Maaga akong gumising nang araw na ‘yon.

May
nakatakda kasi kaming test sa eskuwelahan. Pero
sinabihan ako ni Nanay na bumalik muna sa higaan.
“Anak, malaki ang baha. Wala raw kayong
pasok.”
“Ho? May baha?”
Agad akong dumungaw sa aming bintana.
Lampas-tuhod na nga ang baha! Panay kasi ang
pag-ulan nitong mga nagdaang araw. Ang
nakapagtataka , dati rati namang hindi kami
binabaha. Ngayon lang ito nangyari.
“Siguro po, maraming basurang nakabara
sa mga kanal,” sabi ko kay Nanay.
 “Sabi po ni Titser, dapat daw
ibukod ang basurang nabubulok sa di-
nabubulok,” sabad pa ni Kuya Ethan na
nagising na rin.
Tumulong na lang kami kay Nanay
sa paglilinis ng aming bahay.
“Aba, kay sisipag!” bati ni Tatay.
“Mabuti pala ang binabaha ang paligid,”
biro pa niya.
 Ilang araw din bago tuluyang
humupa ang baha. Muli kaming
nakapasok sa eskwelahan. Pero ang
daming kaklase ko na absent. Sabi ni
Titser Ligaya, baka nag-aayos pa raw
sila ng mga bahay nila.
“Naku, Aryn, may sakit pala
ang best friend mo. Nilalagnat daw!”
balita ni Levy.
“Ha? Kaya pala ilang araw
nang hindi pumapasok si Isabella.
 Nagpasama ako kay Levy na
dumalaw sa bahay nina Isabella. Pero
hindi ko siya nadatnan.
“Dinala na siya ng tatay niya sa
ospital kanina. Laging mataas ang lagnat
niya noong mga nagdaang araw. Tapos,
kung kailan nawala ang kanyang lagnat,
saka naman nagdugo ang kanyang ilong!”
kuwento ni Lola Luring.
` Ano kaya ang sakit ni Isabella?
 Mabilis na kumalat ang balita.
Kahit sa radyo at TV ay nababanggit ang
aming barangay. Nagkaroon daw ng
maraming kaso ng dengue fever sa
aming lugar. Kinabahan kaming lahat.
Lalo kaming pinag-ingat.
Magsuot ng pantalon at damit na
mahahaba ang manggas,” paalala ni
Tatay.
“Naku, naku, magpahid ng lotion
na ito. Pangontra ito sa lamok,” sabi ni
Nanay.
 “Huwag na kaya kayong
lumabas ng kulambo,” payo ni Lola
Luring.
“Umiwas tayo sa lamok na may
puting batik,” sabad ni Kuya Ethan.
“Kahit matanda, hindi puwera
sa deng-geh…” hirit pa ni Lolo Lauro.
 Nalungkot ako nang malamang
nagkasakit nga ng dengue fever ang aking
kaibigan. Sabi pa ni Titser Ligaya, baka
kailangan pa daw na masalinan ng dugo si
Isabella.
Nang dumalaw kami ni Nanay sa
ospital, hindi ko rin nakausap si Isabella.
Natutulog siya. Kay daming tubo at
suwero na nakakabit sa kanya. Awang-
awa ako kay Isabella.
 “Nanay, ganon po ba talaga ‘pag may dengue fever?”
“Oo, Anak, nauwi sa pagdurugo ang kanyang dengue fever. Epekto
‘yon ng labis na pagbagsak ng kanyang platelet count.”
Naalala ko ang turo sa amin ni Titser Ligaya. Importante raw ang
platelets para mapatigil ang nagaganap na pagdurugo sa loob ng katawan.
“Hindi ordinaryong lamok ang may dala ng sakit na ito. Ito ‘yong mga
lamok na nakatira sa tubig na malilinis gaya ng tubig-ulan. May batik-batik
itong puti sa katawan,” paliwanang pa ni Nanay.
Naku, delikado pala ang mga lamok na ‘yon!
 Pag-uwi sa bahay, ikinuwento ko kay
Tatay ang nangyari kay Isabella. Sabi ko sa
kanya, ang sama-sama pala ng lamok na
may dala ng dengue virus. Inuubos nito ang
ating platelets.
“Tatay, puwede po ba kayong mag-
donate ng dugo para kay Isabella? Kasi
kailangan daw po niya ng maraming
platelets.”
Agad namang tumugon si Taty.
“Hayaan mo, Anak at pupunta ako sa ospital
para magpasuri. Isasama ko rin ang
dalawang kumpare ko.”
 Pinakiusapan ko rin ang
dalawang tita ko. “Puwede po ba nating
bigyan ng dugo si Isabella?”
“Puwedeng-puwede!”
Noon ko lang nalaman na lagi
palang nagbibigay ng dugo si Tita Leah
sa Blood Center kada ikatlong buwan.
Siya rin ang nangumbinse kay Tita
Marvee na subukan din niyang mag-
donate ng dugo.
 “Konting tusok lang ‘yun. Saka konting
dugo. Pero ang laki ng maitutulong mo para
mabuhay si Isabella o ang ibang taong
nangangailangan ng dugo,” paglinaw ni Tita
Leah.
Kung gaano kabilis ang balita tungkol
sa naging karamdaman ni Isabella, ganoon
din kabilis ang pagtugon ng aming mga
kabarangay.
 Sa isang iglap, nagtugon ang mga
tatay ng aming mga kaklase.
Lahat ay handang magbigay ng dugo
para makaligtas si Isabella. At hindi lang
‘yon, pati raw pala si Titser Ligaya at ang
aming prinsipal ay nandoon din sa Blood
Center para magpakuha ng dugo.
 Hindi nagtagal at gumaling si
Isabella. Ikinuwento ko sa kanya kung
paanong kumilos ang aming mga
kabarangay para mailigtas ang
buhay niya mula sa dengue.
“Kung nakita mo lang kung
gaano karami ang nagmamahal
sa’yo. At naku, nakapila pa ang
gustong maghandog ng dugo sa’yo!”
“Siyanga?” sabi ni Isabella. “
Ang babait nila Aryn, gusto ko ring
makatulong sa iba.”
 Nang sumunod na linggo, nagpatawag
ng pulong ang kapitan ng aming barangay.
May mga gagawin daw kaming hakbang para
hindi na muling pamahayan ng mga pesteng
lamok ang aming lugar. Heto ang mga
suhestiyon ng aming mga kabarangay.
Padaluyin ang mga nabarang kanal.
Itapon ang mga basyong lata bote, at
gulong na puwedeng pamahayan ng lamok.
I-check ang paligid matapos ang matinding
pag-ulan at pagbaha.
Gawing regular ang paglilinis ng bakuran.
 Kami man sa eskwelahan ay di
rin nagpatalo. Nanguna kami ni
Isabella sa paglilinis sa paligid ng
aming classroom. Naglunsad naman
si Titser Ligaya ng paligsahan para sa
poster-making at slogan-writing
tungkol sa pag-iwas sa sakit na
dengue.
 Naging mas maingat ang lahat
dahil sa nangyaring ito sa aming
barangay. Mga basura’y itinatapon na sa
tamang lalagyan. Muling dumaloy ang
mga tubig sa imburnal. Lahat ng
sisidlang naglalaman ng tubig ay aming
binabantayan.
Pati ang flower vase ni Titser
Ligaya ay hindi napuwera. Walang lamok
na dito ay puwedeng tumira.