HANDOG KAY ISABELLA

Maaga akong gumising nang araw na ‘yon. May nakatakda kasi kaming test sa eskuwelahan. Pero
sinabihan ako ni Nanay na bumalik muna sa higaan.
“Anak, malaki ang baha. Wala raw kayong pasok.”
“Ho? May baha?”
Agad akong dumungaw sa aming bintana. Lampas-tuhod na nga ang baha! Panay kasi ang pag-
ulan nitong mga nagdaang araw. Ang nakapagtataka , dati rati namang hindi kami binabaha.
Ngayon lang ito nangyari.
“Siguro po, maraming basurang nakabara sa mga kanal,” sabi ko kay Nanay.
“Sabi po ni Titser, dapat daw ibukod ang basurang nabubulok sa di-nabubulok,” sabad pa ni Kuya
Ethan na nagising na rin.
Tumulong na lang kami kay Nanay sa paglilinis ng aming bahay.
“Aba, kay sisipag!” bati ni Tatay. “Mabuti pala ang binabaha ang paligid,” biro pa niya
Ilang araw din bago tuluyang humupa ang baha. Muli kaming nakapasok sa eskwelahan. Pero ang
daming kaklase ko na absent. Sabi ni Titser Ligaya, baka nag-aayos pa raw sila ng mga bahay nila.
“Naku, Aryn, may sakit pala ang best friend mo. Nilalagnat daw!” balita ni Levy. 
“Ha? Kaya pala ilang araw nang hindi pumapasok si Isabella.
Nagpasama ako kay Levy na dumalaw sa bahay nina Isabella. Pero hindi ko siya nadatnan.
“Dinala na siya ng tatay niya sa ospital kanina. Laging mataas ang lagnat niya noong mga nagdaang
araw. Tapos, kung kailan nawala ang kanyang lagnat, saka naman nagdugo ang kanyang ilong!”
kuwento ni Lola Luring.
` Ano kaya ang sakit ni Isabella?
Mabilis na kumalat ang balita. Kahit sa radyo at TV ay nababanggit ang aming barangay. Nagkaroon
daw ng maraming kaso ng dengue fever sa aming lugar. Kinabahan kaming lahat. Lalo kaming
pinag-ingat.
Magsuot ng pantalon at damit na mahahaba ang manggas,” paalala ni Tatay.
“Naku, naku, magpahid ng lotion na ito. Pangontra ito sa lamok,” sabi ni Nanay.
“Huwag na kaya kayong lumabas ng kulambo,” payo ni Lola Luring.
“Umiwas tayo sa lamok na may puting batik,” sabad ni Kuya Ethan.
“Kahit matanda, hindi puwera sa deng-geh…” hirit pa ni Lolo Lauro.
Nalungkot ako nang malamang nagkasakit nga ng dengue fever ang aking kaibigan. Sabi pa ni
Titser Ligaya, baka kailangan pa daw na masalinan ng dugo si Isabella.
Nang dumalaw kami ni Nanay sa ospital, hindi ko rin nakausap si Isabella. Natutulog siya. Kay
daming tubo at suwero na nakakabit sa kanya. Awang-awa ako kay Isabella. 
“Nanay, ganon po ba talaga ‘pag may dengue fever?”
“Oo, Anak, nauwi sa pagdurugo ang kanyang dengue fever. Epekto ‘yon ng labis na pagbagsak ng
kanyang platelet count.”
Naalala ko ang turo sa amin ni Titser Ligaya. Importante raw ang platelets para mapatigil ang
nagaganap na pagdurugo sa loob ng katawan.
“Hindi ordinaryong lamok ang may dala ng sakit na ito. Ito ‘yong mga lamok na nakatira sa tubig na
malilinis gaya ng tubig-ulan. May batik-batik itong puti sa katawan,” paliwanang pa ni Nanay.
Naku, delikado pala ang mga lamok na ‘yon!
Pag-uwi sa bahay, ikinuwento ko kay Tatay ang nangyari kay Isabella. Sabi ko sa kanya, ang sama-
sama pala ng lamok na may dala ng dengue virus. Inuubos nito ang ating platelets.
“Tatay, puwede po ba kayong mag-donate ng dugo para kay Isabella? Kasi kailangan daw po niya
ng maraming platelets.”
Agad namang tumugon si Taty. “Hayaan mo, Anak at pupunta ako sa ospital para magpasuri.
Isasama ko rin ang dalawang kumpare ko.”
Pinakiusapan ko rin ang dalawang tita ko. “Puwede po ba nating bigyan ng dugo si Isabella?”
“Puwedeng-puwede!”
Noon ko lang nalaman na lagi palang nagbibigay ng dugo si Tita Leah sa Blood Center kada
ikatlong buwan. Siya rin ang nangumbinse kay Tita Marvee na subukan din niyang mag-donate ng
dugo.
“Konting tusok lang ‘yun. Saka konting dugo. Pero ang laki ng maitutulong mo para mabuhay si
Isabella o ang ibang taong nangangailangan ng dugo,” paglinaw ni Tita Leah.
Kung gaano kabilis ang balita tungkol sa naging karamdaman ni Isabella, ganoon din kabilis ang
pagtugon ng aming mga kabarangay. 
Sa isang iglap, nagtugon ang mga tatay ng aming mga kaklase.
Lahat ay handang magbigay ng dugo para makaligtas si Isabella. At hindi lang ‘yon, pati raw pala si
Titser Ligaya at ang aming prinsipal ay nandoon din sa Blood Center para magpakuha ng dugo.
Hindi nagtagal at gumaling si Isabella. Ikinuwento ko sa kanya kung paanong kumilos ang aming
mga kabarangay para mailigtas ang buhay niya mula sa dengue.
“Kung nakita mo lang kung gaano karami ang nagmamahal sa’yo. At naku, nakapila pa ang gustong
maghandog ng dugo sa’yo!”
“Siyanga?” sabi ni Isabella. “ Ang babait nila Aryn, gusto ko ring makatulong sa iba.”
Nang sumunod na linggo, nagpatawag ng pulong ang kapitan ng aming barangay. May mga
gagawin daw kaming hakbang para hindi na muling pamahayan ng mga pesteng lamok ang aming
lugar. Heto ang mga suhestiyon ng aming mga kabarangay.
Padaluyin ang mga nabarang kanal.
Itapon ang mga basyong lata bote, at gulong na puwedeng pamahayan ng lamok.
I-check ang paligid matapos ang matinding pag-ulan at pagbaha.
Gawing regular ang paglilinis ng bakuran.
Kami man sa eskwelahan ay di rin nagpatalo. Nanguna kami ni Isabella sa paglilinis sa paligid ng
aming classroom. Naglunsad naman si Titser Ligaya ng paligsahan para sa poster-making at
slogan-writing tungkol sa pag-iwas sa sakit na dengue.
Naging mas maingat ang lahat dahil sa nangyaring ito sa aming barangay. Mga basura’y itinatapon
na sa tamang lalagyan. Muling. Muling dumaloy ang mga tubig sa imburnal. Lahat ng sisidlang
naglalaman ng tubig ay aming binabantayan.
Pati ang flower vase ni Titser Ligaya ay hindi napuwera. Walang lamok na dito ay puwedeng tumira