Sa Tuwing Umuulan Isa, dalawa, tago!

Papatak na naman ang ulan, Udyok ng isipan kong litong-lito,

Wala na naman akong masisilungan, nais takasan ang mga ala-alang nagdulot sa’kin

Wala na namang makakita sa mata ng kalungkutan na kailanman hindi ko malilimutan.

Kong luhaan, Na kahit masakit pilit ko paring iniisip kung bakit?

Dahil sa kalungkutan nang ako’y Bakit umayaw kana?

Iyong nilisan. Bakit bumitiw ka?

Bakit? Mayroon ka na bang iba?

Ako’y basang-basa na, at ngayo’y balisa,

Sa tuwing naalala ang mga sandaling Alam ko, hindi ako perpektong tao, di rin

Tayong dalawa’y nagkukwentuhan, kagwapuhan alam ko, ang di ko lang alam kung

Nag-aasaran, at mga kasiyahang bakit ako’y nilisan mo,

Sa iyo ko lang naranasan. kasi ang sakit, ang sakit-sakit isipin na may isang

Nasan kana ba? Ba’t ako’y iyong iniwan, tao na inibig mo nang buong-buo sa tanang buhay

Ako’y nalilito kung ano ang dahilan, mo, pero sa isang iglap ay wala na siya sa piling mo,

Kung nagkulang ba ako? dahil ayaw na niya sayo.

O ikaw itong bumitiw nalang? Ang sakit-sakit isipin na inalay mo ang lahat

mapasaya lang siya, at sa huli iiwan ka lang din niya.

Sa bawat butil ng ulan, sa bawat lagapak

nito sa lansangan, ba’t di ko mapigilan Oh! Ulan huwag ka munang tumila,

ang lungkot na aking nararamdaman, Nang maibuhos ko lahat nang pangungulila,

di alam kung san ako tatakbo, saan ako Baka malimutan ko lahat nang alaala, at tuluyang

tatago, isip ko ngayo’y gulong-gulo, Makalimutan na siya.

walang ibang maisip, ikaw lang ang siyang At matutong magpatawad, magparaya,

laman nito. Kaya sinta paalam, mag-ingat ka, at sana

Masaya ka na.

Isa, dalawa, takbo!

sigaw ng puso kong durog na durog at naghihingalo,

sa bawat lovesong na naririnig ko sa radyo,

sa bawat lovebirds na madaanan ko sa kanto,

parang sinaksak at ngayo’y nagdurugo tong puso ko.