ბედუინი(

ნაწილიIსაჰარა)

“
მაჩუქებედუინს
წყალიდაიმედი!
”

ზურაბდემეტრაშვილი
ნაწილიI
.საჰარა

ძველიდროიდანარაბეთშიარსებობსმოარულილეგენდაჯადოსნურ
ცხენებზე,

რომელიც გვიამბობს,
რომისინიქვიშიდან,
ღამისციდანდათავისუფალი

ქარებიდან იბადებიან,უსაზღვრო უდაბნოს

შუაგულში ბინადრობენდამათთან

შეხვედრამოკვდავისთვისდიდი
გამართლებაა.
..
მაგრამისინიარავისიკარებენ.
..

მათისახლი-უდაბნოა,
მათიბედისწერა-
თავისუფლება.

საჰარა.

თავზარდამცემადლამაზიდავერაგიოქროსსაჰარა.
..
.

იმღამესუდაბნოშივათენებდით.
..

ექსტრემალურიტურიზმისმოყვარულებსმეორედილით დიუნებზე
მოტოციკლებით,კვადროციკლებით,სერფინგებითდადელტაპლანით
ქროლაელოდათ.სიამოვნებითიცინოდნენდაემზადებოდნენ,
გამომშრალები,დაღლილები,ქვიშითმოფენილი,ბედნიერისახეებით
ისხდნენცეცხლისგარშემო დაწინასწარაწყობდნენხვალინდელი
დილისგეგმებს.

მემხოლოდკვადროციკლზეთუგავბედავდირამეს.
..
 უბრალოდსაჰარამინდოდა. .
.ძალიანმინდოდა.მართლაჰგავს
ზღვასდაოკეანესესუდაბნო..
.ოქროსტალღებიანშეჩერებულ ოკეანეს,
რომლისზედაპირზეცფეხითსიარულიშეიძლება.ოღონდერთირამ
უნდაინატრო,-არ აღელდეს.

ამუზომოდაუსასრულოსამყაროში,რომელიცჩვენთვისიმწამს
საჰარადანიწყებოდა,
ისევეყარეთათიოდეადამიანი,
როგორცქვიშის
მარცვლებიამუკიდეგანოუდაბნოში.

საჰარავერცკიგვამჩნევდა.
..ჩვენმისთვისარცკივარსებობდით.

ესჩემიპირველიდათანაცდამოუკიდებელიმოგზაურობაიყო.

იმწელიწადსუნივერსიტეტიწარჩინებითდავამთავრე.დიდიხვეწნა-
მუდარისშემდეგ, დედაჩემმადაჩემმაძმამ,გაზაფხულზესამითვით
ეგვიპტეშიგამიშვესიმპირობით, რომბიძაჩემთანვიცხოვრებდიდა
მისინებართვისგარეშე ფეხსარსადგადავადგამდი.ბიძაჩემი,მეათე
წელიიყო, რაც ეგვიპტეშიმუშაობდადამხოლოდ ზაფხულობით,
ორიოდეკვირით ჩამოდიოდათბილისშიოჯახისსანახავად.

რაკითბილისიდანპირდაპირიავიარეისიარ არსებობდა,
კაიროში სტამბულისგავლითუნდაჩავსულიყავი.ფრენამღამით
მომიწია.მთელიგზაბოინგისილუმინატორზევიყავიმიკრული,მაგრამ
მხოლოდ მთვარესდავარსკვლავებსვხედავდი.ღრუბლების
გრეხილი,ფუმფულასაბანივითეფარადედამიწასდაარაფერიჩანდა.

კაიროში იქაურიდროით,
ღამისათსაათზეჩავფრინდი.

ფეშენებელურიდამბრწყინავიაეროპორტისგასასვლეშივახოს
გაღიმებულისახედამაღლააწეულიხელირომდავინახე,
დაღლილობასულ გადამავიწყდადაჩემიბარგიანად სიხარულით
გავქანდიმისკენ.ამდენიჯურისერთადთავშეყრილიხალხიმანამდე
არასოდესმენახა.აეროპორტისმოსაცდელი უცნაურადჰგავდა
ბაბილონისგოდოლს" ენაჭრელი"დაგაუჩერებლად მოფუსფუსე
ადამიანებითდაამორომტრიალითთავბრუდასხმული, ამგოდოლის
შესასვლელშივახოსგამოჩენამდე უილაჯოდვყურყუტებდი.

ვახო,ახალგაზრდა,
მხიარულთვალებიანიმცხეთელი კაცი,
თბილისისსახელმწიფო უნივერსიტეტისაღმოსავლურიენების
ფაკულტეტისსტუდენტი, სწავლისგასაგრძელებლადკაიროს
უნივერსიტეტშისტუდენტობაშივეგადავიდადაარაბული
ფილოლოგიისდოქტორიციქგახდა.მისიმეუღლე, მაკა,
პროფესიით
თურქოლოგი, თურქეთში,საქართველოსსაელჩოშიმუშაობდა,ხოლო
ვახო,კაიროსუნივერსიტეტისოცდაათიწლისპროფესორი, ეგვიპტის
საქართველოსსაელჩოშიბიძაჩემისრეფერენტიდამარჯვენახელი
იყო.

ჩემინახვით გახარებულიბიძაჩემი რამდენიმედღეგვერდიდანარ

მომცილებია,ათასწვრილმანსმეკითხებოდა, თავადაცუამრავრამეს
მიყვებოდადაკაიროსპირადადმათვალიერებინებდა.

მონუსხულიშევჩერებოდიქვაშიდარჩენილ ისტორიას, ვუყურებდი

ისტორიისწიგნიდან" გაცოცხლებულ"პირამიდებს,სფინქსსდა
ნილოსს, ლუქსორის ციხე-დარბაზებს,
სადაცბიბლიურიმოსე
ფარაონისუფლისწულადიზრდებოდა.ვგრძნობდირომდრომ, ჩემს
შეგნებაშიუკანგადაიწიადა ჩვენსწელთაღრიცხვამდე"რომელიღაც
საუკუნეებისდათვლასშეუდგა.ისეთიშეგრძნებამქონდა.თითქოს
ათობითსაუკუნედროში უკანგავიარედაახლაკაცობრიობის
ცივილიზაციისსაწყისთანვიდექი.

.
..
მაგრამერთიკვირისშემდეგავწუწუნდი.ბიძაჩემისტამბულში
დაგეგმილ საერთაშორისოშეხვედრაზეგაემგზავრადავახო
"მეთვალყურედ დამინიშნა,ისკიჩემთვის ვერ იცლიდადაგარეთ
ვეღარ გავდიოდი.

ერთ დღესაც,სადილზე, ვახომგამომიცხადა,რომმავრითანიაში

საქმეზემიდიოდადამე, მისდაბრუნებმადე სახლიდანფეხიცარ უნდა
გამედგა.კარგახანს ვეხვეწებოდითანწავეყვანე,მაგრამსასტიკ
უარზეიდგა.მეუბნებოდა,რომგზაშიგავწვალდებოდი,პატარა
თვითმფრინავშიჰაერისტალღისყველადარტყმასაშინლად
იგრძნობოდადაფრენასმიუჩვეველს, გამიჭირდებოდამოკლედროში
ორიმიმართულებითმგზავრობისატანა.„ აზრზე
მოსასვლელად მთელიკვირამაინცდამჭრდებოდადა დღეებს
დავკარგავდი".თანაცმავრითანიაში სანახავიცარაფერიაო -
მიმტკიცებდა.უკვეიმედიცაღარმქონდა, მაგრამსრულიად
მოულოდნელად გამომიცხადა:

-გაემზადე,პატარაჩანთაჩაალაგე,თავსაფარიდაპასპორტიარ
დაგრჩეს,მსუბუქად ჩაიცვიდაშარვალიარდამანახო,
მებილეთს
შევუკვეთავ,მინდაილუმინატორთანდაგსვა.შენთვისდიდისურპრიზი
მაქვს,იქნებღირდაკიდეცამად-შენიაჩემება.ოღონდ,უკან დღესვე
უნდადავბრუნდეთ.ქალაქისდათვალიერებასვერ მოვასწრებთ,
მაგრამგულდასაწყვეტი არაფერია,მთავარისანახავისწორედ გზაშია.
მანქანაშიდაგელოდები.-თვალიჩამიკრავახომდაკარისკენ
გაემართა.

სიხარულისგან ჩემიპატარაოთახიცეკვა-ცეკვით ჩამოვიქროლე,

ჩანთასაწოლზედავაგდედაყოველ ახალ საცეკვაო წრეზეშიგნით
ტანსაცმელსვისროდი.თეთრიზედატანი,მსუბუქად ნაქსოვიჟაკეტი,
აბრეშუმისდიდითეთრითავშალი, კეპიანიქუდი, მზისსათვალე,
ყოველიშემთხვევისთვის-მცირეკოსმეტიკისბუდე, პასპორტიდა
დედისნაჩუქარი,ჩემიგანუყრელი ტიმბერლენდის ფეხსაცმელები
ერთმანეთისმიყოლებითმიფრინავდნენჩანთისკენდაშიგნით
ჯადოსნურადუჩინარდებოდნენ.

მალე,პატარაბოინგისწრიულიფანჯრიდანვუცქერდი,როგორ
მიცურავდაჩემსქვეშიდედამიწა,ლიბია,
ალჟირიდამაროკო.
ქალაქებიმსხვილიმძივებივითიყოასხმული,სოფლებიისეიყო
მოპნეულიდედამიწაზეროგორც ბისერის წვრილითვლები.

სამისაათისფრენისშემდეგავიალაინერიმარცხნივდაიხარა.
თვითმფრინავიმარცხნივუხვევდა.დედამიწამჰორიზონტზეელიფსის
ფორმამიიღო.მეახლაუკვეჩემითვალითვხედავდირომდედამიწა
ნამდვილად მრგვალიდასულისშემხუთავადლამაზიიყო.

მძაფრადვიგრძენი,რომ ძალიანდიდიგაუგებრობაიყო
საზღვრები,კანონები,„
რაღაცწესები,რასაცადამიანებიიგონებდნენ
საკუთარიცხოვრებისჩარჩოებშიმოსაქცევად.სრულიად ზედმეტი
მეჩვენაციდან-ადამიანებისმიერგამოგონილიათასგვარი
უცნაურობა,რომელიცმხოლოდმიწაზეარსებობდა.ცაკი, დიდი
უსასრულოდაცისფერისივრცე, სადაცმხოლოდმზედამთვარე
ბატონობდნენ, თავისუფალიიყოყოველგვარისაზღვრებისაგანდა
კანონებისაგან.

ცაყველასიიყო.
..
 - ჩვენახლამავრითანიისთავზემივფრინავთ,-გამოაცხადა
სალონში კაპიტანმა,
-ათწუთშიმარცხენამხარესგამოჩნდებაბუნების
ერთ-ერთისაოცრება საჰარასთვალი.ისკარგად ჩანს
თვითმფრინავისორივემხრიდან,ამიტომმგზავრებსვთხოვ
ადგილებზედარჩნენ" .

მეთვალებად ვიქეციდაილუმინატორსავეკარი.ამგვარირამ
გაგონილიცკიარ მქონდა.

„საჰარასთვალი,ნეტავრაუნდაიყოს.
..ანროგორი.
..რამდენი
რამისდანახვაშეიძლებათურმეციდან..
.

კაპიტნისგაფრთხილებისმიუხედავად სალონისმარჯვენამხრიდან
ზოგიერთმამარცხენამხარესდაიწყო გადმოსვლა.ჩემს
ილუმინატორთანარავინმოსულა, ისემქონდასახემიჭყლეტილიზედ,
მიხვდნენადგილსარავის დავუთმობდი.

მალე,
ჩემსთვალწინუცნაურილანდშაფტიგადაიშალა.ზურგსუკან
აღფრთოვანებისთავშეუკავებელიშეძახილებიმომესმა.
..
.

დედამიწიდან,ლურჯად მიმზერდაადამიანისმარცხენათვალი.
"წარბით"შემოსაზღვრული "გუგის"კონტურიზუსტად იმეორებდა
ადამიანისთვალისმოხაზულობას.ყველაზესაოცარი, თვალის
მოლურჯოფერიიყო.გუგაკირვა, ერთმანეთშიჩალაგებულიწრით იყო
შეკრული.

„
თვალი -დიამეტრითსავარაუდოდორმოცდაათიკილომეტრი
იქნებოდადაყველაზედიდი, ლურჯიგარეთაწრითიწყებოდა.
ცენტრშისრულიად იდეალურიწრეიყო, რომელსაცერთ ადგილას
რკალივითგასდევდასილურჯე.ციდანპირველადისეჩანდა, თითქოს
წრეებიტერასებივითიყოგანლაგებულიდაყოველიმათგანიწინაზე
მაღლაიდგა, როცაცოტათიმივუახლოვდით,კონტურებიუფრო
გამოიკვეთადაქვიშისვეებერთელაგუბესდაემსგავსა,
თითქოსმასში
ჩავარდნილ მსხვილ წვეთს წრიულიტალღებიგაეშალადა
მოძრაობაშიჯადოსნურად გაყინულიყო.

ასეთისაოცრებათუშეიძლებოდაყოფილიყოსაჰარასუდაბნოში,
ვერცწარმომედგინა.
..

აითურმერაიყო ვახოსსურპრიზი.
 -ესრაარის?რასასწაულია?საიდანგაჩნდაესუცნაურიადგილი?-
ზედიზედისმოდაკითხვებისალონში.

-მეგეოლოგივარ დაშემიძლიაამადგილზებევრირამგიამბოთ.-
ინგლისურად ალაპარაკდაჩემსზურგსუკანერთიმაღალიდა
ლურჯთვალებაკაცი.

მისწინადადებასაღფრთოვანებითშეხვდამთელისალონი.

-მაშასე,-დაიწყო გეოლოგმა,-„
საჰარასთვალი გეოლოგიაში
ცნობილიაროგორცრიშატისსრტუქტურა, ანუ GuelberRi
chat
.“ის
რგოლისებურიგეოლოგიურიწარმონაქმნია, რომელიცსაჰარის
უდაბნოშიმავრითანიისერთ- ერთიქალაქის,
უადანისჩრდილო-
აღმოსავლეთით,ოციოდეკილომეტრშიმდებარეობს.ადგილობრივი
ბერბერებიამქალაქს სწავლულთაქალაქს ან პალმების
ქალაქს ეძახიან,რაცუნებურადიერიქონსმოგაგონებთ.ესადგილი
კოსმონავტებმააღმოაჩინესათასცხრაასსამოცდახუთ წელსდა
დღემდე მასდედამიწიდანკოსმოსშიმომზირალ თვალიჰქვია.დიდი
ხნისგანმავლობაში" საჰარისთვალი"ატრონავტებისთვისმთავარი
ორიენტირიიყო კოსმოსისსაფრენიორბიტიდან, რადგანსაჰარას
ერფეროვანდაუდაბურსივრცეშიმხოლოდისაასაუკეთესო ხილვადი
ობიექტი.

უწინმიაჩნდათ,რომ საჰარისთვალი მეტეორისგან

წარმოშობილიკრატერიიყოდაპლანეტა ფაეტონის აფეთქებით
გახლეჩილინაწილისდედამიწაზედაცემისშედეგად გაჩნდა.
ივარაუდებარომმაშინდელიკატასტროფებისჯაჭვმამოიცვა
ტრაექტორია, რომელიცამერიკაში-ტიტიკაკასღრმულზე, აღდგომის
დაკანარისკუნძულებზე, „საჰარასთვალზე,ძველ ახეტატონზე,
იერიქონზე, სოდომ-გომორაზედაპაკისტანში-„მოჰენჯო
დაროზე გადის.მაგრამმისიფსკერიბრტყელიადაესმოსაზრებავერ
გამართლდა.იგი არც ვულკანურიამოფრქვევისწარმოშობის შედეგია,
რადგან გუმბათიარ აქვს."თვალის"ფერადიგარსისრგოლები-
უძველესიადაჩვენიგამოთვლითხუთასიანექვსასიმილიონიწლისაა.
"თვალის"სილურჯესიწვევსწრეებზე მობნეული ლაზურიტისქანები.

ასეთ ადგილებსდედამიწისჭიპსეძახიანდამათირეალური
წარმოშობისისტორიადღემდეგაურკვეველია.
მაგრამ..
.ამჟამად,
ერთერთმაფრიადსწავლულმაარაბმაგეოლოგმა,
რომელიცუდაბნოშიბედუინივითცხოვრობს,წამოაყენაახალი
მეცნიერულიმოსაზრებასაინტერესოდასაბუთებით.მისიაზრით
„საჰარასთვალი დიდიკოსმიურიელექტრო- მაგნიტურიგანმუხტვის
შედეგიუნდაიყოს,ისეთივესი,
როგორც ტუნგუსიისდიდიაფეთქება.

სწორედამახალივერსიისშესასწავლად მივემგზავრები
მავრითანიაშიდა საჰარასთვალის გამოკვლევაზეჩამოსულ
ექსპედიციასნუაკშოტშიუნდაშევუერთდე.-დაასრულაგეოლოგმა
სათქმელი.

-არადაროგორ ჰგავსმფრინავითეფშისდაჯდომისადგილს.რომ
აფრინდაალბათყველაფერიდაადუღა.ნაპირებიცისეთიაქვსრომ
სხვასვერაფერსიფიქრებ.-გაიცინავიღაცამ.

ვახოჩემიგანცვიფრებულისახითდაუფარავადტკბებოდა.

-იცი?
!საქართველოშიინახებადოკუმენტისასლი, რაც
დათარიღებულიახუთისაუკუნისწინდამასშიმოხსენიებულია
პლანეტამარსთან, კიდევერთივარსკვლავის,
უცნობიპლანეტის
არსებობისშესახებ.ესვარსკვლავიპლანეტა ფაეტონი იყო,კრეტის
კატაკლიზმისდროსაფეთქდადამისმააფეთქებამწარმოუდგენლი
კატასტროფაგამოიწვია.ჰაერისტალღამაფრიკისკონტინენტისამ
ნაწილზეყველაფერიწალეკადასაჰარასუდაბნო სწორედ ამ
კატასტროფისშედეგადგაჩნდა.-იდუმალიხმით მითხრავახომ.

ჩუმად ვიჯექიდანანახზევფიქრობდი.ვფიქრობდიძველი
ელინებისმითზეფაეტონისშესახებდაიმაზეც, რომამპლანეტის
აფეთქებისთარიღიუცნაურადემთხვეოდაწარღვნისდაწყების
თარიღს.თვალწინმედგასაჰარასულამაზესიპეიზაჟიდამაშინ
გადავწყვიტე,რომრადაცარ უნდადამჯდომოდა, აუცილებლად და
ყოველ მიზეზგარეშე,საჰარასუნახავადეგვიპტიდანარ წავსულიყავი.
სერიოზულადდავფქირდიიმაზე, ხომარშევცდიპროფესიისარჩევაში
დახომარჯობდაგეოლოგი, ანსულაცგეოფიზიკოსიგავმხდარიყავი-
თქო,მაგრამრომგამახსენდაჩემიდამათემატიკის
"ურთიერთტრფიალი" ,გამეღიმადაფიქრიშევწყვიტე.

რათქმაუნდა,ბიძაჩემთანსაჰარაშიგასეირნებაზელაპარაკსაზრი
არქონდა.ის,
ამუდაბნოს, ყველაზეუფროიდუმალ, ამოუცნობ,
მოულოდნელობით სავსე,სახიფათო დამისტიურადგილად თვლიდა
მთელიდედამიწისზურგზე.ამიტომ,
ჩემსჩანაფიქრზევახოსთვისაცკი
არაფერიმითქვამს.

ამამბიდანერთიკვირისშემდეგ,დილაადრიან, ჩემსსაწოლზებარათი
დავტოვე,მცირესაგზლის,ორასიამერიკულიდოლარისდაერთი
ხელისამოსისამარასახლიდანუჩუმრადგამოვიპარე.კაიროს
ეროვნულიმუზეუმისწინშეკრებილ "საფარი-
ტურის"მონაწილეებს
გამოცდილიბაიკერივითშევუერთდი, ფულიინსტრუქტორსმივაჩეჩე
დასანამრამესმეტყოდა,ჯიპშიშვეძვერიდაუკანასკამზე
ფანჯარასთანმოვიკალათე.

.
..

ახლაკი,საჰარაშივიდექიდაასრულებულინატვრით მოგვრილ
ბედნიერებასბოლომდეგანვიცდიდი.

ყოველიაქგატარებულიწამიმარწმუნებდა, რომასრულებულ ოცნებას

არასოდეს ეკარგებანატვრისთავდაპირველიხიბლი.

ჩვენიბანაკიმაღალიდიუნისმოსწორებულ წვერზეიყო გაშლილი.

ბიჭები ბირათ ფაიდერ-
ჰას ითხოვენ,ღიაფერისლუდს.იცინოდა
ჩვენიგამოცდილიგამყოლი, მუჰამადბეი,
„დრანდიი გირჩევნიათ.
..
კონიაკიო,მალეაცივდებადაგაგათბობთო. .
.ყველამხიარულობდა,
თანკაცებიმაღალ დიუნას ჩუმჩუმად თვალითზომავდნენ.
მოტოცილებითაპირებდნენდილაადრიანდაშვებასქვიშისმთებიდან. .
.

ქვიშათითქმისცხელიიყო.ზღვისპირას,შუადღის მზისგან
გადახურებული,-ფეხისგულზერომ სასიამოვნოდრომ"გკბენს"
თითქმისისეთი.
..

ერთიბოთლიწყალიავიღე, შვლისტყავისტარიანიჩემიბასრი
დანაგულისჯიბეშიჩავიცურე,
მამისეულ საათზეპატარაკომპასს
დავხედე,სიგარეტიდასანთებელამოვსინჯედაბანაკსგავერიდე.

-ეჰეინილნა,-გამომძახაგამყოლმა,-ჯერადრეა,მაგრამორ საათში
აცივდებადაარ ჩაგეძინოს..
.-თან ხელითმანიშნა,
თუშეგცივდა,
ცეცხლთანგადმოინაცვლეო.რატომ მეძახდაასეთ სახელსმუჰამადი
არვიცოდი, მაგრამ ისელამაზადჟღერდაჩემისახელიარაბულად,
როგორცმოფერება,
ჰოდამოფერებაზევინიტყვისუარს?

ერთ, შედარებითპატარადიუნის წვერზე,

ყოველიშემთხვევისთვის
წამოღებულიჩადრიგავშალე, ზედ გულაღმაგავწექიდაზეცას
შევაცქერდი.მხრებსდაზურგსსასიამოვნოდმიკაწრავდასითბო...
.
ხელისგულებშიქვიშასნელავაგროვებდიდათითებიდანწვრილ
ნაკადულებად ვუშვებდი.

უდაბნოსქვიშაზეთავსსამყაროსქვიშადვგრძნობდი.

ყველადიუნასთავიჰორიზონტიიყო.
..მეც,
ერთ-ერთიდიუნასთავზე
გაწოლილი,-ახლათავადვიყავიჰორიზონტი.

მზესულ გადაიხარადაუდაბნოსზღვაშიჩაიძირა. .
.საჰარაშიღამე
იწყებოდა.
..მოსარკულმაზეცამ კარიმოიფრიალადაუამრავი
ვარსკვლავიკოსმიურიქვიშასავითმოაფრქვიაციურ უდაბნოზე.
მილიარდობითმოკიაფესინათლეშავიკოსმოსისთვალუწვდენელ
სიღრმეშიგაიფანტა..
.

დიდიდათვისთანავარსკვლავედი,პატარადათვთანერთად,
უკუღმაიდოცაზე.ახლაკუდისმხარეჩემსკენქონდათ მოქცეული. .
.
ორიონისთანავარსკვლავედისკენმივაწვდინემზერა.მახსოვდა
საქართველოდანროგორმოჩანდნენ.ახლავერცკივცნობდი, გვიან
ვიჭერდითვალით ნაცნობსილუეტებს.საჰარადანარაბულინაწერივით
სულ შებრუნებულადიცქირებოდნენდაუკუღმაიკითხებოდნენ.

დიდსიმშვიდეშიჩავიძირე.არაფერიიძვროდა,
არცქვიშა,
არც
ვარსკვლავები,
არცჰაერი,არცმე.

ბანაკისხორხოციმინელდა.კონიაკმადა ბირათ ფაიდერ- ჰამ თავისი

ქნა.ცეცხლიცკიარ ტკაცუნობდა,ჩირაღდანივითყვითლად დაჩუმად
გიზგიზებდადიუნასწვერზე.მთვარენელ- ნელაკაშკაშდებოდა.სულ
სხვანაირიიყო საჰარასვეებერთელამთვარე, სულ სხვანაირი..
.
ნამტირალევიქალისჩაშავებულითვალებით,გაბუტულიდა
მარტოხელა.

-„ლაილაჰჯამილა -მომესმაშორიდანგამყოლისხმა,
ლამაზი
ღამეაო-არაბულადამბობდა.
ნელ-ნელააგრილდა, ქვიშაჯერკიდევცხელიიყო დაცეცხლთან
დაბრუნებასარ ვჩქარობდი.უსასრულოდშემეძლო ჰორიზონტზეწოლა
დაღამეულიცისთვალიერება.ვარსკვლავებიაქაიქაწყდებოდნენ
კაბადონს,ნათელ კუდსტოვებდნენდაამვეებერთელაუდაბნოს
გაშლილ მკერდზეამოზრდილ უამრავუკერტობორცვებშიუგზო
უკვლოდ იკარგებოდნენ.

საჰარანელაიწყებდატანგოსკოსმოსთანდასრულიექსტაზის
მოსალოდნელიგანცდაარმტოვებდა.

ჩემსმახვილ სმენას,მოულოდნელად, ღრმაამოსუნთქვისხმადა

რიტმულიმოძრაობით აშლილი ქვიშისხმაურიმისწვდა.ნირვანადან
სწრაფადგამოვერკვიე, დანამოვსინჯედასიბნელესდავაყურადე.
არაფერიჩანდა.ჯერ მხოლოდისმოდა. ..გავირინდე.სრულიად
შეუჩნევლადვისუნთქავდიმშრალ ჰაერსდახმაურისგამეორებას
ველოდი.

არშემშლია...ჩუმიფრთქვინვახელახლაგაისმადააშლილი
ქვიშისჩუმიწკრიალიცმაშინვემოჰყვა..
.ხმაურიუფრო ახლოსიყო
ვიდრებანაკი.გაქცევასმაინცვერვასწრებდი,ამიტომლოდინიდა
მზად ყოფნავარჩიე.მთლადსმენადვიქცეი, მუხლებზეწამოვიწიედა
დიუნადანქვემოთ გადავიხედე.

მთვარისკაშკაშაშუქზედიუნებსშორისჩაკარგულ ვიწრო ხეობაში

ქვეყნიერებაზეყველაზელამაზადმოყვანილითავი, ამაყიკისერიდა
ძლიერადდაკუნთულიმკერდიგამოჩნდა. ..მოულოდნელობამ
გამაოგნა,ყველაფერსველოდიმაგრამ..
.რასაცვხედავდი, იმას-
ნამდვილად არა.

მთვარისნათლით განედლებულ უდაბნოსღამეში არაბული

ბედაურიმოაბიჯებდა..
.უნაკლოცხოველითითქოსსაჰარასღამეს
ჩამოსტეხოდათავისიანკარასიშავით.გლუვად მოციალესხეული
მთვარესირეკლავდა.თეთრი, წვრილიკოჭებიაბეზარქვიშაში
ეფლობოდადაფეხებსველურიგრაციოზულობითუნაცვლებდა
ერთმანეთს.შეშინებულსჰგავდა.ჰაერსმთელიძალით ყნოსავდა.
მაღალ,მშვილდივითმოდრეკილ კისერზეარტერიაისე
გადაწოლილიყო, რომ ძარღვზეთითებისდატუჩებისჩაყოლება
ერთად მოგინდებოდა.გაგანიერებულ თვალებსაცეცებდა,თეთრი
სკლერაშუქითპირდაპირმთვარესერწყმოდა.შავი ჩანჩქერივით
ჩამოშლილიძუამიწასეფინებოდადამისივეფეხებისმოძრაობით
ატეხილ ნიავზეაბრეშუმისძაფებადიშლებოდა.ქალისთმასავით
ნაზი ფაფარიმუხლამდესცემდა.შუბლზეთეთრინიშანიჰქონდა,
თითქოს საჰარასღამეულიზეციდანვარსკვლავიიმიტომ
ჩამობრძანებულიყო, რომმისმშვენიერითავიდაემშვენებინა.
გაოგნებულიმივჩერებოდიუნაკლოცხოველსდამჯეროდა, რომ
ვარსკვლავებიანი ზეციურსამყაროდანშემთხვევით აღმოჩნდა
დედამიწაზედაახლა, უკანდასაბრუნებელ გზასეძებდა.ცასავხედე.
უამრავივარსკვლავიციმციმებდა.უცბად ვიგრძენი, რომყველაფერი
ათასერთიღამისრომელიღაც ჯადოსნურზღაპარსგავდარომელშიც
მეაღმოვჩნდიდაარაფერიისეარმინდოდა, როგორცსამუდამოდ
დარჩენაიმარაბულ ზღაპარში.

-ჯადარი!ამცხენსმთელისაჰარაიცნობს.
-ჩაიჩურჩულამუჰამადმა.

-ნამდვილისასწაულია.
..

-ესალ კაბირისცხენია.-ჩემსგვერდითჩაიჩოქაგამყოლმა.

-ვერცკიიფიქრებრომნამდვილია,
საოცარ ნახატსჰგავს?მარტო
როგორგამოუშვეს?

-ალბათ რაღაცმოხდა.

-არამგონიაპატრონსრამეუჭირდეს, ცხენიშეუკაზმავია,
ალბათ
გამოიქცა.-ვუპასუხედამტვრეულიარაბულით.

-ბედუინიდაშეკაზმულიცხენი?
!ბედუინიცხენზეკიარ ზის,
არამედ
წევს დამისფაფარშიგახვეული ისემიფრინავსუდაბნოსმზისკენ,
როგორცალლაჰისლოცვაზეცისპირზე.

-ალ კაბირივინაა?

-ბედუინია,
უდაბნოსკაცი.ტიდიკელტიშიმშობლებიყავს, თითონ -
უდაბნოშიცხოვრობს.ოაზისებთანშორი- ახლოსჩერდება.უცნაურია,
აქაურებსარაჰგავს.არცცოლიჰყავს, არცშვილი.მომთაბარეები
ამბობენ,რაღაცასწერსო.რას,-არავინიცის.
..არავისაჩვენებს,
საიდუმლოდინახავს.მისიოცნებაემიკუსიზეასვლაა.

-ემიკუსირაარის?

-ვეებერთელაკლდოვანიმთაა.მასზექვიშაცკივერ ჩერდება.
ყველაზემაღალიადგილიასაჰარაში.რამდენიქალიდამზეთუნახავი
"ფათაათჯამილა"გიჟდებამისთვის.ისკითქვენსავით დიუნასწვერზე
გაწვებადამთელიღამეებიცასშესცქერის.შეუდარებელივაჟკაციდა
ღირსეულიჭაბუკიაალ კაბირი.ცხენიცსაკადრისიყავს,ჯიშიანი.
ტოლიარაჰყავს არცერთსმთელ საჰარაში.ჩვენებურიბედაურების
ლეგენდაკიამცხენზეა.

-რალეგენდა?

-ამბობენ,
ერთხელ ღმერთმა, სამხრეთისანციდათბილიქარი
დაიჭირა,სულიჩაბერა,ცხენადაქციადაუბრძანა:" ამიერიდანშენი
სახელიაარაბულიბედაური, შენიყველაღირსებაშენსფაფარში
მოექცევა,მეგობრად გჩუქნიპატრონსდაგაჯილდოვებ დიადინიჭით -
იფრინო ფრთებისგარეშე.ნიშნადგექნებათეთრივარსკვლავი
შუბლზე."ასეგაჩნდაარაბულიბედაური.-ჩურჩულით თქვამუჰამადმა.

-ეგლეგენდაახლანამდვილადსიმართლესგავს.-ვთქვიჩუმად.

-რაღაც ცუდიმოხდაეტყობა,ბანაკისმიტოვებაარ მინდა,

მაგრამეს
ცხენი..
.ასეთირამარმახსოვსმომხდარიყოს...რამეხიფათიარ
გვემუქრებოდეს..
.ნილნა,
ბანაკშიდაბრუნდი,ყოველიშემთხვევისთვის
პოლონელიექიმიგააღვიძედაცეცხლიარჩააქრო, მეცმალემოვალ.-
თქვამუჰამადმადადიუნაზეირიბადჩაცურებადაიწყო.

უდაბნოსდუმილიმისმაჩუმმასტვენამვერცკიშეარხია,მაგრამ
ცხენი ჩვენსკენმოტრიალდადაქანდაკებასავითგაქვავდა.

(
ნაწილიI
Iფრენაუფრთოდ)

"
ფლოქვებით გადათქერავს
უდაბნოს უსამანოს

დამერე.
..ზეცაშიუფრთებოდ
აგაფრენს!
..
"

"
ვერმიცანა"

მუჰამადიოსტატურად ჩასრიალდადიუნასკალთაზე,
ცხენს
ქოჩორზე მოეფერა,კისერზეხელიშემოხვიადაზურგზემოექცა.

ჯადარი ქვიშისმთებსშორისჩაკარგულ ვიწრობილიკზე

თავგამეტებითგაჭენდა.
..რამოდენიმეწამში დიუნას დაქანებულ
ზედაპირზე,მთვარისვეებერთელამოტირალ ლოყაზე, უფრთოდ
მიფრინავდასწორუპოვარიშავიარაბულიბედაური.კუდიმაღლააეწია,
გაშლილიძუა-ფაფარი მთლიანადფარავდამის ზურგზეგაწოლილ
კაცს.ჯადარმამთვარეგაიფრინადაღამესშეერია.

უკვევიცოდი,
რომჩემითვალებივეღარასოდესიხილავდამსგავს
საოცრებას.

მივხდილეგენდისმთავარსათქმელს, მფრინავარაბულ რაშზე

მხედრისშემჩნევადატყვიისმისაწვდენზემიზანშიმისიამოღება
მომხვდურისთვისთითქმისშეუძლებელიიყო.

უდაბნოშიისევსიჩუმეჩამოწვა.ქვიშასაგრძნობლად გაცივდა.
ბანაკისკენავიჩქარე.ორჯერ მომეჩვენა,
რომრაღაცჩრდილებმა
გაისრიალეს შორეულიდუინებისკალთებზე, მაგრამნანახით
გაოგნებულს ყურადღებააღარმიმიქცევია.

ლურჯთვალადაოდნავუხეშიმილოში, რუსულად მოლაპარაკე

პოლონელიბაიკერიდაჩვენიინსტრუქტორი, ელ-გიზაშიქირურგად
მუშაობდა.დასვენებისდღეებში უდაბნოსტურებში ინსტრუქტორობდა,
თავისგატაცებასაცარწყულებდადაფულსაცშოულობდა.

გასაღვიძებლად ხელიშევახეთუარა,
ისესწრაფად წამოჯდა,
თითქოს
ძილიდანკიარაფიქრისგანგამოერკვა:

-რატომარ გძინავსნილნა?

-ამსილამაზეშირადროსძილია?

-რაღაცმოხდახომ?-ჩამეკითხამილოში.მოკლედ ვუამბეცხენის
დამუჰამადისამბავი.ალ კაბირიცვახსენე.ბედუინისხსენებაზე
მილოშსშუბლიშეეკრა, ხელითღაწვებიმოისრისა, შევატყეარ ეამა.
ჰორიზონტებიმთელ წრეზე მოათვალიერა, უდაბნოსდააყურადადა
თქვა:

-სიმშვიდეა!ცოტახანშიინათებს,მაგრამდღისთორმეტსაათზე
ოაზისშიუნდავიყოთ.მუჰამადს არდაველოდებით.გრაფიკიციცისდა
მარშრუტიც.ესხალხიუდაბნოსპირველადხედავსდადროში
ჩამორჩენაარ შეიძლება.მეორეგამყოლიარ გვყავს.ამიტომჯგუფსმე
ვატარებ.მარშრუტისრუკისშენიპირიმანქანაშია,
აიღედათან
გქონდეს.ახლაჩემიამოცანააუახლოსხუთსაათშიკისერიარავინ
მოიტეხოთბაიკებზედადელტაპლანზე.-ღიადგაიღიმაექიმმა.ცერა
თითიჯერგულზემივიდედამერედაბლადავხარე.მილოშმაუხმოდ
გაიცინადასაძილეტომარაზემიწვა.

ჩვენსჯიპში,რომელიცბანაკის უკანიდგა, ორ ჩინელ ბაიკერ

გოგოსეძინა.კაცებიცეცხლისპირასსაძილეტომრებზე
მოწყობილიყვნენ.ციოდა.ჩადრისითბოსთვისჩამოვიმხედა
თავფეხიანად გავეხვიე.ცეცხლისკენზურგშექცეული
აღმოსავლეთისკენფეხმორთხმითვიჯექი, უდაბნოსვაკვირდებოდი.
უცნაურადვფორიაქობდი,რაღაცარმასვენებდა.ინსტიქტიჩემთვის
გაუგებარსმკარნახობდა.სიგარეტის წითელ წერტილს ჩემსწინ
დაკიდულ ვარსკვლავსზომაშივადრიდი. .
.უცბადსაშიშად მეჩვენა
ქვიშისუკიდეგანო ოკეანე.ისეაღარვენდობოდიროგორცცოტახნის
უკან.ჩემსგვერდით ქვიშაზეობობამროგორგაირბინა, მისიხმაცკი
გარკვევითგავიგონე.ვარსკვლავებიფერმკრთალდებოდნენ.მთვარე
ყოველწამსკარგავდანათებას.დილისოთხისაათიხდებოდა.
რიჟრაჟიიწყებოდა.მუჰამადისდაბრუნებისმოლოდინიცგამიცრუვდა.
შეციებულმაჯიპშიმოვიკალათე, მარშრუტისრუკაჯიბეშიჩავიდედა
მივწექი.

.
..სიზმარიმეწყებოდა,
ჯადარზეგაწოლილიმთვარისკენმივფრინავდი,
ცხოველისსითბო მსიამოვნებდა,
საიმედოსიმშვიდესვგრძნობდი,
მინდოდამასთანერთადღამეულ ცაშიმესეირნა...ბედაურისურვილს
მიმიხვდადავარსკვლავეთშიგააბიჯა.
..

ფრენაფრთებით)

„
უდაბნოსმზეო,
უდაბნოჩემი

შენსუდაბნოზე
ბევრადდიდია,

როგორც
გრიგალთანმებრძოლიგემი

სიკვდილ-
სიცოცხლესშორისჰკიდია.
“

არმენ
არუთინოვი
 დამშვიდებულსგამეღვიძა, ჩემისაათიდილისხუთსუჩვენებდა.
ღამეულისიზმარიცხადადმახსოვდა, ისევვგრძნობდიმთელ სხეულზე
მოუშორებელ სითბოს, მკლავებზეკიცხენისღონიერ დაუღალატო
კისერს.დანანებით ამოვიხვნეშე,რეალურცხოვრებაშიისედაც
მენატრებოდაასეთსაიმედოსაყრდენი, ამიტომსიზმარშინანახიარც
მეთმობოდადაარცმემეტებოდა.

ჩინელ გოგონებსშევეხმიანე,მადლობანამძინარევიღიმილით
მომიხადესდათვალებისსრესვითწამოდგნენ.მილოშიცეცხლს
უტრიალებდადაჩვენთვისსახელდახელოსაუზმესაცხელებდა.კაცები
ჯგუფადიდგნენ, ერთმანეთისენაარცერთმაარ იცოდა, ერთმანეთში
ხელებით საუბრობდნენდადიუნებისკალთებსათვალიერებდნენ.

მოსარკულ ცაზემზემოსაბრძანებლადემზადებოდა.

უდაბნოშიმზისამოსვლასპირველადუნდადავსწრებოდი.
გაფაციცებითველოდიახალ სანახაობას.ნელ- ნელააღმოსავლეთის
ჰორიზონტზედიუნებისდააქა- იქაწამოშვერილმაკლდისწვერებმა
ფერიიცვალეს,ოქროსგვირგვინებიდაიდგესდაუჩვეულოდ
აციალდნენ.მზვერავმასხივებმაყვითლადგამოიბილიკესდა
აჭიატდნენ.თვალებიხელითმოვიჩრდილეარეკლილ სინათელსრომ
არდავებრმავებინე.ქვიშაათასფრადელავდადაციალებდა, სხივებს
ისროდა.ნათებაწარა-მარაიცვლიდაფერსდაგამას, ათასობით
მოელვარესხივიერთადგაწვასაჰარაში.მანათობელიხიდებიერთი
მწვერვალიდანმეორეზეგადადიოდადაერთმანეთსსპირალებივით
ერწყმოდა.მზის მოძრაობასთანერთადყველაფერიწამიერად
იცვლებოდა.დიუნებმანელ- ნელადაუთმესოქროსგვირგვინებიდღის
მბრძანებელსდამისნაცვლადციდაჩრდილებიდაიკიდესკისრებზე.
მზემჰაერისაგრძნობლადგაათბო, მცირენიავმაცწამოუბერა.

მოულოდნელად მზეორადგაიყო. .
..ერთიმზე,
მეორისქვეშ
გაწოლილიყო დაპირდაპირცაშიისროდასხივებს, თანუნაზესად
ლიცლიცლებდადაწრეზეტრიალებდა.ქვიშისდიუნებიცაზეთავდაღმა
დეკიდნენდაწვერებითდედაბორცვებსმიეკვრნენ.მეორემზედინჯად
დადიდებულად ამოიზარადადაანარეკლთანწრეშეკრა.ერთიმზე-
ზემოთ იწევდა,
მეორემზე-ჩვენსკენ.საჰარისცაზეორიმზეერთად
ამოდიოდა.
 -მირაჟი!-აღმომხდაგანცვიფრებულს.
..ყველაჩემსკენმოტრიალდა
დაბუნებისაუხსნელ საოცრებასმონუსხულიშეაჩერდა.მზეები
ნელნელაცალკ- ცალკეიღებდნენწრისფორმას.მათი
დამაკავშირებელიხაზითანდათანმოკლდებოდა.ცოტახანშიერთი
წერტილიღააკავშირებდათერთმანეთთან.ნამდვილიმზეჩვეულ გზას
იწყებდაცისკაბადონზედათავისანარეკლსნელ- ნელაშორდებოდა.
საჰარამთლიანად მაჩვენებდათავისგანსაკუთრებულ სილამაზეს.
მირაჟმახუთოდეწამიიციალადაგაქრა.მზემმთლიანად დატოვა
ჰორიზონტიდაცაზედაეკიდა.

საჰარაშიგათენდა.

მილოშმაცეცხლთანმიგვიპატიჟამცირესაუზმეზედაინსტრუქტაჟი
ჩაგვიტარა.კაცებიმოტოციკლებზეგაანაწილა,
ჩინელიგოგონებიდა
მეკვადროციკლებზე.როგორცკიგულსვიჯერებდითქვიშაზე
ქროლვით, მერესერფზეაპირებდაჩვენს დაყენებასდიუნების
კალთებიდანსასრიალოდ, ხოლოყველაზეგაბედულებისდათავზე
ხელაღებულებისთვისდელტაპლანიიცდიდა.

ჩადრისმოსახსნელადმანქანასთანმოვბრუნდი. რაღაცისეარ
დამხვდაროგორცდავტოვე, მაგრამთითქოსარცარაფერიიყო
შეცვლილი.ქვემოთგადავიხედედამოპირდაპირედიუნასკალთაზე
რამოდენიმეჩაღრმავებასმოვკარითვალი.რატომღაცვიფიქრერომ
ადამიანისკვალიუნდაყოფილიყო.მილოშსდავუძახედანაკვალევი
ვაჩვენე..
.მანმხრებიაიჩეჩა,ხელიჩაიქნია,
მხარზეხელიმომხვიადა
ბანაკისკენმიმაბრუნა.

ძრავებისგუგუნმაუდაბნოსსიჩუმესგულისფიცარიშეუნგრია.
სერფზეყველამუარითქვადამოტოციკლებსმოასხნენ.აღმუვლებული
მოტოციკლები ძერებივითდაეშვნენქვიშისკალთებზე.ადრენალინმა
მთელიძალითიფეთქადაკაცებისჟივილ- ხივილში,ყვირილსადა
ჟინიანშეძახილებშიამოიფრქვა.გოგოებიტოლსარუდებდნენდა
თავიანთიკვადროციკლებითკაცებსშეჯიბრშიიწვევდნენ,
აღიზიანებდნენ,წინეჩხირებოდნენ,შემდეგკიგაურბოდნენ.იყო
თავდავიწყებულიდევნადაცალ ბორბალზეშემდგარირკინისრაშების
თავაწყვეტილი რბოლა.მოტოციკლებიერთიდიუნასკალთიდან
ეშვებოდნენ,მეორედიუნასკალთაზეფრენით ადიოდნენ, ჰაერში
ტრიალდებოდნენდაკალთებზეეშვებოდნენდაახლასხვადიუნას
კალთაზემიფრნავდნენაღმა.გოგონებიმოტოციკლებისთვისგზის
მოჭრასცდილობდნენ.კაცებიბრაზობდნენ, გოგონებსმისდევდნენდა
კვადროციკლებიდანმათგადმოყრასლამობდნენ.

მეჩემიკვადროციკლით კუსავითმივღოღავდიბაიკერების
გატკეპნილ კვალზედაისეთისახემქონდა, რომმთელიჯგუფიდიდი
ხალისითდამცინოდა.მეცვიცინოდი, ვითომვიბუტებოდიდამუშტებს
ვუქნევდისიხარულით გაცისკროვნებულ ადამიანებს.ძალიან
მსიამოვნებდაბედნიერიადამიანებისცქერა.

მე,როგორცგამოუცდელიდაროგორცმილოშმამიწოდა- ნამდვილი
„ჩაინიკი,-ჩემიკვადროციკლითბანაკშიმივჩაქჩაქდი,ქვიშაზე
გაბრაზებულიგავიშოტედაზეცასშევაცქერდი.საკუთარითავით
უკმაყოფილო ვიყავი.მილოშსჩემიგანმარტოებადაბრაზიარ
გამოპარვია, მოპაექრეებიმიატოვაგვერდითმომიჯდა. ცოტახანს
დასავლეთსუყურა, მერენელადაროგორცმომეჩვენა,ფრთხილად
მითხრა:

-ნილნა,
არ გინდანამდვილიბედნიერებაიგრძნო ?

-რაზემეუბნებიმილოშ?

-შეხედე.
..-მითხრამილოშმადამწვანეფრთებგაშლილი
დელტაპლანიდამანახა.

-რასამბობმილოშ, კვადროციკლითძლივსდავღოღავდიდამაგაზე
ხომკისერსმოვიტეხ,ქირურგისმთელიხელოვნებაარ გეყოფაჩემს
ასაწყობად.-გადავიხარხარეგულიანად.

-ნილნა,ნახერაკარგინიავია,თანრამოდენიმესაპირისპირო
ნაკადიაცაში.აქედანსამკილომეტრში მშვენიერიკლდოვანი
ქარაფია.ესმოწყობილობაძალიანმარტივია,უბრალოდ სწრაფად
უნდამოძებნო ჰაერისნაკადიდასაჭესწორადმართო. ..დაშვებისასკი
ოცდაათგრადუსიანიკუთხედაიჭიროდაქვედანაკადზე
გადმოინაცვლო. .
.მიწასთანახლოსრომმოხვალ, ფეხებიუნდა
გაინთავისუფლოდადელტაპლანისცხვირიზემოთ ასწიო.
უმტკივნელოდ დაეშვები.იცი,ოდესმედაერთხელ მაინც, ყველა
ადამიანმაუნდაგაბედოსფრენა, ესაუცილებელიასაკუთარითავის
შესაყვარებლად.-გაიღიმამილოშმა.

-აჰ,
მემაინცთვითმფრინავითმირჩევნია.-ვიხუმრეკი,
მაგრამ
დელტაპლანსმაინცდაკვირვებითგავხედე.

-დაიცანილნა,მესერიოზულადგეუბნები, უბრალოდსცადე.ხედავ
როგორდაგცინოდნენბაიკერები.მაგათიციანრაარისუფრთოდ
ფრენა.შენკიშეგიძლიაფრთებითიფრინოდაკამარაშეკრასაჰარას
ცაზე..
.ზემოდანულამაზესიაუდაბნო,დაუვიწყარისანახაობაა.
მთავარიაგეზიქვიშრობისკენგეჭიროსდადასავლეთით, ჰამადშიარ
გაგიტაცოსქარმა.ჰამადიკლდოვანიუდაბნოადამანქანით სიარული
შეუძლებელია.აღმოსავლეთითკიქვიშრობიადაჯიპით წამში
მოგადგები.არ შეგეშინდეს,
განაშენთანარვარ?-თბილად შემომხედა
მილოშმა, მერეცოტახანსდაფიქრდადადაამატა:

-დაიციკიდევრა,არაფრადღირსსიცოცხლეთუერთხელ სიგიჟემდე
არგყვარებია,ერთხელ ცაშიჩიტივითარგიფრენიადა,ერთხელ
სრულიადუნაგაროდ დიდისიკეთეარგაგიკეთებია.სხვაყველაფერი
-უშნო ყოფიერებაადამეტიარაფერი.

-ფილოსოფოსიხარმილოშ?-გავუღიმეინსტრუქტორს.

-ესუბრალოდსიცოცხლისაზრია-მითხრამილოშმა.-მექირურგი
ვარ დაუამრავსიკვდილსვხედავ.სიცოცხლისგადარჩენადიდიმისიაა,
მაგრამადამიანებიინსტიქტურადებღაუჭებიანიმუბადრუკ
სიცოცხლეს, რომელიცმიწაზესაღოღად, საკვებისმოსაპოვებლად და
ბავშვებისგასაჩენად სჭირდებათ.იშვიათადთუშემხვედრიაადამიანი,
რომელსაცსიცოცხლისშესაგრძნობადდაშესაცნობად, საკუთარი
სიცოცხლისფასად დიდირისკისგაწევაშეუძლია.

-დარატომფიქრობრომ მეშემიძლია?-ვიკითხედაუფრო
დაკვირვებით დავაცქერდიდელტაპლანისკონსტრუქციას,
არცისე
რთულიიყოთითქოს. .
.

-წუხელ როცადიუნასწვერზეიწექიდაღამისცასშესცქეროდი, მაშინ

ვიფიქრერომშეგიძლია.ძლიერისულიგაქვს.თავისფლობაცარ
გიჭირს.წუხანდელ ამბავზე,
სხვაისტერიკასდაიმართებდა.შენკიისე
მიამბერომთითქოსზღაპარსმიყვებოდიძილისწინ.ორისაათი
გვაქვსსანამაქედანგავალთ.ასერომმოასწრებ.როდისანრა
ადგილასმოგეცემაასეთიშესაძლებლობაღმერთმაიცის.გაბედედა
ნუინანებ.ბედნიერებასწორედმაგაშია.მოიფიქრენილნა,
მემანამდე
სხვებსგავაფრთხილებრომსაათნახევარშიყველაბანაკშიიყოს
ჩალაგებულ- ჩაბარგებული.

მილოშმაჩემსპასუხსაღარდაუცადა,
კვადროციკლიდაქოქა,
დიუნასკალთამოკლეზემოჭრადაზუსტადმაშინმიადგაჩინურ დუეტს,
როცაკორეელმაბაიკერმაროგორციქნაკვადროციკლიამოუყირავა
დამოტოციკლითგადააფრინდაქვიშაზეგაგორებულ,მოტკარცალე
გოგოებს.

ინსტრუქტორმამართლაკარგადიცოდასაჰარისესნაწილი.ჩვენი
ჯიპიანადუკვექარაფისწვერზევიდექით.ახლაჩემთვისდელტაპლანს
ამზადებდადათანგამოყენებასმასწავლიდა.ქარაფისთავზექარი
უბერავდა.თავზე ქალისაბრეშუმისთავსაბურავი,არაბული
„ნიკაბი ისემოვიხვიე,
რომმხოლოდთვალებიმიჩანდა.მილოშმა
ჩაფხუტიმომარგო.ტრაპეციაზედაყრდნობადამისიმოხმარებისწესი
ამიხსნა,ფეხებზეაპარატისმარყუჟებიამომაცვა,ტრაპეციაზეხელები
ჩამაჭიდინა,დელტაპლანისფრთებსგახედა,საფრენიტრაექტორია
ხელითჰაერშიმომიხაზადამითხრა:

-გახედენილნა, აღმოსავლეთითქვიშრობიუდაბნოა, -აქაურად

რეგიქვია.ჩვენახლაერგშივართ, ანუქვიშისმთებიანუდაბნოში,
დასავლეთითკიჰამადი-კლდოვანიუდაბნოიწყება.გაფრთხილებ,
ჰამადისკენარ გაგიტაცოსქარმა,
მაშინვედაბლანაკადზე
ჩამოინაცვლედააღმოსვლეთისკენმოტრიალდიაიასე. .
..-საჭირო
მოძრაობამაჩვენამილოშმა.

-ახლაკინილნა, მოემზადე!იფიქრეყველაზესანუკვარზე,იმაზე
რაცგულითგენატრება.წარმოიდგინე, თითქოსაიიქ,ჰაერშიკიდია.
გაიქეცი,გაეკიდედაფეხქვეშარიყურო,ქარაფისკიდესგასცდებითუ
არა,გაწექიროგორცბედუინიცხენზედაგაფრინდი.დაჯდომისას
დელტასწვერიმაღლასწრაფადაწიედაადვილად დაჯდები, ოღონდ ეგ
მიწისპირიდანსამიმეტრისსიმაღლეზეუნდაგააკეთო.

ადრენალინმაგულიშემიფრიალა,მაგრამუკანაღარდამიხევია.
მთელიძალითგავიქეციდაქარაფიდანმოწყვეტით გადავეშვი,
თვალებიდავხუჭე.რაღაცწამებითავისუფალივარდნით -დაბლა
ვეშვებოდი,მაგრამდელტამსწრაფადდაიჭირაქარიდაცისკენ
წამიღო.ტრაპეციასჩავებღაუჭედაჰორიზონტალურადგავწექი.

.
..გავბედედათვალიგავახილე.
..

.
..
ვფრინავდი!ვფრინავდი!დამერეროგორ!.
..

შეუკავებელიშეძახილითავისითამოფრინდამკერდიდანდა
ქართულმა ეჰეჰე..
.ჰეეეეიმ საჰარასჩემთანერთადგადაუყიჟინა.იმ
წუთშიარცკიმეფიქრებოდარომშესაძლოაჩამოვვარდნილიყავი,
დავმტვრულიყავიდაკისერიცმომეტეხაუკიდეგანო უდაბნოში.

დავრწმუნდი,რომზეცაშიჩიტივითერთხელ გაფრენამართლაღირდა
მთელ დახარჯულ დადასახარჯსიცოცხლედ..
.ისეთიშეგრძნებამქონდა
თითქოსსამოთხეშინეტარებითდავფრინავდი მძიმესხეულისგარეშე
დაარცერთი,არცერთი, არცერთიცოდვაარმამძიმებდა.

ჩვენი ბანაკიცგამოჩნდა.
..ბაიკერებისჯგუფიმონუსხულივით
შესცქეროდაცაზეჩემსულამაზესმწვანეფრთებს.მე, რომელიც
კუსავითდაღოღავდიმიწაზე, ახლამათთავსზემოთ ფრთებით
მივფრინავდიდასადშეეძლოთჩემამდეამოღწევა. .
.ნელ-ნელა
მოვტრიალდი, ორიენტირადქარაფიდაზედ შემდგარიჯიპიავირჩიე
დაირაოსშეკვრაგადავწყვიტე. ..მილოშიორივეცერათითსმაღლა
იშვერდადამორიგტრაექტორიასხელითმიჩვენებდა.

ცოტახანიდაფიქრებადამჭირდაიმაზერომგამერკვია-მე,
მართლა მე ვიყავითუარა?ანიქნებაღარ?
??

-აწირაცგინდამოხდეს!-გავიფიქრედამზესაცგავუტოლდი.ცასდა
მიწასერთად ვათვალიერებდი.დიუნებსკლდეებიცვლიდა,მერეისევ
დიუნებიდაკლდეები...ყველაფერიხელისგულზემოჩანდა..
.მიწაჩემს
ქვემოთმიცურავდა.

საჰარათავისნამდვილ სახესჩადრმოხდილიქალივით უშურველად

მაჩვენებდა.

ყველაფერიძალზენატიფად იყომიხატულიდედამიწაზე.უდაბნოს
თეთრიდაუდაბნოსყვითელი-ყველაზელამაზფერებად მეჩვენებოდა,
დიუნებისმოხაზულობა,
ყველაზენარნარხაზებად,
მათ კალთებზე
შლილიქვიშისმომცროტალღებიუნაზესილივლივით გადადიოდნენ
ერთმანეთშიდაუსასრულობაშიიკარგებოდნენ.ცისფერიცა
ლურჯდებოდა.საჰარასქვიშისფერიმზეჩემსწინეკიდა.სიხარულის
დაბედნიერებისგანცდაყელშიამომაჯდა.

უნებურადცრემლებიწამომივიდა,
ბედნიერებისგანუხმოდ ვტიროდი.

ნაცნობჰორიზონტებსზემოდანდავცქეროდი.

მეახლაახალიდაუცნობიჰორიზონტებიმქონდა,
ზეციდან
დანახულიჰორიზონტები.

ქარიჩემსსხეულზესრიალებდა,ძალიანმსიამოვნებდა,
მეხომ
სიცოცხლეშიპირველად დავიჭირექარი.

მევხედავდინამდვილ საჰარას.

ოჰ,როგორიმადლობელივიყავიმილოშის. .
.ისევქარაფისკენ
გადავწყვიტემობრუნება,საკმაოდდიდინახევარწრისგაკეთება
მიწევდაჰამადისთავზედაცოტაშემეშინდა.მილოშიხელსმიქნევდა,
მობრუნდიო, დასჯდომადგილსმიჩვენებდაქარაფისქვემოთ გაშლილ
ქვიშრობზე,მეცჩავდივარო-მანიშნა.ჯიპსეცადაკარიარცმიუხურავს,
დიდისისწრაფით დაიწყოქვიშრობისკენდაშვება.

ისიყო ნახევარწრეუნდადამესრულებინა,რომუცბად ჰამადის

კლდეებსშორისჩარჩენილ ჩვენსკენმომავალ ვიწრო ხეობაში
ადამიანებისჯგუფიდავინახე,-ორიდახურულისატვირთო მანქანით
დაერთიჯიპით.ათიოდეკაციიქნებოდა, თავიდანმეორეტურისტული
ჯგუფიმეგონა, მაგრამყველასთეთრიგალაბაეცვა, თავზეაკალით
დამაგრებულითეთრიბრუნუსებიეხურათ.

„არაბები!რაზენადირობენნეტა?ანტილოპებზე?ტუარეგები
არიანთუბედუინები?არა,არცერთსარგვანან.მაგრამანტილოპების
რემარომარდამინახავს?"-გავიფიქრედარატომღაც
მოულოდნელად გამახსენდამუჰამედის წასვლისშემდეგ,დიუნას
კალთაზეწუხელ ორჯერ გასრიალებულიჩრდილი.ამდილანდელი
ნაკვალევიცამოტივტივდაგონებაში.ფორიაქიშემომიჩნდა.ბანაკამდე
მანძილითვალით გავზომე,შვიდკილომეტრამდემაინციქნებოდა.
ჩემიქარაფიუფრო ახლომეჩვენა.მილოშიცუკვედაბლამიცდიდა.

-"
როგორმეუნდავანიშნორომაქვიღაცეებიარიან.
..დაეს
ვიღაცეები,
შეიძლებაჩვენზეცარიანდაგეშილები.
"-გავიფიქრე.

მილოშსვუახლოვდებოდიმაგრამჯერკიდევმაღლავიყავი.ძლივს
გავითავისუფლემარცხენახელი.დელტაპლანიმაშინვემარჯვნივ
დაქანდა.ორითითი თვალებთანმივიტანე,
არაბების
ადგილსამყოფელზეხელითმივანიშნედაორჯერვაჩვენეგაშლილი
ხუთითითი.

ტრაპეციასისევორივეხელითჩავეჭიდედაშიშისაგან
გულშექანებულმადელტაპლანიძლივსგავასწორე.

კიდევერთი, ოღონდპატარაწრისშემოვლაიყო საჭირო,

უსაფრთხოდ
დასაშვებად.ქარისნაკადიჩამოვინაცვლე,
მიწასსულ
ორმოცდაათიოდე მეტრიღამაშორებდა.

ისიყო დაბლაჩავიხედე,
რომმარჯვენაფეხისწვივიმწარედამეწვა.
ფეხიშევარხიე,თითქოსარაფერიმჭირდა,მაგრამაუტანელმაწვამ
მთელისხეულიგამისერადაგულამდეამოაღწია.ცივმაოფლმაწამში
დამასხა.

თვალებიმანქანისმინიდანარეკლილმასხივმამომჭრა.თვალები
მოვჭუტე.
მილოშისარკით მანიშნებდარაღაცას.უკვეახლოსვიყავიდა
ინსტრუქტორსკარგად ვხედავდი.

-„
რაშიჭირდებასარკე?
“-გავიფიქრე,
მაგრამმისიგაქვავებული
სახეუცხოდმომეფეთა.

მილოშიჯიპთანჩაჩოქილიყო, ხელშისარკეკიარა,
ვერცხლისფერი
მაყუჩიანიპისტოლეტიეჭირა.
..

.
..
მემიმიზნებდა.
..

თვალსარ დავუჯერე,მაგრამტყვიამ დელტაპლანისფრთა

გახვრიტა.ინსტიქტურად,
დელტაპლანიმოწყვეტით მარჯვნივ
გადავაქანედაქარისზედანაკადსდავუბრუნდი.შიშმამთლიანად
დამჯაბნა.ახლავცდილობდიშორსგავცლოდიამადგილსდაროგორმე
მორიგიტყვიაამერიდებინა.მივხვდი,ფეხშიცტყვიამქონდა
მოხვედრილი.ფიქრშიდროსაღარვხარჯავდიდამიდამოს
ვათვალიერებდი.მილოშის, არაბებისდაბანაკისსამკუთხედსუნდა
გავცლოდი.მზემიჩვენებდარომ, აღმოსავლეთისკენმივფრინავდი,ეს
მახეიყო.ისესწრაფადჩამოვინაცვლედაბლანაკადზე,-რომსული
შემეხუთა.დელტაპლანმადაიტკარცალადაშემახსენარომნამდვილი
ფრთოსანიარ ვიყავი.როგორციქნა,დიდიწვალებით დასავლეთისკენ
შევბრუნდი.

ახლამიწამენატრებოდა, მხოლოდმიწამინდოდა.ჰაერიმტრულად
განწყობილ სტიქიად იქცადაავადმანიშნებდა,
რომმე,უბადურკ
ორფეხას,მხოლოდმიწაზეშემეძლომეღოღადაცაშიჩემიადგილი
სულაცარიყო.

მზეზენიტშიავიდა,
სასტიკადდაცხა.ცხელიშუადღემთელიძალით
აზიმზიმდასაჰარაში.

ხელებიდამეღალა, ოფლისაგანმთლიანადსველივიყავი, ფეხიისე

დამიბუჟდა,ვეღარ ვგრძნობდი.რამდენხანსმივფრინავდიაღაღრ
მახსოვდა.მოულოდნელადჩემსწინკლდეებშიჩაკარგულისიმწვანე
გამოჩნდა.

"ოაზისი.ნეტარომელიოაზისია,"-გავიფიქრედადაშვებისთვის
მოვემზადე..
.ფეხისყოველიშერხევააუტანელ ტკივილსიწვევდა.რაც
უფრო ვუახლოვდებოდისიმწვანეს,-უფრო დაუფრო მშორდებოდა. .
.

-მირაჟია,-როგორციქნამივხვდი.უკვეჰამადშივიყავი.კლდოვანი
უდაბნომომძლავრდა.მიწასათიოდემეტრიღამაშორებდა.
ფრთხილად ვარჩევდიდასაშვებადგილს.ფეხებიმარყუჟებისგან
გავინთავისუფლე,მტკივანფეხსზედმეტადგავუფრთხილდიდა
ყურადღებაგამეფანტა.ტრაპეციაუხერხულადმივაბრუნედა
ქვიშრობსავცდი.უცბად,ქარაფისკბილებიისეახლოსდავინახერომ
ყველაფერიგვიანიყო.პირდაპირნატკენიფეხით დამარჯვენამხრით
ქარაფსმთელიძალით ისემივეხალე, რომტრაპეციაგადატყდა,
დელტაპლანიუკანგადაიხარა, პირაღმაამომატრიალადამომწყდა,
ოთხიოდემეტრისსიმაღლიდან, -მთელისიმძიმით ქვიშიანბორცვზე
გულაღმადავენარცხე.„ დელტას გადარჩენილმანაწილმათავზე
გადამიფრინადაუჩემოდგააგრძელაგზა.

დაცემისასფეხიცუდადდამყვადაისემეტკინა,
ლამისგონება
დავკარგე.ჩაფხუტიძლივსმოვიხსენიდაქარაფთანწვალებით
მივხოხდი.ჩრდილისვიწროზოლიმხოლოდმკერდამდემომწვდა.
გულაღმაამოვბრუნდი.ფეხიგაუჩერებლადდაძლიერად მტეხდა.სხვა
არაფერიმტკიოდა.ტანსაცმელზეხელიმოვისვიდაჯიბეებიმოვსინჯე.
მთელიჩემიავლა-დიდება,წუხანდლიდანშემორჩენილინახევარი
ბოთლიწყალი,დანა,მაჯისსაათი,სიგარეტი,
სანთებელადა
მარშრუტისრუკაიყო.

სანამდაჟეჟილისხეულიტეხვასდამიწყებდა, ქარაფსზურგით
მივეყრდენი,ნატკენიფეხი,ორივეხელითმუხლშიმოვხარედა
ჭრილობისგარშემოდანით გაჭირვებითშემოვჭერისისხლით
გაჟღენთილი ნაჭერი.ნატყვიარსდავაკვირდი.შედედებული
შინდისფერისისხლიწვრილადგადმოდიოდა.ტყვიაფეხშიმქონდა.
თავიდანნიკაბიმოვიგლიჯე დაშუაზეგავხიე,ერთინახევარი
კბილებშიჩავიდე, მეორენახევარისახვევადმოვამზადე.დანისწვერი
სანთებელასპატარაალზე რამოდენიმეჯერგადავატარედა
ჭრილობზესწრაფად დავუსვი.

ბასრმადანამსამართებელივითგაჭრაკუნთი.ნეკათითით ტყვიას
მივწვდი.დანისწვერიმივახმარედაროგორციქნაამოვიღე.
საზარელმატკივილმაგულილამისმართლაგამიჩერა.ჩემმა
შეკივლებამუდაბნოსშედედებულიჰაერიგასერადაჰამადში
ჩაიკარგა.ტკივილისაგანგულამომჯდარივტიროდი,
ისკიარადაარ
ნელდებოდადაბოლო ძალასმაცლიდა.ვცდილობდიგონებაარ
დამეკარგადაროგორმეფეხიშემეხვია.

სულიმოვითქვი,დარჩენილიწყალითვალითგავყავი, ნაწილით
ჭრილობამოვბანე,სიგარეტიგავტეხე,თამბაქო ჭრილობაზედავაყარე
დააბრეშუმისნაჭრით ფეხიმჭიდროდშევიხვიე.

ბოთლშისულ რაღაცერთიჭიქაწყალიდარჩა.თავიდავახურედა
ჩრდილშიმივწიე.როგორციქნაფეხიგავშალე.მოძრაობაზეტკივილი
ისევტვინშიამივარდადაყველანერვიგათანგა.

ქარაფსმივეხუტედათვალებიდავხუჭე.
..

„
ოღონდფეხიარ დამიჩირქდეს, ოღონდსიარულიშევძლო, კომპასი
დარუკახომმაქვს. ..აქრომმიპოვოსმილოშმადამომკლას?თუმცა
ჯიპით აქვერ შემოვა.თან,
თუბანაკშიდააგვიანებს,
მაშინბაიკერები
დაგვიწყებენძებნასდაერთამბავსატეხენ.არა, არ აწყობს,
იფიქრებს
რომჩამოვვარდიდათავადმოვიტეხეკისერი ამკლდეებში.არ
მომძებნის.მაგრამიქნებმუაჰამდმამომძებნოს,იქნებმიპოვოს..
.რა
უნდოდამილოშს, რატომმესროლა?
!რაუნდოდა.
..
"-ვფიქრობდიდა
ტკივილსვუსმენდი.

ვფიქრობდირაუნდამექნაახლა.სამიამოცანამქონდა.პირველი,-
მიუხედავადაუტანელისიცხისადაგადატანილიგანსაცდელისა,
სანამ
დღეიყო,ძალებისმოსაკრებადროგორმეუნდადამეძინა.ეს
ენერგიასდაწყალსდამიზოგავდა,მეორე-თუნდაცგაუსაძლისი
ტკივილისგამო-გონებაარუნდადამეკარგადამესამე-ღამის
სიცივისთვისუნდაგამეძლო.

გარემო მოვათვალიერე.

ჩემსუკან,სავარაუდოდ ხუთმეტრამდესიმაღლისდაათიოდე მეტრი

სიგრძისქარაფიიყო.ჩემსწინ,ისპატარაქვიშისბორცვი,
რომელზეც
დავენარცხე.იმისიქეთ,-კიდევკლდოვანიქარაფი.გარშემო
სიცოცხლისნიშანწყალიცარჩანდა,მხოლოდქვიშადაკლდეები. ..
უცბად გავიაზრერამოხდადასადვიყავი.

აფრიკა.

საჰარა.

ჰამადი.

ვიწექიუდაბნოში.
..მარტო..
.უცნობადგილას,თაკარასიცხეში..
.
დაჭრილი, მშიერი.სიარულიარშემეძლო.შუადღისსიცხისგანსაფარი
მჭირდებოდადაარ მქონდა, ღამისსიცივისგანდასაცავადცეცხლი
მჭირდებოდადავერცმასმოვიპოვებდი.

სიკვდილისულ ახლოს, ჩემსწინ,ქვიშისპატარაბორცვზე

ჩამომჯდარიყო.მასქვიშისსახედასხეულიქონდა. ..სახელად საჰარა
ერქვა.ცელისნაცვლად, ქვიშისპეშვიმოემარჯვებინა.შიგწყალიესხა,
რომელიცწვეთებად იღვრებოდადაჰაერშივეშრებოდა.

ესუკვეაღარ იყომირაჟი.
..თვალიავარიდედაცასგავხედე.
..

ახლამხოლოდ ერთიჭიქაწყალიდაერთიმუჭაიმედიმქონდა.

ხელიმუშტადშევკარიდაგულთან მივიტანე.

იმედიზუსტადგულისხელაიყო.
 ჰამლეტურიგათვლა)

“
სანამდიუნებსმონაბერიჰაერისმელოდია
წამოსცდებათ

დაფიქრდიიმაზე,
რატომდაგიხშო სმენაქარმა,
…

…სანამშენფიქრობ.
..
დაბეროსნესტოებიდა
დაჰბეროსსამუმმა

მტვრისმოხეტიალეფიგურებშიდაგანახოს

ყოველიშემხვედრიცდუნება,
რომელზეცუარივერ
თქვი!
”

ნათიაპაპიძე

გამეღვიძა.

უცბად გავბრაზდიიმაზე,საერთოდრატომგამეღვიძა.რაში
მჭირდებოდაესგაღვიძება?ძილშიდამავიწყდარაცშემემთხვადა
სადაცმოვხვდი.ახლაკიისევყველაფერითვალებშიდაგონებაში
მომეჩხირა.თანაცფიქრსმაიძულებდა, ფიქრს,
რომლისარცთავი
მქონდადაარცსურვილი.ქვეცნობიერიმეუბნებოდარომ, რაცარუნდა
მეკეთებინადღეისამასიქითთავისგადასარჩენად,ყველაფერი მაინც
ჩემიიმქვეყანაშიგადასახლებითდასრულდებოდაძალიანსწრაფად.
თვალიცარგამიხელია.არმინდოდა.

„
იქნებმეყოფასაერთოდყველაფერიდა, რაციყო ჩემსცხოვრებაში
სრულიადაცსაკმარისია.
..აქგათავდაჩემიბედისწერა?ხომ ვიფრინე
უფრთოდდაფრთებით, ესბედნიერიწუთებიშემრჩა.-დაღლილად
გავიფიქრე.

ახლარაუნდამექნა?
!

ჯერუნდამომეფიქრებინამინდოდათუარასიცოცხლე.

მერე,უნდამომეფიქრებინა,
რისთვისმინდოდაესსიცოცხლე.მარტო
იმიტომუნდამეცოცხლარაკიდავიბადე,თურამეშიკიდევიყომისი
აზრი?თუარმინდოდაესდაბადებითმონიჭებულისიცოცხლე, -მაშინ
უნდამომეფიქრებინავიყავითუარამზადსიკვდილისათვის.ანდა
საერთოდროგორ უნდამოვმკვდარიყავი.

საამოსიკვდილსარცტკივილებიანიმზის დამწვრობადაარცღამის
სიცივით გაყინვამომიტანდა.უეცარისიკვდილიასე,თუ-ისე,-არ
მაშინებდა,მაგრამტანჯვით,სიცხით,გაყინვით,
წყურვილით და
შიმშილითსიკვდილიმეზარებოდა.სხეულისკვდომისხანგრძლივიდა
გამჭოლავიპროცესი, როცასიცოცხლენელნელადაიწყებდათითო
უჯრედისდათმობას-არცთუღირსეულ სიკვდილად მეჩვენებოდა.

ახლაკივხვდებოდირომ,თურმესიკვდილსაცშეფასებაჭირდებოდა,
ესკისულაცარ გავდასიცოცხლისშეფასებას.სიცოცხლეხომ
შეუფასებელიღირებულებაა,ნამდვილიბრწყინვალედადიდებული
საჩუქარირაცკიშეიძლებაადამიანმამიიღოს,მაგრამახლაჩემთვის-
სწორედსიკვდილიქცეულიყოშეუფასებელ ღირებულებად.რომელი
უფრო დიადია,სიცოცხლეთუსიკვდილი?როგორ მიხვდებირაარისის,
რასთანურთიერთობაცარგქონიადაარიცი-რაფენომენიაშენს
წინაშე.ნუთუმარტოშეუცნობლისშიშიასიცოცხლისდასიკვდილის
დიდებულებისსაზომი?მაშრატომშეიძინაახლასიკვდილმაჩემთვის
ასეთისაოცარი,განუზომელიდიდებულება?თანაც,ახლადაამწუთში?

იმიტომრომსიცოცხლისთვისბრძოლამეზარებოდა, თავიარ
მქონდა,ძნელიიყო,რთული,აღარმინდოდა, აღარმესურვილებოდა.ეს
ბრძოლაკიარა, დაუსრულებლიომიიქნებოდა, მოკლედაგრძელი
ბრძოლებით.უცებგავიაზრე,რომცოცხალსსიკვდილზეფიქრი
შემეძლო,მკვდარიშევძლებდიფიქრს?დარჩებოდაჩემსშემდეგრაიმე
„გონიერი,რომელსაცფიქრიშეეძლო?ფიქრიხომსიცოცხლისშემდეგ,
მეორეყველაზედიდიღირებულებაა...ფიქრი..
.

თუ,როგორცმკვდარსმხოლოდერთირამედამჭირდებოდა,-
ხსოვნა?
!

რატომეშინიაადამიანსსიკვდილის?ჩვენხომსიკვდილიმხოლოდ
„
გარედან ვიცით?

იმითი,რომსხეულიცივია,აღარმოძრაობს,
თვალებიჩამქრალია,
თვალისუპეებიჩაწეული,
მკაცრადმოკუმულიტუჩებიაღარიღიმებიან,
ერთდროსძვირფასისახეებიცივდებიან,
ალერსით აღარგიცქერენ,
აღარ გეფერებიან.

მერე.
..ვიღაც,ამბობსრომ,
-აუცილებელიადამარხონ,
იმიტომრომეს
წესია.არადარასაშინელიწესიაესმიწაშიღრმად ჩამარხვა,
ზემოდან
ვეებერთელასიმძიმისმიწისდაყრა.

ოჰ,რასაშინელებაასაყვარელ ადამიანსმიწისქვეშრომდებ.თან
თავსიმშვიდებიმით,-რომეს,-წესია!.
..დაუმარხავიმკვდარიარ
შეიძლება,რომისაუცილებლადსამარესუნდამიებაროს.სხეული
თვალსუნდამოეფაროს იმიტომ, რომსულმავერ უნდადაინახოს-მის
ახლო რომ არ დასახლდეს,არიხეტიალოსცოცხალთაშორის
მოუსვენებელმადადაუსვენებელმა.„ განუსვენესულთა ..
..ესეიგი
სულსმოსვენებაუნდა..
.

ახლასხვანაირად მესმოდა"სულთათანას"არსი.მამის
პანაშვიდებისდადაკრძალვისყველაწვრილმანიგამახსენდა.ეს
სიკვდილთანჩემი პირველიშეჯახებაიყო.სრულითავზარიდა
გაოგნება.ახალგაზრდაკაცისმოულოდნელისიკვდილი.დღემდევერ
აღქმული, ვერგააზრებული..
.გამახსენდაროგორგავეყარემაშინ
წამით სხეულს,როგორ ვუცქერდიჭერის სიმაღლიდანჩემებს,
რომლებსაცწუთისწინსახლშიმოსვენებულიმამაგადავიწყნოდათ,
ჩემსსხეულზედახრილიყვნენდამანჯღევდნენ. „ მიშველეთ კვდება!“-
ხელახლაგაიხსენაყურმადეიდაჩემისშეკივლება. ..ჩემსსხეულზე,
გულშიმოქნეულადჩარჭობილინემსიცისევდავინახე, ფხრეწვისხმაც
კიმომესმა.

დედისხმამგადაფარაყველამაშინდელიშეცხადება.ჩუმად,
მაგრამ
განწირულადმეძახდასახელით.

როგორვხედავდიმაშინ,როგორმესმოდაისძახილი?მეხომუგონოდ
ვიყავი.აბაჭერზერომვეკიდესაიდანვიცოდი?ზემოდანხომ
ვხედავდიჩემსსხეულზედახრილ ადამიანებს?აბავინ ხედავდა,
ვინ
აღიქვამდა..
.

სული?სული. .
.ესეიგიარსებობს.ესეიგითუმოვკვდი,ის აქ,
უდაბნოში
იხეტიალებსჩემსდაუმარხავსხეულთან.აქდამმარხველივინ
გამომიჩნდება.ვერვეღირსებიმოსვენებასსიკვდილისშემდეგაცკი..
.
ვერწავალ იქ "
სადაიგიარაარსჭირი, მწუხარება,
არაურვა,არცა
სულთქმა.არამედსიხარულიდაცხოვრებაიგიდაუსრულებელი. "

სამარე,საფლავიმჭირდება.იქნებსაკუთარისამარისგათხრა
დავიწყო?რამდენხანსმეყოფაძალა, ხელებიდაერთიდანა. .
.წყლიან
ბოთლსგავხედე. ..რამდენხანსვიმყოფინებმარტო ზედატუჩსთუ
დავისველებ?ორიდღე?სამაგიეროდსამარხიმექნება. .
..ჩავწვებიდა
დაველოდებიროდისგადმოინაცვლებსსიკვდილიქვიშისბორცვიდან
ჩემსსამარეზე..
.ჰოვინმომაყრისქვიშას?გადავთვალეგონებაში
დღეები..
.ცოტახანშიჰამსინიდაიწყება,უდაბნოსქვიშისქარიშხალი,
რომელიც50დღეიბობოქრებს.ჰოდაგადაფარავსყველაფერსდა
ჩაიკარგებაჩემისამარეცსაჰარისუდაბნოში.სამაგიეროდ არავინ
არასდროსარ შემაწუხებს.სახლშიიტირებენ დამალეცოცხლებზე
გადაერთვებიან.გამახსენდა,მამასმარტომერომველოდიხუთიწლის
შემდეგაცყოველ საღამოს, სულ მეგონარომსახლშიმოვიდოდა.სხვა
აღარავინელოდაჩემსმეტი.დედამეუბნებოდა, -შენიწუხილი
არანორმალურადდიდხანსგრძელდებადამაშინებო.ბოლოსდედასაც
აღარ ვეუბნებოდირომისევველოდიმამას.ყოველღამ, ღამისსამ
საათამდე,საათსშევცქეროდი, ველოდიდაველოდი. .
.ჩვევადდამრჩა.
მასმერეაღარსდროსდამიძინიაღამისსამსაათამდე.

„აბარამერჩივნაახლა,სიკვდილიდახსოვნათუ, სიცოცხლე და
ბრძოლა?სამარეზეზრუნვათუუდაბნოშიწყლისსაძებნელად
უგზოუკვლოდ ხეტიალი?ანრამდენხანსშევინარჩუნებდისიცოცხლეს?
რამჭირდებოდაიმისთვის,რომსიცოცხლისსურვილიდამებრუნებინა?
..
.მაინცრა?მთავარიასურვილიმქონოდა,სიცოცხლისსურვილი,
ბრძოლისსურვილი, მაგრამესუდაბნოისემნუსხავდა,როგორც
ნილოსისნაპირებზეწყევლასავითგავრცელებულიმამბა.ბოლო
ძალებსმართმევდა-გეყოფაო-მეუბნებოდა,-მოისვენეო,მომენდეო.
..

თვალიგავახილე.

უდაბნოშისაღამოვდებოდა.მზეჩასვლისთვისემზადებოდა. .
.
პირველად ნაკოცნიქალივითშეეპარამორცხვისიწითლებრწყინვალე
ლოყებზე.ღაწვებდაბრაწულიმორცხვადგადაიხარადასავლეთისკენ.
სულ რაღაცწამით,ყველაფერიდამავიწყდადამზესგავუსწორე
თვალი.ფერნაცვალმაუდაბნომმოწითალოფერიდაიდო.კლდეებს
მწიფეშინდისფრიმთლიანადგადაეფარა.ულამაზესისაღამო
დგებოდა.უდაბნოსწითელიმზეყველაფერსსისხლისფრად ღებავდა.
ცაზეცეცხლისბურთიწითლადგიზგიზებდა.მისზემოთ ცაგაწითლდა
დაზედაცისკენმოცისფრო ბილიკიგაიხსნა.მოლოდინადვიქეცი,
დარწმუნებულივიყავი,რომახლაამბილიკზეპრომეთე
გამოჩნდებოდა,ფრთებითდაეშვებოდა,ხელსტაცებდაამწითელ
ცეცხლოვანბურთსდაისევზედაცაშიწაიღებდადაუმზეოდ
დაგვტოვებდა.დაგვსჯიდა.იმიტომრომჩვენ, ადამიანებიარვღირდით
იმსამარადჟამოტანჯვად, ჩვენთვისცეცხლისმოტაცებამრომმოუტანა.

ფეხსდავხედე.შეშუპებასიწყებდა.დაჟეჟილობისგანმთელი
სხეულიმტეხდა, მხარიცმტკიოდა.გაჟღენთილისახვევიმოვიხსენი,
სისხლიგვარიანად მდიოდა, ბასრიდანითგასერილიჭრილობაპირს
არიკრავდა.დაჩირქებასასეკიგადავრჩებოდი, მაგრამბევრ სითხეს
ვკარგავდი.ესძალიანცუდიიყო-თუსიცოცხლემომინდებოდა, ხოლო
ძალიანკარგი-თუსიკვდილისარჩევანზეშევჩერდებოდი.მოხრილი
ფეხიგავშალედაჭრილობასთავიმივანებე.
..ჯერ გადაწყვეტილებაარ
მქონდა.

რაიმემოგონებამჭირდებოდაიმისთვისრომსულიერიძალები
მომეკრიბადაპანიკასარავყოლოდი.

ესორივეარჩევანისშემთხვევაშიდამჭირდებოდა.როგორმესიმშვიდე
უნდაგამეზარდაიმპაწაწინაფესვიდანრაცჩემსსულშიცაშიფრენის
შემდეგდარჩა.როგორმეთავსუნდამოვრეოდიდამტირალაგოგოდან
სერიოზულ პიროვნებად უნდავქცეულიყავი,
ვისაცგასაჭირისგაძლება
დადაძლევაშეეძლო.

მაგრამგასაჭირიციყოდაგასაჭირიც.
..

ახლამიზანიმჭირდებოდა.მიზანი-რომლისთვისაცსიცოცხლე
ღირდა.მიზანი,რომლისმიღწევისსურვილი,-სიცოცხლისთვის
ბრძოლისუნარსმომცემდადაომსასეთუთანასწორო პირობებშიცკი
მომაგებინებდა.

რაიმემოგონება,
რაიმეისეთი.
..რაიმე.
..წარსულისჩხრეკადავიწყე.

ვისთვისვიყავიყველაზემეტადღირებულიამქვეყანაზე?ვისარ
შეეძლოუჩემოდ ყოფნა?ვისთვისიქნებოდაგაუსაძლისიჩემიგაქრობა
მიწისზედაპირიდან?

მამა-აღარიყო.

დედა?-მასმეორეშვილიცყავდა-ჩემიძმა.

ჩემიძმა?-ვუყვარდიძალიან,
მაგრამმასშვილიყავდა.
..

რაღაცნაირადგავბრაზდიჩემიოჯახისწევრებისსულიერ სიმტკიცეზე
დაძლიერირყევებისატანისუნარზე.ისინიძლიერებიარიან,
იჯავრებენ,
ივალალებენ,მაგრამმერედროგავა,ტკივილიკი
დარჩებათ,-მაგრამდამშვიდდებიან.

"მაგრამ,
იქნებჯერ კიდევუნდაგამოჩნდესვინმე,ან,
რამეისეთი,
სიცოცხლედ რომღირდეს?იქნებიმიტომარ მოვიტეხეკისერი
დელტაპლანზე, იქნებიმიტომმომხვდატყვიამხოლოდ ფეხში, იქნებ
ვინმესმართლადავჭირდე" ჰაერივით?
"-ანიქნებარცმიწერიამისი
გამოჩენა?

„
დიდიდაუანგარო სიკეთე.
..თუერთხელ გაგიჟებით არ გყვარებია..
.
გამახსენდაჩემიმკვლელისსიტყვები.
.."ჰოესენივერ მოვასწარი..
."

მზესთვალიგავაყოლე.
..
„მოდიჩავიფიქრებ..
.სანამმზე,აიიმქვიშაქვისლოდზედაჯდებაიქ
რომამოშვერილა. .
.ვიფიქრებჰამლეტივით: ყოფნა-არყოფნა,ყოფნა-
არყოფნა. .
..დარომელზეცგათვლადასრულდება, მამისხსოვნას
ვფიცავ,
-ისეცმოვიქცევი.“-ვთქვიგულშიდალოდინიდავიწყე.

ახლამქონდამზე.
..ყოფნაან -არყოფნა.
..დასაკითხავიც
აღარაფერიიყო.

წითელიმზეჰიპნოზივით მოქმედებდა.წყალსხელიწავატანე,
ნახევარიყლუპიდასალევად ისეგავიმეტე,რომმზისთვისთვალიარ
მომიცილებია.მედამზეერთმანეთსწამებსვუთვლიდით.უფრო
სწორად,ისითვლიდაჩემისიცოცხლისწამებს.ნელამოძრაობდაარ
ენაღვლებოდა, ჩემიარსებობისსაზომადრომავარჩიე.

იმედიჩემიწყალივითდაცოტავდადასადღაცგულისკუნჭულში
ჩაიძირა.

კარგადრომდამენახამზისდაშვებაჩემსმიერ შერჩეულ
ტახტრევანზე,
ქარაფიდანჩამოვიწიედაბრტყელ ქვაზეგავწექი,
ნატკენიფეხიზუსტადლოდისსიმაღლეზეაღმოჩნდა.

„ფეხზედაკიდებულისიცოცხლე,-აირაქვიაახლაამას,-გამიელვა
გონებაშიდაისევმივაჩერდიმზეს.

ქვიშაგაწითლდა,შინდისფერიკლდეებინატიფად ერწყმოდაფერით
წითელ მზესდაწითელ ქვიშას.რაღაცუცნაურადმოძრავიწითელი
ზოლიდავინახე,რომელიცმზისკენწვრილ ბილიკად მიწანწკარებდა.

-რაარის?-გავიფიქრედადავაკვირდი.ჩემისისხლი. .
.ესჩემი
სისხლიმიბილიკობდაწითელიმზისკენ.ისიყო მზეტახრტევანზე
დაბრძანდა, რომჩემისისხლისძაფიცმიწვდა.მზეშისხივივით
წითლადჩაიღვარადაშეუერთდა.ახლამე მზისგაგრძელებავიყავი
მიწაზე,მზე-ცაშიჩემიგაგრძელება.
..ჩემი სისხლისწითელიძაფი
გვაკავშირებდა.

- „ყოფნა!“-დასრულდაჩემიჰამლეტურიგათვლა.-"
ეჰ,
დანიისპრინცო,გამოგიძახებდიახლა.
.."

- „ესეიგივიბრძვისიცოცხლისათვის, იმისთვის,რაც
წარსულშივერ მოვასწარიდამომავალშიმელის.იმ, -„
ერთხელ
სიგიჟემდე სიყვარულისთვის და იმ, დიდიდაუანგარო სიკეთის
გასაკეთებლად ...იმისსათქმელადრომ -" სიცოცხლეღირდა! "ოღონდ,
ვიბრძვიბოლომდე!არავითარიდაღლა, არავითარი აღარ
შემიძლია მეზარება, წუწუნიდაცხვირისჩამოშვება. .
.ჰო კიდევ
ტკივილსარ უსმინო დაგადაგივლის.მოემზადე!იწყებადიდიდა
ხანგრძლივიომისიცოცხლისათვის-მოკლედაგრძელი
ბრძოლებით!“-ვუთხარიჩემსთავსხმამაღლა.

რთულიგადაწყვეტილებაუკვემიღებულიმქონდა.

დავმშვიდდი.გულიგამეხსნა.იმედმაიმძლავრა,
გულისკუნჭულიდან
გამოძვრადაჩემსმარჯვენამხარზემოიკალათა.გონებაჰიპნოზის
ბურანიდანნელაგამოდიოდადასააქაოსუბრუნდებოდა.

გარემო მოვათვალიერე.გადავწყვიტეამადგილსგავცლოდი.
ჩემიმცირექონებაერთჯიბეშიჩამეტია.ჩაფხუტიმოვიხელთედა
ქამარზედავიკიდე.როგორმექარაფისთვისუნდაშემომეარადაუფრო
უსაფრთხოადგილიმომეძებნაღამისგასათევადანსულაციქნებ
მევლოდაარცდამეძინა.იქნებრაიმენაკვალევიცმეპოვნა.პირველ
რიგშიწყალიმჭირდებოდა, მერესითბო, ანცეცხლი.დარჩენილი
აბრეშუმიკიდევორად გავანაწილედაფეხიძალიანმჭიდროდ
შევიხვიე.ახლა,მთელიჩემიცოდნისდაუნარებისთავმოყრა
მჭირდებოდა, რომრაიმეგეგმისმსგავსი შემექმნადამერე
მემოქმედა.

-„ტკივილსარ უსმინოდაგადაგივლის.ახლავეფეხზეადექი!“-
ხმამაღლაგავუმეორეჩემსთავს.

იმედიანიმხარიმტეხდა.ამიტომქარაფსმარცხენახელით მოვეჭიდე,
მარცხენაფეხსძალადავატანედანელაავდექი.

ახლა, მეისევმქონდაწყალიცდაიმედიც,
ოღონდიმედი-ცოტა
უფრო მეტი.

ყალბირუკა)

"
უდაბნოსმწველიმზებეჭზე
აგეწება,

სულიაგიყეფარაიტამ
ჰამადის,

სანამშებინდდებამღვრიე
სისხლისფერად,
 ნილნა,
ესროლეჯადარს
ქამანდი.
..
"

“
ვერმიცანა

ჩემიქარაფი,არცთუძნელადშემოსავლელიიყო, მაგრამდიდი
დაქანებისგამო ფრთხილადუნდავყოფილიყავი.გადავწყვიტემზის
ჩასვლამდედაბლაჩამევაკებინა.მარჯვენაფეხსგაუბედავად
ვადგამდიუსწორმასწორო კლდოვანზედაპირზედარაღაც
ბილიკისმაგვარსვეძებდი.მარჯვენაფეხისისხლიანკვალსტოვებდა.
ნელიმოძრაობადიდად არმედარდებოდა-ნაკლებენერგიას
ვკარგავდი.მთავარიიყოროგორმეუსაფრთხოდჩამეღწია
დაბლობამდეისე, რომდაღლილობისგანარ მომწყურებოდა.

ქარაფსმეორემხრიდანმოვექეცითუარა,აღმოვაჩინე,
რომჩემს
დროებითთავშესაფარსუკანამხრიდანვეებერთელაპირმოჭმული
ქვიშა-
ქვისფლატეესაზღვრებოდა.ისპატარაგამყოფიზოლირაც
ქარაფს-ფლატესნაპირისგანაშორებდა,მკლავისსიგრძეთუ
იქნებოდა.

როგორციქნაფლატესნაპირსცოცვითმივაღწიე, პირდაღმა
გავწექიდაქვემოთგადავიხედე.ფლატესფსკერზეჩაჭედილი, ვიწრო
ღრმადაგრძელიხეობაორივემხარესჩიხითთავდებოდა.შიდამხარე,
ჩემიმხრიდანმაინც,არამხოლოდპირმოჭმული, არამედ
გულგამოჭმულიციყო დაწვეტიანიქანებითმოფენილი.იქჩავარდნა
უდავო სიკვდილსნიშნავდა.ისსაყრდენიბილიკიც,სადაცმევიყავი
გაწოლილი-სუსტიიყოდანაპირზე დაყრდნობილს, პირდაპირ
ხელებქვეშჩამეშალა.

სიცოცხლეარჩეულისკვალობაზე,
ძალიანგამიღიმაბედმარომ
ჩემიდელტაპლანითამხევშიარამოვყავითავი.აქედანგასასვლელი
არიყო.ვერციფიქრებდითუასეთიხაფანგიშეეძლო დაეგო ბუნებას.

მუხლებზედაჩოქილმა,ძალიანნელადავიხიეუკანდაზურგით
ისევჩემსქარაფსმივეყრდენი.უკანუნდადავბრუნებულიყავიდა
მოპირისპირემომცროქარაფისთვისუკანამხრიდანშემომევლო.სულ
რაღაცათიოდენაბიჯისუკანგამოვლას-ნახევარისაათიმაინც
დასჭირდა.ჩემიყოფილითავშესაფარიისემოვიტოვეუკან,
რომ
ქვიშისბორცვისკენარცგამიხედავს.

ერთირამნამდვილადვიცოდი,
-სიკვდილზეაღარუნდამეფიქრა.

პატარაქარაფისუკანციცაბო ფერდობიდამიხვდა,ისიცხშირი
წვეტიანიშვერილებით,ქარისადამზისგანგამოფიტული.თუფეხიარ
დამიცურდებოდა,დაღამებამდეზედავაკობზემოვხვედრა
შეიძლებოდა.მთლად დაბლობამდეორიამგვარიფერდობიკიდევ
ჩანდა.საბოლოომიზნამდე საკმაომანძილიიყო,მაგრამზემოდანარც
ისედაქანებულიმეჩვენადარჩენილიგზა.მზისჩასვლამდეპირველ
ფერდობსმაინცუნდაჩავცილებოდი.

ციცაბოარცისეადვილიდასაძლევიაღმოჩნდა.

ახალიამოცანაგამიჩნდა,ტანსაცმელიარუნდადამხეოდადატრავმა
აღარ უნდამიმეღო.ხელისგულებსდამუხლებსგანსაკუთრებით უნდა
გავფრთხილებოდი.დანითშარვალისტოტებიმუხლისდაბლა
შემოვჭერი,თითეულინაწილიორად გავყავი, ორით ხელისგულები
შევიხვიე,
ორით -მუხლები.დანარჩენიდანისპირსდავახვიედა
ქურთუკისშიდაჯიბეშიჩავიდე.წყლიანიბოთლიდადანარჩენი
ნივთებიციმავეჯიბეშიმოვათავსე,დაბლობისზურგივაქციედა
ჩასვლადავიწყე.

როგორცკიჩემიმასპინძელიქვიშისბორცვითვალსმიეფარა,
მაშინვეშვებავიგრძენი.

ვცილობდიირიბადჩავსულიყავიდაპირდაპირიდაღმართისათვის
თავიამერიდებინა.რომარდავღლილიყავი მოძრაობისნელი, მაგრამ
სტაბილურიტემპიუნდაშემენარჩუნებინა.გზაშიშემოღამებაკარგს
არაფერსმიქადდა.ორირამკიუდავოდმიწყობდახელს: ჩემი
მაღალყელიანიდასქელლანჩიანისაიმედოფეხსაცმელიმტკიცე
ზონრებით დაის, რომმზისმიხედვით-ფერდობისჩრდილოეთ
კალთაზევიყავიდაქვები,რომლებსაცხელითვეჭიდებოდი,
ხელისგულებსარ მწვავდა.სახელდახელოხელთათმანებიძალიან
მშველოდნენ.

ნელადაფრთხილად ვმოძრაობდი.ტკივილზესაერთოდ აღარ

ვფიქრობდი.

მზისმდებარეობისმიხედვით,
სამისაათიიქნებოდაგასულიდამე,
ჯერკიდევშუაწელზევიყავი.აშკარაიყო -მზეჩასვლასდამასწრებდა.
პატარაშვერილსორივეფეხითდავეყრდენი, სხეულით ფერდობს
მივენდედახელებიშევასვენე.თუმზეგამექცეოდა, მთვარის
ამოსვლასუნდადავლოდებოდი.ჩრდილოეთისკალთაზეგვარიან
ციცაბოზევიყავიდაკიდებული,ტაფობიდანარანაკლებ
ორმოცმეტრიანსიმაღლეზე.ისღადამრჩენოდადროდამანძილი
ერთმანეთისთვისისემომერგო, რომსაიმედოადგილზემაინც
შევჩერებულიყავი.

მოულოდნელად ფეხისიცარიელეშიდამეკიდადაკინაღამ
მოვწყდიფერდობს.ძლივსშევიკავეთავიხელებით.შეფრიალებული
გულიოდნავროგორცკიდამიმშვიდდა,გვერდულად ჩავიხედედაბლა.
ფერდობზერაღაცსიღრმეიყო.ესეიგიზემოთ უნდაავსულიყავიდა
გვერდიდანშემომევლო ამდაბრკოლებისთვის.

გვერდზესამინაბიჯითგავიმანძილედაიქიდანმივუახლოვდიამ
ჩაღრმავებას.

ცოტახანშიხახადაფჩენილ პატარაქვაბულსპირშიშევცქეროდი.

- „
აიგამართლებაცამასქვია.
..
“წამომცდახმამაღლა.

ქვიშიანქვაბულშიზურგზეგავწექი.ჩემითავშესაფარიღრმაარ
იყო,მაგრამკმაროდაიმისათვის-რომკარგადდამესვენადამთვარის
ამოსვლასდავლოდებოდი.სანამმთლადდაბნელდებოდა, როგორმე
სიცივისგასაძლებად რამეუნდამომეფიქრებინა.ტანსაცმელი
გავიხადე.ასე,
სხეულიგარემოტემპერატურასუფრო ადვილად
შეეგუებოდა,როცაძალიანშემცივდებოდა-მაშინჩავიცვამდი.ეს
სიცივისგანცოტახნითმაინცდამიცავდა.კედლისკენმივიწიე, ნაპირს
მოვცილდიდატანსაცმელზეთავიმივდე.

მთვარისშუქმადასიცივემგამომაღვიძა,
ჩემისუნთქვის
ნაორთქლითეთრად მფრინავფთილებსძერწავდადაისინიც, ჩემი
გაწბილებულიოცნებებივითიკარგებოდნენჰამადისღამეში.

სიცივისაგანმაძაგძაგებდა.თითებიიმდენად გამყინვოდა,
რომ
ტანსაცმლისმორგებასვეღარვახერხებდი.მაშინვეწყალიმოვსინჯე,
ზედატუჩიდავისველედაანაზდეულადისეთინათელიაზრიმომივიდა
რომგავვოცდი.

- „ქვიშა.
..ქვიშისაბაზანა!.
..ცოტათიგავმტვრიანდები,
მაგრამეგარაფერი! “
ხელისგულებიხელთათმანებისგანსასწრაფოდგავითავისუფლე.
პეშვითქვიშაავიღედახელებისსრესვადავიწყე.ხელებსფეხები
მიყვა,მერემუხლებიდამკლავები, მხრები,ცხვირისწვერი,ღაწვები,
ნიკაპი,ყურები.
..ცოტახანშიგვარიანადდამთბა.ტანსაცმელიჩავიცვი.
ჯიბეშიჩემინივთებიმოვსინჯედასავსემთვარესგავხედე.საკმარისი
სინათლეიყო იმისთვისრომდაბლასვლაგამეგრძელებინა.სისხლს
სახვევიმთლიანადგაეჟღინთაფეხზე, მაგრამნაკადულივით აღარ
მდიოდა.დაღლილიცარვიყავი, ასატანადმწყუროდა.სახელდახელო
ხელთათმანებიდამუხლისსახვევებიისევმოვირგე.ქვაბულიდან
ჩამოვიწიედაჩასვლაგავაგრძელე.თუშედარებითსწრაფად
ვიმოძრავებდი,ყინვაისეაღარშემაწუხებდა.სამნაბიჯიანი
დისტანციისდანახვაწინასწარშემეძლო, ყოველ მომდევნო ნაბიჯზე
ახალიმესამეუნდამეძებნა.ტაფობამდეოცდაათიმეტრიმანძილიღა
მრჩებოდა.ყინვაისემაშინებდა, რომჩამოსვლასვჩქარობდი.ერთხელ
ფეხქვეშჩამეშალასაყრდენი,ორჯერკიმარჯვენახელქვეშ
გამომეცალა.სიმწრისცრემლმაჩემიქვიშიანისახეორჯერჩაირბინა,
მაგრამჩემისიჯიუტეთავადვემაკვირვებდა.

ცოტაცდაუკვეტაფობზევიდექი.

ესპირველიგამარჯვებაიყო დაიმედიოდნავმოძლიერდა.

ხელები დაფეხისთითებიისევქვიშითგავიხეხე.სავსემთვარისშუქით
კარგადგანათებულ ადგილასგადავინაცვლე,ჯიბიდანმარშრუტის
რუკაამოვიღე,საათიმოვიმარჯვედაკომპასსდაქაღალდს
ერთდროულადდავაცქერდი.

მინდოდაგამეგო,
ამრუკისმიხედვითახლასად ვიყავი.

ბანაკისადგილირუკაზემონიშნულიიყო.იქედან სამ
კილომეტრზე,სამხრეთით, ისქარაფიიდგა,
საიდანაცდელტაპლანით
გავფრინდი.რუკისმასშტაბისმიხედვითერთისანტიმეტრიათ
კილომეტრსნიშავდა.

ქარაფისადგილიპატარაკენჭითმოვნიშნედაშევეცადე
გამეხსენებინა,
რამდენხანსვიფრინედასავლეთით.მზეზენიტშიიყო
მაშინ,როცადასავლეთისკენმოვტრიალდი, ესეიგიდღისთორმეტი
საათი იქნებოდა.დაცემისშემდეგრომგავიღვიძე,უკვე
საღამოვდებოდა, საღამოსშვიდიანრვასაათიმაინციქნებოდა,
ჩამოვარდნისშემდეგქარაფთანრომმივხოხდი, ჩრდილიმხოლოდ
სახესმიფარავდა, ანუსადღაცდღისოთხისაათიმაინციქნებოდა.
სამისაათიმძინებიადაორიანსამისაათიმაინცმიფრენია.
ქარაფიდანბანაკამდეთხუთმეტიწუთიდამჭირდადელტაპლანით, ესე
იგი,სამიკილომეტრითუთხუთმეტწუთშიგავიფრინე, ასოთხმოცწუთში
-დაახლოებით ოცდათექვსმეტ კილომეტრსგავიფრენდი-თუუფრო
მეტს?
!

გადავწყვიტეცდომილებისათვისორიკილომეტრიმაინც
დამემატებინა.ესეიგიდასავლეთისკენოცდათვრამეტიკილომეტრით
დავცილდი ბანაკს.მაგრამმეხომსწორხაზოვნადარ მიფრენია,
ქარი
თავისნებაზემატარებდაშეშინებულს.სადუნდავიყო ახლა,
ჩრდილო-
დასავლეთითთუსამხრეთდასავლეთით?

ისევრუკასდავხედე.კაიროდანმანქანებით გამოვედით.
დაახლოებითასიკილომეტრისშემდეგსულ უდაბნოთივიარეთ,
სამხრეთისკენშევბრუნდითდაისევიმდენივემანძილიგავიარეთ.
ვიცოდირომლიბიისსაჰარაშივიყავიეგვიპტისტერიტორიაზე დაელ-
გიზასპირამიდებიჩრდილო-აღმოსავლეთითდამრჩა.

უტყუარად მახსოვდარომორიონისთანავარსკვლავედის
სარტყელისსამივარსკვლავიდანპირველი, -ზუსტად ხეოპსის
პირამიდისწვეტისთავზეიყოდაჩრდილოეთსუჩვენებდა.პატარა
დათვისთანავარსკვლავედისსულ ბოლოვარსკვლავი-უძრავი
პოლარულივარსკვლავიიყოდაისიცჩრდილოეთსუჩვენებდა.ცას
ავხედე,ორიონისთანავარსკვლავედიმოვძებნე, კომპასს დავაკვირდი
დაისევრუკასდავხედე.თუორიენტირადორიონის
თანავარსკვლავედსავირჩევდი, ჩემიანგარიშით, ორასოცდათორმეტ
კილომეტრიანცვლილებასმიწაზე, ძალიანდიდიცდომილება
აზიმუტშიარ უნდაგამოეწვია.მაგრამორიონი-არაბუნებრივად შორს
მეჩვენა,რამაცდამაეჭვა.გამახსენდა, გუშინღამცასრომშევცქეროდი,
მაშინაცძლივსვიპოვეორიონისთანავარსკვლავედი.აზიმუტისკუთხე
თითებით გავზომე,ერთითითი-ერთიგრადუსი, კუთხეშემცირებული
მეჩვენა,ახლაკომპასითგავზომეაზიმუტი, დავრწმუნდი, კუთხე
მართლაცშემცირებულიიყო. .
.

ისეთმაეჭვმაგამკრა,
-ძალიანშემეშინდა.

ვიცოდი,რომღამისპირველ საათზე,სავსემთვარე-სამხრეთს
ზუსტადუჩვენებდა,ხოლოდილისშვიდსაათზეკიდასავლეთს.ჩემი
საათისმიხედვით,ღამისპირველისაათიხდებოდა.სამხრეთიქვიშაზე
თითითმოვნიშნედაჰორიზონტისდანარჩენიმხარეებიცმოვხაზე.
ორიონისთანავარსკვლავედსკიდევერთხელ დავაკვირდი.
ჩრდილოეთიზუსტად დაემთხვა, პოლარულივარსკვლავისმიხედვითაც
შევამოწმეჩემინახაზი.ყველაფერისწორიიყო.
 ისევრუკასმივუბრუნდი.უახლოესიოაზისი ბაჰარია რუკის
მიხედვითსამხრეთ- დასავლეთითმდებარეობდა, არადაყველაწესის
მიხედვითჩრდილო- დასავლეთითუნდაყოფილიყო.
„ბაჰარიას ოაზისს,სამხრეთით-შავიუდაბნოესაზღვრებოდა.უფრო
სამხრეთით, ორასიოდეკილომეტრში ფარაფირაჰის, ანუ
„ფარაფრას ოაზისიმდებარეობდადადამაბრმავებელისიკაშკაშის
თეთრიუდაბნოთითავდებოდა.

თუმარშრუტისრუკასდავუჯერებდი, მაშინსამოცდაათ
კილომეტრში ბაჰარიას ოაზისშიუნდამივეყვანეთ გამყოლს.

გადავწყვიტედამეთვალარამდენკილომეტრზეშემეძლო
დამენახაჰორიზონტიციდან.დელტაპლანით მიწიდანარანაკლებ
ათასიმეტრისსიმაღლეზემაინცრომვიყავი-ესცხადიიყო.მიწაზე
მდგომ,ჩემისიმაღლისადამიანსჰორიზონტიდაახლოებით ოთხ
კილომეტრზედარვაასმეტრზეუნდადაენახა.მაგრამდელტაპლანის
სიმაღლიდანესთითქმისუკვეოთხმოცკილომეტრსუდრიდა.ცა
მოსარკულიიყო, დასავლეთისკენაცბევრჯერშევბრუნდი.

არააშკარადრაღაც.
.."
ისე"არიყო.
..

თუ ბაჰარია სამოცდაათ კილომეტრშიმდებარეობდა,მაშინ

დელტაპლანიდანაუცილებლადუნდადამენახა.რათქმაუნდა, ისეთი
სიშავე,როგორცშავუდაბნოსაქვს,-თვალიდანბრმასაცკიარ
გაექცეოდა.ესეიგიარანაირიოაზისიარიყო იმსამოცდაათ
კილომეტრშიდაჩვენ, სადღაცსხვაადგილასმოგვიყვანეს,მაგრამ
რატომ, რისთვის?ერთიცმენიშნა,რომგზაანრაიმემსგავსი,
რომელიცტურისტულ მარშრუტსდამანქანებითგატკეპნილ ნიადაგს
ემგვანებოდა,ციდანთვალშიარმომხვედრია.

ესყველაფერიკიიმასნიშნავდა,რომმე, ახლაგაცილებით შორს

ვიყავიკაიროდანვიდრეამრუკისმიხედვითმეგონა.ამასორიონის
თანავარსკვლავედიცმიჩვენებდადაპოლარულივარსკვლავიც.
მივხვდირომმანძილირომელიცბანაკამდეგამოვიარეთ, არანაკლებ
სამჯერმეტიმაინციყო, ვიდრეგვითხრეს.უდაბნოსერთფეროვანი
პეიზაჟისფონზე ამასუბრალოდვერმივხვდი.თანაქეთობისას
ვხუმრობით,ვერთობოდით დაგზასარვაკვირდებოდით. .
.

ყალბი რუკა?!-აღმომხდაგაოგნებულს.

თავზარიდამეცა.ელდამთავიდანფეხისწვერებამდეგამიარა.
სერიოზულიორიენტირი-რუკა, -აღარმქონდა.ესდიდიმარცხიიყო.
მუხლებზეჩაჩოქილმაცასშევხედედაჩემსსიცოცხლეშიპირველად,
ვარსკვლავებითგადაჭედილიზეცისნაცვლად, სრულისიცარიელე
დავინახე.სასოწარკვეთილებამუცბად მომიცვა.ცრემლი
შეუჩერებლად მდიოდა.უდაბნოდან ცოცხლად გასვლისშანსი
თითქმისაღარ მქონდა.ახლამხოლოდღმერთისსასწაულითუ
მიხსნიდა.ამახალიუბედურებისმოსახარშინერვებიცრემლებს
მიჰქონდადაქვიშაშიჩემსთვალწინსათითაოდ მარხავდა.

სტრესებისსრულიკრებულიერთიანადდამატყდათავს:ტკივილი,
შიში,წყურვილი,სიცივე,
სიცხე,
გადაღლა,
შიმშილიდამარტოობა.
ახლაამასყალბირუკაცდაემატა. .
..

ტურსტულ ჯგუფსმხოლოდმეოთხედღესდაუწყებდნენძებნას,ჯერ
კიმხოლოდ მეორეღამეიდგა.ანდასაერთოდაცსად დაუწყებდნენ
ძებნას?ბანაკისნამდვილიმარშრუტითგათვლილ ადგილასდაარაიქ,
სადაცჩვენრეალურად ვიდექით.

ვინმიპოვიდაცხრამილიონკვადრატულ კილომეტრიან
ფართობზეგადაჭიმულ საჰარასუდაბნოში.

ანვინშეიწუხებდათავსთვეობითძებნისთვის?რამოდენიმე
დღისშემდეგჩემიუშედეგოძებნაშეწყდებოდა.
..

წყლისწვეთებით ზედატუჩიდავისველედაფიქრსმიმართულება
ვუცვალე.

„
ჰო,არაბები...ისინიდაახლოებითორკილომეტრშიმაინციყვნენ
იმქარაფიდან. .
.იმადგილსრომდავუბრუნდე, მაშინნაფრენიმანძილი
ფეხითუნდავიარო, თანაცკლდე-ღრეში.ორიენტირირომამერიოს?
პირდაპირიგზახომარაა.გასავლელიმანძილისამ- ოთხჯერ მეტი
მაინციქნება.ხანკლდეებსუნდაშემოვუარო, ხანღრანტეებს,
ვარდნილები, სიმაღლეებზეასვლა, დაშვება.
..
.ძალიანგამიჭირდება,
დავიღლები, ენერგიასდავკარგავ,წყალიცარ მეყოფა.დასავლეთით
რომწავიდე?ჯერ არაუშავსდასავლეთისკენსავალს.მაგრამმეხომ
სულ ოთხკილომეტრზევხედავ, ჯერკიდევმაღლობზევარდაეგ
მშველის..
.ავდექიდადასავლეთსდავაკვირდი.ესმიმართულებაუფრო
მეიოლა.თანაც ჩემიმოკვლისმსურველიდასავლეთით არ
მომძებნიდა.

გადავწყვიტედასავლეთითმევლო.

მთვარისმიხედვით საათისდროშევამოწმე.ჩემისაათი
ჩამოვარდნისასქარაფსკიმიეხალა, მაგრამსწორადმუშაობდა,
კომპასიცკარგად ასრულებდათავისსაქმეს.რუკაახლაუსარგებლო
ქაღალდისნაგლეჯიღაიყო, მაგრამმაინცშევინახე.

ისღადამრჩენოდაგზაგამეგრძელებინა.ადგილზეუძრავად
დარჩენილსანსიცივემომკლავდაანსასოწარკვეთა.

თავდაღმართსისევშევუდექი,
ახლადახრილობააღარიყო ციცაბო,
ჩქარადაადვილად ჩავდიოდი.სიცივესმოძრაობითვუმკლავდებოდი.
რიჟრაჟზეუკვემთისკალთამთლიანადჩამოვლილიმქონდადა
დაბლობზევიდექი.

საჰარამზისმოსაბრძანებლადემზადებოდა.მზესუფრო
მომზადებულად უნდაშევხვედროდი.ზედაქურთუკიგავიხადე,ჩემი
საყვარელიზედასაცმელი, ბამბისქსოვილისმწვანეფერისზედატანი
გავიძრე.თავსახვევიუნდამომემზადებინა.თავიმხრები,
კისერიდა
სახემზისსხივებისაგანუნდადამეცვა.ბურნუსიუნდაშემეკრათავზე
ისე,რომმხოლოდ თვალებიგამომჩენოდა.

დასავლეთითრაკიუნდამეარა, მზეზურგზედამადგებოდა,ბეჭებს
ამიწვავდა,მაგრამდილისთერთმეტსაათამდეროგორმეუნდამევლო.
მერეკიშუადღისსიცხისაგანსაფარიუნდამომეძებნა.ფეხზესახვევი
შევიხსენი,
ჭრილობისპირიშეთეთრებულიმეჩვენადაარ მეამა.
ზედატანისსახელო გავხიედასუფთადშევახვიე.ჭრილობის
მოსაბანად-წყალიაღარმემეტებოდა.

მოძრაობისრიტმიშევარჩიე,ყოველ მეასენაბიჯზევისვენებდი,
ახალ ორიენტირსვეძებდიდასავლეთისკენ,აზიმუტსვასწორებდიდა
ისევმივდიოდი,მივდიოდი.
..
მივდიოდი..
.

მზეამოვიდათუარამაშინვებეჭზედამეკრა.მხურვალებამ
სუნთქვაშემიკრა.უდაბნოსკლდეებსალმურიასდიოდა.ოფლიღვარად
მდიოდა.ნამტირალევთვალებსმიწვავდადაცხვირზეშემოხვეულ
ქსოვილშიიკარგებოდა.ისეთიშეგრძნებამქონდათითქოსმზისსხივი
ზურგზე უსასრულო პეიზაჟსმისვირინგებდა.ძალანელ-ნელა
მეცლებოდა.წყალსწვეთებადვიზოგავდი.პირიისეგამომიშრა,
მეგონაქვიშისენამქონდადაყოველიამოსუნთქვისას მარცვლებად
იშლებოდა.თვალიამიჭრელდა.მირაჟიწარამარაიცვლებოდა.ხან
ვეებერთელაქალაქსვუცქერდითავისიშადრევნებით, ქუჩებით,
მოძრავიმანქანებით,გასაშრობადდაფენილ სარეცხსაცკივხედავდი.
ხელებსვიშვერდიმისკენთუარალიცლიცითდნებოდაჰაერში.ხან
ზღვასვხედავდიმოლივლივეგრილიტალღებით, არკლილისინათლე
ჩემსხელებზეცსარკესავითირეკლებოდა,
თითქოსზღვაშივცურავდი.
ყველახილვაწყალსმაგონებდადაუფრო დაუფრო მწყუროდა.

მირაჟი,
აქაურად "
სრაბი"
,რომლითაცგუშინვერთობოდი,დღეს
ულმობლად დამცინოდა..
.

უკვეოთხი საათიიყორაცმოვდიოდიდასამოდეკილომეტრითუ
მექნებოდაგავლილი, მეოთხეკილომეტრისორიენტირირაც
ფერდობიდანმოვნიშნე, ჯერკიდევშორსიყო.როგორმეიქამდეუნდა
მიმეღწია.ფეხიმტკიოდა.ქვიშისმტვრითდაფარულისხეულზეოფლი
ღვარადჩამომდიოდა, მწიწკნიდადანერვებსმიკაწრავდა.

ნაბიჯებსვითვლიდი.მცირებორცვიუკვეახლოსიყო.

შუადღისთავშესაფარიმჭირდებოდა.

.
..უცბადთვალშირაღაცსიმწვანემომედო.
..ისევსრაბი,-ვიფიქრე,
მაგრამრაცუფრო ვუახლოვდებოდიშორსარ იწევდა.არა, ესმირაჟი
არიყო.. .ცოტამივუახლოვდითუარა.
..

„
დელტაპლანი !-წამომცდახმამაღლა.უფრო სწორად
დელტაპლანის ცალიფრთისნატეხიდავინახე.მწვანენაჭერიცზედ
შერჩენოდა.

ღმერთინამდვილად მეხმარებოდა.აბამისმეტსვისშეეძლო ამ
უშველებელ უდაბნოშიჩემიშველა..
.

დელტაპლანისნარჩენიუახლოესკლდესთანჩრდილოეთის
მხრიდანდიდიწვალებით მივათრიე, ბოლოძალებით საჩრდილობელი
მოვამზადედაწუხანდელიგაყინული, ახლაკითაკარასიცხით
გასავათებული-მიწაზეგავწექიდამისსიმწვანესშევეფარე.
რამოდენიმეწვეთიწყალიზედატუჩისდასასველებლად გავიმეტე.

ზმანებაღიათვალებითდამეწყო.ვხედავდი, რომთბილისში,
ბებოსსახლისეზოში, გრილ მიწაზევიწექიდავეებერთელათუთა
მზისგანმწვანედ დაგრილადმიჩრდილავდა.გამშრალიდა
დახეთქილიტუჩებით -ჩემსმოგონებასგავუღიმე.თავბრუმესხმოდა,
გონებასვკარგავდი.ვიღაცამხელიჩამკიდადამხარიმომაშველა. .
.
თვალიგავახილე.მზეიყო, ჩემისისხლითნათესავიმზე.მანნელა
ამწიადაუსხეულოდ წამიყვანა.მეცმივყევი-დიდი,ყვითელიდა
უსამანოუსასრულობისკენ..
.
 გონსრომმოვედი, უკვესაღამოვდებოდა.მზეკარგი
მასპინძელივით მიღიმოდა,ხომდაგასვენეო,
მეუბნებოდა.
..

დიდიწვალებითმუხლებზედავდექი,
წყლისცხელიწვეთებით
გამშრალიდადახეთქილიტუჩებიდავისველე.

დიდიდამღვრიესისხლისფერიმზეცისკიდეზეეკიდა.

ქვასზურგით მივეყრდენი.ისევუდაბნოსჰიპნოზიმეწყებოდა.
ბედუინებიამმოვლენას ალ საჰრა-სახარას ანუ უდაბნოს
ხიბლს ეძახდნენ.

წითელ მზეზეშავიფერისწერტილოვანილაქაშევამჩნიე.

მზისლაქა,-„
მზესაცაქვსლაქები -გამახსენდამფრინავიფრაზა,
მაგრამმზისლაქაუფროგადიდდა.

„რახდება?მზისდაბნელებათუიწყება? “-გამიელვა
მისავათებულს.
..ამდენსიარულსმიუჩვევევლს, მთელისხეულიმტეხდა.
მეგონანაწილ-ნაწილ ვიშლებოდი.ფეხსაცმელებისგახდისთავიარ
მქონდა.არცჭრილობისმოვლაშემეძლო.მხოლოდ ძილიმინდოდა,
მაგრამესმზისლაქაძალიანმაწუხებდა.ისევდავაკვირდი.ლაქა
იზრდებოდაშავდებოდადადიდისისწრაფითმოძრაობდა.

-„ცუდადააჩემისაქმე,
ნამდვილადმზისდარტყმამივიღე,თავბრუც
მესხმის,
-თუისევდამცინისსრაბი."
-გავიფიქრედაკიდევსამიწვეთი
წყალიგავიმეტე..
.

უდაბნოსმდორესიჩუმემჭახეხმამ შუაზეგადახსნა.

ექოჰამადისკლდეებშიმეხივითგაიგრაგნადაუდაბნოსგრგვინვით
გადაუარა.

ერთდროულადახმიანებულ მილიარდხმაშისრულიად დაყრუებულიც

კიგავარჩევდიამხმას.

ესცხენისჭიხვინიიყო.

"
ხმასხომმირაჟიარ აქვს"
!-გამიელვაგონებაში,
ამფიქრზეუცბად
გამოვერკვიედაწამოვჯექი.
ესუფლისნამდვილისასწაულიიყო თუ,მისიგამოგზავნილიანგელოზი,
უკვესულერთიიყო.
..მღვრიესისხლისფერიმზისფონზეუფრთებოდ
მოფრინავდაშავიარაბულიბედაური.

წყლით სასწრაფოდ დავისველეტუჩები.სტვენაარ ვიცოდი,

მაგრამ
როგორმეუნდაგამომსვლოდა.მთელიგულითგავიხსენეჩემიძმის
უშედეგო გაკვეთილები.გამახსენდამოამადიცროგორ უსტვენდაცხენს.
საჩვენებელიდაარათითიპირთანმივიტანედასულიჩავბერე.ცუდად
გამომივიდა,მაგრამკლდეებმაექოდაიხმარეს.ორმამოკლედა
ერთმაგრძელმასტვენამუდაბნოსისარივითგადაუარა.

ცხენიმოწყვეტითშეჩერდა.ყალზეშედგა,წინაფეხებით გამეტებით
დატორასისხლისფერიმზე, ჰაერშივემოტრიალდადაპირდაპირ
ჩემსკენგამოფრინდა.

იმედმასახელიდაირქვა.

„
ჯადარი!
“

ცოტახანშიცხენსპატარაბავშვივითვეკიდეულამაზესკისერზე.
დაღლილობასრულიად გადამავიწყდა.ახლააღარაფრისმეშინოდა,
თეთრვარსკვლავიანშუბლზევეფერებოდი, კისერზეგადაწოლილ
არტერიასლოყით ვეხუტებოდი,ულამაზესფაფარზეხელსვუსვამდი.
ასეარასდროს,არასდროსარავისარმოვფერებივარ.

ფაფარზერაღაცმიმხმარ- მიწებებულიმომყვახელში.ცხენს
კისრისქვეშგავუძვერიდადავაკვირდი,შეწებებულიადგილები
გავშალედახელითმოვფშვნიტე, თითებიგამიწითლდა.

ესსისხლიიყო.ცხენიდავათვალიერე.ნაკაწრიცარ ქონდა.

"
მუჰამადი?
!"-წამომცდახმამაღლადავიგრძენიგულიროგორ
ჩამწყდა.

-„ნადაჰადათ ჰეჯადარ,თაიანჰუათდამ,ესეიგიმოამადსრაღაც
დაემართაარაჯადარ. ..რამოხდა,საიდანსისხლი?"-უნებლიედ
გავაგრძელექართულად.

ცხენინერვიულობდა.ფრუტუნებდადათვალსარ მაცილებდა.
თითქოსრაღაცასმთხოვდა.შევცქეროდი, კიდევარ მჯეროდარომჩემს
წინიდგა.სახეზეხელიჩამოვისვი,ნაჭრისგანგავითავისუფლედა
გულთანმივიტანე.ცხენმაწინაფეხებზეჩაიმუხლა.ჩემიმოძრაობა
ნიშნადმიიღო.ზურგზემოვექეცი,
ფაფარშიხელიჩავჭიდედაჩუმად
ვუთხარი-„დინტოჰო ოლიაჯადარ...
“

ცხენიდაიძრა,ჯერ ნაბიჯითიარა,
თითქოსმაჩვევდათავის
მოძრაობას, მერეიორღაზეგადავიდა.როგორცკიმიხვდარომმყარად
ვიჯექიდაარმეშინოდა, გამაფრთხილებლადდაიჭიხვინა,ადგილიდან
მოწყდადაჩრდილოეთისკენთავგამეტებითგაქანდა.ისემშვიდად
ვიჯექი,თითქოსმთელიცხოვრებაბედუინივითცხენზემქონდა
გატარებული.არაბულიბედაურიტყვიასავითმიფრინავდა, არცკი
ირწეოდა, თითქოსფეხსარაკარებდამიწას.არანაირ რყევასარ
ვგრძნობდი, მხოლოდ ცხელიქარიმიბერავდასახეში.მისიგაშლილი
ფაფარითავზესაბურველივითმეხვიადამზესმიჩრდილავდა.მის
კისერსმინდობილად მივეხუტედათვალებიდავხუჭე.

ახლასულ ერთიიყოჩემთვისჰორიზონტისყველამხარე.

მემარტოაღარ ვიყავი.

ცხენიჭენებითმიქროდათავისსტიქიაში.დაღლისნიშანწყალიც
არეტყობოდა...
კარგახნისშემდეგ შემდეგჭენებაშეანელა,
ჯერ
იორღაზედამერენაბიჯზეგადავიდა.თვალიგავახილე. .
.

ხუთიოდენაბიჯისმანძილზე ქვიშისფერგალაბაშიჩაცმული,
იმავეფერისბურნუსით თავდახურულიადამიანიმიწაზეპირდაღმა
გაწოლილიყო.

-
"მუჰამადი!..ღმერთო,
ნუთუმაინცმომიწევსამუდაბნოშისამარის
გათხრა.- ჩავიჩურჩულეჩუმად.

ცხენიგაჩერდა.ჩამოვხტიდაჩავიმუხლე.მიწაზემწოლარესისე
ქონდაბურნუსიმოხვეულითავზედაკისერზე, რომარტერიასვერ
მივწვდიდამხოლოდ მაჯამოვსინჯე.ხშირადმაგრამძალიანსუსტად
უცემდა.მარცხენაბეჭზენატყვიარიქონდა.გალაბასისხლით იყო
მოსვრილი.ჩემსმუხლსდავეყრდენიდაპირაღმაგადმოვაბრუნე.

.
..მუჰამადი არ იყო.
..

ჩემსწინუცნობიმამაკაციიწვა.ბურნუსიდანმხოლოდ დახუჭული
თვალებიდაგრძელისწორიწამწამებიმოუჩანდა.ჩემზეგაცილებით
მაღალიიყო, მძლავრიმხარ- ბეჭითდაგრძელიდაკუნთულიმკლავებით.
გრძელიდაწვრილიწელიჰქონდა, რომელიცვიწრო თეძოთისწორ,
ლამაზდაგრძელ ფეხებზეჰარმონიულადგადადიოდა, მუხლამდე
სიგრძისაბრეშუმისგალაბადაშარვალიცკივერ უმალავდაუნაკლოდ
აწყობილისხეულისსილამაზეს, აქლემისტყავისამოწნული
ფეხსაცმელები,ნახევარ წვივამდესწვდებოდა,რაცმისმშვენიერ
ფეხებს ძალიანუხდებოდა.გვერდზეგადავაბრუნედანატყვიარი
მხარიჩემსკენმოვაქციე.

ჩემიდანამოვიმარჯვე,გალაბაამოვჭერიდაბეჭიგავუშიშვლე.
დაკუნთულ ბეჭშიტყვიაღრმადიჯდა, გულისპერანგიდანორიოდე
თითისდადებათუაშორებდა. ..საშიშიიყოტყვიისგულაზეხელის
ხლება, მაგრამგადავწყვიტეროგორმეამომეღო.დანაისევ
სანთებელასცეცხლზეგადავატარე, პირჯვარიგადავიწერე,
„ღმერთო
მიშველე,ჩავიჩურჩულედაჭრილობაზედანადავუსვი.

ჩუმმაკვნესამყურიმომჭრა.

-
„ყველაერთნაირად კვნესის,
-გამიელვასადღაც,
გონებისმიღმა.
..

დანისწვერმატყვიაადვილადწამოიღო, როგორცკიკუნთისზემოთ
გამოჩნდათითებიმივაშველედაწვალებითამოვიღე.ბურნუსი
თავიდან მოვხსენი,ნაჭერიჩამოვახიედაბინდივით დავახვიე.წყალი
გავყავი,სველინაჭრით ჭრილობასისხლისგანგავწმინდე, ძნელი
შესახვევიგამოდგა.დიდიწვალებითშევუხვიემხარი.დაჭრილს
თითებით თავიმოვუსინჯე,მაგრამსხვაჭრილობასვერ მივაგენი.
მაღალისიცხექონდა, როგორცჩანსმზეზედიდხანსიწვა, სახეზე
ალმურიასდიოდა.ხელისმტევნებზე მზისდამწვრობაქონდა.სხვა
თითქოსარაფერიუჭირდა.

აქაურიტანსაცმელიიდეალურადიცავდასხეულსუდაბნოსმზისგან.

დაჭრილიიქვემწოლარელოდთანახლოსმივწიე.ზურგით მეც
იმაველოდსმივეყრდენიდამისითავიმუხლზეისედავიდე,რომ
შეხვეულიმხარიმიწასარშეხებოდა.დარჩენილიწყლით ტუჩები
დავუსველედამისსახესდავაკვირდი.

ოცდაათწლამდე იქნებოდა.უცნაურისახექონდა,უფრო ოდნავ

ხორბლისფერი, ვიდრემუქი.არაბსდაბედუინსარაფერიმიუგავდა.
ოდნავხშირი,საფეთქლებამდელამაზადგაწოლილისწორიწარბები
დათვალებიიდეალურ სიმეტრიასქმნიდნენერთმანეთთან.მარჯვენა
წარბზეცხვირთანოდნავშესამჩნევიპატარანაიარევიჰქონდა.ნუშის
ფორმის,თვალისძალიანლამაზდაგრძელ ჭრილს, -გარშემო სწორი,
ხშირი,გრძელიწამწამებიერტყმოდა.მარჯვენაღაწვზე, ცხვირსადა
თვალსშორის, ციცქნახალიაჯდა,რაცბავშვურ,ონავრულ იერს
აძლევდა.მაღალიდაგაშლილიშუბლისახესუნათებდა.სწორიდა
ოდნავხორციანიცხვირი, ლამაზინესტოებითთავდებოდა.პატარა
პირიდათხელივარდისფერიტუჩებიჯიუტადმოეკუმა.სახე, ყურიდან
ნიკაპამდეთანაბრად უვიწროვდებოდა, რაცძალიანგანსხვავებულ,
ეგზოტიკურ გამომეტყველებასაძლევდა.მაღალიყელიჰქონდა,
ყველაქალირომინატრებდაისეთი.არტერიაგრძლად დალამაზად
გადაწოლილიყოყელისმთელ სიგრძეზე. რამოდენიმე დღისწვერი
ძალიანუხდებოდა, თმამუქიჰქონდა,სწორიდაოდნავგრძელი,
შუბლისზემოთ,ბუჩქადშერეოდამცირეჭაღარა.მასაცჰქონდა
მშვენიერთავზეთეთრივარსკვლავი -სწორედ ისეთივე, როგორც
ჯადარს.

ჩემსკალთაზეულამაზესმამაკაცსედოთავი.

უკვეეჭვიაღარ მეპარებოდა,რომესმართლაცმშვენიერივაჟკაცი,
რომელიცკავკასიელსუფროჩამოგავდათავისიიერით, ვიდრეარაბს
ანბედუინს,ნამდვილადალ- კაბირიიყო,
უბადლოშავიარაბული
ბედაურისპატრონი.

საოცრადგავდნენერთმანეთსცხენიდაკაცითავისი
გამორჩეულობით,ჯიშიანობით, განუმეორებელიერთადერთობითდა
ველურისილამაზით.ესორიშესანიშნავიარსებანამდვილად
ერთმანეთისთვისიყო ამქვეყნადდაბადებული.

თავსაბურავიდანდარჩენილინაჭერიდაჭრილსყელზედათავზე
მოვაფარე.დაღლილობამდანერვიულობამმიწია.შემამცივნადა
ამაძაგძაგა.ფეხიმიჩირქდებოდა,
ვგრძნობდირომსიცხემაღლა
მიწევდა.თავილოდსმივადედათვალებიდავხუჭეთუარახილვათუ
სიზმარიდამეწყო:

თითქოსსახლშივიყავი.დედასაუზმესმიმზადებდადაცხელ ჩაის
მთავაზობდა,მეკიჯიუტაცვიცინოდიდავეუბნებოდი,რომჩაისარ
დავლევდი, თუჯერ ცივწყალსარ დამალევინებდა.დედაიღიმებოდა
დაცივწყალსოქროსაფრებიანილურჯიმინისსარწყულიდან
რაკრაკით მისხამდა,
მეჭიქამეჭირადაწყალსვუშვერდი, მაგრამჭიქა
არივსებოდა, ცარიელირჩებოდადაპირთანმიტანისას, მხოლოდ
წვეთებიღამისველებდატუჩებს.ამასმეორესიზმარიგადაეხლართა.
სოფელშივიყავიდათიხისკოკითწყაროზეგავრბოდი.ქვაწყაროვანის
ამოუწურავისოფლისწყაროუხსოვარიდროიდანმაჯისსიმსხოდ
ჩქეფდადანაკადულად მიირწეოდაქვებში.ჭიქასმაშინვეცივად
ორთქლავდა, ხოლოწყლიანითიხისკოკაისეცივდებოდა-ხელსვერ
დააკარებდი.
..

- „უცბადარ დალიობებია-მომესმაჩემიტკბილიბებოსხმა,
-„
გულსგაგიციებს დაკბილებსგატკენს,ეგოგო,შეისმინერომ
გეუბნები!
“-ტკბილადმიჯავრდებოდაბებო,მეკიგულიანად ვიცინოდი
დაკოკასპირდაპირსახეზევიმხობდი...

წყალი,
წყალი.
..
.მწყურია,
ვთქვიხმადაბლა.ძილმაღრმადა
უსიზმროუფსკრულშიწამიღო.

.
..

კვნესამგამომაფხიზლა,მაგრამ ბურანიდანვერ გამოვდიოდი.

როგორციქნათვალიგავახილე.წყურვილისაგანპირგამშრალსნანახი
სამოთხისსიგრილედ გამომყვა.გამახსენდასადაცვიყავი.მზეს
გავხედე.ჩემსავით პირგამშრალიუდაბნოც წყალსნატრობდა.

ჯადარიქანდაკებასავითიდგა.ადგილიდანარ იძვროდა.

ძირს დავიხედედაგაოგნებამგამაშეშა.

ჯერმეგონასიზმარიამიხდა.

ნუშისფორმისნაპირებიდან,
რომელსაც პალმისწვრილი,
ჩრდილიანიდაგრილიფოთლებიმცველადშემოჯარვოდნენ, ორი
ულამაზესიზურმუხტისფერიოაზისიპირდაპირთვალებში
შემომცქეროდა.

„ისევმირაჟიათუ,
მართლამზისდარტყმამივიღე.
“-გავიფიქრე და
თვალიდავხუჭე.

მაგრამკვნესაგამეორდადათვალიისევგავახილე.დაჭრილიგონზე
მოსულიყოდადიდი, უზადოფორმის,
მწვანედაწყლიანითვალებით -
განცვიფრებულიშემომცქეროდა.

„ესეიგიმირაჟიარაა,
თვალებია!
..
.მაგრამროგორგავსოაზისებს
ესთვალები-გავიფიქრეუნებურადდაოდნავგავიღიმე.

მანშუბლიშეკრა.პალმისფოთლებივითსწორმაწამწამებმა
თვალებსმოუჩრდილესდაზურმუხტისოაზისებიჩრდილშიმოაქციეს.
..

უცბად დაბალიდაძალიანთბილიხმამომესმა.

-
„ალ საჰრასახარა?
..
“

უარყოფისნიშნად თავიგავაქნიე.
 -„
ლეკათ შაითან?
“

ეშმაკინამდვილადარვიყავი,
ამიტომ ისევუარყოფისნიშნად
გავაქნიეთავი.

-
"კენათმალ აკენ?
"

რადგანარცანგელოზივიყავი,
ისევთავისგაქნევით ვუპასუხე.

-„
მინაინათ?
..
“

-ტესმინილნა-ვუპასუხე.

-„
ნი'
ილნა..
.ჟამილლ. ..ნი'
ილნა,უანთამალ აკიი.
..შუკრან,
ალფ
შუკრ.ტესმიალ კაბირ -მიპასუხაჩურჩულით.ამსიტყვებსთითქოს
გულიცამოაყოლადათვალებიდახუჭა.

სახეგრილიოფლით დანამვოდა.შუბლზეხელიდავადე.სიცხეს
დაეწია.
..უკეთიყო.

„
ნილნა. ..ლამაზია.
..ნილნა,შენჩემიანგელოზიხარ. ..მადლობა,
ათასიმადლობა.მეალ კაბირივარ. “-ყურშიისევდაისევმესმოდა
დაბალი, ხავერდოვანიდაძალიანთბილიხმა.მანამდეჩემთვის
არავისუთქვამსამგვარისიტყვები-ასეუბრალოდ, ასეგულწრფელად,
ასესავსედ, ასემშვიდად, ასელამაზადდა. .
.და..
.ასედროულად.

წყლისბოლოწვეთებითტუჩიდავუსველე.

წყალიაღარ მქონდა.სამაგიეროდიმედიისეგაზრდილიყო.
..
.

ახლაჩვენსამნივიყავით.

დაბუჟებულიფეხიოდნავშევარხიე,
დაჭრილსარაფერიუგრძვნია.მის
მკერდამდედახრილ ცხენსფაფარზეხელიჩამოვუსვი.ჯადარმა
კმაყოფილადჩაიფრუტუნა.ერთგულიდაუტყუარიმეგობარი უდაბნოს
ცხელ მზესმიჩრდილავდადამადლობასმიხდიდაპატრონის
გადარჩენისთვის.

თავილოდსმივადედათვალებიდავხუჭე.

ხელზეშეხებავიგრძენი.ბედუინმაჩემიხელითავისხელში
მოიქციადამაგრად ჩამკიდა.

მისდიდდაძლიერხელშიჩემისუსტიხელიმთლიანად ჩაიკარგა.
დაჭრილიოდნავშესწორდა, შუბლიგაეხსნადატუჩისკუთხეში
ბავშვივითჩაიხატაღიმილი.

მარჯვენაღაწვზეციცქნახალმამცირედიცვალაადგილი.

თანაბარისუნთქვამომესმა.

ავადმყოფსმშვიდადეძინა.

თავიავწიედაცაშიავიხედე.
..

საჰარაში,
ძალიანლამაზადჩადიოდამღვრიესისხლისფერიმზე.
წყალიდაიმედი)

„
მოისმისფლოქვებქვეშ
წლებისთქარა-
თქური,

იცავსმომავლისგან
წარსულისსანახებს.

ჰყავსერთგულ მეგობრად
ცხენიდარახტული,

უცხოსარ ენდობა,
არც
სახესანახებს.

ბედსბედიარააქვს,
თუა
ბედუინის

უდაბნო ქვიშით წერს

უმკაცრესკანონებს.
“

თანანა
ბოლქვაძე

უძლურებისშეგრძნებამოდნავმომაფხიზლა.

გონზემოვდიოდი.პირიგამშრალიმქონდა, ტუჩებიდახეთქილიდა
ერთმანეთზემიკრული.გაფანტულადვფიქრობდი.მოგონებებიდან
რაღაცკადრებიმოფრინავდნენდაისევუკანმიფრინავდნენ.
თვალებმათავისითისწავლესუკუხედვა...გონებისბნელ კუნჭულებში
იჭვრიტებოდნენ,ხანრასჩაავლებდნენმზერასდახანრას. .
.რაარ
ამოათრიესმივიწყებულიწარსულიდან. .
.გონებისდაძაბვაარ
შემეძლო დაამოტივტივებულ სახეებსერთმანეთსვერ ვუკავშირებდი.
 შევეცადეშევრხეულიყავი,
მაგრამოფლით დამარილით
გაჟღენთილიჩემიტანსაცმელი გახევებულიყო.მოძრაობატკივილს
მაყენებდა.ძლივსდავხარეთავიწინ.ნიკაპიმკერდზემივიბჯინედა
მუხლებზემოხვეულიხელებიერთმანეთზეწვალებით გადავაჭდე.
თავბრუმესხმოდა.ხელებიყინულივითმქონდა.ფეხისთითებს
საერთოდვერვგრძნობდი.კუნთებსჟამი- ჟამკრუნჩხვაუვლიდა.გული
სწრაფადმიცემდა, მაღალისიცხემქონდა.ადგომავცადე,მაგრამ
ამაოდ.მხოლოდგვერდზეგადავიხარედამოკუნტულიმივწექილოდის
ძირში.

სადღაც,მეხსიერებისშორეულ კუნჭულშიმაგონდებოდარომ
ცხენზევიჯექი,
რომჩემსკალთაზეზურმუხტისფერითვალები
ბრწყინავდნენ,რომვიღაცამხელიჩამკიდა. .
.მაგრამ,
ესსიზმარიიყო,
ხილვა,ცხადითუმოლანდება, -ამისგარკვევისუნარიაღარმქონდა.
ვცდილობდიგონებამომეკრიბადაერთილოცვამაინცმეთქვა.არცეს
გამომდიოდა.სიტყვებსვერვპოულობდი.რაცშეიძლებოდამოვიკუნტე
დამუხლებიშუბლთანმივიტანე.

ვიგრძენირომმარტოვიყავი, რომთითქოსარცარაფერი
მომხდარა...მხოლოდ მთვარისსითეთრესვგრძნობდიდახუჭული
ქუთუთოებით.ტირილიცაღარშემეძლო.ამომშრალითვალებიდან
ცრემლიცგამქრალიყო.

„ერთხელ კიდევგამომახედებსსანამ.
..სანამ.
.“-გამიარაფიქრმა
დაშიშმაშემზარა.

ისეთიძლიერიიყოესშიში, -რომუეცრადთვალიგავახილე.ეს
სიკვდილისშიშიიყო.აითურმერააიძულებსადამიანებსსიცოცხლეს.
..
-სიკვდილისშიში.აითურმერაზეამიბმულიინსტიქტი-სიკვდილის
შიშზე..
.

„
სიკვდილშიდამოუსვლელშიწადი -გამახსენდაწყევლა.ერთმა
ღმერთმაიცოდაესლოცვაიყო-თუწყევლა.

„
იქნებმხოლოდ ჩვენგვგონიარომესწყევლაა..ჰო,მართლაესრომ
გამახსენდა,ლოცვასრატომვერ ვიხსენებ?ესუფრო ახლოაალბათ
დაიმიტომ. .
.“

საზარელმაშიშმააღქმადამიბრუნა.გამახსენდაროგორმიმიყვანა
ცხენმადაჭრილ კაცთან, რომელსაცმთელიდარჩენილიწყალი
დავალევინე, დაჭრილიმხარიშევუხვიე.
..მიმოვიხედე.თვალი
მიჭრელდებოდა, მაგრამცხენიდაკაცივერსადშევნიშნე.სისხლიანი
სახვევისკვალიცკიარსადიყო, ჭრილობიდანამოღებულიტყვიაც
გამქრალიყო.მომხდარისნიშანწყალიცარსად ჩანდა.კარგახანია
თვალსაღარვუჯერებდი, მაგრამმაინცმომეჩვენა,რომქვიშაზეცხენის
ნახევრად გამქრალინაკვალევიდავინახე,რომელსაც უდაბნოს
მშრალინიავინელ- ნელაშლიდა.

ასეთიუმადურებისგააზრებამმთლიანადმომშალა.ესუფრო დიდი
საშინელებაიყო ჩემთვის-ვიდრეყალბირუკა,
ის,რაღაც
ორგანიზებულიდანაშაულისსქემასთანმაინციყო კავშირში,
მაგრამ
უდაბნოში მხოლოდცხენისამარადარჩენილი დაჭრილიკაცისგან,
რომლისთვისაც წყლისუკანასკნელიყლუპი დაუნანებლად გავიღე,
ჩემიმიტოვებაუდაბნოში-სიბოროტედმეჩვენა.

„ჰოირაადვილიასიბოროტისჩადენაროცაარავინგხედავს.
რატომმეარმომდისაზრადსიბოროტისკეთება, ყველარომმეცოდება
დაგულგახსნილად ვეხმარები..
.თანარცკივკითხულობღირსიათუ
არაასეუშურველადმირთმეულისიკეთის.რაკარგიიქნებოდაცოტა
ეგოისტიმაინცრომვიყო...თუმცარაღადროს?“-დარდისდა
სასოწარკვეთისთავიცაღარმქონდა...

სულ უბრალო რამემენატრებოდა,

სულ უბრალო.
..ერთიყლუპი
წყალი!

იმედი-აღარცმახსოვდა.

მთვარესშევაცქერდი, ვხედავდინელნელაროგორ გაყვითლდადა

როგორიქცამზედ.ჩემსკენსხივებიჩამოაფრქვიადანათელში
გამახვია.კაშკაშასინათლემთვალებიდამიბნელა.შიშმადაუძლურმა
სხეულმა, ერთად მიმატოვეს,დიდი,ნეტარისიმშვიდემოვიდადა
სადღაცუსხეულოდგავცურდი. ..

შუბლზესიგრილევიგრძენი.არ მციოდა.აღარცმცხელოდა.

„ალბათისსამიდღე-ღამეასამოთხერომუნდავნახო -გამეფიქრა
უნებურად.
..თვალისგახელავცადე.წამწამებსშორისდავლანდე-
ვიღაცდამცქეროდა,მისქათქათათეთრ, გრძელ დათავისუფალ
პერანგსნიავიუვლიდა.
..ჩემიხელიხელშიეჭირა.

„
-ანგელოზიმატარებსალბათ.თუსამოთხეშივარ,
მაშინეს
ანგელოზიუნდაიყოს.

-„დალიე,ოღონდ ცოტა -მომესმაუჩვევისიტყვები.პირთან

სისველე ვიგრძენი.ანგელოზიწყალსმასმევდარომელსაცმომჟავო
გემო დაუჩვეულოდხასხასაწითელიფერიქონდა.

„
-რაარის?როგორ გავსსისხლს.
..
ოღონდთხელია.
.“

პირთანმოტანილისითხეგადამცდადაწამომახველა, გრილმა
წვეთებმანიკაპიდაყელიჩაირბინესდამკერდზეგაიკვალესგზა.

-„
მშვიდად,
მშვიდად -გავიგონეისევ.

„-
ესეიგისხეულიცმაქვს?
“-გავიფიქრე.
..რაღაცხმებიცმომესმა.
ფრუტუნითუღრმასუნთქვა.თვალიოდნავგავახილე.

ორიზურმუხტისულ ახლოდანმიცქერდა,დაბურულ მწვანეში

ნაპერწკლებმაგაიციალესდაისეგაბრწყინდნენ,
რომთვალიმომჭრეს.
თვალიმოვჭუტედაუცნაურადმოციმციმესიმწვანესშევაცქერდი.

"-თვალებია,წყლიანიდიდიმწვანეთვალები.მაგრამანგელოზებს
ხომცისფერითვალებიაქვთ? “-გამახსენდახატები.უფრო
დაკვირვებით დავაცქერდიორ მოციალეოაზისს,ჩრდილისფერი
წამწამებითშემოზღუდული, ნუშისფორმისნაპირებიდანგრილი
ლივლივით რომმიმზერდა.

“-
საცრემლეებიაქვსთვალისუპეებში, ანგელოზებსარ აქვთ
თვალებზესაცრემლეები, ხატებზესაცრემლესგარეშეარიან
დახატული.არ ჭირდებათ,ისინიხომარ ტირიან, სულ ბედნიერები
არიან..
.ესეიგი,
ესანგელოზიარაა.აბავინაა? “-მოჭუტულიმზერით
დავაცქერდითეთრ ლანდს, რომელიც ორიმაცოცხლებელიდაბურული
ზურმუხტოვანიოაზისით მშვიდადმიღიმოდა.

-კარგადიქნები.-ისევგავიგონეუჩვევისიტყვები.

თბილმა,ხავერდივითრბილმა,
დაბალმახმამ-გულშიშემოაღწიადა
თავისიწილიბინადაიდო.

ჩემმამცირედაკვირვებამდამღალადათვალიდავხუჭე.დაჭრილ
ფეხზეძალიანფაქიზადშემეხომზურნველითითები, მაგრამტკივილმა
ისემძლავრადდამიარარომუნებურადშევკივლე, ცივიოფლიისე
ერთბაშადგადამევლო სხეულზე,თითქოსცივტბაშიშიშველი
შევცურდი.შავ-
ლეგაბურუსითვალებზედამაწვადამთლიანად
დამფარა.

საამოშეგრძნებამგამომაფხიზლა.სახეზემოფერებით მეხებოდა
უნაზესიაბრეშუმი.აბრეშუმებიმეხებოდასახეზე,
ყელზე,
მკლავებზე.
ერთმაჩემსმკერდზეგადაინაცვლადალეჩაქივით გადამეფარა.
სიამესდანეტარებასვგრძნოდი,უსასრულოდმსურდამეგრძნო ეს
ნატიფისინაზე.ხელით მოვსინჯეაბრეშუმი.

-ჯადარ,
გამოდი,
ისავადაა.
“-მომესმათბილი,მაგრამმკაცრიხმა

ამსიტყვებზეაბრეშუმებიერთი-
მეორისმიყოლებით ალაგდნენჯერ
მკერდიდან,მერეყელიდან,ბოლოსსახიდან.

ხმამგამომარკვიადათვალიგავახილე.თავსშავიარაბულიბედაური
მედგადანელამყნოსავდა.ჩემიაბრეშუმისლეჩაქებითურმემისი
უნაზესიფაფარიიყო.დაძახილზეცხენიგასწორდა, რამოდენიმე
ნაბიჯითუკანდაიხიადაჩუმადჩაიჭიხვნა.მისხმაზევიღაცწამოდგა,
სწრაფადმომიახლოვდა, ცალ მუხლზედაიჩოქადასახეზედამაცქერდა.

-ნილნა,
როგორციქნადამიბრუნდი.მეხუთედღეავცდილობ
გამოგახედო,ლამისიმედიდავკარგე,
მადლობელივარალაჰის შენი
სიცოცხლერომმაჩუქა -ამბობდასაოცრადთბილიხმა.მაგრამ
საკვირველიისიყო,რომესხმაჩემისაკუთარიგულიდანმესმოდა.

- ალ კაბირივარნილნა,
არ შეგეშინდეს.რამეთქვი,
ერთი
სიტყვამაინც -აგრძელებდალაპარაკსჩემიგულიდანამოსულიხმა.

- შენმიმატოვე.
-ვთქვიჩურჩულით.

- ცოტახნით,
წყალირომმომეტანა.

- წყალი?

- მემთელ უდაბნოშისამალავებიმაქვს,სადაცწყალს,
სანოვაგესვინახავ.საჰარაჩემისახლია,
ჩემისამშობლო.

- მეძინება.
-დავიჩურჩულე.

- დაიძინენილნა.მშვიდადიყავი.-გავიგონესაპასუხო
ჩურჩული.

ხელზენაცნობიშეხებავიგრძენი.ბედუინმაჩემიხელიისევთავის
ხელშიმოიქციადამაგრადჩამკიდა.ახლამეჩამეხატატუჩისკუთხეში
უღონოღიმილი.

რამდენხანსვიყავიშავ-
ლეგაბურუსშიარ ვიცი,მხოლოდ ხანდახან
ოდნავმაფხიზლებდაპირთანმოტანილიწყლისწვეთები, რომელსაც
ხარბადვისრუტავდი,მაგრამმერეისევბურუსშივიძირებოდი..

.
..

მზეჩასვლასაპირებდა,როცაკარგადმოღონიერებულმათვალი
გავახილედაწამჯდომავცადე.ბედუინიარჩანდა,მაგრამმახლობლად
ცხენიგემრიელად ახრამუნებდარაღაცას.სხეულიისეთიმჩატე
მქონდარომსაერთოდ ვერვგრძნობდი.

„ნეტარადღეადარარიცხვი -შევეკითხეჩემსთავს.მერეგამეცინა,
მომეჩვენარომჩემსმეტიარავინითვლიდადროს.მიმოვიხედეოდნავ
მოშორებით ცეცხლიენთო,ზედჩემიჩაფხუტიქვაბადიდგადაშიგნით
რაღაც დუღდა.

ჩემისაწოლიშევათვალიერე.

აქლემისტყავზევიწექიდათავზეპატარაჩარდახიმადგა.თავქვეშ
ცხენისუნაგირიმედო, ზედაქლემისტყავიიყო გადაფარებული.ჩემი
ძველიტანსაცმელიგამქრალიყო.კოჭებამდე აბრეშუმისკაბამეცვა,
ხოლო ფეხზეაქლემისტყავისამოწნულიფეხსაცმელები.სირცხვილმა
დაუხერხულობამელდასავითდამიარა.სახეზეისეთისიმხურვალე
ვიგრძენირომასეუდაბნოსმზესაცარდავუწვივარ.წარმოვიდგინე
როგორმიცვლიდატანსაცმელსვიღაცუცნობიმამაკაცი, ისიცარაბიდა
მაჰმადიანი..
.აქამდეუცხოსთანსამოსისგარეშეარასოდეს
ვყოფილვარდაისეშემრცხვა, რომსიმწრისცრემლები ნიკაპთან
გამენასკვა.

ფეხსჯანსაღიფერიდაბრუნებოდა,ძარღვებზეამოყოლილისიწითლე
გამქრალიყო,აღარ მტკიოდადაძალიანსუფთად მქონდაშეხვეული.

-როგორ შევხედო ახლაამკაცს.-გავიფიქრეგულმოსულად.

ცეცხლისმოპირდაპირემხარესმეორეპატარაჩარდახიშევნიშნე.იქ
ალბათბედუინიათევდაღამეს.

ნაბიჯისხმაყურზემომწვდა.

სასწრაფოდმივწექიდათვალიისევდავხუჭე,სხვაგზაარ მქონდა,
სირცხვილითთვალსმაინცვერგავუსწორებდი.წამწამებიდან
დავინახეროგორ ამოდიოდაბორცვზეძალიანმოქნილიდამარდი
სხეული,რომელიც იდეალურადზუსტი,მოზომილინაბიჯით მოდიოდა.
არცერთიმოუხეშავიანუხერხულიგადახრაარ იყო მისგრაციოზულ
დაღირსებით სავსემოძრაობაში.თეთრებიეცვა,
თავზეშავიუკალით
დამაგრებულითეთრიბურნუსიდანმხოლოდთვალებიუჩანდა.

ბედუინიჯერ ცეცხლთანმივიდადაქვაბსდახედა,
მერეცხენთან
მივიდაშუბლზემოეფერადათვალისივრცესგაუშტერა.

კარგახანსიდგაასე.ბოლოსმოტრიალდადაჩემსკენწამოვიდა.
შუბლზეხელიდამადო, მაჯაგამისინჯადამხარზეფრთხილად შემეხო.

-ნილნა,
გაიღვიძე,
დღესრამეუნდაშეჭამო.

თვალიოდნავგავახილე.ბედუინიმძიმეგამოხედვით მიმზერდა.
აშკარადნერვიულობდა.

-ორდღეშიაქედანუნდაწავიდეთ, უნდაჭამო,ძალაუნდა
მოიკრიბო.შეგიძლიაადგე?შეეცადეადგე.-ჩაილაპარაკაჩუმად.

თავიდავიქნიე.მაგრამ მხოლოდწამოჯდომაშევძელი.მანხის
პატარანიჩბით ქვაბიდანრაღაცამოიღოდაახლოსმომიჯდა.
თვალებშიაღარ მიმზერდა.მისიეთიკაკრძალავდაქალისთვის
თვალებშიშეხედვას.კაბამოვისინჯედაშუბლიშევკარი.თვალებით
გაიღიმადამითხრა:

-შენთვისარშემიხედია, მხოლოდფეხისშეხვევისდროსდავხედე
ჭრილობას, ძალიანავად იყავი,ძალიანავად.მარგრამახლაუნდა
შეჭამო,აიეს!

საჭმელსდავხედე,რაღაცფაფისმსგავსიიყო, პურისსუნიქონდა.
პირთანმოტანილისაჭმელი სულ ცოტაგავსინჯე.ხორბლისფქვილის
ფაფასგავდა.ყლაპვამიჭირდა, მაგრამროგორციქნანახევარ
კოვზამდეშევჭამე.ისედავიღალე, რომმაშინვემივწექი.

- დაისვენე,ცოტახანშიკიდევგაჭმევკუსკუსს.ჭამასუნდა
მიეჩვიო,
წყალიცმეტიუნდადალიო.ცხენზეჯდომაუნდაშეძლო,
აქედანუნდაწავიდეთ.-მომესმამზრუნველიხმა.

- რამდენიხანიააქვარ?-თითქოსჟანგიანიბოქლომმა
გაიტკაცუნაო ისეამოვღერღეორისიტყვა.

ბედუინმაექვსითითიმიჩვენადამზისასვლა-
ჩასვახელით მანიშნა.
 - სულ რვადღე,
ალბათმეძებენ.

- ჰო,
მაგრამვინ?-გამეპასუხათბილიხმა.

ბედუინმაცეცხლსშემოუარა,
მოპირდაპირემხარესჩარდახისქვეშ
წამოწვადაცასშეაჩერდა.

მეცგავხედეცას.მართალაცარაფერიიყოისეთილამაზი
როგორცმზისჩასვლასაჰარაში.წითელიმზესაკუთარ ფერსადებდა
გარემოს.ქვიშაღიაწითელსიღებდა,ხოლოკლდეებიმუქწითელს.
ფერებიცაზეირეკლებოდარამოდენიმეგარდამავალიფერის
წითელიერთმანეთსერწყმოდადასივრცესავითიკავებდასულსდა
გონებას.მზესთვალიგავუშტერე.

მისისიყვითლე- დაკარგულიდისკოჰიპნოზივითმოქმედებდა.თვალი
დავხუჭე.მზე ქუთუთოებზეშიგნიდანსითბოდამომეკრადასხეულში
ჩამეღვარა.

მხარზეშეხებამგამომაფხიზლა.პირველირაცდავინახეწითელი
სითხითსავსეხისპატარაჭიქაიყო,უდაბნოსწითელიმზეთავად
ჩაღვრილიყო ჭიქაში.ბედუინიჩემსგვერდითიჯდა.

-დალიენილნა.კარკადესჩაია.შემდეგისევუნდაჭამო.

მისიმწვანეთვალები ნერვიულადბრწყინავდნენ.მივხვდი,
რაღაც
ძალიანაწუხებდა,
მაგრამკითხვისდასმავერგავბედე.გადავწყვიტე,
რადაცარუნდადამჯდომოდა, ესწითელიჩაიცბოლომდედამელიადა
მოწოდებულიფაფაცბოლომდემეჭამა.

ჩაისსურნელოვანიარომატიდაკრავდა, მისიწითელიფერი
ფარვანასავით მიზიდავდა.ოდნავმომჟავოგემო ქონდა.ცხელისითხე
ძალიანმესიამოვნა.ჭიქისგამორთმევამინდოდა, მაგრამსაკუთარ
ძალებსვერ ვენდედაჩაიბოლომდემისიხელიდან დავლიე.სახეზე
ფარულისიხარულიშევატყე.ახლაფაფიანიკოვზიმოიმარჯვა.

„ღმერთო,რომიცოდესროგორმეჯავრებაყველაჯიშისდასახის
ფაფა-გავიფიქრე, მაგრამ მისიწყენინებაისეთ წარმოუდგენელ
ბოროტებადმომეჩვენა, რომმშიერისგამომეტყველებამივიღედაის
ერთიკოვზიფაფაცბოლომდეშევჭამე.თვალებშიშევხედე.თვალი
ამარიდა,მაგრამმადლობისნიშნადთავიდაიქნია.პატარახისჭიქა
ისევგამომიწოდა.
 ჭიქაშიწყალიიყო.წყლისდანახვაზეჟრუანტელმადამიარა.
თვალებიგამიფართოვდანელა, დიდინეტარებითდავლიეწყალი,
რომელიცბოლო რვადღეოცნებისერთადერთსაგნად მქცეოდა,
მაცოცხლებელმასითხემყელიგრილადჩაიარადასხეულში
შიგნიდანაცგრილინაკვალევიდამიტოვა.საბოლოოდ დავრწმუნდი
რომწყალზეღირებულიამქვეყნადმართლაცარაფერიიყო.

-როგორ ხარ?-საკუთარიგულიდანისევმომესმამისიხმა.

კარგადყოფნისნიშნადთავიდავიქნიე.ბედუინმაპატივისცემისდა
მოკრძალებისნიშნად თავიდამიხარა,
მარჯვენახელით თავისგულს,
პირსდაშუბლსშეეხო, ფეხზეწამოდგა,ცეცხლსშემოუარა,ჩემსკენ
ზურგით ფეხმორთხმულიდაჯდადაუდაბნოსდააცქერდა.

-დაიძინედამშვიდადიყავი.-მომიალერსადაბალმადათბილმა
ხმამ.

სასთუმალზემივწექი.დაფიქრებამინდოდა.პრიველ რიგშიმინდოდა
მეფიქრაიმაზე,
რატომმესმოდაამკაცისხმაჩემისაკუთარიგულიდან,
მერე-თურაზენერვიულობდაასე, მაგრამსისუსტემმძლია,ფიქრი
ამერიადაამჯერად უკვემართლაჯანსაღმაძილმაჩამითრია.

დილით გავიღვიძეთუარა,მაშინვემეორეჩარდახსგავხედე.არც
ბედუინიჩანდადაარცცხენი.ნაცნობმაშიშმაგულიშემიკუმშა.ისე
სწრაფადწამოვჯექირომთავბრუდამესხა.ჩემთანახლოსთბილი
წყლით სავსეჩემიჩაფხუტი იდგა,გვერდითორადგაკეცილითეთრი
ტილო დასავარცხელიედო.მივხვდირომსხეულიუნდაგამეწმინდა
დაგამემშრალებინა.ასეთმაზრუნვამგულიამიჩუყა.

„-
ამიტომაცმოეფარათვალს-ვიფიქრე.კაბაგავიხადედა
სხეულისგაწმენდადავიწყე.ცოტახანშიშვებავიგრძენი.სასწრაფოდ
გავიმშრალედაკაბაგადავიცვი.პირიდავიბანე,
თმადავივარცხნე,ის
იყოაბაზანას მოვრჩირომცხენისხალისიანიფრუტუნიგავიგონე.

„-
მოდის -ვიფიქრედავიგრძენირომგულისძვრამჭირდა.რაღაც
მემართებოდა,თითქოსკარგადვიყავი,მაგრამგულითავისადგილას
ვერაფრით დავაბრუნე.სახეზეალმურმაამკრა,
შევეცადე
დავმშვიდებულიყავი,
მაგრამარაფერიგამომდიოდა.

ცოტახანშიაღმართზე ბედუინიგამოჩნდა,წინთავადმოდიოდა,
უკანცხენიმოსდევდა.თვალსვერ ვაცილებდიავაზასავითმოქნილი
სხეულისიდეალურმოძრაობას.ისევმთლიანად თეთრიემოსა,
მხოლოდ თვალებიუჩანდა.ჩემსკენარცგამოუხედავს, თავის
ჩარდახთანგაჩერდა,ცხენსტყავისჩანთიდანწყალიდაალევინადა
რაღაცმისცა.

ფეხზეავდექი,
დამისკენორინაბიჯიგადავდგი.

-
ალ კაბირ,
საბაჰელ ხეირ.-მივესალმე.

მომეჩვენა,
რომჩემმასიტყვებმამაგიურადიმოქმედაბედუინზე,
სწრაფადმობრუნდადადამაცქერდა,ქანდაკებასავითგაუნძრევლად
იდგა.რამიმოქმედაასე,ვერაფრითმივხვდი.იმანრომსახელით
პირველად მივმართე თუიმან,რომარაბიქალის რიდიდამოწიწება
საერთოდარ იყოჩემსტონში, ჩემმანორმალურმახმამ, რომელიცნელ
-ნელამიბრუნდებოდათუიმან, რომთვალებში მოურიდებლად
ვუცქერდი,რაცმისიტრადიციით-ქალისაგანდაუშვებელიიყო. .
.თუ
იმან,რომვიღაცგადამთიელს, -არაბიქალისულამაზესიმომწვანო
ფერისაბრეშუმისსამოსიკიმეცვა, მაგრამ ქართულად მიხდებოდა.

თვალებშინაპრწკალმაგაუელვა.მაგრამისექონდაპირი
შებურული,რომმხოლოდ მისიმზერისწაკითხვაშევძელი, გაკვირვება,
სიხარულიდაკიდევ რაღაცსხვა შევნიშნე.ამათვალიერ-
ჩამათვალიერადათვალებიმოჭუტა, მისმამზერამგამომწვევითუ
გამომცდელიიერიმიიღო.მაგრამწამშითვალიამარიდა.თავიდახარა
დასწრაფად,კატისმსუბუქინაბიჯითმომიახლოვდა.ჩემი
სასთუმალიდანაბრეშუმისნიკაბიაიღოდათმაზე მზრუნველად
მომაფარა.

-„
მეია,
მეია,
ვხედავუკეთხარ.რომელიქვეყნიდანხარ?-
მომეფერათბილიხმა.

-
„ანამენჟეორჟია.
“

-
უცნაურისახელია.-მიპასუხადაფიქრებით.

ოდნავშეწუხებულმასწრაფადმოვიხვიეთავზეაბრეშუმი.თმისშეხვევა
დამვიწყნოდა,ამითშეურაცხოფასვაყენებდი,
ანუპირდაპირ ვიწვევდი
საალერსოდ.

-შენშეუპოვარიხარნილნა!აქაურქალებსასეთითვისება
ნაკლებადაქვთ.როცაწყლისბოლომარაგიმთლიანად ჩემთვის
გაიმეტე,საკუთარიხელითმშვიდადდაიწერეშუბლზე წამებით
სიკვდილი.აქხალხიერთმანეთსხოცავსერთიჭიქაწყლისთვის.
სხვაგან შეიძლებაბევრი დღეგაძლოსადამიანმაუწყლოდ,მაგრამ
საჰარაშიესშეუძლებელია.დიდისიმდიდრეცკიშემოუძლევიათ
ჩემთვისორიოდეჭიქაწყალისფასად.ანპირველად ხარ უდაბნოში
დათუესარ იცოდი-უკვემიხვდებოდი, დამაინცშენი სიკეთეისეთი
დიდი,ღრმადათანჩვეულებრივია, რომშენიყველასხვაღირსებაან
ნაკლი-ქვიშისუბრალო მარცვლიამასთანშედარებით.

- რატომმიმატოვეუდაბნოშნი?

- შენ,შენისაკუთარიწყალიდაიმედიმემაჩუქე,თანაცისე
რაღაცნაირად, ისეუბრალოდ. .
.შენ უფრო მეტიხარ,
ვიდრეადამიანი
შეიძლებაიყოს. .
.ამიტომშენთვისახლამეუნდამომეტანაწყალიცდა
იმედიც.ახლამევარშენიწყალიდაიმედი.

-ჩემიწყალიდაიმედი.
..-ჩავიჩურჩულე.

-დღესშენით უნდაჭამო.-მკაცრადმომიჭრაბედუინმადა
ცეცხლზესუფთაწყალი ასადუღებლადშემოდგა.მცირესაუზმე
მოამზდა,ცეცხლთან უსიტყვოდმიმიპატიჟა.წითელიჩაიცმზად იყო.
ხელებიმიცახცახებდა,სუსტადვიყავიდაპატარახისკოვზითსაჭმელი
ძალიანმოუხერხებლადმიმქონდაპირთან.მაგრამბედუინიაღარ
მეხმარებოდა, თავისფიქრებშიღრმადიყოწასული,ვეღარც
მამჩნევდა.წითელიჩაიდავლიე, მისიცხელისიწითლე-ძალას
მაძლევდა,თითქოსახალ სისხლსმისხამდნენსხეულში.

ისემოშუადღევდარომჩემთვისერთისიტყვაცაღარუთქვამს.
გაბუტულებივითვისხედით.დუმილიგამეფდა.ისეთისიჩუმეიდგა,
მცირედიჩქამიცისმოდა.საუბრისწამოწყებასანრამესკითხვასვერ
ვბედავდი.ბედუინიდაძაბულადფიქრობდა.მისიმწვანედასხივიანი
თვალებიმოჭუტულიშესქეროდნენდასავლეთისმხარეს.მივხვდი
სავალ გზასირჩევდა.წასვლაეჩქარებოდა.ისმთლიანად ჩემზეიყო
დამოკიდებული, რამდენადშევძლებდიცხენზეჯდომას, უდაბნოს
სიცხისგაძლებას,ხანდახანუწყლობისგაძლებასაც.მივხვდირომ
მისთვისმეახლასერიოზული თავისტკივილი ვიყავი, ოღონდ არა
მარტოიმიტომ, რომგზისთვისუნდაგამეძლო, არამედკიდევიყო
„რაღაც დაეს რაღაც აუტანლადაწვალებდა.
 უჩუმრად ავდექიდაჩემიჩარდახისკენწამოვედი.ჩემიმოძრაობა
გაიგონა,მაგრამარცკიშერხეულა.მისინერვიულობამეცგადმომედო,
მაგრამსასოწარკვეთასაღარ ვგრძნობდი.

მივხვდირომმანჩემზესრულიპასუხისმგებლობაიკისრა.

„ახლამევარშენიწყალიდაიმედი -
ისევდაისევმესმოდამისი
ხმა.

მივწექი,
თვალიმივხუჭედაშევეცადედამეძინა, ძალები
მჭირდებოდა, არ ვიცოდისაით,რომელ მხარესუნდაგვევლო ან
რამდენხანს.საერთოდ მომეცემოდათუარაძილისსაშუალება.
ბედუინსშევხედე.სრულიადუცხოდაღვიქვი, ვერ მივხვდირატომუნდა
ვნდობოდიამუცხოადამიანს, რატომუნდამევლო მისმიერ ამორჩეულ
გზა-
კვალზე.ღმერთმაიცისრამელოდამისხელში.შიშიშეუმჩნევლად
წამომეპარა.შუბლიშემეკრა,უნდობლობამელვასავით დამიარა,
წამოვჯექისახეზე ხელიმოვისვი,თითქოსძილ-ბურანიდან
გამოვერკვიე.საღიაზროვნებამიბრუნდებოდა.კიდევდავაკვირდიამ
უცხოკაცს.მშვილდივითმოჭიმულიიჯდა,წვრილიწელირკალივით
მოხროდა, ერთიხელიმოკეცილიფეხისმუხლზეიდაყვითედო, მეორე
ხელიპირველზემტევნითგადაეჭდო.სახემთლიანად შებრულიქონდა,
მხოლოდ მწვანეთვალებიკიაფობდნენთავზეშემოხვეულიბურნუსის
სითეთრეში.

გამახსენდარომმისისახეაღარდამინახავს,
ესდღეებისულ
შებურულიქონდა.

"-არმენდობა,სახესარმიჩვენებს,
არუნდამისსახეზერამე
წავიკითხო,ანსახედავიხსომო -
გამკრაგულში.თითქოსჩემსფიქრს
უპასუხაო,მისიხმამომესმა:

-ნილნა, უნდამენდო,ბრმადუნდამენდო, სხვაგვარად არაფერი

გამოვა,ჩვენაქედანუნდაგავაღწიოთ, როგორმეფარაფრას
ოაზისამდეუნდამივიდეთ.იქუნდამოვიფიქროთროგორდაბრუნდები
შენსქვეყანაში.მშვიდად იყავი.მეარაფერსდაგიშავებ, აღარ
დაგტოვებმარტოს.შენიდანათავქვეშგიდევს, შენისხვანივთებიც
იქვეა.უნდადაიძინო,ძალებიუნდამოიკრიბო!უნდადამეხმარო!გზაში
ცუდად არუნდაგახდე.დროისდაკარგვაარშეიძლება.ხვალ რიჟრაჟზე
აქაურობაუნდადავტოვოთ.გთხოვნილნა, გზაშიბევრიუცნაური
გადაწყვეტილებისმიღებამომიწევს.არდაფრთხე, არ გაიქცე,თორემ
შენსძებნაშიდროსდავკარგავ.ამისგამოშეიძლებაორივე
დავიღუპოთ.უნდამენდო.მენდობი?!-ამსიტყვებზეჩემთანახლოს
მოვიდადაჩაიმუხლა.

თავიდანბურნუსიმოიხადადასახეგამოაჩინა.ლამაზისახე
ქონდა,უფრო თეთრიიყოვიდრეპირველადმეჩვენა, ხშირიდა
გრძლადგაწოლილიმუქიწარბებიდადიდიმწვანეთვალები, თმაზე
თეთრინასთი, ღაწვზემცირეხალიდავიწროყბებიერთმანეთთან
ეგზოტიკურ კონტრასტსქმნიდნენ.პატარაპირიდათხელიტუჩები
ჯიუტად მოეკუმა.ვიწრონიკაპზეეროსისთითიაჩნდა.უცნაური
გამომეტყველებაქონდა, ერთდროულადალერსიანი, მკაცრი,
ღირსეული, მშვიდიცდამშფოთვარეც.პირდაპირ თვალებშიმიმზერდა,
აღარციმისიერიდებოდარომთავზე ნიკაბიარ მეხვიადაგაშლილი
თმამხრებზემეფინა.წამითთვალიამარიდა, ისიციმიტომრომფეხზე
ჩემიჭრილობაშეემოწმებინა, თანდროსმაძლევდაპასუხისათვის.
მოუთმენლობაემჩნეოდა, ღელავდა.

-
მუჰამადისადარის?
-ვიკითხემოულოდნელად.

ბედუინიშეკრთა,არელოდაჩემგანამშეკითხვას.გაირინდა.ჩემს
ფეხზესახვევსდააცქერდა,
მიხვდარომმისპასუხზეიყო
დამოკიდებულიჩემიმთავარიპასუხი.შევატყერაღაციცოდადათქმა
არუნდოდა.

-ახლაკარგად უნდაიყოს.-მოკლედმოჭრადაფეხზეადგა.

ცეცხლსშემოუარა, ჩემსკენზურგითგაჩერდადაიქვემდგარ კლდეს

დააცქერდა.უკმაყოფილოიყო, დადებითპასუხსელოდა.

"რასნიშნავსკარგადუნდაიყოს?
!თუმკვდარია,
ახლამისისული
ზეცაშიიქნებადაკარგადიქნებარათქმაუნდა.თუცოცხალია,მაშინ
ცუდად ყოფილადაახლაკარგადაა.როგორუნდაგავიგო ესსიტყვები?
"-ვფიქრობდიდაბედუინსვუცქერდი.

აშკარაიყო -სხვასარაფერსმეტყოდა.შეკითხვაზემიხვდა,
რომ
ჩემიმხრიდანნდობასსუსტისაფუძველიქონდა.

"თუმიხვდარომარვენდობი, შეიძლებააქდამტოვოს,ანხელსაყრელ
მომენტსდაელოდოს, თუმცამაშინრატომგადამარჩენდა?ცოცხალი
ვჭირდები.მაგრამრისთვის..
.რამიზნებიაქვსამმომთაბარეკაცს,
რომელიცწყლისდაიმედისამარაცხოვრობსამგამომშრალ
უდაბნოში.თითქოსდიდადარცსაშოვარიდაშოვნააინტერესებს,
მაგრამრაღაცითხომცხოვრობს?რითი?რასსაქმიანობს?-უცბად
დამეხვიაფიქრები.

ღრმად ამოვისუნთქე,რაღაცუნდამომემოქმედებინა.სხვაგანდა
სხვავითარებაშიასეთიკაციალბათოცნებისსაგნად ძალიანსწრაფად
მექცეოდა,მაგრამსაჰარაშიდაიმგარემოებაშისადაცმემოვხვდი,
მხოლოდ საფრთხემელანდებოდა.ჩემსალღოსვუსმენდი.წმინდა
ინსტიქტისდონეზეარ მინდოდამეფიქრა.მერეირონიამგამკრა.ან
სხვარაგზამქონდარომარვნდობოდი.მაგრამმაინცარ მინდოდა
ხმამაღლამეთქვარამე.

მივხვდი,რომმთავარიიყომასდაეჯერებინარომვენდობოდი, მე
რასვფიქრობდისულაცარიყომთავარი.თავსძალადავატანე, ფეხზე
ავდექი,ჩემისაწოლიდანმისითავსაბურავიავიღე,ცეცხლსშემოვუარე,
მივუახლოვდიდამხარზეშევეხე.ბედუინიმობრუნდადადამაცქერდა.
ბურნუსიდაუკალიმოვმარჯვედაფეხისწვერებზეავიწიე, ძლივს
შევწვდიმისმშვენიერთავს.ბურნუსსთავზე რომვახვევდი,ჩემი
თავსახვევიმხრიდანჩამომისრიალდა.მანავაზასმოქნილი
მოძრაობითუცბად დაიჭირანაზიაბრეშუმიდაჩემითმისკენწამოიღო,
მეუკალით თავზევარგებდიქათქათატილოს, ისკი მწვანეაბრეშუმის
ნიკაბსთმაზეარაბულიწესითმიმაგრებდა.ვიგრძენიროგორ
დამშვიდდაროცაერთმანეთსთავსაბურავებითვმოსავდით.
ერთმანეთზეჩუმად ვზრუნავდით,სიტყვებისდაშეხებისგარეშე.

მანჩემიმოქმედებაპასუხადმიიღო.

- დაიძინენილნა,რიჟრაჟზეგაგაღვიძებ.-ხმადაბლა
დაილაპარაკაჩემმაგულმა.

- შენ?

- მესაქმემაქვს,
საგზალიუნდამოვამზადოდაბარგი
შევკრა.გაიღვიძებთუარაგზასუნდაგავუდგეთ.-მანმარჯვენახელი
მკერდზე,პირზედაშუბლთანმიიდოდათავიმოწიწებით დახარა.

ჩემსჩარდახსდავუბრუნდი.აქლემისტყავზემივწექი.ძილბურანში
ვხედავდიროგორ კრავდაბარგს.ცხენსკაზმავდა,
ჩანთებსდააბგებს
ამოწმებდა.მოცეკვავესავითმოძრაობდა,
თითქოსულამაზესცეკვას
ასრულებდაცეცხლისგარშემოღამეულ საჰარაშიამმიწა- წყლის
შუდარებელიშვილი.
 ცასშევხედე,მოჭედილივარსკვლავებიცდამუნჯებულები
ადევნებდნენთვალსამსაოცარსანახაობას.მომეჩვენარომერთი
ვარსკვლავიციდანმოწყდადათეთრინათებით ჩამოსრიალდა, ჩემს
მოპირდაპირედ -კლდისწვერსდაეცა,ორადგატყდადათეთრი
ნაპერწკლებისციალითერთინაწილიბედუინისთავზედაეშვა, ხოლო
მეორეიქვემდგარიშავიარაბულიბედაურისშუბლზე.

-„
ესნიშანია.ენდე!“-შემესიტყვაგული დაძილმაუფრთოდ
წამიყვანავარსკვლავებისკენ.

გველებისქორწილი)

„ჯიშით ჯერ
დაუღლელ არაბულ ბედაურს

წითელიქარები
გართხმიანფეხებთან.
“

თანანაბოლქვაძე

ჩამქრალიცეცხლის დააბოლებულიკერიისსუნიმომწვდათუარა,
მაშინვეთვალიგავახილე.ბედუინსცეცხლიჩაექრო დაზედ ქვიშას
აყრიდა.ჩვეულებისამებრმთელითავიდასახექონდაშეხვეული.
მხოლოდ თვალებიუჩანდა.

ქარიუბერავდა.უდაბნოსმოწითალომტვერიჰაერშინატიფად
ხატავდაქარისსხეულს, რომელიცთმამოფრიალე, ცოცხალიქალივით
ცეკვავდაუდაბნოში.ათასგვარიმოძრაობითრკალავდაქარი მოქნილ
სხეულს,ხანიდეალურწრეებს, ხანაცერთმანეთშიგადაწნულ
ელიფსებსხაზავდაქვიშაზე, ხანკლდისმწვერვალზეაიჭრებოდა,ერთს
შეჰკივლებდადაუკანმოწყვეტითეშვებოდა.ქარს,სიცოცხლისგარდა,
სხეულიდაფერიცკიქონდა,წითელიფერი.მასუგრძესიწითელითმა
ქონდადაწითელ სხეულზეულამაზესისამოსიეცვა, უთვალავფრად
მოციალე,წვრილიდაციმციმამძივებითაწყობილიუდაბნოს ქვიშის
გამჭირვალეკაბა.
..
 ავდექიდაჩემსახალ მეგზურსუჩუმრადმივესალმე.თმადათავი
ნიკაბით სწრაფად შევიხვიედამხოლოდთვალებიდავუტოვესამზეოს.
ჩარდახიმოვშალედასაწოლისწრაფადავკეცე.კაბამოვსინჯე,
ვამოწმებდი,თუშევძლებდიცხენზეჯდომასისე,რომწვივებიმზესარ
დაეწვა.ჩემიკაბაწელსქვემოთწრიულადფართოვდებოდა, ძალიან
მოხერხებული იყო როგორცფეხითსიარულისთვის, ისეცხენზე
საჯდომად.

ალ კაბირიმომიახლოვდადარაღაცმომწვანო მომაწოდა.
აბრეშუმისშარვალიიყო,რომელსაცარაბიქალებიკაბისქვეშიცვამენ.
გარემო მოვათვალიერერომთვალსმოვფარებოდი, მაგრამმანიშნა-
„დროარ არისო დაზურგითშებრუნდა.

შარვალიჩავიცვი.დაკეცილიტყავებიჩარდახიანად მივაწოდე.
მანსწრაფადშემოახვიამცირეთასმადაჩემი კარავი უნაგირზე
დაკიდა.ჩემიძველისამოსიდაფეხსამელებიმცირეაბგაშიშეეკრადა
ისიცუნაგირზეეკიდა.ჯადარიმშვიდადიდგადალაგამსღრღნიდა, არ
სიამოვნებდალაგამ- უნაგირი,
მაგრამპატრონისნებასმშვიდად
ემორჩილებოდა.უნაგირიგრძელიიყო.ორიადამიანითავისუფლად
მოთავსდებოდა, მაგრამმეიძულებულივიქნებოდიზურგზე
მივხუტებოდიბედუინსდაწელზეხელებიშემომეხვია.თუწინმე
დამსვამდა,მაშინთითონუნდამომხუტებოდამკერდით ზურგზე.ესარ
მესიამოვნა,მაგრამსხვაგზაარიყო.

ბედუინიცხენისფეხებთანდახრილიყოდაცხენსფლოქვებიდან
კოჭებამდეაქლემისტყავისამოსაცმელებსუმაგრებდა.ესეიგი
უხმაუროდუნდაგავცლოდითაქაურობას.ამან დამაფრთხო და
შემაშინა.

სულ რაღაცხუთიოდეწუთშიჩვენინაბანაკარისნიშანწყალიცარ
ემჩნეოდაიქაურობას.

თავდაღმართზეფეხითდავეშვით.როგორცკიჩამოვივაკეთ,
ბედუინმაცხენიწინაფეხებზეწააჩოქადაუნაგირზეშეჯდომამანიშნა,
თავადუკანმომიჯდადახელითმიჩვენა, რომცხენისკისერს
მივკრობოდი.აღვირითავზეგადამატარადამოიმარჯვა.მივხვდი,რომ
მას,ცხენისსამართავად დაგარემოსსამეთვალყურეოდ სივრცე
ჭირდებოდა.ღელავდა, მაგრამმშვიდადმოძრაობდა.წამშიორივენი
ცხენზევიჯექით.
ჯადარიჯერნაბიჯითდაიძრადასიმძიმემოსინჯა, შემდეგაცეკვდა,
ბედუინისნიშანზეკიადგილიდანმოწყდადადასავლეთისაკენ
მიმინოსჩრდილივით გაფრინდა.ცხენისკისერსმივეხუტე,გაშლილი
ფაფარიმთლიანად მფარავდა.რომარაჩემიმწვანეკაბა, თვალივერც
კიშენიშნავდარომცხენზეორიადამიანივიჯექით.

ქარიონდავჩამოგვრჩა, მაგრამთითქოსგაბრაზდაო, წივილით

აგვეკიდა,მოგვწვდადაწითელ თმებშიგაგვახვია.ბედუინმაცხენს
შეუძახა.თითქოსესღაუნდოდაო, ჯადარიწითელ ქარზე-შავიქარივით
გაწვადაქარზესწრაფადგაფრინდა. მზემამოსვლადაიწყო.
კლდეებსშორისსხივებიაციალდნენ.მეჩვენებოდა, თითქოს მზე,
ცალკე ცდილობდასხივებისბადით ჩვენსდაჭერას, ცალკე
წითელთმიანქარსსურდათმებითჩვენიშებოჭვა, მაგრამცხენი
ორივესუსხლტებოდა, არეპუებოდა,კლდისნაპრალების დაქვიშის
ციალსყურადღებასაცარაქცევდა.სულ ცოტახანში, წითელითმები
აიკრიფა,ქვიშისკაბააიკეცადაწივილითჩაიკარგაუკანდარჩენილ
ჰამადისკლდეებში.

გაუგონარისისწრაფითმიჰქროდნენჩემსგვერდით ჰამადის
კლდეები, დიდიდამცირებორცვები, პატარადადიდიმთები.მიწაუკან
ისეთი სისწრაფით გარბოდა,თითქოსარაბულიბედაურისფეხებქვეშ-
უდაბნოუკანიხევდადაგზასმოწიწებითუთმობდა.ცხენისფლოქვებით
აყრილიმტვერიქარსუერთდებოდადასადღაცჩვენსუკან
იკარგებოდა.ფეხებშეხვეულიცხენიისეჩუმად მიქროდა,მეგონა
მართლამიფრინავდა, თანაბარირიტმიარ ერღვეოდა,არციღლებოდა,
ოფლიცკიარ ეტყობოდა.

-
„ჰამსინ?-შევეკითხებედუინს.

-ლაა.
-მიპასუხაერთისიტყვით.

ესიყო პირველი არა -რომელიცმისგანგავიგონე.მისიპასუხი

ნიშნავდა,რომსაჰარასცნობილიქვიშისქარიშხლის ჰამსინის, ჟამი,
რომელიცორმოცდაათიდღეგრძელდებადაჩრდილოეთში
„სიროკო ერქვა,-ჯერარდამდგარიყო.ესმხოლოდ ქვიშიანიქარი
იყო.მაგრამმისგანმოყრილიქვიშისმტვერიყველაპატარახვეულსა
თუჭვრიმალშიძვრებოდადამტვრითგვავსებდა.უდაბნოსსიცხეში
სხეულისშიშველ ნაწილზექარისაგანმოყრილიცხელიქვიშადა
მტვერი,ბასრიდანასავითსერავდასხეულს.დავაფასეარაბული
სამოსირომელიცცხელიმოყრილიქვიშისგანიდეალურად იცავდა
სხეულს.ხოლოთავზეშემოხვეულიიჰრამი-სახეს.
 ჩემსუკანმჯდომიადამიანისარსებობას,
მხოლოდ აღვირის
მოძრაობითვგრძნობდი.ბედუინიცდილობდაარ შემხებოდადაეს
მშვენივრად გამოსდიოდა.გზადასავლეთითგვედო.ვფიქრობდიდა
ვერვხვდებოდირატომაირჩიადასავლეთისმიმართულება, იქნებ
იმიტომ,-რატომაცმე...

რაკიცხენისფეხისხმადახშულიიყო, საუბარიშეგვეძლო,
მაგრამ
ბედუინიხმასარ იღებდა,მეკიპირველსარმინდოდასიჩუმის
დარღვევა.ალ კაბირიჩქარობდა,უნდოდამზისამოსვლამდედიდი
მანძილისგავლამოესწრო.ვიგრძენირამოდენიმეჯერ როგორ
შებრუნდადაზურგსუკანგაიხედა.

„
რატომაინტერესებსრახდებაუკან, ნუთუვინმეანრამე
მოგვდევს?“-ვფიქრობდი,მაგრამუკანმოხედვაზეარცმიფიქრია.
მეშინოდამისიმწვანეთვალების, რომლებშიცდილიდან
განსაკუთრებულისიმკაცრეესხა,მეშინოდაიმისი,-თურასამოწმებდა
ჩვენსნაკვალევზეასედაკვირვებით.უფრო სწორად, მეშინოდა-რაიმე
არდამენახაჩვენსზურგსუკან.

მზესგავხედე,დილისშვიდისაათიიქნებოდა.უკვეორისაათი
შეუსვენებელიჭენებით მოვდიოდით.ბედუინმამხარზეშეხებით
მანიშნა,ვჩერდებითო.ცხენიშეანელადაგვერდით მდგარიკაცის
ფორმისკლდისკენგადაუხვია.თხუთმეტიოდეწუთივიარეთ ჭენებით
დაგავჩერდით.ბედუინიწრაფად ჩამოქვეითდა, თავიდახარადაცალ
მუხლზეწაიჩოქა.მისმოხრილ მუხლსკიბისსაფეხურივით დავებჯინე
დამიწასმივწვდი.მანიქვემდგარიპატარაკლდისძირისკენწასვლა
დადასვენებამანიშნა.თავადცხენს ფუთებიჩამოხსნა,
კლდეს
შემოუარადათვალსმიეფარა.

ცოტახანშიგამოჩნდა.ვერვიცანი.სამოსიგამოეცვალა,
ქვიშისფრად იყო ჩაცმული.თავზეიგივეფერისიჰრამიეხვია.პატარა
ფუთაგახსნილადმომაწოდადამანიშნაგამოიცვალეო.გავხსენი,
შიგნით უდაბნოსფერიქალისსამოსიიყოთავისიჩადრითდანიკაბით.
ახლამემოვეფარეკლდეს, სწრაფადგამოვიცვალედაძველისამოსი
ფუთაშიშევახვიე.ბედუინიცხენსაქეთ- იქითასეირნებდა,
ასვენებდა.
მეცჩამოვჯექი.ტყავისჩანთაგავხსენიდაჩავიხედე.შიგნით
მოხარშულიდაგამომშრალიხორცი, პური,ყველიდააქლემისტყავში
გახვეულიოთხიბოთლიიდო.ორშიწითელიკარკადესჩაიიყო, ხოლო
დანარჩენშიწყალიესხა.ჩვენ, სანოვაგისმორიგსამალავთან
ვიდექით.
 ალ კაბირმამანიშნა,რომხუთიოდეწუთშიგზასუნდა
დავდგომოდით დაცოტაუნდამეჭამა.მხოლოდპურიდაკარკადესჩაი
ამოვიღე.უგემურად ვიღეჭებოდი.ცუდისმოლოდინიმქონდა,მაგრამ
წითელმაჩაიმგუნებაზემომიყვანა.სულ ცოტა,
ერთიყლუპიწყალიც
დავაყოლეჩემსსაუზმესდაწამოვდექი.ბედუინსხელშიაქლემის
ტყავისუნაკერო გუდაეჭირადაწყალსმოზომილად, ნაწილ-
ნაწილ
ასმევდაცხენს.ჯადარიკმაყოფილადფრუტუნებდადაპატრონის
მოფერებასცდილობდა.

ალ კაბირმასწრაფად აიღოჩემიძველისამოსიდაისევკლდეს
მიეფარა.ცოტახანშიდაბრუნდა, ხელშიპისტოლეტი,გადაჭრილი
სანადიროთოფიდავაზნებიეჭირა, თოფიბუდიანად უნაგირსმარჯვენა
მხრიდანმიაკიდა, პისტოლეტიმარჯვენაფეხზეფეხსაცმლისყელში
ჩაიდოდაგარედანთასმაშემოატარა.ვაზნებიანიქამარიწელზე
შემოირტყა.შეშინებული, გაფართოვებულითვალებით ვუცქერდიმის
სწრაფ დაზუსტმოძრაობას.საგზლიანიაბგაუნაგირზე დაკიდადა
მხოლოდ მერეშემომხედა.

ჩემსშეშინებულ მზერაზეთვალებიმოჭუტა,
ჩადრიაიღოდათავზე
ფრთხილად გადამაცვა.ახლამხოლოდთვალებიმიჩანდა.თავი
მოწონებითდაიქნიადათვალებითმკითხა:

„
-როგორხარ?
“

უხმოდდავუქნიეთავი.ახლაძალაუნებურადვიქცეოდიარაბი
ქალივით, სანამმამაკაცირამესხმამაღლაარ კითხავსანეტყვის,ჩუმი
ნიავივით რომდადის.მანჯადარიჩუმადმოიხმო, ცხენიწამში
ამოუდგაგვერდით.ბედუინმაცხენისკენმანიშნა,ისევცალ მუხლზე
დაიჩოქადათავიმკერდამდედახარა.მისმუხლსფეხიოდნავშევახე
დაცხენზეშევფრინდი.თითონაცწამშიმომექცაზურგსუკან.მაგრამ
ცხენიადგილზეიდგა, ბედუინირაღაცასაყურადებდა.რამოდენიმე
წუთს გარინდულებივიდექით.მეჩამიჩუმიცარ მესმოდა.მაგრამის
დაძაბულიიყო, მთელისხეულიდაჭიმულიქონდა, ცხენისაღვირი
მტკიცედეჭირა.მუშტიისეთიძალითქონდაშეკრულიხელი
გათეთრებოდა.ნერვიულობდა.ცოტახანს სიჩუმესუსმინა,
მოვტრიალდიდასმენად ქცეულსთვალებშიშევაცქერდი.წამის
შემდეგ,მანთავიოდნავდაიქნიადაცხენიდაძრა.

ისევგაფრინდნენჰამადისკლდეებიუკან.დასვენებულიცხენი
ლაღადმიქროდა, მისისისწრაფისგამოკლდეებიერთ ფართო ზოლად
იქცნენ,თითქოსერთიდიდი,გაბმულიკედლისგასწვრივ
მივფრინავდით.ცხენიისემოძრაობდა,მივხვდი,
რომესგზაბევრჯერ
ქონდაგავლილი.გზამ,თუმასსაერთოდგზაშეიძლებოდარქმეოდა,
ზიგზაგისფორმამიიღო,მაგრამჯადარს სისწრაფეარ შეუნელებია.
თვალებიდავხუჭედაცხენისკისერსისევმაგრად მივეხუტე.შევატყე
რომაღმართსშევუდექით.

გზა,ნელნელავიწროვდებოდა.მზისმიხედვითდილისცხრასაათი
უნდაყოფილიყო.

მიხვეულ-მოხვეულიუსასრულოდგაგრძელდა.გულზიდებადამეწყო,
თავსძლივსვიკავებდიდაცალიხელიპირზემივიჭირე.მხარზე
შეხებამმიმაბრუნა,
ტყავშიგახვეულითავმოხსნილ ბოთლსუხმოდ
მაწვდიდაბედუინი.კარკადესცივინაყენიიყო.მომჟავო გემომ
გულზიდებასწრაფად დასწიაუკან.

ნახევარისაათისშემდეგგზაისედავიწროვდა,
რომ ალ კაბირი
ცხენიდანჩამოხტა.

ორ კლდესშორისჩაჭედილ ვიწროდაციცაბო ბილიკზეცხენი

ფრთხილად მიდიოდა.წინპატრონიმიუძღოდა.ზიგზაგმალამისცის
კარიბჭესთანაგვიყვანა.თავბრუმესხმოდა,უნაგირზეინსტიქტითღა
ვიკავებდითავს,ცხენისღონიერკისერსვეკვროდი.ისევშავ- ლეგა
ბურუსიმიახლოვდებოდა, ყურებმაგუგუნიდამიწყო.ჯადარსფეხი
კლდეზეუსხლტებოდა, მაგრამჩვეულ გარემოშიმყოფი, მაინცმშვიდად
დასწრაფად მიიწევდაწინდამაღლა.

უსასრულოზიგზაგიარადაართავდებოდა.უღელტეხილზე
ავდიოდით, გზასვიმოკლებდით.თვალირომგავახილე,
ცალ მხარეს-
კლდეაღარ იყო, მხოლოდუსასრულოსივრცედასადღაცშორს
ამოწვერილიკლდეთამწვერვალები დავინახე,რომლებიცმზის
ნათებასშვიდივეფერშიირეკლავდნენდათვალისმომჭრელად
ციალებდნენ.

ჩვენ,
მზეზემაღლავიყავით,
ცაზეავასწარით მზეს.

ზუსტადცისკიდურზემიაბიჯებდაცხენი.

მიწაისეშორეულიდამიწვდომელიმეჩვენა,რომშემეშინდასაერთოდ
არდამეკარგადადაბლაგადავიხედე.თვალუწვდენელიუფსკრულიდან
ამოჭრილმამზისანარეკლმათვალიამიჭრელადაცხენისკისერი
მკლავებიდანგამექცა...მიწათავბრუდამხვევადსწრაფად დაიძრა
ჩემსკენ,
ცხენისჭიხვინივერცხლისზანზალაკივითახმიანდადა
ჩემსკენგამოქცეულიმიწამოულოდნელადშეჩერდა. .
.ბედუინისხელი
მაჯაზემარწუხივით ჩამეჭიდა.უკანმოვიხედე.ალ კაბირიერთიხელით
ცხენისაღვირზეეკიდა, მეორეხელით ჩემიმაჯაეკავა.ორივეერთად
ხრამზევიყავით გადაკიდებული.ალ კაბირიცხენსრაღაცასეუბნებოდა.
ცხენიჭიხვინებიდადათითონაბიჯითნელაიწევდაუკან. .
.

„დედა!“-ამომცდადასაიდანაღაცმოსულიშავ-
ლეგაბურუსი
მთლიანად გადამეფარა.
..

..
.თვალირომგავახილემზეზენიტშიიდგა.უდაბნოშისიცხე
ზიმზიმებდა,
მესმოდასიცხისხმაური.უცნაურიხმაიყო,
ხმადაბლა
გუგუნებდადაუჩვეულოდახმიანებდაუდაბურსიჩუმეს.კლდისწვერზე,
ძალიანპატარაქვიშიანტაფობზე, სახელდახელოდმოწყობილი
პატარაჩარდახისქვეშვიწექი.საჩრდილობელისმაგივრობასჩემი
ჩადრისწევდა,შუბლზესველიტილომეფინა.თავთანწყლიანიბოთლი
მედო.ჩემსგვერდით ბედუინიდაჩოქილიყო.მისიმკლავიდან
გამოჟონილ სისხლსსამოსის სახელოგაეჟღინთა.

-დაღამებამდეუნდაჩავივაკოთ,მთვარისამოსვლისასმომდევნო
სამალავთანგავჩერდებით.-თქვაბედუინმადაშუბლიდანსველი
ტილო მომაშორა.მისხმაშინერვიულიხრინწიუკვედაუფარავად
იგრძნობოდა.ფეხზეადგადაკლდისნაპირთანმივიდა.იდგაროგორც
ქანდაკება,
უძრავი,დიდებული,მშვიდი,
მკაცრი.
..დათავის
სამფლობელოსისეგასცქეროდა, როგორცმისინამდვილიმეფე.

-
რამოხდა.სისხლი?-ვთქვიჩუმად.

-უფსკრულმათვალიაგიჭრელა, ცხენიდანგადმოცურდი.კინაღამ
ორივეგადავიჩეხეთ,ცხენსდავეკიდე.ჯადარმაგადაგვარჩინა.ხელს
მჭიდროდშევიხვევ,ნადირმათუიყნოსასისხლისსუნი, -აგვეკიდება.
საშიშიარაფერია,მაგრამსროლამომიწევსდახმასექო შორს
წაიღებს,არცმკვდარინადირისდატოვებაივარგებსჩვენსკვალზე.
ჩვენუკვალოდ უნდავიაროთ.

-ამიტომაცვიაცხენსფეხებზეაქლემისტყავი?ვინმემოგვდევს?-
ვიკითხე,

-დღისით,ქვიშადაქვაძალიანცხელდება, ღამეცივდება,
აქლემისტყავიკარგად იცავსცხენისფეხებს.-უპასუხოდ დატოვა
მთვარიკითხვაბედუინმა.მასპასუხისგაცემაარ უნდოდა.

დღისოთხისაათიიქნებოდა, როცაოდნავდასვენებულებიდა
მსუბუქადწახემსებულებითავდაღმართსშევუდექით.ბილიკი,
აღმართისბილიკზეფართოიყო.ცხენიფრთხილად მოძრაობდა.ასეთ
ციცაბოთავქვეზე,წონისცხენზესწორადგანაწილებასიცოცხლის
ტოლფასიიყო.მისკისერზესიმძიმისგადატანასიკვდილსუდრიდა.
ამიტომაცაღმოვჩნდიახლა, ბედუინისზურგსუკან,
მის წელზე
შემოხვეულიხელებით.

ასეახლოს, მასთანპირველადვიყავი.უცნაურისურნელიმოსწვდა
ჩემსყნოსვას.ჟასმინის,ჟენშენის,
გვირილისდაიასამნისარომატები
თითქოსერთმანეთშიიყო არეულიდა, სრულიადგანსხვავებული
სიმსუბუქით ისუნთქებოდა.საიმედოობის, სიმყუდროვისადასითბოს
განცდადამეუფლა.უხსოვარიდროიდან ცნობილ,ეგვიპტურ
სურნელოვანზეთებსადაარომატებშიკარგად ვერკვეოდი, მაგრამეს
სურნელი, სრულიად განსხვავებულიდა, იმდენად სასიამოვნო იყო,
რომძალაუნებურადმთელიფილტვებითღრმად შევისუნთქედასაამო
თავბრუვიგრძენი.არაესარიყოსურნელოვანიზეთებისარომატი, ეს
ბედუინისსხეულისსუნიიყო.უდაბნოსსიცხეში, ამდენიჭენებისდა
უღელტეხილზელამისფეხითასვლისშემდეგ, მაინცასეთისაოცარი
არომატით იყო გაჟღენთილი.

„
ასეთისურნელიალბათმხოლოდანგელოზებსთუასდით -
ვიფიქრეჩემთვისდავხვდებოდი,
რომსიამოვნებითვისუნთქებდიამ
არომატით მთელიჩემიდარჩენილისიცოცხლე.

თავქვეუფრო სწრაფად მოვდიოდით, კლდეებსშორისჩამავალი

ბილიკი,ადგილ-ადგილ ზიგზაგითჭრელდებოდა, მაგრამთავდაღმართი
უფრო გასაძლებიმეჩვენათუ, ახალიარომატისაღმოჩენამიმოქმედა,
-
ახლააღარცუფსკრულიმიჭრელებდათვალსდააღარცკლდეების
წვეტიანითავებიმეჩვენებოდასაშიშად.

სიცხემხურვალებდა.ჯერ არაპირებდაუკანდახევას.ვცდილობდი
ნაკლებადმივკროდიამსიცხეშიბედუინისსხეულს, მაგრამმაინც
გაფაციცებულივიყავი,რომოდნავისაფრთხისშემჩნევისასსწრაფად
დამჭიდროდ მომეხვიამის წელზემკლავები.

მიუხედავადსიცხისა,
ჰამადისმოწითალოკლდეებირომელიცუფრო
დაუფრო უცნაურ ფორმასდაზომასიღებდნენ,მაინცმტაცებდნენ
თვალსთავისისაარაკო სილამაზითდამიმზიდველობით.ზოგი
კარიბჭესგავდა,
ზოგიდინოზავრს,ზოგისპილოს,ზოგიკიმიწაზე
გაწოლილიადამიანისვეებერთელასხეულს.

ცასავხედედაუცბადმივხვდი,
რაცმაკლდაყველაზემეტად
უდაბნოშიგატარებულ ამდღეებში.ესღრუბელიიყო.უღრუბლო ცა,
თითქოსარცკიიყოჩემთვისნამდვილიცა.თუმცამსმენოდასაჰარას
მოულოდნელითავსხმაწვიმებისდაქვიშისქარიშხლებისშესახებ,
მაგრამახლა, რატომღაც,
-ესყველაფერიძალიანშორსიყო ჩემგან.
ღრუბლებითთამაშიმომნატრებოდა, სამშობლოშიხშირად
ვთამაშობდიღრუბლებით.კავკასიონისქედებიდანქარავნებად
მომავალი ჩემიფუმფულა ღრუბლებიჩემიწარსულისმოუცილებელ
ნაწილადქცეულიყო.

დავფიქრდი, იმაზე,რამოულოდნელობებსუმზადებსადამიანებს
ყოფა.ვინმესრომეთქვაჩემთვისორიოდეკვირისწინ, რომმე,
საჰარაშიდელტაპლანითვიფრენდი,ჩამოვვარდებოდი, ჯერ კიდევ
ცოცხალი-საკუთარისამარისგათხრაზევიფიქრებდი, დავიკარგებოდი
დამსოფლიოშიყველაზედიდ დაუდაბურუდაბნოშიფეხით
ვიხეტიალებდი, ალბათგულითგამეცინებოდა.ყველაზერომანტიულ
ეპიზოდად არაბულ ბედაურთანდამისპატრონთანშეხვედრას
მივიჩნევდი.მოვიხიბლებოდიამუცნაურიკაცით.რომელიცსიტყვების
დაშეხებისგარეშე, უხმოდდაჩუმადზრუნავდაჩემზემხოლოდიმიტომ,
რომთავადმე, ამუკიდეგანოუდაბნოშიუპატრონოდდაუიმედოდ
დარჩენილს, ჩემიუკანასკნელიერთიჭიქაწყალიმისთვისარ
დამენანა.

ღრმად ამოვისუნთქედარეალობასდავუბრუნდი.ცხენსკარგად
ჩამოევაკებინა,სულ რაღაცნახევარსაათშიალბათ უკვედაბლობზე
ვიქნებოდით.კარგადშებინდდა.სიმყუდროვეჩამოწოლილიყო.წამით
შიშმაუკანდაიხიადათავისისემშვიდადვიგრძენი, თითქოსსაკუთარ
სახლშივიყავიდაყველაფერსსიზმარივითვუყურებდი.

მაგრამმოულოდნელადცხენიმოწყვეტითგაჩერდა.ვიგრძენირომ
ბედუინიცარ ელოდაასეთმყისიერგაჩერებას.ცხენსკისერზე
მოეფერადაწინწასვლაუბრძანა, მაგრამჯადარმანაბიჯიცარ
მოიცვალა,იდგადაგაფართოებულინესტოებითღრმადისუნთქვდა
ჰაერს.ბედუინიწამშიმიწაზედაეშვა.მეცჩამომსვადაკლდეს
მიმაფარა.თითონგადაჭრილითოფიმოიმარჯვადავაზნებიჩაალაგა.
 შიშმა,
თვალებად დაქვად,
-ერთდროულადმაქცია.

„რამგააჩერაასეცხენი,ნადირისსუნიიკრა,თუ? “-აღარც
დამიმთავრებიაფიქრიისეშევაცქერდიბედუინს.მაგრამისუკვე
კატისნაბიჯით, ფრთხილადმიიწევდაწინ.კლდისშვერილსმოეფარა
თუარა, საშინელისევდაშემომაწვა.შევატყერომუკვეძალიან,
თითქმისველურად დაარაბუნებრივიშიშითმეშინოდამარტო
დარჩენის.საკუთარისუნთქვაცკიარმესმოდა.ცხენიც
ქანდაკებასავითგაშეშებულიყო,კუნთიცკიარ უთრთოდა.მეგონარომ
უსასრულოდ ბევრიდრო გავიდა.უცებკივილიმომინდა, მინდოდარაც
შეიძლებახმამაღლადამეკივლა, რომესსაშინელისიჩუმე, რომელიც
უკიდეგანო სისქისუხილავიკედელივითმეკრაგარს-როგორმე
გამერღვიადასამშვიდობოსგავსულიყავი.რატომღაცდარწმუნებული
ვიყავი,
რომკივილიმიშველიდა.ისეშემომაწვაესდაუძლეველი
სურვილი, რომჰაერიშევისუნთქედამოვემზადეკიდეც, მაგრამ
ბედუინიგამოჩნდა, ხელითმანიშნაფეხიარმომეცვალაადგილიდან
დაჩემსკენდააპირაწამოსვლა. .
.მაგრამმე,ადგილზედარჩენის
ნაცვლად, მისკენსირბილითგავიქეცი.ბედუინსბრაზისაგანთვალები
ველურივითაუელვარდადამივუახლოვდითუარა, ხელიუხეშად
წამავლო, მოულოდნელად მკერდზემაგრადმიმიკრადაპირზემთელი
ძალით დამაფარახელი. ..

მისიმოულოდნელისაქციელითშეშინებულს, ცოტახნისწინ
მომზადებულიკივილიმართლაცაღმომხდა, მაგრამჩემიხმამისი
ხელისგულსარ გასცდენია.როგორცკისულიმოვითქვი,მანხელი
ფრთხილად მომაშორასახიდან,ტუჩებზეთითიმიიდო დახელი
რაღაცისკენგაიშვირა.
..

„ელ კუბრაელ მისრია,

კეფირან!
“-ჩაილაპარაკაჩუმად.

დიდტაფობზევიდექით, რომლისიქეთაცგაშლილიქვიშიანივაკე
იწყებოდა.მისიხელისგასწვრივ,რაღაცშავსდაუცნაურსვხედავდი.
..
ესარ იყონადირი,არცადამიანსგავდა.ესშავიდადიდიბურთიიყო,
რომელიცოცდაათიოდემეტრისდაშორებიდან, ჩვენსკენნელ-
ნელადა
ავადმოგორავდა.აქა-
იქა,უცნაურადიბურცებოდადაბოროტად
შიშინებდა.
..
.ვერაფრითმივხვდირაუნდაყოფილიყო. .
.

მაგრამ,თითქოსხელახლაგავიგონეო,
-უცებ აღვიქვისიტყვები,
„
ელ კუბრაელ მისრია.
..
კეფირან!
“
 „ეგვიპტურიკობრა,
ბევრი,
უამრავიკობრა!
“-როგორციქნაგაიაზრა
ჩემმაგონებამ.

თავზარდაცემულიდაგაქვავებულიშევაცქერდიჩვენსკენმგორავ
შავად მოზიმზიმებურთს,დიდგორგლადშეკრულ სფეროს. .
.შავი
გველებისრეზინასავითმოქნილი სხეულები, ერთმანეთშიისე
მჭიდროდგადაწნულიყო, როგორცთხილისწნელებიკალათის
კედლებში...აქა-
იქა,გველებისმოქნილისხეულებიიბურცებოდნენ,
უამრავივიწროთავისიმეტრიულადამოშვერილიყო ამბურთიდანდა
ორკაპენებსასავსავებდნენ.

-„ლეტატაჰარაკი.“-
ჩამესმაყურში,
დაწამსვე,ძლიერიმკლავი
მარწუხივით შემომერტყასხეულზედამიწასამაცილადამკერდზე
მაგრადამიხუტა,ხოლომეორეხელიისევპირზედამაფარა.
შეუგნებლადგავიბრძოლე, მაგრამისევიყავიშეკრული,რომმხოლოდ
ჩუმიკვნესაღაამომცდა.

-"
ლეტატაჰარაკინილლნა,
ჩშშშშშ -დაჩურჩულაბედუინმა.

„არგაინძრეო ,მითხრა,
განძრევაკიარაშერხევაცარ შემეძლო.შიშმა
დათავზარმამუხლიმომკვეთა, ახლამხოლოდ ბედუინისმკლავიღა
მიჭერდა.უამრავიშავიეგვიპტურიკობრა,ერთად,ერთ ვეებერთელა
ბურთად. .
.

ვინარიცოდა,რომულამაზესმაკლეოპატრამ, სწორედ შავი

ეგვიპტურიკობრააირჩიამეგზურად-დიდიანუბისისკენმიმავალ
გზაზე.მაგრამახლა,ესჯალათები,რომლებმაცკლეოპატრასდა
ეგვიპტესთავისავითშავიფერისისტორიულიწერტილიდაუსვეს,
საშიშიკბილებითდაუძლიერესიშხამით შეიარაღებულნი, ერთ
ვეებერთელაბურთად შეკრულნი, მშვიდადდაშიშინ-შიშინით ჩემსკენ
მრისხანეუბედურებად მოგორავდნენ.

ბედუინსავხედე.მისიმწვანეთვალებიზურმუხტებად ქცეულიყვნენ.
ისგაყინულიმზერით მისჩერებოდაკობრებისმოძრაობას, ამ
მოულოდნელად თავსდამტყდარიუბედურებისგანთავისდაღწევაზე
ფიქრობდა.გველებისმოძრაობისმიმართულებისგამოცნობას
ცდილობდა.
 ჩემიმზერა,
ერთადერთმუდარასგამოხატავდა,
მაგრამ:

-„
ლაა.-ჩაიჩურჩულაალ კაბირმადათავისიდაკვირვება
გააგრძელა.

იმისმაწარმოდგენამ,რომაქ,ღმერთმაიცისრამდენხანს,
გაუნძრევლადუნდავმდგარიყავიდა,შავიკობრებისმოსისინედა
მოძრავივეებერთელაბურთისთვისმეცქირა, -კინაღამჭკუიდან
შემშალა.ჰოიროგორ ვნანობდი,რომარდავუჯერედაარ დავრჩიჩემს
ადგილას.ახლაცხენთანდამასთანერთადმოშორებითმაინც
ვიდგებოდი.ახლაკი,გვიანიიყოდაყოველ წამსშეიძლებოდა
აღმოვჩენილიყავითშავიკობრებისმორევისშუაგულში.

ვეებაშავიგორგალიჩვენგანუკვეათიოდემეტრისმანძილზე
ფუთფუთებდა.

ესგველებისქორწილიიყო,მათი საქორწინოგორგალი".ასეთ
გორგალს მამრიკობრებიკრავდნენმდედრისგარშემო.

სადღაცამშავისფეროს შუაგულშიახლაერთი, ანარაერთიმდედრი

ყავდათმამრებსმოქცეულიდაგარსშემხვეოდნენ იმიმედით, რომ
ყოველიმათგანი,-სხვასდაასწრებდამდედრთანშეწყვილებასდა,
ერთადერთიგამარჯვებულიგახდებოდა. .
.მაგრამბუნებისერთ-
ერთი
საოცრება,
"გველებისქორწილი"-ჩვენთვისნამდვილიმახეიყო...

თუასებურთად შეკრულიჩაგვივლიდნენდაგაგვშორდებოდნენ,
უკეთესიგამოსავალიმართლაცწარმოუდგენელიიქნებოდა, მაგრამ
მამრებისთვისმიმზიდველისუნი,რომელსაცმდედრიგამოყოფდა,
შეწყვილებისთანვეშეწყდებოდადავეებერთელაშავისფერო
მყისიერად გაიშლებოდა.

უამრავიეგვიპტურიშავიკობრა,
ასპიტისერთ-ერთისაშიშისახეობა,
შავიხალიჩასავით მოეფინებოდაიქაურობას.შავიკობრაღამეულ
ცხოვრებასკიეწეოდა, მაგრამქორწინებისსურვილით დამდედრის
სუნით თავბრუდახვეულიგველებიჩვენსსუნსჯერვერ გრძნობდნენ.

ღმერთსმადლიშევწირეიმისთვის, რომესარსებაყრუდგააჩინაამ
ქვეყნად,მაგრამსამაგიეროდ,
ვიბრაციისშეგრძნებისუტყუარიუნარით
დაყნოსვისუბადლო ნიჭითდააჯილდოვა.მეროგორმეშიშიუნდა
დამეოკებინარომადრენალინსარგავემჟღავნებინე.ამაშიბედუინი
მეხმარებოდა,მასძლიერიმკლავითმკერდზევყავდიახუტებული.

„
ღმერთო,
ნუთუამუდაბნოშიტყვიასდაწყურვილით სიკვდილს
იმიტომგადავურჩი,რომკობრებისმსხვერპლიგავხდე? !ამარიდეეს
„შავი განსაცდელიუფალო!“-უმწეოდგამიელვაგონებაში.უცბად
მივხვდირომბედუინიცჩუმადლოცულობდა.მანუკეთ იცოდარა
საფრთხეცგველოდა, უამრავიგველისნაკბენით დამომკვდინებელი
შხამით გაჟღენთილი,
მტანჯველისიკვდილისსახით.

„
საქორწინო გორგალი მოგვიახლოვდა.ახლაუკვეორიმეტრის
მანძილიდანშევცქეროდიამუჩვეულოფორმით მოსულ ახალ
უბედურებას.

„
არ გაინძრენილნა,
არშეხედო.
..
“-ყურშიჩამჩურჩულაბედუინმა.

იასამნის,
ჟასმინის,
გვირილისდაჟენშენისარომატი-უცნაურმასუნმა
გადაფარა.ადრე არვიცოდი,მაგრამახლამივხვდირომესგველების
სუნიიყო.თვალებიმორჩილადდავხუჭედაიმედსმივენდე.ახლა
იმედიგამხდარიყომთავარი.

მოახლოვებულმაშიშინ-სისინმამიმახვედრარომგორგალმა
ძალიანახლოსჩამიარა.თვალიგავახილე, ვეებერთელაბურთი
თავდაღმართზენელამიგორავდადაგვშორდებოდა, მაგრამ
თავდაღმართიბექობითთავდებოდა.ცოტაცდაკობრების საქორწინო
გორგალი ბექობისკარგადმაღალინაპირიდანდაბლა
გადავარდებოდადამიწასდაენარცხებოდა.წარმოვიდგინეროგორ
გაიშლებოდაჩვენსერთადერთგასასვლელზეუამრავიშავიკობრა,
გველებისგადაულახავიზღვა,რომელსაცჩვენისახით, გამზადებული
საკბილოელოდა.

როგორცკიგორგალიოდნავდაგვშორდა, ბედუინმასწრაფად
ამიტაცახელშიდაკატისნაბიჯითცხენისკენდაიძრა.მისზურგსუკან
დავინახე,
რამოდენიმეკობრამროგორიბურნაჩვენსკენმოსისინე
თავიდაავადაიზნიქამათიშავადმოლაპლაპეკისრები, მაგრამ
საქორწინო "ხლართებისგან"თავისდაღწევაარცისეადვილი
აღმოჩნდა...

ბედუინმაუხმოდშემსვაცხენზე,უნაგირიდანაქლემისდახვეული
ტყავიჩამოხსნა,ცხენსმუცელზეამოაკრა,კისერზედაძუისთასმაზე
დაამაგრადაწამშიამხედრდა.

„
მაგრადმომეჭიდენილნა -გავიგონეჩურჩული.

მემთელიძალით მოვეხვიეწელზე,ზურგზემივეკარიდათვალები
დავხუჭე.

ბედუინისნიშანზეცხენმარამოდენიმემეტრით უკანგაიმანძილა
დაადგილიდანმოწყდა. ..ვიგრძენიროგორაიწიამიწიდანდაჰაერში
გაფრინდა.

წამებითუწუთებიგაიყინა.

გველებისსისინმალამისდამაყრუა. .
.სუნმაგონებამთლად
დამიბნელა.ჩვენ-მათ თავზემივფრინავდით...

ცხენისჭიხვინმადაძლიერმარყევამმანიშნარომმიწას
დავუბრუნდით, მაგრამჯადარიშეუჩერებლადდათავდაუზოგავად
მიფრინავდაწინ.

უკანმოვიხედე.
..

დავინახეროგორ დაენარცხამიწასვეებერთელაშავისფერო,
ბურთივითისევზემოთაიჭრადაჰაერშიგაიშალა.თითქოსშავმამზემ
შავისხივებიგაჰყარაო,გველებიყველამიმართულებით ერთბაშად
გაფრინდნენ დაშავიჭირივითმოედვნენ იქაურობას.
..მიწაზემათი
დაცემისყრუბაგაბუგმადაგაბრაზებულისისინმა-ჯოჯოხეთის
შემზარავიხმაურით აავსოარე-მარედადაუსრულებელ ექოდ გაიჭედა
ჰაერში.
..

ცივიჟრუანტელი,ზიზღი,შიშიდაგულზიდებაერთად შემომაწვა.
..
ვერვიჯერებდირომამას, არამცთუვხედავდი,
არამედ ესყველაფერი
ჩემსთავსაცკიხდებოდა.

ჯოჯოხეთისკარიბჭედქცეული, გველებითგადაშავებულიჰამადის
კლდეები დამაყურებელისისინით,შავადფუთფუთებდნენ.

ცხენიელვასავით მიქროდადასულ უფროდაუფრო გვაშორდებდაამ

ავბედითადგილს.

გველებისსუნი მტოვებდა.

სამაგიეროდ ნელამიბრუნდებოდაჟასმინის,
გვირილის,
იასამნისდა
ჟენშენისნაცნობისურნელი.

ახლაუკვედანდობილად მივეხუტებედუინისზურგს.

ჯერკიდევთვალწინმედგაჰაერშიმფრინავიუამრავიშავიგველიდა
განცდილიზაფრაცგამჯდარიმქონდა,
მაგრამმაინცოდნავიშვებით
ამოვისუნთქე.

საჰარაში მთვარისამოსვლისჟამიდგებოდა.

მორიგსამალავამდესულ ერთისაათისგზაღაგვრჩებოდა.
..
.

გაქცევა)

ისესწრაფიადა
ისეანჩხლი

ქარი-სამყაროს
კიდემდემივა.
..

უდაბნო,
ზღვების
მახინჯიასლი

ათიაქლემის
გაზომამწკრივმა.

ბექა
ახალაია

როგორციქნა,ღამისპირზესამალავსმივაღწიეთ.ქვიშისმომცრო
ბორცვზეისეგავწექი,რომჩადრიცარმომიხდია.დაქანცულობისაგან
ისემეძინებოდა,ოდნავიგანძრევაცწარმოუდგენელიმეჩვენებოდა.
ბედუინსჩემთვისხელიარშეუშლია, მხოლოდტყავშიგახვეული
წყლიანიბოთლიდამიდოთავთანდაჩუმადგამშორდა.

სიზმარშიისეშევაბიჯე,
თითქოსსაკუთარისახლისკარებში
დანდობილადშევედი.

ჩემისიზმარითეთრიიყო.დამაშვიდებელინათებით იღვრებოდა
უსასრულოსითეთრე.ველითეთრიიყო.თეთრხეებსისეუხდებოდათ
თეთრიფოთლები, თითქოსაყვავებულინუშისხეებისბაღნარში
ვიდექი.თეთრ ყვავილებს,
თეთრბალახსდათეთრქვებს, ნათებას
მატებდათეთრიკლდეები, თეთრიცადათეთრიმზე.ამსითეთრეში,
თეთრადმოსილიადამიანებიდადიოდნენდაგულღიად იღიმებოდნენ,
ხელშინიავით აფრიალებულითეთრიმანდილებიეჭირათ.უსამანო
სითეთრექალწულებრივისინაზითავსებდაიქაურობას.„ ნეტავმერა
ფერისტანსაცმელიმაცვია? ’
’
-დავიხედესხეულზე.ისევქვიშისფერი
სამოსიმეცვა,
თავზეცქვიშისფერინიკაბიმეხვია.ერთიპატარათეთრი
გოგონამომიახლოვდა, ქვემოდანშემომხედადათეთრისამოსი
გამომიწოდა.მადლობისნიშნადგავუღიმედასამოსიგულშიჩავიკარი.

„ჯერ სტუმარიხარ -მითხრათეთრადმოელვარეკაცმა, -„

ახლა
სიზმარშიხარ, მაგრამკარგადდაიხსომეესსიზმარი,გაგიმეორდება.
მობრძანდი, მოისვენე,
ძალიანცოტადროგვაქვს, ყველაფერიმალე
გაქრება.

-
„სადწავა? “-
ვკითხეგულუბრყვილოდ.კაცმაგაიღიმადაარაფერი
მიპასუხა.

თეთრებიგადავიცვიდათეთრინაკადულირომმოწანკარებდა, იმ
ბილიკს დავადექი.მწყუროდა.ნაკადულიდანპეშვით წყალიამოვიღე
დადავლიე.ერთმაყლუპმაისედამარწყულა, -კარგახანსაღარუნდა
მომწყურებოდა.ხელპირიდავიბანე,ხისთეთრფესვებშიჩავწექი და
ნაკადულსდავაცქერდი.ვისვენებდიისე, როგორცარასდროს.ცას
გავხედედაშავიწერტილიშევნიშნე.სწრაფადიზრდებოდა.გარშემო
მიმოვიხედე.ველიფერსიცვლიდა.ხისფესვებიგაშავდნენდა
ამოძრავდნენ,ფეხებზედახელებზეშემომეჭდნენდაერთიანად
შემკრეს.ვეღარ ვინძრეოდი.ვყვიროდი,მაგრამხმაარ ამომდიოდა.
თეთრიადამიანებიერთი- მეორისმიყოლებითქრებოდნენ.ველიც
გაქრა,მისმაგივრად ქვიშიანიუდაბნოგადაიჭიმა.თეთრინაკადული
ქვიშაშიისეჩაიკარგა,თითქოსარცარასდროსყოფილა.ქვიშაკი
ისეთიმშრალიიყო, რომმტვრადიშლებოდა, თითქოსწყალი
არასოდესენახა.ჩემსთავზემდგომიხე, ვეებერთელაშავკობრად
იქცა,საზარელი შიშინიამოუშვა,შემომერკალა,თვალიგამისწორადა
ორკაპიენადაღებულიხახიდანჩემსკენისროლა.მისიშხამიანი
კბილიჩემსსახესგაუსწორდა.გველიმშვილდივითმოიდრიკადა
კისერიუკანგაწია,ისიყოუნდამძგერებოდა, რომხმამომესმა,

- „
გაიღვიძე,
დროა!
“-ეს,
ისთეთრიკაციმეუბნებოდაამსიტყვებს.

თვალიგავახილე.ქვიშისმტვრისდაკიდევრაღაცისსუნიმჭახედ მეცა.
წამოჯდომადავაპირე,მაგრამვერშევძელი.გვერდზე
გადმობრუნებაშირაღაცამ ხელიშემიშალა.ვერ მივხვდირაუნდა
ყოფილიყო, ხელისმოშველიებავცადედაუშედეგოდ.ფეხებსვერცკი
ვარხევდი.ძალამოვიკრიბედეხელებისგაშლამოვინდომემაგრამ
ამაოდ,
შეკრულიმქონდა,ხელფეხგათოკილი მიწაზეპირქვევიწექი.
თმარაღაცზეთოვანითმქონდაგაზეპილი, სახეზეცრაღაცმსგავსი
მეცხოდაისეთიცუდისუნითყარდა,ვერ მივხვდიასეთისაძაგელისუნი
რასუნდაქონოდა.

-„
ნამდვილადსიზმარია.
“-დავირწმუნეთავიდაგანძრევავცადე.ისევ
არაფერიგამომივიდა.

-„
რახდება,რამოხდა...
“-შიშმაისეგამიარაძარღვებში,
რომუკეთესი
ბორკილიმართლაცწარმოუდგენელიიყო.დაყვირებამინდოდა,
მაგრამპირიცმაგრად მქონდააკრული, ჩუმიდაუძლურიკვნესაჩემს
ტუჩებსარცკიგასცილებია.გაოგნებულმათავიისევქვიშაზემივდე.

ჩემსყურს,შორეულიხმადაბალისაუბარიმოწვდა.წმინდაარაბულ
ენაზე,მაგრამჟარგონითლაპარაკობდნენ,ორი?სამი?არა,ოთხიკაცი
უნდაყოფილიყო.მათ შორისალ კაბირისხმავიცანი.მისგარდა,კიდევ
სამიკაცისხმაისმოდა.ჩემსწინკლდეიდგა,მოპირდაპირემხარეს
მდგარ კლდესთან თაღოვანხიდსქმნიდა.სწორედ იქიდანმოდიოდა
ლაპარაკისხმა.მემეორემხარეს ვიყავიდალაპარაკი ჩემამდე
ცუდად აღწევდა.

- „ ვინარიან,
ამშუაუდაბნოშიროგორგვიპოვეს,ანისგველებიანი
ადგილიროგორ გამოიარეს, იქნებანტილოპებზემონადირენიარიან?
ანყაჩაღები,ანიქნებსულაცსხვამხრიდანმოვიდნენ..
.კიმაგრამმე
რატომვარ გათოკილი? “

გაურკვევლობისაგანთავბრუდამესხა.არაბულიუკეთ მესმოდა-ვიდრე
ვლაპარაკობდი დამაინც,გაბმულიარაბულისაღქმა,რომელიც
სიმღერასავითუწყვეტად ისმოდა,გვარიანადგამიჭირდა,
მაგრამ
ნაცნობისიტყვებისწრაფად დავიჭირე:

„თელ ანთაროყიყ, „საპფირ დ ებნატასსაპფირ იმრააჯამილა კუდ

ალიაკუდ- უსიბა გავიგონეროგორ შეუტრიალაკითხვაალ კაბირმა-
„საპფირ?“პასუხიცგავიგონე ანაჰ-ტხხრიბანმისლაჰშაყიყალია
საპფირ .

-დასაჰხრეელათაიანჰადირათ, ვაკენათიმრატა-
ჟესუვალ ელ-
ჰეისან,
ალ კაბირ.ტაიმა-
ტეჟედუჰაფ ჰილმარაფ-ფისსაჰრა?“

-
„ვალისლუდ- დუსივარაყიყევაჰედეტე,
ელედაკუმრახისო -
უპასუხაბედუინმა.
 პასუხად ხარხარიმოისმა.

სანამსიცილიგრძელდებოდა,
გაგონილიგონებაშიქართულად
გადავალაგე:

„
მონაქალი,“„ელჩი,
“„ელჩისდისშვილი,
“„ლამაზია,
“„შეიძლება
დაჭრილია,
“„ისდასავითააელჩისათვის,

„კლდეზერომადიოდიალ კაბირშენსცხენზექალიიჯდა,
სად იპოვე
უდაბნოშიქალი?
“

„
ახლახანსვიყიდემუნჯიმონაქალიიაფად.
“

- ღმერთო,
ესეიგიჩემზელაპარაკობენ!მეძებენ,
მაგრამვინ
არიან?

საუბარიისევგაგრძელდა:

- „
მუნჯიმონაქალიმისწრებაა,
ყოჩაღ!
“

მაგრამალ კაბირმამშვიდადმიუგო:

- მინდამშობლებსდაეხმაროს, ისინიმოხუცდნენ,
მეწელიწადში
სულ ორჯერ ვბრუნდებიშინ, ტიდიკელტიში.ჩემიდაცსადაცაა
გათხოვდება.მასმონასავითარავინმოექცევაჩემსსახლში.მუნჯია,
სხვაგან დაიჩაგრება,ჩემსმშობლებთანკიუსაფრთხოდ იქნება,
თანაც
იაფიღირდა, ორასი ამერიკულიდოლარი.

- რაღაცასმალავბედუინო,
ქალიუნდაგვაჩვენო.-გაეპასუხაერთი
ჟღრიალახმა.

- რატომაცარა,ნახეთ,არამგონიაისსაცოდავიარსებაუცხოელი
ელჩისლამაზინათესავიიყოს.მაგრამრაკიასეგსურთ მაგაზეუარსარ
გეტყვით,
ისხომმხოლოდმონაა.

გავიგონეროგორწამოდგნენფეხზეკაცები.სახექვიშაშიჩავრგე
დაისემოვიწურერომმუშტისხელადვიქეცი.ვიღაცისფეხი უხეშად
შემეხო მხარზედაპირაღმაგადმომაბრუნა.პატარაფარანი ერთმა
ზედ ჩემსსახესთანმოიტანა,
ალ კაბირმაჩადრიმომხადადა
წამომაჯინა.

-
თუმუნჯიაპირირატომაქვსაკრული?
 -ძილშიუშნოდ ღმუის,
ორჯერცხენიდამიფრთხო, ერთხელ აფთარიც
კიგაეპასუხაშორიდან,რაღაცცუდსიზმარსნახულობსალბათდა
შეშინებულისაზარელ ხმასგამოსცემს.

-ხელფეხირაღად შეგიკრავს?-იკითხამეორემ,

-გონიყრუცუნდაიყოს,ვერაფერსვაგებინებდაორჯერ
გამექცა.
უდაბნოშიმაგისიდევნისთავისადმაქვს,
ვერცმივატოვებ,
ადამიანია,
აფთარმარადუნდადაგლიჯოს.

-რაჭუჭყიანიაესსაცოდავი.-დამცინავადთქვამესამემ.

-მომინათეერთიშევხედო-უთხრაპირველმა.

სამივეკარგად დამაკვირდა.
..ნიკაბისქვეშმხოლოდ თვალებიდა
ცხვირპირიმიჩანდა.

-ჰო -ჰო,
რაველურიგამოხედვააქვს,
ხელიგამოიწიეარ გიკბინოს.-
თქვამეორემ.

-თუდაბანალ კაბირ,
შეიძლებაქალსაცდაემსგავოსესჯოჯო.
..-
ახარხარდამესამე.

-სადაამაგისიწყალი?-გაიცინაბედუინმა.-წყალიცხენისთვის
მჭირდება.

-სად იყიდებედუინო ესმონა?-დაეჭვებითიკითხაპირველმა.

-ლიბიისსაზღვარზე, მონათაბაზარში.ამბავიგავარდაახალი
საქონელიაო, რამოდენიმექალიმოიყვანესგასაყიდადო.რაკიიქვე
ვიყავი,მეცგასართობადგავიარე.მეარვერევიმონებით ვაჭრობის
საქმეში.ქალებიგაყიდულიდამხვდა.ესკილიბიიდანმოიყვანა
იქაურმამონებითმოვაჭრემ, მახინჯიდამუნჯიარავინიყიდადა
მოკვლასუპირებდა, „უკანვეღარვატარებგზაშიბევრიწყალი
დასჭირდებაო. “შემეცოდასულიერი, ორასი ამერიკულიდოლარი
მივეციიმლიბიელსდაასეგავხდიამ განძის პატრონი.ეტყობა
ხშირად ცემდნენდადაშინებულია, ველურივითაა,სულ გაქცევაზეა.-
მშვიდად თქვაბედუინმა.

პირველმარაღაცფურცელიამოიღოჯიბიდანდაზედ ფარანი
დაანათა.დანარჩენებიცდააცქერდნენ.

-
ეგრაღაა?-იკითხაბედუინმა.
 -
იმდაკარგულიქალისსურათია.
-უპასუხაპირველმა.

ბედუინიახლოსმივიდადაქაღალდს უხერხულადშეეხო.ფურცელი
დასრიალდადამის ფეხებთანპირაღმადავარდა.პირველი სწრაფად
დაიხარასურათისასაღებად,მაგრამქაღალდს,ფარნისშუქიდაეცადა
წამით შევასწარითვალი.
..

- ჩემიფოტო !რუსთაველზეგადაღებულიჩემიფოტო. .
.ლადო
ასათიანისჭადართანრომგადავიღეგვიანშემოდგომას.როგორი
წარმოუდგენელიიყო ახლაჩემთვისსაქართველო, თბილისი,
რუსთაველისგამზირიდალადოჭადარი.ფოტოგრაფიცკიგამახსენდა.
ჩემიწარსულიახლაისეახლოსიყო ჩემთან, ისეახლოს..
.კინაღამ
ცრემლიდამსკდა...
.ძლივსშევიკავეთავიდაწამოსულიამოკივლება
ისეთიძალით ჩავიბრუნეუკან,
რომმართლამუნჯივით დავიხროტინე.

პირველმაფოტო ალ-
კაბირსგაუწოდა.
..

-
ლამაზია,
-თქვაბედუინმა,
-არმიკვირსასერომდაეძებთ.
..

-
მარტოჩვენროდიდავეძებთ, ცალკესამძებროპოლიციაეძებს,
ცალკეუშიშროებისსამსახური,ცალკეტურისტულიპოლიცია, ცალკე
საელჩო..
.საუდისარაბეთისელჩმაცკიიკითხამისიამბავი.თურქეთის
ელჩიცდაინტერესებულია.სანამვერტმფრენებით აივსებააქაურობა,
მანამდეჩვენუნდავიპოვოთესქალი.

-კიმაგრამროგორ მოხვდააქ?-იკითხაბედუინმა.

-
ტურისტულ ჯგუფსგამოყოლია საფარი- ტურზე.დელტაპლანიანად
ქარმაუდაბნოშიგაიტაცა.მისიკვალიჰამადში,აქედანასე ექვსიდღის
სავალზედავკარგეთ.შეიძლებააფთარმადაგლიჯა.მაგრამრაღაცხომ
უნდაგვეპოვნა,
რაიმენაგლეჯი ანსამოსის,ანრაიმენივთიმაინც.ის
კიისეუკვალოდგაქრა, თითქოსქვიშასშეერია.

-
თუიპოვეთ,
კარგიგასამრჯელოგერგებათ.-თქვაალ კაბირმა.

-წავიდეთ,მუსტაფა,
ეგისქალიარაა,ნახეროგორიგამხდარიადა
ველური, სადესდასადის.-მიუთითაფოტოზე მეორემ.

მაგრამმუსტაფადუმდა, დაკვირვებითმაცქერდებოდა,
ზურგიდან
მომიარა,ჩაიჩოქა,ფარანიმომანათადახელებზედამაცქერდა.მერე
ბედუინსეჭვიანად შეხედადაუთხრა:

-
ამქალსნაზიხელებიაქვს,
ესარაამონისხელები.
 -
მერერა, რააუცილებელია?იქნებარამუშავებდნენ?-
გაიცინა
ბედუინმა.

მეორედამესამეხარხარითაყვნენ.
..
.

-ვაჰაჰაჰა,
ისკაციმაჩვენეთ,
რომელიცმაგასთანიწვა.
..-ძლივს
ითქვამდასულსმეორე,

-რაგასაჭირიადგაასეთინეტავ.-
დაამატამესამემ.

მუსტაფაარცხრებოდა,
სწრაფადწამავლოხელი დამხარზეაბრეშუმი
ჩამომახია.

-
ესქალითეთრიაალ კაბირდაარცმონასჰგავს.-გაისმამჭახე
შეძახილი.

შიშველიმხრისდანახვაზეარაბებიგაფაციცდნენ.

ალ კაბირი არცკიშერხეულა,
მაგრამხელთუკვემომარჯვებული
პისტოლეტიეჭირა.

-
უკანდაიხიემუსტაფა,
ეგქალიჩემიმონაა,
ჩემისაკუთრება,
ჩემი
ნებართვისგარეშეხელიროგორახლე!სიკვდილმაგაგიღიმა? !

-ალ კაბირ,ცუდად მეთამაშები!ჯობიაამქალს თავსაბურავიმოხადო,

ცხენისნეხვისახიდანშენიხელითმოაშოროდამისიპირისახე
მაჩვენო!-გააფთრებულიწამოიწიამუსტაფა.

-გაგიჟებულხარ მუსატაფა!ჩვენიადათიდაგვიწყებია!პატივიგეცი
საერთოდრომგაჩვენემონა.შენმასჩემინებართვისგარეშეშეეხე!
სამოსიგაუხიე,მხარიგაუშიშვლე!ახლაიმასაცმთხოვ, მისისახეჩემი
ხელითგაჩვენო? !-ფოლადიჩაისხახმაშიბედუინმა.თვალებიისე
აუელვარდა, თითქოსსადაცააელვასუნდაგამოეტეხა.

არაბებისწრაფად ამოუდგნენმუსტაფასგვერდზედაიარაღი
მოიმარჯვეს.

მაგრამალ კაბირმათვალებიმოჭუტა,
პისტოლეტიდაუშვადამშვიდად
თქვა:

-მეამქალსჩემიმშობლებისოჯახშივეღარმივიყვან.მასსხვაკაცი
ჩემსთვალწინშეეხო.მოდიმოვრიგდეთმუსტაფა.მომეცისამასი
ამერიკულიდაწაიყვანეშენიხელმონაკიდიქალი.ადათისდამრღვევი
ხარ,ამიტომფეშქაშად ვერმოგცემ.

-რაადათი,რაფულიდარაფეშქაში?მემხოლოდმინდარომსახე
მაჩვენოს,
უნდადავრწმუნდერომისარაადამერეგინდაცკლდიდან
გადაგიგდიაეგშენიყრუ-
მუნჯიმონა.

-თავად დაიბანოსპირი,
მევერშევეხები.-თქვაბედუინმადამეორე
არაბსწყლიანიმათარისკენანიშნა,თითონკი ცხენსსტვენით მოუხმო.
ჯადარიწამსვეპატრონისგვერდზეგაჩნდა.ალ კაბირმაუნაგირის
ჩანთიდანდანაამოიღო,ჩემითოკებიგადაჭრადაწყლიანიმათარა
წინდამიდგა.ხელითმანიშნაპირიდამებანა.დანაისევჩანთაში
ჩააგდოდამუსტაფასგვერდშიამოუდგა.მამაკაცებიჩემგანზურგით
შეტრიალდნენდალაპარაკიგააგრძელეს.მხოლოდ ბედუინიიდგა
ჩუმად.

ხელებიდაფეხებითოკისაგანსწრაფადგავითავისუფლე,
წყალი
პეშვითამოვიღე,
ხმაურითდავლიედაცხენზეშევფრინდი..
.

ჯადარიქარივითმოწყდაადგილიდან,კაცებმამოტრიალებაცკი
ვერმოასწრესრომკლდეუკვეუკანმქონდამოტოვებული.უკან
გააფთრებულიშეძახილებიდამედევნა:

-„
შაითანიმრაა,შაითან!
“.-გავიგონეალ კაბირისგაბრაზებულიხმა.
-
„ისევგაიქცაესალქაჯი,თქვენშეაშინეთ!
“

ხმებსზედიზედრამდენიმეგასროლამოჰყვა. .
.ტყვიებმამხართან
გამიწივლეს.
..გადავრჩი,
არცერთიარ მომხვედრია.ჯადარი
ჩრდილივით უხმაუროდ მიქროდა,ჩვეულადფეხსძლივსაკარებდა
მიწას.

ზურგსუკან,
კარგახანსმესმოდაუშვერისიტყვებისკორიანტელით
აყივლებულიექო.

დაზაფრულსდაშეშინებულს ყურადღებაარცმიმიქცევიასაით
მიქროდაცხენი.სროლისხმანელნელამიიკარგა, მაგრამ ჯადარის
ფლოქვების ხმისგარდასხვახმაცმესმოდა.ვიღაცცხენდაცხენ
მომდევდა.

მთვარეახალიამოსულიიყო.მიმართულებასჯერ ვერ ვირჩევდი.

ამიტომსადავებოლომდემივუშვიდამთლიანად ცხენსმივენდე.ეჭვი
არმეპარებოდა, რომმდევარივერდამეწეოდა,
მთავარიიყო ტყვიის
მისაწვდენზეარ მომეშვა.
უნაგირზედაკიდულ ჩანთასდავხედე.შიგნითწყლით სავსეორი
ბოთლიდამცირესანოვაგეიდო.

„მეყოფა-გავიფიქრედაგვარანადშეციებულიმივეხუტეცხენის
კისერს.

რამოდენიმეჯერუკანმოვიხედე, მდევარიარჩანდა,მაგრამცხენის
ფეხისხმაგარკვევით მესმოდა.ჯადარსქუსლებით ფერდებზეშევეხე.
იუკადრისა,
უკმაყოფილოდამოიფრთქვინა, მაგრამდამემორჩილადა
ისესწრაფადგაფრინდა, რომყურებიშხუილმადამიხშო დამდევრის
ფეხისხმადავკარგე.

მთვარესვუცქერდი,ველოდებოდიროდისგაუსწორდებოდასამხრეთს
ღამისპირველ საათზე,რომდასავლეთისგზასდავდგომოდი.ფეხის
ხმაარღარ მესმოდა,მაგრამვგრძნობდი,
მდევარიდაუღალავად
მომდევდა.მთვარესგავხედე,მორცხვიქალივით ირიბად იცქირებოდა
დანისლიმანდილივითმოეფარებინალოყაზე.

სიცივესაოცრად გამჭოლიგახადასაიდანღაცმოულოდნელად
მოვარდნილმაქარმა.ნისლმაიმძლავრადასწრაფად მოედო ღამეულ
ცას,რუხიფერიმიიღო დაქვიშაზებოლივითგაწვა.ერთშიკი
მშველოდაბურუსი, მდევრისთვისმიზანშიჩემიამოღებაშეუძლებელი
იყო.

საჰარაშიამინდიიცვლებოდა.

-„
ღმერთო,ოღონდ ახლაარა, ოღონდახლამთვარედამანახერომ
დასავლეთისკენშევბრუნდე.
..დამერეთუგინდამოთოვოს..
.-
გავიფიქრედაცხენზეგავსწორდი.

მაგრამღმერთიყოველთვისროდიგისმენს.

ისეჩამობნელდა,
რომკუნაპეტისიბნელე-სიბრმავესდაემსგავსა.

ჯადარმაქროლვასუკლოდამოულოდნელადმარჯვნივისემკვეთრად
მოუხვია,რომკინაღამუნაგირიდანგადმოვცურდი.შიშისტალღა
ყელშიამომასკდა,ცხენსისევკისერზემოვეხვიედათავიძლივს
შევიმაგრე.ჯადარიკივითომდაცაქარაფერიო, ორ კლდესშორისშავი
ჩრდილივით შესრიალდა, მომცრობექობზეშეუჩერებლად აიჭრადა
გამოქვაბულშიშემაქანა.

ცხენმაამინდისცვლილებაიგრძნო.აშკარაიყო რომადგილსაც
კარგადიცნობდა.ჯადარმაგზაიცოდა.

ღუბლებითმოჭიქულ ცისკიდურზე ელვაგაიგრაგნადაისემჭექარედ

დაიგრგვინა,
რომთითქოსჩემსყურთან გავარდამეხი.ყურები
სრულადდამეხშოდარამდენიმეწუთით სმენასაერთოდ დავკარგე.

საჰარასცაზეინდურიღმერთი-შივააცეკვდა.მისიუამრავი
გაკლაკნილიელვა-მკლავებიმთელ ცასმოედო.იქაურობაისე
გაჩირაღდნდა,რომთითქოსასიმზეერთადამოვიდა.მძლავრიჭექა-
ქუხილიზედიზედგამეორდა, ჰამადისკლდეებმაექოსსულიჩაუდგეს
დაათასჯერუფრო გაძლიერებულიგრგვინვაუდაბნოშიგრიგალივით
დატრიალდა.ვეღარვარჩევდიცაშიქუხდათუმიწაზე.დარწმუნებული
ვიყავირომერთდროულადათასიომიცრომდაწყებულიყო ასეთ
მეხთატეხასვერგამოიწვევდა.ყურებზეხელიმივიჭირეხმაურისაგან
როგორმეცოტათიმაინცრომდამეფარა.

ჯადარმარამოდენიმენაბიჯითუკანდაიწიადაგამოქვაბულის
სიბნელესშავიფიქრივითშეერია.მისთბილ სხეულსმთელიტანით
მივეხუტე.სიცივისგანდაშიშისგანგაუჩერებლადმაცახცახებდა.

ჭექაქუხილიგაძლიერდა, ცამგანწირულიღმულით იხუვლადა

ისეთითქეშიგადმოუშვა, თითქოსთავადოკეანემ იცვალაადგილი,
ცაზეაინაცვლადაახლაერთბაშადფეხადჩამოდიოდამიწაზე.
უდაბნოშიუამრავიწყალუხვი, სწრაფიდამღვრიემდინარე შხულით
ერთად დაიძრა..
.ერთმანეთსუერთდებდნენ,ეყოფოდნენ, ისევ
უერთდებოდნენ...მდინარეებითავქვესპოულობდნენ გრიალით
მიანგრევდნენკლდეებს...საჰარაშინამდვილი წარღვნადაიწყო.
წყალითავისგზაზეუამრავქვიშასდაქვასმიეზიდებოდა.მდინარეები
ელვისსისწრაფით იკეთებდნენღრმაკალაპოტებს.ჩემთვისხილული
უდაბნოს ნაწილიუზარმაზარმაღვარცოფმამოიცვა.კალაპოტები
დიდისისწრაფით იცვლიდნენმოხაზულობას, მიმართულებასდა
სიღრმეს.ყველადაყველაფერი, ერთმანეთშიაზელილი,-თავქვე
დაუნდობლად მიექანებოდა.

ნამდვილადწარმოუდგენელიიყოცოცხლადგადარჩენაიმნაკადში
მოხვედრილისულიერისათვის.
„ჩემი,
ჩემიჭკვიანიმეგობარი.-მოვეფერეჯადარს,რომელიცაშკარა
სიამაყითდაკმაყოფილებითაფრუტუნდა.მანთავიმოატრიალადა
ყელსადამხარსშორისფრთხილადჩამიდოლამაზიცხვირპირი.
ულამაზესიარსება,რომელმაცვინიცის,მერამდენედგადამარჩინა
სიკვდილს,ამუბრალომოძრაობითმაჩვენებდარომმემასვუყვარდი. ..

წყლიანიბოთლიგადმოვიღე, პეშვშიწყალიჩავიგუბედაპირველად
ჯადარსმივაწოდე,
ფრთხილადშესვა,ხელებიმთლიანად მომიმშრალა.
უდაბნოშიგაზრდილმაცხენმა,კარგადიცოდაწყლისფასი.

ჭექაქუხილიარჩერდებოდა.ქვეყანაწყალსმიქონდადაჩემთვის
მხოლოდ ერთიყლუპიწყალიგავიმეტე.ბოთლიადგილზედავაბრუნე.
ცხენისფაფარშითავიჩავრგედამდევარზე ფიქრიდავიწყე.

როცაგამოვიქეცი, სამივეარაბიიქდარჩა.მათიცხენებიარ
დამინახავს.ალბათიმმოპირდაპირეკლდისმეორემხარესუნდა
მდგარიყვნენ.ბედუინსრაღაცდრომაინცდასჭირდებოდა, რომ
ცხენებამდემიეღწიადაგამომდევნებოდა.მდევარიკიისეჩქარა
დამეწია,თითქოსგზაზეიყოჩასაფრებულიდადანამდვილებით
იცოდა, რომიქვინმეგამოივლიდა.ისანმარტოიყო, ანიმარაბებთან
ერთად, მაგრამ მოშორებითიდგადავითარებისშედეგსელოდა.
ნებისმიერ შემთხვევაშიამედევნებოდა.

არაბები,
როცაახლოდანმათვალიერებდნენ, მხოლოდ ფარნისდა
პატარაპისტოლეტებისამარაიყვნენ,დანებიცექნებოდათ როგორც
ჭეშმარიტმუსლიმებს,
მაგრამსხვაარაფერიშემინიშნავს.

აშკარაიყო სახელდახელოდშექმნილიდაარცთუკარგად
მომზადებულიჯგუფიმეძებდა.

ნუთუამათ ელოდაასეგაფაციცებითალ კაბირი.გამახსენდარომამ

დღეებისმანძილზე,არასოდესდამინახავს,როგორეძინა, ან
საერთოდთუეძინა.ეტყობაბანაკსგარსუვლიდადასიჩუმესუსმენდა,
ანკვალსამოწმებდაყოველ ალიონზე.

ისელოდამდევარს,თანდარწმუნებულიციყო რომესმდევარი
კეთილმოსურნენამდვილადარიქნებოდა.რატომარაფერს
მეუბნებოდა?იქნებიმღამით, როცასაჰარშიჯადარიპირველად
დავინახე,მანუკვერაღაციცოდადაცხენიიმიტომ გამოგზავნარომ
მუჰამადიგაეფრთხილებინა...მაგრამმუჰამადზერომარაფერს
ამბობდა?!საერთოდაცერთისიტყვითმეუბნებოდასათქმელს.ან
ხელითმანიშნებდა.ვიცოდირომარაბიმამაკაცებიქალებთან
მრავალსიტყვაობითარგამოირჩევიან, მაგრამმეხომარ ვიყავიარც
არაბიდაარცმუსლიმი.რასმალავდაასეგულდასმით ბედუინი? !იქნებ
იცოდარომელჩისნათესავივიყავი დამხოლოდგამოსასყიდისგამო
მივლიდაასე?მაგრამაქამდეესსაიდანუნდაცოდნოდა, ესხომ
მოამადმაცარიცოდა. .
.თანაცკითხვაშეუტრიალამუსტაფას" საპფირ? "
არამანაქამდეჩემივინაობაარიცოდა, თუიცოდა???
..

უცებწარმოვიდგინებიძაჩემისგააფთრებულისახე,ადგილსრომ
ვერპოულობდასაელჩოსციცქნაოთახებშიდარომელიცალბათ
გაოგნებულიიყოჩემიგამოპარვით, ხოლოთავზარდაცემული-ჩემი
დაკარგვით.წარმოვიდგინეროგორელაპარაკებოდადედაჩემსდა
ეუბნებოდარომსაჰარაშიდავიკარგე.იმაშიდარწმუნებულივიყავი
რომნამდვილადსიმართლესეტყოდა.თვალიწინდამიდაგამისი
ახალგაზრდარეფერენტი, ჩემთანშემეგობრებულივახო,ტელეფონზე
რომ" ეკიდა"
,რაიმეკვალსმაინცრომდასდგომოდა.ამფიქრზე. .
.
წარმოვიდგინერაცეცხლიუვლიდათგულშიდაძარღვებშიჩემებს.
გულიმომეწეწკა...

ისევმდევარზეფიქრსდავუბრუნდი.ერთად- ერთი,ვისთანაცალ
კაბირივახსენე,-მილოშიიყო.გამახსენდაროგორარ ეამამაშინ
ბედუინისხსენება.მილოშიძალიანმონდომებულიიყო როგორმე
მოვეკალი.ამასერთადერთიახსნაუნდაქონოდა, მე-"რაღაც"არ უნდა
მენახა,"რაღაცის"მოწმეარუნდაგამხდარიყავი.ზედმეტიბარგი
ვიყავი.მაგრამრაღამაინცდამაინცმევიყავი არამკითხემოწმე ამ
ისტორიაში, ხომიყვნენიქჩინელიგოგონები, ან დარაღაგოგონები,
კაცებიცხომიყვნენ?რატომმე. ..ისიცგამახსენდარომვიღაცის
ჩრდილიშევნიშნეგამთენიასდიუნასკალთაზე, რაღაცნაკვალევის
მსგავსირომდავანახემილოშს.მან ყურადღებაცარ მიაქციადა
„საფარი-ტური გააჩაღა.მეკიდელტაპლანზედამკიდა.მასჩემი
მოკვლატყვიითრომსდომოდა, მარტივადშეძლებდაამას, მაგრამ
აშკარადუნდოდარომკისერითვითონმომეტეხარომმკვლელობის
ეჭვიარგაჩენილიყო.ესეიგიჩემიდაკარგვაკიარა, ჩემიგვამი
ჭირდებოდა.მე, ცოცხალი ვუქმნიდიმასსაფრთხეს.ბაიკერების
ტურისტულ ჯგუფშიჩემმამოხვედრამპრობლემაშეუქმნა.

„
ლიბიისსაზღვარი,
მონათაბაზარი.
..-
გამახსენდაალ კაბირის
სიტყვები.ესეიგი,იმტურისტულიჯგუფისწევრები, ღონიერი,
სპორტულიაღნაგობისბიჭებიდაგოგოებიმონათაბაზრისათვის
იყვნენგანწირულები,ბიჭებსლიბიაშინავთობისსაბადოებზე
გაამწესებდნენ,გოგოებს-სამზარეულოშიანმრეცხავებად იმავე
საბადოებზე,ანკიდევღმერთმაიცისკიდევრისთვის.ხოლომე, უცხო
ქვეყნისელჩისნათესავი, -რათქმაუნდაზედმეტიბარგივიყავი
მილოშისთვის, ესეიგი სწორედმევყავი მისიპრობლემა,გამახსენდა
ციდანდანახულიარაბებისატვირთომანქანებითრომიცდიდნენ
შორიახლო.წარმოვიდგინეროგორყრიდნენიმმანქანებში
ადამიანებსდამოტოციკლებს,უდაბნოშიკვალიცრომარ
დარჩენილიყო. ..

მონათვაჭრობასლიბიისსაზღვარზედიდიფულიდასარგებელი
მოქონდა.ჩანდა, მილოშიმათმონებით ამარაგებდა.არჩევდა
ღონიერ დარისკისმოყვარულ ბაიკერებს, “რომლებიც"უგზო -
უკვლოდ იკარგებოდნენ საჰარაში.ცხადიაესხშირად ვერმოხდებოდა,
დიდ- ხნიანი შესვენებები დასჭირდებოდაახალიჯგუფის
„დასაკარგად .ხშირ დაკარგვებს არცმფარველებიმოუწონებდნენდა
ტურსიტულიპოლიციახომდაუნდობელიიყო.

მონებით ვაჭრობასსერიოზულადმფარველობდნენყველაქვეყნის
გავლენიანიარაბები.მაგრამმილოშიარცარაბიიყო, არცეგვიპტელი
დაარცმუსლიმი.ისერთიჩვეულებრივიპოლონელიექიმიიყო,
რომელსაცძალიანადვილადმიწვდებოდაბიძაჩემისმსახვრალი
ხელიდასულ მცირეციხეშითუარგაამწესებდა,ქვეყანასმაინცხომ
დაატოვებინებდა.ესკიგახმაურდებოდა,ხოლო გახმაურებაიმას
ნიშნავდა,რომმილოშივერასოდესვეღარსადდაიმალებოდა, მას
თავადბიზნესისმფარველებიმოსპობდნენ.თავისისიკვდილითაცრომ
მომკვდარიყო,მისსიკვდილშიდასარწმუნებლადცხრაჯერ
ამოთხრიდნენმიწიდან.

რაღაცგანათდაჩემსგონებაში.ესეიგითუკაიროშიჩემსგვამს
ჩაიტანდნენ,
დანარჩენებირომც დაკარგულიყვნენ, მონებით
ვაჭრობისამბავსაღარავინჩაეძიებოდა.თუუგზოუკვლოდგავქრებოდი
ან თუბაზარზემეცმონადგამყიდდნენ, მაშინბიძაჩემიქვეყანას
შეძრავდადაესამბავიმაინცბომბივითგასკდებოდა.თუცოცხალი
დავბრუნდებოდი,მაშინვინღადამიშლიდაყველაფერიარ მეთქვა
საელჩოში.ელჩიქვეყნისშინაურსაქმეებშივერ ჩაერეოდა, მაგრამ
ამბავიხომეცოდინებოდა.ესეიგიჩემიმონადგაყიდვაცსახიფათო
იყოდაცოცხლად დატოვებაც.ამითმთელ კარტელს საფრთხე
ექმნებოდა.
ეგვიპტეშიკორუფციაარნახულადყვაოდა.მხოლოდ ტურისტული
პოლიციისმოსყიდვაიყოშეუძლებელი, რადგანმთავარიშემოსავალი
ტურიზმისმეშვეობით შესდიოდაქვეყანას.

იყოკიდევერთიგზა,ჩვეულებრივ საფარი-
ტურად დარჩენილიყო
უდაბნოშიგასეირნებადახელიცარეხლოთარავისთვის,მაგრამ
რატომღაცესამბავიმილოშსარაწყობდა.იგივალდებულად თვლიდა
თავს-გეგმაარჩაშლოდა.მასანპირველიანერთად-ერთიშანსი
ქონდადიდიფულისსაშოვნელადანვიღაცისეშინოდა, იმვიღაცის,
რომელმაცალბათბოლო შანსიღადაუტოვა. .
.

„ღმერთო,ნუთუასეთიბრიყვივარ,ამასროგორვერმივხვდი.-
გავბრაზდიჩემსთავზე,
მაგრამგამახსენდარომაქამდეანთავიარ
მქონდაფიქრისანდრო.

„
კარგი,“-გავაგრძელეფიქრი, “-
ესთუმართლამონებით ვაჭრობას
ეხებასაქმე, ასეთუისენათელიაყველაფერი.იქნებსხვაუარესიციყო
ჩაფიქრებული?მაგალითადჩვენზე, ცოცხალ ადამიანებზე ნადირობის
მოწყობაუდაბნოშიისეროგორცლომებზედაფეხვებზენადირობენ. .
.
ჰმ,მოაზროვნე" ნადირზე"ნადირობა,რომელიცთვითგადარჩენის
ინსტიქტს-ინტელექტისახალ საფეხურზეაჰყავს, -უფრო აზარტულია.
დიდფულიღირდაადამიანებზენადირობისმოწყობა.გამეგონა, რომ
ასეთინადირობახშირად კვირეებიცკიგაგრძელებულა, სანამ
უკანასკნელი" ნადირი"არმოკვდებოდა.

სხვა"
თამაშებზეც"გამეგონა.დახურულ სტადიონებზეეტლებით
ჯირითი,რომლებშიცცხენებისნაცვლადშიშველ ქალებსაბამდნენდა
სულისამოსვლამდეაჭენებდნენ მათრახისცემით.დიდ თანხებზე
იდებოდასანაძლეოები.ისიცგაგონილიმქონდა, რომასეთ თამაშებში
გამარჯვებულ "
ცხენებს",დიდფულსაძლევდნენდაუკანაბრუნებდნენ
სამშობლოშისაჭურისი მსახურით . .
.„გამარჯვებულიც -
დუმდა, ამბის
გახმაურებასკიარა,დაჩურჩულებასაცკივერბედავდნენ, საჭურისი
მეთვალყურისშიშით.

ღმერთმაიცის, რომელსაპირებდამილოში, მაგრამმე-ყველა

ვითარებაში არამკითხემოამბე ვიყავიმისთვის.მან დანამდვილებით
იცოდა, რომშემთხვევითიტურისტიარვიყავი.საიდან, -ამასუკვე
მნიშვნელობაარქონდა.მასმხოლოდერთირამუნდოდა, ბუნებრივი
სიკვდილითმკვდარიჩემისხეული,
რომელსაცარცნატყვიარიდაარც
რაიმეძალადობისნიშანიარუნდაქონოდა.

„
ალბათმილოშიმომდევს, ეტობა,
მოშორებითიყო საფარშიდა
ამედევნა,
მეკიმხოლოდ დანამაქვს.წყალმაწაგიღოსმილოშ,შე
სატანისმოციქულო!
“-ამომცდაჩურჩულითდა, თითქოსზეცამისმინაო,
უფრო მეტიწყალიჩამოაქციაციდან.

„
ჰო,ალ კაბირი,ბედუინი.
..ნეტავმასრაგეგმააქვს, ასეთიზრუნვა
უცნაურია.ისეთიადამიანები, როგორიცალ კაბირია, სიცოცხლეს
დიდად არდაგიდევენ.ამგვარმამაკაცებსაქვთრაღაცკონრეტული
მიზანიდათუესმიზანიმიუღწეველიეჩვენებათ, მაშინმათთვის
სიცოცხლესფასიეკარგება.მათცხოვრებაშიყველაფერისხვა, ოჯახი,
ცოლი, შვილები,სიყვარული, მხოლოდამმიზნისდანამატია.რაუნდა
უნდოდეს?თუფული, -ესეიგივიღაცშეიხსუნდამიმყიდოს, ან
ბიძაჩემს დაარცთუიაფად.ვინრაპასუხსმოკითხავსბედუინს, ისინი
ხომარცემორჩილებიანდაარცცნობენრაიმედაწერილ კანონს.
უდაბნოსკანონებით კიმათინაპოვნი, -ნივთიათუადამიანი, -მას
ეკუთვნისდამორჩა.იქნებსიყვარული? ..
.ჰმ,
რასისულელეა,ამის
გარდაყველაფერიშეიძლებაიყოს. ..ყველაფერი.უფრო კიფულის
ინტერესი,ფულისთვისკირასარიზამენამქვეყანაში, სადაცყველგან
მხოლოდ ერთიმელოდიაგესმის უანდოლარ, უანდოლარ! !!
“ .

არა,
მემასარ ვენდობოდი.

.
..
.მაგრამმისითვალებიგამახსენდა,
ისიცგამახსენდაროგორ
მივლიდაწყურვილისაგანდაოსებულსდათავისიხელით როგორ
მაწვდიდალუკმას.როგორმეუბნებოდა" ახლამევარ შენიწყალიდა
იმედი".
..

„უნდამენდო,მენდობი?
“..
.რაღაცწინააღმდეგობრივიგრძნობამქონდა
მისმიმართ,ხანერთიემოციამძალავდა, ხანმეორე.
..მაგრამორირამ
უდავო ქონდა-უნაკლოგარეგნობადაგამბედაობა.

ჯერკიდევარ ვიცოდირადამოკიდებულებამქონდამისმიმართ,
ან
რაუნდადამერქმიასახელადამჩემიწინააღმდეგობრივი
გრძნობებისათვის.

წვიმამ,
თუსაერთოდწვიმაერქვაამწარღვნას, იკლო.სიცივის
მიუხედავადგამოქვაბულისპირთანმივედიდახელპირიდათმა
დავიბანე,ნიკაბით შევიხვიედაგვარიანადგაყინულიისევცხენს
მივეხუტე.

ჭექა-
ქუხილიროგორ მოულოდნელადაცდაიწყო, ისევე
მოულოდნელად შეწყდა.სამაგიეროდძლიერიდაცივი ქარი
ამოვარდა, ყველაფერიაგუგუნდადააწივლდა.ექომახლაქარის
გრიალიგაახმოვანა...აშკარაიყო,
ქარისჩადგომამდეაქედანვერ
გავიდოდი.წამშიყინულისლოდადვიქცეოდი.გრიგალიისეთი
სისწრაფითქროდა, რომმეგონაარასოდესჩადგებოდასანამ
სამყაროსკიდესარ მიაღწევდა.

რაცწყალსდარჩაწარუხოცავი, ქარმააიტაცადაწინგაიგდო.
ვეებერთელალოდებიგამაყრუებელიგრიალითეხლებოდნენჰამადის
კლდეებსდანამსხვრევებადისეიფანტებოდნენ, რომდაბლაარცკი
ცვიოდნენ.ყურთასმენააღარიყოქარისხმაურისაგან.გაყინულიხელ-
ფეხითდასიცივისაგანაძაგძაგებულმაჩემთვისცნობილიერთადერთი
მოძრაობითჯადარსვანიშნეწინაფეხებზეჩაემუხლა.ცხენიმაშინვე
დამემორჩილა.ახლაგავაზეორივეხელიდავაჭირემთელიძალით,
მინდოდადაწოლილიყო.მანოდნავამოიფრუტუნადამიწაზემუცლით
გაწვა.ცხენისმკერდსმთელისხეულითმივეხუტე,კისერთანჩავწექი
დამისიფაფარიმოკუნტულ სხეულზეგადავიფარე.არ შევცდი.ცხენის
სითბო ძარღვებშიჩამეღვარა,
მისგულისცემასთვალდახუჭული
ვუსმენდი.

უნებურადსაიდანღაცგონებაშიამომიტივტივდა.
..

"არაბულიცხენისგულიექვსსკილოსიწონის,
ამგულისფეთქვასრა
შეედრება"
..
.

რასვიფიქრებდი,ასეცხადადმეთუამიხდებოდაესსიტყვები.მე,
ვიღაცქართველ გოგოს,აქ,საჰარასუდაბნოში,სადღაც,ჰამადის
კლდეებისრომელიღაცგამოქვაბულში, თავსხმაწვიმასადაგრიგალში,
ბედის ანაბარადაცხენისამარადარჩენილს,თავიმედებოდა
არაბულიბედაურისმკერდზე.მართალიყოფილაარჩიბალდ მეკეში,
არაფერიშეედრებოდაარაბულიბედაურისგულისფეთქვას. .
.
მამშვიდებდაესმძლავრიხმაური.თითქოსგულიდანგამოსროლილი
ცხელისისხლიჩემსსხეულშიგადმოდიოდადათბილად იღვრებოდა.

ორირამმაშფოთებდა.
ერთიის, რომ-არ ვიცოდირამიმართულებითვიარე,მაგრამ
მამშვიდებდაის,
რომცხენმაგზაიცოდა.მეორე-უჩინარიმდევარიიყო.
არვიცოდიაარიდათუარაღვარცოფსთავიდასადიყო ახლა
ჩასაფრებული.

"
ღმერთო, ხანჩემიაწმყომეჩვენებადაუჯერებლად,ხანწარსული.
სრულიადწარმოუდგენელიარაცმჭირს, სულ მგონიარომეს,რაღაც
ხანგრძლივისიზმარია, გამეღვიძებაჩემსსახლშიდამძიმე
მოსაგონრად დამრჩება.ჩემმაფოტომ, ამსაღამოსრომვნახესულ -
მომშალა...ახლაჩემიწარსულიმეჩვენაძალიანშორეულად."-აღარ
შემეძლო ამდაუსრულებელიგულისწუხილისატანადაფიქრი
შევწყვიტე.ცხენისგულისფეთქვამჰიპნოზივით იმოქმედა,
ქარის
გრიალიც კიაღარ მაშინებდადაძილიმომერია.

მეზმანა,
რომარაბულიბედაურისგულიცაზესისხლისფერ მზედ
ეკიდადამისგანგამოსულიწითელიძარღვებიუსასრულო სხივებად
იფანტებოდნენ,დედამიწასეფინებოდნენდამაცოცხლებელი
სითბოთიაღვივებდნენ.

მეისევმარტო ვიყავიმილიონობითკვადრატულ კილომეტრზე

გადაჭიმულ საჰარაში.

ისევერთიბოთლიწყალიდაექვსიკილოგულისხელაიმედიმქონდა.
..
დაკიდევიყორაღაც.
..რაცძალიანმაკლდა.
..

ზურმუხტისფერიოაზისივითმწვანეთვალები.
..

არაქნიდი)

გრიგალიროდისჩადგა, არცგამიგია.რიჟრაჟისსიცივემ
გამომაფხიზლა.მეისევმოკუნტულივიყავი,თავიისევარაბულიცხენის
ბეჭზემედო.გაუნძრევლადმძინებია.გაკვირვებულიშევცქეროდი
ნახევრადღიაწამწამებიდანამუცნაურადჭკვიანდაულამაზეს
ცხოველს,რომელიცმთელიღამეგამოქვაბულისპიტალოზე იწვა,მე
რომკარგად გავმთბარიყავი,
ისრომარა, ახლაყინულისლოდი
იდებოდაამგამოქვაბულშიჩემსნაცვლად.
 ფაფარიკისერთანჩავიკეცე.მაშინესცხენირომარ გამომჩენოდა
მშველელად, ახლაგასუფთავებულიექნებოდათაფთრებსჩემიძვლები
დაგემოცდავიწყებული ექნებოდათ.ცხენებიმიყვარდაისევე,
როგორცყველაადამიანს, მაგრამჯადარიცხენზემეტიიყო, წუხელ ამ
გამოქვაბულშირომარ შემოვეყვანე,-რამელოდავინიცის.

„ნეტავმოჯადოებულიადამიანიხომარარის,მარტო ლაპარაკიარ
შეუძლია.-გავიფიქრედაისევმისგულსმივაყურადე.

არაბულიბედაურისგულიისემძლავრადფეთქავდა, რომჩემი
გულისფეთქვასაერთოდარმესმოდა.ოდნავშევსწორდიდაისევ
მთელისხეულით მივეკარიცხენისხავერდივითრბილ დათბილ
გულმკერდს.

ცხენმაიგრძნოჩემიგამოფხიზლებადაფრთხილადამოიფრუტუნა,
მევედრებოდა, გამიშვი,
ფეხზედავდგეო.ჩემი საბანი ნამდვილად არ
მემეტებოდა,მისიწყალობით კბილსკბილზემაინცარ ვაცემინებდი.
მესიკვდილებოდაადგომა, მაგრამჯადარის ლაპარაკზე გამეღიმა.
გათოშილიხელფეხიშევარხიედაჯერისევმისფაფარშიგახვეული
ფრთხილად წამოვჯექი.

ჯადარმადრო იხელთადაფეხზეფრთქვინვით ადგა,ფაფარიდა

სხეულიშეიფერთხადაკისერზეფრთხილადშემეხო დრუნჩით.
მებოდიშებოდაამდენიწვალებისმიუხედავადმაინცსიცივისაგანრომ
ვკანკალებდი.

გაყინულიხელებითუფრო გაყინულიფეხებიდავისრისედა
ამოძრავებადავიწყე.„დილისვარჯიში დროულიიყო.ადგილზე
დავრბოდი, ვხტუნავდი,ფეხისწვერებამდევიხრებოდიდავითვლიდი,
ერთი, ორი,სამი,
ოთხი...მერე აზიდვაზეგადავედი,ათამდეძლივს
ავქაჩეგაყინულისხეული.ხელებსერთმანეთზევუსმამდიდა
ვისრესდი,ფეხისკუნთებსვიზელდი. ..ამწუთასისემენატრებოდა
საჰარასთაკარამზე, როგორცთბილისურითებერვლით გაბეზრებულს-
გაზაფხული.

ჯერდილისხუთისაათიიქნებოდა, მაგრამსულ ორიდესაათშიისე

დააჭერდაორმოცგრადუსიანისიცხერომკაცსთავიგახურებულ
ტაფაზეეგონებოდა, აი მაშინ ესსიცივეგამიხდებოდასანატრელი.
..
ისევქვიშის აბაზანით დავკავდი.ხელ- ფეხიუნდაგამეთბო.ცოტა
ხანშიმართლაცდამთბა, კანიგამიწითლდასისხლიცამოძრავდადა
გაბედულად დავდექიფეხზე.
 ცხენისმხარესუცნაურინათებააელვარდადაჯადარისკენ
მივბურნდი.ჩვენიგამოქვაბულიპირითაღმოსავლეთსუყურებდა.
საჰარაშიმზისამოსვლისჟამიიწყებოდა,მზვერავსხივებსუდაბნო
ირეკლავდა,ციალმაგამოქვაბულში შემოაღწიადაცხენიუჩვეულოდ
გაანათა.მთლად ოქროსფრადელავდა, შავფაფარშიცოქრო ქონდა
ჩაწნული,ჩანჩქერივით ძუაოქროსფერძაფებსიხდენდა,გაშლილიდა
დაკუნთულიმკერდიოქროსშუქჩრდილშილივლივებდა, ღამესავით შავ,
ხავერდოვანბეწვზენელინათებაგადასდიოდა.შავიარაბული
ბედაურიმთლიანად ოქროცურვილიშრავანდედნით იყოგარემოსილი
დაისელიცლიცებდათითქოსსადაცააჰაერშიგადნებოდამირაჟივით.
ვიღაცასმთელიმზისქვეშეთისოქრო ზემოდანდაფეხქვეშდაეფინა
მისთვის,ცხენიამომავალიმზისსხივზეიდგა.თითქოსცისკენმიმავალ
ოქროსბილიკსუნდოდაგაჰყოლოდა.ზეცასსურდაუკანწაეყვანაეს
ულამაზესისულიერი, რომელიცკოსმოსიდანჩამოვარდილიშავი
ბრილიანტივით-შემთხვევითმოხვედრილიყოდედამიწაზე.

უცბად შემეშინდა,
მართლაარ წასულიყოდაკისერზეხელები
მოვხვიეიმისნიშნად რომარ ვუშვებდი,მანაცმშვიდადჩაიფრუტუნადა
მხარზეთავიდამადო, ყურებიუცნაურადქონდააცქვეტილი, თითქოს
რაღაცასუსმენდა.უნაგირზედაკიდებულიჩანთებითვალშიმომხვდა
დაგადავწყვიტეკარგად გამესინჯაშიგნით რაიყო.

ჩანთაშიჩემიმტკიცელანჩიანიფეხსაცმელებიიდო.მათიდანახვა
ისეგამეხარდა, თითქოსჩემისახლშიდასაბრუნებელიფრთები
ქონდათგამოსხმული.იცოდადედაჩემმაჩემიხასიათი.თუფეხზეარ
მციოდა, გაგანიაზამთარშიზაფხულისკაბითაცარ შევუშინდებოდი
გარეთსიარულს, რამდენჯერმიგუნდავიათხელიზედასაცმელისამარა,
მთლიანად თოვლშიამოგანგლულსსულაცარ მციოდა, იმიტომრომეს
ფეხსაცმელიმეცვა. ..დედისნაჩუქარიფეხსაცმელებისაჰარაში ათჯერ
მეტადდავაფასე.მისიწყალობითღამეფეხიარ მეყინებოდა, დღეკი
ორმოცგრადუსიანგრადუსიანსიცხეშიცარმეწვებოდაფეხისგული.

„
თურამეგადამარჩენსისევესფეხსაცმელები. “
-ვიფიქრედაისე
მეგობრულად მოვაცილექვიშისმტვერი, როგორცსახლიდან
გასვლისასსაყვარელ ადამიანსგადაუსვამენხოლმე მხარზეხელს.

ფეხსაცმელიგადმოვატრიალე,ძირებიდავათვალიერე,რომელიც
უდაბნოსსიცხესოდნავგაელღო, მაგრამბევრივერაფერი
დაეშავებინა.ორივეფეხსაცმლისყელშიხელებიჩავყავითუარა,
რაღაცმშობლიურიგრძნობადამეუფლა.ერთხელშირაღაცპატარა
ქაღალდისნაგლეჯიმომხვდა.ფეხსაცმელიდავფერთხე, შიგნიდან
რაღაცრაკუნით გადმოვარდა,ძირსდავიხედე,ქვიშისფერიმორიელი
აშკარაუკმაყოფილებისგამომხატველიაპრეხილიკუდით
გამოქვაბულის ბნელიკუთხისკენგაემართა.

„ეს ჩემსფეხსაცმელშიიყო?!
“-თავზარიდამეცა.მეორეფეხსაცმელი
შეშინებულმახელიდანგავაგდე, უკანგადავხტიდაუდაბნოსავ
მოციქულსთვალიგავაყოლე. .
.

ბავშვობიდანძალიანმეშინოდამწერების, ობობებისდა
მცურავების.ჩვეულებრივიბუზიდაპეპელათავზარსმცემდა,
სამაგიეროდ გარეულიცხოველებისდამტაცებლებისშიშითითქმისარ
მქონდა.ბებიაჩემისულ წუხდაიმაზე, პატარაობისასობობათირომ
მაშინებდა,-"
დაიძინეთორემაიობობადაამასგაგატანო" .მასშემდეგ
ესშიშიჩემთანერთად იზრდებოდა.ერთხელ ვუსაყვედურებებოს,
"ადამიანურად"შეგეშინებინემგლითდა" გუდიანიკაცით",ობობარამ
აგარჩევინა-თქო..."
ეჰრავიცოდი, მეგონაგაიზრდებოდიდაეგ" ობობა-
შიში"საცინლადაცარგეყოფოდა,რასვიფიქრებდირომაქამდე
გამოგყვებოდაო"- დარდობდამოხუცი. .
.მახსოვსამლაპარაკსერთხელ
დედამმოკრაყურიდაცოტახანშისახლშიარაქნიდებისშესახებ
რამოდენიმესაინტერესოწიგნიგაჩნდა.ერთმათგანსთეთრიყდა
ქონდადაზედ ვეებერთელაშავიობობაეხატა.მახსოვსშიშისაგან
წიგნიხელიდანგავაგდე. ..დედასგაეცინადამითხრა:

-"
ეგხომმხოლოდ ნახატიაშვილო, რასგიზამს,
წაიკითხეეგწიგნი,
რისიცგეშინია,
იმაზეჯობიაყველაფერიიცოდე.ასეუფრო ადვილად
მოერევიმტერსაცდაშიშსაც."

მასშემდეგბევრსვკითხულობდიარაქნიდებზე, ფეხსახსრიანებსა
დათავმკერდიანებზე, მაშინგავიგერატომერქვათ " არაქნიდები",
თურმე მეცნიერებაცარსებობდამათზე-" არაქნოლოგია".როცა
აღმოვაჩენდირომრომელიმეშხამიანისახეობასაქართველოშიარ
იყო,ჩუმ-
ჩუმად მიხაროდარომარასოდესშევხვდებოდი.ერთხელ
ჩემმანათლიამ მკითხა, "
ვინგინდარომგამოხვიდეროცადიდი
გახდებიო",
მახსოვსმისიგაკვირვებულიმზერა, როცავუპასუხე-
არაქნოლოგიარასდროსარგამოვალ- მეთქი.მაშინმამამსიცილით
მითხრა-კიდევკარგიისმაინციცირაარგინდაო. ..მაგრამმაშინ
მხოლოდ თორმეტიწლისვიყავი. .
.

ახლა,ამდენიწლისშემდეგ,თვალნათლივვუცქერდიქვიშისფერ
მორიელს.ექვსსანტიმეტრამდესიგრძისიქნებოდა.საჰარასშხამიანი
ბინადარი.მისიკბენისასგადარჩენისშანსიმხოლოდ ზრდასრულ და
აბსოლიტურად ჯანმრთელ ადამიანსმხოლოდმაშინჰქონდა,თუ
ექიმისდახმარებადროულადმიუსწრებდა.დაგესლილისულიერი-
ტვინის,ნერვებისპარალიზებით დაფილტვებისშეშუპებით
კვდებოდა.უფრო ძლიერიშხამიმხოლოდ კობრასქონდა.

ესმორიელი ნამდვილ ჩემპიონადითვლებოდასრულიად

არაჩვეულებრივიუნარისგამო, ის,
ზედიზედ ოცდახუთისაათს
უძლებდაორმოცდახუთგრადუსიანსიცხეს, თვეობით შიმშილიშეეძლო,
ხოლო წყალისაერთოდარჭირდებოდა.ერთადერთირისიცეშინოდა
ესმზისსინათლეიყო, რომელსაცჩრდილიანადგილებშიანქვიშაში
ამოთხრილ სოროშიემალებოდა.ახლამასჩემიფეხსაცმელიშეერჩია
სამოსახლოდ.

რაკიფეხსაცმელშიმორიელივიპოვე, ცხენზედაკიდულ ჩანთებს

ხელახლავეციშეშინებული, წყლისმარაგიანიჩანთასუფთაიყო.ახლა
მეორეჩანთაგადმოვბერტყე. .
.შიგნიდანჩემისანთებელა,დანა,
კომპასიანისაათიდასიგარეტისკოლოფიგადმოვარდა.მორიელი
აქაცარჩანდა.შვებითამოვისუნთქე დასაათიმარჯვენამაჯაზე
შევიბი,ფეხსაცმლისგამოცვლამინდოდა, მაგრამ
„მორიელიანი ფეხსაცმლისშიშველ ფეხზეჩაცმავერ გავბედე,ამიტომ
პირდაპირაქლემისტყავისქალამანზეამოვიცვი,მისყელშიდანა
ჩავაცურე დასიგარეტისკოლოფსდავწვდი.გამახსენდარომეს
დღეებისიგარეტიაღარმომიწევიადაგამეცინა.როცა კარგად
ვიყავი მაშინარცთუხშირად,მაგრამმაინცვეწეოდიდადედაჩემის
ჩხუბზემეცინებოდა.ახლა,ყოველწამსსიკვდილირომმემუქრებოდა,
სიგარეტიაღარცგამხსენებია,მომაკვდავი ადამიანირომდაიწყებს
ხოლმეჯანმრთელობაზეზრუნვას -ისმჭირდა.

მეორეფეხსაცმლისჩაცმაცმოვინდომე,მაგრამ მიწაზემიგდებული
ქაღალდისნაგლეჯიმომხვდათვალში.ასკინკილით, ხტუნვა-
ხტუნვით
მივედი ქაღალდიავიღე დაგავშალე.ჩემიყალბირუკაიყო.აბგაში
მინდოდამიმეჩინამისთვისადგილი, მაგრამთითისწვერებიუცნაურად
გამიშავდა,ხელებიმურიანიმქონდა.ქაღალდისასწრაფოდ
გადმოვაბრუნე.

რუკისუკანამხარესნახშირით იყო მიხატულიტყუპიპალმა,

ორკუზიანიაქლემი, არწივისთავიანიკლდე დადიდისოკო.პატარა
კლაკნილიხაზიმათ შორისმიმართულებასუჩვენებდა.ეს
დასავლეთისაკენმიმავალიგზაიყო,ფარაფრასოაზისამდემიმავალი
გზა.ზედორიენტირებიიყო მონიშნული.ალაგ-ალაგნახევარმთვარე
იყომიხატული, ალაგ-ალაგმზე.ერთადგილასექვსწვერიანიჯვარი
იყოდასმული...კარგახანსვაკვირდებოდი ვერ მივხვდირანიშანი
უნდაყოფილიყო.ტყუპიპალმისმახლობლად, ასო -
ასო,არაბულად
ეწერაერთისიტყვა. .
.„მაჰა.
 ბედუინი.

მხოლოდ მასშეეძლოამრუკისდახატვა.
..

ცხენსშევხედე,
დამიქნიალამაზითავი ჰო -
სნიშნად.ესცხენი
აშკარადაზროვნებდა,გადაწყვეტილებებსიღებდადახორცსაც
ასხამდა.დავფიქრდიიმაზე,რატომდამყვაცხენიასეადვილად როცა
ოთხშეიარაღებულ მამაკაცსთავზეხელაღებულიყაჩაღივით
გამოვექეცი.ბედუინსერთინიშანიცრომმიეცამისთვის,ალბათ
ადგილიდანაცარ დაიძვრებოდა.ჯადარმაუღალატაპატრონს თუ
ბედუინმამისცანება?!რატომდაუშვაჩემიგაქცევა?იქნებარ
ელოდა. ..არა,
ელოდა.აშკარადელოდა.არამცთუელოდა, დაგეგმა
კიდეცდასიტყვითაცმანიშნა.

ამასმხოლოდ ახლამივხვდი.
..

ხომთქვარამოდენიმეჯერგამექცაოდაამიტომგავთოკეო.რატომ
არდაანებაარაბებსჩემისახისდანახვა?იქნებიფიქრარომიმწამსვე
მოკლავდნენ,კლდიდანჩემსგადმოდგებასრაღაუნდოდა?ჩემს
დამსხვრეულ სხეულსქაიროშიჩაიტანდნენდაჩემიგატაცებაც
ბედუინსდაბრალდებოდა.ეს იდეალურიგეგმაიქნებოდა
მდევრისთვის.ეჭვიმეპარებოდარომალ კაბირსვინმედაასწრებდა
სროლას, მაგრამისინიხომსამნიიყვნენ.მუსტაფაცბედუინის
თავგამოდებისგამო დაეჭვდა.სწორედჩემიგაქცევაიყო ერთადერთი
გამოსავალიწუხელ.წკიპზემისულივითარებაგანიმუხტადა
შეიძლებააღარცვეძებნემერეიმარაბებს.ცხენსაცდაუძახადაახლო
მომიყვანა,დანაკიამოიღოუნაგირისჩანთიდან, მაგრამდანები
არაბებსაცხომქონდათდაიქვემიაწვდიდნენ. .
.

ოჰ,რართულიიყო ესყველაფერი.
..არა,
არა,ნამდვილად არაფერი
მესმოდაამკაცის.

ნამდვილიაისბერგიიყო ჩემთვისბედუინიალ კაბირი.

..„
საჰარის
აისბერგი.

ვერადავერვიგებდირასფარავდამისიზურმუხტივით მწვანე
თვალები.ხანუნაზესილივლივითმოგფენდასიამეს, ხანსხივიანი
გაელვებით მოგჭრიდათვალს, ხანაცმწვანეშუშებად იქცეოდადა
გაყინულიმზერით მოგჩერებოდა.მუდმივადშებურულიქონდასახედა
თავი.მხოლოდ თვალებიუჩანდა.ჟესტებითმელაპარაკებოდა.
ვცდილობდიმივჩვეოდიმისიმზერისწაკითხვას, ამომეცნომისი
დაბურულიაზრები, მეწამაამმზერისწაკითხვის,მაგრამყოველ ჯერზე
უფრო დაუფრო ამოუცნობადმეჩვენებოდა.ესგაურკვევლობა
მაფრთხობდა, მაშინებდა.
 ესეიგი,
ესმანდაგეგმაჩემიგაქცევა.ესეცმისიმოფიქრებულიიყო
დაარაჩემი.„გაქცევაც მოამზადა,
ცხენისშეჩერებახომარცუცდია.
იმედიქონდარომჯადარისმეშვეობითმიპოვნიდა, ცხენიხომ
ყოველთვისგამოეხმაურებოდაპატრონისნიშანს.ჯადარსვუყვარდი,
მაგრამპატრონიმხოლოდალ კაბირიიყო.სანამმასდაინახავდა-მე
მემორჩილებოდა, ხოლოროგორცკიბედუინიგამოჩნდებოდა-
მხოლოდ ისიყომისიმბრძანებელი.

ნდობა.
..რაოდენაუწონავისულიერისიმშვიდისმომტანიყოფილა
თურმეესგრძნობა.სიყვარულზეგაცილებითუფრო დიდისულიერი
ძალისმატარებელი,ძალისმომცემი,იმედისდედა.

დავცქეროდირუკას,ნდობისნაპერწკალმაგაღვივებადაიწყო.
..
მაგრამგამახსენდამისილაპარაკიარაბებთანდაშეტრიალებული
შეკითხვა:„ელჩი"
?..
.-დავიგრძენიროგორამეწვაგულისკოვზი.

ამწუთშიმჯეროდა, რომჩემიგაქცევაერთადერთი დადროული

ნაბიჯიჩემთვისუფრო იყო.რაც ჩემივინაობაგამჟღავნდა,იმწამიდან
ბედუინისთვისაცშესანიშნავსატყუარადვიქეცი.ახლაორ ცეცხლს შუა
ვიყავი.ეჭვიგამიჩნდა,
რომახლაბედუინიცშეეცდებოდაროგორმე
ჩავეგდეხელში.მონად ალბათარგამყიდდა, უფრო ტურსიტულ
პოლიციასშეევაჭრებოდა.სწორედტურისტულიპოლიციაიქნებოდა
ყველაზემეტად დაინტერესებულიჩემი პოვნით დაცხადია
მოსალოდნელზემეტფულსშესთავაზებდა.ტურისტულ ჯგუფთან
წასული საპფირის ნათესავისუგზო- უკვლოდდაკარგვაეგვიპტეს
სულაცარუქმნიდასახარბიელომდგომარეობას.

მაგრამთუმდევარიუფრო მეტფულსშესთავაზებდაბედუინს?განა
მისთვისსულ ერთი არ იყოვინგადაიხდიდადიდ ფულს,რაში
ედარდებოდასაჰარასუსამანოუდაბონშიმომთაბარეარაბს-ან
დიპლომატია,ანქვეყნისბედიღბალი?საერთოდრამოეკითხებოდა
ბედუინს,საჰარასდიუნების დაჰამადისკლდეებისბინადარს,
სადაც
კანონი დასამართალიქვიშისამარაიყოდარჩენილი? !

სანამმემხოლოდ ნილლნა ვიყავიმისთვის,რომელმაცდაჭრილს

და წყურვილითგაწამებულსუდაბნოშიმოუარა, მანამდეისჩემთვის
სახიფათო არ იყო. ახლა,რაკიმანიცოდაჩემივინაობა,
ყველაზე
მეტისაფრთხესწორედ მისგანმელოდა.მხოლოდმასშეეძლო
უდაბნოშიუსაფრთხო დასწრაფიგადაადგილება.ჩემიყველამაძებარ
-
მდევრიდან, მხოლოდ ისიყოყველაზემომზადებულიუდაბნოში
ხანგრძლივად ყოფნისათვის.თუვინმეანრამემწყობრიდან
ფიზიკურად არგამოიყვანდა,მასარცარასდროსმოშივდებოდა,არც
არასდროსმოწყურდებოდადაარცარასოდესდაიღლებოდა.გვერდით
შეუდარებელი არაბულიბედაურიჰყავდა,მომთაბარეკაცისთვის
ყველაზესასურველიდაერთგულიმეგობარი.

ესეიგი,ესჩანთამასუფრო ადრე, არაბებთანშეხვედრამდე,-

ყოველიშემთხვევისთვის ქონდამომზადებული. ნდობისნაპერწკალი
ისევჩაქრა.ფიქრისაგანთავიამტკივდა.ვხვდებოდირომ არცისე
საიმედო, -მაგრამმაინცსაყრდენი,-უკვეგამომეცალა.ისიცაღარ
ვიცოდი, ამრუკისსაიმედოობაუნდამერწმუნათუარა.ამას
პირველივედახატულიორიენტირითშევამოწმებდი, მაგრამრა
მანძილიუნდაგამევლო, არვიცოდი.ანჩემიწყლიანიბოთლები
რამდენხანსმეყოფოდა.ასეიყოთუისე, ამადგილსმაინცჩქარაუნდა
გავცლოდი.გარემოუნდამომეთვალიერებინა.

დავფიქრდიიმაზე,რომარცერთიჩემიმცდელობადაჩანაფიქრი,
წარმატებითარ განხორციელებულა.

კარგახანიაშენიშნულიმქონდა, რომრაცსაჰარაშიჩემიუცნაური
თავგადასავალიდაიწყო, ყველაზემეტადდილაობით მიჭირდა.ყოველ
დილასხელახლავრწმუნდებოდირომ ერთდროს ოცნებადქცეული -
საჰარა,ჩემთვისახლაერთდიდ, უკედლებო,უცხაუროდა
უზედამხედველოციხედქცეულიყო, რომლისგანთავისდაღწევასაც
ამაოდვცდილობდი თავისუფალიპატიმარივით. “შევატყეისევ
სასოწარკვეთილებასვეძლეოდი,ყურადღებისგადატანასშევეცადე
დაშევნიშნე,რომხელშისიგარეტისკოლოფიმეჭირა, სახლიდან
გამოყოლილიკოლოფი. ..

„
სულ სამიოდეღერიღაუნდაიყოსშიგნით, ბარემმოვწევ,
ცოტას
მაინცგამათბობს.-მეორეფეხსაცმელიფრთხილად დავფერთხედა
პირველივითქალამანზეჩავიცვი,
ხელი სანთებელასწავატანე,
გამოქვაბულიდანგამოვედიდაიქვექვაზეჩამოვჯექი.

გარემო ისეშეცვლილიყო-საერთოდვერ ვიცანი.ჩემსწინ

სრულიადახალიპეიზაჟიახელდათვალს.მხოლოდ ქვიშით და
წვრილად დამსხვრეულილოდებისნატეხებითდაჭირხლით იყო
მოფენილიყველაფერითვით ჰორიზონტამდე.როგორცკიმზე
დააჭერდა,ერთ საათიცარდასჭირდებოდაგუშინდელიწარღვნის
კვალისწაშლას.იქაურობაისევპირგამშრალ უდაბნოდიქცეოდა.
ახლაცკი,ამადრიანდილას,მხოლოდნაღვარევებით თუმიხვდებოდი,
რომრაღაცძალიანდიდიმოხდა. ღრმაკალაპოტებით იყო
დაღარულიმთელიარემარე.ძველიპეიზაჟისაერთოდაღარ
არსებობდა.ყოველგვარიკვალიწაშლილიყო,მხოლოდ კლდეების
ადგილმდებარეობითთუმიხვდებოდამცოდნეკაცი-სად იმყოფებოდა.

სადუნდაწასულიყომაინცამდენიწყალი, ნუთუასეუკვალოდ
ჩაინთქაქვესკნელშიყველაფერი.ასეშეიწოვაქვიშამ,
რამხელა
უფსკურულიიყომაინცესუდაბნო, რასიღრმექონდაასეთი. ..

ჩემიკომპასის,
აღმოსავლეთისკენგანათებულიადგილისდა
ბედუინისრუკისმიხედვით,-დასავლეთისორიენტირითვალით
მოვნიშნედაგარემოსთვალიერებაგავაგრძელე.

შორს,
დასავლეთითუკვექვიშისდიუნებიმძლავრობდნენ,ჰამადი
ნელნელაადგილსუთმობდაქვიშას.დიუნებისწვერებიმოჭირხლული
ვერცხლით ბოლოვდებოდნენ,ღამისყინულიანქარსთავისიკვალი
ყველაფრისთვისდაემჩნია.

სიგარეტისკოლოფსთითიქვემოდანმივუკაკუნე.ერთმაღერმა
სიგარეტმაჩვეულად ამოყოთავი,კოლოფიპირთან მივიტანედაის
იყოფილტრსტუჩებითუნდადავწვდომოდი, რომ რამოდენიმე შავი
ბისერი ჩემსთვალწინნაპერწკალივითაკიაფდა.ოთხი წყვილიშავი
წერტილიავადმომაჩერდა. .
.

მძივებისპატრონსმოყვითალო- მოყავისფროფერიგადაკრავდა,
კუდისხეულისსიგრძეზემთლიანადქონდაგადმოკეცილიდაშხამიანი
ისარიჩემიტუჩიდანზუსტად სიგარეტისფილტრისსიგრძით იყო
დაცილებული.

ყვითელიმორიელისაბრძოლველადმზად იყო.
..

თავადაცვერ შევნიშნეროგორგავშეშდი,სუნთქვაცკიშევაჩერე.სულ
მცირეშერხევაცდაჩემსსხეულშიმორიელი შხამსგადმოღვრიდა.
კოლოფისგადაგდებააღარაფერსმიშველიდა,საკმაოდ სწრაფი
არაქნიდიჩხვლეტასდამასწრებდა.ეს-„პალესტინურიყვითელი იყო,
ცნობილიროგორც მოარულისიკვდილი, მისიშხამიძალზესწრფად
კლავდა,ხოლო მისიმსხვერპლიათასობითადამიანსითვლიდა.
 თუმშვიდობითგადარჩენამინდოდა,
ერთადერთიგამოსავალი
მხოლოდ გაუნძრევლადჯდომადამზისამოსვლისლოდინიიყო.
როგორცკიმზისსხივითვალებშიმოხვდებოდამორიელს, მაშინვე
დათმობდასაბრძოლო პოზიციასდადამალვასშეეცდებოდა.აიმაშინ
უნდამეხელთადრო დათავიდანმომეცილებინადაუპატიჟებელი
სტუმარი.მორიელისსაბრძოლომდგომარეობასაათობით
გრძელდებოდა.მეორეხელშიმომარჯვებულისანთებელამეჭირა,
იქნებცეცხლისსინათლესაცდაეფრთხოესუცნაურიარსება, მაგრამ
ხელისშერხევადასანთებელასდატკაცუნებანამდვილისიგიჟეიყო.
მორიელის სხეულზეგანლაგებულიძნელადშესამჩნევიბეწვები
„ყურების მოვალეობასასრულებდადაჰაერისმცირეშერხევაზეც
რეაგირებდა.

ყველაზეცუდიკიისიყო, რომმციოდადაროგორმემთელისხეულის
დანერვებისდაძაბვით სხეულისცახცახიროგორმე უნდა
შემეკავებინა.

„ალბათ ტანსაცმელშიშეძვრაროცასამოსიგამომიცვალა
ბედუინმადასიგარეტისკოლოფშიმყუდრობინაიპოვა.წელიწადის
ამდროსისედაცურომაგდებააგრესიულობა, მეკიკოლოფზე
დავაკაკუნე,
გავანჯღრიედა...ახლაგაზაფხულიადამდედრიც
შერჩეულიეყოლება,ახლოსიქნებაამისიმდედრი. .
..
“-ვფიქრობდიდა
მეშინოდარომმორიელი, საკმაოდვერაგიდაჭკვიანი,-ჩემსფიქრს
დაიჭერდადამივხდებოდარომსწორედმემოვუშალემყუდრობინა.

ვიჯექიცივქვაზედაახალ განსაცდელსმონუსხულივუცქერდი.

ჩემიერთიწყვილითვალიმოუცილებლადშესცქეროდამორიელის
ოთხ წყვილ თვალსსულ რაღაცორიოდესანტიმეტრიდან.სიცივისაგან
რომარ მეძაგძაგაკბილებიერთმანეთსისემაგრად დავაჭირე,
რომ
ყბებიმეტკინა.

საზარელიშესახედიიყოსაჰარისბინადარი.ოთხასიმილიონი წლის
მანძილზე რაც დედამიწაზეარსებობდა,გაჩენისდღიდანყველა
სულიერსსრულ თავზარსსცემდა.ამუცნაურარსებას მარწუხებიანად
ათიფეხიქონდა.ქვიშისფერისახსრიანიფეხებიჯავშნით ქონდა
შემოსილი.ყველაწახნაგზემუქიყავისფერიწინკლებისიმეტრიულად
ქონდაგანლაგებული.ზურგისჯავშანი მუქიქვიშისფერით იყო
შეფერილი,მარწუხებიავადმოემარჯვებინა.შხამიანიკუდიც
სახსრებად ქონდადაყოფილიდაწახნაგებზეცმუქიქვიშისფერი
წინწკლებიდაყვებოდაისევე,როგორცფეხებზე.კუდი-შხამიანიმუქი
ყავისფერიისრით თავდებოდა, რომელიცახლაავადმოღერებული
მიცქერდა.ორითვალი თავზე ქონდა, სამ-
სამიმარჯვნივდამარცხნივ
პირისზემოთ ჩამწკრივებული.პატარადაჩაკეცილიპირიდანკიდევ
ორიმარწუხიმოუჩანდა.

თავდასხმისთვისმომზადებულიმორიელი ქანდაკებასავით იყო

გაშეშებულიდაპოზიციისდათმობასარფიქრობდა.ამწუთშიჩემთვის
ძნელიწარმოსადგენიიყორომესარაქნიდები შეწყვილებისწინ
თავის რჩეულებთანერთადისეცეკვავდნენ კანკანს,უნებლიედ
იფიქრებდი,რომ მულენრუჟის მოცეკვავეებმასწორედ მათგან
ისწავლესყველამოძრაობა.მამრიმორიელისიყვარულსეწირებოდა.
უფრო სწორად მდედრი,შეწყვილებისშემდეგ,-მამრსკლავდა.
ამიტომმამრითავქუდმოგლეჯილიგარბოდამდედრისგანსაკუთარი
სიცოცხლისგადასარჩენად...მაგრამროგორარ გავდაახლა
გასაქცევადმომზადებულს ჩემიმტერი..
.

გულითვევედრებოდიუფალს, რაცშეიძლებამალეამოეყვანამზე..
.
ჩემსპირდაპირ გამოქვაბულშიცხენიიდგა, მაგრამმასარ შეეძლო
ჩემიგაქვავებული მზერისწაკითხვა.თითქმისშეუმჩნევლად და
ზედაპირულად ვსუნთქავდი.

მთლიანად გავლურჯდი,სიცივენელ-ნელაგულამდემოიწევდა,
მაგრამმთელინებისყოფითვცდილობდიმორიელიმომეტყუებინადა
ქვავგონებოდი.მხოლოდმორიელსმივშტერებოდითვალებში.
ცარიელ თვალებად ვიქეცი,მისიარცერთიმოძრაობაარ უნდა
გამომპარვოდა.სიგარეტისკოლოფიანიხელი იდაყვით მუხლზემედო,
მეორეხელისანთებელიანადჰაერშიმეკიდა.უკვემეორესაათიუნდა
ყოფილიყოდაწყებული რაცგაუნძრევლადვიჯექი.

როგორციქნადილისმზეც ამოიწვერა.კლდეებიდან დაბექებიდან

ნელმაოხშივარმაცისკენდაიწყო დენა.

მორიელიშეირხა.ქვიშისფერისიკვდილი ამოძვრადაკოლოფს
ზემოდანმოექცა.

ახლაუკვემართლაქვადვიქეცი.

მზესწრაფად იწევდამაღლა.მორიელიშხამიანიკუდიკვლავ
გადმოკეცილიქონდადაისევგარინდულიიჯდა.შიშისაგანპირი
ნერწყვითგამევსო,მაგრამგადაყლაპვაზეარ მიფიქრია.ჯადარმა
ერთიორჯერ გაკვირვებულმაგამომხედა,მაგრამმშვიდად დგომა
გააგრძელა, მხოლოდთვალისკუთხითდავინახერომკუდსუფრო
ხშირად იქნევდააქეთ-
იქეთ.

თვალებიამიჭრელდა, ერთიმორიელისნაცვლად უკვეათსთუოცს

ვხედავდი,რვათვალიოთხმოცთვალადიქცა, რომლისზემოდანაც
ოცამდე შხამიანიკუდიქანაობდა.ხერხემალიდამეღალა,კისრის
მალები დამეძაბა,ცოტაცდათავიდაბლაჩამომივარდებოდადაახლა
მედავეხლებოდიპირით მორიელისშხამიანნესტარს.თვალების
დახუჭვისმეშინოდა.გულშივნატრობდირომნიავიარ
ამოვარდნილიყო.

მზემძალამოიკრიბა.მორიელისმძივივითთვალებშირვამზე
ერთად ამოდიოდა.

მორიელიშეიშმუშნადაკოლოფიდანჩაძვრომადააპირა.თავისი
საზიზღარი,
ჯავშნიანიდახიწვიანიფეხებითჩემსთითსმოეჭიდადა
ხელისმტევანსჩამოყვა.მარწუხებმაკანიჩამომკაწრეს.
..

ზიზღმადაშიშმაზრიალითგამიარახერხემალში.მორიელიჩემს
მაჯასზემოდანმოექცა,კაბისსახელოგადმოიარადამკლავსგამოყვა,
იდაყვთანშეისვენადაკუდიგაშალა.თუმორიელიმუხლზე
ჩაინაცვლებდაჩემიხსნასულ ახლოსიყო,მაგრამგარინდულიშედგა
დამარწუხებიჰაერშიაიქნია.ახლამხოლოდთვალისკუთხით
ვხედავდიმისმოძრაობას.

შევცდი."მოარულისიკვდილი"მკლავსზემოთამოყვადაწამშიჩემს
მხარზემოექცა, ისევგაუნძრევლადგაშეშდა.მასვეღარ ვხედავდი.
ახლამხოლოდ ვგრძნობდი.რატომღაცდარწმუნებულივიყავი, რომ
ჩემიარტერიისფეთქვასადევნებდარვავეთვალს.უკვეაღარმციოდა,
მზეგვარიანად ამოიწვერა,მაგრამჯერკიდევარ ცხელოდა.მორიელის
ფეხებიბეჭზევიგრძენი, აბრეშუმისქსოვილისწეწვისხმამყური
მომჭრა,ისჩემიზურგისგავლითმიწისკენმიიწევდა.

თვალებიდავხუჭე,ქუთუთოებითითქმისქვადმქცეოდა.მორიელის
მარწუხებიწელზევიგრძენიდაჩემსყურს, ჯავშნისქვაზედაცემისყრუ
ხმამისწვდა.ღრმად სუნთქვაუკვეშემეძლო,მაგრამ ვერ გავბედე,
სანამჩემიდაუპატიჟებელისტუმარიმიწაზეარ დავინახე.
გამოქვაბულისკენმიიჩქაროდა,მზისგანდამალვასცდილობდა.

"
მოარულისიკვდილი"ნელ-
ნელამშორდებოდა.

გადავრჩი.
..ახლამართლაგადავრჩი.
..

ძლივსავდექიფეხზე.კუნთებიდამყესებიჟანგიანივით აღრჭიალდნენ.
ხელისგულებით მუხლებსდავეყრდენი,კისერიავამოძრავედა
როგორციქნასხეულიხელახლავიგრძენი.გამოქვაბულისკენ
ნელნელამივდიოდი,გულიდასულიმიწუხდა, მორიელისმიერ
დაკაწრულ მარცხენახელსვისრესდი, ვიცოდინაკაწრისაშიშიარ იყო,
მაგრამმაინც ავტირდი.პატარაბავშვივით,
-გულამოსკვნილი
ვტიროდი,ქვიშიანიდამურიანიხელებითსახესდათვალებსამაოდ
ვიწმენდდი,გუშინდელიწარღვნასავითმდიოდაცრემლი.

ესიყო ჩემიპირველი ხმითნატირალი.ვტიროდი ბავშვობიდან

შემორჩენილიზაფრის, ახლახანსგადატანილი" მორიელიანი
განსაცდელის" ,
მდევრის,ჩემიუმწეობის,საჰარასგანუსაზღვრელი
ძალაუფლების. ..დაკიდევ.
..ბედუინისმიმართგაჩენილი შიშისგამო.

ცხენს მივეხუტე,მისფაფარშიჩავრგეცხვირპირი.კარგახანი
დამჭირდარომდამშვიდებულიყავი. .
..

.
..

მზისმიხედვით უკვედილისრვასაათისრულდებოდა.
..

მორიელმასამისაათიწამართვა.
..

თუაქედანწავიდოდიდადილისათსაათამდეთავშესაფარსვერ
ვიპოვიდი,უდაბნოსცხელიმზეპირდაპირქვიშაზეშემწვავდაცხენთან
ერთად.კლდოვანიუდაბნოთავდებოდა, კლდეებისცხელიჩრდილი
რასაცაქამდეთავსვაფარებდი,დასავლეთითაღარიქნებოდადა
მხოლოდ ქვიშისამარადარჩენილსძალიანგამიჭირდებოდა.

„
გვარიანადდავაგვიანე,
ესმდევრისთვისძალიანხელსაყრელია.-
გავიფიქრედაისეღრმადამოვისუნთქერომფილტვებისხმაური
ყურშიგავიგონე.-"
ალბათ დარჩენამომიწევს,
იქნებკიდევ
მოვიმარაგოწყალიდასაღამოსპირზეგავუდგეგზას.

მზეამოვიდათუარა,ისეთიოხშივარიავარდაგარემოსთითქოს
მილიონობითგეიზერმაერთდორულადამოხეთქამიწიდან.სველი
ქვიშადაკლდეებიშრობასიწყებდნენ, ხოლოდიუნებისმოყინული
წვერებიდნობას.საჰარანელ-ნელაორთქლიანაბანოსემსგავსებოდა.
როგორცკიმიწისპირზე ჰაერიგათბობასდაიწყებდა,მირაჟების
ტალღამოედებოდამთელ თვალსაწიერს.

წასვლადაგვიანებულიიყო.ორთქლისაბანო კიკიდევუარესიიყო
მშრალ სიცხეზე.გადავწყვიტეგამოქვაბულისსიბნელეშიგადამეტანა
"დიდიაორთქლება"დასაღამოსდავძრულიყავი.თუმორიელებთან
ფრთხილად ვიქნებოდი, საღამომდეგაძლებაიქნებარ გამჭირვებოდა.

ფიქრიცხენისფრუტუნმაშემაწყვეტინა.ჯადარმათავიგამეტებით
დაიქნიადამარჯვენატორიმიწასრამოდენიმეჯერგაუსვა.მოვეფერე,
მაგრამ უფრო ხმამაღლადაიფრუტუნა,თითქმისდაიჭიხვინადაახლა
ორივეწინაფეხიდაუშინამიწას.გარშემომიმოვიხედე,მარგამ
სინათლიდანახლახანსშემოსულმა-სიბნელეშივერაფერიშევნიშნე
საშიში.

მაგრამთავსზემოთ უცნაური შარიშურიმომესმადაავიხედეთუარა

წამსვემივხვდირააწუხებდაცხენს.

ისეთისანახაობასვკიდეთვალი,
რომ მორიელიდამდევარისაერთოდ
გადამავიწყდა.

გამოქვებულისმთელი ჭერი ობობებით,

ფალანგებით,
წვრილიდა
მსხვილი,გრძელიდასრულიადუცნაურიმრავალფეხებით დაუამრავი
მწერითიყოსავსე.

ჭერი"გაცოცხლებულიყო",ფუთფუთებდადამოძრაობდა.
გამოქვაბულისბნელიკუთხისკენგამექცათვალი, რამოდენიმე
გველურიმოხაზულობისთავიდავინახე, ყვითელითვალებით
მომშტერებოდნენ.ახლაზურგითმივტრიალდიცხენისკენდაშევნიშნე
რომმეორემხარესბნელ კუნჭულშიმორიელებისუამრავი
მოკაუჭებულიკუდიირეოდაერთმანეთში. .
."იმწიგნებში"აღწერილი
ყველაობობა, მორიელიდამცურავიაქშეგროვილიყო.ეს
გამოქვაბულიმხოლოდ ჩემითავშესაფარიროდიიყოთურმეამ
წარღვნაში.ახლომახლო თუკირაიმექვეწარმავალი, მწერიან
მცოცავიარსებობდა, ყველასაქშეეფარებინათავი.ჭერი, კედლებიდა
ბნელიკუნჭულებიერთმანეთშიგაეყოთ. ..გამოქვაბულიიღვიძებდა..
.
უამრავიობობანელნელააბლაბუდისძაფებზეეკიდებოდადა
სრიალითაპირებდაჩამოსვლას.

რათქმაუნდა, საჰარასბინადრებმაგაცილებით ადრეიგრძნეს

სტიქიისმოახლოვებადააქგამოერიდნენღვარცოფს, მედაცხენი
დაუპატიჟებელისტუმრებივითვიყავითშემოჭრილიმათ
სამფლობელოში.ესგამოქვაბული,ყველაზესანატრელიადგილი
იქნებოდანებისმერიარაქნოლოგისთვის, მაგრამმე,რომ
წარმოვიდგინეთუროგორ მეძინაღამითობობებს, გველებსადა
მორიელებსშორის-სრულითავზარიდამეცა.

"აქედანუნდაწავიდეთჯადარ,მწამს,რომჩემმაღმერთმა
დაგიფარადაარაფერმადაგაზიანა. "-ცხენსფეხებზედავხედე,
მას
ისევაქლემისტყავისამოსაცმელებიეცვა.
 აღარ მიფიქრიაუდაბნოსოხშივარზე,სიცხეზედაგახურებულ
ქვიშაზე,
წყლისდასაკვებისმცირემარაგზე, გაურკვეველ მომავალზე,
მდევარზე,მონობაზე,
უდაბნოსერთფეროვანდაუსრულებელ პეიზაჟზე,
შიმშილსადაწყურვილზე. .
.აქდარჩენას-ყველაფერიჯობდა! ..
.

ცხენსზურგზემოვექეციდაგამოქვაბულიდან ჩრდილზეჩუმად
გამოვსხლტით.

გამაოგნაცხენისსაქციელმა,
მანხომაშკარად "
იცოდა"
,რომ
გამოქვაბულისავსეიყოსხვა"სულიერებით"დამთელიოთხისაათი
მორიელებსადაობობებს შორისიწვაიმიტომრომმე, -ასემინდოდა.
..

ვერ ვხვდებოდი, გაგვიმართლარომარაფერმადაგვკბინა, თუ

ბუნებისდიადიკანონით " დიდიშერიგება"იყოგამოცხადებულიიმ
წარღვნისგამო,რაცწუხელ- ღამსაჰარაშიხდებოდა.ასეიყო თუისე,
-
გადარჩენილებივიყავითგველებისადამორიელებისგანდაგესლვას,
ობობებისგანდაშხამვას, ათასგვარიმწერისდაკბენასდაკიდევრა
ვიცირას. ..მაგრამახლა, ნამდვილადდროიყომათინამდვილი
პატრონებისთვისდაგვეთმოსახლკარი.სანამდიდიოხშივარიარ
განელდებოდა, არცერთიარაქნიდიამგამოქვაბულსარდატოვებდა.
ესეიგი, ისჩვენუნდადაგვეტოვებინა. .
.

ცხენიდასავლეთისკენშევაბრუნედამივუშვი.

უდაბნოსოხშივარისგანთავიუნდადაგვეძვრინა,
არაქნიდებით
სავსე გამოქვაბულსდანაღვარცოფალ ადგილსმშვიდობიანადუნდა
გავცლოდით.

სადღაცზეცაშითვალსაწიერისსიმაღლეზეთვალივკიდეირაოზე
მოტრიალეგრიფებს.

ცხენინიავივით გაიშალადაჩვეულადუჩუმრად გაქანდამზის

მოპირისპირემხარეს.

მზეცაზედაეკიდა.

საჰარაში"
დიდიაორთქლება"დაიწყო.

Xეფემერა)
 "
სთქვი,
რასნიშნავსზენიტზემდგარი
შორიპალმები?

წინ!იმუსაზღვრობაშიმწუხარებას
აიტან.

ჩემებრდიდ საიდუმლოსმეიქ
მივესალმები,

ყოველმხრივსივრცეიყოს,
შველა
კი-არსაიდან.
"

გ.
ტაბიძე
"
ეფემერა"

არაბულ რაშზებედუინივითგაწოლილი,ისევჰამადისკლდეებს
შორისმივქროდი.

საჰარულისიცხენელნელაძალასიკრებდა.მზე,არსად არ აჩვენებს
თავისძლიერებასისე,
როგორცსაჰარაში.ვისაცარუნახავსსაჰარა,
შეუძლებელიაიცოდესმზისნამდვილიძალა.

სანამკლდეებიდან,ქვებიდან, ქვიშიდანადენილიოხშივარიჯერ
თბილიდაგასაძლებიიყო, მედაცხენსროგორმეამადგილიდანუნდა
გაგვეღწია.„
რომარ ვჩაქრობდე, მშვენიერთბილ აბაზანასმიიღებდა
კაცი,თითქმისშხაპისმაგვარს,
არცჯადარსაწყენდათბილიორთქლი
საბანაოდ -გავიფიქრედაუკანმოვიხედე.ჩემსუკან ნისლი
გროვდებოდადამიწაზეწვებოდა.როგორცკიაორთქლება
დასრულდებოდა, ღრუბელიცისკენაიკრიფებოდადაშუადღისას მზის
ლეიბადგაიშლებოდაცარგვალზე.ულამაზესი სანახაობაიქნებოდა,
რომარა-შუადღისსასტიკისიცხე.

ცხენსშევუძახედააღვირისაერთოდმივუშვი.ჯადარსესღაუნდოდა,
ისეთისისწრაფით გაქანდარომ, თავბრურომარ დამხვეოდათვალები
მაგრადდავხუჭედაცხენისკისერსმივეკარი.

ერთ საათშიღვარცოფიანადგილსგვარიანადგავცდით.გაოფლილი
ცხენიიორღაზეგადავიყვანედასისწრაფესვუკლე.ჯადარისფეხის
ხმასრიტმულად ერწყმოდაჩემიდაცხენისსუნთქვა.

ირგვლივ-ულევი, უსასრულო,უსაზღვროსივრცე.
..სიჩუმე.
..სიცხე.
..
ქვიშა.
..კლდეები.
..ისეთიშეგრძნებამქონდა,თითქოსორადორი
სულიერიშემოვრჩით დედამიწას, მედაცხენი.
 მახსენდებოდა,საკუთარსახლში,ფეხმორთხმული რომვიჯექიდა
თვალმოუცილებლად შევცქეროდიტელეეკრანს, სადაცსაჰარაზე
შემეცნებითიგადაცემაგადიოდა.როგორმიკვირდამაშინაქლემების
ქარავნებისნელიმოძრაობა, წინმავალიმეგზური კაცის მოწყენილი
დაწარბშეკრულიმზერა,შეხვეულიცხვირ- პირი,მოკლედამოზომილი
ნაბიჯი,ბურნუსიდანმოკიაფეთვალები,ქვიშისმტვერი,ნიავივით რომ
ლიცლიცებდადიუნებისდამრეცკალთაზე.ულურჯესიცა, საღამოს
წითელიმზე,ადამიანებისდაღლილიგამოხედვა, დილიდანვე
დაღლილითვალები. ..

მაშინ,მხოლოდ ინტერესითაღფრთოვანებულივიყავი,
რომელსაც
ეგზოტიკადაუცხო, პირველყოფილიგარემოუსაზღვრო
ცნობისმოყვარეობასუღვივებდა.

რა ადვილი იყო სახლიდან საჰარა.

ახლასულ სხვაგანწყობამქონდა.საჰარარომელიცმაშინგარედან
მიზიდავდადამომწონდა,ახლა-შიგნიდანმაფრთხობდადა
მაშინებდა,
ქვიშისმარცვლადჩაკარგვასმემუქრებოდაუსასრულო
წიაღში.

ცხელიმზესაგრძნობიგახდა,უკვედილისცხრასაათიიყო.მხოლოდ
ნახევარი,
ანერთისაათიკიდევშეიძლებოდამგზავრობა.რაკინისლი
უკანდაგვრჩა,
იმედიმომეცარომაორთქლებისმდუღარეოხშივარს
თავიდავაღწიეთ.ნისლისწვრილინაფლეთები აქა- იქა,
ჯერ კიდევწინ
გვხვდებოდნენ მაგრამესსახიფათოდარ მეჩვენებოდა.იმწარღვნისა
დაგრიგალისდიამეტრითურმეოცკილომეტრს არ აღემატებოდა,
არადადარწმუნებულივიყავირომქვეყანადაიქცა.

თავიოდნავსამშვიდობოსვიგრძენითუარა,
გადავწყვიტეცხენი
შემესვენებინა.

დიდკლდესშემოვუარეთდაჩრდილოეთისმხრიდანციცქნაჩრდილს
შევეფარეთ.ცხენი რამოდენიმეჯერგავატარ-გამოვატარეოფლის
შესაშრობად.სუნთქვადაუმშვიდდათუარა, ჩემიწყლისმარაგიდან
ორიპეშვიწყალივუწილადე.მე-წითელიკარკადესორიყლუპიმერგო.

ჩემითავსაბურავი,
ქვიშისფერიაბრეშუმის ნიკაბითავზეარაბულად
მოვიხვიე,სახემთლიანადდავიფარედათავიკარგადშევიკარირომ
მზისდარტყმადადამწვრობაამერიდებინა.

ბედუინისრუკაგავშალედადავაცქერდი.
პირველინიშანი, რომელიცრუკაზემარჯვენაკუთხეშიეხატა-მზეიყო.
მარცხნიდანპირველინახატი კიდიდისოკო, რომლისქვემოთაც
ტყუპიპალმაიყოდახატული.მზისპირველიჩანახატითავზეადგა
არწივისთავიან კლდეს,რომლისძირსაცწრიულიხაზიმიუყვებოდა-
დასავლეთიდანჩრდილოეთისაკენ დაპატარაისრით თავდებოდა.

ჩემიაზრითაქბედუინისმორიგისამალავიუნდაყოფილიყო.
მაგრამმეარ ვიცოდი,არაბულადდახატულირუკაროგორ იკითხებოდა,
მარცხნიდანმარჯვნივ-თუუკუღმა.

თუკლდეზეავცოცდებოდი, იქნებსიმაღლიდან როგორმე

არწივისთავიანიკლდეანსოკოდამენახა.ასასვლელად ყველაზე
იოლიადგილიმოვძებნე, დახლოებითათიოდემეტრისსიმაღლეზეთუ
ავიდოდი,პატარაბექზემოხვდებოდი რომელიცკვარცხლბეკივით იყო
გამოშვერილი.

გარემოსდასათვალიერებლადუკეთეს ვერაფერსვინატრებდი.

კაბისბოლოს,ერთიხელისდადებააბრეშუმიმთელ სიგანეზემოვხიე,
ხელისგულებიდამუხლებიმაგრადშევიხვიე,კლდეზეცოცვისას რომ
არგადამეტყავებინადაჩემიფეხსაცმელებითდაიმედებული
ჩრდილოეთისმხრიდანკლდეზეაღმასვლასშევუდექი.

ასასვლელითითქოსრთულიარ იყო, მაგრამმზისადა

ქარებისაგანგამოფიტულიკლდე, რბილიქვიშაქვასავითფეხებქვეშ
მეშლებოდა.რამოდენიმეჯერმიწამდედავცურდიდამუხლიც
გვარიანადვიტკინეშვერილებზე,
მაგრამ ისეჯიუტადვცდილობდი
ხელახლაკლდეზეაცოცებას, თითქოსისპატარაბექობიჩემი
საბოლოოხსნაიყო.ხელითვსინჯავდიყველაშვერილს, შედარებით
მყარსქანებსვეჭიდებოდიდაკუსავითნელამივიწევდიზემოთ.

მეოთხედაცურებისშემდეგ ასვლაუფრო უკეთგამომივიდა.

აბრეშუმისკაბაძალიანმიშლიდახელს,ვნატრობდიჩემსუხეშ
შარვალსდაქურთუკს, რომლებიცბედუინისრომელიღაცსამალავში
სამუდამოდდარჩა.ოფლიღვარადმდიოდა, თითო ნაბიჯიდიდი
წვალებისფასად მიჯდებოდა,
სანამმზეთავისსასტიკძალას
მოიკრებდაროგორმემიზნისთვისუნდამიმეღწია.

..
.დიდიდრო დამჭირდა.ფეხებიგვარიანად დამეკაწრა,კაბის
კალთებიცდაიფხრიწა,სამაგიეროდბექისნაპირებსხელებით
ჩავეჭიდედაცოტახანშიზემოდანმოვექეცი.

გარემოსთვალიმოვავლე, ამვეებერთელასივრცეშიყველაფერი
გიგანტური,უსაზღვრო დაუსაშველოდუსასრულოიყო.ზეცა, მიწა,
ქვიშა,კლდეები,სიჩუმე,
სიცხე,
ჰორიზონტები..
.
 საჰარასძალაუფლებამ,ჩემმაუმწეობაკიდევერთხელ
მაგრძნობინადაშიშმაშემზარა.

შეშინებულმაჩრდილოეთსთვალიავარიდედა
აღმოსავლეთისკენშებრუნდი.
..

ბექობიდანისეთისაოცარისანახაობაგადაიშალარომ
დანახულმა-შიშიდამავიწა.
..

აღმოსავლეთით,გუშინდელიწვიმისანაორთქლით გამოწვეული
ოხშივარიგაცილებით მეტიიყო,ვიდრეიქ,სადაცგავჩერდი.უამრავი
ცისარტყელაპირდაპირმიწაზე, ჩემსთვალწინ იხატებოდა.მზის
სხივები აორთქლებულიწყლისწვეთებშიათასნაირიფერით
იმსხვრეოდადაალმასებივითთვალისმომჭრელადციალებდა.ამას
ოქროსფერიქვიშისციალიცემატებოდადასრულიად ახალიფერები
იბადებოდნენ.პირველად ვხედავდი უამრავიფერით მოციმციმემიწას,
კლდეებსდაცისკენმიმავალ უთვალავნათებას, ჩემსთვალწინ
ფერებიდასინათლეებიბრიალებდნენ.ვუცქერდიუამრავი
ცისარტყელასდაბადებას,მილიარდობით ფერით რომინთებოდნენ
დაერთმანთშიისეიხლართებოდნენ,თითქოსფერიას თავისი
მშვენიერიდამოციმციმედალალებიმიწაზეგადმოეშვადაუამრავ
ნაწნავსერთდროულად იწნავდა.

თბილიფერებითგაივსოაღმოსავლეთი.მზეზემოთ იწევდა.
ყველანაირიფერიერთიანადაკიაფდადამზისგულზემოხვედრილი
უამრავიბრილიანტივითაციმციმდა.ყველაზემეტადმწვანეფერმა
მომტაცათვალი.ათასნაირიმწვანე-ერთდროულადანათებდა, ძალიან
მქრქალიდანძალიანმუქმწვანემდე გადაჭიმულიგამალივლივით
იცვლიდაფერებს.„უდაბნოსმწვანემ გამათბოდადამამშვიდა,
სულში
მალამოსავითჩამეფინადაჩრდილოეთიდანმოსულმანელმანიავმა
თითქოსყვავილებისძალიანსუსტიდანაზისურნელიმოიტანა.

„
ყვავილებისსურნელისმირაჟი ისემომეწონა,
რომ
თვალდახუჭულმარამოდენიმეჯერღრმადჩავისუნთქედაფერადი
ყვავილებიგონებაშითავისითჩამეხატნენ.

თვალირომგავახილეცისარტყელებიუკვე ცისკენაწეულიყვნენდა
ნაირნაირიფერებითდაწნულიუთვალავი კამარამოეხაზათ ცაზე.
ერთი, ყველაზეცელქინათებაუკვედაღმავალ ხიდსაშენებდადა
პირდაპირჩემსკენმოიწევდა.

დანახულისილამაზით გამოწვეულიაღტაცებაისეთიძლიერიიყო,
რომ
ჩემსკენდაქანებულ ცისარტყელასხელებიშევუშვირე,მისი
მოტანილიფერებისშეგროვებამინდოდა.

წამშიცისარტყელახელებზე ჩამომეღვარა დაწყლისუმცირესი

წვეთებითმოკიაფე,
ციდანჩამოშვებულ ფერად სარკეში,
ჩემი
გამდნარიდამოლიცლიცეანარეკლიმთელისიმაღლით გამოჩნდა.

მეცისარტყელაშივიდექი.

მე ცისარტყელავიყავი.

მეთავად ვიყავიმირაჟი.

იმწამებშიდარწმუნებულივიყავირომსწორედასეთიდამხოლოდ
ასეთიშეიძლებოდაყოფილიყოსამოთხისაკენმიმავალიგზა.

საჰარამცისარტყელასსარკეუცნაურიმოწიწებით მაჩუქადაახლა
მასში ჩემივეასმაგად გადიდებულ თვალებსვხედავდი.რამოდენიმე
წუთშიჩემიცისარტყელაციალითგაქრა.„ სარკე უამრავწვეთებად
„დაიმსხვრა, მიწაზეგაიფანტადაბექობსმოციალეალმასებად
დაეფინა.

აღმოსავლეთისცისარტყელებიცჩამქრალიყვნენ,ოხშივარი უკვე
ღრუბლადშეკრულიყოდაციურ გზასდადგომოდა.დასავლეთის
ჰორიზონტსდავაკვირდი.ღრუბელიიქაც კარგადაკრეფილიყო,
მაგრამჯერ კიდევფარავდაკლდისწვერებს.სამხრეთისაკენჩაკირულ
კლდეებსქლიავისფერიდასდებოდათ.ჩრდილოეთისმხარეს, არცისე
შორს, დაახლოებითორიოდეკილომეტრზე, მომცრო კლდეებსშორის
მოქცეულ ქვიშრობიანდაბლობსმოვკარითვალი, რომელსაც
მომწვანო-მოყვითალო ფერიგადაკრავდა.

„მირაჟია -
უსიამოდ გავიფიქრე.სიმწვანესმონატრებულსჯერ
კიდევარგამქრობოდათვალისხსოვნიდან საჰარასმწვანე.

თვალებიდავხუჭედამოვისრისე,
გავახილე,
მაგრამმირაჟიარ
გაქრა.

-
„რაუნდაიყოსასეთიმომწვანო"- გამიელვაფიქრმა.-იქნებპატარა
ოაზისიადაწყალივიპოვო. .
.“-ჩავიმუხლედაახლაისედავაკვირდი
ქვიშრობს, არამირაჟიარიყო...ნამდვილადრაღაცსხვაიყო,
განსხვავებული.

კარგადდავაკვირდიიმადგილს.
ქვიშრობისნაწილს,რასაცთვალითვხედავდი,
ყველამხრიდან კლდე
ერტყა.ყველაზედაბალიკედელიჩემსკენიყო მოქცეული,
ხოლო
დანარჩენისამი,
იმკლდისსიმაღლეიქნებოდა, რომლისშუაწელზეც
ახლამევიდექი.

გადავწყვიტეესადგილიმენახა.მანძილიარცისეშორიმეჩვენა.

წელშიგავიმართედაისევდასავლეთსმივაჩერდი.ღურბელიუკვეცას
გამოკერებოდა.

ჩემაგნარცთუახლოს, მთელითავისიბრწყინვალებით აღმართულიყო

არწივისთავი-მოკაუჭებულინისკარტით.ამკლდისდაუნახაობა
შეუძლებელიიყო, რადგან ჰორიზონტზეუფრომაღალიარაფერი
ჩანდა.

რუკაზეორიენტირებიუკუღმა,
მარჯვნიდანმარცხნივ,
არაბულად
უნდა წამეკითხა.

ესეიგიტყუპიპალმაიყოჩემისაბოლოომიზანი, რუკაამით
თავდებოდა...ესპალმებიფარაფრასოაზისსნიშნავდა.დიდისოკო
ალბათთეთრიუდაბნოსორიენტირიუნდაყოფილიყო ამ" სოკოსთან"
სამხრეთისკენუნდამივბრუნებულიყავი.

-წინ!პალმებისაკენ!იქოაზისია,
ულამაზესიფარაფრა,
ბედუინებისსოფელი. ..

რუკაწაკითხულიიყო..
.რაკიმთავარიმიზანიმიღწეულიმქონდა.
დაუჯერებლადმეჩვენებოდაჩემიგადარჩენისმოახლოვება,
მაგრამ
არწივისთავიანიკლდენამდვილადარიყომირაჟი.

ესხსნაიყო.

სიხარულისყიჟინაისეამომასკდამკერდიდან,
რომგაკვირვებაც
ვერმოვასწარი!

საჰარამპირველად იხილაქართული ცეკვა.რამოდენიმესრული

ტრიალისმერეგამახსენდარომფართობიარმყოფნიდადაცისკენ
აწვდილიხელებით ადგილზეგავიყინე.

წარმოვიდგინერაგანცვფირებულიიქნებოდავინმემექარავნე,
ლამისშუაგულ საჰარაში,ჰამადისკლდისშუაწელზეუცნაურად
მოცეკვავე არაბულად ჩაცმულიქალირომდაენახა.ალბათ შაითანად
ჩათვლიდადაცხრაჯერ შეევედრებოდაალაჰსჩემგანგადარჩენას. .
.
გულიანად გამეცინაამსურათზე, გუნებაგამომიკეთა.
კლდიდანჩამოცოცებადავიწყე.უკანაგზაუფროგამიჭირდა.მიწამდე
ცოტამანძილიღამქონდადარჩენილირომანაზდადფეხქვეშ
შვერილიჩამეშალა,ხელებითთავივეღარ შევიმაგრე,ფერდობს
მოვწყდი დაკლდისნაშალათანერთადდავენარცხემიწას, მაგრამ
ამაზეარმიდარდია.ნაკაწრებიმომემატა, ჩემიკაბაცუფრო
დაიფლითა,მუხლიცმეტკინა,მაგრამრამოსატანიიყო ტკივილი,
როცაახალიორიენტირიმქონდა.„ ბედუინისრუკა ნამდვილიიყო და
ამრუკისნდობაშეიძლებოდა.რუკაგულშიჩავიხუტედაბექზე
შეწყვეტილიცეკვამიწაზედავამთავრე.შიგნიდანგავთბი,შიშმაუკან
დაიხიადადაპატარავდა.ცეკვამმშობლიურიფესვებსმიმაბადათავი
ხელახლამაპოვნინა.

მოულოდნელად გამახსენდაბექიდანჩრდილოეთისკენდანახული
უცნაურიადგილი,
სასწრაფოდშევხტილოდზე, ცხენზეგადავინაცვლე
დაჩრდილოეთისკენავიღეგეზი.

სწრაფადმივაღწიე მონიშნულ ადგილს.კლდის ნაპირებსგავუყევი,

შესასვლელიარსად იყო,მაგრამერთგან საკმაოდ დაბალ ადგილს
მივადექიდაცხენიდანშიგნითგადავიხედე.

განცვიფრებისაგანთვალიგამიშტერდა,თავირამოდენიმეჯერ
უნდობლადგავიქნიე, არცთვალსვუჯერებდიდაარცცხენისხალისიან
ფრუტუნს.

ჩემსწინ,
კლდეებშიმოქცეულ ქვიშრობიანველს ალაგ-
ალაგჯგუფ-
ჯგუფადმორცხვად შეპარვოდაეფემერა.

ეფემერა.
..
.

გაზაფხულისეფემერასაჰარაში.
..

ამუმწეო მცენარეს,ფესვებთანრამოდენიმეოდნავმსხვილი
ფოთოლიქონდა, რომლიდანაცორიწვრილიღეროამოზრდილიყო,
ღეროზერამოდენიმეუწვრილესიფოთოლიდაუფერული- მოთეთრო
ფერისსამიოდე პაწიაყვავილიქანაობდა.ქვიშრობი ალაგალაგამ
მცენარით იყომოფენილიროგორცჩანსკლდეებშიჩაჭედილიადგილი,
ქარებისაგანდამზისაგანკარგადდაცული, ისეთ მიკროკლიმატშიიყო
მოქცეული, რომეს პაწიამცენარეაქ დასახლებულიყო .

ბოლო ათიდღედღეისეარაფერიგამხარებიაროგორცამულამაზო
ყვავილებისდანახვა.კლდეზესასწრაფოდგადავძვერი,მუხლებზე
დაჩოქილიხელით ვეფერებოდიეფემერებს,პატარაუფერულ
ყვავილებსისევყონსავდი,თითქოსჟასმინისთაიგულიმეჭირა,წვნიკი
ფოთლებიხელით მოვსრისე, მეამახელზემწვანესინედლე.
 ეფემერა,ბოლოსსკოლაშიმქონდანანახი.ჩემიბოტანიკის
მასწავლებელს,ბატონნიკოლოზს,ბოტანიკისკაბინეტშიბევრი
ეგზოტიკურიმცენარეყავდაგახარებული,
გამორჩევით ამყველაზე
უფერულ მცენარესუვლიდა.ლამისსათბურსგავდაბოტანიკის
კაბინეტი,
სკოლისმერხებიანსათბურს.

ერთ მშვენიერდღესაცკლასშიახალიმოსწავლეშემოიყვანა
დამრიგებელმადაგაგვაცნო.ლექსოერქვა.მაღალიდაძალიან
ლამაზისახისბიჭისწრაფადიქცაკლასისგოგოებისოცნებისსაგნად,
ხოლო ცოტახანშიმთელისკოლისგოგოებისფავორიტად.მე
ერთადერთივიყავივინცმისიხიბლისქვეშარმოექცა.რაღაცმეშვიდე
გრძნობამკარნახობდარომესბიჭი, რომელიცლამისუგვირგვინო
მეფედიყო აღიარებული, არცისეთი" კარგივინმე"უნდაყოფილიყო.
მასაღიზიანებდაჩემიუყურადღებობადამუდამჩემსდამცირებას
ცდილობდა.ხან წიგნისჭიას მეძახდა, ხან დაფისცარციანბალიშებს
მესროდადაკაბასმისვრიდა, ხან საშინაოდავალებასმპარავდადა
ფანჯრიდანაგდებდა, ორიანირომმიმეღოდაავტირებულიყავი,
მაგრამჩემზეარაფერიმოქმედებდა.

იმდილასკიჩემიდაბადებისდღე,ოცდაორისექტემბერიიყო.
დედამგანსაკუთრებით გამომაწყოახალ სასკოლო ფორმაში,
ულამაზესი,ხელნაკეთი მაქმანისქათქათასაყელო მომარგო, ახალ
ჩანთაშითავისიხელითჩამილაგაწიგნები, თმებილამაზად დამიწნა
დასკოლაში გაწიკწიკებული გამიშვა.იმავედღესჩემიკლასელის,
სკოლისყველაზელამაზიგოგოს, ნელიკოსდაბადებისდღეციყო.
ქერათმიანიდამწვანეთვალებანელიაღიარებულილამაზმანიიყო
სკოლაში.შესვენებაზებევრიუფროსკლასელიბიჭიიყრიდათავს
ჩვენიკლასისკართან-მისიკეთილგანწყობისმოსაპოვებლად.

პირველიგაკვეთილისდაწყებამდეჯერ დრორჩებოდა.კლასელები
გვეხვეოდნენ,
დაბადებისდღესგვილოცავდნენ...კარებშილექსო
გამოჩნდა.ხელშიმუქისისხლისფერიხავერდოვანივარდებისდიდი
თაიგულიეჭირა.მთელიკლასიგაირინდა.მიხვდნენრაღაცუნდა
მომხდარიყო.ლექსო მოწიწებითეახლანელის, დაბადებისდღე
მიულოცა,ვარდებისთაიგულიგადასცადაგამოაცხადა-ყველაზე
ლამაზგოგოს, ყველაზელამაზიყვავილებიმოუხდებაო.
ლოყებშეფერილინელინაზადუხდიდამადლობასთაყვანისმცემელს
დასურნელოვანვარდებსსიამაყითდასცქეროდა.

ლექსომ ისეშემაქციაზურგი,
-თითქოსცარიელიადგილივიყავი.
სამართლიანობითცნობილიმამუკაფეხზეწამოხტადალექსოსშეუტია:

- არგიხდებაეგეთისაქციელიბიჭო, იუბილარისხვაცგვყავს,
თუ
ყვავილებიარ გემეტება,სიტყვაშიფულსხომარ იხდი,
ადექიდა
მიულოცე,რაღასუცდი? !

- ოჰბოდიში, ბოდიში,ახლავედავბრუნდები!-გამოაცხადა
ლექსომდაკლასიდანგავარდა.ცოტახანშიუკანმობრუნდა, ხელში
სარეველაბალახისსამიღეროეჭირაწვნიკი თეთრიყვავილებით,
ირონიულად გამომიწოდადამითხრა:

- შენცგილოცავდაბადებისდღეს,
მაგრამშენ ნელიკოსავით
ლამაზიარ ხარ,
ამიტომმხოლოდესდაიმსახურე.

მთელიკლასი"გაქვავდა"
.ისიყომამუკამმუშტით გაიწია,
რომ
ზარიცდაირეკა.

„ფიზიკა -ვარსკვლავებისწარმოშობისპროცესსგვიხსნიდადა
პლაზმაზეხანგრძლივადლაპარაკობდა.მაგრამყველამომხდარზე
ფიქრობდადაგაკვეთილსგულივერავინდაუდო.

მეორეგაკვეთილადბოტანიკაგვქონდა.კაბინეტშიშევედით თუ
არა,მერხებამდეარცმივსულვართ, ისეშევაჩერდით ბატონნიკოს.
ბოტანიკისმასწავლებელიგამშრალიშესცქეროდაქვიშიანქოთანს,
საიდანაცახლახანსამოეგლიჯათყვავილები.ფესვებიდაფოთლებიც
იქვეეყარა..
.ჩვენსშესვლაზეარცშერხეულა,ისეგვანიშნადაჯექითო.
მთელიგაკვეთილიხმაარამოუღია, სადღაცჩვენსმიღმაიცქირებოდა.
ჩვენცჩუმად ვისხედით,ხმასარვიღებდით.მარტომამუკასუელავდა
ბრაზისგანთვალები.

გაკვეთილისბოლოსნიკომასწავლებელმახმადაბლათქვა:

- მცენარე, რომელიცამქოთანშიხარობდა, ეტალონური,

იდეალურია.ძალიანმოკლედროშიმთელ ცხოვრებასასწრებს,
იბადება,იზრდება,მრავლდება,ბერდებადაკვდება.ხანმოკლე
სიცოცხლისგამოეფემერაქვია.უკეთესშემთხვევაშირამოდენიმე
კვირაცოცხლობსდათვითდამტვერვისუნარიაქვს.მეცნიერებაში
იგივეროლიაკისრია, რაცთეთრთაგვებს. .
.მართალიაშეუხედავიდა
ულამაზო-სარეველასგავს, მაგრამფასდაუდებელიაორითვისების
გამო,ბოტანიკაშიანალოგიარყავსდაერთადერთიარომელიც
საჰარაში,ოაზისებისგარეთ,შიშველ უდაბნოშიხარობს
გაზაფხულობით დაშემოდგომაზე.ბოტანიკოსები არაბის
ტალიანას ვეძახით.იმედია,ღირსეულიადამიანისხელშიმოხვდა
ეფემერა,კარგიიქნებოდაცოდნოდარასაოცარიყვავილის
მფლობელია.
..

"მოძღვნილი"ეფემერაბოტანიკის წიგნშიფრთხილადჩავდე.
წიგნიდავხურედაგულზემივიხუტე.

გაკვეთილებისშემდეგმამუკასვთხოვებოტანიკურ ბაღშიწამყოლოდა
ცოცხალიეფემერების" საშოვნელად"
.დედაჩემიცწამოგვყვა.მთელი
დღე გავატარეთულამაზესბაღში.ახალგაზრდამეცნიერებსდა
სტუდენტებსსათბურებშიდავყვებოდით, ისინიმცენარეებს
დასტრიალებდნენ.ჩვენმთელიოთხიქოთანიეფემერები
გვაჩუქეს.
..
იმავესაღამოსმამუკასკოლისდარაჯს
„კაცურად ეხვეწებოდაბოტანიკისკაბინეტისგაღებას.ძიაგიორგი
ჯერბრაზობდა, მაგრამმერემოლბადაბოტანიკისკაბინეტში
შეგვიძღვა..
.

.
..
..
.

ახლაკი,საჰარასსიცხის,ყინვისდაქარებისმიუხედვად,
ჩემი
ბავშვობისეფემერანაზად მოსდებოდაუდაბნოსგამომშრალ ყვითელ
ქვიშას.ახლასხვანაირად მივხვდი,რატომეფერებოდაასე ნიკო
მასწავლებლი გაოცებულიმზერით აფრიკულ ეფემერასდარატომ
უცქერდაისე,როგორცმკვდრეთითაღმდგარს.

ამდენიწლისშემდეგ მეციგივემზერამქონდა, თვალებიცრემლით

ამევსო..
.ვუცქერდიამპაწიამცენარეებს,თავისბუნებრივდაუმკაცრეს
გარემოშირომამოსულიყვნენდახვალ აღარიქნებოდნენ.
სამაგიეროდ მათიშვილებიამოვიდოდნენდაისინიცერთ დღეში
მოკვდებოდნენ, ზეგკიშვილიშვილები..
.უმწეოეფემერაამუსასრულო
უდაბნოშითავისიხანმოკლესიცოცხლისთვის-შეუპოვრად იბრძოდა. .
.

ბევრიკარგიამბისმახარობელიიყო ეფემერებისმდელო.

მისიგამოჩენარამდენიმეკარგამბავსნიშნავდა.პირველ რიგშიიმას,
რომლიბიისსაზღვართანახლოსვიყავი, ეფემერებისწორედ ლიბიის
და იქაური საჰარასძირითადიბინადრებიიყვნენ.მეორე,-ჯადარს
მშვენივრად შეეძლოებალახა.მესამეც,-ესადგილიკარგი
თავშესაფარიიყო შუადღისსიცხისაგან.არცმდევრისთვისვიქნებოდი
ადვილად შესამჩნევი,
ცხენიანიკაცისსიმაღლიდანაქაურობაარ
ჩანდა,ხოლოთუმდევარიფარაფრასოაზისისკენწავიდოდა,
ჩრდილოეთითარ გადმოუხვევდა.ესკინიშნავდარომ შემეძლო
ცოტათიმაინც ადმიანურად ,ზაფრისგარეშეგამომეძინა.

ჯადარიისეხალისიანადფრუტუნებდამწვანებალახისდანახვაზე,
რომგამეღიმა.

კლდეზეუკანგადმოვცოცდი, ცხენიანად ათიოდემეტრით უკან

დავიხიედაკედლისკენგავქანდით, ჯადარიისე მსუბუქად გადაევლო
კლდესრომკენჭიცარ შეურხევია.მაღალიკლდეების ცხელ ჩრდილს
შევეფარეთ.მშრალიხორცითწავიხემსე, კარკადესცივი ჩაი
დავაყოლე, ქვიშადაკლდეებიმოვათვალიერე, მაგრამგველისდა
მორიელისმსგავსიახლო- მახლოვერაფერიშევნიშნე, ღამის
მონადირეებსდღისითეძინათ. ..ბალახზერამოდენიმეფალანგამკი
გაირბინა,მაგრამსასწრაფოდშეეფარნენკლდისნაპრალებს.
სახიფათო თითქოსარაფერიიყო,ცხენისთვისლაგამიარმომიხსნია
ისემივუშვი საბალახოდ.ეფემერებზემივწექი, მკლავითავქვეშ
ამოვიდედაცასშევაცქერდი. .
.

სადღაცთვალსაწიერზეისევტრიალებდნენირაოზეგრიფები.
საჰარას იდუმალისიჩუმე-ლურჯ,ხავერდოვანზეცას-კაბასავით
იხდენდა.თვალებიდავხუჭე.მომელანდარომეფემერამყლორტები
მომხვიადაქვეშმანდილივითდამიფინა...

„ალ სახჰრასაჰარა..
..უდაბნოსხიბლიმეწყება.
..გამიელვა
გონებაში.სიზმარმათავისიფერადიფრთები გაშალადამთლიანად
გადამაფარა...

მეზმანარომჩემსკენბედუინიმოდიოდა.

ქათქათათეთრისამოსიეცვა.ჩვეულად,
მოზომილინაბიჯით
მოძრაობდა.რაცუფრო მიახლოვდებოდა,უფრონათლად ვხედავდი
მისხელშიეფემერებისვეებერთელათაიგულს,რომელიცჩემთვის
მოჰქონდა.

ჩემთვისკარგად ნაცნობიხმა-საჰარასლურჯდაუსასრულო
სივრცეს,ხმამაღლაესროდაშუბისწვერივითბასრ სიტყვებს:„
..
.
ვწუხვარ:ერთადერთივარდაზეცაზესწერია. .
..ბედი-ქროლვის
გარეშე-ჩემთვისარაფერია. .
..“

„
ბედი-ქროლვისგარეშეჩემთვის-არაფერია.
..
“-გაიმეორაბედუინმა
დათვალებშიჩამაცქერდა.
..

მისთვალებიეფემერულიმწვანეთიმიმზერდნენ.
..შავიარაბულირაში
ეფემერებისმდელოზეიდგადაპატრონსთვალმოუცილებლად
შესცქეროდა.
..
 „ბედი-ქროლვისგარეშეჩემთვის-არაფერია..
.“-უკან
მიბრუნდებოდაჰამადისკლდეებისათვის შუბივითმძლავრად
ნატყორცნისიტყვებისმრავალხმიანიანარეკლი.

საჰარადღესკეთილადმექცევა.
..გავიფიქრესიზმრისმიღმადა
ღრმაძილმათავიწამართვა.
..

მდევარი)

როდესაცთვალიგავახილე, მზეუკვე დასავლეთისკენ

გადახრილიყო.სიცხეთავისხარკსბოლომდეიმკიდა.თავზეცხენი
მადგადაფრუტუნით თითქოსმახსენებდა არდაგავიწყდესშუაგულ
საჰარაშირომხარო .

წითელიკარკადესერთიყლუპიჩემთვისგავიმეტე,
ცხენსკიისევორი
პეშვიწყალიერგო.

წყლისმარაგიმელეოდა.გარემოსთვალიმოავლე.იდეალური
სიჩუმეიდგა.

რამოდენიმებღუჯაეფემერაუნაგირისჩანთაშიჩავტენე.ჯადარმა
მსუბუქინახტომით მოიტოვაუკანეფემერებისმდელო და
სამხრეთისკენშევბრუნდით.

ორიენტირად არჩეულ ჩემსკლდეს,რომლისბექიდანაც

ეფემერებისმდელო დავინახე, -სწრაფადმივუახლოვდით.გზის
გაგრძელებასშეუჩერებლადვაპირებდი,მაგრამ კლდისიმნაშალში
ჩემთანერთად რომდაენარცხამიწას, აქა-
იქაჩემიკაბისნაგლეჯები
შევნიშნე.ასეთიაშკარაკვალისდატოვებამდევრისათვის
სისულელეზემეტიიყო, გადავწყვიტე არდამეტოვებინაარცერთი
ნაკუწიდასასწრაფოდ ჩამოვქვეითდი.

კლდიდან ჩამოწოლილ ქვაღორღშიბრწყინვასმოვკარითვალი.

მზისგადახრილ სხივებს,„
რაღაც,
-ნათებასავით ირეკლავდა.ეს
„რაღაც,კლდიდანმოწყვეტილიქვააღმოჩნდა.დავწვდიდახელში
შევატრიალე.ერთიმხრიდანჩვეულებრივიკლდისნატეხიიყო, მაგრამ
მეორემხრიდან,ბროლივითმინერალი ზედ შაქარყინულივით
ასხმულიყო დათვალისმომჭრელადციმციმებდა, მინერალი
რამოდენიმე მომცრო,
დაწახნაგებული,
გამჭვირვალედაერთმანეთზე
ამოზრდილი სვეტისგან შედგებოდადაბავშვისსათმაშოსგავდა.

–„კვარცი!ესკვარცია,აითურმერატომმეტკინაასემუხლიდა
რისგანმაქვსესნაკაწრები..
.“-გავიფიქრედაგამჭირვალემინერალში
მზესგავხედე.კვარცისკრისტალშიგატარებული მზის სხივები,
სინათლის ფერად ლაქებადდაეფინაჩამოშლილ ქვებს.მინერალს
აქეთ იქითვატრიალებდიდამიწაზეგაშლილ ფერად მანათობელ
ლაქებსვუცქერდი.

„სადაცკვარცია,
იქვესადმეოქროცუნდაიყოს, -გამახსენდაკაზრეთის
ექსკურსიაზეგიდისნათქვამიფრაზა.ასეთიკენჭებიკაზრეთში,ოქროს
საბადოზემქონდანანახი.მაშინ ყველასგვაჩუქესკვარცისპაწია
მინერალი,რომელიცმცირეოდენობით ოქროსშეცავდა.ფეხით
გავშალეკდლისნაშალი, ყურადღებითვათვალიერებდი, ორიცალი
ყვითელიკენჭიშევნიშნე,ხელშიავიღედაკარგადდავაკვირდი, მათ
კვარცისმინარევებიქონდათ,მაგრამყვითელიგაცილებით მეტიიყო -
ვიდრეკვარცი.

-„ოქრო!ესოქროა! “-წამომცდაგაკვირვებულს.ხელშიოქრო
მეჭირა.წონახელით მოვსინჯე.ორივეკენჭიერთად, დაახლოებით
ოცდაათგრამამდეუნდაყოფილიყო.თუკვარცისმინარევი
მოსცილდებოდა, ოცგრამამდემაინცდარჩებოდა,-ესკიდაახლოებით
ათასამერიკულ დოლარს, ანუკაიროშიდაბრუნებას ნიშნავდათუ
დასახლებულ ადგილამდემივაღწევდი. ..მაგრამაქ,შიშველ უდაბნოში
ოქრო რიყისქვადაცარფასობდა.ჩემითავი დავიჭირე იმაში, რომ
ჩემსსიცოცხლეშიპირველად, ოქროსპაწიაზოდებს მომავალი
სამკაულივით კიარ ვუცქერდი, არამედროგორც გასაყიდნივთს.
თვალიკიდევერთხელ მოვავლენაშალს, ისევმოვჩიჩქნექვების
გროვაიმიმედით იქნებკიდევმეპოვაოქრო, მაგრამაღარფერიიყო.

-„
საჰარა,
გონიისეაღარგძულვარროგორცპირველ დღეებში.
დღესკეთილიხარ.ჯერმირაჟისსარკემაჩუქე, მერებედუინისრუკამ
გაამართლა,ეფემერებისმდელოხომახდენილიოცნებასავით მეწვია,
ახლაოქრო გამომიჩინე,ვინიცისკიდევრასმაჩვენებსანამშენს
წიაღშივარ დაჩემსუმწეონაფეხურებსგიტოვებ ქვიშისმკერდზე.”

ჩემიფიქრისპასუხად,საიდანღაცყრუდმოგუგუნეექო მოსწვდა
ჩემსსმენას.ოქროსკენჭებიფეხსაცმლისყელშიჩავიტენე,
მოგროვილიკაბის ნაგლეჯებიკვარცისმინერალთანერთად უნაგირის
ჩანთაშიჩავჩურთე,ცხენზეშევხტი,აღვირიმოვიმარჯვედასმენად
ვიქეცი.
 ექო მიახლოვდებოდა.ცხენიანადკლდესმოვეფარედა სავალ
გზას თვალმოუცილებლადმივაჩერდი.

თხუთმეტიოდეწუთშიხმაურიგაძლიერდადაქარიც დავინახე.ერთ
დიდბურთად შეკრულიქარი,სამხრეთ-
აღმოსავლეთიდანჩემსკენ
მოქროდა.მისუკანგრძელიშლეიფივითფრიალებდაცაში
ატყორცნილიქვიშისნისლი.

-რაუნდაიყოს,მაგრამრაცარუნდაიყოს,რასაოცარისისწრაფით
მოძრაობს..
.-ამისიგაფიქრებაცვერმოვასწარი,
რომქარიორასიოდე
ნაბიჯზემომიახლოვდა, ჩემსკლდესელვისსისწრაფით უქციაგვერდი
დაპირიდასავლეთისაკენიბრუნა.სანამრკალსმოხაზავდა, ქარში
გახვეულ,ჰაეროვან,გრაციოზულ მოძრავსხეულებსვკიდეთვალი.

ანტილოპები.
..

ესიყო წარმოუდგენელისისწრაფისთავაწყვეტილირბოლა,
რომელიცარცნობდაარანაირდაბრკოლებას დასამანს.
ანტილოპებისმფრინავირემათავისბუნებრივსტიქიაში, -
უმშვენიერესისანახაობაიყო.ქვიშისფერიანტილოპებიმხოლოდ
წამით ეხებოდნენმიწასდამორიგინახტომითჰაერშიმიფრინავდნენ.
მათი გადაფრენით გამოწვეულიექოჰამადისკლდეებშისულ
სხვანაირადხმიანობდა.რბოლისქარით გამოწვეული ხმაური-
გაცილებითჭარბობდამათიფეხისხმას.განცვიფრებული, მხოლოდ
ანტილოპებისმოღერილ კისრებს,წვეტიანი რქებით დამშვენებულ
თავებს,მიწაზედაშვებისასმშვილდივითმორკალულ ზურგებს
ვხედავდი, რომლებიცგაფრენისასლარივითსწორდებოდნენდა
უდაბნოსშედედებულ სიჩუმესგაშლილიმკერდით სხივილით
მიაპობდნენ.

ქვიშისფერიანტილოპებიკარგადეგუებოდნენსაჰარასმკაცრჰავას
დამშვიდად ცხოვრობდნენუდაბნოში,ლეოპარდებისადა
ლომებისაგანდაცული, რომლებიცაქცხვირისშემოყოფასვერ
ბედავდნენ.მახვილითვალიდასმენა, სისწრაფედაწვეტიანირქები
მათკარგადიცავდა, ფერითიდეალურადერწყმოდნენუდაბნოს
ფერებს,წყურვილისმოთმენაშიბადალიარჰყავდათ,ისეთი
სისწრაფითკეცავდნენუდაბნოსსივრცეებს,რომწყლისმოსაძებნად
დიდიდროარ ჭირდებოდათ.გამეგონარომანტილოპას ერთი
სახეობა,ჯეირანი,
-საქართველოშიცბინადრობსმაგრამმეის
მხოლოდ ფოტოებზემენახადაახლა, პირველადვხედავდიუდაბნოში
მისიჯიშის ულამაზესქმნილებებს.
 ანტილოპებისრემამფიქრზესწრაფადჩამიქროლადა
დასავლეთისკენჩაიკარგა.ქვიშაზემხოლოდმათიწვეტიანი
ფლოქვებისკვალიდარჩა. ..

ძლივსგამოვერკვიესტიქიასავითმძვინვარექროლვისშემხედვარე.

ანტილოპებირაღაცასგამოექცნენ,რაღაცამაიძულაადგილი
შეეცვალათ,მაგრამრაუნდაყოფილიყოასეთი?წიგნებშიწაკითხული
მქონდა,რომანტილოპებისქერშილობანოემბერ- დეკემბერში
იწყებოდა,ახალ სიცოცხლესანტილოპახუთითვეატარებდა.ესეიგი
ახლანუკრებისგაჩენისჟამიიყომოწეული დაასეთ დროსისინი
ადვილად არდატოვებდნენმიჩვეულ ადგილებს.

ისრამაცანტილოპებიდააფრთხო, წესითკვალზეცუნდამოყოლოდა
მათ.ცხენიანად უკანდავიწიედაკლდეკარგადვისაფრე.ვიცოდი
ცხენიუფრო სწრაფად დაიჭერდახმაურსდაამიტომმთელი
ყურადღებამასზეგადავიტანე.ლოდინიდიდიხანსარ დამჭირვებია.
ჯადარმაყურებიდაცქვიტადაკისერიდაძაბა.გუგუნიმომესმა,
რომელიცსწრაფად იკრებდაძალასდამიახლოვდებოდა.კლდეებმა
ექოაიტაცეს.უდაბნოსგაშლილ ადგილსვაკვირდებოდი.რამოდენიმე
წუთშიახლოჰორიზონტიდანმოულოდნელად, სასწაულებრივად
ამოზრდილივერტმფრენისმოტრიალეფრთებიდავინახე, ხოლო
წამშიმთელივერტმფრენიცგამოჩნდა.მიწიდანალბათორასიოდე
მეტრისსიმაღლეზეიქნებოდა.ისსამხრეთაღმოსავლეთიდან
მოფრინავდა.

ეჭვიცარშემპარვიაიმაში,
რომვერტმფრენიმემეძებდა.

სიხარულმასულიშემიხუთა,ისიყოგაშლილ ადგილასცხენიანად
ვაპირებდიგამოსვლას,რომ ვერტმფრენიმოულოდნელად შებრუნდა
დააღმოსავლეთისკენაიღოგეზი.ჯადარსაღვირისბოლო
მათრახივითგადავუქნიედავერტმფრენსწარმოუდგენელი
სისწრაფითდავედევნეთ.ნიკაბითავიდანმოვიგლიჯედამარცხენა
ხელითავაფრიალე. .
.გაუჩერებლადვყვიროდი, ხელსვიქნევდი,ჩემი
აბრეშუმისთავსაფარიდროშასავითგაიშალაჰაერში,ბრმასაცკიუნდა
დავენახეალბათ,მაგრამვერტმფრენირამოდენიმეწუთში
აღმოსავლეთისკენაღმართულ კლდეებშიმირაჟივით ჩაიკარგა.

გაქანებულიცხენიდანგადმოვარდნილიმიწაზე პირქვედავემხე.
..
გულამოსკვნილივტიროდი, გადარჩენისშანსიასეახლოსმქონდადა
მეხელიდანგავუშვი.მუშტადშეკრულ ხელებსსიმწრისაგან ქვიშას
ვუშენდი დავყვიროდი:

- საჰარა,რაგინდაჩემგან?!რატომ, რატომარ მიშვებ!

..ქვიშის
მარცვალიც არვარშენთვის,რაშეემატებაჩემიძვლებით შენსქვიშას
დაკლდეებს...

ძრავისგუგუნიმიიკარგადასაჰარაშიისევდუმილიჩამოწვა.

ისახლაუფრო აუტანელიგახდა,ამუდაბნოსავითთვალუწვდენელიდა
უსაზღვრო,
ამაზრზენიდასაშიში.

ყვირილითდატირილითდავიღალე.ძალაგამომეცალადამიწაზე
თვალდახუჭულიგავწექი.გონებაშიათასჯერ დავატრიალე ყველა
დეტალი,რაცანტილოპებისგაუჩინარებისშემდეგდავინახე.როგორ
ამოფრინდამოულოდნელადჰორზონტიდანვერტმფრენი, მზეზე
მოლაპლაპემინებსაცკივხედავდი,ციგასავითფეხებს,ორისილუეტიც
კიგავარჩიეფანჯრებისუკან.
..
.ახლაკიესყველაფერიმირაჟივით
გამქრალიყო..
.

- „ იქნებკიდევმობრუნდეს,იქნებსჯობიააქდავიცადო...
.“-ისევ
სასოწარკვეთამომერია. .
.ისევქვიშააკრულისველისახე,ქვიშით
სავსეთმები,დაფლეთილიდაჭუჭყიანიკაბა, ისევერთიჭიქაწყალი.
დაკაწრულიფეხები. .
.ყველაფერიისევისეიყო, როგორცორიდღის
წინ,სამიდღისწინ,ხუთიდღისწინ. ..

მოულოდნელად გონებაშირაღაცამგამიელვადაისესწრაფად
წამოვჯექი,
რომდამფრთხალმაცხენმაუკანდაიხია.

- „ ღმერთო!მეხომვერტმფრენზეარშემიმჩნევიაარცპოლიციის
ემბლემა,არცრაიმესახელმწიფოანსამხედრონიშანი.ესხომ
ნაქირავებიკერძოვერტმფრენიადაიქნებჩემიმოკვლისმსურველის
მიერ დაქირავებულიც.
“-კიდევერთხელ გონებისთვალით
დავაკვირდინანახს.ნამდვილადასეუნდაყოფილიყო, ესვერტმფრენი
არეკუთვნოდასახელმწიფოს.აირატომდამეძებდნენდასავლეთით,
მხოლოდ მტერიშეიძლებოდაყოფილიყოდარწმუნებულირომ
დასავლეთისკენვიარე..
.
 ახლაპირიქით,
ვერტმფრენისდაბრუნებისშემეშინდა.

ჩემისაქციელითგაოგნებულიჯადარიირიბადმიცქერდა.ცხენს
მოვეფერედაკისერზემივეკარი.
..

„მაპატიეჯადარ,
მაპატიემეგობარო,
წავიდეთჯადარ,
წავიდეთაქედან.
-არაბულადვუჩურჩულეცხენს.

სახეჩემითავსაბურავითშევიმშრალე,ნიკაბით მხოლოდ ცხვირ-

პირი
ავიკარიდაცხენზეშევჯექი.ჯადარიდარიგებულივით,თავისით
შებრუნდადასავლეთისკენ, ანტილოპებისნაკვალევსგვერდიუქცია
დაუდაბნოსთბილიქარივითჩუმადდაიძრა.

ახლა,
ჩემიმიზანიარწივისთავიანიკლდეიყო,
რომლისთვისაც
როგორმეშუაღამემდეუნდამიმეღწია.

- „ ფარაფრაშიცოტახნითგავჩერდები,წყალსდასურსათს
მოვიმარაგებ,იქნებროგორმელიბიისსაზღვრამდემივაღწიო და
მესაზღვრეებსავუხსნა,
რომგზაამებნადასაელჩოსდამაკავშირონ.
სხვაგამოსავალიმაინცარჩანს.მთავარიამდევარიარჩამიდგეს
კვალში.“-სწორიგამოსავალიჩემიაზრით,მხოლოდ ესიყო.

თუჩანაფიქრიგამომივიდოდა,მაშინჩემიმიზანი, ეგვიპტე-
ლიბიის
საზღვარი,რეალურად მისაღწევადმეჩვენა.სასაზღვრო პოლიცია
ბედუინსაცმომაცილებდათავიდან,მდევარსაცდაუფროადვილად
შევძლებდისაელჩოსთანდაკავშირებას.მდევარი ნაკლებად
იფიქრებდარომსაზღვარზევეძებნე.თუ ჩემებიც მეძებდნენ, მაშინ
შეიძლებაშინმოხვედრისმოკლეგზასავცდენოდი, მაგრამმდევრის
იმდენადმეშინოდა,რომ გრძელიგზა მერჩია.

.
..ჩემისაათისმიხედვითღამისთერთმეტისრულდებოდა,
როცა
პირველ ორიენტირსმივაღწიე.

ყოველ ერთ საათშითხუთმეტიოდეწუთითვისვენებდი, მაგრამ

დაღლილობისაგანმაინცმთელისხეულიმტეხდა.რუკაზენაჩვენებ
ისარსგავყევიდასამალავისძებნადავიწყე.რამოდენიმეჯერ ავუარე
დაჩავუარეიმადგილს, რომელსაცისრისწვერიუჩვენებდა, მაგრამ
ვერაფერსმივაგენი.დარჩენილიწყალიცხენსდავალევინე, მე
წითელი,
მომჟავო სითხისბოლოწვეთებიმერგო.

ახლააღარცწყალიმქონდადააღარცკარკადე.სამალავისადღაც
აქვე,სულ ახლოსუნდაყოფილიყო, უბრალოდჩემიგამოუცდელი
თვალით, სიბნელეშივერვამჩნევდიმონიშნულ ადგილს.ბედუინის
ჩანახატისმიხედვით დღისითუნდამოვხვედრილიყავიაქ, მაგრამ
ჩემითავგადასავლისშემდეგდროშიავირიედამხოლოდ ღამით
მოვაღწიეაქაურობას.ხელისცეცებითდავიწყეკლდისნაპრალების
მოსინჯვა,მაგრამამაოდ.მთვარისშუქსუნდადავლოდებოდიდაისე
გამეგრძელებინაძებნა,ღამისსიცივისთვისსამალავშიუნდა
შემესწრო.ცხენსეფემერებიდავუყარე, ჭკვიანმაცხოველმა
მადლიერად ამოიფრუტუნადამცირევახშამსფრთხილად შეექცა.

მეთვალმოუცილებლადგავცქეროდისაჰარას.

.
..ულევი,
ულევიუდაბნო.
..

რადაუსრულებელიაესმკვდარიადგილი,
ნამდვილისასაფლაოა.
დედამიწისსაფლავი.
..

ნეტავისროგორ არის,ალ კაბირი,

რასაკეთებს,
რამოხდაჩემი
გაქცევისშემდეგ,
ნეტავცოცხალითუა,იქნებაღარცაა,
იქნებმოკლეს.
..
“

მთვარისნათებამიმატა,ცხენისჩრდილმანელნელაკონტურები
შემოიხაზადადაგრძელდა.თვალსვადევნებდიჩრდილისდაბადებას,
კუდი,ფეხები,
სხეული,კისერი,ფაფარი, თავი.
..თავისადღაა?
წამოვხტიდაჩრდილსმივყევი. ..
.თავისჩრდილირომელიღაც
ნაპრალშიშემძვრალიყო, მეცმივყევიდასულ ათიოდენაბიჯისშემდეგ
ცარიელ სივრცესმივადექი.ესგამოქვაბულიიყო, წამოწეული
შვერილიხელით მოვსინჯე,ხელშიგასანთლულიასანთიმომყვა. .
.მე
სამალავისშესასვლელთანვიდექი. .
.

გამოქვაბულისანთლისმოციმციმესინათლემმოიცვა,ათიოდე
კვადრატულიმეტრიიქნებოდა,მასშიცხენიანიკაციმთელი
სიმაღლითმთლიანად გაიმართებოდა.წინაგამოცდილებით
შეშინებულმასანთლისმწირსინათლეზე ჭერი დაბნელიკუნჭულები
კარგადმოვათვალიერე.

- „
მადლობაუფალს,
არაფერია,
მორიელებიდაობობები
სანადიროდ იქნებიანწასული,“-გავიფიქრედასანთელიკლდეზე
მივამაგრე.გამოქვაბულისუკანაკედელთანაქლემისტყავებიიყო
გაშლილი.დავბერტყე, მორიელებისმეშინოდა, მაგრამარაფერი
აღმოჩნდა.კლდისშვერილზეორიუნაკეროგუდაეკიდა, ერთში
გამომშრალიპური, ცოტაყველიდახორცისმშრალინაჭრებიელაგა,
მეორეშირაღაცვარსკვლავისმაგვარიფორმისგასუფთავებული
ფესვებითუკენჭებიეყარა.ორიუნაკეროგუდაკიმიწაზეიდო.ერთში
ნამდვილად წყალიიყო, ხოლომეორეშიტანისამოსი, კიდევერთი
ნაჭრისტომარაშევნიშნეკედელთანმაგრამმისიშემოწმება
მომავლისთვისგადავდედაცხენთანმოვბრუნდი.ჯადარსპირწმინდად
აესუფთავებინაეფემერებიდაცხვირიპირდაპირხელებშიჩამიყო
მოლოდინით,რაიმეხომარმქონდაკიდევმისთვის.ლაგამშიხელი
ჩავავლედაგამოქვაბულისკენგავიყოლიე.ცოტახანშიმშრალ და
თბილ გამოქვაბულშიაქლემისტყავზევიწექი, ჩურჩულითვამბობდიიმ
სამიოდელოცვასრომელიცმახსოვდა.ჩაძინებასამაოდ ვცდილობდი.
დაღლილობისაგანკუნთებიმეწვოდადაარ მაძინებდა.

სანთელიმიილიადასიბნელეგამეფდა.

ამძილ- ღვიძილშიალბათორისაათიმაინციქნებოდაგასული, რომ

გამოქვაბულისსიჩუმეშიხმაურიშემოიჭრა,ნელ- ნელაძლიერდებოდა.
ცხენებისფეხისხმასადამიანებისხმაცმოყვა.მათისაუბარიისე
კარგადმოჰქონდაექოსჩემამდე, თითქოსჩემსყურთან
ლაპარაკობდნენ.ძალიანშევშინდი.მაგრამისეგაუფრთხილებლად
აღარ მოვქცეულვარ როგორცვერტმფრენისდანახვისას.სმენად
ვიქეცი.ხმებზემივხვდირომხუთნიიყვნენ.გამოქვაბულისუკანა
კედელთან, იქსადაცმევიდექიმათილაპარაკი კარგადისმოდა.

- აქგავათიოთღამე, დააჩოქეთაქლემები-დაილაპარაკაერთმა
დაგავიგონეროგორ ჩამოქვეითდა.

- ნაჰამა,-უპასუხამეორემ.

- მუსტაფა,შენცეცხლიდაანთე,
ქვანახშირიაქლემზეააკიდებული,
ჩაიცაადუღე,
ცოტაწავიხემსოთდადავიძინოთ.

- რამდენიხანიაუგზოუკვლოდდავდივართამუდაბნოშიდა
კვალსაცვერსად მივაგენით.ცხენისკვალსმაინცრატომვერ
ვპოულობთ.გოგოგამოუცდელია, მაგრამშაითანიიფარავს, თუმისი
ღმერთი,ასეთირამოუხელთებელიშეიქნა. .
.თავსაცმივანებებდი
აქამდეამსაქმესმაგრამშენიდანაპირებიფული მოსვენებასარ
მაძლევს.

- ჰოასეთ ფულსალბათვერსადროსიშოვი.-მომესმაკარგად
ნაცნობიხმა.

ცოტახნით სიჩუმეჩამოვარდა.ცეცხლისტკაცუნმაიმატა.

- სალეჰ, ნახშირიდაუმატეცეცხლს, ამაღამშენიდარაჯებ.

აქლემებსმიხედე, ქერიაჭამედაცოტაწყალიცმიეცი.დილისთვის
საუზმისთვისთადარიგიდაიჭირე.ცოტადავლიოთ, კარგივისკიმაქვს
დაცოტათიგახურებაარ გვაწყენს.მუსტაფა, აზიზ,სალეჰ,რაშიდ
მოდით, ცეცხლსშემოუჯექით, ვისკიჩამოასხით, მევახშამსმოვამზადებ.
-ალაპარაკდანაცნობიხმა.

- რასუფროსობ, ხომარაფერიგეშლება?-შეუტიაჟანგანი
ანჯამასავითმოჟღრიალეხმამ.

- არვუფროსობ, უბრალოდგეპატიჟებით,ყველადაღლილები
ვართდაგვშია,
-შეიცვალანაცნობიხმისტონი.

- ვახშამსსალეჰიმოამზადებს,შენაქდაჯექი, ბევრირამეგაქვს
სათქმელიჩვენთვის,
რაღაცასგვიმალავ.-გაეპასუხამოჟღრიალეხმა.

- გისმენრაშიდ,რაგაქვსგასარკვევი,
რაეჭვიგაწუხებს?-
მოღლილიტონიმიეცანაცნობხმას.

- აგვიხსენიიმქალსასეჩაციებითრატომდაეძებ.პირველიხანს
გვეგონაშენიცოლიანსაცოლეიყო,კაცურად გაგიგეთ დამცირე
გასამრჯელოსდავჯერდით.მაგრამმერეშეგნიშნეთ რომშენ
შეშინებულსუფრო გავხარ.ალ კაბირთანუსიამოვნებასაცცუდიამბები
მოყვება.ბედუინებიაგვიმხედრდებიან, ჩვენკისარფიანსაქმეს
დავკარგავთ.შენრაგენაღვლება, შენსპოლონეთშიწახვალ, ჩვენკიაქ
გვაქვსსახლიცდასამშობლოც.უნდახვდებოდე, რომთუქალმა
ფარაფირაჰისოაზისშიმიგვასწრო, -ჩვენისაქმეძალიანცუდადიქნება.
ხუთიათასიბედუინისოჯახიცხოვრობსფარაფირაჰში, ჩვენი
განზრახვათუგამჟღავნდა, ვერცწყალსვიშოვითდავერცსაკვებს
მოვიმარაგებთ,ისეამოვიხოცებითამუდაბნოშირომტყვიის
გასროლაცარავისდასჭირდება.

- როგორ ალ კაბირიცოცხალია?. .
.ბედუინიარ მოკალით?-
შიშისაგანჩაიხრინწანაცნობიხმა.

- ჩვენამაზეარ მოვრიგებულვართ.ჩვენმხოლოდ ქალის

მოძებნაზემოგირიგდით.ალ კაბირსიარაღიწავართვითდამისი
სასმელიწყალი ჩვენწამოვიღეთ.თუუწყლოდ მოკვდება,ეგარ იქნება
ჩვენიბრალიდაპასუხსაცვერავინმოგვთხოვს.მეორეცაა,ქრისტიანის
დავალებითმუსლიმსაქ, უდაბნოში,-არავინმოკლავს.მაგრამრომც
მოგვეკლა, უკვესხვარამ იქნებოდასაშიში.ბაჰარიასდა
ფარაფირაჰისოაზისისბედუინებიყველაფერსაუცილებელს, ალ-
კაბირის,ხანდახანკისულაცმისიფულისმეშვეობით იმარაგებენ.
პატივსსცემენ, რადგანსანაცვლოდარაფერსელის.ვალსთუ
დაუბრუნებენ-მადლობასიხდის, თუარადაარცითხოვსრამეს,
მცირეოდესაგზლისდაწყლისგარდა, რომმერეუდაბნოშიიხეტიალოს.
ზამთარსდაზაფხულსტიდიკელტიშიატარებს, შემოდგომასადა
გაზაფხულსუდაბნოში.ბევრიარციცნობს, მაგრამმისისახელი
ყველასსმენია.შენგესმისრასნიშნავსხუთიათასიშეიარაღებული
ბედუინი?!თუჩვენსსიკვდილსარა, მთელიჩვენიბიზნესისჩაშლასხომ
ნამდვილად ნიშნავს.ყველასაქარავნეგზადაიკეტება, მარტო
ფარაფირაჰიდაბაჰარიაკიარაყველაოაზისიდამთელიტიდიკელტი
ფეხზედადგება.ამასსინაისნახევარკუნძულზემოსახლებედუინებიც
შეუერთდებიან.მონებსბირ- ტრავილში*უდაბნოსგავლით ვეღარ
გადავიყვანთ, აღარცწითელ ზღვაზეგადაგვიშვებენსინაისბედუინები.
თვითმფრინავებსსახელმწიფოჩვენარმოგვაქირავებს, ამდენ
ვერტმფრენსკისად ვიშოვით, რომცვიშოვოთდასიძვირესარ
შევუშინდეთ, ჩვენიბიზნესიგახმაურდება,ესუფროსობასჭკუაშიარ
დაუჯდება.ასეათუისე, ცუდიდღემოგველისდაყველაფერიესრატომ
ღირსიმერთიქალად -იქნებაგვიხსნა?ანრადარწმუნებულიხარ
იმაშირომისმუნჯიმართლაისქალიარომელსაცშენეძებ.

- ისარის, დარწმუნებულივარ.ნამდვილადნილნაა.უნდა
მოგეკლათ ბედუინიდაქვიშაშიჩაგეფლათ,რომგადარჩესდა
გაგვთქვას?

- თუთავიგაინთავისუფლა, ფეხითდიდხანსვერ მოაღწევს

ოაზისამდე.თანწყალიცაღარაქვს.შენკი,არციმდენსგვიხდი, რომ
ათასობითბედუინისგადაკიდებადღირდესშენიფული.თუგადარჩა,
ნამდვილად არ გაგვთქვამს,
უბრალოდსამაგიეროსგადაგვიხდის.

- რატომუნდამიიტანონეჭვიჩვენზე?უდაბნოშიცოტახალხი
კვდება?ანრატომხარდარწმუნებულირომარ გაგვთქვამს?

- ყველამიცის, ალ კაბირიმონებითვაჭრობაშიარ ერევა,მაგრამ

ამასწინათ ხუთი,სულ დარჩეულირუსიგოგომოტაცაემირ ასადის
ათკაციანჯგუფს,სუდანშიგადაიყვანადაიქუკვალოდ გააქრო.ერთი
ცენტიცვერ იხეირაიმსაქმიდანემირასადმა.შუამავლებიმიუგზავნა
ალ კაბირსდაშეუთვალა, არმაცოცხლებენ ფულირომარ მივიტანო, ან
ქალებიდამიბრუნეანშეგაკვდებიო.ბედიუნმაიმავეშუამავლების
ხელითფულიგამოუგზავნადადააბარა, შენისიკვდილიარაფერში
მჭირდება,ბედუინებისსახელითრომეწევიამბინძურ საქმეს, იმიტომ
წაგართვი ქალები,ანშენისახელითაკეთეშენისაკეთებელიანარადა
სულ შეეშვიო.
 - მერე რამოხდა?

- ის, რაცუნდამომხდარიყო.მისატანიმიიტანაასადმა, მაგრამ

საქმესშეეშვა.ალ კაბირმაცნამუსიშეუნახადაესამბავიცარსად
გაუმხელია.მოგვიანებითგავიგეთისქალებიკეიპტაუნამდეჩასულან
დაიქედანგაჰყოლიანგემს.

- საიდანაქვსმაგკაცს ფული,
რასსაქმესეწევაანგამომშრალ
უდაბნოშირადარჩენია?

- გაერთიანებულ საემიროებშიბრწყინვალეგანათლებააქვს
მიღებული.ისკარგიგეოლოგია.საჰარაჩვენთვისმხოლოდ ქვადა
ქვიშაა,მისთვისკიჰამადისკლდეებიტოპაზი, საფირონი, ოქრო,ლალი
დაფირუზია.წელიწადშიორჯერ, კაიროშიჩააქვსნაპოვნიოქრო და
ქვები,იქკარგფასსუხდიან.ფულიყველაფრისთვისყოფნის,
ოაზისებშიბედუინებსეხმარება.ექიმებიჩამოჰყავს,წამლები
ჩამოაქვს,მარილი,მარცვლეული, წიგნებიბავშვებისათვის.
..ხან
ვერტმფრენსატანს, ხანაცაქლემებისქარავანს.მაგრამმისიყველაზე
დიდიღირსებაისაა, -არავისიგასაჭირიარავიწყდებადაარც
მარტოობისეშინია.ასეთიკაცისმოკვლაადვილად არავისშერჩებადა
არცმკვლელისვინაობადარჩებაგაუგებარი.

ქალიკი,თუმართლაისაავისაცვეძებთ,ახლათუარ ჩავიგდეთ
ხელშისანამმარტოა, მერებედუინიჯინაზეაღარდაგვითმობს.იმ
გოგოსერთადერთიკოზირიალ კაბირისარაბულიცხენია.თუის
ოაზისშიბედუინისცხენითმივა, ყველაფერსდაუჯერებენდაქალს
აღარავინგამოგვიჩენს.ალ კაბირისსაძებნელადაცდაუყოვნებლივ
წამოვაუდაბნოშიბედუინებისჯგუფი.

დიდი, დიდიშეცდომადაუშვამუსტაფამ, ასეარ უნდამოქცეულიყო იმ

ღამეს,კაბაარ უნდაშემოეხიაქალისთვის,ვერცკიმოვასწარიხელის
შეშლაესისესწრაფად მოხდა.ალ კაბირიძალიანგაბრაზდა, თუმცა
თავიშეიკავადანირიარუცვლია.ასერომვითარებაგართულდადა
შენიდაპირებულიფულიაღარგვაკმაყოფილებს.თანხაუნდა
გაასამმაგოდაარაფერიარუნდადაგვიმალო.

- მერასმაბრალებრაშიდ, ხომგვეუბნებოდაბედუინისამასი
დოლარიმომეციდაქალიწაიყვანეო, რადარდათანხდი?ახლაამ
საქმესმორჩენილებივიქნებოდით.

- მუსტაფა,შენბედუინისულელიგგონია?რომცდავთანხმებოდით
დაფულიცმიგვეცა,
მაინცგააქცევდაიმქალს.ესმხოლოდ დროის
ამბავიიყო.მაგრამშენთუშარიათის დარღვევაშიდაგდობრალიალ
კაბირმა,თავისადღაუნდაგამოყო?

- უნდამოგეკლათ.ახლაყველაფერიმარტივადიქნებოდა.-
გაიმეორანაცნობმახმამ.

- მილოშ, რატომგინდაასემისისიკვდილიჩვენიხელით?ბევრ
რამესმალავ!შენციქვეარიყავიახლო,როცაქალიცხენით გაიქცა,
რატომარესროლეგოგოს, ხომდაინახეცხვირწინრომჩაგიარა.არც
მერემოგვეკარერომბედუინსარდაენახე.დრო დადგა,-ყველაფერი
გაამხილოდაისიცუნდათქვაჩვენთვისმოსაცემიფულისად გაქვსდა
როდისმოგვცემ.შენსაფრთხესგვიქმნიდაუნდავიცოდეთრამდენად
დიდიაესსაფრთხე.-დაასრულაჟღრიალახმამ.

- კიარ ჩამიარა,ჩამიფრინა.თანაცისემოულოდნელად
გამოსხლტარომდავიბენი,არველოდი.რომცმესროლაალბათ
ასცდებოდა,ამიტომდავედევნე, მაგრამარაბულ ცხენს,თანაცჯადარს,
ვინდაეწევა?კარგახანსვდიე, მალეჩამომიტოვაუკან, მერეამინდიც
აირიაჩვენსჯინაზე.-უპასუხანირწამხდარმახმამ.

- სიტყვასბანზენუაგდებმილოშ.დროაალაპარაკდე.-უპასუხა
ჟღრიალახმამ.

პასუხმადააყოვნა.სიჩუმეჩამოვარდა.

მივხვდირომვითარებაგვარიანადდაიძაბა.

ცხენსმივეკარიდასამშვიდებლადდავანიშნეჩუმადყოფილიყო.

დავაფასეაქლემისტყავისამოსაცმელები,
ბედუინმარომფეხებზე
ამოაცვაჯადარს.ჩვენკვალსარვტოვებდით.ანტილოპებისკვალსაც
გვერდითავისით უქციაცხენმაისე,
რომმეარცკიგამხსენებია.

სიჩუმე ტბასავით დაგუბდადაშეიკრა.ხმასარავინიღებდა.

- ბედუინთანძველიმტრობამაქვს, -როგორციქნადაიწყო
მილოშმა,-სანამელ გიზაშიმუშაობასდავიწყებდი,
რამოდენიმეჯერ
უდაბნოშიგავყევიწითელიჯვრისმისიას პროფილაქტიკურ
მკურნალობისადაგამოკვლევებისჩასატარებლად ოაზისების
მოსახლეობაში.ერთასეთმისიაზეტიდიკელტიშიჩავედით.საშინელი
ქალაქია,გულსვერაფერსგადააყოლებ.არცგასართობიარამედაარც
სასეირო.მიუხედავად იმისა,
რომყველაპატივისცემით მექცეოდა,
მე
როგორცევროპელსდაკათოლიკესმაინცყველათავსმარიდებდადა
ურთიერთობაცარავისთანმქონდა.კინაღამგავლოთდიიმდენი
სპირტიდავლიემაშინ.წყალსაცძლივსვშოულობდირომსპირტი
გამეზავებინა.წყლისმოყიდვაცარუნდოდათჩემთვისიქაურებს,
მხოლოდ მუსლიმანებზე დაბედუინებზეყიდდნენწყალს.ზამთარიიყო,
თითქოსისეარ ცხელოდაროგორცახლა, მაგრამმაინცცეცხლიეკიდა
ყველაფერს.ერთ დღესაცმისიაშივიყავიმორიგედ, როცაჩემთან
ჩადრშიგახვეულიმაღალიქალიმოვიდა, მასშედარებით ახალგაზრდა
ქალიმოჰყვაუკან, ისიცთავფეხიანადჩადრშიგახვეული.დედა- შვილი
უნდაყოფილიყვნენ.მსახურიახლდათ, ტუარეგიმამაკაცი,რომელსაც
იქაურპირობაზეძალიანსუფთადეცვადაღირსეული
გამომეტყველებაცქონდა.იქქალები, მამაკაცისგარეშექუჩაშიმარტო
არდადიან, ესთქვენცმოგეხსენებათ.მსახურიწინწამოდგადამითხრა:

- ექიმო,ესახალგაზრდაქალიშეუძლოდაა, იქნებრაიმე
გვირჩიოთ.ოჯახისმამაკაცებიაქარარიანდანებართვაჩემმა
დიასახლისმამათგანვერმიიღო, მაგრამმათიდაცდააღარ უნდა,
რადგანისინიშეიძლებაორ კვირაშიცარდაბრუნდენშინ.

- რააწუხებს?

- საღამოობითსახსრებიუსივდებადატეხავს,ღამ-ღამობით
მაღალისიცხეაქვს,ჩემმადიასახლისმათქვარომკანისფერიც
შეეცვალა.საჭმელსვეღარჭამსდაყოველდღეუფრო დაუფრო
ცუდადაა.მაგრამთქვენისხელშეუხებლადუნდაგასინჯოთ დასამოსიც
არუნდაგახადოთ.

- მესმის,
-ვუპასუხემედაქალებსვანიშნედამსხდარიყვნენ.

- არშევეხები,-ვუთხარიმსახურს,
-მაგრამხელებიუნდამაჩვენოს.
უფროსმაქალმაახალგაზრდასთავიდაუქნიადაგოგონამაცჩადრიდან
ხელებიმტევნებამდეგამოაჩინა.არასოდესმინახავსასეთინატიფი
ხელები.კანიბუნებრივადთეთრიქონდა, მაგრამახლასპილოსძველი
ძვალივითოდნავქონდაოდნავგაყვითლებული.

- თვალებიცუნდავნახო.-ვუთხარიტუარეგს.ქალი შეცბა.არ
მოეწონაჩემინათქვამი,
ცოტახანსიფიქრადაბოლოსთავისიხელით
აუწიაპირბადექალიშვილს,
ოღონდჩადრიისეშეუსწორარომ
მხოლოდ თვალებიუჩანდა.

ახლაცდაფიცებით ვიტყვირომარცმანამდედაარცშემდეგ, ასეთი

სილამაზისთვალებიარმინახავს.ესიყომწვანე,დიდი, წყლიანიდა
ცოცხალითვალები.მეგონათვითგაზაფხულიმიცქერდა, აყვავებული
ხეებით,ველებით,ყვავილებით,გაზაფხულისსურნელიცკივიგრძენი.
მათდანახვაზემივხვდი ამხნისმანძილზესიმწვანეჩემთვისთურმე
როგორისანატრელიგამხდარიყო.თავბრუდამესხა, ძლივსშევძელი
დამეთვალიერებინათვალისსკლერა.
დიაგნოზინათელიიყო.გოგონასიყვითლითიყო ავად.წამლები
გამოვუწერე,
შესაბამისისაკვებისსიამივეციმსახურსდავუთხარი,
მხოლოდ ხილისწვენებიანრაიმეკომპოტისმაგვარიუნდადაელია
ავადმყოფსდააუცილებლადშაქრიანი.არანაკლებორმოციდღეუნდა
წოლილიყოდამისთვისწყლისდალევაარ შეიძლებოდა.წყლის
აკრძალვაზე,ნაკადულივითწკრიალახმაგავიგონე, გოგონაიცინოდა.
დედამისისწრაფად მიუბრუნდა.სიცილიშეწყდა.

დედამჩადრიანითავიმოწიწებითდახარამადლობისნიშნად და
კარვიდანჩუმადგავიდა.სტუმრებიგაქრნენ.თვენახევრისშემდეგისევ
ვნახექალებიმსახურთანერთად, სადღაცფეხით მიდიოდნენ.დედამ
მსახურსანიშნადამანაცმომახსენა,რომავადმყოფი
გამოჯანმრთელდაო.გოგონასშევხედე, მანმადლობისნიშნად თავი
დახარადადედამისისზურგსუკანდაიმალა. ..

იქედანჩემს წამოსვლამდეორიკვირითადრე,ჩემსკარავში
ტუარეგიმსახურიმოვიდადამათთანოჯახშიმიმიპატიჟა.გავყევი.
მსახურმამშვენიერ,თაღებიანსახლშიშემიყვანა.რომლისტერასაზე
პალმებიდამრავალგვარიმცენარემწვანედღაღანებდა, სიცხის
მიუხედავადსახლშიძალიანგრილოდა.მსახურმახალიჩებით
მოგებულ სასტუმრო დარბაზშიშემიყვანა.მალეშესანიშნავი
აღნაგობისახალგაზრდაკაციშემოვიდა, თავდახრითმომესალმა,
თავსაბურავიმოიხადადახალიჩაზეგაშლილ ბალიშებზედასაჯდომად
მიმპატიჟა.

ესალ კაბირიიყო.

მანჩილიმიჩამოდგა, გააღვივადათაღებქვეშფორთოხლისარომატი
დატრიალდა.მსახურმანაირნაირიკერძებივერცხლისსინებით
მოგვართვა.მსუბუქად ვივახშმეთ,
თბილადვისაუბრეთ,
კარკადესჩაი
დავლიეთდამასპინძელმატერასაზემიმიპატიჟა.გაკვირვებული
ვუცქერდიმწვანემცენარეებს.ტერასაზემთელიბაღიიყო გაშენებული,
რომელიცგინდდაიჯერეთდაგინდარამმაგრამპირდაპირ ჰაერში
ეკიდა.

- ესჰიდროპონიკაა, -მითხრამასპინძელმა,-მცენარეთაფესვები
მხლოდწყლითიკვებებიან, წყალიწრეზეტრიალებს, აქედანავზში
ჩაედინება,სადაცსუფთავდებადაშემდეგისევმცენარეებსუბრუნდება.
სულ ხუთასილიტრიწყალიბრუნავსსაცავში, სამაგიეროდ ნახერა
სიმწვანეა,
ვერცკიიგრძნობრომსაჰარაშიხარ.-გაიღიმაალ- კაბირმა.
იმწუთასისსაოცრად ჰგავდათავისდას.
 - სემირამიდასდაკიდულიბაღებიმოგიწყვია.

- კიზუსტადასეა.პრინციპიიგივეა,
თანაცესგაცილებით ადვილია
ვიდრემიწიანქოთანშიმცენარისმოვლა.

- ჰო, შენიდაცარაფრითჩამოუვარდებასემირამიდას, -ვუთხარი

მე.ალ კაბირსჩრდილმაგაუარასახეზე,მაგრამმშვიდად მითხრა:

- მემადლობისმოსახდელადმოგიპატიჟე.მედამამაჩემიწასული
ვიყავითქალაქიდანდავერმივხედეთოჯახს.დედაჩემმაყველაფერი
მიამბო.მადლობასგიხდიავადმყოფისმორჩენისთვისდამინდაჩემი
ხელითდამზადებულიმცირედისაჩუქარიგიძღვნა.-მან ყვითელი
რგოლიგამომიწოდა.

- ესოქროსბეჭედია, ბრილიანტისორითვლით.ასეთებს
ევროპელებიქორწინებისნიშნადატარებთ,მაგრამამასმცირე
საიდუმლო აქვს.თუბეჭდზებრილიანტებს თითით დააწვები,ისორ,
ზუსტადერთნაირ ბეჭდადიყოფადამეორენახევარიშეგიძლიაშენს
რჩეულსგაუკეთო ხელზე

- საოცარია.ესძვირფასისაჩუქარიაალ კაბირ,
უხერხულად ვარ,
მაგრამისეთიგენიალურიმოფიქრებაარომუარსვერაფრით ვიტყვი.-
აღმომხდაგაკვირვებულს.

ასედავცილდითერთმანეთს, მეგონარომმეგობარიშევიძინე, მაგრამ

შაითანსროდიძინავს.გულშიჩამივარდაალ კაბირისდა.მსახური
მოვისყიდედარამოდენიმეჯერფარულადშევხვდი, მაგრამმსახური
გვერდიდანარმოშორებია.ჩემსადაქალსშორისთქვენიადათიდა
ჩადრი, მისიმსახურივით ფეხმოუცვლელადიდგა.გადავწყვიტე
ბედუინისთვისმისიხელიმეთხოვამაგრამვიცოდიარ
დამთანხმდებოდა.არცსაკადრისიყალიმისფულიმქონდა, არც
მაჰმადიანივიყავიდაარცტიდიკელტიშიშემეძლო ცხოვრება.ამიტომ
მარტივიგზაავირჩიე, ქალისმოტაცებაგადავწყვიტედამათ სახლს
დილაადრიანმანქანითმივადექი.გოგონასსახლიდანგატყუება
მინდოდადასწორედ მაშინ,როცამსახურსძლივსშევუთანხმდიქალის
გარეთგამოყვანაზე, ვიღაცისძლიერიხელიკისერშიმწვდადამიწაზე
დამაკრა.ოთხიბედუინიმადგათავს, მეხუთესკისრით ვეჭირე.ალ
კაბირიმეხივით იდგა,თავზედამცქეროდა.თვალსვერ ვუსწორებდი
მისფეხსაცმელსაცკი.ქორწინებისნებართვავთხოვე.პასუხიცარ
მაღირსა.თანმხლებებსრაღაცანიშნა, მიტრიალდადაწავიდა.
ბედუინებმაცალ ფეხზეთოკიჩამაბესდაქალაქისმთავარ ქუჩაზე
მთელიდღეზემოთ- ქვემოთმათრიეს.როცასისხლიანმასად ვიქეცი,
როგორციქნაგაჩერდნენდაერთმამათგანმამკითხა, ასერატომ
მოვექეციალ კაბირისოჯახს, მეიგივე ვუთხარირაცთქვენ.მანკი
მიპასუხა:
 - ალ კაბირმაშემოგითვალა, რომყველაზემთავარიადათი
კაცობაადაწუხსრომშენშიშეცდა, მიუხედავადიმისარომმუსლიმ
ქალწულსსხვარჯულისაზეარ ათხოვებენ, რომგაგემხილამისთვის,
იმამებსგამოსთხოვდანებართვასდაშენჩვენირჯულისმიღება
მოგიწევდაამქორწინებისთვის.მაგრამშენსაყვარელიქალისთვისაც
კი,სირთულეებისდაძლევაარგსურს,ამიტომ გიბრძანებს,
მიუხედავადშენიგრძნობებისა,
თავიშეიკავომისიოჯახისგანდაშენს
ქვეყანაშიდაბრუნდე,რადგანიგივალდებულიაუმცროსიდა
ღირსეულად გაათხოვოს.თუსაჰარასქვეყნებში მასკიდევშეეჩეხები,
მაშინყველაფერსთქვენსშორისშემთხვევა, იღბალიდაბედისწერა
გადაწყვეტს.

ამისშემდეგმანკისერზედადებულიდანაამაცალა, ყველამსათითაოდ
ამომცხოწიხლიდადამაფურთხა.ბედუინებიისევემოულდნელად
გაქრნენროგორცგამოჩნდნენ.კარგახანსვეგდექვიშაზე, როგორც
იქნასაღამოსპირზეფორთხვაშევძელიდაჩემსკარვამდემივაღწიე.
მისიისექიმებიდამეხვივნენ,
ათასგვარკითხვასმისვამდნენ,
მე
ვპასუხობდირომცხენითსეირნობისასგადმოვვარდი, ფეხიუზანგში
გამეხლართადაცხენმამათრია.

იმდღისმერეჩემთვისყველაფერიშეიცვალა.პოლონეთშიარ
დავბრუნებულვარ, მაგრამალჟირიდანწამოვედი,წითელ ჯვარში
მუშაობასთავიდავანებედაკაიროშიქირურგად დავიწყემუშაობა.
ოცდახუთმილიონიანქალაქშიადვილადჩავიკარგე.წლებიგავიდა.
გარკვეულ წრეებშინდობამოვიპოვე, რადგანსრულიად საიდუმლოდ,
მათიხალხისათვისმძიმეოპერაციებისგასაკეთებლად.ოპერაციებს
ვაკეთებდიდასაიდუმლოსაცვინახავდი.მალედარწმუნდნენჩემს
სანდოობაში,საქმეებსაცმავალებდნენდაუნაკლოდ ვასრულებდი,
მერემეცჩავერთესაქმეშიდაწელიწადშიორჯერთხუთმეტ- ოც
ჯანმრთელ დაღონიერადამიანსსარფიანადვყიდი.„ ფულსსუნიარ
აქვს დამინდაიმდენიმქონდეს, რომჩემზეჭორაობაც აღარუღირდეს
ვინმეს.დიდიფულიღირსებისაღსადგენადმჭირდება.ახლაჩემი
საკუთარისაავადმყოფომაქვსდაკარგიშემოსავალიც, მაგრამის,
-
რაცტიდიკელტიშიგადამხდა, -წამითაცარ დამვიწყებია.

რაცშეეხებაქალს, რომელსაცდავეძებთ,სტუმრადჩამოვიდა,ჩემთვის
მოულოდნელად, ჯგუფთანერთადდილითგამოცხადდასაფარი- ტურზე
დაფულიციქვეგადამიხადა.მეწინასწარმყავდაშერჩეული, ღონიერი,
ჟინიანი,
საფრთხისდამონურიშრომისამტანიდაგამძლები
ბაიკერები,ხალხიც დათქმულ ადგილზეუდაბნოშიმანქანებით
მელოდა, ყველაფერიგეგმისმიხედვითმიდიოდა, მაგრამორი
ადამიანიმიშლიდახელს,
მოამადიდაესქალი.

სანამჯგუფსკაიროდანგამოვიყვანდი,ინფორმაციისმოგროვება
ვცადე,ქალზესწრაფად გავიგერომუცხოელიდიპლომატის,დაიყო,
მაგრამაიმოამადზეკივერაფერიდავადგინე.ვეჭვობდი, რომმოამადი
პოლიციისჩანერგილიუნდაყოფილიყო, ხოლო ქალი-უბრალო
ცნობისმოყვარე.გადავწყვიტეთავიდანუჩუმრადმომეცილებინა
ორივე.იმავეღამეს,როგორცკიცხენისამბავიმომიყვანილნამ,
მივხვდირომბედუინმაჩემზეყველაფერიიცოდა, ის,რომეგვიპტეარ
დამიტოვებია,ისიც,
რასაცვსაქმიანობდიღიადთუფარულად. ..ცხადია,
ჩემიდასჯაგადაწყვიტადაპოლიციასმეკავშირეობააღუთქვა.ნილნას
ნათქვამმამოამადიბედუინისცხენითწავიდაო,-საბოლოდ
დამარწმუნამისჯაშუშობაში.

როგორცკიყველამმიიძინა, შემოვლადავიწყედაორიოდე
ბარხანისმიღმაჩასაფრებულ ბედუინსსრულიადშემთხვევით
წავადექითავს.ბრძოლახანმოკლედამძაფრიიყო.მე, ქვიშას
მიუჩვეველსფეხზედგომაცმიჭირდა, ფეხიმიცურდებოდა.მან
სწრაფადდაჩუმად მომიხელთა, იარაღიწამართვადაგადააგდო,
პისტოლეტიდიუნასკალთაზედაცურდა, ბედუინმამკლავიკისერზე
შემომიჭირა,მხრით სახეზედამაწვადასუნთქვაშემიკრა, ისე
შემოემხვიაროგორცკობრადანელ- ნელამგუდავდა.მეგავიბრძოლე
დაქვიშაზედავგორდით.როგორღაცჩემიპისტოლეტიხელშიმომყვა
თავშიჩავარტყი,ისგაბრუვდახელებიმოადუნადაქვიშაზეჩაცურდა,
წამით ჩემსკენზურგით მოექცა.მეგავისროლე, მაყუჩმათავისისაქმე
ბრწყინვალედშეასრულა, ჩქამიცარგამიგია,ისეშეიღებამისიმხარი
სისხლით, მოცელილივითჩაგორდაქვიშისმთისკალთაზე.მინდოდა
დარწმუნებულიყავირომმართლამოვკალი,მაგრამთენდებოდა,
ბანაკშიუნდადავბრუნებულიყავიდაქვიშისიმხელაბარხანის ჩავლა
დაუკანამობრუნება,ძალიანდამაგვიანებდა.

დილითნილლნამქვიშაზეჩემიფეხისნაკვალევიშენიშნადა
დაეჭვდარომრაღაცხდებოდა.გამიჭირდა, მაგრამეჭვებიგავუფანტე
დაროგორციქნადელტაპლანითფრენაზედავითანხმე, მეგონაკისერს
თავადვემოიტეხდადამისგვამს "დიდიგლოვით"ჩავიტანდიკაიროში,
მაგრამუარესიმოხდა,მანმონებისწასაყვანადჩასაფრებული
არაბებისჯგუფიდასატვირთომანქანებიციდანდაინახადამანიშნა
კიდევაცსაფრთხეგველისო.რაღადამრჩენოდა,ვესროლერომიქნებ
ჩამოვარდნილიყო,მაგრამავაცილედამისიდელტაპლანიჰამადისკენ
წაიღოქარმა.მაშინვებანაკშიდავბრუნდი,ბაიკერები
აჩოჩქოლებულიდამხვდნენ, გამოვაცხადერომტურსტისდაკარგვის
გამო სასწრაფოდ კაიროშიუნდადაბურნებულიყვნენდასაფარი- ტური
შეწყვეტილიიყო.მათმაშინვედამიჯერესდამანქანებშითავისითაცკი
ჩასხდნენ,ეგონათმართლაკაიროშივაბრუნებდი.მეადგილზე
დარჩენანილნასმოძებნისმიზეზითგავამართლედადავემშვიდობე.
ისინიმონებად წაასხეს,
მაგრამჩემზემაინცვერ მიიტანენპირდაპირ
ეჭვს.ანვიღაიყო ამბისმთქმელი.

როგორცკიმანქანებიგავისტუმრე, სასწრაფოდმოვიარეჯიპით ის
ადგილები, სადაცბედუინიდავტოვე,მაგრამგვამივერსადვიპოვე,
ეტყობაცხენმაპატრონსმიაკითხადაიმადგილსმოაცილა.დანარჩენი
თქვენციცით.მოამადსხომთქვენვეგაუსწორდით,კიდევკარგირომ
მიხვდითდატყვიით არ მოკალით.მადლობაღმერთს, ძალადობის
კვალიარემჩნევა, კისრისმალებიაქვსდამსხვრეული.პატარაწერილი
გავატანეერთარაბს ჩემისახელით, სადაცდავწერე,რომმოამადი
გაქანებულიმოტოციკლითამობრუნდადაკისერიმოიტეხა, რომმის
ოჯახსარ ვიცნობდაჩემსჩასვლამდეგვამისშესახებარავისუთხრათ
დამორგიდანარავისგაატანოთსანამარდავადგენვინაა
ჭირისუფალი- თქო,ასერომპოლიციამისგვამსჯერჯერობით ვერ
მიაგნებს.ისახლაჩემისავადმყოფოსმორგშიადასანამმეარ ჩავალ,
ხელსარავინახლებს.ეჭვიცრომგაუჩნდესპოლიციას, მტკიცებულება
მაინცარაფერიაქვთ დავერაფერსიზამენ.

რაკი საქმეშიგვამიგაერია,თქვენმაუფროსმადაპირებულითანხის
მხოლოდ ნაწილიმომცა.ვერტმფრენისგამოშვებასაცდამპირდა
დასავლეთისკენქალისმოსაძებნადდაიმვერტმფრენისქირისდა
პილოტებისფულიცმედამაკლო.რაცდამრჩა, ამაქლემებში,
საგზალშიდასაჭირო ნივთებშიდაიხარჯა.თითო აქლემშიოთხიათასი
ამერიკულიდოლარიმივეციიმმექარავნეს,მარილირომმიჰქონდა
აქლემებით.ძალიანგამიმართლა, ბაჰარიადანწამოსულიქარავანი
რომშემეჩეხაგზაში, არციმჯიპსდავეძებიქრომდავტოვე.თქვენი
მადლობელიცვარრომდახმარებაზედამთანხმდით დახალხსარ
გაჰყევით..
.თუესსაქმემშვიდობიანადმომთავრდება, დანაკლისსაც
მომცემენ.ახლავეკიმხოლოდისხუთიათასიშემიძლიამოგცეთ, რაც
დამრჩა,აჰა,აიღეთ დაგაინაწილეთ. .
.თანახმავარ გასამმაგებაზეც,
მეტირამეთქმის.თქვენსიქითარცგზამაქვსდაარცგამოსავალი,
დანარჩენფულსმხოლოდმაშინმიიღებთ, როცაკაიროში
დავბრუნდები.

კარგახანსმეგონაბედუინითავიდანმოვიცილედაერთადერთი, ეს
ქალიღამიშლიდახელს, მაგრამვინიფიქრებდა,რომ ბედუინიდა
ნილნა,ამმილიონობით კილომეტრზეგადაჭიმულ უდაბნოში
ერთმანეთსგადაეყრებოდნენდაესცხენიასეთიჭკვიანი
გამოდგებოდა. ღმერთისარსებობადავიჯეროთუბედისწერას
მივაწეროესყველაფერი,-უკვეაღარვიცი.
..

არცკიდავფიქრებულვარრომცხოველსამდენიპრობლემისშექმნა
შეეძლო.

ახლასამიმტერიმყავს, ალ კაბირი,ცხენიდანილნა.აირატომუნდა
მოგეკლათ ბედუინი,ქალიროგორგამოგექცათ, მით უმეტესგათოკილი
ყოფილა.თუნილნამფარაფრამდეჩააღწია, ისეთი საერთაშორისო
სკანდალიატყდება,რომხუთიათასიშეიარაღებულიბედუინიზღაპრად
იქნებამონაგონი.თანაცარდაგავიწყდეთ, რომთქვენკაციმოკალით
დათანაცალბათპოლიციელიც, მეკი,
ჯერარავინმომიკლავს, მაგრამ
ესსაქმეთუმშვიდობიანადარდასრულდა,ცოცხალსარ დამტოვებენ
დათქვენცმხოლოდამათას- ათასიდოლარისამარადარჩებით. ..

.
..ახლაყველაფერიიცით."

საუბარიშეწყდა.უდაბნოშისიჩუმეჩამოვარდა.

დაზაფრულივუსმენდიგაავებულ სიჩუმეს.რამზადაექიმისხმაჯერ
კიდევჩამესმოდა.არაბებიდუმდნენ.

პატრონისსახელისხსენებაზე, ცხენმარამოდენიმეჯერ ყურები

დაცქვიტა,მაგრამქანდაკებასავითუძრავადიდგადაისიც, ჩემსავით
სიჩუმესაყურადებდა.

მთვარეალბათ ახლაცეცხლზეუკეთანათებდაგარემოს, მაგრამ

ჩემსგამოქვაბულამდე, რომელსაცხუთიოდემეტრისსიგრძის
ნაპრალიფარავდა, მისისინათლევერ აღწევდა.მიუხედავად იმისა
რომაქნამდვილად ვერავინმიპოვიდათუმეთავად არ გავთქვამდი
თავს,-შიშმაშემზარა.

„ისვერტმფრენიცამათიყოფილა.
“-ესღაგავიფიქრედაუღონოდ
დავეშვიმუხლებზე.

მოსმენილითგაოგნებულს, ფიქრისთავიცარ მქონდა.კლდეს

ზურგით მივეყრდენიდაჩუმადავტირდი.მხოლოდ ისმამშვიდებდა
რომბედუინიცოცხალიიყოდაჩემსგამოარმოკლეს.

სიჩუმეაღარაფერსდაურღვევია,
მხოლოდცეცხლისტკაცუნი
ისმოდა.

აფთარი)

ცეცხლისტკაცუნიმინელდა.
მხოლოდ აქლემებისრიტმულიღეჭვაისმოდა.დარწმუნებულივიყავი
რომარავისეძინა.

"მაინცდამეწივნენ,
ნეტავრაგზითიარეს, ეტყობარომელიმემმოკლე
გადასასვლელებიიცის.როგორცჩანს, ჩემთვისუსაფრთხო დაგრძელი
გზადახატარუკაზებედუინმა.რამოვიფიქრორომკვალშიარ
ჩამიდგნენანოაზისშიარმიმასწრონ. .
..მალექვიშისუდაბნო დაიწყება,
ცხენსგაუჭირდებაგახურებულ ქვიშაზესიარულიდამაინცდამეწევიან
ანუკეთესშემთხვევაშიგადამასწრებენ,ისინიხომაქლემებით არიან."

სიბნელეაზროვნებასმიხშობდა.ბნელშიფიქრიმიჭირდა.ცხენის
სითბო მხოლოდ ოდნავმამშვიდებდა.ჩემისანთებელაავანთედა
საათსდავხედეღამისსამისაათიიყო.მთელიგამოქვაბულიკედელ-
კედელ ხელისფათურითჩამოვიარე,იმედითიქნებრაიმესანთლის
მსგავსიმეპოვა.

გამოქვაბულისშესასვლელთან, ლიბოს პატარაშვერილზე,

ძალიან
ნაცნობიმოხაზულობის ჩრდილისანთებელასოდნავმბჟუტავმა
სინათლემგამოქვაბულისკედელზემიახატა.ესარაბულიჭრაქი
გამოდგა.ძალიან მსუბუქიპიტნისარომატიასდიოდა.

"ალ ადინისლამპარი,გამოქვაბული,საჰარა,განძიღამაკლიადა
ორმოციყაჩაღი! .
.თუმცახუთი ხომმომდევს."-ირონიამომერია.-რა
იქნება,სასწაულიმოხდეს,ამლამპარს ხელიგადავუსვა, იისფერი
ბოლიამოვიდეს,ჯინისსახემიიღოს დამითხრას, ახლაშენხარ ჩემი
ბატონი, ინატრედააგისრულებო."-ისიყოლამპარსხელიგადავუსვი,
რომსულ ახლოსხრინწიანიხმამომესმა:

-
სალაჰ,რასფიქრობექიმისნათქვამზე?

-
კარგსარაფერს, არ მჯერამისი.ეგმონებით არ ვაჭრობს,
ჩვენ
კარგახანიაამსაქმეშივართდაროდისგინახავსანგაგიგონიარომ
პოლონელიექიმიმონებითვაჭრობდა?

-
მართალიხარ,
არგამიგონია!

-
ბედუინისშესახებმონაყოლიშეიძლებამართალიციყოს,მაგრამ
სხვაყველაფერშირაცთქვა, მისხალიცარარისსიმართლის.

-
რაიმეიციმისშესახებ?

-
პირადადმემასარასოდესშევხვედრივარ,მაგრამსამიწლის
უკან ჩემიბიძაშვილმა,მურადმა,რომელიცბიძაჩემისუმცროსი
ცოლისგანჰყავდა, უცნაურიამბავიმიამბო.მისმამონაყოლმამაშინ
ისეშემზარარომდღემდემახსოვს.

-
რაგიამბოასეთი?

-მურადი ჩვენსგვარშიერთადერთინასწავლიკაციიყო.ის
კაიროსცენტრალურისაავადმყოფოსმორგში მუშაობდა.მასთან
ახლო მეგობრული ურთიერთობაქონდაერთეგვიპტოლოგს.ისინი
მაშინდამეგობრდნენ,როცაეგვიპტოლოგიბაჰარიასშავუდაბნოში
ახლადაღმოჩენილ ასობით მუმიასიკვლევდა.ხომგახსოვს ისამბავი,
ოქროთიმოსილიუამრავისარკოფაგირომიპოვებსბაჰარიაში.ჰოდა
მაშინ,საავადმყოფოდანიმეგვიპტოლოგმაორიგამოცდილი
სანიტარიდაერთიპათანატომი, ჩემიბიძაშვილიმურადიწაიყვანა.იქ
საკმაოდდიდხანს დაჰყვესერთადდაიქედანდაიწყო მათიახლო
ურთიერთობა.ბაჰარიასსამარხებისექსპედიციიდან დაბრუნების
შემდეგ,ერთმანეთსკარგახანსაღარშეხვედრიან, მაგრამერთ
საღამოსესეგვიპტოლოგიგახარებულიმიადგასაავადმყოფოში
მურადსდაუცნაურიპაპირუსიუჩვენა.თურმეიმპაპირუსზე,
იეროგლიფებითდახატულიუძველესილოცვაიყო, რომელიცორი
მაატისდარბაზშიიკითხება, ახალგარდაცვლილის სულისგანსჯისწინ.

-ორიმაატისდარბაზი რაღაა?

-როგორცმაშინმურადმამითხრაეს ორიჭეშმარიტების
დარბაზია სადაც რიტუალურისიტყვებიუნდაითქვას,რათა
გარდაცვლილისსახელიოსირისმაახსენოსდააღარსოდესმიეცეს
დავიწყებას.ამდარბაზშითურმესვეტები,კედლებიდაიატაკიცკი
ლაპარაკობსდაიმლოცვებსითხოვსსულისაგანრომელიციმ
პაპირუსშიწერია.მურადმამითხრა, რომბაჰარიაშიაღმოჩემილ
მუმიებსშიგნეულიარ ქონდათ, მაგრამგულიხელხულებლად ქონდათ
დატოვებული.დანარჩენიშიგნეულობაოთხკანოპეშიიყო
განაწილებულიდათითოეულსსახურავზე საკუთარიმფარველი
ღმერთიჰქონდაგამოსახული.ჰოდასწორედგულიიწონებათურმეიმ
"ორიჭეშმარიტებისდარბაზში"დათუგულისიმართლითაა
ნაცხოვრები, ისმსუბუქიადაოსირისთანმიდის.იმ სამოცდაათდღეში
როცამიცვალებულისმუმიადქცევახდება, ადამიანინელნელა
თავისუფლდებათავისიექვსიგარსისაგანდამხოლოდ სული, ანუ
მეშვიდეგარსიგადადის სამარდაჟამოსამყოფელში.იმპაპირუსზე
დაწერილისიტყვებიმაშინუნდაიქნასწარმოთქმული, როცაგვამს
განბანენ,აცმევენდათვალებს სურმითუღებავენ.ამისშემდეგისეთი
მიწისაგან,რომელზეცფეხიარასოდესდაუდგიაღორსანსხვა
ცხოველს, -თიხისამფორაიზილება, რომელზეცუნდადაიხატოსსულის
გადასახლებაიმპაპირსუშიმოყვანილისიტყვებისმიხედვით.
პაპირუსისბოლოს,რიტუალურიშელოცვებისშემდეგყოფილა
სიტყვები,
რომელთამეშვეობითსული" ორიჭეშმარიტებისდარბაზის"
კარშიგადისდაოსირისსხვდება,მისინებართვითკიიმქვეყანაში
სხეულისექვსივეგარსსდათავისშიგნეულობასიბრუნებს,
ლაპარაკს
დაჭამასიწყებსდაცხოვრებასაგრძელებს.მისითქმით,თუიმ
პაპირუსშიმოყვანილიწესებიდაცულიიქნებოდა,სულიმიიღებდაიმ
სახესრომელიცმასმოესურვებოდადადადგებოდაოსირისის
გვერდით,როგორცმისიპირადიმცველიდარათქმაუნდაცოცხალი-
უკუნითიუკუნისამდე.
..

-
ჰოიალლაჰ,
ესრამესმის!
!!

-ბევრირამმიამბო ამაზემურადმამაშინ,მაგრამისუცნაური
სიტყვებივერ დავიხსომედააზრისმიმდევრობაცარმახსოვსზუსტად..
.
მოკლედიმეგვიპტოლოგისთხოვნითადაჩარევითმურადიერთ
კერძოსაავადმყოფოშიგადასულასამუშაოდ, რომელიცნილოსის
დასავლეთითერთ ექიმსაუშენებია.ხომიცი,ნილოსისდასავლეთით,
უდაბნოშიარავინსახლდება, ესმკვდართაველიადახალხითავს
არიდებსიქაურობას.ესამბებიიმექიმსაცცოდნიაიმავე
ეგვიპტოლოგისგან,ამიტომაცდაინტესდნენჩემიბიძაშვილით და
დიდიანაზღაურებაშესთავაზეს.ესეცდათანხმებულია.ჰოდაის
პაპირუსიერთადამოუკითხავთდაამისშემდეგდაწყებულარაც
დაწყებულა.

-რადაწყებულა?

-ამამბისშემდეგმორგშიუცნაურირამხდებოდა,მიცვალებულთა
გვამებილაპარაკსიწყებდნენდარაღაცუცნაურსიტყვებს
ჩურჩულებდნენ.ისეგვიპტოლოგიდაექიმიკიღამღამობით მათთან
იჯდნენ,უსმენდნენდარაღაცასმაგნიტოფირზეიწერდნენ.მურადმა
კარგახანსითმინა,ბოლოს კივეღარგაუძლო დამათიმიტოვება
გადაწყვიტა,მაგრამსაავადმყოფოსპატრონიდაპირებიარომ
გარდაცვლილებზეცდებიშეწყდებოდადადიდიფულიცუჩუქებია.

ამამბიდანრამოდენიმეთვესმშვიდადჩაუვლია,მურადიც
დაწყნარებულადამიცვალებულებიც.

მაგრამერთ შუაღამეს,
ერთმიცვალებულს,რომელიცორიკვირა
მორგისსაყინულეშიინახებოდა,ხმამაღალიყვირილიდაუწყია.
საავადმყოფოსდაცვამორგშიშევარდნილადადაუნახავთრომჭკუაზე
გადასულიმურადი მკვდართანერთადგაჰყვიროდაორმოცდაორი
ეგვიპტურიღმერთისსახელს, თუმცაალაჰისბრწყინვალებამ
დამაბრმაოს,თუისისლამისთავდადებულიმიმდევარიარყოფილიყო
დამანამდეწმინდაყურანისგარდასხვარამეჰქონოდაწაკითხული.

მურადიკაიროსთანახლოს, სულითდაავადებულთა
საავადმყოფოშიგადაიყვანეს,
ხოლომიცვალებულისგვამი
სასწრაფოდ დაწვესდაფერფლინილოსისდასავლეთით, ღრმად
ჩაფლეს.მურადმამთელიწელი, სულითდაავადებულთა
საავადმყოფოშიგაატარადამხოლოდსამიწლისწინდაბრუნდა
სახლშისრულიად შეცვლილიდამოტეხილი.ესამბავი საიდუმლოდ
მიამბო,ჩურჩულითმიყვებოდა,შეშინებულიაქეთ-იქეთ იცქირებოდა
დაარცსახელებიუხსენებიავინმესი.ისეიყო დაშინებულირომმას
მერესახლიდანსაერთოდ აღარგამოსულა, არავისიკარებდა,დღედა
ღამესალოცავოთახშიიყოჩაკეტილიდამუდმივადყურანს
კითხულობდა.გასულ შემოდგომასკიალაჰმამიიბარამისისული.

- მერე?

- ჰოდამურადმამითხრა,
რომისექიმირომლისსაავადმყოფოშიც
ეგამბებიმოხდა,
-პოლონელიიყო!

- რაო?!ჰოიალლაჰ, ყოვლისშემძლევდაყოვლისშემწყნარებელო,
დაგვიფარეყველაუწმინდურისაგან!ამასახლაამბობსალეჰ!
ნახევარიუდაბნო რომგამოვიარეთ?!აქამდესად იყავი?
!

-შენხომამღამემდეარგიხსენებიარომისპოლონელიიყო. .
.მეეგ
უბრალოინსტურქტორიმეგონა, რომელიცხალხისმარაგისშევსებაში
მიეხმარაჩვენსშეფს.პოლონელირომიყომხოლოდ ამაღამგავიგეეგ
შენგან,ხოლო მისინაამბობიდან კიისშევიტყერომექიმიყოფილა,
თანაცქირურგიდაელ გიზაშიცუმუშავიასაავადმყოფოში, თვითონ
რომახსენასაკუთარისაავადმყოფომაქვსო, მერემივხვდივინ
შეიძლებოდაყოფილიყო. .
.

-ვალლაჰ,ახლადავფიქრდირომმართალიხარ, მისიექიმობის
ამბავიხომმეცამაღამშევიტყემისინათქვამიდან,პოლონელირომ
იყო,როცაგვიქირავამაშინმითხრა.შენინაამბობიდანგამოდის, რომ
მილოში,ისპოლონელიექიმია? !

ესეიგი,ხალხიმას გასაყიდადკიარუნდა, არამედ სულების

გადასახლებისშესასწავლადჭირდება.ადამიანებს ტვინს
გახურებულიშანთით ცხვირისნესტოებიდანაცლის,მათ თირკმელებს,
ღვიძლს, კუჭსდანაწლავებსეგვიპტისღმერთებისგამოსახულებიან
კანოპეებშიდებს,სამოცდაათიდღე მათ გვამებსმარილწყალში
ინახავს,
მერერაღაცლოცვებითმკვდრებსალაპარაკებსდასაიქიოს
ამბებსეკითხება..
.

განაეს დასაჯერებელია?ანშესაძლებელი,
ანნამდვილი?
 - შენრომმურადი გენახა, ანმისთვისმოგესმინა, შენც
დაიჯერებდი.მემაშინისიცგავიგე, რომმასწელიწადშიორჯერ
მიჰყავსთავისსაავადმყოფოშიჯანმრთელიადამიანები, იქგალიებში
კეტავსდაკარგად აჭმევს.მერეკიროცადასჭირდება, უმოწყალოდ
აგლეჯს ძვლებს, თირკმლებს,თვალებს,გულს,ღვიძლს, ზოგს
კანოპეებშიათავსებს, ზოგსკისხვებზეყიდის, ანიქვეთავადაკეთებს
გადანერგვასდათავისიცდებისთვისფულსაცამით შოულობს.მის
საქმესხომუამრავიფულიჭირდება.მასთანძალიანსაიდუმლოდ, სხვა
ქვეყნებიდანჩამოჰყავთდაავადებულიმილიონერები, მათიშვილები,
ცოლებიდაშვილიშვილები.ხოლომდიდარინარკომანებიადამიანის
ძვლისცოცხალ ტვინსაცკი ყიდულობენმისგანრომსიცოცხლე
შეინარჩუნონ.ეგოპერაციებიმისსაავადმყოფოშისაიდუმლოდ
კეთდება.ისიცგავიგე, რომთავისიტყვეკაცებისსასქესო ორგანოებს
ქალებსუნერგავს, ხოლო ქალისას კიკაცებს.მერექალად გადაქცეულ
კაცებს,კაცებად ქცეულ ქალებთანდაწოლასაიძულებსდაბუნებრივად
ან,ხელოვნურად აორსულებსდადაკვირვებებსატარებს.მის
საავადმყოფოშიერთდორულადბრმა, უთირკმელო დაფეხმოჭრილ
ადამიანსაცნახავ,წვერულვაშიანორსულ კაცსაცდა" მამაქალსაც".

გეფიცებიწმინდამუჰამედისხსენებას,
რომჩვენანგელოზებივართ
მასთანშედარებით.ჩვენ, მონებსკარგადვაჭმევთ დამხოლოდ
უფასოდვამუშავებთ,მაგისხელშიჩავარდნილებსკისიკვდილიაქვთ
სანატრელი.სიკვდილსვინდაეძებს, იმისიქითაცკიმოსვენებასარ
აძლევსმათსულებს.„ მასალა კიბევრისჭირდებამაგრამშოულობს.

როგორცმურადმასაბოლოოდამიხსნა, მასყველაზემეტადსულის
უკვდავებაშიდარწმუნებასდომებიადარაკიცოცხალიდა
საღსალამათიადამიანის სხეულიდან სულისგამოხმობისხერხს
მიაგნო,ახლამისი ჩასახლებასურსსხვაახალგარდაცვლილისჯერ
კიდევთბილ ოღონდუსულოსხეულში, თანაცესყველაფერი,ამ
ქვეყნადუნდარომშეძლოსდაარასაიქიოში,როგორც ამასალლაჰი
გვეუბნება,ანისე,
როგორცესძველიეგვიპტის მკვდართა
წიგნში წერია.

- არაარსღმერთიუფრორეალლაჰისა, ხოლო მუჰამედი

მოციქულიდაწინასწარმეტყველიამისი!

ესსიგიჟეასალაჰ!ნამდვილისიგიჟე.
..ამასაფთარიცარ კადრულობს,
ისსიკვდილსაცლისსულიერსდამერეგლეჯსმისგულ- გვამს.ეგკაცი
აფთარზეუარესია.მხოლოდიბლისს შეუძლიაგულ- გვამში
ჩაუსახლდესკაცსდაასეთისაქმეებიაკეთებინოს.ეგექიმიმგონი
განკაცებულიიბლისია,
ალლაჰმაგვაშოროს მისისიავედა
დაგვიფაროსმისგანთი მელოკჟიბრაილმა, წმინდაიყოსხსენება
მისი!ორსულიკაცებისამბებისაიდანღაიცი?

- იმსულით დაავდებულთასამკურნალოსსადაცმურადი
მოათავსეს,თურმეერთიკაციაფარებდათავს,რომელიციქედან
ყოფილაგამოპარული.თავსიგიჟიანებდადასულით დაავადებულთა
სამკურნალოშიემალებოდამაგექიმს.ჰოდაგაუგიარომიქედანვიღაც
კაციმოიყვანეს,მურადიუცვნია,
როგორღაცმოუხერხებიადაეგ
ამბებიციმასმოუყოლია.

ისკაცი,მურადისსაავადმყოფოდანგამოსვლამდეორიკვირიადრე,
-
უგზო-უკვლოდ გამქრალა.

- მაინცვერგავიგეამგოგოსრატომდაეძებსასეგადარეული.ის
ხომერთისულელიქალია, რომელმაცარაბულ ქვეყანაშიმარტოკამ
მოინდომასეირნობადათანაცსაჰარაში.როგორ ფიქრობრაშია
საქმე?

- მეგამიგიარომიმქვეყანაში,საიდანაცეგქალია,ძველი
ეგვიპტელებივით,ძალიანსწამთრომსიკვდილისშემდეგსული
უკვდავიადამისი სიცოცხლეგრძელდება.მათირწმენაალბათ
სხვაგვარიავიდრეაქაურიკოპტების.იქნებმისისულისჭირდება?

- შეიძლებაასეცაა,მაგრამმეორესმხრივ, მაგნაირ ქრისტიანს

სხვასაციშოვიდა,
ანკიმაგგოგოსმსგავსი გვამისგამოძებნამისთვის
ძნელიარიქნებოდა,მიუგდებდაიმდიპლომატსვიღაცმკვდარსდა
ამით დასრულდებოდაესამბავი.ანდაჩვენ,ისლამისმიმდევართაც
ხომგვწამსსიკვდილისმერესიცოცხლის, ჰოდაარაბებსრატომარ
კიდებსხელს?ანკიდევ,ხომარიანმართლმადიდებელიქრისტიანი
არაბებიც?

- არაბებიდიდ ოჯახებადცხოვრობენდადიდინათესაობაჰყავთ.
ამიტომგახმაურებასარიდებსალბათთავს.თანაციქნებბედუინისდა
იმგოგოსკავშირისეშინია?ანიქნებბედუინისთვისუნდასამაგიეროს
გადახდა?

- არცეგააგამორიცხული,
ახლაუფრო ვრწმუნდებირომეგგოგო
მილოშსმხოლოდ ცოცხალიჭირდებადაარამკვდარი.

იმღამესბედუინსრომარგადაჰყროდა,
ქალსალბათ ნამდვილად
უდაბნოში მიატოვებდა.
საჰარაშიხომმხოლოდ ალლაჰისწყალობითშეიძლებაგადარჩეს
ადამიანი.

ალ კაბირსკიმართლაეცოდინებამაგისისაქმეები.ალბათ მეტიც
იცის,ვიდრეჩვენ.თუმცასულებისგადასახლებისამბავიარამგონია
რომიცოდეს.თუმოიხელთაისეთდღეშიჩააგდებს, იქნებთავად
იგლეჯავდესსაკუთარ ღვიძლსდათირკმელებს.შეიძლებაადრე,
მილოშიმართლაცმხოლოდსაკუთარიბიზნესისდაცვაზეფიქრობდა,
მაგრამახლა,გოგო ბედუინისგანთავისდასაცავადუფროჭირდება.
ამისთვისკიმხოლოდცოცხალიშეიძლებაგამოადგეს.ქალისმოძებნა
მაშინგადაწყვიტა,როცადარწმუნდარომბედუინიცცოცხალიგადარჩა
იმღამესდაარცქალიჩამოვარდათავისითიმ "შაითნისფრთებიდან" .

- მეკიგამიგია,რომ მაგგოგოსხალხიშეუპოვრობით და
თავგამეტებითგამოირჩევა,მაგისსისხლისდაჯიშისაიყო გმირი
მამალიკ*ლაზ-ოღლი,მისიძეგლიცკიდგასკაიროსმთავარ მოედანზე.
აკიგოგოცშეუპოვარია,ორკვირაზემეტიაამუდაბნოშიმშიერიდა
მწყურვალიმარტოდახეტიალობსდაჯერკიდევცოცხალია.სხვამის
ადგილასთუგადარჩებოდა, ნამდვილადჭკუიდანშეიშლებოდა.
ბედუინსდამილოშს,მაგგოგოსმოძებნაუნდათ,ასერომ მათიმიზანი
ამწუთასჩვენსასემთხვევა,
მაგრამროგორცკიეგმიზნებიგაიყოფა,
რამეუნდამოვიფიქროთ.

მოსაუბრეებიდადუმდნენ.

ცხენსკისერზემივეკარი,
ვიგრძენირომგულიმომეწურადამიილია.

ჩემიყველაზეუარესიმოლოდინებიცკირასაცაქამდეამამბავზე
ვფიქრობდი, ფუჭიგამოდგა.მოსმენილიდაუჯერებლად მეჩვენებოდა,
ისუფრო სარწმუნოდ მიმაჩნდარომმილოშიაფთარივითაგლეჯდა
გულ-ღვიძლსცოცხალ ადამიანებს.ჩინელიგოგონებიგამახსენდა,
წარმოვიდგინეროგორ გადაუნერგამათიორგანოებიკორეელ
ბაიკერებს დაროგორემზადებოდაკაცისორსულობისექპერიმენტის
ჩასატარებლად...

თავზარიდამეცა,მთელისხეულიამიტირდა,მაგრამმხოლოდ
უხმო კვნესაშემეძლო,
მთელიგულ-ღვიძლიცეცხლმოდებულივით
ამეწვა,მთელისხეულითვირწეოდიდაუხმოდ მთელიგულით შიგნიდან
ვტიროდი.

უცერად განწირულმაყვირილმაგაკვეთაღამისსიჩუმე.
..
 -ააააჰ,
შაითან,
მიშველეთ,
მომეხმარეთ.
..-გაუჩერებლად ყვიროდა
ვიღაც.

მოულოდნელ ყვირილზეცხენიდაფრთხა, ძლივსმოვასწარიდამისი

თავიგულშიჩავიხუტე,ჩუმიხვიხვინიროგორმერომჩამეხშო.ცხენთან
ერთად უკანდავიწიედაგამოქვებულისუკანაკედლისსიბნელეს
შევერიეთ.

-რამოხდააზიზ, რადაგემართა-ყვირილითგაეპასუხასალეჰი,
ფეხისხმაზემივხვდირომგარბოდადარაშიდიცმისდევდა.

-არმიუახლოვდეთ,-მომესმამილოშისხმა.-ალბათ კობრამუკბინა,
სანამგველიარ გაეცლებაახლოსარ მიეკაროთ.

-ოიალლაჰ, ყოვლისშემძლევდაყოვლისშემწყნარებელო!შეეწიე.
..
აზიზარშეგეშინდეს,
მოგეშველებით.-მესმოდაარაბების
შეშფოთებულიშეძახილები.

ხმაურიდაფაცაფუციატყდა.აზიზიგაუჩერებლადყვიროდა.

ნახევარ საათშიყვირილიშეწყდა.ახლამხოლოდ განწირულის

ხრიალი მესმოდა.

არაბებიგაბმულადლოცულობდნენ.მივხვდირომაზიზისულს
ღაფავდა.

ცხენმაყურებიდაცქვიტადაგამოქვაბულისშესასვლელს
დააცქერდა.ჩემიყურადღებაცმიიქციაუცნაურმახმაურმა.
ამოქვაბულისშემოსასვლელშიქვიშაჩუმადაშრიალდა.სანთებელა
ავანთე.მის მბჟუტავალზეძლივსშევნიშნევეებერთელაშავიკობრა,
რომელიცგამოქვაბულშინელიტაატითშემოდიოდა.

განძრევაზეარცმიფიქრია.

გველისპირალებად დაიგრაგნა,მშვიდადმოიკეცა,
ბრტყელითავი,
თავისპრიალაშავსხეულზეჩამოდოდაგამოქვაბულისშესასვლელში
გაწვა.

დილისოთხისაათისრულდებოდა.სადაცააირიჟრაჟებდადაღამის
მონადირეებითავშესაფარსეძებდნენ.

ჩემიწასვლისდრო იყო,მაგრამგამოქვაბულისშესასვლელში
კობრაიწვა.გარეთკიმდევარიიდგადამომაკვდავისუკანასკნელი
ხრიალიმესმოდა.
 ცხენიგველსჩემსავითთვალმოუცილებადმისჩერებოდა.
გამოქვაბულშიგველისსუნიდატრიალდა.გულზიდებადამეწყო.
ლამპარიცხვირთანმივიტანედაპიტნისმსუბუქიარომატით
ვცდლობდიგულზიდებისშეჩერებას.

იმედი,ჩემიმოწურულიდადაპატარავებულიგულიდანგაძვრადა
მისუკანმიიმალა.

მისადგილასშიშიგამეფდა, რომელიცყოველწამსიზრდებოდადა
შავიკობრასავით იგრაგნებოდა,ცდილობდაყელშიამომჯდომოდადა
მოვეგუდე.

თვალებიდავხუჭედალოცვადავიწყე,
ვლოცულობდიმთელი
გონებით,
შეგნებით,
სულითდასხეულით.

ვევედრებოდიმფარველობასუფალსდადედაღვთისმშობელს,
წმინდაგიორგისშევთხოვდირომმოფრენილიყოთავისითეთრი
რაშითდაშუბითგაეგმირაესვეებერთელაშავიკობრა,
რომელიცჩემს
ერთადერთგასასვლელზეურჩხულივითგაწოლილიყო.

I
Iგველისძალა)

"
დაგამობრძანდებოდაყოველიდღით ცაზე დიადი " რა"
(ოქროსნავით)თავისინიჩბოსნებისთანხლებით დადაბრძანდებოდა
ორივეჰორიზონტისორკეცტახტზე მაგრამმოხუცდაღვთაებრივი,
ნერწყვიგადმოსდიოდაპირიდანდაეწვეთებოდადედამიწას. .
.და
ისიდამესწვეთებიმტვერთანერთადხელითმოზილადაგამოძერწა
მისგან წმინდაგველიდამისცამასისრისფორმა, რათაარავინ და
არასოდესგადარჩენილიყოცოცხალიმისგანდადასდვამანგველი
იგიღვთაებრივისგზაზე,რომლითაცდაბრძანდებოდაეგვიპტის
მამულებშიროცამოისურვებდა.. ..დააჰააბრძანდაწმინდაღმერთი
(სიცოცხლე, ძალადასიმრთელემას! )დიდებული ორკეცისახლიდან,
ღმერთებისსავანიდან რომელნიიყვნენმისამალაშიდა( როდესაც)ის
მიდიოდათავისიჩვეულიგზით, წმინდაგველმაჩაასო მასთავისიეშვი
დაცეცხლმასიცოცხლისამ იწყოღმერთისსხეულისმიტოვებადა
უხსენებლმადაღუპაკედრებსშორისბინადარი."
 ტურინისპაპირუსი.pi
.31,
77,
131-138

ე.
ა.უოლლისბაჯი"
ეგვიპტის
მკვდართაწიგნი"

გარედანგლოვისჰანგითშეზავებულიგაბმულიარაბულილოცვაარ
წყდებოდა.

გველისდაკბენილმაბოლოხრიალსსულიამოაყოლადამიჩუმდა.

ლოცვაშეწყდა.

სამაგიეროდ ჩოჩქოლიატყდა.

-
დასამარხიდროცარ გვაქვს,
-მომესმამილოშისხმა.

-
არცშესაფერისიიარაღიგვაქვსქვიშარომღრმადამოვიღოთდა
აზიზიმიწასმივაბაროთ.-გაეპასუხამეორე.

-
მარტოქვიშარომდავაყაროთ,
ქარიგადახვეტს დაარ ივარგებს.-
გააგრძელამესამემ.

-
ნაჭერშიუნდაგავახვიოთ,სუდარასავითუნდაგამოვიყენოთ მისი
მოსასხამი,იქნებახლო-მახლოგამოქვაბულიციყოსრომშიგნით
დავასვენოთ.თუარადადანებითმოგვიწევსმიწისამოთხრადამისი
დამარხვა,ზემოდანკიკლდისნატეხებითბორცვიგავაკეთოთ
საფლავზე,მერერომმივაგნოთდაკაიროშიგადავასვენოთ.მუსტაფა,
ჯერაქდაგვეხმარე, მერეკიმოიარეაქაურობა,იქნებგამოქვაბულის
მსგავსსრაიმესწააწყდე.სალეჰ,დამეხმარემიცვალებულსმივხედოთ,
ფრთხილად იყავიმორიელიარიყოს ტანსაცმელში, ცეცხლსაც
მიუმატესინათლეგვჭირდება.-თქვარაშიდმა.

-
არამგონიამალეშევძლოთმისიგადასვენება, სანამჩვენაქ
მოვბრუნდებით,გვამიგახრწნილიდაგვხვდება,გველისშხამითავისას
იზამს.ჯობიადავმარხოთ მიცვალებული,ყოვლადმოწყალეალლაჰმა
შეიფაროსმისისული.მეწავალ იქნებსადმე ახლომახლო
გამოქვაბულივიპოვო.-გაეპასუხამუსტაფა.

-აიესაქლემისტყავისნაგლეჯიაიღე,დაახვიედაზედ სპირტი
დაასხი,
ჩირაღდანივით აინთებადაკარგახანსგეყოფა.

-
განთიადამდეაქაურობაუნდადავტოვოთ, სწრაფად უნდა
ვიმოქმედოთ.ჩვენიწესითმიცვალებულს ჯერ განვბანთ,
შემდეგ
სუდარაშივახვევთ დავმარხავთ,
პირითაღმოსავლეთისკენ.ახლაკი
მხოლოდ დამარხვაშეგვიძლია.შენარშეეხო,
მუსლიმიარ ხარ,ჯობია
აქლემებსბარგიაჰკიდოდაგასამგზავრებლისამზადისიდაიწყო.-
უთხრარაშიდმამილოშს.

-
ნებათქვენია.-უპასუხამილოშმა.

არაბებიფუსფუსებდნენ,მიდი-
მოდიოდნენ,როგორცხმაურით
ვხვდებოდი,საფლავისთვისკლდისნატეხებსაგროვებდნენ.

ჩემიგამოქვაბულისშესასვლელსშირამასავითქონდა
ჩამოფარებულიკლდისდაახლოებითოთხმეტრიანისიმაღლისდა
ხუთმეტრიანისიგრძისმკლავი, რომელიცზედანაწილით კლდეს
უერთდებოდა, ხოლო გამოქვაბულისშესასვლელამდემოგრძო და
ვიწრონაპრალსქმნიდა.ესნაპრალიიმდენადშეუმჩნეველიიყო,რომ
წუხელღამცხენისუთავო ჩრდილსრომარგავკიდებოდი, ჩემთვისაც
შეუმჩნეველიდარჩებოდაესვიწრო გასაძვრომი, რომელშიცმოქნილი
ჯადარიცკი ძლივსშემოეტია.

გამოქვაბულისშემოსასვლელშიორმეტრიანიშავიკობრა
სპირალებადდაგრაგნილიყოდაშავიბრტყელითავინაპრალისკენ
ჰქონდამიქცეული.გამოქვაბულში გველისსუნიტრიალებდა,
-
ნიშადურისსპირტისსუსტისუნი.

ცხენსვანიშნეჩუმადყოფილიყო, ჩემიგაფრთხილებაზედმეტიციყო,
ჯადარიისედაცქანდაკებასავითიდგადაკუნთიცარ უთრთოდა.

გარეთატეხილისირბილისდახმაურისმიუხედავად კობრაარ
ირხეოდა.შირმასავითგადაწოლილიკლდენიადაგისვიბრაციას
მთლიანად ახშობდა.მაგრამთუმე,ანცხენი,
თუნდაცერთ მოძრაობას
გავაკეთებდით,გველიმაშინვეიგრძნობდასაფრთხესდამერე
მხოლოდ ღმერთმაიცოდამოსახდენი.

ამწუთას, თანახმავიყავისამდღესაცვმჯდარიყავიამსოროში,
ოღონდაცკობრათავისითგაცლოდაჩემსარემარეს.სანთებელას
წამით გაელვებულ მცირეშუქზეშევნიშნერომკობრაორიმეტრის
სიგრძისმაინციქნებოდა, კარგადგანვითარებულიძლიერისხეულით
დაქვასავითყბებით.გამოქვაბულშიგამეფებულ სიბნელეშიშავ
გველს ვერ ვხედავდი.საიდანუნდადავლოდებოდისაფრთხეს-
გარკვევაშეუძლებელიიყო.
 ახლაჩემთვისყურებსუფრო მეტიხეირისმოტანაშეეძლო ვიდრე
თვალებს.სმენადვიქეცირომგველისმოძრაობითაშლილიქვიშის
ხმაურიარგამომპარვოდა.კობრასაკმაოდსწრაფად დაჩუმად
სრიალებდა,ხოლო მისიელვასავითსწრაფიდამოულოდნელი
ნახტომიერთდოულად შხამიანიკბილისჩასობასნიშნავდა.

როგორმეშიშიდაზიზღიუნდადამეძლია, უნდამეცადარომგველს
ჩვენიმხრიდანსაფრთხეარეგრძნო, ამისიმოლოდინიკინაკლებად
უნდამქონოდა, მერომცგავშეშებულიყავი,ცხენიდიდხანსვერ
შეძლებდაგაუნძრევლად დგომას.ამიტომმინდოდათუარა, გველთან
შესახვედრად დასაბრძოლველადუნდამოვმზადებულიყავი.

კუნაპეტისიბნელეიდგა.სანთებელასანთებასვეღარ ვბედავდი,
ჩხაკუნისარმეშინოდა, ყრუქვეწარმავალივერაფერსგაიგონებდა,
მაგრამსინათლეს, მისიმუდამღიათვალებიმაშინვეშენიშნავდა.

ძალიან, ძალიანნელა,ფეხისწვერებზედავიწიეუკანსულ ერთი

ნაბიჯით,მაგრამფეხზენაჭრისტომარაწამომედოდაძლივსშევიკავე
თავირომარდავცემულიყავი.სასწრაფოდგავიხედეგველისმხარეს,
მომეჩვენარომშეირხა.მაგრამქვიშისშრიალიარ გამიგონია,ალბათ
ისევგაირინდა.

კარგახანსარცმე შევრხეულვარ,
ცოტახნისმერენაჭრისტომარა
ხელითმოვსინჯე.შიგნით რაღაცდაგრეხილი-დახვეულად იდო.
მორიელების შიშით გულგაციებულმამარცხენაფეხსაცმელი
სწრაფადდაუჩუმრად გავიხადედააქლემისტყავისქალამანიხელზე
ჩამოვიცვიმორიელისნესტრისგანდასაცავად. ტომრისპირი
გადავწიედაშიგთავსიძალიანნელა, ფრთხილადამოვიღე.ცხვრის
სუნიმეცა.ბნელშირაიმესდანახვაშეუძლებელიიყო, მაგრამ
მვიგრძენირომხელშიცხვრისმატყლისგანდაგრეხილითოკიმეჭირა.
ხუთკეცად დახვეულითოკიხელშიგავშალე, მაგრამრაშიუნდა
გამომდგომოდა. .
.იმედგაცრუებულმათოკიუნაგირზემივაკიდე.

ღამისსიცივეგამოქვაბულშივერაღწევდა.თუჩემსდაუპატიჟებელ
სტუმარსარაფერიშეაწუხებდა,საღამომდეარცდაიძვრებოდა
ადგილიდან.ესკიჩემსდაგვიანებასდაუდაბნოშიუმიზნოდ
გატარებულ კიდევერთ დღე-
ღამესნიშნავდა.მდევარიც,
ღმერთმაიცის
როდისგაეცლებოდაამადგილებს.
 ესყველაფერიუცანურიდამთხვევაიყოთუბედისწერისჭიშკარში
უნდაგამევლო, ვერ ვხვდებოდი.ნუთუგანსაცდელსდაუბედურებას
ვიზიდავდი.ნუთუასეთიმძიმემიზიდულობისძალაქონდაიმშიშს,
რომელსაცმთელიჩემიგონება, სულიდასხეულისრულადჰქონდა
მოცული.

მივხვდირომესშიში, ჯერკიდევდელატპლანზეგამიჩნდა,
როცა
ჰამადისთავზეტყვიით დაჭრილიმივფრინავდიდამასშემდეგ-აღარ
გამნელებია.ვერვიტყოდირომესმხოლოდსიკვდილისშიშიიყო, ეს
რაღაცსხვაუფრო იყოდათანსრულიადშეუმჩნევლადჩემიყოფის
მუდმივითანამდევიგამხდარიყო.

შიშიარცმაშინგამნელებია, როცაბედუინიალ კაბირიჩემს

გვერდითიყო,ჩემზეუჩუმრადზრუნავდა, თავისიხელით მაჭმევდა,
წყალსმასმევდა, ჩემსჭრილობასუვლიდადაჩემსძილსადა
სიმშვიდესიცავდა.ამისმიუხედავად,შიშიძილშიცარ მშორდებოდა,
ისეიყოჩაბუდებულიჩემსგულსადაგონებაში, რომნებისმიერი
საფრთხე,ასმაგად გადიდებულიდაყოვლისმომცველიმეჩვენებოდა.
მთელიამხნისმანძილზე, რაცუდაბნოშიდავხეტიალობდი, მასერთი
წამითაცარ მივუტოვებივარ.სიმშვიდეჩემთვისსამუდამოდ გაქრა,
ხოლო მუდმივიშიშისგანგამოწვეულისტრესიისემომეჩვიარომ, მის
გარეშემოდუნებულად დაუძვლო- უხერხემლოდვიგრძნობდითავს.

ვფიქრობდირაუნდაყოფილიყოამუცნაურიშიშისასეთი
გაძლიერებისმიზეზი:თვალუწვდენელიუდაბნო,სამყაროსავით
უსასრულო, ცხელიდაუწყლო, რომელიცდღესიცხისგანზიმზიმებდა,
ხოლო ღამისსიცივით ჭახანითხეთქავდამზისგანგადახურებულ
კლდეებს, -თუჩემიულევიდაუსასრულოგზასამშობლოსკენ, რომლის
უმეტესინაწილიცჯერ კიდევწინმედო.ესადამიანები,რომლებმაც
ჩემსდასაჭერად ამსიშორეგზაგამოიარეს,-თუის,რომსიკვდილითუ
არა,-უკეთესიარაფერიმელოდამათხელში.ბედუინი, რომელიც
ყველაზეუცნაურ ადამიანადმიმაჩნდამათშორისვისაცვიცნობდი, -თუ
მისისაშინელიმონატრება, რომელიცამშავიკობრასავით ტაატით
შემოდიოდაჩემსსულში.სახლიდაჩემიანები, დაუსრულებელ
გულისწუხილად რომმქცეოდა, -თუცოტახნისწინმოსმენილი
საზარელიამბავი,სულებისგამოხმობისადამოლაპარაკე
მიცვალებულებისშესახებ.იმისგააზრება,
-სადამდეშეიძლება
მივიდესადამიანი,-თუის,რომახლანამდვილადალყაშივიყავიდა
გამოსავალიარ მქონდა.
 ჩემიერთადერთიუპირატესობაისიყო, რომაქმყოფთაშორის
არავინ,თვით ამვეებერთელაკობრამაცკიარ იცოდარომმეცამ შავ
გამოქვაბულშივიყავი.

ჩემიშიშიუფრო დიდიიყოდაუფრომძლავრი, -ვიდრეესშავი

კობრა, რომელიცთავისუფლებისდასიცოცხლისკენმიმავალ გზას
მიკეტავდა.ვიგრძენირომ, კობრისგანგამოწვეულიშიში-ჩემს
მუდმივადთანმდევშიშსვერცკიუტოლდებოდა.ესფიქრიც, ახლა
გონებაშირომმიტრიალებდა, მისისაზრდოიყო,როგორცყოველი
ახალიშიშიდაისიც,უსასრულოდ იზრდებოდადაიზრდებოდა.ეს
საოცრადჭკვიანიარაბულიბედაურიც, რომელიცჩემსსამშვიდობოს
გაყვანას,-ცხოველისაუხსნელიერთგულებითცდილობდა, მხოლოდ
ცოტათითუმეხმარებოდაამდამანგრეველ შიშთანბრძოლაში.

რაღაცნაირად ვიგრძენირომამაღამდელიღამე,
განსაკუთრებულიიყო, რაღაცდიდიუნდამომხდარიყო, დიდიდა
მნიშვნელოვანი.რაღაცუნდაგადამელახა, რაღაცგანსაცდელსუნდა
შევბმოდიპირისპირ დამარტო, ვგრძნობდი,რომესგანსაცდელიჩემს
შინაგანსამყაროშიდიდიზღვრისგამვლებიმოვლენაუნდა
გამხდარიყო, მისიდაძლევაკიამზღვრისგადალახვისტოლფასი.
იმასაცვგრძნობდირომესგანსაცდელი, ეშმაკობითანგაქცევით კი
არა,არამედპირდაპირი, სამართლიანიდართულიბრძოლით უნდა
დამეძლია.რამდენად უთანასწოროიქნებოდაესომიან,იქნებოდათუ
არაუკანასკნელი,-არ ვიცოდი.ჩემიგულიისეგუგუნებდა, ლამის
მაყრუებდა,გარედანხელიცკიმივიჭირერომდამშვიდებულიყო.

ვიდექიდავფიქრობდიიმაზე,
იყოთუარაესავადდაგრაგნილი
ქვეწარმავალი,
-სწორედისზღვარი,რომელთანმიახლოვებისდა
გადალახვისაუცილებლობისშიში მოსვენებასარ მაძლევდა.

გონებაშიგამიელვააზრმა,
რომმთავარსმივხვდი.მივხვდირომმე,
ყველაზემეტად,მარტოობაზემეტად,საჰარაზემეტად,
მდევარზე
მეტად,სიკვდილზემეტად,სწორედამზღვრისმეშინოდა.

რატომმეშინოდა?რატომ?რაუნდამომხდარიყოამზღვარზე?ანმის
მიღმა?
 ვიგრძენირომმისმერე,მე, ანმევედდავრჩებოდი,ანმე-
„მე აღარვიქნებოდი...მივხვდირომსიძნელეებთანბრძოლისას
ყველაზემეტად, ჩემსთავში-ჩემივედაკარგვისმეშინოდა,ეს
სიკვდილზემეტად მაშინებდა, სიკვდილიხომგამოსავალიიქნებოდა
იმისათვისრომმე, -მევედდავრჩენილიყავი..
.

რავიქნებოდი, ანვინთუმე-„
მე აღარვიქნებოდი?შეშლილი?
სულით ავადმყოფი?მაგრამშეშლილებსაც ხომქონდათ თავისი
შინაგანისამყარო,უბრალოდესსამყარო გარშემო მყოფთათვის
მიუღებელიიყო, შეშლილი რეალობასთანკარგავდაკავშირს,
ამქვეყნიურისაფრთხემისთვისარარსებობდა, „იქაური
საფრთხე უფრო აშინებდა,რომელიც" აქ"მყოფებისთვისსასაცილოც
კიშეიძლებოდაყოფილიყო.არა, არა,
ესნამდვილად ვერ იქნებოდა.

აბარაიქნებოდა?უსულოსხეული?არა, სულიანისხეულიმაგრამჩემს
გარეშე?თუჩემსგარეშე,-მაშინრაგამოდიოდა?უგულო ადამიანი,
როგორიცესპოლონელიექიმიიყო?ხომთქვა, რომიმდღიდან,
მისთვისყველაფერიშეიცვალა-როცაბედუინებმა, ალ კაბირის
ოჯახისწარმოუდგენელიშეურაცხყოფისთვის, მთელ ქალაქში
პატივცემულიექიმი,
ყელზედანამიბჯენილისაკლავივით წამოაქციეს,
ქუჩაში,მთელიქალაქისთვალწინ, მტვერშიღორივითათრიეს, მერე
სიკვდილისღირსადაცარჩათვალესდაზედაფურთხეს. ..დაროგორი
გახდაესკაცი,რომელსაცყველაზეკეთილშობილურიმისიაქონდა
ადამიანთაშორის?ვიღაცმწვალებელი? !ურჩხული,რომელიცორი
კვირისმკვდარს ალაპარაკებდადასულებსიხმობდა? !
..
.

რაღაცსხვაძალამჭირდებოდარომთავიარ დამეკარგა, რაღაც

სხვაძალა,უხილავიდამხმარე.
..გონებამისევლოცვისკენგაიწია.
..

.
..
„წმინდაო მარიამ,
მეოხებაგამიწიეუფლისწინაშე,შემეწიოს,ძალა
მომცესგადავლახო ესღამეისე, რომჩემითავიარდამეკარგოს,
უფალო, შეგთხოვდაგევედრებიგამომიგზავნეციური
მხედართმთავარიმიქაელ მთავარანგელოზიშემწედ და
წინამძღოლად ამუცნაურ განსაცდელში, დამეხმაროსრომმოვერიო ამ
უცნაურ შიშს,რომელიცგონებასმიბნელებს, მასწავლოსროგორვიყო
შეუპოვარი,მშვიდიდაჭკვიანიამბრძოლაშირომარცერთი, არცერთი
შეცდომაარმომივიდეს. .
.“-ვლოცულობდიდაშევთხოვდიუფალს
შეესმინაჩემიმუდარა, რომელსაცსიტყვებისგარეშე,სანთლების
გარეშე, მხოლოდგონებისძალითვაგზავნიდიზესკნელში.
 თავზევეებერთელაკლდოვანიმთა, -საფლავისლოდივითმქონდა
წამომხობილი.გარეთ,ჩემიდაჭერისდამოკვლისმსურველი,ოთხი
ძლიერიმამაკაცი,მეხუთესსუდარასდასაფლავსუმზადებდა.

მეკი,სუსტსადაუმწეოს,აფრიკაში,
შუასაჰარაში,
არაბულ ღამეზე
უფრო შავსიბნელეში,ჰამადისკლდოვანიმთისშავგამოქვაბულში,
ცოცხლადდამარხულს,ხელთმხოლოდჩემიბასრიდანა, ცხვრის
მატყლისდაგრეხილითოკიდაარაბულილამპარიმქონდა, რომელშიც
პიტნისცოტაოდენიზეთიშემორჩენილიყო.ჩემსგვერდით შავი
არაბულირაშიქანდაკებასავითგაქვავებულიყო,დაჩემსწინ
დაგრაგნილ ვეებერთლაშავკობრასშესცქეროდა.

მოულოდნელად ბებიაჩემისშელოცვაგამახსენდა:

„.
..გასკდაშავიკლდე, გადმოსკდაშავიმდინარე,გამოვიდაშავიკაცი,
შავიცხენით, შავილაგამ-უნაგირით, შავიხმლით დაშავიშუბით,ახალა
შუბიშავქვას, გასკდაშავიქვადაგასკდაშავიმიწა, შიგჩაინთქაშავი
კაცი,გასკდაშავიხე, დაიშალაშავნახშირად, დანაცრდადაქარში
გაიფანტა, ასედანაცრდესდაგაიფანტოსშავი დაავი, ღმერთსდიდება,
შენმშვიდობა, გაწყდესავიშავადსახსენებელიდაავიშავი
უხსენებელი. .
.“-ჰოი,როგორიყოვლისშემძლემეგონაბებო მაშინ,
რომლისსიტყვებმაც, შავცხენზემჯდარიშავიკაცი ნაცარტუტადაქცია
..
.შელოცვა, შელოცვა. .
..ჰმ.
..
ხომარსებობსგველისშელოცვა. .
.

ვცდილობდიგონებამომეკრიბადაყველაფერიგამეხსენებინა,
რაცგველებთანდაკავშირებითგამეგონა.რაცბიბლიიდანვიცოდი,
მხოლოდ ისიყო, რომგველებისპირველიშემლოცველი-თავადმეფე
სოლომონიიყო.ამიტომ, მისიდროიდანმოყოლებული, ყველა
შემლოცველი, მიუხედავად რელიგიისადარწმენისა,
გველის
შელოცვისასაუცილებლადმოიხსენიებდასოლომონმეფისსახელს.
ბიბლიურმამოსემაცთავისიკვერთხი გველად აქცია, რაცფარაონის
ქურუმებმამაშინვეგაიმეორეს.

გველებისშემლოცველებზეათასგვარიდა
ურთიერთსაწინააღმდეგო ამბებივიცოდი.ესხელობასწორედ
ეგვიპტიდანიღებდასათავეს.კაიროში,ჩემიმორიგი
„შინაპატიმრობისას,
“როდესაცვახოსჩემთვისისევარ ეცალა,
ბიძაჩემისწიგნებშიერთიუცნაურიდაგაცრეცილიწიგნივიპოვე.იმ
წიგნში,ყველაზესაინტერესოდვინმე შეიხიმუსსასამბავიმეჩვენა.
გველებისლეგენდარულიშემლოცველი, აჰმადარ- რიფაისგველის
შემლოცველთამაგიურიდიდისაძმოსწევრი, -შეიხიმუსსა,დიდიხნის
წინათ,ლუქსორშიცხოვრობდა.მასყოველთვისთანდასდევდამისი
ჯადოქრობით გაოცებული ასობითცნობისმოყვარე.შეიხიმუსსა
დაუმცდარად აგნებდაქვეწარმავლებისბუდეებს, მით უმეტეს,
თუ
ისინისახლებშიანნილოსისპირაბაღჩა- ბოსტნებშიდაიდებდენბინას.
მობრძანდებოდაშეიხითავისილოტოსისკალათით, დადგებოდა
ფეხშიშველიგაშლილ ადგილასწარმოსთქვამდამაგიურ შელოცვას,
სიტყვით უბრძანებდაქვეწარმავალებსსამალავებიდანგამოსვლასდა
ისინიც,ასპიტები,კობრები,
მორიელები, მცოცავებიდამცურავები,
ათობითდაასობით,მშვიდადგამოდიოდნენდამისკალათაში
თავისითმიძვრებოდნენ.გველები გაშლილ ხელისგულზეთავს
ადებდნენ, არკბენდნენ,არგესლავდნენ.სათამაშო ლენტად
ქცეულებიანმისკისერზეეკიდნენან, ჯოხივითგაქვავებულნი
გაშტერებულიიყურებოდნენ, მისიხელითმიწაზეშემოხაზული
მისტიურიწრიდანვერგადიოდნენდამისბრძანებებსზუსტად
ასრულებდნენ, ..
.მაშინმხოლოდგამეცინაგველისშემლოცველის
მაგიურ ძალაზე.

მაგრამახლა, აქ,ამღამით,
საჰარაში,ბნელ გამოქვაბულში
რომლისშესასვლელშიცორმეტრიანიგველიგაწოლილიყო,
სულმდაბლობადდაუადგილოდმომეჩვენაჩემიმაშინდელიირონია.
ახლავხვდებოდი, რომასეხელაღებით, არაფრისუარყოფაარ
შეიძლებოდა.ეს იგივეიყო, რომარგერწმუნამეფესოლომონ
ბრძენისგველისმონუსხვისარაჩვეულებრივიუნარის, არ გერწმუნა
ბიბლიის...ახლაუილაჯოდვცდილობდიგამეხსენებინაგველის
შელოცვაიმწიგნიდან, ზუსტადიმსიტყვათაწყობისმიხედვით,
როგორციქ ეწერამაგრამამაოდ, მხოლოდრამოდენიმეფრაზა
მახსოვდა.შელოცვაყურანისრამოდენიმესურასშეიცავდადა
ალლაჰისათვისმფარველობისგამოთხოვითიწყებოდა.შეიხისთქმით,
თუმისიმაგიური შელოცვაგველზეარიმოქმედებდადამაშინვეარ
გააშეშებდა, ესეიგიგველიბოროტისულიიყოდაადამიანისწრაფად
უნდაგაცლოდამისარემარეს.

ვფიქრობდიგველისშელოცვაზე, შემლოცველებზე, იმაზე,

რომ
ეგვიპტურტაძრებზეგველიორნაირადიყოგამოსახული, ერთიზემოთ
აწეულითავით, რომელიცძალაუფლებასდასიბრძნეს
განასახიერებდა,ხოლომეორემცოცავიდამიწაზეგართხმული,
რომელიცბოროტებისსიმბოლოდითვლებოდა.ვიხსენებდიგველების
შავქორწილს, რომლისთავზეცმედაბედუინმაარაბულიცხენით
გადავიფრინეთ დაასე დავაღწიეთთავი.ვიხსენებდიალ კაბირის
ზურმუხტივითმოკიაფეთვალებს,როდესაცცხენით ჰაერში
გასაფრენად ვემზადებოდით.
..

გარეთარაბებიდარბოდნენ,ქვებსდალოდებსაგროვებდნენრომ
მზისამოსვლამდე,მუსლიმანურიწესისდაუცველადმიწისთვის
მიებარებინათმიცვალებული.

-ივარგასუდარად ამმოსასხამმა.მშვიდადიძინეაზიზ,
ალლაჰმა
მიიბარაშენისულიდამამასავითმოგივლისსანამარ აღსდგები
სულით დახორცით.-მომესმაჟღრიალახმა.

"როგორცჩანსარაბებმამომზადებადაასრულეს, ახლა
გამოქვაბულისძებნასდაიწყებენ.
"-ვიფიქრედაგადავწყვიტე
როგორცშემეძლო მოვმზადებულიყავი.რამოდენიმეწუთშიგველის
ძალიანჩუმიშიშინიმომესმა.სმენადვიქეცირომმისიმოძრაობის
მიმართულებაგამომეცნო.

წამშიცეცხლმანაპრალისვიწრონიშიგაანათა,გველი
მოულოდნელად ყალყზეშედგადაავადდაისისინა.თმიდან
სასწრაფოდმოვიგლიჯეაბრეშუმისნიკაბი დამთელინაჭერი
მარცხენახელზეიდაყვამდედავიხვიე,ზემოდანაქლემისტყავის
ქალამანიწამოვიცვი,
მარჯვენაფეხსაცმელშიჩაცურებულიდანა
მოვსინჯე,ლამპარიიქვექვიშაზედავდედასანთებელამოვიმარჯვე.
ფეხისწვერებზეშევდექი,მოვიხარე,ორიოდენაბიჯით წინწავიწიედა
ცხენსმივეყრდენი.

-ჰაიშაითან!-დაიძახაგარეთვიღაცისხმამ,

-რამოხდა!

-აქგველებისბუდეა,ვეებერთელაკობრაადაბუდებული,
ამან
დაკბინაალბათაზიზი!

-ცეცხლიშეუგდედააქეთგამოდი,
საფლავისგათხრაშიდაგვეხმარე.
-გავიგონერაშიდისხმა.

-ჰაიშაითან,
აიშენაზიზისსამაგიეროდ!
..
.

ანთებულიჩირაღდანინაპრალშიშხულითშემოვარდადაზედ
გველისწინდაეცა.კობრაგაავებულიაიგრაგნა,
ხახადააფჩინადა
ორკაპიენაგარეთ ისროლა.ცეცხლმაგამოქვაბულისმარცხენაკუთხე
გაანათა,
გველიგამოქვაბულისბნელიმხარისკენსწრაფად
გამოსრიალდა.ლამპარმაწამშიაიტაცაჩემისანთებელასცეცხლი,
მისმბჟუტავსინათლეზეძლივსშევნიშნეკობრა,რომელიცშავი,
გატყორცნილიისარივით პირდაპირცხენისკენმოსრიალებდა.

ხელშითოკიმომყვა, უნაგირიდანდაუფიქრებლად მოვგლიჯედა

გველისკენვისროლედამოხდაის, რასაცსაერთოდ არველოდი,
გველიადგილზეგაიყინა, ყალყზეშედგადააიგრაგნა, ლამისჩემს
სიმაღლეზეაქანავდამისიბრტყელიდაპრიალათავი,კაპიშონი
ფრთებივით მთლიანად გაშალა, წითელიხახაავადდააღო, ორკაპიენა
ისროლადაშხამიანიკბილები გამოაჩინა.ცხენიგვერდულად
შემობრუნდადაგველსმიაჩერდა.კობრათოკისგადმოლახვასვერ
ბედავდა.მისგანმხოლოდ ორინაბიჯიგვაშორებდა, ლამპრის
მბჟუტავისინათლემისთვალებშიაირეკლა, ორკაპიენაავად
აასავსავადააშიშინდა,გაქვავებულითვალებითმომაცქერდა.
კაპიშონიდაჭიმულიქონდა, ყელზერამოდენიმეშავიდაფერადი
რკალიგამოუჩნდა. .
.ტანშიგამცრაისეთისაშინელი, საზარელი
შესახედიიყოგაავებულიასპიტი. .
.წამსვეგამახსენდაჩემითეთრი
სიზმარი,გაშავებულიხისშავიფესვებიგველად რომიქცადა
ხახადაღებულიმეძგერა. .
.

მარცხენახელიწინავიფარედამარჯვენახელით დანასვწვდი.
თუგველი მეცემოდა, მსხვილადდახვეულინიკაბიდააქლემისტყავი,
მისიშხამიანიეშვებისგანცოტათიმაინცდამიცავდა.ვცდილობდიმისი
ყურადღება-მემიმექცია,ჯადარისსიკვდილი-არ უნდადამეშვა..
.
მარცხენახელსნელა, მონოტონურადვამოძრავებდიმარცხნივდა
მარჯვნივ..
.ჯადარიჩუმადფრუტუნებდა, ძარღვებიდაებერა,მოჭიმული
მშვილდივითიდგა.ამგარინდებაშირამოდენიმეწამითუწუთი
გავიდა..
.გველიყურადღებითადევნებდათვალს ჩემიხელის
მოძრაობას, ნელ-ნელასხეულიცააყოლადამთელისხეულით
აქანავდა,ისეაცეკვდათითქოსმისწინაშემეკიარა, -მაგიურინიჭით
მოსილი, გველის შემლოცველიშეიხიმუსსაიდგა.

ახლამხოლოდ ყურადღებადასისწრაფეიყო ჩემიმხსნელი.

ლამპარიიწვოდა, მასშიზეთიჯერ კიდევიდგა,
მბჟუტავისინათლე
ძლივსანათებდამომავალიბრძოლისადგილს.მარცხენახელს
ძალიანნელა,იმდირიჟორივითვამოძრავებდი, ჰაერში რომეფერება
მუსიკისჰანგებს.გველიმოუცილებლადადევნებდათვალს ჩემსხელს,
მთელისხეულით რიტმულადქანაობდადაშესაფერ მომენტსელოდა
რომშხამიანიეშვებითმცემოდა.
 მეძალიანნელა, ჩურჩულითდავიწყეგველისშელოცვა,გაბმით,
თითქმისუწყვეტად ვამბობდიიმმაგიურსიტყვებს,
რომლებიციმ
წიგნიდანმახსოვდა:

„ოო, გველო!გაქვავდი!შეგილოცავშენ,მისისახელით, ვისი

სიტყვაცაღებსყველადახურულ კარებს, რომელიცარსჩემიშემწე
განსაცდელისჟამს!ზემოთხართუქვემოთ, კეთილიხარ თუბოროტი,
დაემორჩილე წმინდათაწმინდამცნებას.მე-სიტყვისმეუფევარ!
შეგილოცავშენყველადიდებულ სახელზეუფროდიდებულისახელით,
გადარჩენისმეუფისსახელით!შეგილოცავშენ, დიდიშეიხის,მაგიური
დიდისაძმოსბატონის, აჰმადარ-რიფაისსახელით!შეგილოცავშენ,
მეფესოლომონბრძენისსახელით, რომელსაცაქვსხელმწიფებადა
ბატონობაყველაქვეწარმავალზე, მცურავსადამცოცავზე,-მისმინემე!
მშვიდობაშენდა!არავიქმბოროტსშენზე!გაქვავდი, დამემორჩილემე,
ოო, გველო,დამე,არ მოგაყენებზიანს!..
.“

გველიმოდუნდა,მისიაგრესიათვალდათვალ ქრებოდა.ხახა
დახურა,კაპიშონიცდაკეცა,
მშვიდდებოდა.რატომღაცდავიჯერერომ
მართლაგაქვავდებოდადაგარეთგასხლტომისსაშუალება
მომეცემოდა.უბრალოდ მოთმინებამჭირდებოდა,ყურადღებადა
მოთმინება.გველიშელოცვასმართლაემორჩილებოდა.დანისტარი
მარჯვენახელშიმოვსინჯე,თურმეისეთიძალით ვუჭერდი,
რომთითები
დამბუჟებოდა.

გამოქვაბულისშესასვლელთანდაგდებულმაჩირაღდანმა
უცნაურადიშხივლა, ცეცხლმაიმატადაგველისჩრდილი
გამოქვაბულისკედელზეასმაგადგადიდებულადმიახატა, ცხენი
დაფრთხა, უკანდაიწიადამიწაზეგაშლილითოკიფეხით აითრია,ეს
საბედისწეროშეცდომაიყო.გველიწამსვეგამოფხიზლდაყალყზე
შედგა,რაკითოკიაღარ აკავებდა, გვერდზე გადაქანდადა
ხახადაღებულიპირიდანსრულიადმოულოდნელადსითხე
გამოაფურთხა, შხამიპირდაპირცხენისფაფარსშეესხა.

წამისმეასედშიმარცხენახელიცხენისწინგავიქნიედაარც
შევცდი,გველიისარივითმეძგერა, მაჯაშიეშვებიჩამასო დამთელი
ძალით ჩამაფრინდა,წელშიგავიმართედაინსტიქტურად ხელიმაღლა,
თავსზემოთავწიე,ძლივსავითრიეგველისმძიმესხეული. .
.ჩემს
მოძრაობაზეცხენიაფრუტუნდა, წინწამოიწია, მიწადატორა, გველის
კუდიწინაფეხებშიმოიქციადამთელიძალითდააწვა.გველი
მოულოდნელ ხაფანგშიაღმოჩდა, კუდითცხენსძლიერად ეჭირა,
დაფჩენილიპირით კი ჩემსმაჯასჩაფრენოდადაშავილენტივით
გაწელილი,
-აქლემისტყავიდანეშვებსვერ ითავისუფლებდა.

რაღაცწამით, მედაუხსენებლმაერთმანეთსთვალიგავუსწორეთ,
წამსვევიგრძენირომჩემმაგონებამგარემოზეკონტროლიდაკარგა,
რაღაცუცნაურ ფსიქიურმდგომარეობაშიგადავედი, ვგრძნობდირომ
ფიზიკურ სამყაროსთანკავშირიდავკარგედასადღაცსხვასამყაროს
უცნობჯურღმულში ვიძირებოდი, რომელიცრაღაც, დიდი,ძლიერიდა
გამოუცნობი ძალითიყოგაჟღენთილი, ესძალასადღაცმექაჩებოდა,
მძლავრად მითრევდა. ..რატომღაცბოროტებადაღვიქვი. .
.თავსძალას
ვატანდი,მინდოდადავბრუნებოდისააქაოს, მაგრამარ შემეძლო. .
.
გველისთვალები, რომელიცდაუხამხამებლად, გაშტერებით პირდაპირ
თვალებშიჩამცქეროდნენ,უკანდასაბრუნებელ გზას
მიხშობდნენ...
სხვასამყაროშიგავიხლართე,არ ვიცოდირამდენხანს
დავყავიამმდგომარეობაში, წუთებითუსაათები, ისეთიშეგრძნება
მქონდა,რომსაუკუნეებიჩემსქვეშმიცურავდნენ. .
.

მოულოდნელმატკივილმაგონსმომიყვანა, მხრებიმეწვოდა,
ცხენისძლავრად მოქნეულიკუდიბეჭებზემეორედ მომხვდადამთლად
გამომაფხიზლა..
.მარჯვენახელიმკვეთრადდამოწყვეტით მოვიქნიე,
დანამისხივლადაგველისმბზინავისხეულიჩემიმაჯისქვემოთ, -
ერთიმტკაველისსიგრძეზეგადაჭრა.გამოქვაბულისექომ,ქერცლზე
მოხვედრილილითონისხმააიტაცადარამოდენიმეწამსისე
ხმიანობდა,თითქოსფოლადსლესავდნენ.

გველისმოჭრილითავი, გაშლილიკაპიშონით დამღვრიე

თვალებით ჩემსმაჯასისევღონივრადჩაფრენოდა.გადაჭრილი
სხეულისზედანაწილიმაჯაზესამაჯურივითშემომეგრაგნადაისე
მომიჭირა,რომტკივილისგანდავიკვნესე.მას ჯერ კიდევქონდაძალა.
გველისმეორენაწილიმიწაზედავარდადათოკშიაიხლართა.ჩემი
მაჯაწითლად შეიღება.
..

.
..მასწითელისისხლიჰქონდა.
..

მისითვალებიჯერ კიდევბრწყინავდა,მემონუსხულიშევცქეროდი,მის
უძრავ,
ჩემსკენმოჩერებულ გაქვებულ მზერასდათვალისმოცილება
არშემეძლო...
.ვხედავდი,
მისითვალებიროგორ ქვრებოდა. ..
ჩემიმაჯა
გველისსხეულისბორკილისგანნელ- ნელათავისუფლდებოდა.

ჩემსთავსვუბრუნდებოდი,
ისიცვიგრძენირომმთელიამხნის
მანძილზემე,-მეარ ვიყავიდავიღაცწარმართავდაჩემსყველა
მოქმედებას,ჩემსნებას, ვიღაც,
ჩემზეუფროგაცილებით ძლიერი,
დიდიდამცოდნე.

რაღაცნაირად მივხვდი,რატომიყოგველიასეთისაკრალური
არსება, რატომეშინოდამისიყველას,-მასორისამყაროჰქონდადა
ორივეშიერთდროულადცხოვრობდა. ..ის,მეორესამყარო,ძალიან
ღრმა, საშიშიდაძლიერი, რომელშიცძალიანცოტახნით, მაგრამმაინც
ჩავიხედე,თურმეარცისეშორსიყო. .
.

გარედანქვებისერთმანეთზედაცემისყრუხმაშემომესმა,
მიცვალებულსმარხავდნენ..
.

-
აქლემებიმზადაა.-თქვაპოლონელმა.

-
ჩვენცმოვრჩით,
გავემგზავროთ,
მოვშორდეთამდაწყევლილ
ადგილს.

-
რაღამეიყო,რაცთავიმახსოვსასეთიცუდიღამეარ მქონია.ასე
მგონია,
ამერთ ღამეშიმთელიცხოვრებაგავიარე.

-
რასაშინელიკობრაიყო,
რამხელადარასაზარელი!

-შაითნისმოგზავნილიიქნებოდა,
ასეთღამეშიხშირად ხდება
ასეთირამე.

-
ჰო,უცნაურიღამეა,
მთვარეანათებს,
მაგრამნახეთ ჩრდილი
არაფერსარაქვს.

-
ნუდაიზაფრებით,
წავიდეთგზასგავუდგეთ,
აქდარჩენააღარღირს.

ცოტახანშიაქლემებისფეხისხმამომესმა..
.ხმანელ-ნელა
მშორდებოდა.როგორცჩანსგველთანბრძოლასკარგახანი
დასჭირვებოდა,რაკიმიცვლებულისთვისსაფლავისგათხრა
მოესწროთ, ანიქნებმედავყავი"
იმსამყაროში"დიდიხანი.
..

ლამპარიუცანურად ალიცლიცდა,ჩემიმკლავისგველიანიჩრდილი
კედლებსმიახატა,ცხენისჩრდილიცუცნაურადგაიწელა,ლამპარში
ზეთიილეოდა.კედლებსდავაკვირდი, ლამპრისმოლიცლიცეალზე,
კედელზემიხატულიუცნაურიჩრდილიშევნიშნე...მოხუც,
ჩალმიანკაცს,
ხელშილოტოსისკალათაეჭირა.ჩრდილიხელსმიქნევდა, თითქოს
მესალმებოდა.
 თვალებიდავხუჭედათავიგავაქნიე.ვიგრძენირომზღვარი
გადავლახე.

სასწრაფოდმოვიგლიჯეხელიდანტყავისქალამანი,რომელსაც
გველისმოჭრილი-თავიეშვებითჩაფრენოდა.სისხლიანინიკაბიც
მოვისროლე.მაჯასდავხედედამოვსირისე.დაკბენილიარ ვიყავი,
კობრისეშვმატყავშიდააბრეშუმშივერგაატანა,
მაგრამმაჯა,
მთლიანად ჩალურჯებულიმქონდადანაღრძობივითმტკიოდა. .
.

ცხენიმიწასტორავდადაგველისმეორენახევარსქვიშაში
გამალებითფლავდა.

გამოქვაბულშირაღაცამგაიშრიალადამოულოდნელად მძლავრად
შემაბარბაცა..
.ჭერშიავიხედე,
მაგრამვერაფერიდავინახე,
მხოლოდ
უბრალონიავივიგრძენი, რომლისჩრდილმაცგამოქვაბულისკედელზე
გაშლილიფრთასავითგაისრიალადაგარეთგაფრიალდა.

თავისშესაკავებლად, ხელითწავეტანერომელიღაცგუდას,მისგან
რაღაცხრიალით გადმოცვივდა, ვარსკვლავისფორმისფესვებითუ
კენჭები.
..მათ დანახვაზეჯადარმახალისიანადდაიფრუტუნა,
"დამარხულ"გველსსასწრაფოდზურგიაქციადაფესვებსხრამუნით
შეექცა.

ტირილისთავი არ მქონდა,ძალასაერთოდგამომეცალა, ჩუმი

სლუკუნითმუხლებზედავიჩოქე, ფეხზეთოკიმომედო.ჩემიმხსნელი
თოკიმადლიერებით ავიღე,მისგანქვიშაზეწრეშევკარიდაშიგნით
მუხლზედაჩოქილმაუსიტყვოდშევწირემადლიზეცას-კიდევერთი
გადარჩენისთვის.

განცდილით დაგადატანილითდაღლილი,-თვალებსძლივსვახელდი.
თოკისწრემიცავდა,ახლაშეიძლებოდაგველებისდამორიელების
აღარ მშინებოდა.თვალიმივლულეთუარა,ხილვაცმაშინვე
მოფრინდა. .
.
ბედუინი ჩემსსაშველად მოდიოდა.
..გვერდითჩალმიანიმოხუციკაცი
მოსდევდა, რომელსაცთხისბეწვისსამოსიეცვადახელშილოტოსის
კალათაეჭირა.

ესშეიხიმუსსაიყო,
გველებისმაგიურიშემლოცველი.
..

გველისსუნინელა-
ნელაიფანტებოდა.ახლა,
აღარმეჩვენებოდარომ
ამკლდისქვეშცოცხლადვიყავიდამარხული.

ნანატრისიმშვიდენელ-
ნელა,
წვეთ-
წვეთადიღვრებოდაჩემსსულში.

"შენგრძნეულიგახდი!მომაკვდავმაგველმათვალებით თავისიძალა
გადმოგცა!"-მითხრაშეიხმამუსსამ.

"
მშვიდად იყავი დაისვენენილლნა,
.
.."-მომესმაბედუინისთბილიდა
რბილი ხმა,რომელმაცჰიპნოზივითიმოქმედა.

ლამპარიჩაქრა.

გამოქვაბულში პიტნისმსუბუქი,ოდნავშესამჩნევიარომატი
დატრიალდა.თოკისწრეშიგვერდულადმივწექი, მუხლებიმკერდზე
მივიკარი,ზედ მკლავებიმაგრადშემოვიხვიედათვალებიდავხუჭე.

მოხეტიალექვიშა)

სანამდიუნების
დათვლასდაიწყებ

ხორკლიან
სხეულზეშემოხვიეხელი

იმაზედაფიქრდი,
რამდენხანსიქროლაქარმა,

როგორ იმუშაკა_
მოექსოვაქვიშისრიდე_

შენიორივ
თვალისასახვევი.

ნათიაპაპიძე
 ძილით არ ჩამძინებია.ჩემსმდგომარეობასთვლემაუფრო ერქვა.
იმდენადდიდიიყო წუთებისუკანგადატანილიემოციურიტვირთი,
მოდუნებისსაშუალებარომმიმეცაჩემითავისთვის, -ნამდვილად
გამსრესდა.თვალდახუჭულივიწექიბნელ გამოქვაბულში, თოკისწრეში
დაიმუცნაურ სამყაროზევფიქრობდი, რომელშიც გველისთვალებით
შევაღწიე.რისიდანახვაცმოვასწარი,მატერიალურითითქოსარაფერი
შემინიშნავს,
მთავარიაზრირაცგამომყვა, ისიყო,რომიქ, -დროის
განზომილებაანსაერთოდარარსებობდა, ანპირიქით საოცრად
სწრაფიიყომისიდინება.უზომოდაუნაპირო ძლიერიმიზიდულობის
მომნუსხავისივრცისაღქმადამეუფლა. .
.შეგრძნებებისხილული
სამყაროსემოციაცგამომყვა. ერთირამკისრულიადცხადიიყო: იმ
სამყაროდან, ჩვენთვისჩვეულიგარემო, სრულიადუსარგებლო,
წვრილმანიდაპატარამეჩვენა.მინდოდაფიქრით მეპოვაზღვარი
ჩემსსამყაროსადა იმ სამყაროსშორის, მაგრამამაოდ.

სანთებელახელისცეცებითმოვძებნექვიშაზედამისმბჟუტავ
ალზესაათსდავხედე.დილისექვსისაათიხდებოდა.წამოვდექი,
მეორეფეხზეცგავიხადეაქლემისტყავისქალამანიდაჩემი
განთქმულიფეხსაცმელებიშიშველ ფეხებზეამოვიცვი.ცხენსაღვირში
ხელიჩავავლედაგამოქვაბულიდანგარეთგამოვედით.

ციოდა.

კლდეებსშორისმოქცეულიქვიშიანტაფობზე საფლავის
სახელდახელოდაღმართულიბორცვითვალშიუამურადმეცა.

რაღაცაკლდა.
..

მდევრისღამისთევისადგილს გარშემონელ- ნელადაფრთხილად

შემოვუარე.ქვიშაზეორიქილაშესქელებულირძეეგდო, როგორცჩანს
აქლემზეაკიდებულიბარგიდანგადმოცვენილი.
„ცივილიზებულმა საჭმელმახასიათზემომიყვანა, კარგახანს
ვატრიალეხელშიქილები, ისემინდოდამეგემატკბილიდაბლანტი
რძე, განსაკუთრებულ არომატსრომტოვებდაყელში,დანაც
მოვიმარჯვექილისგასახსნელად, მაგრამბოლო წუთშითავიშევიკავე
დაგადავწყვიტეუფროშავიდღისთვისშემომენახა.
 ცეცხლისგანმოშორებითთეთრილაქაშევნიშნექვიშაზე,
ესრძე
იყო,ქვიშაზემიყინულირძე.

„ალბათრძისსუნმამიიზიდაგველიდააზიზმავერ შენიშნა.
..
“-
გამიელვაგონებაში.

გამოქვაბულშიდავბრუნდი.სანთებელასშუქზეტომრებიდაგუდები
მოვაგროვედაგარეთ გამოვიტანე.ჯერმედავლიეწყალი, მერე
ჯადარსგავუშვირეგუდა,ცხენმაფრთხილადმოსინჯაწყლისგემო,
ამოიფრუტუნა,დინჯად დაფრთხილადდალიაწყალი.მეორეგუდაში
გამომშრალიხორცი, თხის ყველიდაპურისგამხმარინაჭრებიიდო.
ჩემსსაუზმესერთინაჭერიგამხმარიყველი,ორინაჭერიგამომშრალი
ხორციდაერთიპატარანატეხიწყალშიდამბალიპურიშეეწირა.

- „ცეცხლიმჭირდება, როდემდეუნდავიყოუცეცხლოდ,
პირველყოფილიადამიანივით. ..
“-გავიფიქრედათვალით ისევ
ნაცეცხლარადგილსმივაჩერდი.კერიაზენაცარმოკიდებულინახშირის
მთელ- მთელინაჭრებიშევნიშნე.ჩამქრალიკოცონიდანნახშირის
გამორჩევადავიწყე.მორიგიღამისთევისას, სიცივენაკლებად
შემაშინებდა.ნახშირსნამდვილიგანძივითვაგროვებდი, თითო ნატეხს
ხელშივიღებდი, სულსვუბერავდი, ნაცარსვაცლიდიდათოკისყოფილ
ტომარაშისათითაოდ ვალაგებდი.ცოტახანშინაცეცხლარზენაცარიღა
დარჩა.ვარსკვლავა- ფესვები ცხენისთვისუნაგირისჩანთაში
გადმოვყარე, საგზალიცორადგავყავი.

მეორეტომარაში თეთრიაბრშუმისგანნაკერიმამაკაცისორიხელი
არაბულისამოსიელაგა, ერთიხელი ჩემთვისგადავდე,გადავწყვიტე,
ტანსაცმელი, ოაზისთანახლოსგამომეცვალა,ჩემიჭუჭყიანიდა
დაფლეთილიკაბით თვალშირომარმოვხვედროდიდამხვდურებს.
კაცის სამოსი,ზედმეტცნობისმოყვარეობასთავიდანამარიდებდა.
ორმეტრიანითეთრიაბრეშუმითბურნუსიშევიკარიდათავზეშავი
ოკალით დავიმაგრე, მისიცალიკალთაკისახეზეავიფარე.მარჯვენა
ფეხსაცმელისყელშიისევდანადავაბინავე, მარცხენაში-სანთებელა.
წყლიანმაგუდამ, ნახშირიანმატომარამ,
საგზლმა,ტანსაცმელმა,
აქლემისტყავებმა, ლამპარმადაშესქელებულირძისქილებმა
უნაგირზედაიდესბინა, წყლიანიბოთლებიგამოქვაბულშიდავალაგე
საგზალთანდასამოსთანერთად.იქედანჩემიმხსენლითოკი
გამოვიყოლედაისიცუნაგირსმივაკიდე.

ბედუინისრუკაამოვიღედადავაცქერდი.

რუკისმიხედვით ჩემიმორიგიმიზანივარსკვლავითმონიშნული
ადგილიიყო.ვარსკვლავისქვეშკლაკნილიგრძელიხაზი
ვერტიკალურადიყოგაწოლილი, მისმახლობლადრუკაზეკლდისან
სამალავისმაჩვენებელირაიმესხვანიშანიდახატულიარ იყო,
როგორცჩანსჰამადიმალეგათავდებოდადაქვიშიანიუდაბნო
მექნებოდაგადასავლელი.ახლაუკვეისცხელიჩრდილებიცაღარ
გვექნებოდამედაჯადარს,-რასაცკლდეებიგვჩუქნიდნენ.

კლაკნილ ხაზსვაკვირდებოდი.თითქოსმდინარესთუნაკადულსგავდა,
მაგრამსაჰარაშიერთადერთიმდინარენილოსიიყო.ანუ,ესხაზი
რაღაცსხვასნიშნავდა.დავცქეროდიქაღალდის ნაგლეჯზენახშირით
დახატულ რუკასდავერაფრითვხვდებოდირასმიჩვენებდაბედუინის
ნახატი.რუკაყველამხრიდანშევაბრუნე, რებუსივით დავცქეროდი
ნიშნებს.ვარსკვლავისთავზემზეეხატასრულიწრით, ესეიგიამ
ადგილასშუადღემდეუნდამოვხვედრილიყავიანთუღამით
მოვხვდებოდი, დღისთვისუნდადამეცადა.გამოცდილებამმაჩვენა
რომდღე- ღამისისმონაკვეთები,
რომლებიცბედუინმარუკაზედახატა
მნიშვნელოვანიიყო.არწივისთავიანკლდესთანღამით მოვხვდიდა
სრულიადშემთხვევით, მაპოვნინაცხენისუთავოჩრდილმა
გამოქვაბულშიშესაძვრომინაპრალი, მეხომსულზეშევასწარი
მდევარსგამოქვაბულში.

ალ კაბირიარამარტო ვარაუდობდა,არამედ ელოდამდევარს.

მისისიფრთხილე,იარაღიდაჯადარისფეხებზეჩაცმულიტყავები,
რომლისწყალობითაცცხენიკვალსარტოვებდა,-ამაზემიუთითებდა.
ცხენსფეხებზეშევხედე.წინაფლოქვებზეტყავებიგამოხეოდა.რუკა
გვერდზეგადავდედაცხენისფეხებთანდავიჩოქე.ჯადარიმშვიდად
დამემორჩილა.დახეულიტყავებიშემოვხსენი,აქლემისტყავი
ქვიშაზეგავშალე,
ძველიტყავისნაჭრებიზედ გაშლილად დავაწყედა
ჩემიდანით ახლებისგამოჭრასშევუდექი.

ვგრძნობდირომშინაგანადშევიცვალე, ისედინჯად დააუჩქარებლად

ვმოქმედებდი,თითქოსარსადარვაპირებდიწასვლას.სულაცარ
ვაქცევდიყურადღებასყინვას, რომელიცმართალიადღის
მობრძანებას უკვეგაეტეხა,
მაგრამთხელ აბრეშუმშისიცივისხიწვები
შემაწუხებლად იკბინებოდნენ.აღარცესუსასრულო უდაბნო მაწუხებდა,
აღარცარსადმეჩქარებოდა, აღარცრამისმეშინოდადააღარც
ჩემიანებისდარდიმიჭამდაგულს.მივხვდირომწყლისდასაჭმლის
მაგარისნახევარიცქვეცნობიერადდავტოვეგამოქვაბულში, თითქოს
დარწმუნებულივიყავირომალ კაბირიაქნამდვილად მოვიდოდადა
დასჭირდებოდა.
 მე,„
ახალიმე ვიყავი,
სრულიადსხვა, რომელსაცემოციები
მთლიანად გამოცლოდადა იყომხოლოდიმიტომ, რომიყო ...არ
მომეწონაჩემიასეთიმდგომარეობა, მაგრამრაკიიმაკვიატებულმა
შიშმამიმატოვა-ჩემიგონებასხარტადდანათლად აზროვნებდა.
ახლაამითაცკმაყოფილი ვიყავი,მაგრამ ვერადავერ ვეჩვეოდიჩემს
ახალ შინაგანმდგომარეობას,
რატომღაცდარწმუნებულივიყავი, რომ
სახისგამომეტყველებაცშეცვლილიმქონდა.

ჯადარიფრუტუნებდა,ხანთავზედამადებდადრუნჩს, ხანმხარზე
მეხებოდა,კეთილშობილიცხოველიმოფერებითცდილობდაჩემს
გამხიარულებას.ახალი ფეხსაცმელებიც მშვენივრად მოერგო.
კოჭებზეთასმებიზომიერადშემოვუჭირედაკარგადდავამაგრერომ
ჭენებისასტყავიფლოქვებიდანარგაძრობოდა.

სამზადისსმოვრჩი.გასამგზავრებლადმზადვიყავი.

ისევავიღერუკადაყურადღებითდავაცქერდი.რუკისნიშნების
მიხედვით,ნახევარიმზემთვარესთანერთად, -საღამოსნიშნავდა,
მხოლოდ ნახევარიმზე-დილას, მზისსრულიწრეშუადღეს.მხოლოდ
მთვარე,-კიღამეს.სამალვაზემინიშნებაარსად აღარ იყო
ვეებერთელასოკომდე.ესეიგიმორიგისამალავი მხოლოდსოკოსთან
უნდამეძებნა.

-„იქნებარსადაცარწავიდედააქდაველოდობედუინს.ალბათ არ
მიმატოვებდა, ალბათ დამედევნებოდა..
.ბედუინისრუკასგავყვე?
ალბათარმომიწონებსაქ რომდავრჩე, ანრუკაზენაჩვენებგზასრომ
გადავუხვიო.იქნებსულაც უკანდავბრუნდე,იქნებსადმეგზაში
გადავეყარო, ვინიცისროგორუჭირსუცხენოდ, უწყლოდ, მშიერსან რა
დღეშია...
იქნებმოკლესანდაჭრილიადაარაბებმატყუილითქვეს. .
.ან
იქნებსულაცმდევარსვდიოკვალზე, ისინიხომსწრაფადდამეწივნენ,
ვიღაცამმოკლეგადასასვლელებიიცის. .
..აქლემებისნაკვალევსხომ
გადაშლილიწიგნივითწავიკითხავ, უფრომალემივალ ფარაფრაში. .
.
ახლა,წინმდევარია, მეშუაშივარ,უკან-ის. .
.

რავქნაროგორმოვიქცე?
“

ფარაფრასოაზისშიძალიანმიმეჩქარებოდა,მაგრამუფრო
მშვიდადვიქნებოდითუალ კაბირიჩემსგვერდითიქნებოდა.მასმერე,
რაცმდევრისმონაყოლიდანგავიგე რომსხვისიგასაჭირისგულთან
მიმტანი ლამაზიდატანადიახალგაზრდა,რომელიცსაჰარაშიყველას
უყვარდა,ყველაიცნობდა,-მხოლოდძვირფასიქვებისადა
ლითონებისმაძიებელიგეოლოგიიყოდაარამონებით მოვაჭრე, -
გულზემომეშვა.ჩუმიდარდიდანაღველიუკვალოდ გაქრა.თითქოს
მომესმაკიდეც თბილი დარბილიხმარომელსაცისედაცმუსიკალური
არაბულიენა,კიდევუფრომიმზიდველსხდიდა, მისიცოცხალიდა
წყლიანიმწვანეთვალებიპირდაპირსულისკარებსაღებდნენ. .
.
გამახსენდამისიღირსეულიდაჩოქებაცალ მუხლზე, -დახრილითავით
დამკერდზემიბჯენილინიკაპით,შემთხვევით რომარ შეესწრო
თვალიუხერხულად ამხტარიკაბისთვის,შიშველიკოჭისთვის,
წვივისთვის,
როცამისიმუხლისგავლით, -ცხენზევჯდებოდი.როგორი
მოკრძალებითმისწორებდათავზეჩადრს, როგორ მაჭმევდათავისი
ხელით. .
.ახლამისი ნაკლებადმეშინოდა,მაგრამმაინც,რაღაც
მეწეოდაგულზე.რაიყოეს რაღაც ვერადავერ ვერკვეოდი.ყველა
სიზმარიგამახსენდარაცგაქცევისშემდეგვნახე,არცერთიხილვასმის
გარეშეარჩაუვლია.

სევდაშემომაწვა,
დამღლელი,
ყოვლისმშთანთქავი,
სულისშემხუთავი.
..

„
რაჯანდაბამჭირს!“.
..-გავიფიქრეგულმოსულმადაფეხზეავდექი.
..
ფიქრისგანგაქცევამინდოდა.

რუკახელშიავიღე,შევეცადემანძილიგამომეთვალა,
რამდენი
კილომეტრიუნდაყოფილიყოჩემგანამვარსკვლავამდე.

არაქნიდებისგამოქვაბულიდანსათვალთვალობექობამდე,სადაც
ოქროსკენჭებივიპოვე, -არანაკლებ შვიდასი კილომეტრიმაინც
იქნებოდა.ჩვეულებრივ, არაბულიბედაური ჭენებით სამოცდაათ
კილომეტრს ფარავდასაათში, მაგრამჯადარიხომგაცილებით
სწრაფიიყო.ეფემერებისმდელოზე შესვენებისდაიმდროის
გამოკლებით, რაცვერტმფრენსვდიე,ცხენზერვასაათიმაინცმქონდა
გატარებული,ყოველ საათში ათი-თხუთმეტ წუთიანიშესვენებებით.
ალ კაბირს,ამ რუკისდახატვისას,მასშტაბზეფიქრისთვისალბათ არც
ეცალა,რუკამხოლოდ ორიენტირებსუჩვენებდა, მანძილის
გამოთვლაშიარ გამომადგებოდა.არანაკლებ იმდენივემანძილის
გასავლელად მაინცუნდავყოფილიყავიმზად, რაცაქამდემარტომ
ვიარე.ყველაზეცუდიჩემთვისერთ ადგილასგაჩერებაიყო, უკან
დაბრუნებადაბედუინისმოძებნაყველაზემეტადმინდოდა, მაგრამ
მეშინოდარომამას ორიდღემაინცდასჭირდებოდა, თანაცვიპოვიდი
თუარაღმერთმაიცოდა, იქნებ უფრო მოკლესხვაგზით მიდიოდა
ფარაფრასკენდაგზაშიავცდენოდი.წყლისმარაგსუკანაგზაზე
დავხარჯავდი.ესსიკვდილითგათავდებოდა.მაისიიწურებოდა.
ივნისშიკისამუმიმთელ უდაბნოსგადაუვლიდადათუოაზისამდეარ
მივასწრებდი,სადმეცოცხლადჩამმარხავდა.
დიდიფიქრისშემდეგგადავწყვიტე,
გზაგამეგრძელებინადარუკას
გავყოლოდი.

ქვიშიანუდაბნოშისიარულიგაცილებითძნელიიქნებოდავიდრე
საჰარასკლდოვანნაწილში.ჰამადშინიადაგიშედარებით მყარიიყო,
ალაგ-ალაგცხელ ჩრდილებსვეფარებოდით კლდეებისძირში, ბევრს
არაფერსგვშველოდა, მაგრამპირდაპირიმზემაინც არ გვაცხუნებდა.
ახლაყველაფერიშეიცვლებოდა.ქვიშისმტვერიმცირენიავზეცკი
თვალებსდაყველანაოჭსთუნაკეცსამოგვივსებდა, ოფლიანკანს
დაგვიკაწრავდა.მგზავრობისდროისევადრიანიდილადაგვიანი
საღამოუნდაყოფილიყო, მაგრამშუადღისთაკარამზისთვისსად უნდა
შეგვეფარებინათავი-ესიყომთავარი.რაღაცჩარდახისმსგავსი
დაგვჭირდებოდამეცდაჯადარსაცშუადღისმხურვალემზისგანთავის
დასაცავად.ჩემინიკაბიგამახსენდა,მეტრნახევარისიგანისდაორ
მეტრისსიგრძისაბრეშუმიადვილადშესალევინამდვილად არ იყო,
ფასდაუდებელითავშესაფარიიქნებოდამისიჩარდახიჩემთვისდა
ცხენისთვისთაკარასიცხეში, რომელიც დილისთერთეტსაათზე უკვე
ორმოცდაათ გრადუსსაღწევდა.

მეზარებოდაგველისმოჭრილითავისდანახვა, მაგრამისევ
გამოქვაბულშიშევბრუნდი.ნიკაბიმალევეშევნიშნე,
გველისთავი
ეშვებითტყავისქალამანსჩაფრენოდა, გვერდზეგადაწოლილიყო და
ჩამქრალითვალებით ირონიითმიცქერდა.რატომღაცმისიდანახვა
დღისსინათლეზემომინდა.ნიკაბსდაქალამანს ხელიწავავლე და
გარეთგამოვიტანე.

გველისთავიქვიშაზედავდედადავაცქერდი.

არაფერიაიმგრძნობაზე უცნაური,
რაცდამარცხებულიმტრისცქერა
იწვევს.

ერთირომელიმეკონკრეტულიგრძნობისსახელს ჩემსგანწყობასვერ
ვარქმევდი.ესიყოგანსაცდელისგანდატოვებულიგამოცდილების,
ხელდახელ შეძენილიცოდნის,დაუნდობლობის, სიკვდილ-სიცოცხლის
ზღვარზესიარულის,ბრძოლისუცნაურიჟინისდაშეუპოვრობისნაზავი,
რასაცთანერთვოდაიმ ზეადამიანურიძალისმოვლინება- გაქრობით
გამოწვეულირეალურობისდამოულოდნელობისაღქმა.ვფიქრობდი
იმაზე,
რომგულწრფელილოცვა, ქვესკნელიდანაცშეისმინებოდა.
სიხარულს კიყოველივეამაშიყველაზემცირედათანაცბოლო
ადგილიეჭირა.

თავადარვიცოდირატომანრისთვისმოვიმოქმედეის,რაცგავაკეთე.

ასპიტისხახადაღებულიდაგაქვავებულიპირიდანქალამანიწვეტიანი
ქვით ამოვიღე,
ხოლო თავადგველისთავი,ახლადშესვენებულის
სამარის ახორხლილ ლოდებს ზემოდანდავადე.

ახლასაფლავსაღარფერიაკლდა.

„განუსვენეუფალო და..
.აპატიე-მშვიდადგავიფიქრედამოვტრიალდი.
რაიცოდაამქვებისქვეშმწოლარეჩემმამდევარმა, მუსლიმანმა
არაბმა, რომმისიდევნილის,ქრისტიანის დათანაცქალისხელით
იქნებოდაშურნაძიებიშუასაჰარაში.

გამოქვაბულისშესასვლელზეგადმოფარებული ნაპრალისშიდა
მხარეს,კედელზებრტყელიხელისგულისხელაადგილიშევარჩიედა
ნახშირისპატარანატეხითსამისიტყვაარაბულადმივაწერე:

„
გავიარე.მილოში.გელოდები.
“

ამბოლოსიტყვასეჭვითმივაჩერდი.რაღაციმაზემეტისმინიშნებას
გავდავიდრემინდოდადაარმომეწონა, მაგრამაღარწამიშლია.
ფილასბოლოშიჩემისახელილათინურადმივაწერედაკარგად
ამოწვერილ მზეს გავხედე.

„
ღმერთო,
დაიფარე.
“-ჩურჩულითშევესიტყვეაღმოსავლეთს.

როგორცკიჰამადსუკანმოვიტოვებდით,ამსამყაროშიმხოლოდ
ოთხნივიქნებოდით:მე,
ცხენი,
ქვიშადამზე.გარემოსთვალიმოვავლე.
არწივისთავიანკლდესრომლისდანახვაზეცსიხარულით ვცეკვავდიდა
მერეკინაღამსაფლავადმექცა,თვალიგავუსწორედამშვიდად
ვუთხარი:

-„
შენმევერმომერიე.მეშენგაგექეცი!
“

საჰარაშიჩემიდაკარგვიდანოცდამეათედღეს,
მე,
ჯერ კიდევ
ცოცხალი,ჯანმრთელიდასაღგონებაზემყოფივიყავიდაამ
უკიდეგანო უწყლო უდაბნომ,თავისიუკაცრიელობით,აუტანელი
სიცხით დაგამყინავისიცივით,უსიცოცხლობით დამირაჟებით,-
ჭკუაზევერ შემშალა,ვერგამტეხადავერდამაჩოქა-ნამდვილი
სასწაულიიყო.

მეჩემიმიწიერ-ზეციურისამებამყავდა:სამხრეთისდაუღალავიდა
თბილიქარი, რომელიც ლეგენდისმიხედვითღმერთმაარაბულ
ბედაურად აქცია,ხოლოიღბალმა-ჩემსერთგულ დასაიმედო
თანამგზავრად;იმედი,რომელიცჯერ- ჯერობითისევჩემთანერთად
იბრძოდადაის, ვინცგასულ ღამესჩემიმუდარაშეისმინა.

ახლა, რაკიწინუსასრულოქვიშისსივრცედაცხელიბარხანები
მელოდა, მთავარიგამძლეობა,მოთმინებადაგონიერებაიყო.ჩემი
ავლადიდებასულ სამიოდეპატარააბგაშიმელაგა, მათგანყველაზე
მთავარი, -წყალი,უნაგირისწინამხარესგადმოვიტანე.ქალამნები
ისევჩავტენეაბგაში,აქლემისტყავებიცუნაგირსდავაკარი,მსუბუქი
მოძრაობითცხენსზურგზე მოვექეციდაამომავალ მზესზურგი
ვაქციეთ.

ცხენი დაიძრა,ჩვეულადსიმძიმემოსინჯა,აცეკვდა,ლაგამიმოხრა
დააქლემებისნაკვალევსშორიახლომსუბუქინავარდითგაჰყვა.მე
მშვიდადვიჯექიცხენზე,
ვგრძნობდირომ მზად ვიყავიძალიან
ხანგრძლივიდამომქანცველიმგზავრობისათვის, მაგრამარ ვიცოდი
რამელოდაიმვარსკვლავთანრაცბედუინისრუკაზეეხატადაჩემთვის
გამოუცნობამოცანად რჩებოდა.

.
..

საათზემეტიიყორაცცხენიდასავლეთისკენმიქროდა, დილისმზე
ძალასიკრებდა, აბრეშუმისბურნუსიკარგადმიცავდა,
არცზურგი
მეწვოდაარცმხრები.ცოტახანშიუნდაშევჩერებულიყავი,ცხენიუნდა
შემესვენებინა,ოფლისგანდაგადაღლილობისგანდამეცვა.ასე
წყალიცნაკლებიდასჭირდებოდადაფილტვებიცარ დაეღლებოდა.
წინშუადღისსასტიკისიცხეგვქონდაგადასატანი.ჯერ კიდევჰამადიში
ვიყავით,მაგრამქვიშაუკვეუფრო მეტადმოსდებოდაჰორიზონტს
ვიდრექვადაკლდეები.ერთიდღის სავალზეალბათ უკვექვიშის
მთებშიგავაგრძელებდითგზას.გზადაგზააქლემებისნაკვალევს
ვაკვირდებოდი, ჯერჯერობითჩვენიგზაერთმანეთსმისდევდა.ერთი
საშუალოსიმაღლისკლდეამოვარჩიედამისძირასშევისვენე.
მაწუხებდარომცხენისთვისსაკმარისისაკვებიარ მქონდა,
ვარსკვლავაფესვებსთუგამოვიზოგავდი, -სამი-
ოთხიდღეეყოფოდა
იმისთვისრომარდაცემულიყო, მაგრამიმისთვისრომენერგია
მოეკრიბადაქვიშიანიუდაბნოგადაგვეარა-სამყოფი არ იყო.
 კლდეებიმოვათვალიერედამოლურჯოფერისხავსივით " რაღაც"
შევნიშნემისჩრდილოეთკალთებზე, „ხავსი ძალიანმწირადიყო აქა
იქამოდებული.საკვებისმარაგისთვისყველაფერიგამოდგებოდა.
ჩემინიკაბი ცხენსგადავაფარე,აბრეშუმისნაჭერმამთლიანად
დაფარაცხენისშავისხეული, მხოლოდთავი, ფეხებიდაძუისბოლო
უჩანდა.გამეხარდაცხენიმზისსხივებისგანკარგად რომიყო დაცული.
მოვეფერე, თავზელოყითმივეხუტედაჩურჩულით ვუთხარი:

-„დამელოდე, შენისადილიუნდამოვაგროვო,არსადწახვიდე
მეგობარო..
.“-მანთავიდაიქნია,
თითქოსგაიგო რაცვუთხარი,
დასავლეთს ზურგიშეაქციადააღმოსავლეთსმომლოდინედ მიაჩერდა.
გულიამეწვა,ცხენმაზუსტადიცოდასაითმხარესიყო მისიპატრონი.
ისბედუინსელოდა.

კაბისკალთაწელთანგამოვიკვანძე დაუცნაურად ლურჯი" ხავსის"

შეგროვებასშევუდექი.მცენარეს ჯავშანიქონდა.ძლივსვაგლეჯდი
ბასრიდანითკლდეს, უცნაურიმოხაზულობისჯავშანიანმცენარეს
ვარსკვლავისფორმაქონდადაწიბოებზე ნაკერი გასდევდა, დანით
გავსერენაკერები, თეთრი გულიგამოჩნდაწვნიანიდასასიამოვნო
სუნისმქონე.ესის მცენარეიყო, რასაცასეგემრიელად მიირთმევდა
ცხენიდარომლისმარაგიცგამოქვაბულიდანწამოვიღე.გახარებული
აღარ ვეპუებოდიკლდისწვეტიანშვერილებს.ჯადარისსაკვებიუფრო
მნიშვნელოვანიიყო.„ ხავსს ვჭრიდიდაპირდაპირ ქვიშაზევისროდი.
მისაწვდენზემთლიანად მოვასუფთავეკლდე.გადავწყვიტეუფრო
ყურადღებითვყოფილიყავი, არცერთი მცენარეანრაიმესაჭმელად
ვარგისი,ჩემიუვიცობით არუნდაგამომრჩენოდა.ათიოდე
ვარსკვლავიგავასუფთავედაცხენსმივეცი, წვნიანიდასქელი
ვარსკვლავებიჯადარმაგულიანადშეახრამუნა.ახლაწყალიგავუწოდე,
მანმხოლოდორიპეშვიწყალიდალია.მეუცნაურა,ერთსაათიანი
ჭენებისშემდეგ ხუთიპეშვი მაინცჭირდებოდაწყურვილისმსუბუქად
მოსაკლავად.ესეიგიმცენარენოყიერიწვენისშემცველიიყო,
რომელიცწყლისდაზოგვისსაშუალებასიძლეოდა.აირატომქონდა
მომარაგებულიბედუინსეს ვარსკვლავები.მცენარესგემო მეც
გავუსინჯე,მასწვნიანიდათეთრირბილობიქონდა, ოდნავმომჟავო
არომატიდაჰკრავდა.გასაჭირშიგამომადგებოდა.თუმცაამაზემეტი
გასაჭირირაღაუნდადამდგომოდა.

გულიდამწყდარომჩემიუვიცობით,ვინიცისრამდენი
„მარაგი მოვიტოვეუკანისე,
რომარცშემიმჩნევია.მეხომ არ ვიცოდი
რამანძილიმედო წინრომზუსტადგამომეზოგადაგამენაწილებინა
წყლისდასაკვებისმარაგი.

წასვლისდრო იყო.კმაყოფილი ცხენიხალისიანად ფრუტუნებდა.

 აღმოსავლეთისკენმობრუნებულსთვალი ულამაზესმამირაჟმა
თვალიმომჭრა.

მოლივლივეცისფერიზღვაჩემგანორიოდეკილომტერზე
გადაწოლილიყო,პატარათეთრიგემებიწყვილადდაცურავდნენ,
წყალზეთეთრად მოფარფატეთოლიებიცგუნდად ფრიალებდნენ.
ზღვისნაპირსთეთრიმარმარილოსბულვარიმიუყვებოდა,ორივე
მხარესმაგნოლიისაყვავებულიხეებიჩარიგებულიყვნენ.სადღაც
თითქოსუკვემენახაესყველაფერი, მაგრამსად,-ვერ ვიხსენებდი.
ულამაზესსანაპიროსდამშვენიერ მწვანებაღნარსვხედავდი.ვიღაც
ბიჭიმხარულით მიცურავდაზღვაშიდამკლავისყოველ მოქნევაზე
მშორდებოდა.ზღვისნაპირზექალი იდგა, ლაჟვარდისფერიკაბაეცვა,
ხელშითეთრითავსახვევიდამაგნოლიისდიდიყვავილიეჭირადა
ხელსმიქნევდა.

მირაჟი,კუდიანისგამოგზავნილი ნამდვილი ჯადოიყო.

ბიძაჩემისნაამბობით,საჰარაშიუმრავიქარავანიიყო დაკარგული
უგზოუკვლოდ,მირაჟმააცდუნა, მასგაეკიდნენდამხარიექცათო, სანამ
სამშვიდობოსგამოაღწევდნენწყალიგაუთავდათდადაიღუპნენო. .
.
ხომვიცოდირაციყო, გამოცდილებაცმქონდამირაჟისაღქმის, აღარ
ვტყუვდებოდიდამაინც, ისეძალიანიმოქმედადანახულმა,ლურჯად
მოლივლივეზღვის, თოლიების,მაგნოლიებისდაადამიანების
დანახვაზე ისტერიისტალღამომაწყდადაკინაღამმომგუდა, ზედ
ყელთან ძლივსშევაკავედაცხენზეშევჯექი, უსიტყვოდ შევაქციე
ზურგიაღმოსავლეთსდაცხენსშევუძახე.

ცხენიუხალისოდ მიბრუნდა,
დიუნაზეგაწოლილ საკუთარ ჩრდილს
გახედადადაიძრა.

წინჩრდილიმიქროდა,უკანცხენიმისდევდა.ჯადარიგაბრაზდადა
სისწრაფესუმატა,
ჩრდილიცგაფრინდა,ცხენმაუკმაყოფილოდ
ამოიფრთქვინადაფრთებიშეისხა..
.

ცხენისაკუთარ ჩრდილსდაუღალავადეჯიბრებოდა.

ქვიშააღმოსავლური,შემპარავიმოწიწებითეშლებოდაფეხქვეშ
არაბულ ბედაურსდაახალ ახალ ფარდაგებსუფენდა.ქვიშისმტვერმა
იმატა.ჯადარისფეხითაშლილიმტვრისღრუბლებიკვალზე
მოგვდევდნენ.ნელნელამზემაიწია,ჩრდილიჯერდამოკლდა, მერე
სულაცცხენისკისრისსიგრძესგაუტოლდა.

მივქროდითდათვალშიმეჩხირებოდამომძლავრებულიდიუნები.
ისეთიშეგრძნებამქონდა,
რომრაღაცმშობლიურსვტოვებდიუკან
კლდოვანიმთებისსახით.
 დილისათ საათზე ორპატარაკლდესშორის შევჩერდით,
კარიბჭისსაყრდენებივითერთმანეთისპირისპირ ისეიდგნენ,თითქოს
ქვიშისუდაბნოსჭიშკარსდარაჯადდასდგომოდნენ.ოქროსფერი
ქვიშათვალისმომჭრელადელავდა.ნიავისკვალიქვიშისმთების
კალთებზეუთვალავპაწაწინაშლილ ტალღებადმიფენილიყო.
თვალისმომჭრელისანახაობაიწყებოდა.ჩემსწინოქროსოკეანის
სანაპიროგადაშლილიყო დაატალღულ სიღრმეშიგულღიად
მეპატიჟებოდა.დაკვირვებითგავცქეროდიქვიშისსამყაროს,ახალ
დაარცთუადვილ განსაცდელს.ულამაზესი, უნატიფესიტალღებითა
დაფერებით, უდაბნოსყვითელიდაუდაბნოსკაშკაშაყავისფერი-
თვალსიტაცებდა, დიუნასწახნაგებიისეიდეალურადიყო მოხაზული
რომუდიდესმხატვარსაცკიაღტაცებაშიმოიყვანდა.აქაიქამოჩრილი
კლდეებიკუნძულებივითმოჩანდნენ.ცა, ისეთიწყნარიდალურჯიიყო,
რომნამდვილსსულ არჰგავდა.

გამახსენდაროგორ ვთამაშობდიბავშვობაშიზღვისპირას.
ყირამალადგომასვცდილობდი, ცა-ზღვარომგამხდარიყოდაზღვაკი
ცა..
.როცაჩვენისახლისეზოშიხანდახან ქვიშისმთაგაჩნდებოდა
ხოლმე, მედაჩემიძმაქვიშაშისაათობით ვიჯექით.ათასგვარი
გვირაბიგაგვყავდა,პატარაციხე-გოდოლებსვაშენებდით, წყლით
ვასველებდითრომმთელიდღითგაეძლო.სახლშიამოგანგლულები
ვბრუნდებოდით.დედაგვიწყრებოდა, მაგრამმეორედღესმაინც
გაწკრიალებულებსგვიშვებდასათამაშოდ.ჩვენცმაშინვექვიშას
მივადგებოდით, პატარანიჩბებითლამისმთელ მთასვუნაცვლებდით
ადგილს.გახარებულებისაოცნებოკოშკებსვაგებდით, ქალაქებსდა
სახელმწიფოებსვაშენებდით დამათშორისქვიშისოქროს გზები
გაგვყავდა.ესჩვენიქალაქებიდაჩვენიციხე-სიმაგრეებიიყო.

ახლაყველაფერიახდენილიყო.ზღვამართლაცად ქცეულიყო,ქვიშა
კიოქროსგზებად,მაგრამიმგანსხვავებით,
რომახლამე,
თავადვიყავი
ცოცხალისათამაშო,-ჩემიყოფილისათამაშოსთვის.

ათიოდე" ვარსკვლავი"სიამოვნებითმიირთვაცხენმა, მეცდავადგი

კბილიჩემსმშრალ საუზმესდაერთი " ვარსკვლავიც"გავღეჭე.
მესიამოვნამისიმომჟავოგემო.ერთსაათშიმზეზენიტში მოექცეოდა.
შუადღისგასაძლებად მომზადებაიყოსაჭირო.ჩემინიკაბიიმმომცრო
კლდეებსშორისგავჭიმე, კარიბჭისსაყრდენებსრომგავდა, ქვის
ნატეხებით დავამაგრეკლდეებისთავზე, კარგიჩარდახიგამომივიდა
დაჩვენც სასწრაფოდ შევეფარეთ, მზისსხივებსქვიშისფერი
აბრეშუმიკარგად ირეკლავდა.ცხელიშუადღემხურვალებით
გვიახლოვდებოდა.სასტიკადდაცხა.მაისიბოლო ათეულსითვლიდა
დაზაფხულითავისძალასსწრაფადიკრებდა.

სუნთქვაჭირდა,მცირემოძრაობაცკიოფლისმდინარედ
იღვრებოდაჩემსსხეულზე.სველიკაბატანზემომესალტა, აქლემის
ტყავიქვიშაზეზედცხენისკისრისქვეშგავშალედამივწექი.ცხენმა
ამოიფრუტუნა,თავირამოდენიმეჯერგააქნია,მშვიდად დამაცქერდა,
ფაფარიშეიბერტყადაგაირინდა.საღამოსხუთ საათამდეროგორმე
უნდაგაგვეძლო.ბურნუსიძალიანმშველოდა, უმისოდ ალბათ თავი
გამისკდებოდასიცხისაგან.

ყველაზესაშიშიღიაუდაბნოშიმზისდარტყმაიყო, რამოდენიმე
წამშიისევითარდებოდა,ვერცკიიგრძნობდი.მხოლოდ ცოტახნის
შემდეგიწყებოდათვალისაჭრელება, გულისრევა, მაღალისიცხედა
იმისშეგრძნებარომტვინისმაგივრადმდუღარესიბლანტეგქონდა
თავშირომელიცსიმხურვალითთავისქალასადნობდა.სხეულის
დამწვრობასაცსაშინელიტკივილიახლდა, ყვითელსითხეჩამდგარი
დაფუფხებითდაფარული სხეულით, -ნაბიჯისგადადგმაცკი
შეუძლებელიიქნებოდა.

ჩრდილებიგაქრა,
მზეზენიტზედადგა.

სუნთქვაშეუძლებელიგახდა, ცხელიჰაერიბრონქებსდაფილტვებს
მიწვავდა,
ზურგიშიგნიდანმეწვოდა.ცხენსდავაკვირდი,ჯადარი
„მოკლედ სუნთქავდა,მეცმივბაძე.ფილტვებისწვამართლაც
შემიჩერდა.აუტანლად მწყუროდა, პირიგამომიშრა,
ტუჩებიდამისკდა.
ენასასაზემიმეკრადავეღარვამოძრავებდი.

ქვიშასცხელიოხშივარიასდიოდა.ბურნუსიწყლით დავასველე.არ
მიფიქრიარომწყალიამისთვისაცდამჭირდებოდა.დასველებული
ნაჭერითავზემოვიხვიედაცხენსაცმოვახვიე,როგორმემზის
დარტყმასრომგადავრჩენოდით.ამისთვისწყლისდახარჯვა
ნამდვილისიგიჟეიყო.მცირემოძრაობამოფლად დამღვარა.სითხის
დაკარგვასიკვდილისტოლფასიიყო.არანაირიმოძრაობა, მხოლოდ
გაუნძრევლადწოლაიყოგამოსავალი.გადავწყვიტესხვარამეზე
მეფიქრა,ერთი ვარსკვლავი კიდევგავღეჭე.ვფიქრობდიროგორ
მომეპოვებინაწყალი,რომდარჩენილ მარაგსგავფრთხილებოდი.

დილისშვიდიდანათ საათამდე არანაკლებ სამასიკილომეტრით

მაინცგამოვცდითარწივისთავიანკლდეს.ხანგრძლივიშესვენება
ნამდვილად დავიმსახურეთ.მაგრამ.
..
წყალი დიდიგამოზოგვით,
ალბათ
სამიოდედღეთუგვეყოფოდა.
„კონდენსატი!
“-გამიელვაგონებაში.თუგამიმართლებდა,ნახევარ
პეშვწყალს მაინცმოვაგროვებდიერთიორმოდან.ესნამდვილი
საჩუქარიიქნებოდა.აქლემისტყავები,
ვარსკვლავამცენარე და
ნაფცქვენიჯავშნებიცგამოდგებოდა.

მზედამაბრავებლად აკაშკაშდა.ცხენიუძრავადიდგა,
ისიცარიდებდა
თავსზედმეტმოძრაობას.

სიცხემისეგამთანგა,
თითქოსსაჰარაშიპირველ დღესვატარებდი.მზე
იხრებოდა,ცხელმაჩრდილმადაბადებადაიწყო დანელნელა
დაგრძელდა.სიცხეყურთასმენისწამღებადხმაურობდა.სადღაც
ლოდებისჭახანიისმოდა,ესთაკარასიცხეხეთქავდაუდაბნოს
კლდეებს.

რამოდენიმესაათსგარინდულივიწექიდაკონდენსანტის
მოპოვებაზევფიქრობდი.ამისათვისარანაკლებნახევარმეტრიანი
სიღრმისორმო უნდაამომეთხარა, შიგნითაქლემისტყავიჩამეფინა
ზედ მცენარისჯავშნიანიქერქიდამელაგებინამერებრტყელიქვები
ჩამელაგებინა,ზემოდან ისევქერქები,ბოლოსაქლემისტყავიუნდა
გადამეფარებინა,ღამისყინვისდადილის სიცხისტემპერატურის
სხვაობაყოველ დილასწყლისწვეთებსდააგროვებდაქვებზე, ტყავიც
დანოტივდებოდადაშუადღეზეთავზემოსახვევად გამოდგებოდა, ეს
მზისდარტმისგანგადარჩენადასიცოცხლისშენარჩუნებაიყო.
შეიძლებამორიგიორიენტირიმალედამენახა, მაგრამთუ მგზავრობა
გამიგრძელდებოდა, მზისდარტყმისგანმარტო აბრშუმისჩარდახი
ნამდვილად ვერ დაგვიცავდა.

კონდენსატისმოსაგროვებლადბრტყელიანჩაღრმავებული
ქვებიდამჭირდებოდა.ჩემსწყლიანგუდასღამით ორმოშითუ
შევინახავდი,ყინვადილისათ საათამდეცივისასმელიწყლით
მომამარაგებდა.

როგორციქნამზემგადახრადაიწყო, დღისოთხისაათიხდებოდა.ჯერ
ძალიანცხელოდა, მაგრამსუნთქვაშესაძლებელიგახდა.კიდევერთი
მტანჯველისაათიგავიდა, მეისევგაუნძრევლადვიჯექიცხენის
კისერისქვეშ.ორიოდესაათიცდასაღამოსექვსსაათზეუკვეძილიც
შესაძლებელიიქნებოდა.საღამოსრვასაათისთვისკიისევუნდა
გამეგრძელებინაგზა.გარშემოვათვალიერებდიყველაფერს, რაც
ჩანაფიქრშიგამომადგებოდა, მხოლოდდანით, ორმოსამოღებასდიდი
დროდასჭირდებოდა, სანამჯერკიდევვხედავდიკლდეებს, მისი
ნატეხებიუნდამომეგროვებინა.

როგორ იქნამტანჯველისიცხისდაგაუნძრევლადჯდომისშემდეგ,
მზეკარგად გადაიხარადაცხენისკისრისქვეშ არაქათგამოცლილს
მკვდარივით დაუსიზმროდ დამეძინა.

დაბარებულივით,ზუსტადსაღამოსრვასაათზეგამეღვიძა.არცკი
მჯეროდარომასეგრილოდაიმთაკარასიცხისშემდეგ.ჩარდახი
ავკეცე.მახლობელიკლდეებიშემოვიარექვებისასარჩევად.ქვები
ერთიმხრიდანბრტყელიუნდაყოფილიყო, ხოლო მეორემხარეს
მცირეჩაღრმავებებიუნდაჰქონდა.დიდისიმძიმისტარებაარ
მაწყობდა,ამიტომსულ ექვსოდექვისარჩევანზეშევჩერდი.

ჯადარმა, მიუხედავადდიდიმცდელობისადაათასგვარიხრიკისა,
მაინცვერ გამომტყუაათცალზემეტი ვარსკვლავი.ხელებშიცხვირს
მჩრიდა,თავსმხარზემადებდა, ძაღლივითდგებოდაუკანაფეხებზე,
ანცობდადახაოიანიენითილოკებოდა, მაგრამმეგავჯიუტდი.ცხენმა
წინაფეხებზეჩაიჩოქადათავირამოდენიმეჯერდაიქნია, საჭმელს
ითხოვდა.ისეთიგულიანისიცილიამივარდარომმუხლებზე
ძალაუნებურადჩავიკეცე.ცხენი ეშმაკურადმიცქერდადადაჩოქილი
მთხოვდაგემრიელ სასუსნავს.ჩემიკისკისიკლდეებსგასცდადა
სადღაცქვიშაშიჩაიკარგა.მაგრამჯადარმა,ახლასაწყალი
გამომეტყველებამიიღო დაისეაგრძელებდა მათხოვრობას, თანაც,
ფეხზეწამოდგომასსულაცარფიქრობდა.ისეშემეცოდა, რომგული
მომილბადაკიდევათიოდევარსკვლავიგავუშვირეხელისგულით.
ჯადარმაგამარჯვებულისგამომეტყველებითდაჩემსკენმომართული
აშკარანიშნისმოგებით, ღირსეულადმიირთვამაიმუნობით
დამსახურებულივახშამიდაცოტახანშიორივეოქროსქვიშაზე
მივქროდით, რომელსაცჩამავალიმზენელ- ნელაწითელ ფერსადებდა.

უდაბნოწითელ ოქროსდაემსგავსა.ქვიშისმცირედადიდი
დიუნებიერთმანეთსენაცვლებოდნენ, ნამგალაწიბოებიდახვეწილი
ხაზებით გადადიოდნენერთმანეთში,გარემოსილამაზით ბრწყინავდა.
თვალიათასგვარგარდამავალ წითელსიჭერდა, რომელსაცქვიშის
ოქროსფერიერთვოდა.მზეოქროცურვილ წითელ ოკეანეშიჩადიოდა.
მნათობი სიამაყითდასცქეროდამისისხივებითშეღებილ, ულამაზეს
ფერებშიჩაძირულ,მოლივლივესაჰარასდასაკუთარიშემოქმედებით
ტკბებოდა.წარმოვიდგინეროგორ ეჩხირებოდათვალებშიმზესჩვენი
შავიმოძრავილაქა, რომელიცშეუპოვრად, კვალდაკვალ მისდევდა
მოსასვენებლად წაბრძანებულ ციურგვირგვინოსანს.მზეზუსტად ისე
ჩადიოდაროგორცშავზღვაში.ჯერწითელიბილიკი ხალიჩასავით
დააფინაქვიშისტალღებს, მერებილიკინელნელადაავიწროვა,
ბოლოსსულ აკრიფადაქვიშისოკეანეშიჩაიძირა.
დაღამდა.მთვარისამოსვლამდედასვენებავარჩიეთ.

მალემთვარეამოვიდადაგრილისიმშვიდითგადმოხედაიქაურობას.
ქვიშისოქროს,ახლათეთრიფერებიედებოდადამზით გადახურებულ
უდაბნოსგავარვარებულ შუბლსუგრილებდა.

ღამისთორმეტისნახევარზეუკვეთითქმისერგშივიყავით.მხოლოდ
ორიოდეკლდეიყო ამოჩრილიქვიშისუდაბნოშიდაისიცმხოლოდ
მუხლამდეღამწვდებოდა.

ჰამადიგათავდა.ღამისთევაგაშლილ ერგში,
ქვიშიანუდაბნოში
მიწევდა.

ქვიშიდანკუნძულივითამოჩრილ კლდესთანგავჩერდით.სწრაფად
დავიწყემზადება.ქვებიგადმოვალაგედაქვიშისთხრადავიწყე.არც
ისეიოლიაღმოჩნდაროგორცმეგონა.დანითჩაპრესილ ქვიშას
ვთხრიდი, ბრტყელიქვით სწრაფადამომქონდარომუკანარ
ჩაპნეულიყო, ვგრძნობდირომცუდიკვებისდაწყლისნაკლებობის
გამო, ძალააღარ მყოფნიდა.სვენებ-სვენებითძლივსამოვიღეორმო
დატყავიჩავაფინე, ბეწვიანიმხარექვემოთმოვაქციე,მცენარისქერქი
მოვაფინედაზედქვებიდავალაგე, ისევმცენარისნაფცქვენები
მოვალაგედააქლემისტყავიგლუვიმხრიდანზემოდანგადავაფარე.
წყლიანიგუდაცშიგნით ჩავდე.

ოციოდენახშირით დაჩემისანთებელათიცეცხლიგავაღვივე.
შესქელებულირძისქილადანითორ ადგილასგავჩხვლიტედა
„ალადინისლამპარში ორიოდეკოვზიჩავასხი, წყალშიგავაზავე,
ცეცხლზეშემოვდგიდაშიგორიოდეხმელიპურისნატეხიჩავაგდე.
ჯადარსაცვუწილადე ვარსკვლავები დანამდვილიმეფურივახშამი
მოვიწყე.ცხელმარძემგუნებაზემომიყვანა,თითქოსტვინიგამეხსნა.
ნელ-ნელამთელისიამოვნებითდავლიემაცოცხლებელისითხედა
ბედნიერებავიგრძენიიმდენად, რამდენადაცშეიძლებოდასაჰარას
უდაბნოში დაკარგულიმარტოხელაადამიანიბედნიერიყოფილიყო.
კომპასისდამთვარისმიხედვითდასავლეთისმიმართულებაკიდევ
ერთხელ შევამოწმე.მცირევახშამს მოვრჩითუარა,ცეცხლსნახშირი
მივამატე,თოკისგანწრეშევკარი შიგნითბურნუსიგავფინედაზედ
მივწექი.

სიცივემიმძლავრა,
ჩემისუნთქვაფთილებად იღვრებოდაჰაერში,
მაგრამცეცხლისსითბო კარგადგვიცავდა,
გველებისდამორიელების
აღარ მეშინოდა,
ვიცოდირომცხვრისმატყლისგანდაგრეხილ თოკს
ვერგადმოლახავდნენდამშვიდადვიყავი.

ცასშევცქეროდი.მაკვირვებდაკოსმოსისასეთისიახლოვე
დედამიწასთან.ისეახლოსიყვნენვარსკვლავები,თითქოსჩემსწინ
ეკიდნენდახელისგულირომგამეშვირა-ზედდავისვამდი.მთვარე
მომნუსხველადენთო,მისივარსკვლავებიანიმანტიამთელ ცაზე
გაშლილიყოდაჯადოსნურისხივებითციმციმებდა.

ჭეშმარიტად საოცარისილამაზისიდუმალიღამეიდგასაჰარაში,
რომელიცსრულიად ახალი, მაგრამათასერთიღამესავითძველი
ზღაპრისშესავალივით იწყებოდა..
.

ალბერ კამიუგამახსენდა,
იგი საჰარას უსიცოცხლოდ მბრწყინავი
იდეალურისილამაზის უდაბნოს უწოდებდა.

ჭეშმარიტად საოცარიმიგნებითიყოერთ წინადადებაში

დახასიათებულიმისისამშობლო.ისხომალჟირელიიყო, დასავლეთის
დიდიერგისმკვიდრიდასაჰარას ნამდვილიშვილი.

- „ უსიცოცხლოდ მბრწყინავიიდეალურისილამაზე!
“ნამდვილად
ასეა.-ისევთქვი,
თითქოსკამიუსნათქვამიდავამოწმე.

მედაცხენითოკისწრეშიროგორღაცორივედავეტიეთ, გვერდზე
მოკუნტულადმივწექიდამთელიდღისდაღლილსდა
ძალაგამოცლილს,ცეცხლისსითბომდაგაღვივებულინახშირის
მოღადღადესიწითლემჰინოზივითიმოქმედადა-ჩამეძინა.

დილისრვასაათზეცხენისმოძრაობამგამაღვიძა.ჯადარი
მოუსვენრად როკავდადაქვიშასტორითთხრიდა.უკვევიცოდირასაც
მოასწავებდაცხენისასეთისაქციელიდააქეთ- იქით ფრთხილად
მიმოვიხედე.ცეცხლიჩამქრალიყო, სანთებელითისევავანთედასული
შევუბერე,ჯერკიდევციოდა.მაცოცხლებელისითბო სწრაფად
ჩამეღვარაძარღვებში.მაგრამ ცხენმაფრთქვინვასუმატა.ფეხზე
ავდექიდაცხენიისევთოკისწრეშიშემოვყვანე.ლოდინითითქოს
უსასრულოდ გაიწელა..
.ჯადარითვალმოუცილებლად მისჩერებოდ
მაღალ დიუნას,რომელიცსამხრეთიდანგვესაზღვრებოდა.

საფრთხეიქედანმოდიოდა.

-
„ნუთუმდევარია,
ნუთუასეახლოსმივედი-გავიფიქრე,
ჩემიდანა
ხელშიმოვიმარჯვედაცხენზეშევჯექი.

დიუნასწვერზექვიშამმოძრაობადაიწყოდაკალთებზეცჩამოიშლა.
ქვიშისჩუმიწკრიალიგავიგონე,
რომელიცგაბმულად ჟღერდადა
ნელნელაძლიერდებოდა.

-"
არა,ესადამიანიარუნდაიყოს, აბარაარის?“-უკვეგასაქცევად
ვიყავიმზად,მაგრამ ცხენისაღვირიმაინცმოკლედ მეჭირა.

დიუნასწვერიდანრაღაცუცნაურადმოთეთრო,სამიოდემეტრის
სიგანისგამჭვირვალესითხისმაგვარიტალღოვანინაკადიდაიძრა.
მდინარესავითმოედინებოდადაჩქერებსდახვეულებს იკეთებდა.
ალაგ-ალაგიბურცებოდადადიუნასკალთაზეიღვრებოდა.მირაჟიარ
იყო,რადგანნაკადისწრაფად მოძრაობდა,წყალიცნამდვილად არ იყო,
ისხომქვიშაშიჩაიკარგებოდადამხოლოდსინესტესდატოვებდა.

ვერაფრით ვერვხვდებოდირაშეიძლებოდაყოფილიყო.ტალღების
ნაკადისწრფად მოგვიახლოვდადათოკსგარშემო შემოეჭდო,
მოულოდნელად ორად გაიყოთოკისწრეშუაშიკუნძულივით
მოიქცია.რაცარ უნდაყოფილიყოესმოძრავინაკადი, თოკისაშკარად
ეშინოდადაწრესარ გადმოსცდენია.მოძრავნაკადს კარგად
დავაკვირდი.

ესიყოპაწაწინა,თითქმისგამჭირვალეობობებისმთელიქარავანი,
ისინისრულიად არაჩვეულებრივადმოძრაობდნენ, კიარ მორბოდნენ,
არამედყირაზეგადადიოდნენდამიხტოდნენ.თოკის წრიულად
შემოურბინეს,ცეცხლისკერასგვერდიუქციეს,ისევშეერთდნენდა
ნაკადმაჩრდილოეთისკენგააგრძელადინება.ცხენიმოუსვენრობდა,
გაქცევასცდილობდა,მაგრამაღვირიისევმოკლედ მეჭირა.არვიცოდი
ესუცნაურიმწერებიშხამიანებიიყვნენთუარა,ამიტომრაკიწრეში
ვერშემოდიოდნენდაცდავამჯობინე.

ნაკადიარ ილეოდა, დიუნასწვერიდანახალიდაახლიტალღა

მოდიოდა, ისინირაღაცასგაურბოდნენ, ესეიგიჩვენცუნდა
გავქცეულიყავით.მხოლოდნაკადისგამოლევასვუცდიდი, უცანურად
მიხტოდნენარაქნიდები, ხუთიოდე ნაბიჯის შემდეგმიჭყა-მალაყებს
გადადიოდნენდათავდაყირაეკიდებოდნენ.ჯამბაზიობობების
სირბილისასაცილოსანახაობაიქნებოდახიფათისმაჩვენებელირომ
არყოფილიყო.ობობებისმდინარისჩავლასთითქმისმთელისაათი
დასჭირდა.როგორციქნადიუნასკალთაზენაკადიშეწყდა, ჩვენს
„კუნძულს ჩამორჩენილმატალღამჩაუქროლადაჩრდილოეთისკენ
მიმავალ ქარავანსშეუერთდა.ჩემსგარშემოათასობით ობობამისე
ჩაირბინა,რომყურადღებაჩვენთვისარცკიმოუქცევიათ.

მოცდააღარ შეიძლებოდა.ცეცხლიფეხით დაქვიშით ჩავაქრე

სასწრაფოდავალაგეგადარჩენილინახშირები.რძიანიქილადა
ლამპარიუნაგირისჩანთაშიჩავტენე,ორმოსვეცი, წყლისგუდადა
ქვებიტყავებშივეგახვეულიამოვიღე,ნიკაბიჯვარედინადგადავუჭირე
დაფუთაპირდაპირუნაგირსმივაკიდე, დანადასანთებელამოვსინჯე,
ცხენზეშევჯექიდასადავემთლიანადმივუშვი.

ცხენიადგილსმოწყდადადასავლეთისკენშავიძერასავით გაიჭრა,
უკანმოუხედავად მივქროდით.ცხენისალღოსმივენდე, აშკარად
რაღაცძალიანცუდიგველოდასამხრეთიდან,რომლისთვისაცუნდა
გაგვესწრო.ორისაათიშეუჩერებლადვკეცავდით ქვიშისულევგზას.
ცხენიდაიღალა, მძიმედსუნთქავდა, სიცხეცმომძლავრდა, მაგრამ
ჯადარსშეჩერებაარცუცდია, ისევმიქროდა.დილისთერთმეტსაათი
გახდა,ერთ საათშიმზეზენიტშიდადგებოდადაგანძრევაც
შეუძლებელიგახდებოდა, მაგრამცხენი ჭენებასარ ანელებდა.
აღვირიმოვზიდე, ვცადეშემეჩერებინა, მაგრამგამაფრთხილებლად
დაიჭიხვინადათავიწამართვა.კისერზემივეკარი, აღვირზეაღარც
მიფიქრია,მხოლოდთვალისშევლებასთუვასწრებდიგარემოზეიმ
იმედით,იქნებსიცხისაგანთავშესაფარიმეპოვა.

დიუნებისსიმაღლემიმატა.უკვესამსართულიანისახლისსიმაღლე
ქვიშისმთებსშორისმივქროდით.მათშორისჩაკარგულიხეობის
ბილიკზეცხენიშეუჩერებლადმიექანებოდა.

ხმაურიმომესმა,რომელიცჩუმგუგუნსგავდა.ამხმისგაგონებაზე
ცხენმაჭენებასუმატა,ოფლიღვარადჩამოსდიოდა, მაგრამშეჩერებას
არცაპირებდა.გუგუნიმომძლავრდა.თავაწყვეტილ რბოლაში
ორმოციოდეწუთიკიდევგავიდა.ცხენმამკვეთრადმოუხვიამარცხნივ,
ნამგალივითგადაწოლილ დიუნებსშორისჩრდილოდასავლეთსკენ
შეჭრილ ვიწროხეობაშიმოულოდნელად გაჩერდა.ჯადარიმთლად
ოფლშიცურავდა, ძალიანშემეშინდა,
ამდენიდაკარგულისითხის
აღდგენასჩვენიწყლისმარაგიარეყოფოდა.აღვირშიხელიჩავავლე
მინდოდაგამეტარებინაოფლისშესაშრობადმაგრამარ
დამემორჩილა, ნაბიჯიცვერგადავადგმევინე.

ჩამოვხტიდაფუთაგავშალე,
ტყავებიკარგად იყო დანოტივებული,
ქვებსნამიცკიქონდათ მოკიდებული,
ჩემმაჩანაფიქრმაგაამართლა,
მაგრამსიხარულისდროარიყო.მზე უკვეთავზეგვადგა.ერთიტყავი
მემოვიხვიეთავზე,
მეორეცხენსმოვახვიე.ნიკაბიდაბურნუსიორივე
გავშალედამზისაგანდასაცავადისიყოცხენისთვისუნდა
გადამეფარებინარომჩვენიდიუნასწვერიდანვეებერთელამტვრის
ღრუბელიცაშიაიჭრდადასამხრეთ- აღმოსავლეთისკენდაიძრა.

ქვიშიანიქარიშხალიდაგვეწია.ნიკაბისასწრაფოდგადავაფარე
ცხენს,თავიკარგად შევუხვიე,
ყურები,თვალები,
ნესტოებიდაპირი
მთლიანად ორკეცინაჭრისქვეშმოვუქციე.მეორებოლო მკერდსუკან,
წინაფეხებთანკარგად შევუკარი.ქარმარამოდენიმეჯერ მიმანარცხა
დიუნასკალთას, მაგრამუნაგირისქამარსვეჭიდებოდიდაფეხზე
ვდგებოდი.პირიქვიშითგამევსო, სასწრაფოდშევიხვიეთავიდა
კისერი,ბურნუსის ბოლო წელზექამარივითშევიკარი.თვალებიდა
ფილტვებიქვიშისმტვრისგანუნდადაგვეცვა.წყლისგუდაგულზე
მივიკარი,ცხენსკისერზემივეხუტედახელებიმაგრად შემოვხვიე.
სასტიკისიცხედაქვიშისქარიშხალი, ორიერთმანეთშიარეულიდა
ერთნაირად საშიშისტიქიაჩვენსთავზეიკრებდაძალას.

აითურმერასგაურბოდნენყირამალამოხტუნავეობობები.

მზექვიშაზეშეწვასგვიპირებდა,
ქვიშისქარიშხალი-ცოცხლად
დამარხვასგვიქადდა.

ისემძლავრადდაუბერა, გარემოქარისღმუილმაგააყრუა.უცნაური
ცხელისიბნელეჩამოწვა.ცაშიაჭრილმაქვიშისმტვერმამზე
დააბნელა.თითქოსდაღამდა.სიცხემიმატა.გახურებულიქვიშა
ნემსებივითმესობოდა, სიმწარეძვალსადარბილშიატანდა..
ვიგრძენირომცხელიქვიშაკოჭებზეშემომადგა, სიმხურვალეისე
შემომენთოთითქოსფეხებიპირდაპირკოცონშიმედგა.ცხენმაფეხები
გაინთავისუფლადაქვიშაზეზედ შედგა, მეციგივემოვიმოქმედე.ქვიშა
გვმარხავდა,ჩვენკიზემოთ- ზემოთმივიწევდით.ქარიგაძლიერდა.
ცხენიგვერდზეგადაიხარა, თითქოსქარსსაყრდენადიყენებდა.
ჯადარმაჩუმად ჩაიფრუტუნადაგაირინდა.ქარისღმულისგან
ყურთასმენააღარ იყო.მოყრილიქვიშასწრაფად იწევდაზევით, ჩვენც
ფეხებსვითავისუფლებდითდაზევით მივიწევდით.ქარი
დაუსრულებლადქროდადაგუგუნებდა,ცასმარტოხელამგელივითი
დაუსრულბელადდაავად შეჰყმუოდა, თავისუფლადდანავარდობდა,
ყველაფერსხვეტდათავისგზაზე,ზეცაშიაჰქონდადასადღაც
მიაქროლებდა.

ისევცოცხალივიყავიდაესისევცხენისდამსახურებაიყო ამვიწრო
ხეობაშირომმომიყვანა,
აქშედარებითდაცულებივიყავით,ქვიშის
ქარბუქი ზემოთ ქროდა,ჩვენმხოლოდქვიშის მცირენაწილითუ
გვეყრებოდათავზედამაინცშავდღეშივიყავით.გაშლილ ქვიშრობზე
რომდაგვწეოდაქვიშისქარიშხალი, ცოცხლებიაღარცვიქნებოდით.
ქარითავისჭკუაზეაგვაბურთავებდა,
ათასჯერმიგვანარცხებდა
დიუნებისაშლილ კალთებს დასადღაცმიგვმარხავდა.

როგორიქნაბინდმაგაფანტვადაიწყო.დღენელ- ნელაიბრუნებდა
ნათელს.ქვიშისქარიშხალიძალასკარგავდა, ცხენმაამოიფრთქვინა
დაჩაიმუხლა.მეცმუხლებზეჩავიჩოქე.ჯერ ღმუილიშეწყდა, მერე
როგორციქნაქარინიავადიქცა.ბურნუსიმოვიხადედაცასშევხედე.
ისეთისუფთალურჯიფერისიყო, თითქოსარაფერიმომხდარაო.
საღამოსექვსისაათიგამხდარიყო.მტვრითმთლიანად ვიყავი
დაფარული, სახეხელით ჩამოვიწმინდე, ყველანაოჭშიდანაკეცში
ქვიშაგამეფებულიყო.პირშიცქვიშამიხრაშუნებდა.ცხენსნიკაბიდა
ტყავიმოვაშორე, ფრთქვინვითფეხზეადგადამთელისხეული
შეიბერტყა.ოფლიანსხეულზექვიშააწებებოდა, მეციგივედღეში
ვიყავი,ორივესერთნაირიფერიგვედო, უდაბნოსქვიშისფერი,მაგრამ
ორივეცოცხლებივიყავით.ჩვენიავლადიდებააქეთ იქეთ იყო
მიმოფანტულიდაქვიშამიყრილი, მაგრამხეობაშივეეყარადარაკი
წყალიადგილზეგვქონდა-ესეიგიყველაფერირიგზეიყო.აქლემის
ტყავით კარგად გავწმინდეცხენი,
მემხოლოდ ტანსაცმლიგავიბერტყე.
ხეობაშიგაფანტულინივთებიმოვაგროვე, ჯადარიოცდაათი
„ვარსკვლავით დავაჯილდოვედამთელიხუთიპეშვიწყალიც
დავალევინე.აქამდეხომმეგონარომმემიმყავდაცხენი, მაგრამახლა
დავრწმუნდირომთურმემასმივყავდი.

„ნანემსარები მეწვოდა,
ამასქვიშისმტვერიდაოფლიემატებოდა,
გაუსაძლისადმექავებოდამთელისხეული, მაგრამრაკიამ
უბედურებასგადავურჩით, ესაღარაფრადმიმაჩნდა.

საღამოსრვასაათისთვისხეობიდანუკანგამოვედით დაისევ
დასავლეთისკენშევბრუნდით.

გარემო სრულიად შეცვლილიდამხვდა,

აქლემებისნაკვალევი
პირწმინდად წაშლილიყო.

ქარსსაოცარი სანახაობაშეექმნაქვიშისგანდასულ სხვანაირად

დამხვდამოხატულიგზასავალი. ქვიშისმთებსკალთებსათასნაირად
ნაქსოვიუნაზესიმარმაშიმოსდებოდა. ..დამე,დავრწმუნდირომ
სწორედქარიიყო საჰარაშინამდვილიშემოქმედიდაყველაიმ
მხატვარზედიდიმხატვარი, ვისისახელიცსაერთოდგაეგონა
კაცობრიობას..
.

უდაბნოსულამაზესპეიზაჟსმუქიწითელიფერიედებოდა,
ჩამავალიმზისფერი.მესამესაათიიყომივდიოდითდასავლეთისკენ,
ნელა,ვმოძრაობდით.მსუბუქინავარდსიორღასვუნაცვლებდით.
გადავწყვიტე,რომსაღამოსმგზავრობაუფრონელიყოფილიყო,
ისედაცგადაღლილებივიყავითდილითთავსდამტყდარიუბედურების
გამო.დღესისევგადავრჩი,ჩემისამებისერთმამესამედმა
გადამარჩინა,ღმერთისმიერ,არბულ ბედაურადგადაქცეულმა
სამხრეთისთბილმაქარმა.

ღამისსათევად ახლაუფროგონივრულადმოვემზადე, დიუნებს

შორისგაწოლილიხეობაშევარჩიე.ცხელირძედავლიე,
ცეცხლისთვისაცნახშირისათიოდენატეხიგავიმეტე.უფრო ღრმა
ორმოამოვიღედატყავებიდაქვებიუფრომჭიდროდჩავალაგერომ
მეტიწყალიმოგროვილიყო.ისევთოკისწრეშევკარი, გვერდზე
ჩარბენილ მორიელსმხოლოდთვალიგავაყოლე.

ახლასხვადარდიმქონდა,წყლიანიგუდაგვარიანად დაჩუტულიყო.
გამოზოგვითმხოლოდ ერთიდღეღაგვეყოფოდა.გუდაორმოში
მოვათავსერომდილით ცივიწყალიგვქონოდა,ცხენის აღვირში
მკლავიგავუყარედაძილიცმეწვია.

ბედუინიმესიზმრა.

აქლემზეამხედრებულიყო, ჩვენსკენმოქროდა,სახესაღარ მალავდა,

მთლიანად მოუჩანდა.შეწუხებულიაკვირდებოდაქვიშას, ჩვენს
ნაკვალევსეძებდადავერპოულობდა. ..სიზმარშივეძახდი,ცხენი
ხმამაღლაჭიხვინებდა,მაგრამმასჩვენიხმაარ ესმოდა, თითქოს
ჩვენსშორისუხილავიკედელიაღმართულიყორომელიცხმას
სრულიადახშობდა.ბედუინიხანზეცასშესცქეროდა, ხანმიწას
დასცქეროდა,მაგრამჩვენსკენარიხედებოდა. ..

მეორედღეს, უპატიებლადგვიანდაცუდ გუნებაზეგამეღვიძა.

სიზმარიცუდად ჩამყვა.რაღაცუბედურებასმაუწყებდათითქოს.დილის
ათისაათისრულდებოდა.მხოლოდერთისაათითუვივლიდით.ჩემს
თავზეგავბრაზდი.მზეუკვეცაზეეკიდა,არემარესმირაჟები
მოჰფენოდა.ცამიწაზელივლივებდა, ქვიშისდიუნებსკი პირამიდების
ფორმამიეღოთ მიწაზეგაწოლილიციდანამოწვდილებიიმ
სიმაღლეზეატყორცნილიყვნენ რომწვერებიარ უჩანდათ.
პირამიდებსშუაწელზეღურბლებისქამარიერტყათრომლის
ჩრდილებიცმათ გლუვკედლებზემისრიალებდნენ.ხელშესახებად
ნამდვილიიყო პეიზაჟი.მხოლოდჰაერისოდნავილივლივი
ამჟღავნებდარომესსაოცარისანახაობა, -მხოლოდმირაჟიიყო.
 ადგომამეზარებოდა, დაღლილობასთავისიგაჰქონდა.მირაჟმა
გამართო,მაგრამთავსძალადავატანედაფეხზეავდექი.გვარიანად
ვიყავიდასუსტებული,ცხენისფერდებიცშევარდნილიმეჩვენა.
ჯადარსმივეფერე,მანჩვეულადმხარზედამადო ლამაზითავიდაისევ
აღმოსავლეთსდააცქერდა.

- „ნუნერვიულობჯადარ, მოვაალ კაბირი.ისშენარასოდეს

მიგატოვებს -ვუთხარიცხენს,პატრონისსახელისგაგონებაზეცხენმა
დაიფრუტუნადაყურებიდაცქვიტა.

ორმოსვეცი, წყლიანიგუდაგვარიანადგაცივებულიყო.
სიხარულითდავლიესამიყლუპიცივიწყალი.სითხემგრილად ჩაიარა
ქვიშიანიცხელიჰაერითჩაკაწრულიყელი.ძალამომეცა.ახლა
ტყავებიამოვალაგედაქვებიგამოვაჩინე...რაცდავინახეესსრული
გამარჯვებაიყო,მთელიერთიპეშვიწყალიდაგროვილიყო ტყავში.
დიდიმოწიწებით გადავასხიგუდაში,მაგრამწყალიუკვეცოტაგვქონდა,
სულ ერთიდღისსამყოფი.ტყავებიმჭიდროდდავკეცენესტის
შესანარჩუნებლად.ცხენისთვის ვარსკვლავები გადავთვალე,
ნელ-
ნელავაჭმევდიხელისგულიდან.

ვნერვიულობდი.დღესაცრომვერმიმეღწიაორიენტირისათვის,
ხვალ უკვეწყალიაღარ გვექნებოდა.უწყლოდერთ დღესთუ
გავძლებდით, მეტსვერა.მედაჯადარიერთმანეთსნელისიკვდილით
შევაკვდებოდით.ვუცქერდი როგორინეტარებით,ფრთხილად სვამდა
ცხენიდამსახურებულ ცივწყალს.

ისევგზასდავადექით,ნელამივდიოდით, ენერგიას
ვუფრთხილდებოდით, წყალიარუნდამოგვწყურებოდა, ახლაესიყო
მთავარი.ცხელიშუადღეჩვეულადმძიმედგადავიტანეთ, თავზე
ტყავმოხვეულებმა,ოღონდჩარდახიკარგად ვერ ავაწყე,ძალააღარ
მყოფნიდა.ბურნუსისცალიმხარეპირდაპირქვიშაზედავფინედაზედ
ქვებიდავალაგე,მეორებოლოკიცხენისუნაგირისკეხზედაძუის
თასმაზედავამაგრე,ნიკაბიმხოლოდცხენსგადავაფარეთავზედა
სხეულზე.მეჩარდახისქვეშვიჯექიდაორ ცალ მომჟავო "ვარსკვლავს"
ვღეჭავდირომწყალიარმომწყურებოდა, თავზეაქლემისნოტიოტყავი
მეხვია,
„მოკლედ ვსუნთავდი.მზისდარტყმაარ მემუქრებოდა.მაგრამ
გაუსაძლისადმიჭირდა.სულისამომრთმევადმცხელოდა.თითო წუთი
საათსემსგავსებოდაისენელამიღოღავდადრო.მზეისეკაშკაშებდა
რომაბრეშუმისფარდიდანაცშეუძლებელიიყო თვალისგასწორება.
ფიქრიცარ შემეძლო, ისეგამომიშრაპირი,
რომენაგამხმარივით
მედო შიგნით.წყლისგარდაარაფერზეარშემძლო ფიქრი.უბრალოდ
გაშტერებულივიჯექიდაწყლიანგუდასშევცქეროდი.როგორ, როგორ
მინდოდაწყალი, თანაცწინმედო.მაგრამ ცხენიდაორიენტირის
სიშორეარ მასვენებდა.ჯობდამეარდამელიაწყალიდაცხენისთვის
შემენახა,
ისთუდაეცემოდა, -ჩემსსიცოცხლეზეფიქრიცარ ღირდა.

-"
არა,არ დავლევ, წყალიცხენისაა,ცხენის!გეყოფასულმოკლეობა,
რასერჩიამცხოველს, რომელიცლამისერთითვეაზურგითგატარებს,
რამდენჯერ გიხსნა,რამდენჯერგადაგარჩინა!ნუთუერთ ყლუპწყალზე
გაცვლისინდისსდაასეთუსიტყვოერთგულებას? !
,მაშინხომარაფრის
ღირსიარიქნები, არციმსიცოცხლის, რომლისთვისაცახლაასე
იბრძვი!"-ხმამაღლაველაპარაკებოდიჩემსთავს.კოჭებთანფეხები
გვარიანადმქონდადასივებული, ხელებიმიცახცახებდა,-ესუწყლობის
ბრალიიყო.

თოკისწრეშიუღონოდმივწექი.თვალებიდავხუჭედაერთადერთი
რაცვინატრეესიყო წყალი,ულევირაოდენობითცივიწყალი.უკვე
ერთითვეიყო რაცწყალინორმალურადარდამილევია.
დაუსრულებელ ოცნებადმქცეოდა,ერთიბოთლი ცივიწყლის
სულმოუთქმელად დალევა.

საღამოსექვსსაათზეისევცხენზევიჯექი.უდაბნო უფრო დაუფრო

შლიდამხრებს.საითაცარუნდაგაგეხედა, ყველგანქვიშა,დიუნები,
მზედაალბერ კამიუსთვალისმომჭრელი," უსიცოცხლოდ იდეალური
უსასრულოსილამაზე"გამეფებულიყო.ამვეებერთელაუდაბნოს
ოქროსდიუნებით მოხატულ მკერდზე,მედაცხენი, დაკარგული
ჭიანჭველებივითმივღოღავდითდასავლეთისკენ.გამახსენდა
თვითმფრინავიდანდანახულინუაქშოტი.ნათლად დავინახეროგორ
დასდგომოდაჩრდილოეთიდანქვიშისვეებერთელამთები
მავრიტანიისდედაქალაქსდადღე- დღეზეწალეკვასუქადდა.

ამფიქრშიშევნიშნე,
რომძალიანუცნაურადგილასაღმოვჩნდით.

ქვიშასადღაცგამქრალიყო.მთელიჰორიზონტისმანძილზემთლიანად
დახეთქილ- დამსკდარინიადაგიგადაჭიმულიყო.ჩვენზუსტად იქ
გავჩერდით სადაცესდახეთქილიადგილიიწყებოდა.ბედუინისრუკა
გამახსენდადასასწრაფოდ ვეციუნაგირისჩანთას,ზუსტად ისადგილი
უნდაყოფილიყო, სადაცკლაკნილიხაზიიყოგავლებული.აბა
სხვანაირადროგორ მონიშნავდადახეთქილ ნიადაგსრუკაზე
ნაჩქარევად ბედუინი.რაღაცარ მეამაესადგილიდარუკაზედასმულ
ვარსკვლავსდავაკვირდი.ისსამხრეთისკენ,კლაკნილიხაზისბოლოში
იყომიხატული.სამხრეთისკენდავიძარით.ორისაათისშემდეგ
მივაღწიეთ ადგილს, სადაცდახეთქილიმიწაძალიანვიწრო იყო და
ცხენით გადახტომაშეიძლებოდა, მაგრამრასნიშნავდაასეთიგრძელი
თითქმისორასკილომეტრიანიშემოვლითიგზა?მთელიამორი
საათისმანძილზენიადაგიარიცვლებოდა, დახეთქილიდადაბზარული
ტერიტორიასაკმაოდ დიდსიგანეზეიყოგადაჭიმული.გუშინდელ
ქვიშიანქარსაქამდე ვერმოეღწია, მაგრამვერცაქლემების
ნაკვალევსვხედავდი.ჩემსმდევარსანგვერდიქონდანაქცევიამ
ადგილისთვის, ანჯერ არიყო აქამდემოსული.

ცხენიდანჩამოვხტიდადახეთქილ მიწასდავაკვირდი.ჩემი
ყურადღებაუცნაურმახმამმიიქცია.თითქოსსადღაცწყალიშხუოდა.

- „მოჩვენებებიდამეწყოწყურვილისნიადაგზე,
ნამდვილად
ვგიჟდები.-გავიფიქრე.ხმასყურსვუგდებდიდავცდილობდი
გამერკვიამართლამესმოდათუმელანდებოდა.ისევგამახსენდარომ
ხმასმირაჟიარ აქვს.

კარგადდავაყურადე.ესნამდვილადწყალიიყო, მაგრამ სადიყო?

გავწექიდამიწასყურიდავადე.არვცდებოდი, ესნამდვილადწყლის
ხმაიყო.სადღაცჩემსქვემოთ,მიწისქვეშამდინარემიედინებოდა.ესე
იგირუკისკლაკნილიხაზიმიწისქვეშამდინარესუჩვენებდა, ხოლო
ვარსკვლავიგასასვლელ ფონს.ბედუინიხომგეოლოგიიყო, ამიტომ
კარგადეცოდინებოდამიწისქვეშამდინარისარსებობაცდამისი
ადგილმდებარეობაც.

- „ღმერთო, წყალი,რამდენიწყალია,მეკიწყურვილით
ვიხრჩობი. .
.-დავიწყენაპირებისავლაჩავლა,იქნებსადმესისველე
შემეჩნია,
ცოტაგამეთხარადანანატრიწყლისნაჟურით შემევსო ჩემი
წყლიანიგუდა. .
.ერთადგილასსისველემართლაცშევნიშნე,
„ნაპირიდან ოთხიოდეგაშლილიმკლავისსიგრძეზე გაწელილი
ელიფსისფორმისსველილაქაოდნავმუქადმოჩანდა.დახეთქილი
მიწაზეგადავირბინედასისველესხელიდალოყაერთდროულად
დავადე.წყლისხმამწყურვილიგამიასმაგა, თვალებიდამიბნელდა,
ველურივითვიქცეოდი, ქვიშასფრჩილებითვფხაჭნიდიმერემიწას
ყურსვადებდი, მერეისევვფხაჭნიდიდაისევვაყურადებდი...

-„ნამდვილადაქამოდისწყალი, ნამდვილადმოვაგროვებწყალს,
ჯერბევრს,უსაშველოდ ბევრსდავლევ,იმდენსდავლევრამდენიც
არასოდესარ დამილევია,იმდენსდავლევრომსიცოცხლისბოლომდე
მეყოს,მერებევრსმოვაგროვებდაფარაფრამდეგამოვიზოგავ! “-
სიხარულისგანავიტრდი,ცრემლიქვიშიანსახეზეგზასიკვალავდადა
წყლით დასველებულ ადგილსეწვეთებოდა.
 უკანდავბრუნდიდაფეხზეგავიხადე.ცხენსდავუძახე,
ჯადარი
მაშინვეჩემსგვერდით გაჩნდა.

წყლისგუდამხარზეგადავიკიდე ბრტყელი, წვეტიანი ქვადადანა

მოვიმარჯვე,შიშველიფეხით, ფრთხილადმოვსინჯედამსკდარი
ზედაპირიდანელ- ნელამივუახლოვდინოტიო ლაქას.მუხლზე
დავიჩოქედათხრასშევუდექი.დამსკდარიზედაპირიისეიყო
მოჭიმული, თითქოსზედაპირზედასხმულიბეტონიგამშრალიყო და
დახეთქილიყო.ქვიშაგლუვკირქვადქცეულიყო.
„ბეტონის ნატეხებთანბრძოლაგამიჭირდა.ბასრიდანაძალიან
გამომადგა,გადავწყვიტევიწროდაღრმაორმო ამომეღო.მთელი
საათივთხრიდიდაამომქონდაუცნაურად გაქვავებულიკირქვის
კენჭები.რაღაცმონაკვეთისშემდეგქვიშისფენასმივადექი.უფრო
სწრაფადჩავდიოდისიღრმეში.თხრილში ხელიუკვეიღლიამდე
მემალებოდა, ორმოსბოლოშიწყალმადაიწყო დაგროვება.დაველოდე,
სწრაფადჩავაფინეშიგაბრეშუმისბურნუსი, წყალიამოვაშრედა
გუდაშიჩავწურე.ორმოშიისევდაგროვდაწყალი.ისევჩავაფინე
ბურნუსიდაისევჩავწურე.ათიოდეასეთიჩაწურვა, ჩემსგუდას
შეავსებდა,ეს სამი დღისწყლისმარაგიიყო.ამიტომრაკიბედმა
გამიღიმა,რაცარ უნდადავღლილიყავი, როგორმეგუდამთლიანად
უნდაამევსო.

ცხენიმოუსვენრობდა,
უკმაყოფილოდფრუტუნებდადადამსკდარ
ქვიშაზეარგადმოდიოდა.„ნაპირზე იდგადახანდახანჩუმად
ხვიხვინებდა.

მართალია ჩემიწყალი არცისეთისუფთაიყო, მაგრამმიწა

დაილექებოდადაგასუფთავდებოდა, მთავარიაჭურჭელისავსე
მქონოდა.გუდისგავსებასსაათნახევარიდასჭირდა.ბოლოჯერ
ჩავწურეაბრეშუმიდაგუდასთავიმოვუკარი.სველიბურნუსითავზე
მოვიხვიედა ნაპირისკენ წამოვედი.წყალი დავტოვედამოვბრუნდი,
დანადაქვაუნდაგამომეტანა.ორმოსჩავხედე, წყლით ივსებოდა.
თავივერ შევიკავე,
შიგნითხელებიჩავყავიდაპეშვებით წყალი
დავლიე,ხარბად ვისრუტავდისითხეს, დაუსრულებლადამომქონდა
ორმოდანწყალიპეშვებით, ვსვამდიდავსვამდი, ვერ ვჩერდებოდი.
წყალიგულზედამადგა, მეკიმაინცდაუსრულებლადმიმქონდაპეშვი
ტუჩებთანდაშეუძლებელიიყოჩემიგაჩერება.თვალებშისინათლე
დამიბრუნდა,გონებაამუშავდა, გული ისეძლიერ აღარმიცემდა,
ხელებისცახცახიცშემიწყდა, ფეხებისდასივებათვალსადახელსშუა
ქრებოდა.გონზემოსულმაწყლისდალევაშევწყვიტე.სასწრაფოდ
ხელებიდაპირიდავიბანე, დანასდაქვასხელივტაცედანაპირისკენ
უნდამოვბრუნებულიყავი,მაგრამ. .
.ნაბიჯიცვერ გადავდგი.

ფეხებზედავიხედე.მუხლამდეჩაფლულივიყავიწებოვანქვიშაში.
ფეხისამოღებავცადე,მაგრამისესწრაფადწავედისიღრმისკენ,
თითქოსრაღაცძლიერმატუმბომშემიწოვადა. .
.მენჯებამდე
აღმოვჩნდიჩაფლული.ვცადე მეორეფეხსდავყრდნობოდიმაგრამ
უფრო ჩავიძირე.მოხეტიალექვიშასაჰარაშიდახრჩობასმიპირებდა.

-„მოხეტიალექვიშა!რარეგვენივარღმერთო!წყურვილით და
წყლით გაბრუებულს,ეს როგორდამავიწყდა, როგორ! .
..
“-
სასოწარკვეთილებამკინაღამგონებადამაკარგინა.დანადაქვამყარ
ზედაპირზედავდედაგაუნძრევლადგავჩერდი, როგორცკიმოძრაობა
შევწყვიტე,
ქვიშაცგაჩერდა.ესთიხანარევიქვიშაიყო, რომელიც
ჩაფლულ სხეულზემჭიდროდშემომდგომოდადასიღრმეში
დაუნდობლად მითრევდა.„ ქვიშისჭაობი სადაციყო წელამდე
შემომადგებოდა.

სიკვდილისუცნაურიმახე, -მოძრავიქვიშაწამშინთქავდა
ადამიანებს,ნივთებს,მანქანებს,
გემებსდათვითმფრინავებს.
ალიასკაზეასორმოცდაათკილომეტრიანისანაპირო მთლიანად ვერაგ
ხაფანგადქცეულიყო.ფიორდებზედამსხვრეულიგემები, რომლებიც
ამადგილასირიყებოდნენ, რამოდენიმედღეშიქვიშისუძღებწიაღში
უკვალოდიძირებოდნენ.მეჩვიდმეტესაუკუნეშიმოხეტიალექვიშამ
ექვსიოდე წუთშიჩამარხაცნობილიქალაქიპორტ- როიალი,რომელიც
იამაიკაზე,მონათვაჭრობისცენტრში, ინგლისისმეფისმიერ ქალაქის
მერადდანიშნულმაცნობილმამეკობრემ, -ჰენრიმორგანმაგააშენა.

დიდმანავსადგურმაეკონომიკასწრაფადააყვავადაპორტ-
როიალი
მსოფლიოშიცნობილ უმდიდრესქალაქადიქცა.

მაგრამადგილისადაცქალაქიგაშენდა,
თექვსმეტკილომეტრიანი
ქვიშრობისკონცხიიყო.

ერთ უბედურღამეს,მიწისძვრამ,
რომელიცმხოლოდ ექვსიწუთი
გრძელდებოდა,ქვიშაგააცოცხლა.მოხეტიალექვიშამმთელიქალაქი
შეიწოვადაორიათასზემეტმაცხოვრებლიანადყველაშენობა
რამოდენიმეწუთშიმთლიანადჩამარხათავისწიაღში.მაგრამ
უბედურებაამით არ დამთავრებულა.როგორცკიმიწისძვრაშეწყდა,
ქვიშაწამშიგაქვავდა,ნაქალაქარი"ბეტონის"ხსნარით მოჭიმულ
ველად იქცა.სრულიადმოულოდნელადადამიანებისდიდინაწილი,
რომელიცმოხეტიალექვიშისგანთავისდაღწევასცდილობდაზოგი
წელამდე, ხოლოზოგიცკისრამდეჩამარხულიაღმოჩნდა.ადამიანები
ვეღარ ინძრეოდნენ,ამოსვლაშეუძლებელიიყო.რამოდენიმედღე
ისმოდამათ განწირული ძახილი.ენითაუწერელ, თავზარდამცემ
კივილ-წივილს,ქალაქისმაწანწალადქცეულიდამშეულიძაღლების
ღრენაერთვოდა, რომლებიცცოცხლადჭამდნენქვიშაშინახევრად
ჩაკირულ ადამიანებს.მოხეტიალექვიშიდანამოჩრილიშენობების
ნაკედლარებითითქმისმთელიასიწელი,ძეგლებივით იდგნენპორტ-
როიალში,ამახდენილიწყევლასავითსაზარელიუბედურებისმაცნედ.
მაგრამერთისაუკუნისშემდეგმომხდარმაკიდევერთმამიწისძვრამ
ტრაგედიისესკვალიცსრულადწაშალა.

ეგვიპტეში ლეგენდებიდადიოდასაჰარასმოხეტიალექვიშებში
გამქრალ ქარავნებზე.ამლეგენდებსუდაბნოში მომთაბარე
ტუარეგებისტომიავრცელებდა.ისინიხშირადუამბობდნენ ხალხს,
რომღამით, უდაბნოსმიწისქვეშეთიდანიმადამიანების
საწყალობელიყვირილიდაკვნესაესმოდათ, რომლებიცმოხეტიალე
ქვიშამცოცხლადდამარხა.

ამმოვლენაზეუამრავირამმქონდაწაკითხული.რამოდენიმე
მეცნიერისნაშრომსაცვიცნობდი.ბებიაჩემს,რომელიცთბილისში
ცნობილიფიზიკოსიიყო,მონაყოლიჰქონდაჩემთვისუმცირესი
ნაწილაკებისთვისებებისშესახებდაარაერთხელ ქონდაახსნილი
ქვიშისადაწყლისმოლეკულებისშეჭიდულობისძალისმოქმედების
პრინციპი.მეკობრისდიდ ქალაქისქვიშისმიერ ჩაყლაპვისამბავიც
პირველად სწორედ მანმიამბო.ისიცამიხსნა,რაშიშეცდნენდარატომ
ვერამოვიდნენადამიანები" ქვიშისჭაობიდან.მაშინ ზღაპარვით
ვისმენდიმისნაამბობს,მაგრამბავშვისნათელ მეხსიერებაშიკარგად
იყოგადანახული-განთქმულიმეკობრისქალაქზეთავსდამტყდარი
უცნაურიამბავი.
..

ვბრაზობდირომ ცხენმამაჯობაჭკუით.ფეხიცარ დაადგა

დახეთქილ მიწას..
.დავუძახედაჩამუხლებავანიშნე,ჯადარმადაიჩოქა.
მინდოდააღვირსმივწვდომოდი.ზურგზე, გულაღმაგავწექი
ზედაპირზედახელიცხენისკენგავიშვირე, მაგრამაღვირსვერ
ვწვდებოდი,ამმოძრაობამქვიშაშიწელამდეჩამსვა.თუღამემდე
აქედანვერ ამოვაღწევდი,წყლიანითიხაგაიყინებოდა,
ცემენტნარევივითგამაგრდებოდადამეცოცხლად ნახევრად
დამარხულს, შუადღის მზერამოდენიმესაათშიმომიღებდაბოლოს.
ისევცხენისკენგავიწოდეხელი, ჯადარიწუხდა,ჩუმად ხვიხვინებდა,
ჩაჩოქილიიდგა, თავსიქნევდა,მაგრამაღვირზემიწვდომავერ
შევძელი.

ზურგით გულაღმაგავწექიდახელებიგავშალე.გადავწყვიტე
აღარ გავნძრეულიყავი.უნდადამესვენადაძალებიმომეკრიბა.მერე
კიძალიან ნელი,თითქმისშეუჩნეველიმოძრაობით უნდამეცადა
ფეხებისამოთრევამოხეტიალექვიშიდან.ამასდიდიმოთმინებადა
დროდასჭირდებოდა.მთელინახევარისაათი, გაუძრევლად ვიწექი,
ხელებიჯვარზეგაკრულივითმქონდაგაშლილიდაცასშევცქეროდი.
 ცხენიწამოდგაჯერმიწასტორავდა.არგავეპასუხე, აფრუტუნდა,
მაგრამისევჩუმად ვიყავი.ცხენიწამოდგა, ყალყზეშედგა,ხმამაღლა
დაიჭიხვინა,შებრუნდადაგაჭენდა, აღვირიმიწაზედასთრევდა.
ცხენისგაქცევაზეკინაღამშევიშალე, განწირულიხმით ვეძახდი,
მაგრამმასაღარესმოდადაისარივითმიფრინავდასამხრეთისკენ.
ჯადარითვალსმიეფარა.უდაბნოშისაშინელი სიჩუმეგამეფდა.იმ
გაქცევისშემდეგ,ცხენისულ თანმახლდა, სულ მისგულისცემას
ვუსმენდი.უმისობამშემზარა.წარმოუდგენელიდაამუდაბნოსავით
უსაზღვრო მარტოობაუჩუმრადშემომერტყაგარშემო.წელსქვემოთ
მოხეტიალექვიშაშემომდგოდა, წელსზემოთ კისაშინელიმარტოობა.

მთელიძალღონემოვიკრიბედაზურგზეგაწოლილმადა
ხელებგაშლილმაფეხებისამოზიდვავცადე.მხოლოდ ორი
სანტიმეტრითამოვწიე.დაველოდე, სანამფეხისგულზექვიშის
საყრდენიარ ვიგრძენი.ფეხქვეშქვიშისგამაგრებასდაველოდე, თან
ზურგზეგაწოლილივცდილობდისხვამოძრაობაარ გამეკეთებინა.
როგორცკიფეხისგულებითგამაგრებულიქვიშავიგრძენი, ისევ
ორიოდესანტიმეტრით ამოვიწიეზემოთ.ძალიანნელიიყო ქვიშის
ჭაობიდანთავისდაღწევისხანგრძლივიდადამღლელიპროცესი,
მაგრამსხვაგამოსავალზეფიქრიცარ ღირდა.

ნელა,თითქმისყოველ ჯერზე,მხოლოდორისანტიმეტრის
სიმაღლეზევიწეოდიზემოთ, ველოდიროდისშეივსებოდა
ფეხისგულისქვეშცარიელიადგილიქვიშითდამერესაყრდენად
ვიყენებდი,შემდეგკიდევორ სანტიმეტრზევიწევდი დაისევველოდი
როდისვიგრძნობდიფეხისგულზექვიშას.გვარიანად დავიღალე,
საკუთარიფეხებისსიმძიმემღლიდა, ორსაათიანიწვალებისშემდეგ,-
მხოლოდ მენჯებით ამოვცდიმოძრავიქვიშისორმოს.დანასხელი
წავალე,კაბაშემოვჭერიდაისევდასვენებაგადავწყვიტე.ნახევარი
საათიუმოძრაოდ გავატარე,ახლაყველაფერიისევთავიდანუნდა
დამეწყო.

გვარიანადშებინდდა.

ქვიშისგამაგრებამდეთუვერამოვაღწევდი,ყველაფერიამაო
იქნებოდა.მთელიერთითვისწვალება, ფეხითბოდიალი,
მორიელებითდაგეველებითგადავსებულიგამოქვაბულები,
მდევრისგანგაქცევა,ამდენიშიშისგაძლებადაატანა,
წყურვილი,
შიმშილი,აუტანელისიცხედაძვლისგამყინავისიცივე.
..

-
"არანილნა, შენაქარ მოკვდები.რაცგველთანბრძოლისასგადაიტანე
იმშავბნელ გამოქვაბულში,მასმერემოხეტიალექვიშავერ მოგერევა!
უნდაშეძლო.უნდამოიკრიბოძალები.ზღვაკოვზით დაილიადაშენც
ასეცოტა-ცოტათიამოლევამორმოს.აბაშენრაგეგონა!ასეადვილად
მოსაპოვებელიიქნებოდაშუასაჰარაშიწყალი? !რამესაფასურიხომ
უნდაგადაგეხადა,ჰოდაშენისიცოცხლით გადაიხდითუახლააქედან
ვერამოხვალ!ჯადარიმაშველისმოსაძებნადგაიქცა, არ
მიუტოვებიხარ!ხომგახსოვსალ კაბირთანრომმიგიყვანა, მაშინაც
გამოქცეულიმშველელსეძებდაპატრონისგადასარჩენად.მერე
ორივეერთად ცდილობდაშენსგადარჩენას.არანილნა, საჰარაშენი
საფლავიარგახდება!გაინძერი, გაინძერი,
თუარ გინდაამქვიშის
სამარეშიცოცხლად დამარხვა!
!!-ხმამაღლავუყვიროდიჩემსთავსთუ
დაღლილ დაგასავათებულ სხეულს.

გადაჭრილიკაბისკალთაფეხებზეშემომეკრა, ამანძალიან მიშველა.

აბრეშუმზეადვილად სრიალებდაფეხისკუნთები, საქმეკუსნაბიჯებით
მაგრამმაინცწინწავიდა.ერთსაათშიმუხლებამდეუკვეამომძვრალი
ვიყავი.ვგრძნობდირომქვიშაგამაგრებასიწყებდა.ზურგით
"ნაპირისკენ"გავიჩოჩე,ახლაცხენირომაქყოფილიყო, ნამდვილად
მივწვდებოდიაღვირს. .
.კიდევერთისაათიმჭირდებოდა" ქვიშის
ჭაობიდან"ამოსაძვრომად, მაგრამდასვენებააღარშეიძლებოდა.
ქვიშასქელდებოდა, სიმყარესიძენდა.ისევშევუდექიამოზიდვას, ისევ
ორისანტიმეტრი, ისევლოდინი, -როდისვიგრძნობდიფეხისგულზე
საყრდენს.მეჩვენებოდარომუსასრულოდგრძელიფეხებიმქონდა,
რომელიცარადაარ თავდებოდა.

აცივდა.დიდიყურადღებითდამთელიძალ- ღონისდაძაბვით,
როგორციქნაკოჭებამდეამოვძვერი.ძალაგამომეცალა, ღრმად
სუნთქვისაცმეშინოდა,ისევთავიდანშევუდექიამოზიდვას,ნახევარ
საათშიფეხისთითებიცდავინახე.ამასობაშიმთვარეამოვიდა,
ზურგზევემწოლი, ძალიანფრთხილადდავიძარი ნაპირისკენ .ხოხვით
მოვდიოდი, ნელავმოძრაობდი, დანასხელსარ ვუშვებდი.

ნახევარ საათში უკვესამშვიდობოსგავაღწიე.სრულიოთხისაათი

ვებრძოდიმოხეტიალექვიშისსამარეს.საშინლად მწყუროდა, თითქოს
წვეთიცარმქონოდადალეული.გუდასხელიწამოვავლე დადახეთქილ
მიწასკარგამანძილზემოვცილდი.

-"
ღმერთმადალოცაჩემიმიწაწყალი, ყველაკუთხეშიმდინარედა
წყაროა.კინაღამშევეწირეათიპეშვიწყლისმოპოვებას.მართლა
დაწყევლილიაესადგილი, მართლადედამიწისსასაფლაოა. .
."-
ვფქრობდიდასხეულზემოწებებულ ქვიშასპირდაპირ დანით
ვიფხეკდი,ყინვამდეუნდამომესწრო,თორემმიყინულიდა
გამარებულითიხასხეულიდანტყავსისეამაძრობდა, როგორც ხბოს
ატყავებენუდანოდ.წყალიცკიგავიმეტერომთიხაშიაზელილიქვიშა
სხეულიდანმომეცილებინა.
 სიცივისგანგვარიანადმაკანკალებდა,
კბილსკბილზევაცემინებდი.
ახლა, აღარცცეცხლიმქონდადააღარცცხენიმყავდა.მხოლოდ
ბურნუსი, ერთიგუდაწყალიდადანაღამქონდა.ფეხსაცმელები
გამახსენდა.ისევდავუბრუნდი ნაპირს.მოხეტიალექვიშასრულიად
გაქვავებულიდამხვდა.ზედაპირზეჩემიკაბისგახევებულინაგლეჯი
ამოჩრილიყო.მისდანახვაზემივხდირომბეწვზეგადავრჩი.ფეხებზე
დავიხედე, ლამისარმჯეროდარომორივეკიდურიისევსხეულზე
მქონდა.

ჩემიმიყრილი" ტიმბერლენდები"მთვარისშუქზეთვალშიმომხვდა.
შიგნით ოქროსკენჭებიდასანთებელაძველებურადიდო.
ფეხსაცმელებსხელივტაცედაუკანმოვბრუნდი.როგორციქნა
გაყინულ ფეხებზეამოვიცვი.თუფეხებიგამითბებოდა,
ყინვასაც
გავუძლებდი.

კაბისნაგლეჯიმკერდქვემოთგადავჭერიდამოკლექვედაბოლოდ
ვაქციე.ცალ მხარესთეძოზეგავკვანძე,ზედანაწილი მოკლე"
ტოპად"
იქცა.ჩემიბურნუსიმოსასხამადდათავსახვევადერთდროულადუნდა
გამომეყენებინა.დანარჩენირაცგამაჩნდა,ცხენზედარჩა.
დაღლილობისგანმუხლიმეკვეთებოდა,თვალებითავისით
მეხუჭებოდა,ისევვებრძოდიჩემსთავს.უცეცხლოდ დარჩენილს,ჯობდა
მეარადაგავხურებულიყავი.არაქათგამოცლილიდამშიერი როგორ
შევძლებდი- არ ვიცოდი,
მაგრამუმოძრაოდ, ყინულისლოდად
ვიქცეოდი.

-"
ახლა,უნდავიპოვო ის,
რაცარარისდაძალიანმჭირდება!
თავსზევით ძალა!
"-ჩუმადვთქვიდამთვარესგავხედე.ახლაუდაბნოში
სამნიღავიყავით:
მე,ქვიშადამთვარე.

ბურნუსითავზეერთიკუთხითმოვიხვიედაარაბულად გავკვანძე,
მისიდაბლადაშვებულიორიკუთხემოსასხამივითმხრებზემოვისხი,
ცხვირ-პირზეცმოვიფარერომგაყინულიჰაერისნაკადიპირით
გამეთბო.დანაჩვეულად მარჯვენაფეხსაცმლისყელშიჩავაცურე,
წყლისგუდამხარზეგადავიკიდე დაცხენისნაკვალევს სამხრეთისკენ
მივყევი.

თავსზევით ძალა)
რაკიფეხებზეაღარმციოდა, მოძრაობისჩემისაკუთარირიტმი
შევარჩიედაგზასდავადექი.ზედმეტიგადაღლისგანთავსვიცავდი.
ძილითავს მართმევდა,დაღლილობასდაშიმშილსთავისიგაჰქონდა.

მივდიოდიდაუსრულებლადვიმეორებდი:

-„
ღმერთო მომეცითავსზევითძალა!ღმერთომომეცითავსზევით
ძალა!თუვინმელოცულობსახლაგაჭირვებულებისთვის, ცოტამეც
შემეწიოს.მე,
ახლაისერთიდაკარგულიცხვარივარ, რომლის
საძებნელად იქნებარცღირდესმწყემსისგარჯა, მაგრამმომეცი
საშუალებადავინახო,-ვინვარსინამდვილეში.იქნებღირდესჩემი
გადარჩენადაიმუღიმღამოფარაშიდაბრუნება,მაშინრომ
მოგმართავსგულწრფელადროცაძალიანუჭირს.მაპატიეეს
სულმოკლეობა, ესუძლურებადაჩემიზედმეტიცნობისწადილი, რამაც
აქმომახვედრა...
“

ლოცვამამშვიდებდა, გონებასმინათებდა.ძილიუკანიხევდა, ფეხები

რითმულადმოძრაობდნენ.დაღლილობა ცოტავდებოდა.ჯერკოჭებში
მოიჭმუჭნა,მერემუხლებისკენამოყვაძვლებსდაიქცდილობდა
გამაგრებასდადაბუდებას.ცოტახანსიწრიალა, ყურშიმესმოდა
მუხლისსახსრებისტკაცუნი, მაგრამმე,
თუმუხლები, -არ ვნებდებოდით.
ისუფრო მოიჭმუჭნადაგულისკენდაიძრა.გულიკიშეუჩერებლად
მუშაობდა,ცხელ სისხლსსხეულშიისროდადადაღლილობისთვისარ
ეცალა.მარჯვენამხარიმეტკინა.გუდაშევისწორე, უფრო
მოხერხებულადმოვიკიდე.მხარიმტეხდა, კისერიდამეძაბა,მაგრამ
რაკიფეხებიმიაბიჯებდნენ,იმედმაიმძლავრადაგაიშალა.მარჯვენა
მხარზე,ერთმანეთისგანგანუყოფელიორირამ დაბინავებულიყო -
წყალიდაიმედი.

ლოცვამმიშველათუმეორესუნთქვაგამეხსნაარ ვიცი, მაგრამჩემი

ნაბიჯიმტკიცედამხნეგახდა.სიცივესაღარვეპუებოდი,მივდიოდიდა
ნაბიჯებსვითვლიდი.ორიათასსრომგადავცდი, მხრებშიგავიშალე,
ჩემითბილისუნთქვაპირზეშემოხვეულ იჰრამსათბობდა, ფილტვებში
კრიალადაცივიჰაერიუკვეგამთბარიჩადიოდა.გულიუღალატოდ
მუშაობდა.საიდანმოდიოდაენერგიაარვიცოდიდაარც
მაინტერესებდა,მუხლშიმგლისძალაჩამიდგა, ნაბიჯსვუმატე.
„ნაპირს მივუყვებოდი, აღვირსლენტივითკვალიდაეტოვებინადა
მიყოლაარჭირდა.მთვარისშუქზეგარემოსვათვალიერებდი,
ვცდილობდიორიენტირიშემერჩიადამიწისქვეშამდინარეზე ის
„ფონი მომეძებნა, რუკაზერომიყომონიშნული.

რუკამბედუინიგამახსენდა,უცნაურიკაცი,
რომელიცმოულოდნელად
იქცაჩემიცხოვრებისნაწილად.

- „ღმერთო უშველემას!მშვიდობიანიგაუხადეგზა-სავალი,
თავი
რომდააღწიოსსაჰარას,მივიდესიქსადაცგეზიდამიზანიაქვს! “
-
გულშიმიხაროდარომშიმშილითდაწყურვილით გამოწვეულ
სიხარბესმოვერიედამისიწილიწყალიდასაგზალიარწივისთავიანი
კლდისგამოქვაბულშიდავტოვე, მაგრამთანვამუნათებდიჩემსთავს,
რადგანშესქელებულირძე, ორიქილამქონდადაორივემეწამოვიღე.

- ჰოცუდად გამომივიდა, ბოდიშსმოვუხდირომვნახავ! “-ამ

ფიქრზეგულიგამეხსნა, რწმენაგამიჩნდარომმასნამდვილად
ვნახავდი,კიდევმომეცემოდასაშუალებაშემხედამისიაუწერლად
ლამაზიმწვანეთვალებისთვის, საიდანაცსითბო,სიკეთე,შეუპოვრობა
ერთდროულადმოედინებოდა, სადაცხანდახანგაიბრწყინებდა
სიმშვიდის,იმედისდაბედნიერებისსხივი,დამენახაპალმის
ფოთლებივით სწორიდაგრძელიწამწამებისჩრდილი, მომესმინამისი
თბილიდაბალიდარბილიხმითაუწერლადლამაზად ნათქვამი
„ნილლნა,ჟამილლ, ტესმიალ კაბირ .
..

სითბო გულისკოვზთანმოღადღადენაღვერდალივით აფეთქდადა

ცხელიტალღაწამშიმოედომთელ სხეულს.ძალიანძნელად, მაგრამ
როგორციქნა, თავსგამოვუტყდირომბედუინიუსაშველოდ, სულის
შეხუთვამდემენატრებოდა,ძალიანმაკლდადაუდაბნოსთანბრძოლის
ძალასსწორედ მასთანშეხვედრისიმედიმაძლევდა.ადრეის, ჩემთვის
მხოლოდ იმედიიყო აქაურობისგანთავისდასაღწევად.ახლაკი
ვატყობდირომისიმედზემეტიიყო, გაცილებით მეტი.ვიხსენებდი
სადღაცტვინისკუნჭულშიჩაბუდებულ ჟასმინის,გვირილის, იასამნის
დაჟენშენისშერეულ სურნელსდავფიქრობდირომმართლაც
შეუცნობიაბედ-იღბლისგზა.არავინიცისსადდაკარგავსდასად
იპოვისჭეშმარიტსაპოვნელს.

- ესაასიყვარული?ნუთუმიყვარსესკაცი,რომლისარცენავიცი
ნორმალურადდაარცზნე.ნუთუესსაშინელისულისხუთვადაეს
დამანგრეველიმონატრებაასიყვარული,რომლისაღიარებასაც-
ამდენიხანიაგავურბივარ.არაასეარუნდაიყოს,
მხოლოდ მენატრება.
ახლაისეთ დღეშივარ, რომგონიმილოშისდანახვაცგამახარებდა,
ან
უბრალოდ ადამიანისდანახვა..
.იქნებამკაცსსხვაუყვარს,სხვა
ედარდებადამეუბრალოდ მეხმარება.რასაჭიროაემოციებისაყოლა
დაქვიშისკოშკისაშენება.მისთვისრაიმესთქმახომმთლად
სისულელეა, სად-ისდასად-მე.ტყულიადუნდაავაფორიაქო,
ვანერვიულოდაახალითავისტკივილიგავუჩინო-ვითომთავისი
აკლია.სად მისიცხოვრებისწეს-ადათიდასად -ჩემი.ისთავად
სტიქიაადამე, მევინვარ?სათბურისყვავილივითგაზრდილი, მუსიკას
დაწიგნებსგადაყოლილი სხვარჯულის, ვიღაცჩრდილოელი,
ქალაქელი გოგო, რომელიცცხენზეპირველადსაჰარაშიშეჯდა. ..რა
შემეძლო გამეკეთებინაისეთირომმისგულშიადგილიმეპოვა?-
არაფერი.

- ჰმ, სიყვარული!!!რაზევფიქრობახლათურეგვენიარ ვარ? !ეგღა

მაკლიაახლაამშიშველ უდაბნოში, ქვიშისმთებშიშუაღამისას
მარტოკამოხეტიალეს, დაღლილს, უძილოს, გაყინულს, ნახევრად
შიშველს,მშიერსდადევნილს. ..
“-დამაინც,უკეთესად ვიყავივიდრე
ერთითვისუკან, დელტაპლანიდანჰამადშირომ ჩამოვვარდი, კარგა
ხანსრომვფიქრობდი, ჩემინებით დროზეადრე მომკვდარიყავითუ
სიცოცხლისთვისმებრძოლა.ახლამხოლოდსიცოცხლეზევფიქრობდი.
თითქოს სიკვდილისაერთოდაცაღარ არსებობდა. .
.დავისი
დამსახურებაიყოეს?ჩემი?- არა,ბედუინის?-რათქმამისი.მივდიოდი
დავფიქრობდიიმაზე, რომჯერალ კაბირსვნახავდი, მერეკიჩემებს
დასაქართველოს. ..მაგრამმერე, მერერამოხდებოდა?

მასაცრომმოენდომებინაჩემთანერთადყოფნა, -შევეჩვევოდიმის
წესებს,ადათებს,მისრელიგიასდასხვაათასგვარ მოულოდნელობას?-
ესსაჰარაშიუგზო- უკვლოდ ბოდიალზერთულიიქნებოდა.აქმხოლოდ
სიკვდილიმელოდა, -იქ,
იქრამელოდა?. .
.ადამიანშიხომარსებობს
ათასგვარიდამანგრეველიძალა: უძლურება,დაღლილობა, შიმშილი,
მარტოობა, უძილობა, ბრაზი, სიძულვილი,ტკივილი, ნერვიულობა,
სიხარბე,სიცრუე,ეგოიზმი, ღალატი, იმედგაცრუება.
..ფიზიკურიდა
სულიერიენერგიისწამრთმევიდადამანგრეველი. .
.რომელიმეხომ
წამომეწეოდამასთანერთად?დაიწყებოდათვითგანადგურება-რასაც
ყველაგაურბოდა.გამახსენდაროგორენგრეოდათოჯახებიჩემს
ნაცნობებს,კურსელებს, ნათესავებს.მოყვარულიადამიანები
ერთმანეთსგაურბოდნენ, მცირეწლოვანშვილებსაცაღარზოგავდნენ -
თუმცასულიელეოდათ ერთმანეთისთვისდამაინც,აღარშეეძლოთ
ერთად ყოფნა.ეწყებოდათშავიმელანქოლია, უსურვილობა, უჭირდათ
აღქმა-რატომამოდიოდამზეჩვეულებრივად, რატომეცვათ სხვებს
მხიარულიფერისსამოსი, რატომიცინოდნენ, რატომმიდიოდა
ცხოვრებაჩვეულებრივირიტმით გარეთ მათგარეშე.ვერადავერ
ეწერებოდნენხელახლამისორომტრიალშიდამიედინებოდამათ
გვერდითცხოვრება,რომელსაცმიჰქონდაუსურვილო, უცხოვრებელი
დადაუბრუნებელიწლები..
.არა,ესნამდვილადარ მინდოდა,არადარა
მოჰყვებოდაამუსაშველო მონატრებასსხვა?

- ამაზემერევიფიქრებ, ჯერჯადარმადამეერთმანეთიუნდა
ვიპოვოთ.
..ჩემიულამაზესიარაბული, ჩემიჭკვიანიმეგობარი,ჩემი
ერთგულისულიერი. ..უცებმოვიაზრე,რომალ კაბირიუფრო მშვიდად
იყოამწუთში, ვიდრემე.მასცხენისიმედიქონდა.დარწმუნებულიიყო
რომჯადარიარ მომცემდაშეცდომისდაშვებისსაშუალებას, სადაცმე
წავიფორხილებდიცხენისძალადაგონიერებაშემეშველებოდა, თუ
სიარულსვერშევძლებდიცხენითავადმიმიყვანდაიქ, სადაცსაჭირო
იყო.როგორენატრებოდაპატრონი, როგორშესცქეროდა
აღმოსავლეთსდამაინცარასოდესმომშორებია, ისპატრონის
უსიტყვოდავალებასპირნათლადასრულებდა.

- რატომარ ვეძახისტვენით,აქამდე რატომარ გამახსენდა?რა

ვალდებულებადავიკიდეესდუმილიდაფიქრი, რაკიმოსაუბრეარ
მყავს,ამიტომხმაარუნდაამოვიღო?ვინმიშლისკივილის, ყვირილს
დასტვენასამხელასივრცეში!-ისეგავბრაზდიჩემსთავზერომ
გავჩერდიდაჩემსუნებურდუმილზედავფიქრდი.გუდაქვიშაზე
დავაგდედასტვენისთვისმოვემზადე,მაგრამორასიოდენაბიჯზე
რაღაცუცნაურიდავინახე.ისეთირამიყო,რაცუდაბნოსჩვეულ
პეიზაჟშიარეწერებოდადარისიადგილიცაქნამდვილადარ იყო.
სტვენაგადავიფიქრედაიმადგილს, დანამომარჯვებული,ფრთხილად
მივუახლოვდი.

ჩემსწინჩონჩხიიდო, ხერხემალშიგადატეხილიცხოველისჩონჩხი.
აქა-
იქანეკენისძვლები გასჩროდნენქვიშას,
ლამაზიმოყვანილობის
თავისქალასწვეტიანიცალირქაღაშერჩენოდა.ესანტილოპას
ნაშთებიიყო.პირწმინდადგასუფთავებულიძვლებისითეთრეს
აფრქვევდნენ.

ძვლებისატეხშიმოყოლილივით იყო დამსხვრეული.არემარეს

ყურადღებითდავაკვირდი,ათეულობითანტილოპასიგივებედი
გაეზიარებინა,
დამსხვრეულიძვლებიზოგანერთმანეთზე
მიხორხლილიყო, ზოგანგაფანტულადეყარა.როგორცჩანს
თავდამსხმელიმარტო არიყო.ასეთიკვალისდატოვებამხოლოდ
ერთად-ერთსულიერსშეეძლო.იმას,ვისაცმტაცებელ ძუძუმწოვართა
შორისყველაზემძლავრიყბებიქონდა.ისეთიმძლავრი, რომკამეჩის
ძვლებსაცადვილადამტვრევდა.მისყბებსთავად ცხოველთამეფე, -
ლომიცკიუფრთხოდა.მისსაზრიანობაზეთითქმისყველამონადირე
ლაპარაკობდადაათასგვარამბებსყვებოდა.ანტილოპასამდენი
ჩონჩხი,მხოლოდ იმასმოასწავებდარომჩემდაუნებურად,სწორედ ამ
საშიშიმტაცებლის სუფრას ვთელავდიფეხით..
.

ძვლებშიცივმაჰაერმაისე დამიარა,თითქოსგამჭირვალეგავხდი.
შიშმაადგილზემიმაჯაჭვა.თავშიმხოლოდერთისიტყვა
მიტრიალებდა:

- აფთარი!

დანამომარჯვებულისმენადვიქეციდაკატისნაბიჯით ძალიან
ფრთხილად უკანდავიწყედახევა,იქნებ როგორმემშვიდობიანად
გავცლოდიძვლებისგროვასდამერე, საკმაოდშორიმანძილიდან
შემომევლო ამდაბრკოლებისთვის.კიდევკარგისტვენავერ
მოვასწარი,თორემახლაჩემიუჩუმარიგაპარვისმცდელობაუაზრობა
იქნებოდა.ყველაზედიდისისულელე გაქცევაიყო.აფთარიარაბულ
ცხენსსისწრაფეშიარჩამოუვარდებოდა.რაკიისინიანტილოპებს
დაეწივნენ,
მეხომწამშიმომიგდებდნენყბებში.საჰარასესნაწილი
ზოლიანიაფთრისსამფლობელოიყო.ღამისმონადირედღისით
გამოჩენასთავსარიდებდა,-ამიტომსასწრაფოდუკუვაგდეფიქრირომ
ისინიჯადარსდაესხნენთავს.ჯერკიდევდღეიყო როცაცხენიგაიქცა,
ისსამშვიდობოსგააღწევდა.

აფთარინანადირევისლეშსთავისბუნაგშიინახავდადამისბუნაგთან
ყოველთვისხრწნისსუნიტრიალებდა.თვითონცხოველსაც
გახრწნილილეშის სუნიასდიოდა.ხორცისგანგასუფთავებულ ძვლებს
ბუნაგისგარეთთავისიმაგარიკბილებითამსხვრევდა.ესსუნი
იმდენადადვილად იყოგამოსაცნობი,რომმეცკიშევძლებდიამას.

ჰაერსნადირივით ვყნოსავდი,მაგრამსუნსვერ ვგრძნობდი.ოდნავი

ნიავიჩემსკენუბერავდა,
ამიტომშეუძლებელიიყო გარკვევა-საიდან
მოდიოდასაფრთხე.

ესგაშლილიდადალეწილიძვლებიიმასმოასწავებდა, რომარცთუ
შორსაფთრისბუნაგიიყო.აფთრებიოჯახებადცხოვრობდნენდაწლის
ნებისმიერ დროსმრავლდებოდნენ.მათარ ახასიათებდათ ხროვად
მგლებივითთავშეყრა.„ბუნებისსანიტრები მხოლოდ ლეშის
მჭამელებიროდიიყვნენ, არამედ თავსესხმოდნენცოცხალ და
ჯანმრთელ ცხოველსაც.გაქცეულ ანტილოპებსაციჭერდნენდა
დასასვენებლად დაშვებულ გადამფრენფრინველებსაც.მათი
კბილებშიმოხვედრილ სულიერსგადარჩენისშანსიარ ჰონდა.
საზარელიშესახედაობისგარდა, მასკიდევუფრო საზარელისისხლის
გამყინავიხმაქონდა,ოღონდზოლიანიაფთარიარ ხარხარებდა, იგი
ყმუოდა,ყეფდაანიღრინებოდა.

მათიახლო- მახლოყოფნაერთირამეს ნამდვილად მოასწავებდა,

სადღაცარანაკლებოცდაათიოდეკილომეტრისრადიუსში, ადამიანის
სადგომიუნდაყოფილიყო.ამგაავებულ უდაბნოში,
აფთრებსაცკი, -
ადამიანთანახლოსყოფნაერჩივნათ,იტაცებდნენთხებსდაციკნებს,
უდაბნოშიმოარბენინებდნენდალეშსთავისმყრალ ბუნაგში
ინახავდნენ.

ყველაზეცუდიჩემთვის, -აფთართანშეხვედრაიყო.თუმომწვდებოდა,
ისემომაკვნეტდათავისმძლავრიყბებითრომელიმეკიდურს,
დაყვირებასაცვერმოვასწრებდი.ერთადერთიგამოსავალიისიყო,
რომახლოსარ მომეშვა.არცაფთარსსიამოვნებდამაინცდამაინც
ადამიანთანშეხვედრა,უცნაურიშიშიუჩნდებოდაორფეხაცხოველის
დანახვაზე,
რომელიც ხანდახანცეცხლსისროდაწინგამოშვერილი
ძვლიდან,მაგრამროგორცჩანდა, -ესშეხვედრაგარდაუვალიიყო.
ერთადერთიშანსიისმქონდა, რომ ადამიანობის
უპირატესობა გამომეყენებინადააფთარიროგორმეშემეშინებინა.

- ცეცხლი!ცეცხლიმჭირდება.როგორვიშოვო. ..-
უმწეოდ
ვაცეცებდითვალებსაქეთ-იქეთ,
რაიმესვეძებდი,
მაგრამგარშემო
არაფერიიყო, არაფერი,
მხოლოდქვიშადაძვლები. .
.

-
ჰეროდოტე!სკვითები!-ჩემსგონებაშიმზეაინთო.ჰეროდოტეს
ნაამბობით,ძველისკვითები,ძვლებისგანგაჩაღებულ კოცონზე
ამზადებდნენსაჭმელს.ღმერთისთვისმსხვერპლადშესაწირ ხარს
სკვითებითოკით გუდავდნენ,ატყავებდნენდამისკუჭშიათავსებდნენ
ხარისმთელ ხორცს, ჩაასხამდნენწყალსდაქვეშულაგებდნენ
ხორცისგანგასუფთავებულ ძვლებს, დაანთებდნენკოცონსდაცოტა
ხანშიხორცისაჭმელად მზადიყო.ხარისაკუთარ თავს, -თავად
ამზადებდა.ძვლებისგანგაჩაღებულიცეცხლი-უფრო ფიცხიიყო
ვიდრეშეშის...
სკვითებისმიწებზეტყეებიარიყო,ამიტომსაწვავად
ძვლებსიყენებდნენ.მე, როგორცხელოვნებათმცოდნე მათ მიერ
კაცობრიობისთვისდატოვებულ უმშვენიერესხელოვნებისნიმუშებს
უნივერსიტეტშისტუდენტობისასვსწავლობდიდაძალაუნებურად მათი
ცხოვრებისწესსაცვეცნობოდი.

გამახსენდაროგორგადავწყვიტეთმედაჩემმაკურსელებმამაშინ,
შეგვემოწმებინაჰეროდოტესისტორიულიჩანაწერი დაქიმიის
კათედრასვესტუმრეთ.„ქიმიამ,უნივერსიტეტის სასადილოდან
„მოპოვებული ძვლისგამოყენებით,მცირე ცდაჩაგვიტარა.

- ძვლები, ორგანულიდაარაორგანულინაერთისგანშედგება, -
ჩვეულად მშვიდად გვიყვებოდანათელსახიანიქიმიისლექტორი, –
„ექსპერიმენტისდასაჩქარებლადძვალიმარილმჟავასსუსტხსნარში
ჩავაგდოთ, ამით, ორგანულინაერთსმთლიანადშევინარჩუნებთ, ხოლო
არაორგანულსთვისებებსშევუსუსტებთ. “-ცოტახანშიმან
მარილმჟავაშიმოთავსებულიძვალიამოიღოდახელშირეზინივით
მოღუნა.-„ორგანულინივთიერება, ცილა, -ძვალსმოქნილობასდა
ელასტიურობასუნარჩუნებს, კალციუმისდამაგნიუმისარაორგანული
მარილებიკი სიმაგრეს. “-ძვალირკინისსამაგრზედაამაგრადა
გააგრძელა: -„ელასტიურობისდასიმაგრისშერწყმა, ძვლისსიმტკიცეს
განაპირობებს.თუძვლისშეკუმშვასმოვინდომებთ, მისიწინაღობა
გრანიტისაზეორჯერმეტიხდება, გაჭიმვისასკითუჯისთვისებებიაქვს.
ორგანულინივთიერებისგამოყოფაარაორგანულისგან, წვის
პროცესით ხდება.გაიხსენეთგამხმარიფოთლებიდატოტები, ისინი
ორგანულინაერთებიადამშვენივრადიწვიან.რაცმათიდაწვის
შემდეგრჩება, მხოლოდარაორგანულია.აბაახლაშევამოწმოთ
ჰეოროდოტე! “-გაიღიმა ქიმიამ დასპირტქურაზეალსუმატა.
ლაბორატორიაში ტრუსისსუნი დადგა,ძვალმაწვადაიწყო და
დანახშირდა.

ისენათლად გაცოცხლდაჩემსმეხსიერებაშიესმონაკვეთი,
რომ
ლამისტრუსისსუნიცკივიგრძენი.
..

- გაუმარჯოსჰეროდოტეს!-შევძახედაძვლებსვეცი, სწრაფად
ვაგროვებდიდაისევალაგებდი, როგორცშეშას,საჰაეროებს
ვუტოვებდირომსწრაფადაალებულიყო.ძვლებიუდაბნოსმზეს
კარგადგამოეშრო.ესეიგიისახლაჩემთვისიმ ხმელიტოტებივით და
ფოთლებივით იყო, „ქიმია რომყვებოდა.თუცეცხლიმექნებოდა,იქნებ
აფთარსახლო ვერმოებედა,ყინვაცვერაფერსდამაკლებდადა
დასვენებასაცშევძლებდი.

სანთებელაშიჩარჩენილიბენზინიმისანთებადუნდაგამომეყენებინა.
ჩემს ტოპს საცოდავადშემორჩენილისახელოებიწავაგლიჯე,ძვლის
წკირსვეციდასანთებელაზეპაწიაჭანჭიკიძლივსშემოვატრიალე,
ბენზინითმოვნამენაჭერი.ერთისახელოძვლისგროვისშუაში
ჩავაგდედაზედძვლისწვრილინამსხვრევებიპირამიდასავით
დავალაგე,-სწრაფად რომანთებულიყო.მეორე, ანტილოპასთავის
ქალაზეშერჩენილ რქასშემოვახვიე.ელვისსისწრაფით ვმოძრაობდი,
თითოწუთსოქროსფასიჰქონდა.როგორციქნამზადებასმოვრჩი.
დავიჩოქედახელშისანთებელაავიღე.

- ღმერთო მიშველე!-გავიფიქრემაგრამდასრულებავერცკი
მოვასწარი რომსაზარელმა, გონებისწამღებმადა
სისხლისგამყინავმაყმუილმაცივიჰაერიშუაზეგააპო დაპირდაპირ
ჩემსთავზენაჯახივით დაეკიდა.

ხმაჩემსზურგსუკანისმოდა.მობურნებისსაშინლად მეშინოდა,
მაგრამ
მაინცვარჩიეპირისპირდამენახასაფრთხე.ხელშიმომარჯვებული
სახელდახელომაშხალადასანთებელამოვსინჯედამოვბურნდი.

მთვარისშუქით განათებულ ქვიშაზეორიცხოველიჩემსკენ მთელი

სისწრაფითმორბოდა, ერთიუფრო დიდიტანისაიყო, მეორე-
შედარებით მომცრო.მხარდამხარმოქროდნენ.სხეულიუკანანაწილს
თითქოსქვიშაზემოათრევდნენ.მათითათებიისესწრაფად
ფხოჭნიდნენქვიშას, რომმათუკანმტვერიდგებოდა.წვრილიფეხები
სწრაფადენაცვლებოდნენერთმანეთს.მიახლოვდებოდნენ, ახალი
ნადავლისდაგემრიელისაკბილოსმოლოდინმაროგორცჩანდა,
ჩვეულისიფრთხილედააკარგვინათ დაშეუჩერებლად, გამბედავად
მოიწევდნენწინ.

სანთებელასარცამჯერადუმტყუვნია,მბჟუტავიალიალიცლიცდა,
მაშხალასწრაფად აინთოდაალიუცბადაგიზგიზდა.მაშხალიანიხელი
თავსზემოთავწიედამბჟუტავისანთებელაპირდაპირ მოგროვილი
ძვლებისშუაგულშივისროლე.

სინათლემჭირდებოდა,სხვაგვარადთავდასხმისარიდებაან
მოგერიებაშეუძლებელიიყო.აფთარისიბნელეშიბრწყინვალედ
ხედავდადაადვილადმომიხელთებდნენ.

მტაცებელიწყვილიჩემგანუკვეასიოდენაბიჯზეიყო.ცალ ხელში
მაშხალამეჭირა,მეორეშიმომარჯვებულიდანა.კოცონმანელამაგრამ
მაინცდაიწყოანთება,სახელოსნაჭერიცისფერიალითიწვოდა.
ძვლებმატრუსვადაიწყოდაუცნაურისუნიდატრიალდა, მაგრამამან
აფთრებივერშეაჩერა.ოდნავწინგადავიხარედადანამოვიმარჯვე.
მათჩემგანოცდაათიოდენაბიჯიღააშორებდათ,როცაცეცხლმა
ტკაცუნიდაიწყო.ალიწითლადამოვარდაძვლებისკოცონიდანდა
არემარეკარგად გაანათა.

დანაარგამომადგებოდა, თუმკლავისმისაწვდენზემოვუშვებდი
აფთარს,-ვეღარაფერიმიშველიდა.დანამივაგდედაჩემსფეხთით
ქვიშიდანამოჩრილინეკნისდიდიძვალიხელშიხმალივით
მოვიმარჯვე.კოცონმაიმძლავრა.მისიანარეკლიმათ თვალებში
აკიაფდა.ჩემგანთხუთმეტიოდენაბიჯზეაფთრებიგაიყვნენდაწრეზე
შემოვლადაიწყეს.

ახლაუკვეკარგადვხედავდიველურმტაცებლებს, რომლებზეც
ათასგვარიბნელილეგენდამქონდამოსმენილი.საფლავისმთხრელი
დაგვამისმჭამელიაფთრები, -ლეგენდებისდაზღაპრებისყველაზე
ცუდიპერსონაჟები,თავისიზარდამცემიმახინჯიგარეგნობით
მართლაცსაშინელისანახავებიიყვნენ.გრძელი, წვეტიანიდა
დაცქვეტილიყურებიშუბისწვერებივითამოზრდოდათმახინჯად
მოხაზულ თავზე.მთვარისდაცეცხლისშუქზეკარგადმოჩანდამათი
დაღრეჯილითავ- ყბა,შუბლსქვემოთღრმადჩამჯდარითვალები,
რომლებშიცკოცონისანარეკლინაპერწკლებადენთო.ჩუმად
იღრინებოდნენ, თითქოსერთმანეთსელაპარაკებოდნენ, კბილები
დაეკრიჭათდაავისმომასწავებლადაღრჭიალებდნენ, ძლიერ ყბებს
ატკაცუნებდნენ,
მათიმოკლედაშავიდრუნჩებიჰაერსავადყნოსვდნენ,
ღიახახა-საშინლად მყრალ სუნსაფრქვევდა.შუბლიშუაზექონდათ
გაყოფილიღრმაღრმულით, რაც მრისხანეგამომეტყველებასკიდევ
უფრო საზარელსხდიდა, სხეულზეშავიდაჭუჭყიანირუხიზოლები
მონაცვლებოდა.თავებიციგივე ჭუჭყიანირუხიფერისაქონდათ,
კისერზესაზიზღრად აჯაგროდათბალანი, ხოლო თათებზეოთხითითი
ისეთიწვეტიანიბრჭყალებითთავდებოდა, -ლომსაცადვილად
გაფარტავდნენ.

აფთრებიცდილობდნენწრეშეევიწროვებინათ, მაგრამ
ფრთხილობდნენ.მაშხალიანიხელითავსზემოთ მეჭირადაწრეზე
ვტრიალებდი,რომმათთვისთავდასხმისსაშუალებაარ მიმეცა.
კოცონისსიმხურვალემდაცეცხლისნათელმაიმატა.ვგრძნობდი, რომ
რაკიორნიიყვნენ,მაინცშეეცდებოდნენთავდასხმას,
ამიტომ
ცეცხლისკენზურგით დავდექი,რომიქედანთავდასხმაამერიდებინა.
აფთრებმაწრედაავიწროვეს.ფეხითდანაახლოსმოვწიედა
მთლიანად დაძაბულიადგილზეგავიყინე.

მოულოდნელად ჩემმათვალებმაუცნაურადდაიწყესაღქმა, მემთელ

გარემოსვხედავდი, იმასაცკი,რაცჩემსზურგსუკანხდებოდა.მიწის
ვიბრაციასისევგრძნობდი, ქვიშისმარცვალიცრომგარხეულიყო -არ
გამეპარებოდა.წრეზეტრიალიცკიაღარმჭირდებოდაიმისთვის, რომ
გამომეცნოსად იყვნენაფთრები,თვალის დახამხამებაცაღარ
მჭირდებოდა.გონებისთვალითვხედავდიმტაცებლებს, რომლებიც
ჩემსგარშემოწრეზემოძრაობდნენ.არცერთიმათინაბიჯიარ
მრჩებოდაყურადღებისმიღმა.კოცონიყვითელ ნათებადგიზგიზებდა,
მაშხალაჩემსხელშითეთრისინათლითენთო, ხოლო ანტილოპას
ნეკნი,რომელიცხმალივით მეჭირა, ვერცხლივით ბრწყინავდა.მე,
-
სხვასამყაროდანვხედავდი.

თავდასხმამაინცზურგიდანდაიწყო.ძუაფთარიკოცონსთავზე
გადმოევლო დამოკლენახტომითსწრაფადდაძლიაჩემამდემანძილი.
არვიციროგორ, მაგრამცალ მუხლზეჩაჩოქილიაღმოვჩნდი, აფთარი
თავზეგადამევლო, მარჯვენახელიმოწყვეტით ავიქნიეზემოთ,
„ხმალი სირბილესშეესოდაშიგჩარჩა, ხელიგავუშვითუარა,
სისხლისშხეფებისხეულზემომესხა, ძაღლურმაწკავწკავმაარემარე
გააყრუადაცხოველმამიწაზემოწყვეტითგაადინაზღართანი.
წამოვხტიდახვადისმოგერიებისთვისმოვემზადე,მისმა
სისხლისგამყინავმაყმუილმაარემარეგააყრუადასადღაცუდაბნოში
ჩაიკარგა.აფთარიარ ელოდამსხვერპლისამგვარ რეაქციას.საკბილო
შეშინებულსარ გავდა,არგარბოდა,არნებდებოდადამეწყვილესაც
კარგავდა.ხვადიშეუჩერებლადიღრინებოდადაწრეზეტრიალებდა.
მიწაზეგაშოტილ ცხოველსმიუახლოვდა, დაყნოსადაუკანათათებზე
ჩაჯდა.მთვარესახედადაგონებისწამღებიკივილნარევიხმით
აყმუვლდა.ესარ იყო მხოლოდყმუილი, ესიყო ცალადდარჩენილი
ველურიმტაცებლისთავგანწირულიმოთქმამისიმდედრისმომაკვდავ
სხეულზე.

ხვადიფეხზეწამოდგადაჩემსკენმობრუნდა.დანასხელივტაცე,
მარცხენაშიისევრქისანთებულიჩირაღდანიმეჭირა.ჩემსადა
აფთარსშორისკოცონიგიზგიზებდა.ცხოველიმომაჩერდა, მეც
თვალმოუცილებლად მივჩერებოდი.ოდნავმოშორებით სასიკვდილოდ
დაჭრილიძუაფთარიქვიშაზეიწვადაუღონოდწკმუტუნებდა.ხვადმა
რამოდენიმენაბიჯიგადმოდგადაისევჩაჯდა.მანდაკვირვებადა
ლოდინიარჩია.მეცჩავიმუხლე.ცხოველითვალსარ მაცილებდა,
ხანდახანწკმუტუნსთუამოუშვებდა.ვხედავდი როგორცუძგერდაგული,
როგორყლაპავდანერწყვს, როგორადი-
ჩადიოდამისიხორხიმოკლე,
სქელ დააჯაგრულ კისერში.

თავდასხმასვეღარ ბედავდა.მასეშინოდა.

კოცონიდანძვალიავიღედავესროლე.ნელ- ნელაუკანდაიხიაათიოდე
ნაბიჯისმოშორებითჩაჯდა.ლოდინშიერთისაათიგავიდა, აფთარი
ქანდაკებასავითიჯდა,მაცქერდებოდადაიცდიდა.ცეცხლთანცალ
მუხლზეჩაჩოქილიმეცაფთარსვუცქერდი.დილისსამი საათი
იწყებოდა.ორიოდესაათშიინათებდადაჩემიგასაჭირიც
დასრულდებოდა, მაგრამ დაღლილობასდასითბოსთავისიგაჰქონდა,
მეყვინთებოდა,თვალებითავისითმეხუჭებოდა,ძილითავსმართმევდა.
გუდასმივწვდი,წყალიდავლიედათვალებიამოვიბანერომძილი
დამეფრთხო.აფთარიისევიჯდადაიცდიდა.ძუ-აღარინძრეოდა.

აფთარითავიდანუნდამომეცილებინა.ვესროდიცეცხლმოკიდებულ
ძვლებს,მაგრამისმხოლოდ ადგილსიცვლიდადაიგივემანძილზე
რჩებოდა.ახლო -მახლო მოფანტულიძვლებიკოცონსდავაყარედა
რომარ ჩამძინებოდაფეხზეავდექი.აფთარიმოშორებით გადაჯდადა
ისევგაირინდა.ისმხოლოდჩემსმოდუნებასელოდარომთავს
დამსხმოდა.მისკენ ნაბიჯიგადავდგი,
არცშერხეულა,ისევ
ყურადღებითმაკვირდებოდა.ცხოველისმრგვალიშავითვალები
უცნაური,სიკვდილნარევიბრწყინვითმომჩერებოდნენ.

მისთვალებშიუცნაურიარსებადავინახე:გამხდარი, გაწეწილიდა
ჭუჭყიანითმებით,
ტალახიანიდაქვიშააკრული, სისხლისწვეთებით
მოსვრილისხეულით, ერთხელში ანტილოპასრქით ანთებული
მაშხალით,მეორეშიმომარჯვებულიდანითდასახის" გააფთრებული"
გამომეტყველებით.დანახულმაშემაშინა.ძნელიიყო თქმარომელი
უფრო ველურიიყოახლა, აფთარითუმისთვალებშიარეკლილი
არსება.ახლაორიველურიმტაცებელიუცქერდაერთმანეთს
თვალებში,ერთშიშიშიდაგაკვირვებაიდგა, მეორეშიკიმრისხანე
გადაწყვეტილება-მოეკლამომხვდური.

სრულიადმოულოდნელადაფთარიფეხზეწამოდგა, ისევდაყონსა
მეგობრისგვამიდაშეტრიალდა, ჩემსკენმოიხედა,
კუდიამოიძუადა
გამეცალა.ცოტახანშითვალსაცმიეფარადასადღაცნახევარი
კილომეტრისსიშორიდან, ისევმომესმაცალადდარჩენილიველური
მტაცებლისთავგანწირულიმოთქმა.

დილისოთხისაათიშესრულდა.კოცონსისევდავაყარეახლო- მახლო
მოგროვილიძვლები, ცეცხლისკენზურგით,
ფეხმორთხმითდავჯექიდა
უდაბნოსიმმხარესდავაცქერდისაითაცაფთარიმიიმალა.ჩემგან
ათიოდენაბიჯზემკვდარიძუაფთრისსხეულიეგდო.სხვაარაფერი
ჩანდა,უდაბნოსსიჩუმეაღარაფერსდაურღვევია.ღრმად ამოვისუნთქე,
ნელ-ნელავმშვიდდებოდი.ახლამხოლოდრიჟრაჟსდამზისამოსვლას
ველოდი.

ღამემიილიადათენებამიმძლავრა.გადავიწყვიტეაღარდამეცადადა
გზაგამეგრძელებინა,რაიმესიმაღლეზეუნდაავსულიყავიდაგარემო
მომეთვალიერებინა,თუსაფრთხეისევმელოდა, უნდა
მოვმზადებულიყავი.ჯერკიდევციოდადაცეცხლისსითბოსვერ
ველეოდი.მაგრამრაღაცმეშვიდეგრძნობამეუბნებოდარომაქ
დარჩენასახიფათო იყო.წყლიანიგუდამხარზემოვიგდე.ერთინეკნის
ძვალიკიდევამოვარჩიედახელშიდანამომარჯვებული
აღმოსავლეთისკენდავიძარი.

მზეამოიწვერადაქვიშაააელვარა,ერთისაათისსიარულისშემდეგ
ქვიშამფერიიცვალა,ისყვითელიაღარიყო, უფრო თეთრიფერი
დაიდო დათვალისმომჭრელადგაბრწყინდა.ჩემსწინმაღალიდიუნა
აღიმართა, ცოტაფიქრისშემდეგაღმასვლასშევუდექი.დიაგონალზე
სიარულივარჩიე,დაღლილობისგანგზადაგზავიჩოქებდი, მაგრამ
დილამდემინდოდაწვერამდეამეღწია, ვისვენებდიდაისევზემოთ
მივიწევდი.თეთრიქვიშათვალსმიჭრელებდა.ამიტომუფრომეტად
თვალდახუჭულიმივდიოდი მწვერვალისკენ.ასვლასსრულიორი
საათიდასჭირდა.დილისრვასაათზეუკვედიუნასწვერზევიდექიდა
არემარესვაკვირდებოდი.

დასავლეთისკენ,დახეთქილი ნიადაგი,რომლისქვეშაცმიწისქვეშა
მდინარემიედინებოდა, სადღაცსამიოდეკილომეტრშიმკვეთრად
უხვევდამარჯვნივდადიუნებშიიკარგებოდა.დანარჩენი მხოლოდ
ქვიშასეჭირა.დიუნასწვერზეჩავიმუხლე,წყალიმოვსვი,მინდოდა
ცოტაგამომეძინა,დაღლილობისგანუკვენაბიჯისგადადგმაცარ
შემეძლო.თავსზევით ძალაც-მთლიანადგამომელია.საკუთარი
სუნთქვაცკიმღლიდა.გვერდულადმივწექი, დანაისევფეხსაცმელში
ჩავიდე,წყლიანიგუდათავქვეშამოვიდედათვალიმივლულე.
მესიზმრა.თითქოსაფთარიკვალზეამყვა,ნელ-ნელამიახლოვდებოდა.
შურისმაძიებელიცხოველიდაუღალავადმოიწევდადიუნასწვერისკენ
რომჩემთვისყელიგამოეღადრადაჩემილეშითავისმყრალ ბუნაგში
წაეთრია.მეკიგანძრევაცარშემეძლო,ყვირილიმინდოდადახმაარ
ამომდიოდა.აფთარმახახადააღოდაჩემსკენმოკლენახტომებით
წამოვიდა,ვცდილობდიუკანგავხოხებულიყავიმაგრამამასობაში
აფთარითავზედამადგამეკიდანისმოქნევასაცვერ ვახერხებდი.მის
თვალებშიჩემსშეშინებულისახესვხედავდი.შორიდანკიცხენის
ჭიხვინიმესმოდა.

თვალიშეშინებულმაგავახილე.მზეკარგადამოწეულიყო.წამოვჯექი,
სიზმრისგანძლივსგემოვერკვიე,საშინლადგამეხარდარომეს
მხოლოდ სიზმარიიყო.ფეხზეავდექიდადასავლეთსდავაკვირდი.
მიწისქვეშამდინარისმკვეთრიმოსახვევიდანშავიწერტილი
გამოჩნდა,რომელიცსწრაფადმოიწევდაწინდათანდათან
დიდდებოდა.სმენადდათვალებადვიქეცი.

- ოღონდ მირაჟიარიყოს,
ოღონდესახლამირაჟიარ იყოს!

შავმაწერტილმაფორმამიიღო,
ესცხენიიყო,
შავიცხენი,
რომელზეც
მხედარიიჯდა.

-ჯადარი!ჯადარი,
ესჯადარია!-შევძახე,
თავიდანიჰრამი
მოვიგლიჯედაჰაერშიავაფრიალე.ისინიჯერ ვერ მამჩნევდნენ.

მხედარს თავზეოკალიანიიჰრამიარეხურა,მხოლოდ ლურჯი

თავსაბურავიქონდამოხვეული.ესალ კაბირიარ იყო.

- ნუთუმილოშია?-მაგრამმხედარიუცნაურადიჯდაცხენზე,უფრო
სწორადკიარ იჯდა,ცხენისკისერზეიყომიწოლილი,
რაცევროპელებს
არახასიათებთ,ისუდაბნოშიგაზრდილიმხედარიიყო.ბედუინიარ
იყო,მაგრამარცმილოში.

ხტუნვასდაიჰრამისფრიალსმოვყევი,რომროგორმემოძრავი
წერტილიდაენახათ.თითებიმოვიმარჯვედარაცძალიდაღონე
მქონდაშემორჩენილი-სტვენაშიჩავაქსოვე.ცხენიაღმოსავლეთისკენ
მობრუნდა.მხედარმახელიდამიქნია,მანიშნარომმხედავდა.ჯადარი
ცაზეგაწოლილიშავიღრუბელივითმოფრინავდა, წამებშიკეცავდა
თითქოსდაულევად ქცეულ მანძილს.
 - ჯადარმამომაგნო, მომაგნო!-სიხარულისგანვკიოდი,ვხტოდიდა
გაშლილ აბრეშუმსდროშასავითვაფრიალებდი.ხტომაშიფეხქვეშ
ქვიშაისეჩამეშალა-ვერცკიმივხვდი.დიუნასწვერიდანრაღაც
მრგვალი,ქვიშისმთისკალთაზე ჩაგორდადაისიცხტუნვა- ხტუნვით
დაეშვათავქვე.ესჩემიწყლიანიგუდაიყო.

-წყალი!-შევყვირეგაოგნებულმა.აღარვიცოდიწყალსგავკიდებოდი
თუისევჯადარისკენმეცქირა.წყალსთვალსარ ვაცილებდი, თან
იჰრამსჰაერშივაფრიალებდი.მოულოდნელადფეხქვეშქვიშავეღარ
ვიგრძენიდაყირამალადავეშვიდიუნასკალთაზე.სწორად რომ
დავცემულიყავი ხელებიმკერდზემივიკარიდასხეულსვარდნისას
მხარიშევაშველე.შეუჩერებლადმივგორავდითავქვე,ტრიალში
თავბრუდამესხა, თვალიამიჭრელდადაქვიშისხეობაშიმოვადინე
ზღართანი.ზემოდანრაღაცდამეცა.ესჩემიწყლიანიგუდაიყო,
დაჭერავცადე, მაგრამხელიდანგამისხლტადამოშორებით
გადავარდა.განძრევისთავიაღარ მქონდა.თვალებზებინდი
მეკვრებოდა, მაგრამმაინცდავინახე,
როგორიღვრებოდაქვიშაზე
ჩემისიწრითმოპოვებული წყალი. .
.

.
..გონებაზერყევამმომიყვანა.

თვალიგავახილე, უცნობმამაკაცსძლიერ,
დაკუნთულ მკერდზევყავდი
ახუტებული.სახეზეავხედე,რომელიცლურჯინაჭრით მთლიანად
ქონდადაფარული.ერთადერთირაცდავინახე, ლურჯადმოლივლივე
თვალებიდაკვირებითმაცქერდებოდნენ.ჩემსმოძრაობაზემხედარმა
ცხენიგააჩერადაფრთხილადჩამომსვა.

ჯადარსკისერზემივეხუტე,ვარსკვლავიანშუბლსვუკოცნიდი,მისთავს
გულშივიხუტებდი, ქოჩორსვუჩეჩავდიდაათასგვარიმოსაფერებელი
სიტყვით ვეფერებოდი.ცხენმაჯერჩვეულებრივთავიმხარზედამადო
დაჩუმადჩაიხვიხვინა.შემდეგმოულოდნელადაცმუტდადააცეკვდა,
რიტმულადამოძრავებდაფეხებსდაადგილზეხტოდა,უხაროდარომ
მიპოვა,
მშველელიმომიყვანა, გადამარჩინადაისევერთად ვიყავით.

მოვბრუნდიდამხედარსდავაცქერდი.ჩემსწინშესანიშნავი
აგებულებისახალგაზრდა,
ასეოცდაათიოდეწლისკაციიდგა, მას
ბამბისქსოვილისმუქილურჯისამოსიეცვა.თავზეცლურჯიბურნუსი
ეხვია.თვალებშიგაკვირვებაშერჩენოდა,
მაგრამცხენისანცობაზე
ღიმილისსხივიჩაუდგალურჯთვალებში დაძალიანმშვიდიმზერა
ჩემსსისხლითდაწინწკულ სხეულზეშეაჩერა..
.ხელით ვანიშნერომ
არაფერიმჭირდა.მანცხენიდანთხისტყავისმომცრო ტყავისგუდა
ჩამოხსნადაგამომიწოდა.

ესწყალიიყო.სულ ორიყლუპიდავლიედაუკანგავუწოდე.მანიშნა
რომკიდევდამელია.ახლასულმოუთქმელადდავლიეწყალიდა
მადლიერებით შევაჩერდი.მანსაჰარაშიწყალიმომცა,წყალიგაიმეტა,
ესეიგი -სანდოიყო.ისდუმდა.პირველ სიტყვასჩემგანელოდა.
გულზეხელიმივიდედაჩემისახელივუთხარი:

-
ნილლნა.

-
ადრარ!-მშვიდად მიპასუხაკაცმა,
მუქილურჯიფერისზედახალათი
გაიძრო დამომაწოდა.ჩაცმამაცალადამშვიდად მკითხა:

-ალ კაბირ ?

მეუარისნიშნად თავიგავაქნიედავანიშნერომბედუნიჩემთანერთად
არიყო.თავიდამიქნია,-გავიგეო.მანაცბედუინივით ცალ მუხლზე
ჩაიჩოქადამანიშნარომ მისიმუხლისგავლით ცხენზეშევმჯდარიყავი.

მეცხენისკისერსმივეკარი,მხედარიუკანმომიჯდა,
ცხენიმიაბურნადა
იგივეგზაზეგავჭენდით,საიდანაცგამოჩნდნენ.

ერთსაათშიმიწისქვეშამდინარის ფონი ჯადარმამსუბუქინახტომით

უკანმოიტოვა,
მხედარმაცხენისამხრეთისკენშეაბრუნადასადავე
ბოლომდემიუშვა.

XVIჰილალესსიყვარული)

ახლასაჰარის
უდაბნოსვგავარ

დაროგორც
ჰაშიშსბედუინი,

სანამმომწევდეს
ჰარმატანიანდაჰამსინი,

უნდამომძებნო!
ჰანა

გზაშიმხოლოდერთხელ შევისვენეთწყლისდასალევად.
თანამგზავრთანგამოლაპარაკებავცადემაგრამ,
-ისდუმდა.

საღამოსპირიიყო,როდესაცთეთრიქვიშისბარხანებისბმული
მოულოდნელად დასრულდადახეებისმწვანეკორომებიგამოჩნდა.
უდაბნო შეწყდა.

მონატრებულმასიმწვანემისეთინეტარისიმშვიდემომაფინა,
რომ
თავბრუდამესხა.ერთბაშადისედავბრმავდი,რომმწვანეჰორიზონტის
გარდავეღარაფერსვხდავდი.

ცხენისწრაფად უახლოვდებოდამწვანესაზღვარს.პალმებიდა
ფოთლოვანიხეებიერთმანეთსენაცვლებოდნენდამანათობელი
სიმწვანესიცოცხლისარომატსაფრქვევდა.

მცირედასახლებაგამოჩნდა.პატარაგუბურისგარშემო მწვანემოლი
ღაღანებდა,გუბურაცასისეირეკლავდარომგეგონებოდაცათვითონ
ჩამობრძანებულიყოუდაბნოში.გუბურასგარშემო უდაბნოსქვიშა
ეყარა,ზედ ლურჯიფერისქსოვილიგაეფინათ, სუფრაგაეშალათ,
სანოვაგედახილიეგვიპტურადდაწნულ ლოტოსისკალათებში
ლამაზადდამიმზიდველადელაგა.

ჩვენსდანახვაზეორმოციოდეადამიანმასიხარულის ჟივილ-ხივილი
ატეხა.გამოგვეგებნენდაწრეშიმოგვაქციეს.სოფლისმთელ
მოსახლეობასლურჯიფერისსამოსიემოსა,ყელზეყველასჯვარი
ეკიდა,სიგანეშიოდნავგაწელილიდანაპირებგადმოკეცილი.სამოსის
ფერმადაჯვრისფორმისსიმბოლომმიმახვედრა, რომტუარეგების
ერთ-ერთიმომთაბარეტომისპატარა, დროებით სოფელშიაღმოვჩნდი.

ჩემსდანახვაზეხალხისაღტაცებულიშეძახილებიერთბაშად შეწყდა.
ყველაგაჩუმდა.
მხედარმაცხენიდანჩამომსვადაშეჯგუფულიხალხისუკან,ცალკე
მდგარიქალისკენგაემართა.მოწიწებითდაღუნათავისმისწინაშედა
რამოდენიმეწინადადებაუთხრა.

ქალმაშუბლიშეიკრადამდუმარედმიაცქერდა.შემდეგმეშემხედა,
დაკვირვებით ამათვალიერადაჩემსკენწამოვიდა.

ოცდაათიოდეწლისიქნებოდა, საშუალოზეოდნავმაღალი,
ბრინჯაოსფერიგლუვიკანით, შავიმბრწყინავიდაღილისფორმის
მრგვალითვალებინუშისფორმისუპეებიდანნაპერწკლებსისროდნენ,
მაღალი, წვრილიშავიწარბები საფთქლებამდეგაწოლილიყვნენ,
მაღალიშუბლიქონდა, სახისოვალიიდეალური, პატარადამოძრავი
ნიკაპიმისმოუსვენრობაზემეტყველებდა, გრძელიდახვეულითმა
რომელიცთავზეყვითელიწვრილიბათფითქონდაშეკრული,ფირუზის
სავარცხლებით დაემშვენებინადაწელამდეტალღებად სცემდა.
ლამაზმკლავებზეფირუზისსამაჯურებიქონდაასხმული.იდეალურად
ლამაზიმკერდი, წვრილიწელისმოქნილ ხაზშიისეგადადიოდა,რომ
მთლიანად იმეორებდარომანტიულიგულისმოხაზულობას.მრგვალი
მოქნილი, გლუვიდაღონიერითეძოები, თხელიდასანთელივით
ჩამოქნილი ფეხებითთავდებოდა, რომლებიცკოჭებშიისეთიწვრილი
იყო,რომუნებელიედ იფიქრებდი, -აიახლაგადატყდებაო.ფეხზე
ლურჯისანდლებიემოსა, კოჭებზეწვრილიფირუზისმძივებიეხვია,
სხეულზეცლურჯიბამბისქსოვილისნაჭერიმუხლამდენაკეცებად
ქონდაშემოხვეული, წელიმკერდიდანჭიპამდეშიშველიქონდა.
მკერდსასეველურჯიქსოვილიუფარავდა, რომელიცწვრილიზონრით
კისერზეჰქონდაშეკრული.მაღალ ყელზეფირუზისისეთიმშვენიერი
ყელასაბამიეკეთა,ინგლისისდედოფალსაცშეშურდებოდა.ყველაზე
თვალში საცემიკი მისიტუჩებიიყო, პატარა,ხორციანიძალიან
ლამაზიდამუქივარდისფერიტუჩები.ისმართლაცულამაზესიიყო,
ნამდვილიმზეთუნახავი.მაგრამმთავარიესროდიიყო, მასისეთი
ღირსეულიმიმოხვრადამანერებიჰქონდადანაბიჯსაცისეადგამდა,
რომმსოფლიოსყველაზეცნობილ პოდიუმსაცშეშურდებოდამისი
გრაცია.

თავდახრილიხალხიორადგაიყო დაგზადაუთმო ჩემსკენმომავალ

მშვენიერქალს,
მასშეხედვასაცვერუბედავდნენ.

მივხვდირომისტომისბელადი,
მათებურად ამენოკალია *
-ანუ
დედოფალიიყო.

საჰარაშიმომთაბარეტომებისაგანტუარეგებიყველაზე
გამორჩეულნიიმით იყვნენ,
რომმათიწესწყობილებამატრიარქატს
ეფუძნებოდადაკასტებადიყოდაყოფილი.

ამყველაფერსქალებიწყვეტდნენ.

ამენოკალიაახლოსმოვიდადაწარბშეკრულიგამომცდელად
დამაკვირდა.ჯადარმათავიმხარზედამადოდაქალსისედააცქერდა.
ცხენისმოძრაობაზექალმაუკანდაიხიადაზარივით წკრიალახმით
რაღაცმკითხა, მხოლოდერთისიტყვამეცნო-„ ალ კაბირ .მეუჩუმრად
თავიგავაქნიეარასნიშნად.მაშინმანცხენზემიმითითადაჟესტით
მკითხა-„ესცხენიშენთანროგორაღმოჩნდაო. “-მოვსინჯეარაბული,
ინგლისური,რუსული, ქართულიც,-მაგრამმასჩემიარაფერიესმოდა.

ხალხიცისემიცქერდა,
მივხვდი,
რომმათაცვერაფერიგაიგეს.

ქალმაჩემიიჰრამიხელითმოსინჯა,ჯერსისხლით დაწინწკლულ
სხეულსდამერეზედშემორჩენილიაბრეშუმისკაბისნაგლეჯებს
დააკვირდა,
მერეჩემსფეხსაცმელებსდააშტერდადადაფიქრდა.

ყველაჩუმად იყო,
ყველამასელოდა.

ხალხსშევხედე,უცნაურადლამაზიხალხიიყო.ტუარეგებიკაიროშიც
მენახა,
მაგრამიქქალაქურიიერიედოთ.აქკისაჰარაში,თავიანთი
პირველყოფილისახით,გაცილებითკარგისანახავებიიყვნენვიდრე
მათიკაიროელითანატომელები.მამაკაცებსმხოლოდთვალები
უჩანდათ,ისეჰქონდათ მოხვეულილურჯითავსაბურავები.ქალებსკი
სახეღიადჰქოდათ დაარმალავდნენ.

ამენოკალიამ გულზეხელიმიიდოდაისევგავიგონემისიზარივით
წკრიალახმა:

-ჰილალე.-მივხვდირომსახელიმითხრა.

მეცალ მუხლზეჩავიჩოქედამოწიწებითდავხარეთავი,
გულზეხელი
მივიდედავუპასუხე:
 -ნილნა.-მივხდი,ეამაჩემისაქციელი,
მაგრამროცაწელში
გავიმართედაშევხედე, მისმათვალებმააფთრისთვალებიგამახსენა.
მის გამოხედვაში მტრულინაპერწკალიღვიოდა.

ქალიხალხისკენმიბრუნდადარაღაცანიშნა.ხილიდასანოვაგე
სწრაფადგაქრა.ყველადაიშალადათხისტყავებით ბეწვით
გადახურულ კარვებშიშეიყუჟნენ.მხოლოდმე,ჯადარი,ჰილალედა
ჩემითანამგზავრიდავრჩით,თუმცადარწმუნებულივიყავირომ
ორმოციწყვილითვალიდაჟინებითმოგვშტერებოდა.მხოლოდ
რამოდენიმებავშვითამაშობდაქვიშაშიგუბურისმეორემხარეს.
ქალმარაღაცუთხრაადრარს, მანაღვირსხელიმოკიდადაჯადარი
გაიყოლა.ცოტახანშიმობრუნდა, თანძალიანმოხუცებული,
წელში
მოხრილიქალიმოიყვანადარამოდენიმესიტყვაუთხრა.

მოხუცმამოწიწებით ახედაჰილალესდათავიდაუქნია.

ისევგაისმაწკრიალახმა,ჰილალეგაბმულადლაპარაკობდა,მოხუცი
ყურადღებითუსმენდა.შემდეგმემომიბრუნდადადამტვრეული
არაბულით მკითხა:

- ამენოკალიაჰილალესაინტერესებს,
როგორ მოხვდაესცხენი
შენთანდამისიპატრონისადარის!

- უდაბნოშითავსდაგვესხნენ,
მანცხენიმომცარომ
გავქცეულიყავი.თითონიქდარჩა.-მეცდამტვრეულიარაბულით
ვუპასუხედაეჭვითშევაჩერდირამეგაიგოთუარა.მოხუცმაჰილალეს
ჩემიპასუხიმოახსენადაისევმომიბრუნდა.

- ჰილალესაინტერესებსვინხარდაროგორ მოხვდიალ კაბირთან.

გიბრძანებსმოყვეშენიამბავი!-მომაჩერდამოხუცი.

იმდენიარაბულისთავმოყრამთელიამბავირომმომეთხრო, ძალიან
გამიჭირდებოდა.ჟესტებითაცვერ გავიდოდიიოლასდაარცმოხუცის
დამტვრეულიარაბულიმესმოდამაინცდამაინც.რაუნდამექნააღარ
ვიცოდი,აქეთ-
იქეთუმწეოდმიმოვიხედედათვალშიპატარაბიჭუნა
მომხვდა,რომელიც გუბურასმეორემხარეს,ქვიშაზეთითით რაღაცას
ხატავდადახალისიანად ჭყლოპინებდა.

-"
უნდადავხატო,სხვაგამოსავალიარმაქვს!"-გავიფიქრედაიქვე
ახლოსმდგარ ფინიკისპალმასერთი ეშვი მოვატეხე, გუბურისპირას
გაშლილ ქვიშაზედავიჩოქე დაჩემითავგადასავლისქვიშაზეხატვა
დავიწყე.

ჯერაფრიკისკონტინენტი, ეგვიპტისრუკადახმელთაშუაზღვამოვხაზე,
მერეწინააზიისნახევარკუნძულიდაშავიზღვა, უფრო ზემოთ
კავკასიონისმთაგრეხილი,საქართველოსრუკა,რუკაზემივუთითე
მერეიგივეხელიგულზემივიდე დამშვიდადვთქვი - „გურგისტან!-
ეგვიპტისრუკაზედაახლოებითიმადგილსდავადეთითისადაცჩემი
აზრით ახლავიმყოფებოდიდამშვიდადვთქვი:

- „ჰილალე..
.ნილნა.-ჰილალემმანიშნარომგაიგო.-გამეხარდა
დაუფრო მეტიმონდომებითგავაგრძელეხატვა.

დავხატენილოსი, კაიროსადგილსამყოფელიდაპირამიდები.იქვე
სახლიმივახატედაისევგულზემივიდეხელი.-ქალმაისევდამიქნია
თავი.უფრო გულმოცემულმაგავაგრძელეხატვა.ვხატავდიროგორ
ჩამოვედიგურგისტანიდან,როგორგავიპარეკაიროშისახლიდან,
როგორმოვხვდისაჰარასუდაბოში, როგორვიფრინე ფრთებით ,
როგორდავინახეხალხირომელსაცჩვენიდაჭერადაგაყიდვაუნდოდა,
როგორმესროლესდაჩამოვვარდიჰამადში.როგორმეშინოდადა
მაინცმივდიოდისაჰარაშიფეხით დღედაღამე, მარტო დაწყლის
გარეშე.როგორ ვიპოვეშემთხვევითრამოდენიმედღისშემდეგ ცხენი,
რომელმაცდაჭრილ დაუგონოდმყოფ კაცთანმიმიყვანა, რომისალ
კაბირიიყო.როგორმოვუარედაგადავარჩინე.მანკიმადლობის
ნიშნადგადაწყვიტამეგადავერჩინედაკაიროშიდავებრუნებინე.
როგორაგვედევნამდევარი, რომალ- კაბირმარაღაცუფრომეტი
იცოდამდევარზევიდრემე.როგორმოგვაგნესათიდღისშემდეგ.
როგორიკამათესერთმანეთშიდაროგორგამოვიქეციბედუინის
ცხენით .როგორ ვათევდიღამესგველებთანდამორიელებთან.
როგორდამეწიამდევარი.ვხატავდიიმას, რაცერთმანეთსუამბესჩემს
გამოქვაბულთანდარატომუნდოდათჩემიდაჭერა.მხოლოდ ბედუინის
ოჯახშიმომხდარიამბის,ბიძაჩემისდაჩემიოქროსკენჭებისშესახებ
არმითქვამსარაფერი.
 გუბურისგარშემო ქვიშანახატებითიფარებოდა.მეადგილს
ვინაცვლებდი, სუფთაქვიშაზეგადავდიოდიდაახლაიქვაგრძელებდი
ხატვას.უკანჰილალემომყვებოდადანახატებსთვალსადევნებდა.
დავხატეროგორ გადავლახეთმედაალ კაბირმაგველებისქორწილი,
როგორგადავრჩით კლდიდანგადაჩეხვას, ვხატავდიარაქნიდებით
სავსეგამოქვაბულს,გველთანბრძოლასარწივისთავიანიკლდის
გამოქვაბულში, როგორ დაკბინაგველმამდევრებიდანერთ- ერთი,სად
იყომისისაფლავი.როგორგადავრჩითქვიშისქარიშხალსმედაცხენი,
როგორდავაღწიეთავიმოხეტიალექვიშისჭაობს, როგორ ვებრძოდი
აფთარსდარომჩემსსხეულზეაფთრისსისხლისწვეთებიიყო.როგორ
მიპოვაადრარმადაროგორმოვხვდიაქ.დავხატესად დარჩაბედუინი,
ისიცდავხატერომმასწყალიაღარქონდა, არციარაღიდასაჭმელი,
რომყველაფერიმდევარმაწაართვა.ხელებიშევატყუპე, თითის
წვერებიშუბლზემივიდე, მერექვიშაზედახატულიბედუინისკენხელი
გავიშვირედასულ ორისიტყვავთქვიარაბულად:

- დაეხმარეთ,გთხოვთ!-მოხუცმასასწრაფოდუთხრაქალსჩემი
ნათქვამი.ჰილალედამაკვრიდადარაღაცთქვა.მოხუცსმოლოდინით
მივაჩერდი.

- ამენოკალიასარჯერაშენიმონაყოლი.ისფიქრობსრომშენ
მონუსხედამოკალიბედუინი, მისიოქროდაფირუზირომწაგეღოდა
ცხენიწაგეყვანა.შენუბრალოდგზააგერია.ალ კაბირიცხენსარავის
მისცემდა,მითუმეტესშენ!ესარმოხდებოდა,არა!შენუნდადაისაჯო!

- არა, მეარავინმომიკლავს!გთხოვთდაეხმარეთ ალ კაბირს,

გაგზავნეთვინმეადრართანერთად!ისუდაბნოშიადაცოცხალია.
გთხოვთდაეხმარეთ!თუცოცხალსიპოვით, თითონაც ხომგეტყვით რომ
დამნაშავეარ ვარ!

ჰილალეთარგმანსისმენდადადუმდა.დაჩოქილიქვემოდანზემოთ
შევცქეროდითვალებში.ვხედავდირომგადაწყვეტილებასიღებდა.
ადრარსდაუძახადარაღაცუთხრა.ადრარმასოფლისგასასვლელთან
თხისტყავითგადახურულიჩარდახისკენმანიშნა, მეცმორჩილად
გავყევიუკანდაჩარდახთანგავჩერდი.ადრარმაჩემთვის
მოულოდნელად, ხელებიშემიკრადაიქვემდგარ პალმაზეძაღლივით
კისრით მიმაბა.გაკვირვებულმადადაბნეულმამხოლოდერთხელ
ვკითხე:
 -„
ადრარ, რატომ?
“-მანთავიამარიდა.მხოლოდ მისითვალები
იმზირებოდნენყრუდარდით.ცოტახანშიჩემთანისმოხუცებულიქალი
მოვიდა,ჰილალესნათქვამსრომ"მითარგმნიდა"
,ერთინაჭერიხმიადი
პურიდამიგდო,ხისჭიქითრძედამიდგადამდუმარედ გამეცალა.

ჩავიმუხლე.დავფიქრდიიმაზე,
რომახლაჩემისიცოცხლემხოლოდ
ბედუინისსიცოცხლეზეიყოდამოკიდებულიდამხოლოდ გაქცევათუ
მიშველიდა.ჩემიდანათანმქონდა,თოკისგადაჭრასროგორმე
მოვახერხებდი,მაგრამწყლისდაცხენისგარეშეადვილად
დამიჭერდნენ.

სოფელშიჩოჩქოლიატყდა, ჰილალეგუბურასთანიდგადა
ბრძანებასიძლეოდა.ტომისმამაკაცებიმისწინგამწკრივდნენ.მან
ხუთიოდეამოარჩიადარაღაცუთხრა.მამაკაცები სწრაფად
მოძრაობდნენ,აქლემებიშეკაზმეს,
მცირებარგი,წყლისმარაგიაიღეს,
მაშხალებიდახისხმელიტოტებიერთაქლემსაჰკიდეს, სწრაფად
შესხდნენდაჩოქილ ცხოველებზედაიმმხარესწავიდნენ, საიდანაცმე
მოვედი.

ჰილალემალ კაბირისსაძებნელადუდაბნოშიხალხიგაგზავნა.
მიუხედავადიმისა,რომ ხელებშეკრულიხეზეძაღლივით ვიყავი
მიბმული,ისეამოვისუნთქე,თითქოსუკვეთბილისშისახლშივიჯექო და
არაფერიმემუქრებოდა, მივხვდირამხელადარდადჩამრჩენოდა
სულშიბედუინიდარაკიალ კაბირსუკვემაშველიეძებდა,-ნეტარი
სიმშვიდედამეუფლა.

- ნილნა, -მომესმაზარივითწკრიალახმა.-ჩემსწინჰილალეიდგა.
ზურგსუკანისევმოხუციქალიედგა.

- ნილნა, მეალ კაბირსკარგადვიცნობ,ისწელიწადშიერთხელ

ორ კვირასაქატარებს.ჩვენმთელ საჰარაშიდავდივართ,მაგრამ
წელიწადისამდროსყოველთვისაქვჩერდებით, ამდროსაქალ
კაბირიმოდისდაჩვენთანრჩება.ახლაკიმისიცხენიმარტო მოვიდა,
მივხვდი,რაღაცშეემთხვადაადრარიგავგზავნე,მაგრამალ-კაბირის
ნაცვლად მანშენმოგიყვანა.სიმართლეუნდათქვა.მხოლოდ
სიმართლითშეგიძლიაიყიდოშენისუნთქვა.თუბედუინიკარგად არის
დაშენ,შენსსახლშიუნდაწაგიყვანოს,რატომაკეთებსამას?

ალ კაბირი ისეთიაროგორცმზე,
ისყველაქალისსულისსიმღერაა.ის
შენისულისსიმღერაა?-ჰილალემომლოდინედმომაჩერდა.
 უთარგმნელადაცმივხვდირამკითხა.რთულიკითხვაიყო.საჭირო
სიტყვებიუნდამეპოვა.სანამმოხუცი"
თარგმნიდა"მთელისულიერი
ძალამოვიკრიბერომდამაჯერებელიპასუხიგამეცა.როგორცკი
მოხუციგაჩუმდა,უარისნიშნადთავიგავაქნიედაძალიანმშვიდად
ვთქვი.

-მემხოლოდ გურგისტანში მინდა,

სახლში!მეარ მინდააქრომვიყო!
-მომეჩვენარომისუკმაყოფილოდარჩაჩემიპასუხით.

-შენ შორიქვეყნიდანხარ,
სადაცციდან,-ცივიდათეთრიწვიმა
მოდის.თუუცხოხარ, რატომდარჩასაჰარაშიშენიგულისთვისალ
კაბირიმარტო?რატომმოგცაჯადარი, ისხომმისიერთგულიძმაა.
იქნებშენგახდიმისისულისსიმღერა?თუასეა, ალ კაბირსარ
გაუჭირდებაშენიმოძებნაარცგურგისტანშიდაარცუფრო შორს,ის
ხომმზისქარია!

მოხუციდამტვერულადთარგმნიდა,
მაგრამჩემთვისისედაცნათელი
იყოყველაფერი.

ქალიეჭვიანობდა.მასბედუინიუყვარდა.მთელიწელიმხოლოდ იმ
ორიკვირისმოლოდინითცხოვრობდაროცაალ კაბირისტუმრად
რჩებოდატუარეგებთან.ახლამივხვდიიმჟივილ- ხივილისდა
გაშლილისუფრისმნიშვნელობას, მისთვისნამდვილიზეიმიიყო ალ
კაბირისგამოჩენა.მისნაცვლადკიახლავიღაცგაწეწილ, ჭუჭყიანდა
სისხლით მოსვრილ ქალსხედავდა,რომელიცბედუნისცხენით მოვიდა
დავერაფრითგაეგო, რატომშეიძლებოდა,რომბედუინსსწორედ ის
აერჩიადაარატუარეგებისტომისწინამძღოლი, ძლევამოსილიდა
მზეთუნახავიჰილალე.

- ჰილალე, გთხოვ, მომეციჯადარიდაცოტაწყალი, მეფარაფრას

ოაზისშიმივდივარ, იქედან კიკაიროში.ცოტახანშიკიგურგისტანში
წავალ.მესაჰარაშიაღარასოდესდავბრუნდებიდაარცალ კაბირს
ვნახავ.ესმხოლოდ შემთხვევააჰილალე, მეტიარაფერი.ტუარეგები
მოძებნიანალ კაბირსდამოგიყვანენ.ისისევშენთანდარჩება.გთხოვ
გამიშვი,მომეციცხენი,ცოტაწყალიდაპური, რომფარაფრაში
ჩავაღწიო.მესხვაარაფერიმინდა!
მოხუცმარამოდენიმესიტყვითუთარგმნაჩემინათქვამი.პასუხად
რამოდენიმეგრძელიწინადადებამოყვა,მხოლოდ ერთისიტყვა
გავიგე ფჰარაონ.ჰილალეისეშეტრიალდადაწავიდარომჩემი
პასუხითაღარდაინტერესებულა.

მოხუციგაშეშებულიშემომცქეროდა.

-რათქვა?-ჩუმად ვკითხე.

მოხუცმახრინწით ამოისუნთქადანელა,
თითქმისდამარცვლითთქვა:

- შენაქდარჩებისანამალ კაბირისსაძებნელად წასულიხალხი

არდაბრუნდება.თუალ კაბირიმზესუყურებსდაშენმისისულის
სიმღერაარ ხარ,მაშინისკარავშიღამითჰილალესთანდარჩებადა
შენმოგიწევსამისყურება.თუშენთვისბედუინიარ არისმზედაწყალი,
-შენშეძლებმშვიდადგადაიტანოისღამე.მაშინ ჰილალეგაგიშვებს
დაჩვენიხალხიფარაფრამდემიგიყვანს.მაგრამბედუინიტუარეგიარ
არისდათუუარსიტყვისჰილალესთანღამისგათევაზე,შენისე
დაგსჯიან,
რომვერც ბედუინიდავერცსხვაკაცი ვერასოდესშეძლებს
შენთანდაწოლას.

- როგორ?რისთვის?

- ჩვენიწესით, ქალებიირჩევენმამაკაცებს.არცერთკაცსარ აქვს

უფლებაუარიუთხრასქალსანთვითონაირჩიოსქალი.ესსასტიკად
ისჯება.გასულიჰამსინისწინ,
ჩემიშვილიმალა, ადრარმააირჩიადა
სხვაქალზეუარითქვა, ამისთვისმალაისედასაჯესროგორცშენუნდა
დაგსაჯონ.

- რაუქნეს?

- „
ელ ხიტანელ ფჰარაონ.მალამოკვდადამემარტო დავრჩი.

- ადრარი?

- ადრარიიმგადია*
*დაამენოკალიასკაცია.

- ალ კაბირი?
 - ბედუინიტუარეგიარ არის.მასშეუძლიაუარითქვას
ამენოკალიასთანდაწოლაზე.ისთავისუფალია.

- თუბედუინიმკვდარია?

- შენცმოკვდები!

მოხუციშეტრიალდადაჩოჩიალითწავიდა.თავზარდაცემულივიდექი
დანათქვამისგააზრებასვცდილობდი.რას წარმოვიდგენდი,
უდაბნოშიადამიანისდანახვაასეთუბედურებასთუმოასწავებდა.

მეგონაუბრალო დაკეთილიადამიანებიშემიფარებდნენ, შიშის

გარეშეგამოვიძინებდი,ცხელ საჭმელსდავაგემოვნებდი,დავიბანდი,
ტანსაცმელსგამოვიცვლიდიდაისევგზასდავადგებოდი.აქკიიმაზე
უარესიმელოდარაცკიაქამდეთავსგადამხდენოდა.ალ კაბირზე
შეყვარებულინახევრად ველურიქალიდათანტომისბელადი,
რომელსაცგადაბრუნებულ სიტყვასაცკივერავინუბედავდა, ჩემშიიმ
სახიფათო მეტოქესხედავდა,რომლისთვისაცბედუინმათავისიცხენი,
საგზალიდასამოსიგაიმეტადასკუთარითავისაფრთხეშიჩაიგდო.
ვისშეეძლო ესგაეკეთებინაშეყვარებულიკაცისგარდა? !ჰილალეს
ნამდვილად ქონდაეჭვისსაფუძველირომელსაცმხოლოდ ალ კაბირი
თუგაუქარვებდა.

ვფიქრობდიიმაზე,რამხელატრაგედიადატრიალებულიყო ამ
პატარასოფელშისიყვარულისგამო.სამიადამიანი, ყველასთვალწინ
გამხდარიყო ტუარეგებისუძველესიადათისმსხვერპლი,მხოლოდ
იმიტომ,რომმამაკაცმატომისწესებიდაარღვიადათავადაირჩია
ქალი.იმასაცმივხვდირატომიყვნენტუარეგებიასეგამორჩეული
ტომითავისიგარეგნობით, ქალებიხომთავისთვისსაუკეთესო
გარეგნობისმამაკაცებსირჩევდნენ,მათკიუარისთქმისუფლებაარ
ქონდათ, ამიტომყველამომდევნოთაობაწინაზელამაზიიყო.
ადრარისთვალებიგამახსენდა, მიუსაფარიდარდითსავსელურჯი
თვალები.ვხვდებოდირომჰილალესმართლაცშეეძლო ჩაედინაეს
საშინელება,მაგრამვერვხვდებოდირასმოუტანდა, ალ კაბირის
განწყობასთუქვეშევრდომებისშიშს. .
.

-გამოჩნდიალ კაბირ,
მომძებნე,
შენხომცოცხალიხარ,
ცოცხალი!-
ჩუმადვჩურჩულებდი.
 -"
ელ ხიტანელ ფჰარაონ!"-ღმერთოესრაუბედურებაა, რამ
მოაფიქრა.-ვერ წარმომედგინარომკიდევმოქმედებდასაშინელი
წესი,რომლისმიხედვითაცძველ ეგვიპტეშიცდაახლაცუამრავქალს
ასახიჩრებდნენ."ფარაონულიწინადაცვეთა"ეგვიპტეში
ოფციალურიად აკრძალულიიყო.ბევრმაშეიხმადაულემმაგამოსცა
ფეტვებიდაშარიათიცკრძალავდაქალისწინადაცვეთასდამაინც,
ხშირად ხდებოდაესბარბაროსობა.ეგვიპტელიქრისტიანიკოპტებიც
კიიყენებდნენამწესს.ქალების"ელ ხიტან"-კატეგორიულად
იკრძალებოდაისლამში, მაგრამდღემდემისდევდნენმასეგვიპტეში,
სუდანშიდაშუააფრიკისქვეყნებისმთელ სარტყელზე." ფარაონული
წინადაცვეთა",
-ქალის გარესასქესოორგანოების სრულიამპუტაცია,
ღიაჭრილობისმთლიანიამოკერვა, პირწმინდად შეხორცებული
გლუვიკანიფეხებსშორის, -ქალისსქესობრივცხოვრებაზედასმული
საშინელ წერტილიიყო.არაშვილები, არასიყვარული, არამომავალი.
..

მომთაბარეტუარეგებისთვისრათქმაუნდაცნობილიიყო ეს
ჩვეულებადაროგორცჩანს, ჰილალეცკარგადიყენებდამასსაკუთარი
მიზნებისათვის.

ვფიქრობდი,იქნებბედუინისთვისარდამეცადადაგავქცეულიყავი.
ამაშიორიადამიანისდახმარებისიმედითუმექნებოდა, მოხუცი
ქალის,რომელიცდამტვრეულიარაბულითლაპარაკობდადამუდამ
მდუმარეადრარის,რომელიცუარესდღეშიიყო ვიდრემოხუცი.მისი
გულისთვისხომუდანაშაულოგოგო დაასაჭურისეს, რომელმაცესვერ
გადაიტანადატანჯვით მოკვდა.ესეცარაკმარეს,ახლასაყვარელი
ქალისმკვლელთანუწევდაღამეებისგატარებადაიძულებულიიყო
ბედნიერისროლიეთამაშარომადათიარდაერღვიადამთელიტომი
არაემხედრებინა.გულიდამეწვაამახალგაზრდაკაცისუბედურებაზე.
გადავწყვიტეროგორმედამერწმუნებინაადრარირომაქედან
გავეპარებინედაჩემთვისცხენიდაწყალიმოეცა.თუშეუჩერებლად
ვივლიდი, დარწმუნებულივიყავირომფარაფრამდეჩქარამივიდოდი,
ხოლო თუოაზისშიშევაღწევდი, ტუარეგებისაღარ უნდამშინებოდა.

პურისთვისხელიარ მიხლია,მხოლოდრძემოვსვი.პალმისძირას
დავჯექიდაგარემოსკარგადშესწავლადავიწყე.მესოფლის
განაპირასვიყავიპალმაზეთოკითმიბმული.ჩემგანმოშორებით
პირველივეკარავიჰილალესეკუთვნოდა, რომლისშესასვლელიც
ჩრდილოეთითიყო.კარავსსამი იკლანი * *
*იცავდა.მესამხრეთით
ვიყავიდაჩრდილოეთიდან ვერავინდამინახავდა,თუვინმე,
სპეციალურადარმოექცეოდაჰილალესკარვისუკან.
კარვიდანმარჯვნივგუბურაიყო, რომლისგარშემო ათიოდებავშვი
თამაშობდა.გუბურისჩრდილოეთით თხისტყავებით გადახურული
დანარჩენიკარვებიიდგა.ქალებიკარვებისწინფუსფუსებდნენ,
გავარვარებულ ნაკვერჩხლებზედალაგებულ ბრტყელ ქვებზეხმიადებს
აცხობდნენ,სპილენძისდიდ ქვაბშითხისხორციიხარშებოდა, თიხის
ქოთნებშირძედუღდა.მამაკაცები, საქმიანობისსახიდან
გამომდინარეროგორცჩავთვალე-„ იმგადები **,-ხორბალს
ფქვავდნენ,თხებსდაციკნებსუვლიდნენ, ხისდამსხვრეულ ტოტებსდა
პალმისხმელ ფოთლებსაგროვებდნენ, იარაღსწმენდდნენდა
ბავშვებსთვალყურსადევნებდნენ.

გაპარვით ჩრდილოეთისმხრიდანუნდაგავპარულიყავი, სოფელს

სამივემხრიდანმაღალიქარაფიერტყმოდა, რომელიცსამხრეთის
ქარებისაგანკარგად იცავდაამადგილს.გამოდიოდა, რომ მთელი
სოფელიუნდაგამევლო.ცხადიავინმეამასაუცილებლად შეამჩნევდა.
თვალითჯადარსვეძებდი.როგორციქნაჩემგანმარჯვნივ
აღმოსავლეთისკენდავინახე,წინხისორიროფიედგა, ერთიწყლით
სავსე,მეორეშიკიქერიეყარა.ცხენს,ჩემგანგანსხვავებით -არაფერი
აკლდა.მისიგაწმენდადადაბანაცმოესწროთ.შავიბრილიანტივით
ბზინავდადაძუა-ფაფარიწმინდადქონდადავარცხნილი.თვალში
მომხვდარომცხენიდაბმულიარიყო.ამანძალიანგამახარა.

პირადად მე,დარაჯიმოჩენილიარ მყავდა,მაგრამ "იკლანები"

თვალყურსმადევნებდნენ.პალმასავხედე, მისისწორიდამწვანე
ფოთლებისცქერასიმშვიდესმაფენდა.ესსიმწვანე, რომელიცჩემს
გარშემოსუნთქავდა,სულაცარმპირდებოდაიმუბედურებასრაც
ამენოკალიასმუქარამიქადდა.ვფიქრობდირომისრამოდენიმედღე,
სანამმაშველისაჰარადანდაბრუნდებოდა, მოხუცისდაადრარის
გადმოსაბირებლად უნდაგამომეყენებინა.მანამდეკიჩემი
მორჩილებით" იკლანების"დაამენოკალიასყურადღებაუნდა
მომედუნებინა.

დაღლილობისგანთვალებიმეხუჭებოდა, მაგრამმაინცმოვათვალიერე
არემარედაპალმა, რომელიცთავზემადგა.თვალითმამბასვეძებდი,
მწვანეასპიტს,რომელიცხეებზებინადრობდადამისინაკბენი
ადამიანსნახევარსაათშიკლავდა.ის შეიძლებოდარძისსუნს
მოეზიდა,ამიტომ რძისცარიელ ჭიქასფეხივკარიდაშორსგადავაგდე.
არცმორიელებიჩანდნენახლომახლოდაარცობობები.რახუნზე
იკლანებმამოიხედეს,გადავარდნილ ჭიქასთვალიგააყოლეს, -მაგრამ
არაფერიშეიმჩნიეს.
პალმისძირთანდავჯექი,
ხესმივეყრდენიდათვალისმოტყუებავცადე.

სიზმარიმესიზმრა.თითქოსალ კაბირისოფელშიმოვიდა, ჰილალეს

მხედრებიამალად მოსდევდნენ.ბედუინიმშვენიერიცხენზეიჯდა.
მთელისოფელიზეიმითგამოეგება.თავსუხრიდნენ, უღიმოდნენ,
ეფერებოდნენ.ბედუინმაბავშვებსსათამაშოებიდატკბილეული
დაურიგა.მოხუცებსწამლები,მამაკაცებსტყვია-წამალიდაბოლოს
ჰილალესკენმიბრუნდა, დაუჩოქადასაჩუქარიმიართვა, თეთრიფერის
ულამაზესიარაბულიბედაური.ჰილალემმარჯვენამხარზეაკოცა
ბედუინსდაფეხზეწამოაყენა.ალ კაბირმაქალსხელიმოხვიადა
მოლზეგაშლილ სუფრასმასთანერთადმიუჯდა.დედოფალითავად
მასპინძლობდა.საჭმელსდახილსაწვდიდა, ხისჭიქაშირძესუსხამდა.
ტუარეგებისენაზელაპარაკობდნენ.მეარაფერიმესმოდა.ჰილალე
იღიმებოდა,ბედნიერებისგანბრწყინავდა.ალ კაბირსთვალებში
შეჩერებოდა.ბედუინიცუღიმოდასაპასუხოდდარაღაცასძალიან
თბილადეუბნებოდათვისირბილი ხმით.ჯადარიპატრონსუკანედგა
დაჩუმიერთგულებითუცდიდამისბრძანებას.სადაცაავახშამიუნდა
დაესრულებინათ,რომმათთანსამიმამაკაციმივიდადარაღაცუთხრეს
ამენოკალიას.ჰილალემდაიკივლა.სოფელიფეხზეადგა, ყველამის
გარშემოშეგროვდა.ჰილალემრაღაცუბრძანასოფელს, მამაკაცები
გაიფანტენ დასოფელსალყადაარტყეს, ქალებმაკაცებთანერთად
აისხესიარაღი დამათგვერდითდადგნენ.

ბურანიდანმოულოდნელადატეხილმახალხის ჩოჩქოლმა
გამომაფხიზლა.კარგად შებინდებულიყო.ჰილალეანთებული
ჩირაღდნით გუბურასთანიდგა.მამაკაცებიიარაღსსინჯავდნენ.
სიბნელეშირაიმესგარკვევითდანახვაშეუძლებელიიყოდასმენად
ვიქცი.ცოტახანში აქლემებისფრუტუნიდაარეულიფეხისხმა
შემომესმა.

-ნუთუუკვედაბრუნდნენ, ასემალე?-გამიელვაგონებაში,რატომღაც
ალღოცუდსმეუბნებოდა.-ნუთუალ კაბირიმკვდარიადამოასვენებენ.
ნუთუაქდასრულდაჩემითავგადასავალი. .
.-მაგრამჯადარიარ
განძრეულა, არცდაუჭიხვინია,მშვიდადიდგა.ესეიგი,ესბედუინიდა
მისსაძებნელად გაგზავნილიხალხიარიყო.

ჰილალესბრძანებაზეტუარეგებმასოფლისგარშემო კოცონები
დაანთეს.ალყაცეცხლისფრადაგიზგიზდა.სავარაუდო შეტაკების
ადგილი დღესავით განათდა.მხოლოდმევიდექიბნელში.

ვარაუდშიარშევმცდარვარ.ცეცხლისშუქზე ოთხიმხედარიგამოჩნდა.
მეხუთეაქლემზემხოლოდბარგიეკიდა.

წინმილოშიმოდიოდა.უკანარაბებიმოსდევდნენ.

ესჩემიმდევარიიყო.

სოფელშიჩემიმტერიშემოდიოდა.
..

ლოდისჩრდილი)

"
შენ
შეგიძლია,

სულ
უბრალოდ მაჩუქოფრთები

და
ჩემიმზერისწაკითხვისგწამდეს.

მე
შეიძლებავერავცდექვიშას,

შენ,
მაინცშეძლო -აფრენაცამდე.
"

წამიკითხავსსადღაც.
..

მხედრებინელაუახლოვდებოდნენსოფელსდაგარემოს
დაკვირვებით ათვალიერებდნენ.ჩემსკენგადმოდგმულ ყოველ
ნაბიჯზევგრძნობდი,
როგორმეყინებოდაძარღვებშისისხლი.
ბედისწერისავიფურცელიმაინცდამაინცტუარეგებისმომთაბარე
სოფელშიწამომეწია,ხეზეძაღლივითმიბმულს,ხელებშეკრულს,
ამენოკალიასპირადტყვესდაარაადამიანურისასჯელის
მომლოდინეს.

ჰილალეს დამილოშისშეხვედრარაუბედურებისმომტანიციყო,
-კარგადმესმოდა,ორიძლიერიმტრისგაერთიანება-ნამდვილად
დამღუპველიიქნებოდა.მილოშისგასაკეთებელსჰილალეთუ
გააკეთებდა,
ექიმისმიზანიმიღწეულიიქნებოდათანაცხელსუფთად.
იმწუთშივნატრობდირომჰაერშიმირაჟივითგავმდნარიყავიდა
ნისლივითშევრეოდი ღამეს,ისეარმინდოდაჩემიწამებადა
დამცირება,მტრისთვისგასართობსანახაობადქცეულიყო.

უკანმოტოვებულიყველაგანსაცდელიერთბაშად გაუფერულდა.
ჩემიუმწეობითგამოწვეულითავზარილოდივითდამძიმდადაკისერზე
დამეკიდა.ახლაალ კაბირისგამოჩენაზე,
მისსაქციელზედა
გადაწყვეტილებაზეთითქმისყველაფერიიყოდამოკიდებული.
სადღაცღრმასოროშიშეძვრომადადამალვამინდოდაზუსტად ისე,
როგორცცხოველიემალებაუცნობსაფრთხეს.ჩემსუკან, ორი
გაშლილიმკლავისმანძილზეადამიანისსიმაღლის
ბრტყელზედაპირიანილოდიეგდო.ყელზეშებმულმათოკმა
რამდენადაცსაშუალებამომცა,პალმასმოვცილდი, უკანდავიწიედა
ლოდისძირშიგვერდულადჩავჯექი.დღისცხელიმზით გადახურებული
ქვა-ჯერ კიდევთბილიიყო,სხეულითმივეხუტე დაყურადღებით
დავაკვირდი სოფლისშემოსასვლელს.

მდევრებსაქლემებიდაეჩოქებინათდაქვეითდებოდნენ.მათ
მოძრაობაშისიფრთხილედამოწიწებაირძნობოდა.მილოში
ეგვიპტეშიდიდიხანიცხოვრობდა.მისიმონაყოლიდანუკვევიცოდი,
რომ წითელინახევარმთვარისმისიაშიმუშაობდა.ალჟირის
საჰარაშიცხადია,არაერთხელ შეხვდებოდამომთაბარეტუარეგებსდა
ბედუინებსდამათიათასწლოვანიჩვეულებებისშესახებ ბევრი
წვრილმანიიცოდა.ამიტომარგამკვირვებია,მისისიმშვიდით
გაჟღენთილიმოძრაობადაკეთილმოსურნეგამომეტყველება.

პოლონელიექიმი წარმოსადეგიდასაკმაოდმიმზიდველიკაცი
იყო.მისინათელიღიმილიდალურჯთვალებშიჩამდგარისხივი, წამით
მთელ სადარდელსგადაგყრიდაგულიდან.ვერცმშიშარასდაუძახებდი
მაინცდამაინც.მის სიტყვა-
პასუხშიყოველთვისიგრძნობოდასაკმაო
„გულწრფელობა დადამაჯერებლობასაიმისოდ, რომ ადვილად
გერწმუნამისისიტყვის.როგორცექიმს-ისედაც ადვილად
ენდობოდნენ.

მიუხედავად იმისარომადამიანებისმიმართ უნდობლობის

უკმარისობასარ ვუჩიოდი,გამახსენდარასწრაფადდამარწმუნა
დელტაპლანითმეფრინადასაკუთართავზე ხელახლაგავბრაზდი.
მაგრამმისთვისძალიანმოულოდნელიაღმოჩნდარომდელტაპლანის
გასწორებაცშევძელი,ცაშიაფრენაცდაქარაფიდანგადმოშვებულმა
იქვეარ მოვიტეხეკისერი.ბრაზმაუცბადგამომარკვია
სასოწარკვეთილებიდან.მიუხედავადიმისარომსიბნელეშივიჯექიდა
კოცონებისსინათლით დაბრმავებულიმდევარივერ დამინახავდა,
გადავწვიტე პალმასთანაღარდავბრუნებულიყავი, მთვარისამოსვლას
ლოდთანდავლოდებოდიდაღამეცაქვე, მისგანიერ დაფართო
ჩრდილში გამეტარებინა.

ჰილალეანთებულიჩირაღდნითხელშიგუბურასთანიდგა.
მისკენტუარეგებისთანხლებითმხოლოდმოწიწებისნიშნად
თავდახრილიმილოშიდაიძრა.დანარჩენები, იმგადებით
გარშემორტმულნი-აქლემებთანდარჩნენ.მილოშიათიოდენაბიჯზე
შეჩერდა,მოწიწებით დაუხარათავიამენოკალიასდატუარეგების
საყვარელისალმით მიესალმა:

-მეტულემ,
მეტულემ.
..

-ასელამალეიჰქუმ-გაისმაპასუხი.

მილოშმახელებიერთმანეთზეგადააჭდოდაარაბულად თქვა:

-ბოდიშსგიხდით,გვიანმოვედით, აგაფორიაქეთ,
სამტროდ არ
მოვსულვართ.ჩვენფარაფრასოაზისისკენმივდივართ.წყალი
გამოგველია.გთხოვთმოგვეცითწყალი, სოფლიდანმოშორებით
დავბანაკდებითდაღამესიქგავათენებთ.სოფელსარ შევაწუხებთ,
დაბრუნდითდამშვიდად დაიძინეთთქვენს ჰხაიმებში.ჰილალემ
დაკვირვებით შეათვალიერამილოშიდახელით ნებართვისმაგვარი
რამანიშნა.მილოშმათავიასწია, სახეშიმიაჩერდადაისეგაიყინა,
თითქოსმისწინაშემედუზაგორგონაიდგა.ისქალისგასაოცარი
სილამაზითიყოგაოგნებული.უდაბნოშიამდენიხნისსიარულის
შემდეგ,ტუარეგებისმომთაბარესოფელშიასეთ მზეთუნახავთან
შეხვედრასნამდვილად არელოდადაახლაგანცვიფრებული
შესცქეროდამზეთუნახავს,რომელიცმედიდურადაძლევდანებას
წყლისმარაგიაეღო დასოფლისგარეთდაბანაკებულიყო.
 ჰილალესყურადღებაცარმიუქცევიამილოშის
გამომეტყველებისთვის,უცერემონიოდაქციაზურგი,უკანმდგომ
იმგადსმიუბრუნდადარაღაცუთხრა.იკლანებმატყავისსამიოდეგუდა
გუბურისწყლით შეავსეს,იმგადებსდაელოდნენდამათთანერთად
აქლემებისკენდაიძრნენ.მილოშის ხალხისოფლიდანმოშორებით
შლიდაბანაკს.მათ გარშემოოთხმაიმგადმამოიყარათავი.არაბები
კოცონსშემოუსხდნენ.ტუარეგები მათგარშემო,ასეოციოდენაბიჯის
დაშორებით ოთხივემხარეს განაწილდნენ, ფეხმორთხმით დასხდნენ,
ხელშითოფებიმოიმარჯვესდაქანდაკებებივითგაირინდნენ.
ინდიგოსფერილისამებითშებურულითავებიდანცეცხლისშუქზე
მხოლოდ ნახშირივითშავითვალებიუკიაფებდათ.არაბებმაცეცხლზე
წყალიშემოდგესდაჩრდილოეთისნიავმაჩაისარომატთანერთად
ჩემსკენ მათისაუბრისნაწყვეტებიმოიტანა:

-ყარაულიმოგვიჩინეს?

-
სანამაქვიქნებით არმოგვშორდებიან.-თქვამილოშმა.

-
მთელ ღამეიჯდებიან?

-
არავინააუფრო მომთმენიდაამტანივიდრეტუარეგი.

-
რასგულისხმობ?

-
მათ შეუძლიათ დღეებიდაღამეებიგაუნძრევლადგაატარონ
ნადირობისასჩასაფრებულებმა.შეუძლიათუდაბნოსქვად იქცნენამ
სიტყვის პირდაპირიგაგებით,მთელიდღეებიდაღამეებიარ
გაინძრნენ,არ ჭამონ,
თვალიცარდაახამხამონ,არაფერზეიფიქრონ,
არიაზროვნონდათვითგულისცემაცკიშეინელონ, რომენერგიაუქმად
არდახარჯონდასხეულშიწყლისმარაგსგაუფრთხილდნენ.

-საშიშიხალხია.

-ნებისმიერიქვეყნისარმიასდაამშვენებდატუარეგისნაიპერი.
მაგრამესრასაისეთითავისუფლებისმოყვარეა, რომარასოდეს
არაფრითშეიზღუდავენთავს.მათთვისესუდაბნო დასიჩუმე,
უსაზღვრო თავისუფლებას დათვითსამოთხესნიშნავს,რომელსაც
ქვეყნადარაფერზეგაცვლიან.

-ჩვენკინაღამამოვიხოცეთამწყეულ უდაბნოში,
ესენისამოთხედ
თვლიან..
.

ნიავმამხარიიცვალადაგაგრძელებულისაუბრიდანამოსხლეტილი
სიტყვებითანგაიყოლა.
ჩუმინაბიჯისხმამომესმა.ჩემსკენმოხუციმოდიოდა, ხელშიჭიქადა
ხმიადიეჭირა.წყალიხელებშიმომაწოდა, პურიისევმიწაზედამიგდო
გარემო დაკვირებითმოათვალიერადაგამეცალა.მხოლოდ წყალი
დავლიე,პურისთვისხელიარმიხლია.როგორცკიმოხუცითვალს
მიეფარა,ისევარაბებისბანაკსგავხედე.ერთიპირდაპირ მიწაზე
შლიდასახელდახელო სუფრას, აქლემები ცეცხლისგარშემო წრეზე
დაეჩოქებინათდამათზემიყრდნობილებიმშვიდად საუბრობდნენ.

სოფლისგარშემო ანთებულიკოცონებინელ- ნელამინელდა.ხალხი

კარვებშიგაიკრიფა.ფორიაქიშეწყდა.სოფელინელ- ნელა
მშვიდდებოდა.მხოლოდ აქა-იქისმოდაბავშვებისტირილიდამათი
დასაშოშმინებელი მშობლიურიალერსისხმები.

ცოტახანშისიმშვიდემდაიდილიამდაისადგურა.

ამსოფელშიყველამოვლილიდადაფასებულიაღმოჩნდა,
-ჩემს
გარდა.

ჰილალეთავისიკარვისწინგაჩერდადასოფელიდაკვირვებით
მოათვალიერა,ჯერ ჩრდილოეთსდააცქერდა,შემდეგსამხრეთისკენ
შებრუნდადაქარაფსგაუშტერათვალი.თავისიკარვისკალთაასწია
დათვალსმიეფარა.

ახალამოსულმამთვარემლოდისგანიერიჩრდილი,
ჩემს მოგრძო
ჩრდილსგადააფრადამეცსიბნელესშევერიე.

გათენებასშიშით ველოდი.თუარაბებიშემამჩნევდნენ,
ამასკარგი
არაფერიმოჰყვებოდა,მეთუარაჯადარსხომნამდვილად
შენიშნავდნენ,
ესკიჩვენსპირისპირშეხვედრასგარდაუვალსხდიდა.
ამშეხვედრასკირამოჰყვებოდა, ერთმაღმერთმაიცოდა.

ამსაღამოსმომხდარ ამბავშირაღაცმეხამუშა.
..
მივხვდირომჰილალემ
არაბულიიცოდა.ყოველ შემთხვევაშიკარგადესმოდადათარჯიმანი
ამჯერადარდასჭირვებია.

გვარიანად აცივდა.მუხლებინიკაპთანმივიტანედალოდის
შემორჩენილ სითბოსმივეკედლე.როგორმეამაღამვეუნდა
გავპარულიყავი.გადავწყვიტეგამთენიასდავლოდებოდი.წყალიუნდა
მომეპარადაცხენიც წამეყვანა.მაგრამესშეუჩნევლად როგორ უნდა
გამეკეთებინაახლამხოლოდ ამაზევფიქრობდი.ვგრძნობდი, რომეს
თითქმისშეუძლებელიიყო.დამშვიდებამინდოდა, თვალებიდავხუჭე
დაფიქრებითშინ, თბილისშიგადავინაცვლე.ვიხსენებდიდედაჩემის
სახესდახმას,ჩემიპაწიაძმისშვილისვარდისფერ დაფუნჩულა
ხელებს,ჩემირძლისმუდამმხიარულ სიცილს.სახლისსუნსდა
სიმყუდროვეს,ჩემსწიგნებს,
უნივერსიტეტსდამეგობრებს.

მოულოდნელად მძლავრიხელიცხვირპირზეშემომეჭდო და
სუნთქვაშემიკრა.გავიბრძოლე,
მაგრამ ჰაერზეუკეთესმაარომატმა
წამშიშეავსოჩემიფილტვები.

ეს ჟასმინის,
გვირილის,
იასამნისდაჟენშენისსურნელიიყო.

გულისკოვზთანისევაფეთქდამოღადღადენაღვერდალი.თავბრუ
დამესხა.მთელიჩემიდაძაბულობადაიმსხვრა, ძვლებიცგაიყოლადა
ამქვეყნად ყველაზეძვირფასმკერდსუღონოდ მივეყრდენიზურგით.
ვეღარ ველეოდიხელს,რომელიცპირზემქონდაშემოჭერილიდაჩემი
საყვარელიყვავილებისსურნელითიყოგაჟღენთილი,რომელიც
ოციოდედღისუკან, ავადმყოფსდაძალაგამოცლილსხანმაჭმევდა,
ხანჭრილობასმიხვევდა, ხანწყალსმასმევდა.
..დაახლაცსულზე
მომისწრო.თითქმისშეუმჩნევლადვეამბორეხელისგულს.რომელიც
ფაქიზად ამაცალესსახდან.ურწმუნობისტალღამცივად დამიარა:

-იქნებმძინავს,
იქნებსიზმარია?მასმხოლოდსიზმარშივხედავ.
..-
მაგრამყურთანჩურჩულიგავიგონე.

-„
ლეტატაჰარაკინილნა,
ჩშშშ.
..
“

-ცოცხალიხარ,მიპოვე.
..

-დიდებაალლაჰსშენრომხარ ცოცხალი.

-ვდარდობდი,მესიზმრებოდი.-მისკენმიბრუნებადავაპირემაგრამ
მხარზემოხვეულმამკლავმაფრთხილადშემაჩერა.

-არმობრუნდე,
არგაინძრე.-ჩამესმამისითბილიდაბალიდა
ძალიანრბილიხმა.

-ყველასსძინავს.

-იმოჰაგებისგარდა.
..

-ვისი?
 -იმოჰაგების,
ტუარეგების.სამხრეთით,
ქარაფზე ჰილალესხალხია,
დარჩეულიმონადირეები, სოფელსყარაულობენ.

-გვხედავენ?

-ლოდიგვიფარავს, მაგრამსოფელშიქვიშაზეობობამაცრომ
გაირბინოს,არ გამოეპარებათ,მკვეთრიმოძრაობასკიაქაც
შენიშნავენ.გაქცევისთვისემზადებოდი,კარგიარომ მოგისწარი.ეს
ადგილიჩიხია,მთელისოფელიუნდაგაიარორომჩრდილოეთის
მხრიდან გახვიდე.იმოჰაგებიკიწარმოუდგენელისიზუსტით ისვრიან..
.
-ბედუინმამეორეფეხითაცჩაიმუხლა.თავიოდნავმივაბურნე, თვალის
კუთხითდავინახე, რომმთლიანადშავისამოსიეცვა,შავილისამით
ქონდაპირიშებურული.ჩრდილზეჩუმადდაშეუმჩნევლად
მოპარულიყო.მართლაცვერავინ შენიშნავდაკატისნაბიჯისმქონეს.
მხოლოდ თვალები, მისიმწვანეთვალებიისროდნენ ციმციმა
ნაპერწკლებსმთვარისშუქზე.

-მილოშიმოვიდა,
ეგმომდევს,მაგასუნდაჩემიმოკვლა.

-ჩემიმოკვლაცუნდა.-ვიგრძენიროგორგაიღიმაბედუინმა.

-შენზეთქვეს წყალიდაიარაღიწავართვით,
გათოკილიდავტოვეთ
დაუწყლოდ მოკვდებაო..
.

-უდაბნო ჩემისამშობლოა, არაფერიგამჭირვებიადათითქმის

მაშინვედაგედევნე.ღვარცოფმასადაცგადაიარა, ცხენისკვალივერ
ვიპოვე.მეგონატყვიამოგხვდა, ცხენიდან გადმოვარდიდა
ღვარცოფმაჩაგმარხა.პირველადმაშინვიგრძენისად მქონდაგული.
მეორედღესგზაზეჩემინაცნობიიმოჰაგებიშემხვდნენ.ნაღვარევებში
გავლაუნდოდათ, ასეთიქარისდაღვარცოფისშემდეგ, კლდეებზე
ოქროსძარღვებიშიშვლდებადაისინიცოქროსსაძებნელად იყვნენ
გამოსულები.მათ მომცესმეხარი* ,წყალიდაესსამოსი.გამოქვაბულში
სიგარეტისკოლოფივნახე, მივხვდირომგადარჩი.ავჩქარდი, მხოლოდ
დღევჩერდებოდი, საღამოდანგამთენიამდეგზასვადექიდამაინცვერ
დაგეწიე.დავაფასეჯადარი, ცხენიკიარანამდვილიქარია.

-სულ აღმოსავლეთსშესცქეროდა,
შენგელოდა.
..

-არწივისკლდემდეკვალივერსადშევნიშნე.ნაკვალევისაჰარაში
მხოლოდ თხუთმეტიოდეწუთიცოცხლობს, მერეცხელინიავიშლის.
სამალავთან საფლავივნახე.ზედ გველისთავიიდო.სულიამემღვრა.
თავიდამარცხებულად,შეურაცხოფილადვიგრძენი. .
.სუსტმაქალმა,
ამ
უკიდეგანო უდაბნოში-ჩემიგადარჩენაშეძლო,მეკივერ შევძელი
დამეცვადასამშვიდობოსგამეყვანა. შენისულისთვისვილოცე.
მინდოდანიშანიდამეტოვებინარომშენსნათესავებსსაფლავი
ეპოვნათ დაგამოქვაბულშიშევედი.საშინელისანახაობადამხვდა.
..
სისხლით მორწყულიქვიშადათავმოჭრილიგველისსხეული. ..
ყველგანცხენისნაკვალევი..
.გველისშხამიანიკბილებით
გახვრეტილიშენიფეხსაცმელი. .
.ვიფიქრერომკობრამდაგკბინადა
საშინელი წამებითმოკვდი.მაგრამსაფლავი..
.მხოლოდ მდევარს
შეეძლოდაემარხე.ესეიგიდაგეწივნენ.მათდამიპატივისცემა
დამეუფლა, მაგრამგარეთრომგამოვდიოდი, კლდეზენახშირით
დატოვებულიმინაწერიმომხვდათვალში.

-
„გავიარე.მილოში.გელოდები.
“-ჩავიჩურჩულე.

-ესეიგისაფლავიშენიარიყო.ცხრაჯერცხრამადლობაშევწირე
ალლაჰსდაგამოქვაბულში შევრბუნდი.აღარცანაბსიებიდამხვდა,
აღარცაქლემისტყავები, აღარცლამპარიდათოკი.წყალიც
ნახევარიღაიყო...შენცოცხალიიყავიდაგზასადექი.ავჩარადი,
გადავწყვიტედღეცმევლო.მაგრამ მდუღარესიცხეში,თუნდაც
მეხარითსიარულიშეუძლებელია.შენ მარტო იყავისაჰარაში,
დღისით -საზარელ სიცხეში,ღამით-ძვლებისგამყინავსიცივეში,მცირე
სანოვაგით,თითქმისუწყლოდდაცხენისანაბარა.უდაბნოში
გაზრდილიადამიანი სხვებზეოთხჯერნაკლებწყალსსვამს,უწყლობა
ადამიანსჭკუიდანშლის. .
.ერთსღავნატრობდი, რაცვნახეიმისშემდეგ
-საღიგონებაშეგენარჩუნებინა.

ნაკვალევიისევარსად იყო.ეჭვიშემომიჩნდა,რომჰარმატანმა
გადაიარადაქვიშისქარიშხალმასადღაცჩაგმარხათ.ამ
გაურკვევლობაში მივაღწიემიწისქვეშამდინარეს.მისგაქვავებულ
ზედაპირზეშენიკაბისნაგლეჯიამოჩრილიყო.შენნაჩვენები გზის
ნაცვლად დახეთქილ მიწაზეგაიარედააქშეწყდაშენი
სავალი..
.მაგრამ წყალისაჰარაშიისეთისატყუარაა,გამოცდილი
იმოჰაგებივერ უძლებენასეთცდუნებას.

ქვიშასღრმაკვალიემჩნეოდა.თოკისანჯადარისაღვირისკვალიუნდა
ყოფილიყო.რაკიაღვირიმიწაზედასთრევდაანუმხედროდმიდიოდა
ან,მხედარიმიჰქონდა.თითქმისაღარვეჭვობდირომქვიშისჭაობმა
ჩაგითრია,მაგრამმაინცმეიმედებოდა, რომცხენმაამოგიყვანადამის
ზურგზეუღონოდ მწოლარესაღვირისჭერაარ შეგეძლო.მალე შენი
ფეხსაცმლისკვალიშევნიშნე, მაგრამაღვირის კვალიმაინუწყვეტად
გრძელდებოდა.ესეიგიჯადარიერთადგილასარ მდგარადაერთად
აღარ იყავით.
..აღარ ვზოგავდიდრომადერს,შეუჩერებლად,
სირბილითმოვყვებოდით ნაპირს.თითქმისდავრწმუნდირომცხენი
იპოვედადახეთქილი მიწაგადალახე.მაგრამაფთრისდაგლეჯილ
სხეულსგადავაწყდი.მუცელშიგაზელისძვალიჰქონდაგაჩრილი.
ნაცეცხლარზე,ისევშენიფეხსაცმლისკვალი შევნიშნე,ქვიშას
ბრძოლისკვალიაჩნდა.აფთართანბრძოლისკვალი.უკვევიცოდირომ
გაქცეულიჯადარიაქმოვიდოდადათავსუშველიდა, მაგრამშენისევ
არსადიყავი,არცცოცხალი,არცმკვდარი..
.

სამჯერმეგონარომმოკვდი.თავსისევგრძნობდი, -როგორც
ყურანისმკითხველიმუჰამედისგარეშე. .
.როგორცშენი ახალი
აღთქმა -თვით ქრისტესგარეშე.როგორცმდინარეწყლისგარეშედა
როგორცგულისისხლისგარეშე.ათასგზისვფიცავმუჰამედისწმინდა
ხსენებას,-ამდენიარასოდესმილაპარაკია..
.თანქალთან,მაგრამ შენ,
დიდებაალლაჰს,-ჩვეულებრივიქალინამდვილადარ ხარ. .
.შენი
ამბავი ლეგენდად დარჩებასაჰარაში.
..

დილითაქაურიიმოჰაგებისჯგუფიდავინახემაგრამარ გამოვჩნდი.
უნდაშემემოწმებინაპოლონელითავისიხალხით აქმოვიდათუარა,
ხომარშეგიპყრესან, ვინმემრამეხომარიცოდაშენზე.მაშალლაჰ,
ცოცხალიხარდასაღიგონებაცშეგრჩენია.შენამტანობისდა
შეუპოვრობისდიდიგამოცდაჩააბარესიცოცხლეს.ქალისგან, ვისაც
უდაბნოარასოდესუნახავს, -ეს დაუჯერებელია.
..ამაზეძნელი
ტიქდაბრასდიდიუდაბნოსგადავლათუიქნებაანემი- კუსიზეასვლა.
სიკვდილისშიში საჰარასავით მახრჩობელაა,ვერ ვიჯერებრომამ
შიშსმოერიედაუთანასწოროომშისაჰარას აჯობე.ნამდვილი
სასწაულიამაგრამ საჰარამვერშეძლოშენიშეცვლა.მეხარიპალმის
კორომშიდავტოვე დააქამდეფეხითმოვედი.ჯერ ჯადარიდავინახე.
მერეშენშეგნიშნე,არცმდევრისშემოსვლაგამომპარვიადაარც
ამენოკალიასსაქციელი. .
.

-ალ კაბირ,
შენჰილალესუყვარხარ,
ძალიანუყვარხარ!

-შენნილნა?

მოულოდნელიშეკითხვაისემომხვდა, თითქოსტყვიამესროლეს, ენა

ჩამივარდადაუცბადდავმუნჯდი, დავიბენი,აღარ ვიცოდირამეთქვა,ან
მეთქვასაერთოდ რამეთუარა. .
.მთელიამხნისმანძილზეპირველად
ლაპარაკობდაბედუინი, მე მელაპარაკებოდა, ქალსდათანაც
უცხოელს.ჩუმად ვუსმენდიმისნაამბობს, სულშიდაგონებაშიმისი
თბილიხმამუსიკასავით მეღვრებოდა, ზურგზემისიმკერდისსითბოს
ვგრძნობდი,მხარზემისიხელიმედო, ხოლომისიდაბალიდარბილი
ხმაზედყურთანმესმოდა.ვიგრძენირომ სამყაროსგამოვეყავით, ჩვენ
ერთად დაცალკევიყავით, ხოლოსხვაყველაფერიდანარჩენი, -
თავისიკოსმოსით,თავისიყოფიერება-
ცნობიერებით -სრულიად
ცალკე.მივხვდირომჩემიბედნიერებისთვისსრულიად საკმარისიიყო
ჩვენიერთად ყოფნა.გამახსენდაროგორარიდებდათავსჩემთან
შეხებასროცაჯადარზეერთადვიჯექით.ცდილობდაარ შეეხედათუ
ჩადრი არმეხურა.მხოლოდხელითმანიშნებდასათქმელს.ახლაკიეს
მანძილიროგორღაცთავისითგამქრალიყო, ბედუინითავისი წესისა
დაადათისმიუხედავად,უცხოტომელ ქალთან, ვისიარცვინაობა
იცოდადაარცწარსული, -ისეახლოსდაჩოქილიყო, რომმისისუნთქვა
ჩემსკეფაზედასაფეთქელზეიფანტებოდა. .
.

-შენჩემიწყალიდაიმედი ხარ..
.შენდაჯადარირომარა. ..ვერ
გავუძლებდი წყურვილის,შიმშილს,საჰარას.
..მგონივიპოვეის,რაც
უდაბნოშიც კი სიცოცხლისთვისბრძოლისუნარს აძლევსადამიანს. .
.-
როგორღაცთავისითწამომცდაუხმოჩურჩული.

პასუხადვარდისფურცელივითნაზიშეხებავიგრძენისაფეთქელზე,
თითქოსსიცხესმიზომავდნენ.
..

-კეთილი,ჭკვიანიდაშეუპოვარიხარ ნილნა.ბრმად გენდობაკაცი.

..
ახლარაკიცოცხალიგიპოვე, ვფიცავალლაჰისწმინდახსენებას,
მწარედ ინანებსყველა,ვინც შენითმისღერისშერხევასგაბედავს.
მალეინათებს.უნდაწავიდე.ორდღეში იმოჰაგებთანერთად
დავბრუნდებითუაქუნდაშეიკრასჩემიდაჩემიმტრისსიკვდილ-
სიცოცხლისკვანძი,მოხდესრაცმოსახდენია. ..ამაღამსაფრთხეარ
გელის, პოლონელმაარიცისრომაქხარ.ჰილალეეშმაკიადამისგან
ბოლომდედაგმალავს.ამიტომშეეცადედაიძინო ანდამშვიდდე.

-ახლაარ გავიქცევით?
!

-აქედანორიადამიანი შეუმჩნევლადვერ გავა.

-რატომზეგ,
ხვალ არ მოხვალ ?

-ხვალ ჩემიაქმოსვლაარშეიძლება,
თანაციქნებმდევარმაგზა
გააგრძელოსდაუფრომშვიდადდავტოვოთაქაურობა.შენიდანა
სადაა?

-თანმაქვს,
ეგღადამრჩა.რატომარშეიძლებახვალ მოსვლა?
..
.

-შენშემპირდირომ უნდამენდო.
..აიესდანაცგამომართვი,შორ
მანძილზესროლისთვისზედგამოჭრილია.მშვიდად იყავიდაარაფრის
შეგეშინდეს.სხვაიარაღიჯერარმაქვს.ჩუმადიჯექი,
რასაცმოგცემენ
ჭამე,დაისვენედაძალამოიკრიბე.წინძნელიგზაგვიდევს,თეთრი
უდაბნოუნდაგადავლახოთ,ზაფხულიდადგადახამასინსუნდა
გავასწროთ.
..
თოკებიარგადაჭრა,არაფერიმოიმოქმედო.მშვიდად,
მაგრამფხიზლად იყავიდათვალშიზედმეტადარავისმოხვდე.

საფეთქელზეისევშემეხოვარდისფურცელი თითქოსისევსიცხეს
მიზომავდნენდათვალიგავახილე.ბედუინმათავიდახარა,მარჯვენა
ხელიჯერმკერდზემიიდო, მერეპირზედაშუბლზე,შავიმოსასხამი
მჭიდროდშემოიხვიადაგატეხილ ღამესუჩუმრადშეერია.
..

ლურჯიმოჩვენება)

ატლასისმთებშიჩაკარგულ ტაფილალტის
ულამაზესოაზისში ერთდღეს,

თეთრიაქლემითმივიდაორიმშვენიერიქალი,
თინ-
ჰინანიდამისიმოახლე

თაკამატი.
..მათდასაბამიმისცესტუარეგთა
მოდგმას.თინ-
ჰინანი,
რომელიც

მისიღირსებებისგამოდედოფალიგახდა,
მასთანმისულ უამრავ

თაყვანისმცემელსსაკუთარიხელით კლავდა.

ლეგენდა

ტუარეგის
სახისდანახვასიკვდილია.

საჰარაშიმოარულიხმა
 ღამისსიცივემიმძლავრა.მხარზეჯერ კიდევვგრძნობდი
ბედუინისხელისგანშერჩენილ სითბოს.ისტერიულიშიშიაღარ
მთანგავდა,მაგრამ ძილისიახლოვესაცარგამკარებია.ქვასზურგით
მივეყრდენიდათავიმუხლებზეშემოხვეულ ხელებზე ჩამოვდე.

სამხრეთისქარაფისკენ-სრულისიჩუმეიდგა.სოფლის
შემოსასვლელშიორიკოცონინელიცეცხლითიწვოდა.გარშემო
აქლემებიისევწრეზეჩაჩოქილიყვნენ,
მათზეზურგით მიყრდნობილ
არაბებსფეხებიქვიშაზეგაეშალათდაეძინათ.მხოლოდ მილოშიიწვა
ცეცხლისპირას საძილეტომარაზე,ჩანდააქამდევერ შეჩვეოდა
უდაბნოსღამისსიცივესდაქვიშაზეძილს.მათგარშემო მხარზე
მიყუდებულითოფებითისევქანდაკებასავითგაუნძრევლადიჯდა
ოთხიტუარეგი.

ჩუმი,მოჩოჩიალენაბიჯისხმამაშინგავიგონე,
როცამოხუცილამის
თავზეწამომადგა.აქთ-
იქითიცქირებოდადათვალსარ აშორებდა
სამხრეთისკენგაწოლილ ქარაფს.მოხუცმაჰილალესკარავიიფარა,
მოდარაჯეტუარგებისმზერააირიდა, ჩემთანფრთხილად მოჩოჩდადა
გვერდითმომიჯდა.ქალმახელშიხმიადიპურიხორცის მოხარშულ
ნაჭერთანერთად ჩამიდოდასოფელსმდუმარედდააცქერდა.ჩუმად
ვჭამდიგულითმოწოდებულ ალალ ლუკმას.ღეჭვამეხამუშადაყბები
ამტკივდა,მაგრამხორცისგემომეამადაპურთანერთადმთლიანად
შევჭამე.

მოხუცმანელადაიწყოქანაობა, მარცხნიდანმარჯვნივ,
მარჯვნიდანმარცხნივ.მივხვდირომუდროოდდაკარგულ შვილს
გლოვობდა.მისიწუხილი, მიუსაფარიდასაჰარასავითუკიდეგანო,
-
მარტოხელამგელივით ყმუოდამისსულში.ტუარეგი თავისიტომის
დაუწერელ კანონსარღვევდადაუცხოადამიანს დაუფარავად
უჩვენებდათავისდარდსადასაშინელ სევდას.მთვარისშუქზე
დავინახეროგორ ჩამოუგროდაცრემლიდანაოჭებულ სახეზედა
მოხუცსხელიჩავკიდე.მანგაუხეშებულიხელისგულითავზეგადამისვა
დაჩუმადთქვა:

- მესილივარ.

- ალფ შუკრანნა*სილი.-ჩავიჩურჩულე.
 - შარშანამდროსმოკვდამალა.მინდამისისიკვდილით
დასრულდესესსაშინელიწესი.მინდაალ- კაბირიმოვიდესდა
წაგიყვანოს.მინდაიმოჰაგებმანახონროგორაგირჩევსალ კაბირი
სწორედშენდაარამას.ოოო, რადიდისირცხვილიიქნებამისთვის.

- ოჰანნასილი, ესარაბებიდაგვესხნენთავსსაჰარაში.ნუთუ
ამენოკალიავერმიხვდარომესისხალხია.

- ნამდვილიგველია,
ჭრელი,
ლამაზი,
ჭკვიანი,
ვერაგიდაშხამიანი.

- უნდაგავიქცეანნასილი.დამეხმარე,
გემუდარები.ჯადარი და
ცოტაწყალიდამჭირდება,
ფარაფირაჰში უნდამივასწრო ამარაბებს.

- იმოჰაგებისტყვიასვერ გაექცევი.

- იქნებმამაკაცივით ჩავიცვა,
ლისამიმოვიხვიო.
..

- იმგადებსვერმოატყუებ.ისინიუსიტყვოდშეასრულებენ თინ-
ჰინანის"ბრძანებას.შენსღმერთზეაქამბობენმასმკვდარიცკი
გაუცოცხლებიაო...ესმართალია?

- მართალიაანნასილი,
ესწმინდაწიგნში,
ბიბლიაში წერია.

- მაშინთხოვემასაგარიდოს ავიბედი.

მოხუციჩემსპასუხსარდალოდებია,
პალმებისდაჩემილოდის
დავიწროვებულიჩრდილიიფარადაგამეცალა.

გულდამძიმებულიმივაჩერდიაციალებულ ალიონს.ჩემთვის ისევ

მორიგიმძიმედღეიწყებოდა, მაგრამ საფეთქელზეგადანაცვლებული
ვარდისფურცლისხელაიმედიჩემსსიმშვიდეს მომთმენიტუარეგივით
დარაჯობდა.

„მაინცდამეწივნენ,რომდამინახონ,ანჯადარიშენიშნონ?ჰილალეს
ძალიანუნდაჩემითავიდანმოცილება, თუგაიგო რომბედუინი
ცოცხალია, მილოშს გაატანსჩემსთავს.ალ კაბირთანაცთავს
გაიმართლებსფარაფრაშიევროპელსგავაყოლეო.უფრო
ხელსაყრელიშემთხვევაარცექნება. “-ვფიქრობდიდააღმოსავლეთით
აციალებულ ნათელსთვალმოუშორებლადშევქეროდი.

მზეამოიწვერა.კარვებიმორიდებულიქალიშვილებივით ნელა
იკეცავდნენ კალთებს.ლამაზადმორთულიხალხიგარეთ გამოდიოდა.
ღვივდებოდასოფლისდიდიკერა.მამაკაცებმადაკლულითხები
კერიასთანდააწყესდაგატყავებასშეუდგნენ.ქალებმახილი
გამოალაგეს,ნაწნავებად ასხმულიბანანის დაფინიკისჩირები
წყალშიგაავლესდამზეზეგაკიდესგასაშრობად.გოგონებისუფრებს
ბერტყავდნენსაერთო კერიასთანმიწაზეგაშლილ ფარდაგებზე
შლიდნენ.პატარებიტბასთანთამაშობდნენდათხისტყავისბურთებს
თავგამეტებითდასდევდნენ.

ღიმილით დაშეფარვითათვალიერებდნენ ვაჟებს ახალგაზრდა

ქალები.ქალებისსამოსიისემიაგავდაჩვენებურ ხევსურულ კაბას
მოქარგულიგულისპირებით, ორნამენტით,
ფერთაშეხამებით,
ჩაქარგულ-ჩაგვირისტებულისაშუბლეებით,რომსიამოვნებით
ვუცქერდიდარეალობას მხოლოდგარემოდამათიუცნაურიენა
მახსენებდა.მიმზიდველ სახეებსგრძელი,დახშირიშავითმა
უმშვენებდათ,ზოგიერთსთავზელამაზადშემოეხვიამძივებით და
ვერცხლისპატარამონეტებითგაწყობილითავშალი.კაცებს
სანაგებოდმოხვეულილისამებიდანმხოლოდთვალებიუჩანდათ.

კარვიდანჰილალეგამობრძანდა.ისედაცმზეთუნახავს
ოქროცურვილილურჯისამოსიემოსადამიწაზეჩამობრძანებული
მზესავითციალებდა.მისგამოჩენაზემხიარულიშეძახილებიგაისმა.
ტუარეგებიახალიდღისმობრძანებასულოცავდნენ ამონეკალიას.
ხალხიერთად შეჯგუფდა.რაღაცრიტუალისმოლოდინშიჰილალეს
შეაცქერდა.

წინშესანიშნავიაღნაგობისახალგაზრდავაჟიგამოვიდა.
იმგადებმაერთიმკლავის სიგანისდაოციოდემკლავისსიგრძის
ბამბისმსუბუქად ნაქსოვილურჯინაჭერიჰაერშიააფრიალეს, ვაჟმა
ცალიფეხით ჩაიმუხლადათავიდახარა.იმგადებმალისამით ისე
შეუბურეს თავირომცოტახანში მასმხოლოდთვალებიუჩანდა.თოფი,
მოკლეარაბულიხანჯალი, ვაზნებიანიქამარიმიართვესდა
ახალგაზრდააქლემისაბელით გადასცეს.ჰილალემმკერდზე
გაწელილიჯვარიდაკიდა.ბიჭმამეორეფეხითაცჩაიმუხლა,
ამენოკალიასფეხისწვერსშეეხო, მკერდზეხელმიდებულმარაღაც
ჩაიჩურჩულადამოწიწებითწამოდგა, თოფიარაღიაისხა,აქლემი
იკლანს ჩააბარადაიმგადებშიშეერია.

სილიმ წყალი,
თხისრძედახმიადიმიწაზედამილაგა.

- სალამანნასილი,
რახდებასოფელში?

- იმგადებსახალიმეომარიშეემატა,
დღესისთვრამეტიწლის
გახდა.ამენოკალიამთაგელმუსტი* *,
თოფი, ხანჯალი,ტყვიებიდა
დრომადერი* **აჩუქა.ხალხიზეიმობს.დღეიდანმანსახეაღარუნდა
გამოაჩინოს.თუვინმემისსახესდაინახავს-უნდამოკლას, თუარადა
თავიუნდამოიკლას.ოჯახისწევრებმაცკიაღარ უნდადაინახონმისი
სახე,დღედაღამელისამიუნდაეხვიოს.მხოლოდ ჭამისდროს
შეუძლიანიკაპამდეჩამოუშვას.მასშეუძლიაარ ისწავლოსწერა-
კითხვა,მაგრამმისიოჯახისქალებსუნდაასწავლოს.დრომადერი
იქნებამისიმეგობარიუდაბნოსგზებზე.მანფიციდადორომდაიცავს
ჩვენს ხალხს,უსიტყვოდშეასრულებსამენოკალიასსიტყვასდა
დაემორჩილებაიმქალისსურვილს, ვინცმასაირჩევსღამის
გასატარებლად.დღეს ახჰალ - შიგაერევა,ეს ახალგაზრდა
იმოჰაგებისდღესასწაულია, იმათივისაცჯეროჯახიარ ყავს.

„
შენუნდამენდო -ჩამესმაგონებაშიალ კაბირისხმა.ახლანათელი
იყორატომთქვაწუხელ,ხვალ ჩემიმოსვლააქარშეიძლებაო.
შეგნებულადაარიდათავი სოფელშიგამოჩენას, დღეს ახჰალ ,
ტუარეგებისთავისუფალისიყვარულისდღესასწაული იყო დაქალები
ირჩევენმამაკაცებსსაჰარაშისიყვარულისდიდიღამის
გასატარებლად.

- ანნასილი,გაქცევაშიდამეხმარე.
..
-მოხუციდაფიქრებით
დამაცქერდა,
მაგრამუპასუხოდგამეცალა.

ჰილალემრამოდენიმემამაკაცისოფლისშემოსასვლელშიგაგზავნა.
მოდარაჯეიმოჰაგებიშეიცვალნენ,ნაწილმაგზაგააგრძელა.არაბების
"საპატიო ყარაული"სოფელსშემოუერთდა,ცოტახანშიკიდევ
გამოჩნდამამაკაცებისჯგუფი,
ალბათქარაფზეშეიცვალაყარაული.
არაბებიცეცხლსუტრიალებდნენ, საჭმელსამზადებდნენ,
როგორ
ჩანდაწასვლასარჩქარობდნენ.მილოშიზურგით იჯდა, ისეიყო
დახრილი, თითქოსრაღაცასწერდა.

სოფელისანადიმოდდასხდა.ხალხიხუმრობდა, იცინოდა,
სანოვაგესდახილსშეექცეოდა.ურკავდნენერთსიმიანინტრუმენტზე,
ცეკვავდნენთავიანთგამოგონებულ ცეკვებს-თავიანთივე
გამოგონებულ სიმღერებზე, ყვებოდნენამბებს,
-ალბათ წინაპრების
საგმიროსაქმეებზე,ტუარეგებისპირველ დიდ ამენოკალიაზეთინ-
ჰინანზე**
**დამისთეთრაქლემზე.ქალებიერთმანეთსუჩვენებდნენ
მორთულობას, მძივებს,ნაქარგებს,ხელსაქმითთავსიწონებდნენ.

ნელ-
ნელაშებინდდა.ჰაერშინაირნაირიხილისდაბალახისგან
დაყენებულიჩაისარომატიდატრიალდა.
 ჰილალეფეხზეწამოდგადაჩრდილოეთსდააკვირდა.
უკმაყოფილოდგასცქეროდასოფლისშემოსასვლელს.ამენოკალიას
ლამაზსახეზებრაზიელავდა.ალ კაბირიარ ჩანდა,უდაბნოში
გაგზავნილიხალხიარდაბრუნდა, არაბებიცწასვლასარ აპირებდნენ.
ქალიუკმაყოფილოდ მოტრიალდა, ხალხსანიშნარომდროსტარება
გაეგრძელებინათ,
თავისჰხაიმშიშევიდადაკარვისკალთა
შესასვლელსჩამოაფარა.

ახალგაზრდებისოფლისზეიმსცალკეგამოეყვნენ,
ცეცხლი
გააჩაღესდაგარშემოშემოუსხდნენ.

„ახჰალ იწყებოდა.გოგონებივაჟებსირჩევდნენდათავისრჩეულებს
ხელისგულზეთითით რაღაცასახატავდნენ,ვაჟებიყურადღებით
დასცქროდნენ ხელისგულს, დახატულინიშნებისმიხედვით ქალების
სურვილებისამოცნობასცდილობდნენ.ახალგაზრდებიმალე
დაწყვილდნენდასოფლისგარშემოუდაბნოშიგაიფანტნენ.ერთმა
წყვილმამეცჩამიქროლადაპალმისკორომებსშეაფარათავი.ღამეს
ახალიხმებიმიემატა,სიცილის,კისკისის,
ალერსის,ჩურჩულის და
ყრუამოკვნესისხმები.

არაბებიგაფაციცებულიისმენდნენგარშემო გამეფებული
სიყვარულისჰანგებსდათავებსაქეთ- იქეთუკმაყოფილოდ
აქანავებდნენ.ყურანისწესითმაცხოვრებელიტუარეგებისთვის
მართლაუცნაურიიყო ამტრადიციისშემონახვა.ოჯახისშექმნამდე
ქალიცდამამაკაციც,თავისუფალისქესობრივიცხოვრებით
ცხოვრობდადაპარტნიორსხშირადიცვლიდა-ერთიგამონაკლისით,
ქალებიირჩევდნენმამაკაცებს,მაგრამოჯახისშექმნისშემდეგკიეს
უფლებაარცერთტუარეგსაღარქონდა.

ბედუინებისთვისდაარაბებისთვისკიპირიქით,
ქალისწარსული
დაქალწულობაყველაზემნიშვნელოვანიიყო.ისინიქორწინებამდე
დიდხანსიკვლევდნენსაცოლისწარსულსდამცირეჭორის
შემთხვევაშიცკიქალიშერცხვენილადცხადდებოდა.ჭორიკი
შეიძლებოდაგამოეწვიაიმას,რომსაკუთარეზოშიგავლისასთმა
გამოუჩნდადანიკაბით კარგადარ ქონდადაფარული.მაგრამ ვაიმას,
თუქორწინებისღამესქალწულიარ აღმოჩნდებოდაანქმარს
უღალატებდა. .
.კაცსუფლებაქონდათავიმოეკვეთაცოლისთვისან
ქვებითჩაექოლა.

მიუხედავად იმისარომეგვიპტე,
ალჟირიდალიბია
ცივილიზაციისყველანიუანსსეზიარა,წესირომელმაცთვით
"ათასერთიღამე"შექმნა, -იმდროიდანმოყოლებულიდღემდე
ცოცხლობდაარაბულ სამყაროში, განსაკუთრებითკიბედუინებში.
არაბიმამაკაცი,იმისათვისრომცოლისსიყვარულიდაერთგულება
შეენარჩუნებინა,ძალიანუფრთხილდებოდაოჯახს.მთელიდღე
მუხლჩაუხრელადშრომობდა, შინყოველდღესაჩუქრით ბრუნდებოდა.
სახლშიკი ქალები განაგებდნენყველაფერს, სიმდიდრეს,
ფულსდა
ძვირფასეულობას, მათ ჰქონდათხელთ ყველაკარისდასამალავის
გასაღებიდაოჯახისბურჯებადითვლებოდნენ.მათინებართვის
გარეშესახლისარემარეზეფრინველიცვერგადაიფრენდა.მამაკაცს
მეორედამესამეცოლისმოყვანამხოლოდპირველიცოლის
ნებართვით შეეძლო.სამაგიეროდტუარეგებიმხოლოდ ერთხელ
ქორწინდებოდნენდაცოლქმარისიკვდილამდეერთმანეთის
ერთგულირჩებოდა.

საჰარაშიმომთაბარეორიხალხი, ერთირელიგიისმიუხედავად-
სრულიადსხვადასხვანაირი, წინააღმდეგობრივიადათითდა
ტრადიციებითცხოვრობდა.თუმათიგზებიგადაიკვეთებოდა,
ერთმანეთსწყალსდასანოვაგესუზიარებდნენ, გულუხვად
მასპინძლობდნენ, გასაჭირშიერთმანეთსშველოდნენ,მაგრამ
ერთმანეთისტრადიციებშიარერეოდნენდაარცშერეულად
ქორწინდებოდნენ.

გამჭირვალეცაზეღამე მხართეძოზეწამოწოლილიყო.
ვეებერთელანამგალამთვარეკაშკაშებდა.თეთრად მბრწყინავი
ვარსკვლავები ტბისწყალში ისესუფთადციალებდნენ, რომ
დარწმუნებით შეგეძლო ამკარიბჭისგავლითპირდაპირ ცაში
შეგებიჯებინა.„
ჰხაიმები,ჯადოსნური ქოხმახებივით მიეხატნენღამის
ცას.მთვარისშუქითგანათებულიპალმისკორომიისელივლივებდა,
როგორცზურმუხტიბაჯაღლოოქროში.ლისამებით პირშებურული
ტუარეგებილურჯიაჩრდილებივითუხმაუროდდასრიალებდნენ
არაბულიზღაპრიდან გადმოსულიიფრითებივით.მთვარეისე
გადაიხარა, თითქოს სიყვარულშიჩაძირულიწყვილების
სათვალთვალოდემზადებოდა.ყველამხრიდანგარკვევით ისმოდა
ყრუამოძახილი, ჩუმისიცილიდაჩურჩული.

ლოდისმხრიდანჩემსკენწამოსულიჩრდილიუცნაურადსწრაფად
დაგრძელდა.ჩუმიშრიალიმომესმა.ალბათმერომჩამიქროლა,ის
წყვილიბრუნდებოდა.ველოდიროგორგაისრიალებდამათილანდები
შორიახლო,მაგრამჩრდილიპირდაპირლოდისკენწამოვიდადაჩემს
წინლურჯმოჩვენებადაისვეტა.
 თავდასხმამოულოდნელიდამძაფრიიყო.

მოჩვენებამპირზეხელიამაფარადაისესწრაფად გამაკრამიწას, რომ

წამოკივლებაც ვერმოვასწარი.ცალიხელით, -თოკით შეკრული
ხელებითავსუკანგადამიწია,ტანზესხეულის მთელისიმძიმით
დამაწვადამეორეხელით ჩემიმოგუდვადაიწყო.გათოკილიხელებით
მოძრაობაგამიჭირდა, რაცძალადაღონემქონდავიბრძოდირომ
ჰაერისჩასუნთქვამომეხერხებინა,
მაგრამის ღონივრად მაწვებოდა
ხელითცხვირპირზედაჰაერსმიხშობდა.უმწეოდ ვაფართხალებდი
ფეხებს,როგორმერომდაძვრომოდი.ამსხმარტალშიშემთხვევით,
მარჯვენაფეხით ლოდსმივწვდი.ქვისღონემოვიხმარე, მთელიძალ-
ღონემოვიკრიბე, ძლიერადმივარტყიფეხილოდსდამოულოდნელი
ბიძგით გვერდზეისესწრაფადგადმოვბრუნდი, რომმოჩვენებამწამით
ხელიმიშვა.ჰაერისშესუნთქვამოვასწარი,სახეშივეციდამის
თავსაბურავსხელებით ძლიერადჩავეჭიდე, მანისევმოინდომამიწაზე
გავეკარიდაშევებორკემაგრამმისილისამიისეთიძალით მოვიზიდე
რომნაჭერიგაიფხრიწა. .
.მემოჩვენებისსახედავინახე.ის
ახალგაზრდავაჟიიყო, დღესიმოჰაგებისრიტუალით კაცობაშირომ
შეაბიჯა.

ნახშირივითშავი,ბრაზითაკიაფებული თვალებიარნახულ
რისხვასაფრქვევდნენ..
.ესარიყო სიყვარულისღამით აღგზნებული
მოძალადისმზერა, ესმკვლელისთვალებიიყო.გაოგნებულმაიმით,
რომ სახეგავუშიშვლე,პირზე ხელიგაშმაგებითმოისვა,წამოფრინდა
დათავგამეტებით მეცა,მაგრამმედავიმუხლედახელშიჩემს კისერზე
შებმულითოკიშერჩა.ისეძლიერადმოქაჩა,რომწამით თვალთ
დამიბნელდადადავიხროტინე, მაგრამმოვასწარიდაჩემს
ფეხსაცმელსმივწვდი.ამოტაცებულიბასრიდანაგამეტებით მოვიქნიე
დავიგრძენილითონიროგორშესრიალდაუცნაურადმკვრივ
სირბილეში.ისშეკრთადაამოიკვნესა.ცხელისითხეგამდნარი
სანთელივითბლანტად გადმომეღვარახელებზე.ამ შეგრძნებამ
ნადირივით ისეგამახელა,რომ ზედიზედ,შეუჩერებლად ვიქნევდი
დანას..
.

მოჩვენებამთავდასხმაშეწყვიტა,ხელები მუცელზემიიჭირა,
ლოდსმიეყრდნო დარაღაცჩაიჩურჩულა.თავდასხმისგამეორებას
ველოდიდადანასხელსარვუშვებდი, მაგრამლურჯილანდიშებრუნდა
დაისევეუხმაუროდ გადნაჰაერში,როგორცგამოჩნდა.

ძლიერიაღგზნებისაგანმთლიანადაკანკალებულმაპალმასთან
ჩავიმუხლე.სრულიად გაქვავებულსდაშეგრძნებადაკარგულს
მხოლოდ ისმიკვრიდა,რომჩემსხელებზეშერჩენილიმუქიფერის
ბლანტიდათბილი სითხე ადამიანისსისხლიიყო.უფრო
გამაოგნებელიკიისიყო, რომმომხდარისგამოშიშსდასინანულსკი
არვგრძნობდი,არამედმხოლოდზიზღსვგრძნობდი, ადამიანის
სისხლისმიმართ გაჩენილ აუხსნელ ზიზღს.

ეჭვიცარშემპარვია,
რომმკვლელიჰილალემმოაგზვნა.მართლაც
ვერაგულიგეგმაიყო.ასეთღამეშივინმიაქცევდაყურადღებასმიწაზე
მოკოტრიალემამაკაცისდაქალისსხეულსანდაკივლებას.
გონებიდან არ ამომდიოდაახალგაზრდაიმოჰაგისშეძრწუნებულიდა
ბრაზითმოღრეცილისახე.მანხომ ამენოკალიასუმტყუნა, პირველივე
ბრძანებავერშეასრულა, უცხოქალმალისამიმოგლიჯა,სახე
გამოუჩინადადანით დაჭრა.თანაცეს მისი"
კურთხევის"დღესდა
"ახჰალ" -
ზემოხდა.
..ახლამასორიგზაქონდაანმეუნდამოვეკალი ან
თავიუნდამოეკლა.თუცოცხალიგადარჩებოდადაამაღამდელი
ამბავისოფელშიგამჟღავნდებოდა, მთელიტომიამიმხედრდებოდა.

ესკიიმაზესაშიშიიყო, რასაცმთელი თვეგავურბოდი,

ტუარეგებისთვის ჩემიმოკვლაცხოვრებისმიზნად იქცეოდადამათ
ვერაფერიშეაჩერებდატყვიისგარდა.ჩემსქვეყანამდეგასავლელი
უშველებელიმანძილიცკი.მაგრამჰილალესბრძანების
შეუსრულებლობასიკვდილზემეტიიყო.მიუხედავადიმისარომჩემი
მდგომარეობაგამოუვალიგახდა,ჩემიახალიმტერიშემეცოდა,
სრულიადახალგაზრდაკაცი, რომელიცასეუაზროდ ეწირებოდა
დრომოჭმულ ადათსდაქალისვერაგობას.არ ვიცოდიგადარჩათუარა,
მაგრამვიგრძენირომმისისიკვდილიარმინდოდა.ამანოდნავ
დამამშვიდა.
..ადამიანურობამიბრუნდებოდა.თავსისეველურად აღარ
ვგრძნობდიროგორცრამოდენიმეწუთისწინ.სისხლით მოსვრილი
ხელებიფინიკისპალმაზემოგლეჯილითმებით გავიწმინდედადანას
ეჭვიანადდავაცქერდი.არაფრითმეგონარომთეთრადმბზინავი
ფოლადისესპატარანაჭერი-ადამიანისმომრევასეთ დიდძალას
ფლობდა, ძველებურადბასრიდაცივიიყო, ოდნავადაცარემჩნეოდა
წუთისწინმომხდარი.

მივხვდირომჰილალემმაჯობა.თუმკვლელიმომერეოდაამას
მხოლოდ ტუარეგისმსუბუქადდასჯამოჰყვებოდა, მისახალგაზრდობას
დაბრალდებოდა" ახჰალ" -
ისღამესთავშეუკავებელიჟინიდაჩემი
"შემთხვევით"გაგუდვა...თვრამეტიწლისიმგადიცამიტომაირჩია.
ხოლო რაცმოხდა, ეს ალ კაბირს აღარმისცემდასაშუალებას-აქედან
წავეყვანე.მეხომსამაგალითოდდამსჯიდნენიმოჰაგის მოკვლისთვის.
ახლაჩემსსაფეთქელზესითბოდშემორჩენილიპაწიაიმედიც
ქრებოდა.

ამენოკალიას გეგმამგაამართლა,
მედაგებულ მახეშიგავები.

უცნაურმაგარინდებამშემიპყრო.გახელილითვალებით,
ყველაფერსაღვიქვავდი, მაგრამგანძრევაარ შემეძლო.თითქოს
სხეულიმივატოვე, სამყაროსგამოვეყავიდაახლამასშიდრო უჩემოდ
მიედინებოდა.მემხოლოდშორიდამკვირვებელივით გარედან
ვუცქერდი.მძაფრიშეგრძნებადამეუფლა,რომჩვენიჩვეულისამყარო,
ჩვენიცხოვრება,საქციელიდასიკვდილი, ერთიდიდიდაკვირვების
საგანიიყო მისთვის,ვისაცვერავინხედავდა,მაგრამყველას
თავისებურადსწამდა.

.
..

ალიონითავზეროდისდამადგა,
-არ გამიგია.

უდაბნოსმტვრიანღრუბელშიგახვეულიმზეუცნაურიხმაურით
ამოდიოდა.მიწაისეგუგუნებდა,
თითქოს ველურიცხენებისრემა
ახლოვდებოდა.ადრიანიდილისმიუხედავად ხმაურზეხალხი
კარვებიდანგამოიშალა.

აქლემებიჭენებითმოქროდნენ.უკანმტვრისვეებერთელაბუქი
მოჰყვებოდათ.

მხედრებს თავიდასახეშებურულიქონდათ.მათისამოსიმტვერსადა
ქვიშასდაეფარა.ყველასლისამიეხვია,
მხოლოდერთმათგანსეხურა
თავზეოკალით დამაგრებულიარაბულიქუფია.

მხედრებმაქარივითჩაუქროლესპალმისკორომთან
დაბანაკებულ არაბებსდასოფელშიშემოვიდნენ.მიგებებულმა
იკლანებმაწყალიმიართვეს, მხედრებიაქლემებსიოკებდნენდა
წყალსტყავისგუდებიდანსვამდნენ.მხოლოდქუფიით თავდახურული
მხედარიჩამოქვეითდა, ხალხსთავდახრითდამოწიწებით მიესალმა,
მიწოდებულიწყალიმოსვადაიმგადებისთანხლებით ამენოკალიას
კარვისკენწამოვიდა.უანგარიშოდვადევნებდითვალს როგორ
ენაცვლებოდნენერთმანეთსმოცეკვავესავითმოზომილი, ზუსტიდა
მოქნილინაბიჯები.თავიავწიე.

ოაზისივითმოლივლივე ზურმუხტისთვალებიმშვიდად
მიცქერდნენ.

ცხენისგაბმულმაჭიხვინმაცისკრისზარებივით ჩამორეკა.

ჯადარი პატრონსესალმებოდა.

სტუმარი)

"
ხანჯრისკეხელიმიუდის,

ჩუმად
სინჯავდადანასა,

მაგრამ
სტუმარისხვისსახლში

ვერ
გაჰშლისხათაბალასა.
"

ვაჟა-
ფშაველა

ხმაურზედახალისიანშეძახილებზე კარვისკალთააიშალადა
ჰილალემმზესავით გამოანათა.

ბედუინი მოჭიმულიმშვილდივით მოიდრიკა,ცალ მუხლზეჩაიჩოქადა

თავიდახარა.მან მარჯვენახელი,ჯერმკერდზემერეპირზედა
შუბლზედიდიმოწიწებითმიიდო,შემდეგუბისკენ წაიღო,რაღაც
თეთრშიშეხვეული ამოიღოდახელშიგაშალა.

ამომავალმამზისსხივებმათეთრაბრეშუმზეგაშლილ ქვებში
სისხლისფრადგაიელვადაციმციმაანარეკლიჰილალესსახეს
მიეფინა.კაშკაშაწითელი ლალების დიდიდაგამჭირვალე
კრისტალები მზისსხივებზელიცლიცითციალებდნენდათეთრ
ქსოვილზეცოცხლებივით სუნთქავდნენ.

-ასალამალეიჰქუმამენოკალია.
ჭეშმარიტადბრწყინავსშენი
სილამაზემზესავით მანათობელი.-გაისმაბედუინისდაბალიდა
ალერსიანიხმა.

-მეტულემალ კაბირ,მეტულემ!შენითვალებილამაზად ხედავენ

სამყაროს!-ჩაიწკრიალესვერცხლისზარებმა.

-ესძვირფასიქვებიჰამადშივიპოვედამაშინვევიფიქრერომ
უმშვენიერესიულამაზესსეკუთვნის.მათისახელიაიაჰხუუკ*
,ისინი
ალმასზეძვირფასია.ესქვებიხუთჯერუფრო დიდიადასუფთავიდრე
ბრიტანეთისდედოფლის გვირგვინისთვლები.ინებეჩემგან
საჩუქრად.-შემპარავად თქვაბედუინმა.

-ოჰ,ალ კაბირ,
ყოველთვისახერხებგამაკვირვოდაგამახარო.
ისეთივემაცოცხლებელიხარროგორცწვიმა.

-მიხარიარომბედნიერსგხედავამენოკალია.-წელშიგაიმართა
ალ კაბირიდამასპინძელსპირისპირშეაჩერდა.

-ისევმზისქარივით ძლიერიხარ,
აქამდემკვდარიმეგონე.

-მკვდარი?
!

-ჯადარი მოვიდაუნაგირზეშენიტანსაცმლითდასაგზლით.
ვიფიქრერომრაღაცმოხდადაკაციგავგზავნემოსაძებნად, მაგრამ
შენსნაცვლადუდაბნოში ვიღაცქალიიპოვა, საშინელიშესახედი,
ჭუჭყიანიდასისხლით მოსვრილი.ვიფიქრერომქალმაოქროსდა
ფირუზების გამო მოგკლადაშენიცხენითგაიქცა, ჯადარმაკი
გადმოაგდოდაუდაბნოშიმიატოვა.

-ნილნააქარის? -ისეთი გაკვირვებაჩაისხახმაშიბედუინმარომ

ეჭვი შემეპარაპირველად ხომარვხედავდი.

-ასეეძახისთავისთავს.

-გულმოწყალედასამართლიანიხარსაჰარასმზეო, ამიტომ
უყვარხარ შენსხალხს.შენნაირიდიდიმეგობარი ნამდვილად დიადი
ალლაჰისწყალობაა.

-სანამკარავსდაგიდგამენ,ჩემსჰხაიმშიდაბრძანდი,
წყალი და
ხილიმიირთვი, ამასობაშისაუზმემომზადდებადაგიმასპინძლებ
როგორცშეჰფერისიმოჰაგებისდიდმეგობარს.

-სიამოვნებითამენოკალია,
მაგრამმანამდენებამომეციჯადარი
ვნახო.

-როგორცინებებალ კაბირ,
როგორცისურვებ.
..

მთელისაუბრისმანძილზეჰილალედაკვირვებით აცქერდებოდა
ბედუინს,ცდილობდაგამოეცნორაიმალებოდაამთავაზიანობისდა
მოწიწებისუკან,
მაგრამალ კაბირიდაუძაბავადდამშვიდად იდგა.

მხრებშიგაშლილ ბედუინსქვიშისფერიაბრეშუმისშარვალიეცვადა
იგივეფერისჰალაბეამუხლამდესწვდებოდა.სხეულზეაბრეშუმის
მაღალიქამარიმოეხვია.მსუბუქიხალათი ხაზსუსვამდამისი
სხეულისუნაკლო აგებულებას.წელშიგამართულსმარჯვენახელი
მკერდზეედო,თავიამაყადაეწიადასახეზესიმშვიდეეფინა.მუხლში
ოდნავმოხრილიმარჯვენაფეხიწინქონდაწამოდგმული, რაც
პატივისცემასუფროგამოხატავდავიდრემოკრძალებას.ფეხზეისევ
აქლემისტყავისქალამნებიემოსა, მშვენიერთავზექვიშისფერი
აბრეშუმისიჰრამი მწვანე რკალითქონდადამაგრებული.იჰრამის
კალთებიგაშლილ მხრებზექონდადაფენილიდასახემთლიანად
უჩანდა.თხელი, მოვარდისფროტუჩები,ვიწრო ყბებიდასწორ ცხვირი
სიმეტრიულ კონტრასტსქმნიდნენ გაშლილ შუბლთანდამუქ
წარბებთან.პალმისფოთლებივითსწორი, მარაოსავითგაშლილი
წამწამებიმწვანეთვალებშიშეფარულადგამკრთალ რისხვას
ფარავდნენ.

მისსახეზეგარკვევით იკითხებოდა,რომ -ისარასოდესგადავიდოდა

პატივისცემისადამოწიწებისზღვარსდაარცარავისმისცემდანებას
რომეს ზღვარიგადმოელახა.

ორივეს მზერაშიუსიტყვო გაფრთხილებაიკითხებოდა.

სრულყოფილიქალიდამამაკაციერთმანეთსშესცქეროდა.

ჰილალეს ლამაზისახე ქალურისინაზით ბრწყინავდა,მისი

სხეულიჰარმონიულადშეკრულ მუსიკასმოჰგავდა, მხოლოდ შეხებას
ელოდარომ ჰანგებად დაღვრილიყო.გარინდულიანტილოპასავით
მთლიანად დაჭიმულიიდგა, თითქოსმოულოდნელადუნდა
მოწყვეტოდამიწასდაცაშიგაფრენილიყო.მისიმთელიარსება
გამოხატავდათავშეუკავებელ მისწრაფებას-ნებისმიერ ფასად
მიეღო რაცსურდა.ბედუინის კიპირიქით,-საკუთარისურვილები,
ღირებულებების მიხედვით მოექციაკალაპოტში.

ვინიცის,რამდენხანსგაგრძელდებოდაესუსიტყვო ომი,ქარაფის
მხრიდანადრარი რომარგამოჩენილიყო.აღვირით ჯადარი
მოჰყავდა.კუდაპრეხდილმადანესტოებდაბერილმაბედაურმა
პატრონისდანახვაზედაიფრუტუნა, ლაგამსარ შეეპუა,ტუარეგსთავი
წაართვა,მკვეთრად უგანა,უკანაფეხებზეშედგა,ჰაერშიაიწიადა
მძლავრად დაიჭიხვინა.წინაფეხებზედაეშვამიწადატორადამხარზე
თავიჩამოადოპატრონს.
 ჯადარიპატრონს ყნოსავდა,ჩუმადხვიხვინებდა,
მხარზეთავს
უსვამდადაცხვირსხელებშიჩრიდა.ალ კაბირი უხმოდ ეფერებოდა,
შუბლზეხელსუსვამდა,მისყველაკუნთსაკვირდებოდადარაღაცას
ეჩურჩულებოდა.ცხენი აცეკვდა,
ფეხებიერთმანეთსრიტმულად
მოუნაცვლა,წრეებზედატრიალდადაწინაფეხებზეჩაიჩოქა.ბედუინი
დაიხარა,კისერზემოეფერა.ქოჩორიაუწეწადავარსკვლავიან
შუბლზეაკოცა.

გაგონილიმქონდა, რომბედუინებისოჯახში,-მამისშემდეგ,
მთავარიადგილიცხენსეკავა.ახლავიგრძენი, მართლარა
განუზომელიმსხვერპლი გაიღოალ კაბირმა, დაუნანებლად როცა
გაწირაჯადარიგავარვარებულ უდაბნოშიდღედაღამესასიარულოდ -
ჩემისთანაგამოუცდელიმხედრით.ბედუინიდარწმუნდა, რომჯადარს
საჰარაშიგადატანილი ცხელიდღეების,ცივიღამეების, უწყლობისდა
შიმშილისმიუხედავად არაფერიუჭირდადასიხარულით გაიცინა.
ბედნიერებისგან გაცისკროვნებულ ნათელ სახეზემოჭუტული
თვალებისიხარულით აუციმციმდა,ონავრულიდაოდნავბიჭური
გამომეტყველებით სიყვარულითშეაცქერდაერთგულ მეგობარს.

ჰილალეს ალ კაბირისსაჩუქარიხელშიშერჩენოდა,
სისხლისფერილალებისმოციმციმეანარეკლიისევსახეზეეფინადა
აშკარაშურითშეჩერებოდაუსაზღვროდგახარებულ არაბულ რაშს,
რომელსაცპატრონიმორკალულ კისერზეეფერებოდა.

ყველაგახალისდა,ხალხს უხაროდარომუდაბნოდანყველა
უკლებლივდაბრუნდა,მათიდიდიმეგობარიცგამოჩნდადაბედნიერი
ცხოვრებამშვიდკალაპოტსუბრუნდებოდა.

ალ კაბირიჰილალესმიუბრუნდადათავდახრით მადლობაანიშნა
ცხენისპატრონობისათვის.ქალის სახეზებედნიერიღიმილი
ვარდივითგაიშალა,ბედუინი მოთამაშეცხენთანდატოვადა
ხალხისკენ მიბრუნდა.

-
ტყვესად არის?-იკითხაალ კაბირმა.

-
სამსხვერპლოსთან,ჰხაიმისუკან.
-უპასუხაადრარმა.
ალ კაბირიჩემსკენ სწრაფად წამოვიდა,
სალმად თავიდახარადა
მითხრა:

-დასრულდაშენიწვალებანილნა!დღესვეწავალთ აქედან,
ახლავე
გაგათავისუფლებენდაწყალს მოგიტანენ!

მეთავიგავაქნიედაჩავიჩურჩულე:

-ღამე იმოჰაგი დამესხათავს!მგუდავდა...ლისამიშემოვახიე,

სახე
გამოვუჩინედადანით დავჭერი ახლააღარაფერიმეშველება!არ
მინდოდაგენახაროგორმომკლავენ. .
.მაგრამგთხოვ, კიდევერთხელ
გაისარჯეჩემთვის,ქრისტიანულად დამასაფლავედაჩემებს
საელჩოშიგააგებინე. .
.ჩემსქვეყანასჟეორჟიაქვია, არაბულად
გორგისტანსეძახიან. .
.-ჩემიხმასადღაცძალიანშორიდანმესმოდა,
თითქოსჩემგანშორსმყოფიმეორე" მე"ამბობდაამსიტყვებს.
ცდილობდი რომჩემთანდამებრუნებინაჩემივეთავი, მაგრამარ
გამომდიოდა.მედა" მე"ერთადაღარვიყავით.

ბედუინს სახეშეეცვალა.მისითვალებისნაცვლად, ორიმწვანე

შუშისნატეხი გაციებულიმზერითმომჩერებოდა. მან ხელში
შერჩენილიდანაფრთხილად გამომართვადაწაიჩურჩულა:

-მაშალაჰსიკვდილსგადარჩი!თუნდაციმოჰაგისსიცოცხლის
სანაცვლოდ!მაგრამესძალიანცუდიამბავია!.
.ვნანობ..
.

-გუშინაცრომგამოჩენილიყავიესარაფერსშეცვლიდა,
რამემაინც
მოხდებოდა!მასჩემიმოკვლაუნდა!

-სოფელიუნდამოვიმხროთან მარტოუნდაგაიქცე.ცხენიახლოს
იქნება.პალმისკორომითუნდაგახვიდე.დასავლეთით,სამისაათის
სავალზეორიაქლემიიცდის.ზედსაგზალიდაწყალია.როგორცკი
იქამდემიხვალ,ჯადარიგაუშვიდაგზააქლემებითგააგრძელე.დღე
დაღამეშეუჩერებლად იარე.ათდღეშითეთრ სოკოსთანუნდა
მიხვიდე.იჩქარე,ჰამსინსუნდაგაასწრო,
მერეორმოცდაათიდღე
შეუძლებელიიქნებასაჰარადანგაღწევა.გფარავდესშენიღმერთიდა
ალლაჰიიყოსჩემიშემწე,რადგანმეტადმძიმედღეგვიდგას.ნიშანს
ელოდე. .
.-ბედუინმადანაქამარშიდამალადაცხენსრაღაცანიშნა.
ჯადარიდაიძრადასოფლისგანაპირასქანდაკებასავითგაიყინა.

პალმისკორომიდან წამოსულმატირილისხმამხალისიანად
აფუსფუსებულ სოფელსთავზარიდასცა.

ახალგაზრდებსმხრებით,ლურჯლისამშიგახვეულიუსიცოცხლო
სხეულიმოჰქონდათ.
ჰილალესკარავთანსასწრაფოდშეგროვილიხალხი ორად გაიყო.
მილოშიდამისიმხლებელიარაბებიციქვეახლოს შეჯგუფებულიყვნენ.

-
ალ დარ, ოჰი ალ დაააარ!-კივილით გამოვარდახალხიდან ქალი,
ფეხდაფეხმამაკაციგამოეკიდა.ქალიუსიცოცხლო სხეულს ზედ
გადაემხო.
..მამაკაცმახელებითავშიწაიშინადაუმწეოდ ჩაიმუხლა.

ხალხიავისმომასწავებლად დადუმდა.

ჰილალე მობრუნდა.ცოცხალირომდამინახა,-ჯერგაკვირვებული
დამაცქერდა,შემდეგგაავებამთვალებშიბოროტნაპერწკლად
გაუელვადასახეზეისეთიბრაზიშემოენთორომმისმათვალებმა
ელვასავითგაიბრკიალეს.

-საჰარაძალიან,
ძალიანდიდიანილნა!მაგრამხომხედავმაინც
გიპოვედაისევჩემსხელშიხარ!-ნიშნისმოგებითდამაცქერდა
მილოში.

-ესკაცი შენმატყვემ დაჭრაამენოკალია!ეგქალიმკვლელია!

წუხელ არმეძინა, ანრადამაძინებდაასეთღამეს.გარემოს
ვაკვირდებოდი დაჩემიყურადღებალითონისციალმამიიქცია,
დავინახეროგორ ალაპლაპდადანისპირი,ალბათ ახჰალისღამეს
გადაცმულსუნდოდაგაპარვადაიმგადსსამოსისგამო დაესხათავს!
რაკიიმოჰაგითავისიფეხითგაეცალაიმადგილს,ჩავთვალერომ
ვერაფერიდააკლო, მაგრამ როგორც ჩანსშევცდი!-ყველას
გასაგონად, ხმამაღლათქვაპოლონელმადაჰილალესმიუბრუნდა:

-მეექიმივარ,ნებამომეცითგავსინჯო,
იქნებდახმარებაშევძლო!-
მილოშმამუხლებზეჩაიჩოქადაჭრილისგასასინჯად.

-შეგიძლიაგადაარჩინოის?-დააცქერდამილოშსჰილალე.

-ძნელიიქნება.
..-თავაუღებლადთქვამილოშმა.

-დღეიდანჩემისტუმარიხარ,დარჩი მხლებლებთანერთად, ჩემს

იმგადსმოუარე!იმოჰაგებისტუმარსუკმაყოფილოს არ უშვებენ!-თქვა
ჰილალემდაუკანდაიწია.

-უიმედოა,მაგრამშევეცდები!
-მილოშმააქლემიდანჩამოხსნილი
ჩანთისშიგთავსიპირდაპირ მიწაზეგადმოყარა.იარაღები იქვე
მდგარმოხუცსილისმიაჩეჩადაუთხრა:
 -მდუღარეწყალშიჩაყარეთ,
დამეხმარეთ.
..

ჰაერშისპირტისდაქლოროფორმისსუნიდატრიალდა.სილიმდა
ადრარმადაჭრილსსამოსიგახადესდამუხლზედაჩოქილი ქირურგის
გამოცდილიხელები სწრაფადამუშავდნენ.სილი ჩუმად და
გულმოდგინედ ეხმარებოდა.ავადმყოფმამოულოდნელად
ამოიხროტინა.ექიმიმაჯასეცადაგულზედაადო ყური,ოფლიმაჯით
მოიწმინდაშუბლიდანდაოპერაციასდაუბრუნდა.სიჩუმესმხოლოდ
ლითონისწკრიალიღაარღვევდა.

გარინდულიხალხიფეხმოუცვლელადიდგა.

-რაცშემეძლო გავაკეთე.ჩარდახიაქვემოუმზადეთ,
შუბლზეცივი
ტილო მუდმივად ედოს, მაღალისიცხეაქვს.
-როგორციქნაფეხზე
წამოდგამილოშიდაჰილალესკენმიბრუნდა.

სილიმადრარიიხმოდაჩარდახისხელდახელ გამართვადაიწყეს.
სილიმმხრებქვეშხელიამოუდოდაჭრილს,თავქვეშდახვეული
ლისამიამოუდო,შუბლზეცივიტილოდააფინა,ხელიგამოაცალა
ავადმყოფსდაშეკრთა.მისიხელსსისხლისწვრილიზოლიემჩენოდა.
ამისდანახვაზე,
ადრარმაოდნავაწიადაჭრილისსხეულიდამისზურგს
დააცქერდა.სილიმმასუსიტყვოდმიუთითამარცხენაბეჭზედაექიმის
გაშლილ იარაღებზე.ადრარმამდუმარედდაუქნიათავი, დაფიქრდა
დაბედუინსრაღაცანიშნა.ალ კაბირმათანხმობა-ხელისშერხევით
დაუდასტურა.მისნიშანზესილიმ,ექიმისიარაღებიდანწვრილი,ბასრი
ქირურგიულიდანააიღოდაკაბისნაოჭშიდამალა.

ჰილალემილოშსმიუახლოვდა.

- იციესქალივინარის?-კითხაჰილალემმილოშს.

- რათქმაუნდა,ვიცი!სწორედმისძებნაშიგამოვიარემთელი
ჰამადიდააქამდემოვედი.ოცდაათდღეზემეტიიქნებარაცვეძებ.
ევროპელია,ეგვიპტეშისტუმრადჩამოვიდადასაჰარაშიდაიკარგა.

- მადლობელივარ რომმოუარეჩემსიმაგდს.წაიყვანეესქალი!
ამითისტუმარიბედნიერიდაკმაყოფილიიქნება?

- ჩემიმიზანიშესრულდება.-გაიცინამილოშმა.

- ესარმოხდება!-ხმალივითგაკვეთაჰაერიალ კაბირისხმამ.

- რაცამდენიხანივერშეძელი,იმოჰაგებისხელით გინდა
გააკეთო?
!რომელიგონიერიდაიჯერებს, რომგათოკილმა,ძაღლივით
დაბმულმა,წყურვილითდაშიმშილითდაუძლურებულმაგოგომ, -
ახალგაზრდა, ჯანღონით სავსევაჟკაცი დანითსასიკვდილოდ დაჭრა?
!
-შუბლშეკრულ ბედუინსმარჯვენახელიხანჯლისტარზეედო და
მკაცრად მისჩერებოდაპოლონელს.

ბედუინისხმისგაგონებაზემილოშიშეკრთა,მხრებშიაიწურადა
ადგილზედალურსმულივითგაშეშდა.

ისედაცთავზარდაცემულიხალხიუარესისმოლოდინშიგაირინდა.

ჰილალეგააფთრებულიმიუტრიალდაალ კაბირს,
სახეზეუსაზღვრო
შეურაცხყოფაეხატა:

- როგორ ბედავ?
!

- ესკაცითუშენისტუმარია.-მაშინაქარაფერიმესაქმება.ქალს
წავიყვანდაახლავეწავალთ, როგორცდარწმუნდიცოცხალივარ და
მისიდატყვევებისმიზეზიაღარგაქვს!-ბედუინიმკაცრად
შესცქეროდაჰილალეს.

- შენთავისუფალიხარ, მაგრამქალსვერ წაიყვან!ჩემიიმგადი

მოკლა!მასმხოლოდ ესკაციწაიყვანს!თუუარსიტყვის-ჩვენდავსჯით!

- შენისტუმარიურჩხულია!იბლისისმოციქული.
..ცოცხალი
ადამიანებისგულ-ღვიძლითმოვაჭრე დაუღირსიკაცი!საჰარაში
ქვიშისმარცვალსუფრომეტიფასიაქვსვიდრეუღირსიკაცისსიტყვას!

- თუნდაცსისხლისზღვაემართოს!
..
.დღესჩემისტუმარიადახელს
ვერავინახლებს!

- მასჩემიღირსებადასიცოცხლეცმართებს!-ფოლადიჩაისხა
ხმაში ბედუინმა.

- ისჩვენიადათისმფარველობისქვეშაადავერავინშეეხება!

- მანამხელაგზაამქალისმოსაკლავადგამოიარა!-რისხვას
აღარ მალავდაალ კაბირი.

- შენრისთვისგამოიარე?
!-გაისმაჰილალეს არანაკლებ
მრისხანეკითხვა.

- ამქალისგადასარჩენად,
-ამკაცისხელით სიკვდილისგან!

- რითდაიმსახურა?

- მისი ხელით სიკვდილსგადამარჩინა!

 მოქუფრულიჰილალე ბედუინსდააცქერდა.სოფელშიდუმილი
დამძიმდა.პირგამეხებულიჰილალე დუმდა.შიშით ფერდაკარგული
არაბებიშეშინებულიშესცქეროდნენ ხან ბედუინის დახან
იარღშემართულიტუარეგებისმკაცრადმომზირალ თვალებს.

დაძაბულობისგანყველაკუნთიმეწვოდა, კრიჭაისემქონდა
შეკრული, რომ ყბებიმტკიოდა.ჰილალესვერაგობასსაზღვარიარ
მართლაცარჰქონდა.იმოჰაგების სტუმარ- მასპინძლობის
ხელშეუვალიდაუძველესი ადათიძლიერიიარაღიიყო.სტუმრის
შეურაცხმყოფელს ტუარეგებიდაუღალავადსდევნიდნენსანამარ
მოკლავდნენდამათთვისმანძილს, მიტოვებულ ოჯახს,საჰარას
აუტანელ ჰავასდაუწყლობას-არავითარიმნიშვნელობააღარ ქონდა.
ახლაკიიმოჰაგებისსტუმარსკიშეურაცხყოფამიაყენეს, თანაც
იმოჰაგებისდიდიხნისმეგობარმაალ კაბირმა, რომელმაცკარგად
იცოდატუარეგებისუძველესიადათიდასაკუთარისაქციელის
განაჩენი.

იმაგდებმაიარაღიიმარჯვესდაალ კაბირსადაამენოკალიასშორის
ჩადგნენ.

ხალხსმოხუციკაციგამოეყოდაჰილალესთავიდაუკრა:

-ამსაქმესმშვიდიგანსჯადასიბრძნეჭირდებაამენოკალია.აქ
უცხოხალხიადაარაბულად ვილაპარაკებ.ალ კაბირიჩვენიდიდიხნის
მეგობარია.მისისახელიცნობილიამთელ საჰარაში.მასპატივს
სცემსიმოჰაგებისყველატომი, ბედუინებიდაბერბერები.ისმოსმენას
დაყურადღებასიმსახურებს.ამკაცსკიარავინიცნობს, მაგრამ რაკი
სტუმრად მიიღე,უნდადავიცვათ სტუმარი-როგორცადათი
გვასწავლის.მაგრამსოფელში ახჰალისღამესიმგადიმოკლეს.აქ
უცხოარავინყოფილაამექიმის,მისიმხლებელიარაბებისდატყვე
ქალისგარდა.რაკისტუმარიტყვესაქამდემოჰყვა, საამისო მიზეზიც
ექნება.საჰარასგამოვლაძალიანძნელისაქმეადაროგორცჩანსმისი
მიზანიამადნამდვილადღირდა.

- პატიოსანო ინესლემენ* ,ჭეშმარიტებასმხოლოდ თქვენი

სიბრძნე გაუხსნისგზას.ჩემსადასტუმარსშორისძველიმტრობაა,
მაგრამტყვეამსაქმეშიარურევია.ქალმაუდაბნოში დაჭრილი
მიპოვა,ჩემთანცხენმამოიყვანა.თვითონ წყურვილით
დაუძლურებულმა,წყალიმედამალევინადასიკვდილისგანმიხსნა!ის
მხოლოდ იმასცდილობს,ცოცხალიგადარჩესდათავისქვეყანაში
დაბრუნდეს.მე,მისისიცოცხლემმართებსდავალდებულივარ
კაიროში მისნათესავებთანდავაბრუნო.-მოწიწებით დაუკრათავი
ბედუინმამოხუცს.

- ალ კაბირ,შვილო,ჩვენშენიგვჯერა,მაგრამესამბავი არ უნდა
დარჩესსაჰარასქვიშით დაფარული.ჩვენიტომითხუთმეტჯერ ასი
წელიასაჰარაშიცხოვრობს,ბევრირამგვინახავსდაგადაგვიტანია,
ახლაცგვეყოფასიბრძნედაგამოცდილებარომ სიმართლემ მზეს
შეხედოს!

-ინესლემენ,სიკვდილიზურგისპატარაჭრილობიდანდაიბადა.ის
მარცხენაბეჭთანზუსტად იმადგილასარის,სადაცგულია.ვიღაცამ
ზუსტადიცოდასად უნდადაერტყადანა!ესდანავიწროპირიანიდა
ძალიანბასრია,რომმისიჭრილობაგველისნაკბენივითაა.ექიმის
იარაღებსრომვალაგებდისწორედასეთიდანადავინახე.მუცლის
ჭრილობებისხვანაირია, ზურგისჭრილობაკიმამბასნაკბენსჰგავსდა
შეუმჩნეველია.ალ დარიმამბა-დანითმოკლეს!სოფელშიასეთიდანა
მხოლოდ ამექიმსაქვს.-მშვიდადთქვამოხუცმასილიმ.

-რამედაინახესილი?
!-ეჭვიანადმოუბრუნდასილისმოხუცი.

-არმეძინა,მაგრამსამსხვერპლოქვასთანრამოხდა-არ
დამინახავს.ჩემიჰხაიმისწინვიჯექიდაამენოკალიასკარავი
მეფარებოდა, მაგრამ შევნიშნეროგორშევიდაიმგადიპალმების
კორომშიიმმხარესსაითაცარაბებსეძინათ.ეგუცხოელიექიმიჯერ
თავისბარგშიეძებდარაღაცას, იპოვადაჯიბეშიჩაიდო,
მერეყარაულს
ანიშნარომგავლაუნდოდა.ყარაულმანებადართოდაისიცპალმებს
შეერია.უკანმალევემობრუნდადაისევდაჩოქილ აქლემთანდაწვა.ის
ალბათზურგიდანშეუმჩნევლადმიეპარადაჭრილ ალ დარსდაბეჭთან
დასცადანა.

დაჭრილი მოულოდნელადხმამაღლააკვნესდა.ინესელმენმა
მასთანჩაიჩოქადარაღაცჩურჩულითკითხა, ისიცკარგახანს
პასუხობდამოხუცს, მაგრამმემხოლოდორისიტყვაგავიგე
"ამენოკალია,
..
.მამბა."შემდეგაკანკალდა,
ღრმადამოისუნთქადა
თავიგვერდზეგადაუვარდა.ინესელმენმაღიადდარჩენილითვალები
მდუმარედდაუხუჭა.

დაჩოქილმაქალმასახეშიხელებიწაიშინადახმამაღლაატირდა.

-მასთქვენთვისარაფრისთქმააღარშეუძლია,მაგრამმერაც
მითხრასაკმარისიადაყველაფერინათელია,ალლაჰმამიიბაროს
მისისული.დედამისიდაამშვიდეთდაყველამთავიშეიყაროს!-
ხმამაღლადაიძახამოხუცმაინესლემენმა.

-ამტომისკეთილშობილებმა, იმგადებმა,
იკლანებმადა
ინდენმენებმა,შეფარებულმაარაბებმადაყველამუნდაიცოდეს
სიმართლე!ალ დარმამითხრა, რომპალმასთანმჯდომარესმარცხენა
ბეჭზემამბამ უკბინა!მაგრამესარიყოასპიტისკბილები.ალ დარს
მიეპარნენ დაზურგიდანდანაგულშიჩაასეს!ესვიწროპირიანიდა
ბასრიდანაა,რომელსაცექიმებიოპერაციისგასაკეთებლად იყენებენ!

-ვინდაჭრაალ დარი?
!-გაისმაუკმაყოფილოშეძახილი.

-იმგადს ამენოკალიამდაავალაახჰალისღამესტყვეთოკით
დაეხრჩო!ქალმათავიდაიცვადაალ დარიდანითმოიგერია, მაგრამ
ესჭრილობებისასიკვდილოარიყო, უფრო მძიმედ დაჭრილებიც
მოგვირჩენიაჩვენსტომში!

-გაუსინჯეთზურგი ალ დარს,
ისამდანითმოკლეს!ესამექიმის
დანაა!ისარისმკვლელი!-დაიყვირამოხუცმასილიმ,
დანიანიხელი
მაღლააწიადაჰილალესკენგაიშვირა.

-მემაბრალებთ ამიმოჰაგისსიკვდილს?
!მეხომმისგადარჩენას
ვცდილობდი!რატომუნდამომეკლა? !

-იმიტომრომმკვლელობანილნასთვისდაგებრალებინა!ამ
თვალუწვდენელ უდაბნოშისოფელმაშეგიფარა, წყალიგაგიყო,ღამის
გასათევიმოგცა,
შენკითანატომელიმოუკალი!შენიბოროტების
დასაფარავად ერთითვეაამქალისმოკვლასცდილობ!ახლაგინდოდა
ტუარეგებისხელით გაგეწირა,ექიმმა-ურცხვად დამალერომიმგადი
გულშიიყო დაჭრილიდავითომმისგადარჩენასაცეცადე!ხალხის
ნდობაგჭირდებოდა, მაგრამტუარეგებიადვილად არ ტყუვდებიან,
არაფერიგამოგივიდაპოლონელო!-ზიზღით მიაჩერდაალ კაბირი
მილოშს.
 -მეარდამივალებიაქალისდახრჩობა!თუმენდომებოდავინ
დამიშლიდამისმოკვლას?!-დაიყვირაჰილალემ.

-ადათიდაწესიდაგიშლიდაამენოკალია,ტუარეგებიქალებსარ
კლავენ!შენიიმგადიმკვლელადაქციედაუსამართლოდმოექეცი
ტყვეს!თავიიმართლე, თორემამიერიდანვეღარ გენდობით!-მძიმე
ხმით უპასუხაინესლემენმა.

ეჭვითშეპყრობილიხალხიისევდუმდა.
..

-სიმართლემხოლოდალ დარმაიცის!რომშეეძლოსიტყოდარომ
ის,
ამქალმამოკლა!-ჩაილაპარაკაშეშინებულმაჰილალემ.

-შეუძლია,როგორ არშეუძლია!ახალვე,სულ რამოდენიმეწუთი და

თავადიტყვისყველაფერს!ამენოკალიამართალია, ამუცხოელმა
ქალმამოკლა!მეთავადდავინახეროგორმოიქნიარამოდენიმეჯერ
დანა!მეარაფერ შუაშივარ!
-წამოიყვირაარანაკლებშეშინებულმა
მილოშმადამტრულად მომზირალ ხალხს დააცქერდა.მიმოიხედა,
მაგრამარაბებიგანზეგამდგარიყვნენ.პოლონელმასწრაფად
დაიჩოქა,უბიდანრაღაცდახვეულიამოიღო,ხელით გაასწორადა
დააცქერდა.

ისევუცქერდიმომხდარს,თითქოსარაფერიმეხებოდა.მხოლოდ იმ
ადგილსმივჩერებოდი,სადაცდაჭრილიიწვა.მისმკერდზე უხილავმა
დანელმანიავმაგადაიარა,გულმკერდიდანნისლისპაწია,
ოდნავ
მანათობელიფთილაამოვიდადამისთავთანდაეკიდა.

დაჩოქილმაპოლონელმარწევადაიწყოდახმადაბლა,
ჩუმად და
გაუგებრად აჩურჩულდა.

ჩურჩულიდანხორხისმიერიმკვეთრიბგერებისჟღერადობა
გამოიკვეთა.ჟღერადობამ ნელნელათანდათანიმატა.
..

ისძველ ეგვიპტურენაზელაპარაკობდა.ხელშიმთლიანად
გაყვითლებულინაპირებშემოცრეცილიპაპირუსიეჭირადასაკრალურ
სიტყვებსზედიზედ მკაფიოდ,გაბმულადდამიყოლებით კითხულობდა.

ჟღერადობაუფროგაძლიერდა.ბგერებიერთმანეთშიარივნენდა
ისეაიზილნენ,თითქოსადამიანიკიარლაპარაკობდა, არამედ
უხილავისიმიირხეოდადაათასობითსაოცარბგერას ერთდროული
ხმიერებით გამოსცემდა.ჰაერმაცოცხალივით დაიწყო რხევა,
თითოეულ ახალ ბგერაზე უფრო დაუფროიკუმშებოდადატყვიასავით
მძიმდებოდა.

სუნთქვათითქმისშეუძლებელიგახდა.

გვამისგარშემო ჰაერიხელშესახებადდამკვრივდა,ელიფსზე
გაიწელა, სხეულსგადაეკრადაცისკენმიმავალი გზაგადაუკეტა
მოცისფრო ნათებას.ფთილამ ნელნელადაბლადაწევადაიწყო და
ისევგულმკერდზე დაეშვა.ბგერებიუფროახმიანდნენდაუცნაური
სიხშირეშეიძინეს.აუტანელმატკივილმატვინში ელვასავით დამიარა,
ყურებიდან თბილი, ბლანტისითხე წანწკარითჩამომეღვარაყელზე.
ხალხიც, ზოგიყურებზეიჭერდახელს, ზოგიმიწაზე თავზე
ხელებშემოჭდობილიდამხობილიყო.ყურებიდანყველასსისხლი
სდიოდა.

მილოშმამუშტიმოიქნიადაგულზემძლავრადდაარტყადაჭრილს.
ფთილამიცვალებულისმკერდშიგაქრა.პოლონელი ხორხისმიერი
ბგერებით ლაპარაკსაგრძელებდა,ჰაერისუცნაურირხევაისევ
გრძელდებოდა, მაგრამბეგრებინელნელამშვიდდებოდნენ.ჰაერი,
სიმკვრივით შეძენილ სხეულსკარგავდადაცოცხალივით ლიცლიცებდა.
მილოშმაჯერხმასდაუწია, შემდეგჩურჩულზეგადავიდადაბოლოს
ლაპარაკი საერთოდ შეწყვიტა.არეულიბგერებიდამუნჯდნენ, მაგრამ
გარემო ისეუცნაურად გაქვავდა,თითქოს მთლიანად მოკვდა.

გვამმათვალიგაახილადაუცნაურადაყვირდა.ისწყვეტილად,
ყვირილ- ყვირილითისროდაჩემთვისსრულიადგაუგებარ ფრაზებს,
რომლებიცძალიანჰგავდამილოშისწაკითხულ სიტყვებს.შემდეგ
თავისენაზეალაპარკდა.ქალებისსახეებზენელნელაშეძრწუნებადა
შიშიიხატებოდა,მამაკაცებისთვალებიდანრისხვაიღვრებოდა.მისი
ყვირილიდანმემხოლოდისევისორისიტყვაგავიგე"ამენოკალია. .
.
მამბა"
..
.გვამიდადუმდათვალებიდახუჭადაგაქვავდა.მოცისფრო
ნათებამისევიელვამისიმკერდიდანდაციურ გზასდაადგა.

გვამთანჩაჩოქილიკაციწამოხტა,
იქვემდგომტუარეგსეცა, თოფი
ხელიდანგამოგლიჯადაჰილალესდაუმიზნებლად ესროლა.თოფმა
მეხივითიჭექადაამენოკალიასმხრიდან სისხლმაიფეთქა.ალ
კაბირმაგულშეღონებულ ქალსხელიშეაშველადამიწაზეფრთხილად
დაწვინა.
 ტუარეგებიგონსმოეგნენ,მკვლელსთოფიხელიდანგამოგლიჯეს,
მიწაზედააგდესდაკონდახებითდაუწყესცემა.დაჭრილისდედა
წამოფრინდადავეფხვივითეცაიმთანასოფლელს, დასისხლიანებულ
თავში რომუმიზნებდაიარაღს მიწაზეწაქცეულ კაცს,თოფიხელიდან
გამოგლიჯადაკონდახიპირდაპირსახეშიახალა.ტუარეგიმიწაზე
გაიშხლართა,მაგრამწამშიფეხზეწამოხტადაქალითმებით აითრია.
მობრუნებულმაალ კაბირმაგაშლილიხელიპირდაპირ ყბაში
დაარტყატუარეგს,მსხვერპლიხელიდანგამოგლიჯა, იქვემდგომ
ქალებსხელშიშეატოვა,დავარდნილითოფიაიტაცადაპირდაპირ იმ
ჯგუფისთავზეგაისროლა, ფეხითრომთელავდნენ სისხლიანქვიშაში
აზელილ სხეულს.გაგიჟებულიქალითანასოფლელებს ხელიდან
გაუსხლტადამოღერებულიხანჯლითპირდაპირ ჰილალესკენგაექანა
მაგრამადრარმახელისტაცადადანადააგდებინა.ქალიუმწეოდ
დავარდამუხლებზედააქვითინდა.

სოფელშისაშინელიარეულობადაიწყო.

ჩემიგონებაშიმხოლოდერთიაზრიღატრიალებდა:

-მკვლელიარ ვარ, მეარმომიკლავს! ..-ჩემიგონებამ რეალობაში

დაიწყოდაბრუნება.იმუცნაურიგარინდებიდანსწრაფად გამოვდიოდი.
ლოდისქვეშდამალულიდანაგამახსენდა, ძლივსგამოვაძრე,
თოკები
გადავჭერიდარაცძალიდაღონემქონდაპალმისკორომისკენ
გავიქეცი.ამდენიხნისნაშიმშილარს, უძილოსდაწუხანდელი
უბედურებითგათანგულს, -ძლივსმეყოსულირომპალმებამდე
მიმეღწია.ქარაფიდანსროლამოისმა,მაგრამტყვიები ამცდადა
პალმებისთმიანტანებშიჩაიჭედა.ხეებსვეფარებოდიდახალხის
აზელილ ბრბოშითვალითამაოდვეძებდიბედუინს.წამით რაღაცამ
თვალისმომჭრელადმკვეთრადგაიბრწყინა.უნებლიედ მივაჩერდი
მბრწყინავწერტილს.მილოშსხელშითავისი ვერცხლისფერი
მაყუჩიანიპისტოლეტიეჭირადამიზანშივიღაცისამოღებას
ცდილობდა.მისმოძრაობასმზერაგავაყოლედადავინახეროგორ
ცდილობდაბედუინი სისხლიან- ქვიშიანი უფრომომორგვის
გადარეულიბრბოსთვისგამოგლეჯას.

დანასანგარიშმიუცემლადვტაცე ხელი.

„შორ მანძილზესროლისათვისზედგამოჭრილია!
“-გამახსენდა
ბედუნისსიტყვები.
 - რომვერმოვარტყამოკლავს, ნამდვილადმოკლავს!მაგრამმე
ხომდანაარასოდესმისვრია?!უნდამოვარტყა,უნდადავჭრამაინც.
..
მაგრამროგორ?!-უმწეოდ დავაცქერდიჩემსხელისგულზე
მოლაპლაპერკინისნაჭერს.

იმისიშიშირომამასვერმოვახერხებდიზაფრიანიელვასავით
მივლიდა.

- არა,
ესარ უნდადავუშვა!თორემორივესმოგვკლავენ!

დანახელშიმოვსინჯე,წარმოვიდგინე გასროლილიდანის
დაახლოებითიტრაექტორია, ჩავიჩოქედამანძილითვალით გავზომე.
..

-დანამათიოდემეტრიუნდაიფრინოს. ..არანაკლებათგრადუსიანი
კუთხითუნდადაეშვას.ესეიგი,მასმაქსიმალური ენერგიაუნდა
მივანიჭოდაორმოცდახუთგრადუსიანიკუთხით უნდავისროლო. .
.
როგორ,როგორმოვახერხო? !
..
.

-ესხომმეშვიდეკლასისფიზიკაა!ნიუტონისკანონები!--
კინეტიკურიენერგიადამბრუნავიმყარისხეულისდინამიკა!
ეინშტეინისფორმულა, როგორიყო?ჰო. .
.მასისწარმოებულის
ნახევარი -სიჩქარისკვადრატზე!ნახევარიიმიტომრომძალის
ქმედებატოლიაუკუძალის. ..ენერგიარომელსაცდანასგადავცემ-
მიზანთანშეხებისას განახევრდება.გამოდის,-დანას გასროლისას
მინიჭებულისიჩქარისშესანარჩუნებლად, -ორმაგისიჩქარეუნდა
შევძინო..
.ერთიჩემსმიერმინიჭებული, მეორეკიბრუნვის
ცენტრისკენული. .
.გაფრენილმადანამ საკუთარისიმძიმისცენტრის
გარშემოორიბრუნიმაინც უნდაგააკეთოსსანამმიზნამდემივა.
ორივესიჩქარისვექტორისერთმანეთზედამთხვევადადანის
წარმოსახვითიღერძი-მიზნისპერპენდიკულარულიიქნება,-ესუკვე
მაქსიმალურიკინეტიკურიენერგიაა!-ჩემიგონებაელვისსისწრაფით
ამუშავდა.დანასამასიგრამიიქნება,ჩემიწონაკიახლაათიკილოთი
ნაკლები!დანის სიმძიმისცენტრიუნდავიპოვო,მძიმენაწილით წინ
უნდავისროლო!იმპულსსუკანგადადგმულიმარჯვენაფეხისბიძგი
მომცემს.მეტიაჩქარებისთვისნახევარბრუნიუნდამოვხაზო სხეულით.
ანუთითქმისისეთივემოძრაობაუნდაგავაკეთო,ბეისბოლისბურთს
რომისვრიან, ოღონდ მაჯაარუნდაშევარხიორომდანამსწორი
მიმართულებაშეინარჩუნოს!

- უნდაგამომივიდეს,
პირველივეცდაზეუნდაგამომივიდეს!თუ
არადამოკლავს!მონადირეები?
!ახალნაყარიპალმებიუნდავიფარო
დამიზანშივერამომიღებენ!

მილოშმამხარიიცვალა, პისტოლეტიმარცხენახელშიმოიქციადა
მკლავიგაშალამისკენზურგშექცეულიბედუინისმიზანშიამოსაღებად.
დაყოვნებაზეაღარცმიფიქირია,მილოშსთვალსარ ვაცილებდი,
დანისსიმძიმისცენტრისწრაფადვიპოვე, საჩვენებელითითი ბასრი
პირისმხარეზეგრძივადდავადედაბოლოორითითით მსუბუქად
დავიკავე,მაჯაგავამაგრე,მარჯვენაფეხითუკანგავაბიჯე,
ხელი თავს
უკანგადავწიე,ფეხითმიწასვუბიძგე,ნახევარბრუნზემკლავი
მოწყვეტითმოვიქნიედაროგორცკიდანაპოლონელს გაუსწორდა-
ხელიგავშალე. .
.

დანაგაფრინდა,ჰაერშიორისრულიბრუნიგააკეთადამარცხენა
მხარშიტარამდეჩაესომილოშს.პოლონელმატკივილისგანდაიყვირა,
ხელიდანპისტოლეტიგაუვარდადამეორეხელიმხარზეიტაცა.ცხენს
ზურგზემოვექეციდაფაფარშიჩავეჭიდე.

ბედუინმაწამითპოლონელსგახედა,
ბრბოსგანგამოგლეჯილი
დასისხლიანებულისხეული,დაჭრილისმახლობლად დააწვინა,
მადლობადაგაქცევაერთადმანიშნადაცხენს უხმო.

თავგამეტებითგაქანებულ რაშსშეშინებულმახალხმა
ინსტიქტურადუგანადაგზამისცა.ცხენიალ კაბირსადატუარეგებს
შორისყალყზეშედგა.ესიმდენადმოულოდნელიიყო, რომუბელო
ცხენზეთავივერ შევიმაგრედამთელისიმძიმით დავასკდიმიწას.

ბედუინი უკანაფეხებზეშემდგარცხენსზურგიდანმოექცა,ორიოდე
ნახტომით ზედაიფრინადაშეუძახა.წამშიჯადარის ფლოქვები
პირდაპირცხვირწინდავინახედავიგრძენივიღაცამროგორ ამიტაცა
მიწიდან.

ქარაფიდანგაბმულისროლაგაისმადატყვიებმაცხენის
ფლოქვებით ამტვერილიქვიშაჩვენსგარშემო მოქექეს.
..

ცხენიგრიგალივითგაფრინდაჩრდილოეთისკენ.მისიჭენებით
აყრილიმტვერისვეტებადაიშალადამთლიანად დაგვფარა.
 -არგაუშვათ,
ცოცხლებიდაიჭირეთ!-ძალიანშორიდან მომესმა
ჰილალესხმა.

სოფლისგასასვლელშიტუარეგებმაალყაშეკვრადაიწყეს,ჯადარმა
სისწრაფესუმატა,მოალყეიმოჰაგებმახალხს უხმეს.ორიკაცი
გადმოხტა,გაქანებულ ბედაურსარშეეპუენდაწინგადადგომასცადეს.
ცხენმაორივეშეუჩერებლადგადათქერა, თვალიშევასწარირომ
მესამემთოფიიმარჯვადაცხენისმიზანშიამოსაღებად ჩაიჩოქა.ალ
კაბირმახელი მიშვადამხოლოდის დავინახეროგორ დაესო
არაბულიხანჯალიმომხდურსმკლავზე.ცხენმახმამაღლადაიჭიხვინა
დამოგებებულ ხალხსთავზეერთინახტომითგადაევლო.

ცხენისწინგადადგომავეღარავინგაბედა.ალყაგაირღვადაგზა
გაიხსნა.

ტუარეგებმაგამოდევნებაგადაწყვიტესდააქლემებისკენგაქანდნენ.

კუდაპრეხილიჯადარისაოცარისისწრაფითმიქროდა.სროლისხმა
კვალდაკვალ მოგვდევდა,მაგრამცხენითითქოსერთინაბიჯით
უსწრებდატყვიას,ცოტაცდატყვიაცკივეღარ დაგვეწეოდა.
..

მოულოდნელად არემარეისე მძლავრადშეაზანზარდა, რომ

სამხრეთისქარაფიმთლიანადჩამოიქცადასაშინელიხმაურით
დაენარცხამიწას.მტვერი,
ბუქისკვამლიდახმაურივეებერთელა
ტალღადდაიძრადათავისგზაზეყველაფერიწალეკა.მიწაზედიზედ
რამოდენიმეჯერიძრადაგრიალითგასკდა.წამში, ჩვენსმარცხნივ
ეებერთელასიღრმისხრამმადააღოუშველებელიხახა.მთელი
სოფელიდაჩვენ ხრამისმარჯვნივაღმოვჩნდით.მარცხნივმხოლოდ
პალმისკორომიღადარჩა.გუგუნიუფრო დაუფრომატულობდადა
სწრაფადგვიახლოვდებოდა.

ალ კაბირმაცხენიმოაბრუნადადიდ წრეზეჯირითით მიუშვა.

მივხვდირომხრამზეგადახტომისთვისემზადებოდადათვალები
დავხუჭე.ჯადარმასისწრაფესუმატა.

- ხელიმომეციდამაგრადჩამეჭიდე,
სწრაფად !-ყურშიჩამძახა
ბედუინმადამაჯაზემარწუხივითშემომეჭდოღონიერიხელი.მეც
ორივეხელით მთელიძალითმოვეჭიდემისმაჯას.ბედუინმაცხენის
კისერსმომგლიჯადაჰაერშიმთელიძალითგამიქნია.მაჯას
ჩაჭიდებულმაჰაერშისხეულითმთელიწრემოვხაზედაისიყო მის
თვალებსდავუბრუნდი, რომხელიმიშვა, მისიმაჯახელებიდან
გამისხლტადაყოველგვარისაყრდენისგარეშეჰაერშიაღმოვჩნდი,
თვალივკიდეროგორ უბიძგაჯადარმაუკანაფეხებით ხრამისკიდეს
დაროგორ აიწიაჰაერში. .
.ჩემსქვეშსაზარელ უფსკრულსვკიდეთვალი,
მასფსკერიარ უჩანდა..
.უკანშეშინებულიტუარეგებისყვირილი
მესმოდა,თვალდახუჭულივგრძნობდიროგორმივაპობდი ჰაერს,
ვარდნადავიწყეთუარაკივილი აღმომხდადაგონსმოსვლაცვერ
მოვასწარი რომ ჰაერშიამოვბრუნდი, მიწასდავენარცხე,
რამოდენიმეჯერგადავგორდიდააბზინდასბუჩქებშიგავიხლართე.

-ნილნა,
ნილნა!-ჩამესმაბედუინისხმა.თვალიგავახილე.

- ხრამშიმაგდებდი?
!

- გაბუტვისდრო არ არის!
..
.-ალ კაბირმაწელზეხელიმომხვიადა
ცხენზეშემაგდო.

ტირილიმომინდა, ამორდღეშითავსდატეხილიუბედურებამინდოდა
გულიანად გამომეტირებინა.ჩუმადვყლაპავდიცრემლებს.ბედუინსრა
თქმაუნდაესმოდაჩემისლუკუნი, მაგრამუკანერთხელაცარ
მოუხედავს.ისისევძველიალ კაბირიიყო.ჩუმი, მკაცრი,
უთქმელი,
მეფესავითზვიადიდადიდებული.იმწუთასდავიჯერე, რომლოდის
ჩრდილშიგაგონილი, -მხოლოდსიზმარიიყოდასინამდვილეშიარც
მომხდარა.

არსაიდანმოვარდნილი ქარითავაწყვეტილადათარეშდა.ცაზეწამში
მოიყარესთავიტყვიისფერმაღრუბლებმადაღამესავით ჩამობნელდა.
თეთრიელვაქვიშასთანახლოსგაიკლაკნადაწამით დამაბრმავა, ისე
მძლავრად იჭექა,თითქოს დიდმაანუბისმათავისიკვერთხიახალა
მიწას.თავსხმაწვიმამღონივრად დაუშინადაუკანმოტოვებული
ნაპრალი ისეუშნოდ აბოლდა, თითქოსჯოჯოხეთისმთელიცეცხლი
ერთბაშადჩააქრეს.წვიმდადამტვრისსვეტები მაინცცასსწვდებოდა..
.

ბედუინმაცხენიპალმისკორომისკენმიაბრუნა.

- უკანვბრუნდებით ?აქედანარმივდივართ?-ვიკითხე
შეშინებულმა.
 - იქწყლისმცირემარაგიდავტოვე,
დაგვჭირდება!

ბედუინმასწრფადიპოვათავისი აბგა.ორიოდემუჭამწიფე,
წვნიანი,ცერისხელაშავიფინიკიაბგაშიჩაყარა.მეც ხარბად
შევაჩერდიპალმისკენწეროზემწიფეფინიკებს.ქარიისეხრიდა
პალმებსრომხელითაცადვილადშევწვდებოდი, მაგრამ სიბნელეშიც
კიშევნიშნეროგორ მოსრიალებდაპალმიდან მამბა.ალ კაბირს
ასპიტზევანიშნე.მანკიხელითმიწისკენმანიშნა.უამრავიმცურავიდა
მცოცავიმოფენოდაქვიშას, ყველასჩრდილოეთისკენჰქონდაგეზი.
ბედუინმააბგაჯადარსკისერზეჩამოკიდა,სახეზეიჰრამიმოიხვიადა
ცხენზე შესაჯდომად მოემზადა.მეჯადარისკისერსმივეკარიდა
ფაფარზემოვეჭიდე.

მოულოდნელად დაწყებულიწვიმამოულოდნელადვეშეწყდა.
გუგუნმაიმატა.სამხრეთისქარიგაძლიერდა.წყლისწვეთებით
გაჯერებულ,ჰაერშითვალუწვდენელ სიმაღლეზეავარდნილ მტვრის
სვეტსმზე მთლიანად დაეფარა.სოფელში საშინელიქაოსიგამეფდა.
წივილ-კივილსბავშვებისტირილიერთვოდა.ხალხისნაწილი კარვებს
შლიდა,ზოგიაქლემებზესხდებოდა,ნაწილსთხისჯოგი უკვე
ჩრდილოეთისკენ გაერეკა.არაბებიაქლემებზეამხედრებულიყვნენ.
მხარდასისხლიანებულიჰილალემილოშთანერთად იდგადამოკლე
ბრძანებებსიძლეოდა.

მხოლოდ ერთიადამიანსარეჩქარებოდაარსად.მოხუცსილისსახეზე
ბედნიერიღიმილიეფინადაშორეთსნათელიმზერით გასცქეროდა.

ბედუინმაცხენიშემოაბრუნადანაბიჯითდაძრა.ისყურადღებით
აკვირდებოდამიწას.ცხენიფრთხილადმოძრაობდა, ცდილობდა
მცურავისთვისფეხიარდაედგა, მაგრამგველებიყურადღებასარ
გვაქცევდნენ,სწრაფად მისრიალებდნენ დაამადგილისდატოვებას
ჩქარობდნენ.

როგორცკიპალმისკორომიდანგავედით, ალ კაბირმაცხენი
გააჩერადარაღაცასყურიმიუგდო.ქარიზურგშიგვიბერავდა.
რატომღაცგარდაუვალიუბედურებისმოლოდინმაშემიპყრო.უკან
მოვიხედე,
ბედუინსთვალებიმოეჭუტადაუსასრულობასისე
შესცქეროდა,თითქოსრაღაცასუსმენდა.რატომღაცადამიანად ვეღარ
აღვიქვიდაძალიან,ძალიანშევშინდი.
 - ალ კაბირ !-ჩემმასიტყვებმაის საიდანღაც დააბრუნა,
თვალი
გამისწორადათქვა:

- საჩქაროდ უნდაგავეცალოთაქაურობას!-მანსასწრაფოდ
გაიძრო ხალათიდაშუაზეგახია.

- თავსდასახესშეგიხვევ,
მეორენახევარისხეულზემოგახვევ
მზემრომარ დაგწვას.
.

ბედუინმაყურადღებითშეამოწმაჩემიბურნუსისკვანძი,
დარწმუნდა
რომქარითავიდანვერ მომგლეჯდადაცხენიდაძრა.ერთხელ კიდევ
მოვიხედესოფლისკენდარატომღაცსოდომიდაგომორაგამახსენდა
..
.

ცხენითანაბრიჭენებითდაუღალავადმიქროდა.თითქოსისიც
გრძნოდარომრაღაცისთვისთავიუნდაგაერიდებინა.

ცოტახანში უკვესაჰარაშივიყავით,ერთსაათშიმიწისქვეშა
მდინარისფონიმსუბუქინახტომითუკანმოვიტოვეთ.

ალ კაბირმაცხენიდასავლეთისკენშეაბრუნადააღვირიმიუშვა.უკვე
სამშვიდობოსგასულებსტუარეგებისშიშიჯერჯერობით მაინც,
-აღარ
უნდაგვქონოდა.მათ ახლაჩვენთვისარეცალათ,მაგრამმოუსვენრობა
შემომენთო.ვერ ვხვდებოდირატომმქონდარაღაცსაშინელის
მოლოდინი, რასუსმენდაბედუინიასეყურადღებით ანრატომ ვერ
აღვიქვიადამიანად,-როცამომეჩვენარომ სადღაც იყო.

ისევამეკვიატააზრირომ ესკაცი,
ჩემიგონებისთვისსრულიად
მიუწვდომელიიდუმალებითიყოსავსე.

ქარიჯერკიდევმძლავრადუბერავდა,მაგრამ ქვიშისმტვერიმზის
სინათლესვეღარ ფარავდა.უდაბნოსფერიყვითლით დაფერილი
ქვიშისდიუნებიისევუცვლელად,უწყვეტმარადიულ ჯაჭვად
მისდევდნენჰორიზონტს.

უკანმოვიხედე.მინდოდაბედუინისთვისშემეხედადა
დავრწმუნებულიყავირომნამდვილადადამიანიიყო.
 სითბოთისავსემწვანეთვალებიმშვიდადმიცქერდნენ.

ჩვენსისევერთად ვადექითგზას,
ისევუკანგვქონდამოტოვებული
ხიფათიდაისევვიბრძოდითგადარჩენისთვის.

მეისევმქონდაწყალიდაიმედი.
..დაკიდევრაღაც,
ცოტაუფრო
მეტი.

გაცნობა)

ჩემიტკივილისყველა
ქვა-
ღორღი,

ჩემმამკლავებმაუნდა
აზიდოს.
..

სოსო
ნადირაძე

არაბულირაში ლაღინავარდით დაუღალავადმიჰქროდადა

მსუბუქადკეცავდაუკანგაქცეულ ქვიშისხალიჩას.ცხენისკისერს
მიწოლილი უანგარიშოდ ვადევნებდითვალსსაუცხოო არაბული
ზღაპარივით მოლივლივე" უსიცოცხლოდმბრწყინავიდეალურ
სილამაზეს"*უნაკლოდ შესრულებულიპეიზაჟივით რომეკიდაჩემი
ცნობიერებისშორეულ კედელზე.მარჯვენამხარიდაფეხისაშინლად
მტეხდა,მკლავიარ მემორჩილებოდა, თითქოსზედ მქონდაშემხმარი.
ფეხისოდნავიშერხევატკივილისგანმაყრუებდა.ჯადარისღონიერ
კისერსმარცხენამხრით ვიყავიმიწოლილიდაისევადევნებდითვალს
ცხენისფლოქვებითაყრილ მბზინავქვიშას. .
.

საკუთარ თავშიისევიყავიჩაღრმავებულითითქოსღრმაჭის
ფსკერზე თავდაყირავეკიდე.

ვცდილობდი გამომეცნო,ერთსადაიმავეპიროვნულიგანსჯის
ფარგლებში,
ის ორიმოქმედებარაცმეჩავიდინე-ნორმალური
მოვლენაიყო -თუარა?ჩემიქცევებისმიზეზსადაშედეგსშორის
კავშირი-ლოგიკურიიყო-თუარა?

ერთისმხრივ,
ტუარეგისდაჭრითთავზარდაცემულსდასისხლით
ხელებშეღებილს-კინაღამხელიდანგამომეცალასაკუთარითავი.
ცოტახნისშემდეგკი,სრულიადგამიზნულადდაცივიგონებით
ვანგარიშობდიროგორ მესროლაშორმანძილზედანაისე, რომ
პოლონელიმომეკლა.

ერთშიმსხვერპლივიყავი, მეორეში-თავდამსხმელი.ხომფაქტიიყო
რომორივექმედებამეჩავიდინედაშედეგებიცჩემიგამოწვეული
იყო..
.ტუარეგისმოგერიებისას-ჩემსსიცოცხლესვიცავდი,
პოლონელზეთავდასხმისას-სხვისსიცოცხლეს.მიმაჩნდარომორივე
ნამდვილად გამამართლებელიგარემოებაიყო, მაგრამმერომარ
მშველოდაჩემშიგაბატონებული ბურუსისგასაფანტად?ნუთუ
შევძელიადამიანისსასიკვდილოდგამეტება?ნუთუმაინცგადავაბიჯე
ადამიანურობისზღვარს?

მილოშიროგორცმტერი-ყოველწამიერადყალიბდებოდაჩემს
გონებაში.სამაგიეროდახალგაზრდატუარეგი-მტრად ვერადავერ
აღვიქვი.ერთისმხრივ-ცივსისხლიანიმკვლელიდამეორესმხრივ
ადამიანი,რომელიცმისიხელითდაღვრილმასისხლმამთლიანად
შეძრა..
.-ნუთუესორივემევიყავი?!ტუარეგისთავდასხმისასმხოლოდ
ინსტიქტითვმოქმედებდი, ახლაცზაფრასმცემდაის ჟინირომლითაც
დანასვიქნევდი.სამაგიეროდმილოშზე თავდასხმისას,ჩემსაზრებზე
დამოქმედებაზესრულიკონტროლიმქონდა.

ახლანამდვილად ვიცოდი,რაციყო თავისფლობადამართვადა,

ისიცსინამდვილეშირასაცნიშნავდაკაცობრიობისთვისყველაზე
ძვირფასისიტყვა-"
თავისუფლება."

რაცმეტსვფიქრობდი,უფრო ვრწმუნდებოდი, რომ ფიქრისდაგანსჯის

დროისგარეშე,გადაწყვეტილების მყისიერმიღებას - ადამიანის
საკუთარითავიდან"
ამოგდება"შეეძლო-თუგადაწყვეტილების
სისწორეშიერთადერთობაშივერდარწმუნდებოდა.

ფიქრიარასოდესმეზარებოდა.ყოველთვისვაკვირდებოდისაკუთარ
აზრებსდასაქციელს.ვცდილობდი-არასოდეს ჩამედინარამეისეთი,
რაცვინმესთვისზიანისმომტანიიქნებოდა.საჰარაშიმოხვედრამდე,
დარწმუნებულიცკივიყავი,რომკარგადვიცნობდისაკუთარ თავს,
მაგრამამერთმათვემსრულიადსხვაგვარადდამანახაჩემიხასიათი
დაცნობიერება.საჰარაშიტურისტადმოხვედრილ გოგოსადა
„ჩემს შორის მხოლოდდიდი სხვაობაკიაღარიყო, ახლამე უკვე
საშიშიადამიანივიყავიდასრულიადგამიზნულად შემეძლო
მოქმედებათუნდაცმტრის, მაგრამმაინცადამიანისმოსაკლავად.

ფიქრიდან ალ კაბირმაგამომარკვია,მარცხნივგახედვასმანიშნებდა.

–„ნეტავადამიანითუყავსმოკლული.
..
“-გამკრაგონებაშიდამის
ნიშანსთვალიგავაყოლე.

ჩვენგანმარცხნივ,კარგამოშორებით,ორდაჩოქილ აქლემს გრძელი

კისრებიერთმანეთზეგადაეჭდოთდაისეშერწყმოდნენქვიშას, რომ
თავიდანლოდისნატეხებიმეგონა.ცხოველებსმივუახლოვდითთუარა,
ბედუნი ჩამოქვეითდა,აქლემებსდაუყვავა,
ხურჯინებიგასინჯადა
მოუბრუნებლად მითხრა:

-აქედანდრომადერებით* *ვივლით.წყალიდასაკვებიარ
ჭირდებათ.რაცგვაქვსსამივესგვეყოფა. შენი დრომადერისაღვირს
ჩემსუნაგირსგამოვაბამ.ქარავნადვივლით,მხოლოდ თავიუნდა
შეიმაგროაქლემზე.

-იქნებისევცხენით ვიარო.
..

-ცხენსმეტიწყალიდასჭირდება,
აღარგვეყოფა!
..
.

-ოჰწყალი!
..ჩემსქვეყანაშიიმდენიდაისეთიგემრიელიწყალია..
.
იმდენიმდინარედარუმოედინება, იმდენიჩანჩქერიდაწყაროა.
..
სახლშიმინდა..
.

ალ კაბირიმკვეთრად მობრუნდადადამაკვირდა.რამოდენიმეხანს
უძრავად, გარინდულიიდგადათვალმოუცილებლადმიცქერდა.ისე
მიყურებდა, თითქოსრაღაცახალიაღმოაჩინადაამანძალიან
გააკვირვა.თვალებშიუცნაურმა,ჩემთვისაქამდეშეუმჩნეველმა
ციალმაგაურბინადამდუმარედშებრუნდა.აქლემებზეუნაგირები
გაასწორადააღვირ- ლაგამიგაუსინჯა.

-იქნებ დავისვენოთ,
დაცემისას მხარიდაფეხიმეტკინა.
..-
მოლოდინით შევაცქერდიბედუინს.

-იმოჰაგებისანამგონსმოვლენ,
რაცშეიძლებამეტიმანძილიუნდა
გავიაროთ,
დრო არარის!

-დაგვედევნებიან?

ალ კაბირმაარ მიპასუხა.აქლემისლაგამზეშებმულიგრძელითოკი
მეორისუნაგირზეკარგადდაამაგრა.წყალიდასაკვებიამოალაგა,
ორად გაყო,ერთი" ჩემს"აქლემსაჰკიდა,მეორე-თავისას.

-შენსსახლშიწყალიარის?

კითხვასმოქმედებამოჰყვა.ბედუინმათხისტყავისტიკჭორასთავი
მოხსნადამომაწოდა.წყალიიყო.ანგარიშმიუცემლად გამოვართვიდა
კითხვაშევაბრუნე:

-რატომარაფერსმიყვებიშენზე?ვინხარ,
სად ცხოვრობ,
რას
საქმიანობ,
რითისუნთქავ..
.

ბედუინიდუმდა,ყველაკვანძსამოწმებდადაგრძელიგზისთვის
ემზადებოდა.

-ჰილალეზეარაფერსმეტყვი?

ამკითხვამნამდვილიჯადოსავითიმოქმედა.ალ კაბირიჯერ გაშეშდა,

მერეჩემსკენწარბშეკრულიმობრუნდადათვალიგამისწორა.
სრულიადწარმოუდგენელიიყო, მაგრამპირდაპირთვალებში
მიცქერდა.

-შენს პირად საქმეშიჩარევაარ მინდოდა.

..შენსგამო უნდაჩემი
მოკვლა,ამიტომგკითხე. .
.-ბოდიშისტონი გავურიენათქვამს,მაგრამ
თვალიარცმეამირიდებია.

მისმზერაშიბრაზისნაპერწკალმაიელვა.

-შენხომთვითონმოინდომეჩემიშველა, ახლაორისიტყვისთქმაც
აღარ გინდა.
..რატომგაყავიწყალიდასაგზალი, ისევმარტომუნდა
ვიარო?ხმასარ მცემ?მებუტები?
..კაცისმოკვლარომშემიძლია
იმიტომ?

ბედუინიგაკვირვებულიდამაცქერდა,
თავიდანფეხამდემზერით
გამზომა,ტიკჭორაფრთხილადგამომართვა,საცობი მჭიდროდ
დააგმანადახურჯინშიჩემსდანასთანერთადჩადო.

-ალ კაბირ,
იქსოფელში,
ლოდისჩრდილში,
მართლაშენ
მელაპარკებოდი?

-დროა!-ალ კაბირმადაცხენთანცალი ფეხით დაიჩოქამისი

მუხლისგავლითცხენიდანრომჩამოვსულიყავი.თავიცჩვეულად
დახარადანიკაპიმკერდზემიიბჯინარომჩემინახევრადშიშველი
ფეხებისკენმზერაარ გაქცეოდა.

ყელშიმოგუდვავიგრძენი.ძლივსგადავყლაპეგულზედამდგარი
ვეებერთელაბურთი.მარცხენახელითუნაგირსმოვეჭიდე, მისმუხლს
ავერიდედაცხენიდან პირდაპირმიწაზეჩამოვხტიმაგრამმარჯვენა
ფეხმამიმტყუნადატკივილისგანმოღრეცილმაჩუმად ჩავიჩოქე.
საშინლადდასივებულიკოჭიაუტანლადმტეხდა.

ალ კაბირიშუბლშეკრულიდამაცქერდა:

-უნდავნახომოტეხილიხომარარის!ნებამომეცი!-მეუხმოდ
დავუქნიეთავიდაცალიხელითდიდიგაჭირვებით

გავიხადეფეხსაცმელი.

-რომციყოს,
აქრასვიზამთ.
..

-რაცგვაქვსიმასგამოვიყენებთ!-ბედუინმაკოჭიდატერფი
ფრთხილად გამისინჯა.აუტანელმატკივილმამთელი ნერვებიდაიარა
დატვინში გამეჩხირა.სიმწრისცრემლებმასახეზეჩამირბინეს,
გულისკოვზთან შეერთდნენდაგაცივდნენ.

-მაშალაჰ!მოტეხილიარაა, მხოლოდძლიერინაღრძობია.-ჩუმად
თქვაალ კაბირმა,ჩემსფეხსაცმელსწინამხარეჩაუკეცა,გადაკეცილი
ყელიმთლიანად გაშალადამარკუთხაარტაშნად აქცია.აბრეშუმის
ქამარი სწრაფად მოიხსნა,შუაზეგახია,ფეხისგულიდანკოჭამდე
"არტაშანი"დამიმაგრადაქამრითრვიანისებურინახვევისდადება
დაიწყო.ცოტახანში ფეხიისე მაგრადმქონდაშეკრულითითქოს
თაბაშირშიმედო.

ბედუინმაქვიშიდან რაღაცაიღოდადააცქერდა.

მის თეთრ პერანგსუდაბნოსცხელინიავიოდნავარხევდა.ხალათისა

დაქამრისგარეშე მისისხეულისიდეალურიმოხაზულობააბრეშუმის
პერანგშიუფრო ნათლადჩანდა.მაღალიყელ- კისერი,
ღონიერი და
განიერიმხარ-ბეჭი,
დაკუნთულიმკლავები, წვრილიწელი,ვიწრო თეძო,
ჩამოქნილიფეხებიდამაღალიწვივები, სხეულისდაკიდურების
იდეალური პროპორციულობა. ..უნებლიედვიფიქრე,რომცოცხალ
ადამიანსკიარა,უდაბნოსუძრავფონზეიდეალურადდაწერილ
ფრესკასვუყურებდი.
ალ კაბირი თავდახრილიიდგადახელისგულსდასცქეროდა.თვალს
ვადევნებდითავსაბურავითშეხვეულ სახეზე მერცხლისფრთასავით
მოხაზულ,მუქიფერისოდნავშეკრულ წარბებს დაპალმის
ფოთლებივით სწორ,მარაოსავითგაშლილ გრძელ წამწამებსდა
ვფიქრობდი, რომთვით უნაკლოგარეგნობაც კი, -თვალებისდა
ცოცხალიმზერისგარეშეთითქმისარაფერს ნიშნავდა.თითქოსჩემი
ფიქრიგაიგონა, -თავიასწიადაშემომხედა.მწვანე,
წყლიანმადა
დიდმათვალებმაღიმილითგაიციალეს დაჩემიმონატრებული
სახლისწინმოშრიალევერხვისმწვანესიგრილემომიტანეს.

ალ კაბირისგაშლილ ხელისგულზეჩემიოქროსკენჭებიბრწყინავდნენ.

-ჰამადშივიპოვე.

-ცნობაგცოდნია,იშვიათინიჭია,
.-ცალიფეხით ჩაიმუხლადა
კენჭებიმომაწოდა.ჩემიგანძიმარცხენახელით ნელამოვათავსე
ფეხსაცმელში.

-ნილნა,
მხარიუნდამაჩვენო.
..
უნდაშეგეხო!

-შეხებისთვისყოველთვისნებართვასითხოვ?

-ყურანშიწერია,
როცაადამიანსეხები-მისსულსეხები.

-მართლა?ამაზეარ მიფიქრია,
თუმცამეცარავისვეხები,
მაგრამ
უნებლიედგამომდის.

-დრონუგაგყავს.
..მხარიმაჩვენე!

-მეტკინება,
ფეხისტკივილმალამისდამაბრმავა!

-ამოვარდნილია,
ლავიწისძვალიამოჩრილია.ხელიუმოძრაოდ
გკიდია.

-მეტკინება.
..

-უნდააიტანო!ვგვიანდებით!

-არაარა,
ძალაარ მეყოფა,
ვერგავუძლებ.
..

ბედუნიჯიუტადმიყურებდადათვალსარმაცილებდა.მისიმზერის
ატანაძალიანგამიჭირდა.ვგრძნობდირომ ესსწორედ ისმზერაიყო,
რომელიცყველაფერზე ისედამიყოლიებდა, -ვერასოდესვერაფერზე
ვიტყოდიუარს.

ამახალმააზრმაგამაოცადადამაფიქრა.
 -ნილნა!-
მომესმათბილიდაბალიდამოალერსეხმა,
თითქმის
ისეთივე,როგორიცლოდისჩრდილში.

-უნდაგავიხადო?-ვიკითხეჩუმადდაგამახსენდარომჩემისამოსი
ისედაცორიოდეძონძისგანშედგებოდა.

-არა,
მხარსგავსინჯავ,
უნდაჩავსვა.
..

-გამოგივა?ტკივილსრომვერგავუძლო?

-ელ-
კასრშიექიმებთანმივალთ,
მაგრამიქამდეუნდამივაღწიოთ.

-ელ-
კასრირაარის?
!

-ფარაფირაჰისოაზისისდედაქალაქია.

-დედაქალაქი?ოაზისსდედაქალაქიაქვს?
??

მოულოდნელმასიხარულმაგამაოგნა.რადროსმხარიიყო, როცაშუა
საჰარაში,
ცივილიზებულ ქალაქიიყო რაციით, ტელეფონით,
პოლიციით. .
.ალ კაბირმადროიხელთა, უსწრაფესიმოძრაობით ჩემი
მკლავიიდაყვშიმოხარა, მხრისსიმაღლეზეგაასწორა,იდაყვზე
ხელისგულიამომდო დამკლავი თავსუკანძლიერად გადამიწია.
სახსარმადაიხრჭიალა, გაიტკაცუნადაბუდეში ჩაჯდა.

საზარელიტკივილიმთელ სხეულშიჯერმდუღარელავასავით გაიშალა,

შემდეგ ერთბაშად დაყრუვდადამაჯლაჯუნაკერპივით გაქვავდა.
ჯოჯოხეთურადმხურვალეტალღამ ელვისსისწრაფით ჩამიტაცა
უნაპიროდაუფსკერომდუღარებნელ გვირაბშირომელიც ლითონის
გამდნარ, წითლად მოვარვარემჩქეფარემდინარესპირთამდეაევსო.
ნაკადმასწრაფადჩამიხვიადასადღაცთავბრუდამხვევისისწრაფით
გამაქანა.ჩემსგონებაშინათლად დატრიალდალოდთანმომხდარი
ამბავი,როგორ ვიქნევდიდანასდაროგორმეღვრებოდახელებზე
ადამიანისსისხლი. .
.წამშიხელახლაგაიფრინაწუხანდელმაღამემდა
ჩემსადუღებულ აზროვნებაშიდღევანდელიდილაცგამოირიყა.ახლა
ვხედავდი როგორ ცივადდაგააზრებულადვითვლიდიდანისსროლის
კუთხეს,მასზეზემოქმედებისძალასდამოძრაობისტრაექტორიას
ზუსტიგასროლით ადამიანი რომმომეკლა.დავინახეკიდევაც
მფრინავიდანა, რომელიცორჯერამობრუნდაჰაერშიდამძლავრად
მიაღწიამიზანს..
.

წითლადმოვარვარე,
მდუღარემდინარესთანშეწინააღმდეგება
მინდოდა, მაგრამ სხეული აღარმქონდა,შევეცადედამენახარა
მქონდასხეულისნაცვლად მაგრამთვალებიცაღარ მქონდა.არ
ვიცოდირაღადარჩაჩემგან, მაგრამვგრძნობდირომხანპირაღმა
მივექანებოდი,ხანპირდაღამა.უამრავიგვირაბიგადავლახე,ბოლოს,
მდინარემ გამოქვაბულშიშემაქანადაისეთადგილასგამრიყა
რომელიცმუდმივიმიწისძვრისგანშეუჩერებლად ზანზარებდადა
ქანაობდა.

უცბად ვიგრძენი,ბნელიდამხურვალეგვირაბებიჩემი ძარღვებიიყო,

გამდნარილითონისწითელადმოვარვარე მდინარე-ჩემიმჩქეფარე
სისხლი, ხოლო ესუცნაური,მუდამმფეთქავიდამოძრავიადგილი-
ჩემიგული.სისხლისმდინარემ-საკუთარგულშიმიმიყვანა.თვალები
დასხეულიაღარგამაჩნდა, მხოლოდგრძნობებიღამქონდადაგულის
ბაგაბუგს,ძლიერ რყევას,
ზრიალსდაზანზარსვგრძნობდი.მინდოდა
რაიმესმოვჭიდებოდიდათავიშემემაგრებინა, მაგრამვერ
ვახერხებდი.გულისაკუთარკედლებზემანარცხებდა, მჭეჭყავდა,
მზელდა, მსრესდა,სისხლითმრეცხავდადაისევხელახლამახეთქებდა
აქეთ-იქით.ვიგრძენირომვცოტავდებოდი, ვდნებოდიდავქრებოდი.
მოულოდნელად ჩემისახელივიგრძენი,ჩემიგულიმეძახდა, მანჩემი
სახელიიცოდა. ..

-ნილნა!ნილნა!გონსმოდი!

ჩემისახელსახლამკვეთრადდაახლოდანვგრძნობდი.საკუთარი
თავისაღქმასვიწყებდი.წამოვლილისიგრილემეამადათვალი
გავახილე.ჩემიახალხილულითვალებიჯეროქროსმზესშეერივნენ,
მერენელ- ნელახედვაისწავლეს.მზერახასხასამწვანეფერით
ამევსოდაგამხმარ ტუჩებთანწყლისწვეთებივიგრძენი.

ჩემსგვერდით უძრავადჩაჩოქილ კაცს ჩემიხელიმაგრად ეჭირადა

რაღაცასსრულიად უცხო ენაზემეუბნებოდა.თავზეჩარდახიმადგა.
ოფლისგანმთლად სველი, გასაწურივიყავი.ჩამუხლულ აქლემზე
ზურგით მიწოლილს, მხარიმაგრადმქონდაგაკრული,მკლავიკისერზე
მეკიდადაშუბლზესველიტილო მეფინა.

-ნილნა!ათიდღე,მხოლოდათიდღეგაძელი დაშენსოჯახს
დაუბრუნდები!-შუბლზეხელისშეხებავიგრძენი,
მერე წყლისწვეთები
პირთან.

-მეჩემიგულიდანდავიბადე!

-შენიგულიდანდაიბადე?
 -მოვკვდიდახელახლადავიბადე.ღმერთისნებით!

-ეგრასნიშნავს?

-„
მაშალაჰ.

-მაშალაჰრომდაბრუნდი!უნდაგადარჩე, უნდაიცოცხლოდა
ძალიანბედნიერიუნდაიყო...ამისთვისვეომებითსაჰარას,მდევარს,
ტუარეგებს.
..ახლაროცამიზანიახლოაარწახვიდეიქ, საიდანაცშენს
დაბურნებასვერავინშეძლებს!

-გულმასაკუთარ სისხლშიმაბანავა.
..დავიღალე.
..

-დაისვენე,რაკიგონსმოხვედი,
ჯობიაახლავემოღონიერდე.
საჭმელიცუნდაშეჭამო,ჩაიცუნდადალიო...

ალ კაბირიცდილობდათავისიხელითდაელევინებინასისხლივით
წითელიკარკადესჩაი, ხისკოვზითეჭმიაფაფა, მაგრამამაოდ.
მხოლოდ წყლისდალევაშევძელი.სისხლისფერკარკადეზე
გულზიდებამეწყებოდა.ჯადარიძველებურადთავსმადგადა
აბრეშუმისფაფრით მზესმიჩრდილავდა.მეცძველებურად
ვცდილობდიძალისმოკრებას, გამთლიანებას,მაგრამახლაუფრო
მეტადმიჭირდადაკიდევ. .
.ალ კაბირიისემახლობლად აღარ
მეჩვენებოდა.ჩვენსშორისუხილავი,კარნაკისტაძრისგალავანივით
შეუმუსრავი,მაღალიდასქელიკედელითავისით აღმართულიყო.ის
ახლაჩემთვისმხოლოდ უნაკლოგარეგნობისუცხო კაცი იყო
რომელსაცუბედურიშემთხვევისგამოგადავეყარედათავის
ადამიანურ ვალსიხდიდაროგორც ვინმეკეთილშობილი,უცხო
ქალაქშიდაკარგულსგზასრომმიასწავლისდასახლამდემიაცილებს.

საჰარაშიშუადღისმწვავედამხუთავისიცხეიდგა.მზეშუბისტარზე
ეკიდა.ჩრდილებიგამქრალიყვნენ.

ბედუინმაპერანგიგაიხადა,ცხენსთავზედაზურგზეგადააფარადა
ჩემთანჩაიმუხლა.

- როგორ ხარ.
..

- მხარსდაფეხსვეღარვგრძნობ,
თითქოსაღარმაქვს.

- შენსხვარამგაწუხებს.შენსთავშიჩაიკეტე.სისხლიანი
ხელებიდან დანაისეგამოგართვი,არცგიგრძვნია.შენსამყაროს
ვეღარ ხედავ!მევეღარ მხედავ!

-შენზეისედაცარაფერივიცი.
..
 - რაგინდარომიცოდე.

- ახლაალბათ აღარაფერი.

- როგორცგსურს.ოღონდმე, შენისიცოცხლისგადარჩენასთან
ერთად შენი სულისგადარჩენამინდა!ძალამოიკრიბედათავს
მოერიე,გამოარღვიეეგკედელიდაგარეთგამოდი!შენიწყალობით
იმსამუდამოსირცხვილსგადავრჩი,უღირსიმტრისხელით სიკვდილი
რომჰქვია!არცმკვლელადგთვლი!-ალ კაბირმაჩემიმარცხენახელი
პირზედაშუბლზემოწიწებითმიიდოდათავიდახარა.

ვუყურებდიამუცხოკაცს,რომლიცჩემსწინ, საჰარასმცხუნვარე
ქვიშაზებრიჯაოსგანჩამოსხმულიქანდაკებსავითფეხმორთხმული
იჯდა,ბურნუსიმხრებზეეფინა,სახეგამოეჩინადათვალებშიმიცქერდა.
მისიმეტყველითვალებისითბოს, ნდობას,პატივისცემას და
თანადგომასგამოხატავდნენ.მზერითუფრო მეტსამბობდა, მარგამ
ჩემსგულამდევეღარ აღწევდამისინათქვამი.

- ძალიანდაიღალედაძალაგელევა, მაგრამგაგივლის.შენი
სამშობლოდაოჯახიიქნებაშენიწამალი.დაისვენე,არ შეგაწუხებ.
-
ბედუინიადგა,
აქლემსშემოუარადათვალსმიეფარა. .
.

ძილისმეშინოდა.თავივაიძულერომარაფერზემეფიქრა.
მდუღარებაგამოვლილსჩარდახისმაცოცხლებელისიგრილე
მყოფნიდა.გვერდითწყალიმედგა.უდაბნოშიმხოლოდ სიცხისჩუმი
ზიმზიმიისმოდა.უცბად მარტოყოფნისშემეშინდა,
წამოვიწიერომალ
კაბირითვალით მომეძებნა.მეორეაქლემთანჩაჩოქილიყო და
აღმოსავლეთისკენპირშებრუნებულიჩუმადლოცულობდა.მხარიდა
ფეხიძლიერად მტკიოდადამაინცსიმშვიდედამეუფლა.

თვალდახუჭულიახლაგარედანვგრძნობდიგულისგუგუნსდა
მოძრაობას...თითქოსვიღაცამუხმოდდამიძახა.
..თვალიგავახილე.
ბედუინი ჩემსწინფეხმორთხულიიჯდადაფიქრებულიმიყურებდა.
რაღაცისთქმასაპირებდა, მაგრამარჩქარობდა.დუმდადაფიქრობდა.
მეისევმივლულეთვალი.

-ნილნა!-ჩამესმათბილიდაალერსიანიხმა,
მაგრამთვალიარ
გამიხელია.

-ჩვენერთმანეთისმხოლოდსახელებივიცით.წყალიდასაგზალი
იმიტომგავყავირომმგზავრობისასუნდაწავიხემსოთ.
..კაცის
მოსაკლავადზღვარგადასულირისხვაცკმარა, მაგრამ ზოგიერთს
გამბედაობაარყოფნის, ზოგსკეთილშობილება,რომთავიდაოჯახი
მტრისგან რომდაიცვას. .
.ზოგსსულიერიძალააკლია,ზოგსაც-
სიყვარული...ასეთიადამიანებისთვის,შენსრელიგიას საინტერესო
გამოსავალიაქვს-მტრისშენდობადაპატიება.ესადამიანებს
საკუთარ თავთანამართლებს.რაკი მათიუმეტესობასუსტიადა
მშიშარა-ქრისტიანულირელიგიისესდოქტრინამათთვისნამდვილი
გამოსავალიადამის მთავარ ღირებულებადმიმაჩნია." თუვერ ერევი,
-მაშინაპატიე...ოღონდუძლურებასადამრისხანებაშიერთდროულად
ნუდარჩები..."-საოცარია!მაგრამამდოქტრინასუფროძლიერი
მეორემხარეაქვს: ძალაუფლებისმქონე,განრისხებულიადამიანის
მიერ -მტრისმოსპობისგანთავისშეკავებაუფრო ძნელია, -ვიდრე
უუნაროსმიერ მკვლელობისგაბედვა.თქვენირელიგისესმხარე
კიდევუფროძლიერია, რადგანარამხოლოდ მტრისპატიებას
ქადაგებს,არამედ მისშეყვარებასაც.

მთავარიისმოტივიარაც კაცისმოკვლას გაიძულებს.შენგაქვსიმისი

უნარირომ უსამართლობასდაძალმომრეობას წინააღმდეგობა
გაუწიო,თავისგამეტებაცშეგიძლიასხვისგადასარჩენად.ეს
სიკეთეა.
..
სიკეთეთავისუფლებაზემაღალიღირებულებაა. .
.დიახ,
მეც
მომიკლავსკაცისაჰარაში,დამიჭრიაკიდევაც.
..შენიმესმისდათუ
ახლასაკუთარითავიდანვერგამოაღწევ, სამუდამოდიქჩარჩები. .
.

ჰილალე. ..უღმერთოდლამაზია,საჰარასნამდვილიდედოფალია.
ტუარეგისპირობაზე განათლებულიც.ისთავისიტომისამენოკალიაა
დაქვეშევრდომებისპატივისცემისშესანარჩუნებლადზრუნავს.ტომის
ყველაწევრისკეთილდღეობაზეცპასუხსაგებს.ეს საჰარაშიდიდი
მისიაა,მაგრამჰილალევერაგიადაეშმაკი.ესთვისებებიჩემში ზიზღს
იწვევს.მისიწეს-ჩვეულებებითვერასდროს ვიცხოვრებ,ვერცის
იცხოვრებსჩემიადათით.ვიციმისიგანწყობადაყველასიტყვას
ვზომავრომზღვარსვერ გადმოაბიჯოს.ტუარეგებიყველაფერს
ხედავენდააფასებენ.მიხვდებოდი" აჰხალის"ღამესჩემისოფელში
გამოჩენარაპრობლემასშექმნიდა.

იმ ღამით,ლოდთანრომგიპოვე, მინდოდამაშინვეგამეპარებინე,
მაგრამტუარეგებისტომიდაგვედევნებოდა.მათ უდაბნოში
ვერასდროსვერავინაჯობებს, წაშლილიკვალისწაკითხვაცკი
შეუძლიათ.ნამდვილად მოგკლავდნენ, მეკიარდაგთმობდიდათავს
შევაკლავდი.მხოლოდ ორიოდედღე თუგავატანდითცოცხლები.რაც
მოხდა, -ვვარაუდობდი.დანისდატოვებითთავადგიბიძგერომ
გამოგეყენებინა.ვეჭვობდი,პოლონელიანმისირომელიმეკაცი
დაგესხმოდათავს,მაგრამმაშალაჰ!ამენოკალიასვერაგულ გეგმას
არველოდი.მაინცმეგონარომუფრო მაღლაიდგაიმსიბინძურეზე-
რაცდაატრიალაა..
.დილითრომდაგინახე, მივხვდირომშევცდი.იმ
ღამემისეთისულიერიჭრილობადაგიტოვა, -ნაღრძობიფეხივით
ადვილად არმორჩება.

მე ამ უდაბნოთივსუნთქავ, აქაურობისშვილივარდააქგავიზარდე.
თუმცავინარიანჩემინამდვილიმშობლებიკარგახანსარ ვიცოდი.
ოთხიოდეწლისვიყავი,როცამამაჩემმაეგვიპტისადალიბიის
საზღვართან, გილფიალ კაბირისგამოქვაბულშიმიპოვადაშვილივით
გამზარდა.მისინაამბობიდანვიცი, რომალ კაბირთანახლოსბანაკი
მდგარა, თავსტუარეგებიდასხმიან, გაუძარცვავთდახალხი
დაუხოცავთ.დღემდებუნდოვნადმახსოვსცისფერთვალებაშავთმიანი
ქალი რომელიცგულშიმიკრავდადამეუბნებოდარომ დამალობანას
ვთამაშობდითდადიდხანსთუვერმიპოვიდა-კარგიბიჭი ვიქნებოდი.
ორიდღედაღამეგამიტარებიაიმგამოქვაბულში.იმდღეებში
მამაჩემს ქარავანიმიუდიოდაეგვიპტიდანტიდიკელტისკენდა
კლდოვანიგილფისგადავლისასბავშვისტირილი გაუგონია.ასე
მოვხვდიალჟირისსაჰარაში.მამამსახელადაცალ კაბირიდამარქვა,
იმადგილისსახელი, -სადაცმიპოვა.ასერომმე, ჩემი ბედნიერი
ოჯახიმაქვს.დედა, მამადაუმცროსიდაიკო, რომელიცჩემსმშობლებს
გვიანშეეძინათ, ჩემსმხარზეგაიზარდადაძალიანმიყვარს.

მამისწყალობით,მაშალაჰ,გაჭირვებაარ გვიგრძვნია.ჩემს
განათლებაზეციზრუნა, გეოლოგიასვსწავლობდიარაბთა
გაერთიანებულ საემიროებში.პროფესიამხელიშემიწყო რომ ამ
უდაბნოშიწიაღისეულითმდიდარიახალიადგილებიმეპოვა.წყლით
ღარიბისაჰარა-ძალიანმდიდარიანავთობით, ძვირფასიქვებით და
ლითონებით.ჩემისაბადოებიმაქვსალჟირისდალიბიისსაჰარაში,
ერთინავთობის, ერთიკირქვის,ერთივერცხლისდაერთიც ფირუზის
პატარასაბადო,რომელიცგამორჩეულადმეჩემება.

- შეგნიშნერომღამითრაღაცასწერ.
..

- საჰარასგეოლოგიურიქანებისაგებულებისსქემებიდა
ანალიზია.მეცნიერულიმოსაზრებებისაჰარასწარმოშობაზე.იმ
ადგილებისკარტოგრაფიულიჩანახატებიდაკოორდინატებია,სადაც
შესაძლებელიასაბადოებიაღმოჩნდეს.ისეთიარაფერიარომ
შენთვისინტერესისსაგანიიყოს.დიდიხანიავემზადები
ექსპედიციისთვისემი-კუსისმთაზე.ესყველაზემაღალიადგილია
საჰარაში.წელს მავრითანიაშივაპირებდიწასვლასგეოლოგიურ
ექსპედიციაშიველზესამუშაოდ,კაიროსოქროსფაბრიკაშიძვირფასი
ქვებიჩავიტანედაიქედანვაპირებდიგამგზავრებას,მაგრამგავიგე
პოლონელი ხალხისმოსატაცებლადემზადებოდადამერეშენ
შეგხვდი.პოლონელთანჩემიმტრობაძველიამბავია,
ჩემიოჯახის
ღირსებასეხებადაამაზელაპარკიარმსურს.

-შენიოჯახიახლაც ალჟირისსაჰარაშიცხოვრობს?

-მამაჩემისსახლიტიდიკელტისგანაპირას, ქალაქიდან
მოშორებითაა.ტიდიკელტიკირქვისორსართულიანისახლებით
გაშენებული უდაბნოსმტვრიანიქალაქია, ხელოვნური პატარა
ოაზისით დაბევრიფინიკისპალმით.ქალაქშირამდენიმეარტეზიული
ჭაცმოვაწყვე,წყალიყველასარჰყოფნისმაგრამხალხიკმაყოფილია.
ჩემი სახლისქვეშმიწისქვეშამდინარემიედინებადაჩვენი ჭამუდამ
სავსეა.მდიდარიკაციმქვიადაშემიძლიასახლშიმშვიდად ვიჯდე.
ჩვენიადათითუკვეცოლშვილიცუნდამყავდეს, მაგრამარ მიჩქარია.
მამასაცარდაუძალებია.მინდოდაღრმადაძლიერიგრძნობა
მქონოდაიმქალისმიმართ, ვისთანაცერთბალიშზედავბერდებოდი
დავიცდიდიროდისმაჩუქებდაალლაჰიამწყალობას.ჩემსყველა
სამალავშიმისთვის ჩვენებურისამოსისერთიხელიმქონდაშენახული,
იმქალთანერთად მინდოდასაჰარაშიისადგილებიმომევლო,
რომელიცძალიანმიყვარს, მისთვის საჰარასმკაცრისილამაზე
მეჩვენებინადაჩემსავით რომშეეყვარებინააქაურობა, მაგრამდღეს
შენმიმახვედრე, რომჩემისამყაროსხვებისთვისმიუღებელია.
გაშლილი,უნაპირო სივრცე, სიმშვიდეს,სიჩუმედავარსკვლავებით
მოჭედილიღამისცა,რასაც საჰარაყოველდღემჩუქნის-ჩემისახლი
დასამშობლოა,საიდანაცშენ ასეგეჩქარებაგაქცევა.

-ესეიგიშენირჩეულისთვისგადანახულისამოსიმეჩამაცვი?..
.რად
გინდაქალიუცხომხრის,დასნეულდება,მოკვდება.
..
-ჩავიჩურჩულე
თვალებდახუჭულმა.

-საინტერესო ნათქვამია.სამოსიკიიმიტომმოგეცი,
რომ
გჭირდებოდა, მეტიარაფერი. .
.-დაფიქრებულადთქვაალ კაბირმადა
დადუმდა.ცოტახანსაღარაფერიუთქვამს, შემდეგნელათუროგორც
მომეჩვენა,უფრო ფრთხილადგააგრძელასაუბარი:

-მინდაშენზეყველაფერი ვიცოდედა გორგისტანზე მიამბო.

მაინტერესებსრატომჰქვიაშენსსამშობლოს მგლებისქვეყანა.წინ
გრძელიგზაა, დროც საკმარისიამოსაყოლად.ახლაკი უნდაწავიდეთ.
აქ ვეღარგავჩერდებით.

ალ კაბირმამხარზედაფეხზეარტაშანიშემიმოწმა, თავზებურნუსი
გამისწორა, მაგრამამჯერადშეხებაზენებართვაარ უთხოვია.მისი
საქციელიმეუცნაურა,
თვალიგავახილედასახეშიშევაჩერდი.მან
მხოლოდ თავიდახარა, მანიშნარომსაუბარიდამკურნალობა
დასრულდადააქლემზეამხედრებისდროდადგა.ბედუინმა,უცხო
ადგილასჩამოვარდნილიფრთამოტეხილიჩიტივით, ძალიან
ფრთხილად ამიყვანახელშიდააქლემზეშემსვა.

როგორ არგავდაჯადარისგაშლილ ზურგსაქლემისკუზზეუშნოდ

წამოჩხირულივიწროუნაგირი. .
.როგორციქნამოვეწყედაკეხსცალი
ხელითჩავეჭიდე.ალ კაბირი ცხოველისმოკეცილ მუხლსფეხის
წვერითშეეხო..
.აქლემმაადგომადაიწყო. .
.მოულოდნელმარყევამ
ისეთიძალით გადამაქანაჯერუკანდამერეწინ,რომ
მოულოდნელობისაგან შევკივლე.ბედუინმამეორეაქლემი
შეძახილით წამოაყენადადაძრა.ორიოდე ნაბიჯისშემდეგაქლემებს
შორისგაბმული, ჩვენიდამაკავშირებელითოკიდაიჭიმადაჩემი
აქლემიცამოძრავდა.

ჯადარიპატრონსგვერდითამოუდგადაჩვენიპატარა, ხუთსულიანი
ქარავანინაჩქარევად დაადგათეთრიუდაბნოსკენმიმავალ უსასრულო
გზას.

მგელიდალომი)

"
ერიდე
თავსამგლისასა!"

სპარსული
გამოთქმა

დღემპირიიქციადაშებინდებამმწიფეშინდისფერიდაიდო.

ქარავანიჩამავალიმზისკენმიიწევდადაქვიშისოკეანეშიწითლად
დაფერილ ბილიკსმიუყვებოდა.

საჰარაშიმზეცოცხალივითკვდებოდა.მთელიდღეგულსსისხლით
იმისთვისივსებდა,რომყოველ საღამოსთავდაუზოგავადდაბოლო
წვეთამდესაჰარაშიგადმოეღვარა.ჩამავალიმზე, ცაზე წითელ
ნაკაწრებსტოვებდა, ღრუბლებისთავმომწონესიქათქათეს ალისფერ
ცაშიავლებდა, გარემოსსამგლოვიარომეწამულ სისხლისფერში
ახვევდადაისე დაადგებოდახოლმეთავდაღმასავალს
დასავლეთისკენ.მისისიკვდილისწინ, ყოველისაღამო-ღრმა
იდუმალებით, არამიწიერიმისტიურობით,ხელთუქმნელიღვთაებრივი
სილამაზითდასაოცარისიწმინდითივსებოდა, ნაზადლივლივებდადა
ყოველ შესუნთქვაზეკამკამებდადამეც,მეწამულისამყაროს
მოლივლივე სიწმინდისნაწილივხდებოდი.

მთელ დედამიწაზემზეუბრალოდ"
ჩადიოდა"
.

მხოლოდ საჰარაშიკვდებოდამზე.

ბედუნიისემიისწრაფვოდამზისკენ,თითქოს იქ,მისნამდვილ
სამყაროშიგამავალიკარიეგულებოდა.ისევგამიმძაფრდაშეგრძნება
რომესუცნაურად მიმზიდველიკაცი,ადამიანიარ იყო დარაღაც
უცანურიგანგებისნებითჩამოსულიყოდედამიწაზე.რატომღაც
დავიჯერე,რომახლაუკანდასაბრუნებელ გზასადგადა
მოუსვენრობამშემიპყრო.

თითქოსჩემიშფოთვაიგრძნო,ჯადარიპატრონსჩამორჩა,ჩემთან
მობრუნდადადაიფრუტუნა.თითქოსმამშვიდებდაიმით რომეს
მხოლოდ საჰარასხიბლი იყოდასხვაარაფერი.

- „ ალ სახრასაჰარა,ალ სახრასაჰარა.
“-რამოდენიმეჯერ
გავიმეორეგუნებაში,თვალებიდავხუჭედააქლემისმოძრაობას
მივუგდეყური.დრომადერითანაბარიდადაუღალავინაბიჯით,
ტაატითმიირწეოდაქვიშისზღვაში.მისიტარებამართლაცარ
მჭირდებოდა, ჩემიაქლემი,წინმავალსკვალშიმიყვებოდადათოკი
ჩამორჩენისსაშუალებასარაძლევდა.ნელნელავეჩვეოდიაქლემზე
ჯდომას.

წუთითწარმოვიდგინე,რომარავინმომდევდა,არაფერიმომხდარა
დაარავითარიგანსაცდელიარ მელოდა, რომმზისჩასვლისჟამს,
ოქროსდიუნებსშორის აქლემითმოსეირნე,საჰარასდროებითი
სტუმარივიყავი,ჩემიოცნებასრულდებოდადატალღებშეჩერებულ
ოქროსოკეანეშივცურავდი.ბედნიერების ღრმაგანცდადამეუფლადა
ნანატრმასიმშვიდემიმატა..
.

ჯადარმაჩემიცვლილებაისევიგრძნო,კმაყოფილებით დაიფრუტუნა,
ნაბიჯსუმატადაპატრონსდაუბრუნდა.
 განახევრებულიმზესისხლისფრადენთო.

საიდანაღაცჩემსგონებაშიმუსიკისჰანგებიშემოიჭრნენ,
ნელნელა
გაძლიერდნენდამთელიგარემომოიცვეს.

მემომაკვდავიმზისულამაზესიჰიმნიმესმოდა.
..

ქარავანიჩქარობდა.დაბნელებამდედიდიმანძილისუკან
მოტოვებასლამობდადამზისნაკვალევსდაუღალავადმიუყვებოდა.
წინმოუსვენარიჯადარიმიდიოდა, უკანბედუინიმისდევდა,
მერემე
მივყვებოდიჩემიაქლემით.

მზემდასავლეთისგზაამოლიადასამარეშიჩაესვენა.უდაბნოში
მრუმეშეღამებაჩამოწვა.

ბინდმაფიქრისკარიბჭედაუბრკოლებლადშეხსნა, მანაც ფრთა

გაშალადაჩუმად მოშრიალდა.ბედუინისნაამბობზედავფიქრდი.
დღემდემხოლოდ აუცილებელიორიოდსიტყვასიმეტებდაჩემთვის.
მეტწილად ხელით მანიშნებდასათქმელს.თვალსმარიდებდა, სახეში
არმიყურებდა.ჩემზეუხმოდზრუნავდადაყოველიქცევით
პატივისცემასგამოხატავდა.ვხვდებოდირომლოდისჩრდილში
ნათქვამიიმმოულოდნელისიხარულისბრალიიყო ცოცხალირომ
მიპოვა.ახლაკისაკუთარ თავსვერ პატიობდამაშინგამოჩენილ
სისუსტეს.ვცდილობდიგამომეცნო, სინამდვილეში რამიზანიჰქონდა
მისნაამბობსდაგანდობილ ოცნებებს, -სოფელშიმომხდარზეისევ
რომარ მეფიქრა, თუ ისაწუხებდა-„მასრომვეღარ ვხედავდი.

ვიგრძენირომისიცამწუთშიიგივეზეფიქრობდადაშეშინებულმა,
რომჩემსაზრებსწაიკითხავდა,
-ფიქრიშევწყვიტე.

აცივდა.

ვარსკვლავებიაქა-იქჭიატებდნენ,მაგრამ მთვარისამოსვლამდეჯერ
კიდევიყო დრო.ბედუინმააქლემებიდააჩოქა.ხურჯინიდან
ამოღებულიფარდაგიქვიშაზეგაშალადაუნაგირიდანფრთხილად
გადმომსვა.მოძრაობაზემძაფრმატკივილმაშემახსენათავი.
დაჩოქილ აქლემსზურგითმივეყრდენი.თხისბეწვისბედუინური
მოსასხამი ნატკენმხართანჩავიკეცედამყუდროსითბოშიგავეხვიე.

ალ კაბირმახანჯალიიმარჯვადაქვიშაშიორმო ამოიღო.შიგ
ნახშირიჩაალაგა,გააღვივა,
სპილენძისთასიდაადგადაზედ წყალი
შემოდგა.ქვიშაშიგაჭრილ ღუმელს ზემოდანთასიეხურადაალიარ
ჩანდა.

საჰარშიჩამოწოლილიბინდიარაფერსდაურღვევია.

ჩუმადვსვამდიპიტნისდალიმონისსურნელოვანნაყენს,ლითონის
ტოლჩაზეხელებსვითბობდიდავუსმენდიროგორ ხალისიანად
ახრამუნებდაჯადარიანაბსიისვარსკვლავაფოთლებს.

-მთვარისამოსვლამდეშეგიძლიადაიძინო.-მომესმათბილი,
ალერსიანიდაბალიხმა.

-მერემდევარი?

-მეფხიზლად ვიქნები.ახლაარგაძალებ,
მაგრამხვალ რამეუნდა
ჭამო.-მშვიდადთქვაალ კაბირმა.

-ალ კაბირ.
..დიდიმადლობა,ყველაფრისთვის. ..-ბედუინი
მობრუნდადადამაცქერდა, ბინდისმიუხედავადთვალებშიგამკრთალი
ნაპერწკალიმაინცშევნიშნე.მანთავიდახარა, მარჯვენახელიჯერ
გულზემიიდო, შემდეგპირზედაშუბლზე, ფეხზეწამოდგადაცხენს
მოეფერა.

-ალ კაბირ,
რასნიშნავსეგნიშანი?
!

-რომშენსმიმართ ჩემიგულისუფთაა,სიტყვებირომელიცჩემი
პირიდანამოდისდაგეუბნები-სიმართლე, ხოლო აზრებირაცშენს
მიმართ მაქვს-წმინდა.ესპატივისცემადამოწიწებაა.

-საოცარინიშანიყოფილა.
..
ლამაზი.
..

-ესეიგიშენსქვეყანასგორგისტანიქვია.სპარსულ
ენციკლოპედიაში წერიარომძველიგადმოცემით შენიხალხი, -
ომებშიმგელივით სასტიკი, მამაცი,
ამტანიდაგონიერიყოფილა. ..
კაიროშიერთმოედანზემუჰამედლაზ- ოღლისძეგლიდგას.როცა
ვნახე,-მისივინაობით დავინტერესდი.თურმე ეგვიპტის
დამოუკიდებლობისთვისთავდაუზოგავადიბრძოდადამადლიერმა
ხალხმაძეგლიაუგო.მისიამბისძიებაშიუფროსაინტერესო ცნობებს
გადავაწყდიეგვიპტისსულთნის, ალიბეიალ კაბირისშესახებ,
რომელიც დიდირეფორმატორისსახელითშევიდაისტორიაში,
ოსმანთაუძლეველ იმპერიასეგვიპტეწაგლიჯა, გააერთიანა,
შემოუერთახიჯაზი, მექადამედინა, აიღოდამასკო დაეგვიპტის
სახელმწიფოსდამოუკიდებლობაგამოაცხადა.მათისამშობლო
გორგისტანიიყო, ხომასეა?
 -ასეა.
..

-შენიხალხისყველაზემთავარ ზღაპარზერამემიამბე.
-ბედუინი
შორიახლოსფეხმორთხმულიდაჯდა, ბურნუსისახიდანმოიშორა,
მუხლებს იდაყვებით დაეყრდნოდამოსასმენადმოემზადა.

მისმანათქვამმადამაბნია,
მეგონასულ სხვარამესმკითხავდა,მანკი
რატომღაცზღაპარიაირჩია. ..ცოტახნისფიქრისშემდეგსათქმელი
შევარჩიე,
არაბულისიტყვების მთელიმარაგიმოვიკრიბედა
ნელნელაავლაპარაკდი:

-ჩემსხალხსპატარა,მაგრამყველაზელამაზიმიწა-
წყალიერგო
სამშობლოდ.მისდასაცავად უხსოვარიდროიდანგამუდმებით ომობდა,
დამპყრობელსიგერიებდა, მონობასდაძალმომრეობასვერ ეგუებოდა,
ჯანყდებოდადათავისუფლებისთვისიბრძოდა.რიცხვით მცირეჩემს
ხალხს,ხშირიომებისგამოარეცალაისეთიგრძელიდალამაზი
ზღაპრისშესაქმნელად,როგორიცარაბული" ათასერთიღამეა".
..
მაგრამჩვენშიძველთაგანვეარსებობს ერთითქმულება,რომელიც
ძალიანმიყვარს..
.

ესამბავიადამიანისდაქალღმერთისვაჟზე, გმირთაგმირ
ამირანზეა,რომელიცთვითღმერთმამონათლა.ღვთაებრივი
წარმოშობასნიშნად, მასდაბადებიდანვეერთ ბეჭზემზეეხატა,
მეორეზე-მთვარე. მზე-ნიშნავსოქროს, ანულომს, ხოლო მთვარე-
ვერცხლს, ანუმგელს.ერთადამიანში,ამირანში,მოცემულია
ალქიმიურიამალგამა, ოქროსდავერცხლისსინთეზი-როგორც
ძლიერების,სრულყოფილებისსიმბოლოდაფილოსოფიურიქვის
ალეგორია, -ისევე,
როგორცეგვიპტურიღმერთიჰორი, რომელიც
ერთდროულად სრულყოფილებაადაძლიერებაა, რადგანმისი
მარჯვენათვალიმზესგანასახიერებს,ხოლომარცხენამთვარეს.

- რადაემართაამგმირსიმზღაპარში?

- მანმზეგადაარჩინადაკაცობრიობასდღისნათელიდასითბო
დაუბრუნა.მრავალიგმირობისჩადენისშემდეგ,ღმერთთან
შებრძოლებაგადაწყვიტა,ამისთვისღმერთმადასაჯადამაღალიმთის
გამოქვაბულში,-კლდეზეჯაჭვითმიაბა.თქმულებისმიხედვით,
მის
ღვიძლსმუდმივად არწივიძიძგნის,
ხოლოერთგულიძაღლიჯაჭვს
ლოკვითადნობსდაგაწყვეტასცდილობს.მაგრამყოველ წელიწადს,
როცაჯაჭვიგაწყვეტისპირზეა,ღმერთისმიჩენილიმჭედლებიერთ
დღეს,ერთდროულად დაჰკრავენხოლმეუროსსამჭედლო ქვასდა
ჯაჭვი მაგიურად მთელდება.თქმულებისმიხედვით,
შვიდ წელიწადში
ერთხელ გამოქვაბულიიხსნებადაამირანისდანახვაშეიძლება...

-უცნაურია.
..

-ბავშვობაში,სწორედამთქმულებიდან გავიგეპირველად არაბების

შესახებ.გმირიამირანი საცოლეს, ცისდაღრუბლებისმეუფის
ქალიშვილსზეციდანიტაცებს, ქალიეუბნებარომ მამისციური
მხედრები, არაბები,თავიანთუსწრაფესცხენებზეშესხდებიან,
მალე
დაგეწევიანდაცხარეომსგაგიჩაღებენო.

- ესეიგისწრაფ ბედაურებზეამხედრებულიარაბებიდაომი-
ქალისგამო ხომ?მასაქეთბევრიარაფერიშეცვლილა. .
.-გულიანად
გაიღიმაალ კაბირმა,

-კიდევრასმეტყვიარაბებზე?

- ჩემსქვეყანაშიარაბებიოთხასწელიწადსბატონობდნენ, მაგრამ
ვერცხალხიგატეხესდავერცქრისტიანობაზეათქმევინესუარი.ჩემი
პატარა, ძალიანლამაზიდაამაყიქვეყანა,უხსოვარიდროიდან
არსებობსდამუდმივადიბრძვისგადარჩენისთვის.მისალმებად
ჩვენში -გამარჯვებასუსურვებენერთმანეთს,ხოლო გამოსალმებად -
მშვიდობას.

-მეომარიდათავისუფლებისმოყვარეხალხი -ღმერთთან
მებრძოლი გმირით,რომელიცღმერთმადასაჯადამაინცარ კვდება.
შვიდ წელიწადშიერთხელ, იმისდანახვაცშეიძლებარომ დღემდე
ცოცხალია...მართლაც ღვთიურისასჯელია. .
.ნამდვილად საკვირველი
ზღაპარიადათანაც, დღემდეგრძელდება. ..-ბედუინიჯერ დაფიქრდა,
შემდეგკიმოულოდნელადმკითხა:

-რაქვიაიმმთას,
სადაცღმერთმათქვენიგმირიჯაჭვით მიაბა?

შეკითხვამგამაკვირვა,
ყველაფერსველოდიამკითხვისგარდა.
..

-ჩემსქვეყანასჩრდილოეთიდანკავკასიონისმთაგრეხილიაკრავს,
მისგანუამრავიმდინარემოედინებადამთებისგულიდანოქროს
ქვიშაჩამოაქვს.ჩემიხალხიუძველესიდროიდანმდინარეებშიცხვრის
ტყავით ოქროს აგროვებს,ოქრომოსილიცხვრისტყავიჩემიქვეყნის
სიმბოლოა.კავკასიონისსამხრეთკალთაზე, დღემდემისტიური
იდუმალებით მოცულიხვამლისმაღალიკლდოვანიმთაა, თქმულების
მიხედვითგმირიამირანი ამმთისგამოქვაბულშიამიჯაჭვული.

- ამ გმირისამბავითქვენიხალხისცხოვრებაშიროგორაისახა?

ისევგამაოცამისმაშეკითხვამ,აზრისზუსტმა
მიმართულებამ...
ნათქვამისსიმოკლემ.კითხვასავით ღირსეული
პასუხისთვისისევდავფიქრდი. .
.

-ჩემსქვეყანასათასხუთასიწლისწინერთიმეფე, თქვენებურად
ამირაჰყოლია.დიდიმეომარიყოფილა,ისევეროგორცთქვენი
სალადინი. .
.სამშობლოშიმტერიარგაუჭაჭანებია,ხმლით ხელში
დაულაშქრავსსპარსეთიდაინდოეთი.თურმემისსაბრძოლო ქუდს
მგლისთავისდალომისგამოსახულებაამშვენებდა.როცაბრძოლაში
მისმუზარადსხედავდნენ, სპარსელები ბრძოლისველიდან
გარბოდნენდაყვიროდნენ" დურ აზგორგასარ"!
..
.ამმეფის
დაარსებულიათბილისი, ქალაქი, სადაცმევცხოვრობ.

-"დურ აზგორგასარ"
,-ერიდეთავსამგლისასა.
..ამირასრაბედი
ეწია?

-ღალატით მოკლეს.ვიღაცგველისთვალებაკაცმამოწამლული
ისრით იღლიაშიდაჭრა, ამადგილსჯაჭვისპერანგივერ
ფარავდა...
მეფემისარივერამოიღო, მაგრამბრძოლისველიარ
მიატოვა..
.მთელიდღეიბრძოდა, ღამით უფალსმიებარადა
უკვდავებაშიშეაბიჯა.

ჩემსნათქვამსკითხვააღარმოჰყოლია.ალ კაბირიდუმდადა
ფიქრობდა,ჩემიმზერისგავლით ჩემინაამბობის წარმოდგენას
ცდილობდადათვალმოუცილებლადმიცქერდა.

-ახლაბევრირამგასაგებია.
..დაისვენენილნადამშვიდად იყავი.
..
.
-თქვაცოტახნისშემდეგ,
ფეხზეადგა, ცხენსმოეფერადაფიქრისგან
გამორკვეულივითმითხრა:

-ისეარაფერიკურნავსუცხოობაშიადამიანისსულს, -როგორც
სამშობლოზესაუბარი!-ბედუინმასახეზებურნუსიაიფარა,ჯადარი
აიყოლიადაღამესშეერია.

ჩემმანაამბობმაჩემზეციმოქმედა.ქვეყნისდასალიერიდანსულ
სხვაგვარადმეტკინაჩემიქვეყნისზღაპარიდაგმირიმეფისამბავი.
კარგახანსვებრძოდიძილს, დაძინებისაცმეშინოდა,
სიზმრისაცდა
გაღვიძებისაც.

უდაბნოში ჩამი-
ჩუმიარისმოდა.მხედველობადავძაბედაროგორც
იქნაშორიახლოსბედუინისსილუეტიშევნიშნე.ჩემსკენ
ზურგშექცეულად, ფეხმორთხმითგაუნძრევლადიჯდადააღმოსავლეთს
შესცქეროდა.საჰარასუსმენდა.მასისმცირედიჩქამიცკიესმოდა,
რაც
ჩემთვისმიუწვდომელიიყო.ჯადარისსიახლოვეს მხოლოდ სხეულით
ვგრძნობდი.სიბნელეშიისეგამდნარიყორომშემჩნევაშეუძლებელი
იყო.

კუნაპეტიღამეჩამოწვა.თვალიგავახილე-სიბნელემამომივსო
მზერა, დავხუჭედასიბნელეშივიძირებოდი.სულ ერთიიყო
თვალგახელილივიქნებოდითუთვალდახუჭული, მაინცსიბნელით
ვიყავისავსე.იმდენჯერ დავხუჭედაგავახილეთვალირომ უკვევეღარ
ვხვდებოდი გახელილიმქონდათუარადავერცკიგავიგეროგორ
წამიღო ძილმა.

მესიზმრა,
თითქოსმედაბედუინსჯადარიცაზემიგვაქროლებდა.
საშინელიქარაშოტიდადელგმატრიალებდა, მეხიზეცასელვის
დატეხილიისრებით გულღვიძლსუგლეჯდა. .
.ზურგსუკანჰილალე
მოგვკიოდა.არაბულ ბედაურებზეამხედრებულიტუარეგებიფეხდაფეხ
მოგვდევდნენ.ჯადარსმარჯვენამხარესლომიამოსდგომოდა,
მარცხნივ-მგელი.ცხოველები ბედუინისბრძანებასუხმოდ
ემორჩილებოდნენ, მისნიშანსელოდნენდასისხლიანიბრძოლის
მოლოდინშიავად იღრინებოდნენ.მათიწვეტიანითეთრიეშვები
მთვარესავით ელავდნენ.ბედუინსბრინჯაოსმუზარადიეხურა,
რომელზეცოქროსმზედავერცხლისმთვარეკაშკაშებდა. .
.მიწიდანხმა
შემომესმა,უამრავიბედუინიერთადშეყრილიყო, მიწაზე მუხლი
მოერთხათდამაღლახელაპყრობილებიმზისადამთვარის
სადიდებელსაღავლენდნენ.მათიმოგუგუნელოცვაბნელით მოცულ
მიწასდაზეცასაზანზარებდა"გაცდაგაიმ!გაცდაგაიმ!"-
ჭექდადა
გრგვინავდამათიშეძახილი.გრიალშიზათქიპირდაპირ ჩემსყურთან
გავიგონედაგამეღვიძა.

შეშინებულიწამოვჯექიდაუდაბნოსგავხედე.გარშემო
დამაშვიდებელისიჩუმე დათეთრინათელიიდგა.ახალამოსული
მთვარე ქათქათებდა.მისიშუქითისეიყოყველაფერი
გაჩირაღდნებულირომქვიშისუმცირესმარცვალსაცკარგადვარჩევდი.
აღარცსპილენძისთასიჩანდადააღარცნაღვერდლიანიორმო.
 ალ კაბირიჩემსკენზურგითიდგადაპერანგსიცვლიდა.მარცხენა
ბეჭზეიმნაიარევსშევასწარითვალი,ჩემმაამოღებულმატყვიამრომ
დაუტოვა,მაგრამმარჯვენაზერაღაცისეთიშევნიშნე,
რაცძალიან
მეცნაურადაკარგად დავაკვირდი..
.

წინათგრძნობამთავიდანფეხებამდეალესილიხმალივით ისე
გამიარა,თითქოს შუაზეგამჭრადასხეულშიშემოჭრილმასაზარელმა
სიცივემ გამაქვავა.არცთვალსარ ვუჯერებდი,არციმას,რომ
საშინელისიზმარიდასრულდადაახლაცხადშივუცქერდისიზმარში
ნანახს.

ალ კაბირის მარჯვენაბეჭზე,ნახტომისთვისმომზადებული
მძვინვარელომისგამოსახულებაწრედიყოშეკრული, წრიდანკი
ხახადაღებული მგლისდაღრენილითავიმიმზერდა. .
.

თვალიდავხუჭე.გონებისმოკრებამინდოდა.მთელისხეულით
ვგრძნობდირომსიზმარი,ნამდვილადრაღაცდაუმცდარს
მოასწავებდა.კოშმარიდანვერაფრითგამოვდიოდი,ტუარეგების
საბრძოლოყიჟინა, ლომისღრიალიდამგლისღრენა, დელგმის
გრუხუნი,გრიალიდალოცვისხმაერთმანეთშიარეულიყო და
ერთდროულადმესმოდა.ჩემსგონებაშიყველაფერიაირიააზრიალდა
დაწაღმა-უკუღმადატრიალდა.თავბრუდასხმულიერთიანად შევიკუმშე,
მუხლებიშუბლთანმივიტანე,ზედ ხელიშემოვიხვიედათვალები
მაგრადდავხუჭე.

ჯადარითავზედამადგადააფრუტუნდა.ბედაურიმართლაც
უტყუარად გრძნობდაჩემიხასიათისცვლილებას.შეშინებულმა
გაჭირვებით გავახილეთვალი.გასამგზავრებლად ყველაფერიმზად
იყო.ალ კაბირისაქლემიფეხზეიდგა.მხოლოდჩემიაქლემიიყო
დაჩოქილიდამელოდა. ..

ქარავანისწრაფად,
გაშლილინაბიჯითდაიძრადამთვარისბილიკს
დაადგა.

მეისევსიზმარსადაცხადსშორისვიყავი.ჩემსგონებაში უცბად
ყველაფერიშებრუნდადაისევსიზმრადიქცა.მესიზმრებოდა, რომმე
ახლა,თბილისში,ჩემსსახლშიმეძინადაყველაფერს, თვით ამ
წუთსაცკისიზმარშივხედავდი.ესმთვარე,ვარსკვლავები,ესუდაბნო,
აქლემები,არაბულიბედაურიდამისიპატრონი-მხოლოდ სიზმარი
იყო..
.მგელი, ლომი დაჩემიდაუღალავიმდევარიკი-სიზმრის
სიზმარი.გაღვიძებამინდოდა,
მაგრამმეშინოდარომუდაბნოში
გამეღვიძებოდა,კიდევიყოერთიმიზეზი,-ქვეცნობიერად ვგრძნობდი
რომმხოლოდამსიზმარშიიყოის, რაცცხადშიჩემთანაღარასოდეს
დაბრუნდებოდა.

გათენებამდე უტყვად,
უბრადდაშეუჩერებლადვიარეთ.

მზისამოსვლასჩვენიქარვანიზურგშექცეულიშეხვდა.თითქოსმზეს
გავებუტეთ,
სახესარცერთიარვუჩვენებდითდაჩვენსგზასვადექით.
გარშემოყველაფერიბრწყინავდა.ოქროსდიუნები-კისერზე
დაკიდებულიპაწიაჩრდილებითძველებურადიღიმებოდნენ, ულურჯეს
ცასღრუბლისთეთრიფთილებიისემოსდებოდა, თითქოსქათქათა
მარგალიტებიბღუჯად ჰქონდამიყრილი.

მზემამოწიათუარა, მირაჟიალიცლიცდა.მიწამდაცამადგილი
ინაცვლეს.ჩვენიქარავანითავდაღმადაეკიდადაზეცად ქცეულ
მიწაზემიაბიჯებდა.ქვიშისდიუნებიოქროსღრუბლებად ეგებოდნენ
აქლემებსფეხქვეშ.მიწადქცეულიცაუნაპიროდ გაშლილიყო და
ცისფრად კამკამებდა.ვუცქერდიამოყირავებულადმიმავალ საკუთარ
თავსდაჩემსაქლემს, რომელიცკისერწაგრძელებულიდათავაწეული,
ერთმანეთსუნაცვლებდამაღალ დაწვრილ ფეხებს.ცოტახანში
მირაჟებიაიშალნენდასაჰარასჯერთხელინისლისნაზისაბურველი
მოედო, მერეკიცისკენაიკრიფადაცისარტყელადგადაიჭიმა.

გაგონილიმქონდა,რომცისარტყელასქვეშგავლაბედნიერების
მომტანიიყო.მასმერე,სულ ვცდილობდიდამეჭირაცისარტყელადა
მისქვეშგამევლო,მაგრამარასოდესგამომდიოდა.ახლაკიჩვენ, ისე
უბრალოდ გავიარეთმის ქვეშ,თითქოსწლობით არ მედევნოსამ
აუხდენელიოცნებისთვის.

ცაზემართლაცუცნაურირამხდებოდა.მზესთანერთადმთვარეც
ჩანდა,მათშორისკიცისარტყელასქამარიგიზგიზებდა.გუმანი
მეუბნებოდარომმირაჟი,ესმთვარიან-
მზიანიცადაწუხელ ნანახი,
-
რაღაცუხილავკავშირშიიყოჩემსსიზმართან.

უფრო დაუფრო ვშფოთავდი, მოსვენებათანდათანმეკარგებოდა,

ხანბედუინისმარჯვენაბეჭსმივჩერებოდიმონუსხულივით, ხანუკან
ვიყურებოდი-დარწმუნებულიიმაში, რომსადაცააარაბულებზე
ამხედრებულიტუარეგებიგამოჩნდებოდნენ.
 აქლემებსშორისმანძილიცდაგაბმულითოკიცგრძელიმეჩვენა,
ჩემსაქლემსგავუთამამდი, ქუსლებითფერდებზეშევეხედაბედუინს
დავეწიე.ალ კაბირმამოიხედადაგამბედაობათავისდაქნევით
მომიწონა,მანიშნაცხვირპირიდამეფარადააქლემსქუსლიჰკრა.
ჩემიდრომადერიისეუცბადგაჭენდა, -შეშინებაცვერმოვასწარი,
მაგრამცოტახანშიცხოველისმოძრაობასავყევიდარწევა-ცურვად
იქცა.

მედაალ კაბირიმხარდამხარსწრაფადვკეცავდით გზას.ჯადარი

ხალისობდა,ცმუკავდა,
თამაშ-თამაშითჩვენსწინმიგელავდადა
თავისთვალუწვდენელ სტიქიაშითავისუფლად დანავარდობდა.

ვიგრძენირომუდაბნოსუკვემივჩვევოდიდასაჰარასუხსოვარი
დროისბინადარივით,ახლამეც,აქლემითმივქროდიოქროს დიუნებზე
უშორესიჰორიზონტებისდასაჭერად.

ფენეკი)

"შენხარ
მაღალი,
ჩუმიდა.
..სხვისი.

დამე
მეშლებიმშობლიურ ცაში.

ჩემს
ნაფეხურებს,
მეკარგადვიცი,

ქვიშაში
ცხელისამუმიწაშლის.

მე
დამეღალათვალებიცქერით

და
დავიღალე,
-რად არიცვლები.
..

რატომხარ
ასეთეთრიდაცხელი,
 უფრო
კეთილიც-ხომშეიძლები?"

ტარიელ ჭანტურია

ცხელიშუადღეშუბისტარზეშემოჯდადასულისშემხუთავადდაცხა.
მზეზენიტზეიწევდა.ჩვენითავწაკვეთილიჩრდილები მოკლდებოდნენ,
მაჯლაჯუნებივითმორბოდნენდაფეხებშიგვებლანდებოდნენ.

ალ კაბირმაჩრდილოეთს დაკვირვებითგახედადაქარავანი
შეაჩერა.კარგახანსგარინდულიიდგადაჰაერსყნოსავდა.აქლემის
დაჩოქებამანიშნადათვითონაცსწრაფადჩამოქვეითდა.ჭენებით
დაღლილ აქლემებსდასვენებამართლაცჭირდებოდათ.მეც ძლივს
ვიმაგრებდითავსუნაგირზე.რაცტუარეგებსთავიდავაღწიეთ,ალ
კაბირსერთიწუთითაცარუძინია, თუმცამისმოძრაობაშიდაღლის
ნიშანწყალიც არიყო.მხოლოდთვალებზეემჩნეოდაუძილობისდა
ჩუმინერვიულობისკვალი.მისინათელიმზერიდანახლაბინდთან
შერეულისიჯიუტემკაცრადჟონავდა.შეკრულიშუბლიუგუნებობაზე
მეტყველებდა.წუხანდელიცხად-სიზმარითდაზაფრულს,არცმე
მქონდასაუბრისსურვილი.

მხოლოდ ჯადარიიყოანცობისხასიათზე.არცდაღლაარ
ეტყობოდადაარც უხასიათობა.იმედიანადიდგადაპატრონს
კისერმოღერებულიშესცქეროდა.ქალისთმასავით ნაზიდამუხლამდე
ჩამოშლილიფაფარი ქვიშისმტვრითჰქონდადაფარული.რაკი
იგრძნორომვჩერდებოდითსხეულიფრთხილად შეიბერტყადა
პატრონსფრუტუნით მიუახლოვდა.ალ კაბირმაცანაბსიებიმისცადა
შუბლზემოეფერა.

დიდიწვალებით, მაგრამთვითონ,
ბეუდინისდაუხმარებლადდავაჩოქე
ჩემიაქლემი.ჯანმრთელ ფეხსდავეყრდენიდაუნაგირიდან
გადმოვძვერი.

აუტანლად მცხელოდა,
შეხვეულიფეხიდამხარი საშინლად
მექავებოდა.მარილიანიოფლითდახეთქილი ტუჩებიაუტანლად
მწიწკინდა.საშინლად მინდოდასახვევებისშემეხსნადაალ
კაბირისკენგავაპარეთვალი.აქლემებისმოვლით გართულ ბედუინს
ჩემსკენარცმოუხედავს.ნელაშევიხსენისახვევი.შესიება
დამცხრალიყო, ფეხი თავისთავს დამსგავსებოდა,მაგრამ
სისხლჩქაცევებისგანკოჭთანსაშინლადიყოჩაშავებული.ტკივილით
აღარ მტკიოდამაგრამმასზედაყრდნობასვერ ვბედავდი.ჯანსაღი
სხეული ველურბუნებაშიგადარჩენისმთავარიშანსიიყო, მეკიფეხიც
დაზიანებულიმქონდადამხარიც.რამერომმომხდარიყო და
უდაბნოშიმარტო დავრჩენილიყავი, ამმდგომარეობაშიორ დღესაც
ვერგავატანდიცოცხალი.ჩემმაუმწეობამგამაბრაზა,ჩაშავებულ
სახსარსთვალიავარიდედაცასშევაჩერდი.

თეთრიდაცხელიციდანავისმომასწავებელისიჩუმემოედინებოდა.
ჩრდილოეთიდანყვითელიღრუბელიმოიწევდა.მიწადაჰაერი
სიყვითლითიყო გაჟღენთილი.თითქოსბუნებაავადმყოფობდადა
ყვითელ ცხელებასნელნელაეძლეოდა.აქაიქამოდებული,
გადამხმარიბუწკვეტაბუწკნარიუსიამოდეგებებოდაუდაბნოს ცხელ
ნიავს.ჰაერინელნელაყვითლდებოდა.ახლაცაცთეთრ- ყვითელიიყო
დაუდაბნოც, ჰორიზონტისგამყოფიხაზიგაქრა.ზღვარიწაიშალა.ცა
დადედამიწაერთმანეთსშეერწყადაერთსხეულად იქცა.გარემო ისე
გაყვითლდა, თითქოს ვანგოგისპალიტრიდან მისი
ყვითელი იღვრებოდადაყველაფერსღებავდა.

ბედუინმააქლემებსუნაგირებიმოხსნადამიუშვა.ისინიცტაატით
მიადგნენგადამხმარიბალახისღეროებსდაუგემურად დაუწყეს
წიწკნა.

ალ კაბირმააქლემზეაკიდებულიბარგიდანთექისდახვეული
ფარდაგებიამოალაგა, მხარზეთოკებიგადაიკიდა,
ქვიშისოკეანეში
კუნძულივითშემაღლებულიადგილიამოარჩია, მოკლე- ტარიანიბარი
აიღო,ხელშიმსუბუქად შეატრიალადაორმოებისამოღებადაიწყო.
ჩემდაგასაოცრად, დიდიჩარდახისმოწყობასაპირებდა.ტარსბოლო
მოხსნა,წვეტიანიხიშტიგაუშიშვლა,
ერთიმეორისმიყოლებით
ორმოებშიჩაასო დაწრეზემოატარადაჩარდახისაწყობასშეუდგა.

ქვიშაშიჩარჭობილიბარიისეჰგავდაბავშვისსათამაშოს,ვერცკი
მიხვდებოდირომნამდვილიიყო.მისმადანახვამისტორიის
გაკვეთილიგამახსენა.ირმასურგულაძე,
ჩვენისაამაყო დათბილისში
ცნობილიისტორიისმასწავლებელიიმდღესიულიუსკეისარზე
გვიამბობდა.იმდღესპირველადგავიგე,რომდიდ კეისარსსწორედ ამ
პატარარკინისნაჭერმამოუტანამხედართმთავრულიდიდება.მისი
მითითებითესიარაღისანგრებისმოსაწყობად, ალყაშემორტყმული
ციხესიმაგრეების საძირკვლებშიგვირაბებისგასათხრელად,
ბრძოლისველზეხელოვნურადშექმნილიდაბრკოლებისხელდახელ
მოსანგრევადდაშესანიღბადგამოიყენებოდა.საველეპირობებში
მოხერხებულიდაგამძლეჭურჭელიიყოსაკვებისგასაცხელებლად და
ხორცისშესაწვავად, ხოლო ხელჩართულ ბრძოლაში-ისეთიმრისხანე
ცივიიარაღი,რომ მისიერთიმოქნევითკაცისშუაზეგაპობა
შეიძლებოდა.ესნივთი, ომებშიცოცხალიძალისშენარჩუნების
საშუალებად იქცადასერიოზულიკვალიდატოვასამხედრო
ხელოვნებაში.დრო თანდათანხვეწდა.ხანლითონიიცვლებოდა, ხან
ტარისსიგრძე, ახალ-ახალიფუნქციაემატებოდა, მისიდაკეცვაც
შესაძლებელიგახდა,მაგრამიმდროიდანმოყოლებული,
სამარადჟამოდდამკვიდრდასამხედროშეიარაღებისმსოფლიო
არსენალში.

"უწყინარ"იარაღსთვალიავარიდედაალ კაბირსგავხედე.ისევ
მომტაცათვალიიდეალურადგათვლილმათითოეულმამოქმედებამ,
არცერთიზედმეტინაბიჯი,არანაირიდაბნეულობა,
ძველებურად ზუსტი
დამოზომილიმოძრაობა.

- „ მშვენიერიმოცეკვავეიქნებოდა,
იდეალური,
-გავიფიქრედა
გაკვირვებული მივაჩერდი.

ბედუინიჩარდახისგამართვასჩქარობდა.კარგად მოთელილი
თხელი, შავითექის რგოლებიერთმანეთისმიყოლებით მიწაზე
მიგორავდნენდასწრაფადშლიდნენ კალთებს.ცოტახანშიჩემს
თვალწინალუმინისმსუბუქდამტკიცესაყრდენებზეთოკებით
დაჭიმული ბედუინური შავიკარავიგაჩნდადაალ კაბირმა
„ჭერს შუასაყრდენიშეუდგა.კარავსსამხრეთისკალთათავისუფლად
ეკიდა,ჩრილოეთისკენკი ჭერი პირდაპირმიწაზეჩამოდიოდადა
სამაგრებზემაგრად იყო მიბმული.

ალ კაბირსარ ეამამოხსნილისახვევი,
ჩემსჩაშავებულ ფეხს
დააცქერდადაკარვისკენუსიტყვოდმანიშნა.გაღვივებულ
ნაღვერდლებზეჩემსმიერ შერისხული ბარიპირაღმა,ტაფასავით
დადო დაზედ თეთრისითხითსავსე ლითონისტოლჩაშემოდგა.
კარავიტიხრით ორად იყოგაყოფილი.თექაისემჭირდოდ იყო
მოთელილი, რომსინათლე არატანდა."არწივის"გამოქვაბულის
შემდეგ ჭერქვეშ აღარ ვყოფილვარდასიმყუდროვისდადაცულობის
შეგრძნებამსიმშვიდემომგვარა.

- ნილნა, ამინდიფუჭდება.მგზავრობაშეუძლებელიგახდება.
ჩრდილოეთიდან ყვითელიქარიწამოვადაქვიშიან წვიმასმოიტანს.
გარეთნუგამოხვალ.კარავიწყალსარატარებს,ვერცქარი
შემოატანს,
არცქვიშისნაყარიშეგაწუხებს.მოსასხამიმოიხვიედა
სხეულისთანაბარ ტემპერატურას შეინარჩუნებ.შესასვლელსთექა
ჩამოაფარედასაყრდენზეთოკითდაამაგრეაიასე. -მიჩვენაროგორც
უნდადამემაგრებინათოკი.

- მდევარი?

- ქვიშიანიქარიყველაფერსწალეკავს.ტუარეგებსყვითელი
წვიმისეშინიათ დაამდროსდიდრიტუალსაწყობენ.

- მაშინ.
..იქნებდაიძინო.დიდიხანიაარ გიძინია.
..
.ახლამე
ვიფხიზლებ.

- კარვიდანთუარგახვალ, დავიძინებ.საჰარაშიწვიმაძალიან
საშიშია.ღვარცოფირომმოვარდეს,შეიძლებაშველავერ მოვასწრო
დაორივედავიღუპებით.

- არგავალ,
გპირდები.

- ხანდახანხელებითმიწასმოუსმინე.

- ეგროგორ?

- ქარისხმაურშისხვახმასვერ გაიგონებ.ამიტომხელისგულები
მიწასდაადე.ასიოდენაბიჯისმანძილზეთუვინმემოგვიახლოვდება
ვიბრაციასიგრძნობ დაგამაღვიძე.ცხელირძეუნდადალიო, სიცხით
დაქარ-წვიმითგამოწვეულ ტემპერატურისრყევასაგატანინებს.

- რძე.
..საიდან?

- აქლემისრძეა, ძალიანმარგებელია.სხეულშიწყალსდასითბოს
ინარჩუნებს,
ბევრ დაავადებასკურნავს,
უამრავფერმენტსშეიცავს,
იმუნიტეტსაძლიერებსდაკიბოსაცარჩენსთუყოველდღეგარკვეული
დოზითმიიღებსავადმყოფი.

- არცშენმიირთმევდინაირ-
ნაირსყოველდღე.

- მემიჩვეულივარაქაურჰავასდასაკვებს.შენთვისმძიმეა
საჰარასკლიმატი.აქამდეცოცხალირომხარსაკვირველია.ახლაქარი
ამოვარდებადამზად უნდადავხვდეთ.დასიცხულიხარ, ქარ-
წვიმა
შვებასმოგგვრის,
მაგრამმოსასხამიარმოიხსნა.არგაცივდედაავად
არგახდედაფეხიც ისევუნდაშეიხვიო.როგორცკიქარიჩადგება, ისევ
გზასდავადგებით.

თავისდაქნევით უსიტყვოდდავეთანხმე.

ალ კაბირმა"თავისნახევარში"ჯერბარგიშეიტანა,მერეაქლემები
შეიყვანა,ჯადარსჩემსმხარეს, „
ტიხართან მიუჩინაადგილიდათექის
„კარი სამაგრებზედაამაგრა.ჯადარისფრუტუნზემივხვდი, რომ
თვითონცხოველებსშორისმოთავსდადააქლემსზურგით მიეყრდნო.

რძეს მკვეთრიგემო ჰქონდადამოყვითალოფერიდაჰკრავდა.

მეჯავრებოდარძე.სულ იძულებისწესითმასმევდნენდაახლაც
ძალისძალადვსვამდი.მაინცვერ მივიყვანებოლომდე.გვარიანი
წილიჩავტოვედალითონისჭიქაკარვისკუთხეშიმივწიე.

ქარმაწამოუბერადამხუთავისიცხეისეუცბადგამომაცალა
სხეულიდანრომერთბაშადშემცივდა.კარვისკალთამაგრად დავაბი,
მოსასხამშიგავეხვიე,
წვიმისმოლოდინში,
ჯადართანახლოს,
ტიხართანგვერდულადმივწექიდაგაშლილი ხელისგულიმიწას
დავადე.

ჩრდილოეთისქარინელნელაძლიერდებოდა, ღმუილსუმატებდადა
უდაბნოდანახვეტილ ქვიშასდაუნდობლადგვაყრიდა.კარვისკალთა
ჩრდილოეთიდანისეგამაგრდა, თითქოსქვიშაკიარა,ტონაბეტონი
მოაყარესგარედან.ქარიგაუჩერებლადგრიალებდა.ღმუილში, -
ყმუილი,გამყინავიკივილიდასტვენაგაურია.წამით მეგონა,
ჯოჯოხეთისკარიგაიღოდაგანწირულმახმებმაერთბაშად
ამოხეთქეს.ასეთ ხმაურში ძილინამდვილადწარმოუდგენელიიყო,
მაგრამბედუინიარ შემომხმიანებია,არცჯადარიშერხეულა.
აქლემებიცუცნაურად გარინდულიყვნენ.კარვისმეორენახევარში
ისეთიდუმილიიყო ჩამოწოლილი, თითქოსსულიერიარ ჭაჭანებდა.

ქარისწივილ-
კივილსდაგრიალს ჭერზე წვიმისმძიმედამსხვილი
წვეთებისდაცემისხმაშეუერთდა.უდაბნოშიწვიმაწამოვიდადაისე
აშხაპუნდა,რომკოკისპირულინამდვილადაღარეთქმოდა.ცოტახნის
წინსიცხითგათანგულსდაშეწუხებულს,ახლაყოველ ამოსუნთქვაზე
თბილიანაორთქლიამომდიოდაპირიდან.რძესხელიწავავლე.
ცხელიაღარიყო, მაგრამსითბოგვარიანადქონდაშერჩენილიდა
ორიოდეყლუპიკიდევმოვსვი.
 მოულოდნელად ჩემიკარი რაღაცამთუვიღაცამგარედან
ჩამოკაწრა.ფხაჭუნიარადაარ ჩერდებოდადაწკმუტუნიცმოჰყვა.
დაჭიმულითოკიოდნავმოვუშვითუარა, კარავშიმთლად სველი,
ქვიშაშიამოგანგლული კატისხელაუცნაურიცხოველიშემოძვრადა
თანორიპაწია, გალუმპულითეთრიკნუტიცმოიყოლა.

ცხოველიჩემსდანახვასარელოდადაშეკრთა, ამოიწკუტუნადა
ისევგარეთგასვლადააპირამაგრამწვიმამისემძლავრადდაუშვა,
რომგადაიფიქრადაჭოჭმანითისევჩემსკენმობრუნდა.კარგახანს
შეშინებულიმაკვირდებოდა.რაკიარ ვინძრეოდიდათავსარ
ვესხმოდი,იქვეჩაიცუცქადაკუნტებსუხმო..
.მაგრამისინიუკვეჩემს
რძიანჭიქასმისდგომოდნენ.ცხოველს შვილებისდაცვისინსტიქტმა
უბიძგა,ნელნელადაიძრადაჩემსადაკნუტებსშორისჩადგა.
პატარებილამისრძიანჭიქაშიცვიოდნენ, გემრიელად ისლუპებოდნენ,
ცხვირპირირძით მოეთხვარათდაჩემგანგანსხვავებით სულაცარ
იწუნებდნენმისუცნაურგემოს.

ცხოველი ხანშვილებსშესცქეროდახანმე.კატაზემომცრო ტანისა

იყო, ვეებერთელაყურებიჰქონდა, ზურგზეოდნავჟღალიფერი
დაჰკრავდა, მუცელი დაფეხებიქათქათათეთრიბეწვით ქონდა
დაფარული, თათებიქვემოდანაცბეწვითშემოსილი.თავის
მოყვანილობა,წაწვეტებულიცხვირიდაფუმფულაკუდიმელიას
ამსგავსებდა,მაგრამმელანამდვილადარ იყო.იდგადაძალიან
ჭკვიანითვალებით მიცქერდა.მისმამზერამ, ჩემისიამისფისო
გამახსენა,რომელიც ახლაალბათდედაჩემზეიყო მიკედლებული.
მიყვარდაჭკვიანიფისო, გაშლილ წიგნშიცხვირსრომჩამიყოფდადა
ჩემთანერთად აზრიანად ჩააჩერდებოდახოლმესტრიქონებს,ხან
ტელევიზორზეშემოჯდებოდა, გრძელ კუდსეკრანზეჩამოკიდებდადა
აქეთ- იქეთ აქანავებდა,
-აქაოდაჩემზეუკეთესი ამყუთშივინუნდა
დაინახოთო. ..
მოგონებამგულიგამითბო.

კნუტებსმთლიანად დაეშროთჭიქაშიჩარჩენილირძედა
გატიკნულებიდედასმისდგომოდნენ.ცხოველმამადლიერი
კმაყოფილებითდაგონიერიმზერით შემომხედადაჩემგანრაც
შეიძლებამოშორებით,კედელთან კატასავითმიწვა, წინათათები
გაშალა,ზედთავიჩამოდო, ვეებერთელაყურებიჩამოუშვა, თვალები
მოჭუტადაგაირინდა.პაწიებიწკმუტუნ-
კრუტუნით მიეკრნენ,მიეხუტნენ,
ზურგზეწამოგორდნენ,თათები დაყურებიგანზეგადაყარესდა
დაძინეს.
 ცხოველისსიახლოვემდაკუნტებისარხეინობამ დამამშვიდა.ამ
პაწიასულიერებსსულ არადარდებდათრახდებოდაგარეთ.მათ
შემხედვარეს,აღარცმემაშფოთებდაქარისჯოჯოხეთურიორკესტრი
დაყვითელიწვიმისკოკისპირულიშხაპუნი.სტიქიათავისნებაზე
ბობოქრობდა, მაგრამ ჩვენს სახლში ვერაღწევდა.გარეთ
დატრიალებულ გრიგალსდაღმუილს, -კარავისიჩუმის ყრუკედლით
ებრძოდადაშიგნით არუშვებდა.აქლემებისდაცხენისსხეულის
სითბოს,ჩვენიცდაემატადაკარავში მყუდროებამდაისადგურა.
გუშინდელისიზმარიცისესაშიშიაღარმეჩვენა. .
.ჩემი დიდყურა
სტუმარიფხიზელ თვლემასმისცემოდა,ნელნელაშრებოდადა
ლამაზიბეწვითვალდათვალ უფუვდებოდა.

თვალიდავხუჭედასაჰარას მივუგდეყური.ბუნებაგმინავდა,
ღმუოდა, კიოდადატიროდა.ადრეარასოდესმიგრძვნიაქარის, წვიმის
დაჭექა-ქუხილისნამდვილი ძალა.თბილ კაფესშეფარებულ
მეგობრებს, სახლებშიშეყუჟულებსანბიბლიოთეკასშეკედლებულებს
სულაცაღარგვაინტრესებდარასგვეუბნებოდაცაზემოძალებული
ღრუბელი, ქუჩებშიავად მოთარეშექარიდაასფალტზემოცეკვავე
აბეზარიწვიმა.მხოლოდთოვამოგვწონდა, ფანტელების
რომანტიულობაგვხიბლავდადაფიფქებშიმოხეტიალე
შეყვარებულებსღიმილითვადევნებდითთვალს.

ქალაქის ფუსფუსსადაქაოსში,
-მზემხოლოდ მზეიყო,რომელსაც
უნდაენათებინა.ქარი -მხოლოდქარიდაწვიმაც-მხოლოდ წვიმა.
დღისფუსფუსისგანქალაქს ღამეათავისუფლებდა,მთვარესაცკი
მაშინჰქონდარომანტიულიხიბლი, თუ ცაზეავიხედავდიდაეს
რომანტიკაცმხოლოდ დაძინებამდეგრძელდებოდა.მეორედილიდან
კიამინდისპროგნოზივითყველაფერითავიდანიწყებოდა.

მაგრამახლა, ყოფით წვრილმანებსმოშორებულიდაზეცას

შეტოვებულ საჰარაშიუმწეოდგამოკიდებული, სულ სხვაგვარად
ვგრძნობდიქარსდაწვიმას, აუტანელ სიცხესდასიცივეს,მზეს,
მთვარეს..
.აქ ყველაფერი" მთავარი"გამხდარიყო,ცოცხლობდა,
სხეულიანიდასულიანი-სუნთქავდა, მკაცრიცხოვრებით ცხოვრობდა
დაჩემგანმთელ ყურადღებასდაუსიტყვომორჩილებასმოითხოვდა.

კარვისმეორენახევარშიისევსიმშვიდეიდგა.ალ კაბირსეძინა.
მხოლოდ ჯადარითუმოინაცვლებდახანდახანფეხს.საჰარაში
მომქანცველიმგზავრობისგანდაოსებულიქარავანიისვენებდადა
თვლემდა.ჩემიანგარიშითუკვემოსაღამოვებულიუნდაყოფილიყო,
მაგრამქარიისევღრიალითდათარეშობდა, წვიმაცგადაუღებლად
ჩქეფდადა სახურავზე ნაკადებად იღვრებოდა.ქარისხმაურით
შევწუხდიდადავიღალე,ჯანსაღიმკლავითავქვეშამოვიდეთვალი
მივლულე, მაგრამმკლავზერაღაცფაფუკირბილად მომედო და
გამომაფხიზლა.

კნუტებს სუნსულიაეტეხათდადარბოდნენ.მთლად აიკლეს" ჩემი

ნახევარი, ერთმანეთსეთამაშებოდნენ, ეჭიდავებოდნენდამალაყებს
გადადიოდნენ.აღარ მერიდებოდნენ.ჩემზეცგადაირბინეს
რამოდენიმეჯერ, საფრად მიყენებდნენდაერთმანეთსემალებოდნენ,
მერეუცბადგადმოხტებოდნენდაერთმანეთსაშინებდნენ.ძლიერმა
სურვილმამომიარა, ხელიმეტაცადაგემრიელადმოვფერებოდი,
მაგრამ პაწიაველურიმტაცებლებიადვილად არ
დამმორჩილდებოდნენ,შეშინდებოდნენ,დამკბენდნენან
დამკაწრავდნენ დაალ კაბირსახალ თავსატეხსგავუჩენდი.ამიტომ
ისევგაუნძრევლად ვიწექიდამზერითვეფერებოდი საშინლად
გაცელქებულ კნუტებს, რომლებსაცპაწიაფუმფულაკუდები
პალმასავით გაეშალათ, დაუსრულებლადანცობდნენ, ვეებერთელა
ყურებსძლივსდაათრევდნენდაღილივითშავთვალებსგულწრფელად
აჭყეტდნენ...

დედაკატამთავიწამოწიადაყურებიდაცქვიტა.მისმამოძრაობაზე
ხელისგულებიმიწასდავადე,მაგრამვერაფერივიგრძენი.
სამაგიეროდ ცხოველიადგამთლადდაიჭიმადაყურებიდაძაბა.ისე
სასაცილოდგამოიყურებოდაპაწიათავზეამოზრდილი,პარაშუტივით
ვეებერთელაყურებით რომგულიანადგამეცინა.მაგრამმას
ყურადღებაარ მოუქცევიააღმოსავლეთისკენშებრუნებულიუძრავად
იდგა.რამოდენიმეწამიასედაჭიმულმადაგარინდულმაგაატარა.
ისევშევეხემიწასხელისგულებით,მაგრამისევვერაფერი გავიგონე.

კნუტებმაცელქობასთავიანებეს დადედასმიეყუჟნენ.კატაფეხზე
ადგადააწრიალდა.„ კარს ეცადამოფხოჭნა.დაჭიმულითოკიოდნავ
მოვუშვითუარა, გარეთგაძვრადაშვილებსუხმო.რამოდენიმენაბიჯი
გადადგა, უკანისემოიხედათითქოსდაბრუნებათუგამომშვიდობება
უნდოდა, ცოტახანსმიცქირა,მაგრამ შემდეგკნუტებიაიყოლიადა
დასავლეთისკენ წაცუნცულდა.შემეცოდნენქარსშერჩენილიჩემი
დიდყურასტუმრები, მაგრამვიცოდირომ აღარმობრუნდებოდნენ.
რატომღაცდარწმუნებულივიყავირომსაფრთხეიგრძნესდა
აქაურობასიმიტომგაეცალნენ.
გარეთ გავიხედე.კარავიმთლიანადდაეფარაქვიშასდაუდაბნოსგან
აღარაფრითგამოირჩეოდა.წვიმასგადაეღო.დაღამებულიყო.
ღრუბლიანიდაუმთვარო ღამეიდგა.კატისგაქცევამდამაფიქრადაალ
კაბირისგაღვიძებაგადავწყვიტე.

პირველ დაძახებაზევეაიშალაკარვისტიხარი.ალ კაბირი,ბედუინის

შავმოსასხამშიიყო გახვეული,თავიდასახე შავიბურნუსით ჰქონდა
შებურული.

- რამოხდა?

- მგონივიღაცგვიახლოვდება.

ალ კაბირმახელიდაადომიწასდაცოტახანსგაუნძრევლად გაჩერდა.

- არაფერიისმის.ხომარ მოგეჩვენა?

- იცი,
სტუმარიმყავდა.
..

ბედუინიმკვეთრად გასწორდაწელშიდაგაკვირვებულიდამაცქერდა.

- კატაიყო.ჰო, კატა,
ძალიანდიდიყურებიჰქონდადაშავი
თვალები.მთლადგალუმპულიორიპაწიაშვილით კარავშიშემოძვრა.
კნუტებსშიოდათ, ციოდათ, ჩემირძედალიეს, გაშრნენდაითამაშეს.
თითქმისმთელიდღეჩემთანგაატარეს, ნახევარისაათისწინკიკატამ
ყურებიდაცქვიტადააღმოსავლეთისკენშებრუნდა, აწრიალდადა
კნუტებიანადწავიდა.ალბათსაფრთხეიგრძნო. ..ამიტომგაგაღვიძე.

- შენთანფენეკიიყოთავისილეკვებით?

- ფენეკი?

- უდაბნოსმელაა.ძალიანფრთხილიდაგონიერია.აგრესიული
მტაცებელია,მით უმეტესთულეკვებიცჰყავს.ალბათ ქარიშხალმადა
წვიმამგზაშიმოუსწრო,სორომდევერმიაღწიადათავიშეგაფარა.
ადამიანებსარუფრთხის, მაგრამახლოსარ მიდისდაარცსაათობით
რჩებამათთან.

- ფენეკი.
..რაუცნაურიცხოველია.

- უცნაური?რატომ?!შენხომმას ბავშვობიდანიცნობ,ფენეკი
"
პატარაუფლისწულის"მოშინაურებულიმელიაა.

- დესენტ-ეკზიუპერი?მფრინავი,
გაფუჭებულითვითმფრინავით
საჰარაშირომდაეშვადავარდისმოყვარულ ვარსკვლავ-
ბიჭუნას
გადაეყარა.
..ისმელია,
პატარაუფლისწულისმეგობარი,
-ფენეკიიყო ?

- დათვითონგთხოვა-მომიშინაურეოხომ?ფენეკიკეთილ
ადამიანს სწრაფად გრძნობს,
თანმისილეკვებიგამოგიკვებავს.
..შენი
მარტოდატოვებაარ შეიძლებანილნა, მაშინვერაღაცუნდა
გადაგხდესთავს.-ძალიანთბილადგაიღიმაალ კაბირმა.

- საოცარია. .
.-გაოგნებულივიდექიდაზღაპრიდანცოცხლად
მოსულ ჩემსდიდყურასტუმარზევფიქრობდი.

- ფენეკიასეთ ამინდშიმყუდროთავშესაფარსარმიატოვებდა.
კარგიარომგამაღვიძე.ახლავეუნდაწახვიდე.წყალიწაიღე და
აქაურობასგაეცალე.დასავლეთისკენიარედათუმშვიდობაამალე
დაგეწევი.-ალ კაბირმაჯადარსზურგზე თექაგადააფარა,ერთი
ხურჯინიგადაკიდა,შიგწყალიდათბილისაბანიჩადო, თავიდახარა
დაცხენზეშესაჯდომად ჩვეულადმუხლიმომაშველა.აღვირი
მოვიმარჯვედაცხენზეგავსწორდი.

- წადინილნა,ნუღარჩერდები,გაიქეცი!-ალ კაბირმაცხენს
გაშლილიხელით უბიძგაგავაზე.

ჯადარმაამოიფრთქვინა,ლაგამიმოხრადასაჰარასქარებიმუხლში
ჩაიდგა.უკანმოვიხედე,
ბედუინი უძრავადიდგადაჩვენგვიცქერდა.იმ
წუთში,რაღაცითძალიანჰგავდასაჰარაშიჩარჩენილ საოცარ
მფრინავს,რომელიცბავშვობაში,პატარაუფლისწულისდამისი
მოშინაურებულიმელია-ფენეკისამბავსმიამბობდა.

ცხენიჩრდილოეთიდანმოწოლილ ქარსარ ეპუებოდადაჭენებით

მიქროდა.უკანვიხედებოდი, მაგრამკარავსდაბედუინსვეღარ
ვხედავდი.ცხენისგაოფლიანებაარ მინდოდა, ამიტომიორღაზე
გადავიყვანე.გზად შემოყრილიმაღალიდიუნაამოვარჩიე.
სამხრეთიდანშემოვუარეზედ ფრთხილადდავიწყეთასვლა.ქარისგან
ქვიშისმთაგვიცავდადაზემოთსწრაფადმივიწევდით.მწვერვალთან
ახლოსდავიბანაკეთ.ქარიძვლებშიისემივლიდა, თითქოს
გამჭვირვალევიყავი, მთლადმაკანკალებდა.მოსასხამზესაბანი
მჭიდროდშემოვიხვიე, მუხლებზეჩავიჩოქე,
ცხენსმკერდზემივეხუტე
დააღმოსავლეთსმივაჩერდი.ცივ, ქარიანდაბნელ, უმთვაროღამეში
ამაოდვცდილობდირამისგარჩევას.

- „ იქნებდილამდექარიჩადგესდარამედავინახო.თუმდევარი
დაგვეწიააქედანუფროჩქარაშევამჩნევ.
“-გავიფიქრე,
ცხენისზურგზე
გაფენილითექისკვანძებიშევამოწმე.„
არშეცივდება!
“-დავრწმუნდი
დაჯადარისმკერდსმივეხუტე.სიცივეძვალ-რბილშიმივლიდა.
სახსრებში ყინულიგაჯდა,მხარიდაფეხიაუტანლად მტეხდა.მთლად
გალურჯებულიდაგახევებული შევხვდიგანთიადს.ქარიარადაარ
ჩერდებოდა, ისევგრიალებდადაყვითელ ღრუბლებსსამხრეთისკენ
ერეკებოდა.

მზისამოსვლასმოუთმენლადველოდი.მაცოცხლებელისითბო
ჰაერზემეტადმჭირდებოდა.როგორციქნააღმოსავლეთისკენინათა
დამზემამოიწია.მეგონაგავთბებოდი, მაგრამუფროძლიერად
შემამცივნა.კბილსკბილზევაცემინებდი,გონებამებინდებოდა.
ფიქრიაღარშემეძლო.ცხელებავიგრძენიდაოფლმადამასხა, თავბრუ
დამესხადაცხენისფეხებთანმივწექი.პირიაუტანლად მქონდა
გამშრალი,დახეთქილიტუჩებიმეწვოდა, საშინლად მწყუროდა,
მაგრამ
წყლისდალევისთავიარმქონდა.

მთლადგადაყვითლებული ჰორიზონტისბოლოშიდიდი
წერტილივითდასმულიმზე,-თვალებშიჩამრჩა.ყვითელმაღრუბელმა
ამიტაცადასადღაცრწევითგამაქანა.

.
..

- ნილნა,
გონსმოდი,
შემომხედე!-ვიღაცის ხელიშუბლზემედო.

თვალიგავახილედაგონებაარეულიშევაჩერდიჩემზედახრილ
ადამიანს.

-ძლივსგიპოვე,
ჯადარმამომიყვანაშენამდე.
..მაღალისიცხეგაქვს.

პასუხისდამოძრაობისთავიარმქონდა.მთელისხეულით
მაკანკალებდა.ბურანშივადევნებდითვალსროგორშლიდაქვიშაზე
ქეჩასშავებშიჩაცმულიკაცი,როგორაღვივებდანაღვერდალსდა
როგორთუხთუხებდარძეგახურებულ სპილენძისლანგარზე.ვიღაცამ
ხელშიამიყვანა,ქეჩაზემიმაწვინადასაბანიგადამაფარა.ლოცვისხმა
მესმოდა.ვიღაც,ყურანისსურასგაბმითკითხულობდადასაიმედო
ხელინელნელამასმევდაცხელ დატკბილ აქლემისრძეს.

თვალისგახელაროცაშევძელიუკვეღამეიყო.ქარიჩამდგარიყო.
თბილადმეხურა, სიცივისმაგივრადცხელებამივლიდადაყველა
სახსარიმტეხდა.ფეხიისევმჭიდროდმქონდაშეხვეული.ჩემი
გადახურებულიტვინიმახინჯადაღიქვამდაფიქრებს,წითლად
მოღადღადენაღვედლებს, აქლემებს,
ჯადარიცკიროგორღაც
გაწელილიმეჩვენებოდადაყველაფერსმრუდესარკეშივხედავდი.
ალ კაბირი კერიისმეორემხარეს,
დაჩოქილ აქლემზემიყრდნობილი
იჯდა.მუხლზეიდაყვიშემოედოდაწარბშეკრულიდაძაბულად
ფიქრობდა.ჯადარიპატრონთანიდგა.აქლემებსგრძელიკისრები
მაღლააეზიდათ დარიტმულადიცოხნებოდნენ.ჩვენიბარგიციქვე,
მიწაზეელაგა.

მოულოდნელად ბედუინიფეხზეწამოდგაბოხჩაშირაღაცმოქექა,
ამოიღოდახელშიგაშალა,დახედადაუკმაყოფილოდგააქნიათავი.
ღრმად ამოისუნთქადაჩუმადჩაილაპარაკა:

- მხოლოდ ალლაჰმაუწყისროგორიმოქმედებს.შვიდიოდე
დღეშიფარაფრაშივიქნებით,
იქნებარცაასაჭირო?
!მაგრამსხვა
გამოსავალიცარ არის!

ცოტახანშიმობრუნდა,შუბლზეტილოგამომიცვალა,
მაჯაგამისინჯა.
საბანიამომიკეცადაჩემსგვერდითდაჯდა:

- როგორ ხარ ნილნა.

..

- გავცივდი,
მაღალისიცხემაქვს,
ისევუმწეო ვარ,
ისევსათრევი!

- არაუშავს.ამაღამაქგავათევთ,მეცაქვე,
შენსგვერდით ვიქნები.
მალეკრიზისიდაგეწყებადაოფლიავადმყოფობასგამოდევნის.
გამთენიასკარგადიქნები,
აღარცთავისტკივილიშეგაწუხებს.

სიცხისგანთვალებიმეხუჭებოდა.პასუხიაღარგამიცია.უხმოდ
დავლიეცხელი რძე.

მთელიღამებორგვაშიდაბოდვაშიგავატარე, ხანლომი
მელანდებოდა, ხანმგელი,ხანფენეკიდახანტუარეგები,წამოდგომას
დაგაქცევასვცდილობდი, მაგრამძალაარმყოფნიდადაისევმიწაზე
ვეცემოდი.ხანდახანშუბლზესველ ტილოსვგრძნობდი, ტუჩებთან
ლიმონისსიმჟავესდაკიდევიმასრომვიღაცსაწოლზეჩემს
დამაგრებასცდილობდა.

- შენსენაზელაპარაკობ?არმესმის, არაბულადმითხარი!ძალა
მოიკრიბე,გონსმოდი!-წუხდაჩემთვისკარგადნაცნობიდათანაც
უცნობიხმადაკიდევ,ვგრძნობდირომ საიმედოდამტკიცეთითებს, -
ჩემიმაჯაისემაგრადეჭირა,რომთვითსიკვდილიცკივერ
გამოგლეჯდახელიდან.
 დილისმზეოფლისგანდასიცხისგანდამწვარქუთუთოებზე
დამეფინა.თვალიგავახილეთუარა,
პირთან წყლისსისველე
ვიგრძენი.

- მაშალაჰნილნა,მგონიგადარჩი!იმაზეცუდად იყავივიდრე
მაშინ,
პირველად რომგნახე.მთელიღამე სიკვდილ- სიცოცხლეს
შორისბეწვისხიდზედადიოდი, ვიღაცასეძახდი, ალბათ შველას
ითხოვდი. .
.ლამაზიყოფილაშენიენა, მუსიკასავითალერსიანი..
.

- ვინდაგვეწიაწუხელ?

- ანტილოპებისრემამგადაიარა,სამხრეთიდანმოვიდნენ,
ქარ-
წვიმისგანთავისდაღწევასცდილობდნენ,ისეთისისწრაფით
მოქროდნენრომკარავივერშენიშნესდაზედ გადაირბინეს.

- მადლობაღმერთს. .
.-ვცადეწამოვმჯდარიყავი,
მაგრამგვერდზე
გადავქანდიდაისევსაბანზემივწექი.

ჩუმადვისაუზმეაქლემისრძეშიმოხარშულისიმინდისფაფით.
პიტნიანიჩაიცბოლომდედავლიე.თითქოსუნდა
მოვღონიერებულიყავი,თავიცუკეთუნდამეგრძნო,მაგრამპირიქით
მოხდა.თავბრუდამესხა,ყველაფერი დატრიალდა,მიწაამობრუნდა
დაჰორიზონტისკენდაიძრა.მზე,ყვითელილაქასავით ელიფსზე
გაიწელადაატივტივდა.

- მაპატიე..
.!-ექოდ მომესმადაგუდულისიტყვა,გახურებულ
შუბლზეტუჩები შემეხო.რაღაცდავილუღლუღე, მაგრამაზრსდა
ბგერებსთავივერ მოვუყარე, მხოლოდისვიგრძენირომრძით სავსე
ჭურჭელში,ცხიმიანლაქადგატყაპნილ ყვითელ მზეზე გულაღმავიყავი
გაწოლილი. .
.

.
..

გონსრომმოვედი, გარშემოსრულისიბნელედასიჩუმეიყო
გამეფებული.საბანშიყელამდევიყავიგახვეული,თავიმთლიანად
მქონდაშეხვეული დათექისფარდაგზევიწექი.საშინელისიმარტოვის
გრძნობადამეუფლა.თითქოსჩემთვისცნობილისამყარო აღარ
არსებობდადამე, ისეთ უსასრულოსიბნელეშივიყავიჩაკარგული,
სადაცაღარცკოსმოსიარსებობდადააღარცგალაქტიკები.
რამოდენიმეჯერბედუინსდავუძახე.არავინგამეპასუხა.

მარცხენახელისაბნისგანგავითავისუფლე,
სახიდანსაბურავი
მოვიშორედახელისიბნელეშიმოვატარე.ჩემსზემოთ თავისუფალი
სივრცეიყო,საბანიმოვიცილედაფეხზეავდექი.ჭერადთექამეხურა,
მაგრამისეიყო გაქვავებულირომძვრაცვერვუყავი.ხელისცეცებით
მოვსინჯემიწაფეხქვეშდახელშიტყავისგუდამომყვა.წყალიიყო.
ერთიყლუპიმოვსვიდაისევდავიწყეყველაფრისხელით მოსინჯვა.

თავისაშინლად მტკიოდა,პირიისემქონდაგამშრალი, რომ

მსოფლიოსყველამდინარეერთად- ვერდამილბობდაგამხმარ ყელს,
თავბრუმესხმოდა,თვალითვერაფერსვხედავდიდაგულზიდებას
ყელშიძლივსვაჩერებდი.ერთადერთირაცუხვად მქონდაესჰაერი
იყო,სრულიად თავისუფლადვსუნთქავდი.სივრცეშიხელისცეცებისას
კედლებსწავაწყდი.ჩემსსამყოფელსკედლებიჰქოდა, გაქვავებული
ქვიშისკედლები.ისიცაღმოვაჩინერომჩემისივრცემართკუთხაიყო.
ჩემზეორიმტკაველითმაღალიდაორიგაშლილიმკლავისსიგანე.
ვერაფრით ვხვდებოდისადვიყავი ან,როგორაღმოვჩნდიაქ.
გამახსენდარომავად ვიყავიდამაღალისიცხემქონდა, რომბედუინი
ხანრძესმასმევდა,ხანლიმონისჩაისდაბოდიშსმიხდიდა. .
.

კიდევერთხელ მოვატარეხელიგარშემოდანელნელაგონებაში
ჩამეხატაჩემიადგილსამყოფელი.

უცებრაღაცასმივხვდიდათანვერმივხვდი,
უფრო სწორად არ
მჯეროდა.
..ვერვიჯერებდი,
ანრომელიჭკვათამყოფელიდაიჯერებდა.
..

- ესხომსაფლავია!საფლავში ვარ, ესჩემისაფლავია!

დამარხულივარ!ბედუინმადამმარხა? !
..ესეიგიმკვდარივარ? !.
.იქნებ
ავადმყოფმადასიცხიანმაგონებადავკარგე, -მკვდარივეგონედა
დამმარხა..
.ახლარამეშველება,აქედანროგორ უნდაგავაღწიო, ცალი
ხელითრაუნდავქნა!თუმკვდარივეგონე, წყალირატომჩამატანა?
მკვდარს,თანაცსაჰარაში,
წყალირადუნდა. .
.ესეიგიცოცხალი
დამმარხა?!იცოდარომცოცხალივიყავიდამაინცდამმარხა! .
.
დარწმუნდარომოაზისამდემაინცვეღარმივატანდი, აღარცთავი
გაიწვალა,აღარცმეგამაწვალადადამმარხა. .
.ახლარაკი მეაღარ
ვარ მისიცხოვრებაცდალაგდება, ტუარეგებიისევდაუმეგობრდებიან,
ჰილალესგულსაცმოიგებსდაპოლონელსაცცუდისიზმარივით
მოიშორებსთავიდან!

მხოლოდ მე,მეწავაგე.
..მევარცოცხლადდამარხული!მევარცოცხალი
მკვდარი!როგორ ვენდე, როგორ.
..
ესრასისულელემომივიდა!ოჰ,ეს
ქალისჭკუა!რაშიჭირდებოდაჩემნაირი ტვირთი!ზედმეტიბარგიდა
თავისტკივილი.ესხომსაჰარაა,ყველაზედიდიუდაბნო,ყველაზე
სიკვდილიანიადგილი.აქხომყველაფერსუსარგებლოსდაზედმეტ
ტვირთად ქცეულსთავიდანიცილებენ,მხოლოდ ყველაზესაჭიროსდა
აუცილებელსიტოვებენ..
.

რატომდამმარხა!დაენებებინათავიდაწასულიყოთავისგზაზე!
მოვკვდებოდითუმოვრჩებოდი, აფთარიდამძიძგნიდათუსვავი -რა
მისისაქმეიყო.
..ახლასაკუთარსაფლავშიუნდამოვკვდე?
!ვისგაუგია
საკუთარ საფლავშისიკვდილი.
..

ღმერთო!ანისშეიშალაან მეშევიშალეან,
ახლავიშლებიჭკუიდანან
უკვემკვდარივარდაესჯერკიდევარ ვიცი!
..გაოგნებულმამუხლებზე
დავიჩოქე.

საზარელმაშიშმადაუმწეობამ,სიცოცხლისთვისამდენიბრძოლის
შემდეგ,-
ასეუბრალოდ მოსულმააღსასრულმა, საოცარ
სასოწარკვეთილებაშიჩამაგდო.ბედუინისსაქციელით გამოწვეულმა
წარმოუდგენელმაწყენამ,-სულიშუაზეგამიფარტა.ვერ ვიჯერებდი,
რომცოცხლად დამმარხაკაცმა, რომელმაცნახევარისაჰარაიმისთვის
გამომატარარომგადავერჩინე? !ისტერიადამეწყო, მტკივანიხელი
დამავიწყდა,ფრჩხილებითვფხაჭნიდიკედლებს.ვეჯაჯგურებოდი
„ჭერს.ვკიოდი,ვტიროდი დააქეთიქითამაოდ ვაწყდებოდისაფლავის
კედლებს.

მალედავიღალე, მოვეშვი,ემოციებისგანდაცლილიდაგაქვავებული
მოვიკუნტედაჩემისაფლავისკუთხეშიდავჯექი.დროისშეგრძნება
გამიასკეცდა,
ვგრძნობდირომპირდაპირჩემსსხეულშიმიედინებოდა.
რამოდენიმესაათიგავიდა.შემცივდა.როგორცჩანდაზემოთ ღამე
დადგა.საბანში გავეხვიე.შერჩენილისითბოსდაგროვებამინდოდა.
არმინდოდასიკვდილიმისიჩვეულიგზით, სიცივით შემოსულიყო
სხეულში.წყლისგამოზოგვამხოლოდტუჩების დასველებით
გადავწყვიტე.ჩემინივთებიდანმხოლოდფეხსაცმელებიღა
შემომრჩენოდა.ჩემიდანავინატრე, სულ მცირეიმედიმაინც
მექნებოდარომაქედანგავაღწევდი.ახლაისიცარ მქონდა.სანამ
ჰაერიმეყოფოდა, უნდამებრძოლა, აქედანთავიუნდადამეღწია. .
.
მაგრამროგორ? !-ამაზეწარმოდგენანამდვილადარ მქონდა. .
.
უცებერთიუცნაურიკითხვაგამიჩნდადასულ პაწიაიმედისადღაც,
გულისუკანმიიკუჭა. ..რატომიყოჩემისაფლავიმიწით ამოუვსებელი,
რატომჰქონდაჩემს" სარკოფაგს"ჭერი?!იქნებბედუინსსაფლავის
მიწითამოვსებისდრო არჰქონდა, ჩქარობდათუდაეზარა?იქნებაქ,
ადამიანისდამარხვისასეთიწესიარსებობდა, რაზეცმეარაფერი
ვიცოდი?..ანრატომჩქარობდა? !იქნებ რამესხვამოხდა?იქნებუნდა
მობრუნდესდააქედანუნდაამომიყვანოს?-შეუჩერებლად
მიტრიალებდაგონებაში." ნილნაუნდამენდო, ბრმადუნდამენდო,
გზაშიბევრიუცნაურიგადაწყვეტილებისმიღებამომიწევს, არ
დაფრთხე, არ გაიქცეთორემორივედავიღუპებით! "-გამიელვა
გონებაშიმისმახმამ.იქნებმართლაცრაიმეჩაიფიქრა? ..
.

ჩემიანგარიშითკიდევექვსიოდესაათიგავიდა..
.მაგრამარსაიდან
ჩამიჩუმიარისმოდა.არავინარმოდიოდაჩემსგადასარჩენად.
სასოწარკვეთამიმატა.იმედი,სახლში დაბრუნებაზეჩემი
ოცნებასავით -ნელნელაქრებოდა.მაინც ველოდი, რომმოვიდოდადა
აქედანამომიყვანდა.კიდევერთიიმდენიდროგავიდა, მაგრამარავინ
მოსულა.თანდათანვრწმუნდებოდირომმიმატოვა,სულში
დაბადებულიტკივილინელ ნელაძლიერდებოდადაისეღრმად
მესობოდარომგანძრევისსაშუალებასარმაძლევდა.მოუნელებელი
ისიყო, რომ სწორედმისიხელითვიყავიცოცხლადდამარხული.
ადამიანმა,საკუთარ თავზემეტადრომვენდობოდი, -ლამისუკვე
სამშვიდობოსგასული, მაგრამავადმყოფიდაუმწეო, -თავიდან
მომიცილა, შუასაჰარაშიცოცხლადდამმარხადადედამიწიდან
უკვალოდგამაქრო!

მოულოდნელად ჩემსსაფლავშირაღაცამოძრავდა.
..

-"ალბათვირთხაა,ეგღამინდა,რომცოცხლად გამომხრას..
.მაგრამ
საიდანშემოძვრა?!
"-ფეხსაცმელიგავიხადედავირთხის
მოსაგერიებლადმოვემზადე, მაგრამშიშველ ფეხზე,
ძალიანფაფუკი
დათბილიფუმფულაკუდი მომედო.

ესვირთხაარიყო.ცოტახანშიკიდევერთიკუდივიგრძენიხელზე.
..

ნაცნობიწკუმტუნიმომესმადაფუმფულაკუდმაჩემსსაბანზე
ამობობღებაგადაწყვიტა..
.ძალიანფრთხილადგავწიემისკენხელიდა
პირველირაცმომყვა, ესიყოდიდი, ვეებერთელაყურები.ცოტაცდა
ფუმფულაკუდიანმადიდყურამ, -ხელისგულიამილოკა.

-
„ფენეკი-ისპატარალეკვიაგუშინრომმესტუმრა.მიცნო.
..ალბათ
აქვესოროადასუნითმიპოვა, დედაცაქიქნება.
"
სულ ახლოს"
კედელთან"გამაფრთხილებელიღრენანარევიწკმუტუნი
გაისმა.

- „დედაფენეკი,აქვე,გვერდითყოფილა.თუ სოროსგამოვთხრი,
არცჰაერიმომაკლდებადასინათლეცშემოაღწევს.ახლამშვიდად
უნდავიყო.არუნდაგავაბრაზოდაშევაშინო.
..
ამასობაშიიქნებრამე
მოვიფიქრო..
.“

ლეკვებიწკმუტუნით გაქრნენ.მელაჰაერსყნოსავდა.რაკიღრენა
შეწყვიტა,
მივხვდირომმანაც მიცნო .ხელისცეცებით დავიწყეიმ
ხვრელისძებნა,საიდანაცმელაშემოძვრა.მალემივაგენი
ხელისგულისოდენახვრელს, თურმეესიყო ჩემიმთავარისაჰაერო,
აქედანშემოდიოდაჰაერი.როგორცჩანდა ზემოთ გათენებულიყო
დაფენეკისოროსდაუბრუნდა.ღამესუნდადავლოდებოდი, მელა
სანადიროდ რომწავიდოდა,როგორმე ხვრელისგადიდებაუნდა
მეცადა.

თითქოსუნდაგამხარებოდასაჰაერორომვიპოვე,მბჟუტავიიმედი
რომგამიჩნდადადიდიწვალებისშემდეგიქნებაქედანკიდევაც
გამეღწია,
მაგრამწყენისადასასოწარკვეთისგანძალაგამოცლილს
სიხარულისთავიარ მქონდა.არცჩემიგეგმაიყო ადვილად
შესასრულებელი.ფენეკის"სახლისნგრევას"რომდავიწყებდი,
პატრონიშეიძლებოდათავსდამსხმოდა. ..

უსიამო გრძნობამმიკბინაგულზე.

ველურიმტაცებელი, თავსხმაწვიმასადაქარშირომშევიფარე, -
სიკეთით თავისებურად მიხდიდასამაგიეროს.ახლამევიყავიმასთან
შეფარებული, მისიდაუპატიჟებელი სტუმარიდათავსარ მესხმოდა.
მისისორო-ჩემიგადარჩენისერთადერთიშანსიიყო,როგორცგუშინ
ჩემიკარავი -მისიპატარაოჯახისთვის.ესპაწიაცხოველი, თავისი
საქციელით იმდენად მაღლაიდგაიმადამიანებზე, ვისაცსაჰარაში
გადავეყარე,რომ მსხვილიცრემლიუხმოდგადავყლაპე.

მე,
ისევმარტოდაისევჩემითავისამარავიყავი.

ისევისევიწყებდი,
როგორცსაჰარაშიჩემიდაკარგვისპირველ დღეს.

ოღონდმაშინ,ჩემთვისსაფლავისგათხრაზევფიქრობდი.ახლაკი,
საფლავიდანთავისდაღწევაუნდამეცადა.
როგორცმაშინ,
ახლაცმხოლოდორირამმქონდა.
..წყალიდაიმედი.

სიზმარივითცხადი)

მეშეზრდილი
ვარ უდაბნოსვარვარს

დაცხელიქარის
გესლიანხარხარს,

შენვისაცელი,
-
მეიქნებარ ვარ.
..

მევისაცვეძებ,
-
შენიქნებარხარ.
..

მერე
ღმერთებთანვაბეზღებღმერთებს

დაფუჭილოცვა
ხმებაბაგეზე.

დაამბობს
ქრისტე-მოთმენაგმართებს.
..

მაგრამალლაჰი
ხმლისკენმაქეზებს.

ტარიელ ჭანტურია.

საფლავშისიჩუმეჩამოწვა.

სამარისკუთხეშითვალდახუჭულივიჯექიდაღამესველოდი.დროის
საზომიჩემთვისახლაფენეკიიყო.ღამისმტაცებელი,
დღისაუტანელ
სიცხესსოროშიემალებოდადამშვიდადეძინა.დაღამებამდე
როგორცჩანდაჯერდიდიდროიყო.ჩემსგონებაშიუამრავიფიქრი
ერთდროულადირეოდა.აზრებისდალაგებაარცმიცდია, ფიქრების
უნაპირომდინარეთავისჭკუაზეაღმადაღმამიმაქანავებდა.

-"უნდაგავაღწიო აქედან,უნდაგადავრჩე!სამზეოზეუნდაგავიდე!
როგორბნელა, ესსიბნელე, საკუთართავშიმაბრუნებსდაციბრუტივით
მატრიალებს!როგორმეთავსუნდამოვერიო!ლოდინიდაფიქრიუნდა
შევწყვიტო,რობოტად უნდავიქცე, უგრძნობ,კონკრეტულიმიზნისკენ
მოძრავმანქანად!სხვანაირადაქედანვერ გავაღწევ!ბედუინიუნდა
დავივიწყო,-თორემანგულიგამისკდებაანთავი! .
..
"

ფიქრიდანწკმუტუნმაგამომარკვია,
ფენეკისლეკვიჩემსმუხლზე
ამოცოცებასჯიუტად ცდილობდა.ხელშიავიყვანეპაწიამასპინძელი
დაგულზემივიხუტე.ლეკვმათავიკისერთანჩამომადოდაგემრიელად
მოიკალათა.ჩემსმხარზე მასავითპაწიადათბილმასიმშვიდემ
დაისადგურა.მისიწყალობაიყო, გამოღვიძებულსშიშით გულირომარ
გამისკდა.ფენეკი,
საზარელ დაბნელ საფლავში-ჩემიერთადერთი
კავშირიიყოსიცოცხლესთან, ზედასამყაროსთან,მზესთან,
მომავალთანდაიმედთან.ცხოველისსითბომდანდობამდამამშვიდა.
პატარადაუმწეო სხეულისფეთქვასვუსმენდიდა დაღამებას ველოდი.

ჩემისხეული,სულიდაგონებაერთმანეთსერთმანეთს
აუჯანყდნენ.სულსჩემიუბედურებისდაჯერებაარ უნდოდა.გონება
მეუბნებოდა,რომგამწირეს, უსარგებლონივთივით გადამაგდესდა
მიწაშიჩამფლეს.სულისდაგონებისგარეშედარჩენილი სხეულიკი,
უმოძრაო დაგაქვავებული,სწორედიქიდო,სადაცუნდაყოფილიყო -
საფლავში.

ამფორიაქშივერშევნიშნერადროგავიდა.

ლეკვიუჩუმრად წასულიყო.ყელთანგაჩენილ სიგრილეზემივხვდირომ

ისევმარტოდავრჩი.როგორცჩანდა, ზემოთდაღამებულიყო დაოჯახი
სანადიროდ გაიკრიფა.სასოწარკვეთილებასდაუიმედობასმთელი
შემორჩენილიძალით ვებრძოდი.ძლივსმოვიკრიფენებისყოფა,
ფეხსაცმელიმოვიმარჯვედაძირითსოროსკედელისმონგრევა
დავიწყე.მთელიღამე, შეუჩერებლადვიღებდიგაქვავებულ ქვიშას.არ
ვიცოდირადროგავიდაანზემოთგათენდათუარა.გონება-
გამორთულიმექანიკურადვმოძრაობდი.როგორცკიფხაჭუნიმომესმა,
მაშინვეგავჩერდი,ნაყარიმიწაკუთხეშიმივწიე,
წყალიმოვსვიდა
დღისგადასაგორებლადმოვემზადე.
 ის დღე,მედალეკვმაისევერთადგავატარეთ,
მასისევჩემს
მხარზეეძინა,
მეკიზურგითსაფლავისკედელსმიყრდნობილი
გაუნძრევლადვიჯექიდაჩაძინებასვცდილობდი.

ჩემიძილიუსიზმრო,
უფიქროდაბნელიიყო.

საკუთარ საფლავშიპირველადდამართლა მკვდარივით მეძინა.

როგორცკიფენეკებიგაიკრიფნენ, ისევთხრასშევუდექი.
მეჩვენებოდარომმიწასბევრს ვეზიდებოდი,ხვრელიკიმხოლოდ
ცოტათითუგაფართოვდა.უკვემესამეღამესვატარებდისამარეშიდა
ჩემისურვილისმიუხედავად მაინცვაგრძელებდილოდინს.ჩემიეჭვი
გამართლდა.არავინმომაკითხა.ზემოდანსაშველიარ იყო.

საკუთარ გონებასვებრძოდი,რომარმეფიქრა.ხანდახანკიდევაც
გამომდიოდა, მაგრამრატომღაცმაინცმოტივტივდებოდახოლმე
გონებაშიალ კაბირისსახე,მზერა,
თვალები,
მგელლომიანიმხარი. .
.

-„
ნილნა,
ჟამილლ. .ტესმიალ კაბირ!
“-ისეახლოდანგავიგონე
მისიხმარომშევკრთი..
.

-"ჯანდაბა!რაუბედურებაა.
..რატომმელანდება!საკმარისია,
უკვე
ვისწავლემოტყუებით, იმედგაცურებით,
ღალატით, უმადურობითდა
შეურაცხყოფითგამოწვეულისიმწრისფასი.დაუნდობელი
წუთისოფელიისევისაცოცხლებს,თუერთხელ ისეთიბოროტება
მაინცარშეამთხვევია,საკუთარხორცსკბილითრომაგლეჯინებსკაცს.
ბოროტების მორევა-მოკვდავისთვისწარმოუდგენელია.უბედურება
ხომმარტო არ მოდისდათურამდენიმეერთად დაგატყდათავს,
სიკვდილს განატრებინებს,მაგრამცოცხლადდამარხვას, ცოცხლად
დამარხვასგანატრებინებს?! სრულისიმართლედაუწერიაედგარ პოს
დაესსიმართლემედამატყდათავს. .
.

"
-ალ კაბირ,ცოცხალიროგორდამმარხე!ესრაჩაიდინე!ამასარც
პოლონელიგააკეთებდა, არცჰილალე. .
.თუგადავრჩი,თუაქედან
გავაღწიე,ათასიალლაჰიცვერ გიშველის!პასუხსგაგებინებამ
ბოროტებისთვის!ცოცხლადდაგმარხავ! .
."

გულშინელ-ნელ ბრაზიგამოიკვანძა.გულისკოვზთანგაქვავებულმა
სიმწარემ-ძალამოიცა.ბრაზიგაიბერა,გადიდდადაგასივდა, ბოღმით
დამძიმდა,სისხლშიდატვინშიგაჯდა,
ცეცხლივით წამეკიდა,
ერთიანადჩამითრია,აღელდა,გაცოფდადაისეთიძალით ამომასკდა
ყელშირომკინაღამგულისფიცარიგამოანგრია.ჩემითავიდამეკარგა,
მდუღარელავად ქცეულს-კიდურებიტყვიასავითდამიძიმდა,ტირილის
დაკივილისნაცვლად,სიმწრისგანუხმოღმუილიაღმომხდა.ისევ
გამიელვააზრმა,რომ მე,
ნამდვილადშემეძლო ადამიანის მოკვლადა
რატომღაცახლაესძალიანგამიხარდა!სამაგიეროსგადახდა
მინდოდა!მოტყუებულინდობისსაფასურიმინდოდა!შურისძიება
მინდოდა!.
.

.
..
დაბრაზმაწარმოუდგენელიძალამომცა.

წიხლიძლიერად ჩავაზილენაპრალს.ყრუბაგუნიმომესმა,ისეთი,
როგორსაცკედლისუკანსიცარიელისექოგამოსცემს.სასწრაფოდ
ვეციხვრელსდახელით დავეჯაჯგურე,ვეებერთელანატეხი
გადმოვარდადახრიალითდაიშალა.ხვრელიგვარიანად გაფართოვდა.
უსაზღვროდგამეხარდა,ერთასეთინატეხს კიდევთუმოვანგრევდი
უჰაერობითგაგუდვააღარდამემუქრებოდა.მელიაპაწაწკინტელაიყო,
მაგრამიმედიმქონდა,მიწისზედაპირისკენმიმავლისოროსხვრელი
უფრო ფართოიქნებოდა, თუარადადიდიჯაფადამადგებოდა.

წყალიმოვსინჯე.ჯერთითქმისსავსეიყოტყავისგუდურა,
წყალზე
შეიძლებოდაჯერ არ მედარდა.

იმედიმოძლიერდა.მოპირდაპირეკედელსზურგითმივეყრდენიდა
ისევმივარტყიფეხიკედელს, ისევმოზრდილინატეხიმოვიპოვე.
სასწრაფოდმივწიეკუთხეშინაყარიმიწადახვრელისგაფართოვება
დავიწყე.ფენეკისსოროსმივადექი.მზრუნველ ცხოველს, სორო
აქლემისდათხისბეწვით მოეფინა, ალაგ-ალაგხელშიფრინველის
ბუმბულიცმომყვა. .
.რამოდენიმესაათიშეუჩერებლადვხეხავდი
ფეხსაცმლისძირით ხვრელისნაპირებს, საყრდენ-
მონგრეულიქვიშა
ადვილად დამემორჩილა.საფლავისორიკუთხეთითქმის
„ჭერამდე გაივსო ნაყარიმიწითდაფენეკის"ბუდეც"თანმიჰყვა.

ფხაჭუნზემივხვდირომმასპინძელიდაბრუნდა.დედაფენეკმა
ცვლილებამაშინვეშენიშნა.მესმოდაროგორდატრიალდა ყოფილ
სოროში წრეზე,ცოტაიყოყმანა, მაგრამმერე ჩემსკენლეკვებიანად
გადმოძვრადასაბანზემოიკალათა. .
.ველურმამტაცებელმასოროს
მონგრევამაპატიადა ჩემსჭერქვეშ დაიდობინა.
ფენეკებირომარ შემეწუხებინა,
ნაპრალთანახლოსმოვიკუნტე, თავი
გამონგრეულ ხვრელთანმივდევი.დაღამებამდეუნდამომეცადა.
ჩუმადდაგაუნძრევლად ვიწექი.შევეცადედამეძინა,
მაგრამ გონება
დამშვიდებასარცაპირებდა.რამოდენიმესაათიმტანჯველ
ძილღვიძილშიგავატარე.

ქუთუთოებშიწვეტიანინემსებივითნელაშემესო ტკივილი.
თვალებიისეამეწვარომ ხელიავიფარე.რაღაც, -უჩვეულოდმძაფრად
მესობოდადამისგანსაშველიარიყო.თვალებში მოყვითალო
სითეთრეგამეჭედა.

ესამომავალიმზისსხივიიყო.სოროშიშეუმჩნევლად შემომძვრალიყო
დაგადარჩენასმილოცავდა.ნათელსგადაჩვეულითვალებიდან
ცრემლიღაპაღუპით მდიოდა, ოღონდ ეს ტკივილისცრემლიიყო თუ
სიხარულისერთმაღმერთმაიცოდა.როგორციქნა, გარემოსაღქმა
დავიწყედაპირველირაცთვალშიმომხვდა-ბევრიმზეებიიყო.უფრო
სწორადბევრიგვირაბი-რომელიცმზეებითთავდებოდა.მიწის
ზედაპირისკენგვირაბებისმთელი ქსელი მიდიოდა.მოუხელთებელ
დაეშმაკფენეკსუამრავიხვრელი გაეყვანათავისსორომდე.ერთგან
ჩამძვრალს ასიოდენაბჯისდაშორებითსულ სხვადასხვაადგილას
შეეძლოთავიამოეყო დაკვალიაერია.

გაკვირვებულმაორმოცამდეგვირაბიდათვალე.ყველაზენაკლები
სიგრძისდაორიისეთიმომიჯნავეგვირაბიამოვარჩიერომლებსაც
ვიწროტიხარიჰყოფდა.მისმონგრევასორიანსამიღამე
დაჭირდებოდა.სიხარულითდაჰაერითთავბრუდახვეულმაღრმად
ამოვისუნთქე.ლეკვმასასწრაფოდმოძებნაჩემიმხარიდაყელზე
ვეებერთელაყურებით მომეხუტა.ცრემლიშეუჩერებლად მდიოდა,
ქვიშითამოვსებულ თვალებსრეცხავდადაყელზენაკადულად
მეღვრებოდა.ფენეკისლეკვიჩუმადწკმუტუნებდადაკისერთან
გამოკვანძულ ცრემლებსფრთხილადუსინჯავდაგემოს.

დაღამებისთანავეჩანაფიქრისგანხორციელებასშევუდექი.წინ
ადვილად მივდიოდი.გამკვრივებული, მაგრამნათხარიქვიშა
ადვილად მემორჩილებოდა.გაუჩერებლადვხეხავდიფეხსაცმლის
ძირით,მუშტით ვანგრევდიტიხრისგამკვრივებულ ნაწილს, მერე
ნაყარსვპოტნიდი,ფეხსაცმელებშივყრიდი, ხოხვით უკან
ვბრუნდებოდიდასაფლავშივტკეპნიდი.
 მეხუთეღამე-ძალიანძნელიგამოდგა.ძალიანგამიჭირდა.
ფრჩხილებიდამატყდა, ხელისგულებიდამისკდა, მუხლები
გადამიტყავდადასისხლმადაიწყოჟონვა, მაგრამჩემიშეჩერება
აღარაფერსშეეძლო.მთელიღამეშეუსვენებლადვაფართოვებდი
გასასვლელს.გადავწყვიტე ნაყარიმიწაჩემსქვემოთ ჩამეხვეტადა
სამარეშიაღარმივბრუნებულიყავი.წყლისგუდაავითრიედამანძილი
თვალითგავზომე.მიწისზედაპირამდესულ ორმოციოდე გაშლილი
მკლავისსიგრძემანძილიღამრჩებოდა.მაგრამსხვაშიშიცგამიჩნდა.
ჩემიპაწიამასპინძელი,სისხლისსუნსთუიკრავდა, -თავდასხმა
გარდაუვალიიქნებოდა.რამეუნდამომეფიქრებინა, უფრო სწრაფად
რომ წავსულიყავიწინ.

- "წყალი!წყლით თუდავასველებ,უფროსწრაფად მოვანგრევ!

სადვიყავიაქამდე!ამბნელმასაფლავმაგონებაცდამიბნელა!"-
საწრაფოდმოვაგროვეპეშვშიწყალიდაკედელს მივასხი.თითეულ
წვეთსვუფრთხილდებოდი.არცერთიწვეთიარ უნდადამეკარგა.ცოტა
ხნისშემდეგფეხსაცმლისქუსლიმივარტყიდასველებულ ადგილს, ისე
უცბად ჩამოიშალა,
რომსიხარულისგანკინაღამგულიწამივიდა.
გათენებამდეალბათ სამიოდესაათიღარჩებოდა.წყლით დანამული
ტიხარიქვიშისკოშკივითიშლებოდა.სწრაფადვანაწილებდინაშალს,
ვიწროადგილებსფეხსაცმლითვხეხავდიდაზემოთშეუჩერებლად
მივიწევდი..
.

ფრჩხილებიდათითებიმთლადდამეგლიჯა.ხელისგულებიდანდა
დაჟეჟილიმუხლებიდან ქვიშაშიარეულისისხლიმდიოდა,
საშინლად
მეწვოდაიარები,
მაგრამყურადღებასარვაქცევდი.

მეექვსედილას, გამთენიასროგორციქნამიწისზედაპირზე
ამოვაღწიე.ნელ- ნელატაატითავდექიფეხზე, წელშიგავიმართე,ჰაერი
ღრმად დამთელიფილტვებითხმაურიანადშევისუნთქე.საფლავის
სუნიდაბლანტიჰაერიფილტვებიდანმთელიძალით გამოვდევნე.
იმისშეგნებით, რომ კიდევერთხელ გადავრჩი,აღმოსავლეთისკენ
ფერნაცვალ სივრცესისემივაჩერდითითქოსპირველად დავინახე
მიწა,
ზეცა, განთიადიდაამომავალიმზე.

მე,
საჰარაშიხუთიდღისწინ ცოცხლადდამარხული, ახლა
დედამიწაზევიდექი, სასწაულსმთელისხეულითვგრძნობდი და
„მკვდრეთითაღმდგარი მზისამოსვლასველოდი.ძლივსვიჯერებდი
რომსაფლავს გავექეცი. საჰარასუსასრულოსივრცეცკიაღარ
მაშინებდა.რამოსატანიიყომისისაზარელისიცხედაძვლების
გამყინავისიცივე-ცოცხლადდამარხულისზაფრასთანდაშიშთან.

მზეამოიწვერადაჰაერიუცბადგათბა.წყალიაღარდამიშურებია.
მხრიდანსახვევიმოვიხსენი.ნაჭერიდავასველედასისხლიანი
ხელებიდამუხლებიგავიწმინდე.პირიდავიბანედამზესსახე
მივუშვირე.ნაღრძობიფეხიაღარმაწუხებდა.სახსარსმხოლოდ აქა-
იქ
შემორჩენოდასიყვითლე.ფეხსთავისუფლადვადგამდი.მისინდობა
უკვეშეიძლებოდა.

რატომღაც ისეძლიერმომინდაჩემისაფლავისნახვარომუკან
მივბრუნდი.ჩემსსამარეზელოდიიდო.

-„ქვადაუდია,ადგილიმოუნიშნავს.აი რატომვერაფერივუქენი
ჭერს.თურმეესლოდიედოზემოდან. .
.“-უფრო ახლოსმივედირომ
კარგადმენახაჩემისაფლავისქვა.რატომღაცყველაფრისდახსომება
მინდოდა.ყველადეტალსრაღაცგანსაკუთრებულიმნიშვნელობა
შეეძინაჩემთვის.საფლავსგარშემოშემოვუარე დალოდს
დავაკვირდი.

დანახულმათავზარიდამცა. .
.საფლავზე,ლოდისნაცვლად ჩემი
აქლემის უფეხებო ლეშიეგდოდაცასღიათვალებით მისჩერებოდა.
ცხოველსოთხივე ფეხიხერხემლამდეჰქონდააგლეჯილი.
გულღვიძლიგამოგლეჯილი.ლოდსდამსგავსებულიმისიუფეხებო,
ერთკუზიანისხეულისაფლავზემსხვერპლადშეწირულივით ეგდო.
საშინელისანახაობით შეშინებულმაუკანდავიხიედააქლემისღია
თვალებსშევაჩერდი.მისცაშიგაჩერებულ მზერასმონუსხულივით
ვუყურებდიდათვალსვეღარვაცილებდი.

პირისაშინლად გამიშრა,ხელებიამიკანკალდა.წყალიმოვსვი,
მაგრამგუდახელიდანგამისხლტა.მექანიკურადმისდასაჭერად
დავიჩოქედამიწასდავხედე.ახლამიწაზედანახულმადამცათავზარი.
ქვიშამენაამოიდგადაუარესიამბისმოყოლადაიწყო.იქაურობა
უამრავინაკვალევით იყოგადათქერილი.ადამიანის,აქლემისდა
რაღაც უცნაურიცხოველისუამრავიკვალიემჩნეოდაქვიშას.ორ თუ
სამადგილას, ქვიშასისხლითაციყო გაჟღენთილი.რაღაცუბედურება
დატრიალებულიყო, რაღაც თავდასხმათუშეტაკება.მოშორებით თხის
ტყავის მოგრძო გუდურაეგდო.სწორედისეთიტუარეგებირომ
იყენებდნენწლისშესანახად.გუდურაწყლითიყო სავსე.სიჩქარეში
ვიღაცასდარჩენოდა.ნაბანაკარიადგილისძებნადავიწყე.ჩემი
საფლავიდანორასიოდენაბიჯზე კერიავიპოვე, ზედ შემორჩენილი
ნახშირი ცივიიყო.როგორცჩანდარამოდენიმედღეახლომახლო
არავინყოფილა.აღარვიცოდირაღამეფიქრაანროგორ ამეხსნა
ნანახი.

ათასგვარნაკვალევშიჯადარისკვალისგამორჩევადავიწყე.
მინდოდაგამომეცნო საითგაიქცა.როგორცჩანდაცხენსმისდევდნენ,
მისინაკვალევისრულიად სხვა,ჩემივარაუდით აქლემისნაკვალევით
იყო გადაფარული.მაგრამვერაფრითვხსნიდიადამიანისშიშველი
ფეხებისუამრავნატერფალს, რომელიცმთელ არემარესმოსდებოდა.
კვალმაგაშლილ ადგილამდე მიმიყვანადაფლატესთანშეწყდა.
ჯადარიფლატედანგადამხტარიყო.მდევარს, როგორცჩანდა
ადგილზეეტრიალადაუკანმობრუნებულიყო.ეჭვიცარ შემპარვია
რომ ჯადარს ვერავინდაეწეოდა, მაგრამ ახლომახლო ისეთი
ვერაფერივიპოვე უფრო მეტირომგამეგო.გამახსენდარომჰილალეს
მხლებლებსთოფებიცჰქონდათდაარცტყვიაწამალიაკლდათ.ისევ
მოვბრუნდი ცარიელივაზნაანტყვიარომმეპოვა, მაგრამვერაფერი
ვნახე.რატომღაცდარწმუნებულივიყავირომთოფისგასროლისხმას
საფლავშიცგავიგონებდი,მაგრამარაფერიგამიგონია.

-„სიმართლედამიმალა.ანტილოპებისრემაარ ყოფილა,
მდევარი
დაგვეწიაანრაღაცსხვამოხდა.
“

ბედუინისკვალიარსად ჩანდა.საშინელიდარდიშემომაწვა.
ამდენიბრაზისმიუხედავად, სამაგიეროსგადახდასრომვეღარ
შევძლებდი-ისმადარდებდათუსიკვდილისთვისარ მემეტებოდა-ვერ
ვხვდებოდი.უცნაურიტკივილიმკერდზეისედამაწვა, ლამისგამსრისა.
რამოდენიმეჯერღრმად ჩავისუნთქე, დამშვიდებასვცდილობდი,
მაგრამარაფერიგამომდიოდა.უცებგაქცევამომინდა.ამადგილის
შემეშინდადადაუძლეველისურვილიდამეუფლაიქაურობას
სასწრაფოდგავცლოდი.

ჩემიავლა-დიდებამოვათვალიერე.თანთბილიბედუინური
მოსასხამი,კერიაზეამოკრეფილინახშირისხუთიოდენატეხი,ორი
გუდაწყალიდაჩემიმხსნელიფეხსაცმელებიღამქონდა.დედის
ნაჩუქარი ტიმბერლენდები ჩემიერთადერთიკავშირიღაიყო ჩემს
ოჯახთან.ფეხსაცმელებსთხრისადახეხვისგანძირებითითქმის
გალეოდა.მტვერიდაჭუჭყიმოვაშორე, ერთმანეთზეგადავაბიდა
კისერზეჩამოვიკიდე.

მარტოობისაღარ მეშინოდა.იმაზედიდიმარტოობა,
-რაც
ცოცხლადდამარხულმაგადავიტანე,-ჩემთვისაღარარსებობდა.
აღარც დღისაუტანელისიცხედაღამისსიცივემადარდებდა.
მახსოვდარომ ფარაფრამდე შვიდიდღისსავალიიყო დარჩენილიდა
როგორმეიქამდეუნდამიმეღწია.მაგრამფეხით იქამდემისვლას
თხუთმეტიდღემაინცდასჭირდებოდა.

- „იქნებმეორეაქლემიგადარჩადასადმე უპატრონოდ
დაეხეტება.ბარხანისწვერზეუნდაავიდედაიქნებრამედავინახო.“-
ჩრდილოეთიდანმოვუარექვიშისმთას, წყალიქვემოთ,დიუნებს
შორის ჩაჭრილივიწრო ხეობაშიდავაბინავე,
ასვლამინდოდა, მაგრამ
უძილობითდაუძლურებულსძალაარმეყო.წყლისგუდასთან
მივცოცდიდაზედთავიმივდე.უცბადვინატრერომ ესყველაფერი
მხოლოდ სიზმარიყოფილიყოდათვალსრომგავახელდი,ღიაცადა
ქვიშიანისაჰარაკიარა,ჩემისახლისჭერიდაჩემს ფანჯარაზე
ლურჯადაყვავებულიაფრიკულიიებიდამენახა. .
.

თვალირომგავახილე ცაზემთვარეკამკამებდა.მისნათელს
გარემო გაეცისკროვნებინა.მოსარკულ ცაზე სწრაფადმოვძებნე
პატარადათვისთანავარსკვლავედიდაპოლარულივარსკვლავი.
ჰორიზონტისმხარეებიქვიშაზემოვხაზე დახეობიდანგამოსულმა
გეზიდასავლეთისკენავიღე,მაგრამ ორასიოდენაბიჯზე ისევ
ფლატემმომიჭრაგზა.

ესადგილი კონცხივითიყოშეჭრილიუდაბურ სიცარიელეში.

ქვემოთდაბლობიმოჩანდა.მხოლოდსამხრეთისკენმიუყვებოდა
დაღრენილ ფლატესერთიპატარასაცალფეხო ბილიკი.ბილიკმამალე
გაშლილ ადგილზეგამიყვანა,ისიყო ფლატესკენ ზურგით უნდა
შევბრუნებულიყავი,
რომ ქვიშიანდაბლობზეწითელინაღვერდლების
ლაპლაპმათვალიმომტაცა.

ქვემოთბანაკიიყო გაშლილი.ნაღვერდლებისალი წრიული

ლახმაჯებისგარშემო ისელიცლიცებდა, თითქოსხუთი დაბნელებული
მზე მიწაზეჩამობრძანებულიყოდამხოლოდცეცხლისგვირგვინებით
ამჟღავნებდნენთავისკოსმიურწარმომავლობას.

თითოეულიწრის გარშემოადამიანებისჯგუფიისხდა,ოცკაცამდე
იქნებოდნენ.დაცალკევებულმაჯგუფებმადაიმან,რომმათ შორის
ქალებივერ შევნიშნე,
მაფიქრებინარომ ისინიუფრომდევრებიან
ყაჩაღებიიყვნენდადილითსხვადასხვამხარესაპირებდნენ
დაფანტვას.
 ფლატესწვეტიანიცხვირიდაბლაგაშლილ ველს ზემოდან
სახურავივით ჰქონდაწაფარებული,მეცმისცხვირზეგავწექიდა
არემარეხელისგულზეგადამეშალა.სიშორისგამო ადამიანების
საუბრისხმებიარ მესმოდა,მაგრამუღრუბლოცაზედანთებული
მთვარისქათქათანათელისწყალობით ყველამათგანსვხედავდიდა
მოძრაობასაცკარგად ვარჩევდი.

ბანაკინაგვიანევადვახშმობდა.

მობანაკეებსსახეებიმთლიანადუჩანდათ,ესეიგიტუარეგებიარ
იყვნენ.მათიაქლემები ჩემგანკარგაშორს,ქვიშრობისბოლოს
იყვნენჩაჩოქილებიდაზედ ბარგიეკიდათ.ჩანდაბანაკინაუცბათევი
იყოდადიდხანსდარჩენასარ აპირებდა.აზრიგამიჩნდა-როგორმე
აქლემიმომეპარა.ფარაფრამდედარჩენილიგზისფეხით გავლააღარ
მომიწევდა.დრომადერსწყალიდასაჭმელიარ ჭირდებოდა,
გამძლეობაში-უდაბნოშივერავინაჯობებდა.ამისთვისკი ბანაკის
დაძინებასუნდადავლოდებოდი.

ნელ- ნელაჯერ ერთიკოცონიმინავლდა,შემდეგმეორე, კარგახნის

შემდეგმესამედამეოთხე.მხოლოდმეხუთე, ჩემსკენყველაზეახლო
მდგომიბანაკიფხიზლობდა.ბოლოსმათაცმოირგესსასთუმალი.უკვე
დროიყოფლატედანქვემოთჩასასვლელიმეპოვადააქლემებისკენ
გამეკვლიაგზა.თვალით გავზომე ფერდობისმანძილი.ათასამდე
ნაბიჯიმაინცუნდაგამევლორომდაბლობამდეჩამეღწია, იქედანკი
ერთიიმდენი-რომაქლემებამდემივსულიყავი.ჩემიშავიმოსასხამი
შეუმჩნეველსგამხდიდადაარცსურვილისასრულებამეჩვენამაინცდა
მაინცძნელი.მთავარიიყოღამისყარაულიშემემჩნიადამისთვის
შორიდანმომევლო.

მოსასხამშიკარგადგავეხვიე,წამოდგომადავაპირე,
მაგრამ
ბანაკშიუცნაურად მორიალეჩრდილსმოვკარითვალიდა
გაუნძრევლადგავირინდე.

ვიღაცუხმოდ,თითქმისნელიფრენითმოძრაობდა.ჯერ ერთბანაკს
დაუარათავსდაგაქრა.ცოტახანშიისევგამოჩნდადამეორებანაკთან
შეჩერდა.თითქოსრაღაცასდააკვირდათუდაელოდა.მერე
მძინარეებთანმივიდა,
ყველამათგანთანცალკ- ცალკედაიხარადა
ჩუმადგაერიდა.კარგახანიგავიდასანამმესამებანაკთან
გამოჩნდებოდა.ისევგაისრიალაქვიშაზეშავმაჩრდილმადაისევ
წრეზეშემოევლო მძინარეადამიანებს.მისმოძრაობას
ვაკვირდებოდი,მაგრამრამიზანიჰქონდავერვხვდებოდი.როგორც
იქნაჩრდილიმეოთხებანაკსმიუახლოვდადაახლაიქგაირინდა.
თავზეწაადგამძინარეებსდაფრთხილადდაიწყო მათიშემოვლა,წრე
დაასრულადაფლატესჩრდილსშეერია.

მოსასხამითავზეგადავიფარედაფლატესპირასგავწექი.

- „ ეტყობამხოლოდ მეარვაპირებდიქურდობას.ვიღაცთავისივე
ხალხსქურდავსამშუაღამისას.“-გავიფიქრედამეხუთებანაკს
დავაკვირდი.მისგამოჩენასმოთმინებითველოდი.

მალეჩრდილიისევგამოჩნდადაბოლობანაკსლანდივით წაადგა
თავს.ახლამასუკეთვხედავდი.ჯერერთმძინარესთანდაიხარა, მერე
მეორესთან.რამოდენიმეწუთშიყველამათგანიმოიარა.რომ
მობრუნდა,მისხელშიმთვარისშუქზე რაღაცამ ვერცხლისფრად
გაილევა.ესლითონისცივი ფერიიყო.არაბულ ხანჯალზედაცემული
მთვარისშუქისანარეკლი.წამშითოფისლულამაცდაიკრამთვარის
სხივი.ჩრდილმათავიასწია,რატომღაცმეგონარომ ჩემსკენმოიხედა
დაშევცბი,მაგრამარგავნძრეულვარ.მცირემოძრაობაცკიშესამჩნევს
გამხდიდა.ამიტომადგილზეგავქვავდი.ჩრდილიცოტახანსიდგა.
თითქოსკარგად მაკვირდებოდა,მაგრამმერეშებრუნდადაისევ"ნელი
ფრენით"გაეცალაიქაურობას.

- „იქნებბედუინია.
..მაგრამის სულ სხვანაირადმოძრაობს,
სიარულისნაცვლად თითქმისცეკვავს. .
.მაგრამეს...ესსაერთოდარ
დადის...
უბრალოდ ფრინავს!მგონი ისევრაღაცუბედურებაში
გავეხვიე.ფერდობზეჩასვლარომდამეწყომაშინვეშემნიშნავდა,
მოფრინდებოდადაკისერსმომიგრეხდა.ალბათ ახლასაიდანმე
მაკვირდება.როგორცკიგავინძრევი, მიხვდებარომვუთვალთვალებ
დამომკლავს. “

ფლატესპირზეგაწოლილიგარემოსვაკვირდებოდი.მთვარე
გადაიხარადაჩრდილებიმიიყოლა.დაბლობიდანისევაციალდაცივი
ლითონისფერი,მეთოფისლულამიცქერდა.ჩრდილითოფს
მიმიზნებდა.

- "ვერ გაისვრის,
სროლისხმაზეყველაგაიღვიძებს.
"-გავიფიქრე,
მაგრამჩემსვარაუდშიეჭვიგვარიანადმეპარებოდადათოფისლულას
თვალსარვაცილებდი.მოულოდნელადყურთანწკმუტუნიგავიგონე.
თავსდედაფენეკიწამდგომოდა.გავცეცდი.
 - "
ამასრომესროლოსდარამედაუშაოს.
..
"

მელიამყურებიცქვიტადაღამესგახედა.თოფისლულას
მივჩერებოდიდაგასროლასველოდი.ფენეკი ჩემსავით დაბლობს
გაჰყურებდა.მისითვალები წითელ ნაკვერჩხლებადაინთო.უცბად
ისეთისაშიშიმომეჩვენაესპაწიაცხოველი, რომსიცივემგულში
მძაფრადგამიქროლა.ჩემიგულიისეხმაურობდა, მეშინოდააჩრდილს
მისიბაგაბუგიარგაეგონა.მელაჩემზეკარგადხედავდასაფრთხეს,
მაგრამფლატესნაპირისკენუფროწამოიწია,ჩემს წინდადგადა
ჩამომეფარა.ყურდაცქვეტილიფეხმოუცვლელადიდგა, დაბლობს
გადაჰყურებდა,ბალანაშლილიყრუდიღრინებოდადაუკანდახევასარ
აპირებდა.თოფისლულამოწყვეტითდაეშვაძირს.მოლანდებამ
სროლაგადაიფიქრა.შვებითამოვისუნთქე.

ფენეკმაჩუმად დაწკმუტუნა,
ნელაშებრუნდადასიბნელესშეერია.
კიდევერთხელ მიხსნამელიამ.აჩრდილისყურადღებამიიქციადა
ტყვიაამარიდა..
.

აქლემისმოპარვაზეაღარცმიფიქრია.განძრევასვეღარ ვბედავდი
დაჩუმად ვიწექი.

ახლობანაკშივიღაცფეხზეადგადაწყლისგუდასმიეტანა,
მაგრამგაბრაზებულმაშორისმოისროლა.ალბათცარიელიდახვდა.
გვერდზემწოლსხელიკრა.მეორეც წამოჯდა, წელზეიტაცახელიდა
ხმამაღლააყვირდა.მისყვირილზერამოდენიმეკაციწამოიშალადა
რაღაცასამაოდ დაუწყესძებნა.ბანაკმასწრაფადგაიღვიძა.აქეთ
იქეთ დარბოდნენ ხელებსიქნევდნენ,ყვიროდნენდაილანძღებოდნენ.
აქლემებსეცნენ.ყვირილმაიმატა.აღარცაქლემებზეაკიდებული
ბარგიჩანდასადმე.ვიღაცის ხმამაღლ დაძახილზეყველატყავის
გუდებსმივარდა.ამაოდ ბერტყავდნენ,აპირქვავებდნენმაგრამ
არცერთგუდაშიწყალიაღარიყო.ბანაკი აიჭრადააირია, ნაწილი
აქლემებზესხდებოდა, ნაწილირაღაცასუშედეგოდეძებდა.ნაწილი
უწყლოგუდებსსინჯავდა.

მხოლოდ ახლამივხვდირაცმოხდა.

მფრინავმაჩრდილმა-მთელიბანაკიუიარაღოდდაუწყლოდ დატოვა.

მოულოდნელმათოფისგასროლამ ჰაერიშუაზეგაგლიჯადა
ფლატესმხრიდანმძლავრექოდდაიგრგვინა.
ყველაგაშეშდა.ბანაკიერთბაშადჩემსკენშემობრუნდადაფლატეს
ძირსმიაჩერდა.

ზუსტადჩემსქვემოთ,ცხენზეამხედრებულ,მთლიანად შავით
მოსილ ცხვირპირახვეულ ლანდსხელშიმომარჯვებულითოფიეჭირა.

შაოსანმაჩემთვისსრულიადუცნობენაზერაღაცმჭაზეხმით
დაიყვირა.

ბანაკიერთწამსდადუმდა.მაგრამმათერთიკაციგამოეყო დასხვებს
რაღაცნიშანიმისცა.მისდაძახილზე აქლემებზეამხედრებული
ათიოდე კაციდაწინაურდადამხედრისკენჭენებით დაიძრა.
დანარჩენებიცაქლემებსმისცვივდნენ.

მხედარმაცხენსშეუძახა,სწრაფადმოწყდაადგილიდანდა
მომხდურისკენგაჭენდა, ლანდმაუცნაურიმოძრაობაგააკეთადა
გაჭენებულ ცხენზე ფეხზეშედგა.პირველივემოახლოვებულ
მომხდურსსახეშითოფისკონდახიახალა, მკერდშიწვდა,უნაგირიდან
გადმოათრია, ჰაერშიშეატრიალა,მიწაზემოწყვეტით დაახეთქადა
უმხედროდდარჩენილიაქლემისუნაგირზეგადახტა.ცხენიმიწაზე
გართხმულსფეხით შედგა.გაჭენებულიაქლემებიმოწყვეტით
შეჩერდნენდაერთმანეთშიაირივნენ.შაოსანილანდიმეორე
მხედარსმიწვდა, მკერდშიმუხლიჰკრადაყირამალაგადააგდო.
ცხენმაპირდაპირ თავშიისეჩააზილაწიხლიმიწაზედაცემულს,რომ
ძვლებისღრჭიალი დატკაცანიცკიგავიგონე.შაოსანიახლამეორე
აქლემისზურგზეგადაფრინდა, თოფიორივეხელშიიმარჯვა,მესამე
მოტანებულს-ნიკაპქვეშამოსდოდაჰაერშიაწია.თოფმაკონდახთან
გადატყდადაჭახანიგაიღო.ლანდმათოფსხელიუშვადაჰაერში
აწეული-მიწასმთელისიმძიმითდაასკდა.ცხენმაცარ დააყოვნადა
წიხლიჩააზილა.ყველაფერიაზრიალდა.მხედრებიცდილობდნენშავი
ლანდითავისცხენიანადალყაშიმოექციათ დაერთადდასხმოდნენ
თავს,მაგრამამაოდ.

შაოსანი უდაბნოს ცხელიქარივითთავაწყვეტილიდაქროდა.

აქლემებზე,უნაგირებზე,მომხდურებისთავებზე,
მუხლებზე,
ბეჭებზე,
ზურგებზე,მხრებზედაფრინავდადამიწასფეხსარ აკარებდა.ერთი
მხედრიდანმეორეზეპირდაპირჰაერშიგადადიოდადამუხლით,
მუშტითდაწიხლით ყველასუმოწყალოდუსწორდებოდა.მისი
სისწრაფითგაოგნებული მხედრებიწინააღმდეგობისგაწევას ვეღარ
ახერხებდნენ.მხოლოდ შეძახილის ხმაისმოდარასაცმათ
მკერდებზედაზურგებზეძლიერიდარტყმისდამიწაზებრაგვანის ყრუ
ხმაახშობდა.დამფრთხალი აქლემებიღმუილითდარბოდნენ, აქეთ
იქეთ აწყდებოდნენდაისედაცთავგზაარეულ ადამიანებსთქერავდნენ.
ცხენი პატრონსკვალზემიყვებოდა,გვერდიდანარშორდებოდა,
აქლემებზეამხედრებულ მტრებს გზასუღობავდა,ალყისშეკვრის
საშუალებასარაძლევდა,ყალყზედგებოდა,წინაფეხებით
იგერიებდადაშაოსანთანახლოსარ უშვებდა, გადმოვარდნილებს
ფეხებითუმოწყალოდ თელავდადაგამაყრუებლად, გაბმულად
ჭიხვინებდა.

კვნესა,
ყვირილიდალანძღვაერთმანეთშიაირია.
თავპირდასისხლიანებულიმობანაკეებიაუწერელიშიშით
შესცქეროდნენ მთვარისშუქზეჰაერშიმოფრიალეშაოსანსმათ
თავებზე ჯოჯოხეთისანგელოზივითრომდაფრინავდადასულების
ამორთმევითემუქრებოდა.ცოტახანშიაქლემებზეაღარავინიყო.

ესღამეული,უცნაურიმფრინავიშეტაკებაისევემოულოდნელად
დასრულდა, როგორცდაიწყო.

ოთხიოდეგადარჩენილიმიწაზე პირქვეგაწვადათავზეხელები
შემოიწყო.შაოსანილანდიცხენსდაუბრუნდადამიწაზეგაწოლილებს
დააცქერდა.

დანებებულებიხელებსცისკენიშვერდნენდაშეწყალებას
ითხოვდნენ.მხედარმარაღაცუთხრადახელით მიმართულებაუჩვენა.
ორიკაციწამოხტადააქლემებსეცა.შაოსანიადგილიდანარ იძვროდა
დარაღაცასისემშვიდადელოდა, თითქოსწუთისუკანმომხდარიმას
სულაცარეხებოდა.ცოტახანში, წასულებიუკანმობრუნდნენდაორი
აქლემიმოიყოლეს.ერთსტყავისწყლიანიგუდებიჰქონდააკიდებული,
მეორეკიბარგით იყოდახუნძლული.

მხედარმამიწაზეგართხმულ ადამიანებსთვალიმოავლო.ზოგი
წამომჯდარიყო დაგაბრუებულიაქეთ- იქეთიყურებოდა,
ზოგი
ტკივილისგანიმანჭებოდადაყვიროდა.ზოგიგასისხლიანებულ
თავპირსისინჯავდა,ზოგიბრაზითიჭამდამუშტებს.

ამასობაში ღამემიილიადანათელმაიმატა,
თუმცამზის
ამოსვლამდეჯერ ადრეიყო.

გადარჩენილებმადაჭრილებსდანაცემებსმიაკითხეს,წყალს
ასმევდნენ,
ჭრილობებსუსინჯავდნენ დამუჯლუგუნებზემჯიღებით
პასუხობდნენ.
 მხედარი ნელამობრუნდა,
ჩემსკენწამოვიდადაფლატეს
მოუახლოვდა.

ახლაცხენიცკარგადჩანდადაკაციც.

ყელმოღერებულიშავიარაბულიბედაური ამაყად მოაბიჯებდა.

გრძელიფაფარიმუხლამდესცემდა, შუბლზეთეთრივარსკვლავი
აჩნდა,
ფეხებითაბეზარქვიშასმოარღვევდადაგარშემო ნისლივით
ფანტავდა.

მხედარმასახეზეხელიმოისვა, საბურავიმოიხსნადაცასახედა.
მზერაისეშეცვლოდარომძლივსვიცანი.ბედუინის გამომეტყველება
ადამიანისასარ ჰგავდა,
მისისახიდანშემზარავიდაბნელი
სიცარიელემოედინებოდა.ორიოდეწამითშეჩერდადაბანაკსგახედა,
შემდეგ ფლატეს დააკვირდადაცხენიფერდობისკენშემოაბრუნა.

ეშმაკისძაღლები)

„
ზღვისტალღასავით გადმოღვარაკაიროზეამკაცმა
თავისი ფასდაუდებელისიმდიდრე.

მთელ სულთანათშიარმოიძებნებაარცერთისასახლის
კარისარცერთიმსახურიანმოხელე,

რომელსაც მისგანსაჩუქრადოქროსზოდი არ ერგო.რა

საოცრადდიდებული,
რასაოცრად

ღირსეულიდარასაოცრადთავმდაბალია.
"

თარიჰ
ალ-
ფათთაშისქრონიკა

ცხენიბექობსმოეფარათუარა, ფლატედანუკანდავიწიე,
წამოვხტიდარაცძალადაღონეშემრჩენოდაგავიქეცი.საშინელი
გრძნობადამეუფლაიმისგაფიქრებაზე, რომალ კაბირსუნდა
შევხვედროდი.დარწმუნებულივიყავი,რომმისდანახვაზეთავსვერ
შევიკავებდიდაპირდაპირყელშივეცემოდი გამოსაღადრად.
მხოლოდ ცხელიტყვიათუშემაკავებდა.ხელისერთიგაქნევითაც
მომკლავდა, მაგრამარცესმაშინებდა, -
მისიხელით უკვემოკლულიც
ვიყავიდადამარხულიც.ამიტომბოლომდევიბრძოლებდი სანამ
ჩემსასარ მივაღწევდიან ზედ არშევაკვდებოდი.შურისძიება
ვერაგულად, მისინდობისმოტყუებითადვილადშემეძლო, მაგრამ
იმდენადუკადრებლად სამარცხვინომეჩვენა, რომგაფიქრებამაცკი
შემზარა.

გონებასსხვაფიქრიმიხვრეტდა.

მინდოდამისთვისსახეშიისბრაზიშემესხა,რაცამექვსიდღე-
ღამისმანძილზეჩემსსულშიდაგროვდა.დაუძლეველისურვილი
მკლავდა-ჩემივესაფლავში ცოცხლადდამემარხა, იგივეზაფრარომ
გადაეტანა-რაცმე, იგივენაირადგაწამებულიყო -როგორცმე, ისევე
ეგლიჯაშიშველიხელებითგაქვავებულიქვიშა-როგორცმე,იმ
უსასრულოსიცარიელეში, საფლავისკარიდანრომიწყება, ისევე
დაკარგულიყო-როგორცმე.მასაცჩემსავითემკითხავაცოცხალიიყო
თუმკვდარიდამაინც უპირატესობაექნებოდა-ეცოდინებოდარატომ
იყოცოცხლადდამარხული. .
.ისეთმაწარმოუდგენელმასურვილმა
წამომიარა,მგელივით კბილითგამეგლიჯამისი ყელი-რომსისხლის
გემოცკივიგრძენი.ერთიანადცახცახმაამიტანადაცალ მუხლზე
ჩავიჩოქე.შევეცადეგონებამომეკრიბადადავმშვიდებულიყავი.

- აიახლა,ნამდვილადწერასვყავარატანილი.ჯობია
გონებასმოვუხმო..
.რადროსშურისძიებადადროისკარგვაა. .
.გზას
უნდადავადგედაფარაფრამდემივაღწიო.საჭმელიარ მაქვს, მაგრამ
სამაგიეროდ წყალიმაქვს,ბევრიწყალი.კაიროშიდაბრუნება-აი
შურისძიებაყველამტერზეერთად.ბედუინისთვისუკვე მკვდარივარ.
იქნებარმომძებნოსდაარ დამედევნოს.ერთორ ლოცვასწაიკითხავს
საფლავზე,აქლემისლეშისნაცვლადლოდსდადებსდატუარეგებთან
დაბრუნდება.იტყვისრომ მოვკვდიდადამმარხა.ამენოკალია
სიხარულითდაუჯერებს, მილოშინამდვილადარდაუჯერებს.
პოლონელს გვამიჭირდებადასაფლავისგათხრასმოინდომებს,
მაგრამჰილალეაღარ მიეხმარება.მისიმიზანიმხოლოდ ალ კაბირია.
ისევმედაპოლონელიშევრჩებითერთმანეთს.სანამაქამდემოვლენ,
რაღაცდროსმოვიგებ, მაგრამ აქლემიმჭირდება.იქნებწუხანდელი
შეტაკებისშემდეგრომელიმედამფრთხალიდრომადერისადმე
დაეხეტებადაშევეჩეხო.აიმაშინ,ნამდვილადძაღლიაღარდაჰყეფს
ჩემსბედს.ჰოი,რაახლოსვარმიზანთან, ფარაფრასთან,
პოლიციასთან...

ფიქრმადამამშვიდა.მივხვდირომშურიძიებასადაგზის
გაგრძელებასშორის, -სწორიარჩევანიმეორეიყო.ბრაზიდიდ
ენერგიასმაძლევდა, მაგრამსამაგიეროდშურისძიებისსურვილი
მფატრავდადამფიტავდა.მაგრამ სხვაგრძნობაცდამეუფლა, ეს
თავისუფლებისსაოცარიშეგრძნებაიყოსიკვდილისგანდა
საფლავიდანგანთავისუფლებისშვებითმოსულითავისუფლება.
ბედუინზეცაღარ ვიყავიდამოკიდებული, მისიუსიტყვო
მითითებებისთვისანგარიშიაღარუნდაგამეწია, მუდამთვალით არ
უნდამეძებნაიყოთუარაახლომახლო.ჩუმიშიშით აღარუნდა
წამეკითხამისიმზერა, -შეკრულ წარბებსშორისრომჟონავდადა
სიმკაცრედ რომიღვრებოდა.მხოლოდ ჯადარიმენატრებოდა. ..
გონიერიდაულამაზესი არსება, გულწრფელითავდადებით რომ
ცდილობდაჩემსგადარჩენასყველაშემოყრილიგანსაცდელისგან.

როგორციქნააზრებიდავალაგე.თავსძლივსმოვერიე.ჩემი
შელანძღულიმოსასხამითავზებურნუსადშევიკარი,წყლისგუდები
მხარზეგადავიკიდე,ფლატესშემოვუარედათავქვედავეშვი.მზის
ამოსვლისთვისკარგამანძილითდავშორდისაფლავს.სიარულის
რიტმისუთქვასშევუწყე,მზესზურგივაქციე,
სავალიმოვნიშნედაგზას
დავადექი.მზეუკვეკარგადიყოამოსული, როცაორიენტირსმივაღწიე
დადასასვენებლადჩავიმუხლე.

ბოლო შვიდიდღისგანმავლობაშილუკმაცარმქონდაგაღეჭილი,
მაგრამჩემდაგასაოცრად, თავსკარგადვგრძნობდი.შიმშილით
ტანჯვისშეგრძნებაარმქონდა.ჩემს ყოფილ დიეტებზე დავფიქრდი
დამივხვდი,რომყოველგვარდიეტაზეუკეთესისრულიშიმშილიიყო.
სისუსტედათავბრუარმაწუხებდა, სუფთაჰაერით მომარაგებული
ფილტვებითავისუფლადსუნთქავდნენ.გონებადაწმენდილიმქონდა,
აზრი-ნათელი.შიშიდაცუდიგანწყობაყოველწამსუკანიხევდა.
ყველაზემნიშვნელოვანი ისიყო, რომ საჰარას ყოვლადაუტანელი
სამოცგრადუსიანი სიცხე თითქმისასატანიცკიგამხდარიყო.
იძულებითიშიმშილიჩემიორგანიზმისთვისსაშიშიკიარა, -
სასარგებლო აღმოჩნდა.ავადმყოფობაუკვალოდგამქრალიყო,
თითქოს ჩემსნაცვლად -საფლავშიისდარჩა.ფეხსაცთავისუფლად
ვადგამდი.მხოლოდ მარჯვენამხარიმტეხდა.წყალიიმდენიმქონდა
რომფარაფრამდენამდვილადმეყოფოდა, გავბედედაქვიშით სავსე
თმის,დაკაწრულიმუხლების, დაშაშრული, დაგლეჯილიხელებისდა
ჩასისხლიანებული,დამტვრეულიფრჩხილებისდასაბანად გავიმეტე.
მხრიდანმოხსნილისახვევიწყლითდავასველე, სხეულიგავიწმინდე
დასაფლავისმიწისგანდამტვრისგანგანთავისუფლებულიხელახლა
დავიბადე.
 ამასობაშიშუადღისგამთანგავიმზეაღმოსავლურიშემპარავობით,
-ფერებაფერებითწამომადგათავს.ჰაერისიმხურვალისგანაიტალღა.
გახურებულიქვიშიდანადენილმაალმურმასიმკვრივეშეიძინადა
მთელ ახლოჰორიზონტზემრუდე, დაკლაკნილ,უსასრულო გრძელ
სარკედიქცადაქვიშისოქროს კვარცხლბეკებს" მიეყრდნო."მზემ
ადგილიოდნავიცვალათუარათითქოსალმასითერთბაშად დაჭრესო,
ვიწრომაღალ ნაწილებადდაიშალადაგარშემოსარკეების" ტყემ"
ცისარტყელისფერებადდაიწყოლივლივი.მიწისპირზეუამრავიმზე
ერთად აინთო.მირაჟმა,ლურჯიცასარკეებითდაიჭირადამიწაზე
ფიანდაზადჩამოფინა.გარშემოყველაფერიიისფრად, ცისფრად,
ლურჯად, ნარინჯისფრადდამზისფრადაელვარდა.ისევმომტაცა
თვალისაჰარასულმობელმასილამაზემ.ათასობით მზეჩემსწინ
ლიცლიცებდადამე, ჩემიუბრალო,ადამიანურითვალებით მანამ
ვუმზერდი,-სანამმირაჟიარჩაქრა.

გუნებაგამომიკეთდა.შუადღისსიცხეშიმცურავისდამცოცავების
შიშიარმქონდა.ამიტომ ბარხანისჩრდილოეთკალთაზე მივწექიდა
ცასშევაცქერდი.დასვენებისთვისმთელიოთხისაათიმქონდა.ფიქრს
ძილივამჯობინე, მოსასხამშიგავეხვიედაწყლისგუდაზეთავიმივდე.
თვალიმივლულეთუარა,გონებაშიმაშინვებედუინისსიცარიელით და
სიბნელითსავსემზერაამოტივტივდა.ისმზერა,ფლატედან ბოლოს
რომ დავინახე.რასუნდაგამოეწვიაასეთისაშინელი
გამომეტყველება-ვერ ვხვდებოდი.გონებაშიმისსახეს
ვაკვირდებოდი, ყველადეტალსვიხსენებდი, იმ "
რაღაცუჩვეულოს"
ვეძებდი..
.დაისეთრამესმივაგენი, რომწამიერმააღმოჩენამფეხზე
წამომახტუნა..
.

მასთვალებიარ ჰქონდა..
.არჰქონდათუუჩანდა?!მთელი
სხეულითვიგრძენირომმისიღიაქუთუთოებსმიღმაარაფერიარიყო,
საერთოდარაფერი. ..დასწორედამარაფრისგანმოედინებოდაის
თავზარდამცემიუსასრულობადასიცარიელე-ასერომშემზარა.ამ
აღმოჩენამისემაგრად შემაშინა,
რომუნებურადთავისდამშვიდება
დავიწყე.

"
-ღამეიყო,კარგადვერდავინახე,
სიბნელეშივერ გავარჩიე!"-
მაგრამალღოცრომმკარნახობდარაღაცსაშიშსდაუჩვევს? !მისი
სხეულისდანაკვთებისიდეალურიმოხაზულობაიმდენად
არაბუნებრივიდაგამაოგნებელიიყო, რომ მუდმივადმაოცებდა.
არასოდესმენახაასეთიაბსოლუტურიპროპორციულობა, ზუსტი
სიმეტრიულობადარაცმთავარიიყო, -სხეულის ფლობისასეთი
საოცარიუნარი.
 ესკაციარცერთ ზედმეტმოძრაობასარ აკეთებდა.ამუდაბნოში,
ესნამდვილადიყო სწორიდამიზანშეწონილისაქციელი.ორგანიზმში
წყლის დაენერგიისგაფრთხილება, -ისედაცჩვევად ჰქონდასაჰარას
ყველაბინადარს.მაგრამბედუინისმოძრაობაისეთიმოქნილიდა
ზუსტიიყო,თითქოსგამოთვლილიჰქონდა,რაძალით უნდა
დაეტვირთასხეული-საჭიროძალისმისაღებადრითაც უმოკლეს
დროშიმიაღწევდაშედეგს.ბევრისპორტულიმიღწევასაკუთარი
თვალით მქონდანანახი.რამდენიმეოლიმპიურ ჩემპიონსპირადად
იცნობდაჩემიოჯახი,მაგრამვერცერთიმათგანი, ახლოსაცკი ვერ
მივიდოდაამადამიანთან.

ადამიანთან? !იყო კიადამიანი?

!რამდენჯერმომეჩვენა.
..რომ.
..არ
იყო..
.იქნებარცმომეჩვენა? !
..

ბევრჯერგამიჩნდაესეჭვი, მაგრამმერეისევგამიქრა.ისდღე
გამახსენდა,დაჭრილსმხრიდანტყვიარომამოვუღე.ნამდვილი
სისხლინამდვილად სდიოდამხრიდან.მაღალისიცხისგანლამის
იწვოდა.ძალიანმძიმედიყო.ტყვიასულ ორითითისდადებაზე
ასცდენოდაგულსდაბეჭთანჰქონდამოხვედრილი. .
.მართლაც
სასწაულით იყო გადარჩენილისიკვდილს.თითქოსდიდხანსუნდა
ყოფილიყოცუდად. ..მაგრამ არაბუნებრივადსწრაფად გამოკეთდა.
..
გამოკეთდარომელია, მეცკიმივლიდამთელიექვსიდღე. ..ანეს
წუხანდელი" ფრენა"?!

ჩვენიმოცეკვავეებისმაცქერალიმართლავიყავი" ფრენას"
შეჩვეული..
.ლამაზები, მოსხლეტილები, ამაყები-მართლაცისე
დაფრიალებდნენსცენაზე, რომყველაგაოგნებულირჩებოდა.მაგრამ
ისრაცწუხელ ვნახე, ყოველგვარნანახსთუ წაკითხულსათასჯერ მაინც
აღემატებოდა. .
.მისიელვისებურირეაქციამტრისმოქმედებაზე,
მოწინააღმდეგისმოგერიებიდან მოულოდნელ -თავდასხმაშირომ
გადადიოდა, გარემოსსრულიდაწამიერიაღქმა, მტრისსავარუდო
მოძრაობისმყისიერი გათვლა, მოქმედებისუტყუარისიზუსტედა
წარმოუდგენელისისწრაფე -ასეთვალსაჩინოდარასოდესმენახა.

თვალდახუჭულმაისევნათლადდავინახე,აქლემზეფეხით
შემდგარმადათითქმისალყაშემორტყმულმა, როგორუბიძგაფეხებით
გაქანებულ დრომადერს,
ნახტომისმსგავსიმოძრაობაგააკეთადა
აქლემისზურგიდანმომხდურებისთავებსზემოთ აფრინდა,ჰაერში
ჰორიზონტალურადგაწოლილმა, როგორმოხაზასხეულით საკუთარი
მკერდისგარშემოსრულიწრედაზედიზედსამიკაციისესწრაფად
მოიცილაწიხლით თავიდან,მხოლოდმიწაზედაცემისასმოახერხეს
წამოიყვირება.თვითონკი,
ისედაეშვაგაჭენებულიაქლემისკუზზე,
-
თითქოსმიწაზედააბიჯაფეხი..
.

კარგახნისფიქრისშემდეგმივხვდირამომეჩვენაყველაზე
უცნაურადწუხანდელ შეტაკებაში.
..მასჰაერში სხეულისშეკავება
შეეძლო,არამარტო შეკავება,
წონასწორობისშენარჩუნებაცისე
ძალდაუტანებლად დაჩვეულებრივადგამოუვიდა,როგორცმე
დავდიოდიდანდობილადმიწაზე.აირაიყო მართლაცგამაოგნებელი.
თითქოსბედუინზეიმწამებშიდედამიწისმიზიდულობისძალა
საერთოდარ მოქმედებდა. .
.

"-იქნებიმიტომატარებსსაჰარაშიამდენდროს, რომსწორედ
ადამიანებსარიდებსთავს. .
.იქნებარცარისადამიანიდაარ უნდარომ
ვინმემესშენიშნოს..
.თუადამიანიარ არის, -აბავინარის?..მისი
ამბავი,
-რაცმომიყვა, ლამის" საპნისოპერაა"
.ამასმხოლოდ
ტუარეგებიანბერბერები თუდაიჯერებენ. ..მაშვინხარშენალ კაბირ?
იდეალური ადამიანი თუშენიალლაჰის ანგელოზი?ესსახელი,
ნამდვილად შენისახელია? ..ანჰილალე რატომააშენზეასე
ჩაფრენილი, თქვენიურთიერთობახომგაცილებით მეტიაიმაზე,რაც
მიამბე.
..
აბაჩემიმოკვლისსურვილირატომაქვს? !მისადგილასსხვა,-
სტუმრადმიმიღებდა, აქლემსმომცემდადამეგზურსაცგამაყოლებდა.
ყველაზეცუდშემთხვევაში -თავიდანმომიცილებდადაოაზისიდან
ჩქარაგამისტუმრებდა...რასმალავალ კაბირ ? !ანრატომ? !"-ისევ
წამომაწვაუამრავიპასუხგაუცემელიკითხვა.

ფიქრებმაისეამრია, დასვენებადაძილიაღარმინდოდა.ჩემი
ოქროსკენჭებიმოვსინჯე, ფეხსაცმელებიმოვირგე,ისევავიკიდე
წყლიანიგუდებიდამდუღარებასიცხისმიუხედავად უჩრდილოგზას
დავადექი.ყოველ მეასენაბიჯზერამდენიმეწუთითვისვენებდი,
ნახევარ ყლუპწყალსვიმეტებდიდაუსასრულოდმივდიოდი. ..
მივდიოდი. .
.მივდიოდი...როგორციქნამივაგენიუდაბნოშისწორად
სიარულისსაიდუმლოს.გულისცემის, სუნთქვისდასიარულისრიტმი
ერთმანეთსუნდადამთხვეოდა." მოკლედ"სუნთქვაფილტვებს
გადახურებისგანიცავდა, გულიუკეთმუშაობდა, პატარანაბიჯები
ნაკლებადმღლიდა.მეორეორიენტირსაცმივაღწიედასაკუთარი
"გამარჯვებით"კმაყოფილიდასასვენებლადმოვეწყე.საღამოვდებოდა
დაუკვესიფრთხილემმართებდა.ყველათავმკერდიანიდა
ფეხსახსხრიანი, მცურავიდამცოცავიგამოღვიძებასიწყებდადა
აქაურობასცოტახანში ქვიშასავითმოედებოდნენ.
 "-ახლაყურადღებითუნდავიყოდაფეხქვეშვიყურო.უკანაცუნდა
ვიყურო,წინაცუნდავიყურო,მდევარიარუნდაგამომეპაროს,ბედუინი
თუდამედევნა,უნდადავემალო...
არცდანამაქვს,არცცეცხლი,
აფთარსაცუნდავერიდო, ასითვალიდაასიყურიმჭირდება, თუმცა
ჩემიფენეკისერთ წყვილიყურიცმეყოფოდა. .
."-გარშემო
ყველაფერიმოვათვალიერე.ადრე, ბედუინისგვერდით უფრო
დაცულადვგრძნობდითავს, მაგრამ ახლაუფრო თავისუფლად
ვსუნთქავდიდაესთავისუფლებააღარმემეტებოდა.ვგრძნობდირომ
ალ კაბირსჩემზეძალიანდიდი,უზარმაზარი ზეგავლენაჰქონდა,
თუმცამისიმოპოვებათითქოსარცკიუცდია.

სანამკარგად არ ჩამოღამდაშეუჩერებლადმივაბიჯებდი.
ჩემთვის დღე- ღამისყველაზერთულინაწილიდადგა.სრულისიბნელე
მერტყმოდაგარს.ყველაშეგრძნებაათასჯერგამიმძაფრდა.ალ
კაბირისწყალობით ამდროს,მთვარისამოსვლამდე-ავადთუკარგად
-მეძინა,მაგრამყოველთვისსიზმარსვხედავდიდაუფრო
დამფრთხალივიღვიძებდი.ახლა, მისგარეშემხოლოდ დღეთუ
შემეძლო ძილი, წარმოუდგენელ სიცხეში,როცაყველაფერიმოძრავი
ჩერდებოდა, იმალებოდადაქვავდებოდა.ღამით უნდამეფხიზლა.
მთვარისამოსვლამდეთითქმისუძრავადუნდაგავჩერებულიყავი,
შემთხვევითმცურავისთვისანმორიელისთვისრომარ დამედგაფეხი.
ფრთხილად დავიმუხლე, ჩემიმოსასხამიმიწაზეგავშალედა
დავაკვირდი, მისქვეშრამეხომარმოძრაობდა.ისარაბიცგამახსენდა
გველმარომდაკბინა.კარგახნისშემდეგდავრწმუნდირომ
მოსასხამისქვეშარაფერიიყო.ძლივსგავბედედაჯდომადამიწას
ხელისგულითდავეყრდენი.

სრულისიბნელითგარემოცულიუდაბნოსხმებსვუსმენდიდა
მთვარისამოსვლასველოდი.

გამახსენდა,რასაოცარი შთაბეჭდილებამოახდინაჩემზეიმპატარა
ფოტომ,ბავშვობაშიმამამ რომმაჩვენა.მასმერეწარმოვიდგენდი
ხოლმერომ მთვარეზევიყავიდაღამისცაზედედამიწისამოსვლას
ისე ვუყურებდი,
-როგორცმთვარისამოსვლას.თვალდახუჭულმა
ძველებურად წარმოვიდგინე,-როგორამოდიოდავარსკვლავებით
მოჭედილ ღამისცაზე,ცისფრად დანისლისფრადანთებული
ვეებერთელაბურთი.

„-
ესდედამიწაამამი,მთვარიდანასეჩანს.შეხედეროგორი
ლამაზიაჩვენიცისფერისახლი.ესმთვარისზედაპირია..
.ჩვენკიახლა
აიაქვართ -თითიდაადომამამ მოცისფრობურთისნახევარს.„ -
ამერიკელმაკოსმონავტებმამთვარიდანგადაიღეს.ესჩვენი
საიდუმლო იყოსკარგი? “-დიდისამბითდავუქნიეთავიმამას.მას
შემდეგმთვარისნაცვლად ცისფრადანთებულ დედამიწასვხედავდი.
ერთხელ დედაჩემმაშეიცხადაკიდეც" ესბავშვიდამთვარულიხომარ
არისო,"მაგრამმამამეშმაკურადჩამიკრათვალიდადედასუთხრა:

"-ბავშვია,
"მთვარობანას"თამაშობს,ყველაფერიაინტერესებს,
გაიზრდებადაბებოსავითასტროფიზიკოსიგამოვაო. "

ჩემმახელისგულმამიწაზე" დამაბრუნა.
"მეორეხელიცდავადე
მიწას.ხელებმამიწიდანწამოსული ვიბრაციამამცნეს, მაგრამ
ყველაფერიძალიანგვიანიიყო.კუნაპეტსიბნელეში რიბირაბოდ
დავინახეროგორ მოქროდნენჩემსკენ უცნაურიდაუზარმაზარი
ცხოველები.მათიბრჭყალებიქვიშას საზარლად კაწრავდნენ.
ერთმანეთშიარეულიღრენადაწკმუტუნისწრაფადმოახლოვდებოდა.
ცხოველებიზედმომაწყდნენ, მაგრამ ნადავლისათვისერთმანეთს
წაეკიდნენ.ერთმანეთს გამეტებითკბენდნენ, მიწაზეგორაობდნენ,
ყეფდნენდაიღრინებოდნენ.ბოლოსერთმაალბათ მეთაურმაიძალა,
მთელისიმძიმით დამეჯახადამიწაზეგამაკრა.მხრებზეწინათათებით
შემადგა,კბილებდაკრეჭილიხახაზედ სახესთანმომიტანადა
საშინლად, გაბმით დაიღრინა.

„-
აფთრები?!
“-ზაფრანაცემიველოდიროდისმომაგლეჯდათავს
ჩემსთვალწინდაღებულივეებერთელახახა.

ხორხისმიერი შეძახილიმომწვდადაჩირაღდნისნათებამაციელვა.
თავზეძაღლებიმადგნენ, ოღონდ,სიმაღლითთითქმისწელამდე
წვდებოდნენადამიანს, მაღალი,წვრილიფეხებიდაგრძელი,
თასმასავითკუდებიჰქონდათ, წაწვეტებულითავი,წვრილიწელიდა
დაცქვეტილიყურები.მონადირეძაღლებიიყვნენ, მწევრები.მიწაზე
რაღაცმძიმედავარდარასაცწკუტუნიდაჩუმიღრენამოჰყვა.
ადამიანისგაწყრალიხმაგავიგონე, მას მეორეხმაგაეპასუხა,
შემდეგ
მესამე.
..
თავზეშავკანიანიძალიანგამხდარიმამაკაციდამადგა.
მხოლოდ თეძოსსაკრავისამარაიყო, ხელშიდიდიკეტიეჭირადა
წელზებასრიდანაეკიდა.წინწამოდგა, სახეზეჩირაღდანიმომაშუქა
დაისეთიბედნიერიშეძახილიაღმოხდარომსხვებიცმაშინვე
მომცვივდნენ.ათნიიყვნენ,მონადირეებსჰგავდნენ.ყველაკეტით და
ბასრიდანითიყოშეიარაღებული.სახეზეხელებსმისვამდნენ, თმას
მისინჯავდნენ,
ერთმანეთსგაკვირვებულიდაგახარებული
ეყაყანებოდნენ.ერთიხელზემეცადაენითგალოკა, მერეკითითი
რამდენიმეჯერგამისვადაგახარებულმარაღაცდაიყვირა.
 სასწრაფოდგამთოკესდადარაჯადძაღლებიმომიყენეს.ისთოკი
იყო,რომლითაც ბედუინმაერთმანეთზეაქლემები ქარავნისთვისრომ
გადააბა.ახლაამთოკით-ნანადირევის ფეხებიერთმანეთზეიყო
გადაბმული.ესჩემიაქლემის,ჩემისაწყალიდრომადერისაგლეჯილი
ფეხებიიყო.ათასიწელიცრომგასულიყო, მაინცვიცნობდი.
ტუარეგებისსოფლიდანგამოქცევისშემდეგ, მისყოველ ნაბიჯსისე
ვაკვირდებოდი, რომგონებაშისამუდამოდმქონდაჩაჭედილი.
გახარებულიმონადირეებიმუდმივადახსენებდნენორ სიტყვას,
„ტიშიტი და ნმადი,იცინოდნენქათქათაკბილებსაჩენდნენდა
თვალებიმხიარულად უბრწყინავდათ.

ძაღლიაყეფდა.კაცებიწამოხტნენ,
დანებიდაკეტებიმოიმარჯვეს,
ჩირაღდანიმიაგდესდასიბნელეშიგაიფანტნენ.

ცხენისფლოქვებისრიტმულითქარუნითანდათანმკაფიოდ მესმოდა.
მოახლოებულმამხედარმაცხენიდანმიწაზერაღაცფრთხილად
დაუშვადახმამაღლადაიძახა.მისძახილზე,
სიბნელიდანნელნელა,
ერთმანეთისმიყოლებითგამოჩნდენნირწამხდარიმონადირეები.

მხედარისწრაფად ჩამოქვეითდადასახიდანბურნუსიმოიშორა.
ველურებმადანებიდაკეტებიმიწაზედაყარეს.ერთბაშად მუხლებზე
დაეცნენდა მანსაააა შესაძახესზეცასდახელებიცაშიაღაპყრეს.
ნაცნობიხმა-უცხოენაზეალაპარაკდა.ველურებიისეთიმოწიწებით
დამოკრძალებით შესცქეროდნენმხედარს, როგორცმორწმუნე
წმინდახატებსზიარებისშემდეგ.მისნიშანზეორიკაციწამოდგა,
ერთმამიწაზედაგდებულიკაციფეხზეწამოაყენადათოკებიშეხსნა.
ტყვესკისერზედიდიამულეტიეკიდა, რომელიცმთლიანად ფარავდა
მისგულმკერდს.მანაცსხვებთანერთადმოიყარამუხლი, გულზეხელი
მიიდო დათავიდახარა.მეორემონადირემმეშემხსნათოკები,
თავისიანებთანმიირბინადაისევმუხლებზედაეცა.

მხედარიჩემსკენმობრუნდა,თვალიირიბადშემავლო დარაღაც
უთხრამონადირეებს.შავმოსასხამშიგახვეულ ალ კაბირსჩირაღდნის
შუქზემხოლოდთვალები უჩანდა.თავდახრილიმშვიდად და
უსიტყვოდმელოდა.

ამულეტიანიფეხზეწამოდგა,
ბედუინსშეაჩერდადამოწიწებით
მაგრამხანგრძლივად ალაპარაკდა.ბედუინიმშვიდად უსმენდა.ტყვე
სწრაფადისროდასიტყვებს, სახეზეხელსისვამდადამთვარისკენ
იშვერდა.შემდეგპეშვებიშეაერთა,ისეაწიადადაწიახელები,
თითქოსრაღაცასწონიდა.მისი ნათქვამიდანმხოლოდ ისსამი
ნაცნობისიტყვაგავიგე-„მანსა,„ტიშიტ დანმადი.ალ კაბირმა
უბიდანქისაამოიღო დაამულეტიანსმისცა.მანმიწოდებული
ფრთხილად გახსნათუარამთვარისშუქზეცისარტყელასავით
აციმციმდნენბრილიანტები.კაციმაშინვეფეხებშიჩაუვარდა
„ოვესტრემანსაამუსსა მოწიწებითმიმართადამადლობისნიშნად
მიწაზედაემხო.

ალ კაბირმაცხენისკენმანიშნა.ჯადარმაწინაფეხებზედაიმუხლა,
წყლიანიგუდასწრაფად ავიტაცე, ცხენს ჩუმადმოვექეცი ზურგზედა
კისერზემივეკარი.ბედუინისწრაფადმოევლოცხენს.ჯადარინელა
დაიძრა.ალ კაბირმაცხენიჩრდილოეთისკენშეაბრუნადააღვირი
მიუშვა.ამულეტიანიკაცისსიტყვებზევფიქრობდი, თითქოსმეცნო
ერთი-ორისიტყვამეცნო, მინდოდაგამეხსენებინასად დაროდის
გავიგე.ეგვიპტეშიჩამოსვლიდანმეორედღეჩემსგონებაშითავისით
ამოტივტივდა.იმდღესბიძაჩემთანერთადკაიროშიფეხით
გავისეირნე.დიდისფინქსისტაძრიდანდასიცხულებიდავბრუნდითდა
ნილოსისპირას, აყვავებულილოტოსისპატარაბაღშიდასასვენებლად
ჩამოვსხდით...

"
-ვისაცარ უნახავსკაირო,
-მასარუნახავსარაფერი!
"-მართალი
ყოფილა.-ვთქვიშთაბეჭდილებებითგაკვირვებულმა.

-მაგრამერთმაამბავმათვითკაიროცკიგააკვირვა.-მიპასუხა
ბიძაჩემმა.

-ასეთირამოხდა?

ბიძაჩემმაგაიღიმა,წყალიმომაწოდადამოყოლადაიწყო:

-იმდროს, როცასაქართველოშიგიორგიმეხუთე" ბრწყინვალე"

მეფობდადათბილისისზარაფხანაში ქართულიფული, -"
გიორგაული
თეთრი"იჭრებოდა, აქაფრიკაში,
დღევანდელიგვინეის,მალის,
სენეგალის,ნიგერისდამავრითანიისტერიტორიაზე გადაჭიმულ
მალისიმპერიას-დიდიაყვავებისხანაედგა.არაბისტორიკოსებს,
ალ უმარს,
აბუ-საიდუტმანს,
ადდუკკაისდაიბნ ხალდუნს-აღწერილი
აქვთერთიგასაოცარიმოგზაურობამალიდანმექაში-ჰაჯის
შესასრულებლად.შავიქვეყნის,მალისმმართველმამსახურებით,
მხლებლებითდაასობითაქლემითმთელისაჰარაგამოიარადაიმ
დღიდანრაცკაიროშიშემოაბიჯა, მთელ მსოფლიოში შავიაფრიკის
ოქროსსიმბოლოდ იქცა.
 კაიროსმაცხოვრებლები, არცმანამდედაარცმასშემდეგ, ასეთი
სანახაობასარ შესწრებიან.ქრისტესაქეთ1347წელს,საჰარადანოც
რიგადმოწყობილიხუთასიშავკანიანი მონაკაიროშიშემოვიდა.
დიდებულიამალაველურიბრწყინვალებით ელვარებდა.თითეულ
მონას ოცკილოგრამიანიბაჯაღლოოქროსსაცერემონიო კვერთხი
ეჭირა.ქალაქიგაშტერდა.მონებისმწკრივისუკან,ბრწყინვალე
საომარცხენზეამხედრებული,იჰრამით მორთულიმხედარიმეფური
დიდებულებითმოაბიჯებდა.დიდიაფრიკელიმბრძანებელი-მუსა
პირველი, მალისიმპერიისუზენაესიმმართველი, ანუმანსა,
ოჯახთან
ერთად -პილიგრიმადშემოვიდაკაიროში, რათამისიგავლით მექაში
ჩაბრძანებულიყო.მას ოთხმოციათასამდებრწყინვალედ მოსილი
მსახურიმოსდევდა.მაღრიბელიბერბერები,ლისამებით
სახედაფარულიაქლემების, თხებსდაცხვრისმწყემსები,მსახურები,
თანამგზავრები,მზარეულები,პირისფარეშნი,მეგზურნიდა
მახარობლები, რომლებიცგაუგებარენაზელაპარაკობდნენ.

ამსაოცარისანახაობისმთავარიგანძიგზისხარჯებისთვის
წამოღებულიმანსამუსასოქროსხაზინაიყო.ამალასუკანტონობით
ბაჯაღლოოქროსზოდებითდატვირთულიასობით აქლემი
მოჰყვებოდა, რომელსაც შავკანიანიმეომრებიიცავდნენდა
თითოეულსხელშიბაჯაღლო ოქროს შუბიეჭირა.გაოცებულიკაირო
სწრაფადმოეგო გონს.იმდღეებში ქალაქმადიდიქონებამოიხვეჭა.
მანსამუსასუფთაოქროთიუხვადიხდიდაყველაუბრალო
წვრილმანისთვის.არაბიისტორიკოსებისცნობით, მაშინმხოლოდ
მევახშეებმაიზარალეს.კაიროსცნობილიოქროსბაზარისაერთოდ
დაიხურადამთელიმომდევნოთორმეტიწლისგანმავლობაშივალიდა
ვახშიაღარვისდასჭირვებია.

მაგრამყველაზემეტადკაიროთავადმაინცმანსამუსამ
გააკვირვა.შავიმალიდან,ქალაქი შავქარვისფერ მმართველს,
უდაბნოდანმოსულ, პირველყოფილ უხეშდესპოტსელოდა,მაგრამ
მანსამუსათეთრკანიანიაღმოჩნდა,მხოლოდ ოდნავდაჰკრავდა
სპილოსძვლისფერი.თანაცის,ეგვიპტელებზეუფრო თავდადებული
მაჰმადიანიდამუჰამედისსწავლებისღრმადმორწმუნემიმდევარი
აღმოჩნდა.რათქმაუნდადიდიმანსაშორსიყო არაბულიმოწიწებისა
დათავაზიანობისგან,ძლივსდაარწმუნესრომაუცილებელიიყო
პატივიმიეგო კაიროსსულთნისთვის, რომელიც ფრიად გაოცებული
დარჩაეგზოტიკურიმმართველისფასდაუდებელისაჩუქრებით,
თავმდაბლობით, ღირსებითდადიდებულებით.
 ამამბისშემდეგ,
ხმელთაშუაზღვისყველაქვეყანამდამთელმა
ევროპამგაიგო ამსაოცარიკაცისშესახებ,
მას ოქროს
პილიგრიმი შეარქვესდაამსახელითდარჩაისტორიაში.ყველაზე
ძვირფასისაჩუქარივეროპელიმეფეებისთვისმალისიმპერიისრუქა
იყო,რომელზეცოქროსგვირგვინითშემკულიმანსამუსატახტზე
მჯდომარეადახატული,ხელშიოქროსზოდიდაოქროსკვერთხი
უჭირავს.დღემდეის ყველაეპოქისყველაზემდიდარ ადამიანად
ითვლება.

მუსაპირველი-კეიტასდინასტიასმიეკუთვნებოდადაამ
დინასტიისდამაარსებლისსუნდიატაკეიტას, იგივემარიდიატა
პირველისძმისშვილიიყო.მანსას სიკვდილისშემდეგ, მისი
ვაჟიშვილი-მანგანიგამეფდა, მაგრამსულ ოთხიოდეწლით,
გარდაიცვალებისშემდეგმანგანსმცირეწლოვანივაჟიდარჩადა
ტახტიმუსასძმამ, -სულეიმანმაიგდოხელთ.რაბედიეწიამუსას
შვილიშვილს, -არავინიცის.ამბობენ,
რომდიდიმანსას
შთამომავლობამდღემდემოაღწიადაკეიტასდინასტიისერთიწევრი
დღემდეცოცხალია, მაგრამვინარის,
-არავინიცის დაარცთვითონ
ააშკარავებსთავს.იმასაცამბობენრომესდინასტიადიდ კოსმიურ
სიბრძნეს ფლობდა, რომელიცსუნდიატაკეიტასდევნილობაში
ზეციდანმიეცადამხოლოდვაჟიშვილებსგადაეცემოდათ
მემკვიდრეობით.

-ლამაზილეგენდაა.არაბებსუყვართზღაპრები.

-არაბებსუყვართპოეზიადაზღაპრები, მაგრამრაცგიამბე,
ისტორიულისინამდვილეა.-გააგრძელაბიძაჩემმა, -სამოციან
წლებშიმალისპირველიპრეზიდენტი რვაწლისმანძილზე, -გვარად
კეიტაიყო, მაგრამგადატრიალებისშემდეგდააპატიმრესდაოცი
წლისშემდეგგაურკვეველ ვითარებაშიპატიმრობაშიგარდაიცვალა.
შემდეგმისირეაბილიტაციამოხდადამშობლიურქალაქშიძეგლიც
დაუდგეს.ისძალიანმაგონებსსუნდიატაკეიტას, მანაცისევეშეძლო
ხალხისგაერთიანებადაქვეყნისსათავეშიმოსვლა, როგორც
საუკუნეებისწინმისმადიდმაწინაპარმა.
.."

მოგონებიდან ჯადარისმოულოდნელმაგაჩერებამგამომარკვია.
ბედუინიჩამოხტა,ცხენი დააჩოქა,
ჩემსჩამოქვეითებასდაელოდადა
უსიტყვოდგამეცალა, ცოტახანშიბარგაკიდებულიორიაქლემით
მობრუნდა,მიწაშიგათხრილ ორმოშინახშირიგააღვივა,ზედ ლახმაჯი
დააფარადაპიტნისჩაიაადუღა.უსიტყვოდაიღო ლითონისტოლჩა,
ჩაიშეაგრილადაჭიქაწინდამიდგა.შემდეგსაუზმესმიუბრუნდა, თხელ
დახელისგულისხელალავაშშიხორცისნაჭერიგაახვია,
ლუკმებად
დატეხადაწინდამილაგა.

ჩუმად ვიჯექიდაარაფერსვეკარებოდი.

ბედუინიცდუმდადახმასარიღებდა.

-ვინიყვნენისნახევრადშიშველიადამიანები?
!-ვიკითხეჩუმად.

-ეშმაკისძაღლები.

-ვინ?

-"
ეშმაკისძაღლები"საჰარაშიტიშიტისზეგანზემოსახლე
აფრიკულიტომია.

-ესრასახელია.

-ლეგენდისმიხედვით,
ისინიავმასულმადასაჯადადასაგლეჯად
თავისიძაღლებიდაადევნა,მაგრამადამიანებმაშეძლესეშმაკის
ძაღლებთანდამეგობრებადაუდაბნოშიმათთანერთად განაგრძეს
ცხოვრება.მათისიმდიდრე-ეგძაღლებიდახელკეტებია.საჰარაში
ყველაზემარდიდაკარგი მონადირეებიარიან.

-ტიშიტისზეგანი ძალიანშორსაა.თუარ ვცდები

მავრითანიასთან.
..
აქამდეროგორმოვიდნენ? ..

-მათიტომისამასამდეადამიანსღაითვლის.კლიმატის
ცვლილებისგამო ტიშიტიზეცხოვრებაშეუძლებელიგახდა.ამიტომ
ახალისაცხოვრებლისძებნაშიექვსითვეიარესდაეგვიპტეში
ჩამოვიდნენ,
მაგრამდახლასოაზისმაარმიიღო.ჩადიშიუნდათ
გადასვლა-ტუბუსტომთანახლოს, ტიბესტისზეგანზე.ხალხიბელადს
დამონადირეებსდახლასთანელოდება.

-ტუბუვიღაა?
!.
.

-"
კლდისკაცი.“ასეითარგმნებამათისახელი.ხალხმრავალი
ტომია.ტიბესტისკლდოვანზეგანზე სახლობენ,ემი- კუსისმთისძირას.
იმდენადმაღალიადგილია, რომ ზედ ქვიშაცკივერ ჩერდებაქარების
გამო."ეშმაკისძაღლებს"იქაქლემებისდათხებისგარეშეარ
მიიღებდნენ.ამიტომჰილალემისარგებლა, ბელადიმძევლად აიყვანა
დანმადისმამაკაცებსშენზენადირობადაავალა.სანაცვლოდ კი
თხებს, აქლემებსდაბელადისგანთავისუფლებასდაპირდადა
"ეშმაკისძაღლები"ჩვენიმდევრებიგახადა.ნაწვიმარზეძაღლების
ნაკვალევირომშევნიშნემივხვდირომმოგვდევდნენ.

-საფლავისგარშემოცმათიკვალიიყო?
..მემეძებდნენ.
..
.მერე?

-ბელადიმეგავათავისუფლედანმადებსდავუბრუნე,ძვირფასი
ქვებიცმივეცირომდახლაშიაქლემები,თხები,ცხვარიდაყველაფერი
საჭიროიყიდონ.ამით შენგადარჩი,
მესაშიშიმდევარიჩამოვიშორე,
ნმადისტომიცგადარჩებადაახალ ადგილასდასახლდება.

-ჰილალესტყვემოტაცე?

-ადრარიდამეხმარა.

-მანსამუსასრატომგეძახდანმადებისბელადი?
!

ალ კაბირიდადუმდა.
..

-რატომახსენებდაამსახელსბელადი? !
..შენდიდიმანსამუსას
პირდაპირიშთამომავალიდა" ლომებისმბრძანებლის",სუნდიატა
კეიტას,-დინასტიისწევრიხარ,მალისიმპერიისპრინცი..
.შენი
საგვარეულონიშანილომიდამგელია, "
სუნდიატასეპოსის"მიხედვით,
ხომასეა?

-ეგიმპერიააღარარსებობს!აღარცდინასტიაარსებობს.გვარის
წევრებიც აქა-
იქაშემორჩნენ.
..

-რაგქვია?

-ალ კაბირ ანვარ იბნაბუბექრალიშერად დინ კეიტა.

-ალ კაბირ ალიშერადდინკეიტა,მალისიმპერიისდინასტიის

უფლისწულო!შენ, -ჩემიგადარჩენააკვიატებულ იდეად გექცა!
დაგავიწყდარომადამიანივარ, გრძნობებით,სულით, სიცოცხლის
სურვილითდამომავლისიმედით.მეშენარ გენდობი!

ალ კაბირიდაკვირვებითდამაცქერდა.
..

-შენ,პრინციპიდაჟინიგამოძრავებსრომპოლონელსარაფერი
დაუთმოდახელმოცარულიდატოვო, -ბოღმისგანგულირომგაუსკდეს!
ტუარეგებიცმაგიტომგადაიკიდემტრად!ახლაცდილობამენოკალია
დაპოლონელიერთად დასვამშრალზე დათავისიარ გაატანინო, -
რაკიგაბედესდაშენსწინააღმდეგგაერთიანდნენ!სათამაშოდ მაქციე-
"
აბაწამართვის"დიდ თამაშში.პოლონელს,არაბებსდაამენოკალიას
გინდააჩვენო,
-რომშენხარ საჰარასნამდვილიმეფე!შენხომ
ღირსებისშელახვასარავისაპატიებ!მითუმეტესპოლონელს.აი
ამენოკალიაკიყველაფერსიკადრებს-ოღონდდაგამციროსდა
მუხლზედაგაყენოს!

მთელ შენს" ამსიკეთეში"-მესაერთოდარაფერ შუაშივარ!შენთვის

ნივთივარ, რომელიცშეიძლებამიწაშიჩაფლადაროცაგინდამაშინ
ამოთხარო!თავიდანმართლამეგონარომჩემიგადარჩენაგინდოდა,
მაგრამახლაასეარვფიქრობ!შენპოლონელთანანგარიშსწორება
გინდა!რაკიისმოსაკლავადმეძებს, -მეცშენითამაშისსაგანიგავხდი.
ამდევნისამბავსტუარეგებიმთელ საჰარასმოსდებენდათუეს
თამაში წააგე,ვიღაიქნებიშენ,ალ კაბირალიშერ ად დინკეიტა?
!.
.

იცი?რაშეიძლებაგანიცადოსცოცხლადდამარხულმაადამიანმა? !რა
შეიძლებადაემართოსშავბნელ საფლავშირომაღმოაჩენსსაკუთარ
თავს!როცამიხვდება,
იმანრომ გაიმეტავისაცენდობოდა!შიში
ერთია,წარმოუდგენელიწყენა- მეორე,საზარელი
სასოწარკვეთილება-მესამე!
..ახლაესსამივეგააერთიანედა
წარმოიდგინერომ ბნელ საფლავშიცოცხლად ხარდამარხული. .
.

შენსპატივმოყვარეობასმსხვერპლადშემწირე...ცოცხლადდამმარხე..
.
მომკალი!.
..ახლაბრილიანტებითგამომისყიდე" ეშმაკის
ძაღლებისგან"დაგგონიარომბოროტებაარ ჩაგიდენია?ფიქრობრომ
ადამიანის გადასარჩენადმისიცოცხლადდამარხვა
გამართლებულია? ..ასეპოლონელიცარმოიქცეოდა!ჯერ მომკლავდა
დამერედამმარხავდა! .
.დესპოტიდაუსულგულოხარ!საერთოდ
ადამიანიხარ? !იქნებარცხარ!

ალ კაბირისიტყვაშეუბრუნებლადდაყურადღებით მისმენდა,დუმდა
დანაღვერდალსდასქეროდა.სიჩუმემ გამაღიზიანა.ხმადაბლა
ვლაპარაკობდი,მაგრამჩემსხმაშიდასიტყვებშიიმხელაბრაზიკიოდა,
რომმეთავად დამაყრუა.ყველაკუნთიდამეჭიმა,ერთისიტყვამისი
მხრიდანდა,ვგრძნობდირომვეღარაფერიშემაკავებდა.მაგრამ
დუმილიგრძელდებოდა.

-პასუხისღირსად არმთვლი?-მთელიამხნისშეკავებულმაბრაზმა
ერთიანადგამოხეთქა.
 ალ კაბირმათვალიგამისწორა,მისიმზერიდანისევის,
წუხანდელი,უთვალებო, ბნელიდაცივისიცარიელემოედინებოდა,
თითქოსსულიარჰქონდა, თითქოსნაქანდაკარისხეულისშიგნით
არაფერიარიყო, მხოლოდსიბნელედასიცარიელე.საფლავის
ნესტიანისიგრილეცკიხელახლავიგრძენი.თვალმოუცილებად,
უემოციოდმიცქერდა.იმასაცვერმივხვდი,-საერთოდ აპირებდათუ
არაპასუხისგაცემას.სახეზეჯერირონიამგადაურბინა,შემდეგისევ
ნაღვერდალსდააცქერდადამისმამზერამნელნელაისევთვალებში
გადაინაცვლა..
.

-პოლონელსშემადარე?
!

-აბააქ,ვისშეიძლებაშეგადარო?"
ეშმაკისძაღლებს?
"

-შენსევროპულ ფილოსოფიასსაჰარაშიგროშისფასიცარ აქვს!იმ

ბრილიანტებივით-"
ეშმაკისძაღლებს"რომმივეცი!

-მასხრადმიგდებ?
!.
.-გაოგნებულიშევაცქერდისახეში.

მისთვალებშიბრაზისნაპერწკალმაგამაფრთხილებლად გაიკრიალა,
ვიგრძენირომსადაცაამეხიგამოტეხავდა.

ხელითცხენიიხმო.ჯადარიმაშინვეგვერდშიამომიდგადაჩაიჩოქა.

-ცხენზე!-მომესმამოკლედამკაცრიბრძანება.

-არწამოვალ!არ გენდობი!
..

ალ კაბირმაქამრიდანჩემიდანაამოიღოდამოწყვეტითმოიქნია.
დანაზედჩემსფეხებთანდაესო.

-თუგადარჩენადასახლშიდაბრუნებაგინდა,ცხენზეშეჯექი,
თუ
პოლონელიგირჩევნია, მაშინორიდღეაქმოუცადე!ყველაფერს
საჭიროსდაგიტოვებ,იარაღსაცმოგცემდაკარავსაცდაგიდგამ!

-არაფერიმინდა,მხოლოდაქლემიდაწყალიმომეცი!-დანა
ფეხსაცმლისყელშიჩავიდე.

ბედუინითვალმოუცილებლადმომაჩერდა.

-წასვლასაპირებ?
!

-დიახ!

-მარტო?
!
 -მარტო!

-მართლაგგონიარომმარტოსგაგიშვებ?
!

-გამიშვებ?
!ნებართვაუნდაგთხოვო?
!

ჩემსზურგსუკანჩქამი გაკრთადაინსტიქტმამიმაბრუნა.აქლემი
შეუჩნევლადწამომდგომოდათავზე.ისიყოუნდამოვბრუნებულიყავი,
რომ აბრეშუმისქამარიფეხებზემარყუჟადშემომეჭდო დამომცელა,
მაგრამძლიერიმკლავიწელზეისესწრაფადმომეხვია, რომმიწაზე
დაცემავერმოვასწარი.

ბედუინმაზურგსუკანხელებიგამიკრა, ჯადარისზურგზე
ხურჯინივით გადამკიდა,
ცხენიწამოაყენადააქლემებისკენმიბრუნდა
მიწასჩახუტებულნი)

ქარებსნესტოებში
ლომებისსუნისცემთ,

ზოგჯერ ლომისფერი
გადაჰკრავსქვიშასაც.

მზესლომისსახეაქვს
დანებასთუმისცემ,

მზისბეჭდით
თვალებსაცსულ ამოგიშანთავს.

თანანაბოლქვაძე

ბნელიწყენა,
ბრაზით გადაყლაპულ ცრემლებშიგაეხვიადაჩემს
სულშიისემოთავსდათითქოსმისი კუთვნილისიცარიელეშეავსო.ალ
კაბირმააქლემებისმომზადებადაასრულა, ცხენიდანგადმომიყვანა
დადაჩოქილ აქლემზეგვერდულადშემსვა.თვითონიქვე, მარცხენა
ფეხითდაიმუხლადადაჩოქილ აქლემსმკლავით დაეყრდნო.

რამდენიმეწამიმიწასდასცქროდა.დუმდადაფიქრობდა.მერეჯერ
ჩემსშეკოჭილ ფეხებსდაცქერდათავდახრილი, შემდეგზურგსუკან
გაკრულ ხელებს.სახიდანსაბურავი მოიშორა,
თითებინიკაპთან
ამომდო,
თავიამიწიადათვალებშიჩამაცქერდა.მისწამწამებსისე
ახლოსვხედავდი,სათითაოდდათვლაშემეძლო.

მისმამშფოთვარემზერამსწრაფადმოირბინაჩემისახე.რაღაცას
ეძებდა,მაგრამ ბრაზისდაწყენისმეტივერაფერიიპოვა.თმაზე
შეხებავიგრძენიდამისმათითებმანელა, მოწიწებით დაიწყესჩემი
თმის ხვეულებისდათვლა.ჩემიარტერიამისმაჯისცემსგულდაგულ
ზომავდადაყოველ ბიძგსითვლიდა.

-"
აიახლა,შეუძლიაწამშიმომტეხოსკისერი!
"-ისეგამიელვააზრმა,
რომმისთვისთვალიარმომიცილებია.

ბედუინმაჩემიფიქრიდაიჭირა,ტუჩისკუთხეზეჩრდილმაირონიად
ჩაურბინადამისთვალებშიარეკლილმამთვარემ მწვანედ
გაიკრიალა.თითებმაფრთხილისრიალით, კრიალოსანივით
სათითაოდ ჩამომარცვლესჩემითმისტალღები, პატრონისმკერდს
დაუბრუნდნენ დასანთლებივითგაირინდნენ.

- ნუმაიძულებაქლემისუნაგირზეგათოკილიმიგაბანილნა!ეს
ჩემსღირსებასშეურაცხყოფს!

- ჩემიღირსებადაგავიწყდა!

ალ კაბირმამზერისმოუცილებლად უარისნიშნად ნელაგააქნიათავი.

-ჩემიმიზანიშენიდავცადაგადარჩენაა!-ალ კაბირმათავი
მოწიწებით დახარადამისი დაბალი,
ალერსიანიხმაჰაერშიჩუმ
მელოდიადგაიშალა.

- შენიღირსებისდაშენიომისნაწილადმაქციე!ესარ მინდა.
ამიტომარგენდობი!

- მარტოთუწახვალ, ნამდვილიომიგარდაუვალიიქნება!
!!-
გაიელვაგამკაცრებულმამზერამ.

- რა?
!.
.რაომი!
..

- პოლონელიუღირსი,ყველაფრისმკადრებელიკაცია!მაგრამ
ვაფასებროგორცმტერს.ის გონიერიადაგამბედავი!მაგშაითანს,
თავისისაზარელისაქმეებისდამალვადაკაიროშიგმირად დაბრუნება
უნდა!ამისთვისშენჭირდები,
ოღონდმკვდარი!არ დავუშვებრომ
ხელშიჩაუვარდე!არდავუშვებრომ მწვალებელიდამუხანათი
მკვლელიგმირად იქცეს!მანესიცის!მისიმთავარისამიზნე მევარ.
თუ მემომიშორებს,ტუარეგებიადვილადმოგწვდებიანდამიზანს
მიაღწევს!მაგრამთუარგაუმართლებსდაპირველსშენჩაგიგდებს
ხელში,კარგად იცის,
რომსაჰარადანცოცხალსარგავუშვებ!
ბედუინებსდაყველამომთაბარეტომსტუარეგებისწინააღმდეგ
ავამხედრებდანამდვილიომიდაიწყება.ამაშიხელისუფლება
აუცილებლად ჩაერევა,ჯარსგამოგზავნისდაძალიანბევრიადამიანი
დაიღუპება.ესგინდა?!

მისმაგამჭოლმა,
ბასრმამზერამ ჩემითვალებიგაიარადაკეფას
მიატანა.

გაოგნებულიმივაჩერდი.
..აქამდეაზრადაცარ მომსვლიარომ
ოდესმე,
სადმე,
ჩემსგამო ომიშეიძლებოდადაწყებულიყო. .
.

-ვერცმარტოწახვალ დავერცგამექცევი!მაგისთვის, ჩემიმოკვლა

მოგიწევს!ასეგათოკილსდააქლემზედაბმულსგატარებდი, მაგრამ
ჩემიტყვეარხარ!არცასეთმოქცევასიმსახურებ!უნდაგენდობოდე!
უნდამჯეროდეს, რომ ისედაცმძიმე,თითქმისგამოუვალ ვითარებას
აღარ გაამწვავებ.სხვაგვარადმშვიდადვერვიმოქმედებ, შეცდომას
დავუშვებდამოგკლავენ! .
.ამშეცდომისთვის-შენისიცოცხლით
გადაიხდი!შენსმოკვლასკი,არცპოლონელსშევარჩენდაარც
ტუარეგებს!ადრეცგთხოვედაარმენდე, მაგრამ შენმაგონიერებამ
დიდისამსახურიგამიწია.ახლავითარებამთლიანად შეცვლილიადა
ისდროდადგა, როცამეუნდაგენდო!ბრმადუნდაგენდო!გეკითხები
ნილნა...გენდო? !
..

მწვანედდანთებულმამთვარისანარეკლებმაველური
მტაცებლისბრწყინვით გაიელვესდამთვარესდაუბრუნდნენ.

"-
..
.ნამდვილიომიდაიწყება.
..
ჩემიმოკვლამოგიწევს.
..მოგკლავენ.
..
ბრმადუნდაგენდო!.
..გენდო?"
-ერთბაშადდაიგრიალესჩემსგონებაში
ლოდებადქცეულმასიტყვებმა.

მისნათქვამს ისეთიძალამოჰყვათან,წამითაცარ
დავეჭვებულვარ,რომნამდვილად შეეძლო სრულიად გაუგონარირამ
დაეტრიალებინა.ესკაცი,კიარმთხოვდა,არამედ მაიძულებდა
სიმწარედაბრაზიდამევიწყებინადათავსმოვრეოდი. ..
 ისეთიმძლავრიიყოჩემსგონებაში ამიძულების დაჩემში
გამეფებულირისხვის ჯახი, რომმძიმეზარსპირდაპირ ჩემსთავში
შემოჰკრეს, მძლავრიგუგუნიკეფასშიგნიდანმიეხალა,ლოდის
ნატეხებივითმძიმე,ბასრი სიტყვებიჩემსგონებაშისაშინელი
ზრიალითდატრიალდნენ, ყველაკუთხეკუნჭულიგრიგალივით
მოიარესდაშუბლისძარღვსდაეჯახნენ.მძაფრი ტკივილი ყურებში
გუგუნით გაიშალა,სმენადამიხშო,სასულეჩაფხრიწა,სუნთქვა
შემიკრა,გულსეძგერა, ერთბაშადუბიძგა,
საგულედანამოაგდოდაისე
მოახალაგულისფიცარს, რომსისხლისცხელმატალღამლამის
არტერიაგაგლიჯადათვალებშიმდუღარესიბნელედ შემესხა. ..

ყველალოდი, ყელშიერთბაშად ბოღმადგამეჩხირადაგამგუდა. .

.უკვე
ვიხრჩობოდი.ვიგრძენირომეს ბოღმაჩემი ბედისწერისისზღვარი
იყო,რომელსაცაქამდეგავურბოდიდათუახლავერ მოვერეოდიანამ
წამსმომკლავდაანმთელისიცოცხლედამღრღნიდა.მთელი
შემორჩენილიძალღონემოვიკრიბედაჰაერიძლივს, ნაწყვეტ-
ნაწყვეტ
ჩავისუნთქე,სიმწრისცრემლიღაპაღუპითწამსკდა, ცრემლის
მდინარემყელშიჩაწოლილილოდებისჯებირიგადმოანგრიადა
მზისგანდამწვარსახეზე,დახეთქულ ტუჩებზე,ყელზედამკერდზე
ჩამომეღვარა.უხმოდ ვტიროდი,ჩემსთვალებში გაჩენილ ცრემლის
წვეთებში მწვანემთვარეებიიბადებოდნენ,იზრდებოდნენდა
წამწამებზემეკიდებოდნენდამლაშეკალაპოტით თავდაღმა
მიექანებოდნენ.

ცალ მუხლზედაჩოქილიალ კაბირი ქანდაკებასავითუძრავად

იდგადათვალსარ მაცილებდა.პასუხსელოდა.

-დიახ.
..-ძლივსამოვიჩურჩულედამაშინვევიგრძენი,
როგორ
იკლოჩემსგონებაშიზარისგუგუნმა.ჩემმათვალებმაჯერ ცაზე
მილეულიმთვარე დაინახეს, რომელსაცძველებურისითეთრე
დაბრუნებოდა.შემდეგ მწვანედმოკრიალემთვარეები,რომლებიც

პალმისგრძელი,სწორიფოთლებითშემოჯარულ ლივლივაოაზისებად
ქცეულიყვნენდაალერსითმიცქერდნენ.

ღრმად ჩავისუნთქე.გულისაგულესუბრუნდებოდა,დამშვიდებულ
სუნთქვას ჩემსსულში მაცოცხლებელიძალაშემოჰქონდადანელ-
ნელაანათებდა-საფლავიდანბოღმადგამოყოლილ სიბნელეს.
 თოკივით შემოჭერილიაბრეშუმისქამარიმოეშვა.საფლავის
თხრისგან დაგლეჯილიდადაშაშრულიჩემიხელებიალ კაბირმა
ხელებშიმოიმწყვდიადაიარებსდახედა.ჯერტუჩებით შეეხო ოდნავ,
შემდეგშუბლით, მოწიწებისნიშნადთავიდამიკრადაფეხზეწამოდგა.
ცრემლებს ხელებით ვიმშრალებდიდაისევვტიროდი, მაგრამეს უკვე
შვებისცრემლიიყო, საზარელიბრაზისგან დამძიმებოღმისგან
განთავისუფლებით მოგვრილი საოცარი შვებისცრემლი.მინდოდაეს
შვებასრულადმეგრძნო, ესბედნიერიწამი,
სულ ცოტახნით მაინც
გაგრძელებულიყო, მაგრამალ კაბირისწრაფადმიტრიალდა
აღმოსავლეთისკენდასიბნელესმიაჩერდა. .
.

ჰაერშიკატისჩუმიდანაზიკნავილიგაბმულადგაიკლაკნა.
ბედუინმაცხენსხელით უხმო,ხანჯალიიმარჯვადამანიშნააქლემს
მოვფარებოდი.კნავილიუფროახლოსგამეორდადათანუცნაური
ხრინწიგაირია.ჯადარიმაშინვეგვერდშიამოუდგაპატრონს.ალ
კაბირმაპირზეხელიმიიფარადახმასიგივენაირადგაეპასუხა.

ცოტახანში,
მთვარისშუქზე,აქლემზეამხედრებული,ლურჯად
შემოსილიკაციგამოჩნდა,ალ კაბირსშორიდანსალამიანიშნა,
გარშემომიმოიხედადაჩვენსკენსწრაფადწამოვიდა.

-სელამალეიქუმალ კაბირ!

-ადრარ.
..

-ვიცი,
მელოდი.გეძებდი. .
..ქალისკვალიმალევიპოვე.
გამოუცდელია, კვალიბევრგანდატოვა.როგორციქნაჯადარის
კვალსაცმივაგენი,ჯერ სამხრეთისკენწამიყვანაშემდეგდასავლეთით
შემაბრუნა..
.ცალკ-ცალკეგივლიათ.იპოვნექალი? -მარდად ჩამოხტა
აქლემიდანტუარეგი.

-სელამადრარ.ნმადებმაიპოვეს,
ძაღლებისყეფასმივყევიდა
მივასწარი.
..

-საშიშიმდევრებიარიანეშმაკისძაღლები.მეცკიგამიჭირდაშენი
კვალისპოვნა, ნახევარიდღეგავლიე ძებნაში.-ვიგრძენიროგორ
გაიღიმაადრარმა.

-მდევრებისმოგერიებაშიდრო რომარ დამეკარგა,

ვერმიპოვიდი.
-
უპასუხაალ კაბირმადახელითმანიშნასაშიშიარაფერიაო.
შერჩენილიცრემლიხელითმოვიწმინდე,
აქლემსშემოვუარედა
ტუარეგსთავდახრილიმივესალმე:

-მეტულემადრარ.
..
-ისეჩუმადვთქვი,
რომმეცკივერ გავიგონეჩემი
ხმა.

-სელამ,ნი'
ილლნა!-თავდახრითმომესალმაადრარიდაალ კაბირს
მიუბრუნდა.

-ალ კაბირ,
შენსკვალზედასადგომადგამომგზავნეს.
.

-ჰილალემ?

-ჰო,
ამენოკალიამ.

-აქაა?

-ისიცაქაა,
პოლონელიცდაარაბებიცაქარიან!

-ესეიგიმაინცგამოჰყვნენიმგადები.
..

-ტუარეგებს არუნდათგაწყენინონ,
მაგრამამენოკალიასნებას ვერ
გადავლენ.მხოლოდ ქალიჭირდებათ.შენარაფერსგერჩიან!

-წასაყვანასაპირებ?
!

-არა.
..

-აბარატომმოხვედი?
!

-საქმემაქვს.

-გისმენ.

-ჩვენებიძალიანახლოსარიან.
..დილითუკვეაქიქნებიან.

-მერე?

-მინდაგაგაფრთხილო.დრო აღარგაქვს.ახლაოთხი ჯგუფიგეძებს.

ყველაჩვენიიმგადებიარიან, გამოცდილიმონადირეები.უდაბნოში
მათვერაჯობებ, თანაც ქალთანერთად.ერთადერთიგამოსავალი
გაქვს,გაცევა.ჩვენებსუნდაგაექცე.

-ოთხიჯგუფი.
..ამენოკალიამჯერეშმაკისძაღლებიმომისია, მერე
მომთაბარეყაჩაღებისხუთიბანდადამადევნა,მათიიარაღი მემაქვს,
წყალიდასაკვები იმდენიდავუტოვე,-ფარაფრამდეარეყოფათ და
ვერგამომეკიდებიან.მათმოშორებაშიხუთიდღე- ღამედავკარგე.
ახლაშენთავსიმიტომწამადექი რომგამაფრთხილო რამდენად
საშიშიმდევარიმიდგასკვალში? !
..-აქამდეშეფარულმაუნდობლობამ
უკვებედუინისხმაშიმკაცრადგაიჟღერა.
ტუარეგმაუნდობლობაარდაიმჩნიადამშვიდადუპასუხა:

-ერთიგზავიცი,რომელსაცტუარგებიარ ეკარებიან,„ შაითნის

დერეფანი ქვია.აქედანჩრდილოეთით, ერთიდღისსავალზექვიშიანი
უდაბნოთავდებადაკლდოვანიიწყება.როგორცკიჰამადშიშეხვალ,
მზისჩასვლამდეპირდაპირუნდაიაროდამერეშებრუნდე
დასავლეთისკენ.მაღალ კლდეებსდაინახავ,მათ შორის დერეფანია,
კედლებიისეთიმაღალიაქვს, რომ -ცაძლივსმოჩანს.გზავიწროადა
ქვიანი.მხოლოდ ორიანსამიაქლემიგაეტევაერთად.ალაგალაგ
ფართოვდებადავიწროვდება.თუიმდერეფანსგაივლი, სამდღეს
მოიგებდაპირდაპირ ფარაფირაჰისთეთრუდაბნოსთანგახვალ.
ოაზისშიჩრდილოეთიდანუნდაშეხვიდე, სამხრეთიდანდა
აღმოსავლეთიდანგზისმოჭრასტუარეგებიდაგასწრებენ, ამიტომ
ქვიშიანიუდაბნოთისიარულსაზრიარაქვს, ქვიშაზეკვალიცადვილი
მოსაძებნია.

-ეგადგილივიცი,მაგრამდერეფანიარგამივლია, გარედან
სახიფათო არაფერიშემინიშნავს.-უპასუხაალ კაბირმა.

-ალბათ დღისით იყავიიქ,

ახლაკიიქგავლაღამით მოგიწევსდა
ესეცდაგჭირდება.

ადრარმარაღაცშეხვეული აქლემიდანგადმოიღოდამიწაზედადო.

-ესრაარის?

-"
შაითნისდერეფანში"გამოგადგება.„
ეშმაკის
ძაღლების დაკლულიაქლემისხორცია.ჩვენებურისამალავი
გაგიჭრიაფლატეზე,ზედ ეგდოაქლემისლეში.ტყავიცაქაა,
ისიც
გამოგადგება.

-რაარისიმ შაითნისდერეფანში ასეთი,

ეგრომმჭირდება?
..

-"
ღანაყალ არდ"
..
.ბევრზებევრი.

-.
..
იქნებღირსდრო დავკარგოდაღამისნაცვლად დღისით გავიარო
„
შაითნისდერეფანი.

-არგამოვა.გზაძალიანგრძელია,მისგავლასერთიდღეარ ეყოფა,
გამთენიასშესულმაჭენებითაცრომიარო, დაღამებამდემხოლოდ
ნახევრისგავლასთუმოასწრებ, დანარჩენიღამით გექნება
გასავლელი.შენთვისაცკიალ კაბირ,ეს ძალიანძნელიგამოცდა
იქნება,მაგრამნამდვილადშეძლებ,აიქალიკი. .
.
ალ კაბირიდუმდადაფიქრობდა.

- ზუსტადმითხარიმდევარისადააახლა.-უნდობლობაისევ
მელოდიურმახმასამოეფარა.

- პირველიჯგუფითქვენსწინ, ორიდღისსავალზეადაფარაფრას
აღმოსავლეთითჩაგიკეტავსგზას.დღედაღამეშეუჩერებლად მიდიან.
ფლატესგვერდიაუარეს, ამიტომაგცდნენდავერ შეგნიშნეს.მეორე
ჯგუფიც თქვენსწინაა,აქედანერთიდღისსავალზეადასაფარს
ამზადებს,თუაქვერმოგიხელთებენ, -ფარაფრასკენწავლენდა
სამხრეთიდან ჩაკეტავენმისასვლელს.ერთიჯგუფიდახლას
ოაზისისკენმიდის.თუორდღეშითქვენსკვალსვერ იპოვიან, -
ფარაფრასდადახლასოაზისებისდამაკავშირებელ გზაზეგავლენ,
ფარაფრასდასავლეთიდანმიადგებიანდაიქჩაგისაფრდებიან.ბოლო
ჯგუფშიმევარ,პოლონელი, არაბები,ხუთიიმგადიდაჰილალე.ისინი
ახლააქედანაღმოსავლეთით, თქვენსუკანერთიდღისსავალზეარიან.
თუკვალზევერდაგადგებიან, -ჩრდილოეთიდან მოგიჭრიანგზას.

- კარგად დაუგეგმავთალყა.
..პოლონელმა შაითნის
დერფნის შესახებიცის?

- არა, მაგრამამენოკალიამიცის.ადრეუამბესმოხუცმაიმგადებმა.
მამამისი,
ჩვენიამენოკალი სწორედ შაითნისდერეფანში დაიღუპა.

- გამიგიარომტუბუს დატუარეგებსშორისმაგადგილებშიდიდი
შეტაკებამომხდარა.ტუბუსწართმეულიოაზისებისგამო, დღემდე
თქვენიდაუძინებელიმტერიადაშემთხვევასარ უშვებენხელიდან
ტუარეგებზეჯავრირომარიყარონ.

- გამძლეობაშიჩვენმხოლოდტუბუსტომი გვჯობია.მაგ
შეტაკებამდეჩვენებმაწყალიმოპარესდაეგონათასეჩამოიცილეს.
მაგრამტუბუსმეომრებმაშეუძლებელიშეძლეს, დღედაღამეუწყლოდ
იარეს,დღეშიმხოლოდ ერთი ცალ ფინიკსჭამდნენდაისე
მოულოდნელად წაადგნენთავსამენოკალსდამისხალხს, რომ
„შაითნისდერეფანში ძლივსშეასწრესჩვენებმა.იქედან მხოლოდ
ორიიმგადიგამოვიდაცოცხალი, დანარჩენები შაითნის
დერეფანში დაიღუპნენ.მასშემდეგიქარცერთ ტუარეგსფეხიაღარ
დაუდგამს.

- ესეიგიპოლონელსტუარეგები შაითნისდერეფანში არ
შეჰყვებიან?
 - არცმედაარციმგადებიიქარშევალთ.არცჰილალეშევა.
არაბებიცშეშინდებიან.პოლონელიმშიშარაარარის, მაგრამარ
მგონიამარტო შევიდეს.შემოვლითგზაზე წავლენდარამდენიმე
დღესმაინცდაკარგავენ.ამიტომ შაითნისდერეფანი შენუნდა
გაიაროდამდევარსფარაფრაშიჩრდილოეთიდანშეასწრო.

-ჰილალესხვამომთაბარეყაჩაღებსაცდაიქირავებდა,თუმე
მომყვებოდიკვალზე,ესარგეცოდინება.არმგონიაჭკვიანურიიყოს
"შაითნისდერეფნითსიარულითუყაჩაღებიმაინცმომიჭირანგზას.
ქალისსიცოცხლეასეთრისკადარღირს.

-სხვაგამოსავალსვერვხედავ,
თუჩვენებიდაგეწევიან,
ამასკარგი
არაფერიმოჰყვება,ქალსნამდვილადმოკლავენ.

ალ კაბირმამზერაადრარსგაუსწორადამდუმარედდააკვირდა.
ადრარიცთვალმოუშორებლადშესცქეროდაბედუინს.

-ადრარ,რატომმირჩევასედაჟინებითიმდერეფნით სიარულს.
ჩემზეკარგადგცოდინიარახდებაიქ.ესორმაგიხაფანგია.

-ალ კაბირ,შენსაერთოდაღარფიქრობსაჰარაზე.მთავარი
საფრთხემდევარიკიარა, დროადადროუნდამოიგო.ქვიშის
ქარიშხლამდედღეებიღადარჩადაუნდაგაასწრო.ამისსაშუალებას
მხოლოდ " შაითნისდერეფანი"მოგცემსდაგზასშეიმოკლებ.თუღია
უდაბნოშიხამასინმამოგისწროთ,ქალიქვიშისქარიშხალსვერ
გაუძლებსდახელშიჩაგაკვდება.

ადრარიშებრუნდა, აქლემიდანკიდევერთიბოღჩაგადმოიღო და
ალ კაბირსმიაწოდა.

-ამბოხჩაშიჩვენებურიტანსაცმელია,ლურჯიხალათიდალისამი.
იქნებგამოგადგეს.ესეცჯადარისუნაგირია,
ყველაფერიაქაარაც
ცხენზეიყო როცაჩვენთანმოვიდა.ესეც შენისაველეზურგჩანთა,
ნახერაგამოგადგება.ამზამთარშირომმიაბარედედასილის,
შეგინახადაახლაგამოგიგზავნა...

-აიესნამდვილადდამჭირდება,მადლობელივარ.
..

-აქამდეისემოიტანამეც ვერშევამჩნიე.ღამით ამენოკალიას

კარავშიმალავდა,
დილითჩარდახისჯვალოშიახვევდადააქლემზე
კიდებდა.ყველაფერიაქაა,
შენიტანსაცმელიცდაიარაღიც.

-მოხუცისილიაქაა?სოფლისხალხსარგაჰყვა?

-ამენოკალიამმძევლად წამოიყვანა.ორიიკლანიდარაჯობსდა
თვალსარაცილებენ. .
.

-მძევლად?.
.ეგეციკადრა.
..ჰილალემნმადების ბელადისგაქცევა
როდისშენიშნა?

-როცამემაგზავნიდა,მაშინჯერკიდევარ იცოდა.ჩემზეეჭვსვერ
აიღებს.
..კიდევრაღაცმაქვსსათქმელი.

-გისმენ.
..

-როცაბანაკადვდგებით,პოლონელიბანაკისგანაპირასჩერდება.
ერთხელ მითხრა, რომშენთანმტრობაკიარამეგობრობადომებია,
მაგრამსხვაგვარად დატრიალებულაბედისწერა.ორიღამისწინ,
მთვარისამოსვლამდე მევიყავიღამისგუშაგი,ყველასეძინა.
პოლონელიძილშითავისენაზელაპარაკობდა.ყველაფერივერ
გავიგე,
მაგრამრაცგავიგეარმოგეწონება.

-რაგაიგე?

-სულ ერთიდაიგივესიმეორებდა.
..-ადრარმაყურთანრაღაც
უჩურჩულაალ კაბირს,

-იცოდარომმნახავდიდაშუამავლობაგთხოვა?
!თუ.
..ისიცაქვეადა
მიმალავ!
!!

-მგონინანობდა.
..

-ადრარ,
კაცსთუცუდისგაკეთებაარუნდა-არცგააკეთებს, თუ
დიდმაშიშმაარ გააკეთებინა.მისვერაგობასარ აჰყვე.გზაში
ყოველთვისმისუკანიარე, მუდამმხედველობისარეშიგყავდეს, წამით
არმოაცილოთვალი.ან, იქნებჯობდესაღარცმიბრუნდედაჩემთან
წამოხვიდე,ახლაძალიანმჭირდები!თუგაგიგესრომმეხმარები,
ცოცხალს მაინცარ დაგტოვებენ.

-წამოვიდოდი.ტომშიცდიდიხანიაარაფერიმაკავებს,
მაგრამდედა
სილისვერ მივატოვებ.

-ტომშითქვენი დარჩენააღარშეიძლება.დრო იხელთედა

სილისთანერთადლიბიაშიგადადი, მამაჩემიახლასაბადოზეიქნება.
ჩვენისახლისკარითქვენთვისღიაა.
 -მეცოდინება.

-თქვენიხალხისადწავიდა?

-სოფელიაიყარა,
ბევრირამდაკარგახალხმა,
რწმენაც.
..

-ერთგულებიცშერჩენიაამენოკალიას,
რაკიაქამდემოჰყვნენ.

-ტუარეგიდედამიწისმეორემხარესაცწავაამენოკალიასბრძანების
შესასრულებლად.ათასიწელიაასეადაასეიქნება.

-დრომოჭმულიათქვენიადათებიადრარ,
თუარ შეცვლით თქვენი
ცხოვრებაჯოჯოხეთსდაემსაგვსება.

-მეისედაცჯოჯოხეთშივცხოვრობ ალ კაბირ.
..უნდაწავიდე,
ალლაჰიიყოსშენიმფარველიამძნელ გზაზე.

-ინშალაჰადრარ!.
.ალლაჰმაინებოს ფარაფირაჰშიჩვენი
მშვიდობიანიშეხვედრა.

საუბრისდასრულებისთანავე ტუარეგიაქლემზეამხედრდადა
ღამეშილურჯინისლივითგაქრა.

ბედუინმამოტანილიბარგიაქლემსაკიდა,ცხენისწრაფად შეკაზმა
დაქარავანიძველებურიმწკრივითდაიძრა.

მთვარეხელმარცხნივმოვიტოვეთ.

ჩვენიჩრდილებიმთვარისვერცხლითმოვარაყებულ ქვიშაზეგაიფინენ
დაჩვენთანერთად დაადგნენგზას.ქარავანისწრაფად და
დაუღალავადმიაბიჯებდა.აცივდა.მხარმათავიშემახსენადა
ტკივილმამრუდედ ჩამსერა.ალ კაბირმახელით აჩქარებამანიშნადა
აქლემსქუსლიჰკრა.ჩემიდრომადერიუგემურად, მაგრამსწრაფად
აჰყვაწინმავალს,
კისერიწაიგრძელადაკვალზემიჰყვა.

ტუარეგისნათქვამ ჩემთვისსრულიადგაუგებარ სიტყვებზე

ვფიქრობდი.

"
ღანაყალ არდ" .
..-სათითაოდვმარცვლავდიგონებაში.რასუნდა
ნიშნავდესნეტავ.
..„მოეფერე. .
.არა,
უფრო ჩაეხუტე უნდაიყოს.
„მოეფერემიწას თუ ჩაეხუტემიწას? “
..
.იქნებ მიწასჩახუტებული ან
„მიწაზე გაწოლილი. ..„მიწაზე ჩასახუტებლადგაწოლილი თუ,
„მიწაზეგართხმული. .
.„მიწაზეჩასახუტებლადგართხმული. .."
მიწას
მოსაფერებლადჩახვეული" .
..გველებზეამბობდა?მიწაზე
გართხმულიო. ..ამასხომგავიგებდი.„ ელ კუბრა,
-ასეამბობენუფრო. .
.
გველიარარის, აბარაარის?თანაცბევრზებევრიო. .
.უამრავი
გველიო? .
.-ისგველებიანიადგილიგამახსენდაცხენმათავზეფრენით
რომგადაუარადაგულშიზიზღმადაშიშმაცივად გამკრა.

„-
კიდევრათქვა?შენთვისაცძნელიიქნებაიმადგილისგავლაო,
შენშეძლებო, მაგრამქალივერშეძლებსო ...უნდაშევძლო.
..თუ
მეცოდინებარამელის, -შევძლებ!
.რომვკითხო?ისევ
გაურკვევლობაშიდამტოვებსდაახლაცარაფერსამიხსნის. ..არც
გამიკვირდებარომარამიხსნას.როცაპირისპირხედავსაფრთხეს-
იმასაც ხედავ,როგორგადაირჩინოთავი.მაგრამრასუნდაგავექცედა
რაარის" ესსაშიში"რომარვიცი?რაშეიძლებაიყოსეს მიწაზე
ჩახუტება ან მიწისმოფერება თანაცისეთი,რომტუარეგებმა
ამენოკალივერ დაიცვესდაყველადაიღუპა.

როგორცჩანსსწორედ იმ შაითნისდერეფანში გადაწყვიტაგავლა.

ბრმადრატომდაიჯერატუარეგის?ეს შაითნისდერეფანი, -იქნებ
სწორედისხაფანგიასადაცორივეთაგვებივითუნდაგავებათ და
ვეღარ გამოვაღწიოთ.ჰილალესდაგებულიხაფანგია?ადრარი
მოაგზავნა?იცოდარომნამდვილადგვიპოვიდადაიმიტომ?ვის
ეხმარებატუარეგი, ამენოკალიას,პოლონელსთუალ კაბირს? ..
.როგორ
მენატრებიანჩემები, როგორმინდაჩემსსაქართველოში, ჩემს
თბილისში, ჩემსსახლში, ჩემსსიმყუდროვეში,
სადაცარც ეშმაკის
ძაღლები არიან, არც კლდისკაცები, არცტუარეგები,
არცპოლონელი,
არცამენოკალია. .
.“

ამასობაშიშუაღამის მთვარედასავლეთისმწვერვალსგვირგვინად
დაადგა.

ქვიშიანიუდაბნოდანკლდოვანჰამადშიგადავაბიჯეთ და
შეუჩერებლად გავაგრძელეთგზა.ქვიანინიადაგი,ძნელად
სასიარულოდგაგვეგოფეხქვეშ.ხანლოდისნატეხებიამოჩრილად
გვიღობავდნენგზას,ხანწვრილადდამსხვრეულადამოგვედებოდნენ
ნაბიჯქვეშ,
ხანაცგაშლილ კენჭებად იბნეოდნენაქლემისფეხქვეშ.
..
გადავჩვეოდილოდისნატეხებით მოფენილ ქვიანგზაზესიარულს.
საერთოდაცვამჩნევდიჩემს სწრაფ მიჩვევა-
გადაჩვევებს ყველაფრისმიმართ. .
.თუყველასმიმართ? .
..
 ისევგავხედექანდაკივითამოყვანილ სხეულს, წვრილ წელს,
განიერ მხრებს,სწორ დამაღალ ფეხებს.უზანგებზეშემდგარი გზას
აკვირდებოდა.უკანარ იხედებოდა,ხანდახანმარჯვნივგახედავდა
მიწაზეერთმანეთზეგადაბმულ ჩრდილებს, ჩემსწაგრძელებულ
ჩრდილზემზერას წამითშეაჩერებდა, შემდეგისევუშნოდ
შემოფეთებულილოდებით მოფენილ უგზოგზასაკვირდებოდა.

დაღლილობამ იმატა.მშიერს,დაღლილსდანამტირალევს
თვალებიმეხუჭებოდა.აქლემზეძილიჩემთვისსახიფათო იყო,
ჩამოვარდნილს,ლოდებიდანვერაფერიამკრეფდა.ძილის
მოსატყუებლად ცასშევაჩერდი.მილიარდობითვარსკვლავსმოეყარა
თავისაჰარასგამჭირვალეცაზე,კოსმოსი მთელისხეულით ვიგრძენი.
მოდარაჯევარსკვლავებითვალჩაუქრობლადციალებდნენ.ისინიც,
ისევესამარადჟამონიიყვნენ,
როგორცჩემსწინგაბნეულილოდები.
ცისვეებერთელა, უსაშველოდდიდიდაოვალურისარკემთლიანად
თავადიყოუფსკეროდაუსასრულოუდაბნო, სადაცყველაქვისნატეხი-
ცაზევარსკვლავადდანთებულიყოდაფეხქვეშუდაბნოგაშლილს-
თავზეცუდაბნო მეხურა.

„ანმეჩვენებაან,
სიზმარია.
..ანღამითაცჩნდებიანმირაჟები.
.“-
გაფიქრებაცძლივსმოვასწარირომძილიმომერია, მაგრამ
მოწყვეტითშეჩერებულმააქლემმაგამომაფხიზლა.ალ კაბირი
გვერდითამომდგომოდა.

- ესდაღეჭე.ძილსდაგიფრთხობს.ძალასშეგმატებს."
არაბიკას"
ფოთლებია,ოღონდარ გადაყლაპო.წვენიგამოწუწნედაწყალი
დააყოლე.სწრაფად გამოგაფხიზლებს.

ყავისხისგამომშრალ ფოთლებსყავისნაზისურნელიასდიოდა.
ნელადავიწყეღეჭვა, ყავისმონატრებულიგემო გამახსენდა,
ოღონდ
ფოთლები-უფროარომატული, ნაკლებადმწარე დაოდნავმწველი
იყო,-ვიდრეყავისმარცვლები.კევივითვღეჭავდი ფოთლებსდა
წყალსვაყოლებდი.ცოტახნისშემდეგმართლაცგამოვცოცხლდი,
ძალაცმომეცა, მზერაცნათელიგამიხდადაძილმაცუკანდაიხია.
უნაგირზეგავსწორდიდაცხენსგავხედე.ჯადარიბედუინისგვერდით
იორღითმიდიოდა.ისელამაზად დაგრაციოზულადმოძრაობდა,
თითქოსლოდებისნამსხვრევებზეკიარა-პოდიუმზემიაბიჯებდა.
 -„პრანჭია -გავიფიქრედაგამეღიმა.ჯადარმაისეჩაიფრუტუნა,
თითქოსფიქრსმიმიხვდა. .
.ცხენის პასუხზე გულიანად გამეცინა.ჩემი
სიცილილოდებმააირეკლესდახელისგულზეჩამოტანილ
ვარსკვლავებსმოწკრიალენამსხვრევებადშეაყარეს.

გზაუსაშველოდგაგრძელდა.მთვარეთითქოსადგილიდანარ
იძვროდა,დასავლეთსისევმწვერვალზეადგადადროისმოგებაში
გვეხმარებოდა-დიდხანსრომარ გათენებულიყოდადიდიგზისგავლა
მოგვესწრო.დაკვირვებითვუყურებდი წინმავალიაქლემისნაბიჯებს.
ისეზუსტად დასწრაფად არჩევდალოდებისამდენნამსხვრევში სად
დაედგაფეხი, რომგულითმიკვრიდა.ესგონიერიდაუცნაური
მოყვანილობისცხოველისწორედამუდაბნოსთვისშეექმნაღმერთს.
ჩემიაქლემისნაბიჯებსაც დავაკვირდი,
ისიცისედანდობილად
აბიჯებდათავის ვეებადაბრტყელ ტერფებს,თითქოსლოდებზეკი
არაქვიშაზემიდიოდა.

მთვარემმხარიიცვალადაჩვენმაქარავანმაცოდნავმარცხნივ
გადაუხვია.

უდაბნში ღამეულიხმები ისმოდა.ღამისმონადირეებისდამათი

მსხვერპლის ხმები.სიცივემთელ სხეულშიგამიჯდა,
თითქოსსისხლი
გამიცივდა,
ჩემიდაძონძილიმოსასახამივეღარმშველოდა.კბილს
კბილზევაცემინებდიდაერთიანადვძაგძაგებდი.წინმავალიაქლემი
შეჩერდა,ალ კაბირმაცხვრისმატყლისკარგად მოთელილითბილი
მოსასხამი უხმოდ მომაწოდადაბედუინიქალებისნახელავმამაშინვე
მყუდროდმაგრძნობინათავი.

თითქოსსაჰარასღამისმისტიურობამეწვია,
ისეთიუცნაურიხედვა
დამეწყორომთავიგაორებულადვიგრძენი.

პირველი მე, -კედელზემიხატულ ვეებერთელაპანოს-შორიდან

შეჩერებოდა.პანოზე საჰარასთვალუწვდენელ,მთვარით განათებულ,
შუაღამისცივუდაბნოში,აქლემებზეამხედრებული,ჩემსკენ
ზურგშექცეულიორიადამიანიარაბულ ცხენთანერთად მიაბიჯებდა.
მათსილუეტებსანარეკლად მოსდებოდამთვარისვერცხლი.

მეორე მე -პირველისკენ ზურგშექცეულიდაერთკუზიანაქლემზე

ამხედრებული, -უცხომამაკაცთანერთად უკანმოუხედავად მიიწევდა
წინ ღამეულ საჰარაშიდათანდათანშორდებოდაპირველს. ..
 როგორციქნარიჟრაჟმამოაწია, გზაუკეთ გამოჩნდადა
ბედუინმაცსისწრაფესუმატა.თითქმისჭენებით მივდიოდით.ალ
კაბირი,დროდადრო აღმოსავლეთისკენიყურებოდა.ტუარეგთან
შეხვედრისშემდეგხმააღარამოუღია.უკმაყოფილო დადაფიქრებული
მზერაჰქონდა.ვხვდებოდირომგეგმასაწყობდადაზუსტად ამწუთში
ამგეგმაშიჩემს ადგილზე ფიქრობდა.

მზემამოსვლადაიწყო დააღმოსავლეთივარდისფრად შეფერადდა.

რამოდენიმეწუთითგავჩერდით, ბედუინმაბანანისფოთლებში
შეხვეულიხაჭო დაკარკადესწვენიმომაწოდა.ამდენიხნისმშიერს,
ისემეგემრიელარბილიდაცხიმიანიმოყვითალო ხაჭო, არცგამიგია
ხელშიროგორ შემომათავდა.პირდაპირაქლემებზევისაუზმეთ.
ჯადარიანაბსიებსახრამუნებდადათანპატრონს ფეხზეთავით
ეფერებოდა.ბედუინმაცხენს წყალიდაალევინადაქოჩორიგაუჩეჩა.
ბანანისფოთლებისგადასაგდებადხელიმოვიქნიე, მაგრამალ
კაბირმახელიმტაცა, თავიუკმაყოფილოდგადააქნია, ფოთლები
გამომართვა,აბგაშიჩაკეცადაგზისგაგრძელებამანიშნა.

"-
კვალსარ ტოვებს.
."-ტუარეგისნათქვამიგამახსენდა,ჩემზერომ
თქვა,"
გამოუცდელიადაბევრიკვალიდატოვაო. "

მზეცაშიგამოეკიდადაჩამოცხა.შეუჩერებლადმივდიოდით,ხან
ჭენებით,ხანთოხარიკით,ხანაცნაბიჯით,
როგორცამასმიწაზე
დაფენილილოდებიდაქვებიგვკარნახობდნენ.მთელიყურადღება
გზასმიჰქონდა,მისგარდავეღარფერსვხედავდი.შუადღისმოსვლაც
მხოლოდ ჩრდილებისგაქრობამგვაუწყა.

ალ კაბირმადასასვენებელიადგილივეებერთელალოდის
ჩრდილოეთისმხრიდანშეარჩიადაჩემიაქლემიდააჩოქა.დაღლილს
უნაგრიდანგადმოსვლისთავიცარმქონდა.ბედუინმასწრაფად
გაშალამიწაზეაქლემისტყავი, პატარაჩარდახიმოაწყო დამისკენ
მანიშნა.

- მზეგადაიხრებადაგაგაღვიძებ.
..-თავიჩუმადდავიქნიე,
დიდი
ხვეწნაარცმჭირდებოდა,ისედაცნახევრადმეძინადათავიმკლავზე
მივდე.
 თვალირომგავახილეთავზეჯადარიმადგადაფრთხილად
მყნოსავდა.შორიახლო,გახურებულ ლახმაჯზეხაჭო,
პური,კარკადეს
ჩაიდაჩემიშესქელებულირძეცხელდებოდა.ალ კაბირსმთელიბარგი
მიწაზეგაეშალა,
ყველაფერსსათითაოდსინჯავდადაათვალიერებდა.

რაღაცნივთებიგათხრილ ორმოშიჩამარხადაზედ ლოდი

გადააგორა, ნაწილიისევშეკრა.ხორცისნაჭრებიხანჯლით დაკეპადა
ლახმაჯთანდაალაგა.აქლემისტყავებიწყლითდანამადახანჯლით
გაფხიკა,ნაფხეკიცორმოშიჩამარხადატყავებიმზეზეგაშალა.ხელში
შოლტიაიღო, კარგად დაათვალიერადაგვერდზეგადადო.ზოლებად
დაჭრილ აქლემისტყავზე-სამითუოთხი მკლავისსიგრძეგადაზომა
დაახალიშოლტისდაწვნადაიწყო.სწრაფადმოამთავრა, ხისტარიც
დაუგო, ფეხზეადგადამოსინჯა.შოლტმატყლაშუნასხივილით
გაკვეთაჰაერი.მოწონებული ნაკეთები გვერდზეგადადო.ახლა
ჯადარის ფეხსახვევების გამოჭრადაიწყოხანჯლით დაისიც
სწრაფადმოამთავრა.აქლემისტყავებსთვალიმოავლო ხელით
გასინჯა.რომლისსიმაგრეცმოიწონა, გვერდზეგადმოალაგა,
დანარჩენიკიგუდაშიგამოკრადაჩემსკენმობრუნდა.

საჭმელიბანანისფოთლებზეგადმოალაგადაუხმოდ მანიშნა
ახლოსმივსულიყავი.კარკადეს ჩუმადსვამდადამშვიდად ელოდა
„სადილის დასრულებას.როგორცკიდავამთავრე, ჩემსპირისპირ
ფეხმორთხმულიდაჯდა, სახიდანსაბურავიმოიცილადამშვიდად
მითხრა:

- ვიცი,გაბრაზებულიდანაწყენიხარ,მაშინჩემიგეგმარომარ
გაგიმხილედაცოცხლადდამარხულიაღმოჩნდი.ახლაყველაფერს
გეტყვი,მაგრამუნდაიცოდერომუკანდასახევიგზაარ გვაქვს.რაც
გველის, უნდაგადავლახოთ.თუყველაფერმამშვიდობიანად ჩაიარა,
ზეგდილით უკვეფარაფრაშივიქნებითდაშენსოჯახთან
დაკავშირებასშეძლებ.

- რაგველის?
!

- ხვალ გამთენიას,კლდოვანდერეფანსმივადგებით, ისდერეფანი

უნდაგავიაროთ დამეორემხარესგავიდეთ.ესსამიდღისგზას
დაგვიზოგავს.დერეფანშიხიფათიგველოდება.მომზადებულიუნდა
შევხვდეთ.შენიგავარჯიშებამომიწევს.შოლტისხმარებადა
თავაწყვეტილ ცხენზეთავისშემაგრებაუნდაისწავლო.მხოლოდეს
არისშენიგადარჩენისშანსი.
 - აქლემით აღარ ვივლი?

- მხოლოდ შაითნისდერეფნამდე.
“მერემთელ გზასცხენით
გაივლი.

- შენ?

- მეუკანფეხდაფეხაქლემითმოგყვები.ცხენსმიჩვეულიხარ,
ისიცმოჩვეულია,
თანმისიგონიერების დასისწრაფისიმედიმაქვს.
აქლემსასევერვენდობი.ცუდიარომ მხარიგტკივადამარჯვენა
ხელითმათრახს ვერ იხმარ.

-ცაციავარ,
„გულისხელით ვცხოვრობ,
მარცხენახელით არაფერი
გამიჭირდება.

- ცაცია?არ შემიმჩნევია.

- ბევრირამარ შეგიმჩნევია,
საერთოდაც მგონიარომ გამოგრჩი.

- რაგამომრჩა?

- მაგალითად ის,რომპირისპირდანახულისაფრთხედა
პირდაპირნათქვამისიტყვამირჩევნია.მიჯობს გონებით მოვემზადო
განსაცდელისთვის,
ვიდრეცარიელმაშიშმათავისნებაზემაქანაოს.
რატომდაუჯერეადრარს, რომმაინცდამაინც "შაითნისდერეფანი"
უნდაგავიაროთ?

- ბრმად არმჯერა.ისიმგადია.ამენოკალიასქვეშევრდომიდა
მისირჩეული,მაგრამ რამოდენიმეადგილასკვალიმეცშევნიშნე,
უკვე
ვიცოდირომორიჯგუფიუკვეჩვენზეწინიყოწასული.ნმადების
ბელადმაცმითხრარომდახლასკენჯგუფი წავიდა.მეცვნახე
დახლასკენმიმავალიკვალი.

- როდისგადაგვასწრეს?

- ტუარეგებიძალიანამტანიხალხია.წარმოუდგენლად ამტანი,ეს
უდაბნომათისამშობლოა.ისინისაზარელ სიცხეშიცარშეჩერდებიან,
მხოლოდ ბინდიდანმთვარისამოსვლამდეისვენებენდაისევ
აგრძელებენგზას.სანამმემდევრისჩამოშორებასდაშენ-
სამალავიდანამოსვლასცდილობდი, -ხუთიდღე-ღამეგავიდადადრო
დავკარგეთ,მათ კიესდრო მოიგეს.თუმცაარცშაითნისდერეფნის
გავლაამდევრისგანთავისდაღწევისგზა.ჰილალემშეიძლება
ფარაფრასშესასვლელთანყაჩაღებისბანდადაგვახვედროსან
თავისიჯგუფიდღედაღამეშეუსვენებლადატაროსდამაინც
დაგვეწიონ.

-მაშინ,
იქნებარცღირსიმდერეფანშიშესვლა, იქნებ.
..
იქ..
.ტუარეგებისდევნაზეუარესირამგველოდება.

-მაინცღირს.ქვიშისქარიშხალიძალიანმალე,რამდენიმედღეში
დაიწყება.სანამქარიშხალიამოვარდებაკაიროშიდაბრუნებაუნდა
მოასწრო.თორემმთელოორმოცდაათიდღესაჰარაშიჩარჩენა
მოგიწევს.
..ჩემთანერთად..
.

- რაარისიმ შაითნისდერეფანში,“რასნიშნავსესბევრჯერ
„მოეფერემიწას თუბევრჯერ ჩაეხუტემიწას?!-ისევთქვითითქოს
ბოლო სიტყვებიარცგამიგონია.

- ეგდერეფანისაჰარასველურიკატის, საშიშიმხეცის,
უდაბნოს
ფოცხვერისთავშესაფარია.თქვენებურადკარაკალი ჰქვია,არაბულად
"ღანაყალ არდ",
ანუ"მიწასჩახუტებული.
"მიწაზემთლიანად
გაწოლილმაიცისჩასაფრდებადაუჩინარიხდებადაშეუმჩნევლად
ესხმისთავსმსხვერპლს.-ისეჩვეულებრივადმიპასუხა,თითქოსარც
მასუთქვამს "
ისბოლო სიტყვები."

- ესეიგიიქუამრავიუდაბნოსფოცხვერია,
სანადიროდ ღამე
გამოდიანდაშეიძლებადაგვგლიჯონ?

- თუგონივრულად დაერთადვიმოქმედებთ,
შეიძლება
უვნებლებმაგავაღწიოთ მეორემხარეს.

- შეიძლება?
!იარაღიარგვაქვს?

- გვაქვს, მაგრამმისიგამოყენებასისულელეა.დამიზნებასდრო
ჭირდება.ერთსთუმოკლავ, ამასობაშისხვებიერთდროულად
დაგვესხმიანთავს.უთავბოლოსროლისასტყვიასლოდები და
კლდეებიაისხლიტავს დაჩვენშეიძლებადაგვაზიანოს ანცხენიდა
აქლემები.ესკიიგივესიკვდილია.კარაკალებიმხოლოდ მათრახით
უნდამოვიგერიოთ, ნახტომისსაშუალებაარ უნდამივცეთ.ცხენიც
ეცდებამოგერიებას,მე ზურგიდანდაგიცავ.შენმხოლოდ ორი
ამოცანაგაქვს: ერთი,-რაცარუნდამოიმოქმედოსჯადარმა, ცხენზე
უნდადარჩედამეორე, -ცხენის მკერდსდაკისერს ფოცხვერიარ
მიაკარო.დანარჩენიჯადარმაიცის, მთლიანადენდე დასამშვიდობოს
გაგიყვანს.ახლაკისანამქვიშიანუდაბნოშივართ, ჯობიავარჯიში
დავიწყოთ.ცხენიდანრამდენჯერმემაინცგადმოვარდებიდაქვიშაზე
არაფერსმოიწევ.ჰამადშირამესდაიზიანებდავითარება
გართულდება.თუგადმოვარდები, მაშინვეუნდაწამოხტედაცხენს
ზურგზემოექცე.

ალ კაბირიჯერ შოლტისხმარებასმასწავლიდა.ხელისიმ
მოძრაობასმიჩვენებდა,
რომელიცშოლტისმოძრაობისსასურველ
ტრაექტორიასიძლეოდა.მასჯერჩემსთავზეუნდაშემოევლო
„რვიანი ან"
წრე",
შემდეგკიმიწისპირზეჰაერშიუნდა
გასრიალებულიყო.

მეოცემცდელობაზეძლივსგამომივიდამისიმოსაწონიმოძრაობა.
მეორეოცი-„ დაჭერილი მოძრაობისდახსომებასდასჭირდა.მესამე
ოციდანმხოლოდ ორიშეცდომისდაშვებისუფლებამომეცა, მეოთხე
ოციდანმხოლოდ ერთის.მომდევნო ოციკიიმას, -რომხელს
მექანიკურად,ფიქრისდაყურადღებისგარეშეემოძრავადაარცერთი
შეცდომააღარ დაეშვა.

მეორასემოძრაობაზეუკვეშოლტისხმარებასრულიად
დაუბრკოლებლადშემეძლო, მექნიკურად,
მსუბუქად დაზუსტად.ალ
კაბირისმითითებით, ხანცხენისსიმაღლისლოდზეშემდგარი, თუ
მიწაზემდგომი-ყველამისნაჩვენებმიზანსშოლტისწვერით
ვამათრახებდი,დაწუნებისასშუბლსიკრავდა,მოწონებისასმხოლოდ
თავსმიქნევდა.სათადარიგოშოლტებისდამზადებაგადაწყვიტა,
რადგან შეიძლებოდაშოლტიფოცხვერს დაეჭირადაგაწყვეტილიყო.

ვარჯიშსმთელისამი საათიდასჭირდა.ალ კაბირმამცირე

შესვენებამომცა.ლოდზეჩამომომჯდარს, ყურებშიშოლტისზუზუნი,
სივილიდატკაცუნიგაბმულადმესმოდა.ჩემიგონებაცდილობდა
დაუმცდარად ჩაეჭედატვინშიჩემიხელისმოძრაობა.თვალიმხოლოდ
მიზნისკენუნდამქონოდა,ხელსკიშოლტისწვერიმიზნამდეუნდა
მიეტანადამწარედ გაემათრახებინა.

შესვენებისდამთავრებაუსტიყვოდმანიშნესდაცხენით ვარჯიშის
დროდადგა.ყურადღებითვუსმენდიროგორუნდაშემეკავებინათავი,
თუ ცხენიყალყზე შედგებოდაანპირიქით, უკანაფეხებით
დაიწყებდაწიხლებისსროლას ან წინადაუკანაფეხებზე
მორიგეობითხტომას.მიხსნიდა" ოქროსწესს"-ცხენის ჰაერში
ნახტომისას,მისითავისკენწახრილი დაუზანგებზეფეხზემდგარი
უნდავყოფილიყავი, სხეულისწონაფეხისწვერებზე დამუხლებზე
უნდაგადამეტანადაუნაგირზეარასგზითარ უნდადავშვებულიყავი,
თორემ მიუხედავად ჩემისიმსუბუქისა,
ცხენიხერხემალში
გადატყდებოდა.
 „
ესხომვრონსკისშეცდომაა..
.“-გამახსენდადაღრმად ჩავისუნთქე.
საქვეყნოდცნობილიდოღზედაშვებულიშეცდომავრონსკის-
სახალხოდთავისმოჭრად,საყვარელიცხენისსიცოცხლედ დამაღალ
საზოგადოებაშიდიდ სირცხვილადდაუჯდა.იგივე შეცდომა,მედა
ჯადარსკარაკალებისკლანჭებითდაბასრიკბილებით მოტანილი
სიკვდილითგვემუქრებოდა.ოღონდის,წიგნშიდაწერილირომანის
ეპიზოდიიყო,აქკი.
..ველურისინამდვილე.

ჯადარიგრძნობდა,რომრაღაცდიდიუნდამომხდარიყო, სადაც
თვითონუნდაყოფილიყო მთავარიგმირი.ცხენიზუსტად ასრულებდა
პატრონისმითითებებს, ხანგაჭენებული,
-მოწყვეტითჩერდებოდადა
უკანაფეხებზედგებოდა, ხანტლინკებსჰყრიდა,ხანწრეზე
ტრიალებდადახანაც წინადაუკანაფეხებზემორიგეობით ხტუნავდა.
ძაღლივით უხაროდაყურადღებასრომვაქცევდით. .
.მეცმიხაროდა
რომცხენიდანმხოლოდსამჯერგადმოვვარდი, მეტჯერ კიაღარცკი
ჩამოვცურებულვარ,თითქმისყველარყევაავიტანე დაბედუინის
იმედები თითქმისგავამართლე. .
.

თუყალყზეშემდგარ ცხენზეუშიშრად დასწორად ვიჯექი, მის

თვალებშიოდნავგამკრთალისხივიელავდა. ..
თუმიწაზე
აღმოვჩნდებოდი, მდუმარედდამკაცრად მანიშნებდა,რაცშეიძლება
სწრაფადმოვქცედი ცხენსზურგზე.ხოლოროცაცხენიუკანაფეხებით
იგერიებდაალ კაბირისნასროლ დაგორგოლავებულ აქლემის
ტყავებს,
მაშინ მხოლოდ შეძახილიმესმოდა:„ უფრო ძლიერად ჯადარ,
უფრო ძლიერად! “

ალ კაბირიდასვენებისსაშუალებასარ მაძლევდა. .
.ცხენსუნაგირი
მოხსნადაყველაფრისგამეორებაახლაუნაგირისგარეშემაიძულა.
მასწავლიდამუხლებისდატერფებისმეშვეობითროგორუნდა
შემემაგრებინაცხენზეთავი.მიხსნიდარომგაუთვალისწინებელ
შემთხვევაშიცხენისბეჭებზეგადამენაცვლადაკისერზემივხუტებოდი
მანამ,სანამისევშევძლებდიგასწორებას.ბოლოსხელშიშოლტი
მომცადაგარშემოგაფანტილ ლოდებზეათიოდესამიზნემომინიშნა.
ცხენზემჯდომი, -ყველასამიზნესმივწვდი.ვარჯიშიმანამდეარ
დაასრულა, სანამგაჭენებულიცხენიდანყველალოდიარ გავამათრახე
ისე,რომჯადარსარცერთხელ არშეხებიამათრახისწვერი.

მეცდაცხენიცძლივსღავსუნთქავდით.ასეთიდაღლილიჯადარი
აქამდეარმენახა.წყვეტილადქშენას მოუხშირა,
ყურები
გაუოფლიანდა,ფაფარიდაუსველდა, კისერზეცოფლისწვეთები
ჟონავდა,
მაგრამალ კაბირიშეუბრალებლადიძლეოდაგამეორების
ნიშანსდაყურადღებასარაფერსარაქცევდა.

ბოლოსროგორციქნავარჯიშიდასრულდა.დაოსებულიდა
ოფლიანი,
პირდაპირ ქვიშაზემივწექი.

ალ კაბირმაცხენიმანამდეატარაწინდაუკანსანამოფლიარ შეაშრა
დამემომიბრუნდა:

- ცოტადაისვენედაჯადარსმოუარე.ფაფარიზედ კისერზე
ნაწნავადუნდაჩამოუწნადაბოლონასკვითისედაუმაგრო, რომ
უნაგირთანთავდებოდეს.ძუაორადგაკეცედამაგრად გამონასკვე.
კარაკალიფაფარზეანძუაზეარუნდადაეკიდოს ცხენს.

- ალ კაბირ,იქღამემოგვიწევსსიარული,
მთვარისშუქივერც
ჩამოაღწევს,
გზისგასანათებლადრაღაცდაგვჭირდება.
..

- შენცხენსმიხედე,
მეკიმაგსაქმესმივხედავ.

ცხენსთითებით დავვარცხნეფაფარიდაძუადაზუსტად ისედავამაგრე

ნასკვებიროგორცალ კაბირმაამიხსნა.თვითონსანადიროთოფის
ვაზნებიდანდენთსყრიდადაერთადაგროვებდა, ტყავისპატარა
ნაჭრებშირაღაცასთანერთადახვევდადატყავისგუნდებსამზადებდა.

ჯადარი ჩუმადფრუტუნებდა, მხარზეთავსმადებდა,ლამაზყურებს

აქეთ იქითატრიალებდადადრუნჩსხელებშიმჩრიდა.თავიწამართვა
დაანცობადაიწყო, ჯერ წინაფეხსსალმადმიშვერდა, მერემუხლებზე
დაიჩოქა,თავსმიქნევდა,ანაბსიებსმთხოვდადათავგადაწეული
ეშმაკურადმიცქერდა..
.მისსაქციელზე სიცილიამიტყდა, ჩემიხმა
უდაბნოსცხელმაჰაერმალივლივითდაატრიალადაუკანმომიბრუნა.

ალ კაბირიჩვენსკენმობრუნდა,ცხენისცელქობასთვალიშეასწრო,
გაეღიმადაგუდიდანშაქარყინულისდიდინატეხიამოიღო.შაქარი
გაშლილი ხელისგულითმივაწოდეცხენს.ფრთხილად მოლოკა,
ნუგბარიმოიწონა, გემრიელადშეახრამუნადაახლამადლობის
ნიშნადდაიწყო თავისქნევა,ალ კაბირისთვალებში ონავრულმა
სხივმაგაიბრწყინადაგულიანადგაიცინა.მესმოდამისისიცილი,
დაბალიდალამაზიხმაგაბმულ,სავსემელოდიად იღვრებოდადა
უხილავსითბოსაფრქვევდა.
..

საღამოსპირზეყველაფერიმზადიყო.ალ კაბირმააქლემის
დაკეპილიხორცინაკვერჩხლებზემოატარა, გუდაშიჩაალაგადა
აქლემზედაკიდა.ტყავებიდანოციოდემათრახიცმოემზადებინა,
შოლტისტარებისდამზადებას, ერთიდრომადერისუნაგირი
მთლიანად შეეწირა.ვაზნებიდანგადმოყრილისაფანტიცეცხლზე
გაადნოდამათრახისწვერებიშიგჩააწყო.გაცივებადააცალადა
ზედმეტიტყვიახანჯლითდასერაბასრიწამახულიწვეტებიდაამატა
ბოლოებს.

ყველაფერიისეალაგდა,
რომნაბანაკარისკვალიმთლიანად გაქრა.

- დანარჩენს დერეფნისშესასვლელთანმოვამზადებთ.ახლაკი
წასვლისდროა!-მითხრადადაჩოქილიაქლემისკენმანიშნა.თვითონ
უბელოაქლემზეშეჯდადაჩვენიქარავანიჩრდილოეთისკენდაიძრა.

კლდოვანმაუდაბნომ ლომისფერიდაიდო, მზისჩასვლამდეჯერ

კიდევდიდიდრო იყო.სანამალ კაბირიწაშლილ კვალსამოწმებდა,-
მზესავხედე.მნათობითავზემადგა,ლომისფრადენთო, მოპრიალედა
ცხელიგვირგვინიცგარშემოლომისფაფარივით შემოდგომოდა.მისმა
სინათლემთვალიმომჭრა, ხელითმოვიჩრდილედაისეშევხედე.მზის
დისკოში გამოკვეთილიცეცხლოვანი ლომისსახე,უდრტვინველი
დიდებულებითგადმომცქეროდა

ჯებელ შაითან)

"
ტიალო
დარიალაო,

კლდენიხარ
ცარიალაო.
..
"

ბინდისჩამოწოლამდეშეუჩერებლადვიარეთ.

უცნაურად ჩქარადაბნელდა.შავკუნაპეტში ყველაფერიგაქრა.

სიბნელისმიუხედავად,სვლაარშეგვინელებია.აქლემებიისე
დაუმცდარად ადგნენგზას,თითქოსისევმზეჩახჩახებდა.მეწიანვე
აქლემიაღარჩანდა.ჩემსაქლემსაც ვეღარვხედავდი.
 არაფერიყოფილაარაბულ ღამეზებნელი.ეს უსასრულობის,
უძირობის,გაურკვევლობისდამისტიურობისბნელიდასაშიშინაზავი,
თუერთხელ გაგიჯდებოდაძარღვებში, -თავსვეღარასოდეს
დააღწევდი.ესმხოლოდ ბნელიღამეკიარა,თავდაუღწეველი
მარტოობისსრულიშეგრძნებაიყო, რომელიცუწონადობისდა
უსასრულობისუძირო ხახაშიდაუნდობლადგადაგიშვებდა,უსასრულო
სამყაროსპირისპირ შეგატოვებდადასაკუთარ არარაობას
სილასავითგაგაწნავდასახეში.

თვალდაბნელებულიმივჩერებოდიშედედებულ სივრცეს.რომარა
აქლემი,რომლისსიარულსაცაყოლილიაქეთიქით ვირწეოდი,
ვერავინდამარწმუნებდარომსაერთოდვიძვროდიადგილიდან.

ტუარეგთანალ კაბირისსაუბრიდანცხადიიყო, რომმანაცარ

იცოდარაგველოდა.ღელვაარემჩნეოდა, მაგრამდაძაბულიფიქრი
მისიმზერიდანმუდმივადჟონავდა.ჩვეულებრივზეგულჩათხრობილი
დამუნჯიგახდა,მთელიგზახმააღარამოუღიადააღარცუკან
მოუხედავს.დრომადერებიჩქარი, გაშლილინაბიჯით მიდიოდნენ.
ჯადარსპატრონისხასიათიგადაედო, აღარ ცუღლუტობდა, ფეხისხმაზე
ვხვდებოდირომგვერდითმსუბუქიიორღითმოგვდევდა, ხანალ
კაბირსამოუდგებოდაგვერდში, ხანმე.ცხენიცდილობდა
მიმხვდარიყო რატომარვიღებითხმას, რატომდავკარგეთისხალისი,
ცოტახნისუკანრომგვქონდა.ბოლოსგადაწყვიტაბედუინთანერთად
ევლო დაპატრონსწამოეწია.

ჩემსთავთანდარჩენაისედაცმინდოდა.საკუთარითავისგამხნევება
მჭირდებოდა.მინდოდაგამბედაობადასიმამაცემომეკრიბა,
ნებისმიერ განსაცდელს მშვიდადშევხვედროდი დამხოლოდ
გონებით მემოქმედა.შიშისთვისუფლებაარუნდამიმეცარომ
გონებაზეგაბატონებულიყო დათავისჭკუაზედაეტრიალებინა
ყველაფერი.

მერამდენედდავრწმუნდირომ გრძნობებიდანადამიანთან
ყველაზეახლოსმდგომი -შიშიიყო.როგორცკი ცხოვრებაშირაიმე
იცვლებოდა, პირველიტაცებდახელს, მაგრადჩაეჭიდებდადააღარ
უშვებდა.საჰარაშიდაკარგვისშემდეგ-რამდენჯერ გადავეყარეშიშს.
..
ყოველთვისსხვადასხვაგზით, სახითდასახელით მოდიოდა.ხან
დამიზნებულ ლულად, ხან მოხეტიალექვიშად,ხანგველისუმოძრაო
თვალებად, დახეთქილ მიწად, წყურვილად დაშიმშილად.ხანაფთრის
ყმუილით მდია,ხანყელშიწაჭერილიტუარეგისხელებით მახრჩობდა,
ხანსიზმრებითმთანგავდა, ხანამენოკალიასმუქარად ჩამესმოდა, ხან
მცხუნვარემზისგულზემწვავდადაღამისსიცივითმყინავდა, მიწაში
ცოცხლადდამარხულის სასოწარკვეთილმათავზარმახომ
სამარადჟამოდაღიდამასვა. ..ახლაშიში დაუღალავიმდევრისსახით
ხომმომდევდა. ..წინაცმელოდასრულიადახალისახელით -" შაითნის
დერეფანი. "მაგრამსულ სხვაგვარიიყოსიბნელისშიში...
უსასრულო
სივრცესმაძლევდადათანჩემივეკანისკედლებიანუსარკმელო
საკანშიმკეტავდა.დარაჯადჩემივეგონებაშიჩარჩენილ ფიქრებს
მომიჩენდადაგაურკვევლობაშიუცაბედიგადავარდნისუსასრულო
მოლოდინიმიხუთავდასულს.

ჩემიდრომადერიგაჩერდადადაჩოქებადაიწყო.ფრუტუნზე
მივხვდი,
რომმეორეაქლემიციჩოქებდა.უნაგირისკეხსჩავებღაუჭე.
ფეხისად უნდადამედგავერვხედავდიდაუნაგირიდანგადმოსვლაზე
არცმიფიქრია.

ბნელ ჰაერშიღამისპეპლებივით აფარფატებულმასიტყვებმა

ჩურჩულითგამიფრიალესყურთან:

-დავისვენოთ.ნახშირსვერგავაღვივებ,
ღველფისალიშეიძლება
შენიშნონ.აქლემებსშორისთექასგავშლი.მეორემხრიდანმე
ვიქნები.
..
-ხმაურზემივხვდი,
რომალ კაბირმახელშიმოყოლილიქვები
გვერდზეგადაყარადამიწაზეთექაგაშალა.

უნაგირიდანგადმოსულმათექაზეჩავიმუხლე, მოსასხამშიგვეხვიე
დაჩუმადმივწექი.მსუბუქინაბიჯისხმამგარშემო შემომიარადა
შეწყდა.ასხლეტილიკენჭისყრუხმაურმამამცნო, რომბედუინიმეორე
მხრიდანზურგით მიეყრდნოაქლემს.

გუნებადაბნელებულსუჟმურიფიქრებიდამეხვივნენ.ერთიდღის
მზადებასაკმარისად არმეჩვენებოდა.დერეფანშილოდებით და
ქვებითმოფენილიზიგზაგადდაგრეხილიგზა, ბევრ ადგილასალბათ
ნაქარალიქვიშით იქნებოდაამოვსებულიან ჩამოხორხლილი
ლოდებითგადაკეტილი, ანდაშეიძლებოდაჩიხიცყოფილიყო და
მეორემხარესვეღარცგამეღწია.არმინდოდარამეზემეფიქრა,
მაგრამძილი სათოფეზეცარმეკარებოდა.ვცდილობდიდამესვენადა
არცესგამომდიოდა.მარჯვენამხარიყრუ,ასატანიტკივილით
მწიწკნიდა.შაითნისდერეფანში გამეფებულ სიბნელეზედაიმაზე
დავფიქრდი, რომიქ მხოლოდცხენისიმედადუნდავყოფილიყავი.
ვშიშობდი, რომჩემიშეცდომაანჯადარსშეიწირავდაანალ კაბირსან..
.
ყველასერთადმოგვსპობდა.ჩემისაკუთარისიცოცხლე,
რომლისთვისაცაქამდეთავგანწირულადვიბრძოდი,ახლარატომღაც,
ნაკლებადმაღელვებდა.
..

"ბევრზებევრი".
..-გამახსენდატუარეგისნათქვამიდაისესწრაფად
წამოვჯექი,რომქვებმაჩქამიგაიღეს.

-კარაკალები ნამდვილადგადამფრენი ფრინველებით დამათი

კვერცხებით იკვებებიან!მაგრამუწყლოდხომვერ გაძლებენ!რაკი
ბევრნიარიან, ესეიგიიქ წყაროაანგუბურა. .
.წყალიგადამფრენ
ფრინველსიზიდავს!ისინიციმიტომარშორდებიანიქაურობას!მათ იქ
ყველაფერიაქვთ, წყალი, საკვები.
..
დამრავლდებიან.
..
"

-არგძინავს,
ცუდია.-ლამისყურთანგაგონილმასიტყვებმაისე
შემაკრთო,თითქოსთვითსიბნელემამოიდგაენა.

-შაითნისდერეფანშიალბათწყალია,კარაკალებიისევერ
გაძლებდნენ.-მეც ჩურჩულითგავეპასუხესიბნელეს.

-ცხადიაარისდაკარგიათუდაბრკოლებადარ გვექცევა. ..-აქლემის

უნაგირმახრინწითგაიჭრიალა.ალ კაბირიალბათ ჩემსკენმობრუნდა
დაუნაგირსდაეყრდნო.მხოლოდწარმოდგენაშემეძლო როგორიჯდა
ახლა. .
.თავისიმოსხლეტილი, შეკრული,
ავაზავითმოქნილისხეულით,
მშვილდივითმორკალულიწვრილიწელით, იდაყვით უნაგირზე
დაყრდნობილი, მოხრილ მუხლზემაჯაჩამოდებული.სახეშებურულიიმ
მხარესიცქირებოდა, საიდანაცსაფრთხესელოდადაცდილობდა
წკვარამიმზერით გაეხვრიტა.

-ასეთ სიბნელეშიიქროგორვივლით.
..

-ვივლით.
..
-ჩურჩულისფრთებითმოფრინდაიმედი.

-ამკუნაპეტშირაუნდადავინახოთ.

-ჯადარიდადრომადერებიდაინახავენ.

-როგორ.
..

-ჩვენიმხედველობაძალიანგანხვავდებაიმისგან,რასაცჯადარი
ხედავს.ცხენიფერებსაცკიჩვენგანგანსხვავებით,
დაღმავალი
კლებადობით აღიქვამს:ჯერმწვანეს,მერეყვითელს,შემდეგ წითელს
დალურჯს.ამიტომმისიღამეულიხედვაუნაკლოა.ასეთსრულ
სიბნელეშიოდნავგანსხვავებულიფერისსაგანსაცკიკარგადარჩევს.
უმცირესიდეტალიცარ გამორჩება.ახლომანძილზეკიუმნიშვნელო
ჟესტი,მოძრაობადასახისმიმიკაცკიარდარჩებაშეუმჩნეველი.
თვალებისგანლაგებასაშუალებასაძლევსგარშემო სამასსამოც
გრადუსზეყველაფერიიდეალურადდაინახოს.ცხენსწრიულიხედვის
რადიუსიოთხინაბიჯიდანეწყება,ამაზე ახლოს უკვეთავის
მიაბრუნებაჭირდება.ჯადარსმხოლოდორი" მკვდარი"წერტილიაქვს
რომლისდანახვაც საერთოდარშეუძლია, -შუბლზეთეთრ
ვარსკვლავთანდამისმოპირდაპირედ ყურებსუკან. .
.

- მამშვიდებ.
..

-
ესსიმართლეა.ამიტომდავდივარუდაბნოშიცხენით. .
.საჰარაში
ახლამაღალიგამავლობისჯიპებითცდილობენსიარულს, მაგრამ
ცხენსისეთითვისებებიაქვს,აქსაუკეთესომანქანაცკივერასდროს
შეედრება.-ზურგსუკანნაცნობიფრუტუნიმომესმა, ჯადარიუჩინრად
წამომდგომოდათავს.

- უცბადმოგაგნო, ერთიქვაცარგასხლეტიაფეხქვეშ. ..
არაჩვეულებრივიყნოსვააქვს, ძაღლზეუკეთესი.შენ,
თვალახვეულიც
კი ათასკაცში გამოგარჩევს.
..ისეთკლდოვანდაგაუვალ ადგილებში
გვივლიამედაჯადარს,კაცირომვერწარმოიდგენს. .
.სადაცმანქანა
ვერაფერსშეძლებს,ჯადარი ჭენებითგაივლის.ცხენებსლავიწის
ძვალიარაქვთ, ამიტომმხრებისდაწინაფეხებისმოძრაობის ფართო
ამპლიტუდასაშუალებასაძლევთდიდისივრცემოიცვან.არცსიბნელეა
მათთვისდაბრკოლება,არცმანძილიდაგზაზეშემოყრილილოდები.
მანქანახელსშემიშლიდა.სადმეუნდადამეტოვებინადამერე
მივბრუნებულიყავი.ცხენიკიყველგანუკანმომყვება, მეხმარება,
გონიერია,ერთგულიდაშეუძლიაპატრონისიცოცხლისფასად
გადაარჩინოს.

- ბუცეფალივით.
..

- კარგიმაგალითია, ჯადარისსაკადრისი!მშვენიერისაომარი
ცხენიჰყოლიაალექსანდრედიდს.თავიგაწირადაპატრონი
გადაარჩინა.იმადგილას,სადაცბუცეფალისსიკვდილისშემდეგ
მაკედონელმამისიქანდაკებადადგა, ახლაქალაქილაჰორია.

-პაკისტანში?

-დიახ,
პაკისტანში.

-ბუცეფალიარაბულიბედაურიიყო?

-წინაპარიჰყოლიაარაბული,
ჩვენებურცხენებს"
ბიძაშვილად"
ეკუთვნოდა.წმინდასისხლიარქონია,მაგრამროგორცისტორია
ამბობს,არაბულისსაუკეთესოთვისებებითყოფილადაჯილდოვებული.
ბუცეფალისყველაზეგამორჩეულითვისება-პატრონისგადარჩენის
უნარი,არაბულებსჯიშადმოსდგამთ.ჯადარიკითვით არაბულებშიც
გამოირჩევა.მისიგულიექვსიკილოგრამიდასამასიგრამია,ამიტომ
დაუღალავიადაქარზესწრაფი.თუმხედარმაარ უმტყუვნა,სასწაულის
მოხდენაშეუძლია.შენმხოლოდუნდამიეხმარო.

-როგორ?

-შეცდომაარუნდადაუშვა,
ცხენზეგამოძინებულიდადასვენებული
უნდაშეჯდე.

-აქლემი?ისიცკარგადხედავსსიბნელეში?

-გონიერიქალიცკი,პირველ რიგშიმაინცქალია.
..
-შედედებული
უკუნიღიმილმაგაათბო.

-დამცინი.
..

ალ კაბირმაჩაიცინა,
ჩემიგაბუტვავითომვერ შენიშნადაგააგრძელა:

-აქლემიმხოლოდ სისწრაფეშიჩამორჩებაცხენს, ისიც

უმნიშვნელოდ.დანარჩენშიბევრადაღემატება, მაგალითად ათასი
მეტრის სიშორეზეხედავსმოძრავადამიანს,ხუთიათასმეტრზე
ავტომანქანას.წყალსდასაძოვარსსამოციათასიმეტრისსიშორეზე
გრძნობს, ცაზესაწვიმარ ღრუბელსარჩევსდაიქეთ მიდისსადაცუნდა
იწვიმოს.გახურებულ ქვიშაზედაწვრილ ქვებზესიარულისას ფეხები
საერთოდარ ეწვის, დაჩოქილსკიარცმუხლებიდამკერდი.არც
შუადღისცხელიმზეარაწუხებს, არცშუაღამისსიცივე.საერთოდ არ
ოფლიანდება.სუნთქვისასგამოყოფილ სითხეს, ცხვირისნაკეცებში
იგროვებსდაიქიდანპირისკენუშვებს.კუზისახურავივით ახურავსდა
მზისგანგადახურებაარემუქრება.ხშირიწამწამებისწყალობით,
ქვიშისქარიშხალშიცშეუჩერებლადმოძრაობსდათვალებიქვიშით არ
ევსება.ცხვირისნაოჭებიისეაქვსმოწყობილი, რომქვიშიანიქარი
ხორხსდაფილტვებსვერუზიანებს.უდაბნოს ხმელი, ეკლიანი
მცენარეებით იკვებება, მშიერიდიდხანსძლებს, უწყლოდ ათიდღე-
ღამეთავისუფლადშეუძლიაყოფნა.მიუხედავადიმისა, რომსაჰარაში
წყალიარარის, აქლემიკარგადცურავს, ოღონდ ძალიანსასაცილოდ, -
გვერდზედაწოლილი. ..ღამითდასვენებაუყვარსმაგრამახლა,
ფარაფრამდეღამეცმოუწევთსიარული.

-მეკიმათიშეურყეველისიდინჯედაბრძნულიგამომეტყველება
უფრო მომწონდა.
..

-მთვარეამოვათუარა, გზასუნდადავადგეთ.უნდადაისვენო.
..
დაიძინე..
.-თბილად მომიალერსადაბალმახმამდაჩქამი მოიყოლა.
რომელიღაცპატარაკენჭმაადგილიიცვალა.ალ კაბირიფეხზე
კატასავითმსუბუქად ადგა.

ისევმივწექი.თვალდახუჭულივუსმენდი ჩუმ,
ლამაზი
აღმოსავლურიმუსიკასავით გაბმულ არაბულ ლოცვას, რომელსაც
სრულიადსხვაგანზომილებაშიმივყავდი.ჩემისიმშვიდეწვეთობით
იზრდებოდა,მკაცრიგაკვეთილებითმოქანცულსდაუსწორმასწორო
გზაზესიარულითთავბურდახვეულსისეჩამეძინა, არ გამიგია.

თეთრმანათებამქუთუთოებშიშემოაღწიათუარა,
მაშინვე
გამეღვიძა.

ვეებერთელამთვარეპირდაპირჩემსწინ, მიწაზეიდო.მისმაქათქათა
ნათელმათვალიმომჭრადადამაბრმავა, დედამიწაფეხქვეშ
სიზმარივითგამომეცალა.მომეჩვენარომჩემიყველაძვალი
მთვარისსითეთრეშიუცეცხლოდდნებოდადამეც ცვილივით
ვიღვენთებოდი.შეშინებულმამიწამოვსინჯე.ხელშითექადაქვები
მომყვა,გახარებულმათვალებიმაგრადდავხუჭედაშვებით
ამოვისუნთქე:

-ზაფხულია,ეკვატორთანახლოსვარ, მთვარე პერიგეას*

უახლოვდება, ამიტომააასეთიდიდი.-ბებოსასტროფიზიკისწიგნში
ამოჩემებულიფოტო დამისინათქვამიგამახსენდა, ”პერიგეაზე,
-
მთვარისსარკეთოთხმეტიპროცენტითუფროდიდიადაოცდაათჯერ
უფრო კაშკაშა,-ვიდრეაპოგეაზეო .
..წიგნშიაღწერილს, ახლათვალით
ვხედავდი, როგორიზრდებოდაყოველღამმთვარედაროგორ
უახლოვდებოდადედამიწას.ისიცგამახსენდა, ბებომრომუთხრა
დედას: ”
მთვარისპერიგეაიწყება,საქმეებსთავიდაანებე,ქმარშვილს
ხელიმოჰკიდედასადმედაისვენეთო. ”დედამ-"ახლაიმდენისაქმე
მაქვს,რადროსეგააო. "ბებომკიმკაცრადთქვა: ”
როგორფიქრობ,
მთელიქვეყნიერებაგადარეულიაზამთარშიდაზაფხულშირომ
ისვენებს.ეგპერიოდებიმთვარისპერიგეასემთხვევა, ესაა
არდადეგებისდაშვებულებებისნამდვილიმიზეზიდაარაზამთრის
სიცივედაზაფხულისსიცხეო. ”
 მასშემდეგ,მედაბებო,ყოველ წელიწადსერთადვითვლიდით
მთვარისპერიგეისდღეებს დამამასმოვახსენებდით ხოლმე.ისკი
ღიმილითამბობდა, ფიზიკოსისსიტყვაკანონიაო.
..
დედარომ
აწუწუნდებოდა, მშვიდად მოხვევდამხარზეხელსდაეტყოდა,"ჩემს
სიდედრსმთელიქვეყანაჭკუასეკითხებადაშვილმაროგორ არ უნდა
დაუჯეროსო" .
..დედაუცბადმოლბებოდახოლმე დასასვენებლად
გამგზავრებისსამზადისიიწყებოდა. .
.მხოლოდწლებისშემდეგ
გავიგე,რატომიჟინებდაბებოდასვენებას.მთვარისპერიგეისდრო,
სუციდებით,ნერვულიაშლილობებითდააფექტურიმოქმედებების
ყველაზეაქტიურდროდიყოცნობილიასტროფიზიკოსებშიდა
ფსიქიატრებში. .
.

-
”ჰო,ახლა, ისეთიარდადეგებიმაქვს,
რომალბათ ქვეყანა
დამნატრის...
”-აქეთობისასჩემსგასაცილებლადმოსულიმეგობრები
გამახსენდნენ, მაგრამთვალებზეღონივრადმოწოლილ ცრემლებს
ირონიამსწრაფად გადაუკეტაგზა.

ბედუინილანდივით სწრაფად,უხმაუროდდამსუბუქად მოძრაობდა.

აქლემებსბარგიაჰკიდადაცხენსწყალიდაალევინა.სწრაფად
წამოვხტიფეხზე.ჩემმაჩრდილმაუხმაუროდგაირბინაჩემსადამას
შორისმანძილიდამგელ- ლომიანმხარზეშეჩერდა.ალ კაბირი
ჩემსკენისემობრუნდა,თითქოსჩრდილისსიმძიმეიგრძნო.

-ნამდვილადკეფაზეცაქვსთვალები.
-ისევგამიელვაგონებაში.

მის მზერაშიმთვარისსხივმამწვანედგაიბრკიალა,
შუბლიშეკრადა
მივხვდირომისევდაიჭირაჩემიფიქრი.უსიტყვოდ მანიშნარომ
დრომადერზეამხედრებისდრო იყო დააქლემიწამოაყენა.ლოდი
მოვიშველიე,უნაგირზეავძვერიდამოწოდებულიაღვირიმოვიმარჯვე.
ჩემმასახელდახელო საწოლმაცჩემსაქლემზედაიდო ბინადაისევ
დავადექითგზას.

ჯადარმაამჯერადჩემსგვერდითსიარულიარჩია.

მთვარისსხივებს,ისეუჩვეულოდმოეხაზამისიიდეალური პროფილი,
ეჭვიცარგამჩენია,რომმითიურიპეგასი მხოლოდმისნაირი
შეიძლებოდაყოფილიყო, ლამაზი,
გულადი,სხივიანი,
ერთგული,
ძლიერი,იმედიანი დამფრინავი.
 ისლეგენდამომაგონდარომლითაცჩემითავგადასავალიდაიწყო
საჰარაში.
..დიდმაალლაჰმა,სამხრეთისცელქიდათბილიქარირომ
დაიჭირა,არაბულ ბედაურადაქცია,სულიჩაბერადაუთხრა,
"გაჯილდოვებ დიადინიჭით-იფრინოფრთებისგარეშეო."

-ფრთებიცკიარ ჭირდება, ისედაცმიფრინავს,პატრონთანერთად

ხომღრუბელსაცფეხქვეშგაიგებს. .
.-ჩემსგულში,გონებაშიდასულში,
ერთბაშადგაჩნდაჯადარისადმიუსაზღვრო, წარმოუდგენლად
ყოვლისმომცველი ნდობა.ამგრძნობამმთლიანად რწმენით ამავსო
დაჩემშიდიდიძალადაიბადა.ძალიანმიყვარდაესსაოცარისულიერი.
რამდენჯერ გადამარჩინა,
რამხელაგზაგამომატარა. .
.მაგრამახლა
რასაცმისმიმართ ვგრძნობდი,-არავისმიმართარ მიგრძვნია.

თავზეგადმოწოლილ ბნელ კოსმოსს მშვიდად ავხედე,

იმდენი
ვარსკვლავიიყომისსიღრმეშიიყოგაშლილი, რომნემსიცარ
ჩავარდებოდა.ვუცქერდივარსკვლავებითმოჭედილ ღამესდა
ოცნებისდევნასავით საოცარსილამაზესვხედავდი.აღარმეშინოდა,
რომ საკუთარითავი მოუბრუნებლადგამექცეოდაშავგალაქტიკაში.
აღარცსაჰარასცივისიბნელე მაშინებდა,არცვებერთელამთვარე,
ქვრივისჩაშავებულითვალებითრომდამცქეროდა.აღარც ქვიანიდა
ბნელიგზამაწუხებდა.ვეღარცამუკიდეგანოუდაბნოსუსაზღვროება
მიბნევდათავგზასადრინდელივით,-მუდამშიშიანიღამეების
მათევარს,-სოროშიშეძვრომასრომმანატრებინებდახოლმე.

ცივიდაკრიალაჰაერიღრმადჩავისუნთქე.ახლა,
ჩემითავისრულად
მეკუთვნოდადამხოლოდმეშემეძლომისიმართვა.

ჯადარმადაიფრუტუნადალამაზითავიფეხზეგამისვა.ქოჩორი
გავუჩეჩე დაშუბლზემოვეფერე.მეხომისევმისთვისუნდა
მიმებარებინათავიმძიმეგანსაცდელში.მისითვალებით უნდა
გამერღვიაწყვდიადი,მისიძალაუნდაგადმომესხაძვლებში, მისი
ძლიერიგულისცემაჩემსმკერდშიუნდამეგრძნო, მისისიმამაცით
უნდაგამევსო სულიდაისეუნდაგამევლოთვალუწვდენელისიმაღლის
კლდეებშიჩაკარგულივიწრობილიკი, სადაცყოველ ნაბიჯზეველური
ფოცხვერისკლანჭიმელოდა.

კარგახანსშეუჩერებლადვიარეთ.მთელიამხნისმანძილზე
ბეუდინმამხოლოდორჯერმოიხედა, სახეჩვეულებრივბურნუსით
ჰქონდაშებურული, მაგრამმთვარისშუქზემაინცშევნიშნე
დაფიქრებულიმზერადაშეკრულიწარბები.ჩემიაქლემიმეწინავეს
კვალშიმისდევდა.გრძელიკისერიმაღლააეწიადაძლიერიფეხებით
ნაბიჯ-
ნაბიჯზომავდასაჰარასქვაღორღიანგულმკერდს.მთელიგზა,
გონებაშიგაკვეთილებსვიმეორებდი,ფიქრშიჩემსთავსშორიდან
ვუყურებდიდავცდილობდიშეცდომაარდამეშვა. ..

მოულოდნელად ალ კაბირმაგაჩერებამანიშნა.ფლატესპირს
მისდგომოდა.მისგვერდითშევჩერდი, მაგრამ ჩემსკენარ მოუხედავს.
არცარაფერიუთქვამს, მაგრამაქლემისდაძვრასარ ჩქარობდა.
ფლატედანგადავიხედე.მინდოდადამენახა, რასუცქერდაასე
დაჟინებით ჩემიმეგზური.

ჩვენსქვემოთ ფართო, ქვიანიდაბლობი იყო გაშლილი.ირგვლივ

ყველაფერს მუქილურჯი, მოყვითალო, შავიდამოცისფრო იდუმალი
ნათებაეხვია, თითქოსველზე მსუბუქადსუნთქავდაგაჭირვალენისლი.
ლოდებს მოყვითალო ფერიდასდებოდათ, თითქოსქვებიკიარა,
მრავალჯერგამდნარიდაგაქვავებულიმინისვებერთელანატეხები
ეყარამთელ დაბლობზე, მიწაცაღარჰგავდამიწას,ისიცგამდნარ-
გაქვავებულ, მღვრიემომწვანო-მოყვითალომინისგაუმჭირვალე
მასივად ქცეულიყო.

ალ კაბირმააღვირსხელიუშვადადასავლეთისკენმანიშნა.

ძალიანშორს,ბნელიჰორიზონტი ისეიყო მოჭრილ- მოკვეცილი,

როგორცქვეყნისისდასალიერი- ზღაპრებშირომგამეგონა.ეს
ადგილიქვეყნიერების იმკიდურსჰგავდა, სადაცყველაფერი
ნამდვილად თავდებოდა:მეც,ჩემიგზაც,მთელიკაცობრიობადა
მთელიესსამყარო.ახლა,სწორედისგზაიწყებოდა, რომელსაც
იქამდეუნდამივეყვანე.ერთბაშად დამთელიშეგნებით მივხვდი, რა
საოცარინიჭიიყო სიცოცხლე, სიხარული,ადამიანები,
აზროვნების
უნარი,საერთოდყველაფერი. ..რაცამკიდურსაქეთ ხდებოდა.

დაბლობის ბოლოს, აღმოსავლეთისჰორიზონტიდან ვეებერთელა

კლდისმასივიიწყებოდადადასავლეთისკენუსასრულოდიყო
გადაჭიმული.თვალუწვდნელისიმაღლისმთაგრეხილის
უსწორმასწოროდ დაკბილულ,ცაშიატყორცნილი წვეტიან
ღრჯოლებს მთვარენაწილ ნაწილ დაჩეხათდამისიმომაკვდავი
სითეთრეუსიცოცხლოდანათებდაოკრობოკრო მწვერვალებს.
 სწორედ ამ კლდოვანიმთაგრეხილითიყოგადაჭრილიმთელი
ჰორიზონტი.

ალ კაბირიისევრაღაცასმანიშნებდადახელით ჩემთვისუხილავ
კონტურსხაზავდა.

მისხელსთვალიგავაყოლე.

მთაგრეხილი,აღმოსავლეთისმხრიდანზიგზაგოვანიტეხილით
იწყებოდადაძალიანჰგავდამუხლებშიმოხრილ,წვეტიანიჩლიქებით
დაბოლოებულ ცხოველისვეებაფეხებსრომლებიცკოჭთან
ნამდვილივითდაწვრილებულიყოდაჰაერშიიყო გაშვერილი.ეს
ფეხები,დასავლეთისკენნახევრადმჯდომარესხეულით
გრძელდებოდა.მხრებზეამოზრდილი ვეებერთელა,ნახევრად
გაშლილიღამურასმაგვარიწყვილიფრთა, ცაშითვალუწვდენელ
სიმაღლეზე იყო ატყორცნილი.ფრთების სამკუთხაწვეტებსისეთ
წარმოუდგენელ სიმაღლემდემიეღწიათ, რომ მოკაუჭებული
ბოლოებით მთვარესთვალებისდათხრითემუქრებოდნენ.წელის
მიდამოში,ნახევარრკალივითმოხრილივეებერთელასვეტი
ამოჩრილიყო.მისშუბისწვერიან ბოლოს, ცისპერანგიგაეგლიჯადა
გრძელ კუდადძლიერად მოქნეული, მთვარესზედ შუბლზედასობოდა
დაისეგაქვავებულიყო.

თეთრისხივებისანარეკლზეცოცხალივითფეთქავდაშევარდნილი
მუცელიდავიწროდგამოჩრილი, კლდოვან-
ძვლიანი წამოწვეტებული
უშნო მკერდი.მთებიისემიწყობოდნენზედიზედ ერთმანეთს, რომ
ნეკნებისდახორხისლოდიანიხრტილებისდათვლასათითაოდ
შეიძლებოდა.იდაყვშიმოხრილ მკლავსღონივრად ეჭირაკისერზე
წამოცმული ვეებერთელა, უსწორმასწორო,შუბლგაყოფილი თავი.
ხახადაღებულიდინგსსახემთლიანადდაეღრიჯა.მოელვარე,
ერთმანეთშიგაყრილი,ყვითლადდანთებულითვალებისნათება
შუქჩრდილითისეიცვლებოდა, თითქოსხამხამებდნენდაფხიზლად
დარაჯობდნენმისკენმიმავალ გზას.ღამისდანისლულ, მოლურჯო
სიბნელეში,ბუნდოვნად მოჩანდამახინჯთავზე გვირგვინად
შემომდგარიდაგრეხილირქები, რომლებიცწვეტიანიბოლოებით ისე
იყოცაშიგაჩრილი, თითქოსმისიპატრონითავისწამოწევასდაფეხზე
ადგომასაპირებდა.

აღმოსავლეთიდანდასავლეთისკენ,
თვალუწვდენელ სიგრძეზე-
სიმაღლეზე,მთელითავისიძლევამოსილებითმხართეძოზე
გაწოლილიყო ჯოჯოხეთიდანამოსულისატანა.

-ჯებელ შაითან!!
!*
*..
.ღმერთოდაგვიფარე!-დაზაფრულმა
უნებლიედგადავიწერეპირჯვარი.ვერვიჯერებდი,რომასეთისურათი,
მხოლოდ მთვარისშუქისდაკლდოვანიქედისჩრდილებისრიალს
შეეძლოგამოეწვია.რომეს ყვითლადდანთებულითვალები, მხოლოდ
მთვარისსხივით განათებულიუცნობიმინერალისანარეკლიიყო,ცაში
ატყორცნილიფრთებიდაკუდიკიმხოლოდბუნებისნახელავი. ..

მთელ დედამიწაზე ყველაზეუკაცრიელ დასაშიშადგილას,იქ,

სადაცარასოდესარავინდაუწყებდაძებნასდაიმსახით, რომელსაც
დღისით ვერავინდაინახავდა,თვით სატანას ხელთუქმნელი ძეგლი
იდგა.

ესკლდეშიგაქვავებული,სამარადჟამოდშეუმუსრავიქანდაკი-
ალბათერთადერთიიყო, რომელიცზუსტადასახავდაბნელიძალების
მეუფისსხეულს,სულს,ძლიერებას დაუკვდავებას.თითქოს
ჯოჯოხეთშისამარადჟამო,მრავალსაუკუნოვანიშრომით დაღლილს,
მთელიდედამიწაზეყველაზეუფრო შესაფერისიადგილიშეერჩიადა
დასასვენებლად წამოწოლილიყო.

მთელისხეულით ვიგრძენირომესგარემო, იდუმალი,საშიშიდა

დიდიმაგიურიძალით იყო გაჟღენთილი.მხოლოდ ახლაშევნიშნე,
რომმთელიარემარე მკვდარიიყო.თვითჰაერიცკი, უსიცოცხლოდ და
სრულიად უმოძრაოდ გაშეშებულიყო.ამადგილისგარდა,თურმე
მთელისაჰარა, მერომუსიცოცხლომეგონა,სინამდვილეში
ცოცხლობდა, სუნთქავდა,
მოძრაობდა.რატომღაცვირწმუნე,რომ
კაცობრიობას,რომელმაცკოსმოსშიცკიშეაღწია,დედამიწაზე
ყველაზედიდიუდაბნო -სრულიადშეუსწავლელიიმიტომდარჩა, რომ
სწორედესძეგლიიცავდააქაურობას...

"ჯებელ მუსსა",
-მოსესმთა-რომლისწვერზეცღმერთმაათი
მცნებაუსახსოვრაადამიანებს,ამავექვეყანაშისინაის
ნახევარკუნძულზემდებარეობდადამთელიკაცობრიობისთვისიყო
ცნობილი.დასავლეთით კი, მისმოპირდაპირედ, ზუსტდიაგონალზე,
ნილოსისდასავლეთით, საჰარასმიუვალ ადგილას,ცივილიზებული
სამყაროსგანსრულიად ფარულად, ეშმაკისმთა-" ჯებელ შაითანი"
აღმართულიყო დამისშესახებმხოლოდუდაბნოსმომთაბარეტომებმა
იცოდნენ.

იმდენად მოულოდნელიიყოდანახული, რომ გაოგნებამშიშს

დაასწრო.სრულად აღქმასაცვერვახერხებდი,რაიყოჩემსწინ. ..უცბად
დაწმუნებითგამიარაგონებაში,რომარცერთილეგენდა, მითიდა
ზღაპარი,გამოგონილიარიყოდაყველასინამდვილიდანდაიბადა.
შიშმაშემბოჭადაგამთანგა.საშინელისურვილიშემომაწვა,
უკანმოუხედავადგავქცეულიყავიამსაშინელიადგილიდან.

-გავბრუნდეთ,გავიქცეთ.
..-ისეჩუმადჩავიჩურჩულე,თითქოსჩემს
ხმასქანდაკებისგაცოცხლებაშეეძლო.

ალ კაბირიმეტოქესთვალითზომავდა.მშვიდადიდგადა
ჰორიზონტსყურადღებითგასცქეროდა.შიშის,ღელვისანგაკვირვების
ნატამალიცარემჩნეოდა.

-დღისით ესჩვეულებრივიჰამადისკლდეებია,
საშიშიარაფერია.
..
-
მშვიდადდამიბრუნაპასუხი,გზისგაგრძელებამანიშნადაფლატედან
დაბლობისკენპირველიდაეშვა.ჩემიაქლემიცმიყვადადაბლობზე
ჩადგაფეხი.დაფიქრებულივადევნებდითვალსცხოველისტლანქ
ნაბიჯებსდავფიქრობდი, განგებისნებაიყოთუდამთხვევის,
რატომღაცსწორედ ეგვიპტეშიიყო თავმოყრილიიდუმალი
არტეფაქტების უმრავლესობა.

ეგვიპტეშიდაიბადა, გაიზარდადაგანდიდამოსე, ჩვილიიესო აქ

გამოაპარეს...წმინდაგიორგიცაქაწამეს. .
.მსოფლიოშიუდიდესი
კარნაკისტაძარი, რომელშიცგაზაფხულისდაშემოდგომის
ბუნიობისასმართლაცდიდისასწაულიხდებოდა. ..
სამასიათას
კვადრატულ კილომეტრზეგაშლილი, უშველებელიქვებით აშენებული
უსახურავოტაძარიმთლიანადნათდებოდამზისსხივებით ისე, რომ
არცერთიბნელიკუნჭულიარრჩებოდა. .
.ჰელიოპოლისის ცნობილი
ლეგენდაოქროსქუჩებიანქალაქზე,ვერცხლით მოპირკეთებული
შენობებითრომ იწონებდათავს. .
.გიზასპირამიდები,რომელთა
დანიშნულებაზეათასგვარივერსიაარსებობდადაყველასიმართლეს
ჰგავდა...დიდი სფინქსი, აღმოსავლეთიდანდარაჯივით რომედგა
საჰარას ჭიშკარს, მისკენთვალმოუცილებლადიცქირებოდადა
დღემდევერავინხვდებოდარას წარმოადგენდაესკაცისსახიანი და
ლომისტორებიანიგიგანტი,ანდარასნიშნავდამისიმზერის
მიმართულება. .
.ისიდასდათოტის იდუმალიტაძრები, რომლებიც
მნახველისთვისდახურულიიყო.
 ბიძაჩემისაზრით,მეოცესაუკუნისყველაზედიდიმედიუმის, ედგარ
კეისისწინასწარმეტყველება,იმდენადსაინტერესო იყო, რომმისი
შემოწმებამიზანშეწონილადმიაჩნდა.კეისიამბობდა, რომ სფინქსის
მარჯვენათათსადანილოსსშორის მდგარპირამიდაში, -დიდი
ქრონიკისდარბაზიარსებობდა, რომელიცჯერ არ იყო აღმოჩენილი.იმ
დარბაზშიყველადოკუმენტიინახებოდაწარსულიცივილიზაციის
შესახებ.იქყველაფერიიყო,რაცგადაშენებულიცივილიზაციის
მაღალ განვითარებაზემიუთითებდა: სახელმწიფომოწყობისსისტემა,
მაღალიტექნოლოგიებისშესახებინფორმაცია, წამლები,
ქირურგიულიინსტრუმენტები,ტაძრებისაღკაზმულობა, ცხრილები,
გათვლები, ხელოვნებისნიმუშები,ჭდეები,ქსოვილები,მუსიკალური
ინსტრუმენტები,საგანძურიდამათიიქმიმტანთანაშთებიცკი.კეისის
წინასწარმეტყველებისმიხედვით, დიდისფინქსისმარცხენათათის
ქვეშ,სწორკუთხაკვარცხლბეკში ასევედიდიინფორმაციაინახებოდა. .
.
მაგრამისეთიწყევლაიცავდა, გახსნასვერავინგაბედავდა...

ცხენის ფლოქვებიდანგამკრთალმაცეცხლოვანმანაპერწკლებმა
ფიქრისგანგამომარკვია.გასიპულ დაბლობზეძლივსმივაბიჯებით.
ჯადარიგვერდიდან აღარმშორდებოდა.ნიადაგიმთლად შეიცვალადა
სიარულითითქმისშეუძლებელიგახდა.აქლემებსდაჯადარს
მოხარშულიშუშისნიადაგზეფეხიუცურავდათ.ცოტახანშიმეწინავე
აქლემმაუცნაურიოჩნობადაიწყოდაგაჩერდა.ალ კაბირი
ჩამოქვეითდადააქლემსწინგაუძღვა, მაგრამახლაჩემიაქლემი
გაჯიქდა.დრომადრები ჩუმადღმუოდნენდახვნეშოდნენ,თავებს
იქნევდნენ,
უკანიწევდნენდაწინნაბიჯისგადაგმაცაღარუნდოდათ.

- რატომჭირვეულობენ,
რადაემართათ!

- ასეთნიადაგზეარუვლიათდაეშინიათ.შევისვენოთ.მიეჩვიონ.

- რაუცნაურიადგილია.
..თითქოსქვეყნიერებასმდუღარებამ
გადაუარადაყველაფერიდაადუღა..
.

- ასეცარის.ესსილიციუმისორჟანგიარკინისმინარევით,
ძალიან
მაღალ ტემპერატურასქვიშაგაუდნიადამინად უქცევია.

- სილიციუმისორჟანგი?
!

- ამმინერალს,ლიბიისუდაბნოსმინასეძახიანდაყველაზე
სუფთაბუნებრივიმინაა.

- სადღაცმინახავს.
..
 - ფარაონტუტანჰამონისყელსაბამზედიდიყვითელიხოჭო
ლიბიისუდაბნოსმინისაა.

- მართლაც, სწორედ იმყელსაბამზევნახემუზეუმში.

..მაგრამ
ფარაონიჩვენს წელთაღრიცხვამდეათასსამასოცდაცამეტი წლიდან
განაგებდაეგვიპტეს.ესეიგისამიათასსამასიწლისწინუკვეიცოდნენ
ამმინისშესახებ.

- ძველმაეგვიპტელებმაბევრირამიცოდნენგაცილებით უფრო
ადრეულ ხანაშიც.
..
საჰარაშირამოდენიმეასეთიადგილია.პირველი
გილფიალ კაბირისმიდამოებშიაღმოვაჩინე.

- ბავშვობაშირომდაიკარგე?რაარის გილფიალ კაბირი .

..

- " გილფი"-ბარიერსნიშნავს,"ალ კაბირი"-დიდებულს,

დიდს.” დიდიბარიერი -ჰამადისკლდოვანიმასივიარომელიც
მთლიანად გაქვავებულ მინაზედგასეგვიპტის,ლიბიისდასუდანის
საზღვარზე.იქვე დიდიკრატერია, ანუ ალ ფუჰეალ კაბირა,
”
რომელიც, ვფიქრობკოსმოსიდანწამოსული ბირთვულიდარტყმის
შედეგადგაჩნდა, ისეთივებირთვულიდარტყმის, როგორიცტუნგუსიის
დიდიაფეთქებაა, რომელმაცმოჰენჯოდაროიმსხვერპლადა საჰარას
თვალი გააჩინა.ამდარტყმისას უმაღლესტემპერატურაზე, ქვიშადა
ნიადაგი მთლიანად გადნადამინად იქცა, ხოლო დარტყმისტალღამ
შვიდიათასამდეკვადრატულიკილომეტრამდეფართობზეგააბნია
ასეთიმინისნამსხვრევები.დიდიკრატერის შემდეგ, -ესადგილი
ვნახე,მერესხვაადგილებიცვიპოველიბიასადაალჟირში.როგორც
ჩანს,დედამიწაზეანდიდიელექტრომაგნიტურიგანმუხტვამოხდაან
წინაისტორიულიბირთვულიომი. ..

- საჰარასთვალი, ტუნგუსიისდიდიაფეთქება,მოჰენჯო დარო,

აღდგომისკუნძული, ტიტიკაკასღრმული..
.ესეიგიშენხარ ის "ფრიად
სწავლულიარაბიგეოლოგი, რომელიცუდაბნოშიბედუინივით
ცხოვრობს"..
.შენსშესახებთვითმფრინავშიგავიგე,ვიღაცგეოლოგი
რიშატისსტრუქტურაზეგვიყვებოდადაშენი ვერსიის
შესამოწმებლადმიდიოდანუაკშოტისექსპედიციაში.

- მეგითხარირომგეოლოგივარ.
..

- მაგრამარგითქვამსრომმეცნიერიხარ, თანაციმდენირამ
დამიმალე,რომ. .
.მაშშენახლამავრითანიაში,
უადანშიუნდაიყო,იმ
ექსპედიციაში,
-საჰარასთვალზე..
.

- დიახ, მაგრამაქვარდაარვნანობ.-ალ კაბირმაჯადარს

ტყავის ჩექმები ჩააცვადააქლემებისკენმიბრუნდა.დრომადერები
ჭირვეულობდნენ,მაგრამბოლოსმაინცდაემორჩილნენბრძანებასდა
ტაატითწამოდგნენ.

ახლაწინჩვენმივდიოდით,ჯადარიდააქლემებიუკან
მოგვყვებოდნენ.მათინაბიჯიუფრო გაბედულიგახდა.

ალ კაბირიდაწინაურდა.სავალსარჩევდა.ყველანაბიჯზენიადაგს
ამოწმებდადამანიშნებდაზუსტად მისკვალზემევლო.ისევდავაფასე
ჩემიფეხსაცმელები,ფეხი არმიცურავდადამშვიდად მივაბიჯებდი
ნახევრად გამჭირვალე,
მღვრიემოყვითალოფერისმოლიპულ გზაზე.

მთვარედასავლეთსწაადგათავზედაღამურასფრთებისწვეტებს
გაუსწორდა.

წინნელამივიწევდით, დაბლობსირიბადვსერავდითდაყოველი
ნაბიჯისგადადგმაზევუახლოვდებოდითკლდოვანიმთაგრეხილის
წვეტიან,ორადგაყოფილიჩლიქებს.მთელიღამეშეუჩერებლად
მივდიოდით.მთათვალდათვალ იზრდებოდა, მთვარეკითვალდათვალ
ფერმკრთალდებოდა.რიჟრაჟისმოწევნასთანერთად ნელანელა
იცვლიდაელფერსჰამადისკლდოვანიმასივიდაჩემთვისკარგად
ნაცნობჩვეულებრივკლდეებს ემსგავსებოდა.

ცისკრიდანგანთიადიიბადებოდა,
როცაორიენტირსმივაღწიეთ,
კლდისთაღიანშესასვლელშიშევაბიჯეთდაშევჩერდით.უკვე შაითნის
დერეფანშივიყავით.

სწრაფადთენდებოდა.მზისამოსვლისჟამიდგებოდა.
დაკვირვებით ვათვალიერებდიდერეფნისკლდოვანგვერდებს.
გარედანყველაფერისხვაგვარადგამოიყურებოდა,მაგრამ შიგნიდან
დერეფნისგვერდებისწორად ამოყვანილ კედლებივით
აჭიმულიყვნენდამართკუთხესქმნიდნენმიწასთან.თითქოს
კლდეებიბასრიდანით კარაქივითიყოგაჭრილიდაგანზეაქეთ- იქით
გაწეული.კლდისწვერებზეშერჩენილილურჯიკაბისნაგლეჯივით
მოქანავეცასძლივსვუწვდინეთვალი.

-"
დარიალისხეობასმიაგავს,ოღონდიქთერგისღრიალიაყურებს
ყველაფერს, აქკი როგორი სიჩუმეა.
..მხოლოდკლდეები, კლდეები,
კლდეები,ასჯერ უფრო მაღალივიდრედარიალში. .
."-გავიფიქრედა
ახლამიწასდავაცქერდი.დერეფანშიუდაბნოსჩვეულინიადაგიიყო.
ქვაღორღიანიდაალაგალაგქვიშიანი.

დაოსებულიდავვარდიმიწაზე,დაღლილობისგანდა
დაძაბულობისგანგანძრევისთავიაღარმქონდა.აქლემებმაც
თავისითდაიჩოქეს,ერთმანეთზეკისრებიგადააჭდესდაამოიხვნეშეს,
ჯადარიკმაყოფილიაფრუტუნდა.ბედუინმააქლემებსბარგიჩამოხსნა,
მიწაზემოეწყო,დრომადერსზურგითმიეყრდნოდაკლდესშეაჩერდა. .
.

თვალირომგავახილერაღაცძალიანმეუცნაურა.ალ კაბირი
მთლიანად შეცვლილიყო. .
.ბედუინურიგალაბა,
ხალათი,
ბურნუსიდა
უკალი სადღაცგამქრალიყო.ახლაგეოლოგისხაკისფერისამოსიეცვა,
ფეხზემძიმეფეხსაცმელიმოერგოლურსმნისწვეტიანიძირებით,
წელზექამარიერტყა, ზედთოკიდასამკბილაღუზისმაგვარიჩანგალი
ეკიდა.თავზეხაკისქუდიშებრუნებულადეხურადაკეპიუკანჰქონდა
მოქცეული.ადრარისმოტანილიჩანთიდანმთელიბარგი
ამოელაგებინა,მიწაზეგაეშალადაყურადღებითათვალიერებდა.

ახლასულ სხვანაირიიყო, სრულიადსხვანაირი...მთასვლელსჰგავდა

დაძალიანაცადამიანურიიერიჰქონდა.საოცრადუხდებოდახაკიმის
მწვანეთვალებს, გეოლოგისუხეშისამოსიკიდევუფრო
გამოკვეთილად აჩენდაიდეალურსხეულს, სამაგიეროდ მის
მოქნილობასმთლიანად ფარავდადაუდიდესიძალაიგრძნობოდა
ყოველ ნაკვთში.ვიჯექიდავფიქრობდირომელ სამოსშიუფრო
მიმზიდველიიყო ესკაცი..
.ევროპულ კოსტუმშიწარმოვიდგინედა
დავრწმუნდი,რომნებისმიერიბრენდი დაუფიქრებლად გადაუხდიდა
მილიონებსთუნდაცერთ ფოტოში.იმასაცმივხვდირაანიჭებდაასეთ
იდუმალებას..
.არაბულისამოსი, ბურნუსითშეხვეულისახე, მირაჟებად
მოლივლივეთვალებიდა. ..დუმილი.

ალ კაბირმადახვეულითოკიმხარზეგადაიკიდა, სამკბილაჩანგალი
წელზემოისინჯა, ხელშიწერაყინიმოიმარჯვადაკლდისნაპრალზე
შედგაფეხი.ისევგამაკვირვაამკაცისუნარმა.ისემშვიდად და
სწრაფადმიიწევდაზევითდაზევით, რომთითქოს პიტალო კლდეზეკი
არიყო დაკიდებული, არამედ უბრალოაღმართზე ედო გზა.ყოველ
”ნაბიჯზე ლითონისმოკლეძელებსასობდაკედელს,მაგრად
აჭედებდა, ხელქვეშსაყრდენად დაფეხქვეშსაფეხურად იყენებდა.
ისეთისაოცარისანახავიიყომისიმოძრაობა, რომნებისმიერს
მოსტაცებდათვალს, ესკლდეზეცოცვაკიარ იყო,-არამედ კლდეზე
სიარული.მზისამოსვლისას უკვე ეშმაკისჩლიქზე იდგადაგარშემო
ყველაფერსათვალიერებდა. .
.ჯერდერეფანს დააცქერდა
დაკვირვებით დადიდ ხანს,
შემდეგაღმოსავლეთსმიაჩერდა. .
.ბოლოს
ჰაერშიგაწვდილ ეშმაკისფეხს თოკიმარყუჟით გადააცვა,
დაწვრილებულ კოჭისსახსარსკარგადდააკვირდა.ხელით მოსინჯა
დათოკზედაკიდებული სწრაფადდაეშვაქვემოთ.

- სხვაშემოსასვლელიამდერეფანსარ აქვს.ესგზაუნდა
ჩაიკეტოს.მდევარივერუნდაშემოგვყვეს.-მშვიდად თქვადაეშმაკის
კოჭსმიაჩერდადაფიქრებული. -ბზარიაქვს.რომგადავტეხოდა
ჩამოვაგდო,შემოსასვლელსმთლიანადდაკეტავს.მაგრამამ
სიჩუმეშიკლდისმონგრევისხმაძალიანშორსგავარდებადამდევარი
გაიგებს.
..-ალ კაბირმაფეხილოდისპირზეშედგაიდაყვით დაეყრდნო,
დაფიქრდადამიწაზეგაშლილ ბარგსდააცქერდა.თვალით ეძებდარა
შეიძლებოდაგამოეყენებინაჩანაფიქრისასასრულებლად.მეცბარგს
დავაცქერდი. .
.ძალიანგონივრულადიყოშერჩეული ყველაფერი.
თითოეულინივთს ერთდროულადრამოდენიმედანიშნულებაჰქონდა
დაიდეალურადმოხერხებულიიყომოსახმარად.

- ესრაარის?-ხელშიავიღეყავისფერიბოთლირომელშიცრაღაც
სითხეესხადათავიმაგრადჰქონდადაკუპრული.
..

- ძმრისესენცია,
წყლისდაზოგვისსაშუალებაა,წყალსმომჟავო
გემოსაძლევსდაძალიანცოტაცსაკმარისიაწყურვილისმოსაკლავად.

- ეს?-ახლათეთრიფხვნილითსავსეწიგნისხელაპაკეტიავიღე
ხელში.

- საჭმელისოდა.
..
საველეპირობებშიმოწამვლისგანდამცავი
საშუალება.

- მაშინყველაფერიადვილადმოხერხდება.-შევძახე
გახარებულმა.

- რასაპირებ?

- ერთქიმიურცდას, რომელიც გზისგადაკეტვაშიდაგვეხმარება.

კლდისბზარს სითხით ამოვავსებთ,
სითხემაშინვე ყინულად იქცევა,
გაფართოვდებადაბზარსმთლიანადგახეთქავს.ჩლიქისწვერზე
მობმულ თოკს,ჯადარიმეორებოლოთიმოპირდაპირემხარეს
გაქაჩავს,კლდისნატეხიპირდაპირწვეტიანიჩლიქით წამოვაქვემოთ
დამიწაშისაკუთარისიმძიმეისეღრმადჩაასობს, მისიდაძვრა
შეუძლებელიიქნება.

- ყინული?
 - ყინული, მაგრამცივიკიარა,ცხელიყინული.
..
ჩემიჩაფხუტი
მომეცი,სოდა,ძმრისესენციადაწყალიმინდა.შენბზარიცოტათი
მაინცუნდაჩააღმავო ისე,
რომშიგნითსითხეშეაკავოს.

- ნატრიუმისაცეტატი? !
..ძალიან,
ძალიანგონივრულია.
..ხმაურსაც
თითქმისარგამოიწვევს.

- სკოლაშიხშირად ვერთობოდი,მეგობრებსვუჩვენებდი,ყინულს
თვალდათვალ ვაკეთებდი, თითოეულიწვეთითსტალაგმიტებს
ვაშენებდიდამათ გაკვირვებასსაზღვარიარჰქონდა.
..

- პროპორციებიგახსოვს?

- ერთიერთზე.
..

- ნახშირსგავაღვივებდაბზარსგავაღრმავებ.

მოწოდებულ ჩაფხუტსწყალიგამოვავლედასუფთად მოვამშრალე.

ძმრისესენციაწყალშიგავაზავე.ჩვეულებრივისუფრისძმარიმზად
იყო.პაკეტიდან ჩაფხუტშიიმდენისოდაგადმოვყარე, რასაცძმარი
გახსნიდა.ქიმიურირეაქციადაიწყო.ჩაფუტიდან ძმრისსუნი
ამოვარდა, ცოტასოდაჩავამატე, ახლასოდისსუნმაიძალადაისევ
დავამატეძმარი, ჩაფხუტიშევანჯღრიედარეაქციისდასრულებას
დაველოდე.როგორცკიბუშტუკებიგაქრა, ნაღვერდლებზეშემოვდგი
დასულსმანამდევუბერავდი, სანამსითხისზედაპირზეაპკიარ
გადაიჭიმა.გაცხელებასაკმარისიიყო.ჩაფხუტიგადმოვდგიდა
შეგრილებასდაველოდე.ზედ სუფთადგადავაფარეტილოსნაჭერი
შიგნით რაიმერომჩავარდნილიყო, სითხე-წამშიდაკრისტალდებოდა.

ალ კაბირი უკვეკლდიდანდაბლაეშვებოდა.იმსიმაღლეზე
გაჩერდარომჩაფხუტიმიმეწვდინა.ფრთხილადგამომართვადა
ძალიანნელადაიწყოასვლა.ახლამხოლოდცალიხელით ეჭიდებოდა
კლდეზედასობილ საფეხურებსდაწელზეშებმულ თოკს მხოლოდ
დაზღვევისფუნქციასუნარჩუნებდა.

მზეკარგად იყოამოწვერილი,როცაალ კაბირიკლდესწვერზე

მოექცადახელითმანიშნა, რომმშვიდობიანადააღწია.კლდისბზარში
სითხეერთბაშად ჩააპირქვავა,ჩაფხუტიდაბლაისროლა, თოკს
მოეჭიდადასრიალითწამოვიდაქვემოთ.ვხედავდიროგორ
გამოიბერაყინულებიბზარისნაპირებიდან, მთელი ჩლიქი უცბად
გადათეთრდადაცხელიყინულიმოიგდო.

ალ კაბირმათოკისბოლო რვიანისფორმისმარყუჟივითმოკეცა.
..
ცხენსმკერდზეშემოარტყადაჯადარსგავაზეუბიძგა..
.ცხენი
ადგილიდანმოწყდა...
თოკილარივითგაიჭიმა...კლდემგაიტკაცუნადა
ყინულზეგადაიხსნა.
..
ნატეხი გადმოვარდა,
წვეტიანიბოლოთი
საშინელისისწრაფით წამოვიდაქვემოთდამიწაშიშუამდეჩაესო...
მიწაგასკდადაობობასქსელივითმოიდობზარები.

შემოსასვლელიმთლიანადჩაიკეტა.ბზარშიშემორჩენილისითხე
კლდისნაპრალებზეწვეთავდა,თვალდათვალ სტალაგმიტებს
აშენებდადააქაიქშემორჩენილ ჭუჭრუტანებსმაგრად გმანავდა.
სიხარულისგანლამისავცეკვდიდატაშიშემოვკარი...ძალიან
მიხაროდარომჩვენმამცდელობამგაამართლამდევარსგზა
გადაეკეტადაეშმაკსკოჭიმოტეხა..
.

ალ კაბირიისევკლდეზეეკიდა,ოღონდახლალითონისჩაჭედებულ
საფეხურებსაძრობდა,აბგაშიილაგებდადათავქვესწრაფად
მოიწევდა.მიწაზეფეხირომჩამოდგა, შევნიშნერომქამარზე
დაკიდულ ჩანთაშიორიოდემოვარდისფროფერისლოდისნატეხიედო.
ნატეხებივეებერთელალოდზედაალაგადაგარემო მოათვალიერა.

ჩემსწინახლაიდუმალებითმოცულიბედუინისნაცვლად თავის
პროფესიითდაკავებულიგეოლოგიიდგა.იმდენად დიდიიყო სხვაობა
წინანდელ დაახლანდელ ალკაბირსშორის,-დაჯერებაცკიმიჭირდა
რომერთიდაიგივეადამიანიიყო.

ამასობაშიმანბრტყელძირიანილოდიაქლემსთოკით მოათრევინა
დავარდისფერნატეხებზე ბრტყელიპირითწამოაპირქვავა.აქლემი
კარგახანსწრეზეატარა.ლოდებიშუაშიმოყოლილ კრისტალებს
ხრაშუნითფქვავდნენ.აქლემმამშვიდადგადაათრიალოდიდაალ
კაბირმაფქვილად ქცეულივარდისფერინატეხებიდანხელით მტვერი
მოაგროვა.

-
ესრაარის?

-ესკლდებისილვიტისძარღვებითაასავსე.სუფთაკალიუმის
ქლორიდია.მშვენიერისაბადოყოფილაეს ეშმაკისმთა.

-რისთვისუნდაგამოიყენო?

-დენთისთვისკალიუმისგვარჯილაგვჭირდება.ადრარისლისამს
ლენტებადდავხევთდენთის ფაფაშიგავავლებთდაცეცხლგამტარ
ზონრადვაქცევთ.ლისამისსიგრძეორმოციმეტრია..
.ცეცხლოვანი
სერპანტინებიკარგად გაანათებენ.კარაკალებსდენთისკვამლიდა
ცეცხლისსინათლეცოტახნითმაინცდააფრთხობთ, არცგოგირდის
სუნი მოეწონებათ.

-ესეიგისიბნელედიდისაფრთხეარყოფილა.
..
-წამოვიძახე
გახარებულმა.

-თავდაპირველ მონაკვეთსღამითგავივლით.

-რატომ?

-აქლემებიწყნარად არიან,წყალსვერგრძნობენ, ესეიგიუახლოეს

ასიოდე კილომეტრზეწყალი, როგორცდაბრკოლებაარ გვემუქრება.
კლდისწვერიდანდავრწმუნდირომ ორმაგდენმანძილზეცარ უნდა
იყოსწყალი.დანარჩენსალბათგავუმკლავდებით.გუდაშინახშირიდა
ნაცარია.ნახშირისუფთადამოალაგე, ნაცარიბამბისტომარაში
გადმოყარედაწყალშიჩადე.ხელითმოწურე, რომნაცარიწყალში
გაიხსნას,ნაჯერისუსპენზიაუნდამიიღო...

-მივხვდი!კალიუმისნახშირჟანგიგვჭირდება,
კალიუმისკარბონატი,
ანუპოტაში. .
.ახლავე!

სწრაფადდავიწყედავალებისშესრულება.ნაცრიანტომსიკას
დაუსრულებლადვალბობდიდავწურავდისანამწყალიფაფად არ იქცა.
ჩაფხუტიკარგადშევაჯანჯღარე,ფაფასავითსითხეატიპტიპდა.ნაცრით
გაჯერებულიხსნარიმზადიყო.ჩაფუხტინაღვერდლებზეშემოვდგი,
ალ კაბირმახისკოვზიმომაშველა,დავიმუხლედამორევადავიწყე.
გამახსენდაპეტრეპირველმაპოტაშისდამზადებაზესახელმწიფო
მონოპოლიარომგამოაცხადა.დენთიხომთავისთავადჭირდებოდა
ზარბაზნებისთვის,
მაგრამპოტაშისაუკეთესოსასუქიციყო.ჰოდა
გონიერმამეფემკარგიშემოსავალიგაუჩინაქვეყანას.

დევისდედასავით ვხარშავდი დავურევდინაცრიანფაფასსანამარ

ადუღდა,წყალიმთლიანადარაორთქლდადაამოშრა.

ცოტახანში,ხელშიპოტაშითთითქმისერთიმესამედით სავსეჩაფხუტი
მეჭირა.ალ კაბირმაჩემინაშრომიშეამოწმა,პოტაშიხელშიმოსრისა
დამოწონებისნიშნად თავიდამიქნია,ზედ სილვინიტისორჯერ მეტი
ფქვილიდააყარა, კარგადშეურიაერთმანეთშიზედწყალიდაასხადა
ისევნაღვერდალზეშემოდგა,აადუღდადაშეაგრილა.ჩაფხუტის
ძირზეფენოვანმაკრისტალებმადაიწყესდაბადება.უამრავი
კრისტალიდაგროვდა.ალ კაბირმაისევგაიმეტაწყალი,კრისტალები
ამოალაგადაკარგადგარეცხა.დარჩენილიხსნარიისევცეცხლზე
შემოდგადაიგივეპროცესირამდენჯერმეგაიმეორა.სუფთაკალიუმის
გვარჯილალოდზე კრისტალებადდახვავდა.კრისტალებიდანახშირი
ცალკცალკექვითდანაყადაპაკეტიდანგოგირდიცწამოყარა.რაღაც
საწყაოსმაგვარიფოლადისფერიჭურჭელიაიღო, ფხვნილებიაწონა,
ერთმანეთშიგადაურიადასაცდელადმცირენაწილინაკვერჩხალს
დააყარა.ფხვნილმაიფეთქადაშავიკვამლიდაგოგირდისსუნი
დაატრიალა.

--
მზადაა!ნილნა,
ლისამსნახევარიჩამოახიე,სამითითისსიგანეზე
მთელ სიგრძეზელენტებადდახიედასერპატნივითდაახვიე.ეს
ფხვნილიჩაფხუტშიჩაყარე,ზედ ცოტაწყალიდაასხი,ფაფად აქციე,
ოდნავშეათზედაშიგნით ნაჭრებიჩაალაგე.როცაფაფასკარგად
მოიდებს,ამოიღედამიწაზეგაშალეისერომკარგადგაშრეს.

ისევსწრაფად დაუხმოდდავიწყეახალიდავალებისშესრულება.
ალ კაბირმაკალიუმისგვარჯილისნაწილიცალკეწამოყარა,კლდის
ძირასდაიმუხლა,გუდიდანთითისსიგრძელითონისრამდენიმეგულა
ამოალგადარაღაცისმზადებადაიწყო.

მზეუკვეშუბისტარზეიყომოწეული,
როცალენტებისმიწაზეგაშლა
დავასრულე.

ალ კაბირსაცმოემთავრებინამზადება,
კლდიდანთოკიჩამოეხსნა,
თოფსდაპისტოლეტსწმენდდა,ცეცხლზეცუკვეჩაიდუღდა.

ჩუმადვისადილეთ.კარკადესცხელიჩაისმომჟავო გემო ძალიან

მსიამოვნებდა.ოდნავმშვიდადვგრძნობდითავს, მიხაროდა,რომ
რაღაცითმაინცმოვემზადეთდაცარიელიხელებით აღარვხვდებოდით
ახალ განსაცდელს.ალ კაბირმაწყლისმარაგიშეამოწმა,ცხენს
ანაბსიებიმისცადაწყალიდაალევინა.მზისსიმხურვალემნაჭერი
უცბად გააშრო,ახვეულისერპანტინებიალ კაბირმამშრალ ტომსიკაში
ჩააწყო დათავისიაქლემისუნაგირზე წინამხარესდაკიდა.ლისამის
ნარჩენითგრძელიჩარდახიმოამზადადამისქვეშმოწყობამანიშნა.

- მზად ვართ.შებინდდებათუარაგზასუნდადავადგეთ.ღამის
უმთვარო მონაკვეთიძალიანსწრაფადდაშეუჩერებლად უნდა
გავიაროთ.ძალებისმოკრებაასაჭირო.ახლაძალიანდაცხება,
კარკადებოლომდედალიე,მშვიდადიწექიდაარიმოძრაო.სხეულში
წყალიუნდაშეინარჩუნო.წასვლისწინესუნდაჩაიცვა,დაგიცავს,
აქლემისტყავისაა.
..
ბურნუსითთავიუნდაშეიხვიოდასახეაიხვიო.-
უსახელოტუნიკადაბურნუსიმომაწოდადაცხოველებისკენმიბრუნდა.

ჩუმადმოვეწყეჩარდახისქვეშ.ალ კაბირმაჯადარსდააქლემებს
ჩვენსშორისმიუჩინაბინადათვითონაცმიწვა.

გარშემოისევდუმილიგამეფდა.ცხენიქანდაკებასავით გაქვავდა.
აქლემებმადაიჩოქეს დაჩარდახისქვეშკარგადმოეწყვნენ.შუადღის
მზემკლდეებიისეგადაახურარომსიმხურვალემლამისძვლები
გამილღო.ცოტახანსვშფოთავდი,მაგრამიმდენად მეშინოდა
დაღლილობისდაუძილობისგამოშეცდომაარ დამეშვა, რომთავს
ძალადავატანედათვალიდავხუჭე.

ძილშიჩემისახელიჩამესმადაგამეღვიძა.კლდეებსუკვეწითელი
ფერიდასდებოდათ.ყველაფერიალაგებულიიყო, აქლემებიცფეხზე
იდგნენ.ჯადარიუცნაურადშემოსილიყო, კოჭებსდამუხლებსაქლემის
ტყავისამოსაცმელებიუფარავდა, მუცელზეცაქლემისტყავიჰქონდა
ამოკრული.უნაგირიედგადალაგამსხრავდა.მთელიბარგიმხოლოდ
ერთაქლემსეკიდა, სერპანტინებიანიაბგა,წყლიანიგუდადატყავის
მოზრდილიჩანთაწინამხარესიყომოთავსებული. ..ალ კაბირი
აღმოსავლეთისკენპირმიქცეულიდაჩოქილილოცულობდა, თითქმის
ჩურჩულებდა, მაგრამსიჩუმესნათლადმოჰქონდაჩემთანსიტყვები.
თითქმისდარწმუნებულივიყავირომლოცვაშიჩემისახელიახსენა.
არმინდოდამიხვედრილიყორომგავიგონედალოცვისდასრულებას
გარინდულიველოდი.როგორცკიფეხზეადგამეცმაშინვეწამოვდექი,
ტუნიკაჩავიცვი,თავიდასახებურნუსითშევიხვიე.

-შენთვისსაჩუქარიმაქვს.
..
ესგამომართვი.
..-ალ კაბირიჩემსწინ
იდგათვალებითიღიმებოდა.

-თაფლისსანთელი!საიდან,
როგორ!-გამოწვდილ ხელს
დავაცქერდი.

-სამიწელიავინახავ..
.მერგერგესში*
**მომცაერთმამოხუცმა,
ხათრივერგავუტეხედაგამოვართვი.დღიურშიჩავდედამასშემდეგ
თანდამაქვს.
..ალბათ ამდენხანსშენგელოდაესსანთელი, შენიწერა
ყოფილა...

-ჩემსქვეყანაშიმერგერგესისსახელზესამასსამოცდახუთი
სალოცავია,კაიროშიკიმისინახვავერმოვასწარი.
 -სამასსამოცდახუთი.
..
მეომარხალხსმეომარიწმინდანისთვის
დიდიპატივიმიუგია.

სანთელსთაფლის, ცვილისდამირონისსურნელიასდიოდა.
აღმოსავლეთისკენკლდეზემივამაგრე,ავანთედამუხლიმოვიყარე.
დაუჯერებლადმეჩვენებოდარომმსოფლიოშიყველაზეძველ, წმინდა
გიორგისკაიროსტაძარშიამოყვანილითაფლისსანთელი, -საჰარაში,
შაითნისდერეფანშიმუსლიმანიკაცისხელითდამეწიადაახლაჩემს
წინციმციმებდა..
.ჩუმადვლოცულობდი, განსაცდელისჟამს
დახმარებასდაგაძლიერებასვითხოვდი, ოჯახსვავედრებდი,წმინდა
გიორგისმოწიწებით შევთხოვდირომალ კაბირიდაეცვადაარაფერი
დაშავებოდა,ვთხოვდირომშიშისდაძლევაშიდამხმარებოდადა
ყველასმშვიდობიანადგაგვეღწიამეორემხარეს.

ქართულმალოცვამდათაფლისსანთლისსურნელმაკიდევუფრო
მომანატრაჩემებიდასახლი.ცრემლითავისითმდიოდადაარ
მეგულებოდაიმწუთსარავინ, ვინცჩემსავითდიდიდაღრმარწმენით
შესთხოვდამეომარ წმინდანსდახმარებასდაგადარჩენას.სანთელი
ბედნიერიწუთებივით სწრაფადილეოდადაისეციმციმებდა, თითქოს
მეუბნებოდა"შეისმინაო,
"ბოლოსსულ ჩაქრადათაფლიანიმირონის
სურნელიდაატრიალა.გარშემოჩამოწოლილიბინდიუფრო მძაფრად
ვიგრძენი.

-დროა!-მითხრაალ კაბირმა,
უნაგირზეწყლიანიგუდადაკიდა,
ხელშიათიოდეშოლტიდაცხენისაღვირიმომაწოდა.თავზეუკვე
ბურნუსიმოეხვიადამხოლოდთვალებიღაუჩანდა.

-ალ კაბირ,
სათქმელიმაქვს. ..წინგანსაცდელია,შენერთადერთი
ადამიანიხარ ვისაცახლავხედავდავისთანერთადაცამხელაგზა
გამოვიარე.ალბათ ღმერთსვუყვარვარშენითავირომგამომიგზავნა.
მაპატიე, თურაიმეგაწყენინე..
.თუკარაკალებისკლანჭებშიჩავვარდი,
გთხოვ, ცოცხლადნუდააგლეჯინებჩემსთავს. ..
მესროლე..
.დათუ
შეძლებ, ჩემიგვამიაქარ დატოვოდაჩემებსმიაწვდინეხმა.იცოდე,
რომყველაფრისთვისდიდი, დიდიმადლობელივარ დაიმქვეყნადაც
მადლობელივიქნები.ახლაიმიტომგეუბნებირომმერე, შეიძლება
ვეღარ მოვახერხო. .
.

ალ კაბირმამარჯვენახელიჯერგულზემიიდო,
შემდეგპირზე,
შემდეგშუბლზედადასტურისნიშნადთავიდახარა.მისკენნაბიჯი
გადავდგიდამკერდზენელამივეხუტეთავით.ახლაკარგად მესმოდა
როგორძგერდამისძლიერმკერდშიჩვეულებრივი, სრულიად
ჩვეულებრივიადამიანისგული.თვითონარცკიშერხეულა, ჩუმადდა
გაუნძრევლადიდგა.უსიტყვოდმოვშორდიდაისერომმისკენაღარ
მივბრუნებულვარ,აღვირიმოვიმარჯვე,
ცხენსზურგზე მოვექეციდა
ხმამაღლაშევუძახე.

ჯადარიადგილიდანქარივითმოწყდა.

კარაკალები)

გაჰკვეთექარი,
გააპეწყალი,
გარდაირეკლდენიდაღრენი.
..

ტატო

ბედაურიქარივით მიქროდადაშედედებულ ჰაერსმკერდით

მიარღვევდა.

მედაჯადარიერთსულადდაერთხორცადვიქეცით, მისიყოველი
კუნთისმოძრაობასსაკუთარივითვგრძნობდი.დიდ სიჩუმეში,
მხოლოდ
ჯადარისფლოქვებისრიტმულითქარუნიდასუნთქვაისმოდა.ბინდი
სწრაფადიკრავდაპირსდაკლდეებისმწვერვალებიდანეშვებოდა. .
.
სავალი ჯერჯერობით ლარივითმიდიოდა.დრომადერებსაციდუმალი
საფრთხისმოლოდინიგადადებოდათდასწრაფადმოქროდნენ.

უნაგირზეგავსწორდითუარა, ცხენიჰაერშიაიწია,ლოდებისგროვას
მსუბუქადგადაევლოდაშეუფერხებლადგააგრძელაგზა.ზურგსუკან
ჩუმიშეძახილიმომესმა, ფრუტუნზედაფეხისხმაზემივხვდი,
აქლემებმადაბრკოლებასშემოუარეს.კლდისწვერებსავხედე.
"ეშმაკის მუხლამდე"კარგამანძილიგვედოწინ.შუადღისსიცხით
გადახურებულიმდუღარეჰაერიპირდაპირსახეშიმცემდადასახეზე
ახვეულიბურნუსიძალიანმშველოდა.

მორიალებინდში, წინხახადაღებულივიწრონაპრალიგამოჩნდა,
ცხენმათავიდაღუნადაგაქანდა.როგორცკინაპრალს
მივუახლოვდითჩაიხვიხვინადაუკანაფეხებითმიწასმთელიძალით
უბიძგა.გასროლილიისარივითგადავიფრინეთუფსკეროჭადამეორე
მხარესდავეშვით.
..ჯადარმამარცხნივმკვეთრადმოუხვიადაკლდის
ნახეთქშიჩრდილივით შესრიალდა.

ჰაერიღრმად ჩავისუნთქედათავიინსტიქტურადდავღუნე.დროულად
გამომივიდა.გვირაბშიმივქროდით.ამოსუნთქვაცვერ მოვასწარი,
რომ
ჰაერისნაკადმა გარეთ გასვლამამცნო.ცხენიისემიექანებოდა,
თითქოსუნდოდაბინდისთვისგაესწრო.დაძაბულივადევნებდითვალს
გზასდაზურგსუკანდრომადერებისფეხისხმასველოდი. .
.ცოტახანში
აქლემებისგაშლილიტერფებისტყაპუნიგავიგონე დაშვებით
ამოვისუნთქე,ნაპრალიცდაგვირაბიც გამოევლოთდაგვეწეოდნენ.

-მაღლა!

ალ კაბირისშეძახილზედათავიავწიე.კლდისვეებერთელა
შვერილიელვისსისწრაფითმიახლოვდებოდა, თავისდახრაგვიანი
იყო.ბეწვზემოვასწარიცხენზეგულაღმაგაწოლა, თორემკლდის
ნაშვერიპირდაპირ შუბლისძვალსჩამინგრევდა.თავგადაღმა,
უნაგირიდანგადმოკიდებულიალ კაბირიდავინახე, მთლად
გადმოწოლილიყოკლდისთვისთავირომაერიდებინა.ისიყო
წამოვიწიედაცხენისთავისკენდავიხარე, რომ ჯადარი ზედიზედ
გადაახტააწვეტილ ლოდებს, მარჯვნივშებრუნდადაგვერდზეგადაწვა.
დიდრკალზევუხვევდით. .
.ძლივსვასწრებდითვალიმედევნებინა
ჩემსკენგამოქცეულ კლდეების შვერილებისთვის,რომარ
წამოვდებოდი დასხეულიზედ არ წამეხია.

ჩრდილოეთისკენმივიწევდით, ახლამანძილსვკარგავდით,მაგრამ
სხვასავალიარ ჩანდა.ჩუმადშევევედრეღმერთს-წინჩიხიარ
ყოფილიყოდაკლდესარჩაეკეტაგზა.თითქოსჩემივედრებაისმინა,-
ცხენიმკვეთრად მობრუნდამარცხნივდასაპირისპირო მხარეს
გაჭენდა.ჩრდილოეთისკენგავლილ მანძილსახლასამხრეთით
ვკეცავდით.
 უკვესრულისიბნელეწვებოდა..
.ცოტახანში კლდისშვერილსკი
არა,საერთოდ ვეღარფერსდავინახავდი..
.ჩემიადამიანური
მხედველობათანდათანუძლურდებოდა, სამაგიეროდ ჯადარის
ძლიერდებოდა.უკან,კარგამოშორებით დამაშვიდებელიტყაპუნი
მესმოდადაძალასდაიმედსმაძლევდა.

ბედაურმაჭენებამსუბუქინავარდითშეცვალა,აღმართსშეუდგა
დაუკანგადაიხარა.რაცშემეძლოწინგადავიწიედასაშუალებამივეცი
გაწონასწორებულიყო, მანაცსხეულიშეიფერთხადანავარდს უმატა.
აღმართითანდათანსახიფათოდვიწროვდებოდადაკლდისწვერისკენ
მიიწევდა.მარჯვენამხარესკლდეთანდათანდაპატარავდადაბილიკს
შეუერთდა.კლდეზედაკიდებულიბილიკისმარჯვნივაღარაფერიიყო,
საერთოდაღარაფერი.შიშმაცივითითებიყელში მარწუხივით
წამიჭირა,გვერდით გახედვასვეღარვბედავდი, მხოლოდ მარცხენა
მხარესშემორჩენილ კლდისპირს შევჩერებოდი, რომელიმეშვერილს
უფსრულშირომარ მოვესროლე.ცხენსკისერზემივეკარი, ჯადარმა
იგრძნორომმივენდედაქარივითაიწყვიტა, თავბრუდამხვევი
სიმაღლისკენისემიქროდა, დახშულ ყურებშიშხუილიდამეწყო.ძლივს
გადავყლაპეგამომშრალ ხახაშიმოგროვილინერწყვიდადაგროვილ
ჰაერსყელისკენრამდენჯერმევუბიძგე, როგორციქნასმენაგამეხსნა
დაშეძახილმაცარ დააყოვნა:

-მარცხნივ!
..

რაცმხედველობაშემრჩენოდათვალებიმარცხნივდავაცეცე, მაგრამ
ჩემსწინაღარფერიიყო, აღარცკლდე, აღარცბილიკიდააღარც
არაფერი..
.ცხენიკიმაინც ისემიექანებოდა,
თითქოსპირდაპირ
სიცარიელეშიაპირებდაგადაშვებას.კბოდესპირას ფლოქვებიდან
გამსხლტარმანაპერწკლებმაგაიბრკიალესდაელვისსისწრაფით
შევბრუნდით მარცხნივ.

ბილიკიმკვეთრი, ანკესივითმოსახვევით მარცხნივგრძელდებოდა.

გამხმარყელშიძლივსგადავუშვიხროტინითერთიშესუნთქვაჰაერი. .
..
სანამშეშინებასმოვასწრებდი,ჯადარი უკვეორიგაშლილიმკლავის
სიგანისკლდოვანზე თავქვემიქროდა.სადავემთლად მივუშვი, ახლა
ცხენსთავად უნდააერჩიასისწრაფე.არაფერს ვგრძნობდი,
შეგრძნებისუნარიაღარ გამაჩნდა.მხოლოდგულისკოვზთან
მაწვებოდაგაურკვეველისიმძიმედასუნთქვასმიშლიდა. .
.ბილიკი
მთლადცეცხლოვანნაპერწკლებადიქცა.ცხენიისეთითავგამეტებით
მიქროდა, თითქოსეს გზაათასჯერჰქონდაგავლილი. ..სიბნელეში
ვეღარაფერსვხედავდი, მაგრამვგრძნობდირომმიწათანდათან
მიახლოვდებოდა.ჯადარსკისერზემოვეხვიეჩავჩურჩულე:

-არმეშინია!არ მეშინია!.
..-თითქოსამასელოდა,ჯადარმათავი
დახარადაისეგაქანდა, წამითმეგონაცხენსკიარა,ღამესვეკიდე
კისერზე..
.კლდეზეერთბაშადიელვეს ნაპერწკლებმადამათ
სინათლეზეთვალიშევასწარიროგორმოვწყდითფლატეს. .."
ღმერთო
გვიშველე"-გავიფიქრეთვალებდახუჭულმა. .
.ძლიერმაბიძგმადა
სახეშიშემოყრილმაქვიშამმიწაზედამაბრუნა.უნაგირზე
გადავინაცვლედამოკეცილმაჯადარისკისრამდედავხარეთავი.
ცხენსსისწრაფეარ შეუნელებია.ახლამთელიგულისყურიზურგსუკან
მქონდადააქლემებისფეხისხმასველოდი.არაფერიისმოდა. ..კარგა
მანძილიგავიარეთ, მაგრამუკანმხოლოდსიჩუმემომდევდა. ..

-ფლატევერ გადმოლახეს? !ალბათგაჩერდნენ!იქნებდაველოდო,

მარტომაინცვერაფერსგავხდები. .
.-აღვირიმოვიმარჯვედამოზიდვა
დავაპირერომშორიდანნაცნობიფეხისხმამომესმა. .
.ჯადარი
პატრონსჩუმიხვიხვინით შეეხმიანა.ჯერჩუმისტვენამომწვდაყურზე,
შემდეგშეძახილი..
.

-წინჯადარ!წინ!-პატრონისხმისგაგონებაზებედაური ჰაერზე
გაწვა..
.ფეხსაცაღარ აკარებდამიწას.ახლაგავიაზრეალ კაბირის
ნათქვამი,რაცარუნდამომხდარიყოცხენზეუნდადავრჩენილიყავი. ..
ისეთისისწრაფით მივქროდი, ჰაერისნაკადს უნაგირიდანჩემი
გადმოგდებასულ ადვილადშეეძლო.ასეთიგაბმულიჭენებით
არასოდესმივლიადავერციმასწარმოვიდგენდი, რომცხენსასეთი
სისწრაფისუნარიშეიძლებოდაჰქონოდა.

ჰაერისაგრძნობლად შეგრილდა.გამჭოლმანიავმაწამოიარა.ესე
იგიწინჩიხიარ იყო,თუგზაარდავიწროვდებოდა,დაბრკოლებებს
როგორმეგავუძლებდი.ზურგშიმოხრილსთავიცხენისკისრამდე
მქონდადახრილიდათავსზემოთგადმოშვერილ კლდეებზეაღარ
ვფიქრობდი.ახლამთლიანადცხენისთვალებსვენდობოდი.ჯადარი
თვითონირჩევდასავალს, მკერდამდესიმაღლისლოდებს-არ
ეპუებოდადანახტომით იტოვებდაუკან,უფრო მაღლებსგვერდიდან
უვლიდა, ხანლარივითსწორადმიქროდა, ხანზიგზაგზედახანაც
რკალზე, მაგრამრბოლაარშეუნელებია.

ვუსმენდიმისსუნთქვასდავგრძნობდი,
რომესკიდევარ იყო ის
სისწრაფერითაცქროლვაკიარაფრენაშეეძლო.ცხენიფრთხილობდა,
ჯერკიდევარ მენდობოდა.გონიერმაცხოველმაკარგადიცოდარომ
პატრონმამოსაფრთხილებელიტვირთიანდო. .
.თვალებით ცა
მოვძებნედააქა-იქააკიაფებულივარსკვლავებისმახლობლად
”ეშმაკისმუხლი დავინახე.ვერვიჯერებდი,
რომამხელაგზაუკვეუკან
მქონდამოტოვებული.

მოულოდნელად ცხენმაჭენებასუკლო, ჯერმსუბუქნავარდზე

გადავიდა,შემდეგიორღამოუნაცვლა, მერე ალურზედადგა,ცოტა
ხანშისულ გაჩერდა,თავდახრილიგაირინდადაღრმადშეისუნთქა.მეც
ღრმად შევისუნთქედა დაღლილი ჰაერისგანგავთავისუფლდი.
ჯადარიუცნაურად გაირინდადაჰაერისყნოსვაგანგრძო.მაშინვე
ვიგრძენიგარინდებისმიზეზი.უნაგირზედამაგრებულიშოლტები
ხელითმოვსინჯედაორიერთდროულადმოვიმარჯვე.

-"
წყალიხომარ დავალევინო, ძალაცუნდამოიკრიბოს, მეც
მწყურია..
.ის რატომარჩანს. .
."
-ჩუმიფიქრიგამჭოლმანიავმა
წამართვა,სამაგიეროდ სმენამდამაწიახშირიდაძლიერისუნთქვა.
მალედრომადერებიგვერდშიამომიდგნენდაგაჩერდნენ.რაღაცამ
ჩუმადგაიჩხაკუნადაპაწიაალიგაკრთა. .
.ალ კაბირი ჩემსკენ
გადმოიხარა, წყალიმომაწოდადაცხენსოფლიმოუსინჯა.

-კარგად მიდიოდი,
ამღამესნამდვილადგადავივლით.
..

-ცხენსარდაალევინებ?-ჩუმადვიკითხე.

-არა,
გახურებულია.
..

-გეშიიკრა.
..
ახლოსვართ.
..

-ვაცადოთ.
..
მოემზადოს!-ალ კაბირმაჩემიუნაგირისკეხზერაღაც
დაკიდადამარჯვენახელზესამაჯურიწამომაცვა.

-რაარის?-ბრტყელიფირფიტახელშილითონისსიცივით მომყვა
ხელში.

-თოკისსამაჯურია.კვესითიკვრება.შიგნით ქირურგიულინემსი,
ძაფი,ანტიბიოტიკი, ლუპა,
კომპასიდაგველისშხამისსაწინააღმდეგო
აბებია.მაგნიუმისფირფიტაფარავს.სამაჯურიადვილადიშლება,
ოცდაათმეტრიანითოკია, ორასკილოგრამამდესიმძიმესუძლებს.
ესენიკიდენთიანინაჭრებია, ზედკვესებიაშებმული.შოლტისტარს
მოახვევ,მაგნიუმსკვესსდაუსვამ,
ნაპერწკალსდენთიაიტაცებს.
შოლტისმოქნევაზეცეცხლიანინაჭერიმთელ სიგრძეზეგაიშლება
ჰაერშიდაკარაკალებსდააფრთხობს.ეს ლისამიქამრად მოიხვიე,
გამოგადგება.
..

-მაშინებ.
..

-ვფრთხილობ.-თვალებმაალიაირეკლეს.

-ფლატეროგორ გადმოიარე.
..

-შემოვუარე.ჯადარმამოკლეზემოჭრა!

-აქლემებივერ გადმოხტნენ,არცლოდებზეგადახტომაშეუძლიათ. .
.
ამიტომმოდიხარ უკან..
.ცხენიორივესსწრაფადვერ გვატარებდა.
..-
ყელშიამომჯდარმაგულმალამისმომგუდა.

-აქლემიცხენსვერდაეწევა,
მაგრამცხენიაქლემსვერ გაექცევა.

-დიდიმანძილით ჩამომრჩები?
..

-კარაკლებისხროვაუნდაგავყოთ, ახალიმსხვერპლისდანახვაზე
ნაწილიჩემსკენდაიწყებსდენას დაშენზემოწოლილიხროვა
განახევრდება.თუალყაშიმოგაქცევენ,არშეშინდე,ცეცხლით
მოგეხმარები,ცეცხლისყველამხეცსეშინია!არ დაიბნე,
იბრძოლე,
კარაკალებს ნახტომისსაშუალებაარმისცე..
.მხეციგრძნობს
მსხვერპლისშიშსდაძალაემატება. .
.

-ძალიანბევრნიიქნებიან.
..

-კარაკალიკარგიმონადირეა, მაგრამდევნაარ შეუძლია.ხუთიოდე

ნახტომზეთუმოგყვებიან, ამიტომდევნაუნდავაიძულოთ,მთავარი
სისწრაფეადათითქმისყველაფერიჯადარზეადამოკიდებული, რაცარ
უნდამოხდეს, ცხენიარ შეაჩერო,ხშირადგაამხნევე!უკანარ
მობრუნდე, ჩემსკენარ წამოხვიდე,თორემ ხროვაერთიორად
გაიზრებდადაალყაშიერთადთუმოგვიქციეს, -ვეღარ მოვერევით!

პასუხისნაცვლად მხოლოდთავიდავიქნიე.ალ კაბირი დაკვირვებით

მიყურებდა,თითქოსამოწმებდამიცემულ პირობას თუგადავიდოდი.
რამდენიმეწამსერთმანეთსთვალებში ვუცქერდით.თავიდამიკრა,
თვალისწრაფად ამარიდადაალიჩააქრო, მაგრამ მისგაქცეულ
მზერაშიმაინცმოვასწარი დამენახა,
როგორ ერთბაშად აინთო
თვალისმომჭრელიფერებითმოლივლივე უსასრულო სამყარო.სანამ
დანახულით შეცბუნებულილისამსწელზექამრადვიხვევდი, პატრონი
მოფრუტუნეჯადარსეჩურჩულებოდა.წამითუგასტანაადამიანისდა
ცხოველისსაუბარმადაბედუინიუნაგირიდანახლაჩემსკენ
გადმოიხარა.შოლტებიზურგსუკანქამარშიისეჩამიდო, რომმარცხენა
ხელითადვილად მივწვდომოდიდაცხენსგავაზეუბიძგა.

ბედაურმაფლოქვით მიწამოთხარადადაიძრა, ჯერ იორღააკრიფა,

შემდეგნავარდზეგადავიდა, კარგახანსმსუბუქადდალაღად მიქროდა,
თითქოსაქლემებისუკანჩამოტოვებაარ უნდოდა.დრომადერებიც
ცდილობდნენახლოსყოფილიყვნენ დამათიფეხისრიტმი ჩემს
სმენასმთლიანად ავსებდა.

სადღაცზეცასთანშეჩერებულიკლდისკენწეროდან, კატის
გაბმულმა,ყურისწამღებმაჩხავილმახერხემალზე ცივიჟრუანტელით
ჩამირბინა.ექომ ჩხავილიმაშინვეაიტაცა,გაათმაგებულიძალით
კლდეებშიდაატრიალადაელდადდამატეხა.ჯადარმამძლავრად
დაიჭიხვინა,დრომადერებიცღმუილითგაეპასუხნენ.

კლდეებისმთელ გაყოლებაზეათასობითვარსკვლავიერთბაშად
აინთოდაუამრავმაცეცხლოვანმათვალმაკლდეებისკონტური
ბრკიალით მოხაზა.არა,ესარიყო ბევრზებევრი...
”-ეს,ჩემსკენ,
გუნდ-გუნდად დაძრულიუამრავი კუდიანივარსკვლავიიყო,
რომლებიცკლდეების ჩაშავებულ გულმკერდზეცეცხლოვან,
მანათობელ ჩანჩქერებად მოექანებოდნენ.

-ჯადარგაფრინდი!-ექომალ კაბირისშეძახილიმაშინვეაიტაცადა
კლდეებმამეხივითიჭექეს.ბედაურიჭიხვინითგაეპასუხა,კლდეებმა
ახლაჭიხვინიაიტაცეს დაქუხილითისეშეახეთქესერთმანეთს, რომ
სისხლიზრიალით მეცასაფეთქლებში.

ბედაური მოვარდნილ გრიგალადიქცა,ღამე ფეხქვეშ გაიგო და

ფრთები შეისხა.
..ჰაერისნაკადიისემძლავრადმეძგერა,თითქოს
წყლისძლიერიტალღადამეჯახადათავზეგადამიარა.
წარმოუდგენელისისწრაფითგაპობილიჰაერის შხუილი,სივილიდა
სტვენაექომერთბაშად გადაუშვახახაშიდაისეთი ძალით ამოაბრუნა,
თითქოსმთელიუდაბნოს ქარებმაერთბაშადიღმუვლეს.

მთელიძალღონემოვიკრიბერომთავიცხენისკეფასთანმიმეტანა,
ასექარისახეშინაკლებადმცემდადათვალებისგახელაძლივს
შევძელი.კლდეებსგავხედე.
..ზემოდანუსასრულოდცვიოდაუამრავი
მხტუნავივარსკვლავიდაკლდეებზე დაშვებული ფოსფორის
მდინარე ჩემსკენიწყებდადენას.მეხუთესტიქიად ქცეულიჯადარი
კვალზექარიშხალსტოვებდადათავზემეწყერივით ჩამოქცეულ
უამრავნაკვერჩხალსყურადღებასარაქცევდა.

კლდისკენწეროდანისევგაისმაველურიკატისგაბმული
ხრიწნიანიძახილი დაათასობითმოძმისხმამოიყოლა.ექომმათიხმა
მიიმატადათავზარდამცემიხმაური,ღრენა,
ჩხავილი,
კნავილიდა
კივილიზათქით ჩამოიქცაკლდეებზე.

ვგრძნობდირომნამდვილითავზარიიწყებოდა,ესშიშისახალი
სახედასახელიიყო...მთლიანადშეკუმშული,
დაძაბულივადევნებდი
თვალსჩემსკენ დიდ ტალღებითსწრაფადმომავალ ცეცხლოვან
ნაკადსდაველოდი როდისგაიბრწყინებდნენშორიახლო ველური
ფოცხვრებისფოსფორით მოკიაფეთვალები.

მდინარესმცირეჯგუფიგამოეყო დაჩვენსკენგრძელინახტომებით
დაიძრა.

მოქნეულმაშოლტმაყურთანგამიბზუილადამეწინავესზუსტადმაშინ
მოხვდაროგორცკიმოუზომავი ნახტომითკამარაშეკრა.
მოულოდნელმასიმწარემფოცხვერიჰაერშიამოაბრუნა, მიწაზე
დაანარცხადაისეთ ღრენა-კივილადამოხეთქა,რომწინმავალ
ხროვაშიშიშმაიფეთქა..
.მაგრამმთავარინაკადიარ შეჩერებულა.
ჩემი შოლტიგაბმულად ზუზუნებდადათითოეულ მოქნევაზე
რამდენიმევარსკვლავსაშეშებდა.ხელისმოძრაობასარც
ვაკვირდებოდი.ვცდილობდი,ჩვენსკენმფრინავიარცერთი
ვარსკვლავიარ გამომრჩენოდადაშოლტის წვერით სწრაფად
მივწვდენოდი.

ჯადარმაიგრძნო, რომ პირველიშეტაკებამოვიგეთ დამუხლში ათასი

გრიგალისძალაჩაიდგა.ისე მძლავრადმიაპობდაჰაერს, თითქოს
შავიგველეშაპივითპირდაღებულსერთიანადუნდაჩაეყლაპა
კივილითდაჩხავილით მოხეთქილიცეცხლოვანიმდინარე.

დიდინაკადისგანმხოლოდათიოდენახტომიღაგვაშორებდა,ხელი
დენთიან ნაჭერსვტაცე,შოლტისტარს წვერზეშემოვახვიედა
კვესიანიბოლოთისამაჯურსდავუსვი.ნაპერწკლებმაიფეთქეს და
დენთითგაჟღენთილ ნაჭერსწამშიმოედოალი.გრძელმა,
ცეცხლოვანმაენამ ჰაერშიიელვა,
რგოლებად გაიშალადახროვის
თავზედაეშვა.არემარეველურმაღრენამდაწკმუტუნმაგააყრუა,
ნაკადი ერთბაშად დაფრთხა,წამითშეგუბდადააირია.მაგრამ
სწრაფადმოიცაგულიდაღრენითწამოიწია. .
.შოლტებმაჰაერში
იშხუვლესდანახტომისთვისგამზადებულ მხეცებსთავპირზე
გადაუარეს.

ხროვამაინცმოგვწვდადაერთბაშადგვეცა, ჯადარმაუკანა
ფეხებითმიწასძლიერადუბიძგა,ჰაერშიაიწიადაატალღულ მხეცებს
თავზეგადაევლო.ისევვიხელთედენთიანიქამარი,ისევიელვა
ნაპერწკალმაჩემსმაჯაზედამთელიძალითმოვიქნიეშოლტი,
ცეცხლი ჰაერშიგრძლად გაიკლაკნადაშემოგებებულიხროვისთავზე
წყევლასავით დაეშვა.ჯადარიცეცხლისკვალსმიყვადა
ფლოქვებქვეშდამსხვრეულიძვლებისხრჭიალიდაჭახუნიექომ
კლდეებზეაიტაცა.

შოლტიგაუჩერებლადზუზუნებდადაცეცხლისშუქზე, შავკვამლშიც
ვიხედავდიროგორ მატულობდნენ ჩვენსირგვლივთავგახეთქილიდა
თვალებდათხრილიმხეცები.დაჭრილებსდანარჩენებიდაესივნენდა
ტყავ-
ხორცისფლეთისდაგლეჯვისხმამშემზარა.

წინახალიდაახალიხროვამოედინებოდა.ჯადარიწრეზე
დატრიალდადაუკანაფეხებითდაიწყომოგერიება.თავგამეტებით
ვიბრძოდითმედაცხენი.მეშოლტით ვიგერიებდიჯადარის კისერთან
მოვარდნილ მტაცებლებს, ცხენიგაბედულადდამედგრად იბრძოდა,
წრეზებრუნავდა,ჭიხვინებდადაწიხლებსერთმანეთსელვის
სისწრაფითუნაცვლებდა.მისიძლიერიდარტყმით გასროლილი
მხეცებიჰაერშიბრუნავდნენ,კლდეებსენარცხებოდნენდაძირს
პანტაპუნტითცვიოდნენ.

ძლივსმოვახერხესერპანტინისდანთებადაშოლტისმოქნევა.ღამე
ცეცხლოვანმახმალმაგაჭრა, დამფრთხალმახროვამ წითელ და
მწველ ენასუგანადაჩვენსწინზიგზაგიანიბილიკიგაიჭრა.ჯადარი
ბილიკსმიყვადავიწრო ზოლზეუშიშრადგაქანდა.სადავემთლიანად
მივუშვი,მარჯვენახელით შოლტისწვერსმოვახვიედენთისნაჭერი
დამოციალელითონსკვესითდავუსვი.ჰაერშიცეცხლოვანი
გველეშაპიგასრიალდადანამდვილიჯოჯოხეთიდაატრიალა. .
.

შავმაკვამლმაიფეთქა,
ტრუსისდაგოგირდისსუნი მთელ არემარეს
მოედო. .
.მტაცებლებიდაფრთხნენ,ერთმანეთს ჩქერებად ახტებოდნენ,
შეშინებულებიდამწვარ ბალანსკბილებითიგლეჯდნენ,
ცეცხლმოდებულ თანამოძმეებსფეხითთელავდნენ,ერთმანეთზე
გადადიოდნენდაჩვენსკენ ღნავილ-კივილით მოიწევდნენ..
.

ბეჭზესიმძიმედამეცადაბასრმაკლანჭებმაფხრიწინით ჩახიესტყავი
სამოსი.ჯადარმაუკანაფეხებიჰაერშიაიქნია,
ჩემსზურგზე
ჩაბღაუჭებულმაფოცხვერმამალაყიგადაიარადაზედ ცხენისწინ
დაეცა.ჯადარმამაშინვე ჩააზილაწვეტიანიფლოქვი.თავისქალა
ჭახანითგასკდადასისხლისსუნითგახელებულმათანამოძმეებმა
ყურისწამღებიჩხავილითგაფხრიწესმისილეში დამაშინვე
ნაფლეთებად აქციეს.

ზურგზენაკადულებადჩამირბინასისველემ.ჩემითუმოკლული
ფოცხვრისსისხლისსუნზემთელიხროვააიყალყადაგრძელი
ნახტომებითმოგვყვა,ჰაერში მორიგიცეცხლისქამარიგასრიალდა,
მხეცებმაცეცხლისბილიკსუგანესდაშავიკვამლით გაჭრილ ბილიკზე
გავქანდით.უსაშველო ღრიანცელში,ღრენაში,
ჩხავილსადაკივილში
მაინცგავიგონეროგორ გაიტყაპუნაკლდეებზე რაღაცამ.ხროვამ
ახალისუნიიკრა.ერთბაშადდაიღრინადაასობითთავი, ერთ კისერზე
დადგმულივით ჩემსუკან მიბურნდა.

-”დამეწია.
..
აქლემისხორციმიუყარა.
..
მომყვება.
..”-იძალაიმედმა.
წინგრიგალივითმივექანებოდით,ჩემიშოლტიგამუდმებით წუოდადა
მოგებებულ ხროვასთავზემწარეტკივილადატყდებოდა.გოგირდის,
ტრუსისსუნით დაშავიკვამლით ყველაფერიგაიჟღინთადა
იქაურობახილულ ჯოჯოხეთსდაემსგავსა.

ჩემსუკანდარჩენილმაკარაკალებმაახალისაკბილოსდევნაირჩიეს,
მხოლოდ ხუთიოდენახტომითმოგვდიესდაჩამოგვრჩნენ.ღნავილი
ღრენადიქცადახროვისუკანდარჩენილინაწილისატყუარასმიესია.
მოულდნელადმოქნეულიშოლტიხელშიგამიქვავდა.ცეცხლისშუქზე
თვალიძლივსმოვკარირომფოცხვერს შოლტისწვერიკბილებით
ეჭირადდაგამოგლეჯასცდილობდა.ჯადარასშევუძახედაშოლტი
რაცძალიდაღონემქონდაჩემსკენმოვზიდე,მაგრამ მხეცებმატყავი
კბილებით გაკვინტეს დახელშიმხოლოდტარზეშერჩენილი
ნაწყვეტებიღააქანავდნენ.რამდენიმეჯგუფინახტომით დაგვესხა
თავს.ცხენიყალყზეშედგადათავდასხმაწინაფეხებით მოიგერია.
მარჯვნივდამარცხნივმათრახს ვუშენდიმოწოლილ ხროვას, მაგრამ
ხელშიჯოხისნატეხებიღამეჭირა.წიხლივუნაცვლე უნაგირზე
დაკიდებულ მტაცებელსდადაღებულ ხახაშიხელშიშერჩენილიჯოხი
შევატოვე,ფოცხვერმაამოიხავლა,ყირამალაგადავარდა,რამდენიმე
თავდამსხმელიცგაიყოლადაზედცხენისწვეტიანიფლოქვებიცმიჰყვა,
მაგრამახლამარჯვენაქუსლზემეცაბასრიკბილებიდალამისმიწაზე
ჩამითრია,ხელით დავებღაუჭეუნაგირს,ფეხსაცმლიდანდანა
ამოვიტაცედაპირდაპირშუბლშიჩავცხეფოცხვერს,გახეთქილი
შუბლიდანსისხლმადატვინმაერთადამოასხადაროგორციქნაფეხი
გავითავისუფლე,ჯადარმამოძალებულ ხროვასწიხლებიდააყარა.
თავბრუდახვეულმაძლივსშევძელიუნაგირზეგასწორება,ახალი
შოლტებივიმარჯვედაბაგაბუგისხმას შოლტისწუილი მიჰყვა.

როგორციქნა, ძლივსვიხელთედენთიანიქამარი, დაავანთედა

ხელითვისროლე.ხელიდამეწვა, სამაგიეროდცეცხლისენაპირდაპირ
ხროვისზურგზეგასრიალდაგრძლადდაინთო.შავკვამლსგოგირდის
სუნიმოჰყვა,ზედ ტრუსისსუნი დაამაზრზენიჩხავილიდაერთო.
ხროვააირია,ცხენიფოცხვრებისზურგებსდადაღრენილ თავებს
გადაევლოდაწინგაქანდა.ახლამისიფლოქვების თქარუნის
ნაცვლად ძვლებისმსხვრევისდაჩალეწილითავების ჭახუნიმესმოდა.

ფოცხვრებმაჩვენიწრეშიმოქცევაგადაწყვიტადაჩვენსგარშემო
შორიალყაშეიკრა.ალყათანდათანსქელდებოდა, სწრაფად
ვიწროვდებოდა, ავად ჩხაოდა,კიოდადაიღრინებოდა. .
.გარშემო
უამრავიფოსფორიდაინთო. .
.დენთიანინაჭრებიხელშიავიტაცე,
შეუჩერებლად ვიქნევდიშოლტებს,ვცდილობდი, ზურგსუკანაც არ
ამეცდინამომხდურისთვის,მაგრამუცბად ვიგრძენი რომეს
განწირულისბოლოგაბრძოლებაიყო. .
.ეს უკვესიკვდილიიყო,
თვალდათვალ მოსულისიკვდილი. .
.კარაკალები გუნდად დაისე
სწრაფადგვეცნენ,დენთისანთებავეღარმოვასწარი.მხეცებმა
უნაგირისქამარი წამშიგაგლიჯეს, უნაგირიგადაითრიეს, ტყავიწამში
გაფლითესდანაწილ- ნაწილ დაუწყეს გლეჯა.

ცხენისწრაფად ბრუნავდადაწიხლებსისროდა, გამეტებით

იბრძოდადაძლიერად ჭიხვინებდა. .
.ვცდილობდიმისკისერთან
ფოცხვერიარ მიმეშვა,
მაგრამშიშიცხელ ტალღად მივლიდადაძალას
მართმევდა.
..საშინელიღმუილის, ღრენის,ჯღავილის დაჭყავილის
ხმასაზარელმაკივილმაგადაფარა. .
.კივილიექომამოაბურნადა
თავზეზრიალით ჩამომამსხვრია.

ხმამეცნო...
,არა,ესარიყოველურიკატებისხმა.
..
ესადამიანისხმა
იყო.
..ადამიანისხმამესმოდა.
..
უცებმივხვდი,
რომეს,ჩემიხმაიყო,
თურმეასეთავზარდამცემად მევკიოდი.ჩემიკივილის გაგონებამ
უცბად მომიყვანაგონსდადავინახე,
რომ ცხენიც ადგილიდანაღარ
იძვროდა,მიწას წიხლებს უშენდადაუცნაურადხროტინებდა. .
.

-ცხენიმიუშვი!აღვირიმიუშვი!
!!არშეშინდე!თქვენთანვარ, აქვარ!!
!
-ალ კაბირის შეძახილსცეცხლოვანისინათლემოჰყვა,მისმა
ნასროლმაცეცხლიანმაქამრებმაჩემსთავზეწრეები მოხაზეს, მიწაზე
დაშვებულმაცეცხლოვანმარკალებმა, მედაჯადარიშუაშიმოგვიქციეს
დასულზემოგვისწრეს. .
.აღვირსუმალ ვუშვიხელი, შიშისგანთურმე
ისე ძლიერად ვეზიდებოდირომ ცხენიხრიალებდა,იგუდებოდადამე
ისევიყავიგონებადაბნელებული, ვერცკივამჩნევდი.
..

საშინელმაღმუილმაკლდეებიერთბაშად შეძრა.ხრიალს, ღრენას

დაჭყავილს, -მიწაზე მძიმესხეულის დაცემისხმამოჰყვადაცხელი
სისხლის სუნმა,-წამშიგადაფარაშავიკვამლისდაგოგირდის
ოხშივარი.ცხენმანესტოებიდაბერა, სისხლიანიჰაერიდაყნოსადა
მისიხმამაღალიჭიხვინიკლდეებსშეასკდა. ..

გარშემოდაგუბებულმახროვამთავდასხმაშეწყვიტა,გვერდი
გვიქცია,ჩვენსუკანგაიჭრადაისევმდინარედიქცა.ზედიზედ
რამდენიმეჯერიელვადაალ კაბირისნასროლმადენთიანმაქამრებმა
ისევცეცხლოვანი კამარაშეკრესჩვენსთავზე.ალყამოირღვა,
ჯადარმათავისუფლებაიგრძნო, ღრმადჩაისუნთქა,ხროვასარ შეეპუა
დამხეცებისთავებზელაწალუწითგადაიქროლა.სისხლისსუნით
გადარეულიხროვაახლაგვერდსგვივლიდადაჩვენსუკან
მიექანებოდა.მომესმაროგორფლეთდნენდაგლეჯდნენ ვიღაცას
ფოცხვრებიცოცხლად, როგორესხმოდნენერთმანეთსჩხავილით თავს
დაერთმანეთსნადავლსეცილებოდნენ.

მივხვდირაცმოხდა,ერთიაქლემიჩემსგადარჩენასშეეწირა.
..
გონებაშინათლად დავინახეროგორგამოუსვაალ- კაბირმა
დრომადერსდანაყელში დაროგორიფეთქაგადახსნილიკისრიდან
სისხლმა..
.აითურმერატომაჰკიდაერთაქლემსმთელიბარგი, მეორე
თავიდანვეგანწირულიიყოყელისგამოსაჭრელად,
სატყუარად...
კარაკალებისლუკმად.
..
.ჩემსსაფლავზედაკლული
აქლემიდამისი ცასშეშტერებულიღიათვალებიისეცხადად
დავინახე,-დაზაფრულმაძლივსმოვიბრუნე ბოლო სული.
ჩემსშიშსდაშეცდომასშეეწირაგონიერიცხოველი. .
.ჯადარიკინაღამ
გავგუდე.
..
მეცკინაღამდავიღუპე.
..
ისევშიშმამაცდუნა,ისევშიშმა
დამაბრმავადაკინაღამმაჯობა..
.სიმწრისგანდაბრაზისგანმუშტზე
ვიკბინედატკივილმაწარმოუდგენელიძალამომცა.

ჩემმასიკვდილმაკიდევერთხელ,
ხელმოცარულადდაიხიაუკან.
..

-წინჯადარწინ!-პატრონისხმაზეცხენმახმამაღლადაიჭიხვინადა
ჩვენსკენგამოქანებულ ხროვისახალ ტალღასპირდაპირ თავზე
გადააფრინდა.

ჯადარსოფლისმდინარესდიოდა.მისსრიალაზურგზეძლივს
ვიკავებდითავს.ცხენსფაფარზემარჯვენახელით ჩავეჭიდე,
,მის
ბეჭებზეგადავინაცვლემარცხეანშიშოლტებივიმარჯვედააღვირი
სულ მივაგდე.პატრონისხმაზე,
პირზექაფმომდგარიარაბული
ბედაურის გულშიდაფილტვებშიწარმოუდგენელმაძალამიფეთქა.
ჯადარითავაწყვეტილიშევარდააღმართზე, ნაპირსუკანაფეხებით
უბიძგადაფლატედან პირდაპირახლადმოვარდნილ ხროვაში
გადაეშვა..
.

გამეტებით შევუტიეთ მღრინავდაჩხავანამდინარეს.შიში,

რომელმაცწამისწინკინაღამდაგვღუპა, სადღაცუკვალოდგაქრა.
თითქოსძვალ- ხორციდავკარგე, თითქოსჩემმასულმადაგონებამ,
ღამისკოსმოსიდანარაადამიანურიძალამოიტაცა. .
.ახლაათასჯერ
უკეთვხედავდიდაათასჯერუკეთმესმოდარაცგარშემო ხდებოდა.
შოლტებითავისითფრინავდნენთუვიღაც გაასმაგებულიძალით
იქნევდა,შეუჩერებლად,ზუზუნ- სხივილითდაქროდნენგავეშებული
კარაკალებისთავებზე, კისრებზე,ზურგებზე,დაღრენილ ხახებზედა
ჩვენსკენნახტომის საშუალებასარავისაძლევდნენ.მთელიძალით
მოვიქნიეშოლტზემოხვეულიცეცხლოვანინაჭერი.ჰაერშიგაფრენილ
ცეცხლისენას თვალიგავაყოლედაცაზეთეთრინათებადავინახე.
შუაღამისმთვარედასავლეთსწვერზე წამოდგომოდა.სრულიშუაღამე
იყო..
.ჯერ კიდევშუაღამე..
.

აღარცუნაგირიმქონდადააღარცწყალი.ქამარიმოვისინჯე,
მხოლოდ ხუთიოდეშოლტი დარამდენიმედენთიანილენტიღამქონდა
შემორჩენილი.დროის,სივრცისდამიწისშეგრძნებააღარმქონდა,
მხოლოდ იმასვუცქერდირომელიმემტაცებელიცხენისკისერსარ
მოკარებოდა.გრძნეულივითწინასწარვგრძნობდირომელიმხრიდან
გველოდათავდასხმადაჩემიშოლტებიციქით მიფრინავდნენ.ჯადარი
ოფლშიგაიწურა, მაგრამ მძლავრადსუნთქავდადაქარაშოტივით
მიქროდაგამხეცებულიხროვისზურგზე. .
.

-წინჯადარწინ!გაფრინდი!!
!-ვიყვირერაცშემეძლო,შოლტის
წვერებმაზუსტად მეწინავეებსდაუარესთავპირზედაცხვირპირი
გაუგლიჯეს.ცხენმადროიხელთა, ჰაერშიაიწიადახროვის
ამობურცულ ზურგსზემოდანგადაევლო.ესტალღაცუკანმოვიტოვეთ,
მაგრამ ფოსფორისმდინარესამადგაიყო.შუანაკადიჩვენსკენ
მოქროდა, ორმაკიაქეთიქითკლდეებზექვემოდანზემოთ, აღმა
დაიწყოდინება.ფოცხვრებმაჭკუაიხმარესდაკლდეებიდან
გადაწყვიტესმორიგითავდასხმა,

ახლაზემოდანაცდაგვემუქრასაფრთხე. ..ჰაერიდანმფრინავი
ვარსკვლავებისსეტყვაწამოვიდა.შოლტებიჰაერშიცეცხლისენებთან
ერთად აცეკვდნენ,
ჯადარმასისწრაფესუმატადაზიგზაგზეგაჭენდა,
ჩემსზურგსუკანდანარცხებულიმხეცებისღრენამდაკივილმაზეცადა
მიწაშეძრა.ჰაერშიერთბაშადსამიდენთიანიქამარიგავისროლე,
მათიგრძელიდადაგრაგნილიშავიკვამლისდაგრაგნილიკუდები
ცოცხლებივითაქანავდნენდაზესკნელსდაქვესკნელსგადაუარეს.
ზედიზედვისროდიშოლტზემოხვეულ ცეცხლოვანგველეშაპებს
ამდენმაცეცხლმადაკვამლმა, კლდეებზეასულიველურიკატები
გვარიანადდააფრთხო, ნახტომს ვეღარ ბედავდნენდაბრაზიანმა
ჩხავილმაყურთასმენადამიხშო.

მოულოდნელად ისეთისიჩუმეჩამოვარდა, თითქოსერთბაშად

დავყრუვდი, თითქოსესღამედაესწუთიჩემიცხოვრებიდან
მყისიერად გაქრადასხვასამყაროშიგადავინაცვლე.კლდეებს
გავხედე,ყველავარსკვლავიუძრავადგაშეშებულიყო..
.თითქოს
რაღაცასელოდნენ.

კლდისწვერიდანძლიერმა,გაბმულმამკივანაჩხავილმამთელი
არემარეგააყრუა.
..

მთელიხეობაგაირინდადაყველათვალიკლდისწვერსშეაჩერდა.

ზედ ეშმაკისკუდთან,მთვარისშუქზე,
თითქმისთვალმიუწვდომელ
სიმაღლეზე, -მარტოხელაფოცხვრისძლივსშესამჩნევისილუეტი
დავლანდე. .
.ესნამდვილადწინამძღოლიიყო, მთელიხროვის
წინამძღოლი.სადაციყოეშმაკისკუდსგავუსწორდებოდით,ვიგრძენი
რომსწორედმაშინისკუპებდამარტოხელაფოცხვერი.უკვეზუსტად
ვიცოდირომ მისიმიზანიგემრიელილუკმისმონადირებაკიარა,
აბეზარიმტრისმოსპობაიყო, რომელმაცმეფურისიმშვიდედაურღვია
დამისსამფლობელოშიშემოჭრილი,ცეცხლით დაშავიკვამლით
უტევდამისქვეშევრდომებს.

ისიცკი ვიგრძენირომმხეცი სამკვდრო-

სასიცოცხლობრძოლისთვის
იყომზად. .
.

დენთიანინაჭერი შოლტისწვერსმოვახვიედაკვესისამაჯურს
დავუსვი,ცეცხლმაიფეთქა.როგორცკიეშმაკისკუდსგავუსწორდი
ფოცხვერმაჰაერშიკამარაშეკრადაჩემსკენისკუპა.ჩვენსშორის
მანძილიიმდენად დიდიიყო, დარწმუნებულივიყავიგავასწრებდიდა
მხეციხელმოცარულიდარჩებოდამაგრამშევცდი.ფოცხვერიჰაერში
სწრაფადმოფრინავდადათვალდათვალ მიახლოვდებოდა.მისი
ნახტომიიმდენად ზუსტიიყო, რომ მთელიძალითგაქანებულიცხენის
შეჩერებასვერმოვასწრებდიდაკარაკალიზედ თავზედაგვტყდებოდა.
უკვემის წვეტიანყურებზეამოზრდილ ფუნჯებს, გაშილიბრჭყალებს
დაღრენილ კბილებსდადანთებულ თვალებსვხედავდი.მედა
ფოცხვერმაერთმანეთსთვალიგავუსწორეთ. ..
.ჯადარმამიწასუკანა
ფეხებითუბიძადაჰაერშიაიწია, მოქნეული შოლტით გაფრენილი
ცეცხლისქამარითავზეჩამოეცვაკარაკალს,მაგრამნადირიარ შეეპუა,
ცეცხლისრგოლებშიუვნებლადგამოიფრინა,ჩემსკენდაეშვა, თათი
ძლიერად მოიქნიადამომწვდა,ცხენიგაბმულიჭიხვინით მიწისკენ
დაქანდადაჩემსზურგსუკანიარაღმაიჭექა, ექომგასროლისხმა
კლდეებშიდაატრიალადატყლაშუნითშეახეთქაზეცას. ..ფოცხვერი
დარტყმისძალამჰაერშიამოაბრუნა, სისხლისღვარმაშადრევანივით
იფეთქადაზედსახეშიშემესხა,თვალებშისხივ- ჩამრალმამხეცმა
თვალებშიჩამხედა, მარცხენამხარზეკლანჭიღადამისვადაზედ
ჯადარისფეხებთანმოადინაზღართანი.ორივეხელით მოვეხვიე
ცხენისკისერს,მაგრამმიწაზედაშვებისასძლიერმაბიძგმამაინც
კინაღამმომისროლა.ჯადარისისხლისშადრევანს ზემოდან
გადაევლო დაწინგაქანდა.

კარაკალებიგაშეშდნენ.

ფოცხვრებითავდასხმასვეღარბედავდნენ.ჩემსწინაღარვინიყო.
უკანმივიხედე.
მთელიხროვამოკლულიწინამძღოლისგარშემო ნელნელა
გროვდებოდა.

პირისაშინლად გამიშრა,ყელიგამიხმა,გამხმარიენაქვასავით მედო

პირში.ხროტინითშევისუნთქეჰაერიდაზევით ავიხედე,ეშმაკისკუდი
უკანმქონდამოტოვებული. ..მთვარეუკვეკლდესეფარებოდა. .
.აღარ
მჯეროდარომოდესმეგათენდებოდა,ესსაშინელიღამე
დასრულდებოდადადილადადგებოდადამზეისევამოვიდოდა.ზურგი,
მარცხენამხარიდაფეხიმეწვოდა, სისხლისწვრილინაკადული
ზოლებადმდიოდა, მარჯვენაქუსლი საშინლადმტეხდა.

ვერვიჯერებდირომწინახალიხროვაარ მეგებებოდა, უკანაც

აღარავინმომდევდა.ცხენისკისერზემიხუტებული,გონებისმოკრებას
ვცდილობდი.ჯერ ისევფოცხვრისმწვანედდანთებულითვალებს,
წვეტიანყურები,თეთრადმოელვარეეშვებს, ბასრიბრჭყალებს
ვხედავდი,თითქოსმთვარითგანათებულიციდანისევჩემსკენ
მოფრინავდადაცივმაოფლმამდინარესავითგადამიარა.

ჯადარიქარიშხალივითდაუღალავადმიქროდადასავლეთისკენ.
მთელიგულისყურიუკანმქონდა.ახლა, მთელიხროვა, ერთად
თავშეყრილი,ალ კაბირს დახვდებოდაწინ.ხელშიერთადერთი
დენთიანიქამარიღამეჭირა.ისიცუკვეცხენისოფლით იყო სველი,
ალბათაღარცდაინთებოდადაშორსმოვისროლე.

-მემესროლათუკარაკალს?
!.
..-ქარივითგამიელვაუპასუხო
კითხვამ.
..

სმენამახალიდაკარგადნაცნობიხმაურიმომაწვდინა.ესხმაკარგად
მახსოვდა,ეშმაკისძაღლებმარომშემიპყრეს,მაშინაციგივეხმა
მესმოდა..
.ეს ღრენადაჩხავილი არ იყო,
მიწაზეუამრავიბრჭყალი
ფხაჭუნობდა.ხროვამობრუნებულიყოდასწრაფად, ჩუმადდა
გამალებითმომდევდა.ესუკვეომსნიშნავდა.აქამდემხოლოდ
საკბილოსეძებდნენკარაკალები,მაგრამახლა, მტრისწინააღმდეგ
შურისსაძიებლადმოქროდნენ.

ჯადარმაგამაფრთხილებლადჩაიხვიხვინა.მხოლოდ ერთიშოლტიღა
მქონდაქამარში,დანარჩენებიალბათფოცხვრისკლანჭმაჩაითრია,
აღარცდანამქონდადააღარცდენთიანინაჭრები.მთელიშერჩენილი
ძალღონე მოვიკრიბე დაშოლტიმოვიმარჯვე.მთელიყურადღება
ზურგსუკანმქონდაგადატანილი.თუკარაკალებიალყაში
მოგვიქცევდნენ,ერთიშოლტითდაუცეცხლოდნამდვილად ვერ
გავაღწევდით.ახლამხოლოდჯადარიიყოჩემიმხსნელი.მის
გამძლეობაზეეკიდაყველაფერი, მხოლოდმასშეეძლო ჩემი
სამშვიდობოსგაყვანაან.
..
დაპირებულ ტყვიასუნდადავლოდებოდი.

მოწოლილიღამეაქლემისმოულდნელმაღმუილმაშუაზეგაგლიჯა,
ცეცხლისალმაიქაურობადღესავითზედიზედგაანათა, ძლიერმა
აფეთქებამყველაფერიშეაზანზარადაისესაშინლად დაიგრუხუნა
რომკლდეებმაჯახანიგაიღესდამიწაგრიალით იძრა. .
.შეშინებულმა
ცისკენ ავიხედედაჩემითვალებითდავინახე, ეშმაკმაროგორ
მოიქნიაკუდი,როგორ დაუარალაწალუწითკლდისმწვერვალებსდა
ცაშიატყორცნილ ფრთასწამოედო.ფრთაგადატყდა,კლდეებზე
ზათქით ჩამოიქცადამისი ნამსხვრევებითვალუწვდენელი
სიმაღლიდანსეტყვასავითწამოვიდა.კიდევერთხელ შეაზანზარამიწა
ძლიერმააფეთქებამ, კლდეებმაცოცხალივითდაიღრიალეს დამათი
გაგლეჯილიმკერდებიდან ვეებერთელანაშალიერთბაშად
მომსკდარიჩანჩერივითდაიძრა.წუთისწინ, ცაშიატყორცნილი
"ეშმაკისკუდი"გრუხუნითგადატყდადახიდივით ჩაიჭედაკლდეებს
შორის.მღრინავიხროვანაშალისგადმოლახვასამაოდ ცდილობდა.
მიწაზეგრუხუნით ჩამოწოლილმაკლდემ ერთბაშად დაიგრიალა,
მთლიანად ჩამოიქცა,მთელიხევიგადაკეტადახროვაქვეშმოიყოლა. ..

ჯადარმაერთინახტომითგაასწროქვისცვენას, არემარე ხორცის,

მტვრისდასისხლისსუნითგაიჟღინთა.ჰაერიდანმტვერშიარეული
სისხლისჩქერებიწამოვიდადატყავ- ხორცისთბილინაგლეჯების
სეტყვამოიყოლა. ..გულყრა,გუდვადაგულზიდებაერთადდამეწყო.
თავსხმაწვიმად დასეტყვადწამოსულმასისხლმადალეშის
ნაფლეთებმა-თავბრუდამასხა.თვალებისისხლით ამევსო,
ცრემლადაცსისხლიმდიოდა.სანამგულიწამივიდოდაცისკენ
ავიხედე..
.კლდის სიმაღლიდანრაღაცდიდიჩრდილიპირდაპირ
ჩემსკენ მოექანებოდა, სწრაფადგვიხლოვდებოდადათავზე
დატყდომასგვიპირებდა.ისიცკივიგრძენიროგორ შეიკუმშაჰაერში
მოქნილისხეული. .
.პირზექაფმოდენილმაბედაურმაჩემსავით ბოლო
ძალებიმოიკრიბა, ყალყზეშედგადამოსაგერიებლადმოემზადა. .
.

ლამისუკვეგულწასულმაშოლტიჰაერშიმოვიქნიე.
..მაგრამ რაღაც
ძლიერმაისეგამომტაცახელიდან,რომმეცამითრიადაცხენის
კისერიმკლავებიდანგამისრიალდა.
..
 კლდისბნელიმკერდიდადაკბილულიმწვერვალიპირაღმა
ამობრუნდადამთვარექვეშმოიყოლა.მიწაზედანარცხებული მთვარე
შუაზეგადატყდადაგაორდა, მერეგამწვანდა,
ფოცხვრისთვალებად
იქცადაჩემსკენგამოქანდა.
..

"
ვერმომისწრო"
..
.-გამიელვაგონებისმიღმა.
..

ახლამხოლოდ იმასღაველოდი, როდისდავეცემოდიმიწაზედაროდის

მომწვდებოდაკარაკალისკლანჭი.
..

Iწმინდასარკისოსტატი)

"ესარისმკვდართაწინგი,
წიგნიალ-
კხემისა,
რაცდავწერესიკვდილის

შიშისქვეშიმაზე,
რაცვნახეიფრითების და
სასტიკიზეციურისულების

სამყაროშიმოხეტიალევარსკვლავებსმიღმა.
იცოდეთ,
ვნახე ჯინების

ყველასამყოფელიდაუწმინდურიადგილები,
სამარადჟამო წყურვილისდა

შიშისსამყარო,
საითკენაც გზამიდისდიდი
სიცარიელის საიდუმლოჭიშკრიდან

რომელიცაღმართულიაადგილზე,
სახელად
ური,
რომელიცარსებობსთვით

ბაბილონისდასაწყისამდე.
"

ალ ჰაზრაჯი.
*
 ჩემივარდნაიმდენხანსგაგრძელდა,თითქოს კოსმოსიდან
გადმოვეშვიდადედამიწასუსასრულომანძილიმაშორებდა.ცხენის
გაბმულიჭიხვინიმახსენებდარომჩემისხეულიგარდაუვალი
სიკვდილისკენმიმაქროლებდა.

"
ამდენხანსრატომარვეცემი, მიწამადგილითუიცვალა. ..
"-
ბოდვათუხილვადამეწყო. .
.ჯადარმაფრთებიშეისხა, მძლავრად
გაშალა,ტყლაშუნით აიქნია,ცაშიირაო მოხაზა,ჩემისხეულიზურგზე
მოიქციადაღამეულ ცაშიგაფრინდა. .
.მეგონა,მხეცებისბუნაგად
ქცეულიშაითნისდერეფანისადღაცქვემოთდარჩა, მაგრამ
ფოცხვრებისუთვალავი მოკიაფეთვალი ცაზეც ვარსკვლავებად
გაშლილიყო დაცეცხლოვანიმდინარეზეციდანაპირებდაჩამოღვრას.

თავზარდამცემმაშიშმა,
ყელშიხმალივითგამიარადასისხლით
ამოვსებულ თვალებზეშავიბინდიგადამეკრა...ჰაერშიფარფატით
ვირწეოდი, თავიმიხურდა,ისესაშინლადმტკიოდა, თითქოს
გავარვარებულირკინისსალტემქონდაზედშემოჭერილი.მთელი
სხეული მტეხდა.ყველაძვალს ერთადდამონდომებით ვიღაც
ნელნელამიმტვრევდა.პირიისემქონდაგამშრალი, სადაციყო
ქვიშასავითჩამომეშლებოდა.დახეთილიდაგამხმარიტუჩები
საშინლადმეწვოდა.უცბადისეუხმაუროდჩავეშვი წყალში რომ
ტალღისჩქამიცარ გამიგონია.

ერთბაშად შემაცივადაამაკანკალა.ამღვრეულ გონებაში

მოლივლივეოაზისიამოტივტივდა.ფინიკისპალმებისკენარი
სხეულებიპირდაპირ წყალშიიყოჩაშვებული.სწორიდაგრძელი
ფოთლებიღამისჩრდილებივითუხმოდ შრიალებდნენ, შუაგულშიის
ტბალიცლიცებდა, რომელშიცმევიწექი.ხილვაისეთინამდვილიიყო,
წყლისჩუმიტყლაშუნიცკიშემომესადასხეულზეპალმებისთმებისდა
უცნაურადშემოხვეულიფესვებივიგრძენი.ტალღებისახეზე
მივლიდნენდაზედშემხმარ,სისხლისკოლტებსნელ- ნელა
მაცლიდნენ,მტვერშიდასისხლშიამოვლებულმასხეულმასაკუთარი
კანისშეგრძნებადაიწყო.

”
-ახლათვალირომგავახილოდაჩემისახლიდავინახო -
ვინატრედათვალიგავახილე.
 წყლისფარდისმიღმა, ზედ ჩემსსახესთან,
ორივარსკვლავი
ფოსფორისშუქითკრიალებდა.ესმიწაზედანარცხებულიდაშუაზე
გატეხილი მთვარისნათებაიყო.ჩემსკენგამოქანებულიფოცხვრის
უძრავითვალებისახეში ჩამცქეროდნენ.

შიშისაგანმთელისხეულითშევიკუმშე.წყალმაჩქამიგაიღო,
ტალღებიწრეზეგაშალადაფსკერისკენჩამითრია.თვალღია
ვიძირებოდიდამონუსხულ მზერასვერვაშორებდი ორმანათობელ
წერტილს, უძირო ორმოსავითნელარომივსებოდნენწყლით.ფსკერს
სწრაფადმივაღწიე.პალმისფესვებმადაკენჭებმასხეული
დამიკაწრეს..
.მივხვდირომარაფერიმეჩვენებოდა,ნამდვილად
მიწაზევიყავი დანამდვილადწყლისტალღამარწევდა.

"-
ვიხრჩობი. .
.საჰარაშიწყალში დახრჩობას-ჯობიაფოცხვერმა
დამგლიჯოს. "-ფსკერსფეხითვუბიძე, მინდოდაზემოთ
ამოვცურებულიყავი,მაგრამძალაარმეყო.ტალღისმოძრაობამ
ტაატითჩამძირა, ფსკერზეჩამაცურადამორკალულ ფესვებში
გამახვია.თავისდასაღწევადგავიბრძოლე, მაგრამუფრო გავიხლართე,
ფესვიისეძლიერად მომეჭიდაფეხებზე, რომტკივილისგან
დავიკრუნჩხე, მაგრამრაღაცძლიერადმომეხვია, საშინელი
ფესვებისგანგამათავისუფლადაზემოთამიტაცა. .
.

-ნუგეშინია.
..ყველაფერიდამთავრდა!

-მომისწარი.
..ცოცხლებივართ.
..გადავრჩით.
..
-დაუსრულებლად
ვლუღლუღებდიდავცდილობდიჩემისიტყვებიმევედამეჯერებინა.

ღონიერმამკლავმაძლიერმკერდს მაგრადმიმახუტა.ჩემკენ
მფრინავ,
გაუგებარ დამელოდიურისიტყვებს მოგუგუნეგულისცემა
ფარავდა.

-ჯადარი.
..

-აქვეიქნება,მოვძებნი,ოღონდჯერ ცეცხლსავანთებ.გათბები,
გაშრები,დაისვენებდაშიშიგაქრება.-როგორციქნაჩემამდემოაღწია
ნიავივით მოჩურჩულესიტყვებმადაღონიერმახელებმამიწაზე
ფრთხილად დამიშვეს.რამდენიმეწუთშიმაცოცხლებელისითბო ჩემს
გვერდითწითელ კოცონადგიზგიზებდადაპალმისხმელიეშვები
ხალისიანიტკაცუნით ისროდნენმოელვარენაპერწკლებს.
 ალ კაბირმაგარემოსთვალიმოავლოდამოკლე,
ჩუმმასტვენამ
ჰაერშიქამანდივით გაისრიალა.

პასუხადგაბმულმაჭიხვინმაიჭექადაშუაზეგაპობილიკლდიდან შავი
გრიგალი გამოვარდა, ფლოქვებისმძლავრითქარუნიკლდეებმა
მკერდზეექოდ აიფარეს.ჯადარიპირდაპირჯოჯოხეთიდანამოსულს
ჰგავდა,თვალებისაცრისხელაგახდომოდა, მისიგულისცემალამის
მიწასაზანზარებდა.ცხენიმთლიანად ოფლშიდასისხლშიიყო
ამოსვრილი.გაწებილიფაფარიკისერზეჰქონდამიკრული, ყბებზედა
მკერდზე პირიდანგადმოსულიქაფიშეხმობოდა, ფერდებიმთლად
შევარდნოდა, დაკბენილიფეხებიდან სისხლისდიოდა.სხეულზე,
რამდენიმეადგილას,ბასრიბრჭალებითგაგლეჯილიტყავიდან
შიშველიკუნთიუჩანდა, ფერდებზეცდასმულიბრჭალებისკვალიაჩნდა
დაბეჭიდანაცსისხლიჟონავდა.

გადარეულიცხენი ფლოქვებითმიწასტორავდადაადგილზევერ
ჩერდებოდა.ჯერ მემომვარდადახმიანად,ფრუტუნით დამყნოსა,
ღრმად ამოისუნთქადაპატრონისკენმიბრუნდა.ალ კაბირმა,
სწრაფადშეავლოთვალი, ლაგამიმოხსნა,მოეფერადაშუბლზეაკოცა.
ცხენიწამით გაირინდა,
გარშემოგამეფებულ სიჩუმესმოუსმინაარ
ენდო დაყალყზეშედგა, მაგრამალ კაბირისნიშანზე ისევმიწაზე
დაეშვადაყურებიცქვიტა.კარგახანსელაპარაკებოდაალ კაბირი
მეგობარს,კისერზედაშუბლზე ეფერებოდა, ჯადარიუფროდაუფრო
წყნარადფრუტუნებდადანელნელამშვიდდებოდა.

გადატანილიუბედურებისგანდაჭიმული ძარღვებითანდათან
მიდუნდებოდნენ.ცეცხლთანგვერდულადვიწექი.გაშტერებული
შევჩერებოდიმოღადღადეკოცონს.მოცეკვავეალმამზერაწამართვა
დამთლიანადმიისაკუთრა.ბურანშიჩაძირულმაძლივსშევნიშნე,
როგორათვალიერებდაალ კაბირი ჩემს ჭრილობებსზურგზე,
მკლავზე,ბეჭზე,მარჯვენაფეხსაც კარგახანსდასცქეროდა
დაფიქრებული.ახლაცმოუხედავადიგრძნოჩემიმზერადამშვიდად
თქვა:

-რომმცოდნოდა. ..ამჯოჯოხეთისთვისარგაგწირავდი..
.ზურგზე
ჭრილობები გაქვს,ფეხიცდაზიანებულია,ძვლებიმთელია, მყესიც,
მაგრამ კუნთიაგაგლეჯილი.ბედუინებისმალამო გართულებას
აგაცილებს,ტკივილსდააყრუებს,ოღონდფეხით სიარულსვერ შეძლებ.
ჯერშენსჭრილობებსმოვუაროთ, მერე ცხენსმივხედავ,
ჯადარიცცუდ
დღეშია,დაკბენილია.
..-მოალერსეხმამღამისსიჩუმენიავივით
შეარხია.

პეშვითმოწოდებულიწყალიძლივსმოვსვი,დახეთქილიტუჩები
საშინლადმტკიოდადამეწვოდა.ცოტახანშიზურგზე,მხარზედა
მკლავზემალამოთიგაჟღენთილისაფენებიმედო,ფეხისუფთად
მქონდაშეხვეულიდაყველანაკაწრზემალამო მესვა.

- კლდეებიასერამდაანგრია. ..ამდენიკარაკალიასე ერთბაშად

სადგაქრა.
..-ხმასაღარ ვენდედაჩავიჩურჩულე.

- ხროვამპირი იბრუნადადაგედევნა,სხვაგამოსავალიაღარ
იყო,
კლდეავაფეთქე,თქვენსშორისგზაუნდაგადამეკეტა.

- მეკიმეგონაგაბრაზებულმაშაითანმაკუდიმოიქნია,მიწაგააპო,
ცადამიწაშეძრადაჯოჯოხეთისკარიშეანგრია.მთვარემიწაზე
ჩამოვარდაგადატყდა,
ფოცხვრისთვალებადიქცაჩემსკენგამოქანდა
დაზეციდანდამატყდათავს.
..

- შაითნისგადატეხილ კუდზეთოკითდაკიდებულიაფეთქების
ტალღამ თქვენსკენგამომაქანა,
კლდეებისჩამონგრევასგამოვასწარი,
შენიმოქნეული შოლტი დავიჭირედაძლივსწაგართვიხელახლარომ
არმოგექნია.

-შენიყავი.
..

ალ კაბირმათანხმობისნიშნადთავიდახარა.
..

- შენიდრომადერისადაა.
..-სხვაგანშევაბრუნესიტყვა.

ჩამონგრეულიკლდეებისკენუსიტყვოდმანიშნა.

- მდევარიაფეთქებისხმასგაიგებდა. .
.ეცოდინებათსად ვართ.-
ჯიუტად მივყევიშებრუნებულ სიტყვას.

- თუშაითანმათავისიდამტვრეულიფრთებიარ მისცა, ვერ

დაგვეწევიან.ალლაჰისშემწეობით,ხვალ საღამოს თეთრ უდაბნოში
ვიქნებით,ზეგსაღამოსფარაფრასოაზისში.-ისევდავინახეროგორ
გაიციალამწვანეთვალებშიათასფრადმოელვარესამყარომდა
გულშიუსიამო გრძნობამდამიარა,ახლამეავარიდეთვალი მის
მზერასდაჩუმად ვთქვი:

- ინშალაჰ!
..
 ალ კაბირმამკერდზეხელიმიიდო,
თავიმოწიწებით დამიკრადა
ფეხზეადგა.

გარშემოჩუმინაბიჯისხმაისმოდა.ჩემილისამიდატყავის
ზედსაცმელიცეცხლისპირას, ლოდზეგადაფენილიშრებოდა.იქვე
გეოლოგისზურგჩანთაიდო.ჩემიფეხსაცმელები ცეცხლსიყო
მიფიცხებული.გარშემო სიმყუდროვედასიჩუმეჩამოდგა.კლდეები
თავისადგილსდაბრუნებოდნენ,ვეებერთელამთვარეისევ
ძველებურად ეკიდაცაზე,სპილოსძვლისფერინათელიდასდიოდა,
კლდისწვერისახესუფრავდადაცალითვალით მოწყენილი
დასცქეროდამოგიზგიზეკოცონს.

გარემო მთლად შეცვლილიყო.კლდეებსგულ-მკრედიშენგრეოდათ და

ყელიგამოღადროდათ,ეშმაკსფრთებიმომტვრეოდა,ცაში
ატყორცნილიკუდი ახლაკლდეებსშორისხიდივით იყო ჩაჭედილი.
კლდისნამსხვრევებს მთელიხევილოდებითამოევსოთ, ვეებერთელა
ჯებირიაღემართათ დადერეფანი მთლიანადგადაეკეტათ.ჯებირს
იქეთ სიცოცხლისნიშანწყალიცაღარიყო.ცოტახანშივიგრძენი
გამშრალიდაცეცხლითგამთბარილისამიროგორ გადამეფარა
მოკუნტულ სხეულზედამისმასითბომსიმშვიდემომიტანა.

ბედუინისმოძრაობასთვალყურსვადევნებდი.პერანგიგაეხადა
დამკერდზე, გულისმხარესგრძლადდამჩნეულ ჭრილობასუვლიდა.
მალამოწაისვა,მჭიდროდდასუფთადშეიხვია.შემდეგჯადარს
მიუბრუნდა,ჭრილობებიამოუსუფთავა,გაგლეჯილ ტყავზენაკერები
დაადო, მალამოიანინაჭერიდააფინა,დაკბენილიფეხებიც მალამოთი
გაჟღენთილიბინტით მჭიდროდშეუხვია,ტბასთანმიიყვანა, კისერიდა
მკერდიჩამობანა.ცეცხლთან მობრუნდა,ფეხიმოირთხა, ბურნუსი
მოიხადადაზურგით ლოდსმიეყრდნო.მისი ქვიშით დაფარულიდა
შავიკვამლით გაბოლილისამოსი, მთლადსისხლით იყო გაჟღენთილი
დადამწვარიდენთისსუნიასდიოდა.ომიდანდაბრუნებულივით იჯდა,
მზერანელ- ნელამშვიდიუხდებოდა,ძველებურისიმკაცრის
ნაპერწკალიუბრუნდებოდა, ხანმეშემავლებდათვალს, ხანჯადარს..
.
დაჭრილები,დაღლილები, მტვერში,სისხლშიდაქვიშაში
ამოგანგლულები, დენთისკვამლითგაშავებულები,პატარაოაზისში
გუბურისპირას მოგიზგიზეკოცონთანსამივეისევერთად
ვისვენებდითდაისევცოცხლებივიყავით. .
.
გადატანილზეფიქრიარ მინდოდა.ჩემსგონებაშიესუცნაურიომი
გამეფებულიყო.ჩემსკენტალღებადმფრინავიუამრავიფოცხვერი,
მათივარსკვლავებივითანთებულითვალები,ჰაერშიმფრინავი
ცეცხლიანიქამანდებითვალწინმედგადამოქნეულიშოლტების
დაუსრულებელიწივილიისევყურშიმესმოდა. ..ხელებზედავიხედე,
საფლავისთხრისგანგადატყაულ, დაკოჟრილ ხელისგულებსახალი
ბებერებიმიმატებოდა,შოლტისტარისგანდატოვებულიბებერები. .
.

უცბად გამახსენდარომშაითნისდერეფანშიდაღუპული
ტუარეგებისძვალ- ჩონჩხითვალშიარმომხვედრია.

"-სიბნელეში,ცეცხლისშუქზე,კარაკალებიაღლევებულიზღვის
ტალღებადგადადიოდნენერთმანეთზე, ხროვაყველაფერსფარავდა,
ვერცდავინახავდიანიქნებუკვეგამოვიარე, მაგრამთუწინმელოდება,
ესეიგიიქახალიგანსაცდელია. .."-შიშმაისეუსიამოდ დამიარა,
რომ
უცბად წამოვჯექი.

-მალეესგზადასრულდებადააქედანწახვალ. .
.-უცხოდმომესმა
ჩუმისიტყვებისნაცნობისითბო.არვიცოდიუნდამეპასუხათუარა
რაიმე,მაგრამისერომჩემსგონებასარცკიგაუაზრებია,ჩემმასულმა
თავადამოიდგაენადაგულისძალამოიშველია.ჩემიხმაშორიდან
მესმოდა, თითქოსმევლაპარაკობდიდაამავდროულადსხვა" მე"
ვიყავი.
..

- იციალ კაბირ,
როცამილოშმაჩემიმოკვლადააპირადა
მესროლა,დელტაპლანითვფრინავდი.პოლონელმაფეხშიდამჭრა.
ტკივილისგანგათანგულმა,
დელტაპლანიდასავლეთისკენშევაბრუნე
დაქარისნაკადმაუდაბნოშიგამიტაცა.ასეგადავრჩისიკვდილს,
მაგრამროცაჰამადშიჩამოვვარდი, ისეთიუმადურიაღმოვჩნდი,
სიკვდილსგადარჩენილმა-ისევსიკვდილივინატრე.ახლამჯერა,
რომსწორედიმწამსშეიცვალაჩემიბედისწერადაესგზასასჯელად
მომევლინა,კარგად რომდამენახა,როგორიძვირიასიცოცხლე. .
.
მაშინასეთისულმოკლეობარომარგამომეჩინა, ამდენუბედურებას
ავცდებოდი.

- ძვირისიცოცხლე.
..-ჩუმადჩაილაპარაკაალ კაბირმადაცეცხლს
მიაჩერდა.
ჩემიხმათანდათანმიახლოვდებოდადაჩემსსხეულსუბრუნდებოდა:

- შეიძლებაღმერთისიკვდილისთვისმამზადებსდაჩემი
განწმენდაუნდაშვიდითაობისცოდვებისაგან.მიუხედავად ჩემი
უმადურობის დასულმოკლეობისა, იმქვეყნიური ჯოჯოხეთისთვის
ალბათმაინცარვემეტები...სამაგიეროდაქ, ამუსასრულო უდაბნოში,
ყველაზეძნელიგამოცდამომიწყო, ჯერკაცისსისხლშიხელი
გამასვრევინა,
მერე ცოცხლადდამმარხა, სატანადაამქვეყნიური
ჯოჯოხეთიმაჩვენადაშაითნისდერეფანშიმატარა.

რაცდროგადის, ჩემთვისუფრო დაუჯერებელია,რომმე, სრულიად სხვა

გარემოშიდაბადებულმადაგაზრდილმა, ცივილიზაციისკომფორტს
მიჩვეულმა,საჰარაშიიმდენირამგადავიტანე,აქაურ მომთაბარესაც
გაუჭირდებოდა.ფიზიკურადდასულიერადმოუმზადებელმა,
ცხოვრებისთვისუმწიფარმა,ხშირადერთიჭიქაწყლისდაცარიელი
იმედისამარა-აქამდეცოცხალმამოვაღწიე.მეახლა, ჩემს
შებრუნებულ ბედისწერასისევევებრძვი,როგორც ჩემიქვეყნის
ზღაპარში კლდეზემიჯაჭვულიამირანი, სულ რომიტანჯებადა
დღემდემაინცცოცხალია. ..

ახლამჯერა, რომამძნელ გზაზეღმერთმაჩემიმფარველობისმისია

დაგაკისრა.შენი,მაჰმადიანიმამაკაცისხელით,მემართლმადიდებელ
ქრისტიანს,-მძიმეგანსაცდელისას,შუასაჰარაში,თაფლისწმინდა
სანთელიგამომიგზავნადამერგერგესისთეთრირაშივით ძლიერ და
ერთგულ ბედაურზეშემსვა, შაითნისდერეფანირომგამეარა, უამრავ
მხეცსგავქცეოდიდანამდვილიჯოჯოხეთიგადამელახა.ახლა
ნამდვილად ზუსტად ვიცირომსიკეთისთვისმხოლოდსურვილია
საკმარისიდაარარომელიმერელიგიაანმრწამსი, ისიცვიცი,
ბედნიერადრომვიგრძნო თავი, სულ სამირამ მჭირდება.
..სიცოცხლე..
.
წყალი..
.დაიმედი. .
.

ალ კაბირიცეცხლსთვალმოუცილებლადუცქერდა.უძრავადიჯდა.
მისი ქანდაკივით ამოყვანილისხეულიმხოლოდ სუნთქვით
ამჟღავნებდარომხორციელსეკუთვნოდა.მთელიყურადღებით
მისმენდა,ვგრძნობდირომ ჩემითითოეულისიტყვაჯერ მისგულში
აღწევდადაშემდეგ გონებაში.გარინდულიელოდაროდის
დავასრულებდისათქმელს.
 -არვიცი,არსებობსთუარატკივილისგარეშეუკეთურებისგანსულის
განწმენდისგზა,-გავაგრძელეხმამაღალიფიქრი, -მაგრამთუ
არსებობსიმგზასავირჩევდი, რადგან სულმოკლევარ და
განსაცდელისმეშინია.საჰარაშიმოხვედრისშემდეგ, სადღაც
ქვეცნობიერში,მუდმივადერთრამეზევფიქრობდაპასუხსვერ
ვპოულობ. .
.მაინცრატომუფრთხილდებასულიასეძალიანიმსხეულს
სადაცთავადარისჩასახლებული. ..რატომიბრძვისასეთიძალით მის
გადასარჩენად.თავადუკვდავს, რაშიჭირდებასხეული, რატომაძლევს
ადამიანს მისგადასარჩენად წარმოუდგენელიწამებისატანისუნარს...
სიცოცხლისთვისუთანასწორობრძოლაშიხანდახანთვითონაც
ავადდება,გონებაზეცკიუარსამბობს, ოღონდსხეულიგადარჩეს. .
.
ნუთუესმხოლოდ იმიტომხდებარომთავისისახლისდათმობაარ
უნდა..
.გაორებულივარ, თითქოსსაკუთართავსვკარგავ...ახლაცკი
ჩემიხმაისეშორიდანმესმის, თითქოსსხეულიდანვარგასული. .
.
გადასატანიგანსაცდელის, მოსალოდნელისულიერიტანჯვისატანის
შიშიმოსვენებასარ მაძლევსდაშიგნიდანმძიძგნის...

ალ კაბირიოდნავშეირხადაძალიანნელათქვა:

-მძიმეაშიში.წონასწორობასაკარგვინებსკაცს.შენთვის
დაპირებულიგასროლისშიშიგანსაცდელადდამატყდა.ტყვიასულ
ცხრაგრამიადაკაცსკლავს, -ოღონდერთხელ.შიშიკიყოველ წამს
გკლავსდათანცოცხალსგტოვებსრომმომდევნოწამსისევმოგკლას. ..
ამიტომ უკანმოტოვებულ განსაცდელზეარიფიქრო, უნდადაივიწყო,
არცმომავალ განსაცდელზეიფიქრო. .
.თუამასვერშეძლებ, ცხოვრება
ისეგაგეპარება, როგორცქვიშაშიწყალი...

-არგამომივა,
სიკვდილისშემდეგაცმემახსოვრება.

-გონებასდიდიშესაძლებლობებიაქვს,ძალადაატანე,არ
გაიხსენო,არცხმამაღლაახსენო,
გონებაშიდაგუნებაში,
ორივეში
უნდაწაშალო.

-შენეს შეგიძლია?
..
.

-ჩვეულებრივ,
ადამიანებსარშეუძლიათშიშისგანგანთავისუფლება.
მხოლოდ "წმინდასარკისოსტატებს"და ალ აზიფ კიტაბის მაგებს
შეუძლიათშიშსსრულადდააღწიონთავი.

- წარმოუდგენელია..
.ესსადმეწერია?სადმეშეიძლებაწავიკთხო
თუ.
..სახლშიდავბრუნდი..
..
 -”ალ აზიფ კიტაბ ანუალ აზიფისწიგნს ნეკრონომიკონის
სახელითიცნობენ.ესარაბულიწიგნიაოკულტიზმზე.ესწიგნი
სიკვდილისგანზომილებაშიცოცხალიადამიანისგასასვლელიკარის
გასაღებად ითვლება.მისხელშიჩაგდებაზეუხსოვარიდროიდან
ბევრი ხელისუფალი, პოლიტიკოსი დაოკულტისტიოცნებობს, მაგრამ
წიგნიპატრონსთვითონირჩევს.მისმოსპობასსაუკუნეებისმანძილზე
ცდილობდნენ, ისკიუვნებელირჩებოდადახანსად გამოჩნდებოდადა
ხანსად.წიგნიოთხმოცდათექვსმეტ ხელნაწერასლად არსებობს,
მათგანმხოლოდ შვიდსაქვსნამდვილიძალა, -გააღოს სხვა
განზომილებაშიგასასვლელი ჭიშკარი.ამშვიდიდან სამიარაბულ
ენაზეა,ერთიბერძნულია, ორილათინურიდაერთიცინგლისური.
ნეკრონომიკონის მაგიურისიმბოლოებისადაშელოცვების
გამოყენებითფიზიკურირეალობიდანგასვლასიცოცხლის
დაუკარგავადშეიძლება.არაბულიტრადიციისმიხედვით უდაბნო " რუბ-
ელ- ხელი"კაბალისტური" დაათ"-ისზუსტიექვივალენტიადა" დიდი
სიცარიელის"საიდუმლო ჭიშკარია.

-ეგუდაბნო არაბეთისნახევარკუნძულისსამხრეთშია,
მთლად
ქვიშიანია,
იქსაჰარაზემკაცრიკლიმატია.რასამბობსეგკიტაბი,
რაზეადაწერილი. .
.

-მასშიწერია,რომდიდსიცარიელეშიმუქარიბებიშეცვლილი
ცნობიერებისმდგომარეობაშიშედიოდნენ.მანამდე აზრისგაქრობის,
მისისრულიწაშლისთვისუნდამიეღწიათდაამისთვისდიდხანს
ემზადებოდნენ.იმმისტიურ დიდსიცარიელეში აღწევდნენან-
ნიჰილიზაციას, ანუნაწილაკებისადაანტინაწილაკებისშეჯახების
შედეგადსხვა, თავდაპირველინაწილაკისგანგანსხვავებულ
ნაწილაკადგარდაქმნას.” ან-ნიჰილიზაცია-
ფანა უმაღლესიმიღწევაა
სუფიურ დამუქარიბულ მისტიციზმში.

ამპროცესში, მაგიმატერიისბორკილსიხსნისდასიცარიელეში
ინთქმება.იდუმალიტექნიკისდახმარებით სიცარიელისიქით
გადადისდაორივერეალობისარსებებზეგაუგონარ ძალაუფლებას
იძენს.ჯინები,ანუსულებირომლებიცდედამიწაზეადამიანებზეადრე
არსებობდნენ, -ახლასხვარეალობაშიარიანგადასულებიდა
ლატენტურ მდგომარეობაში იმყოფებიან.ნეკრონომიკონისმცოდნეს,
დედამიწისრეალობაშიჯინისშემოყვანაშეუძლია.წიგნისავტორიალ
ჰაზრაჯი,იდუმალიცოდნისმფლობელიიყო დაპირდაპირ ამყარებდა
ურთიერთობასსხვარეალობისუძლიერესარსებებთან.მანიმ
უდაბნოშიათიწელიგაატარა.ეგვიპტეშისხვადასხვაოკულტური
საიდუმლოებები შეისწავლა,დამასკოშიდასახლდადაახლო
ურთიერთობაჰქონდაიოანედამასკელთან.ეგკიტაბიციქდაწერა.
ნეკრონომიკონის სახელწოდებაარანაკლებშვიდნაირად იშიფრება
დაიკითხება.თანამედროვემკვლევარებსმიაჩნიათ,
რომ ამწიგნში
რაცწერიაყველაფერიზღაპარინამდვილადარარისდა
ანტიმატერიისარსებობაცუკვეაღიარებულია..
.

-არმიკვირს.
..
არისტოტელეს, პლატონისდაპტოლემეს შრომებს
ქრისტიანულიევროპამხოლოდშუასაუკუნეებშიგაეცნო დაისიც
არაბულითარგმანებით.მერეითარგმნალათინურად.გამიგიარომ
ტერმინი ალგორითმი არაბიმათემატიკოსისდაასტრონომის, ალ-
ხორეზმისსახელიდანმოდის. .
.არაბებმაასწავლესევროპასჰიგიენა,
დიეტა,აბანო დავისკი.
..მაგრამ წმინდასარკისოსტატებზეარაფერი
გამიგია,
ესრაიმე საიდუმლოორდენია?-ფრთხილად შევაბურნე
კითხვა.

ალ კაბირიცოტახანსდუმდა, ფიქრობდაგაეგრძელებინათუარაეს
უჩვეულო საუბარი,ბოლოსმაინცგადაწყვიტაეთქვარასაცაპირებდა
დაისე, რომჩემსკენ არმოუხედავსგააგრძელა:

-ძველ ეგვიპტეში უმაღლესისკოლაარსებობდა, რომელიცსულიერი

განზომილებისახალისაფეხურისსაწყისადითვლებოდა.სხვა
ჩვეულებრივისკოლებისგანგანსხვავებით, იქობიექტურ ფაქტებს
ასწავლიდნენ, რაცრეალურისამყაროსრეალურშემეცნებას
გულისხმობს.ერთ- ერთიყველაზერთულიკურსი საკუთარისხეულის
ბუნებრივი,მაგრამუხილავიფუნქციებისფლობისშესწავლას
ეძღვნებოდა.ესტექნიკაამარაადამიანურობიდან,რაცდღესვართ,
ნამდვილ ადამიანად გარდაქმნისსაშუალებასიძლეოდა.ამ
საიდუმლოს" ფსიქოლოგიურიოპტიკა"* *ჰქვია.ამტექნოლოგიისთვის,
ზოდიაქოსნიშნებისგავლენით დამზადებულ სპეციალურ სარკეებში,
მასში მომზირალი ადამიანისცუდიმხარეებიაისახებოდა.ასეთ
სარკეს ანკხენმაატ ანუ" ჭეშმარიტებისსარკე"ერქვა.ამსკოლაში
სწავლამდე, მოსწავლეცუდიდაარასწორადნაცხოვრებიწარსულისგან
უნდაგანთავისუფლებულიყო, სკოლაშიმხოლოდმაშინიღებდნენთუ
ადამიანიიმსარკეშივეღარფერსხედავდადაგანწმენდილიიყო
ყოველგვარიუკეთურებისგან.ასეთადამიანს, ,
წმინდასარკისოსტატს'
'
უწოდებდნენ.შემდეგიწყებოდახანგრძლივისწავლისპროცესი,
გონებრივისულიერიდაფიზიკურისავარჯიშოები.სწავლის
დასრულებისშემდეგსასწავლებელსნამდვილიადამიანად ტოვებდა,
რომელსაცსრულიად სხვაღირებულებები, ცოდნადადიდისაქმეების
შესასრულებელიმზაობაჰქონდავიდრესხვებს.
 ტიბეტელიბერები " საკუთართავთანდაბრუნების"ერთისაოცარ
სულიერსპროცედურასფლობენ.ამტექნიკაში საკუთარშემეცნებაზე
გონებისგადასართავად სარკეაგამოყენებული.ესპროცესისრულ
სიჩუმეში,თვალისდაუხამხამებლად, საკუთარიგამოსახულების
სარკეშიხანგრძლივცქერასგულისხმობს.სარკეშიცქერისდრონელ-
ნელაიზრდებადაკვირისბოლომდე შვიდწუთამდეადის.ადამიანი
ხშირად სარკეში საკუთარისახისნაცვლად სხვასახეებსხედავს,
რომლებიცრიგრიგობითერთმანეთსენაცვლებიან.ეს სხვასახეები
საკუთარისახისვარიაციებია, ანუადამიანისგამოსახულებები წინა
ცხოვრებებში.უძველესიტიბეტურიპრაქტიკაგვაფრთხილებს, რომ
ადამიანისტვინსშეუძლიასარკიდან, წარსულ ცხოვრებაშიჩადენილი
ცოდვებისგამოსახულებებიგამოიხმოსდაშიშისგანსაკუთარითავის
მსხვერპლიგახდეს.

-შენესსკოლაგავლილიგაქვს, ხომასეა.
..ბიძაჩემმამითხრა,
რომ
სუნდიატაკეიტასკოსმოსიდანსაკრალურიცოდნაერგო, რომელიც
დინასტიისწევრებსმამაკაცისხაზითგადაეცემოდათ.ახლაგასაგებია
როგორახერხებდიჰაერშიფრენას იმღამით, როცაიმდაბლობზე
მდევარიმოიგერიე.ისიცმესმისრატომატარებეგვიპტეშიდა
საჰარაშიამდენდროს, ასეთიცოდნისდაუფლებისთვისუკეთეს
ადგილსვერცინატრებ. .
.

-ახლაშენზევლაპარაკობთ!-მოჭრითშემაწყვეტინაალ კაბირმა.

მისიპასუხი იმდენად მოულოდნელიდამკაცრიიყო რომგავშეშდი.ის

ახლაუცნობი, უძრავიდაცივიმზერით მიცქერდა.რაღაც
მნიშვნელოვანისთქმასაპირებდა.ყველასიტყვასწონიდა,თუმცავერ
ვხვდებოდი საით უმიზნებდა.ცოტახანსდუმდა,
შემდეგისევცეცხლს
გაუსწორათვალიდაგააგრძელა:

-შენთქვი,რომგორგისტანიდანხარდაშენსქვეყანას
ჩრდილოეთიდანკავკასიისმთებიესაზღვრება. ..კავკასიასარაბულ
ენაშიqaf(
qaf-
qasi
ah)ნიშნითაღნიშნავენდამისიმთაგრეხილიწმინდა
მთებად ითვლება.ძველ დროშიკავკასიააღქმულიიყო, როგორც
გეოგრაფიულიდამისტიურისაზღვარიარამარტო ჩრდილოეთსადა
სამხრეთსშორის, არამედდასავლეთსადააღმოსავლეთსშორის,
ევროპასდააზიასვგულისხმობ.ყურანისთანახმად, კავკასიაის
ადგილია,სადაცსაშინელ სამსჯავრომდეიაჯუჯ-მაჯუჯები,ბიბლიის
მიხედვითგოგიდამაგოგი-შემოიჭრებიანკაცობრიობის
ამოსაჟლეტად.სწორედამადგილზედაიწყებასაკრალურიმოვლენები.
ეზოთერულინიშანი" qaf
"ანუკავკასიაიდუმალ მეცნიერებაში
გამოიყენება,როგორცსაზღვარი, სადაცერთმანეთს ბოროტიდა
კეთილიძალებიშეეჯახებიან.ცნობილისუფიაიდრისშახი* *,
სიმბოლო, ,
qaf'
'
-ისშესახებაცხადებდა,რომმასონებიდასუფიებიმას
ერთნაირიმნიშვნელობითიყენებენდაციფრ " 33"-
თანაა
დაკავშირებული, ანუქრისტესასაკთან,სიკვდილთანდააღდგომასთან.
სუფიებიკავკასიაშიელიანქრისტესმეორედმოსვლას.შენი
სამშობლო,დადებითიდაუარყოფითიძალებისშეჯახებისმისტიური
ადგილია.იქდაბადებულიყველაადამიანიგანსაკუთრებული
ეზოთერულისულიერიძალისმატარებელია.

ალ კაბირიისენელალაპარკობდათითქოს თითოეულ სიტყვასჩემს

გულსუმიზნებდა.თვალიმშვიდადგამისწორადათითქმის
ჩამომარცვლით თქვა:

-ესიმიტომგითხარი, რომყოველთვის,როცამეგონასიცოცხლემ
საკუთარ თავთანმარტო დაგტოვა,
**ხელახლადგებოდიფეხზედა
თავიდანიწყებდიგადარჩენისთვისბრძოლას.პირველად ესბედნიერ
შემთხვევასმივაწერე,მაგრამროცარამდენჯერმეგამეორდა,რაღაც
მენიშნა.დავფიქრდი საიდანგეძლეოდაამხელასულიერიძალა,
წარმოუდგენელიგამძლეობა.თავიდანვიფიქრე,სამშობლოში
ქმარშვილი,ან საყვარელიმამაკაციგელოდადაძალასსიყვარული
გაძლევდა...მაგრამახლაზუსტადვიცირომასეარ არის.

-საიდანიცი.
..

-როცასანთლისწინლოცულობდი, ოჯახის წევრებსახსენებდი,

მაგრამლოცვისასგამომეტყველებაარ შეგცვლია..
.შვილისხსენებაზე
ქალისხვასხივით ნათდება.
..

-რასგულისხმობ.
..

-შეეცადემშვიდადშეხვდერასაცგეტყვი,
დროაგითხრა.
..

-.
..რაუნდამითხრა.
..

-შენმარომელიღაცწინაპარმა, უხსოვარდროში,აქეგვიპტეში,
ამ
მიწაზე,”ჭეშმარიტისარკის სწავლებაგაიარა.თაობებისშემდეგ მისი
სულიერისიწმინდე დაემოციურიძლიერებაშენშიაისახა.შენამ
ძალისნაწილიგაქვს, მაგრამგანუვითარებელი..
.ანუმხოლოდ ის,-რაც
გენეტიკით გერგო.არცშენისახელიაშემთხვევითი, ძველიეგვიპტური
იეროგლიფებითისორმაგსიწმინდესდაპირდაპირობასნიშნავს, მისი
სიმბოლოებიამდინარედაგზა.შენსნათქვამშისიტყვებისუკან
საძებარიარაფერია,აზრიყოველთვისნათელიადასუფთა.შენ
არასოდესიეშმაკებ,არიმუხთლებდაღირსიცრომიყოსვინმე, არ
უღალატებ.შენინდობაბოლომდეშეიძლება.საფრთხესთანდა
ელდასთანპირველიშეჯახებისგადატანისდიდიუნარიგაქვს, არ
იბნევიდაბრძოლასიწყებ.ესთვისებებიგენშიგაქვს-წმინდასარკის
სწავლებისძალით, მაგრამსაფრთხისდაძლევისშემდეგძალიან
გიჭირს,რადგანარიციროგორმართო შენიფსიქიკა.

აქედანწასვლაახლაშენიერთადერთიმიზანია, მაგრამგავადროდა
ისევდაბრუნდები...თანდიდიხნით, რადგანისძალარაც
მემკვიდრეობით მიიღე,ეგვიპტეშიდაგაბრუნებს,მისიყველაზე
ძლიერიკერააქარის.განგებისნებით,წმინდასარკისოსტატის
მემკვიდრეებისიცოცხლეშიერთხელ მაინც ჩამოდიანაქ.
ქვეცნობერსმოჰყავსაქამდე, ოღონდმიზეზსვერ ხვდებიანდა
გაურკვევლობაშიმყოფებიტოვებენაქაურობას.ეგვიპტეშიჩამოსვლა
ალბათშენიყველაზედიდისურვილიიყო,როგორცჩემიემი-კუსიზე
ასვლაა..
.

-მართალია..მართლაასეა..
.მაგრამმევერაფერსვგრძნობ..
.
პირიქით,წარამარაკისერსვიტეხდასულ შენიდახმარებამჭირდება.
..
ნუთუმართლაფიქრობრომშენიმოსაზრებასწორია? .
.

-მცოდნესწრაფად ხედავსსხვაშიიგივეუნარებსრაცთავად
ცოდნისძალითშეიძინა.შენსგადაწყვეტილებებშიდამოქმედებაში
ესკარგადჩანდა.გვიან, მაგრამმეცნოშენითვისებები.იმაშიც
დარწმუნებულივარ, რომბიძაშენისწორედიმდაკარგულ ცოდნას
ეძებსამქვეყანაში.მანრაღაცისეთიიცის, რაცშენარ იცი.როცა
შეხვდებიგახსნილად შეეკითხე.რაკითავადთვლირომშეიცვალედა
სხვაადამიანიგახდი,ისიციგრძნობსშენსცვლილებასდათუ
დარწმუნდებარომპასუხისმოსასმენადმზად ხარ-სიმართლეს
გეტყვის.ერთირამიცოდე, მხოლოდდამხოლოდ შენსნებაზეუნდა
იყოსდამოკიდებულიგანავითარებთუარაამუნარსდაარავისმისცე
ნებაგამოგიყენოს.სანამრაიმეგადაწყვეტილებასმიიღებ,
ჩვეულებრივადიცხოვრედანელნელათავადმიხვდებირაუნდა
აკეთო..
.

-ქალებსამცოდნისმიღებაარეკრძალებათ?
 -შენკავკასიელიხარ,
მგლებისქვეყნიდან.
..

-ეგსკოლაარსებობს?
..

-ბიძაშენსეცოდინება,
თუსაჭიროდჩათვლის,თავადგეტყვის.ახლა
დასვენებაუნდამოვასწროთ,ჯერკიდევშაითნისსტუმრებივართ.
ალიონზეგზასუნდადავადგეთ. .
.

ალ კაბირმასაუბრისდასრულებამანიშნა,
პალმისხმელი
ფოთლებიდაეშვებიკოცონსდააყარა, ჯადარსუხმო,
შუბლზემოეფერა
დაცეცხლთანახლოსმიუჩინაადგილი.იდაყვისქვეშ ზურგჩანთა
ამოიდო, ლოდსმიეყრდნოდაქანდაკებასავითგაქვავდა.

ამგაუგონარიამბებითგაოგნებულსგარშემო ყველაფერი
ილუზიადმეჩვენა.

ბუდახომისედაცილუზიას ანუ"მაიას"უწოდებდაგარშემო არსებულ

რეალობას.თვით გაუტამაბუდასდედასაც მაიაერქვა.
..ანუილუზია..
.

"-იქნებრაცჩემსთავსხდება, ესმონაყოლიც, ილუზიაადა

სინამდვილეშიარცხდება. .
.იქნებყველაფერისულაცმეჩვენებადა
ვბოდავ...
თუცხოვრება,ყველაზედიდიმისტიკადაილუზიაა, მაშინ
სადაარეალობადასინამდვილე. .
."ჭეშმარიტებისსარკეში"თუ"დიდი
სიცარიელისჭიშკარს"მიღმა...ღმერთომიშველე, შემიწყალე,აქედან
ისეგამიყვანე,ჭკუიდანნუშემშლიდაილუზიადნუმიქცევყველაფერს
რაცმიყვარსდამენატრება. .
."

თავიმკლავზემივდედაკოცონსდავაცქერდი.ცეცხლიკი
ერთადერთიმწველირეალობა, ხალისიანადგიზგიზებდა,
ნაპერწკლებსისროდადაკლდოვანიღამისსიცივეშიუშურველად
აფრქვევდაწითელ სითბოს.

სიცოცხლისგზა)

.
.. Иотвекадовекаст
ремлюсьяв
Звёздныедали-
 Таковпу
тьчеловекаПоВеликой
Спирали.
..

წამიკითხავსსადღაც.
..

თვალდახუჭულიალ კაბირისაკუთართავშიჩაღრმავდადა
გაირინდა.დაღლილობისგანდადაძაბულობისგანგანთავისუფლებას
ცდილობდა.გავლილიგზის, მუდმივიუძილობისდაგადატანილიმძიმე
საათებისკვალმაერთბაშადიჩინათავი.უდაბნოსისედაცსასტიკ
გარემოშიმოულოდნელისაფრთხეებისდასაძლევად, მუდმივი
სიფხიზლისშესანარჩუნებლად,დაუღალავიმდევრისგანთავის
გასარიდებლად დიდისულიერიძალაჭირდებოდა.ამოჩემებული
დუმილი, -ფიზიკურ დასულიერმზადყოფნასუნარჩუნებდა,
სიტყვებისთვისემოციასარხარჯავდა, თავსმოდუნებისუფლებასარ
აძლევდა, აბსოლიტურიყურადღების კონცენტრირებისთვისლაპარაკს
თავსარიდებდა.მუჰამადისნათქვამიგამახსენდა,ალ კაბირსდამის
ცხენსსაჰარაშიტოლიარაჰყავთორომმითხრა.ახლადაუმცადარად
ვიცოდირომსიტყვებსაქ,მართლადიდიფასიჰქონდა, მაგრამ
სიმართლეათასჯერ მაღალიაღმოჩნდა.გადავწყვიტედასვენების
საშუალებამიმეცა.ვცდილობდი არ შევრხეულიყავი,მისიყურადღება
რომარ მიმექცია.

მარჯვენაფეხიყრუდმტკიოდა.ცეცხლსშევყურებდიდა
ვცდილობდიწარმომედგინა,როგორიმასპინძელიიქნებოდათავის
სახლში,ესწარმოუდგენლადგამბედავი,
საოცრადგონიერიდა
მიმზიდველიკაცი.ალბათკეთილშობილი, გულგახსნილი,
თავშეკავებულადმხიარულიდასტუმრიანობითგახარებული.
..

საჰარაშისტუმარსმისიწონაოქროსფასიჰქონდა.ღმერთისადა
კაცისგანმივიწყებულ ამადგილას,ახალიამბებს მხოლოდ
სტუმრისგანთუგაიგებდაკაცი.განსაკუთრებულიცნობისმოყვარეობა
დასტუმართმოყვარეობაბედუინებსახასიათებდათ.ისინიისედაც
გამორჩეულებიიყვნენარაბულენოვანმომთაბარეებსშორის, მათ ხომ
წინასწარმეტყველიმუჰამედიდადიდი" ალლაჰ"მისცესისლამს,სხვა
მომთაბარეებსასწავლესთხისდააქლემისბეწვისგანმოსასხამების
ქსოვა,საჯისლავაშისცხობა,ნაირნაირიჩაისრეცეპტი,მათიაფთიაქი
ხომნამდვილიპანაცეაიყო.
 ბედუინებიჰორიზონტზემგზავრსშენიშნავდნენთუარა, სამზადისს
იწყებდნენ,ნაირ-ნაირ ჩაისაყენებდნენ,
სადილსამზადებდნენ,
სიხარულითეგებებოდნენსრულიადუცხოადამიანს.ხელპირს
დააბანინებდნენ,სუფრასთანიწვევდნენდანამდვილ დღესასწაულს
აწყობდნენ.სადილისშემდეგოჯახისუფროსისამფეხზეშემოდგმულ
სინზეჩილიმსჩამოდგამდადაამბებისგამოკითხვასიწყებდა.

ლერწმისტანანარგილეჩადრმოხვეულიქალივით იდუმალიარომატით
ივსებოდა.ჰაერში ვარდის,
ფორთოხლისდაპიტნისსურნელს
აფრქვევდა.ტკბილისაუბარიხანყავის,
ხანაცჩაისთანხლებით გვიან
ღამემდეგრძელდებოდა.სტუმრისფინჯანსდიასახლისიადევნებდა
თვალს, როგორცკიფინჯანიგანახევრდებოდა,მაშინვეპირამდე
უვსებდა.სანამცაზემთვარეარამოცურდებოდა, ღამისცივსიბნელეს
ცხელიკოცონიბზარავდა.შემდეგკისტუმრისმოსვენებისჟამი
დგებოდა.სტუმარსდილისძილირომშერგებოდა, ოჯახიგამთენიას
უჩუმრადდგებოდაფეხზედასაქმესმზისამოსვლამდეასწრებდა.
გაღვიძებულს კისახელდახელოლავაშით, ცხელირძით დაყველით
უმასპინძლდებოდნენ. .
.

შუადღისასკიბედუინებისკარავშიმთელიოჯახიიკრიბებოდადა
სტუმარიამბებისმოყოლასაგრძელებდა.ივსებოდადაივსებოდა
სტუმრისგანახევრებულიფინჯანი,უდაბნოსნიავიქვიშაზეფიანდაზად
აფენდაჭრელ- ჭრელ ამბებს.სამიდღე-
ღამეგრძელდებოდასტუმარ-
მასპინძლობისადათი.ნელნელამსუბუქდებოდაამბებისხურჯინი,
უფრო დაუფრო იშვიათადივსებოდაგანახევრებულიფინჯანიდა
როცადიასახლისიცხელ ჩაიდანსლახმაჯდანჩამოდგამდა, ეს
მასპინძლობისდასასრულსნიშნავდა.საგზალი,წყლით სავსეტყავის
გუდურადათბილიბედუინურიმოსასხამისტუმარსმოვლილ და
მოსვენებულ აქლემზეელოდა. ..

"-რაიქნებოდამართლაშემთხვევითისტუმარივყოფილიყავიმის
კარავშიდაამდენიუბედურებაარგადაგვეტანა.
..რასუნდანიშნავდეს
ესსაბედისწეროშეხვედრა,იღბლისხაფანგიათუბედისსაჩუქარი...
"

თავიისემტკიოდა,ფიქრიაღარშემეძლო.გადატანილ საშინელებას
თავისიგაჰქონდადაშფოთიანძილბურანშიგავეხვიე.ხანრა
მომიტანაკოშმარმადახანრა.
..ჯერსახლიმესიზმრა,
ისეიყო არეულ-
დარეულიკედლებზეძლივსვიცანი.დედაჩემიტიროდა, ჩემიძმა
კოპშეკრულიიდგახატებისწინ.ჩემიმოკისკისერძალიცუცნაურად
მიჩუმებულიყო. .
.სახლისზმანებაქარითმოდენილმაქვიშამ
გადაფარადაისევსაჰარაშიაღმოვჩნდი. ..თაკარაშუადღეიდგა,
ჯადარიარჩანდა, მხოლოდალ კაბირიიდგაშორიახლო.სადღაც
წასასვლელად ემზადებოდა.ჩანდა, ჩემსწაყვანასარ აპირებდა.
მოფრიალეთეთრ გალაბაზექარიქვიშასაყრიდა, სახებურნუსით
ჰქონდაახვეული. ..შიშნარევიგაკვირვებითშევცქეროდიმის
სამზადისს..
.წყალიმოსვა, ჭურჭელსთავიმაგრად დაახურადა
მახლობლადდადო.არცწყლისწაღებასარაპირებდა.ჩემსკენ
მშვიდადმოიხედა, თავიდახარა, თითისწვერებით შეეხო ჯერ
გულს,შემდეგპირსდაშუბლს.მემშვიდობებოდა.ხელიმკერდიდან
მოიშორა, თეთრ გალაბაზემუშტისხელასისხლიანი ლაქადააჩნდა,
მარჯვენახელიცსისხლიანიჰქონდა.მკერდიდანსისხლისდიოდა,
თეთრისამოსიწითლადიღებებოდა, თვითონკივერაფერს
ამჩნევდა.
..
ვცდილობდიდამეძახა, მაგრამხმაარამომდიოდადა
მხოლოდ ხელსვუქნევდი, ისკივერაფერსხვდებოდადამიბრუნებას
აპირებდა..
.

სიზმარმაქვისსასთუმალიდანწამომაგდო.
..მაშინვემუხლებზე
წამოვიჩოქედამძინარეალ კაბირს თვალიშევავლე.ნაღვერდლების
ლიცლიცი,ვეებალოდზეზურგითმიყრდნობილ,თითქმისმომაკვდავ
ადამიანსანათებდა.

ელდამეცა. ..
კოცონსიქვემოგროვილიპალმისეშვებიდავაყარე, ალმა
იტკიცადამოძლიერდა. .
.მუხლებზეწამოვიწიე დაყურადღებით
დავაცქერდი.თითქმისარსუნთქავდა.მკაცრად მოკუმულიტუჩები
გალურჯებოდა, ყელზეარტერიისფეთქვასვერ შევნიშნე,
საფეთქელთანგაწოლილიპაწაწინამოცისფროძარღვი, ბრაზისდროს
მეხივითრომგაიკლაკნებოდახოლმე, ახლაძაფივით დაწვრილებოდა,
თვალისუპეებიჩაწეოდა, გონდაკარგულივითიწვა. .
.მენიშნაჩემი
სიზმარი..
.შუბლზეხელიმოვისვი, თავი საშინლად მიხურდადაისე
მტკიოდა, თითქოს უროსმირახუნებდნენ.ყველადარტყმასთანერთად,
სიკვდილინაბიჯ- ნაბიჯმიახლოვდებოდაიმერთადერთიადამიანის
წასაყვანად,ვინცსამყაროსთან სიცოცხლისძაფით მაკავშირებდა. .
.
რაცმიხაროდადამენატრებოდა, მხოლოდმისით გამხდარიყო
ღირებული.ისიყო მთავარიკავშირიჩემსწარსულთან, მომავალთან,
ოჯახთან, მონატრებასთან,საქართველოსთანდამთელ ჩემს
სამყაროსთან.

როგორღაცმჯეროდა,რომყველაადამიანირამდენიმეთვით ანდღით
ადრემაინც,
აუცილებლად გრძნობდასიკვდილისმოახლოვებას.ცოტა
ხნით ადრეწარმოუდგენელიენერგიაეძლეოდაამქვეყნიური
მირჩენილისაქმეებისმოსაგვარებლად."წამოახედაო. .
."ბებიაჩემი
იტყოდახოლმე. ..ალ კაბირისთვისმსგავსიარაფერიშემინიშნავს,
ალბათიმიტომ, რომმისისაქციელიყოველთვისმოწმობდანებისმიერ
წამში სიკვდილისთვისმზადყოფნას.საჰარას მკაცრიჰავადაგარემო,
ათასგვარიბუნებრივიხიფათითისედაც ყოველიფეხისნაბიჯზე იყო
ჩასაფრებული.ჩვენმაშეხვედრამ ხომმისიცხოვრებამთლიანად
შეიცვალა, ამდენიწლისმეგობრები-მტრებადუქციადადაუღალავი
ტუარეგებიალბათაღარასდროსმოასვენებდნენ.ისედაცსაშინლად
ვგრძნობდითავსამისგამო, გადაუხდელივალიმედო მისიჩუმიდა
უანგარო თავგანწირვისწინაშე. .
.ახლაკი ესუტეხი,
მოუდრეკელი
ზეკაცი,რომლისმზერაშიხიწვიცკირომარასდროსშემინიშნავს, და
რომელმაც ღირსეული მოკრძალებითჩემითავისსიყვარული
მასწავლა, -სრულიად ჩვეულებრივიადამიანივით ჩუმად მეცლებოდა
ხელიდან. .
.

თავზარმაერთბაშად ზრიალითდამიარახერხემალშიდაერთბაშად
მივხვდი,რმ ყველასდაკარგვასდასიკვდილსგადავიტანდი,როგორმე
გადავხარშავდი,მაგრამამსიკვდილსვერასდროს.ესერთადერთიიყო,
რაცმართლაგამტეხავდაანშემშლიდა. .
.ამტვირთისტარება
გამსრესდადაგამანადგურებდა.რაღაცუნდამეღონასანამსიცოცხლე
ისევფეთქავდა, სასწრაფოდ რაღაცუნდამეღონა..
.

ტბასთანმივფორთხდი, პეშვითწყალიამოვიღე, მინდოდასახეზე

მესხურებინა,
მაგრამგზაცხენმაგადამიღობა.ჯადარსგვერდივუქციე
დამუხლებით გავხოხდილოდისკენ, მაგრამისევმომიჭრაგზა.
გაკვირვებულმავანიშნეგაწეულიყო,მაგრამნაბიჯიცარ მოიცვალა.
..

-ალ კაბირ,გონსმოდი...
გთხოვ.
..არ მოკვდე!გემუდარები.
..შენს
მესაფლავედნუმაქცევ..
.ამასნუმომისჯი...-შევჩერებოდილოდზე
მიყრდნობილ ქანდაკებას დაუცრემლოდვსლუკუნებდი.

-გამიშვი,ცუდადაა..
.ავადაა.
..-ამაოდვიხვეწებოდიმაგრამ
ბედაურიურყევად იდგა, პირდაპირთვალებშიმიცქერდადაგზასარ
მაძლევდა. .
.წამით გამიელვარომალ კაბირიახლასულიერების
რომელიღაცსაფეხურზე უცნობზეციურ რიტუალსესწრებოდაძალის
მოსაკრებადდამისიასეთიმდგომარეობაჯადარისთვისუცხო არ იყო.
ამანოდნავდამამშვიდა, მაგრამგადავწყვიტემისთვისთვალიარ
მომეცილებინა.მუხლებზევიდექიდადაკვირვებითვუცქერდი.ახლა
არაფერი, არცერთიწვრილმანი, არცერთიდეტალი, არცერთი
ცვლილებაარუნდაგამომპარვოდა.

დრო ისეუსაშველოდგაიწელა,თითქოსდედამიწამბრუნვა
შეწყვიტადამთვარეცაზეგაიყინა.საათებადქცეულიწუთები
ერთმანეთსმისდევდნენ.ალ კაბირისგამომეტყველებაარადაარ
იცვლებოდა.სასოწარკვეთილიუხმოდვიცდიდიდალოდზე
მიყრდნობილ სხეულსთვალმოუცილებლადშევცქეროდი.

კოცონიმთლადმინავლდა.სიცივემდაისადგურა.

ლასლასითმივფორთხდიკერიამდე.ნაცარიგავქექე,მხოლოდ ერთი
ნახევრად ჩამქრალინაკვერჩხალივიპოვე,სულირამდენჯერმე
შევუბერე..
.გაღვივდა,გახალისდა,
გაიხარადაწითლად გაიღიმა.
პალმებისხმელიფოთლებიდაეშვებიდავაყარე, ცეცხლისალიცეკვით
ამოიჭრა,სითბო დასინათლე მომაშველა.პალმისხმელიეშვები
კიდევეყარა, მაგრამდილამდესაკმარისიარიქნებოდა.ახლაუფრო
მეტი სითბო მჭირდებოდა, ლოდისგარშემორამდენიმეკოცონი
სიცივისგანკარგადდაგვიცავდა.გარემომოვათვალიერე.ოდნავ
მოშორებით რამდენიმეპალმაეგდო.მთელიკორომიერთად
წაქცეულიყო დაისეგამხმარიყო.შეშადნამდვილადივარგებდა,
მაგრამროგორმე ლოდამდეუნდამიმეთრია.

ცხენივიხმე,ჯადარიგვერდშიამომიდგა.კისერზედავეკიდე,როგორც
იქნაფეხზეავდექიდალისამიავითრიე.ჭრილობებიმტკიოდა,
დაბუჟებულიფეხებიისედამსიებოდაფეხსაცმელისჩაცმაზეფიქრიც
ზედმეტიიყო, ღამისსიცივეძვალ-რბილშიატანდა,გადატანილისგან
არაქათიაღარ მქონდა.ჩემიუძლურებაისემაღიზიანებდა, სიმწრის
ცრემლინიკაპქვეშ მეკვანძებოდა,იმისწარმოდგენაცკიარ მინდოდა,
რომ ალ კაბირსღამისსიცივისგანვერდავიცავდი.

როგორღაც გუბურისნაპირსმივაღწიე.ლისამისერთიბოლო
ჯადარსმკერდზეშევაბი,მეორეპალმისმორსჩავაბიდაცხენსნიშანი
მივეცი.გონიერმაცხოველმაზუსტადშეასრულაჩემიდავალებადა
ორივემიგვათრიალოდამდე.პალმისგრძელიმორიბოლოთი
კოცონზედავაგდედაისევგუბურასთანმოვბრუნდით.მეორეპალმა
უფრო ადვილადმოვიხელთე. ..რამდენჯერმედაჭრილიფეხი
წამოვკარიქვებს,ვეცემოდი,
მუხლებსვიჟეჟავდი,მაგრამცხენს
ვეკიდებოდიდაისევფეხზევდგებოდი.მესამეგზაზეორი პალმა
ერთად წავათრიეთ დაბოლომორისთვისმივბრუნდით. .
.
 ვჩქარობდი.ყოველიწუთიმნიშვნელოვანიიყო. .
.პალმისმორების
გასწორებადამწყობრად დალაგებადიდდროსწამართმევდა, ამიტომ
როგორცმოვიხელთე, ზოგანბოლოებშიდაზოგანშუაწელზე
ჯვარედინადდავაგდეერთმანეთზე დაყველგანკოცონიდან
ატაცებული ნაკვერჩხლებიმივუყარე...პალმებისთმებმატრუსისსუნი
დაატრიალეს.ცოტახანშიგარშემო კოცონებიაგიზგიზდნენ და
პალმებისწერწეტასხეულები ალშიგაახვიეს.სითბო ყველამხრიდან
შემოგვეხვიადაცეცხლიხორუმითაცეკვდა.ცხენსვანიშნე შუგულში
შესულიყო. .
.ჯადარმამორებსგადააბიჯა,პატრონთანგაჩერდადა
ჩემსკენ მოიხედა..
.მიახლოვებისნებასმაძლევდა..
.

ლოდთანჩავიჩოქედაალ კაბირს ფერდაკარგულ სახეზე

დავაცქერდი.მისისხეულიდან მოახლოვებულისიკვდილივით
მოედინებოდასიგრილე.მარაოსავითდაფენილიწამწამები თვალის
ჩაწეულ უპეებსმთლიანადფარავდნენ..
.შუბლზე ჩამოშლილ თმაში
თეთრინასთიაბლაბუდასავითგაბმულიყო.წარბთანდამჩნეული
პატარაიარამკვეთრადმოჩანდა.ღაწვზეპაწაწინახალიშავ
წერტილადქეულიყოდაუფრო დაუფრომუქდებოდა. .
.ცხვირის
ნესტოებისანთლისგანჩამოქნილსდამსგავსებოდნენ. ..მკერდზე,
ზედ
გულთან,სისხლისმუშტისხელალაქამუქადაჩნდა. ..ჩანდაჭრილობა
ძალიანღრმაიყო, პირსარიკრავდადასისხლდენაარ ჩერდებოდა.
არტერიისფეთქვათითებითძლივსვიგრძენი.გულიმომდიოდარომ
ისევდამიმალესიმართლე, ისევარმითხრამძიმედ რომიყო დაჭრილი.

-სად ხარ,სად მიდიხარალ კაბირ. .

.არვიციშენიალლაჰისგზას
ადგახართუწინასწარმეტყველ მუჰამედსსტუმრობ. .
.მაგრამსადაცარ
უნდაიყო,მეცშენთანვარ, შენსგვერდით! .
.შენიხელიმაგრად
მიჭირავს,არგიშვებ. .
.არ გაგიშვებ..
.ორივემოიცდის!ჯერ შენიდრო
არდამდგარაალ კაბირ. .
.ჯერარდამდგარა. .
.მხოლოდდაღლილიხარ,
ძალიანდაღლილიდადასასვენებლადწახვედი. ..ახლაუკან უნდა
დაბრუნდე, ჩემთან..
.უნდადამიბრუნდე, თუძალაარ გყოფნის,ჩემი
გულისძალასგაძლევ!უარსნუიტყვი. .
.გთხოვმიიღე დადამიბრუნდი!-
ალ კაბირიისევუძრავად იწვადასახეზენელნელაფითრდებოდა.
დასივებული, დაჭრილი, დასერილიდადაჟეჟილიფეხებიაღარც
მახსოვდადაგამწარებულიწამოვხტიფეხზე, არ ვიცოდირამექნა, რა
გამეკეთებინა..
.ერთიკივიცოდი, ახლა,აქდაამწუთში, ნამდვილი
სასწაული მჭირდებოდა. ..

გარემო მოვათვალიერედაგაოგნებულიგავშეშდი.ლოდისგარშემო
კაშკაშაცეცხლით გიზგიზებდაერთდროულადორიმაგიურინიშანი,
ანუბისისვარსკვლავი*დაჰიგიას იდეოგრამა.
*

ესსიმბოლოებისამიათასიწლისმანძილზესიცოცხლისმცველად
ითვლებოდნენ, ადამიანსსაფრთხისგან,ბოროტებისგან და
ეშმაკეულისგანიცავდნენ.შუასაუკუნეებისევროპამესნიშანებიც
არაბულიმანუსკრიპტებიდანგაიცნო, როგორცინტელექტუალური
სიძლიერისგნოსტიკურიემბლემა.

ერთმაკოცონმაუცნაურადგაიტკაცუნადამორმამიწაზეგადმოვარდნა
დააპირა.ცეცხლიორადგაიყოდამათ შორისღამემდააღოპირი. .
.
ფაუსტთანშემძვრალიეშმაკითავისითამოცურდაგონებაში." ალბათ
ადგილისბრალია.."-გავიფიქრეთუარა,მაშინვე აგრიპა*გამახსენდა
დაისეთინათელიაზრიმომივიდა,დაღლილობასულ გადამავიწყა.

აგრიპას"ოკულტურიფილოსოფიის"მიხედვით, ანუბისისვარსკვლავში
ჩახატულიხელებგაშლილიადამიანის სხეულის ხუთივედაბოლოება-
ვარსკვლავისხუთ ქიმსდაამავდროულადხუთ მთავარ ელემენტს
შეესაბამებოდა:ქვედაორი-მიწასდაცეცხლს,ზედაორი- ჰაერსდა
წყალს,ხოლო თავი-სულს.

ესნიშანისიმბოლო აგრიპამოკულტურისულიერებისმატერიალურ
სახედ დაადამიანური მიკროკოსმოსისსიმბოლოდგამოაცხადა."
სულში"აგრიპაადამიანისნებისყოფისძალასდაიმძლიერ
პიროვნულ სურვილსგულისხმობდა, რომლითაც სტიქიებისდა
სამყაროსპროცესებისმართვაიყოშესაძლებელი.ადამიანისთავზე
მოქცეულივარსკვლავისქიმისაწყისწერტილად ითვლებოდა.მისი
წიგნიმაშინვეაიკრძალა.ვინიცის,გავლენიანიმფარველიგამოუჩნდა
ფაუსტისორეულს,თუ" სულის"მნიშნვნელობაახსნარელიგიამ
სხვანაირად,მაგრამაგრიპაკოცონზედაწვასგადარჩა.

სასწრაფოდგავასწორემორი დასხვაკოცონებსაცთვალიმოვავლე.
არმინდოდაბნელიძალისშემოსაძვრომიღრიჭო სადმეშემთხვევით
გაჩენილიყო.ანუბისისვარსკვლავიცეცხლითკაშკაშებდა.ალსთვალი
გავუსწორედააგრიპასსიმბოლოზედავფიქრდი.ჩვენსგარშემო
ყველაფერიიყო, ხუთივეელემენტი.ახლაგეგმამჭირდებოდა,
მოქმედებისგეგმა..
.
სრულიადდაუფიქრებლად,თუქვეცნობიერისწყალობით,
ჩემდაუნებურად,პალმისმორებითანუბისისვარსკვლავიჩემივე
ხელებით მქონდააწყობილიდაახლა,სამმაგიოქროსკვეთის
შემცველი პენტაგრამათვითონვემიჩვენებდაროგორ უნდა
მემოქმედა..
.

"-
თუვარსკვლავისგულშიოქროსმართკუთხედსჩავხაზავ, მისგან
ოქროსსპირალისგამოყვანაშეიძლება,ფიბონაჩის*მწკრივი
მჭირდება,სპირალისსაწყისწერტილში მეუნდავიყო.თუსაჰარა
ყველაზემისტიურიადგილიადედამიწაზე, მაშინფიბონაჩისოქროს
სპირალმაუნდაიმოქმედოს,კოსმოსიდან წამოსულისასიცოცხლო
ენერგია,ჩემს მიკროკოსმოსთანდასაკავშირებლად -ოქროს
სპირალზედაიწყებსდინებასდაჩემიგავლით ავადმყოფისსხეულში
გადავა.
..

ოჰ,
..ახლასხვაეპოქაშირომვცხოვრობდენამდვილიჯადოქარივით
დამწვავდნენკოცონზე.
"

ფიბონაჩისსპირალი ფურცელზეათასჯერმაინცმქონდააგებული.
"ღვთაებრივიპროპორცია, "ანუ"ოქროსკვეთისკანონი"ხელოვნების
გაკვეთილებზე "
ვიტრუვიელიადამიანის"და" მონალიზას"მიხედვით
ვისწავლე.მაშინგავიგე,რასნიშნავდაკაცობრიობისთვის ფიბონაჩის
საკრალურიგეომეტრიადაოქროსსპირალი. .
.ესსამყაროს
აგებულებისმთავარისაიდუმლოიყო,ანუ" სიცოცხლისგზა. "ატომის
სტრუქტურა,დნმ-ისჯაჭვი,ზღვისტალღა, ნიჟარა,ფოთლების
განლაგებამცენარეებზე,თვით ქარაშოტიდაგრიგალი. ..ტვინის
ხვეულები,პლანეტებისორბიტები, გალაქტიკები...ამსამყაროში
ყველაფერი მხოლოდ ფიბონაჩისოქროსსპირალისმიხედვით
ვითარდებოდა...

სწრაფადავიტაცეწვეტიანიქვა.ანუბისისვარსკვლავისშუაგულში
დარჩენილიხუთკუთხედითვალითგავზომე." ოქროსკვეთის"კანონის
მიხედვით,მანძილიისეუნდაგამეყოორ არატოლ ნაწილად, რომ
პატარანაწილისდიდთანშეფარდება, დიდისმთელთანშეფარდების
ტოლიყოფილიყო.

ჯერკვადრატიდავხაზე.ქვედამონაკვეთზეპალმისტოტით გადავზომე
მანძილიდაშიგოქროსსამკუთხედიჩავხატე.ცოტახანშიოქროს
მართკუთხედიცმზად იყო.მოკლემხარეზე, ლოდთანახლოს, სპირალის
შემოხაზვადავიწყე,წრეებისთვისრადიუსებსფიბონაჩისმწკრივის
რიცხვების მიხედვით ვზომავდიდავხაზავდი,
შემდეგ ამრადიუსებზე
წრეებსვხატავდი,ზედმეტრკალებსვშლიდიდამხოლოდ საჭიროს
ვტოვებდი..
.მალესპირალიცმზადიყო.მისცენტრშიზურგზეისე
გავწექი,
როგორცაგრიპასსიმბოლომკარნახობდა.ალ კაბირსმაჯაზე
ხელიმაგრად ჩავჭიდე,ცაზემბრწყინავკაშკაშავარსკვლავს
მივაჩერდი,მთელიშერჩენილისულიერიძალამოვიკრიბედა
კოსმოსიდანსასიცოცხლო ენერგიავითხოვე. ..ფიქრიდასრულებული
არმქონდა, რომსხეულშიცხელმაქარმაგამიარა, ხელისგულები
სიმხურვალისგან სასტიკადამეწვადაგულისფიცარიისეგამიხურდა,
თითქოსკოცონისმოვარვარენაკვერჩხლებმაჩემსმკერდზე
გადმოინაცვლეს.

ალ კაბირისსხეულიდანწამოსულისიცივე ხელისგულშიხანჯლად
შემესო დაცხელმაქარმაჩემისხეულიდანწარმოუდგენელი
სისწრაფითდაიწყოგადინება.გაჩერებულიდროერთბაშად დაიძრა
დამთვარემდარჩენილ ჰორიზონტიწამებშიგაიქროლა. .
.მიწას
მოვცილდიდაჰერშიოდნავავიწიე,სხეულსდახერხემალს -ვეღარ
ვგრძნობდი, რაღაცძლიერდაუხილავდინებასტალღისწვერზე
ვეჭირე.გონებიდანყველაფერიგამიფრინდა...მხოლოდ ისმახსოვდა
რომმაჯაზეჩაჭიდებულიხელიარუნდაგამეშვა.სხეულში ციებ-
ცხელებამივლიდა,თითქოსქარშივიყავიგახვეულიდაუხილავი
ნაკადიჩემი სხეულისგავლითტალღებადმიედინებოდა. ..რამდენ
ხანსვიყავიასე,გააზრებაარ შემეძლო.

ტალღებისდინებამნელ ნელაკლებადაიწყო, მალესაგრძნობლად

შესუსტდადაბოლოსსულ შეწყდა.უცბადვიგრძენიჩემიმძიმე
სხეულიმიწასხერხემლით როგორშეეხო.თავსძალადავატანედა
ლოდისკენმივიხედე..
.ჯერსაფეთქელთანდაბურცულიცისფერი
ძარღვიშევნიშნე,
შემდეგ ჩემმათითებმაიგრძნესძლიერიმაჯისცემა.
ავადმყოფს შუბლიოფლითდაეცვარა.ყელზეცოფლისწვეთები
აციმციმდნენ,
მაგრამ მისმკერდზეგამოჟონილისისხლისმუქილაქა
უფრო გადიდებულიყო. .
.ალ კაბირისსახისგამომეტყველება
თანდათანისეიცვლებოდა, თითქოსგამობრუნებამდეკიდევერთი
ბრძოლისგადატანაუხდებოდა.

"
-გამომივიდა.
..გამოვიდა.
..
სრულიადწარმოუდგენელია. ..მეეს
შევძელი...ნუთუესმართლამეშევძელი!ვინიფიქრებდარომ
ოკულტიზმიასეთიძლიერიდასწრაფიიარაღიიქნებოდა. .
."-ადრე
არასდროსმომსვლიათავშირაიმემსგავსიგამეკეთებინა. ..
სპირიტისტებსყოველთვისდავცინოდი, გაგონებაცარ შემეძლო იმ
მაგიურიწიგნების, რაზედაცჩემიკურსელებიჩუმჩუმადჩურჩულებდნენ,
სიებსადგენდნენდადაუსრულებლადეძებდნენ.
..

მაგრამ,ჩემითავისწრაფადდავიჭირეიმაშირომახლა, ძალიან
მეშინოდაიმის,რაცმოვიმოქმედე..
.მეხომსაამისოად არანაირი
ცოდნადაგამოცდილებაარმქონდა.შეიძლებოდასრულიად
საპირისპიროცმომხდარიყო. .
.ახლაქიმიურლაბორატორიაში
შეპარულიიმბავშვივით ვგრძნობდითავს,საშიშ ნივთიერებებს
ერთმანეთშირომაურევსდააფეთქებისნაცვლად გრანდიოზულ
აღმოჩენას მიიღებს.
..

ძალიანდაბნეულიდადამფრთხალივიყავი. ..ღმერთისთვის
მადლობისგადახდამინდოდა, მაგრამძალიანმრცხვენოდა...
რატომღაცმჯეროდარომმისინებისსაწინააღმდეგოსაქციელი
ჩავიდინედაძალიანცუდადმოვიქეცი. ..მაგრამმეორესმხრივისეთი
ბედნიერივიყავი ჩემმა"
მაგიამ"წარმოუდგენლადზუსტად რომ
იმოქმედა..
.დიდხანსვფიქრობდიიმაზე, რამდენადძლიერიდა
ამავდროულად სუსტიიყოადამიანი.” არძალუძსმოკვდავსრაიმეს
ცოდნა..
."-შუბლზეშიგნიდანმეხლებოდნენ ფაუსტისსიტყვები.

კლდიდანდაგორებულიქვისრახარუხმაბურანისგანგამომარკვია.
..
ქვამსწრაფად ჩამოიქროლადამრეციკალთა,რამდენიმებღუჯაკენჭი
მოიყოლადამიწაზემოადინაბრაგვანი.ხმასამხრეთიდანმოდიოდა. .
.

ხელშიცეცხლიანიმუგუზალიმოვიმარჯვე. .
.ნადირისშიშიარ
მქონდა,ლოდისგარშემოკოცონებიგიზგიზებდნენდაცეცხლიკარგად
გვიცავდა.ალ კაბირიმძიმედ, მაგრამთანაბრადსუნთქავდა.მისი
მარტოდატოვებაარ მინდოდა, ამიტომგაუნძრევლად ველოდირა
გამოჩნდებოდასამხრეთიდან. ..კლდისნაპრალიდანწამოსულმაექომ
უცნაურიხმამოსდოარემარეს. ..ცოტახანში,ცეცხლისმოპრიალე
ენებმაწაგრძელებულიკისერი, გრძელიფეხებიდაფილოსოფოსის
ცხვირპირიგაანათეს. .
.ჩვენიაქლემიმოაბიჯებდა.უნაგირიფერდზე
მოქცეოდადაბარგისგადარჩენილ ნაწილსმიწაზემოათრევდა.ჩემს
დანახვაზე ნაბიჯსუმატადათითქმისსირბილით გამოქანდა.

”
-ესეიგიაქლემიცხენსვერდაეწევა,
მაგრამცხენიაქლემსვერ
გაექცევა.
..
ესყველაფერიილუზიაათუმართლასასწაულებისღამეა..
.”
მისკენნაბიჯიგადავდგი,მაგრამფეხებისტკივილმათავიშემახსენა,
კოჭლობითძლივსმივეგებეგაწამებულ ცხოველს,კისერზემივეხუტე,
დაგლეჯილიდადაძონძილიგუდურებიჩამოვხსენი.დიდიჯაჯგურის
შემდეგუნაგირისგან დალაგამისგანძლივსგავათავისუფლე. .
.
საწყალსმკერდზე გრძელი, პირდაღებულიჭრილობააჩნდა,
გამურულსდაგაჭვარტლულსჩვენსავითდენთისსუნიასდიოდა,
ფეხებიდაკბენილიჰქონდადანასერიჭრილობებიდანსისხლი
სდიოდა.ვეებაცხოველიუკანპატარაბაშვივით წამომყვა,მშვიდად
გადმოაბიჯაცეცხლიანმორებს, ჯადარისგვერდითდაიჩოქადა
კაცივითღრმად ამოიხვნეშა.

ბარგისნარჩენებიმოვაგროვე, ქვებზერაღაცამგაიჩხარუნადა
გაგლეჯილიგუდიდანლითონისტოლჩაგადმოვარდა.მაშინვეწყლით
ავავსე,ნაკვერჩხალზედავდგიდაუდაბურგარემოსთვალიმოვავლე,
მისმაუხეშობამდასისასტიკემ შემზარა.ცეცხლისძალანელ ნელა
იკლებდა, მაგრამგარშემო სითბოდასიმყურდოვეიდგა.ცხოველები,
ჭრილობებისმიუხედავად მშვიდადიყვნენ.მათისიმშვიდემეც
გადმომედო.ავადმყოფისმოვლამინდოდა, მისიჭრილობისთვისუნდა
მიმეხედა,მაგრამნერვიულობისგანხელებიისემიკანკალებდა-ვერ
გავბედე.მისგვერდით,ლოდთანდავჯექი, ქვასზურგით მივეყრდენი
დარიჟრაჟისლოდინიდავიწყე.დაღლილს, შიშგამოვლილსდა
ღამენათევსგულიმიმდიოდა, ძალებიმელეოდადათვალები
მეხუჭებოდა, მაგრამმთელიძალითვებრძოდითავსდადღის
სინათლესმხსნელივითველოდი.

მერიკარასსიბრძნე)

იყავსიტყვისხელოვანირადგანსიტყვამეფისიარაღიადა
ყველაიარაღზეძლიერი.

ბრძენიმეფესხვისფარულ აზრებსისევეკითხულობს
როგორცპაპირუსზედახატულ ნიშნებს.

ეშმაკიკაცივერბედავსბრძენიმეფის მოტყუებას.ხალხი
არასოდესამხედრდებაბრძენიმეფის

წინააღმდეგ,
არ აღმოცენდებაღალატიდაიდინებენ
ჭეშმარიტებადწინაპართაშეგონებანი.
 მერიკარას
სწავლება*

როგორციქნაცასრიჟრაჟიშეეპარადაღამისიდუმალება
ნისლივითგაიფანტა.პალმისმორებიუკვენელიცეცხლით იწვოდნენ,
ალაგალაგნახშირად ქცეულიყვნენდაწუხანდელიმოგიზგიზე
ვარსკვლავისნაცვლად, მიწაზე უშნოდბოლავდნენ.ავადმყოფი
წყვეტილადსუნთქავდა, სიცხითიწვოდა.სველიტილო დავაფინე
შუბლზედატუჩებიწყლით დავუსველე.მისიჭრილობისთვისუნდა
მომევლო ხელებიწუხანდელივითაღარმიკანკალებდადაგაბედვა
შეიძლებოდა.საველეჩანთაშიმცირეაფთიაქიდამხვდა.რიჟრაჟის
სინათლეარმყოფნიდადამორებსმივუბრუნდი.რაცდანაცრებას
გადაურჩა,ახლო კოცონსდავაყარედაწყლიანიტოლჩადავდგი.
პერანგისღილებიშევხსენი,მკერდიგავუშიშვლე დასისხლით
გაჟღენთილისახვევი მოვხსენი.მკერდისძვლიდანთითქმის
მარცხენამხრამდე ზუსტად გულსზევით, ნეკნებსშორის ღრმა
ჭრილობასდაეღო პირიდაგულისყოველ ფეთქვაზესისხლისახალი
კოლტიამოდიოდა.დანახულმაგვარიანადდამაფრთხო.სხეული
ქვიდანჩამოვწიე.სისხლისნაკადულმაყელისკენდაიწყო დენა.

ხელებისპირტით გავიწმინდე,ჭრილობაგარშემო გავასუფთავე,

ბინტისგანსისხლისდასაშრობიტამპონებიმოამზადე, ნემსზე ძაფი
ავაგე დასუნთქვაშეკრულმაფრთხილადდაღრმადგავატარე ნემსი
კუნთში.ამოჟონილისისხლიდავაშრე,ძაფიგავკვანძე,შუბლზეოფლი
მაჯითმოვიწმინდე დასულიმოვითქვი.მეორენაკერიუფროადვილად
გამომივიდადაგულიმომეცა.ყოველ კვანძზევაშრობდისისხლს, ახალ
ნაკერსვადებდიდასულსვიბრუნებდი.მეცხრენაკერზეჭრილობამ
პირიშეკრა.სტერილურიბინტისერთიპაკეტიპირდაპირჭრილობას
დავაფარედადამწოლინახვევისდადებადავიწყე.ძალიანგამიჭირდა,
მაგრამ როგორციქნამოვახერხედაშვებითამოვისუნთქე.სისხლის
ლაქამხოლოდ სამითითისდადებაზეგაიწელადაგაჩერდა.ეს
თითქმისგამარჯვებაიყო.ახლამხოლოდლოდინიიყოსაჭირო, როდის
მოვიდოდაგონს.როგორციქნაგამოვუტყდითავს, მისიმზერის
დანახვასახლზემეტადმენატრებოდადაგულშიუსიამო გრძნობამ
გამკრა.

დიდიწვალებითგავხადესისხლიანიპერანგი.მარჯვენამკლავზე
გველივით შემოხვეოდაჩემიშოლტისკვალი.აფეთქებით გაფანტულ
ქვებს უამრავინაკაწრიდაპატარაჭრილობადაეტოვებინათ.სხეულზე
მიმხმარისისხლი, ჭვარტლიდამტვერი თბილიწყლით მოვბანე,
სპირტიანიბამბით ყველანაკაწრიგავწმინდე,ლისამიგადავაფარე
დაძლივსმოვიბრუნესული.სისხლისსუნსნადირირომარმოეზიდა
პერანგისგარეცხვაგადავიფიქრედასისხლიანსახვევებთანერთად
ცეცხლშიმოვისროლე.

ამასობაშიფეხიგვარიანადშემიშუპდა.ზურგისჭრილობაც
გაუჩერებლადმწიწკნდა.სახვევსვერვიმეტებდი,თურამე
გართულდებოდა,ორივესარგვეყოფოდა.მხოლოდ ერთითეთრიაბი
დავლიედააქლემსმივუბრუნდი.საშინელი, გრძლად პირდაღებული
მკრედისიარათბილიწყლითმოვბანედადარჩენილიძაფიმის
დახურვასშევალიე.მეშინოდარომაქლემიტკივილზეწიხლებით
მიპასუხებდა,მაგრამჩუმადიდგადამშვიდადელოდაროდის
დავასრულებდიმოვლას.ჯადარიმთელიამხნისმანძილზე
ყურადღებითმაკვირდებოდა.ჯერ ჰაერიდაყნოსა, მერეპატრონიდა
გუბურისკენმიბრუნდა.აქლემიცმიჰყვა.ცხოველებიკარგახანს
სვამდნენწყალს.გულირომ იჯერეს,ხმელ ეკლებსმიადგნენ
საწიწკნად.გამახსენდა,რომმთელიამხნისმანძილზეჯადარიწყალს
არმიკარებია.მხოლოდახლამისცათავსწყლისდალევისუფლება.
ვფიქრობდიდავერაფრითვხსნიდიმისწუხანდელ საქციელს,
პატრონთანრომარ მიშვებდადაჩემგანიცავდა. ..

დილისმზეამოიწვერა.ჩემიანგარიშითრიჟრაჟიდანსამისაათი თუ
იქნებოდაგასული..
.ღამითთუსიცივეს ვებრძოდი, ახლაპირიქით,
სიცხესუნდაშევჭიდებოდი.პალმისხმელიტოტებით სახელდახელო
ჩარდახი ავაწყედაზემოდანქეჩისნაგლეჯებიგადავაფარე.ბარგს
მივუბრუნდი.ორიხელისამოსიუვნებელიიყო.აქლემისტყავის
ფეხსაცმელიცგადარჩენილიყო, საკვებივერაფერივიპოვე,მხოლოდ
ტილოშიშეხვეულიყავისხისრამდენიმემშრალიფოთოლი
გადმოვარდა.ერთი წყლისჭურჭელიც აღმოვაჩინე,ტყავიმთელიიყო
დასაცობიცმაგრადჰქონდადაგმანული.კარვისქეჩა, რაც
გულმოდგინედგვიცავდაქარსადადელგმაში,დაფხრეწილი,
დაგლეჯილიდასრულიადუვარგისიგამხდარიყო, მაგრამქვეშაგებად
გამოდგებოდა.

ცხელიდილაჩამოწვა.ყოველიმოძრაობასაშინელ ტკივილს
მაყენებდა,გაჭვარტლულისხეულიმწიწკნიდა,ოფლიღვარადმდიოდა
დაგუბურასმხსნელივით შევჩერებოდი.ცხოველებიუკვეწყალში
შესულიყვნენ,ფინიკისპალმებისჩრდილებსშეფარებოდნენდა
მბრწყინავიგუბურიდანმხოლოდთავებიუჩანდათ.მთელი გულით
შემშურდა.წარმოვიდგინეროგორშევიდოდიგუბურაში დაყველა
გადატანილ საშინელებასთანერთადჩამოვირეცხავდი მტვერს,
ჭვარტლს,მიმხმარსისხლსდაშვებითამოვისუნთქავდი.

კაიროდანწამოსვლისშემდეგ, სულ ორჯერგავიწმინდესხეულისველი

ტილოთიდაერთხელ გავიმეტეწყალიდასაბანად.ახლაკიჩემსწინ
მთელიტბაიდგადალივლივითმეძახდა. .
.ავადმყოფსდავხედე,
სისხლისლაქახმებოდადაფერსიცვლიდა.შუბლზეტილო შევუცვალე,
ტუჩებიდავუსველე, გუბურასგავხედედა..
.სულმაწამძლია.კოჭლობით
მივედიტბასთან,სამოსიხელუკუღმამოვისროლედაწყალშიშევედი. .
.
ერთბაშადყველაფერიდამავიწყდა.მხოლოდწყალსვგრძნობდი.
სხეულმასუნთქვადაიწყო დაგონებაგამინათდა.დავრწმუნდირომ
არცერთადამიანს, ბოლომდენამდვილადარ ჰქონდაშეგნებულირას
ნიშნავდასინამდვილეშიწყალი.

ჩემიძონძებიდატყავისზედატანიგავრეცხედანაპირზეგავფინე,
სანამმზეგააშრობდა,მანამდე წყალშიმინდოდამენებივრა.
თვალდახუჭულმაწარმოვიდგინე,თითქოსზღვაშივიდექიდანაპირზე,
ჭრელაჭრულაქოლგებისქვეშ ჩემებიისხდნენ.ძლივსშეველიე
გუბურას,თმაისესწრაფადგამიშრა-გულიდამწყდა.ქვებიუკვეისე
გახურებულიყვნენ,-შეხებაცმწვავდა.ჩემისამოსი
ახალგაუთოვებულივითხურდა.ისეთ დიდსიცხესუჩანდაპირი, აქამდე
რომარ მიგრძვნია.სწრაფადგადავიცვისამოსიდაჩარდახისქვეშ
შევძვერი,ავადმყოფსსველილისამიგადავაფარე,მისფეხებთან
კატასავითდამრგვალებული მივწექიდათავქვეშმკლავიამოვიდე.

თვალირომგავახილეუკვებინდდებოდა.

ჩარდახიცცარიელიიყო დაგუბურაც.ალ კაბირიჩემსკენზურგით იდგა

დაპენტაგრამას ყურადღებითაკვირდებოდა.გალაბაეცვა,ბურნუსი
ეხვიადაფეხზეცაქლემისტყავისფეხსაცმელიემოსა.ახლაზუსტად
ისევეგამოყურებოდაროგორცჩვენიშეხვედრისპირველ დღეს,
ძველებურად ამოუცნობი დამთლადიდუმალებითმოცული.

როგორცყოველთვის,
ჩემიიქვეყოფნაუკანმოუხედავადიგრძნო:

-რამდენიხანიააქვართ?

-მეორედღე..
.იქნებ დღესდავრჩეთ.
..სიზმარშივნახე, დაჭრილი
სადღაცაპირებდიწასვლას, გულიდანსისხლიგდიოდა. ..შეშინებულს
გამეღვიძა.რომდაგხედე,უკვეზღვართანიყავი.ვერ გავუძლებდიშენს
სიკვდილს!ვერგავხდებოდიშენიმესაფლავე!
..მხოლოდ ის მინდოდა
რომგეცოცხლა...ძალიანგამიჭირდა.
..

-ვხედავ..
.-პენტაგრამისთვისთვალიარ მოუშორებია,ისემომიგდო
ერთისიტყვა.მისხმაშიბრაზიჟონავდა, ჩემსკენარცმობრუნებულა,
ლაგამიმოიმარჯვადაჯადარისშეკაზმადაიწყო.მისმაუხეშობამ
გამაშეშა:

-ესხომჩვეულებრივიკოსმოსურიფიზიკაა,კოსმოლოგია, ენერგიის
ტრანსპორტირება..
.მართლაშუასაუკუნეებისმაგიახომარარის. .
.
არაბულიოკულტურიარკანებიმთლიანადძველ ეგვიპტურ კულტურას
ეყრდნობა.ეგვიპტური "კიმია"არაბულად"ალქიმია"ოკულტურს,
იდუმალსნიშნავს.
..
დღესქიმიასსკოლაშიბავშვებსასწავლიან. .
.მეც.
..
ასტროფიზიკოსებისოჯახშიგავიზარდე. .
. -უნებურად წამოსული
ცრემლები ჩემსნიკაპთან დაწყვილდნენდასველინაბიჯებით
ჩაირბინესყელი.

ალ კაბირიჩემსკენმკვეთრადმობრუნდა, ლაგამიდააღვირი
მიწაზემოისროლა,მკლავშიხელიმაგრადწამავლო დაერთი
მოძრაობით გვერდულადდამსვადაჩოქილ აქლემზე.ბრაზისგან
სუნთქვაეკვროდა, ძლივსიკავებდათავსრომარ დაეყვირა..
.მარცხენა
ხელითაქლემსდაეყრდნო, მარჯვენთიმუშტიისეძლიერად შეკრა,
ხელიერთიანად გაუთეთრდა.ცდილობდაბრაზიმოეთოკა, მაგრამარ
გამოსდიოდა. .
.ბოლოსსახესთანსაჩვენებელითითიმომიტანა,
მკაცრად დამიქნიადაძლივსგამოცრა:

-ჭირვეულო,თავგასულოგოგო...ვფიცავწმინდამუჰამედისხსენებას,
კარგიგამათრახებაარგაწყენდა!
!!

მისთვალებშიმეხმაიელვადარისხვადდამატყდა.
..

-ხომარ შეიშალენილნა!კარაკალებისშემდეგ შეიძლებაასეც

იფიქროსკაცმა. .
.იქნებმართლაშეიშალე?!ვერ ხვდებირაჩაიდინე?
!
შენ ენერგიის მართვაარშეგეძლო!არცპროცესისმართვაშეგეძლო! .
.
ენერგია-მატერიისსხვადასხვამოძრაობების ფორმების ზომაა,ეს
ფორმებიერთმანეთშიიცვლებიან, მაგრამთვითონ მატერიაარ
ისპობა!.
.თუასტროფიზიკოსებისოჯახშიგაიზარდე, გეცოდინება,
რომ
სამყარო აჩქარებულადფართოვდება, ამისიახსნამხოლოდ ბნელი
მატერიის,ბნელიენერგიის არსებობისდაშვებითააშესაძლებელიდა
არავინიცისრაარისეს!..
.არდაფიქრდირაძალისმატარებელიიყო
ისენერგიარამაცესსპირალიგამოიარა?ანსად ჩაიკარგა,სად გაქრა,
ვინიცის,ვის,
როდისდარასახითდაატყდებათავს! .
.რათქმაუნდაარა!
იმედიახვდებირასგადარჩი!ნამდვილისასწაულიაპლაზმად რომარ
გაქციადასხვასამყაროში არგაგტყორცნა..
.

ოოო ალლაჰ! !!აარიდეამდენიცოდნითგამოწვეულიუბედურება

ადამიანებს!
..

ალ კაბირიმკვეთრად შებრუნდადაზურგიმაქცია.

ლამისგულსშემოვასკდი, აქლემიდანძლივსჩამოვცოცდიდაისევ
ჩარდახსშევაფარეთავი.თავსძალასვატანდი, მინდოდა
დავმშვიდებულიყავიმაგრამტირილიწამსკდა.ვტიროდიჩუმად და
უხმოდ.ვტიროდიყველახიფათსდაუბედურებას, შიშიანდღეებსდა
ღამეებს,საჰარაშიგატარებულ ყველაწუთსდაწამს, ჩვენსუცნაურ
შეხვედრას,ჩემსსაშინელ მდევარს,ამსაშინელ ადგილს, შიშსრაც
ბოლო ღამეებშიგამოვიარე,წუხანდელ ზაფრას, როცასიკვდილიასე
ახლოსმოვიდა. .
.ვიგრძენირომაღარშემეძლოაქაურობისგაძლება,
სიცოცხლისთვისბრძოლა, დარჩენილიგზისგავლა.აქამდე
მოყოლილიძალღონე,ჩემირომმეგონა, თურმეისიყო, -ალ კაბირი.
..
მისმაბრაზმადაზურგშექცევამ ესძალამთლადგამომაცალა. ..
თითქოს გულინაწილ- ნაწილ მეხლიჩებოდადაამნახლეჩებიდანსული
მეპარებოდა.გულზეგარედანვიჭერდიხელსრომმკერდში
დამემაგრებინა,საშინელიტკივილიგამეჩერებინა,მაგრამარ
გამომდიოდა. .
.როგორ მინდოდამობრუნებულიყო,თბილიდარბილი
ხმით ეთქვა-”ლეტახაFუუ, ტანაჰუნა.
..
.”მაგრამარა...ქვადდარკინად
ქცეული სწრაფად მოძრაობდა.აქლემიშეკაზმა,ბარგიმოაგროვა,
შეკრადაუნაგირსმიაკიდა.ჯადარსხელითუხმო, ლაგამიამოსდო,
აღვირიხელშიმოიკრიფადაშეკაზმული აქლემი ჩემსწინდააჩოქა.

ალ კაბირიქანდაკებასავითიდგა,ზემოდანდამცქეროდადა
უსიტყვოდელოდაროდისავდგებოდიფეხზე.ბურნუსიდანმხოლოდ
თვალებიუჩანდა.წარბშეკრულიპირდაპირ მიცქერდადაამჯერად
მზერისარიდებასარ აპირებდა.

-როგორ გაბედეასეგაგეწირათავი!.
.როცასულზემეტად
გიფრთხილდები!-ხმაშიჯერ კიდევმოყვებოდაბრაზისნაპერწკალი.
აქლემისუნაგირსდავებღაუჭედაზედ შევჯექი,
დრომადერი
ტალღასავითაქანავდადაფეხზეადგა.

-მეუფრო.
..იმიტომგავბედე.
..-მშვიდადდავუბრუნეპასუხიისერომ
მზერაარცმეამირიდებია.

ალ კაბირისთვალებშიისეთიცეცხლიდაინთო, საჰარასმზესაც
შეშურდებოდამისისიმხურვალე, მაგრამ მაშინვეყინულიჩაისხა
მზერაში,თვალებიმოჭუტადაწასვლამანიშნა.ჩვენიოთხსულიანი
ქარავანისწრაფად დაიძრა.გუბურასშორიდანმოვუარეთდაგზას
დავადექით.უკანმოვიხედე.მიწაზეშავადმოხაზულ პენტაგრამას
დავაცქერდი,შაითნისკლდეებსგავხედე.თვალიშევავლე
უსწორმასწორომწვერვალებსსადაცალბათაღარასდროს
იბატონებდნენკარაკალებიდამეც. .
.აღარასოდესდავბრუნდებოდი. .
.
ყველაფერიძალიანშორეულადმეჩვენა, იმდენად შორეულად,
თითქოსწუხანდელიამბავი ვიღაცამმიამბოდამეარ გადამხდენია. .
.

მთელისაღამო, ღამედადილაშეუჩერებლადვიარეთ,
უმთვარობაშიწინბედაურიმიგვიძღოდა.ალ კაბირსმთელიგზის
მანძილზეარცერთხელ არმოუხედავს.არცერთისიტყვაარ უთქვამს.
მისიდუმილიმთელიგზამოქნეულიმათრახივითმსერავდა.მზეთავზე
წამოგვადგა.დერეფანითავდებოდადაციცაბო დაღმართიგველოდა.
უკვეშაითნისთავთანვიყავით.ერთისულიმქონდაროდის
გავაღწევდით აქედან.ყოველ ნაბიჯსვითვლიდიდაცამდე
ატყორცნილ კლდეებსშორისღიაჰორიზონტისდანახვასვცდილობდი.
არემარემფერიიცვალა.გეზისამხრეთ- დასავლეთითგვეჭირა.ალ
კაბირიწინცხენით მიდიოდა,მეუკანმივყვებოდი.ქვიანნიადაგს
ქვიშიანიჭარბობდადაუხმაუროდვმოძრაობდით.მინდოდა
დამეჯერებინა,რომესბოლოგასაჭირიიყო.რომ თეთრიუდაბნოს
სამხრეთით,ოაზისისდედაქალაქიმელოდა.იქიდან ბიძაჩემთან
დავრეკავდი,იქნებსაქართველოშიცმომეხერხებინადარეკვა, მაგრამ
ალბათჩემებიუკვე კაიროშიიყვნენდამელოდნენან, ამბავს
ელოდნენდა. ..მეაღარ..
.

ჩემიდრომადერით არაბულიბედაურისკვალსმივყვებოდიდა
მხოლოდ იმაზევფიქრობდიორიოდედღეშიროგორჩავეხუტებოდი
ჩემებს,
როგორ დავივიწყებდისაჰარას,სიცოცხლისთვის
დაუსრულებელ ბრძოლას,დავუბრუნდებოდიჩემსსახლს, ოჯახს,
მეგობრებს,ჩემსწიგნებსდაჩემსსამყაროს.თავსპირობასვაძლევდი
რომახლასულ სხვანაირადვიცხოვრებდიდაარცერთწუთსუქმად არ
დავკარგავდი.
 რიჟრაჟზეუდაბნომ კამკამათეთრითდაიფერაუსასრულო
კალთები.ქათქათათეთრი ქვიშაჩემსფეხქვეშგაიშალა.ჩემსწინ
უდაბნოსცხელიქარებით ცარცის დაკირქვისკლდეებზესაოცარი
სინატიფითგამოკვეთილი უამრავიქანდაკებააღიმართა.კვარცის
მოციმციმემინერალებმაცისარტყელასფერებიჯერ გულშიჩაიხუტეს,
შემდეგგარშემომოაფრქვიესდამირაჟებისზღვამლივლივიდაიწყო.

ფარაფრასთეთრიუდაბნო ნამდვილიზეიმით გვეგებებოდა.

ბუნებაახალ ჯადოქრობასმიჩვენებდა.უხილავმოლბერტზექათქათა
ტილო გაეშალადაზედთოვლისფრადმოქათქათემარმაშებიანიმიწა
მიეხატა.ზედთეთრებშიჩაცმულიკაციმიდიოდა,იდეალურად ზუსტი,
მოქნილინაბიჯით ზომავდაგზას წაშლილიჰორიზონტისკენ და
თავისისინდისივით სუფთაზეცასუბრუნდებოდა.

მცირეშესვენებახელითმანიშნეს.ქარავნიგაჩერდა.ნახშირი
გაღვივდა,მიწაზექეჩისნაგლეჯიგაიშალადატოლჩაშიყავისბოლო
ფოთოლიჩავარდა.ალ კაბირმახელიმიწასდაადო,ქანდაკებასავით
გაქვავდადადასავლეთსმიაჩერდა.ჯერუდაბნოსუსმენდაგარინდული.
ბოლოსწელშიგაიმართა, აბგიდანდაკეცილიაბრეშუმიამოიღო და
მომაწოდა.ქათქათაგალაბაპირდაპირძონძებზეგადავიცვი, თეთრი
ქვიშამზესმთლიანად ირეკლავდადადამწვრობისსაფრთხეასჯერ
უფრო საშიშიხდებოდა.

მალეშევნიშნერომახალიმიმართულებითმივდიოდით, ქარავანმა
დასავლეთსმხარიუქციადასამხრეთისკენშებრუნდა.გარშემო
ყველაფერი ჩემსთეთრსიზმარსემსგავსებოდადანახატივით ნელ-
ნელაცოცხლდებოდა.სანამშუადღისმზეთავზეწამოგვადგებოდა
ვეებერთლაცარცისკლდესმივადექით, რომლისგანაც უდაბნოს
ქარებს ვეებერთელასოკოგამოექანდაკებინათ.მაშინვეჩემიხელის
რუქაგამახსენდა,დიდისოკორომიყოდახატული.ესზუსტად ის
ადგილიიყო.მისი" ქუდის"ქვეშმაცოცხლებელიჩრდილიგაშლილიყო
დამაცდურად გვიწვევდა.ჩამოვქვეითდით.დუმილიჩამოწვადა
სიჩუმემფერიშეიძინა.დაძაბულობისგან ყველაძარღვიდამეჭიმადა
მოუსვენრობაშემომენთო.გარემოისეთეთრადდუმდა, როგორც
თოვისწინ...
რომარაპაპანაქებასიცხე,ალბათ ფანტელებისჩუმი
წკრიალისმოლოდინშიცასშევაცქერდებოდი.მაგრამ წკრიალი
პირდაპირფეხქვეშმომესმა.
 -უკან!ფრთხილად!-ალ კაბირმახელიმტაცადაწამშიმის
ზურგსუკანაღმოვჩნდი.ზუსტადიმადგილას, სადაცწამისწინვიდექი,
ქვიშისბორცვმაამოიწია,მთასავითამოიზარდადადაბზარულითავი
კალთებზეჩამოეშალა.შიშისგანშევკივლე.ჩვენსგარშემო
ჯადოსნურადიზრდებოდნენქვიშისბორცვებიდამიწიდან ბზრიალ-
ტრიალით ამოდიოდნენინდიგოსფერიმოჩვენებები. .
.სანამთვალის
დახამხამებამოვასწარი,
ტუარეგებისალყაშივიყავით დანახშირივით
შავითვალებიგამჭოლადგვიცქერდნენ.

-არგაინძრეალ კაბირ!ხელიცარშეარხიო!შენისიკვდილიარ
გვინდა!-თქვაყველაზეშორსმდგომმადახელით ნიშანიმისცასხვებს.
ორიმათგანიმეცა, მიწაზეგამათრიესხელფეხიშემიკრესდასოკოს
ძირთანმიმაგდეს.ჩემს ახლოსდასხდნენ,გადაჭრილითოფებიხელში
მოიმარჯვესდაგაირინდნენ.

ალ კაბირმათვალიმოავლოალყასდამშვიდადთქვა:

-ამქალისუდანაშაულობაყველასთვალწინაღიარათქვენმა
სულიერმამოძღვარმა.თქვენკიდიდიალლაჰისნებისსაპირისპიროდ
მოსაკლავადმოსდევთ?

-ასეთიაამენოკალიასნება.

-ალლაჰისნებაზემაღალიარაფერია.ამქალს, თქვენსავით
მხოლოდ სახლშიდაბრუნებაუნდა, თავისსამშობლოში, თავისოჯახში.
..
გაუშვით,
წავიდეს,სამაგიეროდთითოეულითქვენგანიჩემგანათ
კილოგრამოქროსმიიღებს.ქალაქადდასახლდებით, შვილებს
განათლებამისცემთ,ადამიანურადიცხოვრებთ.ხვალ საღამოს
თითოეულითქვენგანიუმდიდრესიკაციგახდება.

ოქროსხსენებაზეტუარეგებსთვალებიაენთოთდაერთმანეთს
ჩუმადგადახედეს.

-ჩემიხალხისმოსყიდვასაპირებალ კაბირ!ერთგულებასტუარეგი
არაფერზეგაცვლის!-გაისმაზარივითსუფთახმა.თეთრ აქლემზე
ამხედრებულმაამენოკალიამ სოკოსჩრდილშიშემოაბიჯადა
მხლებლებსდაბანაკებაანიშნა.მილოშიდაარაბებისწრაფად
დაქვეითდნენდაჰილალესაქლემიდააჩოქეს.ტუარეგებმა
სასწრაფოდმოუმზადესთავიანთდედოფალსდასაბრძანებელი
ადგილიდაწყალიმიართვეს.

-რაკიაქამდეცოცხლებმამოვაღწიეთ,ჩვენილაპარაკისდროც
დადგა.-განაგრძოჩამოქვეითებულმაჰილალემდატახტზე
დაბრძანდა.გვერდითმილოშიდაარაბებიამოუდგნენ.ადრარიარსად
ჩანდა.ვერაფრითვხვდებოდიროგორდაგვეწიამდევარი.ტვინს
მიხვრეტდაგონებაშიმოტრიალეფიქრიიმაზე,რომადრარმა
მოგვატყუადაკარაკალებისჯოჯოხეთიშეგნებულადგამოგვატარა.

-ალ კაბირ,
გაგიკვირდება,
მაგრამმიხარიაცოცხალსრომგხედავ.
წარმოუდგენელიაშაითნისდერეფანიუვნებელმაგამოიარე.-თქვა
ჰილალემდამეირიბად გადმომხედა.

-შენისილამაზისთვისვერაფერიდაუკლიადამღლელ მგზავრობას
ამენოკალია.-თქვაალ კაბირმადამილოშსგაუსწორამზერა.
პოლონელიშეცბადაუნებურადორიოდენაბიჯით უკანდაიხია.

-ახლაორივეჩემიტყვეებიხართდათქვენისიცოცხლეჩემსხელშია.
-მედიდურადჩაილაპარაკაჰილალემდაალ კაბირსშეაცქერდა.მისი
ბრაზიშარშანდელითოვლივითგამქრალიყოდაალ კაბირს
ანთებულიმზერით შესციცინებდა.

-შენსხელშიშენისიცოცხლეცკიარარისამენოკალია.იმედია
ჭრილობააღარ გაწუხებს.-უპასუხაალ კაბირმა.

-გაბრაზებულიდანაწყენივარ,
ჩვენსმეგობრობას ესგადამთიელი
ქალიამჯობინე.

-ესქალითუცოცხალიდაუვნებელი დაუბრუნდებათავისოჯახს,
ჩვენიმეგობრობაძველებურადგაგრძელდება.დანარჩენს
გაუგებრობასდავარქმევდადავივიწყებ.-ალერსიანი,
თბილიდა
დაბალიხმამშვიდმელოდიადგაიშალათეთრად მოკამკამეჰაერში.

ჰილალემირიბადგახედამილოშსდაისევალ კაბირსმიუბრუნდა.

-მეშენთვისბევრირამისმოცემაშემიძლიაალ კაბირ დარასაც

გეტყვი,სანამმიპასუხებდე დაფიქრდი.

-მეარასდროსმივაჭრიაშენთანამენოკალია.შენსყველა
გონივრულ სურვილსშევასრულებდიდიალლაჰისნებით, ესჩემთვის
დიდიპატივია.
 -ალ კაბირ,შენიცივითავაზიანობამაიძულებსდავფიქრდეღირსთუ
არარამისთქმა, მაგრამმაინცგეტყვი.დარწმუნებულივარ,
ნამდვილად მიხვდებირასაცგთავაზობ.მეშემიძლიაერთ დაძახებაზე
ორასიათასიშეიარაღებულიტუარეგიფეხზედავაყენო დაშენ
დაგიმორჩილო.ესუძლეველიარმიაა, რომელსაცდედამიწისზურგზე
ყველასახელმწიფო ინატრებდა.თუჩემზედაქორწინდები, მთელი
ტრანსსაჰარასსავაჭრო გზებიდასასმელიწყლით სავსეჭებიშენს
ხელშიიქნება,ჩვენიტომისამენოკალიგახდები.ისედაცუყვარხარ
იმოჰაგებსდასახელიცშორსგაქვსგავარდნილი.როგორცამენოკალი
დავეხმარებიიმაში, რომჩემიხალხი მალიში, ნიგერში დამაროკოში
ზაფხულობითსაძოვრებზეშეუშვან.ქალაქებშიარავინშევა,
საძოვრებისთვისკიფულსგადავიხდით.სხვატომებისამენოკალები
გენდობიანდაპატივსგცემენ, ამიტომშენსგარშემო ყველაძალა
გაერთიანდება.ხუთიმილიონიტუარეგიროგორცერთი, ისედადგება
ფეხზედასაკუთარისახელმწიფოსშექმნასშევძლებთ.გვეყოფა
ამდენიხეტიალისაჰარაში, ჩვენიხალხინამდვილად იმსახურებს
საკუთარ მიწა-
წყალს.საუკუნეაამისთვისვიბრძვით.ესჩვენიდიადი
ოცნებაა.თუთანახმაიქნებიდასათავეშიჩაგვიდგები,დიდიმიზანი
გაგიჩნდებადაჩვენიმარდიულინატვრაახდება,გვექნებასაკუთარი
წყალიდამიწა,ჩვენისახელმწიფო დადაუმარცხებელი
თავისუფლება. .
.ესევროპელიქალიც ცოცხალიდაუვნებელი
დატოვებსსაჰარასდათავისოჯახშიდაბრუნდება.

ჰილალესნათქვამმაგამაოგნა.ყურსარ ვუჯერებდი,
ჩემსწინ
ულამაზესი,შეყვარებულიდაეჭვიანინახევრადველურიქალიკიარა,
სერიოზულიპოლიტიკოსიიდგადათავისდიდმიზანსუზიარებდაკაცს,
რომელიც იდეალურად შეეფერებოდამისიგეგმას.

ჰილალესგათვლანამდვილადგენიალურიიყო.ის,ახლაც
რამდენიმემიზნისმიღწევასცდილობდა.მალისიმპერიის
პრინცისთვისბევრად ადვილიიყოტუარეგებისმფარველობა.ვინ
ეტყოდაუარსოქროსპილიგრიმისპირდაპირმემკვიდრეს,
საძოვრებზე შეფარებინათ ზაფხულისსაზარელისიცხით წლობით
შეწუხებული ტუარეგები.ხოლოთურომელიმექვეყანამათ
მოქალაქეებადაცმიიღებდა, არჩევნებისგზით სულ ადვილად შეეძლო
ხელისუფლებაშიმოსვლადაარცყოფილიიმპერიისაღდგენა
იქნებოდაძნელად მისაღწევიამბავი..
.ხუთიმილიონირეალური
მომხრე -მთელ მსოფლიოსჩაჩრიდაპირშიბურთს.
 თუტუარეგებიაჯანყებასდაიწყებდნენ, ვინდაუდგებოდაწინმათ
უძლეველ არმიას..
.ალ კაბირი თუთავისსახელმწიფოსვერ
აღადგენდა, ახალისახელმწიფოს ერთპიროვნულილიდერი
ნამდვილად გახდებოდა.მისდაძახებაზეარამხოლოდ ტუარეგები,
ბედუინებიდაყველამომთაბარეტომიფეხზედადგებოდა.ამისთვის
მასყველაფერიჰქონდა, აბსოლიტურადყველაფერი:მემკვიდრეობა,
სიმდიდრე,განათლება, გონიერება,
ვაჟკაცობა,გამბედაობა,
იდეალურიგარეგნობა, არაჩვეულებრივიფიზიკურიდასულიერი
უნარები,საყოველთაო პატივისცემა,ხალხისსიყვარულიდაამ
საქმისთვისყველაზესაჭირორელიგია-ისლამი. .
.ჰილალეკი
ნამდვილად გახდებოდაპირველიდასრულიად უზადო ქალბატონი
სახელოვანიმეუღლისგვერდით.ესქალიყველაფერსაიტანდადა
გადაიტანდათავისიდიდიმიზნისთვის, ტუარეგებისდამოუკიდებელი
სახელმწიფოსთვის დაალ კაბირისთვის.

გაკვირვებული ვიყავიამსაოცარიქალისგონიერებით, პრაგმატული

ჭკუით დაპოლიტიკურიალღოთი.ისარამარტოჩემსსიცოცხლესდა
სახლშიუსაფრთხოდდაბრუნებასპირდებოდაალ კაბირს, არამედ
მთელ ქვეყანას,საკუთარსახელმწიფოს,წარმოუდგენელ
ძალაუფლებას, რომელსაცმტკიცესაფუძვლადწინამძღოლისადმი
ხალხის სიყვარულიდაედებოდა.მეშინდავბრუნდებოდი, ჰილალე
თავიდან მშვიდობიანადდასამუდამოდმომიცილებდა, ალ კაბირის
გულსაცმოიგებდა, ტუარეგებსსაკუთარმიწებსმისცემდა,თვითონ
საყვარელ მამაკაცზედაქორწინდებოდადაპირველილედიც
გახდებოდა...

უცბად არარაობად ვირძენითავი.ჰილალესფეხთით ხელ-ფეხ

შეკრული ვეგდემიწაზედაამეონკალია, ახლაისემიყენებდაროგორც
ჩვეულებრივივაჭრობისსაგანს.იმწუთშიდედამიწისზურგზეარ
მეგულებოდაარცერთიმამაკაცი, ვინცჰილალეს წინადადებასარ
დათანხმდებოდადააღარვიცოდისადჩავმძვრალიყავი.

მთელიამსაუბრისმანძილზეალ კაბირიარცკი შერხეულა,

მშვიდად
გასცქეროდასივრცეს,
თითქოსრაღაცასუსმენდადავიღაცასელოდა.
ცოტახანიდუმდადაფიქრობდა,შემდეგ ჰილალესმშვიდად გაუსწორა
თვალიდაუთხრა:

-ამენოკალია,
მადლობელივარასეთიდიდიმიზნის
შესასრულებლადრომამომირჩიე.დარწმუნებულიც ხარ რომ
მოვერევიამდიდ საქმეს.იმედიანაფიქრიგაქვსიმაზე,
რატომჩაახშეს
ტუარეგებისსამივეაჯანყება.მითხარირამდენმამამაკაცმაიცისშენს
ტომშიწერა- კითხვა?ისინიწერილითმისულ დავალებასაცკივერ
გაიგებენ.ამსაქმისთვისშენსხალხსდასხვატომებსაცდიდი
მომზადებაჭირდება.განათლება, სამხედროსაქმისდადისციპლინის
სწავლა,მისიდაცვადაშეგუება, ნორმალურიაღჭურვილობა.მზადებას
ათი-თხუთმეტი სრულიწელიწადიმოუნდება.ვინცახლაორმოცი
წლისაა,ისინივეღარ გამოდგებიან.შენიხალხიორმოცდაათიწლის
უკვემოხუციადაკვდება.ამიტომ ოცდახუთწლამდეასაკის
ახალგაზრდებსვინმესათავეშიუნდაჩაუდგეს, სკოლებიუნდაშექმნას
სადაცმათსამხედრო ინსტრუქტორებიგაზრდიან, თეორიულ და
საველეცოდნასმისცემენ.ექიმები, სამხედროინჟინრები,
მასწავლებლებიდამშენებლებიგჭირდებათ.მხოლოდამისშემდეგ
იქნებაშესაძლებელიშენიხალხისერიოზულ ძალადმიიღოსაფრიკამ.
სხვაგვარადესმხოლოდ შეიარაღებულიბანდაა, რომელიცაქამდე
იმიტომგადარჩა, რომშუაგულ საჰარაშიმომთაბარეობს,წვრილმანი
თავდასხმებით, ყაჩაღობით,ტურისტებისმოტყუებით და
მეცხოველეობითირჩენსთავს.

თქვენთანდღემდემატრიარქატია, მაგრამმთავარიუფროისაა, რომ

აქამდე ტომურ წყობილებასვერგადაბიჯეთდადღემდევერ
ჩამოყალიბდითროგორცერი, რომთქვენიმიზნებიდასურვილები
მსოფლიოსგააცნოთ.ყველატომისხვადასხვაენაზელაპარაკობს და
ერთმანეთისარესმით.მართალიაისლამსაღიარებთ, მაგრამმისი
წესებითარცხოვრობთ.ორიწლისწინშემოგთავაზესკოლები
გაგეხსნადაშენიტომისბავშვებისთვისგანათლებამიგეცა.
მასწავლებლებისმოყვანასაცდაგპირდი.ისიცგითხარირომნიჭიერ
დასაუკეთესობავშვებს კაიროში,ალჟირშიდადუბაიში
სასწავლებლად გავგზავნიდიდასწავლისღირებულებასაც
გადავუხდიდი.გაიხსენეშენიპასუხი,ადათწესებსვერდავივიწყებთ,
მხოლოდ ქალებმაუნდაისწავლონწერა- კითხვა,
მამაკაცებსეს
არაფერშიჭირდებათო.ქალებისგანარმიასვერ შექმნიამენოკალია,
გაუნათლებელიდამოუმზადებელიმამაკაცებისგანმით უმეტეს.
საველეპირობებსდასამხედროსაქმესმამაკაცისჭკუადაფიზიკური
ძალაჭირდება.საჰარას კლიმატიცსრულიადსხვაგვარ წვრთნას
საჭიროებს.ასერომშენსდიდმიზნამდეჯერხალხისგანათლებაზე,
სიცოცხლეზედაერად ჩამოყალიბებაზეუნდაიზრუნო.ტუარეგების
ყველატომიუნდაგაერთიანდეს, ერთიანიდამწერლობადაენაუნდა
ჰქონდეთ.ცივილიზებულ ერადუნდაიქცეთ, რომელიცსაკუთარ
სახელმწიფოსიმსახურებს, მსოფლიოსხალხებსხმასმიაწვდენს და
თავისქვეყანასაგურ-აგურააშენებს.ამსირთულეებსთუგადალახავთ,
მაშინასეთმაღალ მიზანზეფიქრიცშეიძლება.ესხანგრძლივიდა
მძიმეგზაა,მაგრამერთადერთი.შენსტომშიკიამისთვისარცერთი
წევრიმზად არარის..
.
 -ესუარიაალ კაბირ?

-ესდღევანდელირეალობააამენოკალია,
რომელიცუნდა
შეიცვალოს.ესძალიანრთულიადაწლებიჭირდება.მზად ხარ ამ
სირთულეებისდასაძლევად?

ჰილალემშუბლიშეკრადაალ კაბირსმიაჩერდა.ტუარეგები
გარინდულიუსმენდნენმათცხოვრებაშიალბათ ყველაზეუფრო
მნიშვნელოვანსაუბარს.მძიმედუმილი ჩამოწვადაჰაერისაფრთხით
გაიჟღინთა.თვალიშევასწარიროგორშეირხაპოლონელიდაწუთით
გამეფებულისიჩუმე ორმაგამაყურებელმაგასროლამერთდროულად
შეარყია,რასაცზედიზედორისაპასუხოგასროლამოჰყვა.ცარცის
კლდეებმაიჭექეს, გუგუნი ექოდაიტაცესდათავზედგრიალით
ჩამოგვამხეს.ყველაფერიწამშიაირია.ჩემსკენმობრუნებული
მილოში ხელახლააპირებდასროლას, მაგრამ წაბარბაცდა,
ცალ
ფეხზეჩაიჩოქადამხარზეიტაცახელი.

ალ კაბირმაელვისსისწრაფითწაართვაიარაღიდასახეში წიხლი
დაარტყა.პოლონელიმიწაზეგაიშალადაზემოდანტყვიით
თავგახვრეტილიარაბიდაასკდა.მობრუნებულმაალ კაბირმაჩემს
ყარაულსმოღერებულითოფიგამოგლიჯა, მკერდშიწიხლიჰკრა,
მეორესშუბლშიხეთქათოფისკონდახიდადანარჩენებსგრიგალივით
დაატყდათავს.მისისისწრაფითგაოგნებულიტუარეგები სანამ
მოგერიებასმოასწრებდნენ,თოფისკონდახის,წიხლის,
მუხლისდა
მუშტისძლიერიდარტმით დარეტიანებულებიუკვემიწაზეგორავდნენ.
ყველაფერი ისესწრაფად დასრულდა,რომ ალ კაბირისძლიერი
დარტყმით მიწაზეგაშოტილიპოლონელიზედ გადამხობილ გვამთან
ერთად,ჯერკიდევზურგითმიხოხავდაგახურებულ ქვიშაზე.
გასისხლიანებულიპოლონელი ლისამშიგაიხლართადაგვამისქვეშ
ხაფანგშიგაბმულივითაფართხალდა.

-არგაინძრეთ!-მჭახეშეძახილთანერთად ორიაქლემიჭენებით
მოგვაწყდა.ერთზემამაკაციიჯდადამისხელშიგადაჭრილითოფი
ბოლავდა.მეორეზემოკუნტულადიჯდამოხუცებულიანასილიდა
უძრავი,ნახშირივითშავითვალებითმიცქერდა.

-ადრარ სწრაფად!-იარაღმომარჯვებულიალ კაბირითვალსარ

აცილებდაავად გარინდულ ტუარეგებს.ადრარიგაქანებული
აქლემიდანჩამოხტა,ტუარეგებს ეცადახელფეხიგაუკრა.შემდეგ
მილოშიარაბებიგაკოჭა.ერთმანეთისკენყველასზურგებიშეაქცევინა
დაერთმანეთზეისეგადააბა,თუსასწაულიარ მოხდებოდა, ვერც
თოკისშეხსნასშეძლებდნენდავერცსიარულს.

-ამენოკალია,შენსმეგობარპოლონელს შენიგეგმაარ მოსწონს.

მეკი მისიგეგმაარ მომწონს.ვერგაკადრებ გათოკილი,
უწყლოდ
მარტო დაგტოვოუდაბნოშიმამაკაცებთანერთად!ჩვენთანწამოხვალ!
-მოკლედუთხრაალ კაბირმაბრაზისგანგაშეშებულ ქალს და
ადრარსნიშანიმისცა.ადრარმაჰილალესხელებიზურგსუკანთოკით
შეუკრა,აქლემზეშესვადაუნაგირზემაგრადმიაბა.ყველააქლემი
ერთმანეთზეგადააბა, ზედტყვეებისწყალიდაიარაღიაჰკიდადა
ქარავანიმოამზადა.

ალ კაბირმათოკებიშემაჭრადაცხენისკენმიბრუნდა.წვალებით
წამოვდეგი,მარცხენამუხლსზემოთ ფეხისასტიკადამეწვა.ჩემი
თეთრიგალაბამთლადწითლადშეღებილიყო.პოლონელისგასროლი
ტყვიამეორეფეხშიმომხვედროდადაგამჭოლიჭრილობასისხლად
იცლებოდა.დრომადერამდე ნაბიჯისგადადგმადავაპირე, მაგრამ
წავიბორძიკედამიწასმოწყვეტითდავასკდებოდი, ღონიერ ხელს
სულზერომარ მოესწრო.

-მჭიდროდ შეიხვიე,
სწრაფად!-ალ კაბირმალისამისნახევი
მომაწოდა.ფეხისშესახვევადგალაბამუხლსზემოთ უნდაამეწია,
ამიტომზურგითშებრუნდაჩემიშიშველიფეხების ტუარეგების
მზერისგანდასაფარავად.ჭრილობარაცშეიძლებოდამჭიდროდ
შევიხვიე.ალ კაბირმაცხენზეგვერდულადშემსვადათვითონაც
ამხედრდა.მარჯვენამხარზემიმიხუტა, აღვირი მოიმარჯვადაადრარს
გზისგაგრძელებაანიშნა.ისიყო ჰილალესბრაზით მოღრეცილ სახეს
შევასწარითვალი, რომქარავანიცდაიძრა.სათავეშიადრარიჩადგა,
უკანჰილალესაქლემიმიჰყვა, შემდეგმოხუცისილი, შემდეგ
ნადავლიანიდრომადერებისქარავანიდაბოლოს ჩვენ.

საღამოსპირზერამდენიმეწუთითშევისვენეთდამიწაზეჩამომსვეს.
გამთანგველიტკივილისატანისგანძალებიმელეოდა.მაღალი
სიცხისგანშუბლიმიხურდა,ყველასახსარიმტეხდადაყველაძვალი
მტკიოდა.მხურვალებატალღასავითმივლიდასხეულში, ხან
მამცივნებდა,ხან ცხელიოფლიმასხამდა.ადრარმაჰილალეს წყალი
დაალევინა,მოხუცსილისრატომღაცგვერდიაუარა, წყალიდა
მოსასხამიმომაწოდა.ალ კაბირმაჩემსწინერთიფეხით დაიმუხლა,
ორითეთრიაბიხელშიჩამიდოდამოსასხამიმომახვია.ხელებიისე
მიკანკალებდა,
ძლივსმივიტანეპირთანწამლისთვისმისაყოლებელი
წყალი.

აბებმასწრაფად იმოქმედეს,
ტკივილიდაყრუვდადადაბლაგვდა.

ფარაფრაშისაღამოფეხაკრეფითშემოიპარა.მზემ ჯერ გარემო

გადააწითლა,მერემწველისხივებიგულშიჩაიუხტადათეთრი
დიუნებისმიღმაჩაიძირა.მიუხედავად მოქათქათექვიშისადა
კლდეებისა,უცნაურად მალეჩამობნელდა, ალ კაბირიცასდააკვირდა
დათავიუკმაყოფილოდგაიქნია.

-ხვალ საღამოს ოაზისშიუნდავიყოთ.სამდღეშიქვიშის

ქარიშხალიდაიწყება.

-შაითნისდერეფანიტყუილადგამოვიარეთ.ხომუნდაგაგვესწრო,
ესენიკიწინდაგვიხვდნენდაგზამოგვიჭრეს.ახლაცვხედავროგორ
ამოდიოდნენმიწიდანლურჯი მოჩვენებები.მეგონაშევიშალე.
..

-წარმოუდგენელიგამძლეობისხალხია,
დღედაღამე ჭენებით
იარეს,
არშეუსვენიათ.

-ესეიგირაცამენოკალიასუთხარი.
..

-დროუნდაგამეყვანა.ადრარსველოდი.მისგარეშეჰილალეს
მძევლად ვერავიყვანდი.

-ესეიგი ტუარეგებისმეთაურიარგახდები,
აჯანყებასარ მოაწყობ
დაომსარწამოიწყებ? .
.

ალ კაბირმაისეგაიღიმა,
მისსახეზეახვეულიბურნუსისქვეშაცკი
დავინახე.

-ამშეთავაზებასყველადათანხმდებოდა, ჩემსგარდა.ჰილალეს
ბედუინივგონივარ.ამიტომგაუკვირდაჩემიპასუხი.არცმინდაჩემი
ვინაობაგაიგოს.მისთვისჯობიაბედუინადდავრჩე.ჩემი
წარმომავლობისკაციტუარეგებისაჯანყებაშივერგაერევა.
გამჟღავნდებარომკეიტასდინასტიისწევრივარ.ესთითქმის
მონარქიისაღდგენასნიშნავს.ამას ამენოკალებიარ დათანხმდებიან,
არცჩემსგარევას დაუშვებენამსაქმეში.თანაცესმხოლოდ მათი
საკეთებელია.არცქორწინებაგამოვა.ჩემიგვარიმასარ მიიღებსდა
არცჩვენსსაერთოშვილსაღიარებს.ოჯახისგანმესხვარამესველი.
მეუღლესბრმად უნდავენდობოდე.მისისაქციელი დააზრიჩემთვის
დღესავითნათელიდასაიმედოუნდაიყოს.სახლშიუღალატოდა
ერთგულიადამიანებიუნდამეგულებოდნენ.მათთანუნდა
მიმეჩქარებოდეს.ესბევრიარ არის,
მაგრამცოტასაცვერიტყვის
კაცი.
..სულ ცოტაღადაგვრჩაოაზისამდეაღარსადგავჩერდებით.ზეგ
უკვეოჯახთანერთად კაიროშიიქნებიდასაჰარაშიშენი
თავგადასავალიდასრულდება.მხოლოდმომავალზეიფიქრედა
უსიამოვნო წარსულიარასოდესგაიხსენო.-ალ კაბირმასაუბრის
დასრულებისნიშნად თავიდამიკრა,ფეხზეადგადაცხენსწყლით
სავსეტყავისგუდურაგაუწოდა.ჯადარმაგუდაშიდრუნჩიფრთხილად
ჩაყო დადამსახურებულიწყალიფრთხილადდალია.

თეთრად გადაპენტილიარემარე,საღამოსმიუხედავად უცნაურ

ბინდიანსინათლეშიგახვეულიყო,ესდაბნელებულინათელიიყო.
უფრო სწორად ისეთი,საქართველოშიდილა-ბნელსრომეძახიან.
ვუყურებდიამუსაზღვრო სითეთრესდაჩემდაუნებურადენისგასატეხი
ამეკვიატა.
..

”
თეთრითრითინათეთრთოვლზეთრთოდა. ..თეთრი...თოვლზე.
..
თეთრითოვლი. .
."-ვიგრძენირომმაღალისიცხისგანუკვევბოდავდი.
თეთრიუდაბნო ცაზეამობრუნდადათეთრმაქვიშამზეციდან
თოვლივით წვრილად დაიწყოცრა.ფანტელებადქცეულიქვიშის
ნამცეცებინამდვილიფიფქებივით წრეზეტრიალებდნენ,
ფარფატებდნენდამიწისკენმოფრინავდნენ.ოღონდჩემსშუბლს
გვერდსუვლიდნენ, არაბულიბედაურისმოფრიალეფაფარზე
ეშვებოდნენდაშიგიხლართებოდნენ.

შუბლზეტუჩებისშეხებავიგრძენი.თითქოსსიცხესმიზომავდნენ,
როგორცბავშობაში.

-”ლეტახაFუუ ნიილნა,
ტანაჰუნა.
..
”-ჩამესმაჩურჩულიდაიმწუთში
დაფიცებაშემეძლო რომნამდვილადქართულად მესმოდაისსიტყვები,
გუშინდილითასე რომმენატრებოდა...

”
ნუგეშინიანილნა,
შენთანვარ.
..
”
 თეთრიუდაბნოსმზე)

წარსულსმანამვერ გაექცევი,
სანამმასშიკარგად არ გაერკვევი.

არაბული ანდაზა

მაღალისიცხისგანთვალებიძალაუნებურადმეხუჭებოდა,
მოსასხამშითავფეხიანადგახვეულსერთიანადმაძაგძაგებდა.
მხოლოდ ერთფერსვხედავდი, ბროწეულისძოწეულს.მიყვარდაროცა
დედასახლშიბროწეულსმახვედრებდა, დამარცვლავდა, შაქარს
მოაყრიდადამეტყოდა," შენდაბროწეულმაერთად იცინეთო. .
."
შევხაროდითერთმანეთსმედაბროწეული.ჩემისაყვარელიბროლის
თასიდან, რომელსაცბროწეულისსიწითლე, არომატიდასურნელი
ერგებოდახოლმეპატივად, მარცვალ-მარცვალ შევექცეოდი
უსაყვარლესხილსდაჩემზებედნიერიარავინმეგულებოდა. ..
.
ბროწეულისფერშიჩაძირული წყვეტილადვსუნთქავდი, გონება
გაცხოველებულიმუშაობდა.

გულიძველებურად ძლიერად იბრძოდა,

მძლავრადგუგუნებდადა
სულსდასხეულსერთგულადკვებავდა.

რწევაშეწყდადამიწახერხემლითვიგრძენი.შუბლზესველი
ტილო ცხონებადდამეფინადასახეზეჩრდილიდამეცა.

-ბევრიდარჩაოაზისამდე?
!

-ერთიმთვარედაერთიმზე.

-ისედავიღალე,სხეულისზიდვააღარშემიძლია.
-ისეჩუმად
ჩავიჩურჩულე,მეგონავერ გაიგონა.

-ალლაჰ..
.ძალამიეციგთხოვ!სულ რამდენიმესაათიგაძელი,მზე
გადაიხრებადააგრილდება..
.-ალ კაბირიწყალსგადაწვდა,
საცობი
მოხსნა.
 -არმინდოდადავრდომილიდავბრუნებულიყავისაქართველოში!

- მხოლოდ დაჭრილიხარ.წყალიმოსვი.
-შუბლიდამისველადა
ტყავისგუდაპირთანმომიტანა.

მოწოდებულმაწყალმასველი, ხორკლიანიქუსლებით ჩაირბინაჩემი

ჩახრაკულიყელი.ჩრდილმაადგილიინაცვლადამეწინავეაქლემთან
გაჩერდა.მამაკაცებისსაუბარიმომესმა.

-ადრარ,
ვერმოვიცდი,მარტომუნდაიარო.ოაზისშიყანების
ბოლოსჩემიხალხიდაგხვდებადასახლამდემოგიყვანს.

-რაცადრემიხვალთაჯობებს.

-მოხუციმთელიგზაუძრავადზისდრომადერზე.

-დედასილიციდანგვიყურებს.წუხელღამწავიდათავის
მალასთან.
..
ამენოკალიასდროსდაკარგვაარ უნდოდა, ძალიან
ჩქარობდა.ჩამორჩენისნებაარმომცადადამარხვავერმოვასწარი.
დრომადერი ზურგზემკვდარსარიჩერებდა,გზაშიგაჭირვეულდა,
ოჩნობდადადავაგვიანე.მაშალაჰ,
სულზემოგისწარი..
.

-ალლაჰ.
..რამესმის!მივხვდიდავერდავიჯერე.გვაპატიოსმისმა
ნათელმასულმა.ამენოკალიამმთლადდაკარგაადამიანობა.

-შენთვისყველაფერზეწავა.სიფრთხილეგმართებს.

-ორიკვირააარ გიძინიაადრარ,ადამიანსმხოლოდ თერთმეტი

დღეღამეშეუძლიაუძილოდგაძლოს.იქნებგავჩერდეთ, მოხუციმიწას
მივაბაროთ,გამოიძინედამერეგავაგრძელოთგზა.ასეთისაქმისთვის
მოვიცდი..
.

-ორიდღეკიდევგავძლებ,ქვიშისქარიშხალსოაზისშიუნდა
მივასწროთ.რაკიმაშინვევერ დავმარხე,ადამიანების
საცხოვრებელთან,სასაფლაოზედავასაფლავებ.ტომშიაღარ
გავჩერდებიდაარ მინდასაჰარაშიჩაიკარგოსმისისამარე.
მომხსენიებელიაღარავინდარჩა, ხანდახანვინმეგამვლელიალლაჰს
შეავედრებსმისსულს.

-აგრეიყოს,
ოღონდჰილალეარგაგექცეს.ოაზისშიუნდა
მოიყვანო,თორემხელახლაშეკრებსმდევარს.დაკრძალვისთვის
ყველაფერიმზად დაგხვდება.

-ალლაჰმადაგლოცოს.

-ოაზისთანხაფანგიიქნება.
..

-ჩვენიჯგუფითეთრკლდეებთანდარჩა.წინწასულებმა
შეიძლებახალხიმოისყიდეს.საჰარაშიყველაყაჩაღობს, ფარაფრას
ოაზისიკიკარგილუკმაა.ჩვენებურადგადაიცვი,ჩვენსენაზე
ილაპარაკე.ესიარაღი გამომართვი,წუთშიექვსასიგასროლა
შეუძლია,ესეცმჭიდებიავაზნებით.თითოშიოცდაათივაზნაეტევა.
ნამდვილად გეყოფათუჯარიარდაგესხათავს. .
.

-მადლობა,
მაგრამ.
..
ჯადარსმაინცყველაიცნობს.
..თუმცა.
..

ჩრდილმაჩემსკენრამდენიმენაბიჯიგადმოდგადაკიდევერთი
ჩრდილიდაიმატა.

-ამენოკალია,
შენიბარგიმიმაქვს,
ოაზისშიდაგიბრუნებ!

-ბედუინო,ამასარგაპატიებ!ტუარეგებისადაცმოგწვდებიან,
ორივესიქვეჩაგაძაღლებენ.

-ცდებიამენოკალია!შენ ტომისწინამძღოლისმოვალეობაარ
შეასრულე, განსაცდელშიჩავარდნილიხალხიმიატოვედამე
გამომეკიდე.ისინიალბათსხვატომებმაშეიფარეს.რაცმოხდა, უკვე
ყველატუარეგსეცოდინება.მაგრამ თუგაიგეს,ტომისწევრი
დაუმარხავიდატოვედაჩემსდევნაში აქლემზედაბმულიცოცხალივით
ატარე,ყველაგაგრიყავს.სირცხვილიცხოვრებაზეგრძელია*დაშენ,
სიკვდილისშემდეგაცყველააუგადმოგიხსენიებს.

-ვერეღირსებიალ კაბირ!მანამდეგულსცოცხლადგამოგჭამ!
..

-ფრთხილად იარეადრარ!შაითანიგახლავს!

მოკლესაუბარიშეწყდა.გაგონილმაშემძრა.ჩემიანნა* *სილი,
გაკოჭილსდაძაღლივით კისრითდაბმულსჩუმად რომმივლიდა
სოფელში-მკვდარიიყო. ..თურმე რატომარ აწვდიდაადრარიწყალს.
გამახსენდაროგორ მეფერებოდნენმოხუცისკოჟრიანიხელები
ლოდისჩრდილშიმჯდომარეს, როგორქანაობდამთელისხეულით და
როგორარწევდათავისუსაშველოდარდს.როგორიდგაწელში
გამართულიმაღლააწეულიდანიანიხელითდაროგორ გამოუცხადა
ხალხს,რომახალგაზრდატუარეგის სიკვდილში ბრალიარ მედო.
გულით დაუხმოდვტიროდიკაფანდარა, ნიავივით მსუბუქმოხუცს,
სიკეთით სავსეს,
ერთადერთიქალიშვილისმხეცურმამკვლელობამ
რომვერგააბოროტადაახლა, ცოდვისმოარულ ძეგლად ქცეული,
ფეხდაფეხმისდევდამისიოჯახისამომწყვეტს.
 ალ კაბირმალისამითხურჯინიშეკრა,შიგსელისკალათა,
გეოლოგისზურგჩანთა,წყალიდაადრარისმიწოდებულინივთები
ჩაალაგა.ცხენზე გარდიგარდმოგადაკიდადაჯადარსწყალიმიაწოდა.
ჩვეულებრივზენელამოძრაობდაჩემთვისტირილირომედროვებინა.
ჯადარიჩუმადსვამდაწყალსდათვალსარმაცილებდა.ცდილობდა
გამოეცნო რამტკიოდაასემწარედ.

ჩემიძალებისანდონამდვილადაღარიყო, ალ კაბირმახელში
ამიყვანადაცხენზეგვერდულადშემსვა,ამხედებულმამარჯვენა
მხარზემიმიხუტადადააღვირიმეორეხელშიმოიკრიბა.ჯადარს
ბიძგიცარდასჭირვებია,ჩვენსზურგსუკანამტვერებულიქვიშაცაში
აისვეტადაყველაფერიდაფარა.ბედაურმაქვიშისღუბელიფეხქვეშ
გაიგო დაუჰორიზონტო ცაზეშეფრინდა.უკანბოროტიხარხარი
დაგვედევნადაჩემსდაბინდულ გონებაშისამარადჟამოდ ჩაიჭედა..
.

ცნობიერებახან მიბრუნდებოდა,ხანუსასრულო სითეთრეს

ერწყმოდა.მთვარისნათელმალამისდამაბრმავა.მკვდარ
სითეთრეში ვეებერთელაბურთიცოცხალივით ფეთქავდადამოხუცი
სილისდარდივითირწეოდა.უსაშველოსივრცესთვალუწვდენელი
სიღრმეჰქონდა, ზედ უხილავიმხატვარითავაწყვეტილადმქროლავ
შავარაბულ ბედაურსფუნჯისერთიმოსმით ხატავდა.მისიგრძელი,
მოფრიალეფაფარიყველაფერსძარღვებადედებოდა.ცხენიფეხის
ხმაყურში,თავშიდაგულშიერთდროულადახმაურდადაუსაზღვრო
სითეთრე ძოწისფერმადაფარა.ვიღაც ბროწეულისმარცვლებით
სავსეფიალასმაწვდიდა,ზედშაქრისნაცვლად თეთრ ქვიშასაყრიდა
დაბოროტადხარხარებდა. .
.

..
.დილის რიჟრაჟმაგონსმომიყვანა.ლისამით მოწყობილიმცირე
ჩარდახითავზემადგა.ტირილისგან, ტკივილისგანდამაღალი
სიცხისგან დაოსებულიჰორიზონტსმივაჩერდი.სულიყელში
მომდგომოდა, გულთანერთადფეთქავდადაგასაქცევად გამზადებული
სიცოცხლეკბილით ეჭირა.ჰაერიგადავყლაპე.მეგონა,სულს
სასულეშიჩავიტანდი,მაგრამვერ მოვერიე.ისევბურთივით მაჯდა
ყელშიდამთელიძალითმაწვებოდა.თითქოსრაღაცასმთხოვდა,
რაღაცასმაძალებდა. .
.უნდოდარაღაცძალიანმნიშვნელოვანს
მივხვედრილიყავი.

გახურებულ შუბლზეხელისშეხებავიგრძენი.

-სიცოცხლეაღარშემიძლია.თავიაღარმაქვს.სულსმივათრევთუ
სულიმიმათრევსაღარ ვიცი.
..
-ჩავიჩურჩულედამზესმივაჩერდი.

-ნუილაპარაკებნილნა,
ნუფიქრობ.ძალასგაუფრთხილდი.

-ესალბათდასასრულია.ჩემიგზისდასასრული.

ჩემსთავთანდაჩოქილმაალ კაბირმამოულოდნელად გულზე

ხელიიტაცა,გვერდზეგადაქანდადამიწაზედაეცა.ტბასთან
გაჩენილმაშიშმაგამქრალიფრთებიშეისხადამთლიანად გაშალა.
მთელისხეულით შევიკუმშე,თითქოსხელიმკრეს,წყალიავითრიედა
მისკენგავხოხდი,წყალისახეზედავასხი.მკერდისჭრილობა
მოვუსინჯე.ისევჩემინახვევითჰქონდაშეკრული,სისხლიარ ჟონავდა,
ასეუცბადრაუნდადამართნოდავერაფრითვხვდებოდი.თავსაბურავი
მოვხადედაშუბლზეხელითსიცხემოვუსინჯე.თავადაცსიცხით
ვიწვოდიდაჩემმახელისგულმასიგრილე მაშინვეიგრძნო.დაძაბული
დავცქეროდი, ტირილით ხმაჩახლეჩილიჩურჩულითვკიოდი. ..

-არაალ კაბირ!არა!შემომხედე,
ხმაგამეცი!გთხოვ!
!!

წამწამებქვეშ ზურმუხტებმაგაიკრიალესდამწვანეთვალებმათეთრი
უდაბნოსმზეჩაიღვარეს.

-კარგად ვარ!

-ღმერთო ძლიერო!ეგღამინდოდა. .
.-მუშტებიშევკარი,
მინდოდა
გარბაზებულსმისთვისდამეშინა,
მაგრამმაჯაშიმტაცახელი.

-ხედავ,შეგიძლია!ნუმოძრაობ, ნუტირი,
სხეულშიწყალსუნდა
გაუფრთხილდე, ენერგიასნუხარჯავ!

-არა, აღარშემიძლიადაიცი,მგონიმიხარია,ყველაფერირომ
სრულდება, მინდოდაფარაფრამდემიმეღწია,მინდოდამცოდნოდა
რომესუსასრულო გზასაჰარაშიცოცხალმაგავიარე.მაგრამვეღარ,
ვეღარ ვუძლებ. .
.

-გასწავლიესროგორუნდამოახერხო, წმინდასარკისმემკვიდრევ,
ყურადღებითმომისმინე,თუშეძლებდაგამოგივა, ხელახლა
დაიბადები.შენსსულსუნდამოუსმინონილნა,ღმერთმასამირამ
მისცაადამიანს,სული,სხეულიდაგონება,მათშორისსულიყველაზე
ძლიერია,უსაზღვროდძლიერი, რადგანზეცასთან პირდაპირი
ურღვევიკავშირიაქვს.ახლათვალებიდახუჭე,სმენადაიხშედათავში
ჩაღრმავდი,გულისყურიმოისმენსდაგაგაგებინებსრასურსდარა
ჭირდება,შეასრულერასაცგთხოვსდა...ნახავრაცშეუძლია..
.

სახეშიშევაჩერდი,
ისეთიმზერაჰქონდა,
თითქოს სრულიად
შემთხვევითწამოსცდადიდისაიდუმლო.დაფიქრებით მიყურებდა
უნდოდადარწმუნებულიყო,ნამდვილადგავიგეთუარამისინათქვამი,
უფრო სწორად, ისეგავიგეთუარა-როგორცუნდაგამეგო.

რაღაცისეთმაზარმაგამიარა, ჯერსხეულირომგრძნობსდა
გონებასდაასწრებსხოლმე.მივხვდი, რომაქამდე,არასოდეს
მომსვლიააზრად საკუთარისულისთვისმომესმინა.ისხომისედაც
ჩემიიყო -ჩემივედასაბამიდანდაჩემიიქნებოდაჩემივე
დასასრულამდე. .
.სულისწამალიჩემთვისისუამრავილოცვაიყო,
რასაცუხსოვარიდროიდანგვთავაზობდნენსაეკლესიო მსახურებანი.
ჩემსოჯახშიყველაზეხშირადბებია, მამისდედამახსოვდახატების
წინმუხლებზემდგარი.ვერციმასვიტყოდირომმეორებებია,
ასტროფიზიკოსი,ურწმუნოათეისტიიყო, მაგრამ ღმერთთან,
განსაკუთრებულიურთიერთობაჰქონდა, უმღვდლოდაუეკლესიო. .
.
ერთხელ მამამორივესხუმრობითკითხა: "
რომელიხართ უფრო ახლოს
ღმერთთანო. .
."სიდედრმამშვიდადუპასუხა, "
დედათქვენისულიერად
სიძევ,მეკიფიზიკურადო. .
."მამაჩემმაგაიცინაბებოსმიუბრუნდა
"დედაჩემო, შენჩემსსულზეიზრუნე,სიდედრი-ფიზიკურად
მომხედავსო. "რავიცოდითმაშინ, ბებოსპირდაპირ თუაუხდებოდა
შვილისხუმრობა.მამისსიკვდილისშემდეგფეხზემდგარიაღარც
მინახავს,სულ მუხლზედაჩოქილიავედრებდაუფალსშვილის
უდროოდწასულ სულს. ..

"სულსმოუსმინეო.
..
"შეეძლოეთქვაილოცეო,
თავადაცხომ
ლოცულობდა. .
.დაუცბადმთელისხეულითმივხვდი სინამდვილეშირა
მითხრა.
..

სახეშიშევხედე.მშვიდადმიმზერდადათვალებშიმიცქერდა, როგორც
ყოველთვისახლაცსწრაფადდაიჭირაჩემიფიქრი, სახეზენათელმა
გადაუარა,სასთუმალიმომიმარჯვა,შუბლიდამისველა, ფეხზეადგადა
თვალსმოეფარა.ვგრძნობდი, რომსდაღაცახლოსიყო, მაგრამვეღარ
ვხედავდი.

გულისყური მოვიკრიბე,თვალებიდავხუჭედასაკუთარ სულში

ჩაძირვადავიწყე.ნელ-ნელავღრმავდებოდი.მთელიგონებით და
სხეულითვიძირებოდი, ახლაისუნდაგამხდარიყომთავარი.მასუნდა
დაეკავებინაგონებისდასხეულისადგილი,მასუნდაეკარნახარა
უნდაგვექნა,როგორუნდამოვქცეულიყავით, ვგრძნობდიროგორ
მიჭირდადაღმასვლა, სიღრმეშიჩაღწევა..
.დამძიმებულიყო...
გამკვრივებულიყო..
.მწარეეკალივითისუსხებოდა. .
.მუშტად
შეკრულიყოდაშიგნიდანმცემდა. ..ეწვოდა,ტკიოდა,დარდობდა,
დაწყნარებადასიმშვიდეუნდოდა, სითბოს,სინათლესელოდა. .
.მე,
მე
მელოდაჩემიერთგულიერთიმესამედი. ..ჩემგანბოლომდე
გამეტებული,უყურადღებოდმიგდებული. .
.მიტოვებული.საკუთარი
თავისშემრცხვა,გულიმეტკინააქამდეთვითონრომვერ მივხვდი
მთავარს.არცმიფიქრიამასაცთუუნდოდამოვლა, მოფერებადა
მოსვენებადანარჩენიორიმესამედივით.

"-
სულ რაღაცასგაიძულებდიდადაგღალე,გაგტანჯედაგაგაწვალე.
ყურადღებასარ გაქცევდი, მეგონაარაფერიგჭირდებოდა,ჩემი
მსახურიიყავი...თურმევცდებოდი, არ ვიცოდი, არ მისწავლია...
მადლობაარასოდესმითქვამს,არმომივლია, არ მიზრუნია.ახლა
თავიგამახსენედაძალასმიჩვენებ.როგორიმთავარიყოფილხარ
თურმე...მეცოდინებარომდიდიდაძლიერიხარ. .
.ჩემზენათელი. ..
ჩემზეერთგული. .
.შენხარსიცოცხლე, ჩემგანდაუფასებელიდა
შეუყვარებელი.ჩემიშეუგნებელიდადაუძლეველ მისწრაფება
გადარჩენისთვის,შენიუხილავიძალისწყალობაყოფილა.
ყოველთვისგაგიფრთხილდები, უსაზღვროდმეყვარები, ნამდვილი
სიყვარულით, როგორცშენსსიმაღლესდასიდიადესშეეფერება. ..
ვიზრუნებრომსუფთადანათელიიყო,მოგივლი, რომარასდროს
დამძიმდედაგაბოროტდე.აქამდეხომგვატარამედაშენჩვენმა
სხეულმა,როგორცმეშემეძლო-ისეგვატარა.ახლაშენუნდაიმარჯვო,
შენუნდაგვატარო. .
.ისევერთადრომვიყოთ, ისევგადავრჩეთ. .
.გთხოვ,
დამშვიდდი, გაძლიერდი, დაგვეხმარე.შენიძალამოგვეცი,
გადმოგვისხი,თორემ. .
.ერთმანეთსგავეყრებით. .
.ცალკ-ცალკე
დავიფანტებით.სხეულიმიწასდარჩება, შენცაშიგაფრინდები, მეკი
ვიქნებისადღაცშუაშიგამოკიდებულითქვენსძებნაში. .
.ჩვენი
სამეულსკისიკეთეებისკეთებაშეუძლია, სამართლიანობისთვის
ბრძოლაშეუძლიადანათელიშეგემატება, შენინათელიმეც
დამამშვიდებსდასხეულიგაძლიერდება.არცკივიცირამდენჯერ
გაწყენინე,რამდენჯერ გატკინედაგაგამწარე,ვერცკივგრძნობდი
როგორგაწვალებდი. .
.შევცდი,შევცდი. .
.შენდობასგთხოვ, ორივე
შენდობასგთხოვთ. .
.გვაპატიე. .
.დაჩვენთანდარჩი. .
."

ყელთანამომჯდარმამუშტმაგაშლადაიწყო.სიმძიმენელა
ქრებოდა.უცნაურმადაუცნობმასიმკვრივემეკლებიმოიშორა,
შემსუბუქდა,
გაიხსნადასხეულშილაღიმდინარესავითდაიძრა.
ყველაძარღვს დაუჯრედსმიაგნო, ჩემისხეულისფორმამიიღო, ჩემს
ძვლებად,ხერხემლად დახორცადიქცა, ყველგანგაჯდადაძალად
დაიწყოგადაქცევა.გონებაშიფორიაქიმშვიდდებოდა..
.მინავლული
გულისძგერამომძლავრდადაჩვეულ რიტმსუბრუნდებოდა.უღონობა,
უძლობადაუსურვილობათანდათანმტოვებდა, სხეულიდან
ფეხაკრეფით იპარებოდა.კარგახანსუძრავადვიწექიდაჩემისულის
მოძრაობასვუსმენდი, როგორაკითხავდა, ავსებდაყველაკუნჭულს და
ყველგან საოცარ ძალასტოვებდა.უზომომადლიერებისგრძნობა
დამეუფლა.წამოუდგენელიბედნიერებადასიმსუბუქემეწვია.ეს
ნამდვილად ისიყო, რასაცნეტარებასეძახიან.უსაზღვრო
ბედნიერებისდამადლიერებისერთდროულიშეგრძნება.თურმე,
უმაღლესისიკეთისმიღწევა, საკუთარისულისმოსმენით იყო
შესაძლებელიმაშინაცკი,როცასხვააღარაფრისიმედიაღარ
არსებობდა.

წარმოუდგენელიიყო ყველაისშეგრძნება, რაცტალღად ვრცელდება

არამხოლოდ ჩემსსხეულში, არამედმისგარეთაც. .
.როგორცსულს
შეეფერებოდა,ისეთისიმაღლით მაპატიადაშემინდო. .
.სულისძალით
დაწმენდილ გონებაშირაღაცგაუაზრებელიაზრიმიტრიალებდა, კარგა
ხანსვუსმენდიდაველოდი, როდისიქცეოდასიტყვებად.ძალადა
ენერგიათანდათანმემატებოდა.ფილტვებისასავსებად სუფთაჰაერს
უფრო დაუფრო ღრმად ვისუნთქავდიდაველოდი.როგორციქნა
სიტყვებმაბრწყინვადაიწყესისეთიმახლობელიიყვნენესსიტყვები,
რომთითქოსჩემშიჩემსდაბადებამდეარსებობდნენ:" თავითთვისით
მზეხარ..
.გაბრწყინებულიმზე.
..საკუთარითავისმზე..
.აითურმე
როგორიქმნებასაგალობელი. .
.თურმეროგორ. .
."

თვალიგავახილე.სამისერთობადაერთისსამობაჩემთვისისეთი
ნათელიგახდა, როგორცარასდროს.იმისშეგნებამრომგაგონებადა
გაგება,დანახვადახედვასულ სხვადასხვაყოფილა,უცბად
გამააზრებინაჩემისულიერისიმწირე..
.

"-
რაუმწიფარივყოფილვარ, რაუმწიფარი..
.რამდენირამ
გამომრჩენია,რამდენიშემშლია...თურმესულისთვალებით უნდა
წაიკითხოსულისძალითუნდაიგრძნო, მერეგონებით უნდაგაიაზრო
რასგრძნობდაისემიიტანოგულამდე.პირმაკიგულშიგატარებული
სიტყვაუნდაამოთქვას...ასეთსიტყვასდიდიძალააქვს...მეკისულ
პირიქით ვიქცეოდი.
..რაცკიგონებასწაეკარებოდა,კარგითუცუდი,
ყველაფერსსულსვაძალებდი.ისკიიბრძოდა, მხოლოდ ისუნდოდა,
რაცგაანათებდა,შეამსუბუქებდა,მეკიამორჩევასაცარ ვაცლიდი,
ვაყრიდიდავაყრიდიყველაფერს.ისევშხამავდი, როგორცსხეულს
წამლავსცუდისაკვები..
.ესშინაგანიჭიდილისამივესგვანადგურებდა.
ღმერთო, ესრასისულელესჩავდიოდი, თურმე სულ უკუღმამიცხოვრია,
სულ უკუღმა..
."

ჩემს სუნთქვაზეალ კაბირმამაშინვეჩემთანდაიმუხლა,

მანიშნა
რომუნდაშემხებოდადაშუბლზეხელიდამადო.
 -მაშალაჰ,სიცხემდაგიკლო.ასეუცბად?.
.ერთისაათისუკან
იწვოდი..
.-გაკვირვებით დამაცქერდა,
მაგრამ მერეთითქოსრაღაცას
მიხვდა,თვალებში ჯერგაკვირვებაჩაუდგა,მერეისსაოცარინათელი,
მისიდიდისაიდუმლოსგამხელისასრომშევნიშნე.

-ესეიგიშეძელი...წარმოუდგენელია!გამოგივიდა!ახლაერთი
საფეხურით მაღლახარ წმინდასარკისმემკვიდრევ...ესწამალი
დალიე, წყალიმოსვი,არმიპასუხო,არ ილაპარაკო.თუდაძინებას
შეძლებ, ნამდვილადდადგებიფეხზე.,გზასმხოლოდ მაშინ
გავაგრძელებთ, როცაუკეთიქნები.საჰარაშენთვისუკვეწარსულიადა
დაივიწყე,მხოლოდ მომავალზეიფიქრე.ახლაკი დაიძინე. -წყალი
პირთანმომიტანადამანიშნაცოტამომესვა.

წყალმაგონებადამიწმინდა.მზერაგამეხსნა,
ბროწეულისფერი ნელ-
ნელალღვებოდადაყველაფერსბუნებრივიიერიუბრუნდებოდა.
თვალებიდავხუჭედაძილმაფრთხილადწამიღო სითეთრეში.თვალი
რომგავახილე,მზეუკვეამოწვერილიყო.

ალ კაბირი მოფრუტუნეცხენთანიდგადახელშირაღაცნივთიეჭირა
დაყურადღებითაკვირდებოდა.ჩემიახალისულიერიმგდომარეობა
ისემეამა,რომგადავწყვიტეცოტაკიდევდამესვენადამერე დამეძახა
მისთვის.ამიტომმეცშევეცადეგამომეცნორაიყო ესუცნაურინივთი,
რომელიცაქამდემისხელშიარ მენახა.

საჰარასქვიშისფერი,
მოქნილი, კოპწია,
მოხერხებული,წიბოებზე
სავარცხელივითდაკბილულისხეული, მოკლელულით თავდებოდა.
სწორედესმოკლედაპატარალულაამჟღავნებდა, რომ ეს
სათამაშოსავითლამაზინივთი,საკმაოდმძლავრიცეცხლსასროლი
იარაღიუნდაყოფილიყო.გამახსენდაადრარმარომრაღაცმისცადა
უთხრაწუთშიექვსასტყვიასისვრისო,ასეთსისწრაფესმხოლოდ
ავტომატითუგაართმევდათავს.ისეთიმოქნილობისდასიმსუბუქის
შთაბეჭდილებასტოვებდა,მეცადვილადშევძლებდიმოხმარებას.ვერ
ვხვდებოდისაიდანუნდამოხვედრილიყოტუარეგისხელშიასეთი
უნიკალურიიარაღი.

ალ კაბირმაცალ მუხლზედაიჩოქა.ყურადღებითსწავლობდაყველა
უმცირესდეტალს.მჭიდიმოხსნადაგვერდზეგადადო.შემდეგნელა
დაშალადაყველაფერიმწკრივზედაალაგა.საკეტსდასახლეტს
მიუბრუნდა,მოსინჯა,ისიცგვერდზეგადადო.მჭიდებიდანვაზნები
ამოყარა,ხელით გასინჯადაყველავაზნაცალკ- ცალკე დაათვალიერა.
რაცსაეჭვოდმიიჩნია, ხურჯინშიჩაყარა,დანარჩენიისევმჭიდებში
ჩაალაგადაიარაღი ააწყო.სასხლეტსგამოკრა, მსუბუქმატკაცუნმა
ამცნორომყველაფერიწესრიგშიიყო.კონდახიმხარზემიიდო,
სამიზნესგახედა,გასროლისსავარაუდოტრაექტორიათვალით
გაზომადააშკარად მოიწონა.კმაყოფილმაერთიმჭიდიბუდეშიჩასვა.
სათადარიგოები ქამარშიჩაიწყო, იარაღიაიღო დაფეხზეადგა.

ვუცქერდიდავფიქრობდი რომმამაკაცისთვისყველაზეკარგი
სამკაულიმართლაციარაღიიყო, კარგიიარაღი.მასთან
ურთიერთობისასსულ სხვანაირებიხდებოდნენ,თვალებისხვანაირად
უბრწყინავდათ,
საკუთარითავისრწმენაემატებოდათ.

მაგრამამკაცს,არამხოლოდსაოცრადუხდებოდა, არამედმისსხეულს
რაღაცისეთიმნიშვნელოვანიშეემატა, რამაცწარმოუდგენელად
მიწიერი,კაცურიხიბლით აავსო.მისითვალებიდანნათელი
იღვრებოდა.მოქნილი,შეკრული, ძლიერიდაუზადოსხეულიკიდევ
უფრო უნაკლო ჩანდაქათქათაქვიშისფონზე.გვერდით ამაყად
თავაწეული, ღირსებით სავსე,
ფრთხილიდაუშიშარიშავი არაბული
ბედაურიედგა.მათ ზურგსუკანკიტაატითამოდიოდათეთრიუდაბნოს
მზე.უკვევიცოდი,რომზუსტადასეთიდამრჩებოდამეხსიერებაში,აი
ასეთი,როგორიცახლაიდგა,ღამესავითშავარაბულ ბედაურთან
ერთად ამომავალიმზისსხივებზემდგარი, ზეციურიმხედარივით
უნაკლო, სრულიად მიწიერიკაცი.

მზეთეთრიოკეანიდანყვითელიბურთივითამოვარდა.სხივებმა
ღრუბლისკონტურებიოქროსფრადმოხაზესდამიწასმისინატიფი
ჩრდილიდააფინეს.ჩახჩახაბურთისწრაფადმიგორავდაზემოთ.მისი
ბრდღვიალიყოველ წუთსდამაბრმავებელიხდებოდა.ალ კაბირმა
მზესგახედა,თავსაბურავიმოიხსნა,გაშალადაცხენსგადააფარა.
ჯადარი ქანდაკებასავითუძრავადგაჩერდადათეთრიაბრეშუმის
საბურველითმთლიანადდაფარული, დიდიტრიუმფისმომლოდინე
ბრწყინვალეშედევრსდაემსგავსა.

ჩარდახიდაგრძელდადაცხელ ქვიშაზექეჩაგაიშალა.
ჩრდილებმადამოკლებადაიწყეს.ალ კაბირმაწყალიდაგეოლოგის
ჩანთაჩვენსშორისტიხრადჩადო.ერთმანეთსვეღარ ვხედავდით.
მხოლოდ სხეულით ვგრძნობდიროგორიჯდაჩანთაზეზურგით
მიწოლილი, მოხრილ მუხლზეჩამოდებულიხელით, მოჭუტულიმზერით
გასცქეროდადასავლეთსდარაღაცგეგმასაწყობდა.ვიცოდი რაც
აწვალებდა.სისხლისდაღვრაარუნდოდა.პოლონელსაცკი
მოსაკლავადარ იმეტებდა.ჰილალესჟინსაყოლილიადამიანების
სისხლშიხელისგასვრასერიდებოდა.ბრაზობდატუარეგების
დრომოჭმულ ტრადიციებზე,სიბეცეზე,არასწორარჩევანზე.
გაუნძრევლადვიწექი,არმინდოდაგაეგორომარ მეძინადამთელიამ
ხნისგანმავლობაში ჩუმადვუცქერდი.უცბადგავიფიქრე,შეიძლებოდა
ისიცასევემიცქერდაროცატბაშიშიშველივბანაობდი.ესაზრიისეთი
დამაჯერებელიმეჩვენა,თავზარიდამეცა.ვცდილობდიგამეხსენებინა
მართლაეძინათუარა,როცამისფეხებთანმივწექი, მაგრამამაოდ..
.

გარშემოთეთრისიცხემხურვალებადჩამოწვა.მზეზენიტზე
დადგადადედამიწასარკედიქცა.თეთრიქვიშისუთვალავიკრისტალი
ცისარტყელას ფერებადაკაშკაშდა,თითოეულმანამცეცმაგულში
საკუთარიმზეჩაიდგადამთელიმიწადაზეცაერთადდაინთო.რომარ
დავბრმავებულიყავი,
თვალებიმაგრადდავხუჭედაზედ ლისამი
ჩამოვიფარე.ახლამხოლოდალ კაბირისარათანაბარისუნთქვა
მესმოდა,რომელსაცხანდახანჯადარისმოკლესუნთქვაფარავდა.

მიწაწარმოუდგენლად ხურდა.ყველაფერსალმურიასდიოდა, ოფლი

გამოსვლასაცვერასწრებდა,მაშინვეშრებოდადაჩემისამოსი
მარილითიფარებოდა.სხეულიცალკესიცხისგანმეწვოდა, ცალკე
მარილისგან.განსაკუთრებითზურგისჭრილობამთანგავდა, ფეხები
შეხვეულიმქონდადანახვევიასეთუისემარილისგანმიცავდა.სანამ
მზეარგადაიხრებოდა, არუნდამემოძრავა,
მოკლედ უნდამესუნთქადა
სხეულშიწყლისმარაგიუნდაშემენარჩუნებინა.მიუხედავად იმისა
რომასეთიმდგომარეობაჩემთვისუცხოაღარიყო, მაინცსაშინლად
მიჭირდა.სულ სხვაგვარიიყო თეთრიუდაბნოსმზე,სულ სხვანაირი.
..
უფრო შეუბრალებელი, სასტიკიდაუფროძლიერი.მისი
ცეცხლისმფრქვეველიდათვალისმომჭრელისილამაზე ყველაფერს
დაუნდობლად ხრუკავდა, წვავდადაფერფლავდა..
.

-ნილნა.
..
საღამოსდახმარებადამჭირდება.-თბილმახმამლამაზ
მელოდიადჩაისრიალაგულისყური.ისედაილაპარაკა, ნამდვილად
იცოდარომაქამდეარმეძინადაშევცბი.სიჩუმეაღარ გამოდიოდადა
ჩურჩულითვკითხე:

-როგორ?

-ჰილალესსამოსიუნდაჩაიცვადამისისამკაულებიგაიკეთო.ზედ
ოაზისისშესასვლელთანშეიძლებატუარეგებისსაფარიდაგვხვდეს.
ყველასამენოკალიაუნდაეგონო. .
.თავიცისეუნდაგეჭიროს,მისგან
ვერ უნდაგაგარჩიონ.ამიტომოაზისშიმთვარისშუქზეშევალთ.დღის
სინათლეზეანჩირადღნებისშუქზეგიცნობენ.იქნებამხრიკმაგაჭრას
დადიდ სისხლისღვრასავცდეთ.მანამდესაკმაო დროა,ენერგია
გჭირდება,მართლაუნდადაიძინო.ლისამიდაასველე, სახეზეაიფარე
დაპირქვედაწექი.ცხელიჰაერიყელსაღარჩაგხრაკავს, ფილტვებიც
აღარ აგეწვება.

„.
..
ვერაფერს,ვერაფერსვერგამოაპარებ...
"-სახესირცხვილისგან
ამეწვა.პირქვეგაწოლილმათავქვეშმკლავიამოვიდე.სახეზესველი
ლისამისაფარებამმართლამიშველა.ხორხიაღარმეხრაკებოდა,
უკეთესადვსუნთქავდი,მაგრამმისმაგეგმამმოსვენებადამიკარგა.
ვეჭვობდი,რომჰილალესსამოსიარ მომერგებოდა.მთელიესდრო
ისედაც ნამდვილ ალქაჯსვგავდი,ახლაკიახალი უხერხულობა
მელოდა.ალ კაბირიაუცილებლადშემათვალიერებდა.არ მინდოდა
ცუდიშთაბეჭდილებადარჩენოდა.კოპწიასამოსისაერთოდთუ
ჩამეტეოდა,მთელისხეულიგამოკვეთილადგამოჩნდებოდადა. ..
საშინლადარმომიხდებოდა.ჩემშიგაველურებულიმომთაბარე
კვდებოდადაქალიიღვიძებდა.საშინლადმომინდასაკუთართავს
გავქცეოდიდათვალებიდავხუჭე.გარინდულმავიგრძენიროგორ
მეფერებოდასულიშიგნიდან, გულზესალბუნადდამეამამისი
ლიცლიციდამსუბუქმაძილმაწამწამებზემოიკალათა. ..

როცაგამეღვიძა,
მზეუკვეგვარიანადგადახრილიყო.
წუხანდელთანშედარებითიმდენადკარგადვიყავი, რომწამოვჯექიდა
წყალიდავლიე.ხელებიდასხეულიისევმემორჩილებოდადა
გაცილებითუკეთვგრძნობდითავს.ალ კაბირსსამოსიგამოეცვალა,
შავიგალაბაგადაეცვა,თავზეცშავისაბურავიშავიუკალით
დაემაგრებინა.ლისამისნაგლეჯსწყლითასველებდადაჯადარს
ქვიშისმტვრისგანდაოფლისგანწმენდდა.ცხენიპატრონის
მოფერებასცდილობდადათავსკმაყოფილიიქნევდა.ჩემს
მოძრაობაზეალ კაბირმახელითმანიშნარომმომზადებისდროიყო
დამიბრუნებულმაისევგააგრძელაჯადარისმოვლა.

სელისკალათაზეხამადნაქსოვიტილო, ბინტი,ბედუინების
მალამოდაწყალიდამხვდა.ჩარდახსმოვეფარედამარილით
გაჯერებულისამოსიგავიხადე.სველიტილოთისხეულიგავიწმინდე,
პირიდავიბანედათმადავივარცხნე.ჯერმარჯვენაფეხზეშევიხსენი
სახვევი.აბებისდამსახურებითჭრილობაუკეთგამოიყურებოდა.
მალამოწავისვიდამჭიდროდშევიხვიე.მარცხენაფეხისჭრილობა
ძალიანცუდ დღეშიიყო,სისხლიაღარმდიოდა, მაგრამ
შეშუპებულიყო დამტკიოდა.ისიცმჭიდროდგადავიხვიედასელის
კალათასმივუბრუნდი.

მოხუცისილისმზრუნველ ხელს ფაქიზად ჩაელაგებინატილოში

ცალკ-
ცალკეგახვეული სამოსიდასამკაულები.

ლალის, ალმასის,
ლურჯიიაგუნდის,ფირუზის,მარჯნისდაძოწის
საოცარიფორმისდასილამაზისყელსაბამები, სამაჯურები,
საყურეები,
ფეხზემოსახვევიმძივები,
ქამრები,
ერთიმეორისმიყოლებით გავშალე
მიწაზე.

ფირუზისდამარჯნისსამკაულებითავისიგანსაკუთრებულიფერებით
ყველასგანგამოირჩეოდნენ.მათდანახვაზეუცბადგამახსენდაჩემი
პროფესია,ხელშიჯერფირუზებიავიღედაყურადღებით დავაკვირდი,
მთლიანიქვისგანარაჩვეულებრივისიფაქიზითგამოჭრილ ბრტყელ
რგოლებსმსუბუქიჰაეროვნებაამშვენებდა.ფირუზებსტუარეგული,
გაწელილიჯვარიეხატა,ორიაქლემიციყოამოჭრილი, ზედ
ამხედრებულიქალებისგამოსახულებით.სადღაცშორ ჰორიზონტზე
მთებიდაკლდეებიმოჩანდნენ.ტურაეგებისლეგენდისგმირები,თინ-
ჰინანიდათაკამატი,
აქლემებით მიიჩქაროდნენატლასისმთებისკენ.
მაგრამესტვიფრები,თუმცაშესანიშნავადიყოამოხაზული,ახლოსაც
კივერმივიდოდნენმარჯნისსამკაულებთან.

მოვარდისფროსამაჯურებიგანსაკუთრებულისინაზით დასინატიფით
ანათებდნენდამასზეშესრულებული ბარელიეფურიკამეაუნებურად
იტაცებდათვალს.გადავწყვიტემარჯნისსამკაულებიამერჩიადა
ფირუზიგვერდითგადავდე.ერთისამაჯურიხელშიავიღედა
დავაკვირდი.ზედქალისსახისნაწილიიყო ამოტვიფრული,
იდეალურად მოხაზულიმხრით, ყელკისრით,ნიკაპით,მშვენიერი
გაშლილითმებით.ისეთი სიფაქიზითიყოსავსე.კისერთან
დაგრეხილიპაწიაკულულითითქოსჩემსსუნთქვზეირხეოდა.
ბარელიეფიდიდიმოთმინების, ზუსტიხელისდადახვეწილი
ხელოვანისმაღალ გემოვნებაზემეტყველებდა.

სამაჯურზეამოტვიფრულისახისდანახვაზეგულმარეჩხიმიყო.ვიეჭვე,
რომესსამკაულები ალ კაბირისნახელავიუნდაყოფილიყო.მისი
არაჩვეულებრივისაჩუქარიჰილალესთვის.გამახსენდაროგორი
მოწიწებით მიართვალალები.წარმოვიდგინეროგორისიყვარულით
დამოთმინებით მუშაობდაქვაზე,
როგორაქანდაკებდათითო პაწია
დეტალსდაშიგნითრაღაცმეტკინა.მარჯნისსამკაული ცივად დავდე
დაისევფირუზებიავიღე.მწარეირონიამწამშიმოირბინაჩემი
გონებადასასულეშიგამეჩხირა.ახლაჩემთვისსულერთიგახდა
მომერგებოდაან მომიხდებოდათუარაჰილალესტანსაცმელი.
ჭყეტელასამოსიდანლაჟვარდისფერიამოვარჩიე,ფირუზის
სამკაულებიშევუხამედამზადებადავიწყე.

ჯერთმაავიწიედაცხენისკუდივითშევიკარიყვითელი
თასმებით.კოჭებზეწვრილიფირუზისმძივებიდავიხვიე,საფეთქლებს
უკანთმაზეფირუზისსავარცხლებიგავიკეთე,ხელებზე სამაჯურები
ავისხი.საყურეებიდავიკიდე დასამოსსდაწვდი.ჯერქვედატანი
ჩავიცვი,შემდეგზედატანიდაკისერთანთასმით შევიკარი.
ტანსაცმელი ზუსტად მომადგა,ლურჯისანდლებიცისემომერგო,
თითქოსჩემსფეხებზეამოესხავიღაცისმოხერხებულ თითებს.მაგრამ
ესაღარმადარდებდა.ყელსაბამიყელზეშევიბი, ლაჟვარდისფერი
მოსასხამიავიღე,ფეხზე წვალებითავდექიდაწელშიგავსწორდი. ..

-მზადვარ.
..

ალ კაბირმაჯადარსაღვირშიწაავლოხელი,ჩემსკენმობრუნდადა
გაკვირვებისგან მსუბუქადწამოუსტვინა.
..

-დიდებაალლაჰს!!!რასაოცრებაა.
..
წარმოუდგენელიგარდასახვაა.
..
ბრწყინვალეა!თითქმისუზადო..
.-როგორღაცსულ სხვანაირად
გაიჟღერამისმახმამ.

-თითქმის?
!

-შენიმშვენებასაჰარასმზესაცშეშურდებაამენოკალია!ოდნავ
დაღლილიგახლავართ, გაქცეულისიტყვისთვისნუდამსჯით.
..-გაიღიმა
ალ კაბირმა,ხელიმკერდზემიიდო, წელშიმოწიწებით მოიხარადა
თავიდამიკრა.

-მეტულემალ კაბირ,მეტულემ!შენითვალებილამაზად ხედავენ

სამყაროს!-დაწვრილებულიხმით გამოვაჯავრეჰილალესდა
საშინელიკმაყოფილებადამეუფლა. .
..

ალ კაბირმაჩემსქალურხრიკზეგულიანადგაიცინადახავერდოვანი
სირბილემოიყოლა.ჩარდახსშემოუარადაჩემსწინგაჩერდა,
მოჭუტულიმზერით თავიდანფეხებამდეამხედ-
დამხედადაღიმილით
მითხრა:
 -ჰილალერომგხედავდესშურითმოკვდებოდა.
..
თუმცა.
.

-რათუმცა?

შეხებისნებართვაზეთავისდაქნევითდავეთანხმე.ჩემსმაჯაზექვის
სიმძიმით ჩამოწოლილ სამაჯურსფრთხილადშეეხო, ასწიადამკლავზე
მკერდისსიმაღლეზედამიმაგრა,შემდეგმეორესმიწვდადაიგივე
ადგილიმიუჩინა.უკანდაიხია,დამაკვირდადაშემდეგმოწონების
ნიშნადთავიდააქნია.

-ახლაყველაფერიწესრიგშია.ტუარეგებისისტორიაშიყველაზე
ღირსეულიდამშვენიერიამეოკალიაიქნებოდი, კეთილი,გონიერი,
საკუთარიხალხისნამდვილიპატრონი.ახლაკიჰილალედ უნდაიქცე
დაშენსკეთილ ბუნებასდროებითშეელიო.მთელიარსებით
ამპარტავნება,მედიდურობაუნდაგამოხატოდაპასუხისღირსად
არავინჩააგდო.ამენოკალიათავსარავისუტოლებს, ისდედოფალია,
გახსოვდეს,მისთვისმხოლოდმსახურიდამონაარსებობს, მისთვის
ყველაუბრალოიკლანია. .
.

-შენც?-ორივესამაჯურინელაშევისწორე, მკლავებზეკარგად
მოვირგედამარჯნისსამაჯურებისკენგამექცათვალი.
..

ალ კაბირმაარაფერიმიპასუხა,
მაგრამ ჩემსეჭვიანმზერასთვალი
გააყოლადაჩემსფეხებთანგაშლილ მარჯნისსამკაულებზეშეაჩერა.

უთქმელისათქმელი ჩვენსშორის,ნათქვამივით გაიჭედა.უნებურად

გავიშალემხრებში,თავიმაღლაავწიე,მედიდურებისდა
ამპარტავნებისნაცვლად,-სახეზესიამაყე,იმედგაცრუებადააქამდე
უცნობიტკივილიერთად დამეხატა.ჩემითავიპირველად დავინახე
გარედანსხვათვალით, სხვასაზომით...ვიგრძენი,
როგორუცბად
გავიზარდერამდენიმეწუთში, მიწაზეგაშლილიმარჯნის
სამაჯურებიდან-ჩემსმკლავებზეაცმულ ფირუზისსამაჯურებამდე.

ალ კაბირსსახეშეეცვალა,ჩემსფეხთითდაიჩოქა, მარჯნის
სამაჯურებისწრაფად აიღო, ხელშიშეატრიალა,შეატყუპადაკარგად
დააკვირდა.

მზერაგაუქვავდადადაუცარიელდა,
თითქოსერთბაშადდაავიწყდა
სადიყოანრატომ. ..თვალებიშუშასავითგაუხდადასიბნელემდაიწყო
ჟონვა.ჯადარმაპატრონისცვლილებამაშინვეიგრძნო და
დაიფრუტუნა.ცხენისხმაზე გამოერკვა,ყელსაბამსდასაყურეებს
დაწვდა.კარგადდაათვალიერათითოეულიდეტალი,ჯერ სამაჯურებს
ეამბორამოწიწებით, შემდეგყელსაბამსდასაყურეებს,შუბლზემიიდო,
ისევშეატყუპასამაჯურებიდაისევდახედა.

მეორესამაჯურზე,სახისმეორე, მთავარინაწილიიყო ამოკვეთილი.

შეტყუპებულიბრტყელირგოლებიდანახლამთლიანისახემიმზერდა,
უნაზესი,
ძალიანლამაზი, მშვიდიდასათნო.ყვრიმალები,ღაწვები,
წარბები,ცხვირისნესტოები,ნუშისფორმისთვალები, პატარატუჩები,
საფეთქლებიდასახისნატიფიოვალიისეთისაოცარისიზუსტით იყო
მოხაზული, თითქოსმთლიანადგაცოცხლებულიყოდარაღაცისთქმას
აპირებდა.არა,ესარ იყო ცეცხლოვანივნებით სავსეტუარეგების
დედოფალი,ესშინაგანინათლითმოსილი, თითქმისღვთაებრივისახე
იყოდაალ კაბირი. .
.თვალსვერაშორებდა.

ძლივსგავბედეშერხევადახმისამოღება.

-ალ კაბირ,
ვინარისესქალი.
..

-დედაჩემი.
..

-ვინ?
??-მოულოდნელმაპასუხმადამისმაუცნაურმახმამისე
დამაფრთხო,რომუნებურადუკანდავიხიე.

-სამაჯურებზედედაჩემისსახეა.ყელსაბამზედინასტიისნიშნები.
..
ბოლოსამსამკაულებითმახსოვს,ესმისიმარჯნებია..
.

-ესეიგი,ისმკვლელობადაყაჩაღობაგილფიალ კაბირისძირას,
შენრომმიამბე,ჰილალესმამამჩაიდინადასამკაულებინადავლად
დაიტოვა..
.

-ასეა.
..

-ტომისუხუცესებსეხსომებოდათეგამბავი,
რატომარგითხრეს?
ასეთ ამბებს,
როგორცსაგმიროსაქმეებს,
ღამით კოცონებთან
ჰყვებიანტუარეგები.

-ანარდავუნახივარ ან.
..წლებისშემდეგვერ მიცნეს.მეც
არავისთვისმითქვამს.

-აქამდეესსამკაულებიჰილალეზეარგინახავს?
დაფიქრებულმაალ კაბირმაუსიტყვოდამანიშნაუარი.

-მაშცოდნიასინამდვილეშივინხარალ კაბირ, ისიციცისრა

ჩაიდინამამამისმა..
.შენსდასანახადარგაიკეთებდა.ასერომარ
ყოფილიყო, ამსამკაულებითაუცილებლად მოგაწონებდათავს.ეს
მარჯნებიხელოვნებისუნიკალურინიმუშია,ალმასებსაცჯობიადა
იაგუნდებსაც.
..იდეალური,უზადოდაიმდენადჰაეროვანია, ქვის
სიმძიმე არცკიემჩნევა.

-ალლაჰ.
..რაუცნაურიდასაბედისწეროდამთხვევაა.
..

-ესმხოლოდ კარგისნიშანია,
მხოლოდკარგის...ამდენიწლის
შემდეგდედისსახედაგიბრუნდა,საგვარეულოსამკაულებმა
ნამდვილიპატრონიიპოვეს,თავადმოგაგნეს.
..

ალ კაბირი აღმოსავლეთისკენშებრუნდადამეორემუხლითაც
ჩაიჩოქა.

-არარსღმერთიგარდაალლაჰისადამუჰამედიამოციქული
მისი.
..
-ლოცულობდაღრმად, მთელიგონებით,სულით და
სხეულით..
.ლოცვისსიტყვებს წლობითდაგუბებულიტკივილი
წვეთობითამოჰქონდათ მისისულიდან.

მისიწუხილისმიმართ უდიდესიმოწიწებადამეუფლა.ხელირომარ
შემეშალა,ჯადარსკისერზემოვეხვიე,
მისიდახმარებით ათიოდე
ნაბიჯიგადავდგიდაშორიახლოს ქვიშაზედავჯექი.მისლოცვასჩემი
ლოცვითავყევი.კრიალოსანივითვმარცვლავდი" მრწამსის"სიტყვებს,
ერთიდანმეორეზემძივებივითგადავდიოდისანამბოლო სიტყვამდე
არმივედი.

ლოცვამასაცდაემთავრებინა, მაგრამისევმუხლმოყრილიიდგა,
დუმდადამარჯნებსდასცქეროდა.მინდოდამედროვებინამისთვის
საკუთარ თავთანდაბურნებადასაქმესშევუდექი.ჩქამისგარეშე
მოვშალეჩარდახიდახურჯინადვაქციე.სამოსიდადარჩენილი
სამკაულებიისევსელისკალათაშიჩავაწყე,ჩემიგამონაცვალი
სამოსიცშიგჩავაგდე.ყველაფერიერთადდავაწყედაქეჩაცავახვიე.

ალ კაბირიფეხზეადგადამობრუნდა.ძველებურად
გამოიყურებოდა,ოღონოდუფრო ძლიერიმეჩვენა, შინაგანად სავსედა
მშვიდი.პირდაპირ ჩემსკენწამოვიდა,
მისინაბიჯებშიისეთი
სიმსუბუქეიგრძნობოდა, თითქოსყველატიტანისტვირთიერთბაშად
ჩამოხსნესმხრებიდან.ამჯერადშეხებისნებართვაარუთხოვია
მხარზეისემომხვიამკლავი,მკერდზეფრთხილად მიმიხუტადა
შუბლზეტუჩებით შემეხო.
..

-მადლობელივარ ბედისწერის,შენთანრომშემახვედრა..
.-
მელოდიურ, დაბალ,ლამაზხმასისევდაბურნებოდასირბილედა
ხიბლი.სამაჯურებსმოწიწებითგადაუსვახელი,ყელსაბამთანდა
საყურეებთანერთად ფაქიზადგაახვიატილოშიდაუბეში ჩაიდო.
ბარგიხურჯინშიჩაალაგადაცხენზეგადაკიდა.სახეთავსაბურავით
აიხვია,იარაღიმარჯვენამხარზემოიგდოდაგარშემო ყველაფერი
ყურადღებითმოათვალიერა.

-წასვლისდროა.მოემზადე"
ამენოკალია,
"მივდივართ.-
ცხენზე
შემსვადათვითონაცსწრაფადამხედრდა.

ჰილალესმოსასხამიმხრებზემოვიხვიედამკერდთან გავნასკვე.
ჯადარიაცეკვდა,სიმძიმემოსინჯა,
დასავლეთისკენშებრუნდა,
ქარივითმსუბუქად დაიძრადამისიულამაზესი,გრძელიფაფარიშავ
ფრთებადგაიშალა.ჩემსმეგზურსწელზემოვეხვიედაჩემიუსასრულო
გზისდასასრულიდაიწყო.

XXXI
Iიპუ-
ურისწინასწარმეტყველება)

”
კაცსვეღარგაარჩევთ კაცუნასგან
დაარარაობისგან!
..

წინაპრებისწარმეტყველება
ახდა.დედამიწააივსო ბანდებით,

დანაშაული ხდებაყველგან.
დიდებს აღარძალუძთხალხთან

დაძმობილება.
..
.ვერცერთიხმა
ვერიქნებამართალი

არეულობისადაალიაქოთის
წლებში.
..ადამიანისგული

დაკავებულიამხოლოდ
საკუთარითავით.ქვეყანაშემცირდება

მაგრამ ქურდებისდა
უფროსებისრაოდენობადიდი იქნება.

დიდიიქნებაგადასახადები.

ნათელი,
სინათლემოშორდება
ადამიანს.
..
"

იპუ-
ურისმოთქმა
გოდება*

გასაოცრად სწრაფადბინდდებოდა, ბინდისიბნელეშიგადადიოდა.

მიუხედავადთეთრისავალისა,მაინცკუნაპეტიჩამოწვა.ჩემიმეგზური
დაცხენიამსიშავეშიისეჩაიკარგნენ,
თითქოსმარტო მემივფრინავდი
სიბნელეშიდამიწასფეხსარვაკარებდი.მთვარისამოსვლამდეჯერ
კიდევდიდიდრო იყო.ასეთი ბნელიღამისფონზე,ალბათ
ტუარეგებისთვისაცკიშეუმჩნეველიიქნებოდაშორიდან შავიცხენი
დაშავებშიჩაცმულიმხედარი.

ალ კაბირიჩქარობდა,უნდოდარაცშეიძლებაახლოსმისულიყო
ოაზისთანმთვარისამოსვლამდე.ცხენიისესწრაფად მიქროდა,
თითქოსჩემსფიქრზეჰქონდააწყობილიფეხი.ვცდილობდიროგორმე
ტკივილისთვისგამეძლო,მაგრამახალიჭრილობაგამჭოლად
მთანგავდა.თავსძალასვატანდირომყურადღებაარმიმექცია,მაგრამ
გამეფებულისიბნელემაინცსაკუთართავშიმაბრუნებდა.

ვნატრობდი,ხიფათიარშეგვხვედროდადამშვიდობიანად
შევსულიყავითოაზისში.ვცდილობდირაიმეგამერჩიაჰორიზონტზე
სინათლისწერტილისმსგავსი,რაცდამარწმუნებდარომ
ცივილიზაციაშივბრუნდებოდი.წარმოვიდგინეროგორგავივლიდი
განათებულ ქუჩას,როგორშევიდოდიგანათებულ შენობაშიდა
საქართველოსსაელჩოშიდავრეკავდი.უკვემესმოდაროგორ
ირეკებოდაზარი, ბიძაჩემისხმაცკიმესმოდა:,
,
ცოცხალიხარ!
!!სად
ხარ!!
!.
..
“დაძალიანმიხაროდა.უკვესახლისგზაზეშემდგარსსაოცრად
მინდოდაეს სიხარულიარაფერსდაებნელებინა.მჯეროდადათანარც,
რომუკვებოლო ნაბიჯებსვდგამდისახლისკენმიმავალ გზაზე.
ყველაფერმადაკარგამნიშვნელობაგარდაიმისა, რომ ამდენიხნის
წვალებისშემდეგ,
ოცნებასავითმიზანი,
რომელიცასემეშორებოდა-
უკვეასეახლოსიყო.

ისევგავხედეჰორიზონტსდაისევვერდავინახესინათლისწერტილი.
..
ჯერისევშორსვიყავით.

ცხენიღრმად,თანაბრადსუნთქავდადაგვარიანადშეგრილებულ
ჰაერსშხულით მიაპობდა.თბილიმოსასხამიკარგადმიცავდა,უცბად
ძალიანმომინდა,ალ კაბირსარშესცივნოდადაზურგზემთელი
სხეულითმივეკარი,მინდოდაჩემისითბოგადამეცადასიცივისგან
ისევედამეცვა,
როგორცისმიცავდათავისი სხეულით ცხენის
ქროლვითატეხილიპირქარისგან. .
.აქამდეწელშირკალივით მოხრილი
მხოლოდ ქამარზევეჭიდებოდიდათავსვაყრდნობდიმისზურგს,
ვცდილობდისხეულით არშევხებოდი.ახლაკიგავბედედამთელი
სხეულითმივეხუტე..
.ვიგრძენიროგორდაუარაჟრუანტელმა,შეირხა
დამაშინვეაღვირიმოზიდა.ჯადარიმოწყვეტითშეჩერდადა
უკმაყოფილოდჩაიფრუტუნა.

ალ კაბირინელაჩავიდაცხენიდანდაჯადარსწაჩოქებაანიშნა.

უხმოდგადმოვძვერი.რაკიფეხებიარმემორჩილებოდა, იქვექვიშაზე
დავჯექი.ჩხაკუნისხმაზენახშირმანაპერწკალიგაყარა,ლოდებს
შორისჩაიმალა,წითლად ავარვარდადაყველაფერსკონტური
მიახატა.ალ კაბირმაზემოდანაცლოდიგადააფარანაღვერდალს,
ცხენსლაგამშიწაავლოხელიდაჩემგანმოშორებითაქეთ- იქეთ ატარა
სანამოფლიმთლადარშეაშრა.შემდეგჰაიჰარად გაწმინდაჯადარი
დათეთრიმტვერიმოაშორა.ოთხივეფეხზეცალკ- ცალკეგაუსინჯა
ნალები,კისერზემოეფერადაანაბსიებიპეშვითმიაწოდა.იდგადა
თავდახრილიდასქეროდაროგორახრამუნებდამისიხელით
მიწოდებულ ლუკმას, შემორჩენილიწყალიცხენსმთლიანად
დაალევინადატყავისგუდახურჯინშიჩაკეცა.

მომეჩვენა,
რომჩვეულზემეტიდრომოანდომაცხენისმოვლას, მაგრამ
არჩქარობდა.გეოლოგისზურგჩანთასმიუბრუნდადაამოალგა.რაღაც
ნივთებიგადახვიადასხვამხარესჩადო.დანარჩენებიმეორემხარეს
მჭიდროდჩაალაგა.ხურჯინიდანადრარისდატოვებულიფუთაამოიღო
დაგაშალა.ჯერ ლურჯიხალათიმოიცვაგალაბაზე, ზედ იმავე ფერის
ნაჭრისფართექამარიმოიხვია.ხანჯალმადადანამქამარშიდაიდეს
ბინა,ზედ ავტომატისმჭიდებიმიჰყვა.ბოლოს ლისამიგაშალადა
თავზემოხვევადაიწყო.ქვიშაზემშვიდადვიჯექიდამზადებას
ვუცქერდი.ახლაძალიანსწრაფადმოძრაობდა, მაგრამ ტუარეგების
ადათისმიხედვით, ორმოციმკლავისსიგრძელისამისთავზემოხვევას
მაინცკარგადრო დასჭირდა.მალე ჩემსწინნამდვილილურჯი
მოჩვენებაიდგადათავზემოხვეულისაბურავიდან მხოლოდ თვალები
უჩანდა.უცბად თეთრ სოკოსთანდატრიალებულიამბავიდამიდგა
თვალწინდაშიშისგანუკანდავიწიე.

ტუარეგად ქცეული,ინდიგოსფერსამოსშიგადაცმულიალ კაბირი,

აღნაგობითდასიმაღლითადრარს მართლაცისე დაემსგავსა,
ჩემთვისაცკიძნელიგასარჩევიიყოღამისსიბნელეში. .
.მაგრამ ყველა
სხვადანარჩენით იმდენადგანსხვავდებოდა,
როგორცცადადედამიწა.
ადრარისმოძრაობადანაბიჯი, ძალიანუხეში,ბლაგვი დამძიმეიყო,
ალ კაბირისკიძალიანმოქნილიდაზუსტი.

წყალი მოსვადაგუდაგამომიწოდა, მანიშნაბოლომდედამელია.

თვითონპირიმექასკენიბრუნა, დაიჩოქადათავდახრილიგაირინდა.
უცებმივხვდირომ წყალიაღარგვჭირდებოდა.თუტუარეგებსვერ
გავუსხლტებოდით, რაღაშიგვინდოდა,თუოაზისშიშევაღწევდითიქ
წყლისდარდიაღარ უნდაგვქონოდა.ახლაუკვემთელისხეულით
ვიგრძენიჩემიგზისდასასრული. ..ფორიაქიშემომენთო,წამის
წინანდელისიმშვიდექვიშამწყალივითშეიწოვადამისგან
აღარაფერიდარჩა.ისიცვიგრძენირომ თვითონაცღელავდა,თუმცა
ჩვეულ თავშეკავებასწამითაცარუღალატია.ბოლოსსახეზეხელები
მოისვადაფეხზეადგა, შემსუბუქებულიხურჯინიცხენზეგადაკიდადა
ჩემსკენმობრუნდა:

-უკვეიცირომტუარეგებიქვიშაშიგათხრილ ორმოებშიიმალებიან
დაზემოდანქვიშასიყრიან.
..

-ჰო.
..გუშინ რომვნახე,როგორამოდიოდნენბზრიალ- ტრიალით
მიწიდან...ასემეგონამკვდრებმასაფლავებიგამოარღვიეს.
..

-ახლააქლემებიანადიქნებიანჩამარხული.როგორცკიოაზისს
მივუახლოვდებით, სამარხებიდან პირდაპირაქლემებზე
ამხედრებულებიდაიწყებენამოსვლას.შენთვისესთავზარდამცემი
იქნება,მაგრამჰილალესთვისყოველდღიური, ჩვეულებრივიამბავია.
მეცხშირად მოვქცეულვარასეანტილოპაზენადირობისას.ამიტომ
შიშიარუნდადაგეტყოს, თორემმიხვდებიანრომამენოკალიაარ ხარ.
-სიბნელეშიცკინათლადგაიკრიალესმისმათვალებმა.

-ესეიგი ვერავცდებითსაფარს.
..

- მათკარგად ვიცნობ.ნამდვილადგველოდებიან.ამენოკალიას
ბოროტიხარხარიმენიშნა.მივხვდირომმისმახალხმაგადაგვასწრო
დასაფრთხენამდვილადგველის.ყველადაბალი,ქვიშიანიბორცვი
მათისამალავიიქნება.როგორცკიმიწიდანამოვლენ,მაშინვეალყაში
მოგვიქცევენ.ესბოლო ხიფათიადაამასაცგადავლახავთ.მთავარია
შენგეჭიროსთავიამენოკალიასავით!
..არაფერიუპასუხო.გახსოვდეს,
ისინიამენოკალიასთვისარაფერსწარმოადგენენ!.
.

-თუმაინცმომიწია?

-მაშინთამაჟეკზე*უნდადაიყვირო"
მუხლებზეუდაბნოსმონებო!
"
ყველატუარეგი ჩამოქვეითდებადაამენოკალიასწინაშემუხლს
მოიყრის...

-.
..
მახსოვსროგორ ყვიროდაიქ,
სოფელში.
..იქნებესგამოსავალია.
..

-არა.
..ამბრძანებასმხოლოდტუარეგებიდაემორჩილებიან, იქ
უფრო მეტი დაქირავებულიყაჩაღიიქნება.ისინიუფრო საშიშები
არიანვიდრეტუარეგები.თუოაზისისდარბევისსაშუალებაარ მიეცათ,
შეიძლებატუარეგებსდაესხმიანთავს.თუმემათი შეჩერება
მომიწევს,რაცარ უნდამოხდეს, ცხენზეუნდადარჩედაგზა
გააგრძელო.როგორცკიგუავას* *ბაღებსგაცდები,პალმისკორომი
შეგხვდება.მკვეთრად უნდამოუხვიომარჯვნივ,ჯადარმაგზაიცისდა
სახლამდემიგიყვანს.

-ვისსახლამდე.
..

-ფარაფრაშიჩემსმამულს მაჰა ჰქვია.იქ ჩემიხალხია,ოჯახები

ვინცმამულშიშრომობენ.ჯადარისდანახვაზეყველაკარიგაიღება,
მაშინვემოგეგებებიან.თავდასხმაშეატყობინედახალხიგამოგზავნე.
მამულშიარგაჩერდე,ელ კასრში*წადიპოლიციისშენობამოძებნე.
საელჩოსუნდადაუკავშირდნენ.იქნებმოხერხდეს დავერტმფრენით
გაგიშვან.როგორცკიინათებს, საჰარაუნდადატოვო. .
.კაიროდან
წამოსულ ვერტმფრენსშეიძლებაქვიშისქარიშხალმამოუსწროს. .
.

- ისევსაფრთხე,
ისევხიფათი.
..აკიშენარ გიმეტებდა.
..

-ვერდავუშვებრომოაზისიდაარბიონდახალხიგაწყვიტონ.
..ბევრი
რამეშენზედაჯადარისსისწრაფეზეადამოკიდებული.უნდაშეძლო!
ესჩემიმთავარიდავალებაა!სინამდვილისთვისთვალისგასწორება
არგიჭირს,ესკიგამოსავლისპოვნაა.

-ჰილალესმიზნებიდასურვილისწორედახლაგამოგვადგება,
თუ
მათამმიზნებსგაუცხადებ,
ადვილადდაიჯერებენდაიქნებ
გავაღწიოთ.
..

- მტრისიარაღით ბრძოლაყველაზეგონივრულია. .
.შენი ლოგიკა
ყოველთვისსაღია, აზრისხარტი.შენიმტრისადგილზეყოფნასარ
ვისურვებდი.
..-მზერაგაუთბა,
მისთვალებშიდანთებულიმთვარემზედ
იქცადაისევდავინახეათასფრადმოლივლივესამყარო.

- აქამდემტერიარცმყოლია.არცკივიცოდი რაშეეძლო მტერს.

მეშინია.
..

- შაითნისდერეფნისშემდეგესხიფათიარაფერია.
..

- მძიმეღამეგველის,ღმერთოშეგვეწიე!ხელიმოგვიმართე!-
პირჯვარიგადავიწერე.

- დიდიალლაჰისწყალობითყველაფერიგამოვა!

-უფალიშეგვეწიოს!
!!

-ინშალაჰჰ!

ალ კაბირმათვალებშიმხოლოდმთვარეჩაიტოვადასაუბრის
დასრულებისნიშნად თავიდამიკრა.მოსხლეტილისხეულით სწრაფად
მოტრიალდა,მხარზე ჩანთაგადაიკიდა,ხელშიიარაღიმოიმარჯვადა
ცხენს ყურშირაღაცუთხრა,ჯადარიოთხივეფეხით სოლივით დაერჭო
ქვიშასდაპატრონსთავდახრილმამოუსმინა.ყველაფერიმზადიყო.

ამხედრებამანიშნეს.ჯადარიჩემთანმოვარდადაწინაფეხებზე
ჩაიჩოქა.მეუცნაურაალ კაბირისსაქციელი.სანამფეხები
მემორჩილებოდნენ უნაგირზეასასვლელადმუხლსმაშველებდა, მერე
ცხენზეთავად მსვავდა,ახლაკითვითონუნდაშევმჯდარიყავი.
ადვილად მივუხვდი..
.შეხებასთავიაარიდა,არუნდოდარამეს, თუნდაც
სრულიადუმნიშვნელოს,მისიგულიდაგონებააემღვრია.უხმოდ
მოვეხვიეჯადარსკისერზე დაზურგზემოვექეცი.ტკივილმაძვლებში
დამიარადაგულისკოვზთანგაიჭედა.არდამიკვნესია, არცრამით
გამიმჟღავნებიასიმწარე,ცრემლიცსადღაც, გულსუკანშევაკავედა
ცხენზეგავსწორდი.

თვითონაცსწრაფად ამხედრდა.შეთხელებული,
მაგრამმაინც
მოზრდილიზურგჩანთაჩვენსშორისჩამოწვადახელებით მხოლოდ
ქამარსჩავეჭიდე.მისმაშემდეგმამოქმედებამკიდევუფრო
გამაკვირვა,ჯადარსფერდებშიქუსლიჰკრა.მოულოდნელობისგან
ცხენიყალყზეშედგა, მაგრამპატრონმადაჭიხვინებაარ აცალადა
ხმადაბლაშეუძახა.ჯადარიმიწასაღარდაბრუნებია, პირდაპირ
ჰაერშიისკუპადარკალიმოხაზა.უკანასვეტილმაქვიშისმტვერმა
მისიმოძრაობაგაიმეორადაჰაერშიგაიშალა.მკვეთრიბიძგით
დაუბრუნდაცხენიმიწას.ჯადარიახლასულ სხვანაირად მოძრაობდა,
თითქოსფრთებიდაკეცა, მთელისიმსუბუქედაკარგადასიმძიმე
შეიძინა.აქამდეისემიქროდა,ქვიშასაცკიარ ეხებოდა.ახლაკიმისი
ფლოქვებისმძლავრითქარუნი უმოწყალოდუნგრევდამიწას
გულისფიცარს.

მთვარეუკვეთავზეწამოგვდგომოდა,როცაჰორიზონტზენათელი
წერტილებიგამოჩნდა.უკვეოაზისსვუახლოვდებოდით.ფარაფრა
თითქოსთავისითმოიწევდაჩვენსკენ.ალ კაბირმაიარაღიიმარჯვა,
აღვირიმარცხენახელშიგადაიტანადაცხენიმიუშვა.ჯადარი შავი
გრიგალივითგაენთო განათებულიჰორიზონტისკენ.

რამდენიმე ბორცვინახტომებითგადავიქროლეთ, როგორცკიშუა

ადგილსმივაღწიეთ,ქვიშაუცნაურადამოძრავდადაჩვენსგარშემო
ყველაბორცვიერთბაშადგაცოცხლდა.მიწამჯერ ერთბაშად
დაიგუგუნა,
მერე იძრადაუამრავიბზარი აბლაბუდასავით მოიდო,
ბზარებინაპრალებად იქცნენდაპირიდააღეს.მიწისქვეშეთიდან
საზარელიღმუილი დაკივილიმოისმა.თითქოსმეორედმოსვლის
ღამედადგა, ყველასაფლავიერთდროულადგადაიხსნა.უამრავი
სამარიდან საშინელი ზათქითდაგრიალით ერთბაშად დაიძრნენ
აქლემებზეამხედრებულიგვამები.შემზარავი,ქვიშით
თვალებამოვსებული სახეები,ცოცხლადამოდიოდნენ სამარხებიდან
დაჩვენსკენისემოიწევდნენ, თითქოსსამიცოცხალისულიერის
გაგლეჯვადაგადასანსვლაუნდოდათ.შიშისგანერთბაშად
დამაზრიალა, ძარღვებშისისხლიგამეყინადაენადამება..
.შმორისდა
ობსსუნისგანთავბრუდასხმულმაძლივსმოვიბრუნესული.უკვე
ალყაშივიყავით...

ალ კაბირსცხენიარ შეუჩერებიაზედ მიაგდომეწინავესდა

თამაჟეკზედაიძახა:

-ამენოკალიადაჭრილია!გზამომეცით!
 გვამები ერთბაშად შეჩოჩქოლდნენმაგრამფეხიარავის
მოუცვლია.ჯადარიყალყზეშედგადამძლავრადდაიჭიხვინა.მისმა
ჭიხვინმაგონზემომიყვანადამოძალებულიშიშიგულზედამდგარი
ლუკასავითგადავყლაპე.

-ესალ კაბირისცხენია!პატრონისად არის?

!.
..-არაბულად
გაეპასუხამეწინავე.

-უკანქარავანიმოდის,
ზედ თქვენთვისნადავლია,შეხვდით და
მიეპატრონეთ.ალ კაბირი ქარავანსმოჰყვება,
ცხენით გამომიშვა,
დაჭრილიამენოკალიამისსახლშიჩქარაუნდამივიყვანო.-გაისმა
პასუხი.

-მისსახლში?ამენოკალიადაალ კაბირიშერიგდნენ?-აშკარა
უსიამოვნებაგამოხატამეწინავემ.სხვებსაცჩოჩქოლმაგადაუარა.
არაბულმალაპარაკმასაბოლოოდ გამომარკვიადაალყას
დავაკვირდი.ალ კაბირიმართალიაღმოჩნდა, დაქირავებულიყაჩაღი
უფრო მეტიიყო ვიდრეტუარეგი.

-როგორცკიქვიშისქარიშხალიგადაივლის, ალ კაბირიყველას
ნიკიაღზე*გეპატიჟებათ,ამენოკალიაზექორწინდება,ჩვენი
ამენოკალიგახდებადასხვატომებთანერთად ავაზადისთვის*
დავიწყებთბრძოლას, რათაჩვენიმიწა,
წყალიდაურყევი
თავისუფლებამოვიპოვოთ!ესგუშინგადაწყდათეთრისოკოსქვეშ!

მოულოდნელიამბავიმეხივითგავარდა,წამით სიჩუმეჩამოვარდა,
ყველაგაირინდადამემომაჩერდა.-თავიამაყად ავწიედაცხენზე
გავსწორდი.
..

-ამენოკალიავინდაჭრა!-მკვახედიკითხამეწინავემ.

-პოლონელმაექიმმა,ალ დარისმკვლელმა!არაბებთანერთად
გათოკილიმოჰყავსალ კაბირს,
ქარავანსმოჰყვებიან!

ალყაარინძრეოდა,გაქვავებულიიდგაჩვენსგარშემო.ავად
მომზირალინახშირივით შავი,
ნაპერწკლიანითვალებიუძრავად
შემოგვცქეროდნენ.რამდენიმემიარაღიდაუშვა,
მაგრამმეწინავეები
ისევიარაღშემართულიიდგნენდადაძვრასარ აპირებდნენ.

-რამდენხანსგელოდოთ!გზა!
!!

-ისუცხოელიქალისადარის?
!

-მკვდარია,
აქლემზედაბმულიოაზისშიმოაქვთ.

-აირატომშერიგებულან.
..-გადაიხარხარამეწინავემ,
-ესეიგი
დაიბრუნაალ კაბირითქვენმაამენოკალიამ.ქალიკიარაკაციჭამიაა,
ნამდვილიკაციჭამია!

-ამენოკალიაზერაებსამბობშეაქლემისკურტანო! .
.ცოტა
გადაგიხადააქყოფნისთვის?-მკვახედგაეპასუხავიღაც მეწინავე
არაბსდამძლავრად უბიძგა.ყველამერთბაშადშეაყენაჩახმახიდა
მომხვდურები წამშიგაიყვნენორად.ერთმხარეს ტუარეგებიდადგნენ,
მოპირდაპირედ -ყაჩაღები.ოცდაათამდეიარაღმომარჯვებული
მხედარიერთმანეთსავადშეჩერებოდა, მათშორისკიჩვენვიდექით.

-კარგიამბისმომტანიხარ ადრარ!ალ კაბირიარგვემეტებოდა,

არციმგოგოს სისხლშიგვინდოდახელისგასვრა.ყველაფერიიმაზე
უკეთესადდასრულდავიდრეველოდით!რჩეულივაჟკაციჩვენი
ამენოკალიიქნება,გვეშველება,ბავშვებიისწავლიან,აღარც
ავადმყოფობამოგვცელავს, აღარცშიმშილიდაწყურვილი.მკვლელიც
შეგიპყრიათ, ჩვენისაქმეგაგიკეთებიათ.
..მადლობისმეტირა
გვეთქმის..
.წადიდაიარე.აღარგვინდაისევშევრცხვეთ ალ კაბირთან.-
თქვატუარეგებისმეთაურმადარაზმიანადუკანდაიწია.

-ესსაქმეასეადვილადარგამოვა..
.აქედანხელცარიელებიარ
წავალთ,გასამრჯელო დაგვიმატე,
თორემოაზისისდარბევაზეთქვენი
ამენოკალიასნებართვაარგვჭირდება!-დაიყვირაყაჩაღების
მეთაურმადამომხრეებსხელიაუქნია.საბრძოლო ყიჟინასიარაღის
ჟღარუნიმოჰყვა.

ალ კაბირმაუბიდანრაღაცტყავშიგამოკრულისწრაფად ამოიღო და
ხელიმაღლაასწია.

- ესალმასებია!ალ კაბირმაგამომატანათქვენთან!ყოველ
თქვენგანსხუთიცალიშეხვდება, ორიანსამიწელინამდვილად
გეყოფათამისიფული.ოაზისსთუდაარბევთ, ბედუინებსგადაიკიდებთ
დაარ გაგახარებენ,ქალებისდაბავშვებისამოწყვეტასარ შეგარჩენენ,
არციმისგარჩევასდაიწყებენვინტუარეგიადავინარა.აღარც
ნიკიაღიშედგება!მტრობადასისხლიგამეფდება.ჯობიასაჩუქარს
დასჯერდეთ.ალმასებსმაშინმიიღებთ, როცაოაზისშიშევალ!ორიკაცი
გამომყვეს,ერთითქვენგან,მეორეთქვენგან,დანარჩენებიაქდარჩით
დაქარავანსდაელოდეთ!-სათითაოდგაიშვირახელიორივე
ჯგუფისკენდაცხენიზედმიაგდომეწინავეებს.

ყაჩაღებმაძალაუნებურადდაიხიესუკანდაჯადარიოაზისისკენ
გაიჭრა.ორიაქლემიფეხდაფეხ მოგვყვა.ხალხისჯგუფსკარგა
მანძილზე ვიყავით გამოცილებული, როცაჩემსზურგსუკანიარაღმა
იჭექადამიწაზესხეულისდაცემისყრუხმამოიყოლა.
მიუბრუნებლადაცმივხვდირომყაჩაღმატუარეგიმოკლა.გასროლის
ხმაზებედაურიყალყზეშედგადაჰარეშივემობრუნდა.ალ კაბირის
ხელშიიარაღმაიჭექადაპირდაპირშუბლიშეუნგრიაყაჩაღს.გვამი
უნაგირიდანგადმოეკიდა,შეშინებულმააქლემმაპირიიბრუნადა
უდაბნოსმისცათავი.ჯადარმაძველებურადშეისხაფრთები.გაქცეულ
აქლემსთვალიგავაყოლე, ზედ მოქანავეყაჩაღისდაკრუნჩხული
სხეულიუგზოუკვლოდმიქროდამთვარითგანათებულ უდაბნოში.

-ღმერთო დაგვეხმარე,
გვიშველე!-გავიფიქრედათვალებიმაგრად
დავხუჭე.

მალეუცნაურმასურნელმახელახლადამახვიათავბრუ.მივხვდი, უკვე
ოაზისშივიყავით.გადაფეთქილიყანები სწრაფად ჩამოვიტოვეთუკან
დახეხილისბაღებისკენშევბრუნდით.ჯადარმაპირდაპირ გუავას
ბაღშიისკუპ.ალ კაბირისწრაფადჩამოხტა, ვაზნებიანიფუთაამოღო
დაშემსუბუქებულიჩანთახელშიმომაწოდა.უსიტყვოდმანიშნაზურგზე
მომეკიდებინადაგზაგამეგრძელებინა.ჯადარსშუბლზეხელი
ჩამოუსვადაერთისიტყვაუთხრა მაჰა.ცხენმადაიფრუტუნა, სწრაფად
შებრუნდადაგზაზეისარივითგაფრინდა.

უცბად გონებაშიგამიელვარომ ალ კაბირსვერასოდესვეღარ

ვნახავდიდაწარმოუდგენელიწუხილიშემომენთო, ზურგსუკან
გავიხედე, მინდოდაკიდევერთხელ მომეკრათვალიმაგრამმოქანავე
ტოტებისგარდავერაფერიდავინახე.ჯადარისჩუმმაჭიხვინმა
გზისკენმიმაბრუნა.ახლამხოლოდალ კაბირისდავალებაუნდა
შემესრულებინარაცშეიძლებასწრაფად.
 შემსუბუქებულიცხენიქარიშხლადიქცა.მივქროდიდაღამეს
ვუსმენდი.ჯერ სიჩუმეიდგა,
იმედიმომეცარომშეტაკებისდასროლის
დაწყებამდემამულშიმივასწრებდიდახალხისგაფრთხილებას
შევძლებდი.მაგრამსადღაცშორსჯერერთიყრუგასროლაგავიგონე,
რომელსაცმეორედამესამემოჰყვა, უფროახლოდანსაპასუხო
სროლაგაისმა.გულიისემომეწურა, თითქოსვიღაცასმუშტშიეჭირა
დამთელიძალღონით უპირებდაგასრესვას.

-გაფრინდიჯადარ!ჩქარამეგობარო,
ჩქარა!-თითქმისტირილით
შევკივლემთვარეს.

ჯადარმაამოიფრთქვინადამთვარისსხივზეშეფრინდა.
წარმოუდგენელისისწრაფითგავიქროლენათელდაფენილიხორბლის,
ქერისდაჭვავისყანები, ბოსტნებიდაბაღჩები.ერთმანეთს
ენაცვლებოდნენვაშლის,ფორთოხლის, ლიმონის,დასუდანისვარდის
საოცარიარომატები.რაღაცამგზაგადაგვიღობა.ესჭიშკარიიყო,
ვეება,მძიმეხისჭიშკარი.ჯადარიყალყზეშედგა,მძლავრად
დაიჭიხვინადაწინაფეხებითზედ მიაწყდა.საკეტმადაიღრჭიალა,
ანჯამებმადაიჟღრიალეს,ჭიშკარმაფრთებივით მოიქნიაორივეკარი
დაგვიგანა.ცხენიგრიგალივითშევარდათვალუწვდენელიგალავნით
შემოსაზღვრეულ ეზოში, ქვითმოკირწყლულიგზააჩრდილივით
გაიქროლა,სახლის ყალყზეშედგადამთელიძალით დაიჭიხვინა.

-ყაჩაღებისთავდასხმა!ყაჩაღებისთავდასხმა!
!!-ვიკივლერაც
ძალიდაღონემქონდა. ..

მისხმაზეთუჩემსკივილზებანზეყველაჩირაღდანიერთბაშად
აინთო,სახლიმთლად განათდადაჩემსწინმძიმეკარიგაიღო.
ზღურბლზემაღალი, ჯანმაგარიჭარმაგიმამაკაციგამოვიდადაჩემს
შეშლილ სახეზეთავზარიდაინახათუარახმამაღლადაიძახა:

-ყველაგამოდით!იარაღიაისხით!!
!-მკაცრადგაიჟღერაჩემსკენ
მობრუნებულიმასპინძლისბარიტონმადამიწაზედაშვებულ ჯადარს
ლაგამშიხელისტაცა.ცხენსკისერზემოვეხვიედამისიზურგიდან
სწრაფადჩამოვცურდი,ჩანთათავისითმომძვრამხრებიდანდამიწაზე
დავარდა.
 -ჯადარი?
!ალ კაბირირაიქნა.
..ცოცხალია?
!

პასუხადავტომატისჯერიგაისმა.

-ცოცხალია,ყაჩაღებსიგერიებს,მარტოა,ცხენით გამომიშვა,
მაშველსდაუძახეო!მიეშველეთ, გემუდარებით.
..

კაცი კარისკენმიტრიალდადახმამაღლადაიძახა.წინკარიდან
რამდენიმე ახალგაზრდავაჟისხარტადგამოვარდა.ყურადღებით
მოისმინესმოკლედავალებადაღამესსწრაფადშეერივნენ.

სახლისფლიგელებიდან ხალხიგამოცვივდა.მამაკაცებიგზადაგზა
ისხამდნენიარაღს ბაღებისკენგარბოდნენ.

-ყაჩაღები!ყაჩაღებისთავდასხმა!
!!-გზადაგზაგასძახოდნენ
მძინარესახლებს.დასახლებასწრაფადიღვიძებდა, სინათლეები
ერთმანეთისმიყოლებითინთებოდნენდაეზოებიხალხით ივსებოდა.
ვიღაცამცხენსაღვირშიხელიჩაავლოდამიაბრუნა.ჯადარისკისერი
მკლავებიდანგამისხლტა.წაბარბაცებულმადაცემისგანძლივს
შევიკავეთავიდამასპინძელსშევაჩერდი.

ძლიერიაღნაგობისჭარმაგმამამაკაცმა,ჯერქვიშისმტვერშითეთრად
ამოგანგლულ დაგაოფლილ ჯადარსშეავლოთვალიდამერემე
დამაცქერდა.მისმაგამჭოლმამზერამჩემითვალებიგაიარადა
კეფაზემომწვდა.მეგონარამესმკითხავდა,მაგრამხმაარ ამოუღია,
არცშევუთვალიერებივარ,მხოლოდთვალებშიმიცქერდა,
რაღაცნაირად,ყურადღებით,დაკვირვებით,თითქოსჩემსგონებაში
ყველაფერსისედაც ნათლადკითხულობდაყოველგვარიშეკითხვის
გარეშე.

სახლისწინმოწყვეტითგაჩერდასამხედროავტომობილიდა
მასპინძელიმათკენმიბრუნდა.

მიწაზეისეჩავიკეცე,
თითქოსაქამდე მისი გამჭოლიმზერამიჭერდა
ფეხზედაახლასაყრდენიერთბაშადგამომაცალეს.

-მიეშველეთ,
გთხოვთ.
..მარტოა.
..-ანგარიშმიუცემლად
ვიმეორებდიერთიდაიგივეს.
მანქანიდან სწრაფად გადმოვიდაფორმიანიკაციდაჩვენსკენ
წამოვიდა.

-ჰა'
დრათიკ*ალიშერ,მადლობაამბავირომშეგვატყობინე!
სამხედრო ნაწილიდანორიშენაერთიუკვეიქაა.ყაჩაღებიფარაფრას
ყველაშემოსასვლელთანარიან, ორიკვირისწინმოძრაობაშევნიშნეთ,
მაგრამოაზისშიარავინშემოსულაშენიოჯახისმეტი.ცხენი
დავინახეთ,ჭენებითმოდიოდა,თქვენსმამულშიშემოვიდადაიმიტომ
მოვედი.ხომმშვიდობაა?

-ალ კაბირმაცხენითმაცნეგამოუშვადათავდასხმაშეგვატყობინა.

-აქარის?

-თავდასხმას იგერიებსგუავასბაღებთან.
..
მარტო.

-ესეიგიჩვენიმხრიდანმისისაპასუხოსროლაისმის.არ
იღელვოთ..
.

-ალ ბეკბააში*
,შვილი,
შვილიცოცხალიმომიყვანე!
!!

-რათქმაუნდაჰა'დრათიკ...
ხალხიდაამშვიდე,ნუშეშინდებიან,
მაგრამბედუინებიმაინცფეხზედააყენე,პერიმეტრიდაიცვან!-
უპასუხასამხედრომდამანქანისკენმიბრუნდა.მასპინძელმაშვებით
ამოისუნთქათანხმობისნიშნადთავიდაიქნიადახელით ანიშნა
მამაკაცებსგალავანზეგანაწილებულიყვნენ.

უცებჩემითავიგამახსენდადაგონებაგამესხნა.
..

-ტელეფონი,პოლიცია.
..გთხოვთ,დამეხმარეთ!მიშველეთ,
შემიფარეთ,მოსაკლავადმომდევენ..
.-მასპინძელიისევჩემსკენ
მობრუნდა.

-გთხოვთ სამხედროსთანდალაპარაკებისუფლება
მომეცით..
.ძალიანგთხოვთ!-მასპინძელმახელით უხმოდ მანიშნა
ნებართვა.

სამხედრო პირი ჩემსკენმობრუნდადაყურადღებით დამაცქერდა.

-ალ ბეკბააში,
მეკაიროდანვარ!საჰარაშიდავიკარგედაპოლიცია
ალბათ თვეზემეტიამეძებს, ელ კასრისპოლიციასდაუკავშირდით,
ჟეორჟიასსაელჩოსშეატყობინონრომ ცოცხალივარ დააქედან
წამიყვანონანიქნებ,თქვენდამეხმაროთდავერტმფრენით
გამგზავნოთ კაიროში.
..დამეხმარეთ,მიშველეთ,
ტუარეგები
მოსაკლავადმომდევენ.
..

-როგორ?!ისდაკარგულიგოგონაგორგისტანიდან, თქვენხართ?
წარმოუდგენელია. .
.ცოცხალიხართ! !
!თქვენზეძებნაა
გამოცხადებული.რამდენიხანიაგეძებთ,მთელიგზაკაიროდან
ბაჰარიამდერამდენჯერმემოვიარეთ, კვალიცკივერ ვიპოვეთ..
.აქ
თქვენსსაძებნელადვართ.თქვენიმოძებნაგვთხოვესდასაველე
სწავლებაზეგამოგვიგვიშვეს.მიხარიარომგადარჩით, პოლიციადა
ტელეფონისაჭირო არარის, ახლავერაციითშევატყობინებკაიროს..
.
დაჭრილიხართ? !სამხედრონაწილიდან ექიმსგამოვიძახებ.
მოგხედავენ,ახლააღარაფერიგიჭირთ. ..
-გახარებულისამხედრო
მასპინძელსმიუბრუნდა:

-ესქალიუცხოელიელჩისოჯახისწევრია.კარგახანიავეძებთ
როგორცუგზოუკვლოდდაკარგულს, გთხოვთ,მიიღეთ როგორც
საპატიოსტუმარიდაგაუფრთხილდით.სასწრაფოდ წავიყვანთ აქედან,
ოღონდჯერთავდასხმასმოვიგერიებთ!

-მეც წამოვალ.ქალსახლავემიხედავენროგორცსაჭიროა.
..

ვიღაცამწყალიმომაწოდა,ვიღაცმხარშიშემიდგადაფეხზე
წამომაყენა,
ვიღაცამხალათიმომახურა.
..

-ქალისახლშიშეიყვანეთ,კარიდადარაბები მაგრად ჩაკეტეთ!

ფანჯრებთანახლოსარ მიხვიდეთ!-უთხრამასპინძელმაკარში
გამოცვენილ ქალებს დასამხედრო მანქანისკენპოლკოვნკითან
ერთად გაიქცა.

ქალებიაჩოჩქოლდნენ, წინმაღალიქალიგამოვიდა,მიწაზე
დავარდნილიჩანთაფრთხილადაიღო, გულზემიიხუტადა
დანარჩენებსმიუბრუნდა:

-სტუმარსმიხედეთ,
აბანოგაახურეთ,
სამოსიდასაჭმელი
მოუმზადეთ,
ცხელიკარკადედაალევინეთ,ოთახშიცეცხლიდაანთეთ
დალოგინიგაუშალეთ..
.
სახლისკენმიმავალსზურგსუკან მესმოდაროგორ გადასცემდა
პოლკოვნიკიკაიროს ჩემიპოვნისამბავს,როგორატყობინებდა
ყაჩაღებისთავდასხმისშესახებდამოგერიებისნებართვასითხოვდა,
როგორ დაიღმუვლამანქანისძრავმადაროგორგაიჭრამანქანა
ეზოდან.

მთლად ძალაგამოცლილი,წინკარშიკედელსმივეყრდენი, კედელ

-
კედელ რამდენიმენაბიჯიგავიარე, იატაკზედავეშვიდაავტირდი.
თვალწინყველაფერმაერთბაშადგამირბინა: ჩემსდაკარგვამ,
შიშიანმადღეებმადაღამეებმა, საჰარასმცხუნვარემზემ,ჰამადის
გადახურებულმაკლდეებმა,მხურვალედამწველმაქვიშამ,ცივმა,
სუსხიანმაღამეებმა,წარმოუდგენელმა, მუდმივმაწყურვილმა,
შიმშილმადადაუსრულებელმათავზარმა.ვტიროდიჩემსუცნაურდა
მოულოდნელ შეხვედრასწარმოუდგენელითვისებებისმქონე
ადამიანთან,რომელმაცსიკვდილსგადამარჩინადაჩემი
დაუჯერებელი თავგადასავალი თავისისისხლისფასად დააწერა
მკერდზეუკიდეგანო საჰარას.ვუმადლოდიგადარჩენილ სიცოცხლეს,
ჩემებისსიხარულს, ჩემსმომავალს, რომელიცმისგარეშეარ
იარსებებდა,ვტიროდი სულ სხვანაირად, ვიდრეოდესმე მიტირია,
მთელისულით ვტიროდი ყველააქამდენატირალს. .
.

ჩემსწინახალგაზრდაგოგონამდაიჩოქადაქვიშიანთმაზეხელი
გადამისვა.თავიავწიედაროგორციქნასადღაცცრემლებსმიღმა
მისინაზი სახედავინახე.ნათელი,წარმოუდგენლადლამაზი,
წყლით
სავსემწვანეთვალებიმშვიდადშემომცქეროდნენ.

-მერიფამქვია..
.შენ?-ნიავითშერხეულიფოთლებივით
ჩაიშრიალესმისმასიტყვებმა.

-ნილნა.
..-ვუპასუხეჩურჩულითდამაშინვეგამახსენდაროგორ
უყვებოდაპოლონელი არაბებსტიდიკელდიში დედა- შვილთან
შეხვედრისამბავს, არწივისთავიანკლდესთან.ისიცგამახსენდა
როგორუთხრაწუთისწინმასპინძელმაპოკოვნიკს

"შვილიცოცხალიმომიყვანეო..."დაეჭვიცაღარ შემპარვიარომეს
წერწეტაგოგონა,ულამაზესი,
ნატიფიხელებით, ალ კაბირის უმცროსი
დაუნდაყოფილიყო, ისმაღალიქალი, ჩანთარომგულზემიიხუტამისი
გამზრდელიდედა,ხოლომამაკაცი, რომელიცსახლისკართან
მელაპარაკებოდამისიმამობილი.

უცბად გავიაზრერომმე,მისსახლშივიყავი,
მისჭერქვეშ,
მის
მშობლებთანდადასთან.თითქოსუნდადავმშვიდებულიყავი, თავი
უსაფრთხოდუნდამეგრძნო, მაგრამპირიქითდამემართა,მთელი
სხეულითამაცახცახა,
ნერვებმამთლადაიწყვიტესთავი,კბილს
კბილზევაცემინებდი,
ხელებიისემიკანკალებდა,მოწოდებულიჭიქა
ძლივს გამოვართვიჩემსწინდაჩოქილ გოგონას,
მაგრამპირამდევერ
მივიტანე დაწყალიხელებზეჩამომეღვარა.

ქალიშვილსდედამიეშველადაფეხზეწამომაყენეს,ოთახში
შემიყვანესდავეებერთელაღიამწვანეხალიჩაზეგაშლილ ბალიშებზე
დამსვესთბილად მოღუღუნეღუმელთან.დაბალ, სამფეხამაგიდაზე
წყლიანიჭურჭელი, გუავასწვენიდახილითსავსელანგარიდადგეს. ..
კრიჭაშეკრულიშევცქეროდიწყალს.მისიდალევაარ შემეძლო.
მთელიესდროწყალიმენატრებოდა, ახლაკიწინმედგადავერ
ვეკარებოდი.თითქოსყველაფერსგამოვეთიშე.უცნაურიგარინდებამ
მომიცვადაბურანშიგამახვია.ჩემსმიღმა, თითქოსსხვასამყაროდან
ვხედავდი როგორ გაიშალაარაბულ ტახტზელოგინი,აბრეშუმის
ქათქათათეთრეულმათვალიისემომჭრა, მზერაავარიდე.სიფრიფანა
რიფამსაწოლზეახალისამოსიგაშალა, ფერმკრთალივარდისფერი
ულამაზესიკაბა,იმავეფერისმოქარგული ხიჯაბიდაუნაზესივუალი,
რომელიცსუნთქვაზეშორიდანაცკიირხეოდა.შრიალით ჩამიარადა
ოთახისმეორეკარიშეაღო.კარიდანსითბოდაწყლისხმაური
შემოიჭრა.ჩუმად შეიტანავეებერთელაბამბისპირსახოცი,
სავარცხელი,სურნელოვანი საპნებიდაღრუბელი.ჩემსკენ
შემობრუნდა,თავიდამიკრა, ოთახიდანგავიდადაკარიფრთხილად
გაიხურა.

ეზოშიჩოჩქოლიიზრდდებოდა.ქალებიყაჩაღებსწყევლიდნენდა
ალლაჰსევედრებოდნენქმარ- შვილისმშვიდობითმობრუნებას.
შორიდანგამუდმებულისროლაისმოდადახალხისბრაზიმატულობდა.
მეგაუნძრევლად ვიჯექიდამხოლოდალ კაბირისხმისგაგონებას
ველოდი.სროლისხმაჯერკიდევისმოდა, როცაეზოშირამდენიმე
მანქანაგუგუნითშემოვარდა.ქალებისსიხარულიანმაშეძახილებმა
მიმახვედრარომყველაფერიმშვიდობიანადმთავრდებოდადაკაცები
უკანბურნდებოდნენ.სახლისკარიგაიღოდაეზოსხმაურისახლში
შემოიჭრა.წინკარიდანმასპინძლისხმაგავიგონე,
ქალებსეძახდა.

-შვილო,როგორციქნაგამოჩნდი, ცოცხალიდაუვნებელი
დაგვიბრუნდი,როგორვღელავდით, ტიდიკელტიშივეღარ გავჩერდით
დამამაშენმაფარაფრაშიჩამოგვიყვანა.-გავიგონედიასახლისისხმა.

-კარგადვარ დედა,
არშეგეშინდეს,
მიხარიადედააქრომ
დამხვდით,არ გელოდით!ნუტირიდედა, მამარომდავინახე,
ჩემი
მომრევივიღაიყო.
..რიფა,დაიკო,ჩემოყვავილო..
.აქ მადლობა
ალლაჰსრომყველაერთადშეგვყარა! ..-მესმოდაალ კაბირის
სიხარულითსავსესიტყვებიდადაუნახავადაცვხედავდიროგორ
იხუტებდაგულშითავისოჯახს.უცებგავიფიქრერასაშინელება
იქნებოდა,
პირიქით რომმომხდარიყო. .
.

-აქროგორ აღმოჩნდითმამა,მესაბადოზემეგულებოდი!-ისევ
გავიგონეთბილი, დაბალიხმა.

-შვილო,მავრითანიიდანამბავიმოვიდა,რომსაჰარასთვალზე
გელოგიურექსპდიციაშიარ ჩასულხარ.ჩვენიქგვეგულებოდი.
მივხვდითრაღაცსერიოზულიმოხდადავეღარ მოვისვენეთ.ქალები
ყოველ ღამესტირილშიათენებდნენ, არცისვიცოდითსად გვეძებნე.
ვინიპოვისცაშიარწივსთუთვითონარმოისურვებსდასანახზეფრენას.
ეგვიპტეშიჩამოსვლადააქგაჩერებაგადავწყვიტეთ.ფარაფრაში
ხშირად შემოდიანბედუინები,მოგზაურებიდაქარავნები,
იქნებვინმეს
ცოდნოდაშენიამბავიდარამეგაგვეგო.

-ალლაჰისწყალობითისევერთადვართ.სახლშიშევიდეთ მამა,
ახლამთავარიასტუმარიკაიროში,თავისოჯახშიდაბრუნდეს,
მასაც
ისევეელიანროგორცმე მელოდით!

-შევიდეთ შვილო,ქალებირამესმოგვიმზადებენ,
ნაწილის
მეთაურიცმოვა, პოლიციისუფროსიც,
მანამდედაისვენე.

-არამამა,სასაფლაოზესამარხიუნდაგავჭრათ, ერთი მოხუციქალი

გზაშიგარდაიცვალადაუნდადავკრძალოთ.ადრარს აქლემით მოაქვს
მისიგვამი.დავპირდირომყველაფერსმზად დავახვედრებდიდა
ადათისმიხედვით დავკრძალავდი.-სიტყვაშეაბრუნაალ კაბირმა.

-ახლავემივხედავმაგსაქმესშვილო,
ახლავე.
..

-სტუმარი როგორარისმამა?

-რიფამოთახიმოუმზადა,ქალებისნახევარშია,
ცოტამოისვენოს
სანამ სამხედრონაწილიდანექიმიმოვა.

-არამამა,
არავინმიაკარო,
არავითარიექიმი.დიდისაფრთხეელის
სანამსაჰარაშია.
..

-კარგიშვილო,
კარგი!
..

კარიმჭიდროდ მიიხურა.სროლაკანტი-
კუნტადღაისმოდა,
გარეთ
ჩოჩქოლიმინელდა.წვალებითავდექიფეხზედაფანჯარასთანმივედი.
ეზოშიჩუმად დასწრაფად მოძრაობდნენმამაკაცები,დავინახე
როგორავიდაგალავანზერამდენიმეშეიარაღებულიმამაკაცი.

სააბაზანოშიკედელ-კედელ შევედი.ცხელიწყლით სავსეაბაზანამ

თვალიდაგონებაერთადმომტაცა.მაგრამგადავწყვიტემხოლოდ
შხაპითმესარგებლა.დაუსრულებლადვიხეხავდისხეულს, თითქოს
მინდოდა, მტვერთანდაოფლთანერთად, ყველამოგონება, ნატირალი
თუუტირალიერთადჩამომერეცხა.ვერველეოდიცხელ წყალს.კარგა
ხანსვიდექიშხაპისქვეშ.ნელავიმშრალებდითმასდასხეულს,
ოთახშიმობრუნებულმასამოსიგადავიცვი, თმადავივარცხნედა
ტახტზეჩამოვჯექი.ცხელმაწყალმამომთენთა, დამამშვიდადარული
მომერია.

.
..

კარისმიხურვისდანაბიჯისხმამთვლემიდანგამომაფხიზლა.
მასპინძლისხმაგავიგონე, ვიღაცშინშეიპატიჟა.შემდგისევგაიღო და
დაიხურაკარი.განუწყვეტილვმიდი- მოდიოდახალხი, სახლი
სამხედრო შტაბად გადაიქცა.ყველანაბიჯიზედასართულზე, ზედ ჩემი
ოთახისთავზედაგროვდა.ალ კაბირისხმაცმომესმა.სამხედროებს
ყველაყაჩაღიაეყვანათ, მაგრამამბობდნენვერცერთიტუარეგივერ
შევიპყარითო..
.მესმოდაროგორუამბომოკლედ ალ კაბირმა, როგორ
გადავეყარეუდაბნოშიდარაცმასშემდეგმოხდა.აუხსნა, სად დატოვა
გათოკილიპოლონელი, ისიც უთხრარომდილითადრარსამენოკალია
უნდამოეყვანა,ამბობდა,რომტუარეგებისგანთავისდასაღწევად
სასწრაფოდუნდადამეტოვებინაეგვიპტე.იქნებაქდასრულდეს
ყველაფერიდატუარეგებიგორგისტანშიაღარ გაეკიდონო. .
.

რაციისხმაურმაუცბად მიიპყროჩემიყურადღება.

-კაიროდანვერტმფერნიწამოსულა, პირდაპირიხაზით მოფრინავს

უდაბნოთი.თქვენიკოორდინატებიმივეცი, პირდაპირ თქვენს
მამულშიდაჯდება.მანამდეირიჟრაჟებსკიდეც.ქალსგავგზავნით,
მაგრამმეახლაუფრო ისპოლონელიდაამეონკალიამაფიქრებს.
ტუარეგებინამდვილიქაჯებიარიან, ჩრდილივით შეუმჩნევლად
დადიან.ქალიგარეთ არგაუშვათ, არცფანჯარასმიაკაროთ, მასთან
მუდმივადვიღაციყოს.ახლამისიმშვიდობიანიდაბრუნებაკაიროში
ჩვენიმთავარიამოცანაა.მერემაგპოლონელსაცმივხედავთ დამის
დამქაშებსაც.საწვავისმარაგიცდაგვჭირდებავერტმფრენისთვის,
გავალ, საქმესმივხედავ!-ხმაზეისსამხედროვიცანივინცჩემიპოვნა
რაციითგადასცა.ნაბიჯებისდაკარისდახურვისხმაგავიგონე.სიჩუმე
ჩამოვარდა,
ხმასარავინიღებდა.ბოლოსმასპინძელმაუხერხულად
ჩაახველადადუმილიდაარღვია.

-მადლიერივარ სტუმრისშვილო,
ორჯერგადაურჩენიხარ
სიკვდილს,ალლაჰმადალოცოსისიცდამისიოჯახიც.
..ესპოლონელი
დაამენოკალიარაშაითნისწერადგვექცნენ.
..

არმინდარიფამრამეშეიტყოს. .
. ვინარისჩვენისტუმარი,რომელი
ქვეყნიდანა,
რაზნისაა?
!სიბნელეშივერგავარჩიე,თავიდან
ამენოკალიამეგონადაარმეამა.

-ევროპელია.ადრემისიქვეყანარუსეთისნაწილიიყო,ახლა
ცალკესახელმწიფოა.

-ალჟირშიამბობენრომ რუსისქალები,
ტუარეგიქალებივით
ცხოვრობენ.
..

-ვიცირაცუნდამკითხომამადაპირდაპირ გეტყვი, არ შევხებივარ.

..
ღირსეულად იქცეოდადაჩემგანაციგივედაიმსახურა.რუსიარ არის,
კავკასიელია,გორგისტანიდან.ორთოდოქსიქრისტიანი, მისიქვეყანა
შავიზღვისპირასაადათურქეთსჩრდილოეთიდანესაზღვრება.
აღმოსავლეთევროპად ითვლება, მაგრამქორწინებისგარეშექალის
დამამაკაცისკავშირიმათთანმიუღებელია.ეგვიპტეშიმისიქვეყნის
საელჩოადაქალი ელჩის ოჯახისწევრია.კეთილია, განათლებული,
გონიერიდაშეუპოვარი, მიზნისთვისბოლომდეიბრძოლებს, მაგრამ
დამოუკიდებელიადაგადაწყვეტილებებსთავადიღებს.უცნაურია,
მაგრამმისიმოქმედებაყოველთვის ერთადერთისწორიგამოსავლით
იყონაკარნახევი.ბედისჯილდოაასეთიადამიანი.არ გიმუხთლებს, არ
გიღალატებს, ბრმად ენდობაკაცი.რომგადავერჩინე, საჰარაში
უკანასკნელიყლუპიწყალიჩემთვისისეგაიმეტა, არ იცოდამტერი
ვიყავითუმოყვარე,არცისიცოდარაელოდაჩემსხელში
ჩავარდნილს...თავადაციცი, საჰარაყაჩაღებითაასავსე.

-შენსთვალებშიპირველადვხედავსევდას.არც ქალზეგამიგია
შენგან ასეთისიტყვები.ჭეშმარიტინათქვამია, თუმამაკაცსგაიცნობ,
ერთადამიანსგაიცნობ, თუქალსგაიცნობ, მთელ ერსშეიცნობ. *
მაგრამ...ისსხვაცივილიზაციაშიგაიზარდა,სხვაგარემოში.უდაბნოში
სრულიადშემთხვევით მოხვედრილა.მოსაკლავადაც მოსდევდნენ,
უგზო უკვლოდდაკარგული,დამფრთხალიდაშეშინებული შენ
გადაგაწყდა.საჰარაშიდატრიალებულმაამბავმა, ხიფათიანმა
გარემომ,ტუარეგებისმტრობამ,სიკვდილისმუდმივმასაფრთხემ
სხვანაირისიმძაფრეშემატათქვენსურთიერთობას.ესკარგადმესმის
შვილო.კარგიიქნებათუგულსარაჰყვები.ისჯერთავისთავის
სამშობლოში, თავისოჯახშიუნდადაბრუნდეს,დამშვიდდეს,
თავი
უსაფრთხოდიგრძნოსდაგონსმოვიდეს.თურამემოსახდენია, მაინც
მოხდება.

-ამაზეფიქრისთვისსაჰარაშიმთელიორმოციდღემქონდამამა.
მართალიხარ...გეთანხმები.

-ქალისგულისკენმამაკაცმაუნდაგადადგასპირველინაბიჯი.ეს
მხოლოდ ადათიროდია, ესმამაკაცზეალლაჰისმიერ დაკისრებული
მოვალეობაა.ჩვენსოჯახსშეუძლიასხვაგანდასახლდეს, ალჟირში,
კასაბლანკაში,
ალექსანდრიაში ანსულაცევროპაში.მაგრამიცოდე,
თუახალიგზისპოვნადამასზესიარულიგინდა, ძველიგზიდანუნდა
გადაუხვიო დადაივიწყო..
.ასეთიაარაბულისიბრძნე.რაიმე
გადაწყვეტილებაუნდამიიღო, ცეცხლმათუდასაწვავივერაფერინახა,
თავისთავსამოწვავსო*ნათქვამია.

-მასმხოლოდ აქედანგაქცევადასამშობლოშიდაბრუნებაუნდა
მამა. მისთვისესყველაფერზემთავარია...ესაამისიარჩევანი,სწორი
არჩევანი.მე მხოლოდმისიწარსულივარ,ცუდიდადასავიწყებლად
გამეტებულიწარსული.ამიტომვიკავებდითავს, სიახლოვეს
გავურბოდი.ასერომარმოვქცეულიყავი, ჩვენსშორისისეთი
ცეცხლიანიგრიგალიდატრიალდებოდა, საჰარასგადაბუგავდა. .
.და
ვეღარასდროსშეველეოდიმამა,არსადაღარგავუშვებდიდა
გაიქცეოდა..
.ამასრამოჰყვებოდათავადაციცი. .
.

-ყველაფერსეშველებაშვილო, ბნელიდროხომაღარარის.ჩვენ
მხოლოდ შენიბედნიერებისცქერაგვინდა,
შენიოჯახი,
შენსგულსწინ
არასოდესგადაუდგება.

-როგორ ხართმამა,
რახდებასაბადოებზე,
სახლში,
ალჟირში.
..-
საუბარსმხარიუცვალაალ კაბირმა.

-საბადოებზესაქმეკარგადმიდის,მაგრამგადასახადები
გასამმაგდა.ერთპატარაქაღალდშიდიდთანხასითხოვენ.
ტიდიკელტიშიხალხსმონებივითუყურებენ, ესენიცდუმანსანამთავი
გააქვთ, მაგრამესავიდუმილია.ალჟირიდანტიდიკელტიმდემთელი
უდაბნოაგამოსავლელი, ცენტრიდანკონტროლივერ ხერხდებადა
უფროსებირასაცუნდათ იმასჩადიან.ხალხსაცაზარალებენდა
ქვეყანასაც.ავიდროდადგა.
 -ყველგანშფოთიდაარეულობაა.შუაევროპაშიცკიქვეყნები
რამდენიმესახელმწიფოდიხლიჩებიან, ხალხიმცირდება, უფროსების
რაოდენობამატულობს.გადასახადებიცყველგანიზრდება.მთელ
მსოფლიოშივეღარნახავსმშვიდადგილსკაცი.ტუარეგებიაჯანყებას
დამალიშიშეჭრასაპირებენ, მათისახელმწიფოჯერ არ შექმნილადა
უკვეავაზადიჰქვია.დიდისისხლისღვრაატყდება, ამსაქმეშიდიდი
ქვეყნებიგაერევიანსამხედროძალებსდადიდ შეიარაღებას
გამოგზავნიან,
არ იქნებაადვილიმათთვისესომი, მაგრამტუარეგები
ცუდი წინასწარ განწირულიარიანდამარცხებისთვის..
.იქნებ
ავსტრალიაშიგადავიდეთმამაანსხვაგანსადმე, უფრო უსაფრთხო
ადგილას.ვიფიქროთ, რამეშევარჩიოთდაგადაწყვეტილებამთელმა
ოჯახმაერთადმივიღოთ. ..

-ესეიგიახალ გზასეძებ.
..
კარგიშვილო.ასეიყოს.
..
მოვიფიქროთ.
..

მიკვირდა,რომსრულიად უემოციოდვუსმენდიამსაუბარს.ჩემს
ოჯახშიდაჩემსსამშობლოშიდაბრუნებაჩემთვისნამდვილად იყო
მთავარი.დანარჩენიყველაფერისრულიადუმნიშვნელო დაიმდენად
პატარადმეჩვენა,ფიქრიცაღარმინდოდა. .
.მეხომაქედანმივდიოდი,
მოუბრუნებულადმივდიოდი, ესკიყველაფრისდავიწყებაშიდა
სიმშვიდისდაბრუნებაშიდამეხმარებოდა.ახლაზუსტად ვიცოდი,რომ
სხვაარაფერიმინდოდა.ჩემსთავსშევატყერომმასთანშეხვედრაც
აღარ მინდოდა,უკვეჩემთვისუცხოგამხდარიყო,თუმცავერ
ვხვდებოდიროდისდაროგორმოხდაესანრატომ. .
.უფრო მეტიც,
ვგრძნობდირომმეუკვეწასულივიყავი, აქაღარ ვიყავიდარაცახლა
ხდებოდასაერთოდაღარმეხებოდა. ..

ცოტახანშიკარიგაიღო დარამდენიმეადამიანისხმაგავიგონე.ერთი
მასპინძელსმიესალმა,პოლიციისუფროსადგაეცნო დაროხროხა
ხმით აუწყა,
სამხედრო ნაწილიდანექიმიგამომაყოლესო.მოქნილმა
ნაბიჯებმაკიბესწრაფადჩამოიარესდაწინკარშიგაჩერდნენ.

-ექიმისაჭიროარ არის.ჩვენიხალხიახლავესამხედრონაწილში
დააბრუნებს.დედა,
სტუმართანშედიდაგვერდიდანარ მოშორდე.

ჩემიოთახისკარზეფრთხილად დააკაკუნესდაკარიშემოიღო.
ოთახში თეთრითავსაბურავითშემოსილიდიასახლისიშემოვიდა,
ჩემი ხიჯაბიჰაიჰარად მოვიხვიეთავზედაფეხზეწამოდგომა
დავაპირე, მაგრამმანიშნადასვენებაგამეგრძელებინა,
ხალიჩაზე
მოიკეცადაგაირინდა.მისმაახლოსყოფნამდამამშვიდა, ბალიშზე
თავიმივდედაძილღვიძილმაგამიტყუა.

ამუცნაურ გარინდებაშირადროგავიდაარ გამიგია.შეძახილებმა

აწმყოშიდამაბრუნეს.ჩუმადწამოვდექიფეხზედაფანჯრიდან
გავიხედე.ეზოშიაქლემებისქარავნიშემოსულიყო.ადრარი
თავდახრილიუსმენდასამხედროებს.ჰილალეარსადჩანდა.ქალებმა
მოხუცისილისგვამიაქლემიდანჩამოიღესდაგასაპატიოსნებლად
წაასვენეს.

-ესეიგისოკოსთანაღარავინდაგხვდათ, ჰილალეცგაიქცა,ჰაი
შაითანიმრაა..
.სავსეასაჰარაყაჩაღებითდაბანდებით,ყველგან
დანაშაულიხდება.ნათელი, სინათლემოშორდაადამიანს..
.რაცარის,
არისადრარ!არაუშავს, როგორმემოვიხელთებთყველას.პოლონელი
ახლაკინამდვილად გამოჩნდებააქ.ალ ბეკბააში,
დამნაშავეთავისი
ფეხითმოგვაკითხავსდაქალისმოკვლასშეეცდება,იცისრომმისი
საქმედამთავრებულიადაშურისძიებისსურვილიკლავს!ტუარეგები
უკვეოაზისშიიქნებიანშემოსული.ნეტავმშვიდობიანად გათენდეს.
..
-
ბრაზმაამოხეთქაალ კაბირისხმაში.

ცასგავხედე,მიწურულიმთვარე სხივნათელსსათითაოდ კრეფდა

მიწიდან.მხარზეხელიშემახეს.დიასახლისმაუსიტყვოდ მანიშნა
ფანჯარასმოვშორებოდი.ჩუმადდავემორჩილედაოთახში
შემოვბრუნდიდაგარინდულიდავჯექიხალიჩაზე.ახლააღარაფერს
ვუსმენდი,მხოლოდვერტმფრენისხმასდარიჟრაჟსველოდი.

ჩემმასმენამჯერ მოლაღურისჩუმისტვენადაიჭირა, შემდეგ

ტოროლასგალობა, რომელსაცთითქოსჩუმიგუგუნიახშობდა.
ტირილისხმამესმოდა, მოხუცსილისმიასვენებდნენ,გულიშემეკუმშა,
მისისულიჩუმად შევავედრეღმერთს.მესმოდაროგორ გაიკრიფა
ეზოდანხალხი.ალბათ სასაფლაოსკენწავიდნენ.

წამებისაუკუნედ იქცნენდაერთმანეთსისეზანტად მისდევდნენ,

ლამისმთელიდღეჭირდებოდაკედლისსაათისისარსადგილის
მოსანაცვლებლად.თითქოსდედამიწაგაჩერდადააღარ ბრუნავდა,
დროფეხსაცარ იცვლიდადამთლიანადგაქრა.ორნიღავიყავით,მე
დაათასნაირიჩუქურთმითმოვარაყებულისაათი, რომელსაც
თვალმოუცილებლად შევცქეროდი.

ეზოდანხმებიმომესმა,ხალხისასაფლაოდანმობრუნდა.
მამაკაცებმათავიერთადშეიყარეს.მესმოდაადრარსროგორ
უცხადებდნენსამძიმარს.კარგადროგავიდასანამ პანაშვიდი
დასრულდა.ერთბაშად გუგუნიმომესმა,მოძლიერდა,ჩემიგონება
სმენადასხეულიერთბაშადმოიცვა.ესვერტმფრენისხმაიყო.ფეხზე
წამოვვარდიდაკარისკენბორძიკითგავიწიე,ძლივსშევიკავეთავი
ქვისიატაკსრომარ დავსკდომოდი.დიასახლისიწამოვარდადა
მხარზეხელიმომხვია, მაგრამვერშემაკავა.კარისკენგავიწიე,ქალს
ხელიდანგავუსხლტიდაწინკარშიგავვარდი.ვერტმფრენიუკვე
სახლისთავზეტრიალებდადადასაშვებადგილსეძებდა.მისი
ფრთებითატეხილმაქარიშხალმაეზოდანმტვერიახვეტადასადღაც
გალავანსმიღმაშეაყარაზეცას.წინკარიდანეზოშიგავვარდიდა
პალმასმოვეჭიდე.რიჟრაჟიძალასიკრებდა, მაგრამჯერ სახეებსვერ
ვარჩევდი.თავიდანხიჯაბიმოვიგლიჯედაჰაერშიავიქნიე.

ვერტმფრენმადაშვებადაიწყოდაყველაფერიჩახჩახასინათლემ
მოიცვა.დღესავით განათდაიქაურობა.ჩემსწინადამიანისჩრდილმა
გაიქროლა, თითქოსსახლისბანზევიღაცამგაირბინა, მაგრამ
ყურადღებაარ მიმიქცევია.მხოლოდვერტმფრენსშევცქეროდი.
სამხედროებინიშანსაძლევდნენმფრინავსსად უნდადაშვებულიყო.
დამჯდარიცარიყო, ღიაკარიდან ვიღაცგადმოხტადაჩემსკენ
გამოიქცა,
თვალსარ ვუჯერებდი, ისეროგორცბავშვობაში,ჩემსკენ
ხელებგაშლილიმორბოდაჩემიძმა.ფეხებისაერთოდ დამავიწყდადა
მისკენბორძიკით გავქანდი.ნაცნობმამკლავებმაჰაერშიამიტაცესდა
წრეზედამატრიალეს.

-როგორციქნა, როგორციქნა!ცოცხალიხარ, არაფრისშეგეშინდეს,

მალესახლშივიქნებით!-მაცოცხლებელ ნაკადულად ჩამომეღვარა
მშობლიურიქართული.მისმამზერამ შეკრებილიხალხისსახეები
უცბად მოირბინა,მაშინვეალ კაბირიგამოარჩიადაუსიტყვოდ ანიშნა
მადლობა,ალ კაბირმათავისდახრითუპასუხადავერტმფრენისკენ
ანიშნა.ჩემმაძმამ მკერდზეამიხუტადავერტმფრენისკენგაიქცა.
ძრავისგუგუნისმიუხედავად ქალისყრუშეკივლებაგავიგონე.თვალი
მოვკარიროგორ იმარჯვაალ კაბირმაიარაღიდაცალ მუხლზეჩაიჩოქა.
პოლიციელებისახლისკენგაიქცნენ.სახლისბანზეექიმისხალათში
გადაცმულ,ბურნუსით თავშეხვეულ კაცს,მკერდზერიფააეხუტებინა
დამისიიარაღისლულაპირდაპირთვალებშიმიმზერდა.

-მიწაზედაწექით!-იყვირასამხედრომ.მიწაზეგავწექით ,ძმა
ზემოდანგადამეფარა.ავტომატისჯერმაჰაერიგაგლიჯადა
ვერტმფრენისწინმიწამოთხარა.რამდენიმეტყვიაქვაფენილმა
აისხლიტაგალავნისკედელსშეასკდა.მფრინავმასიმაღლეაკრიფა
დავერტმფრენიკაცისსიმაღლეზეაქანავდა.ჩემიძმაფეხზე
წამოვარდადავერტმფრენიდანგადმოწოლილ კაცისხელებზე
დამაწვინა.ხელებმაამიტაცესთუარა,ისევგაისმასროლისხმადა
მორიელისმარწუხებმაბეჭიდანწელამდეჩამირბინეს.საპასუხო
სროლასქალისცივიკივილიმოჰყვა, დავინახეროგორგაუგლიჯა
შუბლი სახლისბანზეექიმსალ კაბირისტყვიამ,როგორ გადავარდა
უკანთეთრებშიჩაცმულიკაციდაროგორმოაწყდაკივილით აივნის
რიკულებსთავზარდაცემულირიფა.ჩემიძმისშეშლილისახე
თვალებზეამეფარა, გულღვიძლიისეამეწვა, თითქოსვერტმფრენის
ფრთებიჩემსსხეულშიტრიალებდნენდანაწილ ნაწილ მგლეჯდნენ.
ერთბაშადჯოჯხეთურიცეცხლიშემომენთოდატკივილმასიბნელეში
მომისროლა.

.
..

ცხვირშიწამლებისმძაფრისუნიმეცადათვალინელ-ნელა
გავახილე.თვალწინმედდისგამდნარისახეჩამომეფარა.
..

-გონსმოვიდა,ავადმყოფიგონსმოვიდა!კრიზისიდასრულდა!-უცხოდ
მესმოდაარაბულისიტყვებიდაყურსსაშინლადმჭირდა.ექიმები
დამეხვივნენთავს,ზოგიაპარატსაკვირდებოდა,
ზოგი,მაჯასდა
გულისცემასმისინჯავდა,ზოგისიცხეს.

კარიერთბაშად გაიღოდაჩემიოჯახითავზეწამომადგა.
დედაჩემი,ჩემიძმა,რძალი,
პატარაძმისშვილი,რომელიცსაოცრად
შეცვლილიყო.წარბშეკრულიბიძაჩემიცკივერ მალავდასიხარულს.
ვახოსთვალებში, როგორცყოველთვის მზეიცინოდადაბიძაჩემის
ზურგსამოფარებულირაღაცასონავრულადმანიშნებდა.შევცქეროდი
მონატრებულ სახეებსდაუკვეზუსტადვიცოდირაიყო ნამდვილი
ბედნიერება.

-ნუდაღლით, ვაცალოთ,მალემომჯობინდება,ლაპარაკსაც
შეძლებს,სიარულსაცდაყველაფერირიგზეიქნება.ხვალიდანთითო
ადამიანსდავრთავნებასნახევარისაათიგაატაროსავადმყოფთან.
-
თქვავიღაცამ დაჩემებსოთახისდატოვებაანიშნა.

ვენაშიჩხვლეტავიგრძენი დაისევბურანშიშევბრუნდი.

მეორედღესდედამადგათავსუხმოდვეფერებოდიხელზე, ისიცჩუმად
იწმენდდაცრემლებსდაშუბლზეხელსმისვამდა.ვუცქერდიმის
ახალგაზრდა,უნაოჭო სახეს,მთლადგათეთრებულ თმას,
რომელიც
თბილისიდანჩემიწამოსვლისასწაბლისფრადბრწყინავდადა
მხოლოდ საფეთქელთანემჩნეოდამამაჩემისდატოვებულითეთრი
კვალი.ერთმანეთისთვისსიტყვაცარგვითქვამს,
ისედაცკარგად
გვესმოდაერთმანეთის, ყველაფერი,
სულ ყველაფერიგვესმოდა.

მესამედღესჩემიძმამოვიდადასულ ეშმაკისფეხიმეძახა,რა
მოუსვენარიცბავშვობაშიიყავიახლაცისეთიდარჩიო.კარგიქვეყანაა
ეგვიპტე,ვარდებიისეთიიაფია,ფიროსმანივითმილიონივარდი
შემიძლიამოგიტანო დასახლიცარგავყიდოო.-სიცილით მეუბნებოდა.
მისიმოტანილივარდებისვეებერთელათაიგულისისხლისგუბესავით
ანათებდაგაქათქათებულ პალატას.მომღიმარიმედდამუდმივად
თავზემადგა,ათასგვარ აპარატსშესცქეროდადაჩემზეშეერთებულ
უამრავმილაკსმეთვალყურეობდა.

შემდეგიდაყველაზეხანგრძლვივიზიტისუფლებაჩემმარძალმა
მოიპოვა.ათასრამესმიყვებოდა,
მთელითბილისისჭორები
ჩამომირაკრაკა,
ყველამეგობრისამბავიმომიყვადაბოლოსმითხრა:

-გოგო,
როგორაანეტავახლაშენიპრინცი?
!

-ვინპრინცი?-ძლივსამოვიჩურჩულე,
გულიმომეწურადაშუბლი
შემეკრა,

-შენმაძმამმითხრაძალიანმაგარიკაციაო,
სხვანაირიო,
ნამდვილი
ვაჟკაციდაპრინცივით ღირსეულიო!ჰოდამეცგავიმეორე.კარგირა,
რასმოიღუშე, რავთქვიასეთი!

რაღაცაპარატმაწივილიატეხადამედდამლაპარაკიამიკრძალა,
ისევ
ვიგრძენიჩხვლეტადაისევბურანშიშევბრუნდი.

ერთ კვირისშემდეგექიმმამამცნორომკაიროსსამხედრო
ჰოსპიტალშიუკვემეოცედღეიყორაცვიწექი.მარჯვენათირკმელი
აღარ მქონდა,ღვიძლზე,ფილტვზე,მარჯვენამხარზე,
ბეჭზე დაორივე
ფეხზეოპერაციამქონდაგაკეთებული, რამდენიმენეკნიცგატეხილი
მქონდა..
.დამაიმედარომყველაფერმაკარგად ჩაიარა, რომჩემს
გამოფიტულ სხეულშიბალანსისაღდგენასწრაფადმიმდინარეობდა
დაგაკვირვებულიცკიიყორასწრაფადგამოვდიოდი
მდგომარეობიდან.
 თხუთმეტიდღისმერეწამოჯდომისუფლებამომცეს,მომდევნო ათი
დღისშემდეგყველასახვევიდამილაკი მომხსნესდასარკესთან
ბორბლებიანისავარძლითმიმაგორეს.სარკიდანსრულიად უცხო
ადამიანიმიყურებდა,ძალიანგამხდარი,საოცრადნაღვლიანიდიდი
შავითვალებით,უსაშველოდ სევდიანიგამომეტყველებით, მთლიანად
ჩამქრალი,უსიცოცხლომზერით.არა, ესმეარ ვიყავი.
..ვიღაცსხვა
იყო..
.სრულიადსხვა..
.მაგრამთმა,ჩემითმაძველებურად,
წაბლისფერ ტალღებად მქონდაჩაშლილიმკერდზედაძველებურად
მძლავრად სუნთქავდა.

კიდევსამიდღისშემდეგჭამისდალაპარაკისუფლებამომცეს,
დედას წამლებისდასპეციალურიკვებისრეჟიმისდიდისიაგადასცეს
დაუთხრეს,რომჩემიგამგზავრებაჯერმიზანშეუწონელიიყო.ურჩიეს
რომერთითვემაინც, კაიროშიგამეტარებინა,ექიმიყოველდღე
მნახავდადაგამგზავრებისნებართვამისგანუნდამიგვეღო.საელჩოს
დროშიანიმანქანით დავტოვეთმთელმაოჯახმაკაიროსსამხედრო
ჰოსპიტალი.მანქანამეგაპოლისსშეერია,ნილოსისსანაპირო
შხუილითგაიარადარომელიღაცვილაშიშესრიალდა.

-ჩემისტუმრებიიქნებითმთელიოჯახი.ესჩემისახლია.პატარაა,
სულ სამიოთახი, სამზარეულოდააბაზანაა,მაგრამნილოსზე
მშვენიერივერანდაგადისდაზაფუხლისსიცხეარ შეგაწუხებთ.რაც
მთავარიაქვიშისქარიშხალმაგადაიარადაცხოვრებამაზრიშეიძინა. .
.
აიიქ,გვერდით, დიდვილაში, ომარ შარიფიცხოვრობს,
ჩემი
მეზობელია...აბა!
..როგორმევესტუმრებითდაგაგაცნობ!მეჩემს
ძმაკაცთანგადავალ დაიქვიქნები, მაგრამყოველდღეშემოგირბენთ,
თქვენსაყიდლებისსიადამახვედრეთხოლმე.-სიამაყით
გამოგვიცხადავახომ, სახლშიბორბლებიანისავარძლით შემაგორა,
ტელევიზორიჩართო, ევროპულ არხებზეგადართოდაკარში
გაუჩინარდა.

XXXI
IIპროლოგიანიეპილოგი)

სანამცოცხალიხარ,
მიჰყევი გულს,

ნუგინდამეტი,
ვიდრემასსურს,

დღიურწვრილმანებშინუხარჯავ
დროს,
 ოჯახისშეინახედასარჩოსთვის
იზრუნე.

თუმეტიმოგეცემაგულსმიჰყევი,
ბედნიერსგაგხდის.

სიმდიდრეგულისთვისუსარგებლოა,
მხოლოდ ამძიმებსმას.

პტახოტეპისსწავლება*

საათებიზანტად გადიოდნენდადღეებიერთმანეთსზლაზვნით
მისდევდნენ.ჩვენივერანდიდან ნილოსისმაცოცხლებელინიავი
შემოდიოდადააგვისტოსწარმოუდგენელ ხვატს სიგრილისმანტიაში
ახვევდა.რაკიხამასინმაჩაიარა,დილასვერანდაზევეგებებოდი,
საღამოობით თვალმოუშორებლადშევცქეროდიგიზასპირამიდებს
შორის ჩამავალ წითელ მზეს.ფეხზეუკეთესადდავდიოდიდა
ვერანდაზევსეირნობდი.ექიმიყოველდღემოდიოდა,ჩემი
გამომჯობინებით კმაყოფილი,მაგრამჩემიგანწყობით უკმაყოფილო
მიდიოდა.როგორცკიბიძაჩემიანვახო გამოჩნდებოდნენ, მაშინვე
თავსვიმძინარებდიდამათწასვლასველოდი.

ერთსაღამოსროცავერანდიდანმზისჩასვლასვუცქერდი ტელეფონმა
დარეკა:

-მისს,
მეგამომძიებელივარ,თქვენთანჩვენებისჩამოსართმევად
ხვალ უნდამოვიდე.აქამდეესშეუძლებელიიყოთქვენი
მდგომარეობისგამო.

-დიახ,
გასაგებია.
..თუშეიძლებამითხარით,ვინცმესროლაისკაცი
მკვდარია?

-დიახმისს.
..

-ვინიყო?

-ადგილობრივიმომთაბარე,ეროვნებითტუარეგი.
..

-გთხოვთ ახლავემოდით,
ხომშესაძლებელია?

-რათქმაუნდამისს.დროებით.
..
 -დედა,ამწუთიდანვერანდაზეარავინგამოვიდესდასახლიდანაც
არავინგავიდეს!ბავშვიეზოშიცარ გაიყვანოთ!ჩემიმდევარიცოცხალი
ყოფილა, მემკვდარიმეგონა...საელჩოშიდარეკე.დაცვაგააფრთხილე
დახოსნიმუბარაქითავისიფეხითაცრომმოვიდესკარიარ გაუღო!

გადაფითრებულიდედაჩემიტელეფონსეცა.ვერანდისკარიმაგრად
ჩავკეტე,ღამისფარდებიჩამოვაფარე,სამზარეულოშიშევვარდი,
ხელშიყველაზებასრიდაწვეტიანიდანამოვიმარჯვე.შეშინებულ
დედაჩემსლამისთვალებიგადმოუცვივდა.გარინდულივიდექიდა
ყველახმაურსვაყურადებდი.ერთისულიმქონდაროდისმოვიდოდნენ
სახლშიკაცები.როგორციქნაჭიკარზეზარისხმაგაისმა.კარსუკან
დავდექიდადედაჩემსვანიშნეეპასუხა.
..

-ჩვენვართ.
..-უპასუხაბიძაჩემმადასახლშიჩემსძმასთანდა
ვახოსთანერთად შემოვარდა.

-რამოხდა?
!-გაკვირვებულიშეაჩერდადედასბიძაჩემი.

კითხვადასრულებულიარჰქონდა, რომდაცვისხალხმაუცბად
მოირბინამთელიკარმიდამო.ვერანდისდარაბებზემუქიფარდები
ჩამოაფარეს.ორიმათგანიეზოში მოეწყო,
ორიც სხვენზე.

-პოლონელი ცოცხალია...გამომძიებელმადარეკადაიმანმითხრა.
მემკვდარიმეგონა.ეგააჩემიუბედურებისმიზეზი.ახლა
გამომძიებელიმოვადაყველასაგიხსნითყველაფერს.

-როდისდამთავრდებაესუბედურება?-ატირდადედაჩემი.

-სანამაქედანარ წავალთარდამთავრდებადედა..
.დათუაქარ
დამთავრდება, საქართველოშიცგაგრძელდება.აქუნდადასრულდეს
ყველაფერი!

კარზეზარიდარეკეს.ფორმაშიჩაცმულიკაციშემოვიდა,ბიძაჩემს
ხელიჩამოართვადამეგობრულადგადაეხვია.თავი ეგვიპტის
ტურისტულიპოლიციისუფროსადგაგვაცნოდაგამომძიებელი
წარმოგვიდგინა.

-გთხოვთ ყველადაესწროთ ამდაკითხვასდარაცმოხდამინდა

ერთხელ გიამბოთ.ამისშემდეგ კითხვებსნუღარ დამისვამთ.დედა,
დასხედით,გთხოვთ..
.

გამომძიებელმაფურცლებიამოალაგა,
დიქტოფონიჩართო,
კალამი
მოიმარჯვადამითხრა:

-სისხლისსამართლისსაქმე თქვენიდაკარგვისფაქტზეააღძრული,
ამასფარაფრასოაზისშითქვენიმკვლელობისმცდელობადაემატა,
ახლათქვენსჩვენებასჩავიწერ.მხოლოდფაქტებიგვაინტერესებს,
ყველაფერირაცშეეხებათქვენსდაკარგვას, დაჭრას,დევნას,
ნებისმიერიხერხით თქვენზეძალადობას,ფიზიკურსან ფსიქიკურს,
მუქარას,ასევეწამებას,მაგალითადწყურვილით,შიმშილით ანსხვა
რაიმეხერხით. .
.მაგრამჯერრამდენიმეფორმალურ კითხვას
დაგისვამთ თქვენიპიროვნებისდადგენისმიზნით.

-თუშეიძლებამითხარით,პოლონელიქირურგიცოცხალია?

-ასეთიპირიჩვენთვისცნობილიარარის, ქვიშისქარიშხალი
ახლახანსდასრულდა, ფარაფრაშიხვალ ვაპირებწასვლასდაიმ
ოჯახისწევრებსდავკითხავვინცშეგიფარათ, მოწმეებიცუნდა
მოვძებნო.დავიწყოთ მისს,
ნუღარვაყოვნებთ.რაენაზემომცემთ
ჩვენებას?

-ჩემსმშობლიურენაზე.თარჯიმანიესახალგაზრდაიქნება,
კაიროს
უნივერსიტეტისარბულიფილოლოგიისპროფესორია, ორივეენა
კარგადიცის.

გამომძიებელმათავიდამიქნიადარამდენიმეფორმალური
კითხვისშემდეგდაკითხვადაიწყო.

ვლაპარაკობდინელა.ვახოთარგმნიდა.დიქტოფონინელაბრუნავდა
დაჩემსჩვენებას იწერდა.ვყვებოდიროგორაღმოვჩნდისაფარი
ტურზებიძაჩემისდაუკითხავად.როგორშევნიშნე დელტაპლანით
ფრენისას ციდან ჰამადშიდამალული სატვირთომანქანებიდა
არაბები.როგორ მესროლადადამჭრატურისტულიჯგუფის
ხელმძღვანელმა, პოლონელმაქირურგმა.როგორაღმოვაჩინე
ტურისტულიმარშრუტისრუკისსიყალბე.როგორ მიპოვაარაბულმა
ცხენმაჰამადშიწყურვილითდაშიმშილითგათანგულიდაროგორ
მიმიყვანადაჭრილ კაცთან,რომელსაც პოლონელმაწინაღამეს
მოკვლისმიზნითესროლა.როგორიქცაისდაჭრილი ჩემსმეგზურად.
რატომგადავწყვიტეთდასავლეთისკენგვევლო.როგორდამეწია
დაქირავებულიმდევარიდარამოვისმინეარწივისთვიანიკლდის
გამოქვაბულში..
.ვყვებოდიროგორმოკლესმეორეგამყოლი მუჰამადი
დასადიყო მისიგვამი.რახდებოდაპოლონელიქირურგისსაკუთარ
კლინიკაშინილოსისმარცხენანაპირზე.როგორ მოვხვდიტუარეგების
ბანაკშიპატარატბასთან,როგორდამაბესძაღლივით ხეზე,როგორ
მაძლევდნენხმელ პურსდაწყალსმართლაცძაღლივით, როგორ
მემუქრებოდაამენოკალია ელ ხიტანელ ფარაონით. “როგორ
მომისწროიქპოლონელმადაქირავებულ მდევართანერთად.
ვყვებოდიახჰალისღამესსოფელშიდატრიალებულ ამბავს, როგორ
მგუდავდაახალგაზრდატუარეგიდაროგორდავჭერიდანით.როგორ
მოკლაპოლონელმაჩუმადდამიპარვით,მისისიკვდილიმერომ
დამბრალებოდადატუარეგებსსიკვდილით დავესაჯე.როგორ
გამოვაღწიეთ იქედანმედაჩემმამეგზურმა,როგორგვდევნიდნენ
მთელიგზაამენოკალია, მისიდაქირავებულიყაჩაღებიდატუარეგები.
არცეშმაკისძაღლებისამბავიგამომრჩენია, არცველზე
დაბანაკებულიყაჩაღების, არცთეთრსოკოსთანდატრიალებული
ამბავიდაჩემიხელახალიდაჭრა, არცოაზისისშესასვლელებში
ჩასაფრებულიყაჩაღებისბანდა,ჩემსმოკვლისმიზეზით ოაზისის
დარბევარომუდოდათ.როგორმივაღწიეჩემიმეგზურისსახლამდედა
როგორშემიფარეს.როგორიგერიებდაჩემიმეგზურიყაჩაღების
თავდასხმასმარტო, სანამსამხედრონაწილიარ მიეშველა.როგორ
გვესროლეს მედაჩემსძმას,რამოხდამასპინძლისსახლისბანზედა
როგორდამჭრესვერტმფრენში.

ჩემმანაამბობმასაშინელირეაქციაგამოიწვია.ყველა
ენაჩავარდნილიმომჩერებოდა.დუმილიჩამოწვა.მხოლოდ
დიქტოფონისშრიალიისმოდა.გამომძიებელიპირველიგამოერკვა
დადეტალებისდასაზუსტებლადრამდენიმეკითხვადამისვა.ყველა
კითხვაზევუპასუხედაროცამეგონადაკითხვადასრულდა,
მოულოდნელად მითხრა:

- თუშეიძლებამისს,
იმკაცისსახელიმითხარით,უდაბნოში
დაჭრილირომიპოვეთდასიკვდილსგადაარჩინეთ.

- ესმანგადამარჩინა.მასრომარგადავყროდი,წყურვილისგან
დაჭრილობისგანიმდღესმოვკვდებოდი,
როცაის ვიპოვე.

- სახელიმითხარით მისს.
..აქამდემისისახელიარ გიხსენებიათ.
..

რაღაცდამბლისმაგვარიდამემართა,ენაჩამივარდადავერაფრით
მოვაბრუნე.ვახომწყალიმომაწოდა.ძალამოვიკრიბე დანელ ნელა
გარკვევითვთქვი:

- ალ კაბირ ანვარიბნაბუბექრალიშერადდინ კეიტა.პროფესიით

გეოლოგია,სამეცნიეროკვლევებსაც ეწევა,
საჰარაშიბედუინივით
ცხოვრობს..
.შეიძლებასხვასახელიაქვსდოკუმენტებით,მაგრამ ეს
მისინათქვამიდანვიცი.ფარაფრაშიმისმაოჯახმაშემიფარა.იქ
მამულიაქვთ.

-მასმიმართ რამეპრეტენზიახომარგაქვთ?სწორად გამიგეთ,

თქვენ
ხომუმწეო მდგომარეობაშიიყავით,
ამითხომარ უსარგებლია?

-არა.
..რასბრძანებით,ეგრომარმეფიქრა, თითქმისარც
მელაპარაკებოდა, მხოლოდხელითმანიშნებდარაუნდაგამეკეთებინა.
თავიყოველთვისშორსეჭირა, შემთხვევითშეხებასაცკიერიდებოდა.
..
როცაძილისსაშუალებამეძლეოდა, ჩემგანმოშორებით იჯდადა
ფხიზლობდა, უდაბნოსუსმენდარომმდევრისფეხისხმაარ
გამოპარვოდა.ერთნაირადგვწყუროდადაგვშიოდა, ერთნაირად
ვიხრაკებოდით საჰარასცეცხლოვანიმზისქვეშ, ერთნაირად
ვიყინებოდით სუსხიანღამეებში.ერთადგადავიტანეთ ყველა
განსაცდელი.ორჯერმძიმედგავხდიავად. .
.წყალსმასმევდა,
ავადმყოფსდასიცხიანს, თვალუწვდენელ უდაბნოში, ღიაცისქვეშ
შიშისგანგულირომარგამხეთქოდა, ჩემიხელიმაგრადეჭირა.სულ
ორჯერ თუსამჯერ დამელაპარაკა, ისიცმორიგიხიფათისწინ
გასამხნევებლად.ორჯერშემეხო, როცაფეხზედაჩირქებული
ჭრილობაშემიხვია, მეორედამოვარდნილიკოჭისსახსარიდამხარი
ჩამისვა,გზისგაგრძელებარომშემძლებოდა.მისიმადლობელივარ,
უფრო სწორად უსაზღვროდმადლიერი. .
.გამიმართლამასრომ
გადავეყარე,მხოლოდ მისიწყალობითგადავრჩი.მისი
წარმოუდგენელიამტანობის,გამბედაობისდაგონიერების
დამსახურებაარომახლა, ჩემსოჯახთანვარდამათსახეებსვუყურებ,
თუმცაამის იმედსხშირადვკარგავდი.ისრომარ ყოფილიყო,
საჰარაშიუგზო უკვლოდ ჩავიკარგებოდი.ჩემიდაჩემიოჯახის
სახელითმადლობაგადაეცით.უთხარითრომარასოდეს
დაგვავიწყდებამისისიკეთე,თავშეკავებადაღირსეულისაქციელი.

- გასაგებიამისს,
დიდიმადლობა.ხვალ მივემგზავრები
ფარაფრაში,თქვენსდანაბარებს გადავცემ.შესაძლოარაიმე
დეტალებისდასაზუსტებლადკიდევგინახულოთ.ახლადაისვენეთ,
ღამემშვიდობის.-ფეხზეადგაგამომძიებელი, ჩვენებაზემედავახოს
ხელიმოგვაწერინადაპოლიციისუფროსთანერთად სახლი
სასწრაფოდდატოვა.

- შვილო, გაიმეორერაქვიაიმკაცსვინცგადაგარჩინა?-
გაკვირებულიჩამეკითხაბიძაჩემი.
 - ალ კაბირ ანვარიბნაბუბექრალიშერადდინ კეიტა,ოქროს
პილიგრიმისმემკვიდრე,მალისყოფილიიმპერიისმმართველის,
მანსამუსასპირდაპირიშთამომავალი,სუნდიატაკეიტასდინასტიის
წევრი,პრინციალ კაბირი.
..

ბიძაჩემიტელეფონსეცადავიღაცასაცნობარომხვალ,
გამომძიებელთანერთადმიფრინავდაფარაფრაში,რომეს კერძო
ხასიათისშეხვედრაიყო დაპროტოკოლისდაცვასაჭირო არ
იქნებოდა.

-სასწრაფოდ წადითორომმანიშნა,
ეგისიყო?-იკითხაჩემმაძმამ.

თანხმობისნიშნადჩუმადდავუქნიეთავი.

-კარგიადამიანიყოფილაშვილო, ნათელი..
.ღმერთიშეეწიოსმას
დამისოჯახს. .
.-ჩაილაპარაკადედაჩემმა.როგორღაცზუსტად
იგივენაირადთქვაროგორცფარაფრაშიალ კაბირისმამამდა" დე
ჟავიუმ"მძიმედშემომკრაგულზე.

-მართლაპრინციყოფილა. .
.ქალივაროშენუნდათქვა. .
.ესეიგი
მთელი ესდრო საჰარაშიპრინცთანერთადგაატარე? -გადაიკისკისა
ჩემმარძალმადატაშიშემოჰკრა, მაგრამჩემიძმისირიბმამზერამ
მაშინვედაუკარგახუმრობისხალისი.

-ყველადავიღალეთ.მოდითოჯახურადვივახშმოთ.
..
-საუბარს
მხარიუქციაბიძაჩემმა.

-ბიძი,შენთანთხოვნამაქვს,ტრადიციულ სამახსოვრო
საჩუქრებთანერთად მინდაგანსაკუთრებულისაჩუქარიჩემისახელით
წაიღო. .
.

-მითხარიშვილო.
..

-ორიწიგნი,"
თქმულებაამირანზე"დაროდოსელის"
არგონავტიკა.
"
იქნებფრანგულ ენაზემოგეძევება.

-რათქმაუნდა,
ორივემაქვსდააუცილებლადწავიღებ.

.
..
.

მეორედღესტელევიზიითგადმოსცესინფორმაციაკერძო
კლინიკაშიმიმდინარეჯოჯოხეთურისამედიცინოექსპერიმენტების
შესახებ.გამოაცხადესრომყველაჯანმრთელიადამიანი
განთავისუფლდა, სხვებისხვადასხვასაავადმყოფოებშიგადაეყვანათ,
რამდენიმეგვამიაღმოეჩინათ,მორგისკედლებიადამიანისსისხლით
მოხატულიძველეგვიპტურიიეროგლიფებით იყო სავსედარაღაც
საშინელირიტუალებისრულდებოდა.იქვეუამრავიმაგინტოფირი
აღმოაჩინეს,რომელზეარაადამიანური,უცნაურ ხმებიიყო ჩაწერილი.
ათასრამესჰყვებოდნენიქგამომწყვდეულიადამიანები, პოლიცია
მიმწყდარიჟურნალისტებისტალღასკორდონით აკავებდა, გადაღებას
დაინტერვიუსკრძალავდა.ბევრიუგზოუკვლოდდაკარგულიადამიანი
იპოვეს,უმეტესინაწილიუცხოელებიაღმოჩნდნენ.ისჩინელი
გოგონებიდავინახეეკრანზე,საჰარაშიჩემთანერთად რომგაათიეს
ღამედასხვაბაიკერებსაცმოვკარითვალი, ყველაცოცხალიდა
ნატანჯიიყო,მაგრამძალიანგახარებულები.მიხაროდარომამდენ
ადამიანსდავეხმარე,სიცოცხლევაჩუქედათავისუფლებადავუბრუნე.
ეკრანზემომღიმარიპოლონელისფოტოციმციმებდადადიქტორი
გვატყობინებდა,რომკლინიკისპატრონიმთელ ქვეყანაში
იძებნებოდა..
.

ჩემები ცდილობდნენროგორმეგავეხალისებინე,ათასამბავს
იგონებდნენ,ახალ ამბებსმიყვებოდნენ,
წიგნებსმიკითხავდნენ,
საღამოობით ვერანდაზე ღიღინებდნენ.მეყველაფერსგულისგარეთ
ვუსმენდიდამხოლოდ ორისიტყვითვიფარგლებოდი ჰო- თი და არა-
თი.“გამომძიებლისსტუმრობისშემდეგთითქოსყველასიტყვა
დამავიწყდადამხოლოდ ესორიღამახსოვდა.

ექიმი ყოველდღემოდიოდა,ერთდღესევროპულად გამოწყობილ,

ძალიანსიმპათიურიახალგაზრდასკაცსშემოუძღვადაჩემსკენხელით
ანიშნა.

- მისს,თქვენიმკურნალიექიმითვლისრომფისქოლოგის
კონსულტაციაგესაჭიროებათ.მინდაგაგესაუბროთ,
შეიძლება?-
სტუმარიახლოსჩამომიჯდა,ყურადღებითშემათვალიერადასუფთა
ინგლისურითმკითხა:

-თქვენიავადმყოფობისისტორიასგავეცანი,თქვენიმიცემული
ჩვენებაცყურადღებით შევისწავლე.ძნელიწარმოსადგენიარა
გადაიტანეთ,მაგრამთქვენიმსხვერპლიმთლიანად გამართლებულია,
გადარჩითდაოჯახშიდაბრუნდით,ბევრიადამიანი სიკვდილსდა
დასახიჩრებასგადაურჩა,თავისუფლებადაიბრუნა.თქვენი
ჯანმრთელობისმდგომარეობასწრაფად უახლოვდებანორმებს.
მაგრამთქვენიოჯახიძალიანგანიცდისთქვენსდუმილს.მკურნალმა
ექიმმამითხრარომმთელ დღეებსდუმილშიატარებთ. .
.

-ვისვენებ,
დაღლილივარ...მათარ იციანროგორ დავიღალე
გასულ თვეებში.უბრალოდსიჩუმედამყუდროებამირჩევნია.
 -ღამეარ გძინავთ,
არცდღისით,ორგანიზმსსაშუალებაარ ეძლევა
ნამდვილად დაისვენოს.ზედიზედოთხისაათიმაინცუნდაგეძინოთ.
როგორფიქრობთ გჭირდებათძილისწამალი?იქნებსიზმრის
გეშინიათ?

-მგონიარა.
..

-დიდხანსვსწავლობდითქვენსჩვენებას,რაღაცმოსაზრებამაქვს,
ხომარმიწყენთ ჩემიაზრიგითხრათთქვენსმდგომარეობაზე?

-გისმენთ,
ბრძანეთ.
..

-გამომძიებლისთვისმიცემულიჩვენების,
მძიმეკლიმატურ
პირობებშიგადატანილიხიფათის,ოპერაციების დამისი
ამჟამინდელიჩაკეტილიმდგომარეობისმიხედვით,სამისხვადასხვა
მიზეზი ერთდროულადაასახეზე.პირველიდეპრესიაა, ასეთი
მდგომარეობასაშუალოდექვსთვემდეგრძელდება.ახლათქვენი
გონებადაორგანიზმი მცირედი ემოციისგანაცთავსიცავს,
მაგალითად სიზმრისგან,ამიტომუარყოფსძილს, თუმცასიზმარი
გამოღვიძებისასშეიძლებაარცგახსოვდეთ.მეორემიზეზიისარის,
რომგადატანილმაფსიქო- ემოციურმასტრესმა,თქვენი ეგო,ანუ
„მე მთლიანად შეცვალადაახლაცდილობთ ამცვლილებასშეეგუოთ,
თქვენთვის ყველაღირებულებაგადაფასდა.არ გაგიკვირდეთ თუ
ძველ კავშირებზე,მეგობრებზეანგარემოზეუარსთუიტყვით.ეს
მოსალოდნელია, თქვენწარსულისდავიწყებასცდილობთ, ახალ
ცხოვრებაგინდათდაიწყოთდაამისთვისშინაგანად ემზადებით.
მესამეფაქტორიადამიანურიფაქტორია,თითქოსვიღაცისწინაშე
თავსდამნაშავედ გრძნობთდაესარგასვენებთ. ..

-მგონიასეა.რამესმირჩევთ?

-პირველ რიგშიორგანიზმსძილისსაშუალებაუნდამიეცეს,
მედიკამენტებითაც წაგეხმარებით.ჩემიაზრით ყველაზერთული
მესამევითარებაა.თქვენთვის ერთადამიანში, ერთ პერსონაში
გაერთიანდასამიაქსიოლოგიურიტრიადა:სიკეთე,ღირებულებადა
იდეალი.ესძალიანიშვიათიმოვლენაა,თანაც ესწიგნებშიკიარ
წაგიკითხავთ,არამედ უშუალოდშეეჩეხეთ რეალურ ცხოვრებაშიდა
რეალურადამიანში.ამისთვისმზადარიყავით,არცრაიმეწინასწარი
განწყობაგქონიათ.ახლაგინდათგაარკვიოთ, არისთუარაეს
პერსონაიდეალურიდამართლაც შესადარებელიხატი სხვებთან
მიმართებაშიან..
.ვისიხვედრიიქნებასინანულისგრძნობა
შედარებისშემთხვევაში,თავად" ხატის,
"თქვენი,თუყველა
დანარჩენის..
.
 -ესსიყვარულია?

-ესარარისსიყვარულიჩვეულებრივიადამიანურიგაგებით. .
.ეს
ზეემოციურიმდგომარეობაა, მასისეთიგულწრფელიქცევაიწვევს,
როდესაცადამიანსუმზერენმისიფლობისსურვილისგარეშე, მასზე
ძალაუფლებისქონის სურვილისგარეშე, მისინიჭიერებისანმისი
პიროვნულითვისებებისგამოყენებისსურვილისგარეშე.ამდროს
იდეალურითანაზიარობისდიდისაიდუმლოიწყება,აღქმაძალიან
ღრმად ხდებადაყოველგვარისიტყვებისდაგრძნობებისმიღმადგას.
ასეთ ვითარებაში ორნი,პირისპირ კიარა,მხარდამხარ დგანანდაეს
სრულიადსხვარამეა.* *ასეთითანაზიარობაარასოდესთავდება. .
.
თქვენ,ასემოგექცნენ,როცათქვენსკონკრეტულ ვითარებაში
სრულიადსაპირისპირო იყომოსალოდნელი.ახლა,თქვენუნდა
ჩამოიყალიბოთრწმენა, რომსიკეთით, ამუმაღლესიღირებულებით
სარგებლობისუფლებაყველასაქვს, რაცშეეხებასიკეთის
სამაგიეროს,მადლიერებაადეკვატურიღირებულებაადა
მსხვერპლისგაღებასაჭიროარარის.ასეთვითარებაშიმსხვერპლი
შეიძლებაარმიიღონ,უარესშედეგსგამოიწვევს.

-მსხვერპლი.
..გამოდის,ჩემიფიზიკურიმდგომარეობაკარგია,
ხოლო სულიერი-მძიმე?.
.

-არა,არა,
ნურცასეიტყვით,თქვენუბრალოდ ღრმად მოფიქრალი
ადამიანიხართ,გინდათ ყველაფერსახსნამოუძებნოთ,როგორცკი
პასუხებსიპოვით,მდგომარეობასწრაფადგამოსწორდება.თანაც,
უმაღლესისიკეთისკენ პირველადთქვენგადადგით ნაბიჯი,
არანაკლებზნეობრივ-მორალურ სიმაღლეზეაღმოჩნდით,თანაც
ყველაფერიგანსაკუთრებითექსტრემალურვითარებაშიხდებოდა,
გარშემოსოციუმიარიყორომთქვენზეზემოქმედებამოეხდინა,
მხოლოდ საკუთარისინდისისწინაშეიყავითპასუხისმგებელი.

-მისადგილასპოლონელირომყოფილიყო,
იგივენაირად არ
მოვიქცეოდი.

-ცხადია,
რადგანმისიზრახვაიცოდით, თქვენიმოკვლაუნდოდა.
მაგრამსხვავითარებაში გასაჭირშიარმიატოვებდით,ასეა?

-.
..
.ასეა.
..

-თქვენგქონდათ არჩევანი,დაჭრილიმიგეტოვებინათ დაცხენით

გაქცეულიყავით,მაგრამსხვაგვარადმოიქეცით.ასერომარავისივალი
არგაქვთ.დაეგშეგრძნებათავიდანმოიშორთ.ცუდიარ იქნებოდათუ
ფილოსოფიისშესახებლიტერატურასგადახედავდით.დუმილიც
გამართლებულიიქნებოდადაპასუხებისპოვნაშიცდაგეხმარებოდათ.
ამაბებსაცდაგიტოვებთ,ყოველ საღამოსძილისწინთითო დალიეთ.
კიდევგინახულებთ,ვნახოთროგორგუნებაზეიქნებით.-მაგიდაზე
სამიცალიპაწიათეთრიაბიდადოდაფეხზეადგა.

ჩემმაძმამექიმებიმანქანამდემიაცილადაჰკითხა:

-რამესერიოზულიაექიმო?

-კონტაქტშიმალეშემოვა,თავიდანესმოჩვენებითიიქნება,
თქვენ
რომარ ინერვიულოთ,მაგრამდუმილსნამდვილადჯობია.რაღაც
უნებურადჩადენილ საქციელზენაღვლობს,თვლისრომშეუფერებლად
მოიქცა.

-სხვაარჩევანიგააკეთა,
ვიდრეუნდოდადანანობს?

-არჩევანისწინაშეარცმდგარა,მაგრამ თვლისრომ ვიღაცას

მოლოდინიგაუცრუა, ამასგამართლებასვერუძებნისდაწუხს.

ექიმებიმანქანაშიჩასხდნენდაწავიდნენ.

„ვახოსუნდავთხოვო წიგნები,
აუცილებლადექნება,თუარადა
ალექსანდრიისბიბლიოთეკააქარარის, წარმოუდგენელიარომიქ
რაიმეარიყოს,უფრო სწორადრასაცინატრებყველაფერია...
“

ტელეფონისზარმამომაბრუნა, გამაფრთხილესრომსაღამოს
გამომძიებელი მოვიდოდა.მისგანბევრიახალიამბავიშევიტყვეთ. .
.
ჰილალესაკუთარ ტომსმოეკვეთა.დანარჩენისამიტომის
ამენოკალებსაცუარიეთქვათმისთვისთავშესაფარზე.უდაბნოში
ეპოვნათ წყურვილითდაოსებულიდაპოლიციასდაეკავებინა.
პოლონელისკვალიარსადჩანდა, ეჭვიჰქონდათრომბაჰარიასოაზისს
აფარებდათავსდაძებნასიქაპირებდნენ.პოლონელის
დაქირავებულიარაბებიცალკ- ცალკეაეკრიფათუდაბნოშიდამათაც
ყველაფერიეღიარებინათ.სამხედრონაწილისექიმიმოკლული
ეპოვნათ, არაბულიხანჯლითყელგამოჭრილი, მისისამედიცინო ჩანთა
კი ალ კაბირისსახლისსახურავისვერანდაზე.ექიმისსამოსში
გადაცმულიტუარეგსჩემსმოკვლას თურმეპირდაპირ ალ კაბირის
სახლშიაპირებდა.გამომძიებელიძალიანდაღლილიმაგრამ
კმაყოფილიჩანდა, ყველათვითმხილველიმოწმისჩვენებაჰქონდა
ხელთ, ჰილალესჩვენებაცკი.შევატყერომაღფრთოვანებულიიყო
მისისაოცარისილამაზით.თავშეკავებითამბობდარომარ მცოდნოდა
ვინიყო, ალბათ მოვიხიბლებოდიო.ალ კაბირისოჯახიფარაფრაში
აღარ დახვედრია.მაგრამ მათთვისჩვენებებიელ კასრისპოლიციას
ჩამოურთმევიადაჩემს ყალბ რუკასთანერთადმისთვისგადაუციათ,
როგორცადამიანებისგატაცებისორგანიზებულიდანაშაულის
პირდაპირიმტკიცებულება.

-ყველასიახლისსაქმისკურსშიიქნებით.სანამპოლონელსარ
ავიყვანთ,დაცვათქვენთანიქნება.ესთქვენიამისს,
თქვენთან
გამომატანეს.
..-გამომძიებელმაშეხვეულიკოლოფიგამომიწოდა.
შიგნით ჩემიფეხსაცმელებიიდო.დავათვალიერე, ყუთიცგავსინჯე.
არაფერიწერილისმსგავსი.ვერცმინაწერიშევნიშნესადმე. .
.

-რაკიპირადად ვერვნახე,თქვენიმადლობაპოლიციისუფროსს
"
გადავეცი"მისს.თქვენიჩვენებისისნაწილი,სადაცმადლობასიხდით,
დიქტოფონიდანცალკეგადავწერემაგნიტურფირზედაგადასცემენ.
თავადმოისმენსპირდაპირთქვენგან. .
.-გაიღიმაგამომძიებელმა.

-ორიგინალურად მოქცეულხართ.
..

-მებედუინივარ მისს.
..ჩვენთვისსიტყვებინამდვილიოქროა.
ბედუინებიყოველთვისუსმენენსიტყვებსდასაუკეთესოებს
სამარადჟამოდიმახსოვრებენ.ღამითკოცონებისშუქზე, ამ სიტყვებით
საჰარასქვიშაზელექსებსქსოვენდასიმღერებსქარგავენ.ოქროს
სიტყვებსმოფრთხილებადაშენახვაუნდა.მათყველაზეკარგადიმ
ადამიანისგულიინახავს,ვისაცესსიტყვებიეკუთვნის.

გამომძიებელიისეწავიდა,
არგამიგია.მისნათქვამი,
ახმიანებული ექოსუსასრულო გამოძახილივითკარგახანს
მიტრიალებდაგონებაში.

ბიძაჩემიმეორედილასგვეწვია,
გულშიმაგრად ჩამიხუტა,
შუბლზე
მაკოცადამითხრა:

-მევამაყობშენით შვილო!კარგიადამიანიხარ.მეკიაქამდეის
პაწიაკიკინებიანიგოგო მეგონე,
მუხლებგადატყაულიყველზეგრძელი
ზღაპრებისმოყოლასცრემლიანითვალებითრომითხოვდა.ვერცკი
მივხვდიროდისგაიზარდე. .
.როდისმოასწარი.
..

-რაამბავიჩამოგვიტანე?
..-შიშიანადშეეკითხადედაჩემიდა
თვალებშიშეაჩერდა.

-პირველ რიგშისაჩუქარიჩამოვიტანე,შენთანგამომატანეს,
ვინმე
ადრარმაგადმომცა...-მითხრაბიძაჩემმა,
გულისჯიბიდან დაკეცილი
მოვარდისფროაბრეშუმიამოიღოდახელშიმომაწოდა.მაშინვე
მეცნო.ვუალიიყო,კაბასთანერთადლოგინზე გაშლილივუალი, ჩემს
სუნთქვაზეშორიდანრომირხეოდა.აბრეშუმშიარაჩვეულებრივი
ფორმის საყურეები იყო გახვეული,ზედ მწვანედმოკრიალე,
წვეთის
ფორმის ზურმუხტებთანერთად, საჰარშინაპოვნიჩემიოქროსკენჭები
ქანაობდნენ.

-ჩაიდავლიოთ დავისაუზმოთ. ..-ბიძაჩემმაყველასასტუმრო

ოთახშიგაიყვანა.საუზმეგაიშალადაჩაიჩამორიგდა.

ბიძაჩემიფარაფრაშისტუმრობისამბავსყვებოდა.მისმიმართ
გამოჩენილიყურადღებაახარებდა.მასპინძლისსახლ-კარით,
მამულითდაგარემოთიგაკვრივებულიიყო.აღტაცებულიიყო სახლში
ნანახიარაჩვეულებრივიწიგნებით,
უძველესიარაბულიდასპარსული
გამოცემებით,არაბულიბედაურებით,გაკვირვებულიიყოჯადარით,
რომელიციდეალურ, გონიერდასრულიადუნაკლოცხოველად
მოიხსენია.ყვებოდაროგორიმოწიწებითდაპატივისცემით მიიღეს
მისისაჩუქრებიდადაპირდნენრომოჯახისპატრონებსგადასცემდნენ.

-სამწუხაროდმასპინძლისოჯახიაღარ დამხვდადაპირადად
მადლობისგადახდავერმოვახერხე.დავუბარერომკარგადხარ,
ოღონდცოტამოწყენილი. .
.სამაგიეროდ სამხედრონაწილისუფროსი
მოვინახულედაპოლიციისუფროსს შევხვდი,ძალიანდიდიმადლობა
შემოგითვალეს.სუვენირებიდასაქართველოსშესახებ
დასურათებულიწიგნებივაჩუქე, ნიზარხალილისმიერ არაბულად
ნათარგმნი" ვეფხისტყაოსნით"გაკვირვებულებიდარჩნენ. ..მოკლედ,
როგორცკიგამომძიებელიჩვენთანსაქმესმორჩება, მინდასაელჩოს
სახელითმიღებაგავმართო.ძალიანკარგადუნდაგამოიყურებოდეთ,
როგორცგინდათ ისემოიშორეთდარდიდანაღველი.ჩემი ოჯახის
გოგოებმავარსკვლავებივითუნდაიციმციმონ!იმდენიხალხი
ავაწრიალეამამბისგამო. .
.ყველაელჩიყოველდღემირეკავდა,
პრეზიდენტისსამდივნო, თავდაცვისდაშინაგანსაქმეთა
სამინისტროები, პროკურატურა, ჯანდაცვისსამინისტრო,ტურისტული
პოლიცია. .
.დრომოვიდამადლობაგადავუხადოყველას
დახმარებისთვის, ჩემიგასაჭირისგულთანმიტანისთვის.ამთვის
ბოლოსყველასმოვიწვევ, ოფიციალურიწერილობითიმოწვევა
საქართველოსსაელჩოსსახელითფარაფრაშიც დავტოვე.ჩვენს
გმირზებევრიკარგისიტყვამითხრეს.არდაიწუნებათურმე, კარგი
ვაჟკაციდაღირსეულიახალგაზრდაყოფილა, გულიკიდევუკეთესი
ჰქონიადაქცევახომუდავოდუფლისწულისსაკადრისი.პოლიციის
უფროსმამირჩიადროულადგაგიშვათსაქართველოში, მენიშნამისი
ნათქვამი..
.სახიფათოხალხიატუარეგები. ..-თხრობადაასრულა
ბიძაჩემმა.
 დავცქეროდისაყურეებსდაზუსტად ვიცოდირასაცნიშნავდაეს
წმინდაარაბულ- ირიბული შემონათვალი.ოქროსსაყურე
ბედისწერისთვისმადლობასიუწყებოდა, წყვილიზურმუხტისდიდი
წვეთები მისითვალებიიყო,რომლებიცმხოლოდ მემეკუთვნოდნენ,
ოქროსკენჭები-ორიგული, რომლებმაცერთმანეთიიპოვეს,საყურის
სიგრძესაჰარაშიერთადგავლილიგრძელიგზა, თავადსაყურეკიიმას
რომ წყვილს,ისევეროგორცთვალებს,ერთმანეთთისდანახვა
მხოლოდ სარკის, ანუსიზმრისმეშვეობითშეეძლოთ.მანზუსტად
იცოდარომ აუცილებლადვინმეჩავიდოდამადლობისსათქმელად.ეს
ადამიანურადაცსწორინაბიჯიიყო, ხოლოელჩისმხრიდან
აუცილებელიდასავალდებულოც. .
.ორმოცდაათიდღემძვინვარებდა
ქვიშისქარიშხალი, ორმოცდაათიდღესაკუთარიხელით აკეთებდაამ
მშვენიერსამკაულებსდაორმოცდაათიდღეფიქრობდა. .
.

საყურეებიისევაბრეშუმშიშევახვიედატელევიზორსშევაცქერდი.
ეკრანზე ვიღაცევროპელი მოდელი,დამშეული გამომეტყველებით
დაუგერგილო,ბლაგვინაბიჯითდადიოდაპოდიუმზე.მაშინვე საჰარას
მბრწყინავქვიშაზემოსიარულე ზუსტადმოზომილიდამოქნილი
ნაბიჯებიგამახსენდა.ტელევიზორიგამოვრთე,ვახოსმოტანილი
წიგნებიავიღედაოთახშიშევიკეტე,პლატონის ნადიმი გადავშალე
დაშიგმთელითავითგადავეშვი.

მთელიდღეებიდაღამეები, ვკითხულობდი.ვეცნობოდიქრისტიანული
დაარაბული ფილოსოფიისშედევრებს, ანტიკურიხანისბერძნულ
ფილოსოფიას, არისტოტელესაზრებს, ავრელიუსისფიქრებს,
გაუცხოებისთეორიასჰეგელის, ფოიერბახის, ფროიდის,ჰაიდეგერის
დატილიხისმიხედვით,ბუდას ოთხკეთილშობილურიჭეშმარიტებას
დატანჯვისგანგანთავისუფლების რვამაგკეთილშობილურ გზას,
ბერდიაევისნაშრომებს მართლმადიდებლურიჭეშმარიტების,
თვითშემეცნების,ადამიანისდანიშნულების, სულისდარეალობის
შესახებ.მეცნიერულ ნარკვევებსდასტატიებსიბნრუშდი ავეროესის,
იბნზურის, იბნხალდუნის,იბნჰაზმის დაიოანედამასკელისშრომებზე.
შემდეგ ქართულიფილოსოფიისსკოლასმივუბრუნდიდამერაბ
მამარდაშვილისსამეცნიეროწერილებმამომაჯადოვა,ჩემსმაგიდაზე
დიმიტრიუზნაძისგანწყობისფსიქოლოგიაცგაჩნდა.ვნანობდირომ
აქამდეარჩავიხედე ამსრულიადგენიალურმოძღვრებებში.
ვკითხულობდიდავგრძნობდიროგორლაგდებოდაჩემსგონებაში
გამეფებულიქაოსი, ვპოულობდიპასუხსუამრავკითხვაზე.თითქოს
თავიდანდავიბადედაჩემიახალიეგოსგანვითარება
წარმოუდგენელისისწრაფითმიმდინარეობდა.
 ცოტახანშიღიმილიდამიბრუნდა, ჩემიმზერაგაცოცხლდა, სარკეში
ჩახედვასმოვუხშირე, სამოსისშერჩევაცდავიწყე,მსუბუქმაკიაჟსაც
მივუბრუნდიდაოფიციალურიმიღებისმზადებაშიცთავიდანბოლომდე
ჩავერთე.ექიმებიყოველდღემნახულობდნენდაჩემი" გამობრუნებით"
კმაყოფილიმიდიოდნენ.მალე წამლებისმიღებაშემიწყვიტესდა
ვიზიტებსაცუკლეს.ბოლოსროგორციქნაგამოგვიცხადესრომ
გამგზავრებისნებართვასგვაძლევდნენ.ერთითვეისეგაიპარა, არ
გამიგია.წასასვლელადხალისიანადვემზადებოდით, ყველაფერი
ჩავაბარგეთ, შევკარითდამოვამზადეთ, ჩვენიწამოსვლისდღედ
სექტემბრისხუთირიცხვიდაითქვა, ავიაბილეთებიდაიჯავშნა.
საელჩოსწვეულებამდესამიდღეღარჩებოდა.

საღამოსბიძაჩემმაამბავიმოიტანა,
რომალ კაბირისდახმარებით,
ტურისტულ პოლიციასეგვიპტისდალიბიისსაზღვარზეაეყვანა
პოლონელი.თურმეაქამდე ტუარეგივითგადაცმულიბაჰარიას
არქეოლოგიურგათხრებზე მუშადმუშაობდადახელსაყრელ მომენტს
ეძებდალიბიაშიგადასასვლელად.ამოვისუნთქეთ,ვერანდის
დარაბებიგავაღედანილოსსდავაჩერდი, ჩემსმტკვარზეორჯერ
განიერიდაღრმამდინარემძლავრადმიაქანებდაწყალუხვტალღებს.
კაიროშიმშვენიერისაღამოიწურებოდა, უზარმაზარიქალაქი
ღამისთვისემზადებოდადანელნელაინთებოდა.

დანარჩენიორიდღეყველაბიძაჩემსვეხმარებოდით წვეულების
ორგანიზებაში.სასტუმროჰილტონისდარბაზისათანადო
ელეგანტურობით მზადდებოდა, ალაფურშეტებით,საშამპანურე,
მაღალფეხიანიწელყარყარამბრწყინავი ჭურჭლით, პატარამრგვალი
მაგიდებით ელჩებისადამათიმეუღლეებისათვის, გაშლილმა
სუფრებმააღმოსავლურიფერადოვნებით, ნაირნაირიტკბილეულით,
ხილით, მსუბუქივახშმით,
შარბათით,გუავასწვენით დასისხლივით
წითელიცივიკარკადეთიდაიმშვენესკალთები.ყველასთვისმზად იყო
ელჩისსამადლობელიწერილი, სამახსოვროსაჩუქარიდასუვენირები.
როგორციქნამზადებადამთავრდადასაზეიმოსაღამოცდადგა.

დედაჩემისალონიდანმბრწყინავიწაბლისფერითმით, საოცრად
ელეგანტურივარცხნილობითჩვენსშორისყველაზებოლო დაბრუნდა.
ჩემსრძალსროგორცყოველთვისარაჩვეულებრივიგემოვნებით
შერჩეულიღიაყავისფერი, სერდოლიკითგაწყობილიკაბაეცვა.დედამ
საღამოსგრძელი, შავიკაბაჩაიცვა,თავისისაყვარელიფირუზის
მძივითდაამშვენა,საყურეებიცდაბეჭედიცფირუზისმოირგო.მეც
გამოვიხურეოთახისკარიდაყველაჩემსკენმობრუნდა.
 მსუბუქად დანახევრადსპორტულადმეცვა.თეთრივიწრო
ქვედაბოლო გვერდითიჭრილითდალაჟვარდისფერიზედატანი, იგივე
ფერისელეგანტურიფეხსაცმელისაშუალოქუსლზე.ძალიან
უპრეტენზიო ვარდისფერიმარგალიტისმძივიდასაყურეები.თმა
უბრალოდ აკეცილიდამარგალიტიანისარჭებით კეფაზე
დამაგრებული, საფეთქლებთანსახეზეჩამოშვებულიორიმსუბუქი
თმისხვეულით.ქუთუთოზეძალიანმსუბუქი ჩრდილით, სახისმსუბუქი
მაკიაჟითდაბაცივარდისფერიტუჩისსაცხით.დედაჩემმაშეიცხადა,
ჩემმარძალმათავიგადაიქნია, მაგრამბიძაჩემმამოიწონა.

-
მემომწონს, ელეგანტურია,პროტოკოლსარ არღვევს დარაც
მთავარიაგამორჩეულიიქნება,ახალგაზრდობადასილაღე ყველაზე
კარგისამკაულია.ოღონდიცოდე, მთელისაღამო ღიმილიდაცეკვა
გაქვსმოსჯილი..
.წავიდეთ,სადაცაასტუმრებიდაიწყებენმოსვლას.

დარბაზიბრწყინავდა.საღამომშვენივრად დაიწყო.
მოპატიჟებულისტუმარებიღიმილითშემოდიოდნენდამათთვის
გამოყოფილ მაგიდებთანსხდებოდნენ.ვახოსსახელოვანიმეზობლის
მობრძანებამდიდიაჟიოტაჟიგამოიწვია, ყველასიხარულით შეხვდა
მსოფლიოკინოსლეგენდას.ხალისმადამხიარულებამიმატა.
ბიძაჩემმაყველასსათითაოდმოუხადაგულწრფელიმადლობამძიმე
დღეებშიგამოჩენილიყურადღებისთვის,აუწყარომმათ მხარდაჭერას
ამაოდარ ჩაუვლიადამე, როგორცსაღამოსმთავარიგმირი
სტუმრებისწინაშეწარმადგინა.ყველამილოცავდამშვიდობიან
დაბრუნებასდაგადარჩენას, გულწრფელადმიხაროდა,ბედნიერი
ვიღიმებოდი.მხოლოდ ერთი ცარიელიმაგიდამხვდებოდათვალში
სადაცხელუხლებლად იდო ბართი, რომლზეცჩახლართულიარაბული
ასოებით,უკუღმაეწერაჩემიბედისწერისწაღმაშემატრიალებლი
ადამიანისსახელი.

ესტრადისპატარასცენიდანქართულისიმღერაჩამოიღვარადა
მთელიდარბაზიაავსო.ხალხიდუმდადამოხიბული უსმენდაღვთიურ
ჰანგებს,რომელიცხანსცენიდანდახანკინოეკრანიდანიღვრებოდა,
ერთმანეთსცვლიდნენქართულ კინოშედევრებშიშემორჩენილი
ულამაზესიქართველიქალებისსახეები,ისმოდაგიაყანჩელის
კინომუსიკისშედევრები,
რევაზლაღიძის,ვიქტორდოლიძისდაარჩილ
კერესელიძის ქართულიმელოდიები, ჯანოკახიძისდაჰამლეტ
გონაშვილისსაოცარიხმები.სცენაზეცეცხლიდაინთო, ქართველი
მოცეკვავეებისჰაერშიფრიალმადათითისწვერზებზრიალმა
დარბაზიდაიპყროდააიტაცა.ხალხიაღტაცებით უცვლიდა
ერთმანეთსაღფრთოვანებას.ეკრანზეერთმანეთსცვლიდაქართული
ხელოვნებისნიმუშები,
საქვეყნოდცნობილიქართველიმხატვრების
ტილოები, ოქროსეროვნული საგანუძრისფოტოები, ქართული
მინანქრისდაჭედურიხელოვნებისარაჩვეულებრივინიმუშები.
არგონავტების,
მედეასდაოქროსსაწმისის მითისდაამირანის
თქმულებისეპიზოდები.საღამოარაჩვეულებრივადმიდოდა.
ყველაფერი ვიდეოფირზეიწერებოდადაყველასტუმრისთვისცალკ-
ცალკესაჩუქრად მზადდებოდა.ბიძაჩემიბედნიერებისგანელვარებდა,
საქართველოსწარდგინებაბრწყინვალედმიმდინარეობდა.

დარბაზშისინათლეაინთოდანილოსზეგამავალივერანდისკარი
გაიღო.საცეკვაო მუსიკამდინარისტალღებსაჰყვადავალსებად
დაიღვარა,დარბაზში სიგრილეშემოიჭრადასუფთაჰაერიმოიყოლა.
ყველადაწყვილდადამუსიკისტალღებსმსუბუქიბზრიალით მიჰყვნენ,
ჩემიძმადარძალი, ბიძაჩემიდადედაჩემიბედნიერად იღიმებოდნენ
დასაოცარისიმსუბუქითცეკვავდნენ..
.მხოლოდ ორნიდავრჩით
მაგიდებთან,
მედავახოსსახელოვანიმეზობელი. ..

ომარშარიფი წამოდგადაჩემსკენწამოვიდა, საცეკვაოდსაოცარი

ელეგანტურობით გამიწვია..
.ფეხზეავდექიდაწამით წარმოვიდგინე
რომსასაცილოგოგონაფანირაისიკიარამევიყავი.ესილუზია
იმდენადძლიერიიყო, რომმსახიობსგულიანადგაეღიმადაძლიერმა
ხელმასწრაფად გამიტაცადარბაზისკენ. ვუყურებდიმოხუცმსახიობს,
რომელსაცძველებურად, ახალგაზრდულადუბრწყინავდაშავი
თვალები დათავისისაოცრადმახლობელი, იდუმალი ღიმილით
იღიმებოდა.

-მისს,
საიდუმლოსშენახვაშეგიძლიათ?-ღიმილით ჩამეკითხა,
ხელმკლავითჩრდილიანვერანდაზეგამიყვანადაშამპანური
მომაწოდა.

-საიდუმლოს?-ბრინჯივითდაბნეულიშევაჩერდი.

-ახლავეგაგანდობთ მისს,ოღონდჩვენსშორისუნდადარჩეს.
..-
მსახიობიჩრდილსშეერია.მემდინარისკენმივბრუნდიდა
გაჩახჩახებულ კაიროსმივაჩერდი.

-აიროგორიყოფილხარსინამდვილეშინილნა. ..ძალიანლამაზი
დასუსტი.
..-ზედ ყურთანგავიგონედაბალი,
თბილი,
მელოდიურიხმა.
მოულოდნელობისგან ენაჩამივარდა, უხერხულადმოვბრუნდი და
ჩემიშამპანურისჭიქაუხმაუროდჩაეხვიანილოსისტალღებს.

წარმოუდგენლად მიმზიდველიდასაოცარიხიბლით სავსე

ახალგაზრდამამაკაცი მშვიდადიღიმებოდა. .
.მისთვალებში
ერთდროულადიღვრებოდადარბაზისჩახჩახასინათლედანილოსის
მწვანეტალღისანარეკლი.პალმასავითმაღალ, წერწეტასხეულს,
გაშლილ მხრებსდაწვრილ წელსიდეალურადადგაშავიფერის
ზაფხულისკოსტიუმი,რომელიცმაღალი მოდისუკანასკნელ სიტყვას
პასუხობდა.მთელი სხეულიდან ძალა, მოქნილობა,თავისუფლება,
სილაღედადიდიენერგიამოედინებოდა.ქათქათაპერანგზე
ზურმუხტისპაწიაღილებიიწონებდნენთავს, სამაჯურებზედა
ჰალსტუხისსამაგრზეციცქნაზურმუხტები მორცხვადირეკლავდნენ
დარბაზისსინათლეს.მისითვალებიდარბაზისსხივით განათებულ
ღამეშიმუქმწვანედისეელვარებდნენ.დახვეწილი ჰალსტუხის
ნაკეცსაც კიოდნავგადაჰკრავდამისითვალებისფერი.სუფთად
წვერგაპარსულს, არაჩვეულებრივისუნამოსარომატიასდიოდა.ასეთი
იდეალურიდაჰარმონიულიაგებულება, საკუთარისხეულის
არაჩვეულებრივიფლობისუნარი,ნებისყოფითსავსე სუფთამზერა
დანათელისახე-ისეთისაოცრებაიყო, სტივენმეისელის
მრავლისმნახველიფოტოკამერაც კინამდვილადგაიზიარებდაჩემი
შამპანურიანი ჭიქისბედს.ევროპულ სამოსს მთელისიკაშკაშით
გამოეტანასააშკარაოზემშვენიერისხეულის,სრულიად
არაჩვეულებრივიაღნაგობის, ეგზოტიკურისახის სხივიანიმზერისდა
ნათელიგამომეტყველების უზადოჰარმონიულობა.

ვერვიჯერებდი..
.ჩემსწინალ კაბირიიდგა..
.ნამდვილად ის
იყო..
.დასულ სხვანაირად გამოიყურებოდა..
.მუხლიმომეკვეთა,
მაგრამ წელზემოხვეულმახელმადროულადშემაკავა,წამშიმოავლო
თვალიდარბაზს.ჩემიმკლავიმხარზე მოიხვიადავალსისტალღას
გაჰყვა.მოქნილმანაბიჯმაამიყოლია, ჩვენიმოცეკვავესხეულები
ვერანდამერთჩრდილად აქციადაგულშიჩაიხუტა.

-შენიგადარჩენაქვიშისქარიშხლისშემდეგგავიგე.მანამდე
მეუბნებოდნენრომუგონოდიყავი.დღეს, მთელისაღამოავუყურებ
შენსმცინარსახესდასაჰარაშიშენითავგამეტებული ბრძოლა
მახსენდებოდა.

მისმასიტყვებმაუცბადმომიყვანაგონს.გამახსენდარომ
ფარაფრადანუკანმოუხედავადგამოვიქეცი,არცმისიოჯახისთვისდა
არცმისთვისზედაცარ შემიხედავს,თვალწინდამიდგაროგორ
გავუსხლტიდედამისსხელიდანისე, რომმადლობისთქმაარც
გამხსენებია.საკუთარმაუმადურობამგამაოგნა,
მივხვდირომ
უნებლიედმთლიანად გავამართლე მისი სიტყვები,"გაიქცეოდაო.
..
"ოჰ
რამადლობელივიყავი ბიძაჩემის, ფარაფრაშირომ ჩავიდადა
სირცხვილისგანმიხსნა...

-მადლობელივარრომმოხვედი.მაპატიე...დაუფიქრებლად
მოვიქეცი.იქედანისეგამოვიქეცი,
მადლობაცარ მითქვამს.
..

-შენიმადლობაპირადადშენგანმოვისმინე,პოლიციამჩანაწერი
მომცა.გამახარაშენიხმისგაგონებამ,თითქოსისევჩემსგვერდით
იყავი.

-ჩემებსდავუძახებ.
..ისეგაეხარდებათ.
..ბიძაჩემიშენსმამულში
მადლობისსათქმელად ჩამოვიდა, აქრომგნახავს..
.

-ნილნა,ვისინახვაცმინდოდავნახე,
რისიდანახვაცმინდოდა
დავინახე.
..

-რადაინახე.
..

-შენისერთადერთიხარ, ვისთანაცდარჩენილ ცხოვრებას

გავატარებდი,ერთი ღირსებითვიცხოვრებდით, ერთიგულით, ერთი
სულით.აქრომმოვდიოდი, მეგონაშენსთვალებშისიყვარულს
დავინახავდი,მაგრამ შიშიდავინახე, შიშმამოგცელა...დარჩენარომ
გთხოვო,გეშინიარომ ჩემთანვერგაძლებ,ვერცჩემიცხოვრების
წესით იცხოვრებ,ვერცჩემსწესჩვეულებებსშეეგუები, დაიტანჯებიდა
უბედურიიქნები...ამასმევერავიტან, გაქცევითვერ გამექცევი და
თავადმომიწევსშენიგაშვება.ჩემი ღირსებისშელახვაცალკე
უბედურებად დაგატყდებათავს. .
.გაგაწამებსდაცხოვრებას
მოგიწამლავს.გეშინიარომვერცუჩემოდგაძლებ, ვერცჩემთან
ყოფნასშეძლებ.ესგტანჯავს. .
.მე კიმინდაისეთს გხედავდე, როგორც
ამსაღამოს,ბედნიერებისშუქითანთებულს. ..

-ალ კაბირ,
გთხოვ.
..
გეყოფა.
..გთხოვ.
..

-როდისმიემგზავრები.
..

-სამდღეში.

-ჩვენშიამბობენ,
თუმიდიხარდაუკანარავინგეძახის,ესეიგი
სწორ გზასადგახარო***.
..მოვედირომუკანგიხმო..
.მაგრამ..
.ნილნა,
მინდაჩემსკენისევედაუფიქრებლადმორბოდე, როგორცჩემი
სახლიდანგაიქეცი..
.არმჯერა, რომსაჰარასშემდეგ,ამშიშსვერ
მოერევიდაუჩემოდ ყოფნასაირჩევ.შენიოცნებაუკვეასრულდა.ახლა
ჩემიოცნებისასრულებისდროა! .
.
 -ემი-
კუსიზეწასვლასაპირებ?
..როდისმიემგზავრები?
..-თვალზე
მომდგარიცრემლიგულზედამადგა.

-მზადებასხვალვედავიწყებ.ამექსპედიციასორიანსამიწელი
მაინცდასჭირდება.მთელიესდროშეგიძლიაიფიქრო.თუჩემთან
ყოფნასარჩევ, შენიშიშისგასაქრობად ბევრრამესშევცვლი.ჩემს
დაბრუნებას შეგატყობინებენ.შენსპასუხსაც მაშინდაველოდები.
თავსმოუარე. .
.-ალ კაბირიდაიხარა,საფეთქელზეფრთხილად მაკოცა
დამკერდზემიმიხუტა.ვალსი თავდაღმართშიდაეშვა.ალ კაბირმა
მელოდის ხვეულზებრუნზეშემატრიალადახელიგამიშვა.
ვერანდაზეგაწოლილიმოცეკვავეჩრდილიორადგაიყო. .
.

-ესეცსაიდუმლომშვენიერომისს...
-ნაპერწკლიანად გაიღიმა
ომარშარიფმა.ჩრდილისკენმიბრუნებადავაპირე,კიდევერთხელ
რომ მომეკრამისთვისთვალი,მაგრამ მსახიობმახელმკლავი
ელეგანტურად შემომთავაზადადარბაზშიღიმილით შემაცილა. .
.

იმღამით ბიძაჩემსდაუფრავადვკითხე,წმინდასარკის
ოსტატებზედარასაერთოშეიძლებოდაჰოქონდათ ქართველებს
ეგვიპტესთან.

-ჩვენისხალხივართ, ვინცყველაზეცუდად იცისსაკუთარი

ქვეყნისდაწარმომავლობისისტორია, ამასპავლეინგოროყვა
ამბობდა.ილიაჭავჭავაძის"ქვათაღაღადიდან"ზეპირად მახსოვს
ერთინაწილიდაგეტყვი. ..-მშვიდადმითხრაბიძაჩემმადაგააგრძელა:

-„ისტორიულ ჭეშმარიტებადცნობილია, რომეგვიპტელთა

„მუშენი,დაბადების მოსოხნი ანუ მოსხნი,ახლანდელნი მესხნი,
ჰეროდოტის ტიბარენნი, სტრაბონის ტიბერნი და
„კოლხნი შეადგენდნენქართველ ნათესაობისერსა.რადგანაცისიც
ჭეშმარიტებადცნობილია, რომძველისძველადამქართველ
ნათესაობასსჭერიამთელისივრცეღალისისმდინარისგანმცირე
აზიაში-შავისზღვისპირამდედამთელიაღმოსავლეთიმხარეამ
ზღვისა,აგრეთვეიგიადგილები, რომელნიცმტკვარსადაარაქსსშუა
მდებარეობენ, აშკარაა,
რომვისაცამადგილებშიდაჩემებარამუნდა,
ანქართველისკუთვნილებისგაუქმება, -მოუნდებადაამტკიცოს,
რომ
ზემოდასახელებულნიერნიქართველთანათესაობისაარციყვნენდა
არცარიან."-აიამასწერსილია.

მეკიდავიწყებიმით,
რომიბერიელებიმრავალრიცხოვანირასა
ყოფილა.ხმელთაშუაზღვისაუზშიდამცირეაზიაშიინდოეთის
ჩრდილოეთამდედაჩრდილოაფრიკისტერიტორიაზესახლობდენ.
ეზოთერიკოსებიძველიცივილიზაციებისსაკრალურცოდნასიბერიულ
ეზოთერიკადმოიხსენიებენ.ამცოდნის ნაწილიკოლხეთშიიყო
შემორჩენილი.იბერიულირასარელიგიურელიტასწარმოადგენდა.
განსაკუთრებულისკოლებიჰქონდათრელიგიურიჩვეულებებისდა
მწიგნობრობისთვის.სემუელ ალფრედმერსერმა, სემიტურიენებისა
დაგვიპტოლოგიისპროფესორმათარგმნადაგამოუშვა, ,პირამიდების
ტექსტების''ოთხტომეულიინგლისურენაზე.ისწერსრომ
„რა (ღვთაება)დამისიმიმდევრები შესაძლებელიაჩრდილოეთიდან
კერძოდკავკასიიდან მივიდნენეგვიპტეშიო. ერთ სამეცნიერო
ჟურნალშიწერილივნახე, სადაცეწერა,რომ ეგვიპტეშიაღმოჩენილი
სამარულო ეტლებისდამათთვისსაჭიროხისმასალისმიწოდება
კავკასიიდანხდებოდა.სტატიისვინმეშეფერიმივიდაიმდასკვნამდე,
რომროგორცმზაეტლების, ისეეტლისთვისსაჭირო ხისმასალის
მიმწოდებელიამიერკავკასიაუნდაყოფილიყო დაესეტლიძველ
ეგვიპტეში ჩვენსწელთაღრიცხვამდე ათასშვიდასწელში შეტანილად
მიიჩნია.

საინტერესოისაა, რომქართველ არქეოლოგს,ლევან

მუსხელიშვილსაციგივეაზრიგამოუთქვამს:„სამარულო ეტლი
ამიერკავკასიაში,
რომელიცეგვიპტესეტლისსაშენებელ ხისმასალას
აწვდიდა,კარგადიყო ცნობილიო.“იარაღმცოდნეპავლეფონ
ვინკლერი თვლის, რომნაწრთობიიარაღიშავიზღვისაღმოსავლეთით
მდებარეადგილებიდანმიჰქონდათეგვიპტეში.რამესიდებისეპოქის
რელიეფებზე მეომრებსკოლხურიტიპისცულებიუჭირავთ.ესცული
ჯერკიდევძველიწელთაღრიცხვის მეთოთხმეტესაუკუნიდანაა
ცნობილი, მისიუძველესინიმუშიქალაქორდუსთანაანაპოვნიხეთური
"ცალფას"ქაშქთაგანსახლებისადგილებში.შესაძლებელიაეს
მეომრებიხეთებისტყვექაშქებიარიან დამათიქართველურობა
მგონისადავოცაღარ არის.

ქართულიეგვიპტოლოგიაარარსებობს.ქართველ მეცნიერთა
კვლევებიცოტაა.მოსე ჯანაშვილსჰქონიაარაჩვეულებრივი
გამოკვლევებიდახელნაწერიძეგლებიცმოუგროვებია, მაგრამმთელი
ესმასალა,რომელსაც ქართველებიდაქართულიენა დაარქვა,
ხელნაწერთაინსტიტუტში დევსდადღემდეშესასწავლია.ისწერდა
რომ ქალდეველთამოდგმადასახლებულიიყომთელ შუამდინარეთში
დამცირეაზიაშითვითეგვიპტისსაზღვრამდე.შარდანკოლხელი
თავისიჯარითთვითრამზესმეორედიდსეხმარებოდა.ჰიქსოსების
ხანაშიმთელიეგვიპტე,სირიადაშუამდინარეთი,ხეთა-ქადისმოდგმის
ერთისახელმწიფო ყოფილა.ხეთასმეფეხიტისარსხელშეკრულებაც
კიგაუფორმებიარამზესმეორედიდთან.ამხელშეკრულებისტექსტიც
მოსეჯანაშვილისმიერმოგროვილ მასალაში ინახება.ჯანაშვილს
შეუკრებიახეთა-ქალდიისდასახლებულიადგილებისგეოგრაფიული
სახელწოდებებიდააღნიშნავს, რომმათაც ჰქონიათ ისეთი
სახელწოდებებიროგორიცაა
„არმაზი,
“„ოპიზი,
“„ძამა,
“„გურია,
“„ეფრატი,
“კუნძულ კვიპროსსთავიანთ
ენაზე"იავნანად"მოიხსენიებდნენ.

ჯანაშვილს მოჰყავს ინგლისელიმეცნიერის, კლარკისსიტყვები,

რომელიცწერდა, რომ ქართველები დიდარეალზეცხოვრობდნენ,
რომძველიქართულიენა, -არიის, სემისდატიბეტისენებად გაიყოო.
ერირომელიცძველ ქართულ ენაზელაპარაკობდა,გაბატონებული
ყოფილამთელ მაშინდელ ცნობილ მსოფლიოშიდამათიდასახლების
ძირითადკერად იბერია- მოსესედემსმოიხსენიებს,მათ დაარსებულ
სკოლებსკიბაბილონსადაასურეთშიუთითებს.ინგლისელიმეცნიერი
აღნიშნავდა,რომუძველესიძეგლისწერებისგამოსაკვლევად სწორედ
ძველიქართულ წყაროებისგამოყენებაიყომიზანშეწონილი.მოსე
ჯანაშვილმამთელიესმასალაშეკრიბაოთხთავად დაყო და
ძეგლისწერათაენაამოცნობილადგამოაცხადა.ესმასალაასზემეტ
ძეგლსშეიცავსდამნიშვნელოვანიდანართები აქვს.ისთხოვდაივანე
ჯავახიშვილს,კორნელიკეკელიძეს, აკაკიშანიძეს,უნივერსიტეტის
სხვამეცნიერებსდაქართველ ხალხს,დიდიგულისყურიდაეთმოთ ამ
მასალებისთვის.ამისშესახებრაცგითხარი, მოსეჯანაშვილმა
გამოქვეყნაწერილიათასცხრაასოცდაერთწელსგაზეთ " კომუნისტის"
მეოთხენომერში.ამისშემდეგ, ძნელიაღარუნდაიყოსიმის
წარმოდგენა,რომჩვენსწინაპრებსაქყოფნადასწავლაარ
გაუჭირდებოდათ.როცასაქართველოშიდავბრუნდები, პირველ რიგში
მოსეჯანაშვილისნაშრომებსდამისშეკრებილ მასალასუნდაჩავუჯდე
დაშეიძლებაქართულ ეგვიპტოლოგიასაცდავუდო საფუძველი. .
.

იმღამესმედაბიძაჩემმადილამდევილაპარაკეთ, ბევრისხვა
ევროპელიმეცნიერისმოსაზრებაზემიამბობდა,უამრავფაქტზე
მესაუბრა,რომელიცჩემთვისსრულიადუცნობიიყო.სულ სხვანაირად
აღვიქვიბიძაჩემი,როგორცმეცნიერი,
გონიერი დანიჭიერიადამიანი,
შესანიშნავიდიპლომატიდამკვლევარი,რომელმაცდღეს, თავისი
ქვეყანასრულიად სხვათვალითდაანახადიპლომატებს, არაბულ
სამყაროსდამე. .
.

.
..
 გამგზავრებისწინნოტარიუსიგვეწვია,
რაკისასამართლო
სხდომისთვისმოცდააღარმინდოდა, ადვოკატისთვის ჩემი
ინტერესების,მორალურიდაქონებრივიუფლებებისდასაცავად
გრძელვადიანირწმუნებაგადავეცი დასახლიდავტოვეთ.
აეროპორტშიმისვლამდეგიზასპირამიდებიდასფინქსისტაძარი
მოვინახულეთ.შვეყურებდილომისთათებიან, საჰარასმოდარაჯე
გიგანტსდავგრძნობდირომაღარცისეთიამოუცნობიიყო მისი
შორეთშიჩაკარგულიმზერა. ..

სიხარულისგანსუნთქვაშეკრულიავედითვითმფრინავში, ფრენის
საათებიარმახსოვს, არცთბილისისსაერთაშორისოაეროპორტიდა
სახლისკენგამოვლილიგზა.როგორცკისახლს მივუახლოვდი, შვებით
დაისეღრმად ამოვისუნთქე, თითქოსმთელისევდარაცეგვიპტეში
დამიგროვდა, ერთბაშად გავატანეთბილისურნიავს.ერთ კვირაში
ყველამეგობარიჩამოვირბინე, უნივერსიტეტშიშევირბინე. .
.ჩემსთავს
სხვად,უცხოდაღვიქვავდიდაახალითვალითვუცქერდიგარემოს.
ყველასაყვარელიადგილიმოვინახულე, მიხაროდარომისევმეღირსა
მშობლიურმიწაზეფეხისდადგმადაქართულილაპარაკისმოსმენა.
ვერველეოდითბილისს, ქუთაისისსანახებს,კავკასიონისთოვლიან
ქედებს,მცხეთისწმინდამიწასდასვეტიცხოვლისზარებს,
შემოდგომაზეყველანათესავიდანაცნობიცკიმოვიარებათუმში,
ფოთში, თელავში, გორში, რაჭაში,სვანეთში,
ხევსურეთში, ხევში,
კახეთში,ახმეტაში..
.ყველასმოვეფერედაჩავეხუტე.

ბიძაჩემსექვსთვეშიელჩობისვადადაუმთავრდადა
საქართველოშიდაბრუნდა.როგორციქნაერთადმოვიყარეთ თავიდა
დავწყნარდით.მაგრამცოტახანშიისეთიამბებიდატრიალდა,
თითქოსიპუ- ურისწინასწარმეტყველებასაქართველოშიახდა.ხალხი
შიმშილობდა, იყინებოდა,ბნელშიისხდა, გაყინულ ხელებს
ნავთქურაზეითბობდადაჩაისასადუღებლადნავთსიზოგავდა.მალე
საშინელიარეულობადაქაოსიდაიწყო, პურისრიგები
კილომეტრობით იჭიმებოდა, ქალაქებსთვეობით არ მიეწოდებოდათ
ელექტროენერგია, წყალი,გაზი.
..აღარცტელეფონიმუშაობდა, აღარც
ფოსტა, აღარცრკინიგზა, ავიამიმოსვლაცშეწყდა.თბილისში
ტრანსპორტიმთლიანადგაქრა,სხვაქალაქებთანდასოფლებთან
კავშირიგაწყდა.საწვავიაღარარსებობდა, ქუჩაშიერთიმანქანაც
აღარ ჩანდა.ყველასაწარმოდაორგანიზაციადაიხურადაჯართად
გაიყიდა, სახელწიფო თავზეჩამოგვენგრა.ქვეყანავაკუუმშიმოექცა.
ყველამდავივიწყეთსაყვარელიპროფესიადარაზეცხელი
მიგვიწვდებოდაიმასვაკეთებდით.მევთარგმნიდი, დედაკერავდა,
ჩემიძმაიმპორტისაწყობასცდილობდა.თბილისიმთლადშეიშალა,
გამოსვლებიგამოსვლებზეეწყობოდა, აღერღილიდაგაბრაზებული
ხალხიზღვასავით ღელავდადაგარშემორისხვასაფრქვევდა.
ორიათასსამიწელიიწურებოდა, სამოქალაქოდაუმორჩილებლობა
გამოცხადდა,რასაცსაგანგებომდგომარეობისშემოღებამოჰყვა,ამან
უფრო მეტიუკმაყოფილებაგამოიწვიადამთელ ქვეყანაში ქუდზეკაცი
გამოვიდაგარეთ.მძიმენოემბერიწელშიგადატყდადაგიორგობას
ძველიხელისუფლებაგადადგა, საქართველოშიახალიხელისუფლება
მოვიდადასაგანგებო მდგომარეობაშეწყვეტილადგამოცხადდა.

ამასობაშიხუთ წელზემეტიგავიდა..
.წარსულზეუფროდაუფრო
იშვიათადვფიქრობდი, უკვეთვითონაცვიჯერებდირომ ის,რაც
გიამბეთ,საერთოდ არმომხდარაანბავშვობისზღაპარიიყო,
რომელსაცდიდობაშიაღარავინგიკითხავსდათვითონაც
ვეღარაფრითუბრუნდები.მძიმეცხოვრებამგამოცდილებაშემმატა,
ოცნებებზეხელიამაღებინა,დანაკარგებსმიმაჩვიადაშემაგუა.
..უკვე
ზუსტადვიცოდი,რომდროარაფერსკურნავს დამხოლოდ ტკივილთან
ერთად ცხოვრებასგვასწავლის***
*.ყველაფერიგულისკუნჭულში
ღრმად ჩავმარხე,ზედლოდიმივაგორედაჩავკეტე.გული
შესამჩნევადდამძიმდა,თვალებშისევდამდაიბუდა.სახლშიც
შეთქმულებამშეკრაპირი.ამამბავსაღარვინიხსენებდადაისთვეები
ჩვენიცხოვრებიდანსაერთოდამოიშალა. .
.

სამაგიეროდ თბილისშიელვისსისწრაფით შემოვარდა

ინფორმაციულიტექნოლოგიები.იმდროსსამსახურისმხოლოდ ის
შოულობდავინცკომპიუტერისგამოყენებადაინგლისურიიცოდა. .
.
გამიმართლა, სამუშაო სწრაფადვიშოვედაოჯახმაამოისუნთქა,
თვიდანთვემდეძლივსგაგვქონდათავი,მაგრამაღარგვშიოდა.
ყველაზეცუდიკიისიყო, რომ არეულ ქვეყანაშიაღარაფერი
დალაგებულადაუკეთესისმოლოდინშიამაოდ გადიოდადრო.

ერთ დღესსაშინელიფორიაქითგამეღვიძა, გვიანიშემოდგომის

ადრიანიდილაიყო, დილისექვსისაათიხდებოდა.გულმალამის
მკერდიგამოანგრია, ყელშიამომაჯდადასუნთქვაშემიკრა.წამოვხტი,
მაშინვედედასთანდავრეკედაიქეთგადავრიე, ამდილაადრიანრა
ხმაგაქვსო..
.დავამშვიდე,ცუდისიზმარივნახედაიმიტომ
შეგეხმიანეთქო.გათენებამდეადგილსვერვპოულობდი, აქეთ იქეთ
ვაწყდებოდი, ჩაიდავადგიდადალევადამავიწყდა, ყავამოვადუღედა
გადმოვიდა, ტელევიზორიმეგონაჩავრთედარადიოჩამირთავს,
აბაზანაშიცხელიწყალიმოვუშვიდამხოლოდცივიმომხვდახელებზე.
ამასობაშიდილისცხრასაათიშესრულდადატელეფონმადარეკა. .
.
 .
..
.ვახოსხმამესმოდა,
მაგრამრასამბობდა-არა.
..

დარყუებულივითვუსმენდი. .
..ადვოკატიო..
.ნოტარიუსიო. .
.
მოსამართლეო. ..უგზო-უკვლოდდაიკარგაო, ექსპედიციისვერცერთმა
წევრმავერშეამჩნია, როგორდაროდისგაქრაო.ემი- კუსისკრატერშიც
ჩავიდნენმოსაძებნადო,ხუთიწელიეძებეს დასასამართლომ
გარდაცვლილად გამოაცხადო. .
.გვამივერ იპოვესო,მხოლოდჩანთა
დარაღაცჩანაწერებიიდო მისკარავშიო. ..ყველაეძებდაო,
გეოლოგები, ნმადებიდატუბუსხალხიო, მათაცკივერ იპოვესმისი
კვალიო. .
.თითქოსპირდაპირცაშიაფრინდაო. ..
თურმეყველა
ტიროდაო, კაცებიბავშვებივითქვითინებდნენო.ანდერძიდაუტოვებია,
უკანასკნელინებაო დაშენხარმოხსენებულიო. .
.ერთმანეთზე
მიეხორხლაუცნაურისიტყვები. .
.

-სასწრაფოდ უნდაჩამოხვიდეკაიროში.ახლავეწამოდი,
ერთ
საათშიაეროპორტშირეგისტრაციაიწყება.ახლააუცილებელიაშენი
ჩამოსვლა.ბილეთებიდაჯავშნულია.როგორმეაეროპორტამდემიდი.
მეკაიროსაეროპორტშიდაგელოდები.ნუღარდამარეკინებკარგი?..-
როგორციქნადალაგებით გავიგემისინათქვამი..
.

პასპორტი დაფულიჯიბეშიჩავიდე,მსუბუქიხელჩანთშირა
ჩავყარეყურადღებაცარმიმიქცევია,
ვარდისფერვუალშიგახვეული
საყურეებიჩავდედაროგორცმაშინ,ახლაცწერილიდავტოვე. .
."ვახომ
დარეკა.კაიროშიწავედი.
..
"

თვითმფრინავშიჩავჯექითუარა, უკვესაჰარაშივიყავი.თითქოს
იქიდანარცარასდროსწამოვსულვარდასამუდამოდდავრჩი.მივხდი
რომესწლები,მხოლოდვარსებობდიდასინამდვილეშიარ
მიცხოვრია.რომჩემიცხოვრებისმთელიხიბლიდამთავარი
საიდუმლო ეგვიპტეშიდარჩა.მთელიესდრო, გადაწყვეტილებაარ
მქონდა..
.დაახლა, ისეუცბადმოვარდა,თითქოსხსოვნაზე
გადაფარებულილოდიგულიდანამოხეთქილმამხურვალელავამ
მოისროლა.თვალწინარწივისთავიანიკლდისგამოქვაბულში
დანთებულიგველისთვალებიმედგა.მაჯაისეამტკივდა, თითქოს
ახლაცზედმქონდაშემოხვეულიგველის მძიმესხეული.გულიისე
მიხურდა,თითქოსნაღვერდალიმედომკერდში.სტამბულის
აეროპორტშიწყალივიყიდე.გაუჩერებლადვსვამდი, ამაოდ
ვცდილობდი ყელშიგაჩენილიხანძარიროგორმეჩამექრო.როგორც
იქნასტამბული-კაიროსრეისზეჩასხდომაგამოცხადდა.ვეღარც
ფეხებსვგრძნობდი,ვეღარცხელებს,ტრაპზენაბიჯიამერიადა
სახელურსჩავეჭიდე. .
.სტიუარდესამ ჩანთაგამომართვადაჩემს
სავარძლამდემიმიყვანა.ცრემლიღაპაღუპითდამსკდა,ვეღარ
ვაკავებდიდაუხმოდ ვტიროდი.ვტიროდიუმისოდ გატარებულ დროს,
ვტიროდი საშინელიმონატრებისგან,ვტიროდიიმისგამო,რომ
ნამდვილად ვიპოვეჩემინახევარიდავერცკიმივხვდიისედავკარგე.

მაშინრომდავრჩენილიყავი, ალბათემი-
კუსიზეაღარწავიდოდა,
ხიფათიაერიდებოდა.აღარდაჭირდებოდაჩემთვისდროის
მოსაცემადშორეულ ექსპედიციაშიწასვლა, არ გავუშვებდი.ახლა
მივხვდირათქვამაშინ...„
ჩემიოცნებისასრულებისდრო
დადგაო...
“ჩვენიერთად ყოფნაიყომისიახალი ოცნება, იქნებიმ
ძველ ოცნებაზე ძვირფასიც.
..მეკისაითვუბიძგე.
..იძულებული
გავხადეეთქვა ხვალიდანდავიწყებესპედიციისთვისმზადებასო ,
სინამდვილეშისულ სხვარამისთვისიყომოსული. ..

მთელისალონიგაირინდა, ადამიანებიდუმილით სცემდნენპატივს

ჩემსმწუხარებას,ყველათავისდარდსჩაუღრმავდადასალონში
სიჩუმეგამეფდა.ვიხსენებდი როგორგავიარე იგივეგზაწლებისწინ
სრულიადწარმოუდგენელიბედნიერებისმოლოდინში, იმგანცდით
რომჩემსსაყვარელ ქვეყანაშიმივდიოდი.მართლაცვიპოვე
ნამდვილიბედნიერება, მაგრამისე უცნაურად,რომჩემში
ვეებერთელაშიშიდატოვა, იმდენადყოვლისმომცველიშიში, რომ
სიყვარულისთვისადგილიაღარდარჩა.ესჩემიბედ- იღბლისგამოცდა
იყო,რომელიცმევერ ჩავაბარე.ახლაღმერთმაიცოდარისთვის
მივდიოდიიქ...ანიქნებმისიუკანასკნელინებისმოსასმენად...

ვახოგასასვლელშიმელოდა.ჩამეხვია,გადამკოცნამანქანაში
ჩამსვადანოტარიუსთანმიმიყვანა.ნოტარიუსმაპასპორტი
გამომართვადაჯერ ფოტოსდააკვირდა, შემდეგმე,ისევპასპორტს
ჩააჩერდადაალაპარაკდა.

-იცით მისს,თქვენდიდიქონებაგაქვთ.დრომოვიდარომამის
შესახებგაიგოთ.უგზოუკვლოდდაკარგულისასამართლომ
გარდაცვლილად გამოაცხადადამემკვიდრეებისმოწვევისდროა.
როგორცჩვენიიუსტიციისსამინისტროიუწყება,ციურიხში
„იუბიესეიჯი ბანკშითქვენსსახელზეხუთიწლისუკანდეპოზიტის
ანგარიშიგაიხსნადაზედუკვეერთიმილიონიბრიტანულიფუნტი
სტერლინგია, ახლადეპოზიტსვადაგასდისდააუცილებლად უნდა
ჩაბრძანდეთ, ბანკშითქვენიხელმოწერაასაჭირო.ინებეთ ეს
საქაღალდე, ესთქვენიუძრავიქონებისსაბუთებია,
ყველადოკუმენტი
ფრანგულად დაინგლისურადააშედგენილი.იმედიარომელიმეენა
იცით.თქვენისახელითყველადოკუმენტზეთქვენსადვოკატსაქვს
ხელიმოწერილი.ყველაფერიკანონიერიადაზუსტი.თქვენთვის
კიდევორიდალუქულიპაკეტია.შიგნითგარდაცვლილისნივთებიდა
პირადიჩანაწერებია,თქვენდაგიტოვათ.ესკიმისიანდერძია,
ანუ
უკანასკნელინება.
..თუშეიძლებახელიმომიწერეთ რომეს
დოკუმენტებინამდვილადგადმოგეცით. .
.მორჩა..
.თავისუფალიხართ.
..

გონსრომმოვედი ვახოსსახლშისავარძელზე ვიყავი

მისვენებული,
თბილიმოსასხამიმეხურა,რამდენიდღედაღამე
გავიდაარმახსოვს.ქვასავით ვიდევიდაარაფერიშემეძლო.
ქაღალდისპაკეტებიმაგიდაზეელაგა.ვახო ვერანდაზეიდგადა
მდინარესგაჰყურებდა.„უკანასკნელინება გამახსენდადაქვის
ფეხებიავითრიე.ნილოსიძველებურადმოექანებოდა,ჩუმად
ვუყურებდიჩქარ დაცივმდინარეს,რომელსაცვინიცის, რამდენი
სიმწარეჰქონდაწარეცხილი საუკუნეებისმანძილზე.ვახომფეხზე
რომდამინახა,მაშინვეჩაიმომიტანადახელშიმომაწოდა.

-იცი,
დაგინახეთ როგორცეკვავდით.არაჩვეულებრივიწყვილი
იყავით,სრულყოფილი.

-ვახოგთხოვ.
..გეყოფა.
..თუშეიძლებაანდერძიწამიკითხე.
..

ანდერძიუცნაურ ამბავსიუწყებოდა.ითხოვდაუარიარ მეთქვა

ქონებაზე,სურდადარწმუნებულიყოფილიყორომ მედაჩემიოჯახი
ღირსეულად დადამშვიდადვიცხოვრებდით, რაცმისსულსსიმშვიდეს
მოუტანდა.ასევეამბობდა,რომიმგანზომილებაში,სადაცყველაფერი
მთავრდება,ყოველთვისშეიძლებადაიწყოსახალი, თუსურვილი
ძლიერია,მთავარიაათვლისწერტილისპოვნა. .
.

დღიურიგადავშალე.ჩანახატებიიყო..
.ერთზესაჰარაში,დაჩოქილ
აქლემზემიყრდნობილსმეძინა, მეორეზე-
ცხენზევიჯექი,მესამეზე
სადღაცსივრცისსიღრმეშიაქლემითმივდიოდიზურგშექცეული.
მესამეზეცხენზემჯდომი,
ცეცხლიანიშოლტითვიგერიებდიველური
ფოცხვრებისალყას.მეოთხენახატისდანახვაზესუნთქვაშემეკრა,
პატარატბაშიდედიშობილავიდექიდაამომავალ მზეს
ხელებგაშლილიშევცქეროდი. .
.

-მისს.
..აქეთ.
..აქეთ.
..-ხმისკენმივბრუნდი,
გვერდით ვილაში,
ვერანდაზეღრმად მოხუცებული ომარშარიფი ხელსმიქნევდადა
თავისკენმიხმობდა.საშინლადვგრძნობდითავს, მესიკვდილებოდა
ყველაფერი, მაგრამმოხუცსხათრივერ გავუტეხე,
ჩემისაიდუმლოს
მოზიარესგულსვერ ვატკენდი.შორიდანმივესალმე, თავსაფრით თმა
დავმალედავახოსმკლავზედაყრდნობილიმისვერანდასვესტუმრე.
მოკითხვისდამოწიწებისგამოხატვისშემდეგ მოხუცმამითხრა:

-დაბრძანდით მისს,
ახლავეწვენსმოგართმევენ.
..

-სერ,
თქვენიშეწუხებაუხერხულია.-
უთხრავახომ.

მასპინძლისნიშანზემსახურმაშეფუთულიკოლოფიგამოიტანადა
მაგიდაზედადო.ათასნაირიწვენითსავსელანგარიცმოაყოლადა
გაგვეცალა.

-ესთქვენია.დიდიხანიავინახავ,
იმედიცკიდავკარგერომჩემს
სიცოცხლეშიკიდევგნახავდით.

-ოჰ,
როგორშეწუხებულხართ.
..

-არშევწუხებულვარ,
მხოლოდ მობარებულსვინახავდი.გახსენით,
გთხოვთ..
.

კოლოფიგავხსენი.შიგნითმთლიანილაზურიტისქვისგან
გამოთლილი,მუქილურჯიფერის ულამაზესისამაჯურიიდო,ქვაში
ოქროსძარღვებიამოდიოდა.ხელშიავიღემშვენიერინივთიდა
დავაკვირდი,
შიგნიდანმთელ წრეზეწვრილიარაბულიწარწერაიყო
დაქვემოდანარშიამიჰყვებოდა.

-
აქრაღაცწერიასერ.
..

-„
ნამდვილ სიყვარულსარაქვსბედნიერიდასასრული,
რადგან
ნამდვილისიყვარულიარასოდესმთავრდება.“-აიესწერია.
..

ვიგრძენირომგულიმიმდიოდა,
ღმერთსმადლობაშევწირერომ
სკამზევიჯექი.

-ძნელიაგულისდანაკარგიმისს.

-ესეიგიიცით .
..

-ისვერიპოვნეს.რატომუნდაგვჯეროდესრაღაცქაღალდების?!
..
ახლათქვენზეა,რასდაიჯერებთ.ახალიცხოვრებაუნდადაიწყოთ.
ათვლისწერტილიიპოვეთდაგულსმიჰყევით.მასთქვენიგონიერების
ჯეროდა.აიესკიჩემგანგქონდეთსახსოვრად..
.-„ექიმი
ჟივაგოს კინოკადრისავტოგრაფიანიფოტო მომაწოდა.სრულიად
ახალგაზრდაომარ შარიფიფოტოზეფიქრიანიმზერით იყო
აღბეჭდილი.
 ვახომპასპორტიგამომართვა,შენგენისვიზისსაკითხს
მოვაგვარებო დასაელჩოშიწავიდა.სახლშისაშინელ ხასიათზე
მოვბრუნდიდასაწოლზეპირდაღმადავემხე.ვგრძნობდიროგორ
ვკვდებოდიშიგნიდან.„შენსსულსმოუსმინე!“თითქოსპირდაპირ ყურში
ჩამძახავიღაცამ.ანდერძისსიტყვებიგამახსენდა.
..მოხუცმაციგივე
მითხრა..
.ჟივაგოს ფოტო. .„
ესრაარის,გამოცანამინიშნებებით?!
“

გიჟივითწამოვხტიფეხზე.სამაჯურსვეციდაყურადღებით
დავათვალიერე.არაბულიწარწერის თავსდაბოლოს, ერთმანეთისგან
პაწაწინანახატიჰყოფდა,წყლიდანტყუპად ამოზრდილიპალმები.
რაცუფრომეტხანსვფიქრობდი, უფრო ვრწმუნდებოდი,რომეს
ფარაფრასოაზისსნიშნავდა.ფარაფრას, სადაცყველაფერიჩემი
გაქცევით დამთავრდა.„სადაცყველაფერიმთავრდება,ყოველთვის
შეიძლებადაიწყოსახალი. .
.“

„
-სადაცმთავრდება..
.ახლისდაწყება.
..ათვლის წერტილი..
.“-
წარწერისქვეშაარშიასგავაყოლეთვალი, აქლემებისმწკრივი
წარწერისდასასრულიდანიწყებოდადაუკუღმამიჰყვებოდა.

„
-ათვლისწერტილი.ადგილისათვლისწერტილი? ..
აქლემების
მწკრივიწრეზე,ნაწერიწრეზე,სამაჯური-წრეა.რასუნდანიშნავდეს
ამდენიწრე? .
.თვითონგეოლოგია.გეო- დედამიწადაწრეები.ოჰ,..
.ეს
პარალელია!პარალელი, ესეიგიგანედიროგორცათვლისწერტილი? .
.
ეკვატორი..
.ნულოვანიპარალელია. .
.გრინვიჩი-ნულოვანი
მერიდიანი..
.როგორ ეწერაანდერძში?„ იმგანზომილებაში,სადაც
ყველაფერიმთავრდებაყოველთვისშეიძლებადაიწყოს
ახალი...
“გამოდის,ისპარალელიუნდამოვძებნო, რომელიც
ფარაფრაზეგადის!რუქა, რუქამჭირდება. .
.

კედლისრუქასვეციდაფარაფრაზეგამავალიპარალელისძებნა
დავიწყე.ჩრდილოეთნახევარსფეროს ოცდამეშვიდე პარალელიიყო,
განედისხაზს მთელ დედამიწაზეგავყევი:ეგვიპტე, საუდისარაბეთი,
ირანი,პაკისტანი,ინდოეთი,ნეპალი,ჩინეთი,
წყნარიოკეანე, მექსიკა,
ამერიკისშეერთებულიშტატები, ატლანტიკა,ესპანეთი,მაროკო,
ალჟირი, ლიბია..
.სადაა,სად ესადგილისათვლისწერტილი. .
.
სამაჯურიავიღედაისევდავაცქერდი. .
.
 "
-აქლემებიმარჯვნიდანმარცხნივმიდიან, ესხომარაბულია,ესეიგი
უკუღმაუნდაწავიკითხო! .
.რათქმაუნდაუკუღმა!ესეიგიფარაფრას
პარალელიდანმარცხნივუნდავეძებო, მაგრამსადვეძებო? ..
.კაიროში
ვარ,ესრაღაცასუნდანიშნავდეს. ..პირამიდები?არა...დიდისფინქსი?-
ალბათუფრო. ..
ესკოსმოგონიურიდროისათვლისწერტილად
ითვლება..
.დროისათვლისწერტილიდედამიწაზე? ..ღმერთო, ესეიგი
დროისნულოვანისარტყელი? ..მგონი ესუნდაიყოს! ..ოცდამეშვიდე
პარალელიდადედამიწისდროისნულოვანისარტყელი,მთავარი
ორიენტირებია!"-ახლაუკუღმაგამოვყევირუკას. .
."
-ლიბია, ალჟირი..
.აქ
ტუარეგებიარიან,თანაცესენიდროისნულოვანზონაშიარ შედიან, -
ესეიგიაქარა!შემდეგირაცდროისნულოვან სარტყელშიამაროკოა,
დასავლეთსაჰარა, -აქაცისინიარიან...
ესეიგიარცაქ! .
.შემდეგი..
.
კანარისარქიპელაგი, კუნძულიმადეირადაპორტუგალია. .
.ესენი
ნამდვილად არიანდროისნულოვანსარტყელში,მაგრამსად ესენიდა
სადგრინვიჩისნულოვანიმერიდიანი! .
..
ამათზეგრინვიჩიარ გადის. ..
"

რუქასიმედგაცურებით მივაჩერდი.ტირილიმინდოდა.იმედის
ნაპერწკალმაჩაქრობადაიწყო. .
.ნოტარიუსისსაბუთებსმივუბრუნდი
დაყველაპაკეტიგიჟივითგავხსენი.უძრავიქონებისდოკუმენტსხელი
წამოვავლედაგადავშალე:„ სამარადჟამოსაკუთრებაშიგადაეცა
კუნძულ ელ- ჰიერროზე ორი აკრისახნავ-სათესიმიწა,იმპირობით
რომიგიყოველთვისგამოყენებულიიქნებამოსავლისმოსაყვანად.
ზედ განთავსებულიასააგარაკე საცხოვრებელისახლიდადამხმარე
შენობები..
.,ასევეგადაეცაკუნძულ ტენერიფეზე,ქალაქსანტაკრუსდე
ტენერიფეშისაოჯახო სასტუმრო.უძრავიქონების იდენტიფიკაცია
შემდეგია..
..“

გაშტერებულიჩავჩერებოდისაბუთსდავფიქრობდი,რასაერთო
უნდაჰქონოდაკანარისარქიპელაგთანგრინვიჩისმერიდიანს..
.კიდევ
შევამოწმე,ფარაფრასოცდამეშვიდეპარალელიკუნძულ ელ-
ჰიერროზეგადიოდა, კუნძულიდროისნულოვანსარტყელში
მდებარეობდა.ვახოსწიგნებიდანენციკლოპედიაგადმოვიღედა
ნულოვანიმერიდიანისგანმარტებამოვძებნე.ისეთირამეეწერა,
თვალთ დამიბნელდადაწიგნიხელიდანგამივარდა.როგორციქნა
სულიმოვითქვიდაასო- ასოწავიკითხე:

"
გრინვიჩისმერიდიანინულოვანადმხოლოდმეცხრამეტე
საუკუნეშიდაადგინეს.მანამდერამდენიმენულოვანიმერიდიანი
არსებობდა, რუსეთისიმპერიისთვის პულკოვოსმერიდიანი,
ინგლისელებისთვის გრინვიჩი,უნგრელებისთვისბრატისლავას,
ფრანგებისთვისპარიზისმერიდიანი.მაგრამყველაზემნიშვნელოვანი
ფეროსნულოვანიმერიდიანიიყო.პირველადკლავდიუს
პტოლემეუსმადაადგინაქრისტესაქეთ ასორმოცდაათწელს, ფეროს
კუნძულიკანარისარქიპელაგისყველაზეგანაპირა,ატლანტის
ოკეანეშიჩაკარგულიკუნძულიადაქვეყნიერებისდასასრულად
ითვლებოდა, ამიტომაირჩიესნულოვანსაწყისად.კუნძული ამჟამად
იწოდებაროგორცელ- ჰიერრო,ანუიერრო..
."

"-ატლანტისოკეანეშიჩაკარგულიპატარაკუნძული.
..ფეროს
ნულოვანი მერიდიანისდაფარაფრასოაზისისპარალელისკვეთა,
დედამიწისდროისნულოვანისარტყელი!ახალიცხოვრებისათვლის
წერტილი.პატარასამყაროქვეყნიერებისდასასრულში. .
.აისად ხარ
ალ კაბირ!მართლაცგარდაცვლილისსულივით, ნულოვანდროშიდა
ქვეყნისდასალიერში!.
.მოგაგენი!
..გიპოვე!
!!
"

თვალმოუცილებლად ვუცქერდირუქაზეპაწიაწერტილს,ვფიქრობდი
ადამიანზე,რომელმაცმისთვისძვირფასიბევრირამდათმო,გარემო,
სამყარო,ქვეყანა,
ახლაამპატარაკუნძულზენულოვანდროში
მელოდადაისევარჩევანისუფლებასმიტოვებდა.

მაგიდასხელიმოუსვიდაყველასაბუთიჩანთაში ჩავყარე,
სამაჯურიცზედმივაყოლედასახლიდანგამოვვარდი.

-სად მიდიხარ?-გამომეკიდავახო.

-აეროპორტში.

აეროპორტისშესასვლელთანვახომ გულშიჩამიკრა,
პასპორტიდა
ბილეთიმომაწოდადადამემშვიდობა.

დიქტორიინგლისურად ალაპარკდა:

-
იწყებარეგისტრაციაკაირო-
მადრიდისრეისზე, მგზავრებს
ვთხოვთ გამოცხადდეთპირველ გასასვლელთან.ასევეიწყება
რეგისტრაციაკაირო-სტამბულისრეისზე,მგზავრებსვთხოვთ
გამოცხადდნენმეორეგასასვლელთან. .
.

მეორეგასასვლელთანრეგისტრაციისრიგშიჩავდექი,პასპორტი
დაბილეთიჯიბეშიჩავიდე. .
.ნელამივყვებოდირიგს,
რეგისტრაციის
მაგიდასმივაღწიე,პასპორტიდაბილეთიჯიბიდანამოვიღე,ექიმ
ჟივაგოსფოტოამოყვადაძირსდავარდა.გვერდითირიგიდან
ახალგაზრდავაჟიდაიხარადაფოტოაიღო.

-რასაოცარიმზერაა.
..თითქოსმოულოდნელადდათავისინებით
დაკარგადიდისიყვარული.
..ინებეთ.
..

ფოტომექანიკურადგამოვართვი,რეგისტრაციისრიგიდან
გამოვვარდიდასალაროებისკენგავიქეცი.
..

-თუშეიძლება,
მადრიდისბილეთიმომეცით,
იქიდანელ-
ჰიერროსბილეთიდამიჯავშნეთ.

-ერთიგზა?

-დიახ.ერთიგზა.
..

-გზაშიცხრასაათიდაგჭირდებათ,მადრიდში ხუთ
საათნახევარშიჩახვალთ,ბარახასისაერპორტიდანტენერიფეზე
გადაფრინდებით, იქედანიერროზევალვერდესაეროპორტში..
.
მადრიდიდანყველაბილეთიდაჯავშნულია.- დამიბრუნამოლარემ
პასპორტი.

ბარახასისაეროპორტშიტენერიფესბილეთიავიღედა
თვითმფრინავშიავედი, დაღლილობისგანდანერვიულობისგანკისერი
მომწყდადაძილქუშმაჩამიხვია.დაშვებისბიძგმადაშასისხმაურმა
გამომაღვიძა.ავიმოლარემსწრაფადგამომიწერაიერროსბილეთიდა
გასასვლელისკენმანიშნა:

-ახლავეგაიქეცით,
ამინდიფუჭდებადათვითმფრინავიერთი
საათითადრემიფრინავს.სამიდღე რეისიაღარიქნება.

პატარათვითმფრინავშირვამგზავრივიყავით.ყველაერთმანეთს
იცნობდადამეგობრულადლაპარაკობდნენ.მხოლოდ მევიჯექი
განმარტოებით.ტურისტსარ ვგავდიდაჩემსკენხშირად აპარებდნენ
თვალს.თვითმფრინავიღამისთერთმეტსაათზედაფრინდა.გვიანი
ღამეიყო.რვავემგზავრისწრაფადგაიფანტადააეროპორტშიმარტო
დავრჩი.ქალაქივალვერდეაეროპორტიდანცხრაკილომეტრით იყო
დაშორებული.შევატყერომ დილამდეარაფრისიმედიარ უნდა
მქონოდა.იქვეგადავწყვიტეღამისგათენებადასკამზეჩამოვჯექი.
პოლიციელიმომიახლოვდა, ამათვალიერა,ჩემიმსუბუქიჩანთა
საეჭვოდეჩვენადაპასპორტიმომთხოვა.ფეხზეწამოვდექი,
მივესალმედაპასპორტიმივაწოდე.პოლიციელმაინგლისურად
მკითხა:

-ვისთანჩამოხვედითსენიორიტა?

-არავისთანსენიორ,
სახლშიჩამოვედი.

-ვერგავიგესენიორიტა?
ჩანთიდანსაბუთიამოვიღედახელშიმივაწოდე.პოლიცელმასაბუთი
წაიკითხადაგაიღიმა.

-მოულოდნელად გადაგიწყვეტიათ მგზავრობა.ვინმეგელოდებთ

აეროპორტში?

-მგონიარა.
..

-აქყოველ რეისსხვდებაერთიკაცივალვერდედან.ვიღაცასელის,
დღესთვითმფრინავიადრეჩამოფრინდადაჯერარმოსულა.თქვენ
ხომარგელიან?

-არვიცისენიორ.
..მგონიარა.

-ამინდიცგაფუჭდადაწვიმს,თუთანახმახართ სახლამდე
მიგიყვანთ,
ჩემიმორიგეობამთავრდება.ესპატარაკუნძულიადა
ყველაერთმანეთსიცნობს,საშიშიარაფერია,ჩემიმეუღლეაქ
მოლარედმუშაობსდაისიცამთავრებსცვლას, ერთად წავალთ,
სახლამდემიგაცილებთ,მეზობლურსამსახურსგაგიწევთ. .
.საიდან
ჩამოხვედით?

-კაიროდანსენიორ.
..

-მთელიათისაათიგიმგზავრიათ,დაღლილიხართ,
მაგრამ
ნახევარ საათშიუკვეშინიქნებით.

გზაშიპოლიციელიმიამბობდარომაქმუდმივადგაზაფხული და
ზაფხულია, რომსაკუთხაიერროსყველანაპირისსიგრძეოცდახუთი
კილომეტრიადასულ ათიათასიკაციცხოვრობს.ყველაერთმანეთს
იცნობსდასახლისკარსარავინკეტავს. ..რომაქაურობანამდვილი
სამოთხეა, სიმშვიდეადასიჩუმე..
.რომაქარავინბერდება, რადგანრაც
არუნდაუცნაურიიყოს, დროთითქოსარგადის. .. როგორციქნა
მანქანაჭიშკართანგაჩერდა.ცოლქმარსმადლობაგადავუხადედა
დავემშვიდობე.ღიაკარშიშევაბიჯედამივხურე.ჭიშკარმაამოკვნესით
დაიჭრიალა.ქვაფენილზეორასიოდენაბიჯიგავიარე.ჩემწინჯერ
სახურავიგამოჩნდა,შემდეგკედლებიდაფანჯრები. ..ყოველ ნაბიჯზე
ჩემსწინსოკოსავით იზრდებოდაკოპწიასახლი.ზედატერასას
მივადექი.რამდენიმესაფეხურიანიქვისკიბეავიარედაკარზე
დავაკაკუნე.არავინმიპასუხა.კარისსახელურიგადავაბრუნე და
ვუბიძე.კარი უხმაუროდგაიღო.ხელითჩამრთველიმოვძებნედაშუქი
ავანთე.

არავინიყო.სახლშისულიერიარ ჭაჭანებდა.გულიჩამწყდა.ყველა
კარიშევაღე.არსად არჩანდაადამიანისკვალი.სამსართულიანი
ტერასულისახლიმთლიანადაღმოსავლურადიყო მოწყობილი,
ხალიჩებით,რბილისავარძლებით,დაბალიტახტებით დასკამებით.
ვეებერთელამისაღებიოთახიოკეანეზემინისვიტრაჟებით
გადადიოდა.ისეთიშთაბეჭდილებადამრჩა,თითქოს ესადამიანისკი
არა,მთვარისდაოკეანისსახლიიყო დაისინიცხოვრობდნენ.
გაქვავებულივიდექიდაზუსტადიმკლდესვგავდი,ოკეანესმკერდზე
პიტალოდრომებჯინებოდადაახლაზედდავცქეროდი.

წვიმაშეწყდა,
ნიავმაწამოუბერადაჭიშკარმაგაიჭრიალა.

ქვაფენილმამკერდზემოზომილი, მოქნილინაბიჯებიმოირგო და
ნახევარიგზაგამოატარა,ნაბიჯი შეწყდა,თითქოსრაღაც
მოულოდნელმაშეაჩერა. ..შემდეგთითქმისსირბილით დაიძრა..
.
დარჩენილიგზაწამშიამოლიადაკიბეამოირბინა.დაუფიქრებლად
გავიქეციკარისკენ,სახელურსმივწვდი, გამოვაღედაელდისგან
მუხლიმომეკვეთა. .
.წელზემოხვეულმამკლავმაშემაკავა,ჰაერში
ამიტაცანაცნობმკერდსმიმახუტა. ..

.
..
..
..
.

ახლა, როცაამამბისდასასრულსვწერ,ოჯახივახშმისთვის
ემზადება.ქალებისამზარეულოშიტრიალებენ,დედაჭადებსდა
ხაჭაპურებსაცხობს,ჩემიდედამთილიხორციანშაკშუკასდაკუსკუსს
ამზადებს,რიფადესერტებსდასტრიალებს. დღესჩემიდაალ
კაბირისქორწინებისმეოთხეწლისთავია,სამიწლისწინულამაზეს
კუნძულ ტენერიფეზევიქორწინეთ, ალ კაბირმანიკიაღ-ისჩატარებაზე
უარითქვა, მეკიჯვრისწერაზე.მხოლოდხელიმოვაწერეთ ოკეანეზე
გადაკიდებულ ქორწინებისსახლშიდაოჯახისწევრებთანერთად
ვიწროწრეშიაღვნიშნეთჩვენიბედისგაერთიანება.მეზობლები
გვსტუმრობენ, პოლიციელიმეუღლითურთ,აიისინი, პირველად რომ
მომიყვანესსახლშიდაადგილობრივიგუანჩიცოლქმარი, რომლებიც
საქმეებშიგვეხმარებიან.ჩემისამიწლის ტყუპიბიჭუნები იატაკზე
გაშლილ ხალიჩაზე თამაშობენდაჩემიძმისშვილიმათ ონავრობაზე
სიცილითიგუდება.ბიძაჩემიდაჩემიმამამთილივერანდაზეყავას
მიირთმევენდადინჯადსაუბრობენ.ალ კაბირიდადაადრარიმიწის
დამუშავებისახალ მეთოდებზედასაცხენოსნოტურიზმზე
ლაპარაკობენ, რომელიცსწრაფად გახდაპოპულარულიჩვენი
არაბულიბედაურებისწყალობით.ვგრძნობრომმიუხედავად
მნიშვნელოვანისაუბრისა,ალ კაბირს გულისყურიბავშვებისკენ აქვს,
ერთმანეთსრამერომარმოსწიონ.ბიჭუნებიწვეთიწყალივით გვანან
მამასდაერთმანეთს. ..ხანდახანმეცკივერ ვარჩევ,
მაგრამმამას
არასოდესერევაერთმანეთში.

ოჯახივახშმად სხდება.ვუყურებ სუფრისწევრებს რომლებიც

სხვადასხვაერისშვილებიდასხვადასხვარელიგიისაღმსარებლები
არიან.ორთოდოქსიქრისტიანები, კათოლიკებიდამუსლიმანები,
ესპანელები,გუანჩები,
ქართველები, არაბები დატუარეგიმშვიდად და
გემრიელადვახშმობენ, ერთმანეთისმიმართპატივისცემასდასითბოს
გამოხატავენ.ჩემსრძალს თავისი განთქმულიხინკალიშემოაქვსდა
გუანჩებსსურნელიიზიდავთ.ჩემიძმახინკლისჭამასასწავლის,
მაგრამისინიგაცივებასარაცლიან,პირსითუთქავენდაყველა
სიცილითკვდება.რიფამალიმალ აპარებსთვალსადრარისკენდა
მასაცფერიფურიეცვლება. .
.მეჩუმადვიღიმებიდაორივეწითლდება. .
.
ალ კაბირივითომვერამჩნევსმათ ფერნაცვალ სახეებს,ჩემსძმას
ცივიკარკადესწვენსუსხამსდასიცილითეუბნებარომკარკადესწვენი
დასაფერავიძალიანგვანანერთმანეთსფერით.ჩემიძმაღიმილით
პასუხობს,რომკარკადეადამიანებისსასმელია,საფერავიკი
ღმერთების დაქართულიპეწითუსხამსჭიქებშისუფრისწევრებს
ჩვენებურსაფერავს.მემხოლოდმაწონი მეკუთვნის, რადგანათიოდე
დღეშიპატარაგოგონასველი. .
.ჩემიძმაფეხზედგებადაოჯახის
დალოცვასიწყებს.

სუფრაოთხენაზეიტაცებსსადღეგრძელოს,ქართულად,
ესპანურად,
არაბულად დაფრანგულად.

ვახშამიდასასრულისკენმიდის.ადრარიბრაზობს, მასდაჩემსმულს
გრძნობებსრომმივუხვდიდაჩემთვისსამაგიეროსგადახდას
ცდილობს.მეუბნებარომამასწინათკუნძულზე ტურისტებად
ჩამოსულირუსიგოგონები ალ კაბირს დაუსრულებლად
ეპრანჭებოდნენ,მაგრამმისნათქვამზეჩემსმაგივრად რიფა
ბრაზდებადაძმიშვილებიდასაძინებლადმიჰყავს.მეალ კაბირს
შევყურებ,ის მშვიდად მიჩვენებს საქორწინობეჭედს, რომელსაც
არასოდესიხსნისხელიდან, მეუბნებარომმისიდავალებით,გიდი
ყველასუცხადებსრომარაბულიბედაურებისპატრონსქართველი
ცოლიჰყავსრაც ნამდვილიმაგიასავითმოქმედებსრუსებზე.ჩემი
მამამთილიშუბლსიკრავს, ბიძაჩემიგულიანადიცინისდახმამაღლა
ამბობს,ერთხელაცკარგად აუხსნისახალ ნათესავებსრაარისამის
ნამდვილიმიზეზი.ჩემიძმაესპანურგიტარასიღებსდაოკეანეს
ქართულიმრავალხმიანიჰანგიეფინება.ჩემიმამამთილიამბობს,
რომჩვენისიმღერაცკილოცვასჰგავს.სტუმრებინელ- ნელაიშლებიან,
დედამთილისუფრისალაგებასარმანებებს, ჩემირძალიდარიფა
სამზარეულშირაღაცაზეგულიანადიცინიან.ოჯახიდასასვენებლად
ემზადება.ცოტახანშიორილოცვამესმის, ჩემიდედამთილისდა
დედაჩემის,ორივეჩემსმშვიდობითმორჩენასავედრებსზეცას, ერთი-
არაბულად ალლაჰს,მეორე-ქართულად დედაღვთისმშობელს.
..

ალ კაბირი ადრართანერთადმამულისშემოსავლელად გადისდა

ცოტახანშიჯადარისხალისიანიჭიხვინიმესმის.სამივეოჯახიერთად
ვართ.ჩემიძმახშირადმიდისტენერიფეზესასტუმროსდასახედად.
ბიძაჩემითბილისურ ზამთარსყოველთვისდააუცილებლად ჩვენთან
ატარებს,საქართველოშისამეცნიეროკვლევებითაადაკავებულიდა
მხოლოდ ზამთრობითიცლის.ჩემებისაქართველოშიწელიწადში
ერთხელ, დიდიმარხვისწინმიდიან,აღდგომასიქხვდებიან,მამის
ხსოვნასპატივსმიაგებენდაბრუნდებიან.რამადანისდროსკი
ტენერიფეზე, ჩვენსსასტუმროშიგადადიან,
თვლიანრომალ კაბირი,
მისიმშობლები დარიფა, მშვიდადდათავისუფლადუნდაგრძნობდნენ
თავსწმინდადღეებში.

ვუყურებროგორ დასცქერისმამამძინარებიჭუნებს.მისსახეზე
შფოთვასვკითხულობ.ექიმებმამხოლოდორიმშობიარობისუფლება
მომცესდანერვიულობს.ყოველ წამსყურადღებითმაკვირდება
მართლაკარგად თუვარ. ..ვამშვიდებრომტყუპები ერთ მშობიარობად
ითვლებადასაშიშიარაფერია.ვეხუმრები, რომ რაკისხვაცოლების
ყოლისუფლებასარასდროსმივცემ, უნდაშეეგუოსრომშვილებსკიდევ
გავაჩენ.
..ალ კაბირიგულიანადიცინის, ამბობს,
რომამაზე ყველაზე
ცუდ სიზმარშიცარასდროსიფიქრებს, რადგანკარგად იცისკოლხი
მედეასამბავი...უფრო მთავარისაკითხიხომუკვემოაგვარა,
კუნძულიდანდასაკუთარისახლიდან ვერგავიქცევი, ხოლო ვისთანაც
უნდაგავიქცე, ისინიცჩვენსგვერდითარიან, -ერთიტერასით მაღლა..
..

ცოტახანშისახლშიმხოლოდმთვარისშუქიშემოდისდაყრუდ
ისმისოკეანისტალღებისხმა.მეყველაზესაიმედო სასთუმალზე,
მის
მკლავზევდებთავს, შუბლზეპეპლისფრთასავით მეხებაფრთხილი
კოცნადამშვიდიძილისთვისვემზადები.ხვალ ახალიდილა
გათენდება,გუშინდელზეთბილიდანათელი.აქხომშემოდგომადა
ზამთარიარიცის, აქსულ გაზაფხულიდაზაფხულია...

ამამბავს,ასედაწვრილებით, ჩემიქართულიოჯახითქვენზეგვიანდა
პირველად წაიკითხავს.მათარცკიიცინრომმეოთხეწელიანელნელა
ვწერ.ასერომვინც პირველივესიტყვებიდანმომყვებით,გაცილებით
მეტიიცით.
ესამბავიკიალბათ იმითიუნდადამეწყო,რითიცვამთავრებ.
..
ბედნიერებისპოვნანიშნავს,იპოვოათვლისწერტილი დამიჰყვე
გულს..
.

კუნძულიიერრო.

პროვინციასანტა-
კრუს-
დე-
ტენერიფე,

კანარისკუნძულები.

2015წელი.

(
დასასრული