Favorite Obsession (COMPLETED)

by CeCeLib

RATED SPG/R-18/

Do you want to be his favorite obsession?

DAHIL sa isang trahedya, ikinubli ni Virgo ang kagandahang taglay. Itinago niya
iyon sa pamamagitan ng pagsusuot ng mga pang-manang na damit. Ayaw niyang maulit
ang trahedya na kumitil sa buhay ng mga magulang niya.

Halos magta-tatlong taon na rin siyang ganoon, hanggang sa maubos ang pera na
iniwan ng mga magulang sa kanya at kinailangan niyang magtrabaho. Hindi naman siya
nahirapan humanap ng trabaho dahil tinulungan siya ng kaniyang tiyo na makapasok sa
Kallean FinancialFirm, kung saan ang tiyo niya ang CEO.

Things were normal. Kahit papaano, masaya siya sa trabaho niya. Until one day, her
uncle just disappeared into thin air and he was replaced by Lucien Kallean, the
owner of Kallean Financial Firm. At dahil sa sekretarya siya ng kaniyang tito,
nangangamba siyang baka matanggal siya sa trabaho dahil wala na roon ang tiyuhin
niya.

Ngunit laking gulat niya ng hindi siya nito sinisante. The insolent man even kissed
her and offered her to be his lover! What the hell is happening? Why on earth would
a handsome man like Lucien Kallean would kiss an old maid looking woman like her?

And really, his lover? Is the world coming to an end? Hindi ba nito nakikita na
mukha siyang manang?

=================

SYNOPSIS

MIDNIGHT LOVER

SYNOPSIS:

DAHIL sa isang trahedya, ikinubli ni Virgo ang kagandahang taglay. Itinago niya
iyon sa pamamagitan ng pagsusuot ng mga pang-manang na damit. Ayaw niyang maulit
ang trahedya na kumitil sa buhay ng mga magulang niya.

Halos magta-tatlong taon na rin siyang ganoon, hanggang sa maubos ang pera na
iniwan ng mga magulang sa kanya at kinailangan niyang magtrabaho. Hindi naman siya
nahirapan humanap ng trabaho dahil tinulungan siya ng kaniyang tiyo na makapasok sa
Kallean FinancialFirm, kung saan ang tiyo niya ang CEO.
Things were normal. Kahit papaano, masaya siya sa trabaho niya. Until one day, her
uncle just disappeared into thin air and he was replaced by Lucien Kallean, the
owner of Kallean Financial Firm. At dahil sa sekretarya siya ng kaniyang tito,
nangangamba siyang baka matanggal siya sa trabaho dahil wala na roon ang tiyuhin
niya.

Ngunit laking gulat niya ng hindi siya nito sinisante. The insolent man even kissed
her and offered her to be his lover! What the hell is happening? Why on earth
would a handsome man like Lucien Kallean would kiss an old maid looking woman like
her?

And really, his lover? Is the world coming to an end? Hindi ba nito nakikita na
mukha siyang manang?

A/N: New genre to try. Sana magawa ko ito ng tama at hindi ako pumalpak. Hehe. SLOW
UPDATE! (Slow meaning two chapters a week lang). Haha. Kung okay sa inyo ang 2
chapters per week lang ang maipo-post ko, then feel free to add this in your
library. Thank you! 

Love lot's, C.C. the innocent.

=================

PROLOGUE - Virgo

PROLOGUE - VIRGO

"VIRGO! You listen to me!" Malakas ang boses na sabi ng kaniyang ama habang
naglalakad siya patungong pintuan ng bahay. "Hindi ka aalis ng bahay! Hindi kita
papayagan na pumunta sa party na 'yon! Hindi ka ba natatakot na baka umaaligid lang
ang stalker na iyon at saktan ka?"

Huminga siya ng malalim. "Daddy, I'm already twenty one. Magiging okay lang po ako.
At saka, hindi naman po totoo na may stalker ako. Nasisiguro kong kung sino man ang
nagpadala ng mga stolen pictures ko dito sa bahay ay hindi siya isang stalker.
Maybe it’s just a prank. You are after all one of the most famous Congressmen in
the country. Baka gusto lang kayong sindakin sa pamamagitan ng mga larawan ko."

"Larawan mo na natutulog, Virgo!" Bakas ang galit sa mukha ng ama. "Ibig sabihin
nakapasok siya sa silid mo."

Kinilabutan siya sa sinabi ng ama pero hindi iyon sapat para hindi siya um-attend
sa birthday ng kaniyang pinsan.

"Baka naman—"

Umiling-iling ito. "Hindi. Sabi ng mga Pulis na mag-ingat ka. Virgo, we already
talk about this—"

"I’m still going to that party, dad." Wika niya. "It’s Lea's birthday." Si Lea ay
ang pinsan niya sa ina. "Ayokong isipin niya na hindi ko siya suportado sa kaarawan
niya."

Her father sighed. "Anak naman e, listen to me. Puwede mo naman puntahan bukas ang
pinsan mo. Ipaliwanag mo sa kanya kung bakit hindi ka nakapunta, maiintindihan
naman niya iyon."

Umiling siya. "No. I’m going." Binuksan niya ang pinto at mabilis na lumabas ng
bahay.

Mabilis siyang pumara ng taxi at nagpahatid patungo sa bahay nila Lea kung saan
gaganapin ang Birthday party nito.

Wala sa sariling napatingin siya sa review mirror ng taxi at napasinghap siya sa

gulat ng magtama ang mga mata nila roon ng driver. Ang mas ikinakabog ng dibdib
niya ay nang makita niyang itim ang nuong mata nito. Wala siyang puti na makita.

Napakapit siya sa gilid ng upuan sa backseat at marahas na ipinilig ang ulo. Baka
imahinasyon lang niya 'yon. Sino naman ang taong walang puti ang mga mata. Madilim
sa taxi kaya siguro hindi niya nakita.

Para makasiguro, tumingin siya ulit sa review mirror at nakahinga siya ng maluwang
ng makitang normal naman ang mga mata nito.

God! Ano ba ang nangyayari sa'kin? She's hallucinating.

Nang makarating sa bahay nila Lea, mabilis siyang nagbayad. Taxi driver's usually
hold out their palm for payment, pero ang driver ngayon ay hinawakan talaga ang
kamay niya na may hawak na perang pambayad dito.

"M-Manong, b-bitawan niyo po ako." Kinakabahang wika niya.

Tumingin ang lalaki sa leeg niya na para bang may masarap na pagkain na naroon.
"Ang bango mo naman, Miss Virgo."

Nanlaki ang mga mata niya ng marinig ang pangalan niya na binanggit nito. "P-Paano
mo nalaman ang p-pangalan ko?" Mas nadagdagan ang kaba na nararamdaman niya. "B-
Bitiwan mo ako!"

Ngumisi ang lalaki. "Okay, Miss Virgo."

Nang bitawan nito ang kamay niya, mabilis siyang lumabas ng taxi at patakbong
tinungo ang gate ng bahay nila Lea. Abo't-abo't pa rin ang kaba na nararamdaman
niya. Halos hindi na siya makahinga ng maayos.

Kung nakita lang niya ang mukha ng lalaki, magsusumbong siya sa mga Pulis. Pero
madilim sa loob ng taxi. At tanging ang mga mata lang nito at naaninag niya.

Nang makapasok siya sa loob ng bahay nila Lea, doon lang siya kumalma.

"You okay, cousin?" Nag-aalalang tanong sa kanya ni Lea ng makita siya nitong
pumasok sa loob ng bahay

Virgo composed herself. "Yeah. I'm fine." Huminga siya ng malalim. "Nakakatakot
lang 'yong taxi driver."

Inilingkis ni Lea ang braso nito sa braso niya at sabay silang naglakad. "Hindi ba
sinabi ko na sayo na huwag kang sasakay sa taxi? Hindi ka kasi nakikinig e. May
kotse naman kayo. Why not use it?"

"Ayaw akong payagan ni daddy." Sagot niya. "It’s the stalker thing again.
Naniniwala siyang may stalker talaga ako, which is totally absurd!"

"Ang ganda mo naman kasi e. Worth it kang i-stalk." Nakangiting sabi nito.

"Hindi ako maganda." Mariin niyang sabi.

Lea rolled her eyes. "Yeah and pigs can fly. Anyway, kalimutan mo muna ang stalker
na iyan at ang daddy mo. Kaarawan ko ngayon and we are going to get wasted!" Sigaw
nito habang may malapad na ngiti sa mga labi. "Woohoo! Let’s party!"

Natatawang nagpahila siya kay Lea patungo sa malaking solar kung saan naroon ang
party. Halos lahat ng imbetado ay mula sa mayayamang pamilya. Hindi naman iyon
nakapagtataka dahil anak si Lea ng CEO ng Kallean Financial Firm. Isa iyong pinaka-
sikat at kilalang Financial Firm sa buong Asya.

Lea smiled at her. "Pick a table. I'll be with you in a minute." Anito at iniwan
siya ng hindi man lang nagpapaliwanag kung bakit.

Then she saw Lea walking towards a hansome man. Napailing-iling nalang siya. Oh,
well, it’s Lea's birthday. She ought to have some fun.
Tulad ng sinabi ni Lea, humanap siya ng table. Virgo picked the table in the
corner. Medyo malayo 'yon sa dance floor.

Nang makaupo siya, tinawag niya ang waiter at umorder ng Mojito.

A minute later, her Mojito arrived.

Habang sinisimsim ang Mojito, kumunot ang nuo niya ng maramdamang parang may
nakatingin sa kanya mula sa malayo. Ipinalibot niya ang paningin at tumingin ang
mga mata niya sa teresa ng bahay nila Lea.

May taong nakatayo roon, sa madilim na bahagi ng teresa at kung hindi siya
nagkakamali, nakatingin ang taong iyon sa kanya. Mabilis siyang nagbaba ng tingin
kapagkuwan ay tumingin ulit sa teresa.

Nagpakawala siyang ng isang malalim na hininga ng makitang wala nang tao roon.

Virgo turns her attention on her Mojito and sips it. This night is weird.

Inubos niya ang Mojito at nagtungo sa dance floor para sumayaw. Many men approached
her while she's dancing. Wala siyang pakialam. Umi-epekto na yata ang Mojito na
nainom niya dahil nawawala na ang inhibisyon sa katawan niya.

Habang nagsasayaw, may Mojito siyang hawak at iniinom 'yon ng paunti-unti.

Napatigil siya sa pagsasayaw ng maramdamang may nakatingin na naman sa kanya. Her

eyes settled on the terrace again. Bumilis ang tibok ng puso niya ng makitang may
tao na naman roon at nasisiguro niyang sa kanya ito nakatingin dahil nararamdaman
niya ang mga mata nito sa kanya.

Nang umalis ang taong iyon sa teresa, saka lang siya nagbawi ng tingin.

This is very weird. Aniya sa sarili.

HOUR later, naka-ilang shot na siya ng Mojito at umiikot na ang paningin niya.
Nagulat nalang siya ng biglang may yumakap sa kanya. Itutulak niya sana ang
pangahas ng makitang si Lea iyon.

Unlike her, Lea appears to be sober.

"Hey, cousin." Anito at kumunot ang nuo ng makitang medyo lasing na siya. "Anong
nangyari sayo? Nilaklak mo ba ang lahat ng alak sa bar?"

Bumungiangis siya ng walang dahilan. "No, i didn’t." Bumungisngis siya ulit. "I
think I’m drunk."

Pinaikot ni Lea ang mga mata. "Isang oras lang kitang pinabayaan. Lasing kana
kaagad?"

She giggled. "I’m not drunk..." tinakpan niya ang bibig ng maramdamang nasusuka
siya. "Just... tipsy."

"Kung ganoon, bakit ka nasusuka?" Nakataas ang kilay na tanong ni Lea.

Nagkibit balikat siya. "Hindi ko alam—" napatigil siya sa pagsasalita at bigla

siyang nagduwal. "Oh shit! Excuse me!"

Tumakbo siya papasok sa bahay at naghanap ng available na banyo. Kailangan pa

niyang umakyat sa second floor kasi may gumagamit ng banyo sa first floor.

Virgo hurriedly enters the bathroom near the mini-bar in the second floor. Bukas
ang pinto niyon kaya naman dere-deretso siyang pumasok. Hindi na siya nag-abala na
buksan ang ilaw dahil kaagad naman niyang nakita ang lababo.

Virgo vomited in the sink. Nakahawak siya sa gilid ng lababo habang sumusuka. Doon
siya kumukuha ng lakas para hindi mabuwal sa pagkakatayo.

Matapos sumuka, nagmumog siya at napaatras dahilan para tumama ang likod niya sa
likod ng pintuan at sumara iyon. Napasinghap siya ng mapalibutan siya ng kadiliman.

She hates darkness. Kaya naman nagmamadali niyang kinapa kung nasaan ang door knob
ng pinto at pinihit niya pabukas.

Malutong siyang nagmura ng hindi iyon bumukas kahit anong pilit siya. Ang ginawa
niya, kinapa niya ang dingding at hinanap kung nasaan ang light switch. Kaagad
naman niyang nahanap iyon dahil nasa gilid lang iyon ng pinto.

But when she switch on the light, it’s not working.

“Shit!”

Sira iyon, dahil kahit anong ‘on’ niya sa light switch, madilim pa rin ang banyo.
Therefore, she did the most logical thing to do ... sumigaw siya at pinagbabayo ang
pinto para may makarinig sa kanya.
"I'm stuck! Open up! Please! May tao rito! Buksan niyo ang pinto!" Sigaw niya
habang panay pa rin ang bayo sa pintuan. "Please! May nakakarinig ba sa'kin? Buksan
niyo ang pinto! Please, buksan—"

"Kaya nga hindi ko sinara ang pinto. The owner of this house told me that the door
usually got stuck from time to time." Ani ng baritonong boses.

Napasinghap siya at pinag-krus ang braso sa harap ng dibdib niya na para bang
kayang protektahan ng mga braso niya ang kaniyang katawan. Biglang naglaho ang
kalasingang nararamdaman kani-kanina lang.

"S-Sino ka?" Kinakabahang tanong niya.

"You know," the baritone voice drawled, "it’s really rude to barge into the
bathroom while someone is peeing."

Napamulagat siya. "G-Ganoon ba? S-Sorry." Nauutal na wika niya habang panay ang
pihit sa door knob para bumukas iyon pero hindi talaga.

"Okay lang."

Nakarinig siya ng yabag papalapit sa kinatatayuan niya.

"B-Bakit ka naglalakad? Baka mabunggo ka o tumama ka sa kung saan." Sabi niya na

kinakabahan. "Madilim pa naman."

"It’s okay. I can manage in the dark." There's a hint of smile in his voice. "How
about you? You're quivering. Is that fear of the dark or fear of stranger speaking
to you who are also stuck in this bathroom?"

Paano nito nalaman na nanginginig siya? Madilim naman para makita nito ang
panginginig niya.

She gulped audibly. "B-Both."

Mahinang tumawa ang lalaki na para bang nakakatawa ang sinabi niya. That irritates
her.

The man chuckled. "Sorry, i irritate you."

Natigilan siya. What the... paano nito nalaman na naiirita siya?

"Hindi ako naiirita." Pagsisinungaling niya. Baka kapag sinabi niyang naiirita ito,
bigla siya nitong saktan. Lalaki pa rin ito at mas malakas sa kanya. At isa pa,
they are stuck! Baka anong gawin nito sa kanya.

"And now you're afraid." Anito na ikinagulat at ikina-nerbiyos niya. "Wala naman
akong ginagawang masama sa'yo para matakot ka." Dagdag nito.

Mas idiniin niya ang katawan sa pintuan. "H-Hindi ako natatakot."

"I can smell your fear." Anito na mas ikinatakot niya.

Hindi siya umimik at walang ingay na dumaosdos ng upo sa sahig. Yakap niya ang mga
paa habang pinapakiramdaman ang galaw ng lalaki.

Hindi na rin nagsalitang muli ang lalaki. Sa tunog ng boses nito, pakiramdam niya
ay ka-edad lang niya ito o kaya naman mga ilang taon lang ang agawat ng edad nila.

Then she heard it. Faint sound of foot steps coming to her way.

"Anong ginagawa mo?" Biglang tanong niya na kinakabahan.

"Walking."

"Hindi ka ba natatakot na baka mabunggo ka o matumba?" Tanong na naman niya.

"Hindi." Anito habang palapit ng palapit ang yabag sa kanya. "I can see just fine."

"Pero madilim at—" tinangay ng hangin ang sasabihin niya ng maramdaman niyang may
tumigil na bulto sa harapan niya pagkatapos ay lumuhod ito. "A-Anong... nasaan ka
na?"

"I’m in front of you." Tumatama ang hininga nito sa mukha niya at sa halip na
matakot dahil malapit ito, kumalma siya.

Biglang nawala ang iritasyon at takot na nararamdaman niya kani-kanina lang. And
when the man touched her wrist, she felt at ease. She felt like she'll be safe with
him.

"There..." said the man with baritone voice. "Huwag kang matakot, hinding-hindi
kita sasaktan." Habang sinasabi iyon, iginigiya siya nito patayo.

Nang nakatayo na siya ng tuwid, naramdaman niyang pumalibot ang braso ng lalaki sa
beywang niya at hinapit siya palapit dito. Something inside her is shouting no.
However, she couldnt control her body and emotion, hinayaan niyang yakapin siya ng
lalaki at hagurin ang likod niya.
"Natatakot ka pa ba?"

Yes! "No." Aniya sabay iling.

"That’s good." The man then groaned. "God, you smell delicious."

Naramdaman niyang bumaba ang mukha nito sa leeg niya, and then he nuzzle his nose
against her bare neck.

"Hmm. God. Ang bango-bango mo. Ikaw na yata ay may pinakamabangong dugo na naamoy
ko."

Para siyang robot na nakatayo lang habang pinaglalandas nito ang dila mula sa
balikat niya patungo sa gitnang bahagi ng leeg niya.

"A-Anong, g-ginagawa mo?"

"Just a taste, sweetheart." Bulong nito sa tainga niya kapagkuwan ay naramdaman

niya ang dalawang matalas na bagay na bumaon sa leeg niya.

Virgo expected pain to assault her, but nothing. She didnt feel anything. Actually,
iba ang nararamdam niya. She felt turned on. Pakiramdam niya ay hinahalikan at
sinisipsip ng lalaki ang leeg niya at mahina siyang napaungol sa sensasyong dulot
niyon.

"Hey! May tao ba riyan?" Anang boses mula sa labas sabay bukas ng pinto, pero hindi
iyom nabuksan kasi nakaharang ang likod niya.

The man instantly pulled away from sucking her neck, licked her neck and then he
let go of her wrist. Nang bitawan nito ang pulsohan niya, bumalik ang takot at
pangamba sa dibdib niya kanina. At bigla na namang nawala ang nararamdamang iyon ng
takpan nito ang mga mata niya gamit ang palad nito at bumulong sa tainga niya.

"You'll see me again, sweetheart, but not today." Wika nito at mabilis ang kilos na
lumabas ng banyo.

Virgo moved instinctively. Lumabas siya ng banyo at hinanap ang mga mata niya ang
lalaking pangahas na humalik sa leeg niya.

"Ayos ka lang ba, Miss?" Anang boses ng lalaki mula sa likuran niya.

Mabilis siyang humarap sa nagsalita. "I-Ikaw ba 'yong—"

"Good god!" The man exclaimed stopping her question. Tinuro nito ang leeg niya.
"Anong nangyari sa leeg mo? Dugo ba yan?" Puno ng pagtataka ang mga mata nito.

Mabilis na dumapo ang kamay niya sa kanyang leeg na hinalikan ng lalaki. She
grimaced when she felt a sticky liquid on her neck. Mabilis siyang humanap ng
pinakamalapit na salamin at napanganga siya ng makitang may dugo nga sa leeg niya!
Pero wala naman siyang sugat!

Wait... dumudugo ba ang bibig ng lalaking 'yon? Kinilabutan siya sa naisip.

Mabilis niyang tinanggal ang dugo sa leeg gamit ang kurtina na malapit sa kanya.
Naroon pa rin ang malansang amoy ng dugo pero wala siyang pakialam. Mabilis siyang
bumaba sa hagdan patungo sa first floor habang hawak ang leeg niya.

Hindi mawala sa isip niya ang lalaking pangahas.

"Virgo!" Boses iyon ng ama na ikinaputol sa pagiisip niya.

Tumingin siya sa direksiyon kung saan nanggaling ang boses. "Daddy." Nakatayo ang
ama niya sa pintuan at madilim ang mukha.

"Halika. Umuwi na tayo." Anito.

Hindi na siya nagreklamo ng hawakan siya nito sa braso at hinila palabas ng bahay,
patungo sa naka-park nitong sasakyan. Nang papasukin siya nito sa back seat, napag-
alaman niyang naroon ang kaniyang ina, nakaupo sa passenger seat.

"Mommy..." paanas na aniya.

Bumaling sa kanya ang kaniyang ina. "Pasensiya ka na, anak. Nag-alala kami sayo e.
Alam mo naman na sinabihan na tayo ng mga Pulis na mag-ingat ka habang hindi pa
nila nahuhuli ang nagpadala ng mga larawan mo."

Tumingin siya sa labas ng bintana at gulat na napasinghap siya ng may makitang

lalaki na nakatayo sa gilid ng kalsada at nakatingin sa sasakyan nila ... no,
nakatingin ito sa kanya mismo. She can feel that person’s eyes...

Nagbawi siya ng tingin at ibinaling ang atensiyon sa ama na naka-upo na sa harap ng

monabela at binubuhay ang makina ng sasakyan.

"Im sorry, Daddy." Aniya. "Sorry dahil pinag-alala ko kayo." Nakatungong sabi niya.

"Ayos lang 'yon, anak. Uuwi na tayo." Ani ng ama niya at pinausad ang sasakyan.
Ihinilig niya ang likod sa likuran ng back seat at ipinikit ang mga mata. Hindi
niya alam kung ilang minuto siyang nakapikit ng biglang nagmura ang ama niya.

Mabilis siyang nagmulat ng mata at nakita niyang may taong nakatayo sa gitna ng
kalsada. Dahil sa gustong iwasan ng ama niya ang taong 'yon, kinabig nito patungong
kanan ang monabela dahilan para malakas na sumalpok ang sasakyan nila sa isang
malaking puno na natumba. Huli na para sumigaw siya sa takot. Parang naumid ang
dila niya habang nakikita ang sasakyan na sasalpok sa malaking puno.

Tumama ang ulo niya sa salamin dahilan para mawalan siya ng malay.

***

WHEN Virgo woke up, nasa labas na siya ng kanilang sasakyan at nakahiga siya sa
gilid ng kalsada. Kahit masakit ang katawan, pilit siyang tumayo para hanapin ang
mga magulang niya.

Pero bago pa siya makagalaw sa kinatatayuan, nakita niya ang kanyang mga magulang
sa gitna ng kalsada at nakahandusay ang mga ito at naliligo sa dugo.

Nag-umpisang malaglag ang luha niya habang naglalakad palapit sa mga magulang.

A loud horrific scream came out from her mouth when she saw the mutilated body of
her parents. Nakilala lang niya ang mga ito dahil sa damit na suot. Nababalot sa
dugo ang mga magulang niya at hindi siya makahinga habang nakatingin sa mga ito.

"No!" Sigaw niya habang nanginginig sa takot ang buong katawan. "H-Hindi— hindi
puwede... mommy?! Daddy?!"

Akmang lalapitan niya ang mga magulang ng may humawak sa braso niya at pinihit siya
paharap.

Nabalot ng takot ang buong pagkatao niya ng makita ang lalaki na nasa harap niya.ay
nagkalat na dugo sa bibig nito, pati ang kamay at damit. Nanginginig ang tuhod na
napahakbang siya palayo pero hindi siya hinayaan ng lalaki.

"B-Bitiwan—"

"Shhh... tumingin ka sa akin, Virgo."

Dahil sa takot na nararamdan sinunod niya ang sinabi nito. Nanlaki ang mga mata
niya ng makita ang mga mata nito. It’s all black and no white!
"H-Halimaw... halimaw!" Pilit niyang inaagaw ang kamay na hawak nito at naghe-
hysterical na umiyak. Puno ng takot ang buong pagkatao niya at ang tanging gusto
niyang gawin ay ang tumakbo palayo sa halimaw.

"Shhhh!" Hinaplos nito ang pisngi niya. Virgo shrinked away from the man’s touched.

"A-Anong ginawa mo sa mga magulang ko?" Nanginginig ang boses na tanong niya habang
walang patid pa rin sa paghagulhol.

Patuloy nitong hinaplos ang pisngi niya. "Pinatay ko sila... inilalayo ka nila sa
akin. Hindi ko sila hahayaan." Sinapo nito ang mukha niya at nakita na naman niya
ang mga mata nitong puro itim at ang mukha nitong nababalot sa dugo. "Ang ganda-
ganda mo talaga, Virgo. Nakakabaliw ang kagandahan mo. Nababaliw ako sayo. Ang
ganda mong iyan ang nakakuha sa interes ko. At ang bango-bango mo pa. Pinatay ko
lang naman ang mga magulang mo dahil sagabal sila sa mga plano ko sayo."

Ngumiti ang lalaki at halos mabuwal siya sa kinatatayuan ng makita ang dalawa
nitong matatalas na ngipin na sumisilip sa bibig nito.

"A-Anong... b-bakit mo ginawa—"

"Para magkasama tayo, Virgo." Inilapit nito ang bibig sa bibig niya at pilit siyang
hinahalikan. Mariin niyang itinikom ang bibig. Kahit anong pilit nito, hindi niya
binuksan ang bibig niya.

Napasingahap siya sa sobrang gulat ng bigla nalang may humatak palayo sa lalaki.
Nang-ipalibot niya ang tingin, wala na roon ang lalaki na nababalot ng dugo ang
bibig, kamay at damit.

Baka isang panaginip lang ang lahat. Pero ang walang buhay na katawan ng mga
magulang niya sa kalsada ay ang pruweba na hinsi ito isang masamang panaginip
lamang.

Then she heard a woozing sound of air. Bago pa siya makagalaw sa kinatatayuan, may
yumakap sa kanya mula sa likuran. At bago pa siya makapag-pumiglas, may bumulong na
boses sa tainga niya.

"Sleep," a baritone voice whispered.

At kahit nilalabanan niya ang mga mata na hindi pumikit, namimigat ang talukap ng
mga mata niya at wala siyang nagawa kundi magpadarang sa antok na nararamdaman.

The next morning, Virgo woke up in the Hospital. Alone and scared.
AN: Ahm, yeah. Here's the epilogue. And i hope you like it. Nasa plano ko talaga na
i-post ito ngayon kasi gusto kong manamnam nito ang simula bago ko umpisahan. Hehe.
Comment? 

PPS: Wala pa si Lander. Hahaha. Pero PRAMIS, maybe sa saturday, tapos ko na siya
isulat. Hoping...

LOVE LOTS, C.C.

=================

CHAPTER 1 - Needs

CHAPTER 1 - NEEDS

NAKAHIGA si Virgo sa mahabang sofa sa sala nang may kumatok sa pinto ng bahay.
Itinirik niya ang mga mata sa isiping isa na naman iyong ahente at magbebenta ng
insurance o kaya naman kung ano-ano pang maibebenta. Tinatamad siyang buksan ang
pinto. At isa pa, medyo kinabahan din siya baka ibang nilalang ang nasa labas ng
pinto.

"Virgo! Si Lea 'to!" Sigaw ng nasa labas nang hindi niya ito pagbuksan.

Nang marinig iyon, mabilis siyang bumangon at sinilip mula sa bintana na nasa tabi
ng pinto kung totoo ngang si Lea ang nasa labas. Nang makitang si Lea nga, mabilis
na binuksan niya ang pinto.

"Anong ginagawa mo rito?" Tanong niya.

“Kung makatanong ka naman parang hindi kita binibisita buwan-buwan.” Tiningnan siya
ng pinsan mula ulo hanggang paa. "Jesus, Virgo! Bakit mo ba ginagawa 'to sa sarili
mo?" Pagalit ang tono ng boses nito at pumasok sa kabahayan.

"Ano ba ang ginagawa ko sa sarili ko?" Naguguluhang tanong niya.

Iminiwestra nito ang dalawang kamay sa katawan niya. "This. Para kang manang. Mula
ng mamatay sila Tito at Tita tatlong taon na ang nakakaraan, ikinulong mo ang
sarili mo sa bahay na 'to. Gosh, Virgo! It’s just a car accident. It happens all
the time. I don’t want to be mean but please, moved on and get over the fact that
they are dead!"

Napatingin siya kay Lea. A car accident? Gusto niyang matawa. Kung simpling
aksidete lang ang nangyari e di sana hindi siya ganito ngayon na paranoid sa lahat
ng bagay na nangyayari sa paligid niya. Pero alam niya ang katutuhanan. Alam niya
ang katutuhanan na pilit tinatago ng mga Pulis sa kanya.

"Anong kailangan mo, Lea?" Tanong niya nang makaupo sila sa sofa.

Lea looked at her. "Pinapunta ako rito ni Daddy. Pinapasabi niya na paubos na ang
perang naiwan nila Tito para sa’yo. Sabi ni Daddy kailangan mo nang magtrabaho kung
hindi baka mahirapan ka. Okay lang naman sa amin kung sa bahay ka titira pero
nasisiguro kong hindi mo gustong tumira sa amin kasi gusto mo palagi nang privacy.
You love this house so much."

Bumaba ang tingin niya sa sahig. "I love this house. Dugo at pawis ang pinuhunan ng
mga magulang ko rito. Pero marami na rin akong bayarin." Pag-amin niya. "Sa tubig,
sa kuryente, tapos sa pagkain ko."

Lea sighed and hand her an envelope. "One hundred thousand ang laman nito. Ito na
ang huling pera nila Tito sabi ni Daddy."

Tinanggap niya ang envelop. "Salamat."

Nginitian siya ni Lea. "Kung balak mong magtrabaho, kailangan mong ayusin ang
sarili mo." Tiningnan siya nito mula ulo hanggang paa. "You need a major make-over,
Virgo."

Virgo chuckled. "Kaya nga hindi ako nagta-trabaho dahil walang tatanggap sa isang
manang na katulad ko."

"Hindi ka naman manang noon e." Ani Lea. "Napakaganda mo noon, Virgo, hanghang
ngayon naman e. Sa likod ng manang mong damit, makapal na kilay at malaking eye
glasses, nagtatago ang isang napakagandang babae. Ayaw mo lang siyang ilabas."

Nagtataasan ang balahibo niya kapag naririnig niya ang salitang maganda. Iyong
salitang iyon ang dahilan kung bakit nawala ang mga magulang niya. At ang hayop na
yon... pinatay nito ang mga magulang niya.

"Hindi ako mag-babago ng pananamit para lang makapag-trabaho." Matigas ang boses na
wika niya. "I have reason kung bakit ako ganito. Hayaan mo nalang ako, Lea."
Puno ng awa at pag-aalala ang mga mata ni Lea habang nakatingin sa kanya. "Hindi ka
namin puwedeng hayaan lang, Virgo. Kami nalang ang natitirang mong kamag-anak. We
care about you. Si Daddy palaging iniisip ang kalagayan mo rito sa bahay."

Mariin niyang ipinikit ang mga mata. "Ayos lang ako—"

"Hindi ka maayos, Virgo. Stop lying to me." Naiinis na tumayo ito. "Tawagan mo ako
kapag may kaylangan ka, which I’m sure na hindi mo naman gagawin. Fuck this, Virgo!
This is not you!" Galit na sigaw nito at lumabas ng bahay niya.

Napatitig siya sa nakasarang pinto na nilabasan ni Lea. Sanay na siya sa inakto ng

kaniyang pinsan. Palaging ganito ang eksena nila kapag bumibisita ito. Palagi
siyang pinangangaralan at pinapagalitan at palagi itong galit na nagwo-walk out.

Napabuga siya ng hangin at binuksan ang envelop. Napatitig siya sa tag-iisang libo
na laman niyon. This won’t last long.

Naglakad siya patungo sa library na nagsisilbing opisina noon ng ama niya. Nang
makapasok doon, kaagad na nakita niya ang mga nakalagay sa envelop na bayarin niya.
Kailangan na din niyang mag grocery dahil wala na siyang supply nang pagkain para
sa buwang ito.

Humugot siya ng isang malalim na hininga at binuksan ang mga envelop na may lamang
bill ng ilaw at kuryente. Tatlong buwan na siyang hindi nagbabayad at nasisiguro
niyang puputulan na siya. Kaya lang naman hindi pa siya nawawalan nang kuryente
dahil kaibigan ng Daddy niya ang isa sa mga head ng Meralco pero baka ngayon
putulan na talaga siya ng ilaw.

Inilatag niya ang pera sa ibabaw ng mesa at hinati-hati iyon para sa ilaw, kuryente
at pagkain. This money will only last for a month. Tama si Tito Leo, Kailangan ko
nang magtrabaho.

Huminga siya ng malalim at humarap sa salamin na naroon sa library. She's wearing

baggy clothes and loss jeans. Nakalugay lang ang buhok niya at natatakpan ng
malapad at makapal na salamin ang abuhin niyang mga mata. Ang kilay niya ay hindi
na niya pina-ayos na tulad nang ginagawa niya noon na halos linggo-linggo ay nasa
salon siya.

Virgo had changed since she woke up in the Hospital, alone. Ang huling ala-ala niya
sa gabing iyon ay ang baritonong boses na nag-utos sa kaniyang matulog. Nang
magtanong siya sa mga pulis, wala itong masagot sa kaniya kung paano siya napunta
sa Hospital. Even the hospital won’t explain to her how.

Kahit panay ang pilit niya, ayaw talaga nang mga ito magsalita.

Naglagay siya ng bandana sa ulo at lumabas ng library. Umaga naman kaya hindi siya
natatakot na lumabas. She has been afraid of the dark for three years because of
that incident.
Lumabas siya ng bahay at sumakay sa kotse niya. Nagmaneho siya patungo sa
pinakamalapit na grocery store at bumili nang mga kailangan niya sa bahay.

Pagkalabas niya ng grocery, inatake siya ng kaba nang maramdamang parang may
nakatingin sa kaniya. Palagi niya itong nararamdaman kapag lumalabas siya kaya ayaw
niyang maglalalabas ng bahay dahil natatakot siya.

Mabilis ang mga hakbang niya na lumapit na nakaparada niyang sasakyan. Inilagay
niya sa back compartment ang mga pinamili at nang maisara ang compartment,
napatingin siya sa gilid ng kalsada.

Napatitig siya sa taong naka-hood at nagja-jogging sa gilid ng kalsada. Hindi niya

makita ang mukha nito at mas lalong hindi niya alam kung bakit siya nahahalina na
pagmasdan ito.

Natigilan siya nang tumigil ang nagja-jogging at tumingin sa gawi niya.

Napalunok siya at kinabahan ng makitang naglakad ito palapit sa direksiyon niya.

Mabilis siyang pumasok sa loob ng sasakyan at nanginginig ang kamay na pinaharurot
iyon pabalik sa bahay niya.

"KUYA!" Anang boses mula sa likuran niya. "Don’t you dare follow her."

Napatigil siya sa paglalakad ng marinig ang boses nang nakababata niyang kapatid.
Nilingon niya ang kapatid na nagja-jogging din at sumusunod sa kanya.

"What?" Tanong n’ya rito.

Tumingin ito sa humaharurot na kotse palayo. "Akala ko ba lulubayan mo na siya. We

already talk about this."

Napatingin siya sa papalayong kotse. Kahit malayo na ang dalaga, nararamdaman pa

rin niya ang takot na nararamdaman nito. What happened three years ago really did
scarred her.

He took a deep breath. "Nakita ko lang siya. Lalapitan ko sana e." Aniya.
"Kakausapin ko."

"At anong sasabihin mo, Kuya? Hi, isa ako sa mga nilalang na kinatatakutan mo,
let’s be friends?" Sarkastikong wika ng kapatid. "Baka nakakalimutan mo, bawal na
ibaon mo iyang mga pangil mo sa leeg ng isang tao. Kaya nga may mga blood banks
tayong pagmamay-ari para hindi tayo matulad sa mga rouge na walang inisip kundi ang
pumatay at pumatay."

Mahina siyang napatawa sa sinabi ng nakababatang kapatid. "Hindi ko naman siya

kakagatin, kakausapin lang. At alam ko ang mga bawal. Alam na alam. Come on. Let’s
go." Sabi niya at nag-umpisa na namang tumakbo.

The scent of her sweet blood still lingers in the air. Hindi niya mapigilan ang
sarili na suminghot ng hangin. Nanubig ang bagang niya. Damn! That woman can still
temp me so bad!

NANG makarating sa bahay si Virgo, mabilis ang kilos niya. Lahat ng puwedeng i-
lock, ini-lock niya at nagkulong sa kuwarto niya na para bang may humahabol sa
kanya.

Habang matiim na nakatitig sa pinto ng kuwarto, paisa-isang nalaglag ang mga luha
niya. She pitied herself. Napahagulhol siya nang ma-realize ang nangyayari sa
kanya.

Tama si Lea. Hindi siya ganito noon. Hindi siya matatakutin sa simpling bagay tulad
nalang nang nagja-jogging at naglalakad palapit sa kanya.

Binago siya ng nangyari tatlong taon ang nakakaraan. Binago nito ang pagtingin niya
sa mundo. Pati ang mga paniniwala niya ay bigla ring nagbago.

Huminga siya ng malalim at pinakalma ang sarili. Nang hindi pa rin  siya kumalma,
kinuha niya ang gamot na nasa bed side table at ininom iyon kahit walang tubig.
Gamot iyon para sa anxiety attack niya. She had been taking this medicine ever
since her parents died. Hindi niya kinaya ang nasaksihan niya. It was horrifying.

Nang kumalma na siya, naglakad siya palapit sa telepono at tinawagan ang kaniyang
Tito Leo.

She can’t stay like this. Hindi siya puwedeng manatiling nakakulong sa bahay na
ito. Sa tingin niya ay makakatulong sa kanya kung magta-trabaho siya.

"Hello, Tito Leo." Aniya nang sagutin nito ang tawag.

"Hello, hija." Anito sa kabilang linya. "Anong maipaglilingkod ko? Binisita ka na

ba ni Lea riyan?"

Tumango siya na parang naroon ang kausap sa harapan niya. "Opo. May hihilingin lang
sana akong pabor sa inyo.”
"Sige, ano 'yon hija?" Mabilis na tanong ng kaniyang butihing tiyuhin.

Virgo took a deep breath. "Puwede niyo ba akong tulungan makahanap ng trabaho?"

"Absolutely, my niece." Awtomatikong sagot nito. Napakasaya ng boses nito. "Salamat

sa diyos at naisipan mo ring lumabas diyan sa bahay mo. Anyway, hindi ka
mahihirapan maghanap ng trabaho. I am in need of a secretary. Payag ka ba, hija?
Kung sa akin ka magta-trabaho, hindi mo na kailangan pang magbago ng pananamit."

Napangiti siya sa huling tinuran nito. "Salamat, Tito."

"You're welcome, hija. Pumasok ka bukas nang maaga para ma-orient kita sa kung ano
ang trabaho mo rito sa Kallean Firm."

"Opo."

"Good. Now, please call my daughter. Talagang nag-aalala siya para sayo, Vienna.
Sasaya 'yon kapag binalitaan mong magta-trabaho ka na."

"Sige po, tito." Aniya at nagpaalam na. "Paalam na po, tito. Salamat sa tulong."

"Walamg anuman, hija. This is the least i could do." Anito at nagpaalam na rin.
"Mag-ingat ka palagi, okay? Mag-isa ka lang diyan sa bahay mo at ayaw mo nang
katulong."

"Okay lang po ako. Paalam na po."

"Okay. Bye, hija."

Binaba niya ang telepono at guminga ng malalim. Kakayanin niya ito. Kailangan
niyang magtrabaho kung hindi, wala siyang kakainin.

Virgo took a very deep breath then call Lea.

KINABUKASAN, hindi pa nag aalas-otso, nasa labas na siya ng opisina ng CEO ng

Kallean financial firm. Hinihintay niyang dumating ang tiyuhin niya.

Virgo is wearing baggy clothes again and thick eye glasses. Nakalugay ang mahaba
niyang buhok at hanggang bukong-bukungan niya yata ang haba ng palda na suot.

Pinagtitinginan siya ng mga emplyado na nakakakita sa kanya. Virgo just pretend na

wala siyang pakialam. Ganito na siya manamit ngayon dahil sa isang personal na
kadahilanan. Kung kagandahan niya ang rason kung bakit namatay ang mga magulang
niya, mas makabubuting itago iyon para hindi na makapanakit ng iba.

Nang dumating ang tito niya, kaagad siya nitong pinapasok sa loob ng opisina.

Nang makaupo ito sa swivel chair, tiningnan siya nito mula ulo hanggang paa. "Ahm,
Virgo, alam kong sinabihan kitang hindi kailangan magbago ang pananamit mo pero
puwedeng sa halip na isang mahabang saya ay slacks nalang ang gamitin mo?"

Napatingin siya sa suot na saya. It really is a manang attire. "Sige po, slacks ang
susuotin ko sa susunod."

Her uncle smiled. "Thank you, Virgo."

Then he started explaining what will be her functions in the firm. Pagkatapos ay
ipinakilala siya sa mga head nang bawat department. Mukhang mababait naman kaya
napalagay ang loob niya.

Pagkatapos siyang ipakilala, pinauwi muna siya nang kaniyang tito para magpahinga
at maghanda para bukas. For the first time in her life, she felt a little happy.
She felt ... normal.

NAPATIGIL siya sa pagpasok sa opisina ng CEO ng Kallean Financial Firm nang maamoy
niya ang mabangong halimuyak nang hangin. That woman really has a sweetest blood. 
At narito siya.

"Mr. Guano." Tawag pansin niya sa lalaking naka-upo sa swivel chair. "Kumusta?"

Mabilis itong tumayo at lumapit sa kanya. "Sir." Nakipagkamay ito sa kanya.

"Kumusta ho?"

"I’m good." Umupo siya sa visitor's chair pagkatapos ay ininat ang mga paa.
"Nakahanap ka na ba nang kapalit ni Gerrie? You need a secretary pronto. Alam kong
maraming Gawain dito."

"Nakahanap na po ako, Sir." Anito at bumalik sa swivel chair nito. "Ang pamangkin
ko po, si Virgo Guano."

Virgo. Inulit niya ang pangalan ng babae sa isip niya. "May pamangkin ka pala. Care
to tell me about her?" Aniya at nagpanggap na walang alam.

"Ahm, napaka-personal po nang pinapa-kuwento niyo sa’kin—" tumigil ito sa

pagsasalita ng mapansing nakatitig siya sa mga mata nito.

Lucien filled Mr. Guano heart with thrust and comfort to talk to him. Kailangan
niyang iparamdam dito na mapagkakatiwalaan siya sa kahit na anong iku-kuwento nito.

"Mabuting bata si Virgo." Walang kislap ng buhay ang mga mata nito. It’s blank and
that's his doing para makuha ang gusto niya. "Masaya nga ako at kahit papaano ay
magta-trabaho na siya. Mula nang mamatay ang mga magulang niya sa isang car
accident, ikinulong na niya ang sarili sa bahay nila. Wala pa naman siyang kasama
sa bahay niya mag-isa lang siya roon. Nuong buhay pa ang mga magulang niya, nag-
aalala ang ama niya nab aka mapariwara si Virgo. May kasintahan siya noon at
naghinala kami nab aka may nangyari na sa kanila—"

"That’s enough." Pigil niya sa iba pa nitong sasabihin.

Napakurap-kurap ang kausap at nagulat nang makita siya. "Sir, kanina pa ba kayo
riyan?"

Nginitian niya ito. "Nah. Kararating ko lang."

Ipinikit niya ang mga mata at sininghot ang mabangong aroma na lumulutang sa
hangin. Damn that woman!

A/N: Waaaahhhh! Sana talaga magustuhan niyo 'to. Haha.

=================

CHAPTER 2 - Visit

CHAPTER 2 - VISIT

NASA teresa si Virgo at nakatingin sa bilog na buwan nang bigla na naman niyang
maramdaman na parang may nakamasid sa kanya. 'Yon ang naramdaman niya nuong gabi ng
kaarawan ni Lea bago namatay ang mga magulang niya. When she gets that feeling, she
would automatically lock the doors and windows, at magkukulong sa silid niya.

Pero sa gabing iyon, wala siyang maramdamang takot tulad nang palagi niyang
nararamdaman.
For the first time in her life, she felt at ease, secured. Wala siyang maramdamang
takot o kaya pagkabahala. Hindi siya natatakot kahit gabi na. This feeling is new
to her. Kailan pa siya hindi natakot sa gabi? Oh, well, this is nice.

Ilang minuto pa siyang nanatili sa teresa at nakatingin sa kabilugan nang buwan

bago pumasok sa silid niya at nahiga sa kama.

Usually, she had nightmares and the death of her parents plague her sleep, pero sa
gabing iyon, nang mahiga siya sa kamay, madali siyang nakatulog at walang ni isang
masamang panaginip na dumalaw sa kaniya.

HINDI niya alam kung bakit naroon siya sa labas ng bahay ni Virgo. Nang makita niya
itong nasa teresa at nakatingin sa buwan, naramdaman kaagad niya ang mararamdaman
nito. Pangamba, takot, kalungkutan at pagdurusa na nag-iisa ito.

So he filled her heart with safety and comfort. She needed it. Kahit pansamantala
lang.

Nang pumasok ito sa loob ng silid, mabilis siyang umakyat patungo sa teresa para
makita ito at maipagpatuloy ang ginagawa. She needed a good night sleep for
tomorrow. Baka hindi ito makatulog nang mahimbing kapag iniwan niya itong ganoon
ang nararamdaman.

Umupo siya sa rehas nang balkonahe na nasa tagong bahagi pero nakikita niya ang
dalaga na natutulog sa kama nito.

Ganoon lang ang posisyon niya hanggang sa maramdaman niya ang mainit na sikat nang
araw sa balat niya. Senyales para siya ay umuwi na.

Mabilis siyang tumalon mula sa balkonahe patungo sa semento sa ibaba at kasing

bilis nang hangin na tumakbo patungo sa nakaparada niyang sasakyan ilang metro ang
layo sa bahay ng dalaga.

Nang makapasok siya sa sasakyan. Nakahinga siya nang maluwang. Medyo masakit pa rin
ang tama nang araw sa balikat niya pero ngayong nasa loob na siya nang sasakyan
niya, medyo nabawasan na.

"Bakit naman kasi naka tee-shirt ka?" Anang boses nang babae sa passenger seat nang
sasakyan niya.

Nilingon niya ang isa pang nakababatang kapatid. "Hindi ba sinabi ko na sayo kagabi
na umuwi ka na?" Naiinis na sabi niya.
Ngumiti lang ang kapatid niyang matigas ang ulo. "Tumawag si Daddy, pinapabantayan
ka. Nagalit dahil nilalabag mo raw ang kasunduan niyo."

"Wala akong nilalabag na kahit na ano." Binuhay niya ang makina nang sasakyan.
"Binibisita ko lang siya."

"Still." Humalukipkip ito. "Ang bawal ay bawal, ang batas ay batas. Minsan ka nang
pinagsabihan ni ama. Last warning mo na 'yong nangyari three years ago. Kapag may
ginawa ka pang hindi maganda, baka sunugin ka na niya nang buhay."

Ngiting aso lang ang tinugon niya rito at walang imik na nagmaneho pauwi sa bahay
nila.

NAGISING si Virgo na magaan ang pakiramdam at sa unang pagkakataon, nakangiti

siyang bumangon sa kama at naligo pagkatapos ay naghanda papunta sa opisina.

Maagang nakarating si Virgo sa Kallean Financial Firm. Pero naunahan pa rin siya
nang Tito Leo niya na inaayos ang mesa na uukupahin niya.

“This will be your table.” Anito na nakangiti. “Good luck in your first day, hija.”

“Thank you po.” Nakangiting wika niya at umupo sa sarili niyang swivel chair.

Lumipas ang oras at ginugol iyon ni Virgo sa pagta-trabaho. She accept calls, set
appointments, go to a business meeting with her Tito Leo and of course accompanying
him to the conference room for a board meeting. Napakarami niyang ginawa sa araw na
iyon kaya naman nang sumapit ang alas-singko nang hapon, lowbat na lowbat na siya.
Ang gusto lang niyang gawin ay umuwi at humilata sa kama niya.

“Napagod ka ba, hija?” Tanong sa kaniya ni Tito Leo habang pinagmamaneho siya sa
pauwi.

He offered to drive her home and she accepted the offer. Na-flat-an kasi siya,
mabuti nalang at hindi pa siya nakakalayo sa opisina kaya nakita siya nang kaniyang
Tito Leo.

“Medyo po. Nanibago yata ang katawan ko na halos walang ginagawa buong araw sa
bahay sa loob ng tatlong taon.”

Napatango-tango ito. “Mukha nga. Siya nga pala hija, may dadaluhan tayong
pagtitipon bukas nang gabi. Kailangan kitang isama kasi hindi lang iyon simpling
Charity ball. May magaganap ding business meetings doon kaya kasama ka.”
Napalunok siya ng makaramdam ng takot. “Gabi po ba?”

“Oo, hija.”

Kinabahan siya. “N-Naku Tito, h-hindi po ako puwede. Alam niyo naman po na takot
ako sa gabi ‘di’ba? Puwede po bang pass muna po ako? Hindi ko talaga kaya e.”

Mukhang nakita nang tuyihin niya ang panginginig nang kaniyang kamay kaya naman
hindi na iyo nagpilit pa.

“O sige, sa susunod nalang.” Anito.

Napatungo siya at hindi umimik hanggang sa makarating sa bahay niya.

“Salamat po sa paghatid.” Wika niya nang itigil nito ang sasakyan sa labas ng bahay
niya.

“You’re welcome, hija. Sige na, pasok ka na.” Sabi nito. “Hindi ako aalis hangga’t
hindi ka pa nakakapasok sa bahay mo.”

Tumango siya at isinukbit ang shoulder bag sa balikat at lumabas nang sasakyan.
Malalaki ang hakbang niya hanggang sa makapasok siya sa loob ng bahay. Abo’t-abo’t
pa rin ang kaba niya hanggang sa makarating siya sa silid niya.

Wala siyang ganang kumain kaya ini-lock niya ang mga pinto at bintana pagkatapos ay
natulog na kahit hindi pa naghahapunan.

AS USUAL, natagpuan na naman niya ang sarili sa balkonahe ng silid ni Virgo. Umupo
siya sa kaparehong puwesto niya kagabi at pinakatitigan ang mukha ni Virgo. Tulad
nang ginawa niya kagabi, he enveloped her with warmth, comfort and safety. Gusto
niyang maging mahimbing ang tulog nito.

“Ilaw araw ka nang pumupunta rito?” Anang boses na ikinaigtad niya.

Nilingon niya ang nakakatandang kapatid. “Anong ginagawa mo rito?” Tanong niya sa
halip sa sumagot.

His brother sighed and sat on the terrace railing next to him. “Sinundan kita. Nag-
aalala ako sa’yo. Alam mo kung anong gagawin sa’yo ni ama kapag nagkamali ka na
naman?”
“Wala naman akong gagawin—”

“Sa ngayon, wala pa. Pero paano kung dumating ang panahon na napalapit ka sa kanya?
Paano kong matukso ka na tikman siya katulad nang ginawa mo noon? Anong gagawin mo
kapag nangyari ‘yon? Binalaan ka na ni ama. Mag-ingat ka naman.”

“Wala naming masama sa ginagawa ko.” Depensa niya sa sarili.

“Mayroon. You’re stalking this poor girl.” Umiling-iling ang nakakatanda niyang
kapatid. “We have an oath, little brother. Ang pangakong iyong lang ang dahilan
kung bakit hindi nila tayo tinutugis, kung bakit matiwasay tayong nabubuhay kasama
ang mga tao nang walang pino-problema. Is she worth the risk?”

Tinitigan niya si Virgo na mahimbing na natutulog pagkatapos ay tumalon mula sa

teresa pababa sa semento. “Huwag mo siyang hahawakan ni dulo nang buhok niya.” Sabi
niya sa kapatid niya.

“I won’t.”

“Good.”

Mabilis siyang naglakad patungo sa kotse niya at pinaharurot iyon patungo sa

DarkNight Club. Ang club kung saan mga kauri lang niya ang tanging puwedeng
makapasok.

Nang makarating siya sa nasabing Club, the bouncer bow down to him when he entered.
“Magandang gabi ho, kamahalan.”

Hindi siya tumugon at naglakad palapit sa bar. Liquor is the answer to all his
frustration in life. Take that from a man who has been drinking tons of liquors for
hundreds of years.

***

NAGING normal na para kay Virgo ang routine niya araw-araw. Wake up, take a bath,
eat breakfast and go to work. Iyon na ang nakasanayan niya sa loob nang dalawang
lingo na nagta-trabaho siya sa Kallean Financial Firm.

Paminsan-minsan nalang umatake ang anxiety niya dahil wala na siyang oras para mag-
isip pa pagsapit nang gabi. Dahil sa kapaguran, nakakatulog kaagad siya at gustong-
gusto niya iyon.

Pero hindi sa gabing iyon. Sapilitan siyang isinama ni Lea sa Bachelorette’s Bar.
Isang bar para sa mga babaeng single raw. Syempre puno iyon ng mga lalaking
naghahanap ng masisilo at mauutong babae.

At dahil napilitan lang naman siyang sumama, nakapantalon lang siya at naka-
sweatshirt. Naka-flat shoes lang siya at walang kolorete ang mukha. Syempre, hindi
mawawala ang malapad at makapal niyang salamin.

“Come on, Virgo. Drink up!” Sigaw ni Lea dahil hindi niya ito maririnig kung hindi
sisigaw dahil sa malakas na tunok ng musika.

Umiling-iling siya. “Ayoko!” Balik sigaw niya.

Pinaikot ni Lea ang mata at umorder pa rin ng Mojito para sa kanya. Nagpakawala
nalang siya ng isang malalim na buntong-hininga at nanahimik.

Nang dumating ang Mojito na order nito, ibinigay nito iyon sa kanya. “Drink up!”
Sigaw nito. “Pagkatapos niyan hindi na kita kukulitin pang uminom!” Anito at iniwan
siya sa mesa nila.

Virgo sighed and pick up the glass of mojito. Akmang iinumin na niya iyon ng
biglang may umagaw ng mojito niya sa kanyang mga kamay at nang lingunin niya kung
sino iyon, halos malaglag ang panga niya.

Standing in front of her is the perfect epitome of gorgeous, hot and handsome. May
abuhin itong mga mata na tulad ng sa kanya. Manipis ang mga labi nito na parang
nang-aakit na halikan ito. Matangos ang ilong nito na bumabagay sa guwapo nitong
mukha, and of course, his midnight black hair that looks like he had been brushing
it with his fingers for a million of time because it looks freaking messy ... but
it suits him.

“Hey.” Napaka-baritono nang boses nito at pamilyar sa pandinig niya.

“Hi.” Aniya at nag-iwas ng tingin. “’Yong Mojito ko, please, akin na ‘yan. That’s
my order.”

Nasaan ka na ba Lea? Patay ito sa kanya mamaya! Argh!

Tumigil ang pagtibok ng puso niya at tumambling iyon kapagkuwan ng umupo ang
guwapong lalaki sa stool na katabi niya.

“Hindi mo naman ito order.” Sabi nito. “Order ito ng kaibigan mo, tama ba ako?”

Napamulagat siya at ibinalik ang tingin sa lalaki. “P-Paano mo nalaman?”

The man smiled and she nearly fell off the chair that she’s sitting on. “Naka-upo
ako sa likuran mo kaya narinig ko.”

“Ah. Okay.”

Umayos siya nang upo at tumungo. “Sa akin na ang Mojito ko, please?” Hindi niya
alam kung narinig siya nito dahil mahina ang boses niya at malakas ang tonog ng
musika.

Nanigas siya sa kinauupuan at nagsitaasan ang mga balahibo niya sa katawan nang
maramdamang may tumamang hininga sa tainga niya.

“Masama ang mojito sa katawan.” Bulong nang lalaki sa tainga niya at halos hindi
niya iyon marinig sa sobrang lakas ng tibok ng puso niya. “Itapon nalang na’tin.
Makakasama pa ito sa’yo.”

Wala sa sarilng tumango siya.

Nakahinga siya nang maluwang nang lumayo ang lalaki sa kanya. Habol niya ang
hininga at pilit niyang pinapakalma ang puso niya na parang nagwawala sa loob ng
dibdib niya.

This is not normal! Kastigo niya sa sarili. I should pull myself together!

Sa kakaiwas niyang tumingin sa gawi nang lalaki, napatingin siya sa kanan niya at
nakita niya ang sarili niya sa salamin. Para siyang binuhusan nang tubig nang
makita ang itsura niya sa salamin. Bahagyan siyang natawa. Napaka-lusyang niyang
tingnan sa outfit niya kompara sa mga babaeng narito ngayon sa club na halos labas
na ang mga kaluluwan. Kung puwede yata mag-panty at bra nalang, ‘yon ang isusuot
nang mga ito.  At mas lalong nadagdagan ang panlulumo niya ng makita niya ang
guwapong lalaki na katabi ng repleksiyon niya sa salamin.

Inirapan niya ang sariling repleksiyon at inagawa ang Mojito na hawak pa rin ng
lalaki at ininom iyon hanggang sa maubos ang laman ng baso.

“Waiter! Isa pang Mojito!” Sigaw niya sa waiter na malapit sa kaniya.

Bumuga siya ng hangin at napatingin sa guwapong lalaki na nahuli niyang nakatitig

sa kanya.

“Anong problema mo?” Nagtatakang tanong niya.

“Balak mo bang maglasing?”

Umiling siya. “Mga dalawang shot lang tapos uuwi na ako.”

“Paano ka uuwi? Taxi?”

Bigla siyang kinilabutan nang maalala niya ang huling taxi driver na sinakyan niya
bago namatay ang mga magulang niya.

“M-Magpapahatid ako kay Lea.”

“At nasaan naman si Lea?” Tanong na naman nito.

“Nandiyan lang ‘yan sa tabi-tabi.” Aniya at nginitian ang waiter na nag hatid sa
kanya nang order niya. “Salamat.” Malambing ang boses niya. Lasing na ba ako?

Virgo snapped out from her reverie when she heard a growl beside her. Napatitig
siya sa guwapong lalaki na nasa tabi niya. Madilim ang mukha nito habang nakatingin
sa waiter na naglalakad palayo sa mesa nila.

Anong problema ng isang ‘to?

Para siyang nabunutan nang tinik ng makita si Lea na naglalakad palapit sa mesa
niya. Tinunga niya ang alak na inorder at mabilis na naglakad palapit kay Lea at
hinawakan ito sa pulsohan.

“Iuwi mo na ako.” Pagkasabi niyon at hinila niya ito palabas ng bar ng walang
lingon-likod.

Saka lang niya naalala ang guwapong lalaki sa bar nang makauwi na siya. Hindi niya
natanong ang pangalan nito. Oh well... sigurado naman siyang walang interes ito sa
kanya. Mukha siyang manang at alam niyang walang magkakagusto sa kanya.

Wala.

A/N: As promised. 2 chapters per week. Enjoy :)

=================

CHAPTER 3 - DISAPPEARANCE

CHAPTER 3 - DISAPPEARANCE
IT HAS been two weeks since Virgo started working in Kallean Financial Firm. So far
so good. Mababait ang mga co-employees niya sa kanya at kahit papaano ay napalagay
na ang loob niya. Nagagawa niya naman ng maayos ang trabaho niya kaya natutuwa sa
kanya ang tiyuhin niya.

Ginagawa niya ang lahat ng makakaya para magampanan ng maayos ang pagiging
sekretarya niya. Ayaw niyang ma-disappoint sa kanya ang Tito Leo niya.

Habang abala sa harap ng computer dahil gumagawa siya ng Financial statement para
sa San Antonio Account nag-angat siya ng tingin sa wall clock.

Mag-a-alas nuwebe ng nang umaga pero wala pa rin ang Tito Leo niya. Baka mali-late
ito. Pero palagi naman itong tumatawag sa kanya kapag nali-late para alam niyang
ang ibibigay na dahilan sa mga maghahanap dito.

Ibinalik ulit niya ang atensiyon sa ginagawa sa computer.

Hindi niya namalayan ang pag-usad ng oras. Nang tumingin siya ulit sa wall clock,
ma-a-alas dose na ng hapon. So that's why her stomach had been grumbling.

Kinuha niya ang baon sa bag at kinain iyon. Nagtitipid siya kaya hindi siya
kumakain sa canteen katulad ng ibang empleyado.

"Uy! Virgo." Anang boses ng babae habang nakatungo siya at kumakain.

Virgo looked up and sees her co-employer. "Nancy, ikaw pala." Nginitian niya ang
babae. "Upo ka, saluhan mo akong kumain." Pag-aya niya sa babae.

Katulad niya, nagbabaon din si Nancy at sekretarya naman ito ng COO, kaya naging
malapit sila sa isa't-isa. May mga pagkakataon ngang magkasabay silang kumakain.
Tulad ngayon.

Inilapag ni Nancy ang lunch box sa mesa niya at kumuha ng upuan. "Puwede ba talaga
akong makisabay kumain?"

Virgo rolled her eyes. "Oo naman."

"Thanks." Ani Nancy at nagumpisa nang kumain.

Siya naman ay walang imik na ipinagpatuloy ang pagkain. Nabalot sila ng katahimikan
ni Nancy kaya napaigtad siya ng bigla nalang itong magsalita.

"Alam mo ba ang dahilan kong bakit absent si Sir Leo ngayon?" Usisa ni Nancy na
ikinakunot ng nuo niya.

"Hindi." Aniya sabay iling. "'Yon nga ang pinagtataka ko. Hindi man lang tumawag si
Tito Leo sa akin para ipaalam kung bakit siya absent."

Napansin niyang mataman siyang tinitingnan ni Nancy kaya tinaasan niya ito ng
kilay. "Bakit ka nakatingin sa'kin ng ganyan?"

Bumuntong-hininga si Nancy at binitiwan ang hawak na kutsara at tinidor. "May

narinig kasi ako kanina. May kausap si Boss." Ang tinutukoy nitong boss ay ang COO.
"Narinig ko sa pag-uusap nila na papalitan na raw si Sir Leo ng tunay na may-ari ng
kompanyang ito. Bukas daw papasok. Kaya nga pinuntahan kita ngayon, para ipaalam
sayo. Baka kasi magulat ka nalang bukas dahil iba na ang boss mo."

Bigla siyang nabahala sa narinig. No! Kung papalitan na ang Tito Leo niya, paano na
siya? Siguradong sisisantihin siya ng bagong boss at napakahirap maghanap ng
trabaho na hindi huhusgahan ang pananamit niya.

"Okay ka lang ba, Virgo?" Pukaw sa kanya ni Nancy ng hindi siya nagsalita.

Umiling siya. "Hindi ako okay." Tumingin siya kay Nancy, ang mga mata niya ay
nagtatanong. "Anong gagawin ko ngayon? Kung wala na si Tito Leo, paano na ako?"

Nancy smiled reassuringly at her. "Ano ka ba naman, huwag kang mag-alala. Magaling
kang magtrabaho. Hindi ka sisisantihin."

Bumagsak ang balikat niya ng marinig ang salitang sisanti. "Kapag nawalan ako ng
trabaho, hindi ko na alam ang gagawin ko." She feel so depressed. "Nawalan na ako
ng ganang kumain."

Nancy was looking at her with pity in her eyes. "Dapat hindi ko nalang sinabi
sayo." Nagsisisi na anito.

Umiling siya. "No." She forced a smile. "Thank you for telling me."

Nancy gives her a tight smile and continued eating.

Hindi pa rin mapakali si Virgo hanggang sa makauwi siya. Nasa isip pa rin niya ang
sinabi ni Nancy. Bukas papasok na ang bagong boss. Kinakabahan siya.

Nang makapasok sa silid niya, tumawag siya kay Lea. Pagkalipas ng ilang segundo,
sinagot nito ang tawag.

"Virgo? Alam mo ba kung nasaan si Daddy?" Kaagad na tanong sa kanya ni Lea ng

sagutin ang tawag niya.
Napaupo siya sa gilid ng kama. "Bakit? Nasaan siya?"

"Hindi ko alam." Nanginginig ang boses ni Lea. Alam niyang pinipigilan nitong
umiyak. "Nawawala siya. Kanina pa namin siya tinatawagan pero walang sumasagot sa
cell phone niya. The COO of Kallean Financial Firm told us that he was fired. Nag
aalala ako, Virgo."

She inhaled. "Siguro gusto lang niyang mapag-isa." She offered a reason. She knew
it's a lame reason. "Babalik din si Tito."

Humikbi si Lea. "Nag-aalala lang ako kay Daddy."

"He'll be fine." Aniya pero kahit siya, hindi sigurado sa sinasabi.

"I have to hang up, Virgo." Ani Lea. "Tawagan nalang kita kapag bumalik na si
Daddy."

"Okay. Ingat."

"Ingat. Ikaw din."

When the line died, Virgo uttered a simple prayer for her uncle. Sana maayos lang
ang kalagayan nito kung nasaan man ito ngayon.

Bumaba siya sa kusina at nagluto nang pananghalian niya. Mamaya na niya iisipin ang
gagawin niya bukas kapag nakita niya ang bago niyang boss. Nagugutom na siya.

KINAUMAGAHAN, maaga palang ay nasa Kallean Financial Firm na siya. Ayaw niyang ma-
late. When the clock strikes at exactly eight A.M., pinuntahan siya ni Nancy at
sinabihang may meeting daw sa conference room.

Sabay silang pumunta roon.

Nang makapasok sila sa conference room, lahat ng head sa bawat department ay naroon
pati ang mga sekretarya ng mga ito. Inatake siya ng nerbiyos ng mapansin ang
matangkad na lalaking nakatalikod sa kanila at may kausap sa telepono.

Inilapit niya ang bibig sa tainga ni Nancy. "Sino siya?" Inginuso niya ang lalaking
nakatalikod. "Siya ba ang bago nating boss?"

Tumango si Nancy. "Oo. Kanina pa pala siya rito na mga five A.M., binibisita ang
lahat ng departamento. Nauna pa siya sa ating lahat."
"Paano mo nalaman?" Bulong niya kay Nancy.

"Kasi 'yon ang sabi ni Romeo." Si Romeo ay ang kasintahan nito na security guard
din dito.

"Ganoon ba?" Virgo sighed. "Alam kaya ng bago nating boss kung nasaan si Tito Leo-"

"It there something you want to share, Miss Virgo Guano?"

Virgo stilled when she heard her surname being mentioned by a deep baritone voice.
Dahan-dahang tumingin siya sa pinanggalingan ng boses. Lahat ng tao sa loob ng
conference room ay walang imik at nakatingin sa kanya. Gusto niyang manliit sa
sobrang hiya na nararamdaman.

And then her eyes met his gray ones. Umawang ang labi niya ng makilala ang may-ari
ng abuhing mata na nakikipagtitigan sa kanya ngayon. "You."

The man narrowed his eyes on her. "Come here."

May sariling isip ang mga paa niya na naglakad palapit sa lalaki na nakilala niya
sa bar.

"Yes, sir?" Aniya ng makalapit dito.

May ibinigay itong note pad sa kanya na alam niyang nagkakahalaga ng ilang libong
peso. "As my secretary, you should always take notes. And for your question
earlier, hindi ko alam kung nasaan ang Tito mo."

Napamulagat siya sa huling tinuran nito. Mahina lang ang boses niya ng magtanong
siya kay Nancy kanina. She was whispering and he heard it? Grabe naman ang tainga
nito. Nakakarinig kahit malayo.

"I'm sorry."

"Don't be." Humarap ito sa mga head ng bawat department na nakaupo sa kanya-kanyang
upuan na nakapalibot sa conference table. Ang seryuso ng mukha nito. "Good morning.
My name is Lucien Kallean, the son of Leonardo Kallean, the owner of Kallean
Financial Firm. Mula ngayon, ako na ang mamamahala sa kompanyang ito. I hope we get
along well. Sinasabi ko na ngayon palang na istrikto akong boss, ayoko sa nga
empleyado na hindi ginagamit ang utak para mas mapaganda ang serbisyo natin. And
just like my father always say, i hope we all cooperate for the betterment of
everybody. That's all. Meeting is over."

All employees bow their head a little at Sir Lucien before they left the
conference. Isa-isang nagsilabasan ang mga empleyado hanggang sa silang dalawa
nalang ang naiwan.

Nang dumako ang tingin niya kay Sir Lucien, nahuli niyang titig na titig ito sa
kanya.

"Bakit po, Sir?" Nagtatakang tanong niya sa bagong boss.

The man didn't even blinked as he stared at him. "You have very beautiful eyes, why
are you hiding them under those thick old looking glasses."

Mabilis siyang nagbaba ng tingin. "Walang maganda sa akin. Pangit po ako."

The man chuckled, "Such lies." Naglakad ito palabas ng conference room. "Come on.
Let's go to the office. Kailan na nating magtrabaho."

Mabilis na hinabol ni Virgo ang boss niya na nakalabas na sa conference room. Nang
maabutan niya ito, bumaling ito sa kanya habang naglalakad.

"So, Miss Guano," her boss drawls, "may boyfriend ka na?"

Tumaas ang kilay niya sa tanong nito. "Personal po ang tanong niyo, Sir."

Ang kilay naman nito ang tumaas. "Is that so?"

"Yes."

"Okay, then." Tumaas ang gilid ng labi nito. "Mula ngayon hindi lang kita
secretary, personal assistant na rin. In that way, i can ask personal questions."
Binigyan diin nito ang salitang personal.

Napatigil siya sa paglalakad at napatitig sa likod nito. Mukhang napansin nitong

hindi na siya nakasunod dito kaya tumigil ito sa paglalakad at humarap sa kanya.

"Oh, bakit ka tumigil sa paglalakad?" Usisa nito sa kanya.

"Hindi mo ako sisisantihin?" Nagtatakang tanong niya.

Kumunot ang nuo nito. "You want me to fire you?"

Mabilis siyang umiling. "No."

"Okay. Then no." Tinalikuran siya nito at pumasok sa CEO office.

Naiwan si Virgo na nakakatanga sa pinto na pinasukan ng bago niyang boss. Hindi
siya nito sisisantihin at hindi nito alintana kung manang siyang manamit? Ni hindi
nga nito pinansin ang pananamit niya.

What kind of luck does she possess today?

Napapantastikuhang umupo siya sa kaniyang lamesa at nagumpisang magtrabaho.

Lunch came and as usual, hindi pumunta sa canteen si Virgo. May baon siya.

Habang kumakain, panay ang tingin niya sa pinto ng opisina ni Sir Lucien. Simula
nang pumasok ito kanina, hindi na ito lumabas. Hanggang sa matapos siyang kumain,
pasulyap-sulyap pa rin siya sa pinto ng opisina ng CEO.

Hindi na siya nakatiis, tumayo siya at naglakad palapit sa pinto pagkatapos ay

kumatok. Nasanay siya sa Tito Leo niya napalaging nagpapa-order ng pagkain.

"Pasok." Narinig niyang sabi mula sa loob.

Pinihit niya pabukas ang door knob at dahan-dahang itinulak pabukas ang pinto.
Hindi siya pumasok, sumilip lang siya sa loob. Nakita niyang nakaupo si Sir Lucien
sa swivel chair at nakapatong ang paa nito sa ibabaw ng mesa. Kumunot ang nuo niya
ng makitang tinakpan nito ng kurtina ang glass wall.

He looks cozy. And he looks like he hasn't been productive today. Nakatingin lang
ito sa kawalan.

"Kumain na po ba kayo, Sir? Should i order you something?" Aniya habang nakasilip
pa rin.

Bumaling ito sa gawi niya. "I'm thirsty."

"Ahm," she looks at the water dispenser on the corner of the room. "Marami pa naman
kayong tubig, Sir, e."

Sir Lucien chuckled. "I know. Nagbibiro lang ako."

"Hindi po ba kayo nagugutom?" Usisa ulit niya.

"Hindi. Okay lang ako."

"Ah. Okay po." Isinara niya ang pinto at bumalik sa mesa niya.
Nawe-weirduhan na talaga siya sa boss niya. Oo nga at napaka-guwapo nito pero
weirdo naman.

Iniligpit niya ang lunch box at ibinalik sa bag niya. Akmang babalik na siya sa
trabaho ng bumukas ang elevator at lumabas mula roon ang isang napakaguwapong
lalaki.

The man has gray-no, almost a silvery eyes. It looks eerie yet enchanting. He has
these thin sexy lips that women would kill for a taste. His stance is full of
confidence and authority. Matikas ito at matitipuno ang mga braso. He is wearing a
dark faded jeans, black leather jacket; underneath it is a white shirt. Matangkad
ito kaya mas gumuwapo pa ito sa suot.

Mabilis siyang nagbawi ng tingin ng lumapit ito sa mesa niya at tumingin sa harap
ng computer. Umakto siyang hindi ito nakita.

"Hey, miss." Anang brusko at baritong boses. "Nandito ba si Lucien?"

Inihanda niya ang ngiti sa mga labi bago nag-angat siya ng tingin. "Do you have an
appointment, Sir?" Tanong niya.

The man just looked at her and slowly, he started leaning in towards her. Siya
naman ay natulos sa kinauupuan.

"What is that smell?" Tanong ng lalaki na napakalapit ng mukha sa leeg niya ay

suminghot-singhot. "Are you wearing a perfume, miss?"

Napapantastikuhan at nani-nerbiyos siyang umiling. "Hindi po." Wala siyang pambili

ng perfume. At 'yong inilagay niyang cologne kanina ay alam niyang natanggal na ang
amoy sa kanya.

The man's eyebrow quirked up. "So that's why." Sabi nito at tumayo ng tuwid. "I
don't need an appointment. I'm Lucan, Lucien's brother."

Napatango-tango siya. "Nasa loob po siya. Nakikipag-komprehensiya sa hangin."

Tumaas ang gilid ng labi ni Lucan na para bang may sinusupil itong ngiti. "Okay.
Thank, miss."

Naglakad ito patungo sa pinto at pumasok na hindi man lang kumakatok. Napailing-
iling na humarap siya sa computer. Hindi lang pala si Sir Lucien ang weirdo, pati
rin ang kapatid nitong si Lucan.

NARAMDAMAN ni Lucien na pumasok ang nakakatanda niyang kapatid sa loob ng opisina

niya pero hindi siya gumalaw sa kinauupuan.

May inilapag ito sa ibabaw ng mesa. "Your order. One bottle of blood. At tama nga
ang sekretarya mo, nakikipag-komprehensiya ka nga sa hangin."

Humarap siya sa kapatid. "Salamat."

Lucan shrugged. "Kumusta ang unang araw mo?"

"Plain torture."

Lucan smirked. "I bet. Naamoy ko ang dugo niya, ang bango pala talaga."

Lucien went rigid and his eyes turn from gray once to blood shot red. "You did
what?!"

Napaatras si Lucan pero ang mga mata nito ay nag-iba rin ng kulay. From silver to
pure black. "Naamoy ko lang nung dumaan ako. Wala naman akong gagawin sa kanya.
Promise."

Dahan-dahan, bumalik ang mga mata niya sa normal na abuhin. "Don't touch her nor
smell her. I don't like it. Understand?"

Tumango si Lucan. "A piece of advice, little brother. Bilis-bilisan mo. Tatlong
buwan lang ang ibinigay sayo ni Daddy. After that, the deal is off. Kung
magtagumpay ka, good for you. Kapag hindi, makikinig ka na kay ama at ipapadala ka
niya sa Russia."

Nag-iwas siya ng tingin. "Magtatagumpay ako."

"Yeah but first, learn to control the monster side of you." Ani Lucan. "Remember,
Lucien, we vampires possess black eyes when we're angry, not red."

Natigilan siya sa sinabi ng kapatid. "Alam ko."

"Good. So rein it." Pagkasabi niyon ay tinalikuran siya nito at lumabas ng opisina
niya.

Dumako ang tingin ni Lucien sa intercom kapagkuwan ay pinindot iyon at nagsalita.

"Miss Guano. Come here." Fuck this! I only have two months and thirty days.

A/N: Isa lang ang update. Sisihin ang Honest trailer. Haha. Hope you enjoy reading
it as much as i enjoy writing it :) - Love, C.C.
=================

CHAPTER 4 - Siblings

CHAPTER 4 - Siblings

NAGTATAKA si Virgo habang nakasakay sa elevator patungo sa opisina. Tinanong niya

si Romeo na kasintahan ni Nancy kung dumating na ba si Sir Lucien at ang sagot nito
ay 'oo, kaninang madaling araw pa'. Sobrang napaka-aga nitong pumasok. Iyon ang
rason kung bakit inagahan niyang pumasok ngayon.

Alas-sais palang ng umaga, nasa opisina na siya. Pero naunahan pa rin siya ni Sir
Lucien. She'd been working for her weird boss for four days now, at palagi itong
madaling-araw pumapasok at umuuwi naman kapag wala na si haring-araw.

Mas weird pa sa weird ang boss niya. Pagkapasok nito sa opisina, hindi na ito
lumalabas at doon nalang ito hanggang gabi. She would always ask Sir Lucien if he
wants to eat or something and he would just chuckle like she said something funny.
Nasanay na siya na ganoon ito kaya naman kahit nawi-weirdo-han na talaga siya,
hinahayaan lang niya ito.

Nang makarating siya sa opisina, umupo siya sa lamesa niya at natigilan ng makitang
lumabas ng opisina nito si Sir Lucien.

"Good morning, Sir." Gulat na bati niya sa kaniyang boss.

"Morning." Tumingin ito sa glass wall na nasa likod niya. Hindi pa tinatamaan ng
sikat ng araw ang mesa niya. "Ang aga mo yata." Komento nito.

"Kailangan e. Ang aga niyo po kasing pumasok."

Umupo sa visitor's chair si Lucien at pinag-krus ang paa. "I have a request,
Virgo."

Ito ang unang pagkakataon na lumabas ito sa opisina nito at nakipag-usap sa kanya.

Kumunot ang nuo niya. "Ano po 'yon?"

"Puwede bang," tumingin ito sa mga mata niya na parang nangungusap, "tanggalin mo
ang po at ho kapag kausap mo ako?"
"Ahm," naguguluhan siya. "Bakit ho?"

Umaatake na naman ang pagka-weirdo ng boss niya.

"Because i said so." Anito. "Kaya mo bang gawin?"

Tumaas ang kilay niya. "Paano kong ayoko?"

Biglang tumalim ang mga mata nito. "Mahirap ba ang pinapagawa ko? Kung hindi mo
gagawin ang gusto ko, I’ll fire you." Pananakot nito at natakot naman siya.

Hindi siya puwedeng mawalan ng trabaho. Kailangan niya ng pera para matustusan ang
sarili niya.

"Okay. Gagawin ko."

"Good answer, Virgo." Lucien said with a small smile in his sexy lips.

Her heart flipped when he heard him say her name. Wala namang espesyal sa pangalan
niya pero nang banggitin iyon ni Lucien, napaka-ganda niyon sa pandinig niya. Pero
pinigilan niya ang sarili niya na mangarap. She's ugly and that saddened her.
Manang siya kaya imposibling magkagusto sa kanya si Lucien na nang magsabog yata
ang panginoon sa sobrang kaguwapuhan ay nasalo nito lahat.

"Bakit nalulungkot ka?" Kapagkuwan ay tanong nito na ikinagulat niya.

Natigilan siya sa tanong na iyon ni Lucien. Nagsalubong ang kilay niya habang
iniisip kong paano nito nalaman na nalukungkot siya. Halata ba sa mukha niya?
Mukhang hindi naman e.

Baka magaling lang talaga itong makiramdam.

"Ahm, hindi ako nalulungkot." Pagsisinungaling niya at nagbaba ng tingin sa mga

papeles na nasa mesa niya.

Umawang ang labi niya at para siyang pinako sa kinauupuan ng hawakan ni Lucien ang
baba niya at ini-angat ang mukha niya para magtama ang mga mata nila.

"Sir Lucien—"

"Cut it." Matiim ang mga abuhin nitong nga mata na nakatitig sa mga mata niya na
nagtatago sa likod ng makapal niyang eyeglasses. "Tanggalin mo ang sir at hindi
kita tatanggalin sa trabaho."
"P-Pero—"

"Say it." Anito na pabulong. "Say my name without a Sir."

Napalunok siya habang nakatitig dito. "L-Lucien..."

Lucien face broke into smile. "Better. Now, tell me, bakit ka malungkot?"

"Hindi ako malungkot—"

"And now you're lying."

"Hindi naman—"

"Liar."

"No—"

Halos lumuwa ang mga mata niya at umawang ang labi niya ng bigla nitong sinakop ng
halik ang mga labi niya. Para siyang napaso at tinulak ang binata palayo sa kanya.

"Anong ginagawa mo?!" She shouted at Lucien. Wala siyang pakialam kung boss niya
nito.

Lucien touched his sexy lips. "I kissed you. Gusto mo ulitin ko para malaman mo
kung ano ang ginawa ko?"

Namumula ang pisngi na umawang ang labi niya sa sobrang gulat sa narinig na sinabi
nito.

"Bakit mo ako hinalikan?!" Nanggagalaiti na tanong niya sa binata. She wanted to

slap him but she was holding herself. "Hindi ka ba nandidiri na halikan ako?"

"Bakit naman?" Madilim ang mukha nito. "Sa tingin mo mandidiri ako kasi mukha kang
manang? You should really stop wearing that freaking eyeglasses. Kahit pa sampong
eye glasses ang isuot mo, hindi niyan maitatago ang tunay na itsura mo."

Bumilis ang tibok ng puso niya sa narinig. Hindi pa ba sapat ang pang manang niyang
pananamit para itago ang tunay na siya? Ito ang unang tao na nagsabi sa kanya na
hindi sapat ang pananamit niya para itago ang mukha niya.

Sinapo ni Lucien ang baba niya at hinawakan ang gilid ng eyeglasses niya. Inatake
ng kaba ang puso niya ng marandamang unti-unti nitong tinatanggal ang glasses niya.
No!

"Huwag." Pigil niya sa lalaki.

Nakita siguro ni Lucien ang pangamba at takot sa mga mata niya kaya binitiwan nito
ang eye glasses niya. "As you wish." Anito at tumayo ng tuwid.

Nakahinga siya ng maluwang dahil hindi natuloy ang pagtanggal nito sa eyeglasses
niya.

Pareho silang napatingin ng binata sa elevator ng tumunog iyon at bumukas. Three

men and a woman step out from the elevator. Kilala niya ang isang lalaki. It’s
Lucan, Lucien's brother. Pero 'yong iba, wala siyang ideya kung sino ang mga ito.

"Kuya!" Sigaw ng babae at yumakap kay Lucien.

Virgo sat there, awkwardly. Nakakailang tumingin sa mga kalalakihan dahil napaka-
intimidating ng mga mga itsura nito. At tulad ni Lucien, sinalo rin ng mga ito
lahat ng magpasabog ng kaguwapuhan ang panginoon.

Napaigtad siya ng maramdamang may humawak sa balikat niya. She looked up and saw
the woman who hugged Lucien.

"Hi." Nakangiting sabi nito sa kanya. "I'm Lashka." Inilahad nito ang kamay,
"kinagagalak kitang nakilala."

Mabilis niyang tinanggap ang pakikipagkamay nito. "Hi. I’m Virgo Guano."

Lashka giggled. "Alam ko."

Her eyebrow rose up. "Alam mo?"

"Yeah." Lashka giggled and look knowingly at Lucien. "Kung ikaw ba naman ang
palaging bukang-bibig ni kuya Lucien, talagang maaalala kita."

Nagtataka na tiningnan niya si Lucien at nagtatanong na tumingin sa mga mata nito.

Lucien looked away. "Huwag kang magpapaniwala sa babaeng 'yan."

Lashka laughed. "Hindi ako nagsisinungaling. Swear. I’m telling the truth." Tinuro
nito ang lalaki na katabi ni Lucan. "Kuya Lucca can testify what i have just said."
Ang tinurong lalaki na nag ngangalang Lucca ay tumingin sa gawi niya at tumango.
"Nice to meet you, Virgo." Then he smiled showing his cute dimples and white teeth.
"And yes, i testify."

Lucien groaned. "Guys! In the office. Please." Mariing sabi ni Lucien at naglakad
patungo sa opisina nito.

Natigilan si Virgo ng may lalaking humawak sa kamay niya at hinalikan ang likod ng
palad niya. "I'm Limar, the handsome. At your service, sweet Virgo."

Virgo heard a woozing sound and gasped when she saw Lucien manhandling Limar.

"Don’t touch her!" Lucien growled and pushed Limar into the floor.

Nakatalikod si Lucien sa kanya kaya hindi niya makita ang mukha nito. Nakaawang
lang ang labi niya habang nakatingin sa magkapatid na Limar at Lucien na ngayon ay
hawak na ang kwelyo ng isa't-isa.

They were both growling as they manhandled each other.

"Oh god..." sambit niya sa mahinang boses.

Hindi niya maintindihan kung bakit ganoon ang inaasal ni Lucien. Wala namang
ginawang masama sa kanya si Limar. Ang kamay lang naman niya ang hinawakan nito at
kung makapag-react naman si Lucien parang ewan. Ano ba ang problema ng boss niya?

Virgo can hear Lucien and Limar growling. That sound is familiar. Those sounds make
her remember that horrible night. Nanlalamig ang kamay na sinapo niya ang
magkabilang tainga at mariing pumikit. Nilukob ng takot ang buong pagkatao niya.
Nanginginig ang katawan niya dahil sa tunog na iyon.

Lucan sighed when he saw Virgo's frightened face. Naglakad ito palapit sa
magkapatid at puwersahang pinaghiwalay si Lucien at Limar.

"Enough you two." Mariin ang boses na sabi ni Lucan. "In the office. Huwag kayong
magkalat dito. Kung mag-aaway kayo, sa loob ng opisina. Huwag sa harapan ni Virgo."

Virgo saw Lucien stilled and stiffly walk towards his office. Ganoon din ang ginawa
ng mga kapatid nito.

Naiwan siyang halo-halo ang emosyon ang nararamdaman. Hindi niya maintindihan ang
inaasal ni Lucien at ang mga kapatid nito.

Takot na napaigtad si Virgo ng makarinig siya ng malakas na lagabog sa loob ng

opisina ni Lucien. The sound was followed by another and another and another. She
was worried. Ano ba ang nangyayari sa loob? Tanong niya sa sarili habang nakikinig
na mga lagabog at nababasag na gamit sa loob. Then a loud growl filled the air.

Fear sipped through her. Oh god! Nag-uumpisa nang manginig ang tuhod niya dahil sa
naririnig na tunog. She is afraid of violence. Naalala kasi niya ang nangyari sa
kanya. No! Calm yourself, Virgo!

Humugot siya ng isang malalim na hininga at bumuga ng hangin. Iyan ang ginagawa
niya para pakalamahin ang nani-nerbiyos niyang puso.

Ilang saglit ang lumipas, lumabas na ang mga kapatid ni Lucien. Hawak ni Lucan si
Limar sa braso at puwersahang hinihila ito patungong elevator.

Nakangiting lumapit sa kanya si Lashka at hinawakan siya sa kamay pagkatapos

deretsong tumingin sa mga mata niya. "You're fine. Walang nakakatakot. Sa isip mo
lang iyon. Why don’t you get in to my brother's office and hugged him for a couple
of minute? That would be great, right?"

Wala sa sariling tumango siya at nagtungo sa opisina ni Lucien na nakaawang na ang

pinto.

LUMALIM ang gatla sa nuo ni Lucien at malutong na nagmura ng makita niya si Virgo
na pumasok sa loob ng opisina niya. Mabilis niyang pinakalma ang sarili dahil alam
niyang kulay pula ngayon ang kulay ng mga mata niya.

"Virgo, get out—" hindi niya tinapos ang pagsasalita ng makita niya ang walang
buhay nitong mga mata. "Shit!" Nilapitan niya ang dalaga at hinawakan sa
magkabilang balikat. "Fuck! What the hell did Lashka do to you?"

Pinipigilan niya ang kamay nito na pilit na pinupulupot sa leeg niya. Kahit anong
yogyog niya sa dalaga hindi ito nagising at nakawala sa ginawang hipnotismo ni
Lashka.

Lucien cursed his little sister. If he can control and influence someone's emotion,
Lashka can influence someone to do something. At hindi talaga maibabalik ang buhay
sa mga mata nito hanggat hindi nagagawa ang pinapagawa ni Lashka. Kaya naman
hinayaan nalang niya si Virgo na gawin ang inutos ni Lashka.

Virgo embraced him. Mariin siyang napapikit ng nanuot sa ilong niya ang mabangong
halimuyak ng dugo ni Virgo. He gulped when he felt his fangs coming out. Lucien
felt like Virgo is really mold to be his, but he can’t claim her. Not now. And he
only has three freaking months.

Napatitig si Lucien sa maputing leeg ni Vienna. Ilang dangkal lang ang layo ng
pangil niya sa leeg nito. He wanted to lean in and take a small bite but he reins
himself. No!

Ilang minuto ang lumipas bago bumitaw sa pagkakayakap sa kanya si Virgo at

naguguluhang nag-angat ng tingin sa kanya. Bumalik na ang buhay sa mga mata nito.

When Virgo saw him, para itong napaso na lumayo sa kanya at gulat na gulat na
ipinalibot ang tingin sa kabuonan ng opisina niya na sira-sira dahil sa
pagsusuntukan nila ni Limar kanina. Mabuti na nga lang at hindi nabasag ang glass
wall kundi baka nasunog sila pareho.

"A-Anong nangyari?" Tanong ni Virgo, halata sa kislap ng mga mata nito naguguluhan
ito.

Lucien sighed. "Call a repair man and an interior designer."

"Anong—"

"Go."

Malakas ang tahip ng dibdib ni Virgo at naririnig iyon ni Lucien. Nang lumabas ito
ng opisina, nararamdaman niyang nababalot ito ng kaguluhan at pagtataka. Sino nga
ba ang hindi magtataka?

Nang makarating ang repair man, binigyan niya ang lalaki ng instruction kung ano
ang gagawin sa nasira niyang opisina. And then he went out from his office and saw
Vienna looking lost while sitting in her swivel chair.

Nilapitan niya ang dalaga at tinapik ang balikat nito. Napakurap-kurap ang babae at
tumingin sa kanya.

"Ha?"

Lucien sighed. "Okay ka lang?"

He is ashamed to admit that he used his ability to influence Virgo's emotion so she
would talk to him.

"I was afraid when i heard that growl coming from your office earlier." Nanginginig
ang mga labi nito. "That growl sounds familiar. Natatakot ako. Naalala ko ulit ang
nangyari nuong namatay sila mommy at daddy. That growl." Virgo was now trembling.
"I’m scared, Lucien. Baka bumalik ‘yong l-laking ‘y-yon tapos s-saktan niya ang
natitirang k-kong p-pamilya." Nanubig ang mga mata nito.

Lucien sighed and forced himself not to care. Hindi niya puwedeng yakapin ang
babae. Mas mato-torture lang siya masayado kapag napalapit siya rito dahil sa
mabangong aroma ng dugo nito. Baka hindi siya makapag-pigil.

"I’m sorry."

Virgo looked up at him. "Bakit ka nag so-sorry?"

It’s my fault that your parent’s died. Kasalanan ko ang lahat. "Dahil kasalanan ko
'yon." Pag-amin niya. He can still remember what happened that night three years
ago.

Nagugulumihang tumitig sa kanya si Virgo. "What?"

"Nothing." Nag-iwas siya ng tingin.

Hindi pa ito ang tamang oras para malaman nito iyon. He needs to earn her trust
first. Dahil kapag lumipas ang tatlong buwan na hindi niya magawa ang kasunduan
nila ng kaniyang ama, wala siyang ibang pagpipilian kundi ang sumunod sa pinag-
uutos nito. 

=================

CHAPTER 5 - Rogue

CHAPTER 5 – Rogue

WALANG imik si Lucien habang naka-upo sa hapag-kainan at kasalo ang mga magulang
niya na kumakain. Kakauwi lang ng ama niya galing sa Istanbul. May inasikaso ito
roon tungkol sa mga rouge na nakakabahala ang patuloy na paglaki ng bilang.

Nababahala sila na baka sa pag-dami ng bilang ng mga rouge ay ipa-walang bisa ng

mga nakakataas ang treaty nila.

“So,” his father looked at each and every one of them in the dinner table. “I heard
that there was a brawl in the office. Who started it?”

Magtatas na sana siya ng kamay ng maunahan siya ni Limar.

“Ako.” Anito.

Matiim na tinitigan ng ama niya si Limar. His father’s eyes turn black. “Anong
ginawa mo?”
Alam niyang galit ang ama niya at mapaparusahan si Limar, sigurado siya roon. Kaya
naman itinaas niya ang kamay. “I started it.”

Bumaling sa kaniya ang Daddy niya. “Lucien...” His father sighed. “Ilan ulit ko
bang dapat sabihin sa’yo na palagi mong rerendahan iyang tinatago mong halimaw sa
loob mo?”

“I touched Virgo.” Limar interject.

Ikinuyom niya ang kamao na nasa ibabaw ng mesa at sinusubukang pakalmahin ang
sarili. He can still remember when Limar touched Virgo and kissed her hand.
Napakurap-kurap siya ng maramdamang niyang nag-iiba na naman ng kulay ang mga mata
niya.

He knew that his eyes are now blood shot red because his mother gasped and
hurriedly left the table. Takot ito sa kanya lalo na kapag nag-iiba ang kulay ng
mga mata niya.

 “Calm down, Lucien.” Narinig niyang sabi ng kaniyang ama. “Gusto mo bang ikadena
kita ulit tulad ng ginawa ko sa’yo tatlong taon na ang nakakaraan?”

Umiling siya habang mariing nakapikit pa rin. “I’m calm, dad. I’m calm.”

“Good.” Kinuha ng ama niya ang isang bote ng dugo na naroon at nagsalin ito sa
kopita na katabi ng pinggan nito. “Anyway, how’s our deal going?”

Tumingin siya sa kaniyang ama. “Not good.”

His father, Lentien, chuckled. “Move fast, boy.” Sinimsim nito ang laman ng kopita.
“The clock is ticking.”

“Alam ko ‘yon, Daddy.” Bumuga siya ng hangin. “Pero ang hirap e.”

“Mahihirapan ka talaga.” Tumawa ang ama niya. “Kaya nga nakipag-deal ako sa’yo
‘di’ba?”

Lucien sighed. “Ewan ko sa’yo, dad.”

His father just smiled and walks towards him and tapped his shoulder. “Kaya mo
‘yan, anak. Either kayanin mo o ipapadala kita sa Russia. Mamili ka.”

Nag-taas siya ng tingin sa daddy niya. “Tatlong buwan lang ang ibinigay mo sa’kin.
How can I possibly make her accept me in that short time? Dad naman e. Give me six
months. Please.”

“Nope.” Umiling ito. “Just three months.”

Bumuntong-hininga siya. “She’s afraid of our kind, dad.”

“Sino ba ang hindi matatakot kung nakita niyang namatay ang mga magulang niya sa
kamay ng ka-uri na’tin?” Pity is written in his father’s eyes. “I pity that child.
She’s all alone in this scary world. And the one who’s obsessed with her,” matiim
siyang tinitigan ng ama, “is a freaking rogue.”

Anger rushed through him. “I am not a rogue!” Napatiim-bagang siya.

“Oh, yeah?” His father smirked. “Look in the mirror and your red blood shot eyes
that only rogue vampire possess will be staring back at you.”

Gusto niyang ika-ila ang sinabi ng kaniyang ama pero alam niyang hindi
kasiningalingan iyon. He knows who and what he is. Alam niya kung anong klaseng
halimaw ang nagtatago sa loob niya.

“Hindi ako rogue.” Mahina ang boses na sabi niya habang nakakuyom ang dalawang
kamao.

Pinisil ng ama niya ang kaniyang balikat. “Magpasalamat ka na malakas ka para

labanan ang halimaw na nasa loob mo. Pero lalabas at lalabas din iyan, kaya nga
magmadali ka na bago pa lumabas ‘yan. I keep you here in the house because I don’t
want them killing you. At naniniwala ako na hindi ka magiging katulad ng mga rogue
na naglipana ngayon sa buong mundo. You are not a mindless being. We vampires co-
exist with humans for we need them and they need us in return. We need their blood
to live and they need us to kill those rogues who prey on humans. Hindi nila kayang
patayin ang mga kauri nating hinayaang lamunin ng kadiliman. We kill rogues. I kill
rogues. I’d been a rogue hunter for hundreds of years, so please, Lucien, do not
give me a reason to kill you. You are my son, but if you repeat what you did three
years ago, I will kill you myself.”

Napatungo siya. He feels so down and empty. Hindi niya alam ang gagawin niya. He
felt so depressed.

His father tapped his shoulder again and left the dining table. Sunod na umalis si
Lashka at Lucca. Ang naiwan sa hapag-kainan ay siya, si Lucan at Limar.

“I’m sorry, bro.” Anang boses ni Limar. “Hindi ko akalain na ganoon ang magiging
reaksiyon mo. I was just teasing you.”

Nagkibit-balikat siya. “That’s okay. Nagdilim lang ang paningin ko kanina. Hindi ko
lang talaga gusto na may humahawak sa kaniyang iba.”
Lucan chuckled. “Ni amoyin ang mabango niyang dugo ay huwag mong gagawin. Baka
sakmalin ka ni Lucien.”

Tumawa si Limar at itinaas ang kamay na nadaanan ng matatalim niyang kuko kanina.
“I know. Look at this. Hindi ko akalain na kaya niyang gawin sa’kin ‘to.”

Naiiling na tumawa siya ng mahina. “Pasensiya ka na kanina.”

“Okay lang.” Ani Limar na nakangiti. “Kasalanan ko naman e.” Limar sighed. “So, may
naisip ka na ba kung anong gagawin mo sa kanya para matupad ang usapan niyo ni
Daddy?”

Umiling siya. Wala siyang maisip na paraan para mapalapit siya kay Virgo. Hindi
naman niya gustong mapalapit siya rito dahil sa ginamitan niya ito ng kaniyang
kakayahan na impluwensiyahan ang nararamdaman nito. He won’t do that to her.

“Wala pa akong maisip.” Aniya.

Limar shrugged. “You better start thinking and planning, big brother. Tama si
Daddy, the clock is ticking.”

“Move fast, little brother.” Ani Lucan at tumayo. “You only have two months and
twenty-six days. I don’t want to kill you either.”

Tulad ng ama niya, Lucan is also a rogue hunter. He was once a hunter, pero dahil
sa nangyari tatlong taon na ang nakakaraan, hindi na siya hinayaan ng kaniyang ama
na ipagpatuloy ang pagiging rogue hunter.

Nagbaba siya ng tingin sa plato niya na may laman pang steak na hindi pa niya
masyadong nagagalaw. “Alam ko.” I’ll start tomorrow.

BAGO lumabas si Lucien sa bahay nila para pumasok sa Kallean Financial Firm,
pinatawag siya ng kaniyang ama sa library nito.

Naka-upo siya sa sofa habang nakatayo naman ang ama niya at palakad-lakad sa loob
ng library.

“Kumusta ang Kallean Financial Firm?” Tanong nito sa kanya.

Nang hindi siya sumagot, napailing-iling ang ama niya.

“Lucien, hindi lang si Virgo ang dahilan kung bakit kita inilagay bilang CEO ng
Kallean Financial Firm. I also want you to manage the firm. Can you do that?”

“Dad,” he looked at his father. “I’m a business management graduate. I do know how
to manage a firm.”

Lentien, his father, sighed in relief. “Good.” May kinuha ito sa vault at ini-abot
sa kanya. “You know what to do with that, right?”

Tinanggap niya ang kuwentas na ibinigay sa kanya ng ama. “Thanks, dad.”

Tumango ito. “You’re welcome. Sige, umalis ka na. Sisikat na araw.”

He nods down and with a speed of lightning; he went out from their mansion and
enter his Black Sedan. Pagkatapos ay pinaharurot niya iyon patunong sa Kallean
Financial Firm.

 NANG pumasok sa opisina si Virgo, nangingitim ang ibaba ng mga mata niya. Hindi
siya nakatulog ng maayos kagabi dahil sa kakaisip sa lalaking iyon na pumatay sa
mga magulang niya.

Nagkaroon na naman siya ng Anxiety attack kagabi, mabuti nalang at nakainom kaagad
siya ng gamot.

“You’re late.” Anang boses ng boss niya ng maka-upo siya sa lamesa niya.

Nag-angat siya ng tingin kay Sir Lucien at nanuyo ang lalamunan niya ng makita ang
hitsura nito. He’s wearing a dark faded jeans and white tee-shirt. Napaka-simple
lang nang suot nito pero napaka-guwapo nitong tingnan. He had this brush cut hair
that really makes him look like a freaking Abercrombie and Fitch model. Bagong
gupit ito.

“S-Sir Lucien...” sambit niya sa pangalan nito habang titig na titig sa binata.

He smiled at her. Nagpapasalamat siya na naka-upo siya dahil kung hindi, baka
nanginginig ang tuhod niya ngayon sa uri nang ngiti na nakaguhit sa mga labi nito.

Alam niyang guwapo si Lucien. But he never exerts an effort to look good. Pero
ngayon araw na ito, may kakaiba sa lalaki. Virgo can even smell his cologne mixed
with his manly scent from where she’s sitting.
 Lumapit sa lamesa niya si Lucien at ipinatong ang mga palad sa ibabaw ng mesa
niya. Pagkatapos ay unti-unting inilapit nito ang mukha sa mukha niya. Nang ilang
dangkal nalang ang layo ng mukha nila, hinuli nito ang mailap niyang mga mata.

“Anong sinabi ko sa’yo kahapon?” Tanong nito.

Virgo can smell Lucien’s breath and it’s mixing with hers. Ang bango ng hininga
nito at nahihiya siyang aminin na huminga siya ng malalim para maamoy niya lang ang
mabangong hininga nito.

“Virgo.”

Napakurap-kurap siya at tumitig sa abuhin nitong mga mata na parang hinihipnostismo

siya. “Ha?”

Lucien chuckled. “I told you to call me Lucien and cut the sir, didn’t I?”

Tumango siya.

“Kung ganoon bakit may ‘sir’ pa rin ng tawagin mo ako kanina?” Usisa nito.

“Ahm,” walang lumabas na eksplinasyon sa bibig niya, sa halip, sinambit niya ang
pangalan ng binata na walang Sir sa unahan. “L-Lucien.”

Lucien smiled in satisfaction. Mukhang nasisiyahan talaga ito na tinawag niya ang
pangalan nito na walang sir. At habang nagkakatitigan siya, nakita niyang bumaba
ang tingin nito sa leeg niya. She saw hunger and need written in his gray eyes.

Nagtatanong ang mga mata niya na nagsalita. “Okay ka lang?”

Kumurap-kurap ito at umiling-iling. “Okay lang ako.” Tumayo ito ng tuwid at bumuga
ng hangin na para bang kanina pa nito pinipigilan ang paghinga. “Ikaw, okay ka
lang?” Kapagkuwa ay tanong nito. “You have bags under your eyes. Hindi ka ba
nakatulog kagabi ng maayos?”

Nang maalala ang nangyari sa kanya kagabi, gumuhit ang takot sa mga mata niya at
nagbaba ng tingin. “I ahm,” sasabihin ba niya? Mababaliw na ako kapag wala akong
pinagsabihan nito. The least Lucien could do is to think that she is going nuts.She
can’t contact Lea. “I have nightmare last night.”

“Nightmare?”

Dahan-dahan siyang tumango. “Oo. Nakatulog ako kagabi maghahating-gabi na kasi

pakiramdam ko may nakatingin sa’kin. Alam kong wala naman at nasa isip ko lang
iyon. At nang makatulog na ako, nanaginip akong hinahabol daw ako ng isang lalaking
may kulay pula na mga mata. He was a monster and he has fangs and he wants to kill
me like he did to my parents. Takot na takot ako at panay ang sigaw ko.” Kinagat
niya ang pang-ibabang labi ng maramdaman niyang nanginginig ang mga ‘yon. “Nang
magising ako, nanginginig ang buong katawan ko sa sobrang takot. I tried sleeping
again, pero sa tuwing pinipikit ko ang mga mata ko, ang mga pulang mata ng lalaking
‘yon ang pumapasok sa isip ko. I couldn’t sleep.”

Nang matapos mag-kuwento, hinintay niyang magsalita si Lucien, pero hindi ito
umimik. Nang mag-angat siya ng tingin, mataman itong nakatitig sa kanya.

“Sorry.” Nahihiyang ngumiti siya, “Did I sound crazy to you?” Mahina siyang tumawa.
“Kahit nga ang pinsan ko sabi niya nababaliw na raw ako.”

Nagtatakang sinundan niya ng tingin si Lucien ng umikot ito sa mesa niya at

hinawakan ang kamay niya at pinisil nito iyon pagkatapos ay may kinuha ito sa bulsa
at inilagay sa nakabukas niyang palad.

“Ano ‘yan?” Virgo asked in confusion as she looked at her open palm.

Binitiwan ni Lucien ang palad niya. Virgo saw a native looking necklace. Parang may
tribal design na naka-ukit sa pabilog na maliit na pendant ng necklace. At may
dalawang munting kulay pula na balahibo na nakasabit sa pendant.

“Ano ‘to?” Tanong niya kay Lucien habang nakakunot ang nuo.

Maganda ang necklace na inilagay ni Lucien sa mga palad niya at gusto niyang isuot
iyon pero bakit siya binibigyan ng necklace ni Lucien? 

“Para sa’yo ‘yan.” Anito. “It’s a dream-catcher necklace. I used to have bad dreams
so I own one.”

Virgo looked at Lucien in disbelief. “Naniniwala ka sa mga ‘yon?”

“Oo naman.”

“Akala ko ang dream catcher ay iyong isinasabit sa bintana.”

“May necklace rin namang dream catcher.” Kinuha nito ang necklace sa palad niya at
isinuot sa kanya. “There.” Tumingin ito sa mukha niya. “Pretty.”

Naramdaman niya ang pag-iinit ng kaniyang pisngi. “Maganda naman talaga ang
necklace.”

Lucien smiled and inhaled deeply. “Hmm...I can finally breathe freely.”
Napapantastikuhan siyang nagtanong. “Bakit may pumipigil ba sa’yong huminga?”

“You have no idea.” Lucien chuckled lightly and then strengthened up. “Magtrabaho
na ta’yo. Tapusin mo na ang paggawa sa SOA ng Ortiz account tapos ibigay mo
sa’kin.”

Naglakad ang binata pabalik sa opisina nito.

Virgo looked at the pendant of the necklace Lucien gave her. Hinawakan niya ang
pendant at napangiti. Naramdaman niya ang mabilis na pagtibok ng puso niya habang
hawak ang pendant.

Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong-hininga. She is physically attracted

to Lucien, but as her heart beat erratically for him, mukhang hindi lang sampling
atraksiyon ang nararamdaman niya para sa guwapong binata.

A/N: Sana magustuhan niyo. HEHE. Sana nga. 

=================

CHAPTER 6 - Lie

CHAPTER 6 — Lie

HE LIED. That necklace wasn't a dream catcher. Ang kuwentas na iyon ay isa sa mga
vampire heirloom na pag-aari ng pamilya niya. It can tamper the sweet smell of
Virgo's blood from spreading into the air. Ibinigay iyon ng ama sa kanya dahil ayaw
nitong humalagpos ang pagtitimpi niya na hindi sakmalin bigla ang leeg ni Virgo.

His family is one of the most feared and respected in the vampire community. His
father would do anything to keep it that way. Naiintindihan naman niya ang ama. He
was once feared and respected, hanggang sa mangyari ang gabing 'yon. Ang gabi na
bumago sa kanya.

"Lucien, kakain ka ba ng lunch?" Narinig niyang tanong ni Virgo ng pumasok ito sa

opisina niya habang siya ay abala sa harap ng laptop niya.
Nasisiyahan siya dahil wala nang 'Sir' na nakakabit sa pangalan niya. At wala na
ring 'ho' at 'po'. I think our relationship is improving.

"Hindi ako nagugutom." Aniya. I'm thirsty though.

Kumakain lang siya kapag gabi at kasalo ang pamilya niya. It is not a must for them
to eat, hangga't nakakainom sila ng dugo, ayos na sila. Eating human food is like a
luxury. Not really a need.

"Ganoon ba," may paghihinayang sa boses nito. "Sige. Ako nalang ang kakain no'n."

Nag-angat siya ng tingin at nakita niyang bagsak ang balikat ni Virgo habang
naglalakad patungo sa pinto.

"Bakit nanghihinayang ka?" Hindi niya mapigilang tanong sa dalaga na kaagad na

humarap sa kanya.

"Ano?" Malalaki ang mga mata nito. She looks shock that he knew what she is
feeling.

He does that to people. Minsan kasi napaka-normal na sa kaniya na pakiramdaman ang

mga tao na nasa paligid niya at itanong sa mga ito kung bakit nito nararamdaman ang
emosyon na 'yon.

"Sabi ko 'bakit ka nanghihinayang'?" Ulit niya.

"Ahm," kinagat nito ang pang-ibabang labi na parang nahihiya. "Kasi, ano e, ahm, i
cooked a caldereta for you. Pasasalamat ko sa binigay mong kuwentas nuong isang
araw.

That made him smile. Kaya pala ito nanghihinayang nang sabihin niyang busog siya
dahil pinagluto siya nito. He feels like an asshole.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo at naglakad palapit dito.

Napapangiti si Lucien dahil hindi na ito nakakaramdam ng pagkailang sa kanya. At

natutuwa siya na nakakausap na niya ito na hindi niya kailangan pang pigilan ang
paghinga niya.

Virgo looked up at him and her eyes captivated him. Again. Gustong-gusto niyang
tanggalin ang eyeglass na suot nito para makita ang kagandahang taglay nito na
pilit nitong tinatago.

"Lucien..." sambit nito sa pangalan niya habang nakatingin sa mga mata niya.
Lucien can feel it. The desire in her eyes. Nararamdaman niya ang atraksiyon na
nararamdaman nito para sa kanya. But that's not what he wants. He wants more than
attraction from Virgo. Iba ang gusto niyang makuha mula rito.

"Hindi naman ako ganoon kagutom. Medyo lang." Aniya habang unti-unting bumababa ang
bibig niya sa leeg nito. "Puwede naman sigurong tikman ko," one inch and his fangs
would be touching Virgo's neck.

Nagwawala na ang lahat ng parte ng katawan niya. Gusto niyang ibaon ang mga pangil
sa leeg nito, pero hindi niya ginawa.

Tumayo siya ng tuwid at ngumiti sa dalaga na pigil ang hininga. "Sabay tayong
kumain. Dalhin mo rito ang niluto mo. I want to taste it."

Umaliwalas ang mukha ni Virgo at parang nawala lahat ng suliranin niya dahil sa
kasayahan nakapinta sa mukha nito dahil lang sa pumayag siyang kainin ang luto
nito.

"Sige. Kukunin ko." Masayang sabi nito at mabilis na lumabas ng opisina niya.

Huminga siya ng malalim at napatingin sa glass wall na tinakpan niya ng makapal na

kurtinan. Kung hindi lang siya masusunog kapag tinanggal niya ang kurtina, ginawa
na niya. He will not instantly turn into crispy vampire but he will not risk it. It
will take five to ten minutes to kill a vampire using the sunlight but it still
fucking hurts every time the sun touched their skin.

Nang pumasok si Virgo sa opisina dala ang dalawang lunch box, iginiya niya ito sa
mahabang sofa. Inilapag nito ang pagkain sa round table at kumuha ito ng kutsara at
baso na may lamang tubig.

"There." Nginitian siya nito. "Kain na."

Napatitig siya sa leeg nito. How i wish.

Pinulot niya ang kutsara at kumuha ng pagkain. The delicious taste of the food
exploded inside his mouth. Nginuya niya ang pagkain at masasabi niyang masarap
magluto si Virgo.

"Masarap." Komento siya habang tumango-tango at binalingan si Virgo na nakaupo sa

tabi niya. "Masarap ka palang magluto."

Tipid na ngumiti si Virgo. "Talaga? Nasarapan ka?"

Tumango siya habang kumukuha na naman ng pagkain. "Salamat at pinagluto mo ako ng

lunch."

Bumaba ang tingin nito sa kuwentas na binigay niya. "You gave me a necklace,
Lucien. Hindi pa nga sapat ang niluto ko."

Nakonsensiya siya sa pagsisinungaling dito tungkol sa kuwentas. "Nanaginip ka pa ba

ng masama?"

Nakahinga siya ng maluwang ng umiling ito.

"Hindi na." Mahina itong natawa. "Gumagana pala ang necklace na 'to."

Lucien looked at the necklace, and then his eyes darted to the side of her neck. 
Parang may sariling isip ang katawan niya na dumakwang palapit kay Virgo. His lips
touched her neck eliciting a moan from her sexy lips.

"L-Lucien..." tumikhim si Virgo pero hindi naman siya pinatigil sa ginagawa. "A-
Anong ginagawa mo?"

Naririnig niya ang mabilis na pagtibok ng puso nito. He can hear her blood rushing
through her veins and he is tempted to sink his fangs on her neck. Mabuti nalang at
humarap sa kanya si Virgo dahilan para maglapat ang mga labi nilang dalawa.

They both stilled at the contact. Magkalapat lang ang nga labi nila pero walang
gumalaw sa kanila. Pero nang makita niyang pumikit ang mga mata ni Virgo, he
assumed that she wanted the kiss too.

Banayad niyang hinalikan ang dalaga. He is trying to read what she's feeling at the
moment but her emotion was in chaos. Magulo ang nararamdaman nito at halo-halo.
Hindi niya maintindihan kung nasisiyahan ito sa halik na pinagsasaluhan nila o
nagsisisi ito na humarap ito sa kanya at nagtama ang mga labi nila.

Lucien snaked his tongue inside Virgo's mouth and he deepened the kiss. Sinapo niya
ang pisngi nito at mas pinalalim pa ang halik. Napaungol siya ng lumaban ito ng
halik at yumakap sa leeg niya.

"Ohhh, Lucien..." ungol ni Virgo sa pangalan niya ng gumapang ang mga halik niya
pababa sa leeg nito. "Uhhmm..."

His hands were now moving to her breast which he dreamed of touching every freaking
night. Nang dumako ang kamay niya sa mayayaman nitong dibdib, napakapit sa balikat
niya si Virgo at napa-ungol.

"Lucien... ohhhh..." daing nito ng gumapang ang mga labi niya pabalik sa mga labi
nito.
They kissed. They suck each other's lips. Para silang mga uhaw at tanging ang mga
labi ng isa't-isa ang makakapawi sa uhaw na nararamdaman.

Nang maghiwalay ang mga labi nila, nagkatitigan sila ng dalaga. Mapupungay ang mga
mata nito habang nakatitig sa mga mata niya.

"Lucien."

Lucien breathed out. "Virgo."

Namula ang mga pisngi nito at nagbaba ito ng tingin. Kinagat nito ang pang-ibabang
labi at bumalik sa dati nitong posisyon na nakaharap sa center table kung saan
naroon ang pagkain nila.

"Sorry." Anito at puno ng pagsisisi ang boses nito.

Natigilan siya at napakunot ang nuo. "Bakit ka nagso-sorry."

"Hindi dapat ako nakipag-halikan sa'yo." Wika nito at mabilis na tumayo at lumabas
ng opisina niya.

Napatitig nalang siya sa pintong nilabasan nito at napahawak sa labi niya. A smile
crept into his lips when he remembered the kiss they shared. Kaunti nalang.
Makakapasok din ako. And he only has two months and three weeks to do it.

GUSTONG kutosan ni Virgo ang sarili nang makalabas na siya sa opisina ni Lucien.
What is wrong with her?! Bakit ba niya hinayaang halikan siya ni Lucien at bakit
niya tinugon ang halik ng binata?

She's attracted to Lucien, she admit that. Pero isang kahihiyan ang ginawa niya
ngayon! How could she kiss her boss?! Baka nagsisisi ito ngayon dahil isang manang
ang hinalikan nito. Nakakahiya!

Virgo was scolding herself when the door to Lucien office opened. Dahan-dahan
siyang lumingon sa pinto at nakita niya roon ang lalaking kanina pa umuokupa sa
isip niya.

"Lucien..." sambit niya sa pangalan nito.

He looked at her intently. "I enjoyed the kiss, Virgo."

Umawang ang mga labi niya. "A-Ano?"

Lumabas ito ng opisina at mariing ipinikit ang mga mata ng mapatingin ito sa sikat
ng araw na tumatama sa glass wall.

"Damn you, sun." Lucien hissed angrily at the sunlight and went back to his office
after staring at her for a couple of minute.

Napapantastikuhang dumako ang tingin ni Virgo sa glass wall na natatamaan ng sikat

ng araw. Kailangan ba niyang pasalamatan ang araw? Parang lumalabas kasi na dahil
sa araw, hindi lumapit sa kanya si Lucien.

Her boss just got weirder and weirder every freaking day.

Umupo siya sa kaniyang lamesa at nag-umpisang magtrabaho. Mamaya na niya kukunin

ang lunchbox niya na nasa loob pa rin ng opisina ni Lucien.

NANG sumapit ang uwian, marahang kumatok si Virgo sa opisina ni Lucien at binuksan
iyon. Kukunin niya ang lunchbox.

Nang hindi niya nakita si Lucien at ang lunchbox sa loob ng opisina, pumasok siya
at hinanap ang binata. Baka umuwi na. Pero imposible! Malalaman niya kung umuwi na
ito dahil dadaan naman ito sa mesa niya bago makarating sa elevator na maghahatid
dito sa ibaba.

Napaigtad siya at napasinghap ng makarinig siya ng ingay mula sa loob ng banyo. Sa

isiping baka naroon si Lucien, mabilis siyang pumasok sa banyo.

Virgo was welcomed by darkness. Hindi niya alam kung nasaan ang switch ng ilaw at
takot siya sa dilim kaya naman lalabas na sana siya ng banyo ng biglang sumara ang
pinto niyon.

Virgo gasped in horror. "Oh, no!"

Kahit anong gawin niyang pihit sa doorknob, hindi niya iyon mabuksan.

"Oh god..." nanginginig at nanlalamig na ang buong katawan niya habang pilit na
binubuksan ang pinto.

She was crying as fear of the darkness spread through her. Nanghihina ang tuhod
niya at takot na takot siya.
"Please... open up..." umiiyak na pagmamakaawa niya. "Please?" Napahagulhol siya at
binitiwan ang doorknob.

Napadaosdos siya at umupo sa sahig habang yakap ang dalawa niyang binti.

Walang ingay siyang lumuluha at pilit na nilalabanan ang takot na kumakain sa buong
pagkatao niya. Pakiramdam niya may hahawak sa kanya at lalabas ang lalaking 'yon na
pumatay sa mga magulang niya.

Virgo was shaking in so much fear and she was silently sobbing.

"Lucien..." tawag niya sa pangalan ng binata. "Help me. P-Please..."

Virgo stomach twisted when she heard footsteps inside the bathroom.

"W-Who's t-there?" Nanginginig ang boses na tanong niya.

Walang sumagot pero patuloy lang ang yabag na naririnig niya. At ang yabag na 'yon
ay palapit sa kanya!

Pigil ni Virgo ang paghinga ng tumigil ang yabag na naririnig sa mismong harapan
niya. And then she felt a hand caressed her cheek. Parang nakakakita ang may-ari ng
kamay na 'yon sa dilim dahil walang pag-aalinlangan ang paghaplos ng kamay nito sa
pisngi niya.

And then the hand started drying her tears.

Virgo was frozen in place. She couldn't move. She couldn't even breathe!

"Breath, Virgo." Anang baritonong boses na pamilyar na pamilyar sa kanya.

Not because it's the voice of her boss but because it's the voice of the stranger
in the bathroom on Lea's house. Medyo iba ang tunog ng boses ni Lucien kapag nasa
loob ng banyo.

Hindi niya makakalimutan ang boses na iyon dahil iyong boses na iyon ang palagi
niyang naririnig sa panaginip niya at sa tatlong taon na na nagdaan, palaging
siyang binibigyan ng lakas ng loob nang boses na iyon na labanan ang halimaw sa
kaniyang panaginip. In her dreams, she wanted to see the owner of that voice but
she couldn't. And now, she heard it again. For real this time.

"Lucien?" Her voice was trembling.

"Yes?"
Virgo sobbed in relief. Itinaas niya ang kamay at nangapa siya sa dilim. Nang
makapa niya ang kuwelyo sa suot ni Lucien na suit, ipinalibot niya ang mga braso sa
leeg nito at mahigpit na niyakap ang lalaki.

"Pasensiya na." Ani Lucien at niyakap din siya. "Natakot yata kita."

Virgo sighed. "Anong ginagawa mo rito sa banyo?"

"Hinugasan ko ang lunchbox."

"Nang wala man lang ilaw?" Napapantastikuhang usisa niya.

Lucien chuckled. "It's okay. I can manage in the dark." Hinagod nito ang likod
niya. "How about you? You're quivering in fear. You okay?"

Tumango siya. "Oo. Puwede bang lumabas na tayo sa banyo na 'to?"

Lucien chuckled. "Hindi ka pa rin pala nagbabago. Takot ka pa rin pala sa dilim."

Natigilan siya sa narinig na sinabi nito. "Anong ibig mong sabihin—"

"I told you that you'll see me again, Virgo." Dagdag ni Lucien na mas lalong
dumadagdag sa hinala niya na baka ito ang lalaki na kasama niyang na-stuck sa
bathroom ng bahay nila Lea nuong nakaarawan nito. "Do you remember me now?"

Dahan-dahan siyang bumitaw sa pagkakayakap sa binata at pinagapang ang kamay niya

mula sa leeg patungo sa pisngi nito.

"Ikaw 'yon? Paano mo nalaman na ako 'yon? Kung kilala mo naman pala ako, bakit
hindi ka nagsabi kaagad? Bakit—"

Lucien pinned her on the wall and his lips were on her neck in an instant.
Napasinghap siya ng maramdamang niyang kinagat ni Lucien ang leeg niya at may
bumaon doon na matalim na bagay. Inihanda ni Virgo ang sarili na masaktan pero
kakaibang sensasyong ang naramdaman niya.

Napaungol siya kapagkuwan ng mag-umpisang gumalaw ang labi nito at dila na parang
may sinisipsip.

"Ohhhhh." Daing niya.

Kakaiba ang sarap na dulot ng ginagawa ni Lucien sa leeg niya.

Nararamdaman niyang mabilis na nababasa ang pagkababae niya. It's soaking her panty
and she's really turned on.

Lucien pulled away after a couple of minute and licked something off her neck.

"God. I miss that." Lucien groaned in appreciation and hugged her so tight. "Please
accept me, Virgo."

Wala nang lakas si Virgo na magtanong kay Lucien kung ano ang pinagsasasabi nito.
Namimigat na ang talukap ng mga mata niya at nanghihina ang tuhod niya.

"Lucien." Sambit niya sa pangalan ng binata bago nawalan ng malay.

A/N: Uumpisahan ko na ang update. Lets start with Lucien and Virgo, next is Lady
Masquerade then Calyx! Hehe. - Enjoy reading.

=================

CHAPTER 7 - Reason

CHAPTER 7 — Reason

LUCIEN deposited Virgo on his bed. Nang mawalan ito ng malay kanina sa banyo,
nilukob ng panggamba ang buong pagkatao niya. He panicked. Sa sobrang panic na
nararamdaman niya, tinawagan niya si Lucan para tulungan siyang dalhin sa bahay
nila si Virgo. Mabuti nalang at wala nang tao sa loob ng gusali maliban sa mga
security guard na kino-control naman ni Lucan kaya nailabas nila ng maayos si
Virgo.

Kaya si Lucan ang tinawagan niya. His ability to control someone physically and
mentally always comes in handy. Medyo magkaparehas ng kakayahan si Lashka at Lucan,
pero si Lashka ay kaya lang impluwensiyahan ang isang tao na gawin ang gusto nitong
gawin at kapag nagawa na nang taong iyon ang pinaguutos ni Lashka, tapos na. One
deed at a time. Pero iba si Lucan, he can really control someone physically and
mentally for as long as he wants to control them. It was one reason why their
family is feared. Each and every one of Kallean Family has an ability that gives
nightmares to their enemies.

Napatitig si Lucien sa mukha ni Virgo.

Maputlang-maputla ang dalaga at nag-aalala siya. May nakakabit ditong IV.

Sinasalinan ito ng dugo kapalit ng dugo na kinuha niya mula rito.
Why couldn't he rein his hunger? His need to taste her? Was that his rogue side
coming out? No way!

"How much blood have you drunk from her, little brother?" Tanong ni Lucan na naka-
upo sa gilid ng kama niya kung saan nakahiga si Virgo.

Lucien sighed. "Six, seven, no, eight gulp?" Hindi siguradong sagot niya. "Hindi ko
alam. I got carried away."

Napailing-iling ang nakakatanda niyang kapatid. "Binigay na nga sa'yo ni Daddy ang
kuwentas para hindi ka makapag-isip na inumin ang dugo niya pero wala naman palang
gamit 'yon."

Napatungo siya. "We were in the bathroom and I remember out first meeting in Lea's
birthday, her cousin." Iyon kaagad ang pumasok sa isip niya ng pumasok si Virgo sa
loob ng banyo habang hinuhugasan niya ang lunchbox. At nuong magkayakap sila,
naalala niya ang masarap na lasa ng dugo nito at kung paano niya noon ginusto na
matikman ulit ang dalaga. He was lost in his memories and when he blinked, he found
his fangs buried on Virgo's neck and he was enjoying the delicious taste of her
blood travelling down his throat.

"Anong gagawin mo sa kanya ngayon?" Tanong ni Lucan na pumutol sa pag-iisip niya.

"Kapag magising siya, anong gagawin mo? Anong sasabihin mo sa kanya? Malapit nang
umuwi sila Daddy at Mommy."

He combed his hair through his hand in so much frustration. "I want to keep her
here with me."

Mahinang tumawa si Lucan. "That you can't do, little brother. Not until she accepts
you and says the ritual mating vow. Kapag hindi pa niyo nagagawa 'yon, hindi mo
siya puwedeng patirahin dito sa bahay. That's the rule."

Ihinilamos niya ang mga palad sa mukha niya. "Anong gagawin ko ngayon?" Tanong niya
habang pabalik-balik na naglalakad.

Lucan sighed and stands up. "Hintayin na'tin si daddy." Tinapik nito ang balikat
niya. "Be ready to be scolded, little brother."

Napatigil siya sa paglalakad. "I'm not ready."

Nagkibit-balikat si Lucan. "Kaya mo yan. Panindigan mo ang ginawa mo."

Lucien took a deep breath and exhaled loudly. "Kaya ko 'to."

Nang makalabas si Lucan sa silid niya, minuto lang ang binilang niya bago pumasok
ang ama niya. Nakatiim-bagang ito habang nakatitig sa maputlang mukha ni Virgo.

"Dad—"

"I gave you the necklace for a reason, Lucien!" Sigaw nito na ikinaigtad niya.
"Bakit kailangan mo 'tong gawin?! Paano kung hindi mo napigilan at napatay mo ang
batang 'to?! Kung totoo nga ang nararamdaman mo para sa babaeng 'to, leash your
fangs, Lucien. Dahil mapapatay mo siya!"

Nanghihinang napa-upo siya sa gilid ng kama. Tama ang mga sinabi ng ama niya. He
could have killed her if he didn't stop. Looking at Virgo now, he wanted to choke
himself. Nasa ganoon itong kalagayan ng dahil sa kanya!

"I'm sorry, dad." Puno ng pagsisisi na sabi niya.

His father sighed. "Huwag ka sa akin humingi ng tawad,"itinuro nito ang dalaga na
nasa kama niya. "Sa kanya ka humingi ng tawad."

Marahas siyang bumuga ng hangin at mapaklang tumawa. His eyes turn bloody red.
"Hindi ako nagsisisi, dad. Kaya wala akong karapatang humingi ng tawad sa kanya. I
enjoyed every drop of her blood. I think it's coming out ... the rogue side of me
is coming out again."

In a blink of an eye, his father is gripping his chin. His father's eyes were
pitch-black as he stared at his red once. Nasasaktan siya dahil malakas ang
pagkakasapo nito sa baba niya pero hindi siya makawala.

"Dad—"

"Look at her!" He forced him to look at Virgo. "Tingnan mo ang babaeng 'yan at
sabihin mong lumalabas na iyang halimaw na pinakatatago mo?"

Nang matitigan niya ang magandang mukha ni Virgo, kaagad na bumalik sa dati ang
kulay ng mga mata niya. Kaaagad na nagtago sa kaibuturan niya ang halimaw na pilit
na lumalabas kanina. The monster inside him was growling. It wanted to go out. But
not to kill Virgo, but to do ... something. He's not sure what. Hindi niya alam
kung anong mayroon sa dalaga. Only Virgo can tame the rogue side of him.

His father let go of him.

"It really worked." May pagkamangha sa boses ng ama niya.

Binalingan niya ang kaniyang ama na umiiling-iling habang nakatingin kay Virgo.
"Anong ibig mong sabihin, dad?"
Umatras ang ama niya patungo sa sofa at umupo roon. "When you went rogue after that
incident three years ago, hindi na ako umasa na babalik ka pa. You're mother and
your siblings never stopped hoping. But I did. I stopped hoping that my son,
Lucien, will be back again. Nang umuwi ka rito sa bahay na pula ang mga mata mo at
puno ng dugo ang damit mo, alam ko na kaagad ang nangyari sa'yo. I know what you
have become. Hindi kita kayang saktan, mas lalo naman ang patayin ka, kaya naman
ikinadena kita at ikinulong sa basement. We treated you as part of the family after
what happened. Pero hindi ko na kinaya na pati ang ina mo na nag-aalala lang sa'yo
ay sinaktan mo—"

"Hindi ko naman 'yon sinasadya—"

"Alam namin 'yon. The one who hurt your mother is the rogue side of you. We get
that. We understand that. Okay na sana ang lahat. Patuloy ka naming itatago sa mata
ng mga kalahi na'tin pero nakatakas ka sa kulungan mo. We went looking for you,
Lucien. And we found you in the terrace of that house, looking at the woman who's
sleeping peacefully on her bed. What I saw in your eyes that night give me hope,
that somehow, my son will return to us. And you did return."

Hindi makapagsalita si Lucien habang nakatingin sa mga mata ng ama niya na malayo
ang tingin at parang inaalala nito ang nangyari noon.

"Alam mo ba kung anong nakita ko sa mga mata mo ng gabing iyon na nagbigay sa akin
ng pag-asa?" Kapagkuwan ay tanong ng ama niya pagkalipas ng mahabang katahimikan.

Tumikhim siya. "Ano?"

"I saw conscience, Lucien. Rogue doesn't have conscience."

Dumako ang tingin ni Lucien kay Virgo na wala pa ring malay. "She's the reason,
huh?"

"Oo." Humugot ng isang malalim na hininga ang ama niya. "Siya ang dahilan. So when
Lucan told me that he saw your eyes turn red again when you got mad on the bar
weeks ago, nakipag-deal ako sa'yo. Pero ang dahilan ko talaga kaya kita ginawang
CEO ng Kallean Financial Firm ay ang makita mo palagi ang babaeng naging dahilan
kung bakit nakokontrol mo ang sarili mo. I sent you there so you could romance her
and make her accept you for who you are. Sa tingin ko kasi, kapag kasama mo siya
araw-araw at tanggap ka niya, wala nang dahilan para hindi mo ma-control ang
halimaw sa loob mo. Pero sa ginawa mo ngayon, nag-iisip na ako kung tatanggalin na
kita sa posisyon mo at hahayaan ko nalang na bumalik ka sa dati."

 Nakaramdam kaagad ng pagtutol si Lucien ng marinig ang huling sinabi ng ama niya.
"No. Give me another chance, dad."

Matiim siyang tinitigan ng kaniyang ama. "A chance? To what? To kill her?"
Mabilis siyang umiling. "No! Hindi ko 'yon kayang gawin kay Virgo."

His father sighed and pushed himself up. Naglakad ito patungo sa pinto at nang
hahakbang na ito palabas, nagsalita ito. "One chance, Lucien. Blow it and I'm
sending you to Russia."

Nang sumara ang pinto ng silid niya, pinakatitigan niya si Virgo. Iniisip niya kung
ano ang paraan na puwede niyang gawin para maisakatuparan ang pinaplano niya. He
sighed when no plan comes to his mind. Kaya minabuti niyang maligo nalang muna bago
mag-isip.

Nang lumabas siya sa banyo, naka-faded denim jeans na siya at naka-muscle shirt.

Humiga siya sa tabi ni Virgo at patagilid na humarap sa dalaga. Napatitig siya sa

leeg nito na kinagat niya. There's neither wound nor trace that someone had bitten
her. Thanks to his tongue. One flick of his tongue on a wound and the wound will
heal. Hindi niya alam kung anong mayroon sa dila nilang mga bampira. Basta
isinasara nila ang sugat na gawa ng mga pangil nila gamit ang kanilang dila. 

Ipinikit ni Lucien ang mga mata para magpahinga. Hindi niya namalayan na nakatulog
na pala siya.

DAHAN-DAHANG nagmulat ng mga mata si Virgo. Parang may pumokpok sa ulo niya dahil
masakit iyon at parang umiikot ang paningin niya.

When Virgo opened her eyes, she saw a midnight black ceiling. Kaaagad na inatake ng
kakaibang kaba at pangamba ang buong pagkatao niya. Hindi ito ang silid ko!
Ipinalibot niya ang paningin sa kabuonan ng silid at tumigil iyon ng mahagip ang
guwapong mukha ng boss niya na mahimbing na natutulog sa tabi niya.

Napatitig nalang si Virgo sa guwapong mukha ni Lucien. Hahaplusin sana niya ang
pisngi nito ng mapansin niyang parang may nakakabit sa pulsohan niya. Nang tingnan
niya kung ano iyon, nanlaki ang mga mata niya ng makitang may nakatusok doon at
mukhang sinasalinan siya ng dugo.

Huhugotin sana niya ang bagay na nasa pulsohan niya ng may kamay na pumigil sa
kanya. When she turn to see who stopped her, nagtama ang mga mata nila ni Lucien.

"Lucien..."

His other hand was supporting his weight so he wouldn't crash her and the other one
is stopping her hand from pulling out the IV from her wrist. At dahil sa pagpigil
nito sa kanya, halos nakapatong na sa katawan niya si Lucien. His one leg is
resting in between her slight parted legs and she can smell Lucien's intoxicating
breath. Tanging ang kamay nalang nito na nakatukod sa kama ang nagbibigay ng space
sa katawan nila para hindi iyon magkadikit.
"Virgo," sambit ni Lucien sa pangalan niya. "Huwag mong tanggalin. You need blood."

Nagsalubong ang kilay niya. "At bakit?"

Nag-iwas ito ng tingin. "Kasi nahimatay ka kanina dahil mababa ang dugo mo."

Mas lalong kumunot ang nuo niya. "Ano?"

"Ahm," Lucien pushed himself up and sat on the bed. "Sabi ng doctor, low blood ka
raw."

"Low blood?"

"Oo."

"At sino naman ang doctor na nagsabi no'n?" Naguguluhang tanong niya. "I feel okay.
I don't need blood—"

"Sure you do." Sansala ni Lucien sa iba pa niyang sasabihin.

Makikiapg-argumento pa sana siya sa lalaki na hindi siya kailangan salinan ng dugo

ng dumako ang mga mata niya sa matitipuno nitong braso. Lihim siyang napalunok at
nag-iba na naman ang tinahad na daan ng utak niya. Biglang nawala ang pagsasalin sa
kanya ng dugo, ang tanging nasa isip lang niya kung may abs din ba ito dahil
matitipuno naman ang braso nito.

"Done admiring my well-toned arms?"

Napakurap-kurap siya ng marinig ang tanong ni Lucien.

She drag her eyes to Lucien gray ones. "Ano?"

Lucien smirked. "Done admiring my well-toned arms?"

Napamulagat siya at nagbaba ng tingin ng maramdamang namula ang pisngi niya sa

tanong nito. "Shit!" She hissed under her breath.

"Well, Virgo?"

Nag-isip siya ng paraan para maiba ang usapan nila ng mapadako ang tingin niya sa
kanyang pulsohan na may IV na nakakabit.
"Teka, nasa Hospital ba tayo?" Tanong niya na hindi pa rin makatingin ng deretso sa
lalaki.

"Are you changing the topic?"

"Yes. Is it working?"

"Nah, but to answer your question. No. Wala tayo sa Hospital, nasa bahay ko tayo."

Malalaki ang mata na napatitig siya sa mukha ni Lucien na nakangiti. Halos mahulog
ang panga niya sa nalamang impormasyon.

"What?! Nasa bahay mo tayo? Nababaliw ka na?!" Sigaw niya sa sobrang gulat na
nararamdaman.

Amusement danced on Lucien's eyes. "Nababaliw? Nope. Nababaliw sa'yo? Oo."

Virgo gaped at Lucien. "Anong sabi mo?"

"Sabi ko ang ganda mo, bingi nga lang." Lucien smirked and winked at her and her
heart just freaked out.

A/N: Last update kay Virgo :)

=================

CHAPTER 8 - Bite

CHAPTER 8 - BITE

NAPATITIG si Virgo sa pinto ng silid ni Lucien pagkatapos bumaba ang tingin niya sa
IV na nakatusok sa pulsohan niya. Low blood? Hindi naman siya low blood. Pero iyon
daw ang dahilan kung bakit siya nahimatay.

Dumako ang tingin niya kay Lucien na mahimbing na natutulog sa kama. Actually,
magkatabi sila ng binata. Ito nakahiga, siya naman ay nakaupo. Kaya nga ang puso
niya ay walang patid sa pagtibok ng malakas at mabilis.

Her eyes settled on Lucien's lips. Bahagyang nakaawang ang manipis nitong mga labi.
His lips look so sexy. So delectable. Napalunok siya.
Tulog naman siguro ito 'di'ba?

Itinukod niya ang isang kamay na walang IV na nakatusok at dumukwang sa binata.

Inilapit niya ang mukha sa mukha nito. Habang palapit ng palapit ang mukha niya,
mas gumu-guwapo ang binata. Mas nagiging kabigha-bighani ang taglay nitong
kakisigan.

Her lips are just inch away from his when Lucien's eyes popped open.

Napasinghap siya sa gulat at akmang lalayo ng sapuin ni Lucien ang mukha niya.

"Lucien—"

"Do you want to kiss me, Virgo?"

Namula ang pisngi niya sa tahasan nitong tanong. "A-Ano?"

"Gusto mo ba akong halikan?" Ulit nitong tanong.

Napalunok siya. Honesty coated her being. She feels like she wanted to be honest.
"Oo. Gusto kitang halikan."

Lucien grinned, his eyes showing delight. "Talaga?"

Tumango siya. "Oo."

Lucien raised his head to kiss her lips.

When their lips met, she felt her stomach fluttered. She felt her body tingled.
Naramdaman niyang ipinalibot ni Lucien ang braso sa beywang niya at hinapit siya
palapit sa katawan nito.

Hindi naghiwalay ang mga labi nila. They kiss each other hungrily. Kinakagat-kagat
pa niya ang mga labi ni Lucien na dahilan ng pag-ungol nito.

"Ohhhhh, Virgo." Daing ni Lucien at sinakop na naman ang mga labi niya.

They kiss torridly and hungrily. Sinisipsip nito ang dila niya at nararamdaman
niyang nababasa na ang parteng iyon ng katawan niya. She's wet. She wants more than
a kiss!

Oh god! What's happening to me?

Virgo straddled Lucien's waist and rub her covered core against his groin.

"Ohhhhh, yeah." Ungol ni Lucien.

Mas nag-init lalo ang katawan niya ng maramdamang matigas na ang pagkalalaki nito.
Wala na siyang pakialam sa dapat niyang gawin. Wala na sa isip ni Virgo na boss
niya si Lucien at hindi dapat siya nakikipaghalikan dito.

Lucien gripped her thighs and then grinds his hips against her.

"Ohhhhh..." ungol niya.

Lumapat ang dalawang kamay ni Lucien sa magkabilang beywang niya at gumapang iyon
pataas... patungo sa mayayaman niyang dibdib na natatakpan ng bra.

Mabilis na tinanggal ni Lucien ang pagkaka-hook ng bra niya. And then he hungrily
took her little beads inside his mouth making her moan loudly.

"Ahhhhhhh!" Malakas niyang ungol habang pinagduduldulan ang mayayamang dibdib sa

binata. "Lucien...ohhhhhhh!"

Habang nilalaro ng dila nito ang utong niya, ang kamay naman nito ay marahang
minamasahe ang dibdib niya na mas lalong nagpapabasa sa pagkababae niya.

Hinawakan ni Lucien ang laylayan ng suot niyang pang-itaas at akmang huhubarin nito
iyon ng biglang may kumatok sa pinto ng silid.

"Lucien?" A manly raspy voice called out.

Lucien was catching his breath. "Yes, dad?"

Nanlaki ang mga mata niya. Dad? Ang ama nito? Virgo quickly un-straddle Lucien's
waist and sat on the bed. Ibinalik niya ulit sa pagkaka-hook ang bra at pulang-pula
ang pisngi na napatungo.

Virgo can't believe she did that with Lucien.

"Control, Lucien." Anang boses ng ama nito.

Lucien blew a loud breath. "Yes, dad."

Bumangon si Lucien sa pagkakahiga at niyakap siya mula sa tagiliran. He rested his
chin on her shoulder; her breath is fanning her neck.

"Virgo?"

"Hmm?"

"Can i bite you?"

Kunot-nuong binalingan niya ang binata matiim na nakatitig sa kanya. "Ano?"

He smiled. "Nothing."

"Is it really nothing?" Humarap siya rito at pinakatitigan ito sa mata. "Bakit mo
naman ako gustong kagatin?"

Lucien grinned. "Nanggigigil kasi ako sayo e."

Umawang ang labi niya sa sinabi nito. "A-Ano?"

Mas lumapad ang ngisi sa mga labi ni Lucien. Amusement danced in his eyes. "Wala.
Ang ganda mo."

Umingos siya. "Ako? Maganda? Mukha nga akong manang—"

"Hindi ka mukhang manang sa'kin." Ani Lucien. "Kahit naman nung may malapad kang
eye glasses, maganda ka pa rin sa paningin ko. Mas lalo ngayon na hindi mo na suot
ang eyeglasses mo."

Mabilis na lumipad ang kamay niya patungo sa gilid ng mga mata niya.

Nang walang makapa na eyeglasses, napasinghap siya. "Oh no!" Mabilis niyang itinago
ang mukha. "Huwag kang tumingin sa'kin."

Lucien cupped her face and forced her to look up. Nang magtama ang mga mata nila ng
binata, puno ng katanungan ang kislap ng mga mata nito.

"Why?" Tanong ni Lucien sa boses na naguguluhan. "Why are you afraid to show the
world who you really are?"

Her eyes held vulnerability as she speaks. "Nawala ang mga magulang ko dahil sa
kagandahang taglay ko. Hindi ko pa rin makalimutan ang sinabi ng lalaking 'yon
sa'kin. Dahil daw maganda ako at mabango ang dugo kaya niya ginawa iyon sa mga
magulang ko." Napahikbi siya. "That monster mutilated the body of my parents. I
can't forget that."

"Natatakot ka ba na bumalik ang lalaking 'yon?"

Lumuluhang tumango siya. "Natatakot ako Lucien—"

"Don't be." Anito. "Wala na siya. Patay na." Sabi nito sa siguradong boses.

Hindi nalang siya umimik at tahimik na umiyak. Hindi nito naiintindihan.

Nararamdaman niyang buhay pa ang lalaking 'yon. Nararamdaman niya iyon sa mga
gabing nag-iisa lang siya sa bahay niya at nararamdaman niyang may nakamasid sa
kanya. And those red eyes that she saw staring back at her from the terrace of her
room. That was months ago pero naaalala pa rin niya. Iyon ang mga mata ng lalaking
pumatay sa mga magulang niya.

"You don't know what happened to me." Aniya.

"I do know."

She frowned at Lucien. "What?"

"Wala. Huwag ka nang umiyak." Tinuyo nito ang luha niya. "Nandito naman ako e.
Hindi ko hahayaan na mangyari ulit 'yon sayo."

Mapait siyang ngumiti. "That sweet of you Lucien, pero problema ko 'yon. Hindi
sa'yo para akuin mo."

Lucien caressed her cheek. "I like you, Virgo. Gusto kita kaya aakuin ko ang
problema mo sa ayaw mo at sa gusto."

Her heart hammered inside her chest. Gusto? Lucien likes me? What? For real? Baka
naman nagbibiro lang ito—

Her thought was cut off when Lucien lips touched hers. Hinayaan nalang niyang
matangay ang sarili. Saka na niya iisipin kong gusto ba talaga siya ni Lucien o
baka naman binibiro lang siya nito.

Naghiwalay ang mga labi nila ng may marinig na naman silang katok.

"Kuya Lucien, kakain na raw." Anang boses ng isang babae na hinuha niya ay si
Lashka.

"Coming." Malakas ang boses na sabi ni Lucien.

"Okay. And dad said control."

Lucien sighed and leaned in to her neck. Aatras sana siya ng pigilan siya nito sa
balikat. Lucien rubbed the tip of his nose against the side of her neck. Nakikiliti
siya kaya naman pilit siyang umaatras pero hindi siya pinapayagan ni Lucien.

"Lucien—" Napaigtad siya ng may bumaon na kung anong bagay sa leeg niya. She felt
it. She waited for pain to spread through her but no. Nothing. She felt absolutely
no pain at all.

Virgo moaned when Lucien tongue licked her neck and then he pulled away.
Satisfaction glinted in his eyes.

"Delicious." Anito at hinawakan ang kamay niya na may nakatusok na IV.

Namangha siya ng makitang ekspertong tinanggal ni Lucien ang pagkakatusok ng IV sa

pulsohan niya. Parang normal na na gawain nito ang mag tanggal ng IV.

Pagkatapos nitong tanggalin ang pagkakatusok ng IV sa kamay niya, umalis ito sa

kama at inilahad ang kamay sa kanya. "Come. Kakain na tayo."

Virgo sighed and accepted Lucian's hand. Pinagsiklop ni Lucien ang kamay nila.
Akmang aagawin niya ang kamay na hawak nito, pero mas humigpit lang ang hawak nito
sa kanya.

Humarap sa kanya si Lucien at ipinalibot nito ang braso sa beywang niya pagkatapos
ay hinapit siya palapit sa katawan nito.

"Lucien—"

"I want to hold your hand." Anito na matiim na nakatingin sa mga mata niya.
"Please, Virgo, let me hold your hand."

Dahil sa malakas na kabog ng puso niya, wala sa sariling napatango siya. "Okay."

VIRGO was thinking that dinner with Lucien family will be very normal. Pero
nagkakamali siya. Dahil habang kasalo niyang kumakain ang pamilya ni Lucien, walang
imik ang mga ito. Si Lashka panay lang ang ngiti sa kanya. At ang iba namang
kapatid ni Lucien ay hindi nga tumitingin sa direksiyon niya.

"So, your name is Virgo." Anang boses ng ama ni Lucien.

Tumingin siya sa lalaki at tumango. "Opo. Virgo Guano."

Tumango-tango ang lalaki. "I hope you are enjoying your food, Virgo." Sabi ng
lalaki pero nakatingin naman sa katabi niyang si Lucien.

Napatingin siya si pinggan niya na marami pa ang laman. "Thank you po."

Nahihiya talaga siya na makipagtitigan sa mga kapamilya ni Lucien. Bakit naman kasi
dinala siya rito ng lalaking 'to? Ang sarap suntukin ng guwapo nitong mukha!

Halos hindi niya malunok ang kinakain niya pero pilit niyang inubos ang pagkai.

After dinner, Lucien drives her home.

Habang nakasakay siya sa sasakyan nitong Ferrari, walang imik si Virgo. It's so
dark outside and she's scared. Kaya ayaw niyang lumalabas pag gabi dahil natatakot
siya na maulit ang nangyari.

Si Lucien ang bumasag sa katahimikan.

"Galit ka ba, Virgo? Kanina ka pa walang imik diyan."

She glanced at Lucien. "Bakit hindi mo sa'kin sinabi?"

"Ang alin?"

"Na ikaw iyong lalaki sa C.R. three years ago." Nagsalubong ang kilay niya ng ma-
realize na parang may mali. "And how did you know it was me? Madilim sa loob ng
C.R."

Lucien sighed heavily and parked the car on the side of the rood. Humarap ito sa
kanya at akmang magsasalita ng may kumatok sa pinto ng passenger side door.

Sa isipang baka Pulis ang kumatok at titi-ticket-tan sila dahil sa maling pagpa-
park ng sasakyan, bumaling siya sa bintana.

Virgo's eyes widen and she shrieked in utter horror when her eyes settled on a man
with blood dripping from his mouth and has bloody red eyes. Mabilis na humarap si
Virgo kay Lucien at yumakap sa binata.

Lucien instantly wrapped his arms around her. Panay ang hagulgol niya sa sobrang
takot sa nakita. Nanginginig at nanlalamig ang buong katawan niya. Virgo knew those
eyes.

"Oh my god! Oh my god!" Takot na takot na paulit-ulit niyang sambit habang

nanginginig ang katawan niya na yakap ni Lucien.

LUCIEN stared back at the owner of the red eyes outside the passenger door.
Siniguro niyang mapula rin ang mga mata niya. Kitang-kita niya ang dugo na tumutulo
mula sa mga labi ni.

Fresh kill.

Habang yakap ang dalaga, nararamdaman niya ang takot nito. Ang kagustuhan nitong
tumakas. Ang kagustuhan nitong yakapin niya ito ng mahigpit para maramdaman nito na
safe ito sa kanya. And that's what he did.

Virgo's body is quivering in fear, so he took the matter into his own hand.

Inilapit niya ang bibig sa tainga ni Virgo at bumulong. "Sleep."

Kaagad na nawalan ng malay ang katawan ni Virgo. Inayos muna niya ang pagkaka-upo
nito sa passenger seat saka lumabas ng sasakyan niya.

The rogue is hissing and groaning at him as Lucien walked. Mabilis ang sunod na
kilos ng rogue, nasa likod kaagad niya ito sa isang kisap mata pero mas mabilis
siya rito. Bago pa nito mahawakan ang leeg niya, nasakal na niya ang leeg nito at
ibinaon niya ang mga pangil sa leeg ng rogue.

There are two ways to kill a rogue. The easy kill is you use a sword. Kailangan
ibaon mo ang espada sa puso mismo ng rogue para mamatay ito at maging abo na
lamang. Of course, decapitating a rogue is also a safe and easy kill. Pero kapag
wala kang sandata at desperado kang mabuhay o isalba ang buhay ng isang tao, you
have to ripped off the rogues throat using your sharp and long fangs.

Like what he is doing now. It's the easiest way to kill a rogue vampire. Yet
deadly. One gulp of rogue blood in a vampire's stomach can change him/her. At hindi
iyon isang magandang pagbabago. He would know. Kasi iyon ang nangyari sa kanya
tatlong taon na ang nakakaraan.

Rogue's blood is deadly. Kaya nga nagpapasalamat ang Vampire Community na mga
walang isip ang mga rogue. Wala silang isip na magparami. Ang nasa isip lang nila
ay kung papaano makakainom ng dugo at makakapatay ng tayo. 'Yon lang at wala nang
iba.

But he is different from the rest of the rogue. Paano siya naging iba? Dahil
tumitibok ang puso niya para sa isang babae.

Binitiwan niya ang leeg ng rogue. He ripped out the rogues throat and he fucking
enjoy it. Segundo lang ang lumipas, unti-unting naging abo ito.

Lucien's front clothe is filled with blood. Bumalik siya sa loob ng kaniyang kotse
at pinaharurot iyon pagtungo sa bahay ni Virgo. Wala pa ring malay ang dalaga at
mananatili itong walang malay hanggang sa makabalik siya sa bahay nila.

Virgo can't see him like this. 

=================

CHAPTER 9 - Hunter

CHAPTER 9 — Hunter

VIRGO groaned as she came awake. Nang magmulat siya ng mga mata, kadiliman ang
sumalubong sa paningin niya. Gabi pa pala. Ipinikit NIYA ang mga mata ulit at
tumagilid ng higa. Akmang matutulog siya ulit nang naramdaman niyang may braso na
yumakap sa beywang niya.

Handa na siyang sumigaw ng rape ng may tumakip na kamay sa bibig niya.

"Shhh... it's me, Lucien."

Nakahinga siya ng maluwang ng marinig ang boses ng binata.

"Gising ka?" Pabulong niyang tanong ng tanggalin nito ang pagkakatakip ng kamay sa
bibig niya. "Bakit ang dilim? Teka, paano mo ba nalaman na sisigaw ako? Why are you
even awake? And why are you here in my room?"

 Lucien chuckled. "So many questions." He clucked his tongue and then he felt his
lips behind her ears. "Una, madilim kasi ayoko sa liwanag. Pangalawa, naramdaman
kong gumalaw ka kaya nag-assume ako na gising ka na at nag-iba ang paghinga mo.
Pangatlo, paano ako makakatulog niyan kung katabi ko ang babaeng gusto ko? And
lastly, you are in my room, babe."

Nanlaki ang mga mata niya at humarap siya sa binata. "Ano?!"

"Shhhh... quiet, please."

"Anong quiet? Bakit mo ako dinala rito? The last time I remember, I saw a man with
red eyes—" Hindi niya itinuloy ang sasabihin dahil inatake ng takot ang buo niyang
pagkatao.

Isiniksik niya ang katawan sa katawan ni Lucien at nagpapasalamat siya na narito sa

tabi niya ang binata. Mas lalong dumdagdag sa takot niya ang madilim na
kapaligiran. Wala siyang makita ni katiting na liwanag man lang. At nasa loob ng
isip niya na bigla nalang may hihila sa kanya sa paa at makikita niya ang lalaking
pumatay sa mga magulang niya.

Niyakap ng binata ang nanginginig niyang katawan. "Shhh... huwag kang matakot." Alo
nito sa kanya. "'Yong nakita mong lalaki kanina, naka-costume 'yon. Lumabas nga ako
ng sasakyan para kausapin. Tapos pagbalik ko tulog ka na. Hinatid kita sa bahay mo
pero nakasara."

"Nasa bag ko lang ang susi. Sana kinuha mo nalang." Nanginginig ang boses na aniya.

Virgo felt Lucien thumb making circle on the side of her waist. Napapalitan ng
kakaibang sensasyo ang takot na nararamdaman niya.

"Ayokong pang himasukan ang mga personal mong gamit." Sagot nito sa tanong niya.

"Bakit hindi mo ako ginising?"

"Kasi ang himbing nang tulog mo."

"So, ano? Ibinalik mo ako rito sa bahay niyo para rito matulog?" Hindi
makapaniwalang tanong niya.

Her fear is now slowly fading away. Mas nagiging aware siya sa kamay ni Lucien na
nasa beywang niya at nagpaparamdam sa kanya ng kakaibang kiliti.

"Oo." His thumb stopped making circled on her waist.

Seconds later, Virgo felt Lucien's hand unhooking her bra. Bago pa niya ito
mapigilan, natanggal na nito ang bra niya at nilalaro na ng dila nito ang mayayaman
niyang dibdib.

"Lucien!"

Napasinghap siya sa gulat ng maramdaman niyang kinubabawan siya ni Lucien. Wala

siyang makita dahil madilim kaya naman hindi niya alam kung anong ginagawa ni
Lucien.
"Lucien—" hindi natuloy ang sasabihin niya dahil sinilyuhan ng labi ni Lucien ang
mga labi niya.

Nang yumakap siya rito, lumakas ang tibok ng puso niya ng makapang wala na itong
pang-itaas na damit. Virgo can feel his bicep and ripped abdomen against her soft
hands.

God. Ang kisig naman ng lalaking 'to.  Pero ang hindi niya maarok sa isip niya ay
kung bakit niya ito hinahayaang halikan at masahiin ang mayayaman niyang dibdib.

Namalayan nalang ni Virgo, wala na siyang damit na pang-itaas. Pareho sila ni

Lucien na parang hinihingal habang walang patid na naghahalikan na para bang mga
uhaw sila sa isa't-isa.

Naglulumikot na ang mga kamay ni Lucien patungo sa pantalon na suot niya. Nang
buksan nito ang butones ng pantalon niya, kinain ng takot ang puso niya.

"Stop!" What the hell am I doing?

Virgin pa siya at walang karanasan. And Lucien is not even her boyfriend! Bakit ba
niya hinahayaan ito na hubaran siya at romansahin ang katawan niya? Hindi niya alam
kung ano ba siya ng binata at wala siyang balak na magtanong. Oo nga at naghalikan
na sila kanina pero sapat na ba iyon para ibigay niya ang pinakaiingatan niyang
pagkababae rito?

"Sorry." Anito at umalis sa pagkakakubabaw sa kanya. Humiga ito sa tabi niya at

niyakap siya nito ng mahigpit. "I shouldn't have move that fast." Naramdaman niyang
lumapat ang labi nito sa pisngi niya. "Sorry kong natakot ka."

Virgo gulped. "We shouldn't be doing this." Sabi niya. "Wala tayong relasyon para
gawin na'tin 'to."

LUCIEN gritted his teeth. Walang relasyon? They shouldn't be doing this? Really?
Pagkatapos nitong mapusok na tugunin ang mga halik niya? Pagkatapos nitong hayaan
siyang sambahin ang mayayaman nitong dibdib? Pagkatapos nilang mag-enjoy na dalawa
sa halik na pinagsaluhan nila, saka nito sasabihin na hindi nila dapat ginagawa
'yon?

Ano 'to? Lokohan?!

Naiinis na bumangon siya at umalis sa kama. Binuksan niya ang ilaw para makakita si
Virgo kahit nga masakit iyon sa mga mata niya. He could perfectly see in the dark,
but Virgo couldn't.
"Magdamit ka." Sabi niya habang naghahanap ng maisusuot na t-shirt sa closet niya.
"Ihahatid kita sa bahay mo."

Ayaw niyang dito ito matulog o magpalipas ng gabi kung ganoon naman pala ang takbo
ng isip nito.

Masakit din palang umasa. Akala niya okay na sila. Akala niya pagkatapos nitong
tugunin ang mga halik niya, magiging maayos na ang relasyon nilang dalawa. Pero
hindi pa pala.

Bakit ba kasi ako umasa? Naghalikan lang naman sila.

NANG BUMUKAS ang ilaw, kaagad na hinanap ng mga mata ni Virgo ang binata na umalis
sa kama.

Nakita niya si Lucien na nakatalikod sa kanya at nakaharap sa closet nito.

"Magdamit ka." Wika ni Lucien habang nakatalikod pa rin sa kanya. "Ihahatid kita sa
bahay mo."

 Wala sa sinabi nito ang atensiyon niya kundi sa likod nito na may tattoo. Halos
buong likod nito ay natatakpan ng black tribal tattoo. It looks so surreal yet
breathtaking. Siya ang klase ng babae na ayaw sa may tattoo na lalaki pero ang
tattoo na mayroon si Lucien sa likod nito ay napakaganda. Hindi iyon marumi
tingngan.

Umalis siya sa kama at naglakad palapit sa binata. Tumaas ang kamay niya para
hawakan ang tattoo nito.

When her finger touched his tattoo, he groaned and Virgo saw how Lucien's knuckles
fisted.

Mas lalong naging makisig ang binata sa paningin niya. His tattoo hugged his back
muscles, up to his shoulder blades and down to his lower sexy back.

Parang may sariling isip ang katawan niya. Inaakit siya ng tattoo na iyon para
lumapit at ilapat doon ang mga labi niya.

Narinig niyang dumaing si Lucien ng hawakan niya ang magkabilang beywang nito at
hinalikan niya ang likod nito. Then Virgo trailed her tongue on his tribal tattoo
that leads to his nape.

"Virgo." Lucien's voice sounds tortured.

Tumigil siya sa ginagawa at humarap sa kanya si Lucien. Madilim ang mukha nito.

"Bakit mo ba sa'kin ginagawa 'to?" Tanong nito habang masamang tingin ang ipinukol
sa kanya. "Tinutulak mo ako palayo pero kakabigin din pabalik? Ano ba ang problema
mo? Ano ba ang gusto mo?"

Nagbaba siya ng tingin. Hindi niya masasagot ang tanong nito dahil kahit siya,
hindi niya alam ang sariling gusto.

"Bring me home, Lucien." Pabulong na sabi niya.

"Fine."

Pinag-suot siya nito ng t-shirt na pag-aari nito dahil wala siyang damit na pang-
itaas dahil hindi niya alam kung saan nito inilagay iyon ng hubarin nito iyon
kanina.

Nang matakpan na ang pang-itaas niyang katawan, hinawak siya nito sa pulsohan at
hinila palabas ng silid.

NAGPASALAMAT si Virgo kay Lucien ng huminto ang sasakyan nito sa labas ng bahay
niya. It's already past midnight kaya madilim na madilim na talaga. Lumabas siya ng
sasakyan ni Lucien at napasinghap siya ng makalabas siya ay biglang naroon na si
Lucien sa tabi niya.

Umuklo siya para tingnan ang driver seat pagkatapos ay ibinalik niya ang tingin kay
Lucien.

"'D-Di'ba nasa loob ka kanina?" Manghang tanong niya.

Hinawakan ni Lucien ang kamay niya. "I move fast, Virgo."

Iginiya siya nito patungo sa pinto ng bahay niya.

Virgo took out the key from her bag and then used it to open the door. Nang
mabuksan ang pinto, kaagad siyang pumasok at binuksan ang ilaw sa loob ng bahay.

Natigilan siya ng hindi maramdaman ang presensiya ni Lucien, kaya naman nilingon
niya ang binata.
Kumunot ang nuo niya ng makitang nakahawak lang ito sa hamba ng pintuan at
nakatingin sa kanya.

"Anong ginagawa mo riyan?" Naguguluhang tanong niya. "Ayaw mong pumasok? I could
make you a coffee before you drive home."

Tumikhim si Lucien at tiningnan ang hamba ng pinto pagkatapos ay ibinalik sa kanya

ang tingin. "I, ahm, i can't get in."

Mas lalong lumalim ang gatla sa nuo niya. "Ano? Bakit? Kasya ka naman siguro sa
pinto na yan."

Naglakad siya pabalik sa pinto at hinawakan ang kamay ni Lucien. "Get in."

Nagpakawala ng isang malalim na hininga si Lucien at dahan-dahang humakbang

papasok.

A wide smile appeared on Lucien lips when he finally enters her home. Napailing-
iling nalang si Virgo. Kung maka-ngiti ito parang nanalo sa lotto.

"Thanks for letting me in." Sabi sa kanya ni Lucien.

Weirdo. "Yeah. Sure." Isinara at ini-lock niya ang pinto pagkatapos ay tinuro niya
ang sofa. "Upo ka muna. Ipagtitimpla lang kita ng kape—"

"No need." Sansala nito at bumalik sa pinto at binuksan iyon. "Aalis na ako."

Napapantastikuhang tumingin siya kay Lucien na lumabas na ng bahay niya.

"Lock the door." Sigaw ni Lucien bago ito pumasok sa sasakyan nito at pinaharurot
iyon paalis.

Mabilis namang isinara ni Virgo ang pinto at ini-lock. Halos tumakbo siya patungo
sa silid niya sa ikalawang palapag.

Mabilis siyang nahiga sa kama at nagkumot. At dahil nag-iisa nalang siya,

nararamdaman niya ang takot na unti-unting kumakain na naman sa buong pagkatao
niya. Kailangan niyang makatulog! Mababaliw siya sa kakaisip sa mga kinatatakutan
niya! Walang Lucien na mag-a-alo sa kanya.

Kaya naman inabot niya ang sleeping pills sa bed side table at uminom niyon ng
isang tableta. Minuto lang ang binilang niya bago niya naramdaman ang gamot. Her
eyes slowly dropped and seconds later, she was already fast asleep.
At dahil sa gamot na ininom nito, hindi nito nakita ang pulang mga mata na
nakamasid rito mula sa teresa ng kuwarto.

BAGO pumasok sa opisina si Lucien, pinatawag siya ng kaniyang ama. Kaya narito siya
ngayon sa library nito para alamin kung ano ang kailangan nito.

"Dad."

Iminuwestra ng kaniyang ama ang kamay sa upuan na nasa harap ng mesa nito. Mukhang
maghabang usapan ito.

"Upo ka, Lucien."

He sat on the chair and waited for his father to speak.

"Parami na sila ng parami." Panimula nito. "Last night, isang bahay ang pinasok ng
mga rogue at pinatay ang lahat ng nakatira roon. Kahit 'yong sanggol, hindi nila
tinira." Tumingin ito sa kanya. "Do you see what's wrong in that information?"

He nodded. "Rogues' will not enter a house. They are mindless creature who only
knows two things, death and blood." Bumuntong-hininga siya. "At saka, hindi tayo
makakapasok sa isang bahay hangga't hindi tayo bukal sa loob na pinpapasok ng may-
ari. At para pasukin nila ang isang bahay, ang ibig sabihin no'on ay may komo-
kontrol sa kanila para gawin 'yon. Pero sino?"

"Yan ang gusto kong alamin mo." Anito na ikinatigil niya.

"But dad, I'm working—"

"No buts." Sansala nito sa sasabihin niya. "Mas mahalaga ito para sa kapakanan ng
lahat. Ayaw kong masira ang peace treaty na pinaka-iingatan ng mga kalahi natin.
Ayoko nang bumalik sa panahon na tinutugis tayo. Kaya naman, kailangan mo munang
ipagpaliban ang kasunduan natin. Pansamantala Lucien, kalimutan mo muna si Virgo."

Walang buhay siyang natawa. "Sa tingin mo kaya ko siyang kalimutan ng ganoon-ganoon
na lamang?" Tinuro niya ang puso. "I can feel it dad. I'm changing back to my old
self. You see, i bit Virgo for three times yesterday and i controlled it. Hindi
lumabas ang halimaw na 'yon. Hindi siya nagparamdam. Kampante ako ng kapag palagi
ko lang kasama si Virgo, magiging maayos na ako—"

"Anong gagawin mo kapag may mga rogue na pumasok sa bahay ni Virgo at patayin
siya?"

His eyes turn bloody red.

"I thought so." Anang ama niya habang nakatingin sa mga mata niya. "Alamin mo kung
sino ang komo-kontrol sa mga rogue. Magiging madali lang 'yon sayo. Alamin mo at
sugpuin mo. Para sa lahat ng inosenteng tao na madadamay at para na rin kay Virgo."

Bagsak ang balikat na sinapo niya ang mukha. Fuck!

"Makakasama mo si Lucan at Lucca sa misyong ito." Sabi ng ama niya.

Bumuga siya ng marahas na hangin. "Sino ang papalit sa akin bilang CEO ng Kallean
Financial Firm?"

"Ibabalik ko si Leo Guano."

"So what?" Mapakla siyang ngumiti. "I'm a rogue hunter again?"

His father nodded. "Welcome back, Lucien."

Hindi makapaniwalang napailing-iling siya at lumabas ng library. Nagtungo siya sa

kaniyang silid na naroon pa rin ang mabangong halimuyak ng dugo ni Virgo.

"Fuck!" He cursed as he takes off his suit.

Nang mahubad niya ang damit, inilabas niya sa closet ang dark faded jeans, black t-
shirt and his black leather jacket. Isinuot niya ang mga 'yon at sa ilalim ng
closet, natatabunan ng mga damit niya, kinuha niya ang espada na gamit niya noon sa
pagkitil ng buhay ng mga rogue.

Lucien put the sword on the scabbard and strapped it on his back. Napangiti siya ng
makita ang sarili sa salamin. He looks like a rogue hunter again. Just like before
he met Virgo. Before Virgo destroyed him three years ago.

A/N: Last update. HINDI KO ALAM kong maahabol pa ng isang chapter. Hehe. Hindi ako
mangangako pero gagawin ko ang makakaya ko para may maihabol akong isa pang
chapter.

=================
CHAPTER 10 - Return

CHAPTER 10 - RETURN

NANG pumasok si Virgo sa opisina, laking gulat niya ng makita ang Tito Leo niya sa
loob ng CEO Office. Nasaan si Lucien? Iyon kaagad ang unang pumasok sa isip niya ng
makita ang Tito niya.

"Tito?" Paninigurado niya.

Her uncle looked up at her. "Oh. Hello there, Virgo." Ngumiti ito. "Kumusta ka na?
Buti naman hindi ka tinanggal sa trabaho."

"Ikaw ang kumusta, Tito?" Balik tanong niya. "Saan po kayo nagpunta? Nag-alala po
sa inyo si Lea."

Her uncle just smiled. "May convention akong pinuntahan." Simpling sagot nito.

"Anong nangyari kay Lu-Sir Lucien?" Tanong niya na hindi nakapagpigil.

Her uncle shrugged. "Hindi ko alam. Bakit mo naitanong?"

"Wala naman po. Sige po. Magta-trabaho na ako." Isinara niya ang pinto ng opisina
ng CEO at nagtungo sa mesa niya.

Naguguluhan siya ng maka-upo sa mesa niya. Nasaan si Lucien? Bakit ang tito na niya
ang CEO ulit? Wala namang sinasabi si Lucien kagabi nuong ihatid siya nito sa bahay
niya. Wala ba talaga siyang halaga rito para hindi magsabi sa kanya na hindi na ito
ang CEO? At 'yong nangyari sa kanila. Ano 'yon? Isang biro lamang?

Parang pinipipit ang puso niya sa sobrang sakit. Biniro lang ba siya ni Lucien? Was
that all a lie too? Buti nalang pala at hindi niya ibinigay ang pagkababae niya
rito kagabi. In the back of her mind, alam niyang mangyayari ito kaya hindi siya
bumigay kagabi. At wala silang relasyon si Lucien kaya sino siya para question-nin
ang pagkawala nito?

They just kissed and ... touched.

Oh god...

Huminga siya ng malalim at inihanda ang sarili na harapin ang buong araw. Parang
biglang sumama ang pakiramdam niya bigla. Naiinis siya kasi may ganoong epekto si
Lucien sa kanya.

"Virgo." Anang boses ng Tito niya.

Tumingin siya sa pinto ng CEO's office kung saan nanggaling ang boses. "Yes po,
Tito?"

A smile appeared on his lips. "Nag-agahan ka na ba? Kung hindi pa mag-order ka na,
ako nalang ang magbabayad."

Tumango siya. "Okay po."

"O sige. Huwag magpapagutom." Pagkasabi niyon ay bumalik ito sa loob ng opisina.

Sa ilang araw na si Lucien ang boss niya, nasanay na siyang hindi ito lumalabas ng
opisina at palaging madilim sa loob. Pero ngayon, nakabukas lahat ng kurtina at
sobrang liwanag. Nakakapanibago lang.

Nang sumapit ang uwian, walang buhay na umuwi si Virgo. Ipinarada niya ang sasakyan
sa labas ng bahay. Twilight is coming. Wala na ang araw sa kalangitan pero
maliwanag pa rin. Virgo went inside her house with a heavy feeling. Pakiramdam niya
magkakasakit siya.

Virgo was already in the middle of the staircase when she heard a knock on the
door. Mabilis siyang naglakad pabalik sa pinto at binuksan iyon.

Virgo's eyes widen in shock when she saw the man that'd been occupying her mind the
whole day. "Lucien..."

Lucien instantly hugged her and roughly pinned her on the nearest wall and in an
instant, his lips were kissing and nipping hers.

Virgo moaned at the rough touched of Lucien's lips. Ang mga halik nito ay parang
sabik na sabik sa kanya. Lucien kissed her deeply, roughly and passionately at the
same time. Ganun din naman siya. Inilagay niya sa halik niya ang nararamdaman. Her
need and desire for him. The depressesion she felt earlier when she didn't see him.
She put all that in the kiss.

Ang mga kamay nito at naglalakbay sa bawat parte ng katawan niya. And when his hand
reached her thighs, he gripped them and pulled her up. Virgo instantly wrapped her
legs around Lucien's waist.

Mas lalong lumalim ang halikan niya. Virgo was shamelessly rubbing her covered
mound against his crotch making Lucien moan. As their kiss intensified, Lucien's
hand where on her breast ... palming and massaging them and making her moan in
pleasure.
Lucien's lips moved down to her neck, his tongue were licking, nipping and sucking
her skin making her moan loudly.

"Ohhhhh..." Virgo fisted a handful of Lucien hair when he scrapped his teeth
against her neck.

Nagsitayuan ang balahibo niya sa ginawa nito. Parang mas dumadagdag pa iyon sa
masarap na sensasyong nararamdaman niya. And then a sharp thing pierced her skin
making her so wet and needy. Wala siyang sakit na maramdaman. Kasalungat ang
nararamdaman niya sa mga sandaling iyon. She wanted Lucien to fill her, to own her
and to claim her. In that moment as Lucien sucked her neck, Virgo wanted to
surrender and let Lucien take all of her.

"Ohhhh..." daing niya ng lumayo si Lucien sa leeg niya para titigan siya ng matiim.
"Lucien..."

Lucien softly cupped her face. "God... i miss you so much..." He kissed her again.
"Not seeing you... not smelling you...it's a fucking torture." Pinaulanan siya ng
halik sa buong mukha ni Lucien na para bang sabik na sabik talaga ito sa kanya. "I
miss you, Virgo. I fucking miss you, baby."

Niyakap siya nito ng mahigpit at ganoon din naman siya. "Na miss din kita, Lucien."

Lucien chuckled. "Yeah? You miss me too, honey?"

Tumango siya. "Oo."

Naglakad ito patungo sa sofa habang siya ay nakapulupot pa rin ang mga binti sa
beywang nito. Umupo ang binata sa sofa at siya naman ay sa kandungan nito.

Habang nakaupo at hinihimas ni Lucien ang gilid ng beywang niya, hinahalik-halikan

naman niya ang leeg nito at kinagat kapagkuwan.

Lucien chuckled. "That would be better if your fangs can pierce my neck."

Siya naman ang natawa. "I'm not a vampire, moron." She joked and rested her head on
Lucien's shoulder.

Tumaas ang kamay ni Lucien patungo sa hook ng bra niya at parang nilaro-laro iyon
ng mga daliri nito.

"Do you believe in Vampires, Virgo?" Tanong ni Lucien kapagkuwan.

The memory of that night three years ago flashed through her eyes. That killer. His
red eyes. The blood on his chin, hands, clothes. And then those sharp teeth...

Marahan siyang umiling. "Hindi. They're just myth." Tanggi niya sa kaniyang nakita.

"Oh, okay." He sounds disappointed then he took a deep breath. "What if you found
out that they are real? Paano kung may makita kang isa? Hindi lang basta nakita,
nakausap mo pa. Example, ako. What if you found out that i am a vampire? Anong
gagawin mo?"

"I'll run as fast as i can." She answered, honestly.

Lucien went rigid. "Tatakbo ka? Paano kung habulin kita? Hindi mo man lang ba
papakinggan ang paliwanag ko? Hindi mo man lang ba susubukang intindihin kong ano
ako?"

Umayos siya ng pagkakaupo sa hita ni Lucien at tumingin sa mga mata nito. "Saan ba
nanggagagaling iyang mga tanong mo sa'kin?"

Nag-iwas ng tingin si Lucien. "Nothing. Just curious."

"Okay." Humilig siyang muli sa balikat nito. "Bakit pala si Tito Leo na ulit ang
CEO?"

Inililis pababa si Lucien ang damit niya at hinalikan ang balikat niya. "May
pinapagawa lang si Daddy sa'kin."

"So, hindi ka na babalik sa pagiging CEO?" Tanong niya samantalang ang gusto niyang
itanong ay kung makikita pa ba niya ito sa opisina.

"Hindi na." Ang leeg naman niya ang hinalikan nito.

"Ganoon ba?"

"Yes."

Sadness coated her being. "H-Hindi na kita makikita?"

Napasinghap siya ng bigla siyang ihiniga si Lucien sa sofa at kinubabawan.

"Lucien—"
He captured her lips. "You'll see me every night. Pagkauwi mo rito sa bahay mo,
nasa labas na ako. Naghihintay sayo." Hinaplos nito ang pisngi niya. "I can't bear
not to see you every day. Mababaliw ako, Virgo."

Her heart melted. "Talaga? Magiging busy ka ba?"

"Kind of."

"Ano ba ang gagawin mo?"

"I'm gonna hunt someone."

Her eyes widen. "What?"

Lucien smiled. "May pinapahanap lang sa'kin si Daddy."

"Ah. Sino ba ang—"

"Lucan is here." Biglang sabi ni Lucien na nakatingin sa nakabukas na bintana

katabi ng pinto.

She looked at Lucien, baffled. "Ha? Teka, paano mo nalaman na narito siya? At b-
bakit siya narito?"

Sa halip na sumagot, umalis sa pagkakakubabaw sa kanya si Lucien at naglakad

patungo sa pinto at binuksan 'yon.

Napasinghap si Virgo ng bigla nalang niyang nakita si Lucan na nakatayo roon!

Sigurado siyang wala doon ang binata nang buksan ang pinto ni Lucien.

Bumangon siya sa pagkakahiga sa sofa at naglakad palapit sa magkapatid na pabulong

na nag-uusap.

"Halika na. Mag-umpisa na tayo." Narinig niyang sabi ni Lucan ng makalapit siya.

Lucan turned to her and hugged her tight. "I'll see you tomorrow. Close all the
windows and all the doors. Kapag may nag doorbell o kumatok na dis-oras na nang
gabi, huwag mong bubuksan kahit ako pa 'yon."

Fear spread through her. "Tinatakot mo naman ako, Lucien, e."

Lucien just smiled at her. "See yah, Virgo."

"Ahm, okay."

Hinintay ni Virgo na may marinig na papaalis na sasakyan pero wala siyang narinig.
Did they look for that person on foot? Napailing-iling siya ng ma-weirdo-han sa
sariling katanungan. Napaka-imposible naman kasi. Kung maghahanap ka ng tao,
gagamit ka ng sasakyan.

Isinara niya ang pinto at ini-lock. Sinunod niya ang sabi ni Lucien na pati mga
bintana ay isara. 

Hindi na siya naghapunan. Dumeretso na siya sa kuwarto niya. Pagkatapos magbihis,

tinungo niya ang pinto ng terrace para isara iyon. Ganoon na lamang ang
panghihilakbot niya sa takot ng makita ang pamilyar na mukha ng lalaking pumatay sa
mga magulang niya! Nakatayo ito sa railing ng terrace at nakatingin sa kanya.

Nanginginig sa buong katawan niya sa takot ng makita ang mapupula nitong mga mata.
Hindi tulad ng una niya itong nakita noon, wala itong dugo sa kahit na anong parte
ng katawan. But Virgo can see his fangs peaking on his thinned lips.

Then he started walking towards her.

"Oh...god..." nabitiwan niya ang pinto ng terrace at umatras. "No... no... please."
Tears stream down her eyes. "Huwag kang lalapit sakin. Huwag... please... don't.
No..."

Tumigil lang ito sa paglalakad ng makalapit sa pinto ng terrace. Parang may

pumipigil ditong makapasok sa loob. Galit na pinagsusuntok nito ang hamba ng pinto
pero hindi iyon nasira. His fist just bounced back.

"Fuck!" His bloodshot red eyes held fury in their depths as he looked at her. "I'll
be back, Virgo Guano. And even your precious Lucien Kallean cannot protect you from
me." He sneered at her making her crazy with fear. His fangs were on show and she
was trembling.

She doesn't believe in vampires ... but she does now. Ayaw lang niyang aminin na
sarili na may mga ganoon uri ng nilalang sa mundo. Mga nilalang na kayang-kayang
pumatay ng tao na hindi man lang nakakaramdam ng konsensiya.

Mabilis na naglakad palayo ang lalaki at ng nakarating ito sa railing ng terrace,

tumalon ito sa ibaba.

Pilit siyang tumayo kahit nanginginig ang tuhod niya at isinara ang pinto na
patungong terrace. She went to her bed with a trembling body.

Buhay siya! Buhay ang lalaking 'yon!

NAPATIGIL sa pagtakbo ng mabilis si Lucien ng makaramdam ng kakaiba. Napalingon
siya sa dereksiyon ng bahay ni Virgo.

"What happened?" Tanong ni Lucan sa kanya na tumigil rin sa pagtakbo.

He looked at his older brother. "Something is off." Mariin niyang ipinikit ang mga
mata at nakiramdam. "Hindi mo ba maramdaman?"

Lucan looked at the dark clouds in the sky. "I can feel it in my gut."

Napakislot si Lucien ng bigla niyang naramdaman ang emosyon ni Virgo. Alam niyang
sa dalaga iyon dahil tinatawag nito ang pangalan niya. Now that he have drank her
blood, madali nalang na maramdaman niya ang nararamdaman nito kahit pa malayo ang
dalaga.

Lucien turns to the direction of Virgo's house and ran so fast, only his kind can
see him.

Madali siyang nakarating sa bahay ni Virgo. Lucien hastily climbed the terrace.
Nang makarating sa taas, natigilan siya. Hindi lang ang mabangong amoy ng dugo ni
Virgo ang naamoy niya. There's something different. Someone has been here.

Mabilis na lumapit si Lucien sa pinto ng terrace at kaagad niyang nakita si Virgo

na nanginginig sa takot. Shit!

Using his ability to move things, tinanggal ni Lucien ang pagkaka-lock ng pinto
pagkatapos ay pumasok siya sa loob. He saw Virgo trembling.

Mabilis niyang tinanggal ang pagkaka-strap ang espada sa likod niya at niyakap ang
dalaga.

"L-L-Lucien?" Nginginig ang boses nito.

"Virgo." He hugged her so tight. "Nandito ako."

"N-Nandito s-siya." Umiiyak na sabi nito. "N-Nandito siya. B-Buhay ang l-laking 'y-
yon." Her fear was suffocating him. "B-Babalik s-siya."

Napatitig siya sa kapatid niya na nasa labas lang ng terrace at nakatingin sa

kanya. "Look for him."

Lucan nodded and jumped off from the terrace. Siya naman ay niyakap ng mahigpit ang
dalagang nanginginig sa takot.

Holy hell! What is happening? Hindi puwedeng bumalik ang lalaking kinatatakutan ni
Virgo dahil matagal na niyang tinapos ang buhay nito. Kaya napaka-imposible!

=================

CHAPTER 11 - Memory

CHAPTER 11 - Memory

NAGISING si Virgo na parang may mabigat na bagay na nakadagan sa tiyan niya. Nang
tingnan niya kung ano 'yon, nakita niyang isa iyong braso. She quickly looked at
her side. Nang makita si Lucien, nakahinga siya ng maluwang.

Akala niya kung sino.

Napatingin sa Virgo sa teresa. Nilukob na naman ng takot ang puso niya pero ng
maalalang narito si Lucien sa tabi niya, nakaramdam siya ng tapang.

Speaking of which, kilala ng lalaking 'yon si Lucien.

Napatitig siya sa maamong mukha ng binata na mahimbing na natutulog. Hindi raw siya
mapo-protektahan kahit na si Lucien pa ang mag protekta sa kanya. Anong ibig
sabihin no'n? Bakit kilala ng lalaking 'yon si Lucien?

Huminga siya ng malalim at maglakad palapit sa pinto ng teresa na natatakpan mg

malaking kurtina. Humugot muna siya ng isang malalim na hininga at mabilis na
binuksan ang kurtina.

Sunshine greeted her.

"Fuck!" Lucien voice cursed.

Mabilis niyang nilingon ang binata. Napakunot ang nuo niya ng makitang nasa sulok
ito ng silid niya na hindi tinatamaan ng araw at ginagawang panangga sa liwanag ang
kumot niya.
"Ano ba ang ginagawa mo?" Nagtatakang tanong niya sa binata na parang gustong
patayin ang araw.

"Close that fucking curtain, Virgo!" He shouted at her.

"What?" Her frown deepened. "Ano ba ang problema mo?"

"Close the curtain. I'm allergic to sun. Damn it!" Anito na ikinataas ng kilay
niya.

"Allergic to what? Sun? Nagbibiro ka ba?"

"Just close it. Damn it!"

Nakikita ni Virgo na talagang natatakot ito na masilayan ni haring araw ang balat
nito kaya isinara niya ang kurtina at naglakad pabalik sa kama.

"Allergic ka sa araw?" Ulit niya na parang napapantastikuhan.

Lucien went back to bed and lie there again. "Yes. I am."

"Kaya palaging madilim sa opisina mo noon?" Tanong niya ulit.

"Oo. 'Yon ang dahilan." Dumapa ito sa kama at ipinikit ang mga mata. "I'm sleepy.
Magmamadaling araw na ako nakatulog kagabi."

Tumabi siya ng higa rito. "Bakit naman?"

"Binantayan kita." Sagot nito na nakapikit pa rin.

Her heart warmed. Parang may humaplos sa puso niya. Binantayan siya nito kagabi?
How sweet. Pero paano ito nakapasok. Nasisiguro niyang nakalock ang pinto— baka
hindi niya na-i-lock ang pinto ng terrace sa sobrang takot kagabi. Mabuti nalang
bumalik si Lucien at sinamahan siya.

Hinaplos niya ang buhok ni Lucien at tipid na ngumiti. She can't help but to fall
for this man. Nakakatakot ang isiping mahulog kay Lucien Kallean, pero mapipigilan
ba niya ang sariling damdamin? Mapipigilan ba niyang hindi tumibok ang puso niya
para sa binata?

Napailing-iling siya sa tinatakbo ng isip. Kaya para hindi siya mas lalong mag-i-
isip ng kung ano-ano tungkol sa nararamdamn niya kay Lucien, lumabas siya ng silid
at nagtungo sa kusina. Hindi siya natatakot kasi umaga naman.
Nagluto si Virgo ng agahan nila ni Lucien. Pinagtimpla din niya ng kape ang binata.

Inilagay niya ang tuna sandwich, bacon, omelet, pancakes, kape ni Lucien at hot
chocolate niya sa tray at bumalik sa kuwarto niya.

Lucien was still sleeping so she put the tray on the bed side table. Kating-kati
siyang buksan ang mga kurtina sa kuwarto niya para lumiwanag pero naisip niya si
Lucien. Baka bigla na naman itong magising.

Virgo really thought that Lucien is asleep, so when he spoke, she jolted in shock.

"Is that breakfast?" Lucien asked in a sexy sleepy voice, his eyes still close.

"Yes."

His eyes slightly cracked opened and looked at her. "Pinagluto mo ako ng agahan?"

Tumango siya.

Biglang bumangon ang binata na ikinagulat niya. Ang bilis ng kilos nito na halos
hindi na makita ng mata niya.

Masayang kumakain si Lucien habang nakatalikod sa kanya. Walang itong suot na pang
itaas kaya naman nasilayan na naman niya ang nakakaakit nitong tattoo.

Virgo trailed her finger on his tribal tattoo. Naramdaman niyang natigilan si
Lucien kapagkuwan ay pinagpatuloy din ang pagkain.

"Parang gustong-gusto mo ang tattoo ko." Sabi nito. "Why?"

"It's cool." Simpling sagot niya. "Ang ganda. Nakakahalinang pagmasdan."

Mapaklang tumawa ang binata. "Alam mo ba kung anong halaga ng tattoo na iyan?"

"Ano?" Tanong niya habang abala pa rin ang daliri niya sa tattoo nito.

"That tattoo is made to conceal the beast inside of me."

Napatigil siya sa ginagawa at napatingin sa binata na nakatalikod. "Anong ibig mong

sabihin?"
Humarap sa kanya si Lucien at hinawakan ang dalawa niyang kamay. "Virgo, something
lives inside of me. A monster. At ang tattoo na iyan ang isa sa mga pumipigil sa
halimaw na iyon na kumawala at manakit ng tao. Inilagay 'yan ni Daddy panigurado na
hindi siya lalabas. But from time to time, i can feel it. Nagiging okay lang naman
ako kapag nasa malapit ka o kapag nahahawakan kita at nayayakap."

Her face saddened. It's a metaphor. Alam niyang hindi literal na halimaw ang
itinatago nito sa loob. Maybe an attitude problem? Pero parang wala naman itong
halimaw na tinatago. The Lucien she came to know is sweet and hot and sexy and
sometimes, intense. Lalo na kapag magkalapat ang mga labi nila.

She softly cupped his face. "Ano bang klaseng halimaw ang mayroon ka?" She smiled.
"Tell me at nang mapatay natin ang halimaw na iyan."

Napailing-iling si Lucien at bumuga ng marahas na hangin. "You are not taking me

seriously, Virgo. I am fucking serious. There is a monster inside of me that wanted
to come out to own and claim you."

Virgo sighed. "What kind of monster?" Tanong niya. "Hindi kita maintindihan e."

Nagbaba ng tingin si Lucien. "Wala. Basta ayoko lang na dumating ang panahon na
tumakbo ka dahil nalaman mo ang tunay na ako."

"Ano ba ang tunay na ikaw, Lucien?" Naguguluhang tanong niya sa binata. "Hindi ba
katutuhanan ang pinapakita mo sa'kin ngayon?"

He runs his finger through his already messy hair. "You can't take the truth.
Matatakot ka at iiwan mo ako."

Virgo scoffed. "I can't take the truth? Matatakot ako at iiwan ka? Lucien, tatlong
taon na akong nabubuhay sa takot. Mula ng mamatay ang mga magulang ko, halos gabi-
gabi ay hindi ako mapakali. Takot akong lumabas ng bahay. I took pills just so i
could have a good night sleep. I have anxiety attack. Tumigil lang 'yon ng makilala
kita, Lucien. Kaya please, kung balak mo akong lokohin o paglaruan, spare me. I've
been through hell already. Huwag mo nang dagdagan pa."

Hinawi nito ang ilang hibla ng buhok na nakatabing sa mukha niya. "Virgo, i know
what you've been through—"

"No, you don't."

"Yes, i do." He looked deep into her eyes. "Kasi naroon ako ng mamamatay ang mga
magulang mo. After that incident in the bathroom on Leo Guano's house, i saw you
leaving. Sinundan ko kayo. And i witness it all. Kaya alam ko kung anong
pinagdaanan mo."

Virgo was confused, bothered and stunned at the same time. Lucien was there ...
that night.

She was breathing heavily. "Nandoon ka? Why didn't you call the police—"

"Alam kong alam mo na hindi kayang hawakan ng mga Police ang nangyari sa mga
magulang mo. So i take the matter to my own hand. Hindi ko nasagip ang mga magulang
mo, pero ikaw, nagawa pa kitang isagip mula sa lalaking 'yon. I pulled him away
from you and then shit happened."

Lucien cups her face with his palm and caressed her cheek. "I made you forget,
Virgo. I made you forget that night. And i want you ... to remember it now."

His eyes changes colors and Virgo felt like something hit her head. Hard.

Sinapo niya ang ulo na parang minamartilyo sa sakit. Blurred pictures are flashing
through her mind. The memories of the night her parents died. But no... hindi ...
imposible. Alam niyang nahimatay siya pagkatapos mawala ng lalaking iyon tapos
nagising siya sa Hospital. Pero ano itong mga memorya na pumapasok sa isip niya?
Hindi niya maipaliwanag.

And then the blurry pictures get clearer, she saw Lucien face covered in blood and
he is holding that guy's ripped open throat. Hindi siya puwedeng magkamali. Si
Lucien ang lalaking nakikita niya ngayon. He was biting ... no, attacking the man's
throat. Ripping it open. Mutilating him. Walang pinagbago sa mukha nito. Wala. Ito
parin ang Lucien na nakilala niya. Nothing change but his eyes ... they are not
gray anymore.... they were red. Just like that monster that killed her parents.

Virgo flinched when the memory bounced back and disappeared. Mabilis siyang
nagmulat ng mga mata at sumalubong sa paningin niya ang pulang mga mata ni Lucien
na matiim na nakatingin sa kanya.

"You..." she started trembling in fear. Hindi siya makagalaw sa kinauupuan niya.

Lucien smiled sadly; his sharp fangs were peeking between his lips. "Yes. Me. Can
you take me, Virgo?"

She didn't answer him. She didn't speak. Ginawa niya ang isang bagay na gusto
niyang gawin sa mga sandaling iyon, tumakbo siya palabas ng silid. Pero bago pa
niya mabuksan ang pinto, narinig niya ang pamilyar na baritonong boses ni
Lucien ... ang kaparehong boses ng lalaki na nagpatulog sa kanya tatlong taon na
ang nakakaraan.

"Sleep."
AGAD na nakita ni Lucien ang madilim na mukha ng ama niya ng makitang karga-karga
niya si Virgo sa mga bisig niya habang papasok sa kanilang bahay.

"I let her remember." Sabi niya sa kaniyang ama ng nasa sala na siya.

Tinitigan nito ang mukha ng dalaga na nasa bisig niya. "So, ano na? Natanggap ka
ba?"

"She ran."

"They all do." Anang ama niya at hinawakan ang nuo ni Virgo. "I can feel it. The
block that you made in her mind so she won't remember that night is fading away.
Fast. Baka bukas, pagkagising niya, naaalala na niya ang lahat ng nangyari sa
gabing iyon na itinago mo sa isip niya." He gave him a questioning look. "Want me
to strengthen the block?"

Umiling siya. "Huwag na. Hayaan mo siyang makaalala. I want her to remember me.
Nahihirapan na akong itago sa kanya ang tunay na ako."

His father nodded. "Kung iyan ang gusto mo, irerespeto ko. Pero sana hinintay mo
munang magka-isa ang katawan niyo at sambitin ang ritwal na salita na magbubuklod
sa inyong dalawa para tumakbo man siya, wala na siyang kawala sayo."

"Ayoko na siyang lokohin pa, Dad." His eyes saddened. "Ayoko nang manipulahin siya.
Ayoko nang pati emosyon niya ay pinakikialaman ko. Pagkagising niya, magpapaliwanag
ako. I'll come out clean. Pati ang mga pagmamanipula ko sa kanya, ipagtatapat ko."

Bumuntong-hininga ang ama niya. "Good luck with that. Paniguradong iiwan ka niya."
Tinaasan siya nito ng dalawang kilay. "Handa ka na ba?"

He shook his head. "Hindi."

"Maghanda ka na." Tinapik nito ang balikat niya at nauna nang umakyat sa hagdan.

He followed his father into the staircase. Nang makarating sa taas ng hagdan,
naglakad siya patungo sa silid niya at doon pinahiga si Virgo sa kaniyang kama.

Pinakatitigan niya ang dalaga. His heart is tightening inside his chest. When those
beautiful eyes of her open, he's doomed. Mangyayari na ang kinatatakutan niya. Pero
tama na ang pagtatago. Tama na ang kasinungalingan. Tama na. Ayaw na niya. Kung
mamahalin siya ni Virgo, gusto niya 'yong kusa nitong mararamdaman iyon at hindi
dahil iyon ang gusto niyang maramdaman nito.
Hinubad niya ang pang-itaas na damit at itinapon iyon sa sahig. Ang sinunod naman
niyang hubarin ay ang pantalon niya at ang sapatos na suot. Then he lay beside
Virgo ang hugged her so tight.

Ito ang huling pagkakataon na mayayakap niya ng ganito ang dalaga. Bukas, kahit
hindi pa nangyayari, alam na niya ang magiging reaksiyon nito.

And it scared him.

Nang maramdaman ni Lucien na may tao sa labas ng silid niya, umalis siya sa
pagkakahiga sa kama at lumabas ng kuwarto niya.

Lucan was there. Still on his hunting "uniform".

"That was an idiotic move, little brother." Lucan scolded him. "Bakit mo hinayaan
na maalala niya ang lahat?"

"Karapatan niyang malaman iyon." He sighed. "Nalaman mo ba kung sino ang nakita
niya kagabi?"

"Yes."

He gritted his teeth. "Is he a rogue?"

"Kinda." Lucan said with a shrugged. "He is like you, Lucien. Red eyes with a
tattoo on his back to conceal the beast. Mukhang hindi ka pala nag-iisa tulad ng
akala natin."

His mouth was agape. "Anong pangalan niya?" Gusto niyang malaman ang pangalan ng
lalaking gustong manakit kay Virgo. "I will tear him to pieces if he ever hurt
Virgo." He said in a menacing voice.

Lucan shook his head. "No. Hindi mo siya puwedeng galawin Lucien." His eyes held
disapproval. "His family is one of respected and feared coven. So back off, little
brother."

"Ganoon din naman ang pamilya natin. Nirerespito at kinatatakutan din naman tayo,
ah. Sino siya para magpasindak tayo ng ganoon-ganoon nalang?" Galit na sabi niya.

"He is Vixor Mikhael Simonides, the Prince of the Royal Coven of Simonides."

=================
CHAPTER 12 - Dream

CHAPTER 12 - DREAM

VIRGO knew that she is dreaming. Alam niya kasi nakikita niya ang sarili niya sa
mismong lugar kong saan sila bumunggo at nakita niya ang kaniyang mga magulang na
halos hindi na niya makilala ang mga katawan.

But this time, it's different. Iba ang pangyayari na nakikita niya. She is looking
at herself shrieking in terror.

"No!" Sigaw ni Virgo habang nanginginig sa takot ang buong katawan. "H-Hindi— hindi
puwede... mommy?! Daddy?!"

Ang babae na siya sa kaniyang panaginip ay naglalakad patungo sa mga magulang niya
pero hinarang ito ng lalaki na puno ng dugo ang mukha at damit na suot.

"B-Bitiwan—"

"Shhh... tumingin ka sa akin, Virgo."

Tumingin naman si Virgo sa lalaki at kita niya ang takot na bumalatay sa mukha ni
Virgo ng makita ang pulang mga mata ng lalaki.

"H-Halimaw... halimaw!" Sigaw ni Virgo at tumakbo palayo sa lalaki na ngayon ay

kitang-kita na niya ang mukha.

Pero hindi nakatakas si Virgo. Niyakap siya ng lalaki para pigilan siya at niyapos
ang siya.

"Shhhh!" Hinaplos ng lalaki ang pisngi ni Virgo. Virgo shrink away from the man's
touched.

"A-Anong ginawa mo sa mga magulang ko?" Nanginginig ang boses na tanong ni Virgo
habang walang patid pa rin sa paghagulhol nito sa sobrang takot na nararamdaman.

Habang pinapanuod ang sarili. Naawa siya. Heto siya tatlong taon ang nakaraan. Ito
ang tagpo na pilit niyang kinakalimutan. Ito ang mga memoryang palaging nagbibigay
sa kanya ng bangungot.

Patuloy na hinaplos ng lalaki ang pisngi ni Virgo. "Pinatay ko sila... inilalayo ka

nila sa akin. Hindi ko sila hahayaan. Nakakabaliw ang kagandahan mo. Nababaliw ako
sayo. Ang ganda mong iyan ang nakakuha sa interes ko. At ang bango-bango mo pa.
Pinatay ko lang naman ang mga magulang mo dahil sagabal sila sa mga plano ko
sa'yo."

Ngumiti ang lalaki at halos mabuwal si Virgo sa kinatatayuan ng makita ang dalawa
nitong matatalas na ngipin na sumisilip sa bibig nito.

"A-Anong... b-bakit mo ginawa—"

"Para magkasama tayo, Virgo." Inilapit nito ang bibig sa bibig ni Virgo at pilit na
hinahalikan ang babae. Mariin na itinikom ni Virgo ang bibig. Kahit anong pilit ng
lalaki, hindi nito binuksan ang bibig.

And then it happened. She saw a man pulled out the monster away from Virgo.

And that man was Lucien!

Hinawakan ni Lucien ang lalaki sa leeg at bumabaon ang kuko ni Lucien sa leeg nito.
Si Virgo naman ay humarap sa dalawang lalaki na naglalaban. Nakanganga lang siya
habang nakatingin sa dalawa.

Lumaban ang lalaki. Nakikita niyang mas malakas ito kaysa kay Lucien. Ang
mahahabang kuko ng lalaki na puno ng dugo ay bumaon din sa balikat ni Lucien.

Lucien throws the man away. But the man was fast. In a blink of an eye, he was
behind Virgo and was about to bite her neck when an invisible force hit him.

"Run!" Sigaw ni Lucien kay Virgo. She can see that his eyes were black, not like
the other who has red eyes. "Tumakbo ka na!"

Bago pa siya makahakbang, nakabawi na ang lalaki at hinawakan siya sa kamay at

akmang ibabaon nito ang matatalim na pangil ay biglang nakalapit si Lucien sa kanya
at ipinasok ang kamay sa loob ng nakabuka nitong bibig at hinila ang lalaki palayo
kay Virgo.

Virgo can see blood dripping from Lucien's hand. Pero hindi papatalo ang lalaki.
The man twirls on the air and then grab Lucien's throat and attacked him.
Napasinghap siya ng makitang pati balat ni Lucien sa leeg ay nadala ng lalaki.
Lucien squirmed in pain as he clutched his neck.

The man punched and kick Lucien. Malalakas ang binibitawan nitong suntok at sipa.
Lucien's neck continues bleeding as the monster kicked and kicked him. And then the
monster dug his sharp nail on Lucien heart like he is carving it out and Lucien is
shouting in utter pain. Nang magsawa na ito sa ginagawa, binitiwan nito si Lucien
at naglakad ito pabalik kay Virgo na natulos sa kinatatayuan.

Nakita niyang napaatras si Virgo at tatakbo sana pero pinigilan ito ng lalaki sa
mga beywang.

"Saan ka pupunta?" Paanas na tanong nito. "Sasama ka sakin, Virgo. Magsasama tayo."

She was crying again. She felt hopeless. Ang tanging taong naroon –kung tao man ito
— na gusto siyang ipagtanggol ay nakahiga sa semento at naliligo sa sariling dugo
habang hawak nito ang leeg at dibdib na may malalim na sugat.

Virgo met Lucien's eyes. They were sad. Desperate. In pain. So much fear. Worry and
he looks so sorry.

Virgo sobbed as she begged to Lucien. "H-Help me. P-Please..." she raised her hand
and tried to reach him but couldnt. Malayo ito sa kanya. "Tulungan mo ako. P-
Please. H-Help... me."

Lucien looked down, avoiding Virgo's gaze.

Wala na. Wala na siyang pag-asa. Ihinarap siya ng lalaki at hinaplos ang pisngi
niya.

"Magsasama tayo, Virgo." Sabi ng lalaki. "Ikaw ang magiging prinsesa ko. Matutuwa
ka. Pangako 'yan."

Mas lalo pang humaba ang pangil nito at lumalapit na ang bibig nito sa leeg niya ng
makita niyang nakatayo si Lucien sa likod ng lalaki. He was bleeding, in pain and
weak but he still manage to stand up to try and save her.

Lucien met her gaze. "Run, Virgo. Run."

After those words came out from Lucien's mouth, Lucien gripped the man's neck then
ripped open the man's throat using his own set of sharp fangs. She was horrified at
the scene in front of her. Hindi lang iyon ang ginawa ni Lucien, ibinaon din nito
ang kamay sa loob ng dibdib ng lalaki. Lucien carved out the man's heart.

Sa harap niya mismo, nakita kung paano naging abo ang lalaki sa mga kamay ni
Lucien.

"T-Thank you." Nanginginig ang boses na sa Virgo ni Lucien.

Lucien cupped her face as his eyes flickered into another color. From pitch-black
to bloodshot red. Like that monster!

"No." Mabilis siyang napaatras. Napasinghap si Virgo ng nawala si Lucien sa harap

nito at pumunta ito sa likod ni Virgo.
Mabilis siyang humarap sa lalaki at nagtama ang mga mata nila. Natatakot na
humakban siya palayo rito. Papalit-palit ang kulay ng mga mata nito. Itim at pula,
saka itim na naman at pula na naman.

"Maaalala mo lang ang gusto kong ipaalala sa'yo." Lucien said while groaning.
Parang may nilalabanan ito na kung ano. He looks tortured. "I'll see you again,
Virgo." Pangako nito habang matiim pa rin na nakatingin sa kanya. "Promise."
Pagkasabi nito ay tuluyan nang naging pula ang kulay nang mga mata nito. "Sleep."

As Virgo in the dream lost consciousness, she came awake, gasping for air.

Mabilis na ipinalibot niya ang kaniyang mga mata sa silid na kinaruruonan niya. The
room is very familiar. It's Lucien's!

Tumigil ang mga mata niya sa binata na nakaupo sa couch na nasa may paanan niya at
nakatingin sa labas ng sliding window. Madilim na sa labas kaya nakabukas ang lahat
ng bintana ng silid.

Totoo ba talaga ang napanaginipan niya? Did Lucien really saved her from that vamp—
monster?

Bumangon siya at naupo sa gilid ng kama. Isang metro lang ang layo sa kaniya ni
Lucien. Alam niyang alam ni Lucien na gising na siya pero hindi pa rin ito
tumitingin sa gawi niya.

"Lucien..." sambit niya sa pangalan nito.

Lucien looked at her and her heart coated in fear when she saw Lucien's eyes. They
were red. Mabilis ang tahip ng dibdib niya habang nakikipagtitigan sa binata.
Nilalabanan niya ang takot na nararamdaman. Pilit niyang isinisiksik sa utak niya
na ito ang lalaking sumagip sa kanya. Ito ang lalaking tumulong sa kaniya sa
pinakamalagim na gabi ng buhay niya.

"Lucien—"

"Naalala mo na?" His eyes return back to gray. "Naalala mo na ba ako?"

Tumango siya. Ang mga mata niya ay nakatitig pa rin dito. "A-Anong nangyari, bakit
ngayon ko lang naalala?"

"Masyadong malagim ang gabing iyon para sayo. You're human. Mababaliw ka kung hindi
ko tatanggalin ang ibang parte ng memorya mo lalo na at nag-iisa ka na lang sa
buhay. I want to erase your memory in that whole night, pero baka hanapin mo ang
mga magulang mo. Kaya naman iniwan ko ang memoryang iyon sayo, bilang paalala sa
nangyari. Akala ko okay na 'yon. Akala ko magiging maayos ka na." Pagak itong
tumawa. "Hindi pa pala. Palagi kang takot at pakiramdam ko napakagago ko dahil
hindi kita nakayang protektahan ng gabing iyon pati na rin ang sarili ko. I am
supposed to be a rogue hunter. I kill their kind. I hunt them down. But look at
me." Natatawang idinipa nito ang dalawang braso. "I am a rogue myself. And that's
because of you."

Is he blaming me? Ano ba ang ginawa ko? And what is rogue?

"S-Sinisisi mo ba ako?" Kinakabahang tanong niya.

Mapakla itong tumawa at tumayo mula sa pagkakaupo sa couch. Naglakad ito palapit sa
kanya at siya naman ay napaatras patungo sa gitna ng kama. Ito naman ay iniluhod
ang kanang paa sa kama at dumukwang palapit sa kanya.

Virgo was breathing heavily in fear. She was almost panting. "D-Don't hurt m-me..."

Lucien smiled sardonically. "Hurt you? Sa tingin mo kaya ko yong gawin sa'yo? Virgo
naman. Hindi pa ba sapat ang mga nagawa ko para mawala iyang takot na nararamdaman
mo para sa akin? God... " puno ng pagsuyo na hinaplos nito ang pisngi niya. "Hindi
iyon ang una nating pagkikita, alam mo ba 'yon?

Nagtatanong ang mga mata niya kay Lucien.

"I first saw you when Leo Guano was appointed as the CEO of Kallean Financial Firm
and that was two years ago before Lea's brith day. Nagpa-party siya 'di'ba? Doon
kita unang nakita. Pero hindi kita nilapitan. I know who i am and i know who you
are. I am a vampire and you are a human. We don't collide. We don't mix together.
But still. I got really obsessed with you.

"Hindi ko alam kung anong mayroon ka pero hinahanap-hanap kita. Minsan pumupunta
ako sa bahay niyo para lang makita ka. Pero syempre, hindi mo ako nakikita. I'm
addicted to your smile. I'm addicted to your scent. I'm addicted to you. My father
forbids me to see you but hell, he can't stop me. Matigas ang ulo ko. Kailangan
kitang makita. Kailangan kung maamoy ang mabangong halimuyak ng dugo mo. Nababaliw
na ako sayo. Kaya naman ng matikman ko ang dugo mo sa unang pagkakataon, mas lalo
akong nabaliw. Kaya sinundan kita ng gabing iyon. That night change me for good. I
become the creature i loathe and hunt—"

"Dahil sa'kin?"

"It's my choice to save you—"

"By sacrificing yourself?"

Lucien nodded. "Nang marinig ko ang pagmamakaawa mo na tulungan kita. I just lost
it. I have to save you. Or I'll die trying."
Umangat ang kamay niya para haplusin ang pisngi nito pero mabilis itong umiwas.
Lucien was a blur. Napakabilis nitong kumilos. He was in front of her and the next
thing she knew, he was already back on the couch, sitting.

"Lucien—"

"No." He was shaking his head. "Don't touch me. This is all a lie. You are a lie."

Naguguluhang tumingin siya sa binata. "Ano ba ang pinagsasasabi mo? Hindi ako
sinungaling."

"But i am."

Mas lalong nagsalubong ang kilay niya. "Hindi kita maintindihan."

Puno ng pagsisisi ang mga mata nito. "I've been manipulating you. Your feelings for
me. Your emotion and desire for me was all a lie. I made it up—"

"No! That's not true!" Tanggi niya. "I'm in love with you Lucien!"

Lucien laughed sardonically. "Mahal mo ako kasi 'yon ang gusto kong maramdaman mo.
One of my vampire ability is to control someone's emotion and I've been controlling
yours. Those need, hunger, desire, attraction and love for me was my doing. I put
that in you. I let you feel it because I'm sick of watching you from a far. I'm
sorry." Lucien closed his eyes. "I'm gonna let you go now. I've gone too far. And
gusto ko lang naman magkagusto ka sa'kin pero sobra-sobra ang ginawa ko." Lumapit
ito sa kanya at dumukwang para halikan siya sa mga labi. "I'm sorry. I really am.
Hindi na kita ko-kontrolin pa, Virgo."

Marahas siyang umiling. "No! You are not controlling me!" She clung to his neck.
"No. You're not. Totoo ang nararamdaman ko para sayo. Kung kino-kontrol mo ako,
bakit kita pinatigil ng gabing iyon? Bakit naguguluhan ako? Bakit malakas ang tibok
ng puso ko? What I feel for you is genuine, Lucien—"

"I control emotion, Virgo, and part of that is your heart beating for me. But you
still have a free will. Pinaparamdam ko lang sa'yo ang gustong kong maramdaman mo.
Minsan nakakalimutan kong kinokontrol kita. Nakakalimutan kong kasinungalingan lang
pala. Doon pumapasok ang mga kaguluhan at katanungan sa isip mo. At kinuwetiyon mo
lang naman ang nararamdaman mo kapag wala ako sa tabi mo. Kasi wala ako roon para
imanipula ang emosyon mo. Remember Virgo, i am a vampire and i am a conniving
bastard. But this bastard loves you and i really am sorry."

Tears escaped her eyes. "Hindi iyon totoo." Halos magmakaawa ang boses niya. "Mahal
mo ako at mahal din kita, Lucien."

"Those words made me ache, Virgo." Lucien embraced her so tight and then he lets
her go. "You're free." He smiles sadly. "Ano ang nararamdaman mo para sakin,
ngayong hindi ko na hawak ang emosyon mo?"

Virgo went rigid.

Her tears stop falling, there's no reason to cry. Her heart stops beating so fast.
Everything is gone. Everything she felt earlier is gone. No ... not everything.
There's fear, anger, confusion and a very strange emotion that still clung on her
heart. Something is there... may nararamdaman siya habang nakatitig sa abuhing mga
mata ni Lucien.

Pero hindi sapat ang nararamdaman niyang iyon para maibsan ang galit na
nararamdaman.

Pabagsak siyang naupo sa kama. Naaalala niya ang nangyari sa kanila. The kisses.
The hugs. The intimate touching. Pero para nalang siyang nanunuod ng isang pelikula
na siya ang bida.

"Wala na ba?" Tanong ulit ni Lucien sa kanya.

She gritted her teeth as anger spread through every fiber of her being. Pinaglaruan
siya nito! Minanipula para ano?! Akala niya totoo! Isang huwad na pag-ibig pala ang
naramdaman niya.

Galit siyang umalis sa kama at pinagsasampal si Lucien. Wala siyang pakialam kung
pula man ang mga mata nito. Wala siyang pakialam kong kaya siya nitong patayin.
Wala. Pinagbabayo niya ang dibdib ng binata hanggang sa nanakit na ang kamay niya.

She was crying and cursing him for manipulating her emotion. For controlling. For
lying to her. And for god knows what he'd done to her!

After punching his chest for multiple times ... she ran.

VIXOR tilted his head when he saw Virgo running away from Kallean's Mansion. Kanina
pa niya inaabangan ang paglabas nito. Salamat naman at hindi nakabuntot sa babae si
Lucien. He knew about Lucien and his rogue side. He is like him. But a bit
different. Lucien has conscience and he can control himself because of the ancient
tattoo on their back. But Vixor? He can control himself but he and conscience are
stranger to each other.

Mabilis ang sunod niyang naging kilos. He ran after her with a speed of lightning.
At nang maabutan niya ito, hindi niya hinayaang makalayo pa sa kanya ang babae.

Ipinilig niya ang ulo ng maamoy ang mabangong halimuyak ng dugo nito. Her scent as
a woman invaded her nostril, awakening the beast inside him. His fangs lengthen and
he is salivating.

Not yet...

He encircled his arms around her waist from behind making her gaped in shock and
then he whispered in her ear. "Sleep, ómorfos. You are coming with me."

A/N: Last update. See yah next week. Haha. Salamat sa pagbabas

=================

CHAPTER 13 - Sicily

CHAPTER 13 – Sicily

"READY the plane!" Sigaw ni Vixor ng makapasok siya sa mansiyon nila habang karga-
karga si Virgo. He plans to leave the country with this woman. A punishment for
Lucien Kallean.

His mother, Vixxa, gasped when she saw him carrying a woman in his arms. Alam niya
kung bakit ito napasinghap. Lahat yata ng tao sa mansiyon na ito ay kilala si Virgo
Guano. Who wouldn't? His twin brother never stops talking about her. Unfortunately,
he is dead now. Thanks to that fucktard Lucien Kallean.

"What is she doing here?" Her mother asked, confused. "Please, Vixor, ibalik mo
siya sa kanila. Hindi makakabuti sa iyo itong paghihiganti na gusto mo."

His eyes turn bloodshot red. Biglang umatras ang ina niya na parang natakot sa
kanya. Hindi parang ... takot naman talaga ito sa kanya.

He laughed sardonically. "Why, mama? Afraid of me?" He smirked at his mother. "Ikaw
ang may kagagawan sa akin nito. You should be proud. You and Papa. It's a success."

Guilt glimmered on his mother's eyes but it never made him pitied her. He hated his
mother.

 Nilampasan niya ang kaniyang ina at nagtuloy-tuloy siya sa silid niya. Idiniposito
niya ang babae sa kaniyang kama at nagtuloy siya sa banyo. He needs to freshen up.
He has plans for Lucien and he also has plans for the woman. They are going to pay
for his twin brother's death.

Walang saplot na lumabas siya ng banyo. Hindi niya alintana na may babaeng nakahiga
sa kama niya. Tulog naman e. He went to his closet and grabs a shirt and faded
jeans. And then he started packing for his and Virgo's trip.

Tumigil siya sa pag-iimpake ng may kumatok sa labas ng silid niya. By the smell
spreading in the air, Vixor already knew that it's his sister.

Pinagbuksan niya ito ng pinto. "Nabili mo na lahat?"

Tumango si Vixen, ang nakababata niyang kapatid na babae. "Here." May inabot ito sa
kaniyang maleta at sumilip sa loob ng kuwarto niya. "The Kallean will look for her,
you know."

He nonchalantly shrugged. "Good luck nalang sa kanila."

He rudely closed the door and continued packing again. It took him five minutes to
finish packing. He went to his mini-refrigerator in the corner of his room and
grabs a bottle of blood. Sa halip na gumamit ng baso tulad ng palaging sinasabi ng
kaniyang ina, he drank straight from the bottle. Mas masarap kapag ganito.

As he drunks the blood from the bottle, his eyes darted to the sleeping woman in
his bed. Hmmm. Maybe a nibble won't hurt.

Inilapag niya ang bote sa bed side table at umupo sa gilid ng kama. Hinawakan niya
ang kamay ng babae at inamoy ang palad nito. Hmmm... That smells good.

His fangs lengthen. Just a nibble. The tip of his fangs were already touching
Virgo's palm when someone knock on the door.

Fuck you!

Napipilitan siyang tumayo at naglakad patungo sa pinto. He was about to punch the
fucking face of the one who knock when he saw his sister. Again.

"Ano na naman, Vixen?"

Vixen rolled her eyes. "The plane is ready."

He sighed. "Good."

He leaves the door open and carries the woman again. "Dalhin mo ang mga maleta."
Utos niya sa kapatid na itinirik muna ang mga mata bago sumunod.

Vixor rolled his eyes when he saw their butler opening a car door. Honestly, mas
mabilis pa yata siya sa sasakyan na nasa harapan niya. But they are going into a
public place where dirty fucking humans are around. Just fucking perfect.

Inukupa ni Vixen ang passenger seat samantala sila naman ni Virgo sa Back seat.
Habang umuusad ang sasakyan, pasulyap-sulyap si Vixen sa babaeng nasa bisig niya.

"What?" He inquired.

Vixen shrugged. "Sigurado ka ba sa gagawin mo kuya?"

He nodded. "I've been waiting for Lucien to move and he did. Now, it's payback
time."

Napailing-iling si Vixen at naawang tumingin kay Virgo. "Kuya, she's innocent to

all of these. Napasok lang naman siya sa mundo natin dahil kay Kuya Vixon. He was
obsessed with her and he died because of it—"

"Still their fault."

"Kuya—"

"Hindi mo ako mapipigilan, Vixen. Just shut up."

Vixen sighed and turns to face the dash board of the car. Siya naman ay napatitig
sa mukha ng babae na nasa mga bisig niya.

Innocent, huh?

Pathetic!

"Kailangan mo siyang gisingin." Sabi ni Vixen ng makarating sila sa Airport. "Hindi

mo siya puwedeng kargahin papasok. People with get suspicious."

"I will control them—"

"Kuya, you can't control everyone. Masyadong marami ang tao sa Airport."

Naiinis na bumuga siya ng hangin. He waved his hand over Virgo's face and the woman
came awake, gasping for ear.

Bago pa ito makapagsalita, he compelled her to shut up.

"Shut the fuck up." He said to Virgo with his greeting teeth.
The woman's eyes were sporting fear, anger and confusion. Pilit nitong ibinubuka
ang bibig pero hindi naman nito magawa.

He smirked at the woman. "Can't talk? Aww... too bad."

Tumaas ang kamay nito para sampalin siya pero mabilis niyang nasalag iyon.

"Bad move, woman." His eyes turn red and he roughly grips her neck, choking her.

Panay ang ubo ng babae at hindi na ito makahinga dahil sa mahigpit na pagkakahawak
niya sa leeg nito. Nasisiyahan siya na nahihirapan itong huminga. Ilang minuto
nalang ... malalagutan na nang hininga ang babae.

"Kuya! Bitiwan mo siya!" Sigaw ni Vixen na nagpagising sa kaniya.

Vixor blinked and quickly let go of the woman.

Nasapo ng babae ang sariling leeg at walang ingay na humagulhol. Nakikita niya ang
bakas ng kamay niya sa leeg nito. He wanted to feel pity or something else ... but
none. Wala siyang maramdaman.

Hinawakan niya ang babae sa pulsuhan at hinila palabas ng sasakyan.

The moment the woman's feet touched the Airport ground, he encircled his arms
around his waist.

"Don't do anything stupid or I'll kill you." Bulong niya sa babae habang naglalakad
sila patungo sa entrance. "Understood?"

Virgo nodded.

"Good."

Mabilis ang naging kilos niya. The woman didn't do anything that will pass as
suspicious. Natatakot siguro itong patayin niya. Hindi naman niya ito papatayin ...
at least, not yet.

Nang makasakay sila sa kaniyang pribadong eroplano, inutusan niya ang babae na
umupo. Of course. She doesn't have a choice but to oblige. And when the plan takes
off, he let her lose.

The woman gasped again. Mabilis itong tumayo mula sa kinauupuan at tumakbo patungo
sa pinto ng eroplano na nakasara.

"Hindi mo mabubuksan 'yan." Aniya.

The woman snapped her angry eyes at him. "Saan mo ba ako dadalhin?! Hindi pa ba
sapat na sinira mo na ang buhay ko? Hindi pa ba sapat na pinatay mo na ang mga
magulang ko?! What do you want from me?!"

Tumaas ang kilay niya. Ano ba ang pinagsasasabi ng babaeng ito?

"Come here." Aniya.

Marahas na umiling ang babae.

"Come here!" He shouted, his eyes turning red. "Ayaw mong lumapit sa'kin?"

Umiling na naman ito.

"Fine." Nagkibit-balikat siya. "Sleep then."

Vixor sighed when the woman instantly lost her conscious and dropped on the
Airplane floor. Thanks hell, it's silent. Hinayaan niya lang doon ang babae
hanggang makarating sila sa kanilang destinasyon.

NAGISING si Virgo na masakit ang katawan. Nakangiwing bumangon siya at nagmulat ng

mga mata. Hindi na siya nagulat nang makitang hindi sa kanya pamilyar ang silid na
kinaruruonan.

Saan kaya ako dinala ng lalaking 'yon?

Nang makitang may teresa, kaagad siyang nagpunta doon at tumingin sa labas. Umawang
ang labi niya ng makitang wala sila sa Pilipinas. Nasisiguro niya iyon. Ang mga
bahay kasi na nakikita niya ay hindi makikita sa Pilipinas.

"Oh god... where am i?" Pabulong na tanong niya sa sarili.

A hand touched her waist. Hindi siya gumalaw kasi alam niya kung sino iyon.
Natatakot siyang lumingon at makita ang pula nitong mga mata. After three years,
nakuha na rin nito ang gusto. Pinatay nito ang mga magulang niya para maisama siya
nito rito sa lugar na ito.
Tears were streaming down her eyes. "Ano ba ang kailangan mo sa'kin?"

His chin rested on her shoulder making her stiff. "Welcome to Ragusa, Sicily,
ómorfos. In Castello Di Simonides to be exact." He has this raspy and husky voice
that makes her heart thump in nervousness.

"Dito mo ba ako papatayin?" Kinakabahang tanong niya.

"Nag-iisip pa ako kung dito nga kita papatayin." May bahid na ngiti nitong sabi.
"Ahm, it will take days I think."

"Pahihirapan mo ba ako?" Tanong niya ulit na kikabahan pa rin. "Would you mutilate
me like you did to my parents?"

"Mutilate?"

Virgo gasped when she felt a lip touched the back of her ear. She stiffened.

"You smell so good." His voice was husky, sexy ... seductive. "Anong klaseng dugo
ba mayroon ka? I want to taste it."

Hindi siya gumalaw at mariing ipinikit ang mga mata. Hinintay niyang makaramdam ng
sakit pero wala.

The man behind her chuckled. "Don't sweat it, ómorfos. I'm not biting you."

That made her sighed in relief. "A-Ano ba talaga ang gagawin mo sa'kin? Bakit mo
ako dinala rito? Please, tell me."

The man sighed. "Turn around and looked at me."

Dahan-dahan siyang humarap dito at napakurap-kurap siya ng makitang hindi pula ang
mga mata nito tulad ng una niya itong makita. They were not scary red; they were
tantalizing electric blue.  

"Y-You're eyes..."

The man rolled his eyes. "Yeah, well. Sorry to disappoint you, ómorfos, they don't
stay red."

Virgo's eyes started examining the face of the man. He is handsome. He has this bad
boy kind of face and aura.
The man smiled, showing his fangs. Bigla siyang natauhan. Oo nga at guwapo ito pero
isa namang halimaw.

Bigla niyang naalala si Lucien. Those sad eyes. Marahas niyang ipinilig ang ulo.
Niloko siya nito! He lied and manipulated her! Hindi niya dapat iniisip ang
lalaking 'yon. Wala itong ginawa mula ng magkakilala sila kundi lokohin siya at
papaniwalain sa isang kasinungalingan.

Tinalikuran niya ang lalaki at bumalik sa dating posisyon niya kanina. Virgo stared
at the dark sky. Kasing dilim niyon ang buhay niya. Una, namatay ang mga magulang
niya. At nang sinubukan niyang mag move on at harapin ang buhay niya kahit may
takot sa puso niya, nakilala niya si Lucien. She though he was her savior, a
salvation that she needed. But it was a lie. Lucien was a lie.

Hindi niya alam kung ilang minuto siyang nakatayo roon, namalayan nalang niya na
mag-isa nalang siya sa terrace. Nakahinga siya ng maluwang at bumalik sa loob ng
silid.

Napatigil siya sa paglalakad ng makitang may nakahiga sa kama.

Her mouth dropped open. Hell no! No!

"I don't rape humans." Sabi ng lalaki na akala niya ay tulog. Gising pala habang
nakadapa sa kama. "I just drink their blood."

Napalunok siya. "Sa sofa nalang ako." Naglakad siya patungo sa malapit na sofa pero
napatigil din ng magsalita ang lalaki.

"Be a good girl and sleep in this bed. Or, I would drag you to this bed and tie you
up. Pumili ka."

Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa kama at nahiga. Sinugurado niyang malaki ang
destansiya niya sa lalaki. Nasa gilid na siya ng kama at nakaharap siya rito. Baka
bigla siya nitong atakihin habang nakatalikod siya.

Nakadapa pa rin ang lalaki at ang mukha nito ay nakaharap sa kanya. His eyes were
close but his fangs are peeking in between his lips. Napalunok siya at kinain na
naman ang takot sa puso niya.

She was wary to close her eyes. Ayaw niyang matulog. Baka patayin siya ng lalaking
'to kapag nakatulog siya.

"Sleep, woman. Don't worry." Tumaas ang gilid ng labi nito. "Bukas ko na pag-
iisipan kong papatayin kita o hindi kaya ipikit mo na iyang mga mata mo baka
magbago pa isip ko at patayin kita ngayon."
Her heart thumped in fear. "O-Okay."

"Okay." He sighed. "Damn! That flight is tiring. Good night, Virgo."

Hindi siya nagsalita.

"Where's my good night, Virgo?"

Ibinuka niya ang bibig. "G-Good night."

"Kulang pa. Wala ang pangalan ko."

"H-Hindi ko alam ang pangalan mo." Kinakabahang aniya.

"Vixor." Anito pagkalipas ng ilang minuto. "My name is Vixor."

"G-Good night, V-Vixor."

"Yeah. Let's sleep."

Kahit nagsabi na itong matutulog sila, hindi siya makatulog. Kakagising lang niya
e. Hindi pa siya inaantok—

"Virgo?"

"Y-Yeah?"

"Sleep."

And the next thing she knew, she was already fast asleep and dead to the world.

A/N: One chapter lang. Hehe. Enjoy reading :)

=================

CHAPTER 14 - Deal With Simonides

CHAPTER 14 - Deal with Simonides

NAGISING si Virgo na parang may naka-yakap sa kanya. Iminulat niya ang mga mata,
nakita niyang ang braso ni Vixor ay nasa beywang niya at halos magkadikit na ang
katawan nila! Oh god! No!Kapag itulak niya ito baka bigla nalang siyang patayin.
Kaya naman dahan-dahan niyang tinanggal ang pagkakayakap ng braso nito sa
kanya.Please, don’t wake up. Please. "Sorry about that." Biglang sabi ng nakapikit
na si Vixor at mabilis na tinanggal ang braso nito sa beywang niya at tinalikuran
siya. Nakahinga siya ng maluwang ng nagkaroon ng distansiya ang katawan nilang
dalawa. Bumangon siya sa pagkakahiga sa kama at naglakad patungo sa terrace.
Sumisilip na si Haring araw sa kalingitan at nakakapanindig balahibo sa ganda ang
Ragusa, Sicily, mula sa teresa na kinatatayuan niya. The sun started to shine and
it makes the ocean surrounding the island looks like a sparkling diamond. It was
breathtaking. And the house below looks old but it holds a classic beauty. "Sicily
is beautiful. Yeah?" Anang boses sa tabi niya.Mabilis niyang binalingan ang katabi.
She hoped that Vixor will burn because of the sun. Pero nang makita niya ito,
nakatingin pa ang lalaki sa araw. And he's giving sun a middle finger. "B-Bakit
hindi ka pa n-nasusunog?" Nagtatakang tanong niya. Vixor smirked annoyingly at her.
"Sorry to disappoint you, honey, but the sun doesn’t scare me. Those are for
losers. We, Royalties, have our very own protection." Ipinakita nito ang singsing
na tattoo sa daliri. "See? So i can put my middle finger in the air and say fuck
you sun."Nag-iwas siya ng tingin. Damn it! Yun na nga lang ang paraan para
makatakas siya, may proteksiyon pala ito. Nakakainis. Paano siya makakatakas nito?
At kung makatakas man siya, anong gagawin niya? Saan siya pupunta? Saan niya
kukunin ang pera na ibabayad niya para makabalik sa Pilipinas? Wala ang cell phone
niya sa kaniya kaya hindi niya matatawagan ang Tito niya o kaya naman ang pinsan
niyang si Lea. Hindi rin niya memorize ang number ng mga ito. What to do? I don’t
know what to do. "Halika. Mag-agahan na tayo." Sabi ng katabi niyang lalaki.
"Kagabi ka pa hindi kumakain e.""Why do you care?" Puno ng pait ang boses na sabi
niya. "Gusto mo nga akong patayin 'di'ba? Ano naman ngayon kung hindi ako
kakain?""Kasi may plano ako sayo, Virgo. Kaya kakain ka." Hinawakan siya nito sa
pulsuhan at hinila siya palabas ng silid. Hindi siya nagpumiglas o sinubukang
agawin ang kamay. Hinayaan niya lang ang lalaki na hilain siya. "Sit." Sabi ni
Vixor ng makarating sila sa hapag-kainan.Virgo sat silently. "Eat up."Kaagad na
sinunod ni Virgo ang sinabi ng lalaki. Ayaw niyang makipagtalo rito kasi napapagod
lang siya. Kahit naman yata anong gawin niya, wala siyang takas sa mga kamay nito.
Napatingin siya kay Vixor na sinisimsim ang pulang likido na laman ng high ball
glass na hawak nito. She bet its blood. Human blood. Ilang tao na kaya ang napatay
ng lalaking 'to? Oh god. She's getting scared again. Pero mabuti nang natatakot
siya, kesa naman kontrolin ang nararamdaman niya at bigyan siya ng huwad na
emosyon. "Relax, Virgo, and eat up." Sabi ni Vixor.She felt instantly relaxed. What
the hell? Is he controlling her like what Lucien did to her? Ano ang susunod nitong
ipaparamdam sa kanya, na in love siya rito? Like what Lucien did. Fuck this!"I have
a request." Sabi niya habang komportabling kumakain. Inilapag ni Vixor ang baso na
hawak at ipinatong ang mga braso sa ibabaw ng mesa saka tumingin sa kanya. "What is
that?"Humugot siya ng isang malalim na hininga. "Alam kong papatayin mo ako kaya
sana mapagbigyan mo ang hiling ko.""Stop beating around the bush and fucking tell
me already." Irritation filled his baritone voice.Tumingin siya sa lalaki. "Can you
please stop controlling my emotions? Lucien already did that to me. Kaya please
lang, tama na. Napapagod na ako na maramdaman ang mga huwad na emosyon na pilit
niyong pinaparamdam sa’kin. Please? Tama na. I want to be me, to feel my own
emotion, until the day you finally decided to kill me." Tumingin siya sa mga mata
nito. "That’s my request. Can you grant it?"Mataman siyang tinitigan ni Vixor. His
eyes held no emotion whatsoever. Nakatingin lang ito sa kanya na para bang inaarok
ang laman ng isip niya. And then, he spoke."Request, granted. In return, you will
not try to escape." Sabi nito sa walang emosyong boses. "Dahil sa oras na sinubukan
mong tumakas, hindi ka na sa kuwarto matutulog. Pamilyar ka naman siguro sa
tinatawag nilang kulungan. Doon kita patutulugin kapag nagkataon. And it’s not like
you can escape. We are in an Island, Virgo. And i have connections, everywhere. So
don’t try to escape because you'll just piss me off real bad."Kinuha nito ang baso
na may lamang pulang likido at tumayo saka siya iniwan sa hapag-kainan. As she sat
in their alone, a lone tear fell from her eyes. Her parents are dead; the man she
thought she loves fooled her and now, nasa kamay siya ng lalaking pumatay sa mga
magulang niya. And god knows what he will do with her. She's scared and she feel so
alone and lonely. Nawalan na siya nang ganang kumain. Tumayo siya at ililigpit sana
ang kaniyang kanainan ng biglang may lumapit na babae sa kanya. "Let me, Madame."
Anang babae. Her eyes were brown and she looks okay... parang mabait ang bukas ng
mukha nito."Thank you." Aniya at naglakad palabas ng kumedor. Nang makalapit sa
malapad at mataas na pinto, itutulak niya sana iyon ng kusa iyong bumukas. The
heavy accentuated door opened showing Vixor outside. "You can’t open that with your
human strength." Sabi nito at naunang naglakad.Mabilis niyang sinundan ang lalaki.
Napakalaki ng Castello na ito at sigurado siyang mawawala siya. Baka saan pa siya
makarating. Who knows what this monster hide inside this Castle. Biglang tumigil si
Vixor sa harap ng isang malapad at mataas na pintuan. Vixor raised his hand and
then flick it. Like a remote control, the door opened. Pumasok ito roon kaya
pumasok din siya.The inside of the room make her halt. It’s a very wide ball room.
Sa gilid niyon ay mayroong teresa na nakaharap sa karagatan ng Sicily. The floor of
the room has this intricate design that really caught her eyes. And the walls are
dark, yet it has something that captured her attention. Tribal designs. Parang yung
Tattoo na nasa likod ni Lucien. Marahas niyang ipinilig ang nga mata. No! She will
not think of him! He fooled her!"This is the grand hall." Anang boses ni Vixor.
"Dito noon ginaganap ang mga pagtitipon ng mga kauri namin. Pero ngayon, madalang
nalang."Nilingon niya ang binata na nakatayo sa kulay itim na platform habang
nakatingin sa kanya. "Noon? Ilang taon ka na ba?" Tanong niya. "I’m old.""You don’t
look old to me.""That’s because I’m a vampire, honey. We don’t age but we die."
Bumaba ito sa platform at naglakad palapit sa kanya. "I am already four hundred and
fifty seven years old and counting. Your precious Lucien is the same age as
mine."Nairita siya ng marinig ang pangalan ni Lucien. "He is not my precious."Vixor
smirked. "Oo nga pala. Niloko ka niya. He controlled you and that hurts you so
much." Puno ng sarkasmo ang boses nito. "Bakit ba ganoon kayong mga tao? Kaunting
pananakit lang sa inyo, umaayaw na? 'Yong iba nagpapakamatay pa. Bakit hindi kayo
lumaban? Mga duwag."Tumalim ang mga mata niya at malakas niyang sinampal ang
lalaki. "Ang galing mong magsalita! Pagkatapos mong walang laban na patayin ang mga
magulang ko! Sino ngayon ang duwag?"Napamulagat siya ng biglang sakalin ni Vixor
ang leeg niya at malakas na isinandal siya sa pinakamalapit sa dingding. Her back
hurts. He was still gripping her neck and she's chocking to death. "V-Vix-xor..."
umubo siya dahil hindi siya makahinga. Pilit niyang tinatanggal ang kamay nito sa
leeg niya pero masyado itong malakas para sa kanya. Pagkalipas ng ilang minuto,
nagdidilim na ang paningin ni Virgo. Hindi siya makahinga. Nanghihina na ang
katawan niya. She couldn’t fight to free herself. Virgo was about to lost her
consciousness when Vixor let go of her neck, but he was still pinning her body on
the wall. Nanghihina siyang napaubo. "Huwag mo akong gagalitin, Virgo." Vixor
whispered to her ear. "Hindi ako si Lucien na kinikimkim ang galit para lang hindi
ka masaktan." He felt his arm surrounding her waist. "And because you slapped me,
you'll be punish, honey." And inside of that very silent grand hall, fangs pierce
her skin, embedding its sharpness to her neck."Ahhhhhhhh!" She shouted in
excruciating pain. Sobrang sakit ang lumulukob sa buo niyang pagkatao. Tears were
streaming down her eyes. Panay pa rin ang sigaw niya sa sobrang sakit na
nararamdaman habang ang mga pangil ni Vixor ay nakabaon sa leeg niya. And when she
was about to lost her consciousness, the pain disappeared and was replaced by a
tingling sensation inside her stomach. She can feel her mound pooling, soaking her
panty. Mariin niyang pinikit ang mga mata para kontrolin ang nararamdaman niya! No!
This couldn’t be! No! Please, no! Lumuluha siya ng pakawalan ni Vixor ang leeg
niya. Nanghihinang napadaus-dos siya ng upo at napahagulhol sa iyak. "Bakit niyo ba
sa’kin ginagawa 'to?" Umiiyak na tanong niya. "Wala naman akong ginawang masama sa
inyo. Please. Tama na."Vixor gripped each side of her shoulder and pulled her up.
Sinapo nito ang mukha niya at ini-angat ang mukha niya para magtama ang mga mata
nila. Fear sipped through her when she saw his red eyes and his lips with her blood
dripping down his chin. "Look at me, Virgo."She did and she was scared."I’m doing
this for your own good." He sneered. "Sa tingin mo kakayanin mong mabuhay sa mundo
nang mag-isa? Hindi lang ako at si Lucien ang Bampira sa mundong 'to! Marami kami.
At kapag naamoy nila ang mabangong halimuyak ng dugo mo, kung ano man ang naranasan
mo ngayon, mas sobra pa roon ang gagawin nila sayo. So stop being scared and start
being brave. Tanggapin mo ang katutuhanan na halimaw ang kasama mo sa Castello
na ito. Tanggapin mo na hindi perpekto ang mundong ginagalawan mo!"Habang ang mga
luha ay nag-uunahang malaglag, nagsalita siya sa nanginginig na boses. "Hindi
perpekto ang mundo ko. Mula nang patayin mo ang mga magulang ko, gumuho na ang pag-
asa ko ng isang perpektong buhay. You took away my family, my life and now my
freedom—""I didn’t!" Sigaw nito sa kanya. His eyes were full of anger and ... pity?
"Vixon did those things, not me! My twin brother killed your parents, not me!" He
was mad. His eyes were scary bloodshot red.Napamulagat siya at tumigil ang mga luha
niya. "H-Hindi ikaw ang l-lalaking 'yon?""No. It wasn’t me." Pinakawalan nito ang
mukha niya. Sigurado siyang ang emosyon sa mga mata nito ay awa. Naaawa ito sa
kaniya. "It was Vixon. He was obsessed with you and he made me promise that if he
didn’t succeed in making you his, i will not let anyone owned you." Pagak siyang
tumawa. "Is that it? Kaya dinala mo ako rito para lang sa pesteng pangako na 'yan?
Ano ako?! Isang bagay na puwedeng niyong angkinin at dalhin kahit saan niyo
gustuhin?!""No." Vixor steps back. "Hindi lang iyan ang ipinapangako sa’kin ng
kakambal ko. There are three. That’s the first one. The second is to kill Lucien
Kallean and the third." Ngumisi ito. "Hindi ka pa handa para marinig ang ikatlo."
Umiiyak na naman siya dahil naaawa siya sa sarili niya. "Please... tama na... ayoko
na. Ayoko nang maging laruan niyo."Vixor smiled coldly is sent shiver down to her
spine. "Sana inisip ng mga magulang mo ang magiging kalagayan mo bago sila
nakipagkasundo sa ama ko. Sa tingin mo, saan galing ang kayamanan na tinamasa mo
mula nuong bata ka pa? Saan galing ang pera na ginawang puhunan ng mga magulang mo?
It came from us... from Simonides ... from my family. Your father promised that if
his wife gives birth to a baby girl, her daughter will be mated to Vixon. Kapalit
no’n ay ang kayamanan na kinagisnan mo. But your father didn’t do the end of the
bargain. He wanted to keep you away from us. So that night happened."She was in
shell shock. No. Her parents won’t do that to her. Hindi makikipag-deal ang mga
magulang niya sa mga halimaw! Hindi! "Hindi totoo 'yan!" Sigaw niya. Hindi siya
naniniwala. Vixor just shrugged. "Wala akong pakialam kung naniniwala ka o hindi.
You should talk to my father. Nasa kanya pa ang kasulatan na pinermahan ng ama at
ina mo."Pagkasabi niyon ay tumakbo ito patungo sa teresa at tumalon. Napasinghap
siya sa nakita at nanghihinang napadaus-dos ng upo. Hindi ... hindi totoo ang
ponagsasasabi ng lalaking 'yon. Hindi. Hindi yon magagawa ng mga magulang niya.

=================

CHAPTER 15 - It Couldn't Be Her

CHAPTER 15 - It Couldn't Be Her

NAKATINGIN sa kawalan si Virgo nang bumalik si Vixor sa Castello. Nalaman niya mula
sa tagapag-silbi na ihinatid si Virgo si Arietta patungo sa silid na inuukupa nila.

Si Arietta ay ang pinaka-matagal na nilang tagapag-silbi sa Castello at

mapagkakatiwalaan niya ito.
Umalis siya kanina sa Castello, dahil hindi niya kinaya ang emosyon sa mukha ni
Virgo. She looks so sad, alone and in pain. Something tugged in his heart. Sa halip
na pagbigyan pansin kong ano 'yon, tumakbo siya.

His emotions have been long gone. Thanks to his parents. Pero kanina, habang
sumisigaw ito sa sakit dahil sa walang habas niyang pag-atake sa leeg nito, sa
unang pagkakataon mula ng maging Rogue siya, he felt something. Something ...
like ... pity.

He pitied the woman. And that's new to him. He's been a Rogue for a hundred year
now. But unlike the rascals rogue, he can control his thirst for blood and death.
Thanks to the tattoo in his back. The Tattoo that only few has. Alam niyang marami
ang ini-experementuhan ng mga magulang niya. Hindi lang silang magkambal. He knew
there are others like him, but he haven't meet one, except Lucien who turned
because of his brother's blood in his veins.

Speaking of Lucien...

He and Lucien is the same yet different. Matagal na siyang Rogue, samantalang ito
ay baguhan palang. Lucien has emotions, he hasn't. Lucien turned Rogue after
drinking the blood of his brother, after he killed him. While he turned Rogue
because his parents experimented on him and his twin, Vixon.

Rogue's blood can turn a normal vampire into Rogue. Kapag ang isang Bampira ay
nakainom ng dugo ng isang Rogue, kahit isang patak lang. He or she will turn. But
not automatic. The turning takes days, week even. But Lucien's case is different.
Because it was his brother's blood that spread through his veins, he turned rogue
in an instant.

Sabi ng ama niya noon, babalik ang emosyon niya kapag nakilala niya ang magiging
katuwang niya sa habang-buhay. It never happened. After a hundred of year, his
emotion didn't come back.

Until earlier in the ball room.

Ito ba ang tinutukoy ng ama niya? Is Virgo the one for him? Yeah, right! What a
piece of shit! Heto na naman siya sa mga haka-haka niya na hindi naman totoo. Paano
magiging sa kanya si Virgo samantalang ang namatay niyang kakambal ang nakalaan
dito?

Nilapitan niya ang dalaga na nakaupo sa gilid ng kama at nakatulala sa hangin.

Tumabi siya ng upo rito. Hindi siya nagsalita. He waited for her to speak. And she
did. After a couple of minutes.

"Bakit nila ginawa 'yon sa'kin?" Tanong nito habang namamalisbis ang luha sa mga
mata. "Bakit?"
Huminga siya ng malalim bago sumagot. "That deal was made before you were born.
Natakot lang siguro ang ama mo noon na maghirap kayo at hindi maibigay ang mga
pangangailangan mo. That's why he did it. Well, that's just a wild guess."

Bumaling ito sa kaniya. "Bakit sila pinatay ng kakambal mo?" Humikbi ito. "Kahit
anong gawin nila mga magulang ko pa rin sila at hindi ako magagalit. Sana sinabi
nila sa'kin."

"My brother was pissed off." He sighed. "Ang usapan, kapag nag-debut ka na,
ibibigay ka na nila sa'min. Pero hanggang sa mag-twenty ka, wala pa rin." He gazed
down on the floor. "Binigyan ng palugit ng ama ko ang ama mo. But your father
didn't listen. Nag-plano siyang itakas ka o ilayo sa amin. So, yeah."

Mapait na ngumiti ang babae. "Kaya ba dinala mo ako rito? Dahil sa deal na 'yon?
Because honestly speaking, i don't give a shit anymore. Kill me, bite me, rape me,
and mutilate me. Do it. Wala na akong paki. Ayoko na."

Nahiga siya sa kama at tumingin sa kisame. "Hindi kita papatayin. May pangako pa
akong dapat tuparin."

Dahan-dahang humarap sa kanya si Virgo. Tears were still streaming down her face.

"Vixor?"

"Yeah?"

"Make me forget. Please?" Nagmamakaawa ang boses nito. "Hindi ko na kaya. Please?
Tama na. Ang sakit-sakit na. Tama na please. Hindi ko na kaya."

He shook his head. Hindi niya gagawin yun dito. "Virgo, memories are made to be
remembered, not to be forgotten."

"But some memories are not worth remembering."

"No. Ayoko pa rin na tanggalin ang memorya mo. Kaya ko, pero ayoko. Keep it.
Memorize it. Get used to it. The pain will fade away, Virgo. Mawawala din yun."

"Masakit na masakit na masakit na." Hindi pa rin maampat ang luha sa mga pisngi
nito. "Kahit ngayon lang. Ayoko nang masaktan. Nakakapagod. Bukas naman 'yung iba.
I'm just human, Vixor, we can die in so much emotional pain."

He heaved a deep and open his arms wide. Matagal na niyang hindi ito nagagawa pero
siguro naman, hindi pa niya nakakalimutan kung paano magpatahan ng babaeng umiiyak.
"Come here." Sabi niya. "I'll make you forget just for tonight. Bukas, ibabalik ko
rin ulit ang sakit para masanay ka."

Humihikbing lumapit sa kanya si Virgo at yumakap. Nararamdaman niya ang emosyon

nito. She feels so alone and hurt and in desperate need of someone to hold. She's
so fragile. Hinagod niya ang likod nito at niyakap ng mahigpit.

He thought wrong. Mukhang nakalimutan na niya kung paano magpatahan ng babaeng

umiiyak. So he did the easiest thing.

"Sleep, Virgo." He whispered. "Sleep tight."

Kaagad na nawalan nang malay ang dalaga. Nakayakap pa rin ito sa kanya habang
nakahilig ang ulo sa dibdib niya. Inayos niya ang pagkakahiga nito at kinumotan.

Nang masiguro niyang maayos na ang lagay nito, tinawagan niya si Vixen para alamin
kung ano na ang nangyayari sa mga Kallean.

PAGKAGISING ni Virgo, wala na sa kama si Vixor. Napatitig siya sa damit na nasa

couch. It's a color beige sun dress, with undies and bra beside it.

Namula ang pisngi niya. Is the dress for her?

Nilapitan niya ang damit at binasa ang maliit na note na naroon.

Wear it. Arietta bought these for you. - Vixor

Hindi niya kilala si Arietta, pero kung sino man ito, gusto niyang pasalamatan ito
sa pagbili sa kanya ng damit. Nakakatuwa naman. Her mother used to buy her dresses—

She stilled at that thought. Her parents. Nakipag-deal ang mga ito sa mga magulang
ni Vixor at siya ang kapalit ng kayamanan na hiningi ng mga ito. She felt betrayed.
Mula pala simula, naglihim na ang mga ito sa kanya. Kaya pala takot na takot ang
ama niya ng malamang may stalker siya. Maybe that was Vixon, Vixor's twin brother.

Kung ginawa ng mga magulang niya ang pinagkasunduan, buhay pa kaya ang mga ito?
Kasama pa siguro niya ang pinakamamahal niyang mga magulang ngayon. Ayos lang sa
kanya kung mapunta siya sa mga Simonides, basta ba buhay ang mga magulang niya.

They could have told her.

The pain still lingers in her heart. Masakit na masakit pa rin pero kinakaya niya.
Wala rito si Vixor para tanggalin ang sakit at saka adik naman ang isang 'yon e.
Gusto palagi siyang nasasaktan.

Pumasok siya sa banyo na naroon para maligo. Pagtapos ay nagbihis siya. She wore
the beige sun dress that Arietta bought for her.

Naka-paa lang siya habang naglalakad palabas ng malaking silid na iyon. Nang
makalabas siya, napalingon siya sa kanang hallway at sa kaliwang hallway.
Napakahaba niyon at hindi niya alam kung saan patungo ang mga iyon.

"Vixor?" Tawag niya sa pangalan ng binata.

He's a vampire, right? So, he can hear from a far, right?

"Vixor?" Tawag niya ulit sa pangalan nito. "Nandiyan ka ba? Can you hear me?"

Napaigtad siya sa gulat ng biglang nakita niya sa kaniyang harapan si Vixor. As

usual, walang emosyon ang mukha nito.

"Namumugto ang mata mo." Anito.

Mabilis na dumapo ang kamay niya sa mga mata. Yeah. They feel sore.

"Pangit na ba ako?" Tanong niya.

Her glasses had been long gone. She's now the same Virgo that she was before her
parent's death. At saka, wala siyang make up na suot ngayon kaya siguro pangit na
siya.

Vixor looked away. "Kahit naman yata namamaga ang mga mata mo, maganda ka pa rin."

That earned a small smile in her face. "Salamat."

Vixor just shrugged and dropped something on the floor. Mabilis na dumako ang
tingin niya sa bagay na ihinulog nito sa sahig. It's a beautiful pair of slippers.
Bagay iyon sa sundress na suot niya.

"Para sa'kin ba 'yan?" Tanong niya.

"Yes."

Mabilis niyang isinuot ang tsinelas. Kasya lang 'yon sa kanya.

"Great." Vixor said then he started walking. "Sa kumedor tayo."

Halos tumatakbo na siya sa pagsunod kay Vixor dahil ang bilis nitong maglakad.

"Hey! Slow down!" Sigaw niya.

Vixor stopped and look back at her. "Move fast, will you?"

Hinihingal na tumingin siya sa binata. "I can't keep up with you. Saka hindi ko
alam ang pasikot-sikot ng bahay na 'to. Urgh! This is not even a house, damn it!
This is a freaking castle—" her mouth clamped shut when Vixor started walking
towards her.

"T-Teka, a-anong g-ginagawa mo?" Kinakabahang tanong niya sa lalaki.

Nang makalapit sa kanya si Vixor, walang sali-salitang pinangko siya nito. Then he
moved fast. Mariin niyang ipinikit ang mga mata. Nahihilo siya sa sobrang bilis ng
paggalaw nito. She couldn't see anything. Everything is blurry.

And then ... he stopped.

Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata at natagpuan niya ang sarili na nasa
kumedor na.

What the hell?

Ibinaba siya ni Vixor at hinila siya palapit sa mesa kung saan may mga nakahain
nang pagkain.

Magkaharap ang upuan nila ni Vixor. Habang kumakain siya, si Vixor naman ay
sumisimsim nang pulang likido sa baso.

"I-Is that b-blood?" Nauutal na tanong niya.

Vixor raised the glass and looked at it before dragging his gaze to her. "Yes.
Scared?"

Nilunok niya ang takot na nararamdaman. "Should i be?"

Vixor smirked. "Bakit? Natatakot ka na ang dugo mo ang ilagay ko rito sa baso?"
Namutla siya sa tinuran nito.

Mahinang tumawa si Vixor. "Relax, Virgo. May plano pa ako sayo kaya hindi ko
gagawin 'yon."

Nakahinga siya ng maluwang. "Ano ba ang plano mo sa'kin?"

Nawala ang ngiti sa mga labi ni Vixor at napalitan iyon ng hindi niya mabasang
emosyon. "A deal is a deal, Virgo. And i have a promise to keep."

"At ano ang pangakong 'yon?"

"Sa'kin na muna 'yon. Hindi ka pa handa."

She's worried. "Paanong hindi pa ako handa?"

"Basta. Hindi pa." Matiim siya nitong tinitigan. "Marami ka pang dapat matutunan."

"Like what? 'Yon ba ang rason kung bakit mo ako dinala rito?"

Tumango ito. "You need to learn more about Vampire Royalties and Politics. Vampire
Laws and Covens. You need to know the different Vampire community in every
country."

Napakunot ang nuo niya. "Bakit kailangan kong malaman ang mga 'yon?"

"To be a vampire, you need to know those things."

Mas lalong nagsalubong ang kilay niya. "H-Hindi naman ako Bampira kaya h-hindi ko
'yon dapat na malaman."

"I'll turn you next month."

"Turn me, what?"

Tumayo si Vixor at sa isang kisap mata, nasa likod na niya ito at hinahawi ang
buhok niya na tumatabing sa leeg niya.

Vixor then whispered over her ear. "I'll turn you into a vampire. Like what i
promise to Vixon. So be ready."

Nanlaki ang mga mata niya at halos mahulog ang panga niya sa sobrang pagkakaawang
ng labi niya dahil sa gulat sa sinabi nito.

Turn? Vampire? Her? Oh god! No! No!

She was panicking and was about to stand up when Vixor hold her in place.

"Sabi ko na e. Hindi ka pa handa."

She was shaking in fear. "B-Bakit k-kailangan kong maging katulad niyo?"

"Kasi kapag katulad ka na namin, wala nang bampirang mananakit sayo. Wala nang mga
bampirang hahabulin ka at sasaktan. Hindi mo ba 'yon gusto?"

She's feed up of vampires always hurting and controlling her. Pero hindi 'yon dapat
na dahilan para pumayag siya sa gusto nito. She's human and she will stay that way
until she die.

"Ayoko." Umiling-iling siya. "Ayokong maging katulad mo."

"Well, you don't have a choice, Virgo. You are in my castle. And i can do anything
that i want." He chuckled. "See? Kung katulad kita, kaya mo akong labanan, kaya mo
akong hindian. Kaya mong tumakas dito. Ayaw mo ba?"

Tears fell from her eyes. "A-Ayoko."

"Hmm... bahala ka." Nawala si Vixor sa likod niya at bumalik sa upuan nito na may
ngiti sa mga labi. "So, want to go to the beach with me?"

Napapanstastikuhang napatitig siya sa binata. "Are you for real? Pagkatapos mo

akong takutin, mag-aaya ka sa beach?"

"What?" Vixor's face held innocence. "Nagtatanong lang naman ako kung gusto mo."

"We could eat in the Restaurant near the beach. Puwede kang maligo sa dagat. Puwede
mo rin namang kainin ang mga buhangin."

Virgo can't help but to laughed at his last words. "Kainin ang buhangin? Ikaw kaya
ang kumain. Try mo baka masarap."

Sa halip sa sumagot, nakatitig lang sa kanya si Vixor. May nababanaag siyang

kakaibang emosyon sa mga mata nito.

"What?" She inquired, frowning.

"Nothing." He said, still staring at her. "No wonder my brother and Lucien fell in
love and got obsess with you." He chuckled. "You have a very beautiful smile."

Natigilan siya at nagbaba ng tingin. Ang dalawang taong 'yon na "nagmahal" sa kanya
ay ang taong nagparamdam sa kanya ng sobrang sakit. At hanggang ngayon, kahit
tumatawa na siya, hindi pa rin niya maitago ang sakit na nararamdaman.

She looked up at Vixor again. "Sure. I'd like to go to the beach... with you."

She has to move on. She has to... kahit ayaw niya, kahit ayaw ng puso niya, kahit
hindi niya kaya ... kailangan niyang kayanin. Para sa sarili niya. Para kahit
papaano, may kinabukasan pa siya.

A/N: Last chapter for Lucien, Virgo and Vixor. Sorry guys. I have an eye problem.
Akala ko need ko lang na pa increase-san ang grado ng eye glasses ko pero hindi
pala. Talagang kailangan rest ng eyes ko. Huhu. So, rest daw. Kaya 2 chapters
palang. Sorry :)

=================

CHAPTER 16 - Acceptance and Friendship

CHAPTER 16 - Acceptance and Friendship

VIRGO'S heart was pounding inside her chest as she steps out from the Castello.
Nang masiguro niyang walang nakakita sa paglabas niya, mabilis siyang tumatakbo
palayo sa Castello Simonides. Habol niya ang hininga habang paulit-ulit na
nagdarasal na sana hindi malaman ni Vixor na nakatakas siya.

Oh god! Please! Please! Please! Let me escape!

Hindi niya alam kung nasaan siya basta ang alam niya malayo na siya sa Castello.
Panay ang lingon niya habang naka-paa lang na tumatakbo. Pakiramdam kasi niya ay
may sumusunod sa kaniya pero wala naman.

Tumigil lang siya sa pagtakbo ng makarating siya sa bahagi ng Ragusa na maraming

tao. Kabi-kabila ang Club at mga Restaurant and Café's. Hindi katulad sa
pinanggalingan niya na madilim at nakasara ang mga bahay at gusali.
Virgo was catching her breath as she walk with her head on the ground. Ayaw niyang
magkaroon ng eye contact sa mga nakakasalubong niyang tao. Nang makakita ng
payphone booth, kaagad siyang pumasok doon.

Mapakla siyang tumawa ng maalalang wala naman siyang pera para makatawag. At sino
ang tatawagan niya, ni hindi nga niya maalala ang numero ni Tito Leo at Lea. Kahit
ang numero ni Lucien, hindi niya maalala.

Awang-awa siya sa sarili na napahagulhol. "God! Why are you punishing me? Wala
naman akong ginawang masama. Bakit ba hinahayaan mo akong magkaganito. Please!
Answer me!"

Palakas ng palakas ang hikbi niya habang nakasiksik ang katawan sa loob ng payphone
booth. She was crying as she hugged herself. Bakit ba nangyayari ito sa kaniya?
Bakit ba nararanasan niya ito ngayon?

Napaigtad siya sa gulat ng makarinig ng katok mula sa labas ng payphone booth.

Nagtaas siya ng tingin at napasinghap siya ng makakita ng pulang mga mata!

It wasn't Lucien... and not Vixor either! Oh god! Please! Not another vampire!
Please, no!

Mas isiniksik niya lalo ang katawan sa gilid ng payphone. "Please... no...
please..." she was sobbing as she begged.

A knock came from her behind. Mabilis siyang lumingon at malakas na napasinghap.
She saw another pair of red eyes making her shiver in fear. Umusog siya sa gitna ng
payphone at mariing ipinikit ang nga mata.

Her body is shaking in fear. Nanlalamig ang katawan niya at pinagpapawisan siya ng
malapot. Ayaw niyang tumingin sa labas sa takot na baka nakalapit na sa kanya ang
mga.

Virgo squirmed when she heard someone punching the payphone booth. Naririnig niya
ang pagkabasag ng salamin na pumapalibot sa booth. She felt it shook and she
shivered.

Nanginginig ang katawan niya habang hinihintay na saktan siya ng mga lalaking nasa
labas ng payphone. Wala siyang laban. She's just human.

Umiiyak na napakagat-labi siya at tumingin sa labas ng payphone. Hope swelled

inside her when she saw Vixor standing meters away from her. Matiim itong
nakatingin sa kaniya at halata ang galit sa mga mata nito.

"Help me..." nangmamakaawang sabi niya kay Vixor. "Please?" Hilam ng luha ang
pisngi niya habang nagmamakaawa na tulungan siya nito. "Please... parang awa mo na.
Please. Maawa ka..."
Vixor face softened and walked towards her.

At sa harapan niya mismo, she saw how Vixor ripped the heart out of two vampires
that was trying to harm her. She saw how they turn to ashes and in that instant,
she felt safe.

Umiiyak na tumayo siya. She was still hugging herself.

Duguan ang kamay sa lumapit sa kaniya sa Vixor. "I told you not to escape, didn't
i? Ang tigas kasi ng ulo mo! Sa tingin mo nagbibiro lang ako ng sabihin ko sayong
maraming nagkalat na bampira sa mundo? Hindi ka kasi nakikinig, e!"

Hinawakan siya nito sa braso gamit ang duguan nitong kamay at walang sabi-sabing
pinangko siya. Everything becomes blurry as Vixor moved fast towards Castello
Simonides. Nakapikit lang siya habang tumatakbo ito.

And when he stopped, they were already outside the door of Simonides castle. He
kicked the door opened and then he run so fast again. The next thing she knew, nasa
silid na siya nila at inilalapag siya nito sa malambot na kama.

Vixor sighed and looked down at her. "Diba sinabi ko na sayong huwag kang tatakas?
Wala ka namang pupuntahan e. Tingnan mo ang nangyari sayo."

Pinahid niya ang luha na nasa mga mata niya at nang makita ang dugo sa braso niya,
mabilis niyang inilayo ang braso sa mukha niya at mariin siyang napapikit sa takot.

Virgo heard Vixor sighed and the he left. Iminulat niya ang mga mata at nakita
niyang naglalakad pabalik sa kaniya si Vixor, may dala itong maliit na plangganita
na may lamang tubig at pamunas.

Vixor sat on the space beside her and then he started cleaning her arm that is
covered with blood. Walang imik na panay ang punas nito sa braso niya. Siya naman
ay napatitig sa guwapong mukha nito. Akala niya noon na masama ito, pero sa mga
araw na lumipas na nakasama niya ito, napatunayan niyang hindi naman pala ito
ganoon kasama. Medyo lang.

Yes, he attacked her neck and hurt her. Pero ito rin ang nagmulat sa mga mata niya
tungkol sa mga bagay na may kinalaman sa mga kauri nito. Vixor has a soft side that
often comes out.

Vixor let her felt pain and every emotion that Lucien tried to hide inside of her.

"Thank you." Aniya habang nakatingin dito.

Bumadha ang gulat sa mukha nito dahil sa sinabi niya. He looks so cute with his
shock face as he looked at her.

"Nasapian ka yata ng masamang espirito." Komento ni Vixor ng makabawi sa

pagkagulat. "Bakit ka nagpapasalamat sa'kin? I kidnapped you. I attacked you. I
held you prisoner here. You have nothing to thank me for."

Nag-iwas siya ng tingin. "You save me. Sapat na iyon para pasalamatan kita."

Nang ibalik niya ang tingin kay Vixor, nakangiti ito habang pinupunasan ang braso
niya.

"Bakit ka nangingiti riyan?" Matay niyang tanong.

Vixor looked at her. "Okay pala ang ganito, no? Yung mabait ka at medyo mabait din
ako."

Napangiti siya sa tinuran nito. "Medyo okay nga."

Mahinang napatawa si Vixor at hinawakan ang kamay niya na para bang nakikipagkamay
ito. "Friends?"

Matiim niyang tinitigan ang mukha ni Vixor. This man is a monster.

Makikipagkaibigan ba siya rito?

"Friends." Aniya.

Ano pa ba ang magagawa niya kundi ang makipag-kaibigan dito? Wala siyang ibang
malalapitan kundi ito. And now, as she thought about what happened to her in the
payphone booth, na realize niyang wala talaga siyang kalaban-laban sa mga gustong
manakit sa kaniya.

And she's tired of being scared of those who tried to kill her. Pagod na siyang
matakot. Pagod na siyang palaging maging sunod-sunoran. Pagod na pagod na siyang
umiyak dahil naaawa siya sa sarili niya. Pagod na pagod na siyang maging tao na
hindi kayang ipagtanggol ang sarili niya.

Pagod na pagod na siya. Ayaw na niya.

"Vixor?"

"Yeah?"

"Can you turn me into a vampire now?"

Vixor stilled and looked at her, frowning. "What? Akala ko ba ayaw mo?"

Her face saddened. "Nakakapagod nang maging mahina. Nakakapagod nang umasa sa iba
para sa kaligtasan ko. Nakakapagod na. Ayoko na."

Vixor's hand reached out to dry her tears. "Huwag ka nang umiyak. Hindi bagay
sayo."

"Okay." She forced himself to smile. "Can i sleep now?"

Vixor nodded and let of her now clean arm. "Sure. I'll sleep in the floor."

Natigilan siya. "Bakit?"

"Because i know you don't want to sleep in the same bed with me." Anito at umalis
sa kama.

Nakatingin lang si Virgo sa lalaki habang naglalatag ito ng comforter sa sahig. And
then he lay there and sleeps. Siya naman ay nagkumot hanggang leeg at pinilit ang
sarili na makatulog. And before she lost her consciousness, she heard Vixor's
voice.

"Good night, Virgo."

"LUCIEN! Where the hell are you going?!" Malakas ang boses na sabi ng kaniyang ama
habang naglalakad siya pababa ng hagdan at naka-sabit sa likod niya ang mahabang
espada.

Tumigil siya sa pagbaba ng hagdan at nilingon ang ama niya na nasa puno ng hagdan.
"Hahanapin ko si Virgo."

His father sighed. "You're so obsessed in finding that woman. Lucien, may sariling
buhay ka naman na dapat asikasuhin."

Nagbaba siya ng tingin. "Anong buhay pa ang aasikasuhin ko kung si Virgo nga hindi
ko mahanap?" Ikinuyom niya ang kamao. "Dad, si Virgo ang buhay ko! Hindi ko kaya na
mawala siya sa'kin. Dalawang linggo pa nga lang siyang nawawala pero para na akong
mababaliw sa kakaisip sa kanya. I can't concentrate on anything! I just can't!"

Bumaba ang ama niya sa hagdan at inakbayan siya. "Son, hindi natin alam kung nasaan
si Virgo. Halos gabi-gabi hinahanap mo siya pero kahit ang pamilya niya walang
nakakaalam kung nasaan siya."
Bumagsak ang mga balikat niya. "I need to see her, Dad. I can feel the monster
inside of me trying to come out. Kapag hindi ko pa siya mahanap at makita sa loob
ng isang buwan, I'll lose myself and i will become the monster you hunt."

"No... hindi ako papayag."

He shrugged. "Then let me find her. Please?"

Bumuntong hininga ang ama niya. "Fine. Isama mo si Lucan."

Tumango siya at nagpatuloy na naglakad palabas ng pinto. Palabas sa bahay nila.

And when he was finally out, his eyes turns red and then runs fast towards the dark
forest. He really needs to see Virgo. He missed her! He needs to talk to her. At
kung kailangan niyang magmakaawa para lang tanggapin siya nito ulit, gagawin niya
iyon.

Mahal na mahal niya ang dalaga. At gagawin niya ang lahat mahalin lang din siya
nito.

NAGISING si Vixor dahil para bang may mga matang nakatingin sa kaniya. When he
opened his eyes, he saw Virgo looming over him.

Kinunotan niya ito ng nuo. "Yeah? Need anything?"

Virgo smiled making his already dead heart slightly thumped. "Nakahanda na raw ang
breakfast."

"Oh." Mabilis siyang bumangon at mabilis na tinupi ang comforter na inilatag niya
sa sahig at itinabi iyon. "Let's go. Kumain na tayo."

Umalis si Virgo sa kama at sabay silang naglakad palabas ng silid. As they walked
on the hallway towards the dining table, they were silent until Virgo spoke.

"Can you turn me now?"

He froze. That again. Ano ba ang nasa isip nito at pumayag ito sa gusto niya? Is
she playing with him? Is she bluffing? Ayaw niyang basahin ang laman ng isip nito.
He could but he wouldn't dare. He would not pry on her brain. Wala siyang karapatan
na panghimasukan ang personal nitong pag-iisip.

He is a monster but its crossing the respect line.

"Yes, i will turn you." Aniya. "Pero hindi pa ngayon. You need to know everything
about my kind before i turn you."

"Like what?"

"Everything."

"Anong everything?" Naguguluhang tanong nito.

Nararamdaman niya desidido talaga itong maging katulad niya.

"I'll tell you in the dining table."

Wala pasabing niyakap niya ang dalaga at mabilis na naglakad patungo sa kumedor. He
like the feeling of Virgo's body pressed against his.

God. It's making him horny! For fuck sake! Hindi maari! Hindi niya puwede
maramdaman 'yon para rito. Ayaw niyang maramdaman 'yon. Hindi siya papayag.

HABANG nag-aagahan sila ni Vixor, ipinaliwanag nito ang mga dapat niyang malaman.
Panay lang ang tango niya rito.

Wala siyang pakialam sa ibang bagay. Ang kailangan maging Bampira siya at
sisiguraduhin niyang wala nang makakapanakit sa kaniya. Wala nang puwedeng
kumontrol sa emosyon niya!

She needs to be a vampire in order to save herself from being a prey on this dark
and dangerous world.

"So, payag ka?" Tanong ni Vixor sa kaniya.

Tumango siya. "Oo, payag ako.

"Great." He smiled. "Mag-uumpisa ka bukas nang umaga hanggang sa gabi."

Tumango siya ulit. "Okay."

"Good."

Natapos ang agahan na ang mga gagawin lang niya ang pinaguusapan nila ni Vixor.
Kaya naman laking gulat niya ng bigla itong nag-aya na mamasyal.

"Bakit no naman ako inaayang mamasyal?" Nagtatakang tanong niya sa lalaki.

He shrugged "I want you to familiarize the place. Alam kong ang nasa isip mo ay ang
makatakas ka sa poder ko. Ayos lang 'yon. Kaya nga kailangan alam mo ang pasikot-
sikot sa buong Ragusa. Para makatakas ka ng mabilis. That would be my challenge to
you."

Tumango siya. "Okay."

Inilahad ni Vixor ang kamay sa kanya. "Take my hand."

"Bakit?" Naguguluhang tanong niya.

Biglang nagdilim ang mukha nito. "Just take it."

"O-Okay." Tinanggap niya ang kamay nito.

He intertwined their hands and then pulled her out of the Castello.

Magkahawak kamay sila habang namamasyal sa buong Ragusa. And Virgo actually felt
good while holding Vixor hand. She felt comfortable. She felt safe.

"Vixor?"

"Yeah?"

"Kinokontrol mo ba ang emosyon ko ngayon?" Tanong niya.

He frowned. "Nope. When i told you that I grant your request not to control your
emotion, i was serious, Virgo. Bakit? Ano ba ang nararamdaman mo?"

Nag-iwas siya ng tingin at lihim na napangiti. "Nothing. I'm just asking."

A/N: So, yeah. Haha. Wala talaga akong alam.

#TeamVixor #TeamLucien

=================
CHAPTER 17 - A Rogue's Kiss

CHAPTER 17 - A Rogue's Kiss

NASA rooftop si Vixor ng Castello Simonides habang kausap sa telepono si Vixen.

She's updating him on what's happening in Kallean Household. Hindi naman niya yata
kailangang malaman. He could guess.

"Lucien went on rampage. He was looking for Virgo. Mukhang nalaman na nila na
nawawala siya." Ani Vixen sa kabilang linya. "The last time i heard, Lucien is
killing every Rogue in sight. He is mad, Vixor. At alam mo kung anong kayang gawin
ng galit na Bampira."

He sighed. "Bahala siya sa buhay niya. Magwala siya kung gusto niya pero hindi ko
sa kaniya ibabalik si Virgo."

Bumuntong-hininga si Vixen. "Kuya, anong gagawin mo kung pumunta rito si Lucien sa

bahay tapos sabihin ni Daddy ang totoo sa kanila?"

"Dad won't do that." Nakatiim-bagang na tugon niya. "Malaki pa ang utang na loob
niya sa akin."

Vixen blew a breath. "Kuya, ibalik mo na si Virgo rito."

"Ayoko. May pangako pa akong dapat na tuparin."

"Kuya naman e. Please, ibalik mo na rito si Virgo. Kawawa naman siya. Wala naman
siyang alam satin e." Ani Vixen na nagmamakaawa. "Kuya, alam ko ang kasunduan ng
ama ni Virgo at ni Daddy pero patay na si Kuya Vixon. Tama na. Itigil na natin
'to."

Vixor sighed as he stands on the edge of the Castello Simonides roof top. "Ayoko."
He looked down and saw Virgo on the garden. Kasama nito si Arietta.

Mag-iisang buwan na rin sa Castello ang dalaga at natutuwa siya na mukhang hindi na
ito umiiyak masyado kapag gabi. Medyo kalmado na rin ito kapag kasama siya. Pero
hindi naman yata mawawala agad-agad ang takot sa puso nito. She gets scared when he
is drinking blood, kaya naman hindi na siya umiinom ng kahit na anong kulay pula na
likido sa harapan nito. Alam niyang ayaw siya nitong makatabi sa kama kaya sa sahig
siya natutulog. At ang pinaka-ayaw nito sa lahat ay ang banggitin niya ang pangalan
ni Lucien.

Ayaw niyang matakot ito sa kanya. She wanted her to trust him. Kaya naman ginagawa
niya ang lahat para hindi ito matakot.

"Kailan mo ba siya balak iuwi?" Tanong ni Vixen sa kabilang linya.

Sa halip sa sagutin, pinatay niya ang tawag at napangiti ng makitang nakikipag-
agawan si Virgo kay Arietta sa pagdidilig ng halaman sa harden.

Tumalon siya mula sa rooftop pababa sa harden. When his foot touches the ground, it
made a booming sound. Mabilis na napalingon si Virgo sa gawi ni Vixor.

"Anong ginagawa mo rito? Umalis ka nga." Pagtataboy nito sa kanya.

He just chuckled and walk towards her. Tumigil siya sa tabi ni Virgo at inagaw ang
pandilig sa halaman na hawak nito at ibinalik iyon kay Arietta.

"Hindi ba sinabi ko sayo kanina na ayaw kong pakalat-kalat ka sa Castello?"

Pinatalim niya ang mga mata. "Dapat kasama mo ngayon si Thomas at nag-aaral kang
mag piano."

Inungusan siya nito. "I already know how to play the Piano, dimwit. Kaya nga
pinaalis kaagad ako ni Thomas e."

"And your Tango, Rumba and Salsa lesson? Kumusta na?"

Inirapan siya nito at pumitas ng isang isang tangkay ng pulang rosas. "Ano ba ang
problema mo? Nasa labas ako at ang ibig sabihin no'n ay tapos ko na 'yang
pinagpapagawa mo. I already know how to Tango, Rumba and Salsa. Alam ko kung paano
tumugtog ng Piano at Gitara. Ano pa?"

"How about your lesson before bed time?"

"Oh. That? Nagkaroon ako ng test kagabi. I aced it." May pagmamalaki sa boses nito.
"Ano pa ang ipapagawa mo, kamahalan?" Puno ng sarkasmo ang boses nito.

Ever since she learned that he is a Prince, she keeps on calling him 'kamahalan'.
Nakakatuwa nuong una pero ngayon ay nakakairita na.

"Stop calling me that." Naiinis na sabi niya. "Or i will-"

"What? Sasaktan mo ako? Papatayin mo ako? Babalatan mo ako ng buhay o sasakmalin mo

ang leeg ko?" Humalikipkip ito. "Mamimili ka na kung anong panakot ang itatakot mo
sakin. O kaya mag-isip ka ng bago para naman matakot ako."

Mariin niyang ipinikit ang mga mata at pinakalma ang sarili.

Sa isang buwan na nagdaan, napag-alaman nito na panay lang siya panakot, hindi
naman niya gagawin. Kaya mula noon, kahit anong panakot ang sabihin niya, walang
epekto 'yon sa dalaga.
He was just bluffing and she knows it.

Pagmulat niya ng mga mata, tamang-tama na ang mapupula nitong mga labi ang
natitigan ng mga mata niya.

"Ano na?"

He smirked. "I'll kiss you." Hinawakan niya ito sa baba at itinaas ang mukha.
"How's that, honey?"

Napamulagat ito at bumadha ang pangamba sa mga mata nito.

Vixor chuckled. "Chill, Virgo. I'm just kidding."

Tinabig nito ang kamay niya at nagmamartsang naglakad papasok sa Castello.

"Hey, Virgo!" Pahabol niyang sigaw sa dalaga. "Your Royal Etiquette Lesson is about
start."

"Curse you, idiot vampire!" Sigaw nito bago makapasok sa loob.

Mabilis na hinabol niya ang babae at naabutan naman niya sa hagdanan.

"I'm serious, Virgo." Aniya. "You agree to do this, remember?"

Naiinis na bumaba ito ng hagdan at naglakad patungo sa grand hall kung saan
naghihintay si Charlotta. Ang magtuturo rito ng tamang asal.

Naiiling na napapangiti siya. Para namang may magbabago sa asal ng dalaga.

PAGOD na pagod si Virgo ng matapos ang pag-aaral niya sa araw na iyon. Who knew
learning to become a vampire is hard? O talagang torturer lang si Vixor kaya siya
pinahihirapan?

Lahat na yata ng sayaw ay itinuro sa kaniya. Lahat ng klase ng instrumento ay alam

na niya kung paano gamitin. At ngayon, sa pag-uugali at tamang paggalaw naman ang
itinuturo sa kaniya. Can this get any harder? Urgh!

Nahiga siya sa kama ay bumuga ng hangin. Nakatitig siya sa mataas na kisame ng

bigla niyang naalala ang mga magulang. And then Lucien's handsome face flashed
through her mind. Marahas siyang napailing. No!
Isinara na niya kung ano man ang namagitan sa kanila ni Lucien. Kung matatawag
ngang ganoon ang pagkontrol nito sa emosyon niya. She could still remember the
kisses that they shared and she felt nothing. Isang huwad na emosyon ang naramdaman
niya at iyon ang ikinagagalit niya.

Malaki ang utang na loob niya kay Lucien pero wala itong karapatan na pakialaman
ang emosyon niya at kontrolin!

He has no right ... at all.

Virgo was dragged out from her reverie when a hand touched her cheek. Nang tingnan
niya kung sino ang may-ari ng kamay na iyon, nakita niya si Vixor na nakaupo sa may
uluhan niya at pinapahid ang luha na hindi niya namalayang namamalisbis pala mula
sa gilid ng kaniyang mga mata.

"Bakit ka na naman umiiyak?" Tanong nito habang tinutuyo ang luha niya.

"Masakit pa rin." Aniya na ngayon ay humihikbi na. "Ang sakit-sakit. Akala ko mahal
ko siya. Akala ko si Lucien na ang lalaki na magpaparanas sa akin ng sobrang
kaligayahan. Akala ko hindi niya ako lolokohin. Ang dami kong akala..." mapait
siyang napangiti. "Mga akala na huwad pala. Ang sakit-sakit nung malaman ko na
niloloko niya ako. Na kasinungalingan lang pala ang lahat. Matatanggap ko naman
kung ano at sino siya, kaya kong tanggapin na isang siyang bampira. Pero ang hindi
kayang tanggapin ng puso ko, iyon ay ang panlililinlang niya. 'Yon ang sobrang
masakit, parang pinipipit ang puso ko sa sakit."

Nasa uluhan pa rin niya si Vixor at nakayuko sa kaniya habang tinutuyo ang luha
niya.

"Pain can be cured by a kiss, you know." Anito.

Napatitig siya sa binata at dumako ang mga mata niya sa mga labi niyo. "Kiss me
then and make me forget, Vixor. Because my heart cannot take another heart ache
anymore."

Virgo saw Vixor's face leaned closer to hers. Ipinikit niya ang mga mata at iniwang
nakawang ang kaniyang mga labi.

She waited...

And then his lips pressed against her. Kasabay niyon ang medyo malapot na likido na
pumasok sa bibig niya. When she gulped the liquid, her throat burned!

Napamulagat siya at sinapo ang leeg niya na parang sinusunog. Ang pakiramdam na
iyon ay bumiyahe patungo sa may tiyan niya at biglang nawala.
Virgo looked at Vixor. "A-Ano 'yon?"

Vixor gathered her in his arms and whispered on her ear. "Hold on. Your about to
turn."

"T-Turn?"

"Yeah." Vixor smiled. "Just hold on. I'm here."

And then it began. Pain ripped through every muscle and every vein in her body. Her
head feels like its exploding in so much pain. Her hands and legs were shaking
violently. And she feels like Satan's minion is torturing every corner of her
stomach. 'Yong pakiramdam na parang sinusunog ang laman niya at hindi nalang sa
leeg at sa tiyan. Every part of her body is burning. Sumisigaw siya sa sobrang
sakit na nararamdaman. Hindi niya alam kung saan siya kakapit at kung may isisigaw
pa siya sa sobrang sakit na kumakain sa buo niyang pagkatao.

Vixor was still holding her in his arms as her spasm and convulse in pain.

She was shouting and shouting as excruciating pain sipped through her nerves.
Parang sinusunog ang katawan niya at hindi niya kaya ang sakit na nararamdaman.

Virgo felt her body weakening and then she lost her consciousness.

NAPATITIG si Vixor sa magandang mukha ni Virgo. Nakikita na niya ang pagbabago sa

bawat segundo na lumilipas. Mariin niyang ipinikit ang mga mata ng maramdamang
lumalabas ang mga pangil niya.

Virgo's blood just becomes sweeter and sweeter. Mas pabango ng pabango ang dugo na
taglay nito kaya naman binitiwan niya ang dalaga at tumakbo patungo sa teresa para
doon pakalmahin ang sarili.

Vixor froze when he saw Rogues trying to enter the Simonides Castello.

"Crap!" Mukhang hindi lang siya ang nakaamoy sa mabangong dugo ni Virgo.

They have humans on the Castello. Alam niyang hindi makakapasok ang mga Rogue na
pilit na pumapasok pero kailangan niyang makasigurado.

Virgo is in danger.

Mabilis siyang lumabas ng silid. "Arietta!"

In a blink of an eye, Arietta is on his side. "Yes, your highness?"

"Ready the plane." Aniya.

"The plane is ready your highness." Sabi nito. "Should i pack your things?"

"No. You're coming with us." Bumalik siya sa silid at pinangko si Virgo. "Virgo
needs you when she fully turned."

Mabilis ang sunod nilang naging kilos. Kasama si Arietta, nakalabas sila ng
Castello patungo sa kinalalagyan ng pribadong eroplano ng pamilya niya.

Habang papaalis ang eroplano, isa lang ang nasa isip ni Vixor. And that is Virgo's
safety.

A/N: Last update for Lucien<3Virgo<3Vixor

Wala pa rin po akong alam. Haha

=================

CHAPTER 18 - Familiar Scent

CHAPTER 18 - Familiar Scent

After two years...

VIRGO looked at the beautiful country of Russia as the Plane ascended. Dalawang
taon din ang ginugol niya sa lugar na ito. Nagkaroon siya ng mga bagong kaibigan na
maasahan at naging matiwasay ang buhay niya. No heartache, no pain and just
acceptance and happiness.

And now, she's going back to her country. Hindi niya alam kung anong mangyayari
roon sa kanya pero nasisiguro niyang hindi na mauulit ang nakaraan. Hindi na siya
mahina ngayon. She's now strong and can save herself when trouble comes.

Virgo doesn't need anyone else to be her knight because she's no longer a damsel in
distress.

"You okay?" Anang boses mula sa katabi niyang upuan.

Binalingan niya si Vixor na nakatingin sa kanya. "Yeah." She smiled. "As long as
you're by my side, okay lang ako."

That made Vixor smile. "Even if you deny it a million times, human Virgo is still
in you."

Inirapan nuya ito. "Tigilan mo ako, Vixor. Alalahanin mo, kaya kitang itulak
palabas ng eroplanong ito. At mabait lang ako kasi ikaw naman ang kausap ko."

Mahina itong tumawa. "You're cute."

"And you're starting to annoy me."

Vixor just chuckled. "Yeah. Yeah. Anyway, you ready to live in the Philippines
again?"

Tumango siya. "Oo naman. Taga doon ako e. Kahit naman dalawang taon akong nawala,
isa pa rin akong Pilipino."

Hinawakan ni Vixor ang kamay niya at pinagsiklop iyon. "So, sa bahay ka titira o sa
dati mong bahay?"

She squeezed his hand. "Bahala na pagdating natin. Saka ko na iisipin 'yon kapag
lumapag na ang eroplanong 'to."

"Okay."

Humilig si Virgo sa balikat ni Vixor at ipinikit ang nga mata.

"Inaantok ako." Ani Virgo.

Hinaplos ni Vixor ang buhok niya gamit ang isang kamay na hindi niya hawak. "Sleep
then, Virgo."

Napangiti siya. "Yeah. You too."

"Mamaya na." Ani Vixor. "Ikaw muna ang natulog. Babantayan muna kita baka mapano
ka."

She grinned playfully. "Sinabihan na kitang bawal ka magkagusto sakin e."

"Para namang kaya kong pigilan 'to."

"Kaya mo 'yan." She tilted her head up and gives him a kiss in the corner of his
lips. "Good night, Vixor."

"Good night, babe."

She closed her eyes again and this time, she slept.

Medyo matagal ang biyahe.

Nang makarating ang eroplanong sinasakyan sa Pilipinas, parang may kakaibang

emosyon na naramdaman si Virgo pero pinagsawalang bahala niya iyon. Hindi niya
dapat maramdaman iyon.

Virgo steps out from the Airplane and inhale the air. Napapikit siya ng maramdamang
nanubig ang bagang niya ng makaamoy ng mabangong halimuyak ng dugo.

Hmmm...

"That tastes good." Komento si Vixor na nasa likuran niya.

Her fangs started to retract. "Yeah."

Tuluyan na siyang bumaba ng eroplano at sabay silang naglakad palabas ng exit ni

Vixor.

May naghihintay ng sasakyan sa kanila na naghatid sa kanila sa mansiyon ng mga

Simonides.

"So, saan ka muna titira?" Tanong sa kaniya ni Vixor nang nasa loob na sila ng
sasakyan.

She looked outside the car window. "Sa bahay niyo muna." She decided. "Doon muna
ako."

Pinagsiklop ni Vixor ang kamay nila. "You're more than welcome in our house."
She smiled. "Thanks."

Nang makarating sa mansiyon ng mga Simonides, kaagad siyang ngumiti ng makita si

Vixen. Sa dalawang taon niyang pamamalagi sa Russia, panay ang bisita sa kaniya si
Vixen.

Vixen helps her transition. When she changed, Vixor ang Vixen were there for her.
Inasikaso siya ng dalawa at inaruga na para bang isa siyang kapamilya.

Mabilis siyang lumabas ng sasakyan at niyakap si Vixen.

"Hey." Nakangiting aniya.

Vixen giggled and hugged her. "You're here! I can't believe it!"

"Better believe it." Ani Vixor na nasa likuran niya at inakbayan siya.

Vixor guided her towards the entrance of the mansion. Naroon ang mag-asawang
Simonides sa pintuan at mukhang hinihintay ang pagdating nila. She met Vixor
parents a year ago when they visited her in Russia. Just like Vixen, Vixor's
parents were good to her. Hindi niya alam kung bakit pero napakabait ng mga ito sa
kaniya. Maybe because they were the one who's responsible for her parents' death.
Pero wala na 'yon sa kanya. Okay na siya. Hindi na siya nasasaktan sa mga nangyari
sa nakaraan.

Wala na. She already moved on and now, she's happy. Happy to be with Simonides
Family.

"Hello po." Magalang niyang pagbati sa mag-asawang Simonides.

"Hello rin sayo, hija." Nakangiting bati ni Tito Vently.

Tita Alleyah hugged her. "Welcome to our simple abode, Virgo. We're happy to have
you."

"Thank you po." Nakangiting tugon niya.

She smiled as Vixor guided her inside the mansion. Nasa beywang niya ang braso ni
Vixor.

"Magpapahinga muna kami, mommy." Ani Vixor.

Dumako ang tingin ng ginang sa kanya. "Same room?"

Nakangiting tumango siya. "Opo."

Tumaas ang kilay ng ginang. "Sharing a room? Hmm. May dapat ba kaming malaman?"

Virgo chuckled. "Hindi kasi ako nakakatulog kapag wala si Vixor." Pag-amin niya.

"Yeah, mom. So back off." Naiiritang sabi naman ni Vixor.

She always has nightmares and all those morbid and scary stuff. They won't go away.
Pero kapag katabi niya si Vixor ang himbing palagi ng tulog niya kaya naman palagi
silang magkatabi sa kama.

"O, sige." Ani ng ginang. "Go. Magpahinga na kayo."

Pareho silang ngumiti si Vixor bago nagtungo sa silid ng binata. Pero hindi pa sila
nakakahiga ng pumasok si Vixen sa silid.

"Hey." Vixen said. "May welcome party pala mamayang gabi. Ako ang nag organize, so,
you are both welcome." Pagkasabi niyon ay lumabas ito ng silid nila.

Nagkatinginan sila ni Vixor.

"Welcome—"

"—party?" Pagtatapos niya sa sasabihin ni Vixor.

He shrugged then lay on the bed. "Maya mo na iyan isipin. Halika rito. I want to
cuddle."

Mabilis siyang nahiga at yumakap kay Vixor. Ginawa niyang unan ang braso nito at
tumatama ang hininga niya sa leeg nito. 'Yon palagi ang posisyon nilang dalawa sa
kama.

"Magpahinga ka na, Virgo. You need your strength for the party tonight." Ani Vixor.

Ipinikit niya ang mga mata at nagpahinga na. Mamaya na niya iisipin kung ano ang
gagawin niya para hindi siya masala sa welcome party.
LUCIEN steps out from the car and stared at the Simonides Mansion. Huminga siya ng
malalim at naglakad patungo sa pinto, kasabay ng mga kapatid at mga magulang niya.

Ayaw niyang um-attend sa Welcome Party ni Vixor Mikhael Simonides. Hindi naman niya
ito personal na kilala at bakit naman niya iwi-welcome ito? But he and his family
don't have a choice. They were invited by the Royal Family and they can't say no.

Nang makapasok sila sa loob ng mansiyon, kaagad silang sinalubong ng isang babae at
iginiya sila patungo sa napakalaking grand hall ng mansiyon.

"Lucien." Boses ng kaniyang ama. "Smile. Will you?"

He groaned at the same time his eyes turned red. "Bakit naman ako ngingiti? I don't
have a freaking reason to do that."

His father sighed. "Please, Lucien... cooperate."

Hindi siya umimik at nagbaba ng tingin. Ayaw niyang makipagdiskusyon sa kaniyang

ama. Ayaw niyang maungkat na naman ang nangyari kay Virgo. It has been two years
since she disappeared without a trace and up until now, hindi pa rin ito nakikita.
Naniniwala siyang buhay pa ito. Pero ang ama niya, naniniwalang wala na si Virgo at
dapat na niyang kalimutan ang dalaga.

Pero kahit anong gawin niya, his heart only beats for Virgo and Virgo alone. He's
hopelessly in love and obsessed with her. And that scare his father. Hanggang
ngayon, hinahanap pa rin niya si Virgo. Hindi naman siya tumigil sa paghahanap
dito.

Hanggang sa magsimula ang party, nakatungo lang siya at umiinom ng alak. Vixor was
welcome by the visitors and they looked happy that the freaking Prince is back.
Annoying!

Vixor's face reminds him of the rogue vampire he killed to save Virgo.
Magkamukhang-magkamukha ang dalawa. He feels nauseous. Mas lalo pa niyang nami-miss
si Virgo.

Naiinis na lumabas siya ng grand hall at nagtungo sa mahabang teresa na nakakonekta

sa hall. He inhaled the air and stilled when a very familiar scent invaded his
nostrils. Mabilis niyang hinanap ang pinanggalingan ng mabangong amoy at nanlaki
ang mga mata niya ng makita ang babaeng nakatayo sa gilid nang railing ng teresa

"Virgo..."

Hindi siya puwedeng magkamali! It's her! The scent of the blood! It's her!

Hahakbang sana siya palapit sa kinaruruonan ng babae ng bigla itong nawala na

parang bula.

Nanlaki ang mga niya at patakbong nilapitan ang kinaruruonan ng babae kanina. The
scent still lingers in the air. It's her. Hindi siya puwedeng nagkamali! Si Virgo
'yon! Hinding-hindi niya makakalimutan ang amoy ng dugo nito na gustong-gusto
niyang tikman noon. He couldn't forget the blood that made him obsessed with her.

But Virgo is not there ... no one is. Baka nag iilusyon lang siya na nakita at
naamoy niya ang dalaga. It's just a figment of his fucking imagination.

Mapakla siyang tumawa. "Kahit talaga anong gawin ko, mahal ko pa rin siya."

Hinilamos niya ang dalawang kamay sa mukha naiinis na umalis ng balkonahe. Bumalik
siya sa grand hall na nasa isip ang maglasing. Nababaliw na naman siya.

SAPO ni Virgo ang bibig para hindi gumawa ng kahit na anong ingay ng lumapit sa
kinaruruonan niya si Lucien.

When she saw him, she panicked. Two years. Two years had passed since she last saw
him and he can't control her now. But there's something inside her that she
couldn't explain. Iba ang pakiramdam na makita ang binatang akala niya ay minahal
niya.

Lucien was just inch away from her. Naaamoy niya ang hininga nito at ang kakaibang
amoy ng dugo nito. He smells like Vixor, but more delicious and more salivating.
Its making her fangs came out from its hiding.

Mapaklang tumawa si Lucien habang may malungkot na kislap ang mga mata. "Hanggang
ngayon, mahal ko pa rin siya."

Hindi niya alam kung sino ang tinutukoy nito pero napakalungkot ng mukha nito pero
naiinis namang pumasok sa grand hall. Nakahinga siya ng maluwang dahil hindi siya
nito nakita kahit na halos ilang dangkal nalang ang pagitan nilang dalawa.

She went invisible so he wouldn't see her. It's one of the skills she has when she
turned. And it came in handy sometimes. Like now.

Nang masigurong wala na si Lucien, she went visible and hurriedly left the balcony.
Kasama sana siya sa iwi-welcome pero ayaw niya. Si Vixor naman ang kilala e, hindi
siya. At ayaw niyang mapunta sa kaniya ang atensiyon ng mga bampira sa loob.

Mabilis ang mga galaw ni Virgo habang papasok siya sa kabahayan. She was about to
stealthy enters the kitchen to grab a bottle of blood when she heard a familiar
voice.
"Virgo?"

Kinuha muna niya ang bote ng dugo na nasa refrigerator bago humarap sa taong
tumawag sa pangalan niya.

Virgo smiled at the vampire in front of her. "Hi Lashka."

Halata ang gulat sa mukha nito. "W-What are you doing here?"

She shrugged and opens the bottle and drank the blood. Kitang-kita niya kung paano
nanlaki ang nga mata nito ng makita ang ginawa niya.

"It couldn't be..."

Virgo just smiled and walk passed Lashka. Habang naglalakad, panay ang inom niya sa
dugo na nasa bote. It doesn't taste good. It's like a meat but its taste like a
tofu. Awful and distasteful!

Nang nakapasok siya sa silid nila ni Vixor, hinubad niya ang suot na kulay pulang
low back dress at nagpalit ng simple denim jeans at black tee-shirt. Pagkatapos ay
binuksan niya ang teresa ng silid ni Vixor at tumalon mula roon.

Virgo landed in the ground gracefully. Habang naglalakad palabas ng gate, tibawagan
niya si Vixor.

"Hey. What's up?" Ani Vixor. "Bored ka na ba riyan sa kuearto? Bumaba ka kaya
rito."

"I'm off to my house. Babalik din ako kaagad."

Ilang segundong nawalan ng imik ang nasa kabilang linya. "Do you need me right now,
Virgo? I could ditch the party."

That made her smile. "Nah. Mag enjoy ka nalang diyan, babalik din naman ako kaagad.
May kukunin lang ako sa bahay ko."

"Sure about that, Virgo?"

She nodded. "Yes. See yah later."

"Okay. See yah, Virgo. Take care."

"I will. Enjoy."

Vixor chuckled. "I will."

Pinatay niya ang tawag at sa halip na pumara ng taxi, tinakbo lang niya ang
distansiya mula sa bahay nila Vixor patungo sa bahay niya. Mas mabilis naman siya
kesa sa taxi o sa kahit anong sasakyan.

LUCIEN went back on the terrace. Wala na roon ang amoy ni Virgo. He felt like
laughing at his heartache. Two years had passed and she can still hurt him like
this.

Love is like a vampire... it sucks!

Natigilan siya habang nakadungaw sa ibaba ng teresa ng makakita ng babaeng

naglalakad palabas ng Simonides mansion. He narrowed his eyes on the woman, pero
nawala ang focus niya sa babae ng marinig na may nagsalita sa tabi niya.

"Hey. What's up?" Ani ng katabi niya na napagalaman niyang si Vixor. "Bored ka na
ba riyan sa kuwarto? Bumaba ka kaya rito."

He looked at the man who held the same face of the man he killed for Virgo.

Ilang segundong nawalan ng imik ng lalaki. "Do you need me right now, Virgo? I
could ditch the party."

His heart pounded. Virgo? It couldn't be... baka kapangalan lang.

"Sure about that, Virgo?"

No. Kapangalan lang siguro.

"Okay. See yah, Virgo. Take care."

Nagbaba siya ng tingin at nakakunot ang nuo. Imposible! Kapangalan lang iyon ni
Virgo. Suguradong hindi lalapit si Virgo sa lalaking kamukha ng pumatay sa mga
magulang nito.

Mas lalong kumunot ang nuo niya ng humahangos na lumapit sa kaniya si Lashka.
"Kuya Lucien!" She stops in front of him, her breathing ragged. "Nakita ko si
Virgo! She's here! In this mansion!"

Mabilis siyang napatingin kay Vixor na nahuli niyang nakatingin sa kaniya habang
may munting ngiti sa nga labi.

"Hope you're enjoying the party, Lucien." Ani Vixor at naiwan siyang nag-iisip.

Information's from two years ago are now bombarding his mind. Shit! May kinalaman
ba si Vixor sa pagkawala bigla ni Virgo? 

A/N: Hope you enjoy reading :)

=================

CHAPTER 19 - Lucien's Heartache

CHAPTER 19 - Lucien's Heartache

HINDI mapakali si Lucien simula ng ibalita sa kaniya ni Lashka na nakita nito si

Virgo sa mismong bahay ng mga Simonides. He badly wanted to ask Vixor or even
Vixen, the Princess, but he couldn’t. Masyadong abala ang dalawa sa mga bisita.
Lucien keeps on walking back and forth. Hindi siya mapakali habang nasa isip niya
si Virgo. He wanted to see her, hold her, touched her and kissed her."Lucien, let’s
go." Anang boses ng kaniyang ama. "Nagpaalam na ako sa mag-asawang Simonides.
Puwede na tayong umuwi."Walang imik na sumunod siya sa kaniyang ama na naglalakad
palabas ng grand hall. Bago siya makalabas ng hall, sa huling pagkakataon, tumingin
siya kay Vixor. He was looking at him too, with a smirk on his face. Itinaas nito
ang hawak na baso na may lamang pulang likido. Then he mouthed, "cheers." Kinunotan
niya ito ng nuo at lumabas na nang hall. "I saw Virgo, Dad." Pagku-kuwento ni
Lashka sa kaniyang ama habang nasa sasakya sila pauwi sa kanilang bahay. His father
eyes automatically darted at him. "Do you know this?"Si Lashka ang sumagot para sa
kaniya. "Yes. Sinasabihan ko kaagad si Kuya." And then Lashka becomes uneasy.
"There’s something though..."Kaagad siyang nakaramdam ng pangamba para kay Virgo.
"What?" Tumingin muna sa kaniya si Lashka na para bang hindi nito gustong sabihin
ang lalabas sa bibig nito. "She drank blood from the bottle." Napailing-iling ito
na para bang hindi makapaniwala sa sariling sinasabi. "Sa harapan ko siya mismo
uminom ng dugo and she feels off. She feels like a ..." tumikhim ito, "vampire."
Nagtagis ang bagang niya. "No!" He pounded his fist on the car door. "Hindi siya
puwedeng naging Bampira! You must be mistaken—""Kuya, i know what i saw." Ani
Lashka sa mababang boses. "Sana nga hindi totoo ang nakita ko pero 'yon nga 'yon e.
Virgo is alive and she's now a vampire—""No." His heart is contracting in pain.
"Hindi siya puwedeng maging katulad ko. Hindi... hindi puwede... she can’t be like
us. She's too good to be a vampire... god, no, please?" Hinilamos niya ang kamay sa
mukha at bumuga ng marahas na hangin. Nang makarating sila sa bahay, nauna siyang
lumabas ng sasakyan at mabilis na nagtungo sa basement kung saan niya kina-
kadenahan ang sarili kapag galit at hindi na niya kayang kontrolin pa ang halimaw
sa loob niya.
HINAPLOS ni Virgo ang larawan ng kaniyang mga magulang na naka-display sa sala ng
bahay nila. She picked the picture frame up and went to her room. It still looks
the same. Maliban sa alikabok na nakikita niya, walang nagbago sa bahay na iniwan
niya. Then her eyes settled on the balcony. Nakabukas iyon. Bigla siyang kinabahan
at kapagkuwan ay mahinang tumawa. Bakit ba siya natatakot? She's one of them now...
she's now a vampire. Wala nang makakapanakit sa kaniya. Lumabas siya sa teresa at
tumingin sa bilog na buwan. Napaigtad siya at akmang babalian niya ng buto ang
pangahas na estrangherong yumakap mula sa likuran niya ng marinig niya ang boses ni
Vixor."You okay?" He put his chin over her shoulder. "I ditch the party."Napailing-
iling siya. "Nag-alala ka sakin no?" Vixor sighed. "Nakita ko si Lucien e. Baka
bigla ka nalang tumakbo pabalik sa kanya at kalimutan mo ako." She rolled her eyes
and faced Vixor. Ipinalibot niya ang mga braso sa leeg nito at ginawaran ito ng
halik sa pisngi."Vixor," ngumiti siya. "I’m here and not with Lucien. Stop
worrying." He nodded and smiled. "Okay."Ihinilig niya ang ulo sa balikat ni Vixor.
"Anong gagawin ko ngayong narito na ako? Hindi ko alam kung paano ako magsisimula
ulit. I miss my cousin and my uncle. I want to work or do something worth my
while." Kumunot ang nuo ni Vixor na para bang nag iisip. Kapagkuwan ay ngumiti ito.
"Puwede kang mag trabaho sa Simonides Corporation. I’m sure Dad will hire
you."Malapad siyang napangiti? "Talaga? Great! Thank you." Niyakap niya ang binata.
"Salamat Vixor.""No problem."Mahigpit niya itong niyakap at sabay silang lumabas ng
bahay nila. Dala-dala niya ang picture frame kung saan may larawan ang mga magulang
niya.They went home to Simonides mansion. Kahit tuloy-tuloy pa rin ang party, hindi
sila naki-party ni Vixor. Pumasok sila sa kanilang silid at nagkatabing nahiga sa
kama saka natulog ng mahimbing. Vixor is indeed, the closest thing she has for a
knight.

TULAD nga ng sinabi ni Vixor, kaagad na pumayag si Tito Vently na magtrabaho siya
sa kompanya ng mga ito. Vixor remains in the house doing some errands while she
worked as Tito Vently’s secretary. Maayos siyang nagtrabaho at lumipas ang isang
linggo na wala masyadong nangyari. Bahay-trabaho ang routine niya. Saka na niya
haharapin ang pinsan at uncle niya kapag may lakas na siya ng loob at kung may
maisip na siyang paliwanag kung bakit nawala siya ng dalawang taon."Virgo." Pukaw
sa kaniya ni Tito Vlad at may inilapag na folder ba mesa niya. "I want you to bring
this personally to Mr. Leo Guano, the CEO of Kallean Financial Firm. It’s urgent."
Pagkasabi no'n ay bumalik na ito sa conference hall kung saan may ka-meeting ito sa
loob.Napatitig siya sa folder na nasa ibabaw ng mesa niya. Si Tito Leo...Humugot
siya ng isang malalim na hininga at kinuha ang folder. Bahala na. Siguro nga oras
na para magkita sila ng uncle niya.Nang makababa siya sa parking lot ng gusali,
hinanap niya ang sasakyan na binigay sa kanya ni Tita Alleyah. A Bentley. Nang
makita ang sasakyan, kaagad siyang sumakay at pinaharurot iyon patungo sa Kallean
Financial Firm. Malakas ang kabog ng dibdib niya kaya pilit niyang pinapakalma ang
puso niya. Nang makarating siya sa destinasyon, kaagad siyang pumasok ang nagtungo
sa opisina ng CEO. Nilapitan niya ang sekretarya ng Tito niya. "I’m Vently
Simonides secretary, I'm here to give this file to Mr. Leo Guano."Kaagad naman
pinindot ng sekretarya ang intercom at inimporma ang tito niya. "Papasokin mo."
Anang boses ng tito niya mula sa intercom.The secretary smiled at her. "You may
enter."She smiled back and went to open the CEO's office. Pinihit niya ang door
knob at dahan-dahan niyang itinulak ang pinto. Then she stilled. Her eyes met those
familiar red ones again.Lucien...

"SIR, Mr. Simonides secretary is here. Said she have a file to give to you." Anang
boses ng sekretarya ni Mr. Guano sa intercom.Leo him and his brother a ‘forgive me’
look before speaking into the intercom. "Papasokin mo." Bumaling ito sa kanila ni
Lucan. "This won’t take long."Lucien froze when he smells Virgo's scent. Hindi siya
puwedeng magkamali... then the door opened showing the woman behind his beating
heart."Virgo..."She looked at him like he's nothing. Walang emosyon ang mga mata
nito. Hindi lang siya ang nagulat kundi silang tatlo na nasa loob ng opisina. Virgo
walked with her head held high and dropped the folder on Guano's table."Hello,
tito." Ani Virgo at ngumiti. "It’s nice to see you again."Leo was just gaping at
Virgo. Shock is written all over his face. Siya naman ay titig na titig lang sa
dalaga at pakiramdam niya ay sasabog ang puso niya sa sobrang saya na sa wakas ay
nakita na niya ito."Virgo."Binalingan siya nito at nginitian. Her fangs were
showing between her lucious lips. "Hey, Lucien." Napatitig siya sa mga pangil na
sumisilip sa mga labi nito. So it’s true. What Lashka said was all true. Virgo is
now a vampire. "W-Who turned you?" Parang may nakaharang sa lalamunan niya habang
nagtatanong. "None of your concern, Lucien." Inirapan siya nito at humakbang ito
palabas ng opisina.But he wouldn’t let het escape this time. No! He moved fast.
Nang makalabas ang dalaga sa opisina at makapasok sa elevator, mabilis siyang
sumakay sa elevator at pinindot ang close button and then he faced Virgo who's
casually leaning on the elevator wall.Lucien stared at the woman he missed for two
tears. "Where have you been?"Virgo shrugged. "Sicily and then Russia.""With whom?"
Nagkibit-balikat ulit ang dalaga. "Again, it’s none of your concern."He gritted his
teeth. "None of my concern?" Mapait siyang ngumiti. "I looked for you Virgo. Para
akong nababaliw sa kakahanap sayo tapos sasabihin mo yan?"Tumayo ng tuwid si Virgo
at pinukol siya ng masamang tingin. Napaatras siya ng biglang nag-iba ang kulay ng
mga mata nito.Her beautiful eyes were no longer brown, they were red! Fuck!
"Shit..." he murmured and stared at Virgo's red eyes. "What the hell happened to
you?"She smiled sardonically. "Why? Did i shock you?" Inisang hakbang nito ang
pagitan nila at hinaplos ang piangi niya. "You know what Lucien, wala kang
karapatang magtanong kasi niloko mo ako. At bakit, sinabihan ba kitang hanapin
ako?" Virgo leaned in to his neck and inhaled. "Damn you smell good." Lucien
stilled. That was his line before! He took a deep breath. "I miss you, Virgo."
Lakas-loob niyang sabi. She chuckled coldly. "I didn’t miss you. At all." Tinulak
siya nito. Tamang-tama naman na bumukas ang elevator at lumabas na ito.Mabilis
niyang sinundan si Virgo at napatigil sa paglalakad ng makitang may sumalubong na
lalaki rito. And it’s none other than Vixor. His heart tightened inside chest.
Napatitig nalang siya sa dalawa na magkahawak kamay na lumabas ng gusali.Mapait
siyang napangiti. "Bakit hindi mo rin ako mahal, Virgo?"Yan ang gusto niyang
itanong kanina, pero naduwag siyang marinig ang sagot ng dalaga. But now, as he
looked at Virgo and Vixor, he got the answer to his question. Hindi naman talaga
siya minahal ni Virgo. It was all a lie. And it hurts. Pinaniwala lang niya ang
sarili sa sariling kasinungalingan! What a joke. But his heart still hopes that
Virgo will look back at him and smile. Pero hindi nga siya nito nilingon. At 'yon
ang masakit. Umasa siya.

=================

CHAPTER 20 - Heart in the Dumpster

CHAPTER 20 - Heart in the Dumpster

TULOG na si Vixor pero gising pa rin si Virgo. Hindi mawala sa isip niya ang
malungkot na mukha kanina ni Lucien habang naglalakad siya kasama si Vixor. She did
look back and what she saw made her heart ached.

And she doesn't know why.

Dahan-dahan siyang bumangon mula sa pagkakahiga sa kama at lumabas sa teresa. She
looked back at Vixor first before jumping off the terrace. Pagkatapos ay mabilis
siyang tumakbo patungo sa dereksiyon ng bahay nila Lucien.

Kailangan niyang malaman kung bakit nakakaramdam siya ng sakit at nag-aalala siya
para rito. Baka kinokontrol na naman siya nito. She has to know! Damn it!

Nang makarating siya sa mansiyon ng mga Kallean, she inhaled the air. When she
smells Lucien's scent, she followed it and she was guided into a small terrace.
Madali lang niyang naakyat ang teresa at natigilan siya ng makitang bukas iyon pero
wala namang tao sa loob.

But she can smell Lucien's scent everywhere. Dapat narito siya!

Umupo siya sa gilid ng kama at ipinikit ang mga mata. She let her ear broaden and
she listens in concentration.

Narinig niya ang tunog ng maliliit na mga insekto. Ang tunog ng mga paniki sa
malapit na kuweba. Ang lagaslas ng tubig sa batis na hindi kalayuan sa mansion at
ang tunog ng kadena na parang ihinahampas sa semento.

Tumayo siya at sinundan ang tunog ng kadena. The sound leads her to the basement of
the house. Natutulog na ang lahat ng tao sa mansiyon na iyon kaya malaya siyang
nakapunta sa basement.

Virgo opened the basement door and a long pathway welcomed her. Tinahak niya ang
mahabang pathway hanggang sa makarating siya sa isa pang pinto. Nang pihitin niya
iyon, hindi naka-lock ang pinto at kaagad niya iyong itinulak.

What she saw inside made her knees weak.

Naka-kadena si Lucien at halatang gustong-gusto nitong kumawala sa pagkakatali sa

kadena. His eyes were red and blood is scattered in the floor and in the walls.

Oh god...

Pumasok siya sa loob ng silid at kaagad na dumako ang mapupulang mata ni Lucien sa
kanya.

Virgo braced herself. Taas-baba ang dibdib niya at kinakabahan siya. Alam niyang
nararamdaman nito ang nararamdaman niya dahil isa iyon sa mga kakayahan nito.

"Lucien..."
Lucien quickly moved to attack her but was restrained by the chains in his wrist.

She gasped, not in fear, but in pity when Lucien's wrist bleeds.

Dapat natutuwa siya na nakikita itong nasasaktan at nagdurusa. Pero hindi niya iyon
maramdaman. She wanted to hate the man in front of her, but she couldn't. Gusto
niyang sumbatan ito sa ginawa nito sa kanya pero walang salita na lumalabas sa
bibig niya.

At mas lalong ikinagulat niya ay parang may sariling isip ang mga paa niya na
naglakad palapit sa binata na matalim ang mga matang nakatingin sa kaniya.

"What happened to you?"

Sa halip na sumagot, inatake siya ni Lucien at ipininid ang katawan niya sa

semento. Hindi siya gumalaw. Hindi siya lumaban. Hinayaan niya lang ang binata na
gawin ang gusto nitong gawin.

Mariing ipinikit ni Virgo ang mga mata ng maramdamang bumaon sa leeg niya ang
matatalas na pangil ni Virgo. She gritted her teeth as pain spread through her.
Ikinuyom niya ang kamao at kinagat ang pang-ibabang labi para hindi sumigaw sa
sobrang sakit.

Minute later, Lucien let go if her neck and stared at her, horrified expression is
written all over his face.

"V-Virgo... oh god!" Mabilis siya nitong binitiwan at umalis sa pagkakadagan sa

kanya. "Sorry! Oh god. I didn't mean too! Holy fuck! Fuck! Shit!"

Bumangon siya sa pagkakahiga sa semento at umupo.

"I'm sorry—" Lucien frowned. "What are you doing here anyway?"

She sighed. "May itatanong lang sana ako kaya nagpunta ako rito. Wala ka sa kuwarto
mo kaya hinanap kita. And i found you here. Anyway," she took a deep breath.
"Kinonkontrol mo ba ako kanina nung papalabas na ako ng Financial Firm niyo?"

Lucien frowned and sat on the floor, adjacent to her. "Hindi. Bakit mo naitanong?"

Nagkibit-balikat siya. "Wala lang. It seems to me that controlling people is your

hubby. Just wondering if you are controlling me. I wouldn't know, right?"

A small sad smile appeared in his lips. "You'll know. You're a vampire now. Aware
ka na sa nangyayari sa paligid mo, lalong-lalo na sayo."
Naka-indian sit siya habang nakaharap kay Lucien. "So, bakit ka nakatili riyan?"

"My rogue side is coming out again." Pagkuwento nito. "I need to leash myself."

"But you're okay now."

Lucien shrugged. "You're here."

Napatitig siya sa binata. "Ano naman ang kinalaman no'n sakin?"

"You tamed me, Virgo. Ikaw lang ang may kayang gawin 'yon."

Tumango-tango siya. "Pero niloko mo pa rin ako at pinaglaruan ang emosyon ko."
Tumayo siya at naglakad palabas ng basement. "I'll be taking my leave now."

Nasa pinto na siya ng marinig niyang magsalita si Lucien.

"Can you stay for a little while?"

Nilingon niya ang binata. "Bakit naman ako mananatili rito? Naka hanapin ako ni
Vixor."

Mapait itong ngumiti. "Masaya ka ba sa kanya.?"

Tumango siya. "Oo. He keeps me safe."

Sumandal ito sa semento at matiim na tumingin sa kanya. "I can do that. I did kill
someone for you. Pinapaalala ko lang, baka nakakalimutan mo."

Nagbaba siya ng tingin. Sinasampal ba nito sa mukha niya ang ginawa nito noon para
sa kanya?

"Anong gusto mong bayad sa utang na loob ko sayo?" Matapang niyang tanong sa
lalaki.

He had a small smile in his lips, yet it feels like he is grinning. "Halika.
Lumapit ka rito. At ipapakita ko sayo kung anong gusto kong kabayaran."

She frowned. "Ano ba kasi? Sabihin mo nalang."

Tinanggal nito ang kadena sa magkabilang pulso gamit ang susi na nasa bulsa nito
saka tumayo at naglakad palapit sa kanya. When he reached her, he gripped her waist
and pinned her on the door.

Napasinghap siya ng lumapat ang labi nito sa leeg niya. Alam niyang babaon ang mga
pangil nito sa leeg niya kaya malakas niyang itinulak ito.

Tumama si Lucien sa pader ng basement at napangiti siya sa taglay na lakas. Hindi

na siya nito puwedeng kaya-kayanin. She's not the old Virgo who would cry when
she's afraid. Nagbago na siya. Vixor didn'ttrain her to fight for nothing.

Galit na nilapitan niya si Lucien at sinakal ito sa leeg. He didn't fight back. He
just let her.

"Sa susunod na atakihin mo ako ng ganoon, i will carved out your heart and throw it
in the dumpster." She said in a menacing voice.

"You already did that, Virgo." Parang walang pakialam ma sabi nito. "Tinapon mo na
ang puso ko nang iwan mo ako two years ago. I love you, Virgo. Pero iniwan mo ako
at sumama sa iba."

Inungusan niya ito at binitiwan ang pagkakasakal sa leeg nito. "Niloko mo ako,
Lucien. Wala kang karapatang mag reklamo kasi ikaw ang unang nanloko. You
controlled me and my feelings for you. Kalokohan lang pala ang pagmamahal ko para
sayo."

With a speed of lightning, she left the Kallean Mansion and return to Simonides
with a confused head and heart.

VIRGO was busy accepting calls when Tito Vently walks to her table. "Virgo, go to
Kallean household. Sabihin mong kailangan naroon siya sa gagawing pagtitipon
ngayong sabado. Hindi ko siya makontak at baka mahuli siya sa balita dahil aalis
'yon patungong Visaya para sa nagkalat na rouge."

"Copy." Kaagad siyang tumayo at sinunod ang pinaguutos ni Tito Vently.

Ayaw niyang bumalik sa mansion ng mga Kallean. Pero trabaho naman 'to e. She can't
say no. Kailangan niyang isantabi ang nararamdaman niya sa kaniyang trabaho.
Nakakahiya. Binigyan na nga siya ng trabaho, hindi pa niya inaayos.

Nang papasakay na siya sa sasakyan niya, nakatanggap siya ng mensahe galing kay
Vixor.

From Vixor: Let's lunch out?

Napangiti sita at kaagad na nireplayan ang binaga.

To Vixor: Cant. I have something to do. How 'bout dinner?

Mabilis ang tugon ni Vixor sa mensahe niya.

From Vixor: sure thing. I'll pick you up at five.

Hindi na siya nag-reply at tuluyan na siyang pumasok sa sasakyan niya. Mabilis

niyang pinaharurot ang sasakyan patungo sa mansiyon ng mga Kallean. Nang makarating
doon, she went out of her car and knock on the door.

Bumukas naman kaagad iyon at malakas na kumabog ang puso niya ng makita si Lucien.

He's wearing a suit and tie and he looks downright handsome. Napalunok siya.

"Lucien..."

He looks at her intently. "Virgo..." mas niluwagan pa nito ang pagkakabukas ng

pinto. "Come in."

Humugot muna siya ng isang malalim na hininga bago pumasok sa kabahayan.

"I'm looking for the head of the house. May pinapasabi sa kaniya si Mr. Simonides."

Tumaas ang gilid ng kikay nito. "Kailan ka pa naging messenger?"

Hindi niya pinansin ang sinabi nito at tinaasan lang ng kilay. "Siya ang gusto kong
makausap. Hindi ikaw."

"Wala siya rito." Umupo si Lucien sa mahabang sofa at iminuwestra ang kamay sa
pang-isahang sofa na kaharal nito. "Have a sit. Parating na si Daddy. Maghintay ka
nalang."

"Okay." Umupo siya sa iminuwestra nitong upuan. "Matagal pa ba siya?"

Lucien shrugged. "Malay ko. Bakit ko naman malalaman? Nagkausap ba kami?"

Napakurap-kurap siya sa matalim na boses ng binata. Kagabi okay naman sila, ah.
Tapos ngayon, biglang nag-iba. Anong nangyari?
"Nagtatanong lang naman ako."

"Nagtatanong?" He smirked annoyingly. "Ako, marami akong tanong sayo. Sasagutin mo

ba?"

Tumaas ang kilay niya. "Anong katanungan?"

"Bakit ka sumama kay Vixor?"

"He kidnapped me and brought to Sicily." Sagot niya. No need to lie. "And then i
came to realize that i need him to survive. He turned me with my consent and he
brought me to Russia. We stayed there and now I'm here."

Lucien sighed and looked away. "I look for you for two years. I prayed that nothing
bad happened to you." Ibinalik nito ang tingin sa kaniya. "Salamat naman at walang
nangyaring masama sayo. Salamat at kaya mo nang ipagtanggol ang sarili mo. I'm
happy for you."

Matiim niyang tinitigan ang binata. Masaya raw ito para sa kanya pero ang mukha
nito ay bakas ang kalungkutan. Something tugged her heart. Gusto niyang lapitan ang
binata at yakapin at sabihing huwag na itong malungkot. Pero pinigilan niya ang
sarili. Baka kinokontrol na naman nito ang emosyon niya. Wala naman kasing dahilan
para maramdaman niya iyon.

She bet he's just controlling her emotion again.

She sighed and silently thank god when Mr. Kallean, the head of the household,
enters the house. Mabilis siyang tumayo at lumapit dito. Kailangan niyang masabi
rito ang pakay para makaalis kaagad siya.

She can feel Lucien's gaze burning a hole in her back. Hindi siya mapakali e.

A/N: Hanggang dito lang muna si Lucien. Sorry CCBells :) I have to rest my eyes
from time to time kaya hindi ako nakapagsulat ng bonggang-bongga. - C.C.

=================

CHAPTER 21 - Heart in the Box

CHAPTER 21 - Heart in the Box

"MISS Virgo, may dumating pong package sa inyo." Anang isa sa mga kasambahay nila
Vixor ng makauwi siya ng araw na 'yon. Hindi niya kasama ang binata dahil may
ginagawa raw itong importante.

"Salamat." Sabi niya na nakangiti saka tinanggap ang maliit na box na inabot nito
sa kaniya.

Virgo went to her room and excitedly openS the package.

Napasinghap siya at mabilis niyang binitawan ang box ng makita ang laman niyon.
It's a heart. A very fresh heart. 'Yong puso na katatanggal palang sa isang
katawan. Blood were still surrounding the organ. Tatakpan sana niya ang box ng
mapansing may nakasulat sa likod ng takip ng kahon.

Binasa niya iyon at para siyang nanghina.

The next time you receive a box. Puso na ni Lucien ang laman niyon. So if you don't
want your Lucien to die, stay away from him. Don't talk to him. Don't visit him and
don't even think of him. Understand? Good.

Mabilis niyang tinakpan ang kahon at nagpalit siya ng sweatshirt at maikling denim
short. Saka dala ang kahon na may lamang puso, tumalon siya mula sa teresa ng
kuwarto nila ni Vixor at mabilis na tumakbo patungo sa bahay nila Lucien. Hindi
niya alam kung bakit doon siya dinadala ng mga paa niya pero hindi na siya nag-isip
pa.

Kailangan niyang makita si Lucien. Parang naninikip ang dibdib niya habang paulit-
ulit na pumapasok sa isip niya ang sulat na nasa likod ng takip ng karton.

Nang makarating sa distinasyon niya, mabilis siyang umakyat sa teresa ng kuwarto ni

Lucien at kumatok sa sliding door na kumokonekta sa silid nito.

Seconds later, the door opened. Pumasok siya kaagad at hinanap ng mga mata niya si
Lucien. He was casually leaning on the sliding door, door frame, hiding from the
sun.

Mabilis niyang isinara ang pinto at humarap sa lalaki.

"May kaaway ka ba?" Tanong kaagad niya.

Kinunotan siya ng nuo ni Lucien. "Wala naman. Bakit?"

Bumuga siya ng hangin at iniabot ang box dito. "I receive that today."

Tinanggap ni Lucien ang kahon at binuksan iyon. He grimaced when he saw a bleeding
heart inside.

Itinuro niya ang takip ng kahon. "Read it."

Kaagad naman na binasa ni Lucien ang nakasulat at mahinang napatawa saka matiim
siyang tinitigan. "Bakit ka narito, Virgo? Nag-aalala ka sakin?"

Mabilis siyang umiling. "Gusto ko lang magtanong kung may kaaway ka. Ayoko ng
tinatakot ako. Halos buong buhay ko, takot ang naghahari sa buo kong pagkatao, pero
hindi na ngayon. Kung sino man ang nagpadala sakin niyan, sisiguraduhin kong puso
niya ang ilalagay ko sa isang kahon." Galit na sabi niya saka bumuga ng hangin para
pakalmahin ang sarili niya.

Nanginginig ang kamay niya sa galit na nararamdaman niya. Virgo knew that her eyes
are now red.

Inilapag ni Lucien ang kahon sa ibabaw ng isang mesa na malapit dito at naglakad
ito palapit sa kanya.

Virgo can see the uncertainty in his move. Parang gusto nitong lumapit pero may
pumipigil dito.

She blew a breath and sat on Lucien's bed. "Take away my anger. Oh god. Take it
away. Erase it." She wanted to strangle someone to death. She wanted to kill
someone.

Mapaklang tumawa si Lucien. "I can't."

Pinukol niya ito ng masamang tingin. "At bakit? 'Di'ba magaling ka sa pag-control
ng emosyon. Bakit hindi mo kayang gawin 'yon ngayon?"

"Virgo, i regret what i did to you two years ago. Hindi ko na gagawin ulit 'yon
sayo kahit pa may permiso mo." Anito at bumuga ng hangin.

Mahina siyang tumawa. "Ganoon ba? Nagbago ka na pala. Good for you then."

Tumabi ito ng upo sa kanya sa kama at huminga ng malalim. "So you can run around in
the sun, huh? How do you do that?"
Unti-unti siyang kumakalma. "Vixor tattooed me." Ipinakita niya ang tatoo sa
daliri. "Protection from the sun."

Napatango-tango ito. "Royalty thing."

"Yeah."

"Masaya ka ba sa piling niya?"

"Oo. He's good to me. At palaging sinisiguro ni Vixor na safe ako."

"That's good." He sounds like choking.

"Lucien?"

"Hmm?"

"I hate you for controlling my emotion before. Pero ayoko namang makita ang puso mo
na nakalagay sa kahon."

"Then stay away from me."

Napatitig siya sa binata. "Sa tingin mo hindi iyon ang ginagawa ko?"

Lucien chuckled sardonically. "Virgo, tumakbo ka patungo sakin ng matanggap mo ang

kahon na 'yan. Sigurado ka ba na ayaw mong makita ang puso ko sa kahon? Kasi sa
ginawa mo, malaki ang posibilidad na mangyari nga 'yon."

Virgo cursed. Bakit ba hindi niya naisip 'yon? "I'm so sorry. I'm just worried—"
Virgo stops talking when she realized what she just said.

"Worried?" Lucien smiled. "Why? Why are you worried over me, Virgo?"

Napipilan siya sa tanong nito. She didn't know the answer to that.

Napailing-iling si Lucien ng hindi siya makasagot. "Huwag kang mag-alala sakin,

alalahanin mo ang sarili mo. Ikaw ang tinatakot ng kung sino man ang nagpadala ng
kahon sayo, hindi ako. Kaya mag-ingat ka."

Nagbaba siya ng tingin. "Hindi ako natatakot."

"Virgo, i can still feel your emotion. Alam kong natatakot ka. Don't lie to
yourself. Kailangan sabihin m okay Vixor na nakatanggap ng ganoong bagay para
malama niya kung paano ka mas mapo-protektahan."

She sighed. "Ayokong sabihin ito kay Vixor, ayokong mandamay ng ibang tao."

Tumayo si Lucien at naglakad patungo sa pinto ng terrace saka binuksan iyon. "Kung
ganoon, makakaalis ka na."

Napatitig siya sa nakabukas na pinto at kay Lucien. "Noon, gusto mo manatili ako.
Ngayon naman gusto mong umalis ako. Ang gulo mo."

Mabilis siyang lumabas ng silid nito at tinahak ulit ang daan patungo sa mansiyon
ng mga Simonides.

NANG makaalis si Virgo, naglakad si Lucien patungo sa Vault ng silid niya at kinuha
mula roon ang kaparehong kahon na natanggap ni Virgo. Natanggap niya ang kahon
kaninang madaling-araw

Inilapag niya ang box sa tabi ng box ni Virgo at binuksan niya ng sabay ang
dalawang kahon.

Bleeding heart.

'Yon ang laman ng kahon na natanggap niya. At katulad ng kay Virgo, may nakasulat
din sa likod ng takip.

Kung ayaw mong ang puso ni Virgo ang maging laman ng kahon na ito. Lumayo ka.
Kalimutan mo siya at huwag kang manggugulo. Understand? Good.

His jaw tightened. Ayos lang sa kaniya na takutin siya pero hindi puwedeng pati si
Virgo ay madamay sa kalokohang ito. Kawawa naman ang dalaga. Alam niyang natatakot
si Virgo. Nararamdaman niya iyon. He badly wanted to erase her fear but he reigned
himself. 'Yon ang hindi maganda sa kaniya, e. Pagdating kay Virgo, he can do
anything, even do forbidden things, like controlling her emotion, just to keep
Virgo safe.

Napatitig ulit siya sa dalawang kahon na nasa harapan niya.

The box has no trace. Kung sino man ang nagpadala no'n, nasisiguro niyang sanay na
'yon magpadala ng kung ano-ano sa ibang tao. He should investigate. Walang puwedeng
manakot sa babaeng mahal niya.

Bumukas ang pinto ng silid niya.

"Since when did you let threats stop you?" Anang boses ng kaniyang ama.

Tinakpan niya ang dalawang kahon at humarap sa kaniyang ama. "Tinatakot din nila si
Virgo. She's my strength and also my weakness. Hindi ko kakayanin kapag may
nangyari sa kanyang masama at ako ang dahilan no'n."

Napailing-iling ang kaniyang ama. "You need to mate with her, Lucien."

Bumuntong-hininga siya. "That's impossible to happen. As you know, she hates me."

"It's not impossible." Tinapik nito ang balikat niya. "Naniniwala akong mahal ka ni
Virgo. Kailangan mo lang siyang suyuin at ipakita sa kaniya na mahal mo siya."
Pagkatapos ay kinuha nito ang dalawang kahon na may lamang puso. "Sa akin na 'to.
Tandaan mo ang sinabi ko. Huwag kang matakot sa kung sino man ang nagpada nito. Ako
na ang bahala."

"Thanks, Dad."

"No problem, Lucien. Just do what you have to do."

Iniwan siya ng kaniyang ama sa silid niya. Bumuntong-hininga siya at napapikit ng

maamoy ang mabangong halimuyak ng dugo ni Virgo. Her scent still lingers in the air
of his room. Holy hell! I miss her so much!

WHEN Virgo arrived in Simonides Mansion, she went invisible when she heard shouts
inside the mansion. Pumasok siya sa loob ng mansiyon at dahan-dahang naglakad
patungo sa nagsisisgawan.

It's Vixor and his mother.

"Stop it already!" Sigaw ni Vixor sa ina nito. "You're destroying lives! Ilang
buhay na ba ang nasira niyo ni Daddy?! Pati buhay ko sinira niyo! Kaya namatay ang
kakambal ko dahil sa inyo. You made him a monster. You killed him—"

"Si Lucien ang pumatay sa kakambal mo!" Balik sigaw ng ina nito. "Siya ang may
kasalanan! Kaya si Virgo, alagaan mo siyang mabuti kasi siya lang ang alas natin
kay Lucien. Make her fall for you. Mate with her if you must. Siya ang kahinaan ni
Lucien. At habang magkasama kayo ni Virgo, nasasaktan si Lucien. Dapat lang 'yon sa
kanya!"

Umiling-iling si Vixor. "No. Kayo ang pumatay kay Vixon. Kung hindi mo kami pinag-
expirentuhan, buhay pa siya sana ngayon. And Virgo is not someone that i want to
fool. Ayoko."

Tumawa ng nakakainsulto ang ina nito. "Virgo is a pawn, Vixor. Gumising ka. Nasa
poder na natin siya. At gagamitin natin siya para makapaghiganti tayo kay Lucien.
Hindi naman 'yon malalaman ni Virgo dahil wala naman siyang alam palagi."

Kinagat niya ang pang-ibabang labi para pigilan ang sarili na sigawan ang ginang na
akala niya ay mabait. 'Yon pala ay may binabalak na masama at gusto pa siyang
idamay.

"No, mom." Ani Vixor. "Hindi isang pawn si Virgo."

Vixor's mother shrugged nonchalantly. "Bahala ka. Basta tuloy ang plano para mas
lalo pang maging makapangyarihan ang mga kalahi natin."

Umingos si Vixor. "They'll stop you and Dad."

"Sino? Ang mga pesteng Hunter's na 'yon?" Tumawa ito. "As if they can stop me."

Napailing-iling si Vixor. "Bahala kayo sa mga binabalak niyo. I'm out. I don't want
to be one of your pawn, mom. No."

Umalis si Vixor at iniwan ang ina nito sa loob ng Library. Siya naman ay dahan-
dahang umalis na rin at nagtungo sa silid nila ni Vixor habang bumubuo ng plano
para isalba ang sarili niya.

Hindi niya hahayaang kontrolin na naman siya ng kung sino! No way in hell she let
that happen.

VIXOR stood on the edge of the rooftop in their mansion. May earphone sa tainga
niya habang pinapakinggan ang sinasabi ng kausap sa kabilang linya.

"We located five rogues. Kapareho niyo sila ni Lucien Kallean. They are now in the
dungeon. Hinihintay lang namin ang utos mo para sa susunod naming gagawin."

He sighed and looked at the dark sky. "Ikulong niyo muna. Wait for my orders. May
kakausapin pa ako."

"Masusunod, Kamahalan."

Nang mawala ang kausap sa kabilang linya, tinawagan niya ang taong matagal na
niyang gustong kausapin.
"This is Vixor," sabi niya ng sagutin ng nasa kabilang linya ang tawag niya. "We
need to talk."

"What do you want?" Matalim ang boses ng nasa kabilang linya. "Where did you get my
number?"

"I'm a Prince, i have connections."

Pagak na tumawa ang nasa kabilang linya. "Anong kailangan mo?"

"Kailangan ko ang tulong mo. Rogue's like us were captured and they are now being
held in the dungeon."

"Like us?" May pagkabahala ang boses nito. "Anong ibig mong sabihin?"

"There are lots of Rogue's like us. Not a normal Rogue." Sabi niya. "Kasalanan 'yon
ng nga magulang ko. They have to be stop. Baka pati ang nag-iisang kong kapatid
madamay sa mga plano nila. Hindi 'yon puwede. Nagpapahiwatig na sila at kilala ko
ang kapatid ko, hindi 'yon tatanggi."

"So kaya mo 'to ginagawa dahil may personal kang dahilan."

Vixor chuckled. "Oo. So, ano, tutulong ka?"

Bumuntong-hininga ang kausap. "Paano ko masisigurong hindi ka ka-isa ng mga

magulang mo sa kabaliwan nila?"

He smiled. "My mom wants to use Virgo—"

"I'm in."

Natawa siya. "Kapag si Virgo talaga kahit ano gagawin mo."

"Yeah. See you in Hegro Lake."

Natigilan siya. "Paano mo nalaman na naroon ang Headquarters na itinayo ko?"

"I do know how to spy and investigate, your highness." Pagkasabi no'n ay pinatayan
siya nito ng tawag.

Napailing-iling nalang siya at tumalon mula sa rooftop.

HABANG nasa banyo si Virgo at naliligo, paulit-ulit na pumapasok sa isip niya ang
sinabi ng ina ni Vixor kanina.

She is Lucien's weakness. At nasasaktan si Lucien dahil sa kaniya.

Is that true?

Her heart wouldn't stop beating so fast. And her mind is now in turmoil. Ano ang
nararapat niyang gawin? Oo nga at galit siya kay Lucien pero hindi naman niya
inisip na paghigantian o saktan din ito tulad ng ginawa nito sa kanya.

Kung magiging tapat lang siya sa sarili niya at hahayaan ang baliw niyang puso na
mag desisyon para sa kaniya, baka nasa piling na siya ngayon ni Lucien. Gusto
niyang i-deny at magkunwari na hindi niya alam ang dahilan ng kakaibang pagtibok ng
puso niya.

Pero hanggang kailan niya kayang mag maang-maangan sa nararamdaman ng puso niya.

Hanggang kailan? 

A/N: Sino 'yong mga #TeamLucien dito? Its time to party!. Hahaha.

=================

CHAPTER 22 - Unexpected Visitor

CHAPTER 22 – Unexpected Visitor

WALANG imik si Virgo habang nag-aagahan siya kasama ang pamilya ni Vixor. Katabi
niya si Vixor na walang imik din na kumakain. After their uneventful breakfast,
Vixor drive her to the office.

"Baka hindi ako makauwi mamayang gabi." Anito ng itigil ang sasakyan sa labas ng
kompanya ng pamilya nito. "May pupuntahan ako."
Virgo got suspicious. "Saan ka pupunta?"

Napatitig sa kaniya si Vixor. Halatang nagulat ito. Hindi naman kasi siya
nagtatanong kung saan ito pumupunta kapag nawawala, e.

"Ahm," tumikhim ito. "I have a personal matter to handle."

Tumango-tango siya. "Okay. Ingat ka."

Vixor smiled and kissed her on the cheeks. "Ingat ka rin."

Nang makalabas siya sa sasakyan ni Vixor, kaagad na humarurot iyon palayo.

Sa halip na pumasok si Virgo sa opisina, ibang daan ang tinahak niya. Kagabi,
nakapag-isip na siya. Hindi niya aasahan si Vixor. Kapamilya pa rin nito ang
gustong manggamit sa kanya para saktan si Lucien. At ayaw niyang mamili si Vixor
kung siya o ang pamilya nito ang po-protektahan. That would be unfair for Vixor.

Virgo already decided. Wala siyang ibang mapupuntahan.

Madali siyang nakarating sa distinasyon. Humugot muna siya ng malalim na buntong-

hininga bago kumatok sa pinto ng mansiyon ng mga Kallean.

Minute later, the door opened showing the head of the house.

"Good morning. Nandito ba si Lucien?" Kaagad na tanong niya.

Umiling ang lalaki. "Kahapong takip-silim pa siya umalis. May inaasikaso. Bakit?"

Bumagsak ang balikat niya. "Ganoon ho ba? Sige, babalik nalang ho ako."

"No. You can stay and wait for him." Anang ama ni Lucien. "Doon ka sa kuwarto niya
maghintay."

Kinagat niya ang pang-ibabang labi at lakas-loob na pumasok sa mansiyon ng mga

Kallean.

"Wala namang nagbago sa bahay namin." Anang ginoo na nakangiti. "Pumunta ka nalang
sa silid ni Lucien. Alam kung naalala mo pa kung nasaan."

Namula ang pisngi niya sa tinuran ng ama ni Lucien.

"Virgo, huwag kang mahiya sakin." Sabi ulit nito. "I can read your mind so there's
nothing to hide."

Nanlaki ang mga mata niya. "W-What?"

"Nababasa ko ang laman ng isip mo." Anito. "At tama ka. Kailangan nga iyan malaman
ni Lucien. At oo, welcome kang tumira rito sa mansiyon namin."

Umawang ang labi niya. Sinagot nito lahat ang lihim na mga katanungan ng isip niya!
Shit! She has to block him from her mind—

"Don't bother." Lucien's father smiled. "You can't block me. Tanging myembro lang
ng Royal Family ang kayang itago ang laman ng kanilang mga isipan."

Walang imik na tumungo lang siya.

"Sige na. Go to Lucien's room." Anito. "Pahahatiran nalang kita ng pagkain mamaya."

Mas mabilis pa sa kidlat na sinunod niya ang sinabi ng lalaki. Nang makapasok sa
kuwarto ni Lucien, komportabli siyang nahiga sa kama at ipinikit ang mga mata. She
felt like the bed is made for her. Napakasarap kasi niyon higaan. At naamoy din
niya ang natural na panlalaking amoy ni Lucien. And somewhat, it made her feel
comfortable.

Pinilit ni Virgo ang sarili na makatulog. She need to rest. Hindi kasi siya
nakatulog kagabi sa pangambang habang tulog siya ay pag experementohan din siya ng
ina ni Vixor.

Matatagalan pa naman daw si Lucien kaya matutulog muna siya.

WALA sa mood na umuwi si Lucien sa bahay nila. Masakit sa ulo ang inasikaso niya sa
buong araw at buong magdamag. Hindi lang masakit sa ulo, nakakairita pa ang kausap
niya. Gusto niya itong gilitan!

Isang araw din siyang nawala. Umuwi lang siya ngayon kasi sisilip na ang araw sa
kalangitan.

"Lucien?"

Napatigil siya sa pag-akyat sa hagdan ng marinig ang boses ng nakakatanda niyang

kapatid.
Hinarap niya si Lucan. "Yeah?"

Iniabot nito sa kaniya ang dalang tray na puno ng pagkain.

"Here. Dalhin mo iyan sa kuwarto mo." Ani Lucan.

"What? Why?" Naguguluhan niyang tanong. "Hindi naman ako nagugutom—"

"Just bring that to your room." Anito saka iniwan siyang naguguluhan sa ibaba ng
hagdan.

Akmang aakyat na siya sa hagdan ng marinig niya ang boses ni Lashka.

"Kuya!" Pahabol nitong sigaw. "Wait up."

Humarap siya sa kapatid. "What?"

May masayang ngiti ito sa mga labi habang inilalagay sa tray ang isang bote ng dugo
at dalawang basong champagne glass na walang laman.

"Enjoy." Nakangiting anito bago siya iniwan.

Naguguluhamg umakyat siya sa hagdan. His siblings are acting different. Ano kaya
ang mayroon?

Nang makarating sa pinto ng kuwarto niya, natigilan siya. He can smell Virgo's
scent inside his room. Napailing-iling nalang siya. Napakalikot talaga ng
imahinasyon niya. Pati ang pang-amoy niya ay dinadaya siya.

Napaka-imposible namang naroon si Virgo sa loob. Nasisiguro niyang kasama ito

ngayon ni Vixor at magkasama ang dalawa sa kama at masayang nagku-kuwentuhan.

His heart tightened inside his chest.

Gamit ang isang kamay, binuksan niya ang pinto ng silid at nanigas siya sa
kinatatayuan ng makita si Virgo na nakahiga sa kama niya at mahimbing na natutulog.

Nang makabawi sa gulat, marahas na ipinilig niya ang ulo. Imahinasyon niya lang
'to. Ano namang ang ginagawa ni Virgo sa silid niya?

Hindi pa rin siya pumapasok sa loob ng kanyang kuwarto. Nakatulos pa rin siya sa
labas ng pinto habang nakatingin kay Virgo.
And then seconds later, Virgo moved in her sleep, and slowly, her eyes opened.
Kaagad itong bumangon at humarap sa kaniya habang kinukusot ang mga mata.

She yawned. "Hey."

"H-Hey." Nauutal na tugon niya.

Virgo stretched her arm and yawn again. "Narito ka na pala." Umalis ito sa kama at
naglakad palapit sa kaniya saka kinuha ang tray na hawak at inilapag iyon sa bed
side table.

"Damn! I'm hungry." Anang dalaga. "Nahiya akong makisalong kumain sa pamilya mo."

Nag-umpisa nang kumain si Virgo. Lucien just stared at the woman in shell shock.

"W-What are you doing here?" Sa wakas ay nakabawi rin siya sa pagkabigla.

Uminom muna si Virgo ng dugo na isinalin nito sa champagne glass bago sumagot at
humarap sa kaniya.

"Can i stay here?" Tanong nito na ikinalaki ng mga mata niya. "Hindi ako uuwi sa
bahay ko kasi mag-isa lang ako roon, walang kasama. At tama ka, natatakot ako. I
don't want to stay in Simonides mansion either. I know why Vixor's parents are nice
to me. Gusto nila akong gamitin. Ayoko. They want to hurt you through me, and i
don't want that." Kinagat nito ang pang-ibabang labi. "So, can i stay here? Wala na
kasi akong pupuntahang iba, e."

Humugot siya ng isang malalim na hininga. "You can stay. Ipapahanda ko lang ang
isang silid para doon ka matulog." Tinalikuran niya ito at akmang lalabas na ng
kuwarto niya ng magsalita ang dalaga.

"Gusto ko dito sa kuwarto mo." Anito na ikinalakas ng tibok ng puso niya at mabilis
siyang humarap dito. "Nightmares always plague my sleep. I can't sleep alone."
Tinuro nito ang ilalim ng mga na nangingitim. "See? I can sleep in just short
period of time and hello nightmares."

"Magkatabi tayong matutulog?"

She nodded. "Oo. May masama ba ro'n?"

Umiling siya. "W-Wala naman."

Isinara ni Lucien ang pinto at inalis ang espadang naka-strap sa likod niya,
pagkatapos ay hinubad niya ang leather jacket na suot at ang itim na t-shirt.
Then he went into the shower.

HALOS mabulunan si Virgo ng lumabas sa banyo si Lucien na walang saplot maliban sa

boxer na suot nito. Droplets of water are cascading down his neck and spine, down
to his shoulder blade and for some unfathomable reason, biglang lumabas ang mga
pangil niya.

Mabilis niyang itinikom ang bibig at nag-iwas ng tingin.

Thankfully, her fangs receded. Oh god...

Walang imik na lumapit sa kama si Lucien at nahiga na tanging boxer lang ang suot!
Good heavens! Dapat tinanggap nalang niya ang isa pang silid na inaalok nito
kanina. Pero hindi talaga siya nakakatulog kapag wala siyang kasama kasi palagi
siyang nananaginip ng masama.

"Mauna na akong matulog." Anang boses ni Lucien. "May lakad pa ako mamayang gabi."

"Okay."

Pagkalipas ng ilang minuto na hindi ito nagsalita, binalingan niya ang binata na
nakahiga. His back was on her and she can see his tattoo!

May ganoong tattoo rin si Vixor pero hindi naman niya iyon gustong hawakan katulad
ng gusto niyang gawin ngayon.

Virgo didn't stop herself. She touched Lucien's intricate tattoo. Napakagat labi
siya ng maramdamang lumabas na naman ang mga pangil niya. It's peeking between her
lips.

"You're giving me a hard on, Virgo." Biglang nagsalita si Lucien na ikinagulat

niya. "Stop touching my back if you don't want me to pin you in this bed and make
love to you all night. I promise you will not be able to walk tomorrow."

Nag-init ang pisngi niya sa narinig, pero ang kamay niya panay pa rin ang haplos sa
likod ni Lucien. That intricate tribal tattoo of his really captivated her. Mula
noon hanggang ngayon, walang pinagbago.

"Virgo..." Lucien's voice was dark and dangerous. "I'm warning you. Stop touching
me."
Virgo pulled away her hand. But seconds later, her fingers went back to touching
Lucien's tattoo again!

What happened next stunned her.

Lucien's gripped her hand then pulled her towards his almost naked body. Nang
nakakubabaw na siya rito, he rolled her over, pinning her on the bed while he is
now on top of her.

"Lucien!" She gasped.

"I warned you, Virgo." Matiim ang mga titig nito. "Hindi ganoon kahaba ang
pasensiya ko. I warned you, you didn't listen, so here we are." A small smirked
made its way to his sexy lips. "What to do next?"

Tinaasan niya ito ng kilay. "Baka nakakalimutan mo Lucien, I'm not human anymore."

In a blink of an eye, it was her who's pinning Lucien on the bed while she's on top
of him.

Akmang aalis na siya sa pagkakakubabaw rito ng dumako ang tingin niya sa leeg nito.
Nanubig ang bagang niya. And her fangs lengthen. She wants to bite him.

No! Don't bite him!

I want to taste him. Anang isip niya.

At kahit anong pigil niya sa katawan, hindi iyon nagpapigil. She leaned in to
Lucien and licked his neck.

"Virgo..." Lucien groaned.

Her eyes went red as the same time she pierce her fangs on Lucien's neck.

Virgo moaned. Damn. He tastes good!

A/N: Mag bunti ang #TeamLucien. Hehe. #TeamVixor, tara, bigti tayo. Hehe

=================
CHAPTER 23 - Vampire Tears

 CHAPTER 23 - Vampire Tears

VIRGO'S breathing ragged. She was contented ... satisfied and she wants more. Pero
alam niyang hindi tama ang ginawa niya, she shouldn't have bitten Lucien. Oh god!
Ano nalang ang iisipin nito?

Nararamdaman niya ang pagtaas-baba ng dibdib ni Lucien habang ang katawan nila ay
magkadikit pa rin at ang mga labi niya ay malapit pa rin sa leeg nito.

"Get off, Virgo." Parang hinihingal na sabi no Lucien. "Before i ripped off your
clothes and take you here and now."

Napalunok siya. What Lucien said turned her on.

Dahan-dahan niyang binalingan ang binata. "Kinokontrol mo ba ang emosyon ko,

Lucien?"

His face saddened. "Kapag sinabi ko bang hindi, maniniwala ka?"

Itinikom niya ang bibig at tinitigan ang binata. Two years had passed since their
bodies get close like this. She missed those cuddles and kisses and if she's just
being honest to herself, aaminin niyang gusto niyang maramdaman ulit iyon. But
she's afraid. Palaging pumapasok sa isip niya ang pagkontrol ni Lucien sa emosyon
niya. She's afraid that it will happen again.

Virgo rested her head on Lucien's shoulder. "Kapag lumalapit ako sayo, natatakot
ako na baka kinokontrol mo na naman ang emosyon ko. Alam kong malalaman ko kapag
ginawa mo 'yon pero natatakot pa rin ako."

"Virgo, I'm sorry for what i did. Ayoko lang na mapahamak ka. Masyado kitang mahal
e." Dumapo ang kamay nito sa kaniyang ulo at hinaplos ang buhok niya. "Mahal na
mahal kita, Virgo. At sa nakalipas na dalawang taon, ikaw lang ang laman nitong
puso ko. Ikaw lang ang inibig ko ng ganito. Kaya kahit na masakit at nahihirapan
ako, kung masaya ka sa piling ni Vixor, hahayaan kita sa kanya kasi gusto ko maging
masaya ka. Gusto ko na ngumingiti ka kahit pa nga hindi ako ang dahilan ng mga
ngiti mo."

Nararamdaman niya ang sakit sa likod ng pagpaparaya ni Lucien. She wanted to hug
him and kissed him but her fear is stopping her, killing any soft emotion she have
for Lucien.

"Niloko mo ako e." Sabi niya. "Pinagkatiwalaan kita noon, Lucien, pero niloloko mo
lang pala ako. I thought i love you—"

"I love you, Virgo." Putol nito sa sasabihin niya. "At alam kong niloko kita at isa
iyong pagkakamali at pinagsisisihan ko na iyon ng sobra-sobra. I suffered for two
years. My heart has been ripped off every day for two years. Sa tuwing umaalis ako
at hinahanap ka, at sa pagbalik ko na wala ka, dinudurog no'n ang puso ko. I have
loved you from the very first time i saw you. I thought you'll feel the same way
too, pero niloloko ko lang ang sarili ko kasi hindi mo naman talaga ako kayang
mahalin."

She shook her head. "No, Lucien. Kaya kitang mahalin. Ang punto ko, niloko mo ako.
Pinaniwala sa mga kasinungalingan. Pati ang emosyon ko pinakialaman mo."

"Wala akong ibang masasabi kundi patawad dahil nagawa ko 'yon. Mahal na mahal lang
talaga kita at nasabik akong mahalin mo rin ako."

Virgo pulled away and looked at Lucien. Nanalaki ang mga mata niya sa gulat ng
makita ang likido na dumadaloy mula sa mga mata nito.

"Lucien..." he touched the tear that was falling from his eyes. "Don't..."

Mariin nitong ipinikit ang mga mata. "I'm sorry. I'm so sorry Virgo. I'm sorry."

Lucien keeps on chanting 'I'm sorry' like it's a prayer that can salvage his
vampire soul.

"I'm sorry, Virgo. I'm so sorry. Please forgive me. I'm so sorry." Kinagat nito ang
pang-ibabang labi at tinakpan ng braso nito ang mga mata. "Patawarin mo ako, Virgo.
Hindi ko na ulit gagawin 'yon. Please, parang awa mo na, mahalin mo naman ako kahit
kunti lang. Kahit katiting na pagmamahal lang okay na sakin 'yon."

Virgo's eyes watered and a tear fell down to her cheek. She can feel Lucien's pain
in every word that he said. And she felt suffocated. Pakiramdam niya ay napakakitid
ng utak niya. Sarili lang niya palagi ang inisiip niya. Seeing Lucien cry as he
begged for her to love him even just a little, her heart contracted in pain.

Ayaw niyang makitang ganito si Lucien.

Gusto niya itong yakapin at aluin at sabihing maayos na ang lahat pero alam niya sa
sarili na may takot pa rin sa puso niya. Natatakot pa rin siya na kontrolin ni
Lucien. Natatakot siyang masaktan. Natatakot siya. Kahit isa na siyang bampira
ngayon, duwag pa rin siya. Duwag pa rin siya kapag alam niyang masasaktan siya.

"Lucien..." hinaplos niya ang pisngi nito. "I'm sorry."

Tinanggal niya ang pagkakatakip ng braso nito sa sariling mga mata at siya na ang
tumuyo sa mga luha nito gamit ang laylayan ng damit niya.

"Don't cry... shhh..." nginitian niya ito. "I'm not worth your tears, Lucien. So
don't cry."

Hinawakan nito ang pisngi niya at hinaplos ang mga labi niya. "Alam kong natatakot
ka at naiintindihan ko kung bakit. Pero sana huwag mong kalilimutan na mahal na
mahal kita at sana hayaan mo akong mahalin ka, kahit sa malayo lang. Ayos na sakin
'yon. Sana maging masaya ka kay Vixor—"

"Baliw." She cut him off. "Wala kaming relasyon ni Vixor. That's eww. He's like a
brother, a very trusted friend and an ally."

Napatitig sa kaniya si Lucien na para bang gulat na gulat ito at hindi

mapakapaniwala sa sinabi niya.

"What?" Lucien asked in confusion. "H-Hindi kayo?"

"Hindi."

Lucien gave out sighed and then he rolled her over unto the bed. Ito naman ngayon
ang nakakubabaw sa kanya.

"Lucien! Get off!"

"No."

"Anong no? Sipain kita gusto mo?"

"E di sipain mo." Lumapat ang labi nito sa leeg niya at napakapit siya sa balikat
ng binata ng bumaon ang matatalim nitong mga pangil.

"Lucien!" She gasped. "Ohhhh..."

Ilang minutong nakabaon ang mga pangil ng binata sa leeg niya bago nito pinakawalan
ang leeg niya at niyakap siya ng mahigpit.

"I miss you."

Habang nakayakap sa kaniya si Lucien, napakasarap sa pakiramdam. She felt okay and
complete. She felt calm and contented. Nararamdaman niya ang pagmamahal nito sa
kaniya na pilit niyang ikinakaila.
Slowly, her hand enveloped Lucien in a hug. Naramdaman niyang natigilan ang binata
sa pagtugon niya ng yakap dito.

"You're controlling me again." Aniya na nakangiti.

Kumawala ito sa pagkakayakap niya. "What? Of course not! Nararamdaman mo ba na

kinokontrol kita?"

"Oo kaya." Nakangiting tugon niya. "I miss you too. See! You're controlling me."

Kinunotan siya ng nuo ni Lucien. "Hindi ko gagawin 'yon."

Mahina siyang natawa. "Na miss din kita."

"Hindi kita kinokontrol."

Niyakap niya ng binata ng mahigpit. "Alam ko, Lucien. Alam ko."

MAHIMBING ang tulog ni Virgo sa umagang iyon habang katabi niya si Lucien. Nakaunan
siya sa braso ng binata at nakayakap naman ito sa beywang niya.

What happened in the morning was like an eye opener for her. 'Yong takot naroon pa
rin sa puso niya pero ngayon, napagdesisyonan niyang bigyan ng pagkakataon ang
sarili na patawarin si Lucien. Siguro nakatulong sa pagpapatawad niya ang pag-iyak
nito kaninang umaga. Vampires are not humans who cry over smallest things. When a
vampire cry, he or she is really in pain.

Virgo was drag out from her reverie when she felt Lucien getting up.

"Saan ka pupunta?" Tanong niya.

Lucien stilled then spoke. "I have a mission."

"Iiwan mo ako?" Tanong niya habang masamang nakatingin sa likod nito.

Nakangiting bumaling paharap sa kanya si Lucien. "Virgo, hindi kita kayang iwan.
Isiksik mo iyan diyan sa utak mo. May pupuntahan lang akong importante."

Nakasimangot na bumangon siya at ihinilig ang ulo sa likod nito. Nakahubad-baro pa

rin ang binata kaya naman malaya niyang nahahawakan ang tattoo nito sa likod.
"Hmmm." Lucien body arched as he groan when he felt her fingers trailing on his
tribal tattoo. "Virgo, you're making me horny."

Mabilis niyang itinigil ang ginagawa at bumalik sa pagkakahiga sa kama.

Dumapa naman si Lucien sa kama, nakaharap ang mukha nito sa kaniya. "I have to go
somewhere to make sure that nothing bad will happen to you."

Kumunot ang nuo niya. "Anong ibig mong sabihin?"

"May nakarating na balita sakin na gagamitin ka ng mga Simonides. At hindi ako

papayag na gawin nila 'yon sayo."

Kinagat niya ang pang-ibabang labi. "'Yon ang dahilan kung bakit umalis ako sa
bahay nila. Narinig ko silang nag-uusap ni Vixor at ang ina niya. She wanted to use
me to hurt you, si Vixor ang panay hindi sa mga plano ng ina niya. Natakot akong
manatili roon baka pag experementuhan din nila ako at ayokong mag-isa kaya tumakbo
ako patungo rito. Ikaw lang ang matatakbuhan ko."

Lucien gave her a soft smile. "And I'll keep you safe. Always. I promise."

She smiled back. "Salamat."

Mas lumapad pa ang ngiti ni Lucien dahil sa salamat niya. Then he quickly leaned in
to her and captured her lips in one hot fiery kiss then he pulled away.

"Good evening, by the way." Ani Lucien at umalis sa kama.

Naiwan naman siyang nakatigalgal dahil sa ginawa nitong paghalik sa kanya sa mga
labi. It feels like everything that happened to them in the past that she tried to
forget came back. Those kisses and cuddles and their hot moments... and she
welcomed those memories and she like the kiss that they shared seconds ago...
napatitig siya kay Lucien na nagbibihis na. Am i falling for this man? For real
this time? No controlling? No lies?

Virgo sighed. Malalaman niya ang kasagutan sa araw na lilipas na kasama niya ito.

"Mag-ingat ka." Sabi niya.

Lucien stilled and faced her. "Nag-aalala ka sakin?" May nanunundyong ngiti ito sa
mga labi. "Don't worry. I'm a Rogue Hunter. This is what i do best."

Inirapan niya ito. "Ewan ko sayo. Basta umuwi ka kaagad. Matutulog kang ako buong
maghapon, kapag nagising ako mamayang takip-silim na wala ka pa, iyang espadang
dala mo, iyan ikakatay ko sayo."

Mahinang tumawa si Lucien at lumapit sa kanya saka ito dumukwang at hinalikan ang
nuo niya.

"Mag-iingat ako." Anito at hinalikan siya sa tungki ng ilong.

"No wounds." Seryusong sabi niya. "Not even scratch."

"Yes, my lady." Ang pisngi naman niya ang hinalikan nito.

"Good. And don't forget, mamaya pag-uwi mo, bilhan mo ako ng donut." She grinned.
"Okay?"

Lucien chuckled and dropped three sweet kisses on her lips. "I will, my Lady."

Sa hindi malamang kadahilanan, kinikilig siya kapag tinatawag siya nitong my lady.

"Sige na. Umalis ka na." Pagtataboy niya sa binata. "Umuwi ka kaagad ha?"

Tumango ito at pinisil ang tungki ng ilong niya. "I'll be back."

Nang makaalis si Lucien, umayos ng higa si Virgo sa kama at natulog ulit. And
because she's alone, no Vixor or Lucien to calm her, her sleep was plague with
nightmares.

A dream full of war... blood... death... war against Simonides, Vixor's blood and
Lucien's death.

A/N: Last update of Lucien. Hope you enjoy reading. - C.C.

=================

CHAPTER 24 - Searching

CHAPTER 24 - Searching

MATAAS na ang sikat ng araw pero wala pa rin ni anino ni Lucien. Huminga ng malalim
si Virgo para paklamahin ang sarili. Hindi man niya aminin pero nag-aalala siya sa
binata. Hindi ito katulad niya na kayang makibaka sa araw.
Nagpalit siya ng leather jeans at halter shirt saka lumabas ng bahay para hanapin
si Lucien. Kagabi pa ito umalis at nag-aalala na siya. Damn it!

Virgo runs towards the forest. She sniffs the air as she run but no scent of
Lucien. Hanggang sa makarating siya sa dulo ng kagubatan, hindi niya maamoy si
Lucien.

Lahat ng kagubatan na puwedeng puntahan ni Lucien, wala roon ang binata. Umabot na
siya sa kabilang bayan pero hindi niya maamoy ang pamilyar mabangong amoy nito. She
already bitten him, so should be able to smell him from far away, but no, there's
no Lucien. Damn it!

Bumalik sa ala-ala niya ang panaginip niya na namatay si Lucien. Her heart pounded
in fear. No! Hindi isang pipitsuging bampira si Lucien. He's strong and Virgo knew
that he can protect himself. But where could he be now?

"Lucien..." sambit nita sa pangalan nito habang nakatingala kay araw at nakapikit
ang mga mata. "Please, be safe."

Virgo sighed and run back towards the Kallean Mansion. Malayo pa siya sa mansiyon
ay may nakikita na siyang isang bulto ng lalaki na nakatayo sa labas ng pinto.

Sa isiping si Lucien iyon ay mabilis siyang tumakbo palapit dito pero ng pumasok sa
isip niya na walang tattoo si Lucien na magbibigay dito ng kakayahan para labanan
ang araw, bumagal ang takbo niya.

This time, she was just meters away from the man standing outside the door or
Kallean mansion. Panay ang tingin ng lalaki sa mga nakasarang bintana ng mansiyon
ng mga Kallean na para bang may binabalak itong masama. The kallean's are now
sleeping and she is the only one who's awake.

"Sino ka?" Tanong niya sa lalaki na nakatalikod sa kanya. "Anong ginagawa mo rito?"

Nakita ni Virgo na natigilan ang lalaki kapagkuwan ay dahan-dahan itong umikot,

paharap sa kanya.

Humakbang siya paatras ng makitang pula ang mga mata ng lalaki. Kasing tangkad ito
ni Vixor at pareho ang pangangatawan ng dalawa kaya naman nasisigurado siyang
malakas ito. But what made her step back is the devilish smirk on his lips.

Nagsitaasan ang balahibo niya ng maglakad ito palapit sa kaniya. The man has blood
and dirt all over his shirt. Walang sapin ang paa bito at madumi. Sumisilip din ang
matatalim nitong pangil sa mga labi nito. Nararamdaman niya ang masama nitong aura.
At hindi niya mapigilan ang takot na nararamdaman. Somehow, deep down inside her,
she knew this man. Pero hindi niya maalala kung saan niya ito nakita.
Virgo wanted to move ... she wanted to run away as fast as she could, but an
invisible force was holding her in place! Fear ruled her being. And when the man
stops in front of her, her hands were shaking.

"Virgo." Her name came out from his mouth like a caress. "Well, well, well... so
it's true that you are now under the protection of Kallean Family." His evil smirk
widens. "That's good. Akala ko mananatili ka sa Simonides mansion. You do have a
brain after all. You did not disappoint me at all."

She gulped. "W-Who are you?"

Virgo wanted to cringe away when the man touched her chin but she couldn't move!
Damn it!

"Hmmm," inilapit nito at mukha sa leeg niya at humugot ito ng isang malalim na
bunting hininga. "Damn, woman. You still smell good as before."

Still? "K-Kilala mo ako?"

Mahinang tumawa ang lalaki at pinakawalan ang baba niya. "Of course. I am after all
the reason why you are now a bloodsucker."

Naguluhan siya sa tinuran nito. "Ano? Hindi kita maintindihan."

"I know." He still has that devilish smirk as he tapped the tip of her nose.
"Anyway, nagpunta lang ako rito para kumustahin ka. And of course, to say hi. It's
been a long time, Virgo. It's nice to see you again looking pretty as always." The
man leaned in and kissed her on the forehead. "See you soon."

And in a blink of an eye, he was gone and she can move again!

Mabilis na pumasok si Virgo sa bahay ng nga Kallean at nagtungo sa silid ni Lucien.

Nanginginig pa rin ang kamay niya habang nakahiga sa kama at yakap ang sarili.

That guy... those red eyes... that devious smirk... who is he? Bakit niya ako
kilala? Isa na naman ba 'yon sa mananakit sa kaniya?

Kinagat niya ang pang-ibabang labi. "Lucien... please... umuwi ka na." Bulong niya
sa hangin habang pinapakalma ang sarili. "Please... i need you..."

Pero kahit pa siguro isigaw niya ang pangalan ni Lucien, ni anino nito ay hindi
darating. And Virgo was alone in Lucien's room, trembling in fear as she prayed for
Lucien to come home.
"Lucien..." mahigpit na niyakap niya ang sarili. "I'm scared."

SUMILIP si Lucien sa labas ng bintana ng compound na nagsisilbing headquarters ng

mga Rogue Hunters. Mahina siyang napamura ng makitang may araw pa rin. He's
worried. Nangako siya kay Virgo na uuwi kaagad siya, but here he is, stuck in this
fucking compound that serves as their headquarters!

Ayaw niyang magalit na naman sa kanya si Virgo. Nagkakaayos palang sila at gusto na
niya ulit itong nakasama. Shit! Bakit naman kasi nagpadala siya sa Prinsipe na
'yon? Wala rin namang pinatunguhan ang lakad nila na naging dahilan kung bakit
hindi siya nakauwi.

"Chill, Lucien, she'll be fine. Malakas si Virgo, kaya niyang ipagtanggol ang
sarili niya." Anang boses mula sa likuran niya.

Marahas niyang nilingon ang nagsalita at pinukol ito ng masamang tingin. "Kasalanan
mo 'to, e! Why did i even listen to you?"

His highness, Vixor, shrugged. "Because I'm a Prince. It's a royalty thing."

Tumalim ang mga niya. "Hindi na ako pupunta rito bukas."

"At bakit?" Nagsalubong ang kilay nito. "Dahil kay Virgo?" Vixor tsked. "Baka
nakakalimutan mo, Lucien, ginagawa mo 'to para sa kanya."

Nag-iwas siya ng tingin. "We've been looking for days, your highness, pero wala pa
rin tayong makitang bakas nila."

"Makakakita rin tayo." Umupo ito sa pang-isahang sofa na nasa gilid at inipinikit
ang mga mata. "Kailangan nating pigilan ang mga nangyayari ngayon. The government
already sent a message to my family. If the rogue didn't stop killing humans, then
it will be the government who will kill us. Humans and Vampires have a peace treaty
and those idiot rascals are breaking it and we have to do something. Humans are
weak but we still need them to survive. It's a give and take process.

"Kailangan natin mahuli kong sino man itong Rogue na nakakayang pumasok sa isang
bahay at pinapatay lahat ng nakatira. We vampires cannot enter a home without
permission and Rogues has no rational thought or whatsoever. They are dirty and
smelly. Ang nasa isip lang nila ay pumatay at uminom ng dugo. Kaya kailangan natin
mahuli kung sino ang namumuno sa kanila dahil marami na ang namamatay. At
nararamdaman ko na ang pinuno nila ay isang Rogue na katulad nating dalawa. After
this shit, ang mga magulang ko naman ang haharapin natin."

Huminga siya ng malalim. "Ilan ba ang pinag-eksperementuhan ng mga magulang mo? Do

you know the exact number?"

Umiling ang kausap. "No. Ang alam ko lang marami. And we all have the same
strengths and power. That's the scary part. Dalawa lang tayo laban sa kanila."

Bumuga siya ng hangin at naglalad patungo sa teresa sa loob ng compound at tumingin

sa ibaba kung saan naroon ang ibang myembro ng Hunters na handang tumulong sa
kanila.

All in all, they are ten. Kayang kaya nilang sugpuin ang mga nangyayari ngayon na
may kinalaman sa Rogue na kapareha nila ni Vixor.

Lucien remembered the same problem like this two years ago. His father sent him to
look for a Rogue who can enter someone's house. Ilang bahay din ang pinasok ng
Rogue at marami rin ang namatay. Wala silang nahuli ni Lucan at bigla nalang
tumigil ang kaganapan kaya tumigil din sila sa paghahanap.

Lalo na siya na sa mga panahong iyon ay hinahanap din niya si Virgo.

Mariin siyang napapikit ng maalala kung bakit nawala si Virgo.

"I have a question, your highness." Lucien said through his greeted teeth.

"What?"

"Did you two kiss?"

Ilang minutong nawalan ng imik si Vixor. Lucien didn't need to elaborate. Alam
niyang naintindihan nito ang tanong niya.

"Kiss? Me and Virgo?" Vixor chuckled. "In cheeks, yeah, but in the lips, no. Kahit
naman close kaming dalawa, nararamdaman ko pa rin ang pader na namamagitan samin.
Why do you think i didn't make a move on her? 'Cause i know that deep down, kahit
hindi niya maamin sa sarili niya, she wants you and not me."

Parang nabunutan ng tinik si Lucien sa narinig. But there's one question that he's
dreading to ask but he have to.

"When you turned her..." tumikhim siya. "Did you bite her?"

"No."

Lucien let out a shaky chuckle. "Akala ko—"

"Puwede ba, Kallean, alam ko naman kung saan ako dapat lumugar." Ani Vixor.
Lucien's expression grimed. "She's mine, your highness. Not even your family can
take her away from me again."

"I'm not planning to, but my mother is planning something devious for Virgo. You
should watch out."

Vixor descended on the stairs towards the first floor of the compound. Lucien
followed.

"Your highness." All of the hunters bow their head when Vixor neared them.

Lucien rolled his eyes.

"There are ten of us, tonight, we will divide into five. By pairs." Wika ni Vixor.
"Hindi tayo titigil sa paghahanap sa kanila. Nararamdaman kong mamayang gabi,
lalabas sila. Kailangan nating mahuli ang pinuno ng mga Rogues."

Tumango so Xandorz, isa mga magagaling na Hunter na hawak ng ama niya. "Paano ang
dalawang Rogue na naka kadena sa kulungan?" Tanong nito.

Nagkataninginan sila ni Vixor. Walang alam ang mga kasama nila na isa rin sila ni
Vixor sa mga Rogue. Hindi ng mga ito puwedeng malaman kundi hindi na ang mga ito
makikinig sa kanila. Instead, they will hunt them down.

"We'll take care of them." Ani Vixor.

Tumango si Lucien bilang pagsang-ayon. "Kami na ang bahala sa kanila."

"Sa ngayon, magpahinga muna kayo." Ani Vixor at naglakad patungo sa silid nito sa
compound.

Nagsialisan naman ang mga Rogue Hunters at nagpunta sa kanya-kanyang silid. And
Lucien was left alone with nothing to do. Damn it! He should be with Virgo now,
cuddling.

Nagsalubong ang kilay ni Lucien ng bumalik si Vixor sa kinatatayuan niya at may

iniabot ito sa kaniyang malapad at makapal na coat.

"Wear that. I'm taking you home." Anito.

Napamulagat siya. "I'll burn."

"That's the use of that freaking coat, genius, to not let the sun burn you."
Napailing-iling ang Prinsipe na puno ng sarkasmo ang boses. "We need to get you a
tattoo so you can freely walk under the sun."

"Para lang iyan sa mga Royalties."

"Fuck the royalties. You're getting a tattoo."

Napailing-iling nalang siya habang sinusundan ang Prinsipe na walang pinakikinggang

iba kundi ang sarili lang nito.

Binuksan ni Vixor ang pinto ng compound. Mabilis siyang napaatras dahil nasilaw ang
mga mata niya sa sikat ng araw. His eyes couldn't take too much brightness. Pero
para kay Vixor, wala lang rito ang sikat ng araw.

"That's my car." May itinuro ito sa labas ng bahay pero hindi niya masyadong
makita. "Tumakbo ka patungo ro'n." May iniabot ito sa kaniyang malapad ba payong.
"Go."

Lucien glared at Vixor. "No! I don't trust you—"

"So do i."

He greeted his teeth. "I'm not running under the sun—"

"Kahit para kay Virgo?" Sansala nito sa sasabihin niya. "My car is free from the
sun so chill and go."

Huminga siya ng malalim saka isinuot ang coat at nagpayong. Then he runs towards
the car. Habang tumatakbo siya at nararamdaman niyang naguumpisang humapdi ang
balat niya, iniisip niya si Virgo at ginagawa niya ito para nakauwi at makapiling
ang dalaga.

It feels like forever when he reach Vixor's car. Mabilis siyang sumakay at habang
umaayos siya ng upo, sumakay din ang Prinsipe.

Binuhay nito ang makina ng sasakyan at nakangiti habang pinapaharurot iyon palayo
sa compound.

"I'm taking you to the Ancient Wicce."

Kunot ang nuong humarap siya kay Vixor. "Ancient what?"

"Ancient Wicce. Sila ang nag-tattoo sa akin noon at kay Virgo para hindi kami
maapektuhan ng araw. They are old hags. Humans called then witches. You'll
survive."
Hindi na nagkomento pa si Lucien. Wala rin naman siyang magagawa. At saka, para
naman kay Virgo ang gagawin niya. Hangga't para kay Virgo, gagawin at kakayanin
niya ang lahat.

A/N: Sorry, mahina signal ng wifi ko. haha. heto na. Hope you like it :)

=================

CHAPTER 25 - Markings

CHAPTER 25 - Markings

Tumingala si Lucien sa langit at pinakatitigan ang araw. Mahina siyang napatawa.

All his life, sun has always been his enemy, but now, he's walking under the sun
and he's not freaking burning! He's okay! And that's thanks to the tattooed ring on
his finger.

"Alam mo kung ano ang hitsura mo ngayon?" Tanong ni Vixor na katabi niya habang
naglalakad palayo ng maliit na dampa na tinitirhan ng Ancient Wiccen.

He frowned. "What?"

"Para kang taga-kuweba na nakakalabas palang." Tumawa ito.

Napailing-iling siya. "Huwag mo akong kausapin."

Vixor snorted. "You're welcome by the way." His voice was thick with sarcasm.

Lucien rolled his eyes and sighed. "Thanks."

Nagkibit-balikat ang lalaki. "I did that so we could search the Rogues even in
daylight. Kailangan na natin silang mahanap bago pa mas dumami ang namamatay."

Tumango-tango siya. "Okay. But not today. I have to see Virgo."

Vixor shrugged. "I'll wait for you in the compound tonight. Kapag hindi ka
dumating, dadayuhin kita sa bahay niyo. Kailangan na nating tapusin 'to at
kailangan na nating desisyunan ang mga Rogue na nakakulong sa compound."
Lucien sighed and faced Vixor. "Total wala ka namang gagawin ngayong araw, ikaw
nalang ang mag-isip." He grinned. "Bye."

Then, he runs towards the nearest donut store.

LUCIEN sighed in relief when he arrived outside their mansion. Kaagad siyang
pumasok at mabilis na nagtungo sa silid niya. When he opened the door to his room,
Virgo was sleeping.

lumapit siya sa kama at tumabi ng higa rito saka hinawi ang buhok na tumatabing sa
mukha nito.

Biglang nagmulat ng mga mata si Virgo at nang makita siya, gumuhit ang masayang
ngiti sa mga labi nito at niyakap siya ng mahigpit.

"Where have you been? Pinag-alala mo ako." Anito na nanginginig ang boses. "I went
looking for you, you know. I was worried."

Those words melted his heart. "I'm sorry. I was stuck. Pero hindi na importante
'yon. Ang mahalaga, narito na ako."

Pinakawalan siya nito sa pagkakayakap at hinaplos ang pisngi niya. Kahit hindi
sabihin ni Virgo, nakikita niya ang pag-aalala sa mukha nito. Lucien reached out to
feel her emotion, she's worried and scared.

"Bakit ka natatakot?" Hindi mapigilan ang sarili na tanong niya.

Natigilan si Virgo kapagkuwan ay isiniksik ang katawan nito sa katawan niya. "A man
with red eyes was outside the house, hours ago. Kilala niya ako, Lucien. Lumabas
ako ng bahay kasi hinanap kita, ng bumalik ako, nakita ko siyang nakatayo sa labas
ng mansiyon at tumitingin sa mga nakasarang bintana."

A man with red eyes? A rogue who can walk under the sun? Shit! Could it be... ang
lalaking iyon ba ang pinuno ng mga Rogue na hinahanap nila ni Vixor?

Hinagod niya ang likod ni Virgo saka niyakap ito. "I'm here. Don't worry."

"Nagugutom ako." Ani Virgo na ikinatigil niya.

"Wanna eat?"

"Oo." Ibinuka nito ang palad. "Nasaan na ang donut ko?"

Ngumiti siya at inabot ang donut na inilagay niya sa night stand. Binuksan niya ang
box at binigyan ito ng isang donut na chocolate flavored. Mabilis na tinanggap ni
Virgo ang donut at kinain iyon. Napangiti si Lucien habang nakatingin kay Virgo ba
maganang kumakain.

Days ago, she was aloof, and now, they're okay. I think. Hinaplos niya ang mukha
nito dahilan para matigil ito sa pagkain at mapatitig sa kaniya.

"Ano?" Basag ni Virgo sa katahimikan.

Lucien shrugged. "Nasabi ko na ba sayong na-miss kita?"

Lumambot ang mukha ni Virgo saka ngumiti ito. "Oo. But please, keep saying it; i
like it when you said you miss me."

His heart was beating so fast. "Na miss mo rin ba ako?"

Honestly, natatakot siya sa magiging sagot nito.

Tumango ito. "Oo. Na miss kita."

He can't stop himself from grinning like an idiot. Good heavens. He's the happiest
vampire alive. And only this woman can make him feel this way.

Naubos na nito ang ibinigay niyang donut at kumakain na naman ito ng isa pa. Habang
kumakain ito, nilalaro niya ang daliri ng kamay nito. He was nipping the skin of
her finger with his teeth and he enjoyed doing it.

"Bite me."

Napakurap-kurap siya sa sinabi ni Virgo at napatitig siya sa dalaga. "What?"

"Bite it." Virgo moved to say on his lap and then she put her wrist over his mouth.
"Bite me."

Lucien was just staring at Virgo, dumbfounded. "You want me to..." lumunok siya
habang nakatingin sa pulsohan nito, "bite you?"

Tumango si Virgo at mas inilapit pa ang pulsohan sa bibig niya. "Bite me, Lucien."
He leaned in and nuzzled his neck. "I want to feel your fangs piercing my skin. I
want you to feed on me."

He gulped audibly. "Virgo, i would love to but are you sure—"

"My offer has time limit. Three seconds." Bulong ni Virgo sa tainga niya. "One...
two...thr—ohhh."

Hindi pa nito natatapos sambitin ang salitang 'three' ng bumaon ang matatalas
niyang pangil sa pulsohan nito. And he started feeding on her. She taste more
delicious that before. And Lucien wants more than biting her wrist.

He quickly pulled away and seals the wound his fangs had cause in her wrist.
Pagkatapos ay pinahiga niya ang dalaga at kinubabawan, saka niya inilapit ang bibig
sa leeg nito, and slowly, his fangs pierce her neck making her gasped and gripped
his back.

"Lucien..." sambit ni Virgo sa pangalan niya. "Ohhh, Lucien..."

Habang nasa leeg pa rin ni Virgo ang mga pangil niya, naglalakbay na ang kaniyang
mga kamay, humahagod, humahaplos at pumipisil sa katawan nito. His eyes went red
when he felt her shirt hindering what he wants to do with her. That irritated him.
Fuck it!

Lucien ripped off Virgo's shirt and throws it on the floor. He want her... he needs
her... Bumaba ang kamay niya sa waistband ng leather jeans na suot nito saka
malakas na pinunit iyon. The ripping sound echoed in the room. Hindi pa siya
nakontento, pati bra at panty nito ay pinunit din niya. Wala siyang narinig na
pagtutol sa dalaga kaya nagpatuloy siya.

Pinakawalan niya ang leeg ni Virgo at sinilyohan ang sugat saka sinakop ang
nakaawang nitong mga labi.

"Uhhmmm." Daing ni Virgo habang mapusok na tinutugon ang halik niya.

Virgo's hand was on his back, and the next thing he knew, his shirt was ripped off
and now lying on the floor.

She raked her nails on his back, making his breathing ragged. Oh, Jesus Christ!
Dumako ang kamay nito sa waist band ng jeans niya at akmang pupunitin nito iyon ng
pigilan niya ito.

He pulled away from the kiss and looked at Virgo. "Don't ripped my jeans off. I
just bought this last week."

She smirked. "It's only fair."

"No."

Pero hindi nakinig sa kaniya ang dalaga. She still ripped off his jeans while
smirking at him.
"You are incorrigible."

Virgo giggled. "Not always."

Para siyang kinapos ng hininga ng maramdaman ang kamay nito na gumagapang sa pang-
upo niya.

"Virgo..."

She smiled seductively. "Hmm?"

"Stop teasing me."

Virgo giggled again. "No."

She squeezed his butt at the same time her fangs pierce on his upper shoulder.

"Fuck!" He hissed at the contact of her fangs on his upper shoulder. At sa halip na
sakit ang maramdaman niya, kakaibang sensasyon ang dulot niyon sa kaniya. The kind
of sensation that gives him a hard on.

Hinawakan niya ang dalaga sa beywang at hinagod niya ang katawan nito. Wala sa
sariling napatitig siya sa leeg nito. His fangs lengthen and he didn't stop himself
from biting her neck.

As Lucien feed on Virgo and as Virgo feed on him, burning sensation started to sip
through his shoulder, down to his hands. Mukhang hindi lang siya ang nakaramdam
no'n dahil malakas siyang itinulak palayo ni Virgo. He was thrown into the air,
tumama ang likod niya sa dingding ng kuwarto niya. Ganoon siya kalakas na itinulak
ni Virgo.

Nang bumagsak ang katawan niya sa sahig, mabilis siyang bumangon at tumingin sa
gawi ni Virgo. Hawak nito ang kamay at halata sa mukha nito ang sakit na iniinda.

"Shit!" He hissed under her breath and went to Virgo side.

"It burns." Bulong ni Virgo habang hawak ang kamay nito na nanginginig.

Kahit masakit din ang sariling kamay, hinawakan niya ang kamay ni Virgo at pinisil-
pisil. And then they both stilled when a tribal marking started to appear on their
hands. His on the right and Virgo's on the left.
The marking started on the center of their palm and ends on their wrist.

Nang tumigil ang paggalaw ng tribal na marka, tumigil din naman ang pagsakit ng
kamay nilang dalawa.

Nagkatinginan sila ni Virgo.

"Ano 'to?" May pangamba ang boses ni Virgo.

Lucien shrugged. "I don't know. Unang beses itong nangyari sakin. I mean, i bit
women before but this never happen—" napatigil siya sa pagsasalita ng makita niyang
masama ang tingin sa kaniya ni Virgo. "What?"

"So, ilang babae na ang kinagat mo?"

"That was before." Lucien exclaimed. "That was years ago, nang hindi pa kita
kilala."

Inirapan siya nito. "Sino ang puwede nating pagtanungan nito?"

Isang tao lang pumasok sa isip ni Lucien. "Si Dad."

HINDI mailayo ni Virgo ang tingin sa tribal marking na nasa kamay niya ng marinig
ang paliwanag ng ama ni Lucien.

"So," hinimas niya ang marka. "This is a vampire mating mark?"

"Yes." Sagot ng ama ni Lucien. "But the mating is not yet finish. It just came out
because you feed on each other at the same time and it should be followed by love
making. The mating mark will disappear if you continue the last part of mating and
that is sex. At lalabas lang ulit ang marka na iyan kapag namatay ang isa sa inyo."

Nag-angat ng tingin si Virgo sa ama ni Lucien. "Paano kung ayokong gawin ang last
part ng mating na 'yan? Anong mangyayari? Mawawala ba ang marka na 'to? At kapag
ginawa naman namin ang last part na iyan, anong mangyayari sa amin maliban sa
magsasama kami ng habang-buhay?"

Tumingin ang ama ni Lucien sa binata na walang imik na nakaupo sa tabi niya. Siya
lang ang nagtatanong. Si Lucien ay tahimik lang at panaka-nakang tumitingin sa
kamay nitong may marka.

"The mating has a time limit. Two weeks lang ang itatagal niyan. Kapag hindi nag-
isa ang katawan niyo sa loob ng dalawang linggo simula ng lumabas ang marka,
mawawala ang ala-ala mo kay Lucien at hinding-hindi na iyon babalik pa. Hindi lang
ang ala-ala ang mawawala kundi pati na rin ang nararamdaman mo para sa kanya kung
mayroon man. And as for Lucien, he could choose to move on, if he could, and find
the woman that he will love for as long as he live."

Binalingan niya si Lucien na nakatingin sa marka nito, kapagkuwan ay ibinalik niya

ang tingin sa ama ng binata.

"Makakalimutan ko ang lahat samantalang si Lucien ay makakaalala at masasaktan

habang ako ay masaya sa piling ng iba? Ganoon ba 'yon?"

Tumango ang ama ni Lucien. "Masasaktan lang naman si Lucien kung mahal ka niya."

Lucien's confession flashed through her mind. He told her that he loves her. And he
will be in pain if she decline to mate with him. Hindi niya kayang saktan si
Lucien. Lalo na ngayon na napatawad na niya ito at unti-unti nang nakakapasok ito
sa puso niya. She's falling for Lucien and it only a matter time before she really
fell for him.

Sapat na kaya ang dalawang linggo para masabi niyang umiibig siya kay Lucien ng
buong-buo o pipiliin niyang kalimutan ang lahat ng masasakit na nangyari sa kanila
ni Lucien at magsimula ulit ng panibagong buhay?

Lucien fooled her and hurt her. Sapat na ba 'yong dahilan para kalimutan niya ito?
O tatanggapin niya ang pagmamahal na sinasabi nito dahil alam niyang napapamahal na
rin sa kaniya ang binata?

Lucien broke the silence.

"You can choose either of the two, Virgo." Ani Lucien. "Kahit anong piliin mo sa
dalawa, susuportahan kita. At kapag pinili mong kalimutan ako, tatanggapin ko, but
i will never leave your side. You may forget me and find a new man to love, but i
will always love you and protect you from afar. That's how much i love you."
Hinawakan nito ang kamay niya at hinalikan ang marka. "It's your decision." He said
as his red eyes stared at her. "Whatever it is, I'll be okay with it. Basta kung
saan ka masaya, ayos lang sakin."

Binitawan nito ang kamay niya at parang bula itong nawala sa tabi niya.

Bumuga siya ng hangin at mahinang napatawa. "I don't want to forget him."

"Then do something." Anang ama ni Lucien at tinapik ang balikat niya. "Do something
for my son, Virgo. Kahit ngayon man lang, ikaw naman ang gumawa ng paraan para
sumaya ang anak ko. Hindi na parati lang siya ang gumagawa ng paraan para sumaya
ka."

Her heart tightened inside her chest. She feels so bad.

A/N: LAST update kay Lucien. Hope you like it. hehe

=================

CHAPTER 26 - Old Script

CHAPTER 26 - Old Script

WALA na naman si Lucien sa bahay, umalis na naman ito nang magtakip-silim. Naiwan
si Virgo na nag-iisip kung ano ang mabuting gawin para sa pag-iisa nila ni Lucien.
That mating thing is getting on her nerves. It's making her edgy and very nervous.

Palaging pumapasok sa isip niya ang sinabi ng ama ni Lucien. Yes, she agree. It's
her time to make Lucien happy.

Lumabas siya sa silid nila ni Lucien at nagtungo sa library ng mansiyon. Nang

makapasok, kaagad na naghanap siya ng mga writings na may kinalaman sa Vampire
mating. She found lots of old scripts about mating, at lahat 'yon ay binasa niya.
Wala siyang pinalampas ni isa.

Hanggang sa mabasa niya ang isang script na napakaluma na, ang papel ay kailangan
dahan-dahanin ang pagbuklat dahil feeling niya ay mapupunit 'yon anumang oras. This
old script has everything. Not just the mating, but the uses of five kinds of
Vampire markings or as they called it now, a tattoo.

Ang una niyang nabasa ay ang ring tattoo. It is used to block the sun from harming
a vampire. Only Royalties are allowed to use it. It's the rule. Pero si Vixor
pinalagyan siya. He broke the rule for her.

Second, the intricate back tattoo. It is use to contain monster inside of a person.
Like Lucien, Vixor and hers. May mga halimaw silang tinatago sa loob ng katawan.
And without the tattoo, the monster will come out. They will become a mindless
rogue with no emotion and rational thoughts.

Third, the palm mating mark. As what Lucien's father had said, it has a two weeks'
time limit. Kapag lumipas iyon na hindi natapos ang pag-iisa nila ni Lucien,
Katulad ng sabi ng ama ng binata, makakalimutan niya si Lucien samantalang ang
lalaki ang magdudusa. It is unfair for male. But that's the rule of the mating
mark.

Fourth, the rogue mark. She looked at the drawing closely. Para iyong tribal tattoo
na matatagpuan sa leeg ng isang Rogue. Nakapalibot ang tattoo sa leeg at kulay pula
iyon. Wala namang ganoon si Lucien at Vixor, kahit siya wala no'n. She considered
herself a Rogue because her eyes turn red when she's mad. And she also has a tattoo
on her back to conceal the beast inside her. Does that mean that they are not
really Rogues?
No... She can feel her Rogue side wanting to come out. Nararamdaman niya iyon sa
tuwing nagagalit siya. Pero dahil sa tattoo na nasa likod niya, hindi iton tuluyang
lumalabas. Kapag galit siya, gusto niyang pumatay. Nag-iiba ang takbo ng isip niya
at kailangan talaga niyang kumalma.

And the last marking was the human mate mark. Iyon ang nakakuha sa buo niyang
atensiyon. Human mate mark. Sabi sa binabasa niyang lumang kasulatan, it's a rare
for a human to have such mark. Pili lang ang may mga ganoon. Those are the only
human who can bear vampire child when turned. And if a human doesn't bear the mate
mark, even if he or she is turned, she couldn't bare a child or he couldn't make a
child.

Human mate are distinguished by a moon birthmark on the nape. And they are the only
humans who are genetically able to bear vampire child.

Nag-aral siya noon ng Vampire History habang nasa Russia siya pero wala siyang
nabasa na ganoon. Wala sa sariling napahawak siya sa kanyang batok. Mayroon kaya
siya ng ganoon? Is she a suitable mate for Lucien? Mabubuntis ba siya? Oh god.
Paano kung hindi pala siya mabuntis? Paano kung hindi niya mabigyan ng anak si
Lucien?

Mabilis siyang umalis sa Library at nagtungo sa silid nila ni Lucien. Kinuha niya
ang kaniyang cellphone at kinuhanan niya ng litrato ang kaniyang batok saka
tiningnan niya ang larawan kung mayroon siyang buwan na birthmark.

Virgo zoom the photo. Nagtaasan ang balahibo niya ng makitang mayroon siyang
ganoong birthmark! What a coincidence! Thanks God! Hindi niya madi-disappoint si
Lucien. Kaya niyang magbuntis at mabigyan ito ng anak.

Nanghihinang inilapag niya ang cell phone sa ibabaw ng kama saka huminga ng
malalim. She's a suitable mate for Lucien. Oh, thank you.

Lumabas siya ng bahay para magpahangin at naglakad-lakad palibot sa mansiyon ng mga

Kallean. Nakaka-apat na ikot na siya ng may mahagip na bulto ang mga mata niya.
Kinakabahang nilapitan niya ang bulto.

Virgo sighed in relief when she saw that it was Lashka.

"Hey, Lashka."

Humarap sa kaniya ang dalaga at ngumiti ng makita siya. "Hey, Virgo." Ini-angkla
nito ang mga braso sa braso niya at hinila siya palabas ng gate ng bahay.

Lashka is free to roam around, it's already ten in the evening.

"I want to go to Night Club." Sabi nito. "Sama ka sakin, wala naman si Kuya Lucien,
mamayang madaling araw pa 'yon uuwi."
Well, wala naman siyang gagawin. "Sige, sama ako." Tiningnan niya ang sariling
damit. "Ayos lang ba ang suot ko?"

She's wearing tight leather jeans, hanging crop top and ankle boots. Nakalugay ang
kulot at kulay mocha niyang buhok.

Lashka raked an appreciative stare over her body. "Ayos na ayos ang damit mo.
You're so pretty. Kaya baliw na baliw sa'yo si Kuya, e."

Ngumiti lang siya bilang tugon.

Binitiwan siya ni Lashka at nauna na itong tumakbo patungo sa Night Clun. Siya
naman ay nasa likod lang nito at sinusundan ang dalaga.

Lashka stopped in front of an old warehouse. For humans, it's nothing but a wreck
abandoned warehouse, but below that abandoned warehouse lays a very lively Night
Club swarming with vampires. Naririnig niya ang malakas na musika na nangagaling sa
basement.

Hindi pa si Virgo nakakapunta sa Night Club pero naririnig na niya ang Club mula
kay Vixor noon nuong nasa Russia pa sila.

Sabay silang pumasok ni Lashka sa loob. Nang makababa sila sa basement, kaagad
silang nagtungo sa Bar at umorder ng Bloody Mary. Literally.

Bloody Mary with human blood in it. It tastes good actually. Liquor mixed with
blood is delicious and addictive.

"Wanna dance, pretty lady?"

Narinig niyang tanong ng isang lalaki. Mabilis niyang nilingon ang nagsalita at
nakita niyang si Lashka ang inaaya nitong sumayaw.

Lashka looked at her first before smiling at the man. Lashka accept his invitation.
Naiwan siyang mag-isa sa Bar.

Hindi pa niya nakakalahati ang inorder niyang Bloody Mary ng may umupo sa iniwang
stool ni Lashka sa tabi niya.

"Huwag kang pakalat-kalat, Virgo. Hindi 'yan makabubuti sayo." Anang boses na tabi
niya.

Mabilis niyang binalingan ang nagsalita. Kumabog ng malakas at mabilis ang puso
niya ng makita ang lalaking naabutan niyang patingin-tingin sa mga nakasarang
bintana ng mansiyon ng mga Kallean.

Tinitigan niya ang mga mata nito. Hindi iyon pula. His eyes tonight were color
Mocha. They look good.

"Sino ka ba?" She asked, wary.

"I'm Xon." Pagpapakilala nito saka ininom ang beer na hawak.

"Wala akong kilalang Xon." Aniya.

"I know." Nginisihan siya nito. "Anyway, you shouldn't be here."

"Why?"

He whispered on her ear. "Rogues are everywhere. They will kill you."

Nanindig ang balahibo niya sa takot. Nanlamig ang buong katawan niya.

"H-Hindi ako natatakot sa kanila." Nauutal na sabi niya. She's trying to hide her
fear.

Xon chuckled darkly. "Let's see about that."

Umalis ang lalaki sa stool at naiwan siyang kinakabahan. Biglang pumasok sa isip
niya si Lucien. Nasaan kaya ito ngayon? Is he safe? What is he doing?

Nawalan siya ng gana mag Bar. Hinanap niya si Lashka at nagpaalam dito na mauuna na
siya. Lashka was busy flirting so she instantly left. Nang makalabas siya sa
warehouse, nakita na naman niya ang lalaki na nag ngangalang Xon sa labas. He has a
lighted cigarette in between his lips and he was smirking at her.

Hindi niya pinansin ang lalaki at mabilis na tumakbo pabalik sa mansiyon ng mga
Kallean. Sa hindi malamang kadahilanan, kinakabahan siya. Kahit nang makarating na
siya sa mansiyon, naroon pa rin ang kaba sa puso niya.

Napatitig siya sa kaniyang palad na naroon pa rin ang marka

Lucien... "Be safe."

WITH inhumane speed, Lucien slashed his sword at every Rogue who comes near him.
Mahigpit ang hawak niya sa kaniyang espada. He stabbed Rogues heart and sometimes
cut down their heads. Puno na ng tilamsik ng dugo ang damit niya. Even his face and
arms are covered with Rogue blood.

His eyes were red as he fought side by side with Vixor.

Hindi nila akalain na susugurin ng mga Rogue ang headquarters nila. Hindi niya
mabilang kung ilan ang Rogue na nakapalibot sa kanila ngayon. The Rogue hunters are
fighting another set of Rogue who just arrived. Sila naman ni Vixor ay halos hindi
na sila makahinga sa dami ng Rogue na nakapalibot sa kanila. Oo nga at nababawasan
nila at napapatay pero sa dalawang napapatay, apat ang madadagdag. It's like their
enemies have an unlimited supply of Rogues in their disposal.

"Ang dami nila." Hinihingal na komento ni Vixor na katitigil palang sa

pakikipaglaban.

Magkadikit ang likod nilang dalawa na parang prino-protektahan nila ang bawat isa.
Well, he is ought to protect the Prince. Vixor didn't have to return the
protection.

"Hindi ako bulag para hindi ko makita." He said, grimacing. "Dalawa tayo laban sa
sobrang isang daang Rogue? Sa tingin mo mabubuhay ta'yo?"

Mahinang tumawa si Vixor. "Think positive."

Pagkasabi no'n ay bigla itong umatake, ganoon din ang ginawa niya. He lashed his
sword from left to right. He can hear the sound of the Rogue's flesh tearing apart.
Lucien didn't give a damn where he is slashing his sword. Alam naman niyang kahit
saan pa niya iyon igalaw na dereksiyon ay may tatamaan siyang Rogue.

He and Vixor fought like there's no tomorrow.

The whole night, all they did was to fight and kill Rogues. They didn't stop
fighting even when they their own wounds to tend. Wala silang pakialam sa mga sugat
na nakukuha nila sa pakikipaglaban, patuloy lang sila hanggang sa sumikat ang araw
sa silangan.

Rogues flee like when the sun started to peek on the horizon.

Pasalampak na umupo si Lucien sa damuhan na may nagkalat na dugo. Hinihingal siya.

Thanks heavens the Rogues have retreat when the sun rises.

"Ilan ang napatay mo?" Natatawang tanong ni Vixor sa kanya habang nililinis ang
espada nitong duguan gamit ang damit nito.

"I stopped counting when I reach thirty." Sagot niya.

"Me too." Umupo ito sa damuhan at pinalibot ang tingin na parang may hinahanap.
"Sana walang namatay sa'tin."

Mabilis na hinanap ng mga mata niya ang mga Rogue hunter na kasama nilang
nakipaglaban. Wala na ang mga ito. Siguro pumasok na sa loob ng headquarters dahil
sa araw.

Lucien sighed. "Nararamdaman kong susugod ulit sila mamayang gabi." Nagsalubong ang
kilay niya. "Sino ang nag utos sa kanila na atakihin tayo? At bakit ang dami nila?
Ganoon na ba kadaming Rogue ang na-recruit ng kung sino man ang pinuno nila?"

"Pareho lang tayo ng katanungan." Bumuntong-hininga si Vixor at saka tumayo. "Umuwi

ka muna sa inyo, kailangan ko ring umuwi sa bahay. Kailangan kung makausap si
Vixen. Darating daw kasi si GK."

"Who's that?" Hindi pa niya naririnig ang pangalan na binanggit nito.

"She's my step-sister sa father side."

He stilled. "Nagkaanak sa ibang babae ang Hari?" That's not possible. If a male
vampire is mated, he couldn't impregnate another female but his mate.

Nagkibit-balikat si Vixor habang nakatingin sa kalangitan. "My parents are not

mated. They didn't bond and promise to love each other. Nagsama sila dahil pareho
silang dugong-bughaw at kailangan pag-isahin ang dalawang makapangyarihang pamilya.
That's all. Kaya naman nakabuntis si Daddy sa iba."

Kaya naman pala. "Ah. Itinago ba siya ng mga magulang mo? It's my first time to
hear her name."

"Siya mismo ang nagtago. Ayaw niya ng gulo e."

Hindi na siya nagtanong pa. Lucien felt like he's crossing the line. Tumayo na rin
siya at nagpaalam na uuwi na.

Mabagal ang bawat hakbang niya habang naglalakad siya sa kagubatan patungo sa bahay
nila. Nag-iisip siya kung bakit ganoon na lang kadami ang Rogues na nakalaban nila.

He's so focused on thinking that he didn't hear a twig snap.

"Lucien Kallean."

Natigilan siya saka lumingon sa pinanggalingan ng boses.

It was too late for him to move a muscle. The arrow was already embedded on his
heart. And in the last second before his body dropped into the ground, he uttered
the name of his beloved.

"Virgo."

A/N: Isang chapter lang din po si Lucien bebe. Sa kadahilanang pinatagalog sa akin
ang ibang lines sa MINE kaya na busy ako. Hahaha. Hope you understand. Babawi
nalang ako next week. Sana makabawi ako :) Hope you enjoy reading :) At saka po
pala, wala talaga akong alam sa nangyari kay Lucien *insert innocent face*, wala po
talaga. Tanongin niyo pa ang BF kong si Xon. Hahaha. Ilusyunada here! Pagbigyan na.
Hehe. Mwah. Love you all. - C.C.

=================

CHAPTER 27 - My Beloved Rogue

CHAPTER 27 - My Beloved Rogue

THREE days have passed and there is no Lucien. Hind lang si Virgo ang nag-aalala
kundi ang pamilya rin ni Lucien na naghahanap na. They had search every corner of
the city but Lucien is nowhere to be found.

And then on the fourth day, Vixor came to Kallean's mansion.

"Your highness, welcome to our home." Wika ng ama ni Lucien, habang sila ay nakaupo
sa sofa at siya naman ay nasa taas ng hagdan, nakikinig sa usapan.

Vixor manage a small smile. "Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Nang araw na
mawala si Lucien, kasama ko siya. Halos buong gabi kaming nakipaglaban sa mga
Rogue. Hiningi ko ang tulong niya dahil sa nangyayaring pagpasok ng mga Rogue sa
bahay ng walang pahintulot. Naniniwala kami na kung sino man ang pinuno ng mga
Rogue ay katulad naming dalawa. The leader could be a Rogue with rational and sane
thoughts. Kaya naman tinulungan niya ako. Pero sa araw na nawala siya, nagpaalam
siya sa akin na uuwi muna. Hindi ko alam na hindi pala siya nakauwi. Hinanap ko rin
si Lucien, but sadly, all i saw was his blood on the dirt, meters away from our
headquarters. There's no body—"

"Baka nasunog na dahil sa araw—"

"No." Putol ni Vixor sa ama ni Lucien. "Pinalagyan ko siya ng tatoo sa daliri para
proteksiyon niya sa araw kaya imposibling nasunog siya. And if ever man na nasunog
siya, there must be a remains of ashes of his body."

Hindi na kaya pang pakinggan ni Virgo ang usapan. Mabilis siyang nagtungo sa
kuwarto nila ni Lucien at huminga siya ng malalim habang pinapakalma ang sarili.

She will not sit here and wait. Kailangan niyang makita si Lucien. This instant.

Narinig niya ang ugong ng papalayong sasakyan, nang tingnan niya kung sino iyon,
its Vixor's car. Virgo turned invisible and went after Vixor's car. Kailangan
niyang malaman kung saan ang headquarters na sinasabi nito.

She can't lose Lucien! Not now, not ever. Hindi niya kakayanin kung mawawala si
Lucien sa kaniya. Ngayon pa na sigurado na siyang mahal na mahal niya ang binata.

Tumigil ang sasakyan ni Vixor sa harap ng isang napakalaking compound, hindi

kalayuan sa isang malaking lawa. At kaharap ng compound na iyon ay isang masukal na
kagubatan.

Maybe this is the forest that Vixor was talking about.

Naglakad siya papasok sa kagubatan at inamoy ang kapaligiran. Napatigil siya sa

ginagawa ng makita niya si Xon na nakatayo ilang metro ang layo sa kaniya at
nakatingin sa lupa. What is that man doing here?

Virgo narrowed her eyes on the ground and gasped when she saw blood. Old remains of
blood ... and she can smell Lucien from it.

Napatingin sa gawi niya si Xon, mukhang narinig ang malakas niyang singhap. Oh God
no.

"I know you're there. I can smell you, Virgo." Wika ni Xon na ikinagulat niya.
"Huwag kang mag-alala, ilalabas din nila si Lucien. Sana nga mangyari 'yon bago pa
siya tuluyang mamatay."

Virgo went visible. "Anong ibig mong sabihin?"

May paghangang tumingin sa kaniya si Xon. "Invisibility. Sweet. But that can't help
you retrieve Lucien."

"Paano mo nalaman na ibabalik din siya?" Tanong niya na hindi pinapansin ang mga
sinabi nito.

"Well," tumikhim ito. "For starters, i saw what happened. Kilala ko kung sino ang
pumana sa kaniya. Pangalawa, wala silang balak patayin si Lucien. Sigurado ako
riyan—"

"At paano mo nasabi?"

"Kasi kung balak talaga nilang patayin si Lucien, e di sana pinugot nalang nila ang
ulo ng pinakamamahal mo sa halip na panain. Lucien will be back in your arms, hindi
lang ako sigurado kung buo pa ang babalik sayo."

A lone tear falls from her eyes. "No..." nagmamakaawang tumingin siya sa lalaki.
"Alam mo ba kung nasaan siya?"

Ngumisi si Xon. "Oo naman. Pero kung sasabihin ko sayo ... where's the fun in
that?"

Sunod-sunod na nahulog ang luha sa mga mata niya, at sa gitna ng frustrasyon at

galit na nararamdaman, narinig niya ang boses ni Vixor.

"Virgo? Anong ginagawa mo rito?"

Mabilis siyang napalingon sa pinanggalingan ng boses. "Kausap ko si—" napatigil

siya sa pagsasalita ng ibinalik niya ang tingin kay Xon pero wala na roon ang
lalaki.

"Sinong kausap mo?" May pagkabahala ang boses ni Vixor. "Answer me, Virgo."

Humugot siya ng isang malalim na buntong-hininga. "Wala." Pagsisinungaling niya.

"Wala akong kausap."

Vixor was on her side in a blink of an eye. "Are you sure? O baka naman
nagsisinungaling ka sakin."

"I'm sure." Aniya na hindi makatingin kay Vixor.

Alam niyang nararamdaman nitong nagsisinungaling siya. But knowing Vixor, he would
respect her decision to lie.

Vixor sighed. "Sinundan mo ba ako?"

Tumango siya at naglakad palapit sa lupa na may dugo. "Kay Lucien ba 'yan?"
Nababahalang paninigurado niya kay Vixor.

Vixor gravely nodded. "Yes. Sa kaniya 'yan. I've been searching but nothing."

Nagtagis ang bagang niya ng may maalala. "Baka nasa mga magulang mo siya."

Vixor looked away. "I'm betting my life that it was my parents doing. But where did
they hide Lucien's body? That i don't know."
Napahikbi siya. "Bakit nila gagawin 'yon kay Lucien? Why are they doing this to
Lucien? To me?"

Vixor sighed and gathered her in his arms. "Hahanapin natin siya, Virgo. Pangako
'yan. Hindi ako titigil hanggat hindi natin siya nahahanap. Malakas ang kutob ko na
may kinalaman dito ang mga magulang ko, pero saan nila itinago si Lucien? Halos
lahat ng sulok ng bahay namin ginalugad ko na. Lahat-lahat, pati basement."

Humikbi na naman siya. "Please, Vixor, hanapin mo siya. Hindi ko kayang mawala si
Lucien. I love him. I love him so much."

Finally. She can admit and shout to the world that she loves Lucien. Walang halong
kasinungalingan o kahit na anong panloloko ang nararamdaman niyang pagmamahal kay
Lucien. And Virgo needs to see Lucien so she could tell him she loves him so much.

"Tutulong ako sa paghahanap sa kaniya." Virgo volunteered. "Kailangan ko siyang

makita. We need to finish the mating process. Ayoko siyang makalimutan, Vixor."

Mabilis na pinakawalan siya sa pagkakayakap ni Vixor saka kinuha ang kaniyang kamay
para siguro tingnan ang mating mark niya sa palad.

"Shit." Vixor cursed as he runs his finger over her mating mark. "Kailangan na
natin siyang mahanap. It's slowly fading away."

Nilukob ng takot ang buo niyang pagkatao. "No! Hindi 'to puwedeng mawala!"

Nagpa-panic na tiningnan niyang mabuti ang palad. Truth to Vixor's words, the mark
is slowly fading. Malapit nang sumapit ang isang linggo. And a week after that,
mawawala na ang marka at iyon ang kinakatakutan niya.

No! Hindi 'yon puwedeng mawala! No!

"We'll find him." Vixor said, with a hint of promise in his voice.

"Sana nga, Vixor, sana nga mahanap natin siya. I need to mate with him." Natatakot
siya.

Natatakot siya para kay Lucien. Natatakot siya na baka mawala ang ala-ala niya rito
kapag hindi pa nila ito nakita sa madaling panahon. Please. No. God, no. Hindi niya
hahayaan ang sarili na makalimutan ang lalaking mahal niya.

MUGTO ang mga mata ni Virgo habang nakatingin sa kalendaryo. Bukas, dalawang linggo
na simula ng hindi matapos ang mating nila ni Lucien. Isang araw nalang ... isang
araw nalang mawawala na si Lucien at mawawala na rin ang ala-ala niya rito.
And she's scared. Ilang santo na ang dinasalan niya at paulit-ulit siyang
nagdarasal sa panginoon na sana makita na nila si Lucien, pero kahit saan sila
magpunta, kahit saan nila hanapin. Hindi nila makita ang binata.

The Rogue Hunters already set out a search party for Lucien ... but nothing.

Sila ni Vixor, araw at gabi silang naghahanap, pero ni anino ni Lucien hindi nila
makita. Virgo is getting scared in every passing hours. Ilang oras nalang ang
bibilangin niya, mawawala na ang bisa ng mating mark. At natatakot siya. Panay ang
tingin niya sa marka kung naroon pa ba o tuluyan nang naglaho.

"Virgo! Virgo! Kuya Lucien is here!" Anang boses ni Lashka na nagpagbalik sa kaniya
sa kasalukuyan.

What? Lucien is here? Here, here? Lucien! Oh God. Lucien!

Mabilis na lumabas siya ng silid at tumakbo patungo sa labas ng bahay kung saan
naroon ang buong pamilya ng Kallean.

"No!" Hindik niyang sigaw ng makitang kinakadena si Lucien ni Lucan at Limar. "No!"

Tumakbo siya palapit kay Lucien pero pinigilan siya sa beywang ni Lashka.

"No. Virgo. He's a Rogue."

Natigilan siya at napamulagat ng makita niya ang kabuonan ni Lucien. Wala itong
malay at nakahandusay sa lupa, ang likod nito ay parang tinalupan ng balat. She
could only imagine how painful it was. Oh God. What did they do to my Lucien?

Napansin din niya ang tinalop lang na balat ay ang tattoo nito sa likuran na
nagsisilbing selyo ng halimaw nito sa loob ng katawan. Now that the tattoo is gone,
Lucien is now truly a Rogue.

Magkatulong ang magkapatid na sina Lucan at Limar sa pagdala kay Lucien sa basement
at doon ito ikinadena.

Awang-awa si Virgo kay Lucien. Namamalisbis ang luha da pisngi niya habang
nakatingin sa walang malay na binata. Hindi niya maisip kung ano ang ginawa ng mga
halimaw na iyon sa pinakamamahal niya. Ayaw niyang isipin ang sakit na naranasan ni
Lucien sa kamay ng mga halimaw na iyon. Hindi niya kaya.

"You can't mate with him." Anang boses ng ama ni Lucien. "In the state he is in,
mapapatay ka niya Virgo. At alam kong hindi iyon magugustuhan ni Lucien. Makabubuti
nang huwag nalang para hindi ka masaktan. Kapag gumaling na ang balat niya sa
likod, saka na."

Parang pinipilipit sa sakit ang puso niya sa sinabi ng ama ni Lucien. No. Hindi.
Hindi niya puwedeng makalimutan si Lucien. Hindi siya makakapayag.

Nagpa-plano ang isip niya habang ginigiya siya ni Lashka paalis sa basement kung
saan naka-kadena si Lucien. Malikot ang mga mata niya, hinahanap ang susi ng
basement. Naroon 'yon sa bulsa ni Lucan. Kailangan niyang makuha 'yon.

By hook or by crook ... she and Lucien will complete the mating process. Even if it
kills her.

A/N: Mating na next chapter. Expect the unexpected. Hehe - C.C.

=================

CHAPTER 28 - Red String Bond

CHAPTER 28 - Red String Bond

DAHAN-DAHAN ang bawat hakbang ni Virgo palapit kay Lucan na natutulog sa kama nito.
Sampong oras na ang lumipas simula ng ipasok si Lucien sa basement at halos wala na
ang marka sa palad niya. Kaagad niyang nakita ang susi. Kinakabahang kinuha niya
iyon at mabilis na tumalilis ng alis sa silid ng binata.

Virgo runs towards the basement.

Nang buksan niya ang pinto ng basement, nanuyo ang lalamunan niya ng makita ang
hitsura ng pinakamamahal niya. He's sitting on the floor, naked, his eyes were red,
fangs are out and he's ready to pounce at anyone who neared him.

"Lucien?" She called out in a whisper. "Lucien, it's me."

Lucien's red eyes glared at her. Hindi niya nakakitaan ng binata ng bakas na kilala
siya nito, na naaalala siya nito. Nakatingin ito sa kaniya na para bang kakainin
siya ng buhay at gugutay-gutayin ang katawan niya.

"It's me, Virgo." Pumasok siya sa basement saka isinara iyon mula sa loob para
walang makapasok.

Hindi gumalaw o umimik si Lucien. Nakatitig lang ito ng blangko sa kaniyang mukha
habang lumalapit siya rito.

Akala niya hindi ito gagalaw, akala niya hindi siya nito aatakihin. Pero nagkamali
siya. The moment she steps closer, Lucien stands up, rushed to her side, grabs her
arms and slammed her back on the nearest wall.

Virgo's body arched as pain caused by her broken rib lashed through her.

"L-Lucien..." she gasped when he grabbed her arms again and pinned her on the wall.

Naiipit ang nabari niyang buto at napakasakit niyon. Pero bago pa siya makasigaw,
bumaon na ang matatalim na pangil ni Lucien sa leeg niya.

A muffle painful groan came out from her mouth as pain reined her every senses.
Hindi siya puwedeng sumigaw sa sobrang sakit baka marinig ng mga bampira sa taas at
malalaman ng mga ito ang binabalak niyang gawin. Sumisigid sa bawat himaymay ng
kaniyang katawan ang sakit na dulot ng pagbaon ng pangil nito sa leeg niya. Hindi
siya makagalaw. Wala siyang lakas para makawala kay Lucien. Napakabilis na mawala
ng lakas niya habang iniinom ni Lucien ang centro at ugat ng kaniyang lakas.

At habang ang pangil nito ay nakabaon sa leeg niya, naramdaman niyang pinunit nito
ang lahat ng damit niya. At ang mahahaba nitong kuko ay bumabaon sa balat niya,
dahilan para magdilim ang paningin niya sa sobrang sakit na nararamdaman.

"L-Lucien..." mahinang sambit niya habang nakapatong ang walang lakas niyang kamay
sa balikat nito. "T-Take me, p-please... m-make l-love to m-me."

They have to mate. She can't forget Lucien. She just can't!

Lucien let go of her neck and a feral growl came out from his mouth. He snarled at
her then bit her again. Sa pagkakataong iyon, sa braso na naman siya kinagat ng
lalaki, tapos sa balikat, tapos sa mayayamang dibdib, tapos sa gilid ng beywang
niya. Then Lucien pulled her down, sprawled her on the floor then bit her outer
thigh.

Nakapikit lang siya habang tinitiis ang sakit na dulot ng pangil ni Lucien.
Naramdaman niyang itinaas ni Lucien ang isang binti niya saka kinagat ang hita
niya.

"Uhmmp!" Pain cut through her thigh.

Lucien tightly gripped her other thigh, his nails were digging into her flesh, and
then in one swift movement, his fangs embedded on her inner thigh, near her
womanhood.

Napaliyad siya ng makaramdam ng pinaghalong sarap at sakit sa ginawa nito. She

gasped when Lucien sucked a blood out from her thigh. Nagdidilim na ang paningin
niya dahil sa dami ng dugo na nawala sa kaniya.
Paisa-isa nalang ang paghinga niya... nahihirapan na siyang humugot hininga.

She couldn't breathe... she couldn't move ... her vision was dark. She's dying...
she's gasping for air but nothing.

Mamatay siya na hindi natatapos ang pag-iisa nila ni Lucien. Pero mas mabuti na
iyon kaysa buhay siya pero hindi naman niya kasama ang mahal niya.

Nararamdaman ni Virgo na nag-aagaw buhay na siya. The only reason why she's still
alive was because Lucien hadn't ripped out her throat yet.

Virgo lay still on the floor, dying. Hinayaan niya si Lucien na gawin ang gustong
gawin sa katawan niya. She let him drank her blood, her life. Pinagdarasal lang
niya na sana pagkatapos nito, maging maayos na ito.

And as she lay on the floor, she can hear shouts. Wala siyang pakialam kung sino
man ang sumisigaw sa pangalan niya. Nang maramdaman niyang kumubabaw sa kaniya si
Lucien, inilagay niya ang buong lakas sa kaniyang nga braso ay niyakap ang binata.
At gamit ang natitira niyang lakas, iginiya niya papasok ang kahabaan ni Lucien sa
loob ng pagkababae niya.

Kasabay ng sakit nang pagkapunit ng kabirhenan niya, Lucien's long and sharp fangs
penetrated the skin on her upper breast, making her experience a hellish pain
again. As pain reined her being, she felt it ... that so called bond.

Is it possible that she can feel the two red strings coming together, connecting,
being one. And as they connected, her hands fell into the ground, weak, spent and
nearly lifeless. Then she lost her consciousness.

"LUCIEN! Stop it! Stop it!" Lucien can hear number of voices but he doesn't care.
He wants blood... he wants death... he wants to ripped a flesh. Mas hinigpitan pa
niya ang pagkakahawak sa beywang ng kung sino man ang taong nasa ilalim niya at mas
lalo pang ibinaon ang pangil sa malambot na balat.

As he sucked that thick, hot blood, he felt his power growing. At habang patagal na
patagal ang pag-inom niya ng dugo, he felt like something was tugging him from his
very deep soul.

Habang nagdadalawang isip siya sa kung anong gagawin, habang naglalaban ang
dalawang bahagi ng isip niya, may humawak sa magkabilang braso niya saka itinulak
siya ng malakas dahilan para tumama ang likod niya sa semento.

Akmang tatayo siya pero may pumulupot na kadena sa leeg, sa beywang at sa mga braso
niya.

"No, Lucien! You'll kill her!" Sigaw ng isang boses ba pamiyar sa kaniya. But he
didn't heed that voice any attention.
His bloodlust was so palpable, his fangs lengthen even more.

Lucien growl from the top of his lungs and try to pounce at the person lying on the
ground. Naamoy niya ang mabangong dugo ng kung sino man ang taong nakahiga sa
semento at nauulol siya sa amoy na iyon.

"Blood!" He groaned. "Blood!"

Pero hindi siya makagalaw. Something, a chain, was reining him, stopping him.

"Blood!"

NAPATITIG si Vixor sa maputlang mukha ni Virgo habang nakahiga ito sa kama. There's
no hint of blood in her skin. Kung hindi lang niya naririnig ang mahinang pintig ng
puso nito, baka mapagkamalan niya itong patay na.

Hinawakan ni Vixor ang kumot saka ibinaba iyon hanggang sa makita niya ang marka ni
Lucien sa may bandang taas ng dibdib ni Virgo.

They actually mated. Hindi niya alam kung anong itatawag kay Virgo. Isa ba itong
matapang o baliw? She actually mated with the Rogue Lucien who has no intention of
taking her gently.

Napailing-iling nalang siya. Hindi maarok ng isip niya ang pagmamahal na mayroon si
Virgo para kay Lucien. Wala itong pakialam kung mamatay man ito, ang importante ay
hindi nito nakalimutan si Lucien.

That kind of love is so hard to find these days. Too much love can really kill
someone. At si Virgo ang patunay no'n.

"Hindi namin alam kung paano nila ginawa, pero nag-isa na talaga sila." Anang boses
ng kapatid ni Lucien na si Lucan. "Nang mabuksan namin ang basement, wala nang
malay si Virgo. She was naked. Kaagad naming binalot ang katawan niya ng kumot at
dinala rito sa silid. Sabi ni Daddy babalik din sa dati si Virgo pero kailangan ng
pag-aalaga. Si Lucien naman, wala pa kaming maisip na gawin sa kaniya. We cannot
kill him, maapektuhan si Virgo, lalo na ngayong iisa na sila—"

"Killing Lucien is out of the option." Sansala niya sa iba pang sasabihin ni Lucan.
"Virgo risked her life so she could be with Lucien, huwag na nating silang
pahirapan pa. Hayaan nalang natin silang maging masaya. At tungkol kay Lucien,
kapag magaling na ang likod niya, ibabalik natin ang tattoo sa likod niya para
bumalik na ang dati niyang pag-iisip."

Tumango si Lucan. "It's been a week since we found Lucien outside our house.
Siguradong maayos na ang likod niya."
"Good. Papupuntahin ko na riton ang mga Wicce para ibalik ang tattoo ni Lucien at
para na rin magamot si Virgo." Aniya.

Isang linggo nang walang malay si Virgo, at isang linggo na ring nakakulong sa
basement si Lucien. Kailangan nang magkasama ang dalawang 'to. Masyado nang marami
ang pagsubok na pinagdaanan ng mga ito para pasakitan pa. Kawawa naman si Virgo.

Ibinalik niya ang ayos ng kumot ni Virgo saka lumabas sa silid na iyon kasama si
Lucan.

"Ihanda mo na si Lucien. Susunduin ko ang mga Wicce." Sabi niya kay Lucan bago
mabilis na lumabas sa mansion ng mga Kallean at nagtungo sa tirahan ng mga Wicce.

Lucien needs to be sane. Kailangan malaman niya kung saan ito dinala para makapag-
plano na siya kung ano ang gagawin para mapuksa ang kademonyohan ng mga magulang
niya. He can't let the government broke the treaty. Maraming inosenteng buhay ang
madadamay kapag nangyari 'yon.

NAPAKURAP-KURAP si Lucien at hinatak ang kamay na naka-kadena. Sinubukan niyang

abutin ang kadena sa isang kamay pero hindi niya magawa.

"Fuck! I need to get out of here—"

"Ayos ka na ba, Kuya Lucien?" Boses iyon ni Lashka.

Nag-angat siya ng tingin at nakita niya ang buong pamilya niya—maliban sa ina niya—
at si Vixor na nasa harapan niya at nakatingin sa kaniya.

"Ano?" Nagugulang sambit niya. "Anong nangyari? Why am i here? I was inside a cave
—"

"May nag-iwan ng katawan mo sa labas ng bahay natin." Sagot ng kaniyang ama. "A lot
of things happened after we chained you and locked you down here in the basement."

Nagsalubong ang kilay niya. "A-Anong nangyari?"

"A lot of things happen," his father voice was grave. "At isa na roon ang ginawa mo
kay Virgo."

Fear filled her, his heart pounded inside his ribcage as fear rulled his senses.
"No! What did i do to Virgo?! Anong nangyari? Anong ginawa ko sa kaniya?!"

His father sighed and went to unlock his chains. "Sinaktan mo si Virgo, Lucien.
Muntik mo na siyang mapatay. At hanggang ngayon, nakaratay pa rin siya sa kama at
walang malay."

Mabilis siyang tumakbo patungo sa kaniyang silid. Nang buksan niya ang pinto,
bumulaga sa kaniya ang maputlang mukha ni Virgo habang nakahiga ang dalaga at
ginagamot ng tatlong Wicce na nakapalibot dito.

"Virgo ... my love."

A/N: Last update na 'to. Next week naman. Hehe. Pasensiya na talaga, rest muna ako.
Hehe. Mahal ko kayong lahat. Salamat sa pagbabasa :)

P.S.: What can you say about the mating? Haha. Wala talaga akong alam e.

=================

CHAPTER 29 - I'm Sorry

CHAPTER 29 - I'm Sorry

NAKATITIG lang si Lucien sa maputlang mukha ni Virgo. Dalawang araw na ang lumipas
mula ng bumalik siya sa tamang pag-iisip at dalawang araw na siyang nasa tabi
palagi ni Virgo. Gusto niyang kapag nagising ito, kaagad siya nitong makita.

Sabi ng mga Wicce, gagaling din si Virgo at gigising din ito, pero hangga't hindi
niya nakikita ang pagmulat ng mata ng dalaga, hindi siya mapapakali.

Napatitig siya sa marka na nasa taas ng mayayaman nitong dibdib. He runs his finger
over it.

"You actually mated with me in that state I'm in." Lumapat ang labi niya sa nuo ni
Virgo. "Noon, nagdadalawang isip ako kung mahal mo ba ako o kung kaya mo ba akong
mahalin. And now, you've proven me your love. I feel unworthy of your love, Virgo.
Hindi ko na maalala ang ginawa ko sayo, pero nasisigurong kong nasaktan kita. I'm
sorry. I didn't mean to hurt you. I'm sorry."

In that deafening silence of the room, a weak whisper filled his ears.

"I-I love y-you, L-Lucien."

Nahigit niyang ang hininga at bahagyang inilayo ang mukha kay Virgo at
pinakatutugan ang mukha nito. She has a small smile on her pale lips; her eyes were
twinkling in happiness as she stared at his.
"Mahal kita, Lucien." Mahinang bulong nito pero dinig na dinig niya ang sinabi
niya.

His heart was filled with overwhelming happiness. "I want to say i love you more,
pero nahihiya ako sayo. Kasi sa ginawa mo, parang napag-iwanan ang pagmamahal ko
sayo." He chuckled. "I feel like a worthless mate. But i promise i will do
everything to be worthy of your love. Salamat, Virgo. Salamat sa pagmamahal mo.
Mahal na mahal din kita. Sobra."

She smiled and slowly, her hand reaches for his face and touched his cheek. "Huwag
ka na ulit mawawala ha? Hindi ko kakayanin kapag may nangyari pang masama sayo.
Hindi ko kayang mawala ka Lucien. Kaya kong gawin lahat manatili ka lang sa piling
ko."

"I love so much, Virgo."

"Kiss me." Utos nito na kaagad naman niyang ginawa.

Lucien pressed his lips on Virgo's soft ones and snaked his tongue in. Kumawala si
Virgo sa halik niya saka niyakap siya ng mahigpit.

Napapikit nalang si Lucien ng maramdaman niyang bumaon ang pangil ni Virgo sa leeg
niya. In every sipped, she can feel Virgo's hunger and her need to be with him. He
didn't need to reach for her emotion, their emotions are now one.

As Virgo bites him, he can feel her hunger as his own. And it feels new ...it feels
good.

Virgo's fangs withdraw from his neck. Nagtama ang mga mata nila, may mga ngiti sa
kanilang mga labi.

"May utang ka sakin." Anito.

Tumaas ang isang kilay niya. "Ako?"

Tumango ito. "Oo. May utang ka." May kislap na kapilyahan ang mga mata nito. "When
we mated, all i could feel was pain. I want to erase that memory, Lucien. I want us
to be one again. But it should be pleasurable this time, Lucien."

That made him grin. "'Yon lang naman pala, e. Magpagaling ka at ihahatid kita sa
rurok ng langit ng paulit-ulit."

Gumuhit ang matamis na ngiti sa mga labi ni Virgo. "Magpapagaling na po. But I'm
wondering..." may kislap na hiya ang mga mata nito. "Ano mo ba ako, Lucien. Am i
your girlfriend? Your special someone? Your beloved? Am i your wife? Ano mo ba
ako?"
Masuyo niyang hinaplos ang pisngi ng pinakamamahal niyang babae. "You are my
everything, Virgo. Without you, i will seize to exist. I'll perish and I'll die
from the inside and out. Para sakin, we don't need label. All we need is each
other."

Dumapo ang kamay ni Virgo sa pisngi niya. "I was once a human, Lucien. 'Yong mga
paniniwala ko nuong tao pa ako, nadala ko pa rin ang iba. At isa roon ay ang tanong
ko sayo ngayon. I know that we love each other, i know that we're mated and are now
one, but, i still need label."

"So human." Masuyo siyang ngumiti at inilapat ang mga labi sa labi ni Virgo. "In
our world, being mated means getting married. You're my wife now, Virgo, and i am
your husband."

Virgo gathered him in her loving arms. "I love you, Lucien, my beloved husband."

"I love you too, Virgo, my beloved wife. Thank you. Salamat at minahal mo ako.
Salamat at hindi mo ako sinukuan, at salamat dahil ginawa mo ang lahat, hindi lang
ako makalimutan."

"Kaya kong gawin lahat para sayo, Lucien. Ganoon kita kamahal. And if i have to do
what i did just so we could mate, I'll do it in a heartbeat."

Tuluyan niyang kinubabawan si Virgo, pero nang umigik ito, mabilis siyang umalis sa
pagkakakubabaw dito at nag-aalalang tumingin sa pinakamamahal niya.

"Ayos ka lang?"

Nakangiwing tumango si Virgo. "My broken rib still hurts."

Pinagsiklop niya ang kamay bilang dalawa saka kinuha ang sakit na nararamdaman
nito. Hindi kang siya basta-basta nakakaramdam at nakaka-impluwensiya ng emosyon.
Kaya rin niyang kunin ang emosyon na nararamdaman nito at angkinin iyon.

"Ito lang ang kaya kong gawin para sayo." Aniya.

Napalitan ng gulat ang nakangiwi nitong ekspresyon sa mukha. "What did you do?"

"Sakin muna ang sakit na nararamdaman mo—"

"No, give it back." Humigpit ang hawak nito sa kamay niya. "Ibalik mo sakin ang
sakit—"
"Ayoko. Mas doble ang sakit kapag nakikita kong nasasaktan ka."

Lumambot ang mukha ni Virgo. "Lucien..."

"Mahal na mahal kita, Virgo. Let me endure this pain for you. Alam kong mas sobra
pa ang naranasan mong sakit ng dahil sakin."

Virgo sighed. "Sige na nga. Sayo na 'yan." She patted the space beside her. "Higa
ka rito tapos yakapin mo ako. Gusto kong maramdaman na narito ka at hindi ito isang
panaginip lamang."

Lucien quickly obliges and cuddled Virgo until they fell asleep.

MAHIMBING ang tulog ni Lucien. Virgo traced the line of Lucien's nose with a sweet
smile on her lips. Sa wakas, maayos na ang lagay nito. Natutuwa siya at bumalik na
ito sa dating Lucien, ang Lucien na mahal na mahal siya. It made her heart swoon in
happiness.

Mariin niyang ipinikit ang mga mata nang maramdamang parang nagdidikit ang nabali
niyang buto. Nakita niyang nalukot sa sakit ang mukha ni Lucien. Ito ang
nakakaramdam sa sakit na dapat ay nararamdaman niya ngayon.

Niyakap niya ng mahigpit si Lucien at inilapat niya ang mga labi sa labi nito.

"I love you, Lucien." Bulong niya sa mga labi nito saka inilapat ulit ang labi sa
labi nito.

Nang makita niyang hindi na ito mukhang nasasaktan, nakahinga na siya ng maluwang.
Mamaya, pagkagising nito, tatanungin niya ito kung saan ito dinala ng mga hayop na
kumuha rito.

Nakailang-buntong hininga siya bago pumikit ang mga mata niya. Hindi niya alam na
nakatulog pala siya, namalayan lang niya ng magising siya na may humahalik sa gilid
ng labi niya.

Virgo opened her eyes and smiled when she saw Lucien.

"Nasa sala si Vixor. Gusto tayong makausap." Ani Lucien habang hinahalikan pa rin
ang pisngi niya at ang gilid ng mga labi niya.

Nag-isang linya ang kilay niya. "What for? Kung balak ka na naman niyang isali sa
mga kalokohan niya, i swear Lucien, kapag pumayag ka, mag-aaway talaga tayo."

Lucien just smiled. "Hindi ako papayag na walang pahintulot mula sayo."
"Good." Masaya siya na binibigyan nito ng halaga ang desisyon niya. "Mahal kita
kaya hindi kita basta-basta na ipapahiram kay Vixor. Kakatayin ko siya kapag may
nangyaring masama sayo ulit."

Bumangon siya saka nagbihis. Magaan na ang katawan niya, wala na siyang iniindang
sakit.

Bigla niyang naalala na ang sakit pala na dapat niyang naramdaman ay nasa kay
Lucien ngayon.

Virgo looked at Lucien. "Masakit ba?"

Umiling ito. "Hindi na."

"Thank heavens."

Habang nagpapalit siya ng damit, nakatingin sa walang saplot niyang katawan si

Lucien. Lihim siyang napangiti ng maging pula ang mga mata nito.

"Horny?"

Lumunok si Lucien habang nakatingin sa mayayaman niyang dibdib. "Y-Yeah."

Natatawang bumalik siya da kama saka kumadong sa hita nito. Wala siyang suot ni
isang damit habang nakaupo siya sa hita nito, nararamdaman niya ang pagkalalaki
nito na buhay na buhay sa loob ng suot nitong pantalon.

"Lucien..." dumako ang bibig niya sa tainga nito at dinilaan ang gilid niyon.
"Uhmm..."

Lucien audibly gulped. "Virgo..." dumako ang mga kamay nito sa maliit niyang
beywang saka bumaba iyon sa mga hita niya, pumipisil.

The tip of Lucien's fangs was scrapping the skin on her shoulder. Nararamdaman
niyang ibabaon na nito iyon ng may magsalita sa labas ng pinto ng silid.

"Lucien, mamaya na 'yan. Kakausapin kayo muna ng Prinsipe." Anang boses ng ama ni
Lucien.

Malutong na napamura si Lucien saka ihinilig ang ulo nito sa balikat niya
kapagkuwan ay mahinang napatawa.

"We really don't have privacy in this freaking house." Wika ni Lucien. "Mukhang
kailangan kitang dalhin sa gitna ng kagubatan para lang maangkin kita ng walang
isturbo."

Lucien words sent excitement to every nerve of Virgo's body. Naramdaman niyang
nabasa centro ng kaniyang pagkababae. She felt it tingle and throbbed.

"Gusto ko 'yan." Nanunudyo at nangaakit ang ngiti sa mga labi niya. "Kailan mo ako
balak dalhin sa kagubatan?"

"As soon as we get rid of Vixor."

Natawa siya ng mahina saka umalis sa pagkakaupo sa hita ni Lucien saka tuluyan nang
nagbihis.

Nang makalabas sila sa silid ni Lucien, kaagad silang nagtungo sa sala para
kausapin si Vixor.

"Sino ang gumawa niyon sayo?" Iyon kaagad ang unang tanong na lumabas sa bibig ni
Vixor.

Lucien sighed. "Wala akong nakitang mukha. I was shot by an arrow. I was
unconscious. Nang nagising ako, nasa loob na ako ng isang kuweba. I always passed
out. I have earplugs on my ear to not hear a word they're saying. Ang hindi ko
makakalimutang ginawa nila sakin ay nang tanggalin nila ang tattoo sa likod ko.
They carved out my skin and it was a hellish pain. And after that, i can't remember
a thing. Nagising na ako rito sa basement."

Pinisil niya ang kamay ni Lucien. His hands were shaking. She can feel that the
pain still lingers in his mind. Nakakaawa naman ito.

"Wala akong maalala pagkatapos nilang tanggalin ang tattoo sa likod ko. I assumed
that i become a monster that i really am."

Hinalikan niya ang likod ng kamay ni Lucien para iparamdam dito na kahit ano pa ang
mangyari rito, hinding-hindi niya ito iiwan.

Vixor sighed. "Wala rin pala tayong lead kung sino ang may kagagawan ng lahat ng
ito. Kung ang mga magulang ko man 'yon, hindi naman 'yon lumalabas sa bahay e. Sino
kaya ang inuutosan nila?"

Napailing-iling ang ama ni Lucien. "We won't assume. False accusation is considered
a high treason to the Royal Family. Baka may makarinig sa inyo, makulong pa kayo at
mapatawan ng kamatayan."

Nawalan silang lahat ng imik. Tama ang ama ni Lucien. Isang kasalanan na akusahan
ang Royal Family ng kung ano-ano kung wala ka namang pruweba.
Tumayo si Vixor. "Sige, aalis na muna ako." Tumingin ito sa kaniya. "Can i take
Lucien with me? I need him to—"

"No. Magpapahinga pa siya." Sansala niya sa iba pang sasabihin ni Vixor.

Vixor sighed again. "Please, Virgo, kailangan ko ng katulong—"

"Let him rest for a while, Vixor." Nakikusap ang boses niya. "Kapag nakapagpahinga
na siya ng mabuti, hahayaan ko na siyang tulungan ka."

Walang nagawa si Vixor kundi ang tumango. "Okay."

"Okay."

Umalis si Vixor.

Mahinang natawa si Lucien. "You actually said no to Prince Vixor."

Umingos siya. "Shit kasi siya. Nagpapahinga ka pa nga, pagta-trabahoin ka agad."

Hinalikan siya sa mga labi ni Lucien. "I love how you talk back to that Prince."

Virgo grinned. ""Sanay na akong sagutin ang Prinsipe na 'yon/

Lucien just shook his head. "Halata nga."

A/N: Hope you like it :)

=================

CHAPTER 30 - Waterfalls

CHAPTER 30 - Waterfalls

IBINABA siya ni Lucien mula sa pagkakapangko nito sa kaniya ng makarating sila sa

isang napakagandang batis na may hindi kataasang falls. Talagang dinala siya nito
sa liblib ng kagubatan para daw masarili siya at walang isturbo sa kanilang dalawa.

"Wow." Napatingin siya sa mga malalaki at maliliit na tipak ng bato na nagkalat sa

batis. Dumako ang mga mata niya sa maliit na waterfalls. "Beautiful."

The water didn't reach her knees.

Nakangiting nagtampisaw siya sa batis, patungo sa water falls. Sa bawat hakbang

niya at tumitilamsik ang tubig at nababasa ang damit na suot niya.

Virgo was giggling to herself when she reach the waterfalls. Dumipa siya at
tumingala. Tumatama ang tubig ng waterfall sa nuo niya. Napakalamig niyon.

Natigilan siya ng may yumakap sa kaniya mula sa likuran at may lumapat na mainit na
labi sa leeg niya.

Virgo smiled. "Lucien."

"Hmm?" Gumapang ang labi nito patungo sa likod ng tainga niya. "I want you, Virgo."

Napapikit siya ng maramdaman ang kamay nitong gumapagapang patungo sa puson niya,
hanggang sa dumako iyon sa centro ng pagkababae niya.

"Ohhh." Hindi niya mapigilang mapadaing ng ipasok nito sa loob niya ang isang
daliri. "Lucien..."

Kinapos siya ng hininga dahil sa ginagawa nito. She felt so hot ... so needy.

Bigla siyang pinangko ni Lucien. And in a swift movement, he laid her on a big
rock, water was dripping over it.

"Lucien..." May pag-aalinlangan ang boses niya ng hawakan nito ang waistband ng
suot niyang denim shorts.

"Shh..." he pulled down her denim short. "Let me taste you before i take you."

Wala siyang nagawa ng tuluyan na siya nitong mahubaran. Ang sinunod nitong
tanggalin ay ang pang-itaas niyang saplot. At habang nakahiga siya sa isang
malaking tipak na bato, wala siyang saplot at sinamba siya ni Lucien at halos
mawalan siya ng ulirat sa bawat pagtatagpo ng dila nito at nang kaniyang
pagkababae.

Napapaliyad si Virgo sa bawat paghagod ng dila ni Lucien sa kaniyang kasilanan.

Napapasabunot siya sa sariling buhok at palakas nang palakas ang kaniyang ungol sa
bawat hagod ng dila nito.

Hindi namalayan ni Virgo na sumisigaw na siya sa sobrang sarap na lumulukob sa

kaniyang pagkatao. Hindi niya alam kung saan niya ipipilig ang kaniyang ulo habang
walang tigil si Lucien sa pagpapadama sa kaniya ng abot langit na sarap.

"Lucien... ohhh..." ungol niya ng maramdaman ang dulo ng matalim nitong pangil na
biyak niya. "Ohh."

Virgo wrapped her legs around Lucien's neck and pulled him closer to her womanhood.

As Lucien feasted and bath on her juice, Virgo reach heaven multiple times. Halos
wala na siyang boses sa lakas ng mga ungol na hindi niya mapigilang kumawala sa mga
labi niya. At sa bawat sandali na naabot niya ang rurok ng kalangitan, kumikiwal
ang katawan niya at mahahabang mga halinghing at daing ang namumutawi sa kaniyang
bibig.

"Lucien... hindi ko na kaya." Wala na siyang lakas habang nakahiga siya sa malaking
tipak ng bato.

Habol niya ang kaniyang hininga habang nakapikit ng mariin ang kaniyang mga mata.
Nanginginig na ang kaniyang mga hita sa sobrang sarap na nararamdaman. Ilang ulit
niyang naabot ang sukdulan at wala na siyang lakas.

The pleasure was too much it drained her strength. It stole her normal breathing.
At nasisiguro niyang wala na siyang lakas para itaas ang kamay niya.

She's so spent.

Nakangiting kinubabawan siya ni Lucien. His eyes were red, they glisten with desire
... desire for her. That made her gulped.

"Lucien..."

"You taste you good." Pabulong nitong sabi. "I can't get enough. You smell so good,
i want to bath in your juices. Gustong-gusto ko kapag basang-basa ka at natitikman
ko ang lasa mo bilang isang babae."

Nasisiguro ni Virgo na namumula ang pisngi niya sa mga salitang lumalabas sa bibig
ni Lucien.

Hinawakan ni Lucien ang kamay niya saka iginiya iyon patungo sa naguumigting nitong
pagkalalaki. Hindi niya alam na nakahubad na pala ang binata.

Napalunok siya ng maramdaman ang matigas nitong pagkalalaki sa kamay niya.

"Feel it, Virgo. Damhim mo kung ano ang nagagawa mo sakin." Anito saka hinalikan
ang leeg niya. "Touch me, Virgo."

Malakas ang tibok ng puso niya na hinawakan niya ang kahabaan ni Lucien. It pulse
against her soft hand. It feels hard and hot on her hand. Good heavens, hindi lang
katawan nito ang matikas, kundi ang pagkalalaki rin nito talagang mahaba at may
kalakihan.

Nahiga si Lucien sa tabi niya at siya naman ay nasa ibabaw ng matipuno nitong
katawan.

Tinitigan niya ang naguumigting nitong pagkalalaki at napalunok siya. His shaft
stands proudly as it ready to enter her core.

"Guide me inside you, Virgo."

Virgo touched the tip of his shaft and then slowly, the tip entered her core.
Dahan-dahang bumabaon ang tirik na tirik nitong kahabaan hanggang sa masagad na ang
pagkababae niya.

"Ohhhh..." a long and pleasurable moan escape her mouth. "Lucien."

"Ohhhh..." mas sinagad pa ni Lucien sa loob niya. "You feel so good."

Sa halip na gumalaw, natigilan si Virgo at napatitig siya sa marka ni Lucien sa

dibdib, sa may puso nito. It's their mating mark. Same as hers. Mayroon din siya ng
kaparehong marka sa may puso rin niya.

She looked down at the mark on the upper part of her breast, same part where her
heart is located.

Hinawakan niya iyon. "It's pulsing red."

Lucien hands touched his own mark. "Mine too."

"So, every time that we made love, it will pulse red?" Tanong niya.

Lucien shrugged. "Maybe."

Virgo smiled. "I like it."

Inilapit niya ang nga labi sa labi ng dalaga saka bumaba iyon patungo sa marka nito
na nasa puso. She licked the mating mark at the same time Lucien rolled her over
and started thrusting in and out of her.
Halos sa bawat ulos ni Lucien ay sagad na sagad. Bawat pagpasok ng kahabaan nito sa
loob niya at magkasabay silang napapaungol sa masarap na sensayong hatid niyon sa
bawat himaymay ng kanilang katawan.

"Lucien... ohhhh!" Sigaw niya habang malakas at mabilis na binabayo ng mahal niyang
lalaki ang pagkababae niya. "Lucien, ang sarap... ohhhh..."

"Ohhh, Virgo." He pinned her wrist on the rock and thrust harder and deeper. "Hell,
you feel so fucking good."

Mas ibinuka pa lalo ni Virgo ang kaniyang mga hita. Magically, her strength to
accept Lucien's thrust is back. Napapaliyad, napapakiwal ang katawan niya at
napapasigaw siya sa bawat malakas at mabilis na ulos na pinapakawalan ni Lucien at
para siyang nagdidileryo sa sarap.

"Ohhhh, Virgo... ohhhh... I'm coming." Paanas na sabi ni Lucien habang patuloy ang
pagbayo sa pagkababae niya. "Fuck, Virgo! Ohhhhh!"

Napahawak siya sa beywang ng binata at sinalubong ang bawat nakakatirik matang mga
ulos nito.

"Ohhh. Lucien... ohhh.." halinghing niya habang bumabayo ito sa loob niya.

Nang maramdaman niyang sasabog na sa kaibuturan niya, iniangkla niya ang mga binti
sa beywang ni Lucien at mas sinagad pa ang bawat pagpasok nito sa pagkababae niya.

And as her orgasm reaches its peak, Virgo was shouting in ecstasy. Pleasure was
blinding her senses and all she could was moan as her orgasm ripped through her. At
nang sumunod si Lucien, ng naramdaman niya ang pagpuno ni Lucien ng katas nito sa
sinapupunan niya, Lucien growled and his both fisted hands punched the spaced
beside her. Nakaawang ang labi na napatingin siya sa nadurog na bato dahil sa
malakas na pagsuntok ni Lucien doon.

Virgo looked at Lucien. "You punch the rock."

"Yeah." Lucien sucks a breath and then hugged her. "I love you, Virgo."

Niyakap niya ito. "I love you too, Lucien."

Habang nagtatagal na magkayakap sila ni Lucien, dahan-dahang nahuhugot ang kahabaan

nito sa loob ng pagkababae niya. Nang tuluyan na iyon mahugot, napaungol siya dahil
nakikiliti siya.

"Dito lang tayo?" Tanong niya kay Lucien na nakakubabaw pa rin sa kaniya. "Malapit
nang gumabi."
Lucien chuckled. "Mamaya na tayo umuwi."

Bigla nalang bumaon ang matatalim nitong pangil sa leeg niya dahilan para
mapasinghap siya ng malakas.

"Lucien!"

Lucien drunks her blood. Nanlaki ang mga mata niya ng maramdamang dahan-dahang
pumapasok sa loob ng pagkababae niya ang matigas na namang pagkalalaki ni Lucien.

"Lucien—ohhhh! Ibaon mo pa." Utos niya na kaagad naman nitong sinunod. "Isagad mo
mahal ko. Filled me with your thick and long manhood. Fuck me, hard."

Lumuhod si Lucien sa may bato na kinahihigaan niya, nasa gitna ito ng kaniyang
nakabukang hita. He looked at her; her blood is dripping from his sinful lips.

He thrust. "I."

He thrust again. "Love."

He thrust for the third time. "You."

After the third thrust, Lucien fucks her hard, deep and fast. Umuuga ang lahat ng
parte ng katawan niya at hindi namalayan ni Virgo na hayan na naman ang nakakabulag
na sarap na pinapalasap sa kaniya ni Lucien.

And when Lucien semen spurts inside her, he growled and bite her again. And this
time, his fangs penetrated her breast, making her whimper in so much pleasure.

Her body was spent. Hindi siya makagalaw sa kakaibang sensasyon na pinalasap sa
kanya ni Lucien.

"Thank you, Virgo."

She stilled. "For what?"

"For loving me."

That made her smile. "Salamat din."

"For what?"
"For loving me too."

Lucien chuckled. "Ako ang dapat magpasalamat, hindi ikaw." Pinakatitigan siya nito
ng mataman. "I'm a little bit pissed that i wasn't the one who turned you. Pero
ngayong nalaman kong mahal mo ako at hindi si Vixor, okay na sakin 'yon. We can't
have everything we want, they say. Sapat na sakin na mahal mo ako."

"So, hindi ka na galit kay Vixor?"

"Hindi na."

"Kahit hinalikan niya ako?"

Nagdilim ang mukha ni Lucien at naging pula ang mga mata nito. "What?!"

"He kissed me when he turned me." Nakangiwing sabi niya. "You know, he, ahm, kissed
me to transfer the blood from his mouth to—"

Lucien sealed her lips, stopping her words.

"You're mine, Virgo. Ayokong marinig kung paano ka niya hinalikan. Baka anong
magawa ko sa kaniya kapag nakita ko siya." Madilim ang mukha nito. "Galit ulit ako
sa kaniya. How dare he kiss you—"

She was the one who sealed Lucien's lips. "I love you."

Lucien sighed and smiled afterwards. "I love you more."

She smiled back. "I know."

Hinalikan ulit siya nito. "Good."

A/N: Smile. - C.C.

=================

CHAPTER 31 - Alive and Pissed Off

CHAPTER 31 - Alive and Pissed Off

NAKAUPO sila ni Lucien sa malaking tipak ng bato nang biglang magsidatingan ang
napakaraming Rogue. Mahigpit siyang napakapit sa kamay ni Lucien. Good thing they
are now dressed.

"Stay still." Ani Lucien na ngayon ay pula na ang mga mata at handang lumaban para
sa kaligtasan nila. "I won't let anything happen to you."

Same here. Hindi siya papayag na may mangyaring masama sa pinakamamahal niyang
lalaki.

Tumayo si Lucien, at sa isang-kisap mata, umatake ito sa mga Rogue na tanging kamay
lang nito ang gamit. Mas magiging madali sana ito kung may gamit silang espada.

"Tumakbo ka na Virgo!" Sigaw ni Lucien habang abala ito sa pakikipaglaban.

Instead of running, she leaped from the rock to the horde of Rogue's surrounding
Lucien and started ripping their heart and throat out.

Her eyes were red. Unfeeling. She kills.

Vixor trained her to fight when they were in Russia. Ginamit niya ang lahat ng
natutunan sa pakikipaglaban niya ngayon. She moves fast and lethal. At ganoon din
naman si Lucien na halos hindi na niya makita sa sobrang bilis ng bawat galaw.

Hinihingal na lumayo pansamantala si Virgo sa laban. Kahit gaano pa kadami ang

napapatay nilang Rogue, may dumaragdag sa bawat namamatay. No. They'll end up dead
if this continues to go on.

"Lucien." She moved to Lucien's side. "Kailangan na nating umalis, parami sila ng
parami."

Virgo can see defiance on Lucien's eyes. Akala niya hindi ito makikinig sa kaniya
kaya nga nagulat siya na pinagsiklop ni Lucien ang kamay nila saka hinila siya
patakbo, palayo sa lugar na 'yon.

As they run, Rogues run after them. They're growling and salivating as they chase
them.

Magkahawak kamay silang tumakbo ni Lucien. Para silang nakalutang sa hangin habang
mabilis na tumatakbo. Malakas ang kabog ng puso niya st habol niya ang hininga pero
hindi siya tumigil.

"Hurry, Virgo!" Lucien shouted.

But their running feet came into a halt when Rogues blocked their way. Akmang
babalik sila sa kanilang pinanggalingan ng makitang naroon din ang mga Rogue at
handa silang patayin.

"Wala tayong ibang choice." Ani Lucien. "We have to fight our way out."

Humigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ni Lucien. "I love you, Lucien."

"I love you too, Virgo."

Handa na silang lumaban ng bigla nalang may nahulog mula sa itaas at ekspertong
umapak ang mga paa nito sa lupa. Napamulagat si Virgo. She knew this man. Is he the
leader of these Rogues?

May iniabot itong espada kay Lucien. "Here. Have fun." Then Xon gave her a bow and
arrow. "Have fun too. Don't get yourself killed."

Tinanggap niya ang bow at arrow saka nagtanong. "Anong ginagawa mo rito?"

"Well, I'm here to save you." Pagkasabi no'n ay mabilis nitong inatake ang mga
Rogue.

Xon slashed here and there. Kapag hindi niya sinasaksak ang puso ang pinupugutan
nito ang ulo ng mga Rogue na lumalapit dito. Tumulong na rin si Lucien.

Nang hindi pa rin nila maramdaman na nababawasan ang mga Rogue, the three of them
decided to run.

"Run towards the south." Sigaw ni Xon. "Nakaparada ang sasakyan ko ro'n."

They didn't answer, they just follow what Xon said.

Ilang metro palang ang layo nila ng may biglang sumabog na parang bomba.

Malakas na sumipol si Xon at malakas na tumawa. "I love C4. That will give us a
head start."

Virgo was thankful. Nararamdaman na niyang makakaligtas sila ni Lucien.

Nang makarating sila sa dulo ng kagubatan, kaagad na nakita nila ang sasakyan na
sinasabi ni Xon. Naroon na ang binata at binubuhay na ang makina ng sasakyan.
"Hop in, love birds." Anito na pinapausad na ang sasakyan.

In one quick move, she and Lucien entered Xon's owner jeep type car in the back
seat.

The car has a freaking booster. Darn! It's so fast. Blurry na ang nadadaanan nila
sa sobrang bilis no'n.

Nang nasa kalsada na sila, binuksan ni Xon ang isang malaking leather bag at
nanlaki ang mga mata niya ng makitang puno iyon ng iba't-ibang klase ng baril.

"Who the fuck are you?" Tanong ni Lucien kay Xon.

Xon keeps on driving. "I'm Xon, short for Vixon Mikhael Simonides."

Nanlaki ang mata niya. Oh God. Parang ilog na dumaloy ang ala-ala ng pagkamatay ng
mga magulang niya sa kaniyang isip. The way Vixon had mutilated her parents' body.
Umakyat ang dugo sa ulo niya. She wanted to kill the man who's driving the owner
jeep type car. Ikunuyom niya ang kamao habang ang pula niyang mga mata ay
nakatingin sa leeg ng walang pusong halimaw pumatay sa mga magulang niya.

"B-Buhay ka?" Panic is on the edge of Lucien's voice.

"Yes, I'm alive and I'm fucking pissed off." Then Vixon chuckled. "But don't tell
Vixor, it's going to be a mind blowing surprise—"

Vixon stops talking when Lucien quickly picks up a riffle and put it over Vixon's
head. "Itigil mo ang sasakyan bago ko pasabugin 'yang bungo mo. I won't let you
hurt the woman that i love—"

"Fuck you, Kallean." Vixon then laugh. "Kung gusto kong patayin si Virgo matagal
na. Ilang beses na kaming nagkitang dalawa."

"What?" Tumingin sa kaniya si Lucien. "Totoo ba?"

"Lucien." Mahigpit ang pagkakuyom ng kamao niya. "Ikaw na ang bahala sa monabela."

Naguguluhang bumaling sa kaniya si Lucien. "Ano?"

Inagawa niya ang espada ni Lucien na ibinigay ni Vixon kanina rito saka mabilis na
itinarak iyon sa puso ng hayop na pumatay sa mga magulang niya.

Nabitawan ni Vixon ang monabela. "What the—"

"That's for killing my parents!" Galit na aniya.

Bago pa ito nakabawi, Virgo pushed him off the car. Virgo smirked when she saw
Vixon rolling on the road, with a sword in his heart.

"Para yan sa mga magulang ko." Nagtatagis ang bagang na sabi niya.

Lucien controlled the steering wheel as she sat on the passenger seat.

Nakakuyom pa rin ang kamao niya. Kahit siguro ilang beses niyang saksakin ang puso
ni Vixon, hindi mawawala ang sakit ng pagkamatay ng mga magulang niya.

Natigilan siya ng maramdaman ang kamay ni Lucien sa nakakuyom niyang kamao.

"Ayos ka lang?" Tanong nito habang mabilis na nagmamaneho patungo sa bahay nila.

"Magiging okay din ako." Wika niya habang kinokontrol na humupa ang galit na
nararamdaman.

Hindi na nagsalita si Lucien. Magkahawak lang ang kamay nila hanggang sa makarating
sila sa Kallean Mansion.

Nang makapasok sila sa loob ng bahay, gising ang lahat ng nakatira roon. Well, it's
night. For vampires, it's like daylight.

"Oh hell! Kuya Lucien! Anong nangyari?" Lashka asked with a gasped when she saw
they bloody clothes.

Inakbayan siya ni Lucien. "Mamaya ko na iku-kuwento, magpapahinga muna kami."

"Pero, Kuya..."

Walang nagawa ang pamilya ni Lucien kundi ang hayaan silang magpahinga. Mamaya na
ang interrogation. She wants to be clean first. May mga tilamsik ng dugo ang mga
damit nila ni Lucien.

Virgo wanted to bath and sleep while hugging Lucien. She wanted to rest for a
little while.

"YOUR highness." The Rogue hunter bows in front of him. "We have information for
you."
Vixor sighed heavily. "Ano 'yon?"

"Inimbestigahan po namin ang sinasabi niyong pagkawala ng maraming Bampira sa

kanilang mga tirahan. It's confirmed. May kumikidnap po sa kanila, at nang sundan
namin kung saan, nakarating po kami sa bundok Arayat, sa likod po niyon ay may
napakalaking kuweba. Doon dinadala ang mga kinukuha nilang Bampira. Pumasok kami at
nakita naming kumukuha sila ng dugo sa isang Rogue at isinasaksak nila iyon sa mga
kinikidnap nilang bampira. And in just a matter of minute, they were transformed
into a Rogue."

"Nakita mo ba kung sino ang gumagawa no'n?" Tanong ni Vixor sa pinuno ng mga
tagatugis na inutusan niya.

Nagbaba ng tingin ang pinuno ng mga tagatugis. "Kamahalan, isang kahangalan ang
nakita ko. Wala itong katutuhanan—"

"It was my parents, tama ba ako?"

Nawala ng imik ang mga Hunter na nasa harapan niya. Gusto niyang matawa. Sino nga
ba ang mag-aakala na mga magulang niya ang may pakana ng lahat?

Nagbulaglagan siya noon at sinunod ang kagustuhan ng mga ito, pero tama na. Isa
lang si Virgo sa mga naging biktima ng pinaggagagawa ng mga magulang niya.

He saw how Virgo broke down as she cries every time she remembered her parents. At
naawa siya sa mga inosenteng nilalang na nagiging biktima ng mga magulang niya.

Ilan na ba ang naging biktima?

Palaging si Vixon ang ginagawang dahilan ng mga ito, pero pina-realize sa kaniya ni
Virgo na wala na ang kapatid niya at kailangan niyang mamuhay ng tama. Bilang
Prinsipe ng lahi nila, kailangan niyang pangalagaan ang nasasakupan. Virgo made him
realize that. Virgo made him realize lots of things. Things that he over look when
he was still avenging Vixon's death.

Saka lang niya naisip na puro kalokohan ang pinaggagagawa niya noon. At oras na
ngayon para bumawi.

"Wala pang alam ang ibang kalahi natin." Ani ng pinuno ng Rogue Hunter. "Anong
gagawin namin, kamahalan?"

Tumayo siya at sumilip sa labas ng compound. Malapit nang mawala ang araw sa
kalangitan.

"Summon the head of the Kallean Family; he is the head of all the Rogue Hunter here
in Asia. Kailangan ko siyang makausap kung kailan natin susugurin ang kuweba na
'yon."

Vixor heard muffle murmurs of shock. Nakakagulat ba ang desisyon niya?

"Go. Now." Aniya sa matigas na boses.

"Yes, sire."

The hunters left and Vixor was left alone in the compound.

Naglalakad siya pabalik sa upuan niya ng may marinig niyang kumatok sa pinto ng
compound.

Natigilan siya. He smelled the air. The owner of the knock has wound, but whoever
outside the door doesn't smell human to him.

Kinuha niya ang espada sa lalagyan saka huminga ng malalim. Mapapasabak na naman
sila sa laban. Napaka-aga pa.

Vixor briskly walked into the door and opened it with a sword in his hand, ready to
kill the person or vampire outside the door.

Nawala sa isip ni Vixor ang patayin ang kumakatok sa pinto. Nawalan siya ng lakas
na itaas ang espada niya para pugutan ng ulo ang nasa harap niyang bampira.

"Hey, brother. Kumusta?"

"Vixon..." bumaba ang tingin niya sa puso nito na may nakatarak na mahabang espada.
"What the hell..."

Vixon chuckled. "Yeah. Yeah. Want to help me?"

In a swift movement, Vixor embedded his sword on Vixon's stomach.

"Fuck!" Blood spurt from Vixon's mouth. "What was that for?"

"That's for making Vixen cry." Hinugot niya ang espada saka isinaksak ulit iyon sa
gilid ng tiyan nito. "And that is for making me crazy over your death."

Tumawa si Vixon na nauwi sa ngiwi. "Love you too, brother."

Napailing-iling siya saka niluwagan ang pagkakabukas ng pinto.

"GK is back." Imporma niya rito.

Natigilan si Vixon sa pagpasok sa compound at bahagyang napangiti. "So our dear

sister is back?"

"Yes. At ngayong buhay ka naman pala, please lang Vixon, nakikusap ako sayo.
Tigilan mo na siya. Kapatid natin siya."

Vixon smirked at him with his bloody red eyes. "Hindi ko siya kapatid. At sa
pagkakataong ito magtatagumpay na ako sa binabalak ko."

Napailing-iling nalang si Vixor. Ang tigas talaga ng ulo nitong kakambal niya. Oh
well, mas matigas din naman ang ulo ni Gladys Kimberly Cabelara Simonides, GK for
short.

"Sino ba ang sumaksak sayo?" Tanong niya ng tuluyan na itong makapasok sa loob ng
compound.

"Si Virgo."

Vixor smirked. "Buti nga sayo. Hindi pa sapat iyan."

Vixon raised his middle finger at him. "Fuck off."

Vixor raised his middle finger too. "Fuck you too." Bumalik siya sa kaniyang upuan
kanina. "Anyway, bakit buhay ka? What happened?"

"That, my brother," hinugot nito ang espada na nasa puso nito. "is a very long
story."

Vixor gave his twin a penetrated look. "Trust me, I have time."

A/N: Last update na 'to :) Hope you enjoy reading :) Good night. - C.C.

=================

CHAPTER 32 - Award Winning Illusionist

CHAPTER 32 - Award Winning Illusionist

"I FAKED my death." Vixon said and Vixor snorted.

"No shock, Sherlock." Puno ng sarkasmo ang boses ni Vixor habang nakataas ang isang
kilay sa kakambal niya. "Alam kong pineke mo ang pagkamatay mo, kaya nga nasa
harapan kita ngayon. Ang gusto kong malaman ay kung bakit mo ginawa 'yon."

Vixon sighed and sat on the floor. "I got fed up of it all. The killing, our fucked
up parents, the force marriage to Virgo, stalking Virgo even when i want to stalk
someone else. I was sick of it all. Hindi ko nga alam kung bakit gustong-gusto nila
makuha si Virgo—oh, yeah, i do know. Anyway, i was sick of pretending to be someone
else just to please our parents. And i want out. Ayoko na. At alam kong hindi
magiging madali ang binabalak kong pag-alis sa poder ng mga magulang natin. That
night, when i kill Virgo's parents, i was pissed. Something happened that night.
Something personal, na kahit sayo hindi ko sasabihin. That's for me to keep. Galit
ako ng gabing 'yon at kilala mo ako kapag galit, walang sinasanto. I followed
Virgo, dadalhin ko na sana siya sa bahay dahil iyon ang napagkasunduan, but shit
happens. The parents pissed me off, nadagdagan ang galit na nararamdaman ko and
viola, i killed two humans. That night, i become an animal. An animal that cannot
be tamed.

"And then Lucien came, acting like a hero, saving the damsel in distress. When i
saw Lucien, i saw my way out from this fucking life." Mahina itong tumawa.
"Illusion. Best power i have."

Vixor gaped. May kapangyarihan itong ganoon? Hell! Ngayon lang niya nalaman.
"Illusion? Lahat yon ay ilusyon lang? Ang pagkamatay mo? Lahat-lahat?"

Tumango ito. "Lucien wounded, bite me and nearly ripped out my throat, that's all.
The rest was an illusion." He chuckled. "Best illusion ever. I deserve an Oscar
award for that one."

Vixor laughed sardonically. "Well played, brother. Well played." He dramatically

clapped his hands. "So, saan ka nagpunta habang nagluluksa kami sa pagkamatay mo?"

Vixor smirked. "Oh, here and there."

Bigla siyang kinabahan sa sagot nito. His stomach dropped at the thought in his
mind. "Huwag mong sabihin sakin na ikaw ang pinuno ng mga Rogue na pumapasok sa
bahay at pinapatay lahat ng nakatira?"

Itinirik ni Vixon ang mga mata. "I admit i killed humans these past few years. Pero
katulad mo, ayokong masira ang treaty natin sa mga tao. Hell, i wanna roam around
free."

"Whatever." Huminga siya ng malalim. "It was all a lie then." Nagtagis ang bagang
niya. "Not nice."

"Vixor, sa ating dalawa, ikaw ang Mr. Nice Vampire." Tumayo ito saka naglakad
palapit sa kanya. "Can i stay here?"

Nagkibit-balikat siya. "Sure. Pero kapag may pinatay ka ni isa sa mga tauhan o
kakilala ko, i swear, Vixon, papatayin kita. I won't hesitate to decapitate you.
And I'll assure you, there will be no illusion involved."

Tumango si Vixon. "Okay. Got it."

His face darkened and he left Vixon to fend for himself. Wala siya sa mood makipag-
plastikan sa kakambal niyang inakala niyang patay na. And it turns out, buhay naman
pala ang hinayupak at niloko lang sila.

He can still remember the tears on Vixen's face. The impassive look of GK and his
parents sorrow. Tapos lahat pala nang iyon ay isang malaking kasinungalingan.
Mapakla siyang natawa.

"Why is my family so fucked up?" Tanong niya sa hangin bago tinawagan si Virgo para
ipaalam dito ang tungkol kay Vixon.

Virgo deserves to know everything.

HUMINGA ng malalim si Virgo habang kausap si Vixor sa telepono. He told him

everything there is to know about Vixon and why is he alive.

Her anger rose up again. I'm going to kill him! Hindi pa rin niya nakakalimutan ang
ginawa nito sa mga magulang niya.

"Virgo," anang boses ni Vixor sa kabilang linya. "Kung gusto mong patayin si Vixon,
go, hindi kita pipigilan. Basta alalahanin mo, kapag may nangyaring masama sayo,
isipin mo si Lucien at ang mangyayari sa kaniya kapag namatay ka. Vixon is out of
your league when it comes to fighting, so beware."

Humugot siya ng isang malalim na hininga. "I hate him, Vixor. Pinatay niya ang mga
magulang ko. Pagbabayaran niya 'yon."

Vixor sighed. "Okay. Wala na akong sinabi. Just be careful. Hindi pa rin ako
sigurado kung kakampi o kaaway natin ang kakambal ko. Vixon is very unpredictable.
I can't figure him out."

Hindi siya sumagot, pinatay niya ang tawag at bumalik sa kama, sa tabi ng asawa
niya.

"Hey, baby." Lucien murmured and imprisoned her in a tight embrace. "Sinong kausap
mo?"
"Hindi ka nakinig sa usapan?"

"Nope."

Ngumiti siya. "So, hindi ka nakinig dahil?"

"It might be personal." Hinalikan siya sa leeg ni Lucien. "Saka kung ano man 'yon,
I'm sure sasabihin mo sakin kung kailangan kong malaman."

Mas lumapad ang ngiti niya. "Aww... my husband. So sweet."

"Yeah. I'm sweet." Kinubabawan siya nito saka nag-umpisang halikan ang leeg niya
pababa sa dibdib niya.

"Si Vixor ang tumawag para ipaalam na nasa HQ niyo raw si Vixon."

Lucien stilled, anger visible on his face. "Ano? Pinapasok niya ang hayop na 'yon
sa HQ?"

"Oo."

"Fuck!" Nahiga ito sa tabi niya, nagtatagis ang bagang nito. "I need to see Vixor.
Now."

Bumangon ito saka nagbihis. She followed Lucien.

"Sasama ako sayo." Aniya. "Hindi ko hahayaang mag-isa kang pumunta roon Lucien."

Nilingon siya ng asawa at nakita siguro nito sa mga mata niya ang kagustuhan niyang
sumama.

He extends his hand. "Come on."

"Thanks." Tinanggap niya ang kamay ni Lucien at sabay silang lumabas ng mansiyon ng
mga Kallean.

NANG makarating si Virgo at Lucien sa HQ na tinutukoy ni Vixor, malakas na kumatok

si Lucien sa pinto. It was after five knocks that someone opened the door.

Vixon.

Hindi kayang pigilan ni Virgo ang galit na nararamdaman. Malakas na sinipa niya si
Vixon dahilan para tumilapon ang katawan nito.

"I'm going to kill you!" Sigaw niya at akmang aatakihin niya si Vixon ng makita
niyang bumaba si Vixor sa hagdan.

Niyakap siya ni Lucien mula sa likuran. "Tama na, Virgo. Relax."

Mahinang tumawa si Vixon. "Yeah. Chill, Virgo." Tumayo ito at ininat ang mga braso.
"Dapat kang mag-ingat. If you die, Lucien will just not lose a wife, but also a
child." Bumama ang tingin nito sa tiyan niya. "Congratulations."

Malalaki ang mata na sinapo niya ang tiyan. "Anong ibig mong sabihin?"

"Buntis ka." Ani Vixon.

"What?" Hindi siya makapaniwalang tumawa. "No. We just did it. Imposible naman
'yon."

"Welcome to our world, Virgo." Nakangising sabi ni Vixon. "Get used to the
impossible."

Lumapit sa kaniya si Vixor saka inilapat ang kamay nito sa tiyan niya.

"May laman nga, pero hindi pa siya masyadong developed. Hindi pa siya malakas para
maramdaman mo. Vixon can feel it though, it's one of his many skills." Vixor smiled
at her. "Vampire easily gets pregnant, especially if you are fertile. Unlike
humans, hours lang ang bibilangin para malaman kung buntis ka o hindi. After a
sexual intercourse, count four to six hours."

Umiling siya. "No... I cant—" natigil siya sa pagsasalita. As if on cue, naramdaman

niya ang isa pang pag pintig ng puso sa loob niya maliban ng sa kanya. "Oh God! I
felt it!"

Virgo can hear two heartbeats, hers and her ... child.

"H-Hindi ako makapaniwala." Humarap siya kay Lucien. "Lucien! I'm pregnant!"

Masayang ngumiti ang asawa at mahigpit siyang niyakap kapagkuwan ay pinakawalan.

"Halika na, umuwi na tayo." Hinawakan ni Lucien ang kamay niya. "You'll be safe in
the house—"

"There's no place on earth that you can call safe, lalo na at si Virgo ang pinag-
uusapan natin dito."
Sabay silang tumingin ni Lucien sa gawi ni Vixon.

"Anong ibig mong sabihin?" Puno ng pag-aalala ang boses ni Lucien habang mahigpit
na hawak ang kamay niya. "I can make her safe."

Vixon smirked. "You wish you could make her safe, pero alam mo rin na hindi mo
kayang gawin 'yon."

Napahawak siya sa braso ni Lucien ng lumapit sa kanila si Vixon.

Vixon gave her a penetrating stare. "Pinipilit ng mga magulang ko noon na maging
asawa kita at maanakan. I wonder why. You're human and weak. And then i overheard
mom and dad talking one night. Apparently, you have a very special DNA, Virgo. And
if it combined to mine, a Rogue, we could create a very powerful offspring.
Powerful than any vampire ever existed in this fucking world. 'Yon ang gusto ng mga
magulang ko, pero hindi natupad 'yon kasi napagdesisyonan kung mamatay.

"Pero bago ako mamatay, Lucien attacked me and had a free taste on my blood, and it
transformed him into a Rogue. A Rogue like me. At ngayon, buntis ka na. With your
DNA plus Lucien's Rogue DNA," umiling-iling ito, "ipagdasal mo nalang na sana hindi
nila pagka-interesan ang magiging anak mo. Sana nga... for all of our sake."

Lucien embraced her. "Hindi ko hahayaang may mangyaring masama sayo. I'll keep you
safe, my love."

"You will need all the help you can get to protect Virgo." Ani Vixon na nakatingin
kay Lucien, "and i volunteer."

"Wala akong tiwala sayo." Ani Lucien at pinakawalan siya saka itinago sa likuran
nito na para bang pino-protektahan siya. "Paano ako nakakasiguro na totoo ang mga
pinagsasasabi mo? Na hindi ka isang kaaway? For all we know, you are working for
your parents."

Vixon rolled his eyes. "Fine. Bahala ka. Wala kang tiwala sakin, okay, e di wala."
Binuksan nito ang blinds ng bintana, madilim na sa labas. "Look outside. Rogues are
everywhere, at narito sila para kunin si Virgo." Humarap ito sa kanila ni Lucien.
"So, I'm asking you again. Do you need my help or not?"

Huminga ng malalim si Virgo. Oras na para kalimutan niya ang nakaraan. Gagawin niya
iyon para sa anak niya.

"Help us." Aniya sa mahinang boses pero sapat na para marinig ni Vixon. "And if i
deliver my baby safely with your aid and protection, then maybe, I'll forgive you."

Ngumisi si Vixon. "Magaling." Bumaling ito kay Vixor. "Well, Brother, anong
desisyon mo?"

Nagkibit-balikay si Vixor. "Let's get out and kill those Rogues."

"Good idea."

Unalis si Vixor para kumuha ng sandata, naiwan silang tatlo.

"May tanong ako, Vixon." Anang Lucien

"Yep?"

"Magkamukha kayo ni Vixor hindi ba?"

"Oo. Bakit?"

"Bakit hindi kayo magkamukha ngayon?"

Vixon chuckled. "That is called illusion. And hey, i like this new face better. I
look so hot, humans melt all the time."

Napailing-iling nalang si Virgo.

Natigilan siya ng maramdamang may kamay na humawak sa tiyan niya.

"I'll keep you two safe." Ani Lucien saka inilabas ang cell phone sa bulsa.
"Tatawagan ko sila Daddy. Kailangan nilang malaman ang nangyayari."

Bahagyang lumayo si Lucien habang nakikipagusap sa ama nito.

Vixon then took a step closer to him and hand her a small dagger.

"Take it." Anito. "It's a very special dagger, made for special vampire like you."

Tinanggap niya iyon. "Thanks."

"Ingatan mo ang sarili mo. Nine weeks from now, manganganak ka na. Be a good mother
and protect your unborn child."

Tumango siya.
"Good girl." Vixon smiled then went out.

Virgo heard a war cry and then she smells bad. Lots of blood.

A/N: So, ahm, enjoy reading. Thanks :)

=================

CHAPTER 33 - Unborn Child

CHAPTER 33 - Unborn Child

SI VIRGO at ang magiging anak niya ang nasa isip ni Lucien habang nakikipaglaban sa
mga Rogue. He needs to keep them safe. He can't lose them. He can't survive without
them. And it gives him strength to fight and win the battle.

"Dalhin mo sa hilaga ng kagubatan na ito si Virgo. She'll be safe there! May mga
kasama ako na naghihintay satin 'don." Sigaw ni Vixon habang nakikipaglaban din ito
sa mga Rogue kasama si Vixor. "Go, Lucien, now!"

Mabilis siyang bumalik sa HQ at pinangko si Virgo na kanina pa naghihintay sa

kaniya sa loob.

Yumakap sa leeg niya si Virgo. Naririnig niya ang mabilis na pagtibok ng puso nito.
Lucien can feel her nervousness.

"Saan tayo pupunta?"

"Hold on tight, my love." Sabi niya saka kasing bilis ng hangin na tumakbo patungo
sa hilaga ng kagubatan.

Rogues run after them, but not for long. Dahil nang makarating sila sa hilaga ng
kagubatan, may nagsidatingan na mga Rogue para iligtas sila.

Seven Rogues. Rogues like him. Tamed ones. Mga kasama ang mga ito ni Vixon?

"Hey. I'm Kennon." Pagpapakilala ng isa na may hawak ng baril sa magkabilang kamay.
"Vixon told us to be here. Ikaw ba si Lucien Kallean?"

Tumango siya at inilapag si Virgo na kaagad namang tumayo ng tuwid at yumakap sa

braso niya.
The man beside Kennon stilled as he looked awe at Virgo. "Buntis ka?"

Niyakap ni Virgo ang sarili at tumango. "Oo."

The seven men grinned happily.

"Booyah!" Sigaw ni Kennon. "So, whoever is inside your stomach will be the most
powerful vampire, ever? Cool!"

They knew? Sila lang ba talaga ang walang alam sa totoong nangyayari?

Yumukod ang lalaki na katabi ni Kennon.

"Ako pala si Yazo. We will keep you safe."

At isa-isang nagpakilala ang lima pang natitira na hindi nila kilala.

"Ako si Grim."

"My name is Henrik."

"Mine is Xero."

"Call me Jit."

"And i am West."

"I'm Lucien Kallean." Pagpapakilala niya at hinawakan ang kamay ng asawa. "This is
my wife, Virgo Kallean."

"Hi." Mahinang boses na bati ni Virgo sa pitong kalalakihan.

"We don't have time for handshakes, fuckers!" Anang boses ni Vixon na nakalapit na
sa kanila kasama si Vixor. "Let's go. Rogues are hot on our trail. Damn it!"

Binuhat na naman niya si Virgo saka tumakbo. Lucien and the others didn't stop
running until they reach a road. May sasakyan na nakaparada doon. A Hammer.

"Sakay na." Ani Xero habang kinukuha ang matataas na kalibre ng baril sa likod ng
Hammer. "Kami nang bahala rito. Kennon, get the C4's. We'll blow their freaking
mind to bits."
Kennon obliged. Ganoon din ang lima na kaniya-kaniyang kasa sa mga hawak na baril.

"Buckle up." Wika ni Vixon na nasa driver's seat at binubuhay ang makina ng
sasakyan. "We're leaving."

Sumakay si Vixor sa passenger seat at nilingon sila ni Virgo na nasa Backseat.

"Ayos lang kayo?" Tanong ni Vixor.

Tumango siya. "Oo."

"Good." Binalingan ni Vixon ang mga kasamahan. "Kita-kita nalang tayo sa HQ, guys."
Vixon said before driving off.

HUMILIG si Virgo sa balikat ng asawa niya. "Natatakot ako para sa baby natin,
Lucien. What if they took our baby?"

Niyakap siya ni Lucien. "Hindi ko sila hahayaan. I'll move heaven and earth just to
keep you both safe."

Hinawakan niya ang tiyan at mariing ipinikit ang mga mata. "Hang in there, baby.
Kaya natin 'to."

Pinagsiklop ni Lucien ang kamay nila. She keeps on looking back, afraid that Rogues
might be behind them. Parang may nabubunot na tinik sa lalamunan niya kapag
lumilingon siya at wala siyang makitang Rogue.

Thanks God.

"We're here." Imporma sa kanila ni Vixon ng tumigil ang sasakyan sa isang malaking
lawa.

They all step out from the car and went to the edge of the lake.

"You have to dive in," wika ni Vixon. "Sa ilalim ng lawa may makikita kayong
kuweba. That's the entrance to the Headquarters. Pumasok kayo roon and a human male
named Fyn will welcome you. I'll just check the perimeter and see if a Rogue
followed us."

Virgo was still suspicious on Vixon. Pero wala silang ibang pagpipilian. Wala
silang ibang choice kundi ang pagkatiwalaan ito.

But, what if this is all a trap? Vixon is a bad guy after all.
Pero bago pa niya masabi kay Lucien ang iniisip, pinangko siya ng asawa at tumalon
ito sa lawa. Then they were swimming towards a cave opening.

Hinawakan ni Lucien ang kamay niya saka hinila siya papasok sa kuweba. And when
they resurface, a man was looking down at them from an elevated platform.

"Ako si Fyn. The owner of this HQ." Nakangiting sabi ng lalaki saka hinintay na
makaahon sila.

Mabilis silang umahon sa tubig at tumingin kay Fyn. He's human all right. Very
human. A middle age bald guy, helping a Rogue like Vixon? Bukal ba sa loob nito ang
tulong na ibinibigay o napipilitan lang?

"I know what you are all thinking." Anito na nakangiti pa rin sa kanila. "Tao ako
pero heto at tinutulungan ko ang mga kauri niyo." Fyn chuckled. "Vixon save my life
four years ago. And in return, i promise to help him in any way i can." Iminuwestra
nito ang kamay sa pinto na nakasara. "Come on in."

Nagkatinginan silang tatlo nila Vixor kapagkuwan ay naglakad sila patungo sa pinto.
Fyn opens the door for them and they reluctantly entered.

PAGOD ang katawan na humiga siya sa kama na nasa loob ng silid na ibinigay sa
kanila ni Fyn. Nakakalula ang loob ng kuweba. Nang makaahon sila kanina, pumasok
sila sa isang malapad at makapal na bakal na pinto at halos doble-doble ang lock
saka dinala sila ni Fyn sa kusina para kumain.

The cave's walls are cemented and it's painted white. The floor is black marble.
Fluorescents lit the whole place. Kompleto sa kagamitan ang kuweba. May sala,
hapagkainan, kusina, mga silid at mayroon silang tinatawag na war room kung saan
naroon ang lahat ng kagamitang pandigma. Mayroon silang practice room at
entertainment room.

"Ayos ka lang, mahal?" Tanong ni Lucien na kalalabas lang sa banyo at katatapos

lang maligo.

That's a good question. Nalaman niyang buntis siya at nanganganib ang anak niya,
inatake sila ng mga Rogue, nakatakas sila at ngayon ay nasa isang lugar sila na
walang kasiguraduhan kong safe sila o hindi.

Umiling siya. "Hindi ako makapaniwala na buntis ako." Tumingin siya kay Lucien.
"Nag-aalala ako para sa anak natin, Lucien. Anong kinabukasan ang maibibigay natin
sa kaniya?"

Lucien sighed and kneels in front of her. Masuyo nitong sinapo ang mukha niya.
"Mamahalin natin siya mg buong-buo. Sapat na muna 'yon. I love you, Virgo. Huwag mo
munang isipin 'yon. Ang mahalaga, we're safe and i will do everything to keep it
that way. Okay?"

Tumango siya at nginitian ang asawa. "Mahal na mahal kita, Lucien."

"Alam ko." Masuyo nitong hinalikan ang mga labi niya saka dahan-dahan siyang
ihiniga da malambot na kama. "I want you, my love."

Virgo smiled against his lips and rubbed her hands against his back. Napangiti rin
siya sa tugon ni Virgo. Damn. He missed this.

Kinubabawan niya si Virgo at pinagapang ang mga labi sa leeg nito, sa mayayaman
nitong dibdib. Katatapos lang nitong maligo at tanging bath robe lang ang suot nito
kaya naman madaling maipasok ang kamay niya sa mayayaman nitong dibdib at pati na
rin sa maselang bahagi ng katawan nito na nasa gitnang bahagi ng mga hita nito.

"Basa ka na." Napangiti siya. "Good. I like it."

Lucien guided himself inside Virgo and he thrust hard and deep. Moans were Virgo's
answer from his thrust. Nakayakap lang sa kaniya ang asawa habang masuyo ang bawat
paglabas-masok ng pagkalalaki niya sa katawan nito. Nakabuka ang mga hita nito
habang tinatanggap ang bawat ulos na pinapakawalan niya at napapaliyad ito sa bawat
pagsasalubong ng mga maseselang parte ng katawan nila na nagpaparamdam ng masarap
na sensasyong dulot sa katawan nila.

"Ohhh..." Virgo's moan filled his ears as he thrust deep and hard and fast.

Mahigpit ang kapit ni Virgo sa balikat niya habang sabay nilang inaabot ang langit.

Hinihingal na nginitian siya ng asawa. "I love you."

"Mahal din kita." Hinugot niya ang kahabaan sa loob ni Virgo at nahiga sa tabi nito
saka niyakap ng mahigpit ang asawa.

"Sa tingin mo, babae ba o lalaki ang magiging baby natin?" Kapagkuwan ay tanong
niya kay Lucien.

"I want a boy." Nakangiting tugon ni Lucien.

Virgo chuckled and then leaned in to his neck and bites it. Lucien's blood filled
her mouth. Holy heavens, he tastes wonderful.

She swallowed.

"Ang sarap mo talaga." Komento niya habang kinakagat-kagat ang balikat ni Lucien.
"I want more."

Her husband chuckled. "Go on."

Ngumiti siya saka pinupog ng halik ang mukha si Lucien saka sinakop ang mga labi
nito. Nang hindi pa nasiyahan, umupo siya sa kandungan nito at pinaglandas ang dila
niya pababa sa matitipuno nitong dibdib.

"Ohhh..." Lucien moaned. "Lower, Virgo."

Bumaba siya sa katawan nito hanggang sa magpantay ang ulo niya at ang pagkalalaki
nito.

She was about to take him inside her mouth when they heard a knock on the door.

"Lucien? Virgo? Meeting in the kitchen. Now." Anang boses ni Vixor.

Lucien cursed. "Wala ring privacy dito?"

Nakasimangot ito at hindi maipinta ang mukha.

Mahina siyang natawa at umalis sa kama. "Bumangon ka na riyan, mahal. May meeting
daw e."

Lucien stands up as he groaned in displeasure. "Kung hindi ang kaligtasan mo ang

pagmi-meeting-ngan, nunkang lalabas tayo sa kuwartong ito."

Virgo just rolled her eyes and smiled. Kung hindi rin ito para sa kaligtasan ng
anak niya, nunkang lalabas siya.

"OUR main goal now is to protect Virgo." Ani Vixon na siyang speaker sa meeting na
'yon. "My parents will come for Virgo. Nararamdaman ko na 'yon. Rogues are now
outside and ready to take us down. And lamang lang natin sa kanila ay hindi nila
alam ang entrance papunta rito, pero alam nilang narito tayo. So what we need to do
now is protect our HQ, at kailangan ma protektahan natin si Virgo at ang
pinagbubuntis niya."

Bumaling sa kaniya si Kennon. "You'll be safe with us, Virgo. Promise."

She smiled. "Thank you."

It was Xero who spoke next. "We will keep you safe."
Tumango siya. "Salamat talaga sa inyo. I appreciate it."

"Thank you." Lucien's voice was full of sincerity. "I owe you, guys."

"We'll keep you safe." Ani Vixon. "Kaya dito ka lang. Kaya ka naming protektahan
dito."

Lucien holds her hand. "Kaya natin 'to, mahal ko."

She smiled at Lucien and kissed his lips. "Basta kasama kita, kakayanin ko. Basta
magkasama tayo, kakayanin natin 'to."

Lucien hugged her. "We can do this."

"I know." Pabulong niyang sabi.

She still has doubt in her mind about Vixon and this place, but what choice does
she have?

A/N: Malapit nang matapos 'to. 

=================

CHAPTER 34 - Little Girl

CHAPTER 34 - Little Girl

Two months later...

"DAD, maayos ang lagay namin ni Virgo. You don't need to worry. We're fine."
Pagkausap ni Lucien sa ama niya na nasa kabilang linya.

"Okay. Mag-ingat kayo riyan." Anang ama niya. "Wala pa akong balita sa Royal
Family. Ang umaatend sa mga meeting ay si Prinsesa Vixen palagi, kaya naman wala
akong maibibigay na impormasyon sayo."

"Ayos lang, Daddy. Safe kami, 'yan ang importante."

"Sige, paalam na."

"Sige. Ingat kayo riyan."

"Kayo rin."

Nang mawala ang ama sa kabilang linya, umupo siya sa gilid ng kama kung saan doon
nakahiga si Virgo.

Alam niyang nag-aalala ang pamilya niya sa kalagayan nila. But they're really fine.
They'd been in Fyn cave for more than two months now and they are well protected.
Kung noon ay nagdududa pa siya kay Vixon, ngayon wala na. That man did everything
to protect Virgo. Pati na rin si Vixor at ang iba pa nilang kasamahan sa kuweba na
iyon. Kaya hanggat maari, ayaw ng mga ito na makipaglaban siya baka raw may
mangyaring masama sa kaniya at hindi kayanin ni Virgo, maapektuhan ang
pinagbubuntis nito.

But it is his fight too, kaya naman makikipaglaban siya para kaligtasan ng asawa at
magiging anak niya.

For two months they took refuge in Fyn's cave. And now, they are welcoming the next
month. So far, walang Rogue na nagtatagumpay na pasukin ang kuweba.

Kinabahan si Lucien ng makitang kumislot si Virgo at napahawak ito sa bilog na

bilog nitong tiyan. Palaki ng palaki ang tiyan nito sa bawat linggo na lumilipas
and if their calculation is right, manganganak na ito sa susunod na linggo.

Sana maging maayos ang lahat.

"Lucien..."

Mabilis na hinawakan niya ang kamay ng asawa. "Ano 'yon? You want food? Blood? What
do you want?" Sunod-sunod niyang tanong.

Virgo smiled at him. "Feeling ko manganganak na ako."

Hinaplos niya ang nuo nito na puno ng pawis. "Ayos lang. Narito ako—"

The alarm buzzes. Umaatake na naman ang mga Rogues.

Virgo gasped in fear. "Narito na naman sila?" Kinakabahang wika ni Virgo habang
mahigpit na nakakapit sa kamay niya.

Lucien kissed Virgo on the lips. "I'll keep you safe."

Tumango ang asawa. "Mag-ingat ka, okay?"

"I promise."

Lumabas si Lucien sa silid nilang mag-asawa at mabilis na naglakad patungo sa war

room para kumuha ng espada. Kailangan niyang protektahan ang kaniyang mag-ina. He's
willing to do everything, even to die, just to keep them safe.

BUMANGON si Virgo sa pagkakahiga sa kama at dahan-dahang naglakad palabas ng silid.

Pupuntahan niya si Fyn. Nararamdaman niya, malapit na siyang manganak. Kailangan
niya ng tulong.

Naririnig ni Virgo ang mabibilis na yabag ng paa ng mga kasama niya sa kuweba na
handang isakrepesyo ang mga buhay maprotektahan lang siya. Kaya kailangan maayos
ang maging lagay ng anak niya.

"Fyn." Tawag niya sa lalaki. Sana marinig siya. "Fyn... tulong." Wika niya habang
nakasandal sa pader at naglalakad. "Fyn..."

Bumaba ang tingin niya sa hita niya. Nanlamig ang buo niyang katawan ng makitang
may dugo na dumadaloy sa mga hita niya.

"Oh, my holy." Nasapo niya ang bibig sa sobrang kabang nararamdaman. "Fyn! Fyn!
Lucien! Help me! Lucien!" Tumigil na siya sa paglalakad. "Tulong! Lucien!
Manganganak na ako! Lucien!"

Virgo heard and whooshing sound in the air, at sa isang kisap mata nasa harapan na
niya si Vixon.

"T-Tulungan mo ako..." mahina ang boses niya.

"Fuck!" Vixon hissed under his breath and slowly picked her up. Then he ran towards
the Clinic. Nasa loob din iyon ng kuweba. They have complete facilities.

"Fyn! Manganganak na siya!" Sigaw ni Vixon habang dahan-dahan siyang ihinihiga sa

Hospital bed. "Anong gagawin ko? Should i call Lucien? Fuck! I'm a genius vampire
but this is beyond me! Fuck it! Fuck it!"

"Relax, Vixon." Anang boses ni Fyn.

Bumuga ng hangin si Vixon. "Thank goodness you are here and you heard me."

"Imposibling hindi kita marinig. Kahit yata mga Rogue sa labas, naririnig ka."
Sagot ni Fyn.

"Whatever. Tatawagin ko si Lucien—"

"No time." Hinawakan ni Fyn ang gilid ng tiyan niya at kinausap siya. "Umere ka.
Ilagay mo ang lahat ng iyong lakas sa tiyan mo saka ka umere. Next week ka pa dapat
manganganak pero mukhang excited na lumabas ang anak mo."

Nalukot ang mukha niya sa sakit ng maramdamang parang pinupunit ang tiyan niya. And
then she felt her baby move. Malakas siyang umere.

"Umere ka pa." Ani Fyn na dinidiinan ang gilid ng tiyan niya. "Isa pa."

Nararamdaman niyang nawawalan na siya ng lakas at ang mga hita niya ay parang
naninigas. Pero kahit ganoon, pinilit niyang umere.

Umere siya ng umere hanggang sa maramdaman niyang malapit nang lumabas ang anak
niya.

"Vixon! Catch the baby!" Sigaw ni Fyn kay Vixon.

Nagpapanic na tumayo si Vixon sa paanan niya at hindi ito makatingin sa pagkababae

niya.

"I ahm, i can't look." Namumula ang pisngi nito. "Papatayin ako ni Lucien—"

"Just look, damn it!" Naiinis na sigaw niya ng maramdamang malapit nang lumabas ang
bata. "Lalabas na siya!"

Sapilitang tumingin si Vixon sa pagkababae niya at isang malakas na ere pa ang

pinakawalan niya, she felt her baby slide down and when she heard the baby's first
cry, all the pain disappeared and was replaced by peacefulness and happiness.

Bago pa niya mahawakan ang anak niya, naramdaman niyang nawawalan siya ng malay.
And when she was sucked into unconsciousness, Virgo could only think of her newborn
child.

My baby.

VIXON just looked at the bloody baby in his arms. She's a newborn, yet, she can
already open her eyes. They were gray.

"So this is the most powerful vampire?" Natatawang tanong niya kay Fyn na nililinis
ang katawan ni Virgo. "Napakadali mong patayin, baby girl."

Fyn chuckled. "Dapat maging masaya ka. Prinotektahan mo ang batang 'yan."
Napangiti siya at hinaplos ang pisngi ng bata. The baby blinked then chuckled.
Vixon actually felt at peace and calm. Never in his life did he feel at peace and
calm. That's why he envy those vampire who can sleep good at night, because he
cant. There are too many vampires who would love to have his head detached from his
body.

Ihiniga niya si baby girl sa tabi ni Virgo. "Tatawagin ko lang ang Daddy mo, little
girl."

The baby answered him by gripping his index finger way to strong.

Napailing-iling siya na napapangiti. "You're very strong for a baby. Nice." He felt
happy talking to this little fella. "I like you."

Little girl laughed. So cute.

Little girl stretch out her hands and wiggles it. Vixon chuckled. "Yeah. Yeah.
You're happy. I'm leaving, little girl."

Fyn laughed a little. "Sige. Papuntahin mo rito at nang makita niya ang kaniyang
mag-iina."

Quickly, he runs towards the exit and dives into the water and then he swims. Vixon
resurface in the large lake. Patago siyang umahon sa lawa at mabilis na nilapitan
si Lucien na abala sa pakikipaglaban.

"It's a baby girl." Bulong niya kay Lucien na tumigil sa pakikilagban at malalaki
ang matang tumingin sa kaniya.

"N-Nanganak na siya?" Namimilog ang mga mata nito.

Tumango siya. "Yeah. Go. Ako na ang bahala rito. Nasa Clinic siya."

Lucien didn't have to be told twice. He quickly dives into the lake.

Vixon faced his enemies, tons of Rogues, a cunning smirk in on his lips. "You're
all gonna die, bastards."

"VIRGO!" Humahangos na pumasok so Lucien sa loob ng clinic at nagtama ang mga mata
nila ng isang munting anghel na nakahiga sa tabi ni Virgo.

His baby stretches her arms at him and smile.

"Baby." Mabilis siyang lumapit sa anak niya na nasa tabi ni Virgo at hinaplos ang
pisngi nito. "Hey, my princess."

His baby grippes his hands way too strong.

Mahina siyang natawa. "Malakas ka, ah. Cool."

"The very powerful vampire is your baby." Anang boses ni Fyn na nagpupunas ng
sahig. "You should be proud, Lucien."

He smiled. "I am." Hinalikan niya sa nuo ang asawa na halata ang pagod sa mukha at
bumulong sa taenga nito. "I love you, Virgo."

Hinaplos niya ang buhok ni Virgo saka ibinalik ang atensiyon sa anak niya.

"Hey, little princess." Aniya na nakangiti. "Thank you for coming into our world."

His princess just smiled, and then chuckled afterwards.

Hindi kayang ipaliwanag ni Lucien ang kasiyahang nararamdaman habang nakatingin sa

anak niya at sa babaeng mahal niya. His family is complete now. Pero ngayong
nanganak na si Virgo, nararamdaman niyang mas mapapalaban sila palagi. The King and
Queen will not stop sending Rogues until they get what they want, his little angel.

But he won't let them. Lalaban siya ng patayan, hanggang sa huling patak ng dugo
niya, mailigtas lang sa kapahamakan ang asawa at anak niya.

Bring it on, fuckers. I'm ready to die for my family.

THE END of Rogue Trilogy, Book One.

=================

AUTHOR'S NOTE

AUTHOR'S NOTE:

Hey :) Thanks for reading FAVORITE OBSESSION. When i started writing this, i never
thought na may magbabasa, tapos namalayan ko nalang may humihingi na nang update ni
bebe Lucien kaya hayon. I love vampires, Kaya siguro inspired na inspired akong
isulat ang story na ito.
So, here's the main purpose of this Author's Note. 

This is the BOOK ONE of ROGUE TRILOGY. So, meaning may book 2 po siya and that
would be FAVORITE ADDICTION (Story of Vixon Mikhael Simonides) Same plot din po,
same villains and Mr. and Mrs. Lucien Kallean will always be present in the book
two. Rest assured po na may BOOK THREE and that would be FAVORITE DEVOTION (Vixor's
Story).

So, ang BOOK TWO po ay hindi ko pa alam kung kailan ko ipo-post so, pasensiya na
muna. Hehe. Pero siguradong may BOOK 2. Kailangan ko lang magpahinga pansamantala.
Focus muna ako sa DANGEROUS GENTLEMAN and POSSESSIVE SERIES. 

Thank you so much for reading.

Stay Innocent,

C.C.