ემოციის სუბიექტურობა-

მართალია, ემოციებსაც გააჩნიათ ობიექტი, მაგრამ ისინი უფრო ამ ობიექტისადმე ჩვენს

დამოკიდებულებას ასახავენ. "ამრიგად, ის შინაგანი მდგომარეობა , რომელიც ჩვენს
დამოკიდებულებას ასახავს არის ემოცია." იგი სუბიექტის მდგომარეობას წარმოადგებს
და უფრო სუბიექტურია.

"სუბიექტურად, პიროვნებაში ჩანერგილად განიცდება, როგორც სუბიექტში , "მე "-ში

მიმდინარე პროცესი.

მისი შინაარსი დამოკიდებულია სუბიექტის, პიროვნების მდგომარეობაზე .

ემოციის სახეები (მაგ: აფექტი, ვნება)-

აფექტი - წარმოადგენს ერთბაშად წამოჭრილ სწრაფად წარმავალ და უკიდურესად

ინტენსიურ ემოციას, რომელიც მისი განცდის მომენტში ეუფლება პიროვნებას,
წარმართავს მის ქცევას და ძლიერ სხეულებრივ გამოვლინებებით ხასიუათდება .

პიროვნება ობიექტურად ვეღარ აფასებს სიტვაციას.

აფექტს ახასიათებს : დიდი ინტენსიუობა და მწვავე ხასიათი, მცირე ხანიერებით .

აფექტმა განრისხებულ ადამიანს ისეთი რამ შეიძლება ჩაადენინოს რაც ნორმალურ

პირობებში არ იზავდა.

აფექტი ორ ჯგუფას იყფა : სთენიკური და ასთენიკური.

სთენიკური - მას თან ახლავს ინდივიდის მოძრაობების და ფსიქიკური პროცესების

გაცხოველება : გულისცემა, სუნთქვა ძლიერდება.

მისი მაგალითებია რისხვა, სიხარული, აღტაცება).

ასთენიკური - დამახასიათებელია პირიქით ორგანიზმის მოდუნება . სისხლძარღვები

ვიწროვდება, სუნთქვა ჩერდება.

მისი მაგალითებია - შიში, განცვიფრება, დარდი.

ვნება - ინტენსიური და მეტად ხანიერი(მტკიცე) ემოცია, რომელსაც ახასიათებს სუბიექტის

ინტენსიური სწრაფვა გრძნობის საგნის მიმართ.
ვნება არამხოლოდ ემოციური მდგომარეობაა,არამედ, ინტენსიური სწრაფვაცაა - იგი
ადამინს გარკვეული მიმართულებით სამოქმედოდ წარმართავს.

ვნება ყველაზე ხანიერი გრძნობაა.(შეიძლება მთელი ცხოვრებაც კკი გასტანოს.

გუნება- გუნება მთელი სუბიექტის ზოგადი, გაუნაწევრებელი ემოციური

მდგომარეობაა,გრძნობის ტონია, რომელიც ყველა მის განცდას თავისებურ ელფერს
აძლევს.

მას დიდი ინტენსიობა ახასიათებს - ის მთელ პიროვნებაზე ვრცელდება . როდესაც

ადამიანი მხიარულ გუნებაზეა მას ისეთი მოვლენები ეჩვენება სასიხარულოდ რაც აქამდე
არა.

ემოციის გამომხატველობა-

ემოციების ინტენსიობის გათვალისწინება:

მოტივაციის ოპტიმუმი: გარკვეულ ზღვრამდე ემოციის ზრდა ხელს უწყობს ამოცანის

წარმატებით გადაჭრას, მაგრამ თუ ემოცია ძალიან ძლიერებდა , ხდება ქცევის
ეფექტურობის მუდმივი შემცირება.

უილიამ ჯეიმსი ამბობდა , რომ შეუძლებელია აღწერო ემოცია სხეულის გამოვლინებების

აღწერის გარეშ. (შიშს თუ აღწერ, არ შეიძლება არ ახსენო კანკალი).

რელურად ემოცია განუყოფელია სხეულებრივი ცვლილებებისგან.

ვიღიმებით თუ გვიხარია, თუ ვდარდობთ - ციღუშებით, ვტირით. ეს გამოხატულება სხვა

ადამიანებისთის ყოველგვარი სიტყვების გარეშე მიახვედრებს ჩვენს შინაგან
მდგომარეობაზე.

ემოციის გამოხატულება არ არის მხოლოდ ადამიანის თვისება მაგ. თუ ძაღლი გვიღრენს

ანუ უარყოფითად არის განწყობილი.

გამომხატველობის წარმოშობა ინსტინქუტირა, მაშინ ნებისმიერი ადამინის

გამომხატველობა გასაგები უნდა იყოს სხვა კულტურის ნებისმიერი ადამიანისთვის ,
მაგრააამ ასე არ არის. მაგ. ჩინურ ლიტერატურაში გაბრაზებისას ადამიანები ერთმანეთს
ტაშს უკრავენ.
სახეზე ასახულ ძირითად ემოციებს ადამინები ყველგან ცნობენ.

ანუ ისეთი ძირითადი ემოციები როგორებიცაა სიხარული, დარდი , შიში ,ზიძრი , ბრაზი
ზოგად ადამიანურია და მსგავსად გამოიხატება მთელს მსოფლიოში.

გამომხატველობას გააჩნია სამი ასპექტი: ინსტინქტური, კულტურული და

ინდივიდუალური.

ემოციის ფუნქციები-

ადაფტური ფუნქცია - იგი ითვლება ადამიანის ძირითად მამოტივირებელ სისტემად .

ემოცია აღიარებულია სასიცოცხლო წარმატების გადამწყვეტ ფაქტორად , (უფრო
მნიშვნელოვანია ვიდრე ინტელექტი).

მოტივაციური ფუნქცია - ემოციები ხშირად იძლევიან იმპულსს მოქმედებისათვის და

წარმართავენ ქცევას გარკვეული მიზნებისაკენ, იწვევენ რა ადამიანში მოქმედების
განხორციელებისაკენ სწრაფვას, გარკვეული რეალურად განცდილი ან წარმოსახული
მოვლენების საპასუხოდ.

სოციალური ფუნქცია - ემოციები ასრულებენ სოციალური ინტერაქციების რეგულატორის

ფუნქციას. როგორც დადებითი სოციალური მაკავშირებელი, ისინი გვაახლოებენ
ზოგიერთ ადამიანთან, ხოლო როგორც უარყოფითი სოციალური გამღიზიანებლები ,
გვაშორებენ ზოგიერთ ადამიანს.

კოგნიტურ ფუნქციებზე გავლენა - ემოციები გავლენას ახდენენ ყურადღების ველში

მოხვედრილ ნებისმიერ ობიექტსა თუ მოვლენაზე; იმაზე, როგორ აღიქვამს ადამიანი
საკუთარ თავს და სხვებს და როგორ ხსნის და იხსენებს ცხოვრებისეული სიტუაციების
სხვადასხვა თავისებურებას.

ემოციური სტრესი და მისი გამომწვევი ფაქტორები.

მეოცე საუკუნის მეორე ნახევრის ყველაზე გავრცელებულოი ფსიქოლოგიური ფენომენი.

სიტყვა stress აღნიშნავს - ადამიანის მთლიანობით ფსიქოლოგიური და ფიზიოლოგიურ

პასუხს ექსტრემულ სიტვაციაზე.

სტრესს მრავალი ფაქტორი იწვევს - (ეს ფატორი სტრესორის სახელითაა ცნობილი)

ცხოვრების მაღალი ტემპი,

ქალაქის ხმაურის მაღალი დონე

კონკურენცია

ძალადობა

მიწისძვრა და ა.შ

მისი სიძლიერე დამოკიდებულია კულტურის თავისებურებებზე. ის რაც ერთ კულტურაში

სტრესს იწვევს სხვა კულტურაში ნორმალურ მოვლენად განიხილება. (საქართველოში -
ახლობელი, შვეიცარიაში - ცხოველი)

ფსიქოლოგია შეისწავლის არამხოლოდ სტრესის აღმოცენების პირობებს არამედ მის

გამკლავებისასაც. (coping)

ორი ძირითადი სტრატეგია 1. პრობლემის გადაჭრა

2. ემძოციური ქოპინგი (ყურადღების სხვა საგანზე გადატანას).

სტრესისმა შეიძლება გამოიწვიოს არაერთკი დაავადება კუჭის წყლული , ადთმა /