story 2

Copyright ⓒ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 51

Jordanna's P.O.V.

One dinner time at my parent's house...

"Mahal..." Malambing na pagtawag ni Daddy kay Mommy, habang nakaabang na ang

kutsarang may kanin at ulam sa bibig ni Mommy.

Natawa si Mommy, "Ano ka ba naman, Jon. Bakit ba sinusubuan mo pa ako?" Pero

ngumanga rin naman ito para isubo ang pagkaing iniaalok ni Daddy sa kanya.

"Siyempre, ikaw ang Reyna ng buhay ko eh." Nakangiting sagot ni Daddy, habang
naglalagay nang muli ng kanin at ulam sa kanyang kutsara mula sa kanyang plato.

Napahagikhik si Mommy habang nginunguya ang pagkaing isinubo sa kanya. Napalingon

ako kay Jasper na napapailing naman sa ginagawa ng mga magulang ko--nakasimangot.

Gano'n din ang naging reaksyon niya nung nagpunta kami sa bahay ng parents niya
no'ng isang araw, na para bang, hindi niya nagugustuhan ang nag-uumapaw na
sweetness ng aming mga magulang.

"Ok ka lang ba?" Ako sa kanya, habang nagmamaneho na siya pauwi sa nilipatan
naming bahay.

"Oo naman, bakit?" Hindi man lamang siya tumingin sa akin.

"Para kasing... Ah, wala."

Napasulyap siya sandali, bago muling tumingin sa kalye. "Say it, Hun."

Nag-isip muna ako. "Parang hindi mo gusto 'yung sweetness ng mga parents natin."

"Hindi naman sa ganun." Anya, "Ang sa akin lang, hindi naman nila kailangang
magpaka-OA sa pagiging perfect example. Hindi mo ba nahahalata?"

"Ang alin?"

"Na parang nananadya na lamang sila. Na parang ginagawa lamang nila 'yun sa ating
harapan, para tularan natin sila."

"Bakit mo naman nasabi 'yun?"

"C'mon, Hun. Do you actually believe na after all these years na magkakasama sila,
ganun pa rin sila ka-sweet?"

"Why not?"

"Because..."

"Because what?"

"Because every relationship has stages. Sa stage ng ligawan o maybe up to 2 years

of being married, posible na maging totoong ganyan nga sila ka-sweet. But observe
as children come and marital responsibilities gets on the way. Nagbabago na."
"Bakit? Hindi ba consistently sweet ang parents mo?"

"Si Mommy lang ang ganun." Anya, "Which is quite normal dahil ang mga babae lamang
naman usually ang hindi maka-outgrow sa first stage. Ang kaso mo, kaming mga
lalake, we move forward. We live in reality and not in the fantasy land of the
hopeless romantics."

"Pero bakit ang Daddy ko, siya ang mas sweet sa Mommy ko?"

Napatawa siya, "Iba naman kasi 'yung Daddy mo."

"Paanong naiba?"

"He's weird, remember?"

"Kailan pa naging wierd ang pagiging sweet?" Nakasimangot na ako.

Natahimik siya. Maya't-mayang sinusulyapan niya ako nang nakahulugan.

"Are you expecting me to be like your Dad?" Matapos niyang inihinto ang sasakyan sa
gate ng nilipatan naming bahay. "Gusto mo rin akong maging wirdo? Topakin? Under de
Saya?" Nakangisi siya. "I'm sorry Hun, I can only be my awesome self."

Nagulat ako. Hindi ko akalain na sasabihin niya sa akin 'yun in the most insulting
way. Kahit naman totoong topakin at wirdo ang Daddy ko, mahal ko 'yun at hindi ko
gusto na pipintasan na lamang siya basta-basta ng kahit sino. Kahit na si Jasper pa
ito.

"Sure, you can always be you, you self-centered asshole!" Bulong ko--bagama't
sinigurado ko na narinig niya 'yun, bago ako dali-daling bumaba ng sasakyan.

"Hey!" Sigaw niya. Bumababa na rin. "What the hell is that supposed to mean?"
Sambakol ang mukha niya.

Hindi ko siya pinansin. In-unlock ko ang gate at saka dire-diretsong pumasok sa

loob ng bahay.

"Jordanna!" Nang naroon na kami sa salas.

Huminto ako sa paglalakad, nilingon siya--nanlilisik ang nga mata "What?!"

"Anong what?!" Nakapamaywang siya, "May mali ba sa sinabi ko? Totoo namang topakin
ang tatay mo di ba? Wirdo at Under de--"

Hindi pa man din siya natatapos ay nilapitan ko na siya at sinuntok ng isang

malakas sa kaliwang panga. Napaatras siya--hawak-hawak ang pangang sinuntok ko.

"Well at least he knows how to forget about himself para mapasaya ang Mommy ko."
Nag-aabot-abot na ang paghinga ko. Naiiyak. "Iniaalay niya ang buhay niya sa
kapakanan ng pamilya niya. Hindi katulad mong hambog, pero duwag naman!
Nagpapakamatay, para lamang matakasan ang kanyang responsibilidad!"

Natahimik siya. Unti-unting tumalim ang tingin sa akin.

"Ano?!" Bulyaw ko. "Ikaw pa ba ang magkakaganang magalit sa akin? Bakit? Hindi
ba pagiging makasarili 'yung alam mo nang nasa panganib pa ako, ay basta mo na
lamang sasaksakin ang sarili mo at iiwanan ako pati na rin ang mga kasamahan mo?!"
Lumapit ulit ako bago ko siya sinapak sa dibdib. Hindi man siya gaanong natitinag
ay alam kong nararamdaman din niya ang sakit ng bawat hampas ko. "Paano kung hindi
ka na pinabalik, ha? Iiwanan mo lamang ako ng gano'n na lang at ang mga anak mo?
Putang ina mo, Jazz! Maaari ngang mas lamang ka dahil sa ipinagmamalaki mong dugong
nananalaytay sa iyong ugat. Pero walang-wala ka sa kalingkingan ng Daddy ko sa pag-
aalala at pagbabantay niya sa aking ina at sa aming magkakapatid." Dinuro ko ang
mukha niya, "Huwag na huwag mo siyang mamaliitin kung ayaw mong magkalimutan tayo."
Nag-walk out na ako nang tuluyan patungo sa aming silid at doon nag-iiyak.

Kung kay Daddy ito at si Mommy ang nagalit sa kanya. Tumitiklop na siguro ang
tuhod niya para lumuhod sa paghingi ng tawad--hahabulin ako upang paamuin para
hindi na ako magalit. But Jasper is right; he is not like my Dad... He is
'unfortunately' not even close to him--or to Tito Jason, as a family man.

Imbes na katok sa pinto, ay isang malakas na pagpapaharurot ng sasakyan ang nadinig

ko mula sa labas.

Umalis na naman siya.

Iniwan na naman niya akong muli.

Kailan na naman kaya siya babalik?

Bukas?

Sa makalawa?

Sa isang linggo?

Sa Isang buwan?

Ganito na siya mula nang nabuhay siyang muli. Parating abala sa maraming bagay.
Wala halos oras para sa pamilya. Lumalayas kahit may problema pa kami. Binabalewala
ako, huwag lamang ang mapabayaan niyang muli ang kanyang hukbo.

Kapag kailangan namin puntahan ang aming mga magulang, umuuwi siya, pupunta kami
nang magkasama na para bang normal na mag-asawa. Pero tulad ngayon... idina-drop
off lamang niya ako sa bahay, para makaalis muli.

Lumalaki na ang tiyan ko pero parati naman siyang wala. Mabuti na lamang talaga at
pumayag ang hipag kong si Ate Helena na do'n muna sa amin tumira. Ang kaso mo,
naiinggit naman ako sa kanya, lalo na kapag dinadalaw siya ni Kuya Paolo.

Ang sweet nila. Parang mga parents ko at parents ni Jazz. Kung makapag-PDA akala
mo, walang tao sa paligid. Ang swerte ni Ate Helena kay kuya Paolo. Kahit na alam
namin na abala ito dahil sa nature ng kanyang trabaho, hindi niya nakakalimutang
dalawin o tawagan si Ate Helena. Samantalang ako, ni tawag o text ay wala.
Naghihintay na lamang parati na magmilagrong maalala ako ni Jazz.

"Paolo ano ba? Nakikiliti ako." Si ate Helena, na sinundan pa niya ng halakhak.
"Wag ka ngang makulit baka marinig tayo ni Jordanna." Naroon lamang sila sa
kabilang kuwarto.

"Miss na miss na kita eh. Umh." Mahinang sagot ni kuya Paolo.

"I miss you too. Pero huwag mo kasi akong kilitiin." Humahalakhak siya.

"Ok."

Natahimik nga sila, pero dahil na rin sa napakatahimik sa aming lugar, ay nadidinig
ko pa rin maging ang mahinang langitngit ng kanilang kama--maging ang kanilang nga
impit na pag-daing habang sila'y nagtatalik sa kabilang silid.

***

"Hoy!" Sigaw ni Helena sa may salas.

Nasa kusina man ako ay nadidinig ko pa rin iyon.

Dumating na si Jasper. Tatlong araw mula noong huli.

"Huwag mo ako sesermunan Helena. Pagod ako." Sagot ni Jasper na sinundan naman ng
nalakas na pagbalibag ng pinto sa pintuan ng aming silid. Napa-iktad ako sa lakas
noon.

"Ewan ko sa 'yo!" Sigaw ni Helena, na unti-unti ko nang nararamdamang papunta na sa

akin sa kusina. "Hay naku Jordanna, ako ang naha-highblood diyan sa asawa mo."
Umupo siya sa highchair sa may island at doon nangalumbaba. Inabutan ko siya ng
isang tasa ng kape.

Hindi na ako umimik. Umupo na rin lamang ako sa isa sa mga highchair matapos kong
ikuha ang sarili ko ng isang basong gatas.

"Eto sincere 'to ha?" Si Helena, matapos niyang humigop ng kape, "Kung dumating man
ang panahon na magsawa ka na at iwanan na lamang ang aking talipandas na kapatid.
Witness mo ako. I'll back you up." Nakangiti siya.

Nginitian ko lamang naman siya pabalik.

"Uy, may pa-coffee ba?" Si kuya Paolo, na bigla na lamang lumitaw sa may pintuan.

"Hi babe." Pagbati ni Helena. "Nag-brew si Jordanna, help yourself and join us."

Lumapit muna si kuya Paolo para halikan si ate Helena bago nito ikinuha ang sarili
ng kape.

"Dinig na dinig ko ang boses mo babe," Si kuya Paolo kay ate Helena, habang umuupo
sa highchair sa tabi ng nobya. "Highblood ka na naman ba?" Tatawa-tawa ito.

"Pasensya ka na babe. Kadarating lang kasi ni kuya after what? Three days? Ni ha ni
ho, hindi man lamang siya tumawag dito para mangamusta. Masuwerte siya at
napakabait nitong asawa niya. Kung sa akin 'yun, iiwanan ko na siya. Buwisit."

"Hindi rin naman kasi madali ang responsibililidad na nakaatang sa kanyang balikat.
Baka naman kaya ganun ay alam niyang naririto ka naman para kay Jordanna."

"Kahit na!" Sagot ni ate Helena. "Ano ba naman 'yung magpakita man lamang siya ng
concern at pag-aalala sa asawa niya. Lalo na ngayon sa kalagayan ni Jordanna."

"I'm sure concerned din 'yun." Sagot ni kuya Paolo, "Pero meron kasing mga lalaki
na hindi masyadong showy like... Tito Jason and Jasper."

Sinaksak siya ng matatalim na tingin ni ate Helena, "Bakit mo ba siya

ipinagtatanggol? Huwag mong sabihin na sa kanya ka kampi?!"

Hinawakan ni kuya Paolo ang kamay ni ate Helena, "Babe, hindi naman sa ganun. Ang
sa akin lang, baka naman nagmana lang siya kay Tito Jason na hindi showy. Nakita mo
naman, magkamukhang-magkamukha sila di ba?" Nakabungisngis si kuya Paolo, natatawa
naman sa ekspresyon ng kanyang mukha si ate Helena, "Parehong suplado at parating
seryoso."

"Ikaw ba, kanino ka nagmana, kay Tito Art o kay Tita Laura?" Natatawang tanong ni
ate Helena.

"Sino ba ang kamukha ko?"

"Si Tito Art." Si Ate

Helena.

"O 'di kay Daddy ako nagmana." Humahagikhik si kuya Paolo.

"Nagmana ng ano?" Nahawa kaagad sa paghagikhik si ate Helena. "Sa kabaitan ba o sa

pagiging over conscious sa buhok?"

Tumawa si kuya Paolo, "Pwede, but not exactly."

"Eh ano?"

"Sa pagiging tapat at loyal magmahal." Nakabungisngis na wika ni kuya Paolo habang
sinusundot ang tagiliran ni ate Helena. Halatang tila kinilig si ate Helena, bago
sila naghalikan sa harapan ko.

Ang sweet nila. Nakakainggit. I wish, ganun ka-sweet si Jasper. But I know I cannot
really ask for that. I can only love him for what he is.

***

"Kumain ka na ba?" Tanong ko kay Jasper nang magising siya kinahapunan.

"Kagigising ko lang 'di ba?!" Pabalang na sagot niya, habang kumukuha ng bottled
water sa ref.

"Nagtatanong lang naman..." Mahinang sagot ko.

"'Yun na nga ang point ko eh. Hindi ba pwedeng gamitin mo muna ang common sense mo
bago ka magtanong?" Nakasimangot na umupo siya sa highchair sa may island, "Alam
mong kagigising ko lang, tapos ganun ang tanong mo? Kung nag-iisip ka, common sense
lang Jordanna, galing ako sa tulog, natural, hindi pa ako kumakain! Kailangan ko pa
ba talagang ipaliwanag ang mga ganung bagay sa 'yo?"

Naiiyak ako sa naging reaksyon niya. Pero tiniis ko na lamang ang nararamdaman ko
para hindi niya mahalata. Alam ko naman na medyo sablay ang pagkakatanong ko. Ang
hindi ko lamang matanggap ay binara at sinungitan niya ako kaagad. Wala pang isang
taon ang aming pagsasama, ganito na, paano na kaya kapag umabot na kami ng maraming
taon.

"Ano bang ulam?" Nakasumangot na tanong niya.

"Nagluto ako ng paborito mong paksiw na bangus." Nag-uumpisa na akong maghayin.

Hindi na siya nagsalita pa, hanggang sa maisubo na niya ang unang kutsara.

"Paksiw ba 'to?" Anya. Habang tinitingnan ang plato niya.

"Oo, bakit?"

"Bakit ang tabang? Nilagyan mo ba 'to ng suka?"

"Oo naman." Kumuha ako ng kutsara at tinikman ang sabaw. "Ok naman ah. Mas gusto
mo ba ang mas maasim pa?"

"Magrereklamo ba ako kung hindi?"

"Siya sandali." Kinuha ko ang mangkok na may lamang paksiw. "Ia-adjust ko lang ang
timpla.

"Huwag na!" Pabalang na sambit ni Jasper. "Malalamog lamang ang isda kapag iluluto
mo pa ulit 'yan." Itinuloy niya ang pagkain. "Ba't di ka kasi nagtanong muna kay
Mommy kung anong gusto kong timpla sa paksiw na bangus." Padabog ang mga pag-umpog
ng mga kubyertos niya sa kanyang plato.

Tumalikod na lamang ako para itago ang hindi ko na mapigilang pagpatak ng luha ko.
Pilit nagpapanggap na naghuhugas lamang ako ng mga pinggan.

"Next time tawagan mo muna si Mommy." Dugtong niya. "Hingiin mo sa kanya ang
recipe ng mga paborito ko." Ipinikit ko na lamang ang aking mga mata sa sobrang
sama ng loob." Para hindi 'yang minsanan na nga lang ako makakain dito, nabubuwisit
pa ako."

[Itutuloy]
Copyright ⓒ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 52

Jordanna's P.O.V.

I have nothing against Mommy Helga, in fact, bukod sa Mommy ko'y siya ang
hinahangaan ko, hindi lamang bilang isang maybahay, kundi bilang isang tao. Naiinis
lamang ako kapag ikinukumpara ako ni Jasper sa kanya, na para bang, wala nang mas
bubuti at gagaling pang babae bukod sa nanay niya. Wala namang masama do'n... kung
hindi niya ako masyadong minamaliit. Umaasa ako na sana man lamang ay maisip niya
na bata pa ako. Desi-otso lamang ako nang kinuha niya ako sa pamilya ko. Sandali pa
lamang ako natututong magluto at ng iba pang mga gawaing bahay. Sinusubukan ko
namang gampananan ang mga 'yun, pero ano ba naman 'yung bigyan man lamang niya ako
ng kaunti pang panahon para mas mapagbuti ko pa ang aking mga nasimulan.

Nahihiya ma'y tinawagan ko si Mommy Helga para makuha ko ang recipe ng mga
paboritong pagkain ni Jasper. Hindi naman siya nagdamot. Ang sabi niya'y siya na
mismo ang magdadala ng cookbook niya para naman madalaw din niya ako. Mabuti pa
siya, nag-aalala para sa akin. Samantalang 'yung Asawa ko, hayun, natulog lamang at
kumain sa bahay, pero wala pang bente kuwatro oras, umalis na naman.

"Huwag mong isipin na wala kaming nalalaman, Jordanna." Sabi sa akin ni Mommy Helga
habang nag-uusap kami sa salas. "Sinasabi sa akin lahat ni Helena ang pinaggagawa
ni Jasper at hindi ko na rin nagugustuhan ang aking mga naririnig. Huwag kang mag-
alala, kakausapin na raw siya ni Mama."

"Hindi po kaya lalo lang makasama?" Sagot ko, "Baka po lalo lamang siyang magalit
at lumayo sa akin." Pilit kong itinatago, pero alam kong nahahalata na ni Mommy
Helga, na medyo naluluha na ako.

Umusog siya sa kinauupuan ko, bago niya ako niyakap. Sa pagyakap niyang 'yun, ay
hindi ko na napigilan pa ang pagdaloy ng aking mga luha. Inalo niya ako at
binulungan ng, 'Sige, iiyak mo lang 'yan. Nandito ako.'

"Hay naku Mommy,"Pagsingit ni ate Helena, na ngayon ay paparating na mula sa

kanyang silid, bitbit ang kanyang laptop. "Ganun na lamang ba parati? Iiyak na lang
si Jordanna? Aba, alam kong may misyon siya, pero kung hindi naman pala niya kayang
pagsabayin ang misyon na 'yun at pagbuo ng pamilya, eh bakit nag-ura-urada pa siya
na itali itong si Jordanna? Kawawa naman 'tong hipag ko. Itinigil ang pag-aaral at
kinalimutan ang kinabukasan niya para pakasalan at bumuo ng pamilya kasama siya,
pero ito lang pala ang mapapala niya? Kunsumisyon at sama ng loob!" Ibinaba niya
ang laptop niya sa center table, binuklat at binuhay.

Isa kasi siyang manunulat sa loob at labas ng Pilipinas, dahilan, kung bakit
nakapagtatrabaho siya sa bahay, o sa kahit saang lugar basta't may internet
connection. Umupo siya sa sofang katapat mismo ng inuumpuan namin ni Mommy Helga.
Hindi naman sinagot ni Mommy Helga ang mga patutsada niya laban sa kuya niya.

"Kamusta na ang bago mong Nobela, anak?" Nakangiting tanong ni Mommy Helga kay ate
Helena. "Katatapos ko lang basahin 'yung huli mong na-publish na nobela, goodness!"
Tumawa siya, "Ang sexy naman masyado, sinisilip nga ng Daddy mo, pero itinago ko.
Alam mo naman 'yun, matanda sa una, baka kung ano lang ang ang i-comment niya,
mapingot ko lang tenga niya nang hindi oras."

"Magpapahinga muna ako sa Erotica, Mommy." Sagot naman ni Ate Helena, habang
kinakalong ang kanyang laptop bago niya ito inumpisahang tipain.

"So anong isinusulat mo ngayon?" Si Mommy Helga.

"Horror." Nakangising sagot ni ate Helena.

"Horror? Anong klaseng horror, tungkol sa mga multo at maligno?"

"Hindi." Lalong lumaki ang bungisngis ni ate Helena.

"Eh tungkol sa mga ano?" Kunot-noong tanong ni Mommy Helga

"Mga Aswang at Mangkukulam."

Natawa si Mommy Helga. "Tamang-tama, marami kang mai-interview sa mga kasamahan ng

kuya mo."

Ngumuso si ate Helena, "Hmp. Si uncle Manuel at si auntie Astrid lang ang in-
interview ko. Sila lamang naman kasi ang medyo matinong kausap. 'Yung iba nilang
mga kasamahan, parang laging high sa shabu kung kausap. Kung baga sa direksyon,
nung tinanong ko sila kung nasaan ang Mindoro, sa Mindanao nila ako itinuro. Ang
lalayo ng mga sagot, grabe. Ganun daw yata talaga kapag hindi na nakakakain ng tao
ang mga Aswang. Natutunaw ang mga utak. 'Yung iba, manyak pa, tingin ng tingin ba
naman sa dibdib ko with matching tulo laway pa. Yuck!"

Tumawa ng mas malakas si Mommy Helga, napatawa na rin tuloy ako.

"Mabalik nga tayo sa usapan tungkol kay Kuya, "Pagtutuloy niya habang tumitipa sa
laptop niya, "Ano ba ang balita sa mga pinaggagawa niya? May napapala man lamang ba
siya sa pagpapabaya niya sa asawa at magiging mga anak niya?"

Unti-unting napawi ang mga ngiti ni Mommy Helga, sinulyapan muna ako, bago niya
muling tiningnan si Ate Helena.

"Ang balita ko kay Mama, marami sa mga dati niyang kasamahang nagtatago, ang muling
nagsilabasan para sumamang muli sa kanya. Meron ding mga bumalimbing na nagbalik
loob. Bagama't diskumpyado talaga ako sa mga balimbingin. Hindi ko alam kung tama
ba ang naging desisyon ng kuya mo na tanggaping muli ang mga ito. Ganun din ang
opinyon ng uncle Manuel niyo, pero dahil na rin sa pangangailangan nilang muling
mapalaki ang populasyon ng hukbo laban kay Lucio, wala na silang nagawa kundi ang
tanggapin ang mga ito, kahit labag ito sa kalooban ng mga nakatatandang tagapagpayo
ng kuya mo. Iingatan na lamang daw siguro nila ang magbahagi sa mga ito ng mga
sensitibong impormasyon, lalo't higit, dahil hindi rin nila alam kung sino sa mga
'yon ang mga tradyor na inutusan lamang ng kabilang kampo para tiktikan ang kapatid
mo."

Nagbuntong-hininga si Helena, sumulyap muna sa akin, bago bumaling muli sa kanyang

ina. "Eh babae, wala bang kinalolokohang babae si kuya kaya mas nawiwili siya
ro'n?"

Hindi ko maiwasan ang hindi kabahan sa itinanong na 'yun ni Helena. Hindi naman ako
selosang tao, pero sa totoo lang, natatakot ako. Kinakabahan ako na baka nga may
kinahuhumalingan nga si Jasper sa kinaroroonan niya, na siyang dahilan kung bakit
mas nawiwili siya ro'n. Hindi naman kasi malabong mangyari 'yun, dahil kahit nga
magkasama kami, alam kong lumilingon pa rin siya sa magagandang babae. At sa
perpektong itsura ni Jasper, hindi malayong maraming magkakagusto sa kanya, kahit
pa... may asawa na siya.

Nahalata ko kaagad na medyo namutla si Mommy Helga, sumusulyap-sulyap ito sa akin

at tila parang hindi mapakali.

"W-wala naman akong nadidinig na gano'n anak." Mahinang sagot ni Mommy Helga kay
ate Helena.

"Wala kang nadidinig, o nagbibingi-bingihan ka lang Mommy. Huwag mo nang ilihim kay
Jordanna. Mabuti na 'yung alam niya, para makapagdesisyon na siya, kung tama pa ba
na sayangin niya ang buhay at kabataan niya, sa isang lalaking wala nang pakialam
sa kanya."

Hindi nagsalita si Mommy Helga. Hindi naman ako manhid para hindi mahalata na
naiipit lamang siya sa sitwasyon.

"Ok fine, kung ayaw niyong magsalita, ako na lamang ang magsasabi kay Jordanna ng
mga nababalitaan ko. Hindi para saktan siya o pag-aalalahanin, kundi ayoko lamang
magmukha siyang tanga sa kaaasa at kahihintay sa asawa niyang walang kwenta."

"H-helena. Bakit hindi mo ako ikuha ng Juice, anak, Nauuhaw ako." Pag-iiba ni Mommy
Helga sa usapan.

"Mamaya na Mommy." Mataray na sabi sa kanya ni Ate Helena. "Hindi ka naman mukhang
nauuhaw eh. Narito na rin lamang tayo, bakit hindi na lamang natin pag-usapan ang
mga nangyayari riyan sa pabling niyong anak?"

Hindi makapagsalita si Mommy Helga. Lalong mas naging halatang hindi ito mapakali.

"Sino si Kriselda, Mommy?"

"K-kanino mo narinig 'yan?"

"Hindi na mahalaga." Sagot ni ate Helena, habang tumitipa sa laptop niya. "Ano?
Sasagutin niyo ba o hindi?"

"H-hindi ko rin kilala ang babaeng tinutukoy mo anak."

"Sige Mommy, pagtakpan mo pa si Kuya, para naman mas maramdaman ni Jordanna, na

pinagkakaisahan siya ng ating pamilya. Jordanna," Tumingin ito sa akin, "Ito ang
tatandaan mo, magkampihan man sila, nasa panig mo ako." Muling bumaling ito kay
Mommy Helga, "Ano Mommy, sasabihin mo ba ang nalalaman mo, o ako na mismo ang
magsasabi kay Jordanna?!"

"T-totoo naman ang sinasabi ko anak, hindi ko pa nakikilala nang personal ang
babaeng 'yun. Nabanggit lamang minsan ni," Napasulyap muna sa akin si Mommy Helga
bago muling bumaling kay Ate Helena "Uncle Manuel mo. Ayoko namang pagsabihan
kaagad ang kapatid mo, hangga't hindi ko naririnig ang kanyang panig."

"Ba't di mo sabihin kay Jordanna ang sinabi ni uncle Manuel sa 'yo?"

Napabuntong-hininga si Mommy Helga, "Ano ka ba naman Helena. Hindi mo ba nakikitang

buntis itong hipag mo? Gusto mo ba silang magkahiwalay? Para ano? Para mas matuwa
pa kung sino man 'yung Kriselda na 'yun? Bigyan mo muna ako ng pagkakataong
makausap ang kuya mo para malaman ko ang kanyang panig. Mahirap naman 'yang basta
na lamang tayo manghuhusga base sa sinabi ng iba."

"Kailan pa naging ibang tao si Uncle Manuel?" Nakasimangot na utas ni Helena, "At
saka, paano kayo makasisiguro na magsasabi sa inyo ng totoo si kuya. Kung mga
kalokohan niya ang pinag-uusapan dito, sa palagay niyo ba, magsasabi siya ng
totoo?"

Hindi na nakapagsalita pa si Mommy Helga.

"S-sino ba si Kriselda?" Lakas-loob kong tanong kay ate Helena, sa kabila ng

sobrang kaba at sakit sa dibdib.

Sumulyap muna ito kay Mommy Helga, na ng mga oras na 'yon ay nakayuko na lamang,
"Ayon kay uncle Manuel, at auntie Astrid, si Kriselda raw ay 'yung babaeng
iniligtas ni kuya sa kamay ng mga Aswang noong kabilang buwan. Isa raw itong
magandang babae na parati nang dinadalaw ng kuya mula sa ospital na pinagdalahan
niya rito, maging sa bahay nang makauwi na ito."

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko... kung iiyak ba sa selos o galit o ang
maawa na lamang sa sarili ko.

"G-gaano kadalas ang parati, ate?" Nanlulumo kong tanong.

Sumulyap muna si ate Helena kay Mommy Helga-na ngayon ay napapailing na lamang sa
mga sinabi ni ate Helena sa akin, "Araw-araw."

Wow. Araw-araw? Wala siyang panahon na tawagan o i-text ako. Ang kamustahin man
lamang ako kahit isang beses isang linggo, pero dumadalaw siya sa ibang babae ng...
araw-araw?

Hindi ko na napigilan ang pag-iyak. Agad naman akong dinaluhan ni Mommy Helga at
ate Helena.

"Sabi ko naman sa 'yo huwag mo na munang sabihin." Mahinang singhal ni Mommy Helga
kay ate Helena. Naroon ako sa kanilang gitna.

"Eh mas mabuti na 'yan alam niya,"Sagot naman ni ate Helena, "Kahit umiyak siya sa
sobrang sakit, at least hindi siya nagmumukhang tanga. Di ba Jordanna?"

Nakayuko man sa pag-iyak, ay tumango ako kay ate Helena.

"And then what? Alam mo bang masama sa nagbubuntis ang sobrang stress?" Panenermon
ni Mommy Helga kay ate Helena.

"Eh di ba mas nakaka-stress din 'yung minamaltrato ka ng asawa mo habang

pinagmumukha kang tanga?"
Sinagot lamang siya ni Mommy Helga ng isang buntong-hininga.

"I don't want to hurt you, sis." Pag-alo sa akin ni ate Helena, "Pero kung sa akin
mangyayari ang sitwasyon mo, mas gusto ko ang alam ko, para hindi ako nangangapa sa
dilim."

"Paano na ngayon?" Si Mommy Helga, "Anong plano mo?"

Pinatahan ko muna ang sarili ko, bago ako sumagot, "Uuwi na lamang po muna siguro
ako sa amin."

"Pero, baka naman makaamoy sina Abby at Jon. Lalong lamang lalaki ang problema niyo
kapag nakialam sila." Si Mommy Helga, sa akin.

"Eh ano naman kung malaman nila,"Pagsabat ni ate Helena, "Maganda nga 'yun para
malaman ni kuya ang kagaguhang ginagawa niya. Gusto ko ngang mabuntal ni Tito
Jonathan 'yan, para makita niya ang hinahanap niya. Aba, hindi naman porke't
kapatid ko siya, sasang-ayon na lamang ako sa mga kabulastugan niya. Magdusa siya.
Siya at 'yung babae niya! Kaganda-ganda nitong hipag ko't kabait-bait, tapos ay
ipagpapalit lamang niya sa isang babaeng balahura. Aba! Akalain mong pinagsabihan
na raw 'yun ni Auntie Astrid na mayroon na itong asawa, pero wala raw iyong
pakialam. At alam mo pa ang baluktot na reasoning niya? Kesyo... anak rin naman daw
siya ng kabit, pero lumaki naman daw siya nang maayos. Eh kundangan ba namang bobo
yata 'yun eh. Lumaking maayos ba ang tawag niya sa isang babaeng lumalandi sa
lalaking may asawa?! Ikaw kaya Mommy, kung malalaman mong may lumalandi kay Daddy
at pinapatulan niya ito, anong mararamdaman mo?"

"Ang kaso nga anak, hindi naman natin sigurado kung meron nga talaga silang
relasyon ng kuya mo. Malay mo naman kung magkaibigan lang."

"Magkaibigan?!" Sumigaw na si ate Helena, "May magkaibigan bang naghahalikan!"

Halatang nagulat rin siya sa sinabi niya dahil tinakluban niya ang kanyang bibig.
Nanlalaki rin ang mga mata niyang nakatingin sa akin.

Lalo akong umiyak... humagulhol na parang isang bata.

[Itutuloy]
Copyright ⓒ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 53

Jasper's P.O.V.

"Sagutin mo nga ang tanong ko, Jasper." Pangungulit ni uncle Manuel sa akin."Ano
'yan?" Itinuturo niya ang pantal sa aking leeg.

"Kagat nga ng lamok." Nakasimangot na sagot ko.

"Kagat nga ba ng lamok, o chikinini?!"

Ano ba naman ang matandang 'to. Minsan na nga lamang kaming magkita, dahil hindi na
siya masyadong nagasasama simula nang makapag-asawa siya, ito pa ang isasalubong
niya sa akin?

"Tsss... kung ayaw niyong manilawala, eh di huwag!" Nakaismid na sambit ko.

"Baka akala mo hindi ko alam ang pinaggagawa mo, ha?"

"Ano na naman?" Walang gana kong sagot.

"Nahuli kita Jasper. Huwag ka nang tumanggi."

"Nahuling ano?"

"Nahuli kitang nakikipaghalikan sa Kriselda na 'yun. Aba, halos talupan mo na ng

saplot ah. May nangyari ba sa inyo?"

Napakunot ako ng noo, "Ano?!"

"Anong ano?! kitang-kita ko kayo no'ng isang linggo do'n sa may talon!"

Ano bang pinagsasabi ng matandang 'to? Hindi naman ako nagpupunta sa may talon, at
lalong hindi naman ako nakikipaghalikan kay... sino raw ulit? Sinong Kirselda ba
'yun, 'yung babaeng inilagtas namin sa isang Aswang na dumagit sa kanya no'ng
kabilang buwan? Eh miminsan ko lamang namang nakita 'yun ah.

"Hindi kaya natitikbalang lamang kayo ni Auntie Astrid?" Sagot ko, "Eh ganyan din
ang sinasabi niya sa akin eh. Kesyo bakit araw-araw daw akong dumadalaw kay
Kriselda, samatalang hindi ko man lamang daw inuuwian ang aking asawa."

"'Yun, isa pa 'yun! Alam ko rin 'yun."

"Hindi ko alam kung anong pinagsasabi ninyo ni Auntie Astrid, pero ito lang ang
masasabi ko riyan. Hindi ako dumadalaw sa babaeng tinutukoy niyo at lalong hindi
ako nakikipaghalikan sa kanya sa talon o sa kahit saan."

"Paanong hindi ikaw? Eh kitang-kita ng mga mata ko na ikaw nga!"

"Taga-saang mundo ka ba uncle Manuel? Hindi ba't sa mundong kinagagalawan natin,

hindi mo rin pwedeng pagkatiwalaan ang nakikita ng iyong mga mata? Malay mo kung
demonyo lang 'yun na nagpapanggap na ako, o di kaya naman ay kung anong nilalang na
may taga-bulag. Sinasabi nang hindi ko alam ang pinagsasabi niyo. Ba't di niyo
tanungin si Lolo Alfonso na siyang kasa-kasama ko kahit saan ako magpunta. Kung
meron man akong dinadalaw araw-araw, si Jordanna lang 'yun. Kahit sa malayo,
masiguro ko lang na ok siya at ang mga anak ko, solve na ako."

Napansin kong napaisip si uncle Manuel, "Kailan ka ba huling umuwi na nagpakita ka

man lamang sa asawa mo?"

"Mag-iisa't kalahating buwan na nga eh." Sagot ko, "Bakit?"

"Kung ganun na katagal, eh sino 'yung sinasabi ni Helena na kasa-kasama ng asawa mo

na dumadalaw sa mga magulang at biyenan mo nung kabilang linggo lang?"

Natulala ko. Hindi malaman ang isasagot.

"Kasa-kasama? Nino? Ni Jordanna?"

"Oo, kasa-kasama sa bahay ng mga magulang mo at mga magulang niya. Umuuwi sa bahay
niyo, sumisiping sa asaw-" Hindi ko sinasadyang kwelyuhan si uncle Manuel.
Binitawan ko rin naman siya kaagad.

'Yung salitang may kasa-kasama si Jordanna, nagdidilim na ang paningin ko, 'yun pa
kayang sabihan ako na may sumisiping sa asawa ko na kamukha ko pero hindi naman
ako?

"Don't tell me, sa kabila ng pagiingat ko, at pagbabantay ng mga lambana, ay may
nakalusot na mga kalaban sa bahay ko?" Mahinang utas ko.

"Bakit? Sinasabi mo bang hindi ikaw 'yun?"

"Uncle Manuel naman, bakit naman ako magsisinungaling sa 'yo?"

"Kung hindi ikaw 'yun, eh sino 'yun?"

Biglang sumakit ang ulo ko. Ano ba ang sasabihin ko sa literal na Aswang na ito?
Malay ko? Ewan ko sa 'yo o Ambot sa imo?

***

"Kailangan ko nang makauwi kahit saglit lang, Lolo Alfonso." Pagpapaalam ko no'ng
araw na ring 'yon, mismo.

"Bakit?"

"Hindi ko pa sigurado kung anong nangyayari pero sa tingin ko'y may umiikot na
nilalang nagpapanggap na ako. Pinasok na nito ang bahay ko, nakakasama ang asawa't
kapatid ko. Ginagamit ang imahe ko para palabasing nagtataksil ako sa asawa ko.
Bakit ganun Lolo? Akala ko ba'y nakabantay sa kanila ang mga lambana? At saka,
paanong nakalulusot 'yun sa inyo nang hindi niyo nalalaman?"

Natigilan si Lolo Alfonso, wari'y nag-iisip nang malalim.

"Ilang linggo ko nang tinitiis na hindi makasama si Jordanna sa kabila ng kalagayan

niya, tapos ganito? Wala ka bang alam sa nangyayari?"

Tiningnan ako ng makahulugan ni Lolo Alfonso, bago ito umiling.

"Uuwi ako."

"Ngayon na?!"

"Oo ngayon na."

"Pero, paano kung masundan ka?"

"Hindi pa ba malinaw na may nakasunod na nga sila, kung sino man silang mga kampon
ni Lucio? Alam na nila ang tinitirahan ng asawa't kapatid ko. Ano pa ba ang
pangingilagan ko kung alam na nga nila ang kinaroroonan ng asawa ko?"

Muling natigilan si Lolo Alfonso, na parang mayroon siyang alam ngunit ayaw naman
niyang sabihin.

"Hayaan mo't patitingnan ko na lamang sila." Wika ni Lolo Alfonso, "Magpapadala ako
roon ng ating mga kasamahan, para malaman kung ano ba talaga ang nangyayari. Pero
mas makabubuting huwag ka na muna umuwi. Kung pakana ito ni Lucio, mas magandang
wala siyang nalalaman na nakakahalata ka na. Mahirap na, baka isa na naman ito sa
kanyang mga patibong.

Napakunot-noo ako. Pilit iniintindi ang lohika ng sitwasyon. Hindi ko maintindihan

kung bakit tila sinasadya ni Lolo Alfonso na hindi ako makauwi. Nagdududa tuloy ako
kung ito ang pamamaraan niya para tuluyan na kaming paghiwalayin ni Jordanna. Sa
simula pa lang, siya na ang nangungunang tumututol sa pagiisang-dibdib namin ni
Jordanna. Hindi naman ako tanga para hindi isipin, na baka siya mismo ang may
pakana para magkasira kami ng aking asawa.
***

Katulad ng mga nakakaraang araw at linggo. Walang silbi ang telepono ko. Dati-rati
naman ay may signal sa kinaroroonan namin, pero ngayon, tila may puwersang
humaharang para hindi ako maka-contact sa aking pamilya. Kahit nga si Lola
Marietta'y minsan ko na lamang nakikita, si Uncle Manuel ay minsan ko na rin lamang
nakakasalamuha. Puro mga bagong mukha ang aking mga nakakasama. Si Lolo Alfonso
lamang ang pinakaluma.

Something is terribly wrong. Habang tumatagal, mas lalo kong nararamdaman ang
pagiging preso ko. Isa ngang pinuno, pero wala namang kalayaan.

"Pst." Sitsit ng isang di nakikitang tao o nilalang habang umaahon ako sa

pinaliguan kong ilog. Madilim na ang kapaligiran. Alas otso na kasi ng gabi.

Dali-dali akong nagbihis. Lumilinga-linga. Sa paghapyaw ko ng aking paningin sa

isang sulok, ay may nakita akong gumalaw sa isang talahiban. Tangan ang aking mga
baton, ay tinungo ko ang direksyong iyon, ngunit bago pa ako nakarating doon, ay
wala na ito roon.

Muli kong naulinigan na tila may gumalaw na halaman. Naabutan naman ng mga mata ko
na gumagalaw-galaw pa iyon kaya't agad ko iyong nilapitan. Sa pagdako ko roon ay
nakita ko ang isang payat na nilalang na lumulundag papalayo. Sinundan ko naman
kaagad 'yun hanggang sa sumapit na kami sa gitna ng kagubatan.

Nasaan ako? Mukhang hindi ko na namalayan na napalayo na pala ako dahil sa pagsunod
ko. Ang dilim pa naman at hindi ko na alam kung saan ang tamang direksyon pabalik.

Tumingin ako sa itaas. Kabilugan ng buwan. Kaya naman hindi na ako nagtataka sa
animo'y sabay-sabay at nagsasagutang alulong ng mga aso. May mga lumilipad na
nilalang ang sunod-sunod na humahagibis sa bandang itaas. Ang iba pa nga'y tila mga
bulag na bumabangga sa mga sanga.

Ginulat ako ng dalawang pares ng malalaking mata sa isang sanga ng puno. Akala ko
nama'y kung ano na ito, hanggang sa nakupirma ko sa paghuni nito, na isa pala
lamang itong kuwago.

Muli akong nakiramdam sa buong paligid. Malakas naman ang pakiramdam ko na maraming
mga mata ang nakamatiyag sa mga sanga ng bawat puno. Isa-isa kong sinuyod ang bawat
puno at agad ko namang napansin ang hindi mabilang na pares ng mga matang tila
kumikislap na mga alitaptap na nagkukubli sa mga dahon.

"Jassssperr..." Sabay-sabay na malalamig tinig na tila humahalo sa tunog ng simoy

ng hangin.

"Sino kayo?"

"Jaaassssper..." Na tila umaalingawngaw sa katahimikan ng gabi.

"Anong kailangan niyo?"

Imbes na sumagot ay bigla na lamang may tumamang maliit na bagay sa akin ulo, na
para bang may nanaltik sa akin sa aking bandang likuran.

Hinaplos ko ang likuran ng ulo kong tinamaan. Tumingin sa ibaba kung saan tantiya
kong pumatak ang matigas na bagay na ibinato sa akin. Nakita ko agad na tila may
kumikinang na bato sa kinapatakan noon. Ang ningas noon ay maihahalintulad sa isang
nagbabagang uling. Mamula-mula na manilaw-nilaw. Sinipa-sipa ko naman muna iyon sa
pag-aalalang nakapapaso iyon.
Pagkaraka'y naglakas loob na rin akong damputin iyon. Mukhang nagbabagang bato
lamang pala ito pero hindi naman ito mainit. Para lamang itong regular na bato sa
bigat at pakiramdam.

"Jasper." Isang malinaw na pagtawag mula sa aking likuran. Nagulat ako, kaya't agad
kong nilingon ito.

Isa itong magandang babae na may itim at kulot na buhok na may haba hanggang
kanyang talampakan. Nakasuot ito ng kulay abong saya na sumasayad na sa lupa. May
hawak itong tungkod na mas mataas pa sa kanya, at sa tuktok noo'y may mas malaking
nagbabagang bato na katulad ng sa napulot ko.

Sa pag-aakalang siya ang nagmamay-ari ng bato ay iniabot ko ito sa kanya. Imbes

naman na abutin niya ang iniaabot ko ay bigla siyang nagsalita...

"Tanggapin mo ang nagbabagang Carbonado."

Tiningnan ko ang bato sa palad ko.

"Bilang kontribusyon ng mga lamang-lupa sa kagubatang ito, sa iyong pakikibaka sa

masasamang elementong nais sakupin ang mga kagubatan."

"Nagbabagang Carbonado? P-para saan po ito, at ano po ang pagkakaiba nito sa minana
kong Carbonado?"

"Ang batong 'yan ay may kapangyarihan na katulad ng iyong minana na nakapagpapahupa

sa sumpa ng iyong naturalesa at sumasangga sa sinumang nais kontrolin at pasukin
ang pag-iisip ng may hawak. Ngunit higit sa batong pinagpapasa-pasahan ng inyong
angkan, ay may kapangyarihan din itong makapagpaalis ng masasamang elemento,
demonyo at espiritu. Ang sino mang may hawak nito ay nagkakaroon ng kakayahang
maglaho at magkapag-ikot nang hindi nakikita maging ng mga engkanto, diwata at
lambana. May kapangyarihan din itong magturo sa 'yo ng tamang daan kapag ikaw ay
naliligaw."

Mas matama kong pinagmasdan ang bato sa aking palad.

"Ibalot mo iyan sa isang makapal na itim na lukbutan at itago sa parte ng iyong

katawan na hindi makikita ninuman. Dahil oras na may nakaalam na ikaw ang may hawak
nito, ay natitiyak kong pagtatangkaang nakawin ito sa 'yo na maaring maging banta
sa iyong kaligtasan. Maraming nilalang ang naghahangad na makuha ito dahil sa
taglay nitong kapangyarihan. Sikapin mong huwag mapasakamay ito ninuman, kahit na
ng pinakamalapit mong kaibigan."

"Sino po ba kayo at bakit sa akin niyo ipinagkakatiwala ang ganitong kahalagang

bato?"

"Ako si Maria ng kagubatang ito. Sa iyo ko ipinagkakatiwala ang batong ito upang
matulungan mo rin kami sa nagbabantang pagsakop ni Lucio sa mga kagubatan. Batid
namin na kinuha niya sa iyo ang bato ng inyong mga ninuno. Kaya't bilang kapalit
noon ay ibinibigay namin iyan sa iyo upang matulungan mo rin kami laban sa
masasamang nilalang na nais sakupin ang nananahimik na kagubatan na aming tahanan."

Tumango ako, "Maraming salamat po."

"Huwag mo kaming bibiguin, Jasper."

Hindi ako makapagsalita. Tumatalikod na siya upang maglakad papalayo nang muli
siyang lumingon at sinabing...
"Mag-iingat ka sa mga nagpapanggap na iyong mga kaibigan. Silang makapananakit at
makapagpapahamak sa iyo, nang higit pa sa iyong mga kaaway."

[Itutuloy]
Copyright ⓒ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 54

Jasper's P.O.V.

Para akong baliw na tumatawang mag-isa, habang sinusubukan ko ang kapangyarihan ng

bato. Naroon na 'yung pinitik ko ang tenga ng isang lambana, at nang nilingon ako
nito'y hindi ako nito nakita. Kakamot-kamot lamang ang bawat Aswang na aking
kinalabit, maging ang mga kasamahan kong Tikbalang, Busaw at mga taong paniking
nakasabit.

Habang nagiikot ako sa karimlan ng gabi para pagtripan ang iba ko pang mga
kasamahan sa aming kampo, ay nagawi ako sa tolda ni Lolo Alfonso. Nakabukas pa ang
kanyang gasera at napansing may anino ng dalawang nilalang na tila nag-uusap sa
loob. Marahan akong bumantulot papalapit, bago ako sumilip sa maliit na siwang sa
gilid nito.

Sa loob ay nakita ko si Lolo Alfonso at ang isa pang lambanang si Romina--ang reyna
ng mga lambana. Mukhang seryoso ang ekspresyon ng kanilang mga mukha at ito ang
nadatnan kong pinag-uusapan nila:

"Malinaw ang gusto ng ating lipi, Alfonso." Ani Romina. "Hindi nila nagugustuhan na
makisalamuha tayo sa mga Aswang at mga Maligno.

Hindi nagsasalita si Lolo Alfonso. Nakatalikod ito sa kanyang kausap, seryoso ang
ekspresyon ng mukha at may diin ang kanyang mga panga.

"Hindi rin nila nagugustuhan na muli ka na namang napapalapit kay Astrid."

Pagtutuloy ng babaeng lambana.

Humarap na si Lolo Alfonso sa kanyang kausap "Anong gusto niyong gawin ko? Mga
kasamahan din natin sila laban kay Lucio? Hindi naman pwedeng nakikisama tayo kay
Jasper ngunit hindi naman sa iba pa niyang mga kapanalig?"

Lumapit sa kanya ang labanang si Romina, "Ayaw nilang marungisan ng mga kanibal na
Aswang at masasamang elemento ang lipi ng mga lambana. Ayaw lamang nilang muling
maulit ang pagkakamali mo noon."

Akmang tatalikod si Lolo Alfonso nang pinigilan siya ni Romina at saka nito ito
hinalikan sa labi. "Ang lalaking lambana at para lamang sa mga babaeng lambana."

Kumalas si Lolo Alfonso, "'Yan nga ba ang kagustuhan ng buong lipi, o ikaw lamang?
Kilala kita Romina. Hindi malayong ikaw lamang ang may pakana ng planong
pakikipaghiwalay na ito."

"Paano kung ako nga?"

"Itigil mo na 'yan! Lalo lamang hihina ang hukbo ni Jasper kung hindi tayo
makikipagkaisa sa iba pa niyang mga kapanalig!"

"Anong magagawa mo kung ayoko? Tandaan mo Alfonso. Ako ang reyna ng mga lambana.
Mas higit pa ang kapangyarihan ko sa iyong ama. Higit pa ang kapangyarihan ko sa
'yo at sa kahit sino pang lambanang nasa ilalim mo."
Umikot ito sa harapan ni Lolo Alfonso at muli itong hinalikan sa labi. Itinulak
siya ni Lolo Alfonso na naging dahilan kung bakit sinampal siya nito.

"Akin ka!" Bulyaw nito sa mukha ni Lolo Alfonso. "Huwag mong sabihin na ipagpapalit
mo ang karangalan na maging hari ng mga lambana para lamang sa Aswang na si
Astrid?!"

Hindi nagsalita si Lolo Alfonso kaya't muli siyang sinampal nito. Itinulak paupo sa
papag at saka kumandong paharap dito.

"Akin ka Alfonso." Muli niyang pinaghahalikan si Lolo Alfonso na tila tuod lamang
naman na hinayaan siya.

Dahil doon ay muli siyang sinampal ni Romina hinawakan sa leeg na tila sinasakal.

"Aangkinin mo ba ako ngayon o ibubulgar ko kay Jasper na ikaw ang nagpapanggap na

siya para tuluyan na silang magkahiwalay ng kanyang asawa."

Hindi sumagot si Lolo Alfonso kaya lalong nagalit si Romina.

"Ayaw mo. Sige..." Akmang tatayo na si Romina, "Tingnan natin kung saan ka
pupulutin kapag nalaman ito ni Jasp--" Hinila na siya ni Lolo Alfonso at saka
siniil ng halik.

Inihinto ko na ang pagsilip at agad na umalis doon habang sila'y nagtatalik.

Pinaghalo-halong galit at pagkagulat ang aking nararamdaman. Hindi ko inaasahan na

tama nga ang hinala ko. Si Lolo Alfonso nga ang may pakana para tuluyan na kaming
magkasira ni Jordanna. Nakakikilabot na kaya niyang lunukin ang kanyang dignidad,
at ang makipagtalik sa nilalang na hindi naman niya gusto, para lamang manatiling
lihim ang kanyang mga plano. Para saan? Ano bang mapapala niya kung magkakahiwalay
kami ng aking asawa?

Wala akong balak sabihin sa kanya kung anong nalalaman ko. Pero interesado naman
akong malaman kung ni minsan ba'y sinipingan niya ang Jordanna ko sa mga panahong
nagpapanggap siya bilang ako. Hinding-hindi ko siya mapapatawad kung magtaon. Ako
mismo ang papatay sa kanya kung ginawa nga niya iyon.

Hindi ko na matiis ang aking pagkabalisa. Kaya naman nang gabi ring iyon ay tumakas
ako. Ginamit ang kapangyarihan ng bato para makauwi ako kay Jordanna na walang
nakakakita.

Alas onse na ng gabi nang nakarating ako sa aming bahay. Nakapatay na ang mga ilaw,
bukod sa dalawang silid na may nakabukas na malamlam na mga ilaw na nagmumula sa
lampshade. Sumilip ako sa isang silid at nakita ang nagtatalik na sina Helena at
Paolo sa ilalim ng kumot. Agad naman akong umalis doon at bumantulot sa isang pang
silid na may nakabukas na ilaw. Iyon ang aming silid ni Jordanna kung saan ay
nakita ko si Jordanna na umiiyak habang nakabaluktot paharap sa bintana.

Shit! Ano kayang nangyari? Bakit umiiyak ang mahal ko?

Tumingin ako sa paligid maging sa himpapawid. Hindi mabilang na mga diwata at

lambana nga ang nakamatyag sa paligid. Alam ko naman na hindi nila ako nakikita,
bagama't ingat na ingat ako na may masaging kahit ano na maari nilang mapansin.

Mahigit isang oras din akong naghintay bago nakatulog sa Jordanna. Papunta na sana
ako sa pintuan sa likod-bahay nang mapansin kong gumalaw ang pinto sa aming silid.
Dahil doon ay nanatili ako roon at matamang inabangan kung sino ang pumapasok.
Nagulat ako nang makita ko na kamukha ko nga ito. Akong-ako ang itsura nito na
maging ako ay gamuntik nang magoyo. Lumakad ito papalapit sa kama. Naghubad ng
sapatos at pantalon, bago tumabi kay Jordanna nang patalikod.

Maya-maya lamang ay nakita kong iginapang ni Jordanna ang kamay niya sa bandang
tiyan nito. Mula tiyan ay bumaba ito sa may puson. Pero bago pa man din bumaba pa
ito ay tinampal iyon ng kamukha ko at saka galit na galit na bumangon.

"Anong ginagawa mo?!" Bulyaw ng kamukha ko kay Jordanna.

"J-Jazz..." Parang hiyang-hiyang sambit ni Jordanna. "M-Mahigit sa isang buwan na

rin simula noong huli. A-ayaw mo na ba talaga sa akin?" Umiiyak na ito.

"Ano sa tingin mo?" Masungit na sambit ng kamukha ko.

"Dahil ba sa malaki na ang tiyan ko?"

"Alam mo na naman pala eh." Padabog nitong hinablot ang unan. "Hmp. Do'n na ako sa
salas matutulog."

"May iba na ba?" Umiiyak na tanong ni Jordanna bago pa nakalabas ang kamukha ko.

Lumingon lamang ito para ngumisi, at saka nagdirediretsong lumabas ng kuwarto.

Muling nag-iiyak si Jordanna. Pero dahil marahil sa pagod niya sa kaiiyak kanina
pa, ay kaagad din siyang nakatulog. Sinamantala ko iyon para makapasok. Hindi man
ako nakikita'y marahan akong pumasok sa aming silid, pinatay ang ilaw ng lampshade,
tumabi kay Jordanna, at nagtalukbong kasama siya.

"Jazz..." Pikit matang daing ni Jordanna habang hinakalikan ko ang palibot ng

kanyang leeg. "Akala ko ba ayaw mo?"

"Shhhh." Sabi ko, habang bumababa na ang mga halik ko sa kanyang dibdib.

"I miss you so much, honey." Bulong niya habang halos ingudngod na niya ang aking
mukha sa kanyang gitna.

"I miss you too..." Bulong ko, sa muling pagtatapat ng aming mga mukha matapos kong
gumapang paitaas.

"Sabihin mo sa akin kung anong dapat kong gawin para hindi mo ako ipagpalit, Jazz."
Bulong niya malapit sa aking tenga.

"Shhhh... You don't need to do anything. Sa 'yo lang ako kahit anong mangyari."
Bago ko dahan-dahang idininiin ang aking sarili.

Napasigaw si Jordanna na akin namang ikinabahala. Pero mabuti na lamang at mukhang

humihiyaw rin si Helena sa kabilang silid kaya't hindi ito masyadong halata.

Wow. Ibang klase rin ang magnobyo sa kabila. Kanina pa ang dalawang 'yun ah. Hindi
ba sila napapagod?

Ilang beses kong narinig na tinawag ni Jordanna ang Diyos sa gitna ng timitindi
kong pag-ulos. Nakakatawang ganun din naman si Helena sa kabilang silid.

Kung sa bagay, ito naman talaga ang nangunguna sa lahat ng regalo ng Diyos sa mga
nilalalang na biniyayaang gawin ito. Bibiruin mo bang kahit mga taong hindi
naniniwala sa Diyos ay tinatawag ang Diyos habang ginagawa ito?
"Shit ka Paolo!" Hiyaw ni Helena sa kabila. "Isa pa please?!"

Woah. Matindi rin pala ang kapatid ko. Demanding.

"Sandali lang babe." Boses ni Paolo. "Five minute break please." Mukhang
hinihingal ito.

"Gusto ko pa babe eh..." Reklamo ni Helena.

"O-Oo babe sandali lang, mahina ang kalaban."

"Ang hina mo naman. Di ba sinabi ko sa iyo paghahandaan mo parati ang ikatlong

linggo ng bawat buwan." Pagmamaktol ni Helena.

Napaisip ako. Oo nga ano? Sinipat ko ang bato na nakalagay sa isang maliit na
lukbutang nakakabit sa aking braso at napagtantong, napigilan nga nito ang
napakasakit ng pagtubo ng aking mga pakpak, maging ang labis-labis na pag-iinit ng
aking katawan.

"Ahhh!" Hindi sinasadyang napahiyaw ako sa pagsapit ko sa aking sukdulan.

Mabuti na lamang talaga at sumisigaw rin si Paolo sa kabila.

"Helena!" Sigaw ni Paolo sa kabila. "Pagod na pagod na ako baka hindi na ako
makabangon bukas!"

Natatawa ako habang humihiga sa tabi ni Jordanna.

"Eleven rounds sumusuko ka na? Ang hina mo naman." Pagmamaktol ni Helena sa gitna
ng tunog ng lumalangitngit na kama.

Woah. Eleven rounds? Ibang klase pala naman si Sis, mas matindi pa yata kay Mommy.

"Nauuhaw ako." Sabi ni Paolo.

"Mamaya na pagkatapos, Uuhh!" Si Helena.

"Nagugutom ako." Si Paolo ulit

"Mamaya na sabi eh."

"Ang sakit na ng likod ko."

"Ano ka ba naman. Ako na nga ang nasa ibabaw, reklamo ka pa ng reklamo diyan!"

"Gusto ko ng Ham and Egg sandwich." Muling daing ni Paolo, "At saka balot para sa
tuhod ko, ugh!"

"Oo, ibinili kita ng balot. Nakababad na sa hot water sa kitchen, Ohh."

"Yes. Thanks babe. Ugh."

"Shit, Paolo I'm coming."

"W-When?"

"N-now na, uhh!"

"O-ok."

Sumigaw na ng pagkalakas-lakas si Helena.

"Did you came?" Tanong ni Helena pagkatapos.

"M-maybe?"

May nadinig akong sampal. "Anong maybe?! Hindi ka ba nag-enjoy?"

"Aray naman, babe. Bakit mo naman ako sinampal? Nag-enjoy naman ako kaya lang..."

"Kaya lang ano?!"

"Kaya lang pagod na pagod na kasi ako babe. Alam mo naman na kagagaling ko lamang
sa aming operations. Bugbog na ang katawan ko sa pagod bago pa man ako nakauwi rito
today."

"Hmp. Ang sabihin mo. Mahina ka lang talaga. Halika nga! Do'n na tayo sa kitchen.
Kainin mo na ang balot mo habang ginagawan kita ng sandwich."

"Thanks, babe."

"Tseh!"

***

Nakampante man ako na hindi naman pala ginagalaw ng nagpapanggap na ako ang asawa
ko, ay labis-labis naman akong nababahala sa totoong motibo ni Lolo Alfonso.
Sigurado man ako na hindi siya kailanman magiging kakampi ni Lucio ay nag-aalala pa
rin ako sa totoong dahilan ng pagtatraydor niya sa akin.

Bakit? Bakit ba gigil na gigil siya sa pagsasama namin ni Jordanna? At bakit tila
inilalayo na niya ako ngayon kay Lola Marietta?

Malalaman ko rin ang mga ito. Pero salamat kay Maria ng Kagubatan, mas magiging
maingat ako. Hahayaan ko lamang muna siyang gawin ang kanyang mga plano, para
malaman ko rin maglaon, kung ano ang puno't dulo nito.

[Itituloy]
Copyright ⓒ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 55

Jasper's P.O.V.

Tatlong puting duwende ang bigla na lamang lumitaw sa aking tolda isang umaga.
Abala ako sa pagtingin sa mapa nang bigla na lamang silang lumitaw sa ibabaw ng
lamesa.

"Jasper!" Nag-aalalang bungad ng una sa tatlo.

"O, bakit?"

"Kailangan nating magamadali!" Sabi naman ng ikalawa sa tatlo.

"Nabalitaan namin na malapit na raw ang mga kampon ni Lucio sa pinakadulong

baranggay sa Rizal." Sabi naman ng ikatlo sa tatlo.
"Ayon sa nakalap naming impormasyon. Plano raw nilang dukutin ang mga sanggol at
mga buntis, pati na rin ang mga dalaga at dalagitang bibihagin nila sa bagong
'rukerium' upang mas makapagparami ng kakampi nilang mga Aswang." 'Yung una sa
ikatlo.

"Ganun ba? Sige, ihahanda ko na ang tropa natin paparo'n ngayon din."

Nagkatinginan ang tatlo.

"Eh hindi lamang 'yun ang problema natin Jasper." Sabi ng Ikalawa.

Napakunot-noo ako.

"May nabalitaan kami na nagpapakawala raw si Lucio ng mga Demonyong sumasanib naman
daw sa mga tao at mga batang hindi binyagan. Maraming albularyo at mananawas na ang
sumuko. May ilan na ring mga Pari na padala ng simbahan ang napapahamak na. Marami
na rin sa nasapian ang namamatay sa proseso ng pagpapatalsik ng mga demonyo." Sabi
ng ikatlo.

"Kung minsan, nakabubuwisit pa ang mga Demonyong sumasapi sa mga tao." Sabi ng
una, "Marami sa kanila na nagpapanggap na mga duwende, nuno sa punso, kaluluwa ng
mga namatay na tao at maligno, eh samantalang, alam na alam naman naming puro mga
demonyo lamang naman silang lahat."

"Oo nga, Jasper." Pagsang-ayon ng pangalawa, "Nang dahil sa kanila, lalong

natatakot ang mga tao sa mga katulad namin. Hindi naman kami nananakit, basta't
hindi kami sasaktan at lalong-lalo namang hindi kami sumasapi sa katawan ng tao."

"Alam niyo ba kung saan-saan ko sila matatagpuan?" Tanong ko sa tatlo.

"Oo, Jasper. Kung gusto mo, sasamahan ka namin." Sagot ng ikatlo.

***

Dalawampung kakamping Aswang mula sa limang iba't-ibang lipi, pitong puting

duwende, limang lambana, apat na santelmo, apat na tahamaling, dalawang tikbalang,
apat na sarangay, isang kapre, isang busaw at isang pinunong nagmumula sa angkan ng
bungisngis ang ipinadala ko upang magbantay at magmasid sa pinakadulong baranggay
sa Rizal. Nagpadala na rin ako ng kasing dami, sa tatlong karatig lugar para
makasiguro.

Matapos kong mailagak sa kanilang destino ang tatlong tropa, ay nagpasama naman ako
sa tatlong duwende, upang isa-isang siyasatin ang mga diumano'y sinasapian ng mga
demonyo.

Sa pagsilip ko sa unang bahay...

Isang walong taong gulang ang nakagapos--paa't kamay, sa bawat sulok ng kama. Iba
na ang itsura nito. Sugat-sugat na ang mukha, gulo-gulo ang buhok, nangingitim na
ang palibot ng mga mata, tuyong-tuyong bitak-bitak na ang mga labi, bumubula ang
bibig. Pinaghalong itim at berdeng likido--na isinuka nito, ang nagmantsa na sa
bandang kuwelyo ng kanyang puting bestida.

Humahalakhak ito na parang demonyo. Malaki ang boses, garalgal at nagsasalita sa

iba't-ibang lenguahe na may mensaheng...

Mga hung-hang. Hindi kami natatakot sa mga tao. Hinding-hindi niyo 'kami'
mapapaalis. Mamatay muna kayong lahat.
Sa nakikita kong singaw ng mga espiritung nagsisiksikan sa iisang katawang-tao ng
bata ay alam ko na kaagad na lima. Lima ang espiritung nasasa bata. Isa sa lima ay
ang nanlalabang espiritu ng bata at apat sa lima ay pawang mga demonyong kilala ko
na kaagad kung sino-sino.

Nasilip ko sa gilid ay isang Paring Katoliko na walang malay. May malaking sugat
ito sa noo at mga galos sa mukha. Pinapaypayan ito ng isang matandang babaeng
umiiyak.

Gamit ang kapangyarihan ng bato upang hindi ako makita--maging ng aking mga
kasamahang duwende, ay inikot ko ang palibot ng bahay. Sa harapan ng bahay na iyon
ay may terrace kung saan naghihintay ng balita ang mga nagmemeron. May ilang
nagbibidang mga 'albularyo' at mananawas, ang nagkukuwento sa mga tao tungkol sa
makailang beses nilang sinubukang patalsikin ang masasamang espiritu sa katawan ng
bata.

"Mga itim na duwende ang sumasanib sa bata!" Sabi ng matandang babaeng mananawas.

"Isang mangkukulam na may galit sa mga magulang ng bata ang nagpapahirap sa kanya!"
Sabi naman ng matandang lalaking albularyo.

"Nakita kong naglalaro ang batang 'yan do'n sa may puno ng balete. Baka
nakursunadahan lamang 'yan ng isang maligno." Sabi naman ng isang babaeng
nagmemeron.

Nasa gitna ako ng pagmamasid at pakikinig nang bigla na lamang kaming nakarinig ng
sigawan sa loob ng bahay na sinundan naman kaagad ng nakagugulat na pagkabasag ng
salamin ng bintana kung saan ay nakita ng lahat na lumabas at lumagapak sa lupa ang
walang buhay na katawan ng isang babae na nakita kong isa sa mga naroroon sa loob
ng silid ng sinasapian.

Dali-dali akong pumasok. Wala namang nakakakita sa akin kaya't wala namang naging
hadlang. Sa pagpasok ko'y nadatnan kong kalas na ang pagkakagapos ng sinasapian.
Takot na takot na nakasiksik na ang ina at katulong ng pari sa isang sulok. Habang
ang pari naman ay nagpupumilit na tumayo.

"Gusto mo na rin bang mamatay, Father?" Nakangising sambit ng isa sa mga demonyo--
sa katawan ng bata, sa pari. "Father, Father, Father... Bakit nga ba kita tinatawag
na Father kung hindi naman kita ama? Anong kapangyarihan ng isang katulad mong
gumagawa rin naman ng labag sa kagustuhan ng Diyos na utusan ang isang katulad ko,
pweh!" Dinuraan nito ng berdeng laway ang pari sa mukha.

Pinunasan lamang iyon ng pari, itinaas muli ang krus na hawak at nagsimula magbasa
ng mga panalangin mula sa kanyang maliit na aklat.

Humalakhak lamang naman ang mga demonyo sa kanyang ginawa. Lalapit na sana ako sa
sinasapian para ako na mismo ang humatak sa mga demonyo papalabas, nang bigla na
lamang na may nagsalita sa likuran ko.

"Kapag pinakilaman mo 'yan ang iisipin ng paring 'yan ay tama ang kanyang
ginagawa."

Lumingon ako sa pinanggagalingan ng tinig at nakita kong nakatayo mismo sa likuran

ko ang isang pamilyar na nilalang. Si Miguel. Ang isa sa mga anghel na nagpabalik
sa akin.

"Nakikita mo ako?" Pabulong na tanong ko sa kanya.

"Bakit naman hindi?" Seryoso ang kanyang mukha.

Hindi na ako nagsalita.

"Hindi tumatalab ang kapangyarihan ng batong 'yan sa mga nilalang na hindi nakatira
sa lupa." Anya, na parang alam na niya ang tungkol sa bato na ibinigay sa akin ni
Maria ng Kagubatan. "Kaya kung iniisip mo na makapupuslit ka sa amin at sa
Panginoong Diyos, ngayon pa lamang ay dapat mo nang malaman."

Muli akong lumingon sa sinasapian.

"Ano ba ang mali sa ginagawa ng paring ito?" Tanong ko kay Miguel.

Lumapit ito sa akin.

"Kung ikaw ba ang Diyos na Seloso (1) at makapangyarihan sa lahat." Pag-uumpisa

niya, "Na paulit-ulit na sinasabi sa mga tao na walang sino man ang dapat nilang
tawagan kundi siya at wala nang iba (2). Ay sadya namang iinisin pa ng mga katulad
ng lingkod na ito, sa pamamagitan ng pagtawag sa mga Anghel at mga Santo. Ano ang
gagawin mo? Sasaklolohan mo ba ang nakaiinis na lingkod na ito, upang isipin niya
na tama ang ginagawa niya? O ang pabayaan na lamang siya sa kanyang ginagawa
kapalit ng buhay ng mga biktima?"

Muli akong napatingin sa sinasapian at nag-isip. Ano nga ba? Kung pipiliin ng
Diyos na siya'y tulungan ay iisipin ng lingkod niya na tama ang kanyang paraan ng
pagpapatalsik sa mga Demonyo. Kung hindi naman, ay maari itong ikapahamak ng
nasasapiang walang malay.

"Ano ba ang mas madalas na nagiging desisyon ng Diyos?" Tanong ko na halos kasabay
ng paglingon ko kay Miguel. Pero wala na ito sa tabi ko.

"Ano sa tingin mo?" Nakagugulat na wika naman ng nasa kabilang gilid ko. Si
Rafael. Napaiktad ako sa biglang pagsulpot nito.

"Hindi niya tutulungan?" Sabi ko.

Napangisi si Rafael. "Hindi mo nga kilala ang Diyos." Sambit nito bago nito
nilapitan ang sinasapian at isa-isang hinila sa leeg ang apat na demonyong
sumasanib dito.

Galit na galit ang mga demonyong nagpaikot-ikot sa silid. Pero agad naman silang
hinuli ni Rafael at ng tatlo pang nagsisulputang mga Anghel sa pamamagitan ng apat
na sakong kulay ginto at pilak.

"Akala ko ba mali ang ginagawa nito?" Itinuturo ko ang pari na sa ngayon ay nag-
aakala nang siya ang nagpatalsik sa mga Demonyo. Hindi ako si sinagot ni Rafael.
Bigla na rin lamang siyang naglaho kasama ng tatlo pa.

"Ang Panginoong Diyos ay matiisin (3)." Biglang sambit ng nasa bandang likuran ko.
Si Raziel. Bitbit pa rin nito ang kanyang malaking tomo. "Kung wala sa kalooban
niya ang pagkakapahamak ng nasasaniban. Ay tinitiis na lamang niya ang kanyang
pagkayamot sa kanyang mga lingkod. Upang mailigtas ang buhay ng mga walang muwang."

Lumapit ito sa aking tabi at sabay naming pinagmasdan ang nagbubunying lingkod.

"Ito ang tatandaan mo sa iyong pakikibahagi sa pakikipagtunggali laban sa mga

Demonyo at lahat ng kampon ng kadiliman." Anya, "Magiging mahirap ito para sa iyo
pero huwag na huwag kang tatanggap ng pasasalamat at papuri mula sa mga tao. Ang
Diyos lamang ang dapat nilang pasalamatan, tawagan at alalahanin. Kalilimutan mo
ang iyong sarili sapagka't maging ang iyong kapangyarihan at kakayahan ay nagmula
rin sa kanya. Hindi magiging mahalaga ang papel mo sa mundo, kung hindi ikaw ang
pinili niya."

--------------------

Footnotes

(1) Exodus 34:14

(2) 1 Timothy 2:5

(3) 2 Peter 3:9

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 56

Jordanna's P.O.V.

"Ok ka lang?" Tanong ni Ate Helena, habang nagpapabalik-balik ako sa kanyang

harapan.

"Naguguluhan ako Hele--A-ate Helena." Nalilito pa rin talaga ako kung ano ang
itatawag ko sa kanya; kung Ate ko ba siya--dahil mas matanda siya sa akin, o hindi
dahil kasal ako sa Kuya niya.

Napangisi siya, mas type raw niya kasi na Helena lang ang itawag ko sa kanya, ang
kaso mo, hindi ako sanay. Kinalakihan ko na ang tawagin siyang ate eh.

"Saan ka naman naguguluhan?" Aniya.

"Sa Kuya mo." Umupo ako sa kanyang tabihan. Nakaupo kasi siya sa sofa--kalong-
kalong ang laptop niya. "Matanong nga kita." Nagkunot-noo siya, "Please be honest
ha?"

"Anong tanong mo?"

"Ahm..."

Tila napapanganga naman sa akin si Ate Helena sa paghihintay sa aking sasabihin.

"Bi..." Ako.

"Bi?" Mas nagusot ang noo niya.

"Bipolar din ba ang Kuya mo?" Nasabi ko rin sa wakas.

Nakatulalang napanganga siya. "Ha?!"

"Ang sabi ko, kung Bipolar din ba ang Kuya mo?"

"Din?" Punong-puno nang pagtataka ang ekspresyon ng kanyang mukha.

"Oo... din." Sagot ko, "Bipolar din kasi ang Daddy ko."

Natigilan si Ate Helena, wari'y hindi makapaniwala.

"Si Tito Jon? Bipolar?!" Gulat na gulat siya, "As in clinically diagnosed Bipolar?"
Napatawa ako, "Hindi naman. May minor chronic depression daw noon si Daddy noong
binata pa siya, pero magaling na raw. Pero alam mo 'yun, sumpungin pa rin siya.
Minsan masungit, minsan mabait, kaya Bipolar ang tawag ko sa kanya kahit hindi
naman clinically diagnosed."

"Aaahhh..." Bakas pa rin sa mukha ni Ate Helena ang nagugulumihanan.

"So ano?" Ako, "May history ba ang Kuya mo ng pagiging Bipolar?"

"Not that I know of. Bakit?"

"Naguguluhan kasi ako sa kanya." Tumayo na ako at muling nagparoo't parito sa

harapan ni Ate Helena, "Lalo na noong huli siyang umuwi."

"Paano mo naman nasabi?"

"Hindi ko na idedetalye, ate, dahil nahihiya ako, pero sabihin na lamang natin na,
dumating siya na ang sungit-sungit. Parang diring-diri pa siya sa akin at naiinis
na niyayakap at hinahawakan ko siya dahil malaki na raw ang tiyan ko. Nag-walkout
pa nga siya sa kuwarto namin at dito na lamang daw sa salas siya matutulog. Pero
hindi pa man din nakakalipas ang isang oras, sumiping din sa akin, at ang sweet-
sweet na at ang lambing-lambing. Natulog pa nga kami nang magkayakap. Tapos..."

"Tapos ano?"

"Nagising ako kinaumagahan, wala na siya sa tabi ko. Nakita ko siyang natutulog
nang muli rito sa salas. Nilambing ko siya at tinanong kung gusto niya ng kape,
aba! Akalain mo bang sininghalan pa niya ako na kesyo istorbo raw ako sa pagtulog
niya eh kay aga-aga?!"

Napansin kong nakatulala sa Ate Helena na tila may iniisip o dinadma.

Tinapik ko siya, "Ate?!"

Tila nagulat siya sa aking ginawa. "H-ha?!"

"Bakit nakatulala ka?" Ako, "Ok ka lang ba?"

Tumingin siyang muli sa kawalan na tila nag-iisip nang malalim. Nagpapalingon-

lingon siya sa paligid na tila may naalala siya na pilit niyang inaanalisa.

"Alam mo, Jordanna." Anya, matapos niyang makapag-isip ng ilang minuto, "Hindi ko
lamang gaanong binibigyan ng pansin dahil sa lintek na distraction sa akin ni Paolo
these days," Napangiti siya nang bahagya na tila kinikilig, "Pero maraming
irregularities akong napapansin kay Kuya kapag umuuwi rito."

Ako na ngayon ang napakunot-noo, "Like what?"

"'Yun nga, kung minsan mabait siya tapos after a while nag-iiba ang ugali niya.
Tapos minsan naalala kong pumasok siya sa main door at sigurado akong pumasok siya
sa kuwarto niyo at hindi pa lumalabas, tapos makikita ko na lamang siya na pumasok
mula sa backdoor na iba na ang suot-suot na damit. Iba na rin ang demeanor dahil
maaliwalas na ang mukha niya na binati pa ako at tinanong kung nasaan ka. Maraming
similar instances na ganun, tapos..."

"Tapos ano?"

Hindi siya sumagot. Bagkus ay pumikit, na tila may pilit siyang hinahalukay sa
isipan niya.

"What?" Bungad ko, sa muling pagmulat ng kanyang mga mata. Bakas sa kanyang mukha
ang pinaghalong sindak, pagkalito at pag-aalala.

"I think I need to talk to my Lola Marietta." Tila naiiyak na sambit niya.

***

"Hun, I'm home!" Dinig kong boses ni Jasper na pumapasok sa main door. Tiyempo
namang nanggagaling ako mula sa kusina, hawak-hawak ang isang baso ng gatas.

Hindi ako makakilos nang sinalubong niya ako ng yakap at halik--nakatulala rin ako
nang magkaharap na ang aming mga mukha.

"Are you alright?" Nagtatakang sinisipat niya ang ekspresyon ng aking mukha.

"I'm not sure anymore." Bulong ko.

"Not sure about what?" Narinig pala niya.

"Hindi ba kaalis mo lamang kanina? Kumuha ka lamang ng damit at sumibat na?"

Napakunot-noo siya pero...

"Ayaw mo no'n nagbalik ako kaagad?" Halatang pilit ang kanyang mga ngiti.

"Wala pang 30 minutes? At iba ang suot mo?"

Hindi ako manhid para hindi mahalata na tila nabahala siya nang kaunti. Natulala.

"Hanggang kailan ka na naman dito?" Pagbasag ko na sa kanyang pananahimik. "Isang

gabi, isang oras, isang minuto?" Nakahalukipkip ako.

Biglang nagbago ang mood niya. Sumimangot siya. "Alam mo namang may mga
responsibilidad ako, di ba?"

"Paano naman ang responsibilidad mo sa akin at sa magiging mga anak natin?!"

Tinaasan ko siya ng kilay.

Nagbuntong-hininga siya. Tumalikod at pagkatapos at muling humarap na tila

naiirita.

"Kailan ka pa naging nagger?"

Aba? At nagger na ba ako nang lagay na 'yun?

"I'm not nagging you." Sagot ko. "I just want to know what are your real plans for
us... for our kids. Tatlo itong parating, at hindi mo ba natatandaan? I am not
even old o-or matured enough to raise three kids all by myself. Hindi ito ang
ipinangako mo sa ak--"

"You are not raising our kids all by yourself. Umuuwi naman ako di ba?!" Tila
umiinit na rin ang ulo niya.

"Umuuwi?" Pinamaywangan ko na siya, " Kung kailan mo lang gusto? Tapos kapag umuuwi
ka rito hindi ko alam kung ano ang pasalubong mo sa akin--pagsusungit ba o init ng
ulo? Aba Mister Toledo, anong tingin mo sa akin, tau-tauhan? I gave up my schooling
to be your wife. I gave up my whole future to mother your kids. Tapos ganito?
Ganito mo na lamang ako tatratuhin ngayon?" Tumalikod siya sa akin na tila
nagpipigil ng galit, "Ano Jazz, ha? Habang nagpapakahirap ako rito sa pagbubuntis
nakuha mo pang mambabae?"

Bigla siyang lumingon sa akin na tila gulat na gulat sa mga huli kong kataga.

"Nakuha kong mag-ano?!"

Tinawanan ko siya nang peke, "But of course, hindi mo aaminin di ba? Alam mo ikaw,
masyado ka ring sinusuwerte 'no? Hindi ka rin nakuntento sa is--"

"Wala akong alam sa sinasabi mo!" Naiinis na pagsingit niya, "Alam na alam mong
abala ako sa... alam mo na kung saan. Alam mo na naman ang tungkol sa misyon ko,
hindi ba? Ipinaliwanag ko na sa 'yo ang mga tungkulin ko at ang--"

"Oo nga pero sinabi mo ang nga 'yun matapos mo akong itali sa 'yo!" Umiiyak na ako.
"Ang sabi mo sa akin noon, gusto mo nang bumuo ng pamilya, pero wala kang sinabi na
isang pamilyang may kahating misyon na higit pa sa inaakala ko. Ni hindi mo nga
muna inamin sa akin kung sino at ano ka. Sa ibang tao ko pa nalaman? Nilinlang mo
ako, Jazz. Ikinulong mo lamang ako sa poder mo para maangkin mo ako kahit hindi mo
naman ako kayang panindigan." Humagulhol na ako. "Ang bata-bata ko pa. Ni hindi mo
ako binigyan ng pagkakataong ma-enjoy ang pagdadalaga. Pero sumama ako sa 'yo kasi
akala ko hindi mo ako pababayaan. Ang tanga-tanga ko!" Napaupo na ako sa pag-iyak.
Ipinatong ang hawak kong isang baso nang gatas sa center table.

"N-nagsisi ka na ba na pinakasalan mo ako?" Malungkot na tanong niya. Nakatayo na

siya sa harapan ng kinauupuan ko.

Tumingala ako sa kanya, "Ano sa tingin mo?!" Singhal ko. Humihikbi sa sama ng loob.
"Niloko mo ako!" Bulyaw ko. Galit na galit. "Sinira mo ang kinabukasan ko!" I don't
really mean to say that, but I was so upset. Hindi lamang sa aking sitwasyon, kundi
sa napaka-unpredictable na status ng aming pagsasama.

Matagal siyang natahimik. Nanginginig. Nakatikom ang mga kamay--may diin ang mga
panga.

"Anong gusto mong mangyari?" Habang sinasaksak niya ako ng matatalim na tingin.

"Bakit? May choice pa ba ako?!" Itinuturo ang lumalaking tiyan ko.

"Jeez! Pati ba naman ang pagbubuntis mo pinagsisisihan mo?!"

Tumayo ako at nilapitan siya, "I didn't said that!" Dahan-dahan ngunit nanggigigil
kong sabi sa kanya. "Ang sa akin lang. How dare you ask me what I want to happen
gayung alam na alam mo na wala akong better choice! Kung pipiliin kong umalis sa
poder mo. Wala nang balikan 'yun Jazz. Pero paano ko gagawin 'yun kung may tatlong
batang maiipit at maapektuhan?!"

He grabbed a throw pillow, "Shit! Shit! Shit!" At paulit-ilit niyang inihataw 'yun
sa sandalan ng sofa. Nasira ito sa sobrang panggigigil niya, bago siya naupo sa
sofa at galit na galit na sinapo ang mukha niya.

Sandali siyang nakatulala nang itinunghay niya ang kanyang mukha at pagkatapos ay
tila may ibinulong.

"Ano?!" Mataray na utas ko.

Hindi niya ako pinapansin. May ibinubulong talaga siya nang may diin.
"Sasabihin mo ba 'yan o hindi?"

"I'd rather not." Malamig niyang sagot.

Sinipa ko siya sa binti. Nagulat siya at saka niya ako tiningnan nang masama.

"Ano sabi eh?!"

Tumayo siya, nakayukong mas malapit sa nakatingala kong mukha.

"Kung pagsalitaan mo ako," Malungkot ang kanyang mga mata, "Parang hindi mo
maunawaan na maging ako, ay wala ring mas magandang pagpipilian. Hindi ko gustong
ipinanganak na ganito, Jordanna. Hindi ko pinili ang misyon na ito. Diyos ang
pumili sa kapalaran ko. Siya ang naglagay ng mabigat na pasanin sa balikat ko hindi
pa man din ako naipapanganak sa mundong ito. Pero ikaw..."

Hinawakan niya ako sa nagkabilang braso at mas hinatak papalapit sa kanya.

"Pinili kita Jordanna." Naluluha ang kanyang mga mata, "Hinintay kita at binakuran
kaagad dahil mahal kita at alam kong, ikaw lamang ang nakapagpapasaya at
nakapagpapagaan ng mga pasanin ko sa buhay ko. Pasensya ka na kung ikaw ang minalas
na mahalin ng isang tulad ko. Pasensya ka na, kung ito lang ang nakakayanan ko para
sa iyo sa ngayon. Pero ginagawa ko naman ang lahat ng makakaya ko eh. Kahit
mahirap. Umuuwi ako pa rin sa 'yo, kahit halos walang patlang ang pagtawag ng
misyon ko. Kahit marami ang humahadlang, at nagsasabing mas magagampanan ko ang
tungkulin ko kung wala akong pamilya, nanindigan ako na makasama ka kasi..."

Hinawakan niya ang dulo ng baba ko at iniangat 'yun papalapit sa kanyang mukha.

"Kasi ano?" Malumanay na tanong ko habang pilit kong binabasa ang nangungusap
niyang mga mata.

"Ikaw ang langit, sa impiyernong buhay ko. Ang kasiyahan ko, sa gitna ng
kalungkutan. Ang liwanag ko, sa aking kadiliman. Ang kaginhawahan ko, sa aking mga
paghihirap. At ang kapahingahan ko, sa aking kapaguran."

Tinaniman niya ako ng halik sa labi bago niya ako niyakap nang mahigpit.

"Patawarin mo ako ako kung ikaw ang napili kong makatuwang sa buhay. Mahal na
mahal lamang talaga kita, Jordanna. Wala akong kayang mahalin kundi ikaw."

Sumisinghot siya na tila umiiyak.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 57

Jasper's P.O.V.

Kumpirmado. Hindi lamang si Lolo Alfonso, kundi marami pa siyang kasabwat na

kanyang lipi at sa iba pang mga engkanto, para magpanggap na ako. Nagrerelyebo sila
sa pag-uwi sa bahay namin ni Jordanna. Para tratuhin siya nang hindi maganda--para
siya na mismo ang sumuko sa pakikisama sa akin. Ilang araw ko na rin silang
personal na minamatiyagan, habang nagpapanggap ako na wala akong kamuwang-muwang.
Mahirap na, kapag nalaman nila, lalo kong hindi nalalaman ang tunay na pakay nila.

Mahirap ang may kaaway sa labas ng iyong bakuran. Pero mas mahirap pa pala ang
magkaroon ka ng kaaway sa loob. Ang kaaway sa labas, alam mo kung kailan ka
susugurin, pero ang kaaway mo sa loob, hindi mo alam kung kailan ka sasaksakin.

Ingat na ingat ako sa mga ikinikilos ko. Nakapako kasi ang paningin sa akin ng mga
lambana at engkanto. Na para bang minamatyagan nila ang bawat kilos ko't galaw.
Ang mahirap pa no'n, alam kong hindi sa akin ang kanilang loyalty. Lahat sila ay
sumusunod lamang sa ipinag-uutos sa kanila ng kanilang mga pinuno--kasama na si
Lolo Alfonso.

Nang dahil doon, mas madalas ko na tuloy nagagamit ang kapangyarihan ng batong
ibinigay sa akin ni Maria ng Kagubatan. Bagama't ingat na ingat pa rin ako sa
paggamit noon, at sadyang tinityempuhan ang mga pagkakataong walang nakatingin sa
akin, bago ako maglaho. Ayoko rin naman kasing may makaalam na mayroon na ako
ngayong gano'ng kakayahan. Ayokong may magtangka sa pagkuha sa akin ng bato,
katulad ng babala sa akin ni Maria ng Kagubatan.

Maging ang aking bawat salita ay kalkulado at maingat. Pilit kong iniiwasan na
mabanggit man lamang kahit kanino ang aking nga hinala. Ni hindi ako makapagsabi
kay Tito Manuel, dahil alam ko, na higit na mas marami ang nagmamatyag at nakikinig
sa amin kapag kami lamang dalawa ang nag-uusap. Hindi ko rin masabi kay Jordanna o
kahit sa kapatid kong si Helena, dahil maging sa bahay namin ay may mga nakatingin
at nakikinig. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko ito matitiis... Siguro
hangga't hindi ko pa nalalaman kung sino-sino talaga ang mga hindi ko
mapagkakatiwalaan.

Inisa-isa ko ang aking mga kasamahan, at nakabuo ako ng listahan sa aking isipan,
kung sino-sino talaga ang mga liping hindi ko mapagkakatiwalaan.

Hindi ko mapagkakatiwalaan ang mga engkanto at lambana. Lahat sila ay nakikinig

lamang kay Lolo Alfonso.

Hindi ko rin maaring asahan mga maligno. Dahil medyo may pagkabalimbing ang mga
ito. Sa katunayan, ang karamihan sa nga bumaliktad sa akin noon, na muling
nagsisibalik sa akin ngayon, ay ang mga maligno rin. Mayroon silang sariling
agenda. Sumasama lamang sila sa akin dahil sa tingin nila, ay ako ang makatutulong
sa kanila, alang-alang sa kanilang mga balwarteng nais kamkamin ng mga alagad ni
Lucio.

Ang mga Aswang. Sila lamang ang nanatiling tapat sa akin. Nahihirapan man sila at
nanghihina sa pagtigil nila sa pagkain ng mga dugo at lamang-loob ng tao, ay hindi
nila ako iniwan. Kahit noong mga panahon na halos iwanan na ako ng lahat. Kahit
noong mga panahon na halos maubos na sila. Dahil sa kanilang katapatan, nakuha na
nila ngayon ang aking tiwala. At sa tingin ko ay oo, sila lamang ang maari kong
maasahan sa aking mga lihim na kaaway, sa loob ng aking hukbo.

"Huwag kang maingay." Bulong ko kay Ricardo, mula sa lipi ng mga Aswang na
Bungisngis--ang isa sa mga pinunong mandirigma na pinagkakatiwalaan ko.

"Jasper?" Luminga-linga siya, pero hindi niya ako makitang nakatayo lamang sa
mismong harapan niya. Gamit ko kasi ang kapagyarihan ng bato.

"Oo ako 'to. Pero huwag ka sabing maingay. Kunwari hindi mo ako nakikita."

"Ha?!" Nagusot ang mukha niya. Nasa anyong tao naman kasi siya. "Paanong kunwari
eh talaga namang hindi kita makita."

"Tsk. Basta kunyari hindi mo rin ako naririnig. At huwag mo ring babanggitin ang
pangalan ko."

Natahimik siya. Inihinto ang paglinga-linga. Tumingin ako sa paligid. Mukhang

wala namang nakakakita sa amin.

"Ricardo..." Pabulong na pagtawag ko.

Hindi siya gumagalaw.

"Hoy, Ricardo!"

Hindi rin siya tumutugon.

"Ricardo!" Mas nilakasan ko na.

Parang wala siyang narinig.

"Ricardo!" Sinamahan ko na ng paghampas sa kanyang balikat.

"Aray!" Anya. Hinahaplos-haplos ang hinampas kong braso niya.

"Bakit kasi ayaw mong tumugon?!" Pabulong na singhal ko.

"Eh di ba sabi mo kunwari wala akong naririnig?" Mahinang sagot niya.

"Tsk. Hindi 'yun ang ibig kong sabihin." Sabi ko. "Ang ibig kong sabihin,
magpasimple ka lang na kunwari hindi tayo nag-uusap."

"Eh nasaan ka ba?" Lumilinga-linga siya para kunwari'y nagpapahangin lamang siya.

"Nandito ako sa harapan mo."

"Talaga?" Malakas na iwinasiwas niya ang malaking braso niya. Tinamaan ako sa
dibdib. Gamuntik na tuloy akong matumba.

"Aray ko na naman!" Pabulong na singhal ko. Alam kong naramdaman niya ang
paglagutok ng braso niya sa dibdib ko.

"Ay, sorry." Nag-peace sign siya. "Bakit kasi hindi kita makita? May nangyari ba
sa 'yo? Na-engkanto ka ba?"

"Wala. Basta! Saka ko na lang ikukuwento sa 'yo. Sa ngayon, makinig ka muna sa

sasabihin ko."

May dumaang dalawang tikbalang. Natahimik kami sandali hanggang sa makalampas at

nakalayo sila.

"Ano na?" Mahinang tanong ni Ricardo, nang makalayo na ang dalawang taong kabayo.

"Maging alerto ka..." Sinimulan ko nang ikwento ang palihim na ginagawa ng mga
engkanto't maligno, laban sa pagsasama namin ni Jordanna.

"Sa tingin mo ba, may kinalaman kaya rito si Lucio?" Matapos kong mailahad lahat.

"Sa tingin ko'y wala, bagama't hindi pa rin ako nakasisiguro. Kung ano ang tunay
nilang motibo? Isa 'yun sa gusto ko ring alamin."

"Anong plano mo?"

"Gusto kong matyagan mo si Lolo Alfonso. Sabihin sa akin kung ano-ano ang mga
kakaibang ikinikilos niya. Obserbahan mo rin ang mga kasabwat niya kung maari."
"Ako lamang ba ang gusto mong gumawa nito?"

"Mamili ka nang kahit hanggang pito na mapagkakatiwalaan natin sa ibang lipi ng mga
Aswang. Mas kakaunti ang nakakaalam, mas maganda. Hindi tayo nakasisiguro kung
sino-sino ang mga tunay na kakampi natin."

"Sige."

"Salamat, Ricardo."

"Walang anuman, Jasper."

***

Nakakikilabot ang malamig na gabi. Ramdam ko ang pagtatayuan ng mga buhok sa ulo
ko habang papalapit ako sa sumunod na bahay na itinuro sa akin ng tatlong duwende.

Ayon sa kanila, hindi raw tao kundi bahay mismo ang pinamumugaran ng masasamang
espiritu, sa isang malaking gusali sa kalagitnaan ng siyudad.

Isa iyong lumang condominium building na sunod-sunod na raw ang trahedyang

nangyayari nitong nakakaraang buwan. Una raw nangyari ang pagpapakamatay roon ng
dating may-ari, na sinundan naman ng sunod-sunod na pagkamatay mga empleyado, na
sinundan naman ng isa-isang pagkamatay ng mga; naninirahan, kapamilya ng
naninirahan, kasambahay ng mga naninirahan at maging ng mga bisita ng mga ito.

Ilang beses a raw itong pinabasbasan, pero wala pa ring pagbabago. Ilang
espiritista at exorcist na rin ang sumubok na paalisin kung ano mang masasamang
elemento ang namumugad sa gusaling iyon, pero lalo lamang daw lumalala ang
sitwasyon. May ilan pa nga raw na napahamak pa; dalawa ang na-ospital, isa ang
agaw buhay at dalawa na ang namamatay.

Sa pagtungtong ko pa lamang sa gate ng gusali ay ramdam ko ba kaagad ang malamig at

kakilakilabot ba puwersa ng mga demonyo, na hindi ko na matukoy ang bilang.
Kumpirmado, dahil sa pagpasok ko pa lamang ng main door, ay alam ko na kaagad na
isa itong kaso ng infestation ng isang-katerbang mga demonyo, na tila nawili na
paninirahan doon.

"Excuse me." Bungad ko sa guard na tila kinikilabutan rin sa kapaligiran.

"Y-yes sir?" Lumilinga-linga ito na tila natatakot.

"Saan ko ba makikita sa Miss Susana Chua?" 'Yun kasi ang ibinigay sa aking
pangalan ng mga duwende.

"S-si Ma'am Suzie po? Puntahan niyo na lamang sa opisina niya riyan sa kanan."
Itinuturo niya ang maliit na pasilyo sa kanyang kanan. "P-pero may kausap pa po
siya sa kanyang opisina. May bisita po. Kaya kung pwede ay maupo na lamang po muna
kayo sa labas ng office niya do'n sa loob."

"Ok." Patungo na sana ako doon, nang hinawakan niya ako sa braso.

"Sir ID niyo po."

"Ah. Ok." Dinukot ko ang ID mula sa wallet ko.

"Christian Salvador?" Pagbasa niya sa ID na ibinigay ko sa kanya. Naroon ang

litrato ko, iba lamang ang pangalan.
"Ako nga."

Tiningnan niya ang litrato sa ID at ikinumpara sa mukha ko.

"Ok po. Pakipirma na lamang po sa logbook." Itinuro niya ang logbook sa lamesa na
kaagad ko naman pinuntahan ay pinirmahan. "Thank you, sir." Ibinalik niya sa akin
ang aking fake ID. "Sige sir, diretso na lamang po kayo ro'n." Muli niyang
itinuro ang pasilyo sa kanyang kanan.

Madilim sa pasilyo. Umiindap-indap pa ang nag-iisang bumbilya roon na tila

nagbabadya nang mapundi anumang oras. Sa marahan kong paglalakad ay ramdam ko na
kaagad ang mga demonyong gumagapang sa mga pader at kesame. Nakikita ko pa nga
silang nagbubulungan sa isa't-isa.

"Apo ni Lucio." Bulong ng isa sa kakilakilabot nitong tinig. "Bastardo ni

Arakiel." Bulong naman ng isa pa. "Paaalisin niya tayo rito..." Sabi ng isa pa.
"Hindi kami aalis." Sabay-sabay na bulong sa akin ng hindi mabilang.

Ramdam ko silang tila nga lintang nagdidikitdikit sa aking likuran at tabihan.

Nakikita ko rin sila na sinasabayan ang aking paglalakad. May isang nagtangkang
hawakan ako pero tila nakuryenteng dumaing ito.

Tadong demonyo ang nagtangkang 'yun. Hindi yata kilala kung sino ako.

"Anak ng tudlaan!" Daing ng nasaktan sa paghawak sa akin. "Sugo ng nga

Arkanghel..." Sabay-sabay na bulong ng di mabilang. "At ni Yahw--" Halatang hindi
nila mabanggit ang kumpletong pangalan ng Diyos.

"Parang awa niyo na tulungan mo ako..." 'Yun ang naririnig kong pagmamakaawa ni
Susana Chua sa kausap nitong lalaki sa kanyang opisina. Nasisilip ko sila sa loob
ng opisina, sa pamamagitan ng maliit na siwang ng pinto. "Ito na lamang ang
natitirang mana ko sa aking mga magulang. Kung hindi mahihinto ang mga trahedya at
kababalaghan. Baka tuluyan nang magsialis ang natitira pang naninirahan dito."

"Ginawa ko na ang lahat Miss Chua." Sagot ng lalaking nakaupo sa harapan ng kanyang
lamesa. Nakatalikod ito sa aking anggulo. "Pero ayaw pong umalis ng nga elemento
sa gusali. Aalis na po ako." Tumayo na ang lalaki at umikot na paharap sa akin.
No'n ko na nakitang puro galos, bukol at sugat na ang kanyang mukha.

Nagmamadali na itong lumabas. Pilit naman itong hinabol ni Susana.

"Sandali lang!" Naiiyak na pagtawag sa lalaking kausap--na hindi na naman siya

nilingon pa. Nagmamadali itong umalis na parang hindi na makapaghintay na
makalabas sa gusaling iyon.

Nag-iiyak si Susana sa tabi kanyang pintuan. Isa itong matandang dalaga. Nakaayos
ang buhok nito na akala mo ay sinaunang reynang koreana. Nangingitim na sa
naglatiting eye make up niya ang kanyang mukha. Umaatungal na parang baka.

"Magandang gabi po." Pagbati ko sa kanya, sa kanyang bandang tabihan. Mukha

kasing hindi niya ako napapansin.

"Ay burat ng kirat!" Gulat na gulat na utas niya, napa-iktad at napaatras siya na
tila dimikit na parang butiki sa pader ng pasilyo.

Nginisian ko lamang siya sa gitna nag-aagaw na dilim at liwanag ng umiindap-indap

na ilaw ng bumbilya.

"Sino ka?"
"Chris Salvador." Iniabot ko ang kamay ko. "Kailangan niyo raw ng tulong ko sa
pagpapaalis ng mga elemento sa gusaling ito."

Unti-unti na naman siyang nahimasmasan. Inayos ang kanyang sarili at pagkatapos ay

nakapamaywang na tinaasan ako ng kilay.

"Magkano naman ang hinihingi mo? Utang na loob. Isang daang libo na ang nagagastos
ko sa kaka-down sa mga tulad mo. Ayoko na munang magbayad hangga't hindi mo
nagagawa ang trabaho." Pagtataray niya.

"Isang tasang kape lang." Sagot ko.

Nagulat siya. Tila hindi makapaniwala.

"Seryoso ka?" Inilapit niya ang kanyang mukha sa akin para sipatin ang aking
mukha.

"Kailan mo gustong simulan?"

Napatanga siya. Nanlalaki ang mga mata. Lalo tuloy nagmukhang nakakatakot ang
hitsura nita, dahil sa smudge ng itim na eye make up at pulang lipstick niya.

"Ngayon na kung pwede?"

"Saan?"

"Sa rooftop."

"Masasamahan niyo po ba ako?"

"Oo." Bakas sa mukha niya ang hindi pa rin makapaniwala.

"Tayo na po." Pagyaya ko.

"Teka sandali..." Anya.

"Bakit?"

"Anong gusto mo sa kape mo? Black coffee, may sugar o cream?"

Napangisi ako. "Black coffee."

"Instant o brewed?"

"Kung anong meron."

"Ngayon na o mamaya na pagkatapos?"

Natatawang napailing na ako, "Mamaya na pagkatapos."

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 58

Jasper's P.O.V.

Ramdam ko ang pagsunod--maging ang pagsalubong, ng mga demonyo sa amin, habang

papaakyat kami sa ikalabing-limang palapag. Umaali-aligid sila sa amin, bagama't
hindi naman nila ako mahawakan. Mukha namang hindi sila nakikita ni Susana. Kung
nagkataon, baka nagwawala na ito sa takot, lalo na kung malalaman niyang,
napapalibutan kami ng mga demonyong nagme-meron sa aking pagdating.

"Bastardo ni Arakiel. Anak ng Tudlaan." Paulit-ulit nilang ibinubulong sa akin.

Ang kanilang mga tinig ay maikukumpara sa tunog ng mga ahas. "Hindi mo kami
mapaaalis. Wala kang magagawa. Marami kami, nag-iisa ka lamang. Hindi mo kami
kaya..." Pilit nilang sinisipat ang aking mukha sa malapitan. Hindi ko sila
pinapansin, bagama't alam naman nilang lahat na nakikita ko rin sila.

Mukha silang mga payat na nilalang na may malalaking ulo, maliliit na sunog na
pakpak, hindi pantay at magaspang na balat--na animo'y balat ng buwaya. Ang
kanilang mga mata'y mabibilog na parang holen at may kulay na mamula-mula na tila
umiilaw sa kadiliman.

"Ah eh, Mr. Salvador." Nanginginig na wika ni Susana. Pilit umaangkla sa aking
kaliwang braso, bagama't ilang beses ko na siyang sinabihan na huwag niya akong
hahawakan. "Puwede po bang mag-elevator na tayo pagdating sa ikalabing-dalawang
palapag?"

Napahinto ako bago ko siya tiningnan nang payuko sa aking kaliwa. Maliit na babae
lamang kasi siya. Hindi pa nga umabot ang taas niya sa gitna ng aking braso.

"Bakit?" Kunot-noong tanong ko.

"E-eh, ayokong dumaan sa ikalabing-tatlong palapag."

"Mayroon kayong ikalabing-tatlong palapag?!"

"O-oo eh. H-hindi kasi mapamahiin ang Lolo ko na nagpamana nito sa Tatay ko. Ayaw
daw nitong makitulad sa mga gagong ayaw maglagay ng ikalabing-tatlong palapag,
dahil sa takot na mamalasin sila. Sinubukan itong baguhin ng Tatay ko, kaya
ipinabakante at ipinasara niya ang ikalabing-tatlong palapag. Ang kaso..."

"Ang kaso'y ano?"

"Simula nang ginawa niya 'yun, nagsimula na rin ang mga trahedya sa gusaling ito.
Nagsimula ito sa kanya mismo."

"Bakit? Ano bang nangyari sa kanya?"

Hindi pa siya nakasasagot nang bigla na lamang may humagibis na isang grupo ng
demonyo, na walang isang kurap na sumalubong sa kanya at pinasok ang magkabilang
butas ng kanyang mga tenga, ilong at bibig.

Agad siyang nangisay na sinundan ng bigla niyang paglipad paitaas. Tumingala ako,
at nakitang nakadikit siya sa kesame, paharap sa kinatatayuan kong mga baitang ng
hagdanan. Dinig na dinig ko rin ang bawat isang tinig ng hindi mabilang na demonyo.

Ang iba'y tila kumakanta sa salitang latin, ang iba nama't tila mga nagdarasal sa
salitang griyego at hebreo, habang ang iba naman ay nagsisidaing sa lenguaheng
arkana ng mga Anghel.

"Umalis ka na rito..." Sabay-sabay ma bulong nang di mabilang na demonyo. "O

gugutay-gutayin namin ang kanyang katawang-lupa!"

Muli akong tumingala, at nakitang unti-unti nang namimilipit ang mga braso at binti
ni Susana.

"Dudurugin namin ang kanyang mga buto..." Bulong ng mga demonyong nasa aking
likuran. "Pipigain namin ang bawat patak ng kanyang dugo..." Bulong naman ng mga
nasa aking bandang kaliwa. "Hihimaymayin namin ang kanyang mga litid..." Bulong ng
mga nasa aking bandang kanan. "At ikaw!" Biglang bulyaw sa akin ng isang demonyo
malapit sa aking mukha. Medyo napapikit ako dahil halos kasing laki na ng aking
mukha ang pagkakabuka ng kanyang nakadidiring bunganga. "Ikaw ang may kasalanan sa
kanyang kapaham--"

Hindi ko na pinatapos ang pagsasalita ng pangit na demonyong humarang sa aking

harapan. Hinagip ko na ang kanyang leeg at sinakal 'yon ng aking kanang kamay.
Halatang ikinagulat niya ang aking ginawa. Isa kasi ito sa mga mangmang na pinuno
ng mga demonyong nahuhuli na sa balita, dahil sa obsesyon nitong manatili sa mga
kubling lugar sa ibabaw ng lupa--na malayo sa lehiyon ng iba pang mga demonyo.

"Akala mo ba hindi kita kilala, Amduscas? (1)" Lalong nanlaki ang malalaki na
niyang mata. Tila hindi makapaniwala na nasasakal ko siya. "Mukhang ako ang hindi
mo kilala." Umuusok na ang parte ng leeg niyang sinasakal ko.

Nagtakbuhan at nagsiliparan ang mga demonyo papalayo sa amin. Nagkubli sa mga

sulok-sulok, bagama't nakikita ko pa rin naman sila.

"Bas-tar-do ni Arak-iel" Tila hindi makahingang sambit ni Amduscas (1). "An-ak ng

Tud-laan."

Mas lalo kong hinigpitan ang pagkakasakal ko sa kanya. "Eh kilala mo naman pala
ako eh." Maangas na sambit ko. "Pero bakit hindi mo alam na kaya ko kayong pauwiin
sa impiyerno na luray-luray ang inyong mga katawang-demonyo?"

Umatungal siya nang pagkalakas-lakas, habang tila nasusunog ang sinasakal kong
parte ng kanyang leeg.

Anak ng palakang lasing. Wala na nga yatang lalaki pa sa bunganga ng demonyong ito.

"Raum! (2)" Hiyaw ko, habang nakatingala sa kesame kung nasasaan si Susanna. Iyon
kasi ang pangalan ng pinuno ng limampung demonyo na sumanib kay Susanna, "Ibababa
niyo ba nang ligtas ang babaeng 'yan, o isa-isa ko kayong pauuwiin sa impiyerno
kalakip ang mga sugat na pitong taon niyong iindahin?"

Imbes na sumagot ay pinagapang nila ang katawan ni Susanna sa kesame papunta sa

pader kung nasasaan ang hagdanan, upang pagapangin ito sa mas mataas na palapag.

Aba't tila nga yata hindi natatakot sa akin ang mga pangit na ito.

"Raum! (2)" Muling hiyaw ko, habang bitbit ko pa rin si Amduscas (1) papaakyat sa
hagdanan. Nakakubli man at malayo sa amin, ay ramdam ko ang pagsunod ng mga
demonyong pinamununuan ni Amduscas. Mga nagsisigapangan ito sa mga kesame at
pader. "Bibilangan kita ng tatlo!" Tuloy-tuloy lamang ako sa paghakbang sa bawat
baitang paitaas. "Lulubayan niyo ba ang babaeng 'yan, o paghihiwalayin ko ang mga
ulo niyo sa inyong katawan!" Halos patakbo na ako sa pag-akyat.

"Hambog..." Umaalingawngaw na wika ng mga demonyong nagmumula sa itaas. "Hindi mo

kami kaya hambog..."

Pagkatapos noon ay parang mga bubuyog na sinalubong ako ng sangkaterbang mga

demonyo. Bawat isa ay tila napapaso sa pagdampi nila sa aking balat, bagama't sa
sobrang dami nila ay tumilapon ako sa hagdanan--nabitawan ko rin si Amduscas.
"Gasino na ang kaunting sakit na tatamuhin namin..." Sabay-sabay nilang bulong.
"Kung mapapatay ka naman namin..." Patuloy lamang sila ng pag-atake sa akin, kahit
na lugmok na ako sa isang sulok ng binagsakan kong palapag.

Nasasaktan din ako sa bawat pagbunggo ng bawat isang demonyo sa aking balat. Hindi
man ako nasusugatan ay maihahalintulad ko ang pag-atake nila sa isang katerbang
concrete nails na paulit-ulit na sumasaksak sa lahat ng parte ng aking katawan.

Dinig na dinig ko ang kanilang paghalakhak habang naririnig nila ang aking
pagdaing. Halos hindi naman ako makagalaw dahil sa walang puknat na pag-atake sa
akin ng hindi lamang tatlong daang demonyo mula sa mga lehiyon ni Raum (2) at
Amduscas (1).

"Diyos ko..." Bulong ko, sa gitna ng aking pagkalugmok at desperasyon. Pilit

inaalala ang bilin sa akin ni Raziel. "T-tulungan m-mo ako! Aahhh!"

Ilang demonyo ang sabay-sabay na humalakhak na tila pinagtatawanan ang aking

pagdaing.

"Bastardo ng makasalanang Anghel..." Humahalakhak na tinig iyon ni Raum. "Paanong

diringgin ng Diyos ang hindi rin naman naiiba sa amin?" Umaalingaw-ngaw ang kanyang
tinig, "Supling ng makasalanan, mula sa lahi ng Anghel na hindi na muli pang
makapapasok sa langit. Wala ka rin namang pupuntahan kundi sa lugar kung saan kami
dadalhin..."

"Hambog..." Sabi naman ng iba pa. "Tulad ka rin ng hambog na si Lucio na nag-
iilusyong paluhurin ang bawat isa sa amin. Mga himbak! Hindi namin kinalaban ang
Diyos para lamang lumuhod sa mga tulad niyong tao!"

"Tao!" Boses ni Amduscas(1), "Kung kay Miguel at sa iba pang mga sunod-sunurang
alipin ng Diyos sa langit ay hindi kami natatakot, sa 'yo pa kaya?!"

At sabay-sabay silang humiyaw. Nakabibingi ito na dumagdag sa iniinda kong sakit.

"Tawagan mo si Miguel ng mga Anghel..." Panunukso ng ilan sa kanila, "O ang lahat
ng mga Santo ng mga tao." Humahalkhak pa sila, "Malay mo tulungan ka nila."

Natutukso na akong tumawag. Halos mamanhid na kasi ang aking buong katawan sa
sobrang sakit ng walang humpay pa rin nilang pag-atake. Kung nasa singkwenta
lamang sila ay maaring nakayanan ko pa sila, pero sa sobrang dami nila ay halos
hindi na rin ako nakahinga.

Hindi ko pa man din naibubuka ang aking bibig ay naalala ko ang ilan sa mga bilin
sa akin ng Anghel na si Raziel...

"Huwag mo kaming tatawagan. Huwag ka rin magkakamaling sa amin manalangin. Huwag

rin kayong dadaing sa ngalan ng mga namatay nang mga banal na taong hindi na
makababangon sa hukay para gumawa ng kahit anong pabor para sa mga nabubuhay na
tao. Hindi gawain ng mga Anghel ng Diyos ang dinggin ang tinig ng kahit sinong
nilalang. Hindi rin gawain ng mga tunay na lingkod ng Diyos ang makiagaw sa pwesto
ng Diyos sa buhay ng bawat isang tao. Sa Kanya ka lamang tatawag, na Siyang nag-
iisang makapag-uutos sa amin na ihatid sa inyo ang aming tulong. Huwag na huwag
mong iinisin ang Diyos sa paghingi ng tulong sa kahit sinong lalang lamang ng
kanyang mga kamay. 'Yan ay kung gusto mong mapabilis ang rasyon ng kanyang biyaya
at proteksyon..."

"D-diyos ko..." Impit na daing ko, sabay hagip sa leeg ng isa sa mga demonyong
umaatake sa akin. Nag-iiyak ito sa di matagalang sakit ng paglanit ng aking balat
sa kanya. "YHWH!" Hiyaw ko habang pilit tumatayo. "Gghaaaa..." Hiyaw ko sa mas
lalong tumitinding pagbunggo sa akin ng mga demonyo, matapos kong makatayo sa aking
dalawang mga paa.

Ang sakit. Sa sobrang sakit ay napagbuntunan ko ng gigil ang hawak-hawak kong

demonyo. Hinaklit ko ang ulo nito hanggang sa humiwalay ito sa kanyang katawan.
Umiyak ito, dahil bagama't hindi sila namamatay ay nararamdaman naman nila ang
sakit ng ginagawa ko sa kanila, na kapares din ng sakit ng nararamdaman ng kahit
sinong nilalang na may pisikal na katawan. Bawat isang demonyong nasasaktan ng mga
kamay ng mga tulad namin ni Lucio, ay pitong taong iindahin ang sakit ng ginawa
namin sa kanila. Pitong taon din ang kanilang hihintayin, bago mabuo o gumaling
muli ang mga pinirapiraso at sinugatan naming parte ng kanilang katawang-elemental.

"YHWH!" Muling pagtawag ko sa pangalan ng Diyos, sa gitna nang patuloy kong

panghuhuli sa mga demonyong dumidikit sa akin. Mga demonyong hinihimay ko na parang
mga kinatay na manok; Pinipilas ko ang mga katawan, pinipilipit ko ang mga leeg,
tinatanggalan ko ng mga galamay at niluluray-luray na para lamang mga manyikang
tinatanggalan ng iba't ibang parte ng kanilang katawang-elemental. "T-Tulungan mo
ako!"

Pagkasabing-pagkasabi ko noon ay tila may malamig na bagay akong naramdaman sa

aking likuran--Kung saan nakasuksok ang mga pilak na baton na ibinigay sa akin ni
Miguel. Nakita ko ang pagkalat ng liwanag na nagmumula sa aking mga baton na siya
namang naging dahilan ng pagsisitakbuhan ng mga demonyo papalayo sa akin.

Napangisi ako kay Raum at Amduscas habang hinuhugot na ng magkabila kong kamay ang
aking mga batong nalasuksok nang pa-ekis sa aking likuran. Nilaro-laro pa ng aking
mga kamay ang mga nagliliwanag na baton na 'yon sa kanilang harapan.

Wala lang, para makapagpasikat lang.

"Hambog!" Bulalas ni Raum (2) habang nagtatago naman sa kanilang likuran ang
pinamumunuan niyang mga demonyo.

"Oh eh ano kung hambog ako?" Maangas kong wika sa kanila. "Kasalanan ko ba kung
guwapo ako't pangit kayo?" Nagkatinginan ang dalawang pinuno. "O ano? Lilisanin
niyo ba ang gusaling ito, o gusto niyo pang pagluray-lurayin ko kayo isa-isa bago
ko kayo i-deliver sa mas hambog niyong amo sa impiyerno?"

Umangil ang dalawang pinuno bago nila magkasabay na isinigaw, "Hindi kami aalis.
Hindi kami natatakot sa 'yo!" Habang papasugod na sa direksyon ko.

Uh-oh... totoo pala ang tsismis na suicidal ang dalawang demonyong ito. Patay kung
patay, parang mga suicide bomber.

Umatras ako ng dalawang hakbang, at pumusisyon ng Escrima Dos (3) bago sila
nakalapit sa akin. Napahinto naman si Amduscas nang bahagyang hinataw ko ng
nakabungad kong kaliwang baton ang kanang parte ng leeg ni Raum at saka walang
isang kurap na ini-ulos ang baton ko sa kanan--diretso sa kanyang dibdib--matapos
kong pumusisyon ng Escrima Siete (3)

Lumagpak si Raum sa ikalawang baitang ng hagdanan sa aking harapan. Dumadaing sa

nanakit niyang leeg at dibdib. Tila umuusok at nasusunog na rin ang parte ng
kanyang katawang nadampian ng aking baton.

------

Footnotes:

(1) Amduscas: A known demon. One of the grand dukes of hell. Leader of 29
legions.

(2) Raum: A known demon. Commander of 50 legions.

(3) 12 Basic strikes and positions (Escrima)

Uno: (right foot forward) is a downward diagonal strike to the opponent's neck
(left side) from the striker's right side.

Dos: (left foot forward) is a downward diagonal strike to the opponent's neck
(right side) from the striker's left side.

Tres: (right foot forward) is a low horizontal strike to the opponent's (left side)
waist/belt line from the striker's right side.

Cuatro: (left foot forward) is a low horizontal strike to the opponent's (right
side) waist/belt line from the striker's left side.

Cinco: (right foot forward) is a low thrust to the opponent's stomach (belly
button). The striker should have a natural position of the hand. The thrust should
angle up a little, with the cutting edge down or turned to the left a little. After
the thrust, withdraw the strike back a few inches, to simulate withdrawing the
bladed weapon.

Seis: (left foot forward) is a high thrust to the opponent's throat from the
striker's left side. You must throw your left shoulder behind the thrust, be sure
your left foot is forward.

Siete: (right foot forward) is a high thrust to the opponent's throat/chest area
from the striker's right side. This is like the Matador's thrust, be aware that
your weapon arm and elbow is not up, but rather downward. You have to throw your
shoulder into the thrust.

Ocho: (right foot forward) is a low upward diagonal strike to the opponent's left
knee from the striker's right side. Make sure you keep your head up when striking
Ocho. Try to keep your vision line focused on your opponent's face and this way you
can protect your high line when making the low strikes.

Nueve: (left foot forward) is a low upward diagonal strike to the opponent's right
knee from the striker's left side. The same rules for striking Ocho also apply to
Nueve, do not drop your vision line down when striking numbers eight and nine.

Diez: (right foot forward) is a high horizontal strike to the opponent's left side
head/temple from the striker's right side. This strike is similar to the number 1
strike, except the target is now the head rather than the neck and the strike is
horizontal as opposed to downward.

Once: (left foot forward) is a high horizontal strike to the opponent's right side
head/temple from the striker's left side. This strike is similar to the number 2
strike, except the target is now the head rather than the neck and the strike is
horizontal as opposed to downward.

Doce: (right foot forward) is a vertical strike to the (center) top of the
opponent's head. For the striker this blow is similar to number 1, except the blow
comes straight down as opposed to coming across at an angle.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.
KABANATA 59

Jordanna's P.O.V.

"Sino ka?!" Mataray na bungad sa akin ni Andre. Nakahalukipkip, nakataas ang

isang kilay. "Anong ginagawa mo sa bahay ng bestie ko?"

"Loka." Sagot ko, habang mas ibinubuka pa ang pintuan ng gate, "Ikaw ang dadayo-
dayo rito sa amin tapos ikaw pa ang may ganang magmaganda diyan." Nakangisi ako.

"My 'ghad' Jordanna!" Nagpapaypay na pumasok na siya sa loob. Pakembot-kembot pa.

"Hindi na kita nakilala, ang losyang mo na, 'lam mo 'yun? Tingnan mo nga 'yang
buhok mo? Bakit nakatali 'yan? At ano 'yang suot mo?" Hinagip niya ang aking t-
shirt na parang diring-diri. "Nakakadiri parang binili mo lang sa talipapa, yuck!"

Ang intrimitidang bakla, at mas nauna pang pumasok sa loob ng bahay, habang inila-
lock ko ang gate.

"Nagparito ka lang ba para laitin ako?" Nang makapasok na ako sa loob ng bahay.
Naka sitting pretty na siya sa aming sofa. Naka-upo na akala mo'y kung sinong
Reyna.

"'Yung totoo?" Taas kilay niyang sagot, "Oo. Juice ko bestie, ano ba naman 'yang
itsura mo? Nabuntis ka lang nagmukha ka nang dukha. At saka, ano bang ginagawa mo
rito sa bahay niyo at nagkukulong ka? Pinagbabawalan ka bang lumabas ni kuya
Jasper?"

"Hindi naman. Tinatamad lang akong lumabas. Ang init kasi. Tapos lumalaki na
'tong tiyan ko."

Sinipat niya ang tiyan ko.

"Ano ba 'yan? Paano na ang figure mo day? Parang kailan lang tayo niregla at
pinamukulan nagpabuntis ka kaagad? Juice ko Jordanna, huwag mong sabihin na wala ka
nang balak i-enjoy ang pagiging babae natin?"

May 'tayo' at 'natin' talaga siya?

"Hindi ko naman ine-expect na mabubuntis ako agad." Habang umuupo na ako sa tabi
niya, "Ano ba talaga ang sinadya mo rito?"

"Labas naman tayo. Shopping tayo. Kailangan ko kasi ng mga bagong pairs of shoes
na babagay sa gown ko." Dinukot niya ang kanyang compact powder sa kanyang purse,
binuksan, nanalamin at saka pinulbuhan ang kanyang ilong.

"Gown? Para saan?"

Sinamaan niya ako ng tinigin bago niya isinilid muli ang kanyang compact powder.

"Nakakalimutan mo na ba na ako ang crowned Miss Gay Bikini?"

"So?"

"Anong so? Kailangan ko ng gown at new shoes na babagay sa aking tiara at sash.
Naimbitahan kasi akong judge sa isang beauty contest do'n sa amin."

Natawa ako. "Eh bakit naman kailangang naka-gown ka pa? Contestant ka ba?"

"Ano pa? Eh di para bongga ako 'no, at saka, para ma-insecure sa 'kin 'yung babaeng
umagaw sa jowa ko."

Napakunot-noo ako. "Anong connect?"

"Isa sa contestants 'yung maharot na babaeng mang-aagaw." Nag-umpisa na siyang

suminghot. Inilabas niya ang kanyang panyo at buong kalandiang nag-emote,
"Walanghiya siya, isang butas lang naman ang lamang niya sa akin ah." Inipit ko
ang aking labi para pigilan ang aking pagtawa, "Mas makinis ako sa kanya, mas sexy,
mas maputi, mas matangkad. Putang inang pek-pek niya! 'Yun lang naman ang lamang
niya sa akin ah." Nagbabadya na siyang umatungal."Naku makikita niya... hahanap ako
ng paraan para ma-expose ang maitim niyang kili-kili sa coronation night."

"O, mas maganda ka naman pala, pero bakit parang ikaw pa ang insecure diyan?"
Bahagyang tinakluban ko ang aking bibig para itago ang pagkaaliw ko sa kanya.

"Eh kasi nga may matris siya ako wala!" Muli siyang nagpaypay, "Naku, maghintay
lang siya kapag pinayagan na ako ni Daddy at Mommy na magpa-sex change. Tanginang
mga babaeng 'yan! Makikita nila! Manlulugon lahat ang mga bulbol nilang lahat sa
sobrang inggit sa akin. Aagawin kong lahat ang mga jowa nila at paluluhurin ko
silang sinisipsip ang aking... ang aking... ang aking mga daliri sa paa. Mga
buwisit..."

"Eww. Kadiri ka naman. At hoy, huwag mong isama 'yung sa akin ha?" Biro ko.

"Ano ka?! Uunahin ko kuya Jazz kapag hindi mo ako sasamahang lumabas."

"Andre, baka naman matagtag ako. Ang bilin kasi sa akin ng duktor ko mas
makabubuting magpahinga lang ako during my first trimester. Ilang beses na kasi
akong nag-bleed. Medyo mahina raw kasi ang kapit ng mga bata."

"Ano ba naman 'yan? Ang boring naman ng buhay mo. Eh ano naman ang ginagawa mo
rito? Sino ang gumagawa ng errands mo sa labas? Nakapamili ka na ba ng maternity
clothes mo?"

"Mom, Mommy Helga and Ate Helena helps out. At meron na rin akong maternity
clothes. Ang bobongga nga ng styles, kasi si Mommy Helga ang nagshopping para sa
akin. Alam mo naman 'yun kung pumili ng pamporma. Pero sa middle ng second
trimester ko pa planong isuot ang mga 'yun."

"Ano ba 'yan? Najontis ka lang daig mo pa ang naging lumpo?"

"I'm sorry best, nag-iinggat lang ako."

"So pa'no?" Tumayo na ito, "Hindi ba talaga kita mapipilit?"

Umiling ako.

"Hmp. Nakakainis ka naman." Habang inihahatid ko na siyang muli papalabas ng gate.

"Sorry na..." Nakangiting pag-alo ko sa kanya.

"Hmp!" Habang binubuksan na niya ang driver's side ng lemon green top-down beetle
car niya. "O siya eh di paano? Since naka-home detention ka, dalawin ka na lamang
namin nina Kalibo at Josh this weekend?" Matapos niyang sumakay sa kanyang kotse.

"Please..." Magkahawak ang aming mga kamay.

"Anong gusto mong dalhin namin?"

"The usual. Mangga't bagoong, pickles at vanilla ice cream."

Biglang umasim ang ekspresyon ng kanyang mukha, "Pickles at vanilla ice-cream?"

Parang diring-diri siya.

"Oo. A-at saka adidas at isaw."

Lalong umasim ang facial expression niya dahil hindi talaga siya kumakain ng street
foods.

"Wala ka bang request na medyo susyal nang kaunti?"

Nag-isip ako, "Durian candy, panutsa, sampaloc at Lala chocolate!"

Tila lumala ang dismayado na niyang mukha.

"Hay nakoh!" Inii-start na niya ang kotse niya, "Makalayas na nga at baka mas lalo
pang dumami 'yang nakadidiring request mo. Si Kalibo ang pabibilihin ko ng mga
'yan. Dahil nunca! Nunca kong mate-take na may makakakita sa beauty ko na bumibili
ng mga ganyan. Kadiri. Eww."

"Sobra ka naman."

Umirap muna siya sa akin, "Bavooh!" At saka niya pinaandar ang kotse niya papalayo.

Habang tinatanaw ko ang kotse ni Andre papalayo sa kalye ay siya pagkakatanaw ko

naman sa kotse ni Jasper na paparating. Tila tumigil pa nga ang mga sasakyan
nila--para siguro magbatian, bago sila muling nagpaandar towards their opposite
direction.

Binuksan ko ang gate para maihanda ang paparadahan ng sasakyan ng asawa ko.

"Anong nangyari sa 'yo?" Tanong ko, matapos niyang bumaba ng kotse.

Gula-gulanit kasi ang damit niya. Gulo-gulo rin ang buhok.

Nagbuntong-hininga muna siya bago niya ako hinalikan sa pisngi, "Mahabang istorya.
Magsa-shower muna ako." Inakbayan niya ako papasok sa loob ng bahay.

"Ok. But do you want me to prepare anything for you?"

"Kahit anong makakain lang siguro, bago ako pumasok sa trabaho."

Napatingin ako sa relo. Alas-diyes na pala ng umaga.

"Brunch time na, gusto mo ba ng kanin?" Pagkapasok namin sa aming kuwarto.

Imbes na sumagot, ay naghubad na siya. Napanganga tuloy ako, lalo na nang tumambad
na sa akin ang kahubdan niya.

"Oo, ano bang ulam?" Nakangisi siya. Nahalata niya siguro ang sandali kong
pagkatulala.

Lintek naman kasing ka-sexy ng lalaking ito. From head to toe ay maghuhumiyaw ang
kanyang perfect masculine physique.

"L-Left over Caldereta from last night. O-Ok lang ba sa 'yo yun?"

Ok na sana ako nang medyo malayo sa kanya. Pero dahil natural ang kapilyuhan niya,
ay nakangising nilapitan niya ako, kinuha ang kanang kamay ko, at inilapat niya
'yon sa kanyang dibdib, na pinadausdos niya sa kanyang matigas na abs, pababa sa
kanyang puson, pero bago pa niya naibaba pa iyon sa 'you know what' niya, ay binawi
ko na kaagad ang aking kamay.

Lalong lumaki ang ang kanyang pagngisi nang mahalata niya ang aking pagkataranta.

"Ah, e-eh, s-sige na honey. Maligo ka na. Ihahanda ko na ang pagkain mo." At saka
ko dali-daling tinungo ang puntuan, at isinara kaagad ang pinto pagkalabas ko.

Humihingal na napasandal ako sa may pintuan. Parang may mga kabayong tumatakbo rin
sa aking dibdib.

I have seen him naked so many times already, pero hindi talaga ako masanay-sanay sa
malakas na dating ng kanyang personalidad--nakahubad man o may damit. Nahawakan ko
lamang naman ang kanyang katawan, pero bakit pakiramdam ko ay may kung anong
sumasabog na sa aking... basta! 'Yun na 'yun.

"Ok ka lang ba, hun?" Nakangising hinahaplos-haplos pa ng walanghiyang guwapo ang

aking hita, habang kinakain na niya ang inihanda ko para sa kanya sa dining room.
Para siyang nanadya. Ganito siya kapag nahahalata niyang nawiwindang ako sa
kapilyuhan niya.

"Ang pilyo mo, alam mo 'yun." Pairap na wika ko sa kanya.

"Ikaw naman..." Mas lalo niyang itinaas ang paghaplos niya sa aking hita.
Napaiktad ako nang bumunggo na ang kanyang kamay sa aking singit--sa ibabaw ng
aking shorts "Hindi ka na nasanay sa akin." Lalo akong napalunok nang inulit niya
iyon, sa ilalim na ng aking shorts. Tumingin ako sa kanyang mukha. Kinagat muna
niya ang ibabang labi niya, bago niya ako kinindatan.

Wala nang pagsidlan ang aking pagkataranta.

"Ano ka ba, hun?!" Kunuha ko ang kamay niya at inilagay 'yun sa hita niya. Tumawa
siya bago niya itinuloy ang pagkain niya. Pinagtitripan niya ako. Nakakainis. "M-
maiba nga tayo." Nakangusong wika ko--para maikubli ang panginginig ko. "Bakit
ganun ang itsura mo kanina? Saan ka ba nanggaling kagabi?"

Umiling siya, "I can't tell you the details, hun, and it's better that you don't
know."

Napasimangot ako, bagama't hindi naman niya nakikita ito dahil nakayuko siya at
abala sa pagkain.

"Hindi kaya naman nanggaling ka lang sa number two mo?" Walang preno kong sinabi,
"At ano ang trip niya, ha? Punitan ng damit?!"

Pagkasabi ko noon ay tila nabilaukan siya. Agad niyang hinagip ang isang baso ng
tubig sa lamesa at ininom iyon.

"Anong number two?" Matapos niyang maka-recover sa pagkakasamid. "Wala sinabi akong
number two."

Pinandilatan ko siya ng mata, "But of course, hindi ka aamin hindi ba? Hmp. Diyan
ka na n--"Akmang aalis na ako pero hinawakan niya ang aking kamay.

"Fine. Galing ako sa Cainta."

"Anong ginawa mo sa Cainta? Do'n mo ibinabahay ang babae mo no?"

"Tsss." Hinila niya ang kinauupuan ko papalapit sa kanya. "Wala akong babae. May
tinulungan lang akong tao ro'n."

"Babae o lalaki?"

"Babae pero..."

"O kita mo na?!" Hinataw ko ang braso niya. Uulitin ko pa sana ito pero sinalag na
niya ako at buong lambing na hinawakan ang mga kamay ko.

"Makinig ka muna, ok? Babae siya pero matanda n--"

"Ano?! Pati matanda pinapatos mo?!" Mangiyak-ngiyak na ako.

"Hindi ganun, hun. Makinig ka muna kasi. Hindi ko kasi puwedeng idetalye sa 'yo
ang mga ginagawa ko. Mahigpit na ipinagbawal sa akin ng mga Anghe--" Parang
natigilan siya sandali. "N-ng boss ko. Basta, hun, trust me on this, ok? Wala
akong babae, may tinulungan lang akong building owner tungkol sa demo--" Muli
siyang natigilan, "D-demolisiyon ng kanilang lumang gusali. Trust me. May tinungan
lang talaga ako para maisaayos ang bagong kontrata namin sa isang gusali sa
Cainta."

"Sa kalagitnaan ng gabi?!"

"A-ah... eh kasi 'yun lang ang available na oras nung building owner."

Hindi pa rin ako naniniwala. Pero hindi ko rin mapaniwalaan ang unti-unting
pagiging nagger ko. Hindi naman ako ganito. Nagkaganito lamang naman ako simula
nang marinig ko na posibleng may babae nga siya.

"Ewan ko sa 'yo!" Masungit na singhal ko. "Pero ito ang tatandaan mo Mr. Jasper
Ramirez Toledo. Oras na malaman kong may babae ka, walang second chance.
Maghihiwalay tayo!" Sabay tindig para sana mag-walkout kung hindi niya ako muling
napigilan.

"Hun naman. Alam ko, may mga naririnig ka kung kani-kanino kaya ka nagkakaganyan.
Pero darating ang araw na mapapatunayan ko rin sa 'yo na wala talaga akong ibang
babae."

Kung 'kani-kanino' raw. Bakit? 'Yun lang ba si Mommy Helga at ate Helena sa
kanya?

Buwisit. Nakakainis. Overrated talaga ang pag-aasawa ng ganito kaguwapo. Akala

niyo ba masarap?! Oo masarap siya, pero ang sakit naman sa ulo! Lalo na't tila
kasing bilis ng pagdami ng mga ipis ang paglaganap ng malalandi sa mundo.

Kung puwede nga lang talagang ilagay ko na lamang siya sa sako at itago sa aming
kabinet, gagawin ko.

Pero hindi! Hindi! Hindi!

Hindi dahil... hindi siya kasya!

Pero teka...

Ano kaya kung... magpagawa ako ng mas malaking kabinet?

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 60

Jasper's P.O.V.

"Sir Jasper!" Salubong sa akin ng foreman, habang papababa ako ng aking sasakyan.
Humahangos ito, kabuntot ang dalawang construction worker

"O bakit?" Isinusuot ko na ang protective head gear na bitbit ko.

"Sir may problema po tayo." Humihingal itong huminto sa aking harapan.

"Bakit, anong nangyari?"

"Mahigit sa kalahati po ng mga construction workers ang umalis. 'Yung iba, hindi na
pumasok."

"H-ha?!" Naglalakad na ako ngayon papasok sa construction site. Sinundan naman

ako ng mga sumalubong sa akin.

"Nag-away po kasi si Engineer Diego at Mr. Lazaro." Ang tinutukoy nila ay si

Engineer Diego Fajardo ang Construction Manager--at immediate superior ko, at si
Mr. Lazaro, ang mismong may-ari ng Construction Company na pinapasukan ko.
"Sinisante po ni Mr. Lazaro si Engineer Diego kahapon ng hapon."

"Ang problema..." Pagsingit ng isa sa nakabuntot na construction worker. "Sumama

po ang mahigit sa kalahati ng ng laborers sa kanya."

"Dahil do'n, kulang na kulang tayo sa mga tauhan." Pagsingit muli ng Foreman.
"Lalo nating hindi makakayanang abutin ang deadline."

Papasok na kami sa itinatayo naming gusali, kung saan ay sinalubong ako ni Mr.
Lazaro, kabuntot ang kanyang sekretarya at arkitekto.

"Engineer Toledo..." Nakapamaywang ito. Halatang problemado.

"H-po?"

"Can you find me 42 skilled laborers within the next 48 hours?" Nagkatinginan kami
ng foreman. Ibubuka ko na sana ang bibig ko to ask him a question, pero hindi ko na
nagawang humirit nang dirediretso niyang sinabing, "You're temporarily in charge
for now. Find me 42 skilled men na maayos at mabilis magtrabaho to help us complete
this project within the deadline, and I will give you the position permanently,
otherwise... you're free to go as well!" Sinenyasan na nito ang kanyang mga
kasamahan

"Sir," Hirit ko, "Hindi po ba masyadong maikli ang 48 hours para makahanap ng
ganung karaming trabahador? Saan naman po tay--"

"Guess what Mr. Toledo." Nakapamaywang na tiningala ako ni Mr. Lazaro. "At this
point, we don't have enough time to spare. It's either we make it to finish this
construction within the deadline or the loss is all on me. Dalawang malalaking
kliyente ko na ang nadidismaya because we couldn't make it to original deadlines
under Mr. Fajardo. Nang dahil doon, lalong lumalabo na kukuhanin pa nila tayong
muli. Don't get me wrong, I don't really have anything against your predecessor,
except for the fact na sobrang linient niya sa mga tauhan niya kaya mas madalas na
hindi tayo nakakaabot sa deadlines. I was initially willing to take it until he
retires, but our clients doesn't really care. Para sa kanila, ang deadline ay
deadline. I hope you understand the pressure I am going through. Kung hindi natin
matatapos 'to on time. We're all done. This client will never ever get us again.
Ano sa palagay mo ang mangyayari sa kumpanyang ito kung wala nang gustong kumuha sa
atin?"

"I totally understand pero--"

"Take it or leave it, Engineer Toledo. Sabihin mo na ngayon kung hindi mo kaya so I
could look for a replacement as soon as possible. At this point I am even willing
to give higher wages to each and everyone who is working on this project. But
please... please... please. Help me save this client."

Natahimik ako. Napapatingin sa foreman at arkitekto na tila worried din na

makahanap ako ng ganung karaming tao sa ganung kaikling panahon.

"Can you do it or not?" Pagbasag ni Mr. Lazaro sa aking katahimikan.

"I'll try s-sir--"

"No, Engineer Toledo. I am not asking you if you can 'try'. My question is... Can
you do it or not?"

I really don't know, and I am not really sure. Pero hindi rin ako willing na
mawalan ng trabaho, kahit na sa totoo lang ay hindi ko naman kailangan ito. My job
is more like a challenge to me, isa rin kasi ito sa sumusukat ng tibay ko sa pag-
handle ng pressure. My boss--Mr. Lazaro, isn't really that bad. He pays us well
and treats us well. Naiintindihan ko naman ang pressure na nararanasan niya, since
sa speed and quality ng performance namin nakasalalay ang kabuhayan niya. Engineer
Fajardo wasn't really that bad of an immediate boss either. Pero siguro nga, dahil
sa naghihintay na lamang siya na magretiro, wala na 'yung dating enthuasiasm niya
to achieve greater heights. Totoong masyado siyang naging linient sa aming lahat,
kaya't madalas, hindi namin natatapos ang trabaho on time.

"I can do it, sir." Nasabi ko rin sa wakas.

Napangiti si Mr. Lazaro. Tinapik niya ako sa balikat, "Don't fail me."

"I won't."

Ngumisi siya, "Good."

***

"Ricardo." Paunang pagbati ko matapos kong i-dial ang number niya sa cellphone ko.
Nakatanaw ako sa iilang trabahador na nagpapatuloy lamang naman sa kani-kanilang
mga ginagawa. "Kailangan ko nang apatnapu't dalawang tao na willing magtrabaho sa
construction."

"Tao ba kamo?" Anya sa kabilang linya, "Wala akong masyadong kilala sa mga tao, sa
mga Aswang at Maligno, meron."

Napatawa ako, "Oo basta kahit sinong willing magtrabaho para sa akin dito sa
construction. Kailangan ko ng malalakas, mabibilis at mayroong karanasan hangga't
maari."

"May karanasan ba kamo?" Anya, "So, bawal ang virgin?" Humahagikhik ito.

Hindi ko na napigilan ang pagtawa sa kalokohan ni Ricardo, "Sira-ulo ka talaga

Ricardo. Alam mo na ang ibig kong sabihin. Dalawang araw ang palugit sa akin para
makahanap ng ganung karaming tauhan. Sana, matulungan mo ako."
"O sige, ihahanap na kita ngayon. Pero, puwede ba akong sumali? Kailangan ko rin
kasi ng trabaho ngayon eh. Kulang na ang budget ko sa apat na chicks ko."

Tumawa akong muli, "Oo naman. Puwede bang tawagan mo ako kaagad kapag may nakuha ka
nang mahigit na sa kalahati? Well, para lang may maisagot ako kapag tinanong ako
ng boss ko anytime."

"Oo, sige."

***

Kinahapunan...

"Ricardo?" Pagsagot ko sa cellphone ko, habang papasakay na sa kotse ko.

"Jasper!" Sagot nito.

"O, anong balita? May nakuha ka na ba?"

"Oo kumpleto na, pero may mga tanong sila. Heto nga't inilista ko. Puwede bang
sagutin mo, tapos isusulat ko para masabi ko sa kanilang lahat ang sagot mo?"

"O sige." Naka-upo na ako sa driver's seat. "Ano ba ang mga tanong nila?"

"Unang tanong..." Naririnig ko na tila nagbubulatlat siya ng papel. "Mayroon po

bang libreng tanghalian?"

Napanganga ako. "Ha?!"

"'Yun ang unang tanong nila, Jasper." Natatawang sagot ni Ricardo, "Mula ito sa mga
Aswang."

"Ano bang klaseng tanghalian ang gusto nila? Hilaw o Luto?"

"Hilaw siyempre, Jasper."

Napabuntong-hininga ako. "Ricardo, makakasalamuha nila ang mga ordinaryong tao, ano
na lang ang sasabihin ng mga taong katrabaho nila kung kakain sila ng mga hilaw sa
harapan nila?"

"O sige, isusulat ko rito ang kumento mo. Pero... may libreng tanghalian ba basta't
luto?"

"Oo sige. Sagot ko na ang tanghalian nila basta't luto."

"Ok, sandali isusulat ko." Huminto siya sandali, halatang nagsusulat.

"Pangalawalang tanong, required po ba na nasa anyong tao kami? Tanong ito ng mga
Tikbalang."

"Siyempre." Napasimangot ako. Para kasing walang common sense 'yung nagtanong.

"Ok." Tila isinulat din niya ang aking sagot. "Pangatlong tanong, saan po kami
titira? Puwede po bang sa beer house na lang, tutal ay house rin naman 'yun?"

"Ha?!" Kunot-noong bulalas ko.

"Sorry Jasper, binabasa ko lamang naman 'yung mga tanong nila. So, anong sagot mo?"
"'Yung ibang gustong mag-uwian, puwedeng mag-uwian. 'Yung gustong mag-board,
ihahanap ko sila ng matutuluyan."

"So... hindi pwede sa beer house?"

"May beer house pa ba sa mga panahon ngayon?" Sambakol na ang mukha ko, "Puwede
sila ro'n kung gusto ng iba ro'n pero bahala silang maghanap ng beer house nila.
Awas sa sweldo nila 'yun ha!"

"Ok, sige. Isusulat ko." Tila nagsusulat siyang muli, "Pang-apat na katanungan
mula sa mga Maligno. Puwede po bang sumali ang mga babae, tomboy at binabae?"

Napangisi ako, "Basta't kaya ang trabaho, walang problema."

"Ok. Eto ang huling katanungan..."

Sa wakas.

"Mula ito sa mga Engkanto. Puwede po bang gumamit ng kapangyarihan kapag

tinatamad?"

Muli akong napasimangot. "Hindi puwede. Bawal gumamit ng kapangyarihan kahit

pasikreto. Kailangan nilang magtrabaho na parang isang normal na tao. Nagpapahinga
kapag napapagod, kumakain ng regular na pagkain ng tao kapag nagugutom."

"Ok, ok. Sasabihin ko sa kanila. Tatawagan na lang kita ulit."

"Ok. Pero hanggang bukas lang ang deadline ko ha?"

"Oo sige. Bye."

"Bye."

***

"Fuck!" 'Yun ang nadatnan kong hiyaw ni Helena habang papadaan ako sa kanyang
silid. Dinig na dinig din ang langitngit ng kanyang kama.

Tumingin ako sa relo. Alas sais lang ng hapon, umaaksyon na kaagad sila ni Paolo?
Natatawang napailing na lamang ako bago ako lumampas papunta sa silid namin ni
Jordanna.

"Wow, himala." Bungad sa akin ni Jordanna, na abala sa pagsusuklay ng kanyang

basang buhok.

Uy, mukhang bagong ligo.

"Himalang ano?" Ibinababa ko na ang aking mga gamit at naghubad na rin aking ng mga
sapatos.

"Na inuwian mo ako ngayon. Oh wait... hindi ka ba aalis? Baka naman kasi, umuwi ka
lang pala para magpalit ng damit."

Tsk. Mukhang may sumpong na naman ang mahal ko. Nakaismid kasi ito sa akin.
Halatang naiinis.

"Si Hun naman..."Lumapit ako sa kanya at inakap siya mula sa kanyang likuran.
Nagkatitigan kami sa harap ng salamin. "Bumabawi na nga ako, sinusungitan mo naman
ako." Buong lambing na hinalikan ko ang kanyang leeg.
"Ano 'yang nasa mukha mo?" Pagpuna niya.

"Alin?" Napatingin tuloy ako sa mukha ko sa salamin.

"'Yan oh." Itinuro na niya ang bahid ng alikabok ng semento sa aking sentido."

"Alikabok." Kumalas ako sa kanya at pinunasan iyon. "Maliligo nga muna ako." Nag-
umpisa na akong maglakad papunta sa banyo.

"Mabuti naman." Biglang hirit niya. "Amoy araw ka kasi." Nilingon ko siya,
nakaismid siya--hindi nakatingin sa akin.

"Hun, what is this all about?"

"Does it matter?" Masungit na sagot niya habang padabog na ibinato niya ang hawak
na brush sa ibabaw ng vanity. Akmang aalis na siya palabas ng kuwarto, pero nahagip
ko naman kaagad ang braso niya bago pa siya nakalampas sa harapan ko.

"Of course it does..." Bulong ko sa kanya. "What's the matter, hun? Anong
problema?"

Hindi pa siya nakakasagot nang lalong lumakas ang paghihiyawan nina Helena at Paolo
sa kabilang kuwarto.

"Do you know how terrible it feels, na ako itong may asawang tao, pero mabibilang
ko lamang sa mga daliri ko kung ilang beses ko lamang siya nakakasama sa loob ng
maraming buwan?" Umiiyak na siya, "Tapos kung umuuwi naman siya, hindi ko alam kung
iiwanan ba niya ako kaagad?"

"I know that, hun kaya nga kahit mahirap bumabawi ak--"

"Is that the best you can say? 'Kahit mahirap' na para bang kargo ko pa na naririto
ka at inuuwian ako?"

"It came out wrong but, that's not what I meant."

"Of course that's what you meant! 'Kahit mahirap' umuuwi ka. 'Kahit mahirap'
kinakaya mo. 'Kahit mahirap' pinabibigyan mo ako. Eh puro lang pala ikaw ang
nagsasakripisyo sa relasyon na 'to eh! Hiyang-hiya naman ako sa 'yo dahil ikaw lang
pala ang naghihirap!" Humahagulhol na siya.

Argh. Ganito ba talaga ang mga buntis? Masyadong emosyonal at unpredictable ang
moods? Ok naman kami kanina ah.

"Hun naman, ba't ba ang sungit mo ngayon, halika nga--"

Muling umalingawngaw ang magkasabay na halinghing nina Helena at Paolo sa kabilang

kuwarto.

"Don't touch me!" Bulalas niya. Nagulat ako dahil tinabig niya ang mga kamay ko.

Akmang tatalikod siya, pero nahila ko rin naman siya paharap sa akin.

"Naiinggit ka lang yata sa kanila eh." Nakangisi ako. "Don't worry hun, we'll do
it later. Maliligo lang ako para fresh ako."

Hahalikan ko sana siya pero nagulat ako nang sinampal niya ako.
What the heck?!

Hindi pa nakuntento dahil itinulak pa niya ako nang malakas. Gamuntik na tuloy
akong matumba--ganun kalakas.

Hindi na ako nakagalaw nang pinanlisikan niya ako ng mga mata at dinuro sa mukha;
pero bago pa ako nakagalaw ay tuluyan na siyang lumabas ng kuwarto.

Ano bang problema no'n.

Ano na naman ba ang nagawa kong masama na hindi ko alam?

[Itutuloy]

Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 61
Jasper's P.O.V.
Lumipas ang hapunan, hindi pa rin ako kinikibo ni Jordanna. Hindi ko na naman siya
pinilit pa, dahil ayokong makahalata sina Paolo at Helena na nagkakaproblema kami.
Dumiretso lamang ito sa kuwarto, habang ako nama'y tumamabay muna sa salas, kasama
ang magnobiyong daig pa ang mga ahas kung maglingkisan.
Nasa gitna kami pagkukuwentuhan nang may narinig kaming lagabag mula sa aming
kuwarto. Lagabag na sinundan ng tunog nang tila nabasag na salamin ng bintana.
Dali-dali naming pinuntahan ang aming kuwarto. Sa aming pagpasok ay nakita ko na
kaagad ang mabasag na bintana na tila mayroong sapilitang lumabas. Napatingin din
naman kami kaagad sa aming kabinet. Lumalagabog ito mula sa loob, na tila may
nagpupumilit na makalabas. Tiningnan ko ang magkasalubong na handle ng dalawang
pinto, at nakitang may naka-angklang kawad na hanger doon.
"Honey!" Parang batang umaatungal na yumakap sa amin si Jordanna matapos kong
buksan ang kabinet.
Pawis na pawis ito at punong-puno ng luha ang mukha.
"Anong ginagawa mo sa kabinet?" Tanong ni Helena, habang iginigiya ko si Jordanna
na maupo muna sa aming kama.
Imbes na sumagot kaagad ay umatungal ito nang mas malakas, at pagkatapos ay humikbi
hanggang sa bahagya na siyang kumalma.
"'Yun din ang tanong ko eh." Humihikbing sabi niya sa wakas. "Anong ginagawa ko sa
kabinet?"
Nakakatinginan kami nina Helena at Paolo.
"Hindi mo alam kung bakit ka nasa kabinet?" Kunot-noong tanong ni Paolo.
"Basta't ang naaalala ko lang, pagkaalis ni Jazz kaninang umaga, binuksan ko 'yung
kabinet para testingin kung kasya ako sa loob..."
Muli akong napasulyap kay Helena, kapwa kaming nagtataka.
What the heck was she thinking in the first place? Bakit kailangan niyang subukan
kung kasya siya sa kabinet? I don't get it. Plano ba niyang do'n matulog? But,
why?
"Sa una, hindi talaga ako kumasya, kasi may mga damit sa loob." Humihikbing
pagtutuloy niya."Kaya ang ginawa ko, inilabas ko lahat ang mga nakatiklop."
Itunuro niya ang mga nakatiklop na damit, na mga nakapatas nga sa ibabaw ng aming
dresser, kung saan ako kumuha ng damit kanina. "At saka 'yung mga naka-hanger."
Itinuro niya 'yung isang tambak nag naka-hanger na damit namin, sa kabilang gilid
ng aming kama. "Pagkatapos no'n, pumasok na ako sa kabinet. Pero wala pang isang
kurap, bigla na lamang may nagsara ng pinto habang nasa loob ako. Akala ko nga si
Jazz kasi wala naman si Ate Helena. Kumakatok ako mula sa loob at nagsisigaw.
Umiiyak na nga ako, pero parang wala namang nakakarinig sa akin. Hanggang sa,
nakatulog na ako sa pag-iyak. Tapos--"
"Are you trying to tell me na nasa loob ka ng kabinet natin since this morning
after I left?" Tanong ko.
Sinamaan ako ng tingin niya ako ng tingin, "Kasasabi ko lang di ba?"
Napatinging muli ako sa magnobyo. Pare-parehas naman kasi naming nakita si
Jordanna, na kasalo pa naman sa hapunan.
"Honey..." Pang-ungot ni Jordanna, na ngayon ay nakayapos na sa braso ko. "Gutom
na gutom na ako." Tila maiiyak na naman ang kanyang itsura. "Hindi pa ako
nanananghalian at naghahapunan."
Kumpirmado. Hindi nga siya ang kasalo namin kanina. Ang ibig sabihin, hindi rin
siya ang ang nagsungit at sumampal sa akin.
So ang ibig sabihin, hindi rin siya 'yung niyakap at hinalikan ko?
Oh shit!
Paano pala kung lalaking engkanto 'yun?
***
"Huwag mong isipin na hindi ko alam ang nangyayari, kuya." Napakahinang bulong sa
akin ni Helena, habang tinatatanaw naming kumakain si Jordanna sa dining room.
Kakuwentuhan niya si Paolo na nagkakape. Naroon kami ni Helena sa pintuan ng
kusinang naghuhugpong sa dining at kitchen area.
"What do you mean?" Mahinang tanong ko pabalik.
Imbes na sumagot ay ipinakita niya ang cellphone niya at pagkatapos ay nag-type.
Ilang saglit lang ay nakatanggap ako ng text... from her.
Helena: Mute your message tone. Cover your phone and delete my messages after
reading. I think you already know why.
Tumingin ako sa kanyang mukha. Pasimpleng may inginunguso siya sa bandang itaas.
Alam kong tinutukoy niya ang isang lambana na pasikretong nagmamasid sa amin.
Sumunod ako sa bilin niya. Lumayo siya at umupo sa tabi ni Paolo.
Maya-maya pa'y muli siyang nag-text.
Helena: Nakausap ko na si Lola. Alam na niya ang nangyayari. But you have to
find a way to tell Jordanna, bago pa sila magtagumpay na paghiwalayin kayo.
I deleted the message right away.
***
Ang hirap tumayming. Pero nakahanap rin naman akong muli ng pagkakataon para
magamit ang bato ni Maria ng Kagubatan. Malalim na ang gabi nang makatiyempo ako,
at sinigurado akong walang nakamasid nang maglaho ako.
"Hun..." Napakahinang bulong ko kay Jordanna mula sa kaniyang likuran--nakatagilid
nang patalikod siya sa akin sa aming hinihigaan.
"Hmm?"Mahinang tugon niya. Marahil ay nakapikit.
"May sasabin ako sa 'yo pero huwag kang maingay."
"Huh?!" Bigla siyang bumalikwas paharap sa akin; nanlaki ang mga mata niya nang
hindi niya ako maaninag sa dilim--gayung nararamdaman naman niya ako. "Nasaan ka?"
Mahinang tanong niya.
"I'm here." Hinawakan ko ang braso niya. Napaiktad siya nang bahagya. "Ako ito.
Magpapaliwanag ako. Napakahinang bulong ko. "May ibubulong ako sa 'yo pero huwag
kang maingay. Try to pretend I am not here. Just listen... Ok?"
Tumango siya at saka bumalik muna sa dati niyang pwestong patalikod, bago ko
inumpisahang sabihin sa kanya ang mga nangyayari.
***
Mas nauna pang nakarating sa akin sina Ricardo sa construction site. Tila
napapatanga naman ang ibang mga datihang laborer dahil sa laki at tangkad ng
dumating na pangkat ni Ricardo. Hindi ko inasahan na ang makukuha niyang tutulong
sa akin, ay ang apatnapu't isa sa mga mandirigma sa aming hukbo.
Hindi ko pa man din sila napupulong tungkol sa kanilang trabaho, ay dumating na rin
si Mr. Lazaro--at ang ilan sa kanyang mga tauhan. Maging siya ay napatanga rin sa
kanyang mga nakita.
"Totoo ba 'to?" Natatawang wika niya sa akin. Tumango ako. "I don't know how did
it but, you did a great job." Tinapik niya muna niya ako sa balikat, bago niya ako
nilampasan.
***
"Pssssst!" Pagtawag ko sa isa sa mga Aswang, ilang sandali matapos ko silang
pakawalan sa trabaho.
Nahuli ko kasing inaamoy-amoy nito ang isa sa mga taong trabahador.
"Anong ginagawa mo?" Bulong ko rito, matapos niyang lumapit.
"Eh pasensya na Jasper. W-wala naman akong balak na masama. Ngayon lang kasi ako
muling nakalapit sa isang purong tao."
"Alam kong nahihirapan ka. Pero puwede bang tiisin mo? Napapatingin na rin kasi
ang iba pang taong kasamahan niyo sa ginagawa mo. Ikaw rin, baka ang sabihin nila,
bakla ka."
Natigilan siya.
"A-akala ko ba, sabi mo kay Ricardo, walang problema kung bakla?"
Nanlaki ang mga mata ko. Isa kasi ang Aswang na ito sa pinakamatangkad at malaki
ang katawan.
"Bakla ka ba?"
Yumuko siya sandali, bago tila naiilang na tuminging muli sa akin.
"Ok lang ba kung ganun na nga?"
Hindi ako nakapagsalita agad. Hindi makapaniwala na ang isa pala sa
pinakamababangis kong mandirigma ay isang... Binabae.
"W-Wala namang problema, Melchor. Basta't mag-iingat ka lang... lalong-lalo na sa
mga tao. Alam kong mahi--"
Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko nang makarinig kami ng malakas na sigawan.
Nanggagaling iyon sa pinakamataas na palapag. Humangos naman kaagad ako roon, kung
saan ay nadatnan kong nagkakagulo ang ilan sa mga trabahador.
"Aswang! Sigurado ako Aswang ka!" Hiyaw ng isang nagwawalang trabahador.
Itinuturo nito ang isa sa mga tauhan ko sa hukbo mula sa lahi ng mga Maligno;
nakasimangot na pinagmamasdan lamang naman ng tauhan kong Maligno, ang nagwawalang
tauhan kong Tao.
"Paano mo naman nasabing Aswang siya?" Tanong ng isa sa mga taong umaawat sa
nagwawala.
"Walang patlang ang nguso niya!" Sigaw nito. Kitang-kita ko ang pasimpleng
pagtatakip ng mga Maligno ng kanilang mga nguso.
"Tanga pala 'to." Bulong ni Ricardo sa akin. "Mga Maligno at Engkanto lang naman
ang walang patlang sa nguso di ba?"
"Oo." Bulong ng isa pang Aswang na nasa kabilang gilid ko, "Pero siyempre hindi
naman alam 'yun ng karamihan sa mga tao. Karamihan sa kanila, iisa lang ang meron
at wala sa mga Aswang at Maligno."
"Shhh..." Sabi ko sa dalawang katabi ko, bago ako umalis sa gitna nila papunta sa
gitna ng mga nagkakagulo.
"Basilio!" Pagtawag ko sa taong naghihisterya. "Huminahon ka! Huwag kang
magbibintang kung hindi ka sigurado!"
"Sigurado ako, Engineer Toledo!" Pagpupumilit nito. "Laking probinsya ako at
mananawas ang ama ko! Aswang siya, sigurado ako!"
Argh! Paano ko ba aayusin 'to?
"Sabihin na nating Aswang nga siya..." Ako--dinig na dinig kong nagsighapan ang mga
tao. "Ano ba ang ginawa niya sa 'yo?"
Natahimik ang mga tao.
"Hihintayin ko pa bang patayin niya ako?" Sagot nito.
Sasagot pa sana ako nang....
"Siya rin oh, walang patlang sa nguso!" Sigaw ng isa sa di kalayuan. Itinuturo ang
katabi niyang mula sa lahi ng mga Tikbalang.
"Siya rin!" Boses mula sa bandang kanan.
"Siya rin oh!" Sa kaliwa.
Hanggang mas lalong dumami ang mga natuturo at nagsisigaw.
Bumalik ako malapit kay Ricardo.
"Anong gagawin natin?" Salubong niya sa akin.
Imbes na sumagot ay sinenyasan ko ang isang Tahamaling sa kanyang anyong tao.
Lumapit naman kaagad ito sa akin.
"Wala na tayong pagpipilian." Bulong ko sa kanya.
"Anong gusto mong mangyari, Jasper? Anong gusto mong gawin ko?"
"Kaya mo ba pansamantalang patahimikin ang mga taong ito, hanggang sa makahanap
tayo ng paraan para sa ating mga kasamahan?" Bulong ko sa kanya.
"Gaano katagal?"
"Kahit mga dalawang oras lang." Sagot ko. "Kailangan ko lamang makapag-isip."
[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.
KABANATA 61
Jasper's P.O.V.
Lumipas ang hapunan, hindi pa rin ako kinikibo ni Jordanna. Hindi ko na naman siya
pinilit pa, dahil ayokong makahalata sina Paolo at Helena na nagkakaproblema kami.
Dumiretso lamang ito sa kuwarto, habang ako nama'y tumamabay muna sa salas, kasama
ang magnobiyong daig pa ang mga ahas kung maglingkisan.
Nasa gitna kami pagkukuwentuhan nang may narinig kaming lagabag mula sa aming
kuwarto. Lagabag na sinundan ng tunog nang tila nabasag na salamin ng bintana.
Dali-dali naming pinuntahan ang aming kuwarto. Sa aming pagpasok ay nakita ko na
kaagad ang mabasag na bintana na tila mayroong sapilitang lumabas. Napatingin din
naman kami kaagad sa aming kabinet. Lumalagabog ito mula sa loob, na tila may
nagpupumilit na makalabas. Tiningnan ko ang magkasalubong na handle ng dalawang
pinto, at nakitang may naka-angklang kawad na hanger doon.
"Honey!" Parang batang umaatungal na yumakap sa amin si Jordanna matapos kong
buksan ang kabinet.
Pawis na pawis ito at punong-puno ng luha ang mukha.
"Anong ginagawa mo sa kabinet?" Tanong ni Helena, habang iginigiya ko si Jordanna
na maupo muna sa aming kama.
Imbes na sumagot kaagad ay umatungal ito nang mas malakas, at pagkatapos ay humikbi
hanggang sa bahagya na siyang kumalma.
"'Yun din ang tanong ko eh." Humihikbing sabi niya sa wakas. "Anong ginagawa ko sa
kabinet?"
Nakakatinginan kami nina Helena at Paolo.
"Hindi mo alam kung bakit ka nasa kabinet?" Kunot-noong tanong ni Paolo.
"Basta't ang naaalala ko lang, pagkaalis ni Jazz kaninang umaga, binuksan ko 'yung
kabinet para testingin kung kasya ako sa loob..."
Muli akong napasulyap kay Helena, kapwa kaming nagtataka.
What the heck was she thinking in the first place? Bakit kailangan niyang subukan
kung kasya siya sa kabinet? I don't get it. Plano ba niyang do'n matulog? But,
why?
"Sa una, hindi talaga ako kumasya, kasi may mga damit sa loob." Humihikbing
pagtutuloy niya."Kaya ang ginawa ko, inilabas ko lahat ang mga nakatiklop."
Itunuro niya ang mga nakatiklop na damit, na mga nakapatas nga sa ibabaw ng aming
dresser, kung saan ako kumuha ng damit kanina. "At saka 'yung mga naka-hanger."
Itinuro niya 'yung isang tambak nag naka-hanger na damit namin, sa kabilang gilid
ng aming kama. "Pagkatapos no'n, pumasok na ako sa kabinet. Pero wala pang isang
kurap, bigla na lamang may nagsara ng pinto habang nasa loob ako. Akala ko nga si
Jazz kasi wala naman si Ate Helena. Kumakatok ako mula sa loob at nagsisigaw.
Umiiyak na nga ako, pero parang wala namang nakakarinig sa akin. Hanggang sa,
nakatulog na ako sa pag-iyak. Tapos--"
"Are you trying to tell me na nasa loob ka ng kabinet natin since this morning
after I left?" Tanong ko.
Sinamaan ako ng tingin niya ako ng tingin, "Kasasabi ko lang di ba?"
Napatinging muli ako sa magnobyo. Pare-parehas naman kasi naming nakita si
Jordanna, na kasalo pa naman sa hapunan.
"Honey..." Pang-ungot ni Jordanna, na ngayon ay nakayapos na sa braso ko. "Gutom
na gutom na ako." Tila maiiyak na naman ang kanyang itsura. "Hindi pa ako
nanananghalian at naghahapunan."
Kumpirmado. Hindi nga siya ang kasalo namin kanina. Ang ibig sabihin, hindi rin
siya ang ang nagsungit at sumampal sa akin.
So ang ibig sabihin, hindi rin siya 'yung niyakap at hinalikan ko?
Oh shit!
Paano pala kung lalaking engkanto 'yun?
***
"Huwag mong isipin na hindi ko alam ang nangyayari, kuya." Napakahinang bulong sa
akin ni Helena, habang tinatatanaw naming kumakain si Jordanna sa dining room.
Kakuwentuhan niya si Paolo na nagkakape. Naroon kami ni Helena sa pintuan ng
kusinang naghuhugpong sa dining at kitchen area.
"What do you mean?" Mahinang tanong ko pabalik.
Imbes na sumagot ay ipinakita niya ang cellphone niya at pagkatapos ay nag-type.
Ilang saglit lang ay nakatanggap ako ng text... from her.
Helena: Mute your message tone. Cover your phone and delete my messages after
reading. I think you already know why.
Tumingin ako sa kanyang mukha. Pasimpleng may inginunguso siya sa bandang itaas.
Alam kong tinutukoy niya ang isang lambana na pasikretong nagmamasid sa amin.
Sumunod ako sa bilin niya. Lumayo siya at umupo sa tabi ni Paolo.
Maya-maya pa'y muli siyang nag-text.
Helena: Nakausap ko na si Lola. Alam na niya ang nangyayari. But you have to
find a way to tell Jordanna, bago pa sila magtagumpay na paghiwalayin kayo.
I deleted the message right away.
***
Ang hirap tumayming. Pero nakahanap rin naman akong muli ng pagkakataon para
magamit ang bato ni Maria ng Kagubatan. Malalim na ang gabi nang makatiyempo ako,
at sinigurado akong walang nakamasid nang maglaho ako.
"Hun..." Napakahinang bulong ko kay Jordanna mula sa kaniyang likuran--nakatagilid
nang patalikod siya sa akin sa aming hinihigaan.
"Hmm?"Mahinang tugon niya. Marahil ay nakapikit.
"May sasabin ako sa 'yo pero huwag kang maingay."
"Huh?!" Bigla siyang bumalikwas paharap sa akin; nanlaki ang mga mata niya nang
hindi niya ako maaninag sa dilim--gayung nararamdaman naman niya ako. "Nasaan ka?"
Mahinang tanong niya.
"I'm here." Hinawakan ko ang braso niya. Napaiktad siya nang bahagya. "Ako ito.
Magpapaliwanag ako. Napakahinang bulong ko. "May ibubulong ako sa 'yo pero huwag
kang maingay. Try to pretend I am not here. Just listen... Ok?"
Tumango siya at saka bumalik muna sa dati niyang pwestong patalikod, bago ko
inumpisahang sabihin sa kanya ang mga nangyayari.
***
Mas nauna pang nakarating sa akin sina Ricardo sa construction site. Tila
napapatanga naman ang ibang mga datihang laborer dahil sa laki at tangkad ng
dumating na pangkat ni Ricardo. Hindi ko inasahan na ang makukuha niyang tutulong
sa akin, ay ang apatnapu't isa sa mga mandirigma sa aming hukbo.
Hindi ko pa man din sila napupulong tungkol sa kanilang trabaho, ay dumating na rin
si Mr. Lazaro--at ang ilan sa kanyang mga tauhan. Maging siya ay napatanga rin sa
kanyang mga nakita.
"Totoo ba 'to?" Natatawang wika niya sa akin. Tumango ako. "I don't know how did
it but, you did a great job." Tinapik niya muna niya ako sa balikat, bago niya ako
nilampasan.
***
"Pssssst!" Pagtawag ko sa isa sa mga Aswang, ilang sandali matapos ko silang
pakawalan sa trabaho.
Nahuli ko kasing inaamoy-amoy nito ang isa sa mga taong trabahador.
"Anong ginagawa mo?" Bulong ko rito, matapos niyang lumapit.
"Eh pasensya na Jasper. W-wala naman akong balak na masama. Ngayon lang kasi ako
muling nakalapit sa isang purong tao."
"Alam kong nahihirapan ka. Pero puwede bang tiisin mo? Napapatingin na rin kasi
ang iba pang taong kasamahan niyo sa ginagawa mo. Ikaw rin, baka ang sabihin nila,
bakla ka."
Natigilan siya.
"A-akala ko ba, sabi mo kay Ricardo, walang problema kung bakla?"
Nanlaki ang mga mata ko. Isa kasi ang Aswang na ito sa pinakamatangkad at malaki
ang katawan.
"Bakla ka ba?"
Yumuko siya sandali, bago tila naiilang na tuminging muli sa akin.
"Ok lang ba kung ganun na nga?"
Hindi ako nakapagsalita agad. Hindi makapaniwala na ang isa pala sa
pinakamababangis kong mandirigma ay isang... Binabae.
"W-Wala namang problema, Melchor. Basta't mag-iingat ka lang... lalong-lalo na sa
mga tao. Alam kong mahi--"
Hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko nang makarinig kami ng malakas na sigawan.
Nanggagaling iyon sa pinakamataas na palapag. Humangos naman kaagad ako roon, kung
saan ay nadatnan kong nagkakagulo ang ilan sa mga trabahador.
"Aswang! Sigurado ako Aswang ka!" Hiyaw ng isang nagwawalang trabahador.
Itinuturo nito ang isa sa mga tauhan ko sa hukbo mula sa lahi ng mga Maligno;
nakasimangot na pinagmamasdan lamang naman ng tauhan kong Maligno, ang nagwawalang
tauhan kong Tao.
"Paano mo naman nasabing Aswang siya?" Tanong ng isa sa mga taong umaawat sa
nagwawala.
"Walang patlang ang nguso niya!" Sigaw nito. Kitang-kita ko ang pasimpleng
pagtatakip ng mga Maligno ng kanilang mga nguso.
"Tanga pala 'to." Bulong ni Ricardo sa akin. "Mga Maligno at Engkanto lang naman
ang walang patlang sa nguso di ba?"
"Oo." Bulong ng isa pang Aswang na nasa kabilang gilid ko, "Pero siyempre hindi
naman alam 'yun ng karamihan sa mga tao. Karamihan sa kanila, iisa lang ang meron
at wala sa mga Aswang at Maligno."
"Shhh..." Sabi ko sa dalawang katabi ko, bago ako umalis sa gitna nila papunta sa
gitna ng mga nagkakagulo.
"Basilio!" Pagtawag ko sa taong naghihisterya. "Huminahon ka! Huwag kang
magbibintang kung hindi ka sigurado!"
"Sigurado ako, Engineer Toledo!" Pagpupumilit nito. "Laking probinsya ako at
mananawas ang ama ko! Aswang siya, sigurado ako!"
Argh! Paano ko ba aayusin 'to?
"Sabihin na nating Aswang nga siya..." Ako--dinig na dinig kong nagsighapan ang mga
tao. "Ano ba ang ginawa niya sa 'yo?"
Natahimik ang mga tao.
"Hihintayin ko pa bang patayin niya ako?" Sagot nito.
Sasagot pa sana ako nang....
"Siya rin oh, walang patlang sa nguso!" Sigaw ng isa sa di kalayuan. Itinuturo ang
katabi niyang mula sa lahi ng mga Tikbalang.
"Siya rin!" Boses mula sa bandang kanan.
"Siya rin oh!" Sa kaliwa.
Hanggang mas lalong dumami ang mga natuturo at nagsisigaw.
Bumalik ako malapit kay Ricardo.
"Anong gagawin natin?" Salubong niya sa akin.
Imbes na sumagot ay sinenyasan ko ang isang Tahamaling sa kanyang anyong tao.
Lumapit naman kaagad ito sa akin.
"Wala na tayong pagpipilian." Bulong ko sa kanya.
"Anong gusto mong mangyari, Jasper? Anong gusto mong gawin ko?"
"Kaya mo ba pansamantalang patahimikin ang mga taong ito, hanggang sa makahanap
tayo ng paraan para sa ating mga kasamahan?" Bulong ko sa kanya.
"Gaano katagal?"
"Kahit mga dalawang oras lang." Sagot ko. "Kailangan ko lamang makapag-isip."
[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 62

Jasper's P.O.V.

Walang puknat sa pagtawa ang mga Aswang matapos naming napagkasunduang gawin ni
Alondrang Tahamaling--na isang astiging tomboy, ang solusyon sa aming problema.
Pinahinto niya ang pagkilos ng mga tao, kaya't bigla na lamang tila naging estatwa
ang lahat ng mga ito.

Habang nakahinto naman ang mga ito'y saka naman niya pinaglalagyan ng bigote ang
bawat isang nilalang na nagmula sa lahing Maligno at Engkanto, kasama na ang
kanyang sarili.
"Pogi na ba ako?" Poporma-porma pang kindat sa akin ni Alondra.

Napangiti ako't napailing. Bigla kasing puro naging bigotilyo ang kalahati sa
kanila. Iba't iba pa ang shape ng kanilang mga bigote--may iba-iba ring dami at
haba.

"Tumahimik kayo, kundi'y sasamain kayo sa amin!" Napipikong bulyaw ng isa sa mga
Maligno mula sa lahi ng mga Kapre.

Hindi naman ito pinansin ng mga Aswang, nagpatuloy lamang ang mga ito sa
pangangantiyaw at paghalakhak.

Humupa na lamang ang pagtawa nila, matapos ko silang senyasan na manahimik na.
Muli naman silang nagsibalikan na sa dati nilang mga puwesto, bago pagalawing muli
ni Alondra ang mga tao.

"Eto rin oh, walang patlang sa ngus--" Sabi ng isang tao, habang nakaturo sa katabi
niyang Tikbalang--na ngayon ay may bigote na. 'Yun kasi kaagad ang sinabi niya,
matapos na muling pagalawin sila ni Alondra. "Paanong--?!" Nagtatakang sinipat nito
ang mukha ng itinituro niyang katabi. "Papa'no ka nagkaro'n ng bigote?! Wala naman
'yan kanina ah!"

Hindi pa rin matiis ng mga Aswang ang hindi mapatawa. Bagama't mas minabuti na
lamang nilang itago ang kanilang mga mukha--takpan at ipitin ang kanilang mga
bibig, kaysa muling pagtawanan nang harap-harapan, ang kasamahan nilang mga
bigotilyong Maligno.

"Ito rin!" Bulalas naman ng isa sa mga tao sa kabilang banda. "Paano ka rin
nagkabigote, ha?!" Paangil na tanong nito sa katabing bigotilyong Kapre.

"Bakit ikaw?" Masungit na balik sa kanya ng Kapre, "Paano ka naging pangit?"

Napahagikhik si Ricardo. Pero nilingon ko naman ito kaagad para senyasan na

manahimik. Tumahimik naman ito.

"Wala naman kayong mga bigote kanina ah!" Sigaw ng isang tao pa, sa kabilang panig.
Isa-isa nitong tinitingnan at pinagtuturo ang mga malignong nagkabigote. "Mga
Maligno kayo, ano?"

"Ay sa wakas, tumama rin ang mga tanga." Bulong ni Ricardo sa akin.
Humalukipkip ako, at saka pasimpleng tinakpan ng aking isang kamao ang aking bibig.

I don't really want to laugh. But the expressions of their confused faces are way
too funny than I imagined.

"Ano bang nangyayari rito!" Si Mr. Lazaro, na ngayon ay papalapit na sa akin.

Hindi pa ako nakakasagot nang may biglang nagsumbong mula sa lahi ng mga Aswang.

"Eh Sir-Boss-Chief," Magalang na pagsabat nito, "Ito po kasing iba sa mga tauhan
niyo kung ano-ano po ang pinagsasabi at ibinibintang sa 'min!"

"Opo," Sabat naman ng isa sa mga bigotilyong Maligno, "Akalain niyo ba namang
pagbintangan nila kami na... mga Aswang daw po kami. Hindi naman eh."

"Oo nga..." Halos sabay-sabay na pagsegunda ng iba pang mga Aswang at Maligno sa
palibot.
Natawa si Mr. Lazaro, "Aswang?" Tumingin siya sa lahat, "Ako ba'y pinagluluko
niyo?--"

"Oo nga boss, pinaglululuko kayo oh, ang gago lang." Hirit ni Ricardo; sinusulyapan
ako nang patagilid. "Nanahimik kami eh, bigla na lamang kami pinagbintangan dahil
wala raw kaming mga patlang sa nguso."

Tumingin si Mr. Lazaro kay Ricardo. "Walang ano?"

"Wala raw po kaming patlang sa nguso." Pag-uulit ni Ricardo.

Sinipat ni Mr. Lazaro ang mukha ni Ricardo, "Meron naman ah."

Muli akong sinulyapan ni Ricardo nang patagilid. "Oo nga po... Di ba? Mga bulag
yata ang mga 'yan. May maibintang lang porke't mga baguhan lang kami."

Hanep ang akting! Bilib ako. Pang-best Actor--Aswang category.

"Eh hindi naman po sila ang tinutukoy namin, kundi 'tong---" Sagot ng isa sa nga
tao, ambang ingunguso ang katabing bigotilyo. "I-itong may mga bigote!" Sinamaan
niya ng tingin ang kanyang katabi--na sinaksak rin naman siya ng matalim na tingin.
"Wala naman silang mga bigote kanina, bigla na lamang nakaro'n!"

Lalong tumindi ang pag-angil ng pinagbibintangan sa nagbibintang. Hindi naman kasi

ito isa sa mga maligno. Ito'y isang tunay na taong kahapon lamang nagsimula.
Nagkataon lamang na mayroon itong balbas at bigote.

"Huwag mo 'kong pagbibintangan ha?" Sagot nito sa kanya, "Baka gusto mong
magkasubukan tayo!" Inihahaya nito ang kanyang kamao.

"Oh sige halika rito!" Humaya na rin ito.

Lumapit na sa nambibintang ang pinagbibintangan, sinenyasan ko naman kaagad ang

mga kalapit-maligno ng mga ito, para pigilan ang dalawang nag-aalitan kung sakali
mang magkasuntukan.

Pero bago pa ma'n nakaawat ang mga maligno'y may dinukot sa bulsa ang balbas
saradong pinagbibintangan. Akala nami'y laseta 'yon kaya't lahat kami'y napapigil
sa paghinga.

"Hetong sa 'yo!" Sigaw ng balbas sarado sa taong nagbibintang sa kanya. Nakataas

ang kanyang kamay, na tila may hawak na isang laminated card-- paharap sa sinugod
niya.

"A-ano 'yan?" Tila nasindak na utas ng nagbibintangan. Marahil ay tulad nami'y

inakala niyang sasaksakin siya ng kaalitan.

"Bulag ka ba?!" Bulyaw sa kanya ng kaharap. "I.D. ko!"

Huh? Ano raw?

Natanaw kong sinipat 'yon ng mga tao't malignong malapit sa kanila.

"A-aanhin ko naman ang I.D. mo?" Medyo nanginginig na tanong naman ng bintangero.

"Pagmasdan mo ang bigote't balabas ko sa litrato, tanga!" Bago nito binawi ang
kanyang brasong nakataas, para muling ilagay ang kanyang I.D. sa kanyang bulsa.
"Sampung taon na 'ko meron nito! Pambihira ka..." Pabulong na ang huling salita,
"Porke ba may bigote, Maligno na?!" Mahinang pagmamaktol nito habang bumabalik na
sa dati niyang puwesto. "Bintangerong buwisit... palibhasa mukha siyang bangkay..."

Palihim na naghagikhikan ang mga Aswang sa aking likuran. Hindi ko na naman 'yun
pinansin. Kusa na rin naman silang huminto.

"O kita niyo na Sir-Boss-Chief?" Wika ng isang Aswang kay Mr. Lazaro.
"Pinaglululuko pati kayo? At papa'no nila nalaman na walang patalang ang nguso ng
mga aming mga kasamahang may mga bigote, kung may bigote nga sila?"

Hayup ang alibi. Kung katulad sila ni Pinocchio, natitiyak kong, aabot na sa
kabilang gusali ang haba ng mga ilong nila.

"Wala naman po 'yan kanina eh!" Pagkontra ng isang tao. "Hindi niyo po ba
naaalala?"

Natahimik si Mr. Lazaro, wari'y sinusubukan nitong alalahanin kung meron o wala nga
siyang nakitang bigote sa aking mga tauhan.

Pinagkrus ko ang aking kanang hintuturo't hinlalatok sa aking likuran; umaasang

wala siyang napansin, dahil hindi naman nito masyadong tiningnan ang mga tauhan ko
kanina.

"Aswang-aswang!" Sabi na ni Mr. Lazaro sa wakas, "Nagpapapaniwala pa rin ba kayo

sa mga kathang-isip sa panahong ito? Hala, magsibalik na kayo sa trabaho, bago pa
Aswangin ng mga kakumpitensya natin ang mga kliyente natin, dahil sa sobrang bagal
nating magtrabaho."

Papatalikod nang muli si Mr. Lazaro nang...

"Sir! Maniwala kayo!" Iyon 'yung unang taong naghihisterya kanina, lumapit pa ito
sa harapan mismo ni Mr. Lazaro. "Paniwalaan niyo naman po ako bago mahuli ang
lahat. Mga Aswang ang pumaslang sa aking ina at ilang kababaryo sa probinsya. 'Wag
niyo naman sanang hayaan na may mapahamak sa amin dahil hindi kayo naniniwala sa
panganib at perwisyong bitbit nila."

Tiningnan muna siya ni Mr. Lazaro; tila naiirita ito, "Basilio. Isang uri ng mga
Aswang lamang ang alam ko." Anito. Nagkatinginan tuloy kami ni Ricardo. "At 'yun
ay ang lahat ng mga kakumpitensya ko sa lahat ng ating mga proyekto. Kapag hindi
natin natapos ang proyektong 'to 'tulad ng nakakaraan, hindi malayong perwisyo nga
ang ating aabutin, kapag nasalisihan tayo ng mga uri nang Aswang na alam ko."

***

Nagsibalikan naman kaagad ang lahat sa kanilang mga trabaho. Bagama't ramdam ko
ang namumuong tensyon sa gitna ng dalawang paksiyon ng aking mga tauhan, ay tahimik
na ipinagpatuloy lamang naman nila ang kanilang mga ginagawa.

"Hindi pa kami tapos sa inyo." Pabulong na pagbabanta ni Basilio sa kanyang mga

karatig na Engkanto. Hindi naman sinasadyang narinig ko 'yon habang papadaan ako.
"Darating din ang panahon, mapatutunayan ko rin na tama ang nga hinala namin sa
inyo. Hindi kayo tao! Asahan niyo na, na gagawin ko ang lahat para lumabas ang
totoo." May dinukot ito sa kanyang bulsa, at iniabot 'yon sa kanyang mga katabi.
Napaatras naman ang mga ito.

Isang ulo ng bawang at isang malit na plastic ng rock salt kasi iyon.

"Basilio!" Sigaw ko. Nakasimangot na ako. Nakita ko namang agad niyang ibinulsa
ang bawang at asin. "Ano ba 'yan?!" Pagpapatay-malisya ko.
"Wala ho Engineer!" Malakas na sagot niya pabalik. "May sinasabi lang po ako..."
Bago ito lumakad papalayo.

Napalingon naman sa akin ang mga tauhan kong pinagbantaan niya. Bakas sa kanilang
mga mukha ang matinding pangamba.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 63

Jasper's P.O.V.

"Basilio." Pagtawag ko, matapos ko siyang sundan at maabutan sa pinakamataas na

palapag--na nagagawa pa lamang namin sa ngayon; mukhang hindi naman nito ako
narinig.

Natanaw ko 'tong nagmumukmok at nag-iisa ro'n. At habang papalapit ako, ay unti-

unti ko na ring nahalatang ito'y... tumatangis.

"Basilio." Malumanay na muling pagtawag ko sa kanya, nang ako'y mas nakalapit na.

Tila nagulat naman ito, dahilan kung bakit nagmamadali nitong kinusot ang kanyang
mga mata at saka inayos ang kanyang sarili.

"Engineer Toledo!" Habang papaharap na ito, "Kayo po pala. P-pasensya na po,

kailangan ko lang magpahinga ng kaunting ora--"

"Totoo ba 'yung sinabi mo na pinatay ng mga Aswang ang iyong ina at mga kababaryo?"
Dirediretso kong tanong.

Natahimik ito sandali; tila naghahagilap ng tamang mga pangungusap, "A-alam ko pong
mahirap paniwalaan p-para sa inyong mga laki rito sa siyudad. K-kayo ang bahala,
kung ayaw niyong maniwala. Huwag niyo na lamang akong pansinin, kung hindi niyo
ito kayang tanggapi--"

"Puwede mo bang ikuwento sa aking ang nangyari? Taga-saan ka ba?"

"T-taga Naga po." Pagkasabi niya noon ay muli siya tumalikod at tumingin sa palibot
ng ibaba ng gusali. Nakapikit na tumitingala rin ito at dinadama ang paghagibis ng
malakas hangin sa aming kinaroroonan. "Nilusob po ng isang grupo ng mga impakto
ang aming liblib na pook." Aniya, matapos niyang maramdaman ang pagtabi ko sa
gilid niya. "Sinubukan naming tumakas ng aking pamilya; ang aking ama at mga
kapatid, pero dahil may karamdaman ang aking ina, naging napakabagal ng pagkilos
niya. At bago ko pa man din siya mabalikan para alalayan. Huli na. Nakuha na siya
ng Aswang upang lapain do'n mismo sa aming harapan. Halos walang natira sa aming
nayon. Wala pa sa apat na bahagi ang nakaligtas. Maging ang aking nobya'y..."
Napahinto siya.

"Bakit? Anong nangyari s kanya?"

Sumulyap muna ito sa akin, bago muling bumalik sa malalim na pag-iisip. "Hindi ko
alam. Bigla na lamang kasi siyang nawala. Kaya't inisip ko na lang baka isa na
siya sa mga nilapa."

"Bukod sa mga Aswang. May nakita ka pa bang iba?"

Nag-isip siya sandali. "Isang estraherong..." Napansin ko ang pagsimangot niya, na

tila may naaalalang kinapopootan niya.

"Isang estrangherong dayo sa aming baryo. Hindi ko alam kung ano ang kuneksyon
niya sa nga Aswang, basta't ang naaalala ko, halos magkasabay ang kanilang
pagsulpot sa aming nayon. Nauna lamang siguro siya ng mga ilang araw. Tumira ito
sa katambing bahay ng nobya k---" Muli siyang natigilan. Bakas sa kanyang mukha
ang pag-aalinlangan.

"Basilio!" Tinapik ko siya nang bahagya. Sandali kasi itong napatulala.

"P-po?!" Tila nagulat pa ito sa aking ginawa

Napangisi ako, "Wag mo nga akong pino-po! Mas matanda ka pa sa 'kin pino-po mo
'ko."

Napakamot siya, "Ah, eh... Boss kita eh."

"Kahit na. Pambihira ka!" Nakabungisngis na tinapik-tapik ko ito sa balikat.

Napangiti siya nang bahagya, "So... Anong nangyari sa kuwento mo? May pangalan ba
ang estrangherong ito?" Bagama't may susupetsa na ako kung sino ito dahil...

Sino pa nga ba ang mahilig maglibot sa mga liblib na baryo para sadyang pakainin
ang mga bitbit niyang impakto? Ito't bukod sa... Hilig nitong, manilo ng mga babae,
para angkinin at gawing mga alipin ng kanyang kamunduhan.

Demonyo talaga ang Demonyong 'yun. Redundant ba? Eh kasi redundant naman talaga
siya. Hindi na nga maituturing na Anghel ng Diyos ang pinagmulan namin, nakuha pa
niyang sumamba sa Diyablo at mag-alaga ng mga Demonyo't Aswang na ganid sa dugo,
sariwang laman at laman-loob ng mga tao?

"Nagpakilala siya sa pangalang Ismael." Pagsagot niya sa huli kong katanungan,

"Bagama't malakas ang kutob kong, hindi 'yun ang tunay niyang pangalan."

"Maaari mo bang isalarawan ang hitsura ng Ismael na 'to?"

Umiiling-iling ito, "Hindi ko na masyadong maalala. Basta't ang ilan sa

natatandaan ko, mukha lamang itong mga bente anyos na binata no'n, na siya rin
namang edad ko nang mga panahong 'yun. Matangkad ito," Tiningan ako nito, para
lamang tingalain ang hangganan ng aking taas at, "Mga kasing-taas mo. Medyo kulot
din ang buhok. Mukha siyang dayuhang Aleman. Maputi ang balat at tila iba ang kulay
ng kanyang mga mata."

"Anong ginawa niya sa lugar niyo?"

"Katulad nang nasabi ko na. Do'n siya tumira sa bahay na katabi ng pamilya ng nobya
ko. Bahay 'yon ni Tata Julian. Si tata Julian ay isang matandang balo na bigla na
lamang ding naglaho ng mga pa panahong 'yun. Hindi ko alam kung anong eksaktong
pakay niya, basta't ang naalala ko lang, halos lahat ng mga nakababatang kababaihan
sa aming nayon--may asawa man o wala, ay nahumaling lahat sa kanya. Sandali nga
kaming nabahala dahil tila pumipila pa ang mga ito para..." Natigilan siyang muli.

"Para... Para ano?"

"Para nakipagsiping sa kanya."

"Pati ang iyong nobya?"

Bakas ang agarang panlulumo ng kanyang mukha, bago ito tumango.

"So, anong nangyari?"

"Tulad nang sinabi ko. Wala pang dalawang araw, ay nagsidatingan naman ang mga
impakto. Mga Aswang na iba't iba ang hitsura. Walang awang pinagkakain ng nga ito
ang kahit sinong taga-nayon na kanilang mahuli. Harap-harapan. Garapalan. Kahit na
maliwanag pa ang kapaligiran."

Hindi sinasadiyang napailing ako.

"Hindi ko alam kung ano ang paniniwala mo, Engineer Toledo." Pagtutuloy niya.
Halatang ang interpretasyon niya sa aking pag-iling ay ang hindi ko paniniwala.
"Pero maniwala ka't sa hindi, marami na ring Aswang at Laman-lupa ang nagagawi rito
sa siyudad. Ilang buwan lang ang nakakaraan. Wala pang isang taon, may nakitang
patay do'n sa isa nating construction site...."

Sandali akong dinalaw ng alaala. Naalala ko 'yun. Baguha pa lamang ako noon. May
nakita ngang patay sa site. Alam kong Aswang ang may kagagawan dahil nakilala ko
iyon, at ihinabol ko pa nga ito. Habulang humantong sa kanilang kuta. Ang kanilang
kuta na nilipol ko nang mag-isa. Mapuwera sa isang batang Aswang.

Ang batang aswang...

Hindi ko makakalimutan ang kanyang mukha; ang kanyang pagtangis at poot sa akin,
matapos kong mapatay ang kanyang mga magulang sa kanyang harapan.

"Hindi ko alam kung paniniwalaan mo rin ako, Basilio. Pero hindi lahat ng mga
Aswang at Maligno ay masama. Ang karamihan sa kanila ay naiipit lamang sa gitna."
Marahang sabi ko.

Napatingin siya sa akin; nakasimangot. Hudyat nang hindi niya pagsang-ayon

sa aking sinabi. "Mga demonyo silang may katawang-tao! Mga kampon ng kadiliman.
Isinumpa ko sa bangkay ng aking ina, na papatayin ko ang kahit sinong Aswang na
makakasalubong ko sa aking daraanan. Sila man mismo o hindi, ang siyang mga
pumaslang sa aking ina at mga ka-nayon. Papatayin ko silang lahat. Wala akong
pakialam kahit sino pa sa kanila ang madamay."

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.
KABANATA 64
Jasper's P.O.V.
Kinabukasan, oras ng uwian...
"Bakit naman pati kami, idadamay niya sa galit niya?" Pagmamaktol ng isa sa mga
Aswang na kausap ko; lumalakad na ako papalapit sa kotse ko. "Hindi naman kami ang
pumatay sa pamilya niya ah."
Buong maghapon kasi silang nahirapan sa pakikisama sa grupo nina Basilio. Ramdam
nila na may mga bitbit na mga asin at bawang ang mga ito, kung kaya't hirap na
hirap silang kumilos o dumikit man lang nang mas malapit sa kanila.
"Oo nga," Pagsegunda ng isa, "At bakit ba tayo ang nagbabayad sa lahat ng mga
kasalanan ng tropa nina Lucio?"
Hindi ako nagsalita. Nagdire-diretso lang ako sa driver's side ng kotse ko.
"O, sino-sino ang magpapahatid sa akin?" Anunsiyo ni Ricardo. Nakatayo ito sa
tabihan ng kanyang van.
Nagkagulo naman ang mga gustong sumakay sa kanyang sasakyan.
"Teka nga!" Sigaw ni Ricardo, hindi na kasi kasya ang mga ito, ay tila mga
sardinas na pilit nagsisiksikan pa. "Hindi tayo kasya, 'yung mga nagbiyahe lang
kanina, do'n kayo kay Alondra." Itinuturo nito ang kotse ni Alondrang Tahamaling "O
do'n kay Aurelio, itinuturo nito ang jeep ni Aureliong Kapre.
"Mas gusto namin dito aircon! Ugh..." Hiyaw ng tila naiipit na Aswang o Maligno sa
loob ng van ni Ricardo.
"May aircon din 'yung kay Alondra di ba?" Sagot naman ni Ricardo.
"Sira ang aircon ko." Bulong sa kanya ni Alondra.
"Haist! Ang aarte niyo. Pare-parehas na namang amoy baktol ang mga kili-kili niyo
sa buong maghapong pagtatrabaho, gusto niyo pa naka-aircon kayo!" Bugnot na bugnot
na pinaghihila ni Ricardo ang mga nagpupumilit pang sumiksik. "'Yung mga maligno,
puwede bang maglaho na lang kayo rito para umuwi na kayo diretso sa inyo?"
Binibitbit niya ang iba sa likod kuwelyo.
"Akala ko ba bawal gumamit ng kapangyarihan?" Pamimilosopo ng isa sa mga naiipit.
"Kung gagamit kami ng kapangyarihan," Pagsabat naman ng isang Maligno, "Dapat
gamitin na lang din ng ibang mga Aswang diyan ang mga pakpak nila para makauwi!"
Sinundan 'yon nang mas matinding pagbubuno ng mga Aswang at Maligno; kitang-kita
ito sa walang puknat na pag-uga ng van.
Napalingon si Ricardo sa di kalayuan. May mga tao pala roon ang nakamatiyag;
kasama na sa mga taong 'yun si Basilio at walo sa kanyang mga kasamahan.
"Shhh..." Si Ricardo, sa mga nagkakagulo, "Huwag kayong maingay. May naniniktik
sa 'tin. Mahina niyang sambit.
"Ano? May tik-tik? Nasaan ang tik-tik?!" Tila napalakas na sambit ng isang Maligno
na pilit pa ring isinisiksik ang kanyang sarili sa van.
"Tanga!" Sabi ng mga nasa likuran nito. Sinamahan pa ng kani-kanyang pagpukpok ng
mga ito sa likuran ng kanyang ulo, "Sinabi nang wag maingay daw eh."
"Ang gugulo niyo." Nakasimangot na sambit ni Alondra. "Kung ayaw niyong sumakay sa
sasakyan ko, bahala na nga kayo. Basta ako, uuwi na ako." Pumunta na ito sa
kanyang sasakyan.
"Sandali, sasama kami..." Paghabol naman ng apat na Aswang na nagkakani-kaniya
nang takbuhan para sumakay sa sasakyan ni Alondra
"Aalis na rin ako!" Sigaw naman ni Aurelio habang; sumasakay na rin ito sa kanyang
Jeepney.
"Teka sandali!" Sigawan ng mga Maligno't Aswang na napatalsik sa van ni Ricardo.
"Sige na nga, diyan na nga kami!"
"Sasama rin pala kayo, ang dami niyo pang arte!" Nabubugnot na singhal ni Aurelio
sa napakaiingay na mga nagsisisakay sa kanyang Jeep.
Napailing na lang ako habang tinatanaw ko sila. Ang gugulo nila. Naturingang mas
matatanda pa sa akin, pero parang mga batang paslit sa sobrang kukulit.
"So pa'no Jasper," Si Ricardo, matapos niyang katukin ang bintana ko, na binuksan
ko naman, "Mauna na kami. May hinihintay ka pa ba?"
"Wala naman, hinihintay ko lang kayong mauna. Alam mo na..." Pasimpleng ngumuso
ako sa gawi nina Basilio--na masama pa rin ang tingin sa amin.
Pasimpleng sinulyapan din naman niya ang gawi nina Basilio. "Ganun ba?"
Tumango ako.
"Ah, Ok... Salamat kung ganun. So pa'no? Tutuloy na kam--"
Naputol ang sinasabi niya nang makarinig kami ng malakas na hiyawang nagmumula sa
loob nang gusali.
"Tulong! Tulungan niyo kami!" Hiyawan ng limang trabahador na humahangos mula sa
loob.
Dali-dali akong lumabas ng aking sasakyan para salubungin sila.
"Bakit? Anong nangyari?" Tanong ko.
"M-may mga p-patay po sa loob!" Humihingal na sumbong ng isa.
"Ha?" Ako, habang hinihila nila ako pabalik sa loob; ramdam ko naman ang pagsunod
sa akin ni Ricardo, ang muling pagbababaan ng mga Maligno't Aswang sa van at Jeep,
maging ang muling pagpasok din ng grupo nina Basilio, sa loob ng gusali.
"Naroon po sa loob ng kasilyas sa dulo." Pagtuturo ng isa. Nagmamadaling nanguna
na ito sa amin.
Binilisan ko ang paglalakad, at agad na pinasok ang hindi pa yaring lukasyon ng
itinuturo nilang C.R. Napahinto na lang ako matapos ko nang makita ang dalawang
taong trabahador na mga nakahandusay sa sahig. Naliligo ang mga ito sa sarili
nilang dugo. Dilat ang mga mata, nakalawit ang mga dila. Wakwak ang mga dibdib
nito--pababa hanggang sa tiyan, kaya naman halos masuka na ang ibang mga taong
kumaon sa amin, dahil sa mga naglabasang bituka ng mga ito; putol-putol at putok na
rin ang mga ito kaya't nagkalat na rin ang kanilang mababahong dumi.
"'Yan ba ang dahilan kung bakit nag-uunahan kayong nakauwi kanina?" Medyo maangas
na wika ni Basilio, sa mga kasamahan kong nagmimiron. "May pinaslang kayo kaya
gusto niyong makatakbo?"
Nagkakatinginan naman sa pagtataka ang mga kasamahan kong Aswang.
"Gago ka, kung makapagbintang ka akala mo kung sino ka ah!" Sigaw ng isang Aswang
sa aming panig. "Bakit? May ebidensiya ka ba?"
Nginisian muna siya ni Basilio. "Tatanggi pa ba kayo? Di bale kung walang nakakita
sa inyo!" Sabay turo nito sa dalawang nanahimik na Aswang sa pinakalikod ng aming
grupo.
"O-oo, kitang-kita ko! 'Yang dalawang 'yan" Itinuturo nito ang dalawang Aswang na
nauna nang pinagbintangan ni Basilio "Ang nakita naming kumakain sa lamang-loob ng
dalawang 'to." Itinuro naman nito ang nga bangkay.
Nanginginig sa takot ang nagsusumbong na 'yon. Bahagyang nakakubli ito sa likuran
ni Basilio.
Napalingon ako sa mga Aswang na itinuro ng kagrupo ni Basilio. Mga nakayuko ito,
hindi makatingin sa akin.
"Felix..." Malumanay na pagtawag ko sa una, "Stephen..." Pagtawag ko sa ikalawa.
Sila ang pinakabata sa kanilang lahat sa aking panig. Parehas na nasa edad desi-
otso hanggang desi-nuebe lamang ang dalawa 'yon. Hindi sila kumibo, hanggang sa
napilitan na akong lapitan ang mga ito.
Halos sumubsob na sa lupa ang mga mukha nila sobrang pakakayuko. Hahanggang
balikat ko lamang sila kaya't pati tuloy ako'y nakayuko na rin
"May sasabihin ba kayo sa ibinibintang sa inyo?" Kalmadong tanong ko, bagama't
abo't abot ang kaba sa dibdib ko.
Mahigpit ko kasing ipinagbabawal ang ibinibintang sa kanila. Hindi biro ang parusa
ko kung sakali mang nanakit o nakapatay sila ng mga tao. Kung naka-patay,
kadalasan, buhay rin ang kapalit nito. Lalong-lalo na kung sinasadya, para lamang
manginain.
Hindi pa rin nagsalita ang mga ito. Halata naman sa kanila ang panginginig sa
sobrang takot.
"Uulitin ko ang tanong." Medyo naiinis na ako. Isa kasi sa pinaka-ayaw ko ay
'yung ayaw akong sagutin ng tinatanong ko. "Wala ba kayong sasabihin sa mga
ibinibintang sa inyo?"
Hindi pa rin ito nagsisiimik. Napasulyap ako kay Basilio. Nakangisi ito sa dalawa.
"Mga aswang... Tama ang hinala ko..." Bulong ni Basiliong namataan kong bumubunot
na ng gulok, maging ng isang supot na asin at ilang ulo ng bawang mula sa kanyang
bulsa. Sumunod na rin sa kanya ang mga kasamahan niyang nagsidukot na rin ng kani-
kanilang mga baon mula sa kanilang mga bulsa.
Napaatras naman ang lahat ng nasa likuran ko; maging ang dalawang batang Aswang na
kausap ko.
"O ano? Akala ko ba, hindi kayo mga Aswang?" Nang-uuyam na wika ni Basilio, habang
sumusulong papalapit, sa mga nagsisiatras na mga kasamahan ko. "Eh bakit tila
takot kayo rito?" Akmang isasaboy niya ang asin, bagama't hindi naman niya
itinuloy ito. "Ano, ha?" Akmang ibabato rin naman niya ang bawang, pero hindi rin
naman niya itinuloy. Halatang sadyang pinaglalaruan niya ang aking mga kasamahan.
Dalawang kalalakihan mula sa kanyang likuran ang walang pasabing nagsaboy ng asin
sa aming partido.
"Ahhh..." Daing ng mga Engkanto't Aswang na tinamaan. Tila nagsisi-usok ang parte
ng mga balat nilang tinamaan ng mga butil ng asin.
Bagama't sila itong bumato, ay sila rin naman 'tong mga natigilan at natulalang mga
nakanganga. Halatang natakot rin silang makumpirma ang kanilang mga hinala.
"B-basilio..." Pabulong na sambit ng isa sa mga kasamahan nila. Bakas sa mukha nito
ang sobrang takot. "D-dumidilim na sa labas. H-hindi ba't mas makapangyarihan daw
sila sa dilim? Umuwi na tayo, bukas na lang natin ituloy." Akmang tatakbo na ito,
pero nahila naman kaagad ito ni Basilio.
"Kapag ipinagpabukas pa natin ito, baka hindi na magsibalik ang mga ito." Ani
Basilio, na bagama't ang kasamahan niya ang kanyang kinakausap, ay sa amin naman
ito nakatingin nang matalim, "Hindi ba kayo naaawa sa ating mga kasamahan na basta
na lamang nilapa ng dalawang 'to?!", Muli niyang itinuro ang dalawang binatilyong
Aswang, na sinudan naman kaagad niya na walang pasabing pagsaboy ng asin sa mga
ito.
Nagsidaing ang dalawang binatilyo, pati na rin ang mga katabi nitong tinamaan ng
asin.
"Basilio!" Sigaw ko, "Pwede bang huminahon ka muna?!" Akmang babatuhin naman sana
niya ng bawang ang mga ito.
"Huminahon?!" Nanginginig na sagot niya sa akin. "Dalawang tao ang pinatay ng
dalawang 'yan, tapos ang gusto mo, huminahon ako? Teka nga! Ano ka ba, ha?"
Walang pasabing binato niya ako ng asin. Wala naman itong naging epekto sa akin.
"Aba..." Tila nagulat siya, "Kung hindi ka katulad nila? Bakit kinakampihan mo
ang mga demonyong 'yan?"
Matapos niyang sabihin 'yun ay tila isinagad na ng mga kasamahan niya ang lahat ng
mga baon nila. Pinagbabato nila ng bawang at asin ang aming panig. Napapasalag
lamang naman ako sa dami ng mga 'yon. Sabay-sabay na pagdaing at pag-iyak ang aking
narinig mula sa aking mga kasamahan, habang ako nama'y hindi na malaman kung
papaano ko sila sasanggahan.
"Jasper!" Umiiyak na sigaw ni Felix na unti-unti nang nagbabago ng anyo. "H-hindi
kami ang pumatay sa kanila!"
"Oo nga." Pagsegunda ni Stephen na iniinda na ang tila nalalapnos na balat.
"Nakita na lang naming patay na ang mga 'yon. I-inaamin namin, hindi namin natiis,
tumikim kami ni Felix ng kapiraso ng kanilang laman, pero hindi kami ang pumatay sa
kanila." Humahagulhol na ito sa sakit.
Kakilakilabot na daing ang patuloy na pinakawalan ng aking mga kasamahan. At sa
unti-unting pagdilim ng paligid--na sinabayan pa ng sakit na kanilang nararamdaman,
ay unti-unti na ring nagbago ang kanilang mga hitsura. Mula sa anyong tao ay
nagsipagbalikan na sila sa kanilang tunay na kakila-kilabot na mga anyo.
Napaatras si Basilio at ang lahat ng kanyang mga kasamahan. Ubos na kasi ang
kanilang nga asin at bawang.
"B-basilio, tumakbo na tayo!" Takot na takot na sambit ng nasa kanyang panig.
Nanlalaki ang kanyang mata dahil sa mga nakikita niyang unti-unting pagbabago ng
anyo ng mga Maligno't Aswang.
"Wala tayong laban sa mga 'yan. H-hindi pa ako pwedeng mamatay. Kaaanak pa lang ng
ikatlo kong asawa!" Pagdadahilan ng isa pa sa kanila.
Hindi nakapagsalita si Basilio. Bakas sa kanyang mukha ang pinaghalong galit at
takot. Nag-ipon-ipon sila sa isang sulok--papaatras at papalayo mula sa
kinaroroonan namin.
Ilang saglit pa'y humupa rin ang pagdaing ng aking mga kasamahan, bagama't bakas sa
kanilang mga mukha ang pagkayamot at galit. Sa kanilang mga kakilakilabot at
nagsisilakihang mga hitsura'y mukhang nagsisi-angil na rin ang mga ito, na siya
namang naging dahilan kung bakit lalong nangatog ang mga tuhod ng mga kasamahan ni
Basilio.
"Ano? Papatayin niyo na kami?" Umaangas pang tirada ni Basilio, "Eh di tama nga ang
hinala ko. Mga demonyo kayo! Mga mamatay tao! At ikaw!" Dinuduro niya ako sa
malayo, "Ikaw ang may alaga sa mga impaktong ito. Ikaw ang nay kasalanan ng lahat!"
"Mag-ingat ka sa pananalita mo, Basilio." Sagot ko, "Hindi mo alam ang pinagsasabi
mo. Hindi pumapatay ng mga walang kalaban-labang tao ang mga kasamahan ko.."
"Hindi ba pumapatay?!" Nandidilat ang kanyang mga mata sa galit, "Eh anong tawag mo
sa mga pinatay nila sa kasilyas? Hindi ba't mga tao 'yon?!"
"Hindi namin sila pinatay!" Sigaw ni Felix na ngayon ay nasa kanyang anyong Busaw
na.
"Wala kaming pinapatay, patay na sila nang makita namin!" Sigaw ni Stephen na nasa
kanyang anyong Matruculan.
"Kung hindi kayo? Eh sino?!" Galit na galit na sigaw ng isa sa mga kasamahan ni
Basilio, "Eh kayo lang naman ang mga halimaw dito ah!"
Sinundan 'yun ng matinding katahimikan. Katahimikang sinamantala ko para harapin
naman ang aking mga kasamahan.
"Kung sino man sa inyo ang tunay na may sala," Sinuyod ko sila ng matatalim na
tingin. "Aminin niyo na ngayon! Huwag niyo nang hintaying ako pa makadiskubre!"
Ma-awtoridad kong anunsiyo. "Sino ba sa inyo ang lumabag sa kautusan ko at ng
samahan, ha?!"
Walang umiimik sa kanila.
"Sino sabi eh!" Nanginginig na ako sa galit.
"Jasper!" Pagsagot ni Ricardo. "Bakit ba kami ang pinaaamin mo? Kilala mo na
naman kami 'di ba? Hindi namin magagawa 'yun."
"Maaring ikaw, hindi! Pero ikaw..."Itinuro ko si Melchor na nahuli kong umaamoy-
amoy sa tao kahapon, "At kayong dalawa!" Itinuro ko si Felix at Stephen. "Hindi ko
sigurado."
Tila nagulat si Melchor--na isang bungisngis sa pagturo ko sa kanya. "Sobra ka
naman Jasper! Nakakasakit ka naman ng kalooba--"
Pinutol ng malakas ngunit marahang tunog ng palakpak ang pagsasalita ni Melchor.
Kasabay ng palakpak na 'yun ang tila pagdagundong ng hindi mabilang na mga yabag na
nagmumula sa aking likuran--habang nakaharap ako sa aking mga kasamahan.
"Oo nga naman Jasper, nakakasakit ka nga naman ng kalooban..." Nang-uuyam na wika
ni... Lucio, habang lumalakad nang marahan sa unahan ng kanyang mga alipores.
Humalakhak pa ito na tila nang-aasar
"Diyos ko po! Katapusan na yata talaga natin!" Pag-atungal ng mga kagrupo ni
Basilio; na napaggigitnaan na ng grupo namin ni Lucio. Bagama't tila hindi
natitinag si Basilio, ay hindi naman mapakali sa sobrang takot ang kanyang mga
kasamahan.
"O, ano Jasper?" Pagtutuloy ni Lucio sa sa kanyang paghinto. "Kung hindi mo
ipakakain ang mga 'to." Itinuturo nito ang grupo nina Basilio. "Sa mga alaga
mong... sinasaktan mo lamang naman pala ang damdamin..." Nagdadrama pa ito para
kami'y inisin. "Eh ipapakain ko na lang sa mga alaga ko, ok ba 'yun? Hindi pa kasi
sila natinga do'n sa dalawa. Bitin!"
Kumpirmado. Nasa partido nila ang pumatay sa dalawang tao.
Nag-umpisa nang gumapang ang mga alipores ni Lucio papalapit sa mga tao. Lalo
namang lumakas ang pag-atungal ng mga ito habang nagsisiksikan sa gitna--sa likuran
ni Basilio.
Natigilan lamang ang mga ito nang nagsimula nang magsi-angilan ang aking kakampi.
"Kapag kayo ang hindi umalis dito," Hiyaw ni Ricardo, "Kayo mismo ang ngangatain
namin!"
Sinagot naman iyon ng pag-angil rin ng kabilang partido, hanggang sa mabalot na ng
kakila-kilabot na mga alulong ang buong paligid.
[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 65

Jasper's P.O.V.

"Ikaw?!" Biglang hiyaw ni Basilio kay Lucio; dinuduro ito. "Kilala kitang demonyo
ka!" Nanginginig siya sa galit.

Nagulat ako nang tila walang takot na sinugod nito si Lucio, gayung hahanggang
kili-kili lamang siya nito. Inasahan ko na, na hindi naman nito aabutin si Lucio.
At katulad ng nakikini-kinita ko na, ay isang kamay na sinakal lamang siya nito at
saka binitbit paitaas.

Nagpupumiglas si Basilio. Halatang nasasakal at hindi makahinga. Lalong nanginig

naman sa takot ang kanyang mga kasamahan, na hindi naman ngayon malaman kung saan
isisiksik ang kanilang mga sarili. At bakit naman hindi? Kayo ba naman ang
napapaligiran ng mga halimaw na doble ang laki kumpara sa sukat ng bawat isa sa
inyo--na kahit sino, ay may kakayahang tapusin ang maliligayang araw ninyo sa
mundo, hindi ba kayo mahihintatakutan?

"Eh ano ngayon kung kilala mo ako?!" Maigting na wika ni Lucio kay Basilio.
Nagngangalit ang nga panga nito, nakatingala sa taong bitbit, habang sinasaksak
niyo ito ng matatalim niyang mga titig. "Hindi kita kilala. At pakialam ko ba kung
sino ka!" Mas lalo nitong hinigpitan ang pagkakahawak sa leeg ng kawawang lalake.

"Ugh!" Pagdaing ng ni Basilio. Unti-unti nang humihina ang kanyang pagpupumiglas.

Halatang kaunting sandali na lamang ay maaari na siyang malagutan ng hininga.

Naging hudyat naman 'yon sa akin para gumawa ng mabilisang paraan. Kilala ko si
Lucio, hindi ito madadaan sa pakiusapan, lalong-lalo na kung ako ang makikiusap.
Ang katunayan, ay kasiyahan pa nga nitong kitlin na lamang basta ang kahit sinong
aking pinagmamalasakitan.

Walang isang kurap na binunot ko ang nakatagong maliit na hunter's knife sa aking
bulsa, at wala nang salitang ibinato ko kaagad ito papunta sa bandang dibdib niya.

Pero maliksi siya; 'yon naman ay inasahan ko na. Nakailag ito na halos kasabay ng
pagkakabitaw niya kay Basilio--na sa ngayo'y umuubo nang namimilipit sa sahig; pag-
ilag na naging dahilan kung bakit dumiretso sa noo ng kampon niyang tik-tik ang
aking ibinato; do'n kasi ito nakatayo sa kanyang likuran.

Itinubog sa purong pilak ang aking kutsilyo, kaya naman hindi na naging surpresa sa
akin na makitang umuusok ang noo ng Aswang na tinamaan ko, bago ito bumagsak na
walang buhay.

Marahang tiningnan ako ni Lucio. Wala mang imik ay bakas naman sa kanyang mga mata
ang matinding panggigigil sa galit.

Sa gitna ng nakahihiwa niyang mga titig sa akin, ay sinenyasan niya ang kanyang mga
kampon--itinuro ang direksiyon ng mga tao sa gitna, na tila inuutusan niya ang mga
ito, na maaari na nilang lapain ang mga taong nasa gitna ng magkabilang panig.

Naghiyawan na sa takot ang mga tao nang mag-umpisa nang humakbang papunta sa kanila
ang mga impakto. Maging si Basilio ay napagapang papalayo; iniinda pa rin ang
kanyang leeg.

"Ngayon na!" Mahinang sambit ko sa aking mga kasamahan, na nagkani-kniya na sa

paglundag at pagtakbo papalapit sa mga halimaw na literal na hayok sa laman.

Nanatili naman akong nakatayo sa kinalalagyan ko, hinihintay na muling matanaw ko

si Lucio. Ang makaharap ang demonyong pinuno ng hukbong walang pakundangan, walang
kunsensya, walang sinasanto...walang dini-diyos kundi ang diyablo.

Isang malakas na lagapak sa aking balikat ang sumalubong sa akin sa gitna ng

kaguluhan. Binato pala ako ni Lucio ng isang bloke ng hallow block. Hindi naman ako
nasaktan, parang pitik lang naman 'yun sa aking pakiramdam. Durog na durog ang
hallow block na 'yun, at tila alikabok na lamang 'yon na pinagpag ko sa sa ibabaw
ng aking magkabilang balikat, hita at mga paa.

Pero siyempre, alangan namang hindi ako gumanti? Ngayong naaaninag ko na si Lucio,
ay sumugod na ako, nakipabuno sa kanya, bagama't minalas ako nang napuslitan niya
ako ng isang malakas na suntok sa aking panga.

Malakas din siya. Magkaparehas lamang naman kasi ang aming kakayanan at
kapangyarihan. Ang lamang lang talaga niya sa akin ay karanasan. Ikaw ba naman ang
mabuhay sa ibabaw ng mundo nang higit pa sa sampung isang daang taon? Kapag hindi
ka pa naman nagkaroon ng sandimakmak na karanasan, ewan ko na!

Tumalsik ako sa kanyang suntok . Lumagapak ang aking likuran sa matigas na sahig.
Pero sa aking pagkakahilata'y nakahagip naman ako ng sledge hammer sa sahig na
ipinukpok ko naman kaagad sa paa niya matapos kong bumangon nang paupo-- na halos
kasabau ng paghagibis siya papalapit.
"Putang ina!" Napaupo siya sa sakit. Iniinda ang paa niyang pinukpok ko. Isang
malakas na pukpok na halos ikasira na ng kanyang matibay na leather boots.

Sinamantala ko 'yun para puslitan siya ng mag-asawang sampiga sa mukha, at

pagkatapos ay dali-dali akong tumayo para pahalikin ang nguso niya sa dulo ng aking
steel-toed work boots.

Nakangising tinitigan ko ang sandaling paggulong niya sa sahig. Wasak na ang dulo
ng kaniyang kaliwang sapatos, dumudugo na rin ang kanyang bibig; pero dahil
beterano na ito sa bakbakan, ay agad din naman siyang nakatayo, tumakbo ng ilang
hakbang para makakuha ng bumuwelo paakyat sa dingding, bago paikot na pinalipad
nito ang kanyang kanang binti diretso sa aking kaliwang leeg.

Napaatras ako nang bahagya, pero agad ko rin naman siyang nilabanan ng suntukan,
sipaan, salagan--bagama't patas na patas lamang naman talaga ang aming labanan--na
halos hindi magkatamaan.

Binato niya ako ng isang parihabang lamesang kahoy; nakailag naman ako. Pero
matapos lumagpak na durog ang lamesang 'yon sa pader, ay nakadampot naman ako ng
isang kumpol na dos por dos at saka ko sunod-sunod na ibinato ang mga ito sa kanya.

Nasalag niya ang bawat isa--salitan, gamit ang forearms nya.

"Ahhh!" Sigaw iyon ng isang tao sa bandang likuran ko. Napatingin ako, kinakagat na
pala ng isang Aswang ang braso ni Basilio.

Sinamantala naman ni Lucio ang paglingon kong iyon, para walang pasabing binato ako
ng tatlong makakapal na solid steel frame. Sumapol 'yun sa aking dibdib--na siya
namang dumagan sa akin sa aking paglagapak nang pahiga sa sahig.

Ang sakit. Sobrang sakit na halos hindi ako makagalaw agad-agad. Sinamantala naman
ni Lucio ang kabagalan ko para tumungtong pa sa ibabaw ng isang bultong bakal sa
aking dibdib.

Hindi ako makahinga, hindi rin makagalaw. Hindi pa siya nakuntento, dahil naupo pa
siya, yumuko at saka dinukwang ang aking leeg para sakalin.

He's determined to kill me; I'm pretty sure about that, but I refuse to die. Nope!
Not with his hellish pair of hands.

Hindi ako makakuha ng buwelo. Nakaipit kasi ang magkabila kong braso. Hindi naman
siya maabot ng mga kamay ko, kaya naman wala na akong ibang choice, kundi gamitin
ang natitira ko pang upper body strength para unti-unting makabangon.

It sure is, wasn't easy. It certainly feels like there are 2 huge refrigirators
pressing on top of me.

"Ahhhhhh!" Sigaw ko, sa unti-unti kong pag-angat. Hindi naman basta-basta natinag
si Lucio na tila mas lalo pang sadyang nagpapabigat. 'Kaya ko 'to' bulong ko sa
sarili ko--napapasulyap din sa banda kung nasasaan si Basilio.

Nakita kong kinagat ng kasamahan kong Aswang ang Aswang na bumibitbit dito.
Nakawala si Basilio. Nakatakbo na ito sa mas malayong sulok, na kasama naman ng iba
pang mga taong hinaharangan ng mga Maligno, para hindi sila galawin ng mga alipores
ni Lucio.

"Jasper!" Sumisigaw na humangos papalapit sa amin si Ricardo, na walang pag-

aatubiling binunggo si Lucio sa ibabaw ko, na siyang naging dahilan ng
pagkakatilapon ng demonyo. "Ayos ka lang ba?" Inalis niya ang mahahabang bakal sa
aking ibabaw, at saka niya ako hinila papatayo.

"Bagito." Nakangising sambit ni Lucio. Umiiling-iling na tila kinakantiyawan ako.

"Wala kang pagbabago. Kahit saang anggulo ka tingnan, isa kang talunan. Pinuno ng
hunghang na hukbo, pweh!" Dumura siya sa aming pag-itan. "Ikaw at ang iyong lampang
mga kasamahan." Itinuro niya ang aking mga kasamahang nangangalahati na lang ang
nakatayo. "Kayo!" Bumaling siya sa nagbubuno pang mga halimaw. Napatigil ang mga
ito at lumingon sa kanya--pati na rin ang aking mga kasamahan, "Ano ba ang
ipinaglalaban niyo, ha? Ano ba ang napapala niyo sa lampang pinuno niyong ito?!"
Dinuro niya ako, "Tingnan niyo nga ang mga sarili niyo! Bakit pinipigilan niyo ang
naturalesa niyo? Para saan? Para sundin ang lampang ito?!" Muli niya akong itinuro.
"Hindi ko kayo kailangan! Dahil sampung beses na di hamak na mas marami ang aking
hukbo kumpara sa inyo! Pero bibigyan ko kayo ng pagkakataong sumama sa akin."
Marahan nitong nilapitan si Felix at Stephen, bagama't sinusuyod naman niya ng
kanyang paningin ang lahat sa paligid, "Sa aking kampo, hindi kayo magugutom. Hindi
niyo kailangang magpanggap. Hindi niyo na kailangang magtiis na hindi tugunin ang
tawag ng inyong mga sikmura! Hindi kayo manginginain ng mga tira-tira. Malaya
kayong makakakain ng kahit ilang taong gusto niyo. Mabubuhay kayong tila mga
kinatatakutang diyos, at hindi mga alilalang pinamumunuan ng isang lampang walang
kuwenta!"

Hindi ko na matiis ang pang-iinsulto kaya't sumugod na ako, pero bago ko pa man din
siya mahagip ay nahatak naman kaagad ako ni Ricardo.

"Sugatan na ang kalahati sa ating mga kasamahan." Napakahinang bulong niya sa aking
tenga. "Hindi tayo maaaring makipagsabayan."

Nag-umpisa nang humalakhak ni Lucio. Sinegundahan naman agad ito ng kanyang mga
kasamahan.

"Alam mo ba ang kahinaan mo, bata?!" Nang-iinis na pagtutuloy ni Lucio ng kanyang

talumpati, "Puro ka yabang. Masyado kang nagpapaniwala sa propesiya ng mga
matatanda na hindi naman lahat ay tama! Kakaunti na nga lamang ang pinamumunuan mo,
hindi mo pa mapasunod ang lahat ng mga ito, alam mo ba kung bakit?" Nanahimik siya
sandali para hintayin ang sagot ko, pero hindi ko naman ibinigay ito sa kanya, "Eh
kasi, alam nilang hindi mo ako kaya. Sumasama lamang sila sa 'yo dahil wala silang
ibang mapagpipilian. Ano ba naman kasi talaga ang mapapala nila sa 'yo, na tanging
pagpapatiwakal lamang ang naging solusiyon para takasan ang kanyang mga kasamahan?!
Talunan!" Mas inilapit niya ang kanyang bibig sa mukha ko, "Isa kang duwag na
talunan para sa akin! Akala mo ba hindi ko alam na maging ang mga Engkanto at
Lambana'y nawawalan na ng kumpiyansa sa 'yo?"

Humalkhak ito nang pagkalakas-lakas. Paghalakhak na tila mga gagong ginagaya naman
ng kanyang mga alipores.

"Sa isang babae..."Pagtutuloy niya, sa mismong paghupa ng kanyang halakhak, "Sa

isang babae nga ay tumitiklop ka, paano pa kaya sa isang diyos na katulad ko?" Muli
siyang dumura sa aking direksyon. "Huhulaan ko," Nakangisi na siya ngayon, "Maging
ang iyong hukbo ay kaya mong talikuran para lamang sa iyong asawa."

Sinundan 'yun ng matinding katahimikan.

"O ano?" Pagbasag niyang muli sa katahimikang iyon. Nakatingin sa aking mga
kakampi, "Tama ako o hindi?"

Walang nagsalita. Nagsiyuko lamang ang mga ito.

"Kung ikaw ba'y dadakpin ko ngayon." Muling pagbasag nito sa katahimikan;

nakatingin na ito ngayon kay Ricardo. "Kasabay ng kanyang butihing batang-batang
may bahay. At pamimiliin ko siya ng isa lamang sa inyo na maaari niyang iligtas sa
aking mga kamay, sa palagay mo ba, may matatanggap kang suwerteng pag-asa na ikaw
ang pipiliin niya?"

Hindi sumagot si Ricardo. Sumusulyap-sulyap ito sa akin.

"Alam mong hindi, di ba? Hindi, pero sa kabila no'n ay ano? Handa mong ialay ang
buong buhay mo sa kanya? Tinitiis mo ang pagkauhaw at pagnanais mo sa naturalesa
mong pagkain para kanino at para saan? Sa talunang ito?" Muli niya akong dinuro,
"At sa kanyang adhikaing walang-wala namang ni gatiting na pag-asa?! Gago ka!"
Dinuro naman niya ngayon si Ricardo, "Gago ka kung mananatili ka sa mahinang panig
ng talunang hindi kayang isakripisyo ang kanyang asawan, at isang duwag na pinunong
iniiwan kayo sa gitna ng gera!"

Tinitigan muna ako nito mula ulo hanggang paa bago tamawa na maglao'y naging
halakhak.

"Tayo na!" Pagtawag niya sa kanyang mga alagad--bagama't nakatingin pa rin ito sa
akin, "Ibalato na natin ang araw na ito kay Jasper bilang awa at limos ko sa
kanyang sawing kapalaran. Nakakakaawa naman ang bata eh. Isang tinga lamang naman
ito para sa akin. Ni hindi nga niya ako kayang gulatin."

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2014, All rights reserved.

KABANATA 66

Jordanna's P.O.V.

"Akala ko ba maaga kang uuwi?" Salubong ko kay Jasper habang papalabas siya ng
kanyang kotse. "Ang sabi mo sa akin kanina, narito ka na ng ala-sais ng hapon?
Anong oras na? Alas-dose na ng hatinggabi ah!" Hindi siya nagsasalita,
nagdirediretso lamang siya sa pagpasok sa loob; sinusundan ko lang naman siya.
"Saan ka ba nanggaling? Bakit ganyan ang damit mo?" Gusot-gusot kasi ito. "At
'yang--" Nasipat ko ang kuwelyo niyang may pulang mantsa, "Ano 'yan, lipstick?!"
Hindi niya ako pinapansin hanggang sa makarating na kami sa aming silid. "Galing ka
sa babae mo 'no?!"

Napahinto siya, namayawang, nagbuntong-hininga at saka pikit-matang napatingala.

Pinalo ko siya sa braso, "Ano? Ha! Galing ka kay Kriselda 'no. Ah, baka naman ang
ibig sabihin mo sa ala-sais ka uuwi ay ala-sais ka uuwi sa kanya?"

Hindi siya sumagot. Sinulyapan lang niya ako, bago naghubad ng pang-itaas, itinapon
ang pinag-hubaran sa hamper at saka tinungo ang kabinet para kumuha ng
komportableng puting kamiseta.

Nainis ako. Lalo pa't ilang oras ding namuti ang mata ko sa kahihintay sa kanya.

"Jasper Ramirez Toledo!" Hiyaw ko. Nanginginig sa inis. "Ano? Wala ka man lang bang
explanation? Hindi ka man lang ba tatanggi, magmamaang-maangan o hihingi ng
dispensa?!"

"Huwag ngayon, Jordanna. Pagod ako." Mahina niyang tugon; umuupo na sa kama, akmang
hihiga na.

Inis na inis talaga ako kaya't hindi ko mapigilan ang ilabas ang sobrang
pagkadismaya ko. Pinaghandaan ko ang pag-uwi niya. Iniluto ko ang paboritong ulam
niya. Gutom na gutom na ako pero hinintay ko siya, tapos ganito lang? Ganito lang
pala ang mapapala ko?

"Pagod?" Nakahiga na siya, na para bang pagod na pagod talaga siya. "Pinagod ka
ba ni Kriselda, ha?!" Naiiyak na ako dahil parang binabalewala talaga niya ako.
Ipinikit lamang niya ang kanyang mga mata na para bang wala siyang naririnig.
"Shit!" And my pregnancy hormones made it worse. "You know what? Fine!"

Tinungo ko ang kinalalagyang ng maleta sa pinakamataas na shelf ng kabinet at

kinuha ang maleta roon. Ibinalibag ko 'yun sa bakanteng bahagi ng kama, binuksan
ang zipper, binulatlat, at saka ko sinimulang hakutin ang aking mga damit.

"What are you doing?" Hah! Kinausap rin niya ako sa wakas. Tinitingnan niya ako sa
kanyang bandang may paanan.

"What do you think I'm doing?" Dirediretso lang ako sa paghahakot. Humahangos,
nangangatal, humihinga nang sunod-sunod...naiiyak.

Bumangon siya nang paupo, "Hun, please." Gusot na gusot ang mukha niya, "Just
please let me rest for a couple of hours and then we'll talk. Pagod na pagod lang
talaga ako."

Napahinto ako. Hawak ang ilang hanger ng mga damit ko.

"Ah ganun? Magpapakapagod ka sa kandungan ng babae mo, tapos ako ang pupuyatin mo
para hintayin na maging ok ka na ulit? Magpahinga ka na hangga't gusto mo!"
Padabog na itinuloy ko ang pag-eempake ko. "Wala na akong pakialam." Isinasara ko
na ang maleta. "Magsama kayo ng babae mo!" Binitibit ko na ang maleta at akmang
lalabas na sa kuwarto.

"Sandali nga!" Bumaba na siya sa kama at isang dukwang na hinila ang braso ko.
Nabitawan ko tuloy ang maletang hawak ko. "Ilang beses ko ba sasabihin sa 'yo na
wala akong babae!"

Binawi ko ang braso ko, "Lokohin mo ang sarili mo, buwisit." Akmang kukunin ko
ulit ang maleta pero muli niya akong pinigilan.

"Please naman, hun, wag ngayon, please..." He looks really frustrated. "Bakit ba
parating 'yan ang ibinibintang mo sa akin? Wala sabi akong babae. Sa 'yo pa nga
lang kulang na ang oras ko, mambabae pa ba 'ko?"

"Let me go!" Pilit kong binabawi ang braso ko.

"Jordanna!" Sigaw na niya, natigilan ako. Tinitigan niya akong mabuti bago niya
kusang binitawan ang braso ko para tumalikod. "Bakit ba, hindi mo maintindihan na
hindi lang ikaw ang nahihirapan?" Muli niya akong nilingon nang patagilid, "Alam
mo na naman kung ano at sino ako, di ba? Alam mo na rin na hindi lang trabaho at
ang pamilyang ito ang inaasikaso ko, di ba? Alam mo!", Nanggigil na siya, na
parang naiiyak na, "Alam na alam mo, kung ano ang misyong nakaatang sa balikat ko!"
Mas mataas na ngayon ang boses niya. "Pero bakit ba, kailangan ko pa parating
magpaliwanag sa 'yo?! Bakit ba kailangan ko pa parating ipaintindi sa 'yo, na
hindi lamang ikaw ang nangangailangan ng panahon ko?!" Inilapit niya ang mukha
niya sa aking mukha. Bakas na rito ang pagkayamot, "Ganun ka ba talaga katanga?!"

Nagulat ako sa huli niyang mga kataga. Napakalutong kasi nito na sinamahan pa ng
nagngangalit niyang mga panga. Pero dahil galit na galit din ako--bukod sa
nasaktan din ako sa mga huling sinambit niya, ay sinampal ko siya.

"Gago ka ah!" Sigaw ko sa mukha niya, "Oo! Alam ko na nga! Alam ko na nga ang
punyetang misyong nakaatang diyan sa balikat mo. Pero kailan mo lang ba sinabi sa
akin ang tungkol diyan?! No'ng nakuha mo na ako?! No'ng nagoyo mo na ako para
magpakasal ako sa 'yo?! Manloloko ka! Alam mo bang grounds for annulment ang
panloloko? Tarantado ka! Hindi mo naman pala kayang pagsabayin ang demands ng
sinuong mong pagpapamilya, karera at misyon, ako pa ngayon ang tanga?! Ikaw ang
tanga! Hindi mo naman pala kaya, idinamay mo pa ako sa impiyernong kumplikasyon ng
pagiging asawa mo?! Ikaw ang gago, dahil ikaw 'tong sugod nang sugod sa mga gerang
hindi mo naman pala kayang ipanalo!"

Halatang nagulat siya sa huli kong mga sinabi, bagama't nakakainis na ngumisi
lamang siya nang maglaon, habang hinahaplos ang parte ng kaliwang pisngi niyang
sinampal ko.

"You know what?" Anya, "Maybe you're right." Muli niyang tinungo ang gilid ng kama
at naupo roon, "I was so stupid." Pagtutuloy niya, "And because I made so many
stupid decisions in the most recent past...my marriage with you included,
pinagbabayaran ko tuloy 'to ng sunod-sunod na pagkabigo ko ngayon." Humiga na
siyang muli.

"W-what is that supposed to mean?" Naiiyak ako, sa hindi ko pa matukoy na eksaktong

dahilan--bukod sa malinaw na binanggit niya.

"Tsss..." Pumikit na siya, habang patuloy pa ring nagsasalita. "Pati ba naman 'yon
ipaliliwanag ko pa rin sa 'yo?" Nakapagtatakang mahinahon na ang kanyang
pagsasalita. "Sige na... Umalis ka na kung gusto mo na talagang umalis. Kung
nagsisisi ka na sa pagkakatali mo sa 'kin, dahil sa tingin mo'y niloko kita, fine.
That will make things fair and square for us then. Dahil sa totoo lang, hindi ko
rin alam kung anong kagaguhan ang pumasok sa utak ko para pakasalan kita sa gitna
ng kumplikadong sitwasyon ko. Since ikaw na mismo ang nagbanggit, sige, file an
annulment case against me. Don't worry, kahit ano pa ang ilagay mong reklamo, totoo
man o hindi, pipirmahan ko, matahimik ka lang. Umuwi ka na sa inyo, na parati
lamang din namang panakot mo sa 'kin. Basta't iingatan mo lang ang mga anak ko,
kung hindi'y malilintikan ka sa 'kin."

Wow. The last sentence is cold.... Very, very cold that I was left metaphorically
frozen for few minutes.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 67

Jordanna's P.O.V.

"Jordanna?" Gulat na gulat si Caleb nang makita niya akong nakatayo sa labas ng
pintuan ng apartment niya. Tumingin siya sa relo, "Anong gingawa mo rito?" Alas-
tres pa lamang kasi nang madaling araw.

"Kasama kasi ni Andre ang boyfriend niya sa apartment niya. Ayoko namang pumunta
kay Kuya baka isumbong niya ako kaagad kina Daddy. Ok lang ba na dito muna ako
kahit mga ilang araw lang?"

"H-ha?" Pagkasabi niya noon ay may biglang yumapos na babae sa kanyang likuran.

"Baby... Sino ba 'yan?" Bulong no'ng babae sa may likod ng tenga niya.

"Ah, eh... Pasensya ka na Caleb." Tatawa-tawang sabi ko, "May kasama ka rin pala.
S-sige. A-aalis na ako. M-may mapupuntahan pa naman akong isa."
"Teka Jordanna, hindi puwedeng hayaan na lang kitang gumala sa kalye sa ganitong
oras? Nasaan ba si kuya Jasper?"

Hindi ko sinagot ang tanong niya. Sa naging reaksyon niya, alam kong nakuha naman
niya kaagad ang ibig kong sabihin.

"M-may naghihintay namang taxi sa akin," Itinuro ko ang taxi na nasa harapan ng
apartment, "I'll be alright. Pasensya na sa abala." Tumalikod na ako.

"Pero Jordanna..." Hirit pa nito, pero hindi ko na ito nilingon.

"Baby, ano ba? Matulog na tayo." Sabi naman ng babae sa kanya.

Lumingon ako sandali, just to say, "I'll be alright, really." Bago ako dali-daling
sumakay sa likurang bahagi ng taxi.

***

"Sorry po sa abala." Matapos kong uminom ng tubig na iniabot sa akin ni... Lola
Senda.

"Hindi ka nakakaabala, Jordanna. Mabuti nga at dito mo naisipang pumunta." Umupo

na siya sa aking tabi, "Pero bakit naman disoras nang gabi mo pa naisipang umalis
sa inyo? Alam mo bang nagkalat ang masasamang tao at nilalang sa mga ganitong
oras, lalo pa ngayon, sa kalagayan mo."

Hindi ako nagsalita. Yumuko lang ako at saka muling naramdaman ang sakit ng
pagtatampo ko kay Jasper.

Ang walanghiya. Hindi man lang ako pinigilan. Pinabayaan na lang talaga niya akong
umalis. Ang maglagalag sa napanganib na kalye. Alam ko, may mga nasabi akong hindi
maganda, pero hindi ba niya maintindihan na nasabi ko lamang naman ang mga 'yon
dahil sa mga sama ng loob ko sa kanya?

Hinawakan ni Lola Senda ang mga kamay ko sa ibabaw ng aking mga hita.

"Ano bang pinag-awayan niyo?"

"Kung ano-ano na po." Naiiyak na sambit ko, "Na, nagkakabuhol-buhol na at lumalalim

na rin sa paglipas ng mga araw. Siguro nga po, masyado pa akong bata para
maunawaan ang isang katulad niya. Pero kasalanan ko po ba kung bata pa ako?
Kasalanan po ba kung hindi pa maarok ng pang-unawa ko ang mga pinagdaraanan niya?!
Bakit po ba kailangan ko ring magsakripisyo para sa misyon niya? 'Yung misyon niya
na hindi naman niya ipinagtapat sa akin bago pa man kami nagpakasal. Pakiramdam ko
po kasi, nagoyo ako eh. Ang sabi kasi niya sa akin noon, gusto na niyang
magkapamilya, pero bakit po ganito? Halos wala po siyang oras para sa akin?"

"Sa totoo lang, Jordanna. Noong una, hindi ko rin alam kung bakit tila itinakda na
ni Marietta at Helga, ang pagpapakasal niyo ni Jasper. Bukod kasi sa malaki ang
agwat ng edad niyo, alam na alam naman niya na ganito ang mangyayari. Malaking
responsibilidad kasi ang nakaatang sa mga balikat ni Jasper, na nakatakda na sa
kanya bago pa man ito maipanganak. Responsibilidad na hindi niya puwedeng talikuran
at pabayaan na lang. Tungkulin na hindi basta-basta, mapanganib at walang
kasiguraduhan. Isang destino, na mas malamang sa hindi, na ikapahamak ng sino mang
may kuneksyon sa batang 'yon. Pero..."

Napahinto siya na tila may iniisip o may pilit inaalala.

"Pero ano po?"

"Pero ang sagot niya lang sa akin... Ayaw daw kasi niyang matulad kay Lucio si
Jasper." Bakas sa kanyang mukha ang kalungkutan.

"Ano pong ibig niyong sabihin? Ano po ba talaga ang tulad ni Lucio."

"Isang nilalang na lulong sa tagumpay at kapangyarihan. Isang kalahi nila na kayang

isakripisyo ang lahat, alang-alang sa kanyang kahambugan at ambisyon. Isang taong
anghel na nakayanang isangla ang kanyang kaluluwa sa diyablo, kapalit ng tila
walang hanggang kapangyarihan at kabataan. Isang lalaking..."

"A-ano po?"

"Hindi marunong magmahal, magpahalaga at magmalasakit. Isang taong walang inisip

kundi ang kanyang teritoryo at kung papaanong mapapasakanya ang teritoryo ng iba."

"'Yun po ba ang dahilan kung bakit kayo nagkahiwalay?"

Tumango ito nang marahan.

"Kaya ang sabi sa akin ni Marietta." Pagtutuloy niya, "Gagawin niya ang lahat,
upang hindi magkagano'n si Jasper. Kaya nung malaman niya mula kay Helga na
gustong-gusto ka ng kanyang apo simula pa sa pagkabata, ay sinubaybayan ka na niya.
Hindi man patas para sa 'yo, ay ginabayan ka niya nang palihim. Itinuro rin niya sa
'yo ang lahat ng kanyang nalalaman para maging matibay na katuwang ng kanyang apo
sa pakikipaglaban nito sa lahat ng kanyang mga kaaway. Hindi nila sinabi sa 'yo
'to dahil sa pangambang... hindi ka mapapayag."

Lalong sumama ang loob ko. Pakiramdam ko tuloy, hindi lang si Jasper ang nanggoyo
sa akin... Niloko rin pala ako ng kanilang buong pamilya. Bakit gano'n? Daig ko pa
ang tinanggalan ng karapatan at opinyon. Pakiramdam ko tuloy, nakakulong na ako
ngayon sa isang preso, bilang parusa sa salang hindi naman ako ang may kagagawan.

"Jordanna..." Pag-alo niya sa akin sa gitna ng di ko na napigilang paghagulhol. Mas

lalong hinigpitan niya ang pagkakahawak niya sa aking mga kamay.

"Pasensya na po, Lo--" Napatingin ako sa kanyang mukha na parang kasing-edad ko

lang, "Pwede bang, ate na lang ang itawag ko sa 'yo, naiilang talaga ako sa lola
eh."

Napapangiting tumango siya.

"Ang gulo-gulo na po ngayon ng isipan ko." Pagtutuloy ko, "Siguro nga po, masyado
pa talaga akong bata para lubusang maunawaan ang lahat. Pero kasi po..."

"Ano 'yun?"

"Naiinis ako sa kanilang lahat! Niloko nila ako! Pakiramdan ko tuloy, pinagkaisahan
nila akong siluin para lang pagtiisan ang ganitong klaseng buhay. Mabuti na lang,
pumayag kaagad si Jasper na maghiwalay na lang kami nang pormal! Buwisit siya!"
Nanggigigil ako.

Tila nagulat si Lo--ate Senda. "Maghihiwalay na kayo?!"

Tumango ako, "Opo. Pero putragis na gagong 'yun. Kung pagsalitaan ako ay para
lamang akong baboy na binabahan niya para maging ina ng mga anak niya. Putang-ina
niya!" Nanginginig na ako sa galit, "At ako pa pala ang malilintikan kung hindi ko
aalagaan ang mga dinadala ko. Mahal... Mahal... Hindi niya ako mahal! At siguro
nga, kapareho lang din siya ni Lucio na hindi naman talaga alam ang ibig sabihin ng
salitang 'yon!" Muli akong napahagulhol, "Kung mahal niya ako, hindi niya dapat
pinatulan ang pagsusumpong kong siya rin naman ang may kasalanan. Kung mahal niya
ako, dapat hindi niya ako basta-basta na lang pakakawalan. Walanghiya siya! Magsama
sila nung babae niya!"

"May babae siya?!"

"Itinatanggi niya pero alam kong meron!"

Napakunot-noo siya; tila hindi makapaniwala.

"Paano mo naman nasigurong meron?!"

"May mga nakapagsabi sa akin." Sagot ko, "Minsan, isang gabi, sinubukan niyang
ipaliwang sa akin na may nagpapanggap daw na siya, na hindi naman siya para sirain
ang aming pagsasama. Gusto kong paniwalaan 'yun. Pero paano ko ba paniniwalaan ang
mga ganung bagay? Paano ko ba masisigurong hindi niya ako ginogoyo na katulad ng
panggogoyo niya sa akin mula pa sa simula?"

"Mapagkakatiwalaan naman ba ang mga nagbanggit man lamang sa 'yo tungkol sa ibang
babae niya?"

"Kayo po ang magsabi sa akin ate Senda dahil kilala niyo rin naman sila...
Mapagkakatiwalaan ko po ba ang mga salita nina Uncle Manuel, Auntie Astrid at ate
Helena?"

Halatang nagulat siya. "Eh sino ba ang tinutukoy nilang ibang babae ni Jasper?"

"Kriselda raw po."

"Kriselda... Hmmm." Tila nag-iisip siya.

"May kilala po ba kayong Kriselda?"

"Wala. Pero kung ayos lang sa 'yo, may mga pagtatanungan lang ako. Itatanong ko na
rin ito kay Marietta. Dahil kung totoo ngang may babae si Jasper, at
pinagkakaisahan rin nilang balewalain ang mga bagay na ito, para kunsintihin ang
kalokohan ng batang 'yon, ako na ang makakaharap nila."

"Ayos lang po sa akin. Maraming salamat po."

"Wala 'yun. Pasensya ka na rin at wala akong magawa para pagaanin 'yang
nararamdaman mo. Dahil ako man, ay may bitbit ring hindi ko alam kung paano ko
nakakayanang dalhin araw-araw."

"Si Lucio po ba?"

"Hindi lang siya."

Napakunot-noo ako, "Eh sino pa po?"

"'Yung anak naming si Katrina."

"May anak kayo sa kanya?!"

Tumango ito, "Anak na hindi ako kilala at malamang ay hindi na kikilalanin pa."
Siya na ngayon ang tila naiiyak, "Nasilip ko siya nung pinutahan namin ang kuta ni
Lucio para iligtas ka. Ang ganda-ganda niya, pero hirap na hirap ang kalooban kong
makita siyang..."
Umiyak na siya nang tuluyan.

"Nagpakasama na katulad ng kanyang ama. Hindi ko alam kung nauunawaan mo na ang

pakiramdam ng isang ina, pero masakit. Masakit na hindi mo man lamang mayakap ang
sarili mong anak. Masakit ang hindi mo man lamang narinig na tawagin ka niyang Inay
o Nanay o Ina... Ilang beses ko siyang sinubukang lapitan, pero... Pinanghinaan ako
ng loob dahil alam ko, hindi magiging gano'n kasimple ang aking susuungin."

Siya na ngayon ang inaalo ko. "Pasensya na po. Mukhang nang dahil sa mga problema
ko, naalala niyo rin tuloy ang sa inyo."

Pinunansan niya ang kanyang mga luha, "Wala kang kasalanan. Naaalala ko rin naman
talaga ito kahit wala ka rito. Mabuti nga ngayon at may karamay na akong katulad
ko." Umiiyak na natatawa siya. Nahawa na rin tuloy ko. "Parehong nangmahal ng mga
mula sa lahi ng mga Anghel na hambog, salawahan at gago!"

"Oo nga," Pagsegunda ko. "Kung ano ang ikinaganda ng kanilang mga mukha, 'yun naman
ang ikinasama ng kanilang pag-uugali."

"Mga walanghiya." Anya.

"Mga hayup." Sabi ko.

"Mga talipandas." Natatawa siya.

"Mga balasubas." Natawa na rin ako.

"Mga hunghang." Anya.

"Mga barubal." Sabi ko.

"Mga guwapo." Anya, na tila nagulat din sa sinabi niya.

"Mga manyak na guwapo." Halos sabay na kaming naghahagikhikan.

"Mga manyak na masarap na guwapo." Tinakluban niya ang bibig niya na para bang
natatawa't nagsisisi rin siya sa kanyang mga sinabi.

"Mga manyak na masarap na mabangong mga guwapo." Inipit ko ang aking mga labi.
Ganun din naman siya.

Nakalulungkot man ang aming sitwasyon sa mga walanghiyang minahal namin, ay parang
mga baliw na pinag-trip-an na lang namin sila.

Makaganti man lang...kahit wala silang kaalam-alam.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 68

Jordanna's P.O.V.

"Grabe po ba talaga ang sunog ninyo sa katawan?" Tanong ko, habang pinanonood ko
ang pagtatanggal niya ang kanyang lambong.

"Noon, oo." Hinubad din niya ang long sleeved sweater niya at nakita kong halos
wala na ngang pilat ang kanyang mga braso.
"Wow, wala na halos kayong pilat, ano po ang ginawa niyo? Nagpa-surgery po ba
kayo?"

Natawa siya, "Hindi ko alam kung maniniwala ka kung sasabihin ko sa 'yo."

"Bakit po, minadyik niyo po ba?" Tumawa ako.

"Sana nga ganun na lang para isang kumpas lang wala na lahat."

"Kung hindi po magic, eh ano."

"Kailangan kong maglabas-masok sa teriroryo ng mga lambana, kung saan nakatira ang
aking ama. Kailangang gawin ko 'yun nang isang daang beses."

"Ha? Ganun lang po kasimple?"

"Hindi madaling makapasok sa teritoryo ng mga lambana, Jordanna. Lalo na para sa

isang katulad ko na may dugong tao. Bukod kasi sa mahirap 'yong mahanap, dahil
napapalibutan 'yun ng mga taga-bulag, ay napakaraming bantay roon."

"Pero paano po kayo gumagaling sa paglalabas-masok lang?"

"Kailangan lang madampian parati ng sinag ng kanilang araw ang akin balat, para
mawala ang aking mga pilat."

"Paano po 'yun, naghuhubad kayo para masingan lahat?"

"Oo."

"Wow, so bomba star pala kayo ro'n? Wala po bang naninilip sa inyo?"

Napahigikhik siya sa sinabi ko, "Siyempre do'n ako pumupunta sa walang nakakakita."

"May nakakalusot po ba sa mga Lambana? Sabi kasi ni Jasper, 'yung mga 'yun daw ang
nagbabantay sa bahay namin kaya walang nakakalusot kundi sila-sila rin lang."

"Oo naman. Hindi naman sila Diyos. Ang mga mata ng Diyos lamang ang nasa lahat ng
dako (5) na hindi matatakasan nino man. Kailangan ko lang pumunta ro'n sa mga
hindi nila pinupuntahan. O kaya kailangan mo lamang magdala ng mga bagay na ayaw
nila para hindi ka nila sundan.."

"Saan po ro'n. At tulad ng mga ano po ba ang mga ayaw nila?"

"Mayroon do'ng isang burol na napapalibutan ng mga baging at lamang-kati (1).

Hindi sila lumalapit sa kahit anong lugar do'n na may mga nakatanim na lamang-kati
(1) katulad ng mga sibuyas at bawang. Kaya do'n ako pumupunta para magbilad."

"Takot po ba talaga sila sa bawang? Nakakailang beses na po kayong nakakalusot

do'n?"

"Hindi naman talaga sila takot. Ayaw lang nila rito. Sumasama ang pakiramdam nila
ng ilang araw kapag nakakaamoy sila ng bawang. Sa loob ng dalawampu't limang taon,
nasa numbenta'y sinkong beses na ako nakapagpabalik-balik.."

"Uy, malapit na mag-isang daan. Kaya pala halos wala na po." Nakatingin na ako sa
kanyang mga binti. Makinis na rin ito. "Pero ang tagal niyo na po palang ginagawa
'yun. Ang tiyaga niyo po."
"May kasabihan nga ang mga tao, kung walang tiyaga, walang nilaga." Anya.

"Ang wierd ng kasabihang 'yun. Parang walang sense."

Natawa siya sa akin, "Bakit mo naman nasabi?"

"Di ba mas realistic 'yung, 'kung walang tiyaga, walang menudo.' Eh di hamak namang
mas mahirap lutuin ang menudo, di ba? Ang nilaga, lalagyan mo lang ng sabaw 'yung
karne. Kaunting timpla tapos 'yun na, tatakluban mo lang hanggang sa kumulo. Eh
'yung menudo maggagayat ka pa ng gulay at karne, maggigisa ka pa bago mo ilalagay
isa-isa ang mga sangkap, di ba?"

Inipit niya ang kanyang mga labi na para bang natatawa siya sa mga pinagsasabi ko.

"Kasabihan lang naman 'yun ng mga tao, Jordanna."

"'Yun na nga po ate Senda. Parang ang tanga lang nung kasabihan. Walang sense.
Parang ang labo. Parang sinabi lang para mag-rhyme."

Tumawa na siya nang malakas.

"Marami pang kasabihan ang mga tao na parang tanga lang talaga ate Senda. Katulad
na lang nung, 'Ang hindi marunong lumingon sa pinanggalingan ay hindi makararating
sa paroroonan.'"

"O tama naman 'yun ah, bakit? Anong ano ba ang mali sa kasabihang 'yun?"

"Ang mali do'n ay bakit 'yung hindi marunong lumingon ang hindi makararating sa
paroroonan? Hindi ba dapat 'yung hindi marunong umabante sa patutunguhan? It
should be something like... 'Ang hindi marunong umabante sa patutunguhan ay hindi
nakararating sa paroroonan'!"

Muli akong tinawanan ni ate Senda.

"Eh kasabihan lang kasi 'yun na dapat alam ko kung saan ka nanggaling para
makarating ka sa destinasyon mo."

"Eh 'yun na nga po ang issue ko sa kasabihan na 'yun? Di ba mas mahalaga na mas
alam mo ang address ng pupuntahan mo kesa naman lingon ka ng lingon, sumalapak pa
sa poste 'yang mukha mo o worse mabundol ka pa ng truck sa kalilingon mo. Di niyo
ba nakikita na kaya walang asenso ang mga tao dahil sa kasabihan na 'yan.
Pabaliktad ang tingin, paatras kaysa paabante."

Muli niya akong tinawanan na tila aliw na aliw siya sa akin.

"Ano na nga pala ang plano mo?" Pag-iiba niya sa usapan. "Sigurado ka na ba sa
pakikipaghiwalay mo kay Jasper? Pag-isipan mo munang mabuti ha? Alalahanin mo,
may tatlong bata diyan sa tiyan mo ang maapektuhan sa kung ano man ang mangyayari
sa relasyon niyong mag-asawa. Kaya mo bang malayo sa kanya nang tuluyan?"

"Sa ngayon, magulo pa po talaga ang isipan ko. Masama pa po kasi ang loob ko sa
kanya. Para kasing ayos na lang sa kanya ngayon ang mawala ako sa kanya. Siguro
nga, mas gusto na niya si Kriselda kaysa sa akin. Siguro mas maganda 'yun at sexy.
Ako kasi, heto, ang laki-laki ng tiyan ko. Tapos sabi nung baklang bestfriend ko,
mukhang losyang na raw ako. Ok lang po ba na dito po muna ako sa inyo ng mga ilang
araw? Ayoko po kasi munang umuwi sa bahay ng parents ko, baka kasi lalo lang gumulo
ang sitwasyon namin kapag nakialam ang mga magulang ko. Maligalig po kasi masyado
ang Daddy ko. Baka kapag nalaman niya na umiyak ako, bugbugin na naman niya si
Jasper."
Natawa siya, "Ah, oo. Kilala ko ang Daddy mo."

"Kilala niyo po si Daddy?"

"Si Jonathan? Oo naman."

"Eh kayo po, kilala po ba nya kayo?"

"Hindi ko alam."

"Eh paano niyo po nakilala ang Daddy?"

Natigilan siya. Sinusulyap-sulyapan ako na para bang nag-aalinlangan siyang

sagutin ang tanong ko.

"Kay Marietta rin." Nasabi niya rin sa wakas, "Si Jonathan kasi 'yung tinutukoy
niya sa akin na isa sa tatlong anak na lalaki ng dayuhan mula sa angkan ni Penemue
(2)."

"Penemue? Sinong Penemue?"

"Ang ninuno ng iyong ama."

"Penemue? Bakit parang ang bantot naman po ng pangalan."

Natawa siya, "Hindi ko alam, Jordanna. 'Yun kasi ang pangalang sinabi sa akin ni
Marietta. Sa kanya raw nagmula ang lahi ng tunay na lolo mo sa ama."

"Tunay na lolo sa ama? Teka muna po." Bigla akong nalito. "Sinasabi niyo po ba sa
akin na hindi si Lolo Raul ang tunay kong lolo?"

Nagulat siya. Hindi tuloy niya malaman kung anong sasabihin, "N-naku, Jordanna.
Ipagpaumanhin mo. H-hindi ko kasi alam na hind mo pa alam."

"Wala naman po kasing sinasabi si Daddy sa amin."

"Ah, eh... baka naman ayaw na lang niya maalala. A-alam mo kasi, ayon kay Marietta,
hindi na rin naman talaga nagkakilanlan ang iyong ama at tunay niyong lolo. Inalam
lamang daw ng iyong ama ang tungkol dito at sa mga kapatid niya rito, dahil
ipinahanap niya ito. Pero ayon sa iyong biyenan na si Jason, hindi naman sila
nagkita ni minsan."

"Kaya naman pala..." Bulong ko.

"Kaya naman pala, ano?"

"Kaya naman po pala hindi kamukha ni Lolo Raul si Daddy. Kahit saang anggulo, wala
akong makitang kahawig man lang. Pero... 'yun po bang si Penemue? A-ano po ba ang
sinasabi ni Lola Marietta tungkol sa kanya?"

"Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa 'yo, kasi maging ang iyong ama, ay walang
kaalam-alam sa tunay ninyong pinagmulan."

"Tunay na pinagmulan? T-teka po muna... a-ano pong ibig ninyong sabihin? W-wag
niyong sabihin na katulad ng mga bagong nakikilala ko na ngayon, g-gaya nina Uncle
Manuel, Auntie Astrid, a-ang pamilya nina Jasper, si Lucio, a-at kayo, ay merong
ding bahid dungis ng hindi mga purong tao ang dugo ng tatay ko? A-ano po? A-aswang
po ba si Penemue? Sa tunog pa lang po kasi ng pangalan niya, pang-aswang na eh."
Naiiyak na ako. Napangiti naman siya.

"H-hindi. Hindi kayo mula sa lahi ng mga Aswang."

Nakahinga ako ng maluwag. Pero bago pa man matapos ang aking paghinga ay biglang
pumasok sa isip ko ang, "Pero, w-wag niyong sabihin na hindi nga Aswang pero
Maligno naman ang aming pinagmulan?"

Baka kasi hindi nga kami Aswang, pero kalahi naman namin ang mga Kapre't Tikblang.
Naku! Hindi kaya mula kami sa lahi ng mga Kapre? 'Yun kaya ang dahilan kung bakit
matatangkad kami?

Naalala ko tuloy bigla 'yung kuwento ni Tito Art na parati raw niyang tinutukso si
Daddy na 'Nakuryenteng Kapre' kapag bagong gising. Tayo-tayo raw kasi ang buhok
nito na parang nakuryente, tapos ang tangkad-tangkad pa niya na parang Kapre.

(Atungal mode inside)

Oh my Daddeeeh!

(Atungal mode inside)

Alangya ka kung kalahi natin ang mga Kapreeeeh!

(Atungal mode inside)

Don't tell me I am going to inherit your tragideeeh!

(Atungal mode inside)

Don't you dare punish meeeh!

(Atungal mode inside)

'Cause... (Lunok)

I did not killed anybodeeeeh!

(Noranian mode inside)

"Hindi kayo nagmula sa lahi ng mga maligno, Jordanna. Huwag kang mag-alala."
Tatawa-tawa pa siya.

Tila nabunutan naman ako ng isang bultong tinik.

"Eh ano po pala?"

"Sa lahing katulad rin ng sa asawa mo."

"P-po?"

"Si Penemue ay isang Anghel, na kasamahan ng ninuno nina Jasper, na naparusahan ng

Diyos sa pakikipagniig sa mga taong babae."

"K-kami? S-sigurado po kayo?"

"Oo."
"H-hindi po alam ng Daddy ko?"

"Hindi. At ayon kay Marietta, mas mainam nang hindi."

"Pero bakit naman po?"

"Para hindi na madamay ang pamilya ninyo sa gulo. Ayon kasi kay Marietta, isa raw
sa marami pa, ang angkan ni Penemue, na mas minabuti pang isuko na lamang sa Diyos
ang kanilang estado, bilang sakripisyo sa kasalanan ng inyong ninuno. Sadyang
tinalikdan na raw ng mga ito ang makapangyarihang bahagi ng dugong nanalaytay sa
inyong mga ugat, bilang tanda ng paghingi ninyo ng tawad sa kasalanan ni Penemue.
Dahil do'n, wala ni isa sa mga sumunod na henerasyon, ang talagang nakaaalam kung
saan talaga kayo nagmula. Ngayon pa lamang siguro, kasi alam mo na. Pero para sa
kaligtasan ng pamilya mo, mas mainam na sarilinin mo na lamang ito. Marami ang mga
tulad ninyo Jordanna. Mga Nephilim na naglalakad sa ibabaw ng mundo na katulad ng
mga normal na tao. Hindi naman kasi kayo imortal. Ayaw kasi ng Diyos na maging
imortal ang mga tao (3) kahit na 'yaong nalahian na ng mga Anghel."

"Eh kayo po ba? Imortal po ba kayo? Ang mga Lambana? Imortal din po ba sila?"

"Ang mga lambana? Oo. Mga purong Anghel naman kasi sila. Nagmula sila sa
pinakamababang bahagi ng pitong patong ng langit (4) na nakisanib lamang sa
kalikasan at sa kapwa nila. Pero ang mga tulad kong kalahating tao, hindi. Hindi
lamang tumatanda ang aming hitsura, pero namamatay din kami nang hindi hihigit sa
sukdulan ng edad na itinakda ng Diyos para sa mga purong tao."

"Ano po ba ang sukdulan ng edad na itinakda ng Diyos para sa mga purong tao?"

"Isang daan at dalawangpu. (3)"

"Ilang taon na po ba kayo?"

Ngumiti siya, "Sisenta'y nuebe."

"Sixty nine?!" Natawa ako. "Censored po pala and edad niyo. Eh si Lucio po, ilang
taon na?"

"Isang-libo at sitenta'y siete."

Nanlaki ang mga mata ko, "One thousand and seventy-seven? Pero akala ko po ba hindi
puwedeng mabuhay ang isang nilalang na may lahing tao na hihigit pa sa isang daan
at dalawangpu?"

Nagbuntong-hininga siya, "Oo nga. Pero hindi naman natural ang sa kanya. Sadyang
hiningi niya ang pagiging imortal mula sa diyablo, kapalit ng paglilingkod nito sa
kanya, sa pamamagitan ng pamununo nito sa lahat ng masasamang elemento sa parteng
ito ng mundo."

"Walstik. Akala ko, grabe na ang agwat ng edad namin ni Jasper. Mas malala pa pala
ang sa inyo? Ibig po bang sabihin, sa kinatagal-tagal na niyang nabubuhay, kayo
lang ang naging nobya niya?"

"Hindi. Ang una niyang naging nobya ay siya ring una niyang naging asawa at ina ng
mga supling na siyang pinagmulan naman ng angkan nina Jasper. 'Yun ay noong mga
panahong maayos pa siya. Hindi pa niya naisasangla ang kanyang kaluluwa sa
diyablo. Wala pa siyang dalampung taon ng mga panahong 'yun."

"Kung ganun po, eh pang-ilan niya po pala kayo?"

"Sa naging nobya?" Nakangiting napapailing siya, "Siguro nasa ika-isang daan na
ako, hindi ko sigurado."

"Ilan po pala ang naging anak niya sa buong buhay niya, alam niyo po ba?"

"Ang alam ko, sampu. Siyam doon sa una, i-isa lang sa akin."

"So ang ibig niyo po bang sabihin wala siyang anak sa iba pa niyang nobya?"

"Ang sabi niya sa akin, wala raw. Matapos raw kasing mangamatay ang mga anak niya
sa una, ayaw na raw niyang maranasan ang mamatayan ulit. Kaya nga nung una... Ayaw
niya kay Katrina. Tutol talaga siya sa pagbubuntis ko ro'n sa bata. Kaya nga
hanggang ngayon, palaisipan pa rin kung bakit niya ito kinuha sa akin."

"May pinakasalan pa po ba siya bukod sa una?"

"Wala. Wala na." Tila nalungkot ang kanyang mga mata, "'Yun lang ang pinakasalan
niya. Ayon sa kanya. 'Yun lang daw kasi talaga ang minahal niya."

Natahimik siya pagkatapos noon. 'Yumuko, na para bang itinatago nito ang kanyang
mukha.

"Ate Senda?" Hinawakan ko ang kamay niya. Sa pagtunghay niya nang bahagya, ay
no'n ko na nakumpirmang, umiiyak siya. Pinunansan naman kaagad niya iyon at pilit
tumawa para maitago ang kung ano mang nararamdaman niya.

"Kaya masuwerte ka pa rin kay Jasper, kumpara sa akin kay Lucio." Anya, "
Nagkakatampuhan man kayo ngayon, alam kong may pag-asa pa kayong magkaayos. Mahal
ka niya, pinakasalan ka niya. Wala kang katapat sa puso niya. Samantalang ako, isa
lang ako sa napakaraming babae sa buhay ni Lucio. Isa lamang sa mga babaeng
pampalipas ng bagot sa bawat henerasyon. Ni baka nga hindi man lamang ako umabot sa
maliit na sulok ng puso niya, samantalang si Jasper, ibinigay niya ang buong puso
niya sa 'yo, pati na ang kaniyang apelyido."

"Sa akin pa rin ba ang apelyido niya kung binabawi na niya? Kapag na-annul na
kami, hindi na akin ang apelyido niya. At sa ngayon... Hindi ko na rin sigurado
kung sa akin pa rin ang puso niya. Mas malamang, bawiin na rin niya ito at ibigay
na kay Kriselda." Ako na ngayon ang naiiyak, "Kaya mas nasuwerte ka pa rin ate
Senda, at least walang kailangang bawiin sa 'yo. Hindi mo ba alam na mas masakit na
mawala sa 'yo ang dating sa 'yo?"

Tiningnan niya ako at tinulungang pahirin ang aking mga luha.

"Huwag ka nang umiyak, Jordanna." Anya. "Hayaan mo, hahanap ako ng paraan para
malaman ang totoo. Sa ngayon, huwag ka munang sumuko sa kanya. Baka naman maaayos
pa 'yan."

"Sa mga sinabi niya sa akin nitong huli? Ewan ko ate Senda. Dahil sa totoo lang,
kahit ako, hindi ko na tiyak kung ano ang nararamdaman ko para sa kanya. Maaaring
mahal ko pa siya. Ang hindi ko na sigurado ay kung gusto ko pa rin siyang
makasama."

--------

Footnotes:

(1) Lamang-kati: Root crop or root vegetables in english. Of various types

including those that are classified as bulbs like Allium or Garlic.
(2) Penemue: Among the 200 fallen watchers who married and commenced with
unnatural union with women. Taught mankind the art of writing with ink and paper.
Taught the children of men the bitter and the sweet and the secrets of wisdom. (I
Enoch 69.8) (Genesis 6:1-4)

(3) Genesis 6:3: At sinabi ng Panginoon, Ang aking Espiritu ay hindi

makikipagpunyagi sa tao magpakailan man, sapagka't siya ma'y laman: gayon ma'y
magiging isang daan at dalawang pung taon ang kaniyang mga araw.

(4) Seven Heavens: In religious or mythological cosmology, the seven heavens

refer to the seven divisions of the Heaven, the abode ofimmortal beings, or the
visible sky, the expanse containing the Sun, Moon and thestars. This concept dates
back to ancientMesopotamian religions and similar concept is also found in some
Indian religions such asHinduism, and in some Abrahamic religionssuch as Judaism,
Islam and Catholicism,[2]and also in some minor religions such asHermeticism and
Gnosticism. Some of thesetraditions also have concept of seven earths or seven
underworlds, which also includesJainism. [Wikipedia]

(5) Proverbs 15:3 (Kawikaan 15:3) Ang mga mata ng Panginoon ay nasa bawa't dako, na
nagbabantay sa masama at sa mabuti.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 69

Jasper's P.O.V.

"Alam mo ba kung nasaan si Jordanna?" Bungad ko sa pupungas-pungas na si Helena,

matapos ko siyang katukin ng makailang beses sa kuwarto niya.

"Ang aga-aga! Alas sais pa lang ah!" Pagrereklamo niya, "Ba't ako ang tinatanong mo
eh kayo 'tong magkasiping sa kuwarto niyo?"

"Shit!" Na sinundan ko ng malakas na suntok sa dingding. Napaiktad si Helena sa

ginawa ko.

"The heck-- what's wrong with you?"

"Hinalughog ko na ang buong bahay, hindi ko siya makita." Ako, habang nakasubsob sa
dingding na sinuntok ko.

"Eh baka naman naglalakad-lakad lang sa labas."

"She took all her clothes." Nakasubsob pa rin.

"Are you trying to tell me na umalis siya? Eh bakit naman siya aalis?"

"She's very upset."

"Upset? Eh ok naman siya kahapon ah. Excited pa nga siya to prepare your
candlelight dinner before I left with my friends para gumimik last night. Oh
wait..." Pumikit siya na tila may hinahalukay siya sa kanyang utak. "Aha!" Sa
pagmulat niya, "Hatinggabi ka na pala umuwi ha!"

"Ugh!" May maitatago ba ako sa kanya kapag ginagamit niya ang kapangyarihan niya?

"At nag-away kayo dahil..." Pagtutuloy niya, "Humihingi siya ng explanation kung
bakit hindi ka umuwi for dinner, pero mas pinili mong sabayan ng sumpong mo, ang
kanyang tampo at ang matulog nang hindi man lang kayo nagkakaayos."

"Ugh. Fine!" Humarap na ako sa kanya, "You can see exactly what happened. What
more can I say. Can you tell me where she went?"

"Why?"

"Anong why?"

Naghalukipkip muna siya bago niya ako tinaasan ng kilay, "Eh hindi ba pinaalis mo
na siya? Pinauwi mo na nga siya do'n sa kanila at sinagot mo na kaagad ang hamon
niya para pormal na kayong maghiwalay. And for what moronic reason, hmmm... Eh kasi
you're a jerk. Inasar ka lang ng kaunti ni Lucio tungkol sa asawa mo eh, napikon ka
naman kaagad? At pagkatapos ano? Si Jordanna ang pagbabayarin mo sa init niyang
tuktok mo?!"

"Fine, I was wrong. But how can I fix this if you won't tell me where she is."

"Ayoko nga. Go ahead and find her yourself like a normal husband."

"Umuwi ba siya sa parents niya?" Pagpupumilit ko.

Inirapan niya ako, "Maybe, ba't di mo tawagan ang mga biyenan mo?!"

"Para ano? Para mag-alala rin sila?"

"Hindi!" Taas kilay na sinaksak niya ako ng matalim na tingin, "Para malagot ka
lang kay Tito Jonathan. Biro mo? 'Yung unica hija niyang nagdadalang-tao,
pinabayaan mo lang maglagalag sa madilim na kalye? Ewan ko na lang kung hindi ka
bugbugin ulit no'n. At kung mangyayari man 'yun, magchi-cheer pa ako para sa kanya!
Go Tito Jonathan!" Itinaas pa niya ang kanyang dalawang kamay, "Sige, sapakin mo
ang hambog na 'yan, gago eh!"

"You're not helping, Helena." Kunot-noong sambit ko sa kanya.

"Of course I'm not helping, and who told you I want to help you anyway?" Pumasok
sa siyang muli sa kuwarto niya, at umakmang isasara ang pinto. Tinuunan ko naman
ito bago niya naisara.

"Helena, please? I beg you!"

Binitawan niya ang pinto at saka muling lumabas para humilig sa gilid ng pintuan.

"Luhod!" Nakapamaywang na utos niya sa akin.

"What?!"

"Ang sabi ko, lumuhod ka!"

"Ha? Eh bakit naman ako luluhod?"

"Akala ko ba 'you beg me? So... Beg me! Lumuhod ka!"

"Ayoko nga!" Pagmamaktol ko.

"O eh di wag. Good bye!" Muli siyang pumasok at akmang isasara muli ang pinto.
Natuunan ko naman itong muli.

"Fine." Nakasimangot sa wika ko. Lumuhod ako.

Tumawa siya. Bago muling humilig sa gilid ng pintuan. "I will tell you where she
is sa isang kundisyon."

Tiningala ko siya, "What?! Di ba ito na nga ang kundisyon? Nakaluhod na 'ko oh."

"Tanga! Don't mix up the correct begging gesture with the real condition."

"Tsss.." Akmang tatayo na ako pero...

"Hep! Lumuhod ka lang diyan, hindi pa kita pinatatayo!"

"Eh ano ba kasi?"

"I want you to fill up my gas tank and give me money to buy that gown I need to
wear on my girlfriend's birthday party."

"What? Ba't 'di 'yung boyfriend mong ma-epal ang utuin mo at pabilhin mo?"

"Break na kami."

"Ni Paolo?"

"Bakit? May iba pa ba akong boyfriend?"

"Ba't kayo nag break?"

"Paki mo? Ano? Gagawin mo ba o hindi?"

"May pera ka namang sarili mo ah."

"Eh sa ikaw nga ang gusto kong gumastos eh."

"Fine. Magkano?"

"Gas and Gown. Hmmm... Sixty thousand pesos."

"What?!" Gamuntik na akong mapasubsob sa sahig. "Ano ka, celebrity?"

"Ah basta, sixty thousand pesos. Take it or leave it."

"Anak ng pucha naman oo." Pagmamaktol ko. Tumatayo na ako. "Daig mo pa ang kotong
cop ah!"

"Dali na! Cash ha!"

"Wala akong cash na ganun kalaki on hand."

"No biggie. Sasamahan kita sa bangko." Nakabungisngis pa ito.

"Fine."

"Samahan mo na rin ng libreng breakfast, kuya. Nagugutom na ako. Punta tayong

Pancake House."

"Jeez..." Bulong ko. "Daig ko pa ang na hold-up ah!"

"Maganda 'yan kuya." Narinig pala niya, "Para madala ka!"

***

"Thanks, kuya." Nakayapos pa siya sa braso ko, habang papalabas na kami ng bangko.
"Ang guwapo-guwapo mo talaga. You're the best!" Kinikilig-kilig pa ito.

Inirapan ko lang siya, na may halong pagbubuntong-hininga. Pinagbubuksan na kami

ng pinto ng guwardiya nang...

"Jasper?!" Salubong ng isang pamiliyar babaeng papasok naman sa loob.

"H-hi." Sagot ko.

"Kamusta ka na?" Napaatras kami ni Helena sa pag-abante niya; medyo tumabi na rin
sa isang gilid dahil sa mga taong papasok ring kasunod niya.

"A-ayos lang." Kakamot-kamot pa ako. "Ikaw?" Napasulyap ako sandali kay Helena na
masama na ang tingin sa akin.

"Heto, mabuti." Napapatingin din siya kay Helena na mas lalong humigpit ang
pagkakayakap sa aking braso. "Siya ba?" Tila inginunguso nito si Helena.

"Ako ba ang ano?!" Mataray na pagsingit ni Helena.

Alam ko na naman ang ibig niyang sabihin. Itinatanong niya kung ang kasama ko ba ay
si Jordanna, "Ah, hindi this is my sister, Helena."

"Oh, hi Helena. Nice to meet you." Iniabot niya ang kanyang kanang kamay kay
Helena.

Kunot-noong tiningnan lamang naman siya ni Helena bago niya mataray na sinabing,
"Eh sino ka ba?!" Bagama't sa timbre ng boses niya, ay alam kong alam na niya kung
sino ang aming kaharap.

"Ah, ako si Kriselda." Muli niyang iniabot ang kamay niya. Pero inirapan lamang
muli siya ni Helena.

"Tara na Kuya. Hinintay na tayo ng MISIS MO!" Halatang sadyang diniinan at

nilakasan niya ang dalawang huling salita. "'Yung MISIS mo na nag-iisang HIPAG ko
na PINAKAMAGANDA SA LAHAT! Maganda pa sa 'kin, mas sexy pa sa 'kin, at mas
MATANGKAD pa sa 'kin!" Halatang sadyang niyukuan niya si Kriselda na hahangang
kilay lamang naman niya.

"Helena ano ba?!" Bulong ko kay Helena-- na may halong pilit na ngiti naman kay
Kriselda.

"Tayo na sabi eh!" Singhal ni Helena, sabay hatak sa akin papalabas.

"Ah eh... Sige Kriselda. Mauna na kami!" Habang tumatawid na kami sa pintuan.

"Sige, Jasper. Ingat." Nakangiting sambit naman nito.

"Ingat din." Sabi ko.

***

"Ibang klase ka ring nagpa-cute kuya. Baka nakakalimutan mong may asawa ka, na sa
ngayon ay nagtatampo pa rin sa 'yo?" Panenermon ni Helena habang nagmamaneho kami
papunta kina Lola Senda. Ang lugar kung saan daw naroro'n si Jordanna.
"Anong nagpapa-cute? Natural ko na ang pagiging cute! Kasalanan ko ba kung
pabali-baliktarin man ang mundo ay guwapo pa rin ako?!" Nakangisi ako sa kanya.

"Sa lahat pa talaga ng mamana mo kay Mommy, 'yang taas pa talaga ng confidence mo.
Sagad sa ulap bro! P'wede bang ibaba mo nang kaunti?!"

Tumawa ako. "Bakit naman ginano'n mo si Kriselda. Napahiya tuloy 'yung tao."

"I'm sorry naman po kung hindi ako plastic! Eh sa hindi ko siya feel eh. Alam na
alam niyang may asawa ka na, gusto pa niyang makisabit?!"

"Pa'no mo naman nasigura--" Biglang naalala ko ang kanyang kapangyarihan. "Really?

Kahit may asawa ako, she likes me?" I was only curious.

"Ikaw!" Nanggigil niya akong dinuro. "Malandi ka rin 'no? Alam mo nang hindi
p'wede, tuwang-tuwa ka pa diyan."

"So totoo? She likes me kahit hindi ako availab--"

"Will you shut up?! Nabubuwisit lalo ako sa pagmumuka mo eh. Hindi ka na naawa sa
asawa mo."

"Ano ka ba? Gusto ko lang namang malaman. Hindi ko naman papatulan ah."

"Alam mo ikaw?!" She hissed, "Walang-wala ka talaga sa kalingkingan ni Daddy sa

loyalty. Bukod sa mukha mo, puro negative na talaga ang namana mo. Tulad na lang
niyang, pagiging sumpungin mo at katabilan ng dila mong walang preno. Salita ka ng
salita na hindi naman pala bukal sa loob mo! 'Yan ang napapala mo nasasaktan mo
tuloy kalooban ng asawa mo."

"Tsss... Ngayon alam ko na kung kanino natututo si Jordanna ng pagiging nagger.

Hindi naman siya ganun dati, nasama lang sa 'yo, nahawa na kaagad sa 'yo. No wonder
sinukuan ka na rin ni Paol--"

Hinataw niya ako, "Wag na huwag kang manghuhusga diyan kung wala ka namang alam!
Hindi mo alam ang nagyari sa amin ni Paolo kaya wala kang karapatang pakialaman ang
problema namin!" Biglang-bigla naman ang panginginig niya sa galit na tila naiiyak
na rin.

"O, eh ano ba talaga ang pinag-awayan niyo?!"

"Wala kang pakialam!" Nakahalukipkip na umiwas siya ng tingin. Halatang kaunti na

lang ay iiyak na. "Parepareho talaga kayong mga lalaki."

"Oh, ang kasalanan ko, kasalanan ko lang, tapos ang kasalanan ng ibang mga lalaki,
kasalanan ko 'rin? Hindi naman 'yata patas 'yan, sis." Pabiro ang timbre ko, to
lighten up the mood.

Ilang saglit pa ay sumisinghot na ito at nagpunas na ng hindi mapigilang pagtulo ng

mga luha niya sa kanyang pisngi.

"Hey..." Tinapik ko siya sa balikat.

"Wag mo akong hawakan buwisit!" Singhal niya sa aking ginawa.

Wow, ang bangis. Ano naman kaya ang ginawa ng Paolo na 'yun sa kapatid ko at
nagkakaganito ito.

Ilang metro na lang ang layo namin sa bahay nila Lola Senda nang biglang nag-ring
ang cellphone niya. Dinukot niya ito mula sa kanyang purse at tiningnan ang
screen. Si Paolo. Ilang sandali niyang tinitigan muna 'yun bago niya sinagot.

"Stop calling me, asshole!" 'Yun lang ang sinabi niya bago niya pinindot ang end
call.

Nasa tapat na kami ng bahay nina Lola Senda nang muli itong nag-ring. Si Paolo
ulit.

"What?!" Sagot niya rito. Medyo nagulat pa ako dahil pabulyaw ito "Alam mo ikaw?
Ekspertong manloloko ka rin talaga 'no. Ituloy mo na lang 'yang pagpapanggap mo!
Tutal diyan ka naman talaga magaling. Pero lubayan mo na 'ko pwede ba?! Ayoko na sa
'yo!" Iniangat niya ang phone niya, para mas itapat ito sa may unahan ng bibig niya
bago mas lalong nilakasan ang... "That's my final answer, good bye!" Muli niyang
pinindot ang end call at saka niya ito tuluyang ini-off.

"Anong ginawa sa 'yo ng tarantadong 'yon, ha?" Seryoso na ako.

"Ayoko na munang pag-usapan, kuya." Kalmado na siya, "Tara." Binuksan na niya ang
pinto ng kotse ko sa side niya, "Puntahan na natin ang asawa mo."

***

"Naku, buti naparito kayo." Ani Lola Senda, matapos niya kaming pinaupo sa sofa.

"Bakit po?" Tanong ni Helena.

"Eh, nanggaling lang kami ni Jordanna sa palengke kaninang umaga. Ayoko nga sana
siyang isama pero nagpumilit siya. Ayos naman siya kanina, pero nang makauwi kami,
bigla na lamang siyang naghina. Namumutla at ngayon nga'y inaapoy na ng lagnat."

"Nasa'n po siya?" Tanong ko.

"Nando'n sa kuwarto. Halikayo." Tumayo na siya at iginiya kami papunta sa

tinutukoy niyang kuwarto.

Naroon nga si Jordanna. Mahimbing ang pagtulog; putlang-putla. Umupo naman ako
kaagad sa tabi niya at hinaplos ang noo niya. Mainit nga siya, pero itinuloy ko
lang na ilapat ang palad ko sa noo niya para gumaling na siya.

Isa ito sa aking mga kapangyarihan. Ang magpagaling ng mga may karamdaman. Sa
ordinaryong sitwasyon, dapat gumigising na siya ngayon, kaya't nagtataka ako, na
tila hindi naman tumatalab ang aking lunas.

Mukhang nabasa naman ni Helena ang aking pagtataka, dahilan para umupo siya sa
kabilang gilid ng kama at saka niya hinawakan ang kamay ni Jordanna.

"Lola Senda." Ani Helena habang nakapikit. Muli'y tila nay hinahalukay ito sa
kanyang isip. "M-may tinulungan pong matandang babae si Jordanna kanina. Kinuhanan
po siya nito ng ilang hibla ng buhok at tila may itinusok po ito sa
kanyang..."Iminulat niya ang kanyang mga mata at saka tiningnan ang likuran ng
kanang braso ni Jordanna.

May malaking pantal doon. Halatang may itinurok nga roon.

"Tinulungan? Naku, hindi ko alam. Marahil ay abala ako sa pamimili nang mangyari
'yun" Nag-aalalang sabi ni Lola Senda.

"Isa po itong matandang babae na nagpanggap na nadapa siya sa harapan ni Jordanna.

Tinulungan niya itong tumayo, pero nakuhanan siya nito ng buhok at may itinurok na
maliit na karayom sa kanyang braso! Tapos..."Muli siyang pumikit.

"Tapos ano?!" Ako. Medyo natataranta na.

"May iniabot ito sa kanyang mga lansones. Kunwari'y bigay niya bilang
pasasalamat." Muling iminulat ni Helena ang kanyang mga mata at saka tumingin kay
Lola Senda.

"Mayroon nga siyang kinakaing mga lansones kanina Akala ko naman, binili niya
'yun." Sagot ni Lola Senda

"Shit!" Bulong ko. Matagal na kasing nakatuon ang palad ko sa noo niya, pero tila
wala namang nangyayari.

"Tawagan na natin si Daddy, kuya!" Naiiyak na si Helena.

"Ilang oras na po ba siyang ganito, Lola?" Tanong ko.

"Magdadalawang oras na. Kung hindi kayo dumating, isusugod ko na sana talaga siya
sa ospital."

"Sige, tawagan mo na si Daddy." Sabi ko kay Helena.

"Ok."

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 70

Jasper's P.O.V.

"Jasper!" Pagtawag ng mga bagong dating sa waiting area ng ospital--sina Auntie

Astrid, Uncle Manuel at ang kanyang napangasawang si Auntie Alyssa; tinabihan nila
kami ni Helena.

"Kamusta raw?" Si Uncle Manuel sa akin.

Hindi ako sumagot. Nanatili lamang akong nakaupo, nakayuko at nakapatong ang
magkabilang siko sa ibabaw ng pinaghuhugpungan ng aking hita at tuhod.

"W-wala pa pong balita. S-sino po ang nagsabi sa inyo?" Pagsambot ni Helena sa

katanungan para sa akin.

"Ang Mommy mo." Sagot ni Uncle Manuel, "Teka, nasaan ba ang Mommy mo?" Inihaba niya
ang kanyang leeg na tila hinahanap niya si Mommy sa paligid.

"Ah, pumunta lamang po sila nina Tita Abby kina Lola Senda para kuhanin ang mga
gamit ni Jordanna." Si Helena pa rin ang sumasagot.

"Eh ang Daddy niyo?"

"Inaasikaso po si Jordanna."

Pagkasagot na 'yun ni Helena ay narinig ko na ang boses ng taong ayoko muna sanang
makaharap sa ngayon... Si Daddy Jon.

Hindi ko siya nililingon. Naririnig ko lang ang boses niyang kausap ang isang
nurse; itinatanong kung nasaan ang pasyenteng nagngangalang... Jordanna Romero.

Wow. Romero? Romero pa rin? Sa pagkakaalam ko dapat Toledo na ang apelyido ng

asawa ko ah.

May tumapik nang medyo nay kalakasan sa bandang likuran ko. Alam ko na kung sino
'yun kaya't hindi ko na nilingon.

"Hoy!" Maangas na pagtawag niya sa akin.

'Hoy'?! Alam naman niya ang pangalan ko, bakit 'Hoy'?! Hindi ko pa rin siya
nilingon.

"Pumarito ka nga sa harapan ko!" Siya pa rin.

Ang angas. Akala mo kung sino. Hindi ako gumalaw. Bahala siya. Basta ako, hindi
ako tumutungon sa 'Hoy' kung alam naman niya ang pangalan ko.

Bigla ko na lang naramdamang may humila sa likurang kuwelyo ko. Alam kong siya rin
'yon. Napikon ako, kaya't tinabig ko ang kamay niya sa mismong pagpihit ko bago ako
tumayo para harapin siya

"Aba't ang putang inang 'to--" Nanggigigil siya sa naging asal ko. "Kanina pa kita
tinatawag ah."

"Bakit?" Matalim ang tingin ko sa kanya, "Tinawag niyo ba ako sa pangalan ko? Sa
pagkakaalam ko, hindi naman 'Hoy' ang pangalan ko."

Nilapitan niya ako at kinuwelyuhan naman sa harap, "Sumasagot-sagot ka pang

tarantado ka ah."

"Pare!" Si Daddy, hunahangos na papalapit sa amin. "Teka sandali lang." Pilit

niyang tinatanggal ang pagkakahawak sa akin ni Daddy Jon. Bumitaw naman si Daddy
Jon.

"Eh 'tong tarantadong anak mo, namimilosopo pa eh!"

"Pagpasensiyahan mo na, nag-aalala lang 'yung bata. Wala lamang siguro siya sa
kundisyon ngayon..." Pagpapaliwanag ni Daddy.

"Nag-aalala?!" Sagot ni Daddy Jon kay Daddy, "Tingnan mo ang mukha ko Jason! 'Yan
ang mukha ng nag-aalala. Eh 'yung anak ko ang nasa panganib ngayon ah! Putang ina!
Anong ginagawa ng anak ko sa Palengke, ha?! At bakit nasa ibang bahay ang kanyang
mga gamit? Hindi ba malinaw pa sa sikat ng araw na pinabayaan siya nitong putang
inang tarantadong anak mo?!"

"Hindi puta ang ina 'ko. Baka 'yung sa inyo." Pabulong na sagot ko.

Lalo siyang nagalit. Sinapak niya ako sa panga. Hindi naman gano'n kalakas,
napaatras lamang ako nang bahagya.

Inawat naman kaagad siya ni Daddy bago pa niya ako masapak ng isa pa, "Huminahon ka
muna, Pare." Pag-awat ni Daddy sa kaibigan niyang nag-uumpisa nang magwala. "Hindi
pa naman natin alam kung ano ba talaga ang nangyari eh. Sa ngayon, ang kalagayan
ni Jordanna na lamang muna ang isipin natin."

"'Tong anak mo ang pagsabihan mo!" Galit na galit siya. "Gago eh! Sumasagot-sagot
pa ang putang ina! Kapag hindi ako nakapagpigil, pasensyahan tayo, pero dudurugin
ko talaga ang pagmumukha niyan!"
"Kung kaya niyo." Bulong ko.

Narinig niya kaya't ambang susugurin na naman niya ako pero nahila naman siya
kaagad ni Daddy. Pero dahil determinado talaga siyang mahagip ako, ay nagpupumiglas
siya, na pati tuloy si Uncle Manuel, ay naki-awat na kay Daddy.

Malakas rin ang loko para sa isang kuwarta'y sais anyos. Halos madala kasi sina
Daddy sa pagwawala niya. Pero pasensya siya, mas malakas ako sa kanya. Wag lang
niya sasagarin ang pasensya ko dahil hindi ko siya aatrasan.

Bakit ba kasi ako lang ang sinisisi niya? Ako
away kami ni Jordanna, at maari ngang nasaktan
responsable siyang ina na nagdadala sa tatlong
bang lumabas siya ng bahay sa disoras ng gabi?
accept my fair share of the conflict, pero may
ba ang naglayas ng bahay? Oo, nag-
ko ang kalooban niya. Pero kung
sanggol sa sinapupunan niya, tama
I may be at fault, yes, sure! I will
kasalanan din naman siya ah.

Sa totoo lang. I am worried as heck kaya't tila maikli lang ang aking pasensiya kay
Tito Jon. Kahit inis pa rin talaga ako sa pagiging imature at slow ni Jordanna sa
aming sitwasyon, nag-aalala pa rin ako siyempre sa kanya... Lalong-lalo na sa
tatlong mga anak namin na nasa tiyan niya.

Tatlong buhay 'yun, na nagmula sa akin...sa amin.

Tatlong batang makatutupad ng pangarap kong magkaroon ng pamilyang matatawag kong

sa 'kin.

Tatlong supling na sabik na sabik ko nang makita, maaruga at mahalin.

"Tama na, Jon." Bulong ni Daddy sa nagwawalang kaibigan niya, "Hindi nakatutulong
kung magsisihan tayo ngayon. Huwag na nating dagdagan ang problema ng ating mga
anak." Bakas ang lungkot sa mukha ni Daddy, na sa hindi ko naman malamang dahilan,
ay mas nakapagpapakaba pa sa akin.

Habang kumakalma na si Tito Jon ay natanaw ko nang paparating si Mommy at Mommy

Abby. May bitbit silang mga bag at ilang supot ng mga pagkain.

"Anong nangyayari dito?" Tanong ni Mommy sa lahat. Wala namang sumagot sa kanya.

Lahat ay tila napipiping nagpapakiramdaman.

"Eh kamusta na nga ba ang anak ko?" Mahinahong tanong ni Tito Jon kay Daddy.

Natahimik sandali si Daddy. Lalo akong ninerbiyos.

"Bumaba na ang lagnat niya. Normal na naman lahat ng vitals niya." Malumanay na
sagot ni Daddy.

"Eh ang mga anak ko, Dad?" Pagsabat ko na.

Hindi siya umimik. Nag-uumpisa na akong manginig sa nerbiyos.

"Ano, Dad?!" Naiiyak na ako. Ramdam kong yumakap sa akin si Helena.

Imbes na sumagot ay marahan siyang umiling. "Her OB did the best she could, she
even allowed me to look over..."

Hindi pa man tapos magsalita si Daddy ay napaupo na ako sa panginginig, tikhim ang
mga panga, tikom ang mga kamao habang umupo na rin--at inakap muli ako ni Helena.
Sumugod na rin si Mommy sa likuran ko, yumuko para yakapin ako... Umiiyak.

"Pero, ayon sa kanya patay na raw ang mga bata sa loob kaya't kinailangan na ang
mga itong ilabas kaagad..."Pagtutuloy ni Daddy, "Kung hindi'y si Jordanna naman ang
malalagay sa peligro."

Naririnig ko na rin ang pag-iyak ni Mommy Abby, maging ni Helena sa aking tabi.

"I'm sorry anak." Ramdam ko ang paghawak ni Daddy sa bumbunan ko, habang nakayukong
sapo-sapo ko ang mukha ko.

Pinaghalo-halong sakit, inis, galit, lungkot at paghihina ang nararamdaman ko.

Hindi malaman kung sino ang dapat sisihin; si Jordanna ba o ako. Gusto kong magmura
at magwala pero pinigilan ko na lamang ang sarili ko.

Ano nga ba ang marapat na gawin ko; ngayong nangyari na nga ang bagay na
kinatatakutan ko?

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.
KABANATA 71
Jasper's P.O.V.
It's been a week, and I'm still waiting for my shock and disappointment to subside.
Hindi ko na mabilang kung ilang tao na ang nangaral sa akin nang... 'Don't be too
hard on Jordanna, hindi rin niya ginusto ang mawala ang inyong mga anak.'
Tama naman sila, Jordanna never wished to lose our children, but she miscarried
them anyway, and it must be somebody's fault somehow. It may be my fault to upset
her, but guess who's fault it is, for not thinking wisely before deciding how to
handle her emotions.
Kung ikaw ba ang asawa kong nagdadalang-tao, alam mo, kung sino ako, at alam mo rin
kung anong mga klaseng mga nilalang ang nakakabangga ko, lalabas ka ba nang mag-isa
at maglalagalag kung saan-saan sa gitna ng kadiliman ng gabi?
Kung ikaw ba... 'yung sa totoo lang, 'yung walang halong pagkiling kanino man,
tatanggap ka ba at kakain ng pagkaing ibinigay sa 'yo, ng isang istrangherong no'n
mo lamang nakita?
Ewan ko sa inyo kung oo, dahil isang dakilang tanga at walang uwido lamang ang
magsusubo ng kahit anong pagkaing basta na lamang iniabot sa kanya. At 'yun mismo
ang problema ko kay Jordanna... 'Yung paraan ng pag-iisip niya. Alam kong bata pa
siya, and there's more room for her to grow as she grows older, but... C'mon!
Aren't there thirteen year-olders everywhere who already knows better?
She's too naive, and that's my huge problem right now. Kung magagalit ako sa
kanya, o pagsasalitaan ko siya ng hindi maganda, ako't ako pa rin ang lalabas na
masama. Ako ang lalabas na bully, gago, tarantado at nangmamaltrato ng asawa.
Palibhasa may mga tao talagang 'yon lang ang alam gawin, ang ibuka ang kanilang mga
bibig sa mga opiniyon nilang hindi naman nagpapalamon sa akin at sa aking pamilya.
Hindi naman nila alam kung ano ba talaga ang pakiramdam ng mawalan ng mga anak--sa
paraang maaari namang maiwasan, pero akala mo'y kung sinong mga alam na nila ang
lahat. Bakit? Bubuhayin ba ng pagmamagaling nila ang mga anak ko? Mababago ba ng
pagmamarunong nila ang nararamdaman ko?
Hindi! Hindi dahil wala silang alam sa nararamdaman ng isang katulad ko.
"Jazz, kumain ka muna bago ka umalis." Bungad ni Jordanna sa paglabas ko ng aming
silid isang umaga. "Nakahanda na ang coffee at breakfast mo."
Hindi ako sumagot, nagdire-diretso lang ako sa kitchen, humigop sa kapeng tinutukoy
niya--bumawas ng kaunti sa pancake, at saka muling humangos papunta sa garahe.
So there. Para mapigilan ko ang pagbulusok ng kinikimkim kong sama ng loob sa
asawa ko; para maiwasan ko ang makapagsalita nang hindi maganda. Hindi na lang ako
nagsasalita. Umiiwas na lang ako na magkausap kami nang mas matagal pa sa
kalahating minuto. Hindi ko naman siya iniisnab di ba? Iniinom ko naman ang mga
inuming inihahanda niya, tinitikman ko naman ang mga pagkaing iniluluto niya at
isinusuot ko rin ang mga damit na inihahanda. Ayoko lang talaga munang makipag-usap
sa kanya. Hindi pa ako handang makipagkuwentuhang muli sa kanya. Hindi ko pa rin
kayang titgan ang mga sariwang sugat ng aming pagsasamang nasisiguro kong
maglilikha ng malaking pilat sa aming mga alaala na hindi na muling maalis pa.
Kaya naman kaysa magmukmok ako, at araw-araw na magpigil ng galit sa tuwing
nakikita ko si Jordanna--habang naaalala ang lahat ng mga nangyaring, naiwasan sana
kung naging mas matalino siya. Itinutok ko na lamang ang aking atensyon sa ibang
mga bagay na mas may mapapala pa akong maganda: Sa aking Misyon at sa aking
Trabaho.
***
"Anak, nababalitaan ko kay Helena na hindi mo raw gaanong kinakausap si--"
"Mom, please, not today." Alam ko na kasi ang sasabihin niya. Pero hindi pa rin
nagbabago ang paninindigan ko, I'd rather not speak to Jordanna, than to say
something that I may end up hurting her feelings again. Dahil narito na 'to eh--
ang sakit ng nararamdaman ko, na kahit anong gawin ko, ay hindi pa matanggal-
tanggal sa ngayon. Masyado pang sariwa ang sugat. Masyado pang bago, para
ipagpilitan at asahan na gumaling kaagad ito. "I came here for the lab findings na
ipinakuha ko kay Daddy."
Hindi pa ako tapos magasalita ay nakikita ko nang papalapit si Daddy, hawak ang
isang manila envelope kung saan naroroon ang resulta ng lab tests ni Jordanna at ng
aming mga anak--bago namin nailibing ang mga ito, dalawang araw na ang nakalilipas.
"Ayon sa lab test ng mga fragments ng lansones na nakuha sa bibig at saliva, pati
na rin sa blood stream at amniotic fluids mula kay Jordanna, lumalabas na positibo
ang mga ito sa povidone, microcrystalline cellulose, magnesium stearate,
hypromellose, microcrystalline cellulose, and sodium starch glycolate..." Binabasa
niya ang printed na resulta
Napakunot-noo ako "Ano po ba ang mga 'yun?"
"Ilan sa nga ingredients na matatagpuan sa Mifepristone at Cytotec."
Hindi naman 'yon nakatulong. Ano ba kasi ang mga 'yun? Ingles ba ang mga salitang
'yun?
"P'wedeng bang English o Tagalog lang, Dad? Ano naman 'yung Mife... Mifep...
What?"
"Mifepristone at Cytotec." Anya. "Ang Mifepristone ay kilalang medical abortion
pill, ang Cytotec naman, na kilala rin sa tawag na Misoprostol is a water-soluble
viscous liquid that goes with it."
"What? 'Yun ba ang dahilan kung bakit namatay ang nga anak namin?"
"Ang totoo, I don't think so. And her doctor doesn't think so either. Ginagamit
lang kasi 'yun kung 8 weeks old and younger lang ang bata sa tiyan. It takes
several sessions and at least 6 hours bago ito umipekto. Kung pagbabasihan natin
ang kuwento ni Tiya Senda, lumalabas kasi na wala pang tatlong oras, mula ng
makabangga ni Jordanna ang matandang 'yun hanggang sa maisugod ito sa ospital."
"K-kung ganun po, eh a-ano po ang ibig ninyong sabihin?"
"Hindi ko alam kung paano ito nagawa nang mabilisan. Pero ayon sa OB na nagraspa
kay Jordanna, positibo rin kasi sa Saline solution ang amniotic fluids na lumabas
sa asawa mo. At 'yun mismo... 'yun mismo ang pumatay sa inyong mga anak sa loob ng
isang oras."
"'Yun ba 'yung sinasabi ni Helena na nakita niyang posibleng itinurok no'ng matanda
sa likod ng braso ni Jordanna."
"Hindi ko alam kung ano ang nakita ni Helena, pero kung iaanalisa natin ang
nangyari kay Jordanna, mukhang aksidente lang ang pagkakatusok sa likod ng braso
niya dahil may nakita rin kaming mas malalim na turok ng malaking karayom sa
tagiliran ng tiyan niya, na para bang 'yung tagiliran ng tiyan niya, ang tunay na
inasinta. Base kasi sa analysis ng OB ni Jordanna, positibong doon nga dumaan ang
Saline solution na tumagos diretso sa amniotic sac na kinalagyan ng mga anak niyo."
"Pero, paanong mangyayari 'yun? Ano 'yun, naturukan siya ng matandang 'yun ng
ganun kabilis?"
"Sa totoo lang anak, 'yun nga ang parte na hindi ko talaga maintindihan. Paanong
naturukan sa tagiliran ng tiyan ang iyong asawa, na para bang, hindi niya
nalalaman?"
"Hindi kaya," Pagsingit ni Mommy, "Ginamitan din si Jordanna ng kapangyarihang
katulad ng mahika, na hindi naman imposible sa mundong kinagagalawan natin? Kung
sino man ang gumawa no'n, hindi ba't halata naman na, 'yun talaga ang pakay nila?
Ang patayin ang mga anak niyo, o marahil, maging ang ina nila. At para makasiguro
na hindi sila papalpak, ginamitan na rin nila ng siyensya... ang natural na
pagpatay sa batang nasa sinapupunan pa lamang ng 'yong asawa."
"'Yun din ang tumatakbo sa isip ko, Anak." Si Daddy naman, "Kung sino man ang
gumawa nito sa inyo, halatang gusto lamang makasiguro na walang ligtas ang mga anak
niyo."
[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 72

Jordanna's P.O.V.

"Ayos ka lang ba, Jordanna?" Tanong sa akin ni Ate Helena.

"H-ha? O-oo naman." Mukhang nahuli na naman niya akong nakatulala.

Sa totoo lang, hindi ko na mabilang kung ilang beses na niyang itinanong sa akin
kung ayos lang ba ako. Alam ko naman na, alam niyang hindi ako 'Ok', naiintindihan
ko naman na ang ibig sabihin lang niya sa kanyang pagtatanong, ay kung kaya ko pa
ba ang hindi 'Ok' na sitwasyon ko.

Hindi ko maipaliwanag ang kalungkutan kong, sa isang iglap--sa isang kisap-mata--at

sa isang pagkakataon na hindi ko inaasahan, ay mawawala na lamang ng ganun ang mga
bata sa aking sinapupunan. Kalungkutang hindi ko alam kung pa'no ko ilalabas,
dahil na marahil sa guilt na hindi ko maiwas-iwasang maramdaman.

Oo. Maraming nagtatanggol sa akin, lalong-lalo na sa pagpapaliwanag sa asawa ko,

na hindi tamang sa akin lamang nito ibunton ang sisi, dahil hindi ko naman ginusto
ang nangyari sa aming mga anak; hindi ko ginusto ang mawalan ng mga anak.

Kahit paano, nakatutulong 'yun para hindi ko na masyadong dibdibin ang nangyari sa
akin--sa amin ni Jasper. Malaking bagay 'yon para makayanan kong tumayong muli sa
aking mga paa, kahit na sa totoo lang... Jasper has all the right to blame me--and
be upset with me. It was all my fault, indeed; due to my lapse of judgment.

Unang-una, hindi ako dapat umalis ng bahay, kahit na ano pang tindi ng aming
tampuhan. Lalong-lalo na, sa disoras pa nang gabi. Ikalawa, halata ko naman na
pagod na pagod lang talaga siya no'ng gabing nag-away kami, at ramdam ko naman na
hindi naman talaga siya nanggaling sa pagloloko. Sinumpong lamang talaga ako ng
pagiging isip-bata, para tila walang isip na gamitin ang pagkakataon, para may
maibato ako sa kanya kahit walang basehan; ganti man lang sa sobrang pagkayamot ko
sa kanya no'ng gabing 'yon

Dapat talaga, pinabayaan ko na muna siyang makapagpahinga, katulad nang hiniling

niya sa akin no'n. As I recall, nakiusap pa nga siya sa akin nang maayos--
malumanay at malambing, na kung puwede'y hayaan ko na muna siyang makatulog ng
kahit isa o dalawang oras lang. Pero dahil mas inuna ko pa ang aking pagkabugnot,
na hindi ko naman malaman kung pa'no paglalabanan dahil sa nag-uumapaw na opiniyon
ng aking 'pregnancy hormones', sinagad ko ang pasensiya niya; inubos ko ang
natitira niyang pagtitimpi sa walang prenong pagbukas ng aking bibig.

"Don't be too hard on yourself, Jordanna." Si Ate Helena, kasabay ng paghaplos

niya sa aking likuran. "Napansin ko kasi, sumusobra naman yata ang effort mo para
ma-please si Kuya lately. Remember this, sis. Nagluluksa ka rin katulad niya. May
karapatan ka ring malungkot at ipakita ang kalungkutang ito. Hindi mo pwedeng
akuin ang lahat ng sisi. Maaari ngang may kasalanan ka, pero may kasalanan din
naman siya eh. Kung nagwo-worry ka na magagalit siya sa 'yo, dapat mag-worry din
siya kung magagalit ka rin sa kanya."

Wala akong planong ipakita ang nararamdaman ko kahit kanino--kahit pa sa Mommy,

Daddy at mga kapatid ko. Kaya naman hindi ko maintindihan ang sarili ko, kung bakit
napapaiyak ako habang nagsasalita si Ate Helena.

"Ate, kasalanan ko naman talaga eh." Medyo namamaos ako. Nag-uumpisa na ring
dumatal ang bugso ng aking paghikbing tila isang batang paslit. Kung hindi dahil sa
katangahan at katigasan ng ulo ko, hindi naman talaga ako mapapahamak. Mas inuna
ko pa ang sumpong at tampo ko, kumpara sa kapakanan at kaligtasan ko at ng aming
mga anak; at mas inuna ko rin ang kawalang pag-iingat ko, nang hindi ko pinakinggan
si Ate Senda, na manatili na lamang sa bahay niya, habang namamalengke pa siya.

"Jordanna--"

"May karapatan siyang magalit sa akin!" Mas tumitindi na ang aking paghagulhol.
"At ang sakit-sakit sa loob ko dahil wala na akong magagawa. Hindi ko na maitatama
pa ang pagkakamali ko... hindi ko na maibabalik ang buhay ng mga anak namin. Hindi
ako makahinga sa sobrang sama ng loob ko, pero hindi kay Jasper, kundi sa sarili ko
mismo, wala akong kuwentang ina... Wala akong kuwentang asawa... wala akong
kuwentang tao." Hindi na halos ako makapagsalita sa pag-iyak, "Dapat siguro,
namatay na rin ako..."

"Jordanna, ano ka ba?" Inakap niya ako nang pabigla. Tila gulat na gulat sa aking
mga nasabi. "Huwag kang magsalita ng ganyan. Napakabata mo pa, at malusog ka
naman. Ganun din naman si Kuya, I'm sure magkakaanak pa ulit kayo."

Kumalas ako sa pagkakayakap niya, "Ng tatlo?"

Natigilan si Ate Helena. Tiningnan niya ako nang bahagyang nakanganga. Halatang
pilit naghahagilap ng mga salita.

"O-oo naman." Nasabi rin niya sa wakas, "Pero kung hindi man sabay-sabay na
katulad ng mga nauna, pwede namang one at a time. Puwedeng paisa-isa every couple
of yea--" Natigilan siya, namumutla.

"A-ate Helena?" Buong pagtataka ko sa ikinikilos niya.

Pero imbes na sumagot, ay tumakbo ito papunta sa pinakamalapit na banyo para...

magsuka.

***

Alas diyes na ng gabi nang dumating si Jasper... nakainom. Halatang marami siya
nainom dahil hindi na halos diretso ang kanyang paglalakad.

"N-nagmaneho ka ng lasing?" Malumanay--na medyo nag-aalinlangang tanong ko sa

kanya; inaakay ko siya papasok sa aming kuwarto.

Hindi siya nagsalita. Nagdire-diretso lang siya sa pag-upo sa kama, para

mabilisang hubarin ang kanyang mga sapatos at medyas. Habang ginagawa naman niya
'yun, ay natataranta akong kumuha ng sando at boxers niya sa kabinet, at saka ko
iniabot ang mga 'yon sa kanya.

Sumisiray ang ulong tinitigan niya sandali ang mga damit niyang iniaabot ko, para
pagkarakang tabigin lamang niya ang mga 'yon bago tumayo para maghubad hanggang sa
kahuli-hulihan niyang saplot. Akala ko naman ay aabutin na rin niya sa wakas, ang
mga damit na iniaabot ko sa kanya, pero hindi 'yun ang nangyari. Imbes na
magbihis, ay nagtungo siya sa banyo para mag-shower ng ilang minuto.

"Ba't nakabihis ka pa?" Mahinang sambit niya habang sumisiray papalabas ng banyo.
Iniabot ko naman kaagad sa kanya ang tuwalya. Kinuha naman niya agad ito.

"A-anong ibig mong sabihin, Jazz?"

"Putang ina! Bakit ba lahat ay kailangan ko pang ipaliwanag sa 'yo?"

Napakamot ako sa sintido at patuloy na tinitigan lang siya, habang tinutuyo niya
ang itaas na bahagi ng kanyang kahubdan.

"Ano ba?!" Biglang bulyaw niya. Napaiktad ako. "Putang ina, Jordanna! Gusto mo
bang ako pa ang maghubad sa 'yo?!"

"H-ha?" Hindi ako mapakali. Hindi ko kasi maintindihan kung ano ang ibig niyang
sabihin.

Bakit ako maghuhubad, eh nakaligo na naman ako? Nakabukas naman ang aircon, kaya't
imposible namang nag-aalala lang siya na binabanas ako.

"Shit!" Bigla niyang inihataw ang ginagamit niyang tuwalya sa sahig. Muli akong
napaiktad, medyo nanginginig sa nerbiyos.

Ano ba kasi ang nangyayari sa kanya? Kapag minsan malumanay... na bigla na lamang
sisigaw? Ganito ba talaga ang mga lalaki? Ganito rin kasi ang Daddy ko, parang
bipolar--up and down--na parang see-saw ang mood changes, mahirap timing-an.

"Halika nga rito!" Hinila niya ako, para bigla na lamang paghahalikan sa leeg.

Feel na feel ko na sana ang masarap na ginagawa niya, nang bigla na lamang akong
nakarinig ng... napunit. Napayuko ako, at pinanlakihan ng mga mata, patapos kong
makita na punit na ang aking lingerie.

Hindi ko pa man din naa-absorb ang mga nagyayari'y... hinaklit naman niya ang aking
bra, at saka medyo brusko niyang tinanggal ang punit kong mga damit at saka niya
ako itinulak pahiga sa kama.

"Umh..." Tila hayok na kinubabawan kaagad niya ako, bago tila nagmamadaling
pinaghahalikan sa mukha, sa palibot ng leeg, pababa sa aking magkabilang dibdib.

Kagat-labing napatingala na lang ako sa kanyang pinaggagagawa. Napakapit sa

likuran ng kanyang ulo habang hinahagod niya ng kanyang mga halik ang aking tiyan,
puson at--

Muli akong nakarinig ng napunit. Sinipat ko 'yon, at tulad ng hinala ko, pinunit
din niya ang aking panty.

"Shit!" Sigaw ko, sa walang patumangga niyang pagsibasib sa gitna ng aking mga
hita.

Halos mabakli ang aking leeg sa pag-arko nito patingala. Napapahigpit na rin ang
pagsabunot ko sa likuran ng kanyang buhok, na mukha namang hindi niya iniinda.

"Ano, masarap ba?" Nakasimangot na tanong niya, nang bigla na lamang siyang
gumapang paitaas hanggang sa magkatapat na ang aming mga mukha.

Hindi ako makapagsalita. Napatanga lang sa napakaguwapo niyang mukha.

"J-Jazz!" Sa unti-unti niyang pagdiin ng kanyang sarili sa aking malalim na balon.

Pagdiin na sa una'y marahan, na unti-unti namang bumibilis; bilis na nagiging...

marahas. Halos mayanig ang buong kama sa tindi ng kanyang pagdaluyong.
Pagdaluyong na hinaluan ng kanyang pag-ungol na nakadadala... nakadadarang.

Wala na akong nagawa kundi ang sabayan siya. Damhin ang rumaragasa niyang init sa
dumidiklap na paghuhugpungan ng aming mga katawan. He's obviously drunk, I can
still smell the stench of the liquor from his warm, provocative, breath. But oh
man! He's such sexy drunk. So, so, sexy that I actually wish we could do this every
single moment of our lives

Humiyaw siya, bago niya ako buong puwersang pinatagilid at saka pinatuwad. "Shit!"
After he attacked my core right away. He moaned like a deranged beast. Punishing me
with every lustful charge and retreat of his mighty meaty length.

"Jazz, oh my Go--!" Kinapos ang aking pangungusap, nang mas binilisan niya ang
kanyang panggigigil--may halo pang pagkalabit ito, sa nakabungad na kapirasong
laman, sa ng aking paraiso.

I can't handle the combination of extreme pain and ecstacy, kaya't kahit tila
imposible man, ay kumawala ako sa kaya. Nakawala naman ako. Sinamaan niya ako nang
tingin habang magkaharap kaming nakaluhod sa ibabaw ng kama. Hahatakin sana niya
akong muli, pero inunahan ko na siya ng malakas na pagtulak. Napahiga siya nang
patigilid. Babagon sana siya, pero muli ko naman siyang naitulak, para lumapat ang
kanyang likod sa kama.

"What the fuck Jord--" Hindi na niya natapos ang kanyang pangungusap, nang
sumkalang na ako sa kanyang ibabaw, para walang pag-aalinlangang ipinalulon sa
aking subway ang kanyang mighty express train. Napapikit siya. Napatingala na rin
habang mahigpit na hinahawakan ang aking mga balakang--na tila makinang pamitpit na
bumabayo sa kanyang ibabaw. "Faster, Jordanna..." Daing niya.

"Sure." And then did what he asked for.

He moaned and screamed. Repeatedly begging I won't change the speed.

"Jazz... Jazz..." Sa bawat pagdako ko sa paulit-ulit kong sukdulan.

"I hate you..." He moaned. Hindi ko alam kung aksidente lang 'yun, pero 'yun mismo
ang namutawi sa kanyang bibig habang nakapikit na dinadama ang ginagawa ko sa
kanya. "I love you, but I hate you so much, uhhh..." Matapos niyang sabihin 'yun ay
muli niya akong kinubabawan, para tila galit na galit na binabayo niya ang aking
gitna. "I hate you so much, Jordanna..." Bulong niya, sa gitna ng panggigil, "That
I want you to beg for my forgiveness..."

"I'm sorry Jazz..." Naiiyak ako sa gitna ng pananabik sa kanyang pagdating sa

rurok.

"No..." He groaned and moaned louder, "Beg me..."

"I beg you, Jazz..."

Mas bumibilis na ang kanyang pag-atake. Halos mabaliw naman ako sa sobrang...
sarap.

"Louder!" He screamed habang pinagmamasdan ko ang pagtagaktak ng kanyang pawis

mula sa kanyang ulo, na dumadaloy naman sa kanyang mukha, leeg, dibdib, pababa sa
kanyang matigas na tiyan.

"I beg you."

"I... Uhh, can't.. Ahh, hear you!" I think he is almost there. Ramdam ko 'yun sa
bilis at bawat diin; sa kanyang pagtingala at sa pagbuka ng kanyang bibig na
sinusundan naman kaagad ng pagkagat niya sa kanyang mapulang labi.

"I beg you, Jazz!" I am almost in tears because of extreme emotions--of sadness and
ecstasy.

Napasigaw na siya na halos kasabay ng tila paninigas niya sa gitna ng aking mga
hita. I can already feel his warm secretion pouring inside me.

"Damn..." Halos pabulong na utas niya habang nakapikit. "Damn that's a good one..."

[Itutuloy]

Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 73

Jasper's P.O.V.

Love and hate.

We love and hate each other.

That's how we started anyway, and so it seems, that is how we still are.

Alam ko naman na stage lang 'to sa pagsasama ng mag-aswang may kani-kaniyang

imperfections, kani-kaniyang quirks at kani-kaniyang issues; lilipas din 'to, hindi
pa nga lang ngayon...kailangan ko pa ng kaunting panahon. And besides, wala pa
naman kaming isang taong nagsasama, pasasaan ba't maisasaayos ko rin ang magulong
utak ko.

Mabuti sana kung simple lang ang mga kinakaharap ko ngayon; ayos lang sana kung
pagsasama lamang namin ni Jordanna ang pinoproblema ko. Pero hindi gano'n kasimple
ang sitwasyon ko, dahil hindi naman katulad ng sa normal na tao ang pinapasan ng
mga balikat ko.

Unang problema ko ay ang misyon ko sa mga taga 'itaas'; sa Diyos at sa kanyang mga
alalay--este, mga anghel. Ang misyon ko, laban sa mga demonyong hindi kayang
patalsikin ng mga ordinaryong tao at ng kanilang mga rituwal. Isang misyong
napanganib, dahil hindi hamak namang mas makakapangyarihan ang mga hinuhuli ko.
Bawat engkuwentro, nasa bingit ng panganib ang buhay ko. Kapag may nangyari sa
akin, ano ang mangyayari sa aking hukbo?

Ikalawang iniisip ko ay si Lucio at sa kanyang mga alagad. At kung bakit nga ba

lagi na lamang akong talunan laban sa kanya? Hindi madaling maranasan ang sunod-
sunod na pagkabigo, lalo pa't paulit-ulit na ginagawa sa akin ito ng aking immortal
na kaaway. Ang aking immortal na katinggali na hindi hamak na mas matanda, mas
malakas, mas makapangyarihan, mas may karanasan at mas mahabang buhay kumapara sa
akin. Kung hindi ko pa siya makakalos sa aking kalakasan...sa aking kabataan.
Paano na sa hinaharap? Hindi naman ako immortal na katulad niya; wala rin naman
akong balak na maging isa kung galing din lang ang pabor sa Demonyo.

Ikatlong iniisip ko ay si Jordanna, na bukod sa suliranin namin sa ngayon, ay

inaalala ko ring tuluyan nang madamay sa galit ng aking mga kaaway. Gusto ko
siyang makasama, ang umuwi sa kanya araw-araw tulad ng isang normal na lalaking may
asawa... Pero paano? Hindi man ako purong tao, pero hindi rin naman ako Diyos.
Hindi ko kayang ibigay ang lahat ng oras ko sa kaniya. Hindi ko rin kayang parati
na lamang pagpapasensyahan ang kasimplehan ng pag-iisip niya. Paano na lang kung
'yun mismo ang ikapahamak niya? Mahal ko siya. Mahal na mahal na hindi ko alam kung
kakayanin ko ang mawala siya sa buhay ko. Pero kailangan ko siyang maging
katuwang... Hindi ang maging dagdag sa alalahanin, dahil lamang sa hindi niya
kayang mag-isip ng matalino at wasto, kahit na alang-alang man lang sa kanyang
kaligtasan at kapakanan.

Ang ikalimang iniisip ko ay ang mga magulang ko at kapatid. Paano kung muli silang
gamitin ni Lucio laban sa akin? Paano kung madamay na naman sila dahil lamang sa
naging kapamilya nila ako? Mabuti sana si Lola Marietta dahil kaya niyang alagaan
ang kanyang sarili... Pero paano na si Daddy, si Mommy at Helena. Paano kung hindi
sila magawang protektahan ng mga kasamahan kong engkanto, na di hamak na mas
kakaunti, kumpara sa mga kaalyansa ni Lucio?

Kay daling sabihin ng mga normal na tao na hindi naman alam--o ng mga wala namang
pakialam sa mga suliranin ko na...

Napakasama mo Jasper!

Wala kang kuwentang asawa, anak o pinuno.

Napakakitid ng 'yong pag-iisip.

Napakasama ng iyong pag-uugali.

Hambog ka, pero wala ka namang binatbat sa iyong kalaban.

Pero huwag ka, 'yun mismong mga taong nagsasabi ng mga ito laban sa akin, ay siya
mismong mga taong puro salita lang, pero hindi rin naman nila kayang gawin at
pagdaanan ang ginagawa at pinagdaraanan ko.

Puro ngak-ngak... Putak ng putak, wala rin namang laman ang mga utak! 'Yun lang
ang kaya nilang gawin, ang ibuka ang kanilang mga bibig. Mga bibig na nagtatraydor
naman sa kanila, sa pagsambulat ng makikitid nilang pag-iisip.

***

Naalimpungatan ako sa lakas ng pagsigaw ni Helena sa kabilang kuwarto. Halos sabay

kaming bumangon nang paupo ni Jordanna. Nagkatinginan, bago nagkani-kanya nang
pagbaba sa kama. Nauna akong lumabas ng kuwarto--sumunod naman si Jordanna, at
saka agad na tinungo ang silid ni Helena.

"Anong nangyari?!" Sa mismong pagbukas ko ng pintuan. Hindi na ako kumatok, basta

na lamang kaming pumasok.

"Kuya!" Umiiyak na humangos sa akin si Helena. Yumakap kaagad ito sa akin. Niyakap
ko naman siya kaagad.

Nanginginig siya; halatang takot na takot.

"M-may Aswang Kuya...n-nakita ko itong nakatingin sa akin diyan sa labas ng

bintana." Itinuturo niya ang nakabukas na bintang nasa tapat lamang ng kanyang
kama.

Agad akong kumalas sa kanya para tingnan ang labas ng bintanang 'yon. Nilinga ko
ang magkabilang direksyon, bago ko ito isinara.
"Nagtangka ba siyang pumasok?" Habang papabalik na ako sa kinaroroonan ni Jordanna
at Helena--na magkayakap na ngayon.

"Oo kuya, nariyan siya kanina sa paanan ko..."Itinuturo niya ang bandang paanan ng
kanyang queen sized na canopy bed. "Nagising na lang ako nang maramdaman ko ang
dila niya sa talampakan ko. Tapos nung nakita niyang nakita ko siya, tumakbo ito at
tumalon sa labas ng bintana, at pagkatapos ay sinilip ako."

Natigilan ako; sandaling nag-isip, "Teka nga..." Bago ko sinipat si Helena nang
patagilid. "Are you..." Nakakunot ang noo ko, "Pregnant?"

Kitang-kita ko ang agarang pamumutla niya. Hindi siya makasagot, bagama't para sa
'kin, 'yun na mismo ang sagot.

"Alam na ba ito ni Paolo?" Nakasimangot ako.

"Hindi niya kailangang malaman, kuya." Nakayuko siya.

What the--

"At bakit naman hind--"

"Just because!" Biglang sigaw niya na halos kasabay ng pagtunghay ng kanyang mukha.
Parang iiyak na naman siya.

Agad na uminit ang ulo ko, "Just because what?!"

Imbes na sumagot ay hinila niya ako papunta sa pintuan bago niya ako itinulak
papalabas--naiwan naman si Jordanna sa loob.

"What the he--!" Ako, bago niya isinalya ang pinto--na halos isang dangkal lamang
ang layo sa dulo ng aking ilong. Agad kong kinatok ang pinto, "Helena!" Sigaw ko sa
labas, habang naro'n pa sila ni Jordanna sa loob. "Helena ano ba?!" Inilapat ko ang
aking tenga sa pinto. Nadidinig ko ang kanyang paghagulhol. "Kung ayaw mong sabihin
sa kanya, ako ang magasasab--"

Bumukas ang pinto. Bumungad siya palabas.

"Don't you dare!" Dinuro niya ang mukha ko.

"And why not? Siya ama niyan! Dapat lang na malaman niya--" Bulyaw ko pabalik sa
kanya!

"No!" Muli siyang humagulhol.

"Eh bakit nga?!"

"Basta!" Pinapahid niya ang luha niya

"Anong basta?" Sumugod na ako sa tabi ng telepono namin sa may salas. "Kung ayaw
mo..."Dinampot ko na ang wireless phone! "Ako ang magsasab--"

Inagaw niya ang phone.

"No!" Mas lalong tumindi ang kanyang paghikbi.

"Eh bakit nga?!"

Hindi siya sumagot. Napikon ako.

"Huwag mong ubusin ang pasensya ko Helena!" Dinampot ko naman ngayon ang cellphone
ko na nasa ibabaw naman ng center table. Pinindot 'yun bago ko inilagay sa aking
tenga.

Muli niyang hinablot 'yun at itinago sa kanyang likuran.

"Tang ina!" Sigaw ko na, "Ano ba talagang problema mo?!"

"Hindi mo pwedeng sabihin sa kanya kuya..." Mahina lang ang pagkakasabi niya.

"Eh bakit nga?!" Pikon na pikon na talaga ako.

"Because..."

"Because what?!"

"Because, I'm not even sure if this is, his..."

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 74

Jordanna's P.O.V.

"Anong plano mong gawin, ate?" Tanong ko kay Ate Helena.

Yumuko muna siya, bago umiling at saka muling sinapo ang mukha at nag-iiyak.

Sadyang hinintay ko muna ang pag-alis ni Jazz, bago ko siya pinuntahan sa kuwarto
niya. Dahil kahit anong pilit ng Kuya niya, ay ayaw nitong sabihin kung ano ang
detalye nang nangyayari sa kanya.

"Naghiwalay na ba talaga kayo ni Kuya Paolo?"

Tumango lang siya; nananatili siyang nakayuko.

"Nag-away ba kayo?"

Muli siyang tumango.

"Third party?"

Hindi siya kumibo.

"Is there somebody else besides him?"

Halatang nagulat siya sa tanong ko, bagama't nananatiling nakaiwas ang tingin niya
sa akin.

"Ate, hindi kita pipilitin kung hindi ka pa handa, pero gusto kong malaman na
nandito lang ako, ha?"

"May sarili ka ring problema, dadagdag pa ba ako?" Humihikbi siya; nakatingin na

sa akin.

"Ate naman." Hinawakan ko ang mga kamay niya; lalo siyang naiyak; "You're the only
sister I can ever have, sino pa bang magdadamayan kundi tayo? Ano ba talaga ang
inaalala mo? A-ano ba talaga ang nangyayari sa 'yo?"

Ilang minuto rin siyang tila nag-iisip. Tila naghahagilap ng tamang salita.

"Masyado siyang complicated, Jordanna." Anya, "Hindi ako sigurado kung

maiintindihan mo."

"Dahil ba 'yan sa bata pa ako?" Nanlulumong wika ko, "O dahil sa tingin mo, ganung
nga ako katanga."

"No!" Siya na ngayon ang dumakma sa mga kamay ko, "It's definitely not the latter,
Jordanna. Yes, it's more like, bata ka pa. Hindi ko alam kung maiintindihan mo
ang kalokohang pinasok ko simula nung mga panahong..."

Tila natigilan na naman siya.

"Panahong ano, ate?"

"Nung mga panahong... Kasing-edad mo lang ako."

"Nung 18 ka?"

"O-Oo..."

"Pero kung matagal mo nang pinasok ang kalokohang 'yun? A-anong kinalaman no'n sa
problema mo ngayon?"

Napabuntong-hininga siya, "Ikukuwento ko sa 'yo ang detalye pero sa isang

kundisyon, Jordanna."

"Anong kundisyon, ate?"

"Na hindi mo sasabihin ang tungkol dito kahit kanino. Lalong-lalo na kay Kuya at sa
mga magulang ko."

Natulala ako sandali. "Oo, sige ate."

"Mangako ka muna." Itinaas niya ang kanyang kanang palad na tila nanunumpa.

Itinaas ko rin ang kanang palad ko. "Pangako."

***

"Kamusta ka na, ba?" Tanong ni Andre, sa pagbisita nilang dalawa ni Kuya Josh sa
bahay. Narito kami sa aming salas.

"Ayos lang." Mahina kong sagot.

"You don't look, 'ayos lang' to me." Kumakain siya ng strawberry na isinasawsaw
niya sa whip cream.

Nagkibit balikat lang ako; napapatingin kay kuya Josh na siryosong-siryoso sa pag-
abubot sa kanyang cellphone.

"Ba't ganyan ang mukha mo, kuya?" Hindi ko na natiis. Mukha kasing problemadong-
problemado ang hitsura niya. "May problema ka ba?"

Sumulyap lamang ito sa akin at nagbuntunghininga, bago muling ipinagpatuloy ang

pagta-type sa cellphone niya.

"Hay nakoh..." Pagsabat ni Andre sa gitna ng pagpapapak niya ng strawberries.

"Nakakarma 'yan, ano pa nga ba?"

Kitang-kita kong sinaksak ni Kuya Josh si Andre ng isang matalim na tingin.

"Bakit? Ano bang nangyari?" Ako, kay Andre.

"Well, nalaman lang naman niya sa wakas na may bago nang boyfriend si Christine."

"Ha?!" Sumulyap ako kay Kuya, "Eh di ba matagal na naman kayong break no'n?"

"Natumbok mo bestie!" Pagsabat ni Andre "Pero hindi naman 'yung suicidal psychotic
girl na 'yun ang problema niya."

Lumingon na ako kay Andre at tinaasan ito ng kilay, "Eh sino?!"

"'Yung 'Karma' niya!" Masungit na sambit nito bago nakade-kuwatrong sumubo ng

strawberry. "Kung bakit naman kasi napakababaero niyang kakambal mo! Kaya ang
masasabi ko lang diyan, mabuti nga sa kanya!"

Lumingon ako kay Kuya, matalim ang tingin nito kay Andre.

"Karma?" Sa pagbaling kong muli kay Andre.

"Karma... 'Yun yung, dumarating sa tao sa hindi inaasahang panahon at pagkakataon.

Bilang ganti ng kapalaran sa mga talipandas na..." Tinaasan nito ng kilay si Kuya
Josh, "Maraming atraso sa kapwa, lalo na sa ating mga babae!"

Napakamot ako sa sintindo ko. "Pwede ba pakilinaw mo, hindi kita maintindihan eh."

"Eh 'yun kasing bagong nililigawan niya..."

"Sino naman kaya ang bago?" Nakangising sumusulyap ako kay Kuya.

"'Yung bestfriend lang naman mismo ni Christine, na nagkataong sister naman ng

bagong boyfriend ni Christine."

"O, eh ano naman ang kaso ro'n?"

"Juice ko Jordanna." Kinatok niya ang noo ko, "Heller, eh di ba dating karibal 'yun
ng kuya mo kay Christine na siyang nagpatambang lang naman sa tropa ng kuya mo
dahil sa nangyari sa kanila no'n kay Christine? You know, 'yung fake na sex video
at suicide attempt para lang magpapansin sa kuya mo. Eh sagad sa buto ang galit
no'n sa kuya mo kaya problemado siya ngayon dahil 'yun na nga mismo 'yung kapatid
ng bagong kinahuhumalingan niyan." Inginunguso niya si kuya. "Napapaisip tuloy ako
kung kanino nagmana 'yan. Mukhang hindi naman babaero si Tito Jonathan eh!"

Palihim na natawa ako ro'n. Ang Daddy ko, hindi babaero? Says who?

Kakausapin ko na sana si Kuya nang biglang nag-ring ang phone ni Andre.

"Ateeeeennnnng!" Biglang irit nito sa kausap sa telepono. Nagpapapadyak pa ito.

"Kamusta ka na?! Bakit ngayon ka lang tumawag." Susmisenyas siya sa akin,
itinuturo ang cellphone niya, ibinuka ang bibig at walang tinig na sinabi sa akin
na, ang Ate Annie raw niya 'yun.

Si Ate Annie.
'Yun lang naman ang nakatatandang pinsang buo niya, na anak naman ng uncle niyang
bakla na si Tito Mike. Kung paano nangyari 'yun, ewan ko. Akala ko nga baka ampon
lang ni Tito Mike si Ate Annie, pero hindi raw. Anak daw talaga ito ni Tito Mike
sa dati nitong nobya, bago ito nagladlad ng kanyang tunay na pagkatao.

"Ohmaygee! Uuwi ka?!" Muling pagtili ni Andre. "Kailan?" Nagtatalon siya, "Talaga?!
May mga lipstick ka para sa 'kin galing Japan?!" At humalakhak ito na tila kilig na
kilig.

By the way. She actually lives abroad. Kasalukuyan itong nakatira sa Japan, kung
saan ay nagtatrabaho siya bilang artist sa isang Japanese animation production
studio.

Tinabihan ko na si Kuya habang abala pa si Andre sa pakikipag-usap sa kanya. Balak

ko kasi talagang kausapin si Kuya. Pero bago pa man ulit ako nakapagsalita ay
biglang...

"You are what?!" Sigaw ni Andre, na tila sindak na sindak sa kanyang naririnig.
"Papaano ka mabubuntis eh wala ka namang boyfriend?! Ano 'yan, divine
incarnation?!" Huminto ito sa pagsasalita habang matamang pinakikinggan ang
sinasabi ng kausap. "Ano? Test tube baby?! Naku naman cuz! Ano bang kagagahan ang
pumasok diyan sa tuktok mo? Alam na ba 'yan ni Tito Mike?"

Napailing na lang kay Andre; hindi maipinta ang mukha.

"Kuya," Tinapik ko na si Kuya sa kaniyang kaliwang hita, "May problema ka ba?"

Sinipat niya ako, seryoso ang expresyon ng kanyang mukha, bago niya sinabing,
"Hindi ba't ikaw ang dapat na tinatanong ko ng ganyan? Ayos ka lang ba? Totoo ba
'tong nababalitaan ko na sa 'yo isinisisi ni Kuya Jasper ang nangyari sa 'inyong
mga anak?"

Napayuko ako. Hindi ko inaasahan na itatanong niya ang tungkol roon, "Eh,
kasalanan ko naman talaga Kuya. Ako ang lumabas ng bahay, ako ang nagtulak sa
sarili ko sa kapahamak--"

"Will you stop speaking bullshit this time, Jordanna?!" Biglang sambit niya--
malapit sa mukha ko. "Sabihin na nating you went out. Eh hindi ba responsibilidad
niya na bantayan ka?! Tang-ina niya, kukunin-kunin ka niya sa amin, tapos hindi ka
naman pala niya kayang alagaan?!"

"A-asawa niya ako, Kuya, hindi alagai--"

"Bakit mo ba siya ipinagtatanggol?!" Napalakas ang pagkakasabi niya no'n kaya't

medyo napaiktad ako.

"Hindi naman sa ganun kuy--"

"Tama na!" Bulyaw niya bago tumindig. Napatingin din tuloy sa kanya si Andre.
"Kita mo ngayon? Nasaan siya, ha?"

"Nasa trabaho, Kuya." Nakatingala ako sa kanya.

"Trabaho... Trabaho nga ba?" Gusot na gusot ang kanyang mukha.

"O-Oo kuya. Umupo ka nga..." Hinila ko ang kanyang kamay para igiya itong maupo sa
aking tabi. Umupo naman siya ulit. "Bakit ba ang init ng ulo mo, dahil ba sa
nililigawan mo?"
Hindi siya kaagad nagsalita.

"Kuwentuhan mo naman ako tungkol sa kanya, Kuya. Ano, mas pretty ba siya? Ito na ba
talaga ang the one? Siya na ba ang tuna--"

"Stop asking about her dahil hindi siya ang ipinunta ko rito." Mababa ang boses
niya. Nakayuko, nakatingin sa kanyang mga paa.

"Hay naku, Kuya, kung ako ang iniisip mo, ok lang ako 'no..." I tried to make
myself sound so light, dahil ayoko siyang pag-alalahanin. "Huwag mo akong
intindih--"

"Habang buhay ka na lang bang ganyan?" Tiningnan niya ako nang matalim.

"Anong ibig mong sabihi--"

"Putang ina Jordanna! Tigilan mo na 'yan ha?!" Muli siyang tumayo at pinanlisikan
ako ng mga mata. "Kahit man lang kapag ako ang kaharap mo!"

"Tigilan ang ano?!" Tumayo na rin ako.

"'Yang pagpapanggap mo!" Bulyaw niya sa mukha ko.

"Pagpapanggap na ano?!" Napasigaw na rin ako. Natanaw kong nagpaalam na si Andre

sa kausap niya sa cellphone niya at ngayon nga ay papalapit na ito sa amin.

"Pagpapanggap na tanga!" Sigaw niya, "You can fool everybody Jordanna, but not me.
Na-ah!" He wiggled his index finger, "Not me, smart girl! I am your twin brother,
remember?!"

"Hoy... Anong pinag-aawayan niyo, ha?!" Pagsingit ni Andre. Hindi naman namin siya
pinansin.

"I don't know what you're talking about." Naiilang na sagot ko.

"Oh really? Paano kaya kung sabihin ko sa 'yo na alam ko..."

"Alam mo ang alin?" Kinakabahan ako.

"Ang plano niyo ni Lola Marietta."

Nagulat ako. Pakiramdam ko'y sandaling huminto ang paghinga ko.

"H-hindi ko a-alam ang pinagsasabi mo diyan." Hindi na ako makatingin sa kanya.

"Huwag ka nang tumanggi, dahil ako mismo ang nakakarinig sa mga pribadong pag-uusap
niyo simula pa no'ng mga panahong tinuturuan pa lamang tayo ni Lola Marietta ng
Escrima. Narinig ko rin ang mga palihim na pag-uusap niyo bago pa man kayo ikasal
ni Kuya Jasper."

Hindi na ako nakapagsalita; tuluyan na ring napaiwas ng tingin.

"Alam mo ring makukunan ka hindi ba?" Malumanay na sambit niya, "Dahil 'yun ang
sinabi niya sa 'yo na diumano'y nakasaad sa isang sikretong propesiyang nakasulat
sa isang lumang kasulatang nasa kanyang pangangalaga." Tumingin siya sa kawalan
bago niya ipinikit ang kanyang mga mata na tila may pinipilit alalahanin, "'Tatlo
ang mawawala, apat ang papalit. Tatlong mitsa ng galit na lulupig sa pusikit (1) na
kagalit.' 'Yun..." Iminulat na niya ang kanyang mga mata at saka muling tumingin sa
akin. "Yun, ang propesiya di ba? Alam mo na ang mangyayari bago pa nangyari ang mga
nangyari sa 'yo, pero bakit sinisisi mo pa ang sarili mo?" Tumalikod siya sa akin
bago muling nagsalita. "Hanggang kailan mo papaniwalain ang sarili mo sa
pagpapanggap mo?" Muli siyang humarap at tiningnan ako ng matalim. "Alam mo ring
magkakahiwalay kayo ng maraming taon, hindi ba? Alam mong lahat ang mangyayari sa
inyo ng asawa mo sa hinaharap." Ngumisi ito, "Alam mo ang lahat ng mga ito dahil
sinabi na ito sa 'yo ni Lola Marietta. Pero para maitago mo ang lahat ng nalalaman
mo, nagpapanggap kang tanga! Mali-mali! Lutang! Isip-bata!"

"Wait lang!" Muling pagsingit ni Andre. "Ano ba ang nagaganap? I'm so confused."

Walang pumapansin sa kanya.

"Alam mong mula tayo sa lahi ni Penemue." Si Kuya pa rin.

"Penemue? Who's Penemue?" Muling pagsingit ni Andre. "What kind of name is that?"

"Na hindi hamak namang mas makapangyarihan at matalino pa kay Arakiel!" Pagtutuloy
ni Kuya.

"Who's Arakiel?" Pagsingit ni Andre, pero wala pa rin talaga sa amin ang
pumapansin sa kanya.

"Sabihin mo nga sa akin?" Dugtong pa rin ni Kuya, "Paanong magiging tanga kahit
iisang minuto man lang mga babaeng namumula sa angkan ni Penemue, kung ang mga
babae lamang ang hindi tinatalaban ng sumpang katangahan kada ikatlong linggo ng
bawat buwan?"

Muli na naman akong nagulat, kung paanong nalaman ni Kuya ang mga tungkol doon.

"At paanong mawawalan ng nakalimbag na kasaysayan ang ating angkan kung si Penemue
(2) mismo ang Anghel na naturo sa mga tao kung paano magsulat at maglimbag ng mga
aklat?!" Tumawa siya ng bahagya, "Merong kasulatan ang ating angkan at hindi na ako
magugulat kung alam mo na rin ang katotohanang... nasa kamay lamang ang mga ito ni
Lola Marietta!"

"P-papaano mo nalaman ang--"

"I'm sorry sis," Nakangising pagsingit sa akin ni Kuya, "Kung kayo ni Daddy kaya
niyong magpanggap na wala kayong alam. Ako hindi." Kinuha niya ang bag pack niya
sa ibabaw ng center table.

Hinila ko siya sa braso, "Teka Kuya." Lumingon naman siya, "Anong alam ni Daddy?
Paanong--"

Ngumisi siya, "Anak ka nga ni Attorney Jonathan Romero, Jordanna." Tumawa siya nang
bahagya, "Artistahin. Ang galing niyong umarte!"

----

Footnote

(1) Pusikit: Madilim. English translation: Dark.

(2) Penemue, the Angel, is a watcher in Book of Enoch lore.[1] He is a curer of

stupidity in man, mentioned in Bereshith Rabba.[1] As an angel associated with
Abraxiel (Abraxas), Penemue (whose name means "the inside") was also likely of the
order of healing angels called theLabbim. "The name of the fourth is Penemue: he
discovered to the children of men bitterness and sweetness; And pointed out to them
every secret of their wisdom.
He taught men to understand writing, and the use of ink and paper.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 75

Jordanna's P.O.V.

"Tayo!" Hiyaw sa akin ni Lola Marietta. Pinag-umpog niya ang kanyang mga baton.
Napaiktad kami ni Kuya Josh sa aming pagkakaluhod sa pagod. "Ikaw!" Nakatingin siya
sa akin, seryoso ang kanyang mukha, "Pumarito ka!"

Susunod na sana ako sa kanyang ipinag-uutos, pero hinila ni kuya Josh ang braso ko,
"Pwede po pagpahingahin niyo naman ang kapatid ko?!" Malakas na sambit niya kay
Lola Marietta. "Kung gusto niyo, tayo na lang ang maglaban!" Kinuha na niya ang
kanyang nga baton at saka tumindig.

"Kuya..." Nakatingalang bulong ko rito; hinihila ang laylayan ng kanyang t-shirt.

Hindi niya ako pinansin.

"Hindi ikaw ang tinatawag ko." Mariing sagot ni Lola Marietta sa kanya. Muli niyang
ibinaling ang kanyang titig sa akin, "Jordanna..." Mahinahon naman ang
pagkakasambit niya, "Tumayo ka rito. Lamabanan mo ako."

"Pagod na po si Jordanna!" Muling pagsingit ni Kuya, "Hindi niyo ba nakikita na

puro lintog (1) na ang kanyang mga palad? Tingnan niyo ang mga braso niya at
tagiliran. Puros na latay! Bakit ba siya lang ang pinahihirapan niyo? Anong atraso
ba niya sa inyo?! Kung may galit kayo sa kapatid ako, ako na lang! Ako na lang ang
pagbuntunan niyo!"

Hindi siya sinagot ni Lola Marietta, bagkus, ay sinaksak lamang siya nito ng
matatalim na tingin.

"Isusumbong ko na talaga kayo kay Daddy!" Dugtong ni Kuya, "Hindi niyo ba alam na
pwede kayong makasuhan sa pananakit lalo na sa isang menor de edad? Baka
nakakalimutan niyo na dose anyos lang kami!"

"Kuya ano ba?" Muling bulong ko sa kanya habang itinatayo ko ang aking sarili. "Ah,
eh, pasensya na po Lola Marietta." Pagbaling ko kay Lola Marietta, "Sige po, l-
lalabanan ko na po kayo ulit." Ihahakbang ko na ang mga paa ko papunta sa kanya
nang muli akong hinila ni kuya Joshua. Nilingon ko muna ito at nginitian. "Kaya ko
'to, kuya. Salamat." Hindi na naman niya ako pinigilan pa.

Sugat-sugat na ang aking mga kamay at halos magmanhid na sa sobrang sakit, pero
tiniis ko ang sakit na iyon para lamang mapagbigyan ang kagustuhan ni Lola
Marietta. Hindi ko sigurado kung ilang latay na ng kanyang baton ang gumuhit sa
aking magkabilang braso, tagiliran, tiyan, mga hita at kung saan man makapuslit ang
kanyang baton nang hindi ko nasasalag. Bawat hampas, ay walang kasing sakit, na
kung minsan ay napagiisipan ko na, sinasadya niya ito... na tila gusto na niya
akong patayin. Ang hindi ko naman malaman sa aking sarili, ay kung bakit tila hindi
ako sumusuko. Daig ko pa ang isang baliw na sinusuong ang ilog ng aking sariling
kamatayan.

"Ahhh!" Napaluhod ako sa pagpuslit ng kanyang hampas na hindi ko malaman kung

paanong nakarating sa likuran ng aking kaliwang tuhod. Tumitibok-tibok sa sakit ang
eksaktong parte na kanyang tinamaan. Hindi ko na napigilan ang mapaluha sa sakit,
lalo na nang hindi na ako makatayo kahit na anong pilit kong gawin ito.
"Mama!" Hiyaw ni Tita Helga habang humahangos papalapit sa amin. Agad niya akong
pinuntahan at tinulungang tumayo. Habang nangyayari 'yon ay natatanaw ko namang
papalapit ang maangas na si Kuya Jasper at nakangising tila nagagalak sa aking
sinapit. "Hindi po ba sobra naman ang ginagawa niyong pagsasanay kay Jordanna?!"

Hindi nagsalita si Lola Marietta. Imbes ay tiningnan lamang niya nang nakahulugan
si Helga, at saka tumalikod at umalis.

"Lampa." Nakangising patutsada sa akin ni Kuya Jasper, "Mabuti nga sa 'yo!"

"Jasper!" Singhal sa kanya ni Tita Helga, "Saan mo ba nakukuha ang pag-uugali mo,
ha? Nakikita mo nang nasaktan na 'tong bata..."

"Bata?" Sagot ni Jasper sa kanyang ina, "May bata bang ganyan kalaki? Tingnan ko
nga ang mga binti niyan!" Sinipa nito ang aking sumasakit na binti. Gamuntik na
naman akong mapaluhod kung hindi lang ako nasambot ni Tita Helga.

"Gago ka ah!" Sigaw ni Kuya Josh kay Kuya Jasper; halos kasabay ito ng pagtulak
nito sa dibdib nito.

Hindi hamak na mas malaki ang bente anyos na si Kuya Jasper kumpara sa dose anyos
kong kakambal. Kaya naman hindi na ako nagtataka na tila si Kuya Josh pa ang
tumalsik sa kanyang ginawa.

"Bakit Josh? Kaya mo 'na ba 'ko?" Nakangising patutsada nito kay Kuya.

"Ang yabang mo ah--" Susugod pa sana si Kuya pero nahila ko na ito.

"Huwag mo nang pansinin ang mga kulang sa pansin." Mahinang wika ko kay kuya Josh,
habang nakikipagsaksakan ng tingin sa hambog na si Kuya Jasper.

"Kulang sa pansin?" Pagsingit ni Kuya Jasper, "Baka ikaw ang kula--"

"Tama na yan!" Pag-awat sa amin ni Tita Helga. "Ikuha mo na lang si Jordanna ang
icebag do'n sa kusina!" Utos nito sa kanyang mayabang na anak.

"Ayoko nga." Pagprotesta ni Kuya Jasper? Humalukipkip pa ito bago ako tiningnan
mula ulo hanggang paa. "Kahit naman gamutin niyo 'yan lampa pa rin 'yan and
besides, mukha namang binti ng kabayo ang mga binti niyan. Hindi 'yan mamaga."
Humalakhak pa ito.

Ang totoo, napipikon na 'ko sa kanya. Pero dahil sa payo sa akin ni Mommy na
pagpasensyahan na lamang ang laki sa layaw na si Kuya Jasper mas pinipili ko na
lang ang manahimik-- bilang paggalang na rin sa prisensiya ni Tita Helga.

"Tumigil ka na kung wala ka rin lang namang maitutulong!" Sigaw ni Tita Helga sa
mayabang niyang anak. "Josh, hijo..." Malambing na pagbaling nito sa aking
kakambal, "Sa 'yo na nga lang ako makikiusap. Ok lang ba sa 'yo?"

"Sige po, ano po ba 'yun?" Magalang na pagtugon ng aking kakambal.

"May malaking kulay pulang cooler sa kusina." Sabi ni Tita Helga sa kanya. "May mga
laman itong ice cubes. Pwede bang dalhin mo 'yun sa loob ng banyong malapit sa
kitchen, at pagkatapos ay ibuhos mo ang mga yelo sa bathtub?" Tumango naman si
Kuya, "Pagkatapos no'n buksan mo na rin ang gripo. Palulublubin lang natin doon si
Jordanna ng ilang minuto."

"Sige po." Hindi na nag-aksaya ng oras si Kuya. Humangos na kaagad ito papalayo
para sundin ang iniutos sa kanya ng napakabait na si Tita Helga.

***

Shit naman sa lamig nang makalublob na ako sa bathtub na may yelo. Hubo't-hubad
ako; wala ni isang piraso ng kahit anong saplot. Sa aking paglublob ay no'n ko na
isa-isang tiningnan ang mga nangingitim na pasa ko braso--na siya namang dahilan
kung bakit unti-unti ko nang napagtanto na... bugbog sarado na nga ako. Hindi ko
lang pala talaga iniinda ito.

"Jordanna." Sa muling pagpasok ni Tita Helga matapos ang limang minuto. "Umahon ka
na kapag tumunog na itong alarm ha?" Itinuturo niya ang alarm na nasa ibabaw ng
sink. "Hindi ka pwedeng magbabad ng mas matagal dahil baka sipunin ka naman. Narito
ang mga tuwalya at bathrobe ha?" Itinuturo ang nakahanger na puting bathrobe at
nakasabit na puting tuwalya. "'Yung pantulog mo, inayos ko na ro'n sa isang
guestroom na inihanda ko para sa 'yo. Ipinagpaalam ko na kayo ni Josh sa Daddy at
Mommy niyo, na dito na kayo matutulog na magkapatid."

"S-salamat po Tita..." Medyo nanginginig na ako sa ginaw.

"Hey..." Hinawakan niya ako sa kamay. "Ikaw na ang bahalang magpapasensya kay
Jasper ha? Medyo nagre-rebelde kasi siya kaya hirap na hirap kami ng Tito Jason mo
na pakibagayan siya."

"Bakit naman po siya magrerebelde eh ang bait-bait niyo naman ni Tito Jason."

"Mahirap ipaliwanag sa ngayon pero, hindi naman namin siya masisisi. Gusto lang
niyang makapamuhay ng normal, katulad ng mga binatang katulad niya, pero hindi niya
ito magawa dahil sa maraming responsibilidad na nakaatang sa kanyang mga balikat."

"Dahil po ba sa siya panganay niyo?"

Tila natigilan si Tita Helga. "P-parang g-ganun na nga." Tumayo na siya, "O siya,
maiwan na muna kita. Tatandaan mo ha? Kapag tumunog na 'yung alarm, umahon ka na
ha? Alam mo na naman ang papunta sa guestroom diyan sa ibaba di ba?"

"Po?"

"'Yung naroon sa tapat ng kuwarto ni Mama."

"Opo. Pero..."

"Pero ano?"

"Magkasama po ba kami ni Kuya sa kuwarto?"

"Ah hindi. Doon siya sa kuwarto ng ate Helena mo sa itaas. Wala naman kasi siya
ngayon dito. Nagdo-dorm na siya malapit sa university na pinapasukan niya."

***

Maghahatinggabi na, pero hindi pa rin ako dalawin ng antok. Dahil marahil 'yun sa
kumikirot kong kalamnan.

Nagpabali-baliktad na ako, pero walang posisyon ang kumportable para makatulog ako.
Kaya sa sobrang frustration ko, bumangon na lang ako para lumabas ng kuwarto.

"Shit!" Bulalas ko. Nagulat kasi ako nang sa pagbukas ko ng pinto, ay nakita kong
nakatayo sa mismong harapan ko si Kuya Jasper. Nakatayo siya roon na para bang
matagal na siyang nakatayo roon.

"Anong problema mo?" Masungit na reaksyon niya sa aking pagkagulat.

"Aba't..." Buwisit na buwisit ako. "Eh bakit ikaw? Anong ginagawa mo sa tapat ng
pinto ko!"

"Pinto mo?!" Umaabante siya kaya't napapaatras ako, "Sa pagkakaalam ko, bahay namin
ito ah..." Dirediretso pa rin siya sa pag-abante hanggang sa sumukdol na ang
likuran ko sa pader sa loob ng kuwarto. Sa pagsukdol ko ay tila mas lalo pa niyang
inilalapit ang kanyang sarili hanggang sa maglapat ang aming mga harapan na halos
kasabay naman ng pagkulong niya sa akin sa gitna ng kanyang mga braso't kamay--na
nakatuon sa dingding.

Shit. Ramdam na ramdam ko ang kanyang dibdib. Amoy na amoy ko ang kanyang pabango
at ang nakakikiliti niyang hininga.

"Who do you think you are, huh?" Bulong niya sa bandang tenga ko. Ramdam kong
inaamoy-amoy rin niya ang buhok ko.

Itinulak ko siya sa dibdib. Hindi siya natinag, bagkus ay hinawakan niya ang aking
magkabilang kamay at saka isinalya pabuka sa pader na kinasasandalan ko.

"Get off me!" Impit na wika ko habang nararamdaman kong mas ikinikiskis niya ang
sarili niya sa akin. "What the heck is your problem?!"

"Ikaw." Bulong niya. "Ikaw ang problema ko." Naramdaman kong muli niyang inamoy ang
buhok ko. "I want to break you in half!"

Dose anyos lang ako, kaya't hindi ko pa alam ang pinagsasabi niya.

"Why do you have to look all so grown up, huh?!" Pagtutuloy niya na tila
nagmamaktol. "Do you know how ugly you are, huh? Ang pangit mo. And sure as hell I
want to make you pay for that when the time comes."

I don't exactly understand what he meant.

"Let me go!" Impit na daing ko. Trying not to create too much noise.

"Sure!" Aniya sabay bitaw sa aking mga kamay, na kaagad naman niyang sinundan ng
pagdakma sa aking puwitan para hapitin ako papalapit sa kanya.

"Jasper!"

Kapwa kaming napalingon sa bandang pintuan. It was lola Marietta.

Bumitaw naman kaagad sa akin si Jasper at saka nagdali-daling umalis papalabas.

"Ayos ka lang ba, Jordanna?" Pumasok siya, isinara ang pinto at saka niya ako
dinaluhan.

"H-hindi ko po sigurado." Medyo nanginginig ako. Natakot kasi talaga ako sa naging
asal ni Kuya Jasper.

"Halika." Inalalayan niya akong maupo sa paanan ng kama. "Pagpapasenyahan mo na si

Jasper. Alam ko masyado ka pang bata para maintindihan ang pangangailangan ng mga
bintang nasa kanyang edad kaya't ako na ang humihingi ng paumanhin."

"Bakit po ba ganun siya sa akin? Bakit po ba galit siya sa akin?"

Natawa si Lola Marietta, "Hindi siya galit sa 'yo, hija. May pinagdadaanan lang
siya na hindi niya minsan nakakayanang kuntrolin. Pinagdadaanan na normal lang sa
mga binata at nagbibinata..."

"Kung pangit po ako para sa kanya, bakit po ba siya tingin nang tingin sa 'kin?"

"Dahil hindi ka naman pangit, Jordanna." Nakangiti siya.

"Eh siya po 'yung parating nagsasabi na pangit raw po ak--"

"Sinasabi lang niya 'yun para papaniwalain niya ang sarili niya na hindi ka niya
gusto dahil masyado ka pang bata. Hindi pa kayo pwede."

"Po?"

Hinaplos niya ang buhok ko. "Mauunawaan ko rin balang araw, Jordanna."

Hindi ako sumagot. Sandaling nabalot ng katahimikan ang silid.

"Gusto ko sanang humingi ng tawad sa pagpapahirap ko sa 'yo." Pagbasag niya sa

katahimikang iyon. "Patawad, lalo't higit, dahil sinasadya ko ito."

Nagulat ako, "S-sinasadya? P-pero bakit po?" Naiiyak na ako.

"Gusto ko kasing sanayin ka. Ang maging mas mahusay pa kaysa sa akin."

"Pero bakit po?" Humihikbi na ako sa awa sa sarili ko.

"Dahil hindi habang panahon ay naririto ako sa mundong ibabaw. Bago ako lumisan,
gusto kong ikaw ang pagbibigyan ko ng lahat ng aking maiiwanan. Kasama na roon ang
aking pamilya, ang paraeiah at ang lahat ng aking kaalaman at karunungan."

"P-pero bakit po ako? Bakit hindi po ang mga apo niyo?"

Tiningnan muna niya ako ng makahulugan.

"Dahil hindi ang aming angkan, kundi ang inyong angkan, ang tunay na nagmamay-ari
ng lahat-lahat ng bagay na nasa pangangalaga ko. Darating ang panahon, na
kailangang ibalik ko na ito sa inyo... sa iyo. At sa pagdating ng panahong 'yon,
kailangang mas matatag ka na... kailangang handang-handa ka na."

______

Footnote

(1) Lintog which means Blisters in English.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 76

Jasper's P.O.V.

"Jasper..." Bulong ni Ricardo sa aking likuran, habang abala ako sa pakikipag-usap

sa mga arkitekto.

"Bakit?" Mahinang tungon ko; hindi ko siya nilingon. Nagsasalita rin kasi ang
arkitektong kausap ko.

"May naghahanap sa 'yo."

"Sino?"

"Hindi ko kilala... babae."

Nilingon ko na siya; nakangisi ito. "Si Jordanna?"

"Hindi." Nakabungisngis ito. "Puntahan mo na lang sa ibaba. Hinihintay ka niya

ro'n."

Tiningnan ko ang relo. Limang minuto na lang pala bago mag-alas dose. Kaya naman
ginawa ko na lang na dahilan ang lunchbreak, para maihinto muna ang aking
pakikipagpulong.

Naabutan kong nagkakagulo ang mga trabahador sa palibot ng kung sino mang tinutukoy
na babae ni Ricardo. Nakita ko na lamang kung sino ito, matapos kong hawiin ang mga
tabahador na nakapalibot dito.

"Kriselda?!" Hindi nakapaniwalang utas ko. "Anong ginagawa mo rito?"

Tumatawa ito habang papalapit sa akin.

"Surprise." Huminto siya sa mismong harapan ko. "I just heard from my uncle that
you're working for him. No'ng una, hindi ako naniwala, until this morning I said to
myself, what heck? Why not find it out for myself. So, here I am. Hindi naman
malayo rito ang klinika ko."

Napangiti ako, "Klinika? Duktor ka ba?"

"Oo."

"Talaga? Let me guess, pedia?"

Natawa siya, "No, obstetrician... Gynecologist."

"Oh... I wow." Medyo uminit ang mukha ko sa hindi ko matukoy na dahilan.

"Are you going to have lunch somewhere?"

"H-ha? Ah... no. May baon ako. Handa ni misi-- ah, n-ni Jordanna." Napasulyap ako
kay Ricardo. Nginingisian ako nito habang iginagalaw nito ang kanyang hintuturo.
Senyas 'yun na lagot daw ako. Nginusuan ko ito bago ko muling ibinaling ang tingin
ko kay Kriselda.

"Ganun ba?" Halatang nanlumo siya sa aking naging sagot. "Yayayain sana kita sa
bagong bukas na Steakhouse riyan sa tapat lang. Hindi bale, next time na lang."

Parang bigla naman akong nakunsensya. Nag-abala siya para puntahan ako, para lunch
lang sa tapat, hindi ko siya mapagbibigyan? Pwede namang mamaya ko na lang kainin
ang baon ko ah.

"Ah... eherm, k-kung ganun, eh di sige. Pwede ko namang miryendahin ang baon ko
mamaya. Sa'n ba kamo 'yun, sa tapat lang?"

Biglang nagliwanag ang kanyang mukha, "Oo, diyan lang sa tapat. Walking distance
lang. Tatawid lang tayo."
"Gano'n ba? O di sige, tara na ba?"

"Oo, kung ok lang sa 'yo."

"Ok." Humahakbang na ako papalapit sa kanya nang...

"Boss, pa'no kami?" Nakabungisngis na tanong ng isa sa mga Aswang. "Pwede bang
makisabay?" Nakatanghod ito kay Kriselda.

Tinampal naman ito ng kanyang katabi. Napailing na lang ako bago ako umalis kasama
si Kriselda.

Mukhang high-end na steakhouse ang kabubukas lang, at dahil kakilala raw ni

Kriselda ang babaeng may-ari, may nakareserba na palang pwesto sa amin. Kausap pa
nga nito ito, ilang metro ang layo sa aming lamesa; sumusulyap-sulyap sila sa akin
na tila ako ang kanilang pinag-uusapan.

"Jazz,"Matapos niyang makarating sa aming pwesto. Kasama na niya ang babaeng may-
ari at ang lalaking tila chef nito. "Ito nga pala ang friend kong si Mariz. Siya
ang nagma-manage nito. At ito naman ang husband niya, si Chef Vito. Sila ang
partners sa negosyong 'to. Mariz, Vito, this is Jazz."

Sandali akong napaisip. Jazz? She called me Jazz? Pa'no nalaman na 'yun ang palayaw
ko? "Hi Jazz, finally..." Sabi nung Mariz na halos kasabay ng paglahad niya ng
kanyang kanang kamay sa akin.

Finally? Anong ibig niyang sabihin sa finally? Nababanggit ba ako ni Kriselda sa

kanila?

"O, hi." Tumayo ako para kamayan si Mariz at si Vito. "Ah, eh..." Napapakamot ako
sa aking sentido. "A-ano bang ibig mong sabihin sa, finally?" Nakatigin ako kay
Mariz.

Tumawa ito, na sinegundahan naman ng asawa niyang si Vito. Namumula naman si

Kriselda nang sandaling napasulyap ako sa kanya.

"Naikwento ka na kasi ni Kris sa amin." Sagot ni Mariz, "Ikaw raw ang kanyang
knight-in-shining-armor. Ang nagligtas sa kanya sa kapahamakan."

Wuow... really? Lalong namula si Kriselda, hindi na ito makatingin sa akin.

"Totoo pala..." Nakabungisngis na pagsingit na Vito.

"Totoong ano?" Nakangiting sagot ko.

"Na mas lamang ka ng kalahating paligo sa akin." Humalakhak siya, na sinegundahan

naman kaagad ni Mariz at Kriselda. "Biro lang 'yun Jazz, ha?" Tinapik niya ako sa
braso.

"So," Si Mariz "Since when have you been dating? I heard from Kri----mmmmppph."
Tinakpan ni Kriselda ang bibig nito.

"Umalis na nga kayong mag-asawa." Ani Kriselda, "Asikasuhin niyo na ang order
namin. Nagugutom na kami."

Tumatawa ang mag-asawa habang ipinagtutulukan sila ni Kriselda papalayo.

"Nice meeting you, Jazz!" Kumakaway na sabi sa akin ni Vito. "Sana matagalan mo pa
'to." Itinuturo niya si Kriselda. Bago sila tuluyang nawala sa aming paningin.

Hindi ako tanga para hindi makuha na may ibig sabihin ang mga kumentong iyon ng mga
kaibigan ni Kriselda.

Pinalabas ba niya sa kanyang mga kaibigan na nagde-date kami? Hindi ba niya

binanggit na... may asawa na ako?

"I'm sorry, Jazz." Namumulang sambit ni Kriselda, nang makaupo na kami nang
magkatapat sa lamesa. "Hiyang-hiya ako sa 'yo. Pasensya ka na, kung 'yun ang nasabi
ko sa kanila. Nagawa ko lang 'yun para..." Nakayuko ito. Halatang umiiwas ng
tingin.

"Para ano?" Pilit kong sinisipat ang kanyang mukha.

"Para maiangat ng kaunti ang sarili ko sa kanila."

Napakunot ako, "But, why?"

"Mahabang kuwento, Jazz."

"Paikliin mo." Seryoso na ang ekspresiyon mg aking mukha. "Gusto kong

maintindihan."

"N-nasabi ko lang 'yun sa kanila para ipakita sa kanila na naka-move on na ako."

"Naka-move on saan?"

Hindi siya kaagad nakapagsalita.

"S-sa pagtataksil nila sa akin." Mahinang sambit niya.

Muling nagusot ang mukha ko. "What do you mean?"

"V-Vito and I have been dating for a long time. F-for 4 years. Mariz is my
bestfriend. I-I don't exactly know what to tell you but... sabihin na lang natin
siguro na. Vito fell in love with her while we were still together. It was
devastating for me because he cheated on me, and of all people, sa bestfriend ko
pa. I've been broken for a very, very long time. For a couple of years maybe. Dahil
doon nagkaroon na ako ng trust issues. At---"

"Look who's here?" Tinig iyon ng isang lalaki na nagmumula aking bandang likuran.
Nilingon ko ito at nakita si... Joshua. May kasama siyang hindi lang yata pitong
binatang kaidaran niya. Sa asta at hitsura nila, mukhang pare-pareho silang mga
basketbolista.

"Josh?" Ako, habang papalapit si Josh sa gilid ng may lamesa namin. Nakasimangot na
sumusulyap-sulyap ito kay Kriselda.

"Ako nga." Maangas na sagot nito sa akin. Nakaupo ako, kaya't nakatingala ako sa
kanya.

Bagama't malinaw sa kanyang matalim na pagtitig sa akin--at kay Kriselda, ang

malisya, ay hindi na siya nagsalita pa. Kinatok lang niya ng dalawang magkasunod na
beses ang aming lamesa, bago siya umalis, kasunod ang kanyang mga kasama.

Napapikit at bahagyang napailing na lang ako sa nangyari. Ano kaya ang iniisip
niya? Isusumbong kaya niya ako kay Jordanna? Wala naman kaming ginagawang masama ni
Kriselda ah.
"O.M.G!" Tilian ng ilang grupo ng mga kabataang kababaihan, nang makita nila ang
grupo nina Joshua na palalapit sa area nila. "Di ba si Josh Romero 'yun?
Ghaaaaaddd, he's so guwapo in person pala."

"Are you ok?" Tanong sa akin ni Kriselda. Hinawakan pa nito ang kamay kong
nakapatong sa ibabaw ng lamesa. Agad ko namang binawi 'yun mula sa kanya.

"Y-yeah..." Tumatango-tango ako. "I'm fine."

"Sino ba 'yun? Mukhang sikat sa mga kabataan ah."

"Ah, b-bayaw ko. Star player kasi 'yun sa University nila. Napapanood sa TV 'yung
mga laro nila kaya... yeah, he's kind of popular."

"Bayaw?"

"Oo, bayaw. Siya ang kakambal ng m-misis ko."

Nanlaki ang kanyang mga mata, "Kakambal ng misis mo? E-eh di ang ibig sabihin ganun
din kabata ang misis mo? How old is he, nineteen?"

Uminit ang pakiramdam ng aking mukha. "Eighteen, actually."

Lalong nanlaki ang kanyang mga mata. "You're married to an eighteen year old?"

Sinaksak ko siya ng isang matalim na tingin. Nakuha naman niya kaagad na na na-
offend ako sa reaksiyon niya.

"I'm sorry, Jazz. Nagulat lang ako."

"Kung mas matanda ba siya sa 'kin magugulat ka rin?"

"Ilang taon ka na ba?"

"Twenty-six, turning twenty-seven. Ikaw?"

Natahimik siya. Tila biglang nahiya. "I'm thirty two."

Ako naman ang natawa. Makaganti man lang. "Thiry two and still single, huh. It
makes me wonder. But, I'll give it to you. You look very young. Akala ko nga
magkasing-edad lang tayo."

Halatang nainis siya kahit na nakangiti siya. Bigla kasing tumalim--na tila galit,
ang mga titig niya sa akin.

"Hey... huwag mo akong titigan ng ganyan. Don't get me wrong, dahil sa totoo lang?
I like older women."

"Oh, really?" That's obviously sarcastic, "Bakit parang hindi yata tugma 'yan sa
pag-aasawa mo nang sobrang mas bata sa 'yo."

"Ang sabi ko, 'like'. I 'like' older women for reasons na tulad ng they are more
matured & wiser. Pero siyempre iba naman ang 'love' sa 'like'"

"Are you saying you really love your wife?" Nakangiwi siya.

"No doubt."
"Ows." Nakangisi na siya ngayon. Natatanaw ko na rin ang paparating na waiter na
bitbit ang mga order namin. "Sige nga, kung love mo siya, anong ginagawa mo rito
kasama ako?"

Sumimangot ako, "You invited me, right?"

Tumatawa siya habang ibinababa ng waiter ang aming mga in-order.

"Sumama ka naman kaagad. Bakit kaya?" Humagikhik siya nang nakaiinis. "Ang sabihin
mo, you're attaracted to me kahit na may asawa ka na. And sumama ka, para
magbasakaling makaisa ka. Don't you worry Jazz. I'm an open-minded-straightforward
person. Malay mo, magpaisa nga ako."

Wuow. I did not expect the last thing she said. Lalo na nang kinagat pa na niya ang
ibabang labi niya na may kasamang kindat. It made me feel instantly uncomfortable
kaya't nag-excuse muna ako para magbanyo.

Naghilamos ako. Napapamura habang nakatingin ako sa aking sarili sa salamin. I

definitely regret ever coming with Kriselda on--what was supposed to be, a friendly
luncheon. Nagkaproblema pa tuloy ako sa pagkakakita sa akin ni Joshua, bukod sa,
discomfort ko sa biglaang pagbabago ng demeanor ni Kriselda.

"Ah... Kriselda." Ako, sa pagkabalik ko sa aming puwesto. Hindi na ako umupo.

"Kailangan ko nang bumalik sa trabaho. Lampas isang oras na eh." Itinuturo ko sa
kanya ang aking relo.

"T-teka. Hindi pa tayo kumakain."

"Hindi ko naman alam na hindi ito fastfood." Pagdadahilan ko. "S-sige, Krisel--"

"I told you this is a steakhouse, right? Sumubo ka kahit isang kutsara lang."

"Ha? Ah eh. 'Wag na. Kakainin ko na lang 'yung binalot para sa akin ni 'misis'."
Halatang nainis siya nang diniinan ko ang salitang misis. "Sige, a-alis na ako.
Pero don't worry about the check--" Inilabas ko ang wallet ko at naglabas ng
dalawang libo, bago ko ipinatong ko 'yun sa lamesa, "I'll take care of it."

"Heto!" Tila natataranta siyang tumayo at kinuha ang isang maliit na box na puti at
iniabot 'yun sa akin. "Kahit ito man lang dalhin mo."

"Ano 'to?"

"Dessert. Cheescake."

Kinuha ko 'yon. "Ok, thanks. Got to go."

At saka ko siya iniwan nang walang lingunan.

***

"Jasper, ok ka lang ba?" Si Ricardo, nang makita niyang napaupo ako sa isang
bangko.

"O-oo. Parang umikot lang ang paningin ko sandali."

"Baka gutom lang 'yan."

"Gutom? Paanong, gutom eh kakakain ko lang ng binalot ko, at saka no'ng..."

Itinuturo ko ang box ng cheesecake.
Umiikot talaga ang paningin ko sa hindi malamang dahilan. Nangyari ito matapos kong
kainin 'yung...

"C-Cheesecake." Sabi ko, bago ako natumba sa kinauupuan ko.

"Engineer Toledo!" Nagkakagulong hiyawan ng mga trabahador. "Anong nangyayari?"

Good question. Ano nga bang nangyayari?

Bakit ako nahihilo?

Bakit bigla na lamang nagdidilim ang paningin ko?

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia 2015, All rights reserved.

KABANATA 77

Jordanna's P.O.V.

"Ano bang nangyari?" Tanong ko sa isa sa mga kasamahan ni Jasper na nagsugod dito
sa hospital; nasa labas ito ng kuwarto.

"Hindi nga namin alam, bigla na lang siyang nahilo tapos nawalan ng malay matapos
niyang kumain."

"Kumain ng ano?"

"Ng baon niya." Pagsabat ng isa pang kalalabas lang sa kuwarto ng asawa ko. Kilala
ko 'yun. 'Yun si Ricardo. Isa itong matangkad na lalaki na may malaking katawan.

Baon niya? Eh ako ang nagluto ng baon niya ah. Wala naman akong alam na allergy
niya para magkagan'on na lang siyang bigla. "A-anong ibig niyong sabihin?
Nagkaganyan siya dahil sa ipinabaon ko sa kanya?"

Nagkatinginan si Ricardo at ang lalaking sumalubong sa akin kanina.

Hindi ko na hinintay ang sagot nila. Pumasok na ako sa loob ng silid ni Jasper.
Do'n ay nakita kong natutulog siya. Napalilibutan siya ng hindi lang yata sampung
mga kalalakihan na nakatatakot ang tangkad at laki ng mga katawan. Malakas ang
kutob ko na ilan ito sa mga mandirigma sa kanyang hukbo.

***

"Wala kaming nakitang traces sa mga kinain niya." Sabi ng duktor na tumingin kay
Jasper. Isa itong lalaki. "Kahit nga 'yung sinasabi nilang cheesecake na kinain
niya'y ordinaryong sangkap lamang ang aming nakita. We thought na baka hindi 'yung
kinain niya ang dahilan. It could be stress related. Medyo mataas kasi ang kanyang
presyon, bagama't normal naman ang tibok ng kanyang puso."

Cheesecake? Wala naman akong ipinabaon sa kanya na cheesecake ah.

Natutukso man akong tanungin ang nga kasamahan niya kung saan nanggaling ang
cheesecake, ay mas minabuti ko na lamang ang manahimik. Lalo pa't wala naman talaga
akong kakilala sana kanila. Nakakailang din kasi ang pagbubulong-bulungan nila na
para bang meron silang alam na hindi ko alam.

"Kailangan po ba niyang manatili rito?"

Hindi pa nakakasagot ang duktor nang...

"Nope. We're going home."

It was Jasper. Nakaupo na ito sa gilid ng kama. Inaayos na nito ang kanyang sarili.

***

"Tinawagan mo ba sina Mommy?" Tanong niya sa akin, habang magmamaneho na siya

pauwi.

"H-hindi pa, g-gusto ko lang muna kasing malaman kung anong eksaktong nangyari sa
'yo, para alam ko ang isasagot ko kung tanungin man nila ako."

Ngumisi siya. Sinusulyap-sulyapan ang aking mga hita.

"Ba't ganyan ang suot mo?" Inginunguso niya ang aking mini skirt.

"H-ha? Eh ito lang ang nahagilap ko sa pagmamadali." Sagot ko habang hinihila ang
aking skirt paibaba. "Nasa banyo kasi ako nang tinawagan ako ni Ricardo. Medyo basa
pa nga 'tong buhok ko't di pa nakapagsuklay ng matino."

"Tsss..." Umiiling-iling ito. "Sa'n ka sumakay?"

"Sa taxi. Hindi pa nare-release ang lisensya ko, remember?" Medyo naiirita na ako
pagngisi at pagsulyap niya sa aking palda.

"Sumakay ka ng taxi na ganyan ang suot mo?!" Biglang tumalim ang kanyang mga sulyap
at tono.

"Oo. Bakit ba?"

Nagulat ako nang biglang tinapakan niya ang preno nang hindi man lang muna
nagmemenor. Mabuti na lang at naka-seatbelt ako kaya't hindi ako napasubsob sa
dashboard.

"Do you know how many women are being raped everyday for just being so fucking
irresponsible on their clothing?!" Bulyaw sa akin ng poging bipolar.

Pinaghalo-halong pagkagulat, pagkataranta at pagkainis ang aking nararamdaman.

Hindi nakatutulong ang sabay-sabay na pagbusina ng mga sasakyang na-stuck sa aming
likuran.

"Ano bang problema mo?!" Bulyaw ko sa kanya pabalik, "Umabante ka nga, o di kaya'y
tumabi ka sa gilid ng kalsada! Hindi mo ba nakikitang nakabara tayo sa kalye?"

"Wala akong pakialam, sagutin mo muna ang tanong ko!" Nakaririndi ang timbre ng
kangang malagong na boses.

"Eh malay ko ba kung ilan ang nare-rape. Statistics Researcher ba 'ko? At ano bang
problema sa suot ko? Maayos naman ah!"

"Maayos ba 'yang kita na ang singit mo?!"

"Hoy over ka! Naka mini-skirt lang po ako, hindi naman ako nakabikini. At paano mo
naman makikita ang singit ko, may x-ray vision ka ba?"

"Shit!" Hinataw niya ang manibela.

"Shit ka rin!" Nakangusong bulyaw ko pabalik; sinabayan ko ito ng halukipkip

Tinapunan niya ako ng matalim na sulyap bago niya muling pinaabante ang kotse.

"Guwapo nga, nuknukan naman ng kasungit." Pabulong na pagmamaktol ko. Hindi ko

intension na iparinig sa kanya 'yun, kaya't sobrang hina lang talaga ng pagkakasabi
ko. "Kunyari pang ayaw niya akong makitang naka-mini skirt, 'wag ka, naglalaway na
siya sana akin." Napahagikhik ako.

"Anong sabi mo?!" Muli niyang bulyaw sa akin.

"Wala." Sinasadya kong ngumisi, para mainis din siya sa akin. "Ang sabi ko, since
ayaw mo rito sa mini-skirt ko, hahanap pa ako ng ibang kulay para araw-araw ganito
ang suot ko."

Hindi maipinta ang kanyang mukha; exactly what I want to see.

(Laugh trip)

Mabuti nga sa kanya. Makaganti man lang sa pagkataranta ko samantalang ok lang

naman pala siya. Hmp. Nang dahil sa pagkawala ng ulirat niya, naputol tuloy ang
pagsising-along ko sa banyo kanina. Alam niyo ba 'yung, ando'n na eh, bumibirit na
ako, tapos biglang nag-ring ang telepono? Nakaka-badtrip 'di ba?

"Subukan mo! Kundi'y malilintikan ka sa 'kin?!" May panlilisik ng mga mata pa

siyang nalalaman.

"Hoy!" Siyempre hindi ko siya aatrsan 'no? Anong palagay niya sa akin, gulaman?"

Gulaman?

Anong kunek?

Napakunot-noo siya. And why not? Bahala siyang mag-isip kung anong kuneksiyon ng
gulaman. Malay ko rin ba ang sagot. Eh sa trip kong isingit ang salitang gulaman
eh.

(Laugh trip)

"Siryoso ako, Jordanna. Pa'no kung naka-timing ka ng gagong taxi driver ha?"

"O eh, depende kung cute. Kapag cute, eh di sige go. Ingungudngod ko pa sa kanya
ang legs ko."

Oh how I miss his face turning red in great anger. Ito 'yung hitsura niya kapag
nag-aaway kami no'ng mga bata pa kami.

"Are you trying to fuck with my head?!" Muli siyang pumreno kasabay ng kanyang
pagbulyaw.

Muli na namang nagsipagbusinahan ang mga sasakyan sa aming likuran.

"Ano bang problema mo, sa aking gulaman?" Nakangisi ako para lalo siyang asarin.

"What the fuck is gulaman?!"

Gusot na gusot ang kanyang mukha.

(Laugh trip)

Oh how sexy! He's actually sexier when he's livid. Sa totoo lang, 'yun na kasi ang
nakasanayan ko sa kanya... lalo na no'ng mga bata pa kami. He's one of those few
guys na mas guwapo kapag siryoso o kapag medyo galit. He's way hotter kapag mukha
siyang siryoso at badtrip while were doing... Rawr!

"You want to know what gulaman is?" Tatawa-tawang sabi ko. Though I do not know
what to say. Wala naman kasing kahulugan ang gulaman na 'yun sa aming usapan.

"Katatanong ko lang di ba?" Buwisit na buwisit ang pagmumukha niya.

Gosh! Ang guwapo niya.

(Laugh trip)

Pero... ano nga ba ang isasagot ko? I have to think of something to connect with
that stupid gulaman somehow.

Ano ba ang gulaman? Bouncy, firm, wiggly, hmmm.

Aha! Alam ko na. And I can't wait to see his face sa naiisip kong kapilyahan.

"I can't tell you, but I can show you." Kinagat ko muna ang ibabang labi ko bago ko
siya kinindatan. "Right, G-Babies." I looked at my boobs and then wiggled to make
them bounce.

Napanganga siya sa aking ginawa. Marahil ay nagulat; hindi makapaniwala.

Mabuti nga sa kanya.

(Laugh trip)

Nganga siya ngayon.

(Laugh trip)

***

"Magtatanda ka na siguro, ugh!" He's moaning like crazy. Pawisan na ang kanyang
buong katawan sa panggigigil. And why not, this is our, 3rd round.

"Who, me?" Nakakalokong halakhak ko, habang tinatanggap ang panggigil niya sa aking
likuran.

Oh well, hindi pa kami nakauwi, if that's what you want to know. Dahil sa powers ng
aking mga gulaman... humantong kami sa 'biglang liko'.

"G--d Jordanna!" He screamed, sa gitna ng mas pinahigpit niyang paghawak sa aking

mga balakang. Nasa kalagitnaan kami ng mas bumibulis at tumitindi niyang pag-
arangkada.

"In fairness... Uhh." Napapakagat ako sa aking labi, "Ikaw na yata ang pinaka ma-L
na na-ospital na kakilala ko." Sinubukan kong humalakhak, pero napalitan 'yun ng
aking paghiyaw dahil sa pagkakahuli niya sa aking 'you know what'... the G-Thing.
The G-Factor other than my G-Babies.

Tila animal na itinihaya niya ako bago niya ako walang isang kurap na kinubabawan.
"Damn your G-Babies." Bago niya sinibasib ang aking mga gulaman (ehek!) G-babies
pala para mas susyal. "I will punish you all night for their sins." Bago niya
muling sinapul ng kanyang pool cue stick ang centro ng aking 9 ball.

"Jazz!"

"Yes!" Tumatawang bulong niya, "I'll bet that's all you're gonna scream all night!
G-Queen!"

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
All rights reserved

KABANATA 78

Jordanna's P.O.V.

How will you cherish each day, when you know it's heading to some future you don't
really want to go? How will you placidly say good bye to the one you love without
letting him know that you're about to leave him soon?

Hindi ko na mapigilan ang aking mga luha habang pinagmamasadan ko si Jasper sa

pagtulog. Mga luhang pilit kong pinipigilan, lalo na kapag naalala ko ang mga
sinabi sa akin ni Lola Marietta, tungkol sa aming kapalaran. Hindi man ito
detalyado, at kapwa naming hindi nalalaman kung paano ang eksaktong mangyayari,
ngunit malinaw naman daw sa propesiya na aabutin ito ng napakahabang panahon.

***

"Pero paano kami magkakahiwalay? Papaano na siya kung mangkakahiwalay kami?"

Tumatangis na tanong ko kay Lola Marietta kamakailan lang. "Sino ang mag-aasikaso
sa kanya? Sino ang ang makakasama niya? Anong mangyayari sa akin? Anong
mangyayari sa kan--" Halos hindi ko na mabigkas ang aking mga sinasabi.

Niyakap niya ako. "Jordanna," Hinahaplos-haplos niya ang aking likuran,"Hindi ko

rin alam kong papaano at kung gaano katagal. Hindi naman nakalagay sa kasulatan
ang detalye, at wala ring nakalagay na paglalarawan do'n ng eksaktong magaganap."
Kumalas siya sa akin, "Pero magpakatatag ka, Jordanna, dahil sa 'yo rin nakasalalay
ang kanyang pagkabigo't tagumpay."

"Pero papaano pong mangyayari 'yun? Papaanong sa akin nakasalalay kung

magkakahiwalay kami?"

Hindi siya kaagad nakapagsalita. Tila nag-isip siya ng malalim.

"Mayroong nakasulat sa sikretong aklat ng iyong mga ninuno. "

"Nakasulat? Tungkol naman po saan?"

"Tungkol sa susi kung paano magagapi ng iyong kabiyak, ang kanyang imortal na
katunggali."

"P-papaano po."

"Kinakailangan mong kumampi sa kanyang kaaway."

Nagulat ako. "Ano po?! P-pero paanong--"

"Hindi ko rin alam, Jordanna. Ang problema kasi sa mga sinaunang kasulatan, hindi
naman nakadetalye kung bakit, gaano katagal at kung paanong mangyayari ang mga
nakasaad do'n? Wala itong ipinagkaiba sa banal na kasultan ng Diyos. Katulad ng
ibang bahagi bibliya, hindi nakadetalye kung bakit kailangang mangyari ang mga
hula, hindi rin tinukoy roon kung gaano katagal ang hihintayin, kung kailan
mangyayari at kung ano ang eksaktong magaganap. Ang resulta, ang lahat ng mga
bumabasa nito'y kinakailangan pang mag-isip, makiramdam at maging bukas ang mga
mata sa mga senyales."

"Senyales?"

"Maraming senyales ang nakalagay do'n bago maganap, habang nagaganap at pagkatapos
maganap ang mga propesiya."

"Katulad ng?"

"Katulad ng..." Matama niya akong tinitigan. Tiningnan niya muna ang aking tiyan
bago niya hinawakan 'yun. "Ang pagkawala ng mga batang ito. Naaalala mo pa ba ang
sinabi ko sa 'yo tungkol dito?"

"Po?!" Hindi ko na kasi ito natatandaan.

"Nakasaad doon, na ang pagkawala ng inyong tatlong anak ang siyang hudyat na
nalalapit na ang inyong paghihiwalay. Hindi ko alam kung paano at kung bakit kayo
maghihiwalay, basta't ang sinabi ro'n ay kusa niyong puputulin ang inyong bigkis,
bago kayo tuluyang magkalayo."

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hindi ko rin alam kung ano ang sasabihin
ko.

"A-ano pong ibig sabihin no'n?" Naitanong ko na rin sa wakas.

"Ang bigkis ay nagpapatungkol sa inyong kasal... sa aking interpretasiyon, kayo

mismo ang magpapawalang bisa ng inyong pagsasama bago kayo tuluyang magkakalayo sa
loob ng maraming taon."

"Ipawawalang bisa? Pero paanong mangyayari 'yun?" Naiiyak na ako.

Umiling siya, "Hindi ko alam. Basta't ang alam ko lang, marapat lang na
magpakatatag ka. Kahit anong mangyari, iisipin mo muna kung ano ang ikabubuti ng
mas nakararami. Sususuong tayo sa digmaang higit pa sa digmaan ng mga bansa, kaya't
kailangan mo na ring sanayin na hindi muna isipin ang iyong sarili."

"Ano namang klaseng digmaan 'yun? At ano po ba talaga ang partisipasyon ko sa mga
kaganapang ito?"

"Ang digmaan ng kabutihan sa kasamaan; ng mga anghel mula sa langit at ng mga

demonyong kasalukuyang naghahari sa ibabaw ng lupa. Kailangang maganap na maikulong
ang Diyablo sa ilalim ng lupa (1) bago muling dumating ang Kristo. Pero bago
mangyari ito'y kinakailangan muna nating makipaglaban kasama ng mga sundalo ng
Diyos. Tandaan mo, ang pakikipaglabang ito'y hindi biro. Ito'y isang digmaang
ikasasawi ng marami sa ating panig, maaaring kasama ako, o si Jasper, kung hindi ka
magtatagumpay sa nakatakdang misyon para sa 'yo."

"Pero akala ko po ba, ang asawa ko lamang ang makapapatay kay Lucio?"

"Tama ka, 'yun nga ang nakalagay sa kasulatan ng aming angkan. Si Jasper nga lamang
ang may kapangyarihang mapatay si Lucio, pero hindi naman nakasaad doon na
mangyayari ngang mapapatay niya si Lucio. Maaari ngang may kakayahan si Jasper na
patayin ang ninuno naming ito, ngunit kung hindi naman niya magagawa ito, ay wala
ring silbi ang kanyang kakayanan at kapangyarihan."

"Paano na po 'yun? Ano po ba ang dapat niyang gawin para magawa niyang patayin si
Lucio?"

"Hindi siya ang may dapat gawin."

"Po? Kung hindi siya, eh sino po?"

"Ikaw."

"Ako? Bakit ako?"

"Dahil ikaw ang kanyang lakas at kahinaan; ikaw rin lamang ang may kakayahang
patibayin at parupukin ang kanyang determinasyong magtagumpay. Dahil dito, ito ang
naiisip kong gamitin upang mas lumakas ang ating pag-asa na manalong buhay at
nakatayo sa digmaang nakatoka sa atin."

"Pero pa'no po ang gagawin natin?"

"Nabanggit ko na kanina. Kinakailangan mong kumampi sa kanyang kaaway. Isang

sakripisyong hindi magiging madali, lalo na't kailangan natin itong gawin na
kapani-paniwala sa lahat. Tandaan mo, tayong dalawa lamang ang nakaaalam ng
planong ito."

"Pero pa'no po kung hindi ko makaya? Pa'no kung mabigo ako?"

"Alam mo na ang sagot diyan, Jordanna."

Nagsimula na akong humagulhol. Inalo naman niya ako kaagad.

"Huwag na huwag mong sasabihin kahit kanino ang kahit anong pinag-uusapan natin
noon at ngayon, Jordanna. Tandaan mong tayong dalawa lamang ang nakaaalam ng
planong ito. Maging si Senda'y walang alam. Isa ito sa mga bagay na gusto kong
matutunan mo mula sa akin...may mga sikretong nakatakdang mabunyag, pero may mga
lihim na dapat lamang na manatiling lihim. Sinasabi ko lamang ang mga ito sa 'yo
dahil ikaw ang nakatakdang hahalili sa akin. Kailangang maging matalino ka't
maingat. Katulad ng parati kong tagubilin sa 'yo no'n; kung kinakailangan mong
mangpanggap na mangmang at walang alam, gawin mo! Lalo na kung sa tingin mo'y ito
ang magkukubli sa ating mga plano."

***

Ano ba ang dapat kong gawin para sanayin ang aking sarili na wala siya sa aking
tabi?

Ano ba ang dapat na hayaan ko na lamang mangyari para hindi naman masyadong masakit
sa aming dalawa ang aming paghihiwalay?

Paano ko ba muling tuturuan ang aking sarili na mabuhay na wala siya?

At ano ba ang dapat kong gawin at tiisin upang masiguro ko ang kanyang kaligtasan
at tagumpay sa bandang huli?

Ang sabi sa akin ni Lola Marietta, kailangan ko raw gumawa ng paraan para may
mapag-awayan kami ni Jasper. Sinabi rin niya na kinuntsaba na rin niya ang mga
lambana para manggulo sa aming relasyon. Kailangan ko raw kasi ng dahilan para mag-
away kami at hindi raw mangyayari ito kung walang makikialam.
Ang hirap.

Ang hirap palang magpanggap na walang alam kung alam mo ang lahat. Ang hirap awayin
ng taong mahal mo, gayung wala naman talagang batayan ang pang-aaway mo. Ang hirap
makisakay kina Ate Helena at Mommy Helga, lalo na't si Jasper pa ang nasisisi
nilang may pagkukulang sa mga kaguluhan sa aming relasyon.

Masyado nga ba siyang naging abala at walang oras sa akin? Paano ko ba ibibintang
ito ng totohanan sa kanya gayung alam kong sina Lola Marietta at Lolo Alfonso ang
may pakana upang mas maging abala siya sa kanyang hukbo; upang mawalan ito ng
panahon para sa akin?

Kailangan daw kasi itong mawalan ng oras sa akin, para may dahilan ako para awayin
at rindihin ito. At kailangan din daw nitong makaramdam ng sobrang pagod at
pagkabugnot, upang magsilbing mitsa ng ilan sa aming mga argumento.

Ang hirap.

Ang hirap pahirapan ng aking mahal para lamang matupad ang dapat matupad sa aming
mga kapalaran. Ang hirap magtago ng lihim, lalo na't ang pinaglilihiman ko ay nasa
akin lamang tabi.

Ang hirap magpanggap na tanga. Lalo na kung hindi naman ito ang aking naturalesa.
Pero mahirap din pala ang ilang beses ko nang muntikang pagkakadapa, dahil sa mga
suspetsa at bintang ng napakatalino kong kakambal na si kuya Joshua.

Kumbaga sa pelikula. Ang hirap pala kung alam ko na ang kabuuan ng drama. Ang takbo
ng istoryang gustuhin ko mang baguhin at ibahin, pero hindi ko naman magawa. Wala
akong magawa dahil hindi naman ako ang direktor, lalo't higit, dahil hindi rin
naman ako ang manunulat. Alam ko man ang script; alam ko man ang mangyayari, pero
wala naman akong ibang silbi kundi ang gampanan ang aking karakter; ang bigkasin
ang aking linya at ang kumilos ng naaayon sa istorya.

Tama si kuya Joshua, isa nga akong artista...

Isang artistang kung mahuhuli ma'y walang balak pumiyok...

Walang balak umamin, kahit na ang braso ko pa'y pilipitin.

------

Footnote

(1) Pahayag 20:1-3 (Revelation 20:1-3) At nakita ko ang isang anghel na nananaog
mula sa langit, na may susi ng kalaliman at isang malaking tanikala sa kaniyang
kamay. At sinunggaban niya ang dragon, ang matandang ahas, na siyang Diablo at
Satanas, at ginapos na isang libong taon, at siya'y ibinulid sa kalaliman at
sinarhan, at tinatakan ito sa ibabaw niya, upang huwag ng magdaya sa mga bansa,
hanggang sa maganap ang isang libong taon: pagkatapos nito ay kailangang siya'y
pawalang kaunting panahon.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
All rights reserved

KABANATA 79

Jordanna's P.O.V.
"Kumusta ka na, Jordanna."

"Ate Senda?!" Agad ko siyang niyakap. "Halika, pasok ka." Mas ibinukas ko na ang
gate. "Napadalaw ka."

Lumilinga-linga ito na para bang nag-aalala ito na may makakita sa kaniya.

"Hindi ako nagparito para dalawin ka, Jordanna."

"Ha? Pero--"

"May pupuntahan tayo. Tayo na!" Hinawakan niya ang aking kamay at hinila 'yun.

"Teka sandali, magpapalit muna ako." Naka shorts at nakatsinelas lang kasi ako.

Tiningnan niya ako mula paa hanggang ulo, bago niya ako itinulak ng bahagya para
makapasok kami sa loob ng gate.

"S-sige. Bilisan mo, hihintayin kita rito." Sumisilip-silip pa rin ito sa labas ng
gate.

"Opo."

Umalis na ako at nagmamadaling nagbihis.

"M-marunong ka na bang magmaneho?" Tanong niya, sa muli kong paglabas. Nakatingin

siya kay Jordanna; the sports car.

"Opo, bakit po?"

"May lisensya ka na ba?"

Napakunot-noo ako, "Opo, kare-release lang po no'ng kabilang buwan, bakit po?"

"P'wede ba nating gamitin 'to?" Itinuturo niya si Jordanna.

Bigla akong kinabahan. Hindi naman kasi sa akin si Jordanna. Wala pa talaga akong
sariling sasakyan, lahat ng nakaparada sa aming garahe'y puro kay Jasper lang.

"P'wede po pero kailangan ko po munang tawagan ang asawa ko. Mahal na mahal po
kasi niya ang kotseng ito eh." Dinudukot ko na ang cellphone ko sa aking bulsa.

Pero bago ko pa man nakumpleto ang pagtawag ay hinawakan ako ni Ate Senda. "Huwag,
Jordanna!"

"Bakit po?"

"Huwag mong tatawagan si Jasper. Hindi niya pwedeng malaman na aalis ka ng bahay."

Lalong dumami ang katanungan sa aking isipan. "Pero bakit po, Lola? Saan po ba
talaga tayo pupunta?"

Sa halip na sumagot ay hinila niya ako sa may driver's side.

"Sandali lang naman tayo." Umikot na siya sa passenger side para buksan ang pinto
no'n. Napatingin ito sa akin nang hindi niya 'yun nabuksan. Naka-lock kasi ito.

Napatulala ako saglit sa kaniya, bago ako natauhan, "S-sandali lang po. Kukunin ko
lang ang susi." At saka ako humagunot papasok sa loob para kunin ang tinukoy ko.
"Kailan ba huling umuwi si Jasper?" Biglang tanong niya habang nagmamaneho ako.

"Three weeks ago po. Abala po kasi siya sa kaniya hukb--"

"Ayos lang ba sa 'yo 'yun?"

"W-wala naman po akong magagawa. Mahalaga po ang kaniyang mga tungkulin doo--"

"Mas mahalaga pa sa 'yo?"

"Para naman po sa ikabubuti ng kaniyang hukbo ang--"

"Sigurado ka?"

Nagugulat man ako sa kakaibang pag-uusisa ni Ate Senda'y nanahimik na lang ako.
Ano ba ang gusto niyang mangyari? Ang mas lalong sumama ang loob ko sa aking
asawa?

***

"A-ano po ang ginagawa natin dito?"

Tanong ko sa kaniya. Naro'n kasi kami sa construction site na pinagtatrabahuhan ng

asawa ko. Mukhang lunch break kaya walang mga nagsisipagtrabaho. Tila nga walang
tao ro'n.

"Shhh...huwag kang maingay."

Hinila niya ako sa bandang gilid ng ginagawang gusali. Pumasok kami sa isang
nakakubling pinto na mukhang gagawing fire exit. Marahan at tahimik kaming umakyat
sa makipot na hagdanan, hanggang sa humantong na kami sa ikaapat na palapag.

Pagkarating namin sa palapag na yo'n ay hinila naman niya ako sa isang ginagawag
silid, kung saan ay may naririnig kaming mga kaluskos na nagmumula sa loob.

Nakapagtatakang pinauna ako ni Ate Senda para makapasok ro'n, na tila gusto niyang
ako ang unang pumasok para ako rin ang unang makakita kung ano ang nasasaloob.

Sumunod naman ako. Marahan at walang lingunan akong pumasok sa loob. At habang
lumalalim ang paglalakad ko sa loob ng silid, ay unti-unti na ring lumalakas ang
kaluskos at mga... boses.

"J-Jasper..." Tinig 'yon ng isang babae.

Kinabahan ako, dahilan kaya't mas bumilis ang paglalakad ko para masilip kung saan
nanggagaling ang tinig na 'yun. Nagmumula ito sa likod ng isang toldang nakasampay
sa mga pahalang na bakal.

"J-Jasper!" Muling pagdaing ng babaeng nakaharap bagama't natatakluban ito ni

Jasper sa aking anggulo. Nakasandal ito sa pader.

Naghahalikan sila ni Jasper--na nakatalikod naman sa aking anggulo.

Wala akong nagawa kundi ang sapuhin ng nagkabila kong kamay ang aking bibig. Pilit
na nanahimik kahit gusto ko nang maglulupasay sa pag-iyak.

"I love you." Sabi ng babaeng nakatalikod.

"S-same here..." Umuungol na sagot ni Jasper habang humaharap na sa aking anggulo
ang kaniyang kahalikan na si... "Kriselda." Isinampay ni Jasper ang kaliwang hita
ng Kriseldang 'yun sa kaniyang kanang balakang.

Tila may kung anong sumaksak sa aking dibdib... na sa sobrang sakit noo'y hindi na
halos ako makahinga.

"Pa'no ang asawa mo? Hindi mo na ba siya mahal?" Tumatawang tanong ni Kriselda sa
aking asawa.

"Mahal ko rin siya." Tinaniman muli nito ng halik si Kriselda "Pero mas gusto kita,
Kriselda. Mas malawak ang 'yong pag-iisip. Mas malalim ang 'yong pang-unawa. Mas
naiintindihan mo ang pinagdadaanan ng isang katulad ko. Mas naaasahan kita sa mga
bagay-bagay."

Halos wala na akong maaninag dahil sa walang tigil na pagbukal ng aking mga luha.
Kaya't mahirap ma'y, unti-unti na akong humakbang papalayo.

Hinanap ko si Ate Senda sa paglabas ko sa silid, pero nakapagtatakang wala siya

'ron. Natatandaan ko naman kung saan kami nanggaling kaya't inumpisahan ko nang
bagtasin 'yon.

"Anong pakiramdam ng pinagtataksilan?" Nakagugulat na tinig 'yun ng isang babae

bago pa man ako nakakapasok sa pintuang papunta sa nga hagdanang dinaanan namin
kanina.

Napalingon ako. Nakita ko si Ate Senda na unti-unti nagbago ng aniyo sa bawat

paghakbang nito papalapit sa akin. Nag-aniyo itong isang babaeng pamilyar din sa
akin ang mukha.

Tama.

Ito 'yung babae sa kuta ni Lucio. Ang anak ni Lucio kay Ate Senda na si...
Katrina.

Napapaatras ako sa bawat pag-abante niya. Lalo pa't nagsilitawan na rin ang iba't
ibang uri ng impakto sa palibot.

Ngayon ko lang nagpagtantong... hindi pala si Ate Senda ang sumundo sa akin kanina.
Si Katrina pala ito na nagsa-aniyo ng kaniyang ina.

Kaya naman pala kakaiba ang kaniyang ikinilos kanina. Iba rin ang paraan ng
pakikipag-usap nito sa akin kanina, kumpara sa Ate Sendang nakilala ko.

"A-anong kailangan mo?" Nang sumukdol na sa pader ang aking likuran.

"Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa." Isang hakbang na lang ang layo niya sa akin.
"Gusto kong malaman mo ang tunay na kulay ng 'yong asawa para mas maging malinaw sa
'yo kung anong klase nilalang ang 'yong kabiyak. Kilala kita Jordanna. Matagal na
kitang minamatiyagan. Hindi ka pa man din nagpapakatanga sa talunan mong asawa'y
alam ko na ang 'yong mga kakayanan."

Napalitan ng pangamba ang aking sama ng loob... alam din kaya niya ang sikreto
namin ni Lola Marietta? Hindi... hindi p'wede!

"Naalala mo pa ba ang mga impaktong nilipol mo sa likuran ng iyong dating

paaralan?" Nakangisi siya sa akin.

Oo, naalala ko 'yun. 'Yun ay ang mga nilalang na parating umaali-aligid sa akin
noon pa man.

Pero hindi ko sinagot ang kaniyang katanungan.

"Mga kampon ko 'yon, alam mo ba? Dapat nga pinatay na kita no'n pa man." Literal
na nagbaga ang kaniyang mga mata. "Kayang-kaya kitang tapusin no'n pa man pero
hindi ko ginawa, alam mo ba kung bakit?"

Tiningnan ko lang siya. Hindi ko pa rin siya sinagot.

"Dahil napahanga mo ako." Pagsagot niya sa kaniyang sariling katanungan.

"Napabilib ako sa kung papa'nong ang isang batang katulad mo'y nagkaro'n ng gano'ng
kakayanan sa pakikidigma? Saan ka natuto? Sinong nagturo sa 'yo?"

Nakahinga ako ng maluwag. Mukhang wala naman yata siyang nalalaman sa sikreto
namin ni Lola Marietta.

"Sino ang nag--?"

"Wala ka na ro'n." Kalmado lang ako.

Ngumisi siya. "Sino ka... Jordanna?" Mas inilapit niya ang kaniyang mukha sa
akin, "Bakit ikaw ang napiling pakasalan ng lampang si Jasper? Isa ka rin bang
lambana na tulad ng aking ina? O isang... anghel na tulad ng aking ama?"

"Bakit hindi siya ang tanungin mo?" Matigas kong sagot.

Humalakhak ito, "Huwag ngayon. Abala pa siya sa isa pa niyang 'mahal'" Tila sadya
niyang diniinan ang salitang 'mahal', "Ang kaniyang mahal na mas maaasahan,
mapagkakatiwalaan at may mas malalim na pang-unawa. Lumalabas pa pala ngayon na mas
lamang pa siya sa 'yo?" Mas lalong tumindi ang kaniyang paghalakhak. "Di kaya
pinili ka lang niya para maging laruan?"

Tila nagbalik tanaw ang aking isipan no'ng araw na sinabi sa 'kin ni Jasper na...
pakakasalan lang niya ako para maging sawsawan niya. Para maging ina ng kaniyang
mga anak. 'Yun lang at walang iba. Alam kong binawi naman niya ang mga
pananalitang 'yun bago kami nagpakasal. Pero... hindi ko maalis sa aking isipan
ngayon na, maaaring totoo naman talaga 'yun. Na binawi lang niya 'yun para
mapapayag niya akong pakasalan siya. Halata naman kasi ito ngayon matapos kong
maiwaglit ang kaniyang mga anak. Partikular na unti-unting pagbabago ng pakikitungo
niya sa akin simula nang mangyari 'yun

Alam kong sadya kaming pinaghihiwalay nina Lola Marietta at ng mga lambana para
matupad ang mga nakasaad sa mga lumang kasulatan, pero masakit pa ring malaman na
gano'n lang pala kababaw ang pagmamahal ni Jasper sa akin. At dahil hindi ko
nagampanan ang inaasahan niya sa akin, ay unti-unti na ring lumalabas ang tunay
niyang nararamdaman.

Naghanap nga siya ng ibang babae, katulad ng sinabi niya noon. Isang kabit--o mga
kabit, na mas magagampanan ang lahat ng kaniyang mga kagustuhan at pantasiya. Mga
babaeng siya mismo ang pumili para sa kaniyang sarili. Hindi isang katulad ko na
pinili lang ng kaniyang mga magulang para sa kaniya.

"Ano? Ba't hindi ka makapagsalita?" Pagbasag ni Katrina sa aking paglalakabay-diwa.

"Totoo hindi ba? Alam mong laruan ka lang niya. Isang tautauhan para masunod ang
utos ng kaniyang mga magulang. Kita mo nga, ikaw na ang nagsabi. Tatlong linggo ka
na niyang hindi inuuwian, para makapiling ang ibang baba--"

"Ano ba talaga ang kailangan mo sa 'kin?" Naiirita na ako.

"Ikaw!'

"A-anong--"

"Tulad ng sinabi ko. Napablib mo ako sa 'yong kakayanang nabuburo lang dahil sa
taksil mong kabiyak. Sumama ka na sa 'min." Napapasulyap ako sa mga kasuklam-
suklam na aswang, maligno at mga demonyo sa aming paligid. "Tutal, wala naman
silang pinagkaiba ng aking ama bukod sa... mas di hamak na makapangyarihan ang
aking ama't may may mas malakas na hukbo. Bakit ka ba nagpapakaburo sa panig ng mga
hindi ka naman pinahahalagahan? Sa panig ng ang tingin sa 'yo ay isa lamang
palamuting walang halaga? Kung sa amin ka sasama... mas magagamit mo ang 'yong
kakayahan. Mas magiging malaya't masaya ka, dahil makukuha mo ang lahat ng 'yong
naisin sa ibabaw ng lupa."

"Kung ayoko..."

Natigilan siya sandali. "Alam mo na dapat ang sagot diyan."

Napansin ko nang kinakapa na niya ang kaniyang maikling sibat sa kaniya likuran.
Kaya naman bago pa niya ito nakuha'y sinipa ko na siya sa tiyan. Napaatras ito bago
nito inihaya ang kaniyang sibat sa akin.

Inihataw niya ang sibat na 'yon sa aking kanang gilid. Nasalag ko naman ito kaagad.
Sinubukan niyang muli ito sa aking kanan, nasalag ko rin ito. Itatarak sana niya
ito sa aking bandang dibdib, pero nahagip ko naman ito kaagad, iginiya ang matulis
na dulo padaplis sa aking kaliwang tagiliran bago ko buong puwersang hinila ito.

Napasubsob muna ito bago niya tuluyang binitawan ang kaniyang sabat--na ngayon ay
nasa akin na. Papatayo na siya sa kanyang pagkakalugmok nang sinuwag niya ako sa
tiyan. Napaatras ako hanggang sa muli akong sumukdol sa pader. Pero kaagad naman
akong nakawala nang itiniklop ko ang aking kanang binti para tuhurin ang kanyang
mukha. Nagtangumpay naman ako. Tumalsik ito bago lumagapak nang patihaya sa
konkretong sahig.

Sinamantala ko 'yon para makatakbo't makatalas. Hinabol ako ng hindi mabilang na

impakto hanggang sa makababa ako sa unang palapag. Nilubayan lamang nila ako nang
lumabas na ako papunta sa liwanag

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
All rights reserved

KABANATA 80

Jasper's P.O.V.

"Gago ka rin talaga 'no? Kung isumbong kaya kita kay Jasper?"

Nadatnan kong sinesermunan ni Ricardo ang isa sa aming mga kasamahan. Si Domingo,
mula sa lahi ng mga Kapre. Tila hindi naman nila napapansin ang aking pagdating sa
kampo.

"Isusumbong ang alin?"

Halata kong tila nagulat si Domingo. Namumutla ito. Habang si Ricardo nama'y
nakatitig sa kanya nang matalim.

"Ano? Ha?!" Singhal ni Ricardo kay Domingo. "Mangungumpisal ka ba, o ako na ang
magsasabi?"

Kakamot-kamot si Domingo. Halatang nag-aalinlangang sa kaniyang gagawin.

Sinimangutan ko na ito. "Ano ba 'yon?"

Hindi talaga makapagsalita si Domingo, kaya't kay Ricardo na ako tumingin.

"O pa'no? Ako na ba ang magsasabi?" Sabi ni Ricardo kay Domingo. Wala na naman
nagawa ang huli kundi ang tumango habang nakayuko.

Pinandilatan ko na si Ricardo ng mata.

"Eh etong tarantandong 'to eh." Tila yamot na yamot na itinuro ni Ricardo si
Domingo.

"Ano nga?" Medyo umiinit na ang ulo ko.

"Naalala mo ba 'yung babaeng laging nagungulit sa 'yo do'n sa construction site?

'Yung babaeng tila parati ka na lang nawawala sa sarili mo kapag inaaya ka nitong
sumama sa kaniya?"

"Sino, si Kriselda?"

"Oo, 'yun nga."

"Eh ano ngayon ang tungkol kay Kriselda?"

"Eh etong gagong 'to, nakipagtagpo do'n sa babaeng 'yon kahapon sa construction
site."

"Kahapon?! Wala naman tayong pasok kahapon ah."

"Oo nga."

"Eh bakit--"

"Sorry po boss." Mangiyak-ngiyak na pagsingit ni Domingo. "Nadesperado lang ako

boss, kaya sana... mapatawad mo ako."

Napakunot-noo ako, "Mapatawad saan?"

Muli na naman itong napipi.

"Sa pagpapanggap na ikaw, para maka-isa siya ro'n kay Kriselda." Pagsambot sa
kaniya ni Ricardo.

"Ha?!"

Biglang lumuhod sa aking harapan si Domingo. Niyakap nito ang aking mga binti.

"Boss!" Umatungal ito na tila isang kalabaw, "Patawarin mo 'ko boss!"

Nakapagtatakang natatawa naman ngayon si Ricardo. Iniipit nito ang kaniyang bibig
para mapigilan ito.

"Patawarin kita saan?" Medyo napapangisi ako kay Ricardo. "Ano na naman bang
kabastusan ang ginawa mo?" Iniipit ko na rin ang aking mga labi; sumusulyap-sulyap
kay Ricardo. Kilala kasi namin si Domingo sa aming hukbo sa pagiging malibog nito.
Tipikal sa isang normal na kapreng napakahilig maniktik sa mga kababaihan sa mga
liblib na pook, para makaisa.

"Boooosss!" Nagpatuloy ito sa pag-atungal na parang gago.

"Aamin ka ba?!" Nagpanggap akong nagagalit, "O pupugutan na lang kita." Tahimik na
tumamatawa si Ricardo. Hawak-hawak nito ang kaniyang tiyan.

"Boss 'wag boss!" Pinaghahalikan nito ang aking paa kaya't lalo akong nagpigil sa
aking pagtawa. "Sorry po, hindi ko na po kasi matiis. Ang ganda-ganda po kasi
niya, ang puti-puti at ang bango-bango."

Hindi na natiis ni Ricardo. Humagalpak na ito ng tawa.

"Hindi naman po kasi niya ako pinapansin." Pagtutuloy ni Domingo, "Dahil kayo po
ang gusto niya kaya..." Muli itong umatungal.

"Kaya ano?!" Kunwari'y galit na galit na talaga ako kaya't nataranta ito.

"Kaya nagpanggap po akong ikaw." Anito.

Gumulong na si Ricardo sa katatawa. Lalo tuloy akong nahirapang magpanggap na

galit.

"Tumayo ka nga!" Utos ko kay Domingo. Sumunod naman ito. Tumayo naman itong
nakayuko sa aking harapan. "Tumingin ka sa 'kin!" Tumingin naman ito. Bagama't
bakas sa mga mata nito ang takot. Lalo na nang tinitigan ko siya nang matalim na
tumagal ng mahigit sa isang minuto, bago ko sinabing... "Nag-enjoy ka ba naman?"
Nguminiti na ako.

Unti-unti na rin siyang napangiti, "Opo."

"Good." Tumatango-tango ako.

Nanlaki ang kaniyang mga mata. "Hindi ka galit?"

"Hindi, pero dahil mali ang ginawa mo at may atraso ka sa 'kin, may iuutos ako sa
'yo."

Tila napalundag ito sa tuwa, "Kahit ano boss, gagawin ko, mapatawad niyo lang ako.
Ano po ba ang ipagagawa mo?"

"Gusto kong bantayan mo si Kriselda."

"Po?"

"Bingi ka ba?"

"H-hindi po. Nagulat lang. Pero bakit po?"

"Gusto kong matiyagan mo siya, at alamin, kung anong klaseng kapangyarihan meron
siya at kung kanino ito nagmumula. Gusto ko ring alamin mo kung may kaugnayan siya
kay Lucio o alinman sa kaniyang mga kampon."

"'Yun lang po?"

"Anong 'yun lang? Hindi madali ang ipinagagawa ko sa 'yo Domingo, kaya't mag-
iingat ka. Alam kong gusto mo siya, pero masama talaga ang kutob ko sa kanya
kaya't hangga't maari'y huwag kang lubusan magtitiwala sa kaniya. Lalo pa't, hindi
pa rin tayo nakatitiyak kung kaisa siya sa ating mga kaaway."

***

"Kumusta na si Jordanna?" Tanong ko kay Helena. Naririto kami ngayon sa bahay ng

aming mga magulang.

"Bakit ako ang tinatanong mo?" Masungit na balik niya sa akin, "She's your wife?
Why don't you find it out yourself!"

"Alam mong marami akong inaasikaso, Helena. Ilang pook na ang nababawi namin sa
mga kampon ni Lucio sa loob lamang ng ilang linggo. Kung hindi kami magtutuloy-
tuloy sa pagkilos, parang binigyan ko na rin ng pagkakataong makabawi ang kabilang
kampo. Hindi ako puwedeng basta-basta na lang mamahinga para sa aking sariling
kapakanan!"

"Nagbago ka na nga." Sabi sa akin ni Helena, "Naging mas mahusay ka ngang pinuno ng
iyong hukbo." Umiiyak na ito, "Pero masyado ka namang naging tutok sa kanila, na
napapabayaan mo na ang iyong asawa! Kailan ka ba huling umuwi para kamustahin si
Jordanna?"

"Anong gusto mong gawin ko?" Sagot ko, "Ang maging katulad ng dati? Mahina at
talunan? Hindi na pwede! Dahil hindi na ako makapapayag na muli pang magapi ni
Lucio. Mamatay muna akong muli, bago mangyaring muli niya akong matalo."

"Sana'y hindi mo pagsisihan ang mga nagiging paninidigan mo, Kuya."

"Hinding-hindi ko pagsisihan ang magampanan ko ang aking misyon. Kung hindi

mauunawaan ni Jordanna 'yun. Pasensyahan na lamang kami."

"Talaga?" Nakangising reaksyon ni Helena, "Kasama ba sa dapat na pagpasensyahan

niya ang pakikipaglandian mo sa ibang mga babae?"

"It's not of your business."

"Ginagantihan mo ba siya dahil sa nangyari sa inyong mga anak?"

Hindi ako nagsalita. Lalo't wala naman akong dapat ipaliwanag

"Hindi naman niya ginusto na makunan siya ah."

"Sure, but it doesn't change the fact that she's neglectful."

"Wow!" Nang-uuyam na reaksiyon ni Helena, "So lumabas rin ang totoo, na

magpahanggang sa ngayon, sinisisi mo siya sa pagkawala ng mga anak niyo. Kailan mo
ba matatanggap diyan sa sarili mo, na siya ang ina ng mga batang 'yon. Masakit din
sa kaniya ang pagkawala ng mga--"

"Really? Masakit din sa kaniya? Kung masakit din sa kaniya, bakit parang ang bilis
niyang naka-move on? Bakit parang ang bilis niyang naka-recover. 'Yun ba, hindi mo
man lang ba 'yun nahalata sa kanya? Bakit ako lang ang nakikita mo? Porke ba ako
ang nagkukulang sa kaniya ngayon, ako na rin ang may kasalanan ng lahat? Parang
hindi naman yata patas 'yun!"

"Bakit, porke ba hindi siya mukhang nalulungkot, hindi na talaga siya nalulungkot?
Hindi mo ba naisip na, baka magaling lang talaga siyang magdala ng mabibigat na
problema? Hindi katulad mo! Naturingan ka pa namang pinuno ng 'yong Hukbo, pero
hindi ka marunong magdala ng problema. Kapag depressed ka at mainit ang ulo mo,
halatang-halata, kaya nga hindi na ako nagtatakang kahit si Lucio'y nababasa ang
mga pinagdadaanan mo! Wala ka man lang kamiste-misteryo. Tapos nagtataka ka pa kung
bakit parati ka niyang naiisahan?!"

"Ano ba 'yan?!" Pagsingit ni Mommy, na tila hindi na matiis ang aming pagtatalo.
"Kung nagpunta lang kayo rito para mag-away, iwanan niyo na lang kami ng Daddy
niyo. umuwi na kayo!"

Napatingin ako kay Daddy. Tahimik lang naman ito.

"Eh ito kasi eh!" Dinuro ko si Helena. "Napaka-nagger! Kaya 'di na ako nagtatakang
walang tumatagal sa kaniyang karelasyon!" I know it was below the belt. But she
left me with no better choice. Naiinis na kasi ako sa pakikialam niya sa buhay
namin ni Jordanna.

Hinataw ako ni Helena sa ulo, "Fuck you!" Bulyaw nito bago nag-walk out.

Sandaling katahimikan ang bumalot sa aming mga natitira.

"Anak." Malumanay na pagbasag ni Daddy sa aming katahimikan, "Hanggang kailan mo

ba titiisin ang 'yong asawa?"

Nagbuntong-hininga ako. "Ewan ko po. Kapag nakalimutan ko na po siguro ang

kapabayaan niya."

Nagkatinginan sila ni Mommy.

"Pa'no kung hindi mo na makalimutan?" Tanong ni Mommy. "Habang-buhay na lang kayong

ganito?"

Natahimik ako.

"May tanong ako sa 'yo." Tila nanlulumong wika ni Daddy sa akin.

"Ano po 'yon?"

"Mas magiging masaya ka ba ngayon, kung pati siya'y napahamak sa pagkawala ng

inyong mga anak?"

Of course not. Pero mas pinili ko ang hindi sumagot.

"Jasper, anak." Pagsingit ni Mommy, "Napakabata niyo pa. Lalo na si Jordanna. I'm
sure, magkakaroon pa kayo ng mga supling sa hinaharap. Pero hindi mangyayari 'yun
kung hindi niyo patatawarin ang isa't isa. Kalimutan mo na ang nakaraan. Wala na
tayong magagawa ro'n eh. Alam kong masakit ang nangyari sa inyo, pero lalo lang
kayong masasaktan kung parati niyong aalalahanin ito."

"Ingatan niyo ang isa't-isa." Si Daddy naman, "Huwag niyong hayaang paghiwalayin
kayo ng mga pagsubok at suliranin niyo sa buhay. Mas gugustuhin mo ba na pati
siya'y mawala sa 'yo? Naalala mo pa ba kung gaano mo siya katagal hinintay?"

"Dad," Tumayo na ako. "The truth is, I am really exhausted." Pag-iiba ko sa usapan,
"Dumalaw lang ako rito para batiin kayo sa inyong anibersaryo. Kailangan ko na
pong umalis." Umakma na akong aalis nang hinawakan ni Daddy ang aking braso.

"Alam kong marami kang iniiisip ngayon at maraming bagay ang hindi mo maaring
ipagpaliban para sa iyong misyon. Pero huwag mong kalimutan si Jordanna, anak.
Bisitahin mo rin naman ang 'yong asawa paminsan-minsan. Ano ba naman 'yung umuwi ka
sandali't kamustahin siya? Maawa ka naman sa asawa mo, anak. Huwag mo siyang
pabayaan. Huwag mong hintayin na mawala pa siya sa 'yo bago mo maalala ang
kahalagahan niya sa buhay mo."

Walang ganang nagkibit-balikat ako. "I'll try."

"Don't try, son. Do it."

[Itutuloy]

Copyright â“’ DyslexicParanoia

All rights reserved

KABANATA 81

Jasper's P.O.V.

Pitong araw din naming minatiyagan ang ika-labing anim ni balwarteng nais naming
mabawi kay Lucio. Isa itong liblib na bayan na may walong baranggay sa lalawigan
ng Roxas. Naririto kami ngayon sa ika-pitong baryo.

"Nagsisisiuwian na mga tao." Bulong sa akin ni Ricardo, habang nakakubli kami sa

mga sanga at makapal na dahon ng isang puno ng balete. Naro'n kami sa itaas;
nakaupo sa makapal na sanga. "Ano bang oras na?" Nakatingin siya sa aking relo.

"Alas kuwatro." Mahinang tugon ko.

"Ang sabi ni Alondra, hindi pa man daw kumakagat ang dilim dito'y nag-iikot na ang
mga kampon ni Lucio para maghanap ng makakain."

"Nasa'n ba si Alondra ngayon?"

"Nasa ikalawang baryo. Sabi ko nga mag--"

"Sshhh!" Pagputol ko sa kaniyang pagsasalita. May naaninag kasi akong mga taong
nagkakagulo sa kabilang kalye.

"Bakit?"

Sa halip na saguti'y, itinuro ko na lang sa kaniya ang aking tinatanaw. Tumingin

naman siya, bago ako gumapang sa sanga't bahagyang hinawi ang mga dahon--para mas
makita ko kung ano ang nangyayari.

Isang grupo ito ng mga taong baryo, mga labing-dalawa hanggang labing-lima ang
bilang. Ang ikatlong bahagi ng kanilang pangkat ay tila may isang mahabang bagay
na pinag-uusungan. May ilang kababaihan at mga kabataan ang nagsisiiyakan, habang
ang iba nama'y tila nakikisali lamang.

"Anong nangyari?"salubong sa kanila ng isang lalaking naka-tsaleko. May kasama

itong dalawa pang naka-tsaleko rin.

"Nakita na po namin si Beloy." Sagot ng isa sa mga kalalakihang may usong sa isang
bagay na nakabalot sa banig na yari sa buri.

"Ha? Saan?!" Tanong ng nangunguna sa mga lalaking naka-tsaleko.

"Do'n po sa sukalan." Sabi ng isa pa sa mga may usong. Itinuturo nito ang
direksiyon ng kanilang pinanggalingan. "Ang kaso po..."

"Ang kaso'y ano?"

"Halos hindi na po namin siya makilala. Nagluray-luray po ang kaniyang katawan at
puro kagat ang kaniyang mukha."

Natanaw kong sinenyasan ng isa sa mga naka-tsaleko ang mga magkakausong upang ibaba
na ng mga ito ang kanilang bitbit. Matapos itong maibaba'y iniutos naman nilang
buksan na ang nakabalot na banig. Sumunod naman ang isa sa mga nag-usong.

Maya-maya lang ay halos sabay-sabay na silang napasinghap. Marahil ay dahil sa

masangsang na amoy ng bangkay, pati na rin siguro ang karimarimarim na hitsura
nito.

"Pang-lima na 'to Kapitan." Wika ng isa sa mga taong kasamahan ng mga nag-usong.
Nakatingin ito sa nangungunang lalaking naka-tsaleko. Mukhang 'yun pala ang
Kapitan ng kanilang baranggay.

"Ang balita namin, mas higit pa ang mga nabibiktima sa ating mga karatig
baranggay." Wika ng isa sa mga kababaihang kasamahan ng mga nag-uusong. "May sagot
na po ba kayo mula kay Mayor?"

Umiling ang Kapitan, "Kagagaling lang namin do'n kanina. Kasama ko itong sina
Konsehal Mario." Inginuso nito ang isa sa mga kasamahan niyang naka-tsaleko.
"Napakaraming tao ro'n mula sa ibang baranggay. Pero hindi naman niya kami
hinarap. Si bise lang ang humarap sa amin at binilinan kami na manahimik na muna
bago kami matunugan ng media. Inaalala raw kasi ng Mayor na baka makaapekto ito sa
turismo at kalakalan ng bayan. Malaking kawalan daw sa atin kung mawawala ang mga
investors na nais magtayo ng negosyo sa ating lugar."

"Pero anong gusto nilang gawin natin?" Sabi ng isa sa mga matatandang lalaking
nagmimiron. "Ang pabayaan na lang nating lipulin tayo ng mga kung anong klaseng mga
halimaw itong unti-unting pumapaslang sa ating mga kababaryo?"

"Pa'no na ang pamilya nitong si Beloy?" Pagsingit ng isa pa, "Pa'no na kaniyang
asawa't siyam na anak? Sa kaniya pa naman nakaasa ang mga ito. Nito ngang pitong
araw na nawawala siya'y halos mamalimos na sa mga kapitbahay ang pamilya nito sa
gutom."

Kumpirmado. Wala pa kami rito nang nabiktima ang kawawang lalaking 'yon. Ang
inaalala ko lang ngayo'y malamang, natunugan na rin kami ni Lucio.

Alam niyang naririto kami. Kaya't tila nahinto ang panginginain ng kaniyang nga
kampon sa baryong ito.

***

"Talasan niyo ang inyong pandama't pang-amoy." Nang tinipon ko na ang mga
kinatawan ng bawat lahi sa aking hukbo, sa gubatang bahagi ng pook na 'yon.
"Nararamdaman kong nakamatiyag lamang sila sa atin. Alam kong alam na nilang
naririto na tayo kaya't--'

Nakarinig kasi ako gumuguhit na tunog ng mga gumalaw na dahon, mga sanga at damo sa
paligid. Pati na rin ang mahinang langutngot ng tila matatalas na ngiping
nagbabanggaan.

Natahimik kaming lahat. Sadyang nakikiramdam. Pakikiramdam na sinabayan namin ng

unti-unting pagtatalikuran sa pormasyong pabilog, upang mamatiyagan namin ang lahat
ng anggulo sa aming palibot.

Ilang saglit pa'y mas lalo nang tumindi ang paggalaw ng mga dahon at damo.
Lumalakas na rin ang mga langutngot ng matatalim na ngipin, at nagiging mas
nakapangingilabot na ring pakinggan ang kanilang pag-angil at malalalim na
paghinga; makapigil-hininga rin ang tunog ng kanilang nga yabag at pagkilos.

Madilim na sa gubatang 'yon. Tanging ang liwanang lamang ng buwan ang nagsisilbi
naming tanglaw. Sa karimlang 'yon ay mas nababanaag namin ang mapupula nilang mga
matang nakamatiyag sa likod ng mga kakahuyan.

Siniko ko nang bahagya si Alondra sa aking kalawa, at si Ricardo naman sa aking

kanan. Gano'n din naman ang kanilang ginawa sa kanilang mga katabi, bilang hudyat
ng aming paghahanda sa pagsugod ng mga nakakubling halimaw.

Hindi ako nagkamali. Halos sabay-sabay na nagsilabasan ang malalaking asong itim.
Ang mga asong walang iba kundi mga aswang mula sa hukbo ni Lucio.

Walang pakundangan ang mga ito sa pagsugod. Wala ang mga itong pakialam kahit ang
ilan sa kanila'y agad din naming napatay sa saksak, taga at sa pagpugot ng ulo.
Napakarami ng mga ito, na sa tantya ko'y nasa tatlumpu hanggang Limampu.
Samantalang kami'y lalabing lima lamang.

Napakalakas nila at napakalaki. Daig pa nila ang mga leon at tigre sa laki.
Napakasakit din ng kanilang mga kagat na hindi namin maiwasang tamuhin sa aming
pakikipagbuno sa kanila.

Walang napahamak sa aming grupo. Pero halos manlupaypay kami sa sobrang pagod at
sakit ng katawan bago namin nalipol ang mga Aswang--ang aming mga kalabang
nagbabago nang aniyo sa bawat pagkakataong sila'y napapaslang. Nag-aaniyong tao
ang mga ito na mas nakapagkumpirma sa amin na sila nga'y mga aswang; ang mga tunay
at orihinal na tinatawag na mga aswang (1).

Pagod at nanghahapdi man ang aming mga kalamnan dahil sa mga sugat na aming
tinamo'y tinyaga naming itambak ang katawan ng mga ito upang sabay-sabay na
sunugin. Pero bago pa man tuluyang maabo ang kanilang katawa'y nakarinig kami ng
malalakas na pagtitilian mula sa mga bahayan.

Humangos kami sa pinanggagalingan ng mga tili, para lamang gulantangin ng hindi

mabilang na mga agresibong impaktong naglipana. Sinisira nito ang mga bintana,
pintuan at bubungan ng mga bahay, upang bitbitin at kainin ang mga taong naroro'n.

"Anak ng..." Bulong ko bago ako pumitik sa magkabilang tenga upang tawagan ang mga
engkanto't lambana.

Hindi namin mapaniwalaan ang biglang pagdating ng kaguluhan sa liblib na baryong

'yon, dahil saan man kami lumingo'y dumadanak ang dugo sa nga katawang kanilang
pinagluluray-luray at kinakain.

Bago pa makarating ang aking mga tinawag ay narinig ko na ang dumadangungdong na

pagdating ng mga aswang at maligno mula sa aking hukbo. Silang mga naatasan kong
magbantay sa ika-walo at ikaanim na baryo.

Hindi na namin inalintana ang pagod at sakit sa katawan. Sumugod na rin ako kasama
ng mga kinatawan upang isa-isang patayin ang mga papasugod sa amin; maging yaong
abala sa panginginain.

"Jasper!" Sigaw sa akin ng isa sa mga aswang na naatasan ko mula sa ika-anim na

baryo. "Hindi tayo maaring magtagal dito." Walang hinto ang aming
pakikipagbakbakan. "Nalaman ni Lucio na narito tayo kaya't pinainan tayo ng mga
halimaw na ito para mas malaya siyang makakilos sa mga balwarte natin sa ibang
lalawigan!"
Hindi na ako nasurpresa. Dahil maging ako'y alam ko nang gano'n nga ang plano ni
Lucio.

"Huwag kang mag-alala." Duguan man ay ngumisi ako sa kaniya. "May malaking
surpresa na akong nakahanda para sa kaniya ro'n!"

Kinagat ako ng isa sa mga impakto, pero kaagad ko namang pinililipit ang leeg nito
bago ko itinulak at tinaga ng hawak kong machete sa leeg nito.

***

Sampu ang namatay mula sa mga taong baryo. Pero mahigit naman sa tatlong-daan ang
napatay naming mga impakto; bukod pa ang limampung nilipol namin sa gugubatan.

Magbubukang-liwayway na nang makausap ko ang Kapitan. Kinausap ko ito tungkol sa

pagde-dispose ng katawan ng mga halimaw.

"Kung maaari po'y ilihim na lamang muna natin ang nangyari rito." Sabi ko sa punong
baranggay, "Baka po kasi mas lalo silang maging agresibo kapag nakialam na ang
media at kinauukulan."

"Pero, pa'no naman kami makakakuha ng proteksiyon mula sa Mayor at kinauukulan kung
hindi namin sasabihin ang mga nangyari."

"Kami po." Sagot ko. "Ako na po, at ang mga aatasan ko mula sa aking hukbo ang
magbabantay sa inyong bayan simula ngayon. Tutal, ano po ba ang magagawa ng mga
kinuukulan sa mga nilalang na katulad ng inyong nasaksihan? Kami po ang may
kakayahang lipulin sila. Hindi ang Mayor... hindi rin ang kapulisan."

"Maasahan ko ba ang 'yong salita?"

"Opo."

____________

Footnotes

(1) Aswang: The word Aswang (or Asuwang) is coined from the root word "Aso". Dahil
ang pinaka-common na aniyo ng mga aswang ay "Aso".

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
All rights reserved
KABANATA 82
Jasper's P.O.V.
Apat na balwarte pa ang nabawi ko kay Lucio sa loob lamang ng isang linggo. Limang
angkan ng mga Aswang ang nagsisali na rin sa aming hukbo. Ang karamihan sa
kanila'y mga hindi naman sadyang nakikisali sa gulo, hanggang sa pati sila'y
ginagambala na rin daw ng kampo nina Lucio.
Ayon sa kanila, ilang nayon daw ng mga aswang ang nilusob at winasak ng mga kampon
ni Lucio. Ito raw ay mga nayon ng mga aswang na sadyang nagkukubli upang
nakapamuhay nang tahimik at malayo sa kabihasnan. Puwersahang pinamimili raw ang
mga ito na kumampi sa kanila, kung hindi'y katapusan na nila. Marami ang tumanggi,
kaya't marami raw ang sinawing-palad.
"Jasper." Pagtawag ng isang pamilyar na boses, na kasabay ng mismong paglabas ko
sa aking tolda sa kampo. Nakangiti ito sa akin.
"Uncle Manuel?" Lumapit ako sa kaniya at niyakap ito. "Kumusta ka na?" Sa pagkalas
ko sa kaniya, "Mukhang haping-happy ka na talaga ah!" Tumawa ako.
Hindi siya nagsalita. Nakangiti lamang ito sa akin.
"Anong sadya mo? Huwag mong sabihing magbabalik ka na?"
Nagbuntong-hininga muna ito bago nito sinabing, "Hindi ka man lang ba muna
magpapahinga, pati itong mga kasamahan natin?" Iginala niya ang tingin sa aming
mga kasamahan sa paligid ng aming kampo.
"Nagpapahinga naman kami ah, o..." Inilahad ko ang aking kamay sa aking mga
kasamahang nagpapahinga sa palibot.
"Halinhinang pauuwiin mo muna ang ilan para makasama ang kanilang mga kapamilya.
Pati ikaw. Balita ko... hindi mo na halos nauuwian ang asaw--"
"Sinong nagpapunta rito sa inyo?" Nakasimangot ako, "Si Mommy?"
Hindi ito nagsalita. Kumpirmado. Malamang ay siya na nga ang kinausap ni Mommy
para sermunan ako.
"Alam naman ni Jordanna ang misyon ko, uncle."
"Kung mahal mo ang asawa mo, kahit may misyon ka, dadalawin mo man lang siya para
makita't mayakap. Kumustahin mo man lang kung ayos lang siya, o ligtas o di kaya
nama--"
"Kung kaligtasan niya ang inaalala niyo. Huwag kayong mag-alala, may mga inatasan
na akong magbantay sa kaniya."
"Oo nga, pero iba rin kung ikaw ang naroro'n. Kung mahal mo siya, dapat
aalalahanin mo rin ang--"
"Kung mahal niya ako mauunawaan niya na hindi siya ang priority ko ngayon!" Hindi
sinasadyang napataas ang aking boses. Dala na rin marahil ng pagod, puyat at sakit
ng katawang nararamdaman ko pa, dulot ng sunod-sunod na pakikipagbakbakan nitong
mga nakakaraang linggo. "At kung may isip siya, alam niyang hindi rin madali ang
pinagdadaanan ko. Hindi na ako makapapayag na magpatalo pa sa putang inang Luciong
'yan! At hindi mangyayari 'yung kung hindi ko aalalisin sa aking landas ang mga
bagay na nakapagpapahina sa akin."
"Sinasabi mo bang ang iyong asawa ang nakapagpapahina sa 'yo?"
Natahimik ako sandali, "Kilala mo naman si Jordanna, di ba?" Mas mababa na ang
boses ko, "At alam mo na ang mga bagay at problemang idininulot niya sa akin para
masira ang mga diskarte ko."
"Ikaw pa ba ang Jasper na nakilala ko? 'Yung batang, masaya at masigla kahit may
mabibigat na pasanin sa buhay? 'Yung binatilyong umaasang makasama si Jordanna?
'Yung binatang nangarap na makabuo ng pamilya kasama siy--?"
"'Yung parating talunan?!" Pagsingit ko sa sa kaniyang sermon, "'Yung lalaking
nagiging katatawanan na lang sa kaniyang mga kalaban? 'Yung taong mahina at
inaalagaan pa ang kaniyang mga kahinaab?! Hell no! Kalimutan niyo na ang taong
'yon, dahil hindi ako titigil hangga't hindi ko napaluluhod sa harapan ko si Lucio!
Hindi ako hihinto hangga't hindi humahalik sa lupa ang lahat ng aking mga kaaway.
Itaga niyo sa bato!" Dinuro ko siya sa mukha, "Dahil sinisiguro kong magtatagumpay
ang bagong Jasper na ito!"
"I rest my case." Taas-kamay na wika ni Uncle Manuel. "Siguraduhin mo lang na alam
mo talaga ang ginagawa mo--"
Lalong nag-init ang ulo ko. "Of course I know what I'm doing?! Ano ba talaga ang
ipinunta niyo rito, ha?! Mabuti sana kung may naitutulong kay--"
Tinabig ako ni uncle Manuel. Kinabig ko naman ang ipinangtabig niyang braso.
"Mabuti sana kung may naitutulong ako?!" Bulyaw ni uncle Manuel sa mukha ko. "So,
nakalimutan mo na rin pala ang lahat-lahat ng ginawa ko para sa 'yo?" Dinibdiban
niya ako. Pumalag ako. "Buong buhay at kaligtasan ko, Ibinuwis ko para sa 'yo!"
Nang-iigting ang kaniyang panga. Nanliligid na rin ang kanyang mga luha. "Daig pa
sa tunay na anak ang turing ko sa 'yo, tapos ganito lang pala ang mapapala ko?!"
Hindi na ako sumagot. Apektado na talaga ng sobrang sakit ng katawan, puyat at
pagod maging ang aking pag-iisip at emosyon. Tila wala kasi akong naramdaman sa
mga sinabi niya, bagama't batid kong maaari ngang nasaktan ko siya.
***

Sa bawat araw na ginawa ng Diyos, tila mayroon parating ipinadadala si Mommy sa

kampo para pauwiin ako. Pagkatapos kasi ni uncle Manuel, si auntie Astrid naman,
pagkatapos ni auntie Astrid, si lolo Alfonso naman. Naririndi na ako. Naiinis na
rin dahil tila hindi niya nauunawaan ang kahalagahan ng pagsasakripisyo ko. Kaya't
para matahimik na, umuwi na rin ako. Kahit iniinda ko pa ang sobrang pagod at
sakit ng katawan, sumuko rin ako sa kaniyang kagustuhan. Para matigil na ang
pangungilit; dahil maikli ang pasensiya ko sa makukulit. Madaling magdilim ang
paningin ko kapag kinukulit ako at paulit-ulit na pinagsasabihan na tila isang
bata.
"Umuwi ka pa!"
Walanghiya. Hindi pa man din ako nakakapasok ng gate ay 'yun na kaagad ang
isinalubong sa akin ni Jordanna. Pa'no ka ba naman gaganahang umuwi?
Hindi ko siya pinansin. Nagdire-diretso lang ako sa pagpasok. Plano ko na
talagang dumiretso sa loob ng bahay, kung hindi ko lang napansin sa aming garahe is
Jordanna--ang aking sportscar. Basag ang kanang headlights nito, wasak rin ang
kanang bahagi ng front bumper nito at halos yupi na pintuan ng front passenger
seat--na para bang may bumunggong sasakyan sa bahaging 'yon.
Nanggigigil na bumaling ako kay Jordanna. "What the fuck happened to my car?!"
Nakasimangot ito, na para bang, siya pa itong may ikinagagalit.
"Ibinangga ko, bakit? May angal ka?!"
Anak ng puta. At pa'no namang hindi sisigalpot paitaas ang aking presyon?
Agad akong pumunta sa mga shelves sa garahe para maghanap nang mapagbubuntunan ng
galit. Nakakita ako ng steel tool box, pilit kong binubuksan ito, na tila yata
tuluyan nang sumara dahil sa mga namumuong kalawang. Hinila ko ang latch, pero
dahil sa ganit nito'y dumaplis ang aking paghila. Nasa likuran ko pa la si
Jordanna, kaya't tinamaan siya ng aking siko sa mukha. Mukhang malakas ang
pagkakasiko ko sa kanya; tumilapon kasi ito. Kaagad naman itong bumangon bago ako
sinugod nito.
"I hate you! I hate you! I hate you!" Pinupukpok niya ng magkabila niyang braso
ang aking dibdib. Hindi pa nakuntento, sinampal pa niya ako sa mukha ng ilang
beses. "I regret ever marrying you. I hate you! Cheater!" Umiiyak na siya. Mas
lalo ring lumalakas ang paghataw niya sa aking dibdib. "Manloloko! Walanghiya! I
hate you!" Hanggang sa mapagod siya.
Cheater? Manloloko? Walanghiya? Ano bang pinagsasabi niya? And what the-- she
regret marrying me? Bakit ako ba? Hindi ba niya naisip na baka gano'n na rin ang
nararamdaman ko?
Tuluyan na akong napikon. Pinakaayaw ko sa kasi sa lahat ang pinagsasalitaan ako
nga mga bagay na wala akong nalalaman. Putang ina! Ano ba ang tingin niya sa
ginagawa ko? Nagbabakasyon at nagpapasarap?

"Ganito na lang ba tayo, Jazz?" Humahagulhol na sambit ni Jordanna.

"Pwede ba?!" Singhal ko sa kanya. "Pagod ako, at maraming mas mahahalagang iniisip.
Kaya kung pwede lang, bigyan mo naman ako ng katahimikan!"
"'Yun ba talaga? O dahil lang ito sa kanya."
Hindi ako nagsalita.
"Sagutin mo ako, Jazz!" Hiyaw niya, "Mas gusto mo na ba si Kriselda?"
Pinilit kong umiwas pero hinila niya ang braso ko. Pilit na pinapaharap sa kanya.
"Sagutin mo ako!"
"Saka na lang tayo mag-usap." Kalmado kong sagot.
"Sagutin mo na ako, ngayon na!" Mas lalong tumindi ang kaniyang pag-iyak, "Siya na
ba ang mas gusto mo!"
Hindi ako sumagot, pilit umiiwas ng tingin sa kanya.
"Sumagot ka!"
"Saka na lang sabi eh."
"Ngayon na sabi eh!" Niyugyog niya ako, na mas lalong ikinainit ng ulot ko. "Siya
na ba, ha?" Hinataw niya ako sa dibdib, "Magsalita ka!" Sinampal niya ako na mas
lalong ikinadilim ng paningin ko. "Saguti--"
"Oo!" Bulyaw ko sa mukha niya, "Siya na nga! Ano? Mananahimik ka na ba?!"
Anak ng puta! Nagbubuntis pa lang siya no'n, 'yun na lagi ang ibinibintang niya sa
akin kahit wala naman siyang basehan. At habang itinatanggi ko ito, ay mas lalo
niya akong kinukulit. Paulit-ulit. Nakakabingi na! Bahala na sya ngayon kung anong
iniisip niya. Tutal, wala namang ipinagkaiba kung itanggi ko man o hindi. Ako lang
ang nabubuwisit sa kauulit-ulit niya. Hah! At least ngayon...
Natahimik na siya.
Tulala, habang pinapalis ang mga luha sa kaniyang mukha.
[Itutuloy]

Copyright â“’ DyslexicParanoia

(Angela Atienza)
2015
All rights reserved

KABANATA 83

Jasper's P.O.V.

"Jasper," Bulong sa akin ni Ricardo. "Anong plano mo sa mga ito." Itinuturo niya
ang tatlong pinuno mula sa hukbo ni Lucio, matapos ang isa na naman naming
matagumpay na pagsakop sa isa sa marami pang balwarte ni Lucio.

Nakaluhod ang mga ito sa aming harapan. Mga sugatan, duguan at nanlulupaypay. Tila
mga nagmamakaawang huwag namin silang patayin.

"Tapusin niyo na ang mga 'yan." Walang pakundangang utos ko sa mga kasamahan kong
nakapalibot. "Wag kayong magtitira." Ngasimula nang magsi-iyakan ang mga ito.

Hinawakan ni Ricardo ang aking braso nang umakma na akong tatalikod; napalingon ako
sa kaniya. "Pero Jasper. Ang karamihan sa mga ito'y dati na nating kasamahan."

Sino? 'Yung mga bumaliktad no'ng mga panahon na nadedehado ako?

Humarap ako kay Ricardo at tiningnan siya ng matalim, "Gusto kong ihilera niyo..."
Maigting kong sambit na diin sa aking mga panga, "Ang mga pugot na ulo nila sa
harapan ko!"

Walang nasabi si Ricardo, bagama't nababakas sa kaniyang mukha ang pagkagulat sa

aking tinuran.

"P-pero Jasper..." Sabi naman ni Alodra.

Nilingon ko rin ito at tiningnan nang matalim,"Wala kayong ititira!"

Lalong lumakas ang pinagsasama-samang iyakan ng mga halimaw. At katulad ni Ricardo,

at ng iba pa naming mga kasamahan, bakas din sa mukha ni Alondra ang pagkagulat.
Alam ko namang hindi nila inaasahan ang ipinagagawa ko sa kanila. Nasanay kasi
sila sa lumang 'ako' na... masyadong maluwag at mapagpatawad. 'Yung dating ako na
maraming pinalalampas at pinagbibigyan. 'Yung dating ako na parating natatalo--
dahil na rin sa kahinaan kong 'yon. Kahinaang nagdulot ng sunod-sunod kong
pagkabigo--dahil sa pagpapabaya kong buhayin pa ang ilan sa aking mga kaaway--
maging ang mga dati kong kakamping nagtraydor sa akin.

'Yung dating ako... na wala na. 'Yung dating ako, na hindi ko na babalikan. Mas
gusto ko na ang ako ngayon. Ang bagong ako na sinisiguro kong magtatagumpay at
makapagpapatumba sa kahit sinong humarang sa aking landas.

***

"Narinig ko ang nangyari." Bungad sa akin ni uncle Manuel. Papasok siya sa

pinagtatrabahuan kong construction site, habang ako naman ay papalabas na. Alas-
singko na ng hapon. Tapos na ang aking regular na trabaho sa araw.
"Nangyari saan?" Nadire-diretso lang ako papunta sa pinagparadahan ko kay Mayumi.
Sinabayan naman niya ako sa paglalakad.

"Sa hukbo, sa inyo ni Jordanna..."

"So?"

"Ano ng so?"

"Kailangan ba talagang ipaliwanag ko pa sa inyo ang lahat?!" Tinalikuran ko siya.

Pero hinila naman niya ako kaagad sa kuwelyo .

"Putang ina, Jasper! Ano bang nangyayari sa 'yo, ha?!"

Agad na sumirit ang presyon ko paitaas at nakasimangot na tinanggal ang

pagkakahawak ng kaniyang kamay sa aking kuwelyo."

"Nangyayaring ano?!"

"Makikipaghiwalay ka na kay Jordanna, bakit? Dahil ba talaga ro'n sa babae mo?"

"What do you know?"

"Sinabi sa akin ng Mommy mo kanina, na nag-file na raw ng annulment si Jordanna.

At isa 'yung pambababae mo at ang pag-amin mo na mas gusto mo na 'yung babae mo sa
inilagay niyang grounds."

Anak ng tipaklong? Mukhang 'yun ang ang inilagay ni Jordanna when she filed for the
annulment a couple of days ago. Sa totoo lang, I don't really want an annulment. I
just want her to be more matured and understanding of my situation.

"Ginagayuma ka ni Kriselda, Jasper. Mag-iingat ka." Paalala ni Uncle Manuel.

"Mukhang nauulit lang ang pagkakamali mo kay Kate noon."

"Pati ba naman kayo?"

"Huwag mong ipagpalit ang pagsasama ninyo ni Jordanna, sa isang babaeng hindi mo
naman alam kung pakawala na naman ni Lucio."

"Hindi siya Aswang." Sagot ko, "Kung 'yan ang pinag-aalala niyo."

"Bakit? Aswang lang ba ang kayang gamitin ni Lucio?"

***

Just as I've expected. Katakot-takot ba mura ang inabot ko mula sa aking biyenang
lalaki. Kahit nga sa cellphone lang 'yun, malakas pa rin ang dating. Lalo pa't
kung bumulyaw ito ay parang bingi ang kaniyang kausap.

"Ang anak niyo ang nag-file ng annulment, hindi ako." Kalmado kong sinabi sa kaniya
maapos ang kaniyang pagtalak na hindi ko na naman masyadong pinakinggan, "Siya rin
ang umalis ng bahay, hindi ako."

"At tuwang-tuwa ka naman para makapagsama na kayo ng babae mo?!" Pabulyaw na

bintang pa rin ni Daddy Jonathan.

Anak ng puta! Kung makapagsalita akala mo kung sinong Santo? Mabuti sana kung
hindi ko alam kung sino siya. Kung meron mang mas babaero sa 'min, siya na 'yun.
At kung meron mang mas walang modo sa 'ming dalawa, siya rin 'yun! Wala na yatang
mas nakakainis pa sa isang taong mas masahol pa sa 'yo, pero nakukuha pa ring
magsalita laban sa 'yo na parang hindi niya naging gawain 'yun. At ang mas lalong
nakakainit ng ulo'y ang mga walang katotohanang bintang nila sa akin.

Babae ko raw si Kriselda. Anak ng buwayang sakim! At naniwala naman sila kaagad kay
Jordanna?

Si Jordanna.

How I still love her but also hate her right now. Kung ganito ang gusto niyang
mangyari sa 'min, fine! At kung pagtataksil ko raw diumano, ang ginagamit niyang
sandata laban sa 'kin. Bahala na siya sa buhay niya! Tutal, maghihiwalay na rin
lang kami, ano pa ba ang silbi na ipagtanggol ko ang aking sarili sa mga
ibinibintang niya sa akin na hindi naman totoo.

Wala na yatang mas nakakaasar pa sa isang taong matapos mong hintayin, alalahanin,
mahalin at pakasalan, ay kung ano-ano na lang ang ipupukol sa 'yong
kasinungalingan, dahil lamang sa hindi na nila matiis ang mga pagsubok na kailangan
namin malampasan.

May misyon ako sa buhay na hindi ko p'wedeng talikdan. Ayoko nang sayangin ang
oras ko para nakipagtalo pa sa isang isip-batang walang pang-unawa. Tutal, mas
maganda na nga siguro ang maghiwalay na lang kami. Para hindi ko na siya iisipin
pa. Para hindi ko na siya aalalahanin pa. Para mas matutukan ko na lang ang dapat
kong gawin sa mundong ibabaw.

"Don't you dare speak to me like you have never done anything wrong in your own
stinking life!" Kalmado, ngunit may diin kong sagot kay Daddy Jon, "Bahala na lang
kayo kung maniniwala kayo sa ibinibintang sa akin ng anak niyo. Wala na akong
pakialam. Don't worry, I'll sign the annulment papers regardless kung ano ang
inilagay niya ro'n laban sa 'kin. Just don't talk to me like that ever again, or
I'll swear to God, hindi kita aatrasan. Gago ka? Gago rin ako. Hindi uubra sa 'kin
ang yabang mo!"

I didn't gave him a chance to respond. Pinindot ko na ang cellphone at tuluyang

pinatay na ito.

It's time to change my sim.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
(Angela Atienza)
2015
All rights reserved

KABANATA 84

Jasper's P.O.V.

All the succeeding events after the ratification of the annulment of our marriage
are all but to be expected. Galit na galit ang partido nina Jordanna sa aming
pamilya, na kahit na nga ang mga walang kamalay-malay kong mga magulang at kapatid
ay pinanggigigilan nila. Si Tito Jon at si Joshua ang galit na galit sa aming
lahat. Though tahimik lang naman si Tita Abby at si Joaquin, ay alam kong medyo
masama rin ang loob nila sa amin. Kitang-kita ko ito sa kanilang mga mata, kahit na
hindi sila nagsasalita.

Hindi na kami nakapag-usap ni Jordanna simula nang umalis siya sa bahay. Ni hindi
na nga rin kami nagkakatinginan man lang sa mata. Parati siyang paiwas kapag
nagkakasalubong kami sa courthouse, madalas din siyang naka-scarf at naka-shades
kaya't halos hindi ko na rin nakikita ang kaniyang buong mukha.

I may sound cold and unconcerned, but that's just how I intend to handle our
unfortunate situation. Ang totoo, ayoko talaga nito. Ayokong tuluyang magkasira
kami ng nag-iisang babaeng minahal ko at mahal ko pa rin naman hanggang ngayon.
Pero kapag naiisip ko na ito na marahil ang tamang solusyon para hindi na siya
madamay sa gulo ng misyong nakaatang sa aking balikat. Mas maganda na nga siguro
ang mawalan na muna siya ng kinalaman sa akin. Mas malalayo siya sa panganib. Mas
mabababawasan din ang aking iniisip at inaalala. Hindi ko rin naman kasi siya
maaasikaso, daragdag lamang din naman siya sa aking mga alalahanin kapag nalilingat
ako.

"Huwag na huwag na kayong magpapakita sa amin." Nanggigigil na panduduro ni Tito

Jon kay Daddy sa parking lot ng courthouse. "Magkalimutan na tayo!"

"Pare naman. Huwag ka namang ganyan. Paano na ang ating pinagsamaha--!" Parang
natatamemeng sagot ni Daddy na hindi rin naman niya natapos.

"Kasalanan mo 'to eh!" Nagpatuloy lang sa panduduro si Tito Jon sa mukha ni Daddy.
"Kung hindi ka ba naman gagong nilapitan ako para ireto 'yang tarantado mong
anak..." Sinulyapan akong sandali ni Tito Jon at dinuro na rin, "Eh 'di sana 'di
masisira nang ganito ang buhay ng sa akin. At ikaw!" Muling bumaling sa akin si
Tito Jon, nilapitan ako nito't dinibdiban. Napaatras ako ng isang hakbang;
Magkasinglaki rin kasi kami at magkasukat. "Gago ka!" Bago niya ako sinuntok nang
malakas sa mukha.

Pumagitna si Daddy; hinila ako papalayo ni Mommy, habang si Helena naman ay umiiyak
lang sa isang tabi.

"Huwag na huwag ka nang lalapit sa anak ko, putang ina mo!" Nagpupumiglas ito sa
pagkakahawak sa kaniya ni Daddy.

Hindi siya makawala, pero si Joshua naman itong sumugod sa akin at sinapak din ako
sa mukha; malakas din ito kaya't gamuntik na akong matumba. Pilit siyang
pinipigilan ni Mommy, pero wala naman itong nagawa nang itinulak ako ni Joshua
papalayo, dinibdiban nito ako ng ilang beses at saka ako pinagsusuntok. I just let
him punch me for a while until I have enough.

Sinuntok ko na rin siya nang maglaon, and before we know it, halos magbasagan na
rin kami ng mukha. Pumutok na ang labi ko, nagdurugo na rin ang ilong niya, bago
kami naawat ng mga security guard at iba pang mga kalalakihang bigla na lang
nagsisulputan at nangialam mula sa iba't ibang direksiyon.

"I will never allow you to come near my sister ever again." Galit na galit na
bulyaw ni Joshua; pilit itong kumakawala sa dalawang lalaking nakahawak sa kaniya.
"Tatandaan mo 'yan!"

I have no intention to activate my jerk mode, if not for the surging angst,
irritation and pride that I wasn't able to handle with restraint.

"So? I don't want her anymore anyway." Nakangisi ako. That was a lie of course.
"She's all yours. She's already been replaced by someone better anyway. Because
that's what she is in my life... replaceable!"

Napasulyap ako kay Jordanna. I can't clearly see her reaction dahil sa shades niya.
But I'm almost certain she's affected by what I said by the movements of her lips.
Mabuti naman; para makaganti man lang ako sa mga ibintang niya sa akin na hindi
naman totoo. Mga bintang na hindi ko na kinontra para lang matapos na ang lahat ng
dapat matapos.

Nasaktan kaya siya?

Sana, because really want to hurt her right now. It's part of my intention to cut
her deep, enough for her to weep right in front of me. Makaganti man lang sa
pagpili niyang legal na makipaghiwalay sa akin. Maitayo ko man lang ang aking
dignidad sa pormal na pang-iiwan niya sa akin.

"Sa inyo na siya..." Maangas kong bira kay Joshua, "Sige iuwi niyo na. Sawa na
naman ako diyan eh. Nalaspag ko na naman 'yan eh."

"Jasper!" Pasinghal na pagsaway sa akin ni Mommy.

"Aba't tarantado ka ah!' Sigaw ni Tito Jon. Nakawala ito kay Daddy. Muli nito ako
nilapitan at sinapak.

Sa halip na indahin ang sakit ay tinawanan ko lang siya.

"Ano? Ha?! Is that all you got 'Tito' Jon?!" Diniinan kong sadya ang 'Tito' para
ipamukha sa kanya na hindi ko na siya kinikilalang biyenan. "Sapak pa!"
Isinangkalan ko sa kanya ang aking mukha. "Durugin mo ang mukha ng Karma mong
pinagbayaran ng anak mo!" I was referring to his womanizing when he was younger.

Hindi na siya nakasuntok pa. Halatang natigilan siya sa mga sinabi ko sa kaniya.

"Ang hirap sa 'yo." Pagtutuloy ko, "Akala mo kung sino kang malinis. Pa'no 'yung
mga babaeng niloko mo dati, ha? Di ba may mga tatay rin ang mga 'yun? Sinuntok ka
rin ba ng mga tatay nila na katulad ng pagsuntok mo sa akin ngayon?!"

Napayuko ito at nanlupaypay.

"Mabuti nga 'yang anak niyo, pinakasalan k--"

"Tama na anak." Pagsugod sa akin ni Daddy nang payakap. "That's enough, please."

"Sure Dad." Nakangisi at preskong sagot ko kay Daddy. "Malakas ka sa 'kin eh."
Pinunansan ko ang nagdurugo kong labi. "Tara na nga. Naghihintay na kasi ang
'siyota' ko eh. Mas malamang na 'yun na ang makapagbibigay sa inyo ng mga apong
hindi basta-basta 'mapababayaan'!" I saw Jordanna's mouth twitched. I know I
finally caught the strings that will cause her great pain. "I'm tired and sick of
this drama anyway. It's time for my new life of freedom!" Ibinuka ko ang aking mga
kamay bago ako tumingala. "And real happiness! Yes!" Sumuntok ako sa hangin, "I'm
free again! Thank you, Lord. I can finally be with someone I truly love and care
about!"

And then I saw Jordanna turned around as she rushed weeping towards Tito Jon's
vehicle.

She's hurt. I know I suceeded to hurt her. Just as I wanted to happen; just as I
wanted to make her feel.

***

Nagpatuloy ang pagdapo ng suwerte sa aking hukbo, matapos naming makuha ang
malalaking balwarte ng hukbo ni Lucio.
"Mabuhay ang Pinunong Jasper at ang ating hukbo!" Hiyawan ni Ronaldong Amalanhig,
matapos naming lipulin ang mga Tik-tik.

"Mabuhay!" Hiyawan naman ng lahat, habang binubuhat ako sa kanilang pagbubunyi.

Sa kabila noo'y nakapagtatakang malungkot na pinagmamasdan lamang ako ni Lolo

Alfonso at Uncle Manuel, na dapat sana'y mga nangungunang bumabati sa akin, sa
aming tagumpay.

"Anong problema niyo?" Nakasimangot na pagbaling ko sa kanilang dalawa.

"Marami nga tayong nabawi." Matamlay na sambit ni Lolo Alfonso, "Pero napakarami
ring mga inosente ang namatay dahil sa walang ingat nating paglusob."

"Dati rati, pinaplano muna natin kung ano ang ating gagawin." Pagsingit naman ni
Uncle Manuel. "Para walang masyadong madamay. Pero ngayon, parang wala ka nang
pakialam. Mas tutok ka na ngayon sa pagbawi ng balwarte kahit alam mong maraming
masasaktan at maapektuhan."

"Nasaan na ang puso mo Jasper?" Muling pagsingit ni Lolo Alfonso. "Bakit parang
habang tumatagal naglalaho na ito?"

Sa halip na sagutin ay nginisian ko lang sila, bago ko sila tinalikuran para

makisayang muli sa aking mga nagbubunying kasamahan.

***

"Maaari ngang sa tingin mo'y nakalalamang ka na nga ngayon kay Lucio." Nanlulumong
sambit ni Lola Marietta sa akin, "Nasa iyo na ang tangumpay at mas malawak na
teritoryo. Pero para sa akin..." Tiningnan niya ako na tila lungkot na lungkot,
"Isa ka pa ring talunan. Masakit mang aminin, pero mas masahol ka pa ngayon sa
kanya. Naging matagumpay ka nga at naging mas malakas, pero nawala naman ang iyong
puso. Mas lalo ka na nga ngayong naging matigas at matapang, pero masyado ka na
ring nagiging marahas, malupit at walang pakundangan sa iyong kapwa. Nakalimutan mo
na ba ang iyong pagkatao?"

"Pagkatao? Bakit, tao ba ako?"

Halatang nagulat siya sa aking mga tinuran. Paparating na si Lolo Alfonso sa aming
direksiyon nang magsimula na akong pumihit para umalis.

"Jasper!" Pagtawag ni Lolo Alfonso sa akin. Hindi ko siya nilingon. Nagpanggap

akong hindi ko siya naririnig.

"Ito na nga ba ang kinatatakot ko, Alfonso." Narinig kong sabi ni Lola Marietta
habang ako'y lumalakad papalayo. "Ang mawala ang isang bagay na nawala rin kay
Lucio matapos mawala si Aretha at pagkatapos naman ay si Rosenda sa buhay nito."
Medyo mahina na pero naririnig ko pa rin naman ito, "Ang puso't kakayahang
magmahal. Nawawala na ang kanyang puso't kakayahang magmahal at magmalasakit."

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
(Angela Atienza)
2015
All rights reserved

KABANATA 85

Jordanna's P.O.V.
I know we have to part ways, but I never thought it's going to be this painful. Sa
sobrang sakit ng mga pananalitang binitawan niya sa harap ng aming mga kapamilya,
hindi ko tuloy malaman kung paano ko tatakluban ang aking mukha sa sobrang
kahihiyan.

Masakit na sa akin ang pagtataksil niya; mas masakit ang makipaghiwalay sa kaniya.
Dumagdag pa ang matatalim na bitaw niya ng pananalitang sukat ikamatay ko na.

Hindi na niya ako mahal? Gano'n na lang ba kadaling nawala ang nararamdaman niya
para sa akin?

May iba na siyang mahal? Gano'n na lang ba kadaling kalimutan ang mga pinagdaanan
namin?

Alam kong nakatakda na ang aming paghihiwalay, pero hindi ko inasahan na gugulong
ako ng ganito sa sakit, sa sobrang sakit nga'y wala na akong mahagilap na tamang
salita para ipaliwanag ito.

"Jordanna."

Niyakap ako ni Lola Marietta sa muli naming pasikretong pagkikita.

"Lola." Hindi na ako nahiyang humagulhol sa aming pagkakayakap.

"Maniwala ka sana na hindi ko alam na magkakaganito si Jasper. Hindi ko na siya

kilala. Nagbago na siya."

Humihikbing kumalas ako sa kaniya at inayos ko ang aking sarili.

"Naniniwala po ako sa inyo."

"Nahuli mo ba kamo siya ng babae niya?"

"Opo." Nakayuko ako.

"Totoo pala talaga ang sinabi nina Manuel at Astrid?"

Hindi ako sumagot.

"Handa ka na ba?"

Umiling ako sa aking pagkakayuko. "Hindi ko po alam kung kaya ko."

"Nagdadalawang-isip ka na bang tulungan si Jasper sa paraang nakatakda para sa

'yo?"

Matapos niya akong durugin ng mga pananalitang hindi ko inaasahang mamumutawi sa

kaniyang bibig, hindi ko na talaga sigurado kung gusto ko pang tulungan si Jasper.

Bakit ko pa siya tutulungan?

Para saan?

Hindi na naman niya ako mahal. Kaya't imposible nang magkabalikan pa kami. Hindi ko
na sigurado kung gusto ko pang tulungan ang isang taong unti-unti ko na ring
kinamumuhian ngayon. Kung may gusto man akong gawin? 'Yun ay ang bugbugin siya at
baliin ang kaniyang yabang sa katawan.
Tama!

Patutunayan ko sa kaniya na hindi ako ang taong kakayan-kayanin lang niya.

Ipamumukha ko sa kaniya ang lahat-lahat ng atraso niya sa 'kin; at pagbabayarin ko
siya sa lahat-lahat nang masasakit na dinanas ko sa piling niya.

Minahal ko siya, at mahal ko pa rin siya. Pero kung kailangan kong ilihis ang mga
plano ko sa napagkasunduan namin ni Lola Marietta para makaganti lamang sa kaniya'y
gagawin ko.

Kakampi ako kay Lucio, pero hindi na para patumbahin ito, kundi para pabagsakin si
Jasper. Ako mismo ang babali sa kaniyang sungay. Ako rin ang magbaba sa masyado
nang tumatataas na pagtingin niya sa kaniya sarili.

Tama!

Padadapain ko ang kahambugan niya. Patutunayan ko sa kaniya na mas malakas ako

kaysa sa kanya. Na siya ang walang kuwenta, hindi ako. At siya na ang pahahalikin
ko sa lupa, hindi na si Lucio.

"Hindi naman po Lola. Nag-aalinlangan lang po ako dahil sa sitwasyon namin ngayon
ni Jasper. Pero huwag po kayong mag-alala, tutupad po ako sa ating plano.

Halatang nakahinga nang maluwag si Lola Marietta. Ngumiti ito at hinawakan ang
aking mga kamay.

"Hindi bale Jordanna, huwag kang mag-alala. Kapag nagtagumpay ka, aayusin natin ang
relasiyon inyo ni Jasper. Tutulungan ko kayo, magapi lang natin ang kapangyarihan
ni Lucio."

I don't think I want to do that anymore.

"Opo Lola Marietta."

"Sigurado ako maaayos pa kayo."

Hindi na.

Hindi na, dahil ayoko na. Aanhin ko ba ang isang lalaking napakaliit lamang pala
talaga ang tingin sa akin?

Bakit ko pa gugustuhing makasama ang taong nagdulot sa akin ng katakot-takot na

pasakit?

"Oo naman po." Ngumiti ako nang pilit. "Naniniwala po akong maaayos pa po kami."

Pakakainin ko muna siya ng alikabok bago mangyari 'yun. Ano siya, sinusuwerte?
Matapos niya akong insultuhin at si Daddy, gugustuhin ko pa bang makipagrelasyon sa
kaniyang muli?

Matapos niyang sabihin na ayaw na niya sa akin dahil nilaspag na niya ako, ang
parating sisihin sa pagkawala ng aming mga anak, pati na rin ang pagpapamukha niya
sa akin na may iba na siyang mahal... dapat pa ba akong bumalik sa niya?

Hindi bale na lang.

Mamatay na muna siguro ako.

Mas mamatamisin ko pa nga siguro ang kusang sumuot na lang sa hukay kaysa ang
makipagbalikan sa kaniya.

Mahal ko pa siya, pero ayoko na sa kaniya. Ayoko nang nakarelasyon siya; lalong
ayoko nang muling maging asawa niya.

***

Halos dumugo na ang aking mga kamao sa aking panggigigil. Matagal-tagal din akong
hindi nakapag-ensayo pero magbabago na ito simula ngayon. Sa bawat suntok ko sa
punching bag, ay kalakip ang sumpang hindi na muli akong yuyuko at magpapakahina
para sa hambog na 'yon.

Ang bawat tagaktak ng pawis, pagkapunit ng aking balat at pag-agos ng aking dugo'y
iaalay ko upang maging mas malakas sa paglipas ng panahon simula ngayon.
Patutunayan ko sa Jasper na 'yan na may misyon din ako, na may halaga rin ako sa
mundo; na mas magaling at makapangyarihan ako kaysa kaniya.

Iaahon ko ang aking sarili. At isinusumpa ko na darating ang panahon na siya ang
titingala sa akin. Patutunayan ko sa kaniya na siya ang walang k'wenta at mahina;
at siya ang pahahalikin ko sa lupa.

Tarantado siya!

Hindi pa niya ako kilala. Hindi pa niya alam kung ano kaya kong gawin. Hindi rin
niya alam kung papa'no ko siya kakalusin

***

"Mabuti naman babalik ka na school next semester bestie!" Ani Andre habang
inaayusan niya ako ng buhok sa harapan ng aking vanity mirror. "Pero sigurado ka
bang ayaw mo nang ituloy ang nursing?"

"Oo. Mas makatutulong ako sa parents ko kung Business Administration ang kukunin
ko, para naman may hahalili sa kanila sa pamamahala ng aming mga negosyo. Si kuya
kasi, mukhang ka-career-in na ang pagba-Basketball. Si Joaquin nama'y nagpaparamdam
nang gusto ring maging abugado, kaya ako na lang talaga ang pag-asa ni Daddy."

"Kunsabagay."

"Teka, bakit masyado mo naman yatang kinulot ang buhok ko."

"Hindi 'yan. Babagsak din 'yan ng kaunti mamaya."

"Parang tumanda ang mukha ko." Habang pinagmamasdan ko ang make-up sa mukha ko.

"Mas Ok nga 'yan no. Tutal pang-women's clothing ang imo-modelo mo. Mas maganda
'yang magmukha kang matured ng kaunti."

"Teen ager pa naman ako, bakit hindi na lang sa teen's clothing mo ako
inirekumenda?"

Sinimangutan niya ako sa repleksiyon namin sa salamin. "Sa tangkad at built mo na

'yan--" Pinisil niya ang firm bicepts ko, "Walang maniniwalang teenager ka. At
saka, mas maganda nga 'yang medyo matured na ang dating mo, para kahit sa mga medyo
pang-mature na project p'wede ka nilang kunin."

"Anong pang-mature?"

"'Yung medyo sexy. Pang-FHM gano'n."

"Baka naman magwala si Daddy kung papasukin ko 'yon."

"Ano ka ba? Hindi ka naman mag-a-all the way 'no. Hanggang bikini lang. Sayang
naman ang ganda ng katawan mo kung hindi mo ilalantad di ba?"

"Ang basta, ayoko no'n. Hanggang regular clothing lang ako."

"'You'll never know what will happen when opportunity comes honey. And besides,
hindi ba mas makapaghihiganti ka rin diyan sa ex husband mo kung makikita ka na
niya balang araw sa mga magazines and billboards na oh-so-hot but he can no longer
touch you anymore?"

Hmmm. It could be a brilliant idea but, what's the point?

"Para naman ma-realize niya at magsisi siya sa kung anong pinakawalan niya..."

Now, that's the point.

"Kunsabagay." Sagot ko.

"O hayan. Juice ko!" Habang nagtititigan kami sa salamin. "Mukha ka nang diyosa
kapag naaayusan. I'm pretty sure pagkakaguluhan ka ng mga modelong cats do'n sa
agency. Pero mag-iingat ka sa mga modelo ha? Ang karamihan kasi sa kanila, puro
looks lang, walang substance."

Natawa ako. "O baka naman sinasabi mo lang 'yan dahil hindi ka nila pinapansin?"

"That too." Humalakhak ito.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
(Angela Atienza)
2015
All rights reserved

KABANATA 86

Jasper's P.O.V.

I found myself constantly banging my head against the wooded pole of my tent. Kung
bakit naman nga sa dinami-dami ng mamana ko kay Daddy ay ang katabilan pa ng dila;
ang pagbigkas ng masasakit na salitang hindi ko rin inaasahan na masasabi ko--and
don't even mean to say. Naalala ko tuloy 'yung k'wento sa akin ni Daddy, about him
and my Mom. Gamuntik na rin daw silang maghiwalay no'n, dahil sa kaparehong
problema. Matabil ang dila kapag nagagalit at nabubugnot--na mukhang namana naman
daw niya sa kanyang ina, ang aking lola sa side niya.

I can't believe I said those derogatory words to Jordanna; sa harap pa man din ng
pamilya niya. I can't believe na napagsalitaan ko rin si Daddy Jon nang hindi
maganda, pati na rin ang aking bayaw na si Joshua. I guess I don't know myself
anymore. Mukhang tama si Lola, na unti-unti na nga akong nag-iiba. Pag-iibang hindi
ko na sigurado kung nagugustuhan ko pa.

"Jasper, kailangan mong pumunta sa Laguna." Sabi ng isa sa tatlong duwende.

"Bakit?" Habang inaayos ko ang aking mga armas sa aking tolda.

"Kabi-kabila raw ang sinaspian ng masasamang espirito roon."

Tumango ako.

"Jasper!" Bulalas naman ni Ricardo sa mismong pagpasok nito sa akin tolda.

"Bakit?"

"Nilusob nina Lucio ang kampo natin sa isang baryo sa Roxas."

Natigilan ako sandali. "Anong nangyari?"

"Umatras sila pero marami sa ating mga kasamahan ang namatay."

Napabuntong-hinga ako bago umupo sa upuang yari sa kawayan.

"Jasper!" Pagsugod naman ni Domingo. Napatingin kaming lahat sa kanya. Nakangiti

ito. "Nakuha natin ang balwarte ni Lucio sa Magindanao.

"Jasper!" Si Alondra naman. "Atin na ang kampo nina Lucio sa Cotabato!"

Magagandang balita--kahit nalalagasan din kami. 'Yung mga ganitong pagkakataon na

dapat ikinasisiya ko na't ipinagbubunyi pero... pero bakit hindi ko na magawa.
Parang may kulang na. Parang hindi ko na magawang maging masaya.

***

Pasikretong dumaan ako kina Jordanna bago ako magtungo sa Laguna. And there she was
with Josh and their childhood friends, ang magkapatid na Andre and Caleb. Naroro'n
sila sa labas ng tarangkahan ng kanilang gate, na parang may hinihintay. She looks
different, hindi ko lang matukoy kaagad kung ano ang ipinag-iba niya. Ah! Lalo
siyang gumanda. Nakaayos na kasi siya at nakasuot ng classy na bestida.

"A friendly reminder, Jordanna." Sabi ni Andre sa kanya. "Give Geoff a chance."

Geoff? Who's Geoff?

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang may namataan akong paparating na kotse.
Huminto ito sa kanilang harapan at mula ro'n ay may lumabas na isang matangkad at
mestisuhing lalaki.

"Hi Geoff!" Parang kinikilig na pagbati ni Andre sa lalaking lumbas mula sa kotse.

"Hi." Pagbati naman sa kaniya ng tinawag niyang Geoff. "Shall we?" Sa pagbaling
naman nito kay Jordanna.

Natanaw kong umangkla sa braso niya si Jordanna; no'n ko na rin naramdaman ang
biglang pag-akyat ng presyon ng aking dugo.

Who the fuck is that? Boyfriend niya? Wala pa kaming isang buwan na naghihiwalay,
pinalitan na niya ako? Hindi p'wede ito.

"Please take care of my sister." Sabi ni Joshua sa Geoff na 'yun.

"Don't worry, I will. Mapapahamak muna ako, bago siya."

Oh really? But, there is only one way to find out.

"Let's go Jordanna..." Bulong ko sa kotse ko. My newly fixed audi. "We have some
business to take care of first."
***

That stupid asshole brought Jordanna to the same steakhouse where Kriselda took me
before. Naroro'n ang mag-asawang may-ari kaya't hindi ako gaanong makalapit. I sat
in the darkest corner, nag-order ng maiinom, just so I can stay there.

Hindi ko malaman ang gagawin ko when that Geoff tried to hold Jordanna's hand on
the table. Binawi naman kaagad ito ni Jordanna kaya'y nakahinga rin ako ng maluwag.

"How do you like our menu for tonight?" Nakangiting tanong ni Vito kina Jordanna at
Geoff.

"They are wonderful." Sagot ni Geoff.

"Let us know what else you need, ok?" Sabat naman ni Mariz, na nasa tabi lang ni
Vito. Nakaharap ang mag-asawang 'yun sa aking anggulo.

"No, we are good to go. But it was a wonderful meal." Inilahad ni Geoff ang kamay
niya kay Vito. "Congratulations. This is a very nice cozy place." Tumayo na ito,
gayun din si Jordanna.

"Bumalik kayo rito ha?" Muling sabat ni Mariz.

"Oh, absolutely." Sagot ng ma-epal na Geoff na 'yun, "Right, Jordy?" Pagbaling nito
kay Jordanna.

Tumango lang naman si Jordanna. Napangisi ako nang matanaw kong ngumiti ito ng
pilit. I think I know why, and it is because that stupid ignoramus called her
Jordy. She never wants to be called Jordy, ever. She never have a nickname because
she always wanted her name uttered in full.

Lumalakad na sila papalabas ng steakhouse when I started to stand up as well.

Bagama't hindi pa rin ako makalapit sa kanila, dahil nakasunod sa kanila si Vito at
Mariz, hanggang sa labas mismo ng establishment.

"Until next time!" Kumakaway si Vito sa dalawa--habang papasakay na ang mga ito ng
kotse. Pero dahil nasa bandang likturan ako ng mag-asawa, at nasa harapan naman ng
mga ito si Jordanna, ay hindi sinasadyang dumaplis ang paningin ni Jordanna sa
akin, bago pa man din siya nakasakay sa front passenger's seat ng kotse ng ka-date
niya.

"Jazz?!" Aniya. Napalingon tuloy sa akin ang mag-asawa. "What are you doing here?"

"A-a..." I don't know what to say, now that all of them are staring at me.

"Jazz?!" Nakabungisngis na pagbati ni Mariz. "We didn't know you're here."

Nakikita ko sa aking peripheral vision ang paglapit ni Jordanna, malapit sa

kinatatayuan ng mag-asawa.

"Kumusta." Nakangiting pagbati naman sa akin ni Vito. Kinamayan ako nito. "Long
time no see."

"A-a..." I still can't find the right words to say, lalo pa't parang nagtataka si
Jordanna na kilala ko rin ang mag-asawa.

"Naku, buti naman napadalaw ka ulit. Congratulations ha, naku! We are so happy for
you and Kris."
Happy for me and who?

Napasulyap ako kay Jordanna, na ngayon ay nakakunot-noo na. Sinundan na rin pala
siya ni Geoff na nakatayo naman sa kanyang bandang likuran.

"Do you know each other?" Tanong ni Jordanna sa mag-asawa.

"Oh yes." Sagot ni Mariz. "This is Jazz, my besfriend's boyfriend. Do you know each
other din ba?"

Nilingon ako ni Jordanna na ngayon ay sinasaksak na ako ng matatalim na tingin.

"Oo. Who's your friend then?"

"Her name is Kris... short for Kriselda." Sagot ni Mariz.

"And why are you congratulating him?" Nakahalukipkip na si Jordanna. Sa akin ito
nakatingin bagama't hindi ako ang kanyang tinatanong.

"Ah, he's going to be a Daddy soon na kasi... di ba Jazz?!" Sagot ni Mariz.

Nagulat ako.

"D-daddy?" Namumutlang tanong ni Jordanna kay Mariz

"Oo, daddy. Magkaka-baby na kasi sila ng bestfriend ko. Excited na excited nga siya
dahil inalok na raw siya nitong si Jazz na magpakasal."

Hindi na nakapagsalita si Jordanna. Gano'n din naman ako. Hindi ko rin kasi
maintindihan kung anong nangyayari.

"Ay alam mo Jazz halika, libre na ang dinner mo." Hinihila na ako ni Mariz
papabalik sa loob ng steakhouse. "Tatawagan ko si Kris para makapag-celebrate naman
tayo."

Nakita kong unti-unting kinalas ni Jordanna ang pagkakahalukipkip ng kaniyang mga

braso. Tinitigan ako nito na parang iiyak na; hinihila naman ni Geoff ang kanyang
braso para makaalis na rin sila.

"J-Jordanna sandal--" Utas ko, pero itinulak naman ako ni Vito habang hinihila ko
ni Mariz papasok. "Let me exp--" Nakita ko muna ang pagtulo ng mga luha ni Jordanna
bago ito tumalikod at naglakad kasabay si Geoff. And before I could even call her
again, ay nakasakay na sila sa kotse.

"Fuck!" Bulong ko. "This can't be happening."

"You're saying?" Nakabungisngis na tanog ni Mariz.

"Wala." Nakasimangot na binawi ko ang braso ko mula sa kanya. "I have to go."
Nagmamadaling lumabas na ako patungo sa kotse ko sa parking lot.

***

Nakita ko pa ang pagbaba ni Jordanna sa sasakyan ni Geoff--at ang pagpasok niya sa

bahay nila. Mukhang nagtataka rin ang ka-date niya dahil pumasok na ito nang
diretso, na hindi man lamang nag-good bye sa kanya. I tried to call her using her
old number, pero not in service na pala ito. Tumawag ako sa bahay nila pero nang
matunugan ni Josh na ako ang tumatawag, pinagbagsakan lang nito ako ng telepono. I
tried to knock and press the doorbell button outside their gate, pero si Daddy Jon
lang ang lumabas to face me--na walang pasakale namang sinapak ako diretso sa aking
panga.

"Ang kapal naman ng mukha mong mapakita pa sa amin dito pa man din sa pamamahay
ko?!" Bulyaw sa akin ni Daddy Jon; nasa likuran niya si Mommy Abby.

"Gusto ko lang pong makausap si Jordanna." Habang pinapahid ko ang dugo sa pumutok
kong labi.

"Putang inang--Para ano pa?! Lumayas ka nga sa harapan ko at baka lalo lang kaming
magkagalit ng tatay mo kung mapapatay kita!" Akmang susuntukin akong muli ni Daddy
Jon, pero pinigilan siyang muli ni Mommy Abby.

"Tama na, Jon. Pumasok ka na sa loob. Ako na ang bahala rito." Sabi ni Mommy Abby
sa asawa niya.

"Huwag na huwag mong patutuluyin ang putang inang 'yan ha!" Sagot naman nito kay
Mommy Abby. "Kung ayaw mong pati tayo't magkagalit." Akmang sasapakin sana ulit ako
nito, pero napigilan din siya ni Mommy Abby.

"Ano ba ang sadya mo pa, Jasper?" Malumanay na tanong ni Mommy Abby, matapos
makaalis ni Daddy Jon.

"Gusto ko lang pong makausap si Jordanna."

"Bakit?"

"M-may gusto lang po sana akong linawin."

"Maaari bang ipagpaliban mo na lang muna?"

"Kahit sandali lang po."

"Jasper, ako na ang nakikiusap sa 'yo. Pabayaan mo na muna si Jordanna. Kung

maaari, huwag ka na munang magpakita sa kanya. Masama pa kasi ang loob niya sa 'yo.
Wala ring patutunguhan ang pag-uusap niyo kung magiging mapilit ka."

"Pero--"

"Jasper. Kung may natitira ka pang paggalang sa amin... o kahit sa akin na lang.
Umalis ka na muna. Saka na lang kayo mag-usap kapag pareho na kayong handa."

"Pero Mommy Ab--"

"Please. Please go. Huwag mong hintayin pa pati ako magalit na rin nang tuluyan sa
'yo."

***

Wala sa sariling nagmaneho ako papunta sa isang baryo sa Laguna. Malayo pa ako sa
bahay na tinukoy sa akin ng mga duwende, ay ramdam ko na kaagad ang presensiya ng
mga demonyo sa paligid.

Maraming tao ang nakapalibot sa bahay, na kusa namang nahahawi sa aking pagdaan.
May mga matatanda, bata-- babae't lalake, mga dalaga't binata ang nakatambay ro'n.

"Sino kaya 'yan?" Bulungan ng ilan sa mga ito.

"Ang guwapo naman, sino 'yan, Artista?" Sabi ng isa sa mga kababaihan.
"Tanga! Baka Pari." Sagot naman isa pang babae.

"Tange! Bakit hindi naman mukhang Pari 'yan?!" Sabi naman ng isa pa rin sa mga
dalaga ro'n

"Kayo po ba si ginoong Christian Salvador?" Salubong sa akin ng isang matandang

babae. Humahangos ito papalapit sa akin mula sa loob ng bahay.

Tumango ako.

"Naku, halina po kayo sa loob." Pagyaya nito sa akin.

"Sandali lang po." Sabi ko, bago ako humarap sa mga taong nakapalibot. "Magsi-uwi
na kayo." Anunsiyo ko sa mga ito.

"Pero bakit po? Nandito lang naman kami sa labas." Sagot ng isa sa mga kababaihan.

"Teka, kayo po ba ang ipinadala ng simbahan?" Tanong ng isa sa matatandang lalaki.

Umiling ako.

"Aling Luisa," Sabi ng isa sa mga usisera sa babaeng sumalubong sa akin, "Hindi po
ba't kabilin-bilinan ni Father Jose na huwag kayong kukunsulta sa mga albularyo at
mga taong hindi naman padala ng simbahang katolika?"

Nagkagulo ang mga tao. Halos sabay-sabay kasi silang nagsasalita.

"Manahimik kayo." Parang naiiyak na anunsiyo ni Aling Luisa sa mga tao, "Nagpadala
na ang simbahan, pero hindi naman nawala ang sapi sa anak ko. Kung sino-sino na
mula sa iba't-ibang denominsayon ang pumunta rito para makatulong, pero lalo lamang
lumalala ang kalagayan ng aking anak. Hindi naman albularyo ang ating bisita
ngayon, kaya't wala kayong dapat ipag-alala."

"Kung hindi siya albularyo ay sino siya? Kung hindi siya alagad ng Simbahan, ay ano
siya?" Pagsabat naman ng isang matandang lalaki sa di kalayuan.

Muling nagbulungan ang mga tao.

"Hindi na mahalaga kung sino at ano ako." Anunsyo ko, natahimik ang lahat.

"Bakit hindi mahalaga? Pa'no kung mapahamak ang bata!" Sigaw ng isa na hindi ko na
malaman kung sino.

"Paano mo matutulungan ang batang 'yan kung hindi ka alagad ng Simbahan?!"

"Oo nga!"

At muling nagkagulo ang mga ito sa sabay-sabay na pagsalita. Sa kalagitnaan ng

kanilang pagkakagulo ay may dumating naman na isang matandang lalaking naka-puting
polo. Sa hitsura pa lang ay mukhang 'yun ang tinutukoy nilang si Father Jose.

"Ginoong Salvador?" Anito sa akin.

"Ako nga."

Hinila nito ako papasok sa loob ng bahay, kasama na si Aling Luisa.

"Mabuti at nakarating ka." Aniya nang maisara na namin ang pintuan. "Ilang beses na
kasi akong humingi ng tulong sa Roma upang magpadala sila ng bagong exorcist na
makatutulong sa batang si Flora, pero hanggang ngayon ay wala pa akong naririnig na
kasagutan mula sa kanila. Mabuti na lang at nakilala ko si Pepe." Si Pepe ay ang
isa sa tatlong puting duwende sa anyo nitong tao. Sadyang nag-iikot kasi ang
tatlong iyon, para maghanap ng mga taong nangangailangan ng aking saklolo. "Sinabi
niya sa akin ang tungkol sa 'yo."

"Ano po ba ang nangyari sa naunang ipinadala ng simbahang katolika?"

"Sumuko ito." Pagsabat ni Aling Luisa. "Na-ospital kasi ito at gamuntik nang
mamatay. Hanggang ngayon nga ay nakaratay pa ito sa Ospital."

"Masyadong malalakas ang mga demonyong sumapi kay Flora."

"Mga demonyo?"

"Oo, mga demonyo." Sagot ng pari sa akin.

"Kailangang paalisin muna natin ang mga tao sa labas." Sabi ko, pagkatapos kong
humangos at sumilip sa bintana.

"Pero bakit po?" Tanong sa akin ni Aling Luisa.

Sa halip na sumagot kay Aling Luisa ay tiningnan ko lang si Father Jose. Alam na
nito ang ibig kong sabihin, kaya't siya na ang lumabas para pauwiin ang mga taong
nasa labas. Nakinig naman ang mga ito sa kanya. Bagay na alam kong hindi
mangyayari, kung ako ang makikiusap sa mga ito.

"Ang mga demonyong napapatalsik, ay natural na maghahanap ng panibagong

masasapian." Sabi ko habang inihahanda ang aking sarili. "Nasaan na po ang mga
biik?" Sa pagbaling ko kay Father Jose.

"Wala akong mahanap na gustong ibigay ang kanilang mga kabuhayan dito, Ginoong
Salvador. Wala akong nakuha kundi mga manok."

"Ilan?"

"Pito."

"Nasaan?"

"Nasa may pintuan na ng silid ni Flora."

"Sige po." Sagot ko at nauna nang naglakad papunta sa silid tinutukoy niya.

"Dumito ka na lang muna Luisa sa labas ng kuwarto at manalangin ng walang humpay."

Bilin ni Father Jose kay Aling Luisa. "Huwag mong papansinin ang kahit anong ingay
na maririnig mo mula sa loob ng silid. Magdasal ka at humingi ng tulong sa
Panginoon."

"Opo." Nagtungo na sa may altar si Aling Luisa, nagsindi ng mga kandila at saka
nag-umpisang mag-rosaryo.

[Itutuloy]

Copyright â“’ DyslexicParanoia

(Angela Atienza)
2015
All rights reserved

KABANATA 87

Jordanna's P.O.V.

I already hate him, but actually still love him before. Maybe because a part of me
still believes that he doesn't actually mean every single hurtful word he uttered--
during the altercation of our families, after the annulment of our marriage has
been finalized. Isang bahagi sa akin, ang pilit pa ring naniniwala, na sinumpong
lang siya ng katabilang ng kanyang dila ng araw na 'yun, na alam ko namang isa sa
kanyang mga kahinaan. He have this very bad tendency to say things he doesn't mean,
para lang maiparamdam niya sa akin na naiinis siya sa akin. Nagagalit. Nabubuwisit.
Pero mas madalas sa hindi, na wala naman talagang tunay pundasyon ang kanyang
matatalim na salita. They were all empty. Mere words that has no meaning, but are
only shards of non-fatal blades to express his frustrations. They hurt a little
bit; can make a person bleed. Can create wounds, but are really not enough to kill
anybody instantly, unless someone--I for this matter, choose to bleed to death
instead.

But now that stronger proofs presented themselves before me; mga bagay na hindi na
lamang nagmumula sa kanyang bibig--kundi pati na rin sa bibig ng ibang tao, ay
ibang usapan na ito. Everything he said, which I thought were only said to upset--
but not necessarily to totally devastate, me has real basis after all.

Totoo pala talagang pinalitan na niya ako, at may bago na siyang nais makasama; na
mayroon na talaga siyang ibang mahal na pakakasalan niya; na siya ring magiging
mapalad na ina, ng kaniyang magiging mga anak ngayon at sa hinaharap.

Anak...

Magkakaanak na sila?

Ilang buwan na kaya siya?

Hindi pa naman kami matagal na naghihiwalay, kaya ang ibig sabihin lamang noo'y,
totoong magkasama pa kami nang nag-umpisa siyang makipagsiping sa babaeng 'yun.

Ang sakit. Kahit anong pilit kong magtapang-tapangan, ang sakit talaga. Alam kong
ako ang naunang mang-iwan sa kaniya. At dahil dito'y inasahan ko nang masasaktan
talaga ako sa paglayo ko sa kaniya, pero hindi ko talaga inakalang masasaktan ako
ng ganitong kagrabe na parang gusto ko na ring mamatay.

Ang daya niya. Wala siyang oras sa akin dahil sa kaniyang misyon, pero may oras
siyang makiapid sa babaeng 'yun. Wala siyang panahon para kamustahin ako, pero may
panahon siyang mambabae.

"Jordanna." Boses 'yun ni Mommy sa labas ng pintuan ng aking kuwarto.

Bumangon ako sa pagkakadapa ko sa aking kama. Pinunasan ang mga luha sa aking
mukha. Inayos ang aking sarili, bago ako lumapit sa may pintuan para pagbuksan si
Mommy ng pinto.

"Po?" Nakasilip ako sa maliit na siwang. Mom was indeed there.

"P'wede ba tayong mag-usap?"

Sa halip na sumagot, ay pinagbuksan ko na lang siya ng pinto para makapasok siya sa

loob ng kuwarto ko. Dumiretso siya sa aking kama, kung saan siya naupo. Tinapik
niya ang kanyang kanang gilid, para doon daw ako maupo sa kaniyang tabi. Sumunod
naman ako. Mabagal, pero nakarating rin naman ako para tabihan siya.

"Nasa labas si Jasper kanina."

Hindi ako sumagot.

"Galit na galit ang Daddy mo, at alam kong hindi ka pa handang kausapin siya, kaya
pinaalis ko na lang muna."

"Good." I actually tried to pretend I don't really care about Jasper anymore.

"I just thought you want to know."

"'Yun lang po ba?"

Tumango ito. "And I actually want to make sure you're ok."

"I'm ok, Mom." I tried to give the most sincerest looking smile I can afford at the
moment. "I've never been better. He's a good riddance anyway. You know that, right?
I really regret I married him in the first place. Kaya nga ako ang nag-file ng
annulment 'di ba? I don't care about him anymore. I would actually appreciate it,
if Dad, kuya or you, will keep him away from me, our family and property."

The way Mom looks into my eyes frightens me. A part of me tells me that I can never
really lie to her no matter how good of a liar I am. But if there's one of those
many good traits my Mom has, she also knows when to stop asking--and barging into
our personal lives. She have always been respectful of our privacy and rights for
space as different individuals, kahit na magkakasama kami sa iisang bahay. Mas
madalas ngang hindi ko kailangan pang magasalita para maunawaan niya ako dahil
kahit wala akong sabihin, parang naiintindihan din naman niya ako without a need
for words.

My Dad is fortunate to have a life long partner as my Mom. Pero 'matay ko mang
isipin, suwerte rin naman si Mommy sa Daddy ko kahit topakin ito. Dahil kahit
nakilala itong gago at babaero no'ng kabataan nito. Napaka-loyal naman niya kay
Mommy after they got married. They are perfect for each other, kahit na
magkasalungat talaga ang kanilang pag-uugali. Siguro gano'n talaga if you are meant
to be together. Kahit magkaiba kayo, hindi kayo basta-basta magigiba. Hindi katulad
namin ni Jasper. Mahinang bagyo lang, parehas na kaming nasira; kaunting hangin
lang, nailipad kaagad kami nito papalayo.

"Ok." Tumayo na si Mommy. "Basta kapag kailangan mo ng makakusap, I'm here ok?
Kahit gaano pa ako ka-busy, always remember na kayong mga anak ko ang aking
priority, ok? Sige..." Hinalikan niya ako noo, "Magpahinga ka na. I am glad to know
that you are handling things very well. I am very proud of you, you know that,
right?"

Nginitian ko siya bago ko niyakap ang kanyang baywang."I love you, Mom." As I
rested my ceeks on her tummy.

"I love you too, anak."

***

Hindi ako dalawin ng antok. I am actually like that when I am not tired enough.
Kaya naman kahit madaling araw na'y pinanggigilan ko pa ring suntukin at sipain ang
sand bag na nakasabit sa loob ng exercise room namin sa basement. I tried to lift
weights. Stride and run on the treadmill until I am unable to catch my breath, and
also stretched my body up to the painful extent of my every joints and muscles...
pero hindi pa rin talaga ako pinatulog--kahit ng sobrang pagod.

I guess it's true. Mas makapangyarihan
isang tao. Every human brain is nearly
inside our skulls doing nothing but be
powered by independent factors such as
actually has the metaphysical capacity
talaga ang utak kaysa sa katawan at puso ng
sixty percent fats and is only sitting
itself; an immobile and fragile sponge
omega-3 since a person's fetal days, but
to make or break the person who owns it.

Kung nagmula ako sa lahi na Penemue, ang lahing pinagmulan ng pinakamatatalinong

nephilim, it must be safe say na may kakayahan din ang utak kong makipagsabayan ng
lakas sa aking pangangatawan. I can also tone it like every muscles in my body; or
control it just like what I am trying to do with my heart. For all I know, it could
be my mind's fault why Jasper could still get into my nerves. Baka ito rin ang may
kagagawan kung bakit mayroon pa ring kakayahan ang aking dating asawa na saktan
ako--at apektuhan--emotionally and psychologically.

***

"Are you trying to kill yourself?" As kuya Joshua watches me strike the sand bag.

Napahinto ako sandali, sinulayapan siya, bago ako muling bumalik sa pag-eensayo,
"No, what kind of question is that?"

"Para kasing dito ka na nakatira sa basement."

Sinulyapan ko lang siya; pero ipinagpatuloy ko lang ang aking ginagawa.

"Oo nga pala. Tumawag si Geoff. Nag-aalala raw siya sa 'yo dahil simula no'ng first
date niyo, hindi ka na niya ma-contact. Sabi ni Mommy, ilang beses ka na rin palang
dinalaw nito, pero hindi mo naman daw hinarap. May problema ka ba do'n sa tao? Ok
naman siya ah."

Huminto muna ako sandali para habulin ang aking paghinga.

"I already texted him. I told him the truth." Sabi ko.

"Text? Text lang? Anong truth ba ang pinagsasabi mo diyan? Si Jasper pa rin ba?"

Napangiwi ako by my the mere sound of Jasper's name. "Of course not."

"Eh ano?"

"I told him na ayoko munang makipag-relasyon. I want to fix myself first. Bring up
the better version of me. Concentrate on my schooling and this--" Sinuntok ko ang
sand bag.

"Bakit kasi hindi mo kausapin nang personal at sabihin ito sa kanya nang harapan?
Wala namang masamang kung ayaw mo na munang makipag-date. Isara mo lang muna nang
maayos ang bintana ng pag-asang ibinigay mo sa kanya. Para naman hindi nagmumukhang
tanga 'yung tao."

"Fine. Don't worry. I'll call him."

***

Habang tumatagal. Mas nako-control ko na rin ang takbo ng aking pag-iisip. A part
of me still hurts, lalo na kapag naalala ko ang katotohanang magkakaanak na sila ng
lintek na babae niya. Naalala ko rin kasi ang mga anak namin at ang habang buhay na
pait ng pagkawala nila dahil sa aking kapabayaan. Pero mas masakit ang maalala ang
aking pagbubuntis noon, na mukhang hindi na mangyayari pa sa hinaharap--na siya ang
ama.

Kapag nailuwal na ni Kriselda ang anak nila, mas lalong magiging imposible na para
sa akin ang makipagbalikan sa kanya ayon sa plano ni Lola Marietta. Iba na kasi
kapag may iba nang mga supling mula sa ibang babae sa gitna namin. Lalo pa't kung
habang-buhay lang itong magpapaalala sa akin ng kanyang kataksilan.

Kailangang burahin ko na nang tuluyan ang gatiting na natitira ko pang pagtingin

kay Jasper. Kailangan ko na ring gawan ng paraan para tuluyan nang maglaho ang
aking pag-asang magiging kami pa; at sa pagdating ng panahon ng nakatakda kong
pagkampi sa kanyang kalaban, ayoko nang may maramdaman pa. At kung tawagin man ng
pagkakataon na kailangang umiyak akong muli sa kaniyang harapan, 'yun ay hindi na
dahil nasasaktan pa rin ako, kundi dahil nagpapanggap na lang ako para papaniwalain
siya; para mas madali ko nang magagawa ang kahit anumang gustuhin ko laban sa
kaniya. Para tatawanan ko na lang kahit gumulong siya sa hirap at sakit sa aking
harapan; kahit na mamatay pa siya at tuluyan nang mabura sa ibabaw ng lupa... ayoko
nang magkaron ng pakialam; kahit na awa.

Mabuti akong tao; mabuti akong babae pero... winasak niya ako. At dahil do'n,
magbabayad siya ng mahal sa presyong maaaring hindi na kayang bayaran maski ng
buhay niya. Sasaktan ko siya, nang higit pa sa pananakit na ginawa niya sa 'kin.
Wawasakin ko siya, nang higit pa sa pagwasak niya sa akin. Kung totoo mang mas
makapangyarihan si Penemue kaysa kay Arakiel, ipamumukha ko ito sa kanya sa tamang
panahon. At hindi ako titingil hangga't hindi nalalaglag sa lupa ang lahat-lahat ng
kahambugang bumabalot sa kanyang pagkatao. Pahahalikin ko siya sa lupa, at
sisiguraduhin ko na maliit pa sa surot ang magiging pagtingin niya sa kanyang
sarili.

Dadating ang panahon na makikita niyang isa na nga akong mabagsik na halimaw.
Halimaw na siya rin mismo ang naglikha; at siya rin mismong tatapos sa kanya.

***

"Hay naku, bestie, mabuti naman at lumabas ka na." Ani Andre habang nagmimiryenda
kaming dalawa sa isa sa kanilang napakaraming franchise ng fastfood chain.
"Gamuntik ko na kasing akalain na gusto mo nang maging mongha eh. But in fairness,
lalo kang gumanda." Kinalabit niya ang braso ko; naka sleeveless kasi ako. "My
gash! You're so toned."

"Thanks." Habang lumilinga-linga ako sa paligid.

"Are you alright?" Mukhang napansin niya ang aking pasimpleng pagmamasid sa
paligid.

Today is the day. Alam ko. Today is the very day na matagal nang nakatakda.
Nararamdaman ko na naman kasi ang mga matang nakamasid sa paligid; mata ng mga
nilalang na naghihintay lang ng tamang pagkakataon para makuha na nila ako.

"Andre..." Pasikretong iniabot ko sa kanya ang isang puting sobre sa ilalim ng

lamesa.

"Ano 'to?" Matapos niyang makuha ang sobre.

"Will you give that to the woman who lives in that address?" Ininguso ko sa kanya
ang address na nakasulat sa sobre. "Make sure na madala mo ito sa kanya ngayon na
mismo."
"Senda? Sinong Senda? Ito ba 'yung Tita ng dati mong biyenan? 'Yung magandang babae
na kamukha ni Tita Mitch?" Tatawa-tawa pa ito.

"Oo, siya na nga. And I need you to go now."

"Now?!"

"Shhhh..." Napalakas kasi ang boses nito.

"Oo, now."

"Hindi mo ba ako sasamahan?"

"May importante lang akong lalakarin ngayon, bestie." I am actually looking behind
Andre; may nakita kasi akong higit pa sa tatlong taong nakamasid sa akin sa malayo.

Ang totoo, ako sana talaga ang magdadala no'n kay Ate Senda, pero dahil
nararamdaman ko na ang mga nilalang na sumusunod sa akin, mas inisip ko na lang na
kailangang maigiya ko na si Andre papalayo sa akin. Ayoko siyang madamay. Lalo pa't
delikado para sa mga ordinaryong tulad niya, ang aking patutunguhan.

"So, you want me to leave you here, right now?".

"Aalis na rin ako maya-maya lang, but yes... I need you to leave right now. M-ma-
traffic kasi ang papunta ro'n. Kailangang abutin mo siya dahil... d-dahil
mangigibang bayan siya today. Please?" Nagpa-cute pa ako sa kanya, para lang hindi
na siya umangal pa. "Minsan lang naman akong humingi ng pabor sa 'yo di ba?

"Ok fine."Naghahanda na ito sa pag-alis. "But are you sure ok lang na iwanan na
kita rito?"

"Oo."

[Itutuloy]

Copyright â“’ DyslexicParanoia

(Angela Atienza)
2015
All rights reserved

KABANATA 88

Jordanna's P.O.V.

Hindi nila kailangang malaman na sadyang isinasangkalan ko na ang sarili ko para

makuha nila ako. Otherwise, mas malamang sa hindi, na magsususpetsa kaagad si Lucio
sa mga binabalak ko. I have to prepare myself to resist capture to the most
believeble way possible, even if it could possibly endanger my life and well being.

I have to put them up in a good fight. Dahil hindi naman lingid sa kanila ang
kakayahan kong makipagbakbakan. I have to act in a manner na ayoko talagang sumama
sa kanila, kailangang maging kapanipaniwala rin ang pagsuko ko sa kanila. Hindi
pwedeng basta-basta. Kailangang pahirapan ko muna sila. Para naman may maisumbong
sila sa kanilang amo, na hindi basta-basta nadadakip ang isang katulad ko. May mga
masasaktan muna sa kanila, susuko o mamatay.

Kung kailangan kong magpanggap na nanggigigil ako? Gagawin ko. Nasasaktan, umiiyak
at nagagalit para mapagtakpan ang tunay kong pakay, gagawin ko rin. Manhid na nga
yata ako sa kahit anong tunay na emosyon. Ang magpanggap na nga lang siguro ang
kaya kong gawin ngayon. Tulad ng nakasanayan ko na; ako at ang... Daddy ko. Ang
nag-iisang tao na pinagkakatiwalaan ko ng sikreto namin ni Lola Marietta.

***

"Gaano katagal?" Mababa ang boses ni Daddy. Garalgal, habang nagsasalita itong
nakatalikod sa akin. Nakatanaw siya sa malayo, habang nag-uusap kami sa aming
balkunahe.

"Hindi ko po alam. Basta... matagal." Mahina rin ang aking pagkakasagot;

iniingatang walang makarinig sa mga kasama namin sa bahay. Lalo na si Mommy.

Humarap sa akin si Daddy; nanliligid ang mga luha. He's shaking. Halatang
pinipigilan ang matinding emosyon. "Hindi mo kailangang gawin ito."

"Alam ko po."

"Pero bakit mo pa rin gagawin? Huwag mong sabihin na para pa rin ito sa tarantado
mong..." Halatang hindi siya makapaghagilap ng tamang salitang itatawag niya kay
Jasper.

"Para sa ikabubuti ng lahat."

"Lahat? Lahat ng ano?"

"Lahat ng mga tao sa mundong ating ginagalawan."

"Hindi mo responsibilidad ang iligtas ang mundo, Jordanna."

"Pero responsibilad kong gawin ang aking bahagi para sa ikabubuti ng mas
nakararami. Ikaw nga mismo ang nangaral sa akin niyan 'di ba? Ang sabi mo sa 'kin,
hindi mo rin kayang iligtas ang mundo, ang kaya mo lang gawin ay ang gampanan ang
maliit bahagi mo sa kabuuan. Sa bawat kriminal na 'yong naipakukulong, sa bawat
isang taong naililigtas mo sa masasamang tao at sa bawat pagkakataong naitataguyod
mo ang hustisya, may nagagawa ka nang pagkakaiba... isang magandang pagkakaiba na
makapagpapaluwag sa buhay ng iba."

Muli siyang umiwas ng tingin at tumingin sa malayo; ganun din naman ako.

"Gusto kong mangako ka sa akin ngayon Jordanna. Mangako kang uuwi ka at babalikan
mo kami." Basag na ang boses niya. Hindi man ako nakatingin sa kaniya, alam kong
umiiyak na siya.

Nasa kaliwa niya ako kaya't hinawakan ko ang kanyang kaliwang kamay na nakakapit sa
railings ng balkonahe.

"Alam mong walang kasiguraduhan ang buhay, Daddy. Alam mong walang sino man ang
maaaring nakapangakong makababalik pa siya sa kaniyang iniwan at pinanggalingan,
bukod sa Diyos na nakapaparoon at parito kung kailan man niya naisin."

Sa halip na sumagot ay niyakap niya ako; niyakap ko rin naman siya pabalik;
nakisabay na rin ako sa kaniyang pag-iyak.

"Maghihintay ako..." Garalgal niyang sambit. "Hihintayin kita sa madilim na sulok

ko sa salas araw-araw."

Umiiyak man ay natawa ako, habang inaalala ang mga hapon at gabing naroro'n siya at
hinihintay ang aking pagdating. Ang kanyang pagtatanong kung saan ako nanggaling at
kung bakit... noon lang ako dumating.

"Mahal na mahal kita anak. Mahal na mahal ka namin ng Mommy mo at mga kapatid mo."
Kumalas siya at sinapo ang aking mukha. "Kahit lagpas sa curfew, uuwi ka ha? Anak?
Pangako... hindi na kita sesermunan. Basta't umuwi ka lang, ha?"

Napangiti ako at tumango. Hinalikan naman niya ang aking noo.

***

Just as I expected. May mga sumusunod sa taxi na aking sinakyan. At para hindi na
madamay ang driver na aking sinasakyan, pumara na ako sa tapat ng Cathedral.

Itinaon ko talagang patapos na ang misa, para papalabas na ang mga tao habang
papasok naman ako.

Sa pagpasok ko ay bumungad sa akin ang istatwa ng isang anghel na may espadang

natatutok sa demonyong tinutungtungan nito. Ang nakalagay sa gold plated
engravings: San Miguel Arkanghel at Lucifer.

Inilibot ko ang aking paningin. Unti-unti nang nahahawi ang mga tao. Ang mga
nanatili na lamang ay ang mga babaeng nakabelo sa bandang unahan. Mga nakaluhod ito
na parang nagdarasal ng Rosaryo.

Isinawsaw ko ang aking kamay sa malaking basin ng holy water. Na halos kasabay
naman ng biglaang pagsawsaw rin doon ng isang matandang babaeng nakabelo na papasok
rin sa Cathedral. Nagkatinginan kami nito at napansin ko kaagad na parang kilala
ako nito.

"Ikaw..." Bulong niya bago ito luminga-linga sa kaniyang kapaligiran. Nang masiguro
niyang walang nakatingin ay hinila niya ako sa confession booth. Nagtungo siya sa
lugar ng kumpesor--ako naman sa nangungumpisal.

"S-sino po kayo?" Sabi ko. "Anong kailangan niyo sa akin?"

"Hindi na mahalaga kung sino ako. May gusto lamang akong ipaalam sa 'yo."

"A-ano po 'yun."

"Nasa panganib ang buhay ni Jasper."

Natigilan ako sandali. Parati namang nasa panganib ang buhay ng taong 'yon, ano pa
bang bago?

"Kung kilala niyo ang dati kong asawa. Bakit hindi na lamang siya ang bigyan niyo
ng babala?"

"Traydor. Napapalubutan siya ng mga traydor..." Bulong nito. "Pakinggan mo..."

Parang nanginginig ang boses niya, "Kung sino ang mas nakalalapit sa kaniya ngayon
ay siya mismong sasaksak sa kaniya habang nakatalikod. Kung sino-sino ang mga
pinagkakatiwalaan niya, ay siya mismong magtutulak sa kaniyang kapahamakan. Kung
bakit nga ba kahit na ang Diyos mismo, ay tinatraydor din ng kaniyang mga pinipili.
Traydor. Punong-puno ang mundong ibabaw maging ang langit ng mga traydor."

Naramdaman ko ang unti-unting pagbilis ng tibok ng aking puso. Ang pusong wala na
dapat nararamdaman sa taong kinapopootan ko ngayon.

"Aleng--" Hindi ko alam kung sino siya, "Wala na po akong pakialam sa kaniya. Eh
ano ngayon sa akin kung mapahamak siya? Mabuti nga sa kanya--"

Akmang aalis na ako nang...

"Nasa kamay mo ang kaniyang buhay. Nasasa'yo ito kung nais mo pa itong isalba. Kung
talagang wala na siyang halaga sa 'yo, at kung ganoon na talaga katindi ang poot na
binuo ng kaniyang mga kaaway sa dibdib mo. Kalimutan mo na lang ang babalang ito.
Maghanda ka na... paparating na sila. At ako na ang nagsasabi sa iyo na isang
kasinungalingan ang paniniwalang hindi nakapapasok ang mga demonyo sa loob
simbahan."

"Pero paano niyo po nalam--" Napatingin ako sa butas-butas na sawaling nakaharang

sa amin. Wala na siya ro'n. Bigla itong naglaho.

Agad akong lumabas at nagpalinga-linga. Pilit kong hinanap kung saan ito nagtungo.
Nagulat ako nang makita ko itong nasa may altar na. Nagkatataka man kung paano siya
nakarating doon nang ganun kabilis ay mas minabuti ko na lang ang manahimik at
pagmasadan ito.

Nakatingin ito sa akin habang marahang naglakad patungo sa pintuang dinaraanan ng

mga pari. At habang papalapit siya roon ay nagbabago ito ng anyo. Mula sa anyong
matandang babae ay unti-unti itong nag-anyong lalaking matangkad na may pakpak.
Hindi ko na gaanong nakita ang iba pang bahagi nito nang biglang nabalutan ito ng
maluwanag na ilaw bago tuluyang naglaho.

"Anghel?" Bulong ko.

Pagkasambit na pagkasambit ko noon ay biglang nasarado ang nga pintuan ng

Cathedral. Isa-isa ring nasasarhan ang mga bintana sa magkabilang gilid. Kinabahan
ako, lalo na nang unti-unti nang nangulimlim ang paligid nang mapalitan na ng
madilim na kulay abo ang makukulay na stained glass sa mas mataas na bahagi ng mga
pader.

Sabay-sabay na lumingon sa akin ang mga babaeng nagro-rosaryo sa mga pews sa

bandang unahan at nakitang hindi naman pala mga tao ang nga ito. Sila'y mga aninong
walang mukha... na bigla rin namang nagsipaglaho. Naiwan ng mga ito ang belo at
kanilang kasootan.

Nakasara naman ang mga pintuan at mga bintana, pero naramdaman ko ang rumaragasang
hanging nagpapaikot-ikot sa loob. Sumisipol ito at parang may sariling buhay. Isa-
isa nitong pinatay ang ningas ng apoy sa lahat ng mga kandila.

Napalingon ako sa bandang likuran at hinagod ng tingin ang mga pader at kesameng
unti-unti nang ginagapangan ng maiitim na ugat at lumot. Sa bawat ugat ay may
umuusling ulo ng mga demonyong sabay-sabay na nagsasalita sa pinaghalong salitang
latin at griyego. Agaran ang paglamig ng paligid. Sa sobrang lamig ay umuusok na
ang buga ng aking paghinga.

Nagsimula na akong maglakad sa aisle patungo sa nakabukas na pintuang pinasukan ng

anghel kanina, pero bago pa man ako makarating doon ay nagbukas muli ang main door
ng Cathedral. Iniluwa nito ang isang pamilyar na mukha, sampu ng kanyang mga
kampong Aswang at mga Maligno.

Si Katrina.

Patakbong ipinagpatuloy ko ang pagtungo sa pintuan ng Cathedral. Nararamdaman ko

naman ang kanilang paghabol sa akin. At bago pa man ako makarating sa aking
destinasyon ay may lumabas din naman doong mga Aswang na isa-isa ko namang
pinagsisipa't pinagsusuntok para mahawi ko ang aking dinaraanan.
Ginitgit nila akong lahat sa gitna. Napatumba ko man ang karamihan ay hindi ko na
rin nakayanan ang dami nila. Siniksik nila ako at pinalibutan. Hindi man lang sila
nang-iwan ng espasiyo para ako'y makagalaw--at makahinga ng maayos.

"Huwag ka nang pumalag Jordanna, alam mo namang wala ka na ring magagawa." Boses
iyon ni Katrina. Nakatungtong ito sa parihabang lamesa sa altar. "Hala! Dalhin niyo
na 'yan sa kampo!"

Nag-umpisa nang maghiyawan ang mga Demonyo, Maligno at Aswang. Kung sino-sino-at
ano-ano, na ang gumigitgit sa akin. Pinagtulakan nila ako. Marami ang sumisimple ng
kurot; may mga nagtangka ring kumagat.

"Ang sabi ko, dalhin niyo!" Hiyaw ni Katrina, "Hindi ko sinabing patayin at kainin
niyo!" Pinakawalan nito ang kanyang latigo at inihataw 'yun sa mga Aswang na
nakapalibot sa akin. Nahagip rin ako nito sa leeg. Masakit, pero hindi ko lang
ipinahalata kahit kanino na nasaktan ako; di tulad ng mga Aswang na
nagsisipaghiyawan sa aking palibot. Mas ininda ko pa ang pagkarindi sa kanilang mga
daing, at ang pagpipigil sa pagsuka dahil sa nakasusulasok na amoy na nagmumula sa
kanila.

***

Mahigit isang oras din akong nagtiis sa masangsang na amoy ng mga Aswang. Hindi ko
inakalang mas ipagpapasalamat ko pa ngayon ang malagak sa isang madilim na selda.
Kahit maliit, wala namang nanggigitgit. Kahit malamig, wala namang masamang amoy ng
nabubulok na karne. Ganun kasi ang amoy ng mga Aswang. Malansa. Mabaho. Malamang ay
dahil 'yun sa kanilang kinakain; pati na rin ang kakukangan ng pangangalaga sa
kanilang mga sarili. Mabuti pa ang ibang mga Maligno, mapanghi lang; ang karamihan
sa kanila ay walang amoy, meron din naman namang sobrang bango--na mahihilo ka
naman sa sobrang tapang ng amoy nito.

"Bitiwan niyo ako!" Nagwawala ang bagong dating. Binibibitbit siya ng limang Aswang
papunta sa aking selda. "Hoy! Bakit niyo ako ikukulong?" Habang ikinakandado na ng
isa sa mga guwardiya ang kandado ng aming piitan. "Humanda kayo kapag nalaman ito
ni Jasper. Patay kayong lahat!" Bulyaw niya sa mga nagdala sa kaniya. Hindi naman
siya pinansin ng mga ito. Nagsipag-alisan na lamang ang mga ito na parang
pinagtatawanan pa ng mga ito ang babeng binitbit nila.

Unang tingin ko pa lang--kasama ng malakas na pakiramdan, alam ko na kaagad kung

sino siya. Lalo na nang binanggit niya ang pangalan ni Jasper. Kaboses kasi nito
ang isang pamilyar na babae. Ang boses niya na nag-match naman sa mukha ng mismong
babaeng nahuli kong katalik ni Jasper sa construction site noon.

"Buwisit na buhay 'to." Mangiyak-ngiyak na sumalampak ito nang paupo sa isang sulok
pahiris sa akin kinauupuan. Umiiyak ito at halatang galit na galit.

"Anong pangalan mo?" Tanong ko sa kaniya, kahit alam ko na kung sino siya.

"Kriselda."

"Nabanggit mo si Jasper. Ano ka ba siya?" Kahit alam ko na rin kung sino sila sa
isa't isa.

"Nobyo ko."

"Kailan pa?"

Tiningnan niya ako na parang nagtataka sa aking pagtatanong.

"Matagal na."

"Gaano na katagal?"

Sumimangot siya, "Ano bang pakialam mo?!" Pagtataray nito.

"Wala naman. Ang alam ko kasi may asawa na 'yun. Alam mo ba 'yun?" I tried to be
cool about it.

"Alam ko. At alam ko rin na ako ang mahal niya at hindi ang asawa niya."

Sa totoo lang, gusto ko na talagang sipain ang pagmumukha niya. Akala mo kasi ay
kung sino makaasta.

"At paano mo naman nasabi 'yun?"

"Bakit ka ba nangingialam? Bakit ka ba tanong ng tanong?"

"Huwag kang magalit, ok? Nagtataka lang kasi ako na parang sigurado ka sa mga
pinagsasabi mo. Kilala mo ba ang asawa niya?"

"Kilala ko siya. Hindi ko pa nga lang nakikita pero kilala ko siya. Pero para que
pa na makita ko siya o hindi? Hiwalay na sila ni Jasper, ako na ang pakakasalan
niya." Ipinakita niya ang likuran ng kaniyang kaliwang kamay at ipinakita ang
napakalaking diyamanteng sing-sing sa kaniyang palasingsingan."At magkakaanak na
kami." Hinaplos nito ang kanyang medyo lumalaki nang tiyan.

Ayoko mang maramdaman pero nakaramdam ako ng matinding pait. Pero hindi sa
singsing, kundi sa batang dinadala niya. Naiinggit ako. Ayoko sanang maramdaman
'yun pero hindi ko maiwasan, dahil naaalala ko na naman ang aming mga anak at kung
gaano kamahal ni Jasper ang mga ito.

Sigurado ako excited 'yun. At sigurado ako na gagawin nito ang lahat, para
mailigtas niya ang kaniyang bagong... mag-ina.

[Itutuloy]
Copyright â“’ DyslexicParanoia
(Angela Atienza)
2015
All rights reserved

KABANATA 89

Jordanna's P.O.V.

Maghahatinggabi na, nang makarinig ako ng kaluskos na nagmumula sa labas ng selda.

Sa paghinto ng mga yabag ay narinig ko namang sumunod ang langitngit ng kandadong
bakal, na para bang may nagbubukas ng kandado ng selda namin ni Kriselda.
Pasimpleng sinipat ko kung ano o sino ito, habang nagpapanggap na natutulog lang
ako sa aking pagkakaupo sa isang sulok.

Madilim man sa selda ay kita ko pa rin naman na isang tao ang pumasok. Isa itong
matangkad na lalaki na parang kasing-tindig ni Jasper. Marahang tinungo nito ang
kinauupuang sulok ni Kriselda, bago ito bumulong kay Kriselda ng...

"Mahal ko." Nagulat ako, kaboses din kasi ito ni Jasper ito. "Gising. Halika na.
Bago pa magising ang mga guwardiya."
Pupungas-pungas namang nagising si Kriselda, "Jazz? Mahal ko?!" Medyo napalakas
ang pagkakasabi niya.

Hindi ko na napigilan. Iminulat ko na ang aking mga mata, at noon ko na

nakumpirmang si Jasper nga ang dumating, para saklolohan si Kriselda.

"J-Jazz?!" Nanginginig na naibulalas ko. Nangagatal ako dahil sa hindi ko

maipaliwanag pananakit sa aking dibdib.

Magkasabay na nilingon ako ni Jasper at Kriselda. Ang sakit pagmasdan... ang

sakit-sakit palang harap-harapang matunghayan, na ang dating nasa 'yong tabi, ay
katabi na ng iba. At ang dating sumasaklolo para iligtas ka, ay nagliligtas na ng
bago niyang minamahal.

Akala ko ay 'yun na ang pinakamahapdi sa lahat. Mas mahapdi pa pala ang...

titingnan ka lang niya sandali, pero ibabaling din pala niya sa kaniyang bagong
mahal ang kaniyang atensiyon, na para bang... wala na lang ako sa kaniya.

"Tayo na, mahal." Ani Jasper, habang buong ingat na inaalalayang makatayo si
Kriselda. "Bubuhatin na lang kita." Binuhat na nito si Kriselda sa kaniyang mga
bisig. "Baka makasama sa bata kung matatagtag ka." Unti-unti na itong naglalakad
papalabas ng selda.

"T-teka, Jazz." Sabi ni Kriselda nang makalabas na sila. "Isama na natin siya."
Itinuro ako ni Kriselda."

Nilingon ako ni Jasper. Tiningnan ako nito sa paraang nakikilala naman niya ako,
pero... napakalamig nito; walang kabuhay-buhay. Hindi tulad ng kung papa'no niya
ako tinitingnan no'n.

"Gusto mo bang sumama?" Tanong ni Jasper sa akin; halatang napipilitan.

Hindi ako makagalaw. Tikom ang mga kamay para pigilan ang mas lumalalang
panginginig. Pinipigilan ko rin ang pagpatak ng aking mga luhang nagbabadya nang
umagos.

"Sama ka na sa 'min dali." Pagyaya ni Kriselda; na halatang walang kamuwang-muwang

sa tunay na naging relasyon namin ni Jasper.

May bagong mga yabag ang paparating. Mukhang narinig din naman nito nina Jasper
kaya't agad itong luminga-linga bago muling bumaling sa akin.

"Kung ayaw mong sumama. Bahala ka. Pero kailangan na naming umalis." Hindi na niya
hinintay ang sagot ko; iniwan na nila ako.

Bukas na naman ang gate ng selda, pero hindi ako makagalaw para lumabas. Sandali
akong nanigas sa aking pagkakatayo bago ako unti-unting napaluhod... umiiyak.

Alam ko. Dapat wala na akong nararamdaman. Alam ko. Pinagsisikapan ko na siyang
tanggalin sa aking buhay. Akala ko, kaya ko na. Akala ko, matatag na ako. Akala ko
kaya ko nang harapin ang totoo... hindi pa rin pala.

Ang sakit. Ang sakit-sakit. Ang sakit palang harap-harapang makita ang mahal
mong... may mahal nang iba. At ang sakit din palang makumpirmang... balewala na
lang ako sa kaniya. Na ayos na lang sa kaniya ngayon na wala na ako sa buhay niya.
At ayos na rin lang sa kaniya ang tuluyan na akong mawala.

It's really over now, for him and I. Wala na kaming pag-asa. Wala na kaming
kinabukasan. Hindi na kami magsasama pa. Wala na ring kahit anong kaugnayan sa
isa't isa.

Para sa kanya, isa na lang ako ngayong alaalang hindi na niya gustong matandaan; at
isang nakaraan na hinding-hindi na niya babalikan.

***

Samantala...

Jasper's P.O.V.

"Anong nangyari sa 'yo?" Bungad sa akin ni Mommy. Sa kanila kasi ako dumiretso
mula sa Laguna. "Ang dumi ng suot mo."

"Mahabang kuwento." Lumakad ako nang diretso sa dati kong kuwarto--sa bahay ng mga
magulang ko; sinundan naman ako ni Mommy "May damit pa po ba akong malinis dito?"
Binuksan ko ang dati kong Cabinet. May nakita pa naman akong mga lumang t-shirt na
mga naka-zip na sa loob mga plastic storage bags.

"Meron." Nakisilip na si Mommy sa Cabinet ko. "Pinaglalagay ko lang sa plastic

para hindi maalikabukan." Sumingit na siya sa aking unahan para siya na mismo ang
kumuha ng shirt at pants mula sa mga storage bags. "Maligo ka muna bago magpalit.
Ang dungis mo!" Itinulak niya ako ng bahagya at hinatak sa banyo. "At ang baho
mo... ano ba 'yang berde at manilawnilaw sa t-shirt mo?" Hinipo-hipo pa ni Mommy
ang mga mantsa sa t-shirt ko.

"Suka, plema, dugo at putik." Nakangisi ako sa kaniya habang naghuhubad ng pang-
itaas.

Napa-ubo si Mommy na parang nasusuka. "At pa'no mo naman nakuha ang mga 'yan?" Mas
inunahan pa niya akong pumunta sa sink ng banyo para maghugas ng kanyang mga kamay.

"Ah. 'Yun kasing sinapian ng demonyo sa Laguna. Sinukahan ako ng kung ano-ano bago
ko napaalis 'yung limang demonyo sa katawan niya. Nawalan na nga ng malay si Father
Jose sa sangsang ng amoy ng usok at suka.

Natawa si Mommy, "Hindi kaya sa takot 'yun nahimatay?"

Tumawa na rin ako. "Hindi naman siguro. Sadyang napakabaho lang talaga ng suka na
humalo na sa amoy ng mga demonyo't mga mga pinausukan kong lamang loob ng isda sa
loob ng kuwarto.

"Mabuti naman at dito ka dumiretso't hindi sa bahay niyo ni..." Natigilan siya.
"Ahm. Dito ka ba matutulog?" Pag-iiba niya sa usapan.

Iniba man niya ang usapan ay hindi ko naman naiwasang maalala si Jordanna, at 'yung
bahay namin kung saan ay walang kapaguran niya akong hinihintay noon araw-araw.
'Yung bahay namin na maliwanag noon dahil naro'n siya kahit na... nawawala ako at
mas piniling mapalayo na ng tuluyan sa kaniya. Siya, na sumasalubong sa akin sa
aking pag-uwi, gaano man kadalang ito, para maasikaso niya ako at maibigay ang
lahat ng pangangailangan ko.

Sa sobrang kaabalahan kong mapagtagumapayan ang aking misyon sa Diyos at sa

sangkatauhan, napabayaan ko siya. At totoo nga palang kung kailan wala na ang
dating meron ka ay saka mo naman hahanap-hanapin ito; saka mo na rin lang malalaman
ang kahalagahan nito sa buhay mo.

I can't believe how much I've lost for losing her due to my neglect and lack of
patience with her. 'Yung role niya sa aking buhay, maliit man ang tingin ko rito
noon, ay napakalaking bahagi pala ang nasasakop sa buong pagkatao ko.

Sa paglayo ng aking kalooban noon sa kaniya, ay hindi ko na rin namalayang unti-

unti na ring nagbago ang pagkatao ko, na para bang, humiwalay na rin ang puso ko sa
isip at kaluluwa ko. Naging matangumpay nga ako, pero nakalimutan ko na ang maging
masaya at maging kuntento. Nagagapi ko man ang aking mga kaaway, ay nakalimutan ko
na ang magdiwang na kasama siya.

Siya...

Na dapat sana ay sapat na.

Hindi ko na namalayan ang unti-unting pagbuhos ng emosyon sa aking dibdib; habang

isa-isa kong naaalala ang mga pagkukulang ko sa kanya, maging ang mga naidulot ko
paghihirap at sakit sa kaniyang kalooban. Kahit saang anggulo ko tingnan, ako ang
nasa mali. Ako ang walang katwiran. Ako ang naging nakasarili. Ako ang naging
pabaya. Ako ang naging mayabang. Ako ang walang pagpapahalaga sa kaniya.

At dahil ako rin ang nagtulak sa kaniya para tuluyan na siyang lumayo sa akin...
heto ako ngayon. Nanlulumo sa kinahinatnan ng aming relasyon. Nagsisisi na sa
lahat nga aking mga nagawa at muling umaasang... magagawan ko pa ng paraan para
mabawi ko pa siya.

"Anak." Pag-alo sa akin ni Mommy. habang nakasubsob ako sa pader para maitago sa
kaniya ang aking pag-iyak. "Maligo ka na para makakain ka na at makapaghinga..."

My Mom. She reminded me so much of Jordanna. 'Yung pagiging maasikaso at pagiging

masayahin. They have so many things in common. Parehong napakaganda, karinyosa,
malambing at mabait. Ang pagkakaiba nga lang nila... suwerte si Mommy kay Daddy;
minalas naman si Jordanna sa akin.

"Opo..." Tumango ako habang nakatalikod sa kaniya, bago ako nakayukong dumiretso sa
banyo.

***

"Si Helena po ba hindi nagagawi rito?" Tanong ko kay Mommy habang nililigpit ko ang
aking pinagkainan. Pilit itong inaagaw sa akin ni Mommy, but for some reason... I
just want to keep myself busy.

"Narito kamakalawa, pero ewan ko ba sa kapatid mong 'yun, hindi ko makausap nang
matino. Tinanong ko kung ano ang problema niya, hindi naman niya ako sinagot.
Tinawagan ko na nga si Paolo para malaman ko kung may problema ba sila ni Helena."

"A-anong sabi ni Paolo?"

"Hiwalay na raw pala sila ng kapatid mo. Ayaw naman daw siyang kausapin ng kapatid
mo kaya hindi rin daw niya alam."

Hindi na ako sumagot pa hanggang sa matapos ko ang paghuhugas ng pinagkainan ko.

"Matutulog na po ako. Kailangan ko po kasing umalis nang maaga bukas." Hinalikan

ko na si Mommy sa noo.

"Saan ka pupunta, sa Kampo?"

Walang ganang tumango lamang ako at saka lulugo-lugong tinungo ang aking dating
kuwarto.
***

Hindi ako dalawin ng antok. Naaalala ko na naman kasi ang nangyari sa Laguna.
Teribleng mga demonyo kasi ang sumapi sa bata. Ayaw nagsialis. Halos patayin na
nila 'yung katawan ng bata sa harapan namin ni Father Jose. Napilitan tuloy akong
sapilitang hilahin ang mga ito na nagdulot nang matinding paghihirap sa bata.

Lintek na Ashmedai (1) na pinakamakapangyarihan sa lima at ng apat pang sumapi,

hindi ko na makuha sa pinausukang apdo at balunbalunan ng salmon na tulad ni
Raphael (2) noong naka-engkwentro niya ang kaparehong demonyo. Napakahilig pa naman
ng demonyong itong magyaya ng kaniyang mga katropa sa pagsapi sa iisang tao.
Kumbaga sa tao, mahilig sa orgy, masyadong malibog. Masyadong mahilig makibarkada
para lang gumawa ng kung ano-anong kabuwisitan at kabalbalan sa mga tao.

Kumabaga sa mga taong feeling astig... mga gangster. Matapang lang kapag may
kasama, nangangatog naman ang tuhod kapag nag-iisa.

'Psssst'

Pagsitsit na bigla kong narinig na nagmumula sa itaas. Bumangon muna ako nang
paupo para muling makiramdam.

'Psssst'

Hayun na naman. Tumayo na ako at tumingin sa pinanggalingan nito sa itaas.

"Ricardo." Pagtawag ko sa suspetsa long sumisitsit sa akin. Naramdaman kong

lumipat ito sa may bintana kaya't binuksan ko naman ito.

Tama ang hinala ko. Si Ricardo nga kasama ang ilan pa sa mga nilalang na aming
kasamahan, sa kanilang anyong Aswang at Maligno.

"Bakit? May problema ba?" Mahinang tanong ko sa kanila.

"Oo Jasper." Halos pabulong na sabi ni Ricardo.

"Ano?" Humawak na ako sa rehas ng aming bintana."

"Nakuha nila si Kriselda at si..."

"S-si." Kinakabahan ako.

"Si Jordanna."

'Yun na nga ang kinatatakutan ko sa lahat.

"Sandali." Sabi ko. "Magsasapatos lang ak--"

"Hindi lang 'yun Jasper."

"Ano pa?"

"Si Domingo."

"Ano si Domingo?"

Napalingon si Ricardo sa kaniyang mga kasama.

"Siya pala ang traydor na nag-uulat kay Lucio kung ano ang nangyayari sa ating
kampo. May nakapagsabi sa akin sa ating mga kasamahan, na ito rin daw ang dahilan
kung bakit alam na alam sa kabila ang nangyayari sa atin at sa 'yo."

Naramdaman ko ang biglang pag-akyat ng dugo sa aking ulo. Putang inang malibog na
traydor! Marami pa naman akong nasabi ritong maseselang bagay!

_____

Footnotes

(1) Asmodeus (Ashmedai) is a king of demons mostly known from the deuterocanonical
Book of Tobit, in which he is the primary antagonist. The demon is also mentioned
in some Talmudic legends, for instance, in the story of the construction of the
Temple of Solomon. He was supposed by some Renaissance Christians to be the King of
the Nine Hells. Asmodeus also is referred to as one of the seven princes ofHell. In
Binsfeld's classification of demons, each one of these princes represents one of
the seven deadly sins (Lust, Gluttony, Greed,Sloth, Wrath, Envy, and Pride).
Asmodeus is the demon of lust and is therefore responsible for twisting people's
sexual desires.

It is said in Asmodeus; Or, The Devil on Two Sticks that people who fall to
Asmodeus' ways will be sentenced to an eternity in the second level of hell.
[Wikipedia]

(2) Raphael, the Archangel: (Standard Hebrew רָפָאֵל, Rāfāʾēl, "It is

God who heals", "God Heals", "God, Please Heal") is anarchangel of Judaism,
Christianity and Islam, who in the Christian tradition performs all manners of
healing

...

Regarding the healing powers attributed to Raphael, there is his declaration to

Tobit (Tobit, 12) that he was sent by the Lord to heal him of his blindness and to
deliver Sarah, his future daughter-in-law, from the demon Asmodeus, who kills every
man she marries on their wedding night before the marriage can be consummated.
[Wikipedia]

[Itutuloy]