აზროვნების პროცესი ფსიქოლოგიურადაც განსხვავდება აღქმისგან და მეხსიერებისგან .

მეხსიერება უკვე ასახულის შენახვას ემსახურება. აზროვნება და აღქმა პირიქით ,

სინამდვილის აქტიურ ასახვას იძლევა და არა უკვე ასახულის გამეორებით,
რეპროდუქციას.

აზროვნებისთვის დამახასიათებელია ახალი ამოცანის გაწყვეტა , ახალი საკითხის

გადაჭრა, ახალი,უჩვეულო სიტუაციის შესატყვისი მოქმედება, რომლის გამოცდილება
სუბიექტს არ აქვს. ამ მხრივ აზროვნების ფუნქცია მეხსიერების ფუნქციის საპირისპიროა .

არანაკლებია აზროვნების განსხვავება აღქმისგან. აღქმა სინამდვილის შემეცნების

პირველ საფეხურს, მის უშუალო, თვალსაჩინო ასახვას წარმოადგენს. შემეცნება აღქმით
იწყება. აღქმაღი სორედ ის არის მოცემული რაც აქ და ამჟამად აღიზიანებს რეცეპტორს .
აზროვნება აღმის და მეხსიერების მონაცემებზე დაყრდნობით გამოდის მხოლოდ
თვალსაჩნო ასახვის ფარგლებიდან და საგანთაა შრის კაცშრის გაგებისკენ არის
მიმართლი.

აზროვნების პროცესში აღქმის მონაცემების გონებრივი გადამუშავება ხდება - არსებითი

გამოიყოფა არაარსებითისგან, მნიშვნელონის გაგება.....

ამრიგად, აღქმა, მეხსიერება და აზროვნება სფეციფიკური ნიშნებისა და ფუნქციების

მქონე შემეცნებით პროცესებია. მაგრამ მათ შრის განსხვავებებზე მითთებამ არ უნდა
დაჩრდილოს მათ არსებით და ურღვევი კაცშრის ფაქტი.

შემეცნებითი ფუნქციონირება წარმოდგენილია ინფორმაციის გადამუშავების ერთიანი

პროცესის სახით, სადაც ფსიქიკური ფუნქციები იმდენად არის ურთიერთგადაჯაჭვული ,
რომ ზოგჯერ ძნელი ხდება მათ შორის მკაფიო საზღვრების გავლება.

საბოლოო ჯამში, ერთი საერთო პროცესის- შემეცნების სხვადასხვა ასპექტს

წარმოადგენენ/