mga pusong lubos na nagmamahal

Dati Pa Silang Nakangingiti

sa lupain nilang katutubong
October 31, 2015
himlayan ng sagrado nilang panata
by plumaatpapel ni Rogelio L. Ordonez
kadluan ng kanilang ligaya’t pag-asa
(Tula — alay sa Lumad nating mga kapatid) at muli’t muling
sasalakayin ang kanilang lupain
dati pa silang nakangingiti
ng dambuhalang mga makinarya
sa bawat pagbulaga ng araw
lalaplapin ang mayamang dibdib
kung umagang inaantok pa ang papawirin
hahalukayin ang ubod ng sikmura
at humahalik ang hamog
gugutayin ang pinakabituka
sa nauuhaw na mga bulaklak sa damuhan
dahil gahaman ang mga diyus-diyosan
umaawit pa sila dati
sa gintong nasa sinapupunan
tulad ng mga ibong
ng katutubo mong lupaing pinakasasamba…
naglalaro sa kakahuyan
ngunit hindi iidlip ang habagat
nagsasayaw pa sila dati
hindi hahalik sa lupa ang mga punongkahoy
gaya ng mga palakang
hindi mananangis na lamang ang mga damo
naglulundagan sa kasukalan
o basta na lamang maluluoy ang mga bulaklak
o ng mga isdang pumupusag
hindi mahihimbing ang mga ilog
sa mabining agos ng ilog
at sa saliw ng tagupak ng lintik
humahabi pa sila dati
at singasing ng kidlat
ng mumunting mga pangarap
at tungayaw ng kulog
habang payapang nakamasid
magkukulay-dugo ang mga ulap
puting ulap sa katutubong lupaing
at sisilay na muli ang iyong mga ngiti
dibdib nila’t tiyan
buong giliw na pakikinggan ng mga ibon
at kadluan ng masiglang halakhak
taginting ng iyong halakhak
ng makukulay na mga alaala.
mga kapatid naming lumad!
ngunit ngayon, oo, ngayon,
tumakas ang ngiti sa kanilang mga labi
bumukal sa kanilang mga mata
mga talulot ng lungkot at dusa
namaos na mga tinig nila
di dahil sa halakhak ng pagsinta
kundi sa protesta laban sa inhustisya
laban sa kalupitang nanibasib
sa mga katribo sa lianga
na ngayo’y namamaluktot
nakatulala sa tandag
maulap ang mga mata
maputla ang mga labi
tuliro ang diwa
at kaluluwa’y nag-aapuhap
ng kalinga’t pagmamahal.
itinaboy sila ng mga putok ng baril
ng mala-militar na mahat bagani
niligis ng takot