Ang Kambal

Si Kara at Mara ay kambal na anak ni aling Marta at

Kardo.
Sila ay naninirahan sa isang baryo.
Ang kanilang tahanan ay napaliligiran ng mga puno,
halaman at bulaklak.
Maririnig mo rin ang mga huni ng ibon sa paligid at
ang tahol ng aso nilang si bantay.
Si Kara at si Mara ay kambal ngunit, bata
pa lang sila ay kapansin-pansin na ang
pagkakaiba ng kanilang pag-uugali. Si
Kara ay masipag, mapagbigay at
matulungin. Si Mara naman ay tamad,
madamot at hindi tumutulong sa mga
gawain.
Isang araw, pagod na dumating ang mag- asawang
Kardo at Marta galing sa bukid. Itinigil ni Kara ang
paglilinis at agad na sumalubong upang magmano
sa mga ito. “Mano po Inay, mano po itay”, wika ni
Kara. “Kaawaan ka ng Diyos anak”, wika ni Mang
Kardo. Nasaan si Mara anak? Wika naman ni Aling
Marta.
Bago pa sumagot si Kara ay lumabas ng
silid si Mara, humikab na tila ba inaantok
at ang kamay ay nasa tiyan. “Inay, Itay,
nagugutom na ako, hindi makapagluto si
Kara at hinihintay ang inyong pagdating.”
Mahabang pahayag ni Mara. “Narito at
dala na namin ang lulutuin para sa
hapunan” sabi ni aling Marta.
 “Matutulog muna ako, pakigising nalang ako
kung nakaluto na kayo,” maktol na sagot ni
Mara. Napapa-iling na sinundan ng tingin ng
mag-asawang Marta at Kardo si Mara. “Inay”
tawag pansin ni Kara sa ina. “Tutulong na po
ako sa pagluluto” dugtong pa niya. “Salamat
naman anak, kami talaga ay pagod din” Sabi ni
mang Kardo.
 Sa kusina makikita ang mag-inang Kara at Marta
na nagluluto para sa kanilang hapunan. ‘‘Anak
salamat naman at tinutulungan mo ako, alam
kong pagod ka din sa eskwela at napuna kong
naglinis ka din ng ating tahanan’’ mahabang
wika ni Aling Marta habang minamasdan ang
paghihiwa ng anak sa mga rekado ng ulam na
lulutuin. “Inay, masaya po akong nakakatulong sa
gawaing bahay, lalo na sa pagluluto, marami po
akong natututunan” masayang sagot ni Kara sa
ina.
 Araw-araw ay ganoon ang tanawin sa
tahanan nina Mang Kardo at Aling Marta.
Marami pang natutunan si Kara na
gawaing bahay lalo na sa pagluluto. Sa
kabilang banda ay kabaliktaran ang
nangyari kay Mara, siya ay nanatiling
tamad at kaya naman kahit anong
gawaing bahay ay hindi niya alam lalo na
sa pagluluto.
Sumapit ang bakasyon ng mga bata,
Nagprisinta si Kara na sasama sa
bukid upang doon kahit paano ay
makatulong din sa magulang. Si Mara
ay nagpaiwan sa bahay dahil wala
naman daw siyang maitutulong.
 Pagkaalis ng kanilang magulang kasama
si Kara ay masayang pumunta sa kusina
si Mara. Nakita niya doon ang kanilang
agahan na iniwan ng mga magulang para
sa kaniya. “Napakasarap talaga pag ganito
nakahain na at kakain nalang ako”,
nakangiti niyang sambit sa sarili.
Pagkatapos niyang kumain ay nanood
siya ng Telebisyon. “Ang sarap talaga
pag mag-isa ka lang at wala sina inay
at itay, walang mag-uutos”, wika niya
sa kanyang sarili,”Kaya lang dapat
naiwan si Kara para may gagawa ng
gawaing bahay”,dugtong pa nia.
Lumipas ang mga oras at nagutom muli si
Mara, ngunit dahil hindi niya alam magluto
ay pinagpasyahan niyang maghintay sa
pagdating ng kaniyang mga magulang.
“Mahirap pala ang maiwan sa bahay, lalo
at wala kang alam sa mga gawain”
malungkot niyang wika sa sarili.
 Naisip ni Mara ang mga panahon na
tumutulong si Kara sa kanilang mga magulang.
Batid niyang dahil doon ay natuto ang kanyang
kakambal sa mga gawaing bahay. Ang mga
utos at pagpapaalala ng kanilang magulang ay
makabubuti rin sa kanila. May lungkot man at
pagsisi, walang nagawa si Mara kundi hintayin
ang pagdating ng kaniyang mga magulang.
Habang naghihintay ng oras, sinubukang
maglinis ni Mara, naghugas at nagligpit
siya ng pinagkainan. “Hindi naman pala
nakakapagod”, masaya niyang wika sa
sarili. Nang matapos siya sa kaniyang
ginagawa ay nagwalis siya ng kanilang
bakuran.
 Matatanaw ang pagdating nina Mang Kardo, Aling Marta at Kara. Nang
matanaw ni Mara ang magulang, patakbo niya itong nilapitan, kinuha
ang kamay ng Ama at Ina. “Mano po Inay, mano po Itay”, magalang
niyang wika. Mahigpit niyang niyakap ang mga magulang at napaluha.
Hindi man nagsalita ang anak, dama naman ng mag-asawa ang nais
iparating ng anak. Nagagalak nilang niyakap ito. Lumapit na rin si Kara
at maligayang niyakap ang kambal. “Halika na sa loob anak at magluluto
na ako ng ating hapunan”, masiglang wika ni aling Marta. “Maari po ba
akong tumulong? Nais ko rin matutong magluto ‘nay”, wika ni Mara sa
kanyang ina. “Kara magpahinga ka muna, ako muna ang tutulong kay
nanay”, wika niya sa kanyang kapatid. Nakangiti ang buong pamilya sa
pagpasok ng kanilang tahanan.