100. Złota Bulla z 1356 r.

Źródłem politycznych trudności wewnętrznych Rzeszy było nieokreślenie

przepisów dotyczących wyboru króla. Wcześniej elekcja była ograniczona desygnacją i
dokonywała się w obrębie rodu zmarłego władcy. Obecnie Elektorzy mieli zupełną
swobodę w wyborze kandydata. Aby położyć kres sporom cesarz Karol IV
Luksemburski w 1355 roku zwołał Sejm Rzeszy do Norymbergii. Został tam
opracowany projekt prawa (odwołano się w nim do sugestii zawartej w Zwierciadle
Saskim), który wszedł w życie w 1356 roku jako Złota Bulla. Ustalała ona skład
kolegium elektorskiego oznaczając liczbę jego członków na siedmiu: trzech duchownych
i czterech świeckich.
Duchowni:
- Arcybiskup Moguncji (Kanclerz Rzeszy);
- Arcybiskup Kolonii (Kanclerz Włoch);
-Arcybiskup Trewiru (Kanclerz Burgundii);
Świeccy:
- Król Czech (Cześnik Rzeszy);
- Palatyn Reński (Stolnik Rzeszy)
- Książę Sasko-Wirtemberski (Marszałek Rzeszy)
- Margrabia Brandenburski (Komornik Rzeszy)
Po śmierci władcy Arcybiskup Moguncji, jako Kanclerz Rzeszy w ciągu miesiąca był
zobowiązany do zwołania kolegium elektorskiego, które miało dokonać wyboru nowego
króla we Frankfurcie nad Menem.
Druga część Bulli zawierała szczególne uprawnienia przyznane Elektorom w ich
księstwach (m.in. pełne prawa monarsze w swoich władztwach). W księstwach świeckich
tytuł Elektora miał zawsze przechodzić na najstarszego syna. Na podstawie przyznanych
praw Elektorzy rościli sobie prawo do współudziału w rządach.
System ten z niewielkimi zmianami utrzymał się do upadku I Rzeszy, czyli do 1806 r.