Professional Documents
Culture Documents
Hunter Montemayor
Hunter Montemayor
by JamilleFumah
"Only you can set my heart on fire." - Hunter Montemayor 'The Bad Boy' of
MONTEMAYOR SAGA JamilleFumah First seen©KTS2013/ JFstories2014 /Wattpad2015.
=================
Isa sa mga kauna-unahan kong gawa back to my Highschool days... ang MSAGA first
gen. This is the unedited version under 3rd PPOV.
JAMILLEFUMAH
=================
Prologue
- o -
The Prologue
Ngunit isang araw ay nagbago ang buhay niya dahil sa isang aksidente. Sakay ng
kanyang race car ay sumalpok siya sa isang malaking puno na naging sanhi ng kanyang
matagal na pagka-ospital.
And the first thing na naisipang gawin ng mga magulang niya ay ang dalahin siya sa
isang lugar kung saan magiging panatag ang kaniyang kalooban.
Pero hindi niya akalaing sa pagiging imbalido niya ay mas mabubuksan ang iba pa
niyang pandama... Kagaya ng puso niya na sa kauna-unahang pagkakataon ay nakaramdam
ng kakaibang saya sa tuwing nakikita niya ang dalagang si Anabelle.
Genre- Romance
=================
Chapter 1
DALISAY
SA MALAWAK na lupain ng mga Montemayor sa gawing norte. Doon nakatayo ang apat na
naglalakihang mansion na bagamat may pagkakahawig ang yari ay masasabi mo pa ring
may mga iilang pinagkaiba. Tila ba sinadya na buuhin ang maharlikang mga tahanan sa
bungad ng nasabing villa. Tig-iisa ang magkakapatid na apo ng yumaong Don Augusto
na isa sa mga kinikilalang business magnate ng kasaysayan.
Isang pribadong lupain na ekta-ektarya ang lawak na tinawag na Villa Montemayor.
Ang kalahati niyon ay kaparangan na kanugnog ng rancho Montemayor. Sa pinakadulo ay
kapansin-pansin ang apat na palapag na mansion na mas ma-detalye ang pagkakayari.
Bakit nga ba? Dahil ito ang mansion na pag-aari ni Architect Isaac Montemayor. Isa
siyang kilalang arkitekto sa batang edad bagamat may dalawa na siyang anak na
binata. Successful siya sa negosyo at sa pamilya kung kaya't wala ng mahihiling pa
ang lalaki.
NAKATAYO siya sa itaas ng hagdanan patungo sa main door ng kanyang bahay habang
pinagmamasdan ang panganay na anak habang nililinis nito ang Bugatti Veyron sports
car sa kanilang malawak na solar. Ayaw na ayaw ni Hunter na iba ang humahawak sa
sasakyan nito. Masyadong obsessed sa kotse at sa karera ang kanyang panganay. Sa
edad na bente siyete ay hindi pa rin ito nagsasawa sa pagpapakasaya nito sa buhay.
Ni hindi niya pa ito nariringgan na binabalak na nitong lumagay sa tahimik at bumuo
ng sariling pamilya. Tila naramdaman ng binata na may nakatingin dito kung kaya't
lumingon ito sa gawi niya. "Hey, dad!" Ngumiti ito. Napangiti na rin siya sa anak.
May taglay kasi itong kakaibang karisma na kahit anong yamot at asar mo ay
mangingimi ka pa ring hindi gumanti ng ngiti tuwing ikaw ay ngingitian nito. Well,
hindi niya masisisi ang mga babaeng nagkakandarapa sa kanyang panganay. Hindi lang
kasi basta may itsura si Hunter. Masasabi niyang napaka-guwapo nito at higit na
malakas ang dating kesa sa bunso niyang si Santi. Anyway medyo bata pa naman ang
kanyang bunso at marahil ay higit pang madi-develop ang katawan kapag ito ay
nagbinata na rin kagaya ng kuya nito. Pinagmasdan niyang mabuti ang tindig ni
Hunter mula sa kanyang kinatatayuan. Nakuha nito ang ilang anggulo niya bagamat ang
karamihan ay sa kanyang asawang si Agatha. Ngunit hindi pa rin maipagkakailang
taglay nito ang lakas ng dating ng isang Montemayor.
Pinaghalong spanish at mestizong Pinoy ang feature nito. Hunter is a hunk at walang
duda doon. His body is firmly-built like a knight na papangaraping sandigan ng mga
kabaro ni Eva.
"Baka matunaw naman ang anak mo..." Isang malambing na boses ang biglang nangiliti
sa tainga niya. "Hon..." Napangiti siya ng makita ang kanyang mabuting may bahay...
"Bakit ganoon mo na lang titigan si Hunter?" Yumakap ito sa kanyang bewang. "Naisip
ko lang na he's not getting any younger..." Pagbubukas niya sa asawa. "Dapat ay
hinahawakan niya na ang mga negosyo natin. Isa pa may bagong hotel tayong bubuksan
sa makalawa... Maigi sana kung siya ang maging person in charge doon habang nasa
wala pa ang pinsan niyang si Leo." "Sabi naman ni ate Aria ay si Terrence na raw
ang bahala doon, ah?" Nakalabing wika ng babae. "Hay... Umasa ka pa sa pamangkin
mong iyon. Eh, kung ano si Hunter ay ganoon din si Terrence!" Sagot niya sabay
akbay sa kabiyak. "Oo, nga eh. Pero wala tayong magagawa... Masyadong malilikot ang
mga binata ng inyong angkan." Nakangising wika ni Agatha. "Mabuti na nga lang at
matatali na ang panganay ni ate Aria! Aba'y sakit ng ulo din noon ni Dad si Leo!
Palaging kasama sa kalokohan iyon ng anak natin." Naiiling na saad niya. "Bata pa
sila noon! Hindi na naman nila gaanong pinapasakit ang ulo natin, hindi ba?
Nagmatured na rin ang panganay nating si Hunter!" Pagtatanggol nito sa dalawang
lalaking kanilang pinag-uusapan. "Oh, yeah... Anyway, kailan pa ba magse-seryoso sa
buhay iyang si Hunter! Aba kama-kailan lang ay sumusugod dito ang ex niyang si
Bethany!" "Ex niya na nga iyon..." Ngumiti si Agatha. "Isa pa, I don't like Bethany
for our son...""Aba, bakit pinagtatakpan mo pa ang kalokohan ng anak mo, huh?"
"Mana sa'yo..." Napangisi lalo ang babae. "Ganoon ka rin naman noon'di ba? Ilang
balde nga ba ang inluha ko sa'yo?" "Pero nagbago na ako ng ikasal tayo..." Lumamlam
ang mga mata niya habang nakatingin sa mukha ng asawa. Totoo naman, babaero rin
siya noong araw kaya sakit din siya ng ulo ng kanyang ate Aria noon. "Kaya hayaan
mong mahanap din ng anak mo ang kanyang katapat." "Kailan pa kaya iyon? Kapag
marami ng babae ang nagpatiwakal dahil sa kagagawan niya?" "Ang pinapanalangin ko
lang ay sana wala siyang ma-agrabyado." Sumeryoso na ag mukha ni Agatha habang
nakatingin sa kanilang panganay na abala pa rin sa pagpupunas ng sasakyan nito. "No
way! Walang bastardo sa mga Montemayor! Kapag may nabuntis siya ay kailangan niya
itong pangatawanan at panagutan!" Tumigas na ang boses niya. Magkaakbay silang
bumaba sa hagdanan upang lapitan si Hunter na walang kamalay-malay na ito ang
kanilang pinag-uusapan. "May tiwala ako sa anak natin. Matalino siya para gumawa ng
suliraning ganoon..." Bulong ni Agatha kay Isaac. "Sinabi mo, eh..." Oo na lang ni
Isaac sa asawa. Bumusina si Hunter na ngayon ay nasa loob na ng sportscar nito.
"Hey!" Tawag nito sa pansin nilang mag-asawa. "Aalis na ako, lovers!" Nakangiting
kumaway pa sa kanila ang binata. Gumanti naman ng kaway si Agatha. "Mag-ingat ka,
anak... And please be contacted!" "Yeah!" Nagsuot ito ng sunglasses na kulay itim.
"Have I told you na hinahanap ka ni Bethany?" Pahabol ni Isaac. "Oh, that woman?"
Parang balewalang sigaw nito. "Don't mind her, dad!" "Hey, young man!" Nag-usok
naman ang ilong niya dahil sa isinagot ng kanilang panganay. Ngumiti si Hunter.
"Tapos na kami ni Bet, dad. Alam kong alam niya iyon... Hayaan niyo na lang siya,
magsasawa rin iyon in time." "Jesus!" Eksaheradong napatampal si Isaac sa sariling
pisngi. Saan pa nga ba magmamana ang kanyang anak? Pero si Agatha ay parang walang
narinig. "Hijo, mag-ingat ka sa pagda-drive, ha! Wag masyadong mabilis!" "Yes, mom!
Bye and I love you!" Tuluyan ng pinaharurot ng binata ang sasakyan nito.
Hindi niya masisisi si Madonna kung halos maglaway ito sa kareristang si Hunter
Montemayor!
Pero sino ba sila para mapansin ng isang Hunter? Bukod sa sikat ito sa car racing
ay kilala din ang pamilyang pinagmulan nito. Hunter is a Montemayor! Ang ibig
sabihin ay mula ito sa mayaman at makapangyarihang angkan. Halos lahat yata ng
estblisyementong alam niya ay pag-aari ng angkan nito. Isa pang kinakilanlan nila
ay ang sikat na sikat na cruise ng mga Montemayor... Ang barko na doble ang laki sa
barkong Titanic! Sino nga ba ang hindi magkakandarapang makasakay doon? Kahit siya
ay bata pa lamang ng pangarapin niyang sana ay isang araw makaapak din siya sa
barkong iyon... At ang makapamasyal siya sa karagatan habang sakay ng aristokratang
barko ng mga Montemayor. Ngunit habang lumalaki siya ay nababatid niya ng malabong
mangyari pa ang pangarap niyang iyon. Mahal ang ticket para makasakay sa barkong
iyon. Isa pa, pulos mayayamang tao lamang din ang nakakasakay doon kaya't malabong
makatungtong man lang siya sa naturang barko. "Look at his feet! Ang laki!" Boses
ni Madonna na nagpabalik ng kaniyang katinuan. "So?" Napatingin naman siya sa paa
ni Hunter. Ngayon niya lang napansin at narealized na naka-boots pala ito sa
picture. "Malamang malaki rin ang..." Ibinitin nito ang iba pang sasabihin.
"What?!" Nanlaki ang mga mata niya ng ma-gets ang ibig nitong sabihin sa kaniya.
"Stud... A king! A God's gift to women!" Nangangarap na wika nito with matching
pikit-pikit-mata pa. "Kadiri ka!" Natatawang hinampas niya sa balikat ang kaibigan.
Well, plastic na kung plastic... pero ang totoo hot din naman para sa kaniya si
Hunter. "Ganoon 'yon 'di ba? Pag malaki raw ang paa ibig sabihin malaki rin ang..."
"Shut up, Madonna!!!" "Manang!" Tukso nito sa kanya. "Tse!" Inirapan niya ang
kaibigan. Matagal na silang magkakilala ni Madonna... at alam nitoong sa edad
niyang beinte kuwatro ay hindi pa siya nagkaka-nobyo. Iisa lang naman ang dahilan
niya eh, dahil prioridad niya pa ang pagtulong sa kanyang pamilya. "Grabe! Ang
gwapo niya talaga... Siguro mayakap ko lang siya, kahit isang minuto lang ay pwede
na akong matigok after!" "O.A. ka, huh!" "Bakit hindi ka ba naguwa-gwapuhan sa
kanya?" Tanong nito. Hindi siya nakakibo. Hinila nito ang laylayan ng mahaba niyang
buhok. "Alam mo... Kung okay ka lang sana manamit, papasa kang girlfriend niya!"
"Hindi kami bagay! Mayaman 'yang taong iyan, eh... Ako isang nurse lamang sa isang
maliit na hospital. Dagdag pang maliit lang ang sahod ko at madami pa akong kapatid
na binubuhay." Mapait na turan niya. Aware siya sa estado niya sa buhay kaya hindi
siya nangangarap ng isang bigating lalaki. "Pero maganda ka!" Naka-ingos na kontra
nito sa kaniya. "Kung sa akin nga lamang napunta iyang ganda mong iyan baka matagal
na akong pumunta sa condo ni Hunter!""At ano naman ang gagawin mo sa condo niya,
aber?" Nakataas ang kaliwang kilay na tanong niya rito."Well... Aakitin ko siya!
Maghuhubad ako sa harapan niya at saka sisigaw ng rape!"Ang lakas ng tawa niya
dahil sa sinabi nito. "So pipikutin mo siya, ganoon?" "I'm sure hindi siya lugi!
Maganda ka naman! Kaya nga sana sa akin na lang napunta ang katawan mong iyan, eh!
Sana girl na lang ako...""Maganda lang ako sa dilim." Biro niya. "Pero pag
maliwanag ay hindi na!" "Gaga! Maganda ka talaga, Ana!" Umirap ito. "Simpleg ganda!
Morena... Balingkinitang pangangatawan... Iyon bang pang Binibining Pilipinas ang
peg!""So, nato-tomboy ka naman ngayon?" Pinandilatan niya ito ng mga mata. "Gaga ka
talaga..." Lumabi si Madonna. "Ang akin lang ay maaari kayo nitong si Fafa Hunter!
Aba'y kung naging babae lang ako, eh, ako na lang!" "Ganoon? Pero paano siya
magkakagusto sa isang simpleng babae na kagaya ko?" "Maganda ka kapag naka-ayos!
Hello! Kaya mong patalbugin iyong mga sexy at naga-gandahang modelo na nagsu-swoon
kay Hunter, noh! Isa pa, malamang sawa na iyon sa mga maaarteng babae! Patok na
patok ka dahil sa mahinhin ka!" "T-talaga?" Ewan, pero parang may pumitik sa loob
ng dibdib niya dahil sa sinabing iyon ng lalaki. "Oo naman! Ipapaputol ko ang
daliri ko kapag hindi ka niya natipuhan!" Siguradong sagot nito. "At kaya nga ako
pumunta dito... Sa party kasi na gaganapin sa convention ay magi-guest itong si
fafa Hunter ko!" Simula nito sa totoong sadya sa kaniya. "Remember? Inaanak pala
siya si Congressman Salameda! Kaya iyon, panauhing pandangal niya si Fafa
Hunter!""Teka, ano bang pina-plano mo?" Napatitig siya sa mukha nito. Ang alam niya
ay invited ni Congressman lahat ng nagta-trabaho sa kapitolyo maging sa
pampublikong Hospital ng San Pablo. In short dadalo din sila ni Madonna sa naturang
induction night. "Pagbigyan mo sana ako, friend..." Hinawakan nito ang dalawang
kamay niya at seryoso siyang pinakatitigan sa mga mata. "Ano?" Kabadong tanong niya
dito. "Mas matatanggap ko pang sa'yo mapunta si Fafa Hunter kesa sa ibang babae!"
Nakangusong wika nito. "Isa pa... Gusto ko ding makita nang malapitan si Hunter...
At gusto rin kita na magka-boyfriend na! Wag mo na itong palampasin,
friend!!!""Nasisiraan ka na, noh?" Nanlaki ang mga mata niya. Mukha yatang nabaliw
na ng tuluyan ang kaniyang bestfriend! "Basta akong bahala, huh? Akong bahala
sa'yo!" Siguradong sabi nito. "Papagandahin kita nang bongga para mapansin ka niya!
Aba pagnagkataon ay instant yaman ka! Maiaahon mo na sa hirap ang pamilya mo bonus
pang guwapo at super hot ng magiging jowa mo!""Kinakabahan ako sa iniisip mong
iyan, bakla!" Hinila niya ang mga kamay mula sa pagkakahawak nito. "Basta!" Kinuha
ulit nito ang mga kamay niya. "Sisiguraduhin kong masisilo mo iyang Hunter na iyan
sa loob lamang ng isang gabi!" "Paano?" Parang tangang tanong niya. "Just wait and
see, darling!" Makahulugang wika nito at saka siya kinindatan. Nakamaang lamang
siya sa kaibigan habang tila ito nangangarap habang pinagmamasdan ang litrato ni
Hunter sa hawak na magazine. Gusto sana niyang tumutol at sawayin si Madonna sa
binabalak nito... Pero isang bahagi ng pagkatao niya ang tila ba biglang na-excite?
JAMILLEFUMAH
=================
Chapter 2 Private
The Chapter 2
"Hala ka, 'te! Anga ganda mo!" Salubong sa kanya ni Fe at ng ilan pa niyang ka-
trabaho.
Imbitado rin kasi sila na mga nagta-trabaho sa pampublikong Hospital ng San Pablo.
"Si Madonna, eh..." Nakangusong sagot niya sabay turo sa kasunod na lalaki na ang
bagal maglakad dahil sa pagkembot. Sumunod siya sa upuan nila Fe.
"Naku! Maganda ka talaga, noh!" Buhat sa likuran ay biglang sabad ni Madonna. Naka-
itim itong polo-shirt na may pagka-fitted ang yari. Fashionista kasi talaga ang
kaibigan niyang beki.
Inilibot niya ang tingin sa iba pang bisita sa party. Halos lahat ay naka-bestida
at kapag lalaki naman ay naka-barong tagalog. Medyo pormal kasi ang salo-salong
ginaganap ng mga oras na iyon. Induction party at thanks giving iyon in one ni
Congressman Salameda. Ang pinakamamahal nilang politiko.
"Ano bang meron at pormang-porma ka? Aba'y di ka namin nakilala, ah!" Bulalas naman
ni Emerald na katabi ni Fe. "Ang ganda mo lalo dahil sa sopistikada mong make up!
Para kang model!"
Apat sila sa lamesang iyon. Naka-ayos din naman ang kaniyang mga kaibigan ngunit
mas garbosa nga lang siya ngayon kesa sa mga ito. Napangiti siya sa papuring iyon
ni Fe. Oo alam niyang maganda siya, subalit kahit kailan ay hindi niya iyon
ipinagyabang...
Simple lamang siya at wala siyang balak na makipagsabayan sa mga kadalagahan nila
sa kanilang nayon.
Kahit pa alam niya sa sariling talaga namang kakaiba siya ngayon. First time niyang
magpa-make up nang bongga. Iyon bang tipong pang sagala ang dating. Alam din niyang
hindi lang basta-basta ang damit na ipinahiram sa kaniya ngayon ni Madonna. Hula
nga niya ay kinupit lang nito ang bestida mula sa babaeng kapatid nito na alam
niyang may kaya sa buhay.
"Di naman... Medyo nanibago lang kasi kami sa'yo! Di ka namin nakilala agad kanina,
eh!" Sagot ni Fe na ngiting-ngiti habang pinagmamasdan siya.
"Oo, nga! Ang sexy mo pala talaga!" Segunda naman ni Emerald. "Sabi ko na nga ba,
mas gaganda ka kapag naayusan, Ana!"
"I told you!" Siko sa kanya ng katabing si Madonna. "Te, iyong plano natin, ha?"
Umusod ito at binulungan siya.
Sinang-ayunan na lamang niya ang trip ni Madonna. "O-okay..." Pero alam naman
niyang malabo pa sa malabo na mapapansin siya ni Hunter mamaya, o kung totoo mang
darating talaga ang binata.
Pinagbigyan niya lang naman ang kaibigan. Saka gusto niya rin malaman kung ano ba
ang itsura niya kapag naka-ayos siya. Pero ang plano nito na makikipag-kaibigan
siya kay Hunter ay hinding-hindi niya gagawin. Baka pagtawanan lang siya ng binata
at pag-tsismisan ng ibang ka-trabaho nila pag nagkataon.
NAGSIMULA na ang party pero hindi pa rin dumadating ang hinihintay nila ni Madonna.
Wala maski anino ng Hunter Montemayor na iyon.
"Ano ba 'yan? Hindi na yata siya darating!" Nangha-haba ang leeg ni Madonna
kakatingin sa bukana ng venue. "Sayang naman effort natin, ateng!"
Nangi-ngiti na lamang si Anabelle. "Pupunta lang ako sa banyo, ha?" Paalam niya sa
mga kasama.
"Bilisan mo!" Iritable ng sagot ni Madonna na hindi man lang tumitingin sa kaniya.
Ayaw niya kasi dito at baka may makasabay pa siyang mayayamang babae. Sa totoo lang
ay mahiyain talaga siya.
Medyo na-dismaya rin naman siya dahil mukhang hindi na nga darating si Hunter
Montemayor sa party ni Congressman Salameda. Naku-curious din kasi siya kung ganoon
ba talaga ito ka-guwapo sa personal kaya parang gusto niya rin itong makita.
"Hay... Napaka-busy niya siguro kaya di na siya makakapunta..." At ewan kung bakit
parang bigla siyang nalungkot sa isiping hindi niya nga makikita ang binata ngayong
gabi.
Pagkapasok sa banyo ay agad niyang hinagilap ang kaniyang cellphone. At tama nga
siya na may nag-text sa kaniya. Nahihiya kasi siyang ilabas ito kanina dahil sa
luma at sira na ang kaniyang CP, nakakahiya naman sa mga bisita sa party kung
makikita nila iyon hindi ba.
MESSAGE: Anak, may sahod na ba kayo bukas? Kasi si Ronel ay hinihika na naman...
Wala na siyang pang nebu. Alam mo naman na mahina ang kita sa palengke ngayon mula
ng maitayo ang Montemayor Mall sa kabayanan, hindi ba?
Nalungkot ang maamong mukha ng dalaga. Hikain kasi ang bunso niyang kapatid na nasa
apat na taong gulang pa lamang. Nagsimula na siyang tumipa ng kaniyang reply para
sa text ng Tatay niya.
Sige ho, 'tay... Ta-try ko ring makahiram. Tadtad na rin ho kasi ako ng utang mula
ng masangla ang ATM ko pambayad ng kuryente noong nakaraang buwan. Pasensiya na ho
talaga.
Agad namang tumunog muli ang kanyang CP.
Huminga siya nang malalim at saka lumabas ng comfort room. Ngunit natigilan siya sa
akmang pagliko sana sa pasilyo pabalik sa party . May maulinigan kasi siyang
pagtatalo.
May dalawang nagtatalo sa dulo noon at sa tantiya ni Anabelle ay lovers ang mga
ito. Pero ganoon na lang ang panlalaki ng mga mata niya ng makilala ang dalawa.
Si Hunter Montemayor! Kahit may pagka dim light ang ilaw sa gawi ng mga ito ay
nasisiguro niya pa ding iyon nga ang lalaki, kahit pa sa magazine niya pa lang ito
nakikita.
"What, Bethany?!" Singhal naman ng lalaki. Halata sa itsura nito ang pagtitimpi.
Hindi niya ugaling makinig sa usapan ng iba, pero para naman siyang itinulos sa
kanyang kinatatayuan. Lalo pa't nakilala niya na ang kausap nitong babae. Oh well,
it's Bethany. Ang only child ng kanilang Congressman Salameda.
"Kung nagtatago man ako sa'yo, eh, di sana wala ako dito ngayon!" Tikom kamaong
sagot ni Hunter kay Bethany. "Your father invited mo tonight, remember? At dahil
mabuting tao ang ama mo kaya hindi ko siya inidian ngayon... kahit pa alam kong
makikita na naman kita rito."
Nagsimula ng lumuha ang babae. "Bakit mo ba ako ginaganito?! Wala naman akong ibang
ginawa kundi mahalin ka 'di ba? I gave you everything!"
Mula naman sa kaninang maamong mukha ni Bethany ay bigla itong naging mabangis sa
harapan ni Hunter. "So, iyon ba ang issue dito?! Shit! We're not born yesterday!
Natural moderna akong babae!"
"Hindi iyon, Bet. Ang sa akin lang, from the start ay alam mo namang kung anong
relasyon meron tayo 'di ba?" Bigla namang kumalma ang anyo ng binata.
"Lokohan, ganoon?" Galit na sigaw muli ni Bethany.
Pero agad na pumigil sa braso nito ang kamay ni Bethany. "So, laro lang pala sa'yo
ang lahat? Paano naman ang feelings ko?!" Naiiyak na nangunyapit ito sa lalaki.
"Amanos tayo sa parteng iyan Bethany. Hindi mo rin naman inintindi ang feelings ko
ng bigla kang sumugod sa parents ko! Pinalabas mo pang isa akong masamang
boyfriend? Hindi naman tayo Bet! At hindi naging tayo!" Matigas na tugon nito.
"How dare you!" Kulang na lang ay maglupasay na ang babae. "Isusumbong kita kay
dad!" Parang batang tangis nito.
Inis na hinila naman ni Hunter ang braso mula sa pagkakahawak ni Bethany. "Yes, how
dare me. Kaya hindi ako ang lalaking nababagay sa'yo. Humanap ka ng ibang kaya kang
pahalagahan Bet..." Pormal ang mukhang pagwawakas nito sa usapan. "I am very
sorry..."
"I hate you, Hunter!" Pinaghahampas ng babae ang dibdib ng binata. "At tandaan mo,
hindi pa tayo tapos!"
"Bye, Bet..." Malungkot na wika nito habang sinasalag ang bawat atake ng
nagwawalang babae.
"Hindi ganoon kadali iyon! Hindi ganoon kadaling matakasan ang isang Bethany
Salameda! Tandaan mo iyan, Hunter! Pagsisisihan mo ito!" At saka ito tumalikod at
nagtatakbo palayo sa lalaki.
"Get lost." Mahinang bulong nito subalit nakarating pa din sa pandinig ni Anabelle.
Doon na siya natauhan. Hindi siya dapat nakinig sa usapan ng mga ito. Pero bago pa
siya makatalikod ay nakita na pala siya ng binata.
"Ah...eh..." Kanda- utal na sagot niya dito. Huli na para makatakbo siya dahil sa
haba ng binti ni Hunter ay inilang hakbang lang nito ang pagitan nilang dalawa. "W-
wala akong narinig." Pagsi-sinungaling niya.
"Ha?" Napatitig ito sa kanyang mukha.
"A-ano ba?!" Bigla siyang napaso sa ginawang paghawak ni Hunter sa kaniyang kamay.
"S-Saan?!" Takang tanong niya subalit ang mga paa niyang ay sumusunod na din pala
sa paglalakad nito. Para siyang biglang na-engkanto sa kakisigan ng binata, ni
hindi niya alam kung saan ba siya nito dadalhin.
"T-teka, ano ba?! Bitawan mo nga ako!" Piksi niya. Hiyang-hiya siya dito dahil baka
iniisip nitong cheap siyang babae na basta na lamang sasama kahit saan.
"Eh, ano ngayon sa'yo kung iyon ang isipin ko?" Pagtataray niya. Sa ganoong paraan
niya lang kasi maitatago dito ang pangangatog ng mga tuhod niya at panlalamig ng
kanyang katawan dahil sa presensiya nito.
"'Wag mong ipagsasabi kahit kanino ang mga narinig mo, okay?" Seryosong utos nito
sa kaniya.
At kahit madilim ay nakita niya ang mapuputi at panta nitong ngipin. Masabi pang
tunay ngang nakamamatay ang ngiti nito.
"Kung malalaman nila na ginanon ng isang sikat na karerista ang unica hija niya?"
Agaw niya sa mga sasabihin pa ni Hunter.
Anyway, batid naman na ng buong lalawigan ang pagiging pakawala ng Bethany na iyon.
Sakit ito ng ulo ng butihing Congressman. Ito lang naman ang nakakasira sa imahe ng
ama.
Kilala ang dalaga bilang play girl, bratinela at saksakan ng arte noong highschool.
Alam ng lahat na magiging mapagmataas ito balang-araw... at nangyari nga. Ang
tingin kasi ng Bethany na iyon sa mahihirap ay mga basahan. Ipinagtataka nila kung
bakit hindi man lamang ito magawang disiplinahin ni Congressman Salameda.
Kunsabagay, nag-iisang anak lang kasi ang babae kung kaya talagang hinahayaan na
lamang ito sa ano mang gustuhin sa buhay.
"Yes." Tipid na wika ni Hunter. Bumuga pa ito ng hangin na para bang nati-tensyon.
"At paano kung hindi ko gawin? Paano kung ipagkalat ko ang mga narinig ko, huh?!"
Maangas na banta niya. Hindi niya malaman kung saan niya nakukuha ang tapang na
asarin si Hunter Montemayor.
"Hindi mo pwedeng gawin iyan." Biglang tumigas ang anyo nito na ikinaatras niya.
"Eh, paano kung gawin ko nga? May magagawa ka ba?" Pinilit niyang wag magpasilo sa
malakas na dating nito.
"What do you want?" Iritang tanong nito sa kaniya. Lumapit pa ito sa kaniya na
halos magkabanggaan na silang dalawa. "Money?" Tanong nito na may halong panunuya.
"H-ha?" Napaawang naman ang mga labi niya sa sinabi nito. Maliwanag pa sa sikat ng
araw ang pang-iinsulto nito sa kanya!
Saglit na nag-isip si Hunter at saka muling ngumiti. Ngiting may halong kapilyuhan
habang pinagmamasdan ang ayos niya. "Sabagay, hindi ka naman mukhang mahirap..."
Anito.
Pinamulahan siya ng pisngi. Noon niya lang naalala kung gaano ka-sexy ang suot
niyang evening gown na pinahiram sa kaniya ni Madonna. At speaking of Madonna,
malamang hinahanap na siya nito ngayon!
"A-anong alam mo na?" Panay atras naman siya. Pero sukol na siya nito dahil
kaunting atras na lang niya ay pader na ng convention ang sasalo sa kaniyang naka
backless na likuran.
Kinuha ng binata ang wallet nito sa loob ng bulsa ng suot na pantalon. "Here is my
calling card." Inabot nito sa kaniya ang puting card na mula sa pitaka.
"A-anong gagawin ko rito?" Takang tanong niya pero tinanggap naman niya iyon.
"Tawagan mo ako kung kailan mo gustong makipag-date sa akin. Alam mo hindi ko ito
madalas na ginagawa, actually umiiwas na nga ako sa mga babae ngayon. Pero mukhang
hindi naman ako malulugi sa'yo..." Ngumisi pa ito ng tapunan ng isang malagkit na
tingin ang halos nakaluwa niya ng dibdib.
"Ano bang sinasabi mo?" Nag-iinit ang kanyang mukha dahil sa klase ng pagkakatitig
sa kanya ng binata.
At tama nga ang hinala niya! Ang akala nito sa kanya ay isa rin siya sa mga babaeng
nararahuyo dito! Akala nito na katulad din siya ni Bethany at ng iba pang naging
babae nito! Pinagkamalan siya nitong easy-to-get at isang liberated na babae!
"Bye, babe... I will expect your call!" At isang mabilis na halik ang iginawad nito
sa kanyang bahagya pang nakangangang mga labi.
Pero wala na... Kinuha na ng Hunter na iyon ang kanyang 'first kiss'! At ang
masaklap ang kanyang rebeldeng mga labi ay tila ba nagustuhan ang halik na iyon...
JAMILLEFUMAH
Sobrang korni ko talaga noon, haha. Salamat sa pag-follow. Private ko kasi dahil sa
VIPs ko, hindi magkaka-aberya ang pagbabasa sa mga susunod pang pahina kapag na-
follow niyo na ako sa Wattpad. Don't worry, okay lang sakin kahit i-unfollow niyo
after matapos ang story ,hehe. Sa magi-stay, thank you, loves! :) -JF
=================
Chapter 3 Private
The Chapter 3
"ANO ba kasing problema mo, huh, Madonna?" Tinapik niya sa balikat ang lalaki.
"Mula ng matapos ang party ni Congressman ay palagi ka na lang naka-simangot!"
Tinabihan niya na ito sa kinauupuan nitong bench.
Breaktime nila iyon kaya magkasama na naman sila sa labas ng maliit na Hospital na
kanilang pinagta-trabahuan.
"Oh, at bakit naman?" Alanganing tanong niya. Ang totoo niyan ay iniiwasan niyang
maging paksa nila ang binata matapos ang party ni Congressman. May aftershock pa
din kasi siya sa ginawa nitong paghalik sa kaniya. At syempre hindi niya iyon i-
kwinento kay Madonna.
"Eh, kasi nga pinaasa niya ako!" Maktol pa nito.
"Dapat kasi pumunta siya nong party! Nag effort pa man din tayo tapos di man lang
siya pupunta! Buong akala ko pa naman ay makikita ko na siya sa personal!"
"Madonna..."
"Sis, para sa'yo rin naman iyon, eh. Gusto kong makita niya na isa kang magandang
babae! Na mas bagay ka sa kanya! Kaya nga kita pinaganda that night 'di ba? Aba,
kung magugustuhan ka niya ay makaka-ahon kayong buong pamilya sa kahirapan! No need
ka ng mag paka-kuba sa pagta-trabaho dahil mayaman siya!" Paliwanag nito habang
nakatingin sa kaniya.
"Anabelle! Maganda ka! Ilang beses ko bang kailangang sabihin sa'yo iyan, ha? May
laban ka sa mga babaeng umaaligid sa kanya! Wala namang mawawala kapag nagtry ka
'di ba? Ayaw mo non, first boyfriend mo ay isang Hunter Montemayor! Eh, 'di ba
dream mo ang makasakay sa Montemayor cruise? Malay mo ito na ang chance mo!" Kulang
na lang ay yugyugin siya nito sa balikat.
Umiling siya sabay tayo. "Hay naku ikaw talaga, Macario... Nasobrahan ka na yata sa
pagbabasa ng mga romance pocketbooks, eh! Ikaw ang may crush sa racer na iyon at
hindi ako, wag akong idamay mo!"
"Kung naging babae lang sana ako, eh!" Himutok nito. "And stop calling me my real
name! It's Madonna, okay?!"
"Ah, ewan!" Tinalikuran na lang niya ang lalaki. Mukhang wala naman na siyang
magagawa upang alisin ang sumpong nito kaya hahayaan niya muna itong makapag-isip-
isip.
Sa loob-loob niya... May punto naman ito. Oo, maganda siya, subalit hindi naman
siya linta na nakahandang manipsip ng dugo ng iba. Hindi siya aasa sa kung sino
mang mayaman para iahon siya sa kahirapan...
Pero kung si Hunter na ang usapan... Parang may kung anong kiliti ang biglang
nanalakay sa isang parte ng kanyang puso. Pero agad niya ring binura iyon.
"No! Hindi ako magkakagusto sa preskong iyon!" Saway niya sa sarili at saka na siya
pumasok sa loob ng Hospital.
Ngunit kahit busy na siya sa ibang gawain ay hindi pa din mapuknit sa kaniyang
isipan ang gwapong mukha ng binata... Ang matiim nitong pagtitig sa kaniya... ang
mga labi nitong malambot at hiningang nanunuot sa kaniyang kalamnan...
Wala sa loob na nakapa niya sa kaharap na bag ang kanyang pitaka na pinaglalagyan
niya ng calling card nito.
-o-
METRO EAST
Kahit pa batid ng lahat na ang reigning champion pa din ng mga dumaang taon ang
mukhang magwawagi... Sino pa nga ba? Kundi ang one of the most sought after
bachelor in town na si Hunter Montemayor.
"Nagawa mo ba?" Isang babae ang bigla na lamang humiwalay mula sa karamihan. May
kinatagpo siyang lalaki sa dulo ng venue kung saan walang makakakita sa kanilang
usapan.
"Yes, Mam." Nakangising wika ng mukhang sanggano na kausap nito. He's wearing a
black jacket with a hood na para bang suot ng mga goons na kontrabida sa pelikula.
Puro grasa ang kamay nitong nababalutan ng gloves na tila ba kagagaling lang sa
pagbutingting ng sasakyan.
"Good. Ito ang bayad mo... May pasobra pa iyan for a job well done." Nakangiting
inabot ng babae ang makapal na sobre sa kausap.
"Thanks, Mam!" Nangislap naman ang mga mata nito na agad inabot ang perang nasa
sobre.
"Just make sure na wala itong sabit, ha?" Paniniguro ng sexy at magandang babae.
"Sige na, ito na ang huli nating pagkikita." At saka niya na tinalikuran ang kausap
upang makabalik na siya sa pinagdadausan ng venue.
Tila ba walang ano man siyang humalo sa karamihang naroon. Tila walang magaganap...
Na para bang normal lamang ang mga ngiti nito...
Pero nasa matatalim nitong mga mata nakaukit ang nalalapit na tagumpay mula sa
maitim nitong ginawa...
"Set... Go!"
Halos mapuno na ng hiyawan ang buong paligid. Intense ang mga tao habang halos
hindi kumukurap na nakatingin sa mga nagpapaunahang sports car sa race land.
But no. Hell, no... And huli na ng mapuna nilang there is something wrong sa
nagaganap.
Maski ang mga pinsan ni Hunter na nasa isang kumpulan ng mga tao para sumuporta ay
nagsimula na ding mag-alala.
"Si kuya Hunter?! Oh my God!" Natutop ni Ayeza Montemayor sa sobrang kaba. Bahagya
pa itong napakapit sa mga pinsan na kasalukuyang napapamura na rin.
"Hunter!" Hindi na nakatiis ang naroon ding sina Leo at Terence Saavedra-Montemayor
sa nakikitang nalalapit na panganib sa kanilang pinsan.
Paharabas na umalis sa karamihan ang mga lalaking Motemayor. "Tabi-tabi!"
"Shit! Shit!" Asar na pinaghaha-hampas ni Hunter ang manibela. Kanina niya pa nga
napapansin na may mali sa takbo ng kaniyang Bugatti Veyron sports car.
"Oh, holy shit! Nawalan na rin ako ng break!" Nagbutil-butil na din ang pawis niya
sa kaba. Ito ang unang beses na binigyan siya ng problema ni George. The name of
his car na parang kaibigan niya ng ituring.
Wala siyang ibang pinapahawak dito maliban sa kanya. Ito ang paborito niyang
laruan... At ang pinakamamahal niyang girlfriend. Hindi niya ipagpapalit si George
sa kahit ilang nagagandahang babae sa mundo!
Pero naging kakaiba na talaga ang lagay ng sasakyan. At alam yang hindi na talaga
normal iyon! Kabisado niya si George kaya nagtataka siya kung bakit ngayon pa ito
nagloko!
And this time wala na siyang choice kundi pakawalan si George. Or else... sasalpok
siya sa railings! Pikit-matang binuksan ni Hunter ang pintuan ng kotse at saka
tumalon bago pa mahuli ang lahat.
Maybe it was too late... but still hindi naman siya kasamang nagliyab ng kanyang
pinakamamahal na Bugatti Veyron sports car.
Sigawan ng mga tao at ang malabong pagsigaw ng ilang pamilyar na boses palapit sa
kaniya ang huli niyang naulinigan...
His eyes and whole face are full of blood... Makirot na din ang kaniyang sentido
and his body ... parang anytime ang maluluray-luray na sa kakaibang sakit...
Chapter 4 Private
The Chapter 4
PAGAL ang pakiramdam nang kanyang katawan ng magmulat siya ng mga mata. Nasa isang
puting silid siya at sa kaniyang gilid ay nakatayo ang kaniyang pinsang sina
Terence at Leo. Kapwa pag-aalala ang mababasa sa mga mukha ng mga ito.
"Ouch!" Napaigik siya sa simpleng tapik lang nito. Para bang nanghahapdi
ang kanyang mga balat.
"W-what happened?" Tanong niya sabay gala ng kaniyang paningin sa pailigid. "Nasa
ospital ba ako?"
"Yeah... Apat na araw ka ng tulog 'insan. Pero normal lang daw iyon sabi ng Doktor,
resulta lamang iyon ng gamot na itinurok sa katawan mo." Mailap ang mga matang wika
naman ng katabi nitong si Terence.
"Where's mom? Sina Daddy?" Medyo unti-unti ng bumalik sa alaala niya ang mga
nangyari.
Ah, the day ng karera at nagloko ang kanyang kotse. So iyon pala ang dahilan kung
bakit may benda siya sa ulo at plaster cast sa mga binti.
"Nasa labas kasama si Santi... Anyway sina mommy ay mamaya pa pupunta dito. Nasa
airport pa lang sila kasi galing din sila sa isang business seminar sa London." Ani
Terence.
"Ah..." Tinanguan niya ang magkapatid. Akmang uupo siya sa kama ng may maramdaman
siyang kakaiba sa kaniyang mga paa. Tila ba naninigas at namamanhid ang mga iyon.
"I'm sorry, 'couz. Tingin ko ay ang Tita Agatha at Tito Isaac na lang siguro ang
dapat magpaliwanag sa'yo tungkol sa bagay na iyan..." Wika nito ulit.
"Shit! What do you mean by that, huh?! Na na-lumpo na ako?!" Halos sigawan niya na
ang dalawa. Talaga namang nawiwindang siya sa mga nalaman.
No of course hindi siya pwedeng maging baldado! Isa siyang karerista at bukod doon
ay adventurous siya at mahilig sa sports. Iyon ang buhay niya at ikamamatay niya
iyon kapag nawala iyon sa kaniya.
"Shut up!" Pasigaw na putol niya sa mga sasabihin pa sana ni Terence. Tinitigan
niya ng masama ang mga ito. "So, ito nga at lumpo na ako! Inutil at hindi na
makalakad!"
"Hunter..." Sabay pa ang dalawa. Bagamat gusto ng mga ito na damayan siya ay alam
naman nila Leo na ayaw na ayaw niya sa lahat ay ang kina-aawaan.
Natigilan siya ulit sabay kapa sa pagitan ng kaniyang mga hita at saka napatitig sa
dalawang lalaking naroon.
"P-pati rin ba ang aking 'ano' ... ay naapektuhan?!" Namumula ang mukhang tanong
niya sa kaniyang mga pinsan. Paano kanina niya pa nararamdaman ang tila pagkawala
ng erection niya. Kasi ay sanay na siya na tuwing umaga ay tumitigas iyon
pagkagising niya. Ngunit ngayon ay wala itong buhay! As in parang patay!
Nagkatinginan naman sina Terence at Leo. Tila ba wala ni isa man sa kanila ang
gustong sumagot sa tanong niya.
Pero si Terence na ang lakas loob na sumagot. "I'm sorry, 'insan." Nakatungong saad
nito. "Naging imbalido na rin ang..."
Saka bumukas ang pintuan private room at iniluwa noon si Ayeza Montemayor.
"Kuya Hunter!" Nagulat ito ng makita ang galit na galit na mukha ng binata.
Matalim ang tingin niya sa lahat na nasa kwartong iyon. "Iwan niyo muna ako!!!
Umalis kayo rito!!!" Sigaw niya.
"K-Kuya..." Nagpalipat-lipat ng tingin sa kanila si Ayeza. Her favorite cousin na
sobrang spoiled sa kaniya. Naiiyak ito ng maramdaman ang tensyon na namamagitan sa
kanila sa silid na iyon. "Kuya, I'm sorry..."
"Shut up, Ayeza! Umalis muna kayo, please! Gusto ko munang mapag-isa!!!" Galit na
sigaw niya sa babae at sa dalawa pang pinsan.
Wala namang kibong nag-alisan na lang ang tatlo upang bigyan siya ng pagkakataong
mapag-isa.
Nang wala na siyang kasama sa kwarto ay saka naman kumawala ang kinikimkim niyang
sakit sa kaniyang dibdib. Ngayon hindi na lamang siya inutil, dahil maski ang
sarili niyang pagkalalaki at ang kaniyang lahi ay apektado na!
"So, this is it?! My karma?!" Asar na tinabig ng binata ang katabing vase sa gilid
ng kaniyang Hospital bed. Tumilapon iyon at nabasag sa sahig kasabay ng pagkalat ng
bulaklak na laman noon.
"Now I'm an impotent! Shit! Bakit nabuhay pa ako?! Bakit hindi na lang ako
namatay?! Damn!" Gigil na sigaw niya.
...
"A-ano ng mangyayari sa anak ko?" Naiiyak na napayakap si Agatha sa asawa. Iyon ang
unang beses na pinagtabuyan siya ng kanyang anak. Hindi naman niya kasi ma-kontrol
ang sarili na magpakita ng pagkaawa sa sitwasyon nito.
"Hindi pa lamang makapag-adjust si Hunter ngayon. But soon... magiging okay din
siya, ha? Mabait ang anak natin... I'm sure mararamdaman niya rin na mahal natin
siya at importante sa atin na maging magaling na siya. Tanggap natin siya kahit sa
ganyang sitwasyon. At matapang si Hunter... malalampasan niya ito."
"Dad... Mom..." Sumungaw sa pintuan ng terasa ang pangalawang anak nilang si Santi.
Nasa disi-nueve pa lamang ang edad ng binata pero matikas na din itong lalaki.
Bahagyang ngumiti ang binata. "Bakit hindi na lang natin siya pagbakasyunin. How
about a cruise sa barko natin? Hindi ba't bukod sa pangangarera ay isa pa iyon sa
mga weakness ni kuya? I'm sure he will love the idea! Matagal na din siyang hindi
nakakasama sa cruise mula ng lalo siyang malulong sa sports niya."
"How about her personal nurse? Ako na lamang yata na Ina niya ang tumatagal sa mga
tantrums niya..." Pakli ni Agatha. "At hindi naman ako maaaring sumama sa cruise
dahil sa vertigo ko..."
"Babae kaya? Kasi kahit naman siguro galit na galit na ang kuya mo ay hindi naman
niya papatulan ang nurse niya o sasaktan kung babae ito, 'di ba?"
Si Isaac na ang tumango sa anak. "Sige-sige... kung ano ang makakabuti, hijo."
SAN PABLO
"Oh, nay?" Nilinga niya ang kaniyang Ina. Sa kusina ito nagmula at tila ba galing
pa sa paghuhugas ng mga pinggan dahil sa medyo basa pa nitong mga kamay.
"Hindi naman po, 'Nay..." Ginantihan niya ng ngiti ang may edad na babae. Sa kabila
ng edad nito ay bakas pa rin naman ang kagandahan nito ng kabataan. Masyado lang
naapektuhan ng kahirapan at stress ang kanyang nanay kaya naman payat ito at may
pagkatuyot na ang balat.
"Ay, naku, Nay! Ayan na naman tayo, eh! Sige na umakyat na nga ho kayo sa taas at
magpahinga." Biro niya dito. Ayaw niya kasing pinag-uusapan ang kahirapan nila, at
mas lalong ayaw niya ang kinaa-awaan ng kaniyang nanay ang sarili nito.
"Hay, ako na ho doon! Rest day ko naman ngayon... Isa pa, pagod ho kayo sa
paglalako sa palengke. Akyatin niyo na lang ho sina Itay sa taas at magpahinga na
ho kayo..." Pinagtulakan niya na ang ina sa harapan ng kanilang hagdanang gawa sa
kahoy.
"Ateng, may good news aketch!" Bungad ng matinis na boses ng kaniyang beking
bestfriend na si Madonna.
"Dalawang good news ito! Ano uunahin ko?" Hindi pa din nababawasan ang high pitch
sa boses nito dahil sa excitement.
"Bahala ka..." Sagot na lang niya kahit pa medyo nagiging interesado na din siya sa
balita nito.
"Oo, nga luka! Sa barko ng Montemayor! Ti-trip around the world ka na sa first
class cruise na pangarap mo! At naka V.I.P ka pa!"
"Eh, paano nangyari iyon? Hindi ko afford 'yan, Madonna! Saka paano ako
makakapagliwaliw kung ganitong naghihirap ang pamilya ko!" Dumagsa ang kaba sa
dibidb niya. At oo bigla nga siyang na-excite. Pero paano mangyayari iyon?
"Ah, nanalo ba ako ng raffle? Teka, wala naman akong sinalihan, ah?" Takang tanong
niya.
"Hay, naku tonta! Maganda ka lang talaga pero sarap mong pektusan!"
"Eh, ano nga? Saka ano pa iyong isa mong good news?"
Tumikhim naman si Madonna. "Ito nga, may trabaho ka na! Kung alam mo lang kung
paano kita iginapang sa mga big boss natin para sa'yo mapunta ang trabahong ito!"
"Eh, di saan pa? Sa Montemayor cruise! At ang sweldo? 70 thousand monthly lang
naman plus benefits! Oh, 'di ba bongga?!"
"Oo, nga ah! At ang laki ng sahod para sa isang personal nurse! Ilang taon ba ang
aalagaan ko? Saka bakit ako? Madami namang iba diyan, ah? O, kaya bakit hindi na
lang ikaw?" Ang saya niya talaga sa balita pero naroon pa din talaga ang pagtataka.
Bakit siya?
"Babae ang kailangan, eh. Saka maganda ang record mo kaya pwede ka! Medyo hinaluan
ko ng konting pamimirata para mapunta sa'yo ang project na ito pero okay lang at
tagumpay naman 'di ba?! Mabuti na lang at tropapips ng ate ko ang head ng Hospital
na iyon." Saad ni Madonna.
Oo nga pala, may kaya ang napangasawa ng ate nito. At may koneksyon din ang pamilya
ng bayaw ni Madonna.
"Well, alam mo naman ang napangasawa ni ate 'di ba? Isang magaling na doktor ng
mayayaman. Medyo ginamitan ng koneksyon para mapunta sa'yo ang proyektong ito."
"Syempre... Hangad ko ang igaganda ng buhay mo. You're my friend! Isa pa, para
makatulong ka ng maayos sa pamilya mo at makapaglibang ka rin. Mabuti kang anak
kaya deserving kang pagpalain." Wika ni Madonna.
"Teka, sino nga pala ang aalagaan ko? Matanda na ba masyado? Hindi ba nakakalakad?"
Tanong niya. Pero wala na siyang pakialam kahit pa sino ang alagaan niya. Ang
importante lang sa kaniya ngayon ay ang once in a lifetime opportunity na iyon!
"Ahm, bata pa naman." Medyo natagalan pa si Madonna bago sagutin ang tanong niya,
para bang nag-isip muna ito.
"Ah... bata. Sabagay mas madaling alagaan ang bata." Nakangiting wika niya.
"Oh, siya pumunta ka na lang sa hospital mamaya para mapag-usapan niyo ni boss
iyan, ha?"
"O-okay."
Pero saglit lang ay natigilan na naman si Anabelle. Hindi nga ba't ang Montemayor
cruise ship ay pag-aari ng angkan ni Hunter Montemayor? Posible nga kayang magkita
silang muli ng hambog na lalaking iyon?
Bigla siyang nailing. Hindi naman siguro... Malamang hindi naman iyon sasakay sa
barko dahil mas gusto noon na maglagalag sa lupa kesa ang manatili sa karagatan.
Hunter is a happy go lucky guy na mahilig sa adventure based sa nakikita niyang
personality nito.
"Malamang talaga na hindi ko na sya makita... Isa pa, if ever na magkita pa kami
imposible na ring matandaan niya pa ako. I'm sure sa dami ng babaeng kinakalantari
niya ay hindi niya na ako matatandaan! Hindi niya na matatandaan na minsan isang
gabi ay ninakaw niya ang aking unang halik!" Asar na bulong niya.
JAMILLEFUMAH
=================
Chapter 5 Private
The Chapter 5'OH Hunter... Hunter, makakalimutan din kita... Makakalimutan ko rin
ang tamis ng unang halik na ipinaranas mo sa akin...'
NANG tuluyan na silang mapag-isa sa loob ng silid ay saka siya lumakad patungo sa
harapan ng binata at saka namewang dito. Gusto niyang ipakita dito ang malakas
niyang character kahit ang totoo ay kanina pa siya pinanginginigan ng tuhod sa
kaba."So, hi Hunter!" Magiliw na inilahad niya ang palad dito upang makipag-
kamay... 'sana'."Bakit hindi ka pa sumama sa kanya? Hindi kita kailangan!" Inis na
tabig nito sa kamay niya."Kailangan mo ako." Matigas na sagot niya."Huh! My ass!"
Akmang ii-ikot na naman nito ang wheelchair patalikod sa kanya pero agad niya iyong
napigilan."Ako ang magpapainom sa'yo ng mga gamot mo. At hindi pwede sa akin ang
ginagawa mong pagliban sa pag-inom ng gamot lalo na ang pagtatapon ng mga
ito." Lalo naman nayamot ang lalaki. "Ano bang pakialam mo, huh?!""Pakialam? Well,
may pakialam ako. Ako nga 'di ba ang nurse mo! Binabayaran ako para gawin ang
trabaho ko." Nginisihan niya ito. Hindi niya talaga lubos maisip na ganito ang
susunod nilang paghaharap ng binata.Iyong siya naman ang sisindak dito.Sumimangot
ang guwapong mukha ni Hunter. "I will double your price basta wag mo lang akong
pakialaman.""Tsk! kayo talagang mayayaman, ang titigas ng mga ulo niyo!" Iiling-
iling siya. "Palagi niyong ipinapamukha sa aming mahihirap kung gaano kayo ka-
makapangyarihan gamit ang inyong mga salapi. Pero sorry to say, hindi nabibili ang
loyalty ko sa aking trabaho." Nakangusong turan niya."Talaga lang, huh?"
Sarkastikong wika nito."Yes." Nag-beautiful eyes pa siya para lalong asarin ang
binata. Ewan kung bakit bigla siyang naaliw sa busangot nitong mukha na hidni naman
nakabawas sa taglay nitong appeal.Kahit pa nga nakatali na ito sa silyang de-gulong
ay ito pa din ang racer na hinahangaan at pinagpapantasyahan ng mga kababaihan.
Para sa kanya ito pa rin si Hunter... ang lalaking kumuha ng kanyang unang
halik.Iniwan niya muna sandali ang binata upang siyasating mabuti ang buong kwarto
ni Hunter. Paraan niya na rin iyon upang maiiwas muna ang sarili sa kakaibang
damdaming nagsisimula ng lumukob sa kanya dahil sa pagkakalapit nilang
iyon.Binutingting niya ang mga nagkalat nitong damit sa ibabaw ng maliit na cabinet
sa gilid ng kama nito. Napakunot-noo siya, pulos maruruming damit na iyon subalit
mababango pa rin! Inisa-isa niya iyong kinuha upang ilagay sa laundry basket na
nasa banyo ng silid.Sumunod naman sa kanya ang naka wheel chair na si Hunter.
Salubong ang kilay nito. "'Wag mong pakialaman ang mga gamit ko." Malamig na utos
nito.Bahagya niya lang itong nilingon at saka dinampot ang naroong walis at
dustpan. "I told you, may pakialam na ako sa'yo mula ngayon." Sagot niya
dito."Pwede ba?!" Akmang sisigawan na naman siya nito ng biglang matabig niya ang
basurahang naroon. Nanlaki ang mga mata nilang pareho."Oh!" Napatitig si Anabelle
sa sumabog na basura sa sahig, ngunit mas napako ang tingin niya sa mga tabletas na
gamot na nakabalot sa tissue paper at mukhang sadya talagang itago doon upang
itapon."So ganito pala ang ginagawa mo sa mga gamot mo?" Naka-arko ang isang kilay
na tanong niya dito.Namula ang mukha nito subalit saglit lang ay bumalik na naman
ang iritableng mukha ni Hunter. "Oo, eh ano ngayon sa'yo?" Taas noong sagot nito sa
kanya."Ayaw mo bang gumaling?" Malungkot ang tinig na tanong niya.Nag-iwas ito ng
tingin at saka pinagulong na ang wheelchair pabalik sa loob ng kwarto.Sumunod siya
dito. "Alam mo ba kung paano maghikahos ang mga mahihirap sa public hospital?!
Kulang na lang ay manlimos sila sa kung kani-kaninong Pulitiko at mayayamang tao
upang makabili sila ng mga gamot para sa mga kamag-anak nilang may sakit! Tapos
ikaw na maraming pambili ay sasayangin mo lamang ang mga gamot mo?!" Hindi niya
napigilan ang sariling sumbatan ito."Dahil nga sa marami akong pambili." Asar na
sagot nito sa kanya."Grabe ka!""Napakadaldal mo, alam mo ba iyon?" Napipikang wika
nito ngunit nasa mga mata naman nito ang pagka-amuse sa kanyang mga sinasabi.Lalo
niyang nilawakan ang pagkaka-ngisi. Magandang simula na iyon para sa kanilang
dalawa. "Wala pa 'to sa isang-daang porsyento ng kadaldalan ko, Hunter! Kung hindi
ka binubungangaan ng Nanay mo pwes ibahin mo ako! Sa tuwing magpa-pasaway ka sa
akin ay rarat-ratin kita ng talak hanggang sa mabingi ka at mapilitan ka ng maging
mabuting pasyente!""Pasyente? Ganoon ba talaga kalubha ang sakit ko para tawagin mo
akong pasyente?!""Yeah! Malubha na talaga ang lagay niyang utak mo! Napuro hangin
na dahil sa kakukulong mo sa kuwartong de-aircon!" "You and your big mouth!"
Napapalatak ang binata sabay tapik sa sariling noo. Napasakit niya yata ang ulo
nito dahil sa kakulitan niya."Me and my big beautiful mouth! Huh, this is my
asset!" Nakalabing saad niya. Na-concious tuloy siya doon ah, kahit pa hindi namang
literal na bibig niya ang tinutukoy nito.
Sabagay, medyo malaki nga bibig niya na naging dahilan para lalo siyang
maihalintulad sa actress at modelong si Anne Curtis. May pagkakahawig kasi sila
nito bagamat mas malaman lamang ang katawan niya kumpara sa aktres.Ibinalik niya
ang tingin sa binata, napalunok pa siya ng makitang nakatingin pa rin pala ito sa
mukha niya. Iniiwas niya agad ang tingin dito. Not now na nasisindak niya na ito.
Ayaw niyang magkabaliktad ang sitwasyon... Ngunit kakayaning niya nga ba talagang
pakisamahan ang binata kung sa loob-loob naman niya ay siya talaga ang tunay na
nasisindak dito?Tinigasan niya ang aura at saka ito muling hinarap. Kailangang
pangatawanan niya ang pagiging tigasin upang hindi siya nito kawawain.
"Alam mo, sana kasi nagpapa-araw ka... Nang sa gayon ay tumibay na muli ang mga
buto mo sa katawan! Walang mangyayari sa'yo kung magsi-self pity ka lang dito!
Hindi nakakagaling ang pagmumukmok!"
=================
Chapter 6 Private
Author's note: Hindi ko alam kung bakit ang OA ko dati. Kahit hanggang ngayon naman
yata :)
The Chapter 6
SINAMAHAN niya nga ito hanggang sa loob ng malaking banyo ng suite nila.
Hubad baro na ang lalaki at tanging boxers na lamang ang suot habang nakaupo ito sa
naroong bakal na upuan. Ito ang nagsisilbing upuan nito sa loob ng shower room
kapag maliligo.
Tumaas naman ang tingin nito sa kaniya. "But why? Paano ako makakaligo nang maayos
niyan?" Taas ang kaliwang kilay na tanong nito sa kaniya.
Wala na ngang nagawa pa si Anabelle. Iniiwas na lamang niya ang tingin dito, pero
gayon pa man in her peripheral vision ay nakita niyang itinira naman nito ang suot
na black briefs. Nakahinga siya nang maluwag dahil doon. At least may natira pa
ring saplot sa katawan ang binata.
Pero saglit lang dahil halos tambulin na naman ang dibdib niya sa kaba nang makita
ang matambok nitong harapan! Even my takip pa ito she could still imagine the thing
inside!
Sure siyang big and long iyon... minus the fact na walang erection ang lalaki.
Ilang segundo yata siyang napatitig don. Oo at marami na siyang nakitang nakahubad
na pasyente, subalit sa liit ng nayon nila ay ngayon lamang siya nagkaroon ng
pasyenteng kasing hot at macho ni Hunter Montemayor!
"Libre hawak... Libre pisil..." Nakangising sabi ng binata. Kanina pa pala siya
nito tinitingnan, and yes nakita nito kung paano niya tingnan ang katawan nito
partikular na sa maumbok nitong harapan.
Namula naman ang mukha niya sa hiya. "'Tado!" Irap niya dito.
"Don't worry hindi nanunuklaw iyan... Patay na bata ngayon si junjun." Nakangisi pa
ring wika nito. Inabot na nito ang hose ng shower.
"Sira ulo!" Asar na nag-iba siya ng tingin. Nagkunwari na lamang siyang hinahanap
ang lalagyanan ng sabon.
"You're so cute when you're blushing..." Pero hindi pa tapos si Hunter sa pang-
aalaska sa kaniya.
"I'm not cute, I'm pretty!" Ingos niya. Kailangan niyang ibangon ang napahiyang
sarili kanina.
Aba't ang kapal ng mukhang magbuhat ng sarili bangko ano?! Napailing na lamang si
Anabelle habang pinapanood itong naliligo na.
"Heh! Pwede ba, asikasuhin mo na alng ang pagligo mo!" Iniabot niya rito ang sabon
na nasa habonera, bahagya pa siyang umatras dahil natitilamsikan na siya ng tubig
na nagmumula sa dutsa.
"Pakihiluran naman ako!" Ungot nito with makaawa effect pa sa kaniya. "Hindi ko
kasi abot, eh..."
"Kaya mo na iyan! Ang tungkulin ko lang ay samahan ka dito para hindi ka madulas
kapag tinangka mo na naman tumayo." Angil niya. Nanatili lang siyang nakatayo sa
pintuan ng banyo.
"Okay... Then panoorin mo na lang ako habang sinasabon ko ang sarili ko..." Naging
pilyo ang ngiti sa mga labi nito.
At ang ikinagulat niya ay ng biglang ipasok ng kumag ang kamay nito sa loob ng itim
nitong briefs.
"Time to take a bath, junjun." Nakangising wika nito habang sa kanya pa rin
nakatingin.
"Bastos!" Doon na siya hindi nakatiis, tinalikuran niya na ang lalaki at tuluyang
iniwanan sa banyo.
Batid ni Anabelle na madami pa siyang titiisin sa pakikisama niya kay Hunter. Ito
na yata ang pinaka-makulit, pinaka-pilyo at may pinaka sira ang ulong pasyenteng
naalagaan niya. Ah... hindi niya alam kung matatagalan niya pa ba ito.
"Oras na po ng pag inom niya ng gamot..." Nilapitan niya ang binata na busy sa
panonood ng baseball sa malaking T.V. na naroon sa harapan ng kama nito.
"Ilagay mo lang diyan." Matabang na sagot nito, ni hindi man lamang siya tinapunan
ng sulyap. Wala itong kakurap-kurap sa pinapanood.
Tumikwas naman ang kilay niya. "Para ano? Itapon mo na naman? No way." Sagot niya
dito. Kinuha niya ang remote na nasa kandungan nito at saka walang pasabing in-off
ang T.V.
"What the hell?!" Asar na tumingin ito sa kaniya. Madilim ang buong mukha nito na
animo'y gustong manapak.
Inilapag niya sa harapan nito ang tatlong tabletas ng gamot. "Inumin mo na iyan
ngayon."
"At sino ka para utusan ako?!" Galit ang boses na tanong nito sa kaniya.
"I am your personal nurse." Pinilit niyang tatagan ang kaniyang boses kahit pa
medyo nasisindak na siya sa ipinapakitang galit ng mga mata ng binata.
"Isubo mo sa akin."
"Kung gusto mong inumin ko iyan ay ikaw ang magsubo sa akin." Pormal pa rin ang
mukhang komando nito.
"Bakit kailangan ko pang isubo sa'yo samantalagang nakakagalaw naman ang mga kamay
mo ah?! Paa at binti mo lang ang nabaldado at hindi ang-" Huli na para ma-realized
niya ang mga binitiwang salita.
"Hunter!"
"Imbalido ako? Baldado? Pilay? Hindi nakakakilos ang mga paa't binti?! Oh, yes alam
ko iyon! Isa akong inutil na wala ng silbi!" Naroon ang pait sa tinig ng binata.
"Hindi naman iyon ang nais kong sabihin..." Humina ang boses niya. Gusto niya tuloy
sabunutan ngayon ang sarili dahil sa kawalang-preno ng kanyang bibig.
"Okay, okay! Ito na isusubo ko na sa'yo ang gamot mo." Bawi niya. Pilit siyang
ngumiti dito.
"Oo na nga! Tigilan mo lang iyang pagsi-self pity mo, ha." Kinuha niya ang mga
tabletas sa harapan nito. Huminga muna siya nang malalim dahil pakiramdam niya ay
may biglang bumara sa kaniyang dibidb.
"Oo naman..." Ngumiti ang lalaki.
"O siya, nga-nga." Itinapat niya ang kamay na may gamot sa bibig nito.
Eh, ang kaso, pati mga daliri niya ay pumasok sa bibig ng binata! At ang herodes,
sinipsip pa ang daliri niya!
"A-ano ba?!" Nag-iinit ang pisnging bigla niyang nabawi ang kanyang kamay.
Napangisi naman ang mga labi nito. "Oops! Sorry, hindi ko sinasadya, ha?"
Nalukot ang mukha ni Anabelle. Alam naman niyang sinadya nito ang ginawa. "Anong
hindi?! Nakakainis ka!!!"
"Hey, hindi ko nga sinasadya, eh!" Nagkamot ito ng batok subalit naroon pa rin ang
pilyong ngiti sa mapupula nitong mga labi.
Hinampas niya ito sa balikat. "Ewan ko sa'yo! Kahit kailan talaga ay manyakis ka!"
Sigaw niya na pulang-pula ang buong mukha.
"Hey! Watch your language, lady! Hindi ako manyak, huh! At anong 'kahit kailan'?!
Kung makapagsalita ka ay parang may nagawa na akong kamanyakan sa'yo dati, ah!"
"Ewan ko sa'yo! Diyan ka na nga!" Tinalikuran niya na ito at saka pumasok sa pinto
ng kaniyang kwarto na kanugnog lamang ng kwarto nito.
Ini-lock niyang maigi ang pinto at pabalabag na nahiga sa maliit na kamang naroon.
"Ahhhhh!!! Nakakainis talaga ang abnormal na iyon!!!" Isinubsob niya sa unan ang
kanyang mukha. Parang nararamdaman niya pa nga ang bibig ni Hunter sa kaniyang mga
daliri.
ILANG minuto pa ang lumipas ay hindi pa rin siya dalawin ng antok. Marahil ay sa
kakaibang pakiramdam na gumagalaw ang kaniyang kinalulunang silid... Oo nga pala,
buma-byahe na ang barko sa kalawakan ng karagatan...
"Ang hirap pala nito..." Bulalas niya habang nakatitig sa kisame ng kanyang kwarto.
"Hay, naku Madonna! Humanda ka talaga sa akin pag uwi ko ng San Pablo!!!"
Naupo siya sa gilid ng kama. Hindi pa rin kasi talaga siya makatulog hanggang sa
mga oras na iyon. Past 12:00 midnight na pero heto at dilat na dilat pa siya.
"Tulog na kaya siya?" Bigla niyang naisip ang pasyente niyang nasa kabilang pintuan
lamang.
"Hah..." Napasinghap siya ng makitang tulog na tulog na nga ang makulit at gwapo
niyang pasyente.
Pero nakita niyang malalim na nga ang paghinga ng binata. Para itong baby na
nakapikit at para bang nasa maganda ng panaginip...
Naupo siya sa gilid ng kama nito. Hindi niya masaway ang sarili sa pagtitig dito...
Para bang mina-magnet siya nito palapit at hindi niya magawang umatras.
"Ang guwapo naman talaga niya... No wonder, maraming babae ang halos magpakamatay
upang mapansin niya lamang..." Bulong niya.
Ano nga kaya ang pakiramdam ng maging girlfriend nito? Napailing siya sa isiping
iyon.
"Goodnight, Hunter..." Hinaplos niya ang pisngi ng binata bago siya tumayo at
bumalik sa kaniyang kwarto.
HINDI na niya nakita ang pagdilat ng mga mata ng binata at ang pilyong ngiti na
gumuhit sa mga labi nito.
Dali-dali siyang naligo at nagsuot ng kaniyang nurse uniform na kulay baby pink na
cotton. Maluwag na blouse iyong V-Neck at isang maluwag na pantalon din na
kapartner niyon. Sa kaniyang mga paa naman ay ang kaniyang puting rubber shoes.
Nang makapagbihis ay agad niya ng blinower ang kaniyang mahabang buhok at saka
ipinuyod ng matuyo.
"Good morning, nurse!" Ngulat pa siya ng makitang nasa wheel chair na si Hunter! At
nakaligo na rin ito.
"S-sorry nahuli ako ng gising." Paumanhin niya. Napasulyap siya sa malaking tray na
puno ng pagkain sa kanilang mesita.
"Okay lang..."
"So let's eat? Nagugutom na ako, eh." Pinagulong nito ang wheelchair palapit sa
mesita na kinalalagyan ng mga pagkain. Inalisan nito ng takit ang mga platong
naroon.
"Oh, sige... Ito na ba ang idiniliver na pagkain sa breakfast?" Tiningnan niya ang
mga pagkain.
May itlog, bacon, hotdog at kanin. May ilang bread din at cheese, may kasama pang
gatas sa isang pitsel. May mga prutas din kagaya ng mansanas at oranges.
"Oo. Dinamihan ko na kasi, para kung ano ang type mong kainin."
"Talaga?" Makahulugang tanong nito sa kaniya habang ang mga mata ay ang lagkit na
naman kung makatingin.
Namula ang pisngi niya. Nakuha niya ang nais nitong iparating!
"Hey, wala akong ibang ibig sabihin dun, ah." Tumawa ito.
"Kumain na tayo." Inis na sagot na lang niya. Ang damuhong Hunter na ito! Wala
yatang laman ang utak kung hindi puro ka-berdehan!
Bahagya lamang siya nitong sinulyapan. "Bakit nababato ka na ba dito sa loob? Pwede
kang lumabas at mamasyal sa barko kung gusto mo."
"I-ikaw nga ang tinatanong ko..." Napatungo siya. Nadale siya doon ng binata, gusto
niya na kasi talagang makita ang kabuuhan ng barko lalo pa ngayong nasa kalagitnaan
na sila ng karagatan.
"Hunter?" Syempre ayaw naman niyang iwanang mag isa doon ang lalaki. Nakakahiya na
siya ay mamamasyal tapos ito ay maiiwan sa suite nila.
"Sige na, Anabelle." Ngumiti ito sa kaniya. Iyong ngiting nagpalabas sa dalawang
dimples nito.
Nag-isip siya. "Ah hindi. Isasama kita, dapat makasamyo ka naman ng sariwang
hangin."
"Wala ako sa mood na lumabas." Walang ganang tugon nito at saka itinuloy ang
pagkain.
Pero hindi siya papayag. Syempre, kaya nga naroon sila upang malibang na din ang
binata hinid ba? Tiningnan niya ito ng matiim. "Basta lalabas tayo, okay?"
"Bahala ka..." Patianod nito subalit naroon naman sa himig ang disgusto.
"So nakakabasa ka na din pala ng isipan ngayon nurse." Nakakalokong tanong nito.
Napangisi siya. "Masyado kang transparent. Halata sa'yong may niluluto ka na namang
kalokohan diyan sa isipan mo."
"What's funny?" Nakaka-amused talaga ang pagtawa ng mokong! Even his dark deep eyes
are smiling at her... nakaka-bato-balani!
"I didn't know na isang psychologist din pala ang aking magandang nurse."
Nangingislap ang mga mata nito.
"Ha?"
"Hulaan mo nga kung ano ang naiisip ko sa mga oras na ito... If I am really
transparent to you. Game?" Hamon nito.
"So, what is it?" Namimilyo ang mga ngiting untag nito sa kaniya, waring naiinip sa
sasabihin niya.
Namula na naman ang magkabilang pisngi niya ng makita ang panaka-nakang sulyap ni
Hunter sa gawing leeg niya pababa sa kaniyang dibdib.
"Ah, ayokong hulaan! Malamang kabastusan iyang naiisip mo!" Napa-simangot siya.
"Eh, ano ba ha?" Gutso niyang kastiguhin ang sarili dahil sa maya't-mayang pagba-
blush niya. Bakit ba nagiging hobby niya ng mag blush sa harapan ng herodes na
ito?!
Ngumiti ito ng may halong pamimilyo. "So you're thinking na I'm thinking about
'sex' tama ba? Dahil tumitingin ako sa boobs mo?"
"Bastos ka talaga, noh? Now I know na kaya walang tumatagal na nurse sa'yo! Kung
hindi mo sungitan ay bina-bastos mo naman!" Naninirik ang mga matang singhal niya
dito.
"So, ano?! Eh, kulang na lamang ay hubaran mo na ako sa klase ng titig mo sa akin
eh!"
Umiling ito pero nakatitig pa din sa kaniya. "Just because na nahihiwagaan ako sa
pananamit mo. Masyadong conservative, eh..."
"Hindi ka lang sanay! Dahil pawang mga babaeng luwa ang kaluluwa ang madalas mong
makasama noon!" Asar na sagot niya.
Nagkibit-balikat lamang ang lalaki. "Akala ko ay nag based ka lang sa book ng 'WTF
Are Men Thinking?: 250,000 Men Reveal What Women REALLY Want to Know'."
"Ano iyon?" Medyo na-curious siya sa librong binanggit nito. Mahilig din kasi
siyang magbasa.
Ngumisi na naman ang kumag. "That real men think about sex every seven seconds..."
"Eh, ikaw ba?" Parang tangang tanong niya dito, hindi na naman siya nag-isip bago
nagsalita.
Bahagya namang sumeryoso ang mukha ni Hunter na ikinailang niya. "Well, para sa
akin ay totoo. But it doesn't mean na ka-manyakan na iyon, ha. Sumasagi lamang sa
isip naming mga lalaki iyon, pero hindi naman buong araw na puro iyon lamang ang
laman ng isipan namin."
Napangiti siya. At least nag-open sa kaniya ang binata. "Wow, trivia iyon ha."
"Ganon?"
Pinamulahan na naman siya ng pisngi. Kahit kailan talaga may segway si Hunter na
pang-aasar sa kaniya. "Hay, ewan ko sa'yo! Kumain ka na nga lang diyan!"
Ibabalik niya ang dating siglang nawala kay Hunter... At iyon ang binigay niyang
assignment sa kaniyang sarili.
JAMILLEFUMAH
@JFstories
=================
Chapter 7 Private
The Chapter 7
TULAK-tulak niya ang wheelchair ng binata nang sumampa na sila sa deck ng barko.
"Wow!!!" Hindi na napigilan ni Anabelle ang inner child part niya na ma-amazed sa
malawak na karagatan. "Wow!!! Umaandar na nga talaga tayo!!!"
Inis na tiningnan naman niya ang binata. Ngali-ngaling batukan niya na ito sa asar
niya. Lagi na lang kasing ekstra bulate si Hunter sa happiness niya.
"Nakasakay na ako sa barko, noh! Kaya lang roro lang, ng magpunta akong Mindoro
dati!" Nakasimangot na sagot na lang niya dito. "Maganda rin doon, pero iba ngayon
dahil lampas na tayo sa Pilipinas! Mas malamig na rito."
"Whatever your face!" Bulong niya. Itinulak niya na ang wheelchair nito patungo sa
baradilya ng barko.
Mas masarap pala ang malapit sa karagatan... Parang payapa sa kalooban...
"Yeah, nalulong kasi ako sa car racing..." Bahagyang nahaluan ng kinig ang tinig
nito.
"Sikat na sikat ka, eh!" Nginitian niya ang binata, pampapawi ng tensyong unti-unti
ng nabubuo. "Alam mo bang sikat na sikat ka sa amin! Lalo na sa mga co-nurses ko!
Palagi silang bumibili ng mga magazine na ikaw ang featured!"
Hinampas niya ang balikat nito. "Ano ka ba naman?! Ang nega mo, huh! Bakit gusto mo
ba iyong hinahangaan ka? Iyong pinagkakaguluhan? Iyon ba?" Asar na tanong niya
dito.
"No. Wala akong pakialam kung hinahangaan man nila ako. Basta, masaya ako sa
ginagawa ko! Nakikipag-karera ako not for fame, but for the sake of my soul..."
"Alter-ego... Blah-Blah!"
"Hey!"
"You're stupid and stupid and stupid... and stupidddd..." Kantyaw niya dito. Wala
siyang pakialam kahit mukha ng tange ang tingin nito sa kaniya.
"Smile Hunter! Gwapo ka pa rin, believe me!" Nilawakan niya ang pagkaka-ngiti dito.
"Sabi ko guwapo ka! Kaya bagay lang na ako ang nurse mo! Isang maganda at mapag-
pasensiyang nurse! Anabelle at your service!"
"I'm one of a kind. Hindi man ako ganoon kaganda at ka-sexy, hindi man ako sikat na
modelo o hindi man ako mayaman... Nag-iisa lang ako sa mundo!" Mayabang na namewang
pa siya sa harapan nito.
"Okay..."
Hindi niya ito pinansin. Sa halip ay lalo niya pang idinipa ang kaniyang dalawang
mga braso at kamay. Iyong parang ibon na lumilipad pero hindi naman umaalis sa
kinaroroonan. "Ang ganda ng karagatan!!!" Sambit niya.
Nagingiti na lamang si Hunter habang pinagmamasdan siya. Aliw na aliw ito sa energy
niya.
"Ang ganda ng alon... Ang ganda ng langit! Heaven!" Ah, wala siyang pakialam kahit
napapatingin na sa kanila ang ibang nagdaraang guest ng barko.
"Hey! Baka mahulog ka." Saway muli nito ng makitang mukhang aakyat na talaga siya
sa railings.
"Hunter, tingnan mo iyon, oh!" Kung ano-ano ang pinagtutu-turo niya dito. Kagaya ng
malaking alon na nakita niya...
Nakalimutan niya na tuloy na nurse siya sa barkong iyon at hindi isang bata na
guest at dapat na inaaliw.
"At ang laki nitong barko niyo! Mamahalin at napakalaki! Feeling ko ako si Rose ng
Titanic eh!"
Hinawakan niya ang kamay ng dalaga na nakahawak sa railings. "Doon tayo sa gawi
doon. Mas tanaw mo ang halos kalahati ng barko sa parteng iyon, at kita mo din doon
ang karagatan."
PARA namang napapasong binawi ng dalaga ang kamay mula kay Hunter.
"Talaga? Sige."
"Na-amazed din ako, noon unang tungtong ko sa barkong ito. Siguro'y anim na taon
ako noon, bakasyon namin ng mga pinsan ko." Kwento ng binata.
"Talaga? Alam mo ba, bata pa lamang ako ay pangarap ko ng makasakay dito... Akala
ko hanggang pangarap na lang ako, eh..."
"And thanks to you..." Sinulyapan niya ang lalaki. Ayaw niya na muna sanang
magtatama ang kanilang mga mata pero wala siyang choice, parang every second yata
ay required siyang tumingin dito.
Nagkibit-balikat ito.
"Yes?"
Tutal naman ay mukhang palagay na ito sa kaniya, so okay na sigurong magtanong siya
ng something personal diba? "Wala ka bang balak na... Na ipagamot ang mga binti
mo?" Nag-aalangan pang tanong niya dito.
Tumawa ito ng mapakla. "Dalawa lang iyan, Anabelle... Ang gumaling ako... o ang
maging lantang gulay na lang ako habang buhay kung hindi magtatagumpay ang
operasyon sa akin."
"Hunter..."
Actually batid naman na niya ang posibilidad na tuluyan itong maging lantang gulay
kung hindi magtatagumpay ang operasyon nito.
"Paano ako susugal sa ganoong kaliit na chances? Mabuhay man ako ay daig ko pa ang
patay na nakaratay na lamang sa kama kapag hindi magtagumpay ang operasyon sa
akin."
"Pero..."
"You can call me a coward." Ngumiti ito ng may lungkot sa mga mata.
"Really, huh?"
"Siguro ay nag-aalala ka din sa mga taong nagmamahal sa'yo... Masasaktan sila pag
nagkataon. Pero Hunter, mipagdadamot mo ba sa sarili mo ang makalakad muli? Ang
kumarera... Ang limelight na kinaroroonan mo noon..."
"Mula ng makulong ako sa silyang de-gulong na ito, doon ko lamang nakilala ang mga
tunay na nagmamahal sa akin." Tumingin sa malawak na karagatan ang binata. Kitang-
kita niya ang lungkot na nasa mga mata nito...
"Ha?"
Muli itong tumingin sa kaniya. Iyon bag titig na nakakalusaw! "Ikaw? Kaya mo bang
pagtiyagaan ang isang imbalidong kagaya ko?"
"Hunter..." Hindi niya maapuhap ang dapat sabihin dito. Parang dinadaga ang dibdib
niya at puno naman ng paru-paro ang kaniyang sikmura sa kaba. Nanatili lamang
siyang nakatitig sa gwapo at malungkot na mukha ni Hunter.
"Of course not! Hindi ka naman namatay, eh! Buhay ka pa! Hindi ka lang makalakad
pero hindi ka naman patay!" Saad niya. Bahagya pa siyang yumuko upang magpantay ang
mukha nilang dalawa, dahil nga sa nakaupo ito sa wheelchair.
"Pero patay ito..." Itinuro nito ang bagay na nasa pagitan ng hita nito, ang bagay
na sumi-simbolo sa pagkalalaki nito.
"Ha?" Natigilan siya, at iyon na naman ang pag-init ng kaniyang magkabilang pisngi.
"A-ano bang sinasabi mo diyan?" Bigla siyang napa-diretso ng tayo. Mukhang kung
saan na naman napunta ang usapan nila. "T-tara na nga sa loob at baka nahahamugan
ka na dito..." Nauutal na yaya niya na dito.
"Anabelle..."
"B-bakit?" Pinihit niya na ang wheelchair nito para hindi niya na makita ang mukha
ng binata.
"Why it feels like na... Nakita na kita before?" Halos paanas na tanog nito sa
kaniya.
"Pakiwari ko'y nagkita na tayo dati..." Lumamlam ang mga matang biglang wika ni
Hunter. Iniikot nitong muli ang wheelchair upang magkaharap silang muli. Tiningnan
siya nito sa mukha na wari bang pinag-aaralan ang kaniyang itsura.
"A-ano ka ba?! Ngayon pa lang tayo nagkita ano! Sa dami ng babaeng nagla-lalapit
sa'yo baka may nakamukha lang ako!" Natataranta niyang sagot dito. Iniiwas niya ang
kaniyang tingin.
Ayaw niyang malaman nito na nagkaroon na sila ng intimate moments noon! Dahil
sigurado siya na pag nalaman ng binata iyon ay hindi niya na ito magagawang harapin
ng normal araw-araw!
"Okay, sabi mo, eh..." Ngumiti na lamang sa kaniya si Hunter. Ngunit sa loob-loob
nito ay hindi ito naniniwala sa kanya.
Dahil malakas ang pakiramdam nito... At batid ng binata na tama ang kutob niya
tungkol kay Anabelle... Na minsan... Nagkita na silang dalawa...
And for the first time mula ng mangyari sa kanya ang trahedyang iyon na sanhi ng
pagka-lugmok niya sa wheelchair na iyon...
Ngayon lang...
=================
Chapter 8 Private
x x x
The Chapter 8
"So, kamusta na ba, pare?" Nakangiting tanong ni Leo. Nakapamulsa ito at nakasandal
sa dingding.
Sumampa ito sa barko habang nakatigil pa ang Montemayor cruise ship sa daungan ng
France for two days.
"Mukha ngang okay ka lang. As in okay na okay." Nanunudyo ang himig nito.
"Ha?" Maang-maangan niya, kahit pa kanina niya pa napapansin si Leo na panay ang
sulyap kay Anabelle na ngayon ay nagliligpit na ng mesang pinagkainan nila.
"Oh, c'mon dude!" Napangisi na si Leo. "Dati-rati'y kapag dinadalaw kita ay kung
hindi mo ako sigawan ay nagdadabog ka naman. But now, look at you... Mukhang
bumalik na ang dating sigla mo. Hindi ka na palaging naka-simangot at para bang
ermitanyo."
"Ganon talaga... Hindi naman permanente ang mood ng mga tao." Tugon na lang niya
dito.
"Maari bang malaman kung may kinalaman sa pagbabago ng mood na iyan ang iyong
magandang nurse?" Panunukso pa din nito sa kaniya.
"Ah, shut up, man! Baka marinig ka ni Anabelle!" Sita niya dito.
Natawa lang ng malakas ang binata. "Grabe! Sa dinami-dami ng nurse na kinuha namin
sa'yo, mukhang itong Anabelle na ito lang ang naging katapat mo, huh."
"Hey! 'Wag niyo nga akong gawan ng issue!" Natawa na lamag din si Hunter.
Sinulyapan niya ang busy pa ring si Anabelle. Sabagay, totoo naman ang sinabi ni
Leo. Wala talagang nurse na tumatagal sa kaniya dahil sa ka-sungitan niya.
Muli niyang pinagmasdan si Anabelle. Hindi niya alam kung bakit palagay na siyang
kasama ito bilang nurse niya, kahit pa minsan ay nagbabangayan silang dalawa.
Hindi niya alam na nagiging malagkit na pala ang pagkakatitig niya sa kanyang
magandang nurse. Nagulat pa siya ng may maramdaman sa loob ng kanyang dibdib. Tila
ba biglang sumikdo ang kanyang puso dahil sa pagkakatitig niya sa dalaga.
"Pare, mukhang tinamaan ka na kay Nurse Anabelle, huh?" Sumulyap din ito sa dalaga.
"Sabagay, iba siya sa lahat ng babaeng idini-date mo noon. She's simple... and yet
so beautiful. No wonder kung matipuhan mo siya. At mukhang hindi siya ang tipo ng
babaeng maia-under mo...like your exes."
"So, ano ba talaga ang sadya mo rito?" Pag-iiba niya. Umiwas din siya ng tingin sa
kaniyang pinsan. Parang alam niya na ang tumatakbo sa kukote nito.
"Ah oo nga pala..." Pagkuwa'y sumeryoso na ang mukha nito. "It's about Bethany."
"So what about her?" Bahagya pa siyang napa-ismid pagkarinig sa pangalan ng kanyang
ex-fling sa Maynila.
Wala siyang pakialam sa babaeng iyon. Una pa lang ay nilinaw niya na dito kung ano
man ang relasyong meron sila... Pero matigas ang ulo ni Bethany. Gusto siya nitong
sakalin at ariing pag-aari nito. Kaya naman kumawala na siya agad dito.
"She's here sa cruise." Wika ni Leo. "Kasabay ko siya kahapon. Maybe sa susunod na
araw pa siya bababa ng barko."
"I told you. Wala akong pakialam sa investigation niyo na 'yan! Hindi naman ako
makakalakad kung saka-sakaling tama ang hinala niyong planado ng kung sino mang tao
ang aksidente ko." Dumilim na din ang mukha niya. Until now ay hindi pa pala
tumitigil ang pamilya niya sa paghahanap ng sisisihin tungkol sa sinapit niya.
Napa-ingos siya. "Bakit? Dahil sa ni-reject ko siya? Eh, kung suspect siya sana ay
isinama niyo na rin ang ibang babaeng nagagalit sa akin mula ng hiwalayan ko sila.
This is bullshit, Leo! Tigilan niyo na ang mga sapantaha niyo. I'm okay now..."
"Mukhang mabait ang pinsan mo..." Nasa sofa sila noon at nanonood ng movie.
Nababato na rin kasi siya kaya naisipan niyang yayain na lamang manood ang kanina
pang walang imik na binata.
"Hey, manood ka na nga lang! Sayang kuryente." Pormal ang mukhang sita nito sa
kaniya.
Napipilan siya sa sinabi ng binata. Mukha ngang wala ito sa mood ngayon dahil
kanina pa din ito hindi nangungulit sa kaniya. Nanahimik na lamang si Anabelle
habang nakatitig sa screen ng 49" LED T.V na pinapanooran nila.
Tahimik na lamang silang nanood ng movie kahit ang totoo ay wala naman talaga doon
ang pansin nila dahil sa pasimple nilang pinakikiramdaman ang isat-isa.
May mga pagkakataon pang nagkakasabay pa nga silang dalawa na napapalingon sa isat-
isa.
"Hey!" Natatawang kinausap na siya ni Hunter. Para bang hindi na din ito nakatiis.
Napa-irap naman siya dito. "Puwede ba? Manood ka na lang diyan! Sayang ang
kuryente." Pangga-gaya niya sa sinabi nito sa kaniya kanina.
Napangiti na rin si Anabelle. Parang tanga lang silang dalawa noh? Pero natutuwa
siya at bumalik na ulit ang sigla ng kaniyang poging pasyente.
"Mukhang hindi nakaganda sa'yo ang pagdalaw ng pinsan mo kanina. Naging masungit ka
ulit eh..." Nakangiting wika niya dito.
"Ah, wala 'yon..." Ngumiti na din ito. "May sinabi kasi siyang hindi ko
nagustuhan."
"Ha? Ano naman 'yon?" Curious na tanong niya dito.
"Ha?" Nag-blush siya. Nang makabawi ay hinampas niya sa balikat si Hunter. "So kaya
ka na-badtrip ay dahil sa sinabi niyang maganda ako?!"
Natawa ito. "Hindi ko akalaing marunong pa lang magsinungaling ang pinsan ko eh!
You know, I'm disappointed."
Natatawa na lamang si Hunter habang umiiwas ito sa mga atake niya. Kung
makapagharutan sila ay para bang talagang close na close na silang dalawa.
Nanahimik na lamang siya dahil feeling niya pati kaluluwa niya ay kinilig dahil sa
sinabi ng binata.
NANG magha-hapon na ay niyaya niya na muling lumabas ang binata. At ikinatuwa niya
ng hindi na ito umangal pa sa kaniya. Tulak-tulak niya ang wheelchair nito ng
mamasyal sila sa barko.
At aminin man at sa hindi ni Anabelle... Natutuwa rin ang puso niya sa nakikitang
sigla ni Hunter. Masaya siya dahil kahit paano ay bumabalik na ang kislap sa mga
mata nito.
"So, Hunter!"
"Bethany..." Nagsalubong ang kilay ni Hunter ng makilala ang babaeng bagong dating.
Si Anabelle naman ay hindi nakapag-salita. Natatakot siyang mamukhaan siya ng babae
bilang nurse sa kapitlyo ng San Pablo.
Namewang ang matangkad na babae. Titig na titig ang magaganda itong mga mata kay
Hunter. Nababasa niya doon ang halo-halog emosyon...
Galit...
Pananabik...
Pagsamba...
"So how are you now, loverboy?" Ngumiti ng ubod ng tamis si Bethany. Ni hindi man
lamang siya nito tinapunan ng tingin. Kay Hunter lamang ang buong atensyon nito.
Umiling-iling si Bethany. "Oh, I'm so sorry about what happened. Ni hindi man lang
kita nadalaw sa Hospital..." Bahagya pa nitong nilangkapan ng lungkot ang boses
kahit halatang pekeng-peke naman iyon. "But look at you! So handsome as ever!"
"Ayos lang." Walang ganang tugon ng binata at saka siya binalingan. "Anabelle,
bumalik na tayo sa kwarto."
"H-ha? Ah eh... Sige." Taranta naman niyang iniikot ang kinauupuang wheelchair ng
binata.
"Oh!" Maarteng umikot ito para muling makaharap si Hunter. Binigyan naman siya nito
ng nakamamatay na tingin pagkatapos. "So kaya pala okay ka lang? Dahil mukhang
nagi-enjoy ka diyan sa nurse mong maganda!" Mapait ang boses na saad ng babae.
"Naibibigay ba niya ang romansang naibibigay ko sa'yo noon huh, loverboy?"
Malanding tanong nito.
Pinamulahan naman ng mukha si Anabelle. Kung maaari lang sana ay gusto niyang
kalmutin ang pagmumukha ng Bethany na ito.
Hindi umimik si Hunter. Sa halip ay isang nakakalokong ngiti lamang ang ibinigay
nito kay Bethany at pagkatapos ay sinenyasan na siyang itulak na muli ang
wheelchair.
Nakaramdam naman siya kaya't nagpasin-tabi na siya kay Bethany. "Ah, ma'am...
Kailangan na hong uminom ni sir Hunter ng gamot... Excuse, ho."
"Anabelle, let's go." Biglang saad ni Hunter. May pagka-inip na sa boses nito.
Tulak-tulak niya ang wheelchair ni Hunter at kulang na lang ay paliparin niya iyon
sa sobrang bilis ng paglalakad niya. Gustong-gusto niya ng ilayo ang binata sa
hitad nitong ex, at ewan niya kung bakit. Nagsi-sintir din ang puso niya na sa di
malamang dahilan ay para bang nakakaramdam ng kaunting inis kay Bethany.
"Kaya pala nawiwili ang lalaking iyon kahit lumpo na siya ay dahil mukhang
nahahalina na siya sa malanding nurse na iyon!"
"Hindi puwede ito! Hindi ako papayag na maging masaya kayo at ako ay miserable pa
rin! No!!! Over my dead body! Mas gusto ko pang mawala ka na lang Hunter kesa
maging masaya ka sa piling ng ibang babae! Sana hindi na lang kita nilumpo! Sana
pinapatay na lang kita!!! I hate you!!! You jerk!" At saka ito nagdadabog na
lumakad palayo sa deck ng barko.
Hindi niya tuloy maiwasang maisip kung may dating pa ba ang babaeng iyon kay
Hunter. At isa pa sa kinaasar niya ay ang mga sinabi ni Bethany kanina! May
nalalaman pa itong roma-romansa! Parang gusto niyang panayuan ng balahibo sa
kilabot.
"Hey, dahan-dahan naman!" Natatawang sita sa kaniya ng binata. "Kulang na lang kasi
itulak mo na ako, eh."
"Teka, bakit ba ikaw naman ang masungit ngayon, huh?" Tatawa-tawa pa din ito kahit
nakapasok na sila sa loob ng kwarto.
"Hmp. Wala..."
"Wala noh! Pwede ba!" Inangilan niya ito. Lumapit na siya sa tokador upang ikuha
ito ng gamot na maiinom.
Pinagulong naman nito ang wheelchair sa gawi niya. "Hoy, Anabelle..." Papansin nito
sa kaniya.
"Oh!" Basta na lamang niyang isinalaksak sa nakangangang bibig nito ang apat na
tabletas ng gamot. "Lunukin mo."
Wala naman itong nagawa kung hindi lununin ang mga tabletas. Muntik pa nga itong
masamid.
"Halika na! Palitan na natin iyang damit mo at basa na pala ng pawis." Hindi niya
pinansin ang sinabi nito.
Para namang bata na sumunod ito sa kaniya. Ngunit sa pagtaas nito ng kamay na
sumabay sa pagtungo niya sa gawi ito ay di sinasadyang natabig nito ang kanyang
dibdib.
"Aray!" Napaigik siya sa sakit sabay sapo sa kaniyang kanang dibdib. Bumalatay din
ang sakit sa mukha niya.
Nagulat din naman si Hunter sa nakitang reaksyon niya. "Oh! I'm sorry!"
Nakangiwi pa rin siya ng tingnan niya ang binata. Nakahawak pa rin siya sa kanyang
nasaktang boobs. Kahit kailan talaga ang pahamak sa mga ginagawa niya ag kaniyang
big size na future. May kalakihan kasi talaga iyon kaya palaging nababangga.
"Kaya nga ako um-aray, 'di ba?!" Sarkastikang sagot niya dito. Tumayo na siya at
lumakad palayo ng kaunti dito. Namumula na kasi ang mukha niya sa hiya kay Hunter.
Malamang kasi ay naramdaman nito ang kalambutan ng kanyang dibdib ng matabig nito
iyon.
"Oh, shit... I'm really sorry! Gusto mo ba hilutin ko?" Bigla siyang hinila ni
Hunter sa braso.
"Ano?!" Nanlaki naman ang mga mata niya. "Sira ulo ka talaga, noh!"
Alanganin naman ang ngiti sa mga labi ni Hunter. At mukhang seryoso ang kumag sa
pag-aalok nito sa kaniya ng massage huh?!
"Para mawala iyong sakit..." Pilit pa ng binata sa kaniya. "Akin na... Itsi-check
ko."
Pinanlisikan niya ito ng mga mata. "Eh, kung saktan kaya kita diyan?!"
Hindi niya tuloy alam kung maiirita siya sa binata o maku-kyutan dito. Ang cute
naman talaga kasi ng mokong na ito!
=================
Chapter 9 Private
The Chapter 9
His eyer are roaming on her body. Walang tapon sa katawan nito, makinis at nasa
tamang kinalalagyan ang bawat kurba.
Lalong nanigas ang pagkalalaki niya dahil sa tanawing pinagsasawaan ngunit di niya
mapagsawaang masdan. Oh, he couldn't stop staring. Nang tingnan niya ang mukha nito
ay namumula iyon nang parang sa isang kamatis. Naiilang ang mga mata at nanginginig
ang mapupulang mga labi.
He bedded a lot of woman before pero iba ang pagkakataong ito. Na para bang
pagsamasamahin man ang lahat ng babaeng nagdala sa kanya sa langit noon ay wala
iyong sinabi sa pagdadalhan sa kanyang langit ni Anabelle ngayon.
"Ahhh... Hunter..." she moaned his name na lalong nagpatindi sa pananabik niyang
angkinin ang dalaga.
Ibinaba niya ang isang palad upang damahin naman ang nasa pagitan ng mga hita nito.
He wanna know kung ano ang pakiramdam kung mahahawakan niya ang pinaka-iingatan
nitong kayaman. Tumungo rin siya para samyuhin ang aroma ng nakalatag na kagandahan
ngayon sa kanyang kama.
Idinampi niya ang mga labi sa makinis nitong pisngi... pababa... sa leeg and down
to her breasts... Para siyang nau-ulol sa damdamin pumapaloob sa kanya.
Ikinulong niya sa mga palad ang dalawang malulusog nitong dibdib. Ang la-lambot
niyon at kay sarap talagang pisil-pisilin. Ito ang madalas niyang iniisip noon
kapag napapatitig siya sa harapan ng babae. Ito ang gustong-gusto niyang gawin.
Nanggi-gigil ang mga palad niya sa pagmasahe sa makinis at mabibilog nitong dibdib
habang ang mga labi niya ay salitan sa tuktok ng dalawang umbok na iyon.
Ah... heaven. His mind suttered out, ni wala na siyang maisip na iba maliban sa
masarap na putaheng nasa harapan niya ngayon. Anabelle was his. Only his.
"Ah... Oh, Hunter!" Nakakabaliw din ang bawat halinghing nito. She's wild... and
very hot! "I love you!" Napasigaw pa si Anabelle sa ligaya na ipinadarama niya
dito.
"Holy shit!" Lalo siyang naulol nang mag-isa na ang mga katawan nila.
"Ahhh... Hunter! I love you!!!" Sigaw nito sa pangalan niya na lalong nagpatindi sa
nadarama niyang pagnanasa.
"I love you, too, sweetheart!" And their lovemaking become wild... "And yeah, I'm
coming... Ah..."
PANAGINIP!
It's 2:35 in the morning pagtingin niya sa wallclock na nasa kanyang harapan.
"Totoo ba 'yon?" Muling napamura ang binata, sabay sulyap niya sa nakasaradong
pintuan ng silid ni Anabelle. Binuksan niya ang katabing lampshade na nasa side
table.
His erection is back? Napatingin siya sa kanyang harapan. Nakaumbok doon ang
tayong-tayong 'ano' niya.
Muli niyang binalikan ng pansin ang kanyang harapan. So after ng ilang buwan ay
nagbalik na nga ito sa dati nitong tikas. Ibinaba niya hanggang sa kanyang hita ang
suot-suot na pyjama at briefs. Gusto niya lamang kumustahin ang na-miss niyang
alaga.
"So... How are you captain?" Nakangiti niyang tiningnan ang kaniyang alive na alive
na 'male part'.
And yeah... Si Anabelle ang iniisip niya ng mga oras na iyon. Ang maganda niyang
panaginip na dahilan nang kaniyang pag galing...
SAMANTALA, nagising si Anabelle dahil sa mga ungol na naririnig niya kanina pa.
Bigla ang bangon niya sa kama sa pag-aakalang binabangungot si Hunter.
Subalit gaoon na lamang ang pagka gimbal niya sa nasaksihan ng buksan niya ang
connecting door sa kanilang mga kwarto!
SI HUNTER naman ay gulat din ng malingunan ang babae. Hindi niya malaman kung
tatakpan niya ba ang 'kuwan' niya o hahayaan na lamang niya ang dalagang mapa-tanga
sa kanyang sawa.
"Oh, shit!" Sa gulat niya ay hindi niya malaman kung ano talaga ang dapat na
gagawin.
At ang pasaway niyang junjun ay gusto pa yatang mag 'say hello' sa kanyang
magandang nurse!
Kahit madilim sa gawi nito ay nasisiguro niyang namumula ang mukha ng babae.
"Ano ka ba?! Ang bastos mo!!!" Napatili na lamang si Anabelle sabay bagsak ng
pintuan.
"Hey!!!" Gusto niya man itong habulin ay hindi naman niya kaya. Pilay nga siya
diba? Isa pa, mukhang bitin si junjun.
"No! Hindi pwede!" Saway niya sa sarili. "Kailangang maging casual pa rin ako sa
kaniya, I'm his nurse. And hindi big deal kung nakita ko siyang nilalaro ang toot-
toot niya okay?!"
Pinakalma niya lang ang kaniyang sarili kahit pa ang katotohanan ay hindi na talaga
siya mapalagay.
Ang pinaka awkward moment na yata sa tanang buhay ni Anabelle. Ni hindi niya
nagawang itali ang buhok niya dahil sa di siya mapakali kaninang umaga. Hayun tuloy
at ang haggard haggard niya sa harapan ni Hunter.
"Hey, hindi mo na naman ginagalaw ang pagkain mo..." Puna ni Hunter sa kaniya.
"Busog na ako, eh." Hindi siya tumitingin dito. Nilaro-laro niya lang ang ham sa
plato niya.
"Teka... Parang may something yata sa'yo, huh?" Ibinaba nito ang hawak na kubyertos
at tinitigan siya.
"Dahil ba kanina?"
"Ha?" Sabihin pang muntik pa siyang masamid ng bigla nitong ipaalala ang bagay na
iyon.
Napatingin siya dito. Marahil nahihiya din si Hunter sa kaniya kaya nag-iwas na rin
ito ng tingin.
Dumaan ang ilang sandali ng katahimikan bago magsalita muli si Hunter.
Napaangat ang tingin niya dito. "Nakita ko nga... Congrats, I-I mean... Ah, eh..."
Naumid ang dila niya. Sobrang taklesa kasi niya kaya hindi niya muna inisip ang
sasabihin.
"Anabelle."
"Ha? B-bakit?" Nagtaka naman siya. Bakit nga ba nagpa-pasalamat ito sa kaniya?
"O-okay..." Nagtataka pa man din ay hindi na siya nag-usisa pa. Naiilang na kasi
talaga siya.
"C'mon, let's eat..." Dinagdagan pa nito ng kanin ang plato niya. "Kumain ka nga ng
marami ha."
"Okay..."
Maganang kumain na muli ang binata, samantalang siya naman ay parang mabibilaukan
na sa tuwing tatangkain niyang lunukin ang mga sinusubo niya.
"Ah... After mong kumain labas tayo, ha?" Malambing na yaya nito sa kaniya.
HINATID niya lang ito sa banyo ng sinabi nitong gusto na nitong maligo. Hindi na
siya nag insist na bantayan ulit ito, tutal nangako naman ang binata na hindi ito
magtatangkang tumayo upang hindi na maulit ang muntik nitong pagkadulas noon.
Mga treinta miutos yata si Hunter sa loob ng banyo kaya naman hindi maiwasan ni
Anabelle ang mag-isip ng kung ano-ano.
Hindi kaya't may ginagawa itong milagro sa loob kaya matagal ito? Hindi nga ba't
bumalik na ang buhay ng 'alaga' nito at malamang sinusulit nito iyon?
"Hay, ano ka ba, Anabelle!" Saway niya sa sarili. "Kababae mong tao ay kung ano-ano
ang iniisip mo diyan!"
Habang tinutupi niya ang comforter ni Hunter ay di niya mapigilan ang sarili na
maalala ang nabungaran niyang tagpo kanina.
Kaninang madaling araw na nakita niyang nilalaro ng binata ang matigas at tayong-
tayong 'ano' nito. Of course nakita niya iyon ng maayos dahil napakaliwanag ng
katabi itong lamp shade kanina.
"Gosh... Kakaiba ang itsura ng kanya!" Napailing siya. Marami na din naman siyang
nakitang ganoon sa Hospital. Syempre isa siyang nurse sa isang Hospital kung kaya't
nakakakita na siya ng mga hubad na katawan ng kanilang mga pasyente.
It was different...
"It's big... long... and..." Hindi niya naituloy ang iniisip dahil agad siyang nag
blush. "Oh, geez! Bakit ko ba iniisip ang 'ano' niya!"
Nang maayos niya na ng tuluyan ang higaan ng binata at napasulyap siya sa isang
puting unan na nasa ibaba ng kama. Nahulog yata iyon kanina.
At kung hindi siya nagkakamali ay ito ang unan na ipinantaklob ni Hunter kanina sa
'toot-toot' nito.
At sa hindi malamag kadahilanan ay bigla na lamang niyang inamoy ang unan. Mabango
iyon... The scent was very manly.
"Mabango ba?"
=================
Chapter 10 Private
The Chapter 10
"What are you doing?" Nakangising tanong ng binata na ngayon ay nakalabas na pala
ng banyo.
NAKITA siya nitong inaamoy ang unan na ipinantakip nito sa 'kuwan' nito kaninang
madaling araw! Embarassing!
"Ha?" Hindi naman niya malaman ang sasabihin. Hindi naman na uubra kung tatanggi pa
siya. "Ah, eh... Inaamoy ko, kasi ang dumi na. Kailangan na sigurong palabhan ang
mga punda... at kubre kama mo."
Pinigil ni Anabelle ang sarili na huwag matawa sa reaksyon nito. "Pwede ba!
Tantanan mo na ako, okay? Mag ayos ka na at lalabas na tayo maya-maya..."
"Sabi mo, eh..." Nalukot naman ang guwpong mukha ni Hunter. "Pero bugok na itlog
talaga? Hindi ba amoy tender juicy hotdog?" Muli'y tanong nito.
"In my dreams I'm with you..." Narinig niya pang bulong nito.
SA DECK ng Montemayor.
"Talaga magpapa-opera ka na?" Lumiwanag ang mukha niya dahil sa narinig na sinabi
ni Hunter.
Natawa ng marahan si Hunter at saka siya tinitigan sa mukha. "Yeah. Eh, di ba ikaw
ang nangungulit sa akin tungkol sa pagpapa-opera ko?"
"Oo pero... Hindi ba't kinukulit ka rin ng parents mo at ng buong angkan niyo para
magpa-opera? Pero bakit ako ang..." Naudlot ang sasabihin niya ng bigla siyang
mailang sa klase ng pagkakatitig nito sa kaniya.
Niyakap niya ang binata, sobrang saya niya dahil sa wakas ay pumaya na itong
magpagamot!
"Dapat i-celebrate natin ito!" Masayang wika niya ng kumalas siya sa pagkakayakap
dito.
"Celebrate? Paano?"
Napangisi siya. "Magluluto ako ng spaghetti! Specialty ko iyon baka akala mo!"
Pagyayabang niya.
"Alam kong corny sa'yo ang spaghetti, siguro para sa'yo ang selebrasyon ay dapat
may imported wine, malaking cake, sikat na banda o kaya ay sa isang mamahaling
restaurant." Bahagya siyang lumungkot sa pagkaka-alalang hindi batang paslit ang
kausap niya kung hindi ay isang milyonaryong lalaki!
Muli niyang nginitian si Hunter. "Pero magbabago ang paniniwala mong iyan kapag
natikman mo na ang spaghetti ko!"
Akalain mo iyon? Ang isang Hunter Montemayor ay marunong din pala sa mga gawaing-
kusina. Medyo palpak nga lang ito.
Ang kwento nga nito ay madalas daw nitong tulungan ang mommy nito sa paghahanda ng
special dinner tuwing anniversary ng mga ito. Natutuwa rin siya sa kaalamang napaka
down to earth talaga ng binata.
Nang maluto ang spaghetti ay sabay na nila iyong kinain. Naging magana naman si
Hunter kaya lalong nasiyahan ang puso ni Anabelle. Katulong niya din ito na
magligpit ng kanilang pinagkainan pagkatapos.
Naubos ang araw nila sa pagku-kwentuhan ng kung ano-ano at panonood ng mga bala.
"Ako ang tagalaba ng mga damit ng mga kapatid ko. Ang taga hugas ng plato na aming
pinagkainan. Ako ang Nanay nila kapag nasa trabaho sina Tatay... Ako ang kanilang
dakila at mapagmahal na ate!"
"Hindi nga lang kasing nice nang buhay na kinalakhan mo..." Umingos siya. Sabay
dampot ng frenchfries sa mangkok na nasa center table at isinubo iyon dito.
"Bakit naman?" Tanong nito habang nginunguya ang sinubo niyang fries.
Napangiti naman siya itsura nitong iyon. Ang cute kasi nito habang sinusubuan niya
ng frenchfries, hindi ito tumatanggi kahit pa halos mabulunan na ito sa sunod-sunod
niyang subo. Ni hindi ito nagre-reklamo man lang.
"Kasi ako, talagang panganay ang acting ko. Iyong pangalawang magulang sa mga
nakababata kong kapatid. Ako ang gumagabay sa kanila pag wala sila Nanay.
Nagpaparaya ako para sa kanila. Ikaw hindi mo kailangang gawin iyon bente kwatro
oras kasi nga may mga yaya naman kayo." Nakangiting sagot niya.
"Yup! Pero okay lang, hindi naman ako nagsisisi na naging anak ako nina Nanay at
Tatay. Mababait ang mga magulang ko at mapagmahal. Kahit salat kami sa karangyaan
at salapi, nagmamahalan naman kami. Nagkaka-intindihan..." Ipinagsalin niya si
Hunter ng tubig sa baso at saka inabot iyon dito.
"A typical family..." Saad nito nang abutin ang basong ibinigay niya.
"Masuwerte ka... Mukhang napakabait din ng mga magulang mo. Bonus pang napakayaman
niyo."
"Yes, mabubuting tao talaga ang mga magulang ko. Kahit na may tig-isa kaming yaya
ng kapatid ko ay hindi pa rin kami pinapabayaan ng mommy. She's always there when
we need her. She's the most loving person I ever know. At naging huwaran sila sa
amin."
Napangiti si Anabelle.
"Pero kahit ganoon ang mga magulang ko ay naging napakatigas ng aking ulo...
Sinuway ko ang kagustuhan nila..." Nabahiran ng lungkot ang maamong mukha ni
Hunter.
"Hindi naman sila nagalit ng piliin mo ang pangangarera over sa mga business niyo
'di ba? Sinuportahan ka pa rin nila." Wika niya para pagaanin ang loob nito.
"Yeah, and I'm very thankful dahil doon. Napaka supportive nila sa amin ni Santi.
The whole Montemayor Clan are very supportive sa mga larangang napili namin. Kaya
tama ka na napakasuwerte ko sa kanilang lahat, not because of the power and money
that we have. Bonus na lamang iyon."
"Oo nga..."
"I earned my own millions sa pamamagitan ng racing sports ko. Kung tutuusin ay
hindi ko na kakailanganin pa ang mana ko kina Papa, pero mapilit sila. Umaasa pa
rin sila na balang araw ay magsasawa din ako sa sports ko at saka ko hahawakan ang
ilan sa aming negosyo."
"Balak ko na sana silang pagbigyan." Malungkot na saad nito at bahagya lang siyang
nilingon.
"You mean iyong race na..." Natigilan siya sabay takip sa kaniyang bibig.
"Yeah, iyon na sana ang huli ko." Napangiti ito nang mapait. "Pero nangyari ang
aksidenteng iyon... And now I'm here."
"Hunter..." Bigla naman siyang naawa dito. Kinuha niya ang kamay ng binata at saka
ito pinisil upang iparating dito ang pagdamay niya.
Nakangiting gumanti ito ng pisil sa palad niya. "Pero hindi pa naman huli, right?
Tama na siguro ang pagmumukmok ko. Actually, kino-kondisyon ko lang ang sarili ko."
"I'm glad to hear that..." Sagot niya. Sinalubong niya ang matiim na pagkakatitig
nito sa kaniya.
Pasimple niya ng binawi ang kaniyang kamay dahil parang nag-enjoy na yata si Hunter
sa kakahawak niyon.
NANG sumapit ang hapon ay isang tawag ang natanggap ni Anabelle. Nag-aayos siya
noon sa pinaka sala ng silid habang sa bandang dulo naman ng kwarto ay tulog na
tulog si Hunter sa malaking kama nito.
"Senyora Agatha!" Nagulat pa siya ng magpakilala ang babaeng nasa kabilang linya.
"Hija!" Mababa at malambing ang boses nito. "Nasasabik na akong makita muli ang
aking panganay."
"I'm sure po na nami-miss na din kayo ni Hunter. Gusto niyo ho bang gisingin ko
siya?" Bahagya niya pang nilingon ang nakadapang binata sa kama nito. Malalim ang
paghinga ni Hunter kaya tiyak niyang tulog na tulog talaga ang lalaki.
"Salamat, hija..." Saad ng babae, bahagya pang pumiyok ang boses nito na ipinagtaka
naman ni Anabelle.
"Ho?"
"Basta salamat."
Nailang naman siyang bigla dito. Hindi kaya iniisip nitong siya ang dahilan ng
biglang pagbabago ng pasya ni Hunter tungkol sa pagpapa-opera nito? "S-salamat din
ho, mam..." Sagot na lamang niya.
"Tatawag ako mamaya kapag gising na siya. 'Wag mo na lamang munang istorbohin ang
pagtulog niya..." Bilin nito.
"Sige po..."
"Salamat ulit Anabelle." At saka na nito tinapos ang pag-uusap nilang dalawa.
Napangiti siya ng maalala ang mukha ng mama ni Hunter. Kahit may edad na ito ay
napaka-ganda pa din ni Senyora Agatha. Simple lamang itong babae kahit pa
napakayaman nito. Agad niya pa ngang nakagaanan ng loob ito ng magkita sila noon sa
hospital.
"Ayyy, ano ba?!" Napatili naman siya ng masubsob siya sa malapad nitong dibdib.
Hindi niya magawang kumawala dahil nakapulupot na ang mga braso ng binata sa
kaniyang bewang.
Naiilang man sa posisyon nila ngayon ay sinagot niya pa din ang tanong nito. "Mommy
mo... Si Senyora Agatha..."
Napaigtad pa siya ng maramdaman ang mga labi nito sa kanyang noo. Ang siste ay
halos nakadagan na pala talaga siya dito at ito naman ay nakayakap sa kanya.
Bahagya pa siya nitong hinila upang tuluyan na siyang mapasampa sa kama nito.
Sinubukan niyang tumayo at itukod ang dalawang kamay niya sa dibdib nito para sana
magkaroon sila ng pagitan subalit hinila lang siya ulit ng binata.
"Hunter..." Anas niya sa pangalan ng binata. Bakit ba tila siya nawawalan ng laban
sa tuwing magkakalapit sila ng ganoon ng lalaki? Ano ba talaga sa kanya si Hunter?
Napadilat na siya para lamang malunod sa klase ng titig nito. His eyes... parang
punong-puno ng ibat-ibang hindi mawaring damdamin.
Saka lang niya naalala ang uri nito. Hunter is a certified playboy. Hindi siya
dapat magpatangay sa karisma nito dahil baka masaktan lamang siya sa huli...
"Pa-deliver na lang tayo..." Nakangiting sagot nito at lalo pa ngang hinigpitan ang
pagkakayapos sa kaniya.
Namula naman ang buong mukha niya. "Hey! Ano ka ba?! Ayan ka na naman, ah!" Sinikap
niyang magtaray.
Lumamlam naman ang kanina'y makislap na mga mata ng binata. "Wag kang magalit...
Hindi kita iniinis, okay? Sorry..."
Pero ganoon na lang ang gulat niya ng maramdaman ang isang palad nito na unti-unti
ng humahaplos sa kanyang likuran.
"May sasabihin ako sa'yo... Pero 'wag ka sanang magagalit sa akin." Bulong ito.
Pero ang pagkaawang ng kanyang bibig dahil sa pagkabigla ay mas naging maganda pa
palang pagkakataon para sa binata. Inangkin na nito ang mga labi niya kasabay ng
pagkabig sa kanyang batok upang hindi na siya makapalag pa.
Pero hindi naman talaga siya pumalag. Dahil pakiramdam ni Anabelle ay biglang
tumigil ang pag-inog ng kanyang mundo...
Hindi ba't nasasabik na rin siyang madama muli ang halik ng binata?
Napapikit siya at sa kalauna'y tinutugon niya na rin ang galaw ng pangahas nitong
mga labi sa kanyang bibig. Para bang nais nitong galugarin ang kanyang mga labi at
gapiin ang lahat ng kanyang natitirang katinuan.
Mainit...
Masarap...
At nakakabaliw...
Kaya naman pala maraming babae ang nahuhumaling dito noon. Hunter is damn good
kisser! A pro!
"I like you..." Usal nito ng magkahiwalay ang mga labi nila.
Napadilat siya. Humaplos ang isang palad nito sa kanyang pisngi at nagdala iyon sa
kaniyang sistema ng kakaibang kiliti. "H-Hunter..."
Napatitig siya sa mukha ito. Ganoon na lang ba iyon? Tinakam lang siya?
=================
Chapter 11 Private
The Chapter 11
"Hindi, noh!" Iniwas niya ang sarili dito at saka siya dumiretso sa mini kitchen ng
cabin.
"Eh, bakit kanina ka pa yata walang kibo diyan? Kung di ka magsungit ay nagdadabog
ka naman." Sumunod ito sa kaniya sakay ng wheelchair nito.
"Pakialam mo ba?!"
"C'mon tell me... Dahil ba kanina?" Di niya namalayang nasa tabi niya na ulit ang
binata.
Ngumiti nang simpatiko si Hunter. "Nabitin ka ba?" Bagamat hindi naman nang-iinis
ang tono ng pananalita nito ay nainis pa rin siya.
"How dare you!" Tinalikuran niya ito at saka siya bumalik sa pinaka sala ng cabin,
at gaya kanina sumunod na naman ito sa kanya.
"Okay lang kung gusto mong ituloy natin. Just tell me..." Pinagulong ng binata ang
wheelchair patungo sa kinatatayuan niya.
Sininghalan niya ito. "Conceited beast!" Kung nakamamatay lang ang irap niya ay
malamang na kanina pa bumulagta si Hunter.
"Conceited? Okay. Pero 'yung beast? No." Ngumiti ito ng makarating sa harapan niya.
Lalo namang nag-usok ang ilong niya sa asar. "Ang kapal mo talaga, no?!"
"So ako na lang. Pangit ka! PANGIT!" Parang batang pambu-bully niya rito.
Late niya nang narealized na parang puro positibo naman yata ang mga nasabi niya?
Nakita niyang nangi-ngiti na naman ito. Tila ba aliw na aliw ito sa kaniya.
Nagkibit-balikat si Hunter. "Sa mga sinabi mo, lalo ko lang napatunayang guwapo nga
ako." At muli nitong ipinakita ang mga biloy nito sa pisngi sa pamamagitan ng
pagngiti.
Pati yata ang mga mata ng hudas na ito ay nakangiti na rin sa kaniya!
"Nagba-blush ka, babe." Puna nito sa kaniya. "Hindi ko na mabilang kung ilang beses
kang namula sa harapan ko."
Isang nakamamatay na irap ang ibinigay niya dito sabay talikod ulit.
"Tse!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
NAKAPAMASYAL na sila sa labas ng silid nila subalit hindi niya pa rin kinikibo si
Hunter. Defense mechanism nga niya yata iyon. Ang totoo ay nahihiya talaga siya sa
pagkahuli nito sa kanya kanina.
Maski nga siya mismo ay nabaghan sa kanyang sarili sa inakto niyang iyon.
Okay aminado naman talaga siyang attracted na siya sa guwapong pasyente niya.
Attracted nga lang ba talaga siya rito? Tanong ng isang parte ng isipan niya.
NANG sumapit ang gabi ay tinulungan niya na si Hunter na magpalit ng pantulog.
Iginaya niya na din ito pahiga sa malaking kama.
"Nganga!" Utos niya dito. Nasanay na rin siyang siya mismo ang nagsusubo dito ng
mga tabletas ng gamot.
"Ako na..."
Tila naman natakot ito sa kaniya kaya sumunod na lang ito. "Ah..."
Nang malulon na nito ang gamot ay sinaksak niya naman ang baso ng tubig sa bibig
nito. "Tubig!"
Nilingon niya ito at saka niya nakita ang payapang pagtaas-baba ng dibdib nito.
"Tulog ka na? Ang bilis naman..." Natatawang pinitik niya ang dulo ng matangos
nitong ilong.
"Hoy!" Sinigurado niya pa kung tunay ngang nakatulog na ito kaagad. Baka kasi
pinagti-tripan lang siya nito.
Hinaplos niya ang noo ng binata. Parang may kung anong damdamin na lumukob sa
kaniya dahil sa pagkakatitig sa mukha nito. Ibinaba niya pa ang ulo sa gawi nito
upang lalong mamasdan ang kabuuhan ng guwapong mukha ni Hunter.
"Ah! Ano ba-" Ang siste napasubsob na siya ng tuluyan sa leeg ng binata.
"Anabelle..." Tila paos na saad nito habang sinasamyo ang kaniyang buhok.
Malamlam ang mga mata nito habang nakatingin sa kaniya. "Hindi ko na kayang
magpigil..."
"A-ano?"
"I'm sorry... But I want you...now..." At lalong humigpit ang pagkakayapos nito sa
kaniyang bewang.
Ayon na naman ang pagkahilo niya dahil sa nakakalasing nitong halik. He's really a
Pro. He really know what to do. Kung paano siya tutupukin sa pamamagitan ng halik
na iyon.
Bumaba na rin ang mga labi nito patungo sa kanyang pisngi pababa sa kanyang leeg.
Naramdaman niya iyon dahil nagiging malikot na rin ang mga palad nito sa pagdama sa
kanyang katawan. Noong una ay sa kanyang bewang muna naglalagi ang mga kamay nito
hanggang sa hindi na ito makontento doon.
And now, nasa ibabaw na ng kanyang dibdib ang pangahas nitong mga kamay. Malayang
pumipisil at humihimas... Tila ba sinusukat ang laki ng mga iyon sa sariling mga
palad.
"Hunter..." Napasinghap siya ng tuluyan na nitong ipasok ang isang palad sa loob ng
kanyang blouse. Kung paano nito nagawang tanggalin ang pagkaka-hook ng knyang bra
ay hindi niya na matandaan.
Saglit na tumigil ito sa ginagawa at saka siya pinakatitigan. "Ah... Can I remove
this?" Tukoy nito sa kanyang suot ng blusa na halos nakahubad na rin naman sa
kanya.
Hinubad na nito ang suot niyang blouse gayon na din ang kanyang brassiere. He stare
at her na para bang isa siyang magandang tanawin.
Nginitian siya nito at saka tinudyo-tudyo ng halik ang kaniyang nakaawang na mga
labi. "The girl who didn't know how to kiss..."
"Naaalala mo?" Sabihin pa'y pati ang puso niya ay natuwa sa pagkaka-alala nito sa
kaniya.
"Of course! How can I forget that? My sweet innocent darling..." Bumaba muli ang
halik nito sa kaniyang leeg patungo sa kaniyang dibdib. And now he's sucking her
nipple na para bang isang sanggol na gutom na gutom.
Ang isang kamay nito ay nasa pagitan ng kanyang mga hita at naglalaro doon. Para na
siyang mawawala sa katinuan dahil sa ginagawa nito sa kanya.
"I'm sorry babe, I want to pleasure you pero hindi ko magawa nang husto dahil sa
pagkalumpo ko."
"I want to kiss this..." Ipinasok nito ang isang daliri sa kaniyang bukana na sanhi
para muli siyang mapaliyad.
"Hunter..."
"Ah...Oo..." Mumunti mang pagtutol ay wala siyang ibinigay dito. Sa halip ay puro
pagpapaubaya.
Ngumiti din siya. Ngayon lamang nangapal ang mukha niya ngang ganoon sa buong buhay
niya. "Okay, I'll help you..."
Then she helped him na alisin ang suot nitong T-shirt at jogging pants. Even his
brief ay siya ang nag-alis. Para siyang manikang de susi na under sa spell nito.
She was amazed ng makita ang magandang pangangatawan ng binata.
He's a real hunk!
A man with oozing sex appeal! Kahit ilang ulit niya na yatang makitang nakahubad
ang binata ay hindi siya magsasawang titigan ito. And now wala na talaga itong
itinago sa kaniya... dahil maging ang bagay na ipinagmamalaki nito ay nakikita niya
na ngayon ng mas malapitan at mas malinaw.
Tuluyan ng dumagan sa kanya ang kabigatan nito. Walang inhibisyong niyakap niya
ito. She open herself wide.
At nagtagumpay na nga ang binatang pag-isahin ang kanilang mga katawan. Hanggang sa
maramdaman niya ang sakit na tila pumupunit sa kanyang kaibuturan.
"Oh!" Natigilan ito at saka napatitig sa kanyang mukha. "Do you want me to stop?"
Nag-aalalang tanong ni Hunter. Pero nasa mga mata nito ang labis na pagkabitin sa
hinintong gawain.
She managed a smile. "Of course not... I can take it, and I know that you can't
stop..." Pinapungay niya ang kaniyang mga mata at saka siya na mismo ang unang
gumalaw pasalubong dito.
Agad namang tumalima ang lalaki. "Salamat, honey! Promise I will be gentle! I will
make you happy!"
Naging mas mapusok ang sumunod na galaw ng binata. Nang matiyak nitong kaya niya na
ang sakit ay bumilis na din ang bawat pag-ulos nito.
"Ah..." Kapit na kapit siya sa balikat nitong bahagya ng dumudulas dahil sa pawis.
"Oh, Anabelle! You're so sweet like wine..." Tila hibang na saad nito.
"Anong iniisip mo, hmm?" Hinalikan siya nito sa balikat. At bahagyang umusod
palapit sa kaniya.
"W-wala..." Hinila niya ang kumot at saka itinakip sa kanilang kahubaran. Parang
naging awkward bigla.
Hinila siya nito palapit sa malapad nitong dibdib. Hindi siya tumanggi, hinayaan
niya lang ito. Besides namiss niya agad ang mapadaiti sa mainit nitong balat.
Hinalikan nito ang ulo niya. "Kapag nagtagumpay ang operasyon, I will marry you."
=================
Chapter 12 Private
The Chapter 12
"Iyon po ang sabi nong tao ko sa barko, mam." Nakatungong sagot naman nito. "Ang
base sa nakalap ko ay sa makalawa na raw po ang operasyon ni Hunter Montemayor sa
America. Kasama niya rin po palagi ang nurse niyang si Anabelle Lopez. Palagi na
rin pong ngumingiti si Hunter at hindi na siya ganoon kasungit..."
"Shit! Shit!" Lalo namang na-frustrate si Bethany.
"Opo!"
NANG tuluyan ng mawala sa paningin niya ang imbestigador ay pinaghahagis niya ang
lahat ng gamit na mahawakan niya sa opisinang iyon.
"Letse ka, Hunter!!!" Namumulang tinadyakan niya pa ang nadaanang trashcan. "Letse
ka!!!" Sigaw niya.
Kung ano-ano na rin ang pumapasok sa kukote niya. Ang kinatatakot niya ay ang
makalakad na ulit ang binata at bumalik sa dating buhay nito. Malamang lalapitan na
naman ito ng mga babae!
"Ano gagaling ka? 'Tapos ano? Babalik ka na naman sa mga babae mo? Or worst doon ka
mapunta sa maputla mong nurse na malaki ang dede?! No! Hindi ako talaga papayag!!!"
At nang may mahawakan na naman siyang gamit ay agad niya na naman iyong inihagis.
Kumukulo ang dugo niya at galit na galit talaga siya.
At totoo naman, hinding-hindi niya hahayaang maging masaya ang binata kung hindi
rin naman siya ang dahilan ng magiging kasiyahan nito.
Hinding-hindi siya makakapayag! Isang plano na naman ang binuo niya sa kaniyang
isipan.
SAMANTALA...
Sa barko...
Matapos ang naganap kagabi ay bihira nang kibuin ni Anabelle ang binata. Hiyang-
hiya kasi siya dito at sa kaniyang sarili na rin. Naiilang siya dito
"Bakit ganyan ka makatingin?" Nakangiting sita nito sa kanya. Pinagulong nito ang
wheelchair palapit sa gawi niya.
"W-wala..." Umiwas siya ng tingin. Akmang tatalikuran niya ito nang bigla siya
nitong hawakan sa kamay.
"Wala nga..."
"Hunter!" Iyon ang pinaka-iiwasan niyang topic pero natanong siya nito na para bang
simple lamang ang tanong na iyon.
"Hey, 'wag kang magalit okay?" Hinila siya nito palapit sa kama at saka siya
pinaupo doon. Hindi siya nito hinayaang makaalpas dahil iniharang nito ang
wheelchair sa haparan niya at saka siya tinitigan.
Ilang na ilang naman siya. "Wag kang mag-alala... W-wala naman akong balak na
maghabol sa'yo o ano pa man..." Tila may bikig sa lalamunang wika niya.
Alam niyang natural na lamang sa kagaya nito ang ikama ang kahit sinong babae, kaya
wala ng kaso kung virgin man siya ng makuha siya nito kagabi.
"What? Ano bang sinasabi mo diyan, ha?" Umasim naman ang mukha nito.
"Iyong nangyari nga sa atin... Alam kong hindi bago sa'yo ang ganoon... Kahit pa
sabihing ikaw ang nakauna sa akin. Isa pa, ginusto ko rin ang naganap sa atin at
hindi mo ako pinilit..." Mahinang-mahinang sabi niya. Tumungo siya upang hindi niya
makita ang reaksyon nito.
"Hunter..."
"Sinabi ko sa'yong magpapakasal tayo kapag nagtagumpay ang operasyon hindi ba?"
Nagulat naman siya sa sinabi nito. Hindi niya akalaing uulitin nito sa kaniya ang
sinabi nito kagabi. "P-pero... Baka kasi nabibigla ka lang at-"
"No more buts okay? Halika nga rito..." Hinila siya nito palapit.
"Dahil lang sa nangyari sa atin?" Masakit sa kanya ang pagtatanong niyang iyon.
"Of course not. Hindi ako papatali sa ganoong dahilan lamang... Nakakalimutan mo ba
na ako si Hunter Montemayor? Hmnn..." Hinagkan ng binata ang kaniyang palad.
"Kung ganoon bakit? Ano ang dahilan mo? Imposible namang mahal mo na ako kaagad
dahil hindi ako maniniwala!"
"H-ha?" Sabihin pang tila yata tumalon ng 100x ang puso niya dahil sa sinabi nito.
Namimilog ang mga mata niya habang nakatingin sa seryosong mukha ng lalaki.
"I love you. Sapat na bang rason iyon, ha?" Ngumiti ito nang simpatiko.
"Ha?"
Tumitig ito sa kanya nang matiim. "Noon sa convention... Minahal ko na ang babaeng
akala ko ay di ko na makikitang muli. Umasa ako na tatawagan mo ang ibinigay kong
calling card sa'yo noon... Pero umasa lang ako sa wala. Pero at the same time ay
natuwa rin naman ako na hindi ka pala kaparis ng ibang babaeng kilala ko. Pero
nasagi rin pala ang ego ko sa katotohanang may isa pa palang kalahi ni Eva na hindi
tinatalaban ng aking charm." Nagkibit-balikat ito.
"Hunter! Ano ba iyang mga sinasabi mo?" Naguguluhan na siya, at ang puso niya
parang nira-rambol na sa loob ng kaniyang rib cage!
"B-baka nabibigla ka lang! Isa pa, napakalayo ko sa mga babaeng tipo mo. Hindi ako
sosyal, hindi ako mayaman, mataray ako at ..."
"Pero ikaw ang gusto ko." Agaw nito sa iba pang sasabihin niya sana.
"B-bakit ako?" Nakangiti na yata pati ang puso niya sa mga oras na iyon.
Tumawa nang mahina si Hunter. "Hey, bakit nagkaka-ganyan ka? Nasaan na ang sungit
at tapang mo? Wala na yata iyong confidence mo, ah?"
Oh God, sino ba ang maniniwalang mamahalin siya ng isang Hunter Montemayor?! Hindi
siya bida sa isang Romance Pocketbook na ala Cinderella! Pero heto at totoo nga!
Mukhang seryoso sa kaniya ang loko!
Bakit nga ba? Ano nga ba? Para siyang biglang na-boba.
"Dito ka muna... Gusto kitang titigan." At ang loko, dinaan na naman siya sa killer
eyes nito!
"Hunter, please..."
"Believe me, Ana, I'll marry you ha. Hindi dahil sa kung ano pa man, I will marry
you because I love you... I want to be the first and the last man sa buhay mo.
Gusto kitang ipagdamot sa kung sino mang lalaki na magtatangkang ligawan ka. Dahil
swerte na ako sa'yo... Dahil iba ka. Dahil sa dinami-dami ng babaeng dumating sa
buhay ko ay sa'yo lamang ako nagkaganito."
Napangiti na si Anabelle. "May pagka-makata ka din pala, ano?" Biro niya dito.
Mukhang wala na nga siyang kawala sa kakulitan ng guwapo niyang pasyente.
"So, hindi ko muna ito ipapaalam sa pamilya ko." Maya-maya ay sabi nito.
Medyo nadismaya naman siya dahil doon, pero hindi na siya kumontra pa. "Ha? I
mean... Ikaw ang bahala..." Sabi na lang niya.
Bakit kaya? Sabagay, hindi niya ito masisisi kung hindi siya nito maipagmamalaki sa
angkan nito. Mahirap lang kasi siya at ordinaryong babae lang na di gaya ng ibang
mga naka-relasyon nito noon.
Para tuloy may mabigat na bagay na dumagan sa dibdib niya nang mga sandaling iyon.
"Kasi grabe kaya sila mama! Pinipilit na nila akong mag-asawa noon pa man. Gusto na
daw nilang magka-apo... Siguro labis talaga silang nalungkot nang maaksidente ako
at malumpo..."
Ngumiti ito. "Yeah. At isa pa sa mga surpresa ko kina mama ay ang tungkol sa ating
dalawa. I'm sure magugulat sila at matutuwa..."
"Hunter..." Parang nais niyang maiyak sa galak.
Ano kaya ang sasabihin ng BFF niyang beki na si Madonna pag nalaman nitong sila na
ng super crush nito?!
"Lahat 'yun ay mangyayari kung magtatagumpay ang operasyon ko..." Sumeryoso muli
ito.
Kung gayon, paano pala kung hindi magtagumpay ang operasyon? Nais niya sanang
itanong pero iba ang lumabas sa bibig niya.
"Magtatagumpay iyon... Pangako." Saad niya sabay pisil sa kamay nitong nakahawak sa
mga kamay niya.
Lumamlam ang mga mata ni Hunter na nakatingin sa kaniya. "Ayaw kong maduwag... Kasi
masasaktan kita..."
"Anabelle..."
"Hindi ako aalis. Pagsisilbihan kita, aalagaan at mamahalin. Sana hayaan mo ako at
'wag mo akong aawayin." Ikinulong niya sa kaniyang mga palad ang mukha nito.
"Basta, kahit ano pa ang mangyari after your operation, walang magbabago, ha?"
Nakangiting wika niya rito.
"Thanks..." masayang pasasalamat niya. Kinuha nito muli ang mga kamay niya upang
paliguan ng halik ang mga iyon.
"Hunter..." Natutuwa siya sa gesture na iyon ng binata. Wala na yatang ihihigit ang
kaligayahan niya ngayon.
Hinaplos ng binata ang pisngi niya saka ito nagpaalam. "So, can I kiss you now?"
Malambing na tanong nito.
Besides sino pa ba siya para tumanggi, eh, naka home run na nga ito sa kanya
kagabi!
=================
Chapter 13 Private
The Chapter 13
NANG dumaong sa Paris ang MC ay agad na dinalaw si Hunter nang pinsan niyang si Leo
na ngayon ay nasa Paris din. Naroon din ang mommy at daddy niya para sa isang
business ventures. Nalaman na rin ng buong angkan nila ang tungkol sa nakatakda
niyang pagpapa-opera.
Umungol ang binata. "May iba pa ba?" Palakad-lakad ito sa harapan niya na animo
nag-iisip.
"Maiiwan siya rito..." Sagot niya na medyo malayo at malapit sa katanungan nito.
Kumunot naman ang makinis na noo ni Leo. "Akala ko ba?" Nabitin sa ere ang
sasabihin nito.
Wala si Anabelle ngayon kasi nasa labas ito upang pick-upin ang mga bagong gamot
niya at ilang importanteng gamit.
Naging maganda ang pagsasama nila ng dalaga at talaga namang masaya siya dito.
"'Insan, saka na natin pag-usapan iyan okay?" Wika na lang niya bagamat nakangiti
sa pinsan.
Nagkibit-balikat si Leo. "Pero tama ba ang hinala ko, ha?"
Napahalakhak naman ang kaharap. "Sus! Sabi ko na nga ba, eh! Ano ka ngayon? Eh, di
may nakahuli na rin pala ngayon ng malikot mong puso!"
"Hindi ako nagsisisi, 'insan. Actually, if ever man na makita niyo kung sino ang
may pakana ng aksidente ko ay hindi ako galit sa kaniya. Baka kamo pasalamatan ko
pa siya!" Nakangising sagot niya.
Nang biglang bumukas ang pintuan ng suite at iniluwa noon ang daddy niya.
"Hey, young man!" Tinapik nito ang balikat niya at saka tinanguan ang pinsan niyang
si Leo.
"Dad!" Napangiti siya pagkakita sa ama. Wala pa ding nagbabago sa daddy niya, kahit
nagkaka-edad na ito ay guwapings pa rin.
Nakangiting nagpa-palit-palit ang tingin sa kanilang dalawa ni Leo ang mga mata ni
Isaac Montemayor. "Ano 'tong naririning ko, ha?"
Hindi na rin naman nangulit pa ang daddy niya. "I'm glad na bumalik na ang sigla
mo, hijo... at gusto kong malaman mo na napakasaya ng mommy mo dahil sa wakas ay
magpapa-opera ka na." Hinimas pa nito ang buhok niya na para bang noong bata pa
siya.
Nakangiti niyang sinalubong ang tingin ng ama. "At mahahawakan ko na rin sa wakas
ang business na pinagdu-duldulan niyo sa akin?" Biro niya dito.
"Oh, son." Nagalak naman ang lalaki sa sinabi niyang iyon. "Pero maari bang malaman
kung ano ang nagtulak sa'yo sa pasyang iyan? I mean, nakaka-curious, hijo."
Ang daldal naman, nasabi din nito ang bagay na iyon na alam naman niyang sinadya
talaga nito.
Si Leo ang sumagot. Nakapamulsa itong lumapit sa daddy niya. "Yeah, tito! Alam mo
naman siguro kung gaano ka-wagas magmahal ang isang Montemayor! Sagad hanggang
buto!"
Napangiti na muli si Isaac nang balingan siya. "Oh, yeah! Good bye nga agad ako sa
buhay-palikero ko buhat ng mahalin ko ang mommy nitong sina Hunter! At hindi ko
pinagsi-sisihan iyon!"
"And who's the lucky girl, son?" Tanong nito na umaasang sasagutin niya.
Pero binigo niya ang ama matapos niyang ambahan ng suntok ang kanyang pahamak na
pinsan.
"Soon, dad!"
Paliko na siya ng hallway ng masalubong niya ang mommy ni Hunter. Naka-jacket ito
ng kulay maroon na bumagay sa maputi nitong balat. Maamo ang mukha nito at mas
batang tingnan kesa totoong edad nito.
Kinuha nito sa kaniya ang ibang med basket upang tulungan siyang magbitbit. "Just
call me tita Agatha, okay? Isa pa, naaalala ko sa'yo ang kabataan ko noon. Hindi
din ako nagmula sa mayamang angkan ano, sinuwerte lamang ako sa ama ng aking mga
anak." Nakangiting kwento nito.
"Napakaganda niyo ho kasi Mam- este, Tita Agatha... Kahit simple lamang ho kayo ay
napakaganda niyo pa rin. Kamukhang-kamukha niyo si Hunter." Saad niya na patingin-
tingin dito.
Napahagikhik na idn siya. Mukhang madaling makagaanan ng loob ang mama ni Hunter.
Down to earth ang babae at mukhang kwela rin pala.
Pero mukhang iba na ang nasa isipan ng ginang. Nakangiting bumaling ito sa kaniya.
"Kahit na... Malaking bagay pa din ang pagdating mo sa buhay niya."
Nanag makapasok sila sa isa sa mga silid doon kung saan nakatambak ang mga gamot sa
barko ay saka na nagpaalam sa kaniya ang ginanag.
"Sige na, balikan mo na si Hunter at baka hinahanap ka na niya." At saka siya nito
niyakap muli.
Sobrang saya naman ni Anabelle. "S-sige ho..."
SA SUITE.
Nabigla naman ang binatang nasa wheelchair. Kakalabas pa lamang ng daddy niya at
saka ng kaniyang pinsan na si Leo, hindi yata nasarado nang maayos ang pintuan.
Nanirik ang mga mata niya pagkakilala sa bisita niya. "Pwede ba, Bet!"
Ang kahuli-hulihang taong nais niyang makita. Ito ang wala nang ginawa kung hindi
ang kulitin siya ng paulit-ulit. Wala itong sawa. Kamakailan lang ay panay ang
tawag nito sa telepono, mabuti na lamang at hindi iyon napapansin ni Anabelle dahil
hinihigit niya ang kurdon.
"Honey! I'm so glad na okay ka na!" Masayang humalik ito sa pisngi niya.
"At magpapa-opera ka na raw pala! Finally!" Salat sa kaligayahan ang boses nito ng
sabihin nito sa kaniyang ang mga salitang iyon.
"Ah, wala. Nasa Milan ako last week... alam ko kasing dito na naman ang tuloy ng
Montemayor Cruise for three days kaya bumyahe agad ako rito." Naupo ito sa sofa at
saka dumikwatro.
"Kailan ang alis mo?" Atleast may masabi man lang siya sa kanyang ex girlfriend na
si Bethany.
Sumimangot naman ang magandang mukha nito. "Alis agad? You're so rude, honey!"
"Tinatanong ko lang."
"Maybe tomorrow! Pupunta kasi akong Thailand next week, eh... You know, fashion
show!" Maarteng saad nito at saka bahagyang pinapungay ang mga mata habang
nakatingin sa kaniya.
Bahagya pa nitong itinaas ang pagkaka-dekuwatro nito sa sofa upang lalong mahantad
sa kaniyang paningin ang makinis nitong mga hita.
Kung noon iyon ginawa ni Bethany ay marahil hinila niya na ito sa kama. Pero iba na
ngayon, kasi meron na siyang Anabelle. At for the first time sa kaniyang play boy
history ay nawawalan na siya ng interes sa ibang babae.
Na tanging si Anabelle na lamang ang nais niyang makita sa araw-araw o maski oras-
oras. At hindi niya ito pagsasawaan kailan man.
"Anabelle!" Nagulat pa siya. Nahuli kaya ng dalaga ang pagtitig na ginagawa niya
kanina sa mga hita ni Bethany?
Pero blangko ang maamong mukha ni Anabelle habang nakatingin sa kanilang dalawa ni
Bethany. Bahagya lamang kumibot ang normal nang mapupulang labi ng dalaga.
SI ANABELLE naman ay tila itinulos sa kanyang kinatatayuan. Ano nga ba ang ginagawa
na naman ng ex na ito ni Hunter dito?
Parang gusto niya agad itong itulak palabas sa silid dahil sa selos subalit mas
pinili niyang magpaka-tao.
Pero malambing na boses ni Bethany ang sumagot sa kaniya. "Of course not. Hi, I'm
Bethany! Hindi tayo nakapagkilala ng maayos the last time, right?"
Alam niyang hindi ito talagang mabait. Malamang ka-plastikan lamang iyon ni
Bethany, pero hinayaan niya na lamang ang babae sa palabas nito.
"You can call me Bet." Inilahad nito ang makinis nitong kamay sa kaniya.
Napagkaganda talaga nitong si Bethany, iyon nga lamang ay lamang ang pagka-suplada
ng mukha nito. A sophisticated woman with a sexy body. Lutang na lutang iyon sa
suot nitong fitted black dress na bagamat mahaba ay may malaking slit naman sa
bawat gilid ng hita nito.
Si Hunter naman ay tila napa-pantastikuhang nakatingin lamang sa kanilang dalawa.
"Anabelle." Tinanggap niya ang kamay ng babae. Amoy na amoy niya ang matapang
nitong pabango.
Nginitian siya nito. "Maganda ka. Mukha ka ring mabait... at salamat sa pag-aalaga
mo kay Hunter, ha?" Nang bitawan na nito ang kamay niya ay napansin niya pa ang
pasimple nitong pagpagpag sa kamay na ipinang-shake hands sa kaniya.
"Ginawa ko lang ho ang trabaho ko." Iyon na lang ang sinabi niya dito. Inilapag
niya na sa naroon mesita ang dala-dala niyang pulang med basket.
Nilapitan ulit siya ni Bethany. "Drop the formality lady. Gusto kitang maging
kaibigan, kung okay lang sa'yo..." Salat sa emosyon ang pagkakasabi nito niyon.
Tinalikuran na siya nito at si Hunter naman ang binalingan ng babae. "So I better
go ahead. Bye, Hunter! Asahan mong naroon ako kapag inoperahan ka." At nag-flying
kiss pa ito sa binata bago ito lumayas.
"Bakit ang tagal mo?" Pinagulong ni Hunter ang upuan nito palapit sa kanya.
"May inayos pa kasi ako... at nakausap ko sandali ang mommy mo." Sagot niya.
Hinaplos niya ang pisngi ng binata. Gusto niya sanang itanong dito kung ano ang
ginagawa ni Bethany sa silid nito subalit hindi niya na naisa-tinig iyon.
"Hmnn..." Pumikit naman ito upang damahin ang ginagawa niyang paghaplos sa mukha
nito. "I missed you..." Anas nito.
Kinuha nito ang kamay niya at saka ito hinalikan. Halik na unti-unting umaakyat
mula sa kanyang palad patungo sa kanyang braso hanggang sa balikat.
Tumawa ng mahina si Hunter, napalabi naman siya. Mukhang may plano ang mokong!
Nag-init naman ang pisngi niya. "Ewan ko sa'yo!" Sabi niya. Hindi iyon galit sa
halip ay tila may kilig pa ang pagkakasabi niya noon.
Alam niya na ang tumatakbo sa isipan nito kaya magtatangka pa sana siyang umiwas
kaya lang ay nahawakan na nito ang balikat niya at saka siya nito siniil ng mapusok
na halik sa labi. Nagkaroon na din nang sariling isip ang mga kamay nito na
gumalugad sa mga kurba ng kaniyang katawan.
Sinikap niya pa ring sawayin ito, subalit hindi si Hunter ang tipo na nagpa-
pasaway.
Manaka-naka nitong hinihimas ang impis nitong puson na tila ba may pinapayapa mula
sa loob niyon.
Ilang sandali pa ay naglakad na rin ito sa hallway ng barko. Napahinto lamang ang
babae nang makasalubong nito ang isang lalaking parating.
Naka-polo shirt itong kulang puti at nakapantalong maong na bahagyang hapit ang
bandang ibaba. May edad na subalit bakas pa rin ang gandang lalaki nito, gayon na
rin ang katayuan sa buhay.
"Yes, tito. Kasama ako ni Hunter noong birthday ni tita Agatha! I'm his date that
night, I'm glad you still remember me." Lalo nitong tinamisan ang pagkaka-ngiti sa
ama ni Hunter.
Nagliwanag naman ang mukha ng lalaki. "So kayo pa rin pala. At malamang na ikaw ang
babaeng tinutukoy niya!"
Lumamlam ang mga mata ng lalaki. "I owe you, Bethany. Thank you for everything you
have done para sa aking anak." Sinserong wika nito.
"Welcome, tito!" Masayang sagot ng dalaga. "And wait... I have to tell you
something..."
"What is it?" Curiuos na tanong ni Isaac sa inaakalang nobya nang kaniyang anak.
Lumawak ang pagkaka-ngiti ni Bethany, na pati ang mga mata nito ay naka-ngiti na
din sa kaharap. "Magiging lolo ka na." Pagba-balita nito.
=================
Chapter 14 Private
The Chapter 14
MATAPOS ang ilang linggo ay naihanda na nga ang pagpapa-opera ni Hunter sa U.S.
Doon na rin natapos ang ilang buwang kontrata ni Anabelle bilang private nurse ng
binata.
Hindi nila pinag-usapan ang tungkol doon nitong mga nakaraang araw. Nomal lang ang
mga nangyayari, ayaw muna nilang isipin kung ano ang kahihinatnan ng operasyon.
Nakaupo ang dalaga sa gilid ng kamay habang inaayos nito ang sariling mga gamit.
Nilapitan naman siya ni Hunter na sakay ng wheelchair nito.
"Hey, come here." Hinila nito ang kamay niya kaya't napaluhod na siya sa harapan
nito. "Wag kang umiyak, baby..." Masuyo nitong tinuyo ang luha sa kaniyang pisngi.
"Hindi naman ako umiiyak, eh!" Pagkakaila niya sabay punas ng kanyang pisngi.
"Masaya lang ako, kasi sa wakas ay makakalakad ka na ulit."
"Hindi pa naman sigurado na magta-tagumpay ang operasyon ko, eh." Mataman siyang
tinitigan ng binata. "Kaya... sana Anabelle, 'wag muna nating asahang-"
"Stop!" Putol niya sa sasabihin nito. "You'll be fine! Magiging okay ka! Magiging
okay ang resulta ng operasyon."
"Sabi ko naman sa'yo, 'di ba? Ano man ang maging resulta niyan ay di kita iiwan."
Matigas na sabi niya dito. Pinisil niya ang kamay ng binata.
"I can't, Anabelle." Umiling si Hunter. "Hindi kita kayang itali sa akin... kung
sakaling hindi magta-tagumpay ang operasyon ko ay maari akong maging malala pa sa
kalagayan ko ngayon. Magiging lantang gulay ako na bagamat gising ay hindi naman
makaka-kilos o makakapag-salita."
"No, baby... 'Wag muna nating isipin iyan okay?" Hinaplos niya ang pisngi nito.
"Mag-iingat ka sa America, ha?"
"Of course, baby." Tumungo ito para idantay ang noo sa kaniyang noo.
Ngumiti siya nang mapait. Kasing pait nang nararamdaman niya ngayon sa loob ng
kanyang dibdib. Ikinulong niya ang mukha ni Hunter sa kanyang mga palad at
sinalubong ang tingin ng malungkot nitong mga mata.
"Hunter... Wag mo akong alalahanin dito, ha? Maging maayos ka doon. Matapang ka,
'di ba? Ikaw pa?! I'm sure kayang-kaya mo ang operasyon na iyon!" Pinatatag niya
ang boses niya.
Nangiti na lamang ang binata. "Matapang ako, pero sa'yo duwag ako."
Pero muling hinila ng binata ang kamay niya sanhi upang mapaupo siyang muli.
"Hunter-" Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil agad nitong sinakop ang mga
labi niya.
Mas matagal iyon kesa sa iba pang halik na pinagsaluhan nila kaninang umaga. Yes,
dahil pag may pagkakataon ay hinahalikan siya nang paulit-ulit ni Hunter. Tila ba
lagi itong uhaw sa mga labi niya at gigil na maramdaman ang kaniyang hininga.
Sa bawat araw na nakakasama niya ang binata ay araw-araw niya ding napapatunayan na
mahal niya ito.
Para silang palaging nasa honeymoon sa barkong iyon mula ng magkaroon sila ng
unawaan ng binata.
Mahal niya si Hunter Montemayor, ang langit na bumaba upang mahalikan lamang ang
isang tulad niyang kadikit ng lupa.
Siguro dahil iba siya sa lahat ng babaeng nakasalamuha na nito. Pero who cares?
What important is, mahal siya nito. Pagkatapos ang operayson ay babalikan siya nito
at ipapakilala na sa angkan ng mga Montemayor.
Nang matapos ang mainit na pagsasalo ng kanilang mga labi ay magkasama na silang
lumabas ng silid.
Inihatid niya ang binata hanggang sa SUV na sasakyan nito patungong airport.
Hindi na siya sumama hanggang doon. Isa pa, wala naman na siyang trabaho dito.
Tapos na ngayong araw na ito.
Kinawayan pa nga siya ng mommy ni Hunter subalit isang tipid na ngiti na lamang ang
isinukli niya sa babae. Maigi ng walang alam ang lahat. Pagbalik ni Hunter, saka
niya na iisipin kung paano haharapin ang pamilya nito.
HABOL tingin naman si Hunter sa papalayong dalaga. Parang nais niya pa nga itong
pigilan. Dalawang buwan ang ilalagi niya sa Amerika kaya nasisiguro niyang mami-
miss niya si Anabelle.
"Kaumusta, hijo?" Pukaw sa kanya ng isang malambing na boses.
Tumingala siya sa babaeng nasa harapan niya na. "I'm okay, mom."
"Sigurado ka bang ayos lamang na umalis ka na hindi kasama ang iyong nurse?" Naroon
pa rin ang lambing sa tinig nito.
Sa hospital muna siya dideretso upang makausap na din ang Doktor na nagrefer sa
kanya. Huling meeting na iyon at ang pagtanggap niya ng tseke bilang kanyang bonus
daw. Sa totoo lang ay ayaw nya na sana iyong tanggapin subalit hindi pumayag ang
nag-rekomenda sa kanya. Proud na proud kasi ang mga ito dahil siya lamang daw ang
kauna-unahang nurse na tumagal kay Hunter Montemayor.
Unprofessionalism. Pero iyon naman ang totoo... Sa ngayon lihim muna iyon. Pero sa
pagbalik ni Hunter, hawak-kamay na nilang aaminin sa lahat na minsan sa barko ay
natutong umibig ng totoo ang mga puso nila.
Dalawang oras din ang byahe niya. Dumagdag pa ang traffic sa kalsada. Nang makababa
sa terminal ng bus ay nagulat pa siya ng makita doon ang kaibigan at kapwa nurse
niyang si Madonna! Ang puno't dulo ng lahat!
"Bruha!!!" Tili nito ng makita siya. Tiyak niyang kanina pa ito naroon at
hinihintay siya.
"Madonna!!!"
Sinalubong siya nito ng yakap at beso. Ang kanyang kaibigang beki na nagluto ng
kalokohang kinasangkutan niya noon sa convention. Ito rin ang gumawa ng paraan
upang siya ang maging nurse ng ultimate crush nitong si Hunter Montemayor!
"Kumusta ka?" Nakangising tanong nito. "Alam kong ngayon ang uwi mo kaya dito na
ako naghintay sa terminal! Mahaba-habang kwentuhan sister! Isa-isahin mo iyan sa
biyahe natin pabalik ng San Pablo!!! Kumusta?! Anong nangyari?!"
Natatawang inakbayan niya ang binabaeng kaibigan na mas matangkad pa nga sa kaniya.
"Okay naman."
Napatawa siya. "Hey, anong kwento naman?" Tanong niya kahit batid niya na ang nais
nitong malaman.
"Naku ha! May kasalanan ka pa pala sa akin!" Pinanlakihan niya ito ng mga mata.
"Sus! Bakit hindi ka ba nag-enjoy?" Nang makaupo sila ay tanong muli nito sa
kaniya.
"Baliw ka talaga!" Nakaingos na sagot niya dito. "Sina Itay? Kumusta pala?" Pag-
iiba niya ng paksa. Batid niyang dumadalaw sa kaniyang mga magulang si Madonna
kapag rest day nito sa hospital.
"Nami-miss ko na nga rin sila, eh..." Lumamlam ang mga matang wika niya. Utang niya
kay Madonna ang magandang kapalaran niya sa barko.
"Sabagay! Mahigit walong buwan ka rin sa cruise, ha! Ano masarap bang sumakay sa
barko ng Montemayor? Heaven ba?"
"Teka!" Nagulat siya ng bigla siyang tampalin sa balikat ni Madonna. "At para saan
ang kakaibang ngiti na iyan, huh?!" Nanlalaki ang mga matang tanong nito sa kaniya.
"W-wala!" Naiilang na sagot niya dito. Magsa-salita pa sana siya kaya lamang ay
biglang sumakit ang tiyan niya dahil sa pagdaan ng lalaking nagtitinda ng kung ano-
ano sa loob ng bus.
"Ha?" Nilingon niya ang kaibigan. "W-wala... Hindi ko alam, parang babaliktad ang
sikmura ko dahil doon sa amoy ng inilalako nung tinderong lalaki." Mahinang sagot
niya.
"Alin? Iyong buko pie? Diyos ko, Anabelle, eh, 'di ba't paborito mo nga iyon?!"
Naguguluhang tanong nito sa kaniya. "Ang bango nga, eh! Parang kay lasa at kay
linamnam!"
"Saglit, Madonna!" Tutop ang kaniyang bibig at tiyan na paalam niya sa kaibigan.
"Nasusuka ako!"
=================
Chapter 15 Private
The Chapter 15
TATLONG buwan...
Wala pa rin siyang balita tungkol kay Hunter. Kumusta na kaya ito? Okay lang kaya
ito? Kumusta na ang operayson?
Sabagay, paano nga ba siya makukumusta nito? Eh, hindi man lang hiningi ng kumag na
iyon ang number niya maging ang kanyang address.
Kung sana'y may lakas siya ng loob upang makibalita. Pero wala, dahil nakakahiya.
Paano ba ang gagawin niya? Pupuntahan niya ang bahay ng mga ito sa New Manila? O
kaya sa kumpanya ng Montemayor? At ano? Magpapakilala siyang girlfriend ni Hunter
at nakatakda nitong pakasalan pagbalik nito?
Sa dami ng babaeng naghahabol kay Hunter, malamang siya ang naiiba. Syempre hindi
siya mayaman. Oo nga't may sinabi siya kung magpapaganda siya at magpapanggap na
sosyal gaya noong nasa convention siya. Pero hindi pa rin uubra.
Tanging si Hunter lamang ang sagot kung babalikan ba siya nito para tuparin ang
ipinangako nito sa kanya o hindi.
Minsan tuloy naiisip niyang hindi yata talaga ito seryoso sa kanya. Kasi sa tagal
na nang inilagi nito sa Amerika ay malamang na nakapagpa-opera na ito. Ni hindi man
lang niya alam kung successful ba o hindi ang kinalabasan. Ni hindi man lang siya
nito ipinahanap man lang. Hindi ba siya nito naiisip? Hindi ba nito naiisip na may
iniwanan ito at pinangakuang babalikan?
Napabuga siya ng hangin. Pakiramdam niya'y lalong nagsikip ang dibidb niya.
Sino nga ba ang hindi? Eh, si Hunter yata ang taong napakadaling mahalin. May
kakayahan itong pabaliwin ang kahit sinong babae.
Dahil aminin man niya at sa hindi ay nabaliw talaga siya dito. At hanggang ngayon
ay baliw pa din siya sa paghihintay sa binata.
Kaya ngayon, heto siya at nagdurusa... Kasi miss na miss niya na ito.
Wala...
Isa pa, ayaw niyang magtaka si Madonna kapag nagtanong siya tungkol sa binata.
At umasa...
Na sana...
Sana...
"Ate?"
"Tawag ka ni Tatay."
Malamang magpapatulong ang itay niya sa pagpapa-pasok ng mga binili nitong paninda
mula sa kabayanan.
"Mano po, itay!" Salubong niya dito. Nahihiya na rin siya sa mga magulang niya.
Nitong mga nakaraang linggo kasi ay bihira na siyang makatulong sa mga gawaing
bahay kahit rest day niya sa trabaho. Palagi na lamang kasing masama ang pakiramdam
niya.
Tinulungan niya itong magbitbit ng mga bayong na ibinababa nito mula sa tricycle.
"Eh, tunay naman, hija. Para kang palaging balisa at malalim ang iniisip. Malungkot
din at may pag-aalala ang iyong mga mata. Alam ko yun at ramdam namin iyon ng inay
mo... Nalilimutan mo bang anak ka namin." Masuyong sabi pa ng tatay niya.
"Itay, naman... Hindi naman ho sa ganoon. Masaya nga ako at narito na ulit ako sa
piling niyo. Miss na miss ko na din naman ho kayo."
"Pero parang ang lungkot mo naman." Sabat ng inay niya na kanina pa pala nakikinig
sa kanilang pag-uusap.
"Pero ayos lang. May maigi ding naidulot ang pagsakay mo sa barko." Ngumisi ang
itay niya. "Kasi ay guminhawa tayo sa laki ng sahod mo doon. Aba'y biyaya talagang
napunta sa iyo ang pagta-trabaho mo doon."
Oo biyaya... Bulong ng puso niya. Dahil nakilala niya si Hunter Montemayor.
"Oo nga naman, Anabelle." Ngumiti rin ang inay niya ng akbayan siya. "Napalaki ng
itay mo ang tindahan. At magsisimula na ulit akong manahi kasi nakabili na kami ng
makina. Aba'y ang laki ng sinasahod mo sa barko noon ah. Sisenta mil, sobra pa nga
sa pagpapa-aral sa mga kapatid mo."
"Inay, para saan pa ho at namimiss ko kayo noon. Sakripisyo iyon. Akalain niyong
nakatapos ako ng nursing dahil sa pagsisikap niyo ng itay." Yumakap siya sa babae.
Isa iyon sa mga magagandang bunga ng pagsakay niya sa barko bilang nurse ni Hunter.
Nangi-ngiti naman ang mga kapatid niya habang nakamasid sa kanila. Ganoon sila ka-
sweet, hindi na nawala iyon sa kanila kahit pa lumaki na siya.
"Ay siya, maligo ka na. Darating daw si Madonna mamaya at magpapasama sa'yo." Sabat
ng itay niya. "Palagi ka na lang daw kasing hindi lumalabas kapag off mo. Nag-
aalala na sa'yo ang supre sereyna mong best friend!"
Natawa siya sa ibinansag ng itay niya kay Madonna. "O, sige po. Mukhang nagtatampo
na nga sa akin ang isang iyon."
"Hay, malaki ang utang na loob natin sa batang iyon. Kung di dahil sa kanya ay di
naman natin makakamtan ang ginhawang ito. Napakalaking tulong ng pag-endorso niya
sa'yo sa barko."
-o-
Ipinasyal lang naman siya ng kaibigan niya sa Mall. Worried daw kasi ito sa
pagiging tahimik niya lately. Nanood sila ng sine subalit wala pa rin doon ang
atensyon niya.
Kahit paano ay pinilit niyang maging okay sa paningin ni Madonna. Ayaw niyang
tuluyang magtaka sa ikinikilos niya ang kaniyang kaibigan.
Matapos ang paglibot-libot ay niyaya siya nitong mag grocery.
"Ano ba yan, Madonna?!" Napailing siya habang natatawa. "Hindi pa ba sumusuko iyang
mukha mo sa dami ng nilalagay mo diyan?"
Natawa naman ito. "Naku! Palibhasa kasi ay natural na makinis ang feslak mo!"
"Hindi iyon, eh." Natawa siya ulit sabay hampas sa balikat nito. "Dapat kasi bigyan
mo ng break iyang mukha mo sa mga make ups! Sus, araw-araw kasi para kang sasali sa
sagala! Kilo-kilo iyang nasa mukha mo!"
"Bongga rin sa budget! Try mo kayang maging natural. O, kaya pulbo-pulbo lang,
malay mo lalong kuminis ang mukha mo." Suhestiyon niya.
Umingos ito. "Heh! Hindi uubra sakin iyan! Nagmumukha akong lalaki kapag walang muk
uf!"
Napapangiti siya pag naiisip na kahit hindi siya ganoon kaluho sa katawan ay
nagustuhan pa din siya ni Hunter. Hindi niya pa nga nai-ku-kwento iyon sa kaibigan
niya. Ayaw niya munang pag-usapan hangga't hindi pa bumabalik ang binata.
"Sister!!!"
"I can't believe this, Anabelle!" Maluha-luha pa si Madonna ng kinuha niya dito ang
magazine. "My ultimate crush is getting married!!!"
"Ano ba kasi ito-" Naputol ang pagbabasa niya sa column na iyon ng makita niya agad
ang picture ni Hunter.
Oo si Hunter nga!
Nakangiti ito sa picture. Kuha iyon noong bago ito maaksidente, naka polo shirt ito
ng kulay light blue na bahagyang tinupi hanggang sa siko nito.
Para bang fresh na fresh ito at kay bango-bango. Pati ang mga mata nito ay
nakangiti sa picture na iyon.
Pero saglit lamang iyon ng mapansin niya ang isa pang picture sa bandang baba ng
pahinang iyon.
At lalong nanlaki ang mga mata niya ng makita ang pinaka caption ng column na iyon.
Business magnate Isaac Montemayor and his lovely wife Agatha Montemayor is
delighted to invite you to witness the marriage of their son Hunter. Oh, yes! One
of the most sough after bachelor in town is getting married!
And guess what who's the very lucky girl? Of course non other than his rumored
model girlfriend Bethany Salameda. The super rich congressman Salameda's daddy's
girl! What a couple!'
NAPATIGIL siya sa pagbabasa ng biglang mag-ulap ang kanyang mga mata. Parang bigla
ding nanghina ang mga tuhod niya.
"Anabelle!" Nagulat naman ang kaibigan niya dahil sa naging reaksyon niya.
Tumaas ang tingin niya sa kaibigan. "No... No Madonna! Hindi maaari ito!
Nagkakamali lang sila!" Di niya na napigilang mapasigaw.
"Ha? Bakit?"
"Hindi papakasalan ni Hunter ang babaeng iyan!" Galit na sambit niya sa pagitan ng
pagtulo ng luha niya.
Magtaka na ito kung magtataka, pero hindi niya na kayang sikilin ang damdamin niya.
"Pero bakit? Ano bang sinasabi mo diyan, ha?" Naguguluhang hinagod nito ang
kaniyang likod.
"No... Hindi..." Pero tuluyan nang nanlabo ang kaniyang paningin. She passed out
bago pa niya marinig ang iba pang tanong ni Madonna sa kaniya.
=================
Chapter 16 Private
The Chapter 16
Hirap na tawag niya sa kaibigang nakaupo sa tabi ng kaniyang hospital bed. Nakita
niyang palabas pa lamang ang doktor na kumausap dito.
Hindi man magsalita ay batid niyang napag-alala niya ito kanina. Hindi na din niya
kasi nakontrol ang damdamin niya.
"Madonna, I'm sorry..." Mahinang sabi niya dito. "Sorry, napag-alala kita."
Pero napalitan lamang ng galit ang kanina'y malungkot nitong reaksyon. "Hindi iyon
ang dapat mong ihingi ng sorry sa akin!" Matalas ang tinging sagot nito.
Doon na tumayo si Madonna at saka nameywang sa harapan niya. "My God, Anabelle!
Sino ba ako sa buhay mo, huh?!" Gigil na dinuro pa siya nito.
"I'm your best friend since high school! My gosh! For pete's sake! Bakit mo
inilihim sa akin?" Punong-puno ng hinanakit na sumbat nito sa kaniya.
Napalunok siya. Kung gayon, alam na ni Madonna ang namagitan sa kanila ni Hunter sa
barko?
Naiyak na rin siya. "I'm sorry, Madonna... I'm sorry. Hindi ko sinasadyang mahalin
siya..." Napatungo siya sapo ang luhaang mukha.
Doon na siya napatingin ulit dito. "Ha? Sinong 'sino' siya?" Nagtaka na naman siya.
Akala ba niya na alam na ni Madonna ang tungkol kay Hunter?
"Sino ang ama niyang ipinagbubuntis mo?!" Gigil na sigaw nito na ikinagulat niya.
Tumaas naman ang kanang kilay ni Madonna. Huminga muna ito ng malalim bago siya
sinimulang sagutin.
"Hindi!" Lalo siyang nanghina sa kaalamang iyon. Kung ganoon pala ay magkaka-anak
na sila ni Hunter!
At lungkot dahil wala naman ito sa tabi niya... at ni hindi niya alam kung
babalikan pa ba siya nito.
Tumikhim si Madonna. "Sino ang ama niyan?" Ulit nito sa tanong kanina.
Naiiyak niyang tiningnan ang kaibigan. Sasabihin niya ba dito ang totoo?
"Anabelle!" Inis na tawag nito sa pangalan niya, natutulala na naman kasi siya.
"Wag mo akong daanin sa pag-iyak-iyak mo diyan! Sagutin mo ako! Sino ang ama niyan
na may pasabi-sabi ka pang mahal mo! At kailan ka pa nagmahal, huh? Sino ang
lalaking iyon at bakit ni di man lamang siya magpakita? Saan mo siya nakilala, ha?
Wala naman akong nakikitang lalaking hinahayaan mong makalapit sa'yo!" Sunod-sunod
na litanya nito sa kaniya.
Tama nga naman si Madonna, wala naman siyang manliligaw na hinahayaang makalapit sa
kanya. Wala ring lalaki na umaaligid sa kanya mula ng magbalik siya lupa. Isa pa,
hindi ganoon ang pagkakakilala sa kanya ng kaibigan niya.
"I'm sorry, Madonna..." Sabi niya sa pagitan ng paghikbi. "Wag mo sana itong
sabihin muna kina itay... mag-aalala sila..."
Umingos lamang ito. "Eh sino nga ang ama niyan?! Aba, hindi ako papayag na hindi
niya panagutan ang kaibigan ko! Kilala kita, Anabelle, hindi ikaw ang babaeng
nakikipag-one night stand! Hindi ka kaladkarin, tonta! Marahil ay mahal na mahal mo
ang Poncio Pilatong bumuntis sa'yo! Sino siya? Kilala ko ba iyan ha?!"
"Shh... 'wag kang maingay. Nagigising ang ibang pasyente!" Saway niya rito.
Hindi pa rin naman makahuma si Madonna. "Aba, sister! Grabe naman iyang lalaking
iyan! Saglit ka pa lang sa barko ay nabola ka na? At bumigay ka naman huh?!" Lalo
itong nang-galaiti.
"Madonna..."
"Kailangang malaman ito ng inay at itay mo! Hindi mo iyan maitatago sa kanila
habang buhay Anabelle!" Daig pa nito ang magulang niya kung pagsabihan siya. "Hindi
pwedeng lumaki ang tiyan mo na hindi ka pa pinapakasalan ng kung sino mang herodes
na nakabuntis sa'yo! Hindi ka pipitsuging babae, sister! Dapat panagutan ka niya!"
"No, Madonna!" Hinawakan niya ang kamay nito. "Mabibigla sila inay! Masasaktan
sila..."
"Hindi, Anabelle. Kailangan habang maaga ay malutas ang problema mo." Matigas na
tanggi nito. "Sino ba ang lalaking iyon ha? Sino siya ng mapuntahan namin ng itay
mo. Hindi ka niya pwedeng takbuhan por Dios por santo! Ano ba siya? Gagawa-gawa ng
bata pagkatapos ay hindi man lamang—-"
"Madonna..." Pinisil niya ang kamay nito na bahagya ng nanlalamig. "S-si Hunter...
si Hunter Montemayor ang ama ng pinagbubuntis ko." Wala na siyang choice kundi
aminin dito.
"P-paanong?" Namalat bigla ang boses ng kaibigan niya. Nanlalaki rin ang mga mata
nito.
"I fell in love with him..." Pagtatapat niya. "Sa barko... mahabang kwento."
Napatungo siya sabay pahid sa luhang mabilis na namalisbis sa pisngi niya. "Mahal
ko siya, Madonna."
"Anabelle!" Biglang sumeryoso ang mukha nito at saka siya hinawakan sa magkabilang
balikat. "Hindi ko alam kung ano ang dahilan mo kung bakit ka naglihim sa akin.
Pero igagalang ko ang naging desisyon mo."
"Ha?"
"P-paano? Nasa Amerika siya..." Natigilan siya ng maalala ang tungkol kay Bethany.
"At... ikakasal na siya..."
"Hindi siya magpapakasal!" Inis na sansala nito. "Kung may papakasalan man siya ay
walang iba kung hindi ikaw!"
"Madonna!"
"Ana, nauna kang nabuntis sa hitad na anak ni Congressman Salameda!" Nanirik pa ang
mga mata nito.
"P-pero..."
"Wala ng pero-pero!" Putol nito sa kaniya. "Ginalaw ka niya kaya dapat panagutan ka
niya! Aba, walang hiya siya! Matulis talaga ang herodes na iyon! Akala ko pa naman
ay chismax lang na saksakan ng palikero ang hudas na barabas na iyon! Ang walang
hiya, ikaw pa ang dinale! Hayop siya!"
Hindi lang iyon ang mga murang narinig niya patungkol kay Hunter. Hindi na lamang
siya kumibo pa. Alam niyang kapag galit ang kaibigan niya ay hindi ito masasawata
ng kahit ano.
"Anabelle, kung alam ko lang na mangyayari ito... sana... sana hindi na lang kita
inirekomenda sa asawa ng ate kong Doktor."
"Madonna..." niyakap niya ito. "Wag mo ng sisihin ang sarili mo... kagagahan ko
ito."
"Sira..." niyakap na rin siya nito. "Di ko naman alam na may tinatago ka rin pa
lang kalandian..."
"S-salamat, Madonna..."
Pero hindi.
May karapatan siya kay Hunter... Dapat ipaglaban niya iyon, dahil magkaka-anak na
sila.
=================
Chapter 17 Private
The Chapter 17
ISANG buwan pa ang lumipas. Hindi na rin niya naitago pa sa mga magulang niya ang
unti-unting paglaki ng kanyang tiyan. Katulong niya ang kaibigang si Madonna ng
ipagtapat niya sa mga ito ang kalagayan niya.
Wala siyang narinig ni katiting na sumbat sa mga ito, pero batid niyang nasaktan
niya ang mga magulang niya. Hindi niya na sinabi pa ang tungkol sa ama ng bata.
Pinakiusapan niya din si Madonna na manahimik na lamang muna.
Ginawa na nila ang lahat para ma-contact si Hunter, subalit hindi sila nagtagumpay.
Kahit si Madonna ay wala ng nagawa pa. Sino nga ba ang mga simpleng taong tulad
nila para sa isang Hunter Montemayor? Na kung nais nilang makausap ang kahit sino
sa mga kamag-anakan nito ay kakailanganin pa nilang dumaan sa maraming butas ng
karayom!
Naawa na lamang siya kay Madonna tuwing nakikipag-away ito sa mga guwardiya ng
Montemayor Inc. Wala silang appointment kaya hindi sila maaaring pumasok.
Nang mawala na ang ama niya ay lumabas na din siya sa kanyang silid para pumunta sa
kusina. Nahihiya na siya sa inay at itay niya, kahit hindi magsalita ang mga ito ay
batid niyang malaki ang tampo ng mga iyon sa kaniya.
Ngayon ay isa siyang dalagang ina. Walang kikilalaning ama ang magiging baby niya.
Sadyang napakabuti lang ng mga magulang niya dahil hindi siya hinusgahan ng mga
ito.
Papunta na siya sa komedor ng biglang pumasok ang kapatid niyang nag-aaral sa isang
pampublikong paaralan sa lugar nila. Grade four ito.
"Itay!" Doon na nagsalita ang bata. Marahas nitong pinahiran ng braso ang luhaang
pisngi. "Iyong mga kaibigan ko po... sina Boyong..." Sumisigok na sumbong nito sa
tatay niya.
"O, ano na namang ginawa sa'yo ng mga batang iyon?" Mahihimigan ng galit ang tinig
ng tatay niya.
"Anong sinasabi?"
"Sabi po..." saglit itong tumingin sa gawi niya na para bang may pag-aalinlangan
kung itutuloy ang pagsusumbong. "Sabi po nila Boyong... malandi raw po ang ate
ko..." Napatungo ito.
"Ano?!" Napasigaw na ang itay niya. Napatda naman siya sa kanyang kinatatayuan.
"Kasi po, buntis daw po siya pagkagaling niya sa barko... pero wala daw po siyang
asawa. Hindi raw po siya papakasalan. Sabi po nila, maarte raw ang ate Ana kasi
ayaw magpaligaw. Nakatapos pa daw ng pag-aaral pero hindi naman daw po ginamit ang
pinag-aralan... Nursing pa naman daw ho." Umiiyak na wika nito. "Gusto ko po silang
suntukin tatay, kasi niloloko nila ang ate Ana!"
"Tama lang na di mo sila pinatulan. Mga anak ng mga tsismosa sa lugar natin!"
Huminahon na ang tinig ng itay niya.
Hinagod nito ang likuran ng kapatid niya at saka malungkot siyang tinapunan ng
tingin.
Tiningnan siya ng kaniyang ama. May lambong sa mga mata nito ng magtama ang mga
mata nila.
Gumanti naman ng yakap sa kaniya ang ama. "Tahan na, Anabelle... Makakasama ang
pag-iyak sa ipinagbu-buntis mo." Hinaplos nito ang pisngi niya.
"Anak, hindi ka namin hinuhusgahan. Alam naming umibig ka lamang, at iyon ang
pinakamahirap na kalaban sa buhay ng tao. Kung sakali mang pag-usapan tayo ng buong
baryo dahil sa sinapit mo ay bahala na sila. Maari nilang isipin ang kahit ano
sa'yo. Pero kami na pamilya mo ay mananatili sa tabi mo. Hindi ka namin iiwan,
Anabelle. Narito kami para sa'yo hanggang sa maisilang mo ang anak mo..." Nakangiti
bagamat may luha na din sa mga mata ang itay niya.
"Swerte rin naman kami sa'yo, anak." Hinalikan nito ang noo niya. "Nakatapos ka ng
pag-aaral at nagdala ng medalya at diploma sa tahanan natin. Isa kang mabuti at
masunuring anak sa amin ng inay mo, at mabuting kapatid sa mga nakababata mong
kapatid."
Paano'y mula ng lumobo ang tiyan niya ay hindi na siya muna bumalik sa trabaho.
Nagiging sakitin na kasi siya. Mahina ang kapit ng bata at matindi na din siyang
maglihi. Palagi siyang nagsusuka at nahihilo.
Pagurin na rin siya at hindi niya na kayang magtrabaho pa sa Hospital. Namana niya
iyon sa inay niya, ang maselang pagbu-buntis.
"Hindi na, anak." Tugon ng itay niya. "Malaki naman ang kita sa tindahan natin sa
kabayanan. Nakalimutan mo na bang lumaki na ang pwesto natin? Dumami na rin ang
parokyano natin. Lahat ng iyon ay dahil sa sweldo mo sa barko..."
"Itay..."
"Tingnan mo ang bahay natin, yari na sa bato at may tiles na ang ating sala. At may
malaki na tayong T.V. Nakapag-pagamot na rin si bunso. Nakapamili tayo ng mga gamit
sa eskwela..." Nakangiting turan ng ama niya.
"Salamat, itay..." Napatungo siya.
Ang pagsakay niya sa barko... muling nanariwa sa kaniya ang mga alaala...
"Sige na anak, kumain ka na, ha? Baka mamaya ay mahilo ka na naman niyan."
"Sige po..."
- o -
MATAPOS ang pananghalian ay umakyat na ulit siya sa silid niya. Gaya ng palaging
gawain niya ay hihiga na naman siya. Kahit naman pulos kain at tulog lamang ang
ginagawa niya ay hindi naman siya tumataba. Paano nga naman ay palagi rin siyang
nagsusuka at nahihilo.
Kung sana ay kasama niya ang binata... kung sana ay katuwang niya ito sa pagbu-
buntis niya, 'di sana ay hindi siya nahihirapan ng ganito.
"Galit ako sa'yo dahil hindi ka tumupad sa pangako mo sa akin..." hikbi niya. "Pero
nami-miss pa rin kita..."
Masakit lang isipin na natapos sa ganito ang relasyon nila, kung mayroon nga silang
matatawag na relasyon.
Wala ang ama ng anak niya kung kailan kailangan niya ito. At ang masakit pa ay
ikakasal na ito sa ibang babae...
Hanggang ngayon ay patuloy niya pa ding niloloko ang sarili niya na minahal din
siya ng binata...
"P-paano na ako?" Tumulo ang luha niya sa unan. "Paano na kami ng anak natin?"
Marahan niyang hinaplos ang may kalakihan ng tiyan.
Mariin siyang napapikit... ito na yata ang pinakamahirap na parte ng buhay niya,
ang sikaping 'wag maging malungkot para sa kalagayan ng anak niya. Pero paano niya
pipigilan ang sarili niyang wag malungkot gayong tila pinipira-piraso ang puso niya
sa tuwing maiisip niya na hindi nga siya binalikan ng lalaking mahal niya.
"Baby... kahit yata ma-miss ko ang daddy mo, hindi naman niya ako nami-miss... baka
nga ni hindi man lamang ako sumasagi sa isipan niya..."
Naupo siya sa kama ay saka niya niyakap ang kanyang tiyan. "Baby, miss na miss ko
na ang daddy mo... kasi mahal na mahal siya ni mommy. Pero hindi yata mahal ni
daddy ang mommy, kasi magpapakasal na siya sa iba."
=================
Chapter 18 Private
The Chapter 18
"I said get out!" Parang kulog ang boses ni Hunter sa silid na iyon.
"Ano na naman ang pinagsi-sintir niyang anak mo?" Nakasimangot na tanong nito.
Nasa private room sila ng isang pamosong Hospital sa New York. Natapos na ang
operasyon niya, at matapos ang ilang buwan ay medyo nakakalakad na siya ngayon.
"Dad!" Tumuon ang pansin ng binata sa bagong dating. "Palayasin niyo ang babaeng
iyan bago pa ako may magawang hindi niyo magugustuhan!" Tukoy niya kay Bethany.
Paano'y hindi na siya nito nilubayan mula ng magtungo sila sa Amerika for his
operation. As much na nais niya itong respetuhin ay hindi niya na magawa dahil sa
inis niya rito. May ginawa kasing kababalaghan ang babaeng ito na labis niyang
ikinasusuklam.
"Ano bang problema mo, Hunter?" Nakakunot ang noong tanong ni Isaac sa kaniya.
"Bethany is having your child, baka nakakalimutan mo?!"
Lalo namang nalukot ang guwapong mukha ni Hunter. "No! Hindi ko anak ang batang
dindala niyan!" Tanggi niya. "Hindi pa ba kayo nadala sa kasinungalingan niya?
Kakasabi niya lang din noon na nabuntis ko siya! 'Tapos ngayon buntis na naman?"
Akala niya ay ligtas na siya sa unag beses na nagsabi si Bethany na nabuntis niya
ito, pero heto at may panibago na naman. Isang gabi ng ito ang magpilit na
magbantay sa kanya ay naganap ang bagay na iyon. He was devastated then, inis na
inis siya sa pinsan niyang si Leo. Paano'y uutusan niya sana ito upang hanapin ang
address ni Anabelle at kumustahin ang dalaga. Pero wala ang magaling niyang pinsan,
kung saang lupalop ito nagsuot ay hindi niya alam.
Sobrang nai-stress na rin siya kakaisip kung kailan niya ulit makikita ang dalaga.
Ni wala kasi siyang contact number nito.
He loves her!
For the first time ay umibig siya, kaya malabo niyang patulan ang pang-aakit ni
Bethany.
But holy cow! Nagising na lamang siya kinabukasan na hubo't hubad silang dalawa ni
Bethany sa ibabaw ng hospital bed niya! At ang doktor pa talaga niya ang unang
nakakita sa kanila.
Kung paano nito nabilog ang ulo ng mga magulang niya... kung paano siya nirendahan
ng mga ito na hindi makabalik agad ng Pilipinas... at kung paano siya ngayon
nasasakal sa sitwasyon.
"Hunter, please!" Umiyak na si Bethany sabay kapit sa braso ng mommy niya. "Tita,
aalis na lamang ho ako kung ayaw ni Hunter sa akin." Hayun at nagpapaawa na naman
ito!
"No, hija." Matigas na pigil ni Isaac. "You're not going anywhere. Stay here." At
siya na naman ang hinarap ng kaniyang ama.
"What, dad?!" Asar na tanong niya. "I told you! Hindi ko anak ang dinadala niya!
Alam ko, ramdam ko! I know that I didn't-"
"Shut up, young man! Kung ayaw mo kay Bethany, hindi ka na sana gumawa ng aksyon na
maglalagay sa'yo sa ganitong sitwasyon!"
"But, dad!" Napailing na lamang siya. "Nakikita niyo ba? Ni hindi pa nga ako
makatayo ng maayos after the operation!"
"Oh, cut that crap!" Inis na sita ni Isaac sa kaniya. "Baka nakakalimutan mong
hindi na bata ang kausap mo? I am your father! Wag mo akong pangaralan sa bagay na
iyan. Papunta ka pa lang ay naka-ilang balik na ako!"
Sumabat na naman si Bethany. "Hunter, may nangyari sa atin." Umiiyak na wika nito.
"Okay, fine, I admit! Ako ang nasa ibabaw mo at ako ang..." tumungo ang babae na
para bang nahihiya. "Pero ginusto natin iyong pareho! You were kissing me then...
at..."
Kung maari lang sana ay pilipitin niya ang leeg nito para hindi na ito magsalita
pa. He will always be a gentleman subalit kay Bethany ay hindi niya magawang
magpaka-ayos.
Ganoon naman lagi ang arte nito eh, walk out queen pero 'wag ka, maya-maya lang ay
babalik na naman iyon upang ipagsiksikan ang sarili sa kanya!
"Sa ayaw mo't sa gusto... papakasalan mo siya or else aalisan kita ng mana!" Iyon
lang at lumabas na din ng silid niya ang kaniyang ama.
Hindi niya maipaliwanag ang galit na nadarama niya ng mga sandaling iyon.
Nanginginig ang buong katawan niya sa disgusto sa kagustuhan ng kaniyang Daddy, at
gagawa siya ng paraan para hindi matuloy iyon!
Sukdulan pang gapangin niya ang pabalik ng Pilipinas para muling makita ang babaeng
nais niyang pakasalan...
"Hijo..."
"Mom..." umangat ang mukha niya. Nasa tabi niya na ngayon ang mommy niya.
"Alam mo ang patakaran... walang Montemayor ang dapat isilang na isang bastardo."
Mahinahong wika nito. Hinaplos nito ang pisngi niya.
"Pero mommy, sure akong hindi ako ang nakabuntis sa babaeng iyon! I know myself..."
tila ba humihingi ng tulong na sabi niya sa ina.
Mabait ang daddy niya. Pero ma-prinsipyo itong tao, kaya alam niyang hindi nito
iaatras ang kasal nila ni Bethany. Isa pa, patakaran talaga sa angkan nila na
walang Montemayor ang isisilang na bastardo. They value family more than anything
else in this world.
"Mom, kung tunay mang anak ko ang bata, hindi ko naman ho siya tatalikuran.
Makakamtan niya ang lahat ng luho at karapatan bilang isang Montemayor... ibibigay
ko sa kanya ang pangalan ko." Seryosong saad niya. "Pero ang pakasalan ang kanyang
ina... hindi ko talaga kaya." Malungkot na napatungo siya.
Tumango siya. "Hindi ko tatakbuhan ang responsibilidad ko. Pero hindi ko kayang
pilitin ang sarili ko na mahalin ang ina niya... I don't love Beth... I never did."
"Yes... at hinihintay niya ang pagbalik ko." Madamdaming pahayag niya sa ina.
Ngumiti naman nang tipid si Donya Agatha. "Then follow your heart anak, hinding-
hindi ka nito hahayaang maligaw ng landas..."
"Thanks, mom!" Sa bugso ng damdamin ay nayakap niya ang babae. "But how about dad?"
Maya-maya ay tanong niya.
Natawa siya. "Of course not. I don't care kahit mawalan ako ng mana. I have my own
millions, at kahit ibigay ko rin iyon kay dad ay ayos lang sakin. Mabubuhay ako at
magsisimula muli. Pero ang hindi ko kaya ay ang mawala sakin ang babaeng mahal na
mahal ko."
"Isa ka ngang Montemayor, anak." Natawa na rin ang mommy niya at saka siya nito
muling niyakap. "So, who's the lucky girl?"
"Well, makikilala niyo rin siya, mom. She's pretty and simple like you... at mabait
din siya."
"Anyway, sino mang babae ang pinili mo ay okay na sa akin... may tiwala naman ako
sa'yo, anak."
"Salamat, mommy. Well, this girl is a low profile. Pero alam kong hindi pera ang
habol niya sa akin. Katulad mo ay napakabait din niya, na minsan ay mataray. But I
really love her... at may kasalanan ako sa kanya mom, I think nakarating na sa
kanya ang balitang ikakasal na ako kay Beth. Malamang nasaktan ko ang damdamin
niya..."
"Oh, son..." Pinisil nito ang kamay niya. "You have to find her..."
"I will..."
Sa may pintuan naman ng silid ay naroroon ang daddy niya, hindi ito totoong umalis.
Tahimik na nakikinig pala ito sa usapan nilang mag-ina.
At sa mga labi nito ay nakaguhit ang isang ngiti. Ngiti ng pagmamalaki para sa
panganay nitong anak na sa wakas ay natuto na ring umibig.
"Yes, sir."
"Okay na po, Mr. Montemayor. Napag-alaman ko pong bago tumulak ng New York si Miss
Bethany Salameda ay may kinausap siyang tao. Based sa report na nakuha ko ay malaki
ang kinalaman ng taong ito sa aksidenteng sinapit ng anak niyo."
"At isa pa po, Mr. Montemayor. Galing sa OB niya ang isa sa mga asset ko kahapon
matapos niyang magpunta doon. Napag-alaman din naming sasailalim sa isang
artificial insemination si Miss Salameda under Dr. Graham Perry ng Angel's Lab."
"At bakit?" Kunot-noong tanong niya.
"So, meaning to say ay hindi pa siya nagdadalang-tao sa ngayon?" Bumangon ang galit
sa kanyang dibdib.
"Darn!" Naikuyom niya ang kanyang kamao. Ipinapain niya na pala sa isang mabangis
na hayop ang kanyang anak.
"Salamat, Detective Deogracia. Maaasahan talaga ang kumpanya niyo. Expect my bonus
for a job well done!"
=================
Chapter 19 Private
The Chapter 19
Ni wala man lang siyang narinig na tricycle sa pagdating nito, nagtaka tuloy siya.
Ganoon na ba siya kahulog sa ginagawa niya at wala na siyang naririnig sa paligid?
"O, napadalaw ka?" Binigyan niya ng kiming ngiti ito. Medyo nahihiya pa kasi siya
sa kaibigan niya. Alam niyang hirap na hirap na din ito sa pinagagawa nito na
pagtulong sa kaniya sa paghahagilap kay Hunter, iyon nga lang ay bigo silang pareho
na ma-reach ang binatang Montemayor.
"Natural, dadalawin kita!" Inirapan siya nito.
"I miss you, beshy..." Pinatay niya muna ang hose ng tubis at saka niya iyon
inilapag para lapitan ang kaibigan.
"I miss you too, bruha." Ngumiti na din ito at saka siya niyakap.
"Bakit ngayon ka lang ulit dumalaw?" Nakalabing tanong niya dito. Nakita niyang may
mga bitbit itong pasalubong. Mga tinapay, biscutis at kung ano-ano pa. Napakunot
ang makinis niyang noon. Mukhang mamahalin kasi ang mga dala nito.
"May inasikaso lang kasi ako." Maiksing tugon nito. Umiwas ito ng tingin sa kaniya
at tila ba na-tensyon bigla.
"Madonna?" Alam niya kung kailan nagsasabi ng totoo ang kaibigan. At sa pagiging
mailap ng mga mata nito ngayon ay masasabi niyang may itinatago ito sa kanya.
Natawa naman siya. "Wow! Grabe! Parang ikaw ang daddy ng baby ko kung makapag-alala
ka."
"Sira! Kahit maganda ka ay nuncang patulan kita!" Nginisihan siya nito. "Hindi tayo
'talo''!"
"Geez! Anabelle! Don't you ever call me that name! Ang pangit sa pandinig eh!"
Nanirik pa ang mga mata nito. "Kasuka!"
"Ana..."
"Ha?"
Hindi niya na pinatapos pa ang sasabihin nito. "Pwede ba, Madonna? Wag na natin
siyang pag-usapan pa..." Nag-init na naman tuloy ang sulok ng kanyang mga mata.
Apektado pa din pala siya hanggang ngayon.
"What if nga..."
Tiningnan niya ito. "Para ano? Hindi na nga siya tumupad sa pangako niya 'di ba?
Tama lang talaga na hindi niya ako ipinakilala noon sa pamilya niya! At least hindi
ako katatawanan ngayon! Isa pa, malay ko ba kung totoo ngang ipapakilala niya ako
noon, if I know, bahagi lang iyon ng pambo-bola niya sa akin!" Mapait ang boses na
saad niya. "At bakit niya ako babalikan, aber? At kung sakali man, ano ang ida-
dahilan niya sa akin, huh? Na pilay siya kaya di niya ako mapuntahan? For pete's
sake, limang buwan na siya sa America, oh! Malamang unang buwan niya pa lang doon
ay na-operahan na siya! Nakapagpa- therapy na rin siya for sure! Baka nga sa mga
oras na ito ay nakakatakbo na ang herodes na iyon, eh!"
"Hindi niya ako minahal, Madonna..." Malungkot na saad niya. "Tanggap ko na."
"Una, alam niyang nag-aalala ako sa kanya... Kahit sana sabihin niya lang sa akin o
ipasabi niya kahit kanino ang kalagayan niya... Para naman sana hindi ako nag-
alala, hindi ba? Kahit iyon na lang, eh. Hindi iyong para akong tanga na nag-aalala
sa kanya! Tapos malalaman kong buntis na pala ang Bethany na iyon!" Napahikbi na
siya.
Umiling siya sabay punas sa kaniyang pisngi. "Siguro kasalanan ko rin ito, eh...
Paano kasi ang tanga ko. Pero kasi, mahal ko siya... At akala ko mahal niya ako..."
Dahil kilalang-kilala niya ang baritonong boses na nagmula sa likod niya! Ang boses
na kailanman ay hindi niya na yata kayang kalimutan!
Nanlaki ang mga mata niya habang nakatingin sa mukha ni Madonna na alanganing ngi-
ngiti o hindi.
"Sis... Papasok muna ako sa bahay niyo." Paalam nito. "May mga pasalubong din kasi
ako sa mga kapatid mo. Kakausapin ko rin kasi ang inay at itay mo... Sige,
Anabelle." Bigla na lamang tumalikod si Madonna.
"Anabelle, I'm sorry..." Mahinang-mahina ang boses nito subalit nadinig niya nang
malinaw ang mga katagang binitawan ni Hunter.
Oo naman, alam niyang si Hunter ang taong nasa likuran niya. Parang biglang may
naghabulang daga sa loob ng dibdib niya.
SI HUNTER nga...
Matiim ang pagkakatitig sa kanya ng maitim nitong mga mata. Wala pa ring nagbago sa
binata. Guwapo pa rin ito...
at nakakalakad na nga talaga ang Hunter na nasa harapan niya ngayon... Ni wala man
lang bakas ng pagkalumpo ang itsura nito.
Hinawakan siya nito sa balikat at akmang yayakapin pero itinulak niya ito.
"Please, Hunter!"
"B-bakit ka nandito?!" Nagsimula ng tumulo ang mga luha niya. "Bakit ka nandito?!
Bakit ngayon lang?! Bakit ngayon pa?! Bakit ngayon na okay na ako..." Napasubsob na
siya sa kaniyang mga palad.
"I'm sorry baby, let me explain..." Muli siya nitong hinawakan sa balikat.
At kahit nanulak pa siya ulit ay hindi na siya nito hinayaang makawala pa. Niyakap
siya nito ng mahigpit na para bang matagal ding nangulila sa kaniya.
=================
Chapter 20 Private
The Chapter 20
NANG maghiwalay ang mga katawan nila ay kusa namang umigkas ang isang palad niya sa
makinis na pisngi nito.
"Ano bang kailangan mo?!" Galit na sigaw niya dito. "Bakit nagpakita ka pa?! Umalis
ka na bago ka pa makita nila itay!" Nag-uunahan ang mga luha niya.
"Anabelle... Nahirapan din ako. Hirap na hirap ako sa New York kakaisip sa'yo..."
"Hirap?!" Ulit niya sa sinabi nito. Hindi niya naitago ang pait sa boses niya. "Eh
ako? Hindi ba ako nahirapan?"
"Anabelle, magpapaliwanag ako sa'yo, oh..." Parang maiiyak na din ang binata.
Ang isang Hunter Montemayor iiyak? Parang bigla niyang gustong matawa.
"Anabelle, believe me... Hindi kita nakalimutan. Maging ang pangako ko na babalikan
kita, hindi ko iyon kinalimutan. Naipit ako ng sitwasyon... Ang tagal ng therapy
ko, wala rin ang pinsan ko para sana utusan kong hanapin ka. Mahirap din ang naging
kalagayan ko. Pinipilit ako nina daddy na pakasalan si Bethany..."
"Tumigil ka na!" Sigaw niya. Napahagulhol na siya sa pag-iyak. "Ang kapal mo rin
ano? Nakabuntis ka na pala ng iba, kaya hindi mo ako nabalikan? Valid ba iyong
reason mo? At anong balak mo sa akin, huh? Gawing kabit mo?!"
"Of course not!" Umiling ito. Para bang hirap na hirap na itong magpaliwanag sa
kaniya. "Anabelle, ikaw ang mahal ko. Hindi si Bethany!"
"Pero binuntis mo nga siya, eh!" Inis na sigaw niya ulit dito. Wala na siyang
pakialam kung napapatingin na sa gawi nila ang ilang napapadaan sa katapat nilang
kalsada na tanging kawayang bakod lamang ang nakaharang. "Mayaman ka! Madami kang
pera! Pwede mo akong ipahanap kung kailan mo gusto!"
"Please, listen to me Ana, just this once... Please..." Pagsusumamo nito. "Sina
daddy, binabakuran nila ako. Ni wala akong chance na makahawak ng telepono...
Please pakinggan mo naman ako..."
"Para ano?" Malungkot niyang tinitigan ang mukha ni Hunter. Kitang-kita niya ang
sakit sa mukha nito, pero hindi sasapat iyon sa sakit na nararamdaman niya ngayon.
"Anabelle... Magkaka-baby na tayo, 'di ba?" Alanganin ang lungkot at saya sa mukha
nito. "Magiging daddy na pala ako..." Nakita niyang sinulyapan nito ang may
kalakihan na niyang tiyan bago ibinalik ang tingin sa mukha niya.
"Oo." Mapait na tugon niya. "Pero wala ka eh... Wala ka ng mga panahong hirap na
hirap ako sa pagbu-buntis ko..."
"I'm sorry..." Napatungo ito. "I'm a jerk! But please, hayaan mo akong bumawi ha?
Pakiusap..." Hinilamos nito ang dalawang palad.
"Umalis ka na, Hunter..." Mahinang taboy niya. "B-bumalik ka na kay Bethany... Mas
bagay kayong dalawa. Isa pa ay magkaka-anak na rin kayo..."
Nakita niya ang paguhit ng kirot sa mga mata nito dahil sa sinabi niya.
"Pinamimigay mo ako?" Punong-puno ng hinampo ang boses nito.
"Hunter..." Muling gumaralgal ang tinig niya. Ayaw niya namang ipamigay ito, pero
ano ang laban niya kay Bethany? Buntis na rin ito 'di ba?
At ikakasal na ang binata sa babaeng gusto ng mga magulang nito para dito.
"Anabelle, hindi ka ba naniniwalang ikaw ang mahal ko? Mahal na mahal kita. Ngayon
lang ako nagmahal nang ganito..." Halos lumuhod na sa harapan niya si Hunter.
"H-hindi..." Umiling siya. "Hindi ako ang mahal mo... Kasi kung mahal mo ako ay
hindi mo ito gagawin sa akin..."
"No, baby!" Hinawakan nito ang magkabilang pisngi niya at ikinulong sa mga palad
nito. "Hindi pa ako naging sigurado ng ganito katindi sa buong buhay ko, ngayon
lang. Mahal kita Anabelle... Kahit alisan ako ng mana ng daddy ko, okay lang.
Papatunayan kong mahal kita... I'm sure mauunawaan din nila ang lahat. Isa pa
magkakaanak na tayo. Paano na ang baby natin? Gusto mo ba siyang lumaking walang
daddy ha?"
"No, Ana!" Galit nitong sabi. "Ikaw ang papakasalan ko, dahil ikaw ang mahal ko!
Kahit sampu pa ang anak ko kay Bethany o kung kanino mang babae ay ikaw pa rin ang
papakasalan ko! Ikaw lang! Ikaw dahil ikaw ang mahal ko! Naiintindihan mo ba?!"
Napatitig siya sa mukha nito. Seryoso ito. At parang gustong magdiwang ng puso
niya...
"Ana, babalik ako. Mag-isip ka... Pag-isipan mo ang mga sinabi ko. And please, oh
please... pag-aralan mo namang patawarin ako..." Pagsusumamo ulit nito.
"Hunter..." Kusang lumambot nag puso niya...
"I can't live without you..." Tumungo ito, at batid niya umiiyak si Hunter!
"Anabelle, ang mali ko lang ay naging mahina ako. I'm sorry at sinaktan ko kayo ng
baby natin... Pero aayusin ko ito. At pangako, ikaw ang babaeng ihaharap ko sa
dambana... Ikaw ang papakasalan ko."
Hindi nagbago...
At ngayong nagbalik na ito, hindi niya sigurado kung kakayanin niyang magparaya
para sa Bethany na iyon.
Narinig niya na lang ang ugong ng papalayong sasakyan. So iyon pala ang dahilan
kung bakit di niya narinig ang pagdating ni Madonna kanina, marahil ay sumabay ito
sa kotse ni Hunter pagpunta sa kanila.
"Anak..."
=================
Epilogue
Halos araw-araw nga itong dumadalaw sa kanila. Palagi rin itong may bitbit na mga
pasalubong.
Mga imported wines para sa kanyang itay, mga mamahaling chokolate naman para
sa kanyang mga kapatid.
Araw-araw tuwing nagigising siya ay nadadatnan niya na lamang ito sa sala nila na
kausap ang itay niya habang nagka-kape ang mga ito. At sa tuwina ay ngingitian siya
nito at ito naman ay iirapan niya.
Inirapan niya lamang ang binata. Nagdusa siya kaya dapat magdusa rin ito.
Doon na rin ito nananghalian sa kanila. Minsan ay nagpapa-deliver ito ng mga
pagkain mula sa isang sikat na restaurant. Minsan naman ay nakikigulo ito sa inay
niya sa pagluluto sa kusina. Natatawa na lamang siya kapag naririnig niyang
pinapagalitan ito ng inay niya dahil sa trying hard nitong pagluluto.
Sa hapon naman ay nagchi-chess ito kasama ang itay niya o kaya naman ay
nakikipaglaro sa kanyang mga kapatid.
Sino ba ang mag-aakalang ang isang Hunter Montemayor ay mag-aaksaya ng oras para sa
mga simpleng taong tulad nila?
"Anak,"
"Inay?" Nginitian niya ang ina niya nang tabihan siya nito sa mahabang kawayang
upuan sa labas ng bahay nila. Magda-dapit-hapon na iyon. Kakaalis lang noon ni
Hunter.
"Inay..."
"Alam kong totoo siya sa pagmamahal niya sa'yo, anak." Pinisil nito ang kamay
niya. "Huwag mo na siyang pahirapan pa, anak... Mukhang nagsisisi na naman siya.
Saka nakapag-paliwanag na siya sa'yo, di ba?"
"All fair in love and war." Napatingala siya, ang itay niya!
Ginulo naman ng tatay niya ang kaniyang buhok. "Magdesisyon ka, anak, parehas
lamang kayong nahihirapan. Papatawarin mo pa ba ang isang iyon? Kung ako ang
tatanungin ay gusto ko na siyang manugang. Magalang siya at magaling makisama.
Kahit pa nga noong una ay malamig ang pakikitungo namin sa kaniya ng inay mo ay
hindi pa din siya sumuko sa panunuyo sa amin."
Natawa naman ang itay niya. "Sus! Pa-hard to get ang anak namin, ku manang-mana ka
diyan sa inay mo! Hirap na hirap din akong suyuin iyan noong araw!"
Natawa na lamang siya at napahagikhik naman ang inay niya sa kilig. Aba'y nagmama-
asim pa ang kaniyang mga loving parents!
Kaya naman para na naman siyang sinisilihan sa puwet! Tuwing may naririnig siyang
sasakyang humihinto sa tapat ng bahay nila ay agad siyang dumudungaw sa binta nila
sa pag-aasam na si Hunter iyon.
Pero hindi.
"Heh! Magsitigil nga kayo diyan!" Naiinis na sita niya sa mga ito. "Gabi na!
Magsitulog na kayo at may eskwela pa bukas!"
Malungkot kasi siya... Paano, hindi na yata babalik si Hunter. Kasalanan naman
niya eh, masyado niya itong pinahirapan. Marahil nasasaktan na din ito sa
pambabalewala niya.
"Anabelle..."
SI HUNTER!
Bumalik ito.!
Napatayo siya mula sa pagkakaupo sa kawayang upuan. Ikinurap-kurap niya ang mga
mata niya. Dinadaya lang ba siya ng kaniyang paningin?
Ngumiti nang simpatiko ang binata. Nakapamulsa ito sa suot nitong pantalon at sa
pang-itaas naman ay simpleng light blue na T-shirt lang ang suot nito na may tatak
na Nike.
Pero ang guwapo pa rin! Kahit yata basahan ang isuot ng binata ay poging-pogi pa
rin ito!
Hindi niya na napigilan ang sariling yakapin ito. Ayaw niya ng magtiis. Ayaw niya
ng sikilin pa ang nadarama niya!
Umiyak siya sa dibdib nito, wala na siyang pakialam kung magtaka si Hunter.
"Shhh... 'Wag kang umiyak, baka mapaano si baby." Nakangiting ginanti nito ang
pagyakap niya sa magaan na paaran para di mapisa ang tiyan niya.
"I hate you..." Hikbi niya. "Bakit hindi ka na bumalik? Napagod ka na ba? Nagsawa
ka na ba?" Hinampas niya pa ang dibdib nito.
Natawa naman ito. Hinuli nito ang mga kamay niya at saka dinala sa mga labi upang
hagkan nito. "Hinding-hindi ako magsasawa sa pagsuyo sa'yo, mahal ko..."
Sumeryoso ang mukha nito. "I'm sorry Ana, kung ngayon lang ako bumalik ha? May
emergency kasi. May inasikaso kami ni dad tungkol sa kaso ng aksidente ko noon."
Paliwanag nito.
"Hindi pwedeng hindi..." Hinagkan nito ang noo niya pababa sa kaniyang ilong...
"H-Ha?"
"Siya ang may kagagawan ng aksidente ko, plinano niya iyon. Hindi pala aksidente."
Kumunot pa ang noo ni Hunter. "Obsessed ang babaeng iyon!"
"Hindi siya buntis." Inis na sagot ng binata. "Gawa-gawa niya lang iyon para
pikutin ako. At siya ang may gawa kaya nalumpo ako, hindi niya matanggap na hindi
ako seryoso sa kaniya noon. Anyway, nilinaw ko naman sa kanya na simula pa lang na
hindi ako iyong tipong pumapasok sa isang seryosong relasyon. Nasaktan siya ng
maghiwalay kami, okay hindi ko naman sinasadya na saktan siya... Pero ikinagalit
niya iyon sa akin. Oh my God! Anabelle, hindi ko alam na baliw ang babaeng iyon.
She's sick at napatunayan namin iyon ng magwala siya sa Mansion namin noong
nakaraan. Nagbanta pa siya ng kung ano-ano... Pero ngayon nasa kamay na siya ng
batas, iyon ay kung doon nga siya mamamalagi o sa isang mental institution."
Bigla tuloy ang bangon ng ngitngit sa puso niya. Ang babaeng iyon! Iyon ang
dahilan kung bakit nalumpo si Hunter! At balak pa pala nitong pikutin ang binata!
Aagawan pa nito ng daddy ang baby niya!
"Don't worry, Ana..." Hinalikan siya nito sa noo. "Ligtas na tayo mula sa mga
kamay niya, okay? Isa pa mismong daddy niya na ang may sabing noon pa man ay may
mental problem na si Beth. Nangyari daw na nagkaganoon ang anak niya mula ng
mamatay ang esposa niya noong bata pa si Bethany. After that sunod na ang lahat ng
layaw nito, kaya hindi ito natatahimik hangga't hindi nakukuha ang mga ginugusto
nito."
Napangiti naman ang binata. "Wala na tayong problema ngayon... Papakasalan kita
kahit saang simbahan, kasi ikaw naman talaga ang mahal ko."
Napapikit siya na madama ang matigas na dibdib ni Hunter. Miss na miss niya na
ito, at sino pa nga ba siya para mag-inarte 'di ba?
"So, okay na tayo, ha?" Bulong nito ng madama ang pag ganti niya sa yakap nito.
Marahang tango ang isinukli niya dito. Naiiyak na siya sa sobrang saya... Hindi
niya akalaing may happy ending pa rin pala ang 'Cinderella Story' niya.
At ang baby niya? Ipapanganak niya itong may daddy sa tabi nila.
Kahit din sa malditang si Bethany, dahil kung hindi naman dito ay di niya
matatagpuan si Hunter Montemayor, ang kaniyang Prince Charming.
Nang umangat ang mukha niya ay agad siyang sinalubong ng maalab na halik mula sa
binata.
∞❁∞
EPILOGUE
NANG ika-anim na buwan niya ay ikinasal silang dalawa ni Hunter sa huwes. Siyempre
naroon ang mga malapit na kamag-anak nito at mga kamag-anak niya...
Ang tanggapin ng buong puso sa angkan ng mga ito ay sobra-sobra ng biyaya para sa
isang simpleng babaeng kagaya niya.
Wala na ring nasabi pa ang mga kapit-bahay nila tungkol sa kaniya. Kailanman ay
hindi naman siya nagtanim ng galit sa mga ito...
And Bethany? Nasa isang mental hospital na ito ngayon, umaasa pa rin naman siyang
bubuti pa ang kondisyon ng dalaga.
At of course... Si Madonna lang naman ang tumayong best man ni Hunter sa kasal
nila. Ang dami niya pa ngang tawa ng muntik pang tumanggi ang kaibigan niyang iyon,
ang gusto kasi nito ay mag bridesmaid sa kaniya! pero wala rin itong nagawa sa
huli.
A happy ending!
Ano pa bang mahihiling niya? Eh ngayong napag transform niya na ang 'Bad boy' ng
mga Montemayor into a loving husband and father.
WAKAS...
Thank you again! Ang kuwentong ito ay masyadong malapit sa akin dahil isa ito sa
mga kauna-unahang kuwento ko pa noong unang panahon. :)