GËTE FAUSTI

Margarita është në burg, për shkak të vrasjeve që ka kryer. Fausti shkon për ta nxjerrë nga qelia.

FAUSTI MARGARITA
Po më pushton një tmerr që e pata Jo, duhet të jetosh akoma ti!
harruar gjith’ breng’ e njerëzimit më Do të përshkruaj varret një nga
pushton. Në këtë kthinë të errët me një dhe të kujdesesh ti për to që
lagështi lëngon ajo. nesër.
Dhe faj’ i saj s’qe veçse një ëndërr e bukur! Nënën ta vësh në vendin më të mirë
Ti druan të hysh tek ajo! dhe fare pranë nënës tim vëlla;
Ke frikë të shohësh përsëri! mua disi veçan,
Kjo drithma jote s’e shpëton nga vdekja! po jo dhe larg,
me vogëlushin tim në gji të djathtë.
(Kap kyçin. Dëgjohet një këngë nga brenda) Mos dergjet tjetër pranë meje!
Do të ish për mua fat i bardhë, i
FAUSTI bukur të dergjesha përkrah me ty! Po
Jam unë! tash për mua kjo mbaroi.
.......................................................................... Më vjen sikur përpiqem të afrohem
dhe sikur ti më shtyn të më largosh,
MARGARITA (Kthyer drejt tij) po ti je prapë e po më këqyr me dhimbsuri.
Je ti, pra! Ti me të vërtetë? ..........................................................................

FAUSTI MARGARITA
Po, unë! Eja me mua! Në qoftë atje përjashta varri
dhe po përgjon vdekja, shkojmë!
MARGARITA Shkoj drejt e në shtrat të çlodhjes
M’i zgjidhe prangat, s’amshuar; Po asnjë çap më tutje.
më rroke përsëri në qafë. Po shkon? Henrik, të vija dot me ty!
Po si nuk të vjen frikë ty prej meje?
A nuk e di, o shpirt, kë liron? FAUSTI
Po, eja! Veç të duash! Dera është e hapur.
FAUSTI
Eja! Eja! Po thyhet nata. Eja! MARGARITA
Nuk mund; për mua s’ka më shpresë.
MARGARITA E përse t’iki?
Të gjorën nënë e vrava Kudo të vete do t’më ndjekin.
dhe foshnjën time e mbyta në ujë. Si mjer’ kush arrin të bëhet lypës
A nuk t’u dha dhuratë ty dhe mua? dhe në çdo hap e çap e vret ndërgjegjja!
Po, edhe ty. Ti je? Mezi besoj. Pastaj, si do të bëj, do të më zënë.
Pa jepma dorën! S’qenkam në ëndërr, jo!
E dashur dorë! Ah, pse e ke të lagur?! FAUSTI
Fshije! Do rri me ty.
Më ngjan e ke me gjak të lyer.
O perëndi! Ç’ke bërë ashtu? MARGARITA
Ngule shpatën në mill, Nxito! Nxito!
Të lutem! Shpëtoma foshnjëzën!
Shko udhës përpjetë,
FAUSTI anës përroit,
Ç’u bë, u bë! Harro të shkuarën! pastaj përmes vigut,
Ti po më vret. shko drejt në pyll,
në t’mëngjër,
ku është dërrasa,
te pellgu. Do shihemi të dy
Nxito! Kape sërish,
shpejt! po jo në dasmën
Përpiqet të tonë.
ngrihet! Gjindja po grahin,
Ende përpëlitet! po nuk bëjnë zë.
Shpëtoje! Sheshi dhe rrugët
Shpëtoje! nuk mund t’i
nxënë;
FAUSTI kambana bie, stapi
E dashur! Zbardhi thyhet.
dita! Eja t’ikim! Si po më
kapin, po
MARGARITA më lidhin
Ah, zbardhi dita! sytë! Më
Dit’ e fundit! shpien
Duhej t’ish ditë e zvarrë te
dasmës sime! kërcuri i
Se mos i thuash gjakut. Pas
kujt se qe te trungut të
Greta! gjakosur
Kurora ime e më
shkretë, shtrëngojn
lamtumirë! ë. Çdo qaf’
Si mori fund kjo e njerëzve
puna jonë! ia ndien
tehun
hanxharit
që pret
qafën time.
Bota po
hesht si
varri!

FAUSTI

Më mirë të mos
kisha lindur.
...............................
...........................