Tula (Malaysia) Upang ipanlunas ang mga dalit at

bulong.
Beginner
Muwi ang arbularyong dala-dala’y
Tatang Utih
Salapi’t isang manok na dumalaga.
Usman Awang (Malaysia)
Sa kabayana’y nagtutungayaw ang
(salin ni Lilia Quindoza Santiago)
mga pinuno
May isa siyang asawang yayakapin
Tungkol sa halalan at kalayaan ng
hanggang kamatayan
bayan
limang anak na dapat kumain araw-
Tungkol sa di mapipigil na kaunlaran
araw
ng estadong malaya
Isang lumang dampang nilulukob ng
Nanganga ko ng gintong tulay ng
sinaunang paniniwala
kasaganaan sa dako pa roon.
Kapiraso ng pagas na lupaing
Nang ngumiti na ang tagumpay
binubungkal.
Nagsialis ang nakakotseng mga
Banat at lipakin ang balat ng kamay,
pinuno
Nahirati sa pagpapatubo ng pawis,
Liyad ang mga dibdib
O Tatang Utih!
Ah, ang mga mahal na alipi’y
Kapuri-puring magbubukid. kumakaway.

Dahil sinasalakay pa rin sila’t Saan man may bangkete’t pagpipista

nililigalig ng malarya
Masasarap ang ihaw na manok na
Kahit umuusal siya ng milyong hain sa kanila
dalangin
Mga manok na nagmula
Tinawag ng maybahay ang arbularyo
Sa kanayunang pinangakuan ng
sa nayon
kasaganaan.
Kwento (Pilipinas)
Sabi ng Lolo ko, noon daw araw ang
ating bansa, ang Pilipinas, ay
karugtong ng ibang lupain sa Asya.
Magkarugtong din daw ang Luzon,
Bisaya at Mindanaw.
Dahil sa pagbabago ng daigdig, sa
mga bagyo, lindol, pagsabog ng mga
bulkan, baha at iba-iba pang
nangyayari sa kalikasan, nagbago rin
ang ayos ng mga lupa at dagat. May
mga lupa pa ngang lumubog sa
dagat. At nahiwalay nga ang
Pilipinas sa Asya. Pati ang Luzon,
Bisaya at Mindanaw ay napalayo sa
isa't isa at naligid ng dagat.
Noong mga panahong iyon, walang
mga bukid sa Pilipinas. Puro puno,
baging, mga damo at gubat. Marami
ring mababangis na hayop na
ngayon ay di na makita dito.
Mahusay manghuli ng hayop ang
ating mga ninuno. Tinutugis nila ito,
sinisibat o pinapana hanggang
mamatay. Kung minsan, ginagamitan
nila ng mga patibong o bitag ang
mga hayop para mahuli nila.
Sabi ng Lolo, dahil daw sa paraang
ito, unti-unting naubos ang mga
hayop. Maaari rin namang dahil sa
pagbabago ng klima at kapaligiran.
Nang matuklasan ng ating mga
ninuno ang apoy ay umunlad nang
kaunti ang kanilang buhay. Dati nga
ay kinakain nila nang hilaw ang mga
karne ng hayop at mga lamang-
dagat. Sa pagtuklas nila ng apoy,
nagkaroon din tuloy sila ng pang-
ilaw sa dilim, at pampainit ng
katawan kung malamig ang
panahon.
Bukod sa kinakatay na hayop,
nangunguha rin sila ng mga
bungang-kahoy para makain. Nang
mabatid nilang ang mga butong
napabaon sa lupa ay tumutubo,
natuto silang magtanim at
maghalaman.
Di-nagtagal marami na silang
natutuhan - paggawa ng mga bahay,
mga bangka, mga kasangkapan.
Natuto silang magsama-sama at
manirahang magkakatabi sa isang
pook. Ito ang pinagmulan ng mga
komunidad.
Ang mga babae, at kahit din ang mga
lalake, ay natutong gumawa at
gumamit ng mga alahas, mga
kuwintas, hikaw at pulseras, at iba
pang palamuti sa katawan. Natuto
silang yumari ng iba't-ibang
maisusuot, kahit sa una ay pinukpok
na balat ng hayop.

May mga taga-ibang bansa na

nakarating sa ating Pilipinas - mga
Insik, mga Indonesiyano, at Malay.
Marami ay tumira dito, ang iba'y
nakikipagkalakalan. Maraming
naituro ang mga dumarating para
umunlad ang buhay ng ating mga
ninuno. May mga natutuhan din
naman ang mga ito sa ating mga
ninuno.

Dumami nang dumami ang mga

naninirahan sa Pilipinas. Nakikipag-
ugnayan sila sa mga taga-ibang
bansa at nakikipagpalitan ng mga
kaalaman.

Kaya, nga, sabi ng Lolo, nang

dumating ang mga Kastila, isa nang
maunlad na lipunan ang nalikha ng
ating mga ninuno.
Sanaysay (Singapore)