PAANO NAGLAHO ANG MGA NGITI SA KANYANG MGA MATA

(POETIC STORY)

INTRODUCTION

Di na masabi

Di na mawari

Saan na nga napunta

Ang tila parang wala ng katapusang saya

Sa kanyang mga mata nang tignan ko siya

Tapos na siyang ngumiti

Tila ngawit na sa pagpipigil

Mula sa pighati na di niya makitil

Sa mga alaalang akala niya’y dapat pang maalala

Sa mga kahapong siya’y inalila

Sa mga gabing luha ang sandalan

Tila ba hindi na siya kaya nitong hayaan

Maging masaya ng tuluyan

Sarili niya’y kinalimutan

Maging kung paano maging masaya

At doon naglaho ang mga ngiti sa kanyang mga mata

II.

“Tumatawa na siya

Samantalang ako’y hindi pa matapos tapos sa pag iyak

Nakasulong na siya at ako’y hindi na makayapak

Burado, klarado sa isip niya’y isang iglap wala na ang lahat

Detalyado, memorado ko pa ang bawat alaala ng kahapong sakit ang katapat

Siya ay malaya na sa kahapong naganap at ako’y ‘di pa makausad

Nakulong at nakuntento sa kung anong nakalipas na

Natabunan na ng panahon ako’y dipa makatayo

Gumagapang patungo sa saya

Kumapit sa kung anong akala ko’y makakalimutan ko na siya

At sa huli natupok ako ng apoy ng nakaraang hindi na naghilom pa”

“I see you still own the scars huh” she commented. I see pity in her eyes though.

“They’ll stay forever with me I guess.” mapait na tugon ko

“Mahapdi pa rin sila kaya umiiyak ka pa ‘no?”

I nodded. She’s right.

CHAPTER ONE