahit parang bigla akong nalungkot. "Sa kanya nagmana
si Cate."

"You really love her, na hindi mo nagawang tumingin sa iba kahit sa mga panahong
hindi ka sigurado kung babalik pa ba siya." Pati si mommy ay naki-simpatya sa
lungkot na nararamdaman ko.

Ibinaba ko ang mga papeles sa ibabaw ng mesa. "Babalik siya. At bumalik siya,
mom."

"Yes."
 "Babalikan niya si Cate. Hindi siya masamang tao, biktima lang siya ng mga totoong
masasama ang budhi. Alam ko, at kahit noong mga panahong nawawalan na ako ng pagasa
na babalik siya... alam ko pa rin na babalik siya." Inalis ko ang eyeglasses ko at
saka muling tumingin sa mag-ina ko na busy pa rin sa pagku-kuwentuhan. "Babalikan
niya ang anak niya..."

"At ang ama ng anak niya." Hindi ko alam na nakalapit na pala sakin si mommy.
"Inayos niya ang buhay niya para maging karapat-dapat siya sa inyo ni Cate."

Iyon nga ba talaga?

"Hindi ko alam." Umiling ako. "Hindi ko alam kung kasali ako sa binalikan niya.
Pero ano man ang tunay na dahilan, kasali man ako o hindi... Wala na siyang
magagawa pa. Ipagsi-siksikan ko ang sarili ko sa kanya, at hindi niya ako
maitataboy." Buo na ang loob ko sa bagay na iyon.

"That's my son." Ngumisi siya at tinapik ako sa balikat.

"Parehas talaga kayo ni Dad, konsintidor." I nodded. "Thank you, mom."

"Basta sa kaligayahan ng mga anak ko... gagawin ko ang lahat."

Saglit akong natigilan at napatitig sa malungkot bagamat nakangiting mukha ng

mommy ko. "Kaya ba hindi mo pa sinasabi kay Dad ang tungkol kay Av.."

"Shhh." Pinigilan ako ni mommy. "Hayaan mo muna ako... Alam ko ang ginagawa ko."

"Pero nami-miss ko na ang kapatid ko." Nababaghan ako sa ikinikilos at sinasabi

niya, pero kagaya ng gusto niya ay magtitiwala ako. Sabi niya ay masaya ang kapatid
ko kung saan man ito naroroon. Gustuhin ko mang makita ang bunso namin ay
pinipigilan ako ni mommy. Nagtitiwala na lang ako sa mga plano niya.

"Wag na natin pagusapan iyan, basta ang sakin lang ay ang kaligayahan niyong mga
anak ko."

"Si Rand? Tuloy ba ang kasal niya?" Bigla kong naitanong. Hindi ko na kasi
nakakausap si Ayrand ngayon.

Nalukot ang mukha ni mommy. "I don't know, son. Parang wala naman siyang balak
ituloy ang kasal niya sa anak ni Don Romeo Illagan."

Mahina akong tumawa. "Sorry mom, ang gugulo ng utak ng mga anak mo."

Iningusan niya ako at saka siya namewang. "Wala akong magagawa, nagmana kayong
lahat sa kaguluhan ng utak ng tatay niyo."

"Okay lang iyan, guwapo at magaganda naman ang lahing namana namin kay dad."
Kinindatan ko siya.

Ikinampay niya ang isang. "Siya, tapusin mo na iyang trabaho mo nang masamahan mo
na ang mag-ina mo. Mukhang kanina ka pa naiinggit sa kanila."

"Thanks ,mom." Sabi ko bago siya tumalikod papasok sa loob ng mansion.

Inipon ko ang mga dokumento at inilagay sa attche case na nasa ibaba ng mesa.
Huling tatlong folders na lang ang pipirmahan ko at kaunting review sa kontrata ng
merger ng isa sa mga kompanya namin sa Illagan Company na Red Dragon Conglomerates.

Ibinalik ko ang eyeglasses ko ngunit panaka-naka ko pa ring sinusulyapan sina

Apple mula sa pwesto ko. Ganado kong ipinagpatuloy ang naudlot kong gawain. Walang
dahilan para tamarin ako, lahat ng inspirasyon ko ay naririto.

Ilang minuto lang ay talagang hindi ko na kinaya. Nag-iinat na sumandal ako sa

sandalan ng swivel chair na ipinalabas ko pa talaga dito sa terrace.

"Daddy!"

"Hey baby!" Nagulat ako ng lumabas mula sa glass door si Cate kasunod si Apple.

"Ang tagal-tagal mo diyan." Naupo ang anak namin sa inalisang upuan ni mommy
kanina. Nakapangalumbaba siya sa hawakan ng upuan habang nakasimangot ang mukhang
nakatingin sakin. "Kanina ka pa namin wait ni mommy eh!"

"Sorry, tinapos pa kasi ni daddy ang work niya."

"Sayang, hindi mo na narinig ang kuwento ni mommy!" Nakangusong sabi niya.

"Bakit, ano ba ang kuwento ni mommy? Baka pwedeng i-kuwento mo na lang kay daddy?"
Tumingin ako kay Apple na tahimik lang na nakatingin sakin.

"Mommy, kuwento ko kay daddy iyong tungkol sa lonely princess ha!"

 Natigilan ako sa pag-aayos ng mga papeles sa mesa at saka napatingin ulit kay
Apple. May kung anong kaba ang sumipa sa dibdib ko.

"Daddy! Alam mo po, dinugtungan ni mommy iyong story mo."

"Talaga?" Tanong ko pero kay Apple ako diretsang nakatingin. Hindi siya umiiwas sa
mga titig ko, na para bang may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi. Nahinto
lang ang pagtitig ko sa kanya nang magsalita ulit si Cate.

"Opo, daddy! Sabi ni mommy... iyong princess daw ay super sad. Marami po siyang
pinagdaanang pagsubok. Super sad po siya nong wala pa iyong prince."

Nagtagis ang mga ngipin ko habang nakikinig sa kuwento ni Cate.

"Sad po kasi siya dahil maraming villains na umaaway sa kanya. Tapos nakita siya
nong prince at prinotektahan at inalagaan po siya!"

"Bakit daw biglang nawala iyong princess?" Fast forward ko sa kuwento. Kahit alam
ko na ang dahilan ay gusto ko pa ring malaman. Gusto kong marinig mula sa anak
namin ang sinabi niyang dahilan.

"Kasi po marami siyang kailangang gawin..." Saglit na napaisip pa ang anak namin,
tila inaalala ang kuwento. "Pero gustong-gusto niya pong balikan iyong prince,
hindi pa nga lang po pwede. Marami raw po kasing reasons. Magulo raw po sabi ng
princess. Pero babalik daw po siya para sa princess at sa kanilang little princess!
Tatapusin niya raw muna ang mga assignments niya."

Hindi iyon ang gusto kong marinig.

Iba ang gusto kong marinig.

"Ano raw ang nararamdaman ng princess? Baby?"

"Love po ng princess ang prince!" Masayang sagot ni Cate sakin. Natigilan ako at
lalong napatitig kay Apple.

This time ay umiwas na sakin ng tingin n Apple. Para siyang biglang napaso sa apoy
na siya rin naman ang nagsimulang gumawa.

Sa huli ay napangiti ako at saka tumayo mula sa swivel chair. "That's good. Mahal
pa rin naman ng prince ang princess, kailan man ay hindi nawala ang love na iyon.
So I guess, isa itong happy ending?"

Nang umangat ang tingin ni Apple ay nakita kong nakaawang ang mapupula niyang mga
labi habang nanlalaki ang kanyang magagandang mga mata.
Samantalang ang anak naman namin ay tuwang-tuwa sa pagpalakpak.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 18

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 18

PAIKOT na sana ako nang biglang isigaw ni Carick ang pangalan ko. Gusto ko sanang
magbingi-bingihan pero nakatingin sakin ang ilang kasambahay nila.

"Mam, tawag kayo ni sir Carick." Sabi ni Nanay Sepa na isa sa mga kakuwentuhan ko.
Apat sila na naglilinis ng mga antiques sa lanai at nagpapahangin na rin. Naabutan
ko sila doon kaya nakipag-kuwentuhan na rin ako sa kanila, umiiwas kasi ako kay
Carick.

Hindi ko pa kasi alam kung paano ko siya haharapin ng kami lang dalawa after ng i-
kuwento ni Cate kanina ang dugtong ko sa kuwento niya.

Kung bakit kasi padalos-dalos ako.

Hindi tanga si Carick. At hindi rin ako tanga para hindi namin maisip na ang
kuwentong iyon ay kaming dalawa ang bida.

Ikuwinento ko lang naman kay Cate ang side ko. A mistake I could never take back.

Sinabi kong mahal ko si Carick pero hindi ako sigurado. Iyong feeling ko, oo, I
admit na hindi ako mapalagay sa presensiya niya. Na hindi tumitibok nang matino ang
puso ko kapag nariyan siya. Pero hindi ko pa puwedeng sabihing pagmamahal iyon.

Pero ang sabi ni Carick ay mahal niya ako. At iyon talaga ang ikinaka-ligalig ko
ngayon.

Dapat diba ay masaya ako? Mahal ako ni Carick. Kung mahal niya ako ay hindi na ako
mahihirapang gamitin siya para makapaghinganti ako sa mga Montenegro.

Iyon naman ang plano ko sa simula pa lang.

Hitting two birds in one stone.

Kapag pinagkatiwalaan ako ni Carick ay dalawa agad ang magiging panalo ko.

Ang mapaghigantihan ko ang mga Montenegro sa tulong ng salapi ang koneksyon ng mga
Montemayor at ang pagkabawi ko sa anak ko mula kay Carick mismo.

Pero bakit imbes na matuwa ako ay naliligalig nga ako ngayon.

"Mam! 'Yan na si sir." Pukaw sakin ni Adela. Anak ni Nanay Sepa.

"Ha?"

"Hi." Matitigas na braso ang agad na pumulupot sakin mula sa aking likuran.
Nakalapit na pala siya.

Nakangiti ang mga kawaksi sa mansion habang nakamasid samin ni Carick.

Oo nga pala, we need to act as a real couple. Iyong in love sa isa't-isa. Pero sa
parte ni Carick... umaarte pa rin ba siya? 'Di ba mahal niya ako? Hindi naman
siguro siya nagsi-sinungaling lang sa harapan ni Cate para matuwa ang anak namin sa
ending ng fairytale story niya.

Mahal ako ni Carick. Mahal niya pa rin ako...

"Kanina pa kita hinahanap." Bulong niya sakin.

 Humarap ako sa kanya, nahuli ko pa ang pagkindat niya sa mga kasambahay nila.
Naghagikhikan ang mga ito at saka mga kinikilig na umalis para iwanan kami sa
lanai.

"Alis na kami, Mam, Sir! Matutulog na rin kami." Ani Nanay Sepa. Kasunod niya si
Adela at ang dalawa pang kasambahay ng mansion.

"Carick..." Napaigtad ako ng sumapo ang isang palad niya sa kanang dibdib ko
habang hinahalikan niya ako sa leeg. Mabilis kong iginala ang paningin ko sa
paligid dahil baka may makakita sa amin.

Oo nga, we need to act as if we're in love with each other. Pero hindi ganito na
kulang na lang ay lulunin ako ni Carick.

"Anong ginagawa mo rito, ha?" He asked while kissing my earlobe. At iyong isang
kamay niya! Nakapasok na sa loob ng blouse ko!

"Carick!" I tried pushing him but he wouldn't budge an inch. "Ano ka ba!"

"Tulog na si Catey, tara na sa kuwarto natin." Anas niya.

Mabuti pa nga, kesa dito sa lanai kami abutan. Knowing Carick, masyado siyang
takam na takam na akala mo naman ay tatakasan ko siya.

Hindi siya nagsasawa at napapagod.

Nang hilahin niya ako sa kamay ay sumunod na lang ako sa kanya.

Pagkarating na pagkarating sa tapat ng kuwarto ay sinunggaban niya agad ako ng

halik sa labi. Sinipa niya ang pinto para bumukas at saka kami pumasok sa loob ng
magkayakap pa rin.

"Magsha-shower muna ako." Pilit akong kumawala sa kanya. Narinig ko ang click ng
lock sa pintuan.

"Sabay na tayo... Hmn..." Siya na ang nagtaas ng blouse ko pahubad sa katawan ko.

"Mapunit naman!" Saway ko sa kanya. Masyado siyang nagmamadali, akala mo naman ay

inoorasan siya o kaya hinahabol ng sampung kabayo. Aba, ilang blouse ko na ba ang
nasira ng lalaking ito!

"My time is gold." Nakangising sagot niya. "Don't worry, kahit punitin ko palagi
ang damit mo ay marami naman akong pambili ng kapalit niyan."
 Alam ko naman iyon.

Tinulungan niya pa ako sa pagkalas ng hook sa bra ko. Pagkalaglag ng bra ko sa

sahig ay agad namang sinalo ng mga palad niya ang aking magkabilang dibdib.

"Carick! Shower muna!" Pero wala na akong nagawa nang isubo niya na ang isa sa
tuktok ng aking dibdib. Napasabunot na lang ako sa buhok niya at saka napaliyad
dahil sa sensasyong dulot ng maiinit niyang bibig sa aking balat.

"Hmn, I missed you." Binuhat niya ako at dinala sa loob ng banyo.

"Hindi ka naman umalis ah." Nakalabing sabi ko habang pinapanood ang paghuhubad
niya ng damit.

He's so damn sexy.

Kaya nga imbes na matakot at manakbo ako palayo sa kanya ay heto at nakatitig lang
ako sa maganda niyang pangangatawan.

"Pero busy naman ako sa paperworks ko." Nang mahubad niya na ang kahuli-hulihang
saplot niya ay yumakap na naman siya sa akin.

Nag-init ang magkabilang pisngi ko nang bumundol sa tiyan ko ang naninigas niyang
pagkalalaki.

"Namiss kita, Apple..." Sabi niya habang hina-halik-halikan niya ako sa pisngi.

"Magkasama lang tayo..."

"Ang nami-miss ko ay ang 'tayo' sa barko..."

Napadilat ako nang maramdaman ko ang mainit niyang titig sa mukha ko.

"Iyong ganito..." Dumulas ang mga palad niya magkabilang balakang ko. "Iyong
naliligo tayo... ng sabay."

"Pinapaliguan mo ako..."

"Oo... at pagkatapos..."

"Pagkatapos ano?"
 "Pagkatapos ay aangkinin kita."

I know, right? Pero nag-iinit pa rin ang mukha ko. Nahihiya pa rin ako sa kanya
kahit ilang beses niya ng nakita ang kahubaran ko. Kahit ilang beses niya nang
nadama ang katawan ko. Kahit ilang beses niya ng naangkin ang buong ako.

Kahit nga may anak na kaming dalawa.

"Hindi ka nagsasawa... gabi-gabi, kahit tuwing umaga kapag nagigising tayo... We

always make love." Natigilan ako. 'Make love'? Hindi sex?

"Hindi." he said. "I'll never get tired of making love with you, Apple."

So it's really making love. I smiled with the thought.

And yes, we made love there. Sa bathtub kahit may lamang iyong tubig, sa ilalim ng
shower at sa tiles. I returned his kisses ang movements with the same intensity.
Nasasabik din ako dahil nami-miss ko rin siya.

Kahit magkasama naman kami maghapon kanina.

Nang makatapos kami sa banyo ay sa kama naman namin ipinagpatuloy ang maiinit na
sandali.

Kahit nakakapaso ay wala na akong pakialam. Nakalimot na naman ako sa tunay kong
dahilan. Sino ba ang hindi mawawala sa katinuan kung kasing init ng mga haplos at
halik ni Carick sa'yong balat ang iyong mararamdaman.

Napangiti na lang ako na parang loka habang nakasandig sa kanyang malapad na

dibdib. This man really knew how to win me over.

Walang nakatakip na kumot pero hindi kami nilalamig. Nakadantay ang isang hita ko
sa kanya habang nakayakap naman ang isang braso ko sa kanyang matigas na tiyan.
Tumingala ako at pinagmasdan ang perpektong hubog ng kanyang mukha.

Carick Tiger Montemayor. Ang ama ng anak ko. Ang lalaking iniwan ko noon, pero
hindi ko pa rin nagawang kalimutan hanggang ngayon.

"You're annoying and frustrating..." saad ko habang nilalaro ng aking hintuturo

ang pinkish n*pple niya.

Carick growled. "Stop it, or you want me to take you again?"

 Umiling ako at dumapa sa ibabaw niya. "Tama na muna sa ngayon. I'm sore already."
I touched the tip of pointed nose with my little finger. "Baka maubusan ka na rin
ng ibubuga."

Ngumisi siya at hinuli ang kamay ko para dalhin sa kanyang bibig. Napapiksi ako ng
isubo niya ang tatlo sa mga daliri ko.

"Carick!" Naramdaman ko na naman ang kuryente sa kaibuturan ko. "You're so

naughty!"

"And you're sore yet still wet for me." Namumungay ang mga matang sabi niya.

Nanigas ang kalamnan ko nang maramdaman ko ang isang palad niya sa pagitan ng
aking mga hita.

"So wet..."

I thought of denying it. Pero para ano pa? Alam ko namang basang-basa ako. Ewan ko
ba kung bakit ganito kalakas ang epekto niya sakin. In my six years of celibacy ay
bigla-bigla akong naging s*x addict dahil sa Carick na ito!

"So, the Princess is in love with the Prince." Nagulat ako at napatitig sa mukha
niya.

It wasn't a question but a statement.

"Pasensiya ka na kung pinakialaman ko ang fairytale story mo." Mahinang sabi ko.
Balak ko sanang muling ihilig ang ulo ko sa dibdib niya upang di niya makita ang
reaksyon ko pero naagapan niya ako sa baba. Itinaas niya ang mukha ko para
magkasalubong ang aming mga mata.

"Apple..."

Napalunok ako sa tensyong dulot ng mga titig niya. "Carick, gusto kong malaman
mong hindi ko sinasadya ang mga nangyari."

Nakatingin lang siya sa akin na tila kinakabisa niya ang bawat detalye sa aking
mukha.

Nagpatuloy ako. Kailangan niyang marinig ang side ko. Hindi pwedeng puro sex lang
kaming dalawa. Kailangan ko nang kumilos upang makuha ang tiwala niya.

"Iniwan ko si Catherine Therese dahil hindi ko alam kung ano ang gagawin ko ng
panahong iyon. Magulo ang buhay ko at marami akong tinatakasan. May mga taong
gustong manakit sakin at ayokong madamay ka... kayo ni Cate." that's the truth.
Hindi ako nagsisinungaling sa kanya sa parteng ito. "Ayokong madamay kayo... Please
believe me, Carick."

Sumeryoso ang mukha niya habang nakikinig siya sa mga sinasabi ko. "Alam mo ba
kung sino ako?"

"Carick..."

"Isa akong Montemayor."

Hindi ako nakapagsalita.

"Sino ang mga taong umapi sa'yo? Kahit sino pa sila, nakahanda at kaya kitang
protektahan laban sa kanila." there's a hint of frustration in his voice. "Kung
hindi ka umalis, kaya naman kitang protektahan."

"B-Bakit mo gagawin iyon?"

"Because I want to."

"P-Pero bakit nga?"

He frowned. "Kailangan ba may dahilan?"

Nakakalunod ang mga mata niya. Galit ba sakin si Carick? Nagagalit siya dahil
hindi ko ipinagkatiwala sa kanya ang problema ko? Ano ba? Para na akong hihimatayin
sa kaba. Oh! Get a grip, woman!

"Carick, napakagulo ng buhay ko."

"Noon... Eh, ngayon?"

"May mga tao pang hindi nagbabayad ng pagkaka-utang sakin."

"Gusto mo bang singilin ko sila para sa'yo?"

"Carick..."

"'Wag mong ulit-uliting bigkasin ang pangalan ko... iba ang nararamdaman ko."

Oh!
 "Bibigkasin mo lang ng ganyan ang pangalan ko kapag naririto ako..." again he
touched me 'there'. "And now let's go back to the topic bago pa ako makalimot na
masakit na ang ano mo."

"Carick..." Iyong pakiramdam ko na nangangapal ang mukha ko.

"Sinabi ko na, di ba? You're sore pero kapag pinagpatuloy mo iyan ay hindi ko na
naman mapipigilan ang sarili ko na angkinin ka... nang paulit-ulit."

"Sorry."

"Tell me about it."

"Ha?"

"Your story."

"P-Pero?"

"I wanna hear it so I can help you."

"Bakit?"

"Dahil gusto kong maging maayos na ang lahat para sa'yo, Apple. Gusto kong maging
payapa na ang loob mo. So, tell me about your story... at kung paano kita
matutulungan."

"Sige..." I can see the concern in his eyes and a part of me rejoiced at the idea
of him worrying about me.

Hindi na talaga ako mahihirapan sa mga plano ko... Pero mukhang may bago akong
magiging problema kapag tuluyan akong nahulog sa lalaking ito.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

#MINEjfstories
=================

Chapter 19

Chapter 19

"KAPATID sa labas ng Mommy ko si Tiya... Siya ang sumunod na asawa ni Dad nang
mamatay ang Mommy ko." Nagsimula akong magkuwento kagaya nang nais niya.

"And?"

Itinaas ko ang aking mukha at sinalubong ang nagtatanong na mga mata ni Carick.
Hindi naman ako magsi-sinungaling sa kanya, katotohanan naman lahat ng sasabihin
ko. Pero kailangan kong makuha ang simpatya niya.

"Sinasabi mo bang may kinalaman ang tiya mo?" Sumusuklay sa buhok ko ang
mahahabang daliri niya habang hinihintay niya ang susunod ko pang sasabihin.

"Hindi ko alam kung paano niya kami napaikot. Kung paano niya napaikot ang Daddy,
Carick. Nagising na lang ang Daddy ko na paubos na ang kayamanan namin. Papalubog
na rin ang kompanya na pinaghirapang itatag ng lolo ko... ang dugo't pawis ng mga
Galsim ay unti-unti na ring nawawala sa amin."

May pait pa rin akong nararamdaman tuwing nauungkat ang mga bagay na nagpahirap sa
akin nang husto noon.

"Nagkasakit ang Dad. Naratay siya, at habang tumatagal ay lalong lumalala ang
kondisyon niya. Araw-gabi kong binabantayan ang Daddy. Kami ni Manang na nagpalaki
sa akin ang magkatulong na nag-aalaga sa kanya habang ang Tiya ay hindi namin alam
kung saan nagpupunta."

"Isang araw ay may nagtangkang kumidnap sakin, mabuti na lamang at hindi sila
sinuwerte. Iyak ako nang iyak noon dahil ang nasa isip ko ay si Daddy. Ako na lang
ang meron siya, paano na lang kung may nangyaring masama sakin noong araw na iyon?
Paano na si Daddy gayong parang wala namanng pakialam ang tiya ko sa kanya. Akala
ko dati ay okay lang, akala ko nagkataon lang lahat ng mga nangyayari sa pamilya
ko. Pero nagbago lahat ng paniniwala ko ng si Daddy naman ang malagay sa
kapahamakan."

Hinila ni Carick ang balakang ko dahilan para mapaibabaw ako sa kanya.

"Go on..." Utos niya habang ang paghaplos niya sa buhok ko ay bumababa na sa aking
likod patungo sa aking pang-upo. "I wanna know more about you..."
 Naiilang ako pero nagpatuloy ako sa pagku-kuwento. "Kaya hindi gumagaling ang
daddy dahil sa maling mga gamot na pinapainom sa kanya. Wala pa akong ebidensiya na
ang Tiya ang may gawa niyon, subalit malakas na ang kutob ko. Bata pa ako noon,
Carick. Hindi ko pa alam kung ano ang gagawin ko. Pero sinisisi ko ang kabataan ko
dahil naging mahina ako sa mga pangyayaring nagpabago sa buhay naming lahat."

Nakatingin lang siya sa akin.

I breathed. "Naisangla na pala ng Tiya ang kompanya namin. Lubog siya sa utang sa
casino at wala na siyang mahitang pera sa Daddy ko. Galit na galit siya at sinisisi
niya ang Mommy ko. Sinisisi niya rin ako kung bakit hindi niya mahawakan ang
milyon-milyong trustfund ko dahil wala pa ako sa edad na beinte-uno. Tumutol ako sa
pagbebenta niya sa mansiyon namin, iyon na lang kasi ang alaalang meron ako sa
pamilya ko. Nasa bahay na lang namin na iyon ang mga alaala ng masayang pamilya ko
noong nabubuhay pa si Mommy..." My voice cracked. Ito iyong parteng pinaka-masakit
sa akin... iyong mga panahong pinagsisisihan ko na wala akong magawa dahil
napakahina ko.

"Apple..."

Ngumiti ako nang pilit. Ayoko sanang umiyak sa harapan ni Carick kahit alam kong
makakatulong iyon para mas makuha ko ang simpatya niya, pero ayoko. Ayokong umiyak.
Ayokong gamitin iyong tungkol sa mga magulang ko para lang makakuha ako ng kakampi.
Tama nang ang sarili ko na lang ang i-kasangkapan ko para makuha ang loob ni
Carick. Mahal niya ako at nag-aalala siya sa akin. At iyon ang gagamitin kong alas.

Maku-kumbinse ko siya na tulungan niya ako. "Carick, wala na akong nagawa. Hindi
man nabenta ang mansiyon ay nasunog naman iyon. Namatay ang Daddy sa aksidente at
naiwan ako sa kalinga ng Tiya."

"Is she hurting you?" Malalim ang boses at napakatiim nang pagkakatitig niya sa
akin.

Tumango ako. I saw Carick's jaw clenched. "Dahil lubog siya sa utang ay ako ang
napagbalingan niya. Umalis kami at tumira sa isa niyang kakilala..."

Nanatili siyang matamang nakatitig sa akin habang nakikinig sa kuwento ko, pero di
maitatago ang pag-aalab ng kanyang mga mata.

"Ang kakilala niyang iyon ang tumulong para sirain ang pamilya ko. At doon ko rin
nalamang hindi aksidente ang pagkamatay ng Mommy at Daddy ko. Lahat iyon ay
planado. Silang mga halang ang kaluluwa at ganid sa pera. Sinira nila ang pamilya
ko..."

"Sinong sila?"

Pinag-isipan kong mabuti kung sasabihin ko na, at tingin ko ay kailangan na

talaga. Hindi aandar ang mga plano ko kung hindi ko alam kung mapapa-payag ko si
Carick. Hindi ko pa rin alam kung ano ang kaugnayan niya sa mga Montenegro dahil sa
tattoo niya sa kanyang likuran.

"Sinong 'sila' Apple?" Ulit niya.

"Ang mga 'Montenegro'." Hinintay ko ang magiging reaksyon niya.

"What?" Namilog ang mga mata niya.

Tumayo ako mula sa pagkakadapa sa kanya at saka hinigit ang kumot na nasa gilid
namin. Ibinalot ko ang katawan ko puting kumot at saka ako sumandal sa headboard ng
kama. "Listen to me, Carick." Naupo rin siya at saka humarap sa akin. Iniiwas ko
ang mga mata ko sa nagyayabang niyang kahubaran. Lumunok ako at saka ikinondisyon
ang aking sarili sa pinag-uusapan namin. "Si Lander Montegro... pinagtangkaan niya
akong gahasain."

Nagsalubong ang mga kilay niya. Bakit parang hindi siya makapaniwala? Hindi ako
nagsi-sinungaling sa parteng ito. Totoong pinagtangkaan ako ng demonyong iyon!

"Sa kanya ako dapat ipapakasal ng tiya pero hindi natuloy iyon dahil naaksidente
ako." Salaysay ko.

Namutla siya. "A-Anong nangyari?"

Saglit akong napatitig sa guwapong mukha ni Carick. Should I tell him? Should I
tell Carick about her lost sister? Na nasa poder ng mga Montenegro ang nawawala
niyang kapatid? Makakasagabal ba iyon sa mga plano ko?

Pero isa pang maaari kong iganti kay Lander Montenegro ay kung mawawala sa poder
niya si Aviona.

"Apple..."

"May isang babaeng... baliw na baliw kay Lander. S-Siya ang dahilan kaya nawala
ako sa katinuan ko..." Saad ko. Hindi ko muna sasabihin. Hindi ko alam kung ano ang
mas matimbang sa kanya sa ngayon... gusto kong manigurado bago ako kumilos nang
tuloy-tuloy.

"Anong ginawa niya sa'yo?"

"Galit na galit siya sa akin... Pero isang araw ay tinulungan niya akong
makatakas. Ang akala ko ay totoong nagmamalasakit siya sakin. Pero nagkamali lang
pala ako. Nang makalabas na ako sa Villa ay isang rumaragasang sasakyan ang..."
Hindi ko napansing may luha na palang namamalisbis sa pisngi ko. Akala ko okay na
ako... bakit ito na naman ang kirot?
 "Sht!" Mabilis niya akong kinabig para tuyuin ang mga luha sa pisngi ko. "Stop
crying..."

Umiling ako. "Masasamang tao sila... Sana maintindihan mo kung bakit kinailangan
kong lumayo noon." Umiiyak na sabi ko. Umiiyak na ako... hindi ko na napigilan.
Tuwing inaalala ko kung gaano ako nakawawa noon ay parang bumabalik sa akin ang
kahapon. Akala ko malakas na ako... pero hindi pa pala ganoong kabuo ang loob ko.
And I hate myself dahil sa mga lumipas na panahon ay may ganito pa rin palang
damdaming namamahay sa akin.

"Shhh... Pagbabayarin ko silang lahat sa ginawa nila sa'yo..." Aniya habang inaalo
ako. Ramdam ko sa boses niya ang kaseryosohan.

"Hindi ko na alam ang mga sumunod na pangyayari mula nang ma-ospital ako." Humikbi
ako. Kailangang tapusin ko na ang pagku-kuwento dahil hindi ko na rin kayang
balikan pa ang nakaraan. "Pero ang sabi sakin ni Manang ay hindi na raw ulit ako
dinala nila Tiya sa Hospital. Hindi na nila ulit ako ipinagamot... Gabi-gabi kung
ano-ano ang pumapasok sa isip ko at para akong mababaliw... Nakikita ko kung paano
inagaw sakin ang mga magulang ko. Bumabalik sa isipan ko kung paano ako saktan ng
mga masasamang taong iyon..."

"Hindi ka na nila masasaktan." Pangako ni Carick. "'Wag ka ng umiyak... Please."

His hands captured my cheeks and he kissed me hard on the lips.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari pero biglang kumalma ang buong sistema ko
dahil sa mainit na halik na mula sa kanya. Napadilat ako when he stopped kissing
me. Para bang nilibang niya lang ako upang tumigil na ako sa pag-iyak. Na parang
inilayo niya lang ang isip ko sa mga bagay na nagpapasakit sa akin ngayon.

"Carick..."

He groaned. Nasa madilim niyang mga mata ang paghihirap.

"Wala silang karapatang saktan ka, ni kantihin ang dulo ng mga daliri mo." He said
while looking straight into my eyes. "You listen to me, Apple. You are mine, at
ayokong nasasaling ng ibang tao ang mga pag-aari ko."

Napakurap ako. "I'm yours?"

"Yes, in every fvcking way you are mine."

Muling nag-ulap ang mga mata ko. "Since when?"

 "Since always." Hi kissed the back of my palm and my fingers.

My heart stopped beating beacuse of what he did.

"Everything about you is mine. You are mine, Apple. Let's get married so I can
protect you even more."

Napanganga ako. "You're not thinking straight, are you?" Kasal? Niyayaya niya ba
talaga akong magpakasal sa kanya? I thought na iyon ang huling bagay na aasahan ko
sa set up naming ito.

Pero mahal ako ni Carick...

Ngayon gusto ko namang umiyak dahil sa ibang pakiramdam na lumulukob sa akin.

Excitement and happiness.

Pero alam kong hindi pwede.

Hindi pwede. Wala sa plano. Hindi sigurado at ayokong masaktan.

Si Cate lang ang habol ko at ang balikan ang mga taong nanakit sa pamilya ko.

Muli niyang dinala ang kamay ko sa bibig niya. "Hindi na naging matuwid ang isipan
ko mula nang dumating ka sa buhay ko at iwanan mo ako... kahit ngayong nagbalik ka
na sa piling ko."

"You really love me..." Sana ay hindi niya narinig ang pait sa boses ko.

"I do..."

"You deserve morethan me." Oh God! Ngayon palang ay nako-konsensiya na ako sa

gagawin kong pangga-gamit sa kanya. Bakit kailangan kong makaramdam nang ganito
para kay Carick?

"I only deserve you..." He answered. "Only you, Rechelle Galsim. Only you."

"Carick..."

"Let me protect you from now on, Apple."

Marahang tango ang isinagot ko sa kanya. How could I say no, after all? Gusto ko
ring maranasang protektahan niya. Ang ipaglaban at ipagtanggol niya... nang sa
gayon ay maiwan sa aking magagandang alaala.

He smiled at me, at mas lalong humungkag ang aking pakiramdam. "Now, sleep... You
must rest dahil pinagod kita nang husto."

Humiga ako sa tabi niya nang igaya niya pabalik sa kama.

He planted soft kisses on the top of head. "Tomorrow will be a new day for all of
us. Iisa-isahin kong sisingilin at pagbabayarin ang mga taong nanakit sa'yo."

Mapait na lang akong ngumiti at saka ko ginanti ang yakap niya sa akin.

"Thank you..." I whispered.

3 down, one to go. Humanda kayo mga Montenegro. Wala na akong pakialam sa
kakalabasan ng lahat ng ito. I declare war... at ang lalaking ito ang gagamitin ko.
Hindi ko dapat pairalin ang puso. Ang kailangan ko ay kapanatagan ng loob...

at sa huli ang po-problemahin ko na lang ay kung paano ko naman mai-aalis si

Carick sa buhay ng anak ko.

Hindi ko dapat kalimutan kung ano ang tunay kong priority sa pagbabalik ko sa
bansa...

at hindi kasali doon ang puso...

I'm sorry, Carick.

JAMILLEFUMAH

T: @JFstories

#MINEjfstories
=================

Chapter 20

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 20

SPG

"YOU'RE madly fvcking in love with her. Aren't you?"

"I won't deny that." Isinandal ko ang ulo ko sa sandalan ng sofa sa opisina ni
Raphael D. Montemayor-Saavedra, my cousin. "I did not come here for a chit-chat,
dude."

"Oh yeah, narito ka dahil sa kabaliwan mo." He smirked.

"Let's get back to business. Magbabayad naman ako kahit magkano."

Si Raphael na pinaka-close ko sa angkan namin ang napipisil kong magiging malaking

'tulong' sa mga binabalak ko. I will put Lander Montenegro on jail sa kahit anong
paraan. Papabagsakin ko siya katulad ng pangako ko sa ina ng anak ko. Maigi nang
batas ang maningil sa hayop na iyon dahil kung ako ang masusunod ay gusto ko siyang
patayin. To think na pinagtangkaan niyang gahasain ang babaeng pinakamamahal ko.
Gusto kong mapanatag na siya at tumigil na sa paghihiganti. At ako na ang bahala sa
lahat. Para saan pa ang koneksyon ko kung hindi ko siya magagawang tulungan. Ibang
tao nga natutulungan ko, what more sa babaeng pinakamamahal ko?

I want to protect her. I want her to trust me in everything because I will do my

best to make things better. Kapag nakawala na siya sa lahat ng problema niya ay
magiging malaya na siyang mahalin ako nang buo.

Wala ng dahilan para mag-isip siya nang malalim tuwing gabi na ang buong akala niya
ay natutulog na ako.

Yeah, alam kong hindi siya nakakatulog agad. Alam kong malalim ang iniisip niya
dahil marami pa ring bumabagabag sa kanya.

Gusto ko ng gumaan ang buhay niya.

Gusto ko na kami naman ni Cate ang maging prioridad niya.

Ayoko ng umalis pa siya.

Ayoko ng iwan niya ulit kaming mag-ama.

At mangyayari iyon kapag natapos na ang lahat ng ito.

"Please Raf, I really need your help in this matter." May investigation Agency sina
Raphael at ito ang namamahala dito ngayon. Ang ahensiya nila ang may pinakamahu-
huhusay na agents. Ang Montemayor-Saavedra Agency na tanyag at pinagkakatiwalaang
ahensiya sa bansa.
"Dude, bukod sa delikado ay mahirap iyan. Saka hindi mo ba naiisip na nasa isang
brotherhood tayo? We are JF Black Omega Society. Hindi natin dapat kinakalaban ang
mga ka-myembro natin. Tama na iyong gulo, gyera iyang hinahanap mo eh. Maraming
maa-apektuhan dito. Nakakalimutan mo na bang Deogracia ang asawa ni Tita Ayeza at
ang kapatid ng asawa niya ay nakapangasawa ng Montenegro? Matagal ng natapos ang
sigalot ng mga angkan natin tapos bubungkalin mo na naman?"

"Hindi ako naniniwalang tapos na. Kinakalaban pa rin ng pailalim ng mga Montenegro
ang mga negosyo ni Dad. Alam nating hindi sila malinis trumabaho. Saka eh ano kung
maapektuhan ang iba? Hindi naman porket Montenegro sina Uncle Kyo ay magkakagulo na
'di ba? Pero kung gusto nilang pagtakpan ang kalokohan ng Lander Montenegro na iyan
eh di go! Magkagulo kaming lahat!"

"Tsk. The curse in Montemayor... Ang mawalan ng katinuan pagdating sa pagibig."

Napatayo na ako mula sa sofa at saka sumugod sa kanyang mesa. "What the fvck
Raf?!"

He tapped my shoulder. "Oh pagibig... hahamakin ang lahat..."

Binato ko siya ng eraser na nadampot ko sa mesa niya.

Pumormal ang anyo niya. "Ginagamit ka lang niya, dude."

Umismid ako. "How can you say that?!"

"Isn't it obvious? Una, umalis siya ng bansa. Ni wala siyang pakialam sa anak niya
kung anong mangyayari dito matapos niyang iwan 'yong bata sa poder mo. Tapos
ngayong tapos na ang ilang paghihiganti niya ay bumabalik siya sa'yo. Why? Dahil
kailangan ka na niya. Kailangan niya ng batong ibabangga sa batong kaaway niya.
Alam niya kasing hindi niya kaya ang mga Montenegro." Umiling-iling pa siya.

Nagtagis ang mga ngipin ko. "To hell with the Montenegros."

"Mahirap silang kalaban." He said.

"I don't really care. Papatumbahin ko sila, dahil iyon ang gusto ni Apple. Iyon ang
paraan para makalaya na siya sa nakaraan. Gusto niyang gumanti, igaganti ko siya."
Seryosong hayag ko. Kung ayaw akong tulungan ni Raf, sige hahanap ako ng ibang
paraan. Nagkamali yata ako ng taong nilapitan!

"You're crazy!" Palatak niya.

I threw him a sharp look. "I'm not crazy! I'm in love!"

"Woah!" He grinned. "You're crazy in love and I can see that. You turned into a
pussy, dude."

"Fvck you, Raphael!"

"Ew, that'll be gross. 'Di tayo talo." He chuckled. Bumalik ang mapagbiro niyang
aura na minsan ay nakakairita na.
"Enough of bullshits, please! Let's be serious here." Tinapik ko ang noo ko,
nauubusan na ako ng pasensiya sa kanya. "Matutulungan mo ba ako o hindi?!"

Itinaas niya sa ere ang magkabilang kamay. "Oo na, gagawin ko na. Susubukan ko ang
lahat ng makakaya ko para halughugin ang baho ng mga Montenegro. Alam kong marami
sila niyon, pero hindi ko maipa-pangakong magtatagumpay ako."

"Gawin mo sa lalong madaling panahon. I want Lander Montenegro in jail!"

"Ang demanding mo na."

"Raf!"

"Sa lahat ng Montenegro ay siya ang pinaka-delikado. Walang nakakaalam ng mga

aktibidades niya, para siyang invisible, dude. Lahat ng nagtangkang bumangga sa
kanya ang nagigiba. Nagiging pulbos sa pagkadurog. Walang awa iyon."

"Alam ko." Nagtagis muli ang mga ngipin ko. "Kaya nga gusto ko ng tapusin ang
paghahari-harian niya. Marami na siyang sinirang buhay..."

"Hindi lang basta sinira." Tumayo siya at namulsa. "Marami na siyang pinatay. Hindi
lang siya basta tao... Dahil walang taong makakagawa ng pinagaga-gawa niya. At the
age of seven, isang batang paslit ay magagawang pumatay alang-alang sa puwestong
minana niya. Akala ko talaga sa comics lang nag-e-exist ang mga gangster."
Gangster. The hell!

A thug, racketeer and a gang member. A person who engages in crimes, dishonest and
fraudulent business dealings. Isang masamang tao! Salot sa lipunan. And Lander
Montenegro is not just a gang member. He's the leader of the gang for fvck's sake!

"Just do it, Raf. Wala akong pakialam kahit maubos ang pera ko... I. WANT. THAT.
MOTHERFVCKER. TO. ROT. IN. JAIL."

"Okay-okay! Pero sinasabi ko sa'yo, mahirap 'to. Oo nga't marami tayong koneksyon
pero Montenegro iyon, nangunguna sila sa lipunan at sumunod lang tayo."

"Then will be on top kapag napatumba ko sila."

"Sige, gagawin ko ito kaagad. Marami pa kasing nakapila sa schedule ko."

Nakahinga ako ng maluwag. Tiningnan ko siya at tinanguan. "Thanks, Raf."

Humalukipkip siya. "Give me one month. Ipapadala ko sa'yo ang resulta, tapos ikaw
na ang bahala sa iba."

"Saan ka pupunta?" Kumunot ang noo ko. Kakapasok niya palang sa kompanya nila ay
mukhang may balak na naman itong maglayag sa kung saan.
Nginisihan niya ako. At base sa ngisi niya ay may kalokohan na naman siyang
gagawin. Nagkibit-balikat siya. "Maaaksidente ako next month, at habang
nagpapagaling ako ay ayokong iistorbohin mo ako."

Sabi ko na nga ba! "You're crazy!"

"Oh, I'm not crazy... I'm in love."

Okay. I'm done here. Masakit talaga siya sa ulo kausap.

...

HACIENDA MONTEMAYOR

Napangiti ako nang makita si Catherine Therese na sumasayaw sa garden.

Nakalatag sa bermuda ang kulay pink na blanket na kinapapatungan ng maliit mini

radio na pinagmumulan ng tugtug na sinasayaw niya.

'POKER FACE'
She really liked the song of Lady Gaga. Ewan ko ba kung bakit iyon ang paborito ng
anak ko, minsan nga ay nagpabili pa siya sakin ng mga costume na katulad ng madalas
gamitin ni Lady Gaga. Impluwensiya na rin siguro ng kapatid ni Raphael na si Lala.

Tingin ko ay kay Lala nakuha ni Cate ang ka-kikayang ito. Mukhang susunod sa yapak
ng tiyahin niya ang anak ko. Kailangan ko ng paghandaan ang araw na iyon. Kagaya
nina Mommy G, malamang sakit ng ulo ang aabutin ko kapag pumasok din sa showbiz ang
bulinggit na ito.

"Hi there little one." Agaw ko sa pansin niya.

Tumigil siya sa pagkembot at saka lumingon sa gawi ko. "Daddy!" Umaliwalas agad ang
mukha niya nang makita ko. "You're early!"

"Hey, Angel, where's your mom?" Sinalubong ko ang pagtakbo niya papalapit sakin.
Binuhat ko siya at hinalikan sa matambok at mamula-mula niyang pisngi.

Lumabi ang anak ko. "Umalis po siya kanina..."

"What?" Kumunot ako. Ni hindi siya nagsabi saking aalis siya.

"May tumawag po sa kanyang friend, tapos may sumundo sa kanya. Sabi niya, she'll be
back before dinner."
Lalong nangunot ang noo ko. Ibinaba ko siya at saka hinilot ang kumikirot kong
sentido. Saan naman kaya nagpunta si Apple?

"Ops! I'm not supposed to tell you!" Napatampal si Cate sa matambok nitong pisngi.

"Sht!"

"Dad! Are you cursing?" Hinila niya ang laylayan ng polo ko na hindi na maayos ang
pagkaka-tuck-in.

Umiling ako at ginulo ang kanyang buhok. "No, baby. I mean, sheet of paper. Meron
ka ba non? Pahingi kasi magsusulat si Daddy."

"Sure, I'll get one in my room." Maya-maya lang ay nananakbo na si Cate pabalik sa
mansion. "Stay there, I'll be back!"

Tinawagan ko agad ang guwardiya ng villa. Pinagbilinan kong mahigpit ang mga iyon
pero ano ito? Hinayaan nilang umalis si Apple na walang kasamang bodyguards?!

At sino ang kaibigang sumundo dito? Lalaki ba?

"Bakit hinayaan niyong makaalis?" Singhal ko kaagad nang sagutin ni Mang Kardo ang
tawag ko, he's the guard leader of Hacienda Montemayor.
Napaungol na lang ako sa paliwanag nila. Kesyo nakiusap at nagmakaawa raw si Apple
sa kanila. Nangako raw itong babalik kaagad bago ako dumating.

"Fvck!" Pati mga tauhan ko ay nadala ng convincing charm niya para traydurin ang
ipinag-uutos ko. Kaya naman pala hindi makatingin ng tuwid sakin ang mga guwardiya
sa gate ng dumating ako kanina.

"Daddy!" Nakangiti ang anak ko habang tumatakbo papalapit sakin, with the paper on
her left hand. Argh!

"Madapa ka,"

"Here's your sheet of paper." Inabot niya sakin ang papel na may print pa ng
malaking flower sa gilid.

"Aalis ako, angel."

"Saan ka pupunta?"

"Hahanapin ko si Mommy mo." Tinalikuran ko na siya habang ibinabalik sa bulsa ko

ang aking cellphone. "Later ko na kukunin iyong paper sa'yo."
"Can I go with you?" Humawak sa kamay ko ang munti niyang palad.

"No, mag-aral ka na lang dito. Uuwi kami kaagad, promise." Nanakbo na ako pabalik
sa kinakaparadahan ng kotse ko.

Pagkasakay ko ay pinaandar ko na kaagad ang makina. Hindi ko alam pero kinakabahan

ako. Paano kung pupuntahan niya pala ang Montenegrong iyon dahil nababagalan siya
sa kilos ko?

Paano kung pinapahanap na pala siya ng mga nagkakautang sa kanya at gusto siyang
gawan ng masama?

Fvck! Mula ng tumungtong siya sa teritoryo ko ay ayoko ng umalis pa siya. Na para

bang gusto ko na lang siyang ikulong sa hacienda!

"Where are you?" Sa wakas sinagot niya rin ang pangsampu sa mga tawag ko.

"Carick, I'm sorry na hindi na ako nakapag-paalam kasi-"

"At sinabihan mo pa si Cate na 'wag sasabihin sakin?" Gigil na tanong ko. Mukhang
nasabihan na siya ni Cate na parating ako para sunduin siya sa kung saang lupalop
man siya naroroon.

"Uuwi rin kasi ako kaagad at-"

"Where are you?" Ulit ko.

May katagalan bago siya muling sumagot. "Ah, eh... n-nasa bookstore lang ako.
Naiinip ako sa bahay kaya naisipan kong mag-shopping ng mga libro para-"

"Sana sinabi mo na lang sakin. Pwede naman akong magpatayo ng library sa Hacienda,
inilista mo na lang sana lahat ng librong gusto mong basahin."

Nang may magsalita mula sa linya ni Apple.

"Rechelle, let's go."

Agad na nagsalubong ang mga kilay ko. "Sinong kasama mo?" Boses lalaki iyon! Iyon
ba ang sumundo sa kanya?!

"Ha? Iyong ano iyon... iyong cashier."

Tinapakan ko ang preno. "Where are you? Saang bookstore 'yan at pupuntahan kita."

"You don't have to. Pauwi na ako."

"No! Just text me the exact location ngayon mismo! Wag kang aalis diyan! Susunduin
kita!" Ini-off ko na agad ang phone ko pagkatapos. Nag-iinit ang ulo ko nang
pasibarin ko ang aking sasakyan.

...

"LORENZ, umalis ka na." Nasa café pa rin ako kasama si attorney Lorenz Mancol.

"'Pag dating niya na."

"Pwede ka naman na kasing umalis. Bakit kailangan mo pa siyang hintayin, attorney?"

Yamot kong tanong. Tapos na ang pag-uusap namin pero heto at naririto pa siya.
Nagkita kami dahil may lead na siya tungkol sa dinespalkong pera ni Tiya Morta sa
Galsim Corporation. Akala ko ay hindi makakarating kay Carick ang pag-alis ko, but
I was wrong dahil ngayon ay papunta na nga siya rito para sunduin ako.

"Nag-aalala ka ba sa iisipin niya kapag nakita niya ako?"

Tinapunan ko siya nang matalim na tingin.

Inubos niya ang Espresso Con Panna'ng inorder niya. Pangalawang kape niya na iyon
at pangatlo sakin. Mahigit dalawang oras na rin kasi kaming naghihintay kay
Carick. Medyo malayo kasi ang hacienda Montemayor sa Manila kung saan ako nagsha-
shopping 'kuno' ng libro.

Sana pala hindi na ako nagkape, sa tatlong tasa ko ng Cappuccino ay sobra-sobra na

ang nerbiyos na nararamdaman ko.

Attorney Lorenz Mancol chuckled. "Ang bilis mong magbago, Rechelle... Kahapon lang
ay ang tigasin mo, but look at you now. May kinakatakutan ka na naman."

"Malaki ang maitutulong niya sakin, Lorenz." Pakli ko.

"Dahil nasa kanya ang anak niyo? At matutulungan ka niya sa mga Montenegro?"

Hindi ko pinansin ang sarkasmo sa boses niya. Ano bang karapatang niyang mangialam,
attorney ko lang siya.

Humalukipkip ako at saka siya tinorta ng matatalim kong titig. "Hindi ko gusto ang
panghihimasok mo, Attorney." Nang mapikon na ako sa kanya.

He smirked. "I'm the attorney of Galsim's company. Hindi pa ba ako kapamilya?

Besides, matagal na nanungkulan ang ama ko sa pamilya mo."
"Let me remind you. Hindi ikaw ang ama mo and we're here for business." I said
annoyed.

Lumambot ang ekspresyon niya. "I'm sorry. Sumobra na yata ako."

"'Glad you realized that." Tumikhim ako at saka muling sumimsim sa tasa ng aking
Cappuccino.

"Nagseselos lang kasi ako."

Pinandilatan ko siya. "We're in business here."

"I know, alright."

Napatayo ako nang pumarada ang pamilyar na pulang brandnew Jaguar XKR sa harapan ng
café. Bumukas ang pintuan ng driver's seat at iniluwa niyon si Carick.

"So, he's here." Hindi ko pinansin ang sinabi ni Lorenz.

Nanatiling nakapako ang paningin ko kay Carick at sa seryosong ekspresyon ng mukha

niya. My stomach clenched at the sight of him.
Hindi ko na namalayan na nasa harapan na pala namin siya, na nakapasok na siya sa
loob ng café. Pormal ang mukha niya at mukhang hindi siya tatanggap ng kahit anong
biro sa mga oras na ito.

"I'm attorney Lorenz Mancol. Galsim's attorney." Inilahad ni Lorenz ang palad sa
ere para lamang langawin ito doon.

Diretso ang tingin sakin ni Carick.

Tumikhim ako. "Ah, nakita ko lang siya rito sa mall, Carick. 'Tapos nagkape kami
habang hinihintay ka namin."

"Okay, let's go." Hinawakan niya ako sa braso.

Narinig ko na lang ang matabang na boses ni Lorenz sa likuran ko. "Nice meeting
you, Mr. Montemayor."

Carick just nodded.

Nang makarating kami sa harapan ng sasakyan niya ay saka lang ako parang natauhan.
Nilingon ko siya para lang mangilag sa kaseryosohan ng mukha niya. Kapag ganitong
seryoso siya ay hindi ko maiwasang hindi mangilag.
"Kinakausap ka nang maayos nong tao." Mahinang sabi ko. Mukha siyang galit, ayokong
salubungin ang galit niya. Hindi ko pa alam kung paano talaga magalit si Carick
Tiger Montemayor.

"Get in." Pinagbuksan niya ako ng pinto ng passenger's seat bago siya umikot at
sumakay sa kabilang pintuan ng kotse niya.

"You're angry, aren't you? Look, I'm sorry kung hindi ako nagpaalam... Uuwi rin
naman kasi ako kaagad."

"Wear your seatbelt." He commanded. Sa windshield siya nakatingin habang binubuhay

ang makina ng Jaguar niya. Tuwid ang pagkakaupo at kita sa mga muscles niya sa
braso ang kahigpitan ng pagkakahawak niya sa manibela.

"Carick..."

"Kumain ka na?" Malamig pa rin ang boses niya kaya alam kong galit siya. Nakakatuwa
lang kasi concern pa rin siya sakin kung kumain na ba ako o hindi.

Isinuot ko ang seatbelt sa katawan ko pero sa kanya pa rin ako nakatingin. "Nagkape
na kami ni-"

"Kumain ka na?" He repeated his question. Mas malamig. Mas nakakatakot.

"Lunch? H-Hindi pa..." I answered him.

"Kumain muna tayo."

"Carick..." I want him to look at me. "Please... Don't be angry. Balak ko naman
talagang-"

"What?" Hindi pa rin siya tumitingin sa akin.

"I am sorry, okay? Dahil hindi ako nagpaalam." Tumungo ako habang nilalaro ko ang
mga daliri ko sa aking kandungan. Bakit nga ba ako nagpapaliwanag sa kanya? Dahil
ayaw kong makikitang ganito siya? Ayaw kong magalit siya sa akin?

Sinilip ko ang rekasyon niya. Tumaas lang ang sulok ng bibig niya pero hindi na
siya nagsalita.

Tahimik lang siya habang nagda-drive. Itinutok ko na lang ang atensyon ko sa mga
daliri ko, pinaglalaro ko ang mga iyon sa ibabaw ng handle ng aking bag. Sht! Bakit
ba ako nate-tensyon? Si Carick lang ito. Pero bakti ba ako nagkakaganito?

Okay fine. Hindi talaga siya pwedeng magalit sa akin dahil baka maunsyami ang mga
plano ko. Baka hindi niya na ako tulungan kapag naasar siya sa akin.

"Kakain muna tayo." Napatingin ako sa kanya nang magsalita siya.

Dumaan kami sa Lemuria restaurant sa Horseshoe Village, Quezon City. Mabilis lang
kaming kumain at bumalik na agad sa sasakyan. Wala rin siyang kibo habang kumakain
kami kanina. Medyo nakakailang dahil masyadong romantic iyong ambiance ng resto
pero wala kaming kibuan habang kumakain.

Hindi na ako nakatiis nang nasa parking lot na kami. Hindi niya pa rin binubuksan
ang ilaw sa loob ng kotse. Hindi ko na alam kung ano ang tumtakbo sa isipan niya.
"Carick, ano ba?"

Wala pa rin siyang kibo. Nabibingi na ako sa katahimikan niya mula kanina. Sana
kung galit siya ay awayin na lang niya ako hindi iyong ganito.

Inabot ko ang nakatikom niyang kamay sa ibabaw ng isa niyang hita. "Nag-sorry na
ako. Hindi ko na uulitin. Hindi na ako aalis nang walang paalam, para hindi ka na
mag-alala kung nag-aalala ka man. Okay? Hindi na-"

He faced me at napatigil ako sa pagsasalita. "I am so fvcking jealous with that

man!"

My mouth fell open. "What?"

Naniningkit ang mga mata niya at nagtatagis ang kanyang mga ngipin. "Bakit
kailangan mo pa siya? Kung attorney ang kailangan mo ay marami ako niyon! Kahit
isangdaang attorney ngayon mismo. Wala ka bang tiwala sakin? Sinabi ko ng ako na
ang bahala sa lahat. Naiinip ka na ba? Hindi ka ba makapaghintay?!"

Kung ganon ay hindi ang pag-alis ko ang talagang ikinakagalit niya?

"Si attorney Lorenz Man-"

"I don't care about his name o kung sino man siya!" Kahit madilim ay naiimagine ko
ang pamumula ng mapusyaw na kutis ng kanyang mukha.

"Nagkita lang kami at nagkausap..."

"Whatever." I was shocked when he leaned towards me and punish me with a kiss.

Noong una ay itinutulak ko siya dahil sa pagkabigla, pero kalauna'y tinutugon ko na

rin ang mga halik niya. Napasandal ako sa pintuan ng sasakyan at napakapit sa
magkabilang balikat ni Carick.

"I don't want to see you again with other man..." Anas niya habang ang mga labi ay
bumababa sa gilid ng bibig ko patungo sa aking leeg. "Understood?"

"Y-Yes..." Napapikit ako at napatingala.

He gently nibbled the skin of my neck, his hands are lifting my blouse. Dito talaga
sa parking lot! Dito sa loob ng tinted niyang kotse!

Bumulong siya muli sa tainga ko kasabay nang pagsayad ng kanyang basang dila sa
aking panga. "Your body knew that you belonged to me." Ang mga daliri niya ay
nanunudyo sa ibabaw ng aking dibdib, ginagalit ang tuktok ng mga iyon kahit may
suot pa akong pangloob.
"Ahhh..." Again, nawala ang lahat ng katuwiran sa akin. Ang bilis kong nag-init sa
mga haplos lamang niya. Para na akong lalagnatin. Ganito ba ako kasabik?

"Carick..." alam kong mapupungay na ang mga mata ko nang magkatitigan kami. Hindi
na rin ako tumutol nang maramdaman ko ang pagbaba ng sandalan ko at ang pagkaalis
ng suot kong panties sa ilalim ng aking suot na skirt.

Mabilis ang mga kilos niya na nakasanayan ko na rin. Mabilis, may pananabik at tila
nagagahol sa oras. He pulled me closer to kiss me again.

"Mmn..." nalunod na nang tuluyan ang katinuan ko sa nakakaliyong halik ni Carick.

His hands captured my cheeks, kissing me hard. He placed himself on top of me,
kasunod ng tunog ng ibinababang zipper ng kanyang pantalon at pagkalabo-labo ng
lahat.

"Oh..." Napaigtad ako nang sumayad sa hita ko ang mainit at matigas na simbolo ng
nais niyang maganap ngayon.

"Shhh..." He lifted my chin up at muli akong kinintalan nang magaang halik sa mga
labi. Hindi iyon nagtagal ng kagaya kanina, lumipat ang atensyon niya sa kung paano
niya ipagkakasya ang sarili sa hinihigaan kong driver's seat.

"Ahhh! Carick!" Who cares kung nasa parking lot kami ng isang restaurant? Tinted
ang sasakyan ni Carick at madilim sa parteng ito, hindi na kami aabot kung hahanap
pa kami ng tamang lugar. At walang tamang lugar para sa pakiramdam na sobra pa sa
tama

Nang makuha niya ang tamang anggulo ay ipinosisyon niya kaagad ang sarili sa
pagitan ng mga binti ko, then he wrapped my legs around him. "You're so wet..."
Aniya habang ikinikiskis ang dulo ng pagkalalaki sa bukana ko and in just one swift
motion he entered inside me.

"Hmn..." Napakapit ako torso niya habang sumusunod din naman ang aking balakang sa
pag-indayog niya sa aking ibabaw. "Ahhh..."

"Uhg..." Mabilis at walang pagta-tantiya ang mga kilos niya. "Would I ever get
enough of you?"

Isinubsob ko ang mukha ko sa kanyang dibdib.

Nawala na naman muli ako sa reyalidad at naglaho ang mga gusto kong makuha at
ipaglaban. Nothing's really matter now, except me and him.

"Apple..." Panting, we continued moving until we reached our climax.

"I'm sorry..." Sabi ko habang pinaglalandas ang aking hintuturo sa bridge ng

matangos niyang ilong. Humupa na ang init na pinagsaluhan namin at bumalik na naman
sa dati ang katahimikang gustong-gusto kong basagin.

Nakasandal na siya sa balikat ko habang nakapikit at habol ang paghinga. "Sorry,

hindi ako nagpaalam... and sorry about Lorenz..."
He opened his eyes then planted a sweet kiss on my cheeks. "Shhh..."

Umayos ako nang pagkaka-upo habang hinihila sa gilid ko ang nahubad kong blouse.
Inayos ko ng aking mga daliri ang nagulo kong buhok at saka hinagilap sa paanan ang
panty ko.

"Here." Nagulat pa ako nang iabot niya sakin ang hinahanap ko.

"Salamat." Agad kong isinuot iyon. saka hinila pababa ang tumaas kong skirt.

Sa peripheral vision ko ay nakita kong inaayos na rin niya ang pagkaka-sinturon ng

kanyang pantalon.

Muli ang pagdaan ng katahimikan. Na para bang walang nangyari kanina lang.

Hindi pa rin pinapatakbo ni Carick ang makina ng sasakyan. Kagaya kanina, ako na
naman ang unang hindi nakatiis.

"Gusto ko lang tulungan kang mapadali ang lahat. Si attorney Mancol, marami siyang
maitutulong sa-"

Sumandal siya sa sandalan ng driver's seat habang hinihilot ang kanyang sentido.
"Ako na ang gagawa, ako na..."
Sa itsura niya ay mukhang hindi pa nga siya makakapag-drive. He look tired. Pero
kahit magulo ang buhok, medyo nagusot ang kanyang polo at wala sa kaayusan ang
kanyang sinturon ay hindi pa rin iyon nakabawas sa taglay niyang malakas na aura.
Iyong pagka-istrikto. Iyong tila matayog na kay hirap abutin.

I bit my lower lip while looking at his sideview. Carick is the hottest guy in the
planet, indeed.

"I just wanna help..." mahina kong sabi. Ibinato ko ang aking paningin sa labas ng
parking lot, may mangilan-ngilan ng mga tao na nagmula sa exit ng restaurant.

Napapitlag ako ng kuhanin niya ang isang kamay ko at saka marahan iyong pisilin.

Napatingin muli ako sa kanya. Matiim ang mga titig niya na nagpapangatog sa aking
mga tuhod. "Sinabi ko na sa'yo, hayaan mo ako... Hindi mo kailangan ang kahit sino.
Ako lang, Apple. Ako lang... Igaganti kita sa kanilang lahat."

Napabuntung-hininga ako. "If you don't want me to help, then you better do it
fast..." wala sa loob na sagot ko kahit hindi naman iyon ang nais ko talagang
sabihin sa kanya.

"Just give me time..."

"S-sige..." naguguluhan kong sagot sa hiling niya.

"I had planned everything." he gently kissed the back of my hand. "Let me do it for
you... Let me be the one; to give you everything you want and need."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

#MINEjfstories

=================

Chapter 21

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 21

...

"SO what are you going to do now?" Tanong ni Tina.

"Gusto ko ng matapos lahat ng ito." Mahinang-mahina ang boses ko habang nakatapat

ang bibig ko sa telepono. Itinaon ko talagang tulog na ang lahat sa mansion bago ko
tawagan si Tina. Talagang pinagod ko pa si Carick para lang matiyak na hindi siya
magigising kapag bumangon ako.

Mula nang kupitin ko ang cellphone ko mula sa gamit ni Carick at nakipagkita ako
kay Atty. Lorenz Mancol ay mas humigpit na siya sa akin. Palagi siyang tumatawag sa
landline para alamin kung naririto ako sa bahay, kung anong ginagawa ko etcetera,
etcetera. Sinasadya niya ring magpa-late sa pagpasok sa opisina at umuwi nang
napaka-aga para mabantayan lang ako. At kung noon ay nauuto ko pa ang mga guwardiya
sa hacienda para palabasin ako ngayon ay hindi na, malamang na napagsabihan niya na
ang mga ito. Ultimo mga kawaksi sa villa ay maiinit na ang mga mata sa akin. Na
para akong preso na makakaisip na lang na tumakas bigla.

"Panay texts ako sa CP mo, iyon pala nakumpiska na naman ni Carick sa'yo!"

"'Wag mo na muna akong ko-contact-in sa CP ko."

"Dahil baka mabasa ni Carick? Ano ba 'yan, Apple! Napakahigpit naman niyang
leading man mo." Palatak niya.

"Ayokong sirain ang tiwala niya, Tin. Nangako siya sakin na siya na ang bahala kay
Lander Montenegro."

"May balita pala ako sa'yo."

"What is it?"

"Usap-usapan sa opisina ang tungkol kay Lander at kay Aviona."

"What?!" Natigilan ako.

"Relax... Di pa naman malinaw na alam na nilang nasa poder ng mga Montenegro ang
unica hija nina Camilla at Hendrick Montemayor."

"Eh ano iyang sinasabi mo diyan?"

"May kumakalat kasing chismis na magme-merge na nga ang Montenegro at Montemayor

company... Eh, di ba ang request nong mga Montenegro ay ipakasal ang isa sa kanila
sa mga Montemayor? Eh, alangan namang ipakasal nila si Carick saka si Lander, di
ba? Kaya na-open ang tungkol sa pagkawala ni Aviona. Baka raw buhay pa at itinatago
lang ng mga Montemayor."

"Iniisip ba nilang isa itong malaking telenovela?" Sumimangot ako. Mula sa

repleksyon ko sa malaking salamin na nasa madilim na sala ng mansion ay kitang-kita
ko ang aking maamong mukha na unti-unting nagta-transform bilang isang bitter na
kontrabida.

"Ang gulo, noh? Chismis talaga."

"Wala na akong pakialam, Tina." Humugot ako nang malalim na paghinga. "Ang gusto
ko lang ay makabawi sa Lander na iyan at makuha ko sa kanya ang perang nahuthot
niya sa tiyahin ko! Kapag nangyari iyon ang magiging masaya na ako. Pwede na akong
umalis dito bitbit ang anak ko!"

"And how about Carick?"

 Muli akong natigilan sa sinabi niya. What about Carick? Oh, what about him?

"Siya ang gaganti para sa'yo tapos sa huli iiwan mo lang siya? Eh mukha namang
mahal ka talaga niya para gawin niya ang mga ipinag-uutos mo diba? Saka grabe ka
niyang bakuran, meaning he really loves you!"

"I just want my daughter." Mariin kong sagot sa kanya. Hindi ko alam kung dala
lang ng galit kaya nasabi ko iyon.

I just don't want my past to haunt me again... Na parang multong ayaw akong
patulugin. Gusto ko ng makahinga nang maluwag kapiling ang anak ko. At matatapos
lang ang lahat ng ito kung wala na ang mga taong nagka-atraso sa akin.

Nang matapos ang pag-uusap namin ay umakyat na rin ako sa kuwarto ko para matulog.

...

NAPAATRAS ako nang makasalubong si Carick sa pasilyo kinaumagahan.

Saktong paglabas niya ng kuwarto ay ang saktong pagdaan ko. "Good morning!" Siguro
ay nagtatampo na naman ito dahil sa inunahan ko na naman siyang bumangon.

"Good morning..."

"Sorry ha? Ang sarap ng tulog mo, saka maaga pa naman kaya di kita muna ginising.
Parang puyat ka pati." Malambing kong sabi sa kanya.

"Okay lang."

"Hey! 5:00 am palang ah? Maaga ka yata ngayon? Are you going to the Saavedra
Agency?" Sabik na tanong ko. Baka aasikasuhin niya na iyong tungkol sa
paghahalungkat ng baho ng mga Montenegro. Baka iyon ang dahilan kaya siya maaga
ngayon.

"I won't lie and say it's easy." Sagot niya na ikinalumbay ko. Of course I know
what he's talking about.

I forced myself to smile at him. "May tiwala ako sa'yo, Carick."

Nag-igting ang kanyang prominenteng cheekbones at panga.

 "Carick I want a result as soon as possible. Naiinip na ako." Hindi ko maiwasang
hindi siya pagmasdan ngayon. Bagamat bagong gising, magulo ang buhok, tabingi ang
damit at di pa nakakapag-ahit ay he still looked like a million bucks.

"Sorry kung naiinip ka na." Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang na parang may
yelo na umuusok sa lamig ang timbre ng kanyang boses. Nakakaramdam din ako ng
pagkailang sa gawi ng pagtitig niya sa akin. Hindi siya ganito kagabi... hindi siya
ganito kahapon o noong isang araw. Tila ba may nagbago.

"Bakit ang tagal? Bakit hindi pa siya nakukulong?" Itinago ko ang pagkabalisa ko
sa itsura niya sa pamamagitan ng pagkagalit. Pero totoo namang nagagalit ako.
Naiinip na talaga kasi ako.

Hindi siya umimik.

"Bakit ang tagal mong kumilos? Marami ka namang makakalap na ebidensiya laban sa
kanya, ah! He's a mobsters' leader! Drug lord at sumisira ng maraming buhay!
Mangga-gantso sila at marurumi ang kanilang mga negosyo! Dapat sa kanya mabulok sa
impyerno!"

Wala pa rin siyang imik.

Naiinis na napabuga ako ng hangin. "Ang bagal ng proseso mo. Kung alam ko lang na
ganito ka kabagal ay ako na lang sana ang kumilos mag-isa! O baka naman wala ka
talagang ginagawa!"

"I'm afraid to confirm your fear... pero tumigil na nga ako."

"What do you mean?!" Ang malambing kong aura ay unti-unting nawala.

"Bakit hindi na lang natin kalimutan ito?" Lumamlam ang mga mata niya.

No. I can't!

"Wala na ang tiyahin mo... nasa'yo na ang dapat na sa'yo."

"Buhay pa si Lander Montenegro!" Nasa kanya pa ang mga perang hinuthot niya sa
pamilya ko! Marami siyang sinisirang pamilya at isa na ron ang pamilya mo! Gusto
kong isigaw sa mukha niya lahat ng iniisip ko pero hindi ko gagawin.

Ayokong malaman niya na ang kapatid niyang si Aviona ay nakay Lander Montenegro.
Baka pag magkataon ay lalo pa akong hindi makapaghiganti.
 His eyes burned. "What do you want me to do?"

Tumigas ang anyo ko at sa nagpupuyos kong damdamin ay sinagot ko ang katanungan

niya. "Hindi ko lang siya gustong makulong... I want him dead!"

"Gusto mong pumatay ako?"

"Anong ginagawa ng mga tauhan mo? Isa kang Montemayor! Maraming pera at koneksyon!
Kaya mo rin ang ginagawa ng mga halang na iyon! Kaya mong paikutin ang mga tao sa
pamamagitan ng kapangyarihan mo!"

"Gusto mong tularan ko ang kabuktutan nila?" He looked at me and his face is
unreadable.

Gusto ko nga bang mangyari iyon? I don't want my Carick to be like him! To be a
monster like Lander is. Lumunok ako at sinalo ang mga titig niyang hindi ko malaman
ang ibig sabihin sa akin. "I..."

Lumakad siya palapit at hinawakan ang isang kamay ko. "I love you..."

My brain stopped at the words 'I LOVE YOU'

Gusto kong manghina at umiyak dahil mas matalim pa sa patalim ang sinabi niyang
mahal niya ako. Masakit dahil hindi ko kayang sagutin ang paghuhulog niya ng
damdamin sakin.

Tumungo ako. "Carick... Hindi ko kayang kalimutan ang lahat."

His finger twitched in mine. "Mas importante sa'yo ang paghihiganti... kesa samin
ng anak natin." Tumango-tango siya. "Now I understand..."

"Hindi sa ganon..." I bit my lower lip. Hindi ako dapat humina.

"I heard you last night." Mahinang sabi niya.

"What?" Napatingala ako sa kanya habang ang mga mata ko ay nalalaki at namimilog.

"Sa telepono."

Nabawi ko bigla ang mga kamay ko mula sa pagkakahawak niya. "Nanunubok ka!"

Hindi siya tumugon. Kinuha niya ang cellphone mula sa bulsa ng kanyang itim na
pantalon. Saglit siyang nag-dial at pagkatapos ay inilagay niya na iyon sa tapat ng
kanyang tainga.

"Hello, Yes. Okay." Sa akin siya nakatingin habang kausap ang kung sino man.
"Sasama ako sa gagawin niyong raid."

"A-anong raid?" Kabadong tanong ko.

Hindi niya ako pinagtuunan ng pansin. Doon lang siya nakatutok sa cellphone niya.
I hoped I could see his thoughts ang read his mind.

Nagpatuloy siya sa pagsasalita. "Wala man akong proper training sa ganyan at

maipagmamalaki ko namang isa akong sharp shooter."

Sa pagbanggit niya ng salitang sharpshooter ay pakiramdam ko'y nag-init ang ang

buong mukha ko.

"Champion din ako sa judo, maaasahan niyo ako."

Oh well, judo.

"Sigurado namang sa pier 52 magaganap ang transakyon na iyan. May tiwala ako sa
Saavedra Agency, pupunta ako."

"Carick!" Heck! What is he doing?!

"Salamat, Karangalan. Saktong alas-sinco ihahanda ko na rin ang mga tao ko." And
who's Karangalan?

Parang alam ko na ang gagawin niya!

Nang ibaba niya ang cellphone ay blangko na naman ang mga titig niya sa akin.
"I'll do what you want. I hope this will make you damn happy." Pagkatapos ay
nilampasan niya na ako.

The gravity fo Carick's words sank in my gut.

Bumalik ako sa kuwarto ni Cate at nagpalakad-lakas sa carpeted na sahig. Lumipas

ang mga minuto pero balisa pa rin ako. Ibinaling ko ang paningin ko sa natutulog na
si Cate sa kama at saglit na pumayapa ang loob ko.

Nanatili pa ako doon hanggang sa sumapit ang alas-siete ng umaga. Nalaman ko na

nakaalis na pala si Carick. Maybe I will talk to him later kapag dumating na siya.
Pero alas onse na ng gabi ay wala pa rin si Carick. Ni tawag na madalas niyang
gawin ay wala akong natanggap. Panic shot through my system. What's happening to
Carick? Bakit wala siyang paramdam maghapon at bakit wala pa siya hanggang ngayon?

Saktong alas-dos ng madaling araw ng magkagulo sa baba ng mansion.

"Manang anong nangyari?" Salubong ko sa isa nilang kasambahay na tila hilong-

talilong sa pagpapabalik-balik. Maliwanag ang buong sala at gising ang buong
kabahayan.

Mangiyak-ngiyak itong tumingin sa akin. "Si seniorito Carick, mam! Nasa Ospital!
Marami raw tama ng baril at kasalukuyang nasa coma!"

Napaawang ang bibig ko.

No. It can't be!

"Gusto ko siyang makita! Saang ospital siya dinala?"

Mula sa hagdanan ng mansion ay bumaba si Hendrick Montemayor. Seryoso ang kanyang

mukha na katulad ng kay Carick ay mas umi-istrikto dahil sa suot nitong glasses na
lalong humuhulma sa matangos nitong ilong. Sa itsura niya ay para siyang susugod sa
kung saang giyera. Kupasing abo na pantalon, brown leather jacket at combat shoes
na hindi ko alam kung gaano kamahal ang halaga. Sa jacket niya ay hindi ko na
kailangang busisihin pa dahil batid kong may baril ito sa loob niyon.

"You stay here." Malamig ang boses na utos niya sa akin. Yeah, he's like this.
Bihira ang lambing sa boses at tila palaging nagku-komando ang bawat salita.

"Ano pong nangyari?" Kahit natatakot ako sa kanya ay naglakas loob akong
magtanong. "Si Carick, what happened to him?"

"Nagkaron ng engkwentro sa pier, kasama ron ang anak ko. Hindi ko pa alam ang
buong detalye at kung bakit siya pumunta ron." Napailing pa siya. "Namumukod tangi
ang anak ko sa mga pinsan niya, kahit kailan ay hindi niya ginusto ang karahasan
kaya mas pinili niyang mag-doctor. Hindi ko alam kung ano pumasok sa kukote niya at
sumama siya sa raid na ginawa ng Saavedra Agency kagabi."

"Dad!" Sabay kaming napalingon sa main door ng mansion. Humahangos roon ang isang
matangkad na lalaki na malaki ang hawig kay Carick. Ito marahil ang kapatid niyang
si Ayrand Montemayor.

"Rand!"
 "I heard what happened!" Humihingal pa siya. "Nasa pier pa rin sina Raphael,
nahuli nila ang mga tauhan ni Lander Montenegro."

Nang mapatingin siya sakin ay nabawasan ang kaseryosohan ng kanyang mukha. "Hi."

Hindi ko na nagawa pang sagutin ang pagbati ng kapatid ni Carick. Agad kong naisip
si Catherine Therese kaya patakbo akong umakyat pabalik sa hagdanan.

"Catey!" Pero wala ang anak namin ni Carick sa silid niya. Baka nasa baba siya?
Baka nalaman niya na ang nangyari sa daddy? Oh God! I don't want her to worry about
Carick! Napakabata niya pa para sa ganitong mga pangyayari.

Pasalampak akong naupo sa kulay pink at malambot na kamang naka-deposito sa

pinakagitna ng silid.

"Anong ginawa ko?" Parang tangang tanong ko sa aking sarili. Ito ba ang karma sa
kasakiman ko?

Umpisa palang ay alam ko ng mahirap kalaban ang mga Montenegro! Pero isinubo ko pa
rin si Carick!

Bumukas ang pintuan at iniluwa niyon ang mommy ni Carick, si Donya Camilla
Montemayor. Ni hindi ko magawang salubungin ang malalim niyang titig sakin. Hula ko
ay may alam siya sa nangyayari pero ang daddy ni Carick ay wala.

"Bumalik ka para sirain ang buhay ng anak ko." Daig ko pa ang sinampal sa narinig
kong sinabi niya.

Kahit di ako tumingin sa kanya ay ramdam ko ang mga damdaming nakapaloob sa mga
titig niya sakin...

Hatred and sadness.

I opened my mouth to explain. "I'm..." I'm so damn sorry.

"Mommy!" Matinis na tili mula sa pintong pinasukan niya.

"Cate!" Sa pag-angat ng mukha ko ay luhaang mukha ng anak ko ang agad kong

nasilayan, kasunod niya ang kanyang nanny na hindi ko rin mabasa ang ekspresyon ng
mukha. Mabilis siyang yumakap sakin.

"Si daddy! He's in the hospital!" She burry her face on my shoulder.
 Ginanti ko ang mahigpit niyang yakap. "I'm so sorry... I'm sorry, baby." I sobbed.
This is all my fault.

Kung bakit napakalaki kong tanga ay ayaw ko na munang pakaisipin.

Ang tanging gusto ko lang ay makita si Carick ngayon, ang humingi ng tawad sa
kanya. Hindi siguro ako nararapat sa lugar na ito, o maging ina ni Cate ay hindi
rin nararapat ang isang katulad ko.

Wala na akong lugar dito at iyon ang karma ko. Bakit sa huli ko pa narealized ang
mga kamalian ko? Ano ang mukhang ihaharap ko sa pamilya ni Carick o maging kay Cate
kapag nalaman nila na ako ang nasa likod ng lahat ng ito?

"Rechelle..." muli ay boses ng mommy ni Carick.

"Tita..."

"Bago umalis i Carick kanina ay ipinagbilin niya na 'wag kang hayaang umalis ng
hacienda."

Tuluyan na akong napahagulhol.

Sa huli ako pa rin ang inaalala niya...

He loves me so much.

I hurt him so much.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

#MINEjfstories

=================

Chapter 22

The Montemayor Saga

 "Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 22

... "KUMUSTA?" Marahan akong naupo sa gilid ng kama. Nakahiga roon si Carick habang
ang mga mata niya ay natatakpan ng puting benda.

May benda rin ang tiyan niya maging ang kaliwang braso. May ilan ring natuyong
sugat sa kanyang nakahubad na pang-itaas na katawan. Sa kabila niyon ay hindi pa
rin maaalis ang malakas at nakaka-kabang aura niya. Na kahit hindi niya ako
nakikita ay nakakaramdam pa rin ako ng pagkailang sa kanyang presensiya.

Nakalabas na siya sa Hospital at sa ngayon ay narito na sa Villa. Ang sabi sa akin

ng pinsan niyang si Raphael ay nahulog daw si Carick mula sa tinalunan nitong
bubungan ng van. Hindi raw nila ito pinayagang sumama sa raid subalit nagpumilit
ito.

Nagpumilit siyang hulihin si Lander pero sa huli ay nabigo rin sila.

Nahuli ang half brother nitong si Romnick Montenegro at ang ilan sa mga tauhan ng
mga ito. Pero walang bakas ni Lander at kahit anong makapagtuturo dito. Malaking
sindikato ang napabagsak nila... lahat ng panganib ay sinuong ni Carick, lahat iyon
ay para sa akin.

Ako ang nagtulak sa kanya sa kapahamakang ito. Sa ngayon ay mas naging mapanganib
pa ang lahat. Malamang na hindi papayag ang mga Montenegro na pabagsakin sila.
Hindi sila papayag lalo na ang hayop na Lander na iyon. Mas dumami na ang atraso
niya sa akin, sa nangyaring ito kay Carick ay mas lalong sumidhi ang pagnanais kong
hilahin siya sa hukay na pinagdalhan nila sa mga magulang ko!

"Carick..." at ngayon ang lalaking mahal ko naman ang nasaktan dahil sa akin at sa
mga taong nanakit din sa akin.

Hinaplos ko ang braso niyang walang benda. Hinayaan kong pumatak ang mga luha ko
dahil alam kong hindi naman niya iyon makikita. Hindi ko rin ipaparinig sa kanya
ang mga hikbing paulit-ulit na lumalabas sa mga labi ko tuwing gabing si Cate ang
kayakap ko habang hinihintay naming magkamalay siya.

Halos maya't-maya kaming nagdarasal na sana magising na si Carick, nahihirapan na

rin akong ipaliwanag kay Cate kung bakit hindi umuuwi ang daddy niya. Pero mas
hirap akong ipaliwanag kay Cate ngayon kung bakit hindi siya makita ng Daddy niya
at kung bakit ganito ang kalagayan ni Carick ngayon.

Hindi ko alam kung kailan aalisin ang benda sa mga mata niya, kung makakakita pa
ba siya. Natalamsikan ng bubog ang mga mata niya, at habang ganito siya ay patuloy
akong uusigin ng aking konsensiya.

Bakit kailangan pa kasing umabot sa ganito bago ko marealized na importante siya

sa akin, sila ni Cate higit sa lahat ng bagay sa mundo.

"I'm sorry..."

"I'm fine." Malat ang boses na sagot niya sakin. "Hindi nga lang ako nakakakita
ngayon."

"Magiging okay ka rin..." and I'll do my best para alagaan ka... mamahalin kita...
gaya ng gusto mo.

"Hindi mahuhuli si Lander, pero nasa kamay na ng batas ang kapatid niya."

"I'm sorry..." ulit ko na mas humihigpit ang pagkakahawak sa kanyang kamay.

"Sorry..."

"Dapat lang na makulong ang may kasalanan. Mali ang negosyong pinasok nila,
kasalanan sa batas at sa Diyos. Sumisira ng buhay ang droga."

Kagaya ng buhay ko... buhay kong sinira nila. Tama naman, nalulong ang tiya sa
droga at casino, na sa kabaliwan niya ay maging akong kadugo niya ay pinagtangkaan
niyang patayin.

"I failed you." Mapait ang boses na saad niya.

"No..." umiiling na yumakap ako sa kanya. Napaatras lang ako nang makita ang
pagngiwi sa kanyang mukha. "I'm sorry..."

Bahagya siyang ngumiti. Ramdam ko ang pait sa ngiting iyon, na para bang wala ng
pwedeng maramdaman sa mga oras na ito kundi pagsisisi. And I hate it! Hindi ito
Carick na kilala ko, at ako ang dahilan kung bakit naging ganito siya. Ako ang
dahilan ng pagbabagong ito.

"Magbabayad din siya... sa ngayon, magpagaling ka muna." I want you to get well,
the sooner the better. I want you to come back to us, iyong dating Carick.
Matatahimik lang ako kung mangyayari iyon. Mas hindi ko pala kayang makitang
malungkot ang anak ko at ang ganitong sitwasyon mo kesa magtagumpay ako sa
paghihiganti ko.
 Gumalaw ang muscles sa braso niya kasabay nang pagkawala ng kanyang kamay sa
pagkakahawak ko. Parang may sumakal sa puso ko dahil doon pero nanahimik na lamang
ako at tumungo.

"Tsss... Kung sana naging mas alisto lang ako ay nahabol ko sana ang sasakyan ng
hayop na iyon. Wala akong pakialam kahit malumpo pa ako. I want him dead because of
what he did to you and to your family."

Napatingin ako sa kanya. Nagtatagis ang mga ngipin niya at nangangatal ang mga
labi niyang unti-unti ng bumabalik ang pagkapula sa na medyo nalambungan ng
pagkaputla.

"May ebidensiya na sa kanya, nasa kamay na ni Raphael sa agency niya ang

ebidensiya ng mga transaksiyones ng Montenegro underground... pero parang bulang
nawala iyon."

Nawala? Ang M. Saavedra Agency ang pinakamahigpit ang seguridad na ahensiya sa

bansa! Paanong mawawala gayong nasa isa itong mahigpit na ahensiya?

"Hindi ko alam kung ano ang meron kay Lander..." he said.

Napakatinik talaga ng hayop! Makakaligtas na naman siya sa batas. Pera na naman ba

at koneksyon ang pinairal niya? Mahirap kalaban ang isang makapangyarihang tao...
batid ko na iyon ngayon.

He continued. "Someone is protecting him, I am sure of that. May kutob din ako na
isa sa mga Montemayor ang may gawa ng biglang pagkawala ng blue book na
pinaglalamnan ng ebidensiya. Kung sino man iyon ay napakalakas ng loob niyang
traydurin kami."

"S-sino kaya?" Kabadong tanong ko.

Umiiling na isinandig niya ang ulo sa unang nakatayo sa headboard ng kama. "I
don't know... I don't have any fucking idea."

PAPALABAS na ako ng kuwarto nang makita ko ang mama ni Carick na nakatayo sa labas
ng pintuan.

"Tita!" Kanina pa ba siya rito? Bakit hindi na lang siya pumasok sa kuwarto?

Nagulat ako nang hawakan niya ako sa kamay at hilahin palayo sa pintuan ng kuwarto
ni Carick. "What are you doing?" Mahinang sita niya sa akin. Bagamat hindi naman
galit ang bukas ng kanyang mukha ay ramdam ko pa rin ang kaseryosohan sa boses at
mga titig niya.
 "Po?"

Bumuga siya ng hangin at saka humalukipkip. "Nabulag na siya. Ano pang gusto mo?
Guluhin ang angkan namin?"

"I don't get it, Tita..."

"Please, hayaan mo na ito. Nasa'yo na ang gusto mo." Lumambot ang ekspresyon niya.
"Please..."

"Tita..." wala talaga akong maunawaan sa sinasabi niya.

"Tigilan mo na ang mga Montenegro, nasa'yo na ang anak mo. Nakakasama mo na si

Cate ngayon kaya sana tama na, Apple. Manahimik na lang tayo... magsimula ng bago.
Wag mo na uling iiwan ang mag-ama mo."

"Tita..."

Saglit siyang nagpalinga-linga sa paligid bago muling humarap sa akin. "Iwan mo pa

sila ulit, I'm telling you... hindi ka na makakabalik pa sa buhay nila."
Pinagbabantaan niya ba ako? "Kaya kung ako sa'yo, makontento ka na lang, Apple.
Stay with them if your really want to be with them!"

Nang lampasan niya na ako ay saka lang ako napakurap. Hindi ko alam pero may
hinala nang namuo sa akin matapos niya akong kausapin.

Bakit pakiramdam ko ay pino-protektahan ni Tita Camilla si Lander Montenegro?

Siya kaya ang...

Pero bakit?

Sa huli ay napailing na lang ako.

Naglakad ako pababa sa sala ng mansion para sana hanapin si Cate. Kanina ko pa
hindi nakikita ang anak ko dahil naging busy ako sa pag-aasikaso kay Carick.
Itinalaga ko na ang sarili ko na taga-alaga niya, nila ni Cate. Babawi ako sa
kanila ngayon. Sisikapin kong maging mabuting ina ni Cate at...

mabuti para kay Carick.

Kapag okay na ang lahat... sasabihin ko sa kanyang mahal ko rin siya. Mahal ko
naman talaga siya, at nakahanda na akong harapin ang damdamin kong iyon ngayon.

Magiging masaya kami... at mangyayari iyon.

Lumingon ako sa main door nang makarinig ako ng lagutok ng takong ng sapatos.

Isang matangkad na lalaki at isang magandang babaeng nakaitim ang nakita ko.
Saglit akong napatulala nang mapatitig ako sa mukha ng babaeng nakaitim na bestida.
Ang maganda at matapang na mukha nito ay sa akin agad nakabaling.

"Hi, I'm Kiya." Nakangiti siya sa akin pero halata naman sa mukha niyang
napipilitan lang siya.

Napalunok ako.

Of course I know her, anak siya ng kapatid ng lalaking kinamumuhian ko. Kilala ko
siya dahil nakita ko na siya noon pero malamang na hindi niya na ako natatandaan,
wala naman siyang pakialam sa akin at sa mga taong nakapalibot sa kanya.

"I'm Apple." Pinilit kong gantihan ang ngiti niya saka ko binalingan ang kasama
niyang lalaki.

Napasunod din si Kiya sa tinitingnan ko. "Oh by the way, I'm with my cousin, Quiro
Saavedra. Isa siyang Montemayor."

"Hello..." kiming bati ko dito. Nakakailang kasi ang kulay tsokolate nitong mga
mata na para bang nanghuhubad kung makatingin sa akin.

"You're pretty!" Anito. "Kamukhang-kamukha mo si Catey, nasaan pala ang bulilit na

iyon? May pasalubong ako sa kanyang clay eh."

"Quiro! We're here for Carick not for Catey!" Saway ni Kiya dito.

"Ah... akyat lang kayo sa taas. Nasa silid niya si Carick. Si Catey ay nasa hardin
yata." Sabi ko. Nairita ako kung paano balewalain ng ng babaeng ito ang anak ko.

Ngumiti nang ubod tamis si Quiro sa akin. "Dadalawin lang naming si C, okay lang
ba? Mamaya ko na hahanapin si Cate." Inabot niya sa akin ang dala niyang mini box
na pinaglalagyan ng makukulay na clay.

C? Ah... Carick. Mukhang ka-close nila si Carick. "Sige, oo naman."

Nauna nang umakyat ng malaking hagdanan si Quiro, samantalang parang sadyang

nagpaiwan si Kiya kasama ako. Nakangisi siya sa akin habang naka-pamewang.
 "Bakit?" Tanong ko.

"Namumukhaan kita."

"Kung ano man ang iniisip mo, nagkakamali ka." Matigas kong sabi sa kanya,
tatalikuran ko na sana siya pero humarang siya sa daraanan ko.

"Bakit alam mo ba kung ano ang iniisip ko?" Mataray na tanong niya sa akin.

"At ano?" May pakiramdam akong magiging tinik sa lalamunan ko ang babaeng ito.
Bakit ba siya naririto? Ano ba ang sadya niya rito? At kailan pa nakatungtong ang
isang Montenegro sa pamamahay ng mga Montemayor?

Sumeryoso ang mukha niya at marahang kumurba sa maganda niyang labi ang isang
mapanuyang ngiti. "You're a biatch."

Naglapat ang mga ngipin ko. I know right? So hindi siya nakalimot. "Kiya
Montenegro."

Tumawa ito. "I don't know your real name, isa lang ang alam ko, malapit na tayong
hindi magkita." Makahulugang sabi niya na hindi ko ikinatuwa.

"Alam mo ang tungkol kay Aviona." Mariing sabi ko. Hindi niya ako puwedeng
takutin, dalawa kaming may alam dito kaya hindi niya ako matatakot! "Alam mo rin,
tina-traydor mo ang mga Montemayor!"

Ang tawa niya ay nauwi sa pagngisi. "I'm not a Montemayor, I am a Montenegro."

"Kaya nga masama ang ugali mo!" At sira rin ang ulo mo!

Tumaas ang kilay niya at saka ako tiningnan mula ulo hanggang paa. "Atleast wala
akong balak na iwan ang anak ko kung magkaka-anak man ako. Masama man akong tao,
pero hindi ako magiging masamang ina."

"Anong alam mo?!" Bakit marami siyang alam tungkol sa akin? Sino ang nagsabi sa
kanya?!

"Lahat ng tungkol kay Carick, alam ko!" Nanggigil ang maganda ngunit matapobre
niyang mukha. "Alam ko lahat! Alam ko, malandi ka!"

"What's happening here?!"

 Sabay kaming napatingala sa tuktok ng hagdanan. Nakatayo roon si Tita Camilla at
nasa mukha niya ang pagtataka habang palipat-lipat ng tingin sa aming dalawa ni
Kiya.

Napalunok ako. Baka isumbong ako ni Kiya na alam ko kung nasaan si Aviona!
Magagalit sila sa akin at ayokong mangyari iyon ngayon! Now not! Kailangan ko pang
makasama si Carick!

Bumaba si Tita pero kay Kiya siya nakatingin.

"Louise, what are you dong here?"

Maang na napatingin ulit ako kay Kiya. Bakit tinatawag siyang 'Louise' ni tita
Camilla?

"Louise!" Ulit ni Tita Camilla. "May usapan na tayo, hindi ba? Sabi ko tatawag na
lang ako."

"Sinamahan ko lang si Quiro, and besides, I missed Carick." Malambing na sagot

nito, bakit parang close na close sila ng mommy ni Carick? What's going on here?

"Siya si Louise?" Gulong-gulo ako. Siya rin ba ang Louise na tinutukoy ni Cate na
muntik ng pakasalan ni Carick noong wala pa ako?!

Si Kiya naman ay matamis ang ngiting tumingin sa akin. "Oh, by the way I'm Kiana
Louise Castillo Montenegro."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

#MINEjfstories

=================

Chapter 23

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"
Carick Tiger Montemayor

Chapter 23

PARA akong tinakasan ng lakas sa mga sandaling ito.

"Tita Camilla..."

"She's Kiana Louise, Apple."

Is this some kind of a joke?!

Nakangiti pa rin si Kia habang nakatingin sa akin. "Kinumusta ko lang siya, Tita.
Na-meet ko na kasi somewhere si Apple."

Napilitan na rin akong sumagot, atleast hindi niya ako inilaglag. "Ah... oho nga
po."

Lumipat muli ang nagtatanong na tingin ni Tita Camilla kay Kia. Para bang nag-uusap
ang mga mata nilang dalawa at kung ano man ang pinag-uusapan nila ay mukhang ayaw
nilang malaman ko iyon.
"Tita, sorry hindi na ako nakatiis. I just really want to see Carick."

"He's fine now, Louise." Tita Camilla answered with her unusual flat tone of voice.

"Pero balita ko nabulag siya."

"Gagaling din ang mga mata niya." Ako na ang sumagot. "He'll be fine soon.
Makakakita siya."

Blangkong tingin ang nakuha ko sa kanilang dalawa. At ewan ko pero pakiramdam ko ay

hindi ko kakampi sa mga oras na ito ang mommy ni Carick.

"Still I want to see him." Kia insisted.

Saglit na nag-isip si tita Camilla pero tumango na rin ito sa huli. "O-Okay...
sumunod ka na lang kay Quiro sa itaas."

Bineso-beso muna siya ni Kia bago excited na pumanhik ito sa kinaroroonan ng silid
ni Carick.

Patalikod na sa akin si tita Camilla ng pigilan ko siya.

"Tita Camilla."
"Yes?" Nasa mukha niya ang pagka-aburido.

"Hindi ko maintindihan."

"Ang alin?" Tumaas ang isa sa mga plakado niyang kilay. Natural ang ganda ng mommy
ni Carick, bihirang magmake up o magsuot ng mamahaling alahas subalit palaging
maayos ang mga kilay nito.

Huminga ako ng malalim bago ko siya sagutin. Hindi ko na mapigil ang sarili ko
dahil ramdam na ramdam ko ngayon ang pag-akyat ng dugo ko mula sa aking talampakan
patungo sa aking ulo.

"Bakit niyo hinahayaang makatungtong sa pamamahay mo ang babaeng nanakit sa apo mo?
Cate told me everything! Nagkarelasyon si Carick at ang babaeng iyon. Pinatira niyo
siya rito at sinaktan niya ang anak namin ni Carick!" Tuloy-tuloy kong sabi not
knowing na nababastos ko na siya.

Tumalim ang maamo niyang mga mata saka siya marahang umiling sa akin. "You know
nothing and you don't have the right to talk to me like that."

Naglapat ang mga labi ko. Muli akong nagpakawala ng hangin. "Wala talaga akong
alam. Pero naniniwala ako sa anak ko."

"Wag mong kuwestiyunin ang mga pasya ko." Tumalikod siya sa akin pero mabilis ko
siyang sinundan.
Hindi ko maunawaan ang nangyayari. 'Di ba pinalayas niya noon si Louise o Kia o
kung ano man ang pangalan ng pesteng iyon!

"Tita!"

Seryoso ang mukha niya nang lingunin niya ako. "Welcome sa pamamahay na ito si
Kiana Louise, kailanman niya gustuhin ay tatanggapin ko siya rito."

"But tita!"

"Apo ko si Catherine Therese! Ako ang nasa tabi niya mula ng ibigay mo siya sa anak
ko. Alam ko ang ginagawa ko." Hindi man niya ako diretsahin ay alam kong may
panunumbat ang mga salita niya.

Napatungo ako habang bumabaon ang mga daliri ko sa aking palad. Nanginginig ako sa
pinaghalo-halong emosyon.

Narinig ko na lang ang papalayong yabag ni tita Camilla at maliliit na yabag mula
sa aking likuran.

"Mommy are you fighting with granny?" Munting boses ng anak ko ang nagpalingon sa
akin.
"No, baby." Sinuweto ko ang luhang gustong kumawala.

"I wanna see daddy."

"Later, baby." Yumuko ako sa harapan ni Cate at kinuha ko ang kanyang isang kamay
at masuyong hinagkan iyon.

Natigilan ako nang mapatingin sa yakap-yakap niya sa kabila niyang bisig. Isang
manikang nakabalot pa at may tag pa ng toy factory. Sa itsura niyon ay mukha iyong
mamahalin at ngayon ko lang nakita ang laruang iyon.

"Where did you get that toy?"

"From..." she bit her lower lip then pouted at me.

"Catey?"

Kumiling ang cute na cute at mamula-mula niyang mukha. "From tita Louise."

"What?!" Bigla akong napatayo.

"She gave this to me..." napakahina ng boses niya na para bang may nagawa siyang
malaking kasalanan sa akin.
"Nakita mo sila?" Pero bakit hinahanap siya ni Quiro kanina?

Kumunot ang noo niya. "Sila? Si tita Louise lang ang nakita ko kanina..." then she
bit her lower lip again. Tensionado ang mukha niya kaya naawa naman ako na baka
isipin niyang papagalitan ko siya.

"I'm not mad, Catey. I will never get mad at you, sweetie." Hinimas ko ang ulo
niya. "I just thought you hate her..."

Kumibot ang mapupula niyang mga labi.

"'Di ba sinaktan ka niya noon?" She's a bad woman.

"It's wrong to hate, mommy."

Napahiya ako sa sarili ko habang nakatingin sa seryosong mukha ng anak ko. At siya
pa talaga ang nangangaral sa akin? Para akong sinampal. Napapikit ako nang mariin.

Get a grip, Apple. Hindi ka nagiging magandang halimbawa sa anak mo.

Nang dumilat ako ay nginitian ko si Cate. "I'm sorry."

Ngumiti rin siya. Inosenteng ngiti mula sa isang inosenteng bata. "Let's go to
daddy, please?"

Tama naman eh. Bata pa si Cate. Magagalit man siya ay makakalimutan niya rin.
Parang mga batang nag-aaway, away ngayon tapos bati na agad bukas.

Heto nga at binigyan lang siya ng manika ni Kia at nalimutan niya na agad ang
pangungurot nito sa kanya dati. Pero maigi na rin at hindi na trauma ang anak ko,
iyon naman ang importante.

"All right!" Hinawakan ko ang munting kamay niya at saka kami sabay na umakyat sa
hagdanan.

Sa bungad palang ng kuwarto ni Carick ay naririnig ko na ang boses ni Quiro.

"So bro, how are you feeling now?"

"Okay na ako, Q." Boses ni Carick. Parang lumundag ang puso ko mula sa dibdib ko
pagkarinig ng boses niya.

"Pupunta dito sina Dad mamaya."

"Okay naman na ako, hindi ako pasyente na kailangang dalawin."

"Wala ka ng magagawa, susugod ang batalyon ng angkan natin dito mamaya to see you.
Humanda ka kay Mommy G! Kukulitin ka non kung kumusta ka na!"

"Hayst."

Nakaangat na ang pinto kaya kaunting tulak na lang ang ginawa ko. Para akong
tinarakan ng punyal sa dibdib nang makita si Kia na nasampa sa kama habang may
hawak na baso ng tubig.

"No let me..." malambing na sabi pa nito habang inaalalayang makainom si Carick.

Pinigil ko ang sarili ko na sugurin silang dalawa. Ang kapal ng mukha ng Kiana
Louise na ito! At talagang sinamantala pa ang kalagayan ni Carick!

"Good boy! O higa ka na ulit." Nakahawak pa ito sa hubad na bewang ni Carick na

lalong ikina-paningkit ng mga mata ko.

"Ouch..."

"Dahan-dahan kasi..." malandi pa itong humagikhik.

"Daddy!" Napatingin lahat sila sa gawi namin ni Cate.

"Pretty Cate!" Bulalas ni Quiro.

"Poging Quiro!!!" Agad na kumarga dito ang anak ko.

Poging Quiro? Mukhang ka-close ito ni Cate.

"Hello! May pasalubong ako sa'yo."

"Ibinigay na sakin ni mommy." Pinupog ito ng halik ni Cate saka niyakap nang
mahigpit sa leeg.

"Whoah! Hindi mo naman ako masyadong namiss niyan!"

Cate chuckle filled the room.

Bumaling ako kay Carick na bagamat may benda ang mga mata ay makikita pa rin ang
pagka-seryoso sa kanyang itsura. "Carick..."

Bumaba sa kama si Kia. "Hi Apple, 'glad you're here."

"Ha?"

"May mag-aalaga na kay Catherine Therese. Don't worry I'll be here para alagaan si
Carick, para makabawas na rin sa workload mo." Nakangisi sa akin ang maganda niyang
mukha.

Napatingin dito si Quiro. "You'll be staying here again, 'couz?"

"Yeah, Q. Hanggang di pa gumagaling si Carick."

"You don't have to." Halos pabulong na tutol ko. Bakit kailangan niyang manatili
dito? Narito ako para alagaan ang mag-ama ko!

She smiled at me. "It's okay, dear. Makabawi man lang ako."

Pero bakit wala man lang akong marinig na pagtutol mula kay Carick? Bakit parang
okay lang sa kanya na narito ang hitad na ito?!

"Kaya ko namang alagaan si Carick." Sa wakas lumakas din ang boses ko.

Nagkibit-balikat siya at saka humalukipkip. "'Wag na, Apple. Baka kung saang
panganib na naman siya mapasuong." May lamang sabi niya.
What the hell?! Ano pa ba ang alam niya?!

"What are you trying to say?!"

"Don't get me wrong. Gusto ko lang namang makatulong, besides hindi naman na iba sa
akin sina Carick at Cate." Makahulugan siyang ngumiti. Iyong ngiting iisipin ng
ibang tao na isa siyang mabait na nilalang kahit ramdam kong hindi naman.

Si Quiro at Cate ay takang nakatingin sa amin ni Kia na para bang ano mang oras ay
magsa-sabunutan na. Gosh! Magkaroon pa sana ako ng mas marami pang pasensiya para
sa babaeng ito!

Tiningnan ko si Carick. Halos magmakaawa ako sa isip ko na sana ay magsalita naman

siya. Na sana ay sabihin niyang umalis na si Kia at hindi niya ito kailangan.
Narito naman kasi ako eh. I am more than willing to take care of him. To take care
of everything for him. Sa lahat ng pangangailangan niya kahit pa gumaling na siya.

Pagsisilbihan at aalagaan ko sila ni Cate ng buong lakas ko. Hindi ako magre-
reklamo kahit mahirapan pa ako. Gusto kong bumawi sa lahat ng kasalanan at
pagkukulang ko sa kanilang mag-ama ko.

At hindi ko magagawa iyon kung makikisawsaw ang aex na ito ni Carick!

Napalingon din si Kia nang biglang tumikhim si Carick mula sa kinakahigaan nito.
May pag-asang umahon sa aking dibdib. "Carick..." waiting for whatever he's going
to say.

Pero lumaylay ang balikat ko nang magsalita siya. "Leave me alone, guys.
Magpapahinga muna ako."

Lumapit muli dito ang hitad. Kiana Louise bent down and kissed Carick on his
shoulder.

Sa balikat?!

Why there?!

"I'll be back, Carick." Napaka-sweet ng boses nito at saka kumekembot na naglakad

patungo sa pintuan kung saan nakatayo na si Quiro habang karga-karga pa rin ang
anak ko.

Tila naman nakaramdam na si Quiro kaya masigla itong nagsalita para mapawi ang
namumuong tensyon. "Tara, meryenda muna tayo. May meryenda kina Lola Agatha."

"Sama ako poging Q!" Patiling sabi ni Cate.

Hay, anak... wala ka pa talagang kamuwang-muwang.

"Sure pretty Catey!" Masayang sabi ni Quiro.

Nang makaalis na ang mga ito hindi ako tuluyang lumabas ng pintuan. Hinintay ko pa
si Kia na makarating sa hagdanan bago ko isinara at ini-lock ang pinto ng kuwarto
ni Carick.

"Carick..."

"Matutulog muna ako, Apple."

Hindi ko pinansin ang sinabi niya. Mabilis ang mga hakbang ko papunta sa kama. "I
don't want her here." Diretsang sabi ko. "Paalisin mo siya, Carick!"

"Maigi na ring naririto siya."

I was stunned for a while. "What?!"

I saw him gritted his teeth. "Louise will be staying here with us so you can do
whatever you like, hindi mo kailangang itali sakin ang sarili mo para lang
mabawasan ang konsensiya mo sa nangyari sa akin. Isa pa, hindi mo madaling
pagsabayin ang pag-aalaga mo samin ni Cate. Hindi lang ako basta hindi makalakad
nang husto, bulag din ako. And I am not an inborn blind, mahihirapan ka sa akin."

"So hahayaan mong ang babaeng iyon ang mag-alaga sa'yo?!" Tumaas ang boses ko.
Naninikip ang dibdib ko sa galit at selos. Bakit kailangang nandito si Louise?
Bakit siya pa!
"You can sleep in Catey's room while Louise is here."

"I can't believe this." Napapailing na sambit ko.

"Magpapahinga na muna ako." Pagkasabi niyon ay hindi na siya muli pang nagsalita.

Why are you doing this to me, Carick?

I couldn't believe what's happening right now. Pero isa lang ang ang nasigurado
ko... masasaktan ako. At nasasaktan na ako ngayon palang.

JAMILLEFUMAH

@Jfstories

=================

Chapter 24

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 24

"PINAHANDA ko na ang guestroom." Maliit ang boses na sabi ko. Nakatayo si Kiana
Louise sa harapan ng pasimano ng veranda nang maabutan ko siya ron. Sa kabilang
kamay niya ay may hawak siyang sigarilyong nababalot ng kulay asul na tela. As
usual, ayos na ayos siya na parang dadalo sa kung saang party kahit pa nga sa bahay
lang siya ngayon. Palagi siyang ganito, sophisticated at parang palaging malayo sa
lahat.

"Oh, thank you." Basta niya na lang inihagis ang sigarilyo niyang halos hindi pa
nangangalahati.

Tumutunog pa sa marmol na sahig ang pumps niya habang naglalakad siya papasok sa
sliding door ng veranda.

Hindi ko alam kung matitiis ko na makasama si Kia sa iisang bubong. Pero kailangan
kong tiisin para sa mag-ama ko. Hindi ko hahayaan na makuha niya ang gusto niya.
Hindi ko hahayaang makapasok siya sa buhay ni Carick lalo pa ngayong aminado na ako
na mahal ko talaga ang ama ng anak ko.

Ipinilig ko ang ulo ko saka ako sumunod papasok sa loob. Pang-apat na araw na ni
Kia dito sa mansion. Pabalik-balik siya kahit malayo ang Maynila pero ngayon nga ay
dito na talaga siya mananatili.

Kung noong mga nakaraang araw ay uwian pa siya pero hirap pa rin akong makasingit
sa pag-aasikaso kay Carick ay ano pa kaya ngayon na dito na talaga siya titira?

Sinamantala ko ang sandali na nasa kuwarto niya si Kia. Mabilis akong pumanhik sa
kuwarto ni Carick at saka ko ini-lock iyon. Napabuntung-hininga ako nang pumaling
ang ulo niya patungo sa gawi ko. Narinig niya siguro ang paglagutok ng lock ng
pintuan.

Nitong mga nakaraang araw ay bihira kaming magkausap dahil hindi ko alam kung
natutulog ba siya o tahimik lang. Hindi pa rin kasi inaalis sa mga mata niya ang
bendang nakabalot doon. Palagi lang akong nakikiramdam sa kanya at hindi ko alam
kung paano ko nga ba siya kakausapin.

Minsan naiinis na rin ako kapag nakikita kong kinakausap niya si Kiana Louise higit
kesa sa akin.

Nagtatampo pa rin kaya siya sakin kaya niya ginagawa ang lahat ng ito?

Gusto kong isipin na pinagseselos niya lang ako o ginagantihan sa pagtanggi ko sa

kanya. O baka na-realized ni Carick na hindi ako deserving sa kanya? Sino ba ako
para pakasalan ng isang Carick Tiger Montemayor?
"Baka matalisod ka!" Mabilis akong napalapit sa kanya nang tumayo siya mula sa
kama.

"I can manage." Marahan niyang inalis ang kamay ko sa bewang niya saka siya
naglakad patungo sa banyo.

"Carick!" Habol ko sa kanya nang munti na siyang mabangga sa upuan. Hindi pa siya
sanay sa kondisyon niya, kailangan niya pa ng alalay.

"Sabi ko kaya ko!" Napatuwid ako ng tayo nang bigla siyang sumigaw. Hindi niya pa
ako sinigawan nang ganito, ngayon palang. He must be really devastated in his
condition.

Pero bakit ganon? Bakit kay Kia naman ay hindi siya ganito?

"Oh dahan-dahan, darling..." alalay ko pa rin sa kanya. Pag kaming dalawa lang ay
ginagamit ko ang endearment na una niyang itinawag sa akin noon, it feels good to
call him that way, really. Wala lang siyang imik habang naglalakad kaming dalawa.
Hindi ko siya susukuan, may kasalanan din ako. Pagbabayaran ko lahat ng sakit na
idinulot ko sa kanya sa pamamagitan ng pag-intindi ko sa kung ano mang nararamdaman
niya. I can understand you, Carick.

"Shitt! Kailan ba kasi aalisin itong benda sa mga mata ko!"

"Mamaya darating na si Dr. Gyon Deogracia..." hinagod ko ang likuran niya.

Pagdating sa banyo ay tinulungan ko siyang tumapat sa bowl. Hindi ako tumingin nang
ibaba niya ang pajama niya at ilabas ang ano niya para makapag-jingle siya. Syempre
kahit ilang beses ko na iyong nakita at ilang beses na iyong naglabas-masok sakin
ay hindi pa rin magandang bosohan ko siya sa kalagayan niya ngayon.

Although I admit I kinda miss it. I missed him. Hello? it's been a week since we
last sleep together in this room, since we last made love. Doon na kasi ako sa
kuwarto ni Cate natutulog. Gustuhin ko man na tumabi sa kanya ay hindi raw pwede
sabi ng doktor, ewan ko kung gawa-gawa lang nila na hindi pwede. Miss na miss ko na
talaga si Carick kahit napakalapit lang namin sa isa't-isa. Namimiss ko na siya
dahil pakiramdam ko ay napakalayo niya na sa akin.

Paglabas namin ng banyo ay nagulat pa ako nang makitang nakatayo na roon si Kia
habang sa kamay niya ay naroon ang susi ng kuwarto. Saan siya kumuha ng dup key? At
bakit hindi ko man lang siya narinig? O baka masyado lang talaga akong hulog na
hulog sa malalim kong pag-iisip?

"Bakit naka-lock ang door?" Salubong ang mga kilay niya.

"Nandito ka na pala." Nagulat ako dahil bakit hindi inis ang timbre ng boses ni
Carick kapag ang babaeng ito ang kausap niya?
"Yeah, inayos ko lang ang mga gamit ko sa guestroom." Lumapit siya at nakialalay
kay Carick hanggang sa maibalik namin siya sa kama. "Kumain ka na ba, pretty boy?"

Gusto kong itusok sa ulo ni Kia ang tinidor na nakita ko sa tray dahil sa
kalambingan ng boses niya. Nananadya ba siya? Sila?

Okay, wala na naman akong lugar dito.

"Kia, pwede mo ba akong ipagbalat ng apple?"

Kilay ko naman ang nagsalubong.

"Sure, pretty boy. Gusto mo bang tadtarin ko na rin ang apple?" Sabay kuha ni Kia
ng mansanas sa basket na nasa gilid ng lampshade. "Bulok na ang apple na narito?
Wala bang fresh?"

"Ah, pakuha na lang kay Manang." Sagot ni Carick. Hindi ko maunawaan ang tumtakbo
sa isipan niya, iyong mga labi niya na parang nakangiti na ewan. Masaya ba siya na
narito na ang haliparot na Kia na ito?

Kinuha ni Kia ang telepono saka nag-dial doon. "Hello, Manang? Pahingi nga ng
bagong mga prutas. Bulok na kasi ang mga narito sa silid ni C, especially the
apple. Oo, bulok na eh. Kakabagan o baka lalong lumala lang ang kalagayan ni Carick
kapag ipinakain ko pa ito sa kanya."

Bruha!

Tumingin siya sa akin nang nakangisi. "Hey, baka kailangan ka na ng anak mo? Ako na
rito kay Carick."

Hindi ko na pinansin ang sarkasmo sa boses niya. Tumalikod na ako at lumabas ng

kuwarto pero abot-abot ang pagngi-ngitngit ko!

Nakakagigil ang dalawang iyon!

At ang pesteng Carick mukhang ine-enjoy pa ang pagpapasakit sa akin.

Pagpapasakit? Syempre ganon iyon. Alam kong ako ang mahal ni Carick at wala siyang
pakialam sa Kiana Louise na iyon. He's using her to make me jealous and for me to
realize what he means to me.

You win, Carick! Nagseselos ako kaya tama na. Nagseselos ako at nasasaktan dahil si
Kia ang nasa tabi mo ngayon na dapat ay ako.

Alam kong mahal ako ni Carick. Hindi siya nagmahal ng iba sa loob ng ilang taon na
nasa Amerika ako. Mahal niya ako kaya hindi niya ako ipagpapalit nang ganoon
kabilis. I must do something para ibalik ang dati. Aayusin ko ito. Kakausapin ko
siya, sasabihin ko sa kanya na nagseselos ako and I know na iyon lang naman ang
gusto niyang marinig.

Para ano ba na kainin ko ang pride ko 'di
Sobra na ang maraming taon na nasayang at
anew. Start all over again. With Cate. We
Lander Montenegro, kahit masakit sakin na
at Daddy, I'm sure na kung nabubuhay sila
kaligayahan ko higit sa ano pa man.
ba? Sa pagmamahal nawawala ang pride.
ayoko ng magsayang ulit. We can start
can be a happy family. To hell with
hindi na mabigyan ng hustisya sina Mommy
ay mas isasa-alang-alang naman nila ang

I must really do something. Hindi ko ipapasira ang pamilya ko this time. I will
fight for Carick at Cate, mga bagay na di ko nagawa sa pamilya ko noon. Carick and
Cate is my family now, I will marry Carick and I know he'll be happy to hear that
from me. I'll say yes to him and that will be the end of everything and start of a
new beginning for all of us. We'll start anew, we'll be a happy family and we'll
leave the painful past behind us.

But first, I need to get rid of Kiana Louise.

Hindi mabubuo ang isang bahay kung umpisa palang ay mayroon ng anay.

"Can we talk?" Mariin kong sabi nang makasalubong ko sa sala si Kia.

"Oh! I'm sorry, I can't. Carick is waiting for me in his room." Naglalaro ang
mapanuksong ngisi sa mga labi niyang pulang-pula sa lipstick na naroon. "You know,
he needs me."

"You're acting like he's your husband." Inis kong sabi.

She smirked. "And you're acting like you're his pathetic wife."

"Wife. Not pathetic." I corrected. "Hindi mo ba alam na bago maaksidente si Carick

ay niyaya niya na akong-"

Itinaas niya ang kamay niya sa ere. "Let's stop this nonsense, Apple. Pwede tayong
magkasundo. Sa'yo ang anak mo-"

"Akin din si Carick." Gusto ko na talagang sabunutan ang babaeng ito. "Sa'yo ko
dapat sinasabi ang 'please, stop this nonsense'."

"Oh!" Umikot ang bilog sa mata ni Kia.

"Bakit ka pa kasi bumalik dito? Kaya kong alagaan si Carick at si Catey. Can't you
see na inaayos na namin ang pamilya namin?"

"Makinig ka, kahit kailan ay wala iyang pamilyang sinasabi mo." Nakaka-insulto pati
ang ekspresyon ng mukha ng babaeng ito. Bakit ba kung umakto siya ay parang ang
dami niya ng alam. Na para bang napakalaki ng papel niya sa buhay ng mag-ama ko?
"From the start palang ay alam na ni Carick, ni tita Camilla at ako na ang anak mo
lang ang sadya mo rito."

Napakunot ang noo ko? So all the along minamatyagan din ako ng mommy ni Carick? Is
that what this bitchh is tryin' to say? "Paano mo nasasabi iyan? Nakapasok ka ba sa
utak ko? At 'wag kang gumawa ng kuwento! Hindi mo alam ang usapan namin ni Carick!"

Mapanuya siyang tumawa. Grabe, kamag-anak yata ng isang sinaunang witch ang babaeng
ito.

"Wala pa man naninira ka na ng pamilya."

Idinuro niya sa akin ang isang daliri niya. "Ang laki na ng ipinagbago mo,
Rechelle. Nag-evolved na ang pagiging bitch mo."

"Ayoko lang maulit ang dati na tinatapakan ako ng mga tao at hindi ako lumalaban."

Namewang siya at ngumisi pa nang husto. "Ipaglaban mo kung ano man ang
ipinaglalaban mo, but I'm telling you, ngayong bumalik na ako... sa akin na ulit si
Carick."

"Slutt."

"A hot one." Sabay talikod niya sa akin.

I know that bitch will make everything hard for me, but I won't allow her. I will
fight for my family, this time and forever I'll fight for them! Hindi na ako
papayag na matalo at mawalan ulit!

..

"MOMMY, dito na ulit titira si tita Louise?" Tanong ni Catherine Therese nang
mapasukan ko siya sa kuwarto niya habang nanood siya ng cartoons.

"Oo raw..." tinabihan ko siya then I kissed her head. Oh, my baby...

"Ah..." tumango siya sabay balik ng paningin niya sa flat screen TV na nakadikit sa
dingding ng silid.

Niyakap ko siya. "Nandito si mommy... hindi ko hahayaang saktan ka niya ulit."

Parang balewala lang siyang tumingin sa akin sabay ngumiti. "Siguro bad girl ako
kaya niya ako kinurot... but I'll be good na para di na siya magalit sakin."

Natigilan ako. Wala na nga lang kay Cate na narito ang babaeng iyon.

"Where are you going, mommy?" Nagtataka ang mga mata niya nang bigla akong tumayo.

"Whatever I'm gonna do, I'm doing it for you, angel." Nginitian ko siya. "For us...
for our family."

May kung anong pumiga sa puso ko nang gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ng anak
ko.

Dumeretso ako sa kuwarto ni Carick pagkatapos. Naroon pa si Kia at abala sa

pagbabalat ng apple!

"Carick!"

"Nasaan si Cate?" Iyon agad ang itinanong niya.

"Paalisin mo si Louise dito! Natatakot sa kanya ang anak natin!"

Parang wala namang naririnig si Kia, masaya pa ito sa ginagawa nitong pagbabalat
habang si Carick ay nakatikom ang magkabilang kamao. Nakatayo ito sa harapan ng
malaking bintana, bagong paligo at tanging kulay itim na pajama lamang ang suot. Si
Kia ba ang nagpaligo sa kanya? Shitt!

"Carick, please!" Nilapitan ko siya and thank God hindi ako inawat ng hitad na si
Kia na para bang ayaw na ayaw na nilalapitan ko si Carick.

"Hindi naman si Cate ang aalagaan ni Louise kung hindi ako. Besides nariyan ka to
look after Catey."

Napaawang ang mga labi ko. Hanggang kailan niya ba ako papasakitan ng ganito?
"Bakit mo ito ginagawa?" Halos paanas na tanong ko.

"What?"

"C'mon Carick! We both know what I am talking about." Paiyak na ang boses ko. Hindi
ko matagalan ang kalamigan sa boses niya samantalang si Kia ay parang balewala lang
nakaupo sa gilid ng kama habang nagbabalat ng apple! Ang gosh halos tadtarin niya
na ang apple!

"Honey! Dr. Gyon is here!" Sumilip sa pinto si tita Camilla.

Doon lang tumayo si Kia. Kumuha ito ng T-shirt sa closet ni Carick na tila ba
kabisadong-kabisado na nito ang pasikot-sikot sa silid na ito. Inabot niya iyon kay
Carick at tinulungan pang magbihis ang huli.

Para lang akong tanga na nakatayo roon habang unti-unting dumarami ang tao sa
kuwarto.

Dumating si Dr. Gyon, ang mommy at daddy ni Carick at ang nakababatang kapatid
nitong si Ayrand Rome kasama ang girlfriend nitong Mary Joy ang pangalan. Lahat
sila ay nakaantabay sa paga-alis ng benda sa mga mata ni Carick. Lahat nakikinig sa
sinasabi ng may edad na doktor ng pamilya. May ilan ding kawaksi ang naroroon na
nasasabik sa magandang balita...

ngunit lahat ay nabigo nang magsalita si Carick.

"Hindi pa rin ako makakita..."

Mabilis na lumapit dito si tita Camilla. "Subukan mong ipikit-pikit ang mga mata
mo. Baka naninibago lang at-"

"Wala akong makita!" Nag-echo sa buong kuwarto ang matigas na boses ni Carick.
"My son!" Napahagulhol si tita Camilla kaya mabilis itong niyakap ni tito Hendrick.
"We'll do everything para makakita ka." Anito.

"Kuya..." akmang lalapitan ito ng nakababata nitong kapatid nang magsalita muli si
Carick.

"Iwan niyo muna ako."

"No." Sabay pa kami ni Kia Louise.

"Please."

Palapit muli si tita Camilla nang pigilan ito ni tito Hendrick. "Hijo, marami
naming paraan para makakita ka ulit. We'll do everything huh? Saka hindi pa naman-"

"Please, ma. Umalis muna kayong lahat."

Wala kaming nagawa lahat kundi ang iwanan siya sa kuwarto niya.

Makakakita pa rin si Carick...

Makakakita pa rin siya.

They have the money, the connection... and hope.

Mapait akong ngumiti. Bakit wala lang sakin na hindi pa rin siya nakakakita? Ni
hindi nabawasan ang nararamdaman ko para sa kanya. Mahal ko na nga talaga ang
lalaking iyon.

"Carick, everything will be okay, mahal."

'Pag okay na si Carick papayag na rin siyang pumunta sa amerika para doon magpa-
opera then everything will be back to normal, to the way it used to be. Aalis si
Kia, kasi hindi niya na kailanganin pa ang babaeng iyon.

Pero kahit pa nga mabulag siya ng panghabang-buhay ay hindi magbabago ang

nararamdaman ko.

"I give up..." matamlay akong tumayo mula sa pasimano ng terasa at saka naglakad
pabalik sa silid ni Carick.

I will talk to him. Kung kinakailangang magmakaawa ako, sabihin ko sa kanya na

mahal ko siya ay gagawin ko. Hindi ko pala kayang masaktan sa tuwing nakikita kong
malapit sa kanya si Kia.

I want him for myself only.

Ayoko na may ibang babae na nakaaligid sa kanya dahil nasasaktan ako.

I want him to be exclusively mine.

Huminga ako nang malalim bago ko pinihit ang doorknob, naghahabulan ang paghinga at
pagtibok ng puso ko. This time, sasabihin ko na talaga sa kanya ang nararamdaman
ko... I am sure he'll be happy to know that I love him. Sa ganitong paraan
mapapagaan ko ang loob niya. This is the only way na mapalapit siya muli sa akin.

Pero ganoon na lang ang paghapdi ng dibdib ko nang makita ko si Carick at si Kia
Louise na naghahalikan sa kama. Nakaupo si Carick habang nakasandal sa headboard at
ang mga braso ay nakapulupot sa bewang ni Kia Louise. Magkahugpong ang mga labi
nila at tila wala silang pakialam sa paligid dahil sa pananabik nila sa isa't-isa.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 25

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 25

... "MOMMY, why are you crying?" Napaatras ako nang makita ko si Cate na nakatayo
sa dulo ng hagdanan.

Pinahiran ko agad ang nabasa kong pisngi. "Wala... let's go to your room na."
Palapit ako sa kanya nang bigla siyang lumakad papunta sa iniwasan kong kuwarto
kanina. "Cate!" Maagap ko siyang pinigilan sa balikat.

"But I wanna see daddy." Nakakunot ang makinis niyang noo.

"Later na lang." Hindi siya puwedeng pumasok doon at baka makita niya lang ang
bagay na dahilan ng pag-iyak ko.

Lumabi siya sakin. "Miss ko na siya, mommy! Gusto ko tumabi kay daddy tonight.
Doon tayo sleep sa room niya, please?" Pinagkiskis niya pa ang kanyang munting mga
palad. "Please?"

"Hindi pwede, Cate." Kanda-iling ako.

"Please, mommy?" Napakamot ako sa pisngi. Idadaan na naman niya ako sa pagpapa-
cute niya eh, hindi nga puwede.

"Listen, nagpapagaling pa ang daddy mo."

Lumungkot ang mukha niya, na isa sa mga nagpapahina sa depensa ko. "Pero miss ko
na siya..." her cute little eyes became teary. "I wanna see and hug daddy..."

Yumuko ako at saka pinisil ang matambok niyang pisngi. "Tara na sa room mo huh?
'Wag ka ng makulit."

Nang biglang bumukas ang pintuan ng kuwartong nasa di kalayuan sa amin ni Cate.

"Bakit ayaw mong papasukin ang bata?"

"Kia!" Napa-diretso ako ng tayo.

Kay Cate siya nakatingin habang ngiting-ngiti ang mga labi niyang halos maburahan
na ng lipstick. Gaano ba sila katagal naghalikan ni Carick? Kulang na lang ay pati
bibig ng babaeng ito ay tuluyan na ring mabura!

"Hello pretty Cate!" Magiliw na bati niya sa bata.

Kung hindi ko lang alam ang nangyari noon ay baka isipin kong naaaliw nga siya sa
anak namin ni Carick. Pero alam kong ka-plastikan lang naman ang ipinapakita niya
kay Cate. Biatch.
 "Hello po..." mahina at magalang na ganting-bati ng anak ko sa kanya.

"You wanna go inside?"

"Yes, I wanna see dad." Agad na sagot ni Cate.

"Hindi. May gagawin pa siya sa room niya." Agaw ko kay Cate nang hihilahin niya na
ito pasunod sa kanya. Ayaw ko ring hawakan niya ni dulo ng daliri ng batang ito.

Her left brow raised. "At ano ang mas iimportante pa sa makita niya ang daddy
niya?"

"Tuturuan ko pa siya ng assignment."

"Really?"

"Oo." Matigas kong sagot habang nakikipagpalitan nang matalim na titig sa kanya.

Sumimangot ang magandang mukha ni Kiana Louise. Samantalang si Cate naman ay

nakahanap ng tyempo para takasan kaming dalawa, nagtatakbo na ito papasok sa
kuwarto ni Carick. Well okay lang, wala na naman itong makikitang hindi kanais-nais
sa loob.

"Pupuntahan ko ang anak ko, kailangan niyang gawin ang assignment niya." Kalmadong
sabi ko.

Humarang siya sa daraanan ko. "O inilalayo mo na ang loob ni Cate sa ama niya?"

Gulat akong napatingin kay Kia. "You're imagining things!"

"Para ano, Apple? Mas maging madali sa'yo ang bitbitin siya? Para habulin kayo ni
Carick dahil alam mong mahal na mahal niya ang bata?!"

"You're crazy."

Tumawa siya nang mahina at punong-puno ng pang-uuyam. "Ako ba talaga ang nag-
iimagine dito?"

"Wala akong panahon sa'yo, tumabi ka diyan at pupuntahan ko ang anak ko!" Mariin
at pigil na pigil ang pagsigaw ko.

She grinned. "Kapag wala ka na, naririto pa rin ako para sa kanila. I can be a
good mother to Cate and a loving housewife to Carick."

"I doubt. Wala ka naman talagang pakialam sa anak namin ni Carick." I made sure na
binigyan ko ng diin ang salitang 'namin'.

Umikot ang bilog sa mga mata niyang puno ng eyeliner. "At least may pakialam ako
sa ama ng anak mo." Pati bukas ng bibig nito ay nakakairita.

Siya ang klase ng babaeng may gandang mukhang mangkukulam. Iyong mukhang
kontrabidang walang gagawin o iisiping maganda para sa kapwa!

I took a deep breath. "Let me pass, Kia." Bago maghalo ang balat sa tinalupan.

Pero ganado ang loka na sagarin ang pasensiya ko. "Oh, puwede mo rin naming
bitbitin ang anak mo at 'wag na kayong bumalik pa kahit kailan."

Kung nakakamatay lang ang tingin ay baka mamaya lang ay pinaglalamayan na ang
bruhildang ito.

She smiled seductively. "Kayang-kaya ko namang bigyan ng maraming anak si

Carick..."

I faked a laugh. "Kailan ka pa naging palahian?"

"Biatch!" She yelled at my face.

"A hot one!" Tinanguan ko siya at saka ko siya binangga para makalagpas ako sa
kanya.

Narinig ko pa ang mga mura niya bago ako tuluyang nakapasok sa kuwarto ni Carick.

Napasukan ko ang mag-ama ko na magkatabi sa kama habang nilalaro ni Cate ang benda
sa tiyan ni Carick.

"Hey, little angel." Malambing na saway ni Carick dito. "Masakit pa iyan..."

"Hmn, I'm a fairy, dad. Papagalingin ko ang mga wounds mo, ha?" At iwinasiwas nito
ang kamay na parang sa isang engkantada. "Heal my dad's wounds! Heal it magical
hand of mine!" At kunwari pa'y nagdasal ito.

"Wow! Ang galling ng fairy angel ko!" Bulalas ni Carick. "I'm feeling better now!"

"I told you." Ngingisi-ngisi si Cate na yumakap sa daddy nito.

 Parang may kung anong kumurot sa puso ko habang nakatingin sa kanilang dalawa. Si
Cate ay halos nakasampa na sa katawan ni Carick at si Carick naman ay halos
mapangiwi na. Masakit pa rin ang mga sugat nito but then he pretended na okay na
siya for our little fairy.

"Okay na ba ang eyes mo?" Ang mga mata naman ni Carick ang sunod na binalingan ni
Cate.

"I'll be fine, baby."

"Hindi na tayo nakakapag-play." Tumulis ang nguso nito.

Alam na ba ni Cate na hindi pa rin nakakakita si Carick?

Lumapit na ako sa kanila. "Hindi pa pwedeng makipaglaro ang daddy mo, Cate."

Natigilan ako. Hindi puwedeng maglaro? Eh naglalaro na nga sila ng apoy ni Kia
kanina, 'di ba?

"Why?" Malungkot na tanong ni Cate.

"Babawi na lang ako, sweety pie." Carick kissed her on the tip or her nose.

"Hmp. Hindi mo na rin ako kinu-kuwentuhan ng stories, puro na lang si mommy. Saka
bakit hindi mo katabi si mommy? Bakit sa room ko siya nag-i-sleep?"

"Ayaw mo ba akong katabi?" Naupo ako sa gilid ng kama habang pinagmamasdan silang
dalawa.

Agad namang umiling ang cute na mukha ni Cate. Nakataas pa ang mga kilay nito nang
tumingin sa akin. "Of course gusto! But baka malungkot si daddy. Gusto ka niya
katabi palagi, 'di ba?"

"I'm sure hindi nalulungkot ang daddy mo." Ngumiti ako sa kanya at makahulugang
tumingin kay Carick. Okay lang naman, hindi naman niya ako nakikita.

Nagsalita muli si Cate. "I saw her crying kanina."

"Catey!" Saway ko dito. Mabuti na lang talaga at hindi nakakakita si Carick dahil
bigla na lang akong namutla sa kadaldalan ng anak namin.

"Dahil ba ayaw mo siyang katabi?" Tanong pa nito. "Ayaw mo katabi si mommy, she
cried kanina!"

Nakabaling sa akin ang mukha ni Carick, kung hindi ko lang alam na di siya
nakakakita ay iispin kong nakatitig siya sa akin. Tumayo na ako at saka marahang
inihilamos ang aking mga palad sa mukha ko. Para akong biglang naubusan ng lakas.

"Aayusin ko lang ang mga gamit mo sa room mo, Cate." Sabi ko sa masiglang boses
kahit pa sa mga oras na ito ay hindi na maipinta ang mukha ko. Hindi ko na itinago
ang sakit na nararamdaman ko dahil hindi naman malalaman ni Carick iyon.

Hindi naman niya ako nakikita na halos maiyak na dito.

I WAS heading the stairs to second floor when someone called out my name.

"Apple."

"Tita!" Napabalik agad ako. "Hello po."

Alanganin ang ngiti niya nang magkaharap kami, samantalang ako ay naiilang sa
kanya.

"I'm sorry for my coldness..."

Nagulat ako sa sinabi niya pero sa huli ay napangiti ako. Hindi na siya galit sa
akin. Tinanguan ko siya. "I deserved it, I'm sorry ,too, tita."

Pumormal ang mukha niya at saka marahan akong hinila patungo sa kabilang hallway
ng second floor. "I'm not saying that I don't like you. Hindi man kita ganoon
kakilala ay wala rin naman akong karapatang husgahan ka o ano man ang mga desisyon
mo sa buhay."

"Po?" Napalinga ako sa paligid.

"Lahat tayo my flaws." Halos pabulong na ang boses niya. "Lahat tayo may nakaraan
at mga pagkakamaling ginagawa magpasa-hanggang ngayon."

"Hindi ko po kayo maintindihan, tita." Again, hindi ko na naman siya maintindihan.

"I know everything."

"What do you mean by that?"

 Huminga muna siya nang malalim saka ako pinakatitigan nang matiim. "I already saw
my daughter... at alam kong noon pa man ay alam mo ng siya ang nawawala kong anak
at kapatid nina Carick, 'di ba?"

Naumid ang dila ko.

"Hindi ko alam kung bakit hindi mo sinasabi samin gayong alam mong matagal na
naming siyang hinahanap." Hindi naman galit ang boses niya pero seryosong-seryoso
siya.

"I'm sorry, tita..." namalisbis ang mga luha ko. Oh my God! Alam niya na ang
tungkol kay Aviona!

"Kagaya ng sinabi ko, hindi kita huhusgahan. Wala akong pakialam kung gusto mong
paghigantihan ang kung sino man... pero ang hindi ko hahayaan ay ang patuloy mong
gamitin ang anak ko."

"I'm sorry..." hikbi ko.

"My daughter Aviona Camille is in Montenegro's."

Doon na nabuhay ang dugo ko. Kinuha ko ang mga kamay ni tita Camilla at pinisil
nang mariin ang mga iyon. "Listen, Tita. Masamang tao si Lander, pero mahal na
mahal siya ng anak niyo. He's a dangerous man. Natatakot po ako na dumating ang
araw na maging balewala na lang sa inyo na kinuha nila ang anak niyo, natatakot ako
na sa sobrang pagmamahal niyo sa anak niyo ay kalimutan niyo na at patawarin ang
mga kasalanan ng lalaking minamahal niya."

"I already met Lander Montenegro... nakilala ko na rin siya noon." Itinapon niya
ang paningin sa kawalan. "Gusto kong magalit sa kaya, sa kanilang lahat... pero
hindi ko kayang masaktan ang anak ko."

Natigilan ako at unti-unting napagtagpi-tagpi ang lahat. "Kaya inililihim niyo rin
kina Carick ang tungkol dito? Inililihim niyong natagpuan niyo na si Aviona?"

Tumango ito. "Natatakot ako sa maari nilang gawin, lalo na ng asawa ko. Ayaw kong
magkagulo..."

"Magkakagulo at magkakagulo pa rin."

"My daughter is pregnant." Malungkot niyang sabi at saka nag-uunahang pumatak ang
mga luha sa mga mata nito.

"What?" Parang gumuho bigla ang paligid dahil sa sinabi niya.

 Kahit pa alam ko kung anong mga kalokohan ang pinaga-gagawa ni Lander kay Aviona
ay nagulat pa rin ako sa kaalamang nabuntis niya ito.

"Ang baby ko... magkaka-baby na." She said between sobs.

"Tita..."

"Mahal niya ang lalaking iyon... at umaasa na lang ako na totoo ang sinasabi
niyang mahal din siya nito. Sa ngayon ay inuunti-unti ko pa ang asawa ko tungkol
dito."

Hindi na ako nakapagsalita pa. Windang ang utak ko sa mga narinig ko mula kay Tita
Camilla.

Alam niya na ang tungkol kay Aviona at maaring isa sa mga araw na ito ay babalik
na dito sa hacienda Montemayor ang babaeng iyon. Hindi na lang si Kia ang po-
problemahin ko ngayon! At isa pang ikinakatakot ko ay ang malaman ni Carick na all
along ay alam ko kung nasaan ang nawawala nitong kapatid.

"Alam mo ang nararamdaman ko dahil ina ka rin."

"I'm sorry po..." tumungo ako. Ina rin ako... pero ako ang lumayo sa anak ko na
hindi kagaya ni tita Camilla na inagawan lang ng anak kaya ito nawalay kay Aviona.
Magkaiba pa rin kaming dalawa.

"Hihingi lang ako ng pabor sa'yo, Apple..."

"Ano po iyon?" Umangat ang tingin ko sa nagsusumamo niyang mukha.

"Be good to Kiana Louise, please..."

Umpisa na yata talaga ng pagbagsak ko...

LULUGO-LUGO ako nang bumalik ako sa kuwarto ni Carick.

"Nakatulog na pala si Cate." Matamlay kong sabi nang makitang nakangudngod na sa

unan ang anak namin at saka mahinang humihilik.

"Hayaan mo na siya dito." Naka-T-shirt na si Carick ngayon at saka kampanteng

nakaupo sa gilid ng kama na para bang may hinihintay siyang pumasok mula sa pinto.
Si Kia kaya?

Baka nga si Kia ang hinihintay niya.

Bakit ko iisiping ako?

I am sure it's not me, Kia is here and he needed her more than he needed me.
Parang ang laki ng galit ng langit sa akin, nagsisimula palang ang laban pero
natatalo na ako.

At first, I thought it would be easy, but I thought wrong. Mali na naman ako.
Mahal niya nga ba talaga ako? Or did he really loved me? Nasasaktan ako pero alam
kong mas nasaktan ko siya, dapat unawain ko siya 'di ba? Pero sa sakit na
nararamdaman ko ay parang wala na akong maintindihan sa mga nangyayari. Sumasakit
ang ulo ko sa pag-aanalisa sa papel ko sa buhay niya.

Akala ko hindi siya nagmahal ng iba noon, pero nagkaroon pala ng Louise sa buhay
niya. Akala ko mas sweet siya sa akin kesa sa babaeng iyon, pero bakit
nagkabaliktad na yata ngayon?

Sabagay, walang ibang dapat sisihin sa mga nangyari kundi ako.

Kasalanan ko kasi tanga ako. Kasalanan ko dahil hinayaan kong maging kumplikado
ang mga bagay...

sabi ko lalaban ako.

Pero paano ako lalaban kung ang gusto kong ipaglaban ay nakabitiw na sa mga kamay
ko?

Paano kung lahat ay parang gustong pasukuin na ako?

"Sige, aalis na ako." Patalikod na ako nang tawagin ako ni Carick.

"Apple." He called.

"Bakit?" Tumigil ang pagtibok ng puso ko nang mapatitig ako sa mukha niya.

He was looking at me like he's seeing my soul through my eyes. Kumibot ang
mapupula niyang mga labi na tila ba may gusto siyang sabihin sa akin.

I fight the urge to run to him and kiss him on the lips... I missed this man so
badly. Kahit nabasag kanina ang puso ko ay lahat ng nabasag na piraso ay isinisigaw
pa rin ang pangalan ni Carick. Ipinanganak yata ako para masaktan. Para mahalin at
matutong magmahal para sa huli ay masaktan lang.

"What do you want?" Mahinang tanong ko.

Dumaan ang saglit na katahimikan bago siya nagsalita. "Nakita mo kami kanina ni
Louise." It's not a question but a statement.

Napatanga ako sa kanya bago ko na-absorb sa isipan ko ang mga sinabi niya.
"Ginagawa niyo rin naman siguro iyon dati pa." I said not knowing that he may trace
the bitterness in my voice.

A devilish grin curved on his sensual lips. "At ginagawa rin natin iyon... higit
pa roon." He said, matter-of-factly.

I looked away even though I know he can not see me. I couldn't deny the fact that
he won again. Baliktad na naman ang mesa namin. Napakadali niya talagang baguhin
ang sitwasyon para sa kanyang kapakinabangan.

Tinitigan ko siya na para bang nakikita niya ako. Pakiramdam ko kasi ay nakatitig
din siya sa akin at hindi siya bulag. "Higit pa rin ba don ang nagawa niyo na
noon?" I asked, waiting for his reaction.

Hindi ito nagsalita. At daig ko pa ang sinampal dahil sa pananahimik niya. and now
I hate the saying 'silence means yes.'

Nasa mukha naman ni Carick ang tila pagkapanalo nito, as if he can feel and see my
stupid facial expression right now. Inis akong pumiksi at tumalikod sa kanya.

"Pupunta na ako sa kuwarto ni Cate... babalikan ko na lang siya bukas dito."

Nakahawak na ako sa doorknob nang magsalita siya.

"I kissed her because I know that you'll see us." He said.

Maang akong napalingon para lang magulat na nasa likuran ko na siya.

Paano siya nakalapit sa akin na walang kaingay-ingay at na 'di man lang siya
natatalisod sa nakaharang na upuan?

"I kissed her because I know that you'll see us." He repeated.

"W-why?" Halos wala ng lumabas na boses mula sa akin dahil parang hinihigpo ng
nagbabagang mga mga mata niya ang buong lakas ko.

"I want to hurt you."

 Mapakla akong tumawa habang hindi ko na kontrolado ang pagpatak ng mga luha ko.
Anyway, hindi naman niya nakikita ang ka-miserablehan ko ngayon, though I know he's
not that stupid to not feel it.

I managed to speak even though I don't feel like talking right now. "Well,
congratulations Montemayor. You did a good job."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 26

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 26

Note: I apologize for any confusion and inconvenience. You may re-read this chapter
para sa mga naunang nakabasa. Nahati kasi ang unang post ko. Thanks! -M

...

"DAMN! Hindi ko na kaya..." he walked towards me.

"Carick..." napatitig ako sa kanya nang bigla niya akong hiklatin sa bewang.
 "I missed you..." he said and then he claimed my lips.

Natulala na lang ako sa ginawa niya dahil hindi ko inaasahang hahalikan niya ako.
He kissed me full in the mouth. Na para bang sabik na sabik siya sa akin.

Napaatras ako nag lumakad siya paabante kasama ang katawan kong kay higpit nang
pagkakayakap niya.

Hinila niya ako sa kamay at hindi ko na alam kung saan pa kami nakarating kahit
halos magkanda-bangga-bangga na kami. Ako ang pumihit ng seradura para makapasok
kami sa katabing silid.

Hinila niya ako patungo sa kama. "Hey, dahan-dahan!" Naalala kong hindi siya
nakakakita kaya ako na ang umalalay sa kanya.

Pinaupo ko siya sa gilid ng kama at saka ko tumabi sa kanya.

God! How I missed this man!

Naghalikan ulit kami habang ang mga kamay namin ay sabik ding dumadama sa katawan
ng isa't-isa.

I don't care kahit may nangyayari sa kanila ni Kia. Itatabi ko muna ang lahat ng
sakit at hinanakit ko dahil namimiss ko na talaga siya. I want him now as much as
he wants me.

"Remove your clothes, darling."

Agad akong tumalima. Inalis ko na rin ang bra ko para mas magkaroon siya ng access
sa katawan ko. Ako na mismo ang naglagay ng mga palad niya doon habang patuloy kong
tinatanggap ang mga halik niya sa'kin.

"Umh..." napasinghap ako ng marahan niyang laruin at pisilin ang isa sa mga tuktok
ng aking dibdib. Para akong naku-kuryente sa init na nagmumula sa mga kamay niya.

Bumaba ang isang kamay niya patungol sa pagitan ng mga hita ko.

"Ahhh... Carick..."

"I missed this..." he said against my lips.

 May maliit na kirot akong naramdaman sa sinabi niya. Iyon lang ba ang namiss niya
sakin?

Itinulak niya ako pahiga sa kama habang nakalawit ang mga binti ko sa sahig. He
undo and removed my pants and then positioned himself between my legs.

Napakapit ako sa sapin ng kama ng hilahin niya pababa ang suot kong underwear.

"Open your legs widely..." and I did.

Marahan niyang pinaglandas ang dalawang daliri niya sa parte kong inalisan niya ng
takip then he started rubbing my cli t and I felt electrified even more. He trust
his middle finger inside me and I can't help but to cry his name.

"You missed this?" He asked in a hoarse voice.

"Hmn... oo..." namiss kita.

Dinagdagan niya pa ng isa pang daliri iyon at saka marahang inilabas-masok sa

kaloob-looban ko. I'm already soaking wet with my own juices nang hilahin niya ang
mga daliri niya mula sakin.

"Take me now... ah..." hindi ko na rin kaya. I need him now! I badly need him now!

Pero hindi pa rin siya tumatayo sa pagitan ko. Mas tumungo pa siya doon at saka
mas pinaghiwalay pa ang mga hita ko.

"I'm not yet done, darling..." parang alam ko na ang gagawin niya. Napapikit na
lang ako nang mariin sa antisipasyon.

"Hmn..." I moaned as I felt his lips touch me there.

Nakailang baling ang ulo ko sa ginagawa niya. He kissed and sucked my wetness, his
tongue's playing with my cli t.

Pilit ko siyang hinila nang maramdaman ko ang pagsabog ko sa sa parte kong iyon. I
want him now, I want to be claimed by him.

Pero hindi pa siya tapos sa paghalik sa akin doon. Sinipsip ng bibig niya ang
lahat ng katas na nagmula sakin at saka masuyong pinaraanan ng halik ang
magkabilang hita ko paakyat sa aking puson.

Huminto siya sa pusod ko at marahang pinaglaro doon ang dila niya bago niya isunod
ang aking dibdib. Ang mainit niyang mga palad ay patuloy din sa pagsamba sa lahat
ng bahagi ko, he's kissing and touching me all over my body. He didn't leave any
part of my body unkissed and untouched.

"Ahhh..."

He removed his own pants and he joined me on bed. Napatingin ako sa kanya nang
hilahin niya ako paibabaw sa kanya.

"You drive."

Naunawaan ko kaya mabilis akong sumunod. Umupo ako sa harapan niya, sa tapat ng
kanyang kahandaan.

It's payback time. Ako naman ang magpapaligaya sa kanya.

"Ump..." I bit my lip when I felt his hardness on my entrance. Masakit pa rin ang
ganitong posisyon kahit ginagawa na namin ito palagi noon.

Nakapikit siya habang nakahawak sa magkabilang balakang ko. "Ahhh... enter it..."
bahagya pa siyang lumiyad para abutin ako.

Sinalubong ko siya habang marahan kong ipinapasok ang kanya sa akin. Nanginginig
at butil-butil na ang pawis ko habang pinapag-isa ang aming mga katawan.

"Ahhh, Carick... hmn..." I felt my walls tightened around his erection as I move
on top of him.

"Yeah, Apple, that's right." Paungol na sambit niya. "Drive fast, baby..."

Ilang beses akong nilabasan hanggang sa mangalay na ako sa ibabaw niya.

"I don't wanna come in this position." Inalis niya ako sa ibabaw niya. "I want to
take you from behind."

Sumunod naman ako nang patalikurin niya ako sa kanya. Hinawakan niya ang bewang ko
at saka pinatungo niya ang aking ulo.

"'Missed this, Apple?" Paos ang boses niya na may kaunting paghingal.

"Yeah..." napakapit ako nang husto sa headboard nang walang pasabi niyang ibaon
ang sarili sa akin.
 Ni hindi ko napaghandaan ang pagpasok niya. Impit na lang akong napaungol nang
sunod-sunod niyang ibayo ang sarili sa likuran ko.

He slammed. And pulled out. And slammed and pulled out again. It was hard, deep
and rough.

Oo, ginagawa namin ito dati. Pero hindi ganito na parang gusto niya nang sirain
ang katawan ko.

"Ahhh... Ugh.. ugh!" Patuloy siya sa walang ingat na pag-angkin sa akin habang ang
mga palad niya ay unti-unting dumidiin sa pagkakasapo sa aking magkabilang dibdib.

"Ahm..." kasabay nang pagsigid ng kirot ang kirot na unti-unting nabubuhay sa

dibdib ko. Pakiramdam ko'y hindi na ang dating Carick ang kasama ko ngayon.

"Ahhh fu ck! You're still tight!" He was pounding harder and harder each time.
Making me feel the sweet combination of pleasure and pain.

"Ahhh baby... I'm coming!" He came after a few thrust.

My shoulder were shaking and tears were running down my cheeks after.

Nakatihaya na siya sa kama habang ako naman ay halos mamaluktot na sa tabi niya. I
am sore and I coudn't even stand after our wild se x. Hindi lang isang beses niya
akong inangkin, dahil marami pang kasunod iyon. Iba-ibang posisyon na para bang
wala siyang kapaguran at kasawaan.

Sa bawat pag-angkin niya ay tahimik lang akong umiiyak, hindi naman niya nakikita
ang mga luha ko kaya ayos lang. Wala rin akong balak ipakita sa kanya na nasasaktan
ako.

kung pakiramdam niya'y nakaganti na siya sakin sa pananakit niyang iyon ay ayos
lang.

kung sa ganitong paraan siya sasaya, ayos lang.

..

NAGISING ako na masakit ang aking buong katawan. Nagulat pa ako nang makitang
nakabalot ako ng kumot gayong ang huling naaalala ko ay nakatulog akong
nakabaluktot at wala maski isang takip ang aking katawan.

Iginala ko ang paningin ko sa buong kuwarto. Wala na si Carick.

 Ah, malamang inilabas na naman siya ni Kia. Sa isiping iyon ay humapdi na naman
ang puso ko.

Saan pa ba ako nakatayo sa buhay niya?

Ano pa ba talaga ang nararamdaman niya sakin?

Sino pa ba ako sa kanya?

Where do I stand in his life now?

Sa naguguluhan kong diwa ay nagbalik ang mga nangyari sa amin.

Inalo ko na lamang ang sarili ko. Everything will be okay, hindi niya ako matitiis
kung talagang mahal niya ako. At mahal ko siya kaya mapapatawad ko pa rin siya.

Maaayos ang lahat. Maaayos ang lahat, I just need to be positive!

Hinanap ko ang mga damit ko saka ako nagmamadaling nagbihis at lumabas ng kuwarto.

"Yaya, sina Carick?" Tanong ko sa nakasalubong kong kawaksi.

"Nasa patio po." Tila kinikilig pa ang kasambahay nila nang sagutin niya ako.

Bakit? Anong meron?

Bumaba ako sa groundfloor ng mansion at saka lumiko patungo sa patio.

Nasa bukana palang ako nang marinig ko na ang pamilyar na boses.

It's her hair and her eyes today

that just simply take me away..

~
 Carick...

Wala sa loob na nahawakan ko ang ibabaw ng aking dibdib.

Napatigil ako sa paglabas nang makita ko nga si Carick kasama sina Cate at Kia sa
patio. Ngiting-ngiti ang dalawa habang pinapanood si Carick na nagi-gitara.

and the feeling that I'm falling further in love

makes me shiver but in a good way..

All the times I have sat and stared

Sa mahabang upuan ay nakaupo si Kia habang kalong nito si Cate. Kapwa sila
nakangiti habang nakikinig sa pagi-gitara at pagkanta ni Carick.

Carick is siting on the couch, looking handsome as ever. He's holding a white
guitar while he's singing with emotions... kaya pala kinikilig ang mga kasambahay.

Marahan naman sumasabay sa pag-awit niya si Kia at si Cate naman ay tuwang-tuwa sa

kandungan nito.

Para silang isang masaya at buong pamilya kung titingnan.

Kaya pala iniwanan na ako ni Carick mag-isa sa kuwarto.

Kaya pala...

It's a masterful melody when she calls out my name to me

as the world spins around her she laughs,

rolls her eyes and I feel like I'm falling

but it's no surprise..

 'cause I love her with all that I am

and my voice shakes along with my hands..

'cause it's frightening to be swimming in this strange sea

but I'd rather be here than on land..

yes she's all that I see and she's all that I need

and I'm out of my league once again..

Para kanino ang kanta niya?

Is he out of his league once again?

Oh damn!

Hindi ko na nakayanan kaya tumalikod na ako. Hindi ako makahinga at parang ano
mang oras ay sasabog na ang dibdib ko.

Mukhang wala na talaga akong lugar dito.

Lumiko ako sa garden, ang plano ko ay pupunta ako sa kuwadra para kumuha ng
kabayo. Magpapalipas muna ako.

Palabas na ako ng mini gate sa likuran ng mansion nang biglang may magsalita mula
sa likuran ko.

"Where are you going?"

Agad akong napalingon dito.

"Carick!" Tumingin ako sa likuran niya pero wala siyang kasama. "Paano mo nalamang
dito ako nagpunta? At paano ka nakarating dito mag-isa?" Sunod-sunod na tanong ko.

Gumuhit ang nakakalokong ngisi sa mga labi niya. "You're running away from me,
aren't you?" Malayo sa tanong kong sagot niya.
 Mas nagulat pa ako nang humakbang siya papalapit sa akin. Tuwid na paghakbang at
tuwid din ang pagkakatitig niya sa akin. Sa ngisi niya ay para bang ikinatutuwa
niya ang kung ano mang reaksyong nakikita niya sa mukha ko ngayon.

Isina-boses ko ang tanong na kanina pa gumigiit sa isipan ko. "Nakakakita ka?"

He nodded his head and smiled the sweetest. "Yes."

"K-kailan pa?"

"Hindi kailanman ako nabulag, darling."

There. I was stunned!

Niloloko niya lang ako! Kami! O baka naman alam nilang lahat pero ako lang ang
hindi nakakaalam?

So all this time, nakita niya lahat ng mga luha at paghihirap ko?

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 27

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 27
"YOU lied to me."

"That is not exactly my plan."

"Pero ginawa mo..." may bikig sa lalamunang sabi ko.

Napahimas siya sa kanyang pisngi bago lumakad papalapit. "Kailangan ko pang

mabulag... kailangan ko pang maging sweet sa ibang babae... at kailangan ko pang
lumayo sa'yo para lang maramdaman mo ang sakit. Para lang makita ko sa mga mata mo
na nasasaktan ka..."

Umawang ang mga labi ko. "Gusto mo akong saktan?" At nagawa nga niya. Dahil
nasaktan ako. At nasasaktan ako.

Umiling siya saka namulsa. "Iyon ang huling bagay na nanaisin kong gawin sa'yo...
ang saktan ka."

"Pinagse-selos mo lang ako? Gusto mong makitang umiiyak ako?! Ganoon?"

Malungkot siyang nakatingin sakin. "Dahil hindi ko nararamdamang mahal mo ako..."

Dahil hindi ko pinaparamdam, sinalubong ko ang malungkot na tingin ni Carick.

"I am deeply hurt, darling..."

"Carick..." napamaang ako nang makita ang luha sa mga mata niya.

Nakangiti siyang tumingala at saka niya ipinilig ang ulo. Nang ibalik niya ang
tingin niya sa akin ay nawala na ang pag-uulap ng kanyang mga mata.

Muli siyang nagsalita. "Para akong tanga sa kakaisip ng paraan para mapasaya ka.
Kasama nga kita pero palaging malayo ang tingin mo. Palagi kang may iniisip. Na sa
tuwing matatapos kitang angkinin at akala mo ay nakatulog na ako sa pagod... pero
hindi. Nararamdaman ko ang pagkabalisa mo sa tabi ko, sa pagkakayakap ko. Na parang
hindi ang mga nangyayari ang pinapangarap mo. Na para bang napakaraming bumabagabag
sa'yo."

Anong ginawa ko para mahalin niya ako? Para mahalin niya ako nang ganito?

Muli siyang tumingala at saka saglit na pumikit nang mariin. "God knows how much I
want to lessen your pain. I want to give you the life that you deserve. I want to
love you as much as I could. That I am willing to give you everything you need...
para hindi ka na malungkot."
Tila may sariling isip ang mga paa ko na lumakad patungo sa kinakatayuan ni Carick.
Hahawakan ko sana siya, gusto kong maramdaman ang katawan niya sa palad ko. Gusto
kong magpaliwanag sa kanya, at sabihing marami nang nagbago. Gusto kong alisin ang
lungkot niya dahil alam kong ako ang may gawa nito.

Napatigil ako nang paghakbang nang matitigan ko muli ang mga mata niya. Para bang
may nagbago dito. Ang malungkot niyang tingin kanina ay napalitan ng pagkalito at
lamig na tila yelo.

"Carick..."

Bumukas ang mga labi niya. "Pero ang nakaraan pa rin ang karibal ko sa'yo."

Nanatiling magkahinang ang mga mata naming. Ilang minute na para bang
nagpapakiramdaman lamang kami ni Carick kung sino samin ang muling magsisimula.

"She's here."

Nilingon ko ang boses sa tagiliran ko.

"Ha?"

Kanina pa ba si Kia dito? Nakikinig siya sa usapan namin?

Nang mula sa dulo ng patio ay may isang bulto ang lumitaw.

"Carick, AC is here." Sabi ni Kia na malawak na nakangiti sakin.

Ang pagkalito sa mukha ni Carick ay biglang napalitan ng gulat at pagkamangha.

Ang bulto sa patio ay tila multo na nagpatigil sa aking paghinga.

Isang babae iyon. Isang babaeng may maiksing buhok at nakasuot ng magandang
bestida.

Para bang nakalimutan na ni Carick na ako ang kausap niya. Para siyang biglang
nagkaroon ng pakpak sa kanyang mga paa nang tunguhin niya ang kinaroroonan ng babae
sa patio.

"Aviona!"
Bago sumunod si Kia at tumingin muna siya sa akin nang makahulugan.

"Good luck." Then she followed Carick at the patio.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal sa pagkakatayo ko dito bago ako magkaroon ng
lakas na humakbang papunta sa mansion. Nanlalamig ang mga palad ko at tila bibigay
ang aking mga tuhod ano mang sandali.

She's here. She's back.

Bumalik na si Aviona Camille Montemayor sa pamilya niya. Bumalik na sa kanila ang

pinakamamahal at matagal na nilang hinahanap na kapamilya.

"Kanina pa po kayo hinahanap ni Cate, Mam Apple." Nakangiting kawaksi ang

sumalubong sa akin sa pintuan ng mansion nina Carick.

Masaya ang lahat. Maliban sa akin.

"Pakisabi umakyat po ako sa kuwarto... magpapahinga muna ako." Nagtataka man ay di

na nag-usisa pa si Manang Letty. Nagkibit-balikat ang kawaksi at pumasok na rin sa
kabahayan.

Sa kuwarto ay pabalik-balik ako. Pinagdaop ko ang mga palad ko na tila kasing lamig
na ng palad ng isang bangkay. Kahit hindi ako tumingin sa salamin ay batid kong
namumutla na rin ako.

Ano ba ang maaaring mangyari kapag nalaman ni Carick na matagal ko ng alam kung
nasaan ang kapatid niya? Masasaktan siya nang higit pa sa sakit na idinulot ko sa
kanya sa aking pagbabalik.

Nagsinungaling ako sa kanya at niloko ko siya. Mas higit ang pagsisinungaling at

panloloko ko sa kanya kesa sa pagpapanggap niyang bulag. Hindi niya ako ginustong
saktan pero ako ay simula palang nagplano ng saktan silang lahat. Paano niya pa ako
mapapatawad?

Humugot ako nang malalim na paghinga at saka nagpasyang bumaba sa sala. Kesa kung
kanino niya pa malaman, kesa sumaya pa ang bruhildang Kia na iyon ay marapat lang
na unahan ko na ang lahat.

Kung mahal ako ni Carick ay maiintindihan niya ako. Iintindihin niya ako. Sasabihin
ko sa kanya na nakahanda na akong tanggapin siya, pakinggan niya lang sana ako.
"Ang laki mo na, baby... hindi ako makapaniwalang makikita ka pa namin muli."

Napahinto ako sa likuran ng malaking abuhing paso sa sala ng mansion nang

maulinigan ko ang boses ni Carick. Sa timbre ng boses niya ay alam kong napakasaya
niya.

"I'm not a baby anymore." It was Aviona's voice. Hindi ko makakalimutan iyon.

"You're still my baby no matter what!"

"Dad! I thought I'm your only baby!" Hirit ni Cate na sa pagkakasilip ko ay kalong-
kalong ito ng daddy ni Carick.

Masayang tawanan ang kasunod niyon. Isang buo at napakasayang pamilya. Pamilyang
wala ako. Pamilyang inaalook ni Carick sa akin pero pinili kong tanggihan dahil sa
kagagahan ko.

"Angel, meet your tita Aviona." Ginulo ni Carick ang buhok ng anak namin. "Siya ang
dati kong baby angel..."

Sa nagniningning na mga mata ni Cate ay masasalamin ang paghanga sa magandang

dalagang nakaluhod sa harapan nito. "Hello... you're pretty."

"And so are you, darling." Aviona answered with a cheerful voice. Tila aliw na aliw
siya kay Catey habang nilalaro niya ang laylayan ng bestida ng anak ko. Sabagay,
sabik sa bata si Aviona. Sabik siya sa mga tao. Wala siyang ibang nakasama sa
paglipas ng mahabang panahon kundi ang mga tauhan lang sa poder ni Lander
Montenegro.

"My dad used to call my mommy 'darling'." Nakalabing sagot ng anak ko.

"Where's your mom, baby?"

"She went upstairs." Catey giggled when Aviona's started to tickle her cute tummy.

Hindi ko namalayang tumutulo na pala ang luha ko habang panakaw na nakamasid sa

kanila.

Hindi ko alam kung bakit biglang humapdi ang dibdib ko habang nakatingin sa
masasaya nilang mukha. Pakiramdam ko ay hindi ako nababagay sa lugar na ito.
Masyado silang perpekto at kasiraan lamang ako.

Matagal na sanang buo ang pamilyang ito kung di dahil sa kasakiman ko. Itinago ko
ang tungkol kay Aviona gayong noong bumalik ang alaala ko bago ko ipanganak si Cate
ay alam ko na ang lahat. Pero pinili kong manahimik at pabayaan ang mga Montemayor
na magkagulo at mawalan ng pagasa habang naghahanap sa nawawalang si Aviona.

Pakiramdam ko ay napakasama ko. Na hindi ako deserving kahit sa pag-unawa ng mommy

nina Carick at higit sa lahat sa pagmamahal ni Carick mismo. Ngayon ko lang
naramdaman ang pandidiri sa sarili ko. Wala na pala akong ipinagkaiba kina tiya at
sa mga ganid na taong sumira sa buhay ko.

Pero sa kabila niyon ay hindi ako nagsisisi. Gusto ko nga mainis sa sarili ko dahil
kung mauulit ang lahat ay ganoon pa rin ang gagawin ko. Nabubulag ako sa galit at
nanakit ako ng mga tao na walang kinalaman sa gulong kinasasangkutan ko.

"Is that you, Apple?"

Napaangat ang mukha ko mula sa pagkakayukyok sa verandah.

Napatulala ako ng ilang segundo nang makita ko si Aviona Camille na nakatayo sa

harapan ko.

"Ikaw ba iyan?" Namimilog ang mga mata niya na katulad noon ay puno pa rin ng
kainosentehan. Kainosentehang dinungisan ng lalaking kinamumuhian ko.

"Ako nga." Nilinis ko ang bara sa aking lalamunan at sinikap na maging mukhang
kompyansa habang nakikipagpalitan ng tingin sa babaeng kaharap ko.

"What the hell are you doing here?" Her voice's shaking. Gulat na gulat marahil na
magkikita kaming muli.

I'm glad to know na nakonsensiya rin ang babaeng ito sa ginawa niyang pananagasa
sakin noon. Hindi naman siya ganoon kasama.

Binigyan ko siya nang palakaibigang ngiti. "Ako ang mommy ni Catherine Therese. Ako
ang ina ng anak ng kuya mo." Sana mapatawad mo rin ako, piping bulong ko.

Ang pagkaawang ng magandang bibig nito ay nauwi sa malapad na pagngiti. "Small

world, isn't it?" Hindi pa rin siya nagbabago, lahat ng bagay sa kanya ay parang
isang malaking palabas lang. Parang palabas sa perya. Lahat sa kanya ay nakakaaliw.
Parang isang babaeng kulang na kulang sa kaalaman sa tunay na kahalayan ng mundo.
Poor AC...

"Can we talk?" Mahinang tanong ko sa kanya. "I need to ask you a little favor..."
I'm gonna ask her to not tell Carick that we already know each other. At least for
the mean time. Kailangan ko pa kasing kausapin si Carick ng sarilinan.
"Sure." Masayang sagot niya. "Kahit paano ay naging kaibigan naman kita noon, 'di
ba ate?"

Pero hindi ko palaging kakampi ang pagkakataon.

"You know each other?"

Sabay kaming napalingon sa pintuan ng verandah. Nakatayo si Carick doon at palipat-

lipat ang tingin niya sa aming dalawa ng kanyang kapatid.

"Mga anim na taon na mula ngayon. We even shared a same room!" Masayang pagku-
kuwento ni Aviona.

"What?" Ang pangungunot ng makinis na noo ni Carick ay lalong lumala kesa kanina.

"Tumira siya sa mansion ng asawa ko, kuya." At biglang natutop nito ang sariling
bibig.

"Sinong asawa?" Nanigas ang panga ni Carick. "You mean, kasal ka na?"

"Ikinasal ako kaninang umaga, sinadya naming talaga para di kayo makatutol."
Mahinang humagikhik si Aviona. "And I forgot to mention that I am already three
months on the family way."

"What?!" Halos sabay kami ni Carick.

Pumalakpak ito. "Magkaka-pamangkin ka na sa akin, kuya. Kaya hindi na talaga ako

baby, because soon I'm gonna have my own baby."

"Sino ang napangasawa mo?" Mahinang tanong ko kahit pa sinasabi na ng isip ko ang
kasagutan sa aking tanong.

Bumungisngis ito. "Una, gusto ko lang uliting ikinasal na ako sa lalaking ama
nitong dinadala ko."

"Sino ang napangasawa mo?!" Halos maglabasan na ang mga litid sa leeg ni Carick at
maging ako ay natatakot na sa kanya.

"It's Lander Montenegro." Aviona answered, proudly.

Nagtagis ang mga ngipin ni Carick at kumuyom ang mga kamay niya. "Fu ck!"

Napalunok naman si Aviona. "Oh! Bawal ma-stress ang baby ko, iwan ko muna kayo."
Before she went out ay kinindatan niya pa ako. "And, Apple... sana maging friends
na tayo... this time."

And I am so dead.

Sa pangalawangpagkakataon... iniwan na naman ako ng babaeng iyon sa ere.

Hindi ko kinaya ang pananahimik ni Carick kaya ako na ang bumasag sa katahimikan.

"Carick..."

Huminga siya nang malalim. Kasing lalim ng mga titig niya ngayon sa akin na parang
gusto ko na lang na sumunod kay Aviona sa loob ng mansion. "All along, alam mo kung
nasaan ang kapatid ko?" Mahina bagamat mariing sabi niya.

Ito na ang kinakatakutan ko. "I'll explain..."

Sinapo niya ang kanyang panga at marahang minasahe iyon. Kumiling ang kanyang ulo
habang nagtatagis ang kanyang mga ngipin. Nang tumingin siya sa mga mata ko ay daig
ko pa ang nakakita ng nakakatakot na bagay dahil mabilis pa sa alas-sinco na nanayo
ang lahat ng balahibo sa aking katawan.

He was raging mad.

"Matagal ko ng kilala si Aviona..." Nangangatal ang boses na sabi ko.

"Hindi lingid sa'yo kung gaano ko pinangulilaan ang kapatid ko. Na kalahati ng
buhay ko ay iginugol ko sa paghahanap sa kanya! Na buong pamilya ko nagkakagulo
kakahanap sa kanya! Hindi mo alam iyon, Apple? Na 'di namin alam kung nakakakain ba
siya nang maayos, may tumutulong ba sa kanya, may nag-aalaga ba sa kanya kapag may
sakit siya... worse, kung buhay pa ba siya!"

"I'm sorry..." napahikbi na ako.

Hindi ako makapagsalita dahil sa klase ng pagkakatitig niya sa akin. Kailanman ay

hindi niya ako tiningnan nang ganito. Tanging ngayon lang.

"I get it!" Paasik na sabi niya. Sa boses na ramdam na ramdam ko ang panunuya.
"Kapag nga naman nalaman ko na si Aviona ay nasa poder ni Lander Montenegro ay
mahahati ako. Mahahati ako sa paghihiganti sa lalaking kinamumuhian mo at lalaking
minamahal ng kapatid ko. Kung sakali mang mangyayari iyon... hindi kita
matutulungan sa paghihiganti mo."

Tumulo na ang mga luha ko. Sinikap kong hagilapin ang braso niya kahit nanlalabo na
ang aking paningin. Mahigpit ko siyang hinawakan doon at ano mang sandal ay
nakahanda akong magsumamo sa kanya. "Inaamin ko na sa simula ganoon ang-"

"Shut up..." mahina pero napaka-makapangyarihan ng pagkaka-utos niya sakin.

"Carick... hear me out first."

Umiling-iling siya habang parang nandidiring nakatingin sa akin.

"Carick.. please..."

Mapakla siyang ngumiti. "I can't believe na nagmahal ako ng isang babaeng
makasarili."

"I'm sorry..."

Namula ang buong mukha niya. "Ano pa ang hindi ko alam!"

Napahagulhol ako sa aking mga palad.

"Ano pang kasinungalingan, Apple?"

"I'm sorry..."

"Ginamit mo lang ako?"

"I'm sorry..." paulit-ulit kong sambit.

Bahagya siyang lumayo. "Kinuha mo lang ang loob ko? Ni Cate? Para ano? Para
mapaikot mo kami sa mga kamay mo? Makuha mo ang gusto mo?"

Pinunasan ko ang mga luha ko. "Hindi mo ako naiintindihan!" Sagot ko. "Alam mo ang
kuwento ko. Alam mo kung anong hirap ang pinagdaanan ko! Nangako sa puntod ng mga
magulang ko na kukunin ko ang hustisya para sa kanila."

Bumalatay ang sakit sa mga mata niya. "Ang importante lang ba sa'yo ay ang
makaganti?"

"Magulo ang buhay ko, Carick." Sumisinghot na sabi ko. Umaasang mauunawaan niya
ako. Na kagaya noon ay iintindihin niya ako.

Ang mga mata niya na puno ng sakit at kalungkutan ay halos tumupok sa pagkatao ko.
"Hindi ba't nangako ako na aayusin ko ang lahat?"
Sunod-sunod akong umiling. "Ano ang aayusin mo? Hindi pa sira ang mga sumira
sakin!"

Umiwas siya ng tingin kaya inabot ko ang kanyang mukha upang muling iharap sa
akin.

"Please listen to me..."

"Hindi ko alam, Apple..." halos pabulong na lang ang salita niya. "Ginawa ko naman
ang lahat para iparamdam sa'yo na mahal kita..."

Tigmak ang mga luhang halos lumuhod ako sa harapan ni Carick. "Paano mo ako
bubuuhin kung dahilan ng pagkawasak ko ay buo pa rin?!"

Tumungo siya ngunit hindi niya ako inabot. Hinayaan niya akong nakalupagi at wala
ng emosyon ang mga mata niya kahit pa kaunting sakit. "Patay na ang mga magulang
mo. Pero kami ng anak mo, buhay pa. Inilatag ko sa paahan mo ang puso ko, pero
sinipa mo iyon pabalik sakin. Pinili mong saktan ako, ang mga taong mahal ko.
Pinili mong saktan kami..."

Isinubsok ko ang mukha ko sa kanyang pantalon. Wala akong ibang gustong gawin kundi
umiyak. Pakiramdam ko ay bumalik lahat ng kahinaan ko na matagal ko nang pilit
itinatago.

"Hindi ako ang may kasalanan sa'yo, Apple... pero pakiramdam ko ay ako ang taong
pinaghihigantihan mo." Lumuhod siya sa harapan ko upang magpantay kami.

"I'm sorry... I'm a manipulative messed up woman." Garalgal ang aking tinig.
"Patawarin mo ako..."

"Tell me the truth. Kung sakali mang matapos na ang lahat, at makuha mo na ang
gusto mo... iiwan mo ba ulit kami?"

Itinaas niya ang mukha ko upang magtama ang aming mga mata. Na para bang may
hinuhuli siyang katotohanan mula sa akin.

"Tell me... and please be honest with me."

Napalunok ako. "Hindi ko na iiwan ang anak ko."

Mapait siyang ngumiti. "So kukunin mo siya sa akin."

Marahan akong tumango. Iyon naman talaga ang plano ko... noon.
Mahina siyang tumawa at saka muling ngumisi. Pero kahit humalakhak pa si Carick ay
alam kong hindi iyon ang tunay niyang nararamdaman. Walang masisiyahan sa mga
ginawa ko. "Marami pa pala akong hindi alam... pero mukhang kung ano man ang mga
bagay na iyon ay hindi ko nagugustuhing malaman pa." Umiling siya at saka tumayo at
namulsa. Itinangala niya ang kanyang mukha sa kalangitan na nakikita sa verandah.

"Carick..."

"Ayaw kong makamulatan ng anak ko na isang selfish na babae ang ina niya."

"Carick!" Mabilis akong napatayo at napahawak sa kanyang siko ngunit iniiwas niya
ito sa akin. Daig ko pa ang sinampal sa ginawa niyang pag-iwas na tila ba ako may
nakakahawang sakit.

Tumalikod siya at saka naglakad palayo.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Hindi ako tatalikuran ni Carick.

Hindi siya manlalamig.

Hindi niya ako matitiis.

Nasasaktan siya pero hindi niya ako matitiis. Hindi niya ako natiis 'di ba? Hindi
niya ako kayang tiisin dahil sabi niya ay mahal niya ako.

"May isa ka pang hindi alam!" Habol ko.

Huminto siya sa paglalakad ngunit hindi siya nag-abalang lingunin man lang ako.

"Carick... may isa pa akong hindi sinasabi sa'yo..."

Hindi siya umiimik.

Inilapat ko ang aking palad sa kanyang likuran. "Na... na mahal kita. Na mahal na
mahal na kita... I'm sorry..."

Naramdaman ko ang paninigas ng kanyang katawan, ngunit sandali lamang iyon. Isang
bunting-hininga ang kanyang pinakawalan bago siya nagsalita. "Sana noon mo sinabi
iyan, baka sakaling paniwalaan pa kita."
Sa nanlalabo kong paningin ay nakita ko na lang ang paglalakad niya palayo sa akin.
Naiwan sa ere ang palad ko ganoon na rin ang puso ko.

Pero wala naman akong puwedeng sisihin kundi ang sarili ko.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 28

The Montemayor Saga"Exclusively MINE"Carick Tiger MontemayorChapter 28

ILANG araw na rin akong iniiwasan ni Carick. Ni hindi ko rin siya malapitan dahil
palaging nasa paligid si Kia. Ni hindi sila mapaghiwalay na dalawa. Walang may alam
kung gaano kasakit sa akin ang lambingan nilang dalawa. Na para akong pinapatay sa
tuwing ginagantihan niya ng ngiti si Kia samantalang maski sulyap ay hindi niya na
maipagkaloob sa akin. Wala akong magawa kundi panoorin na lamang sila na masayang
nag-uusap, nagka-kantahan na minsan ay kasama pa ang anak namin.

Hindi ko alam na kaya ko palang masaktan nang higit pa sa sakit na naramdaman ko ng

mawalay sa akin ang anak ko noon. Mas masakit dahil pakiramdam ko ngayon ay hindi
na lang si Cate ang nawala sakin... dahil pakiramdam ko ay nawala na rin sa akin si
Carick nang tuluyan.

Ni di ko alam kung may puwang pa ba ako sa lugar na ito. Para na lamang kasi akong
saling pusa sa lahat. Nakatanaw sa malayo at parang tangang nakiki-usyoso sa
kanila. Na kapag lalapit naman ako ay aalis sila na para bang may nakakahawa akong
sakit.

Tanging si Cate na lang talaga ang nagmamahal sa akin. Katulad ng dati, naiwan na
naman akong nag-iisa. Kung wala si Cate, parang wala na ring silbi ang pamamalagi
ko rito. Siya na lang ang dahilan ng pagtitiis ko. Umaas pa rin ako na magkaka-ayos
kami ni Carick, na papatawarin niya ako. Ayoko pa rin sanang sumuko sa kanya, hindi
ko siya kayang sukuan dahil mahal ko siya. Mahal na mahal ko siya kahit nasasaktan
na talaga ako.

Gusto ko pa ring i-try na ayusin ang lahat sa amin. Umaasa pa rin ako at ayaw kong
i-give siya nang tuluyan kay Kia. Alam kong mahal pa rin ako ni Carick at
natatabunan lang ng galit ang pagmamahal niya sa akin.
Nang umalis si Kia para magbanyo ay nilapitan ko kaagad si Carick na abala sa pagi-
gitara nito. Naupo ako sa inalisang couch ni Kia at sinenyasan ko si Cate na umalis
muna sandali.

"Carick."

"What?" Ni hindi siya tumingin sa akin. Abala ang mga mata niya sa chords ng
kanyang gitara.

Hindi ako nag-aksaya ng sandali, sunod-sunod akong nagsalita na para bang ito na
ang huling pagkakataon kong magpaliwanag sa kanya. Na para bang may oras ako na
hindi ayos kong aking sasayangin. "I'm sorry for everything. I've been selfish, I'm
sorry. Please, intidihin mo ako. And about Aviona, I'm sorry... pero hindi ko na
mababago ang ano mang nagawa ko na. Pero humihingi ako ng patawad... Alam ko ang
pakiramdam ng mawalay sa minamahal, Carick. I know exactly how it feels. Halos
gabi-gabi akong hindi makatulog kakaisip kay Cate noon. Nawalan din ako. Iyong mga
nawala sa akin kagaya ng parents ko ay hindi na babalik pa. Nang mamatay ang mommy
at daddy ko ay daig ko pa ang naiwan sa kawalan... please try to understand me.
Wala kong ginusto kundi ang katarungan para sa kanila. I'm sorry kung pati mga
inosenteng tao ay nadamay sa pagiging makasarili ko. But please, believe me, hindi
ako masaya na naghihiganti... na nasasaktan kita. I won't blame you kung sasabihin
mong hindi mo na ako kayang mahalin. Na masamang babae na ang tingin mo sa akin.
And about Aviona's husband... I can fogive Lander. Kaya kong patawarin siya kung
mapapatawad mo ako. Let's start anew, please? Nasasaktan ako, Carick. Mas masakit
pa sa lahat ng sakit na dinanas ko noon..."

"Maayos na ang lahat." Putol niya. "Mahal ni Lander Montenegro ang kapatid ko, at
mahal din naman ito ni Aviona."

I bit my lip. "Tayo? Maaayos pa ba tayo?"

Hindi siya sumagot. Ibinaba niya ang gitara sa lamesita at saka siya sumandal sa
sandalan ng inuupuan niyang rattan.

"Carick..."

Nanatili lang siyang nakatingin sa akin na para bang napakalalim ng kanyang

iniisip. Na tila ba iniisa-isa niyang inaanalisa ang lahat ng mga sinabi ko kanina.

Gusto kong haplusin ang pisngi niya, ang halikan ang mga labi niya. I missed him so
much although halos araw-araw ko naman siyang nakikita. Malapit siya sa akin pero
nararamdaman kong napakalayo pa rin niya. I know he's still hurting at nauunawaan
ko siya, pero nasasaktan din ako.

"Carick... K-kung sakaling hindi ako umalis noon... maayos kaya tayo ngayon?" Hindi
ko napigilang itanong.

"That was exactly my question for you, Apple." Seryosong sagot niya.
Halos bumaon ang mga daliri ko sa aking palad. Pinigil ko ang pagbagsak ng mga luha
sa aking mga mata kahit na nagbabanta na ang mga ito sa pagpatak. "Hindi ko alam...
I'm sorry at pinili kong umalis noon. Hindi ko kasi alam kung saan ako pupulutin
kapag nagsawa ka na sa akin. Kapag nalaman mo kung gaano kapatapon ang buhay ko.
Ang inisip ko lang ng mga panahong iyon ay ang tumakas... tumakas sa lahat."

Narinig ko ang pagtatagis ng mga ngipin niya at paglagutok ng kanyang kamao.

"Dammit, Apple! You decided for me! For us! You assumed the worst about me and
walked away!"

Napatungo ako. "I'm sorry... I thought it would be easier that way."

Marahas siyang nagpakawala ng hangin at saka nang-uuyam na ngumisi. "You broke my

heart... that is what you called the easy way?"

"No... no..."

Itinaas niya ang kanyang kamay at saka minasahe ang sariling sentido gamit ang
kanyang mga daliri. Tila nakukunsumisyong tumingin siya sa akin. "Leave me alone
for a while, please?"

"Ayos ka lang ba?" Nag-aalalang tanong ko.

"Migraine." He said. "I'm fine, please just leave me alone."

He couldn't stand the sight of me yet I coudn't stand to be away from him. At hindi
ko siya kayang iwan nang ganito. Nag-aalala ako sa kanya kahit simpleng sakit
lamang ng ulo ang nararamdaman niya.

"Where is Kiana Louise?" Tawag ko sa dumaang kawaksi. Di bale ng ibang babae, ang
importante ay maaasikaso si Carick. Masakit man para sa akin ay kaya kong tiisin,
pero hindi ko matitiis na makitang ganito si Carick.

"Kasama po nina Cate sa playroom. Dumating po kasi si senyorito Quiro, mam."

Patayo na sana ako pero naunahan ako ni Carick. Mabilis ang mga hakbang niya
papasok sa mansion. Ni hindi niya ako nilingon man lamang, basta tuloy-tuloy lang
siya sa paglalakad habang sapo-sapo niya ang kanyang ulo.

Malungkot na lamang ako habang habol-tanaw siya.

...

GABI

Nilukot ko ang laylayan ng suot kong bestida. Tumatagos sa tela ng damit ko ang
lamig na dala ng gabi. Tahimik ang paligid kaya marahan ko lamang na inihahakbang
ang aking mga paa sa kahoy na sahig patungo sa hardin. Sa bukana palang ay umaabot
na sa akin ang halimuyak ng iba't-ibang bulaklak at halaman sa Dorcas garden. Pati
ang hamog ng gabi ay nararamdaman ko rin, nakikiliti niyon ang giniginaw kong
balat.

I've been through a lot these past few days. Gusto ko muna sanang payapain ang
kalooban ko.

Pumitas ako ng petal ng Gladiola flower at inamoy ang mabining bango nito. Nakaka-
relax. Dati noong buhay pa ang mommy ko ay nakahiligan naming ang pag-aalaga sa mga
halaman sa aming hardin. Marami kaming alagang bulaklak na kami pa mismo ang
nagtulong na nagtanim. Marami kaming Roses, Dahlia, Daisy at iba pang bulaklak at
halaman. Gusto ko rin sanang ituro kay Cate ang pagtatanim ng mga iyon, gusto kong
maulit ang mga magagandang alaala namin ni mommy sa aming dalawa ng anak ko...

Nami-miss ko na ang mommy. Nabuhay ako sa lungkot at galit. Lungkot sa pagkawala

nila ni daddy at galit sa mga taong dahilan ng pagkawala nila sa buhay ko. Tama si
Carick, na tapos na ang mga nangyari. Pinagbayaran na ni tiya ang mga kasalanan
niya at si Lander Montenegro ay hindi ko na mapaghihigantihan lalo na ngayong parte
na siya ng pamilya ng lalaking mahal ko.

Ano bang biro ito?

Hindi nakakatawang biro sa halip ay katotohanan ito na sa ayaw ko at sa gusto ay

kailangan ko nang tanggapin nang maluwag sa dibdib ko.

Binitawan ko ang petal ng bulaklak at saka naglakad-lakad pa hanggang sa

pinakagitna ng hardin kung saan tanging ilaw na lang ng alitaptap at ng buwan ang
nagsisilbi kong liwanag.

"Ahhh..."

Napaurong ako nang parang may kumaluskos sa likuran ng nakaparadang Dendrobium

Orchids at mga Azalea. Sa parteng iyon ay may poste ng isang malamlam na ilaw kung
saan makikita ang itsura ng mga bulaklak sa harapan pero sa likuran ay may
kadiliman na.

Maingat akong humakbang doon nang masilip ko sa siwang ng mga halaman ang isang
babaeng nakakapit sa upuang naroon. Nakababa ang suot nitong dress hanggang sa
bewang at nakataas din ang laylayan patungo sa balakang habang nakadapa ito.
"Ahm... faster..." Impit na utos nito sa lalaking kasama nito.

"Kia?" Napamulagat ako nang makilala ko ang babae.

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang pilit kong sinisilip kung sino ang kasama
nito. Sa isip ko ay abot-abot ang panalangin ko na sana ay hindi si Carick ang
lalaki.

"Ganyan...ahmmm..." Urong-sulong sa likuran ni Kia ang matangkad na lalaking kasama

nito. Nakahinga ako nang maluwag dahil hindi si Carick ang lalaki subalit
nakaramdam pa rin ako ng inis para kay Kia. Niloloko niya si Carick!

"Iyan tama... ah... sige pa... uhm..." Utos niya sa lalaking namumukhaan ko. "Ahhh
ang galing mo na... ah..."

"I told you... kaya ko naman... hmn..."

"You're great, honey!"

Ang pagnanais kong magpahinga sa hardin ay nawala sa akin. Bigla akong nawalan ng
gana sa pamamasyal sa mga bulaklak at iba pang halaman. Tumalikod na ako at nanakbo
pabalik sa mansion.

Wala bang kuwarto? Bakit kailangang sa hardin pa nila gawin iyon? Bakit hindi na
lang din sa kotse? Paano kung may ibang taong makakita sa kanila sa hardin?!
Napakawalanghiya ng babaeng iyon. Kung lolokohin niya lang pala si Carick ay hindi
na sana siya nagbalik pa!

"What the-"

Napalingon ako nang may magsalita sa tagiliran ko. It was Kiana Louise. Magulo ang
buhok, gusot ang damit at nagkalat ang lipstick sa mga labi. Bahagya pa itong
hinihingal at animo mang-uumit na pupuslit.

Tiningnan ko siya nang masama. "I'm glad at nakaraos na kayo. Anong ginagawa mo
kasama ang pinsan ni Carick?" Sita ko sa kanya.

Saglit na nawalan ng kulay ang mukha niya. "Wala kang pakialam." Sagot ni Kia nang
magbalik ang kamalditahan niya. Palampas na siya sa akin ng hiklatin ko siya sa
braso.

"May pakialam ako!" Gigil kong sabi. "Niloloko mo si Carick!"

"Puwede ba!" She rolled her eyes on me. "Niloloko niyo rin naman ako."
"Oh my God!"

Maiksi siyang tumawa. "He's fu cking you, right? Patas lang." At saka niya ako
itinulak.

Naiwan akong nakatulala sa patio.

Hindi puwede ito. Hindi niya puwedeng lokohin si Carick. Hindi ko na kayang makita
pang nasasaktan si Carick. I can't afford to see him hurting because of the bit ch!
Paano kung mahal na pala niya ang Kia na iyon kaya hindi niya na ako magawang
patawarin?

Nag-aalangan pa ako habang nakatayo sa pinto ng library ni Carick. He needs to

know. Ayaw ko ng magsinungaling at maglihim sa kanya.

I entered his room without knocking. Taas-baba sa kaba ang dibdib ko. Katulad ng sa
hardin ay madilim din sa loob ng kuwarto na tanging lampshade lang ang nagsisilbing
liwanag.

"Can we talk? May sasabihin ako sa'yo..."

"It is very rude to enter someone's room without knocking, Apple." Anang baritonong
tinig mula sa pinakagitna ng silid.

Napapahiyang napatungo ako. "I'm sorry... may sasabihin kasi ako sa'yo..."

"Ganyan ba ang ugaling ituturo mo sa anak natin?" Inis niyang tanong.

"Look, I'm sorry... mamaya mo na ako pagalitan. May kailangan ka kasing malaman and
I am here to tell you about it. Please hear me out..." sa malabong liwanag sa
kuwartong ito ay pinilit kong hanapin ang mga mata ni Carick. Sinanay ko ang aking
paningin para mas makita siya.

Napasinghap ako nang magtama ang mga mata naming dalawa. Naka-T-shirt na puti siya
at sa kanyang kaliwang kamay ay isang itim na relo. Magulo ang kanyang buhok at
nakakunot ang kanyang noo. He was sitting on his swivel chair, his legs on the
table and his deep foreign eyes are looking at me like I was some kind of a
specimen.

Lumunok at at saka atubiling lumapit sa kinaroroonan niya. "Please, kausapin mo

ako..."
"May ginagawa ako." Itinapik niya ang hawak fountain pen sa mesa.

"Sandali lang, Carick."

Ibinaba niya ang paningin at umaktong nagkasundo na kaming dalawa na umalis na ako
at bumalik na lang kapag wala na siyang ginagawa. Pero hindi ako aalis, lumapit ako
sa mesa niya at inagaw sa kanya ang binabasa niyang dokumento.

"You need to hear this. Niloloko ka ni Kia!"

Kunot ang kanyang noo nang umangat ang paningin niya patungo sa mukha ko.

"N-nakita ko si..."

Tumaas ang kaliwang kilay niya.

"Si Kia... at saka si..." should I tell him? Ngayon pa ako naduwag na baka
magkagulo dito sa Villa.

"Si?" Tanong niya.

Saglit akong napatitig sa mga mata niya na kasing lamig ng yelo kung makatingin.
"Ang isa sa mga pinsan mo." Sagot ko.

"Who?"

"Iyong matangkad na medyo singkit... iyong moreno. Iyong nakababatang kapatid ni

Raphael..."

"Leonardo." Pagpapangalan niya rito.

"Oo..." marahan akong tumango.

"So?" Humalukipkip siya.

"They are having sex and-"

"What?" Doon na siya napatayo. "Kia and Leon?" nasaktan ako nang makita ko sa mukha
niya and di pagkapaniwala sa sinasabi ko. "Anong kasinungalingan na naman ito?"

"Nakita ko sila sa garden! Hindi ako maaaring magkamali! Niloloko ka ni Kia!"

Kumapit ako sa braso ni Carick. "Believe me. I saw them!"
"Stop this nonsense, Apple." Mariing sabi niya at saka alis ng aking pagkakahawak
sa kanyang braso. "Matulog ka na."

"P-pero..."

"Are you that desperate?" Saglit lang ay nagliliyab na ang kaninang malamig niyang
mga mata.

Sunod-sunod akong umiling. "Pero niloloko ka nga niya! Malandi ang Kia na iyan!
Sinungaling siya at-"

"At ano ka?" Mapakla siyang tumawa.

"Carick..." daig ko pa ang sinampal sa nakikitang disgusto sa mga titig niya sa

akin. Hindi siya naniniwala sa akin. Hindi siya maniniwala dahil isang malaking
sinungaling ang tingin niya sa akin.

"Okay," napatungo ako habang kagat ko ang pang-ibaba kong labi.

Umalis siya mula sa mesa at umikot patungo sa puwesto ko.

"A-anong ginagawa mo?" Napaawang ang bibig ko nang makitang hinuhubad niya ang suot
niyang damit. Bumagsak sa carpeted na sahig ng library ang kanina'y suot niyang T-
shirt kasunod ang suot niyang pjama. Hindi niya inaalis ang paningin sa akin habang
hinuhubad niya ang kanyang suot hanggang sa itim na brief na lang ang natira sa
kanyang katawan.

"Carick!" Nag-init ang mukha ko.

"Pagbibigyan kita." Nakataas ang sulok ng kanyang bibig. "Ito ba ang sinadya mo
rito? Hindi mo kailangang mag-imbento ng kung ano-ano just to get my attention."

Hindi ako nakapalag nang sinaklot niya ang magkabilang balikat ko at saka ako
siniil ng halik sa mga labi. Hindi ako makakilos sa higpit nang pagkakayapos niya
sa katawan ko. Naiipit ako sa matitigas niyang braso at kalamnan.

"Hmn..." umangat ang suot kong bestida kasabay nang pagbangga ng likuran ng aking
binti sa leather a sofa. Mas lumalim ang halik ni Carick at nagging pangahas ang
kanyang mga palad sa katawan ko.

Nawiwindang ako sa bilis ng pangyayari pero hindi ako nanlaban. I missed him. Gusto
kong maiyak sa paraan ng paghalik niya sa akin, mapagparusa ang tamis na dulot
niyon pero kaya kong tanggapin. Ang hindi ko matatanggap ay ibang babae ang
makasama niya ngayong gabi.
Iniupo niya ako sa sofa habang pinipilit niyang ipasok sa bibig ko ang mainit
niyang dila. Nang bumuka ang aking bibig ay sinamantala niya ang pagkakataon para
galugarin ang loob ng aking bibig. Hinuli niya ang dila ko at saka sinipsip iyon.
Ang mga kamay niya ay mariin nakakapit sa magkabila kong dibdib. Tumatagos sa suot
kong brassiere ang init ng mga kamay niya na nagmamasahe sa kahubugan niyon.

Bumaba ang mga labi niya sa leeg ko. Isinandal ako ni Carick sa sofa habang
iniaangat niya ang mga binti ko. Hindi ko alam kung paano niya nagawang hubarin sa
akin ang suot kong underwear. Nawala na ako sa sarili dahil sa mga halik at haplos
niya, nagde-deliryo na ako nang marahan niyang isubo at kagat-kagatin ang isa sa
aking mga nipples. Nasa pagitan na rin ng mga hita ko ang isa niyang kamay at
mabilis na humihimas doon. Ang isang daliri niya ay marahan niyang ipinasok sa
pinakaloob ko na sinundan pa ng isa pa niyang daliri. Naglababas-masok iyon sa
aking puwerta hanggang sa napakadulas na ng parte kong iyon dahil sa basang-basa na
ako.

"Carick..." He spread me wide, splitting me apart.

"Habang lalo kitang inaangkin ay lalo kitang hinahanap-hanap..." Inihiga niya na

ako sa sofa habang unti-unti siyang kumukubabaw sa akin. "Lalo akong nasasabik..."

"Uhm..." pumalit agad sa dalawang daliri niyang nasa loob ko ang kanyang
pagkalalaki. Walang sinasayang na sandali ang mga galaw niya. "Apple..."

"Carick... Oh!" Napasabunot ako sa malambot niyang buhok habang bahagyang naangat
ang aking balakang sa malakas niyang pagsalya sa gitna ko.

"Uh... uh..."

"Carick..."

"Ah..."

Five thrust, each one deeper than the last until we reached the summit. Kapwa kami
pawisan at hinihingal pagkatapos naramdaman ko ang pagkahugot niya sa pagitan ko at
ang pagkawala ng bigat niya sa akin.

Marahas ang kanyang paghinga nang humiwalay na siya sa katawan ko. Kahit nananakit
ang aking buong katawan ay pinilit kong tumagilid paharap sa kanya. Pilit kaming
nagkasya sa sa sofa ng kanyang library.

"I love you..." Pero wala akong natamong katugon doon. I'm such a loser.

Pumulupot sa bewang ko ang mga braso ni Carick subalit wala siyang sinasabing kahit
ano.
Inalis ko ang pagkakayakap ng mga braso niya sa aking katawan.

"Where are you going?"

"Aalis na ako." Tigmak ang mga luhang tumayo ako mula sa sofa at saka isinuot ang
mga nahubad kong damit. Ni hindi niya ako pinigilan o ano pa man.

He's done with me kaya wala na siyang pakialam pa sa akin. Wala siyang kibo habang
pinapanood lang ang aking pagbibihis.

Nang makalabas ako sa library ay saka palang umalpas ang mahihina kong hikbi.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 29

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

Chapter 29

#Closure

MASAKIT ang mga matang isinarado ko ang pinto ng kuwarto ni Carick. Ni hindi ko pa
nga tuluyang nabu-butones ang damit ko dahil sa nanlalabong paningin ko sa luha.
Nanginginig rin ang mga daliri ko habang inaayos ang suot ko.

"Kumusta naman ang pagsusumbong mo?"

 Mula sa dulo ng hagdanan ay lumitaw si Kiana Louise. Naka-pamewang siya at
nakangiti sa akin. Para bang wala siyang atraso. Na para bang alam na niyang hindi
ako pinaniwalaan ni Carick, sa isiping iyon ay lalong sumama ang loob ko. "Bakit
hindi ka pa natutulog? Umisang round pa ba kayo ni Leonardo?" Ginaya ko ang tono ng
pagtatanong niya sa akin. Nagpapasalamat ako at medyo madilim sa parte ko dahil sa
wala na masyadong ilaw ang nakabukas, kaya hindi niya makikita ang pagluluha ng mga
mata ko.

Pumalatak siya. "Why should I tell you? Maiinggit ka lang dahil for sure tigang
ka."

Okay. Wala talaga akong mapapala sa pakikipag-away sa kanya. "Hindi ako

pinaniwalaan ni Carick, masaya ka na ba?"

"Well..."

"Kiana Louise."

"What?"

Huminga ako nang malalim saka ko siya tinitigan sa mga mata niyang kahit nakangiti
siya ay tila nanlilisik. "Let's be friends."

"Hindi ako nakikipagkaibigan sa strangers, eh. Sorry but I am not sorry."

Pinilit kong huminahon. Hindi ko siya dapat awayin, higit sa akin ay mas may
malaking puwang na siya sa bahay na ito, sa buhay ng mag-ama ko. Pakiramdam ko ay
matatalo lang ako kung aawayin ko pa siya. Lalo lang akong magmumukhang masama at
ayaw kong mangyari iyon. Kota na ako sa mga kamalasang dinala ko sa pamamahay na
ito, ayaw ko ng dagdagan pa ang kasalanan ko sa pamilya ni Carick.

Kinuha ko ang isang kamay niya at pinisil ito. "Hindi na ako magiging stranger
sa'yo kung sakaling ikaw ang makakatuluyan ng ama ng anak ko."

Saglit siyang napatulala sa akin bago siya muling makapagsalita. "You're giving
him up?" Di makapaniwalang tanong niya.

"H-hindi ko alam..." hindi ko na napigilang mapapiyok. God! Ano ba itong ginagawa

ko?

"Coward." She hissed. "You're a coward!"

"'Di ba dapat ay maging masaya ka?" Ako naman ang nagtaka sa inaakto niya. Bakit
hindi siya masaya na susukuan ko na si Carick? Di ba dapat ikasaya niya na mawawala
ako sa landas nilang dalawa?
 "No. Wala ng thrill. Hindi na masaya iyon." Nakangiwi ang magandang mukha ni Kia.

Hindi ko na pinansin ang sinabi niya sa halip ay lalo kong hinigpitan ang
pagkakahawak sa malambot niyang palad. "Can you be a good step mom to my daughter?"
Tumutulo ang mga luhang tanong ko sa kanya. "Kaya mo ba? Kaya mo ba iyon, Kia?
Please answer me..." Halos magmakaawa na ako sa kanya.

Pagalit niyang hinila ang kamay sa akin. "Hindi ako mahilig sa bata!"

"Pero mahal mo si Carick! Dapat mahal mo rin si Cate!"

"Hindi ko mahuli ang logic." Pinanlakihan niya ako ng mga mata. Disgust and anger
are written all over her flushed face. "Nababaliw ka na ba? Ang labo-labo mo!"

Hindi niya gusto si Catey, hindi niya gusto ang anak ko. Hindi magagawang mahalin
ni Kiana Louise si Cate. "I'm sorry, wag mo ng pansinin ang mga sinabi ko."
Pakiramdam ko ay napaka-hopeless ko, nakakaawa at walang patutunguhan. Hindi ko
dapat ipamigay ang anak ko, pero gusto kong masigurado ang bukas niya. Hindi man
ako paniwalaan ni Carick o ng kahit sino, kaya kong ipaglaban ang pagmamahal ko sa
anak ko.

Napaupo ako sa sahig habang sapo-sapo ang aking mukha. Ano bang ginagawa ko?

"Baliw." Mahinang sabi ni Kia saka ko narinig ang papalayong yabag niya. Marami pa
siyang sinabi ngunit hindi ko na marinig ang mga iyon.

Bumilang din ng ilang minuto ang pagkakasalampak ko sa sahig nang maisipan ko ng

tumayo. Tulala lang ako. Nanlalata ako at hindi ko alam kung saan ako pupunta.
Parang nawalan ng lakas ang isipan kong mag-isip. Napahikbi ako nang maalala ko ang
nangyari sa loob ng kuwarto ni Carick, hindi ko na siya kilala... hindi ko na alam
ang gagawin ko. Wala na iyong lalaking nangako sa akin na hindi ako papabayaan.
Wala na siya at kasalanan ko kung bakit nagkaganito.

"UMIIYAK ka?"

Pinahid ko ang luha sa pisngi ko gamit ang likuran ng aking palad. "Aviona..."
nalingunan ko ang bunsong kapatid ni Carick.

"Pinaiyak ka ni kuya?" Lumakad siya palapit. "'Wag ka ng umiyak."

Marahan akong umiling. Nakakahiyang naabutan ako ni Aviona sa ganitong kalagayan.

"Bakit gising ka pa?" Pag-iiba ko.

"May ginawa kasi ako."

 Napatingin ako sa suot ni Aviona. Bihis na bihis siya at nangangamoy din ang
mamahaling pabangong kanyang ginamit.

Ngumiti ang inosente niyang mukha at saka siya lumapit para hawakan ako sa kamay.
"Halika..."

"Saan?" Pero hinayaan ko na lang siyang hilahin ako patungo sa ibaba ng mansion.
Tahimik na ang paligid at wala na akong makitang kasambahay. Maaaring natutulog na
ang lahat sa mga oras na ito.

Sa pagbaba naming sa hagdanan ay hindi ko naiwasang hindi kabahan. Alam kong

mabuting tao si Aviona pero kaya niya pa ring gumawa ng mga bagay na maaaring
makasakit sa kanyang kapwa. Wala siyang pakialam sa tama o mali kapag nagagalit
siya. Mabait siya pero nang pagselosan niya ako noon kay Lander ay kulang na lang
ay patayin niya na talaga ako.

Lumingon siya at ngumiti ulit sa akin. "Wag kang mag-alala, hindi ako gagawa ng
kalokohan this time." Naramdaman niya marahil ang pag-aalala ko. "You're safe,
okay?"

Tumango lang ako habang sumusunod sa kanya. Lumiko kami sa patio kung saan
nakapatay ang lahat ng ilaw. Madilim at tanging liwanag ng buwan lamang ang gabay
namin para hindi kami mabangga sa mga dinaanan naming mga kagamitan.

Lumingon ulit siya matapos niyang huminto sa paglalakad.

"I want you to know that I am very sorry about what happened in the past..."

"Aviona..." nangislap sa dilim ang butil ng luha sa kanyang kaliwang mata.

Nagtataka akong napatitig sa kanya.

"Kasalanan ko kung bakit ka nagkasakit. Kung bakit ka dinala sa hospital."

Napasigok na siya.

"Wag kang umiyak, baka makasama sa baby mo."

Umiling siya at ngumiti. "I'm sorry, Apple. Nagpadala kasi ako sa galit, selos at
kawalang pinag-aralan ko. Akala ko kasi noon ay tama lang na manakit. Akala ko kasi
walang magmamahal sa akin, akala ko okay lang na ipaglaban ko iyong pagmamahal ko
kay Lander."

"Aviona..." nakamasid lamang ako sa kanya habang lumuluha siya sa aking harapan.
Nakakapanibago. Nakakapagtaka ang mga nangyayari. Kanina ay ako ang umiiyak at siya
ang nagpapatahan sa akin, kabaliktaran naman ngayon ang nangyayari.
 "Napagbabago ng pagibig ang lahat, Apple. Please, patawarin mo na si Lander.
Patawarin mo na ang asawa ko. Hindi siya masamang tao."

"Pumapatay siya." Mahina pero mariing sabi ko. Hinawakan ko siya sa magkabilang
balikat. "Tumira ka sa kanya, nakita at naranasan mo ang kalupitan niya! Hindi ko
alam kung paano mo siya minahal... wala akong nakikitang magandang ginawa niya
sa'yo."

"Meron." Maagap niyang sagot sa akin. "Hindi mo lang nakita pero may magandang
ginawa si Lander sa buhay ko."

Ako naman ang umiling. Hanggang ngayon nabubulagan pa rin siya. Sabagay, lahat
naman ay nabubulag kapag tinamaan na ng pagibig. Hindi ko na mababali pa ang kung
anong pinaniniwalaan ni Aviona, nagmamahal lang siya.

"Ang magandang idinulot niya sa akin..." pumikit siya habang hindi mapalis ang
ngiti sa kanyang mga labi. "Minahal niya ako."

"Hindi mo naman kailangang ipaliwanag sa akin ang side niya." Sabi ko. "Wala na
namang dahilan. Hindi ko na balak pa siyang paghigantihan. Wala na akong pakialam
sa kanya. Sa kanya na ang perang nakuha nila sa mga magulang ko na kinamkam sa amin
ni tiya. May natira pa naman sa akin at nabawi ko pa rin naman ang kompanya."

Dumilat siya. "Apple, hindi si Lander ang nagpapatay sa daddy mo."

Ngiti lang ang sinagot ko sa kanya. Of course pagtatakpan niya ang lalaking iyon.

"Give him the benefit of the doubt. Magiging magkapamilya na tayo, gusto kong
maging maayos ang lahat sa pagitan natin, ate." Tapos ay hinawakan niya ulit ako sa
kamay at hinila palabas hanggang patio. "Babalik ako."

"Ha?"

Pero buhok na lang ni Aviona ang nakita ko nang talikuran niya na ako para muling
pumasok sa loob ng mansion.

Naiwan akong nagtataka at nanghuhula kung ano ang pina-plano niya.

Ilang sandali lang ay nakarinig ako ng pagtikhim sa aking likuran na sanhi ng

paglingon ko. Una kong nakita ang maputing polo ng matangkad na lalaking naglalakad
papunta sa aking pwesto. Nang tumapat siya sa liwanag ng buwan ay doon ko lang
napasadahan ang matigas niyang aura na tila nakikianib sa kadiliman ng gabi.

"L-Lander?!" Kusang napaatras ang aking mga paa.

 Seryoso siyang nakatingin sa akin.

Galit ako sa taong ito. Gusto ko siyang sugurin at pagsa-sampalin pero hanggang
ngayon ay hindi ko pa rin talaga kayang salubungin ang kanyang mga tingin.
Nakakapanghina ng tuhod ang isang Lander Montenegro.

Hindi pa rin siya nagbabago, taglay niya pa rin ang katangiang maguguluhan ka
kapag nakita mo siya. Maguguluhan ka sa kakaisip kung ano ang tumatakbo sa kanyang
isipan. Nakakangilag at nakakarahuyo ang kanyang mga tingin. Kahit ito pa ang may
pinaka-magandang bughaw na mga mata na aking nakita ay natatakot pa rin ako sa
kanya. Iyong klase ng takot na para kang tumititig sa iyong kamatayan.

"A-anong ginagawa mo rito?"

"My wife lives here." Malamig na sabi niya saka siya nagbawi ng tingin.

"Ang kapal ng mukha mong magpunta rito." Hindi ko napigilan ang aking sarili.
Nanginig ang buong katawan ko. "Dito ang lugar na tirahan ng iyong asawa! Ito rin
ang lugar na ipinagkait mo sa kanya ng ipa-kidnap mo siya noon!"

"That's all in the past." Pabalewalang sabi niya.

"Past..." mapait akong ngumiti sa kanya. "Past na rin ba sa iyo ang mga kasalanan
mo sa akin?"

"Wala akong kasalanan sa'yo."

"What? How can you say that?!"

Matagal bago siya sumagot. "Una, ang tiyahin mo ang lumapit sa akin noon.
Kailangan niya ng tulong dahil pabagsak na ang kabuhayan niyo."

"Dahil sa pagiging maluho niya kaya bumagsak ang ilang negosyo ni dad! At
sinamantala mo naman ang pagkakataon ng ibenta niya sa'yo ang aming kompanya!
Inilubog mo pa sa casino niyo si tiya para mas lalong maubos ang kayamanan ng mommy
at daddy ko!"

"Hindi ko kasalanang sugarol siya. Business is business, Ms. Galsim." Matigas

niyang wika.

"Alam na alam mo, ano? Dahil marami kayong monkey business!" Pananalakab ko.
Kulang na lang ay bumaon ang aking mga daliri sa palad ko. Sa bawat pagalaw niya ay
umaatras ako. Para siyang nakakatakot na hayop at ayaw kong mapalapit ni katiting
sa kanya.
 "Pinagbabayaran na ni kuya Romnick ang monkey business na sinasabi mo."

Nahiwagaan ako sa ipinapakita niyang kawalan ng interes tungkol sa nakatatanda

niyang kapatid. "Ayos lang ba sa'yo? Ipinakulong ng Saavedra agency ang kapatid
mo?"

"He's just a half brother. Ampong anak sa labas ni dad."

'Just'? Gaano kawalang puso ang lalaking ito? "Napakasama mo talaga..."

Pumitik siya sa ere at saka ngumisi. Iyong ngisi na hindi nakakaloko sa halip ay
nakakangilag. "Another thing.... the night na muntik ng may mangyari sa atin-"

"Wag mo ng pagandahin ang dating! you tried to rape me that time!" Napaiyak ako sa
aking mga palad. "You tried! At ng gabing iyon ako nasagasaan ni Aviona... iyon ang
gabing nasira ang isip ko. Kasalanan mo..."

Nagbago ang ekpresyon niya habang nakamasid sa aking mahinang pagluha. "I didn't
know what I'm doing. I was on some kind of drugs that night." Mariing sabi niya na
halos magtagis na ang kanyang mga ngipin. "Someone drugged me!"

"What? At sino?"

"I don't know. But I have the feeling na si Morta ang may gawa niyon."

Natigilan ako. "Si Tiya?"

"She wanted me to marry you. Iniisip niyang mas makikinabang siya sa pera ko at
pera mo kung magiging asawa kita."

"At gusto mo iyon 'di ba?"

Kumiling ang kanyang ulo at bahagya siyang tumagilid sa gawi ko. Nakadikit ang
kanyang daliri sa kanyang baba habang tila kay lalim ng kanyang iniisip.
"Everything was planned." Maya-maya ay sabi niya. "Wala pa sa poder ko si Aviona ay
planado ko na ang lahat. Si Aviona ang pakakasalan ko at hindi ikaw."

Napahumindig ako. Kung gayon siya mismo ang may kagustuhan na ipa-kidnap si Aviona
noon? Siya pala talaga mismo! "Paanong naisip ng isang 15 years old ang ganyan?
Aviona is just 5 years old back then! Napakasama mo! Halimaw ka!"

"Hindi ito tungkol sa pera o kapangyarihan."

 "At tungkol saan?" Singhal ko sa kanya. Mabuti at walang katao-tao ang paligid.

"Dahil gusto ko lang." Ang mga labi niya ay unti-unting pumorma upang magpakita ng
misteryosong ngiti.

"You're insane..."

"Maybe." Nagkibit-balikat siya. "At isa pa, wala akong kasalanan sa mga magulang
mo. Hindi ako ang nagpapatay sa kanila, puwede kang maniwala at puwede ring hindi.
Bibigyan kita ng hint, naging kabit ni dad si Morta, may access siya sa mga tauhan
namin. Hindi ko gusto ang tiyahin mo, Apple. Isa lang siya sa daan-daang babaeng
pampalipas oras lang ng daddy ko. She became clingy kaya idinispatsa agad siya ni
dad. Wala naman siyang silbi sa amin sa halip ay pabigat siya. Alam niyang wala
kaming pakialam sa kanya lalo na ng magsawa si daddy sa kanya. Marahil inisip
niyang sa pamamagitan mo ay makakahuthot siya sa amin, pero hindi. Dahil wala rin
akong pakialam sa'yo."

"Si tiya..." natutop ko ang aking bibig. Paano ko pa siya mapapatawad ngayon?
Hindi ko lubos mapaniwalaan na sa lahat ng tao ay siya pa. Anong kasalanan ko at ng
mga magulang ko sa kanya?

"Isa lang ang alam ko, malaki ang inggit ng tiyahin mo sa mommy mo. Sayo. At
palabigasan ang tingin niya sa ama mo."

"I know... I know..." umiiyak na sambit ko.

"But she's dead now."

"Apple."

Napaangat ang paningin ko sa lalaking lumabas sa sliding door. "Carick!"

Ang paningin ni Carick ay mabilis na lumipad kay Lander. Agad na nangunot ang noo
nito at nagsalubong ang mga kilay.

Pormal naman itong tinanguan ng asawa ni Aviona. "Carick Tiger Montemayor." He

called his name.

"What the hell are you doing here?"

"Kung hindi ako welcome dito, iuuwi ko na lang ang asawa ko."

"Fvcker!"
 "Carick!" Agad kong niyakap sa bewang si Carick nang akmang susugurin niya si
Lander.

"What?" Manghang napatingin siya sa akin.

"Wala siyang kasalanan..." umiiyak na sabi ko habang todo pigil ako sa kanya.
Ramdam ko ang paninigas ng kanyang katawan at paga-galawan ng kanyang mga muscles.

"Apple..." he was hurt. Sumubsob ako sa dibdib niya at niyakap ko pa siya nang mas
mahigpit.

"Kuya?" Humahangos namang lumabas si Aviona. Nang tingnan ko ito ay nanlalaki ang
naghahalong green at itim nitong mga mata. "What's happening here?"

"Aviona, what is he doing here?!" Tila kulog ang boses ni Carick. Pilit niyang
binabaklas ang mga braso ko sa kanyang katawan ngunit kahit nasasaktan na ako ay
hindi ko pa rin siya binibitawan.

Alanganing ngumiti si Aviona sa kapatid. "Kasi naririto ako? Naririto kami ng baby
namin? Maybe that is why he's here. Let me just remind you that he's my husband and
the father of my child, kuya."

"Tara na, Carick!" Pilit kong hinila paalis ng patio si Carick. Hindi naman na ito
nagmatigas at nanguna pa ngang maglakad patungo sa madilim na hardin ng Villa.
Mabibilis ang mga hakbang niya habang nakakuyom ang kanyang mga kamao.

Pabalik-balik siya sa paglalakad habang nakasapo ang palad sa noo. Tila siya
aligaga at namo-mroblema. Nang lumingon siya sa akin ay puno ng pagtatanong at
galit ang kanyang mga mata.

"What the hell was that?"

"Carick..."

"Bakit parang pinagtatanggol mo pa siya?" Ikinumpas niya pa ang kanyang kamay

patungo sa patio.

"Ano?!"

"He's your sister's husband!"

"Yeah, right!" Tumawa siya nang mapakla saka nakapamewang na lumapit sa akin.

"He's part of your family now..." usal ko.

 "Oo nga naman! Parte na ng pamilya ko ang lalaking iyon!" Sarkastikong wika niya.
Humihingal pa siya sa galit.

Napalunok ako. "And I'm not?..." mahinang tanong ko. "Am I?" Hinawakan ko ang
kamay niya.

Hindi siya makapagsalita. Namimilog lang ang kanyang mga mata.

"I'm not part of this family..." ani ko. "You loath me. Alam ko naman iyon, hindi
ako manhid."

"Apple..." doon kumalma ang kanyang paghinga.

"Let's not talk about him. Let's talk about us... please?" Malungkot akong
tumingin sa mga mata niya. "Tell me, hinihintay mo na lang ba na kusa akong
umalis?"

"What hell are you saying?"

"You promised me heaven, Carick. Why it feels like that I'm in hell right now?"
Ani ko sa basag na boses. "Alam kong kasalanan ko... and I'm begging you now to
forgive me..."

Namamalisbis ang mga luha sa aking pisngi pero hindi ko na iyon magawang punasan.
Ayaw ko ng itago sa kanya ang pag-iyak ko. Ayaw ko ng ilihim ang sakit. Tama na ang
pagtatago namin sa isa't-isa. Tama na.

"May expiration ba ang pagmamahal? May switch ng ON at OFF? May limitasyon?"

Mapait kong mga tanong. "Nasagad ko na ba hanggang sa dulo ang pasensiya mo? Hindi
na ako karapat-dapat sa pagmamahal mo... niyo ng anak natin. Ikaw na rin ang may
sabing ayaw mong mamulatan niya ang isang makasariling ina na kagaya ko."

Nanatili siyang nakatingin sa luhaan kong mukha.

"Carick... nahihirapan na ako. Bakit hindi mo na lang ako hayaan kung ayaw mo na?
Kung si Kiana na ang gusto mo. Kung siya na ulit... kung hindi na ako." Bumitaw ako
sa kamay niya.

"You wanna leave again?" Malamig na tanong niya sa akin.

Sandali akong di nakapagsalita at napatulala lamang sa kanya. "Do you want me to

leave? You want me to leave at hindi mo lang masabi sa akin?"
 Kita ko ang sakit sa kanyang mukha nang magsalita siya muli. "Bakit pinapaikot-
ikot mo pa ako? Kami?"

"Carick?"

Tumango-tango siya. "Tapos na 'di ba? Okay na kayo ni Lander Montenegro. Nasa'yo
na ang kumpanya at pera ng mga magulang mo. Okay na 'di ba? Wala ng dahilan para
manatili ka rito, right?"

"Carick..." napahikbi ako muli. Hahawakan ko sana muli ang mga kamay niya ngunit
iniiwas niya iyon sa akin.

"Ano si Cate? Hindi ba siya puwedeng dahilan? Ako? Hindi ba?" Punong-puno ng sakit
na mga tanong niya.

Napahagulhol na ako. "Hindi kita maintindihan!"

"Dahil ang iniintindi mo lang ay ang sarili mo! Damn!"

"Masakit na kasi..."

"Ikaw lang ba sa ating dalawa ang may karapatang masaktan?"

Puno ng luhang sinalubong ko ang matatalim niyang tingin. Sa mga mata niyang dati
ay puno ng pagmamahal ay nakikita ko ngayon ang pinaghalong poot at sakin. "I love
you..." anas ko. Hindi ako nangiming sabihin iyon sa harapan niya, mas nanaig sa
akin ang kaloobang sabihin sa kanya ang nararamdaman ko habang nakatingin ako sa
mga mata niyang nanunubig na rin sa luha. Bakit ko siya sinaktan? Bakit ko sinaktan
ang lalaking walang ginawa kundi mahalin ako? Bakit ngayon ko lang napagtanto ang
lahat kung kailan parang huli na ang lahat?

Tumaas ang sulok ng kanyang bibig at saka siya tumingala. Nasilip ko ang mukha
niya at ang paglandas ng matingkad na butil ng tubig sa dulo ng mahaba niyang
pilik-mata patungo sa mataas na bridge ng kanyang ilong.

Sumisigok akong lumapit sa kanya. "Carick, mahal kita... mahal na mahal kita...
I'm sorry... please believe me..."

"You love me?" Ngumisi siya at umiling. "But now you're leaving me? Again."

"Ayaw kong umalis, pero nagkakasakitan na tayong dalawa. What do you want me to
do, Carick? Please tell me... You're leaving me no choice..."

"Maraming choices, Apple! Ayaw mo lang mamili! Ang gusto mo lang kasi ay ang
madali! Pinapahirapan mo ako, kami ng anak natin pero ayaw mo namang paghirapan
kami!"

"Bakit kailangang maging komplikado?"

"Ginawa kong madali ang lahat para sa'yo, ikaw lang nagpahirap nang ganito."

"Anong gusto mong gawin ko? Please..." napaluhod na ako sa harapan niya.

"You decide."

Naninikip ang dibdib na napatingala ako sa kanya. Para siyang diyos na nakapamulsa
sa harapan ko. Walang awang nakatingin sa akin habang umiiyak ako. Ni wala akong
makapang kahit anong emosyon sa mga tingin niya ngayon. Mas natatakot ako sa aura
niya ngayon kesa sa takot na nararamdaman ko sa aura ni Lander Montenegro kanina.
Para akong nakatingala ngayon sa ibang tao.

"And another thing," Aniya.

Bahagya siyang lumuhod upang magpantay ang mukha naming dalawa. He lifted my chin
and kissed my on the tip of my nose. Nanalaytay sa buong sistema ko ang kilabot na
walang kasing lamig.

"W-what?" namamalat kong tanong. Hinintay ko ang pagsagot niya hanggang sa

makatayo siya muli.

Bumuka ang bibig niya bago siya tumalikod sa akin. "Kapag umalis ka pala, wala ka
ng babalikan pa."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 30

Chapter 30INIKOT ko ang swivel chair paharap sa glass wall ng aking office.
Eleven thirty na pero wala pa rin si Tina. Medyo kumakalam na rin ang sikmura ko sa
gutom. Sumasakit pa naman agad ang ulo ko kapag nagugutom ako, at nagbago na rin
ang oras ng kain ko mula nang makabalik ako ng Manila- for good.

Beep..
I took my cellular phone from my desk and looked at the new messages I received.
Apat na magkakasunod iyon.

I sighed when I saw Cristina's name on the screen. I thought it was him. Akala ko
naalala niya na ako. Pero hindi, dahil ang kaibigan ko ngang si Tina ang nagpadala
ng lahat ng messages na iyon.

Napailing ako nang maalalang tanging sina Tina at si Atty. Lorenz Mancol lamang ang
nakakaalam ng personal number ko. Nagpalit na kasi ako tatlong araw palang ang
nakararaan mula ng magsimula kong i-handle ang kompanyang iniwanan ng mga magulang
ko.

Cristina:

Sori, frndship, trafic sa Edsa. Alam mo nmn, wala akong sariling car. Kumain k n
lng muna jn.

At ibang messages ay puro pagtuturo niya lang sa akin sa kung saan-saang kainan
malapit dito sa Galsim Corporation.

Naiisip ko palang ang mga kainang sinasabi niya ay nasusuka na ako. Nakakasawa na
kasi, saka parang may iba akong gustong kainin pero hindi ko lang matiyak kung saan
at ano.

Ilang araw na rin akong nagkakaganito, na hindi ko mawari ang gusto ko. Palagi
akong naiirita, nalulungkot at kung ano-ano pang emosyon. Madalas ding nagugutom at
nahihilo. Iniisip kong stress lang ito, ayaw kong i-entertain ang kung ano mang
hinalang pumapasok sa isipan ko.

Napasulyap ako sa maliit na kuwadro ng larawan sa ibabaw ng aking desk. Si

Catherine Therese iyon na kasama si Carick. Magkayakap ang dalawa habang nakatingin
sa ibang direksyon. They are very happy hugging each other na hindi nila namalayang
kinuhanan ko sila ng litrato. Ito iyong huling araw bago ako umalis ng Hacienda
Montemayor.

Mula ng gabing nagkasagutan kami. Mula ng gabing nakaramdam ako ng kawalang pagasa
sa pagitan naming dalawa ay napag-isip-isip na ako. How I wish he love me enough
for him to forgive me. Alam ko namang walang kapatawaran ang mga ginawa ko, pero
masakit sa akin na hinayaan niya akong makaramdam ng insecurity towards Kia.

Sabi niya wala akong karapatang masaktan, pero nasasaktan ako, at oo naman na
beterana na ako sa sakit. Pero iba iyong sakit na kayang iparamdam sa akin ng isang
Carick Tiger Montemayor.

Yes I was so in love with him that it hurt me so much to see him with someone else.
It was like I'm in physical pain.

Sayang at huli na. Pero ano pang magagawa ko dahil huli na nga. Kesa magkasakitan
pa kami, pinili ko na lang na lumayo. I still love him with all of me, kaya nga ako
nasasaktan tuwing nakikita ko silang masaya sa hacienda. Iyong parang wala rin ako
habang siya, si Catey at si Kia ay masayang nag-uusap sa verandah.

Tinanggap ko na ang kapalaran ko and I think I'm a better person now, lilipas din
ito. Hindi talaga siguro si Carick ang para sa akin. Kailangan ko ng ayusin ang
buhay ko ngayon.

I know, pagiging makasarili ulit ang dahilan ng pag-alis ko. Ito na lang kasi ang
tanging paraang naiisip ko para ipagpatuloy ang buhay ko. Napatawad ko na ang lahat
ng may kasalanan sa akin subalit ang sarili ko mismo ay may hinanakit pa ako.
Pagsisisi at pagdaramdam kung bakit kailangan kong masaktan pagkatapos ang mga
nakalipas na sakit.

Kailangan ako ng Galsim Corporation, ang tanging alaala ng mga magulang ko. Itong
kompanya ang dugo't pawis ni Mom and Dad. Mas malaki ang malulugi sa akin kung
papabayaan ko ito at mananatili ako sa hacienda para ipagsiksikan ang sarili ko sa
taong hindi ko na sigurado kung mahal pa ba ako.

Akmang ipipikit ko ang aking mga mata nang biglang bumukas ang pinto ng kuwarto
matapos ang ilang katok. It was Atty. Mancol.

"Someone wants to talk to you."

"Who?" Medyo naiiritang tanong ko sa kanya.

Huminto na rin siya sa panliligaw sa akin dahil sa ilang ulit kong pambabara sa
kanya. Naisip na rin siguro niyang wala siyang aasahan sa akin but still we end up
as good friends.

Tumango siya at ngumiti saka ibinukas nang malaki ang dahon ng pinto. "Si Ms.
Montenegro, iiwan ko muna kayo."

Napaayos ako sa pagkakaupo sa kanyang tinuran. Napa-diretso ang aking likuran nang
sumungaw ang mukha ni Kia sa pintuan. She was smiling at me na para bang isa kaming
malapit na magkaibigan na ngayon lamang ulit magkikita.

"Hello, Rechelle." Tumuloy-tuloy siya sa loob ng aking opisina matapos isara ni

Lorenz ang pinto.

Hindi ako agad nakapagsalita. I am not expecting her.

"How are you?" Magiliw niyang tanong.

"Anong nagdala sa'yo rito? Ms. Montenegro."

Saglit siyang natahimik bago matipid na ngumiti. "Alam kong galit ka sa akin."

Mabuti't alam mo.

"Pero past is past na. It's been three months, my gosh!" Ikinumpas niya pa ang
kanyang magandang kamay sa ere at saka pinaglanding sa kanyang bilugang balakang at
namewang sa aking harapan.

"Bakit ka naririto?" Tuwid ko siyang tiningnan sa mga mata. Ano na naman bang balak
niya ngayon?

Nagkibit siya ng balikat. "Because I wanna see you, say hi to you?"

"Nagawa mo na." Makakaalis ka na.

"Apple..."

Ano pa bang kailangan niya? Umalis na nga ako. Bakit kailangan niya pa akong sundan
hanggang dito?!

"I want us to be friends. Look I'm sorry sa mga nagawa ko sa inyo ni C. Saka 'di ba
gusto mong maging magkaibigan tayo?" Umikot siya sa aking working desk. "Naiinggit
din ako na friends na kayo ni Aviona

"Sincere ka ba riyan?" I asked sarcastically. Anong nakain niya?

Lumawak ang pagkakangiti ni Kia. "Hindi ako mahusay ma-mlastik, palpak ako sa
ganoon."

"Okay..." tumango ako, matapos lang.

"Thank you."

I stood up and walked towards her. Napansin ko ang kakaiba sa aura ng matapang na
si Kiana Louise Montenegro. The way she talks, parang may naiba. Parang may mali.
Maaliwalas ang kanyang mukha na walang bahid ng makapal na make-ups o ang nakaka-
inis niyang eyeliner na nagpapatapang sa kanyang mukha noon. At isa pang
nakakapagtaka ay hindi siya naka-itim na damit ngayon. She was wearing a fuchsia
cotton summer dress na lalong nagpatingkad sa kaputian niya. And she looks
genuinely happy at kitang-kita ko iyon sa nangingislap niyang mga mata. Mabuti pa
siya.
I was shocked nang yakapin niya ako. "Hey!"

"I've been a bit ch to you. Hindi ko na mababawi iyon, ganoon talaga ako." Nang
magkahiwalay kami ay napalitan ng samu't-saring emosyon ang mga mata niya.

"It's okay..." kahit nababaghan pa ako sa mga nagaganap.

"Apple, hindi ako ang tipong nagso-sorry... kay Aviona lang ako humihingi ng tawad.
She's my friend since our pigtail days, you know? Pero alam kong kailangan kong
humingi ng tawad sa'yo ngayon. I know I hurt you, and I hurt you even more when I
hurt your child. Hindi ko alam kung anong sumapi sakin nang pagkukurutin ko ang
cute na si Catey, she's been nice to me although I admit na makulit talaga ang anak
mo. Nagselos din kasi ako noon sa atensyon na ibinibigay sa kanya ni Carick. I've
been selfish that time. Gusto ko kasi sa akin lang lahat ng atensyon. Nakalimutan
kong bata at walang muwang ang paslit na iyon, napanggigilan ko tuloy." Lumabi pa
siya. "Anyway, nagsorry naman na ako kay Cate. At dahil mabait ang anak mo, bata at
medyo uto-uto ay napatawad niya na rin ako."

Napangiti na lang ako sa pag-amin niya sa kanyang kasalanan, kahit pa medyo nainis
din ako sa part na sinabihan niya ng uto-uto ang anak ko.

"So when are you going back to Dalisay?"

Hindi ko pinansin ang pagtatanong niya kung kailan ang balik ko sa Hacienda.
Bumalik ako sa aking swivel chair at muling naupo ron.

"Apple..."

"Kumusta si Catey?" I asked her solemnly.

"Hmn, okay naman siya. Tinatawagan mo naman siya, 'di ba?"

Tumango ako. Araw-araw kong tinatawagan sa telepono si Catherine Therese. Halos

tatlong beses o mas madalas pa sa loob ng isang araw. Nagpapasalamat ako kay Carick
at hindi niya inalis sa akin prebilehiyong makausap parati ang anak namin.

"Oh, saglit lang talaga ako rito. Dumaan lang ako para makipag-ayos sa'yo." May
kinuha siya sa loob ng kanyang malaking shoulder bag. Isang puting envelope ang
iniabot niya sa akin. "Here."

"Ano ito?"

"Invitation. I am inviting you on my wedding. I really want us to be friends this

time, I really mean it."
"Ikakasal ka na?" Gulat kong bulalas.

"Yes. I will no longer be Ms. Montenegro, I'm soon to be Mrs. Montemayor."

Masayang-masayang sagot ni Kia sa akin. Ngayon ko lamang nakita ang parteng ito ni
Kia. Isang bubbly na babae.

"Ha?"

Bahagya siyang sumeryoso. "Alam ko namang alam mo na ito, pero pasensiya ka na at

nabigla ka pa rin. I'm sure, naiintindihan mo ako. Aminin mo man o sa hindi,
nagmahal ka rin. Nagmamahal ka rin..."

"Kia..."

Inilapag niya ang malaking sobre sa ibabaw ng aking desk nang hindi ko pa iyon
abutin sa kanya. "Iiwanan ko na ito, huh? I'm expecting you to come, kung talagang
gusto mo na akong maging kaibigan." Ngumiti siya at saka bahagyang tumungo para
halikan ako sa pisngi.

Nakalabas na at lahat sa opisina ko si Kia ay nakatulala pa rin ako sa inilapag

niya sa aking mesa.

Montenegro & Montemayor nuptial. Iyon ang nakasulat sa ibabaw ng envelope at hindi
ko na pinag-aksayahan pa ng panahon na buksan at busisihin pa ang iba pang laman
nito. Sa nanginginig kong mga kamay at mabilis kong kinuha ito at saka ipinasok sa
loob ng drawer sa katabi kong cabinet.

Nagsisikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga. Parang biglang naging sariwa sa
akin lahat ng sakit na naramdaman ko sa mga huling araw ko noon sa hacienda.

Bakit ang bilis naman yata?

Bakit ganoon?

What are you going to do now, Apple? Tanong ko sa aking sarili.

Siguro wala na. Wala na akong magagawa kung talagang nakapagpasya na siya.

Sana lang ay maging mabuti siyang pangalawang ina kay Cate.

Kung may maganda mang idinulot ang pagpunta ni Kia dito ngayon ay ang pakikikapag-
kaibigan niya sa akin. Ramdam ko ang sincerity nang paghingi niya sa akin ng
kapatawaran. Magiging kampante na rin ako kung sakali mang magkakasama sila ng anak
ko sa iisang bubong.

At sana mahalin niya si Carick, iyong pagmamahal na ipinagkait ko rito. Iyong

pagmamahal na naipagkait ko sa mag-ama ko. Sana 'wag niyang iiwanan si Carick at
Cate na kagaya ng pag-abandona ko sa kanila noon at ngayon sa pangalawang
pagkakataon.

Muling humilab ang tiyan ko, pero sa pagkataong ito ay parang hindi na dahil sa
gutom. Sumabay pa ang pagkahilo ko sa pagkalam ng aking sikmura. Nanghihinang
tumayo ako para lang mapaupo ulit.

Kring...

Sinagot ko agad ito nang makita ang pangalan ni Tina. "Hello, Tina? Nasaan ka?"

"Nagtaxi na ako, at least kahit traffic ay komportable. Ang init 'teh!"

"Please, bilisan mo..." I need her now. I need someone to talk with.

"Is there's something wrong, Apple?"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Napasigok ako matapos tumulo ng luha sa aking
mga mata. "Ikakasal na si Carick..."

"What?!"

"Yes, he's getting married."

"Paano? I mean saan mo nalaman? Sa news paper? TV? What? Saka bakit ang bilis?
Nagkausap na ba kayo?"

"Please, pumunta ka na rito..."

"Oo, oo nga. Papunta na! Wait me there, okay?"

Inilagay ko sa bulsa ng aking slacks ang cellphone ko saka ako tumayo.

Dumeretso ako sa banyo at doon nagdudu-duwal. Naghilamos ako pagkatapos at saka

nanghihinang napaupo sa gilid ng lababo.

Mukhang hindi ko na maaaring hindi pansinin ang mga senyales na nararamdaman ko

ngayon. Hindi ito ordinaryong stress o kung ano pa man.
Mariin akong napapikit at napatalungko sa sahig.

I could'nt be pregnant. Of course I would love to be a mother of Carick's child for

the second time but I wasn't ready to get pregnant again. Not now. Not this tme
that Carick is marrying another woman.

Kawawa lang ang bata, kawawa lang ako. Kami.

Mariin kong nakagat ang aking labi. Pero ano ang gagawin kung sakali mang buntis
nga ako?

Kung sana ay mahal niya pa ako...

Kung sana ako na lang ulit.

Pero hindi. Hindi ang sagot sa lahat dahil walang Carick ang naghanap sa akin o
nagtangkang pumigil ng umalis ako ng hacienda. Wala sa loob ng tatlong buwan na
umalis ako sa poder niya.

At 'di ba nga't sinabi niyang kung aalis ako ay wala na akong babalikan pa?

kring...

Muling nagring ang aking cellphone. Kinuha ko iyon sa aking bulsa at saka sinagot
nang hindi tinitingnan ang screen. Siguradong si Tina ito at nag-aalala sa akin.

"Hello?"

Walang sagot.

"Hello?" Ulit ko.

Still there's no answer.

Saka ko palang naisipang tingnan ang screen. Sa nanlalabong mga mata ko dahil sa
luha ay nakita ko ang pag-aappear ng unknown number.

Nahigit ko ang aking paghinga nang marinig ko ang paghinga ng nasa kabilang linya.
Lalaki iyon. At hindi ako maaaring magkamali kung sino iyon.

Hindi ko pala kaya...

Napahikbi ako. "Carick..."

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 31

Chapter 31

"CARICK..." napayakap ako sa aking mga tuhod.

Parang ngayon ko lang naramdaman ang kahungkagan buhat nang umalis ako sa poder
niya. Hinayaan ko ang cellphone ko sa sahig habang unti-unti na itong nababasa ng
tubig na nagmumula sa umaapaw na lababo ng banyo. Nanatili akong tulala doon na
para bang makakagawa iyon ng milagro ano mang oras mula ngayon. Na baka sa pagkurap
ko ay tumawag siya ulit at magpakilala sa akin. Baka lang naaalala niya ako
ngayon. Baka nag-aalala siya sa kalagayan ko. Baka hindi tototoong ikakasal na sila
ni Kia. Baka panaginip lang ang lahat ng ito.

Muli akong napahikbi kasabay ng masaganang luha. Naghalo na ang make up at luha sa
mukha ko. Ngayon na lang ulit ako umiyak nang ganito, ngayon na lang matapos kong
ayusin ang sarili ko.

Nagpakatatag ako sa loob ng ilang lingo at buwan. Sinikap kong pangasiwaan ang
kompanya ni dad. Ginawa kong busy ang sarili ko para hindi ko maisip na dumadaan
ang mga araw na hindi niya man lang ako naisipang kamustahin.

Hindi niya naman talaga ako kukumustahin. Umalis na nga ako 'di ba? Umalis na ako
at wala na akong babalikan pa. Wala na iyon. Nakaraan na. Magsisi man ako ay huli
na. Itong nangyayari sa akin ngayon, lilipas din ito.

Iyong totoong makakalimot na ako. Kung buntis man ako ay wala na akong balak pang
sabihin sa kanya. Hindi ngayon dahil ayaw kong makagulo.

"Apple?!" "Tina!" Napaangat ang mukha ko. "What are you doing there? Oh my God!
Ano bang nangyayari sa'yo?" Halos hindi siya magkandaugaga kung paano niya ako
maitatayo mula sa tiles na sahig.

Basa na rin pala ang slacks ko dahil sa pagkakasalampak ko sa tubig. Inalalayan

niya ako sa patungo sa sofa matapos niyang patayin ang gripo sa banyo.

"Ano bang nangyayari sa'yo?" Naiiling na sabi niya. Namewang siya sa harapan ko.
"Akala ko ba okay na? Kaya nga umalis ka na ron 'di ba? Bakit nabibigla ka pa na
magpapakasal ang lalaking iyon? Akala ko ba nakapag-desisyon ka ng ipagpatuloy ang
buhay na wala siya?"

Kumapit ang nanlalamig kong kamay sa braso niya. "Tina, I want you to do something
for me."

"Ano?" "Gusto kong magpa-book ng flight to Chicago." Seryosong sabi ko.

"What?"

Nakagat ko ang aking labi. Hindi na ako nahiyang umiyak sa harapan ni Tina. Ang
mahinang pagtangis ko ay nauwi sa paghagulhol.

"Shhh..." tumabi siya sa akin at yumakap. "'Wag ka na nga diyang umiyak. Buong
buhay mo ay umiiyak ka na lang." Hinagod niya ang likuran ko.

"Isasama ko si Manang, sa Chicago muna kami. 'wag kang mag-alala sa akin kasi
siguradong hindi ako papabayaan ni Manang. Itong kompanya ay iiwan ko muna kay
Atty. Lorenz, mapagkakatiwalaan ko naman siya. Babalik pa rin naman ako, tatawag
ako parati sa'yo."

"Apple naman. Aalis ka na naman?"

Tinitigan ko siya sa mga mata. "Listen, Tina... Malakas ang pakiramdam ko na buntis
ako..."

Nanlaki ang mga mata niya at saka siya biglang napatayo. "Then, mas hindi ka dapat
na umalis!"

"Ikakasal na si Carick." Mariing sabi ko.

"So?"

"Ayaw ko nang makagulo sa kanila."

"Anak niya iyan! Ilalayo mo sa kanya?" Pasigaw na wika niya. Muli siyang naupo sa
tabi ko. "Apple, ano na naman bang pasya iyan, ha!"

"Nasa kanya na si Cate..." umiiyak na yumakap ako sa kanya. "Tina, please..."

Humiwalay siya sa akin at kulang na lang ay yugyugin niya ang katawan ko. "Anong
akala mo sa mga anak niyo? Tuta? Mga tuta na puwede niyong tig-isahan?"

"Anong gusto mong gawin ko? Makigulo sa kanila? Para ano? Para pati itong bata sa
tiyan ko ay kuhanin ni Carick sa akin? Tama na, Tina... Napapagod na ako..."

"Apple..."

"Gusto ko namang makasama ang anak ko. Gusto kong makabawi sa mga panahong wala sa
akin si Cate... Marami na akong sinayang at nagsisisi na ako."

"Pero iiwan mo naman ulit si Catherine Therese." Malungkot siyang umiling.

"'Wag na..." Napatungo ako. Hindi ko naman gustong iwan si Cate, pero kailangan,
eh. Wag sana siyang magalit sa akin. "Mauunawaan niya ako pagdating ng araw. Mahal
ko siya... mahal ko sila ni Carick. Mahal ko rin ang batang ito. At ayaw kong
maging komplikado pa ang lahat."

"Friend..." Tumingin ako sa mukha ni Tina.

Nag-aagaw ang maraming emosyon sa mga mata niya, pero alam kong maiintindihan din
ako ng kaibigan ko. Higit kanino man ay siya ang nasa tabi ko ng mga panahong
pinagpasyahan ko ang kapalaran kong ito. Alam niya ang mga pinagdaanan ko higit kay
Manang na bilang lamang ang nalalaman sa mga pinagaga-gawa ko bago ako umalis ng
bansa noon.

Si Tina ang tanging kaibigan ko at alam kong importante sa kanya ang magiging
desisyon ko.

Malungkot akong ngumiti sa kanya. Pinahid ko ang mga luhang bumasa sa aking pisngi.
"Kota na ako sa paghihirap at sakit, Tina..."

Tiningnan niya ako nang masama at saka siya napaiyak na rin.

Hinila ko syia palapit sa akin at saka niyakap nang mahigpit. "I know you'll
understand me, friend."

Sumigok siya at saka gumanti ng yakap sa akin. "Nakakainis ka talaga..."

Ilang minuto rin kaming nag-iyakan bago siya um-order ng kakainin namin for lunch.

Nag-utos siya ng bibili ng pampalit ko dahil nabasa ako sa banyo, hindi niya ako
iniwanan buong araw dahil nag-aalala siya sa akin. Wala siyang ginawa kundi
kausapin ako at paminsan-minsang kumbinsihin na isipin ko ulit ang mga hakbang na
aking gagawin. Pero wala na akong planong umatras pa. Buo na ang pasya ko na
mangibang-bansa.

Sa Chicago ko ipapanganak ang anak namin ni Carick kung totoo mang buntis ako. Sa
Chicago ako magsisimula ng bagong buhay. Pipilitin kong maging maayos habang hindi
pa nawawala ang sakit sa puso ko dahil sa kinahantungan naming dalawa ni Carick.

Pinatawagan ko si Atty. Lorenz Mancol para asikasuhin ang plane ticket namin ni
Manang. Si Tina ang aayos sa mga papers ko para makaalis kaagad kami.

THE next day ay naging mas busy ako sa paglilipat ng pamahala ng kompanya kay
Lorenz. Hindi na siya nagtanong o nag-usisa pa, basta aayusin na lamang daw niya
ang mga maiiwanan ko. Matapos ang paguusap namin ay naiwan na naman akong mag-isa
sa loob ng malamig at malaki kong opsina.

Hindi na ako napagkakatulog nang maayos kaya halos palagi akong maagang pumapasok
ngayon. Hinila ko ang tirante ng kurtina para lang masalubong ng aking mga mata
ang nakakasilaw na liwanag mula sa labas.

Nakaramdam ako ng hilo kaya ipinasya kong bumalik na lamang sa aking mesa. Lumalala
na talaga ang hilo ko. Kahit saan na lang ay nagre-react ang katawan ko. Napailing
ako nang maalalang hindi pa ako nag-aalmusal. Bigla na lang kasi akong nawalan ng
gana sa lahat.

Pipihit na sana ako patungo sa gawi ng pintuan nang marinig ang pagbukas niyon nang
biglang magdilim ang aking paningin.

"Diyos ko! Apple!"

Hindi ko na namalayan kung ano ang nangyari. Basta umikot na lang ang paningin ko
at sa nanlalabong diwa ko ay nakita ko ang nag-aalalang mukha ni Tina.

SA PAGMULAT ng mga mata ko ay una kong nakita ang kulay puting kurtina sa sliding
window ng hindi ko kilalang kuwarto.

"'You okay now?" Napatingin ako sa aking tabi. Nakaupo si Tina sa isang maliit na
sofa.

"What happened?" Sinubukan kong kumilos pero kumirot ang kamay ko at ng tingnan ko
iyon ay may dextrose palang nakakabit sa akin.
"Fatigue." Aniya. Tumayo siya at lumapit sa kinahihigaan kong hospital bed pala.

Nangunot ang noo ko. Kung gayon pagod lang pala ang-

"Tama ka, buntis ka nga. Mag-a-apat na buwan na." Mabilis niyang sabi.

"Oh..." nasapo ko ang aking ulo nang bahagyang kumirot ito. Pumalatak siya.

"Congrats, nakakadalawa ka na. Ang tulis naman talaga ng lalaking iyon."

"Tina..." hindi ko alam kung matutuwa ako o malulungkot. Of course masaya naman ako
na magkaka-baby na ulit ako. A baby is always a blessing. Nakakalungkot nga lamang
at lalaki siyang walang ama.

"'Wag ka munang magsalita." Ngumiti siya nang tipid at saka tumungo para haplusin
ang aking noo. "May gustong makipagusap sa'yo. Magpakabait ka, okay? Dito
nakasalalay ang kinabukasan niyong mag-iina."

"Ha?"

"Carick is here." Pagkuway sabi niya.

"Ano?" Nanlaki ang mga mata ko. Paanong?

"Iiwan muna kita, friend. Kailangan niyong magusap na dalawa." Tumalikod na siya
patungo sa pintuan.

"Tina!"

Nang lumingon siya ay seryoso na ang kanyang mukha. Parang hindi ang Tina na
kaibigan ko na di marunong magalit. Parang hindi ko siya magagawang kontrahin
ngayon kundi ay magagalit siya sa akin.

"Kanina pa siya rito habang natutulog ka, siya ang nagdala sa'yo rito at nagbantay.
May tumawag lang sa kanya kaya lumabas siya saglit." Sabi niya.

Nang makalabas siya ng pintuan ay ganoon na lang ang pagtahip ng dibdib ko. Anong
nangyayari? Bakit narito si Carick? Takot at kaba ang lumukob sa akin nang maalala
ko ang aking kalagayan.

Hindi malabong alam niya na ang pagbubuntis ko. God! Paanong gagawin ko? Bakit pa
kasi siya nagpunta rito? Ano pang kailangan niya sakin?
Nang muling bumukas ang pinto ay tumigil ang aking paghinga at halos maghurumentado
ang puso ko sa kaba. Napatitig ako sa matangkad na lalaking pumasok.

"Anong ginagawa mo rito?" Ni di ko halos siya makilala sa simpleng pananamit niya.

I was expecting him na naka-corporate attire na kagaya nang nakasanayan kong ayos
niya. Iyong puno ng ka-istriktuhan ang dating, matayog, at kagalang-galang.

Hindi ito nagsalita. Humakbang siya papalapit sa akin.

Carick... Ito ba si Carick? Bakit parang may nag-iba. He looked like a mess. Parang
ilang araw siyang walang tulog. Haggard at mukhang problemado. Hindi malinis ang
pagkaka-ahit ng bigote niya. Bahagya ring namayat ang lalaki at hidni maayos ang
pagkakasuto ng itim niyang T-shirt na para bang basta na lang isinuot.

Bumuka ang kaninang nakapinid niyang mga labi. "You're having my child. Again."

Hindi ko magawang mag-iwas ng tingin sa kanya kahit pa napapaso ako sa malalim

niyang pagkakatitig sa akin. Nami-miss ko na siya. Miss na miss ko na si Carick.

"Bakit hindi mo sinabi?" Tanong niya na sa monotone na boses.

I bit my lower lip. Galit ba siya? Galit na naman siya sa akin... "N-ngayon ko lang
din nalaman ang tungkol dito..."

Bahagyang tumigas ang kanyang anyo. "And you're planning to go abroad?"

Napakurap ako. Sinabi ni Tina sa kanya?

"You're leaving again, huh?" Puno ng pait ang boses niya.

Para iyong lason na gumuguhit nang mahapdi sa akin.

"Umalis ka na nga ng hacienda! Aalis ka pa ng bansa! Talagang nagiging hobby mo na

ang pag-alis. At saan ka susunod na pupunta? Sa ibang planeta na ba, Apple?!"

Napalunok ako. "Look-"

"Hindi ka aalis." Putol niya. Diretso ang matalim niyang mga mata sa akin.

"Carick..."

"Narinig mo ako. Hindi ka aalis ng bansa. Magpalakas ka na at iuuwi na kita sa

hacienda. Iuuwi ko na kayo."
Napamaang ako. May pagre-rebeldeng bumangon sa loob ko. At anong gagawin ko sa
hacienda? Mamamatay lang ako sa sama ng loob doon!

Todo iling ako habang tigmak ang luha sa aking mga mata. "Ayaw ko! I'm not coming
with you!"

Tumaas ang sulok ng mga labi ni Carick at saka lalong sumeryoso ang kanyang mukha.
"Narinig mo ba ako? Iuuwi ko na kayo, at hindi ko hinihingi ang pagsang-ayon mo."

"Hindi mo puwedeng gawin ito sakin!"

His jaw clenched. "At hindi mo rin puwedeng gawin ito sa sakin! You can not leave
me again, Rechelle Galsim. Hindi ka na makakaalis kung kailan mo gusto lalo pa't
dinadala mo ulit ngayon ang anak ko!"

"Ano pa bang gusto mo?" Naiiyak na tanong ko sa kanya. Bakit ba ginagawa niya sa
akin ito?

"Magpapakasal tayo bago lumaki ang tiyan mo." Nagulat ako at napatanga sa sinabi
niya. Did I heard it right?

"Magpapakasal tayo." Ulit niya sa mas mariing tono.

Ilang beses akong napakurap. Totoo?

Papakasalan niya ako? Paano si Kia? Naghalo-halo ang pakiramdam sa akin. Malaking
parte ko ang naiiyak sa tuwa at halos himatayin na sa kilig. Funny, at nakuha ko
pang kiligin sa ganitong sitwasyon.

Totoo ba talaga lahat ito? Pinigil ko ang pagngiti ko, kahit napakahirap na pigilin
niyon.

Napakalakas ng tibok ng puso ko ngayon. "At sinong may sabing magpapakasal ako
sa'yo?" Sinikap kong magalit-galitan. Hindi ako puwedeng magpa-uto kay Carick.
Ikakasal na siya, baka pinaglalaruan niya lang ako para makaganti siya sa akin.

Ngumisi siya at saka namulsa. Oh God! He's so gorgeous! Walang nagbago sa appeal
niya kahit pa nangayayat siya nang kaunti at parang napabayaan niya na ang kanyang
sarili. Siya pa rin ang Carick na mahal ko.

Nami-miss ko na siya at gusto ko siyang yakapin ngayon pero natatakot ako sa

magiging reaksyon niya.
Hindi ko alam kung seryoso siya o binibiro niya lang ako. "Paano mo nasasabing
papakasalan nga kita?" Mahinang tanong ko.

Umigting muli ang kanyang panga. "Bakit sa tingin mo ay papayag akong hindi ka
makasal sa akin? Hindi ko hahayaang ipanganak mo ulit ang batang iyan na hindi niyo
dala-dala ang apelyido ko! 'Wag mo akong subukan, Apple! Punong-puno na ako sa'yo!"
Namumula ang mukha niya sa pangga-galaiti at parang ano mang oras ay sasakalin niya
na ako.

Napausod naman ako sa takot kahit alam kong hindi naman niya ako magagawang saktan.

Tila naman natauhan siya sa nakita niyang takot sa akin. Lumamlam ang kanyang mga
mata at sunod-sunod siyang napalunok. "Magpakalakas ka, mamaya na tayo ba-biyahe
pauwi ng Dalisay."

Itinaas niya ang kanyang kaliwang kamay at dinala sa batok niya. Na-highblood
siguro sa akin. Ikiniling niya ang ulo at saka muling tumingin sa mukha ko. Para
bang kinakabisado ang bawat detalye. Para bang namamangha siya sa akin. Parang may
pananabik ang kanyang mga tingin o binibiro lang din ako ng aking paningin.

Naiilang na nagbawi ako ng mga mata sa kanya. Ayaw kong umasa hanggat hindi pa ako
sigurado.

"Paano si Kia?"

"What about her?" Nangasim ang kanyang mukha.

"You two are getting married... masasaktan siya kapag-"

"Yes, she is getting married. Pero hindi sa akin." Nakakunot ang noong sabi niya at
para rin siyang matatawa na ewan.

What's funny?! "Hindi ko ma-gets!" Inis kong pakli.

"It was Dipsy." Dipsy? If I'm not mistaken ay kapatid iyon ni Raphael. Nakababatang
kapatid ni Raphael na pamangkin ni Carick at halos kaedaran lang nito. Halos hindi
nagkakalayo ang mga edad nilang lahat.

Nalilitong napailing ako. Anong kalokohan ito? Bakit si Dipsy? Ang laki ng ibinata
nito kay Kia kung tama ang aking kalkulasyon. "Paanong-"

"It was my nephew that she's going to marry. Hindi si Leonardo ang nakita mo sa
garden ng gabing nakita mong may kasama si Kiana Louise. It's Dipsy, magkamukha at
magkasing laki kasi iyon at si Leonardo, magkapatid kasi sila."
"Pero Saavedra ang apelyido nila. Nabasa ko sa envelope na it's Montenegro and
Montemayor nuptial." Nalilito pa rin talaga ako.

"Montemayor pa rin sila." Nalukot ang mukha ni Carick. "Bakit kasi hindi ka
nagbabasa nang maayos?"

"Pero naguguluhan ako! Paanong naging si Dipsy gayong ikaw ang-"

Naiiritang ikinampay niya ang kanyang kamay. "Tumigil ka na. Just rest, we're
leaving in two hours."

Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari. Nang tingnan ko si Carick ay

nakakalokong nakangisi lamang siya sa akin. Lalo pa yatang nanakit ang ulo ko dahil
sa pagkakangisi niya.

Natutop ko na lang aking noo. "My God..."

JAMILLEFUMAH

=================

Chapter 32

Chapter 32

"NAGUGUTOM ka ba?"

Umiling ako.

Ni hindi ko inaasahang dudukwang siya papalapit sa akin para ikabit sa akin ang
seatbelt.

Ngayon ang biyahe namin pabalik ng Dalisay. Siya na mismo ang tumawag kay Manang at
nakipagusap kay Tina para ipadala ang mga gamit ko sa hospital. Tinotoo ni Carick
ang sinabi niyang ngayong araw mismo kami aalis pagkatapos ko lang magpahinga ng
ilang oras.

"Pumikit ka muna habang buma-byahe tayo." He said.

One of my brows curved up. He was looking at me na para bang okay kaming
nagkahiwalay at okay kaming nagkita ngayon. Pero hindi ko maikakaila sa aking
sarili na natutuwa ang puso ko na makita ko siya ngayon. Na kasama ko siya ngayon.
Na Carick is not getting married to anyone, especially to Kia! Oh! I forgot that
he's marrying someone soon. And that someone is me.
Nakakaloka kung iisipin pero ganoon na nga.

Habang nagpapahinga ako sa hospital ay marami siyang sinabi sa akin. Mga plano niya
tungkol sa aming church wedding. Halos siya na ang nagdecide sa lahat. Na para bang
habang natutulog ako ay pinagpa-planuhan niya na ang lahat. Mula sa designer ng
gagamitin kong gown, church at ang venue pagkatapos ng kasal. Maging ang mga ninong
at ninang ay may napipisil na siyang kuhanin. At mukhang ang tanging ititira niya
na lang sa akin ay ang pagpili ko kung sino ang kukuhanin kong bridesmaid na
sigurado namang wala ng iba kundi si Tina.

Pero sa kabila ng lahat ng iyon ay hindi pa rin ako makaimik. Ni wala siyang
ipinapakita sa aking singsing. Sa madaling sabi ay naisip niya lang ang lahat ng
iyon sa hospital mismo. Sa mga oras mismo na nalaman niyang nagda-dalang tao ako.
Tumingin ako sa kanya na parang tangang nakatitig sa akin. Again I saw his lips
smiling at me. Oh God! I wanted to taste his lips, to feel his kiss again.

Hindi ko talaga kayang sawatahin ang sarili ko dahil naghuhumiyaw ang pangungulila
ko sa kanya. Akala ko hindi ko na siya ulit makakasama nang ganito.

Bago pa siya muling humarap sa manibela ay may kung ano siyang kinuha musa sa
likuran ng sandalan ng driver's seat. "Use this."

Pillow iyon. Kung pula at maliit na pillow na hugis bilog.

"I'm all right." Sabi ko.

"No. Use this." He insisted.

"I don't need that." I said in an even voice. Humalukipkip ako, kung para sa bata
ang lahat ng ipinapakita niya sa akin ay napakasakit naman.

Alam kong hindi ko dapat pagselosan ang anghel sa loob ko pero hindi ko lang
maiwasan.

Ibinalik ko sa kanya ang unan. "Okay lang ako."

Pero makulit si Carick. Hinila niya ang kamay ko para mapaangat ako sa upuan at
saka niya inilagay ang unan sa pinaka-sandalan ko. "I want you to get comfy."

Wala na akong nagawa kundi pagbigyan siya. Mukhang seryoso siya at hindi siya
papayag na hindi ko gawing sandalan iyong unan niyang kahugis ni Mojacko.

Sa daan pauwi ay nagpanggap na lang akong mahimbing na natutulog. Ayaw kong

magkaroon ng kahit ano man na maaari naming pagusapan. Hindi ko alam kung paano ako
makikipagusap sa kanya kapag inungkat niya an tungkol sa batang dinadala ko. Hindi
ko pa alam ang plano niya at wala pa rin akong plano kung ano ang gagawin ko.

Alam kong hindi papayag si Carick na ilayo ko ito sa kanya. Alam kong nakapagpasya
na siya para sa amin nitong dinadala ko. At alam ko ring hindi siya papayag na
salungatin ko siya. I admit that I'm afraid of what will happen next.

Sabi niya papakasalan niya ako dahil ayaw niyang ipanganak ko ito ng walang ama. Na
hindi dala-dala ang apelyido niya. Ayaw niyang maging bastardo ito. Pero iyon lang
iyon. Wala siyang sinabi na tungkol sa aming dalawa. Kahit gusto kong isipin na
baka nag-aalala siya sa akin ay hindi ko pa rin magawa. Alam kong malaki ang
kinalaman ng baby.

Natiis niya ako ng tatlong buwan, kung wala siguro itong nasa tiyan ko ay malabong
hanapin niya pa ako. I didn't know what to expect from him anymore. Wala na akong
katiyakan sa kanya. Maliban nga doon sa kasal na ipinipilit niya sa akin.

..

NANG makarating kami sa Dalisay ay agad na tumahip ang kaba sa aking dibdib. Mag-
aalas-onse na. Malamang tulog na si Catherine Therese ngunit hindi ko sigurado kung
natutulog na ang ibang tao sa mga mansion ng Villa. Hindi ko pa kasi alam kung
paano haharapin ang mga magulang ni Carick gayon na rin ang kapatid niyang si
Aviona, kung narito pa iyon sa mansion.

Sa bukana ng Hacienda Montemayor ay nakangiti kaming sinalubong ng mga guwardiya na

tila ba expected na nila ang aming pagdating. Binati pa ako ng welcome ng isa sa
mga guard matapos itong sumaludo kay Carick.

Nang makarating kami sa mansion nila ay tatlong kasambahay ang sumama sa amin sa
hapag-kainan.

"Welcome back po Mam Apple. Para sa inyo po iyan."

Maayos ang dekorasyon ng mga bulaklak sa vase at kompleto ang mga kubyertos na
nakasalansang sa tabi ng dalawang plato. May ilang putahe ng ulam at ilang desserts
sa mesa.

"Let's eat." Iginaya ako ni Carick sa isa sa mga upuan at sinenyasan niya ang mga
kasambahay na iwanan na kami.

Dahil sa nakakaramdam na rin ako ng gutom ay hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa.

Nadaig ko pa ang di kumain ng ilang araw nang lantakan ko na ang nakahain sa amin.

Napatigil lang ako sa pagsubo nang makitang hindi naman kumakain si Carick sa halip
ay nakangiti lamang siya habang nakapangalumbabang nakamasid sa akin.
"B-bakit ayaw mong kumain?" Nahihiyang tanong ko sa kanya.

"The sight of you is enough." Ininom niya ang laman ng kopitang nasa tabi ng
kanyang pinggan.

Hindi na ako nagsalita. Kahit naiilang ay nagpatuloy na lang ako sa pagkain. Isa
pa, hindi na lang naman ako ang nag-iisang kumakain. Dahil ang baby sa tiyan ko ay
nagsisimula na ring maghanap ng food.

May mga ilang putahe akong hindi nagustuhan ngunit meron namang type na type ko.
Hinala ko ay sinadya ni Carick na damihan ang ihahanda para mas marami akong
mapagpipilian.

"Ito pa..." Si Carick ay attentive sa lahat ng mga kailangan ko.

Ultimo tubig na nasa harapan ko na lang ay iniaabot niya pa sa akin kapag tingin
niya'y mabibilaukan na ako. Hindi ko ito naranasan sa pagbubuntis ko kay Cate
noon, kaya aaminin ko, napakasaya ko ngayon.

Matapos kumain ay nagulat pa ako nang buhatin ako ni Carick. Pero hindi na ako
pumalag sa halip ay kumapit ako nang mahigpit sa leeg niya. Pakiramdam ko ay yakap-
yakap ko na rin siya ngayon.

Halos manubig ang mga mata ko nang makita ko na ang daan patungo sa kuwarto niya
ang tinatahak namin. Ang ibig sabihin ay doon ako matutulog ngayong gabi...
Nakapatagal na rin kasi mula ng huli akong matulog doon.

"You're too heavy now." Aniya matapos akong ibaba sa ibabaw ng malaking kama.

"Hindi mo naman kasi ako kailangang buhatin." Nakalabing sagot ko.

He just smiled at me. Tumungo ako upang hindi niya makita ang paguhit ng ngiti sa
aking mga labi. Hindi ko na kasi mapigilang hindi mapangiti.

"Binubuhat kita noon, magaan ka pa." Namewang siya sa harapan ko.

Ang tinutukoy niya pihado ay ang mga panahon sa barko. May ilang alaala rin akong
naaalala noong binubuhat niya ako.

Meron din namang mga alaala dito mismo sa kuwarto. Iyong after naming mag-shower at
bubuhatin niya na ako patungo sa kama. Hindi ko na maalala ang ibang detalye dahil
masyado na akong lunod sa kakaibang sensasyon. Maybe it was because of his
expertise on bed. And that is true, proven and tested that Carick was exceptional.
Napailing ako sa mga kung anong pumapasok sa isipan ko. Buntis na nga ako't lahat
puro kamunduhan pa rin ang naiisip ko.

"Dito ba ako matutulog?" Tanong ko sa kanya. Of course alam kong dito nga, gusto
ko lang talagang makasigurado.

Naupo siya sa gilid ng kama. "You must take a rest." Iyon ang sagot niya sa akin.

"Okay lang naman ako."

"No. You need to take a rest now, medyo mahaba ang byinahe natin. Saka bukas na
malamang ay kukulitin ka ni Cate."

Napatango ako. "Sige..." bigla ay nahiya ako sa sarili ko. Ni hindi ko man lang
naisip na bisitahin muna pala saglit si Cate sa kuwarto nito.

Nang hihiga na ako ay patayo naman si Carick.

"Where are you going?"

"Maninigarilyo."

"You're smoking again?" Napakunot ang noo ko.

"Pampatanggal lang ng stress."

"Saan ka nai-stress?" Nag-aalalang tanong ko. Para kasing biglang nag-iba ang mood
niya, bakit kaya?

"Just rest now, Apple. Gabi na, baka makasama sa bata ang-"

"Makapit akong magbuntis." Mabilis kong sabi. Tumingin siya sa akin.

Umayos ako nang pagkakaupo sa ibabaw ng kama. Ngumiti ako sa kanya. "Nang ipinagbu-
buntis ko si Cate noon ay tambak ako ng problema. Pasan ko ang mundo. Ako ang nag-
aasikaso sa sarili ko noong mga panahong iyon. Ako lang dahil may trabaho ang
kaibigan ko, hindi niya ako mababantayan oras-oras."

Tumiim ang bagang niya. Nagpatuloy ako.

"Araw-araw kong naaalala ang pagkamatay ng mga magulang ko... ang pagkasira ng
buhay ko, namin. At ang paglubog ng negosyong pinagpaguran ng daddy at lolo ko."
 Nanatili lamang siyang nakatingin sa akin. Na para bang gusto niya ring marinig
ang lahat ng aking sasabihin.

"Alam kong gasgas na gasgas na... paulit-ulit na lang. Baka nga nagsasawa ka na."
Umiwas ako ng tingin sa kanya dahil iyon lamang ang tanging paraan upang matapos ko
ang aking kuwento. Nakakailang kasi ang mga mata niya na para bang sinasala ang
katotohanan sa lahat ng aking sinasabi. "Mahirap ang pagbubuntis ko noon kay Cate.
Nahirapan akong maglihi, lalo pa't magisa lang ako sa mas madalas na panahong wala
si Tina sa bahay. Ako lang mag-isa ang naiiwan para asikasuhin ang aking sarili.
Mabuti sana kung ang pangangailangan ko lang ang inaasikaso ko... marami pang
nagpapahirap sa akin. Kasama na sa nilalabanan ko ay ang lungkot dahil sa
masasamang alaala. Pero kahit ganoon... kinaya ko. Alam mo kung bakit? Kung paano?"

"How..." halos pabulong na lang na nanulas iyon sa mga labi ni Carick.

Tumingala ako sa kanya, I don't care kung makita niya ang kahubaran ng pagkatao ko
ngayon.

"Bakit? Dahil kasi sa kabila ng masasamang alaala... may binabalikan pa rin akong
magaganda." I might be good in hiding my feelings pero alam kong this time ay wala
na akong itatago sa kanya.

Hindi ko na kailangang magtago. Nakakapagod din kasi, nakakasawa. Wala naman ng

mawawala sa akin kung sasabihin ko ang lahat sa kanya. Isa pa, deserve ni Carick na
malaman ang lahat. Lalo pa ng mga panahong ipinagbu-buntis ko ang panganay namin.
Iyong mga panahon kasing iyon ang ipinagkait ko sa kanya.

Doon ako tumingin sa kanya. "Iyon ay ang mga panahong kasama kita sa barko."

Napaawang ang mga labi niya. Na para bang hindi siya makapaniwala na masayang
sandali ang tingin ko sa mga panahong nakasama ko siya sa barko noon.

Malungkot akong ngumiti sa kanya. "You only want the child... right?"

"What?" Nagsalubong ang kanyang mga kilay.

"'Di ba? Kaya ka nagkakaganyan dahil buntis ako?" Hindi bumuka ang mga labi niya
para sabihing mali ang iniisip ko. I continued talking. "Umalis ako ng hacienda,
hindi mo ako pinigilan. Ni hindi mo ako sinundan. It's been months bago ka
nagpakita, nagkataon lang ba na dahil buntis ako?" Gumaralgal ang boses ko pero
pinilit kong ituwid iyon.

Kumibot ang mga labi niya at saka tuluyan iyong bumukas. "Tell me why did you
leave? I told you not to."
 Doon na ako napaiyak. "I'm sorry..."

"I told you not to leave, Apple!" Tumaas ang boses niya.

"I'm sorry... napapagod na ako. Nasasaktan ako sa pambabalewala mo..."

"I didn't want to hurt you." Naupo siya sa gilid ng kama at hinagilap ang mga
kamay ko.

"But you did."

Ngumiti siya at umiling. "You've been hurt."

I'm still hurting...

Naupo siya muli sa gilid ng kama. "How does it feel?"

"Huh?" Napakurap ako nang pahiran niya ng kanyang mga daliri ang luha sa gilid ng
aking mga mata.

"I'm stupid. Jerk. Paano kung hahayaan na lang kita?" Hinigpitan niya ang
pagkakahawak sa mga palad ko.

"Carick..."

"Alam mo kung bakit ginawa ko iyon?"

"Why?" I asked.

"Dahil alam kong mamahalin mo pa rin ako." He held me in his arms.

Muli akong napahikbi. "You know what? I realized how big ass I am."

Humikbi ako. Tumungo siya at dinampian nang marahang halik ang mga labi ko upang
hindi na ako umiyak pa. Napatitig ako sa mukha niya at saka marahang lumayo. Pero
hinabol ako ng mga labi niya hanggang sa tuluyan niya nang sakupin ang aking bibig.

"Hmn..." Napakapit ako sa mga braso ni Carick hindi dahil na bigla akong nakaramdam
ng hilo sa halip ay dahil sa takot kong ihinto niya ang kanyang ginagawa. Mabilis
na lumipad ang aking inhibisyon at pumalit doon ang pananabik ko ng ilang buwan sa
kanya.
Dumausdos ang mga labi niya sa aking balat and he started kissing my neck. He
nibbled my skin and make sure that he'll leave a mark on my skin. Kinalas niya ang
tirante ng suot kong bestida and I felt so hot and exposed to him.

"Ahhh..." impit kong ungol nang marahan niya akong itulak pahiga sa kama. Ngunit
napadilat ako nang hindi ko maramdaman ang pagsunod ng kanyang katawan.

"Why?" Nag-aalalang tanong ko.

Nakaupo siya sa tabi ko at nakatunghay lang sa akin. There was that glitter in her
eyes while he's looking at me.

Carick let out a sigh. "I'm not gonna take you now..." may hingal sa boses na sabi
niya. "Not now..."

"Why?" I repeated my question. Pakiramdam ko'y nangangapal ang mukha ko sa hiya.

Nahiga siya sa tabi ko at marahan akong hinila para umunan sa kanyang balikat.

"Wag kang mag-isip ng kung ano..." bulong niya sa tainga ko nang makita niya ang
panunubig ng aking mga mata. "Wag ka ng magiisip ng kahit anong makakasakit
sa'yo..."

"Tell me what to think, Carick..." napapa-hikbing wika ko.

He kissed my temple and held me tight in his arms. "We'll make things right this
time."

Hindi ko maunawaan ang sinabi niya pero sumapat na iyon para mapa-payapa ang
damdamin ko.

And at this moment I felt happy and contented. Dito sa piling niya, sa mainit na
bisig niya where I feel safe and loved ay pumikit ako.

"I love you, Apple. I still do." And those words are tossing me up into the sky
and making me fall so deep after.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================
Chapter 33

Chapter 33

HE loves me. He still do.

Ibig sabihin ay walang nagbago. Should I believe him?

Bumangon ako sa kama ng lumangitngit ang pinto ng kuwarto. Wala na si Carick sa

tabi ko at nagising ako na nag-iisa na lang. Ngunit hindi kagaya ng ibang gabi sa
condominium unit ko, hindi na hungkag ang pakiramdam ko. It feels like na merong
parte ko ang nawala noon na ngayon ay nagbalik na sa akin.

"Mommy!"

Mula sa pinto ay pumasok ang nakangiting si Cate. Maaliwalas ang cute niyang mukha
at napansin ko ring ginupitan ang kanyang buhok na bumagay naman sa sa matambok at
mamula-mula niyang mga pisngi.

"Baby!" Sinalubong ko siya ng yakap nang sumampa na siya sa kama.

"Mommy!"

Pinupog ko siya ng halik. Miss na miss ko na talaga ang baby ko. Akala ko ay
matatagalan pa bago ko ulit siya makita at mayakap nang ganito. Ni hindi ko na
namalayan na umiiyak na pala ako.

"Why are you crying, Mommy?" Sinapo ng maliliit niyang palad ang mukha kong basa na
ng luha.

Hindi ako makapagsalita. Basta umiiyak lang ako habang hinahayaan siyang punasan ng
mga kamay niya ang magkabilang pisngi ko.

Habang lumalaki si Catherine ay mas lalo siyang nagiging kahawig ni Carick. Hindi
kakailanganin ng kahit anong test para masabing mag-ama silang dalawa. Natitiyak
kong magiging kamukha rin ni Carick ang susunod naming baby. Malakas ang dugo ng
mga Montemayor, walang makakaisip na hindi kay Carick Tiger Montemayor ang mga anak
ko.

Dahil kanya naman talaga ang mga ito.

Dahil tanging si Carick lang ang lalaki sa buhay ko. Siya lang at wala ng iba. Siya
lamang ang tanging nais ko na maging ama ng mga anak ko.
Dahil siya ang lalaking mahal ko.

"Mommy... stop crying. Why are you crying ba?" Naka-pout ang namumulang mga labi ni
Cate at nakakiling ang cute nitong mukha habang sinisilip ako sa aking
pagkakatungo.

Humikbi ako at akmang magsasalita nang muling bumukas ang pinto.

"She's crying because she's happy."

Si Carick.

"Daddy!" Tumayo sa kama si Cate at tinalon ang pagitan nila ni Carick.

"Happy si Mommy dahil dito na ulit siya sa atin titira." Sabi pa nito sa bata. "For
good."

"Talaga?" Nanlaki ang mga mata ni Cate at napa-palakpak pa. "Mommy! Is that true?
You'll be living with us again? Hindi ka na ulit aalis?"

Hindi ko siya masagot. Nakatingin lang ako kay Carick na malalim ding nakatingin sa
akin ngayon. Ibinaba nito si Cate sa kama at saka siya naupo sa tabi ko.

"At may surprise si Mommy at Daddy sa'yo dahil good girl ka."

Kinakabahang napahawak ako sa aking dibdib. Sasabihin na ni Carick kay Cate ang
tungkol sa magiging kapatid nito.

"Ano po?"

"Mom and I are getting married."

"Magsusuot po si Mommy ng gown?"

"Yes." Nakangiti si Carick sa akin, ni hindi ko magawang ngumiti rin sa kanya.

I thought nabigla lang siya sa pagsasabi ng tungkol sa kasal kahapon. How stupid of
me.

Hindi ang isang Carick ang mabibigla para magyaya ng kasal. Alam kong sigurado na
siya ron. Hindi ko lang talaga ma-proseso pa nang mabuti sa isipan ko na talagang
ikakasal na nga kami gayong ng nakaraang araw lang ay nagpapasya na akong mangibang
bansa para takasan ang isang taong hindi rin naman ako hinahanap.

Pero sa sinabi niyang ito ngayon sa harapan ng aming anak ay wala na talaga akong
kawala pa sa kanya.

"Take a bath now, darling. Sa garden na tayo kumain."

"Mommy, sabay tayo ligo!"

"Hindi na kayo kakasya sa bathtub, angel." Saway ni Carick.

"But why?" Ngumuso ang anak namin. "Dati naman kami sabay ni Mommy mag-bath, ah!"

"Pero hindi na muna ngayon, sweetie pie." Kinurot ni Carick ang matambok na pisngi
ni Cate. "Di na kasya, because malaki na ang tummy ni Mommy."

Napatingin ako kay Carick. Malaki ang tummy?!

"Busog si Mommy?"

"Yes. At lalo pang lalaki ang tiyan niya sa mga susunod na araw." Ginulo ni Carick
ang buhok ni Cate. "Wanna know why?"

"Why po?"

"Because Mommy is having your little brother."

"Wow!!!" Napangisi at nagningning ang mga mata ni Cate. "Mommy! Magkaka baby
brother na ako? Is that true???"

"H-hindi pa natin alam ang gender ng baby, anak."

"Sana girl para may kalaro na ako!"

"It's a boy." Nakangusong hinimas ni Carick ang tiyan ko na hindi pa naman halata
ang laki. "Para may kalaro naman si Daddy, kayo partner ni Mommy tapos ito namang
si Junior ang partner ko."

"Ay, sige na nga... basta kahit girl or boy love ko siya, Mommy, Daddy!"

Naluluhang ngumiti ako sa bata. "Syempre naman, baby."

"I'll be his ate, siya na ang baby natin, Mommy!"

"Sumunod ka sa baba, Apple." Binuhat na ni Carick si Catherine Therese.

"S-sige..."

"Say bye na muna sa Mommy natin."

Nag-flying kiss pa si Cate sa akin bago sila lumabas ng silid.

We will be a complete family, and I should be happy. Yes, I am happy.

Mahal pa rin ako ni Carick at magpapakasal na kaming dalawa.

...

SA PAGBABA ko ng hagdanan ng mansion ay narinig ko agad ang matinis na boses ni

Catherine Therese.

Nananakbo ito hawak ang isang balde ng clay kasunod ang isang malaki at matangkad
na lalaking may blonde at medyo kulot na buhok.

Kung hindi ako nagkakamali ay ito si Quiro Saavedra, halos matanda lang ng kaunti
si Carick dito. Naka-polo ito ng kulay puti at bahagyang gusot ang laylayan.

"Hi." Huminto ito sa pagtakbo ng makita ako. Maging si Cate ay huminto at

nakangiting lumapit sa akin. "Dinalaw ko lang si pretty Catey."

"Mommy! May binigay saking play dough set si poging Q!"

"Really, anak?" Inayos ko ang nagulong bangs sa pawisang noo ni Cate. "'Wag
masyadong magtata-takbo at baka madapa ka."

Tumango ang paslit, pero maya-maya lang ay naghahagaran na naman ito kasama si
Quiro na hindi ko lubos maisip na napakagaslaw gayong binata na ito.

Sa garden ay naabutan ko si Carick na nagka-kape. Nakahanda na sa mesang kaharap

niya ang almusal. May ilang uri ng pastries sa isang basket na may disenyong
panyong kulay pula ang nasa mesa katabi ng isang pitsel na fresh milk. May mga
prutas din at ham sa mesa.

Tumayo si Carick nang makita ako.

"Hi."

"Hello." Inalalayan niya ako sa isang upuan at maingat na pinaupo ron.

"Hows your sleep?" Tanong niya habang nilalagyan ng pagkain ang plato sa harapan
ko.

"O-okay lang..."

"Kumain ka nang marami." Sinalinan niya rina ako ng fresh milk.

"May iba ka pa bang gusto?"

"Coffee."

Tumigas ang mukha ni Carick at tiningnan ako nang mataman. "Coffee? Hindi mo ba
alam na hindi iyon mabuti sa taong nagbu-buntis?"

"Ha?"

Unti-unting bumalik sa dati ang kanyang mukha. Ipinillig niya ang ulo at nakangiti
na muli nang tumingin sa akin. "I want you to take care of the baby, darling."

"I'm sorry... nasanay lang kasi ako na nagka-kape sa umaga." Mahinang paliwanag ko.

"It's okay, it's okay. So may iba ka pa bang gusto?" Ginagap niya ang kamay ko at
pinisil iyon. "Tell me, magpapaluto ako ngayon mismo."

"Okay na iyan, marami na nga yan." Tukoy ko sa mga nakahain.

"You sure?"

"Yeah. Thanks, I'm alright."

Nagsimula akong kumain ngunit kagaya ng kagabi ay halos mahirinan ako dahil sa
pagkakatitig niya. Ni hindi ko magawang lunukin ang kinakain ko dahil hindi ako
mapakali.

"Pwede bang wag mo na akong titigan nang ganyan?" Inis kong sabi sabay baba ng
kutsara't tinidror sa tabi ng pinggan.
Mahina siyang tumawa. "Baka kasi bigla kang maglaho."

Pinamulahan ako ng mukha.

"Oh kumain ka pa, para mas lumusog si baby." Kinawayan niya ang nakatayong kawaksi
sa dulo ng lanai. "Pakigawa si Mam Apple mo ng fresh juice from fruits."

"W-wag na!"

"No." Ngumiti siya sa akin. "Maganda sa buntis ang fresh juices tuwing umaga at
hindi kape."

Wala na akong nagawa nang tumalima na ang kawaksi. Maya-maya ay nagpalabas pa siya
ng electricfan dito sa garden dahil pinagpapawisan na raw ako.

Nakakailang ang pagiging attentive niya sa akin at pagiging maalaga.

"How are the soon-to-be-weds?"

"We're great, Mom." Napalingon ako at halos manliit nang makitang parating ang
pamilya ni Carick.

Si Don Hendrick at Donya Camilla, gayon na rin ang dalawang kapatid ni Carick na
sina Ayrand Rome at Aviona Camille na may kalakihan na ang tiyan.

"It's nice to have you back here, hija." Nakangiting humalik sa pisngi ko ang Mommy
ni Carick.

"Hi, Apple. Balita ko preggy ka na rin." Maaliwalas ang mukha ni Aviona at tila ba
masaya siyang naririto na nga ulit ako.

Gusto kong maiyak sa ipinapakita nilang pagtanggap sa akin kahit pa umalis ako noon
ng walang paalam.

Si Ayrand Rome or Rand naman ay tahimik lang sa tabi ng ama ng mga ito ngunit
nakangiti sa akin.

May inilapag na malaking photo album si Tita Camilla sa aking harapan. Iniusod ko
ang aking pinagkainan at saka binuklat ang malaking album.

"Iniwan pala iyan nong wedding coordinator, tinanghali na kasi kayo ng gising."
Kumindat sa akin si Carick saka nilingon ang mga magulang nito. "We just had our
catching up mini celebration last night, parents."

"Don't discuss it here, may bata rito." Sabi ni Tito Hendrick sabay sulyap kay
Aviona.

Tatawa-tawa naman ang babae. "Hindi na ako bata, Dad. See this bump? Nakagawa na
rin ako ng bata!" Tinapik pa nito ang maumbok na tiyan.

Umani si Aviona nang matalim na tingin sa ama at sa dalawa nitong kapatid na

lalaki.

Niyakap naman ito ni tita Camilla. "You will always be our baby, AC."

Inusod ni Carick ang kanyang upuan palapit sa akin. Naupo naman sa kaharap namin
sina Tita Camilla samantalang si Ayrand ay nagpaalam dahil may tawag daw ito.

"What color do you prefer for your gown, darling? Mine, I prefer barong-tagalog.
Tell me what type of traje you like para magka-terno tayo." Nakibuklat siya sa
hawak kong album.

"Huh?" Nang tingnan ko siya ay seryoso siyang nakatingin sa mga pictures na nasa
album.

"Your gown will be created by the country's top designer." Sabi ni Tita Camilla. "I
have talked to her yesterday, you will surely love her. She's the best in town.
Kaya niya ng rush dahil design lang naman ang aasikasuhin niya, pwede ka ng magfit
anytime."

"Siya ang gumawa ng gown ni Kia." Sabi naman ni Aviona. "Ang ganda, ate! Super
elegant. I'm sure mas maganda ang magiging gown mo sa kanya because you have the
voluptuous body. Si Kia kasi ay malaki na ang tiyan kaya di na masyadong sexy ang
kanyang gown sa kanya."

Kia is pregnant too? Bakit hindi ko nahalata iyon nang puntahan niya ako sa
opisina?

"I want a tall cake for the reception." Napukaw ako sa boses ni Carick. Nakatingin
siya sa kanyang Mommy at seryosong nagsasabi ng detalye. "Maybe an eight layers
cake and edible flowers for decorations. Then we can suggest for some hearts too."

"So, son? Nakaisip na ba kayo ng wedding motif niyo? Para ganoon na rin sa
reception."

"Love and passion for the motif." Sagot ni Carick. Ni hindi man lang siya
tumitingin sa akin.
So, mukhang napaghandaan at napagisipan na ng aking groom ang ilang detalye, huh?

"Sige, hijo. So hearts and roses."

"Tapos medyo vintage, medyo dim ang lights tutal pagabi na ang pinaka-reception.
Pero hapon ang gusto kong mismong kasal namin ni Apple, mga tipong palubog ang
araw. Dad, you must call the PAGASA para malaman natin ang weather sa mismong petsa
ng kasal namin. I want everything to be perfect for my bride."

Para akong nakalutang sa alapaap habang nakikinig sa mga sinasabi niya. Hindi ko
alam pero kusa siyang umani sa akin ng libo-libong pogi points ngayon.

"God! That'll be so romantic." Nakangiting pinisil ni Aviona ang kamay ko sa ibabaw

ng mesa. "Lucky you to have kuya. You know what? Ang asawa ko ay hindi man lang
nakaisip ng mga ganyan. Okay na sa kanya ang kasal namin sa huwes, nakakainis."
Nanunulis ang nguso nito.

Knowing Lander Montenegro, wala ka talagang aasahan sa taong batong iyon! Sa isip-
isip ko, kawawang Aviona.

"Magpapakasal pa rin kayo sa simbahan, wether your husband like it or not." Madilim
ang mukhang turan naman ni tito Hendrick.

Naubos ang oras sa pagpa-plano namin sa kasal. Halos malaglag pa nga ako sa
kinauupuan ko ng malamang next next week na pala ang petsa ng aming garden wedding
ni Carick.

Kagabi pa raw naipagawa ang mga invitations, at kanina pang umaga naipamigay ang
mga iyon. Magiging rush na mula bukas ang paghahanda at pagpapatahi ng gown ko.

Busy na rin ang mga magulang niya sa pagaasikaso ng mga kailangan ngunit ayaw naman
akong patulungin ni Carick. Gusto niyang magrelax lang ako at magpahinga upang
hindi kami ma-stress ni baby.

"APPLE..."

Nagpaalam akong magba-banyo at di ko alam na nakasunod pala sa akin si tita

Camilla. Nagulat pa ako nang makita ko siyang naghihintay sa akin.

"Tita..."
"It's 'Mommy'." Magaan niya akong niyakap.

"Hindi po ako sanay." At hindi ko alam kung kailan ako masasanay.

"How are you?" Magiliw na tanong niya.

"Okay naman po."

"The baby?" Bumaba ang tingin niya sa aking impis pang puson. "I'm so excited to
see the baby, noon ko pa nga siya sinasabihan na puntahan ka na para sunduin."

"Ho?"

"Alam ko ng nagdadalang-tao ka na noon pa, hija. Nang malaman ni Carick ang tungkol
diyan ay halos hindi na siya mapakali mahanap ka lang."

"Paano niya nalaman?" Maang kong tanong.

"Hindi ako ang dapat magsabi sa'yo nito pero..."

"I want to know, Ti-- Mommy. I needed to know." I pleaded. Paanong nalalaman ni
Carick ang mga nangyayari sa akin?

Tumikhim siya bago magsalita. "May komunikasyon sila ng kaibigan mong si Cristina
mula ng umalis ka dito sa Villa. 'Wag kang magalit sa kaibigan mo, concern lamang
siya sa'yo. At may hinala na siya nitong mga nakaraang araw na buntis ka nga, iyon
ay bago mo pa matiyak ang kalagayan mo."

Napatda ako.

"Tama lamang na magpakasal na kayo ni Carick. Hindi mo alam how happy you made me,
Apple. Sa wakas mabibigyan niyo na ng buong pamilya ang apo ko, ang mga apo ko."

So alam na ni Carick noon pa man na may posibilidad na buntis nga ako? At hinintay
niya lamang na ma-kompirma ang kanyang hinala?

"Hija, I'm sorry sa lahat ng mga nangyari sa buhay mo. We gave you time, hoping
it's enough time already para magsimula ka na ng bagong buhay mo kasama ang iyong
mag-aama."

"Kung alam mo lang kung paano magmadali si Carick nang malaman niyang baka nga
buntis ka na. Hindi pa siya umaalis ng hacienda ay napakarami niya ng plano para sa
inyo. Papakasalan ka niya at ibibigay niya ang apelyido namin sa magiging bagong
baby niyo, sinekreto niya pa nga kay Cate ang tungkol dito para masurpresa rin ang
panganay niyo."

At natiyak niya lahat iyon sa hospital nang himatayin ako sa aking opisina.

Kung sakali bang hindi ako buntis, mamumulatan ko pa kaya si Carick sa hospital?
Dadalhin niya pa kaya ako pabalik dito sa Hacienda Montemayor?

At higit sa lahat, yayayain niya pa kaya akong pakasalan siya?

Hindi ko alam. Pero malamang na hindi, dahil sa ilang buwang walang Carick na
nagpaparamdam sa akin. Kung si Tina ay nauto nang pagpapakita niya ng interes sa
kalagayan ko ay ako'y hindi.

Ako? Hindi ko siya matitiis dahil mahal ko siya. Gabi-gabi pa rin akong umiiyak
dahil sa napakaraming pagsisisi. Pero sa lahat ng gabing nag-iisa ako... sa mga
araw na hungkag ang pakiramdam ko... sa mga panahong inaalala ko siya...

Sa lahat ng oras na iyon na siya at si Catherine Therese ang nasa puso't isip ko,
ang tanging ginagawa lang ni Carick ay ang makibalita kung nabuntis niya ba ako.

Napakurap ang namimigat kong mga mata nang pisilin ni Tita Camilla ang aking palad.
"Sana 'wag ka ng umalis ulit, Apple. Please, I am begging you."

I smiled and nodded at her. Ayaw kong bigyan ng sama ng loob ang babaeng ito, sapat
na ipinagdusa niya para makidagdag pa ako. At isa pa, may magagawa pa ba ako? Naka-
plano na ang lahat.

"Thank you, hija. Don't break my son, again."

I am the broken one here. I silently thought to myself. Parang kastilyong gumuho
ang lahat sa akin ngayon.

"Wag mo na ulit sasaktan ang mag-ama mo."

Pero nasaktan din naman ako... at nasasaktan ako ngayon.

Wala na si Tita Camilla pero hindi pa rin ako makakilos. The realization hit me on
the face.

Again, this is all about the baby.

..

CARICK

"WHERE'S Apple, Mom?" Napatayo na ako nang makita si Mommy na parating ngunit hindi
kasunod si Apple.

"Ah, puntahan mo sa kuwarto niyo, hijo. Sumama raw ang pakiramdam niya."

"What?" Napasigaw na ako.

"Hindi naman daw ganong kalala. Nahilo lang, ganoon talaga ang buntis, anak."

Hindi ko na pinansin pa ang ibang sinasabi ni Mommy. Halos patakbo akong pumasok sa
mansion at malalaking hakbang na nanakbo paakyat sa hagdanan.

Maybe I'm being paranoid and I am over reacting at this moment. But you can not
blame me. Wala ako sa tabi ni Apple na ipinagbubuntis niya si Catey noon. Wala ako
sa tabi ng magina ko at naipagkait sa akin ang ganitong pagkakataon, ang pinaka-
unang parte ng pagiging ama.

I just want to make sure that everything is fine for the baby and my future wife. I
want to make it up to Apple for the times na nasayang na wala ako sa tabi niya.

"Apple?" Naratnan ko siyang nakaupo sa dulo ng kama habang nakatungong nilalaro ang
kanyang mga daliri.

Lumingon siya sa akin.

"Kanina pa kita hinahanap, darling." Nagsimula akong maglakad palapit. "Masama raw
ang pakiramdam mo?"

Nakatingala na siya sa akin at tila may nangingilid na luha sa kanyang mga mata.

"What's wrong?" Nag-aalala kong tanong.

Marahan siyang umiling at tumungo.

Siguro parte ng pagbubuntis ang maging emosyonal, nagkaganito rin si Aviona ng mga
unang buwan nito. Napangiti na lang ako tumabi sa kanya.

"Kailangan na nating tapusin ang pagpa-plano sa kasal natin. Next week na iyon,
darling. We haven't finalize the design for your gown yet, have we?" Hahalikan ko
sana siya balikat ngunit tumayo si Apple.

Nakatagilid siya sa akin at hindi ko alam ang kanyang iniisip.

"Darling..."

Muli siyang naupo sa gilid ng kama at hinila ang malaking kumot pabalot sa kanyang
katawan.

Alam ko na agad na may mali ng hindi niya ako kinikibo.

Please, not again. Not this time.

JAMILLEFUMAH

@JFstories

=================

Chapter 34

Thank you for making it this far :)

Chapter 34

TUMAGILID ako at mas sumiksik pa sa yakap-yakap kong unan. "Masama ang pakiramdam
ko."

"What's wrong? Anong masakit sa'yo, darling?" Humagod ang mainit niyang palad sa
likuran ko na lalong nagpanginig sa aking kalamnan.

"Nahihilo ako." Bigla nga akong nahilo. Pakiramdam ko'y umiikot na ang paningin ko
dagdag pang naduduwal ako.

"Okay, get some rest. I'll be back to check on you later." Dumapi ang mga labi niya
sa ulo ko kasabay nang pag-uga ng kama.

Tumahimik ang paligid. Kataka-takang ni di ko man lamang naulinigan ang pagbukas

ang paglapat ng pinto, ngunit tiyak kong nakaalis na si Carick.
Somehow the thought that he left me alone despite my condition brought tears to my
eyes. Hindi manhid si Carick para di maisip na may iba pa akong nararamdaman.

Ipinikit ko nang mariin ang aking mga mata subalit hindi naman ako nakatulog.
Ganito ba talaga ang buntis? Madrama?

I'm sick and tired of drama! I had enough of it sa loob ng ilang taon ko sa mundong
ito. Bakit hindi ako maging masaya?

I should be happy because I am now with the man I love. Pero umuukilkil sa isipan
kong hindi ako puwedeng maging masaya dahil hindi na katulad ng dati ang lahat.

Carick changed. Mas umamo siya sa akin ngayon, mas naging pasensiyoso at maalaga.
Para akong hinuhulog sa mataas na gusali tuwing sumasagi sa isipan ko kung ano ang
magiging trato niya sa akin kapag nakapanganak na ako.

Ganito pa rin kaya siya sa akin?

Hindi ko na alam kung gaano ako katagal na nakabaluktot sa ilalim ng kumot at

nangangalay na rin ako sa aking pwesto.

Bumuntung-hininga ako saka ko inalis ang kumot at unan na tumatabon sa akin. Sa

pagbangon ko ay muntik na akong mapatili nang makitang nasa tabi ko pa rin pala si
Carick at tahimik lang na nakaupo at nakatingin sa akin.

"I-I thought you left already..." nagkakanda-buhol-buhol ang paghingang sabi ko.

Ngumiti si Carick at hinawi ang buhok na bahagyang tumabing sa mukha ko. "Sa
ganyang masama ang pakiramdam mo, sa tingin mo iiwanan talaga kita?"

"Carick..." Napasibi ako nang makita ang malamlam niyang mga mata. Malungkot siyang
nakatingin sa akin at parang pinipiga ang puso ko dahil sa tinging iyon.

"Darling..."

Pinilit kong 'wag kumurap ang mga mata ko dahil sa nararamdaman kong panunubig
niyon.

"Why? You want to go the hospital? Magpapatawag na lang ako ng doktor dito para
matingnan ka."

Oh God! Don't let me cry in front of him. Masyado na akong pabigat. Ayaw kong
isipin niyang ginagamit ko ang pagbu-buntis ko para mag-inarte. Hindi ko dapat
abusuhin ang pag-aalala niya para sa bata.
"Ayos na ako. 'Wag kang mag-alala, sisiguraduhin kong magiging maayos din ang baby.
You have nothing to worry about."

"No, darling. Palagi akong magwo-worry... palagi."

Napasigok na ako.

"You're crying? Tell me, dahil lang ba iyan sa pagbubuntis mo o may iba pang
dahilan?"

Umiling ako at tumitig sa mga mata niya. Hindi ko pala kayang tumagal nang ganito.
So what kung dahil lang talaga sa baby kaya siya ganito sa akin? So what kung ano
pa ang habol niya sa akin.

Carick will marry me. Iyon ang importante. Minahal niya naman ako noon, mamahalin
niya rin ako ngayon dahil ako ang ina ng mga anak niya.

I am willing to do everything to make things right this time. Sinabi niyang

magsisimula kami ng bagong buhay at itatama ang lahat ng pagkakamali ng nakaraan.

Hindi na ako gagawa ng ikasasama ng loob niya para bumalik ang dati niyang
pagmamahal sa akin.

Naniniwala ako na ang tunay na pagmamahal ay hindi nawawala sa halip ay nababawasan

lamang ito.

We will be a happy family soon. Isang masayang pamilyang sana ay mayroon na ako
noon kung di lang ako nagpabulag sa galit at tinanggap ko ulit ang perpektong
lalaking ito na nasa aking harapan.

"Apple? Is anything wrong?" Kinapa niya ang leeg ko. "God! Wag mo akong tingnan
nang ganyan! Kinakabahan ako."

Napangiti ako. "I want to tell you something, darling." Sabi ko at hinawakan ang
kamay niyang nasa aking leeg.

"What is it?"

"That... I love you, Carick. I still do."

Gumuhit ang matamis na ngiti sa mapupula niyang mga labi. "And I love you, too,
darling. I will always do. Always."
Kusa akong yumakap sa leeg niya at inabot ang kanyang mga labi. I want him to prove
what he said by kissing me.

At hindi niya ako binigo. He welcomed my kisses with fierce passion.

..

We are going to begin our new life and I am thankful to God for bringing me and
Carick together.

Like Catey, fan ako ng fairytales. Namulat ako na madali ang lahat ng bagay, I have
a happy family. Ako ang prinsesa nina mommy at daddy.

Teen-ager ako nang mangarap ako ng isang prinsipe, but I change with time. Akala ko
talagang madali ang buhay dahil isa akong prinsesa na mahal na mahal ng mga
magulang ko. Akala ko walang makakapanakit sa akin, ngutin kalokohan lang ang
lahat.

Masaya ako noon pero naglaho ang kaligayahan ko ng mamatay ang mga magulang ko at
mapunta ako sa kalinga ng malupit kong tiya Morta.

Kung noon ay ni lamok hindi ako magawang saktan ng kagat nito, sa piling ni tiya
Morta ay ilang beses humalik sa katawan ko ang malamig niyang pamalo. Nasira ang
confidence ko sa sarili at naging mahina ako. Naging sunod-sunuran dahil hindi ko
alam kung paano lumaban.

Pero ang lahat ng pagsubok ay balewala na ngayon. Dahil sa pangalawang pagkakataon,

maniniwala ako na kaya ko pa ring sumaya kasama ng aking prince charming.

Kung hindi ako nawala sa sarili dahil sa mga paghihirap na dinanas ko noon, hindi
ako mapapadpad sa poder ni Carick.

Higit sa isang maginoo, mapagmahal na prinsipe. He can also fulfill all the desires
I have. Sa lahat ng aspeto mula noon hanggang ngayon, siya ay perpekto. Wala na sa
akin ang nakaraan, ang importante na ang kasalukuyan.

Carick is the fulfillment of my fantasies. This must be my real destiny and I

couldn't ask for more.

...

INIHATID ko si Cate sa kuwarto nito saka ako lumabas ng mansion para magpahangin.
Umalis si Carick kaninang tanghali dahil inaasikaso na nito ang iba pang detalye ng
kasal namin. Gusto kong sumama pero hindi siya pumayag, dito na lang daw ako at
magpahinga kesa matagtag pa ako sa byahe.

Nag-ikot-ikot ako sa buong Villa hanggang sa kusa ng sumuko ang mga paa ko sa lawak
ng paligid. Huminto ako sa matayog na mansion na karatig ng Rancho Montemayor.

Sadyang napakalaki talaga ng lupain ng pamilya ni Carick, sa mga nagagandahan at

naglalakihang mansion sa loob ng Villa ay pwera pa ang natatanaw ko ngayong
ginagawang mansion sa mismong rancho na nasa labas ng napakalaking gate.

Sabi ni Carick ay doon din ipapatayo ang magiging bahay namin. Kaugalian na raw
kasi iyon sa pamilya nila na kapag may mag-aasawa ay magpapatayo ng sarili nitong
mansion sa loob ng kanilang lupain.

Sa tingin ko ay kahit umabot pa sa kuwarenta ang ipatayong mansion dito ay hindi

magiging problema. Malawak ang lupain nila, ang hacienda at ang mismong rancho ay
kayang paglagyan ng mahigit limang daang malaking bahay kung tutuusin.

Napalingon ako sa aking tabi nang makarinig ako nang pagsagitsit ng isang sasakyan.

Mula sa pulang Honda civic ay bumaba ang naka-tirintas na babae, kung di pa ito
humarap sa akin ay di ko pa ito makikilala. Agad kong nakita ang may kalakihan
nitong tiyan na natatakpan ng malambot na tela ng suot nitong bestida.

"A.C." Nilapitan ko ito nang mapansing nagluluha ang mga mata ni Aviona Camille.

Gulat itong nag-angat ng tingin sa akin.

"Are you okay?"

Nang makabawi sa pagkabigla ay ngumiti ito. "You know me, Apple. Sa buong buhay ko,
hindi ako maaaring maging mahina. I have no choice kundi maging okay."

Alam kong may problema si Aviona. Her husband is nowhere to be found, masyadong
busy si Lander Montenegro sa kaso ng nakatatandang adopted brother nitong sangkot
sa illegal business at sa ama mismo nitong may kaso rin ng tax evasion. Masyadong
komplikado siguro ang kaganapan kaya iniwanan ni Lander si Aviona, poor girl at
ngayon pa ito na-stress kung kailan kalakihan na ang tiyan sa pagbubuntis.

Itinuturing ko na rin siyang kapamilya and I am really concern about her. Wala na
ang ang kahit anong galit na itinanim ko sa puso ko noon.

"Aviona..." Naalala ko ang paguusap nina Tito Hendrick at Tita Camilla sa solar
kanina. The two were talking about Aviona's husband. Hanggang ngayon ay hindi pa
rin tanggap ng mag-asawa ang lalaking minamahal ng bunso ng mga ito, and I can't
really blame them.

Nakakaawa nga lamang si Aviona at ito ang naiipit. Nakakalungkot din dahil parang
balewala kay Lander ang pakikipaglaban ni Aviona para sa pagsasama ng mga ito.

"Magpapahinga muna ako." Paalam nito.

"Sige." I nodded at her.

"And by the way..."

"Hmn?"

"Congratulations sa nalalapit niyong kasal ng kuya ko. Best wishes. Sana maging
masaya ka na this time, ate."

"Magiging masaya ka rin, Aviona." Mahinang sabi ko. Nakaramdam ako ng guilt na
hindi ko rin matiyak kung para saan.

Malungkot na ngiti lang ang isinagot nito bago ako talikuran.

...

ALAS OTSO na pero hindi pa bumabalik si Carick. Matapos kong pakainin si Cate ay
dumeretso muna ako sa room ng anak ko habang hindi pa bumabalik ang ama nito.

"Enough about stories, baby." Inilapag ko sa sidetable ang fairytale book.

"But I want more, Mommy." Naupo si Cate at humalukipkip.

"Cate?" Nagbabanta ang boses ko. Kanina ko pa napapansin na ayaw niya pang matulog.
Panay silip siya sa bintana at parang wala naman sa ikinu-kuwento ko ang atensyon
niya.

"Please, mommy?" Ngumuso siya at sabay kiling ng ulo. Ang matambok niyang pisngi ay
sumayad sa malamang balikat na kita sa suot niyang pink baby nighties.

Umiling ako. Parehang-pareha talaga ang mag-ama ko, lahat idinadaan sa pagpapa-awa
at pagpapa-cute."No, pahinga ka na, okay?"

"Mommy!" Hinila ko siya pahiga sa kama.

"Maghapon kang naglaro kaya need mong maagang matulog tonight."

Kukumutan ko na sana siya nang bigla siyang tumayo at nanakbo sa malaking bintana
ng kuwarto.

"Catherina Theresa!" Naiinis kong sigaw. Muntik pa itong mahulog sa sahig dahil sa
paharabas nitong pag-akyat sa malaking upuan na katapat ng bintana.

Napapalakpak ito. "Mommy, maraming lights sa labas!"

"Huh?" Inisip kong dinadaan na naman ako sa kuwento ng batang ito. Tumayo ako para
buhatin sana siya pabalik sa kama pero nakita kong totoo ang sinasabi niya. Marami
ngang ilaw sa labas. O mas tamang sabihing Christmas lights.

Nakita ko ang ilang kawaksi na paikot-ikot sa lawn. Ano bang meron?

"Mommy, may tugtog!"

Nawala ang atensyon ko sa mga ilaw ng biglang may kumatok sa pintuan.

"Stay here." Nilingon ko si Catey. "Matutulog ka pa rin."

Bumungisngis lamang siya at ikinibit ang cute na mga balikat.

Tinungo ko ang pinto matapos tiyaking matino ang itsura ko kahit naka-pajama na
ako.

Napanganga ako nang makita ang isang napakatangkad at morenong lalaki sa labas ng
pinto.

I know this man. I've seen him on TV ang mags before. At kahit ngayon ay kilala pa
rin ito.

Nakangiti sa akin ang lalaki at tila ako nanliit sa katangkaran at kalaking tao
niya. Nakaka-intimidate kahit pa friendly ang bukas ng kanyang mukha sa akin.

May edad na ito bagamat napaka-guwapo pa rin.

"Hi." Ang ngiti nito ay nagpabata sa totoong edad ng lalaki. No'n ko napansin ang
isa pang lalaki sa likuran nito. Halos magkasing tangkad at tila magka-edad sila.
"I'm Terrence Montemayor-Saavedra, Quiro's and Jumbo's dad."
Quiro's dad? Kaya pala kamukhang-kamukha ito ni Quiro subalit ang Jumbo na sinasabi
niya ay hindi ko paya nami-meet.

Noong kapanahunan ng daddy ni Quiro ay may banda ang mga ito. Ngayon ay mas
makapangyarihan na ang lalaki dahil sa kabi-kabilang matatayog at successful
businesses.

Inilahad ni Mr. Saavedra ang kamay palabas ng pinto. "This way, chiquita."

"Ho?" Ngunit wala na akong nagawa kundi sumunod nang akbayan ako ni Mr. Saavedra.
Sa pagbaba namin ng hagdanan ay nakita ko ang naluluhang si Tita Camilla.
Nakapagtatakang gabi na pero bihis na bihis pa rin ito.

"Tita Camilla?"

"Don't mind me, hija." Niyakap niya ako at pagkatapos ay natigilan siya sa ayos ko.

Nakapantulog na kasi ako. Pajama at T-shirt.

"Bakit po?" Nagtatakang tanong ko. Kanina pa ako naguguluhan.

Bakit maliwanag sa labas ng mansion at bakit naririto si Mr. Saavedra at ang

kaibigan nito. Kapwa nakabihis ang lahat maliban sa akin.

Sa paglabas namin ng mansion ay mas lalong lumiwanag ang paligid. Ang tugtog na
nauulinigan lang namin ni Cate kanina mula sa kuwarto ay unti-unting lumilinaw
habang papalapit ako sa hardin.

Ang mga kawaksi ay namimilipit sa kilig at ngiting-ngiti sa akin.

Ang paligid ay puno ng iba-ibang ilaw. Maging ang ibang mansion sa loob ng villa ay
napakaliliwanag.

"Chiquita." Boses iyon mula sa mic. Napatuwid ang tingin ko sa tila mini stage na
nasa bukana ng Dorcas garden.

May tatlong lalaking matipuno bagamat may edad na ang nasa dulo. Ang isang lalaki
ay nakaharap sa drumset at ang dalawa ay may hawak na gitara.

Nagulat ako nang mawala sa tabi ko si Mr. Saavedra maging ang isa pang kasama nito.

"Look into my eyes, you will see... What you mean to me... Search your heart,
search your soul, and when you find me there.. You'll search no more."
Napatitig ako sa gitaristang may magandang boses. Sa pagkurap ko ay nasa likuran na
nito si Mr. Terrence Saavedra.

Lalapit sana ako sa kanila ng may buo at malalim na pagtikhim akong narinig mula sa
likod ko. Mabilis ang tibok ng aking puso nang lingunin ko ito.

"Look into your heart, you will find, there's nothin' there to hide... Take me as I
am, take my life. I would give it all, I would sacrifice."

"Carick?" At mula sa pinto ng mansion ay nakita ko ang daddy ni Carick na karga-

karga na si Cate. Nakangiti sakin ang anak ko at kumakaway.

Nang ibalik ko ang tingin ko kay Carick ay titig na titig siya sa akin na para bang
ako lang ang tao sa paligid. He's wearing the same design of tuxedo na suot ng
daddy ni Quiro ngunit iba lang ng kaunti ang tabas ng kanya.

"Anong nangyayari?"

Ngumiti lang siya at nagsimulang humakbang.

"Don't tell me, it's not worth tryin' for. You can't tell me, it's not worth dyin'
for. You know it's true, everything I do, I do it for you..."

Tila nawala rin ang lahat ng bagay sa paligid dahil sa pagkanta niya. Tanging boses
na lang ni Carick at ang mga instrumento ang naririnig ko. At tangin siya na lang
din ang nakikita ko.

Ang guwapo niyang mukha. Ang malalalim na pagtitig ng kanyang banyagang mga mata.
Ang mga labi niyang bumubuka sa tuwing babanggitin niya ang mga liriko na tumatagos
sa puso ko.

Hindi ko na napigil ang pagbagsak ng mga luha sa aking mga mata. I was crying by
the time na nakalapit na sa akin si Carick.

"Rechelle Galsim... you are very special to me. From the day I met you, nasabi ko
na sa sarili ko na ikaw ang babaeng magpapabago sa takbo ng buhay ko."

"Carick..."

"You're this special to me. Na kahit istorbohin ko ang buo kong angkan para lang
ipakita sa'yo kung gaano ka kaimportante sa akin."

Napatingala ako ng may iilang talutot ng rosas ang bumabagsak mula sa kalangitan.
Kaya pala biglang lumakas ang hangin ay dahil sa chopper na nasa itaas nami. Mula
roon ay bumabagsak ang iba't-ibang kulat ng talutot ng rosas.

Sa malakas na hangin ng gabi ay humahalo ang bango ng mga bulaklak.

"Carick you don't have to do this..."

"No. Lahat gagawin ko para sa'yo, Apple. Na kahit paulit-ulit mo akong saktan ay
mamahalin pa rin kita. Na kahit paulit-ulit mo akong takasan, I will still chase
you... I am not a perfect man, nor a prince... but I can not only make you a
princess but my one and only queen."

Nanginginig ang mga kamay ko habang pinupunasan ko ang luha sa aking pisngi.

"Gusto kong alisin mo sa puso mo ang lahat ng pagdududa sa akin. Hindi ako
maghihintay nang matagal, o nakahandang hintayin ka kahit limang taon pa ulit kung
hindi kita mahal. I love you, and being without you is hell. Gusto kong ibigay ang
freedom mo sa pangalawang pagkakataon. Pinili mong umalis kahit sinabi kong wala ka
ng babalikan pa... at nasaktan ako ng iwan mo ulit ako. Kami ng anak natin. Sa isip
ko mag-iisa na naman ako... mag-isang magtataguyod kay Cate. Panibagong fairytale
na naman ang iimbentuhin ko para sa mga tanong niya tuwing gabi.

Sa maraming beses na ipinaramdam sakin ni Carick kung gaano ako kaimportente ay mas
masahol ang ngayon. Na hindi ko magawang magsalita dahil nalulunod ako sa emosyong
nakikita ko sa mga mata niya. His expression was priceless while confessing infornt
of me.

"Ayaw kong maging selfish, Apple. Gusto kong dito ka lang... mahalin mo na lang
kami. 'Wag ka ng umalis. Pero hindi kita pipigilan kung magpapasya kang iwan ulit
ako. Pero hindi mo ako tuluyang mapapaalis sa buhay mo, dahil babantayan kita.
Iingatan kita kahit hindi mo ako kasama..."

Lumuhod siya sa harapan ko. Nagulat ako nang makita ang pagtulo ng luha sa mga mata
niya.

He was crying, too. God! He was crying!

"I'm begging you, please... Marry me. Don't leave me again... don't leave us
again..."

Up next: Epilogue

=================
EPILOGUE

The Montemayor Saga

"Exclusively MINE"

Carick Tiger Montemayor

THE EPILOGUE

"Sa akin ka na... at hindi ako papayag na mabawi ka nila sakin... You are mine,
Apple. You are made for me... only for me."

Ilang gabi kong naririnig ang boses na iyon. Iyon ang mga salitang paulit-ulit ko
ring naririnig na nagpapagising sa akin ng mga panahong akala ko nakalimot na ako.

Magigising ako sa kalagitnaan ng gabi na basang-basa ng pawis at nanginginig ang

buong katawan. Hinahanap ko ang init na aking nakasanayan sa piling ng lalaking may
magagandang mga mata. Hinahanap-hanap ko ang mabangong amoy niya, ang mainit na
palad niya sa balat ko at ang malambing niyang boses na tinatawag ako.

Nananaginip din ako na umiiyak siya at nag-aalala sa kakahanap sa akin.

Hanggang sa tuluyang luminaw sa akin ang lahat kasabay ng pagbalik ko sa aking

sarili.

Ang lalaking iyon ay hindi gawa lang ng aking isip. Hindi siya panaginip.

Dahil totoo siya. Totoo siya at naaalala ko siya.

Siya ang lalaking nag-alaga at nagmahal sa akin.

That man is no other than Carick Tiger Montemayor.

Gusto kong bumalik sa kanya. Gusto kong maramdaman ulit ang yakap niya at marinig
ang mga pangako niyang hindi niya ako papabayaan.

Pero sa pagdaan ng mga araw ay lumabo na ang pagasa kong makabalik sa kanya. May
mga panibagong panaginip ang sumusulpot sa tuwing ako'y pipikit.
 Nakikita ko sina mommy at daddy na nakakulong sa mansion namin, umiiyak sila
habang tuluyan silang nilalamon ng apoy na hugis tao. Isang taong may magandang
mukha subalit may mahabang sungay. Nakikita ko rin sa panaginip ko ang sarili ko na
puro latay ng sinturon. May pasa saking pisngi at putok ang aking mga labi.

Ang demonyo ay isa sa mga taong pinagkakatiwalaan ng mga magulang ko. Isang
mapagpanggap na babae. Isang babaeng akala ko ay mahal ako bilang kanyang
pamangkin. Pero palabas lang pala ang lahat ng ipinakita niya sa aming kabaitan
noon.

Umiiyak ako nang walang humpay habang unti-unting nagiging abo ang paligid ko.
Dumarami ang demonyo sa panaginip ko, mula sa isa ay dumarami na sila. Nahihilo ako
at hindi ako makahinga.

Sa pagdilat ko ay hindi na pangungulila sa lalaking nasa barko ang nararamdaman

ko, kundi galit na at pagsisisi sa kahinaan ko sa mga demonyong sumira ng buhay ko.

Hindi na importante sakin ang kaligayahan ko. Ang tanging importante na ngayon ay
ang makaganti ako sa kanilang nagpahirap sa pamilya ko.

"POSITIVE."

Napaluhod ako sa sahig nang makita ang dalawang linya sa PT na binili ni Tina.
Pangalawang PT na iyon na binili sa akin ng kaibigan ko.

"You're pregnant, Apple."

Naghalo ang tuwa at pangamba sa dibdib ko. Naiiyak na tiningala ko ang kisame ng
bahay ni Tina kung saan ako pansamantalang nanunuluyan at nagtatago na rin.

I'm going to be a mom. Hindi na ako mag-iisa sa mundong ito.

Ngunit humahalo sa kaligayahan ko ang pangamba kung kaya ko bang maging isang
mabuting ina kagaya ni mommy. Paano ko ibibigay ang pagmamahal na kailangan niya
kung sa puso ko ay nasimot na ang lahat ng pakiramdam?

Kung hindi buo at maraming problema ang magiging ina ng batang nasa sinapupunan
ko. Kung maraming taong nagtatangka sa buhay ko. At kung hindi ko pa kayang ibigay
sa kanya ang tahimik at masayang buhay...

paano ko bubuhayin ang batang ito?

"APPLE..."
 Napadilat ako dahil sa magaang tapik sa aking balikat.

"Bumaba na tayo, kanina ka pa raw hinihintay ng groom mo." Si Tina na nakadukwang

sa aking harapan.

"Ha?" Agad kong iginala sa paligid ang aking paningin. Nasa labas ako ng isang
malaking simbahan na napapalibutan ng maraming sariwang bulaklak.

Sa tabi ng bintana at nakatayo ang isang nakangiting dalagita na naka-color light

blue na gown. "Hi! I'm Lala Saavedra. Kanina ka pa hinihintay ni Carick."

Lala? Pero nasaan si Aviona?

It seemed that Lala read my mind. "Wala si Aviona, kanina pa nga namin siya
hinahanap. But I guess, kinuha na siya ng hubby niya." She explained.

Pumitik si Tina. "Faster! Aba, tutulala pa! Namumutla na raw si Carick sa loob
kakahintay!"

Sukat sa aking narinig ay nagbalik ako sa kasalukuyan.

Si Cristina ang aking maid of honor at si Atty. Lorenz Mancol ang best man ni
Carick. Ngayong araw na ito ang kasal namin ng lalaking pinakamamahal ko.

Tapos na ang nakaraan... at narito na ako sa kasalukuyan. Sa kasalukuyang

nangangako ng magandang simula para sa akin... sa amin.

Hinaplos ko ang aking tiyan at saka ako umusal. "This is it. We're here, baby."

Inalalayan ako ni Tina at Lala sa pagbaba ng 140-inch Stretch Chrysler 300

Limousine. Nasa San Agustin church kami sa Intramuros kung saan gaganapin ang kasal
namin ni Carick. Sumalubong agad sa amin ang ilang guests para tulungan ako sa
napakahaba kong traje.

Bumukas ang malaking pinto ng simbahan at lahat ng tao sa loob ay natutok ang
paningin sa akin. Carick's standing on the end of the aisle. He was looking at me
like he was looking at the most precious gem he'd ever seen in his entire life. Ni
hindi siya makangiti dahil sa pagkamangha.

Hindi ko naiwasang di matawa sa reaksyon niya.

Ngayon niya lang ulit ako nakita matapos ang tatlong araw na pinaalis siya sa
Hacienda. Hindi raw kasi magandang nagkikita ang groom at bride bago ang kasal. Sa
umpisa ay puro angal pa siya ngunit di rin siya nanalo sa pamahiin ng mga lolo at
lola niya.

Nagkasya kami sa pagiging textmates sa loob ng tatlong araw at dalawang gabi. Halos
minu-ninuto siyang tumatawag at nagti-text na nami-miss niya na kaming tatlo. Ako,
si Cate at ang baby sa loob ng hindi pa gaanong kalaking tiyan ko.

May mga pagkakataon pa nga na inuutusan niya akong ilapat ang telepono sa aking
tiyan dahil kakausapin niya raw ang baby namin. Hindi siya pumapalyang pangitiin
ako kahit pa malayo siya sa akin. Kahit na hindi ko siya nakikita ay nararamdaman
ko kung gaano ako ka-espesyal sa kanya...

Nagbago ang lahat ng gabing pormal siyang nag-propose sa akin. Kinabukasan ay

dumiretso kami sa mausoleo ng parents ko at pormal ding hiningi ang kamay ko kina
mommy at daddy. Nangako siya sa puntod ng mga ito na aalagaan at pakamamahalin niya
ako, kami ng mga anak namin. Nangako rin siyang hindi na ako iiyak pa kung di rin
naman iyon luha ng kaligayahan. Marami pa siyang sinabi pero di ko na masyadong
naunawaan dahil iyak ako nang iyak.

Niyakap niya ako nang mahigpit at muling tinanong kung papayag ba akong magpakasal
sa kanya. Nang araw ding iyon ay nagtungo kami sa libingan ni Tiya Morta. At
nakapagtatakang wala na akong makapang ano man sa aking dibdib habang nakatunghay
sa puntod niya.

Nag-alay kami ng dasal para sa kanya. Na kung saan man siya naroroon ay sana
mapatawad din siya ng Panginoon sa mga kasalanang nagawa niya. She suffered too, a
lot. Kinarma na siya dahil hindi naman siya sumaya kahit pa nakuha niya na noon ang
yaman ng pamilya ko. Nagpasilaw siya sa inggit kay mommy at tuluyang nasira ang
buhay niya.

Kesa sa galit ay awa ang naramdaman ko kay Tiya ng oras na iyon. Hindi niya
naranasan ang tunay na kaligayahan sa mundo dahil isinarado niya ang puso niya.

♫ ♫ ..

I don't mind spendin' everyday

Out on your corner in the pourin' rain

Look for the girl with the broken smile

Ask her if she wants to stay awhile

And she will be loved, and she will be loved

 Tap on my window, knock on my door, I

Want to make you feel beautiful

I know I tend to get so insecure

It doesn't matter anymore

It's not always rainbows and butterflies

It's compromise that moves us along yeah

My heart is full, and my door's always open

You can come anytime you want yeah

...♫

The acoustic song was sung by the famous gorgeously handsome men Black Omega
Society. Isang special song number from them na mahigit sampung taon ng di
tumutugtog and I really feel honored and special because of their presence.

Nang makarating ako sa altar ay hilam na ang luha sa aking mga mata. Si Manang ang
naghatid sa akin at halos maiyak pa habang nagbibilin kay Carick na alagaan at
pakamahalin ako at ang mga anak namin.

The ceremony started and I feel like I'm still dreaming. I still can't believe
that I am marrying this man beside me. After exchanging of 'I do's' ay nagulat ako
nang bigla siyang lumuhod sa harapan ko. Everyone in the church are amazed by what
he did. Napaiyak na rin ako nang makitang umiiyak si Carick.

"I Carick Tiger Honrado Montemayor, take you Rechelle Cebanico Galsim to be my
wife, my partner in life and my one true love. I will cherish our union and love
you more each day than I did the day before. I will trust you and respect you,
laugh with you and cry with you, loving you faithfully through good times and bad,
regardless of the obstacles."

Tuloy-tuloy na ang luha ko habang nakaluhod sa harapan ko si Carick. Wala na akong

pakialam kung nabubura na nang tuluyan ang make up ko sa kakaiyak.

"I promise to cherish and respect you, to care and protect you, to comfort and
encourage you, and stay with you, for all eternity."

Matapos ang 'I do's' and exchanging of vows ay inihatid na sa amin ng cute ng ring
bearer ang mga singsing. Nanginginig pa ako habang inaabot kay Carick kamay ko.
Nalulunod ako sa kaligayahan at sa mga tanong kung ano ang nagawa ko para mahalin
ako ng lalaking ito. Lubos ang pagpapasalamat ko dahil sa biyayang ito, na lahat ng
paghihirap ko ay nagkaroon ng magandang kapalit.

Isinuot niya ang singsing sa daliri ko habang diretsong nakatingin ang mga mata
niya sa akin. "This ring is a token of my love. As a ring has no end, neither shall
my love for you."

Ang singsing na iyon ay nagmula pa sa daddy ni Carick. It was a heirloom na minana

pa ng daddy ni Carick sa ama nito.

Dalawa lamang ang ganito sa buong pamilya nila and I am overwhelmed to have it now.
It was a pure golden ring with little diamond stones. The most precious metal
symbolizes that our love is the most precious element in our lives. Na sa tamang
panahon ay mamanahin din sa akin ng aming magiging unang anak na lalaki ni Carick.

"I will wear it gladly." I said crying.

Matapos ang palitan ng singsing ay itinaas na ni Carick ang suot kong belo. I
wrapped my arms around his waist as he bow down to kiss me. Napuno ng palakpakan
ang paligid pero hindi na namin iyon pansin ni Carick. Maingay man ang mga tao ay
pakiramdam naming nag-iisa lang kami ngayon sa mundong ito.

Pero naputol ang halik na pinagsasaluhan namin ng marinig namin ang boses ni Cate.

"Mommy! Daddy ! Stop kissing! Umaalis na ang mga visitors!!!"

"Hey..." Nagkangitian pa kami ni Carick nang maghiwalay kaming dalawa. "We're

having our moment here, angel."

"Pero naiipit si baby bump!" Nakasimangot na sabi nito. Cate is super cute in her
baby blue flower girl gown.

"Let's go na." Binuhat na ito ni Carick habang nakayakap naman ako sa bewang ng
aking asawa.

Nakita ko pa ang pagiging teary eyes ng ilang guests lalo na ang mommy ni Carick.
Kumaway kami sa kanila bago kami sumakay sa limo. Naiwan si Catherine Therese sa
pamangkin ni Carick na si Lala.

Nang maisara ang pinto ng sasakyan ay nagulat pa ako nang hilahin ako ni Carick
palabas sa kabilang pinto ng limo.
 "Carick!"

"Shhh..." kinuha niya sa akin ang bouquet ng bulaklak at inihagis sa bintana na

saktong nasalo ng di makapaniwalang dalagitang si Lala.

Hindi na ako nagprotesta nang hilahin niya ako palabas at saka kami nanakbo
patungo sa pulang Bentley na nasa katapat na kalsada.

"Puwedeng matuloy ang reception kahit wala tayo. Puwede pa rin tayong magpa-party
pagbalik natin, kahit araw-araw pa." Nakangiti siya nang ipagbukas niya ako ng
pinto ng driver seat. "But this can't wait."

"Where are we going?"

"To our honeymoon."

"What?" Napanganga na lang ako nang paharurutin na ni Carick ang Bentley palayo sa
lugar na iyon.

Parang alam ko na kung saan ang punta naming dalawa ng aking poging mister. We're
going back to the place we first met. The place of our lost found love...

"I love you, Mr. Montemayor."

Tumingin siya sa akin. "And I love you, too, Mrs. Montemayor..." he held my hand
and kissed it. Hindi niya na binitawan iyon habang nagda-drive siya.

"Aabot pa ba tayo?" Tukso ko sa kanya. Humilig ako sa kanyang balikat. Tumingala

ako at nakita ko ang kakaibang ngisi sa mga labi niya.

Hindi na ako umimik ng mabilis niyang ihinto ang kotse sa gilid ng kalsada kung
saan walang masyadong dumaraang motorista.

"Kapag lalaki ang anak natin, we will name him 'Bentley'." He said then he claimed
my lips with his. I just responded to his kisses fiercely as a 'Yes' to his naughty
suggestion.

'Bentley Montemayor...' not bad tho.

✿ ✿ ✿

LAKAD-TAKBO ang nananakit kong mga binti. I need to get away from her. She's
heartless monster! Sasaktan na naman niya ako at walang magagawa si Manang. Ayaw ko
na. Hindi ako baliw! Hindi ako baliw kagaya ng sinasabi nila. Hindi ko rin gustong
dalhin nila ako sa mental dahil baka lumala ang mga panaginip ko.

Lahat sila ay gusto akong saktan!

Mommy, daddy? Nasaan kayo?

Isang pinto ang nakita kong nakabukas. Pumasok ako ron at nagtago sa likuran ng
pintuan. Walang makakakita sa akin dito. I am safe here. Walang demonyo rito. I am
safe. I am safe. Yes, I am safe!

Pero may isang matangkad na lalaki ang lumabas mula sa isa pang pintuan. Matangkad
siya at— nakahubad siya!

Tanging tuwalya lamang ang nakatakip sa pang-ibabang katawan niya. Tumutulo ang
tubig sa basang buhok nya patungo sa malalapad at makinis na balikat. Ang mukha ng
lalaki ay seryoso at mayroon itong banyagang mga mata.

"What the—!" Namilog ang mga mata ng lalaki ng makita niya ako. "Miss? Anong
ginagawa mo rito sa cabin ko?"

Kumurap ako. Demonyo rin ba ang lalaking ito? Is he going to hurt me, too?

"Miss?! Tinatanong kita?! Who are you and what the hell are you doing here in my
cabin?!"

Lumunok ako at takot na napaatras. Parang biglang nagdilim ang paligid at ang
lalaking nasa harapan ko ay naging anino na lamang.

"Fu ck!"

Bakit siya nagmumura? Sasaktan na rin ba niya ako? Pero nasaan na siya? Bakit
napalitan ng kulay pula ang paligid. Bakit bigla akong nanlamig?

Ipinikit ko nang mariin ang aking mga mata at nang imulat ko iyon ay nakikita ko
na ulit ang lalaki. Galit siyang nakatingin sa akin.

"Miss, umalis ka na. I don't have time to play with you so you better get out of
my cabin. Magpapahinga na ako, okay?"

Gusto kong magsalita, pero walang lumalabas na salita sa bibig ko.

"Hey?!" Ang galit sa mga mata ng lalaki ay napalitan ng malambot na ekspresyon.

 Hindi ko alam pero kahit mukha naman siyang mabait ay natatakot pa rin ako sa
kanya.

"Shit! Hindi ka nagsasalita?!"

Humagod sa kabuuhan ko ang mainit niyang paningin. Mula sa gula-gulanit kong

bestida na sumabit sa kung saan-saan. Umakyat ang tingin niya sa braso kong may
iilang galos at pasa na dulot ng panlalaban ko tuwing itatali ako ni tiya Morta.

"Who are you?" Mahinang tanong niya ulit.

Bumuka muli ang mga labi ko. "Tago..." Usal ko sa maliit at malat na boses. Sa
wakas nagawa kong makapagsalita. Kailangan kong magtago sa kanya dahil baka saktan
niya ako.

"Ha?" Nangunot ang noo ng lalaki. Bumadha sa mukha niya ang pagkalito.

"Tago..." Kumapit ako sa kanyang braso at akma ko siyang itutulak pero wala akong
lakas.

Nanatili siyang nakatitig sa akin.

"Tago..." Muli'y sabi ko.

Marahan siyang lumapit patungo sa akin at saka ako niyakap sa kanyang mga bisig.
Wala akong lakas para itulak siya palayo ngunit hindi ko maipaliwanag ang
pakiramdam na pumaloob sa akin.

Magaan ang yakap ng lalaking ito na tila ba ayaw niya akong masaktan.

Na para bang nag-aalala siya sa akin.

Na para bang hindi niya ako gustong matakot.

Naiiyak na isinubsob ko ang mukha ko sa kanyang matigas na dibdib.

Sino ang lalaking ito? Bakit niya ipinaparamdam sa akin na hindi ako dapat
matakot?

"Shhh..." Masuyo niyang hinaplos ang aking buhok. "Kung sino man ang magtatangkang
saktan ka ulit ay dadaan muna sa akin. I'll keep you safe..."
 And right at that moment, I feel safe.

WAKAS

JAMILLEFUMAH

=================

Special Chapter

Special Chapter

"MAHAL ko!" Tumungo si Dipsy para abutin ang pisngi ng asawa.

Todo iwas naman ang babae habang pinupunasan ang nabasang pisngi. "Ano ba?!"
Iwinasiwas nito ang tuwalya sa lalaki. "Nababasa ako!"

"Ito naman, na-miss ko lang naman ang pinakamamahal ko."

"You're being corny, you know that?" Humalukipkip ito sa ibabaw ng malaki ng
tiyan. Sa ayos ni Kia ngayon, malabo mong maiisip na siya ang dating si Kia noon.

Hindi na ito nagsu-suot ng mga damit na kulay itim na nakagawian nitong suot noon.
Madalas ay floral at mga light colors na ang mga bestidang isinusuot ni Kia ngayon.
Mahaba na rin ang curly nitong buhok at di na gaanong kakapalan maglagay ng make up
sa mukha. At si Dipsy, ang dating palikero at isip-bata ay tuluyan na ring
nagmatured. Ito na ngayon ang may hawak ng Saavedra Agency at ang nakatatanda
nitong kapatid na si Leonardo.

"'Pag in love talaga corny." Nakangising sabi nito habang pinupunasan ang basang
katawan ng tuwalya.

"Ewan ko sa'yo!" Tinalikuran na ito ni Kia.

"Hey, dahan-dahan baka madapa kayo ni baby!"

Inis na lumingon ang babae. "I'm not clumsy, okay? Stop treating me like one!"

Dalawang mabilis na hakbang lang ay nakalapit na kaagad si Dipsy dito at saka ito
siniil ng mabilis na halik sa labi ang nagta-tantrums na asawa.

"Dipsy!"
 "I love you. Puwede ka namang gumanti, kiss mo rin ako."

"I hate you!" Kandatulis ang nguso ni Kiana Louise habang salubong na salubong ang
mga kilay nito. Ito nga lang ang di pa naaalis sa ugali ng babae, ang pagiging
bossy at mainitin ang ulo.

Dipsy just laughed at her. "You can not hate me, mahal. Remember, I am the father
of that little angel inside you. Hindi mo binuo ng mag-isa iyan."

Lalong sumimangot ang magandang mukha ni Kia.

"Binuo natin with the special recipe from heaven, and it was love, mahal ko."

"Ang corny mo talaga! Sana lang 'wag magmana sa'yo 'tong baby ko!"

"Baby natin." He corrected her.

"Whatever!"

Ngunit sa huli ay nagpa-akbay na rin ito kay Dipsy at walang tigil na nag-asaran
habang palayo sa pool, maya-maya lang ay parehas ng nagtatawanan ang mga ito.

I was watching them from the other side of the pool. They were very happy.
Nakakatuwa silang panooring mag-asaran at magbangayan sa araw-araw and I couldn't
help but to laugh at them.

I admire Dipsy for his patience on Kiana Louise. Malaki-laki na rin ang puhunan ni
Dipsy na dugo't pawis at luha. Kia is a brat pero natiis nito ang lahat ng
pagpapahirap ng babae dahil sa pagmamahal nito rito. Pero obvious namang in love si
Kia sa asawa pero umiiral lang talaga ang pride nito paminsan-minsan. Ganoon yata
talaga, ang bad girl ay para sa good boy.

"Nagseselos ka ba sa kanila?"

"What?" Napabaling ako kay Apple na nakasimangot na nakatayo sa lanai.

Nakataas ang isang kilay na lumakad siya patungo sa kinatatayuan ko. Bitbit niya
ang tuwalyang nakalimutan ko sa kuwarto, isinampay niya iyon sa aking balikat.

"Nagseselos ka yata sa kanila." Nakalabing ulit niya.

Natatawang pinisil ko ang ilong ni Apple. "Silly." Ito talagang si buntis, oh.
Malaki na rin ang tiyan ni Apple ngayon kaya di niya na ako masamahan sa pagsu-
swimming tuwing umaga.

Bigla siyang sumeryoso. "About Kia..."

"Yes? What about that stubborn pregnant woman?"

"Naguguluhan pa rin ako sa inyo. Ako yata itong nagseselos." Tumulis ang nguso
niya habang nakatingin sa mag-asawang ngayon ay papasok na sa kabilang mansion.
"Kasi... ang sweet niyo dati."

Ikinulong ko ang mukha niya sa aking mga palad. "I'm sorry for testing your love,
Apple. Hindi ko na rin alam kung saan ako lulugar sa buhay mo non."

"Paanong naging sila ng pamangkin mo?" Nakalabing tanong niya.

Paano nga ba? Hindi ko rin alam. Hindi ko naman kasi masyadong ka-close si Dipsy
dahil sa kanilang magkakapatid ay si Raf lang ang madalas kong nakakausap.
Bumuntung hininga ako bago siya sagutin. "Kia was Leonardo's ex-girlfriend." Iyon
lang naman talaga ang alam ko. Kia was devastated then ng hiwalayan ito ni
Leonardo, iyon ang time na nagkakilala kaming dalawa.

"Akala ko kayo..."

"Muntik na." Well, muntik naman na talaga kung di ko lang nalaman ang mga plano ni
Kia noon. Sa huli hinayaan ko na lang siya sa mga gusto niya, besides, kahit naman
pilitin ko ang sarili ko ay si Apple lang talaga ang laman ng puso't isip ko. Si
Apple lang kahit na malayo siya sa akin, na kahit buwan-buwan akong pumupunta ng
Amerika para lang palihim siyang tingnan mula sa malayo.

"Ano ba talaga?" Pumiksi siya mula sa pagkakahawak ko. "Pero hindi si Leonardo ang
nakatuluyan niya kundi ang kapatid nitong si Dipsy? Kia is older than Dipsy."

"Bakit ba pino-problema mo pa sila, buntis?" Nakasimangot na tanong ko.

"I'm just curious."

"Love is playful and mysterious, darling."

"I couldn't agree more." She sighed, but it came out sounding happy and content.

Ngumiti siya at saka kinuha ang tuwalya sa akin. Hinayaan ko siya na punasan ako.

"Hep! May kasalanan ka pa sa akin." Bigla siyang napahinto.

 Kumunot ang noo ko. Ano na naman? "Ano iyon? Sorry na kung ano man iyon."

"Akala ko wala ng lihim sa isa't-isa?" Inilapag niya ang tuwalya sa upuang malapit
saka nakapamewang na lumapit ulit sa akin.

Napapatitig ako sa mukha niyang natatamaan ng sikat ng araw. Alas nueve na at

umiinit na ang paligid. Sa init ay namumula-mula ang medyo nanabang mukha ni Apple,
she's so cute when she pouted her lips like that. Kahit medyo naging chubby siya
dahil sa pagbubuntis ay napakaganda pa rin ng darling ko, at hindi ako nagsasawang
pagmasdan siya sa bawat minuto at segundo ng buhay ko.

At ako na ang pinakamasayang lalaki sa mundo ng ikasal kaming dalawa. Masyado ng

maraming pinagdaanang hirap si Apple, at ipinangako ko sa sarili ko na bubunuin ko
ng buong buhay ko ang pagpapaligaya sa babaeng ito. Na babawiin ko lahat ng pasakit
na dinanas niya, pati na rin ang pasakit na dinala ko sa buhay niya. I'm a jerk ng
pati ako nakisali sa pananakit sa kanya, at habang-buhay ko iyong pagbabayaran sa
pamamagitan ng pagsisilbi at pagmamahal sa kanila ng mga magiging anak pa namin.

"I love you, darling..." I murmured.

"It was you?" Sabi niya na nanlalaki ang mga mata. "Alam ko na, wag mo ng ikaila
diyan, mister." Ang namimilog na mga mata niya ay biglang nagtubig.

Napaungol ako. Iyon kaya iyon? Pero paano? Sino naman ang makating dila ang
nagsabi sa kanya non?

"Ikaw ang tumutulong sa akin ng mga panahong iyon." Pagka-klaro niya sa hinala ko.
"Your dad told me everything!"

Oh, si dad? Kailan pa dumaldal si daddy? Ah, mula ng magbalik sa amin si Aviona ay
nag-iba na ang ugali ni dad, naging usyusero na rin siya.

"Answer me, Montemayor!" Tinapik niya ako.

I nodded my head. "Yes, darling. I'm sorry I didn't tell you about it." Hinuli ko
ang kamay niya. "Hindi naman na importante iyon, ang importante ay ang ngayon."

"B-bakit?"

"Anong bakit?"

"Bakit ganyan ka..." napahikbi na siya. Hormones, mula ng magbuntis si misis

nagiging emosyonal na palagi. Di bale, kahit umabot pa ng ilang taon ang tantrums
ni Apple ay nakahanda pa rin akong unawain at pagbigyan siya.
 "Darling..."

"All those times, akala ko nag-iisa lang ako... nag-iisang nakikipaglaban para sa
hustisya para sa pamilya ko. Ikaw pala ang tumutulong sa akin. Ikaw ang dahilan
kaya nabawi ko ang Galsim Corporation, ikaw ang tumulong sa akin at ang koneksyon
mo. Buong akala ko sinu-suwerte lang ako, akala ko may ibang tumutulong sa akin
pero ikaw pala ang nasa likod ng lahat ng iyon. Palihim mo akong tinutulungan sa
lahat ng bagay! Ultimo sa perang ginamit ko sa pagpapa-imbestiga ay ikaw pala ang
nagpahiram sa akin. Maski sa perang ipinambangon ko sa kumpanya, ikaw pala ang
investor na iyon." Maluha-luhang sabi niya. "Ang tanga-tanga ko para di maisip na
nakapagtataka na ang mga nangyayari. It was you all along, Carick. Bakit mo ginawa
ang mga bagay na iyon?"

"Mula ng minahal kita, hindi na kita pinabayaan, Apple."

"Anong nagawa ko?"

Hindi ako nakapagsalita. Napapatitig lang ako sa magandang mukha niya na namumula
na at sa mga mata niyang nababasa na ng luha.

"Anong nagawa ko para mahalin mo ako nang ganito? What had I done to deserve you?"

Nakangiting kinabig ko siya papalapit. "You made me a better man."

"Carick..."

"Listen, darling. Ilang beses ko na itong sinabi sa'yo noon, and I'll say it to
you again, I'm lost when I found you... hindi ko na kilala ang sarili ko non.
Walang direksyon ang buhay ko until you came into my life."

Sumisigok na yumakap siya sa akin. "Pero iniwan din kita..."

"Pero iniwan mo sa akin si Cate."

"Carick." I lifted her chin.

"Tell me, paano ko magagawang pabayaan ang ina ng anak ko?" I asked her in a soft
voice.

Umiling siya at saka lumayo sa akin. Pinulot ko ulit ang tuwalya at ibinalot sa
kalahating katawan ko para matakpan ang suot kong basang trunks.

"Hey what about that look, huh?" Nakangising sita ko sa kanya nang mapansing
nakatitig siya sa akin.

Tumulis ang nguso niya. "Masama na bang tingnan ka, mister?"

"You're drooling over my sexy ass! I know I'm hot."

Marahan siyang natawa saka lumapit para kurutin ako sa tagiliran. "Yabang nito!
Bilisan mo na, pumasok na tayo sa loob!"

I grinned and pulled her into my arms. "We're together now. We are happy and we
will be happy tomorrow and the day after tomorrow."

Apple smiled. "Together..."

Yes, together.

I tightened my arms around her. God! It felt really good having her in my arms. I
planted sweet kisses on her hair. "Hindi ko na hahayaang iwan mo pa ako. Kami."

Tumingala siya sa akin with a smile on her lips. "Wala naman akong balak iwan ka.
Kayo."

I smiled and bent down to taste her lips. I kissed her with all the passion and
love that I felt for her. Apple is about to respond to my kiss when we heard a
little voice behind us.

"Daddy! Mommy! Naiipit ang baby sister ko!!!" And when we separated our lips we
saw Catey standing near us. "Ang tagal-tagal niyo! Nagki-kiss lang po pala kayo
rito. Hungry na po ako, eh! Iniipit niyo pa ang kapatid ko!"

Nagkatawanan na lang kami ni Apple. Naalala ko, ilang gabi na rin akong bitin
dahil laging sumusulpot sa kalagitnaan ng gabi ang aming panganay para makisiksik
sa gitna naming dalawa ni Apple. Tuloy, miss na miss ko nang masolo itong si misis.
Pero makakapaghintay naman ako.

Ilang taon nga ay nahintay ko, ito pa kayang buwan lang hanggang makapanganak siya
ay di ko kakayaning hintayin?

Oh, I couldn't imagine life without her anymore. I mean, without them.