Traditionele kleding vrouwen

De traditionele kleding van Curaçao begon na de slaventijd bij onze voorouders.

De ouderen kleedden zich op een bescheiden manier. Ze droegen een lange rok,
genaamd 'saya', met soms zelfs een broek eronder. Voor het bovenste deel
droegen ze een overhemd met een knoop en een flare aan de onderkant van het
shirt. Dit wordt een 'djèki' genoemd in de lokale taal. De 'saya ku djèki' wordt
vaak gemaakt van dezelfde stof en is een combinatie van twee of drie patronen.
De meeste vrouwen naaiden hun eigen kleding. Tot en met vandaag de dag
wordt traditionele kleding vaak gemaakt door oudere vrouwen.

Op hun hoofd droegen ze haarbanden. De haarbanden hadden verschillende

designs en de manier van dragen kon ook verschillen. De haarband-stijlen
kwamen uit het Afrikaanse continent, wat logisch was, omdat de meeste slaven
ook vanuit deze regio werden overgebracht. Hierdoor brachten ze een deel van
hun gewoontes naar het eiland dat in de loop van de jaren de overhand had.

De haarband was een teken van bescheidenheid, maar ook om hun haar te
beschermen tegen de zon. Verschillende haarbanden werden ontworpen, elk voor
een specifieke gelegenheid. De 'Punta di Skálo' was een ontwerp dat
voornamelijk werd gebruikt voor arbeid. Het had een knoop aan de achterkant
die de nodige steun gaf om een emmer op het hoofd te plaatsen. Dit was nodig
omdat vrouwen vroeger huis-aan-huis gingen om vis en groenten te verkopen.
Aan de andere kant werd 'Pèchi Yaya' - een populaire ontwerpstijl - gebruikt voor
speciale gelegenheden zoals dopingen of eerste communies. Tegenwoordig
wordt deze stijl vaak gedragen door koninginnen tijdens culturele festiviteiten.

Kunstenaars en cultuur
Kevin Osepa
Binnen zijn werk probeert hij deze identiteit te schetsen en de verhalen die hij
vertelt hebben vaak een heel persoonlijk uitgangspunt en mikken altijd op de
collectieve Afro-Caribische identiteit. Met behulp van verschillende
(experimentele) technieken creëert hij visuele verhalen waarin thema's als afro-
spiritualiteit, seksualiteit, mannelijkheid, dekolonialiteit en familie worden
verkend.
Benjamin Li
Verschillende vormen van identiteit, cultureel erfgoed, integratie en thuisgevoel
zijn belangrijke thema's in het werk van Benjamin Li. Inspiratie vindt hij in het
dagelijks leven, sociale media en persoonlijke evenementen. Li's werk fungeert
als spiegel en maakt gebruik van stereotypen en bestaande misverstanden.

Monique Winklaar Girigorie

Mijn inspiratie komt van mijn stiefmoeder vandaan. Zij maakt vaak zelf de kledingdracht
voor mijn vader en zichzelf. Dit doet ze vooral als er speciale gelegenheden zijn zoals dia
di Rincon (een dorpsfeest rond koningsdag), hun bruiloft, als ze verkozen worden voor
een bepaalde prijs (beste danser en danseres van Bonaire of als gezicht van Bonaire). Ik
heb mijn stiefmoeder ook zelf kleding zien maken; ze koopt als het ware ‘’blanke stoffen’’
en maakt daar vervolgens patronen op hoe en waar ze moet naaien. Ook naait zij zelf de
kante versieringen, knoopjes, of andere lappen stof op (zoals de vlaggentjes). De hoeden
maakt ze in een soort bijeenkomst waar iemand het begeleid/voordoet. Thuis versiert ze
deze weer. De schoenen koopt ze wel kant en klaar, maar ook deze worden in de zelfde
stijl als de hoed en kleding versiert.
Aan de rechter kant zie
De kleding aan
je hun trouw kleding en
de rechterkant
hier boven heeft ze

Materialen
heeft ze
aanpassingen gedaan
ontworpen voor
waar zij een prijs in
dia di Rincon. Ze
- Kleurijken stoffen
hebben gekregen.
kregen toen ook
- Appret (stofverharder)
weer een prijs.
- Kerkfree (stofverharder)
- Met melklijm en water zelf aprret maken.
- Versiering voor de hoed zoals kant, mooie steentjes, lintjes, enz.