Espesyal ang

araw na ito. May

lakad kami ni
Tatay. Pupunta
kami sa parke para
mag-ehersisyo at
kumuha ng mga
retrato.
 Sabi ni Tatay, kailangan
daw naming kumilos.
“Hindi malusog ang
mataba, Ramon. Kailangan
mong magbawas ng timbang.
“Bakit sina Nanay at
Lola, mabibilog?” pagtataka
ko.
“Isusunod natin sila,”
sagot ni Tatay, sabay kindat.
Palihim kaming nangiti ni
Tatay.
 Ngayon, Hindi
muna kami sasakay
ng jeep o traysikel.
“Hindi lahat ng
naglalakad, walang
pamasahe,” pabirong
sabi ni Tatay.
 Nag-inat muna kami ng
aming mga binti at braso.
Inikot namin ang aming mga
balikat at iginiling-giling ang
mga balakang.
“Handa ka na ba?”
tanong ni Tatay.
“Handa na!” maliksi
kong sagot.
Sabay naming nilakad
ang naghihikab pang daan
habang papasikat ang araw.
 Nakita namin si Aling
Tasya habang nagdidilig ng mga
bulaklak. Medyo mahirap na
siyang kumilos pero hindi siya
tumitigil. Lagi niyang
dinadamuhan ang hardin para
lumusog ang kanilang pananim.
“Magandang umaga,” bati
namin. “Puwede bang kunan
ang iyong mga bulaklak?”
Pumayag si Aling Tasya at
ipinagmalaki ang mga paborito
niya.
 Laking pasalamat ni
Aling Tasya nang ipinag-
igib namin siya ni Tatay
ng limang baldeng tubig
na pandilig.
“Sasama ako minsan
sa inyong ehersisyo,”
pamamaalam niya sa
amin.
 Itinuloy namin ni Tatay ang
paglalakad. Sa simula’y mabagal.
Tapos, bibilis. Babagal muli at
muling bibilis. Parang may
nagdaraang musiko sa dibdib
namin ni Tatay. Ilang sandali lang
ay pawis na ako.
‘Huwag kang matakot
pagpawisan,” naalala kong laging
payo ni Tatay. “Natutuwa ang
iyong puso kapag ika’y
gumagalaw.”
Hihinto kami sandali ni Tatay
upang kumuha ng mga retrato.
 Ginulat kami ni
Tatay ng nagdaang mga
siklista.
“Magandang araw!”
bati namin sa kanila.
Kumuha ako ng retrato
ng mga papalayong
bisikleta.
Mukhang ulan ng
alikabok ang mga
nakunan ko.
 Sa susunod kong
kaarawan, bisikleta ang
hihilingin kong regalo. Nais
kong tularan si Tatay na
nagbibisikleta papunta sa
kaniyang opisina. (Alam
mo bang “Padyakero” ang
palayaw sa kaniya ng mga
kaopisina at kaibigan
niya?)
 Masaya sa parke ,
nakaiindak ang musika
at panay hiyawan at
hagalpakan ang
maririnig sa paligid.
Ganito rito tuwing
umaga: parang sirko,
parang piyesta ng
maliliksing katawan.
 Tumingin sa akin
si Tatay. Parang
nabasa niya ang
iniisip ko.
“Sige, sumama ka
na sa kanila.
Pagbutihin mo,”
nakangiti niyang sabi.
 Natapos na ang ehersisyo.
Umiindak pa rin ang paligid ko.
Ang gaan-gaan ng aking
pakiramdam, para bang
nakaangkas ako sa hangin.
“Meryenda na tayo,” sabi ni
Tatay.
Ipinakita sa akin ni Tatay
ang mga kuha niyang larawan.
Ang galing kong mag-ehersisyo!
Sa susunod,isasama na
naming sina Nanay, Lola, at Lolo.
Hindi na ako
makapaghintay sa susunod
naming lakad ni Tatay!