Heart Arrest (COMPLETED)

by endorphinGirl

"Dr. Achilles Alarcon, inaaresto kita!" Galit na salubong ni SPO3 Antonia

Dimaculangan.

"Arrest me? On what grounds?" Kunot noong tanong ng manggagamot.

"Pagnanakaw!"

"Pagnanakaw? Anong ninakaw ko?"

"Ang puso ko!"

Natawa siya.

"For the record, I did not steal it. You dileberately, wholeheartedly and willingly
surrendered it to me."

"Ah, basta! Panagutan mo ako nang pang-habang buhay na pagkakabilanggo sa puso

ko!!!!"

LOVE ANTIDOTE SERIES 2

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

AUTHOR's NOTE 📝

◼️▪️
▪◼️ ▪◼️
️ ▪️ ▪◼️
️ ▪️ ▪◼️
️ ▪️ ▪◼️
️ ▪️ ️
🌟 This is the story of Dr. Achilles Alarcon, ang Casanova at
Heartbreaker ng Alarcon Siblings.
🌟Pasensiya kung hindi ako masyadong nag-u-update sa mga stories ko kasi
super duper hectic ang schedule ko. Naway maunawaan n'yo.
🌟Gaya ng dating gawi, kapag may nakita kayong maling grammar, spelling,
loopholes at kung ano-ano pang kamalian sa story ko, feel free to comment. Hindi po
ako magaling na author kaya kailangan ko ng tulong n'yo!
🌟Siguraduhin n'yo pong kung magbibigay po kayo ng critic ay 'yong may
matibay kayong claim. At sana maayos ang inyong pagkaka-comment. Iyong tunog
mahusay kayo at hindi tunog basher o mema o epal. Hindi n'yo po ikagaganda at
ikakatalino 'yan. Magmumukha lang kayong tanga.
🌟Friendly at mabait po akong author pero naiinis din po ako sa walang
kuwentang comment. Sana pag-isipan n'yo pong mabuti ang sasabihin bago kayo mag-
comment. Let's respect each other! Nyahehehe!

🌟Sana suportahan n'yo pa rin ang mga stories ko kahit 48 years ako mag-
update.
🌟Enjoy reading po! Thank you!

📧 You can join my FB group endorphinstories.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

CHAPTER 1
 Antonia's POV

Alas sais pa lamang ng umaga ay nakagayak na ako upang pumasok sa trabaho.

Suot ang plantsado kong uniporme na pinapatungan ng itim na leather jacket,
pinaresan ko pa nang kumikintab na itim na sapatos—bulag lang ang magsasabing hindi
pa ako ready to go para sa aking panibagong umaatikabong misyon.
Muli kong sinipat ang aking sarili sa maliit na salamin na nakasabit sa
dingding ng aking kuwarto saka pinahiran nang kaunting lipstick ang aking mga labi,
pagkatapos ay ngumuso. Pouty lips daw ang tawag doon sabi pa ng mga bagets.

"Ganda mo talaga, Antonia!" nanggigigil na kausap ko sa aking repleksyon sa

salamin. Mukha akong timang pero ganoon ang estilo ko nang pagpapalakas ng loob sa
sarili para magampanan nang mabuti ang aking trabaho.

Isa akong pulis. Take note, dakilang pulis. Maraming akong naririnig na
negatibong komento sa uri ng trabahong pinasok ko dahil nga babae raw ako. Baka raw
hindi ko magampanan nang maayos ang aking napiling propesyon. Baka raw hindi
kayanin ng loob at katawang lupa ko ang pressure ng pagiging pulis. At baka umiyak
lang daw ako kapag nagkaputukan na at magsumbong sa tatay ko.

Baka...baka...baka. Ang daming "baka". Hindi ba puwedeng kalabaw naman para

maiba?

Sa mundong punong-puno ng mga taong feeling Chief Justice sa Supreme Court kung
makapanghusga ng kapwa, hindi na ako magtataka kung pati ako'y hindi pinapalampas
husgahan. Uso pa rin ang mga double standards at stereotypes kahit naglipana na ang
mga tablets, smartphones, smart watch, smart TVs at etc. Buti pa nga ang mga
gadgets, smart. Ang ibang tao—nevermind!
Ang nakaraan ay lumipas na, move on na tayo sa present and future. Lipas na ang
panahon na tanging ang mga lalaki lang ang nagtatrabaho at ang mga babae ay nasa
bahay at nagpapabebe. Sa panahon ngayon, kaya na ring gampanan ng mga babae ang
tungkulin ng mga lalaki!
At ako nga ang patunay, diba? Keri ko naman ang pagiging pulis. Kaya kong
tumbasan ang kakayahan ng isang lalaking pulis. Tumagal ako sa trabahong ito na
kumpleto pa rin naman ang mga paa at kamay, at higit sa lahat, nasa tamang
kataniuan pa.
Actually, matagal ko nang pangarap na maging parak. Bata pa lamang ako'y
fascinated na ako sa uniporme ng mga pulis at sa uri ng trabaho na mayroon sila.
Isa rin kasing dakilang pulis ang aking ama—o Poppsy kung tawagin ko—bago siya
nagretiro.

Ang aming lugar ay dating pinamumugaran ng mga notorious na kawatan at drug

addicts.
Ang Barangay Patay.
Marami ang natuwa nang madestino ang aking Poppsy sa lugar na ito kasunod nang
paglipat ng aming buong pamilya. Bumaba raw ang bilang ng krimen nang maging hepe
ang aking Poppsy.
Istrikto si Poppsy sa pamamalakad ng kaayusan sa aming lugar noon. Hindi rin
siya sumasanto ng mga big time criminals. Kapag sumabit sa isang malaking krimen,
kahit malaking role pa ang ginagampanan mo sa gobyerno, hindi ka sasantuhin ng
Poppsy ko.
Hindi sa pagmamayabang, napakahusay na pulis ng aking Poppsy. Tapat siya sa
tungkulin at ni minsan ay hindi nagpadala sa suhol at pananakot ng mga nakabangga.
Sa katunayan ay sa kanya ako humugot ng inspirasyon para maging pulis. Gusto ko
ring maging katulad niya, tagapagtanggol ng mga naapi at tagapanatili ng kaayusan
at katahimikan sa bansa.
 "Antonia, ano ba't kanina ka pa riyan nakatitig sa salamin? Baka gusto mo nang
ikuwentas 'yan at baunin sa trabaho?"

Napadako ang tingin ko sa may pintuan nang marinig ang boses ng aking
pinakamamahal na ama. Nakapamaywang siya habang nakatingin sa akin. Agad ko siyang
nilapitan saka niyakap nang mahigpit. Nahuli ko pa ang pag-ikot ng mga mata niya
ngunit gumanti naman ng yakap.

Arte much talaga si Poppsy!

Wala na akong ina. Excited siyang makita si Papa Jesus kaya nauna na siya sa
heaven. Isa iyon sa mga dahilan kung bakit malapit ako sa aking ama dahil siya na
ang tumayong magulang sa akin at sa dalawa ko pang mga nakababatang kapatid.
Kumalas ako sa pagkakayakap kay Poppsy at hinimas ang kanyang nakaumbok na
tiyan saka sininghot ang kanyang kilikili. Medyo may katabaan ang aking Poppsy,
kalbo na rin ang buhok niya na dati ay pang Elvis Presley sa haba ng patilya.
Malalaking bulas ang aming pamilya. Ayon kay Poppsy, may lahing negro daw ang
kanyang mga ninuno.

"Hmmm...bango-bango talaga ng Poppsy ko, amoy paksiw! Mangasim-ngasim na

manamisnamis!"

Natawa siya saka umiling-iling. "Tigilan mo nga akong bata ka. Pumasok ka na sa
trabaho at baka ma-late ka pa. Ayaw kong may masabi ang Ninong mo sa 'yo," aniya,
saka ako inakbayan at iginiya palabas ng kuwarto.

Ninong ko ang Hepe ng Police Station kung saan ako nakadestino.

"Wala namang masasabi si Ninong sa akin, takot lang niya sa 'yo. At tsaka,
punctual ako, Pops. Ever since hindi pa ako na-late! Idol na idol ko yata kayo!"
pagmamalaki ko pa.

"Dapat lang! Like father like daughter nga 'diba?" sang-ayon agad ni Poppsy.

Nagulat ako nang bigla kaming harangan ng bunso kong kapatid na si Pippa.
Parang nahuhulaan ko na ang pakay niya. Mangho-hold up.

"Ate, pahinging baon. Wampayb," aniyang inilahad pa ang nakabukas na palad sa

harapan ko.

Huwaw! 1,500! Nag-iba na pala ang rate ng baon ngayon!

Napangiwi ako nang mapagmasdan ang get-up ni Pippa. Ang dami niya kasing goals;
kilay goals, hairstyle goals, OOTD goals at kung ano-ano pang lecheng mga goals.
Iyong grades niya naman sa eskuwela, nakakahagol-goals dahil puro pasang-awa.
 "1,500 pesos na baon? Ano ka, anak ni Lucio Tan?!" masungit na tanong ko sa
kanya.

Umikot ang mga mata niya. Kaysarap tusukin ng mga 'yon at isahog sa sabaw.

"Ateng, pang yosi lang 'yan ng anak ni Lucio Tan! Sige na, may group project
kami. Binawasan ko na nga ang wampayb dahil alam kong raratratan na naman ako ng
armalite mong bibig," pabalang pang sagot ng tinamaan nang magaling.

Muntik ko na siyang mabatukan kung hindi lang nakaharap ang Poppsy namin.
"Hoy, Pippa, hindi basta-bastang winawaldas ang pera, ha! Alalahanin mong ilang
kriminal ang sinasagupa ko araw-araw para lang kitain 'yang 1,500 mo! Hindi tayo
mayaman kaya huwag kang gastos goals!"

"Kastress ka, 'teh. Paulit-ulit mo nang sinasabi sa 'kin 'yan. Mas memorized ko
pa 'yan kaysa sa Lupang Hinirang!" pamimilosopo niya pa.

Hindi ko na natiis at gigil na hinila ko ang ponytail niya. Sinaway naman agad
kami ni Poppsy.

"Tama na 'yan! Bigyan mo na nga lang 'yang kapatid mo't para makaalis na.
Pareho pa kayong male-late kung patuloy kayong mag-aaway!"

Nagkukutkot man ang loob ay wala akong nagawa kundi bumunot ng isang libo sa
aking pitaka at ibinigay sa maldita kong kapatid.

"1,000? 1,500 hinihingi ko, 'Te!" Pumadyak pa siya habang inaayos ang nagulong
ponytail.

"Kapag naubos 'yan, saka kita bibigyan ng limang daan! Kung hindi ko pa alam,
ipambibili mo lang ng 'yan ng mga kolorete sa mukha. Mas mabuti sana kung sa tawas
ka mag-invest para mawala ang anghit mo!" gigil na singhal ko sa kanya.

Padabog na tinalikuran niya kami ni Poppsy at nagmartsa paalis ng bahay.

Napapailing na lang kaming mag-ama sa inaasal ng bunso namin. Gusto kong suhetuhin
si Pippa sa sobrang kamalditahan. Hindi kami mayaman kaya hindi bagay sa kanyang
magpaka-spoiled brat. Kaso si Poppsy laging pinapalampas ang ugali ni Pippa kaya
akala ng hitad, bagay sa kanya ang kaartehan niya.
Nasa second year college na si Pippa sa kursong Computer Science. Nadismaya ako
sa kursong kinuha niya dahil gusto kong pumasok rin siya sa pagpu-pulis. Tatlo
kaming magkakapatid at ako ang panganay. Ang sumunod sa aking si Junior ay pumasok
sa call center.
Nursing graduate si Junior ngunit hindi pinalad na makapasa ng Board Exam kaya
piniling pumasok sa call center. Mukhang nagustuhan niya ang trabahong iyon at
tuluyang kinalimutan ang pagiging nurse.
Dismayadong-dismayado ako dahil napakamahal ng matrikula ni Junior noong
college pero hindi nagpursige sa kursong natapos. Malaki sana ang maitutulong niya
sa pamilya namin kung nakapag-abroad siya.
Si Pippa na lang sana ang tanging pag-asa namin ni Poppsy na sumunod sa yapak
naming mag-ama kaso ibang landas din pala ang gustong tahakin ng bruha. Ang landas
ng mga tamad.
Binansagan ko ang kurso niyang kurso ng mga tamad dahil wala na siyang ibang
inatupag maghapon kundi magbabad sa computer at magtitipa sa keyboard. Paano siya
makakatulong sa bayan sa pag-upo upo at pagbababad niya sa computer?
Puro social medias ang inaatupag. Panay pa post ng nang maraming selfies
samantalang sa banyo lang naman iyon kinuha. Iba't iba nga lang ng angulo ngunit
pareho pa rin 'yon. Pati pa ako inuutusang i-like ang selfie niya na tila ba
obligado akong gawin 'yon. Ang assignments at project hindi naman inaatupag. Mabuti
sana kung yumaman kami sa panay niyang post ng mga selfies niyang mukhang bibe sa
ilog. Kaso mahirap pa rin kami.
Ewan ko na lang talaga sa humanity.

LIKE THIS STORY? Hit LIKE and drop your COMMENT! Thanks!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

CHAPTER 2

Antonia's POV
"Ang init! My ghad! Tunaw ang Silka Papaya ko sa balat!" atungal ko sa
kaagitnaan ng trapiko.

Panay ang paypay ko sa sarili gamit ang aking kamay. Tagaktak na ang pawis ko
sa katawan. Kasalukuyan akong naiipit sa matinding traffic habang sakay sa aking
pinakamamahal na motorsiklong si Edwardo. Oo, pinangalanan kong Edwardo ang aking
motorsiklo kasunod ng pangalan nang namayapa kong Lolo na si Edwardo Dimaculangan.
Mahilig kasi sa motor ang matanda noong kabataan niya at lagi niya akong
inaangkas doon tuwing siya ay rumoronda. Pulis din ang aking Grand Poppsy. Mahal na
mahal ko ang aking Lolo kaya ganoon na lang ang pag-iingat ko kay Edwardo.
At isa pa, hinuhulugan ko pa ang motorsiklong 'to sa kapitbahay naming bumbay
na si Raj. Pasalamat nga ako at hindi ganoon kalaki ang tubo ni Raj, hindi katulad
sa singil niya doon sa ibang mga umuutang sa kanya. Ang sabi pa nga niya ay kahit
matagalan pa bago ako makabayad ay walang kaso daw sa kanya.
Feeling ko talaga malakas ang tama sa akin ng bumbay na 'yon. Isa si Raj sa mga
hayagang nagpapakita ng paghanga sa akin. Kinakantyawan na nga ako ng mga utol ko
na sagutin agad si Raj kapag nanligaw. Hindi ko na raw kailangan magbanat ng buto
dahil halos buong baranggay namin, may utang kay Raj! Ibig sabihin lang n'on,
maraming datung ang bumbay. Magbuhuhay doña raw ako kapag nagkataon!
Napapangiwi naman ako sa naisip. Oo, gusto ko ng lalaking may kaya sa buhay
ngunit hindi iyon ang basehan ko upang pakasalan si Raj. Siyempre gusto ko rin ng
love. Hindi ko rin ma-imagine na patulan si Raj. Aside sa may kaitiman ang lalaki,
hindi ko rin type ang hindi pinoy. Prinangka ko na siya na wala siyang aasahan sa
akin kapag nanligaw siya—kahit hindi naman niya tahasang sinasabi na aakyat siya ng
ligaw.
Pero ganoon na rin iyon, 'no! Lagi niyang nila-like ang mga pictures ko sa FB
tsaka hindi siya pumapalyang i-greet ako ng 'good morning' sa messenger araw-araw.
Saan pa ba papunta ang mga ganoong paandar, diba sa panliligaw? Pero sorry na lang
talaga si Raj, hindi ko siya type!
Ewan ko ba, minsan nawawalan na ako ng pag-asang magka-boyfriend pa. Sinasabi
ng iba na masyado raw akong career-oriented. Jusme, ang hindi lang nila alam, kaya
kong pagsabayin ang career at lovelife kaso sadyang wala lang matinong lalaki ang
nanliligaw sa akin. Puro palpak kasi ang mga bubuyog na umaaligid-aligid sa
bulaklak na katulad ko.
Naalala ko tuloy ang isa sa pinakamasugid kong manliligaw, si Julian na
phagmacist sa Generic Pharmacy doon sa kantong malapit sa amin. Mabait si Julian.
Period.
Pero hindi lang kabaitan ang hanap ko sa isang lalaki, gusto ko rin naman nang
medyo may hitsura.
Ang kaso, tadtad na nga ng tagihawat ang mukha, sungki-sungki pa ang mga ngipin
ni Julian! Hindi ako mapanlait na tao pero saan kaya nagsuot si Julian noong nauso
ang Derma at Dentista? Paano aayos ang aming relasyon kung sarili niyang mukha,
hindi niya kayang ayusin?
Ang sumunod ay si Lester. Si Lester ay kilalang fixer. Sa kabila nang maruming
hanap buhay niya, nagkalakas pa siya ng loob na ligawan ako. Nagkakilala kami noong
minsan ay ni-raid namin ang kuta nila sa Recto. Nang makalabas siya ng kulungan ay
nagulat na lamang ako at pabalik-balik siya sa presinto, hindi para ikulong kundi
para manligaw.
Na-love at first sight daw siya sa akin noong inaresto ko siya. Hindi daw agad
siya nagtapat ng pag-ibig dahil nahihiya siya sa layo ng agwat naming dalawa, pero
nagkaroon din daw siya ng lakas ng loob nang makalabas ng kulungan. Binasted ko
siya agad ngunit mas makulit pa pala si Lester sa mga tagihawat ni Julian dahil
paulit-ulit siyang sumusulpot kahit tahasan ko na siyang itinataboy!
Ang pangatlo ay si Renan. Si Renan ay anak mayaman. Sila ang nagmamay-ari ng
pinakamalaking hardware sa may palengke. At hindi lang 'yon, guwapo din ang
binata. Ang kaso, may maliit na bagay ang kapuna-puna kay Renan. Mabaho ang kanyang
hininga. Marami daw kasi siyang mga sirang bagang ngunit hindi niya pinapa-pasta
dahil takot siya sa anesthesia. Isa na namang lalaking ayaw sa dentista.
Maliit na bagay na puwede ko sanang palampasin kaso hindi ko napalampas. Paano
na lang kung maghalikan kami? Baka mawalan ako ng ulirat at isugod sa ospital! At
ang mga tarantado ko pang mga kapatid, nag-iispray agad ng Lysol at Refreshener sa
tuwing umaakyat ng ligaw ang lalaki. Napapahiya nga ako sa mga kinikilos nila kaya
binasted ko si Renan para hindi ko na masaktan pa ang kanyang damdamin.
Napapabuntong-hininga na lang ako. Kailan kaya magpaparamdam si Mr. Right?
Nagtirik na ako ng kandila sa mga santo at nakipag-usap sa mga kaanak kong yumao,
na sana'y tulungan akong mahanap na ang lalaking para sa akin. Hindi kaya madaling
maging No Boyfriend Since Birth. At mas lalong hindi ako makakapayag na No
Boyfriend Till Death ako!
Hindi naman ako sobrang choosy. Okay na sa akin ang hindi medyo kagwapuhan,
hindi ganoon kayaman at hindi kasikatan basta malinis sa katawan, malinis ang
trabaho at kaya akong mahalin at tanggapin sa kung ano at sino ako. Hindi naman
siguro kalabisan ang standards ko, diba? Ang problema, saan ko hahanapin ang
ganoong lalaki?

Beeeeeepppp!

"Ay, anak ng kalabaw—lechugas!" gulat na bulalas ko nang marinig ang isang

malakas na pagbusina sa likuran ko.

Muntik na kaming tumilapon ni Edwardo! Nanlaki ang mga mata ko sa sindak nang
paglingon ko'y ay muntik na akong mahagip ng pulang Ford Mustang na matuling
pumaharuros papunta sa direksyon ko. Parang may pakpak ang sasakyan na lumilipad na
tumawid ng kalsada kahit naka-red signal pa ang traffic light.
 "Tarantadong 'yon, ah! Muntik pa akong i-hit and run! Humanda ka sa akin!"

Nang mag-go signal ay pinaharurot ko rin si Edwardo upang habulin ang pulang
Ford Mustang. Sa klase pa lang ng sasakyan, halatang mayaman ang driver. Iyon pa
ang mas masakit minsan. Kung sino pa 'yong mga mayayaman at edukado, sila pa ang
umaabuso.
Akala ay hawak nila ang batas, lalo na sa trapiko. Ngunit pasensiyahan nalang
kami at ako ang nakahuli sa kanya! Susundan namin siya ni Edwardo kahit saang
lupalop siya magpunta!
Matulin pa ring nagpapatakbo ang driver ng Mustang, akala mo'y hari ang
kalsada, ngunit malas niya lang at traffic sa may unahang intersection. Hindi
makakadaan ang kanyang sasakyan dahil nag-stop uli ang signal at maraming
nakahimpil na sasakyan sa harapan. Doon ko sinamantala ang pagkakataon at mabilis
na ipinarada si Edwardo sa gilid ng gutter ng kalsada.
Bumaba ako ng motorsiklo saka mabilis na nilapitan ang Mustang. Kinatok ko ang
bintana ng sasakyan kasabay ng paghugot ko sa maliit na notebook sa bulsa. Ngunit
matigas ang driver at hindi ibinababa ang bintana.

Aba, ang tigas din ng ulo ng isang 'to ah!

Nagtitimping kinatok ko uli ang bintana, this time ay mas malakas na. Mayamaya
ay ibinaba ng driver ang bintana ngunit bahagya lamang, hindi nga nangalahati.
Nagsimula na akong maglista ng mga violations niya.

"What?" tila iritableng tanong ng driver.

Ay, wow, spokening dollar si Kuya.

"Brad, lisensiya mo, akin na!" walang paligoy-ligoy na sabi ko sa kanya.

"For what?" pagmamaangmangan niya pa sa mataas na boses.

Nagpanting ang tenga ko. Kapag ganoong masakit sa balat ang sikat ng araw,
tapos makakatagpo pa ako ng barumbadong driver, nati-trigger ang kamalditahan ko.
Muli kong kinatok ang kanyang bintana. Tuluyan na niyang ibinaba iyon hanggang sa
tumambad ang kanyang mukha. Natigilan ako saglit nang mapasadahan ang kanyang anyo.

Guwapo! Hmp! Kaya pala mayabang!

LIKE THIS STORY? Hit LIKE and drop your COMMENT! Thanks!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
CHAPTER 3

Achilles POV
Wala ako sa mood. Sino ba namang hindi? Tracy and I broke up again! We've been
in and out of our relationship for almost six years. Six fuckin' years! Natiis ko
siya nang ilang taon kahit kabi-kabilang mga babae ang nagpapakita ng motibo sa
akin.
Hindi sa pagmamayabang pero isa ako sa mga most sought-after bachelors ng
Pilipinas. Our family owns the biggest hospital in the country, and modesty aside—I
am the current President.
Aside from being the President of our own hospital, I am a Cardiothoracic
surgeon too. Manggagamot na dalubhasa sa operasyon ng puso. My talents and
abilities were not secluded only in the hospital. I also have a career in car
racing. Binansagan akong hari ng race track noong kabataan ko. Sabi nga nila, kung
gaano ako katinik sa daan, ganoon din ako katinik sa mga chicks.
Girls are swooning after me. They offer themselves to me like I am a god in the
Greek Olympus. They worshiped me for being an expert not only in cars, but most
especially— in bed. Kaya ako binansagang 'heartbreaker' at 'Casanova' dahil kung
sino-sino na lang ang nali-link sa akin.
Sa kabila nang mabigat na paratang nila sa akin, the fact is, I know how to
love. Sa katunayan, Tracy was my first serious girlfriend. Nagkakilala kami sa
Medical School. We were friends first and eventually fell in love with each other.
We discovered we were compatible in so many things—especially in "fucking". That
made our relationship grew stronger. And so I thought.
Things changed when we got busy with our chosen careers. She decided to
specialised in Obstetric-Gynecology while I went on to become a surgeon. We hardly
see each other and that created a huge gap in our relationship. I decided we need
to cool off and she never hesitated to agreed on that. I was a kinda bit hurt
because I was thinking she would fight for us but I overestimated her love.
She continued her specialisation and so I did too. After that, I had my fair
share of flings, some were my colleagues and some were known celebrities. That was
when I was tagged as a Casanova. Until one day, I found Tracy knocking on my door,
asking me to rekindle the fire we once had. I agreed because I still felt something
for her too.
So we resumed our so-called "relationship". I thought we're going to upgrade
our past to something better but we ended up hurting each other again. Parang
naulit lang ang nangyari dati, wala na naman siyang oras sa akin.
Masyado raw busy ang kanyang schedule. May pagkakataon ngang naghanda ako ng
surprise dinner sa kanya sa aming anniversary pero hindi siya sumipot dahil
nagkaroon daw siya ng Emergency Cesarean Section sa isa niyang pasyente.
I broke up with her after her surgery. I understand the nature of her job but I
am a man who have needs too. I want to be prioritised too! Unfair para sa akin na
nakakagawa ako ng paraan para mag-compromise upang makasama si Tracy pero siya,
hindi nag-e-effort. She cried and beg me to stay but I got fed up and left her
apartment.
I was back with my habit of going out with other girls while she, as I have
heard, found a new love in one of her co-doctors. I was a bit hurt but I moved on.
Maraming nagkakandarapa sa aking babae, hindi siya kawalan. Nang mabalitaan kong
nag-break sila n'ong ex niya, hindi ko alam kung bakit biglang nais kong makipag-
date sa kanya ulit.
We dated again and get back with each other like nothing happened. But man, we
keep on repeating the same mistake again. We keep on fighting because of her
priorities! Parang cycle ang aming relationship. Magbabati, mawawalan ng oras, mag-
aaway, magbi-break. Paulit-ulit na lang at nakakasawa na!
She didn't grow up. Akala ko may mali sa akin dahil baka masyado na akong
makasarili kasi gusto ko lagi ang atensyon niya. But when I discovered that she and
her ex broke up with the same reason, I gave up.
Wala ng pag-asa si Tracy. She doesn't love me as much as she love her career. She's
selfish and over competitive. Things wouldn't work out kahit ipilit ko pa.

After naming mag-break kanina, I went directly to my

friend's bar and had a drink. Actually I am not that intoxicated, medyo tipsy lang.
I can still think clearly and move appropriately. Nasa kalagitnaan ako ng
paglalabas ng sama ng loob sa break-up namin ni Tracy kanina nang may tumawag sa
cellphone ko.
Si Kuya Arthur, ang panganay naming kapatid at siyang Chairman ng ospital. May
emergency meeting daw kami kaya agad akong nag-drive papuntang ospital. Iba rin
kasi ang ugali ng Kuya ko, kapag sinabi niyang emergency, dapat within 15 minutes
ay nasa conference room na kaming lahat.
Pero mukhang hindi ako aabot dahil sa lintek na traffic. Kung kailan
nagmamadali ako, saka naman parang pagong na umuusad ang mga sasakyan.
Lalo akong nainis nang makitang naka-red light na naman ang Traffic Light.
Napilitan tuloy akong huminto at hintayin kung ilang taon bago umusad ang daloy ng
trapiko.
Nagtaka ako nang biglang may kumatok nang malakas sa bintana ng aking sasakyan.
Kumunot ang noo ko nang makita ang isang babaeng pulis sa labas. Tuloy-tuloy ang
pagkatok niya na tila hindi makapaghintay. Hindi ko siya pinansin.
Ngunit nagpatuloy siya sa pagkatok. Alam kong hindi agad masisira ang sasakyan
ko pero baka magasgasan iyon sa tindi ng katok ng pulis. Dinig na dinig ko ang
mabibigat na pagkalampag niya sa bintana ng sasakyan! Napilitan akong ibaba ang
bintana ngunit bahagya lamang.

"What?" inis na tanong ko.

"Brad, lisensiya mo, akin na!"

maangas na sabi ng pulis habang nagsusulat sa hawak na maliit na notebook.

"For what?" nagtatakang tanong ko.

Mukhang napikon siya sa tanong ko which I find weird. My question doesn't sound
rude. Muli niyang kinalampag nang malakas ang bintana ng kotse. Napikon na rin ako
kaya't ibinaba ko na nang tuluyan ang bintana. 
Nang balingan niya ako ay hindi nakaligtas sa akin mg pansin na saglit siyang
natigilan.
Ikinurap-kurap niya pa ang kanyang mabibilog na mga mata. Typical girl's
reaction when they're captivated by my incredible charisma. Napatda ako nang bigla
niyang ilapit ang kanyang mukha sa akin. Akala ko ay hahalikan niya ako ngunit
suminghot lang pala. Naasiwa ako at umiwas sa kanya.

Is she crazy?

Narinig ko pa ang pagpalatak niya pagkatapos ay lumayo sa akin at ipinagpatuloy

ang pagsusulat.
"Una, beating the red light ka. Pangalawa, nagpatakbo ka ng 100 kph sa
downtown, akala mo hari ka ng kalsada! Speeding violation 'yon! Pangatlo, reckless
driving with in a state of intoxication. Muntik mo pa akong i-hit and run kanina,
ah!  Klarong nakainom ka sa amoy pa lang ng hininga mo. May penalty 'yan na 2,000
to 5,000 pesos at imprisonment for 6 months—"

"Whoa, wait a sec!" naguguluhang pigil ko sa kanya. Ang bilis niyang magsalita,
parang may Speeding Violation din ang bibig!

"Sa presinto ka na magpaliwanag, Brad!" masungit niyang dagdag.

 I dont like where this conversation is heading. Masyadong mayabang ang pulis na
'to. Daig pa ang Kuya Arthur ko kung makapagmando!

"Listen, I have an emergency meeting to attend. I've no time for this crap.
I'll give you a gift and I'm gonna deal with you afterwards, okay? Are you agree on
that?" mahinahon kong sagot saka humugot ng tatlong libo sa pitaka at inabot sa
kanya. Alam ko na ang karakas ng katulad niyang pulis, abot lang ng pera ang
katapat.

Nagtaka ako nang imbes na tanggapin
masama. Iwinasiwas ko ang pera sa tapat
tatlong libo? Humugot uli ako ng dagdag
kanya. Ngunit sa halip na tanggapin ang
kamay ko.
ang aking suhol ay tiningnan niya ako nang
ng kanyang mukha. O baka kulang pa ang
na dalawang libo saka uli iyon inabot sa
pera ay hinawakan niya nang mariin ang

"Gusto mong pakuluan ko sa tubig ang pera mo at ipakain sa 'yo? Sumama ka sa

akin sa presinto ngayon din! Kaya hindi umuunlad ang Pilipinas dahil sa inyong mga
abusado at malakas ang bilib sa sarili!"

At sinisisi pa niya sa akin ang problema ng Pilipinas!

Sasagot pa sana ako nang bigla niyang kabitan ng posas ang kamay kong hawak niya.
Nanlaki ang mga mata ko. Ni minsan ay hindi pa ako naposasan sa tanang buhay ko!

"Remove this thing out of my hand," madilim na utos ko. Napipikon na ako sa
pulis na 'to, sa totoo lang.

Ngiting aso ang isinagot niya sa akin saka itinukod ang braso sa bintana ng
aking sasakyan. Dumukwang pa siya sa harapan ko at inayos ang aking kuwelyo. Lalong
nadagdagan ang iritasyon ko sa kapangahasan ng babaeng pulis.

"Bumaba ka sa sasakyan mo at mag-usap tayo nang masinsinan, Brad," kalmante

ngunit mariin niyang utos.

Hindi ko mapigilan ang pag-igting ng aking mga bagang. The policewoman is the
most annoying bitch I have ever met!
"You dont know who you are messing up with, woman. Release me or you're going
to be sorry," seryosong banta ko sa kanya.

She's difinetely clueless about my real status in the society. I can pull
strings just to axe her out of her precious job.

Umismid siya. That smirked made my blood boil.

"Hindi ako natatakot sa 'yo, Brad. Ginagawa ko lang ang tungkulin ko. Anong gusto
mo, bababa ka dito o kakaladkarin kita palabas d'yan sa Mustang mo?" walang takot
niyang sagot.

Lalo akong nanggigil sa kaarogantehan ng babae. Hindi ako matatakot sa kanya

kahit pulis pa siya! Hindi ako tumalima. Sino siya para utusan ako nang ganoon? Ako
na Presidente nang pinakamalaking ospital sa lugar na ito, uutusan lang niya na
parang isang kriminal? Manigas siya!
Hindi ko inaasahan ang sumunod niyang ginawa. Mabilis siyang umikot sa
passenger's seat ng sasakyan ko at bago pa man ako makapag-react ay pumasok na siya
sa loob.  Dumungaw pa siya sa bintana at sinilip ang pipitsuging motorsiklong
nakaparada sa labas.

"Edwardo! Diyan ka muna at aatupagin ko lang 'tong makulit na driver na 'to.

Pramis babalikan kita r'yan! Hasta lavista, baby!"

Kumunot ang noo ko. Kinakausap niya ang motorsiklo? Mukhang ang pulis yatang
'to ang nakainom at hindi ako! Mabilis naman niyang ikinabit ang seatbelt sa
katawan niya.

"Ano pang hinihintay mo? Paandarin mo na ang sasakyan! Sa presinto na tayo mag-
usap tutal matigas ka! Bilisan mo't late na ako!" utos niya na animo'y kung sinong
magaling.

Nagpupuyos ang loob ko habang nakamasid sa kanya. Napadiin ang pagkakakapit ko

sa manibela ng sasakyan. Kung hindi lang siya pulis ay ihinagis ko na siya palabas
dahil sa kadaldalan at kaarogantehan niya!

This day is the worst day of my life!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

CHAPTER 4

ACHILLES POV

"Ihinto mo ang sasakyan!"

Napadiin ang pagtapak ko sa break ng sasakyan dahil sa biglang pagsigaw ng

katabi kong babaeng pulis. Mabuti na lang at may suot siyang seatbelt kaya hindi
siya sumobsub sa dashboard. I know it's rude but I wish she really did smash her
face on my dashboard.
I've been driving the lady police down to her precinct for twenty minutes now
and I couldn't take her any longer. She's a pest. She managed to make me reached my
boiling point in just twenty minutes! Sagad na hanggang anit ang iritasyon ko sa
kanya.

"Takteng—papatayin mo ba ako? Bakit mo hininto agad? Paano kung sumubsob ang 

magandang mukha ko sa dashboard mo?!" galit na bulyaw niya sa akin.

Nagpanting ang mga tenga ko sa pagtaas ng boses niya. No woman had ever raise
her voice on me!
"You told me to stop so I stopped!" pabulyaw ko ring balik sa kanya.

Hindi siya nakaimik ngunit pinaningkitan ako ng mga mata. Mayamaya'y inirapan
ako. Kumibot-kibot pa ang bibig.

I swear I'm gonna sue this woman!

Binuksan niya ang pinto ng sasakyan saka pilit na hinihila ang posas na
nakakabit sa aking kamay.
"Sumama ka sa 'kin, dali!"

Marahas na binawi ko ang aking kamay.

"Where are you taking me?"
Kung makahila ang pulis sa akin ay tila daig ko pa ang aso!
 "Doon!" Inusli niya ang nguso sa gilid ng kalsada na kung saan may
nagkukumpulang mga tao. Tumikwas ang bibig ko sa ginawa niya. Is that the proper
way to point on something?

What a low class woman!

Naiinis na umiling-iling ako.

"Is that your precinct?"

Kumunot ang kanyang noo sa tanong ko.

"Bulag ka ba? May nakikita ka bang presinto d'yan? May titingnan—"

"Then no one's gonna get out of this car! Lalabas lang tayo kapag presinto mo
na, do you understand?" galit na sabi ko sa kanya.

I am now officially and extremely late to our company's meeting. I can imagine
my big brother's wrath right now. My annoyance is now extremely high too. Thanks to
this stupid policewoman!

"Ang dami mong satsat! Sumama ka na lang!" pagpupumilit niya at pilit hinihila
ang posas ko.

Napapikit ako upang pigilan ang paghugalpos ng galit. Bumilang ako nang tatlo
bago hinarap uli ang makulit na pulis.

"What do you want with those people?!"

nagtitimping tanong ko sa kanya.

"Titingnan lang natin kung bakit sila nagkukumpulan d'yan! Baka may nangyari!"

Napamura ako sa isipan. Tsismosa pa!

"That's not your goddamn business!"

"That's my business dahil pulis ako! Lahat nang kakaibang nangyayari sa

paligid, business ko! Gets mo, Brad?" sarkastikong sagot niya.

I sighed deeply, hoping it will lessen the annoyance I felt for this lady.
Napakapit na naman ako nang mariin sa manibela upang huwag magpadala sa init ng
aking ulo. Halos mayupi na ang manibela sa diin nang pagkakakapit ko.

"Hoy, ano na? Bilis na!" pangungulit na naman niya.

 Pinanlisikan ko siya ng mga mata. Imbes na matakot ay matapang niya pang
sinalubong ang mga mata ko. Pinagtaasan niya pa ako ng kilay.

Oh, Jesus, please...take this demon away from me!

Sa aming ospital, kapag nagsimula nang magsalubong ang mga kilay ko'y
natataranta na ang mga katrabaho ko. Hindi ako basta-basta nabibiro. Hindi ako
istriktong klase ng Boss, hindi kagaya ng aking Kuya Arthur, ngunit masama rin
akong ginagalit. Alam ng mga empleyado ng aming ospital kung ano ang ugali ko kapag
nagagalit kaya walang nagtatangkang gumawa nang maling bagay na ikakainit ng ulo
ko.

Pero ang babaeng pulis sa harapan ko ay walang pakialam sa

nakikitang panggagalaiti ko. Minamaliit ako! I will let her pass since she's a
woman and she doesn't even know me. I bet when she did, she wouldn't even dare
knock on my window.
When I looked back at her, I saw her arrogant face again. I just realized, the lady
is tough and abusive. She is power tripping.
Akala ba ng babaeng 'to na dahil pulis siya'y matatakot na ako sa kanya?
Pulis lang siya. Isang pulpol, mayabang at walang kuwentang alagad ng batas!
Nakakabuwesit mang isipin pero sa mga oras na ito ay wala akong pagpipilian kung
hindi ay sundin siya. She will irritate me more if I wont listen to her!

"Fine! Let's get out!" singhal ko sa kanya.

Pinaikot niya ang kanyang mga mata pagkatapos ay hinila na naman ang aking
posas saka lumabas ng kotse. Padabog akong sumunod. Lumapit kami sa mga
nagkukumpulan. Nakisiksik kami sa mga tao na parang mga tsismiso sa kanto. Napamura
na naman ako. Hindi ko kasi ugaling makialam at makiusyuso.

"Anong nangyayari dito? Pulis ako!" matapang niyang pahayag sa mga tao,
nakapamaywang pa.

Napaismid  ako.
What an arrogant woman!

Tumabi naman agad ang mga tao at nagbigay daan sa amin.

Kumunot ang noo ko nang makita ang isang batang babae na kalong ang isang matandang
lalaki na nakahandusay sa semento. Umiiyak ang bata. Agad naman silang nilapitan ng
babaeng pulis samantalang ako ay inobserbahan ang nakahandusay na matandang lalaki.
Napansin kong hindi siya humihinga dahil hindi tumataas at baa ang dibdib niya.

"Anong nangyari?" tanong ng babaeng pulis sa bata.

"Hindi ko po alam, bigla na lang pong sumakit ang dibdib ng tatay ko tapos
nawalan ng malay!" umiiyak na sabi ng bata.
 Shit! This is cardiac arrest!

Agad kong nilapitan ang matandang lalaki saka ibinalik ang tingin sa pulis.
"Call the ambulance now!" sigaw ko sa kanya.

"A-ano?" naguguluhang tanong niya.

Hindi ko na inulit ang sinabi ko at sinimulang pulsuhan ang matanda. Hindi ko

maramdaman ang kanyang pulso! Mabilis na inalalayan ko ang bata upang ihiga ang
matandang lalaki sa sementadong daan saka ko idiniin ang magkasiklop na mga palad
sa gitna ng dibdib ng matanda at sinimulang mag-chest compression.

"Hoy, anong ginagawa mo?" nagtatakang tanong ng pulis.

"This is cardiac arrest, you idiot! Call the ambulance right now!" bulyaw ko sa
kanya habang nagche-chest compression.

"Kung maka-idiot ka, ha! Qualified ka bang magbigay ng Basic Life Support?"
gigil na tanong niya.

Hindi ko siya sinagot at nagpatuloy sa pagbibilang.

"Naku, humanda ka talaga sa akin mamaya!" inis na sabi niya saka hinugot ang
mukhang mumurahing cellphone at tumawag.

Nang matapos sa 30 compressions ay binuksan ko ang bibig ng matanda saka

binigyan siya ng mouth to mouth resuscitation. Narinig ko pa na napasinghap ang
pulis sa ginawa ko. Wala akong pakialam, buhay na ng tao ang nakataya.
Nagsagawa ulit ako ng chest compression sa matanda matapos ko siyang bugahan ng
magkasunod na hangin sa bibig.

Binalingan ko ang natitigilang pulis habang abala sa aking ginagawa.

"Aren't they coming yet?" Ang ambulansya ang tinutukoy ko.

"C-coming na raw...ang galing mo naman," tila namamanghang sabi niya habang

tulalang nakamasid sa ginagawa ko.

Inignora ko siya at patuloy pa rin sa ginagawa. Hindi ako dapat tumigil dahil
maaaring mamatay ang matanda. Kailangan ang CPR para i-stimulate ang tumigil na
puso upang mag-pump uli ng dugo. Kapag tumagil kasi ang puso sa pagpa-pump ng dugo,
mawawalan ng oxygen ang utak. At kapag nawalan ng oxygen ang utak sa loob nang
ilang minuto, puwedeng maging brain dead ang matanda.
 "Amazing ka talaga! Wapak! M-may maitutulong ba ako?"
tanong ng pulis.

"Just shut your mouth!" inis na singhal ko sa kanya.

Kanina pa kasi ako nabibingi sa walang puknat niyang pagsasalita. Hanggat hindi
pa ako pagod ay hindi ako magpapatulong sa kanya.
Umabot ng tatlong minuto ang ginagawa kong CPR nang sa wakas ay nagkamalay ang
matandang lalaki. Naubo ito pagkatapos ay idinilat ang mga mata. Malamang ay hindi
pa matagal ang heart attack nito dahil mabilis itong na-revive. Umiiyak namang
niyakap ito ng anak. Ang mga tao ay nagpalakpakan sa nangyari.
Ako naman ay pinusisyon na ang matanda patagilid pagkatapos ay tumayo na.
Pinunasan ko ang pawisang noo. Tagaktak na ang aking pawis dahil sa ginawa idagdag
pa ang init ng panahon. Agad namang lumapit ang pulis sa akin at inabutan ako ng
panyo. Inirapan ko siya pagkatapos ay inignora.

"Arte nito!" narinig ko pang bulong niya saka binalikan ang mag-ama.

Ang sarap talagang pilipitin sa leeg. Kahit kailan ay hindi pa ako tinrato nang
ganoon ng ibang tao, lalo pa at babae. Siya pa lang! At magbabayad siya nang malaki
sa akin!
Mayamaya ay narinig na namin ang sirena ng ambulansya. Nang makarating ang
ambulansiya sa kinaroroonan namin ay agad akong nilapitan ng isa sa mga Emergency
Medical Technicians o EMT.

"Dr. Khill, kayo po ba ang nagtawag sa amin?" tanong ng isang EMT na sumalubong
sa akin.

Tumango ako. "Bring this man to the hospital," turo ko sa matandang lalaki,
"Tell them I'm his Doctor."

Agad namang tumalima ang mga EMT at maingat na isinakay sa stretcher ang
matandang lalaki. Nang dumaan ang stretcher sa harapan ko ay tiningnan ako ng
matandang lalaki. Inilihis niya ang oxygen mask sa kanyang bibig.

"Maraming salamat, bata" anang matanda sa akin. Nangingilid pa ang kanyang mga
luha.

"Wala pong anuman, Tatang. Tungkulin ko po 'yon. Magpagaling kayo," matipid

kong sagot.

Nabigla ako nang hawakan niya ang kamay ko nang mahigpit bago siya ipinasok sa
loob ng ambulansya. That made me dumbfounded. Parang may kung anong mainit na kamay
ang humaplos sa puso ko dahil sa ginawa ng matanda. Hindi ako sentimental na tao
ngunit nag-init ang puso ko. Naalala ko tuloy ang namayapa kong ama.
 Nasa ganoon akong estado  nang biglang may sumiko sa tagiliran ko. Ang babaeng
pulis.
"Wow, ang taray! Doktor ka pala?"

Nagbaba ako ng tingin sa makulit na pulis, nakabungisngis siya sa akin na tila

close agad kami. Inignora ko siya at pumasok sa loob ng aking sasakyan. Agad naman
siyang sumunod sa akin at pumasok din sa passenger's seat.

"Where to go?" seryosong tanong ko sa kanya.

Kinuha ko ang bote ng mineral water sa dashboard at ininom iyon. Napagod ako sa
ginawa ko kanina.
Napansin kong titig na titig sa akin ang pulis kaya nagbaling ako nang tingin sa
kanya. She's smiling while staring at my face. She looked weird. Tila namamagneto
siya sa pagtitig sa akin. Kinilabutan ako. Nasamid tuloy ako sa nainom.

"What?" inis na untag ko sa kanya.

"Ang galing-galing mo kanina. Hindi ko inaasahang may ginintuang puso ka pa

lang tumulong sa kapwa."

Tumikwas ang gilid ng mga labi ko. "What do I expect from a stupid person like
you?"

Umingos siya.
"O, eh 'di ikaw na ang magaling! Hindi mo naman sinabi na Doktor ka. Pero dahil
iniligtas mo naman ang buhay ng matanda kanina, hindi na kita huhulihin.
Palalampasin kita. Pero first at last na 'to, ha?"

Napailing-iling ako sa sinabi niya. The nerve of this woman!

"Hulihin mo na ako tutal sinira mo na ang araw ko! Lubus-lubosin mo na!"

sarkastikong sagot ko sa kanya.

"Kita mo 'to, pinapalaya na nga kita, ayaw mo pa? Huwag kang maarte,ha!"
aniyang hinablot uli ang kamay ko at tinanggal iyon sa pagkakaposas.

Marahas kong binawi ang kamay ko mula sa kanyang pagkakahawak saka iyon
hinimas. Namula iyon dahil sa panghihila niya sa akin kanina. Kung naging maitim
lang ang budhi ko'y kakasuhan ko ang babaeng ito ng Police Brutality.
Nang mapansin kong hindi pa siya bumababa ng sasakyan ay pinanlisikan ko siya
ng mga mata. Patuloy lang siyang nakangiti habang nakatitig sa akin. Nailang ako
nang tuluyan. Mukhang nagkakagusto pa yata ang makulit na babaeng 'to sa akin.

Disgusting!
 "What are you waiting for?!" singhal ko uli sa kanya.

Tila nagising siya sa pagkakatulala.

"A-ano k-kamo?"

"Get out of my car now! I've got more important thing to do than staring at
your worthless face!"

Sumimangot siya.
"Ang yabang mo talaga! Akala mo kung sino! Wala kang respeto sa mga pulis! Sa
susunod na mag-violate ka pa, kalaboso ka talaga sa akin! Tandaan mong utang na
loob mo 'to sa akin, ha! Babalikan kita! Diyan ka na nga!" nagbabanta pang sabi
niya saka lumabas na ng sasakyan.

What have I done to deserve that kind of treatment from a low class woman?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 5

Achilles' POV

"How's the vitals, Dr. Paul?"

"Normal as fuck, Dr. Khill. BP is fine, pulse is fantastic, RR is more

fantastic and the patient is still in the dream land!"

Hindi na ako nagkomento pa. I couldn't say more. Dr. Paul Sereño is one of the
best anaesthesiologists in the world. Lahat ng successful open heart surgeries na
ginawa ko ay laging siya ang anaesthesiologist. I am a genius in playing with
hearts while he is an expert in numbing its pain. To cut the story short, we
clicked as a team. He never lets me down.

Mayamaya ay binasag niya ang nakakabinging katahimikan sa theatre. We usually

call an operating room as a theatre.

"I wonder what's the ratio of the hearts that you have successfully fixed
versus the hearts that you terribly broke, Dr. Khill?"

"1:100," pabiro kong sagot sa seryosong tono.

Agad dumagundong sa apat na sulok ng theatre ang kanyang malakas na pagtawa.

The man loves to tease me. Kapag napapansin na niyang masyado na akong seryoso sa
ginagawa ay nagpapaandar siya ng joke. I smiled secretly. May nakatabing na
surgical mask sa bibig ko kaya hindi niya iyon nakikita. Nagpatuloy ako sa pagtahi
ng ugat sa puso ng pasyente.
I am doing a Coronary Bypass Artery Graft procedure. Isang operasyon kung saan
bubuksan ang dibdib ng pasyente upang operahan ang pusong sinawing palad na
nasaktan dahil sa—cholesterol. Oo, cholesterol. Hindi heartbreak o kung ano pa man.
Actually, mas nanaisin ko pa ngang magka-heartbreak kaysa magkaroon ng cholesterol
sa puso. At least sa heartbreak, tuloy ang daloy ng dugo at hindi na kinakailangan
pang operahan ang puso.
Sa kaso  ng pasyente ko, may bumarang ugat sa kanyang puso sanhi ng
cholesterol. Dahil sa pagbara ng cholesterol, hindi nakakadaan nang maayos ang dugo
sa puso. Kapag hindi nakadaan nang maayos ang dugo sa puso, iyon ang kadalasang
sanhi nang pag-atake na maaaring ikamatay ng isang tao.
Komplikadong operasyon ang ginagawa ko dahil 50-50 ang chance of survival ng
pasyente. Binuksan ko lang naman ang kanyang dibdib saka pinatigil sa pagtibok ang
kanyang puso. Upang tuloy-tuloy sa pagdaloy ang kanyang dugo sa puso at buong
katawan kahit iyon ay ipinatigil, may tubo kaming kinonekta sa puso papunta sa
isang machine. Ang tawag sa machine na 'yon ay Heart-Lung machine.
Ang machine ang pansamantalang magiging puso ng tao at magpa-pump ng dugo sa
katawan habang ang totoong puso ay nakahinto. Pumutol ako ng ugat kanina sa may
binti ng pasyente. Ang ugat na pinutol ko ay ikinabit ko sa puso upang doon dumaan
ang dugo na hindi nakadaan sa baradong ugat.
Ilang oras na akong nakatayo doon habang nagtatahi ng ugat. Kung para sa iba,
madali lang ang ginagawa ko, para sa akin ay tila nakipag-tug of war ako kay
kamatayan. Nasa mga kamay ko nakasalalay ang buhay ng taong nakahiga sa harapan ko.
Hindi katulad ng ibang mga operasyon, ang CABG ang isa sa pinaka-mapanganib sa
lahat dahil involved doon ang mga major organs, ang puso at baga. Kapag tuluyang
tumigil sa pagtibok ang puso, wala ng dadaloy na dugo sa buong katawan.

"You are sweating, Dr. Khill. Let me wipe it for you..."

Hindi man ako lumingon, kilalang-kilala ko ang babaeng bumulong malapit sa

tenga ko. Dahan-dahan niyang pinunasan ang aking noo.

"Be careful..." seryosong sabi ko sa kanya.

Isang maling kilos lang ay puwedeng tumalsik ang pawis ko sa bukas na dibdib ng
pasyente. Maaaring magka-komplikasyon iyon at maging impeksyon.

"Relax. I'm using a sterile gauze..." malanding sagot niya. Ramdam kong
nakadikit pa rin sa tenga ko ang surgical mask niya. I can feel her wet lips
against my neck inspite of her surgical mask.
Nag-init ang pakiramdam ko.

"Can you please get out of my theatre, Dra. Caitlyn?" walang pasintabing sabi
ko.

Nagtinginan lahat ang mga tao sa theatre sa aming dalawa.

I don't want to sound rude but that's the only way I can get rid of her at that
moment. I can feel the sudden erection of my manhood just by hearing her voice. And
that's not good while I am in the middle of my surgery. I'll get distracted and
lose my focus. My patient's life is more important than anything else in this
theatre!

Caitlyn is one of my Surgery Residents. And we fucked several times in her

clinic, in my clinic, in the hotel, in the operating theatre and God knows where.
Magmula nang mag-break kami ni Tracy, Caitlyn had been vocal to be my bed partner.
No string attached. No commitments. Just plain sex. At sino ako para tumanggi?
Caitlyn is one of the hottest doctors in our hospital. Maraming naglalaway sa
kanya, including me. The good thing is, she doesnt want anybody else but me. She
wants to be labeled as a Cassanova's sweetheart. Sounds absurd but I let her claim
the label. It's just a label anyway. It's not a fuckin' marriage na dapat
katakutan.
I heard her marched out of the theatre. Iyon ang gusto ko sa kanya, nakikinig.
I hate stubborn women, lalo na iyong sumasagot. I am a domineering person. What I
want is what I want, ayoko ng kinakalaban.

"You're the man, Dr. Khill! I love how you put your woman in place!" narinig
kong komento ni Dr. Paul.

Hindi ako sumagot sa panunudyo niya at ipinagpatuloy ang aking ginagawa.

"Where are you?"

After my surgery ay agad kong hinanap si Dr. Caitlyn. I need some entertainment.

"In my condominium," bagot na sagot niya sa kabilang linya.

I called her. I thought she waited for me outside but I was wrong. Ang
condominium niya ay malayo sa hospital. Hindi ko yata kayang magmaneho nang matagal
sa mga oras na 'to. The surgery I had lasted for twelve hours and my body needs
some rest.

"Okay, can you come over here, pretty? I wanted to see you."

"Oh? That's not what I heard from you in the OR theatre earlier. You clearly
told me you want me out of your sight," tila nagtatampong sagot niya.

Hindi ako nakakakibo. I knew what she wants. Gusto niyang pakiusapan at
lambingin ko siya nang todo upang bumalik sa ospital. I dont want to do it. Ang
ayoko sa lahat ay iyong nakikiusap sa mga babae o hindi kaya'y daanin siya sa
lambing. Minsan lang ako malambing at pinipili ko lang ang babaeng nilalambing. And
it's definetely not Caitlyn.

"Fine. I'll find another woman then," pambabalewala ko sa kanya.

"Damn you, Achilles!" Narinig ko pa ang mura niya kapagkuwan.

"I told you what I want. If you're not here to give me what I want then I
better find someone else."

"You cant find anyone hotter than me," mayabang niyang saad.

Napaismid ako. She's right but I wont admit it on her face. She's the wildest
girl I bedded. She both have the skill and the libido. Kahit magdamag ko siyang
gamitin ay hindi siya nawawalan ng lakas. I even doubt she's on drugs. Napaka-hyper
niya kasi. But the orgasm I had on her was really amazing.
Ngayon ay nanghihinayang ako sa free time ko. I lied when I told her I will
find someone else. Tinatamad na nga akong mag-drive, maghanap pa ba ng babaeng
willing makipag-sex sa akin? It must be Caitlyn or I'll just sleep. But I dont
wanna sleep!

"Okay, come here and drive me all the way to your condominium," sa halip ay
sabi ko.

Narinig ko pa ang patuyang tawa niya.

"Excuse me? Gusto mong ipag-drive kita?"

"Why not? When we get there, I'll be the one to drive you down, honey..."

Narinig ko pa ang malandi niyang halakhak sa kabilang linya. That turns me on

again.

"Fine! Make sure you wont sleep on me!"

I smiled naughtily. "I'm gonna burn you till you beg me to stop, baby."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 6

Antonia's POV

"Fourth floor, Flat seventeen."

Agad kaming umakyat sa Fire Exit stairs ng Condominium kung saan kami nagko-
conduct ng drug operation. May natanggap kaming report na may nagaganap na drug
session sa isa sa mga units ng Swiftson Condominium. Ako ang Team Leader at ang
nagbigay ng "go" signal upang simulan na ang aming drug raid. Ang iba sa mga tao ko
ay sumakay ng elevator.
Pawisan kami nang makarating sa Fourth Floor ng building ngunit dahan-dahan pa
rin kaming naglakad upang makalapit sa pinto ng Flat 17. May bitbit akong baril
pati na rin ang mga kasamahan kong sina PO1 Regalado at SPO1 Dalman. Nag-signal
kami saka dahan-dahang kinatok ang pinto ng Flat 17.
Nang walang nagbukas sa pinto ay umulit kami ng katok. This time ay mas malakas na.
Nang wala uling nagbukas ay umatras kami saka binaril ang seradura ng pinto.
Sapilitan ko iyong sinira hanggang sa matanggal iyon at mahulog sa sahig. Doon na
namin sinipa nang malakas ang pinto bago iyon tuluyang bumukas.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang mga hubo't hubad na katawan ng mga
babae at lalaki sa sahig. May iba pang huli sa aktong nagtatalik sa may kusina.
Sa sahig ay nagkalat ang mga basyo ng mga gamot at siringhilya. Naasiwa ako sa
kalaswaan na nakikita.
Gulat na napatingin sa amin ang dalawang tao sa kusina at dali-daling tinakpan ang
mga sarili.

"Walang kikilos, mga pulis kami! Itaas ang mga kamay!" sigaw ko sa dalawa sabay
tutok ng baril sa kanila.

May limang tao ang naroon. Tatlo ang nakahandusay sa sahig na mukhang bangag sa
droga samantalang dalawa ang nakatayo sa kusina. Agad naman silang nilapitan at
pinosasan ng aking mga kasamahan. Walang nagtangkang pumalag o manlaban. Ang ibang
mga kasamahan ko ay tinakpan ang mga maseselang parte ng mga nakahandusay sa sahig.
Pumasok na rin ang aming ibang mga kasamahan. Agad naman akong nagtungo sa
isang nakasarang pinto. Nang idikit ko ang aking tenga sa likod ng pinto ay may
naririnig akong mga ungol mula sa loob. Mukhang may mga tao doon. Nang pihitin ko
ang knob ay naka-lock iyon. Binaril ko uli nang ilang beses ang seradura bago iyon
tuluyang nabuksan.
 Nang makapasok sa loob ay agad kong itinutok ang baril sa dalawang taong
nagtatalik sa ibabaw ng kama. Huli sa akto ang babae na gumigiling sa ibabaw ng
lalaki. Halatang nagulat ang dalawa sa pagpasok ko dahil mabilis silang nagtakip ng
mga katawan. Ang babae ay tangka pa sanang tatakbo papasok ng banyo ngunit agad
kong itinutok ang baril sa kanya.

"Walang kikilos, pulis ako!"

"You?!"

Natigilan ako nang mapatingin sa lalaki na nakahiga sa kama. Nanlaki ang mga
mata ko nang makilala siya. Ang guwapong doktor na nahuli ko noong isang araw sa
kalsada!

"Ikaw rin?!" gulat na tanong ko sa kanya.

"What on Earth are you doing here?!" tila galit niya pang tanong sa akin.

"Hinuhuli ka na naman, malamang!"

Imbes na matakot ay mukhang lalo pa siyang nairita sa akin. Tatayo na sana ang
doktor nang bigla siyang lapitan ni PO1 Regalado at sapilitang idinapa saka
pinosasan sa mga kamay.

"What the hell is the meaning of this? Get off me! Release this thing on my
hands!" nanggagalaiting sigaw niya kay PO1 Regalado.

Natitigilan pa rin ako habang nakatingin sa kanya. Hindi ako makapaniwalang

makikita ko siya doon. Ang akala ko'y may ginintuan siyang puso dahil tumulong siya
sa matanda noong isang araw. Nagkaroon pa nga ako nang matinding paghanga sa kanya.
Sa sobrang tindi ng crush ko sa kanya ay ni-research ko kung ang kanyang tunay na
katauhan.
 Siya si Dr. Achilles Alarcon, ang Presidente ng Sacred
Heart Hospital at Alarcon Group of Companies. Hindi pala basta-bastang tao ang
pinosasan ko noong isang araw. Medyo kinabahan nga ako at baka balikan niya ako
dahil sa ginawa ko sa kanya ngunit hindi naman ako pinanghinaan ng loob. Ginagawa
ko lang ang tungkulin ko.
At ngayon, tila biglang bumagsak lahat ang paghanga ko sa kanya nang makita ang
ayos niya. Naaktuhan ko pa ang pakikipagtalik niya sa isang babae at ang mas
malala, involve siya sa isang drug session! Durugista ang crush ko! Minsan lang ako
humanga sa isang lalaki, palpak pa! Wala na bang sasaklap pa sa kapalaran ko?
Pumapalag pa rin siya kahit pilit siyang hinihila ni PO1 Regalado upang tumayo.
Tumulong na si SPO1 Dalman sa paghila sa manggagagamot. Malaking tao kasi si Dr.
Achilles at namumutok pa ang mga muscles sa katawan kaya mahirap pigilan sa
pagpupumiglas.
Sa kakapumiglas niya ay nalaglag sa sahig ang nakatakip na kumot sa kanyang
maselang parte. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang kanyang kargada.

Sus Maryusep! Dakota! Ang laki!

Nag-init ang mga pisngi ko at nag-iwas ng tingin. Nakalimutan ba ng mga

tarantadong pulis na 'to na may kasama silang babae? Bakit hinahayaan nilang
bumuyangyang sa harapan ko ang pinagpalang kargada ni Dr. Achilles? Mukha na ba
talaga akong lalaki sa paningin nila? Sa huli ay nagpasiya akong lumabas ng pinto.

"Hey, woman! Get back here!" rinig kong sigaw ni Dr. Achilles sa akin.

"Brad, matuto kang rumespeto ng babae! Team Leader namin 'yang binabastos mo!"
saway sa kanya ni SPO1 Dalman.

Napilitan akong bumalik at harapin ni Dr. Achilles. Mabuti na lang at natakpan

na ng mga kasama ko ang "malaking" bagay na nakalaylay sa kanyang katawan.
Namaywang ako sa harapan niya, sinalubong ang nanlilisik niyang mga mata.

"Isa itong drug raid, Dr. Achilles. May natanggap kaming report na may drug
session sa unit na 'to. You have the right to remain silent and talk to your
lawyer. Sa ngayon ay dadalhin ka namin sa presinto, sampu ng mga kasamahan mo,"
mahinahon kong paliwanag sa kanya.

"Drug session? I'm just here to fuck this woman!" Tinuro niya ang babaeng
katalik niya kanina, "I dont even know what drug session you're talking about!"
galit niyang sagot.

Binalingan niya ang babae. "Doctora, what is the meaning of this?"

Napayuko ang babae na tila ba hindi makatingin nang diretso sa doctor. "I-I
don't know..."
 "Sa presinto ka na magpaliwanag, pogi. May mga ibedensiya kaming nakalap sa
sala ng condo na 'to," singit ni PO1 Regalado.

Halatang hindi nagustuhan ni Dr. Achilles ang sinabi ng kasama ko.

"What? I'm just here to have sex and not to take drugs!"

Na-frame up kaya ang doctor? Imposible! Nasa loob siya ng kuwarto, malamang ay
alam niya ang mga nagaganap sa labas. Pero mukhang hindi naman siya naka-droga.
Base sa pananaliksik ko, wala pang kahit anong criminal records ang magkakapatid na
Alarcon sa buong Pilipinas. Ano kayang nangyari?

"Release me or I'm going to sue you all...including you!"

Tumaas ang kilay ko nang duruin niya ako. Anong kasalanan ko? Siya itong
involve sa drug session, ako pa idedemenda niya?

"Dalhin n'yo na ang mga 'yan sa presinto!" utos ko sa mga kasamahan.

"Yes, Maam!"

Agad namang kumilos ang mga kasamahan ko at inilabas ang dalawa mula sa
kuwarto. Ngunit bago tuluyang nakalabas si Dr. Achilles ay binigyan niya ako nang
nagbabantang tingin. Hindi ko alam ang magiging reaksyon. First time kong natigilan
sa isang police operation. Dati ay walang takot akong nanghuhuli. Ano bang
nangyayari sa akin?

Tinampal ko ang aking mukha.

"Umayos ka, Antonia! Durugista ang crush mo! Durugista! Huwag kang maawa sa kanya!"
gising ko sa sarili.

Nang makarating sa presinto ay nanahimik na si Dr. Achilles. Isa-isa silang

kinuhanan ng report ng kasamahan ko. Masama pa rin ang tinging ipinupukol sa akin
ng manggagamot ngunit hindi na nagsasalita. Agad naman akong pumasok sa opisina ng
aming Chief Superintendent saka nag-report.
Nang matapos ko ang aking report ay lumabas ako ng opisina. Napatingin ako sa
babaeng katalik kanina ni Dr. Achilles, hindi ko mapigilang mainggit dahil
napakaganda niya. Ganoong klaseng babae ang pinapatulan ng manggagamot. Ni wala
akonsa kalingkingan ng babae kung kagandahan ang pag-uusapan. Napag-alaman kong isa
rin siyang manggagamot.
Ang iba sa lima pang mga kasamahan ng manggagamot kanina na nahuli namin sa
sala at kusina ay pawang mga propesyunal na mangaggamot din ngunit hindi naman
affiliated sa Sacred Heart Hospital. May iba namang mga Medical Representatives.

Saktong pagkaupo ko sa aking mesa nang biglang tumayo si Dr. Achilles sa

kinauupuan niya at galit na lumapit sa mesa ko. Iniwan niya ang pulis na umi-
interview sa kanya.

"So you are a Confidential Agent of CIDG and not in PDEA? How dare you conduct
a raid when it's not your job to perform such operation? I'm gonna file an
administrative case against you all!" banta ni Dr. Achilles sa harapan ko.

Naiinis na ako sa kaangasan ng manggagamot na 'to. Oo, crush ko siya pero

nakakapanggigil ang kayabangan niya.
"FYI, Doctor, CIDG can partake in a drug raid with or without PDEA! Get your facts
right!"

Ngumit siya nang patuya. "Get your facts right too, dumbass! I have never taken
a drug in my whole life and what you are doing to me is against my right!"

"Nahuli ka namin sa isang drug raid kung saan nagkalat ang mga ebidensiya,
anong gusto mong gawin namin—palakpakan ka? Patunayan mong wala kang kasalanan,
hindi 'yong puro ka dada r'yan!"

Mukhang lalong nagpuyos ang kalooban niya sa sinabi ko.

"I'm not involved in such a hideous activity! I was just there to have—"

"Sex?," putol ko sa kanya, "Oo, paulit-ulit mo ng sinasabi 'yan at sa totoo

lang, nakakarindi na! Ano, tumihaya ka lang doon sa kama at walang kamalay-malay na
tumitira na labas ng bawal na gamot ang mga tropa mo?"

Naningkit lalo ang kaniyang mga mata sa akin.

"They're not my friends! I dont even know them! Nadamay lang ako dito!"

Medyo nakikinita ko na 'yon. With his clean records, mukhang nadamay nga lang
siya sa raid namin. Pero ang sapantaha ko ay sapantaha ko lang, unless proven
otherwise. Kailangan naming makuha ang CCTV footage ng naturang condominium at ang
drug test result na kinuha sa manggagamot. At doon niya lang talaga mapapatunayan
sa akin na wala siyang kinalaman sa kaguluhang napasok niya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 7
 Achilles' POV

"'Bro, for the love of God, what have you got yourself into?"

Inis na tiningnan ko ang kapatid kong si Archimedes. Kasama niya ang isa pa
naming kapatid na si Alexander. Sila ang unang tinawagan ko upang magpatulong na
makaalis sa masamang panaginip na 'to; ang napipinto kong pagkakulong sa isang
bagay na hindi ko naman ginawa.
Nakahalukipkip ako habang nakatanaw sa kanila mula sa likod ng nakakapngrimarim
na mga rehas. Never in my wildest imagination na makakatungtong ako sa loob ng
selda!
Hindi ko mapigilang magpuyos ang kalooban.
Sagad na sagad na ang pasensiya ko. Hindi pa sumagad nang todo ang pasensiya ko.
Ngayon lang!
Mula sa kapatid ko ay ibinalik ko ang madilim na tingin sa babaeng pulis. Kay
SPO3 Antonia Arambulo Dimaculangan! Nasa labas siya ng selda at prenteng nakaupo sa
kanyang mesa. Nahuhuli ko siyang sumusulyap sa akin pagkatapos ay iirapan ako. The
nerve! Siya ang maingay na babaeng pulis na humuli sa akin noon.
At sa dinamidami ng pulis na makakabangga ko uli, siya pa! Ngunit kung dati ay
pinalampas ko siya, ngayon ay hindi na. Disedido akong kasuhan ang pulis dahil sa
kahihiyang ibinigay niya sa akin. Having tagged as a drug user and a criminal is
the most degrading and shameful thing that ever happened to my existence. And that
is all because of this crazy policewoman!

"Bro, answer us, damn it! Paano ka namin matutulungang makaalis dito if you
keep glaring on that gorgeous police?"

I winced upon hearing Archimedes.

I was disgusted by the thought that Archimedes just find that crazy policewoman
gorgeous! The policewoman is far from being a human! Her face and heart screams
extreme ugliness!

Itinuro ko ang babaeng pulis. "She's the sole reason why I am into this shit. I
need to get out of here fast to sue that woman! And I will make it sure that she's
gonna pay for this, big time!"

Kumunot ang noo ni Alexander.

"Why sue the police? Don't you think she's just doing her job?"

Hindi ako makapaniwala sa isinagot ni Alexander. Kinakampihan niya pa ang

babae.
"I cant believe you're taking on that woman's side, Alex! She just accused me of
drug addiction! I have never even tasted a goddamn Mefenamic Acid in my whole damn
life!" galit na bulalas ko sa kanya.

He sighed.
"Yeah, but according to you, her team found several bottles of narcotics and meths
in Dr. Caitlyn's condo, right? Perhaps they have been monitoring that area for a
while and it just so happened that you were there when they finally conducted the
operation."

Nagsalubong ang mga kilay ko.

"So, you want me to praise that woman for her job well done and mistaking me as one
of her suspects? Thanks a lot, Alex! You're one heck of a thoughtful brother!"

"You clearly misunderstood me, Kuya. I want you to get a hold of yourself.
Relax. Take a deep breath. Abide with the authorities by now. You were given a due
process. Comply what you needed to comply, prove them that you have nothing to be
afraid of because you are one heck of an innocent man," mahinahong paliwanag ni
Alexander.

Hindi ako nakaimik ngunit salubong pa rin ang mga kilay. Napaisip ako sa sinabi
niya. Alexander is right. Wala akong ibang magagawa sa mga oras na 'to kundi
sumunod sa batas. But I can't wait until I get my ass off of this prison and get
back to the policewoman. Kapag napatunayan ko sa pulpol na pulis na 'to na inosente
ako, humanda siya sa akin!

"How did you get into this mess, by the way?" tanong muli sa akin ni Alexander.

Nagkutkot na naman ang loob ko nang maalala ang nangyari.

"I headed to Dra. Caitlyn's condo to have a lovely night with her. Little did I
know, her brother, cousins and friends dropped by to inhale some meths and inject
some controlled drugs."

"Woah! Dra. Caitlyn is a drug user?" gulat na tanong ni Archimedes. Hindi ako
magtataka kung magugulat siya. Dra. Caitlyn is really famous in the hospital
because of her looks.

"I've no idea, Bro. The drug tests are not done yet," sagot ko.

"What drugs did they consume?" tanong ni Alexander.

"Methamphetamine, fentanyl and some heroines I guess. I just saw the police
holding the ampules earlier."

"But those are controlled drugs! How did they get that? Did Dr. Caitlyn hand
them those drugs?"

"Her folks are doctors and medical representatives, Bro. They got the access,"
pagbibigay alam ko.

"Man, this is a serious criminal case. Some doctors are really abusing their
privilege," iiling-iling na sabi ni Alexander.

Psychiatrist si Alexander. Isa siya sa mga maingat mag-prescribe ng mga

controlled drugs sa kanyang mga pasyente. Halos lahat ng mga pasyente niya ay
nangangailan ng mga contolled drugs kagaya ng mga Benzodiazepines at Anti-psychotic
drugs. Kapag kasi nasobrahan ang isang tao sa pagamit ng mga controlled drugs,
maaari itong mamatay.
 Biglang tumunog ang cellphone ni Archimedes.

"Hello? Yes, Kuya Art?"

Sabay kaming napatingin ni Alexander kay Archimedes.

"Si Kuya Achilles? Uhm...he's here. Yeah, we're doing great! We're actually in
a bar, having a fun time with beautiful girls. Lying? N-no! I'm not lying, Kuya!"

Kinabahan ako. Kabilin-bilinan ko sa kanilang dalawa na huwag ipaalaam sa Kuya

Arthur ang nangyari sa akin. Tiyak sasabunin ako n'on nang todo. Baka matanggal pa
ako sa posisyon kapag nagkataon! Matindi pa naman magalit ang kapatid naming 'yon.
Tiklop kaming lahat sa kanya dahil itinuturing na namin siyang pangalawang
magulang.
Nanlaki ang mga mata ko nang ibigay sa akin ni Archimedes ang kanyang
cellphone. Nagpapasaklolo siya na kausapin ko si Kuya Arthur. Kapag minamalas ka
nga naman. Binigyan ka ng nakababatang kapatid na eksperto mambola ng mga babae
pero sarili naming kuya, hindi kayang utuin! I wanted to punch Archimedes' face.
Napilitan tuloy akong kausapin si Kuya Arthur.

Pilit kong magtunog kaswal.

"H-hey, Kuya! What's up!"

"What happened?" seryosong tanong niya.

"What do you mean 'what happened'?" pagmamaang-maangan ko.

"Don't try to piss me off, Achilles," nagbabantang sabi niya.

Nag-angat ako ng tingin sa dalawa. Tinuro ko ang cellphone na hawak. Sabay pa

silang umiling. Ibig sabihin, walang nagsabi kahit isa sa kanilang dalawa sa
nangyari sa akin. Imposibleng malaman ng Kuya ko dahil wala rin akong pinagsabihan.

"Seriously, Kuya, I dont know what you're talking about. I'm in a

restobar...chillin'...uh, with girls..."

"Convicted girls, you mean?"

Natigilan ako.

"K-kuya?"

"Effectively tomorrow, you're no longer the President of our company. Clean

your name and I'll reconsider you."

Para akong tinamaan ng kidlat sa narinig.

"W-what are you saying, K-kuya?" gulantang na tanong ko.

 "I saw you in the news, dumbass! Huwag kang magpapakita sa akin kundi
lulumpuhin kita! You're such a disgrace to this family!"

Nanigas ang buong katawan ko sa narinig.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 8

Antonia's POV

"Good morning, mga pards!" masayang bungad ko sa mga kasamahang pulis sa aming
istasyon.

Galing ako ng OFF at sinamantala ko 'yon upang mag-ayos ng sarili. Kinotrata ko

ang manicurista sa aming lugar kanina upang magpa-manicure at pedicure. Nagpa-
rebond din ako kanina sa mumurahing parlor doon sa may kanto malapit sa amin. At
higit sa lahat, nagpa-wax na rin ako ng aking buong katawan upang matanggal ang
tumutubo ko ng mga buhok.
Kasal ng bestfriend at kababata kong si Den-den bukas. Foreigner ang fiancee ng
kaibigan ko kaya bongga ang kasalang magaganap. Na-meet niya lang sa Tinder
Application ang lalaking Puerto Rican at nang magkita sila, agad niya iyong jinowa.
Noong una ay pinagalitan ko siya.
Ang bilis kasing bumigay, hindi man lang nagpakipot. Ang dahilan niya, foreigner
daw ang lalaki kaya hindi uso dito ang matagalang ligawan. At isa pa, sa panahon
daw ngayon, hindi na uso ang pakipot.
Kapag daw gusto mo at gusto ka—itodo na—sabi niya pa. Ang nag-aalangan, lagi
daw na naaagawan. Kaya habang hibang pa sa kanya ang lalaki, ikakadena na raw niya
para hindi na makawala pa. Napapailing na lang ako kay Den-den. May punto siya
ngunit hindi ko yata kaya 'yon. Gusto ko pa rin kilalanin ang isang lalaki bago
pakasalan.
Nagtaka ako nang imbes kasi na gantihan ako nina PO1 Regalado at SPO1 Dalman ng
masiglang bati ay bigla na lamang silang nagtinginan at alanganing gumanti ng ngiti
sa akin. Hindi ganito ang dalawa kapag binabati ko. Lagi nila akong sinasalubong
nang masiglang ngiti at saludo sa tuwing dumadating ako sa presinto. Ako kaya ang
mentor ng dalawang 'to.
Bigla akong napatingin sa selda. Wala na doon ang mga manggagamot at Medical
Representatives na nahuli namin noong isang araw, kabilang na si Dr. Achilles.
Napabuntong hininga ako saka nagtuloy-tuloy sa mesa ko.
Natigilan ako nang makita ang puting envelope sa ibabaw ng aking mesa.
Kilalang-kilala ko ang envelope na 'yon. Isa iyong summon. Kapag may nagreklamo sa
isang pulis ay pinapadalhan ng summon ng National Police Commission.

Doon lumapit si PO1 Regalado sa akin.

"Maam, ipinapatawag po kayo ni Hepe," mahinang saad niya sa akin. Si Chief Supt.
Julio Sison ang Hepe namin sa istasyon. Ang ninong ko.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Anong nangyari sa mga nahuli nating mga
doktor noong isang araw?"
 "'Yong iba nasampahan po ng kaso. 'Yong dalawang nahuli natin sa loob ng
kuwarto, inabsuwelto. Negative po sila pareho sa drug tests kaya hindi po sila
nasampahan ng kaso."

Napatango ako. Kakatuwang nakahinga ako nang maluwag nang malamang inosente si
Dr. Achilles. Ngunit alam kong hindi niya ako tatantanan. Sa dami ba naman ng banta
sa akin ng lalaking 'yon, hindi 'yon titigil hangga't hindi 'yon nakakaganti.

"Nandiyan na ba si Hepe?" kapagkuway tanong ko kay PO1 Regalado.

"Opo, Maam. Sa katunayan, kanina pa niya kayo hinihintay."

Kinuha ko ang envelope sa mesa saka iyon binuksan. Tama nga ako, isa iyong
summon. May nag-file ng administrative case laban sa akin. At tama rin akong si Dr.
Achilles 'yon. Napailing-iling na lang ako. Ganito kakomplikado ang pagiging pulis.
Kapag ginawa mo nang maayos ang trabaho mo, may aangal. Kapag hindi mo naman
ginawa nang tama, may aangal pa rin. Saan kaya kami lulugar? Sa mga kamay namin
nakasalalay ang kaligtasan ng buong sambayanan pero hindi kami pinapahalagahan.

Hay naku, Antonia! Huwag ka ng mag-emote at puntahan mo na lang ang ninong mo.

Nagtungo ako sa opisina ng Hepe tangan ang envelope na nakita ko sa mesa.

Kumatok muna ako sa loob bago pumasok. Agad kong nakita ang ninong ko na nagta-type
nang kung ano sa kanyang computer. Nang makita niya ako ay agad niya akong
sinenyasan na pumasok.

"Good morning po, Sir," bati ko sa kanya saka sumaludo.

Gumanti din siya ng saludo. Agad akong umupo sa bakanteng silya sa harapan ng
kanyang mesa.

"Good morning din, Antonia," matamlay na bati ni ninong.

Hindi maitago ng ninong ko ang lungkot sa kanyang mga mata. Ito kasi ang unang
beses na nagkaroon ako ng summon. Ikinalungkot niya siguro 'to. Proud kasi palagi
sa akin ang ninong ko lalo pa't itinuring na niya akong parang isang tunay na anak.
Nakonsensya tuloy ako. Lagi pa naman niyang ipinagmamalaki ang achievements ko
sa mga kasamahan naming mga pulis pero eto ako at nakatanggap ng summon. Kailangan
din kasi niyang mag-report sa kataastaasan tungkol sa ineraklamo sa akin.
Pero hindi naman ako natatakot o 'di kaya ay nangangamba. Ginawa ko lang ang
trabaho ko nang maayos. Hindi talaga maiiwasan ang mga reklamo lalo pa't mga
malalaking tao ang kinabangga ko.

"Hindi na po ako magpapaligoy-ligoy pa, Sir. Sa tingin ko po ay ginawa ko lang

nang tama at maayos ang tungkulin ko. Wala po akong nilabag sa batas. Lehitimo po
ang operasyong ginawa namin," direktang paliwanag ko.

"Oo, alam ko, hija. Malaki ang tiwala ko sa 'yo dahil lagi mong pinapatunayan
sa akin na mahusay at maasahan kang pulis. At hindi magbabago  'yon kahit nagkaroon
ka ng summon. Pero alam mo naman na kaakibat talaga ng trabaho natin ang mga
sitwasyong ganito."

"Ano pong gagawin ko, Sir? May suhestyon po ba kayo?"

Napahimas siya sa kanyang baba at napaisip.

"Malaking tao ang nakabangga mo, hija. Para sa akin ay wala kang inagrabyadong tao
pero hindi ko lang alam kung anong magiging husga sa 'yo sa itaas. Alam mo kung
paano umiral ang batas sa Pilipinas. Kailangan mo nang matibay na ebidensiya at mga
testigo upang patunayang wala ka talagang nilabag na karapatang pangtao gaya nang
inerereklamo sa 'yo ng manggagamot."

Punyemas kang manggagamot ka. Humanda ka sa akin kapag nakita uli kita!

"Nandiyan po ang mga kasamahan ko noong gabing 'yon, Sir. Sila po ang mga
testigo ko," mariing sabi ko.

Tumango-tango siya.
"Oo, nagpakita naman ng suporta sa 'yo ang mga kasamahan mo, eh. At hindi rin kita
pababayaan, para na kitang tunay na anak. Huwag kang mag-alala at aasikasuhin ko
agad 'to. Pansamantala, magpahinga ka muna, Antonia."

Napatda ako sa narinig.

"Pahinga? Ano 'pong pahinga ang sinasabi n'yo?"

"Mag-file ka muna ng leave of absence. Paghandaan mong mabuti ang magiging

sagot mo sa Napolcom. Within 5 days ay kailangan nila ang sagot mo sa summon nila
sa 'yo."

"P-pero, Sir, kaya ko pong sumagot sa kanila kagit nagtatrabaho ako. Ayoko pong
mag-leave sa trabaho!"

"Sige na, Antonia, para rin sa 'yo 'to. Magpahinga ka muna. Sunod-sunod na
malalaking kaso ang ibinibigay ko sa 'yo. Panahon na muna siguro upang ipahinga mo
ang isip at katawan mo."

Hindi ako nakaimik. Hindi ko kailangan ng pahinga dahil hindi kaya ng katawan
ko ang walang ginagawa. Sanay ako sa bakbakan. Pero alam ko naman na concern lang
si Ninong sa akin. At isa pa, baka madamay siya sa reklamo sa akin dahil hinahayaan
akong magpatuloy na humawak nang malalaking kaso sa kabila nang reklamo sa akin.

Napabuntong hininga ako saka malungkot na tiningnan si Ninong.

"Tama po kayo, Sir. Bukas na bukas din ay magse-send ako ng leave."

"Huwag kang mag-alala, hija, hindi ako papayag na matalo ka sa laban na 'to.
Itataya ko ang posisyon ko, maprotektahan ka lang. Hindi ko ito ginagawa dahil
kaibigan ko ang tatay mo. Ginagawa ko ito dahil alam kong malinis ang hangarin mo.
Mabuti kang bata."

Ayaw ko man ay napaiyak ako sa sinabi ni Ninong. Guilty na guilty ako. Binigyan
ko pa siya alalahanin kahit ang dami na niyang iniisip. Na-touch din ako dahil sa
walang sawa niyang pagtitiwala sa kakayahan ko. Matapos naming mag-usap ay lumabas
ako ng opisina.
Agad kong nakita ang mga kasamahan ko na napatingin sa direksyon ko. Lumapit naman
agad si PO1 Regalado sa akin.

"Maam, kaya n'yo po 'yan. Huwag po kayong mag-aalala. Kami dito lahat sa
presinto, tetestigo pabor sa inyo, na wala kang ginawang masama. Malinis kang
magtrabaho at mahusay kang magdala ng mga tao. Na isa ka sa pinaka magigiting na
pulis sa Pilipinas! Idol ka namin, Maam!"

"Oo, Maam Toni, kami po bahala sa inyo. Hindi ka namin pababayaan!" segunda ni
SPO1 Dalman.

Napangiti ako sa kabila nang lungkot. "Salamat! Maasahan ko talaga kayo!"

"Huwag na po kayong malungkot. Sayang ang ganda n'yo, Maam!" sigaw pa ng isang
kriminal sa loob ng selda.

"Uy, uy, uy, sinong nagsabing puwede kayong mag-comment? Sa labas ng rehas lang
ang usapan," supalpal ng isa naming kasamahang pulis sa kriminal.

Napangiti ako kahit gusto ko nang maluha. Hindi ko alam kung anong nagawa kong
kabutihan at binigyan ako ng Diyos nang mabubuting katrabaho. Siguro ay isa na iyon
sa patunay na mali ang ibinibintang sa akin ni Dr. Achilles. Hiling ko'y sana'y
huwag mag-krus muli ang landas namin ng doktor na 'yon kundi babasagin ko talaga
ang mukha niya!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 9

Antonia's POV

"Ate Toni, huwag po kayong masyadong malikot. Hindi ko mailagay nang maayos ang
make-up n'yo."

Napilitan akong manatiling nakaupo nang tuwid kahit kanina pa ako kinakati sa
make-up na nilalagay sa akin ni Pippa. Mabuti na lang at walang gala si Pippa kaya
siya ang pinilit kong mag-ayos sa akin. Wala kasi akong ibang kakilalang marunong
mag-make up para sa kasal ni Den-den. Kung pupunta pa ako sa parlor, gagastos pa
ako nang malaki.
Ngayon idadaos ang kasal ni Den-den. Dala nang bigat ng loob na hatid sa akin
ng lintek na summon, nawalan ako kanina ng excitement na umattend ng kasal.
Nagmukmok ako buong araw sa kwarto at dinibdib ang nangyari sa akin. Kaso ang
makulit na si Poppsy, binulabog ang pag-e-emote ko sa kwarto at pilit na
pinalalabas ng bahay para umattend ng kasal.
Nakakahiya daw kay Den-den, inimbitahan ako nang maayos tapos bigla kong i-
indianin sa kasal. Ako pa naman ang Maid of Honor. Nakonsensya naman agad ako at
nagmadaling magpaayos. Alam ko kasing hindi na ako aabot sa kasal kapag doon pa ako
magpapaayos sa mismong make-up artist na binayaran ni Den-den para sa mga aattend
ng kasal niya.
Kaya ito, pinagtiisan ko si Pippa at ang mumurahin niyang make-up. Pati ang
pagkulot niya sa buhok ko gamit ang mumurahing plantsa ay pinagtiisan ko na rin.
Ayos na rin 'yon kaysa wala. Medyo maselan nga lang ang balat ko sa mumurahing
make-up pero keri na 'yon. Choosy pa ba ako?

"Ay, tingnan mo nga naman o! Ang ganda-ganda naman ng Ate ko!" eksaheradong
komento ni Junior na biglang sumulpot sa pintuan. Walang pasok sa trabaho kaya
tumambay sa labas ang kumag.

"Siyempre, mana sa akin!" sabat naman ni Poppsy sa likuran ko.

"Saan ang ganap, Te? Ang layo pa ng October, naka halloween na ang porma natin
a!" nakakalokong dagdag ni Junior.

Napabusangot ako. "Tigil-tigilan mo ako, Junior, at baka tamaan ka sa akin.

Mainit ang ulo ko. Umalis ka sa harapan ko!" bulyaw ko sa kanya.

Natawa pa siya nang malakas.

"Paano 'di iinit ang ulo mo, eh pinaplantsa ang buhok mo!"

"Itikom mo na lang kasi bibig mo para hindi lalong uminit ang ulo ko!"

Tumahimik nga siya ngunit nakangisi naman. Inirapan ko siya at ibinalik ang
atensyon kay Pippa. Napangiwi ako nang simulan na niyang kulutin ang buhok ko.
Napaso ang anit ko sa curler niya.

"Aray naman, Pippa! Anit ko 'yan, hindi barbeque. Huwag mong sunugin!" inis na
saway ko sa kanya.
 "Kasi naman ang likot n'yo, eh! Huwag kayong magalaw para hindi matamaan ang
anit n'yo," pagalit niya pang sagot sa akin.

Kung hindi ko lang talaga kailangan ang batang 'to sa ganitong oras ay baka
nakurot ko na siya sa singit. Pero siyempre, hindi na ako muling umatungal pa. Ang
sabi nga, tiis ganda!
Humigit kumulang tatlumpong minuto ay natapos na rin ni Pippa ang pagpapaganda sa
akin. Tiningnan ko ang sarili sa salamin at namangha sa aking nakita.

Ako ba 'to?

"Wow, anak! Ikaw ba 'yan o si Pia Horseback?" eksaheradong puri sa akin ni

Poppsy.

"Wurtzbach, Pops, hindi Horseback," pagtatama ko kahit nag-init ang mukha ko sa

papuri ng tatay ko.

"Taray, ang ganda ng ateng ko o! Akala ko ako lang ang may hitsura sa pamilyang
'to!" komento naman ni Pippa na nagpataas ng kilay ko. Feelingera talaga ang bruha,
ang sarap sabunutan.

"Oo, nga. Nagmukha kang babae, te!" singit naman ni Junior.

Inis na inumang ko ang kamao kay Junior. Isa rin siyang panira ng moment.
Napatingin uli ako sa salamin. Alam kong maganda ako pero hindi ko lubos akalain na
mas gaganda pa ako nang ganito. Muntik ko nang hindi makilala ang sarili ko. May
talent din pala 'tong si Pippa, akala ko puro pabebe lang alam.

Feeling ko ay lalo akong gumanda nang isuot ko ang puting

gown na ibinigay sa akin ni Den-den na pang Maid of Honour. Sleeveless gown iyon na
hanggang sakong ang haba. Ito ang unang beses na nakapagsuot ako nang ganito. Hindi
kasi ako mahilig magsuot nang mahahabang damit. Sanay ako sa pantalon at shorts.
Masarap pala sa pakiramdam ang makapagsuot nang ganito. Ngayon ko na-appreciate
ang pagiging babae ko. Umikot pa ako sa harapan nang salamin at pinagmasdan ang
aking sarili. Manghang-mangha ako sa sarili ko. Biglang may kumatok nang sunod-
sunod sa pinto ng kwarto. Agad ko iyong binuksan.

Laglag ang panga ng Poppsy ko at pati na rin ibang mga kapatid ko nang makita
ang ayos ko. Si Poppsy ay tila pa maiiyak habang pinapahiran ang mata ng laylayan
ng kanyang sando.

"Drama mo, Pops!" natatawang sabi ko kay Poppsy.

Agad naman siyang niyakap ni Junior na kunwari ay dinadamayan si Poppsy.

"Kaya mo 'yan, Pops. Tandaan mo, nandito lang kami para sa 'yo."
 "Tarantado!" Lumayo naman agad si Poppsy kay Junior saka pinagmasdan ako nang
mabuti, "Anak, parang ayoko nang hayaan kang umalis sa ganyang hitsura. Baka
mabighani sa 'yo ang mga lalaki sa kasal ni Den-den at agad mamanhikan dito sa
bahay."

Natawa ako sa sinabi ni Poppsy. "OA na 'yan, Poppsy, ha! Alam kong maganda ako
dahil mana ako sa inyo pero hindi po agad ako magpapakasal nang basta-basta. Ligaw-
ligaw muna!"

"Ano, mag-uusap na lang ba tayo rito? Hindi pa ba tayo pupunta sa kasal?"

singit na naman ni Junior.

"Bakit atat ka? Invited ka ba?" tanong ko sa kanya.

"Malamang ako lang naman ang na-hire na chauffeur ni Poppsy para ihatid ka!
Kinondisyon ko na nga si Edwardo mo para smooth ang biyahe natin!"

Huwaw! Pa-chauffeur chauffeur pa, motor lang naman pala ang sasakyan!

"Sige na, lumarga na kayo at baka ma-late pa kayo sa kasal," pagtataboy sa amin
ni Poppsy.

Yumakap muna ako sa kanya bago nagpaalam. Inalalayan pa ako ni Junior lumabas
ng bahay. Tinulungan niya rin akong makaangkas  kay Eduardo. Gusto kong matawa sa
sarili. Naka-gown ako pero nakaangkas naman sa motor.
Pero hindi naman ako maarte. Cowgirl ako at hindi problema sa akin ang mag-
adjust. Wala akong pakialam kung pagtatawanan ako ng iba. Ang mahalaga, makadalo
ako sa kasal ng bestfriend ko!

"Te, sa susunod bumili ka na ng kotse. Dyahe, ang ganda-ganda mo r'yan sa suot

mo pero nakaangkas ka sa motor," ani Junior.

"Huwag kang mag-alala bibili din ako."

"Talaga? Kailan, Te? Ayos! Hindi na ako magko-commute sa trabaho!"

Umingos ako. "Kapag nakapag-asawa na ako ng mayamang doktor!"

Bigla kong naisip si Dr. Achilles. Bakit ko ba biglang naalala ang kumag na 'yon?
Hindi ko maintindihan kung bakit crush ko pa rin siya kahit inereklamo niya ako!

"Ay talaga? Kailan 'yon? May dyowa ka na ba, 'te? Doktor ba?" pangungulit na
naman ng tsismosong si Junior.

Piningot ko ang tenga niya.

"Magmaneho ka na nga d'yan! Tsismoso ka talaga!"

"Yes, madam!"
walang nagawang sagot niya.
 Mabuti at tumahimik na si Junior. Maayos naman kaming nakarating sa simbahan
kung saan idadaos ang kasal ni Den-den. Nag-briefing muna ang wedding coordinator
sa amin bago kami inutusang pumunta sa kanya-kanyang pwesto.
Ilang sandali pa ay nag-umpisa na ang kasal.

"I, Geraldine Cuyocoy, take you, Fernando Gomez, to be my lawfully wedded

husband, to have and to hold, from this day forward, for better, for worse, for
richer, for poorer, in sickness and in health, until death do us part."

Muntik na akong maiyak hindi dahil na-touch ako sa vow ni Den-den kundi dahil
marunong nang mag-english ang bestfriend ko! Ang taray ng bruha! Pumalakpak ang mga
tao kaya pumalakpak na rin ako. Mas malakas pa!
Mabuti na lang pala at hindi ko tinuloy ang pang-i-indian kay Den-den kundi
habang buhay kong pagsisisihan na hindi ko nasaksihan ang pinakamasayang araw sa
buhay ng bestfriend ko.

Matapos ng kasal ay nilapitan ko talaga si Den-den para yakapin.

"Bes, I am so proud of you!" madamdaming sabi ko sa kanya.

"Salamat, Bes! Sana makahanap ka rin ng lalaking para sa 'yo."

"Tulungan mo akong magdasal, Bes!"

Nagtaka ako nang inabot niya sa akin ang bitbit na bouquet pagkatapos ay
bumulong sa akin.
"Huwag kang maingay, Bes, ibibigay ko na lang 'to sa 'yo para sure na sure na ikaw
na ang susunod na ikakasal. Kapag inihagis ko pa 'to mamaya, may chance pang maagaw
'to sa 'yo ng mga bride's maid ko!"

Hindi ko tinanggap ang bulaklak. "Mandaraya ka, Bes! Dinadaya mo ang tadhana!"

"Gaga! Tinutulungan ko lang ang tadhana na madaliin ang kasal mo para hindi ka
na mahirapan pa!"

Sira ulo din talaga 'tong bestfriend ko, eh. Kaya siguro kami nagkasundo.

"Sige na! Arte nito!" pamimilit ni Den-den.

"Sige na nga! Ang kulit mo!"

Napilitan akong kunin ang bouquet.

Napangisi si Den-den. "Ay, sus! Kunwari pa ang loka, gustong-gusto naman!"

 Napangisi na rin ako. Inamoy-amoy ko ang bulaklak. Mabango pero kakaiba ang
amoy. Amoy albatros sa banyo. Bakit kaya ganito ang amoy ng bulaklak na 'to
samantalang ang mahal-mahal? Kapag ako ikinasal, hindi ko pipiliin ang ganitong
bulaklak. Mangangamoy kubeta ang kasal ko.

Nagulat ako nang biglang may humila sa braso ko. Nabitiwan ko tuloy ang
bulaklak. Bumagsak iyon sa paanan ko. Paglingon ko ay nakita ko ang talipandas na
si Junior.

"Tarantado ka, Jun—"

"Te, si Poppsy, isinugod sa ospital!"

Tila tumigil ang mundo ko sa narinig.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 10

Achilles POV

"So, where do you plan to go on vacation, Dr. Achilles?"

Hindi ako nag-angat ng tingin kay Dr. Leo, ang Director ng Emergency Room.
Kasalukuyan akong nagsusulat sa Physician Form sa file ng isang pasyente. May ni-
refer na pasyente kanina si Dr. Jacinto, isang Cardiologist, tungkol sa isang
pasyenteng candidate umano sa isang heart transplant. Bumaba ako at tiningnan ang
pasyente sa ER kahit wala na ako sa mood magtrabaho.
Itong araw na 'to ang last day ko sa ospital. Kahit nilinis ko na ang pangalan
ko mula sa pagkakadawit sa drug raid noong isang linggo, ipinagpatuloy pa rin ng
Kuya Arthur ko ang pagtanggal sa akin sa posisyon. Sumama ang loob ko dahil alam
naman niyang na frame-up lang ako sa gulong 'yon pero hindi pa rin nagbago ang
disisyon niya.
Masama ang loob ko dahil buong buhay ko, ginawa ko ang lahat para maging
karapatdapat sa posisyon bilang presidente ng ospital at iba pang mga kompanya
namin ngunit binalewala lang niya lahat dahil lang sa isang pagkakamaling hindi ko
naman ginawa.
Wala akong inisip at ginawa kundi maging-proud sa akin ang kuya ko pero wala
pala iyong saysay dahil kulang ang bilib niya sa akin. Kung malaki ang tiwala niya
sa akin, hindi niya gagawin sa akin 'to dahil alam niyang mapapahiya ako. Ngunt
wala. Ginawa niya pa rin.
Minsan gusto ko ng magtampo sa kapatid ko. Masyadong makitid ang utak niya.
Hindi siya marunong makinig ng eksplenasyon at tanging ang sarili lang niyang
desisyon ang mahalaga para sa kanya. Hindi niya inisip ang mararamdaman ko. Ako ang
kanyang kanang kamay! Ang kanyang pinaka pinagkakatiwalaang kapatid!
Kaya nagpasiya  na rin akong mag-resign s atrabaho. I gave up my position as a
President and as a Chief Consultant Cardiothoracic Surgeon in Sacred Heart
Hospital. Masyadong tinapakan ng Kuya ko ang aking pagkatao. I wouldnt beg him to
reprise my position. Babangon ako at magsisimulang muli pero hindi na sa ilalim ng
kanyang anino.

"To hell, Bro. I'm gonna have a vaction to hell. Wanna come?" malamyang sagot
ko kay Dr. Leo.

Natawa siya. "Oh, no, Dr. Khill. I've been there. It's not an awesome place,"
pabirong sagot niya.

Hindi ko man lang magawang ngumiti sa sagot niya. My heart is filled with
hatred and sadness. Matapos magsulat sa form ay isinara ko na ang file at walang
kangiti-ngiting inabot sa kanya.

"I need this patient's labs ASAP. Call my On-call residents if you got the
results. I think this patient needs to be admitted in the Coronary Care Unit,"
seryosong sabi ko sa kanya.

"Sure. I'll call you then?"

Kumunot ang noo ko. "I told you to call my On-call Resident, were'nt you
listening?"

Natawa siya. "I mean, I'll call you when you're on vacation mode. Seriously,
you need a chill pill, Bro."

Hindi ko na siya sinagot. Wala talaga ako sa mood makipagbiruan. Lately ay

iniiwasan na rin ako ng mga Resident Doctors at Assistant Consultants ko dahil
laging mainit ang ulo ko. I couldnt blame them. I couldnt blame myself either. I am
just a poor victim of this unfair wolrd.
Dr. Caitlyn was fired. Nag-negatibo siya sa drug test pero ayaw ni Kuya na ma-
associate muli ang ospital sa isang katulad niya dahil sa kanyang drug users na
pamilya. Simula nang mangyari ang pag-aresto sa akin, nag-conduct ang ospital ng
mandatory drug test sa lahat ng mga empleyado.
Napatingin ako sa smart watch ko. Oras na upang umuwi. Hindi ko matiis manatili
pa sa ospital na buong buhay kong pinag-alayan ng oras at panahon. Halos ang
ospital na 'to na ang naging pangalawang bahay ko. And all my efforts are just gone
to waste.

Iiling-iling na lumabas na ako ng Emergency Room. Eksaktong

bubuksan ko na sana ang handle ng pinto ng entrance nang maunahan ako ng guard.
Akala ko ay pinagbuksan niya ako, hindi pala, dahil may matandang lalaki ang
nakahiga sa stretcher ang isinusugod ng mga nurses mula sa labas.
Agad akong tumabi upang makadaan sila. Mabilis na ipinapasok ng mga nurses ang
walang malay na matanda. May kasunod pa silang umiiyak na dalagitang babae na tila
pamilyar ang mukha sa akin. Naglalaro sa dise siyete o dise otso ang edad niya.
Akmang ihahakbang ko na palabas ang aking mga paa nang biglang pigilan ng dalaga
ang braso ko.
Punong-puno ng luha ang mukha niya.

"Pakiusap po, doktor po ba kayo? Tulungan n'yo po ang Poppsy ko! Parang awa
n'yo na po. Ayoko po siyang mamatay!"
 Napatitig ako sa mukha ng dalaga. Bakit parang nakikita ko sa kanya ang babaeng
pulis na kinamumuhian ko? Mukha siyang younger version ng pulis na iyon.

"There are doctors inside who will see your father, Miss," sabi ko sa kanya.

"Doktor din po kayo, diba? Bakit hindi n'yo po siya puntahan? Pagalingin n'yo
po siya!"

"This is an Emergency Room. I am a Heart surgeon, Miss. I am not an Emergency

Doctor."

"Heart S-Serejuyon? Doktor kayo sa puso! May sakit po sa puso ang tatay ko!
Tamang-tama!"

Nagpigil akong singhalan ang dalaga. Hindi lang ang mukha niya ang pamilyar,
pati ang kakulitan! Hindi na ako nakasagot dahil bigla niya akong hinatak papuntang
Resuscitation Room kung saan dinala ang tatay niya. Wala akong nagawa kundi pumasok
sa loob.
Pagkapasok ko pa lang ay ang reading sa monitor agad ang nabasa ko. Ventricular
Tachycardia. Isang nakamamatay na ritmo ng puso. Biglang rumagasa pataas ang
adrenalin ko sa katawan at nilapitan ang matanda. May mga nurses na ang nagkakabit
ng bag mask sa bibig niya at suwero sa kamay. May isa ring nurse ang nagpe-perform
ng CPR sa dibdib ng matanda.

"Stop and check for the pulse!" utos ko sa nurse na nag-CPR.

Agad naman siyang tumigil at kinapa ang pulso sa leeg ng matanda. Matapos ang
ilang segundo ay umiling siya. Hindi pa ako naniwala at lumapit mismo sa matanda at
idinantay ang dulo ng stethoscope ko sa ibabaw ng puso ng matanda. Wala akong
naririnig na pintig. Agad kong sinenyasan ang nurse na ipagpatuloy ang pag-CPR.

"Provide 100-120 compressions per minute. Push hard and fast! Minimize
interruption!" mabilis na utos ko sa kanya.

Tumango ang nurse. "Yes, Doc!"

May isang nurse na nakatayo malapit sa defibrillator kaya agad ko siyang

inutusan. "You will be the monitor and defibrillate this patient to 150 joules!"
Defibrillation ang tawag sa pagbibigay ng kuryente sa puso ng tao.

"I will shock this patient to 150 joules," ulit niya saka kinalikot ang
defibrillator machine.

Ang ibang mga nurses ay inassign ko bilang tagabigay ng gamot at tagatusok ng

suwero. Biglang pumasok sa loob si Dr. Leo at iba pang mga doktor.

"What happened?" agad na tanong niya. Malamang ay hindi niya napansin ang
pagdating ng matanda dahil naging abala siya sa isang pasyente kanina.

"Pulseless Ventricular Tachycardia. Unconscious and pulseless when he arrived,"

sabi ko.

Tinapunan ko ng tingin ang dalagang babae kanina. Nakamaang na nakatingin siya

sa kanyang ama. Punong-puno ng luha ang kanyang mukha. Akala ko ay wala na akong
ibang maramdaman dahil puno na ng galit at lungkot ang puso ko pero may puwang pa
pala para sa awa.

Nilapitan ko ang dalaga saka hinugot ang panyo ko sa bulsa. Inabot ko iyon sa
kanya.
"Dont worry, gagawin namin ang lahat para mailigtas ang ama mo. Hindi namin siya
pababayaan."

Nag-angat siya ng tingin sa akin saka tinanggap ang panyo.

"P-Promise po?" umiiyak na tanong niya.

Napatitig ako sa mukha niya. Naalala ko talaga sa kanya ang pulis. Malaki ang
pagkakahawig nila. Kung sa pulis na 'yon siguro nangyari ito ay hindi ko alam ang
gagawin ko. Baka hindi ko siya pansinin. Baka hindi ako tumulong. Alam kong
tungkulin ko 'to bilang doktor ngunit napuno ng galit ang puso ko para sa pulis na
'yon. Siya ang dahilan kung bakit ako miserable ngayon.

Napabuntong hininga ako saka tumango. "Just wait outside. I dont want you to be
traumatized seeing everything your father is going through. Have faith and...pray."

Tumango siya saka pinahid ang kanyang mga luha. Lumabas agad siya ng kuwarto.
Humugot ako nang malalim na hininga.
What am I doing here? I told myself I have nothing to do with this fucking hospital
anymore! And I am a fucking heart surgeon, not a Cardiologist!

Napakislot ako nang may kamay na humawak sa balikat ko.

"We have given the first shock. What's your next plan, Team Leader?" tanong sa
akin ni Dr. Leo.

Get your ass out of here, Achilles! Leo is here. He is the Director of this
goddamn department! Hindi mo na trabaho 'to! Go home!

Imbes na sundin ang isinisigaw ng aking utak ay namalayan ko na lang na bumuka

ang bibig ko upang magbigay ng panibagong utos.

"Continue doing CPR and check the rhythm after 2 minutes."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 11
 Achilles POV

"The patient has a pulse now," ani Dr. Leo habang pinapakinggan mula sa
Stethoscope ang pintig ng puso ng matandang pasyente.

Lumapit rin ako at hinawakan ang pulso sa may leeg ng matanda, nagbalik na nga
ang pulso. Bumalik na rin sa pagiging normal ang ritmo ng puso sa monitor ngunit
mabagal pa rin ang pulso. In short, na-revived ang pasyente. Hindi na ako
nagpaligoy-ligoy pa.

"The patient is in Return of Spontaneous Circulation. Get everything ready and

send him directly to the Cath Lab now!" malakas na sigaw ko sa kanilang lahat.

Agad namang kumilos ang mga nurses at ibang doktor upang ihanda ang pasyente na
i-transfer sa Catheterization Laboratory. Tinawagan ko na si Dr. Jacinto upang
humalili sa matanda. The old man needs a cardiac catheterization upang ma-view sa
computer ang sanhi ng biglang atake nito. May duda akong may bumarang cholesterol
sa kanyang puso kaya siya nag-heart arrest o inatake sa puso.
Nakangiting nilapitan ako ni Dr. Leo saka kinamayan.
"Congrats! You made it again! Bilib na talaga ako sa 'yo, Dr. Achilles. How can you
leave the hospital that needs you the most? We're going to collapse without the
best cardio-thoracic surgeon in town!"

"Shut up, Dr. Leo," inis na anas ko sa kanya.

Napangiti siya. "What happened to you? You used to be so cool. Now you're
becoming like your Big Bro!"

"Huwag mo akong itulad sa kanya, that man is heartless."

Natawa siya nang mahina. Hindi ko na siya pinansin at inabala ang sarili sa
pagtitig sa monitor. Baka maging abnormal na naman kasi ang ritmo ng puso ng
pasyente. May pumasok na isang nurse sa loob ng room at tumikhim sa tabi ko.

"Excuse me po, Dr. Achilles. Nagtatanong po ang pamilya ng pasyente sa labas sa

kalagayan ng pasyente," anang nurse.

"They're here?"

"Opo. Nandito na po ang mga anak niya. Biyudo na po siya at wala ng asawa."

Tinanguan ko ang nurse.

"I'll talk to the folks, Dr. Leo. Take over while Dr. Jacinto's not yet here,"
paalam ko kay Dr. Leo.
 "Noted!"

Agad akong sumunod sa nurse palabas ng Resuscitation Room. Eksaktong pagbukas

ko ng pinto ay nagtama ang mga mata namin ng babaeng isinusumpa ko. Ang pulis na
humuli sa akin noong isang linggo! Naanariwa na naman ang galit sa puso ko.
Involuntary response na yata iyon ng katawan ko kapag nakikita ang pagmumukha niya.

The heck is she doing here?

Mukhang nagulat din siya nang makita ako. Nanlalaki pa ang mga mata niya na
tila nakakita ng multo. Naikuyom ko ang mga kamao. Gusto ko siyang bulyawan at
ipakaladkad sa guard palabas. Contrary to what I planned to do, I remained calm.
Akmang lalapitan ko siya nang humarang sa daanan ko ang dalagang anak ng pasyente
kanina saka ako itinuro.

"Ate, siya 'yon! Siya ang nagligtas sa buhay ni Poppsy! Siya 'yong astig na
doktor na sinasabi ko sa 'yo!" aniya sa pulis.

Kumunot ang noo ko. Ibinalik ko uli ang tingin sa pulis. Nagbago ang ekspresyon
ng mukha niya. Mukhang napahiya dahil nag-iwas ng tingin sa akin. Hindi na siya
makatingin nang diretso sa mga mata ko. Napaismid ako. Humalukipkip ako at
pinagmasdan siya mula ulo hanggang paa.

Base sa ayos niya, mukhang galing siya sa isang

selebrasyon. May nakalagay pang kolorete sa kanyang mukha. Ayoko mang aminin pero
may hitsura din pala ang pulis kapag naka-make up. She looked stunning. Napansin ko
rin na makinis ang kanyang balat na nakalantad sa sleeveless niyang gown.
Her neck down to her collarbone looked sexy. Parang kay sarap paglandasin ng
mga labi sa parteng 'yon. Lalong kumunot ang noo ko. What the hell was I thinking?
Kinamumuhian ko ang babaeng 'to pero heto ako at pinagnanasaan ang leeg niya?! I
suddenly felt disgusted with myself!
Mukhang nakahanap agad ng lakas ng loob ang babae dahil agad na lumapit siya sa
akin. Pansin kong mukhang galing siya sa pag-iyak dahil sa smudge ng eyeliners sa
mga mata at lipstick sa kanyang mga labi. She looked like a mess but still
strangely gorgeous.

She confidently stood up in-front of me, chin up.

"K-kumusta na ang kalagayan ng P-ppopsy ko?" Her voice sounds cracky but firm.

This bitch has a weakness? I'm surprised!

Tila nabaliktad ang sitwasyon namin ngayong dalawa. Dati ay ang yabang ng
kanyang asta sa harapan ko na parang siya ang reyna ng selda at nasa mga kamay niya
nakasalalay ang paglaya ko. Samantalang ngayon ay mukhang siya na ang nagmamakaawa
dahil nasa mga kamay ko nakasalalay ang buhay ng kanyang ama.
Karma really plays well. Sa kung anong dahilan ay hindi ako nakaramdam ng awa
sa pulis na 'to, hindi kagaya ng ibang nararamdaman ko sa mga kamag-anak ng ibang
mga pasyente.
The weird thing is, imbes na empathy ay iba ang nararamdaman ko sa kanya. Nag-
iinit ang katawan ko habang pinagmamasdan ang kanyang mukha. I cant help staring at
her face. I must be crazy. I shooed that crazy thoughts in my head.

I cleared my throat not because I want to speak but because I want to get rid
of that heat out of my system.
"Your father's heartbeat has returned but that wont guarantee his full recovery.
He's still critical..."

Napatda ako nang makitang mula sa matigas na anyo ay unti-unting namasa ang
kanyang mga mata at nabalot ng kalungkutan ang kanyang mukha. She's obviously
suffering but maintained her poise. Napatingin ako sa iba pa niyang mga kasama. May
isang binata sa kanyang likuran na yakap-yakap ang dalagitang kausap ko kanina.
That explains why the girl looked familiar. She was the police' sister.

Mabilis nakabawi ang pulis at pinahid ang kanyang mga luha saka matapang uling
nag-angat ng tingin sa akin.
"G-gawin mo ang lahat para mailigtas ang buhay ng tatay ko. Magbabayad ako...kahit
magkano. Pagalingin mo lang ang tatay ko. Tatanawin kong malaking utang na loob 'to
sa 'yo, D-doctor Achilles Alarcon."

Utang na loob...

I wanted to smirk but I maintained my straight face. How I waited for this day
to come, seeing her suffer more than what I had suffer because of her incompetency.
Ang bilis dinalaw ng karma ang babaeng 'to. Marahil marami siyang naging biktima at
hindi lang ako.
I wanted her to suffer more but I dont want to use her father. Hindi dapat
nadadamay ang inosenteng tao sa paghihiganti ko sa pulpol na pulis na 'to.

"Your father suffered a heart attack. We dont exactly know the cause, probably
because of his high cholesterol. The cholesterol blocked inside one of his heart's
arteries. Or probably because of something else..."

Napalunok siya.
"S-so anong gagawin n'yo sa kanya?"

"We will do a cardiac catheterization to your father's heart. We will insert a

catheter to his heart, with a dye, then perform an x-ray."

Napansin kong tila nalito siya sa paliwanag ko.

"Catheter? Ano 'yon? P-para saan 'yon? Gagaling ba siya kapag ginawa n'yo 'yon?"
 "That's a diagnostic test to know the reason of your father's heart attack. The
treatment is another story."

Mukhang lalo siyang naguluhan. Lumalim ang kunot sa kanyang noo.

"Ano ba 'yan, ang dami n'yo namang gustong gawin sa tatay ko! Sigurado ba kayong
gagaling siya n'yan?!"

Nagpanting ang tainga ko. I really dont have any patience with fools who
pretend to be wise.
"Woman, I am explaining to you, step by step, the things your father need to
undergo to make it clear and simple to your comprehension. All I need from you is
trust!"

Sumabat ang binata sa kanyang likuran.

"Ate, makinig ka na nga lang kay Doc. Makakatulong ang cath lab upang ma-diagnose
ang sakit ni Poppsy!"

Napatingin ako sa binatang nagsalita. Mukhang may ideya siya sa gagawin ko sa

kanyang ama. Mabuti. Hindi siya katulad ng ate niya na akala mo alam ang lahat pero
wala pa lang laman ang utak.

"Gusto ko lang naman kasing makasiguro na mapapabuti ang kalagayan ni Poppsy sa

pinaplano n'yong gawin sa kanya," nakasimangot na sagot ng pulis.

The nerve of this bitch...

"Look, if you dont trust me, better find another hospital."

Iritableng tinalikuran ko siya.

"S-saglit lang!"

Hindi ko siya pinansin. Nagtuloy-tuloy akong naglakad papuntang Resuscitation

Room nang bigla niya akong pigilan sa braso. Bumaba ang tingin ko sa kamay niyang
mariing nakahawak sa braso ko. Agad naman niya akong binitiwan na parang napaso sa
nahawakan. Agad din siyang humingi ng dispensa.

"P-pasensiya na...Huwag mo naman akong talikuran! Nag-aalala lang ako sa

kalagayan ng Poppsy ko, eh. Dapat naiintindihan mo ako kasi doktor ka."
 Napilitan akong harapin siya kahit plano ko nang tawagin si Dr. Leo sa loob
upang makipag-usap sa kanya.
"Do you have any idea how many patient needs me today? Talking to a nonesense
person like you is the last thing in my priority. Thus, if you're just gonna waste
my time—fuck off!"

Napakagat labi siya. Nagsalubong ang kanyang mga kilay na parang nanggigigil na
sagutin ako ngunit mukhang nagtitimpi. Napagtanto siguro ng babaeng 'to na kapag
ininis pa niya akong lalo ay baka pabayaan ko ang ama niya. Sa totoo lang ay
sukdulan na rin ang pagtitimpi ko sa kanya. Mabuti nga at natatagalan ko pang
tingnan siya kahit isang segundo. Kanina ko pa siya gustong bulyawan, sigawan at
ipahiya.

Lumambong ang kanyang mga mata.

"S-sorry na. Huwag ka ngang masungit, nakakainis ka naman, eh! Tatay ko 'yang nasa
loob, eh. Natural na mag-aalala ako. Nag-aalala akong idamay mo ang tatay ko sa
galit mo sa akin!"

Imbes na maawa ay lalo akong nabuwesit sa kanya.

"I am a doctor. I do my job efficiently unlike you!"

Napapadyak pa siya ng paa.

"Ang hirap mo naman kausapin! Panay english mo, eh. Tagalugin mo na lang ako,
puwede ba?"

Napailing-iling ako. She's a hopeless case.Walang mangyayari kung patuloy ko

siyang kakausapin. Akmang tatalikuran ko na naman siya nang pigilan niya uli ako.

"Hoy! Sorry na nga, 'diba? Ayan, pikon ka na naman! Huwag ka kasing pikon!"
humihingal na siya habang magkasunod na umaagos ang mga luha, "May tiwala naman ako
sa 'yo, eh. Ikaw kaya ang pinakamagaling na doctor sa buong mundo. Alam kong kaya
mong pagalingin ang tatay ko. Parang awa mo na. Gagawin ko ang lahat, pagalingin mo
lang ang tatay ko!"

And those are her words. Hindi ko alam kung bakit biglang unti-unting nawawala
ang inis ko nang marinig ang pagmamakaawa at sorry niya. But it was not enough, I
still need to hear a lot of regret from her arrogant mouth.
Marahas kong tinanggal ang kamay niya at this time, hindi na niya ako napigilan
pa. Pumasok na ako sa Resuscitation Room. Agad na inutusan ko ang kasamahan ni Dr.
Leo na doktor na mag-take over para kausapin ang pulis at ang mga kapatid niya sa
labas.
Mas magandang ibang doktor ang kumausap sa kanila para maintindihan nilang
mabuti. Baka kapag nanatili ako sa labas, mag-declare na ng World War 3. Nag-aalala
pa rin naman ako sa tatay niya kahit galit ako sa kanya. Gagawin ko pa rin naman
ang tungkulin ko bilang doktor.

"Why are you smiling?" nagtatakang tanong sa akin ni Dr. Leo.

Hindi ko napansin na napangiti na pala ako. Ngiting tagumpay. Hindi ko

inaasahang mapapaaga ang paghihiganti ko sa pulis na 'yon.

"I found a reason to postpone my resignation," sa halip ay sabi ko.

Tumaas ang kilay niya. "Why? Someone enlightened you?"

Lumawak ang ngiti ko. Sarkastikong ngiti. "Yeah. I found some amusement."

Mukhang curious si Dr. Leo ngunit hindi na nagkomento.

"Bring the patient to the cath lab right now," utos ko sa mga nurses na
nandoon.

Nagtatakang napatingin si Dr. Leo sa akin.

"Have they paid for the procedure?"

"No need," nakangising sabi ko.

Napapantastikuhang napatitig sa akin si Dr. Leo.

"Alright. It's your call, you're the Boss."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 12

Antonia's POV

"Ateng, nasaan ka?"

Itinabi ko muna si Edwardo sa gilid ng kalsada bago sinagot ang tawag ni
Junior. Nasa kahabaan ako ng kalsada at nagmamaneho ng motor.

"Pabalik na ako ng ospital. Kumusta na si Poppsy? Nakadelihensiya na ako ng

pera pambayad sa operasyon."
 Galing ako sa bahay ni Raj at nangutang sa kanya ng pera. Nang sabihin sa akin
ng cashier kanina ang halaga ng kinakailangan kong bayaran ay muntik na rin akong
atakehin sa puso. Ang mahal pala ng diagnostic chuchu na gagawin ni Dr. Achilles sa
Poppsy ko! Dalawang procedures daw gagawin ng manggagamot sa puso ni Poppsy at pag-
iisahin na raw iyon sa iisang upuan.
Kaya kailangan ko nang maghanap ng pera ora mismo. Pero wala akong ganoon
kalaking pera dahil ubos lahat ng suweldo ko pang-tuition at baon pa lang ni Pippa.
Hindi pa kasali doon ang panggastos namin sa bahay. May naitatabi ako sa bangko
ngunit hindi pa iyon sapat pangbayad sa operasyon na 'yon!

"Tapos na ang procedures kay Poppsy, Te. Andito na siya sa CCU bed. Huwag ka na
mag-alala. Halika na dito!"

Napaawang ang bibig ko. Namasa ang luha ko sa mga mata dahil sa nalaman.
"Paano? Hindi pa tayo nagbabayad!"

"Ayos na, Te. Okay na si Poppsy. Hindi na raw natin kailangang magbayad."

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako makapaniwala! "Talaga? Sino may sabi?"

"'Yong doctor na kakila mo. Boypren mo ba 'yon? Hinanap ka kanina, eh. Galante
ng boypren mo, te, nilibre lahat ang ginawa nila kay Poppsy!"

Natigilan ako. Libre lahat? Bakit nilibre lahat ni Dr. Achilles? May pinaplano
ba sa akin ang manggagamot na 'yon? Kinabahan ako.

"S-sabihin mo hindi puwedeng libre! Magbabayad ako!" mariing sabi ko kay

Junior.

"Libre na nga raw ,te. Huwag ka ng umagal. Saan ka kukuha ng ganoon kalaking
pera, aber?"

"Kay Raj! Umutang ako kay Raj! Kaya huwag mong payagan na ilibre tayo ni Dr.
Achilles!"

Naalala ko bigla ang summon na ipinadala sa akin. Kaya ako nagkaroon ng summon
dahil kay Dr. Achilles. Nakakapagdudang bigla niyang inilibre ang Poppsy ko sa
operasyon samantalang kahahain lang niya ng reklamo laban sa akin. Tiyak na may
pinaplano 'yon. Hindi na uso ang ganoon kabait na tao sa mundo ngayon.

"Eh, nakaalis na siya, Te. Kausapin mo na lang bukas. Pero kung ako sa 'yo, te,
hayaan mo ng ilibre tayo ng boypren m—"
 "Hindi ko siya boyfriend! Sagad sa buto ang galit sa akin n'on!" putol ko kay
Junior.

"Bahala ka na nga! Bumalik ka dito at ikaw makipag-usap!" singhal niya sa akin.

Kung nagkataong nasa harapan ko si Junior ay baka mabatukan ko siya sa pabalang
niyang sagot.

"Papunta na nga ako, 'diba? Inisturbo mo lang ako!" ganting singhal ko sa

kanya.

Agad kong pinatay ang tawag saka pinaandar uli si Edwardo. Habang nasa daan ay
hindi ko mapigilang isipin kung ano ang totoong motibo ni Dr. Achilles sa kanyang
so called "pagkakawanggawa". Kung pagkakawanggawa nga ang matatawag sa ginawa
niyang 'yon.
Anong tingin niya sa akin? Cant afford? Oo, cant afford nga ako pero paano niya
nahulaan 'yon? Pero kahit ganoon pa man, hinding-hindi ako magpapalibre sa kanya!
Hindi ko hahayaang mas lalo niyang hamakin ang pagkatao ko! Handa kong ibenta ang
kidney at lahat ng laman loob ko, huwag lang akong magkaroon ng utang sa hinayupak
na manggagamot na 'yon!

Ilang minuto pa ay nakarating na ako sa ospital. Agad kong

ipinarada ang motor sa gilid ng parking lot. Nang makababa sa motor ay may namataan
akong pamilyar na lalaki sa may unahan. Agad kong nakilala kung sino 'yon, si Dr.
Achilles. May kausap siya sa kanyang cellphone habang naglalakad papunta sa kanyang
sasakyan.

Kita mo nga naman. Hindi na pala kita kailangang hanapin, kusa kang susulpot sa
harapan ko.

Nagmadali akong maglakad upang habulin siya. Kailangan naming mag-usap.

Kailangan kong klarohin sa kanya na hindi ako papayag na gawin niyang libre ang
procedures na ginawa kay Poppsy. Papalapit na ako sa kanya nang maagaw ang pansin
ko nang dalawang lalaking nakasakay sa isang motorsiklo. Nakatakip ng mga helmet
ang mukha nila at nagpapatakbo nang matulin.
At mukhang iisa ang tinutumbok namin—si Dr. Achilles! Hindi ko na sana sila
papansinin nang mahagip ng mga mata ko ang bakal na hinugot ng lalaking nakaangkas
sa motor. Baril! Nakita ko pang kinasa niya iyon saka itinutok kay Dr. Achilles.
Nanlaki ang mga mata ko at mabilis pa sa alas kuwatrong tumalon sa kinaroroonan ng
manggagamot.

"Doktor!"

Gulat na napalingon siya sa direksyon ko.

"What the—?"

Mabilis ko siyang niyakap. Dahil marahil sa gulat ay nawalan siya ng balanse at

bumagsak sa semento, kasama ako. Pumaimbabaw ako sa kanya. Nakarinig ako nang
malakas na putok ng baril na tumama sa kung saan. Mabilis kong hinugot ang baril sa
aking likuran saka itinutok sa mga naka-motor ngunit mabilis silang nakaalis.
 "Ang bilis nakatakas ng mga hayop!" mariing bulalas ko sa sarili.

"Excuse me?" rinig kong sabi ni Dr. Achilles.

Ibinalik ko ang tingin sa kanya. Nakakunot ang noo niya habang nakatingin sa
akin. Saka ko lang napagtanto ang ayos naming dalawa. Nakaupo ako sa ibabaw ng
puson niya! Nag-init ang mga pisngi ko at mabilis na tumayo. Nagpalinga-linga uli
ako sa paligid namin para tiyaking wala na nga ang mga naka-motor bago ibinalik ang
tingin sa kanya.
Nakaupo na siya sa semento at kinukuha ang nalaglag na salamin sa mga mata.
Agad ko namang inabot sa kanya ang kamay ko upang tulungan siyang makatayo ngunit
inirapan lang ako ng lolo niyo. Tumayo siyang mag-isa saka pinagpagan ang sarili.

Inalis ko ang bara sa lalamunan at nagsalita.

"Nakita ko sila. Dalawang naka-motor. Balak ka nilang barilin. Ganoon na ba talaga
kasama ang ugali mo at may gustong pumatay sa 'yo?"

Ang sama ng tingin niya sa akin. Nilagpasan pa niya ako.

"You're welcome, ha?" sarkastikong pahabol ko. Hindi man lang nagpasalamat sa
akin ang loko!

Nang hindi siya lumilingon ay sinundan ko siya. "Saan ka pupunta? Baka nandiyan
pa sa labas ang mga naka-motor at nakaambang sa 'yo."

Doon siya tumigil sa paglalakad.

Kitam! Takot din pala. Ang yabang talaga!

Galit na nilingon niya ako.

"Aren't you gonna do something about it? Call the guards!"

Pinamaywangan ko siya saka nilapitan.

"Brad, pulis ako, bakit ka pa magtatawag ng guard?"

"I dont trust you!"

Ramdam kong nanlaki ang mga butas ng ilong ko sa sinabi niya.

"Wow! Matapos kitang iligtas sa tiyak na kapahamakan, 'yan pa ang sasabihin mo sa
akin? Wala kang utang na loob!" gigil na bulalas ko sa kanya.

"If throwing yourself to me and sitting on my crotch is considered saving my

life, I wouldnt be surprised if the crime related mortality rate is significantly
high in this country. It only shows how incompetent you are. I knew it but I'm
still surprised—"

"Ay, ewan ko sa 'yong, buwesit ka! Maypa english-english ka pa, takot ka naman
sa bala! Bahala ka sa buhay mo!"gigil na bulyaw ko sa kanya.

Akmang iiwan ko siya nang may maalala.

Hinugot ko ang cellphone sa bulsa at tinawagan ang mga kasamahan ko sa istasyon.

"Pards, magpadala nga kayo ng mga tao natin dito. Sacred Heart Hospital. Oo,
may attempted homicide kanina laban kay Dr. Achilles Alarcon. Oo, 'yong doktor na—"
napatingin ako kay Dr. Achilles na mariin din pa lang nakatingin sa akin. Nag-iwas
ako ng tingin sa kanya,"—nevermind! Basta magpadala ka ng mga tao natin dito."

Pinatay ko na ang cellphone pagkatapos ng tawag. Lalayasan ko na sana siya nang

bigla niya akong kausapin.

"Why dont you do it? Nandito ka naman, bakit hindi ikaw mag-imbestiga? Nasaan
na ang yabang mo bilang pulis?" hamon niya pa sa akin.

Hinarap ko siya saka inismiran. "Para sa kaalaman mo, indefinite leave ako
ngayon dahil isinumbong mo ako sa kataas-taasan! Kaya kung ano man ang mangyari sa
'yo,  bahala ka na sa buhay mo! Hindi na kita pag-aaksayahan ng panahon
protektahan!"
Mataray na tinalikuran ko siya at nagmartsa paalis doon.

Ngunit naging mapagmasid pa rin ako sa paligid upang siguraduhin ang kaligtasan
ng mayabang na manggagamot.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 13

Achilles' POV
"Dr. Achilles, mukhang may nagtatangka sa buhay n'yo. May kilala po ba kayong
may galit sa inyo o nakalaban n'yo kamakailan?"

Mula sa pagtitig sa screen ng monitor ay nag-angat ako ng tingin kay SPO2

Castillo, ang nanguna sa imbestigasyon sa insidenteng nangyari sa Parking Lot ng
ospital kanina. Mabilis rumesponde ang mga pulis at nagtungo agad sa ospital namin
upang imbestigahan ang nangyari.
Dinala ko sila sa Control Room ng ospital kung saan naroon ang mga monitors na
nakakonekta sa mga CCTV cameras ng buong ospital. Ni-review nila ang nangyari at
pinag-aralan ang mga kilos ng mga naka-motorsiklong gustong pumatay sa akin.
Nandoon si Archimedes at sumama sa Control Room. Mabilis kumalat ang balita sa
buong ospital at umabot agad iyon kay Archimedes. Tanging siya lang sa mga kapatid
ko ang naroon sa ospital sa mga oras na ito dahil ang iba ay may kanya-kanyang
ganap sa labas ng ospital.
Nahulog na naman ako sa malalim na iniisip. Napaisip ako sa tanong ng pulis.
Matay ko mang isipin ay wala akong maalalang may galit sa akin o 'di kaya'y
nakaaway ko lately.
I maybe strict and snub but I never had a fight with anyone in and out of the
hospital.

"No, I dont have," sagot ko kay SPO1 Dalman.

"Base kasi sa footage ng CCTV, mukhang sadyang inambangan ka ng mga

nakamotorsiklo sa Parking Lot. Mukhang may galit sa inyo ang kung sinoman ang
gustong bumaril sa inyo."

"Can you investigate on this? These people should be put to jail as soon as
possible," mariin kong sabi sa kanila. I'm not afraid of them, I just don't want
nuisances in my life right now. Ang dami ko ng iniisip.

"Huwag po kayong mag-alala at reresolbahin po namin ito sa lalong madaling

panahon. Nakuha naman po sa camera ang plate number ng motorsiklong ginamit nila.
Naipa-blotter na rin po namin 'to sa aming istasyon. Sa ngayon ay maging maingat
muna kayo sa inyong mga kilos. Kung puwede ay mag-hire kayo ng bodyguard para
maprotektahan kayo pansamantala."

Hindi ako kumibo. I hate bodyguards. I am trained in martial arts and I know
how to use guns, I dont need any protection from anyone. Lalo pa at nawalan na ako
ng tiwala sa mga pulis dahil nga sa nangyaring pagkakulong ko noong isang araw.
Kung hindi lang nagsulputan 'tong mga 'to sa harapan ko kanina ay malamang na
sa NBI ko ipinaubaya ang nangyari sa akin kanina. They're still police but at
least, they are better in my opinion.
Mayamaya ay nagpaalam na ang mga pulis. Doon ako nakahinga nang maluwag.
Nagkaroon na yata ako ng animosity sa kanila. Naiirita na ako kapag nakikita sila
kahit wala naman silang ginagawang masama sa akin.
Bumalik na ako sa aking klinika kasama si Archimedes.

"Bro, this is your unlucky year. First, your heartbreaking break up with Tracy.
Second, you got jailed. Third, your removal from the position. Last and the worst,
someone wanted to kill you! Isnt this horrible?"

"Unlucky month, not unlucky year," pagtatama ko kay Archimedes. Umupo ako sa
aking swivel chair saka sumandal.

"Whatever you call it but Jesus, Bro, someone wants to kill you!" hysterical pa
ring sabi ni Archimedes.

Napaisip ako. Magkasunod ang kamalasan na nangyayari sa akin sa loob lamang ng

isang buwan. Malaking palaisipan sa akin kung sino ang gustong pumatay sa akin. It
was not just an accident. Alam kong gusto talaga akong patayin ng mga naka-
motorsiklong lalaki.
 I saw them pointing a gun on me before the policewoman jump
in and distract them. When we reviewed the CCTV camera earlier, it appears that
those men really meant to kill me. They were waiting for me outside for an hour
before they attacked. The big question is, what are their motives? I dont have any
enemies! I maybe strict but I never picked a fight to anyone.
Except the policewoman. Come to think of it, simula nang magtagpo ang aming
landas ng babaeng 'yon, nagkasanga-sanga na ang kamalasan ko sa buhay. Simula sa
paghuli niya sa akin hanggang sa pagligtas umano niya sa akin kanina. The common
denominator of those unfortunate events was her.
Nakarinig ako nang magkasunod na katok sa pinto ng aking klinika. Kumunot ang
noo ko dahil hindi naman kumakatok ang Medical Secretary ko na si Gina. At isa pa,
alas saiz na ng gabi. Kanina pang alas kuwatro ang duty niya at malamang, nakauwi
na siya sa bahay nila.
Nang hindi ko buksan ang pinto ay lumakas ang katok na tila ba naiinip ang kung
sino man ang nasa labas. Why do I have a feeling na kilala ko ang kumakatok sa
labas? The way she knock on my door it's as if she's someone very important that
shouldn't be kept waiting outside. Someone like the policewoman who nearly crack
the window of my car!

"Who's in there?!" pasigaw na tanong ko. Hindi ko alam kung bakit ako
sumisigaw. I am not really raising my voice to anyone unless it's a stupid person.

Mabilis namang bumukas ang pinto ngunit bahagya lamang. Sumungaw ang ulo ng
taong nasa labas at sinilip ako. Napamura ako nang mahina nang makita kung sino ang
sumungaw. Ang babaeng pulis! Anona namang kailangan ng babaeng 'to?

"Dokie, puwede bang pumasok?" nakangisi pa niyang tanong sa akin. Lalo akong
nairita.
Parang hindi kami nagkasagutan kanina kung ngumiti siya.

"What does the door tells you?!" sarkastiko kong tanong.

Sumilip siya saglit sa nakapaskil sa labas ng pinto bago ibinalik ang tingin sa
akin.
"Closed. The doctor is out."

Umismid ako. "Which part of that sentence dont you understand?"

Sumimangot siya. Nagkandahaba pa ang nguso.

"Eh, nandiyan ka naman, eh! The doctor is in, not out!"

"Yeah, but I dont wanna see anybody right now. Especially yo—"
 "Why dont you come in, gorgeous lady?"

Napatingin ako kay Archimedes nang lumapit siya sa pinto at niluwangan ang
pagkakabukas niyon upang makapasok ang pulis. Naiirita man sa ginawa ni Archimedes
ay hindi na lang ako nagkomento. Nakamasid lang ako sa pulis habang ginagantihan
niya nang malawak na ngiti ang kapatid ko. Inipit pa niya ang magulong buhok sa
likod ng kanyang tainga.

"Thanks, Dr. Pogi!" pa-cute pang sabi niya kay Archimedes.

"My pleasure, lovely," sagot naman ni Archimedes.

Tumaas tuloy ang kilay ko. Nagpapa-cute pa ba ang pulis sa kapatid ko? Hindi na
nahiya! That only shows how she lacks breeding. At ang hudyo ko ring kapatid,
gumanti rin ng ngiti sa babae. Isa pang malandi. Actually, si Archimedes ang pinaka
playboy at notrious pagdating sa mga babae at hindi ako. Discrete lang siyang
kumilos kaya hindi nahahalata pero siya talaga ang numero unong heartbreaker.

"What do you want?" agaw ko agad sa pansin ng babae.

Nabura ang kanyang ngiti nang balingan ako.

"Gusto kitang makausap nang masinsinan."

"Say it now! I'm leaving in 10 minutes," masungit na sagot ko.

"Ay grabe ka, 10 minutes? Ang dami kong sasabihin sa 'yo, hindi puwedeng 10
minutes lang!"

"I don't care."

Namaywang siya sa harapan ko. Astang kung sinong magaling.

"Bakit ang sama ng ugali mo?"
 Umismid uli ako. "9 minutes..."

"Ay, pumatak agad ang oras? Daig mo pa ang taxi sa bilis ng metro, ah!"

"8 minutes and 30 seconds..."

Napakagat labi siya at mukhang nangigil. Binalingan niya si Archimedes.

"Pogi, gustuhin ko mang makita ang kaguwapuhan mo, puwede mo ba kaming iwan sandali
nang masungit na manggagagamot na 'to?"

Nagsalubong ang mga kilay ko sa sinabi niya. Si Archimedes naman ay natawa.

Mukhang naaliw ang kapatid ko sa babae. Tumango siya at agad na nagpaalam.
"Bro, I'm gonna wait outside," aniya saka mabilis na lumabas ng pinto.

Naiwan kami ng babae. Namayani ang katahimikan at inis na nagtitigan kami sa

isa't isa. Humalukipkip siya saka nagtaas noo. Gusto kong mailing sa asta niya.
Astang tila siga sa kanto. I felt disgusted.

Tumikhim pa siya bago nagsalita.

"Unang-una, salamat sa ginawa mo sa Poppsy ko. Utang ko sa 'yo ang buhay niya. Alam
ko namang kahit nuknukan ka ng sungit at yabang, magaling kang doktor."

Seriously, can she disappear already? I really hate to see her!

Nagpatuloy siya. "Pangalawa, hindi ko tatanggapin na ilibre mo ang operas—"

"Who said it's free?" putol ko sa sasabihin niya.

Tila napahiya siya sa nasabi. Namula pa ang kanyang mukha. Actually ay plano ko
talagang ilibre ang procedures sa kanyang ama ngunit nagbago ang isip ko. May namuo
kasing ideya sa utak ko.

"Bakit sabi ng kapatid ko, libre 'yon lahat? Sa bibig mo mismo nanggaling sabi
niya!"

Sinabi ko nga. But as I have thought, binabawi ko na dahil may iba akong
pinaplano.
"6 minutes and 10 seconds..."
 Nanlaki ang mga butas ng ilong niya. I can see her losing her cool.
"Alam mo, bastos ka?! Kung gagawa ka ng kabutihan sa kapwa mo, sana panindigan mo!
Wala kang isang salita!"

Patuya ko siyang nginitian. "Nothing is free nowadays. You should know that,
you're a police right? Ilang kawawang drivers na ba ang tinakot at nakutongan
ninyo, huwag lang makuha ang lisensiya nila?"

Kitang-kita ko ang lalong pamumula ng kanyang mukha sa galit.

"Salbahe ka talaga! Para sabihin ko sa 'yo, malinis akong magtrabaho! At hindi ko
kailangan patunayan 'yon sa isang mayabang na katulad mo!"

Umismid na naman ako. Nakita ko siyang may hinugot sa kanyang bulsa. Mga
nakarolyong pera na nakatali pa isang maliit na goma. Marahas na ibinagsak niya ang
mga 'yon sa mesa ko. May hinugot uli siya sa bulsa sa kanyang likod saka inilabas
ang kanyang pink na pitaka. Humugot uli siya doon ng tig-iisang daan na pera at
ibinagsak sa mesa ko.

"Ayan, kunin mong lahat 'yan! Alam kong kulang pa 'yan pero gagawin ko ang
lahat para mabayaran kita! Lahat gagawin ko huwag lang akong magka-utang na loob sa
isang katulad mo!" nanggagalaiting bulyaw niya sa harapan ko.
"Ganyan kayong mga mayayaman, kung makapanghamak kayo ng mahihirap, akala n'yo ay
mga Diyos kayo!"

Bagot na nakamasid lamang ako sa kanya.

"Are you done with your drama?"
Sinipat ko ang aking relo. Tapos na ang ten minutes niya.

Hindi siya nakakibo ngunit nagtatagis naman ang mga bagang. Ngayon ko lang
napansin na medyo may hitsura ang pulis na 'to. Matangkad din siya at well built
ang katawan.

"Get your money away from me. That's not what I want from you," bagot na sabi
ko. Kailan ba mare-realize ng babaeng 'to na hindi ko siya gustong kausap?

"Ano bang gusto mo?!" gigil na tanong niya.

Bigla kong naisipan na sabihin ang totoong pakay ko sa kanya. It's untimely but
she's really getting into my nerves right now. Mabuti pang prangkahin ko na siya.
Tinitigan ko siya nang mariin sa mga mata.
 "You," walang kaabog-abog na sabi ko.

Napamaang siya. Nabalot nang kalituhan ang kanyang mukha.

"A-Ako? Anong kailangan mo sa akin? Ang kidney ko? Ang atay ko? Ang mga bituka ko?
Sorry pero hindi ko 'yon ipambabayad sa 'yo!"

Nagpatuloy ako sa seryosong tono.

"You and your body."

Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko. Namula pa ang kanyang magkabilang
pisngi. Napaatras siya at hindi makapaniwalang umiling. Walang salitang iniwan niya
ako at lumabas ng pinto. Marahas niya pa iyong isinara. Malamang nabigyan niya nang
maling kahulugan ang sinabi ko. Typical stupid woman. Iyon lang pala ang kailangan
kong sabihin para tantanan niya ako.

Mayamaya ay pumasok si Archimedes sa klinika.

"Bro, that's not how you break a woman's heart," natatawang sabi niya sa akin.

"I havent even started yet. Wait till I get my hands on her and you will see
how I break her soul."

Umiling-iling siya. "Be careful on playing games with a fragile woman, bro.
Baka mag back-fire sa 'yo ang pinaplano mo."

I smirked. "Once I started my game, that policewoman will beg for more,"
kumpyansang sabi ko sa sarili.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

CHAPTER 14

Antonia's POV
"Diyos ko, sana makayanan ko po itong pagsubok na ibinigay n'yo sa akin. Sana
po gumaling na nang tuluyan ang Poppsy ko para makalayas na kami sa ospital na 'to.
Naloka po ako sa hinihinging kapalit ni Dr. Achilles. Crush ko po siya pero hindi
ko po maatim na ipambayad ang katawan ko sa kanya..."

Nandito ako sa chapel ng ospital at nagdadasal. Nakaluhod ako sa pew at

nakatingin sa rebulto ni Jesus. Matapos naming magsagutan ni Dr. Achilles kanina ay
dumeretso ako sa chapel at nagdasal. Hindi kinaya ng loob ko ang pinagsasabi ng
mangagamot na 'yon!
Sagad na yata ang kamanyakan ng doktor na 'yon at pati katawan ko, pinag-
interesan! Ang daming magagandang babae diyan na handang maglambitin sa leeg niya,
bakit katawan ko pa talaga ang naisipan niyang pambayad sa operasyon na ginawa niya
sa Poppsy ko? Ganoon na ba talaga kababa ang tingin niya sa akin?
 "Patawarin n'yo po ang lalaking 'yon sa kalaswaan niya..."

Napapitlag ako nang maramdaman ang pag-vibrate ng cellphone ko sa bulsa. Agad

kong tinapos ang aking dasal saka lumabas ng chapel para sagutin ang tawag. Galing
'yon kay Junior. Kinabahan na naman ako.

"Hello, Junior?"

"Te, nasaan ka?"

Lalo akong kinabahan nang marinig ang natatarantang boses ng kapatid ko.

"N-nandito sa chapel. B-bakit?"

"Si Poppsy! Inatake na naman si Poppsy!"

Nanginig ang kalamnan ko sa narinig.

"Diyos ko po! Papunta na ako d'yan!"

Mabilis akong nag-antanda saka tumakbo. Abot langit ang dasal ko na sana walang
masamang mangyari sa aking Poppsy. Nangingilid na ang luha ko sa mga mata. Ang
lakas ng pintig ng puso ko.
Nang makarating sa CCU kung saan naka-admit ang aking Poppsy ay agad akong
sinalubong ng yakap nina Junior at Pippa.

"K-kumusta si Poppsy?" garagal kong tanong sa kanila.

Hindi sila sumagot bagkus ay hinila ako sa nakasarang pinto ng CCU. May maliit
na salaming bintana na nakalagay sa pinto kaya kitang-kita namin sa labas ang
nangyayari sa loob. At kitang-kita ng mga mata ko si Dr. Achilles at ibang mga
doktor at nurses sa loob na hindi magkaundagaga sa  pagre-revive kay Poppsy.
Nasapo ko ang aking bibig. Nandoon ang aking Poppsy sa loob at walang malay na
nakaratay sa kama. May isang nurse ang nagbibigay ng CPR sa dibdib niya samantalang
may isang nurse naman ang nagbibigay ng gamot. Si Dr. Achilles ay seryosong
nagmamando sa mga ito ng gagawin. Katabi niya ang Cardiologist ni Poppsy na si Dr.
Jacinto.
Napatitig ako sa manggagamot. Seryoso ang kanyang anyo habang matamang
nakatingin sa monitor. Kng titingnan siya ay napakaseryoso niya, pero alam ko sa
loob-loob niya, nakikipagsapakan na siya kay kamatayan upang iligtas ang Poppsy ko.
Bakas sa mukha ng manggagamot ang pagod at puyat.
Kagabi pa niya inaalagaan si Poppsy. Pero sa kabila ng pagod at puyat sa
kanyang mukha, bakas din sa kanya ang determinasyong buhayin ang aking Poppsy. Ang
ibang mga doktor ay hinahayaan ang mga juniors nito ang umasikaso sa pasyente
ngunit siya ay hindi.
Bigla naman akong nakosensiya sa pinagsasasabi ko kanina. Kaya marahil mainit
ang ulo niya ay dahil ang dami na niyang iniisip at inaatupag. Alam ko namang hindi
madaling maging doktor.
Napausal na naman ako ng isang dasal. Pinagdasal kong sana'y gabayan ng Diyos
si Dr. Achilles sa pagsalba sa buhay ng Poppsy ko. Talagang ikamamatay ko kung may
mangyaring masama sa Poppsy ko!

"Ate..." narinig kong sambit ni Junior sa likuran ko. Garagal na rin ang
kanyang boses.

"Kaya natin 'to, Junior. Magtiwala ka sa Diyos. Magtiwala ka sa mga doktor..."

"Oo, A-ate. Alam ko namang hindi nila pababayaan si Poppsy."

Humugot ako nang mahabang hininga habang ibinabalik ang mga mata sa nagaganap
sa loob. Ang kaninang magulong umaandar na linya sa monitor ay naging regular na.
Nagliwanag ang mukha ng mga nars nang makita ang pagbabago sa monitor. Napatingin
ako kay Dr. Achilles, unti-unting nagliwanang ang kanyang mukha.
Natigilan ako. Tama ba ang nakikita ko? Ngumiti siya! Ang ibig sabihin ay
naisalba na naman niya ang buhay ng Poppsy ko! Nakahinga ako nang maluwag. Todo
pasalamat ko sa Diyos. Napaantanda pa ako na parang si Aling Dionisia kapag
nananalo si Pacquiao sa laban.
Napatingin uli ako kay Dr. Achilles. Pumitlag nang malakas ang puso ko nang
mahuling nakatingin din siya sa akin. Ibinalik naman niya agad ang atensyon kay
Poppsy. Doon ko narealize na nagkamali ako sa pagsusungit sa kanya. Gagawa talaga
ako ng paraan upang makabayad sa malaking utang na loob sa manggagamot.
Kinabukasan ay namili ako ng mga sangkap sa pagawa ng puto. Matapos mamili ay
dumeretso ako ng bahay at gumawa ng mga puto. Aside sa pagiging maganda, matalino
at masipag...magaling din akong gumawa ng mga kakanin. Naisipan kong gumawa upang
ipamigay sa mga nars mamaya na nag-alaga sa Poppsy ko. Pasalamat kumbaga.
At siyempre, ipagluluto ko rin si Dr. Achilles. Hindi ako mayaman kaya wala
akong maibibigay na mamahaling regalo sa kanya bilang pasasalamat sa kagitingang
ginawa niya sa Poppsy ko. May utang pa nga ako sa kanyang natitira. Sana naman
kapag natikman niya ang napakasarap na puto ko ay magbago na ang pakikitungo niya
sa akin.
Ayaw ko kasing nagsusungit siya kasi naiinis ako. Sino ba naman kasing tao ang
gustong sinusungitan nang walang dahilan, diba? Pero sana umepekto itong so called
"pasasalamat" ko sa kanya. Baka kapag natikman niya ang puto ko, hanap-hanapin
niya. Sana puto lang, huwag ako.

Napabungisngis akong mag-isa.

"Luka-luka ka talaga, Antonia!" natatawang sabi ko sa sarili.

Nang matapos sa pagawa ng mga makukulay na puto ay isinilid ko na iyon sa

lalagyan saka binalot ng plastic wrap. Ibinukod ko ang kay Dr. Achilles sa mga
nars. Masiglang nagbihis na ako para magtungo uli sa ospital. Nang makarating ako
sa ospital ay agad kong kinausap ang isang nars na lumabas sa CCU.
Nginitian ko siya saka inabot sa kanya ang dala kong puto. Balak pa sana niya iyong
tanggihan kaso pinilit ko siya.

"Sige na, tanggapin mo na. Pasalamat ko 'yan sa inyo dahil ang tiyaga ninyo sa
Poppsy ko," nakangiting sabi ko sa nars.

"Tungkulin po namin 'yon, Maam," nahihiyang sagot niya.

 "Alam ko. At nagpapasalamat ako dahil nariyan kayo. Maliit na bagay lang naman
'to kaya tanggapin mo na," pamimilit ko.

"B-bawal po kasi kaming tumanggap—"

"Hay naku! Wala namang makakaalam na binigyan ko kayo ng puto. Sabihin mo na

lang na binili n'yo 'yan sa labas kapag may nagtanong."

Nahihiya pa rin ang nars habang alanganing tinanggap ang mga puto.

"Siya nga pala, kumusta na ang Poppsy ko?" kapagkuway tanong ko sa nars.

"Hindi po ba ninyo nakausap si Dr. Alarcon, Maam?"

Hindi. Ayaw naman akong kausap n'on. Makita ko lang na ginagawa niya ang lahat
ng makakaya niya upang iligtas ang Poppsy ko, hindi na niya kailangan magpaliwanag
sa akin.

"Hindi pa. Bakit?"

"Kasi po may kailangan po kayong malaman sa kundisyon ng pasyente n'yo."

Bigla naman akong kinabahan.

"A-ano?"

"Siya lang po ang puwedeng magsabi sa inyo, eh. Kailangan n'yo po siyang
makausap. Nandoon po siya sa opisina niya ngayon."

Mabilis akong tumango saka iniwan ang nurse. Umakyat agad ako sakay ng elevator
upang kausapin si Dr. Achilles sa kanyang klinika.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 15

Antonia's POV
"Miss, matagal pa ba sila sa loob?" naiinip na tanong ko sa sekretarya ni Dr.
Achilles.

Wala ako sa klinika ni Dr. Achilles dahil ipinasara na raw iyon. Nagtaka nga
ako kung bakit isasara ang klinika samantalang bukas naman iyon kahapon. Ang sabi
n'ong medical secretary doon, nasa opisina daw niya si Dr. Achilles. Mabilis ko
namang nahanap kung saan ang opisina, salamat sa matandang guard na umestima sa
akin kanina.
Pansin ko'y mababait at matulungin ang mga empleyado ng ospital na 'to. Para
bang inspired lagi sila sa kanilang trabaho. Siguro ay malalaki ang sahod nila o di
kaya'y maayos ang pamamahala ng mga employers nila. Hindi tulad sa ibang ospital na
bugnotin ang mga nurse, suplada ang mga receptionists at feeling pogi kung
magsungit ang mga guards.
Maayos din naman akong inestima ng secretary ni Dr. Achilles at pinaghintay ako
sa malaking sofa sa harapan ng opisina. Galante at malinis ang labas ng opisina ng
mangaggamot. Para akong nasa isang 5 star hotel. May mangilan-ngilan ding mga
nakaupo sa sofa na kasama ko.
Kaso nakasuot sila ng mga formal attire.
Gusto ko na ngang manliit kanina dahil suot ko lang ay simpleng maong pants at
lumang T-shirt na bigay n'ong natalong mayor noong nakaraang eleksyon. May
nakasulat pa sa T-shirt ko na, "Iboto si Castor sa pagka Mayor!". Pero naisip ko,
bakit ako mahihiya samantalang kakausapin ko lang naman si Dr. Achilles?
At mas may lamang ako sa mga katabi ko dahil mayroon akong dalang puto, sila wala!
Pero maghihigit isang oras na akong naghihintay dito, ni isa sa amin ay wala
pang nakakapasok sa opisina. Sumasakit na nga ang puwet ko kaya panay ang galaw ko
sa upuan. Wala akong pakialam kung pagtinginan ako ng mga tao doon. Problema na
nila kung magkasugat sila sa puwet sa pagiging poise nila.
Nang hindi na ako makatiis ay kinulit ko na uli ang sekretarya ni Dr. Achilles.
Pang sampung ulit ko na 'tong paulit-ulit na tanong sa kanya. Ang sabi niya kasi ay
may meeting daw ang mga kapatid ni Dr. Achilles sa loob ng opisina. Mga Big Boss
daw ng ospital ang nasa loob kaya hindi puwede isturbohin.

"I'm sorry, Maam, but he is still currently unavailable right now," nakangiting
tugon ng sekretarya sa akin.

Bilib din ako sa babaeng 'to. Kanina pa ako nangungulit sa kanya pero nakangiti
pa rin siya. Kung ako siguro sa lugar niya ay nasinghalan ko na ang makulit na
katulad ko.
Napakamot na ako sa ulo.

"Pagkatapos ba ng meeting chuchu na 'yan, makakausap ko na siya?" pangungulit

ko na naman.

Nakangiti pa rin ang serkretarya.

"No, Maam. Actually, you're not in his list of appointments right now so you'll be
the last one to get inside."

Nagsalubong ang mga kilay ko. "Ano? Pambihira naman, Miss. Kailangan na
kailangan ko siyang makausap!"

"And so are they," tukoy niya sa mga katabi ko sa upuan kanina.

Badtrip na inilapag ko ang lalagyan ng puto sa ibabaw ng mesa ng sekretarya

saka dumukwang at nagsalita nang pabulong sa harapan niya.

"Alam mo kasi, Miss, uhm...pulis ako. Seryoso ang pag-uusapan namin ni Dr.
Achilles. About ito sa kalagayan ng Poppsy ko kaya paunahin mo na ako, puwede ba?"
 Nakangiti pa rin siyang sumagot saka pinagsiklop ang mga palad sa ibabaw ng
kanyang mesa.
"People at your back are Excecutives, General Managers, Doctors and even polit—"

"Sige na, bibigyan naman kita nitong dala kong puto, eh. Hati kayo ni Dr.
Achilles. Promise. Paunahin mo na ako..."

Lalong lumawak ang ngiti ng sekretarya. Lalong gumaganda

ang sekretarya kapag ngumingiti. Pinopormahan kaya 'to ni Dr. Achilles? Imposibleng
hindi magkagusto ang manggagamot sa ganda ng sekretarya niya.
Bago pa makasagot ang sekretarya ay narinig na naming bumukas ang pinto ng opisina.
Naglabasan ang mga lalaking hindi kinaya ng panty ko ang kaguwapuhan.
Magkakamukha sila pero iba-iba ang karakter ng mukha. May mukhang matured at
seryoso. May mukhang nakakatakot ang awra ngunit guwapo pa rin. May mukhang
approachable, sa pagkakatanda ko ay siya iyong nagpatuloy sa akin sa klinika ni Dr.
Achilles kahapon. May babaeng kamukha din nila pero mukhang mabait.
At lastly, ang nagpatigil sa hininga ko at nagpalakas ng tibok ng puso ko...ang
nakabusangot na si Dr. Achilles. Mukhang wala na naman siya sa mood dahil hindi na
naman maipinta ang mukha niya. Napatingin ako sa sekretarya nang bigla siyang
tumayo at yumuko sa mga lalaking paparating. Agad ko namang kinuha ang puto ko saka
tumabi upang makadaan sila.
Halos hindi ako huminga nang dumaan sila sa harapan ko. Nagsusumigaw ng karisma
at kapangyarihan ang mga awra nila. Para silang mga diyos sa Olympus na bumaba sa
lupa at dinaanan ang isang hamak na mortal na katulad ko. Kahit pulis ako ay
naiintimidate ako sa presenya nila.
Natauhan lang ako nang makitang paparating si Dr. Achilles. Agad ko siyang
hinarang saka nginitian nang pagkatamis. Inabot ko pa sa kanya ang mga puto. Ngunit
imbes matuwa, lalong nagusot ang kanyang mukha nang makita ako. Inignora niya pa
ako saka aktong lalagpasan nang habulin ko siya at harangin.

"Hi, Doc! Good evening! Kumusta po kayo?" nakangiting bati ko sa kanya.

"Get out of my sight," mahinang asik niya sa akin.

Napailing-iling ako. Kailan ba mare-realize ng manggagamot na 'to na hindi ako

basta-bastang nasisindak?

"Hay naku, bad mood ka na naman. Eto, kumain ka muna para lumamig ang ulo mo,"
sa halip ay sabi ko.

Ngunit tinabig niya lang ako dahilan para malaglag ang mga puto ko sa sahig.
Hindi man lang siya nag-abalang tingnan ang mga 'yon at nagtuloy-tuloy sa pag-alis.
Hindi man lang niya inalintana na ang dami naming naghihintay sa kanya. Nabuwesit
ako kaya hinabol ko siya saka mariing pinigilan sa braso. Mabilis siyang pumiksi.
 "What do you want?" galit na bulyaw niya sa akin.

Napikon na ako nang tuluyan. "Ikaw! Huwag mo akong iniiwasan dahil kailangan
nating mag-usap!"

"We dont have anything to talk about!"

"Meron! Ang Tatay ko! Kailangan ko ng explanation sa ginawa at gagawin mo sa

tatay ko!"

"I have nothing to do with your father anymore. I resigned to this hospital!"

Napatda ako. Nagresign siya? Paano na ang Poppsy ko? Hindi pa man ako
nakapagtanong ay tinalikuran na naman niya ako at nagtuloy-tuloy sa elevator.
Nilingon ko ang mga puto ko. Nasurpresa ako nang pulutin iyon ng sekretarya at
sinenyasan akong ituloy ang ginagawa ko.
Agad ko namang hinabol si Dr. Achilles. Akmang sasara na ang pinto ng elevator
nang iharang ko ang sarili doon saka pumasok sa loob. Nakita ko pa ang nagbabanta
niyang tingin sa akin.

"B-bakit ka nagresign?" tanong ko nang makabawi. Mabuti na lang at kaming

dalawa lamang sa elevator.

"Do you have to ask? You stained my name!" iritableng sabi niya.

Itinuro ko ang sarili.

"Ako? Anong kinalaman ko?" nagtatakang tanong ko.

Hindi siya sumagot. Mukhang pilit akong iniignora.

"Kung aalis ka, sino nang titingin sa tatay ko?"

"There are plenty of cardiothoracic surgeons here. And your father is under the
care of Dr. Jacinto, not me."

Nagprotesta agad ako. "Ayoko! Gusto ko ikaw lang!"

 Pinaningkitan niya ako ng mga mata. "How arrogant! You cant even afford me!"

"Sinasabi ko sa 'yo, babayaran kita, diba? Gagawin ko ang lahat. Kahit ano!"

Hindi siya kumibo. Nang bumukas ang pinto ng elevator ay walang salita siyang
lumabas. Nagtitimping sinundan ko siya. Hindi siya tumitigil hanggang sa makarating
kami ng parking lot. Mabilis pa rin siyang naglalakad na tila hindi iniinda ang
banta sa buhay. Iiling-iling na lang ako habang nakasunod sa kanya.
Nang makarating siya sa kanyang sasakyan ay binuksan niya agad ang pinto pero
bago pa man siya makapasok ay inunahan ko na siyang pumasok sa driver's seat saka
nagtungo sa katabing upuan. Ramdam kong natigilan siya sa ginawa ko.

"What are you doing? Get out of my car right now!" nanggigigil na sigaw niya.

"Ayoko!" matigas na sagot ko saka ikinabit ang seatbelt sa katawan ko.

Hindi pa rin siya pumapasok at galit na nakatunghay sa akin mula sa labas.

Tinakot ko siya. "Kapag hindi ka pa pumasok, baka sunggaban ka ng mga

nagtatangka sa buhay mo r'yan. Sige ka..."

Narinig ko ang malulutong niyang mura bago napilitang pumasok sa kanyang

sasakyan. Marahas niya pang isinara ang pinto. Napangiti ako.

"You know, I am not in the mood to argue with you right now. With all due
respect, I dont want see your face so get out of my car at once!"

Humalukipkip ako at sumandal sa kanyang sasakyan. "Ayoko nga. Mag-uusap pa

tayo."

"If it's about your father, you can talk to Dr. Jacinto. He's more than willing
to accommodate you!"

"Ikaw nga ang gusto ko. Bakit ba ang kulit mo? May karapatan akong mamili ng
titingin sa tatay ko dahil nagbabayad ako."

"Oh, really? Your father needs an Open Heart Surgery and you know how much it
cost?" sarkastikong tanong niya.
 "Magkano? Sabihin mo!"

"More than five hundred thousand pesos!"

Natigilan ako. Ano raw? 500 thousand pesos? Saang kamay ng Diyos ko kukunin ang
ganoon kalaking pera?

Nakita ko ang pag-ismid niya.

"Cat got your tongue? Now, get out and find that goddamn money instead of pestering
me!" singhal niya sa akin.

Nanatili akong nakaupo, walang katinagtinag. Bigla kong naalala ang offer niya
sa akin. Pero katawan ko ang hinihingi niya! Tatanggapin ko ba? Magpapakababa ba
ako alang-alang sa pera? Pero buhay na ng Poppsy ko ang nakataya! Anong gagawin ko?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 16

Antonia's POV
Iginala ko ang paningin sa loob ng Condominiun unit ni Dr. Achilles. Laglag ang
panga ko sa laki at gara ng silid. Ang mga furnitures at mga kagamitan ay halatang
hindi basta-basta ang halaga. May napansin lang ako nang kaunti, itim at puti ang
dominant colors ng silid.

"Alam mo, masyadong boring ang kulay ng unit mo," komento ko habang sinusundan
siya papunta ng kanyang kusina.

Hindi niya ako pinansin at kumuha ng bottled water sa refrigerator saka iyon
binuksan at ininom. Napalunok ako habang pinagmamasdan siya. Kanina pa kasi ako
nauuhaw.

"Puwede pahingi?" lakas loob na sabi ko.

Hindi siya kumibo ngunit kumuha ng isang bottled water saka inihagis sa akin.
Agad ko naman iyong sinalo at binuksan. Mabilis ko iyong nilagok. Nang maglakad
siya palabas ng kusina ay sinundan ko siya. Napahawak ako sa tiyan ko nang tumunog
'yon. Gutom na ako.

"Gutom na ako. Hindi mo man lang ba ako pakakainin?" tanong ko sa kanya.

 Tumigil siya sa paglalakad at mukhang iritableng hinarap ako.
"There's a cafeteria downstairs. Go down and eat."

"Ay, grabe siya! Bakit pa ako bababa kung puwede mo naman akong pakainin dito?
Bisita mo ako, ah!"

"I didnt remember inviting you inside my unit. You are an unwanted visitor,"
sarkastikong sagot niya.

"Ay, sobra ka talaga! Maano bang pakainin mo ako kahit itlog lang? Ako na ang
bahalang magprito kasi nakakahiya naman sa 'yo!"

Papayag na nga akong ipagamit sa kanya ang katawan ko, gugutomin niya pa ako?
Ilang beses kong pinag-isipan itong mabuti kanina. Totoo nga ang sabi nila, kapag
nasa kagipitan ka at buhay na ng mahal mo sa buhay ang nakataya, kakapit at kakapit
ka sa patalim. Nakakahiya dahil pulis ako pero sa ganitong larangan ako babagsak.
Pero hindi ko pa sinasabi 'yon sa kanya.
Nagulat ako nang bigla niyang hinawakan ang kamay ko at pakaladkad na hinila
ako pabalik sa kusina. Binuksan niya ang refrigerator at pinaharap ako doon.
Namilog ang mga mata ko sa dami ng pagkaing nakikita ko. Muntik na akong maglaway
nang makita ang isang buong-buo pa na cake. Nakalimutan ko agad ang problema ko sa
kanya.

"Eat all you want. Stuff your mouth with everything you like until no more
words can escape from that foul mouth of yours!"

Tuwang-tuwang tinapik ko ang balikat niya.

"Areglado, Boss. Ako na ang bahala sa sarili ko. Gawin mo na ang gusto mo. Hindi na
kita iisturbohin!" nakangising pagtataboy ko sa kanya.

"If I ever hear any noise from your mouth again, I swear I will throw you out
of the window! Do you understand?"

Hindi ko siya pinansin at pagtuunan nang pansin ang pagkain. Hindi ako
magkaundagaga sa dami at kung anong uunahing ipapasok sa bibig ko.
Binigyan niya ako nang nagbabantang tingin bago umalis sa harapan ko. Palihim ko
siyang binelatan saka ibinalik ang atensyon sa pagkain.
Nagluto ako nang hotdog at itlog na nakita ko sa refrigerator. Binalatan ko rin
ang mga mansanas at orange. Wala akong nakitang bigas kaya pinagtiisan ko na ang
cake. Hindi ako choosy, hindi lang ako sanay na walang kanin. Nang matapos sa
ginagawa ay agad akong lumamon. Hindi na ako nagkutsara dahil sanay akong magkamay
kabang kumakain. Ipinatong ko na rin ang paa ko sa upuan ko para komportable.
Nasa ganoon akong ayos nang biglang pumasok si Dr. Achilles na nakasuot na ng
bath robe. Mukhang bagong paligo ang manggagamot dahil basa at magulo pa ang
kanyang buhok. Amoy na amoy ko naman ang bango ng ginamit niyang sabon at shampoo.
Nakakunot ang noo niya habang nakamasid sa akin.
 "Uy, tapos ka na pala. Halika't kumain na rito. Lalamig na
'tong itlog at hotdog," yaya ko sa kanya.

Humalukipkip siya at tinitigan ako nang masama. Hindi ko nagustuhan ang titig
niya. Aside sa hindi ko gustong tinititigan, naiinis din ako sa uri ng tingin niya.
Mukha siyang nandidiri. Nakakadiri ako, ganoon? Anong nakakadiri sa isang babaeng
kumakain?

"Bakit ganyan ka makatingin?" inis na tanong ko sa kanya.

"Have you ever been taught finese and etiquette in PNP?"

Ayan, sabi ko na. Iinsultuhin na naman ako ng lalaking 'to. Palibhasa mayaman
kaya ganito na lang ako hamakin. Hindi ko pinansin ang pangungutya niya.

"'Pakaarte mo! Kumain ka na lang dito, dami mo pa sinasabi!" pabalang kong

sagot.

"I'm full."

"Kumain ka at mapapasabak ka mamaya!" Naubo ako nang mapagtanto ang nasabi.

Maryusep, Antonia! Nakakahiya ka!

Kumunot ang kanyang noo. "What do you mean?"

Sinubukan kong magkaila. "W-wala! Sige m-magliligpit na ako."

"Hurry up! We have so much to talk about," masungit na pahabol niya.

Kinabahan ako sa sinabi niya. Marami daw kaming pag-uusapan? Diyos ko, ano kaya
'yon? Saan kaya kami mag-uusap? Sa sala? Sa balcony? O sa kuwarto? Nanindig ang
mgabalahibo ko sa huling naisip.

Kung ano-anong naiisip mo, Antonia! Kung may pag-uusapan man kayo, malamang
'yong kalagayan ng Poppsy mo!

Matapos maghugas at magligpit ng pinagkainan ay lumabas ako ng kusina at

nagtungo sa living room kung saan siya nakasalampak sa sofa. Nakasandal siya doon
at nakapikit ang mga mata. Lumapit ako sa harapan niya saka tumikhim. Agad naman
niyang iminulat ang kanyang mga mata at umayos ng upo.
Hindi siya nagsalita bagkus ay pinasadahan ako ng tingin mula ulo hanggang paa.
Kinilabutan ako. Ngayon na ba niya isasakatuparan ang maitim na balak? Ngayon na ba
niya isasambulat ang kanyang masidhing pagnanasa sa alindog ko? Hindi pa ako ready!
Kinakabahan pa ako!
 Akmang magsasalita siya nang pigilan ko siya.
"Sandali! Wait lang...ano, puwede bang maligo muna ako?"

Kumunot na naman ang kanyang noo. "Why do you need to take a bath?"

"Kasi mabaho pa ako! Hindi pa ako nagsisipilyo! Hindi pa ako nag-ahit ng

kilikili! Kailangan kong mag-ayos, ano ka ba?"

Lalong lumalim ang gatla sa noo niya. "I dont care! I want to begin now!"

Napamaang ako. Hindi yata at siya ang klase ng lalaking hindi nakakapaghintay.
Masyado na ba siyang nag-iinit? Okay lang sa kanya na hindi presko ang "kaanohan"
niya? Inaalipin na siya ng matinding libog!

Nang hindi ako kumikilos ay mukhang napikon na naman siya. "What are you
waiting for?!"

Napapitlag ako sa pagsigaw niya. Ang harsh naman ng lalaking 'to. Hindi ba
dapat sinusuyo niya ang babae para maging kapanapanabik ang foreplay? Bakit
naninindak pa siya? Gusto niya yatang maihi ako sa salawal.

"S-saglit lang! Ito na nga!" natatarantang sabi ko saka dahan-dahang inaangat

ang t-shirt ko upang hubarin. Hindi ako makatingin nang diretso sa kanya habang
naghuhubad. Malamang pulang-pula na ang mukha ko kaya nagyuko ako ng ulo.

"What the fuck are you doing?!" galit na tanong niya.

"Naghuhubad! Bulag ka ba?" inis na sagot ko sa kanya.

Nanlaki ang mga mata niya. "What?! For god's sake—put it back!"

Nagtatakang napatingin ako sa kanya. Put it back daw pero titig na titig naman
siya sa mga dibdib ko. Kung hindi lang talaga dala nang matinding pangangailangan
ay tinusok ko na mga mata ng lalaking 'to! Mabilis ko namang ibinalik ang T-shirt
ko.

"You wench! Dont you dare strip in front of me again! You are the most
disgusting woman I've ever met!" gigil niyang bulyaw sa akin.

Naghimagsik ang loob ko sa sinabi niya.

"Sira ulo ka pala, eh! Akala ko ba gusto mong katawan ko ang kabayaran sa operasyon
ng Poppsy ko?" singhal ko rin sa kanya.

Napamaang siya. "Yeah, I want you...your skills and body to fight the people
who wanted to kill me, not to fuck you, for crying out loud! My sanity is perfectly
intact to consider having sex with you!"

Nagpuyos ang kalooban ko sa sinabi niya. Naikuyom ko pa ang mga palad. Sa mga
oras na 'to ay imbes na makahinga nang maluwag na hindi pala siya interesado sa
katawan ko upang sipingan, ay sumama pa lalo ang loob ko. Gustong-gusto kong
paduguin ang nguso niya sa pang-iinsulto sa akin.

"Why are you glaring at me? Sit down!" muling singhal niya.

Nagpupuyos man ang kalooban ay tumalima ako at umupo sa katapat niyang upuan.
Nanginginig ang mga kalamnan ko sa galit at pagkapahiya. Gusto kong kumaripas ng
takbo dahil sa kahihiyan. Ano ba kasing pumasok sa kukute ko at naisipan kong sa
sex niya balak gamitin ang katawan ko? Gusto niya palang gamitin ang katawan ko
pangsalo ng bala hindi sa kung ano pa mang kalaswaan!

"Are your senses coming back?" untag niya sa iritableng tono habang
nakahalukipkip.

Humugot muna ako nang malalim na hininga bago tumango. Hindi na ako makatitig
nang diretso sa kanyang mga mata.

"You know very well that I hated your guts. I dont like your tactless mouth,
lack of manners, lack of finesse, lack of...I dont know, everything?"

Napatiim bagang ako. Isang-isa na lang talaga ang lalaking 'to at baka siya ang
ihagis ko sa labas ng bintana. Marahas akong napatayo at namaywang sa harapan niya.

"Kung ayaw mo sa akin, ayaw ko rin sa hambog na katulad mo!"

Gigil na itinuro niya ang pintuan.

"If you're not willing to listen, you can get the hell out of my sight right now!"

Nagpupuyos man ang kalooban ay napilitan akong bumalik sa pagkakaupo. Kung

hindi lang talaga dahil sa Poppsy ko ay pinaputok ko na ang mga labi ng lalaking
'to.

Inismiran niya ako. Inirapan ko rin siya.

"I'm going to make all your father's hospital bills for free if you work for me as
a bodyguard 24/7," aniya.

"Ang yabang-yabang mo, hindi mo pala kaya protektahan sarili mo?" patuyang
sagot ko.

Namula ang kanyang mukha sa galit.

"That's it. Get out!"

Napalunok ako.
"Kailan ako magsisimula?"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 17

Antonia's POV
Kanina ko pa tinititigan ang sofa sa sala. Mukha namang komportable 'yon at
malaki. Kasyang-kasya doon si Dr. Achilles kapag natulog siya. Iisa lang kasi ang
kuwarto doon sa unit niya kaya dapat may isang matutulog sa labas. Kawawa naman
siya at doon siya matutulog sa sala.
Ngayon ang official araw ko na maging bodyguard niya. Ang sabi niya'y puwede
raw akong umuwi at bukas na magsimula. Hindi ako pumayag dahil maliban sa concern
akong pasukin siya doon ng gustong pumatay sa kanya, wala akong pamasahe pauwi. Si
Edwardo ay naiwan ko doon sa Parking Lot ng ospital. Kaya dito na lang muna ako sa
bahay niya.
Naghikab ako. Inaantok na yata ako. Akmang kakatok na ako sa kuwarto niya nang
biglang bumukas 'yon at iluwa si Dr. Achilles. May dala siyang malalaking unan at
kumot. Nagtuloy-tuloy siya sa sala at ibinagsak ang mga dala sa sofa. Biglang
nangati ang ilong ko sa tila alikabok ng unan  kaya sinundot ko ng daliri ko.
Nahindik naman siya nang makita ang ginawa ko.

"You're so gross!" eksaheradong sabi niya.

Umikot ang mga mata ko. "Bakit, wala ka bang kulangot? Ang perfect mo naman."

Nakangiwing nilagpasan niya ako. Pinigilan ko siya sa braso dahil mukhang

babalik uli siya sa kanyang kwarto. Mabilis siyang pumiksi at diring-diri na
tiningnan ang kamay kong nakahawak sa kanya.

"Get your filthy hand off me!" singhal niya sa akin.

 "OA mo! Pinunasan ko kaya kamay ko bago kita hinawakan!" Totoo 'yon, ipinunas
ko sa likod ng T-shirt ko ang kamay ko bago siya hinawakan. Wala namang kulangot
'yon. Makati lang kaya ko sinundot ang ilong ko.

Akmang papasok na naman siya sa kuwarto niya nang pigilan ko siya.

"Saan ka na naman pupunta? Inaantok na ako. Matutulog na ako!" saway ko sa

kanya.

"Eh, 'di matulog ka! May unan at kumot akong binigay sa 'yo! Buti nga't
binigyan pa kita!"

Napamaang ako. Kung ganoon ay para sa akin ang unan at kumot na 'yon?

"You mean to say, dito ako matutulog sa sala?" 'di makapaniwalang tanong ko.

"Yes! Saan pa ba?"

Naghimagsik ang kalooban ko.

"Ano ka? Babae ako! Dapat diyan ako sa kuwarto mo!"

Tumikwas ang gilid ng mga labi niya.

"And so? You're not a VIP guest! You dont even deserve any place in this house.
Buti nga at nagmagandang loob pa akong patulugin ka rito."

Namaywang ako sa harapan niya. "Grabe ka! Empleyado mo ako dapat itrato mo ako
ng maayos. Modern day slavery 'to, a!"

"Call it whatever you want. I'm tired and badly needs a rest," aniyang sinapo
pa ang batok.

Bigla naman akong naawa sa kanya. Napanguso ako saka tumalikod.

Hindi ko na pinagpilitan ang gusto ko at pumayag na sa labas na lang matulog.
Ngunit may naalala ako bigla. Kanina pa pala ako nangangati sa natutuyo kong pawis.
Kailangan kong magpunas. Hinarap ko siya uli na akmang papasok na sana sa loob ng
kuwarto niya.

"Sandali! Puwede ba akong maligo muna?"

Kunot noong nilingon niya ako.

"Eh, di maligo ka. May isang bathroom malapit sa kusina para sa mga visitors."
 Napalabi ako. Ayaw talaga akong papasukin sa kuwarto niya. As if naman
pagtatangkaan ko siyang halayin.
"Wala akong damit!"

Pinagtaasan niya ako ng kilay.

"Problema ko?"

Napapalatak ako sa kagaspangan ng ugali niya.

"Ay, grabe. Ang sama na nga ng ugali mo, ang damot mo pa. Pahiramin mo na lang ako
kahit isang malinis na bath robe lang kung hindi ikasasama ng loob mo!"

Nakasimangot na pumasok siya sa loob ng kuwarto. Pagbalik niya ay may bitbit na

siyang bagong bath robe. Napangiti ako.

"Salama—"

Bago pa man ako makapagpasalamat ay naglanding na sa mukha ko ang bath robe.

Hinagis ng kumag. Ibinagsak niya pa nang malakas ang pinto. Inis na nagtungo ako sa
CR at padabog na nagpunas. Buwesit talaga ang lalaking 'yon. Ang sama ng ugali!

—————
Achilles' POV

Kanina pa ako gising. It's still five o clock in the morning. Inunahan ko pa
ang alarm clock na tumunog. Actually I didnt set my alarm anymore. What for? I just
lost my job yesterday. I'm now oficially unemployed and free. Tumayo na ako at nag-
unat ng kamay.
I did some push-ups and crunches before I wash my face. Nang matapos sa
ginagawa ay lumabas na ako ng kuwarto. Gulat na napatingin ako sa sala nang
makarinig nang malakas na paghilik. Saka ko lang naalala na nandoon pala ang
babaeng pulis.
Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Tama nga ang hinala ko. She was the one
snorring. Tumutulo pa ang laway niya habang nakangangang natutulog. Ang kumot
niya'y nasa kanyang mga hita at nakalingkis.
Natanggal ang pagkakabuhol ng tali ng kanyang roba kaya medyo nakabukas iyon sa may
tiyan.
Nakalantad na sa harapan ko ang kanyang tiyan. I was surprised to see her six
pack of abs. She's a police, having those abs is just a piece of cake. Hindi rin
nakaligtas sa mga mata ko ang malulusog niyang dibdib.

God, I know her abs are incredible but her tits are something else!

Kahapon ko pa iyon napansin nang maghubad siya sa harapan ko. Iyon agad ang
napansin ko at hindi ang kanyang abs.
She must have worked out hard to have those assets. Ang mga kilala kong babaeng
malulusog ang dibdib ay matinding exercise ang ginagawa o di kaya'y nagpapa-breast
implant. Silicone implants are just so cheap nowadays.
Napalunok ako sa nakikita. Nag-init bigla ang katawan ko. Napatingin ako sa
mukha ng babae. Nagulat ako nang makitang nakadilat na ang kanyang mga mata at
nakatingin sa akin. Napaatras ako. Nakita niya kaya ang pag-oobserba ko sa katawan
niya? Mabilis akong lumayo sa kanya.

"May kailangan ka ba, Doc?" tanong niyang humihikab pa. Nakahinga ako nang
maluwag at hindi niya pala napansin ang pagtitig ko sa katawan niya.

Namumungay pa ang kanyang mga mata habang bumabangon. Napansin kong hindi niya
napansing nakalihis na ang kanyang roba habang tinutupi ang kumot. Tumambad pa sa
akin ang mahahaba niyang legs. Nag-iwas ako ng tingin at diretsong nagtungo sa bar
counter. Hindi ko kinaya ang nakikita. Kumuha ako ng isang vodka at isinalin sa
kopita.

"Pambihira, umagang-umaga tumatagay ka na? Hindi pa nga gising ang atay mo,
gusto mo na agad siyang magbanat ng buto?" sita niya pa sa akin.

Thank god, nakasara na ang roba niya.

"Just so you know, liver doesnt have bones," pagtatama ko sa kanya.

"Alam ko! Ang ibig kong sabihin, pinagtatrabaho mo na ang atay mo umagang-
umaga! Abusado ka talagang amo! Tsk!" pumapalatak pang sabi niya.

"Mind your own liver," masungit na sagot ko sa kanya.

Umiling-iling siya saka nagtungo sa kusina. Sinundan ko siya ng tingin. She

also possessed a well endowed ass. The girl is perfect without her mouth. Her mouth
is the major turn off. And her atittude too.
Mayamaya ay may naririnig na akong kalampag ng mga kaserola at nagbabagsakang
kubyertos sa sahig. Nasapo ko ang aking ulo. Will I survive with her? Mas mauuna
yata akong mamamatay sa kunsimisyon sa kanya kaysa sa mga nagtatangka sa buhay ko.
Ilang minuto pa ay nakaamoy na ako nang pinipritong corned beef. Nagutom ako
kaya nagtungo ako sa kusina. Sakto namang natapos siya sa ginagawa. Naghugas ako ng
mga kamay pagkatapos ay umupo sa hapag at pinagmasdan siya sa ginagawa. Naglapag
agad siya ng plato at mga kubyertos sa harapan ko. Pagkatapos ay nilagyan niya ng
corned beef ang plato.

"Gusto mo ng kape?" tanong niya kapagkuwan.

"Yeah."

"3 in 1 o puro?"

"I don't have 3 in 1. Take it from the percolator," sagot ko.

 "Gusto mo ba may asukal?"

"No."

"Gusto mo may cream?"

"No!"

"Gusto mo—"

"Just give me the goddamn coffee!" naiirita kong sabi sa kanya. Ibang klase rin
ang kakulitan ng babaeng 'to.

Sa wakas ay kumilos rin siya at nagsalin ng kape galing sa percolator saka

inabot sa akin. Mayamaya ay may kinuha siya sa microwave at  inilagay sa plato ko.

"What's that?" tanong ko habang hinihipan ang kape.

"Cake."

Napatingin uli ako sa cake na sinasabi niya. Halos hindi ko na 'yon makilala.
Tunaw na kasi ang icing at toppings niyon sa itaas. Paano ba naman kasi ay inilagay
sa microwave! May cake bang nilalagay sa microwave? Napatingin ako sa babae habang
maganang-magana siyang kumakain ng cake na minurder niya.

"Ang sarap talaga nito! Alam mo kasi sa Julie Bakeshop o di kaya'y sa

goldilocks ako bumibili ng cake kapaag may nag bibirthday sa amin. Mura doon pero
masarap. Pero itong cake na 'to, ibang klase sa sarap!"

Kunot noong pinagmasdan ko siya habang kumakain. Naubos niya sa isang upuan ang
cake. Kumalat pa sa kanyang mukha ang icing ng cake. Napailing ako. Kinuha ko ang
ang plato ng cake ko at ibinigay sa kanya. Bawal sa akin ang cake.

"Para sa 'yo 'yan!" aniyang umiling pa.

"You can eat it."

Nagliwanag ang mukha niya. "Uy, salamat! Ang bait mo pala, Bossing!"

No, I'm not. I just don't want to eat the horrible cake!
 I don't consume a lot of sweets, especially dairy products. Binigay lang din sa
akin ng isang staff sa ospital ang cake na 'yon. Namomroblema nga ako kung paano
'yon itatapon. Mabuti na lang at nandito ang babae. May scavenger na akong kakain
sa lahat ng basura ko sa ref.

"Saan plano mo ngayon?" untag niya.

"In the hospital. I'm gonna do your father's surgery."

"Talaga? Akala ko ba ibang doktor na hahawak sa operasyon ng tatay ko?"

"I changed my mind," matipid kong sagot.

Napangiti ang babae. Kitang-kita ang pagdikit ng icing sa paligid ng ngipin

niya.
"Hanep ka rin, 'no? Daig mo pa babae magpalit ng desisyon, ah!"

"You know it's not free," pagpapaalala ko sa kanya.

"Oo, akong bahala sa 'yo. Kahit langaw hindi ko hahayaang dumapo sa 'yo.
Secured na secured ka sa akin! Basta ba alagaan mo nang mabuti Poppsy ko!"

Hindi na ako kumibo. Kailan kaya matatapos ang imbestigasyon ng mga pulis sa
nagtatangka sa buhay ko nang makalayas na ang babaeng 'to sa pamamahay ko?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 18

Antonia's POV
"Ano ba 'yan, Junior, bakit ang tagal nila sa loob?" inip na tanong ko kay
Junior habang nasa labas ng Operating Room at naghihintay sa paglabas ni Dr.
Achilles. Tatlong oras na ang nakakalipas magmula nang operahan ng manggagamot si
Poppsy.
Hindi na ako mapakali sa inuupuan ko.

"Malamang Open Heart Surgery 'yan kaya matagal! May iba ngang umaabot ng 12
hours!" nakabusangot na sagot ni Junior.
 Halatang-halata sa hitsura niya na inaagaw na siya ng antok ngunt
pinanlalabanan. Dapat ay tulog siya ngayon dahil nagduty siya kagabi ngunit heto
siya at sinasamahan kami ni Pippa na umantabay sa operasyon ni Poppsy. Naawa naman
ako bigla sa kapatid ko kaya nanahimik na lang ako. Mayamaya ay tumabi sa akin si
Pippa.

"Te..."

"Ano?"

"Exam ko sa Lunes!"

"Eh, 'di mag exam ka. Nag-aral ka ba?"

Mukhang nag-apuhap siya ng isasagot. "Hindi, eh."

Muntik ko na siyang masapak kung hindi lang siya mabilis na nakaatras at

nagtago sa likod ni Junior.

"Ikaw, Pippa, ha, huwag mong pinapainit ang ulo ko at malilintikan ka talaga sa
akin! Mag-aral ka!" inis na bulyaw ko sa kanya.

"Mag-aaral lang ako kung bayad na tuition ko. Bayaran mo muna!"

Napapikit ako nang wala sa oras. Biglang kumirot batok ko sa sinabi niya.
Panibagong bayarin na naman! Saan kaya ako kukuha ng perang pambayad sa tuition ni
Pippa eh ubos na ipon ko sa mga gamot pa lang ni Poppsy? Mangyari ay ang hospital
bills lang pala ang inilibre ni Dr. Achilles, hindi mga gamot.
May ibang gamot kasi si Poppsy na kailangang bilhin sa labas ng ospital.
Hindi pa biro ang presyo ng mga gamot na 'yon. Wala namang inaabot na pera si Dr.
Achilles sa akin kasi nga free ang serbisyo ko sa kanya kapalit ng pagkakawang gawa
niya. Nahihiya naman akong manghingi sa kanya at baka sabihin niyang abusada ako.

"Gawan mo ng paraan, 'te!" pangungulit ni Pippa.

Napabuntong-hininga ako. "Magkano ba kailangan mo?"

"Ten thousand. Tapos may thesis pa kami sa katapusan. Malaki magagastos namin
d'on."

Wala akong nagawa kundi magkamot ng ulo. "Sige...gagawan ko ng paraan 'yan.

Huwag kang mag-alala. Basta mag-aral ka nang mabuti!"
 "Salamat, te. Pasensiya ka na at mas lalo lumaki gastusin natin dahil sa akin.
Promise magsusumikap akong maka-graduate para makatulong sa inyo."

Na-touch ako sa sinabi ni Pippa lalo pa't bigla niya akong niyakap. Nabawasan
nang kaunti ang inis ko sa kanya. Ayokong nakikita ang mga kapatid kong
nahihirapan. Hindi na baleng ako, huwag lang sila. Ngayon ay mag-iisip ako ng
paraan para kumita ng pera.
————
Achilles' POV

Gigil na pinaharuros ko ang aking sasakyan sa kahabaan ng highway. Mainit ang

ulo ko. Aside sa pagod na pagod ako sa maghapong Open Heart Surgery sa ama ng
lintek kong bodyguard, ang tinamaan nang magaling naman ay nawawala.
I was expecting to see her outside the Operating Room after the surgery. But
according to her younger siblings, she disappeared. Ang alam ko'y panganay siya.
Siya dapat ang laging nandiyan upang mag-monitor sa kalagayan ng kanyang ama. Pero
nasaan siya? Naglamyerda malamang sa kung saan-saan!

What an irresponsible daughter!

Hindi lang iresponsableng anak, iresponsable din siyang bodyguard. Lalo kasing
uminit ang ulo ko dahil nakatanggap ako ng death threats sa SMS. Nagparamdam na
naman ang nagbabanta sa buhay ko after n'ong parking lot incidence. At kung kailan
kailangan na kailangan ko ng proteksyon, nawawala ang magaling kong protektor.
Ang sabi maghahanap daw ng pera. What for? I told her I'll make everything free
for her. She wont spend any single cent for the hospital bills! Ilang ulit ko ba
'yong ipapaintindi sa kanya? Now I'm driving alone to my condo unsecured! Paano
kung may humarang at mang-ambush sa akin sa daan, sinong sasalo ng mga bala?

"Why did I ever hire that dimwit?" inis na bulalas kong mag-isa.

Mabuti na lang at nakarating ako sa condominium unit ko na ligtas. Humanda sa

akin ang babaeng pulis na 'yon kapag nagkita kami. She's going to be in trouble!
Nang makaakyat ako sa unit ko ay agad akong pumasok sa loob. Sumalampak agad ako sa
sofa at hinilot ang kumikirot na sintido.

Geez! This is one hell of a day!

Napatuwid ako ng upo nang makarinig nang mga nagbabagsakang kaserola sa may
kusina. Kinabahan ako. May tao sa unit ko? May nakapasok kaya sa unit ko?! Agad
akong tumayo at nagtungo sa kusina. Natigilan ako nang makitang nagkalat ang mga
plastic bags at maliliit na kahon sa sahig.
May mga nakasalansan pang mga tray ng puto at kutsinta sa counter. Umuusok din ang
buong paligid.
Sa likod ng mga kalat at usok ay ang magaling na salarin. Nakatalikod siya sa
akin habang may hinuhugot na kung ano sa loob ng oven. Ang magaling kong bodyguard!
Pinaandar ko agad ang exhaust fan upang makalabas ang usok. Tumutunog kasi agad ang
fire alarm kapag naka-detect ito nang maraming usok.
Mukhang nagulat ang babae sa biglang pag-andar ng exhaust kaya napalingon siya
sa dako ko. Humalukipkip ako saka siya pinaningkitan ng mga mata. Automatikong
nginitian niya ako saka inilapag sa counter ang hawak na tray ng tila sunog na
cake.

"Hi, Bossing! Nandito ka na pala. Kanina ka pa?" nakangiting tanong niya, hindi
ininda ang masamang tingin ko sa kanya.

Dumako ang tingin ko sa suot niyang apron. Kay Tracy ang apron na 'yon. Dala-
dala 'yon ng ex ko sa tuwing nagluluto siya sa unit ko. Hindi ko na nga nagustuhan
ang kalat na nakikita ko sa kusina, hindi ko pa nagustuhan ang pangingialam niya sa
mga gamit. Lalo tuloy uminit ang ulo ko.

"What are you doing?" iritableng tanong ko sa kanya.

Ngumisi siya. Mukhang hindi apektado sa dilim ng mukha ko.

"Sinubukan ko lang gamitin 'tong oven mo kaso nasunog ang binibake kong banana
cake. Ang susyal naman kasi ng mga gamit mo dito. Sobrang high tech!"

Hindi nabawasa ang inis ko sa sinabi niya. "While I had to endure receiving
multiple  death threats, here you are making a mess and almost burned my house?"
sarkastikong patutsads ko sa kanya.

Bigla namang napalitan nang pag-aalala ang mukha niya at agad na lumapit sa
akin.
"May death threat kang natanggap? Kailan? Saan? Kanino galing? Kumusta na pala si
Poppsy ko?" sunod-sunod niyang tanong habang ipinupunas ang maduming mga kamay sa
apron.

Napatingin ako sa maruming apron. Nagtimpi akong bulyawan siya. Ang dugyot niya
pang tingnan. Ang mukha niya'y puro harina, ang apron niyang suot ay puro mantsa.
Dumako ang tingin ko sa mga tray ng puto at kutsinta.

"What are those for?" turo ko sa mga trays.

"Ah, 'yon? Ibinebenta ko 'yon, mga puto at kutsinta. Gusto mo? Mura lang para
sa 'yo kasi amo kita. Maglalako pa ako n'yan sa ospital mamaya. Kinontrata ko na
ang mga nars at security guards doon. Bibili daw sila nang tig-iisang supot."
 Napatiim bagang ako. Gusto ko siyang pilipitin sa leeg.
"You are my goddamn bodyguard! Your duty is to protect me, not to sell rice cakes
all over the hospital!"

Umingos siya.
"Kumalma ka nga! Nakasinghal ka na naman d'yan, eh! Kailangan ko ng side-line kasi
malapit na ang exam ni Pippa. Ubos na ang datung ko!"

"I cant believe this!" iritableng bulalas ko.

"Ano?" nagtatakang tanong niya.

Sa inis ay tinalikuran ko siya. Mainit na mainit na ang ulo ko. As much as

possible ay ayaw ko siyang kausapin at baka masinghalan ko na naman siya. There's
nothing wrong with her intentions but it annoys me. I want a bodyguard who doesn't
have any priority but me! Maghahanap na lang ako ng ibang bodyguard!
Nagtungo ako uli sa living room saka sumalampak sa sopa. Agad kong hinanap sa
contact ko ang number ni Archimedes upang matawagan. Magpapatulong akong magpahanap
ng bagong bodyguard!
Napakislot ako nang bigla na lamang may nagmasahe sa mga balikat ko.
Paglingon ko ay nasa likod na ng sofa ang babae. Sinundan pala ako. Ngiting-
ngiti siya. Nagpigil uli akong singhalan siya kaya marahas na tinaggal ko ang mga
kamay niya sa balikat ko at umalis sa pagkakasandal sa sopa.

"What are you doing?"

"Alam kong pagod ka sa maghapong operasyon sa Poppsy ko kaya mamasahehin kita,"

nakangiting sabi niya.

Hindi ako kumilos bagkus ay tiningnan siya nang masama.

"Ano ka ba? Masarap akong magmasahe! Huwag ka nang maarte r'yan!" aniyang
tinapik pa ang sandalan ng sopa upang pabalikin ako sa pagkakasandal.

Atubiling sumandal uli ako. Narinig ko pa ang nakakainis niyang hagikhik.

Sinimulan niya uli akong i-masahe. Napapikit ako nang mapatunayang masarap nga
siyang magmasahe. Isinandal ko pa ang ulo sa sopa. Nakalimutan ko na tuloy ang
tawagan si Archimedes.

I was dying for this heavenly massage. I didn't know I would get it from this
annoying woman.
 "God, you're so good..." anas ko nang maramdaman ang masarap niyang hagod sa
sintido ko.

"Sabi ko sa 'yo, eh!"

Kumunot ang noo ko.

"Can you just be quiet for once?"

"Ikaw ang quiet d'yan kasi wala ka namang magandang sasabihin."

Aba't!

Hindi na ako kumibo at nanitiling nakapikit. Ninanamnam ko ang sarap ng mga

daliri niyang naglalandas sa noo ko.

"Masarap ba?" tanong niya.

"Uh-huh..."

Napahagikhik siya.
"Mabuti naman at nasarapan ka."

Hindi na uli ako kumibo. Mayamaya ay nagsalita na naman siya.

"Uhm...Doc, diba binayaran kita ng one hundred thousand noong isang araw?"

Hindi ko alam kung one hundred thousand nga 'yon dahil hindi ko naman 'yon
pinag-abalahang bilangin. Pinatago ko 'yon sa sekretarya ko.

"Yeah," sa halip ay sagot ko.

"Puwede bang ano...uhm...bumale doon sa one hundred thousand na 'yon? Kahit

twenty thousand lang, pambayad ng tuition ni Pippa."

Hindi ako nakakibo. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis sa sinabi niya. Ibang
klase din talaga ang babaeng 'to. Nakakabilib ang lakas ng loob! Mabuti na lang at
masarap siyang magmasahe kaya napapayag niya ako.

"Take all your money. I didn't ask you to give me those in the first place."
 "Hindi, bayad ko sa 'yo 'yon pero hihiramin ko lang muna 'yong twenty thousand.
Kapag nakaluwag-luwag ako, ibabalik ko uli sa 'yo 'yon," giit niya.

Malakas na nga ang loob, ma-pride pa! Napapalatak na lang ako sa ugali ng
babae.

"Whatever suits you! Just do your job properly!"

"Areglado, Bossing! Ang bait n'yo talaga! I love you!"

Napangiwi ako. Mabuti na lang at tumawa siya nang malakas kundi ay makakatikim
siya ng mura sa akin.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 19

Antonia's POV

"Perfect!" tuwang-tuwa na sabi ko nang matapos sa pagbabalot ng mga puto at

kutsinta. Handa na akong ideliver ang mga 'yon sa ospital mamaya.

Hindi ko 'yon idineliver sa ospital kahapon dahil ayaw ni Dr. Achilles na

umalis ako at iwan siya. Sino raw ang magbabantay sa kanya kung aalis ako? Ang
ginawa ko'y maya't mayang tinatawagan si Junior at Pippa upang makibalita sa
kalagayan ni Poppsy. Naiyak pa ako nang mag video call kami kagabi at nakita ang
nakaratay sa kama na si Poppsy.
Pero panatag naman ang loob ko na magiging maayos ang kalagayan ng Poppsy ko.
Maganda naman daw ang vital signs at kung ano-ano pang chuchu ni Poppsy ayon pa kay
Dr. Jacinto na kinausap ko kagabi sa cellphone. Tsaka, pulido rin daw gumawa ng
operasyon si Dr. Achilles. Ni minsan ay hindi pa siya pumapalpak sabi ng doktor.
Kaya hindi ako masyado nag-aalala sa kahihinatngan ng operasyon ni Poppsy.
Ayaw kasing magkuwento ni Dr. Achilles. Laging aburido sa akin 'yong taong
'yon, hindi ko alam kung bakit. Sinisinghalan ako kapag may kaunti lang akong
itinatanong. Bawat buka ng bibig ko, naiirita siya. Ang boring kaya ng bahay niya.
Ako nga lang ang nakakapagdala ng sigla dito, eh. Kaysa makunsimisyon sa
manggagamot ay gagawin ko na lang productive ang araw ko.
Napagpasiyahang kong ngayon bumisita sa ospital. Tulog pa ang manggagamot nang
magising ako kanina. Ipinagluto ko na siya ng agahan at naglinis na rin ako ng
bahay. Ang mga paninda ko ay inilagay ko na sa paper bag. Hindi ganoon kalaki ang
kikitain ko sa pagtitinda ng kakanin pero malaking tulong na rin 'yon sa araw-araw
naming gastusin sa bahay.
Binitbit ko na ang paper bag at handa nang umalis nang biglang mabungaran ko
ang bagong gising na si Dr. Achilles sa sala. Napalunok ako nang mapagmasdan ang
kanyang anyo. Nakahubad siya at tanging boxer shorts lang ang suot. Magulo pa ang
kanyang buhok at may nakasabit na tuwalya sa kanyang balikat. Hindi tuloy ako
makakilos.
Talaga namang walang tulak kabigin ang kaguwapuhan at kakisigan ng lalaking
'to. Pulis ako pero bihira lang ako makakita ng kabaro kong lalaking pulis na
ganoon kakisig. Naglalakihan nga ang mga tiyan ng mga kasamahan ko, eh. Ako lang
yata ang matiyagang nag-eehersisyo araw-araw sa istasyon namin.

"Where are you going?" kunot noong tanong ni Dr. Achilles.

Mukhang wala na naman sa hulog ang lalaki. Kahit bagong gising o maghapong
gising, walang mintis ang kasungitan niya.
Imbes na ma-badtrip ay ginantihan ko siya nang malawak na ngiti. Ganoon ako, hindi
ako madaling nagpapa-intimidate sa bad mood ng iba.

"Good morning, Boss! Kumain na po kayo!May nakahanda na pong almusal sa mesa,"

masiglang balik ko sa kanya.

Nakakunot pa rin ang kanyang noo habang pinagmamasdan ako. Nakakailang minsan
ang seryoso niyang mukha ngunit hindi 'yon nakabawas sa kaguwapohan niya. Bumaba
ang tingin niya sa bitbit kong paper bag. Mabilis ko naman iyong itinago sa likuran
ko.
Tumaas ang kilay niya.

"I asked you, where are you going?" ulit niya.

Nag-apuhap ako ng sasabihin.

"Ano...kuwan...ahm...punta muna ako ng ospital. Dadalawin ko si Poppsy."

"No."

Napatda ako sa sinabi niya. Seryoso ba siya? Bakit ayaw niya akong payagang
umalis?
Obsess yata sa akin ang lalaking 'to, ah.

"Bakit naman?" nagtatakang tanong ko.

"I'm going somewhere else and you need to come with me," patuloy niya.

Obsess talaga. Lagi gusto ako kasama. Mahirap 'to! Napamahal na agad ako sa
kanya. Tsk!

"Puwede bang pass muna ako d'yan? Kailangan kong dalawin ang Poppsy ko, eh,"
pagdadahilan ko.

Binalewala niya ang sinabi ko at nilagpasan ako papuntang kusina. Sinundan ko

siya. Dumeretso siya sa percolator at nagsalang ng kape. Tumigil ako sa likuran
niya.

"Bossing, naman. Pagbigyan n'yo na ako. Ngayon lang 'to. Kailangan ko lang
dalawin si Poppsy ko," nakikiusap na sabi ko.

Hinarap niya ako. Napaatras ako dahil hindi ko kinaya ang kakaibang kilabot na
naramdaman nang magkalapit kami sa isa't isa. Ang lakas talaga ng dating ng
lalaking 'to sa malapitan. Parang bagyo, ang lakas ng hagupit ng kanyang charisma.
Para akong nakakita ng isang hollywood star habang nakatitig sa kanya.

Humalukipkip siya
"You were out yesterday and I have no idea where in the world you've been to. And
now you want to go out again? Need I remind you that I am now your Boss?"

Napanguso ako. Naka-sermon mode na naman 'tong lalaking 'to.

"Kailangan ko bang magpaalam?"

Busy kasi siya kahapon. Paano ako magpapaalam? Siya nga 'tong ayaw lumabas ng
Operating Room at kamustahin kami sa labas.

Naningkit na naman ang mga mata niya.

"Of course! For the record, I am your Boss. And as your Boss, you need to tell me
your whereabouts. Remember that you are mine!"

Kinilabutan naman ako d'on. Napahawak ako sa dibdib ko.

You are mine. Ang bilis naman. Hindi mo pa nga ako nililigawan!

Umiling-iling ako upang iwaksi ang kalokohang naiisip ko. Nakakahiya ang
tumatakbo sa isipan ko lately.

"Nagpapaalam na nga ako sa 'yo, diba?Hayaan mo lang akong madalaw si Poppsy

ngayon. Tsaka...ano...ang mga paninda ko, kailangan kong ilako kundi mapapanis
'to!"

"So it's not really your father, it's your petty wares that you are really
concern of,"
sarkastikong sabi niya.
 "Hoy, hindi ah! Siyempre dadalawin ko si Poppsy ko. Alalang-alala kayo ako
d'on. Saka na ako sa-side-line kapag natapos ko nang dalawin si Poppsy," pagtatama
ko sa kanya.

Umismid siya.
"I'm the one who will tell you when is the right time to visit your father. And
your little, funny business is the least of my concern."

Nainis na naman ako sa kamya. Ang dami pa niyang sinasabi, ayaw lang niya akong
paglakuin ng mga paninda ko.

"Huwag ka ngang ganyan! Alam kong mayaman ka at kikitain ko sa mga paninda ko

ay kakarampot lang kumpara sa sahod mo pero huwag mo naman akong pagbawalan.
Magugutom ang mga kapatid ko!" pangongonsensiya ko sa kanya.

Humalukipkip siya sa harapan ko. "Your reverse psychology wont get in me. If
you work with me, then you should not think of anything else but me. I should be on
your top priority. Don't do anything that doesn't concern me. Do you understand
that?"

Napakagat labi ako sa panggigigil. Makasarili talaga 'tong lalaking 'to!

"Eh, paano ang pamilya ko, aber? Sinong magtutustos sa pangangailangan nila?
Matitiis mo bang magutom sila dahil inangkin mo na pati oras ng Ate nila?"

"You don't really expect me to give a damn, do you?"patuyang sagot niya.

Napatiimbagang ako.
"Ang sama talaga ng ugali mo!"

Nagsalubong ang mga kilay niya. Mukhang nagalit sa narinig.

"Oh, really? Then get out and don't you ever come back!"

Dumiin ang pagkakakagat ko sa labi ko upang pigilan din ang paghugalpos ng

inis. Halimaw talaga ang lalaking 'to kahit kailan! Ang lupit!

"What are you waiting for? Get out!" pabulyaw niyang ulit.

Inis na ibinaba ko ang paper bag sa sahig.

"Fine! Anong oras ba tayo aalis at saan tayo pupunta?! Bilisan mo nang kumilos at
nang manahimik ka na!" ganting bulyaw ko sa kanya.

Buwesit ka talaga! Sana barilin ka na ng mga gustong pumatay sa 'yo sa sama ng

ugali mo!!!!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 20

Antonia's POV
Agad naman akong nagsisi sa hiling ko kaninang mabaril si Dr. Achilles dahil sa
kasungitan niya sa akin. Hindi pala kaya ng heart kong makita siyang nanganganib.
Kagaya na lamang ngayon. Akala ko ay kung saan kami pupunta, sa race track pala! At
nandoon sa isa sa mga race cars ang manggagamot at buwis buhay na nakikipag karera!
Noong una ay hindi ko alam kung bakit kami naparito. Ang daming nakakakilala sa
kanya sa lugar na 'to. Halos sambahin siya ng mga tao na nakakakita sa kanya. May
nagpa-picture pa at nagpa-autograph. Hindi ko alam na sikat palang race car driver
ang mokong, hindi man lang nag-share. Wala sa hitsura niyang mahilig pala siya sa
ganitong libangan.
Hindi ko rin siya ma-gets kung bakit gusto niyang magpunta dito, eh, maraming
tao. Baka isa sa mga taong narito ang gustong pumatay sa kanya. Siguro 'yon ang
role ko doon, ang magmanman at bantayan ang lahat ng kilos ng mga taong lumalapit
sa kanya. Wala namang kaso sa akin 'yon dahil mahilig akong magmanman ng mga tao.
Tsismosa kasi ako minsan.
Hindi ko alam na makikipag karera pala siya nang araw na 'to. Akala ko ay
manonood lang kami. Basta na lang kasi niya akong iniwan dito sa deck nang walang
paalam kasama ang mga alalay ng iba sa mga mayayamang racers din. Walang kaso sa
akin 'yon dahil inis pa rin ako sa kanya. Mas mabuti ngang wala siya sa paningin ko
para makapag-concentrate ako sa pagmamanman sa paligid.
Ang problema, nang makita ko siyang nakasuot ng racer outfit at helmet saka
sumakay doon sa parang malaking Tamiyang laruan ay kinabahan na ako. Lalo na nang
simulan niyang paandarin ang sasakyan at paliparin 'yon sa field na parang 'yong
napapanood ko sa anime sa GMA 7 noong kabataan ko!
Halos tumalon ang puso ko sa kaba habang pinapanood ang matulin niyang
pagpapatakbo. May saltik talaga ang kumag. Ayaw daw niyang mamatay sa mga kamay ng
gustong pumatay sa kanya pero kung makapagmaneho ng sasakyan ay parang gustong
makipag-karera kay kamatayan! Kaya pala ang bilis-bilis niyang magpatakbo ng
sasakyan dati sa kalasada. Kaskasero pala talaga.

"Hay naku talaga! Aatakehin ako sa puso sa 'yong lalaking ka!" alalang bulalas
kong mag-isa.

Panay antanda ko. Dasal ako ng dasal sa tuwing lumiliko siya sa isang
delekadong curve. May pagkakataon pang nakakagitgitan niya sa daan ang ibang mga
racers. Paano kung mabangga siya doon? Paano kung may mangyaring masama sa kanya?
Wala bang nakapagsabi sa kanya na delekado 'yon?

"Hi, excuse me!"

 Gulat na napatingin ako sa babaeng bigla na lamang sumulpot sa tabi ko.
Pamilyar siya sa akin. Artista yata. Parang nakita ko na mukha niya sa dyaryo na
pinagbalatan n'ong tuyong isda na binili ko sa palengke.

"Ano?" tanong ko sa kanya.

"You are Achilles' personal assistant, right?"

Hindi ko nagustuhan ang tanong niya. Parang pinapalabas niyang alalay ako. Lalo
na nang makita ko kung paano niya ako tingnan. Tinging nanunuya.

"Hindi, bakit?" mataray kong sagot sa kanya saka ibinalik ang mga mata sa
field.

"Oh, I thought you're his personal alalay. You look like one kasi. Anyway, can
you hand this over to him?"

Pumating ang tenga ko sa sinabi niya ngunit nanatili akong kalmante. Napatingin
ako sa iniaabot niyang maliit na papel sa akin. Business card yata 'yon. Hindi ko
iyon tinanggap bagkus ay inirapan ko siya. Manigas siya!

"Bakit 'di ikaw ang magbigay, may kamay ka naman?" masungit kong sagot sa
kanya.

Mukhang nainis siya sa isinagot ko.

"You know what? You're so rude. He told me a while ago that you're his alalay. Stop
acting like a bitch and give this damn card to him! Tell him it's from Krista!"

Anak ng tinamaan ng magaling naman o!

Ipinakilala akong alalay ni Dr. Achilles sa mga tao dito? Ang galing! Matapos
kong mag-alala sa kanya, tatawagin niya lang akong alalay? Ako na isang dakilang
pulis? Inis na binalingan ko ang babae saka pahablot na kinuha ang business card
niya. Inirapan niya naman ako bago tumalikod saka kumekending na umalis. Binelatan
ko ang papalayong likod niya.
 Ang sarap tadyakan! Akala mo naman kung sinong maganda. Glutha lang ang lamang
mo sa akin uy!

Tuluyan na akong na badtrip kaya umalis ako sa deck at nagtungo sa parking lot
kung saan naka-park ang sasakyan ni Dr. Achilles. Nasa akin ang susi kaya doon na
lang muna ako tatambay. Magpapa-aircon ako doon para lumamig ang ulo ko. Nabuwesit
ako nang tuluyan sa babae at kay Dr. Achilles.
Nang buksan ko ang pinto ng kotse ay saka ko lang naalala ang mga paninda ko.
Nasa trunk ang mga 'yon ng kose ni Dr. Achilles! Dali-dali akong nagtungo sa likod
at binuksan ang trunk. Mabuti na lang at hindi nagulo ang mga 'yon sa lakas nang
pagpapatakbo ng manggagamot kanina. Kinuha ko iyon saka isinara ang trunk.
Bigla akong nakaisip nang magandang ideya. Maglako kaya ako doon sa loob ng
race track? Tutal ay binalewala na ako nang magaling kong amo, samantalahin ko na
lang ang pagkakataon. Kikita pa ako! Napangisi ako saka masayang bumalik sa deck na
bitbit ang mga paninda ko.

Achilles' POV

"Ibang klase pa rin talaga ang galing n'yo, Doc! Nanalo na naman kayo sa
karera! Walang kupas ang kahusayan n'yo!"

Tipid akong ngumiti sa ikinomento ng Chief Mechanic ng racing field kung saan
ako naroon. Sinalubong niya agad ako nang bumaba ako sa Ferrari race car na
minamaneho ko kanina. As usual, I ended up being the champion. I thought I already
lost my ability to race. I thought wrong for it is still in my blood.
Kapag nandoon ako sa race track, nabubuhos ko lahat ang frustrations ko sa
buhay. It's my way of coping from all the stress I had lately. Pansamantalang
nakalimutan ko ang mga masasamang nangyari sa akin. I felt like a free man driving
in an endless road. Ayoko nga sanang tumigil kung hindi lang ako agad umabot sa
finish line.
Napatingin ako sa Chief Mechanic nang makitang may nginunguya siyang kung ano.
Nagbaba ang tingin ko sa hawak niyang supot. May laman ang supot na mga puto. Bakit
parang pamilyar sa akin ang mga putong 'yon?
Kinutuban ako at agad hinanap ang magaling kong bodyguard. May mga taong
sumalubong sa akin at nakipagkamay ngunit wala doon ang hinahanap ko. Kumunot ang
noo ko nang makitang may hawak ang ilan sa kanila nang kaparehang supot n'ong Chief
Mechanic. May mga kutsinta namang laman ang mga supot na hawak nila.
Nanggigigil na nilagpasan ko ang mga taong sumalubong at bumati sa akin saka
hinanap ang magaling na babae. Iniwan ko lang sandali ayon at naglako na ng mga
paninda! Talagang walang makakapigil sa babaeng 'yon para inisin ako. Nakakahiya!
Ano na lang ang sasabihin ng mga kapwa ko racers kapag nakita siya? Bawal pa naman
ang mga illegal vendors sa race track na 'to!

What on earth is she thinking? Had she gone crazy?

Nakasimangot na umakyat ako sa deck ng field. Hindi naman nagtagal at agad kong
nakita ang magaling na babae. Lalo lamang akong nainis nang makitang nakangiti ang
mga tao sa akin habang may tangang supot ng mga puto at kutsinta.
 "Ang sarap naman ng mga putong 'to. Luto mo ba 'to o binili mo lang din?"
narinig ko pang tanong ng isang customer sa magaling na babae. Nakatalikod siya sa
akin kaya hindi niya ako napapansin.

"Ako po ang nagluto niyan! Hindi n'yo po naitatanong,

magaling po ako sa pagawa ng mga kakanin. Sa katunayan nga po, patok 'tong mga
kakanin ko sa mga hepe at heneral namin sa presinto!"

Mabilis akong naglakad papunta sa direksyon niya. Gusto kong tawirin agad ang
distansiya naming dalawa para mapatahimik ang bunganga niya. I didn't tell anyone
about her real job to hide her real identity.  Ayokong magka-hint ang nagbabanta sa
buhay ko na may bodyguard ako para isakatuparan na niya ang masamang balak sa akin.
Kapag nangyari 'yon, mabilis na mahuhuli ang salarin at mabilis na matutuldukan
ang kaso. Ang siste, sisirain pa yata ng babaeng 'to ang plano ko. Ayon at
ipinaglandakan na ang totoong trabaho. Nang makalapit ako nang tuluyan sa kanya ay
siya namang pagpihit niya paharap sa akin. Mukhang naramdaman yata ang pagdating
ko.
Parang tinakasan nang dugo ang kanyang mukha nang makita ako. Mabilis na
hinawakan ko ang kamay niya at walang salitang hinila siya paalis sa lugar na 'to .
May narinig pa akong nalaglag ngunit hindi ko na pinansin. Nagtangka naman siyang
kumuwala sa akin ngunit pinanlisikan ko siya ng mga mata.

"Saglit lang, Boss. Nalaglag ang mga paninda ko!" aniyang nililingon ang mga
panindang nagkalat sa sahig.

Lalong uminit ang ulo ko. "I don't care!"

Marahas ko siyang hinila paalis. Nagpupumiglas pa rin siya ngunit mariin ko

siyang hinawakan upang huwag makawala.
Ilang minuto pa'y nakalabas na kami sa deck at nakarating sa parking lot.

"Give me my key!" madilim na utos ko sa kanya.

Mabilis naman niyang inabot sa akin ang susi ng kotse.

"Saglit lang, Boss.  Babalikan ko lang ang paninda ko," muling pakiusap niya.
 "I don't care! Get inside the car now!" galit na singhal ko sa kanya.

"Ha? Sayang ang mga panin—"

"I said now!" mariing ulit ko.

Halatang nagulat siya sa pagtaas ng boses ko dahil natigilan siya. Hindi na ako
nakapagpigil at hinablot uli ang kamay niya saka sapilitan siyang ipinasok sa
sasakyan. Agad na pinindot ko ang automatic lock upang hindi siya makalabas pa.
Umikot naman agad ako upang makapasok sa driver's seat. Nasalubong ko pa ang
masamang tingin niya sa akin nang makapasok ako sa sasakyan.
Hindi ko siya pinansin at agad na pinaandar ang kotse.

"Ang sama ng ugali mo!" narinig ko pang pasaring niya.

Umismid ako.
"Who gave you permission to sell your damn rice cakes?" galit na tanong ko sa
kanya.

"Nagtanong ako sa direktor doon, ang sabi niya okay lang maglako ng mga paninda
ko tutal malinis naman ang mga 'yon. Tuwang-tuwa pa nga sila at nagbenta ako dahil
tirik na ang mga mata nila sa gutom!"

"That's bullshit! You have no shame!"

Narinig ko ang pagsinghap niya.

"Bakit ako mahihiya, eh, nagtatrabaho ako nang malinis? Wala akong inagrabyadong
tao!" mariing sagot niya.

Galit na dumako ang tingin ko sa kanya. Nakataas baba siya at galit ding
nakatitig sa akin. Ibinalik ko ang mga mata sa daan.

"Ilugar mo ang sarili mo. That's a private place for rich people! What do you
think they would think of me if they find out you are my bodyguard?" seryosong sabi
ko.
 "So kapag mayaman ba, hindi na puwedeng kumain ng puto, ganoon ba?"

Gusto kong mainis lalo sa babae. She didn't clearly understand the point. Ako
ang mapapahiya kapag nalaman nilang nagtatrabaho siya sa akin tapos naglalako siya
doon! And who the heck sells goddamn rice cakes in a prestigious race track?

"Palibhasa wala kang problema sa pera kaya ang yabang mo. Hindi mo
naiintindihan ang pinagdadaanan naming mga hikahos. Lahat gagawin ko, kahit pa
nakakahiya sa 'yo, makapagtapos lang ang kapatid ko. Hindi mo naiintindihan 'yon
kasi sarili mo lang ang iniisip mo! Makasarili ka talaga!"

Nagsalubong ang mga kilay ko hindi dahil sa sinabi niya kundi dahil sa pagpiyok
ng kanyang boses. Napatingin uli ako sa kanya. Nakatingin pa rin siya nang masama
sa akin ngunit nanlalabo ang kanyang mga mata. I can read a strong emotion in her
eyes. Is she going to cry? Ngunit matapang pa rin ang hitsura niya.
Nag-iwas ako ng tingin at nag-focus sa daan. I felt a strong kick in the chest.
I swear if she's using me her reverse psychology again, she's gonna win. Bigla kasi
akong na-guilty sa nasabi. Her ridiculous actions earlier might be embarrassing to
me but it's for her own sister's good.

Damn.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 21

Antonia's POV

"Nasisiraan ka na ba, Ate? Bakit mo isinanla ang kuwentas na bigay sa 'yo ni

Mommsy n'ong 18th birthday mo? Papatayin ka ni Poppsy kapag nagising 'yon."

Napahawak ako nang mahigpit sa pitaka ko habang pinapakinggan ang sinasabi sa

akin ni Pippa. Labag man sa loob kong isanla ang tanging kayamanang ipinamana sa
akin ni Mommsy, wala akong magagawa dahil kinabukasan naman ni Pippa ang mawawala.
Isa iyong 18 karat na kuwentas na may tunay na bato sa gitna.
Hindi masyado malaki ang kuha sa akin n'ong alaherang pinagsanlaan ko ng
kuwentas pero sapat na 'yon para pambayad sa tuition ni Pippa. Kung alam lang ng
kapatid ko kung paano ko iniyakan kagabi ang desisyong isanla ang kuwentas na 'yon.
Para ko na ring ibinalewala ang pagmamahal ng namayapa kong ina.
Wala kasi akong aasahan kay Dr. Achilles. Hindi na nga ako pinabale, ininsulto
pa ako. Napaka walang hiya talaga ng lalaking 'yon. Ang laki ng sama ng loob ko sa
kanya kahapon. Ikinakahiya niya pala ang paghahanap buhay ko. Naiinis pa rin ako sa
kanya kaya umalis ako ng bahay niya kanina nang walang paalam. Mabuti na lang at
tulog pa ang damuho.
 "Ano na, 'te? Di ka nakakibo d'yan? Bakit 'yon pa ang ibinenta mo?" pangungulit
ni Pippa.

Naalibadbaran ako sa kaingayan niya. "Anong gusto mong ibenta ko, aber? Ikaw?
Baka lugi pa ako sa 'yo dahil walang bibili!"

Umingos siya. "Bakit kasi hindi ka na lang mangotong sa mga nahuhuli mo o di

kaya'y magpaabot ng bayad sa mga sindikato? Ang laki pa ng kikita—aray!"

Hindi na niya naituloy ang sasabihin niya dahil binatukan ko siya.

"Joke lang, ano ka ba? Nananakit agad, eh!" nakangiwing sabi niya habang sapo
ang nasaktang batok.

Namaywang ako sa harapan niya. "Ito ang tatandaan mo, Pippa, ha. Kahit tayo pa
ang pinakamahirap na pamilya sa buong Baryo Patay, hinding-hindi ko kailanman
iisiping gumawa nang maduming gawain! Magsusumikap akong maiahon ang pamilya natin
sa hirap sa malinis na pamamaraan!"

"Eh, di wow! Ikaw na ang dakila! Tara na at bayaran mo na tuition ko."

Hinila na niya ako papuntang Registrar's Office. Nagpatianod naman ako sa

kanya. Humigit kumulang isang oras kaming pumila sa opisina dahil sa dami ng mga
estudyanteng nag-enrol sa araw na 'to. Medyo naiinip na ako, mabuti na lang at
tinawag na ng Registrar's Counter ang numero ni Pippa. Mabilis kaming nagtungo sa
counter.

"Pangalan?" tanong ng lalaki sa counter.

"Felomena Paraloman Dimaculangan," sagot ko.

Muntik nang matawa ang lalaki nang marinig ang buong pangalan ni Pippa. Hindi
ko siya masisisi. Talaga namang nakakatawa ang pangalan ng bunso namin. Ewan ko ba
kung anong pumasok sa utak ng mga magulang ko at 'yon ang ipinangalan kay Pippa.
Ang lakas maka throwback. Parang tropa lang nina Tandang Sora at Andres Bonifacio
eh.

Inilapit ko ang aking mukha sa maliit na bilog na butas sa counter para marinig
ng lalaki ang sasabihin ko. Gusto ko kasing hinaan ang boses ko dahil nakakahiya.
"Magkano po ba balance ni Ms. Dimaculangan, Sir? Iyong ngayong term lang po na 'to,
Sir, ha? Kapos po kasi ako ngayon."
 Busy siya sa kakapindot sa mouse ng computer. Mukhang inaalisa ang bayarin ni
Pippa. Mayamaya ay binalingan niya ako. Kinabahan ako. Baka may iba pang bayarin si
Pippa na hindi ko alam.

"O, fully paid na pala 'to si Ms. Dimaculangan, eh. Kaninang umaga lang."

Nagtaka ako. "Sir, puwede pakiklaro po? Ngayon lang po kami magbabayad ng
kapatid ko."

"Tapos na nga o. Fully paid na," ulit niya.

Nag-print pa siya ng resibo saka ibinigay sa akin. Agad ko namang binasa 'yon.
Halos malaglag ang panga ko sa nakikita. Fully paid nga si Pippa hanggang katapusan
ng semester niya! Paanong nangyari 'yon eh ngayon pa lang ako magbabayad?

"Bayad na ako, te?" tanong ni Pippa. Inagaw niya ang resibo sa akin saka iyon
nakamaang na binasa. Kahit siya ay hindi makapaniwala sa nakikita sa resibo.

Kumunot ang noo ko. Binalingan ko si Pippa saka mahinang hinila ang kanyang
buhok.
"Hoy, Pippa, umamin ka sa akin. May sugar daddy ka, 'no?"

Agad naman niyang winaksi ang kamay ko. "Over! Hindi ako ganoon ka cheap, Ate!
Kahit tayo pa ang pinakamahirap na nilalang sa Baryo Patay, hinding-hindi ako
kailanman gagawa ng maruming gawain!"

Umismid ako. Naisahan ako ng loka. Linya ko 'yon kanina. Hindi pa rin ako
tumigil at sinilip muli ang lalaki sa counter.
"Sir, sigurado po ba kayo dito? I mean, baka maling account itong nai-print n'yo
pero sa pangalan lang ng kapatid ko."

Mula sa tinitingnang computer ay nakasimangot na naglipat ng tingin ang lalaki

sa akin.
"Ang kulit mo, Miss! Kung ayaw mong maniwala, sige magbayad ka uli!"

Napakamot ako ng ulo. Mukhang totoo ngang bayad na si Pippa. Pero sino ang may
busilak ang kaloobang magbabayad ng tuition ng kapatid ko? Hindi naman siya scholar
kasi nuknukan siya ng tamad mag-aral.

"Ano? Bilisan n'yo na at marami pang nakapila!" singhal ng lalaki sa akin.

Napilitan akong tumayo saka hinila si Pipa paalis.

Habang nasa daan ay hindi ko mapigilan mag-isip kung sino ang nagbayad ng tuition
ni Pippa. Ang laking pera n'on kasi hanggang end of semester ang binayaran niya.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang makatanggap ako ng tawag mula kay
Junior.

"Ateng, saan ka?"

"Nasa school ni Pippa. Bakit ba?"

"Te, gising na si Poppsy!"

Biglang lumakas ang pintig ng puso ko sa narinig. Sa wakas nagkamalay na ang

Poppsy ko! Hindi pa kasi siya nagigising simula noong inoperahan siya ni Dr.
Achilles. Gusto ko na ngang umiyak pero hindi ako nawalan ng pag-asa. May tiwala
ako kay Dr. Achilles kahit nuknukan ng sama ang ugali niya.
Excited kami ni Pippa na sumakay kay Edwardo at nagtungo agad sa ospital. Nang
makarating kami ng ospital ay nagtakbuhan kaming dalawa at nagpaligsahan pa sa
pagsakay ng elevator. Walang paglagyan ang kasiyahan naming dalawa. May kakaiba sa
araw na 'to. Lahat ng bumabagabag sa isipan ko ay bigla na lamang naglaho.
Nang makarating kami sa Coronary Intensive Care Unit ay agad kaming nagsuot ng
gown at mask bago pumasok sa unit ni Poppsy. Istrikto ang area na 'yon sa mga
bisita. Kailangan kapag pumasok ka doon ay nakabalot ka nang maigi para hindi ka
makapaghasik ng mikrobyo sa lugar na siyang dahilan ng impeksyon ng ibang pasyente.
Matapos naming magpaalam sa nurse ay tahimik kaming pumasok sa loob ng CICU. Sa
labas pa lamang ng unit ni Poppsy ay rinig na rinig ko na ang mahinang tawa niya.
Nangilid bigla ang mga luha ko. Mag-iisang buwan na pala magmula nang atakehin si
Poppsy. Namiss ko ang tawa ng Poppsy ko.

"Antonia! Felomena!" tuwang-tuwang salubong sa amin ni Poppsy nang makita niya

kami sa bungad ng pinto.

Hindi ko na napigilan ang luha ko at mabilis na tinawid ang distansiya namin ni

Poppsy. Nasa kama siya't nakahiga at may mga kaanik-anilang tubo at swero ang
nakakabit sa katawan niya. Hindi ko iyon inalintana at mabilis siyang niyakap. Si
Pippa naman ay nasa kabilang banda pumuwesto at niyakap din si Poppsy.

"Poppsy!!!!"
Ang lakas ng iyak ko habang hindi makapaniwalang nakayakap sa aking ama.
 Sininghot ko pa ang kilikili niya sa sobrang pangungulila ko sa kanya. Hindi na
'yon kasing amoy ng dati. Mukhang nagbago na ng perfume si Poppsy. Amoy Rubbing
Alcohol  at betadine na siya.

"Miss na miss ko na po kayo. Salamat sa Diyos  at buhay kayo!" patuloy ko sa

pag-iyak.

Natatawang pinahid ng Poppsy ko ang mga luha ko sa pisngi, pati si Pippa na

speechless lang habang nakayakap din.
Nasa ganoong posisyon kami nang maramdaman kong may pumasok sa loob ng unit ni
Poppsy. Paglingon ko ay agad na nagtama ang mga mata namin ni Dr. Achilles.
Natigilan ako't nabitin sa ere ang hininga.
Nakasandal siya sa pintuan ng unit ni Poppsy at seryosong nakamasid sa amin. Ang
mga kamay niya'y nakasilid sa kanyang mga bulsa. Ang guwapo niya pa rin kahit
mukhang seryoso. Hindi ako makakilos habang magkahinang ang aming mga mata. Biglang
hindi ko malaman ang gagawin!

Binulungan ako ni Poppsy.

"'Nak, punasan mo ang sipon mo. Nakakahiya kay Dr. Pogi."

Nag-init ang pisngi ko saka mabilis kinapa ang aking mukha at ilong. Parang
gusto ko uling umiyak nang mapagtantong nagpaligsahan pa lang maglabasan ang mga
luha at sipon ko sa aking mukha. Nakakahiya! Nasa harapan ko pa man din ang
mayabang na si Dr. Achilles!
Mabilis akong napatayo at pasimpleng pinunasan ang sipon ko. Suminghot pa ako.

"Pasok po kayo, Doc," anang Poppsy ko sa mangaggamot.

Binigyan muna ako nang huling sulyap ng mangaggamot bago binalingan si Poppsy.
"It's okay. I'll come back when you're done catching up with your children, Mr.
Dimaculangan."

Akmang tatalikod na  siya nang tawagin ko pangalan niya.

"D-doc Achilles! M-mamaya na kami mag-uusap ni Poppsy. G-gawin n'yo sadya n'yo."

Binalingan ako ng malalamig niyang mga mata. Kinilabutan ako. Parang gusto kong
maihi sa salawal sa kalamigan ng kanyang tingin. Pupusta akong galit na naman 'to
sa akin.
Dahan-dahan siyang lumapit sa Poppsy ko saka sinimulan ang eksaminasyon.
Malumanay kinausap ang Poppsy ko, parang hindi makabasag pinggan. Maingat din siya
sa pagsuri kay Poppsy. Kung pagmamasdan siya aakalain mong walang kahayupang
nananalaytay sa kanyang dugo.
Gusto ko ng umingos kaso habang pinapanood ko silang dalawa na masayang
nagkukuwentuhan ay parang may kamay na humaplos sa puso ko. Hindi ko maikakailang
sa kabila ng kanyang kaangasan ay siya ang dahilan kung bakit nakakasama pa rin
namin si Poppsy hanggang ngayon.
 Napabuntong hininga ako. Tahimik akong nakikinig sa usapan nila. Ang saya
nilang tingnan kahit hindi naman sila nagbibiruan. Bagay silang maging manugang at
biyenan. Namula ako sa naisip. Asawa ko agad ang mangaggamot? Ang advance ko
talagang mag-isip!

"Te, kanina ka pa nakatitig kay pogi, a. Hinay-hinay lang. Huwag masyado

pahalata na patay na patay ka sa kanya," bulong sa akin ni Junior na sumulpot sa
kung saan.

Siniko ko siya para tumahimik. Kinakabahan akong baka marinig ng mangaggamot

ang pinag-uusapan namin.

"Kuu. Namumula si Ate. Kinikilig! Ang bait pala ng mangagamot na 'yan, te.
Biruin mo, pinapalipat na tayo sa isang Executive Suite kung saan mga susyal na
tao lang ang inaadmit!"

Napatingin ako sa mangaggamot dahil sa sinabi ni Junior. Busy pa rin siya sa

pakikipag-usap kay Poppsy. Parang ang tagal na nilang magkakilala samantalang
ngayon lang naman talaga sila nagkausap.
Pero totoo kaya ang sinabi ni Junior na sa Executive Suite kami ipapalipat ng
mangaggamot?

Ano kayang tumatakbo sa isipan ng lalaking 'to? Bakit parang kadudaduda ang
hangarin niya sa pamilya ko?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 22

Antonia's POV
Palihim kong sinisilip si Dr. Achilles mula sa labas ng sliding door ng CICU
habang nakikipag diskusyunan siya sa mga kasamahang mangagamot sa loob. Tapos na
ang visiting hours namin kay Poppsy kaya nasa labas na ako at nakaantabay sa
paglabas ng manggagamot. Hindi kasi puwedeng magtagal ang bisita sa loob ng CICU
dahil may visiting hours policy sila.
As usual, si Junior na naman ang magbabantay kay Poppsy sa labas samantalang si
Pippa ay umuwi dahil mag-aaral. Ako...eto at hinihintay ang mangagamot para sumabay
na umuwi sa condominium niya. Sasabay na lang ako sa kanya para hindi sayang sa
gasolina ni Edwardo.
Nang makitang tinatapos na ni Dr. Achilles ang usapan sa mga kausap niya ay
mabilis akong bumalik sa inuupuang bench kanina at nagkunwaring abala sa pagte-
text. Ang totoo ay wala talaga akong load. Kunwari busy ako para hindi isipin ni
Dr. Achilles na sadyang hinihintay ko siya.
Nang bumukas ang sliding door at lumabas si Dr. Achilles ay umakto akong
nagulat na makita siya.

"O, Doc! Nandiyan pa pala kayo?"

 Napahinto siya't nagbaba ng tingin sa akin. Hindi siya kumibo at mukhang hindi
natutuwa na makita ako. Medyo kinabahan ako kaya napatayo ako. Pilit na lang akong
ngumiti saka isinilid ang mga kamay sa mga bulsa ng likuran ng aking pantalon.
Alumpihit na lumapit ako sa kanya. Tinalikuran niya ako at naglakad ulit. Agad
naman akong sumunod at inignora ang kasupladuhan niya.

Bugnutin talaga 'to. Halos buong araw kaming hindi magkasama. Hindi man lang
niya ba ako namiss?

"Uwi na ba tayo, Doc?" untag ko sa kanya.

Hindi siya sumagot. Pinanindigan ang pang-iisnab sa akin.

"Pasensiya na at umalis ako kanina nang walang paalam. Tulog pa kasi kayo,"
patuloy ko.

Hindi na naman siya kumibo. Parang walang naririnig. Ni tingnan ako ay hindi
niya ginawa. Sinubukan kong sumabay sa mga malalaking hakbang niya.

"Hindi mo man lang ba tatanongin kung saan ako nanggaling?"

Nang hindi uli siya sumagot ay pinigilan ko ang braso niya. Doon siya tumigil
at pinanlisikan ako ng mga mata. Hindi ako nagpasindak at nginitian siya nang
pagkatamis-tamis.

"Let go of my arm," seryosong utos niya.

"Bakit ba ayaw mo akong kausapin? Nagtatampo ka ba at iniwan kita nang walang

paalam? Natatakot ka bang may masamang mangyari sa 'yo dahil wala ako? Pasensiya ka
na pero kailangan ko kasi talagang umalis ng maaga kanina kasi kailangan kong
bayaran ang school ni Pippa," mahabang paliwanag ko.

Hindi nagbago ang malalamig niyang mga tingin. Tila ba may malaking kasalanan
akong nagawa na kailangan kong pagdusahan. Napalabi ako.

"Are you done?" mayamaya'y untag niya sa inip na tono.

"Done ng ano? Sa pagbabayad ng tuition ni Pippa? Hindi nga, eh. Akalain mong
may nagbayad sa tuition niya! Ang galing, diba? Sino kayang may busilak na kalooban
ang gumawa n'on? Mahahalikan ko talaga 'yon!"
 "I mean are you done talking? I need to go somewhere else!"

Sabi ko nga...

Natameme ako. Binitawan ko na ang braso niya. Muli siyang

naglakad at muli ko na naman siyang sinundan. Nagkandahaba ang nguso ko habang
pinagmamasdan ang likod niya. Pinaglihi talaga sa sama ng loob ang lalaking 'to.
Nang makarating kami sa sasakyan niya ay agad akong pumasok sa passenger's seat
saka nagkabit ng seatbelt.
Walang kibo siyang pumasok. Nagkabit siya ng seatbelt ngunit hindi naman pinaandar
ang sasakyan. Napahawak lamang siya sa manibela habang nakatingin sa labas ng
sasakyan. Tila may malalim na iniisip. Nagtatakang pinagmasdan ko siya.

Ilang sandali pa'y binasag niya ang katahimikan.

"You were out on your post more than half of the day, dont you know that?"

Hindi ko alam kung ako ba ang kinakausap niya. Mukhang ako nga kasi wala namang
ibang tao sa loob ng kotse kundi kami lamang dalawa. Nang hindi ako sumagot ay
nagpatuloy siya.

"And you've got the nerve to tell me not to get upset!" sarkastikong dagdag
niya.

Pinaparinggan niya ako. Talagang galit siya dahil iniwan ko siya nang walang
paalam! Naguilty naman ako.

"Pasensiya na. Nagsabi naman ako ng dahilan ko, diba?" mahinahong sagot ko.

Marahas siyang naglipat ng tingin sa akin. Tumaas ang kilay niya. "Pasensiya?
Is that all you have to say?"

Napaismid ako. Ano bang pinagsisintir ng lalaking 'to?

"Ano ba gusto mo?"

"Where's my kiss? You told me you'll give me a kiss!" pasinghal na sabi niya,
may halong panunumbat sa boses.
 Napaawang ang bibig ko. Nahindik akp sa sinabi niya. Nahihibang na ba ang
lalaking 'to?
"A-anong halik? W-wala akong sinabing hahalikan k-kita!"

Nagsalubong na naman ang mga kilay niya. Mukhang hindi 'yon ang inaasahan
niyang marinig. Nag-iwas siya ng tingin sa akin saka sinimulang paandarin ang
sasakyan.
Hindi na siya kumibo hanggang nakauwi na kami sa condominium niya. Hindi ko talaga
maintindihan ang gusto niyang ipahiwatig kanina. Bakit siya nanghihingi ng halik?

"Get off," masungit na sabi niya.

Nagtatakang tinanggal ko ang seatbelt ngunit hindi agad bumaba ng sasakyan.

"Ako lang? Saan ka pupunta?"

"You dont have to know," masungit na sagot niya.

Nainis ako sa sagot niya. Para saan pa't naging bodyguard niya ako kung hindi
ko malalaman kung saan siya pupunta?

"Aba! Bodyguard mo ako, dapat alam ko kung saan ka pupunta!"

"Just get off already! You were not even doing your job to me anyway. You're
useless!" sarkastikong sabi niya.

Muntik ko na siyang suntukin mabuti na lang at nakapagpigil ako. Ang sama

talaga ng ugali!

"Sige! Umalis ka! Magpakasaya ka kung saan mo gustong pumunta! Kapag nanganib
ka, huwag na huwag mo akong tatawagin kundi tutuktukan kita!" inis na sabi ko saka
padabog na lumabas ng sasakyan.

Agad naman niyang pinaandar ang sasakyan niya. Napabuga na lamang ako ng hangin
habang pinagmamasdan ang papalayo niyang sasakyan. Napailing-iling ako. Matutuyuan
ako ng dugo sa lalaking 'yon.
May sumpong na nga, may saltik pa. Ang hirap ispelingen! Pumasok na agad ako sa
condominium at dumeretso sa banyo. Habang nasa tapat ng shower ay inalisa ko ang
sinabi ni Dr. Achilles.

"Saan daw ang halik niya? Bakit, may sinabi ba akong hahalikan ko siya? Manigas
siya—wait!"
 Biglang naalala kong nasabi ko kaninang hahalikan ko ang nagbayad ng tution ni
Pippa.
Nasapo ko ang bibig sa napagtanto! Siya kaya ang nagabayad sa tuition ni Pippa?
Pero bakit niya isinekreto 'yon? Puwede naman niyang harap-harapang ipamukha sa
akin 'yon kagaya nang lagi niyang ginagawa sa akin. Kung sabagay, hindi naman
talaga siya ang klase ng taong nagyayabang ng mga nagawa niya.
Kagaya na lamang sa operasyon ni Poppsy, hindi niya tahasang sinabi na nilibre
niya ang gastusin sa ospital, nalaman ko lang 'yon kay Junior. At tsaka, hindi niya
rin ako hayagang siningil. Ako lang ang makulit at gustong magbayad.
Marahil ay dahil wala siyang ibang maisingil sa akin kasi wala naman akong
pera, serbisyo ko na lang ang hinihingi niyang kapalit. Kaso pati ang serbisyo ko
sa kanya ay lagi pang pumapalya dahil lagi kaming nagsasagutan.

"Hay naku, Antonia! Ang bobo mo! Ang bagal mong mag-isip!" inis na sabi ko sa
sarili.

Mabilis akong lumabas ng shower saka hinanap ang numero ni Dr. Achilles.
Tatawagan ko siya.

Wait! Anong sasabihin mo sa kanya?

Napaisip ako. Nagsimula akong tumipa sa keypad ng cellphone ko. Wala akong
touchscreen na cellphone.

"Uwi ka na, Doc. Hindi na ako galit. Naghihintay na kiss mo..." Namula ang
mukha ko sa na-type ko kaya agad ko 'tong binura.

"Gaga! Luka-luka! Nakakahiya ka talaga!" inis na sabi ko sa sarili.

"Sabihin mo, umuwi na siya! Hindi na kamo ikaw mangungulit sa kanya. Promise magbe-
behave ka na!"
Natuwa ako sa huling naisip kaya nagpasiya na lang akong idial ang cellphone
number niya para tawagan.

Ngunit isang pamilyar na boses ng babae agad ang sumagot sa tawag ko.
"Sorry, you do not have suffecient balance in your account—"

Pucha!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 23

Antonia's POV

Agad kong binitawan ang hawak na vacuum cleaner sa sahig nang makarinig na
tumunog ang door bell sa pintuan ng unit ni Dr. Achilles. Naglilinis kasi ako ng
bahay. Iyon ang way of appreciation ko sa kanya sa lahat nang nagawa niyang
kabutihan sa akin.
Actually ay may tinatawagan ang manggagamot na tagalinis linggo-linggo.
Kabilin-bilinan niya sa akin na huwag maglilinis dahil hindi ko raw iyon trabaho.
Pati ang paglalaba ay ayaw niyang ipagawa sa akin. Bodyguard lang daw ako, hindi
utusan. Ngunit hindi ako sanay na hindi naglilinis ng bahay araw-araw. Tsaka ayaw
kong gumastos pa siya sa tagalinis kung kaya ko namang gawin 'yon.
Umulit sa pag-door bell ang nasa labas ng pinto. Sino kaya 'yon? Malabong si
Dr. Achilles 'yon dahil may access siya sa sarili niyang unit. Hindi na siya nagdo-
door bell. Kagabi pa siya wala at magdamag na hindi umuwi. Ni hindi man lang
nagtext o tumawag sa akin kung nasaan siya. Magdamag din akong nag-alala.
Nagpromise ako sa sarili kong 'yon na ang huling pagkakataon na maghihiwalay kami.
Sasama na talaga ako saan man siya magpunta.
Pagsilip ko sa peep hole ng pinto ay isang babaeng ang nakita ko. Nakapagtataka
dahil iyon ang unang beses na may bumisita sa manggagamot sa kanyang unit. Babae
pa. Nagtatalo tuloy ang loob ko kung bubuksan ang pinto o hindi. Sa huli ay
binuksan ko ang pinto.
Halatang nagulat ang babae nang mapagbuksan ko ngunit saglit lang 'yon dahil
agad naman niya akong nginitian. Napatitig ako sa kanya. Napakaganda niya. Mestiza,
mahaba ang buhok, mukhang mabait—mukha siyang Diyosa! Sino 'tong babaeng 'to?
Nakakainis ang kagandahan niya. Ang lakas makapang-insecure!

"Hi, nandiyan ba si Kuya Achilles?" nakangiting tanong ng babae.

Kuya Achilles? tanong ko sa isipan.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakahinga nang maluwag sa pagtawag niya ng
"kuya" sa magaling kong amo. Brotherzoned ang lolo mo!

"W-wala siya rito. Kagabi pa, eh. Tuloy ka."

Niluwangan ko ang pagkakabukas ng pinto para makapasok siya. Agad naman siyang
tumanggi.

"Huwag na. Napadaan lang ako. Pakibigay na lang sa kanya 'to." Inabot niya sa
akin ang isang envelope. May picture ng isang guwapong bata sa mismong envelope.

"Birthday kasi ni Arthuro mamayang gabi. Ilang beses ko ng tinawagan si Kuya

para ibigay sa kanya ang invitation card na 'yan kaso hindi naman niya sinasagot
ang mga tawag ko. Please pakisabi sa kanya na pumunta siya kundi magtatampo kaming
lahat sa kanya," patuloy ng babae.

Napilitan akong tumango. Hindi ko lubos akalaing sa ganda ng babaeng 'to ay

iisnabin lang ng manggagamot. Wala talagang patawad ang lalaking 'yon.

"Ako nga pala si Esmeralda, asawa ng kuya niyang si Arthur. Unico hijo namin
ang nasa picture. First birthday niya mamayang gabi."
Naglahad siya ng kamay sa akin.

Bantulot akong tanggapin ang pakikipagkamay niya lalo pa't feeling ko, ang dumi
ng kamay ko. Nagpunas kasi ako ng mga alikabok kanina. Pero nakakahiya namang
tanggihan ang babaeng 'to. Hipag pala 'to ng amo ko. Mabilis ko namang pinunansan
sa t-shirt ko ang kamay saka nakipag handshake sa kanya.

"Antonia. Antonia Dimaculangan," nakangiting sabi ko sa kanya.

"Girlfriend ka ba ni Kuya?"

Sana...
"Ha?" nakamaang na tanong ko.

Napangiti siya. Ang ganda talaga ng babae. Nanliliit ako sa ganda niya.

"Anyway, pumunta ka rin, ha? Semi formal lang naman ang party kasi children's
party. You can wear whatever you like, just tag Kuya Achilles along, please?"

Napakamot ako sa ulo. Paano ko isasama ang lalaking 'yon eh

hindi ko nga alam saang lupalop ng mundo nagsuot 'yon?

"Please, Antonia. Please pumayag ka. Dalhin mo si Kuya, please, para magkaroon
sila ng chance na magkabati ng asawa ko."

Ano raw? May family feud pa pala 'tong mga 'to.

"O, siya, alis na ako. The driver is waiting outside. I'll count on you,
Antonia. See you later at the party."

Hindi ako nakapagsalita nang bigla niya akong yakapin tsaka bineso-beso.
Mayamaya ay nakangiti siyang nagpaalam. Para akong computer na nag-hang. Napatitig
ako sa envelope na hawak. Ano 'tong napasukan ko?

"Beshy, ano okay na ba 'to sa 'yo?"

Napatingin ako sa ipinakita sa akin ni Den-den na damit. Maganda ang design ng

damit at mukhang maganda ang tela. Nasa suki naming ukay-ukayan kaming dalawa at
naghahanap ng semi formal dress para isuot ko mamaya sa party n'ong hipag ni Dr.
Achilles.
Actually ay ayoko sanang pumunta. Hanggang ngayon kasi ay hindi ko ma-contact
si Dr. Achilles kahit nagpa-load na ako. Nagpunta rin ako sa ospital para tingnan
kung nandoon siya kaso sabi ng mga nurses doon, hindi pa raw siya nagra-rounds.
Saang planeta kaya nagsuot ang manggagamot na 'yon?
Napagdesisyunan kong dumalo sa party para ipaalam kay Esmeralda na hindi ko
mahagilap ang magaling kong amo. Walang reconciliation na magaganap between her
husband and my mighty amo. Pupunta ako doon para sabihin lang 'yon tapos exit na
ako. Hindi ako magtatagal doon kasi wala naman akong ambag sa party na 'yon.
Pero siyempre kailangan kong mag-outfit at mukhang susyalan ang party kahit pa
sabihing semi formal lang 'yon. Unico hijo ng Chairman ng ospital ang magbi-
birthday, malamang bongga 'yon. Kaso nga wala akong susyal na dress dahil hindi
naman ako pang susyalan. Pang ukay-ukay lang ang feslak ko.

"Bagay 'to sa 'yo, Beshy, kasi maganda katawan mo. Matangkad ka pa," patuloy ni
Den-den.

Agad ko namang isinukat ang dress na hawak niya. Maganda ang style ng damit,
'yong mga nauusong bakuna dress ngayon na may pa-ruffle overlay. Kulay carnation
pink 'yon na hanggang tuhod ko ang haba.
Maganda, comfortable at lakas maka-bagets ng dress. Nasiyahan ako kaya binili
ko na. Paparesan ko na lang ng wedge sandal 'yon mamaya. Siguro naman ay magmumukha
na akong tao kapag humarap akong nakaganoon mamaya sa birthday.
Nang mag-alas sais at hindi ko pa rin ma-contact si Dr. Achilles ay nagpasiya
na akong pumunta sa pagdadausan ng party. Nilugay ko ang usually nakatali kong
buhok. Abot na pala hanggang baywang ko ang haba ng buhok ko. Maitim at kumikintab
ang buhok ko. Proud na iwinasiwas ko 'yon sa likod ko na parang model ng Cream
Silk.
Nang makarating sa party ay parang gusto kong kumaripas ng takbo palabas.
Susyalan pala ang party na 'yon! Sinungaling na Esmeralda na 'yon a! May semi
formal bang naka-tuxedo at long gown ang mga bisita? Nagmukha akong magwi-window
shopping lang sa mall kung itatabi sa mga bisita nila.
Nanlaki pa ang mga mata ko nang makasalubong ang mga sikat na artista at ibang
mga politiko. Nakita ko pa nga ang PNP chief namin! Napapalunok ako sa mga nakikita
kaya nagpasiya akong umalis na lang. Akmang tatalilis na ako palabas nang biglang
may humawak sa braso ko. Paglingon ko ay nakita ko ang isang pamilyar na mukha.

"Hey, I think I've seen you before..." anang lalaki na titig na titig sa mga
mata ko.

Saglit na kumunot ang noo ko. Pilit siyang inaalala.

Ah, alam ko na! Siya 'yong nagpatuloy sa akin sa opisina ni Dr. Achilles noon kahit
sinusungitan ako ng lalaking 'yon!

"Oo! Naalala rin kita. Dr. Archi...Arman...Aristotle...Ar-ar ba 'yon?"

Natawa siya nang mahina. Nag-init ang mga pisngi ko. Ang guwapo talaga ng
lalaking 'to!
"It's Dr. Archimedes actually. I'm one of Achilles' brothers."

Oh my gulay! Kapatid din pala ni Bossing 'to! Kaya pala saksakan din ng guwapo!

Napapahiyang gumanti ako ng ngiti sa kanya.

"Sorry. Malilimutin kasi ako, eh. Alam mo na, tumatanda."

"That's okay. At least you remembered me."

 "Arc! Antonia!"

Napatingin kami sa babaeng tumawag. Napaawang ang mga labi ko nang makita si
Esmeralda. Nakasuot siya ng mahabang dress habang ka-HHWW ang isang matangkad na
lalaking kamukhang-kamukha ni Dr. Achilles. Ito kaya si Dr. Arthur? Karga ng lalaki
ang batang nasa invitation card.

"Where's Kuya?" agad na tanong sa akin ni Esmeralda.

"H-ha? Ah...eh—"

"Kuya who?" tanong ni Dr. Arthur.

Napilitang magtapat si Esmeralda sa asawa.

"Kuya Achilles. I invited them here. This is Antonia, his girlfriend," aniyang
tinuro pa ako.

Napanganga ako sa sinabi ni Esmeralda sa asawa. Hanggang ngayon ay hindi niya

pa rin nahahalatang imposible akong maging girlfriend ng bayaw niya? Walang-wala
ako kung ikukumpara sa mga babaeng narito sa party!
Narinig ko ang mahinang paghagikhik ni Dr. Archimedes sa tabi ko. Napatingin
ako sa kanya. Nakangiti siya habang nakatingin sa akin. Anong problema ng lalaking
'to? Ginagawa ba akong katatawanan? Nagpasiya na akong magtapat once and for all.

"Wait lang, Esmeralda, hindi ako girlf—"

Naputol ang sasabihin ko nang bigla na lamang umiyak nang malakas ang batang
karga ni Dr. Arthur. Nawala na ang atensyon nila sa akin at napunta sa bata.

"Pasensiya ka na, Antonia, mukhang wala sa mood si Baby Arthuro namin. Maiwan
muna kita dito kay Archimedes," hinging paumanhin ni Esmeralda saka hinila ang anak
at asawa sa kung saan.

Naiwan akong nakatigalgal. Hindi ko pa nalilinis ang pangalan ko. Hanggang

ngayon ay akala nila girlfriend ako ni Dr. Achilles!

"Hey, it's okay. I'm here. I'll introduce you to the guests," pampalubag loob
ni Dr. Archimedes sa akin.
 "Hindi. Aalis na ako. Kaso dapat magpaliwanag muna ako kay Esmeralda na hindi
talaga ako girlfriend ng Kuya mo. Alam mo naman 'yon, diba?"

"Yeah," nakangiting sagot niya.

"P'wede bang ano...ikaw na lang magsabi na hindi talaga kami mag-ano ng kuya
mo?"

Hinimas niya ang kanyang baba. "Yeah, sure but in one condition."

Kumunot ang noo ko. "Ano't may one condition pa? Pambihira ka naman! Akala ko
friends tayo?"

Natawa siya. "There's no such thing as free service nowadays."

Inirapan ko siya. Magkapatid nga sila ni Dr. Achilles.

"Ano ba kundisyon mo?"

Tumitig siya sa mga mata ko.

"Can you be my date tonight?"

Ay talagang sira ulo 'tong mga Alarcon!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 24

Antonia's POV
Masarap pa lang maging ka-date 'tong si Dr. Archimedes, bubusugin ka sa
pagkain. Andito ako ngayon sa buffet ng birthday party at hindi magkamayaw sa
pagkuha ng pagkain. Namangha ako kasi ito ang unang pagkakataon na nakadalo ako sa
ganito kabonggang selebrasyon.
Pumayag akong maging ka-date ni Dr. Archimedes sa gabing 'to. Sinugurado ko sa
kanyang walang ibang ibig sabihin ang pagpayag ko. Na wala akong paghanga sa kanya
at baka umasa siya. Natawa lang siya sa sinabi ko. Mabuti na kasi 'yong klaro para
walang hard feelings after.
Nangako naman siyang tutulungan akong ipagtapat ang totoo kina Esmeralda at Dr.
Arthur. Wala siyang matinong sagot kung bakit ako ang gusto niyang gawing date sa
gabing 'to samantalang ang daming nagagandahang mga babae sa party. Ang sabi lang
niya'y mukha raw exciting ang company ko. Hindi na ako nagtanong pa basta ba ay
pakainin niya ako dahil kanina pa ako nagugutom.
At 'yon nga dinala niya ako sa buffet. Panay masid niya sa paligid. Mukhang may
hinahanap. Kapag napapatingin naman siya sa akin ay agad siyang ngumingiti. Hindi
madamot sa ngiti ang lalaking 'to hindi katulad ng kuya niyang si Dr. Achilles.
Speaking of the devil, nasaan na kaya 'yong lalaking 'yon?

"Can I leave you for a while, if you dont mind, Antonia?" ani Dr. Archimedes sa
akin.

Hindi ako makasagot dahil puno ang bibig ko ng pagkain. Nag-thumbs up lang ako
sa kanya. Mabilis naman niya akong iniwan. Sinundan ko siya ng tingin. May
nilapitan siyang babae. Napailing-iling ako. Lalaki talaga. Bigla akong naubo nang
may bumarang pagkain sa lalamunan ko. Mabilis akong naghanap ng tubig. Mabuti na
lamang at may lalaking nag-abot sa akin ng isang baso ng juice.
Dineretso kong lagok ang juice hanggang sa maitulak nito ang bumarang pagkain
sa lalamunan ko. Nakahinga ako nang maluwag. Nag-angat ako ng tingin sa lalaking
nag-abot sa akin ng juice. Isa na namang pinagpala sa kaguwapuhan. Chinito at
makisig. Nginitian niya ako saka hinimas ang likod ko.

"Take it easy..."

Medyo nailang ako at lumayo nang kaunti sa kanya. Oo, guwapo siya pero hindi ko
siya kilala.

"S-salamat," nahihiyang sabi ko sa kanya.

"It's okay. I was watching you from a far," aniya.

Namula yata ako sa sinabi niya. Kapag ganito kaguwapo ang magmamasid sa akin,
sino ba namang hindi kikiligin? Akala ko ay aalis na siya ngunit nanatili siyang
nakatayo sa tabi ko. Nahihiya na tuloy akong sumubo uli.

"Kain ka," sa halip ay sabi ko saka itinaas ang platong hawak ko.

"Nah. Go on. I love staring at you while eating," nakangiting sabi niya.

"Nakakahiya naman. Mukha ba akong baboy lumamon?"

Ang lakas ng tawa niya. Nawala ang ilang ko sa kanya. Mukhang magaan siyang
kasama.

"You're funny. I like you," direktang sabi niya.

 Namula yata pati kuko ko sa paa sa sinabi niya. Like niya raw ako. Bolero din
tong lalaking 'to eh. Hindi pa nga ako kilala. Si Dr. Achilles nga hindi ako gusto
kahit araw-araw kong kasama.

"By the way, I'm Warren. Warren Fong," pakilala niya saka naglahad ng kamay.

Kinamayan ko rin siya. "Antonia. Antonia Dimaculangan."

"Are you related to the Alarcons? I saw you with Archimedes a while ago."

Mabilis akong umiling. "Hindi. Bisita lang din ako dito."

Gusto ko sanang ilapag ang hawak kong plato dahil

nangangalay na ang kamay ko. Sakto namang kinuha sa akin 'to ni Warren.

"Let me. Tawagin ko na lang ang waiter to get this," nakangiting sabi niya.

Napatango ako. Napaka-gentleman niya. Sakto namang nahagip ng tingin ko ang

isang pares ng babae't lalaki na kapapasok lang sa Main Door ng Function Hall na
kinaroroonan namin. Nagtinginan ang lahat sa kanilang pagdating. Sino ba ang hindi?
Aside sa late sila, nakakahatak din talaga ng atensyon ang presensiya nila.
Si Dr. Achilles ang lalaki. Naintriga man sa kasama niyang babae ay hindi ko
mapigilang pumintig ng malakas ang puso. Ang guwapo ng manggagamot sa pormal na
suot. Hindi ko pa siya nakikitang nakasuot ng ganoon dahil panay puting coat ang
get up niya.
Tumaas naman ang kilay ko nang mapansin ang nakalingkis na kamay ng babae sa
braso niya. Maganda ang babae. Pero feeling ko, mas maganda ako. Period.

"Achilles is here," narinig kong pabulong na sabi ni Warren.

"Oo nga. Nakikita ko nga," sagot ko habang sinusundan ng tingin ang

manggagamot.

Hindi ko alam kung bakit hindi ko matanggal ang mga mata sa kanya at sa babaeng
kasama niya. So all this time pala ay may kasama siyang babae kaya hindi man lang
nag-abalang tawagan ako.

"So they're back together," patuloy ni Warren.

 "Nino?" tanong ko habang nakamasid pa rin sa manggagamot.

"Tracy."

"Tracy? Sino 'yon?"

"The love of his life."

Doon ako nag-angay ng tingin kay Warren. Nakangiti siya habang nakamasid din
kina Dr. Achilles.

The love of his life...

Hindi ko alam kung bakit hindi maalis sa isipan ko ang sinabi ni Warren.
Ibinalik ko ang tingin sa manggagamot. Napatda ako nang makitang nakatingin na rin
siya sa akin. Katabi na niya si Dr. Archimedes na mukhang may ibinulong sa kanya at
itinuro ako. Ipinaalam yata ni Dr. Archimedes kay Dr. Achilles na nandito ako.
Napilitan akong ngumiti habang kumakaway sa kanila.
Kinabahan ako nang biglang dumilim ang anyo ni Dr. Achilles. Nakita kong may
ibinulong siya sa babaeng kasama saka iniwan ito't nagmamadali ang mga hakbang na
lumalakad papunta sa direksyon ko. Bigla akong kinilabutan. Ang bagsik ng hitsura
niya! Ano na naman bang problema niya?

Nang makalapit siya sa akin ay napilitan akong ngumiti sa kanya kahit

kinakabahan.
"Hi, D-doc! Kanina ko p—"

Walang salitang hinablot niya ang braso ko saka ako sapilitang hinila. Medyo
nagulat ako sa ginawa niya kahit hindi na bago sa akin ang ganito kagaspang niyang
trato sa akin. Nabigla naman ako nang may isang kamay rin ang pumigil sa isa ko
pang braso. Hindi ako tuluyang nakaladkad ni Dr. Achilles. Napatingin tuloy ako sa
pumigil sa braso ko, si Warren.
Pati si Dr. Achilles ay marahas na napatingin  kay Warren. Nagsukatan ng tingin
ang dalawa. Feeling ko tuloy pinag-aagawan nila ako. Pero feeling ko lang 'yon
siyempre. Kinikilabutan ako sa nararamdamang tensyon lalo pa't pinagigitnaan nila
ako.
Nagbaba ng tingin si Dr. Achilles sa braso kong hawak-hawak ni Warren.

"Let go of her," tila nagbabantang sabi ni Dr. Achilles kay Warren.

"She's enjoying the party. Let her go, Sir," kalmante namang tugon ni Warren.

Dumiin ang pagkakakapit ni Dr. Achilles sa braso ko.

"No one can order me around and you know that. Now, release her!" matigas na sabi
ni Dr. Achilles.

Hindi ko alam pero nararamdaman kong parang may cold war

ang dalawang 'to at sure akong hindi ako ang dahilan.
Ako na mismo ang nagwaksi ng kamay ni Warren sa braso ko bago pa lumala ang
tensyon. Nagtatakang napatingin si Warren sa akin.

"P-pasensiya na, Warren, pero kailangan ko ng umalis. Saling pusa lang naman
kasi ako rito. Maraming salamat kanina."

Lumungkot ang mukha ng lalaki.

"I hope this is not the last time we'll see each other again," pahabol ni Warren sa
tonong nakikiusap.

Napilitan akong tumango saka siya kinawayan upang magpaalam. Nang balingan ko
si Dr. Achilles ay lalong dumilim ang tingin niya sa akin. Hindi na ako kumibo at
nagpahila na lamang sa kanya.
Kung sino-sino ang nakakasalubong namin. May ibang bumati sa kanya at gusto
sana siyang kausapin ngunit biglang nag-alangan nang makita ang dilim ng mukha
niya.
Nang makarating kami sa labas ng Function Hall ay nagtungo kami sa isang patio.
Hindi ko maintindihan kung bakit doon ako dinala ng manggagamot. Malamang hindi na
niya maalala kung saan ang daan palabas.
Tumigil kami sa harap ng isang fountain saka niya marahas na binitawan ang
braso ko. Muntik pa akong matumba ngunit mabilis naman niya akong nahawakan sa
baywang.

"Careful!" naiinis pa niyang anas sa akin.

Lumayo ako sa kanya. Sira ulo 'tong lalaking 'to. Siya pa galit eh siya ang
dahilan kung bakit ako muntik nang matumba!
Hindi na ako kumibo at humalukipkip sa harapan niya. Namaywang naman siya sa
harapan ko.

"What are you doing here?" galit na tanong niya.

"Invited ako, bakit ba?" pamimilosopo ko.

"Umayos ka ng sagot, I'm warning you!"

Napanguso ako.
"Invited nga ako! Pinuntahan ako ni Esmerlda kanina sa unit mo!"
 "And why didnt you tell me?"

Umismid ako.
"Kanina pa kita tinatawagan pero hindi ka sumasagot!"

Busy ka kasi sa love of your life mo! dugtong ko sa isipan.

Tumaas at baba ang dibdib niya habang madilim pa rin ang tingin sa akin. Ramdam
ko talagang gigil na gigil siya sa hindi ko malamang kadahilanan. Ayaw niya ba
akong dumalo sa ganitong party? Hindi na naman ba ako bagay dito? Nahihiya ba
siyang nakikita ako kasama ang sirkulong kinabibilangan niya kagaya na lamang n'ong
nagtinda ako sa pang-susyal na race track?
Akmang pauulanan na naman niya ako ng sermon nang bigla siyang tumigil.
Hinugot niya ang susi sa kanyang bulsa saka marahas na inihagis sa akin. Mabilis ko
naman 'tong nasalo.

"Go home. Take the car!"

Akmang aalis siya nang pigilan ko siya.

"Saglit!"

Hindi ko alam kung bakit sumama nang husto ang loob ko sa sinabi niya. Gusto na
niyang umalis ako tapos siya magpapaiwan at babalik sa babaeng kasama niya.

"What?" kunot noong tanong niya.

"H-hindi ako marunong magmaneho ng sasakyan!" tahasang pagsisinungaling ko.

Marunong ako dahil nagmamaneho rin ako ng police car. Gusto ko lang umuwi na kasama
siya.

"Then take a cab!" yamot na sagot niya.

"Achilles! Si Arthuro!"

Sabay kaming napalingon sa tumawag sa kanya. Si Dr. Arthur. Mukhang wala siya
sa tamang huwisyo, natatarantang tumakbo siya papalapit sa amin habang karga ang
kanyang anak. Nagtataka man ay sinalubong siya ni Dr. Achilles at kinuha ang bata.
Nasapo ko ang bibig nang makitang nangingitim na ang bata sa bisig ng kanyang ama.

"What happened?" gilalas na tanong ni Dr. Achilles sa kapatid habang chine-

check ang pulso ng bata.
 "I dont know! He cried hard and he suddenly become cyanotic then lost his
consciousness!" hindi mapakaling sabi ni Dr. Arthur.

"Let's get him to the hospital right now!"

Mabilis pa sa alas kuwatrong nagtakbuhan ang dalawa palabas ng patio. Sumunod

na rin ako. Sa panic na nakikita ko sa mukha nila ay malabong makapagmaneho sila
nang matino. Mukhang mapapasubo ako dahil nagsinungaling ako kaninang hindi ako
marunong magmaneho. Bahala na. Nag-aalala rin ako sa kalagayan ng bata.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 25

Antonia's POV

Tahimik lang akong nakaupo sa isa sa mga upuan sa labas ng Resuscitation Room
habang nakamasid kay Dr. Arthur na pabalik-balik sa paglalakad sa harapan ko. Sa
totoo lang nahihilo na ako habang pinagmamasdan siya.
Hindi siya pinayagan ni Dr. Achilles at nang iba pang mga doktor na tumulong sa
pagre-revive ng anak niya, which is tama naman kasi hindi ka makakapag-isip ng tama
kung sarili mong mahal sa buhay ang naghihingalo sa harapan mo.
Ramdam ko ang pag-aalala niya dahil anak niya ang nasa bingit ng kamatayan
habang nire-revive ng kanyang kapatid. Ganoon din ako noong isinugod si Poppsy
dati. Hindi rin ako mapakali sa inuupuan at paroo't parito sa paglalakad. Abot-abot
din ang kaba ko n'on.
Akala ko ordinaryong tao lang ang makakaramdam ng ganoon. Hindi pala. Kahit
pala ang mayamang may-ari ng ospital at isang doktor, nakakaramdam din ng takot.
Habang pinagmamasdan ko si Dr. Arthur, napansin kong kamukhang-kamukha niya
talaga si Dr. Achilles. May pagkakaiba nga lang. Si Dr. Arthur ay guwapo ngunit
seryoso at mukhang nakakatakot ang awra. Dominante at makapangyarihan ang dating.
Iyong tinititigan ka pa lang, mapipilitan kang umamin kahit wala ka namang
kasalanan.
Si Dr. Achilles naman, gwapo rin ngunit kakaiba ang dating. Seryoso din 'yon at
mukhang masungit ngunit tila may magnet ang presensiya. Iyong kahit hindi mo siya
kilala, susundan mo siya ng tingin dahil sa kakaiba niyang awra. Charismatic
kumbaga. Ang kaguwapohan niya ay pang matinee idol.
Iyon ay sa pananaw ko lang naman. Hindi ko lang alam sa opinyon ng iba.
Naisipan kong yayain si Dr. Arthur na umupo. Ako kasi napapagod sa pabalik-balik
niya sa paglalakad.

"Dr. Arthur, upo muna po kayo."

Napatigil siya at tumingin sa akin. Parang biglang gusto ko tuloy mapa sign of
the cross. Nakakaintimidate din talaga ang mga tingin ng isang 'to. Pulis ako at
hindi basta-basta nasisindak pero isang tingin lang ng manggagamot na 'to, parang
gusto kong kumaripas ng takbo. Buti na lang at hindi siya drug lord.

"Who are you again?" kunot noong tanong niya.

 "Antonia Dimaculangan. Toni for short," mabilis kong sagot.

"Why are you here?"

Bakit nga ba? Kasi 'yong magaling kong amo, nasa loob at sinasagip ang buhay ng
anak mo?

Mabilis akong nag-isip ng isasagot. "Ah...ano...kuwan kasi...hinihintay ko si

Dr. Achilles."

Doon lang tila may naalala si Dr. Arthur. "Right, I remember. You're his
girlfriend."

Hindi ako makaimik sa sinabi niya.

Walang hiyang Dr. Archimedes 'yon, ah! Hindi pa pala sinasabi sa mga 'to na hindi
ako tunay na syota ni Dr. Achilles?

Mayamaya ay umupo nga si Dr. Arthur sa isa pang bakanteng upuan ngunit malayo
nang kaunti sa akin. Mukhang medyo kumalma siya ngunit nakakunot pa rin ang noo.
Naawa naman ako bigla.

I feel him talaga.

"D-doc, huwag po kayong mag-alala. Nandoon po si Dr. Achilles sa loob, kaya

niyang iligtas ang anak n'yo. Magtiwala lang po kayo sa kapatid n'yo," pagpapalakas
ko ng loob sa kanya.

Tila wala siya sa sarili at nakatingin sa kawalan.

"Yeah...even though he's a surgeon and not a Pediatric Cardiologist. But yeah...
Achilles is there. He can handle this..."

"Magaling po 'yang si Dr. Achilles kahit masungit. Alam n'yo po ba, siya po ang
nagligtas sa buhay ng tatay ko n'ong inatake siya sa puso? Siya po ang pinaka the
best na manggagamot sa puso sa buong universe! Petmalu! Loding lodi ko po siya! Ang
suwerte n'yo po at nagkaroon kayo ng kapatid na katulad niya. Kung ganyan din ang
mga kapatid ko, ako na siguro ang pinakamasayang ate sa buong mundo!"

Nanlaki ang mga mata ko nang mapangiti si Dr. Arthur.

Mabilis at matipid na ngiti lang ngunit tila tinamaan ako ng kidlat. Tama ba ang
nakikita ko, ngumiti ang pinakamasungit na taong nakita ko sa balat ng lupa? Nang
tumigin niya sa akin ay nabitin sa ere ang hininga ko.

"I was surprised Achilles fell in love with you. Don't get me wrong but, you're
not what I thought he would waste his time with. Now I finally figured out why..."

Aray! Pasimple ding manakit ng damdamin 'tong lalaking 'to, ah! Magkapatid nga
kayo ng amo ko!

Hindi ko alam kung joke, pang-iinsulto o papuri ang sinabi niya. Ang alam ko
lang, medyo nabawasan ang pag-alala sa kanyang mukha. Mukhang kahit kaunti ay
nakahinga na siya nang maluwag. Nakahinga na rin ako nang maluwag. Siguro kung
nililigawan ko si Dr. Achilles, nakapuntos na ako sa Kuya niya.
Napangiti ako ng lihim.
Mayamaya ay natanaw ko ang nag-aalalang si Esmeralda na paparating. Kasama niya
si Dr. Archimedes at patakbong pumunta sa kinaroroonan namin. Agad naman kaming
napatayo ni Dr. Arthur at sinalubong sila. Yumakap nang mahigpit si Esmeralda sa
asawa.

"What happened to Arthuro? Is he okay?" nag-aalalang tanong ni Esmeralda kay

Dr. Arthur.

Tila nag-alangan si Dr. Arthur sa isasagot. Mukhang ayaw niyang mag-alala pa

lalo ang asawa. "He'll be fine...Achilles is making sure he'll be alright. He's the
best cardiologist in the...u-universe."
Napasulyap si Dr. Arthur sa akin bago ibinalik ang tingin sa asawa.

Napangiti ako. Mukhang nakakaamoy ako ng sibling reconciliation mamaya. Tiyak

na hindi na magiging bugnutin si Dr. Achilles kapag bati na sila ng Kuya niya.
Hindi ko man alam ang pinag-awayan nila, sure akong ang pagliligtas ni Dr. Achilles
sa buhay ng anak ni Dr. Arthur ang magiging dahilan upang magbalik ang kanilang
magandang relasyon.

Tahimik na naman ako habang pinagmamasdan si Dr. Achilles na tulalang nakaupo

sa driver's seat. Nakatanaw na naman siya sa malayo at mukhang malalim ang iniisip.
Alas dos na ng madaling araw. Nakatulog na ako sa ospital habang hinihintay siyang
matapos sa pagsagip sa buhay ng kanyang pamangkin.
Ang pagkakaalam ko at nailigtas niya ang buhay ng kanyang pamangkin ngunit nasa
kritikal na kondisyon umano ang bata. May butas pala sa puso si Arthuro at
kailangan maoperahan sa lalong madaling panahon. Nagulat sina Dr. Arthur at
Esmeralda dahil wala naman daw senyales na may sakit ang bata, ngayon lang. Kaya
stress na stress si Dr. Achilles ngayon.

Tumikhim ako para maagaw ang atensyon niya. "Doc, gusto n'yo pong ako muna ang
mag-drive? Mukhang pagod na po kayo, eh."

Doon siya napatingin sa akin. Mukhang nagtaka pa siya nang makita ako sa tabi
niya. Gusto kong mainis dahil nakalimutan niyang kasama niya pala ako ngunit
nagkibit balikat na lamang ako.

"I thought you couldn't drive?" nagtatakang tanong niya.

Hala siya, sino kayang nag-drive kanina? Diba ako?

"Echos lang 'yon. Halika na, palit na tayo dali!" sabi ko sa kanya at tinanggal
na ang seatbelt saka bumaba ng kotse.

Umikot ako sa driver's seat at binuksan ang pinto. Hindi pa rin siya kumikilos
at mukhang nagtataka sa akin. Ako na mismo ang nagtanggal ng seatbelt niya saka
siya sapilitang itinulak papuntang passenger's seat.

"Hey!" sita niya sa akin at tangkang pipigilan ako ngunit wala siyang nagawa
kundi lumipat ng upuan.

"Huwag kang ano d'yan! Steady ka lang, akong bahala sa 'yo!" sabi ko saka
pinaandar ang kotse. "Matulog ka muna."

"How am I suppose to sleep with my nephew in the Pediatric

Intensive Care Unit?"

"Relax! Gagaling din si Arthuro. Kayang-kaya mo siyang pagalingin! Lodi kaya

kita."

Kunot noong binalingan niya ako. "What's lodi?"

"Lodi, idol! Ano ka ba? 'Yan ang pauso ngayon ng mga millennials!" natatawang
sabi ko.

"Whatever," masungit na sagot niya.

Napapangiti ako. Nang iliko ko ang sasakyan sa kabilang direksyon ay agad

siyang nagtanong.
"Where are we going? This is not the way to our house."
 Our house daw! Huwaw! May "ours" na pala! Muntik na akong humagikhik sa
narinig.

"Akala ko ba hindi ka pa inaantok?" tanong ko sa kanya.

"Yeah, but—"

"Sabi ko sa 'yo, relax ka lang diba? Ako bahala sa 'yo, Lodi!"

Hindi na siya umimik. Dinala ko siya sa isang parke sa itaas ng bangin. Maganda
doon dahil malaya naming mapagmamasdan ang buong kalangitan at kitang-kita pa ang
buong siyudad. Tahimik din doon at wala masyado tao. Lalo na at madaling araw na.
Inihimpil ko ang sasakyan saka mabilis na lumabas.
Umikot ako sa likod ng trunk saka 'yon binuksan. May binili akong gorceries
kanina, may kasama 'yong mga lata ng beer at soft drinks. Nang makita kong nakababa
na si Dr. Achilles ay hinagis ko sa kanya ang lata ng beer. Mukhang nagulat siya
ngunit mabilis namang nasalo ang lata.
Hinawakan ko ang kamay niya saka siya hinila sa harapan ng sasakyan. Umakyat
ako sa hood at umupo doon. Mukhang hindi niya nagustuhan ang pag-upo ko doon.

"That's not a seat, lady. You will break the hood!" sita niya pa sa akin.

Napaingos ako.
"O, eh 'di ipaayos mo kapag nasira. Arte nito!"

Halatang nainis siya sa sagot ko ngunit piniling huwag na lang umimik. Sumandal
siya sa hood at binuksan ang lata ng beer. Napangiti ako. Ako ay piniling soft
drink lang ang inumin. Pinagmasdan ko si Dr. Achilles habang iniinom ang beer niya.
Tahimik pa rin siyang nakatingin sa kawalan.

Sinundot ko siya.
"Akyat ka dito, Boss. Maganda, kitang-kita mo ang langit."

"Does it matter? I can also see it here wide and clear," bagot niyang sagot.

Bahala ka sa buhay mo!

"Ang ganda ng langit 'no?" mayamaya ay sabi ko.

"Yeah," labas sa ilong na sagot niya.

 "Hindi ka naman nakatingin, eh!"

Napilitan siyang mag mag-angat ng tingin at pagmasdan ang mga bituwin sa

kalangitan.

Napangiti ako. "Ganda, 'diba?"

Napatitig siya nang matagal sa kalangitan. Napatitig na rin ako doon.

"Sabi ng Mommsy ko n'ong nabubuhay pa siya, ang mga bituwin daw ay gumagabay sa
mga tao. Kaya kapag may pinagdadaanan ka, tumingin ka lang sa mga bituwin at
sabihin mo lahat ng problema mo sa kanila. Pagkatapos n'on, mawawala na lahat ang
problema mo."

Hindi siya sumagot pero nakikita ko sa peripheral vision ko na nakatingin pa

rin siya sa kalangitan.

"Napakaganda ng mundo para lunurin mo ang sarili sa problema. Ako kapag may
problema ako, pinagmamasdan ko lang ang mga bituwin tapos nawawala na bigat ng loob
ko. Napakaganda nila, 'diba?"

"Yeah. Stunning..."

Stunning?

Kunot noong nagbaba ako ng tingin sa kanya. Nagsalubong ang mga mata namin.
Pumitlag ng malakas ang puso ko. Nasurpresa ako at hindi na pala siya nakatingala
sa mga bituwin kundi sa...akin! Lalo na nang maghinang saglit ang mga mata naming
dalawa.

"You're prettier than the stars..." pabulong na saad niya.

Nag-init ang mga pisngi ko saka nag-iwas ng tingin.

Pilit kong pinanlabanan ang kilig.
"Grabe, lasing ka na agad, isang lata pa lang ng beer ang naiinom mo."

Hindi siya sumagot at lumagok uli ng beer. Nakatitig pa rin siya sa akin. Bigla
kong naalala na may utang pa pala ako sa kanya. Iyong halik na ipinangako ko.
Dumausdos ako pababa ng hood saka inayos ang damit ko. Mayamaya ay nag-angat ako ng
tingin sa kanya. Tumitig siya nang mariin sa mga mata ko. Pinanlambutan ako ng mga
tuhod.

"Ano...uhm, may utang pala ako sa 'yo.."

Napasimangot siya.
"Do you really have to bring that up here?"

"O-oo naman. Kailangan ko kasing bayaran agad 'yon at baka mabaon na ako nang
tuluyan sa utang ko sa 'yo."

Bago pa man siya makasagot ay mabilis kong hinila ang batok niya saka
tumingkayad at ginawaran siya nang mabilis na halik sa mga labi. Saglit lang na
naglapat ang mga labi namin ngunit parang bolta-boltaheng kuryente naman ang tumama
sa buong katawan ko.
Lumayo agad ako sa kanya at tiningnan ang kanyang reaksyon. Halatang nagulat
siya, namumula pa ang kanyang mukha.
Napalunok ako.

Lagot na! Anong nagawa mo, Antonia? Nakakahiya ka!

Napaigtad ako nang marinig ang pagkahulog ng lata ng beer sa paanan naming
dalawa. Hindi ko alam kung nabitawan niya sa gulat o sadyang itinapon niya. Akmang
pupulutin ko 'yon nang bigla niyang hapitin ang baywang ko at marahas akong
isinandal sa hood ng sasakyan.
Nagulat na lang ako nang bigla niyang sakupin ang mga labi ko. Nanindig lahat
ng balahibo ko sa ginawa niya.

"That's how you properly pay a debt, honey..." nakangising saad niya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 26

Antonia's POV
Dahan-dahan kong inahon ang mainit na kaserola sa stove, ingat na ingat na
huwag makagawa ng ingay. For the first time ay hindi ako nakalaglag ng mga gamit
panluto o mga kubyertos sa sahig. Usually kasi ay clumsy ako gumalaw at kung ano-
ano na lang ang nahahagip ng kamay ko tapos nahuhulog sa  sahig.
Ngayon ay sinigurado kong mag-iingat na. Bakit? Kasi ayaw kong magising ang
bugnotin kong amo na mahimbing na natutulog sa mga oras na 'to. Hindi ko pa kasi
alam kung anong mukha ang maihaharap ko matapos naming magtukaan kagabi. Nahihiya
ako na kinikilig na natatakot na kinakabahan na ewan!
Napahawak ako sa dibdib. Ang lakas pa rin ng pintig ng puso ko. Pinalasap lang
naman kasi ng magaling kong amo ang pinakamasarap na halik sa buong universe ever.
Pinakamasarap dahil wala pa naman akong ibang nahahalikang lalaki magmula nang
iluwal ako ng Mommsy ko sa mundo.
 "Grabe 'yon. Ang sarap humalik ng mokong na 'yon. Bitin na bitin ako," sabi ko
sa sarili.

Pero sa kabila ng pangyayaring 'yon, wala naman akong pinagsisisihan. At least

may first kiss na ako. At sa guwapo at makisig na si Dr. Achilles pa! Babaunin ko
'yon hanggang pagtanda ko. Ikukuwento ko 'yon sa mga anak at mga apo ko. Kung
magagalit man siya pagkagising niya, bahala siya sa buhay niya. Basta naka-i-score
na ako sa kanya!
Napapangiti akong mag-isa. Pagpihit ko ay muntik ko nang mabitiwan ang dalang
kaserola nang makita si Dr. Achilles na nakahalukipkip at nakasandal sa hamba ng
pinto. Matiim siyang nakatingin sa akin. Kinabahan ako. Hindi tuloy ako makakilos.
Natitigilan ako habang nakatingin din sa kanya.

"Have you been struck by a lightning?" ngingiti-ngiting tanong niya, tonong

nanunudyo.

Tadong 'to. Sinong 'di matitigilan kung tititigan ka ng lalaking bet na bet mo?

Agad akong nagbawi ng tingin saka inilapag ang kaserola sa mesa.

"G-gising ka na pala. K-kain na," sa halip ay sabi ko.

Humakbang na siya papunta sa dining table. Ako naman ay nagkunwaring busy at

naglagay ng mga plato at utensils sa harapan niya. Hindi ko mapigilang manginig,
malamang dahil sa kilig. For the first time ay tila sumikip ang buong kusina kahit
kami lamang naman ang nandito. Parang hindi ako makahinga.
Nang umupo ako sa tabi niya para magsimula na ring kumain ay nahuli ko siyang
naktingin na naman sa akin. Nakangisi. Kinilabutan ako.
Kagabi pa siya ganyan. Matapos niya akong halikan ay walang salitang pumasok na
siya ng kotse at nagdesisyong umuwi. Ni hindi nag-explain kung bakit niya ako
hinalikan nang ganoon. Tapos ngayon kung makatingin parang may pagtingin.

"Bakit ganyan ka makatingin?" inis na tanong ko.

"Because...why not?" nakangiting sagot niya. Maganda sana sa pakiramdam ang

makita siyang ganoon kaaliwalas pero kung dahil nang-aasar lang siya ay talagang
buwesit siya!

"Anong why not? Umamin ka nga sa akin, may gusto ka na ba sa akin? Nadevelop ka
na ba sa akin?"

Humagalpak siya ng tawa. Nagsalubong ang mga kilay ko.

"Nakakatawa? Nakakatawa ha?" Napikon ako sa tawa niya. Nakakatawa ba ang

ideyang magkagusto siya sa akin?

"God, Antonia, you are so hilarious," nakangisi pa ring sabi niya.

 "Hah! Kung makatawa ka r'yan, kung 'di ko pa alam, sarap na sarap ka sa halik
ko kagabi!"
inis na sabi ko saka nagsimula ng sumubo.

Ang lakas na naman ng tawa niya. Bakit ba naiinis ako sa tawa niya? Tunog nang-
aasar, nanunuya.

"Bilisan mo ngang kumain d'yan at pupuntahan mo pa

pamangkin mo!" nakasimangot kong paalala sa kanya.

"Dr. Guzman will take care of him."

Kumunot na naman ang noo ko.

"Sinong Dr. Guzman? Ipapaubaya mo pamangkin mo sa ibang doktor?"

"He's a Pediatric Cardiologist."

"Kita mo 'to. Ikaw ang inaasahan ng Kuya mong gagamot sa anak niya tapos ganyan
ka!"

"Arthuro is a pedia, a pediatric cardiologist should handle his case. I am more

of an adult and a surgeon. Pero pupunta rin naman ako kapag napag-desisyunan na
niya kung kailan ang operasyon. Me and Kuya have talked about it last night,"
paliwanag niya.

Nanulis ang nguso ko.

"Ganoon naman pala. Bakit eemote-emote ka kagabi?"

Ngumisi na naman siya nang makahulugan saka tumitig sa akin. "If I didn't do
that, I wouldn't get a kiss from you. By the way, that  kiss was fantastic."

Nag-init ang mga pisngi ko.

Nyemas! Hindi ba talaga ako tatantanan nito? Kilig na kilig na ako! Sobra!

"Tantanan mo ako, ha! Bilisan mong kumain d'yan at maglalako pa ako sa

ospital!"

Doon nabura ang ngiti niya. Sumeryoso siyang bigla.

"Seriously, stop doing that."

Umikot mga mata ko. "Bakit na naman? Nakakahiya na naman? Hindi na elite chuchu
'yang ospital n'yo, a! Puwede na akong magbenta!"

"I said stop doing that!"

"Bahala ka d'yan. Magtitinda ako sa ayaw at gusto mo. Wala na akong pera.
Mamamatay na sa gutom ang mga kapatid ko!"

Hinampas niya nang malakas ang mesa kaya nagpaigtad ako.

"Fine! How much do you want? Does a 50 thousand peso per month enough?!"

Napamaang ako.
50 thousand? Mas malaki pa 'yon sa suweldo ko bilang pulis!

Magpapasuweldo siya nang ganoon kalaking halaga sa akin?

Pero ayaw kong obligahin siyang suweldohan ako dahil hindi naman dapat. Malaki pa
nga utang ko sa kanya. Binayaran pa nga niya ang tuition ni Pippa. Unfair sa kanya
'yon.

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya.

"Ayaw kong samantalahin ang kabaitan mo."

"Hindi ako mabait and you know that," pilosopong sagot niya.

"O, eh 'di huwag ka na lang magsayang ng pera. Wala ka na ngang trabaho, nag-
aaksaya ka pa ng pera."

Nagusot ang mukha niya.

"Is that how you think of me? Lady, I can still be rich and awesome without my
position in the hospital."

Eh, 'di ikaw na ang rich and awesome!

Hindi na lang ako kumibo. Nawala na rin ang ngiti niya at tahimik na kumain.
Medyo nadismaya ako at bumalik siya sa dati niyang mood ngunit kung hahayaan ko
naman siyang magpaka-happy, baka tudyuhin niya ako ng tudyuhin hanggang hindi ko
kayanin. Baka bumigay ako at biglang magtapat ng pagsintang parurot sa kanya.
Kakain na lang ako ng bala kaysa magtapat sa mayabang na 'to.
Nang matapos kaming kumain ay niyaya niya akong lumabas. Magpapasama daw siyang
bumili ng singsing. Tinanong ko siya kung para kanino, ang sabi niya ay para sa
isang espesyal na tao. Hindi na lang ako kumibo at sumama nga.
Dinala niya ako sa isang kilalang Jewelry Shop. Ang alam ko, mamahalin ang mga
alahas na nandito. Mga primera klase at inaangkat pa mula sa ibang bansa. Nagkaroon
na rin kasi kami ng operasyon sa naturang shop nang magkaroon ng hold-up incident
dito noon.

"Which one do you like?" tanong sa akin ni Dr. Achilles

saka ipinakita sa akin ang dalawang kumikinang na singsing.

Hindi ako makapag-decide dahil parehong magaganda ang mga singsing. Tinanggal
pa niya sa box ang isa at isinukat sa akin. Namula yata ang mukha ko. Para kaming
magdyowa kung umakto ang isang 'to. Ingat na ingat pa siya habang isinisilid sa
kamay ko ang singsing with matching titig sa mga mata ko.

"This one looks good on you," aniya saka tiningnan ang singsing sa kamay ko.
Mabuti na lang pala at pinutol ko ang mga kuko ko kanina. Nakakahiya kung makikita
niya ang mga lupain ko sa kuko.

Nang tanggalin niya ang isang singsing ay isinilid na naman niya ang isa pang
singsing. How I wish sa akin niya ibigay 'yon. Kaso malabo pa sa putik ng imburnal
na regalohan ako ng mokong na 'to nang ganito kamahal na singsing. Nang tingnan ko
ang presyo ay halos malaglag na ang mga eyeballs ko. Libo-libo at milyones ang
halaga ng mga singsing!

"C'mon, tell me which one is the best," pangungulit niya sa akin.

"Ang mamahal ng mga 'yan! Bumili ka na lang sa mga sanlaan, makakamura ka pa,"
maktol ko.

"Shut up. Now tell me which one is the best," ulit niya.

Napakamot ako sa ulo saka pumili. Iyong simpleng cut lang ang pinili ko.

"This? Why?" nagtatakang tanong niya. Hamak na mas susyal naman kasi 'yong isa.

"Eh, kasi hindi gaano kalakihan ang bato tsaka simple lang siyang tingnan.
Kapag 'yong malaki kasi ang pinili mo, takaw nakaw. Baka mahold-up ang sino mang
magsuot niyan," katwiran ko.
 "Why on earth are you thinking about hold-up? You know what—oh, nevermind..."
inabot niya sa babae ang singsing, "I'll take this but give me a new one. 'Yong
hindi pa nasusukat nang kahit na sinong constumers."

"Your girlfriend has a good taste, Sir. This one is a best seller and a limited
edition," nakangiting sabi n'ong babae saka tumingin sa akin.

"Oh, no that's not for her. And she's not my girl," malupit namang sagot ni Dr.
Achilles.

Basag!

Medyo may kumudlit na sakit sa dibdib ko dahil sa sinagot ni Dr. Achilles.

Bakit ba ako nasasaktan, eh, talaga namang hindi 'yon akin? Buwesit lang 'tong si
Dr. Achilles at harap-harapang sinabi sa saleslady. Agad namang humingi ng dispensa
ang babae sa kanya saka tumalikod na at kumuha nang panibagong singsing.
Ako naman ay inis na tinalikuran si Dr. Achilles. Nagngingitngit ang loob ko
kahit wala akong karapatan. Pakialam ko ba kung saan niya ibibigay 'yong singsing.
Sa inis ay tumingin-tingin na lang ako nang ibang mga naka-display na alahas.
Muntik na akong matumba nang biglang may bumangga sa akin.

Agad namang humingi ng dispensa ang babaeng nakabangga sa akin saka mabilis na
nagpaalam.
Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ko siya, ang alaherang pinagbentahan ko ng
kuwentas ni Mommsy! Agad ko siyang hinabol hanggang makarating ako sa labas.
Pinigilan ko siya sa kamay.

"Manang! Naalala n'yo po ba ako?"

Kunot noong tiningnan ako ng alahera.

"Sino ka ba?"

"Ako po 'yong kaibigan ni Raj, 'yong bombay na nagpapautang sa Baryo Patay. Ako
po 'yong nagsanla sa inyo ng kuwentas ng nanay ko. Tutubusin ko na po sana."

Mukhang naalala naman agad ako ng alahera. "Ah, 'yon bang lumang kuwentas na
may batong pula sa gitna?"

Agad akong tumango. Suwerte palang nakita ko siya dito. Plano ko na talaga
siyang ipahanap kay Raj para mabawi ko na ang kuwentas.

"Pasensiya na, 'ne, naibenta ko na sa iba."

Parang binagsakan ako ng langit at lupa sa narinig.

"Ano ho? Bakit po? Diba ang usapan natin tutubusin ko 'yon kapag nakaluwag-luwag
ako?"
 "Pasensyahan na lang tayo at gipit din ako. Naibenta ko na sa iba. Hindi naman
ganoon kamahal 'yon, eh. Magpabili ka na lang ng bago sa boyfriend mo."

Nainis ako sa sinabi niya.

"Manang! Pamana po sa akin'yon ng nanay ko!" mangiyakngiyak na sabi ko. Sumama
talaga ang loob ko sa sinabi niya.

Mukhang nagalit ang alahera sa pagtaas ko ng boses sa kanya.

"Eh, bakit mo ibinenta? Sira pala ulo mo, eh. Kung mahalaga sa 'yo, huwag mong
ibenta! Diyan ka na nga! Buwesit!"
Tinalikuran na niya ako at nagmartsa paalis.

Naiwan akong bagsak ang mga balikat. Ang nag-iisang pamana sa akin ng Mommsy
ko, naglaho na. Iyon lang ang nag-iisang kayamanang iniwan sa akin ng mahal kong
ina at nangako akong itatago ko 'yon hanggang sa maipamana ko rin sa aking mga
magiging anak. Hindi ko napigilan ang pagtulo ng luha.
Plano ko na sanang tubusin 'yon dahil hindi ko naman nagamit ang perang pang-
tuition sana ni Pippa. Pero wala na...huli na ang lahat.
Kung sino man ang nakabili ng kuwentas na 'yon ay sana pangalagaan niya iyong
mabuti. Hindi ko kasi napangalagaan 'yon, eh. Dugo at pawis pa naman 'yong
pinaghirapan ng Mommsy ko.
Pinahid ko ang mga luha saka pumihit na para bumalik sa loob ng shop. Wala ng
saysay iyakan ang isang bagay na nawala na. Nagulat ako nang makita si Dr. Achilles
sa may labas ng pintuan at mariing nakamasid sa akin. Kanina pa ba siya riyan?
Narinig niya kaya ang usapan namin n'ong alahera? Sana hindi dahil nakakahiya.
Nagpatay malisya ako at pilit na ngumingiti habang nilalapitan siya.

"N-nabili mo na ba?" tanong ko.

Hindi siya kumibo at nanatiling kunot noong nakatitig sa akin. Hindi ko mabasa
ang ekspresyon ng mukha niya dahil nakasuot siya ng itim na salamin sa mata. Pilit
akong kumilos ng kaswal kahit ang sakit-sakit ng kalooban ko. Hindi ako maka get-
over sa nawalang kuwentas ng Mommsy ko.
Nang makarating kami sa sasakyan ni Dr. Achilles ay tahimik pa rin ako. Alam
kong nagtataka na siya dahil panay ang sulyap niya sa akin pero wala na talaga ako
sa mood magsalita. Napabuntong hininga ako habang nakatingin sa labas ng bintana ng
sasakyan.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 27

Antonia's POV

"Babae?"
Nagulat ako sa ipinakitang preliminary investigation report ng mga kasamahan
kong pulis sa Attempted Murder case ni Dr. Achilles. Dumalaw ako saglit sa istasyon
upang kumustahin ang mga kasamahan ko at para alamin na rin ang progreso sa kaso ni
Dr. Achilles.
 "Oo, Pards, babae ang pangunahing lead sa pagtatangka sa buhay ng mangagagmot
pero hanggang ngayon ay inaalam pa rin namin ang tunay niyang katauhan at kung saan
siya matatagpuan. May mga ebidensiya na kaming nakalap tungkol sa kanya. Mukhang
love crime to, Pards. Mas mainam na umiwas muna ang mangaggamot sa mga babaeng
lumalapit sa kanya," ani SPO2 Castillo.

Grabe naman 'yon.

Hindi naman ganoon kasama ang ugali ni Dr. Achilles para pagtangkaang patayin.
Napaisip ako. Ilang buwan ko na ring nakakasama ang manggagamot at alam ko na ang
tunay niyang ugali. Masungit lang siya at maangas ang dating ngunit may mabuti
naman siyang kalooban. At tiyak akong kahit sa mga babaeng nauugnay sa kanya ay
mabuti naman ang pakikitungo niya.
Sa dami ng mga babaeng naugnay sa kanya, hindi nga lang maiiwasang may
masasaktan. Marahil nagtanim ng sama ng loob o masyadong bitter. Minsan din kasi
may mga psychopath na mga babae na handang gumawa ng kabaliwan alang-alang sa pag-
ibig.

Hay naku, buti na lang at hindi ko pa naranasan ang masaktan!

"Pakibilisan lang ang paglutas sa kasong 'to, Pards," bilin ko sa kanya.

"Maasahan mo kami, Pards," sagot naman ni SPO2 Castillo.

Nang mamataan ko ang ninong kong papasok sa istasyon ay agad akong humarap sa
kanya saka sumaludo. Sumaludo rin ang iba pang mga pulis na kasama ko. Napangiti
ang ninong ko nang makita ako saka ako sinenyasan na pumasok sa loob ng opisina
niya. Agad naman akong nagpaunlak at sumunod sa kanya.

"Kumusta ka na, Antonia? Dumalaw ako sa tatay mo n'ong isang araw kaso wala ka
at may trabaho raw," agad na tanong ni ninong nang makaupo sa loob ng opisina.

"Awa ng Diyos ay mabuti naman po, Sir. Narinig ko nga pong dumalaw kayo kaso
nga may trabaho ako. Puma-part time po akong bodyguard ngayon ng isang manggagamot.
Utang na loob ko po kasi sa kanya ang pagpapagamot kay Poppsy."

"Mabuti naman at may pinagkakaabalahan ka. Siya nga pala, tungkol d'on sa
Summon mo, nag-withdraw ang complainant sa kasong isinampa sa 'yo."

Nagulat ako sa narinig. "Ho?"

Kung ganoon ay nag-withdraw si Dr. Achilles sa kasong isinampa niya sa akin? Kaya
pala hindi na ako ipinatawag ng NAPOLCOM.

"Oo, Antonia, sa hindi malamang kadahilanan ay nag-withdraw siya sa kaso kaya

any moment from now puwede ka nang bumalik sa trabaho. Malinis na pangalan mo."

Napilitan akong umamin kay ninong.

"May ipagtatapat po sana ako sa inyo, Sir. Iyong lalaking nag-file ng complaint sa
akin, amo ko na po siya ngayon."

Mukhang si ninong naman ang nagulat.

"Talaga? Tingnan mo nga naman ang pagkakataon. Pinagtagpo ulit kayo ng tadhana.
Paano nangyari 'yon?"

"It's a super long story po, Sir. Pero masaya po ako at inurong niya ang kaso."

"Malamang napagtanto niyang hindi ka naman masamang tao. Nakilala ka na niya

sigurong mabuti sa araw-araw ninyong pagsasama."

Nagbago na kaya ang tingin sa akin ni Dr. Achilles? Nitong nakaraang araw nga
ay medyo nag-lie low na siya sa kasungitan at medyo malumanay na siyang makipag-
usap sa akin. Magmula noong naghalikan kami. Namula na naman ako nang maalala ang
halikan namin. Hindi na naulit 'yon pero tumatak nang bongga sa isipan ko.

Mayamaya ay nagpaalam na ako sa ninong ko. Nagsabi ako sa

kanya na hindi muna ako babalik at kailangan ko munang tapusin ang misyon ko; ang
protektahan si Dr. Achilles. Nasa kahabaan na ako ng kalsada habang sakay ni
Edwardo nang biglang tumunog ang cellphone ko. Nang makitang si Dr. Achilles ang
tumatawag ay agad kong sinagot.

"Yes, Boss?" excited kong tanong sa kanya. Hindi ko alam kung kailan ako
nagsimulang magkaganito. Lagi na lang akong natataranta at nae-excite sa tuwing
tumatawag siya.

"Where are you?" tila iritable na namang tanong niya.

"I'm on the road."

Naks, english!

Nakikipag-inglesan na rin ako sa kanya para makasabay. Kahit man lang sa

pananalita ay magmukha akong susyal kahit ang hitsura ko ay hindi.

"I told you to stay close to me!"

Napapangiti ako. Kung hindi ko pa alam kung gaano kaliit ang tingin sa akin ng
lalaking 'to ay kikiligin ako.

"Tapos na ba kayo sa operasyon n'yo?" sa halip ay tanong ko. Ngayon ang surgery
ni Arthuro.
 "Yeah. It went well, thank God. My nephew is safe as for this moment. I got a
little scared, he's my nephew thus there's no room for any mistakes."

Nakikinita ko nang nakaupo siya sa opisina niya ngayon at mukhang pagod na

pagod. Nakakawa naman ang amo ko, masyadong stressed.

"Success naman ang surgery diba? Sabi ko sa 'yo kaya mo 'yan, eh! Ikaw kaya ang
the best cardio chuchu in the universe! Kahit nga si Dr. Arthur lodi ka, eh!"

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa. Ang sarap sa tenga. Lumakas tuloy ang
pintig ng puso ko. May panibago na naman akong achievement. Napapatawa ko na siya!
Kapag nagtagal ay maiin-love na talaga 'tong lalaking 'to sa akin. Malapit na.

Asaness, Antonia!

"Crazy. Don't be so—wait, where the hell are you?" Bumalik na naman ang
iritasyon sa boses niya.

Hay naku, moody talaga'tong lalaking 'to kahit kailan.

"Diyan ka muna sa ospital. Huwag kang aalis d'yan hangga't hindi ako
nakakabalik, okay? Mago-grocery lang ako para kina Pippa tapos balik ako agad.
Nagkakaintindihan ba tayo, Boss?"

Saglit siyang natahimik. "Where did you get the money for the groceries?"

Anong akala sa akin ng lalaking 'to, poor? Walang poor sa taong madiskarte!
Lahat ng paninda ko ay nilako ko sa presinto kanina. Nasimot lahat ng mga kasamahan
kong pulis kaya marami ako pera ngayon!

"Basta. Dumiskarte ako kahit papaano. Saglit lang naman ako, eh. Promise
babalikan kita d'yan. Areglado,  Bossing?"

"No. Get back here. Now!"

Nayamot na naman ako sa kanya. Kung makapag-utos talaga, eh.

"Did you hear me, Antonia? I said get back here, now!" ulit niya.
 Inis na pinutol ko ang tawag. Tumawag uli siya ngunit hindi ko na sinagot.
Nakakainis! Minsan din talaga ay may pagka selfish 'tong lalaking 'to. Hindi
marunong makisimpatya sa pinagdadaanan naming mahihirap. Palibhasa ay ipinanganak
at lumaking mayaman kaya matapobre.

Achilles's POV
Napatingin ako sa isang semi-concrete na bahay sa isang makipot na kalye. Doon
ako dinala ng lalaking pinagtanungan ko ng bahay ni Antonia. Iniwan ko ang sasakyan
sa parking lot sa may simbahan saka binitbit ang dalang mga grocery bags.

Inilibot ko ang paningin sa paligid. Napapagitnaan ang

bahay nina Antonia ng dikit-dikit na mga bahay na gawa sa mga plywood at hollow
blocks. Ang mga bubong ay gawa sa pinagtagpi-tagping yero. Mukhang bahay lang nina
Antonia ang mukhang presentableng tingnan.
Marami ring mga tao sa paligid. May mga batang naglalaro sa labas, mga
matatandang babae na nagtsi-tsimisan sa isang sulok at mga lalaking nag-iinuman sa
harapan ng tindahan. At mukhang tumigil ang mundo nila nang makita ako dahil lahat
sila ay nagtinginan sa akin.
It was awkward but I didn't mind. I am always exposed to less fortunate
communities because they are the target of our community service and outreach
programs. Hindi na bago sa akin ang ganitong tingin ng mga tao. Nagtuloy-tuloy ako
sa paglalakad hanggang sa makarating ako sa labas ng pintuan nina Antonia.
Kumatok ako sa pinto.

"Sino 'yan?" narinig kong tanong ng isang dalagita sa loob ng bahay.

For a moment, I have lost a word to say.

"M-me..." tanging naisagot ko.

"Sino? Kung maniningil ka ng tubig at kuryente, pakiusap bumalik ka na lang

kapag nandito na Ate ko. Kung maniningil ka naman ng utang, bumalik ka na lang ulit
kapag nakabayad na kami ng kuryente at tubig!"
sigaw ng dalagita sa loob.

It must be Pippa.

Kumatok uli ako, this time mas malakas na.

Nakarinig ako nang padabog na naglalakad papalapit sa pinto. Mayamaya ay bumukas
'yon at iniluwa ang nanggagalaiting si Pippa.

"Ang kulit mo, a! Sinabing wala dito ang Ate ko—Dr. Pogi!" gulat na tanong niya
nang mapagsino ako.

I was taken aback with the name she just called me. "Y-yeah?" alanganing sagot
ko.
 Napamaang siya. Mukhang nataranta pa. Hindi alam kung bubuksan ang pinto o
isasara uli. Sa huli ay nahiya marahil kaya niluwangan ang pagkakabukas ng pinto at
pinapasok ako.

"P-pasok po kayo, Doc Pogi. Naku nakakahiya, ang kalat-kalat ng bahay namin!
Pasensiya naman! Wala po dito ang Ate ko ngayon," hindi magkaundagagang paliwanag
ni Pippa.

Tumuloy ako sa loob ng bahay. Maaliwalas sa loob kahit medyo makalat nga.
Inilapag ko ang mga pinamiling groceries sa center table ng sala. Nagtataka namang
napatingin si Pippa sa mga dala ko.

"Para kanino po 'yan, Doc?"

"For you."

"For me? Oh, why?"

Napangiti ako. Makulit din pala 'tong si Pippa, mana sa ate niya.
"Because why not?"

Napakamot siya ng ulo. Sa huli ay nagpasalamat at kinuha ang mga plastic bags
sa center table at dinala sa maliit nilang kusina. Namulsa ako at pinagmasdan ang
loob ng bahay. May nakita akong nakasabit na mga picture frames sa dingding. Pawang
mga graduation photos ng magkakapatid. There was one picture that caught my eyes.
Their family picture.
Napatingin ako sa mukha ni Antonia. She was still young in that photo.
She was smiling from ear to ear while sitting next to a woman who must be her
mother. She looked so happy and proud. She was really a stunner since then.My eyes
went down to her necklace. Napatitig ako nang matagal doon bago inagaw ni Pippa ang
atensyon ko.

"Doc, upo muna kayo. Nakakahiya, hindi pa ako nagtutupi ng mga pinaglabhan ko.
Nag-aaral po kasi ako ng lesson ko sa science. Takte, ang hirap talaga ng subject
na 'yon! Ano nga po palang sadya n'yo dito?"

Naaaliw na pinagmasdan ko si Pippa na hindi magkaundagagang nililigpit ang mga

damit sa ibabaw ng sopa. Kung gaano kabilis ang mga kilos niya ay ganoon din
kabilis ang bibig niyang bumuka. Agad naman akong umupo saka dume-kuwatro.
Ipinatong ko ang kamay ko sa aking hita saka tinapik-tapik ang aking mga daliri.
There was no sign of Antonia.

Where the hell is she? I thought she's here?

"Doc, gamitin n'yo po muna 'to kung naiinitan kayo. Pasensiya na po at

naputulan kami ng kuryente n'ong isang araw kaya hindi ko po mapaandar ang electric
fan."

Napatingin ako sa inabot sa akin ni Pippa na isang pamaypay. Umiling ako.

"Thank you, I'm okay," nakangiting sagot ko sa kanya.

Mayamaya ay lumabas siya ng bahay. Ilang minuto lang ay humihingal siyang

bumalik at may tangan ng isang supot at bote ng coke. Agad naman niyang inabot ang
mga 'yon sa akin.

"Meryenda po muna kayo, Doc. Kamote cue at sopdrinks. Pasensiya na at 'yan lang
ang nakayanan ko."

"You shouldn't have bothered," nag-alangang sabi ko sa kanya.

"Ayos lang po 'yon. Bisita po kayo dito tsaka ano po kayo ng Ate
ko...ano...uhm...alam n'yo na."

Napailing-iling ako habang humuhugot ng pera sa pitaka saka inabot sa kanya.

"Here, take this."

Nanlaki ang mga mata niya saka umiling. "Ay, huwag na po!"

"I insist. Take this," mariing sabi ko sa kanya.

"Huwag na po talaga! Ang laki naman po n'yan! Pang isang buwan na baon ko na
'yan!"

Kumunot ang noo ko. Seriously, only a thousand for one month allowance?  That's
ridiculous! Lalo ko siyang pinilit. Tumayo ako at kinuha ang kamay niya saka inipit
doon ang pera.

"Take this and buy all the things that you want. If there's anything else that
you need, tell me and not your sister, okay?" giit ko.

Napakamot na naman siya ng ulo. Sa huli ay napilitan siyang tanggapin 'yon.

Mukhang nahihiya pang isinilid sa bulsa ang pera.
 "Ayoko po sana kaso mapilit po kayo, eh. Huwag n'yo akong isusumbong sa ate ko
dahil sasapakin ako n'on!" nakalabing sabi niya.

Napangiti ako saka bumalik sa pagkakaupo. "No worries. That's our little
secret."

Bumungisngis siya na parang batang nabigyan ng regalo. Nagsimula na akong

inumin ang coke na bigay niya.

"Salamat po, Dr. Pogi! Ang bait n'yo po talaga! Paano kayo na-in love sa ate
kong bakulaw?"

Muntik na akong masamid sa iniinom dahil sa sinabi niya.

"What?!"

Where the hell did she get the idea that me and her sister are romantically
together?

"Diba dyowa kayo ng ate ko? Diba nga doon siya nakatira sa bahay n'yo? Lagi rin
niya kayong binibida sa amin nina Poppsy."

Napamaang ako sa narinig.

"Pippa!"

Sabay pa kaming napatingin sa bungad ng pinto nang marinig ang pagsigaw ni

Antonia.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 28

Antonia's POV

"B-boss, anong ginagawa n'yo rito?" agad na tanong ko kay Dr. Achilles.

Bibili na sana ako ng groceries nang bigla akong nakatanggap ng text galing kay
Pippa kanina na naligaw sa bahay namin ang amo kong 'to. Kaya parang may pakpak ang
aking mga paa na umuwi ako ng bahay.
At ito nga, naka-de kuwatrong upo pa ang tinamaan ng magaling sa loob ng bahay
namin. Mukhang feel at home. Hindi ako sanay na makita ang susyal na katulad niya
sa loob ng munti at makalat naming bahay.
At ang mas malala, may nabanggit pa si Pippa na sekretong malupit lang naming
dalawa!

Mabilis akong lumapit kay Dr. Achilles at hinila ng malakas. ang braso niya
upang tumayo.

Agad siyang pumalag.

"Hey...wait a sec—"

Pinigilan niya ako ngunit hindi ko siya pinakinggan at patuloy siyang hinihila.

"Antonia!" singhal niya.

Pabagsak na binitiwan ko ang braso niya.

"Iuuwi na kita. Hindi ka bagay dito! Baka magkasakit ka!"

Nagsalubong ang mga kilay niya sa akin.

"Is this how you show your hospitality to your boss?"

Hospitality, mukha mo! Hindi ka naman invited dito!

Namaywang ako sa harapan niya.

"Sino bang nagsabing pumunta ka rito? Diba sabi ko doon ka lang sa ospital? Paano
kung napagtripan ka r'yan sa labas ng mga tambay?"

Biglang sumulpot si Pippa mula sa kusina.

"Te, huwag ka namang ganyan kay bayaw. Ang bait-bait n'ong tao, eh."

Bayaw? Diyos na mahabagin! sigaw ko sa utak.

Pinanlakihan ko ng mga mata si Pippa.

Mabuti na lang at medyo malayo sa akin ang bruha kundi napilipit ko ang dila niya.
Binalingan ko uli si Dr. Achilles. Nakangisi na ang loko. Nag-init ang buong mukha
ko.

"Ano nginingiti-ngiti mo r'yan, Boss? Umuwi ka na!"

Ang magaling na si Pippa ay biglang tumabi ng upo kay Dr. Achilles.

"Huwag ka muna umuwi, bayaw. Dito ka na mananghalian. Nagluto ako ng sinigang

na bangus."
 Tinamaan ka ng lintek, Pippa!

Mabilis kong hinablot ang payat na braso ni Pippa at inilayo kay Dr. Achilles.

Mariin ko siyang binulungan.

"Tumigil ka sa kalokohan mo, Pippa! Hindi mo kilala 'yang amo ko, umayos ka!"

"Kilala ko na siya. Diba nga magiging bayaw ko siya?" painosenting sagot ni

Pippa.

Kulang na lang ay umusok ang bumbunan ko sa isinagot niya. Palihim ko siyang

kinurot sa tagiliran para manahimik. Halatang-halata kasi na nag-eenjoy siya sa
pang-iinis sa akin.

"Knock it off, Antonia. Leave Pippa alone," saway sa akin ni Dr. Achilles,
kapagkuway binalingan si Pippa, "Let me try your sinigang na bangus, Pippa."

Nagliwanag ang mukha ng magaling kong kapatid.

"Ay talaga, Bayaw? Ano pa hinihintay mo? Tara sa kusina!"

No! Hindi puwede!

Akmang hahatakin ko ang buhok ni Pippa nang tumayo bigla si Dr. Achilles saka
ako inakbayan. Napaigtad ako sa ginawa niya. Nasinghot ko tuloy ang bango ng
kanyang katawan. Halatang pinagpawisan na siya ngunit ang bango-bango pa rin.

"Let's go, Antonia. We'll talk later about our

'relationship', 'kay?" nakangiting sabi ng mangaggamot  ngunit alam kong sa likod
ng ngiting 'yon ay ang karumaldumal na sermon.

Pero hindi ko pinansin ang pagbabanta sa kanyang boses dahil napatitig ako sa
kanya. Ang lapit kasi ng mukha namin sa isa't isa. Hindi tuloy ako makahinga.
Nasilaw ang mga mata ko sa mapuputi niyang mga ngipin. Wala akong nagawa kundi
maging sunod-sunuran sa kanya habang iginigiya niya ako sa kusina.
Nakita kong nakahain na si Pippa. Ang bilis kumilos ng babaita dahil may bisita
samantalang kapag inuutusan ko, nagdadabog. May palagay akong nasuhulan 'to ni Dr.
Achilles. Dumeretso naman ang manggagamot sa lababo at naghugas ng kamay.
Ugali na niyang maghugas ng kamay nang isang minuto bago kumain. Ang sabi
niya'y para makaiwas sa ano mang sakit, dapat daw panatilihing maghugas ng kamay.
Sinenyasan ko si Pippa na gumaya sa ginagawa ng manggagamot. Nang matapos si Dr.
Achilles ay hinila ko si Pippa sa lababo.

"Ano? Akala ko ba nagtitipid tayo ng sabon?"

nagtatakang tanong niya.

Pinandilatan ko na naman siya ng mga mata. Bumulong ako upang hindi kami
marinig ni Dr. Achilles.
"Sumunod ka na lang kung ayaw mong maskatan. Kunin mo 'yong kalahating bareta, 'yon
ang gamitin natin dali!"

"Hala, si bayaw Safeguard, tapos tayo bareta? An—"

"Isa pa, Pippa, ipapakain ko sa 'yo 'yang bareta," inis na banta ko sa kanya.

"Maghuhugas na!"

"Anything wrong, Antonia?" nagtatakang tanong ni Dr. Achilles. Marahil ay

nahalata na ang bulungan namin ni Pippa.

Ngumiti ako ng pilit. "W-wala. Tinuturuan ko lang si Pippa kung paano linisan
ang bunganga—este, ang mga kamay niya".

Hindi na nagkomento pa si Dr. Achilles. Matapos naming maghugas ng kamay ay

dumulog na kami ni Pippa sa mesa. Nagsimula na rin akong lagyan ng kanin ang
pinggan ni Dr. Achilles. Mayamaya ay kumain na kami.

"Masarap ba, Bayaw?" tanong ni Pippa kay Dr. Achilles na humihigop ng sabaw.

"It's a little salty, I don't know but...isn't Sinigang supposed to be sour?"

kunot noong tanong ni Dr. Achilles.

"Ah, 'yon ba? Nakain ko kasi 'yong sampalok na pangsahog ko sana sa sinigang.
Isipin mo na lang, maasim 'yan. Use your imagination, Bayaw," sagot ni Pippa.

Gusto kong takpan ng plato ang pagmumukha ko sa kahihiyan. Ang mayaman,

respetado at sikat na si Dr. Achilles, pinakain ng maalat na sinigang! Ni hindi ko
nga pinapakain 'to ng pagkaing pang-mahirap tapos si Pippa, imagination lang ang
pinangsahog sa sinigang! Ang lakas pa ng loob na magyaya ng tanghalian!

"P-puwede naman tayong umorder ng pagkain. Gusto n'yo, Boss?" agad na suhestyon
ko.

Umiling ang mangagagmot. "No, it's okay. I like the taste though."
 Humagikhik ng malakas si Pippa sabay tampal sa braso ng manggagamot.
"Sabi sa 'yo, Bayaw, eh! Masarap 'pag sinamahan ng imagination!"

Sinipa ko ng malakas ang paa ni Pippa sa ilalim ng mesa. Napangiwi siya ngunit
hindi na umimik pa lalo pa't pinanlisikan ko siya ng mga mata. Nakalabing
nagsimulang kumain ang bruha. Isang-isa na lang talaga ang babaeng 'to at babalian
ko ng mga buto.
Nasa kalagitnaan na kami ng pananghalian nang biglang may kumatok ng malakas sa
pintuan ng bahay namin. Sabay pa kaming napatayo ni Pippa saka mabilis na binuksan
ang pinto. Napagbuksan namin si Manong Cocoy, isa sa mga Baranggay Tanod sa Baryo
Patay.
Hapong-hapo siya, hawak ang dibdib. Parang ang layo nang itinakbo bago nakarating
sa bahay namin.

"Antonia! Mabuti't narito ka, Ineng. Tulungan mo kami."

Agad naman akong nag-alala.

"Ano pong nangyari, Manong Cocoy?"

"Si Isko! Hinostage ang asawa niya! Magmadali ka bago mahuli ang lahat!"

Parang bumulusok pataas ang Adrenaline ko sa katawan at napalabas ng bahay nang

wala sa oras. Akmang tatakbo na kami paalis ni Mang Cocoy nang maalala si Dr.
Achilles. Napalingon ako uli sa may pintuan. Nandoon sina Pippa at Dr. Achilles na
nakamaang lang na nakamasid sa akin.

"Boss, d'yan ka lang. Ituloy n'yo ang pananghalian. May call of duty lang ako
sandali," paalam ko sa kanya.

"Are you crazy? You're going there alone? That's a hostage crisis, Antonia! You
could get hurt!" galit na sagot niya.

Napakamot ako ng ulo. Paano ko ba sasabihing laging nagda-drama 'tong si Isko

kapag nakainom at hino-hostage ang asawa at mga anak niya? Hindi na rin bago sa
akin ang ganitong tagpo sa Baryo Patay. Talagang madrama ang mga tao rito. Mahilig
kasi manuod ng mga Teleserye sa TV.

"Huwag kayong mag-alala, Boss. Kering-keri ko 'to! Pumasok na kayo sa loob bago
pa lumamig ang Sinigang!" huling sabi ko saka mabilis silang tinalikuran.

"Antonia! Get back here!" narinig ko pang sigaw ni Dr. Achilles.

 Hindi ko siya pinakinggan at piniling sumama pa rin kay Mang Cocoy.

"Iyon ba 'yong dyowa mo, Antonia? Aba'y kay kisig na lalaki, a! Siya ba may-ari
n'ong mamahaling kotse sa labas?"

Inis na inirapan ko si Manong Cocoy. May hostage crisis na nga sa lugar namin,
inuna pa ang tsismis. Daig pa si Boy Abunda! Binilisan ko na lang ang pagtakbo para
mabilis kaming makarating sa pinangyarihan ng hostage.
Nang makarating kami sa bahay ni Isko ay daig pa ang may shooting ng pelikula sa
dami ng mga audience. May kumukuha pa ng video at picture. Napailing-iling ako.

Nakatingala ang lahat sa double storey barong-barong ni Isko. Nandoon sa itaas

ang kumag, may hawak-hawak na itak habang iniipit ang leeg ng kanyang asawa sa isa
niyang braso. Napapalatak ako. Hindi ko na mabilang kung ilang ulit ko nang nakita
ang ganitong tagpo.
Wala talagang kadala-dala 'tong si Isko. Ewan ko ba at hindi pa iniiwan ng
asawa't mga anak niya. Wala na ngang trabaho, lasenggero at nambubugbog pa. Ilang
beses na rin nakulong ang lalaki ngunit nakakalabas lang din dahil walang
nagsasampa ng kaso.
Nilapitan ko si Kapitana Angge, ang siyang may hawak ng Megaphone at nakikipag-
usap kay Isko.
"Kapitana, ano pong nangyayari dito?"

"Hay, naku, Sarge. Ayan na naman si Isko at nagpapakitang gilas sa actingan."

Namaywang ako. "Bakit 'di n'yo dinala sa Abs-Cbn para mag-audition?"

"Huwag kang mag-alala, Sarge, naitimbre na namin 'to sa mga reporters."

Umiling-iling ako at kinuha ang Megaphone kay Kapitana. Ako na mismo ang
nakipag-usap kay Isko.

"Hoy, Isko!"

Nagbaba ng tingin sa akin ang lalaki.

"Antonia?"

"Oo, ako nga! Pambihira ka naman, Isko, ilang ulit na nating napag-usapan 'to,
diba? Nangako kang hindi na uulitin 'to!"
 "Pangako? Nangako rin 'tong asawa ko na iintindihin at uunawain ako pero ano?
Iiwan pa rin niya ako! Ipagpapalit niya ako sa iba! Kaya bago pa niya gawin 'yon,
papatayin ko na siya!"

Napabuntong-hininga ako. Noong una ang pinag-aamok niya ay tungkol sa pera,

ngayon naman love life. Ang kulay ng buhay ng lasenggerong 'to.

"Isko, huwag mong gawin 'yan. Pag-usapan n'yo muna 'yan mag-asawa, pag-usapan
natin. Nandito lang kaming mga kapitbahay mo, susuportahan ka namin. Sige na,
bumaba ka na."

Saglit siyang nag-isip ngunit mabagsik pa rin ang hitsura. ""Hindi na magbabago
ang isip ko! Papatayin ko 'tong babaeng 'to! Kung hindi man siya mananatili sa
akin, hindi ko rin siya hahayaang mapunta sa iba! Papatayin ko siya!"

Pinahaba ko pa ang pasensiya ko kahit gustong-gusto ko nang akyatin ang bahay

niya at paduguin ang bibig niya sa suntok. Sa mga ganitong kaso kasi dapat hindi ka
agad nagpapadala sa bugso ng damdamin lalo pa't wala sa tamang pag-iisip ang
salarin.
Sinubukan ko na lang kausapin ang umiiyak niyang asawa.

"Aling Fely, naririnig n'yo ba ako? Huwag n'yo naman pong iwan 'tong si Isko.
Pag-usapan n'yong mabuti ang desisyon n'yo, huwag po tayong padalos-dalos. May mga
anak po kayo."

Pumalahaw ng iyak si Aling Fely.

"Sawang-sawa na akong masaktan, Antonia! Palagi na lang sa tuwing nalalasing siya
ay binubogbog niya kami ng mga anak ko! Palagi siyang nangangakong magbabago ngunit
hindi naman niya ginagawa! Hindi ko na alam ang gagawin ko! Mas mabuti pang patayin
na lang niya ako!"

Naihilamos ko ang kamay sa mukha. Ayaw pang makisama ni Aling Fely. Hindi ko
rin naman siya masisisi at talaga namang tinik sa lalamunan si Isko. Pero dati
naman ay napaka-sweet ng mag-asawa. Bago pa malulong sa bisyo si Isko ay
responsable namang asawa ang lalaki.

Ganoon ba talaga 'yon? Kapag ayaw muna, basta ka na lang bibitaw?

Ibinaba ko ang Megaphone saka binalingan si Kapitana.

"Ano ba naman 'tong dalawang 'to? Nangako silang magmahalan habang buhay pero bakit
nagkaganito? Nasaan na ang pagmamahal nila noon sa isa't isa? Hindi na ba nila
magawang alalahanin 'yon?"

"Antonia, kapag paulit-ulit ng nasasaktan ang puso, ang pagmamahal ay

naglalaho. Ang pumapalit doon ay puot at galit. Sa uri ng asawa meron si Fely, sa
tingin mo habang buhay niyang pagtitiisan na paulit-ulit siyang saktan?"

Napamaang ako sa sagot ni Kapitana. May tama siya. May hugot din.

Pero ganoon ba kadali maglaho ang pagmamahal? Hindi ba may sinumpaan silang
pangako sa isa't isa?

"Pero, Kapitana, nangako po sila na magmamahalan habang buhay. Hindi po ba ang

kaakibat ng pagmamahal ay pagtitiis at pag-unawa? Anyare sa mga pangako nila sa
isa't is—"

Nagulat ako nang biglang may umagaw sa Megaphone na hawak ko. Nanlaki ang mga
mata ko nang makita si Dr. Achilles. Saglit niya akong tiningnan bago nag-angat ng
tingin kay Isko. Mayamaya ay nagsalita siya gamit ang Megaphone.

"Sir, naka-Shabu ka ba?"

Laglag ang panga ko sa sinabi ng mangagagamot.

LIKE THIS STORY? Hit LIKE and drop your COMMENT! Thanks!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 29

Achilles' POV
Habang pinagmamasdan ko si Antonia na nakikipag-usap sa Hostage Taker ay hindi
ko mapigilang mapailing. Pippa told me her sister is NBSB, no wonder she couldnt go
far with the conversation. The Hostage Taker apparently has a marital problem. And
perhaps Antonia doesnt even have any idea how to solve the problem.
Gusto ko ring matawa sa kalituhan sa mukha niya. The idea of happy ever after
might be stuck on her innocent mind. She's definetely cluelss that there's more to
marriage other than petty love story. Not all married couple are happy. Not all
love last for eternity.
Tumingala ako sa hostage taker. He is sweating profusely. His eyes are as red
as blood. He's also trembling, he could drop the machete anytime if given a proper
distraction. Kaso ang magaling na si Antonia na supposed to be nagdi-distract sa
lalaki ay hindi alam ang sasabihin.
The guy had obviously overdosed himself with methampetamine hydrochloride, most
commonly known as shabu or crystal meth. He's showing some severe signs ang
symptoms of meth overdose. His eyes are red, probably because shabu causes
insomnia. He might have not taken a decent sleep.
He'a sweating and trembling because shabu is a potent stimulant. And his
aggression and detachment from reality clearly shows a person high on drugs. At sa
narinig ko sa conversation nila ni Antonia, labas masok sa selda ang lalaki. And no
intervention has been rendered to the guy. He must be put to rehabilitation center.
Hindi na ako nakatiis at nilapitan si Antonia. Inagaw ko ang Megaphone sa kanya
at nagpasiyang kausapin ang lalaki. A person who's aggressive and in the state of
intoxication must not be tolerated of his act. At mas lalong hindi dapat dinadaan
sa pabebeng usapan ang ganitong tao dahil wala na sa tamang katinuan.
A person who is in the state of drug intoxication is hallucinating and must be
presented to reality rather than reinforcing his false belief.
As expected nagulat si Antonia nang agawin ko sa kanya ang Megaphone. Mabuti na
lang pala at sinundan ko ang babaeng 'to.

Tumingala ako sa hostage taker.

"Sir, naka-Shabu ka ba?"

Nakita kong nagulat ang hostage taker sa sinabi ko. Narinig ko rin na
napasinghap si Antonia sa tabi ko. Tangkang aagawin niya ang Megaphone sa akin
ngunit iniwas ko 'to sa kanya.

"Boss, utang na loob bumalik na kayo sa bahay! Ako na ang bahala rito. Ako na
ang bahalang dumiskarte rito!"

Inismiran ko siya. "Your strategy sucks. Let me show how to handle this with
class, Antonia."

Nagusot ang mukha niya sa sinabi ko. Nagkibit balikat ako at ipinagpatuloy ang
ginagawa.

"A-anong shabu? H-hindi ako nagsa-shabu!" pasigaw na kaila ng Hostage Taker.

Umilap ang mga mata niya sa akin, halatang nagsisinungaling.

"Yes you are, Sir. Listen, isa akong doktor at alam ko ang hitsura ng mga taong
na-overdosed ng mga ipinagbabawal na gamot."

Hindi siya kumibo. Nagpatuloy ako.

"Narinig n'yo ako, Sir? Overdose. Nasobrahan sa droga. Delekado ang overdose,
nakamamatay. Sa estado mo ngayon, may posibilidad na baka mauna ka pang mamatay
kaysa sa asawang hino-hostage mo ngayon."

Nakita kong lalo siyang pinagpawisan sa sinabi ko.

"Kita mo, Isko? Mauuna kang mamamatay sa aking hayop ka!" singhal pa ng asawa
niya.

Sumingit na naman si Antonia.

"Boss, maghinay-hinay kayo sa mga sinasabi n'yo at baka tuluyang magdilim ang
paningin n'yan at saksakin si Aling Fely!"

Inilayo ko ang Megaphone sa bibig ko at binalingan si

Antonia.
"Do me a favor, Antonia, shut up and do your job," mahinang sabi ko sa kanya.

Mukhang lalong nanggalaiti ang babae sa sinabi ko ngunit hindi naman

nagkomento. Ibinalik ko ang mga mata sa hostage taker. Nagsasagutan na naman sila
ng asawa niya. Inagaw ko uli ang pansin niya.

"Sir, mag-usap tayo ng personal. Tutulungan kita."

Nanlisik ang mga mata ng lalaki.

"Hunghang! Hindi mo ako mauuto! Paano ako makakasigurong doktor ka nga?"

"Kapain mo sarili mong dibdib, Sir. Damhin mo ang tibok ng 'yong puso, malakas.
Parang sasabog sa loob ng iyong dibdib."

Kumunot ang noo ng lalaki saka parang wala sa sariling binitawan ang itak at
kinapa ang sariling dibdib. Mukhang nagulat siya nang mapagtantong tama ang
sinasabi ko.

Nagpatuloy ako.
"Kahit ang katawan mo'y nag-iinit, diba? Para kang nilalagnat kahit wala ka namang
sakit."

Mula sa dibdib ay inilapat niya ang likod ng palad sa noo. Namilog ang mga mata
niya. Mukhang napagtantong na namang tama ang mga sinabi ko.

Parang timang na sinapo ng HostageTaker ang bibig.

"Oo, nga 'no? Paano mo nalaman 'yon?"

I almost rolled my eyes. Kasasabi ko lang na doktor ako, diba?

"Puwede kitang tulungan, Sir," sa halip ay sabi ko.

"Talaga? Paano po, Dok?"

 "Puwede kitang ipagamot sa kapatid ko, Psychiatrist 'yon tapos ipapa-rehab ka
namin. All expenses are free. Wala kang babayaran."

Napaawang ang bibig niya na tila namamangha.

"Talaga? S-sige pero puwedeng mamaya na, Dok? Papatayin ko pa kasi 'tong asawa ko,
eh. Pramis pagkatapos ko siyang patayin, papa-rehab ako."

Napapikit ako upang pigilan ang sariling singhalan ang lalaki gamit ang
Megaphone. Akala ko ay okay na, pumayag na. Kaso may saltik pa rin pala. Kung nasa
ospital lang kami ay baka pinatulog ko na 'to gamit ang Diazepam.

Napaigtad ako nang biglang napasigaw ang Hostage Taker.

"Nasaan ang itak k—ahhhh! Antonia! Anong ginagawa mo—?"

Nang tumingala uli ako ay kitang-kita ko ang pagdako ng kamao ni Antonia sa

mukha ng lalaki. Paano nakaakyat ng ganoon kabilis ang babaeng 'yon sa taas? Kanina
lang ay nasa tabi ko siya!
Nagpambuno ang dalawa sa taas. Gumanti ng suntukan ang lalaki. Narinig ko pa
ang hiyawan ng mga tao sa paligid. Daig pa ang nanonood ng sabong. Sakto namang
dumating ang isang patrol car. Nagsilabasan ang mga pulis. Sinenyasan ko silang
umakyat at tulungan si Antonia.
It felt weird. Kinakabahan ako habang nakikita si Antonia na nakikipagsapakan
sa itaas. Alam kong kayang-kaya niyang patumbahin ang lalaki ngunit nag-aalala pa
rin ako. Paano kung may nakatagong weapon ang lalaki sa loob damit niya at biglang
undayan ng saksak si Antonia?

Crazy woman!

Lalo akong kinabahan nang makitang nahulog ang dalawa sa bubungan at magkasabay
na gumulong pababa. Mabilis akong tumakbo upang saluhin si Antonia. Hindi nagtagal
ay bumagsak siya sa mga bisig ko. Ang hostage taker naman ay diretsong bumagsak sa
lupa at kinuyog ng mga pulis.

"Damn, you gave me a fright, Antonia! Dont you ever do that again!" inis na
singhal ko sa babae.

Gulat na nag-angat siya ng tingin sa akin.

"Sinalo mo ako? Bakit?"

Lalo lamang akong nainis. "You ungrateful wench! Of course, I'm not gonna let
you fall and break your bones!"

Namamanghang nakatitig lang siya sa akin. Nakaawang pa ang bibig. I cursed when
I noticed a big bruise on the corner of her lips.
 "Damn!"

"O, bakit mo ako minumura? Sinabi ko bang saluhin mo ako? Ikaw 'tong nagpaka-
hero d'yan, di ka naman inutusan!"

"I told you to do your job! I almost make the man surrender if not because of
your outrageous interruption!"

Humalukipkip siya habang karga ko pa rin. Funny how I didnt find her heavy.

"Kung hindi ko pa ginawa 'yon, malamang gabi na'y nag-uusap pa rin kayong
dalawa sa Megaphone! Aba, ang dami ng naiisturbong mga kapitbahay! Mabilisang
aksyon lang ang katapat ng lokong 'yon!"

"What I did is a thepeutic negotation!"

"Ay, ewan ko sa mga therapeitic chuchu mong 'yan! Matinik na diskarte lang ang
katapat ng kumag na 'yon! Kita mo ngang isang suntok ko lang, hilong talilong na
ang talipandas! Wala ka kasing bilib sa akin!"

"Excuse me? If not because of my therapeutic negotation, you wouldnt have

excecuted your so called "matinik na diskarte"," paalala ko sa kanya.

Nanulis ang nguso niya pagkatapos ay inirapan ako. "Eh, 'di ikaw na ang bida!"

"Uh, bayaw, ateng, tapos na ang hostage drama. Baka puwedeng tumigil na kayo sa
lover's quarrel n'yo riyan?"

Napatingin kaming dalawa kay Pippa nang bigla siyang sumulpot sa harapan namin.
Agad ko namang ibinaba si Antonia na nooy nakasimangot sa akin. Ang sarap pitikin
ang nanunulis na nguso ng babae. Nilapitan niya ang hostage taker saka binatukan.

"Tarantado ka, Isko! Bakit mo ako sinapak, ha?"

"Eh, sinuntok mo rin ako! Malamang gaganti ako! Ang sakit kaya!" sagot naman ng
lalaki.

Binatukan na naman ito ni Antonia. "Sumasagot ka pa, ha!"

 God, what am I going to do with this woman?

Umiling-iling ako at lumapit na sa kanila.

Napangiwi ako nang umiyak nang malakas ang Hostage Taker nang makita ako. Lumuhod
pa siya sa harapan ko't nagmakaawa kahit nakaposas.

"Bossing, 'wag n'yo po akong ipa-tokhang. Pramis magpapa-rehab na po ako!"

Napabuga ako ng hangin saka kinausap ang mga pulis.

"Bring this man to the hospital. I'll call my brother to take over his case. He's a
psychiatrist."

"Areglado po, Doc!" sagot ng pulis sa akin.

Napatingin ako sa asawa at mga batang karga ng hinostage na babae kanina. Nag-
iiyakan sila. Kinausap ko uli ang mga pulis.
"Can you refer his family to a Psychologist? They've been traumatized. I'm
afraid they'll have Post Traumatic Stress Disorder after this incident."

Tumango ang isang pulis at kinausap ang mag-iina. Napapikit ako at napahilot sa
sarili kong sintido dahil biglang kumirot 'to. Mukhang na-stressed din ako sa mga
nangyari. Marahil dahil galing pa ako ng duty tapos ang init pa ng sikat ng araw.
Mukhang na-overfatigue din ang katawan ko.

"Ayos ka lang?"

Nang idilat ko ang mga mata ay ang nag-aalalang mukha ni Antonia ang sumalubong
sa akin.

Napabuntong hininga na naman ako.

"Yeah, I'm alright," sabi ko na lang para matapos na.

"No, hindi ka alright! Ikaw kasi, sinabing umuwi ka na kanina pa, 'diba?
Tingnan mo tuloy! Halika na nga!"

Biglang ipinulupot ni Antonia ang mga kamay sa braso ko at iginiya na ako

pabalik ng bahay nila. Wala akong nagawa kundi magpahila sa babaeng kahit anong
sabihin ko, hindi nagpapatalo.
 Like this chapter? Hit LIKE and drop your COMMENT! Thanks!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 30

Antonia's POV

🎶Alam kong makulit ako, iyon ang nakikita mo. Pero 'di mo ba alam, sa
'yo lang ako naging seryoso? Kahit pa si Piolo o si Sam ang nariyan, promise ko sa
'yo 'di ko sila titignan...🎶

Naglilinis ako ng sala gamit ang vacuum cleaner habang nakikinig sa tugtog ng
AM/FM radio na nabili ko sa NOVO. Mahilig akong makinig ng music kaso ang boring na
si Dr. Achilles, ni isang minus one ay hindi bumili para man lang magkaroon ng
sound ang bahay niya.
Kahit ang Flat Screen TV niya, malaki nga, wala namang Sky Cable. Hindi raw
siya nanonood ng TV sa sobrang busy. Nabasa ko dati na hindi nga nanonood ng TV ang
mga mayayaman. Mga mahihirap lang ang mahilig sa TV dahil walang ibang magawa sa
buhay.

Sana naisip niya na may kasama siyang dukha sa buhay niya na mahilig manood ng
teleserye!

Nagpatuloy ako sa paglilinis. Sumasayaw pa ako kasabay ng kanta. Medyo upbeat

na rock 'yon, kanta ni Yeng Constantino. Malakas ang tugtog ngunit hindi ako
nangangambang mabubulahaw n'on si Dr. Achilles. Alam ko kasing hindi maririnig ng
mangagamot ang tugtog sa loob dahil sound proof daw ang kuwarto niya.

Sumabay ako sa kanta.

"🎶Kaya huwag ka nang magalit, huwag ka nang masungit. Kasi ang totoo n'yan,
ikaw lang talaga! At wala ng iba. Kung hindi pagsisigawan, tila 'di mo malalaman.
Hindi mo ba alam, o talagang manhid ka lang kaya hindi mo maintindihan? Ikaw lang
talaga....aaaaaahhh...aaaaahhhh!🎶"

Inangat ko ang dulo ng carpet saka pinahigop sa vacuum cleaner ang mga alikabok
na nasa ilalim. Napatuwad ako para mahigop lahat ang nasa loob ng carpet. Nang
makuntento ay napatayo ako nang tuwid saka ibinaba ang carpet. Saktong pagpihit ko
ay nahuli ko si Dr. Achilles na nakasandal sa likod ng pintuan ng kanyang kuwarto
habang nakatitig sa puwetan ko.

"Hoy!" inis na pukaw ko sa kanya.

Mukhang nagulat siya ngunit mukha namang hindi napahiya na nahuli. Nainis ako.
Siya na ang huli sa akto, siya pa ang confident.
Binitiwan ko ang hawak na vacuum cleaner saka namawyang.

"Bakit mo tinitingnan ang puwetan ko?" sita ko sa kanya.

 Ngumit siya.
"Just so you know, I love staring at the magnificent creations of God."

Namula yata ang mukha ko sa sinabi niya.

"B-bastos ka!"

Umalis siya sa pagkakasandal sa pinto at nakapamulsang lumapit sa akin.

"Don't you know how it turns me on watching you wearing that skimpy shorts?"
aniyang sinuyod uli ako ng tingin.

Napamaang ako sa direkta niyang pag-amin. Napatingin ako sa shorts na suot ko.
Medyo maiksi nga ngunit hindi naman ako nase-seksihan. Tsaka lagi ko 'tong
isinusuot sa bahay namin habang naglilinis. Wala namang nagkokomento na mahalay ang
suot ko. Siya lang.

"Magmumog ka nga ng holy water, makasalanan ang bunganga mo!" inis na tugon ko
sa kanya saka binitbit uli ang vacuum cleaner.

Nilagpasan ko siya para magtungo sa lagayan ng mga panlinis. Nahuli ko pa ang

pilyo niyang ngiti.Kinilabutan ako na naiinis na kinakabahan. Hindi ko maunawaan
ang nararamdaman ko. Ayoko ng binabastos pero bakit 'pag ang amo kong 'to ang
gumawa, parang kinikilig pa ako?
Nang mailagay ko nang maayos ang vacuum cleaner sa lalagyan ay bumalik ako sa
sala. Nakita ko na naman siyang nakasandal sa may sopa at tahimik na nakamasid sa
mga kilos ko. Naasiwa na naman ako.

Anong problema ng kumag na 'to? Kaasar!

"Kumain ka na," sa halip ay sabi ko.

Hindi na siya nakangiti kagaya kanina ngunit mariin namang nakatitig sa mukha
ko. Lumapit siya sa akin saka inangat ang baba ko.
"We should really do something with your bruise. I hate seeing it," seryosong sabi
niya.

Inalis ko ang kamay niya saka ko kinapa ang pasa sa mukha ko. Nakuha ko 'to
n'ong magsuntukan kami ni Isko. Hindi naman big deal sa akin 'to dahil sanay na
akong magkapasa. Parte 'to ng trabaho ko. Minsan nga tama pa ng baril ang inaabot
ko. Bakit ba niya pinuputakte ang pasa kong nananahimik?

"Hay, naku, Boss, pasa lang 'yan. Hindi mo ba nakita 'tong mga alkansya ko sa
legs? Nakuha ko lahat 'yan sa pakikipaglaban."
 Sinuyod na naman niya ng tingin ang legs ko. Tumagal na naman ang pagtitig niya
doon. Nainis na naman ako.

Buwesit! Kanina ka pa nagpipiyesta d'yan ah!

"Huwag mo ngang titigan!" saway ko sa kanya.

"You told me to look, I just did. What's the matter?" nakangising sabi niya.

Namaywang ako. "Alam kong edukado kang tao at alam kong alam mo na hindi
magandang tumitig sa mga binti ng babae!"

"Really? That's not what I heard from the girls I dated. Me staring at their
marvelous legs turn them on."

Napasimangot ako. "Ibahin mo ako sa kanila!

Nakakabastos sa akin 'yon!"

"Okay, I get it. You're not like the other girls out there."

"Talaga! Kahit wala akong class, may dangal ako, no!" taas noong sabi ko.

"Whatever you say, pumpkin."

Napaigtad ako nang inakbayan niya ako. Nag-angat ako ng tingin sa kanya.
Maaliwalas ang mukha niya.

"What have you got for breakfast?" kapagkuway tanong niya.

"Tortang talong at bacon. Huwag kang maarte kasi walang laman ang ref mo. Hindi
ka nag-grocery."

"Hindi ako nagrereklamo. Magrereklamo pa ba ako sa 'yo? You're like the Boss
around here rather than me."

Umingos ako. "Talaga!"

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa saka ako iginiya sa kusina. Masigla na
kaming kumakain ng agahan nang biglang tumunog ang doorbell. Mabuti na lang at
patapos na akong kumain. Agad akong nagtungo sa Main Door at iniwan si Dr. Achilles
sa kusina. Sumilip ako sa peep hole at nakita sa labas ang isang babae. Nagtataka
man ay binuksan ko ang Main Door.
Halata sa mukha ng babae ang gulat sa mukha nang makita ako. Sinuyod niya pa
ako ng tingin mula ulo hanggang paa. Kumunot ang mukha niya sa nakikitang hitsura
ko. Naka-sando lang kasi ako at skimpy shorts daw gaya ng sabi ni Dr. Achilles
kanina. Pero ano namang masama sa hitsura ko?
Sinuyod ko rin siya ng tingin mula ulo hanggang paa. Pamilyar siya sa akin
ngunit hindi ko maalala kung saan ko na naman siya nakita. May hitsura siya,
maganda lang ng kaunti sa akin. Maputi, nakapusod ang buhok at nakasuot ng salamin
sa mga mata. Mukhang matalino. Nakasuot rin siya ng blouse at palda. Mukha siyang
mayamang class ang dating.
 Ngunit ang ikinabigla ko ay nang makita ko ang piniling
singsing sa Jewelry Shop noon na ipinakita sa akin ni Dr. Achilles. Suot niya ang
singsing! May kumudlit na kung ano sa puso ko. Hindi ko maipaliwanag ang
nararamdaman .

Sa wakas ay nagsalita ang babae.

"Who are you?"

"Sino ka rin?" mataray na balik ko.

Nadala sa bugso ng damdamin.

"Excuse me?" taas kilay na tanong niya.

Mukhang mataray din ang babae.

"Ikaw ang kumatok, ikaw ang magpakilala," sagot ko.

Nakita ko ang pagsalubong ng mga kilay niya.

"Where's Achilles? And who are you?"

Sino ba 'tong babaeng 'to? Bakit ang lakas magtaray sa akin? Isa na naman sa
mga babaeng umaaligid sa amo ko?

Bigla kong naalala ang sinabi n'ong kasamahan kong pulis, na babae ang lead
nila sa kaso. Hindi kaya't isa ang babaeng 'to sa pinagdududahang nagtangka sa
buhay ng amo ko? Sa mga oras na 'to ay wala akong pagpipilian kundi paalisin siya
hangga't hindi pa ako nakakasigurado sa totoo niyang pakay kay Dr. Achilles.

Humalukipkip ako sa harapan ng babae.

"Ako lang naman ang girlfriend niya, bakit?"

Nanlaki ang kanyang mga mata, anyong hindi makapaniwala. Taas noo ko pa siyang
pinagtaasan ng kilay.

"You've got to be joking...I mean...you? Hell no!" eksaheradang bulalas niya.

Aba't—!

Tumaas ang kamao ko para sana bigwasan ang mukha niya ngunit nabitin lamang 'to
sa ere. Mukhang nasindak ang babae dahil napaatras siya ng bahagya. Agad kong
ibinaba ang kamao at nagpakahinahon. Hindi dapat ako nagpapadala sa emosyon. Pero
nakakainsulto kasi 'tong babaeng 'to, akala mo kung sino!

"O, bakit? May angal ka? Makikita mo ba ako rito kung hindi niya ako syota?"
sikmat ko sa kanya.
 "You're so not his type, girl. Don't be ridiculous! You're not even half of
me," mayabang niyang sagot.

Nagsisi ako at hindi ko itinuloy na bigwasan siya kanina. Ang sarap ingudngod
ang bibig ng babaeng 'to sa sahig. Wala daw ako sa kalingkingan niya? Hindi ako
class at mayaman pero hindi masama ugali ko! Pero sa kabila ng panggigigil ko sa
kanya ay nanatili pa rin akong nagpipigil.

"Malamang maganda ako at magaling kaya siya pumatol sa akin. Magaling ako...sa
kahit anong paraan. Hindi katulad mo, mukhang boring!" maanghang kong bato sa
kanya.

Nanlaki na naman ang mga mata niya sa sinabi ko. Namumula na rin ang mukha niya
sa galit.

"Fine, tell your boyfriend we're totally over! There's no more second chances
between us!"

Hinubad niya ang singsing saka ibinato sa harapan ko. Nasalo ko pa ang
singsing. Agad siyang magmartsa paalis. Sinundan ko lang siya ng tingin.

Ganyan nga, mag walk out ka! Kung hindi ko pa alam, may baril ka sa loob ng
palda mo!

Napatingin ako sa singsing saka 'to isinilid sa loob ng bulsa ko. Kapag nahuli
na ang totoong salarin ay saka ko na ipagtatapat kay Dr. Achilles ang lahat. Sa
ngayon ay itatago ko muna ang singsing. Hindi naman niya siguro malalaman 'yon kasi
"over" na raw sila n'ong babae.

"Antonia?"

Agad kong isinara ang pinto at nilingon si Dr. Achilles.

"Bakit?"

"Who was that?"

Agad akong nag-isip ng alibi.

"A-ah, 'yon? Naligaw lang. Walang magawa sa buhay..." kaila ko.

Kumunot ang noo niya ngunit nagkibit balikat.

"I'm going somewhere. You dont need to come with me," aniya.

"Ay hindi puwede 'yon, dapat kung nasaan ka ay naroon din ako."
 "Nah. I need to be alone this time. I have a date. A very special date,"
nakangiting sabi niya saka naglakad na papunta sa kanyang kuwarto.

Date?

Natigilan ako. Ayon na naman ang kudlit sa puso ko. Napapadalas na 'to ah.
Hindi ko na nagugustuhan. Hindi ko alam kung bakit hindi ko maalis ang mga mata sa
papalayong likod niya. Gusto ko siyang pigilan. Pero nahihiya akong gawin 'yon.
Dahil wala akong karapatan...

Like this chapter? Hit LIKE and drop your COMMENT! Thanks!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 31

Antonia's POV
"Antonia?"

Napalingon ako sa pamilyar na boses na tumatawag sa akin. Hindi kasi ako

magkamayaw sa pagbitbit ng mga malalaking bayong na lagayan ko ng mga paninda para
ilako na naman dito sa ospital. Gumawa na naman ako ng mga kakanin na lingid sa
kaalaman ni Dr. Achilles. Hangga't hindi ko pa  kasi napapasakamay ang suweldong
ipinangako niya, hindi ako titigil sa pagkayod para sa pamilya ko!
Parang gusto kong magtago sa loob ng mga bayong nang makita si Esmeralda. Sa
lahat naman ng puwedeng makakita sa akin, siya pa! Baka isumbong ako kay Dr.
Achilles. Tiyak lagot na naman ako sa amo kong masungit.
Hindi pa naman siya nag-iisa. May kasama siyang babaeng mukhang manggagamot dahil
may suot na puting coat.

"K-kumusta, Esmeralda?" alanganing bati ko sa kanya. Mabilis kong itinago sa

likuran ko ang mga bayong.

Nakangiti siya habang lumalapit sa akin.

"How are you? Ang tagal na nating hindi nagkita. Kumusta ka na?"

Ang ganda talaga nitong si Esmeralda. Mukha pa rin siyang blooming at sariwa
kahit parang pinagbagsakan na siya ng langit at lupa dahil sa nangyari sa anak
niya. Ako nga kahit magbabad lang nang kaunti sa init ng araw ay mukha nang
nagahasa ng sampung manyak.

"Eto, d-dumadalaw sa tatay ko. Andito kasi ang P-poppsy ko at naka-confine

din," sagot ko.

"Narinig ko nga kay Archimedes. Naikuwento niya kasi sa akin minsan na

tinulungan ka raw ni Kuya Achilles sa pagpapa-opera sa tatay mo."
 Daldal ng Archimedes na 'yon a!

"Oo, nagpapasalamat nga ako ng marami kay Dr. Achilles sa tulong niya sa Poppsy
ko."

Ngumiti ng pilya si Esmeralda na parang kinikilig. "Kaya ba na-inlove ka kay

Kuya Achilles?"

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig.

"What? Did I miss something here?" singit ng kasama niyang doktora na mukhang
na out-of-place sa topic namin ni Esmeralda.

Saka ko lang napagtuunan ng pansin ang babae. Maganda siya at matangkad. Kaso
parang may kakaiba sa mukha niya...magkahawig sila ng mga mata ni Dr. Achilles.
Iyong ilong naman niya'y kasing tangos n'ong kay Dr. Arthur. Ang mga labi niya'y
kasing kapal ng kay Dr. Archimedes. Parang nagsanib puwersa ang mukha ng tatlo at
naging hitsura ng babaeng 'to.

Nakangising ipinakilala naman ako ni Esmeralda. Kung para saan ang makahulugang
ngisi na 'yon ay siya lang ang nakakaalam.
"Ay, hindi ko pa pala siya naipakilala sa 'yo, Drew. Siya si Antonia, girlfriend ni
Kuya Achilles!"

Pinandilatan ko ng mga mata si Esmeralda.

Lalong nalito ang babaeng tinawag na Drew.

"Woah, wait a sec! Seriously? Kuya has a new lover? What happened to Trac—"

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang mabilis na pagsiko ni Esmeralda sa babae.

"Ano ka ba, Drew? Past is past. Siya na ang nagmamay-ari ng puso ni Kuya ngayon."

Diyos ko, Esmeralda! Huwag kang nagpapakalat ng fake news!

Hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko magawang mag-deny sa sinasabi ni

Esmeralda kahit alam kong mali ang inaakala niya. Palihim kasi akong kinikilig.
Pero alam kong niloloko ko lang sarili ko dahil imposibleng maging kami ni Dr.
Achilles.
Napatingin ako sa mangaggamot na babae, bigla siyang napangiti na parang may
kalokohang naiisip pagkatapos ay naglahad ng kamay sa akin.

"I'm Andromeda, Drew for short. I'm Achilles' one and only little sister. Nice
meeting you, Antonia."
 Nanigas ang buong katawan ko sa narinig. Para akong
tinamaan ng kidlat sa kahihiyan. Parang gusto kong bumukas ang lupa at lamunin ako
ng buo. Nakakahiya! Isa na namang kapatid ni Dr. Achilles ang nakasaksi sa
kasinungalingan nitong si Esmeralda!

"A-ano kasi, Dra. Andromeda...ano...huwag kang masyadong nagpapaniwala dito kay

—"

"What's that on your back?" putol ng mangagamot sa sasabihin ko. Nakatingin

siya sa mga bayong ko.

"H-ha? Ah... eh...wala 'to," kaila ko. Lalo ko pang itinago ang mga bayong sa
likod ko.

"I smell something good," segunda ni Esmeralda.

"A-ako 'yon. Naligo kasi ako," mabilis kong sagot.

"Hindi, eh. I smelled my favorite."

Naagtinginan ang dalawa saka nagkuntsabahang nagtungo sa likuran ko.

"What's that?" tanong ng manggagamot.

Wala akong nagawa kundi ibuyangyang sa kanila ang mga laman ng bayong ko.
"Mga paninda ko. G-gusto n'yo?"

Sinilip ng dalawa ang loob ng bayong.

"Woah! This one's my favorite!" eksaheradang buallas ni Dra. Drew saka hinugot ang
isang supot ng kutsinta.

"Oh, puto! I missed puto!" sabi naman ni Esmeralda na hinugot ang isang supot
ng puto.

Napakamot na lang ako ng ulo.

"Did you make all these, Antonia?" tanong ni Dra. Drew.

Tumango ako. "Oo."

Napaigtad ako nang bigla niyang hablutin ang kamay ko saka ako hinila papuntang
kung saan.
"Come with me. I'll introduce you to my brothers. They'll love these! You have no
idea how sucker our family is with rice cakes!"

Nalaglag ang mga panga ko.

Achilles' POV
"What?!"

"You heard me right, Achilles. It's over between us! Don't call me again!"

Napahawak ako nang mariin sa cellphone habang kausap si Tracy sa kabilang

linya. Nag-usap kaming magkikita sa paborito naming restaurant ngunit dalawang oras
na akong naghihintay, hindi pa rin siya sumisipot. Bumalik ako ng kotse at
tinawagan siya ngunit ito nga ang isinagot niya sa akin.

"Why? I thought we have talked about this, Tracy? I thought you still love me?
I thought you want to spend the rest of our lives together? Was that all a lie?"
nalilitong tanong ko sa kanya.

Last time, Tracy called me out of the blue, crying and desperate. She said she
wanted me back. It melted my heart, I still love her though, but I didnt take her
back that easily. I want us to start with a process and not to rush things out. I
wanted to make sure she really meant it and not because she's lonely.
I hate playing around anymore. I'm not getting any younger and I want to settle
down. I envied my two brothers, Arthur and Alexander, for having wonderful
families. I want mine too and I want it with Tracy. But Tracy is exceptionally
nuts. She's back with this break-up game again.

"Do you expect me to marry a cheater and a terrible liar like you?" patuyang
sagot niya sa kabilang linya.

Kumunot ang noo ko sa bintang niya.

"What?! I had cut all the ties with my flings ever since you cried out in front of
me! I was serious in taking this relationship to the next level, Tracy!"

"Oh, shut up, Achilles! I wont listen to you anymore! Goodbye!"

"Trac—"

Hindi ko na naituloy ang sasabihin dahil bigla na lamang niyang pinutol ang
linya. Naihampas ko nang malakas ang manibela. Taas at baba ang dibdib ko sa galit.
Gusto kong magwala. I'm fed up with Tracy. What made her think I was lying to her
after I gave her a million peso ring?

Mayamaya ay tumunog uli ang cellphone ko. Ang Kuya Arthur ko ang tumatawag.
Lalong kumunot ang noo ko. Of all people! Madadagdagan na naman ang kabadtripan ko
kapag kinausap ko ang kapatid ko. Ngunit mapilit siya kahit paulit-ulit kong kina-
cancel ang tawag niya. Sa huli ay napabuntong-hininga ako't sinagot ang tawag niya.
 "Yes?"

"Where are you?" demanding niyang tanong.

Nagtaka ako. Did something happen to Arthuro? Lately kasi ay si Arthuro ang
laging topic namin ni Kuya sa tuwing tumatawag siya. Kapag nahuhulaan ko na na ang
susunod na topic ay ang pagbabalik ko sa ospital ay binabara ko siya.
Alam kong nagsisisi siya sa pagsibak sa akin ngunit ayaw naman niyang aminin.
Hangga't hindi niya nilulunok ang pride niya at humingi ng tawad, hindi ako babalik
sa pagiging Presidente ng ospital.

"Somewhere. What do you want?" bagot na sagot ko.

"Aba't...bakit ganyan ka na makasagot sa aking bata ka?"

Nakikinita ko na ang pagsalubong ng mga kilay niya sa pabalang kong sagot. Sa

tuwing nag-uusap kasi kami ay lagi akong may paggalang sa kanya.

"I'm not a kid anymore! What do you want?!"

"You punk! Come here and I'll smash that stupid face of yours!" gigil niyang
banta.

"You smash your own damn face, dumbass!" walang habas kong sagot sa kanya.

Nakikinita ko na ang hitsura niya ngayon, pulang-pula sa galit.

Kung dati ay walang nakakasagot sa kanya ng ganoon, iba na ngayon. Napuno na rin
ako sa kanya.

"Achilles!" nagbabanta niyang sabi.

"What? If it's not about Arthuro, I'll hang up!"

"Geez, Kuya, show some manners, will you?" narinig kong singit ni Andromeda sa
kabilang linya.

"Tell this stupid brother of yours how to act civilized!" galit namang balik ni
Kuya Arthur sa kanya.

Mayamaya ay narinig ko ang boses ni Andromeda sa telepono.

"Hey, Kuya, what's up?"

"Pissed," inis na sagot ko.

"Yeah? Wanna cool down a bit?"

"I'm not in a mood—"

Naputol ang susunod kong sasabihin nang marinig ang kilalang-kilala kong boses
sa background. Napatuwid ako ng upo.

Antonia!

"Are you with Antonia?" agad kong tanong kay Anromeda.

"You're really smitten with her, arent you? You're mood suddenly changed upon
hearing her voice."

What on Earth is she thinking hanging out with you? I'm gonna wring that
woman's neck!

Nahihimigan ko ang panunudyo sa boses ni Andromeda ngunit hindi ko 'yon

pinansin. Ang nakakuha ng atensyon ko ay ang napakalakas na halakhak ni Antonia at
ang pagbibida na naman nito sa mga panindang kakanin! Halos umusok ang bumbunan ko
at mabilis na pinaandar ang kotse. Nakalimutan ko na agad ang nangyari sa amin ni
Tracy!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 32

Antonia's POV

"This tastes good, Antonia! How did you make this?"

Halos umabot na sa tenga ang ngiti ko habang pinagmamasdan si Esmeralda at ang

mga kapatid ni Dr. Achilles na inuubos ang mga paninda ko. Hindi ko na magawang
maglako dahil mukhang sisimutin ng mga 'to ang mga paninda ko. Hindi nga nagbibiro
si Andromeda nang sabihin niya kaninang paborito ng mga kapatid niya ang kakanin.

Pero bakit ni minsan ay hindi tumikim si Dr. Achilles ng mga kakanin ko?

Maarte kasi ang isang 'yon. Mapili sa pagkain. Mabuti nga't nasikmura n'on ang
sinigang ni Pippa. Mabuti pa 'tong mga kapatid niya, na-appreciate ang gawa ko. Isa
na siguro ako sa pinakamasuwerteng tao sa balat ng lupa dahil nakasama ko ang mga
taong 'to sa iisang kuwarto.
Biruin mo, mga executives 'to ng ospital. Sikat at nuknukan ng yaman din ang
kanilang pamilya hindi lang sa bayang 'to kundi sa buong bansa. Nangunguna kasi ang
ospital nila sa pagbibigay ng kalidad na serbisyo sa mga pasyente. Kilalang-kilala
ang pamilya nila magmula pa sa mga kanunununuan nila.
 Daig ko pa nga ang fangirl habang hindi mapakaling nakaupo sa kanilang harapan.
Mabuti at mababait sila. Hindi ko maramdamang itinuturing nila akong isang hamak na
pangkaraniwang tao lamang. Nagtatawanan pa nga sila habang nagkukuwento ako. Lalo
na ang makulit na si Dr. Archimedes at si Dra. Andromeda.
Ang tahimik lang sa kanila ay sina Dr. Arthur at Dr. Alexander na ngayon ko
lang nakilala. Nakita ko na siya dati pero hindi ko siya kilala. Tahimik lang siya
sa isang tabi ngunit ngumingiti naman kapag nagpapatawa ako. Misteryoso siyang tao.
Sabagay Psychiatrist nga naman daw. Baka inoobserbahan niya ang mga kilos ko.
Kinakabahan akong makita niya ang itinatago kong kabaliwan. Ay hindi na pala
itinatago, ipinaglalandakan ko na pala. Nasa kalagitnaan kami ng aming masayang
pag-uusap nang biglang bumukas ang pinto ng silid at pumasok si Dr. Achilles. Medyo
kinabahan ako nang makitang madilim ang kanyang anyo.

"B-boss!" tanging nasabi ko.

"Boss? What a cute endearment, Antonia!" natatawang sabi ni Dra. Andromeda.

Hindi ako nakasagot lalo pa't nakatingin si Dr. Achilles sa mga bayong sa mesa
at sa mga kakanin na hawak-hawak ng mga kapatid niya.
Mabagsik na nagbaba siya ng tingin sa akin. Nagyuko ako ng ulo para iwasan ang mga
mata niya.

"What are you doing here?" seryosong tanong ni Dr. Achilles.

Napilitan akong mag-angat uli ng tingin sa kanya. Nahihiya ako sa mga kapatid
niyang nagtatakang nakamasid sa aming dalawa.

Napilitan akong ngumiti para mabawasan ang tensyon sa paligid.

"A-ano...nagkita kasi kami ni Esmeralda sa lobby kanina...tapos nagchikahan kami.
Tapos..." hindi ako nakatiis at tumayo saka inoffer sa kanya ang upuan ko, "Upo ka
nga muna at mukhang p-pagod ka."

Hindi siya umupo at hindi nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha. Seryoso pa
rin siyang nakatingin sa mga mata ko.

"Didnt I tell you not to sell your goddamn rice cakes anymore?" mahina ngunit
mariin niyang tanong.

"Oh, c'mon, Kuya, give your girlfriend a break! We love her kutsinta and puto!"
sabat ni Dr. Andromeda.

Patay kang bata ka!

Kumunot ang noo ni Dr. Achilles sa sinabi ng kapatid saka ibinalik ang tingin
sa akin Napakagat labi ako. Baka ipahiya na naman ako nito at brutal na sabihing
hindi niya ako nobya. Ngunit ang inaasahan kong gagawin niya ay hindi nangyari,
bagkus ay kinuha niya ang mga bayong sa mesa at tinalikuran ang mga kapatid.
 Bumalik siya sa kinaroroonan ko saka ako hinablot nang
walang pasabi sa kamay. Malakas na hinila niya ako palabas ng pinto. Narinig ko pa
ang pagtawag sa amin ng mga kapatid niya ngunit hindi siya sumagot. Napapahiyang
kumaway na lang ako sa kanila. Nararamdaman ko na hindi simpleng inis at iritasyon
lang ang pinagsisintir ni Dr. Achilles.

Galit ba siya? Pero magaan naman ang mood niya kanina, a? May nangyari kaya sa
date niya?

Wala akong nagawa kundi magpahila na naman sa kanya papunta sa kanyang kotse.
Ako na mismo ang nagbukas ng pinto saka pumasok sa loob. Siya ay pumasok din ngunit
hindi agad pinaandar ang makina. Nakatiim bagang siya habang nakatitig sa kawalan.

Mayamaya ay binasag ko ang katahimikan.

"Bakit galit ka na naman? May nangyari bang hindi maganda sa lakad mo?"

Nagbaling siya ng tingin sa akin ngunit hindi naman sumagot. Mariin lang siyang
nakatingin. Ang hirap salubungin ng kanyang mga mata lalo pa't ganoong galit siya.
Pinilit ko na lang ang sarili kong ngumiti.

"Ano ka ba naman, o! Ang saya-saya namin kanina ng mga kapatid mo, eh, tapos
papasok ka na lang bigla at magsusungit. Basag trip ka talaga."

"That's the last time you'll ever meet them again, you hear me?"

Napatda ako sa sinabi niya.

"Ikaw naman, o. Nakikipagkaibigan lang 'yong tao, eh. Sama ng ugali mo..."

"Stop going around places telling people you're my girlfriend. I know you're
just doing it to protect me but please stop. I am planning to marry someone and I
want her to be the only one I'll introduce to my siblings, not you."

Daig ko pa ang tinadyakan sa dibdib sa sinabi niya. Nanikip ang dibdib ko sa

inis at sakit.
"Y-yabang nito! N-nakikipagkaibigan lang ako sa mga kapatid mo...f-future suki ng
mga paninda ko, ganoon! Hindi ko naman binabalak na agawin ang puwesto ng totoong
g-girlfriend mo!"

"Mabuti naman at naiintindihan mo, Antonia. Alamin mo ang lugar mo at kung sino
ka lang sa buhay ko," malupit na sabi niya saka sinimulanng paandarin ang sasakyan.

Hindi ko maintindihan kung bakit sumama nang husto ang loob ko sa sinabi niya.
Gusto ko siyang sampalin! Mabuti na lang at nakakapit ako nang maigi sa hawakan
dahil bigla niyang pinaandar nang matulin ang kotse.
Sanay akong makarinig nang katotohanan ngunit bakit sa huling sinabi niya ay
nahirapan akong tanggapin? Mahirap tanggapin na wala siyang katiting na pagtingin
sa akin at kung gaano lang ako kaliit sa buhay niya.
Napakagat labi ako at pinigilang magdrama. Hindi ako iiyak kahit pa namumuo na
ang mga luha sa mga mata. Nagbaling ako ng tingin sa labas ng bintana. Baka tama
ang hinala kong may nangyaring hindi maganda sa special date na sinasabi niya kaya
ako ang napagbubtunan niya ng sama ng loob.

Achilles' POV

Babe, I'm sorry for what I've said yesterday. I got carried away. Let's meet
again. I still love you.

Napangiti ako habang binabasa ang text na na-received ko kay Tracy. I didnt
notice she called me ten times last night. Sinadya ko kasing ilagay sa silent mode
ang cellphone dahil sa init ng ulo ko. Had I known her calls, I could have rushed
to her Condominium and make up with her.
Masiglang bumangon ako ng kama saka nag-unat. Biglang gumaan ang pakiramdam ko
sa nabasa. It felt like I was given another chance to take back my happiness. Sana
wala nang dumating na aberya pa. Agad akong naghilamos saka lumabas ng kuwrato.

Narindi na naman ako sa ingay ng vacuum cleaner. Nakita ko

na naman si Antonia na naglilinis ng bahay. I have told her million times not to
clean the house but she's stubborn. Wala tuloy akong magawa kundi i-cancel ang mga
binayaran kong maglinis ng bahay at maglaba ng mga damit ko. Pati kasi ang
paglalaba ay kina-career din ng babae.
I was disappointed to see she's not wearing the same skimpy shorts anymore.
Wala pa akong nakitang babaeng ganoon kasexy habang nakasuot lang ng shorts.
Antonia's body is really something else. Nakakapag-init na hindi maintindihan. I
shouldnt be feeling like this but I cant help it. She's effortlessly seductive.
Napansin kong hindi rin siya kumakanta at sumasayaw habang sumasabay sa tugtog
ng mini stereo niya. Nasanay na akong nakikita siya sa ganoon kasiglang disposisyon
every morning. Ngayon ay ang ingay ng vacuum cleaner lang ang naririnig ko.
Nagtungo ako sa saksakan ng vacuum cleaner at pinatay ang switch.
Ilang segundo lang ay namatay na ang vacuum cleaner. Agad namang tumigil si
Antonia sa ginagawa at nagtatakang lumingon sa kinaroroonan ko. Nagtama ang aming
mga mata. Nagtaka ako nang imbes na ngitian ako, na lagi niyang sinasalubong sa
akin sa tuwing  gumigising ako, malungkot na mga mata at tipid na ngiti lamang ang
ibinalik niya.
Nagmamadaling iniligpit niya ang vacuum cleaner saka hinugot ang plug sa
saksakan. Tahimik siyang nagligpit at muling inayos ang nagulong mga sopa.
Nakapagtataka ang katahimikan niya. Hindi rin niya ako sinasalubong ng tingin.
Panay yuko niya at nagkukunwaring abala sa ginagawa.

Nilapitan ko siya at hinawakan sa braso. Doon siya nag-angat ng tingin sa akin.

"M-may kailangan ka?" matamlay niyang tanong.

Kumunot ang noo ko. "Are you alright?"

Naging mailap na naman ang mga mata niya. "O-oo naman. Okay ako. Ikaw, okay ka
ba? Nahimasmasan ka na sa galit mo kagabi sa akin?"
 Bigla kong naalala ang nangyari kagabi. Siya nga pala ang napagbuntunan ko ng
galit sa nangyari sa amin ni Tracy. Hindi ko kasi mapigilang mainis lalo pa't
nakikita kong close na agad siya sa mga kapatid ko.
At ipinagkakalat na naman niyang girlfriend ko siya. Hindi ko mapigilang isipin
na baka nakarating sa kaalaman 'yon ni Tracy kaya nagalit bigla sa akin at ayaw ng
makipagbalikan.

"Forget about it," tanging nasabi ko sa kanya.

Inalis niya ang kamay ko sa braso niya.

"A-ayos lang 'yon. Naintindihan kita. Sino ba naman kasi ako, diba? Nahihiya tuloy
ako sa 'yo. Ako na nga 'tong tinulungan mo, ako pa ang nagpapakalat ng fake news
tungkol sa ating dalawa."

I dont like the way she sounded. Parang nasasaktan siya deep inside. I have had
my fair share of failed relationships and I almost master a woman's secret code.
Napabuga ako ng hangin. Pinilit ko na lang ignorahin ang nahahalata ko sa mga kilos
niya.

"Let's go and eat," yaya ko sa kanya saka siya tinalikuran.

"K-kumain na ako."

Natigil ako sa paghakbang at nilingon siya. Ito ang unang beses na nauna siyang
kumain at hindi ako sinabayan. Dati ay lagi niya akong hinihintay kahit ano mang
oras ako gumising para lang magkasabay kaming mag-agahan. And she really look
weird. Nawala sa mukha niya ang siglang lagi kong nakikita.

"What's going on, Antonia?" seryoso kong tanong sa kanya. Kinain ako bigla ng
guilt. Nasaktan ko ba nang hindi sinasadya ang babae?

Nagkunwari siyang naguguluhan. I knew it, Antonia is not good in lying.

"H-ha? Anong sabi mo? Kumain ka na, nagluto ako ng paborito mo. M-maglilinis pa
ako."

Nakatitig lamang ako sa kanya habang inaabala niya ang sarili sa paglilinis. I
know something's not right. I can feel it. Not seeing her smile in the morning felt
incomplete. Hindi ko alam kung kinikosensiya ako ng babaeng 'to o ano. Biglang
bumigat ang loob ko habang nakikita siyang malungkot. Parang gusto ko siyang aluin
para makita ko uli ang mga ngiti niya.
Sinamantala ko ang pagtalikod niya at tinawid ang distansiya naming dalawa.
Niyakap ko siya patalikod saka kinintilan ng halik ang kanyang leeg. Naramdaman
kong nanigas siya sa ginawa ko. I couldnt even explain to myself why I did that. I
just felt like I need to do that. Parang bigla ko siyang gustong lambingin kahit
ang pinakaayaw ko sa lahat ay ang maglambing.
 Nang makahuma ay nagtangka siyang kumuwala sa akin ngunit nanatiling
nakapulupot ang mga braso ko sa baywang niya.
"A-ano ba, B-boss?" naiilang na saway niya.

Napangiti ako.
"Why are you upset, my pumpkin?" malambing na bulong ko sa kanya. Nakita kong
napakislot siya sa ginawa ko.

"A-ano ba! Nakikiliti ako d'yan! Tumigil ka nga!"

Abot hanggang tenga na ang ngiti ko.

"You like it?"

Siniko niya ako nang malakas. "Hindi! Buwesit! Lumayo ka nga sa akin!"

"Kinikilig ka, eh!" tudyo ko sa kanya.

"H-hindi, ah! K-kapal mo! Lumayo ka sabi!"

"Make me," pangungulit ko.

"Isa...tatamaan ka sa akin, Achilles, sinasabi ko sa 'yo!"

Napahagikhik na ako. "No more 'Boss'?"

Bigla siyang lumingon sa akin. Hindi sinasadyang nagkabunggo ang aming mga
labi. Natigilan siya. I was also taken aback but I'm still in full control. For a
moment, I felt like her warm lips ignited a flame inside my body. Gustong-gusto ko
ang lambot at init ng mga labi niya.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko at sinakop ang kanyang mga labi. Naramdaman
ko ang pag-alinlangan niya ngunit mabilis ko siyang hinawakan sa magkabilang
balikat saka ipinaharap sa akin. Sinapo ko ang kanyang mukha at hinalikan siya nang
maalab.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 33

Antonia's POV

Anak ng tokwa ka, Antonia! Huwag kang magpapadala sa halik niya! Lumayo ka na
agad bago pa mahuli ang lahat!

Inipon ko lahat ang lakas upang itulak si Dr. Achilles mula sa nakakaloka
naming halikan ngunit bigla naman akong inunahan ng pag-alinlangan. Lalo na nang
pinaglakbay niya ang dila sa loob ng aking bibig at mabini niyang hinaplos ang
aking mukha. Nawala ako sa katinuan.

Utang na loob, Antonia! Panlabanan mo 'yan! Pinapaasa ka lang ng gagong 'yan!

May girlfriend 'yan at pakakasalan na niya, diba?

Nang maalala ang girlfriend ni Achilles ay parang binuhusan ako ng malamig na

tubig saka mabilis siyang itinulak nang malakas. Napugto ang aming halikan at
mabilis akong umatras para makalayo sa kanya. Kitang-kita kong naguguluhan siya sa
ginawa ko, nagtatanong ang kanyang mga mata. Marahil nagtaka siya dahil hindi naman
ako nanlaban n'ong unang halikan namin.

"What's the matter, Antonia?"

Nainis ako sa tanong niya. Hindi pa ba obvious na mali ang ginawa naming
dalawa? Hindi dapat kami naghahalikan! Pinahid ko ang mga labi.

"Ito na ang huling beses na gagawin mo sa 'kin 'to, Dr. Achilles. Kapag inulit
mo pa 'to, hindi ko na alam ang magagawa ko sa 'yo," banta ko sa kanya.

Nakita kong sumeryoso siya, tinitigan ako sa mga mata. Nakipagtagisan din ako
ng tingin sa kanya. Mayamaya ay napabuntong hininga siya.

"I understand. It was a mistake. I-I'm sorry, I got carried away."

Nanghina ako sa narinig. Pagkakamali sa kanya ang lahat. Wala talaga 'yon sa
plano niya. Hindi niya talaga intensyon na halikan ako. Gusto ko siyang sugurin at
kalmutin sa mukha kaso naalala kong maliliit pa lang aking mga kuko. Ginupit ko nga
pala ang mga 'yon n'ong isang araw.

"S-sorry sorry ka r'yan! Kung nadadaan sa sorry ang lahat, anong silbi ng mga
parak?" ala Dao Ming Si na singhal ko sa kanya.

Mukhang lalo siyang naguluhan sa sinabi ko.

"What?"

"Wala! Kumain ka na!"

Nilagpasan ko siya at nagtungo sa kusina. Agad naman siyang sumunod. Ininit ko

sa toaster ang loaf bread saka isinalan sa microwave oven ang kanyang ulam. Nakita
ko siyang tahimik na umupo sa silya at mariing nakatingin sa akin. Inirapan ko
siya. Nanginginig pa rin ang mga tuhod ko dahil sa halikan namin kanina.
Kailangan ko na talagang kausapin ang mga kasamahan ko sa istasyon para
mapabilis ang pagresolba sa kaso ni Dr. Achilles. Kailangan ko nang wakasan ang
pagseserbisyo sa lalaking 'to at baka saan pa mapunta ang lahat. Kinakabahan akong
baka lalong lumalim ang pagtingin ko sa kanya.
 Nang matapos initin ang mga pagkain niya ay inilapag ko na ang mga 'to sa
kanyang harapan. Mariin pa rin siyang nakatingin sa akin ngunit hindi naman
nagsasalita. Irap lang amg ganti ko sa kanya. Akmang iiwan ko na siya nang bigla
niyang pigilan ang kamay ko. Pumiksi ako ngunit mariin niya akong hinahawakan.

"May kailangan ka pa ba?" iritableng tanong ko sa kanya.

"Yeah, I need you to take my suit," aniyang may hinugot na papel sa bulsa.

Nagtaka ako.
"Anong suit?"

"Here, go to this address. It's a famous couture in town."

Napamaang ako. Akala ko'y ano, uutusan lang pala ako! Grabe, agad niyang
nakalimutan ang ginawa niya kanina samantalang ako'y halos maloka na!

"FYI bodyguard mo ako, hindi utusan!" masungit na sabi ko

sa kanya.

"I know. Nakikiusap nga, diba?" Inilagay niya ang papel sa kamay ko.

"Ay talaga ba? Eh, bakit hindi ikaw ang kumuha? Wala kang mga kamay?"

Nag-iwas siya ng tingin saka binitiwan ang kamay ko. "I cant...I have a date."

Napakagat labi ako sa narinig.

Parang dinaganan ang dibdib ko, ang sakit. Ano bang nangyayari sa akin? Hindi naman
ako dating ganito. Bakit parang kinurot ang puso ko sa sinabi niya? Bakit parang
gusto kong sampalin ang mukha niya? Huli na ba ang lahat? Mahal ko na ba ang
lalaking 'to?

Napilitan akong lunukin ang pride ko. Afterall, amo ko siya. Malaki ang utang
na loob ko sa kanya. Kailangan ko siyang sundin kahit gaano pa siya kasalbahe.
"S-sige. K-kukunin ko. Pakasaya ka sa date mo, ha?" sarkastikong sabi ko sa kanya
saka siya tuluyang nilagpasan.
 Nang makalabas ako ng kusina ay napabuga ako ng hangin. Grabe ang itinimpi kong
huwag siyang sapakin. Paano ko kaya nakayanan 'yon? Dati-rati ay hindi ako
nakakatiis at bigla na lang nananapak kapag nauubusan ako ng pasensiya. Ngayon ay
iba na. Ganito ba ang magkagusto sa isang tao? Nalulunok kong lahat ang pride ko?

Eksaktong alas diyes pasado ako nakarating sa couture na sinasabi ni Dr.

Achilles. Malaki ang shop at mukhang susyalan. Hiningi pa nga ng guard sa labas
kanina ang ID ko, mukhang walang tiwala sa pagmumukha ko.
Akmang bubuksan ko ang pinto ng shop nang may babaeng sakto namang papalabas
din. Mukhang nagmamadali siya dahil nahagip niya ang balikat ko. Muntik akong
matumba mabuti na lang at mabilis kong naibalanse ang katawan ko. Ang babae naman
ay nabitawan ang bitbit na paper bag sa sahig. Nasira ang paper bag at natapon ang
lamang damit. Mabilis ko siyang tinulungang pulutin ang nahulog na damit.

"Shucks! Tatanga-tanga kasi!"

naiinis na bulalas ng babae.

Napatingin ako sa kanya nang marinig ang boses niya. Nanlaki ang mga mata ko
nang maalala siya. Siya 'yong katalik ni Dr. Achilles na manggagamot dati na nahuli
namin sa drug raid! Napatingin din siya sa akin ngunit agad namang nag-iwas ng
tingin.
Nagmamadaling ipinasok niya ang damit sa loob ng punit na paper bag saka ako
tinalikuran.
Hindi nagtagal ay nalaglag na naman ang dala niyang paper bag at tuluyan iyong
nasira. Napailing-iling ako. Sa bigat ba naman ng damit, hindi kakayanin ng paper
bag 'yon lalo pa't sira na. Nilapitan ko siya at tinulungan uling pulutin ang
damit.

"Tulungan na kita," sabi ko.

"No, thank you! Leave me alone!" masungit na sabi niya.

Ang sarap niyang tuktukan ngunit nagkibit balikat na lang ako. Ako na mismo ang
nagtupi ng damit na ewan ko ba kung bakit ang laki at bigat. Sino bang gustong
magsuot ng damit na kasing bigat na ng comforter?
Gown yata 'yon pero ibang klase ang bigat.

"Dont touch that! That's expensive!" maarte niyang saway sa akin.

Kung makasaway naman 'to para namang kakaripas ako ng takbo at nakawin ang gown
niya.

"Saan ba kotse mo't tutulungan kitang dalhin 'to doon?" sa halip ay tanong ko.
 Nakita kong mukhang nag-alangan siya ngunit agad namang nagpatiuna. Ang ending
ay ako pa ang nagbitbit nang mabigat na gown samantalang siya'y maarteng
kumekendeng na naglakad. Minsan din talaga may mga taong ang sarap sabunutan. Maano
bang tulungan niya ako sa pagbitbit ng gown niya?
Nang makarating sa kotse niya ay binuksan niya ang trunk ng sasakyan.

"Just put it here," maarte niyang turo sa loob ng trunk.

Inis na inihagis ko doon ang gown. Napamaang siya sa ginawa

ko.

"I told you to be careful! That's expensive!"

"Kung expensive 'yan, di 'yan madaling masisira kahit ihagis ko pa 'yan sa

riles ng tren!" inis na balik ko sa kanya.

Tinalikuran ko na siya at bumalik sa shop. Sana pala'y hindi ko na siya

tinulungan at wala siyang utang na loob. Nabuwesit lang ako sa kanya. Minsan din
talaga 'tong mga mayayaman, akala mo kung sinong umasta. Kagaya na lang ni Dr.
Achilles, kung utusan ako'y parang atchay niya ako.
Nang makabalik sa shop ay agad akong sinalubong ng receptionist. Tuwang-tuwa
siya nang makita ako dahil itinawag na pala ni Dr. Achilles ang pagdating ko.
Mayamaya ay may ibinigay ang babaeng kasama niya na dalawang malalapad na kahon.
Nagtaka ako at dalawa ang ibinigay niya sa akin samantalang isa lang ang ipinakuha
sa akin ni Dr. Achilles.

"Dalawa?" tanong ko sa babaeng nag-abot sa akin ng mga kahon.

"Yeah. One box is for Mr. Achilles Alarcon's suit and the other box is for Ms.
Tracy Vergara."

Tracy Vergara...

Pang ilang ulit ko nang naririnig ang pangalan na 'yon. Kung hindi ako
nagkakamali, siya ang ex ni Dr. Achilles na sinasabi ni Dra. Andromeda at
Esmeralda. Kung ganoon nagkabalikan na sila ni Dr. Achilles. Nakaramdam na naman
ako ng pamimigat ng dibdib. Sinapo ko ang dibdib ko.

Magpa-check up na rin kaya ako? Lagi na lang bumibigat ang dibdib ko, a. Baka
may sakit na rin ako sa puso...

"Maam?"

Nagising ang diwa ko nang magsalita ang babaeng receptionist.

"Ah...ano nga ulit?"

"Are you going to take these boxes?"

 Ayoko nga. Hindi ko naman damit 'yan. Sunugin ko pa 'yan.

"Bayad na ba 'yan?" Alam kong mukha akong tanga sa tanong ko pero gusto ko lang
maniguro. Baka ako pa pagbayarin.

Natawa nang bahagya ang receptionist.

"Yes, po. Bayad na pong lahat 'to ni Mr. Alarcon. Actually, the receipt is inside
the box."

Diskumpyadong binuksan ko ang laman ng isang box. May nakatupi sa loob na isang
kulay lilac na gown. Kinuha ko agad ang nakapatong na papel sa ibabaw. Nanlaki ang
mga mata ko nang makita ang presyo.

"Hesusmaryusep! Ang mahal naman ng gown na 'to! Sinong bibili ng ganito kamahal
na gown?"

"That's a special gown, Maam. Isa sa mga top designers namin ang gumawa ng gown
na 'yan. Mr. Alarcon wants to make sure his fiancée gets the best gown."

'Lang hiya, mula sa singsing hanggang sa gown, ang gastos ng lalaking 'yon!

"Bakit naman siya magpapagawa ng ganyan kamahal na gown, aber? Isang gamitan
lang naman 'yan! Hindi naman siguro ganoon kaganda ang babaeng 'yon para pagawan
niya ng mahal na gown!" himutok ko.

"Maybe for you she's not that spectacular but in Mr. Alarcon's eyes, she's the
most beautiful woman in the world. Lahat ng lalaki talagang gagastos ng malaki
kapag ang taong mahal nila ang pinag-uusapan."

Hindi ako nakakibo. May point ang receptionist. Inis na binitbit ko ang kahon
ng suit ni Dr. Achilles. Mabuti na lang at may tumulong sa aking lalaking staff ng
shop para bumitbit sa isa pang kahon. Ayoko ring bitbitin 'yon at sasama lang lalo
ang loob ko.
Kaya pala ipinahiram sa akin ni Dr. Achilles ang sasakyan niya dahil alam
niyang mahihirapan akong bitbitin ang dalawang kahon kapag nag-motor ako. At
talagang hindi niya pa ipinagtapat na pati gown ng syota niya, kukunin ko rin! Nang
makapasok na sa sasakyan ay inis na tinawagan ko ang numero ng cellphone niya.

"Antonia," sagot niya sa kabilang linya.

Natigilan ako sandali nang marinig ang boses ng lalaki. Sumikdo kasi nang
malakas ang puso ko. At kailan pa ako nangulila sa boses ng lalaking 'to? Kailan pa
nagkaroon ng dating sa akin ang simpleng pagsambit niya sa pangalan ko?

Buwesit ka! Bakit pati gown ng syota mo, pinakuha mo pa sa akin? Ganoon na ba
kasama ugali mo? Hindi mo inintindi ang mararamdaman ko!

"Antonia?" ulit niya.

"M-masaya ka na?" Pumiyok pa ako.

"What?"

"Andito na, nakuha ko na ang suit mo!"

Saglit siyang natahimik sa kabilang linya.

"And?"

"At ang gown ng punyeta mong nobya!"

"Hey, watch your language!"

Nagkutkot ang loob ko. Kitam, ipinagtanggol pa talaga. Nakakasama talaga ng

loob.

"Bring that to her house."

"Ano?!" Tama ba ang pagkakarinig ko? Inuutusan niya akong dalhin ang gown sa
bahay ng nobya niya?

"Bring that to her house," ulit niya pa.

Gusto nang sumabog ng pagtitimpi ko.

"Masaya ka!"

"Dont start on me, Antonia. Bring that to her house and we'll talk later, I'm
busy right now. I've no time for you. Her address is written on the box."

Inis na pinatay ko ang tawag. Gusto kong ihagis sa labas ng bintana ang karton
ng gown. Galit na galit ako at hindi ko maintindihan. Nagseselos ba ako? Bakit
ganoon? Nahulog na yata talaga nang tuluyan ang puso ko sa mangagamot. Inumpog ko
nang mahina ang ulo ko sa manibela.

"Ang tanga-tanga mo, Antonia..."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 34
 Antonia's POV

Imbes na dumeretso sa bahay n'ong dyowa ni Dr. Achilles, nagtungo ako sa Sacred
Heart Hospital at dumeretso sa Emergency Room. Hindi ko na kasi nakayanan ang
pamimigat ng dibdib ko, para akong hindi makahinga. Hindi 'yon sumasakit pero
parang hindi ako makapag-concentrate. Kinakabahan akong may mangyaring masama sa
akin.
Tinanong ko sa nurse kung nandoon ba si Dr. Andromeda para sana makalibre ako
ng consultation fee pero malas ko, off ang mangaggamot. May pinaghahandaan daw na
ball bukas. Bumagsak ang mga balikat ko at piniling huwag na lang munang
magpatingin. Saka na lang kapag nagkapera ako.
Akmang aalis ako ng Emergency Room nang biglang may tumawag sa akin.

"Antonia!"

Paglingon ko ay isang guwapong chinito agad ang nakita kong papalapit sa akin.
Nakangiti siya sa akin. Parang pamilyar siya. Napilitan akong gantihan ang ngiti
niya.

"H-hello..."

"Do you still remember me?"

Nabasa niya iniisip ko.

Napakamot ako ng ulo. "S-sorry pero hindi, eh. Ano nga ulit pangalan mo?"

Kunway nalungkot siya sa sinabi ko. "Aww, how can you not remember me while I'm
having a hard time forgetting your lovely face?"

Nag-init ang mukha ko sa sinabi niya. Nahiya ako d'on a.

"Pasensiya na talaga. Ang dami ko kasing iniisip."

Ngumiti siya ulit. "I'm just kidding. I'm Warren Fong, the one from Dr.
Arthur's son's party."

Nagliwanag ang mukha ko. Naalala ko na siya.

"Ah, yes! Yes! That's you! I'm so malilimutin talaga, you know! I have signs of
being gurang talaga sometimes!"

Natawa siya. Natawa na rin ako. Mayamaya ay napapangiti na naman siya.

"What brings you here?"

"Wala. Hinahanap ko si Dra. Drew."

 "Yeah? Why?"

Nagdadalawang isip ako kung sasabihin sa kanya kasi nakakahiya.

"Atin-atin lang 'to, ha? Gusto ko sanang magpa-check up kaso wala akong datung."

Bigla namang napalitan ng pag-aalala ang mukha niya. "Why? What's wrong?"

Hinawakan ko ang dibdib ko. "Alam mo kasi, masakit dito. Natatakot ako kasi
baka inaatake na ako sa puso, hindi ko pa alam. Natatakot akong matulad sa tatay ko
na bagong opera lang."

Bigla niya akong hinawakan sa kamay na siyang nagpakislot sa akin.

"Come with me..."

Nagtatakang nagpahila ako sa kanya. Dinala niya ako sa isang cubicle ng

Emergency Room. May bakanteng kama doon at kung ano-anong aparato at tubo. Pinaupo
niya ako sa kama saka kinabitan ng cuff sa pagkuha ng BP. Hinawakan niya rin ang
pulsuhan ko saka iyon pinakiramdaman.
Mayamaya ay tinawag niya ang isang nurse.

"Maam Karen!"

Lumapit naman ang nurse na tinawag.

"Yes, Doc?"

Doc? Doktor din ang isang 'to?

Tahimik lang akong nakamaang sa kanya.

"Can you give me a hand? Can you please take an ECG for this patient? Take
blood samples for cardiac profile," mando niya sa nurse.

"Okay, Doc!"

Bago pa man makaalis ang nurse ay sumabat na ako sa kanilang dalawa. "S-saglit
lang! Maghunusdili kayo! Hindi ako pasyente, wala akong pambayad sa mga tests na
sinasabi mo, Warren!"

Hinawakan niya ako sa balikat.

"It's alright, Antonia. I'll manage that."
 Mabilis akong umiling saka tumayo.
"Hindi ako papayag! Nakakahiya!"

Pinigilan niya ako sa magkabilang balikat saka pinabalik sa pag-upo.

"Dont worry, sagot kita."
Sinenyasan na niya ang nurse na umalis.

Nagtatakang nag-angat ako ng tingin kay Warren. Seryoso niyang nilagay ang
stethoscope sa mga tenga saka idinantay ang dulo n'on sa likod ko.

"Warren, hind—"

"Shh...take a deep breath," saway niya.

Napilitan akong huminga ng malalim. Ginalaw pa niya ang dulo ng stethoscope sa

iba't ibang parte ng likod ko bago idinantay sa puso ko. Nakatitig lang ako sa
guwapo niyang mukha. Kung hindi lang ako nahumaling kay Dr. Achilles ay baka nagka-
crush ako sa manggagamot na 'to. Bet ko kasi ang mga chinito na mababait.
Mayamaya ay tumigil na siya sa ginagawa saka kinuhanan ako ng BP.
"Your BP's fine, pulse is normal, lungs are clear, no abnormal heart sounds."

Nakahinga ako nang maluwag.

"So, wala akong problema? Hindi mo na ako patutusukan? Alam mo kasi, medyo may
phobia ako sa karayom. May kapitbahay kasi kaming ipinabarang dati, nanlaki ang
tiyan. Tinusok daw ng mangkukulam ng karayom ang tiyan niya kaya siya parang na-
kolera."

Natawa siya sa sinabi ko.

"I cant believe you listen that kind of stuff."

"Uso kasi ang ganyang stuff sa lugar namin kaya 'di ko mapigilang matakot. Mas
nakakatakot ang mangkukulam kaysa sa mga kriminal. Hindi ka makakatakbo at tago sa
mangkukulam. Isang tusok lang ng karayom sa 'yo, patay kang bata ka!"

Hindi na siya magkamayaw sa pagtawa sa sinabi ko. Para sa kanya nakakatawa 'yon
pero sa akin at sa mga kapitbahay ko, nakakakilabot 'yon!

"Okay, I'm not gonna let the nurse prick you with a needle but let me take a
reading from your ECG and let's see what we're going to do after that."

"ECG? Ano 'yon?"

 "We're gonna attach some leads on your chest—"

"Chest?" Mabilis kong hinarang ang mga kamay sa dibdib ko, "No way!"

"I'm not gonna do it, it's the nurse. You say you felt a chest pain, isnt it?"

Tumango ako.

"We need an ECG to determine if the pain comes from your heart. The machine
will detect if your heart has a problem."

Namangha ako sa sinabi niya.

"Kaya ng ECG malaman ang problema sa puso ko?"

"Yup!"

"Kaya din bang malaman ng machine na 'yan ang tinitibok ng puso ko?"

"Nope. It's just the conduction."

Nakahinga na naman ako nang maluwag.

"Akala ko'y malalaman ng buong mundo kung sino ang tinitibok ng puso ko."

Matagal siyang napatitig sa akin. "Is he the reason why you have that pain
right now?"

"A-ano? S-sinong tinutukoy mo?" pagmamaang-maangan ko.

"Ang tinitibok ng puso mo, you say. Is he your boyfriend?"

Mabilis akong umiling. "H-hindi, a! Kapal ng mukha niya! Siya, boyfriend ko?
Neknek niya! Buwesit siya! Matapos ko siyang—hay, naku! Magsama sila ng babaeng
'yon! Wala akong boyfriend!"
 Tahimik lang na nakikinig si Warren sa pinagmamaktol ko.
Mayamaya ay dumating na ang nurse at pinahiga ako. Lumabas si Warren at iniwan kami
ng nurse. Isinara ng nurse ang kurtina ng cubicle at pinataas ang t-shirt ko saka
pinatanggal ang bra ko. May idinikit siyang mga malalapot na stickers sa dibdib ko
na may wire na nakakonekta sa isang machine.
Mayamaya ay nagprint ang machine saka 'yon kinuha ng nurse. Pinasuot na niya
uli sa akin ang bra. Tahimik akong naghintay sa resulta ng ECG. Sana ay ayos lang
'yon. Sana wala akong problema. Mayamaya ay bumalik si Warren saka nakangiting
ipinakita sa akin ang resulta ng ECG. Matay ko mang titigan 'yon, hindi ko
maintindihan. Puro mga linyang hugis bundok na zigzag. Kunot noong tinanong ko
siya.

"Ano 'yan?"

"It's a normal sinus rhythm."

Naguguluhan pa rin ako.

"O, talaga? Ano 'yon?"

"You're fine."

"Eh, bakit naninikip ang dibdib ko? Anong problema ko?"

"It might be psychological. Maybe something or someone's stressing you out."

Naisip ko si Dr. Achilles. Ang lalaking 'yon talaga ang major stressor ng buhay
ko, eh.
Tumayo na ako at nagpaalam kay Warren.

"Salamat, Warren, ha? Hindi ko alam na doktor ka pala rito."

"Actually, I'm an OB Gyne doctor, not a doctor here. May pasyente kasi akong
tinitingnan kaya nandito ako," paliwanag niya.

"Maraming salamat pa rin."

"It's okay. Do you want me to give you a ride?"

Mabilis akong umiling. "Huwag na! Nakakahiya naman sa 'yo!"

 "It's okay. I'm worried about you."

Buti pa siya concern sa akin.

"Huwag na, ano ka ba? Okay lang ako diba?"

"If you say so."

Akmang lalagpasan ko na siya para umalis nang bigla niya akong hawakan sa
braso. Nagtatakang napatingin uli ako sa kanya.
Nakatingin din siya sa akin na parang may gustong sabihin.

"May sasabihin ka pa?" tanong ko sa kanya.

Mukhang nagdadalawang isip pa siya sa sasabihin. Humugot siya ng malalim na

hininga bago nagsalita. "I know this is too much, considering we just met twice
but...Antonia, can you be my date to our ball tomorrow?"

Napaawang ang mga labi ko sa tanong niya.

"Ano? Seryoso ka ba?"

"Yeah..."

"Bakit ako?" nagtatakang tanong ko.

"'Cause I really find you attractive and...and I think I wanna court you."

Napanganga na lang ako sa sinabi niya.

"Nasisiraan ka na ba?"

"Nope. I think I liked you the first time I saw you at the party. You're so
real, so down to earth..."

Hindi ko alam ang sasabihin. Nakakataba ng puso ang mga

sinabi niya ngunit nakakahiya. Bakit ako pa? Hindi kami bagay!

"Please, Antonia..."

Napatitig ako sa mga mata niya. Mukha namang sinsero ang lalaking 'to.
Nakakahiya naman kung tatanggihan ko siya matapos niya akong tulungan. Napilitan
akong tumango.

"O s-sige..."

Nagliwanag ang mukha niya. Namula ang mukha ko nang bigla niya akong yakapin.
"Thank you, Antonia!"

Diyos ko. Bakit ngayon ka lang dumating sa buhay ko? napakanta pa ako sa
isipan.

Kinuha niya ang number ko bago ako umalis. Para pa rin akong nakalutang sa mga
nangyayari. Dapat kiligin ako, hindi birong lalaki si Warren. Guwapo, makisig,
mabait at may sinabi siya sa buhay. Kung normal lang ang takbo ng isip ko'y baka
naglupasay na ako sa kilig. Pero bakit wala akong maramdaman?
Naalala ko ang gown na ipinapahatid sa akin ni Dr. Achilles sa bahay ng dyowa
niya. Nagbalik na naman ang pamimigat ng dibdib ko. Gusto ko na ngang sunugin 'yon,
nagpipigil lang ako. Napilitan akong puntahan ang bahay ng babaeng 'yon.
Ilang minuto pa'y nakarating na ako sa subdivision ng babae. Naglalakihan ang
mga bahay na naroon. Nakapanlilit sa sobrang laki ng mansyon kumpara sa bahay namin
na barong-barong. Tahimik din ang lugar nila at may security guard samantalang sa
amin may hostage drama na nga, may mangkukulam pang kapitbahay.
Para namang sinampal ako ni Dr. Achilles sa katotohanang walang-wala ako sa
kalingkingan ng girlfriend niya. Nakakainis siya! Selos na selos na ako!
Nang makarating ako sa bahay na nakasulat sa box ay agad akong bumaba at binitbit
ang box.
Pinindut ko ang doorbell. Mayamaya ay may babaeng lumabas. Natigilan ako nang
makilala siya, ang babaeng sinungitan ko noong isang araw sa labas ng unit ni Dr.
Achilles! Kung ganoon ay siya si Tracy? Pero hindi pa rin ako nakakasigurong wala
siyang masamang balak sa amo ko!
Binuksan niya ang maliit na gate saka humalukipkip sa harapan ko. Obviously ay
nakilala niya ako.

"What are you doing here?" maldita niyang bungad sa akin.

Inabot ko sa kanya ang karton. "Para sa 'yo, galing sa boyfriend mo!"

Tumaas ang kilay niya. "Oh, I thought he's your boyfriend?" mapanuyang tanong
niya.
 "Hindi na! Ibinabalik ko na siya sa 'yo!"

Ngumisi siya. "Had he become really yours or it's just your wishful thinking? I
know the likes of you, girl. You're just one of those hoes who wanted to put your
leash around his neck. Unfortunately, he's bewitched by me. Putting a lot of effort
to seduce him, bed him, cry for him—it's no use, girl, he will still end up with
me."

Marahas na ibinato ko sa kanya ang box. Gulat na napaatras siya. Dinuro ko

siya.
"Ang dami mong satsat! Itong pakatatandaan mong babae ka, kapag may ginawa kang
hindi maganda kay Dr. Achilles, mananagot ka sa akin! Tandaan mo 'yan!"

Tinalikuran ko na siya at pumasok sa sasakyan. Pinaandar ko 'yon ngunit hindi

ako lumayo. Inihimpil ko 'yon sa madilim na parte sa tapat ng bahay niya. Gusto
kong manmanan ang babae. Wala akong tiwala sa pagmumukha niya. O marahil dala lang
ng matinding selos kaya pinipilit kong isipin na hindi siya dapat pagkatiwalaan?
Nagtagal pa ako ng ilang oras doon hanggang sa dumilim na ang paligid. Alas
sais na ng gabi. Mayamaya ay may humimpil na magarang kotse sa harapan ng gate ng
babae. Bumaba ang lalaking kilalang-kilala ko. Si Dr. Achilles! Humigpit ang
pagkakahawak ko sa manibela habang pinagmamasdan ang lalaki na guwapong-guwapo sa
suot.
Ilang minuto pa ay lumabas ang babae at sinalubong si Dr. Achilles. Hindi niya
suot ang damit na dala ko. Malamang gagamitin niya sa ibang okasyon. Nakita ko kung
gaano siya sinalubong nang mahigpit na yakap ni Dr. Achilles saka sila naghalikan.
Nginatngat na naman ng selos ang puso ko. Doon pa talaga nag PDA sa harapan ko!
Teka, malay ba ng dalawa na nandito ako? Pero kahit na! Maano bang doon sila sa
loob ng sasakyan maghalikan? Matapos nga nilang maghalikan ay pumasok sila sa loob
ng sasakyan saka umalis.
Ewan ko ba at may pagka masokista yata ako dahil bigla kong naisipan na sundan
silang dalawa...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 35

Antonia's POV
Napatitig ako sa dalawang taong nasa loob ng restaurant. Hindi tinted ang loob
ng restaurant kaya kitang-kita ko kung gaano kasuyo si Dr. Achilles kay Tracy.
Ingat na ingat siya sa babae na para bang babasaging kristal samantalang mukha
namang kabaliktaran.
Ang babae naman ay parang tuod at masyadong seryoso. Dapat inaasikaso niya ang
mangagamot sa pagkain ngunit sarili lang niya ang inaalala niya. Ngumingiti siya
nang tipid at masyadong pormal sa harapan ni Dr. Achilles. Kung ganoon kaguwapong
lalaki ang kaharap ko ay tiyak patatawanin ko siya ng patatawanin hanggang sa
sumakit tiyan niya. Ang boring talaga ng Tracy na 'to. Hindi siya bagay sa amo ko.

At ikaw ang bagay, ganoon? singit ng kontrabida sa isipan ko.

Nanulis ang nguso ko. Bagay naman kami ng amo ko kung hindi lang siya ubod ng
yaman. Maganda naman ako kahit papaano, sexy pa. Ang Tracy na 'yon masyadong
straight ang katawan, parang kawayan. Kung tutuusin naman talaga ay yaman lang
naman ang nilamang sa akin ng babaeng 'yan!
 "Umiinit ulo ko sa babaeng 'to talaga! Naku... kapag may ginawa ka talagang
masama sa amo kong babaita ka, humanda ka sa akin! Makikita mo talaga!"  kausap ko
sa sarili.

Saka ko naman napansin ang dalawang lalaking nakasakay ng motor na bigla na

lamang humimpil sa harapan ng sasakyan ng mangagamot. Naningkit ang mga mata ko
nang mamukhaan sila. Sila 'yong nagtangkang pumatay kay Dr. Achilles dati!
Inobserbahan ko ang mga kilos nila. Bumaba sila ng motor at pasimpleng
sumusulyap sa manggagamot sa loob ng restaurant. Naging mapagmasid ang dalawa
habang gumagalaw. Panay lingon at tingin ng mga ito sa paligid. Galawang
kadudaduda.
Kumunot ang noo ko nang makitang may hinugot na mga tools ang isang lalaki mula
sa loob ng motor. Ang isa naman ay pasimpleng lumapit sa harapan ng sasakyan at
pilit kinakalikot ang lock ng hood. Doon na ako napalabas ng sasakyan.

Mga tarantadong 'to, tatanggalan nila ng break ang sasakyan para maaksidente si
Dr. Achilles mamaya!

Mabilis akong napatakbo sa kotse ni Dr. Achilles at agad na hinawakan ang

balikat ng lalaking kumakalikot sa hood. Gulantang na napalingon siya sa akin. Pati
ang kasama niya ay nabitawan ang mga tools na hawak at nanlaki ang mga mata nang
makita ako.

"Mga Brad, anong ginagawa n'yo?" tanong ko sa mga lalaki, particularly sa

lalaking hawak ko.

Lumikot ang mga mata niya, halatang nag-apuhap ng sasabihin.

"K-kuwan...t-titingnan lang namin ang makina ng sasakyan..."

Nagsalubong ang mga kilay ko.

"Kotse mo ba 'yan?"

"H-ha? O-oo! Oo, akin 'to!"

"O talaga? Buksan mo nga," panunubok ko sa kanya.

Nagtinginan ang dalawa. Ang isang lalaki ay biglang tumigas ang anyo.

"Sino ka ba? Bakit ka nakikialam?" maangas niyang tanong.

Kinuha ko ang pitaka ko sa bulsa at binuksan 'yon sa harapan ng dalawa. Nanlaki

ang mga mata nila.

"P-parak!" bulalas ng lalaking hawak ko.

Mabilis siyang pumiksi sa pagkakahawak ko saka ako itinulak nang malakas. Sa

gulat ay nawalan ako ng balanse at natumba sa lupa. Ang dalawa naman ay mabilis na
sumakay sa motor at pumaharurot. Nagtangka akong habulin ang motor ngunit
pinaulanan ako ng bala ng lalaking nakaangkas. Mabuti na lang at mabilis akong
nakailag sa mga bala.

Huli na para habulin ko pa sila dahil mabilis silang nawala

sa paningin ko. Napahawak ako sa dibdib dahil sa pagkahapo. Napatingin uli ako kay
Dr. Achilles sa loob ng restaurant. Masaya siyang nakikipag-usap kay Tracy at
walang kamalay-malay sa puwedeng mangyari sa kanya kung hindi ko napigilan ang
dalawang nagtatangka sa buhay niya.
Bumalik ako sa isa niya pang kotse at nanatiling nagbabantay. Kahit naiirita
ako sa nakikitang paglalambingan ng dalawa sa loob ng restaurant ay hindi ako
umalis. Baka kasi bumalik ang dalawang mokong na naka-motor at pagtangkaan na naman
ang manggagamot.
Mabuti pala at sinundan ko sila kanina.
Nang sa wakas matapos ang dalawa sa pagkain ng kung ano-ano sa loob ng
restaurant ay nakita ko na silang lumabas at sumakay sa kotse ni Dr. Achilles. Wala
pa rin siyang kamalay-malay na sinusundan ko siya.
Nang makarating siya sa bahay ni Tracy at maayos na naihatid ang babae ay
naghalikan na naman ang dalawa. Hindi na talaga nahiya at doon pa sa labas
naghalikan! Mga bastos! Sa inis ay pinaandar ko ang sasakyan at iniwan sila. Umuwi
akong masama ang loob.
Dumeretso ako sa banyo at naligo saka humiga sa couch. Nagtalukbong ako ng
kumot saka pilit na ipinipikit ang mga mata ko. Pero hindi ako makatulog. Bakit
ganoon? Ang sakit pa rin ng dibdib ko. Hindi ako makatulog dahil sa sama ng loob.
Naiisip ko ang paghahalikan nina Dr. Achilles at Tracy.
Mayamaya ay inagaw na ako ng antok. Kalagitnaan ng gabi ay bigla akong nagising
dahil sa masamang panaginip. Naaksidente daw si Dr. Achilles! Tumulo agad ang luha
ko na mabilis ko namang pinahid. Nang maramdamang may kasama ako sa kwarto ay
nagbaling ako ng tingin sa katabi kong sopa.
Madilim ang paligid ngunit naaninag ko ang isang lalaking naka de-kuwatrong upo
sa harapan ko. At hindi nga ako nagkamali, nandoon nga si Dr. Achilles! Mariin
siyang nakatitig sa akin ngunit biglang nag-iwas ng tingin nang mapansing nagising
ako.
Tumayo ako at naghikab. Binuksan ko ang lamp shade sa gilid ng couch saka
umayos ng upo. Biglang nagkaroon ng liwanag ang paligid at kitang-kita ko na ang
mukha niya. Mukha siyang pagod at malungkot. Nalimutan ko naman bigla ang hinanakit
ko at napalitan iyon ng pag-alala.

"Kumusta? Kanina ka pa ba? Kumain ka na ba?" tanong ko.

Hindi siya sumagot at tahimik lang akong pinagmamasdan.

"K-kumusta ang date mo? N-natuwa ba ang dyowa mo sa damit na bili mo?"

Hindi uli siya sumagot. Tinapik niya ang bakanteng espasyo sa kinauupuan niyang
sopa.
"Come," aniya.

Nagtataka man ay lumapit ako at tumabi sa kanya. Nagulat ako nang bigla niya
akong akbayan saka hinila palapit sa tabi niya. Hindi na ako nag-react at nanatili
lang na nakatitig sa kanyang mukha. Ang lapit-lapit na namin sa isa't isa, hindi na
ako makahinga.
 "M-magkuwento ka na dali!" kunway excited na sabi ko kahit alam ko naman kung
gaano ka-boring ang date niya.

Tumingin siya sa mga mata ko.

"I'm sorry..."

Nagtaka ako.
"Sorry saan?"

"That I've made you go through all of these."

Ang pagkuha siguro sa order niya kanina ang tinutukoy niya. "Ano ka ba? Ayos
lang 'yon. Trabaho ko 'yon. Alam mo namang hindi kita kayang tanggihan!"

Hinawi niya ang buhok na tumabing sa mukha ko saka inipit

sa likod ng tenga ko. Mayamaya ay pinagmasdan na naman niya ang aking mukha.
"Beautiful..." tila wala sa sariling bulong niya.

Nailang ako. Sinuntok ko siya ng mahina sa dibdib.

"Parang sira 'to. May dyowa ka na uy!" sita ko sa kanya.

Tipid lamang siyang ngumiti.

"Masaya ka na ba at nagkabalikan na kayo?" usisa ko.

Nag-iwas siya ng tingin saka bumuntong hininga.

"We're getting there."

Nagulat ako sa narinig.

"Hindi pa kayo nagkabalikan?"

Tumango siya at nagkibit balikat.

Galit pa rin yata ang babaeng 'yon.

Kinabahan ako na baka ikinuwento ni Tracy kay Dr. Achilles ang ginawa ko.
"M-may ikinuwento ba siya sa 'yo?"

"May dapat ba siyang ikuwento?" kunot noong tanong niya.

"E-ewan ko...alanagan namang nagtitigan lang kayo, diba? Siyempre

magkukuwentuhan kayo."

"She's not the type of woman who talks a lot. That's what I like most about
her. She knows I hate noisy people."

Eh 'di kayo na! Kaya pala hate na hate mo ako kasi maingay ako!

Inignora ko ang pasaring niya.

"Hayaan mo, kawalan niya 'yon. Marami namang mga babae d'yan..."

Pilyo siyang ngumiti.

"Like who? Like you?"

Umingos ako kahit nag-init ang mukha ko.

"Sus...kahit naman nandito ako, sa iba ka pa rin titingin."

Natawa siya nang mahina. "Kasi hindi mo pinagbubutihan ang panliligaw mo."

Namula yata ako sa sinabi niya. "Hindi ako papasa sa 'yo kahit ipagpilitan ko
pa! Mataas kaya standards mo! Kasing taas ng pride mo!"

"You think so?"

"Oo!"

Napahimas siya sa baba. "Really? No one has ever told me that. Just you,"
tumingin uli siya sa akin, "That's what I like most about you, you know. You
blatantly say negative things straight to my face."

"Pero hindi ka naman puro negative, mabait ka namang tao, eh," palubag loob ko.
 "Really?" tila 'di makapaniwalang tanong niya.

Tumango ako.
"Kung mayaman lang ako, naku...didiskartehan agad kita. Hindi kita hahayaang
mapunta sa mga babaeng sasaktan ka lang."

Natawa na naman siya. Ang sarap sa tenga ng tawa niya. Kung sana'y ako ang
dahilan ng kasiyahan niya ngayon.

"Thank you. I wish I could force myself to love you..."

Basag ka, Antonia!

Para na naman akong sinaksak sa dibdib dahil sa sinabi niya. Bakit ang sakit
magsalita ng taong 'to?

"K-kahit naman hindi ako, sana doon na lang sa babaeng

mamahalin at aasikasuhin ka. Iyong pagsisilbihan ka, uunahin ka, sasambahin ka.
Kasi ganoon dapat kapag nagmamahal..." kunway payo ko kahit wala naman talaga akong
ideya sa mga bagay na 'yon. Basta 'yon ang gusto kong gawin sa kanya kapag naging
kami.

Napangiti siya ngunit hindi umabot sa mga mata. Nagbaba siya ng ulo at
dinampian ako ng halik sa noo. Nagulat ako at bahagyang lumayo sa kanya.

"Nakakainis 'yang bibig mo, kung saan-saan naglalanding!"

Humalakhak siya. Napangiti ako. Mukhang nawala nang bahagya ang lungkot niya.
Gustong-gusto kong pagaanin ang loob niya.

"Alam mo may joke ako sa 'yo," mayamaya'y sabi ko.

"Yeah? What is it?"

Tumikhim ako.
"Ano ang ibinibigay ng doktor sa ibon na may sakit?"

Kumunot ang noo niya.

"Ano?"

"Eh 'di tweetment! O, diba nakakatawa?" Natawa ako ngunit siya'y nakatingin
lang, walang reaksyon.

Humirit uli ako. "May isa pa! Anong mas maraming sakay, jeep o ambulansiya?"

"Jeep," sagot niya.

"Mali! Ang jeep, sampu-sampu lang puwede isakay d'on. Ang ambulansiya 50-50!"
Humagalpak na naman ako sa sarili kong joke samantalang siya'y parang estatwang
nakatingin lang sa akin.

"Okay, go to sleep, Antonia."

Akmang tatayo siya nang pigilan ko ang braso niya. Napabalik siya sa pag-upo.
"Relax ka lang. May isa pa!"

Napabuntong hininga siya saka napilitang makinig.

"Anong karaniwang sakit ng mga martial artists?"

Tila napipilitan lamang siyang sumagot. "What?"

"Mag-isip ka, kainis ka naman, eh!"

Kunway nag-isip siya. "I dont know...maybe, back pain or blunt trauma?"

"Mali!"

"Okay..." Akmang tatayo siya uli nang hilahin ko na naman ang braso niya.

"Tanungin mo ako kung ano!" inis na sabi ko.

Napabuga siya ng hangin. "Okay, what?"

"Eh 'di...Kung Flu! Nyahahaha!"

Naitirik niya ang mga mata. Panay pa rin ang tawa ko. Halos mahulog na ako sa
sopa sa kakatawa. Tumayo na siya ngunit hindi naman agad umalis.
 "You're going nuts. I think you need some day off," aniya.

Natigil ako sa pagtawa at napaupo ng tuwid.

"Anong sabi mo?"

"Have some time off tomorrow. Do whatever you want. Go wherevever you wish.
Sell your rice cakes...just take some rest."

Hindi puwede! Bumalik na naman ang nagtatangka sa buhay mo! Hindi kita puwedeng
iwan basta-basta!

"Hindi puwede! Nanganganib ang buhay—"

"Cut it off, Antonia. We both know those people have already seized to send me
threats."

"Hindi totoo 'yan!" mabilis kong sagot sa kanya.

"Tell me, have you seen anyone who tried to kill me lately?"

Oo! Kanina lang mismo!

Pero kung sasabihin ko 'yon sa kanya malamang malalaman niyang sinusundan ko

siya. Baka hindi niya 'yon magustuhan.
Napakislot ako nang guluhin niya ang buhok ko.

"Go, get some sleep. You're free tomorrow."

Hindi ako makasagot. Pinagmasdan ko lang ang papalayong likod niya. Gustong-
gusto ko siyang pigilan ng yakap sa likod. Gusto kong pagaanin ang loob niya. Alam
kong may dinaramdam siya. Alam kong peke ang mga ngiting ipinapakita niya sa akin.
Malamang sinaktan na naman siya ng Tracy na 'yon.

Napabuntong hininga ako.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 36

Antonia's POV

Hi, Toni! This is Warren. I'll pick you up at six tonight?

 Iyon ang text message na natanggap ko mula kay Warren. Kung hindi siya nagtext
ay hindi ko maalala na inimbitahan niya pala ako para sa isang ball mamaya. Mabuti
na lang pala at pinag-off ako ni Dr. Achilles para hindi ko kailangang magpaliwanag
sa kanya kung saan ako pupunta.
Wala rin naman siya...
Maaga siyang umalis at pupuntahan daw si Tracy sa trabaho niya. Sumakit na naman
ang loob ko ngunit hindi na ako nagkomento. Bahala siya sa buhay niya. Magpakasaya
siya sa babaeng 'yon! Nag-aalala pa rin ako sa kaligtasan niya kaya sinundan ko
siya kanina.
At iyon nga, nakatanggap ako ng mensahe galing kay Warren. Nagbilin na lamang
ako sa security guard sa labas ng ospital na pinagtatrabahuan ni Tracy na
siguraduhing mabuti na walang makakalapit na kung sino-sino kay Dr. Achilles, pati
na sa kotse niya. Dumeretso ako kay Den-den at nagpatulong sa kanyang maghanap ng
damit na susuotin mamaya.
Ilang oras lang ay nakapili na kami ng gown na susuotin ko. Maganda ang gown
kahit pa medyo revealing. Backless kasi 'yon at nude ang kulay. May mga designs
pang mga Swarovski crystals sa harapan. Ang sabi nga ni Den-den, hindi raw halatang
ukay-ukay ang gown ko. Puwede nang ikumpara sa mga designs nina Michael Cinco at
Rajo Laurel.
Ang hair and make-up ko ay pinaubaya ko kay Pippa. Nagtitipid ako kaya wala
akong budget pang parlor. Nasiyahan din naman ako sa ginawa ni Pippa sa mukha ko.
May talent din talaga ang bunso namin kahit papaano. Hindi nasayang ang pagpapaaral
ko sa kanya.
Nagpasundo ako kay Warren sa Town House nina Den-den. Susyalan na rin ang
kaibigan ko dahil nakatira na sa Town House. Kapag kasi sa Bario Patay ko pinapunta
si Warren ay baka maloka siya sa happenings doon kagaya ni Dr. Achilles. Nang
makarating si Warren sa bahay nina Den-den ay maayos akong ipinagpaalam ng lalaki
sa kaibigan at kapatid ko.
Ayaw ni Pippa kay Warren. Bet niya raw talaga ang amo ko para sa akin. Ilang
ulit kong sinabi sa kanya na hindi nga kami ni Dr. Achilles. Bago ko pa masabunutan
si Pippa ay sumama na ako kay Warren. Panay puri niya sa akin, kesyo maganda at
stunning chuchu raw ako. Nagpasalamat naman ako sa mga papuri niya.
Pero kahit ilang beses niya akong puriin, kinakabahan pa rin ako.

"Nakakahiya, Warren. Bakit ako pa ang napili mong isama sa ball na 'yan?"
tanong ko sa kanya nang nasa kotse na niya kami.

"I told you my reasons," nakangiting sagot niya.

"Sigurado ka ba talaga? Baka nabibigla ka lang. Mahirap lang ako kumpara sa

'yo. Tsaka, ang daming magagandang babae r'yan sa tabi-tabi na susyal at hindi
maingay."

Natawa siya sa sinabi ko. "I dont care. For me, you're more than perfect,
Antonia."

Nag-init ang mga pisngi ko sa sinabi niya. Bolero talaga 'tong lalaking 'to.
Hanggang sa makarating kami sa hotel na pagdadausan ng ball ay kinakabahan pa rin
ako. Hinawakan niya ang kamay ko saka 'yon pinisil nang mariin. Napatingin ako sa
kanya, nakatingin din siya sa akin.
 "Relax. I'm here, okay? I'm not gonna let go of your hand."

Humugot ako nang mahabang hininga at nagpatianod sa kanya. Maraming tao sa

labas ng hotel. Pagpasok namin ay dumeretso kami sa isang elevator kung saan kami
iginiya ng isang naka-amerikanang lalaki. Hawak-hawak pa rin ni Warren ang kamay
ko. Parang doon na rin ako kumukuha ng lakas ng loob.
Nang makarating kami sa floor kung saan ang pagdadausan ng event ay lalo akong
dinagundong ng kaba. Kasabayan na namin ang mga tao sa alta sociedad. Ang lalaki ng
mga ball gowns ng ibang mga babae. Daig pa ang debutante.

Kumunot ang noo ko nang makilala ang ibang mga kasabayan.

Pamilyar ang iba sa kanila, parang sila 'yong lagi kong nakikita sa ospital nina
Dr. Achilles. Nawala naman agad ang kunot ng noo ko nang pumasok kami sa function
hall ng event. Napamaang ako sa grandiosong mga decorations at set-up ng ball.
Sa tanang buhay ko'y ngayon lang ako nakadalo sa ganito kalaki at kabonggang
pagtitipon. Dinala ako ni Warren sa red carpet na may backdrop wallpaper.
Binulungan niya ako na ngumiti at mag-pose dahil kukunan daw kami ng pictures ng
mga cameramen.
Kumunot na naman ang noo ko ng makita ang nakasulat sa backdrop wallpaper. Ika-
sixtieth anniversary ng Sacred Heart Hospital! Ang ball na 'yon pala ay organized
ng ospital nina Dr. Achilles! Napakislot ako nang bigla akong hapitin ni Warren at
sinenyasang tumingin sa camera. Napilitan tuloy akong ngumiti sa harapan ng mga
cameramen.

Nang makaalis sa red carpet ay agad kong kinausap si Warren.

"Bakit hindi mo sinabing selebrasyon pala 'to ng ospital ninyo?"

"Oh, didnt I? I'm sory, this is Sacred Heart Hospital's anniversary

celebration. Taon-taon kaming nagse-celebrate ng ganitong event."

"Kung ganoon, nandito rin ang mga executives n'yo sa ospital?"

"Might be. Sila ang organizer, eh."

Kinabahan ako lalo. Tiyak makikita ako doon ni Dr. Achilles!

"Uwi na tayo, Warren."

Natawa siya sa sinabi ko. "Woah! Wait a sec, kararating lang natin, Antonia."

"Oo, nga pero hindi ko pala feel. Kung gusto mo, ako na lang ang uuwi. Dito ka
na lang, okay? Sige, bye!"

Mabilis niya akong pinigilan sa braso. Napilitan akong harapin siya muli.
Inangat niya ang baba ko. "Relax. Dont be so tensed. For me, you're the most
beautiful woman in this event."

Para sa 'yo, pero para kay Dr. Achilles hindi! Baka sigawan at ipahiya ako n'on
kapag nakita niya ako rito!

Napakislot uli ako nang hawakan ni Warren ang kamay ko at igiya ako sa mga tao.
Sinimulan niya akong ipinakilala sa mga kasmaahan niyang mga doktor. Nahihiya man
ay pilit akong ngumingiti. Panay din ang masid ko sa paligid at baka makita ako ni
Dr. Achilles.

Inabutan ako ng inumin ni Warren. Agad ko 'yong nilagok dahil sa tindi ng kaba
ko. Medyo naamoy ko ang alcohol sa ininom ko.
"Alcoholic drink ba 'to?"

"It's a cocktail. May medyo hard pero hindi kita paiinumin n'on," nakangiting
sabi niya.

Gusto ko sana 'yong medyo hard para mawala ang kaba ko't magkaroon ako ng
kaunting tapang. Mayamaya ay may narinig kaming mga yabag ng paparating.
Nagsitabihan ang mga taong naroon at nagbigay daan sa grupo ng mga taong parating.
Tumahimik ang lahat at sinimulan ang isang masiglang tugtugin.
Napatingin ako sa bungad ng hall para alamin kung sino ang nagdatingan. Halos
malaglag ang mga panga ko nang makita ang mga Alarcon. Kanya-kanya sila ng bitbit
ng kanilang mga kapares. Si Dra. Andromeda lang ang wala. Napatingin ako kay Dr.
Achilles na seryosong naglalakad. Gaya ng inaasahan ay kasama niya si Tracy na
napakaganda sa suot na gown. Ang gown na 'yon ang naalala kong dinala ko sa bahay
niya.
Nakapanliliit ang ganda niya. Nagkamali ako na yaman lang ang nilamang niya sa
akin. Lahat pala dahil napakaganda niya ngayon sa ayos niya. Walang-wala ako sa
kalingkingan niya kung ikukumpara kaming dalawa. Hindi ko masisisi kung bakit siya
ang gustong pakasalan ni Dr. Achilles, bagay na bagay silang dalawa.

"They're the owners of the hospital," bigay alam sa akin ni Warren.

Tahimik akong tumango. Nagkunwari akong hindi iyon alam at pinagmasdan sina Dr.
Achilles at Tracy na naglalakad habang pinapalakpakan ng mga tao. Mabuti na lang at
medyo tago ang kinaroroonan ko kaya hindi ako makikita ng mga Alarcon.

Malungkot akong napabuga ng hangin. Gusto ko nang umalis

doon. Hindi ko kayang makisalamuha sa kanila. Tiyak magtataka ang mga kapatid ni
Dr. Achilles na kasama ko si Warren at hindi ang manggagamot. Ang alam pa naman
nila'y boyfriend ko si Dr. Achilles.

"Puwede bang umuwi na ako, Warren?"

"What? The party has just started. Come on, let's dance!"

Nagulat ako nang bigla niya akong hilahin sa kamay at dinala sa gitna kung saan
nagsimula nang magsayawan ang mga tao. Jazz ang music kaya kailangang ilagay ni
Warren ang mga kamay ko sa balikat niya. Hinapit din niya ang katawan ko papalapit
sa kanya. Mabini niyang pinaglandas ang kamay sa likod ko.
Medyo kinilabutan ako sa ginawa niya. Inangat niya ang baba ko para magpantay
ang tingin naming dalawa. Nagsalubong ang mga tingin namin habang umiindak sa
tugtugin.

Diyos ko, bakit si Dr. Achilles ang hinihiling kong narito at hindi si Warren?

"Has anyone told you you're so pretty, Antonia?" masuyong saad ni Warren.

"W-wala pa."

Anyong nagulat siya sa sinabi mo.

"Why? Are they blind?"

"Hindi. Talagang hindi lang nila makita ang kagandahang sinasabi mo."

Natawa siya nang mahina. Nagbaba ako ng tingin at pasimpleng sinilip ang
kinaroroonan ni Dr. Achilles.  Nandoon siya at masayang nakikipag-sayawan din kay
Tracy. Sa uri ng tingin niya sa babae ay hindi maitatangging mahal na mahal niya
ito. Titig na titig siya kay Tracy na para bang ang babae ang pinakaimportanteng
taong naroon.
Nag-iwas ako ng tingin at ibinalik ang atensyon kay Warren. Naninibugho na
naman ako. Hindi lang masakit sa mata sina Dr. Achilles at Tracy, masakit din sa
puso. Nang mapagod sa pagsayaw ay niyaya ako ni Warren sa isang mesa kung saan
naroroon ang mga kasamahan niyang doktor.

"Antonia?"

Gulat na napalingon ako nang marinig ang boses ni Dra. Andromeda. Nagpalipat-
lipat ang tingin niya sa amin ni Warren. Pati ang magkahawak na mga kamay namin ni
Warren ay hindi nakaligtas sa kanya. Mabilis kong binitawan si Warren.

"What's the meaning of this?" tila galit na tanong ni Andromeda.

"You know each other?" tanong ni Warren.

"Yes! She's my goddamn brother's girlfriend!"

"H-hindi, Andromeda. Pasensiya na, nagsinungaling ako. Wala kaming relasyon ng

kapatid mo," pikit-matang pag-amin ko.

Mukhang hindi nagustuhan ni Dra. Andromeda ang sinabi ko. Halatang dismayado
siya. Tumalikod siya't umalis. Agad ko siyang sinundan para magpaliwanag.

"Doctora! Dra. Andromeda!"

Ngunit hindi siya tumigil. Si Warren ay nakasunod lang din sa amin. Nakarating
kami sa kinaroroonan ng mga kapatid niya. Sabay pa silang lahat na nagtinginan sa
aming tatlo. Nabitin sa ere ang hininga ko lalo pa't nagsalubong ang mga mata namin
ni Dr. Achilles. Kumunot ang noo niya nang makita ako. Napalunok ako.

"There! Say it to our faces that you're my brother's fake girlfriend!"

naghahamong sabi ni Dra. Andromeda sa akin.

Nanginginig na ako sa kaba. Bakit ganito? Paano napunta sa ganito ang simpleng
pagsisinungaling ko? Mabuti na lang at medyo malayo kami sa ibang mga bisita at
kami-kami lang nag nagkakarinigan.
Nagpasaklolong tumingin ako kay Dr. Achilles. Tumayo siya sa kinauupuan at lumapit
sa amin ni Dra. Andromeda.

"What's the meaning of this, Andromeda?"

Humalukipkip ang babae sa harapan ng kapatid niya. "I saw her holding hands
with Warren. I thought she's your girlfriend?"

"What?!" galit na tanong ni Dr. Achilles at pinanlisikan ako ng mga mata.

Hindi ako makasagot. Bigla namang hinawakan ni Warren ang kamay ko. Napatingin
si Dr. Achilles sa mga kamay naming magkahawak. Pilit kong binabawi ang kamay ko
ngunit ayaw bitiwan ni Warren. Naiintindihan ko si Warren, akala niya siguro'y
kailangan ko ng tagapagtanggol sa mga oras na 'yon.

"I apologize if she made you believe that. She's my bodyguard, not my
girlfriend," ani Dr. Achilles.

"So she's not really your girlfriend?" naguguluhang tanong ni Dr. Andromeda sa
kapatid.

"No. She made that up to protect me. Don't get mad at her."

Hindi ko alam kung makakahinga ng maluwag o magtatampo sa sinabi ni Dr.

Achilles. Harap-harapan niya akong idineny. Pero iyon naman talaga ang katotohanan.
At least natuldukan na ang kasinungalingan ko.

"Poor, Antonia..." narinig kong sabi ni Esmeralda.

Lumapit siya sa akin at niyakap ako. Napilitan akong gumanti sa yakap niya.
"Kasalanan ko dahil ako ang nagsubo sa 'yo sa kasinungalingang 'to. Bakit 'di mo
sinabi na si Dr. Warren pala ang totoo mong boyfriend at hindi si Kuya?"

Bumukas ang bibig ko para sana ideny na naman ang sinabi niya ngunit nabitin sa
ere ang sasabihin ko nang makita ang nagbabagang tingin sa akin ni Dr. Achilles.

Sumingit si Warren.
"Sorry to bother you, my bosses, but can I take Antonia now? I want her to enjoy
this ball and not to get traumatized by this horrific tangled lies."

Hinila niya ang kamay ko. Napakalas ako ng yakap kay Esmeralda. Nahihiyang
nagyuko ako ng ulo sa kanilang lahat saka nagpahila kay Warren. Dinala niya ako sa
isang tahimik na sulok. Nanginginig ang mga kalamnan ko. Ito ang unang beses na
nangyari sa akin 'to. Ilang beses na akong sumabak sa mga labanan ngunit ito yata
ang pinakanagpayanig sa akin. Pigil hininga kong huwag umiyak.

"Sorry about that. Are you alright?" nag-aalalang tanong ni Warren.

Napilitan akong mag-angat ng tingin sa kanya saka tumango.

"Let me get you some water. Wait for me here."

Gusto ko sana siyang pigilan para huwag akong iwan ngunit mabilis siyang
nakaalis. Naiwan akong mag-isa. Ngunit hindi pala magtatagal ang pag-iisa ko dahil
nakarinig ako ng mga yabag. Natanaw ko si Dr. Achilles na madilim ang mukhang
papalapit sa akin. Nang makarating siya sa harapan ko'y halos dumiin ang mga kuko
niya sa pagkakahawak sa braso ko.

"Go home, Antonia!" galit niyang asik sa akin.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 37

Antonia's POV

Pumiksi ako sa mariin na pagakakahawak sa akin ni Dr. Achilles. Lalong

naningkit ang mga mata niya sa ginawa ko.

"A-ayoko nga! Bakit ako aalis? Nag-eenjoy ako, eh," inis na sagot ko saka siya
inirapan.
 "You're not invited here!" giit niya.

Pinamaywangan ko siya. "Hoy, for your information, invited ako 'no! Date ako ni
Warren! Huwag ka ngang ano d'yan!" pagmamalaki ko pa.

Nagsalubong ang mga kilay niya. "Since when did you get aquainted to that guy?
Pinopormahan ka ba niya?"

Anong pinagsasabi ng lalaking 'to?

Naguluhan ako sa sinabi niya. "Ano? Anong aquainted? Para sabihin ko sa 'yo,
friends kami! Ganito kami ka close o..." Ipinakita ko sa kanya ang cross fingers
ko. Akala yata ng lalaking 'to wala akong susyal na friend!

"Pinopormahan ka ba niya?!" ulit niya sa mataas na tono.

Nabadtrip ako sa kakulitan niya.

"Bakit ba? Friends lang kami. Pero ang sabi niya he finds me pretty daw!" taas
noong sabi ko.

Namula ang mukha niya, tila lalong nagalit. "And you believe that? I cant
believe you're that gullible! I'm warning you, dont hang out with that guy!"

Tuluyan na akong napikon sa sinabi niya. Anong karapatan niyang pigilan akong
makipagkaibigan sa ibang tao?
"Ano bang pakialam mo? Mabait, maginoo at matalinong tao si Warren...wala akong
makitang dahilan para hindi siya kaibiganin!"

"Because he's just using you to spite someone!"

Naguluhan ako. "Ano?"

"He's Tracy's ex boyfriend. Tracy said he's desperate to take her back. Kaya ka
siguro dinala ng lalaking 'yan dito para pagselosin si Tracy. He's disgusting,
lumayo ka sa kanya!" pautos na sabi niya.

At ikaw hindi disgusting? Pareho lang kayong dalawa!

 Binalewala ko ang sinabi niya. Mabait si Warren, imposibleng gawin niya sa akin
'yon. Tsaka wala naman akong gusto sa kanya kaya hindi ako apektado. Kailan kaya
ako lulubayan ng Dr. Achilles na 'to? Ako na lang kaya ang umiwas sa kanya?
Tangkang tatalikuran ko siya nang pigilan na naman niya ako sa braso.

"Antonia!" gigil na sikmat niya.

Gigil ring hinarap ko siya. "Ano na naman?"

"I said go home!"

Iwinaksi ko ang kamay niya. "Ayoko nga! Wala kang karapatang diktahan akong
umuwi dahil off ko!"

Nakita ko ang pagtiimbagang niya. Panay taas at baba ng adam's apple niya,
mukhang nagpipigil ilabas ang galit. Lalo tuloy akong nabuwesit sa kanya. Anong
karapatan niyang sirain ang araw ko samantalang siya'y malayang nagpapakasaya sa
Tracy na 'yon?

"I promise to bring you to every places you want, just stay away with Warren
and go home," mahina ngunit mariin niyang utos.

Ano 'yon, pakonsuwelo de bobo? Bahala ka d'yan!

Hindi pa rin ako nakinig. Akmang tatalikuran ko na naman siya nang hawakan na
niya ang balikat ko.

"May gusto ka ba sa lalaking 'yan?" madilim niyang tanong.

Lalo lamang akong nainis sa kanya.

"Ano bang pakialam mo? Hayaan mo ako sa gusto ko!"

Napangiwi ako nang dumiin ang pagakkahawak niya sa balikat ko.

"I'm saying this to you to save you from heartbreak and humiliation. Stay away from
him. Alam kong medyo aanga-anga ka kaya ngayon palang pinapayuhan na kitang iwasan
siya. Ginagamit ka lang niya!"
 Bumigat bigla ang loob ko sa sinabi niya. "Tinatanong kita, anong pakialam mo?
Amo lang kita at labas ka sa personal kong buhay!"

Nanlisik ang mga mata niya sa sinabi ko.

"I'm concerned about you! I dont want you to get hurt...to be used!"

Nasaktan ako sa sinabi niya. Ang liit talaga ng tingin sa akin lalaking 'to.
"Paano mo nasabing ginagamit niya lang ako? Wala ba akong karapatang magustuhan ng
mga lalaki? Wala ba akong karapatang seryosohin?"

Hindi agad siya nakasagot. Saglit kaming nagsukatan ng tingin. Ang dami kong
nakikitang emosyon sa kanyang mga mata; galit, pagkalito, kawalan ng pasenya at
kung ano-ano pa. Hindi ko alam kung para saan ang mga emosyong 'yon.

"Honestly, he might think that you're a woman with no class. Kaya siguro
naisipan niyang gamitin ka. Kaya ka rin siguro mabilis na napaikot ng lalaking
'yon sa mga palad niya dahil—"

Mabilis ko siyang sinuntok sa dibdib. Napaatras siya nang bahagya at gulat na

nasapo ang dibdib. Hindi ko na napigilan, napuno na ng hinanakit ang puso ko. Ayoko
ng pakinggan ang masasakit na salitang binibitawan niya.
Nakapanliliit ang kanyang mga panunumbat at panghahamak sa pagkatao ko. Lahat
ng lumalabas sa bibig niyang mga salita ay parang mga kutsilyong sumasaksak sa
dibdib ko. Masakit dahil ang laki ng pagtingin ko sa kanya!

"Ito na nag huling pagkakataon na iinsultuhin mo ako, Dr. Achilles. Simula

ngayon hindi mo na ako bodyguard! Magreresign na ako!" matapang na sabi ko.

Lalong nagdilim ang mukha niya.

"Oh, so you're choosing Warren over me, your concern boss?" patuyang sagot niya.

Wow! Concern ka pa sa lagay na 'yan ha? Matapos mo akong insultuhin?

Hindi na ako sumagot at nananakit na ang mga mata ko sa pagpipigil na ilabas

ang mga luha. Nangingig ako sa galit. Gusto ko siyang sapakin sa totoo lang.

"Achilles?"
 Sabay kaming napatingin sa babaeng dumating. Si Tracy. Kunot noong palipat-
lipat ang tingin niya sa amin ng manggagamot. Ang suwerte ng babaeng 'to, dalawang
lalaki ang handang ialay ang mundo sa kanya. Samantalang ako, kung hindi ginagamit,
iinsultuhin at sasaktan lang ng mga lalaking nababaliw sa kanya.

Lumapit siya kay Dr. Achilles at ipinulupot ang kamay sa braso ng manggamot.
Hindi ako makatingin sa kanilang dalawa. Parang pinipiga ang puso ko. Si Dr.
Achilles naman ay galit pa ring nakatingin sa akin. Hindi na ako nakatiis at
tinalikuran silang dalawa. Narinig ko pang galit akong tinawag ni Dr. Achilles.

"Antonia! Hindi pa tayo tapos!"

Inignora ko siya. Buwesit siyang talaga! Hindi ko na siya papansinin kailanman!

Masyado niya akong hinamak at sinaktan. Napahid ko ang mga luhang nag-uunahang
pumatak. Naiinis ako't inunahan ako ng kahinaan. Hindi ako basta-bastang umiiyak
ngunit pagdating sa lalaking 'yon, nanghihina ako.

Mabuti na lang at natuyo ko na ang mukha ko nang masalubong

ko si Warren. Napilitan akong ngitian siya. May inabot siyang isang bote ng tubig
sa akin. Tinanggap ko 'yon ngunit hindi ko binuksan.

"Pasensiya ka na kung natagalan ako, naghanap pa kasi ako ng tubig. Nainip ka

ba?" nag-aalalang tanong niya.

Hindi ko talaga maramdamang ginagamit lang ako ni Warren. Sinsero ang kanyang
mukha habang alalang nakaalalay sa akin. Hindi ko alam kung OA lang si Dr. Achilles
sa pag-analisa kay Warren o talagang salbahe lang talaga. Nagpasiya akong manatili
sa ball. Bahala ang Dr. Achilles na 'yon! Mamatay siya sa inis, hindi ako aalis!
Nang medyo gumaan nang kaunti ang pakiramdam ko'y sumayaw uli kami ni Warren.
This time ay wala na akong kiyeme. Inenjoy ko na ang sarili ko. Wala na akong
pakialam sa sasabihin ni Dr. Achilles at mga kapatid niya dahil iyon na ang huling
gabing makikita ko sila. Pangangatawan ko na ang pagre-resign.
Sa tuwing napapatingin ako sa mesa nina Dr. Achilles at Tracy ay nahuhuli ko
ang madilim na mga tingin sa akin ng lalaki. Iniismiran ko lang siya at ineenjoy
ang sarili sa pakikipag-usap kay Warren. Mabait talaga ang lalaki at palagi siyang
tumatawa sa joke ko. Hindi ko pa siya nahuhuli inaalis ang mga mata sa akin. Iyon
ba ang may pinapaselos?

Tarantadong Dr. Achilles na 'yon! Masyadong mapanghusga!

Hindi ko na rin pinigilan ang sarili kong uminom ng mga cocktails na medyo
hard. Gusto kong mawaglit pansamantala sa isipan ko ang presensiya ni Dr. Achilles.
Gusto kong dagdagan ang lakas ng loob ko para hindi ako pangunahan ng hiya at sama
ng loob.
Nang mapagod sa pagsasayaw ay nag-excuse saglit si Warren na papasok sa banyo
at ako'y naiwan sa counter ng mini bar na naroon. Nakangiting nanghingi uli ako sa
isang bartender ng isang baso ng cocktail. Malugod naman niya akong inabutan ng
bartender. Akmang iinumin ko 'yon ng biglang may pumigil sa kamay ko. Si Dr.
Achilles na madilim ang mukha.

"Stop it, Antonia. I'm warning you..." nagbabantang saway niya.

 Inirapan ko siya. Marahas na inalis ko ang kamay niya sa kamay ko. "Lumayo ka
nga sa akin at baka hindi kita matintya!" asik ko sa kanya. Mukhang tinamaan na ako
sa iniinom ko dahil hindi ko na mapigilan ang bibig ko.

Inilapit niya ang bibig sa tenga ko. "If you get drunk, I'm going to call a
guard to drag you home," banta na naman niya.

Umingos ako saka umiwas sa kanya. "Hindi mo na kailangang gawin 'yon dahil
nandiyan si Warren para alalayan ako. Kung ako sa 'yo, pagtuunan mo ng pansin ang
dyowa mong boring na mukhang kawayan. Magsama kayong dalawa!"

Nakita ko pa ang pag-igting ng mga bagang niya. Hindi ko na siya hinintay

sumagot at tinalikuran siya saka ako nagtungo sa isang madilim na parte ng hall.
Nang makitang may maliit na balcony sa labas ay nasisiyahang lumabas ako papunta sa
balcony. Walang kahit ni isang taong naligaw doon. Nakahinga ako ng maluwag.
Napatingala ako sa madilim na kalangitan. Nakikita ko na naman ang nga
nagkikislapang mga bituin. Bigla akong nalungkot nang maalala ang unang beses na
naghalikan kami ni Dr. Achilles. Sa harapan din 'yon ng mga bituwin.

"Hay naku, ibaon mo na sa limot 'yon, Antonia. Wala kang aasahan kay Dr.
Achilles.
Kita mo naman na masaya siya kay Bamboo Girl. Bagay sila, isang boring at isang
salbahe. Huwag mong panghinayangan ang lalaking 'yon!" atungal kong mag-isa.

Ewan ko ba at kahit maganda ang mga bituin sa kalangitan ay

may nagbubulong sa akin na magbaba ng tingin. Nagtaka ako nang makarinig ng may
nag-uusap sa madilim na hagdanan sa ibaba ng balcony. Dala ng kyuryusidad ay
lumapit ako nang kaunti sa hagdanan para marinig ang usapan sa ibaba.

"Did you bring the poison to kill Dr. Achilles?"

Nabitin sa ere ang hininga ko nang marinig ang sinabi ng isang boses babae.

"Opo, Maam. Nakabili na po kami ng lason. Mabisa po ito at kapag nainom ito ng
manggagamot, ilang minuto lang ay mangingisay na siya at babawian ng buhay."

Nasapo ko ang bibig. Gusto kong silipin kung sino man ang nag-uusap ngunit
mahahalata na nila kung lumapit pa ako. Naalala ko bigla ang maliit na salaming
dala ko sa bulsa. Kinuha ko iyon saka itinapat sa bandang may nag-uusap.
Mula sa repleksyon ng salamin ay kitang-kita ko ang mga nag-uusap.
Nanlaki ang nga mata ko nang makilala ang babaeng kausap ng mga pamilyar na
lalaking gustong pumatay kay Dr. Achilles.

Ang doktorang nahuli naming katalik ni Dr. Achilles dati! Kaya pala may dala
siyang malaking gown dati sa shop, aattend din siya ng ball!
 "Perfect! I'll make sure that this time it's going to be his final night on
Earth," nakangising sabi ng babae saka ibinuhos ang laman ng isang maliit na bote
sa wine glass na may lamang inumin.

Kinabahan ako. Kailangang mapigilan ko sila sa binabalak nila! Tawagan ko kaya

ang mga kasamahan kong pulis? Pero malamang matatagalan sila sa pagpunta dito dahil
malayo ang lugar na 'to sa presinto namin. Kailangang ako ang mismong kumilos!
Nang sipatin ko uli ang mga nag-uusap ay mabilis silang nawala. Bumaba pa ako
ng tuluyan sa hagdanan upang tiyakin na wala na sila. Mabilis akong umakyat uli at
pumasok sa hall. Hinanap ng mga mata ko si Dr. Achilles.
Wala na siya sa upuan nila kanina!
Hindi nagtagal ay natagpuan ko siyang sumasayaw kasama si Tracy. Magkayakap ang
dalawang sumasabay sa romatikong tugtugin. Nakadantay pa ang ulo ni Tracy sa
balikat ni Dr. Achilles. Sa pintuan naman ay nakita ko ang pagpasok ng babaeng may
dalang lason. Hawak niya pa rin ang wine glass. Mabilis akong nag-isip ng paraan.

Anong gagawin mo, Antonia? Iligtas mo si Dr. Achilles!

"Pero paano?" Hindi na ako mapakali. Nanginginig na ang mga kalamnan ko.

I-distract mo siya! Kailangan mo siyang ilayo sa lugar na 'to! Ilayo sa kahit

sino. Hindi mo sigurado kung ang Tracy na 'yan ay hindi kasabwat. Baka pakana niya
rin 'to!
Sakto namang dumaan ang isang waiter na may tangang tray ng alak. Kumuha agad
ako ng dalawang baso. Sunod-sunod ko 'yong nilagok. Napanganga ang waiter sa ginawa
ko. Medyo tinamaan agad ako sa nainom. Nakangiting ibinalik ko ang dalawang baso sa
tray at nginitian ang waiter.
Bigla akong nagkaroon nang sandamukal na katapangan. Para akong sinaniban ng
kaluluwa ng isang katipunero sa himagsikan. Ang mga paa ko'y tila nakalutang, ang
ulo ko'y hindi na nakakapag-isip ng tama. Medyo pasuray na naglakad ako patungo
kina Dr. Achilles. Wala na akong pakialam kung may nabangga akong nagsasayawan sa
dinadaanan ko, ang importante ay makalapit ako agad kay Dr. Achilles at Tracy.
Sadya ko pang pasimpleng itinulak ang pares na nagsasayawan na nakaharang sa
daanan ko. Ang iba'y natapakan ko pa ang mga sapatos. Nilagpasan ko silang lahat.
Nakarinig ako nang malulutong na mura sa likuran ko pero wala akong pakialam lalo
pa't mabilis ding papalapit ang babaeng may hawak na alak sa kinaroroonan nina Dr.
Achilles.
Binilisan ko pa ang paglalakad. Halos takbuhin ko na ang kinaroroonan ng
manggagamot. Nang sa wakas ay maunahan kong makarating ang babaeng may hawak na
alak ay lumapit agad ako kay Dr. Achilles. Marahas na inalis ko ang mga braso ni
Tracy na nakapulupot kay Dr. Achilles. Nagulat ang dalawa nang makita ang biglaan
kong pagsulpot.

"Tabi!" pagtataboy ko kay Tracy saka siya mahinang itinulak.

"Antonia!" dinig ko pang gulat na bulalas ni Dr. Achilles.

Akmang dadaluhan niya si Tracy nang harangin ko siya. Wala na ako sa tamang
huwisyo. Ang importante sa akin ng mga oras na 'yon ay maprotektahan ang lalaking
mahal ko. Sinalubong ko ang mga mata ni Dr. Achilles na galit na na nakatingin sa
akin.
Nginitian ko siya nang alanganin saka mabilis na hinila ang batok niya. Hindi
na ako nagsayang ng oras at hinuli ang kanyang mga labi. Narinig kong napasinghap
ang mga tao sa paligid, pati si Tracy.
Naramdaman ko ring nanigas si Dr. Achilles sa ginawa ko.
Ngunit saglit lang dahil agad niya akong inilalayo sa katawan niya. Pero
mabilis kong pinaikot ang mga braso sa leeg niya para hindi siya makawala. Alam ko,
matinding kahihiyan ang haharapin ko pagkatapos ng insidenteng 'to. Itinaya ko lang
naman ang dangal ko sa harapan ng maraming tao. Bahala na. Ang importante mailigtas
ko siya.
Nagtaka ako nang bigla siyang tumigil sa pagpupumiglas at masuyong gumalaw ang
mga labi niya upang gumanti sa halik ko.
Bigla akong nakaramdam ng katuwaan sa kalooban. Ngunit kasabay ng katuwaan na 'yon
ay ang pag-ikot ng mga paningin ko. Mayamaya ay bigla na lamang akong bumulagta sa
mga bisig niya...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 38

Achilles' POV
"Antonia!"

Niyugyog ko nang mahina ang balikat ni Antonia matapos niyang himatayin sa

harapan ko. I dont know if I should get mad or just sigh in relief seeing her
knocked out because of alcohol intoxication. At least I wouldnt see her partying
around and hanging out with that Warren.
It really pissed me off knowing she's going on a date with that guy. Yeah, he
looks so cool and nice but I dont trust him. Tracy told me Warren wont make it easy
for us to get back together. Warren still feel something for Tracy. I couldnt blame
him, Tracy's really a catch. She's like a precious gem that's hard to lose.
And now he's using this dimwit Antonia to act as his rebound date. What really
gets into me is that Antonia is blinded by his lies. She's too innocent and easy to
be played around. At ayaw pang makinig sa mga advice ko sa kanya! Ang tigas ng ulo!
And she dared make a scene in front of everybody! The audacity!

What was she thinking kissing me around everyone?

Mariin akong bumulong sa tenga ni Antonia.

"Antonia, wake up!"

"Uweehh na tayo...hik..." sagot ng babae.

Nagpipigil akong singhalan siya habang nakaalalay pa rin sa kanya. Nakakahiya

ang ayos niya! Hinayaan ko siyang yumakap sa akin para kumuha ng suporta at para
hindi siya tuluyang matumba. Hindi ko rin naman maatim na hayaan siyang maglupasay
doon.
Nang tingnan ko ang mga tao sa paligid ay halos nakatingin na ang lahat sa
amin. Kahit mga kapatid ko'y naaaliw na nakamasid lang sa amin. Sina Archimedes at
Andromeda ay nagpipigil pang matawa. I cant believe they find this amusing. At wala
man lang nakaisip tumulong!
 Ibinalik ko ang atensyon kay Antonia.
"You foolish girl! I told you earlier not to consume a lot of alcohol but you never
listened to me!" inis na bulong ko sa kanya.

"Hmmm..." ungol niya.

Napabuga ako ng hangin saka ipinulupot ang isang braso ng babae sa leeg ko
pagkatapos ay kinarga siya. Medyo may kabigatan si Antonia pero nakakayanan ko
naman siyang kargahin. Akmang iaalis ko na ang babae sa lugar na 'yon nang maalala
si Tracy. Nakita ko siyang nakatayo sa harapan ko at galit na nakamasid sa aming
dalawa ni Antonia.

Damn, how did I ever forget about her?

Nahalikan lang ako ni Antonia, nakalimutan ko agad si Tracy. Kung tutuusin siya
ang naagrabyado dahil marahas siyang itinulak ni Antonia at tahasan akong 'inagaw'.
Hindi ko tuloy alam ang gagawin; magpapaliwanag ba ako sa kanya o uunahing alisin
si Antonia sa lugar na 'to?

Sa huli ay nilapitan ko si Tracy.

"Trace, I'm just gonna take care of this woman and promise to get back to you,
okay?"

Humalukipkip siya.
"Put that woman down!" mahina ngunit maigting niyang utos sa akin.

Kumunot ang noo ko. "I cant leave her alone like this."

"P'wes pumili ka, ibababa mo ang babaeng 'yan o aalis ako?"

She's back to her bratty attitude again. Kilala ko si Tracy, sanay siyang lagi
ang nasusunod. But this time I can't follow her whims. As much as I wanted to make
this night wonderful for her, I need to settle Antonia. I'm not heartless to leave
Antonia wasted and ridiculed by others.

"I'm sorry, Trace, but—"

"So you're choosing that trash over me?" di makapaniwalang tanong ni Tracy.

Hindi ko nagustuhan ang sinabi niya.

"She's not a trash—"

"Well then, magsama kayong dalawa! We're not getting back together, Achilles!
Goodbye!"
 Akmang aalma ako nang bigla niya akong talikuran at
nagmartsa paalis. Everyone saw what she did. Iiling-iling akong sinundan na lamang
siya ng tingin. Mayamaya ay may lumapit sa aking mga guards.

"Sir, tulungan na po namin kayo," anang isang guard.

"No, it's okay. I can manage," tanggi ko.

Mabilis na akong naglakad upang dalhin si Antonia sa labas.

Nang tuluyan akong makalabas ng function hall ay saka naman ako hinarang ni
Warren.

"Dr. Achilles, she's my date. I'll take care of her."

Hinigpitan ko ang pagkakahawak kay Antonia.

Pinanlisikan ko siya ng mga mata.
"Get the hell out of my sight," pabulong ngunit mariin kong pagtataboy sa kanya.

"But, Doc, I believe she's my responsibility."

Iritable ko siyang hinarap.

"Oh yeah? You left her wasted like this and you have the nerve telling me she's
your fuckin' responsibility?"

Hindi siya nakakibo. Nilagpasan ko siya. I've got no time talking to anyone.
Mabilis ang mga hakbang na pumunta ako ng parking lot. Binuksan ko ang kotse at
ipinasok si Antonia sa passenger's seat saka kinabitan ng seat belt. Awang-awa ako
sa hitsura niya at the same naiinis din ako.

Iinom-inom, hindi naman pala kaya!

Habang pinapaandar ang kotse ay hindi ko mapigilang mag-isip. Paano pala kapag
wala ako doon? Sino-sino kaya hahalikan ng babaeng 'to? Malamang ang Warren na
'yon! But come to think of it, if Warren was there why did she choose to kiss me?
Kunot noong napatingin ako sa tulog na si Antonia. I have a funny feeling about
the incident. Some people suppressed their own feeling when sober but when they're
in the state if alcohol intoxication, their inner desire comes out. Was that the
case of Antonia?

"God, I hope she's not in love with me..."

I have a hunch that she might be feeling that way but I'm scared to ask her.
The last thing I want for this woman is heartbreak. She holds a very special place
in my heart but that doesn't mean that I love her. I like her, alright, but my
feelings are more of a sexual attraction rather than romance.
 Natatakot akong kapag gumawa ako ng maling hakbang ay masira ang magandang
samahan namin. At kapag na-satisfy ko ang pagnanasa ko sa kanya'y mawala na ang
atraksyon ko. Ganoon ako sa mga babaeng nakakasiping ko. Kapag nagsawa ako'y
mabilis akong nawawalan ng gana.
Ilang minuto pa ang ginugol kong magmaneho at mag-isip ng kung ano-ano bago
kami nakarating sa condo. Sakto namang nagising si Antonia ngunit halata pa rin sa
kilos at pananalita niyang lango pa rin siya sa alcohol. Mabilis akong lumabas ng
sasakyan at binuksan ang pintuan ng passenger's seat.

"B-boss, n-nsaan tayo?" naguguluhang tanong ni Antonia at iginala ang tingin sa

paligid.

Mapupungay at namumula ang kanyang mga mata. Napabuntong hininga ako saka siya
pinangko. Agad naman niyang niyakap ang sarili.

"Are you cold?" nag-aalalang tanong ko sa kanya.

Tumango siya. Ibinaba ko siya saka hinubad ang coat ko. Agad ko naman 'yong
ipinatong sa mga balikat niya.

"S-salamat," tila nahihiyang sagot niya.

Akmang kakargahin ko siya uli nang pigilan niya ako.

"Kaya kong maglakad, Boss. Huwag ka ng pa-sweet, paasa ka,

eh," nakaingos niyang sabi.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung joke 'yon o pinaparinggan
niya ako. Nagpatiuna siyang maglakad ngunit pasuray-suray naman. Mabilis ko siyang
inalalayan saka inakbayan. Nagtangka siyang umiwas ngunit hinigpitan ko ang
pagkakaakbay sa kanya.

"Don't be cocky, Antonia!" inis na saway ko sa pag-iwas niya.

"C-cocky? Ano ako, tandang? Iyan ba natutunan mo sa pa-date date mo riyan kay
Tracy? Aba, humanap ka ng iba at ginagawa kang tanga ng babaeng 'yan!"

Natigilan ako saglit sa sinabi niya. Hindi ko mapigilang mapangiti. I can sense
her jealousy. Nagkandahaba na ang nguso niya sa panggigigil.

"At bakit nakangisi ka riyan? Sa tingin mo nakakatawa?"

 Nanatili lamang akong nakangiting nakamasid sa kanya.

"Huwag ka nang makikipagkita sa kanya! Ang sabi sa 'kin ni Warren luka-luka ang
babaeng 'yan! Nagpapaikot ng mga lalaki sa kanyang mga palad!"

Hindi ako umimik. Hinayaan ko siyang magsalita not because I believe everything
she said, but because I want her to release all her frustrations. Apparently me and
Tracy are her biggest frustrations. Naiintriga din ako sa gusto niyang sabihin.
Nang makarating kami sa elevator ay walang tigil ang pagtalak niya.

"Nakikinig ka ba sa akin, Achilles? Layuan mo ang babaeng 'yan! Baka isa siya
sa mga gustong pumatay sa 'yo!"

"You want me to stay away from her because you're suspecting her as one of my
killers?"

Tumango-tango siya.
"Tumpak! Akalain mong nag-iisip ka rin pala?"

Napalawak ang ngisi ko.

"Not because you love me?" pagkaklaro ko.

Napatigalgal siya. Natahimik siya saglit. Seconds later, she boldly look me in
the eyes.

"Oo, nakakahiya man aminin pero gusto kita. Gustong-gusto kita na duda ko'y
nagiging lintek na pag-ibig na 'tong nararamdaman ko sa 'yo. Pero hindi ko
ipagpipilitan 'tong nararamdaman ko dahil alam kong suntok sa buwan na magustuhan
mo rin ako..."

Mukhang ako naman ang napatigalgal sa tahasan niyang pag-amin. Simpleng pag-
amin pero ang lakas ng dating. Parang sasabog ang puso ko sa lakas ng pintig at
hindi ko maintindihan kung bakit.
Tahimik lang kaming nagtitigan sa isa't isa.
Naputol ang titigan namin nang bumukas ang pinto ng elevator. Mabilis kaming
lumabas at walang kibong tinahak ang hallway papuntang unit ko. Binalot kami ng
katahimikan. Parang walang gustong magsalita, pinapakiramdaman ang isa't isa.
Nang makapasok kami sa loob ng unit ay sumalampak agad ako ng upo sa sopa.
Hinilot ko ang sintido dahil sa pagkirot. Para akong binigyan ng sangkaterbang
alalahanin ni Antonia dahil sa pag-amin niya. As I've said, I knew she had a
feeling for me but the way she's pessimistic about it makes me frustrated. Nalilito
tuloy ako sa nararamdaman ko.

"Hoy!"
 Napatingin ako sa kanya. Hindi ko namalayang nakaupo na pala siya sa tabi ko.

"Matapos kitang iligtas sa gustong lumason sa 'yo, uupo ka

na lang diyan?"

Naguluhan ako sa sinabi niya. "What?"

"Kaya ako naglasing nang ganito para magkaroon ng lakas ng loob na halikan ka
sa maraming tao!"

Lalo akong naguluhan.

"Why would you do that? Who told you to do that?"

"Instinct, malamang! Kailangan kong i-distract ang babaeng gustong pumatay sa

'yo para hindi ka niya malapitan! Sa tingin mo ginusto kong halikan ka? Nek-nek mo
'no!"

I really thought her strong desire kicked her spirit to bravely execute that
kiss. Now I know she did it to save me. How can I ever thank this girl? Gusto ko
siyang yakapin pero nangangamba akong mabigyan niya nang malisya.

"Tangina naman o!"

Narinig ko ang malutong niyang mura nang mahirapan siyang tanggalin ang wedge
sandal na suot. Nagkabuhol-buhol na ang straps niyon sa paa niya kaya nahihirapan
siyang kalasin. Namula lalo ang mukha niya sa iritasyon. Lumuhod ako sa harapan
niya at ako na mismo ang nagkalas ng pagkakabuhol ng straps ng kanyang sandal.

"Let me."

"'Yan! Iyan ang sinasabi ko, matuto kang tumanaw ng utang na loob sa akin. Kita
mong lasing na lasing ako, ako pa magtatanggal ng lintek na sandal na 'yan?"

Lihim akong napapangiti sa inaasal niya. Parang nagkapalit kami ng role, siya
na ang Boss at ako na ang alipin na handang sundin lahat ng iutos niya sa akin.
Napapailing uli ako sa sitwasyon naming dalawa.

"Mamaya, ipagtempla mo ako ng kape. Ang sakit ng ulo ko!"

Tahimik akong tumango. Nang matanggal ang mga sandals niya sa paa ay likod ng
gown naman niya ang pinuputakte niya.
 "Buwesit na gown na 'to! Bakit ang tigas ng zipper!" walang katapusang atungal
niya.

Tumayo ako at hinila siya patayo. Pinatalikod ko siya at ako na mismo ang
nagbaba ng zipper niya. Sira ang zipper kaya mahirap ibaba. Na-stucked ang puller
niyon sa gitna. Backless pero may zipper sa dulo.

What a cheap piece of shit!

"Why did you even wear this gown? It look so cheap!" inis ko na ring sabi sa
kanya.

"Siyempre para magmukha akong susyal! Kapag hindi ako nagbihis ng bongga,
mapapahiya ako sa sirkulong kinabibilangan mo!"

"You don't have to live up to their expectation! I like you the way you are!"

"Ay sus, tama na ang echos at hubaran mo na ako! Ang init-init na ng pakiramdam
ko, bilisan mo!"

Imbes na mainis sa walang preno niyang pagmamando sa akin ay hindi ko

mapigilang mag-init sa sinabi niya. Did she really want me to strip her naked? Nang
maibaba ko na ng tuluyan ang zipper ay tumambad sa akin ang malulusog niyang puwet
na natatabunan ng panty.

So en...
Napalunok ako. I have never seen that flowery brand of panty but it looks hot
on her buttom. Bakat na bakat sa maumbok niyang pang-upo, ang sarap pisilin. Para
akong sinapian ng demonyo sa nakikita. Kumalat bigla ang init sa buo kong katawan.

Oh, boy. This is bad!

Bigla niyang tinanggal ang pagkakabuhol ng halter strap ng gown sa leeg saka
hinayaan bumagsak sa sahig. She stepped out of the gown and kick it somewhere. I
cant believe she just stripped in front of me! Tanging panty at strapless bra na
lang ang suot niya. Malaya nang nagpipiyesta ang mga mata ko sa katawan niya.

Hinaplos niya ang batok.

"Aray ko...ang shakeet."

Tnanggal ko ang kamay niya sa batok. Nagulat siya sa ginawa ko at tangkang

pipihit sana paharap sa akin ngunit mabilis kong niyakap ang kanyang likod.
Kinintilan ko ng halik ang batok niya. Naramdaman ko ang kanyang pagkislot.
 "A-achilles! A-ano ba?!"

Muli kong hinalikan ang batok niya. Narinig ko ang malakas niyang pagsinghap.
"Do you feel better now?" bulong ko sa kanyang tenga.

"N-nakikiliti ako..i-itigil mo 'yan!"

After she stood there stark naked, she expect me to go away? It's too late for
Antonia now, I'm already aroused. To hell with my apprehension. I'm ready to devour
her like a hungry lion to his prey! Wala nang atrasan.

"What if I said no?"

Mariin kong idiniin sa puwetan niya ang naninigas kong pagkalalaki. Naramdaman ko
ang pagbilis ng hininga niya.

"D-diyos ko po...i-itigil mo sabi! Nag-iinit ako, Achile—"

Hindi ko na siya pinatapos at marahas na pinihit siya paharap sa akin. Sinakop

ko agad ang kanyang mga labi. Bago pa siya makapagprotesta ay mabilis ko siyang
itinulak sa sopa saka pinatungan.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 39

Antonia's POV

Lasing ka, Antonia! Lasing ka!

Lasing ba talaga ako kaya ko hinahayaan si Dr. Achilles na lapastanganin ang

katawan ko? Pero kung ganito naman kasarap lapastanganin ng lalaking 'to ay hindi
ko siya pipigilan. Alam kung mali 'tong ginagawa namin lalo pa't hindi naman ako
ang gusto niya, si Tracy.
Kumalas ako sa mainit naming halikan. Halatang hindi niya nagustuhan ang
pagkaputol ng halikan namin dahil hinabol niya ulit ang mga labi ko ngunit umiwas
ako. Pinalo ko pa ang kamay niyang malikot na gumagapang sa hita ko.

"Ouch!" daing niya.

Pinaningkitan niya ako ng mga mata. Mukhang hindi nagustuhan ang ginawa ko.
Inirapan ko siya at tangka siyang itutulak ngunit hinuli niya uli ang mga labi ko.
Hindi pa siya nakuntento at ibinaba ang kanyang labi sa leeg ko. Kinilabutan ako sa
sarap. Bumaba nang bumaba ang mga labi niya hanggang sa hatakin niya ang bra ko.
Nanlaki ang mga mata ko't pinagkrus ang mga braso ko sa dibdib.

"A-anong ginagawa mo? K-kahit si Warren hindi ko pin—"

Natigilan ako nang makitang bumagsik ang hitsura. Natakot tuloy ako.

"What did you say? Did you have sex with Warren?!" pasigaw niyang tanong.

"H-hindi 'no! A-ang ibig kong sabihin h-hindi ko siya hinayaang m-magkabit ng
ECG sa dibdib ko! Wala pang lalaking nakakakita ng dibdib ko!" mabilis kong sagot.

Hindi nawala ang dilim ng mukha niya ngunit dahan-dahan niyang inalis ang kamay
kong nakaharang sa dibdib ko. Napilitan akong tanggalin ang mga kamay ko at baka
lalo siyang magalit. Napapikit na lang ako upang huwag makita ang mukha niya. Ilang
segundo na ang lumipas ay hindi ko na siya naramdamang gumalaw. Nang idilat ko ang
mga mata ay mariin siyang nakatingin sa akin.

"I want you to look me in the eyes while we're doing this. I want you to feel
it too," maawtoridad na sabi niya.

Napakagat labi ako. "G-gagawin ba talaga natin 'to?"

"Do you want it?"

Napalunok ako. Nagdadalawang isip talaga ako pero kung ito na ang pagkakataon
ko para maranasan 'to sa kanya, bakit pa ako tatanggi? Kahit isang gabi lang, okay
na sa akin. At least may alaala akong babaunin mula sa kanya. Kahit sa likod ng
isip niya'y hindi naman ako ang nandoon.

Marahan akong tumango.

It's now or never, Antonia! Kaya mo 'yan!

"Don't worry, I'll make it gentle. I will make sure this will be the best night
of your life."

Tila umepekto ang reassurance niya dahil nawala ang pagkabagabag ko. Nang
bumaba ang mga labi niya sa mga labi ko'y awtumatikong napapikit ako. Ang sarap
talaga ng kanyang mga labi, malalaman mo talagang eksperto siya. Hindi ako
nagpahuli at tinumbasan nang mas higit pa ang kanyang mainit na halik. Gusto ko
siyang makuntento at masiyahan.
Lumalim nang lumalim ang halikan namin. May pagkakataong naghihiwalay ang mga
labi namin at nagkakatinginan kami sa mga mata tapos magtatagpo uli. Parang matagal
na kaming uhaw sa isa't isa at ngayon lang napawi. Niyakap ko siya nang magigpit.

Dumako ang mga labi niya sa punong tenga ko, kinagat-kagat iyon.
"You're so sweet, so lovely...oh, baby..."

Hindi ako sumagot sa mga matatamis niyang salita. Panay sambit niya ng "baby"
sa akin, hindi naman 'yon ang tawag niya sa akin. Malamang si Tracy ang iniisip
niya. Nagpatay malisya na lang ako at ninamnam ang mga halik niya. Ang mahalaga ay
nararanasan kong makulong sa mga bisig niya at mahalikan ng kanyang mga labi.

"You're so beautiful, baby. I've been dreaming to hold you,

kiss you, and make love to you like this..."

Namula ako sa sinabi niya. Hindi ko alam kung dala ba ng int ng katawan kaya
niya sinasabi sa akin 'to o nahihibang na ang amo ko. Pinili ko na lang manahimik,
tumango at tumbasan ang mga haplos niya sa katawan ko.
Napasinghap ako nang biglang sakupin ng bibig niya ang isang dibdib ko.
Namilipit ako sa sarap ngunit pinipigilan ko ang paghugalpos ng ungol. Nang
padaanin niya doon ang kanyang dila ay napasabunot ako sa buhok niya. Hindi na ako
mapakali. Pikit matang sinarili ko ang ligaya. Ang sarap sa pakiramdam na
pinaglalaruan ng dila niya ang korona ko.

"Don't you like it?"

Napadilat ako at nagbaba ng tingin sa kanya. Kunot noong nakatingin siya sa

akin habang ang bibig ay nakasubo sa dibdib ko.

Bakit galit na naman 'to? Hindi ba masarap ang dede ko? Maasim ba?

"A-ano?" tanging naisagot ko.

"I said don't you like what we're doing?"

Nahihiyang umamin ako. "G-gusto! A-ang sarap nga, eh..." Nasapo ko ang bibig sa
nasabi. Nakakahiya!

"Then why don't you scream it on my face? Why are you so quiet? It's not as if
you're the silent type of person!"
 Natakot ako sa biglang pagtaas ng boses niya.
"A-akala ko kasi magagalit ka. H-hindi ba ayaw mo ng maingay? Baka kapag isinigaw
ko ang nararamdaman ko, ma-turn off ka."

Biglang lumambot ang hitsura niya. Saglit niya akong tinitigan bago kinintilan
ng halik sa mga labi. Hinaplos niya ang mukha ko.
"Oh, baby, say whatever you want. I don't mind. Your satisfaction is all I want,
don't keep it to yourself."

Namula ako sa sinabi niya. Naramdaman niya kayang nagpipigil ako?

"S-sige...sinabi mo, eh..."

Nagsimula na naman siyang bumaba sa katawan ko. Hindi ko na pinigilan ang

sarili ko't panay na ang ungol ko. Minsan pa'y malakas kong isinasambit ang
pangalan niya lalo na n'ong paghiwalayin niya ang mga hita ko't halikan ako sa
ibabang parte. Mas lalo akong hindi napakali. Wala na yatang mas sasarap pa sa
ginagawa niya.
Nang maramdaman kong parang may gustong sumambulat sa akin ay itinulak ko ang
ulo niya. Ngunit mapilit siya, nanatili siya sa pusisyon at patuloy na binibigyan
ako ng kaligayahan. Hindi ko na napigilan ang paglabas ng init ng katawan ko.
Maayos naman niya iyong tinanggap at nakangiting ibinalik ang tingin sa akin.
Naitakip ko ang mga kamay sa mukha. Pahiyang-pahiya ako sa naganap. Nilabasan
lang naman ako sa mukha ng isang Dr. Achilles. Mayamaya ay naramdaman kong tumayo
siya at nag-alis ng kanyang mga kasuotan. Sinilip ko siya sa kanyang ginagawa.
Napalunok ako nang makita ang kargada niya.
Hindi iyon ang unang beses na nakita ko 'yon na ganoon kalaki at tayong-tayo.
Noong mahuli ko siya dati sa drug session ay ganoon din 'yon kayabang na nakatirik.
Nang masalubong ko ang mga mata ni Dr. Achilles ay nag-iwas ako ng tingin. Natawa
siya nang mahina.

"My sweet, foxy, Antonia. Are you excited to meet my snake again? Can't wait to
feel this inside you, baby?" nanunuksong sabi niya habang hawak-hawak ang kanyang
kargada.

Putspa anong snake? Dragon kaya 'yan! Ang laki!

"T-tigilan mo nga ako, A-achilles!"

"I love how you say my name without Boss or doctor. It sounded so sexy and
natural..."

Nailang ako sa direkta niyang pananalita. Nahihiya ako at the same time
kinikilig. Nagtaka ako nang hilahin niya ako patayo. Umupo siya sa sopa at
iminuwestra akong umupo sa kandungan niya, sa gitna ng nagwawala niyang dragon.
Kinabahan naman ako.
 "Come on, sit on me, baby."

Nataranta ako. "A-ang laki niyang dragon mo...virgin pa ako...baka dumugo..."

Hindi ko na alam ang pinagsasasabi ko sa totoo lang. Takot talaga ako.

Napangisi siya. "Walang malaking dragon sa madulas na kuweba, baby."

Hinampas ko siya sa balikat. "Ang bastos mo!"

Natatawang hinila niya ako nang malakas. Hinawakan niya ang magkabilang
balakang ko at inalalayan ako upang umupo sa kandungan niya. Isinubsob ko ang mukha
ko sa leeg niya dahil sa antisipasyon. Nang unti-unting pumasok ang ulo ng kargada
niya sa akin ay napaigik ako sa sakit. Humigpit ang pagkakayakap ko sa kanya.

"Relax, baby. If you continue to feel distress, I'm afraid you're going to have
vaginismus. You wouldn't want us to end up in the hospital, would you?"

Hindi ko maintindihan sinasabi niya.

"Ano? Anong chuchu-musmus? Anong hospital?"

Natawa siya. Hinalikan niya ako sa mga labi sabay sapo sa dibdib ko. Napakagat-
labi ako sa sarap.

"There, that's better," aniya na parang may hinihintay na senyales.

Mayamaya ay mabilis niyang ipinadulas ang kargada niya sa loob ko. Napaiyak ako
sa sakit. Hindi siya umaalis doon at tila pinapakiramdaman ang kaloob-looban ko.
Nanatili akong nakayakap sa kanya, hindi makapaniwala sa sakit na nararanasan. Ang
sakit na nga ng puso ko, dinagdagan niya pa ng sakit sa ibaba.

"Ang sakit! Alisin mo!" iyak ko sa kanya.

Pinahid niya ang mga luha ko.

"It's okay. You will feel better soon. Just bare with my fullness, baby..."

Wala akong nagawa kundi sundin siya. Gusto ko na siyang murahin dahil sa sakit.
Mayamaya ay inangat niya ang baywang ko saka uli iyon ipinasok. Napasinghap ako.
Paulit-ulit niyang ginagawa 'yon nang dahan-dahan hanggang sa unti-unti ng
gumaganda sa pakiramdam. Napapapikit na ako sa sarap. Hinuli niya ang mga labi ko
at naghalokan kami.
Nag-espadahan kami ng mga dila habang sumasabay sa sayaw ng aming mga katawan.
Hindi ko mapigilang mapahalinghing sa sarap. Nakatitig lamang kami sa isa't isa
habang paulit-ulit akong tumaas baba sa kandungan niya. Hundi ko maipaliwanag ang
saya habang tinitingnan siya sa mga mata. Napakalakas ng tibok ng puso ko,
isinisigaw ang pangalan ng lalaking 'to.
Nang maramdaman kong malapit na akong makarating sa langit na hatid ni Dr.
Achilles ay napayakap ako nang mahigpit sa kanya. Lalong lumakas at bumilis ang mga
kilos naming dalawa hanggang sa parehong marating namin ang rurok ng ligaya.

"M-mahal kita...mahal na mahal kita...kalimutan mo na si T-tracy...akin ka na

lang..." wala sa sariling bulalas ko.

Naramdamang kong humigpit din ang pagkakayakap niya sa akin. Pinapaulanan niya
ng halik ang pisngi ko. May naririnig akong binubulong niya sa tenga ko ngunit
hindi ko iyon masyadong naiintindihan dahil sa pagod. Mayamaya ay hinila na ako ng
antok at kalasingan.

Napabalikwas ako ng bangon nang mapagtantong tanghali na. Nasapo ko ang noo sa
sakit. Parang pinupukpok ng martilyo ang ulo ko. Nanlaki ang mga mata ko nang
makitang nasa loob ako ng kuwarto at nakahiga sa malaking kama.
May suot na akong roba. Hindi kaya ay si Dr. Achilles ang nagsuot sa akin nito?
Mabilis akong umalis sa kama saka lumabas ng pinto. Nasa loob pa rin ako ng
condominium ni Dr. Achilles. Kung ganoon ay natulog ako sa loob ng kuwarto ni Dr.
Achilles! Pinatulog na rin niya ako sa wakas sa kama niya!
Pero nasaan siya? Hinanap ko siya sa lahat ng sulok ng unit ngunit wala siya.
Bumalik na kaya siya sa trabaho? Hindi man lang ako hinintay magising? Ganoon ba
'yon matapos naming pagsaluhan ang isang mainit na tagpo kagabi? Iiwan na lang niya
ako basta-basta na walang iniwang salita?
Masakit man sa loob ay naligo ako't nagbihis. Pati ang pulang mantsa sa sopa na
tanda ng pagkawala ng puri ko'y pinagsikapan kong tanggalin. Sinubukan ko ring
tawagan si Dr. Achilles ngunit hindi siya ma-contact. Kailanman ay hindi nagpapatay
ng cellphone ang lalaking 'yon, ngayon lang!
Sa inis ay pinuntahan ko siya sa ospital nila. Ngunit panay sabi ng mga
sekretarya niyang hindi pa raw siya pumapasok. Kung ganoon ay nasaan ang lalaking
'yon? Pinagtataguan niya kaya ako? Akala ba niya'y hindi ko siya matatagpuan kahit
saang lupalop siya magpunta? Humanda talaga siya sa akin!
Lumipas ang ilang araw ay hindi pa rin nagpapakita si Dr. Achilles sa akin. Ang
sabi ng mga sekretarya niya'y baka nasa mansiyon niya si Dr. Achilles. May totoong
bahay daw ang lalaki ngunit malayo sa ospital kaya tumitira sa condominium unit.
Ayoko naman siyang puntahan sa address na ibinigay sa akin.
Gusto kong siya ang kusang bumalik sa condominium unit at makipag-usap sa akin!
Ayokong isipin niyang hinahabol ko siya kahit 'yon naman talaga ang totoo. Matapos
ang nangyari sa amin ay hindi ko na pala siya kayang mapunta sa iba. Gusto kong sa
akin na siya tutal may pinagsaluhan na kaming espesyal.

Bakit sa tingin mo, hindi rin nila pinagsaluhan 'yon ni Tracy? Baka paulit-ulit
pa. Ikaw isang beses lang!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 40

Antonia's POV

"Para sa matapat, mabait at nuknukan ng gandang sekretarya, mainit-init at

malinamnam na puto't kutsinta! Sana mag-enjoy po kayo sa pagkain ng mga 'to, Madam
Gina."
 Tumaas ang kilay ng Medical Secretary ni Dr. Achilles nang mag-angat siya ng
tingin sa dala kung supot sa kanyang harapan. Nagta-type siya ng kung ano sa
computer nang dumating ako. Iiling-iling na tinanggap niya ang inabot kong supot
saka inilapag sa tabi ng kanyang mesa. Bumuntong-hininga siya saka nagtanggal ng
salamin sa mga mata bago ako hinarap.

"Alam mo, Tonia, kahit araw-arawin mo akong purihin sa kagandahan ko at

pakainin ng masasarap na luto mo...hindi ko pa rin sasabihin sa 'yo kung nasaan si
Dr. Achilles,
sa kadahilanang hindi ko naman talaga alam kung saan nagsuot ang batang 'yon! Bakit
'di mo kaya subukang puntahan sa bahay ng girlfriend niya kaysa guluhin mo ako
dito?"

Napanguso ako. Eto naman si Madam Gina, ang agang sinira ang araw ko. Masigla
pa naman akong pumunta doon sa klinika ni Dr. Achilles dahil feeling ko nakukuha ko
na ang loob ng matandang 'to. Inaraw-araw ko kasing kinakaibigan si Madam Gina para
sabihin niya sa akin kung saan nagtatago ang magaling kong amo.
Mag-iisang linggo na akong pinagtataguan ng isang 'yon. Mag-isa akong natutulog
sa condominium niya. Minsan nga'y natulog ako doon sa kama niya. Tuwang-tuwa ako
dahil sa wakas nakatulog na naman ako sa ipinagdadamot niyang kuwarto. Kaso sa
tuwing natutulog ako doon, hindi ko mapigilang maiyak.
Namimiss ko na kasi ang isang 'yon. Amoy na amoy ko ang pamilyar na amoy niya
sa buong kama. Ang buong kuwarto niya, parang nararamdaman ko ang presensiya niya.
Sa tuwing nagluluto ako ay sadyang nagtitira ako ng pagkain para sa kanya.
Nagbabasakali akong uuwi na lang siya bigla. Hindi ko tuloy mapigilang mahulog na
naman sa kalungkutan.
Alam ko namang 'yong nangyari sa amin ay pareho naming ginusto. Walang
naagrabyado dahil hindi naman ako pinilit. May mahal siyang iba at hindi ako 'yon.
Wala akong karapatang masaktan o maglungkot-lungkutan. Pero hindi ko pa rin
mapigilang umasa. Ganoon yata talaga ang nagmamahal. Alam kong kulelelat ako,
umaasa pa rin.
At  ang isa pa sa ipinagtataka ko, ang dami na ng pera ko sa bangko n'ong isang
araw. Si Dr. Achilles daw ang depositor. Bakit niya kaya ako pinadalhan nang
maraming pera? Iyon na ba 'yong suweldo ko na ipinangako niya? Pero bakit sobra-
sobra naman?

"Eto naman si Madam Gina, o! Hindi ba puwedeng tinuturing lang kitang kaibigan
kaya kita binibigyan ng mga kakanin ko?" kunway sabi ko sa matanda.

"Tantanan mo ako, Tonia. Pareho lang kayo ng galawan ng mga babaeng

nahuhumaling d'yan sa amo ko."

Nagkunwari akong nagulat.

"Binibigayan din nila kayo ng puto't kutsinta?!"

"Hindi! Susyalan kaya bigayan ng mga 'yon, nagmamaldita nga lang. Pero sa
inyong lahat, sa 'yo lang magaan ang loob ko..."

Napangisi ako. Umapir ako sa matanda.

"Sabi ko na, eh. Magkakasundo talaga tayo, Madam Gina!"

"Kuu...bata ka, alam ko namang ineechos mo lang ako!"

"Hindi kaya! Magaan talaga loob ko sa inyo. Para ko na kayong Tita."

"Asus! Sinasabi mo lang 'yan. Loka ka rin, eh. Buti natipuhan ka ng amo ko, eh,
sanay sa mga susyal 'yon. Mga artista at mayayamang babae dine-date ng batang 'yon.
Anong nakain niya't pumatol sa 'yo?"

Bigla akong napasimangot. Ang galing din talagang mag-trigger ng insecurity ang
matandang 'to. Mag-amo talaga sila ni Dr. Achilles.

"Aray ko naman, Madam! Ang sakit n'yo namang magsalita. S-siyempre nasarapan
'yon sa mga puto at kutsinta ko kaya nahulog ang loob sa akin," pagsisinungaling
ko.

Ni hindi pa nga nakatikim ng mga kakanin ko ang lalaking

'yon. Iba ang natikman n'on sa akin.

"Hay naku, itigil mo na ang umasa sa amo ko, Tonia. Kilalang heartbreaker 'yon.
Masasaktan ka lang d'on."

Alam ko! Gusto ko lang siya makita! Baka natigok na 'yon, hindi ko pa alam!

"Antonia?"

Sabay kaming napatingin ni Madam Gina sa pintuan ng opisina nang marinig si Dr.
Archimedes. Hindi ko tuloy alam kung anong gagawin. Gusto kong magtago sa ilalim ng
palda ni Madam Gina! Nakakahiya at nakita pa niya ako doon na kinukulit ang
sekretarya ng kapatid niya. Napilitan tuloy akong magyuko ng ulo at batiin siya.

"Magandang umaga ho, Doc!"

"What are you doing here?" nakangiting tanong ng manggagamot.

Napangiti na rin ako.

"Ah...ano...nakikipag-tsikahan lang p-po kay Madam Gina."

"I can see you're having fun. Are you here to see Kuya?"
 "H-ha? A, oo! Kaso wala siya dito, eh."

"Yeah, 'cause he's right upstairs, in the Conference Room. We have a meeting
coming right up. You wanna come?"

Natigilan ako. Iyon na ang pinakahihintay ko!

"P-puwede ba? Nakakahiya...ano namang gagawin ko d-doon?"

"I hate to say this but having a meeting with my sibs is no fun. I really
thought bringing some entertainment once in a while wont hurt."

Ano daw 'yon? Gawin ba akong katatawanan? Napakamot akong ulo. "Niloloko mo
yata ako, eh."

"N-no, I mean, we would like you to come. You will see Kuya Khiel there. He
would love to see you."

Khiel? Iyon pala palayaw ni Dr. Achilles? Hindi ko man alam pero siya, alam ang
lahat sa akin!
Kahit kasuluk-sulukang parte ng katawan ko nakita na niya!

"Sigurado ka? Hindi kaya magalit sa akin 'yon? Masyado na akong feeling close
sa pamilya n'yo. Baka sabihin niya masyado akong feelingera."

Umiling-iling siya. "Are you crazy? We already treat you as a family. Actually,
we are rooting for you as Kuya's girlfriend more than anyone."

Nasapo ko ang dibdib. Pumalakpak ang puso ko sa sinabi niya.

"Sigurado ka? Baka sinasabi mo lang 'yan. B-baka galit ang ibang mga kapatid mo sa
akin dahil pinaniwala ko kayong dyowa ako ng Kuya mo."

Natawa siya. Ano kayang nakakatawa sa sinabi ko?

"Dyowa. What a word. Don't take it seriously, we're not upset. Actually we find it
funny."

"Pinagtitripan n'yo ako, ganoon?"

"No!" Naaaliw na umakbay siya sa akin. "You're a jolog, alright, but that
makes you a genuine person. And we love that about you. We don't like any fake
people in our family."

Umingos ako kahit natutuwa ako sa kaloob-looban. Mabuti pa ang mga kapatid ni
Dr. Achilles, boto sa akin. Siya lang ang hindi. At dahil doon, kulelat pa rin ako.
Hindi na ako nagtanong pa at sumama nga kay Dr. Archimedes. Iniwan niya lang ako
sandali at may kinuha sa loob ng opisina ni Dr. Achilles bago ako binalikan saka
dinala sa Conference Room na sinasabi niya.
Kinakabahan ako nang pumasok kami sa loob. Isang malaking kuwarto ang bumungad
sa amin. Sa loob ay nandoon ang mga kapatid niya na nakasuot ng suit at nakaupo sa
malaking mesa. Mukhang casual na nagkukuwentuhan lang ang iba samantalang si Dr.
Achilles ay seryosong nagbabasa ng kung ano.

Biglang lumakas ang pintig ng puso ko nang makita ang

lalaki. Walang salitang makakapagpaliwanag ng kasiyahang nararamdaman ko sa mga
oras na 'yon. Grabe, namiss ko siya ng sobra. Gusto kong takbuhin ang distansiya
naming dalawa at pugpogin siya ng halik.

"Hey, guys! Look who's here!"

Sabay nagtinginan sa amin ni Dr. Archimedes ang lahat ng mga kapatid niya,
kabilang na si Dr. Achilles. Nang magtama ang mga mata namin ay lalong lumakas ang
kaba ko. Kumunot ang noo niya, tumayo, at dahan-dahang lumapit sa aming dalawa ni
Dr. Archimedes. Halos mabitin sa ere ang hininga ko. Hindi ako makakilos. Gusto
kong kumaripas ng takbo.
Nagpalipat-lipat ang tingin niya sa amin ni Dr. Archimedes. Nagtagal ang mga
tingin niya sa kamay ni Dr. Archimedes na nakaakbay sa balikat ko. Iginalaw ko ang
balikat ko para matanggal ang braso ni Dr. Archimedes. Mukhang naunawaan naman ng
manggagamot ang gusto kong iparating dahil binitiwan niya ako.

"What are you doing here?" tila naninitang tanong ni Dr. Achilles sa akin.

Napalunok ako.
"Gusto kitang makita! Saan ka nagpunta? Alalang-alala ako sa 'yo, ah! Akala ko kung
napano ka na!" tuloy-tuloy na sabi ko.

Namaywang siya saka sinenyasan si Dr. Archimedes na iwan kami. Agad namang
sumunod ang manggagamot.

"See you, Toni," ani Dr. Archimedes. Nagulat ako nang bigla niya akong
kinidatan. Ginantihan ko siya ng alanganing ngiti.

Hindi nakaligtas 'yon kay Dr. Achilles.

"Go out. We'll talk later," seryosong utos niya.

"A-ayoko! G-gusto kitang makausap. Aalis ka na naman, eh..."

Biglang nagsalubong ang mga kilay niya.

"I told you we'll talk later, right? Bakit ba ang tigas ng ulo mo?"
 "Bakit ka ba galit?" inis ring sagot ko sa kanya.

"Because you don't know how to listen!"

"Kuya, huwag mo namang apihin si Antonia. Sige ka, baka mapuno 'yan sa 'yo..."
singit ni Dr. Archimeds na may halong kantyaw.

"Shut up!" galit na sagot ni Dr. Achilles sa kapatid.

Kahit ako ay nainis na rin kay Dr. Achilles. Bakit siya nagagalit? Miss na miss
ko siya, hindi ako makatulog sa pag-aalala sa kanya tapos paalisin niya ako? Ang
sama talaga ng ugali niya. Hindi man lang niya inalala ang nangyari sa amin n'ong
isang gabi. Hindi kami naghalikan lang, nagtsuktsakan kami!

"Umalis ka na, Antonia," ulit niya sa matigas na tono.

Nanikip ang dibdib ko sa inis at sakit. Dapat sanay na ako kasi ganito naman
talaga ang ugali niya pero bakit nasasaktan pa rin ako? Nasasaktan ako sa
pambabalewala niya sa nararamdaman ko. Mahal na mahal ko talaga ang lalaking 'to
kahit ang sakit-sakit na.

"Aalis ako pero hindi pa tayo tapos!" galit na sabi ko sa kanya.

Kumunot ang noo niya, tila hindi nagustuhan ang sinagot ko. "What?"

"What-whatin mo mukha mo! Bilisan mo ang pakikipag-meeting d'yan at magtutuos

tayo! Akala mo ha..."

Binahiran ko siya ng talikod saka lumabas ng pinto. Galit na galit ako, gusto
ko siyang sikmuraan. Miss na miss ko siya pero ganito lang gagawin niya sa akin?
Matapos kong ibigay lahat sa kanya, pati virginity ko?

"Buwesit ka! Humanda ka talaga!"

Pumunta ako ng Waiting Area at doon nanggigigil na naghintay. Hihintayin ko

silang matapos kahit pa umagahin sila doon. Hindi ko hahayaang ganitohin lang ako
ni Dr. Achilles. Makakatikim siya sa akin! Mayamaya ay mag natanggap akong text.
Nagtaka ako dahil hindi naka-register sa contacts ko ang number ng nagtext.

Kuya is upset—no, he's fuming mad. Mainit ulo. This meeting is a mess.

Kunot noong nireplyan ko ang nagtext.

 Hu u po?

Ilang segundo lang ay nag-reply ang nagtext

Lol. Archimedes. ;-)

"Kahit sa text, may pa kindat pa 'tong isang 'to. Paano niya kaya nakuha number
ko? Hiningi niya kaya kay Esmeralda?"

Nag-reply ako sa kanya.

Bilisan nu na at kakausapin ko sya! Magtutuos kami! >:(

Ilang segundo lang ay nag-reply na naman siya.

Oh god this is so fun! I cant miss this! I'll make sure to kick him out of here
as soon as I can. He's a little bit off, Kuya Art is already pissed.

Nag-reply naman agad ako.

Larga bola! Nanggigigil na ako! Malilintikan yang kuya mo sakin!

Lol! Make sure to make him yours. Remember, we're rooting 4 u, sister-in-law!

Nag-init ang mga pisngi ko sa nabasa. Loko talaga 'tong si Dr. Archimedes.
Ilang sandali pa'y nagkatotoo nga ang sinabi niya. Bumukas ang pinto at iniluwa
niyon ang nakabusangot na si Dr. Achilles. Nagtuloy-tuloy siya sa paglalakad,
mukhang hindi ako napansin. Mabilis ko siyang tinawag.

"Hoy, Achilles!"

Agad siyang tumigil at nilingon ako. Galit pa rin siya. Ano kayang nangyari sa
loob? Nag-away kaya siya at ang mga kapatid niya? Lahat na lang yata inaway ng
lalaking 'to.

"What?!"

"Inaaresto kita!"

Lalong nagsalubong ang mga kilay niya.

"Arrest me? On what grounds?"

"Pagnanakaw!"

Mukhang naguluhan siya sa narinig.

"Pagnanakaw? Anong ninakaw ko?"

Kinabahan ako. Sasabihin ko ba? Pero matagal na niyang alam 'yon! Ilang ulit na
akong natapat sa kanya! Bahala na!
 "A-ang puso ko!"

Biglang nawala ang pagkakunot ng noo niya. Tiningnan niya ako nang mariin saka
natawa ng pagak.
"For the record, I did not steal it. You deliberately, wholeheartedly and willingly
surrendered it to me."

Anong nakakatawa doon? Pinagtatawanan niya ang pagkahibang ko sa kanya?

Nasarapan din naman siya sa kahibangang 'yon ah?

"Ah, basta! Panagutan mo ako..." nag-isip ako ng puwedeng sabihin. Nanginginig

na ako sa galit at kaba. Wala akong ibang maisip na idugtong sa sinabi ko.
"...nang pang-habang buhay na pagkakabilanggo sa puso ko!"

Mukhang lalo siyang nabuwesit sa sinabi ko. Akala niya siguro'y pinagloloko ko
siya. Napabuga siya ng hangin saka may hinugot na kung ano sa bulsa ng coat niya.
Isang pad ng pahabang papel. May isinulat siyang kung ano doon saka pinunit ang
pinagsulatan. Mayamaya ay naglakad siya papunta sa direksyon ko saka inabot sa akin
ang papel.
Nagtatakang tinanggap ko ang inabot niya. Isang cheque na may nakasulat na
isang milyong piso na nakapangalan pa sa akin! Nanlaki ang mga mata ko. Nagtatakang
ibinalik ko ang tingin sa kanya. Seryoso lang siyang nakamasid sa akin.

"A-ano 'to?" naguguluhang tanong ko.

"Separation pay."

"Ano? Para saan?"

"I don't need your service anymore. I'll leave my case to the NBI. You are no
use. I will discharge your father from our hospital too, not because I want to get
rid of you but because he's already stable and can go home. He can have his follow-
up check-up to our hospital anytime for free. And you...can go home. Thanks
for...everything."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 41

Antonia's POV

Ang tagal bago nag-digest sa utak ko lahat ng sinabi ni Dr. Achilles. Nang
unti-unti ko 'yong naintindihan ay bumulusok bigla ang dugo ko sa katawan dahil sa
galit. Naikuyom ko ang mga palad. Nanikip uli ang dibdib ko dahil naglabasan ang
lahat ng emosyong naipon ko dahil sa kanya.
Galit, pagkapahiya, panliliit, panghihinayang at higit sa lahat...sakit. Bakit
ganoon lang kadali sa kanya sabihin ang lahat ng masasakit na salitang 'yon? Hindi
ba niya naiisip na masasaktan ako? Parang wala kaming pinagsamahan!
Ayaw ko man ay unti-unting tumulo ang mga pinipigilan kong mga luha. Galit na
pinahid ko ang mga luha ko at matapang pa rin siyang hinarap. Nakita ko ang
pagbabago ng ekspresyon ng mukha niya at nag-iwas ng tingin sa akin.

"Dont make this hard for the both of us, Antonia. We both know we're not meant
for each other. We may have crossed our limits but that just it...I cannot offer
anything to you but money..."

Nagdilim ang paningin ko sa sinabi niya at mabilis siyang sinugod. Agad na

pinadapo ko sa kanyang mukha ang kamao ko. Gulat na nasapo niya ang nasaktang
bibig. Dumugo pa 'yon ngunit hindi  pa rin ako tumigil at sinipa siya sa sikmura.
Nagulat siya sa ginawa ko at sumadsad sa sahig. Sinamantala ko 'yon at sinalakay
siya. Pumatong ako sa tiyan niya at pinaulanan siya ng mga suntok sa mukha.
Alam kong tatadtarin ng mga pasa ang mukha niya ngunit wala akong pakialam!
Kulang pa 'yon sa sakit na ipinalasap niya sa akin. Mas masahol pa siya sa mga
kriminal na nanakit sa akin. Mabuti na lang at hindi niya ako nilabanan. Nakatitig
lang siya sa lumuluhang mga mata ko habang tinatanggap lahat ng mga suntok ko.
Ilang magkasunod na suntok pa'y naramdaman kong umangat ang katawan ko mula sa
katawan niya. Binuhat pala ako ni Dr. Arthur paalis sa katawan ng kapatid niya. Si
Dr. Alexander naman ay agad dinaluhan ang kapatid saka tinulungang makatayo. Hingal
na hingal ako sa galit. Pinahid ko ang mga luhang ayaw maampat sa pagtulo.

"Calm down, Antonia," pagpapakalma sa akin ni Dr. Arthur.

Lahat silang magkakapatid ay gilalas na nakatingin sa akin. Mabuti na lang

talaga at walang ibang tao, kami lang. Pumiksi ako sa pagkakahawak ni Dr. Arthur
pagkatapos ay galit na lumapit kay Dr. Achilles. Agad naman siyang inilayo ni Dr.
Alexander sa akin. Dinuro ko si Dr. Achilles kahit hilam ng mga luha ang mukha ko.
Nakatitig pa rin siya sa akin kahit putok na ang isa niyang mata.

"Punyeta ka! Tangina mo! Sinayang mo lang ako! Hinding-hindi ka na makakahanap

ng babaeng katulad ko, tandaan mo 'yan!" galit na sigaw ko sa kanya.

Iyon ang hiling mga salitang iniwan ko kay Dr. Achilles. Matapos noon ay inalis
ko na ang Poppsy ko sa ospital nila at nag-alsabalutan na rin ako paalis ng bahay
niya. Wala akong pakialam kung libre lahat ng serbisyo nila sa follow-up check up
ng Poppsy ko, hinding-hindi na ako tutuntong sa ospital nila kahit kailan! Kakayod
ako ng mabuti para maipa-check up ang Poppsy ko sa ibang ospital.
Ilang araw ko ring iniyakan ang nangyari sa amin ni Dr. Achilles. Nagkukulong
pa nga ako sa kuwarto ko't hindi lumalabas ng bahay. May palagay akong may hinala
sina Pippa at Junior sa pinagdadrama ko ngunit hindi na nagtanong pa. Mabuti na
lang at walang kamalay-malay si Poppsy sa nangyayari.
Matapos ng isang linggo kong pag-eemote ay natauhan akong hindi dapat iniiyakan
ang mga lalaki. Oo, sinaktan niya ako ng sobra pero hindi iyon makakapigil upang
ituloy ko ang buhay. Maraming umaasa sa akin at hindi ko sila puwedeng biguin.

At isa pa, bata pa ako at nuknukan ng ganda. Marami pang

mga makabuluhang bagay ang puwedeng mangyari sa akin, hindi kawalan ang lalaking
'yon. Malas niya't pinakawalan niya ako. Hindi na siya makakahanap ng iba pang mas
hihigit sa akin, kahit ang Tracy na 'yon!
Ilang linggo ko pang ipinahinga ang puso ko at ikinundisyon ang utak ko bago
ako nagpasiyang bumalik sa trabaho. Mabuti na lang at open arms pa rin akong
tinanggap ni Ninong. Hindi muna nila ako binigyan ng umaatikabong misyon dahil
kababalik ko lang. Tumatambay-tambay muna ako sa Police Station namin at gumagawa
ng report.
Isang araw ay may natanggap akong tawag mula sa kung sino.

"Hello?" sagot ko.

"Hi, Antonia!"

"Sino ka?" kunot noong tanong ko. Bago kasi ang sim card ko kaya piling mga tao
pa lang ang nasa contacts ko.

"Warren."

Hindi agad ako nakasagot. As much as possible kasi ay umiiwas ako sa lahat ng
konektado kay Dr. Achilles. Gusto kong mag move on at burahin lahat ng alaala ko sa
kanya.

"O ikaw pala? Kumusta!" napipilitang sabi ko.

"I'm glad you still remember me!"

Naguilty naman agad ako.

"O-oo naman, ikaw pa! Magkaibigan tayo, eh! Paano mo nga pala nakuha number ko?"

"Pippa."

Anak ng tinamaan ka talagang Pippa ka! Humanda ka sa akin mamaya!

"Ah...ganoon ba? Anong atin?"

"Nangungumusta lang. I've missed you, you know? Hindi ka na kasi nagparamdam
and I don't know where to visit you. Natatakot akong magtanong kay Dr. Achilles."

Dr. Achilles na naman!

Napapikit ako habang hinihilot ang biglang sumakit na sintido. Anong gagawin ko
sa lalaking 'to? Ayoko talagang makipag-usap sa kanya ngayon. Fresh pa kasi ang
sugat sa puso ko.

"P-pasensiya na, Warren. Medyo naging busy kasi ako. At huwag ka na ring
magtanong sa lalaking 'yon, hindi na ako nagtatrabaho sa kanya."

"Oh, thank God. He's scarier nowadays, you know? Lagi siyang galit at aburido."

Wala akong pakialam! Huwag mo na siyang ikuwento!

"May kailangan ka ba sa akin?" direktang tanong ko sa kanya para maiba ang

kuwento niya.

Narinig ko ang mahina niyang pagtawa sa kabilang linya. "I really like your
straightforward personality, Antonia."

"Salamat. Ano nga sabi kailangan mo?" Inabot ko ang mug ng kape sa mesa at
hinigop uli iyon. Nagche-check kasi ako ng files ng mga kriminal sa laptop.

"A date."

Muntik ko nang maibuga ang iniinom na kape sa narinig. Nilunok ko muna 'yon bago
nagsalita.
"A-ano sabi mo?"

"A date," seryosong ulit niya.

"Date, bakit?"

"I thought I made it clear to you that I like you?"

Napabuntong hininga ako.

"Akala ko joke mo lang 'yon. Akala ko si Tracy pa rin bet mo."

"Who told you that? Me and Tracy were so over a long time ago. She seems happy
rekindling her relationship with Dr. Achilles. I'm happy for them."

Isa pang Dr. Achilles at papatayin ko na 'tong cellphone!

"O sige na! Mag-date na tayo!" sabi ko na lang para matapos na.

Narinig ko na naman ang pagtawa niya. "Okay, relax. You dont have to obviously
shout na napipilitan ka lang."
 Bigla akong napahiya sa inasal. "S-sorry, wala kasi talaga ako sa mood."

Natawa na naman siya. Napaka-positibong tao talaga ng lalaking 'to. Hindi

katulad ni Dr. Achi—ay hindi ko na pala siya iisipin. Erase...erase.

"Okay, I'll pick you up at six. In which place?"

Sinabi ko sa kanya ang address ng Police Station namin. Nagulat siya, ano daw
ginagawa ko sa presinto? May nangyari daw ba? Ang sabi ko'y dito ako nagtatrabaho.
Akala ko'y matu-turn off siya, which is mabuti para tantanan niya na ako ngunit mas
lalo pang bumilib sa akin ang loko.
Cool daw ako.
Natuloy ang date namin. Dinala niya ako sa mamahaling restaurant kahit
nakadamit pang-pulis ako. Hindi naman siya naintimidate, puring-puri pa sa akin.
Mukha daw akong astig. Naging matiwasay ang date namin kahit napipilitan lang ako.
Hindi iyon ang naging huling date namin dahil paulit-ulit niya akong niyayaya.
Nakahiyaan ko na ring tumanggi kaya sumasama ako. Pero kahit ilang beses kaming
lumabas, hindi niya nagawang paghilumin ang puso ko. Sugatan pa rin 'yon. Kaibigan
lang talaga ang turing ko kay Warren. Nahihiya na nga ako sa kanya kahit paulit-
ulit kong sinasabi 'yon sa kanya. Maghihintay daw siya.

"Sige na, umalis ka na. Male-late ka na niyan sa mga pasyente mo!"

Natawa siya nang malakas. Kagagaling lang namin sa isang lunch date. Sinundo
niya ako sa presinto kanina kahit busy siya sa ospital.
Nagpaunlak naman ako dahil gutom na rin ako. Itinabi ko na lang ang baon na kanin
at paksiw sa bag ko.

"Daig mo pa sekretary ko, ah!" naaaliw na sabi niya.

"Loko ka. Siyempre ang daming umaasa sa 'yong mga buntis na pasyente. Unahin mo
muna sila," natatawa na ring sagot ko.

"Sige na nga, sabi mo eh. Huwag mo agad ako mamiss ha?"

Muntik ko na siyang sapakin. "Loko!"

Natawa siya. Natawa na rin ako.

Nagpaalam na siya at sumakay sa kanyang sasakyan. Hinintay ko siyang makaalis bago
pumasok sa presinto. Akmang papasok na ako sa loob nang mamataan ang isang Ford
Mustang na nakaparada sa labas ng presinto namin. Kinabahan ako bigla. Iisang tao
lang ang kilala kong may ganoon kagarang sasakyan sa lugar namin.
Dahil malayo at medyo natatabunan ng ibang mga sasakyan ay hindi ko kita ang
plate number. Hindi na ako nag-aksaya ng oras na tingnan iyon. Imposible namang si
Dr. Achilles lang ang may ganoong sasakyan sa buong Pilipinas. At mas imposibleng
pupuntahan niya ako sa presinto namin.
 Inalis ko ang kaba sa dibdib at dire-diretsong pumasok sa
loob. Awtumatikong napangiti ako nang makita ang mga kasamahan ko sa loob. Nagtaka
ako nang may makitang dalawang lalaki na nakatayo sa labas ng opisina ni Ninong.
Mukha silang mga bodyguards.

"Brad...sino ang mga 'yan? May bisita bang big time si Ninong?" pasimpleng
tanong ko kay PO2 Regalado.

"May bisita ngang bigtime, Maam. Iyong isa sa mga nahuli natin dati,
nakalimutan ko lang ang pangalan. Sayang at kapapasok lang sa loob. Hinahanap nga
kayo ni Hepe sa akin. Bilin niya ay papuntahin kayo sa loob kapag dumating na raw
kayo."

Nagtaka ako ngunit tumango naman. Hindi na ako nag-aksaya ng oras at nagtungo
sa nakasarang pinto ng opisina ni Ninong. Pasimple ko munang pinasadahan ng tingin
ang mga bodyguards sa labas ng pinto. Matatangkad at malalaki ang mga katawan.
Mukhang mga bodyguards ng politiko.
Kumatok na ako sa pinto. Hindi nagtagal ay pinapasok na ako ni Ninong. Pinihit
ko na ang seradura at ipinaskil ang ngiti sa mga labi. Dagli namang naglaho ang
ngiti ko nang magtagpo ang mga mata namin nang hindi inaasahang bigtime na tao sa
loob. Mayabang siyang nakasandal sa harapang upuan ni Ninong habang naka-de
kuwatro! Si Dr. Achilles!
Hindi ako nakakilos sa gulat. Tila tumigil ang oras at pareho kaming natigilan
habang nakatitig sa isa't isa. Katulad pa rin ng dati ang mga tingin niya sa akin,
malamig at seryoso. Samantalang ako'y pigil ang hiningang nakatayo, hindi malaman
ang gagawin.
Mag-iisang buwan na ang nakakalipas nang huli ko siyang makita, rather
mabugbog. Hindi ko maintindihan ang nararamdaman. Ang lakas ng kaba ko! Kahit galit
ako sa kanya ay bigla akong nangulila. Nabuhay ang pilit kung ibinabaon na
pagmamahal sa kanya. Kung hindi lang kabastusan ang mag-walk out ay nag-walk out na
ako kanina pa!

"Maam Antonia, nandito ka na pala. Come inside, please," basag ni Ninong sa

tahimik naming tagisan ng tingin ng manggagamot.

Agad naman akong napatingin kay Ninong. Nakangiti siya. Ngiting nakakahiyang
bastusin kaya napilitan akong pumasok sa loob at isara ang pinto. Sa kanya na
nakapako ang mga mata ko. Para na akong nagka-stiffed neck at ayaw gumalaw ng leeg
ko para tingnan ang lalaking nakaupo sa harapan ni Ninong.

Anong ginagawa ng lalaking 'to dito?

Agad akong sumaludo sa kanya.

"S-sir, p-pinatawag n'yo raw ako?" kandautal na tanong ko.

"Yes. Have a seat please."

Itinuro ni Ninong ang upuan na nakaharap kay Dr. Achilles. Ibinuhos ko ang
lahat ng lakas ng loob upang pilitin ang sariling humakbang papuntang upuan na
itinuro niya. Ang hirap pala kapag pinalalabanan mo ang iyong sarili.
Nang sa wakas ay makaupo ako sa upuan ay pilit kong itinuon ang atensyon kay
Ninong.
Ramdam kong hindi iniaalis ni Dr. Achilles ang tingin niya sa akin. Parang my
malaking tensyon ang pumapalibot sa loob ng opisina ni Ninong na kami lang ng
maggagamot ang nakakaramdam. Nagtaas naman ako ng noo habang nakatuon ang atensyon
kay Ninong.

"Mr. Alarcon, this is SPO3 Antonia Dimaculangan, one of our senior officers in
this precinct. Malaki ang tiwala kong kaya niyang pangunahan ang pagresolba sa
kasong 'to."

Nagulat ako sa sinabi ni Ninong pero hindi ako nagpahalata.

Kaso? Anong kaso?

"I b-beg your pardon, Sir?" tanong ko kay Ninong.

"Mr. Alarcon's girlfriend has been kidnapped. Apparently ay may nagtatangka sa

buhay niya at idinamay si Dra. Tracy Gomez. And I want you, Antonia, to be the team
lead of the investigating team.

Napamaang ako. Bakit ako?

"No," agad namang sagot ni Dr. Achilles.

Napilitan akong balingan si Dr. Achilles, kahit ayoko, dahil sa malutong niyang
'no'. Nasalubong ko ang mabagsik niyang tingin sa akin.

"I dont think she's capable enough to handle this dangerous case," patuloy
niya.

Hindi ko nagustuhan ang sinabi niya. Hindi na ako nakapagpigil at sinigawan

siya.
"Kung wala kang tiwala sa mga pulis dito, puwes pumunta ka sa NBI o kundi sa CIDG!"

"Antonia!" gulat na saway sa akin ni Ninong. Hindi ko masisisi si Ninong dahil

hindi pa ako nagpakita ng kaangasan sa harapan niya. Lalo pa't nasa harapan kami ng
isang 'VIP' client.

Tumahimik ako. Nakokonsensiya ako at naiistress ngayon si Ninong.

"See? She couldn't even control her ill manner, what more this dangerous case?"
sarkastikong dagdag ni Dr. Achilles.

Tahimik ko siyang pinanlisikan ng mga mata. Nakaismid lang siya at hindi pa rin
inaalis ang mga mapanuyang titig sa akin.
Mainit na talaga ulo ko. Nagpipigil lang ako pero kapag ininsulto pa ako ng
lalaking 'to, papayag akong pangunahan ang kasong 'to! Lalo ko siyang aasarin
hanggang mamatay siya sa sama ng loob.

"With due respect, Mr. Alarcon, SPO4 Antonia is one of our brilliant police
here. She already handled numbers of dangerous case—"

"Tama na, Ninong!" pigil ko sa matanda. Nanlaki ang mga mata niyang tumingin sa
akin, "hindi n'yo na kailangan magpaliwanag sa kanya, tatanggapin ko pa rin ang
kasong 'to sa ayaw at gusto niya!" matigas na sabi ko.

Lalong dumilm ang mukha ni Dr. Achilles.

"I said no!"

"Tang'na mo! Pupunta-punta ka dito't manghihingi ng tulong tapos ikaw pa ang

mayabang? Pagtiisan mo ako kung gusto mong mabuhay pa ang punyeta mong dyowa!"
sarkastikong sabi ko kay Dr. Achilles.

Hindi na ako nagsayang pa ng oras at tumayo. Akmang aalis ako nang maalala si
Ninong. Sinaluduhan ko siya kahit mukha siyang gulat na gulat sa nangyayari.
Tinalikuran ko silang dalawa at mabilis na lumabas ng opisina. Halos himatayin ako
nang tuluyang makalabas sa opisinang 'yon.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 42

Antonia's POV

Atat na hinintay ko ang pagalaw ng mga kamay ng orasan habang nakapangalumbaba

sa ibabaw ng aking mesa. Ilang minuto na lang at tapos na duty ko. Gusto ko nang
umuwi! Nasa presinto ako at hindi mapakali. Nasa loob na naman kasi ng opisina ni
Ninong si Dr. Achilles, sampu ng Special Task Force na itinalaga upang maresolba
ang pag-kidnap kay Tracy.
Komplikado ang kaso dahil hindi pera ang hinihingi ng kumidnap—na napag-alamang
si Dra. Caitlyn—kundi mismong si Dr. Achilles. Ayon umano sa huling tawag ni Dra.
Caitlyn kay Dr. Achilles, pakakawalan niya si Tracy kung ang kapalit ay si Dr.
Achilles mismo. May pinaghalong pagnanasa, galit at paghihiganti pala 'tong si Dra.
Caitlyn kay Dr. Achilles at gagawa daw siya ng paraan para maangkin ang
manggagamot.

"Tsk! Iyan ang napapala sa masyadong guwapong-guwapo sa sarili. Kitam, kinarma

ka rin," sarkastikong bulong ko sa sarili.

Ako pa rin ang Team Lead sa Special Task Force na ginawa ni Ninong ngunit
minabuti niyang ilihim ito kay Dr. Achilles para hindi na raw kami magkagulo.
Malaki talaga ang galit sa akin ng lalaki, pinuruhan ko ba naman ng malaki n'ong
niloko niya ako. Malamang nagngingitngit pa sa akin 'yon hanggang ngayon.
Nagpa-plano sila ngayon sa mga aksyon na puwede nilang gawin upang matunton si
Dra. Caitlyn. Ang akala siguro n'ong Dr. Achilles na 'yon na dahil nasa labas ako
ngayon ng opisina ay hindi na ako kasama sa operasyon. Nagkakamali siya...dahil ako
ang nagbuo ng mga planong gagawin upang maresolba ang kaso.

"Akala niya, ha...naisahan ko rin siya!" patuloy kong kausap sa sarili.

Dumako ang mga tingin ko sa labas ng pintuan ng presinto namin. Nakatayo doon
ang mga bagong bodyguards ni Dr. Achilles na nakita ko n'ong isang araw. Napaingos
ako. Kumuha pa ng mga lalaking bodyguards, nakidnap pa rin ang dyowa. Sana'y sa
dyowa niya pinagbantay ang mga bodyguards para wala sanang problema.

"Engot kasi talaga!" iiling-iling na sabi ko.

Mayamaya ay may pumaradang pamilyar na sasakyan sa labas. Sasakyan ni Warren!

Lumabas ang lalaki sa kanyang sasakyan at dire-diretsong pumasok sa istasyon namin.
Binigyan ako ng mga makahulugang tingin ng mga kasamahan kong pulis. Inignora ko
silang lahat saka sinalubong ang papasok na si Warren.

Anong ginagawa ng lalaking 'to dito?

"Hi, Toni!" nakangiting bati niya sabay abot sa akin ng pumpon ng bulaklak.

Napakamot ako ng ulo saka tinanggap ang mga bulaklak. Ilang beses ko na siyang
sinabihan na huwag ng mag-aksaya ng perang bumili ng kung ano-ano para sa akin.
Nahihiya ako. Makulit din talaga 'tong lalaking 'to.

"Salamat. Napadaan ka yata?" tanong ko sa kanya.

Anyong nagulat siya sa sinabi ko.

"Oh, I thought we've both agree that we're going to eat somewhere tonight?"

Nasapo ko ang noo. Oo nga pala, nangako nga pala akong ililibre siya ngayong
araw sa turo-turo. Doon lang kasi ang kaya ng budget ko. Na-excite naman siya at
hindi pa raw siya nakaka-try kumain sa mga turo-turo. Tamang-tama dahil magpi-
piyesta at maypa-karnibal si Mayor sa parke ngayon.

"Oo nga pala! Ako ang taya ngayon, diba?" sabi ko.

"Seriously, you dont have to. I'll pay."

"Ano ka, hindi puwede 'yon! Palagi mo na lang ako nililibre, ako naman ngayon."

"Whatever you say. Let's go?"

 Napatingin ako sa orasan. Isang minuto na lang pala't patapos na ang duty ko.
Nagmadali akong bumalik sa mesa ko saka kinuha ang aking maliit na shoulder bag.
Sakto namang bumukas ang pinto ng opisina ni Ninong at lumabas sina Dr. Achilles at
Ninong. Napilitan akong mag-angat ng tingin sa kanila saka sumaludo kay Ninong.

Nakita ko ang pagsalubong ng mga kilay ni Dr. Achilles nang

makita si Warren. May sinasabi pa ang Ninong ko sa kanya ngunit mukhang hindi siya
nakikinig, nakatuon ang pansin niya kay Warren. Napilitan akong lumapit sa kanila
at magpaalam kay Ninong.

"Sir, alis na po ako."

"A ganoon ba? Sige mag-iingat ka sa daan," sagot ni Ninong.

"Opo. Kayo rin po."

Nang tumalikod si Ninong upang kausapin ang mga pulis sa kaniyang likuran ay
nahuli ko ang masamang tingin sa akin ni Dr. Achilles pati sa bulaklak na dala ko.
Hindi na ako nag-abalang pansinin siya at binalikan ko na agad si Warren na noo'y
nakamaang din na nakatingin kay Dr. Achilles.

Hinila ko na ang braso niya para umalis na agad doon.

"Tara na!"

"Where are you going?"

Natigil ako sa paglalakad nang marinig ang tila naninitang tanong ni Dr.
Achilles. Napilitan akong lingunin siya. Muntik na akong mapalundag nang makitang
nasa likuran ko na pala siya. Madilim na naman ang kanyang anyo.
Nang hindi ako sumagot ay binalingan niya si Warren.

"What are you doing here? Arent you supposed to be on your post?"

"I'm done. Tapos na duty ko, Doc," magalang naman na sagot ni Warren.

Lalong nagusot ang mukha ni Dr. Achilles. Ano bang problema ng isang 'to?

"Then go home! Don't go around places wearing your uniform!"

 Napamaang ako. Anong masama sa suot na scrub suit ni Warren? Kailan pa naging
bawal magsuot ng uniform sa pampublikong lugar? Marami naman akong nakikitang
nagsusuot niyon sa mga malls a! Hindi ko mapigilang mainis sa kaarogantehan ni Dr.
Achilles. Ugali na niya talagang mamahiya ng mga empleyado niya!
Alam kong gustong-gusto nang sagutin ni Warren si Dr. Achilles pero dahil
magalang siyang tao, hindi niya papatulan ang mayabang niyang boss. Napapayuko na
lang ang lalaki. Ako tuloy naaawa sa kanya.

"Ano bang pakialam mo kung anong isusuot ng mga empleyado mo sa labas ng

ospital n'yo? Tapos na duty hours niya, huwag kang mema!" inis na sabat ko sa
usapan nila.

Pinaningkitan ako ng mga mata ni Dr. Achilles. Inirapan ko siya saka hinila uli
ang braso ni Warren.

"Tara na, Warren!"

Nagulat ako nang hablutin ni Dr. Achilles ang kamay kong nakahawak kay Warren.
Dahil doon ay nabitawan ko ang dalang pumpon ng bulaklak. Nanlaki ang mga mata ko
nang bigla iyon sipain ni Dr. Achilles sa kung saan.

"Ako na maghahatid kay Antonia. Go home, Warren!" maangas niyang utos kay
Warren.

Nanggigigil na ako sa kayabangan ng lalaking 'to! Bakit napaka bully niya?

Naaawa tuloy ako kay Warren na hindi makasagot sa amo niyang walang kasing salbahe!
Tinanggal ko ang pagkakahawak ni Dr. Achilles sa braso ko.

"Hindi ako kailan man magpapahatid sa 'yo! At hindi pa ako uuwi, kakain pa kami
sa labas ni Warren!"

Lalong nagusot ang gusot na niyang mukha. Hinawakan na naman niya ang braso ko.

"No! Ihahatid na kita! It's not safe walking around the streets anymore. Baka kung
mapaano pa kayo!"

Tinanggal ko na naman ang kamay niya.

"Ikaw lang ang hindi safe, huwag kang nandadamay! At tsaka pulis ako, kaya kong
protektahan si Warren kung may mga loko-loko man d'yan sa kalye!"

"So you're protecting someone else now?"

 Hindi ko alam kung bakit tunog panunumbat 'yon sa pandinig ko. Bakit niya ako
sinusumbatan eh matagal na niyang tinapos ang serbisyo ko sa kanya? Hindi ba may
separation pay pa siyang nalalaman?

"Tantanan mo ako, Achilles, sinasabi ko sa 'yo! Umuwi ka

na!" mahinang singhal ko sa kanya.

Pinagtitinginan na kasi kami ng mga kasamahan ko. At tiyak ko, tampulan ako ng
tsismis nito kinabukasan. Mabuti na lang at nakapasok na uli si Ninong sa opisina.
Si Warren naman ay nalilitong nakamasid lang sa amin ni Dr. Achilles.

"No! I'm coming with you!" giit pa rin ni Dr. Achilles.

Halos malaglag ang panga ko sa narinig. Ano raw? Sasama siya sa lakad namin ni
Warren? Hindi ko kailangan ng chaperone!

"Hindi ka invited kaya umuwi ka na!" singhal ko na naman sa kanya.

Hinila ko na naman ang braso ni Warren. Pinigilan na naman ni Dr. Achilles ang
kamay ko at tinanggal sa pagkakakapit kay Warren. Naubusan na ako ng pasensiya.
Pinanlakihan ko na ng mga mata si Dr. Achilles.

"Ano bang problema mo?!"

"You! Why wont you let me come to your date? Are you going somewhere private,
huh?"

Malisyoso pa ang tarantado!

Muntik ko na siyang sapakin, mabuti na lang at mabilis na pumagitna si Warren

sa aming dalawa.

"Alright, guys, let's all go together! There, I said it! Can you stop bickering
now?" tila frustrated nang sabi ni Warren.

Nahihibang na ba 'tong Warren na 'to? Aside sa para lang sa dalawang tao ang
budget ko ayokong makasama si Dr. Achilles!

"Puwes kayong dalawa na lang ang lumabas!"

"Antonia?" malungkot na saad ni Warren.

Bigla naman akong nakonsensiya. Nakalimutan ko na nga ang pangako sa kanya,

ika-cancel ko pa. Naihilamos ko ang kamay sa mukha. Buwesit kasi talaga 'tong Dr.
Achilles na 'to kahit kailan! Panira ng araw!

"Sige! Sumama ka na!" napipilitang sabi ko kay Dr. Achilles.

Natigilan ako nang bigla siyang ngumiti. Parang batang pinagbigyan sa pinagta-
tantrums niya. Inirapan ko siya bago tinalikuran. Nagmartsa akong mag-isa palabas
at iniwan ang dalawa.

"Your boyfriend is cheap. Better break up with him and find someone who's a
Boss of a company."

Natigil ako sa pagsubo ng fishball at  kunot noong binalingan si Dr. Achilles.
Nasa pampublikong parke kami kung saan may carnival at kumakain sa suki kong
matandang lalaki na nagtitinda ng mga turo-turo. Nasa tabi ko si Dr. Achilles at
nakaismid na nakahalukipkip sa harapan ko.

"Anong sabi mo?" inis na tanong ko sa kanya.

Inginuso niya si Warren sa tabi ko, walang kamalay-malay na tumutusok ng

fishball sa kawali. Ibinalik ko ang mga tingin kay Dr. Achilles saka siya inirapan.
Hindi ko pinansin ang mga patutsada niya. Akmang isusubo ko na ang fishball sa
stick na hawak nang bigla niya akong inakbayan saka mabilis na isinubo ang fishball
ko.
Pinanlakihan ko siya ng mga mata. Ngiting-ngiti siya habang ngumunguya at nang-
aasar na tiningnan ako. Kumalat pa ang sauce ng fishball sa gilid ng mga labi niya.
Nagpigil akong huwag itusok sa mata niya ang stick na hawak. Itinuro niya ang
malaking fishball sa kawali.

"Take that one, it's huge!"

Pinagtaasan ko siya ng kilay. "Akala ko ba kacheapan sa 'yo ang pagkain na

'to?"

"This is good but I can still bring you to the most expensive restaurant in
town, unlike your boyfriend. He is still cheap and you can't change my mind,"
iiling-iling pang sabi niya, tinutukoy na naman si Warren.

Nakatingin lang ako sa kanya. Hindi malaman kung anong gagawin sa lalaki. Hindi
ko masabing ako ang nagyaya kay Warren doon hindi vice versa. So ako ang tinutukoy
ng mokong na 'to na cheap, hindi si Warren.

"Hey, that's ours!"

Napatingin ako kay Warren nang sitahin siya ni Dr. Achilles dahil kinuha niya
ang malaking fishball na itinuro sa akin ng lalaki kanina. Natigilan tuloy si
Warren at nagtatakang napatingin sa fishball. Siniko ko si Dr. Achilles.

"Ano ka ba? Fishball lang 'yan!"

"He must learn how to keep his hands off from other's property. Ang hilig
niyang mang-agaw ng hindi sa kanya!"

Napakagat-labi ako upang pigilan ang inis. Gigil na tumusok ako ng fishball sa
kawali saka ko isinawsaw sa maanghang na sauce at idineretso sa bibig ni Dr.
Achilles. Napasigaw siya sa init at anghang. Lumayo siya sa akin at mabilis dinura
ang fishball. Mabilis namang kumuha ng mineral water si Warren at ibinigay sa
lintek niyang Boss.

Buti nga sa 'yo! Buwesit!

Natawa naman ang matandang lalaking may-ari ng stall habang nakamasid sa amin.
"Kawawa naman 'yong dyowa mo, Sarge, pinaso mo."

"Hayaan mo siya para manahimik, Manong! At hindi ko siya dyowa, pambuwesit siya
ng araw ko!"

"Ganoon ba? Sayang guwapo pa naman. Bagay kayo."

Naiinis ako't bigla akong kinilig. Nilingon ko silang dalawa ni Warren.

Dinadaluhan ni Warren ang maarte niyang amo. Napaismid ako. Para mainit na fishball
lang, nag-iinarte na. Nagpasiya na akong bayaran si Manong. Nang mabayaran siya'y
nagpaalam na ako at nilapitan ang dalawa.

"O ano kaya pa? Kung napuruhan 'yang madaldal mong dila, umuwi ka na!" sabi ko
kay Dr. Achilles.
 Pinaningkitan niya ako nga mata. Inignora ko siya saka hinila si Warren.
"Tara na, Warren! I-try mo 'yong masarap na cotton candy d'on sa dulo."

Alanganing nagpahila si Warren, ngunit bago pa man kami makahakbang ay

pinigilan ni Dr. Achilles ang braso ko't hinila papalapit sa kanya.

"Let me try that cotton candy too."

Inalis ko ang kamay niya sa braso ko.

"Akala ko ba ayaw mo magka-dyabetes? Diba nga ayaw mo ng cake dahil sa kaartehan mo
sa sugar at calories?"

"I change my mind. Gusto ko na pala ng sweets."

Inalis ko ang pagkakahawak niya sa akin.

"Hindi na ako nasurpresa dahil magulo ka naman talaga kausap. Mabilis kang magabago
ng desisyon. Wala kang isang salita!"
may bahid panunumbat na sabi ko sa kanya.

Hindi siya nakapag-react sa sinabi ko. Tinalikuran ko siya at binalikan si

Warren. Walang kibong sumunod na naman siya. Si Warren ay nararamdaman kong
nagtataka na sa batuhan naman ng maaanghang na salita ni Dr. Achilles ngunit hindi
na lang kumikibo.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 43

Antonia's POV
Gusto ko sanang magsaya dahil nasa Carnival ako, punong-puno ng makukulay na
ilaw, maraming palaro, maraming pagkain, maraming tao at maraming mga rides. Kahit
naman naging pulis ako't medyo astig ng pumorma, nananatili pa rin sa puso at
isipan  ko ang pagiging bata.
Pero paano ako makakapag-enjoy kung hindi ako mapakali sa presensiya ni Dr.
Achilles? Kahit anong gawin kong pag-iignora sa kanya at pagtuunan ng pansin si
Warren, talagang sumisingit 'tong si Dr. Achilles at umeepal. Hindi ko rin naman
siya magawang iwan ng tuluyan dahil maraming tao doon. Baka kung mapaano siya.
Ang susyal pa naman ng damit na suot niya, hindi bagay sa pang-jologs na karnibal.
Bumili kami ng cotton candy kanina. Sarap na sarap kami ni Warren samantalang
ang magaling na si Dr. Achilles isang subo lang ay naumay na. Ang ending, sa akin
pinaubos ang cotton candy na binili. Hindi ko maintindihan kung bakit nagpupumilit
siyang sumama sa amin doon kahit alam ko namang hindi 'yon ang comfort zone niya.
Ngayon ay tumigil kami sa isang booth kung saan babarilin mo ang naka-display
na mga laruang sundalo na nakahilera. Medyo may kaliitan ang mga sundalong laruan
kaya mahirap matamaan ng maliit na bala ng pellet riffle. Isang malaking stuff toy
na Mickey Mouse ang premyo kapag natamaan ang lahat ng mga sundalong 'yon. Mga
chichirya naman ang premyo kapag kaunti lang ang natamaan.
Sumubok si Warren, gusto raw niyang makuha ang jackpot at ibigay sa akin.
Sinuportahan ko naman siya. Ngunit halatang hindi masyadong marunong si Warren
gumamit ng baril. Kahit anong asinta niya ay hindi niya matamaan lahat. Isang
pakete ng Chippy pa lang ang nakukuha niya. Ganunpaman ay pumalakpak pa rin ako.

"Your boyfriend is so lame. Tsk," narinig ko na namang patutsada ni Dr.

Achilles sa tabi ko.

Nandoon pa rin siya't nakahalukipkip na nakaismid. Inismiran ko rin siya.

"Doktor siya, hindi pulis. Natural lang na hindi siya marunong gumamit ng
baril," sagot ko sa kanya.

"But I can...and I'm a surgeon. Take note, a heart surgeon, not some dumbass
Gynecologist!"

"Hindi lahat ng tao pare-pareho. Manahimik ka na lang diyan!"

Hindi pa rin tumigil ang loko.

"Is this the kind of guy you want? A dimwit, wimpy OB gyne doctor who doesnt even
know how to use a fake gun?"

"Inaano ka ba ni Warren? Bakit ang dami mong patutsada sa kanya?"

"Kasi niloloko ka lang niy—"

"Hindi niya ako niloloko! Ikaw lang ang nagsasabi niyan! Ikaw lang ang taong
mahilig manloko, huwag kang nandadamay!" asik ko sa kanya.

Namula ang mukha niya sa inis.

"Hindi kita niloko!"

"A talaga ba? Hindi pala panloloko 'yong ginawa mo sa akin? Eh 'di wow!"

Hindi na siya umimik ngunit ramdam kong galit pa ring siyang nakatingin sa
akin. Hindi ko siya pinansin at patuloy na pumapalakpak sa mga dumadaplis na tira
ni Warren. Parang gusto ko na ring batukan 'tong si Warren. Hindi ko alam kung
bakit nagpapakitang gilas pa siya eh halata namang hindi siya marunong tumira. Lalo
tuloy siyang naging katawa-tawa sa mga mata ng amo niya.
Nang sa wakas ay sumuko na siya, lumapit siya sa akin at alanganing ngumiti.
Inabot niya sa akin ang Chippy na napanalunan. Malugod ko naman 'yong tinanggap.
Tinapik ko ang balikat niya para palakasin ang kanyang loob.

"Pasensiya na. Sablay akong tumira."

"Hayaan mo na. Magaling ka naman, kailangan mo lang ng practice," palubag loob

ko.
 "Gimme that!"

Nagulat kaming dalawa ni Warren nang biglang agawin ni Dr. Achilles ang pellet
riffle.

"Let me show you how to use this gun, you lameass!" mayabang niyang sabi kay
Warren saka naglakad papuntang booth.

Humalukipkip ako't tiningnan ang ginagawa niya. Baka puro pagyayabang lang ang
alam niya. Nang magsimula siyang asintahin ang mga sundalong laruan ay medyo
bumilib ako. Marunong nga ang bruho.
Nang magsimula siyang tumira at isa-isang pinatumba ang mga sundalo ay lalo
akong napahanga. Laglag ang mga panga ko habang nakatingin sa kanya. Hindi nga siya
nagyayabang lang, marunong nga siya! Saan niya natutunan 'yon? Kaya pala hindi
natatakot sa mga gustong pumatay sa kanya, kaya naman palang protektahan ang
sarili!

Mayaman 'yan. Malamang nag-training 'yan.

Tila naluging intsik ang matandang lalaking may-ari ng booth nang ibigay ang
stuff toy sa lalaki. Nakangisi naman siyang lumapit uli sa amin ni Warren saka
inabot sa akin ang stuff toy. Nagkatinginan tuloy kami ni Warren. Hindi ko alam
kung tatanggapin ang stuff toy o hindi.

"See what I'm talking about? This is what you call a sharp-shooter,"
pagmamalaki pa ni Dr. Achilles saka itinuro ang sarili.

Inirapan ko siya. Yabang talaga!

"What are you waiting for? Take this!" aniyang naiinip dahil hindi ko
tinatanggap ang stuff toy.

Umingos ako.
"Ayoko, may Chippy na ako, okay na ako dito."

Inis na hinablot niya sa kamay ko ang Chippy saka pilit pinahawak sa akin ang
stuff toy. Mabilis niyang binuksan ang Chippy saka kinain ang laman. Napaawang ang
bibig ko sa ginawa niya. Hinampas ko siya ng stuff toy.

"Sira ulo ka! Akin 'yan!"

Pilit kong binabawi sa kanya ang Chippy ngunit sinaboy niya lang ang lahat ng
laman sa lupa. Namula ako sa inis.
 "Hindi mo ba alam kung ilang bata sa mundo ang nagugutom tapos ikaw, nag-
aaksaya ng pagkain?" gigil na bulyaw ko sa kanya.

"Bakit, kapag inubos ko ba 'to, mabubusog sila?" pilosopong balik niya.

"Kahit na! Huwag kang nagsasayang ng pagkain!"

Inismiran niya ako.

"This food is not healthy! All I can taste is Monosodium glutamate! Dont consume
foods like this!"

"Wow, ikaw na ang nang agaw, ikaw pa ang malakas manlait!"

"Ehem...uhm, guys?"

Sabay kaming napatingin kay Warren nang tumikhim siya.

"Bakit, Warren?" tanong ko sa kanya.

"It's late, we need to go home now, Antonia. I still have work tomorrow."

"O sige. Pasensiya na. Umuwi na tayo."

Agad ko namang nilapitan si Warren ngunit mahigpit na pinigilan ni Dr. Achilles

ang kamay ko. Sa pagkakataong 'yon, seryoso na ang mukha niya habang nakatingin sa
akin. Parang binibigyan ako ng warning look.

"Go ahead. Ako na ang maghahatid kay Antonia," maawtoridad na utos ni Dr.
Achilles kay Warren.

Pumalag ako. "H-hindi! Kay Warren ako sasabay."

Humigpit ang pagkapit niya sa kamay ko. "I need to talk to you, Antonia."

"Puwede namang sa ibang araw na la—"

 "I'm serious about this, Antonia."

Kumunot ang noo ko. Base sa pagiging seryoso ng ekspresyon ng mukha ni Dr.
Achilles, mukhang mahalaga nga ang pag-uusapan namin. Tungkol kaya 'yon sa nangyari
kay Tracy? Wala naman kaming ibang pag-uusapan kundi 'yon lang. Napilitan akong
pumayag sa gusto niya. Binalingan ko si Warren.

"P-pasensiya na, Warren. Kailangan ko lang siyang kausapin."

Ngumiti ng matipid si Warren.

"Y-yeah sure. I'll get going then?"

Tumango ako. Malungkot na tinalikuran kami ng lalaki saka humakbang paalis.

Napabuntong hininga ako. Nahihiya ako sa kanya. Nangako ako sa kanyang ililibre
siya't ipapasyal sa carnival upang mapasaya siya sa araw na 'to ngunit mukhang
hindi naman siya nag-enjoy.
Paano kasi ay may isang asungot na umepal. Mabuti sana kung ang asungot na
katulad ni Dr. Achilles ay mabilis maidispatsa. Para akong bumangga sa malaking
pader habang nakikipag-argumento dito kay Dr. Achilles. Ang hirap ma-intimidate ng
taong 'to.
Napaigtad ako nang bigla akong akbayan ni Dr. Achilles. Nag-angat ako ng tingin
sa kanya. Huling-huli ko ang malawak niyang ngiti habang nakatingin sa akin. Parang
ngiting tagumpay. Kinintilan pa niya ako ng mabilis na halik sa noo. Kung makaakto
ng casual 'tong lalaking 'to ay parang hindi kami galing sa matinding away!

Inalis ko ang kamay niya sa balikat ko.

"Ano bang sasabihin mo? Sabihin mo na't uuwi na rin ako!"

"Umalis lang 'yong Warren na 'yon, gusto mo na ring umuwi?"

"Talaga! Mas masarap siyang kasama kaysa sa 'yo!"

Nabura ang ngiti niya. Nagulat na lang ako nang bigla niya akong pihitin
papalapit sa kanyang katawan. Bumaba ang mukha niya sa aking mukha, tinitigan ang
aking mga labi. Napalunok ako.

"Masarap, you say? Gaano kasarap? Did he satisfy you more than I did?"

Mabilis akong lumayo. "Akala ko ba may pag-uusapan tayo? Pag-usapan na natin!"

Hindi nawala ang mariin niyang titig sa akin. Nakabuo na naman siguro ng
malisyosong ideya sa utak 'tong lalaking 'to tungkol sa amin ni Warren. Ewan ko
ba't pinagtatyagaan ko pang kausapin ang lalaking 'to. Sana'y mabura na ang
nararamdaman ko sa kanya para hindi na ako nahihirapan ng ganito.
 Mayamaya'y dinala niya ako sa kotse niya at pilit pinapasakay doon. Noong
kaninang pumunta kami sa carnival, sumabay ako sa kotse ni Warren at siya'y sumunod
lang. Ngayon ay wala na akong choice kundi sumabay sa kanya. Naiinis kasi ako kapag
sumasakay sa kotseng 'yon, naaalala ko lahat ng masasakit na pinagdaanan ko sa
lalaking 'to.
Nang tuluyan na akong makasakay ay agad niyang pinaandar ang kotse. Tahimik
lang kaming dalawa sa biyahe. Siya'y panay sulyap sa akin ngunit hindi naman
nagbubukas ng usapan. Ako naman ay sa labas ng bintana itinuon ang atensyon.
Nagtaka ako nang dinala niya ako sa parke kung saan ko siya dinala dati. Nag-
init ang pisngi ko nang maalala na doon ko siya unang hinalikan. Lumabas siya ng
kotse kaya sumunod ako. May kinuha siyang kung ano sa loob ng trunk saka inabot sa
akin. Isang lata ng beer. Tinanggap ko ngunit hindi ko binuksan. Siya'y may lata
din ng beer at kaagad ininom.
Sumandal kami sa hood ng kanyang kotse at tahimik na pinagmasdan ang malawak na
kalangitan. Gabi na ngunit maliwanag pa rin ang paligid dahil sa napakalaking buwan
sa harapan. Pinagmasdan ko siya habang tinutunga ang beer na hawak. Hindi pa rin
siya nagbubukas ng usapan.

"Ano bang gusto mong sabihin? Sabihin mo na't uuwi na ako!" inip na sabi ko.

Nakita ko ang paghugot niya nang malalim na hininga bago nagsalita. "I want you
out in any operation involving Tracy's case."

Natigilan ako sa sinabi niya.

"A-anong pinagsasasabi mo? H-hindi naman talaga ako kasama sa operasyon sa pagsalba
sa dyowa mo!" kaila ko.

Ngumiti siya. Ngiting may bahid ng sarkasmo. "Cut me some slack, Antonia. I've
tasted you from your scalp to your heel, ran my mouth all over your body, savoured
every inch of you...I know how your mind works, honey."

Namula yata pati talampakan ko sa sinabi niya. Ang halay talaga ng lalaking 'to
magsalita! Sinubukan ko pa ring magkaila.
"Bakit ang kulit mo? Sinabing labas ako sa operasyong 'yan!"

Tumunga uli siya ng beer, anyong hindi pa rin naniniwala.

"I'm warning you, dare ruin this operation and I'll make sure I will do all the
possibilities to take you out from your position. Kesehodang magutom ang pamilya
mo," seryosong banta niya.

Kunot noong pinagmasdan ko siya. Hindi ko maipaliwanag sa sarili kung paano ko

minahal ang lalaki sa kabila ng kasamaan ng ugali niya. Kaya niyang gawin ang lahat
para mapahamak ako. Ano bang ginawa kong masama sa lalaking 'to?
 "Iyon lang ba ang sasabihin mo?" seryosong balik ko sa kanya.

Tumingin siya sa akin at mariing tumitig sa aking mga mata. "You havent heard
my last warning yet...stop seeing Warren or else..."

Nanlisik ang mga mata ko sa kanya. Pati ang walang kamalay-malay na si Warren
idadamay niya? Wala na bang kasing hayop ang lalaking 'to?

"Or else ano?" hamon ko sa kanya.

Napatiim bagang siya habang nakatitig pa rin sa akin. "I'll make sure he'll
lose his job, his license and his reputation."

Doon na tuluyang nasaid ang pasensiya ko sa kanya at pinadapo ang isang malakas
na sampal sa kanyang mukha. Hindi pa ako nakuntento at sinampal na naman siya sa
kanyang kabilang pisngi. Ang akala ko'y magagalit siya't magwawala ngunit hindi.
Katulad ng dati, hinahayaan niya lang akong saktan siya.

Muli ko siyang sinampal. "Bakit hindi ka lumaban? Hanggang salita ka lang ba,
ha? Hanggang pananakot ka na lang ba?!" galit na bulyaw ko sa kanya.

Hindi siya kumibo. Taas noo pa rin siyang nakatingin sa aking mga mata sa
kabila ng pamumula ng kanyang mukha.

"Anong karapatan mong pagbawalan akong makipag-date sa iba samantalang ikaw,

malayang nakikipag-date sa kung sino-sino? Anong karapatan mong pigilan akong
lumigaya?!"

"Does he make you happy?"

Hindi agad ako nakakibo. "M-mabuting tao si Warren. Kailanman ay hindi niya
pinaglaruan ang damdamin ko."

"Yeah, but does he make you happy? That's the only thing I asked!"

Nag-iwas ako ng tingin sa kanya.

"Matutunan ko ring lumigaya sa kanya dahil hindi siya mahirap mahalin!"
 Nagtagis ang mga bagang niya.
"I wont allow that to happen! You will never ever love anyone but me, Antonia!"

Nagulat ako nang bigla niyang hinila ang batok ko't hinalikan ang aking mga
labi. Nagpumiglas ako ngunit agad niyang ipinulupot ang mga braso sa katawan ko.
Kinilabutan ako nang bumaba ang mga labi niya sa aking leeg.

"B-bitiwan mo ako, Achilles, kundi kakasohan kita!" banta ko sa kanya

Tumigil siya sa paghalik at bumulong sa tenga ko. "Do it. Isnt it that's what
you want from the start? Ang arestohin ako at ikulong sa puso mo? Do it."

Naguluhan ako sa sinabi niya. Anong pinapalabas ng lalaking 'to?

Sinamantala niya ang pagkalito ko't hinuli na naman ang aking mga labi. This time
ay banayad na't masuyo. Iyong halik na hindi lang pagnanasa kundi may pag-iingat.
Napakapit ako sa mga balikat niya.

"Achilles, pakiusap—"

Hindi ko natuloy ang pagsusumamo dahil sinakop na naman niya ang mga labi ko.
Halos hindi na ako makahinga.
Nang maghiwalay ang mga labi namin ay kusa kong idinilat ang mga mata. Nagtitigan
kaming dalawa. May kung anong emosyon ang ipinapahayag ng mga mata niya na hindi ko
mabasa. Hinaplos niya ang mukha ko saka inipit ang mga hibla ng buhok ko sa aking
tenga.

"I missed you, Antonia...." masuyo niyang sambit, "I'm going crazy not seeing
you everyday. I missed your laugh, your joke, your smile, your smell...I missed you
so much. It's killing me inside seeing you with another guy."

Para akong timang na nakikinig lamang sa mga matatamis niyang salita. Inuutusan
ako ng utak kong huwag magpapadala sa lalaki ngunit ang puso ko'y isinisigaw ang
pagmamahal para sa kanya. Nalilito na ako sa nararamdaman.
Muli niya akong hinalikan, maalab at mapangahas. Nawala na naman ako sa
katinuan. Hinila ko ang ulo niya upang dumiin pa ang aming paghahalikan. Hindi ko
napansing kinarga na pala niya ako at ipinulupot ang mga binti ko sa katawan niya.
Mayamaya ay ipinasok niya ako sa backseat ng kanyang kotse saka pinahiga.
Naghinang na naman ang aming mga mata. May pagmamadaling tinatanggal niya ang mga
butones ng uniform ko. Ako naman ay nagmamadaling tinanggal ang coat niya saka
isinunod ang kanyang polo shirt.
Hindi ko na inisip ang puwedeng mangyari kinabukasan. Hindi ko na inalintana
ang lahat ng sakit na ipinalasap niya sa akin. Ang mahalaga sa akin ng mga oras na
'yon ay ang maiparamdam ko sa kanya muli ang init ng aking pagmamahal.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Chapter 44

Antonia's POV

Naalimpungatan ako sa lamig ng aircon na nanunuot sa katawan ko. Nakahiga ako

sa backseat ng sasakyan at nakahubo't hubad. Tanging ang makapal na coat lamang ni
Dr. Achilles ang nakabalabal sa aking katawan. Mag-isa lamang ako sa loob ng
sasakyan.
Bumangon ako't tiningnan ang labas ng bintana. Madilim pa rin sa labas. Agad ko
namang namataan si Dr. Achilles sa labas ng sasakyan habang may kausap sa
cellphone. Nakatalikod siya sa direksyon ko. Gusto ko siyang tawagin ngunit ano
naman ang sasabihin ko sa kanya?
Na bumalik siya sa loob at samahan ako? Na nilalamig ako't gusto kong yakapin
niya uli ako? Na pagsaluhan namin uli ang pinagsaluhan namin kanina? Kinilabutan
ako sa iniisip. Napakamot na lang ako ng ulo. Kailangan ko na yatang magpa-rehab.
Naaadik na yata ako sa lalaking 'to. Isang halik niya lang kasi ay nawawala na ako
sa katinuan.

"Ikaw lang yata ang tanging babae sa mundo, Antonia, na pinagbantaan na nga,
nagpa-tsukchak pa!" inis na sabi ko sa sarili.

Napatingin ako sa digital clock sa may dashboard ng sasakyan, mag aalas-sinco

na pala ng umaga! Tiyak kong alalang-alala na sina Poppsy ngayon at hindi ako
umuwi! Mabilis kong ibinaba ang salamin ng bintana at tinawag si Dr. Achilles.

"Psst—"

"What? Dont you dare hurt her, Caitlyn! I swear to God you're not gonna like me
when I get mad!"

Natigilan ako sa narinig. Hindi yata't tinatawagan si Dr. Achilles ni Dra.

Caitlyn.
Ibang klase din 'tong lalaking 'to, siya na ang nakikipag-bargain sa kidnapper,
siya pa ang malakas ang loob magbanta.

"No! Just let me talk to her!...Yeah...I wanna talk to her!"

Nanatili akong tahimik na nakikinig. Nang umiba ng posisyon si Dr. Achilles ay

mabilis na nagtago ako sa ilalim ng bintana para hindi niya ako makita.

"Tracy? Tracy! Oh, thank God you're safe, Babe. Are you alright? Did they do
something to you?"

Na-curious uli ako at sumilip sa kanya. Kitang-kita ko kung gaano siya nag-
alala kay Tracy. Hindi siya mapakali habang kausap ang babae sa telepono. Buti't
hinayaan ni Dra. Caitlyn na mag-usap ang dalawa. Kung ako ang kidnapper, nek nek ni
Dr. Achilles!
 "What? Oh, I'm gonna kill that bitch! Hang in there, Babe. I'll make sure
Caitlyn will pay for this. Trust me...I'll do everything to find you..."

Medyo kumirot ang puso ko sa sinabi niya. Katatapos lang naming magniig ngunit
hayon siya't may ibang tinatawag na "babe".

"I'll be right there, Babe. I'll come to you soon. I dont know when and how but
I'm going to save you even if it takes me my life...dont cry. I'm here...I missed
you too. I...I love y-you..."

Aray!

Biglang bumigat ang loob ko sa narinig. Nag-iinit ang mga mata ko lalo na nang
masaksihan ko ang matinding pag-aalala sa kanyang mukha. Nakakuyom na ng mahigpit
ang kanyang kamao. Ngayon ko lang siya nakitang ganoon ka determinado. Ganoon ka
importante sa kanya si Tracy.

Ganoon katindi ang karibal mo sa puso ng lalaking 'yan, Antonia.

Dahan-dahan akong bumalik sa pagkakahiga sa upuan ng sasakyan. Pinahid ko ang

mga luha. Ewan ko ba kung bakit pa ako nasasaktan eh wala na ngang space for new
heartache ang puso ko. Matagal na 'tong ninanaknak ng sugat. Napabuntong hininga na
lang ako at nagkunwaring natutulog.
Mayamaya ay bumukas ang sasakyan at pumasok sa driver's seat si Dr. Achilles.
Kahit nakapikit ako, ramdam ko ang paghingal niya sa galit. Nasuntok niya pa nang
malakas ang manibela. Sinamantala ko 'yon at nagkunwaring nagising. Tinakpan ko ang
sarili ko ng coat niya. Agad naman siyang napalingon sa akin.

"I'm sorry. Did I wake you up?"

Hindi ako sumagot. Tinitigan ko siya sa mga mata. Namumula ang mga iyon. Umiyak
ba siya? Umiyak siya nang dahil kay Tracy? Grabe, ngayon lang ako nakakita ng
lalaking umiyak dahil sa babae! Naiintindihan ko siya dahil mahal niya sa buhay ang
nasa bingit ng kamatayan ngunit hindi ko rin mapigilang maawa sa sarili ko.

"N-nasaan ang mga damit ko?" sa halip ay tanong ko.

Agad naman niyang inabot sa akin ang mga nakatuping damit na nakalagay sa
passenger's seat. Mabilis akong nagbihis. Nakamasid siya sa akin at sinusubukan
kong huwag salubungin uli ang mga mata niya. Magngingit-ngit lang ako lalo. Ni
hindi nga niya ako kinumusta kung okay ako matapos na naman niya akong gamitin.

Ginusto mo 'yan! Bumigay ka sa lalaking 'yan! Marupok ka kaya magdusa ka!

 Nang maayos ko na ang sarili ay tahimik akong umupo. Nakatingin pa rin siya sa
akin.
Mukhang nagtataka siya sa ikinikilos ko.

"A-are you okay? Are you hurting somewhere?"

Alam ko ang tinutukoy niya, iyong sensitibong parte ng pagkababae ko. Panay
kasi reklamo ko sa kanya kanina na nasasaktan pa rin ako kahit nakuha na niya ako
dati. Ang laki kasi ng kargada niya tapos ang wild pa makipag-sex.
Pero nawala naman agad 'yong sakit nang maglaon. Nasanay na ako sa laki niya.

Pero 'yong puso ko hindi pa sanay sa sakit. Nasasaktan pa rin ako.

Umiling ako sa tanong niya saka itinuon ang pansin sa labas ng bintana.

"Do you want to go home now?" tila nanantiyang tanong niya.

Malamang! Ano namang gagawin natin dito, magtitigan magdamag? Iuwi mo na ako
kung ibang babae ang nasa isipan mo!

Tumango ako. Hindi na ako nagsalita pa. Dapat ko munang isantabi ang sarili
kong nararamdaman at pagtuunan ng pansin ang taong nangangailangan sa amin.
Ipinangako ko na lang sa sarili kong hindi na magpapagalaw sa lalaking 'to.

"Can you come here?" mayamaya'y sabi niya sa masuyong tono.

Gusto niya akong lumipat sa harapan. Hindi ako kumilos.

"Antonia, please? Kailangan na kitang maihatid, may gagawin akong importante."

Ang sarap talagang sipain ng pagmumukha ng lalaking 'to. Alam ko kung saan siya
pupunta, ngayong araw na 'to isasagawa ang pagsagip kay Tracy. Malamang babalik
siya sa istasyon namin at makikipag-coordinate sa mga kasamahan ko. Kailangan ko na
pa rin palang maghanda. Napilitan akong kumilos at lumipat sa harapan para matapos
na ang usapan.
Pinaandar na niya ang sasakyan pagkalipat ko. Mukha siyang wala sa sarili.
Balisa siya at panay buntong hininga. Malamang kinakabahan dahil sa napipintong
operasyon. Nakakasama lang ng loob na hindi man lang niya inalala ang nangyari sa
amin kanina. Magdamag kaming magkasama pero isang tawag lang ni Tracy, naagaw na ng
babae ang buong atensyon niya.
Naiintindihan ko siya. Nasa delekadong siywasyon ngayon si Tracy. Natural na
ang babaeng 'yon ang unahin niya.
 Nang makarating kami sa harapan ng bahay namin ay agad akong bumaba. Tinawag
niya ako ngunit hindi ako nakinig at nagtuloy-tuloy na lumabas. Akmang kakatok na
ako sa pinto ng bahay nang bigla niya akong hilahin sa kamay. Napilitan akong
harapin siya. Tiningnan niya ako ng mariin sa mga mata.

"Are you mad? Bakit hindi ka nagsasalita? You're strangely quiet."

Taragis ka, bitiwan mo ako't kailangan kong tawagan ang mga kasamahan ko para
mapabilis ang pagsaklolo sa mahal mo!

Inalis ko ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko saka siya

muling tinalikuran. Pinigil niya ang balikat ko't pilit na naman akong pinapaharap.
Napaitad ako nang sapuhin niya nang dalawang kamay ang mukha ko. Naghinang na naman
ang aming mga mata.

"Remember what I told you last night? Don't dare mess up with the operation.
Stay in your house untill I told you so."

Mukhang nababasa niya ang isipan ko. Duda pa rin siyang kasama ako sa
operasyon.

Pasensiyahan tayo pero kailangan ako ng team ko. Hindi kikilos ang mga 'yon
nang walang hudyat ko.

Hindi uli ako sumagot. Nantili lang akong nakatitig ng mariin sa kanyang mga
mata. Siya'y nakahawak pa rin sa mukha ko.

"Are you listening to me, Antonia?" ulit niya.

Napilitan akong tumango. Nagdududang tiningnan niya pa rin ako ngunit mukhang
nakahinga naman ng maluwag dahil nawala ang kunot sa kanyang noo. Mayamaya'y
kinintilan niya ako ng masuyong halik sa mga labi. Nanindig lahat ng mga balahibo
ko sa katawan. May kakaiba akong nararamdaman. Mabuti na lang at wala pang gising
na mga kapitbahay kundi tampulan uli ako ng tsimis.

Tinanggal niya ang mga kamay sa mukha ko saka ako mahigpit na niyakap.
"Afte all these troubles, I promise to come back. We're gonna talk, okay?"

Hindi ako sumagot. Hangga't maaari ay ayaw kong magbitaw ng kahit anong salita
sa kanya kahit gusto ko siyang murahin. Kumalas siya sa pagkakayakap sa akin saka
ako tiningnan muli sa mga mata. Nag-iwas ako ng tingin.

"Why do I have this feeling na hindi ka nakikinig?" tila naiinis na puna niya.
 "Umalis ka na," mahinang taboy ko.

"Antonia, please..." tila nagmamakaawang sabi niya.

Bakit ayaw akong tantanan ng lalaking 'to? Dapat matuwa siya't nakikipag
tulungan ako para mapadali ang paglaya ng dyowa niya!

Hindi ko siya pinansin at kumatok na sa pinto. Hindi pa rin siya umaalis at

nanatiling nakatayo sa likuran ko. Nagpipigil akong lingunin siya. Mayamaya'y
binuksan ni Poppsy ang pinto. Gulat na nagpalipat-lipat ng tingin si Poppsy sa
aming dalawa.

"A-antonia! D-doc Achilles?"

Mabilis akong pumasok ng bahay saka nagmano kay Poppsy.

"Tuloy muna kayo, Doc—"

Mabilis kong pinigilan si Poppsy. "Hindi na, Pops, aalis na siya."

Bago pa man makasagot si Poppsy ay isinara ko na ang pinto. Nasulyapan ko pa

ang seryosong anyo ni Dr. Achilles bago iyon tuluyang nasara. Iba talaga ang
pakiramdam ko. Hindi na rin ako makakilos matapos maisara ang pinto. Hindi ako
umaalis doon hangga't hindi ko naririnig na umaandar ang sasakyan niya.
Sinilip ko siya sa may bintana. Nakabalik na siya sa kanyang sasakyan saka iyon
pinaandar. Napabuga na lamang ako ng hangin nang makaalis siya. Alam kong nagtataka
si Poppsy ngunit nagtungo agad ako sa kuwarto ko't ini-lock ang pinto.
Kinuha ko sa ilalim ng kama ang maliit na briefcase na may lamang mga baril.
Noong isang araw ko pa 'yong inihanda para sa araw na 'to. Isa-isa kong ipinasok
ang mga bala sa loob pagkatapos ay nagpasiya akong maligo. Kailangan kong alisin
lahat ng negatibong bagay sa isipan at katawan ko.
Nagsuot ako ng black blouse at faded jeans. Rubber shoes naman ang suot ko sa
paa. Itinali ko na parang bun ang buhok ko pagkatapos ay nagsuot ng itim na
baseball cap. Hindi na ako nag-abalang maglagay ng mga kolorete sa mukha. Dumeretso
na ako sa kusina dala-dala ang briefcase.
Dinaluhan ko si Poppsy na nagbabasa ng dyaryo sa mesa samantalang si Junior ay
nagpiprito ng itlog. Tahimik akong nagtempla ng kape. Nahuli ko naman ang palihim
na palitan ng tingin nina Poppsy at Junior.
Umupo ako sa silya at hinigop ang kape.

"Ate, narinig ko sa isang mapagkakatiwalaang source na hinatid ka kaninang

madaling araw ni Dr. Achilles."

Alam kong si Poppsy ang mapagkakatiwalaang source na tinutukoy ng kumag na si

Junior. Hindi ako kumibo at nagpatuloy sa paghigop ng kape. Nahuli ko si Poppsy at
Junior na nagpalitan na naman ng makahulugang tingin. Napailing-iling ako.
 "Anak, pansin ko yatang dala mo na naman ang briefcase mo. May misyon ba kayo
ngayon?" tanong ni Poppsy.

Tumango ako bago inubos ang kape. Tumayo na ako't nagligpit.

"Saglit lang, 'te, alis ka na agad? Kumain ka muna!" pigil sa akin ni Junior.

Umiling ako. "Hindi na. Nagmamadali ako."

"Kumain ka nga muna para magkalaman ang tiyan mo. Sasabak ka sa misyon na
gutom?" segunda ni Poppsy.

Napabuntong hininga ako. Bakit lahat na lang ng tao pinipigilan ako ngayong
araw na 'to?

"Hindi na, Pops. Nagmamadali ako."

Mabilis kong kinuha ang briefcase saka nagmamadaling lumabas ng bahay. Agad
akong sumakay kay Edwardo. Pati ang langit ay mukhang pipigilan din ako. Madilim
iyon at mukhang aambon pa. Mabilis kong pinaandar si Edwardo. Kailangan kong mauna
sa lugar kung saan naroon si Tracy.

Napaantanda ako. "Lord, kayo na ang bahala sa akin..."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 45

Antonia's POV
"Your beloved boyfriend is coming to save your mother-fuckin'-ass, Princess."

Kahit masikip at mainit sa lugar na kinaroroonan ko'y rinig na rinig ko ang

boses ni Dra. Caitlyn habang kausap ang nakagapos na si Tracy. Nakahandusay si
Tracy sa sementadong sahig habang nakagapos ang mga kamay at paa at may busal sa
bibig. Nagpupumiglas siya ngunit hindi makagalaw ng maayos dahil sa pagkakatali.
Nasa loob ako ng kisame at nakamasid sa kanila. Kitang-kita ko sila mula sa
maliit na butas na ginawa ko. Kanina pa ako doon at nakaantabay. Dumaan ako mula sa
bubungan at naghanap ng daan papunta sa kuwartong iyon. Nasa isang lumang building
nagkukuta sina Dr. Caitlyn at ang mga kasamahan niya. Doon nila dinala si Tracy.
Napag-alaman naming pagmamay-ari ng pamilya ni Dra. Caitlyn ang building. Dati
itong commercial building na nalugi at ipinasara. Nagmistula iyong abandonadong
establisyemento dahil wala ng umuukopa. At mukhang sinamantala iyon ng doktora at
doon nagkuta.
Masasabing walang karanasan ang doktora sa ganitong gawain. Mukhang first time
niyang gawin ang pangigidnap. Ang isang kidnapper na may alam sa ganitong larangan
ay hindi agad magpapahuli, bagkus magtatago ito sa isang lugar na hindi agad
matutunton ng mga awtoridad. Ang building na kinaroroonan namin ay nasa gitna pa ng
malaking mall at eskuwelahan. Mabilis matunton.
Umilaw ang cellphone kong Cherry Mobile, tanda na may nagpadala sa akin ng
mensahe. Galing sa kasamahan ko ang mensahe, hudyat iyon na nakarating na sila sa
area. Nagbilin uli ako sa kanilang kahit anong mangyari ay huwag pababayaan si Dr.
Achilles. Kinakabahan talaga ako kanina pa. Hindi naman ako ganito sa mga naging
misyon namin dati.

Baka may mangyari sa kanya. Huwag naman sana, Lord!

Ibinalik ko ang atensyon kina Dra. Caitlyn. May kasama siyang limang
kalalakihan na pawang may dalang armas. May sinasabi pa siya kay Tracy na hindi ko
pinagtuunan ng pansin, saka biglang tumawa ng malakas. Mayamaya ay tinadyakan niya
si Tracy. Napaungol ng malakas ang babae tanda na nasaktan ito.

Aray! Ang shakeet niyan, Besh!

Hindi ko alam kung bakit nandito ako't pinipilit ang sarili kong pangunahan ang
misyong ito. Si Tracy ang pinakamatinding karibal ko sa puso ni Dr. Achilles at
siyang dahilan ng matinding kabiguan ko sa pag-ibig. Anong pumasok sa kukute ko't
nagpapakabayani ako upang iligtas siya? Dapat matuwa ako't mawawalan na ang
pinakamalaking asungot sa buhay ko.

Dahil busilak ang iyong kaloobang tumulong sa kapwa, Antonia. Hindi ka

nagpapadaig sa selos. Mabuti kang tao, tandaan mo 'yan!
kumbinsi ko sa sarili.

"Ihanda n'yo na ang sarili n'yo at darating na si Dr. Achilles. Ang babae lang
na 'to pala ang susi upang mapasakamay ko ang lalaking 'yon. Sana'y matagal ko na
palang kinidnap ang malanding Tracy na 'to," ani Dra. Caitlyn sa mga kasamahan.

Oo, malandi talaga 'yan!

Natampal ko ang mukha dahil sa naisip. Ano bang kalokohan ang naiisip ko? Dapat
makisimpatya ako kay Tracy!

"Bakit ba obsessed na obsessed ka sa lalaking 'yan, Caitlyn? Ang dami namang

lalaking nagkakagusto sa 'yo, a! Bakit ipinagpipilitan mo sarili mo sa kanya?"
anang isa sa mga kasamahan niyang lalaki na nakasuot ng cap.

"Dahil hayop siya, silang lahat ng mga kapatid niya! Matapos kong magpakabaliw
sa kanya, tatanggalin lang nila ako sa ospital? At hindi pa sila nakuntento, pati
lisensyang pinaghirapan ko pinawalang bisa nila!"
 "Paano naman mangyayari 'yon, eh, wala ka namang ginagawang masama?"

"Exactly! They are bunch of evil rich siblings who have numerous connections!
They can manipulate everyone in just a snap!"

"Makapangyarihang tao pala 'yang binabangga mo, Maam, eh.

Hindi ba tayo mapapahamak diyan?" singit ng isang lalaki.

Biglang sinampal ni Tracy ang lalaking nagsalita. "That's why I hired you,
asshole! You will protect me from him!"

Nasapo ng lalaki ang naskatang mukha.

"Pero, Maam, paano kung may pulis siyang mga kasama?"

"Anong ginagawa ng mga tao natin sa baba? And besides, they wont dare try to
irritate me. The life of this stupid woman lies in my hands," tukoy ni Dra. Caitlyn
kay Tracy.

Nagsalita na naman 'yong isang lalaki

"Sigurado ka ba sa babaeng 'yan, Caitlyn? Hindi naman 'yan 'yong nakikita naming
kasama palagi ng doktor na 'yon, a! May isa pa siyang kasakasama palagi."

May palagay akong ako ang tinutukoy niya.

"That lady might be her fling or side chick. This is the woman Achilles is
going to marry. I know her even before I fucked Achilles. We can use this woman to
make Achilles bend his knees to us," sagot naman ni Dra. Caitlyn.

"And then what? After you succeed with this, what are we going to do with her?"

"Kapag napasaakin na si Achilles, do whatever you want with this girl. Burn her
alive then throw her lifeless body in the creek or burry her somewhere."

Napapanganga na lang ako sa pinagsasasabi ni Dra. Caitlyn. Hindi ko lubos

akalaing ganoon siya kasama sa kabila ng kaamuhan ng kanyang mukha. Dinaig niya pa
sina Cherry Gil at Princess Punzalan sa itim ng kanyang budhi.

Nang magsimulang mag-alisan sina Dra. Caitlyn at maiwan ang dalawang lalaking
mga alipores niya ay dahan-dahan akong gumapang. Natigil ako nang biglang
mapatingala ang dalawang lalaki sa kinaroroonan ko. Napalunok ako.

"Narinig mo ba 'yon? Ano 'yon?" tanong ng isa sa mga lalaking naiwan.

"Baka mga daga lang 'yan, 'pre, naglalaro sa kisame."

"S-sigurado ka, 'pre?"

Mukhang nakulitan ang kausap na lalaki.

"Oo, nga! Ang praning mo, 'pre! Kunin na nga lang natin 'yong alak sa labas!"

Lumabas ang dalawa. Sinamantala ko naman 'yon at binilisan ang pagkilos.

Binuksan ko ang butas na ginawa ko sa kisame kanina at tinakpan ko lang ng
ipinambutas kong parte. Akmang tatalon ako nang biglang bumalik ang dalawang lalaki
kanina. Mabilis akong nagkubli. Nagdala pa ng mesa ang isa at inilapag mismo sa
ilalim ng butas na ginawa ko.
Ang isa naman ay may dalang mga upuan at alak. Pumuwesto na ang dalawa at
nagsimulang mag-inuman. Inis na inis ako ngunit kailangan ko ng kumilos ng mabilis.
Nandoon na si Dr. Achilles at mga kasamahan ko sa ibaba. Kailangan ko ng maisagawa
ang plano ko.
Sinilip ko uli ang dalawa na masayang nag-iinuman sa ibaba. Tatalon pa rin ba
ako o ano? Baka kuyugin nila ako. Bahala na. Napaantanda ako saka napagpasiyahang
tumalon diretso mismo sa mesang pinaglapagan nila ng alak. Mabuti na lang at hindi
bumigay ang mesa sa bigat ko. Gulat na napatayo ang dalawa. Iyong isa'y naibuga pa
ang alak na iniinom.

"Kumusta, mga 'pre!" nakangising bati ko sa kanila.

"Sino ka?!" gulat na tanong ng lalaking bumuga ng alak.

"Hulaan mo!" sabi ko sabay kindat.

 "Tarantada ka!"

Bago pa man makabunot ang isa sa mga lalaki ng baril ay mabilis ko siyang
inundayan ng sipa sa mukha. Bumulagta agad siya sa sahig. Ang kasamahan naman
niyang lalaki ay sinubukan akong hulihin sa mga paa ngunit nag-back tumbling ako
pababa sa sahig.
Bumunot siya ng baril at itinutok sa akin ngunit mabilis kong inangat ang mesa
upang itulak sa harapan niya.
Nabitawan niya ang baril at napaupo sa sahig. Mabilis kong pinulot ang bote ng alak
saka hinambalos sa ulo ng lalaki. Duguan siyang bumulagta sa sahig.
Nang masiguradong knocked-out ang dalawa ay saka ako nakahinga ng maluwag.
Patakbong nagtungo ako kay Tracy saka siya tinulungang makaupo. Ang sarap niyang
sampalin lalo na n'ong nagpumiglas pa siya. Nagtimpi ako't kinalas ang busal niya
sa bibig kasunod ang piring niya sa mata.

Nanlaki ang mga mata niya nang makita ako pagkatapos ay ngumiwi.
"You?!"

"O, bakit? May angal ka?!"

"Why you?!"

Hindi ko nagustuhan ang sinabi niya.

"O, bakit? Choosy ka pa?"

"Where's Achilles? Where's everybody?" maarte niyang tanong saka inilibot ang
mga mata sa paligid.

"Ewan ko! Gusto mo hanapin ko muna sila bago kita tulungan dito?" sarkastikong
tanong ko.

Pinaningkitan niya ako ng mga mata ngunit hindi na nagkomento. Subukan niya
lang talagang talakan ako't iiwan ko siyang mag-isa. Nang makalas ko na lahat ang
mga nakatali sa kanya ay marahas na hinila ko ang braso niya upang tumayo.

"Ouch!" maarteng sabi niya saka winaksi ng malakas ang kamay ko.

Inirapan ko siya saka iniwan. Agad naman niya akong tinawag.

 "Hey! Where are you going? Iiwan mo ba ako dito?"

Namaywang ako saka siya uli hinarap. "Ang kupad-kupad mo! Para sabihin ko sa
'yo, hindi ka prinsesang kailangan iligtas!"

"Excuse me? Hindi ko hiniling na iligtas mo ako!"

"Hindi nga! Kasi kung ako ang masusunod, hahayaan kitang mabulok dito! Kaso ang
Prince Charming mo, kumatok sa pinto ng presinto namin at humingi ng tulong na
iligtas ka! Isasakripisyo niya ang sarili niya para makauwi kang ligtas!"

Labag man sa loob ko'y sinabi ko 'yon sa kanya. Kahit nasasaktan ako sa
katotohanang nadito ako dahil sa laki ng pagmamahal ni Dr. Achilles sa kanya.
Ibinubuwis ko ang buhay ko para sa babaeng mahal ng mahal ko. Sabihin n'yo—may
sasakit pa ba doon?

Napalitan ng pag-aalala ang mukha niya.

"Oh, my God. Where is he?"

"Ewan ko! Kaya nga hahanapin diba?"

"S-sasama ako sa 'yo..."

Umikot ang mga mata ko't tinalikuran siya. Tahimik naman siyang sumunod. Naging
mapagmasid ako sa paligid. Dahan-dahan akong naglakad habang hawak ang aking baril.
Hanggang sa nakalabas kami ng kuwarto ay nanatili akong naging mapagmasid.

Dumaan kami sa pasilyo saka dumeretso sa isang pintong

nakapinid. Akmang bubuksan ko ang pinto  nang pigilan ni Tracy ang kamay ko.

"What are you doing?"

Inis na binalingan ko siya. "Papasok sa loob ng pinto!"

 "How would you know it's safe inside?"
diskumpyadong tanong niya.

"Para sa kaalaman mo, pulis ako. Bago ako sumabak sa isang misyon, pinag-
aaralan ko ang lugar na pupuntahan ko. At itong pintong 'to ay fire exit. Kapag
dumaan tayo dito, makakarating tayo sa second floor. At sa second floor—"

"Okay, got it. Let's go!" putol niya sa akin.

Siya pa ang nagbukas ng pinto at nagpatiunang lumabas. Hinayaan ko siyang mauna

kahit gustong-gusto ko siyang batukan. Tumigil siya sa kalagitnaan ng hgdanan nang
mapansing madilim na ang daanan. Lumingon siya sa akin.

"Do you have your phone? Ilawan mo nga ang daanan ko. It's so dark in here."

Umikot na naman ang mga mata ko saka inis na hinugot ang cellphone. May maliit
na flash light ang cellphone ko kaya binuksan ko iyon. Napangiwi siya nang makita
ang gamit kong cellphone.

"Who still use that kind of phone? Do you have bigger phone with more
brightness?"

"Wala! Magtigil ka nga sa kaartehan mo't baka ihampas ko 'to sa 'yo!" gigil na
singhal ko sa kanya saka siya nilagpasan. Nauna na akong bumaba ng hagdanan.

Nang makalabas kami ng kabilang pintuan ay sinilip ko muna ang labas,

sinigiradong ligtas at walang tao. Nang makasiguro ay lumabas na kami at naglakad
sa makalat na pasilyo. Maraming nagkalat na mga lumang karton at sirang mga
muwebles sa sahig.
Mayamaya ay may naulingan kaming mga nag-uusap. Agad kong hinanap ang
pinanggalingan ng mga boses. Nasa kabilang panig ng pasilyo. Mabagal kaming
humakbang hanggang sa makalapit kami sa kabilang panig. Nagtago kami sa
nakahilerang mga sirang upuan.

"Mga bobo! Isang tao lang ang babantayan ninyo, nakawala pa! Hanapin n'yo siya
ngayon din!" narinig kong hiyaw ni Dra. Caitlyn.
 Oops mukhang alam na nila ang nangyari!

"That bitch!"

Gulat akong napalingon nang marinig ang mura ni Tracy. At mas lalong nanlaki
ang mga mata ko nang bigla siyang lumabas sa pinagtataguan namin at buong tapang na
sinugod si Dra. Caitlyn. Huli na para pigilan ko siya dahil nakalapit na siya sa
nakatalikod na si Dra. Caitlyn saka hinila ang buhok ng babae. Laglag ang panga ko
sa nasaksihan.

"You, bitch! How dare you do this to me?!" galit na sabi ni Tracy kay Dra.
Caitlyn. Mabuti na lang at mag-isa na lang ang manggagamot sa kinatatayuan niya.

Gulat namang napatingin si Dra. Caitlyn kay Tracy saka nakipaglaban ng

sabunutan. Agad akong pumagitna sa dalawa. Inaawat ko sila ngunit ayaw paawat ng
dalawa. Hindi ko alam kung matatawa o maiinis sa nasasaksihan.

"You're the bitch! Tapos na kayo ni Dr. Achilles! He's mine now! Napagsawaan ka
na niya!" maanghang namang balik ni Dra. Caitlyn.

"Dream on, bitch! He was never yours! His heart and body belong only to me!"

Mga malalanding 'to, ayaw paawat!

Pilit ko pa ring inaawat ang dalawa ngunit hindi sila nagpapigil. Humihingal na
namaywang ako't hinintay silang magkaubusan ng buhok. Mukhang lyamado si Dra.
Caitlyn dahil malakas niyang naitulak si Tracy dahilan para matumba ito sa sahig.
Nang bumunot na siya ng baril ay doon na ako kumilos at mabilis kong pinigilan ang
kamay niya.

"Look who's here, the side chick..." nakakalokong sabi niya sa akin.

Hindi ako kumibo kahit uminit ang ulo ko sa tinawag niya sa akin. Hawak-hawak
ko pa rin ang kamay niyang may tangang baril. Matigas si Dra. Caitlyn at
nakikipaglaban sa akin. Sa inis ko'y inundayan ko siya ng tadyak sa sikmura.
Nabitawan niya ang baril saka siya napayuko sa sakit. Mabilis kong sinipa ang baril
palayo.

Binalikan ko naman si Tracy saka siya tinulungang makatayo.

 "Oh shit!"

Nag-angat ako ng tingin kay Tracy nang mapamura siya. Hindik na nakatingin siya
kay Dra. Caitlyn. Mabilis akong napalingon sa kinaroroonan ng mangagamot. Nakatayo
na siya't may hawak na baril. At nakatutok iyon kay Tracy! Ginalaw niya ang gatilyo
ng baril at bago pa ako makapag-isip ay umalingawngaw na ang malakas na tunog ng
putok ng baril.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 46

Achilles' POV

"Are you ready, Mr. Alarcon?"

Mula sa pagtitig sa kawalan ay naglipat ako ng tingin kay SPO2 Marasigan. He

was standing in front of me equipped with his arms. Siya ang 'di umanong naatasan
ng Hepe ng pulisya na mamuno sa pagresolba sa kidnapping case ni Tracy. Sa likuran
niya ay ang mga kasamahan niyang pulis. At may nakapaligid pa sa aming mga EMS at
ambulance, utos ko.

If things get serious, at least I will not die right away.

"Mr. Alarcon, do you hear me? Are you ready? We're going to save your
girlfriend now," ulit niya nang hindi ako kumikibo.

Suddenly, the idea of Tracy being my kidnapped "girlfriend" sounds so annoying.

I've been telling them Tracy's not my girlfriend, we didn't reprise our
relationship. Until now our relationship is still unlabelled and I doubt it will
still going to happen. I just lost my interest in her. But because I owe the
responsibility of this incident, I need to be man enough to stand up for her rescue
operation.
Umalis ako sa pagkakasandal sa hood ng sasakyan ko saka namulsa. Tanging tango
lang ang isinagot ko kay SPO2 Marasigan. Nagpatiuna na siyang pumasok sa
passenger's seat ng sasakyan ko. Napabuntong hininga ako saka sumunod. Pinipilit
kong humakbang at pumasok sa driver's seat ng sasakyan ko. I just don't feel myself
today.
Kasabay ng pagpasok ko sa sasakyan ko'y nagpuntahan na rin ang iba pang mga
kapulisan sa kanikanilang mga sasakyan. May ibang sa mga police cars sumakay.
Nagsimula na akong paandarin ang sasakyan at wala sa mood na nagmaneho.
My heart is heavy. It felt heavy ever since I dropped Antonia home. I have so
many things to tell her but I couldn't because of this rescue operation. Gusto ko
kapag nag-usap kami, nothing is holding me back. Feeling ko ang laki ng kasalanan
ko sa kanya. I took advantage of her innocence again and have the audacity to leave
her just like that. Malamang ay nagdamdam na naman sa akin ang babae.
Napabuntong hininga ako. I needed to talk to her. Ayokong mapuno ng sama ng
loob sa akin si Antonia. Ayokong masaktan siya ng sobra na maging dahilan na
tuluyan niya akong kalimutan. Ikamamatay ko 'yon!
I wanted to make it up to her. I wanted to say what I feel. That I don't want to
see her dating Warren.
It's killing me to know Warren makes her smile and happy. That she considers
giving Warren a chance to be her boyfriend. That's supposed to be my job. I should
be the one making all her kilig or whatsoever, not that dumbass Warren. That idea
made me completely mad. I've never been this mad all my life.
This gave me sleepless night and sometimes multiple nightmares. I cant stand
the thought that Antonia is going to be with someone else and not me! Just the
thought of other men kissing her luscious lips makes me wanna scream in anger. I
guess this is jealousy is all about. It finally sank in to me that the strong
hatred I felt towards Warren is basically jealousy.

I must really be in love with that crazy girl. I need to admit that to myself.
If this is not love, I don't fuckin' know what is it.

I made a promise to myself that if this rescue operation turned out to be

successful, I'll embrace the truth and discuss my feeling with Antonia. I need to
discuss it detail by detail so she can understand. Baka isipin niyang
pinagtitripan ko siya dahil si Tracy ang nililigawan ko last time.
Antonia can be gullible and skeptical at the same time. She needs to be handled
with caution because this entire relationship thing is all new to her. Baka
mabugbog na naman ako nang wala sa oras.

"Are you with us, Mr. Alarcon?"

Naagaw ni SPO2 Marasigan ang atensyon ko. Binalingan ko siya. Iiling-iling

siya, animo disappointed sa akin.

"Were you saying something?"

"Oo, Mr. Alarcon, kanina pa. It seems that you're not paying attention. We need
you to focus because this is a dangerous operation.
We need your 100 % cooperation."

Tumango ako. "Right."

Ibinalik ko uli ang atensyon sa daan. He's right, I need to focus to end this
madness once and for all, and for me to go back to Antonia.

Oh, my Antonia. I'm gonna get you back after this mess, Honey. Wait for me.

Ilang minuto lang ay nakarating na kami sa lumang building na pinagtataguan ni

Dra. Caitlyn. Nang maalala ang babae ay uminit ang dugo ko. Who would have thought
that I was once fucking a psycho? She's not on drugs but her mental illness is
worse than any drug addiction. Her strong obsession to me is sick! Some guys might
find it flattering but to me I find it disgusting.

"Andito na po tayo, Mr. Alarcon," deklara ni SPO2 Marasigan.

Tahimik akong bumaba ng sasakyan saka namulsa. Itinuro niya ang lumang building
kung saan dinala ni Dra. Caitlyn si Tracy. Ang usapan, ako lang ang papasok sa loob
at makikipag-negotiate kay Dra. Caitlyn. I'll trade myself in the place of Tracy.
"Palit ulo" as what they call it.

"Remember, Mr. Alarcon, focus..."

Humugot ako nang malalim na hininga saka tumango. Nagsimula na akong maglakad
mula sa sasakyan papuntang building. Ang usapan, hindi ako sasamahan ng mga pulis.
They're going to penetrate the area discretely. God knows how but I trust them. I
hope we can execute the plan successfully. Ayoko rin namang mapahamak si Tracy.
Iginala ko ang paningin sa paligid. The area is forsaken. I remembered when I
was still in Med School, I used to go to this place. Actually, me and Tracy used to
date here. I am still familiar with the place. Alam ko ang mga tagong lugar because
me and Tracy used to sneak out to those places to kiss and make up.
Pumasok ako sa Main Door. Sira na iyon at basag ang salamin kaya madali akong
nakapasok. Nang makapasok sa loob ay dumeretso ako sa escalator na hindi na rin
umaandar. I maintained my calmness. Funny how I don't feel any fear. I just want
this thing to be done and over with then I'll wring Dra. Caitlyn's neck.
Nang makarating sa second floor ay agad kong tinawagan si Dra. Caitlyn.
Hindi naman nagtagal at sinagot niya ito.

"Hey, I'm here," bagot kong sabi sa kanya. Actually ay nagpipigil akong
bulyawan siya sa kabilang linya.

"Oh, I'm so excited to see you, Love!"

Napangiwi ako sa narinig. She used to call me "love" when we were fucking each
other. Before it turns me on, now it makes me nauseated.

Pinatay ko na ang cellphone at tanimik na naghintay. Mayamaya'y may narinig

akong mga yabag at tunog ng takong ng sapatos
Dra. Caitlyn sa kung saan kasabay ng dalawang
baril. I almost raise my eyebrow.
Nagliwanag ang mukha ni Dra. Caitlyn saka
"Finally, you're here!"
na paparating. Biglang lumitaw si
lalaking may tangang malalaking
tumatakbong yumakap sa akin.

Tinanggal ko ang mga bisig niyang nakayakap sa akin saka siya itinulak nang
malakas. Mabilis namang lumapit sa kanya ang mga kasamahang lalaki. Ang isa'y
nakatutok pa ang baril sa akin. Hindi ako natinag bagkus ay dinuro ko pa si Dra.
Caitlyn.

"I gave you what you want, I'm already here. Now give me what I want and
release Tracy!"

Napangisi siya. Dahan-dahan na naman siyang lumapit sa akin saka ipinulupot ang
mga braso sa leeg ko.

"Quite impatient, Love? Masyado ka namang excited makita

ang malanding 'yon."
Ipinaglakbay pa niya ang mga daliri sa mukha ko.

Nagsalubong ang mga kilay ko't tinanggal ang kamay niya sa mukha ko.
"Don't call her names, Caitlyn. She's out of this! Let her go, now!"

She smiled sarcastically. "You know we're not in bed anymore, right? I'm no
longer your slave, and you're no longer my master. You cant order me around like
your puppet anymore. I tell you what to do and you do what I say."

"And what if I disagree?"

Lalong lumapad ang mga ngiti niya. "You may not like what I'll do with your
poor, little Tracy."

Pinigilan ko ang sariling sampalin nang malakas ang babae. She may be the most
infuriating bitch in the world but she's still a woman. Hindi ako nananakit ng
babae.
Tinitigan ko siya sa mga mata bago nagsalita.

"No matter what you do to me and Tracy, Caitlyn, you will never own me. You
will remain a pathetic bitch like you really are."

Nabura ang ngiti niya saka ako malakas na sinampal. Nasapo ko ang nasampal na
mukha. Well, compared to Antonia's excruciating slap, hers is nothing. Lumayo siya
sa akin saka minadohan ang mga kasamahan niya.

"Take him."

Napaatras ako nang magsilapitan ang mga lalaki sa akin. Akmang bubunutin ko ang
baril sa likod ng pantalon ko nang biglang may lumitaw na lalaki mula sa
pinanggalingan nina Dra. Caitlyn kanina. Humihingal siya at mukhang natataranta.

"Boss, may malaking problema!"

 "What is it this time?!" iritableng sagot ni Dra. Caitlyn.

"Ang bihag, nakatakas! Mukhang may tumulong sa kanya upang makawala! Sina Dudoy
at Paeng wala ng mga buhay habang nakahandusay sa sahig!"

"What the fuck! What are you waiting for? Hanapin siya!" galit na sabi ni Dra.
Caitlyn saka tumakbo pabalik sa pinanggalinan nila kanina.

Natigilan ako sa narinig. Who could have done it? Who could have helped Tracy
out? Malabong naka-penetrate na sa building ang mga pulis in just a short span of
time. At malabong matagpuan nila agad ang kinaroroonan ni Tracy sa laki at lawak ng
building.

"Sumama ka sa amin!"
Marahas akong hinila ng isa sa mga kasamahang lalaki ni Dra. Caitlyn ngunit
pumiglas ako.

Pinanlisikan niya ako ng mga mata saka tinutukan ng baril. Marahas na inagaw ko
ang baril sa kanya't malakas iyong hinampas sa mukha niya. Agad namang kumilos ang
kasamahan niyang lalaki't sinugod ako ngunit mabilis ko siyang binigyan ng jab sa
mukha. Matagal-tagal na rin pala mula nang mapasabak ako sa suntukan.
Bago ako naging matagumpay at magaling na manggagamot ay dumaan ako sa katakot-
takot na fraternity initiations at street fights dati. Sa mga Alarcon, ako ang
pinakabasagulero at pasaway. Mayabang ako dahil varsity ako ng Taekwondo dati.

"Jerk! Wait until I get my hands on you!" galit na turan sa akin ng lalaking
hinampas ko ng baril kanina. I'm surprised he can speak english very well. I'm
guessing he's not just an ordinary goon in this dramatic set-up.

Sinugod niya ako ngunit umatras ako. Tinantya ko ang distansiya namin bago ko
pinakawalan ang malakas na sipa sa mukha niya. Tumilapon siya ngunit nakatayo pa
rin. Ang isa niyang kasamahan ay hindi ko napansing nakalapit na pala sa akin at
ipinulupot ang braso sa leeg ko. Sinugod naman ako n'ong isa saka ako sinuntok sa
sikmura.
I flinched a little. Damn, are they really men? Mas malakas pa sumuntok si
Antonia sa kanila! Ina-underestimate ako ng mga 'to. Ang lalaking sanay sa basag-
ulong katulad ko'y hindi agad napupuruhan sa mahinang suntok. Ni hindi nga ako
napuruhan nang malaki sa panggugulpi sa akin ni Antonia! Though in all honesty,
someone could get to ICU after Antonia's savage mauling.

"Oh, so you're playing tough now, huh?" nangigigil na asik

sa akin ng lalaki.

I just grinned ironically. "Man, I'm not playing tough. You're just a plain
loser!"
 Lalong nagalit sa akin ang lalaki saka muli akong sinugod. Sinamantala ko 'yon
at malakas na sinipa ang pagitan ng kanyang mga hita. Namilipit siya sa sakit.
Malakas ko namang siniko ang lalaking nakapulupot ang braso sa leeg ko. I hit him
straight to his vital organ. Napasigaw siya sa sakit saka marahas akong binitawan.
Sinamantala ko uli 'yon saka siya malakas na binigyan ng knifehand attack sa
batok. Walang malay siyang bumulagta sa sahig. I can even hear his Cervical bones
cracked. Ang lalaking sinipa ko naman kanina sa crotch ay namimilipit pa rin sa
sakit. Tinapakan ko pa lalo ang putotoy niya na nagpahindik sa kanya. Nangisay siya
sa sakit saka nahimatay.

"Men like you shouldn't proliferate. You're a cancer to the society," bulong ko
sa lalaki bago ko siya iniwan.

I will not waste my time killing you. Killing is not my cup of tea. But I wont
let you spread your nasty genes either. I'll just send my condolences to your
future generation.

Doon ko lang namataan ang iba sa mga pulis na pumasok sa building. Tinawagan ko
ang mga EMS sa labas gamit nag cellphone.

"After this commotion happening around here, bring a spinal board, a cervical
collar and a potent analgesia. I just crushed someone's balls."

Natawa ang EMT na kausap ko. Tinapos ko na ang tawag. Agad kong sinundan si
Dra. Caitlyn. Nakailang liko at akyat ako bago natunton ang mga umaalingaw na boses
ng mga babae.

"You're the bitch! Tapos na kayo ni Dr. Achilles! He's mine now! Napagsawaan ka
na niya!"
Napangiwi ako nang marinig ang sigaw ni Dra. Caitlyn.

Sumunod ay ang boses ni Tracy.

"Dream on, bitch! He was never yours! His heart and body belong only to me!"

Seriously? A catfight in the middle of a horrific kidnapping drama?

Mabilis akong tumakbo upang matunton ang pinanggalingan nila. Namataan ko sina
SPO2 Marasigan at ang iba na nakasunod na sa akin. Nanggaling sila sa kung saan at
may nakataling kung ano sa katawan nila.
Halos natigilan kaming lahat nang makarinig ng malakas na putok ng baril.
Nasundan pa 'yon nang isa pang putok ng baril. Kinabahan ako. As much I hated Dra.
Caitlyn, I wouldn't wish for any of the girls to die! Lalo kong binilisan ang
pagtakbo. Nang sa wakas ay nakarating ako sa pinanggalingan ng putok ay daig ko pa
nag tinamaan ng kidlat.
I saw Dra. Caitlyn's lifeless body on the floor, bleeding. What shocked me the
most is the presence of Antonia. She was standing next to Tracy, bravely pointing a
gun to Dra. Caitlyn.  Did she do it? Did she kill Dra. Caitlyn? I couldn't move in
disbelief. I know she's licensed to kill but...this is so heartbreaking to see!
Nagtama ang mga mata namin. Natigilan siya.  Hindi ko alam kung sino ang unang
lalapitan; ang nakahandusay na katawan ni Dra. Caitlyn, ang nanginginig sa takot na
si Tracy o ang nakatayo at walang takot na nanunutok ng baril na si Antonia? Nang
makita ako ni Tracy ay tumakbo siya sa direksyon ko saka yumakap nang mahigpit.
Gumanti ako nang yakap.
Hindi ko maimagine ang traumang dinanas ni Tracy sa mga nangyari. I pitied her
but at the same time, I cant move my eyes away from Antonia. Why is she here? I
told her a million times not to mess up with this operation! Malamang ay siya ang
may kagagawan kung bakit nakawala si Tracy kanina!
She smiled at me. I couldn't respond to her smile seeing Dra. Caitlyn's body.
Nag-unahan ang mga pulis na daluhan si Dra. Caitlyn. Umalis ako sa pagkakayakap ni
Tracy saka dahan-dahang humakbang papunta sa katawan ni Dra. Caitlyn. Pinigilan ako
ni Tracy.

"N-no, Achilles...you need to—"

"Cut it off, Tracy!" galit na singhal ko sa kanya.

Nilapitan ko si Dra. Caitlyn saka pinulsuhan. She has a pulse and still
breathing. She was just hit in the arm. Nakahinga ako nang maluwag at hindi
tinamaan ang vital organs niya. Sinadya yata 'yon ni Antonia. Nagtataka ako't hindi
siya gumagalaw sa kinatatayuan niya't nakatutok pa rin ang baril. She's clearly
shaking and sweating profusely.

What's wrong with her?

"Achilles! There's something you should know..." ani Tracy na mukhang nagpa-
panic. Itinuturo niya si Antonia.

Nagtatakang napatayo ako saka nilapitan si Tracy. "What are you trying to say?"

Itinuturo niya si Antonia habang naiiyak. Lalo akong naguluhan. Doon unti-
unting humakbang si Antonia. Kahit ang paghakbang niya'y nakapagtataka dahil
napakabagal. Unti-unti kong napagtanto ang nangyayari nang makita ko ang maliit na
butas sa gitna ng dibdib niya—butas ng bala! Ilang sandali pa'y  unti-unti siyang
bumagsak sa sahig!

Fuck! Fuck! Antonia!

◼️▪️
◼️▪️
◼️▪️
◼️▪️
◼️▪️
◼️▪️
◼️▪️
◼️
Author's Note 📝
Guys, lemme just tell you THANK YOU for reading this story. I didnt expect you
to like it but you did so thank you so much!
Salamat din sa mga comments at violent reactions n'yo. Natatawa po ako ng
sobra! Believe me, nababasa ko po lahat ng comments at personal message n'yo kahit
hindi ako nagrereply. Salamat po talaga!
Love you, guys!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 47

Achilles POV

"Antonia! Antonia!"

Panay yugyog ko sa balikat ni Antonia kahit alam ko namang malabong magising

siya dahil sa tama ng baril sa kanyang dibdib. The bullet remained inside her body
and it's causing her abnormal vital signs. Nonetheless, she still has a pulse. Pero
nangangamba akong tumama sa isa sa mga vital organs niya ang bala na maging dahilan
ng internal haemorrhage.
Hindi ko maintindihan ang nararamdaman. I feel like I was hit hard in the
chest. It's excruciating and it's making me numb all of a sudden. Nawawala ako sa
tamang pag-iisip habang nakikita ang babaeng natutunan ko ng mahalin na duguan at
walang malay.
This is the second time in my life that I ever felt this tremendous pain inside.
The first one was when my parents died.
Seeing Antonia in a life threatening condition felt like I am having a heart
arrest. My mind is full of uncertainties. Hindi ko alam kung anong unang gagawin. I
couldnt think clearly. I've never been this uncertain in my whole life. And this
isn't the first time I've handled a gunshot victim.

But now...I dont know. I dont fuckin' know what to do!

Antonia didn't respond. I've been calling out her name ever since I held her
close in my arms. I carried her unconscious body directly to the ambulance. I
didn't even care if the case was settled back there, the most important thing to me
is Antonia. It really scared the hell out of me when I saw her collapsed.

How could I be so stupid? I should have known she was hit!

"Open the ambulance!" sigaw ko sa mga EMT na nag-aabang sa labas ng ambulansya.

Nagtataka man sa biglaang paglitaw kong karga-karga pa ang isang walang malay
na pulis, mabilis naman kumilos ang mga EMT upang papasukin ako sa loob ng
ambulansya. Mabilis na inilapag ko si Antonia sa stretcher saka na minaduhan ang
isang EMT na naroon.

"Connect her to the monitor now!"

"Yes, Doc!"
 "Attach a bag-valve mask to her now!" sumunod kong utos.

"I'll do it!"

Gulat na napalingon ako sa biglang pumasok sa loob ambulansiya. Si Tracy!

Dumeretso siya sa may ulunan ni Antonia at ikinabit ang bag mask sa bibig ng babae.

"What are you doing here? Get out!" galit na singhal ko sa kanya.

Hindi ako tanga para hindi mapagtantong siya ang dahilan kung bakit nabaril si
Antonia. Kung hindi inasar ni Tracy si Caitlyn, hindi sana ito mababaril na siyang
sinalo ni Antonia. Sa totoo lang ay ayaw ko munang makita si Tracy para hindi ko
siya mapagsalitaan ng masama.

"I'm here to help," sagot niya sa akin.

"Help, my ass! Get out!" galit ko pa ring singhal sa kanya.

"Stop being arrogant, Achilles, and admit that you needed me to save her!"

What did I just hear? She wants to help me save Antonia? Her strongest rival? I
know her enough to figure her ulterior motive. Baka siya pa ang dahilan at
matuluyan si Antonia.

"Save her? Of all the people inside this ambulance, you're the last person I
think that could save her! I can handle this and the EMTs without your help. Now,
get the hell out of this ambulance, Tracy!"

Ngunit nagmatigas siya't nagpatuloy sa pagbuga ng hangin kay Antonia gamit ang
bag mask. Mabuti na lang at maayos naman ang pagkaka-seal at pagbigay niya ng
hangin sa mask. Pati ang timing ay tama rin.

"Believe me, Achilles, I want to help you save her. She s-

saved my life," pumiyok pang sabi ni Tracy. Mukha ngang determinado ang babae sa
pagtulong. Kilala ko siya, kahit pa pagbantaan ko siyang ihagis sa labas ng
ambulansiya ay magmamatigas siya at ipipilit ang gusto.

Nagdududa pa rin ako sa motibo niya pero hinayaan ko na siya sa gusto niyang
gawin. Kung magpapatuloy ako sa pakikipag-argumento sa kanya ay baka matuluyan si
Antonia. I could really need some help though. And she's fit because she's a doctor
even her field of specialty is not to save life but to assist the birth of a new
life.
Naramdaman kong umandar na ang ambulansiya. Napatingin ako sa monitor kung saan
makikita ang mga vital signs ni Antonia. Mataas ang kanyang BP at malakas ang
pintig ng kanyang puso. Mabilis na nagkabit ng IV cannula ang EMT na kasama namin
sa loob at ako naman ay kinuha ang stethoscope na nakasabit sa hawakan ng ambulance
at sinuri si Antonia.
Nagtataka ako at hindi ko marinig ang hangin na pumapasok sa kaliwa na bahagi
ng kanyang dibdib. Sa kanan naman ay malakas ang tunog. Nang tingnan ko ang oxygen
saturation niya sa monitor ay mababa, nasa 89% iyon kahit naka-bag mask na siya.
Nagbalin ako ng tingin kay Tracy.

"Can you check her airway?" Ang bibig at ilong ang tinutukoy kong i-check niya
kung saan dumadaan ang hangin upang makapasok sa loob ng katawan ng tao.

"Yeah, sure..."
Tinanggal niya ang bag mask saka inespeksyon ang bibig ni Antonia.
"She's breathing slow. Airway is patent after I placed oropharyngeal tube. No signs
of foreign body inside or any secretion. I kinda feel a resistant while bagging
though..."

Resistant? Mabilis kong binuksan ang kuwelyo ng damit ni Antonia at sinipat ang
leeg. Kinabahan ako nang makitang lumulobo ang ugat sa kanyang leeg at wala na sa
gitna ng leeg nakaposisyon ang kanyang trachea o lalagukan kundi nasa kaliwa. Ang
trachea ang tubong daanan ng hangin mula sa bibig at ilong papuntang baga.
Normally ay nasa center ng leeg ang trachea, kapag deviated iyon sa kaliwa,
ibig sabihin ay may tumutulak na hangin o dugo sa loob ng kanang bahagi ng baga.
Naiipit ang kaliwang baga kaya nawawalan doon ng hangin.
Tension Pneumothorax ang tawag namin sa nangyayari sa kanya. Hindi nakapagtataka
dahil sa kanan na bahagi ng dibdib nabaril si Antonia.
Maaring noong nabaril siya, napasukan nang maraming hangin ang kanyang kanan na
baga. Kailangan maipalabas ang sobrang hangin sa baga dahil itutulak ng hangin na
ito ang kaliwang baga hanggang sa mag collapse iyon. Nasa kaliwang baga pa naman
nakaposisyon ang puso.
Mabilis kong binuksan lahat ng butones ng kanyang blouse at tinanggal ang
pagkaka-hook ng bra sa kanyang likuran. Mabuti na lang at babae rin ang EMT na
kasama namin sa loob kaya hindi masyadong awkward. Kinapa ko ang pangalawang rib
niya sa may kanan na dibdib.

Second intercostal space, midclavicular line, just above the third rib.

"Prepare for needle decompression," utos ko sa EMT.

Ang needle decompression ay isa sa pinakamabilis na paraan para makalabas ang

sobrang hangin sa baga. Lalabas ito sa pamamagitan nang pagtusok ng karayom sa loob
ng baga saka iiwan doon ang plastik na tubo na kasama ng karayom. Ang plastik na
tubo ang daanan ng hangin palabas.

"What's happening, Achilles?" nagtatakang tanong ni Tracy.

"Tension Pneumothorax."

"Oh, God...are you sure you're going to do it?  Can we just wait for her Xray
to confirm if it's—"

"I'm got gonna wait for any stupid Xrays, Tracy. She's going to die!"
 Natameme siya. Naiintindihan ko ang pag-aalinlangan niya pero hindi ko na
mahihintay ang pagdating namin sa ospital. Baka mag-respiratory arrest si Antonia!
I'm gonna take the risk otherwise I will lose her for the rest of my life.

Nagsuot ako ng gloves saka nilinisan ng betadine ang second

at third intercostal space ng dibdib ni Antonia. Nang inabot sa akin ng EMT ang IV
cannula ay itinusok ko iyon 90 degrees sa second intercostal space ng rib papasok
ng baga.
Kinakabahan ako sa aking ginagawa ngunit nanatili akong kalmado. Kapag pumalpak
ako ay maaaring mas lumala pa ang kalagayan ni Antonia. Nang makapasok ng tuluyan
ang IV cannula sa loob ng baga ay hinugot ko na ang karayom at itinira ang plastik
sa loob.
Hindi nagtagal ay nakarinig ako ng tunog ng paglabas ng hangin sa plastik na
cannula na iniwan ko sa baga. Kompirmadong tama ang assessment ko. Tiningnan ko ang
oxygen saturation niya, tumataas na 'yon. Nakahinga ako ng maluwag.

Thank God...

"Call the hospital to prepare Chest Tube Insertion for her. And tell themI have
a direct OR case!" utos ko na naman sa EMT.

"Yes, Doc!"

"Is she okay now?" tanong na naman ni Tracy.

Hindi ako sumagot at pinakinggan na naman ang baga ni Antonia gamit ang
stethoscope. Medyo may naririnig na akong hangin na pumapasok sa kaliwang bahagi ng
baga. Ibig sabihin ay unti-unting nawawala ang Tension Pneumothox niya.

"Doc, her BP is going down!"

Nag-angat ako ng tingin sa monitor. Bumaba nga ang BP! Mabilis kong inilagay sa
ibabaw ng puso ni Antonia ang stethoscope. Pinagpawisan ako nang marinig ang murmur
sound sa puso niya. Humihina din ang tibok nito. Sa nakikita kong senyales sa
kanya; low BP, distended na Juguliar Vein sa leeg at heart murmur...may Cardiac
Tamponade si Antonia!
Isa itong kundisyon kung saan may namumuong fluid o dugo sa sac na bumabalot sa
puso. Minsan ay ang pisikal na trauma sa puso ang dahilan nito. Kapag hindi ito
naagapan, iko-compress nito ang puso na kadalasang nagiging dahilan ng heart
arrest.

God, Antonia!

"What's wrong, Achilles?" nag-aalalang tanong ni Tracy.

"Cardiac Tamponade..."
 "Oh, fuck! Do something!"

Nag-isip muna ako sandali. Ang hirap pala kapag pinagsabay ang pag-iisip ng
tamang gagawin, kaba at takot. Hindi ako makapag-concentrate. Inaasahan ko nang
magkakaroon siya ng Cardiac Tamponade dahil natamaan ang dibdib niya sa gitna,
malapit sa tagiliran ng puso. Ibig sabihin, natamaan o nadaplisan nga ang puso
niya.

This is too much for her. I've caused a lot of trauma to her heart. Emotional
and physical...she doesn't deserve this.

Nanginginig na ako sa galit. Galit sa sarili ko dahil ako ang dahilan kung
bakit nagkaganito si Antonia.

"What are you waiting for, Achilles? Do something! You're a surgeon, right?"
muling sabat ni Tracy.

I don't know if bringing Tracy along is a good idea or what. Her constant
nagging is irritating but it brings me back to reality. Nahuhulog kasi ako agad sa
malalim na pag-iisip kapag naiisip ko ang kalagayan ni Antonia. Napabuga ako ng
hangin saka nag-focus uli.

"Give me a 60 ml syringe with a large bore needle," utos ko sa EMT.

"What are you trying to do, Khel?" sabat na naman ni Tracy.

"Pericardiocentesis."

"A what? Bubutasan mo ang puso niya?"

"I'm just going to remove excess fluid to her heart! Her heart wont pump well
if it's filled with blood!"

"Yeah, but that's dangerous! She could have an arrhythmia!"

"We've been constantly monitoring her through a cardiac monitor, Trace. If

arrhythmia occurs, I'll withdraw the needle!"
 Iiling-iling si Tracy na tila ba diskumpyado sa gagawin ko. Now, I finally
figured out why our relationship wont work. She lacks trust in me. Lahat na lang ng
bagay pinagdududahan niya.

Doon sumingit ang EMT na kasama namin at kinausap si Tracy.

"Doc, this ambulance is equipped with all the equipments and medications we needed
to respond arrhythmias. And you're talking to the one of the best CardioThoracic
surgeon in this country."

Hindi nakaimik si Tracy. Ako naman ay hinanap ang xiphoid process ni Antonia.
Ilang centimetres mula sa xiphoid process pakaliwa ay ang apex ng puso ni Antonia.
Doon ko itutusok ang karayom upang kunin ang dugo na namumuo sa puso ng babae.
Hindi iyon ang definitive treatment sa kalagayan niya ngunit iyon lang ang puwede
kong gawin sa mga oras na 'to.
I've done it so many times with other patients but it's not easy if you're
doing it with the person you love. Parang bigla akong nagduda sa kakayahan ko. Can
I really do it? What if I will fail like what Tracy said? Suddenly, I feel hesitant
to move. It's weird because I'm not like this.
Tagaktak na ang pawis ko kahit air-conditioned ang ambulansiya.

"Doc..."

Napatingin ako sa EMT nang inabot niya sa akin ang syringe na inutos ko kanina.
Napatitig ako sa mukha niya. Nababasa ko ang malaking pagtitiwala sa kanyang mga
mata. Hindi ko man lang siya nakikitaan ng takot ang pag-aalinlangan habang
tinutulungan ako sa aking ginagawa.
Ilang beses ko na siyang nakasama sa isang rapid response at masasabi kong
kilalang-kilala na ako ng mga EMTs sa ospital namin.

"You can do it, Doc. You're good at this..." pagpapalakas ng loob niya sa akin.

Napahugot ako nang malalim na hininga saka tinanggap ang syringe na inabot
niya.
Nakita ko siyang kinakabitan si Antonia ng Automated External Defibrillator patch
sa dibdib. Kapag pumalpak ako at magkaroon ng abnormal na ritmo ang puso ni
Antonia, autmatikong magpapakawala ng kuryente ang mga AED patches sa puso ni
Antonia upang maibalik sa dati ang normal na tibok ng puso ng babae.

What am I hesitating for? I can do this! I saved thousand of people before, I

can definitely save Antonia! I can do this!

Nilinisan ko na ng betadine ang site kung saan ko itutusok ang karayom patungo
sa puso ni Antonia. Mayamaya ay nagsuot ako ng mga gloves at itinutok pahalang ang
syringe papasok sa puso ni Antonia. Pigil hininga ko iyong itinusok hanggang sa
maramdaman kong nakapasok na ako sa puso ng babae.
Doon ko dahan-dahang hinila ang plunger ng syringe. Naglabasan ang masaganang
dugo palabas ng puso ni Antonia at pumasok sa syringe. Napatingin ako sa monitor
nang tumunog 'yon. Nanigas ang likod ko nang makita na naging abnormal ang ritmo ng
puso ni Antonia.

"Doc, Ventricular Fibrillation!" sigaw ng EMT.

Fuck!

Mabilis kong hinila palabas ng puso ang karayom.

"Prepare Epinephrine!" sigaw ko sa EMT.

What happened? Why did I fail?

Mabilis akong nagbigay ng CPR kay Antonia.

Pump ako ng pump sa dibdib niya habang nakatingin sa walang malay niyang mukha.

I'm sorry...please don't die on me, Antonia!

————
Author's Note 📝

Pasensiya na kung matagal ako nag-update. Iniisip ko kasi kung paano ko ie-
explain ng mabuti ang mga Medical jargons in a simple words para hindi kayo malito.
Doktor po kasi si Achilles at siya ang may POV kaya maraming medical jargons.
Mahirap naman kung si Antonia ang may POV diba kasi unconscious ang lola n'yo.
Kung medyo nalito kayo sa mga sinusulat ko d'yan, hayaan n'yo na. Ang importante,
may update! Hahaha!
😘😘😘😘

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 48

Antonia's POV
Pinakiramdaman ko ang aking katawan. Napakagaan ng aking pakiramdam, para akong
nakalutang. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Isang nakakasilaw na
liwanag ang agad sumalubong sa akin na nagdulot ng hapdi sa aking mga mata. Mabilis
akong napapikit ulit.

Grabe namang liwanag 'yon! Ang mahal-mahal na nga maningil ng Meralco,

nagsasayang pa sila ng kuryente!

Iminulat ko uli ang aking mga mata. Hindi pala ilaw na mula sa poste ng Meralco
ang sumilaw sa akin kundi ilaw ng kalangitan. Kumunot ang noo ko. Iginala ko ang
paningin sa paligid, nakahiga ako sa damuhan na punong-puno ng mga humahalimuyak na
bulaklak. Mabilis akong tumayo at nagtatakang pinagpagan ang sarili ko.

Anong ginagawa ko rito? Ang tanda ko'y nasa abandonadong building ako at
nakikipagbarilan kay Dra. Caitlyn!

Nanlaki ang mga mata ko nang maalala ang mga nangyari. Agad kong kinapa ang
dibdib, tanda ko ring nabaril ako sa parteng 'yon ni Dra. Caitlyn. Nakakapagtakang
nawala na ang sakit! No'ng tinanggap ko ang balang para sana kay Tracy ay hindi ko
makalimutan ang tindi ng sakit na dinulot n'on sa dibdib ko. Kinapos ako ng hininga
at parang mamamatay!

Ang tindi mo rin, Antonia. Para lang hindi masaktan ang lalaking mahal mo,
isinakripisyo mo ang buhay mo para mailigtas ang babaeng mahal niya. Tama nga sabi
nila, binabaril ang mga taong martyr.

"Buti't hindi ako namatay!" bulalas kong mag-isa.

Nagtataka pa rin ako kung paano ako napunta sa hardin na 'to. Nawalan ba ako ng
malay at inakala ni Dra. Caitlyn na natsugi ako kaya itinapon ako sa lugar na 'to?
Bongga naman nang pinagtatapunan niya ng bangkay ko, garden! Akala ko ba sabi niya,
sa imburnal o estero?
Nagpasiya na akong tumayo at humanap ng daanan palabas. Nang mapagmasdan ko
nang mabuti ang paligid ay napagtanto kong isa iyong napakalawak na hardin. Sa
sobrang lawak, parang wala iyong katapusan. Napakamot ako sa bumbunan ko. Paano ako
napunta rito?
Nagpasiya uli akong maglakad. Eksaktong sa may 'di kalayuan ay may nakita akong
babaeng nakaupo at namimitas yata ng bulaklak. Agad akong tumakbo at nilapitan
siya. Nakatalikod siya sa akin kaya nagpasiya akong tumikhim upang kunin ang
atensyon niya.

"Uhm...eheem! Mawalang galang na po..."

Hindi siya lumilingon at nagpatuloy sa pagpitas ng bulaklak. Masyadong nagko-

concentrate sa ginagawa. Tauhan kaya siya rito? Biglang umandar ang pagka-business
woman ko. Parang natutukso na rin akong mamitas ng mga bulaklak at ibenta sa
palengke pag-uwi ko mamaya. Sa dami ba naman ng bulaklak doon, imposible namang
mabilang pa ng may-ari ang mga pipitasin ko.

Nakakahiya ka, Antonia, naturingan kang pulis pero may balak ka pang
mangulimbat ng hindi mo pag-aari!

"Anong kailangan mo, Antonia?" tanong ng babae.

Nagulat ako nang makilala ako ng babae.

 "Kilala n'yo po ako?"

"Malamang. Tinawag kitang, Antonia, 'diba?"

Kumunot ang noo ko. Bakit parang pamilyar ang boses sa akin ng babae? At ang
tabas ng dila niya'y pamilyar din. Katulad ni Pippa!
Dahan-dahan siyang lumingon sa akin. Halos malaglag ang panga ko nang makilala
siya.

"M-mommsy!" gilalas na bulalas ko.

Nginitian niya ako. Nanlalaki ang mga matang pinagmasdan ko siya. Lumapit pa
ako sa kanya at tinitigan siya nang mabuti. Siya nga! Si mommsy ko nga! Nakasuot
siya ng gown na puti at kumikinang pa iyon. Parang hindi rin tumanda ang hitsura
niya.

"Kumusta, anak?"

"A-ayos naman po. Kababaril lang po nila sa akin kanina. Teka nga...ang taray
ng gown n'yo, Moms, a! Saan ang lamay?" pabirong sabi ko.

Saka ko lang napagtanto ang nasabi. Patay na nga pala ang Mommsy ko! Bigla
akong kinilabutan saka napaatras. Dahan-dahan naman siyang tumayo at pinagmasdan
ako. Ang kanyang ngiti ay nakakadagdag ng kilabot sa akin. Bakit ako nandito sa
harapan niya? Patay na siya a!

Ibinukas niya ang kanyang mga braso.

"Hindi mo man lang ba ako yayakapin, anak?"

Nag-atubili ako. "P-pero, Mommsy, patay ka na, diba? Matagal ka ng tsugi? May
third eye na ba ako? Sixth sense?"

"Huwag kang assumera, anak. Wala kang third eye, wala ka lang sa katawan mo
ngayon."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya.

"Ano?"
 "Ano-ano ka diyan. Halika na at yakapin ako, ano ba?"

Atubili pa rin ako ngunit yumakap pa rin sa kanya. Nakangiting ikinulong niya
ako sa kanyang mga bisig. Biglang tumulo ang mga luha ko. Ilang taon na mula noong
maranasan ko ang mga yakap niya. Dalagita pa ako noon. Namatay ang Mommsy ko dahil
sa komplikasyon ng Breast Cancer.

"Miss ko na po kayo, Mommsy..."

"Hmm...ganoon ba? Gusto mo bang sumama?"

Nag-angat ako ng tingin sa kanya habang yapos pa rin ang kanyang katawan.
"Saan po?"

"Sa paraiso..."

"Paraiso? Ano 'yon, bar ng mga prostitute sa Malate?"

"Gaga! Ibang paraiso ang tinutukoy ko at doon ako naninirahan ngayon. Masaya
doon, wala kang alalahanin. Happy-happy lang, ganoon."

"Talaga? Mukhang maganda d'yan, ah. Sama natin sina Poppsy?"

"Gaga, buhay pa ang Poppsy mo! Saka na 'pag tigok na siya."

"Pero buhay din naman ako!"

Natawa siya ng pagak. "Weh? Sinong may sabi?"

Bigla akong kumalas sa mga yakap niya. Naguluhan ako sa gusto niyang
ipahiwatig.
"Anong ibig n'yong sabihin? Patay na ako, ganoon?"

"Malapit na. Kaya ka nga nandito kasi malapit ka ng kunin ni Lord," nakangiting
sabi niya. Hindi ko alam kung nagbibiro siya o seryoso.

Kinabahan ako. Hindi pa ako pwede mamatay! Ano na lang mangyayari sa pamilya
ko? Ako lang ang bumubuhay sa kanila! Tsaka, ang dami ko pang utang kay Dr.
Achilles! Nang maalala ang lalaki ay bigla akong nalungkot. Kahit naman mamatay
ako, hindi naman big deal 'yon sa kanya! Baka nga matuwa pa siya at magdiwang!
 "O, bakit lumungkot ka bigla? Ayaw mo ako makasama?"
Kinapa ni Mommsy ang mukha ko.

"Wala 'to, Moms. Ganito talaga siguro ang feeling kapag mamamatay kang
malungkot."

"Nalulungkot ka bang sumama sa akin? Ayaw mo ba munang sumama?"

Nag-isip ako. Siyempre ayoko muna. Sino bang gusto ng mamatay, diba? Kaso sa
nararamdaman kong sakit sa kaibuturan ng puso ko ngayon ay parang nanaisin ko na
ring mawala sa mundo. Ang makita si Dr. Achilles na ikinakasal sa iba ay katumbas
na rin ng kamatayan ko. Nagtatapang-tapangan lang ako sa harapan niya pero
nasasaktan talaga ako ng sobra.

Hinawakan ko ang kamay ng Mommsy ko.

"Moms, sama n'yo na lang kaya ako?"

Pinagmasdan niya akong mabuti. Mukhang tinitiyak kung bukas sa loob ang mga
sinasabi ko.
"Sigurado ka? Kapag nagpasiya kang sumama sa akin, wala ng balikan. Wala ng bawian.
Bukas na bukas ay nasa punerarya na ang katawan mo't pinaglalamayan."

Ayoko rin namang tuluyan nang mawala sa mundo. Hindi ko kayang iwan sina
Poppsy, tsaka hindi ko rin kayang hindi makita si Dr. Achilles.

Ano ba, Antonia! Ang gulo ng utak mo! Magdesisyon ka na!

"Ano, anak?" untag ni Mommsy sa pananahimik ko.

"Tulungan n'yo ako, Mommsy. Nahihirapan akong mag-decide!"

"Ano bang mas matimbang sa puso mo? Ang tuluyang kalimutan ang lahat ng sakit
na idinulot sa 'yo ng taong mahal mo o ang manatili sa tabi niya kahit nasasaktan
ka na?"

"Ay, grabeng hugot niyan, Mommsy a! Ganyan din ba tinanong nila sa 'yo noong
natigok ka?"
 Nag-isip siya saglit.
"Actually, hindi. Kasi naman no choice ako n'ong namatay! Bigyan ba naman ako ng
sakit na kumalat sa buong katawan ko, talagang mapipilitan akong umalis na lang sa
katawan 'yon kahit ayoko. Ikaw may chance ka pa kasi pinipilit kang pinapabalik ng
mga taong nagmamahal sa 'yo. Mga taong may kakayahang ibalik ka sa katawan mo..."

Naguluhan ako sa sinabi niya.

"Anong ibig mong sabihin?"

"May lalaking pilit kang nire-revive upang maibalik ang katawan mo sa lupa.
Isang lalaking pinahahalagahan ka't ayaw kang mawala."

"Sino? Si Poppsy?"

"Gaga! Sa tingin mo may kakayahan ang Poppsy mong isalba ang katawan mo? Kahit
gustuhin n'ya, hindi niya kaya dahil hindi siya doktor!"

Doktor!

Pumintig nang malakas ang puso ko sa sinabi niya. Iisang doktor lang biglang
pumasok sa isip ko, si Dr. Achilles! Pero siya nga ba? Hindi kaya ay si Warren? O
'di kaya'y si Dr. Arthur? Ang daming doktor na puwedeng magsalba sa akin! Mas lalo
tuloy akong nalito kay Mommsy.

"Sigurado ka ba sa sinasabi n'yo, Mommsy? May isang doktor na pilit akong nire-
revive sa mga oras na 'to?"

"Pambihira naman, Antonia. Kailan pa ako nagsinungaling sa 'yo? Anak kita kaya
gusto ko sumaya ka."

"So ano na gagawin ko?"

"Gusto mo bang bumalik?"

Saglit akong natahimik. Pinagmasdan ko siya nang mabuti. Kahit hindi kami
kapiling ni Mommsy, mukha siyang masaya. Mukha siyang walang inaalala. Totoo kayang
chill lang doon sa paraisong sinasabi niya? Kapag nagpasiya ba akong sumama sa
kanya'y mawawala lahat ng alalahanin ko?
Inisip ko ang mga pangyayari bago ako napunta sa lugar na 'to. Binaril ako ni
Dra. Caitlyn, ang babaeng kumidnap kay Tracy. Si Tracy na mahal ni Dr. Achilles at
balak niyang pakasalan. Kung ikukumpara ako sa dalawang bigating mga babaeng 'yon,
kulelat ako. Is alang akong dukhang pulis. Ni hindi ako maikukumpara kahit sa
kalingkingan ng dalawang 'yon.
In short, wala akong pag-asa kay Dr. Achilles. At dahil wala akong pag-asa sa
kanya, masasaktan lang ako. Iiyak lang ako ng lihim habang pinapanood siyang
ikinakasal sa isa sa mga babaeng 'yon. Habangbuhay akong bigo sa pag-ibig at hindi
na makakapag-asawa. Magiging malungkot lamang ako sa mundo ng mga buhay na tao.

"Ano na, anak? Nakapagdesisyon ka na ba? Sasama ka na ba sa akin o babalik ka?"

Nag-angat uli ako ng tingin kay Mommsy. Matapos analisahin ang mga bagay na
gumugilo sa utak ko't nagpapasakit ng loob ko'y nakapagdesisyon na ako.
At sana hindi ko pagsisisihan ang desisyon kong ito...

Pikit matang hinawakan ko ang kamay ni Mommsy.

"M-mommsy..."

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 49

Antonia's POV

Iminulat ko na naman ang mga mata. Nasilaw na naman ako sa liwanag, ngunit this
time, liwanag na nagmumula sa bombilya ng kisame. Pinakiramdaman ko ang sarili,
taliwas sa gaan ng katawan ko kanina noong una akong magising sa isang hardin,
pagod na pagod ang katawan ko ngayon. Tila wala akong lakas para gumalaw.
Gusto ko sanang pumikit ulit ngunit naririndi ako sa ingay ng kung ano-anong
aparato. Nagpasiya akong tuluyang bumangon. Agad ko naman pinagsisihan ang
pagbangon ko dahil bigla akong nahilo. Dagdag pa sa uncomfort ko ang malakas na
buga ng hangin na pumapasok sa ilong ko mula sa oxygen mask. Agad ko iyong
tinanggal sa mukha ko saka inihagis sa kung saan.
Eksakto namang naglanding 'yon sa ulo ng natutulog na lalaki sa tabi ng kama
ko. Si Junior. Agad siyang naalimpungatan saka napatingin sa akin. Halos mahulog
siya sa mono-bloc chair na kinauupuan nang makitang gising na ako. Mabilis siyang
lumapit sa akin habang teary-eyed ang mga mata. Dinaig pa ang nag-audition sa Star
Hunt kung umiyak.

"Ate! Salamat sa Diyos at gising ka na! Ayos ka na ba?" alalang tanong niya.

"Hindi! Nauuhaw ako...nagugutom...nahihilo. Anong ginawa n'yo sa akin?

Pinalipasan n'yo ba ako ng gutom? Ang sama ng mga ugali ninyo!" mahinang singhal ko
sa kanya.

Niyakap niya ako nang mahigpit. "Ikaw nga! Nagbalik ka na nga! Ikaw nga ang Ate
Antonia ko!" humahagulhol na sabi niya.

Nagtataka ako sa ikinikilos niya. "Ako nga! Sino pa ba? Kamukha ko lang si Liza
Soberano pero ako pa rin 'to!"

Bigla siyang kumalas sa akin. "Teka, tawagan ko lang si Bayaw! Tiyak matutuwa
'yon kapag nalaman niyang gising ka na! Isang buwan ka ring na-comatosed, alam mo
ba 'yon?"

Comatosed? Bayaw?
 Akmang iiwan ako ni Junior nang pigilan ko ang kamay niya.
"Teka nga, anong ibig mong sabihin? Anong comatosed? Sinong bayaw?"

"Wala ka bang naaalala sa mga nangyari? Nabaril ka raw sa operasyon n'yo sabi
ng mga kasamahan mo. Eksaktong nandoon si Bayaw at iniligtas ka sa tiyak na
kamatayan."

"Sinong bayaw?" naguguluhan pa ring tanong ko.

Napakamot siya ng ulo. "Nakalimutan mo na ba ang dyowa mo? Siguro dahil 'yan sa
sandamakmak na anesthesia at pain killers na itinurok sa 'yo."

"Sinong dyowa?!" napipikon nang tanong ko sa kanya.

"Si Dr. Achilles!"

Nanlaki ang mga mata ko. "Ano? Hindi ko sabi dyowa 'yon! Walang kami!"

"Ikaw, grabe ka talaga. Iniligtas ka na nga n'ong tao tapos kinargo niya pa
lahat ang gastusin mo sa ospital na 'to, ganyan pa asal mo. Alam mo bang ilang
linggo ka naka-confine sa ICU bago ka inilipat dito? Milyones na bayarin natin kung
hindi lang sa kabutihan ni Dr. Achilles!"

Lalo akong nahilo sa sinabi niya. Milyones na ang utang ko sa lalaking 'yon?
Saang kamay ng Diyos ko kukunin ang halagang 'yon?
Iginala ko ang paningin sa paligid, nasa isang kuwarto kami na katulad n'ong pinag-
admitan kay Poppsy dati. Executive Suite yata ang tawag dito. Walang ibang tao
kundi kami lang dalawa. Hinawakan ko nang mabuti ang kamay ng kapatid ko.

"Makinig ka sa akin, Junior, hindi ba't nag-aral kang mag-nurse?"

Tumango siya.

"Tanggalin mo lahat 'tong nakakabit sa katawan ko at tulungan mo akong

magpaalam sa mga nurse sa labas na uuwi na ako. Siguraduhin mong hindi 'to
malalaman ni Dr. Achilles, naiintindihan mo?"

"Ano ba 'yang sinasabi mo, Ate? Hindi ka pa magaling! Hindi

ka pa puwedeng umuwi sa bahay!"

"Magaling na ako! Kita mo ngang nasisinghalan na kita, diba? 'Yan ba ang hindi
magaling?"

"Pero kailangan mo pa ring magpahinga. Katatanggal lang ng Chest Tube drainage

sa baga mo. Tapos, kao-opera mo lang din sa dibdib. Baka mabinat ka!"
 "Baka lalo akong mabinat kapag nanatili ako dito at lumaki pa lalo bayarin
natin sa ospital na 'to!"

Nagtangka akong bumaba ng kama ngunit pinigilan niya ako.

"Pero, Ate, ang sabi ni Dr. Achilles libre daw lahat para sa 'yo!"

"Sinabi n'ya rin 'yon dati kay Poppsy, diba? Pero anong nangyari? Nagbayad pa
rin ako at malaki pa utang ko! Tapos idadagdag pa 'to! Kahit buong buhay akong
kumayod ay hindi ko mababayaran ang bayarin ko sa ospital na 'to. Makukulong ako!"

Hindi siya nakaimik. Sa huli ay wala siyang nagawa kundi sumunod sa sinabi ko.
Agad niyang kinuha ang mga damit ko sa cabinet at inabot sa akin. Agad naman siyang
tumalikod upang makapagpalit ako. Napansin kong ang gara ng suot niya. Mukhang may
lakad.

"Bakit ang porma mo ngayon? Hindi ka naman ganyan kaporma noong binabantayan mo
si Poppsy, a?" kapagkuway tanong ko sa kanya matapos magbihis.

Agad naman siyang lumapit sa akin at tinulungan akong tanggalin ang plastik na
daluyan ng tila dextrose sa kamay ko. Nilagyan niya pa ng gasa ang kamay ko upang
hindi dumugo.

"Galing akong review kanina, 'te," sagot niya.

Kumunot ang noo ko. "Review? Anong review, eh, call center agent ka?"

Biglang umilap ang mga mata niya sa akin. "Review sa nursing board exam. Magte-
take na ako ulit para makapag-apply ako ng nurse sa ospital na 'to."

"Saan ka naman kumuha ng budget, aber? Diba sabi ko sa 'yo ipunin mo 'yang
suweldo mo para sa matrikula ni Pippa?"

"M-may naglibre sa akin para sa r-review na 'to, 'te. T-tsaka nag-resign na ako
sa BPO company na pinagtatrabahuan ko."
 Hindi ko mapigilang kutuban sa sinasabi ni Junior. "Sinong nanglibre sa 'yo?"

Hindi siya nakasagot.

"Sumagot ka, Junior, kundi tatamaan ka sa akin! Sinong nanlibre sa 'yo?!" galit
nang bulyaw ko sa kanya.

Napayuko siya. "S-si Dr. Achilles, Ate. S-sabi niya gusto niyang ituloy ko ang
pagnu-nurse para makapag-apply ako rito. Malaki daw kasi sasahurin ko rito..."

Nanghina ako sa sinabi niya. Gustong-gusto ko siyang suntukin dahil nagpadala

agad siya sa pangako ni Dr. Achilles. Naiintindihan kong gusto niyang ipagpatuloy
ang pinag-aralan niya ngunit hindi dapat manggaling 'yon sa lalaking 'yon. Gusto
kong maputol na ng tuluyan ang kung ano mang ugnayan namin ng lalaki upang makapag-
move on na ako.

"Simula ngayon, huwag ka ng makikipag-usap sa lalaking 'yon, Junior. Wala akong

magagawa kung nag-resign ka sa trabaho. Kung gusto nong mag-review, sige
susuportahan kita pero hindi ka hihingi ng kahit isang singkong duling sa kanya.
Magtatrabaho ako ng mabuti para mabayaran ang lahat ng gastusin mo sa Review Center
na 'yan. Naiintindihan mo ba?" seryosong sabi ko sa kanya.

Atubiling nag-angat siya ng tingin sa akin.

"P-pero, Ate, sayang naman 'yong tulong ni Dr. Achilles sa akin..."

Uminit ang ulo ko. "Punyetang tulong na 'yan! Dahil sa tulong niya'y nagkanda-
leche leche ang buhay nating lahat! Simula ngayon puputulin na natin lahat ng
kaugnayan natin sa kanya!"

Napilitan siyang tumango. Nakayuko pa rin siya. Naaawa ako sa kapatid ko dahil
pinaasa siya ng lalaking 'yon. Mahilig talagang manghuli ng loob ang manggagamot na
'yon at kung kailan nahulog na ang loob mo sa kanya, saka ka niya iiwan sa ere.
Ayokong mangyari sa kapatid ko ang dinanas ko sa lalaking 'yon. Paaasahin lang niya
si Junior tapos wala naman kasiguraduhang tutulungan nga niya ang kapatid ko kapag
pumasa na.
Nahagip ng mga mata ko ang isang pamilyar na Mickey Mouse stuffed toy sa ibabaw
ng coffee table. Kumunot ang noo ko at pilit inaalala kung saan ko nakita 'yon.
Biglang nagbalik sa isipan ko kung saan nanggaling 'yon. Napanalunan 'yon ni Dr.
Achilles sa karnibal at ibinigay sa akin!

"Kunin mo nga 'yon, Junior," utos ko kay Junior sabay turo sa stuffed toy.

Tumalima naman siya at kinuha ang stuffed toy saka ibinigay sa akin.
Umawang ang bibig ko nang makitang may suot na pamilyar na kuwentas ang stuffed
toy. Ang kuwentas ng Mommsy ko na isinanla ko sa alahera noon! Akala ko'y tuluyan
na 'yong nawala sa akin!

"S-sinong naglagay ng stuffed toy na 'to rito? At paano niyo nahanap ang
kuwentas na 'to?" sunod-sunod na tanong ko kay Junior.

"Si Dr. Achilles ang naglapag niyan sa coffee table, 'Te, kasama na 'yong
kuwentas."

Hindi ako makapaniwala sa narinig. Paanong natagpuan ni Dr. Achilles ang

kuwentas? At paano niya nalamang nawawala iyon sa akin? At bakit niya ibinibigay
'yon sa akin? Hindi ko na tuloy alam ang mararamdaman. Gusto nang magbagsakan ng
mga luha ko pero pinigil ko. Kailangan ko nang makaalis sa ospital na 'to! Tinawag
ko na si Junior.
Hinawakan niya ang baywang ko, umakbay naman ako sa kanya para makapaglakad ako
nang maayos. Biglang kumirot ang dibdib at tagiliran ko. Napansin ko kaninang may
nakapulupot na bandage sa buong dibdib ko. Baka 'yon ang operasyon na tinitukoy ni
Junior.
Nang makalabas kami ng kuwarto ay eksaktong nakasalubong namin ang isang nurse
na tila papasok sana sa kuwartong pinaggalingan ko. Gulat na napatingin siya sa
amin.

"Maam Dimaculangan! Saan kayo pupunta?"

Nginitian ko siya nang alanganin. "Uwi na ako, Miss Nurse. Hindi ko keri ang
bayarin dito."

Mukhang nataranta bigla ang nurse sa sinabi ko.

"What? P-pero hindi pa po kayo magaling! Bumalik po kayo sa kuwarto n'yo."
 "Seryoso, ayos lang ako, Miss. Kailangan ko ng umuwi. Mas lalala ang kondisyon
ko sa bayarin ng ospital n'yo. Promise babayaran ko lahat ng bills kapag nakauwi
ako. Isasanla ko kang ang bahay at lupa namin. Hindi gaano kamahalan 'yon ngunit
sapat na para mabayaran ko ang pagkakautang ko rito," direktang sagot ko sa kanya.

Hindi nakaimik ang nurse. Humakbang uli kami ni Junior upang maglakad.
Nag-aalangan pa rin ang nurse na padaanin kami.

"T-teka po, Maam...tawagan ko lang po si Dr. Achilles—"

"'Yan ang huwag na huwag mong gagawin," pigil ko sa kanya.

"P-pero kailangan niya pong malaman na nagkamalay na kayo!"

"Wala siyang puwedeng malaman! Paalisin mo na kami, puwede ba? Pangako ko sa

'yo, magbabayad naman ako!"

"Hindi n'yo naman po kailangan magbayad dahil VVIP patient kayo. Ang concern ko
ay ang kalagayan n'yo. Kailangan n'yo munang kausapin ang doktor n'yo bago kayo
umalis."

"Hindi na nga kailangan, eh!" pagmamatigas ko sa mataas na tono.

"What's happening here?"

Sabay kaming napatingin lahat sa dumating. Nagliwanag ang paningin ko nang

makita si Warren! May bitbit siyang pumpon ng mga bulaklak habang nagtatakang
nakatingin sa amin ng nurse. Mayamaya'y naglakad siya papalapit sa amin.

"I'm glad you're already awake. How are you? What is happening here?" nag-
aalalang tanong niya sa akin.

"She wants to go home, Doc," sumbong agad ng nurse.

 "Why do you want to go home?" nagtatakang tanong ni Warren sa akin.

"Please, huwag mo rin akong pigilan, Warren. Kaya ko ang sarili ko. Ilang beses
nang nangyari sa akin 'to. Nabaril na ako dati. Gusto ko lang umuwi," pagmamakaawa
ko sa kanya.

Hindi agad siya nakapagsalita. Binalingan niya ang nurse.

"Did you talk to her doctor about this?"

"Huwag, please!" agad kong pigil sa kanila.

Nag-aalala namang ibinalik ni Warren ang tingin sa akin. "Antonia, please

understand that the nurse is just worried about you. You need to talk to your
doctor."

"Ayoko nga! Okay naman na ako!" giit ko.

Ayoko ng makita si Dr. Achilles!

Napabuntong-hininga na lang si Warren sa katigasan ng ulo ko. Binalingan niya

uli ang nurse. "Did you give all her due meds?"

"Yes, Doc. I was about to check her vital signs nang makita ko siyang
naglalakad."

Nag-isip saglit si Warren. Napatingin siya sa akin. Binigyan ko siya nang

nagmamakaawang tingin. Sa huli ay napabuga siya ng hangin.

"Alright, let her sign DAMA," aniya sa nurse. Hindi ko alam kung anong
tinutukoy niya.

"But, Doc—"

"Isulat mo sa DAMA na labas ka sa issue na 'to at ako lahat ang mananagot kapag
may nangyaring masama sa kanya."
 Gusto kong maiyak sa sinabi ni Warren. Napakabuti niyang tao! Kung hindi lang
masama ang pakiramdam ko ay baka nayakap ko siya nang wala sa oras. Bantulot na
kumilos ang nurse. Gusto sana ni Warren na bumalik muna ako sa kuwarto ngunit
nagmatigas na naman ako. Sa huli ay pumirma ako sa isang papel na kung tawagin
nila'y DAMA o Discharge Against Medical Advice.
Ibig sabihin ay walang pananagutan ang ospital sa kung ano man ang mangyari sa
akin sa labas dahil pinilit kong umuwi sa kabila ng pagtutol ng mga gumagamot sa
akin. Nakokonsensiya ako't binigyan ko pa ng problema ang mga nurses dahil sa
katigasan ng ulo ko. Talagang ayaw ko nang manatili pa doon!
Nakokonsensiya rin ako kay Warren dahil dinamay ko siya sa kalokohan ko. Baka
mawalan siya ng trabaho dahil sa ginawa ko. Tila wala naman siyang pagsisisi sa
ginawang pagtulong sa akin. Inalalayan pa nga niya kami ni Junior na makalabas ng
ospital nang walang nakakaalam at pinasakay sa kotse niya upang umuwi ng bahay.
Tatanawin kong isang napakalaking utang na loob 'to kay Warren.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 50

Antonia's POV
"Maraming, maraming, maraming salamat talaga sa 'yo, Warren. Kung hindi dahil
sa 'yo, baka hindi ko na alam ang gagawin ko. Pangako kapag nakaluwag-luwag ako'y
tutubusin ko sa 'yo ang mga titulong 'yan at babayaran ang malaking perang
ipinahiram mo."

Hindi nakakibo si Warren habang hawak-hawak ang titulo ng bahay at lupang

isinanla ko sa kanya kapalit ng malaking halaga na hiniram ko upang mabayaran lahat
ng pagkakautang ko kay Dr. Achilles.
Nag-usap na kami ni Poppsy at pumayag siyang isanla ang bahay at lupa namin.
Nalulungkot siya ngunit nangako naman akong hahanap ng paraan upang mabawi agad ang
mga titulo kay Warren. Ngayon ay hawak-hawak ko ang cheque na naglalaman ng
ipinahiram na pera ni Warren sa akin.

"Seriously, Antonia, you don't have to do this. I can lend you that money
without taking these titles," tanggi na naman ni Warren. Ibinalik niya ulit ang mga
titulo ngunit hindi ko iyon tinanngap.

Kanina pa siya paulit-ulit na tumatanggi sa pagsanla ko sa kanya ng mga titulo.

Ngunit ayaw kong samantalahin ang pagkakaibigan namin at umutang nang walang
kapalit.

"Huwag ka ng makulit, o. Ayokong samantalahin ang kabaitan mo," katwiran ko.

"We're friends, kailanman ay hindi ko iisipin na nananamantala ka. I am willing

to help you kahit ano pa 'yan. I'll be always here for you."

Hindi ko mapigilang maying emotional at niyakap si Warren. Wala akong pakialam

kung pagtinginan kami ng mga kapitbahay kong tsismosa dahil nasa labas kami ng
pintuan ng bahay namin nagyayakapan. Ang mahalaga'y maipadama ko sa lalaki ang
matinding pasasalamat ko. Agad naman siyang gumanti ng yakap sa akin.
 Mayamaya ay biglang may humablot nang malakas sa braso ko't marahas akong
hinila papalayo kay Warren. Gulat na napatingin ako sa nanghila sa akin. Para akong
tinamaan ng kidlat nang mapagsino siya.

"A-achilles!"

Nagbabaga ang kanyang mga mata habang nagpalipat-lipat ng tingin sa amin ni

Warren. Ramdam na ramdam ko ang galit niya dahil sa diin ng kanyang pagkakahawak sa
braso ko at mabilis na pagtaas at baba ng kanyang dibdib. Hindi ko alam kung bakit
ako kinabahan imbes na magalit.
Saglit muna niya akong tinitigan bago naglipat ng tingin kay Warren.

"Sir..." seryosong saad ni Warren habang nakikipagtagisan ng tingin sa amo.

"You know the implication of your actions, Dr. Fong. Stay out of this before I
do something to you," nagbabantang sabi ni Dr. Achilles kay Warren.

Implication of actions? Dahil ba sa pagtulong sa akin ni Warren 'yon?

Kinabahan ako sa sinasabi ni Dr. Achilles. Kitang-kita sa mukha niyang galit

siya ngunit mukhang nagpipigil.
Sinubukan kong pumiksi sa pagkakahawak niya ngunit humigpit pa lalo ang
pagkakahawak niya sa akin.

"Puwede ba bitiwan mo nga ako! Nasasaktan ako!"

Doon siya naglipat ng tingin sa akin. Kung gaano nanlisik ang mga mata niya sa
akin kanina ay mas malala ngayon. Kahit medyo may kadiliman ang paligid ay kitang-
kita ko ang nagbabaga niyang titig sa mga mata ko. Hindi ako nagpasindak at
sinalubong ko naman ang mga titig niya.
Malaya kong napagmamasdan ang maiitim at malalamig niyang mga mata. Kay tagal
ko palang hindi napagmasdan ang mga 'yon. Ayaw ko man ay lalong lumakas ang kabog
ng puso ko. Unti-unting nanlambot ang aking mga tuhod. Grabe, parang sasabog na ang
lahat ng naipon kong pangungulila sa lalaking 'to.

"You really don't know how to listen to me, do you? Kung

kani-kanino kang manggagamot tumatakbo, who dont even have the proper skills to
handle you!" sarkastikong sabi niya.

"Hindi ko kailangan ng skills para i-handle. Ang kailangan ko'y puso na totoong
nagmamalasakit sa akin. At pasensiyahan na lang tayo, hindi ko nakikita ang pusong
'yon sa tinatawag mong may proper skills na manggagamot!" maanghang na balik ko sa
kanya.

Mukhang hindi niya nagustuhan ang isinagot ko dahil lalong nagsalubong ang
kanyang mga kilay. Si Warren ay tahimik lang na nakamasid sa aming dalawa. Hinugot
ko ang cheque na ibinigay sa akin ni Warren kanina saka inabot kay Dr. Achilles.
Kunot noong nagbaba siya ng tingin sa cheque ngunit hindi iyon tinanggap.

"What's that for?"

"Kabayaran sa lahat ng mga pagkakautang ko sa 'yo. Kulang pa 'yan pero

pagsusumikapan kong kumayod nang mabuti para mabayaran lahat ng skills na sinasabi
mo!"

Napatiim-bagang siya.
"I didn't ask you to pay! Hindi ko kailanman pinabayaran sa 'yo lahat ng pagtulong
ko sa 'yo at sa pamilya mo!"

"Hindi ko kailangan ng pagkakawang-gawa mo! Hindi ako pulubi!"

Iiling-iling siya habang hindi makapaniwalang nakatingin sa akin.

"I cant believe you said that after I saved your life!"

Namaywang ako sa harapan niya. "Aba, quits lang tayo! Sa pagkakatanda ko'y
iniligtas ko rin ang buhay ng dyowa mo!"

Umismid siya.
"And she helped you too, while I was busy bringing your body back to life! You
wouldnt be alive right now and hugging some worthless guy if it werent for me and
her!"

Napatda ako sa sinabi niya.

Tumulong si Tracy para mabuhay ako?

Pero nanaig pa rin ang inis ko kay Dr. Achilles.

"Oh, eh 'di pakisabi sa kanya, thank you!"

"I don't need your thank you!" galit niyang hiyaw.

"Ano na naman ang gusto mo? Ang katawan ko? Gagawin mo na naman akong alila?
Grabe ka, wala na akong puwedeng ipambayad sa 'yo dahil k-kinuha mo na lahat sa a-
akin!"
 Hindi ko inaasahan ang pagpiyok ng aking boses sa tindi ng sama ng loob kay
Achilles. Buwesit talaga kasi. Sinalakay na naman ako ng emosyon ko. Hindi ko na
inalintana na maririnig lahat ni Warren ang pag-uusap namin. Nakakahiya tuloy sa
lalaki.

"I saved you because I love you, damn it!" malakas na bulyaw sa akin ni Dr.
Achilles.

Hindi ko nagustuhan ang sinabi niya kaya tinampal ko nang malakas ang kanyang
bibig. Natigilan naman siya sa ginawa ko. Ang pinakahuling salita na gusto kong
marinig sa mga oras na 'to ay kasinungalingan. Ayos lang na sumbatan niya ako nang
paulit-ulit ngunit ang magsinungaling para lang makuha na naman ang loob ko'y ibang
usapan na!

Akmang susugurin ko na naman ng suntok si Dr. Achilles nang biglang humarang si

Warren.

"G-guys, I finally understand what's going on but can you stop fight—"

"Shut up!" singhal dito ni Dr. Achilles.

Ssinuntok ko siya sa dibdib. Nainis na naman kasi ako sa kagaspangan niya kay
Warren. Napakabuti n'ong tao tapos inaangasan niya. Nagulat ako nang bigla niya
akong kabigin papalapit sa katawan niya't kinarga ako saka isinabit sa balikat niya
na parang sako. Nagpumiglas ako ngunit hindi niya ako binibitiwan.

"Ibaba mo ako! Hayop ka, Achilles! Ibaba mo ako!" sigaw ko

sa kanya habang binabayo ang likod niya. Subalit hindi siya natinag bagkus ay
pinagbantaan na naman si Warren.

"Antonia is mine, you hear me? Stay away from her or I'll do anything in my
power to revoke your license."

Halos sumabog ang ulo ko sa sinabi niya kay Warren. Gigil na sinuntok ko na
naman ang likod niya. Si Warren ay napatiim bagang na. Gusto ko siyang lumaban kay
Dr. Achilles ngunit kinakabahan ako sa implekasyon n'on sa propesyon niya.

"I don't care whatever you want to do with my license, I wont stay away from
Antonia because she's my friend," matapang na sagot ni Warren.
 Natigilan ako. Pati si Dr. Achilles ay tila hindi agad nakahuma sa sinabi ni
Warren.

"Kinakalaban mo ba ako, Dr. Fong?" pagbabanta ni Dr. Achilles.

Doon na ako natakot. Nagiging seryoso na ang lahat. Nakakatense na ang mga
kaganapan.

"No. I just cant understand why you treat her like this. I mean, Antonia is a
gem, not a trash. She deserved to be treated better. You're treating her the
otherwise."

"Are you implying to me that you can treat her better? Dream on, Dr. Fong! You
know I am a very territorial man and I don't like any men beside my woman. Do
yourself a favor and get the hell out of my sight before I completely lose my cool
on you."

Napamaang lang ako sa kaarogantehan ni Dr. Achilles. Kinabahan ako nang

magtagisan silang dalawa ng tingin ni Warren. Palaban na ang kaibigan ko. Iyon ang
hinihintay kong gawin niya ngunit natatakot rin ako. Paano kung mag-away sila doon?
Mawawalan ng trabaho si Warren nang dahil sa akin!
Nakita ko ang pagkuyom ng palad ni Warren. Nabitin sa ere ang hininga ko.
Ngunit sa huli ay bigla siyang bumuntong hininga at pilit na pinapakalma ang
sarili. Nakahinga ako nang maluwag. Kinakabahan na rin kasi ako at baka kung ano
ang gawin ni Dr. Achilles sa kanya. Hindi ko siya mapoprotektahan dahil mahina pa
ang katawan ko.

"I understand. I'll get going," malungkot na pahayag ni Warren. Tumingin siya
sa akin at ngumiti ng pilit.

Nalungkot rin ako para sa kanya. Pero hindi naman karuwagan ang pagpapaubaya
niya kay Dr. Achilles. Lalo lamang akong humanga sa pagiging mabuting tao ni
Warren. Hiling kong sana'y makahanap siya ng babaeng para talaga sa kanya.

Akmang hahakbang na siya paalis nang tawagin siya uli ni Dr. Achilles.
"Wait!"

Biglang hinablot ni Dr. Achilles ang mga titulong hawak ni Warren.

"You can leave," pagdidispatsa niya kay Warren saka tinalikuran ang lalaki.

Sinundan ko ng tingin si Warren. Malungkot ang kanyang mga ngiti habang

kumakaway sa akin. Napilitan akong gantihan siya ng kaway. Mayamaya ay tumalikod na
siya't naglakad paalis. Nalungkot ako. Hindi deserve ni Warren ang tratuhin ng
ganoon. Igaganti ko talaga siya kay Dr. Achilles!
Ang lalaki naman ay walang salitang ipinasok ako sa loob ng bahay. Nang makita
ang Poppsy ko'y bigla niya akong ibinaba saka nagmano sa matanda. Napamaang ako sa
nakita. Kailan pa natutong magmano ang lalaking 'to? Hindi naman ganito 'to umakto
kay Poppsy dati!
Inabot niya rin ang titulo ng bahay at lula kay Poppsy. Nagtataka namang
tinanggap ang mga 'yon ng Poppsy ko.

"Magandang gabi po, Mr. Dimaculangan," bati niya pa sa Poppsy ko na parang

walang eksenang nangyari sa labas kanina.

"Magandang gabi naman sa 'yo, Doc. May kaguluhan ba sa labas? May naririnig
kasi akong parang nagsasagutan kanina," nakangiting tanong ni Poppsy.

"Uh, that was nothing. May itinaboy lang akong unwanted visitor."

Anong unwanted visitor ang pinagsasabi nito? Siya nga 'tong unwanted visitor!

"Ganoon ba? Siya nga pala, anong sadya n'yo rito, Doc? Gabing-gabi na, a,"
kapagkuway tanong ni Poppsy.

Namulsa si Dr. Achilles. "I'm here to take Antonia back to the hospital. She's
not qualified to be discharged yet."

Napamaang kaming dalawa ni Poppsy sa narinig. Binalingan ako ni Dr. Achilles.

"Where's your room, Antonia?"

Bigla akong hindi mapakali.

"H-ha? Bakit? A-anong gagawin mo sa kuwarto ko?"

"I'm gonna pack your things and bring you back to the hospital."

Napamulagat na ako. Nagkatinginan kami ni Poppsy. Sinenyasan ko siya sa mata na

kausapin si Dr. Achilles ngunit nakatikom lang ang bibig ng Poppsy ko, mukhang ayaw
pa akong ipagtanggol.

"What are you waiting for, Antonia? Where's your room?" pangungulit na naman ni
Dr. Achilles.

Minabuti ko siyang kausapin once and for all. Hinarap ko siya saka seryosong
tiningnan sa mga mata.

"Pasensiya na, Achilles, pero hindi na ako babalik sa ospital n'yo. Hindi ko na
rin kailangan ang serbisyo mo. Nagpapasalamat ako't isinalba mo ang buhay ko mula
sa kamatayan, tatanawin kong isang napakalaking utang na loob 'yon. Ngunit
babayaran kita..." isiniksik ko sa bulsa niya ang cheque ni Warren kanina, "at sana
sapat na 'yan para tantanan mo na ako. Wala ka ng responsibilidad sa akin at wala
na rin akong utang sa 'yo."

Kinuha niya ang cheque saka 'yon binasa. Nakahinga ako ng maluwag dahil sa
wakas, tinanggap na niya. Ngunit hindi ko inaasahan ang bigla niyang
ginawa...pinunit niya ang cheque. Napamaang ako. Hindi pa siya nakontento at
pinirapiraso iyon habang ang kanyang mga mata'y nanatiling nakatitig sa akin,
pinagmamasdan ang reaksyon ko. Isa-isang nagbagsakan sa sahig ang mga piraso ng
cheque.

"You were saying?" tila nang-iinis pang untag niya sa kabiglaan ko.

"Hayop ka!" asik ko sa kanya.

Naramdaman kong tila bumulusok ang dugo sa ulo ko dahil sa galit.

"Thank you. Now can you please stop this annoying drama, Antonia, and come
along with me to the hospital right now!"

"Manigas ka! Ikaw ang bumalik d'on! Hinding-hindi na ako sasama sa 'yo kahit
kailan!"

Nagsalubong na naman ang mga kilay niya.

"Bakit ba ang tigas ng ulo mo?!"

"Ikaw ang matigas ang ulo! Sinabing lumayas ka na!"

"No! I wont leave this place unless you talk to me sensibly!"

At ang lagay ay wala pa akong sense kausap para sa kanya?

Biglang sumakit ang ulo ko. Ang katawan ko'y biglang nanghina. Nahihilo rin ako.

"Is there something wrong?" Biglang napalitan nang pag-aalala ang boses niya.

Sinubukan kong magkaila.

"Wala! Lumayas ka't baka hindi kita matantiya!" Inis na tinalikuran ko siya saka
pumasok sa loob ng kuwarto ko. Mamatay man ako, hindi ako lalabas d'on para
kausapin siya.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 51
 Antonia's POV
Maaga akong nagising kahit medyo hindi maganda ang pakiramdam ko. Feeling ko
nga ay hindi ako nakatulog sa dami ng gumugulo sa isipan ko kagabi. Gusto kong
tawagan si Warren para humingi ng pasensiya sa ginawa ni Dr. Achilles. At itong si
Dr. Achilles ay gusto ko ng ipabarang sa kapitbahay namin nang matigil na sa
kakulitan at kaangasan!
Bumangon na ako't umihi sa arinola ko. Nagdala ako ng arinola dahil
binabalisawsaw ako tuwing gabi. Medyo masakit pa kapag umiihi ako. Ang sabi ni
Junior ay baka nagka-UTI daw ako dahil ilang linggo daw akong naka-catheter.
Nang matapos umihi ay binitbit ko na ang arinola palabas ng kuwarto ko. Muntik
ko nang mabitiwan ang arinola sa gulat nang makita ang lalaking natutulog sa
mahabang sofa sa sala. Si Dr. Achilles! Suot niya pa rin ang damit niya kagabi kaya
malamang ay hindi siya umuwi at doon natulog sa sofa namin!

Agad namang lumapit si Poppsy sa akin nang makita ako.

"Anong pumasok sa utak ng lalaking 'yan at natulog dito sa bahay natin?" agad
na tanong ko kay Poppsy.

"Hindi ko nga alam, Anak. Kagabi pa siya diyan at hinihintay kang lumabas.
Hindi daw siya aalis hanggang hindi ka nakakausap nang matino. Nag-offer na nga si
Junior ng kuwarto niya para doon matulog ang binatang 'yan ngunit nagmatigas siya't
hihintayin ka na lang daw niya sa sala. Kaya 'yan, diyan na nakatulog."

Hindi ako makapaniwala sa narinig.

"Bakit n'yo hinayaang matulog 'yan na walang kumot at kulambo? Baka magdamag 'yang
nilamok! Ma-dengue pa 'yan dahil sa atin."

"Eh, malay ba naming matutulog 'yan d'yan. Ang akala namin ay hindi mo matitiis
at kakausapin mo rin. Pero matigas pa pala sa akin ang loob mo, Anak, dahil natiis
mo."

Doon biglang bumukas ang pinto sa labas ng bahay at pumasok si Pippa.

"Te, nandiyan sina Raj at 'yong isang manliligaw mong mayaman sa labas. Nang
malaman nilang nandito ka na ay gusto ka raw dalawin."

Napangiwi ako.
"Anong ginagawa ni Raj dito? Maniningil na ba siya ng mga utang ko?"

"Mukhang hindi naman siguro, may bitbit na bulaklak, eh. Wala namang maniningil
na nagdadala ng bulaklak, diba?"

Napakamot na ako sa ulo. Bad timing naman at nandito pa si Dr. Achilles. Paano
ko patutuluyin ang mga bisita ko kung nadoon siya't nakahilata? Tsaka nakakahiya
kung maririnig niyang sinisingil ako ng utang ni Raj.
Nagpasiya akong gisingin siya. Nilapitan ko si Dr. Achilles at tinapik sa balikat.

"Hoy! Achilles, gumising ka! Gising, hoy!"

 Agad naman siyang nagmulat ng mga mata. Saglit muna niyang tinitigan ang mukha
ko bago nagtatakang iginala ang paningin sa paligid.

"Am I still alive?" kapagkuway tanong niya.

Kumunot ang noo ko sa tanong niya.

"Malamang! Ano ba sa tingin mo?"

"'Cause in front of me is the most beautiful angel I have ever seen in my

entire existence."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya. Pinigilan ko ang kilig at tinampal siya
uli sa balikat.
"Umagang-umaga pinapainit mo ulo ko. Makakakita ka talaga ng anghel kapag
ibinuhos ko sa 'yo 'tong laman ng arinola ko!"

Biglang sumilay ang ngiti sa mga labi niya. Ngiting nakakakilig man, nakakainis
rin. Napatingin siya sa arinola ko.

"I'm glad you have a decent amount of urine output. I wouldn't be worrying
about your fluid overload anymore."

Ano raw? Pati ihi ko, big deal sa kanya?

"Bumangon ka na sabi at naghihintay ang mga manliligaw ko

sa labas!" singhal ko sa kanya.

Nabura ang ngiti sa labi niya. "What? You have suitors other than Warren?" tila
di makapniwalang sabi niya.

Tumaas ang dalawang kilay ko. "Siyempre! Pretty ako kaya maraming naghahabol sa
akin."

Mukhang na-badtrip siya sa narinig.

"At nagawa mo pa silang tanggapin kahit nandito ako't natutulog?"

"Aba! Sino bang nagsabi sa 'yong matulog ka r'yan? Bumangon ka! Gising na ang
mga tao, ikaw ay nakahilata pa rin! Batugan!"

Bumangon nga siya ngunit nakabusangot naman. "Tell them to leave, I need to
talk to you!"
 Pinamaywangan ko siya.
"Ano ka, sinuswerte? Ang daming gustong kumausap sa akin, hindi lang ikaw. Pumila
ka rin sa labas kung gusto mo akong kausapin!"

Marahas siyang napatayo. Kahit magulo ang buhok ay talagang guwapo at malakas
ang dating ng lalaking 'to. Baka kapag nakita 'to nina Raj ay maintimidate ang mga
'yon at mag-alisan. Dapat makita ng Achilles na 'to na hindi siya kawalan sa buhay
ko dahil marami ring nagkakagusto sa akin!

"Ano pang tinatayo-tayo mo d'yan? Umalis ka na!" singhal ko sa kanya.

"I'm just going to the bathroom and fix myself but I'm not gonna leave. We'll
talk whether you like it or not!"

Akmang pupunta siya ng banyo nang bigla ko siyang pigilan. Nagtatakang

tiningnan niya ako. Lakas loob na inabot ko sa kanya ang arinola ko.

"Idaan mo na rin 'to sa banyo."

Nagusot ang mukha niya. "What the hell—"

Pinanlakihan ko siya ng mga mata.

"Oh, bakit ayaw mo? Ayaw mong nauutusan? Hindi puwede dito ang mga tamad at
maaarte! Dapat kumilos ka! Ano, ha?" hamon ko sa kanya.

Nakita ko ang matinding pagtitimpi niya bago kinuha ang arinola ko't
tinalikuran ako nang walang pasabi. Muntik na akong humagalpak ng tawa. Aarte-arte
pa, susunod din pala.
Hindi na ako nag-abalang mag-ayos ng sarli at pinatuloy si Raj. Ang lawak ng ngiti
niya nang pumasok sa bahay. May inabot pa siyang mga sampaguitang garland.
Habang nag-uusap kami ay padaan-daan si Dr. Achilles saka pasimpleng sinisipat
si Raj. Napansin kong iba na ang suot niyang damit. May baon palang mga damit ang
kumag. Nakaligo na rin yata siya dahil naamoy ko ang sabon at shampoo na ginamit
niya.

"Ako talaga tuwa ikaw kita ko, Antonia. Ako tagal na miss ka," ani Raj.

Napangiti ako. "Maraming salamat, Raj. Siya nga pala, pagpasensiyahan mo na

kung hindi muna ako makakapagbayad sa mga utang ko sa 'yo, ha..."

Mabilis na iwinasiwas ng indiano ang mga kamay niya.

"Ay, wala problema, Antonia. Ikaw kaibigan ko, kahit ano petsa wala problema bayad
utang."

Nakahinga naman ako nang maluwag at hindi pala paniningil ng utang ang sadya ni
Raj. Nag-usap pa kami ng ilang minuto bago siya nagpasiyang magpaalam. Nang
makaalis si Raj ay pasimpleng sinilip ko ang kusina kung nandoon si Dr. Achilles.
Wala. Sina Poppsy lang ang nadoon at naghahanda ng almusal.
 Nagpasiya akong papasukin na si Renan, 'yong manliligaw
kong may-ari ng Hardware sa kanto. Nang lumabas ako ng pinto upang puntahan si
Renan ay namataan ko si Dr. Achilles sa may unahan at kinakausap si Raj.
Nagdududang pinagmasdan ko sila. Ano kayang pinag-uusapan ng dalawa?

"Antonia!"

Napatingin ako kay Renan ng tawagin niya ako. Napilitan akong ngitian siya at
papasukin sa loob. Binigyan ko ng huling sulyap sina Dr. Achilles at Raj. This time
ay may inaabot na papel si Dr. Achilles sa indiano. Kinutuban ako. Hindi naman
siguro pinagbabantaan ni Dr. Achilles ang hanapbuhay ni Raj kagaya ng ginawa niya
kay Warren.
Ilang minuto din kaming nag-usap ni Renan. Binigyan niya rin ako ng isang
pumpon ng puting mga rosas. Naubusan daw kasi ng pulang rosas sa palengke kaya puti
binili niya. Ibinibida niya sa akin ang bagong gawa niyang mga ngipin. Bilib din
ako sa lalaki at hindi pa sumusuko sa panliligaw kahit ilang beses ko nang
binasted.
Mayamaya ay nagpaalam na si Renan. Magbabantay pa raw siya sa Hardware nila.
Agad naman akong pumayag dahil kanina pa ako nahihilo sa amoy ng hininga niya. Kung
si Raj malakas ang putok, ito naman ay pamatay ang buga. Hinatid ko na siya sa
labas ng pintuan.
Nagulat ako nang makita si Dr. Achilles na nakasandal sa may labas ng pintuan
at nakapamulsang nakamasid sa amin ni Renan. Mukhang sadyang hinihintay niya kami
doon. Mayamaya ay may hinugot siyang papel sa bulsa saka inabot kay Renan.
Nagtataka man ay tinanggap ni Renan ang papel. Hindi pala 'yon papel kundi tarheta.

"Ano 'to?" nagtatakang tanong ni Renan kay Dr. Achilles.

"Dr. Allan Belmonte, one of the best Gastroenterologists in town. Your

halitosis is bad, you need some expert consultation. Baka may problema ka sa bituka
mo."

Napakamot si Renan sa ulo, halatang hindi naintindihan ang sinasabi ni Dr.

Achilles. Ganoon pa man ay tumango si Renan at maayos na nagpaalam sa amin.
Siniguro ko munang nakaalis na siya bago hinarap uli si Dr. Achilles.

"Anong sinasabi mong hali—haltos—halsis...ano 'yon?"

"Halitosis, bad breath."

Nanlaki ang mga mata ko saka siya tinampal ng malakas sa braso.

"Bastos ka talaga! Ang bait n'ong tao, nilait mo!"

"I am just concern about your suitor's health. Mabuti nga't nag-advise pa ako
sa kanya kahit gustong-gusto ko nang i-tape ang bunganga niya."
 Diyos ko! Ibang klase talaga ang ugali ng lalaking 'to!

Inirapan ko siya saka tinalikuran. Bumalik na ako sa loob ng bahay at kinuha

ang mga bulaklak sa iniwan ko kanina sa coffee table. Inamoy-amoy ko pa ang mga
sampaguita at rosas. Napapangiti ako. Mahilig ako sa mga bulaklak kaya kahit hindi
ko feel ang nagbigay sa akin ng mga 'yon, na-appreciate ko pa rin.

Natigil ako sa pag-amoy ng mga bulaklak nang makita na naman ang nakaismid na
si Dr. Achilles habang nakahalukipkip na nakatingin sa mga bulaklak na dala ko.

"Your suitors are all so cheap. I mean who would give a strung sampaguita to a
lady? Ano ka, poon? And white roses? Are you dead?" sarkastikong sabi niya.

Inirapan ko siya. "Hindi nga ako patay pero sila, patay na patay sa kagandahan
ko."

Hindi siya nakakibo. Nagsukatan na naman kami ng tingin. Dahan-dahan siyang

humakbang papalapit sa akin. Ako naman ay mabilis na napapatras hanggang sa
bumangga na ako sa sofa. Sinamantala niya ang pagkakataon at hinapit ako sa baywang
papalapit sa katawan niya.

"Now, it's my time to court you, milady."

Kinilabutan ako sa sinabi niya.

"A-anong court ang pinagsasasabi mo riyan?"

Hinaplos niya ang mukha ko. "Court. Ligaw. May iba pa bang ibig sabihin n'on?"

Liligawan niya ako? Nahihibang na ba ang lalaking 'to? Pinaglalaruan na naman

ang damdamin ko! Hindi ako nakakilos nang unti-unti niyang ibaba ang mukha sa mukha
ko. Hahalikan ako ng loko! Ni hindi pa ako nakakapag-toothbrush!

"Ate!"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang marinig si Pippa. Mabilis akong
humiwalay kay Dr. Achilles.

"B-bakit, Pippa?"

Nakamaang na nagpalipat-lipat ng tingin si Pippa sa amin ng manggagamot. Gusto

kong pamulahan ng mukha sa kahihiyan. Malamang ay nakita ng kapatid ko ang muntik
nang paghalik sa akin ng lalaki. Ang lalaki namay pilyong nakangiti.
 "K-kakain na raw sabi ni Poppsy," natitigilan pa ring sabi ni Pippa.

"S-sige..."

Mabilis kong iniwan ang lalaki saka nagtungo sa hapag kung saan may nakahaing
mga pagkain. Mayamaya ay sumunod na rin si Dr. Achilles. As usual naghugas muna ng
mga kamay ang lalaki bago dumalo. Napatingin ako sa ulam namin; tuyo, kamatis at
okra.
Maaatim kayang kainin ng lalaki ang mga 'yon? Ngunit sa pagkamangha ko, hindi
nag-inarte ang kumag at kumain pang nakakamay!
Nakamaang na napatingin ako sa kanya. Kinindatan niya pa ako bago nagpatuloy sa
pagkain. Wala akong magawa kundi kumain na rin.
Pagkatapos naming kumain ay nagligpit na kami ng pinagkainan. Nagulat na naman
ako nang bigla siyang magpresentang maghugas. Pati pa mga kaldero ay kinuskos niya.
Ilang beses ko siyang pinigilan ngunit nagmatigas siya.

"Let me do this. Go and take a rest," aniya pa.

"Sige na, Te, kaya na namin 'to ni Bayaw," segunda ni Junior na tila assistant
ni Dr. Achilles.

"Bahala kayo sa trip n'yo pero," nilapitan ko si Dr. Achilles, "kapag may
nabasag kang pinggan o kahit ano pa d'yan, bawas 'yan sa utang ko sa 'yo,
niintindihan mo?"

Sumilay ang ngiti sa mga labi niya. "Sure. Anything for you, my Love."

Pinigilan ko naman sariling kiligin. Nagtataka pa rin ako sa ikinikilos ng

lalaki ngunit iniwan ko na sila.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 52

Antonia's POV
"Kinudkud mo na ba ang mga niyog na gagamitin ko sa kutsinta?"

"Yes."

"Isinauli mo ba ang kudkuran kina Mang Eloy?"

"Yup."

"Eh, 'yong mga halaman, nadiligan mo na ba?"

 "Not only watered, I also pruned it."

Nasisiyahan man sa ipinakitang kasipagan ni Dr. Achilles ay pinili kong huwag

na lang kumibo. Ilang linggo na siyang nakikitira sa bahay namin at hanggang ngayon
ay hindi pa rin ako makapaniwala na sinusunod niya lahat ang mga utos ko sa kanya.
Hindi niya klarong ipinaliwanag ang sadya niya sa bahay, ang sabi lang niya'y
babantayan niya raw ako.
Ang sabi ko'y kaya ko ang sarili ko at hindi na niya ako kailangan bantayan.
Ang sagot naman niya'y hindi pa raw ako masyadong magaling para magmalaki sa kanya.
Hindi pa rin ako kumbinsido sa totoong pakay niya kaya maya't maya ko siyang
pinapalayas dahil wala akong pambayad sa kanyang serbisyo. Napapagalitan na nga ako
ni Poppsy dahil napakabuti raw ng manggagamot tapos inaangasan ko.

Tch! Kung alam lang ni Poppsy ang ginawa sa akin ng Achilles na 'to, baka sa
labas pa lang ng pinto ay nabaril na 'to!

Nagpatuloy ako sa paghalo ng sangkap sa paggawa ng kutsinta. Nasa kusina kami

ni Pippa at gumagawa ng mga kakanin. Bumalik ako sa paggawa ng mga kakanin para may
pambaon si Pippa at pantustos sa pangangailangan namin sa bahay.

"I told you to take a rest, why are you still making these stuff?" nakasimangot
na tanong ni Dr. Achilles habang nakatingin sa mga nakahilerang kutsinta sa lamesa.

"Kailangan kong kumita ng pera," direktang sagot ko.

"You dont have to do that, I'll provide everything to you and your family."

Tumigil ako sa paghahalo at namaywang sa harapan niya.

"Tigil-tigilan mo ako at baka hindi kita matantyang lalaki ka. Huwag mo akong
daanin sa mga paandar mo dahil hindi mo na mabibilog ulo ko!"

"Hindi ako nagpapaandar. I'm willing to provide you with everything that you
need!"

Napahagikhik si Pippa. "Nakakakilig naman! Sagutin mo na si Bayaw, Ate, para

hindi na tayo naglalako ng mga kakanin. May lovelife ka na, milyonarya ka pa!"

Pinandilatan ko ng mga mata si Pippa.

"'Yang bunganga mo, Pippa! Ilang beses ko bang sasabihin sa 'yong hindi ako
oportunista!"
 Binalingan ko uli si Dr. Achilles na nakapagtatakang nakangisi na. Kinindatan
niya pa si Pippa. Nabuwesit tuloy ako.
"Anong nginingiti-ngiti mo r'yan? Akala mo ba natutuwa ako sa pagmumukha mo?"

"Sino bang hindi natutuwa sa pagmumukha ko? Sa guwapo kong 'to?" Itunuro niya
pa ang mukha.

Umikot mga mata ko. Yabang talaga!

Hindi na lang ako kumibo at ibinalik ang atensyon sa ginagawa. Si Pippa ay

mukhang may natanggap na tawag sa cellphone kaya nagpaalam na lalabas ng kusina. Si
Dr. Achilles ay nakatayo pa rin sa tabi ko ngunit hindi ko siya pinapansin.
Mayamaya ay naramdaman kong may mga kamay na pumulupot sa baywang ko. Alam ko agad
na si Dr. Achilles 'yon.

Pumiksi ako nang yumakap siya sa likuran ko.

"Ano ba!"

Lalo pa niya akong niyapos nang mahigpit. Napaigtad ako nang bigla niya akong
kintilan ng halik sa pisngi. Nanindig ang mga balahibo ko sa batok. Nako-conscious
ako dahil kanina pa ako pinagpapawisan. Tiyak mas maasim pa ang amoy ko kaysa sa
sukang pinakurat.

"I love your natural scent, Antonia," bulong niya malapit

sa tenga ko.

Tinangka kong kumuwala sa pagkakayakp niya ngunit hindi ko kinaya. Masakit pa

rin talaga ang mga sugat ko sa katawan.
"Bitiwan mo ako kundi ihahampas ko sa 'yo 'tong mixer na hawak ko," banta ko sa
kanya.

"You can do whatever you like, my love, I wont complain."

My love? Kailan pa naging sweet 'tong lalaking 'to?

 "Hindi na ako natutuwa sa 'yo, Achilles! Kapag 'di mo ako binitiwan, talagang
palalayasin na kita sa bahay na 'to!"

"Palalayasin mo ako? Hindi ka na naawa sa akin..." kunway nagtatampong sabi

niya.

Umingos ako. Ang arte talaga!

"Tigilan mo ako sa drama mo! Bakit hindi ka na lang umuwi sa condominium mo kaysa
nanggugulo ka rito sa bahay namin?!"

"Nah...I like this place better. My house feels completely empty without you.
Wala ng maingay, wala ng naglilinis, wala ng tumatawa nang malakas, wala ng
nagluluto, wala ng naglalambing sa akin..."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya. "Eh, 'di puntahan mo ang mga kapatid mo
o 'di kaya'y imbithan mo si Tracy o si Dra. Caitlyn!"

Kumunot ang noo niya. "Do you think I would  let Caitlyn slipped away after
what she did to you? I made sure she end up in jail after her minor surgery."

Nabigla ako sa sinabi niya. Napalingon tuloy ako sa kanya.

"Ipinakulong mo siya? Akala ko ba gusto mo siya?"

Lalong nagsalubong ang kanyang mga kilay.

"What? Who told you that?"

Nag-flashback ako sa utak.

"Eh, mas nauna mo siyang dinaluhan kaysa sa akin n'ong nagbarilan kami, diba?
Kitang-kita nga sa mukha mo na alalang-alala ka!"

"I saw her wounded so I thought she needed to be taken cared of first. I didnt
know you were also shot. Kaya ka ba nagtatampo sa akin?"

Hindi ako nakakibo. Kulang ang salitang tampo para ilarawan ang nararamdaman
ko. Mas tamang 'nasaktan' ang itawag dito. Kaysa mag-self pity na naman ako,
nagpasiya akong ignorahin ang tanong niya. Akmang iiwan ko siya nang bigla niya
akong pigilan sa braso.
 "You know it's rude to walk away when someone's talking to you."

"Ano pa bang pag-uusapan natin?"

Pagmamaang-maangan ko.

"About us! Damn it, Antonia!" tila inis pang sabi niya.

Nainis na rin ako sa kanya. "Kailan nagkaroon ng 'tayo'? Ilang beses mong
ipinamukha sa akin n'on na walang pag-asang maging tayo kasi may mahal kang iba at
hindi mo ako kailanman magugustuhan! Sino bang na-comatosed sa ating dalawa, diba
ako? Bakit ikaw 'tong mukhang na-amnesia?"

Napatiim-bagang na siya.
"That was before! I love you and I realized it when you're gone!"

Umikot ang mga mata ko. Ginagago ako ng lalaking 'to.

"Napakasalawahan ng damdamin mo! Hindi pag-ibig 'yan kundi pagkalito! Nalilito ka
lang. Namimiss mo lang ako tapos nilangkapan mo ng awa kasi nakokonsensiya ka kaya
ganyan. Kapag nakita mo na naman si Tracy, siya uli ang mahal mo. Kilala ko
pagkatao mo, Achilles, kaya please lang...huwag ako!"

"Ano bang gusto mong gawin ko just to make you believe my feeling for you is
real?"

"Lumayas ka sa pamamahay ko! Magliwaliw ka! Mag-drive ka d'on sa elite race

track n'yo! O di kaya'y makipag-date ka kay Tracy. Tingnan ko lang kung babalik ka
pa't magtatapat ng pag-ibig sa akin."

Tinitigan niya ako nang mariin. Medyo kinabahan ako ng

kaunti at baka napikon siya't kung anong gawin sa akin. Ngunit hindi ako
pinanghinaan ng loob. Nakipagtagisan ako ng tingin sa kanya.

"Is that really what you want?" seryosong tanong niya.

 "Oo nga! Paulit-ulit, Achilles? Kahit anong gawin mo, hinding-hindi na ako
magpapakabaliw sa 'yo gaya ng dati! Hindi ko na ibibigay ang puso ko sa isang
katulad mo! Umalis ka na! Tinatapos ko na ang ugnayan natin!"

Biglang lumambong ang mga mata niya.

Bumuntong-hininga siya't nag-iwas ng tingin sa akin. Mukhang nagalit siya sa sinabi
ko ngunit nagtitimpi. Nakakapagtakang marunong na siyang magtimpi ngayon. Dati ay
agad-agad siyang nakasinghal.
Mayamaya ay nag-walk out siya. Binahiran niya ako ng alis ng walang pasabi.
Sinundan ko siya hanggang sa makarating siya sa may pintuan.

"Saan ka pupunta?" habol ko.

Tumigil siya sa paglalakad ngunit hindi ako nililingon. Nakakuyom ang kanyang
mga palad. Galit talaga ang mokong.

"I thought you want me to leave? I'm leaving the heck out of here!"

Arte nito talaga! Ang sarap pukpokin sa ulo!

Kahit inaasahan ko ng mangyayari 'to, kumirot pa rin ang puso ko. Matagal ko ng
hinanda ang puso kong masaktan kapag tuluyan na niyang napagtanto na kahibangan
'tong ginagawa niya. Na katangahan ang habulin ang isang hamak na katulad ko kung
marami namang mayayamang babae ang nagkakandarapa sa kanya.

"Saglit lang..." sabi ko saka nagmamadaling pumasok sa kuwarto.

Hinanap ko ang singsing na binili niya kay Tracy dati. Nang matagpuan 'yon ay
agad akong bumalik sa may pintuan. Nandoon pa rin siya't nakapamulsang naghihintay.
Nabawasan na ang bagsik ng hitsura niya ngunit halatang galit pa rin. Atubili akong
lumapit sa kanya saka inabot sa kanya ang singsing. Kumunot ang noo niya.

"What's that?"

"Singsing ni Tracy, 'yong binili natin sa Jewelry Shop dati, tanda mo? Nagalit
kasi siya sa akin noon at ibinato sa akin 'yan. Buti mabilis ako't nasalo ko!
Ibalik mo 'yan sa kanya, baka makatulong 'yan sa pagbabalikan n'yo. Pasabi, sorry."
 Tumitig na naman siya ng mariin sa mga mata ko. Kinabahan ako at baka lalo
siyang magalit. Mabuti na lang at nanatili siyang kalmado. Ngunit ni sa hinagap ay
hindi ko inasahan ang sumunod niyang ginawa. Ibinato niya sa labas ng bahay namin
ang singsing! Napamaang ako sa kabiglaan.

Ibinalik niya ang tingin sa akin.

"Happy?" sarkastikong tanong niya.

Natameme ako, napamaang. Katumbas na ng buong bahay at lupa namin ang halaga
ng singsing na 'yon! Hindi pa siya nagpaalam at dire-diretsong umalis. Hindi ko
tuloy alam kung anong unang gagawin, ang pigilan siya o hanapin ang singsing?
Nang pinaharurot niya ng malakas ang sasakyan paalis ay saka lamang ako natauhan.

"Pippa!" sigaw ko ng malakas.

Hindi naman magkamayaw si Pippa na pumasok sa bahay mula sa labas ng kusina.

"Bakit, Ate? May sunog ba?"

"Ang singsing! Hanapin mo! Milyon ang halaga n'on!"

Nagtatakang napatingin sa akin si Pippa. "Anong singsing?"

"Huwag ka ng magtanong pa, hanapin mo sa labas dali! Baka makita ng mga

kapitbahay! Sayang din 'yon!"

Kahit naguguluhan ay lumabas ng bahay si Pippa at hinanap ang singsing. Bigla

akong naghina at pumasok sa loob ng kuwarto. Umupo ako sa kama at napatitig sa
kawalan.

"Wala na siya..." kausap ko sa sarili.

Bakit biglang napuno ng kalungkutan ang puso ko? Tumulo ang luha ko. Ito ang
gusto ko, diba? Ang lubayan na niya ako para hindi na ako umasa pa. Kasi kapag
paulit-ulit ko siyang nakikita, hindi ako makakapag-move on. Lalo akong masasaktan.
Hindi ako naniniwalang kaya niyang magmahal ng isang katulad ko. Awa lang at guilt
ang nararamdaman niya. Wala ng iba.
Napatingin ako sa Mickey Mouse na stuff toy na nasa tabi ng higaan ko. Nandoon
pa rin ang kuwentas ni Mommsy. Tingnan ko pa lang ang mga 'yon ay lalo lamang
napapamahal si Dr. Achilles sa akin. Narinig niya pala kaming nag-uusap n'ong
alahaera at nakita niya akong biglang nalungkot nang malamang wala na ang kuwentas
kaya gumawa siya ng paraan.
Kasi ayaw daw niya akong malungkot. Hindi daw kasi bagay sa isang biba at
masiyahing tulad ko ang malungkot. Kitam, sinong hindi mai-inlove lalo sa ka-
sweetan ng mokong na 'yon? The more niyang ipinapadama sa aking espesyal ako, the
more ako aasa. The more ako aasa, the more ako iiyak.
Pinahid ko ang mga luha at nagpasiyang magpakatatag. Inipon ko ang lahat ng
lakas ng loob upang tumayo at ipagpatuloy ang ginagawa. Kaya ko 'to 'no. Matapang
ako. Hindi nagtatapos sa heartbreak ang buhay ko. Marami pang darating na pagsubok
at alam kong makakaya ko ang mga 'yon.
Ilang linggo rin ang dumaan magmula nang umalis si Dr. Achilles sa bahay namin.
Hindi na nagtanong sina Poppsy kahit alam kong kumakati na ang dila nila sa
curiosity. Nagkunwari akong okay lang sa akin ang lahat kahit parang pinipiga ang
puso ko sa bawat araw na hindi ko nakikita ang lalaking 'yon. Ibig sabihin lang
talaga n'on, hindi totoo ang pagmamahal niya kasi 'di na siya bumalik.

Nagising din. Sabi ko na...

Naglalagay ako ng mga puto sa supot nang bigla akong makatanggap ng tawag sa
isang anonymous caller. Ipinahid ko muna ang kamay sa apron bago tinaggap ang
tawag.

"Hello?"

"Hello, is this Antonia Dimaculangan?"

"Ako nga, sino po sila?"

"Dr. Arthur Alarcon."

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig.

"Y-yes, Doc? Ano pong maipaglilingkod ko sa inyo?" Sinisingil na ba nila ako ng
bayad sa ospital?

"Can I disturb you for a minute? Someone wants to talk to you."

Nagtaka ako. "Sino po?"

 Biglang tumahimik sa kabilang linya at ang sumunod kong narinig ay isang hindi
pamilyar na boses.

"A pleasant morning to you, SPO2 Antonia Dimaculangan. This is Dr. Alexander
Alarcon, a Consultant Psychiatrist," aniya sa kabilang linya.

Lalo akong naguluhan. Bakit ako gustong makausap ng isang psychiatrist? Hindi
naman ako nababaliw.
"Nice meeting you din po. Ano pong kailangan ninyo?"

"You see, I dont usually ask for someone's help in dealing with my patients
because I always handled them meticulously in line with my specialization. However
there is this one particular man who got into my nerves that I ran out of measures
to control his bizzare behavior."

"A-ano po?" Nawindang ang utak ko sa pinagsasasabi ng manggagamot.

"I have a patient, he's got a Major Depression."

Napakamot na ako sa ulo. "O, tapos? Bakit 'di n'yo gamutin?"

"Oh, honey, his cure is beyond my expertise. His only cure is...you."

'Nak ng puto't kutsinta naman, o!

"Ho? Sino ba 'yan?"

"Achilles."

Kinabahan ako ngunit bigla ring natauhan. Pinaglololoko ako ng mga 'to. Paandar
na naman 'to ni Achilles.

"Ano bang problem ng lalaking 'yan? Kapag nakita ko siya, masasakap ko talaga
'yan, eh!"

"I'm serious, Antonia. My brother is suicidal. If you're not gonna come here
and save him, better say your last words..."
 Diyos ko, Lord!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 53

Antonia's POV
Engot ka talagang Achilles ka! Humanda ka sa akin kapag nakita kita! Pepektusan
kita sa gilagid!

Gigil na nakaupo ako sa backseat ng upuan ng sasakyan ni Dr. Alexander, hindi

alintana ang sikip dahil napapagitnaan ako ng tulog na si Dra. Andromeda at naka-
headphone na si Dr. Alexander. Palipat-lipat ang tingin ko sa kanilang dalawa dahil
mukhang chill lang sila. Hindi ba sila nag-aalala sa topakin nilang kapatid na
nagpaplano 'di umanong 'magpakamatay'?
Si Dr. Alexander naman ay nasa harapan at nagmamaneho ng sasakyan samantalang
sa passenger's seat ay ang tahimik na si Dr. Arthur. Nakakabingi ang katahimikan ng
dalawa. Pupusta akong kapag umutot ako ng malakas, mabubulabog 'tong mga lalaking
'to.

Bakit parang ako lang ang worried, eh, sila 'yong mga kadugo?

Ako'y kanina pa hindi mapakali sa pag-aalala. Nabibingi na ako sa lakas ng kaba

sa puwedeng mangyari kay Dr. Achilles na hindi ko mawari kung anong kalokohan ang
pumasok sa isipan! Feeling ko'y wala sa ugali n'on na magpakamatay dahil nuknukan
ang laki ng bilib n'on sa sarili pero sabi ni Dr. Alexander ay nakikitaan na raw
niya ng signs lately na suicidal ang kapatid niya.
Ayoko mang paniwalaan pero Psychiatrist kasi si Dr. Alexander. Sukat ay
pinaulanan ako ng mga medical terms kagaya ng depression, anxiety at kung ano-anong
mga chuchu. Nadepressed daw si Dr. Achilles dahil sa pambabasted ko sa kanya.
Mahirap mang paniwalaan pero nag-alala agad ako.

Hayaan mo na, Antonia. Gawin mo na lang ang ipinagagawa nila sa 'yo para
matapos na ang lahat!

"You look tense. Chill!" nakangiting sabi ni Dr. Archimedes.

Gusto ko siyang singhalan at sabihing sinong makakapag-relax sa sitwasyon ko?

Sapilitan nila akong isinama at ipinasok sa sakyan para iligtas umano ang kapatid
nila! Ibang klase talaga 'tong pamilyang 'to. Daig pa mga militar!
Napilitan akong ginantihan na lamang nang alanganing ngiti si Dr. Archimedes.
Agad naman niyang ibinalik ang atensyon sa hawak na cellphone. Mayamaya ay humimpil
na ang sasakyan.

"We're here," anunsyo agad ni Dr. Alexander sa bagot na boses. Sa tono ng boses
niya'y parang tinatamad pa siyang iligtas ang kapatid niya.

Kumunot ang noo ko ng mapansing pamilyar sa akin ang lugar. Saka ko lang
napagtantong nasa itaas kami ng bangin kung saan ang parkeng pinagdalhan ko dati
kay Dr. Achilles! Agad kaming nagbabaan. Itinuro ni Dr. Arthur ang isang lalaking
nakatayo sa may dulo ng bangin. Napasinghap ako nang makilala siya. Si Dr.
Achilles!

"Look at the asshole peeking on his death bed. I cant believe me and that guy
have the same mother. Can you give him a round of applause?" sarkastikong sabi ni
Dr. Arthur.

Napamaang na napatingin ako kay Dr. Arthur. Papalakpakan pa namin ang taong
nakikipaglaro kay kamatayan?
At ang mas malala, nagpalakpakan nga ang mga kapatid niya, except kay Dra.
Andromeda na naghihilik pa rin sa loob ng sasakyan.

"This is so ridiculously amusing! Might as well take a live coverage," naaliw

na sabi ni Dr. Archimedes saka itinapat ang cellphone sa kinaroroonan ni Dr.
Achilles. Ngunit mabilis naman iyong pinigilan ni Dr. Alexander.

"Cut it out, kid. Though it may look like a fuckin' comedic stint, this is a
serious matter," tumingin uli siya kay Dr. Achilles, "He is terribly heartbroken.
Let his damsel-in-shining armour give him his dose of medicine."

Itinuro ko ang sarili. "Ako ba tinutukoy n'yo?"

"Who else? Why on earth would we want to bring you here?"

Napapalatak ako.
"Ilang ulit ko bang sasabihin sa inyo na hindi nga ako! Hindi ba dapat si Tracy o
'di kaya'y si Dra. Caitlyn ang kausapin n'yo?"

"Tracy's in the States to get her PhD and Caitlyn's in jail.  So it all boils
down to you, the only culprit to this hilarious crime."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Dr. Alexander. "Crime? At kasalanan ko pa

kung naging sinto-sinto 'yang kapatid n'yo?"

Napabuntong-hininga siya.
"My brother has no medical history of psychiatric problems. It's not in our genes.
He started to develop sign and symptoms the day you dumped him. No need to be a
genius to figure that out."

Agad akong umalma.

"Pero hindi kayo nakakasiguro kung ako nga ang dahilan! Baka nadepress 'yan dahil
iniwan ni Tracy—"
 Mabilis niya akong pinutol.
"Sa presinto ka na magpaliwanag, Antonia. Do the main purpose why we brought you
here!"

"All of you, shut the fuck up!"

Napaigtad ako nang magsalita nang malakas si Dr. Arthur na kanina pa tahimik na
nakasandal sa kotse. Napatingin kami lahat sa kanya. Inip na sinisipat niya ang
kanyang relo.

"Damn, I still have a meeting in an hour. Can we make this bullshit done and
over with? Antonia, slap that idiot's face right now to put some sense into his
head!"
tukoy niya kay Dr. Achilles na nagsisimula ng maglakad patungo sa pinakadulo ng
bangin.

Nag-alala ako. Iba pala kapag mahal ko ang gustong magpakamatay, hindi ko
magawang makapag-isip ng tamang gagawin.

"Anong gagawin ko?" natatarantang tanong ko.

"You have no time to think...damn it! There he is—he's going to jump!" biglang
hiyaw ni Dr. Alexander.

Nalito na ako. Mukhang tatalon na nga si Dr. Achilles dahil ilang pulgada na
lang ang layo niya sa dulo ng bangin!

Nagulat ako nang biglang may humawak sa magkabila kong balikat saka ako
itinulak nang malakas papunta sa direksyon ni Dr. Achilles. Muntik pa akong
matalisod.

"Go! Dont waste your time!"

Para akong tangang nataranta at bigla na lamang kumaripas ng takbo papunta kay
Dr. Achilles. Minamanipula ng mga lintek ang emosyon at pag-iisip ko kaya hindi ako
makapag-isip ng matino. Sinunod ko na lang ang isinisigaw ng puso ko.

"Dont let him die! I dont wanna be dealing his death insurance afterwards!"
pahabol pa ni Dr. Alexander.

"Man, insurance sucks!"

 "Yep. Absolutely!"

Mga tarantadong 'to, mas nag-alala pa sa insurance kaysa sa kapatid nila!

"Go and get your man, Antonia!" sigaw pa ni Dr. Archimedes na tila nangtsi-
cheer.

Mabilis ang pagtakbo ko lalo na nang papalapit na ng papalapit si Dr. Achilles

sa kamatayan niya. Lumakas ang pintig ng puso ko. Walang ibang isinisigaw ang utak
ko kundi ang iligtas siya kahit—wait—kung pagmamasdan siya'y hindi naman talaga
siya mukhang magpapakamatay. Nakapamulsa pa nga ang loko habang nakatanaw sa
malayo.

Parang nag sightseeing lang, gan'on...

Pero sino ba ako para malaman ang totoong nasa loob ng isip at puso ng isang
tao? Lalo na kung may matindi siyang pinagdadaanan. Ang mga eksperto na ang
nagsalita, may signs ng suicidal ideation si Dr. Achilles. Duda man ako sa tunay na
dahilan, at least may magawa akong tulong. Pulis rin ako kaya tungkulin ko 'to!
Nang makalapit na ng tuluyan kay Dr. Achilles ay mabilis ko siyang  niyakap sa
likod...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Chapter 54-END

Antonia's POV
Naramdaman kong nabigla si Achilles sa ginawa ko at muntik nang mahulog kung
hindi ko siya nahawakan nang mahigpit. Kinabahan ako dahil isang maling kilos
niya'y baka tuluyan kaming bumagsak na dalawa.

"What the—for god's sake, Antonia!" narinig kong bulalas niya.

"H-huwag kang kikilos! Maghunusdili ka, Achilles! Pakiusap, huwag mong

pakinggan ang utos ng kadiliman! Manalig ka! Alalahanin mong YOLO, Achilles! YOLO!"
mangiyakngiyak na pakiusap ko sa kanya.

Hindi siya kumilos at hinayaan lang akong yakapin siya. Nakahinga ako nang
maluwag at hindi siya nagpumiglas pa. Umatras ako at hinila siya. Agad naman siyang
nagpahila.

"YOLO? What the fuck are you talking about?" tila naiiritang tanong niya.
 Nag-angat ako ng tingin sa kanya, nagsalubong ang aming mga mata.
"YOLO! You Only Live Once! Alalahanin mong minsan lang tayo bibigyan ng Diyos ng
pagkakataon na mabuhay. Dapat natin 'tong pahalagaan! Huwag kang nagpapadala sa
kalungkutan!"

"Kadiliman—alright, what's going on, Antonia?" naguguluhang tanong niya.

"YOLO nga, 'diba? D-dapat motto mo 'yon kahit 'di ka millenial!"

Kumunot ang noo niya.

"You come all the way here just to impose to me your millenial motto?"

Napangiwi ako. Wala ako maisip na alibi. Hindi kasi talaga ako liar.
"K-kung ayaw mo, eh 'di YODO na lang! You Only Die Once. Kapag namatay ka, hindi ka
na mamamatay ulit —"

"Antonia!" gigil na bulyaw niya, mukhang napuno na.

Napilitan akong umamin.

"A-ang mga kapatid mo, inutusan akong kausapin ka! Magpapakamatay ka raw!"

Napamaang siya.
"Magpapakam—what?! You've got to be kidding!" gilalas na tanong niya.

"Totoo nga! Itanong mo pa sa kanila—"

Lumingon ako para ituro sa kanya ang mga kapatid niyang handa siyang tulungan
ngunit natigilan ako. Wala na sila! Wala na rin ang sasakyan!

Walastik! Biglang nag-disappear ang mga hudyo!

"I see no one. You must be crazy," patuyang sabi niya.

Gigil na ibinalik ko ang tingin sa kanya.

"'Tado! Totoo nga! Nandiyan sila't pinakiusapan akong iligtas ka dahil gusto mong
magpakamatay!"

"Jesus, you think I'm gonna jump off of this cliff?" hindi makapaniwalang
bulalas niya.
 Tumango ako. Napabuga siya ng hangin bago seryosong tumitig sa mga mata ko.

"And you got scared?"

Tumango uli ako.

Dahan-dahang nawala ang kunot sa noo niya. "And why?"

Hindi ako nakakibo. Naumid na naman ang dila ko.

"Anong why? Siyempre nag-aalala ako!"

"Why?"

Namula mukha ko.

"Ano ka ba! Huwag ka ngang ano d'yan!" hinila ko ang kamay niya,"Halika
na...dadalhin kita sa ospital. Ipapa-check up kita tapos patuturukan ng Dextrose.
Dali na!"

Nagmatigas siya."Give me one reason to listen to you."

"Anak ng—gago ka ba?"

Nagkibit balikat siya.

"I must be. You always think I'm stupid and dense."

Naguilty naman ako sa nasabi.

"A-ano ka ba, pinanghinaan ka naman agad ng loob? Joke lang 'yon! Bakit ka ba
nagpapaapekto sa mga sinasabi ko? Sino lang ba ako?"

"Yeah, who are you anyway? You just happened to be my world...my universe
rather."

Nag-init ang mga pisngi ko sa sinabi niya. Titig na titig siya sa akin kaya
nailang ako. Iiwasan ko sana ang mga titig niya ngunit sinapo niya ang baba ko.
Bumuntong hininga siya saka tinignan ako ng seryoso sa mga mata.

"I tried to move on and live like what you told me to do. I got back to my old
ways; party, womanizing, racing and seeing my old patients..."

Magaling. Mabait na bata...

"But I dont feel as exhilerated as before. The satisfaction I gathered after 

my indulgement on superficial things is gone. I cant even look at the women's eyes
without feeling annoyed."

Kinabahan ako. Mali sana ang kutob ko.

"Bakit...bakla ka ba?"

Natawa siya ng malakas. "Do you think I wouldnt throw you off the cliff if I
am?"

"Sabi ko nga..."

Nagpatuloy siya sa kanyang makapagdamdaming speech. "Then, I became lonely and

sad. Suddenly, I felt like lost the purpose of my existence that I ended up
succumbing myself to a temporary bliss of alcohol."

"Alam mo, hindi ako nagkaka-nosebleed sa mga suntok at sapak ng mga kalaban ko
pero sa english mo, oo!"

Hindi niya ako pinakinggan at nagpatuloy sa pagsasalita. "I thought I'm just
upset because you rejected me. I've never been rejected before so the feeling is
new to me. Then I had a sudden relaization of what's really going on. I am deeply
in love. My life is meaningless without...you."

Naiinis man ay natigilan  ako lalo na nang marinig ang pagpiyok ng kanyang
boses. Seryoso ang kanyang mukha ngunit kitangkita ko sa kanyang mga mata ang
paghihirap at sinseredad. Parang may mainit na kamay ang humaplos sa puso ko. Hindi
ako makapaniwala sa nakikita. Ang matayog at mataas na si Dr. Achilles—emotional?
At ang dahilan ay...ako?

"N-niloloko mo na naman ba ako?"

Napabuntong hininga uli si Achilles.

"The day I thought I lose you from that shooting incident, I started to get really
serious about our relationship. Natakot ako na baka mawala ka sa akin kaya ginawa
ko ang lahat para maisalba ka."
 So siya ang tinutukoy ni Mommsy na lalaking pilit ginagawa ang lahat, mabawi
lang ako kay kamatayan. Nangilid ang mga luha ko.

"And those days that you were with Warren, I swear to God I was completely
jealous!"

Nagulat ako. Bihira lang ang lalaking umaamin na nagseselos siya.

"Bakit ka nagseselos sa kanya? Tropa lang kami n'on."

"Yeah, but you look good together and he treats you right.
It almost made me crazy thinking that you deserves him better than me! Do you know
how painful it is?"

Napangiti ako kahit nag-unahan nang magbagsakan ang mga luha ko.
"Oo, alam ko. Ganyan din nararamdaman ko kina Tracy at Caitlyn."

Pinahid niya ang mg luha ko. "Im sorry. I didnt mean to hurt you. I am so in
love with you that I pulled off those crazy acts. I even bribed your pesky suitors
to get rid of them 'cause you're only mine..."

Hinampas ko siya nang mahina sa balikat.

"Ginawa mo 'yon?" Kaya pala hindi na nagpakita muli sina Renan at Raj!

"Yup. I'm quite possesive."

"At proud ka pa?"

Doon siya napangiti. "Absolutely. You are a gem to be proud of!"

Nang maalala ang gem na sinasabi niya'y agad kong hinugot ang singsing ni Tracy
at inilagay sa palad niya.

"Here we go again, Antonia..."

Umingos ako.
"Sa'yo 'yan kaya ibinabalik ko sa 'yo."
 Pilit niyang ibinabalik sa akin ang singsing ngunit hindi ko tinanggap.
"It's yours now!"

"Excuse me? Hindi ako tumatanggap ng second hand! At tsaka, sapat na sa akin
'yong kuwentas ni Mommsy na nabawi mo. Salamat. Idagdag mo na lang 'yon sa listahan
ko."

"No. That's a gift, not a debt. I dont want issues with money to get in our
relationship anymore."

Kaya nga babayaran ko mga utang ko sa kanya.

"Babayaran ko lahat ang utang ko sa 'yo. Itaga mo 'yan sa bato!" giit ko.

Napabuntong hininga siya sa katigasan ng ulo ko. "Alright, here's the deal, I
will completely forfeit all your debts to me...in one condition."

"Anong kondisyon na naman 'yan?"

Tumitig siya ng matagal sa mga mata ko.

"Marry me."

Nalaglag ang panga ko. "Ano? Pakiulit?"

May hinugot siyang isang maliit na kahon sa bulsa niya at binuksan sa harapan
ko. Lalong nalaglag ang panga ko nang makita ang malaking kumikintab na diamond
ring sa loob.

"Marry me, Antonia. Be my wife and the mother of my children..." seryosong saad
niya.

Natitigilan man ay namasa na naman ang aking mga mata. Ano mang oras ay parang
sasabog ang dibdib ko sa lakas ng kaba.

"Wow, automatic a! Dala-dala mo ang singsing na 'yan kahit saan ka magpunta?"

curious na tanong ko.
 "Yes. When I bought it I said to myself I will take all the chances I have to
marry you. I was planning to go to your house later if not for this surprise
interaction. So, will you marry me?" ulit niya.

Hindi pa rin ako makapaniwala. "S-so hindi k-ka talaga magpapakamatay?"

Umikot ang mga mata niya. "Of course not! Why would I kill myself if life is
worth living with you?"

Nasaksihan ko ang biglang paglambong ng kanyang mga mata. Sinsero nga ang loko
sa pinagsasasabi.
Hindi na ako nakapagpigil at niyakap siya nang mahigpit. Napahagulhol na ako sa
sobrang kasiyahan. Gumanti naman siya nang mas mahigpit na yakap saka kinintilan ng
masuyong halik ang  aking noo.

"God...I love you, Antonia. I missed you so much," madamdamin niyang bulong sa
tenga ko.

"Mahal din kita, alam mo 'yang loko ka!" bulalas ko sa kabila ng pag-uunahan ng
aking mga luha.

Pinunasan niya ang mga luha ko sa mukha.

"S-so are you willing to be my wife?"

Napabungisngis ako. "Oo na! Bilis at isilid mo na daliri ko ang singsing bago
pa magbago isip ko!"

Nagkumahog naman siyang ipasok ang singsing sa daliri ko. Itinaas ko ang kamay
upang mapagmasdan nang maigi ang singsing.

"Ang ganda, o! Bagay sa kamay ko! Ilang karat 'to? Mahal ba 'to kapag
isinanla?"

Napasimangot siya. "Dont you dare—"

"Joke lang, ikaw naman!" nakangising sabi ko.

 Gigil na hinila niya ang batok ko saka ako ginawaran nang makapigil hiningang
halik sa mga labi. Matagal bago kami kumalas sa isa't isa. Niyakap ko siya ng
mahigpit. Natatakot akong magising ako't baka panaginip lang ang lahat.

"Antonia?"

"Mmm?" nakapikit na tanong ko.

"Can I request something before we get married?"

"Ang dami mong kondisyon, ano 'yon?"

"Uhm...dont be so t-tough on me. I mean, huwag mo ako masyado i-under. I

promise to be a good and obeying husband. Just dont physically abuse me anymore..."

Natawa ako ng malakas sa request niya. Humalukipkip pa ako sa harapan niya.

"Paano kung sabihin kong ayoko?"

Bumagsak ang mga balikat niya. "I-it's alright. Guess I have to live with it as
long as you're here with me.

Napangiti ako. Mahal nga ako ng loko. Hinalikan ko siya uli sa mga labi.
"Basta ba huwag mo na saktan ang puso ko, hindi ko na sasaktan ang katawan mo."

"No! I wouldnt do that anymore. Takot ko lang..."

Napahagikhik ako. Napangiti na rin siya.

"O, ano? Tatalon ka pa ba?"

Kumunot ang noo niya. "I'm not here to jump off, I just want to breath and
reminisce all the things we did here. But on the second thought, I kinda like your
misinterpretation because it led you back to me."

"Pasalamat ka sa mga kapatid mong hindi ko malaman kung mga disipulo ni kupido
o ng mga demonyo."

"Are they the mastermind of this scam?"

 "Oo! Loko din 'yang mga kapatid mo, parang ikaw."

"They love you so much and I can see why. You're the only woman they
particularly like for me."

"Ganoon? Kahit nakita nilang binugbog kita?"

"Actually that's the reason why they like you. You know how to put me in
place."

Namula yata ang pisngi ko sa sinabi niya. Niyakap ko siya ulit. Hindi ako
makapaniwala sa kasiyahang nararamdaman ko. Sa wakas, natagpuan ko na rin ang Mr.
Right ko! Hindi na ako NBSB!

End

Author's Note
Thank you for reading and voting Heart Arrest! Maraming salamat sa matiyagang
paghihintay kahit minsanan lang ako mag-update.