ტიცი¬ა¬ნის პირ¬ვე¬ლი მუზა ისია ნა¬ზა¬რო¬ვა გახ¬ლდათ.

მისი მამა ცნო¬ბი¬ლი ექი¬მი

იყო. ისია ქუ¬თა¬ის¬ში ერთ-ერთ ულა¬მა¬ზეს ქა¬ლიშ¬ვი-ლად მი¬იჩ¬ნე¬ო¬და, მისი და კი
პა¬ო¬ლოს მუზა გახ¬ლდათ. ისია ნა¬ზა¬რო-ვას, რო¬მე¬ლიც სხვა არა¬ერ¬თი პო¬ე¬ტის
მუ¬ზაც იყო, ტი¬ცი¬ან¬მა ლექ¬სიც მი¬უ¬ძღვნა. პო¬ე¬ტის მე¬ო¬რე მუ¬ზაა მე¬ლი¬ტა
ჩო¬ლო¬ყაშ¬ვი¬ლი, რო¬მელ¬საც ტი¬ცი¬ა¬ნი ერთ-ერთ ლექსში "კა¬ხე¬თის გამ¬ტყდარ
გვირ¬გვი¬ნად" მო¬იხ-სე¬ნი¬ებს. მე¬ლი¬ტა 1921 წელს სა¬ზღვარ¬გა¬რეთ წა¬ვი¬და და
საფ¬რან¬გეთ-ში გარ¬და¬იც¬ვა¬ლა. რაც შე¬ე¬ხე¬ბა პო¬ე¬ტის ყვე¬ლა¬ზე
მნიშ¬ვნე¬ლო¬ვან მუ¬ზას, თა¬მუ¬ნია წე¬რე¬თელს, ის აკა¬კი წე¬რეთ¬ლის ახლო
ნა¬თე¬სა¬ვის, ბეჟან წე¬რეთ¬ლის ქა¬ლიშ¬ვი¬ლი იყო - აკა¬კის ნათ¬ლუ¬ლი და მის¬სა¬ვე
კალ¬თა¬ზე გაზ¬რდი¬ლი. თა¬მუ¬ნი¬ას დედა, ნიცა ბაგ¬რა¬ტი¬ონ-და¬ვი¬თაშ¬ვი-ლი,
ერეკ¬ლე მე¬ფის შთა¬მო¬მა¬ვა¬ლი, ნი¬ცას და, ტასო კი ივა¬ნე მა¬ჩაბ-ლის მე¬უღ¬ლე
გახ¬ლდათ. მე¬ლი¬ტა სა¬ჩხე¬რე¬ში და¬ი¬ბა¬და. 1921 წელს, როცა ქვე¬ყა¬ნას მძი¬მე
პე¬რი¬ო¬დი და¬უდ¬გა, ოჯა¬ხი იძუ¬ლე¬ბუ¬ლი გახ¬და, ლუკ-მა¬პუ¬რის სა¬შოვ¬ნე¬ლად
თბი¬ლის¬ში წა¬მო¬სუ¬ლი¬ყო. მისი ოჯა¬ხის ზოგი წევ¬რი დახ¬ვრი¬ტეს, ზოგ¬მა
გაქ¬ცე¬ვა მო¬ა¬ხერ¬ხა. თბი¬ლის¬ში მარ¬ტოდ დარ¬ჩე¬ნი¬ლი დედა-შვი¬ლი უმ¬ძი¬მეს
მა¬ტე¬რი¬ა¬ლურ მდგო¬მა¬რე¬ო¬ბა¬ში დარ¬ჩა. სწო¬რედ იმ დროს ინ¬ჟი¬ნერ¬მა
ქე¬ბა¬ძემ მი¬ნე¬რა¬ლუ¬რი წყლე-ბის მა¬ღა¬ზია გახ¬სნა და რო¬გორც ჩანს,
კო¬მერ¬ცი¬უ¬ლი მიზ¬ნით, ხალ-ხის მი¬სა¬ზი¬დად, იქ სა¬მუ¬შა¬ოდ სამი ულა¬მა¬ზე¬სი
ასუ¬ლი მი¬იწ¬ვია, მათ შო¬რის, თა¬მუ¬ნია. მა¬ღა¬ზია რუს¬თა¬ველ¬ზე
მდე¬ბა¬რე¬ობ¬და. თა¬მუ-ნია, დღე¬ვან¬დე¬ლი გა¬გე¬ბით, შე¬იძ¬ლე¬ბა ით¬ქვას,
მო¬ლა¬რე იყო. ერთხე-ლაც, მა¬ღა¬ზი¬ა¬ში ტი¬ცი¬ა¬ნი შე¬ვი¬და. ნინო და ბავ¬შვი იმ
დროს ბორ-ჯომ¬ში ის¬ვე¬ნებ¬დნენ. იმა¬ვე სა¬ღა¬მოს, ტი¬ცი¬ან¬მა ნი¬ნოს დე¬პე¬შა გა-
უგ¬ზავ¬ნა და და¬უ¬რე¬კა კი¬დეც, სას¬წრა¬ფოდ ჩა¬მო¬დიო. ნი¬ნოს თქმით, ის
გა¬ოგ¬ნე¬ბუ¬ლი დარ¬ჩა, როცა სახ¬ლში მი¬ვი¬და და ტი¬ცი¬ა¬ნი არ დახ¬ვდა,
მა¬გი¬და¬ზე კი ერთი რვე¬უ¬ლი იდო და მას¬ში თა¬მუ¬ნია წე¬რეთ¬ლი¬სად¬მი
მი¬ძღვნი¬ლი ლექ¬სი ეწე¬რა. რო¬გორც იქნა, ტი¬ცი¬ა¬ნი გა¬მოჩ¬ნდა და ნი-ნოს უთხრა:
ნინო, იცი, რა¬ტომ და¬გი¬ბა¬რე? თბი¬ლის¬ში გა¬მოჩ¬ნდა სა¬ო-ცა¬რი სი¬ლა¬მა¬ზის
ქალი და მინ¬და, გაჩ¬ვე¬ნო. პო¬ეტ¬მა მე¬ო¬რე დღეს¬ვე აჩ¬ვე¬ნა ნი¬ნოს თა¬მუ¬ნია. ნინო
თა¬ვის მო¬გო¬ნე¬ბებ¬ში ამ¬ბობს, რომ თა¬მუ¬ნია მარ¬თლაც არაჩ¬ვე¬უ¬ლებ¬რი¬ვი
სი¬ლა¬მა¬ზის იყო და მას ქურ-ციკს ადა¬რებს. მა¬ღა¬ზი¬ა¬ში მი¬სულ¬მა ნი¬ნომ
ტი¬ცი¬ანს მი¬მარ¬თა: ეს ქალ¬ბა¬ტო¬ნი მარ¬თლაც ძა¬ლი¬ან მშვე¬ნი¬ე¬რია, მაგ¬რამ მე აქ
რაღა სა-ჭი¬რო ვარ? ტი¬ცი¬ან¬მა, თურ¬მე, მე¬უღ¬ლეს არაჩ¬ვე¬უ¬ლებ¬რი¬ვი მომ¬ძი¬ვუ-
რი ჩან¬თა უყი¬და და ნინო ისევ ბორ¬ჯომ¬ში დაბ¬რუნ¬და. უკვე შემ¬დეგ,
დაბ¬რუ¬ნე¬ბულ ნი¬ნოს არაჩ¬ვე¬უ¬ლებ¬რი¬ვი ლექ¬სე¬ბი დახ¬ვდა თა¬მუ¬ნი¬ა-სად¬მი
მი¬ძღვნი¬ლი. თურ¬მე, ტი¬ცი¬ანს მე¬გობ¬რე¬ბი ურ¬ჩევ¬დნენ, და¬ე¬მა-ლა ნი¬ნოს¬თვის,
ეს რვე¬უ¬ლი - არ ეწყი¬ნო¬სო. ნინო კი წერს: რო¬გორ შე-იძ¬ლე¬ბო¬და, ეს ლექ¬სე¬ბი
და¬ე¬მა¬ლა და ხალ¬ხს მათ შე¬სა¬ხებ არ გა¬ე-გოო?!

ის ცო¬ლად გაჰ¬ყვა არაჩ¬ვე¬უ¬ლებ¬რივ პი¬როვ¬ნე¬ბას, იუ¬რისტს, სა¬ტი¬რი-სა და

იუ¬მო¬რის თე¬ატ¬რის და¬მა¬არ¬სე¬ბელს, ნი¬კო¬ლოზ კა¬ხი¬ძეს. სამ¬წუ-ხა¬როდ, ამ
ადა¬მი¬ა¬ნის ღვაწ¬ლი სა¬თა¬ნა¬დოდ შეს¬წავ¬ლი¬ლი არ არის. მშო¬ბი¬ა¬რო¬ბი¬დან 15
დღის შემ¬დეგ თა¬მუ¬ნი¬ას ჯან¬მრთე¬ლო¬ბის მდგო-მა¬რე¬ო¬ბა გარ¬თულ¬და და მისი
სი¬ცო¬ცხლის გა¬დარ¬ჩე¬ნის მიზ¬ნით, ექი-მე¬ბი იძუ¬ლე¬ბუ¬ლე¬ბი გახ¬დნენ, მის¬თვის
ფეხი მო¬ეკ¬ვე¬თათ. ასე დას-რულ¬და ამ სი¬ლა¬მა¬ზის ლე¬გენ¬და. ტი¬ცი¬ან¬ზე ამ
ფაქ¬ტმა სა¬ოც¬რად იმოქ¬მე¬და. თა¬მუ¬ნია სა¬ა¬ვად¬მყო¬ფო¬დან დე¬ი¬დაშ¬ვი¬ლებ¬მა
გა¬მო¬იყ¬ვა-ნეს. ივა¬ნე მა¬ჩაბ¬ლის ქა¬ლიშ¬ვილ¬მა, ელე¬ნემ ის თა¬ვის სახ¬ლში წა-
იყ¬ვა¬ნა. სწო¬რედ იქ ინა¬ხუ¬ლა ტი¬ცი¬ან¬მა თა¬ვი¬სი მუზა. ეს იყო მათი პირ¬ვე¬ლი
პი¬რის¬პირ შეხ¬ვედ¬რა. ამ შეხ¬ვედ¬რი¬დან გა¬მო¬ყო¬ლი¬ლი გან-წყო¬ბი¬ლე¬ბით
და¬წე¬რა პო¬ეტ¬მა ლექ¬სი - "რა და¬მა¬ვი¬წყებს ამ შავ გა-ზა¬ფხულს" და "ანა¬ნურ¬თან".
1934 წელს ტი¬ცი¬ა¬ნი სა¬კავ¬ში¬რო ყრი¬ლო¬ბა-ზე მოს¬კოვ¬ში გა¬ემ¬გზავ¬რა, სა¬დაც
იყი¬და ლევ ტოლსტო¬ის წიგ¬ნი, წარ¬წე¬რა გა¬უ¬კე¬თა და თა¬მუ¬ნი¬ას ჩა¬მო¬უ¬ტა¬ნა.

ტი¬ცი¬ა¬ნის გაც¬ნო¬ბამ¬დე ნინო მის პო¬ე¬ზი¬ას თბი¬ლის¬ში სწავ¬ლი¬სას ეზი¬ა¬რა.

პო¬ე¬ტი ჯერ მოს¬კოვ¬ში სწავ¬ლობ¬და, შემ¬დეგ - ქუ¬თა¬ის¬ში. ცის-
ფერ¬ყან¬წე¬ლებ¬თან ერ¬თად დე¬და¬ქა¬ლაქ¬ში 1917 წელს გად¬მო¬ვი¬და. იმ პე-
რი¬ოდ¬ში სა¬ქარ¬თვე¬ლოს კონ¬სტან¬ტი¬ნე ბალ¬მონ¬ტი ეს¬ტუმ¬რა. ის და ტი-ცი¬ა¬ნი
ახლო მე¬გობ¬რე¬ბი იყ¬ვნენ. ნინო მა¬ყაშ¬ვი¬ლის მო¬გო¬ნე¬ბის მი-ხედ¬ვით, ერთხელ,
როცა ნინო სახ¬ლში მი¬დი¬ო¬და, გზა¬ზე უცხო მა¬მა¬კა-ცი გად¬მო¬უხ¬ტა და უთხრა:
გო¬გო¬ნი, თუ გნე¬ბავთ, ლექ¬სებს წა¬გი¬კი-თხავთ. ნი¬ნოს ჯერ შე¬ე¬შინ¬და, მაგ¬რამ რომ
შე¬ხე¬და, მიხ¬ვდა, უც¬ნო¬ბი პო¬ე¬ტი უნდა ყო¬ფი¬ლი¬ყო. გაც¬ნო¬ბის შემ¬დეგ ნი¬ნომ
ბალ¬მონ¬ტი სახ-ლში და¬პა¬ტი¬ჟა და მარ¬თლაც არაჩ¬ვე¬უ¬ლებ¬რი¬ვი პო¬ე¬ზი¬ის
სა¬ღა¬მო გა-ი¬მარ¬თა. ნინო იგო¬ნებს: როცა ბალ¬მონ¬ტის პო¬ე¬ზი¬ი¬თა და
მა¬ნე¬რე¬ბით აღ¬ფრთო¬ვა¬ნე¬ბუ¬ლი გო¬გო¬ნე¬ბი მას გა¬სა¬ცი¬ლებ¬ლად ეზო¬ში
ჩავ¬ყე¬ვით, და¬ვი¬ნა¬ხეთ, რომ ქუ¬ჩა¬ში, ხეს¬თან მას ახალ¬გაზ¬რდა მა¬მა¬კა¬ცი ელო-
დე¬ბო¬და. თა¬ვი¬დან, გო¬გო¬ნებს ის სერ¬გეი გო¬რო¬დეც¬კი ეგო¬ნათ, რო¬მე-ლიც
გა¬ზე¬თე¬ბის ცნო¬ბით, იმ დროს თბი¬ლის¬ში იმ¬ყო¬ფე¬ბო¬და. მაგ¬რამ ბალ¬მონტმა
თქვა: გა¬ი¬ცა¬ნით, ეს ჩემი მე¬გო¬ბა¬რი, ტი¬ცი¬ან ტა¬ბი¬ძეა. იმ¬ხა¬ნად ნი¬ნო¬სა და
ტი¬ცი¬ა¬ნის ნაც¬ნო¬ბო¬ბა არ გაგ¬რძე¬ლე¬ბუ¬ლა.

- ეს ნაც¬ნო¬ბო¬ბა, რო¬გორც ცნო¬ბი¬ლია, 1917 წელს აღ¬დგა და გან¬ვი¬თარ-და...

- დიახ, სწო¬რედ იმ წელს ტი¬ცი¬ა¬ნი ბა¬ზარ¬ში კონ¬სტან¬ტი¬ნე გამ¬სა-ხურ¬დი¬ას

შეხ¬ვდა, რო¬მე¬ლიც მეყ¬ვა¬ვი¬ლის¬გან მი¬ხა¬კე¬ბის თა¬ი¬გულს ყი¬დუ¬ლობ¬და.
ტი¬ცი¬ა¬ნის კი¬თხვა¬ზე, ვის¬თვის უნ¬დო¬და ის თა¬ი¬გუ¬ლი? კონ¬სტან¬ტი¬ნემ
უპა¬სუ¬ხა: "წი¬თე¬ლი ქა¬ლიშ¬ვი¬ლის¬თვი¬სო". ნი¬ნოს ასე ეძახ¬დნენ, შე¬საძ¬ლოა
იმი¬ტომ, რომ მას წი¬თე¬ლი ფე¬რის სა¬მო¬სი უყ-ვარ¬და. რო¬გორც ჩანს, კონ¬სტან¬ტი¬ნე
გამ¬სა¬ხურ¬დი¬ას ნინო მოს¬წონ-და. ტი¬ცი¬ან¬მა თა¬ი¬გუ¬ლი¬დან ერთი მი¬ხა¬კი
ამო¬აძ¬რო და კონ¬სტან¬ტი-ნეს უთხრა: ამ ერთ მი¬ხაკს მე მი¬ვარ¬თმევ "წი¬თელ
ქა¬ლიშ¬ვილს" და ეს მე¬ტად ძვირ¬ფა¬სი იქ¬ნე¬ბა, ვიდ¬რე მთლი¬ა¬ნი თა¬ი¬გუ¬ლიო. იმ
დროს ინ¬ტე¬ლი¬გენ¬ცი¬ის, ნი¬ჭი¬ე¬რი ახალ¬გაზ¬რდო¬ბის კა¬ფე¬ში შეკ¬რე¬ბა და
სა¬ინ¬ტე¬რე¬სო სა¬ღა¬მო¬ე¬ბის გა¬მარ¬თვა მო¬დუ¬რი გახ¬ლდათ. სხვა¬დას-ხვა
მიზ¬ნით მარ¬თავ¬დნენ საქ¬ველ¬მოქ¬მე¬დო სა¬ღა¬მო¬ებს. ნინო ამ მხრივ
აქ¬ტი¬უ¬რობ¬და და მსგავს სა¬ღა¬მო¬ებს ორ¬გა¬ნი¬ზა¬ტო¬რობ¬და. კონ¬სტან¬ტი¬ნემ
ნი¬ნოს თა¬ი¬გუ¬ლი დი¬ლით გა¬უგ¬ზავ¬ნა, სა¬ღა¬მოს კი ჩა-ი¬ხა¬ნა¬ში შე¬იკ¬რიბ¬ნენ.
რო¬გორც იმ¬ხა¬ნად მო¬დუ¬რი იყო, ნი¬ნომ მირ-თმე¬უ¬ლი თა¬ი¬გუ¬ლი¬დან ერთი
მი¬ხა¬კი ამო¬აძ¬რო და სა¬ღილ¬კი¬ლე¬ში გა¬ი-კე¬თა. ჩა¬ი¬ხა¬ნა¬ში, მა¬გი¬დას¬თან
მჯდომს, ერთი მისი მე¬გო¬ბა¬რი, ულა-მა¬ზე¬სი ბერ¬ტა მა¬ჩა¬ბე¬ლი გა¬ე¬ხუმ¬რა, -
მო¬უ¬ლოდ¬ნე¬ლად სა¬ღილ¬კი¬ლე-დან მი¬ხა¬კი ამო¬აძ¬რო და გა¬იქ¬ცა. ნინო
ძა¬ლი¬ან გაბ¬რაზ¬და და ბერ-ტას და¬ე¬დევ¬ნა. მა¬გი¬დას¬თან, სა¬დაც ბერ¬ტა მი¬ვი¬და,
რამ¬დე¬ნი¬მე ადა¬მი¬ა¬ნი იჯდა, ერთ-ერთი წა¬მოდ¬გა, ნი¬ნოს თა¬ვი¬სი მი¬ხა¬კი
მი¬ა¬წო-და და უთხრა: "ქა¬ლიშ¬ვი¬ლო, ეს მი¬ხა¬კი თქვენ¬თვის მინ¬და, მე თქვენ
გიც¬ნობთ, თქვენ ნინო მა¬ყაშ¬ვი¬ლი ხართ". ტი¬ცი¬ა¬ნის გა¬რეგ¬ნო¬ბა¬ში ორი
გან¬სა¬კუთ¬რე¬ბუ¬ლი ნი¬შა¬ნი იყო შე¬სამ¬ჩნე¬ვი: მას ულა¬მა¬ზე¬სი, დიდი,
ცის¬ფე¬რი თვა¬ლე¬ბი და თლი¬ლი თი¬თე¬ბი ჰქონ¬და, მი¬უ¬ხე¬და¬ვად იმი¬სა, რომ
ტა¬ნად საკ¬მა¬ოდ სრუ¬ლი გახ¬ლდათ. ნი¬ნომ ეს მა¬შინ¬ვე შე-ნიშ¬ნა და რო¬გორც ჩანს,
მო¬ი¬ხიბ¬ლა. ამ შემ¬თხვე¬ვი¬დან მე¬ო¬რე დღეს-ვე ნინო და ტი¬ცი¬ა¬ნი გა¬ნუყ¬რელ
მე¬გობ¬რე¬ბად იქ¬ცნენ. ტი¬ცი¬ა¬ნი სა-კუ¬თარ თავს პი¬ე¬როს უწო¬დებ¬და, პო¬ე¬ტის
მე¬გობ¬რებ¬მა ნინო მა¬შინ-ვე კო¬ლომ¬ბი¬ნად მო¬ნათ¬ლეს...

- მათი ურ¬თი¬ერ¬თო¬ბა ოჯა¬ხის შექ¬მნა¬ში რო¬დის გა¬და¬ი¬ზარ¬და?

- ისი¬ნი ძა¬ლი¬ან სა¬ინ¬ტე¬რე¬სო ცხოვ¬რე¬ბით ცხოვ¬რობ¬დნენ. ტი¬ცი¬ა¬ნი

მე¬გობ¬რებ¬თან ერ¬თად, რო¬მელ¬თა შო¬რის იყ¬ვნენ: ვა¬ლე¬რი¬ან გაფ¬რინ-
დაშ¬ვი¬ლი, კო¬ლაუ ნა¬დი¬რა¬ძე, გი¬ორ¬გი ლე¬ო¬ნი¬ძე, ალი არ¬სე¬ნიშ¬ვი¬ლი, ერთ
ჯგუ¬ფად, ბო¬ჰე¬მუ¬რად ცხოვ¬რობ¬დნენ. ზოგ¬ჯერ შუა რუს¬თა¬ველ¬ზე გაშ¬ლიდ¬ნენ
სუფ¬რას. ეს არ იყო ქე¬ი¬ფი, არა¬მედ პო¬ე¬ზი¬ის დიდი ზე¬ი-მი. მათი გა¬ნუყ¬რე¬ლი
მე¬გო¬ბა¬რი გახ¬ლდათ მსა¬ხი¬ო¬ბი ვე¬რი¬კო ან¬ჯა-ფა¬რი¬ძე. იმ¬ხა¬ნად ერთი
დუქ¬ნის გახ¬სნა¬ზე მე¬გობ¬რებ¬თან ერ¬თად ტი-ცი¬ა¬ნიც იყო მიწ¬ვე¬უ¬ლი. ნინო და
ტი¬ცი¬ა¬ნი სულ ერ¬თად და¬დი¬ოდ¬ნენ... ნი¬ნოს თურ¬მე ძა¬ლი¬ან აინ¬ტე¬რე¬სებ¬და
აქ¬ლე¬მის ნახ¬ვა - ტი¬ცი¬ა¬ნი და ნინო შე¬ი¬თან ბა¬ზარ¬ში აქ¬ლე¬მე¬ბის სა¬ნა¬ხავდ
წა¬ვიდ¬ნენ. ტი¬ცი¬ან¬მა გზა¬ში ნი¬ნოს ბრო¬წე¬უ¬ლი უყი¬და და დუ¬ქან¬ში
მი¬ვიდ¬ნენ. პი¬ე¬როს და კო¬ლომ¬ბი¬ნას მე¬გობ¬რე¬ბი ოვა¬ცი¬ე¬ბით შეხ¬ვდნენ. იმ
დღი¬დან მათი ურ¬თი¬ერ¬თო¬ბა თით¬ქოს ოფი¬ცი¬ა¬ლუ¬რი გახ¬და. 1920 წელს ჯვა¬რი
და¬ი¬წე-რეს და ერ¬თად 17 წელი იცხოვ¬რეს...
- ...და მათი ოჯა¬ხი ცნო¬ბილ ქარ¬თველ და უცხო¬ელ კულ¬ტუ¬რის მოღ¬ვა¬წე-თა კე¬რად
იქცა...

- დიახ, მათ¬თან ცხოვ¬რობ¬დნენ სერ¬გეი ესე¬ნი¬ნი, ვლა¬დი¬მირ მა¬ი¬ა-კოვ¬სკი.

პას¬ტერ¬ნა¬კი, მან¬დელშტა¬მი და ტოლსტოი ამ ოჯა¬ხის დიდი მე¬გობ¬რე¬ბი
გახ¬ლდნენ. თუკი ვინ¬მე უცხო¬ე¬ლი კულ¬ტუ¬რის მოღ¬ვა¬წე თბი¬ლის¬ში
ჩა¬მო¬ვი¬დო¬და, ყვე¬ლა ტი¬ცი¬ა¬ნი¬სა და ნი¬ნოს ოჯახ¬ში აღ-მოჩ¬ნდე¬ბო¬და ხოლ¬მე.
ნინო იგო¬ნებს: ერთხელ, სახ¬ლში მარ¬ტო ვი¬ყა-ვი, გა¬ზე¬თებს ვათ¬ვა¬ლი¬ე¬რებ¬დი.
უცებ, ასეთ ცნო¬ბას წა¬ვა¬წყდი: დღეს, სა¬ღა¬მოს 5 სა¬ათ¬ზე, ტი¬ცი¬ან ტა¬ბი¬ძის
ბი¬ნა¬ზე იმარ¬თე¬ბა ლი¬ტე-რა¬ტუ¬რუ¬ლი შეხ¬ვედ¬რა, რო¬მელ¬საც სერ¬გეი
გო¬რო¬დეც¬კი მარ¬თავს. ეს ამ¬ბა¬ვი ჩემ¬თვის სრუ¬ლი¬ად მო¬უ¬ლოდ¬ნე¬ლი იყო.
როცა სერ¬გეი სახ¬ლში შე¬მო¬ვი¬და, დაბ¬ნე¬უ¬ლი მივ¬ვარ¬დი და ვუ¬თხა¬რი: ეს
რო¬გორ გა¬ა¬კე¬თეთ ჩემ¬თან შე¬უ¬თან¬ხმებ¬ლად, სკა¬მე¬ბი და პუ¬რიც კი არ მაქვს,
რომ სტუმ¬რებს გა¬ვუ¬მას¬პინ¬ძლდე. მან და¬მამ¬შვი¬და: ნინო, სკა¬მებს ვი-თხო¬ვებთ,
რაც შე¬ე¬ხე¬ბა ფულს, დამ¬შვიდ¬დი, ფული არც მე მაქ¬ვსო. არაჩ¬ვე¬უ¬ლებ¬რი¬ვი
სა¬ღა¬მო გა¬ი¬მარ¬თა. ოვა¬ნეს თუ¬მა¬ნი¬ან¬მა ნინო გან¬ზე გა¬იხ¬მო თურ¬მე და
უთხრა, რომ არა¬ფერ¬ზე ენერ¬ვი¬უ¬ლა. ერთ სა-ათ¬ში კი ფან¬ჯრი¬დან გა¬და¬ა¬წო¬და
სა¬ნო¬ვა¬გით დატ¬ვირ¬თუ¬ლი კა¬ლა¬თე-ბი...