Ang pasalakay ng hapon sa Manchuria noong 1931

Ang pagsalakay ng Hapon sa Manchuria ay nagsimula noong ika-18 ng

Setyembre 1931, nang salakayin ng Kwantung Army ng Empire of Japan ang
Manchuria kaagad kasunod ng Mukden Incident. Matapos ang digmaan,
itinatag ng mga Hapones ang papet na estado ng Manchukuo. Ang kanilang
trabaho ay tumagal hanggang sa inilunsad ng Unyong Sobyet at Mongolia
ang Manchurian Strategic Offensive Operation noong 1945.

Ang South Manchuria Railway Zone at ang Korea Peninsula ay nasa ilalim ng
kontrol ng Imperyo ng Hapon mula noong Russo-Japanese War noong 1904.
Tiniyak ng patuloy na industriyalisasyon at militarisasyon ng Japan na
tumitibay ang kanilang pag-asa sa mga pag-import ng langis at metal mula sa US. [2] Ang mga parusa ng
US na pumigil sa pangangalakal sa Estados Unidos (na sumakop sa Pilipinas sa parehong oras) ay
nagresulta sa Japan na pinalawak ang kanilang paglawak sa teritoryo ng Tsina at Timog Silangang Asya. [3]
Ang pagsalakay ay minsang binanggit bilang isang alternatibong petsa ng pagsisimula para sa Ikalawang
Digmaang Pandaigdig, sa kaibahan ng mas karaniwang tinatanggap na noong Setyembre 1939. [4]

Sa pamamagitan ng pagsalakay na nakuha ng mahusay na pang-internasyonal na atensyon, ang Liga ng

mga Bansa ay nagawa ang Lytton Commission (pinamumunuan ng politiko ng British na si Victor Bulwer-
Lytton) upang masuri ang sitwasyon, kasama ang samahan na naghahatid ng mga natuklasan nitong
Oktubre 1932. Ang label ng pagsalakay bilang etikal na iligal sinenyasan ang pamahalaang Hapon na
umatras sa Liga ng buo.

ang hitler ay naging chansellor

Ang pagtaas ng kapangyarihan ni Adolf Hitler ay nagsimula
sa Alemanya noong Setyembre 1919 nang sumali si Hitler
sa partidong pampulitika noon na kilala bilang Deutsche
Arbeiterpartei - DAP (German Workers 'Party). Ang
pangalan ay binago noong 1920 sa Nationalsozialistische
Deutsche Arbeiterpartei - NSDAP (National Socialist
German Workers 'Party, na karaniwang kilala bilang Nazi
Party). Ito ay kontra-Marxista at sumalungat sa
demokratikong gobyernong post-war ng Republika ng
Weimar at ang Treaty of Versailles, na nagtataguyod ng
matinding nasyonalismo at Pan-Germanism pati na rin
mararangal na anti-Semitism. Ang "pagtaas" ni Hitler ay
maaaring ituring na natapos noong Marso 1933, matapos na ipatupad ng Reichstag ang Enabling Act ng
1933 sa buwan na iyon. Inatasan na ni Pangulong Paul von Hindenburg si Hitler bilang Chancellor noong
ika-30 ng Enero 1933 matapos ang sunud-sunod na halalan sa parliyamento at mga nauugnay na intriga
sa backroom. Ang Pagpapagana ng Batas — kapag ginamit nang walang kabuluhan at may awtoridad -
halos tiniyak na si Hitler ay maaaring magpatupad pagkatapos ng konstitusyonal na kapangyarihan nang
walang ligal na pagtutol.
Si Hitler ay tumaas sa isang lugar ng prominence sa mga unang taon ng pista. Ang pagiging isa sa mga
pinakamahusay na nagsasalita nito, siya ay ginawang pinuno pagkatapos niyang banta na umalis sa kung
hindi man. Nakatulong siya sa isang bahagi sa pamamagitan ng kanyang pagpayag na gumamit ng
karahasan sa pagsusulong ng kanyang mga layunin sa politika at upang kunin ang mga miyembro ng
partido na nais gawin ito. Ang Beer Hall Putsch noong Nobyembre 1923 at sa paglaon ng paglabas ng
kanyang librong Mein Kampf (My Struggle) ay pinalawak ng tagapakinig ni Hitler. Noong kalagitnaan ng
1920s, ang partido ay nakikibahagi sa mga laban sa elektoral kung saan nakilahok si Hitler bilang isang
tagapagsalita at tagapag-ayos, [a] pati na rin sa mga laban sa kalye at karahasan sa pagitan ng
Rotfrontkämpferbund at ang Nazis 'Sturmabteilung (SA). Sa mga huling bahagi ng 1920 at unang bahagi
ng 1930, ang mga Nazi ay nagtipon ng sapat na suporta sa halalan upang maging pinakamalaking partidong
pampulitika sa Reichstag, at pagsasama ni Hitler ng katwiran sa politika, mapanlinlang, at tuso na nagpalit
ng di-nakararami na partido ngunit plurality status sa mabisang pamamahala ng kapangyarihan sa may
sakit na Republika ng Weimar noong 1933.

Kapag nasa kapangyarihan, nilikha ng mga Nazi ang isang mitolohiya na pumapalibot sa kanilang pagtaas
sa kapangyarihan, at inilarawan nila ang panahon na halos tumutugma sa saklaw ng artikulong ito bilang
alinman sa Kampfzeit (oras ng pakikibaka) o Kampfjahre (mga taon ng pakikibaka).

inatake ni italy ang etopia

Digmaang Italo-Ethiopian

1935–1936

Ang Digmaang Italo-Ethiopian, (1935–36), isang armadong

tunggalian na nagresulta sa pagpapasakop sa Ethiopia sa
pamamahala ng Italya. Kadalasang nakikita bilang isa sa mga
yugto na naghanda ng daan para sa World War II, ipinakita ng
giyera ang pagiging hindi epektibo ng League of Nations kapag
ang mga desisyon ng Liga ay hindi suportado ng mga dakilang
kapangyarihan.

Digmaang Italo-Ethiopian

Ang mga sundalong Italya ay inilipat ng trak sa panahon ng

Italo-Ethiopian War sa Ethiopia.

Library ng Kongreso, Washington, D.C. (Neg. No. LC-USZ62-59754)

Ang Etiopia (Abyssinia), na hindi nagtagumpay na tinagumpay ng Italya na malupig noong 1890s, ay noong
1934 ang isa sa ilang malayang estado sa isang Africa na na-dominado ng Europa. Isang insidente sa
hangganan sa pagitan ng Etiopia at Italian Somaliland na noong Disyembre ay nagbigay kay Benito
Mussolini ng isang dahilan upang mamagitan. Pagtanggi sa lahat ng mga alok sa arbitrasyon, sinalakay ng
mga Italyano ang Ethiopia noong Oktubre 3, 1935.
Sa ilalim ng mga Heneral Rodolfo Graziani at Pietro Badoglio, ang mga nagsasalakay na pwersa ay patuloy
na itinulak pabalik ang may sakit na armado at hindi sanay na nagsanay na taga-Etiopian, na nanalo ng
isang pangunahing tagumpay malapit sa Lake Ascianghi (Ashangi) noong Abril 9, 1936, at kinuha ang
kapital, Addis Ababa, noong Mayo 5. Ang pinuno ng bansa na si Emperor Haile Selassie, ay na-exile. Sa
Roma, ipinahayag ni Mussolini ang hari ng Italya na si Victor Emmanuel III na emperor ng Etiopia at
hinirang si Badoglio upang mamuno bilang viceroy.

Bilang tugon sa mga apela ng Etiopian, hinatulan ng Liga ng mga Bansa ang pagsalakay sa Italya noong
1935 at bumoto na magpataw ng mga parusa sa pang-ekonomiya sa nagsasalakay. Ang mga parusa ay
nanatiling hindi epektibo dahil sa pangkalahatang kawalan ng suporta. Bagaman ang pananalakay ni
Mussolini ay tiningnan ng British, na may stake sa East Africa, ang ibang mga pangunahing kapangyarihan
ay walang tunay na interes na salungatin siya. Ang digmaan, sa pamamagitan ng pagbibigay sangkap sa
mga paghahabol ng imperyalistang Italya, ay nag-ambag sa mga internasyonal na pag-igting sa pagitan ng
mga pasistang estado at ng mga demokratikong Kanluranin. Nagsilbi rin ito bilang isang rallying point, lalo
na pagkatapos ng World War II, para sa pagbuo ng mga kilusang nasyonalista ng Africa.

Ang Mga Batas ng Nuremberg (Aleman:

Nürnberger Gesetze) ay mga batas na
antisemitiko at rasista sa Nazi Germa ny.
Pinatupad sila ng Reichstag noong ika-15 ng
Setyembre 1935, sa isang espesyal na
pagpupulong na isinagawa sa taunang
Nuremberg Rally ng Nazi Party (NSDAP). Ang
dalawang batas ay ang Batas para sa
Proteksyon ng Aleman na Dugo at Aleman ng
Karangalan, na ipinagbabawal ang pag-
aasawa at pakikipagtalik sa pagitan ng mga
Hudyo at Aleman at ang trabaho ng mga
babaeng Aleman sa ilalim ng 45 sa mga
pamilyang Judio, at ang Reich Citizenship Law,
na nagpahayag na ang mga Ang Aleman o
nauugnay na dugo ay karapat-dapat na
maging mamamayan ng Reich. Ang nalalabi ay
nai-uri bilang mga asignatura ng estado nang
walang anumang mga karapatan sa
pagkamamamayan. Ang isang pandaragdag
na utos na naglalarawan ng kahulugan kung
sino ang Hudyo ay ipinasa noong 14
Nobyembre, at ang Opisyal na Batas ng
Pagkamamayan ng Reich ay opisyal na
naipatupad sa petsang iyon. Ang mga batas ay
pinalawak noong 26 Nobyembre 1935 upang
maisama ang mga Romani na tao at Itim na
tao. Ang pandagdag na kautusang ito ay tinukoy ang Romanis bilang "mga kaaway ng estado na nakabase
sa lahi", ang parehong kategorya ng mga Hudyo.
Dahil sa mga alalahanin sa patakaran ng dayuhan, ang mga pag-uusig sa ilalim ng dalawang batas ay hindi
nagsimula hanggang sa matapos ang 1936 Summer Olympics, na ginanap sa Berlin. Matapos makuha ng
kapangyarihan ang mga Nazi noong 1933, sinimulan nilang ipatupad ang kanilang mga patakaran, na
kasama ang pagbuo ng isang Volksgemeinschaft (komunidad ng mga tao) batay sa lahi. Chancellor at
Führer (pinuno) na si Adolf Hitler ay nagdeklara ng isang pambansang boikot ng mga negosyo ng mga
Hudyo noong 1 Abril 1933, at ang Batas para sa Pagpapanumbalik ng Propesyonal na Serbisyo Sibil, na
ipinasa noong 7 Abril, hindi kasama ang mga hindi Aryan mula sa ligal na propesyon at serbisyo sibil. Ang
mga librong itinuturing na hindi Aleman, kasama na ang mga Judiong may-akda, ay nawasak sa isang
buong bansa na nasusunog noong 10 Mayo. Ang mga mamamayan ng Hudyo ay ginulo at sumailalim sa
marahas na pag-atake. Aktibo silang pinigilan, hinubaran ng kanilang pagkamamamayan at mga
karapatang sibil, at sa huli ay ganap na tinanggal mula sa lipunan ng Aleman.

Si Kristallnacht (bigkas ng Aleman: [kʁɪsˈtalnaχt]) o Gabi ng Broken Glass, na tinawag ding Nobyembre
Pogrom (s), [1] [2] ay isang pogrom laban sa mga Hudyo na
isinagawa ng SA paramilitary pwersa at sibilyan sa buong Nazi
Germany noong 9–9 10 Nobyembre 1938. Ang mga awtoridad
ng Aleman ay tiningnan nang hindi namagitan. [3] Ang
pangalang Kristallnacht ("Crystal Night") ay nagmula sa mga
shards ng basag na baso na nagkalat sa mga kalye pagkatapos ng
mga bintana ng mga tindahan na pag-aari ng mga Hudyo, mga
gusali at sinagoga.

Ang mga tahanan, ospital at paaralan ng mga Hudyo ay inalis habang ang mga nag-atake ay nagwawasak
ng mga gusali na may mga sledgehammer. [4] Sinira ng mga rioter ang 267 mga sinagoga sa buong
Alemanya, Austria at Sudetenland. [5] Mahigit sa 7,000 mga negosyo ng mga Hudyo ang nasira o nawasak,
[6] [7] at 30,000 mga lalaking Judio ay naaresto at isinulong sa mga kampo ng konsentrasyon. [8] Sinulat
ng istoryador ng Britanya na si Martin Gilbert na walang kaganapan sa kasaysayan ng mga Judiong Hudyo
sa pagitan ng 1933 at 1945 na napakalawak na naiulat na nangyayari, at ang mga account mula sa mga
dayuhang mamamahayag na nagtatrabaho sa Alemanya ay nagpadala ng mga shockwaves sa buong
mundo. Ang Times ng London ay naobserbahan noong 11 Nobyembre 1938: "Walang dayuhang
propagandista na nakabaluktot sa pag-blackening ng Alemanya bago ang mundo ay maaaring makawala
sa kuwento ng mga pagkasunog at pagbubugbog, ng mga blackguardly na umaatake sa mga walang
pagtatanggol at walang-sala na mga tao, na pinapahiya ang bansang iyon kahapon." [9]

Ang dahilan para sa mga pag-atake ay ang pagpatay sa Nazi [10] Aleman na diplomat na si Ernst vom Rath
ni Herschel Grynszpan, isang 17-taong-gulang na Aleman na ipinanganak na Polish na naninirahan sa Paris.
Ang mga pagtatantya ng mga pagkamatay na sanhi ng mga pag-atake ay iba-iba. Tinantya ng mga naunang
ulat na 91 mga Hudyo ang pinatay. [A] Ang modernong pagsusuri ng mga mapagkukunang scholar ng
Aleman ay naglalagay ng mas mataas na bilang; kapag ang mga pagkamatay mula sa post-arrest
maltreatment at kasunod na mga pagpapakamatay ay kasama, ang namatay ay umakyat sa daan-daang,
kasama ni Richard J. Evans na tinantya ang 638 na pagkamatay ng pagpapakamatay. [11] Itinuturing ng
mga mananalaysay kay Kristallnacht bilang isang pasiya sa Pangwakas na Solusyon at ang pagpatay sa
anim na milyong Hudyo sa panahon ng Holocaust. [12]
Ang pagsalakay ng Poland (kampanya ng Setyembre, Polish: Kampania wrześniowa, 1939 nagtatanggol
na digmaan, Polish: Wojna obronna 1939 roku,
kampanya sa Poland, Aleman: Polenfeldzug),
minarkahan ang simula ng World War II. Ang
pagsalakay sa Aleman ay nagsimula noong 1
Setyembre 1939, isang linggo pagkatapos ng pag-
sign ng Molotov-Ribbentrop Pact sa pagitan ng
Alemanya at Unyong Sobyet, at isang araw matapos
na naaprubahan ng Kataas-taasang Sobyet ng
Unyong Sobyet ang pakana. [13] Sinalakay ng mga
Sobyet ang Poland noong 17 Setyembre. Natapos
ang kampanya noong ika-6 ng Oktubre kasama ang
Alemanya at ang Unyong Sobyet na naghahati at
pagsamahin ang buong Poland sa ilalim ng mga
termino ng German-Soviet Frontier Treaty.

Sinalakay ng mga puwersang Aleman ang Poland

mula sa hilaga, timog, at kanluran ng umaga
pagkatapos ng insidente ng Gleiwitz. Ang mga
puwersang militar ng Slovak ay sumulong sa tabi ng mga Aleman sa hilagang Slovakia. Bilang advanced na
Wehrmacht, ang mga puwersa ng Poland ay lumayo mula sa kanilang pasulong na mga batayan ng
operasyon malapit sa hangganan ng Alemanya-Poland upang mas maitatag ang mga linya ng pagtatanggol
sa silangan. Matapos ang kalagitnaan ng Setyembre na pagkatalo ng Poland sa Labanan ng Bzura, ang mga
Aleman ay nagkamit ng hindi mapag-aalinlangan na bentahe. Ang mga puwersa ng Poland ay umalis sa
timog-silangan kung saan naghanda sila para sa isang mahabang pagtatanggol ng Romanian Bridgehead
at naghihintay ng inaasahang suporta at kaluwagan mula sa Pransya at United Kingdom. [14] Ang
dalawang bansang iyon ay nakipagtulungan sa Poland at nagpahayag ng digmaan sa Alemanya noong 3
Setyembre; sa huli ang kanilang tulong sa Poland ay limitado, gayunpaman, sinalakay ng Pransya ang isang
maliit na bahagi ng Alemanya sa Saar Nakakasakit.

Noong 17 Setyembre, sinalakay ng Red Red Army ang Silangang Poland, ang teritoryo na lampas sa Line
ng Curzon na nahulog sa "globo ng impluwensya" ng Sobyet ayon sa lihim na protocol ng Molotov-
Ribbentrop Pact; ito ay nag-translate sa Polish plano ng pagtatanggol na lipas na. [15] Nakaharap sa isang
pangalawang harapan, tinapos ng pamahalaan ng Poland ang pagtatanggol sa Roman Bridgehead ay hindi
na magagawa at inutusan ang isang emergency na paglisan ng lahat ng mga tropa na neutral ang Romania.
[16] Noong ika-6 ng Oktubre, kasunod ng pagkatalo ng Poland sa Labanan ng Kock, ang mga puwersa ng
Aleman at Sobyet ay nagkamit ng buong kontrol sa Poland. Ang tagumpay ng pagsalakay ay minarkahan
ang pagtatapos ng Ikalawang Polish Republic, kahit na ang Poland ay hindi pormal na sumuko.

Noong ika-8 ng Oktubre, pagkatapos ng isang paunang panahon ng pangangasiwa ng militar, direktang
nakakuha ng Germany ang kanlurang Poland at ang dating Malayang Lungsod ng Danzig at inilagay ang
natitirang bloke ng teritoryo sa ilalim ng pamamahala ng bagong itinatag na Pangkalahatang Gobyerno.
Isinama ng Unyong Sobyet ang mga bagong nakuha na lugar sa kanyang nasasakupang Byelorussian at
Ukrainian republics, at agad na nagsimula ng isang kampanya ng Sovietization. Matapos ang pagsalakay,
isang kolektibo ng mga organisasyong lumalaban sa ilalim ng lupa ang nabuo ang Polish Underground
State sa loob ng teritoryo ng dating estado ng Poland. Marami sa mga tapon ng militar na tumakas sa
Poland kasunod na sumali sa Polish Armed Forces sa West, isang armadong puwersa na tapat sa
gobyernong Poland-in-exile.

Ang Labanan ng Pransya, na kilala rin bilang Pagbagsak ng Pransya, ay ang pagsalakay ng Aleman ng
Pransya at ang mga Mababang Bansa sa panahon ng
Ikalawang Digmaang Pandaigdig. Noong 3 nitong
Poland. Noong unang bahagi ng Setyembre 1939,
inilunsad ng Pransya ang Saar Nakakasakit, na huminto.
Noong kalagitnaan ng Oktubre, ang mga tropang
Pranses ay naatras sa kanilang mga orihinal na posisyon
sa pagsisimula. Sa anim na linggo mula 10 Mayo 1940,
natalo ng mga puwersa ng Aleman ang mga pwersang
Allied sa pamamagitan ng mga mobile na operasyon at
sinakop ang Pransya, Belgium, Luxembourg at
Netherlands, na nagdulot ng mga operasyon sa lupa sa
Western Front hanggang sa matapos ang Normandy na
makarating sa 6 Hunyo 1944. Pinasok ng Italya ang
digmaan noong 10 Hunyo 1940 at sinalakay ang
Pransya sa Alps.

Sa Fall Gelb (Case Dilaw), ang mga yunit ng nakabaluti

na Aleman ay gumawa ng isang sorpresa na pagtulak sa
pamamagitan ng Ardennes, at pagkatapos ay kasama
ang lambak ng Somme, pinutol at nakapaligid sa mga yunit ng Allied na sumulong sa Belgium upang
matugunan ang inaasahang pagsalakay sa Aleman. Nang ang puwersa ng British, Belgian at Pranses ay
itinulak pabalik sa dagat sa pamamagitan ng mobile at maayos na operasyon ng Aleman, inilikas ng British
ang British Expeditionary Force (BEF) at mga dibisyon ng Pransya mula sa Dunkirk sa Operation Dynamo.

Sinimulan ng mga puwersa ng Aleman ang Fall Rot (Case Red) noong 5 Hunyo. Ang animnapung natitirang
mga dibisyon ng Pransya at dalawang mga dibisyon sa British ay gumawa ng isang determinadong
paglaban ngunit hindi nagawa ang pagtagumpayan ng kahusayan sa hangin ng Aleman at kadaliang
kumilos. Ang mga tanke ng Aleman ay sumalampak sa Maginot Line at itinulak nang malalim sa Pransya,
na sinasakop ang Paris na hindi binuksan noong 14 Hunyo. Matapos ang paglipad ng pamahalaan ng
Pransya at pagbagsak ng hukbo ng Pransya, ang mga kumandante ng Aleman ay nakipagpulong sa mga
opisyal ng Pransya noong ika-18 ng Hunyo upang makipag-ayos sa pagtatapos ng poot.

Noong ika-22 ng Hunyo, ang Pangalawang Armistice sa Compiègne ay nilagdaan ng Pransya at Alemanya.
Ang neutral na pamahalaan ng Vichy na pinamunuan ni Marshal Philippe Pétain ay pinalitan ang Ikatlong
Republika at sinakop ng Alemanya ang hilaga at kanlurang baybayin ng Pransya at ang kanilang mga
hinterlands. Kinontrol ng Italya ang isang maliit na zone ng pagsakop sa timog-silangan at pinanatili ng
rehimeng Vichy ang hindi nasasakupang teritoryo sa timog, na kilala bilang zone libre. Noong Nobyembre
1942, sinakop ng mga Aleman at Italyano ang zone sa ilalim ng Kaso Anton (pagkahulog Anton), hanggang
sa paglaya ng Allied noong 1944.
Ang pag-atake sa Pearl Harbour [nb 3] [11] ay isang sorpresa, preemptive [12] welga ng militar ng
Imperial Japanese Navy Air Service sa Estados
Unidos (isang neutral na bansa sa oras) laban sa
base ng naval sa Pearl Harbour sa Honolulu ,
Teritoryo ng Hawaii, bago ang 08:00, noong
Linggo ng umaga, Disyembre 7, 1941. Ang pag-
atake ay humantong sa pormal na pagpasok ng
Estados Unidos sa World War II sa susunod na
araw. Ang pamunuan ng militar ng Hapon ay
tinukoy ang pag-atake bilang ang Hawaii
Operation at Operation AI, [13] [14] at bilang
Operation Z sa panahon ng pagpaplano nito.

Inilaan ng Japan ang pag-atake bilang isang

pang-iwas na aksyon upang mapigilan ang Pacific Pacific Fleet mula sa pakialam sa pinaplanong aksyong
militar nito sa Timog Silangang Asya laban sa mga teritoryo sa labas ng United Kingdom, Netherlands, at
Estados Unidos. Sa paglipas ng pitong oras ay may coordinated na pag-atake ng mga Hapon sa Estados
Unidos na gaganapin sa Estados Unidos, Guam at Wake Island at sa British Empire sa Malaya, Singapore,
at Hong Kong. [16]

Ang pag-atake ay nagsimula noong 7: 48 ng Oras ng Hawaiian (18:18 GMT). dalawang alon, na inilunsad
mula sa anim na mga sasakyang panghimpapawid. [18] Ang lahat ng walong mga labanan sa Navy ng
Estados Unidos ay nasira, na may apat na lumubog. Ang lahat maliban sa USS Arizona ay pinalaki, at anim
ay bumalik sa serbisyo at nagpatuloy upang labanan sa giyera. Ang Hapon ay nalubog din o nasira ang
tatlong mga cruiser, tatlong maninira, isang anti-sasakyang panghimpapawid na pagsasanay, [nb 5] at
isang minelayer. 188 na sasakyang panghimpapawid ng Estados Unidos ay nawasak; 2,403 Amerikano ang
napatay at 1,178 iba pa ang nasugatan. [20] Ang mga mahahalagang pag-install ng base tulad ng power
station, dry dock, shipyard, maintenance, at fuel at torpedo storage facility, pati na rin ang mga submarine
piers at punong tanggapan (punong tahanan din ng seksyon ng intelektwal) ay hindi sinalakay. Ang mga
pagkawala ng Hapon ay magaan: 29 na sasakyang panghimpapawid at limang mga submarino ng midget
ay nawala, at 64 ang mga servicemen ang namatay. Isang mandaragat ng Hapon, si Kazuo Sakamaki, ay
nakuha.

Japan announced a declaration of war on the United States later that day (December 8 in Tokyo), but the
declaration was not delivered until the following day. The following day, December 8, Congress declared
war on Japan. On December 11, Germany and Italy each declared war on the U.S., which responded with
a declaration of war against Germany and Italy.

There were numerous historical precedents for the unannounced military action by Japan, but the lack of
any formal warning, particularly while peace negotiations were still apparently ongoing, led President
Franklin D. Roosevelt to proclaim December 7, 1941, "a date which will live in infamy". Because the attack
happened without a declaration of war and without explicit warning, the attack on Pearl Harbor was later
judged in the Tokyo Trials to be a war crime.[21][22]
Si Franklin Delano Roosevelt (/ ˈroʊzəvəlt /, [1] / -vɛlt /; Estados Unidos mula 1933 hanggang sa apat na
halalan ng pangulo at naging isang sentral na pigura sa mga kaganapan
sa mundo sa unang kalahati ng ika-20 siglo. Pinamunuan ni Roosevelt
ang pederal na pamahalaan sa panahon ng karamihan ng Great
Depression, na nagpapatupad ng kanyang New Deal domestic agenda
bilang tugon sa pinakamalala na krisis sa ekonomiya sa kasaysayan ng
Estados Unidos. Bilang isang nangingibabaw na pinuno ng kanyang
partido, itinayo niya ang New Deal Coalition, na pinatunayan ang politika
sa Amerika sa Fifth Party System at tinukoy ang liberalismo ng Amerika
sa kalagitnaan ng ikatlo ng ika-20 siglo. Ang kanyang pangatlo at ikaapat
na termino ay pinangungunahan ng World War II, na natapos sa ilang
sandali matapos siyang namatay sa katungkulan. Siya ay minarkahan ng
mga iskolar bilang isa sa tatlong pinakadakilang mga pangulo ng Estados
Unidos, kasama sina George Washington at Abraham Lincoln, ngunit
napapailalim din sa malaking kritisismo.

Ang Labanan ng Midway ay isang napakahalagang labanan ng dagat sa Pacific Theatre ng World War II na
naganap noong ika-4 ng Hunyo 1942, anim na buwan matapos ang
pag-atake ng Japan sa Pearl Harbour at isang buwan pagkatapos ng
Labanan ng Coral Sea. [6] [7] [8] Ang United States Navy sa ilalim ng
Admirals Chester W. Nimitz, Frank J. Fletcher, at Raymond A.
Spruance ay natalo ang isang umaatake na armada ng Imperial
Japanese Navy sa ilalim ng Admirals Isoroku Yamamoto, Chūichi
Nagumo, at Nobutake Kondō malapit sa Midway Atoll, na nagdulot
ng mapaminsalang pinsala sa armada ng Hapon na nagpapatunay na
hindi mababago. Tinalakay ito ng istoryador ng militar na si John
Keegan na "ang pinaka-nakamamanghang at tiyak na suntok sa
kasaysayan ng digmaang pandigma", [9] habang tinawag ito ng tagapagsalaysay ng navy na si Craig
Symonds na "isa sa mga pinaka-kahalagahan na pakikipagsapalaran sa naval sa kasaysayan ng mundo,
pagraranggo sa tabi ng Salamis, Trafalgar, at Tsushima Strait, bilang parehong taktikal na nagpapasya at
madiskarteng maimpluwensyang ". [10]

Ang operasyon ng Hapon, tulad ng naunang pag-atake sa Pearl Harbour, ay naghangad na puksain ang
Estados Unidos bilang isang estratehikong kapangyarihan sa Pasipiko, at sa gayon binigyan ang Japan ng
isang libreng kamay sa pagtatatag ng Greater East Asia Co-Prosperity Sphere. Inaasahan ng mga Hapon
ang isa pang demoralizing na pagkatalo na magpipilit sa Estados Unidos na magtapos sa Digmaang
Pasipiko at sa gayon matiyak ang pangingibabaw ng Hapon sa Pasipiko. Ang paglaon ng mga sasakyang
panghimpapawid ng Amerikano sa isang bitag at sakupin ang Midway ay bahagi ng pangkalahatang
diskarte ng "hadlang" upang mapalawak ang pagtatanggol sa perimeter ng Japan, bilang tugon sa
pagsalakay ng Doolittle air sa Tokyo. Ang operasyon na ito ay itinuturing din na paghahanda para sa
karagdagang pag-atake laban sa Fiji, Samoa, at Hawaii mismo.
Ang Labanan ng Stalingrad (23 Agosto 1942 - 2 Pebrero 1943) [18] [19] [20] [21] ang pinakamalaking
paghaharap sa World War II, kung saan ang Alemanya at mga
kaalyado ay nakipaglaban sa Unyong Sobyet para kontrolin ang
lungsod ng Stalingrad (ngayon Volgograd) sa Timog Russia.

Minarkahan ng mabangis na malapit na mga labanan at direktang

pag-atake sa mga sibilyan sa mga pag-atake sa hangin, ito ay
nananatiling pinakamalaking (halos 2.2 milyong mga tauhan) at
pinakapaslang (1.8–2 milyon ang napatay, nasugatan o nakunan)
ng labanan sa kasaysayan ng digmaan. [22] Matapos ang kanilang
pagkatalo sa Stalingrad, kinailangan ng Aleman na Mataas na Utos ang malawak na puwersa ng militar
mula sa Western Front upang mapalitan ang kanilang mga pagkalugi.

Ang Aleman na nakakasakit upang makuha ang Stalingrad ay nagsimula noong Agosto 1942, gamit ang
Ika-6 na Hukbo at mga elemento ng 4th Panzer Army. Ang pag-atake ay suportado ng matinding
pambobomba sa Luftwaffe na nagbawas sa halos lahat ng lungsod na mabagsak. Ang labanan ay nabulok
sa pag-aaway ng bahay-bahay; ang magkabilang panig ay nagbuhos ng mga pagpapahusay sa lungsod.
Noong kalagitnaan ng Nobyembre 1942, itinulak ng mga Aleman ang mga tagapagtanggol ng Sobyet sa
malaking gastos sa makitid na mga zone sa kanluran ng bangko ng Volga River.

Noong ika-19 ng Nobyembre 1942, inilunsad ng Red Army ang Operation Uranus, isang pag-atake na may
dalawang-prong na target na mas mahina ang mga hukbong Roman at Hungarian na nagpoprotekta sa
mga tangke ng Ika-6 na Hukbo ng Aleman. [23] Ang mga puwersa ng Axis sa mga tangke ay napuspos at
ang ika-6 na Hukbo ay naputol at napapalibutan sa lugar ng Stalingrad. Inutusan ni Adolf Hitler na ang
hukbo ay manatili sa Stalingrad at huwag magsikap na masira; sa halip, ang mga pagtatangka ay ginawa
upang matustusan ang hukbo sa pamamagitan ng hangin at upang sirain ang pagkubkob mula sa labas.
Nagpapatuloy ang malakas na pakikipaglaban sa loob ng isa pang buwan. Sa simula ng Pebrero 1943, ang
mga puwersa ng Axis sa Stalingrad ay naubos ang kanilang mga bala at pagkain. Ang natitirang mga yunit
ng Ika-6 na Hukbo ay sumuko. [24]: 932 Ang labanan ay tumagal ng limang buwan, isang linggo at tatlong
araw.

Ang Ikalawang Labanan ng El Alamein (23 Oktubre - 11 Nobyembre 1942) ay isang labanan sa Ikalawang
Digmaang Pandaigdig na naganap malapit sa Egypt ng tren na huminto
sa El Alamein. Ang Unang Labanan ng El Alamein at ang Labanan ng
Alam el Halfa ay humadlang sa Axis na sumulong pa sa Egypt.

Noong Agosto 1942, si General Claude Auchinleck ay pinaslang bilang

Commander-in-Chief Middle East Command at ang kanyang kahalili, si
Tenyente-Heneral na si William Gott ay pinatay nang siya’y papalit
bilang pinuno ng Eight Army. Ang Tenyente-Heneral Bernard
Montgomery ay hinirang at pinangunahan ang pagkapangit ng Eight
Army.

Ang Allied tagumpay ay simula ng pagtatapos ng Western Desert

Campaign, tinanggal ang banta sa Axis sa Egypt, ang Suez Canal at ang mga patlang ng Gitnang Silangan at
Persian. Ang labanan ay nabuhay muli ang moralidad ng Mga Kaalyado, na ang unang malaking tagumpay
laban sa Axis mula noong Operation Crusader noong huling bahagi ng 1941. Ang labanan ay kasabay ng
pagsalakay sa Allied ng French North Africa sa Operation Torch noong 8 Nobyembre, ang Labanan ng
Stalingrad at ang Guadalcanal Campaign .

Ang Normandy landings ay ang mga operasyon ng landing noong Martes, 6 Hunyo 1944 ng pagsalakay ng
Allied n a pagsalakay ni Normandy sa Operation Overlord sa World
War II. Ang Codenamed Operation Neptune at madalas na
tinutukoy bilang D-Day, ito ang pinakamalaking pagsalakay sa
seaborne sa kasaysayan. Sinimulan ang operasyon ng pagpapalaya
ng sakupin ng Aleman na Pransya (at kalaunan sa Europa) at inilatag
ang mga pundasyon ng tagumpay ng Allied sa Western Front.

Ang pagpaplano para sa operasyon ay nagsimula noong 1943. Sa

mga buwan na humahantong sa pagsalakay, ang Mga Allies ay
nagsagawa ng isang malaking panlilinlang sa militar, na na-
codenamed Operation Bodyguard, upang linlangin ang mga Aleman hinggil sa petsa at lokasyon ng
pangunahing Allied landings. Ang panahon sa D-Day ay malayo sa perpekto, at ang operasyon ay
kailangang maantala ng 24 na oras; ang isang karagdagang pagpapaliban ay nangangahulugang
pagkaantala ng hindi bababa sa dalawang linggo, dahil ang mga tagaplano ng panghihimasok ay may mga
kinakailangan para sa yugto ng buwan, tides, at oras ng araw na nangangahulugang ilang araw bawat
buwan ay itinuturing na angkop. Inilagay ni Adolf Hitler ang Aleman na Field Marshal na si Erwin Rommel
na utos ng mga puwersang Aleman at ng pagbuo ng mga fortification kasama ang Atlantiko Wall bilang
pag-asang sumalakay sa isang Allied invasion.

Ang amphibious landings ay nauna sa malawak na pagbomba ng hangin at naval at isang eroplano ng
eruplano - ang paglapag ng 24,000 Amerikano, British, at Canada na mga tropang nasa eroplano na sandali
matapos ang hatinggabi. Ang magkakatulad na dibisyon ng sanggol at armoured ay nagsimulang mag-
landing sa baybayin ng Pransya sa 06:30. Ang target na 50 milya (80 km) na kahabaan ng baybayin ng
Normandy ay nahahati sa limang sektor: Utah, Omaha, Gold, Juno, at Sword. Ang malakas na hangin ay
pumutok sa landing craft sa silangan ng kanilang mga inilaang posisyon, lalo na sa Utah at Omaha. Ang
mga kalalakihan ay nakarating sa ilalim ng matinding apoy mula sa mga pagputok ng baril na tinatanaw
ang mga tabing-dagat, at ang baybayin ay minahan at natatakpan ng mga hadlang tulad ng mga kahoy na
pusta, metal tripods, at barbed wire, na ginagawang mahirap at mapanganib ang gawain ng mga beach-
clearing team. Pinakamabigat ang mga kaswalti sa Omaha, kasama ang matataas na bangin nito. Sa Gold,
Juno, at Sword, maraming mga pinatibay na bayan ay na-clear sa pakikipag-away sa bahay-bahay, at ang
dalawang pangunahing pag-emplast sa baril sa Gold ay hindi pinagana gamit ang mga dalubhasang tanke.
Ang Labanan ng Okinawa (Hapon: 沖 縄 戦, Hepburn: Okinawa-sen) (Okinawan: 沖 縄 戦, pinapasyalan:
Uchinaa ikusa), codenamed Operation Iceberg, [19] ay isang
pangunahing labanan sa Digmaang Pasipiko na ipinaglaban sa isla
ng Okinawa ng Ang pwersa ng Marine at Army ng Estados Unidos
laban sa Imperial Japanese Army. [20] Ang paunang pagsalakay ng
Okinawa noong Abril 1, 1945, ay ang pinakamalaking pag-atake ng
amphibious sa Pacific Theatre ng World War II. [21] [22] Ang 82-
araw na labanan ay tumagal mula Abril 1 hanggang Hunyo 22, 1945.
Matapos ang isang mahabang kampanya ng isla hopping, pinaplano
ng Allies na gamitin ang Kadena Air Base sa malaking isla ng
Okinawa bilang isang batayan para sa Operation Downfall, ang nakaplanong pagsalakay sa Ang mga isla
ng bahay ng Hapon, 340 mi (550 km) ang layo.

Nilikha ng Estados Unidos ang Tenth Army, isang cross-branch force na binubuo ng 7th, 27th, 77th, at 96th
infantry division ng US Army kasama ang 1st, 2nd, at 6th na mga dibisyon ng Marine Corps, upang labanan
sa isla. Ang ikasampu ay natatangi dahil mayroon itong sariling pantaktika na puwersa ng hangin
(magkasanib na utos ng Army-Marine), at suportado rin ng pinagsamang hukbong-dagat at puwersa ng
amphibious.

Ang labanan ay tinukoy bilang "bagyo ng bakal" sa Ingles, at tetsu no ame ("ulan ng bakal") o tetsu no
bōfū ("marahas na hangin ng bakal") sa wikang Hapon. [23] [24] [25 ] Tinutukoy ng mga palayaw ang
kabangisan ng pakikipaglaban, ang kasidhian ng mga pag-atake ng kamikaze ng Hapon, at ang manipis na
bilang ng mga magkakatulad na barko at mga nakabalayong sasakyan na sumalakay sa isla. Ang labanan
ay isa sa pinaka-dugo sa Pasipiko, na may humigit-kumulang na 160,000 na kaswalti sa magkabilang panig:
hindi bababa sa 75,000 Kaalyado at 84,166–117,000 Hapon, [26] [27] kabilang ang mga naka-draft na
Okinawans na nakasuot ng mga uniporme ng Hapon. [16] [28] 149,425 Ang mga Okinawans ay pinatay,
nagpakamatay o nawala, isang mahalagang bahagi ng tinatayang pre-war na 300,000 lokal na populasyon.
[28]

Sa mga operasyon ng naval na nakapaligid sa gera, ang magkabilang panig ay nawalan ng maraming bilang
ng mga barko at sasakyang panghimpapawid, kabilang ang labanang Hapon sa Yamato. Matapos ang gera,
si Okinawa ay nagbigay ng isang fleet na pang-dagat, mga lugar ng dulaanan ng tropa, at mga eroplano
malapit sa Japan bilang paghahanda para sa isang nakaplanong pagsalakay.

Ang Labanan ng Iwo Jima (19 Pebrero - 26 Marso 1945)

ay isang pangunahing labanan kung saan na karating
ang Marine Corps at Navy ng Estados Unidos at
kalaunan ay nakuha ang isla ng Iwo Jima mula sa
Imperial Japanese Army (IJA) noong World War II. Ang
pagsalakay ng Amerikano, na itinalagang Operation
Detachment, ay may layunin na makuha ang buong
isla, kabilang ang tatlong mga eroplano na kinokontrol
ng Hapones (kabilang ang South Field at Central Field),
upang magbigay ng isang dula ng lugar para sa pag-
atake sa mga pangunahing isla ng Hapon. [4 ] Ang
limang linggong labanan na ito ay binubuo ng ilan sa pinakamakapangit at totoong pakikipaglaban sa
Pacific War of World War II.

Matapos ang mabibigat na pagkalugi na naganap sa labanan, naging mapagtatalunan ang estratehikong
halaga ng isla. Walang silbi ito sa U.S. Army bilang isang base ng dula at walang silbi sa Navy ng Estados
Unidos bilang isang base ng armada. [7] Gayunpaman, itinayo muli ng Navy Seabees ang landing strips, na
ginamit bilang emergency landing strips para sa USAAF B-29s. [8]

Ang mga posisyon ng IJA sa isla ay lubos na pinatibay, na may isang siksik na network ng mga bunker, mga
nakatagong posisyon ng artilerya, at 18 km (11 mi) ng mga lagusan. [9] [10] Ang mga puwersa ng lupa sa
Amerika ay suportado ng malawak na artilerya ng dagat, at nagkaroon ng kumpletong kataas-taasang
kahusayan ng hangin na ibinigay ng US av Navy at Marine Corps aviator sa buong labanan. [11]

Ang mga pagkamatay sa labanan ng Hapon ay may bilang ng tatlong beses ang bilang ng mga namatay sa
Amerika bagaman, natatangi sa mga labanan sa Pacific War Marine, ang kabuuang mga biktima ng
Amerikano (patay at nasugatan) ay lumampas sa mga Hapon. [12] Sa 21,000 mga sundalong Hapones sa
Iwo Jima sa simula ng labanan, 216 lamang ang dinala, na ilan sa kanila ay nakuha dahil sila ay natumba
nang walang malay o kung hindi man ay may kapansanan. [1] Ang karamihan sa nalalabi ay napatay sa
kilos, bagaman tinantiya na umabot sa 3,000 ang patuloy na lumalaban sa loob ng iba't ibang mga sistema
ng kuweba nang maraming araw pagkatapos, sa kalaunan ay nasaktan ang kanilang mga pinsala o pagsuko
ng mga linggo mamaya. [1] [13]

Noong Mayo 7, 1945, nilagdaan ng Alemanya ang isang walang pasubaling pagsuko sa punong tanggapan
ng Allied sa Reims, France, upang maisakatuparan sa
susunod na araw, na nagtatapos sa European conflict
of World War II.

Ang New York Times ay naglathala ng kwentong

Associated Press sa ilalim ng pamagat na "Ang
Digmaan sa Europa ay Nagtapos!" Iniulat na, "[Ang
mga Aleman] ay tinanong nang mahigpit kung
naiintindihan nila ang mga termino ng pagsuko na
ipinataw sa Alemanya at kung gagawin sila ng
Alemanya. Sumagot sila ng Oo. Ang Alemanya, na
nagsimula ng digmaan na may isang walang-galang na pag-atake sa Poland, na sinundan ng sunud-sunod
na mga pagsalakay at kalupitan sa mga kamping sa panloob, sumuko sa isang apela sa mga tagumpay para
sa awa sa mga Aleman at armadong pwersa. "

Ang Alemanya, sa ilalim ng pamumuno ni Adolf Hitler at ng kanyang National Socialist, o Nazi, Party, ay
naglunsad ng digma an noong Setyembre 1939 na may sorpresa na pagsalakay sa Poland. Pagsapit ng tag-
araw ng 1940, sinakop ng mga Nazi ang karamihan sa Europa, kasama na ang matagal nang kaaway na
Pransya, at pinihit ang pansin nito sa Britain, ang huling kapangyarihang European na nakatayo laban dito.
Ang Britain ay nakatiis sa pag-atake ng hangin ng Nazi, gayunpaman, at ang pag-agos ng digmaan ay
nagbago noong 1941, una nang sinira ni Hitler ang isang di-pagsalakay sa kasunduan sa Unyong Sobyet at
inutusan ang isang pagsalakay, at kalaunan nang ang Ally Axis na kaalyado, Japan, ay iginuhit ang Estados
Unidos sa ang digmaan sa pag-atake sa Pearl Harbour.
Pinasukan ng Estados Unidos ang dalawang sandatang nukleyar sa mga lungsod ng Hapon na Hiroshima
at Nagasaki noong Agosto 6 at 9, 1945, ayon sa
pagkakasunud-sunod, na may pahintulot ng United
Kingdom, ayon sa hinihingi ng Kasunduang Quebec.
Ang dalawang pambobomba ay pumatay sa pagitan
ng 12 9,000 at 226,000 katao, karamihan sa kanila ay
mga sibilyan, at nananatiling tanging paggamit ng mga
sandatang nuklear sa armadong labanan.

Sa pangwakas na taon ng World War II, ang mga Allies

ay naghanda para sa isang napaka-mahal na
pagsalakay sa Mainland ng Hapon. Ang hakbang na ito ay nauna sa pamamagitan ng isang maginoo at
firebombing na kampanya na sumira sa 67 lungsod ng Hapon. Ang digmaan sa Europa ay nagtapos nang
nilagdaan ng Alemanya ang instrumento nitong pagsuko noong Mayo 8, 1945, at binigyan ng Allies ang
kanilang buong pansin sa teatro sa Pasipiko. Nanawagan ang Mga Allies na walang pasubali na pagsuko
ng armadong pwersa ng Imperyal na Hapon sa Potsdam Deklarasyon noong Hulyo 26, 1945, ang kahalili
ay "agad at ganap na pagkawasak". Hindi pinansin ng Japan ang panghuli at nagpatuloy ang giyera.

Sa pamamagitan ng Agosto 1945, ang Allies 'Manhattan Project ay gumawa ng dalawang uri ng mga
bomba ng atom, at ang 509th Composite Group ng United States Army Air Forces (USAAF) ay nilagyan ng
dalubhasang bersyon ng Silverplate ng Boeing B-29 Superfortress na maaaring maihatid ang mga ito mula
sa Tinian sa Isla ng Mariana. Naglabas ang mga Allies ng mga order para sa mga bomba ng atomic na
gagamitin sa apat na mga lungsod ng Hapon noong Hulyo 25. Noong Agosto 6, ang isa sa binagong B-29s
ay bumagsak ng isang bomba na uri ng bomba ng uranium ("Little Boy") sa Hiroshima. Ang isa pang B-29
ay bumagsak ng isang plutonium implosion bomba ("Fat Man") sa Nagasaki makalipas ang tatlong araw.
Agad na sinira ng mga bomba ang kanilang mga target. Sa susunod na dalawa hanggang apat na buwan,
ang talamak na epekto ng mga pagbomba ng atomic na pumatay sa pagitan ng 90,000 at 146,000 katao
sa Hiroshima at 39,000 at 80,000 katao sa Nagasaki; halos kalahati ng mga pagkamatay sa bawat lungsod
ay nangyari sa unang araw. Ang mga malalaking bilang ng mga tao ay patuloy na namatay nang maraming
buwan mula sa mga epekto ng pagkasunog, sakit sa radiation, at iba pang mga pinsala, na pinagsama ng
sakit at malnutrisyon. Sa parehong mga lungsod, ang karamihan sa mga namatay ay mga sibilyan,
bagaman si Hiroshima ay mayroong isang garison ng militar.

Sumuko ang Japan sa Mga Kaalyado noong Agosto 15, anim na araw matapos ang pagdeklara ng Unyong
Sobyet tungkol sa giyera at pagbomba ng Nagasaki. Ang gobyerno ng Hapon ay nilagdaan ang instrumento
ng pagsuko noong Setyembre 2 sa Tokyo Bay, na epektibong natapos ang World War II. Malawak na pinag-
aralan ng mga iskolar ang mga epekto ng mga pambobomba sa sosyal at pampulitikang katangian ng
kasunod na kasaysayan ng mundo at tanyag na kultura, at marami pa ring debate tungkol sa etikal at ligal
na katwiran para sa mga pambobomba.
Si Adolf Hitler ay isang politiko ng Austrian-Aleman na pinuno ng Parti ng Nazi, Chancellor ng Alemanya
mula 1933 hanggang 1945, at Führer ('Pinuno') ng Nazi Alemanya
mula 1934 hanggang 1945. Pinatay niya ang kanyang sarili sa
pamamagitan ng putok ng baril noong 30 Abril 1945 ang kanyang
Führerbunker sa Berlin. [a] [b] [c] Si Eva Braun, ang kanyang asawa
ng isang araw, ay nagpakamatay sa kanya sa pamamagitan ng
pagkuha ng cyanide. [d] Alinsunod sa naunang nasulat at
pandiwang pagtuturo ni Hitler s, noong hapon ay ang kanilang mga
labi ay dinala ang hagdan sa pamamagitan ng exit ng emergency ng
bunker, na pinapasuko sa petrolyo, at nakatayo sa Reich
Chancellery hardin sa labas ng bunker. [1] [2] Ang mga rekord sa
mga archive ng Sobyet ay nagpapakita na ang kanilang mga
nasunog na labi ay nakuhang muli at namamagitan sa mga sunud-
sunod na lokasyon hanggang 1946. [e] Muling binigyan sila muli at
na-cremated noong 1970, at nagkalat ang mga abo.

Ang mga account ay naiiba sa sanhi ng kamatayan; isang bersyon

na nagsasaad na namatay siya ng lason lamang [g] at isa pang
pananaw na nagsasabing siya ay namatay sa pamamagitan ng isang
putok ng baril sa sarili habang binabagsak ang isang cyanide capsule. [h] Ang mga kontemporaryo sa
kasaysayan ay tumanggi sa mga account na ito bilang alinman sa Soviet propaganda [i] [j] o isang
pagtatangka na pagkompromiso upang mapagkasundo ang iba't ibang mga konklusyon. [h] [k] Sinabi ng
isang nakasaksi na ang bangkay ni Hitler ay nagpakita ng mga palatandaan na binaril sa bibig, ngunit
napatunayan na hindi ito malamang. [l] [m] Ang mga labi ng ngipin na natagpuan sa bangkay ni Hitler ay
itinugma sa kanyang mga talaan ng ngipin noong 1945. [3] [n]

Dahil sa mga kadahilanang pampulitika, ipinakita ng Unyong Sobyet ang iba't ibang mga bersyon ng
kapalaran ni Hitler. [4] [5] Nagpapanatili sila sa mga taon na kasunod ng digmaan na si Hitler ay hindi
namatay, ngunit tumakas at pinangalagaan ng dating Kanlurang Kanluran. [4]
Heart beats fast
Colors and promises
How to be brave
How can I love when I'm afraid to fall
But watching you stand alone
All of my doubt, suddenly goes away somehow
One step closer
I have died everyday, waiting for you
Darling, don't be afraid, I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more
Time stands still
Beauty in all she is
I will be brave
I will not let anything, take away
What's standing in front of me
Every breath, every hour has come to this
One step closer
I have died everyday, waiting for you
Darling, don't be afraid, I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more
And all along I believed, I would find you
Time has brought your heart to me, I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more
One step closer
One step closer
I have died everyday, waiting for you
Darling, don't be afraid, I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more
And all along I believed, I would find you
Time has brought your heart to me, I have loved you for a thousand years
I'll love you for a thousand more