HUWARAN KONG MAITUTURING

Hindi lahat ng kabataan ay ipinanganak sa karangyaan, nakakakain ng

masasarap na pagkain o nakakapaglalaro ng magagandang laruan. Hindi lahat ng mga
bata ay nakakapagsuot ng magagarang damit ni makapamasyal sa magagandang
pasyalan. Bata pa lamang ay namulat na ako sa katotohanan na iba ang aming estado
kumpara sa mga batang nakikita ko na ipinanganak na may “golden spoon” sa hapag
ika nga. Bilang panganay, sa murang edad ay iminulat ako ng aking mga magulang sa
kahirapan ng buhay, natuto akong mag- araro, magtanim ng gulay, pumasan ng gallon-
galong tubig at ang magtrabaho sa ibang tao kahit kababae kong tao. Bagamat maliit ay
hindi ito naging hadlang upang tumulong ako sa aking mga magulang sa gawaing
bahay, sa pagbubukid o kahit pa sa pagbabantay sa aking mga kapatid. Masaya naman
akong pumapasok sa paaralan kahit dalawang barya lang ang aking baon, tila’y sapat
na ang kaning bigas at tuyong ulam sa isang musmos na bata, ang mahalaga ay
nakakapag- aral ako. Isa sa mga di ko malimot- limot na parte ng aking kabataan noon
ay ang pinag- aagawan naming ulo ng tuyo sa hapag, nilalasap ang sarap ng bagoong
at pinagkakasya ang sabaw ng noodles na nilalagyan pa ng talbos ng kamote o di
kaya’y sayote na sinansahog sa tutong na kanin. Payak man subalit masaya kung
maituturing. Di alintana ang init ng araw at pagod sa maghapong pagbubukid lalo na
kung nilagang saging at kamote na pinaparisan ng kaping bigas ang bumubungad sa
aming pag- uwi. Sino ba dito ang nakaranas na chicharron lamang ang meron sa
tanghalian? Kasi ako ito ang nakalakihan ko. Bagamat laki sa hirap ay hindi ito naging
hadlang upang lumaki kami ng aking mga kapatid na pariwara at walang mudo bagkos
lumaki kaming may takot sa diyos, marunong tumulong at sabihin na nating mabait.
Nagsimula kami sa wala, binubuhay lang kami ng aming mga magulang sa
pagbubukid at nagkakasya sa isang maliit na tahanan subalit puno ng pagmamahalan.
Masasabi kong isa sa matitibay na tao ang aking magulang na nakilala ko sa tanang
buhay sapagkat sa dami ng unos na dumating at sumubok sa amin ay eto parin kami
solido at matatag. Isa sa mga sumubok ng aming samahan ay nang minsang
magkasakit ang aking ina hindi siya makalakad at laging buhat-buhat ng aking ama,
pabalik-balik sila noon sa ospital at isa sa pinakamasakit na katutuhanan ay wala
kaming pera noon ni pagpapapcheck uutangin nalang sana wala pang malapitan.
Bawat gabi dinig na dinig ko kung paano umiyak ang aking ina, mga gabing sukong-
suko na ito subalit kailangan niyang tiisin sapagkat ayaw niyang iwanan ang mga anak.
Wala akong magawa kundi ang pagmasdan siyang nagtitiis ano ba naman ang
magagawa ng sampung taong gulang. Sa awa ng diyos ay nalampasan namin ang
dagok ng buhay naming na yaon. Bagamat nakahinga na ng maluwag- luwag ay hindi
pa dito natapos ang aming problema sapagkat nabaon kami sa utang na akala naming
ay mag- aahon sa amin sa kasalatan ng buhay. Napasubo ang aking pamilya na
umutang sa isang ahensya upang gawing pansimula sa pagsasaka ginamit naming ang
pera upang magtanim ng sayote di lingid sa aming kaalaman na pataas at pataas pala
ang interes nito hanggang sa lumaki ang utang na iyon.
Taong 2011, isa ito sa mga naging daan upang makahinga kami kahit papaano
sa kahirapan, ito yung panahon na dumating ang pantawid pamilya program o mas
kilala bilang 4pc. Isang prorama kung saan tinutulungan ang mga mahihirap sa
pamamagitan ng cash assistance. Isa ito sa mga nagpagaan sa aming sitwasyon. Sa
tulong ng 4pc ay naitawid ko ang aking pag- aaral sapagkat nasusustentuhan nito ang
mga kagamitang kinakailangan ko sa aking pag- aaral, hindi na kami namomoblima
minsan kung saan naming kukunin ang pambili ng bigas o maging sa uulamin at iba
pang pangangailangan namin. Naging daan ang pogramang ito hindi lang sa amin
kundi maging sa ibang pamilya na humaharap sa realidad ng kahirapan.
Sa awa ng diyos kasabay ng pagsusumikap ay paunti- unting naiangat naming
ang aming katayuan ika nga “nasa diyos ang awa nasa tao ang gawa”. Napagtapos ko
ang aking pag- aaral hanggang sa senior high school ang sunod ko naming kapatid ay
nakapag- aral sa cebu bilang isang iskolar. Hindi lang iyan sapagkat nagtapos akong
may medalya ganun din ang aking iba pang kapatid hindi sa pagmamayabang subalit
nabiyayaan din kami ng katalinuhan kahit papaano. Ang kagandahan nito ay bagamat
nasa malayo nag- aaral ang aking kapatid ay patuloy parin ang kanyang allowance o
benipisyo sa 4pc ako naman ay nakakuha ng iskolar sa kolehiyo sa tulong nito.
Nakapasok ako sa tinatawag naming Tertiary Education Subsidy kung saan isa sa mga
requirements nito ay ang pagiging membro ng 4pc ns siyang malaking tulong sa aking
pag- aaral at maging sa aking magulang sapagkat hindi na sila nahihirapan kung saan
kukunn ang aking tuition. Bunga ng mga pagsisikap ay nakakuha sila ng dulog na
sasakyan na ginagamit naming sa pagdedeliber ng mga gulay o kahit pa sa paglalako
ng samot- saring produkto. Hanggat may diskarte ay walang posible isa ito sa mga
natutunan ko sa aking mga magulang habang tumatanda, hindi mo maikakaila sapagkat
ng dahil sa kanilang mga diskarte ay nagawa nilang payabungin ang aming bukirin, at
nakapagpatayo ng isang kainan dito sa amin na isang malaking tulong upang mairaos
namin ang aming pamilya.ss