ถอดคำประพันธ์

ตอน พระอภัยมณีหนีนำงผีเสือ้
ยิ่งปลอบโยนโอนอ่อนยิ่งหลอนหลอก แม้นไม่บอกโดยดีจะตีถำม
พลำงโผโผนโจนโจมเสียงโครมครำม เข้ำไล่ตำมคลุกคลีตีไปพลำง
=ยิ่งปลอบโยนเจ้ำยิ่งหลอกแม่ถำ้ ไม่บอกแม่จะตีเจ้ำแล้วโผนผำงไล่ตำมลูก
สินสมุทรผุดออกนอกรักแร้ แล้วล่อแม่ตบหัตถ์ผดั ผำงผำง
แกล้งหลบลีห้ นีวนไปต้นทำง หมำยให้หำ่ งพระบิดำได้คลำไคล
=สินสมุทรลอดออกทำงรักแร้แล้วหลอกแม่ตำ่ งๆนำนำจำกนัน้ หลบวนไปต้นทำงหวังให้หำ่ งจำก
พ่อ
นำงผีเสือ้ เหลือแค้นแสนสำหัส แต่ฉวยพลัดแพลงคลื่นลื่นไถล
อุตลุดผุดดำปลำ้ กันไป เหมือนเล่นไล่ตำมละเมำะทุกเกำะเกียน
=นำงผีเสือ้ แค้นมำกจึ่งไล่ปลำ้ ไล่ตลี กู ตำมเกำะต่ำงๆเกือบทุกที่
ถึงเขำใหญ่ในนำ้ งำ้ ชะเงือ้ ม พระหลบเลื่อมเลีย้ วลัดฉวัดเฉวียน
เข้ำหำดทรำยชำยตืน้ ขึน้ บนเตียง เที่ยววิ่งเวียนวนรอบขอบคิรี
=เมื่อถึงภูเขำใหญ่ก็พยำยำมหลบแม่เข้ำหำดทรำยแล้ววิ่งเล่นรอบภูเขำ
เห็นมำรดำล่ำลับแล้วยับยัง้ แกล้งถอยหลังลงนำ้ แล้วดำหนี
ไม่พ่นผุดรุดไปในนที ตัง้ ภักดีตำมติดพระบิดรฯ
=เห็นแม่ตำมมำไม่ทนั จึงถอยหลังลงทะเลดำนำ้ หนีไปโผล่ยงั มหำสมุทรตัง้ ใจหนีไปตำมพ่อ