Wife in Distress (COMPLETED)

by IceButterfly48

She's willing to sacrifice even her happiness just to make him happy. She's willing
to live with pain and agony just to make him happy. A roller coaster love story
that will remind you, no matter how painful love is, giving up is an option, it
shouldn't be a choice.

This is not your ordinary martyr love story.*

//PROPERTY OF ICEBUTTERFLY48

=================

Wife in Distress

A/N : Thanks talaga sa cover @sogoghei48. Dedicated sayo! :)

PROLOGUE

‘’Kahit kailan, hinding hindi kita mamahalin. Tumigil ka na sa ilusyon mo. Dahil
kahit magkasama tayo sa impyernong bahay na ‘to, hinding hindi kita mamahalin kaya
pede ba tigilan mo na ako! PEDE BA?’’ Dahan dahan na lang akong tumango at pinilit
na lunukin lahat ng sinabi niya. Masakit na talaga dahil nasa iisang bubong nga
kami pero hindi man lang niya ako tinatapunan ng tingin. Minsan lang siya umuwi at
nag-iisa lang ako lagi dito.

Hindi ko naman siya masisisi. Magpapakasal na sana sila ng babaeng mahal na mahal
niya pero hindi natuloy dahil saakin. Mahirap lang kasi ang babaeng gusto niya at
hindi payag ang mga magulang niya kaya kinabukasan pinilit nila kaming magpakasal
at sobrang galit siya sa lahat, kahit saakin dahil hindi ako pumigil.
Mahal na mahal ko kasi siya. Selfish na kung selfish pero sa araw-araw na
nakakasama ko siya sa bahay na ito, mas lalo lang akong naguiguilty. Dahil
napakalamig niya at parang wala lang ako dito na parang multo. Masakit talaga pero
wala akong magawa kasi kasalanan ko to. Sinasakal ko lang siya.Hindi siya Masaya sa
piling ko. At kahit kailan, nag-iisa lang talaga siya sa puso niya.

At hindi ko alam, kaya pala nagpakasal siya sakin ay pinagbantaan ng magulang niya
si Audrey na kapag hindi siya nakipaghiwalay sa kanya.. ipapapatay niya ang mga
magulang ni Audrey at pag pinilit pa na maging silang dalawa. At kahit labag sa
loob niya, pumayag siya.

Naalala ko na naman ang sinabi niya.

‘’Kasalanan mo ito lahat! Hindi ka man lang umayaw! NAPAKASELFISH MO. Kaya bagay
lang sayo ang magdusa sa pagsasama natin Clarrise Arriola. Dahil hindi na magbabago
ang pagsasamang ito kahit kailan. Hanggang dito lang tayo. Kaya wag na wag kang
magpapakita sakin dahil baka kung ano pang magawa ko sayo kahit babae ka pa.’’

 
 

Kaya kahit masakit. Kahit sobrang pagod na pagod na ako. Hindi ako titigil dahil
nararapat lang siguro sakin ang ganito. Martyr na talaga ako pero wala akong
pakialam sa sasabihin ng iba. Ginusto ko naman lahat ng ito.

I’m Clarrise Arriola. The Wife in Distress.

=================

Chapter 1

CHAPTER ONE

Clarrise on the right side ------>

***** 

''Masarap ba siyang humalik?''

''Bakit ikaw pa ang napili niya??''

''Baka mabuntis ka nyan. Malandi ka talaga?''

''Letche, kainggit ka. Ang gwapo ng asawa mo.''

''Sinira niya ang relasyon nilang dalawa, nakakahiya siya.''

''Akala siguro mamahalin siya pabalik ng asawa niya, manigas siya bhe.''
Hindi ko na lang sila pinansin at pinagpatuloy ko na lang ang ginagawa ko. Masarap
sanang sagutin lahat ng mga tanong nila kung meron lang akong ipagmamalaki. At
dahil, wala naman talaga.. di ko naman sila kayang sagutin pabalik. Kahit
nakakarinig ako ng mga pag-iinsulto at paglalait sa akin wala din naman akong
masabi pabalik dahil totoo naman ang iba sa sinasabi nila. 

Nanira ako ng relasyon. Naging selfish ako kaya heto ako, nagdudusa sa kasalanan
ko. 

Mag-asawa kaming dalawa. Oo, nakatira kami sa iisang bubong pero ni tingin hindi
niya ako binigyan. Lalo naman ang halik ni minsan hindi ko pa natikman. Kahit sa
kasal namin hindi niya yun ginawa. Walang pagmamahal na namumuo sa amin maliban
lang sakin dahil ako lang naman ang tangang umaasa at baka mapatawad pa niya pero
hindi eh. Alam kong kahit kailan hindi niya ako mapapatawad. Sinakal ko lang siya
relasyon na ito.

Isa akong college student at kahit dito, ni minsan hindi niya ako pinansin. Simula
pa lang nung hindi pa kami naikakasal. Talagang masyado lang siyang mataas abutin
at dahil lang sa mayaman kami kaya naging akin siya. Akin siya sa papel, pero sa
puso niya? Si Audrey pa rin naman eh. Siya naman lagi ang mahal niya. Siya at siya
lang. Walang ako. Walang nageexist na Clarrise Arriola sa kanya.
Dahil mag-isa lang akong kumakain sa canteen at sobrang basang basa ako dahil
nanguna na naman ang mga babaeng galit sakin at saktong wala akong pampalit, ayun
nagtitiis na lang ako sa ganitong kalagayan ko. Kahit lamig na lamig na ako dito sa
kinauupuan ko. Sakto namang narinig ko ang boses niya at tuwang tuwa pa siya kasama
ang mga kasamahan niya.

As usual, dinaanan lang niya ako na parang hangin. Walang tingin. Walang lapit.

Ganun talaga siya eh, sa akin lang naman siya ganyan. Pero kahit ganoon, ngumiti na
lang din ako sakanya kahit hindi niya ako tinitignan. Kahit kailan hindi niya ako
lalapitan at kahit ilang beses na akong nasampal, kahit ilang beses na akong
nasuntok sa mukha at sinabunutan, wala pa din. Malamig pa din.

Ngumiti na lang ako ng mapait. 

--------------

Pagkatapos ng klase, naghintay na naman ako ng bus na paparating dahil malayo layo
ang tinitirhan namin at ni minsan hindi naman niya ako hinatid or sinundo kaya heto
ang lagay ko ngayon. Habang naghihintay, nakikinig lang ako sa mp3 player ko at
eksaktong nakita ko ang sasakyan niya. Halos gusto kong sumigaw sa selos at inggit
pero wala naman akong karapatan. Pinili ko ang tadhana ko. Pinili ko ang hindi pede
kaya dapat lang talaga ito sakin.
Nakita ko na naman kasi si Audrey kasama si Drei. Nasa iisang sasakyan. At halos
nakangiti na masaya. Oo, kahit kasal na kami ni Drei ay LIHIM ang pagkikita nilang
dalawa ni Audrey. Alam ko naman ang iyon dahil minsan narinig kong magkausap sila.
Na kahit sobrang sakit malaman ang lahat ng iyon, tiniis ko na lang dahil ako naman
ang nagsimula ng paghihirap ko, ako lang din naman ang masasaktan sa huli.

Pinikit ko ang mga mata ko at tumulo na ang mga luhang kanina pang gustong
bumagsak. I'm really suffering and i still decided to hold on. I'm still hoping
that one day, he will love me back and forgive me. Baka kasi mamaya pag bumitaw na
ako, saka naman niya ako mahalin.... kahit imposible. May nagbigay ng panyo sa akin
pero hindi ko iyon tinanggap. Umakyat na ako ng bus at umupo sa pinakadulong parte.
Isinandal ko na lang ang ulo ko sa bintana at pumikit na lang.

''Miss, tanggapin mo na please?'' Napatigil ako sa pagiyak dahil ang kulit lang

talaga ng lalaking kanina pang nagooffer sakin ng panyo niya. Tumingin ako sa kanya
at nakangiti lang siyang nakatingin saakin at kitang kita ko ang perfect set ng mga
ngipin niya.Naisip ko tuloy, ang sarap kurotin. Brown eyes at chinito ang mga mata
niya. Isama mo pa ang matangos niyang ilong at mapula niyang labi. Parang si Drei
Dela Merced lang.

''A-ang kulet mo.'' Napangiti na lang ako ng wala sa oras at tinanggap ang panyo
niya. Pinunasan ko ang pisngi ko. Nagulat ako ng hindi niya ito tinanggap. ''Sayo
na yan Miss. Sana gamitin mo yan palagi pag iiyak ka. Magagalit ako pag hindi.''
Nagulat ako sa sagot nya pero tinanggap na lang rin naman to sa huli. Sana ganyan
na lang si Drei, sana ginagawa niya rin to sakin.

''I'm Angelo.. you are?''

Angelo. Bagay sa kanya, para siyang anghel. Parang si Drei lang talaga.

Pero nagising ako sa iniisip ko. HIndi siya si Drei Dela Merced. Maaring parehas
sila ng features pero iba si Drei. Si Drei hindi to magagawa sakin. Kahit kailan
hinding hindi siya magiging concern at mabait sa akin. I need to deal with it.

=================

Chapter 2

Drei on the right side ------->

Dedicated sayo! Thank you. :)

Chapter 2

Pagdating ko ng bahay puro tawanan agad ang naririnig ko kahit sobrang dilim sa
loob ng bahay. Hindi ko alam kung kaninong boses ang mga nanggagaling kaya binuksan
ko ang mga ilaw. Pagbukas ko, kitang kita ko silang dalawa na magkaakbay. Nanunuod
sila ng isang comedy movie at hindi nila ako pinansin kahit binuksan ko ang mga
ilaw.

Masakit. Ang sakit sa mga mata. Gustong gusto ko silang sigawan at paalisin dito sa
bahay dahil hindi ko na kaya lahat ng nakikita ko pero pinilit ko na lang ang
sarili kong wag silang pansinin. Dinaanan ko na lang sila at umakyat na sa hagdan.
Sinusundan ako ng tingin ng dalawa pero hindi ko sila nililingon. Ngumiti ako ng
mapait pagdating ko mismo sa kwarto at doon ko na lang binuhos lahat ng sakit at
galit. Minsan, naaawa na ako sa sarili ko dahil pinipilit ko parin ang hindi talaga
pede.

Kung pede lang sana na mawala ng parang bula si Audrey. Kung pede lang sana siya
mamatay para wala ng magiging balakid. Pero hindi ata kaya ng konsensiya ko yun.
Hindi naman ako yung tipo ng tao na papatay para lang doon. Masama... mas lalo lang
magagalit sakin si Drei at magiging makasalanan na ako ayaw kong mangyari yun.

Napatigil ako sa pag-iyak ng may kumatok sa pintuan ko. Tumibok ng mabilis ang puso
ko. Nagmadali akong maglakad para mabuksan agad ang pinto at nagbabakasakaling si
Drei ang kumatok. Napangiti ako ng makita ko siya sa labas ng kwarto ko. '' Anong
meron?'' Tanong ko sa kanya. Nakatingin lang siya sakin ng malamig at alam kong
ayaw niya akong makita, parang masakit sa mata kumbaga.
''Magluto ka ng pagkain, nagugutom na kami ni Audrey.'' Pagkasabi niya noon,
tumalikod na siya at naglakad na pababa. Ako napatulala na lang dahil akaka ko
talaga, may mag-iiba. Pero ganun pa din pala, kakawawain na naman nila ako. 

Unang beses niya akong lapitan ng ganito kalapit. Unang beses niya akong kinatok sa
pintuan ko. Unang beses ko din siyang nakita ng mas malapitan. Pero kasi, gagawin
nila akong utusan. Tama ba talaga yon?

Bumaba na ako at nakita kong nakahiga si Audrey sa hita niya. Sinisilayan ko si

Drei na hinahaplos ang buhok niya at kita ko sa mata niyang masaya siya dahil nasa
piling niya ang babaeng mahal niya. Ako eto, para naman bumigat ang dibdib ko.
Umalis na ako sa living room at dumiretso na sa kusina. Napasandal na lang ako sa
pader habang umiiyak dahil masakit na talaga. Sobra. Naghanap ako ng pedeng lutuin
sa refrigerator at nagsimula nang maghiwa at magluto. Kahit hindi maganda ang
pakiramdam ko ngayon, i really tried my best para naman magustuhan niya ang luto
ko. I love cooking pero kasi depende din sa mood ko. Kaya sana hindi ako pumalya.
Pagkatapos kong magluto, pumunta na ako ng living room.
''Drei, luto na yung pagkain. Kumain ka na.'' Nakangiti kong sabi. Hindi siya
sumagot at hindi din ako pinansin so wala akong nagawa. Tumayo na silang dalawa ni
Audrey at nakatingin lang si Audrey saakin ng masama. Alam kong galit din siya
sakin kaya hinayaan ko na lang. Nilampasan nila akong dalawa at nagtatawanan pa
sila bago kumain.

Nandito ako nakasilip sa kanila....nakikita kong masaya silang dalawa. Tumulo na

lang ang luha ko pero mabilis ko din yung pinunasan. Habang kumakain sila, bigla na
lang siyang umarte at parang sumasakit ata ang tiyan. Hindi ko din alam kung bakit
kaya lumapit na ako sakanilang dalawa. ''Anong nangyayari?'' Inosente kong tanong.
Pero sana talaga di na lang ako lumapit...

''Ano bang klaseng pagkain yang ginawa mo? Pinasakit mo na nga ang tiyan ni Audrey
tapos wala pang kalasa-lasa. Wag mo nga akong ginagago ha. Ayusin mo lahat ng to at
aalis na kami dito. Kung may balak kang patayin siya pwes wag ka naman halata.
UMALIS KA NA NGA DITO!!''

Nanghina na ako. Sa totoo lang, wala akong alam sa pagsakit ng tiyan ni Audrey.
Alam ko naman na fresh lahat ng gulay ang nilagay ko kaya di ko alam kung
bakit. ''F-f-resh naman lahat... ng g-gulay na nilagay ko.. baka naman may nak-kain
s-siyang an-----''
''TUMAHIMIK KA. DI KITA PAPAKINGGAN!'' Galit niyang sabi at nilagpasan na nila
akong dalawa at eksaktong tinamaan pa ako ni Audrey sa balikat pagkadaan nila.
Nakatayo lang ako dun na parang tanga at hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. I
want to defend myself pero parang wala din akong magagawa kasi galit sakin si
Drei. 

Masakit pagbintanagan lalo na't hindi mo intensyon.  Napatingin na lang ako sa

kanilang dalawang kakalabas lang ng pintuan at inayos ko na lang ang pinagkainan
nila kanina. Tinikman ko ang niluto ko at aminado akong hindi nga to masarap. Dahil
siguro sa wala ako sa mood kaya ganito ang nangyari. Nakabasag pa ako ng plato
dahil malungkot ako.

Umakyat na ako sa kwarto pagkatapos kong ayusin ang pinagkainan nila. Pero naisipan
kong pumunta sa kwarto niya at gusto ko ulit itong makita. Pagkapasok ko, kitang
kita agad ang unan niyang may mukha ni Audrey. Ang mga litrato na nasa gilid ng
kama niya puro si Audrey din. Halos buong kwarto niya may mukha ni Audrey.
Para akong pinapaalis dahil si Audrey at Drei lang ang pedeng pumasok dito. Naiiyak
na lang ako sa nakita ko at mabilisan na umalis sa kwarto niya. Ni hindi ko din
kayang huminga ng maayos hanggat nasa buhay ako, mas lalo lang nagiging malala eh.
Kaya pumunta na lang ako sa park malapit dito sa bahay at naglabas ng sama ng loob.

Hawak hawak ko ang panyo na binigay sakin ni Angelo. Siya lang ang alam kong
makakaintindi sakin pero hindi ko din alam kung nasaan siya dahil di ko siya kilala
talaga. Pinunas ko to sa pisngi ko at pinagmasdan ang panyo. Napangiti ako sa
nakita ko... may nakaburdang Clarisse sa gilid at naguluhan na lang ako.kung
coincidence ba na kapangalan ko or kilala niya na ako ng matagal.

Nakarinig ako ng mga hakbang papalapit sakin at natakot ako pero hinanap ko kung
sino yan at nagulat ako ng nakita ko si Drei sa harap ko.

''Hindi ka pa ba napapagod?'' Tanong niya sakin. Ngumiti ako ng mapait at umiling.

Hindi lang siya nagsasalita at mas lalo lang ako nasaktan sa sagot niya.
''Pwes ako, hindi ako mapapagod pahirapan ka. Pagbabayaran mo lahat ng kasalanan mo
saming dalawa, itaga mo yan sa bato mo, Clarrise Arriola. I want to see you
suffering in pain, my wife in Distress.''

And by that, he walked away.

=================

Chapter 3

May mura po ang iba dito, please bare with it para naman ito sa story. 

Thanks sa mga nagbabasa. Please try to vote and comment naman para ganahan ako. Ang
tagal ko din kasing naging inactive sa wattpad. Kaya please umaasa akong may ibang
readers na suklian ang pagod ko. Kamsahamnida! (Thank you. )

Dedicated to you! :)

=== Never give up. =====

Chapter 3

Pagkapasok ko sa university, tinginan na naman sila sakin pagkapasok ko pa lang.

Puro panlalait, puro hanghuhusga lang ang nakikita ko sa mga mata nila. It's really
a confusion. Hindi lang nila alam na ako mismo ang nasasaktan. Ako mismo ang
nagdudusa pag harap-harapang ipapamukha sayo ang katotohanan. 

  
''Tigilan mo na sila. Can you just fvcking sign the divorce paper? And for you to
know, ikaw lang din naman ang masasaktan at mahihirapan sa huli. Stop the crap out
of this Clarrise Arriola. You are just making your life more miserable.'' Sabi
saakin ng matalik na kaibigan ni Drei at Audrey. Magkakabarkada sila Drei, Audrey,
Cheska, Mark, Seth, Zeke at Travis. Lahat naman kasi sila suportado ang relasyon
nilang dalawa. Halos buong school din naman kasi suportado sila dahil sikat dito si
Audrey, hindi kasi nila alam na mahirap lang siya.

I'm Clarrise Arriola. Alam nilang tahimik akong tao at hindi ako masyadong
sociable. Maraming tao ang lumalapit saakin dati ng wala pa kaming relasyon kesa sa
mayaman kami at maganda ang physical appearance ko. Ako din ang valedictorian nung
elementary and highschool at nag-eexcel ako kahit ngayon sa college, pero it's
critical dahil sa nangyayari saamin ni Drei. I'm really depressed lately.

Idagdag mo pa ang mga tinuring kong kaibigan. Si Jace Fortalejo. Ang pinakamalapit
kong kaibigan na nasa Amerika na at hindi man lang nagpaalam sakin. Si Jenifer
Reyes na isa sa mga pinagkatiwalaan ko pero wala eh, niloko din ako. Hindi na siya
lumalapit sakin simula ng maikasal kami ni Drei. And it's really painful na wala
kang kasama sa break at ikaw ang parating nag-iisa.

Hindi ako sumagot sa sinabi ni Zeke. Wala naman talaga silang alam. 

''''''''''''''

Nagulat na lang ako ng lumapit sakin si Jenifer or si Jen nung break. Natuwa ako
dahil kahit niloko niya ako eh hindi niya talaga ako matitiis. ''Pumunta ka daw sa
Gym. Ipinapasabi nila Drei.'' Pero nawala lahat ng pag-asang iyon dahil sa sinabi
niya. Hah, akala ko talaga magkakaroon na ulit ako ng kaibigan pero hindi pala.

Dumiretso na ako sa gym at ang dami kong nakita na mga tao sa paligid. Nakangisi
lang silang lahat at yung iba ay masama ang tingin sakin. Mukhang hindi maganda ang
pakiramdam ko sa mangyayari pero hindi ko na inabala iyon. Nakita ko na lang ang
grupo nila Drei sa gitna ng gym at hinihintay ako. Kitang kita ko si Drei na
seryosong nakatingin sakin habang kaakbay niya si Audrey na hindi magawang tumingin
sakin. Masakit sa mata. Ang sarap nilang paghiwalayin. 

Pumunta ako sa kanila. ''B-bakit D-drei?'' Tanong ko sa kanya. As usual, hindi na

niya ako tinignan pang muli at nakita ko siyang nagsignal sa mga taong nasa likod
ko. Tinignan ko pa ang mga iba niyang kasama na halos lahat ata ng galit, pandidiri
at paghuhusga mababasa mo sa mga mata nila. 

Hanggang sa may naramdaman akong tumulo sa ulo ko, isang paint galing sa taas.
Nagulat na lang ako sa nangyari pero hindi ako nagsalita. Nagsimula na din akong
batuhin ng mga kaklase ko ng itlog, kamatis at kung ano ano pa pero hindi ako
gumagalaw. Nakatingin lang ako kay Drei na seryoso pa din ang tingin sakin. Alam
kong siya ang nagpapahirap sakin at wala siyang pakialam na makita akong
nahihirapan dahil ako ang wife in distress niya. 
Mahal na mahal ko si Drei at kahit magmukha na akong tanga, kahit magmukha na akong
martyr at desperada. Hindi ako aatras sa buhay namin na mag-asawa. Nangako ako sa
diyos na hanggang kamatayan kami parin kaya kailangan ko yung panindigan. 

''Hindi ko alam kung bakit tinitiis mo lahat ng ito, MAGISING KA NA UTANG NA LOOB!
IPINAMUMUKHA NA NGA SAYO AYAW MO PA DIN UMATRAS? ANG TANGA MO KAHIT KAILAN.
KAILANGAN PA BANG PAHIRAPAN NG LUBOS PARA BUMITAW KA NA? CLARRISE ARRIOLA. ANG
PINAKATANGANG TAONG NAKILALA KO SA BUONG BUHAY KO. Lintek, ano bang klaseng
pagkatao meron ka? Matalino ka talaga pero bobo at tanga ka sa pag-ibig, stupidang
desperada.'' Sigaw saakin ni Cheska. Ang bestfriend ni Audrey. 

Patuloy parin ang pagbato nila sakin ng kung ano ano hanggang sa naramdaman kong
may batong tumama sa ulo ko. Napapikit ako dahil bigla akong nahilo. Gusto kong
basagin ang pagmumukha nilang lahat at gusto kong magmura pero wala akong lakas.
Tanga ako diba, sobrang tanga. Ewan ko ba, ang talino ko nga pero tanga sa
pagibig. 

Huminga ako ng malalim. Pero hindi parin naman ako nahihimatay. Kaya ngumiti ako ng
mapait sa kanilang lahat at kay Drei. Kitang kita ko kung paano ako sampalin ni
Drei ng malakas at sabunutan ni Audrey ng walang katapusan. Masakit ang sampal
niya. Buong galit niya siguro nailabas niya na sakin. Pinagtutulungan na ako ng
barkada niya at nakisali pa ang ibang mga tao. Hindi ko na kaya ang sakit ng
katawan ko, para na rin nila akong pinatay dahil sa ginagawa nila.

Nakarinig ako ng malakas na sigaw mula sa gym. Dumudugo na ang ulo ko, ilong, labi
at masakit na din ang tiyan ko dahil may sumipa sakin. Hindi ko din alam kung sino
pero nagpapasalamat ako sa kanya dahil ayaw kong mamatay ng hindi lumalaban. Gusto
kong tiisin lahat, dahil nga tanga ako at bobo, edi panghawakan ko na ang titulo na
yun
Pero tao din ako... may hangganan. Pero malayo pa ata bago ako mapuno. Kaya ito ng
isang tanga at bobo na katulad ko.

''TIGILAN NIYO NGA YAN! BABAE YAN BAKIT GINAGANYAN NIYO? WALA NA KAYONG AWA.
NAKAPATAY BA SIYA? SOBRANG MALAKI BA ANG KASALANAN NIYA PARA SAKTAN NIYO SIYA NG
GANYAN? PUCHA SUMOSOBRA NA KAYO! KUNG ALAM NIYO LANG MAS MASAHOL PA AT MAS MABAHO
PA ANG MGA UGALI NIYO KAYSA SA KANYA!'' Hindi ko na alam kung sino siya dahil
nakahiga na ako dito sa malamig na sahig at manhid na manhid na ako. Tumigil ang
mga nagbabato sakin at katahimikan lang ang lahat maliban lang sa mga hikbi ko. 

Oo, umiiyak na ako. Hindi ko alam na aabot sa punto to. 

Kahit hilong hilo na ako. Tumayo pa din ako at tumingin kay Drei ng diretso. Galit
siyang nakatingin sakin at sa lalaking sumigaw kanina. 

''S-s-sobrang sakit na D-drei. Nagt-tiis ako dahil asawa kita.. m-may respo-
nsibilidad ako sa-yyo at nangako... ako sa simbahan. K-kaya wag mong kwestiyunin
ang tanga at stupidang asawa mo. Dahil kahit sobrang sakit na.... hindi ako..
bibitaw... k-kahit ikamatay ko pa.'' Sabi ko sakanya habang patuloy akong umiiyak.
Hilong hilo na ako at alam kong nandidilim na ang paningin ko. Napahiga ako sa
sahig at alam kong may bumuhat sakin.

~~~~~~~~~~~~~~

Pagmulat ng mga mata ko. Nasa hospital na nga ako. Wala akong nakitang kahit sino
sa paligid ko. Ngumiti na lang ako ng mapait. Unang una, ang mga magulang ko hindi
naman ako pinahalagahan. Ang nanay ko nasa Europe inaasikaso ang clothing line niya
dun at mas mahal niya ang bunso kong kapatid na dun din nakatira. My father is
living here sa Philippines pero once a year lang siya bumibisita sa bahay. Busy din
siya sa company namin na imamana ko din naman after kong mag-graduate pero hindi pa
namin napaguusapan yun.  Miserable na ang buhay ko simula pa lang. Kaya sanay na
ako sa sakit.

Kung tatanungin niyo, simula nung 11 years old ako, naging mag-isa na ako buhay.
HIndi ko na feel na maging proud ang mga magulang ko sakin. Kaya nga nag-aaral ako
ng mabuti pero hindi nila iyon naaappreciate. Kasama ko lang sa bahay ko ang mga
kasambahay na naging kaclose ko kesa sa magulang ko. Nung umalis si Jace patungong
Amerika, sobrang sakit dahil wala na naman akong kasama. Iniwan na naman ako, lagi
naman eh.. masanay ka na tanga!

Ang tahimik ng buong paligid at alam kong ako lang din naman ang aalis mag-isa
dito. Walang pupunta na Drei dahil kahit kailan hindi yun magiging concern sakin.
Sobrang sakit ng katawan ko at masakit talaga dahil pinapanuod niya lang ako
maghirap. Pinapaunod niya lang akong masaktan ng masaktan. Tanga kasi ako kaya
ganun. Bakit kasi may isa pang tanga na ipinanganak sa mundo, nakakahiya diba?

''Kumain ka na please...'' Bigla akong nagulat sa taong nasa harap ko. Kitang kita
ko na may mga pasa din siya sa mukha. Sigurado akong ginantihan ito ni Drei. 

''Clarrise, bakit mo sila hinahayaan na tapak-tapakan ka? Bakit?'' Nagulat ako kay
Angelo dahil alam niya talaga ang pangalan ko. Hindi ako nakasagot kasi baka mamaya
iwanan niya ako. Mamaya akala ko magiging kasama ko na siya pero aalis na naman
siya. Ayoko ng umasa pa. Yumuko ako habang nararamdaman kong papalapit na siya
sakin at hinawakan ang kamay ko.
''Wag kang mag-alala, andito ako... pangako hindi kita iiwan. Please
trust me.'' Sabi niya habang nakangiti sakin. Si Angelo talaga.. kahit kailan
napapakalma niya ako sa mga ngiti niya. Iba talaga siya, para siyang Anghel. Sana
kasi ganito din si Drei. Psh, tanga... hindi siya magiging si Drei. Si Drei..
demonyo yun pero mahal ko pa din eh.

''Hindi ko alam Gelo. Mahal ko talaga kasi siya, di ko siya kayang iwanan o
bitawan. Tanga at bobo na nga kasi ako. Sige, desperada din ako. Pero kasi, mahal
ko siya. At mag-asawa kami.. may responsibilidad ako sa kanya at kahit itakwil at
lumayo siya.. hindi ako titigil Gelo.'' Pagkasabi ko nun, lumuha na ako ng lumuha
at niyakap niya lang ako. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong kainit na yakap.
Masaya ako kahit papaano.

''Shh, Clarrise. You don't deserve him. Sinasaktan ka niya.''

''G-gelo, kasi... kasalanan ko din ang lahat. Hindi niya ako mahal pero
pinagpilitan ko ang sarili ko. Nagpakasal siya sakin dahil kung hindi, mamamatay
ang mga magulang ng mahal niya. Ayoko din naman na mangyari yun dahil maraming
madadamay. Pero ayun, wala din naman akong kasama sa bahay, minsan lang siya
pumunta at lihim ang pagtatagpo nila ni Audrey at alam yun ng mga kabarkada at
dahil makapangyarihan sila sa school, takot silang sabihin o magsumbong. At ako,
ayaw kong mas lalo siyang magalit kaya wala akong sinasabi.''

Tinignan niya ako sa mga mata ko. ''Babae ka pa din. Masamang saktan ka physically,
emotionally dahil bawal yun sa mata ng diyos. At wag ka din gumawa ng bagay na alam
mong masasaktan ka lang sa huli. Clarrise, di sapat na kesyo mahal mo siya eh ayos
lang sayo na laitin ka o husgahan ng kahit sino. Wala silang alam sa nararamdaman
mo.''

Huminga ako ng malalim at ngumiti ako sakanya. Itong ngiti na to, tunay to at alam
kong dito ko maipapakita ang saya ko dahil nakilala ko ang katulad niya. ''Salamat
sa pag-iintindi mo sakin Gelo. Kahit di pa kita ganun kakilala, alam kong mabuti
kang tao.'' Sabi ko. Pinunasan niya ang luha ko gamit ang thumb niya.

''Mabuti ka ding tao. Ang mabuti pa, lumayo ka siguro muna baka kasi ano pang
magawa niya sayo. Ayaw kong makita kang nasasaktan.'' Saad pa niya. Napakaswerte ko
dahil may isang kaibigan akong nakilala na ganito. At oo, hindi ako susuko pero
lalayo muna ako ng konti para naman makahinga ng maluwag si Drei at makapagisip.
Kahit sobrang sakit ng ginawa niya kanina, dahil nga tanga at bobo ako.... hindi pa
rin ako susuko kahit kailan. 

--------
HInatid na ako ni Gelo pauwi at marami akong nalaman sa kanya. Hindi siya mayaman
at sa squatter area lang siya nakatira pero mas maayos pa ata yun dahil kumpleto
sila ng pamilya niya. Ang tatay niya nagtatrabaho sa construction at ang nanay niya
ang nag-aalaga sa kapatid niyang babae na nag-aaral ng grade 4. Scholar pala siya
sa school namin at kumukuha ng Accountancy. Nakakaya daw nila na magbayad dahil
working student din itong si Gelo kaya marami siyang raket. 

''Buti pa kayo, buo ang pamilya. Hindi ka pala nag-iisa.'' Sabi ko sakanya. Ngumiti
lang siya sakin at ginulo ang buhok ko.

''HIndi ka naman nag-iisa. Nandito kaya ako.'' Sagot niya. Naglakad na kami papunta
sa bahay at nagpasalamat na ako sakanya dahil hinatid niya ako sa clinic. Pa-ika
ika pa kasi ako dahil madami akong pasa sa binti at sa braso pero kaya ko tong
sakit na to. Wala pa ito sa sakit na nararamadaman ko eh. 

''Salamat talaga Angelo... uhm.. '''

''Angelo Villareal, ang anghel ng buhay mo!'' Pagkatapos niyang sabihin yun,
kinindatan niya ako. Grabe, ang gwapo pala talaga niya ng malapitan. Hindi pa rin
naman talaga ako natatamaan dahil may laman pa ang puso ko. Pero, kaya ko na bang
pumasok sa bahay? Huminga muna ako ng malalim. Kinawayan ko na lang siya at umalis
na siya.

Pagkapasok ko pa lang, lungkot na naman ang naramdaman ko. Buti na lang wala siya
dito dahil di ko alam ang gagawin ko pag magkita kami. Umakyat na ako sa kwarto at
may napansin akong maliit na ring box na nasa ibabaw ng kama ko. Nagtaka ako, hindi
pedeng galing kay Drei ito dahil imposible na magbigay siya sakin ng ganito.

Pagkabukas ko, nakita ko ang wedding ring namin dalawa. 

Binabalik niya na talaga. Ibig sabihin, kakawala na si Alexandrei Dela Merced sa

pangako namin sa simbahan. Ay oo nga pala, ako lang pala ang nangako. Hindi siya.
Tanga at bobo kasi ako. 

=================

Chapter 4

CHAPTER 4
Pagkapasok ko ng klase, napahinga ako ng maluwag dahil buti na lang walang
nagtangka na mang insulto ulit. Araw araw ganito, wala na akong naririnig na kung
ano ano tungkol sa akin pero hindi parin nagbabago na lagi akong mag-isa at walang
kumakausap sakin. Minsan kasabay ko si Gelo pag break at siya ang lagi kong kasama
pag uwi kaya minsan hindi na ako nakakaramdam ng lungkot.

''Arriola, pinapatawag ka ni Dela Merced. Sa Gym daw.'' Bigla akong nagulat ng

tawagin ako ni Kris, ang Presidente ng student council. Ano na naman ba ulit yun,
may plano na naman ba ulit itong si Drei sakin? 

Dahan dahan akong naglalakad dahil kinakabahan na naman ako sa mangyayari sakin pag
punta ko doon. Dumiretso na ako nakita kong wala naman tao sa Gym. Ano na naman
bang pakulo nila ngayon? Naghintay lang ako ng sampung minuto at halos nagkaklase
na ang ibang building. Samantalang ako, nakaupo lang dito.

''Clarrisse....'' Narinig ko ang boses ni Audrey. Tumabi siya sa bench na

kinauupuan ko at hindi rin siya nagsasalita. Medyo tahimik na din ang buong gym
dahil kaming dalawa lang naman ang nandito ngayon.

''Natanggap mo na ba ang wedding ring niyo ni Drei. Binalik na niya yun sa iyo
kagabi.'' Sabi niya sakin. Tumango na lang ulit ako at tumingin sa kanya. Hindi
siya makatingin ng diretso saakin. Nananatili akong malamig sa harap niya dahil
hindi ko parin siya napapatawad sa ginawa niya sakin nung isang araw. 
''Alam mo Clarrisse, hanggang ngayon galit na galit pa rin siya sayo. Hanggang
ngayon hindi ka parin niya napapatawad. May isang tanong ako, ginusto mo ba ang
kasal ninyong dalawa?''

Huminga ako ng malalim bago magsalita.

''Mahal ko na si Drei simula ng hindi pa kami nagkakakilala at nagpapakasal. Siya

lang ang lalaking nagpatibok ng puso ko at sa kanya ko lang nakita ang tipo ko sa
lalaki. Nalaman ko na lang na ikakasal na pala ako sa kanya dahil pinakiusapan pala
ni Tito Louis si Daddy na mapakasal daw kami ng madalian dahil matigas ang ulo ni
Drei at hindi ka niya tanggap na maging asawa ng anak niya. Masaya ako sa nalaman
kong ikakasal sa taong mahal ko pero alam ko din na kayong dalawa na. Oo Audrey,
ginusto ko ang kasal sa paraan na baka magustuhan niya ako kahit nagmamahalan
kayong dalawa. Pinilit ko naman na umayaw pero sadyang hindi kami yung tipo ng
pamilya na bumabaling sa pangako.''

Lumuha ako dahil halos lahat ng sakit hindi nila alam kung paano ako nagtitiis sa
araw-araw na pinaparamdam niya sakin na hindi nya ako mahal. Wala naman talaga
silang alam pero pinili nilang husgahan ako dahil ang akala nila ay akala lang
talaga. Unfair isn't it?

''Kaya pinipilit kong tiisin lahat ng sakit at paghihirap sa araw-araw na magkasama

kami. Kaya pinipilit kong gawin ang lahat para naman mapatawad niya ako kahit sa
masakit na paraan. Audrey, sa una pa lang ayaw niya na sakin at alam kong ikaw lang
ang mamahalin niya at hindi ako. Pero wala na akong magagawa, kasal na kami. Kung
mapirmahan ko ang divorce paper namin.. sigurado kong maibabasura lang ang kaso na
yun kasi mahirap talunin ang pamilyang Dela Merced. At alam kong alam mo yun.''
Pinahid ko ang mga luhang kanina pa tumutulo. Sa araw-araw na ginawa ng diyos, puro
sakit lang lagi ang nararamdaman ko. Hindi ako naging masaya ng matagal, puro
panandalian lang. Minsan nga iniisip ko na sana hindi na lang ako mayaman, na sana
hindi rin ako si Clarrise Arriola dahil mahirap ang kalagayan ko. Mahirap na
mahirap pero titiisin ko para sa mahal ko.

''Nung ginawa niyo nung isang araw, kahit mahina na ako hindi ako lumalaban kasi sa
simula pa lang, alam kong hindi na ako makakatayo. Simula pagkabata ko hindi ko
naramdaman ang saya at pagmamahal kaya sanay na ako sa sakit. Audrey, kasal kami ni
Drei sa papel, kinasal kami sa simbahan at nangako ako sa diyos na magiging asawa
ako sa kanya pang habang buhay... alam kong ako ang hadlang pero wala akong
magagawa. Ito ang tadhana Audrey.''

Tumayo na ako at naglakad paalis ng hawakan niya ang kanang kamay ko.

''Clarrise, nakatadhana kami ni Drei para sa isa't isa. Sana maisip mo na hindi
lang ikaw ang laging nasasaktan. Hindi lang ikaw ang laging nahihirapan. Sobrang
hirap ng sitwasyon namin Clarrise....dahil mahal namin ang isa't isa pero kasal na
siya sa iba at ako magmumukhang kabit sa tingin ng iba. Pinagbantaan ang mga
magulang ko na kapag nakipagkita pa ulit ako sa kay Drei.. mamamatay sila kaya
kahit masakit... pinilit ko na lang na pumayag dahil mahalaga sila sakin. At alam
na nga pala ng magulang ni Drei na nagkikita kami.. pero hinayaan na lang kami
dahil kasal na siya at wala na kaming magagawa para sa relasyon na to.

Napatigil ako sa sinabi niya. Umiling ako.

''Oo, nahihirapan kayong dalawa. Pero Audrey utang na loob... hindi niyo alam ang
sitwasyon ko. Mas nahihirapan ako.... mahirap na mahirap sa loob ko lahat ng to.
Ako naman ang puno't dulo kaya sinisigurado kong ako ang pinakanahihirapan. Hindi
kayo.. dahil kayo mahal niyo ang isa't isa pero walang nagmamahal sakin, mas
masaklap naman yon, hindi ba?''

Naisip ko. Parang ako ang kabit..... dahil ako lang ang humihiram ng hindi ko naman
pag-aari.

Tumalikod na ulit ako at tumakbo na lang ng tumakbo.
kay Audrey at niyakap niya ito. Inggit na inggit ako
dahil ramdam nilang buo na sila. Nararamdaman nilang
Kahit ako may magulang hindi ko naramdaman yun. Kaya
ng pagmamahal sa iba.
Nakita kong lumapit na si Drei
sa lahat ng taong nagmamahalan
may nagmamahal sa kanila.
para akong pulubi na humihingi

Umakyat ako sa likod ng school para magcut. Hindi ko kayang pumasok ngayon dahil
nahihirapan na naman ako sa nararamdaman ko. Pagkababa ko, naglakad lakad lang ako
para makaihip ng hangin at mawala ang hinanakit ko kahit konti. Wala ako sa mga
ulirat kong nung oras na iyon at lumalabo lang ang paningin ko.

Tatawid na sana ako ng may nakita akong maliwanag. Napatakip ako ng mata at biglang
may humila sakin para maiwasan ko ang kotseng malapit ng makabunggo sakin. Sayang
naman iyon, dapat namatay na lang ako... mas gugustuhin ko pa.
''What the hell?''

Kilalang kilala ko yung boses na iyon.

''Drei, dapat hinayaan mo na lang akong mamatay.'' Sabi ko ng pabulong sa kanya.

Hindi ko siya matignan dahil natatakot ako.

Hindi siya sumagot sa sinabi ko. HInila niya lang ako kung saan at hindi naman ako
nagrereklamo sa kanya. Dinala niya ako sa isang tahimik na lugar. Ang sarap ditong
tumabay pag may problema ka. 

''Narinig ko lahat ng sinabi mo Clarrise. Pero, hindi parin mababago ang pagtingin

ko sayo.'' Sabi niya sakin. Yun na ata ang pinakamasakit na narinig ko sa kanya.
Ano pa ba ang kailangan kong gawin para naman kahit konti mabago ang pagtingin niya
sakin? Hanggang dito na lang ba talaga?

''Alam kong nasasaktan ka. Pero wala ka ding alam sa aming dalawa ni Audrey. Hindi
mo alam yung pakiramdam na patago kaming nagkikita at kahit gustuhin na namin
magpakasal hind pede kasi nakasal na tayo. Yung hindi niyo kayang gawin dahil hindi
kayong malayang dalawa. Gusto ko siyang itanan pero kayang kaya nila kaming
mahanap. Wala kaming takas.''

'''Wala ka naman talagang halaga.. Clarrise. Kaya sana wag ka ng magpakatanga

sakin. Sinasabi ko na ito sayo ng mas maaga para matigil na ang kalokohan mo. Kami
ang nahihirapan, hindi lang ikaw. Kaya wag mo ng ipagdukdukan pa ang sarili mo
sakin hah! Hindi ako magkakagusto kayo kahit kailan!! Nasasaktan na kaming
dalawa!''

 Alam kong hindi sila magiging masaya hangga't nandito ako at hindi rin naman ako
magiging masaya hangga't hindi ako mahalin ni Drei. Dahil naturingan akong asawa
niya... i suffer. Ilang beses ko bang kailangan sabihin na wala akong magagawa pero
pinipilit lang nila ang hindi pwede eh.

''Drei.. s-sorry. Pero sana maintindihan mo na may pakinabang din naman ako. Hindi
ako nagrereklamo pag nakita ko kayong dalawa, hindi ako nakikialam sa inyong dalawa
at hindi ko kayo pinaghihiwalay kahit nangangaliwa ka na. Oo, asawa mo na ako kaya
may karapatan ako sayo pero wala naman akong magagawa kung mahal mo siya.. sa una
pa lang naman napilitan ka lang sa di mo gusto. ' Bulong ko sa sa kanya. Napaluhod
na lang ako at nag-iiyak. Lagi na lang ganito araw-araw.. puro sakit lang lagi.
Kailangan ko pa ba sabihin na walang magagawa ang pag-iyak ko dahil ito ang tadhana
ko. Gusto ko sanang kausapin ang magulang ni Drei pero ang tatay niya ang isa sa
mga pinakamysteryosong negosyante at mainitin daw ang ulo. Pero susubukan ko lang
naman...

-----

''Can i talk with Mr. Louis Dela Merced?'' Tanong ko sa sekretarya niya. Ito lang
ang naiisip kong paraan at konting pag-asa para magbago ang lahat. Alam kong
mahirap ko siyang makukumbinsi pero kakayanin ko. Pinapasok nila ako sa kwarto ng
tatay ni Drei.

''Nice meeting you Hija. What are we going to talk about?'' Sabi ni Tito. Umupo ako
at pinagmasdan siya. Kamukhang kamukha siya ni Drei pero ang tatay niya hindi
palangiti. Naka puting business suit ito at bagong shave. Aba, mukhang nagpapapogi
ang tatay niya ah? Siguro masaya na siya dahil wala ng hadlang samin na dalawa.

''Nice meeting you too tito, It's all about Drei.''

Huminga ako ng malalim bago magsalita. Medyo kinakabahan din ako kasi baka pumalya
ang plano ko. Iniisip ko na lang din na baka may magawa pa akong paraan para naman
mapatawad ako ng taong mahal ko kahit papaano.

''Ano bang ginawa ng anak sayo?'' Tanong niya sakin. Marami pero hindi ko na lang
sasabihin dahil mas lalo lang lalala ang sitwasyon pag ganun. ''Gusto ko na pong
makipaghiwalay sa kanya.'' Nagulat ang tatay niya at ako hindi ako nagpapakita ng
kahit anong ekspresyon.

Ang pamilya ko hindi bumabaling ng pangako. Pero alam kong pag nalaman nila ang
ginawa ko ngayon, magagalit sila sakin dahil ako pa lang ang miyembro sa pamilya
namin ang nakasira ng pangako sa iba.
''You cannot.'' Biglang nagiba ang ekspresyon ng mukha ng tatay niya.

''Hindi kayo maghihiwalay ni Drei. Hinding hindi ako makakapayag kahit ano pang
sabihin mo sakin Clarrise Arriola. Kasal na kayo diba? At alam ko na hindi kayo ang
tipo ng pamilya na bumabaling sa pangako, hindi ba?''  Tanong niya.

''Alam ko po yun. Pero hindi ako mahal ng anak ninyo. Hindi siya masaya sa piling
ko Dad kaya sana you can understand na nahihirapan na rin po ako sa sitwasyon
namin, pati narin po siya.''

''Mas bagay kayo ng anak ko. I cannot accept that girl Clarrise. Anong sasabihin ng
mga kasama ko dito na ang anak ko may relasyon sa babaeng dukha at sa squatter lang
nakatira? IT WOULD be a big issue and a disgrace to the Dela Merced. Baka bumagsak
pa ang kumpanya ko. Hindi yun pwedeng mangyari.''

Mataas ang ego ng tatay ni Drei. HInding hindi siya makakapayag sa plano ko. Kaya
umuwi akong nanlulumo pero sana drei malaman mong sinubukan kong gawin ang
hinihiling mo. Pero patawad, dahil wala akong nagawa.

=================

Chapter 5

A/N: May naiisip akong napakalaking pasabog. It’s within the plot pa din na
‘’distress like’’... at hindi ako liliko sa plot ko. A big twist soon, swear. And
promise, kahit medyo cliché’ ang plot ko.. I swear I’m making every chapter unique
as possible. Keep supporting, thanks.

CHAPTER FIVE

Umuwi na ako galing opisina ng mga Dela Merced. Sasabihin ko na kay Drei mamaya ang
naging usapan kanina. Naging palaisipan sa akin lahat ng mga nangyari simula ng
maging kami. Naging tanga at bobo ako sa pag-ibig at nabulag na talaga. Mahal na
mahal ko siya at pati ata ang kasiyahan niya napawi dahil sa kasalanan ko. Pero
sana maintindihan niya na naipit lang din ako dito at saktong may gusto ako sa
kanya kaya napapayag ako.

Unang araw na sinabi nila sakin na ikakasal na ako at nalaman kong sa kanya nga ako
ipapakasal. Masayang Masaya ko pero naisip ko na hindi  magiging Masaya dahil hindi
naman kami para sa isa’t isa. May mahal syang iba at ako lang naman ang nagmamahal.
Masakit.  Natatawa na lang ako sa katangahan ko. Kung kailan naman gusto ko ng
kumawala, mas lalo pa akong inipit.  Ang saklap.

Pagkabukas ko ng gate, bumungad agad sakin silang dalawa. Kakalabas lang nila mula
sa main door at nagulat ng makita ako. Ngumiti ako ng mapait sa kanila bago ako
magsalita. Pero hindi naman nila ako binigyan ng ngiti, seryoso lang silang
dalawang nakatingin sakin.
‘’Drei, pumunta ako sa opisina ng Papa mo, nagbabakasaling mawalan na ng bisa ang
kasal, pero sorry... wala akong nagawa. Masyado siyang nagmamatigas.’’

Walang nagsalita. Nagtinginan lang silang dalawa at 2 minuto ata kaming

nagtititigan sa isa’t isa. Hindi ko maipaliwanag kung anong nararamdaman ko dahil
gustong gusto ko ng pumasok sa loob at ayoko silang makita na dalawa. Mas lalo lang
kasi nadadagdagan ang sakit.

‘’Sige, papasok na ako sa loob.’’ Paalam ko. Aalis na sana ako ng hawakan ako sa
braso ni Drei. Biglang tumibok ang puso ko ng magkadikit ang balat niya saakin. Ito
ang unang beses na naramdaman ko ang balat niya. Nakakaelectrify ang feeling. ~

‘’Clarrise, let’s talk for a while.’’ Binitawan niya na ako sa kamay at tumalikod
na saakin. Tinignan ko si Audrey na seryosong nakatingin sakin at nagsasabing
sumunod daw ako kay Drei kaya tumango na lang ako at sumunod sa kanya papasok ng
bahay.  Pumunta siya sa veranda at dahan dahan pa ako sa mga lakad ko. Nahihiya
ako. Ewan ko.

‘’Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa ginawa mo. Hindi ako
magpapasalamat Clarrise, pero may konting saya akong naramdaman. Pero isang
tanong,  talaga bang hindi ka bibitaw sa kasal na to?’’

Hindi ako nakasagot. Sa isip ko, ilang beses na akong nagtatangka na bitawan na si
Drei. Dahil alam kong habang buhay akong magdudusa kasama siya dahil walang
pagmamahal ang namamagitan sa aming dalawa. Masaya lang ako dahil nakikita ko siya
at kasama ko sa bahay. Pero gaya nga ng iniisip ko, so close, yet so far kahit
gaano pa siya kalapit sakin, hindi ko siya maaabot. Pero sa puso ko, gusto ko
hawakan siya buong buhay ko dahil asawa niya ako.

‘’Drei. I love you so much, you know that right?’’ Tanong ko sakanya. Tumango siya
sakin pero hindi pa rin siya kumikibo o kaya man lang humarap sakin. Nakatingin
lang siya sa malayo.

‘’Nung naging mag-asawa tayo, sobra akong nasasaktan sa lahat ng ginawa mo. Nasa
iisang bahay tayo pero hindi tayo nag-uusap, minsan ka lang din umuuwi. Kahit sa
school, puro panlalait ang naririnig ko idagdag mo pa ang ginawa ninyo sakin nun.
Masakit lahat ng nangyari sakin Drei. Pero dahil mahal kita, pinili kong
magpakatanga at magbulag bulagan. Na kahit pinapamukha mo na sakin ang lahat..
hindi ako bibitaw. Pero drei, tao lang din naman kasi ako.. napapagod...nasasaktan.
Pero ano pang magagawa ko? Hindi tayo pedeng maghiwalay. ‘’

Bumuntong hininga ako at pinunasan ko ang mga luhang tumulo sa pisngi ko.
‘’Hindi kita pasasalamatan, naiintindihan mo? Hindi na rin siguro ako mapupuno ng
galit sayo. But one thing you should know, don’t expect the love from me Clarrise.
Kasi alam mo naman sa una pa lang si Audrey lang ang mahal ko, siya lang ang babae
sa buhay ko.’’ Tumingin na siya sakin pagkatapos niyang sabihin yun at lumapit
sakin. Hindi siya makatingin sakin ng maayos pero nagulat ako sa ginawa niya,
hinawakan niya ang mga kamay ko.

‘’Wag mong isipin na magiging kaibigan kita o magiging mabait na ako sayo. But, can
you do me a favor?’’ He pleaded. Tumango lang ako bilang tugon sa kanya.

‘’Act as if we’re not married. Act as if we’re strangers. Magsasama parin tayo sa
bahay.. hindi tayo maghihiwalay.. pero hindi na tayo magpapansinan. If they ask you
kung mag-asawa tayo.. sabihin mo hindi.Uuwi na ako araw-araw pero si Audrey kasama
ko siya lagi. Wag mo din kaming pakikialaman. Oh and one more thing, this will be
the last time that I’ll talk to you. Wag mo na din akong kakausapin kahit kailan.
Remember, hindi parin kita napapatawad pero I hope by this, I can.’’

Masakit. Sobrang sakit. Gusto ko ng umiyak ng umiyak sa mga salitang binitawan

niya. Mas gugustuhin ko pa atang nakakausap niya ako kahit masakit ang sinasabi
niya kesa para akong multo na dinadaanan lang, parang walang tao dito sa bahay.
Pero this is a return for his forgiveness. Natawa tuloy ako, simula naman ng kasal
namin ganito na diba? Hindi pa ako nasanay.

‘’I’m really sorry Drei, kasalanan ko kung bakit nahihirapan kayong dalawa ni
Audrey. Kahit sobrang sakit.... Gagawin ko na ang gusto mo.. maging Masaya lang
kayong dalawa.’’ Tugon ko.

 
 

Tumalikod na agad ako sa kanya at humagulgol na. Umakyat na ako sa kwarto ko at

sumalampak agad sa kama. Sobrang sakit ng gagawin ko ngayon at ito na talaga ata
ang pinakamatindi sa lahat. Hindi na kami mag-uusap kahit kailan. Walang
pakialamanan.  Nagpakasal kaming dalawa sa simbahan, mag-asawa din kami sa papel.
Pero strangers lang kami sa totoong buhay. Kunyari magkaibigan lang kami.. dobleng
sakit. Triple kill.

Humagulgol ako ng humagulgol. Hindi ko napigilan ang sarili ko at nagmaktol na ako,

kalat na kalat lahat ng unan ko pati ang gulo ng kama ko dahil dito ko ibinuhos ang
sakit at hapdi na nararamdaman ko. Kung pede lang ibalik yung nakaraan, pero hindi
na pede. Tapos na, wala na akong magagawa.

Pero ang pinakamasakit pa doon, iniwan na ako ng mga kaibigan ko. Iniwan ako ng mga
magulang ko. Sa oras na kailangan ko na sila, saka nila ako iniwan sa ere. Lalo na
iniwan ako dahil sa reputasyon ko sa school ay sirang sira na. Sana kasi naunang
dumating si Gelo para hindi na ako nag-iisa. Masaya ako kasi kahit nag-iisa lang
siya, napahalagahan niya ako. Importante siya sakin. Siya lang ang magiging
sandalan ko.

~~~~~~~

‘’Clarrise, after ng class niyo sumama ka sakin, okay?’’ Ngiting sabi ni Gelo sakin
nung magkasabay kami sa bus. Umagang umaga naging Masaya ako dahil sa kanya,
nawawala kahit saglit lahat ng mga problema ko. Ngumiti ako sa kanya at nagtaka.
‘’Bakit, anong meron?’’

‘’Ipakikilala kita sa magulang ko. Naikwento kasi kita sa kanila eh. Please?’’ He
pleaded. Ngumiti na lang ako sa kanya at kinurot ang pisngi niya. Bigla siyang
namula sa ginawa ko kaya medyo nailang siya sakin. Ang cute niya pa lang magblush,
bulong ko sa isip ko. Nung nandun na kami sa tapat ng school, naglakad na kaming
dalawa ng sabay. Pagkapasok pa lang sa gate, may nagtitinginan samin pero hindi
naman ako nakarinig ng kahit ano.

Tinignan ko si Gelo. Napansin ko naman na parang mas lalo siyang pumuti.

‘’Gelo, bilib din ako sayo. Kahit mahirap lang kayo.. ang puti mo. Hala?’’ Natawa
siya sa sinabi ko. Ewan ko, kahit hindi siya ganun katangkaran... malakas pa din
ang appeal niya. Siguro madami din siyang nagiging fangirls kasi may itsura siya. 

‘’May lahi kaming Korean haha.’’Nagulat ako sa sinabi niya. Kaya naman pala maganda
ang kutis niya dahil may halong ibang lahi. Hindi ko to napansin nung una kaming
nagkita. That time, my mind was occupied kaya hindi ko na napapansin ang mga bagay.

‘’May kaya kami sa buhay noon. Meron kaming business dati sa Seoul pero nabankcrupt
kami kaya naisipan namin na bumalik dito sa Pilipinas. Ang tatay ko pala, mahirap
lang at sa squatter’s area lang nakatira. Nalaman iyon ng nanay ko at dahil mahal
niya ang tatay ko.. wala siyang pakialam sa estado ng buhay basta magkasama kaming
lahat. Hanggang sa magtrabaho si Tatay bilang construction worker at malaki ang
kita niya dahil mayaman ang mga pinaglilingkuran niya. Nagraraket din ako kaya
dagdag iyon sa kailangan namin.’’ Mahaba niyang paliwanag sakin.

Kim din pala ang last name ng nanay niya at curious talaga ako kung ano ang itsura
nila. Sigurado akong lahi silang ng magaganda at gwapo. Pero naisip ko si Drei at
Audrey sa pinagdaanan ng magulang ni Gelo. Kasi ganun din ang estado ng buhay ni
Audrey at alam kong mahal siya ni Drei kaya tinanggap siya ng buong buo.

Ng makadating na ako sa klase, saktong dumating na ang Teacher namin kaya umupo na
ang lahat at nakinig sa tinuturo niya. Naalala ko na naman ang naging usapan
kahapon at nadudurog na naman ang puso ko sa sakit. I am really hopeless. Nakatali
ako sa relasyon na walang mangyayari. Gusto kong magkaanak balang araw... sa taong
mahal ko.. pero tatanda bang wala?

‘’Ms. Arriola, are you listening?’’ Nagulat ako sa sigaw ng teacher ko. Napayuko na
lang ako at hindi nagsalita. Pasensya na, madami akong iniisip kasi. Pero kailangan
kong ipakita na matatag akong tao. Kailangan hindi ko hayaan na ganun ang tingin
nila sakin. Babawi ulit ako. Ipapangako ko yan.

‘’As I have said earlier, there will be a painting competition for this year, And
as the representative of our school, Ms. Clarrise Arriola Dela Merced, you will be
joining. Prepare for the competition next week. Do you understand?’’ Nagulat ako.
Dela Merced? Sa apelyido lang ang patunay not from his heart. Ngayon lang ulit ata
akong mag papaint. Simula ng ikasal kami ni Drei, hindi na ako nagpinta. Wala ako
ng gana pero kailangan kong itayo ang sarili ko.
Kahit masyado ng masakit ang pakiramdam ko, kailangan kong sumakay sa buhay. Hindi
habangbuhay magiging tanga at bobo lang ako sa pag-ibig. Kailangan ko din na
maipagmalaki ang sarili ko.  Not for drei, but for myself. Kailangan kong ipakita
na hindi ako sobrang bobo na tao na wala na sa matinong pag-iisip at lunod na sa
pag-ibig. Gusto ko magbago for the good, pero ang hindi lang magbabago.. ang lintik
na pagmamahal ko sa lalaking hindi ako gugustuhin pabalik. Such a sad story indeed.

‘’Yes ma’am.’’ Sagot ko. Medyo nailang ako dahil ang daming nakatingin sakin. Hindi
pa nila ako nakitang nagpaint dahil wala na naman pumapansin sakin simula pa lang
nung una. Ang alam lang nila, isa akong geek dahil matalino at may sariling mundo.
But my painting became the escape to the reality. Don ko lahat binuhos ang emosyon
ko.

~~~

Nagcommute kaming dalawa ni Gelo papunta sa kanila. Medyo lubak lubak ang daan
dahil iba na ang daan namin, hindi na ito ang main highway. Pagkatapos ng sampung
minuto na byahe, bumaba na kaming dalawa at ibinigay kay Manong ang bayad. Dumaan
kami sa masikip na eskinita. Ito na ata talaga ang squatter’s area.

May nakita akong nag-iinuman na mga kalbo sa gilid ng daan, nasa tapat sila ng
isang maliit na tindahan. Pagkadaan namin doon, may mga bata kaming nakita na
naglalaro. Bigla na lang may humawak sa kamay ko at nagulat ako sa ginawa ni Gelo.
‘’Pasensya na, hindi ka ba comportable?’’ Tanong niya sakin. Umiling lang ako at
ngumiti sa kanya. Lalakad na sana kami ng humarang samin na dalawang lalaki. Yung
matangkad na morenong lalaki.. puno siya ng piercings at nakatingin lang sakin.
Kasama nya yung lalaking di katangkaran pero malaki ang katawan. Hindi ko alam kung
paano ako magrereact kaya yumuko lang ako.

‘’Hoy koreano, syota mo yang si Ms. Ganda?’’ Natatawa ako sa pinagsasasabi nila.
Mga tambay nga pero pakiramdam ko mabait silang kaibigan. Buti pa nga dito eh,
kahit ganun ang estado ng buhay nila.. pamilya pa rin ang inuuna at mga kaibigan.

‘’Gago ka Tsong, si Clarrise to kaibigan ko. Yung kinukwento ko nung isang gabi sa
inyo.’’

Tumawa ng malakas yung lalaking matangkad. Pinipigilan ko lang ang tawa ko dahil
sobrang nakakatawa ang halakhak niya. Nakakahawa.

‘’Ah, siya yung babaeng sinasabi mong gu-----‘’ Naputol ang sinasabi nung lalaki ng
takpan ni Gelo ang bibig niya. Sinamaan pa niya ng tingin. Nagulat ako sa inasta
niya at pipigilin na sana siya pero hindi ko ginawa.
‘’Tsong, ano ba shuajfk----uwsahuewfi’’ Hindi ko na narin narinig ang sinabi ni
Gelo dahil bumulong siya sa kanya. Nailang ako kasi may mga kapitbahay na
nakatingin sakin. Siguro napansin nilang hindi ako taga rito kaya ganun.

‘’Tara na Clarrise, loko ka tsong.. di kita dadalhan ng adobong baboy mamaya.

Manigas ka!’’ Sigaw ni Gelo na medyo nagloloko. Nagtawanan lang yung dalawa at
kinindatan siya. Medyo natatawa ako sa kanilang tatlo kaya hindi ko na napigilan
ang sarili ko. Kakaiba kasi ang friendship nila, talagang pang tambay.

‘’Pasensya na dun sa dalawang baliw na yun. Mga gago yun pero mababait naman.’’
Ngumiti siya pagkasabi noon at lumakad pa kami hanggang sa nasa harap na kami ng
isang kinakalawang na bubong pero medyo may kalakihan naman ang bahay. Pero pansin
ding luma na pero ayos lang naman sakin.

Pumasok na kami sa loob ng bahay nila. Medyo natakot pa ako dahil may lumipad na
ipis sa harap ko at natawa naman si Gelo sa reaksyon ko. Hindi ko na lang siya
pinansin at pinaupo niya na ako sa maliit nilang sofa. Gawa sa kahoy pero hindi
naman ako maarte sa ganung bagay,

‘’Ma, andito na po si Clarrise. Pakitawag na din si Papa.’’ May babaeng lumabas

galing sa kusina. Medyo matangkad ako sa kanya ng konti pero mas maputi siya sakin.
Chinita at matangos ang ilong. Mahaba din ang buhok niya na hanggang bewang.
Maganda pa din kahit may edad na ang nanay ni Gelo. May pinagmanahan nga siya.
‘’Ay hija, ikaw pala yan. Pasensya ka na kung madumi ang bahay, di pa ako
nakakalinis eh. Eun Mi nga pala ang pangalan ko, Tita Eunice na lang.’’ Sabay ngiti
ng nanay niya. Grabe, mas lalo siyang gumaganda pag nangiti. Bigla akong may
narinig na nagbukas ng pintuan at iniluwa nun ang isang matangkad na lalaki at
Moreno. Makisig ang pangangatawan at kamukhang kamukha niya si Gelo. Ang ganda ng
lahi nila sa totoo lang.

‘’Mano po ‘tay.’’ Nagmano si Gelo sa kanya. Tumayo na din ako para magmano pero
inilayo niya ang kamay niya. Nagulat ako pero hindi ako nagsalita. Nakatingin lang
siya sakin at parang kinikilala ako. Bigla siyang ngumiti sakin.

‘’Ay anak, di ka pedeng magmano sakin. Madumi ang kamay ko.. si gelo lang pedeng
mahawaan ng germs ko.’’ Natawa na lang ako sa sinabi ng tatay niya. Akala ko pa
naman galit sakin at ayaw akong nakikita.

‘’Sya nga pala Gelo, si Audrey darating.. may da-----‘’ Naputol ang sinasabi ng
Tatay ni Gelo ng may babaeng nakangiti na pumasok din sa pintuan.
Nagulat ako.

‘’Audrey?’’ Pagkagulat kong sabi. Nawala ang ngiti niya ng makita ako sa harap
niya. Nakasuot na din siyang pambahay. Maluwag na t-shirt at short shorts

‘’Oo nga pala, ito si Audrey. Ang kaibigan ni Gelo.’’ Pakilala ni Tita Eunice.

=================

Chapter 6

CHAPTER SIX

‘’Oo nga pala, ito si Audrey. Ang kaibigan ni Gelo.’’ Pakilala ni Tita Eunice.
Nagulat ako sa sinabi niya kaya nakatingin lang ako kay Audrey na parang nagulat
din dahil nakita niya ako dito.
‘’Kilala ko na siya tita.’’ Ngumiti sakin si Audrey at pumasok na sa loob ng bahay.
Niyaya na kami nila Tita na kumain at nakilala ko na din ang bunsong kapatid ni
Gelo. Bulag si Gelai kaya kinamayan ko lang siya at nagpakilala. Palangiti siyang
bata kaya naman nakikita ko sa kanya si Gelo. Ang sarap magkaroon ng pamilya na
katulad nila. Mahal nila ang isa’t isa.

Nauna ng umalis si Audrey at umuwi na sa bahay nila. Pagkatapos namin kumain,

nagkwentuhan pa kami about sa buhay ko.

‘’Ah, may pamilya naman po ako. Pero simula pagkabata, hindi ko naramdaman minsan
ang magulang ko. 17 YEARS old na ako pero ni minsan hindi ako nagcelebrate ng
birthday kasama sila. Malayo po kasi sila at magisa lang ako nakatira dati samin.
Kaya sanay na po akong mag-isa.’’

‘’Di bale. Nandito naman kami, pwede mo kaming maging pamilya. Malay mo diba,
soon?’’ Biglang tumingin ng kakaiba ang tatay ni Gelo sa kanya. Parang nag-uusap
sila gamit ang mata. Hindi ko sila maintindihan tapos bigla na lang naasar si Gelo.
Haha, ang bully ng tatay niya.
‘’Sige iha, baka hinahanap ka na ng asawa mo. Gelo, ihatid mo na.’’ Pagkatapos
sabihin yun ni Tita Eunice. Nagpaalam na din ako sa kanila at lumabas na kaming
dalawa ni Gelo ng bahay. Gusto ko muna mapag-isa kaya sinabi kong wag niya na akong
ihatid.

Pumayag naman siya at kinawayan na lang ako. Medyo hinatid niya ako malapit sa
sakayan kasi marami daw tambay sa kanila, baka ano pa daw gawin sa akin. Paglakad
ko, may narinig akong dalawang tao na nag-uusap. Nagtago ako sa gilid ng poste at
sumilip sa kanila. Nakita ko si Audrey.... May kasamang ibang lalaki.

Nagulat ako sa nakita ko. Lalapit na sana ako pero biglang hinalikan ni Audrey ang
lalaki. Nanlaki ang mata ko sa nakita ko at bigla na lang ako napaiyak. Niloloko ba
ni Audrey si Drei? Gusto ko sanang magalit sa kanya kaso hindi ko nagawa. Naglakad
na silang dalawa at magkahawak ang kamay. Mas lalo akong nacurious kung niloloko
niya nga talaga.

Umuwi ako sa bahay ng lutang. Hindi ko alam ang gagawin ko. Sasabihin ko ba? O
tatahimik na lang ako? Pag sinabi ko, alam kong hindi niya ako paniniwalaan. Pag
hindi ko sinabi, ayokong magmukha siyang tanga kay Audrey. Kailangan kong malaman
kung talaga bang nangangaliwa si Audrey. I need a proof.
Pumunta ako sa kusina at nakita kong umiinom si Drei ng alak. Naalala ko yung
sinabi niya na iwasan ko siya at hindi ko siya kakausapin. Kaya dinaanan ko lang
siya at kumuha ng tubig sa ref at nilagay sa baso. Bigla siyang tumingin sa akin...
iba ang tingin niya sakin. Hindi ko matukoy kung ano.

‘’Umalis ka dito, ayaw kitang makita.’’ Sabi niya. Napabuntong hininga na lang ako
at hinugasan ang baso na ininuman ko. Aalis na sana ako ng higitin niya ang braso
ko ng mahigpit. Nasasaktan ako.

‘’Tss...bakit ka ba kashii.. nagtitiish dito eh.’’ Lasing siya kaya medyo namumula
na siya at pagewang gewang kung gumalaw. Bigla niya akong hinigit at napaupo ako sa
lap niya. Hindi ako makagalaw kasi nakatingin lang siya sakin at ang lapit lang ng
mukha namin. Amoy ko pa ang amoy alak niyang hininga. Pero hindi ko maalis ang
tingin ko sa mga mata niya. They are literally shining.

Unti unti siyang lumapit sa mukha ko. Nanlaki ang mata ko sa ginawa niya ng
maglapat ang mga labi namin... hindi ako makagalaw. Hindi ko alam kung Masaya ba
ako sa ginawa niya. It was my first kiss. Pero hindi niya ako mahal, it’s not a
real first kiss.
He bit my lips and started kissing me passionately. I froze for a second pero unti-
unti akong nagrerespond sa bawat halik na binibigay niya. Lasing siya ng mga oras
na iyon kaya hindi niya na alam ang ginagawa niya. Hinigit niya ako papalapit sa
kanya at pinulupot ang braso niya sa bewang ko. I wish ginusto namin lahat ng to.
But I know, pag gising niya pagsisisihan niya lahat ng ito. I’m sorry drei, I hate
that I love you. I hate the fact that I’m still in love with you.

Hindi ko napansin na binuhat niya ako. We are still hungrily kissing. Binaba niya
ako at tinignan sa mga mata ko. He whispered those words... ‘’Let me take away your
pain..’’ He said. Bumagsak na ang mga luha kong gusto ng kumawala kanina pa. I know
I should stop this thing but i can’t control my body. Like, I was hypnotized.

He kissed me deep. Sinarado niya na ang pinto ng kwarto niya at itinulak ako sa
kama niya. He’s above me. Nakatingin lang siya sakin habang namumula dahil sa
kalasingan. He’s an angel, but dangerous. Mahirap na kalaban si Drei Dela Merced.
Matigas. Malakas na tao. Mahirap makuha ang tiwala niya, pati puso.

He started kissing me. Unti unti na din gumagalaw ang mga kamay niya sa bawat parte
ng katawan ko. I didn’t move at all. Hinayaan ko na lang kung anong gusto niyang
gawin sakin. Not until, I was naked and he stop doing his thing.
‘’Audrey, I love you. Let me take your everything....’’ I smiled bitterly. Halos
pulang pula na ang mata ko sa kakaiyak. After all ng nangyari ngayong gabi, akala
niya siguro ako si Audrey kaya ginagawa niya sakin ito. Hinayaan ko na lang, ito na
lang ang huling gabi na makakadikit ko siya. Huling gabi para yakapin, halikan at
kung ano pa. I love Drei and even if it hurts, I’ll do everything just for him.

I cried in pain. Until the pain was gone. It’s all full of pleasure and lust. It
was indeed the best moment. The greatest feeling I’ve ever felt in my life. Until
we reached the climax, he hugged me from behind. Humikbi ako hanggang sa natapos
ang pagkakamali na iyon. But for me, it was not a mistake on my part. I gave my
whole to the man I loved.

I slept with him. Under the full moon.

------

Pagkagising ko, masakit ang ibabang parte ng katawan ko. Naliwanagan ako sa sinag
ng araw. Pagkamulat ko ng mata, bumungad sakin ang mukha niya. Nakapulupot sakin.
Hindi ko alam ang gagawin ko dahil pag nagising na siya, babalik na siya ulit. Alam
kong magagalit siya.

Dahan dahan akong kumalas sa yakap niya. Nagbihis na ako ng pang-itaas pero nagulat
ako ng hawakan niya ang kamay ko ng mahigpit. He’s awake. Shit.

‘’May nangyari... ba?’’ Mahina niyang tanong. Pero I know there is a bitterness in
his tone. Tumango ako at hindi na ako tumingin pa sakanya. This is the start. Act
like we don’t know each other. Like strangers.

Lumabas ako ng kwarto niya at sinarado ang pinto. Dali-dali akong pumasok sa kwarto
ko at ika ikang pumasok ng banyo. I showered for like 2 hours dahil iyak lang ako
ng iyak. Hindi ko alam, dapat itigil ko ang nangyari kagabi. I felt broken really.
I remember those words that came from his mouth last night.

‘’Let me take away your pain.’’

 
Ngumiti ako ng mapait. Walang nangyari. Mas dumoble lang ang sakit.

Dahil late na ako sa school, hindi na lang rin ako pumasok. Nagmukmok lang ako sa
kwarto at inalala ang gabing iyon. That night was a mistake. Ng kumatok siya sa
pintuan ko. Binuksan ko ito at tinignan lang siya gamit ang blangko kong
ekspresyon. I’m not in the mood.

‘’About last night, it was a huge mistake. Forget it.’’ Malamig niyang sabi sakin
at tumalikod na kaso nagsalita ako.

‘’Alam ko yun. And by the way, open your eyes. Maraming manloloko sa paligid.’’ I
warned him about Audrey. Sinarado ko na ang pinto. Ayokong sabihin sa kanya ang
nalalaman ko pero babalaan ko na lang siya. Masakit na makitang yung mahal mo,
binuwis ang lahat para lang sa mahal niya. Pero niloloko lang pala siya ng mahal
niya. It sucks right?
Hinawakan ko ang wedding ring namin. Kinuha ko ito sa palad ko at tinignan ng
mabuti. Nagulat ako sa nakaukit sa ring. ‘’Audrey.’’

 Natawa ako ng mapait. Bibigyan na nga lang ako ng ring, may pangalan pa niya.

=================

Chapter 7

Sorry for the super late update! 

AUDREY AND DREI ---------> 

CHAPTER 7

Pagkapunta ko sa living room, nakatulog na silang dalawa dahil kakarating lang nila
galing sa school. Masakit makitang napakalapit niyo sa isa't isa pero ang layo pa
rin ng mga loob niyo. I didn't dare to look again kasi nasasaktan na naman ako.
Nilagpasan ko na sila at nagluto para sa kanilang dalawa. Hindi ko alam kung bakit
pero dahil nasa mood ako ngayon alam kong masarap ang luto ko.

Pagkatapos kong magluto, bigla na lang pumasok si Drei sa kusina at tinitignan ako
habang nag-aayos ng mga plato, medyo naiilang ako dahil sa nangyari sa amin kagabi
pero hindi ko na lang ipinahalata kasi magagalit na naman siya sakin, ayaw niyang
masira ang kung ano mang meron sila ni Audrey. Sunod niyang tinawag si Audrey para
kumain. Umalis na lang kaagad ako at pumunta sa kwarto.

Nakahiga lang ako sa kama at inalala lahat ng nangyari kagabi. 

Iniisip ko kung ano ba ang mangyayari kapag nalaman ni Drei na niloloko lang pala
siya ni Audrey. May chance na ba para sa aming dalawa? Is there any chance for him
to fall in love with me? Maaappreciate na ba niya ako? Hindi ko alam pero sana kung
dumating man ang araw na totoo lahat ng hinala ko, tatanggapin ko parin siya sa
buhay ko at handa akong magpatawad basta lang sa taong mahal na mahal ko.

~~~~~~~~~~

Kakarating ko lang sa school at pagkapasok ko pa lang ng bahay, puro kalat at

maraming basag na frames at plato ang nakita ko. Bigla kong naalala si Drei at
gusto ko siyang kausapin tungkol dito pero alam kong hindi naman niya ako
papakinggan at hindi niya rin ako papansinin dahil meron na kaming deal. Pero
sadyang makulit ang paa ko at dinala ako nito sa kwarto niya.

Narinig ko ang malakas niyang sigaw at malakas na pagkabasag ng kung ano sa loob ng
kwarto niya. Naaawa ako sa kanya dahil hindi ko siya kayang makita ng
nagkakaganyan. Nag-away ba silang dalawa ni Audrey kaya nagwawala siya? 
Iikutin ko na sana ang doorknob ng bigla itong binuksan ni Drei mula sa loob.

Galit siyang tumingin sakin. ''LUMAYAS KA NGA SA HARAPN KO! ALIS!!'' Pagtataboy

niya sakin sabay turo sa pintuan ng kwarto ko. Dali-dali akong pumasok sa loob at
nilock ang pintuan ko. Nakakatakot ang itsura niya ngayon at puro pasa ang mga
mukha niya. Sigurado akong tungkol kay Audrey na naman yon.

Matapos ang isang oras, bumaba ako at pumunta sa living room pero nakita ko silang
dalawa na nagsisigawan na.

''HINDI YUN ANG TOTOONG NANGYARI DREI!! STALKER KO SIYA AT GUSTONG GUSTO NYA AKO!!
NAGPUMILIT LANG SIYA HINDI KO YUN SINASADYA!!'' Umiiyak na saad ni Audrey habang
nagpapaliwanag kay Drei na kasalukuyan na nakatingin sa malayo.

''PERO BAKIT KA TUMUGON SA HALIK NIYA? HA AUDREY? MAS MAGALING BA KAYA GANON? PUCHA
GUSTO KO AKO LANG AT WALANG IBA!!'' Sigaw ni Drei pabalik. 

''ANG KITID NAMAN NG UTAK MO DREI!! IKAW LANG ANG MAHAL KO ANO PA BANG GUSTO MONG
GAWIN KO? KAHIT MAY ASAWA KA NA PINILI KONG MAGING KABIT KASI ALAM KO NAMAN NA AKO
LANG ANG MAHAL MO!! HINDI BA PANGAKO KO SAYO NA IKAW LANG? IBA ANG AKALA MO DREI!!
TUMUGON AKO NG HALIK DAHIL GUSTO KONG MATAPOS NA AT LAYUAN NIYA NA AKO KASI YUN NA
LANG ANG TANGING PARAAN!!''
Natahimik ng ilang segundo bago lumapit si Drei kay Audrey at hinalikan niya agad
siya sa labi. And she responded. Ako si tanga na nanunuod sa paghahalikan nila
habang may tumutulong luha sa mga mata ko. Ang sakit sakit parin sa puso ko ang
nakikita ko. HIndi ganun ang nakita ko Audrey, huling huli ko kayong dalawa ng
stalker kuno mo.'

Hindi ako makagalaw at patuloy parin ang panunuod ko. Alam kong bumababa na ang
halik ni Drei papunta sa leeg ni Audrey. Hindi ko na iyon kinaya kaya bumalik na
lang ako sa kwarto ko at nagkulong. Naalala ko tuloy ang sabi ni Audrey kanina na
kabit lang siya.

Ang swerte niyang kabit, kasi ang tunay na asawa pa ang nakikihati.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Nandito kami ngayon sa bahay ng pamilyang Dela Merced dahil birthday daw ng Mama ni
Drei, si Tita Elise. Isa itong engrandeng handaan kaya ngayong gabi, magkasama
kami, magkadikit, at kailangang magpanggap na sweet kaming dalawa. Alam kong labag
to sa loob ni Drei pero wala akong magagawa.
''Babe, what do you want to eat?'' Tanong ni Drei sakin ng malamig. Marami kasing
nakapaligid samin na kamag-anak at mga investors kaya kailangan niyang gawin ito.
Nanlalamig ang mga kamay ko ng hawakan niya ang kamay ko at inintertwine.

Hinila niya ako sa buffet table at agad din niyang binitawan ang kamay ko. Kumuha
siya ng plato at nilagyan ng pagkain at pagkatapos ay ibinigay sa akin. Nginitian
ko lang siya at hinintay ko lang din siyang kumuha ng kanya at pagkatapos nun ay
umupo na ulit kami.

''So how's the feeling of being Drei's wife? Clarrisse?'' Ang masayang tanong ng
pinsan ni Drei. HIndi niya alam ang totoo kaya akala niya mahal talaga ako ni Drei.
Gusto ko sanang sabihin sa kanya ang distress, agony at sufferings ko bilang asawa
ni Drei pero hindi pwede. Lahat ng lalabas sa bibig ko ngayong gabi ay kabaliktaran
ng katotohanan.

''I am really thankful to be his wife. I always feel like a princess when I'm with
him.'' Sagot ko at sabay ngiti pa. Pero lahat ng sinabi ko ay hindi totoo, si
Audrey ang tunay na prinsesa at hindi ako. 

''Ganyan talaga yang si Drei, ang swerte mo dahil ikaw ang asawa niya. I'm really
sure mahal na mahal ka niya at sayo lang umiikot ang mundo niya. Kilalang kilala ko
na yan simula pagkabata at pag nagmahal yan sagad sa buto, hinding hindi ka na niya
papakawalan kahit kailan. Drei was really the definition of a perfect man that
everyone wants.''
Ngumiti ako ng mapait. Kung sana lang naramdaman ko kung papaano mahalin ng isang
Alexandrei Dela Merced, ako na siguro ang pinakamaswerteng babae sa buong mundo.

''Kaya ikaw Drei, ang swerte mo sa asawa mo. She's really a drop dead gorgeous and
classy. Parang ang caring niya din, see?'' Tinuro pa ako ng pinsan niya at
kinindatan. Vince ata ang pangalan ng pinsan niya pero hindi ko lang sigurado dahil
minsan ko lang siya makita.

''I know, that's why i love her.'' He uttered. 

Then he looked at me intently while squeezing my hand. Masakit pero hindi ko na

lang pinahalata na nasasaktan ako sa hawak niya. Binitawan niya ito agad at sumubo
na sa pagkain niya. Seryoso na din akong kumain at lumilipad ang utak ko. Ano nga
ba ang pakiramdam ng mahalin ng isang tao? I never felt that way and it was
unfortunate.

Umuwi kami sa bahay ng hatinggabi. Hindi na rin kami nagpansinan after that. And i
remembered the kiss ng ipakilala kami kanina sa party. I closed my eyes at that
moment pero alam kong lahat ng iyon ay isang malaking kasinungalingan. Kung sana
naging totoo na lang nag lahat, edi sana mas masaya ako ngayon.

Humiga ako sa kama ng lata. Naalala ko na naman ang nangyari kanina....

Magkahawak kami ng kamay.

Magkayakap kami kanina habang sumasayaw.

His sweet words.

Ang balat niyang dumidikit sa balat ko.

Kahit konting oras lang, naramdaman ko kung paano alagaan ng isang Drei Dela
Merced. I really love him and i don't know if i can let him go and just move on.
Kahit may parte sa akin na gusto ng magdivorce, may kalahating hindi... dahil
umaasa ako kahit 1% lang ayos lang. Aasa pa din ako. Kasi kahit naman anong gawin
ko, hindi na kami mahihiwalay. Hindi kami pedeng magdivorce dahil mababasura lang
ang kaso.. at ang huli... umaasa akong matututunan niya rin akong mahalin.

Biglang may kumatok sa pintuan ko.

Hindi ko ito binuksan pero biglang nagsalita si Drei mula sa labas ng pintuan ko.

''Please don't assume anything, remember.. it was just an act.''

~~~~~

Sorry kung maiksi lang ang chapter 7. May sinat po ako at masama ang pakiramdam ko.
Napilitan lang po talaga ako mag-update. Medyo na writer's block din ako dahil nga
sa sakit pero promise babawi ako sa next chapter. Pasensya na kung matatagalan ang
ibang updates dahil busy talaga ako ngayon. Please understand keep supporting!
Thank you!

=================

Chapter 8

CHAPTER 8

Binato ko na naman sa sahig ang draft ko dahil hindi maganda ang pagkapinta ko.
Walang pumapasok sa isip ko ngayon at puro problema lang ang laman nito. Gusto kong
makapagisip kaya naisipan kong mag-isip ng ma-iipinta dito sa veranda ng kwarto.
Hinahangin pa ang buhok ko dahil sa lakas ng hangin, kaya dahil sa inis napilitan
pa tuloy akong mag-ipit ng buhok.

Kung ang tema ng painting competition ay tungkol sa pagmamahal. Sigurado akong

lahat ng makakalaban ko puro sweet at sadyang romantic ang bawat ipipinta nila. But
I smiled on the thought na baka pede ding Unrequited Love ang tema ng saakin dahil
sadyang ito ang nararamdaman ko.  

Pumikit ako, iniisip ko kung ano bang pinakamasakit na pede kong ipinta. Kung ano
bang klaseng paghihirap ang pede kong maipinta para maipakita at maparamdam sa
lahat na sobrang sakit na ng kalooban ko. Nagsimula ng gumalaw ang sarili kong
kamay, bawat sakit iniisip ko para mas lalo kong madama.

Naiyak ako sa painting ko. Siguro nga, napakamalas kong tao para madama ito. I hate
that I fell in love with someone who’ll never love me back.

Ang nilalaman ng painting ko. Nakatingin ako sa kanilang dalawa sa malayo habang
nakapayong. Nasa tabing dagat kaming tatlo pero umuulan ng mga oras na iyon at
makulimlim na din. Habang si Drei nakayakap sa bewang ni Audrey at nakapulupot ang
kamay ni Audrey sa leeg ni Drei habang magkadikit ang labi nila. I made it dark
para may dramatic effect.

Sana malaman nilang lahat na hindi lahat ng klase ng pagmamahal puro saya lang, may
mga klase ng pagmamahal na alam mong hindi ka sasaya ng lubusan dahil ikaw lang ang
nag-iisang nagmamahal. Ikaw lagi yung nagsasakripisyo pero hindi lang talaga nila
nakikita kung ano ang halaga at laki ng naitulong mo sa kanila.

Sinarado ko na ang drawing pad ko at inayos na din ang mga painting materials ko. I
should think of a better one, more dramatic one. Kailangan kong manalo dito dahil
gusto kong makilala ng maraming tao pagdating sa pagpipinta.
~~~~

2 oras na akong napagod dahil sa pagluluto dahil pinaulit ulit ko para siguradong
masarap ang mailuluto ko pagdating niya. 7 PM na at hindi ko pa alam kung dumating
na ba siya kaya umakyat ako sa taas para masilip ang kwarto niya baka sakaling
andun na nga ba siya. Pero sadyang mapait lang talaga ang tadhana sakin. Dahil
saktong pagbukas ko ng pintuan ay bumungad silang dalawa sa harap ko.

They were naked. So, may ginagawa na pala sila habang nagluluto ako kanina.
Napatigil silang dalawa at tumingin sakin si Drei ng masama. ‘’S-sorry, i-didn’t
know.’’ Naisarado ko ng malakas ang pintuan  ng kwarto niya. Hindi ako makagalaw sa
kinatatayuan ko. Naturingan siyang may-asawa pero dito pa talaga sa pamamahay namin
naganap ang pangangaliwa nilang dalawa.

I cried in pain. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko at pakiramdam ko kasi may
malaking chance na magkasakit ako sa puso dahil lagi na lang akong nasasaktan. Wala
na ba akong karapatan maging masaya kahit sandali lang talaga?

Napatakip ako ng mukha ko. Humagulgol lang ako habang patuloy pa din sila sa
ginagawa nila. Rinig na rinig na ang bawat ungol nilang dalawa na parang wala
silang kasama dito sa bahay. Na para bang walang masasaktan dito. Drei, bakit kasi
kahit sobrang sakit na ng mga nararamamdan ko hindi pa din kita kinamumuhian? Bakit
hindi pa din kita kayang tigilang mahalin.
~~~~~~~

Habang naglelecture kami, hindi ako makapagseryoso masyado dahil sa nangyari

kagabi. Nakatitig lang ako sa notebook ko at nagpahid ng luha ng palihim. Bakit ba
kasi napakamalas kong tao? Lagi akong sawi. Lagi na lang ako nasasaktan. I should
be numb right now.

Dahil tapos na ang klase, inayos ko na ang bag ko at mga gamit ko pero biglang may
tumawag sakin. ‘’Clarisse!’’ Si Angelo pala kaya dali dali akong nag-ayos ng gamit
at lumapit sa kanya. ANg sama ko, sana naisip ko na andito naman si Angelo at
nagiging masaya ako kahit papaano. Pede bang siya na lang?

‘’Halika nga, umiiyak ka na naman. Mag-uusap tayo ha?’’ Sabi niya at hinila na lang
niya ako kung saan. Dahil wala ako sa mood, hinayaan ko na lang siyang hilain ako
kung saan man niya gusto.

Dinala niya ako sa tagong lugar. Narinig ko na agad ang lagaslas ng tubig at falls
ata iyon. Medyo naexcite ako kaya naman dali-dali na rin akong sumabay sa kanya sa
paglalakad. Huminto kami sa mga batuhan at ipinaupo niya ako. Nandito kami ngayon
magkatabi at nakatingin lang sa kagandahan ng lugar.
‘’Bakit mo ako kailangan maka-usap?’’ Tanong ko sa kanya. Huminga muna siya ng
malalim bago ako tignan at magsalita.

‘’Clarisse, nandito naman ako para malabasan mo ng sama ng loob. Handa akong maging
sandalan mo pag may problema ka. Diba sabi ko sayo ako lang ang guardian angel
mo?’’ Ngiti niyang sagot sa akin. Mas lalong lumitaw ang mapuputi niyang ngipin na
nakapagpadagdag ng kagwapuhan niya.

‘’Salamat Angelo. Ang swerte ko talaga sayo.’’ Ngumiti ako ng matamis sa kanya at
niyakap siya.

Hindi ko alam kung bakit naiyak na lang ako pagkayakap ko sa kanya. Hindi ko na
kasi talaga kayang makita silang dalawa, gusto kong lumayo, gusto kong makapag-
isip.. gusto kong umiwas muna sa kanila. Sobrang bigat na ng nararamdaman ko. Kaya
habang kayakap ko siya, ang gaan ng pakiramdam ko. Hinagod pa niya ang buhok ko. 
Siguro napakaswerte ng magiging girlfriend ni Angelo kasi prinsesa na siya eh.

‘’Kung pede ko lang kunin lahat ng sakit na nararamdam mo, ginawa ko na. Clarisse,
wag mong isipin na naaawa lang ako sayo ha, mahal kita kaya ayaw kong nakikita kang
nagkakaganyan. Hindi mo siya deserve sa buhay mo. Hindi niya alam kung gaano siya
kaswerte sayo.’’

Humiwalay siya sa yakap namin.

He cupped my face. ‘’If only I can replace him in your heart, I will. May
nararamdaman akong kakaiba sayo Clarisse. Alam kong baka layuan mo ako pero sana
wag kasi kahit man lang sa pagiging kaibigan payagan mo ako. Kaya kong maging
panakip butas ni Drei kung gusto mo.’’

Hindi ako makasalita.  Kung kaya ko lang turuan ang puso kong magmahal ng iba
ginawa ko na. Pero sadyang hindi pede dahil nahulog na ako sa maling tao.

‘’Ayaw kong maging panakip butas ka Gelo. Ayaw kitang masaktan. Kung pede ko lang
sana turuan ang puso kong mahalin ka hinding hindi ako aayaw dahil mabait kang tao
at pakiramdam ko prinsesa ako pag tuwing kasama kita.’’ Sabi ko sa kanya.

Tinignan ko siya at nginitian.  Lumapit siya sakin at hinalikan ako sa noo.

‘’Clarisse, lagi mong tatandaan na handa akong maging kahit ano basta ikaw ang
pagsisilbihan ko. Mahal na mahal kita.’’ He smiled at me.

May tumulong luha sa mata ko pero pinunasan niya ito. ‘’Sabi ko sayo wag ka ng
umiyak. Ang kulet mo talaga Prinsesa ko!’’
Marami akong naiisip sa oras na ito. Pero sana matulungan ako ni Gelo sa gagawin
kong ito. Ito na lang ata ang tanging paraan para mawala muna kahit panandalian
yung sakit na nararamdaman ko ngayon.

‘’Gelo, may malaking pabor ako sayo.’’

Nagulat siya sa sinabi ko pero nginitian niya lang ako bilang tugon. Sana gumana
itong plano ko para makaya ko na ulit silang harapin ng hindi na natatakot. I want
to be the other Clarisse. Yung matatag na babae. Yung hindi basta basta na lang
maiiyak at  matatapak-tapakan.

‘’I want to run away. Please help me.’’

I pleaded.

------------------------------

I'm really sorry for not updating for more than three weeks. Pasensya na po talaga
dahil sobrang busy, nagkasakit pa ako atsaka nawalan kami ng internet.Pipilitin ko
pong mag-update as soon as possible. Thank you po sa lahat ng sumusuporta sa
storyang 'to. Million thanks to all of you! Mwah! XOXO

=================
Chapter 9

CHAPTER 9

''I want to run away, please help me!'' I pleaded.

Bigla siyang napatigil sa pagngiti at tumingin sa malayo. Hindi na lang ako kumibo
at naghintay sa sagot niya. Gusto ko talaga munang lumayo, gusto kong makapag-isip.
Oo, nagpakamartyr na akong asawa at sobrang sakit na ng nararamdaman ko. Alam kong
hindi na ako magiging maligaya sa piling niya dahil isa lang naman akong basura sa
paningin niya. I fvcking love him so much that's why.

''I will do everything Clarisse. Pero, hindi ka na ba babalik sa puder niya ulit?''
Tanong niya ng may halong kyuryosidad.

Napag-isip ko na hindi naman talaga ako aalis sa puder niya ng matagal na panahon.
Iniisip ko lang na baka pag nagising na ako sa kahibangan at katangahan ko eh kaya
ko ng maging palaban. Oo, alam kong maraming magbabago pero hindi ba masamang
maging mas matapang para wala ng makakaapi sakin? Pero ang tanong, kaya ko bang
matiis na hindi siya nakikita?

Bumuntong hininga ako bago magsalita. ''Gelo, kailangan ko lang ng kahit 3 buwan o

lima basta humiwalay muna sa kanya. I will come back when I'm ready to face them
again.''
Ngumiti siya at hinaplos ang buhok ko. ''Wag kang mag-alala, alam ko kung saan ka
pede. Mamayang gabi kaya mo na bang umalis?'' Tanong niya sakin. Tumango na lang
ako bilang sagot at maghahanda na mamayang gabi. Tatakas ako at hindi niya dapat
malaman kung saan ako magpunta. Sigurado naman kasi akong hinding hindi niya ako
hahanapin.

********

Ala una na ng madaling araw at nagsisimula na akong magempake ng mga gamit. Marami
rami ang dinala ko para naman may magamit pa akong mga extra. Hindi ako gumawa ng
kahit anong sulat dahil alam kong hindi naman niya ito babasahin. Sigurado akong
masaya pa siya dahil mawawala muna ako pansamantala sa landas nilang dalawa.

Dumaan ako sa veranda at buti na lang mababa lang iyon kaya hindi ako nahirapan
bumaba. Dahan dahan kong hinila ang mga gamit ko at lumabas na ng gate. Kita kong
nag-aabang na saakin si Gelo na may dalang tricycle. Dali dali akong tumakbo sa
kanya habang hila hila ang mga maleta ko.

''Prinsesa ko, ako na bahala sa mga gamit mo. Pumasok ka na.'' Utos niya sakin.
Ngumiti ako sa kanya at dahil ayokong mag-isa sa loob, doon ako pumwesto sa parang
driver's seat. Napatingin siya sakin at mukha pang nagulat.

''Oh, bakit ayaw mo sa loob?'' 

''A-ah, eh kasi, ayokong mag-isa sa loob eh.'' Nahiya ko pang sabi sa kanya.
Napangisi na lang siya at nagpatuloy ng mag-ayos ng gamit ko at pagkatapos ay
umangkas na din sa harap. Ng bigla niyang kunin ang dalawa kong kamay at ipinulupot
nya ito sa bewang ko. Nanlaki mata ko sa ginawa niya dahil medyo nailang ako.

''Go on, baka mahulag ka kasi.'' Sabi niya. HIndi ko alam pero nakaramdam ako ng
ilang. Masyado kasi kaming magkadikit at para akong nakukuryente sa bawat hawak
niya. Ano bang ibig sabihin nito?

Nagpatuloy na siya sa pagmamaneho habang ako naman nakatingin lang sa kawalan.

Pinaparamdaman ko lang ang bawat hangin at paglipad ng buhok ko. Medyo lumamig kaya
mas humigpit ang kapit ko sa kanya. Nakaramdam ako ng ilang dahil sa ginawa pero
hindi na ako kumibo dahil baka ano pang isipin nitong si Gelo,

''Maraming salamat Angelo, you are really my guardian angel.'' Bulong ko sa tenga
niya. Nagulat ako ng bigla niyang tinigil sa kalsada ang tricycle at hinarap ako.

''Clarisse, wag mo kong bulungan. Hindi ko alam pero kasi parang bigla akong
nakaramdam n-ng ano... medyo iba ang dating sakin.''
Napakurap ako. Ano daw? Tumawa na lang ako at pinalo siya sa braso. ''Sorry Gelo,
sige na hindi na.'' Ngumiti ako ng matamis at dahil umiling na lang siya eh
pinaandar niya na ang tricycle. HIndi ko rin alam kung bakit ako natatawa. Mukha
kasi siyang bata eh. Ang cute lang niya. HIndi ko nga alam kung bakit hindi ko siya
napapansin? Bakit hindi ko man lang napapansin yung kagwapuhan niya. Oo, gwapo
talaga si Gelo kahit saang anggulo. Kaya hindi mo maiisip na mahirap lang sila.
Pede siyang magmodelo ha.

Bigla kaming tumigil sa isang medyo kalumaan na apartment. Tumayo na kaming dalawa
at kinuha na din ang mga gamit ko sa loob ng tricycle. Pinagmasdan ko ang buong
apartment at medyo may kalumaan na pero kulay puti ito. Ayos na din dito at
nagpapasalamat ako dahil tinulungan ako nitong si Gelo.

''Yung ninang ko nga pala ang may-ari nitong apartment. Sinabi ko kasing may
naghahanap ng apartment at sinabi kong balak mong tumira kaya pumayag pa siya at
excited ka ng makilala.'' Sabi niya habang hinihila ang maleta ko papunta sa isang
black na pintuan sa ground floor. Tatlong palapag kasi itong aparment nila.

Dalawang beses siyang kumatok at bigla itong binuksan ng isang medyo may katabaan
na babae pero maputi at mukhang koreana din. ''Mianhe, ito kasing kaibigan ko
naghahanap ng matitirahan kaya pasensya na sa istorbo.'' Napakamot pa siya ng ulo.

Ngumiti lang yung babae at umiling. ''Walang problema, hindi pa naman kami tulog ng
ganitong oras eh.'' Dahil dun, pumunta kami sa ikalawang palapag at naglakad sa
pinakadulo. Binuksan ito ng ninang ni Angelo at medyo maliit lang yung apartment
pero may kusina, isang kwarto, sala at isang banyo naman kaya ayos na ito sakin.
''Hija, ano nga pala ang pangalan mo?'' Tanong niya saakin.

''Ah, Clarisse Arriola po pala.'' Pagpapakilala ko. ''Ay nga pala Clarisse, ito na
yung susi. May mga rules pala ako dito. Una eh hindi ka talaga pedeng magpatugtog
ng malakas pag gabi at lagi mong iingatan ang gamit dito dahil hiram lang ito
lahat. apat na libong piso nga pala sa renta mo at dalawang libo kasama na ang
kuryente at tubig.'' Paliwanag ng ninang niya.

Dali-dali akong kumuha ng pera sa wallet. Buti na lang lagi akong may allowance
galing kay Daddy kaya nababayaran ko ang dapat kong mga bilhin. Binigay ko na ang
6,000 pesos para sa renta at sinuklian lang ako ng ngiti ni Tita Janice. ''Oh sige
salamat. Kung may tanong ka pa puntahan mo lang ako sa baba. Sige, aalis na ako at
enjoy!'' Ngumiti siya ulit bago umalis.

Napaikot ako ng tingin sa buong apartment. Wala naman masama, mas komportable dito
dahil bukas ang bintana at malamig ang simoy ng hangin. Ang saya ko dahil parang
gumaan ang pakiramdam ko kahit kaunti.

Nakita ko na lang na nakatulog na si Angelo sa sofa habang nakadekwatro. Lumapit

ako sa kanya at tumabi sa kanya sa sofa. Balak ko sana siyang gisingin pero ayoko
siyang distorbohin. Nakatingin lang ako sakanya. Hindi ko alam pero iba talaga pag
natititigan ko siya ng ganito kalapit. He's really handsome kaya hindi ko
maipagkakaila na may ilan ilan siyang admirers sa school.
''Ikaw, pinagsasamantalahan mo pag tulog ko. Pwede mo naman akong halikan kung
gusto mo.'' Nagulat ako sa sinabi niya at nanlaki ang mata ko. Dinilat niya ang isa
niyang mata at kumindat. Bwiset, pinalo ko tuloy yung braso niya.

''Che, ewan ko sayo Gelo. Pero salamat sa lahat ah!'' Pagkasabi ko nun ay niyakap
ko siya ng mahigpit at rinig ko ang lakas ng tibok ng puso niya.

***********

Pagkagising ko ay nasa kama na ako at nakakumot. Humikab ako at dumiretso na sa

banyo para magbihis dahil papasok ako sa school. Laking pasalamat ko dahil malayo
ang engineering building sa Business Ad kaya malabong makita ko siya. Iiwas na lang
ako kung kinakailangan.

Nagsimula ang klase at halos mapagod na ang kamay ko sa kakasulat. Talagang

magfofocus muna ako sa pag-aaral ko para naman may maipagmalaki na naman ako at
hindi ako basta basta mawawalan ng kumpyansa sa sarili. 

Break na kaya naman pumunta ako sa rooftop at dun na lang kumain dahil nagbigay ng
pagkain si Gelo kanina sa lamesa. Ayoko munang pumunta sa canteen dahil mas malaki
ang chance na makita ko pa siya doon. Kailangan ko muna ng time. At bukas ay
sembreak na rin naman kaya swerteng swerte ko at hindi ko talaga muna siya
makikita.
Narinig kong may mga yabag sa rooftop at biglang bumilis ang tibok ng puso ko kaya
nataranta ako at nagtago sa gilid para hindi ako makita. At tama nga ang hinala ng
puso ko, rinig kong naguusap silang dalawa ni Audrey. Pero bakit kailangan pang sa
rooftop ng Business Ad sila mag-usap, eh meron naman sa Engineering bldg?

''She's really staying away from me. What do you think Audrey?'' 

Bigla akong nakaramdam ng kaba pero hindi ko malaman kung bakit.

''Mas ayos naman kasi yun Drei. Para hindi ko din siya makita at baka maging
kamukha pa siya ng anak natin, i can't let that happen.''

I froze. What the hell is she saying? 

Buntis ba si Audrey?
-----------------------

Gelo on the right side! Ohmygeeeee hindi ko kaya ang feels ko sabog na
ohmaghoodness. :) Iniba ko na ang portrayer ni Gelo, dati si Suho ngayon si
Myungsoo dahil MyungZy may loveteam talaga. Thanks to everyone! XOXO

=================

Chapter 10

CHAPTER 10

Buntis ba siya? What the hell. Is she telling the truth?

''Don't you think it's too early to think about that? Don't worry, i'll make things
right first.'' Sabi ni Drei. Narinig ko ang hakbang nila palabas ng rooftop kaya
naman napaisip ako. I thought she's pregnant for god's sake. 

Lumabas na ako sa kinatataguan ko at umupo na ulit sa pwesto ko kanina. Ano nga ba

ang mangyayari kung mabuntis man si Audrey? Magiging kabit din siya.At ang anak
nilang dalawa ay isa ding Illegitimate Child. Naaawa ako sa bata pero wala akong
magagawa kasi nakatali na ako sakanya at alam kong habang buhay na 'yon. 

*********

''Do you think I'm that stupid? Huh?''Hindi ako makagalaw pagkarinig ko ng boses na
iyon. Kararating ko lang sa apartment at narinig kong nagsalita si Drei sa likod
ko. Oh shit, papaano niyang nalaman na dito na ako nakatira? 

Napasinghap ako. ''Drei, hindi ka pa ba masaya na umalis ako sa puder mo?'' Tanong

ko sa kanya. Sinamaan niya lang ako ng tingin at nilapitan. His face was really
close at alam kong konting usog ko lang mahahalikan ko na siya. 

''Paano kung tinanong nila ako kung asan ka? Anong sasabihin ko? Come to think of
it?'' Tanong niya pa saakin ng may halong sarcasm. I don't know kung matutuwa ako
dahil concern siya sakin. But the hell Clarisse, gumising ka sa katotohanan. May
rason siya kaya ka niya hinahanap. Argh, being the stupid Clarisse again.

''Sabihin mo nagbakasyon ako. Just be grateful Drei. Isa lang naman akong basura sa
paningin mo diba? Then go on with your fvckin life!'' Sigaw ko sa kanya. Oo, galit
ako sa kanya sa lahat ng pinag-gagawa niya. I should wake up. Hindi na pedeng
magtanga-tangahan ang babae ngayong panahon. I promise myself na kapag bumalik ako
sa bahay na yon ay ako naman ang mang-aapi. Alam kong maraming magbabago but I want
to be selfish. Pero paghahandaan ko pa ang panahon na yon.

''Oh, so you're quitting being my wife in distress, aren't you?''

Natahimik ako. 
''I'm not quitting Drei. J-just please leave my apartment. Babalik ako sa puder mo
kung kailan ko gusto. And by the way, pag tinanong nila kung asan ako.. tell them
na nagbakasyon ako. So please get out of my room.'' He rolled his eyes on me.
Tumalikod na siya at umalis na sa apartment ko. 

Pagkaalis niya, napaiyak na lang ako. I thought that by leaving his house, akala ko
may magbabago kahit konti. Pero umaasa na naman ako sa wala. But i want to be
ready. Gusto ko munang huminga kahit konting buwan lang. Dahil habang buhay na
naman akong nakatali sa kanya at alam kong babalik na naman lahat ng sakit.

Pero gusto ko ng magbago. I want to be the better Clarisse. Ni hindi ko nga alam
kung bakit nandito ako ngayon sa bar. Gusto kong maglabas ng mga sama ng loob at
gusto kong maging free in my own way. 

''One Devil Spring please.''Sabi ko sa bartender. Nginitian niya lang ako at

nagsimula ng maglagay sa baso ko ng alak. Ito pa lang ang unang beses na iinom ako
sa tanang ng buhay ko. I'm really happy na dinala ako dati dito ng kaklase ko at
kahit underage ay pinapasok pa rin nila ako. 

Ininom ko ito ng diretso. Argh, masyado siyang malakas. Bigla tuloy lumabo ang
paningin ko at medyo nahilo. Pero hindi ko yun pinansin. I don't know pero biglang
may kung ano akong naramdaman sa tiyan ko. Nanginginig kong binaba ang baso ko at
tumayo ng dahan-dahan. Muntik pa akong ma out of balance kung hindi lang may sumalo
sakin. 
''Are you okay, miss?'' Tanong saakin ng kung sino. Malalim ang boses nung
nagsalita. Tinignan ko lang siya ng maigi. Siya ata yung isang model sa isang
kumpanya pero I forgot kung saan. Hindi ko na lang pinansin at yumuko na lang ako
at agad ng lumabas ng bar. HIndi ko maexplain ang nararamdaman ko. Ang lakas talaga
ng tama nung nainom ko.

Nahagip ng mata ko si Audrey sa kabilang club. Malapit lang ito sa bar na

kinalalagyan ko at mas maraming lalaki dun. May mga iba din akong nakitang
politicians.

She's wearing a red tube dress, medyo makapal ang make up niya. Napatakip na lang
ako ng bibig ng may nakita akong 2 lalaking nakapaligid sa kanya at isa isa niya
itong hinalikan. Kitang kita ko ang dalawang kamay ng lalaking kasama niya ay
hinahaplos na siya kahit saan.

And then it hits me. Ang katabi ng bar na ito ay isang lugar para sa mga bayarang
babae. Audrey, pineperahan mo lang ba si Drei? Kakaiba ka talagang babae ka.

Hindi ko na sila nilapitan at sumakay na din kaagad ako sa taxi.

************

Papasok pa lang sana ako ng apartment ng may humarang saakin na isang matangkad na
lalaki. Sisipain ko na sana dahil akala kong masamang tao pero may ibinigay ito
sakin na isang calling card. Nagtaka ako kung para san iyon.

''A-ah ano, bakit mo ako binibigyan nito?'' Tanong ko sa kanya.

Ngumiti siya sakin bago sumagot. ''Ay teh, isa akong fashion designer ng Avian
Modelling Company. I'm Mae for short na lang. I'm not a guy ok? Kadirdir lang.
Napansin kasi kita yesterday and i was like amazed kasi bagay kang maging model. If
you are interested dear, please call me anytime. Oketch? Babush!'' Bigla na lang
siyang tumakbo. Gusto ko pa sana siyang kausapin pero bigla naman akong nilayasan.

Napatingin ako sa card. Ito na ata ang simula ng pagbabago ko. I smiled on that
thought.

------

Short update to everybody. Guys, baka hanggang Chapter 35 lang ito at if ever na
marami pa akong pedeng idagdag then it will be 45. Thanks sa lahat ng comments niyo
ha? And anyway, sorry sa mga wrong grammars or kung anong mali. I didn't intend to
proofread kasi medyo busy. XOXO!

=================

Author's Note

HELLO READERS.
THIS IS NOT AN UPDATE HAHA. May gusto lang kasi akong ipromote. Yes, meron po akong
new story na ang title ay ''Dirty Little Secret''. Pero reminder, yung OPEN MINDED
lang ang pedeng bumasa since matured ang tema at hindi pa pede sa mga minor
readers. But if you are mature enough, then go. Please support din kayo dun ha?
Please please?

Ang update siguro ay bukas or sa wednesday. 

SALAMAT TALAGA NG MARAMI! MWAH. XOXO! <3

-Baekhyun's Wifey. ;P

=================

Chapter 11

CHAPTER 11

Simula ng malaman ko ang tungkol sa ginagawa ni Audrey, sinubukan ko ng manmanan

ang bawat kilos niya. Marami na akong nakuhang pictures niya na may kasamang iba't
ibang lalaki. Meron ding mga litrato habang nakikipaghalikan siya. Ito lang ang
tanging paraan para mabalaan ko si Drei. Hindi ko pa ngayon ipapakita lahat ng ito
pero sa tamang panahon ng pagbabalik ko ipapakita ko lahat ng kawalang hiyaan na
ginagawa ni Audrey sa likod ni Drei.

Dumating ako sa apartment umupo sa kama. Tinitignan ko ang bawat litrato na kuha ko
at sigurado akong masisira na siya sa paningin ni Drei. Alam kong masasaktan si
Drei sa gagawin ko pero ayaw ko siyang pagmukhain na tanga. Sa araw ng pagbabalik
ng bagong Clarisse, sigurado akong pagsisisihan lahat ni Audrey ang ginawa niya kay
Drei.

Kinuha ko ang cellphone ko at kinuha ang calling card na natanggap ko isang linggo
na ang nakakaraan. Dinial ko na ang number.

''Hello, is this Avian Modelling Company?'' Tanong ko sa kabilang linya. ''Yes,

this is Mae. May i know who's calling?'' Sagot niya. I sighed bago ako
sumagot. ''This is Clarisse Arriola. Yung binigyan mo ng calling card 1 week ago sa
Apartment... if you remember?''

~~~~~~~~~~~

Nagkausap na kaming dalawa ni Mae at nandito na ako sa coffee shop at hinihintay

siya. Sinuot ko na ang pinakamaganda kong damit para naman ma-impress siya sa akin.
Gusto kong hindi na siya makatanggi ulit. Nilingon ko ang pintuan at nakita ko na
siya. Nanlaki ang mata niya pagkakita sakin at umupo ng dahan-dahan at hindi pa rin
ata makapaniwala.

''Clarrise, i didn't know may mas maigaganda ka pa pala. Hinding hindi ako nagsisi
at kinuha kita maging model namin.'' Ani niya. Ngumiti ako sa kanya at
nagpapasalamat naman ako dahil siya napapansin yun.

''Thank you Mae. Now, pag-usapan na natin ang modelling career ko.'' Umpisa ko.
Naglabas na siya ng kung ano-anong mga papeles. Isa isa ko itong binasa at
napangiti na lang ako.

''As a newbie, kailangan ka namin by today if free ka, so we can train you. Kapag
nakita namin na you act professional, you will be our official model. Kapag madami
kang napahanga, you will be given a privilege to do commercials, or even a movie!
And we'll change your name. From now on, may screen name ka na and it will be
Amanda Gonzales. Are you okay with it?'' Tanong niya saakin. Tumango na lang ako sa
kanya. Aaminin kong ninenerbyos ako pero sana maganda ang mangyari.

''Okay, so nandito na lahat ang tungkol sa payments and all. You just have to
sign.''

Nagisip ako bago pumirma. Pumikit na lang ako ng mariin, maaring marami ang magbago
but i hope na hindi na maging miserable ang buhay ko. Paano kung malaman na ito ni
Drei? Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon niya.

~~~~~~

Dinala na ako ni Mae sa isang napakalaking building. Ito ang pinakasikat na

modelling company sa buong Pilipinas. Isa din ito sa world's best modelling company
sa buong mundo kaya naman malaki na ang tiwala ko sa kanila. Nilalamig na ang kamay
ko sa nerbyos at dahil newbie pa lang ako hindi ko alam kung anong magiging
reaksyon nila sa gagawin ko.

Pumunta na kami sa 10th floor ng building at bumungad sakin ang isang napakalaking
kwarto na puro puti lang ang paligid. May mga photographers, make up artist at kung
sino sino pa. Hindi ko muna ito pinagtutunan ng pansin at pinakilala na ako ni Mae
sa buong team. ''Guys, I want you to meet our newbie, Amanda Gonzales.'' 

Tumigil ang buong staff sa pagiging busy at tinignan nila ako simula ulo hanggang
paa. Naconcious talaga ako sa suot ko at medyo yumuko kasi nahihiya ako. Pero as a
model, kailangan laging chin up. Nasanay akong hindi nakikihalubilo sa mga tao kaya
ganito ngayon.

''Ohmy, she's Perfect! Mae, thank you because you found the right girl for our
Company. I'm Avian Santos. Ang may ari ng Avian Modelling Company. Thanks for
accepting our offer.'' Nilahad ng lalaking payat ang kamay niya sakin. Tinignan ko
siya at nasa 35 na siguro ito dahil medyo matured na. Pero i think he's gay, kasi
may scarf pa na nakapulupot sa leeg.

''It's a pleasure, Sir.'' I accepted his handshake at bigla siyang

napailing. ''Call me, Avi. You know, I'm not a sir.. prefer to be Ma'am.'' Tumawa
na lang siya. Dahil nagkamali ako, i bowed kasi nakakahiya. Akala ko kasi mali lang
ako ng akala. Narinig kong may umubo sa harap at nakita ko ang isang lalaking
matangkad. He's tall at medyo moreno. Nagulat ako kasi parang nakita ko na siya
kung saan.

''Hi Amanda, I'm Zest.'' He smiled at me. Para talagang pamilyar ang mukha niya
sakin pero hindi ko lang maa------ohmy, is he the guy na sumalo sa akin sa bar last
time? Argh, i bit my lip.

''Oh siya, halika muna dito Amanda.'' HInila ako ni Mae sa isang maliit na kwarto.
Ito ata ang fitting room at marami din mga damit at mga make-ups. May ibinigay siya
sakin na isang damit (refer pic at the right side------> )

''Wear this Amanda. We'll train you today.'' Pagkasabi nun ni Mae, lumabas siya ng
kwarto. Dali-dali ko na itong sinuot at tinignan ang itsura ko sa salamin. I'm not
really fond of this clothes. Mahilig ako sa jeans, chucks with matching shirt.
Simple lang talaga akong magdamit at nakakapanibago. Pagkatapos ko, inayusan na din
ako ng isang make up artist pati na rin ang buhok ko. Naghintay lang ako ng 20 mins
matapos lahat. 

''Ohmygod, you look gorgeous. Come!''Pagkatapos kong ayusan, hinila niya na ako sa
platform. Hindi ako makatingin ng maayos sa iba dahil hindi talaga ako sanay. Pero
sabi ni Ate Mae, i need to boost my self confidence. At dahil naalala ko ang plano
ko, nawala na din ang hiya ko.

''There Amanda, you look sexy!'' 

I pose. Kahit ano na ang ginawa ko para lang maimpress sila. I'm doing my best para
lang sumikat dahil ito na lang alam kong paraan para hindi na maapakan pa ng iba.
It's the start of my new change. Kaya, i did my job well. Kahit medyo seductive na
ang expression ko i don't mind. 

Hanggang sa natapos na ang photoshoot, halos lahat ng tao nilapitan ako. ''Amanda,

sure ka bang first time mo ito? You look professional, know that?'' Ngumiti na lang
ako sa bawat compliments na naririnig ko. Hanggang sa napadapo ang tingin ko kay
Zest. Kanina sa photoshoot, halos hind niya na maalis ang tingin niya saakin, medyo
nakakailang.
I looked away. Pero nilapitan niya ako and congratulated me. ''I'll wait for you
again, Amanda.'' Pagkatingin ko sa kanya, kinindatan niya na lang ako at bumalik na
sa kinauupuan niya kanina. Dahil medyo awkward, nagpaalam na lang din ako kay Mae
na uuwi na. Hindi ko na din daw kailangang i-train dahil magaling na daw ako. Medyo
masaya pero at the same time, i think marami pa akong kailangan matutunan.

~~~~~~

(NEXT MORNING)

Pagkabukas ko ng phone, biglang may nagtext ng ganitong kaaga. Hindi ko alam kung
bakit kaya binuksan ko na ito kaagad. Nakita kong si Gelo ang nagtext saakin. 

Hindi mo man lang sinabi sakin na nagmomodel ka na pala. Tampo na q. :(

Napataas ang kilay ko. Papaano niya nalaman yon? Kaya tinawagan ko na siya agad
kahit inaantok pa at halos wala pa akong masyadong makita ng maayos. Sumagot na
siya sa tawag ko. ''Goodmorning, tanong ko lang.. paano mo nalaman na nagmomodel na
ako?'' Sabi ko. HInintay ko ang sagot niya at mukhang natutulog pa siya. ''Kitang
kita ko na sa tv.... tssk.. sige pupunta na lang ako diyan mamaya, bye.'' ''Teka
Ge----'' Naputol na ang pag-uusap namin dahil pinatayan niya na ako.

Napasabunot na lang ako ng buhok. Dali-dali kong binuksan ang TV at tinignan ang
morning news. Nagulat ako sa nakita ko, parang maaga pa ata para malaman ng lahat
ang tungkol dito.

''Si Amanda Gonzales, ang bagong modelo ng Avian Modelling Company ay naging mainit
na sa publiko kagabi pa lang. Umabot na ito sa social networking sites at gumagawa
na ng sariling pangalan sa industriya. Sold out na rin ang Avian Magazine dahil sa
kanya.''

Napanganga na lang ako.

Biglang tumunog ang cellphone ko at hindi ko inaasahan ang tatawag saakin ngayon.
Sigurado akong nalaman niya na ito kaya naman hindi ko alam kung sasagutin ko ba o
hindi. Napasapo na lang ako sa noo ko.

Si Alexandrei Dela Merced, tumatawag.

=================

Chapter 12

CHAPTER 12
Hindi ko sinagot ang tawag niya. Ilang beses na din siyang tumatawag pero hindi ko
pa din sinasagot. Mamaya bibili na ako ng bagong sim para naman mawalan kami ng
koneksyon sa isa't isa. At bago ako magpalit, tinext ko na siya na wag na wag na
siyang pupunta dito sa tinitirahan ko kahit kailan. 

Pumunta na ako sa Avian para sa isang photoshoot. Halos busy lahat ng tao dun at
hinila na ako ni Mae sa dressing room para makapag-ayos at makapag palit ng damit.
Dali-dali ko na itong sinuot at inayusan na ng mga make up artist. Ng matapos na
ang lahat, pumunta na ako sa platform at nagsimula na kaming lahat.

Pero sa bawat kuha sakin, napatingin ako kay Zest. Nandito din pala siya at
nakatingin sakin ng kakaiba. Simula kanina, titig na titig siya sakin pero hindi ko
pinapakita sa iba na naiilang ako. Hindi ko maipaliwanag pero parang tumatagos sa
kaluluwa ko ang bawat tingin niya. 

''Amanda, so you heard the news about you this early morning?'' Tanong ni Mae sakin
pagkatapos ng photoshoot. Tumango lang ako sa sinabi niya. Ngumiti siya sakin at
inabot ang isang folder.

''Maraming gustong kumuha sayo bilang commercial model at kung ano ano pang mga
project. Tatanggapin mo ba?'' Tanong niya sakin. Pero umiling lang ako dahil hindi
ko pa ata kayang magcommercial. Hanggang photoshoot lang muna siguro ako dahil
marami pa akong dapat ayusin. Ni hindi nila alam na may asawa na ako, papaano pag
nalaman na nila?
''Okay, if that's what you want.''

~~~~~~~

Dumiretso na agad ako sa bar kung saan nagtatrabaho si Audrey. Nagdisguise na din
ako dahil marami ng nakakakilala sakin at mahirap iyon. Dali-dali kong itinutok ang
camera ko habang nakasakay siya sa isang kotse kasama ang isang Politician. Hindi
ko rin ito kilala pero nagulat ako ng maghalikan na sila sa loob. Sunod-sunod ang
kuha ko, buti na lang hindi nila ako nahuli. Umalis na ako at pinaprint na din
lahat ng nakuha ko kanina.

Pagkapunta ko sa Apartment, nakita ko si Gelo na naghihintay saakin sa labas.

Nginitian niya ako at nagbigay saakin ng bulaklak. Nagulat ako sa binigay niya at
tinignan siya. ''Tsk, congratulatory gift yan kasi sikat ka na.''

Umiling lang ako at binuksan na ang pinto ng apartment. Sabay kaming pumasok at
umupo siya don sa sofa. Tumabi lang din ako sa kanya dahil siyempre pagod. Ng bigla
siyang nagulat sa nakita niya. Sinundan ko yun at nagkalat pala yung mga pictures
na kuha ko kay Audrey.

''B-bakit? Si Audrey ba talaga 'to?'' Tanong niya sakin habang hawak ang isang
picture kung saan si Audrey kahalikan niya yung politician dun sa loob ng kotse.
''Oo, matagal ko na siyang minamanmanan. Sorry Gelo, pero kailangan kong ipaalam
yan kay Drei sa tamang panahon.'' Sabi ko sa kanya. Hindi parin siya makapaniwala
sa nakikita niya at nasabi ko na din na nagtatrabaho si Audrey sa isang club. Halos
hindi na daw niya makilala ang kaibigan niya dahil dun.

''Pero Gelo, hwag na hwag mong sasabihin kay Audrey ang lahat ng nalalaman mo,
okay?'' Tumango lang siya sa sinabi ko. Tinignan ko ulit ang mga litratong nakita
ko kanina. Iniisip ko kung bakit kailangan niyang magtrabaho bilang prostitute?
Pwede naman siyang maghanap ng disenteng trabaho.

''Pero sa tingin ko, may dahilan kung bakit yun ang napili niyang trabaho. Kilala
ko si Audrey Clarisse. Oo, masama ang pakikitungo niya sayo pero mabait naman siya
sakin at sa mga kaibigan niya. Siguro hanggang ngayon galit pa rin siya sayo.''

Napataas ako ng kilay. ''Pero Gelo, ako ang tunay na asawa. Alam kong ako ang may
kasalanan kung bakit hindi na sila pwede ni Drei pero ako na ang asawa. Wala na
siyang magagawa kung hindi tanggapin na lang iyon. Sabi ko sa sarili ko na magiging
masaya si Drei sa piling niya dahil mahal nila ang isa't isa. Pero nagkamali ako,
she's cheating on him and I cannot tolerate that.''

Napapikit ako. Masyado ng magulo ang buhay ko. Idagdag mo pa ang modelling career
ko at kasabay ng pagiging estudyante ko. Kaya pinili kong maghiganti para hindi na
ako magmukhang tanga. Alam kong mawawala na lang sa wala yung napag-usapan namin ni
Drei na magtitiis ako sa sakit pero hindi ko kaya. Tao lang din naman kasi
ako, napapagod at nagbabago.
Sabi ko sa kanya noon, hinding hindi na ako makikielam sa kanilang dalawa. Hindi na
ako manggugulo at hahayaan ko na silang dalawa. Pero nagising na ako, asawa ako ni
Drei at hindi ko na kayang tumakbo sa responsibilidad na iyon.

Masyado akong nabulag sa pagmamahal dahil sa kanya. Masyado kong sinisi ang sarili
ko sa lahat ng nangyari. Pero, kahit naman sana maintindihan nila na naipit lang
din naman ako at kahit mahal na mahal ko siya, gusto ko na din makawala. Ayoko ng
maging tanga ulit.

Dahil paulit ulit lang nila akong sasaktan. Hindi na ako makakatayo kahit
kailan. I've never imagined na ganito kahirap ang magiging sitwasyon ko. Oo, handa
akong magpakatanga at magpakabobo o desperada para lang sa kanya, pero iniisip ko
na ngayon ang sarili ko. I don't deserve to endure the pain forever.

Ako ang sinisisi nila dahil hindi na sila pwede sa isa't isa. Pero i think, it's
not my fault at all. Pumayag ako dahil akala ko gagana at mamahalin niya ako. It's
his parent's choice na hindi nila suportahan ang anak nilang magmahal. Ang magulang
niya mismo ang nagbigay ng threat sa kanya na kapag hindi siya pumayag sa kasal.
Mamamatay ang magulang ni Audrey.

Tapos kasalanan ko pa? Huli na talaga ang lahat para saakin. Pero hindi, meron pa
akong bukas at mga susunod pa para itama ang lahat. 
Sorry Drei, but I'm quitting being your Wife in Distress.

Hinawakan ni Gelo ang kamay ko. ''Clarisse, ipangako mo sakin na kahit anong

mangyari, ikaw pa din ang Clarisse na nakilala ko. Hwag kang mabulag sa galit ng
dahil lang sa kanya.''

I smiled at him. ''Pangako Gelo. And I'm really sorry dahil nadadamay ka pa sa

lahat ng ito.'' Ani ko. Nginitian niya lang ako at hinalikan ako noo. ''It's
nothing. Ginusto ko din naman yun eh.'' 

~~~~

Drei's POV>
Fvck. So you're planning something huh? Clarrise, i swear, you'll pay for this.

----------------------

Guys, i'm really sorry kung maiksi lang kasi wala pa talagang pumapasok sa isip ko.
Anyway, hindi ko po alam kung kailan ang next update nito dahil may pasok na naman.
Wala kasi ako sa Pilipinas kaya last week wala kaming pasok dahil Eid Holiday. Eh
this week may pasok na kaya naman magiging busy na naman ako nito. Baka once a week
na lang ako makapagupdate or twice. Sorry po talaga. Anyway, please wait for my UD
and XOXO! <3 

=================

Chapter 13

CHAPTER 13

Pinagpapawisan ang mga kamay ko pagkapasok ko ng gate. Alam kong may posibilidad na
makita ko si Drei ngayon pero wala na akong pakialam. Lalayo na muna talaga ako at
sana lang matapos na lahat ng mga pang-iinsulto nilang lahat sakin. Pero parang
malabong mangyari, may mga taong sadyang hinding hindi ako matatanggap.
Katulad niya.

Pagkalakad ko sa loob, napatingin lahat saakin ang mga estudyante. Halo halong
reaksyon ang mga narinig na kesyo naging modelo na ako at yung iba naman ay galit
pa din sakin. Habang naglalakad ako, mas lalong nag-iba ang mga tingin na
ibinibigay sakin ng mga kalalakihan. Halos lahat sila parang mga asong naghahabol.
Yung iba gustong sumabay sa paglakad ko, yung iba binubuhat na ang mga gamit ko.
Pero ako na lang talaga ang umayaw.

Hanggang sa nakita ko ang barkada nila Drei at Audrey. Hindi ko sila dalawa nakita

pero nandito ang mga kaibigan niya. Masasama ang mga tingin nila sakin at alam kong
pagsasalitaan na naman nila ako ng mga masasama.

''O eto na pala yung mang-aagaw eh. Sus, alam mo, masyado kang desperada para
makuha si Alex noh? Akala mo naman papatulan ka niya kapag naging modelo ka na?
Tanga, mas lalo kang nagiging tanga.'' Sabi saakin ni Cheska. Ang matalik na
kaibigan ni Audrey. Hindi ko na pinansin ang mga sinabi nila at dadaan na sana ako
ng bigla niyang hawakan ng mahigpit ang braso ko.

''Ano ba talagang pinaplano mo? Lintik ka, mamatay ka na para naman mabulok na ang
kaluluwa mo sa impyerno! KAHIT KAILAN HINDING HINDI KA MAMAHALIN NI DREI,
NAIINTINDIHAN MO? Now, wag na wag mo ng ituloy kung ano man ang plano mo.
Malilintikan ka saming lahat.'' Nanlilisik ang mga mata niya habang winawarningan
ako. Gusto kong kumalma pero sobra na sila.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko. ''Pwede ba? Wag mo akong pakialaman o diktahan
kung ano ang gusto kong gawin. At bakit? Ano bang pakialam mo kung mag modelo ako
at maging sikat? Naiinggit ka? O sige, don't worry, irerecommend kita sa company
ko.'' Ngumisi ako habang sinasabi iyon. Gusto ko ng magalit sa lahat, masyado na
nilang inapakan ang pagkatao ko. Hindi ko na alam kung kaya ko pang pigilan ang
sarili ko na masaktan sila.

Ito ang tatandaan nila, hindi na nila ako pedeng banggain ulit. HIndi ako papayag
kahit na anong mangyari.
''Aba miss desperada, mukhang palaban ka na ngayon? Hoy, hindi porket sikat ka na
eh pede mo na kaming ganituhin. Mind you, paano kung sumingaw ang baho mo sa lahat
ng mga sumusuporta sayo, sigurado akong babagsak ka..''

''Ako pa ngayon? Para sabihin ko sayo, nung mga panahong mahina ako, hinayaan ko
kayong gawin lahat ng gusto niyong gawin sakin. Pero ngayon, hinding hindi ko na
ulit kayo hahayaan na apak-apakan at husgahan ako. Wala kang alam na kahit ano
tungkol saakin. Hindi mo alam kung ano ang nararamdaman ko at pwede ba, wag mo
akong takutin. Dahil hindi ako matatakot sayo.'' Sabi ko sa kanya. Nagsukatan lang
kami ng tingin at halos gusto ko na siyang sampalin pero pinipigilan ko lang. Tama
na ang pagiging tanga, kailangan ko ng tumayo at hindi ko sila aatrasan.

Ngumiti ako sa kanya ng matamis at umalis na din sa harapan nila. Naiwan sila doon
na nakatunganga at gusto kong tumawa dahil sa reaksyon nilang lahat. Habang
naglalakad ako, halos pinag-uusapan na ako ng ibang tao pero hindi ko sila
tinignan. Basta na lang akong dumiretso sa building na pupuntahan ko. 

~~~~~~

Pagkatapos ng pangatlo kong subject, lumabas na ako at dumiretso na sa canteen.

Pero sa hindi inaasahang pagkakataon, nakita ko silang dalawa dun sa isang
sulok, naghahalikan. Hindi nila ako pinansin pero napatigil ako sa paglalakad. Alam
kong masokista na ako dahil sinasaktan na nga ako pero ayaw kong alisin ang tingin
ko.

Pero habang naglalampungan sila, nakita ko ang diretsong tingin ni Drei saakin.
Umiwas agad ako ng tingin at dumiretso na sa canteen. At dahil puro lalaki, ako na
ang pinauna nila at mukhang may gusto pa sila saakin kaya naman nakakailang. Dali-
dali ko ng dinala lahat ng binili ko sa table kung saan natutulog si Gelo.. Oo,
kahit likod niya kilala ko na talaga.

Kinalabit ko siya. ''Gelo!! Bakit dito ka natutulog?'' Tanong ko. Bigla siyang

nagulat sakin at nagpunas pa ng mga mata. Ang sarap pala niyang titigan pag bagong
gising. Natawa tuloy ako sa inisiip ko.

''A-ah? Eh kasi naman mas gusto kong natutulog pag maingay ang paligid.'' Sabi
niya. Umupo muna ako sa tabi niya at saka nagtanong na ulit.

Napataas tuloy ako ng kilay. ''Alam mo, ikaw lang ang nakilala kong gustong
natutulog kapag maingay. Ang baliw mo talaga kahit kailan.''

Tumawa lang siya. ''Alam mo bang sobrang ingay ng mga kapitbahay namin kahit
madaling araw. Ayun, nasanay na ako sa ingay dahil sa kanila.'' Napakamot na lang
siya ng ulo pagkasabi niya nun.

Nagsimula na akong kumain at kinalimutan na lang yung nakita ko kanina. Pero

nagulat na lang ako sa nangyari ng bigla akong may naramdaman na malamig na bagay
sa ulo ko. Nagulat na lang ako ng mapansin kong malamig na tubig pala yon.
Tinignan ko ang tao sa likod ko. ''Sabi ko naman sayo, wag mo kong kakalabanin
eh.'' Ngumiti si Cheska ng napakatamis at inikutan ako ng mata atsaka umalis. Hindi
ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Talaga bang hindi niya ako titigilan? I closed my
fist. Paano kaya kung nalaman nilang nangangaliwa yang si Audrey at pinaglalaruan
lang si Drei? 

HIndi na lang ako kumibo at pinunasan ang ulo ko pero pinigilan ako ni Gelo. Siya
na ang nagpunas nun at habang ginagawa niya yun, hindi ko mapigilan na maipakita
ang galit ko pero bigla na lang kinurot ni Gelo ang ilong ko. Sinamaan ko lang siya
ng tingin.

''Pumapanget ka kasi kapag nakakunot ang noo, masira ang career mo niyan!''
Pagbabanta niya habang tumatawa. Mas lalo akong nairita sa kanya kaya naman
binigyan ko siya ng napakasama na tingin. 

Pagkatingin ko sa pintuan, nakita ko silang dalawa na pumasok. Nagulat ako kasi

naman tumingin sa gawi ko si Drei at binigyan ako ng makahulugan na tingin. Hindi
ko siya mabasa pero alam kong may pagbabanta sa mga mata niya. Hindi ko alam kung
matatakot ako sa ginagawa niya pero pakiramdam ko hindi maganda ang mangyayari.

Saglit na lang Drei, pasasalamatan mo pa ako sa gagawin ko. Sana lang talaga.

~~~~~

Nagbihis na ako at dumiretso sa Mall. Malapit na pala ang birthday ni Gelo at next
week na yon kaya habang hindi pa ako masyadong busy, bibili na ako. Nagdisguise din
ako para hindi ako makilala baka kasi marami na namang sumunod o kung ano man.

Nadaanan ko ang yung department store. Bigla akong nagulat dahil nakita ko si
Audrey. May kasama siyang isang lalaki. HIndi katangakaran pero hindi rin maliit.
At bigla akong napatakip sa bibig ko, bakit may kasama silang bata?

Napailing ako. Baka mali lang ang iniisip ko.

Ano ba talaga ang tinatago mo?

=================

Chapter 14

CHAPTER 14

Pagod akong pumasok ng apartment. Pagkabukas ko pa lang ng pintuan bigla akong

nagulat sa nakita ko. Kalat kalat lahat ng mga gamit ko at halos gulo gulo na yung
mga ayos nito. Sira na rin ang iba kong appliances. Napahigpit ang pagkakasarado ng
mga kamao ko. Kilala ko na talaga kung sino ang gumawa ng lahat ng ito.
Dumiretso ako sa kwarto ko at una kong tinignan ang kama ko. Tinignan ko sa ilalim
kung nandito pa ang mga litrato. Napahinga ako ng maluwag ng makita ko pa yon,
hindi ko ata alam ang gagawin ko pag nawala ang mga ebidensyang magpapatunay na
manloloko si Audrey at pineperahan niya lang si Drei. Lintik lang talaga ang walang
ganti. Ngayon, pati ang mga kaibigan niya nagsisimula na ng gulo.

''Shit..'' Mura ko. HIndi ko na talaga mapigilan ang galit ko sa kanila. Dali-dali

kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan agad si Drei. Mga ilang segundo bago niya
ito sinagot.

''Why are you calling this late?'' Tanong niya sakin ng may halong pagkainis.
Inikutan ko lang siya ng mata habang sinasabi niya yun. Wala naman akong pakialam
kung natutulog na siya ng maayos. HIndi ko mapapatawad ang ginawa niyang pagsira sa
apartment ko.

''Bakit kailangan mong sabihin sa mga kaibigan mo kung saan ako nakatira?GINULO
NIYO ANG APARTMENT KO!! DIBA SABI KO SAYO WAG NA WAG KA NG TATAPAK DITO? HINDI KA
BA NAKAKAINTINDI?'' Sigaw ko sa kanya. Alam kong inis na inis na siya dahil gabing
gabi na at sinisigawan ko siya. He hates that.

''Are you insane? Why would i fvcking enter your unit? Tinanong nila ako kung saan
ka nakatira so I just answered them. I cannot control them Arriola, so shut up your
mouth. You're disturbing me.'' Yun lang ang huli niyang sinabi at pinatayan na ako.
Napasapo na lang ako sa noo ko. Talagang walang pakialam sakin itong si Drei. How
could I love a beast like him? Ang tanga tanga ko at nagmahal ako ng taong ganun
kagaspang ang ugali. Tss. Napatingin na lang ako sa paligid ko at nagsimula na lang
din mag-ayos. Papalitan ko na lang lahat ng mga nasira kong gamit. 

~~~~~~~

Pumunta na ako sa school at hinahanap ko ang tropa nila Audrey. Dumiretso ako sa
soccerfield dahil yun ang tambayan nila. Nakita ko pa silang nagtatawanan at
nagpapakasaya pa.. Pagkatapos nilang sirain ang lahat ng gamit sa bahay at halos
napuyat na ako sa kakaayos nun. Pinagod nila ako. Talagang hinding hindi nila ako
titigilan.

Hawak hawak ko yung hose na pinandidilig dun sa garden sa harap. Dali-dali ko yun
binukas at itinutok na sa mga magbabarkada. Nakatago ako dito sa mga halaman para
hindi nila ako makita. Isa isa na silang nagsigawan at basa na din silang lahat.
Kitang kita ko kung papaano mainis si Drei. Ang arte arte ng Audrey na iyon, parang
hindi laking squatter.

Tumakbo na ako paalis para hindi nila ako makita. Buti na lang walang nakakita
saakin habang ginagawa ko yun. Napatawa na lang ako, kung gusto nila ng ganitong
laro. Okay game, makikipaglaro ako sa kanila.

~~~~~~~
''Arriola, pinapatawag ka ng tropa nila Drei.'' Bulong sakin ng katabi ko. Tumingin
ako sa kanya at tinuro niya ang pintuan. Nakita ko silang nag-aabang sakin habang
masamang nakatingin. Tinaasan ko lang sila ng kilay at alam kong maiinis na naman
si Drei.

Sabi ko naman kasi, hinding hinding na nila ako matatapakan ulit.

Dire-diretso ako sa gym ng taas noo. Nakita ko silang nakaabang saakin at masasama
ang mga tingin nilang lahat. HIndi ko na lang iyon pinansin at hinarap ko na
sila. ''Ano bang kailangan niyo?'' Tanong ko sa kanila. Naglakad si Cheska papunta
sa harap ko.

''Gusto mo ng ganitong laro, Arriola? Sige, we are going to play your game. Pero
ito ang tandaan mo, we will never let you win.'' She warned me. Napatingin na lang
ako sa malayo. Hindi ako nakikipaglaro sa kanila, gusto ko lang makatayo sa sarili
kong mga paa.

''Cheska, I'm not playing a stupid game. Kung inaakala niyong magiging mahina ako
habang buhay, but you're wrong. Hinding hindi na ako magpapaapi pa sainyong
lahat.'' Pagbabanta ko sa kanya. Nginisian niya lang ako at inikutan din ng mata.
As expected from her.
''Clarrise, sa una pa lang mahina ka na. Kilala na kita, mahina ka, hindi ka
palaban na tao. Hindi ka matapang. Magaling ka kasi magpanggap na matapang pero sa
loob loob mo hindi mo na kaya. Hindi pa ba sapat sayo na nanira ka ng relasyon? MAS
GINUGULO MO ANG BUHAY MO NGAYON! NGAYON MAGDUSA KA SA GINAWA MO!!''

Natahimik ako. Gusto kong umiyak, gusto kong magwala dahil totoo naman lahat ng
sinasabi niya. Mahina akong babae. Nagtatapang-tapangan lang ako pero sa loob loob
ko hirap na hirap na ako. Gusto ko lang tumayo ng mag-isa. Gusto kong matutong
lumaban kasi ayaw ko ng magmukhang kawawa.

''Cheska, just stop.'' Biglang nagsalita si Drei. Tinignan ko lang siya habang
nakatingin siya kay Cheska. Napabuntong hininga na lang siya at bumalik sa pwesto
niya kanina. Tumingin saakin si Drei pero umiwas din ako.

''Wag kayong magmalinis na parang wala kayong bahong tinatago. Kakalat din yan,
maghintay lang kayo.''Pagkasabi ko nun, tumingin ako kay Audrey at ngumisi pa sa
kanya. Biglang nanlaki ang mga mata niya at nagsimula ng umiwas ng tingin. Mahuhuli
ka din Audrey, konting hintay na lang.

Tumalikod na ako sa kanila at sinisigurado kong huling pag-uusap na din namin yun.
Dumiretso na ako agad sa Principal office at ibinigay na ang papel na dapat matagal
ko na talagang ibinigay sa kanya. Magulong tinignan ng Principal ang papel na
ibinigay ko.
''Ms. Arriola, are you sure that you can do all the activities when you return?''
Tanong niya sakin. Tumango na lang ako. Nagback out na din ako sa painting
competition dahil may mahalaga lang akong gagawin. Alam kong maraming magbabago
pero sana ito na talaga yung simula.

''Okay, please come back. We really need you. Konting buwan na lang nun at finals
na. So please do your best, okay?'' Sabi niya saakin. Nagpasalamat na lang ako at
lumabas na ng office. Nagbigay ako ng papel para sa temporary leave ko. Aalis ako
ng bansa ng walang nakakaalam, buti na lang talaga tutulungan ako ng Modelling
Company ko. At pagbalik ko dito sa Pilipinas, babalik na din ako sa bahay namin ni
Drei. 

~~~~~~~~

''Mang-iiwan ka talaga. Sino na lang magbabantay sayo dun ha? Ikaw, pag may
nangyaring masa----'' Hindi na napagpatuloy ni Gelo ang sasabihin niya ng putulin
ko ang sasabihin niya. Flight ko na kasi mamayang alas dose at nag-aayos na ako ng
mga gamit. 

''Gelo, babalik ako. Okay? Kailangan ko munang mag-isip. Mas nahihirapan ako dahil
nakikita ko pa din siya sa school. Please understand me.''

He sighed. Nilapitan niya ako at hinawi ang mga buhok na nakaharang sa mukha ko at
nilagay sa gilid ng tenga ko. He smiled at me. Nagpapasalamat talaga ako dahil
nandito siya para saakin. Siya na lang ang nag-iisang sumusuporta saakin. 
''Pagbalik mo dito, sana ikaw pa din ang Clarrise na nakilala ko. Wag kang magbago
dahil magagalit talaga ako sayo. At sana, pagbalik mo dito hindi ka na iiyak dahil
lang sa kanya. Naiintindihan mo ba ako, prinsesa ko?''

Ngumiti ako sa kanya at niyakap ko siya ng mahigpit. ''Salamat Gelo, mamimiss kita

Prinsipe ko..'' Bulong ko sa kanya. Alam kong binigyan ko na naman siya ng codename
niya. Kung ako prinsesa niya, siya naman ang Prinsipe ko. 

''Pag naging sikat ka na talaga, wag mong kakalimutan na batiin ako sa TV, okay?''
Tanong niya saakin. Tumawa na lang ako at sabay tango.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nginitian ko si Gelo bago ako umalis at sumunod na kay Mae kasama na din ang iba
pang staffs ng Avian. Hindi na ako lumingon ulit dahil baka hindi pa matuloy ang
pag-alis naming lahat. Napaiyak na lang ako dahil mamimiss ko siya.

Para saakin din naman to, sa ikabubuti ko. Pero Drei, I just hope that you'll know
my worth in your life. Kahit konti.

=================

Chapter 15
CHAPTER 15

AFTER 5 MONTHS

>THIRD PERSON'S POV>

Pagkatapos ng limang buwan, halos laman na si Clarrise ng mga magazines, newspapers

at kung ano ano pang printing articles dahil sikat na sikat na siya sa buong
Pilipinas. Hindi lang sa bansa kung hindi pati na rin sa New York kung saan niya
pinagpatuloy ang kanyang modelling career. Marami na siyang admirers at halos lahat
ng lalaki gustong gusto na siyang angkinin.

Pero hindi lang nila alam, she's already married to a Dela Merced. One of the
richest family in the Philippines. Hindi nila alam ang pait na naranasan niya being
his wife.  And now, babalik na ulit siya sa Pilipinas pero bago iyon, meron siyang
isang press conference.

~~~~~~~

''Welcome back, CLARRISE!'' Salubong saakin ni Gelo. Medyo pagod pa ako dahil na

rin sa Jetlag. Niyakap ko siya ng mahigpit dahil sobrang tagal na namin hindi
nagkikita. Ginulo niya lang ang buhok ko na matagal kong inayos bago kami dumating
dito. Sinamaan ko tuloy siya ng tingin.

''Gelo! I miss you so much! How are you?'' Tanong ko sa kanya habang nakangiti. 
''Ikaw, limang buwan ka lang sa New York pa english english ka na pagbalik mo dito.
Tsk.'' Sabi niya saakin sabay irap. Tumawa na lang ako sa kanya at niyakap siya
ulit. Ewan ko, nung andun kasi ako sa New York wala akong time na lumabas o ikutin
ang buong NY dahil sobrang busy ng schedule. Dagdag mo pa yung mga sumusunod sakin
at nakakatakot sila.

''Gelo, masasanay ka din sakin. You don't have to worry.'' Ngiti ko pabalik

sakanya. Naglakad na kami paalis ng airport at sinabi kong sasabay na lang ako sa
kanya at ihahatid pa niya ako sa Avian. Kailangan kong maghanda para sa Press con
ko mamaya. I wonder kung anong mangyayari mamayang gabi. May importante akong
gagawin.

Pagdating namin sa company, dali-dali na akong inayusan ng mga staffs at nagbihis

na dahil after 3 hours mag-sstart na din ang press con. Kanya kanya na silang
pagmamadali dahil mainit ang ulo ni Mae ngayong araw dahil sa boyfriend niya. Tsk,
pag-ibig nga naman.

~~~~~

(PRESS CON)

''Are you aware that you're one of the hottest models in the country?'' Tanong
sakin nung unang reporter. Ngumiti ako at sumagot na agad. ''Actually, I didn't
expect this kind of popularity because I was just a newbie and there are more
professional models who deserve this kind of support.'' Tumingin ako sa mga taong
nandito ngayon sa Press con at todo ang suporta nilang lahat sakin. Halos lahat
sila may mga tarpauline at mga banners.
''So, we heard that youre still a student and modelling is your part time job. Is
this true?'' Tanong naman saakin ng isa. Hindi ba kapani-paniwala na estudyante
lang ako? I have many reasons why I accepted this offer.

''Everyone, that's true. I'm still a student and modelling was just my part time
job since a staff from my company offered me to be their model. Nothing is wrong
with it so I accepted their offer.''

Halos nasagutan ko naman lahat ng mga tanong nila pero hindi ko inaakalang may
isang tanong na hindi ko alam kung paano ko nasagutan. Ayaw kong magmukhang
sinungaling sa mga sumusuporta sakin kaya sinabi ko ang totoo. ''What's your
relationship status, Ms. Amanda?'' Tanong saakin ng babaeng may mahabang buhok.

''I want to be honest with you guys since you supported me from the very start of
my career. I just want to say that I'm already married.'' Pagkasagot ko noon, halos
lahat ng mga tao nanlaki ang mata at nagulat sa sagot ko. Medyo natakot pa ako sa
mga nangyari at baka masira ko pa ang career ko. 

''Really? So who's the lucky guy?'' Pagpatuloy pa niya. Hindi ako makapagsalita.
Hindi ko rin alam kung sasagutin ko ba ang tanong nila. Alam kong maaring mainvade
na ang privacy namin na dalawa pero hindi ko na naman yun maiiwasan. Meron na akong
career at alam kong magbabago na talaga ang takbo ng buhay ko.
Bumuntong hininga muna ako bago sumagot. ''He's Alexandrei Dela Merced. The soon to
be heir of Dela Merced Incorporation.'' Pagkatapos nun, halo halong reaksyon na rin
ang mga narinig ko sa kanila. Ngumiti na lang ako at hindi ko pinapahalatang
apektado ako. 

Pagkasabi ko ng pangalan niya, may naramdaman akong kirot sa puso ko. Kahit lumipas
ang limang buwan na hindi ko siya nakikita o nakakausap, mahal na mahal ko pa din
siya. Siya pa din ang lalaking laman ng puso at isip ko. Alam kong nagpapakatanga
na naman ako sa kanya pero hindi ko na siguro mababago yun. Dahil tama ang sinabi
sakin ni Cheska, nagtatapang-tapangan lang ako. Kunyari wala na ang lahat, kunyari
matapang na at hindi na ako magiging mahina. Pero kahit anong gawin ko...
pinanganak akong mahina. I was born to be in distress.

Ang huling tanong ng reporters ay ito. ''Are you going to introduce him to all of
your fans? They want to know Mr. Dela Merced more.'' Ngiting tanong saakin ng isang
reporter. Napatigil ako, alam ko naman na hinding hindi siya papayag na gawin ko
yun. Pero sana sa pagkakataon na ito hindi na siya umayaw, kahit pagkukunwari lang
sana pumayag siya.

''Why not? Of course I'll introduce him to all of you soon.''

~~~~~~~~~~

Tapos na ang press conference at kanya kanya na kaming uwi. Pero, nag-isip ako kung
uuwi na ba ako sa dapat kong uuwian o babalik ako sa apartment? Napailing na lang
ako, ito na yung oras na kailangan kong gawin ang tama. Hawak ko na ng mahigpit ang
mga litratong magiging ebidensya ko. Sorry Drei, alam kong masasaktan ka pero ayaw
kong pagmukhain kang tanga ng babaeng iyon.

Kinuha na lahat ng mga katulong ang lahat ng maleta at gamit ko para iakyat na
sa kwarto namin na dalawa. Simula ngayon, hindi na ako papayag na hiwalay kaming
matutulog. Naglakad na ako papasok ng bahay at narinig ko ang umaandar na TV.
Naririnig ko din ang tawanan nilang dalawa sa loob ng living room.

Nagsimula ng tumibok ang puso ko ng mabilis. Namamawis na din ang kamay ko dahil
kinakabahan ako sa gagawin kong ito. Napabuntong hininga ako at naglakad ako na
parang hindi apektado. Kitang kita ko na ang likod nilang dalawa pero hindi nila
napapansin na andito na ako at nakatingin sa kanilang dalawa. Kung dati, iiwas lang
ako.. ngayon.. hindi na ako papayag.

''Hi Audrey. Hi Drei! What are you doing guys? Oh, sorry for interrupting your
monkey business.'' Salita ko. Napatigil silang dalawa at unang lumingon saakin si
Audrey na biglang nagulat saakin. Sumunod tumingin si Drei na hindi rin
makapaniwala na andito na ako at bumalik. Hindi ko alam kung ano ang magiging
reaksyon ko ng tignan niya ako simula ulo hanggang paa.

Kung dati, meron pa akong bangs. Ngayon wala na. Kung dati, mahilig akong manamit
ng hindi masyadong lantad, ngayon... I'm not the conservative type anymore. At kung
dati, ako lagi ang kinakawawa. Hindi na ngayon.
''Anyway, sorry for not informing you both that I'll arrive today. Anyway, my
husband...dito na ulit ako titira and hindi na rin ako papayag that we'll separate
rooms. Instead, I'm going to use your bedroom starting today.'' Ngumiti ako ng
matamis sa kanya. Ng magtama ang tingin namin na dalawa, hindi na ako makahiwalay.

Marami akong hindi mabasa sa kanya. Hindi ko rin siya maintindihan. The last thing
he did was to nod. Nagulat pa ako sa naging sagot niya sakin at hindi na siya
nagcomplain. Napatingin ako kay Audrey na ngayon ay kinakabahan at may halong galit
na nakatingin saakin. Napangisi ako, kailangan ko na palang itigil ang ginagawa
niya.

''May kailangan ka palang malaman Drei, pero bago ang lahat ng yun. I just want to
give a gift to Audrey.'' Sabi ko kay Drei. Lumapit ako kay Audrey at sinampal siya
ng malakas. 

Nagulat si Drei sa nangyari at sinimulan na akong sigawan. ''WHAT THE FUCK ARRIOLA?

HOW MANY TIMES DO I HAVE TO TELL YOU THAT YOU CAN'T HURT MY GIRL!'' Nagulat ako sa
sigaw niya at nagsimula na din akong mainis sa kanya. Wala siyang alam sa
pinaggagawa ni Audrey!

''DREI!! I KNOW THAT! BUT SHE JUST DESERVES A MILLION SLAPS BECAUSE SHE CHEATED ON
YOU!!'' Sigaw ko sakanya. Nagsimula ng umiyak si Audrey at hinahawakan ang braso ni
Drei pero nagigting lang ang panga ni Drei at masamang tumingin saakin, dinuro niya
ako ng harap-harapan.
''FVCK IT ARRIOLA! DON'T EVEN MAKE UP STORIES! HINDING HINDI NIYA MAGAGAWA SAKIN
LAHAT NG BINIBINTANG MO! IF YOU THINK YOU CAN SEPARATE US? THAT'S A FVCKING
NO!'' Dali-dali niyang niyakap si Audrey na ngayon ay umiiyak.

Kinuha ko sa bag ko ang lahat ng ebidensya na hawak ko at ipinakita ito kaagad sa

kanya. ''I'm telling the truth Drei, these are my proofs!'' Ibinigay ko sa kanya
lahat ng mga litrato at hindi siya mapakapaniwala habang tinitignan isa isa iyon.
Tinignan ko si Audrey na ngayon ay nakaluhod na. Masama ang loob ko kasi matapos
kong magsakripisyo para maging masaya na silang dalawa lahat iyon sinira niya
lang. 

She deserves the pain, not me.

''SHIT! FVCK! DAMN! YOU FVCKING CHEATED ON ME AUDREY!!''

''I-i'm sorry--sorry Drei, k-kailangan k-kong g-g-gawin yun k-kasi mahirap *Sniff*
lang kami!'' Sabi pa niya habang nakaluhod. Ito ang ayaw ko, pakiramdam ko iibahin
na naman niya ang kwento at ako na naman ang magiging masama sa paningin ni Drei.
Kaya inunahan ko na siya sa sasabihin niya.

''DREI! AUDREY IS A PROSTITUTE! PINEPERAHAN KA LANG NIYA!! SHE'S A FREAKING GOLD

DIGGER! KITA MO NAMAN SA MGA LITRATO DIBA?'' Sigaw ko sa kanya. Nakayuko lang si
Drei habang mahigpit na nakasarado ang mga kamao niya. Alam kong galit na galit na
siya at kung pede ko lang na ayusin ito pero hindi pede. 

''H-HINDI Y=YON TOTOO D-DREI! M-MAHAL NA MAHAL KITA! K-KAILANGAN K-KO L-LANG GAWIN
L-LAHAT YAN P-PARA SA P-PAMILYA K-KO!!'' Pautal utal niyang sigaw. Napaiyak na lang
din ako sa nangyari dahil nakikita kong nasasaktan si Drei. Masama kong tinignan si
Audrey na ngayon ay pinapaniwala si Drei sa lahat ng kasinungalingan niya.

''D-DREI PLEASE B-BELIEVE ME!''

Nakatingin si Drei kay Audrey ngayon at nagulat na lang ako sa nanyari. Hindi ako
makapaniwala sa nakita ko. 

''Audrey, even if you cheated on me. I still fvcking love you. Please don't leave
me.''

At dahil dun, nawala lahat ng pag-asa ko.

~~~~~~~
AN: Alam kong maiinis kayo pero don't worry.. marami pa akong pasabog na kailangan
niyong abangan! Thanks for the support guys! XOXO <3 (NEW CLARISSE ON THE RIGHT
SIDE)

=================

THIS IS NOT AN UPDATE

HELLO GUYS!! XD

SORRRRRY talaga kung hindi pa ako nakakapagupdate ha? Kasi marami pa akong ginagawa
atsaka wala pa akong maisip para sa chapter 16. Lol, ano nga pala ang reactions
niyo dun sa Chapter 15? Haha, I'm really sorry guys kung i didn't reach your
expectations ha?. Madami kasi akong twist na ilalagay at sana magustuhan niyo rin.
All I really want is your comments, feedbacks. Sana mag comment kayo every chapter
para makakuha din ako ng ideas sa inyo. Hehe, yun lang. XOXO <3 <3 

Guys, alam niyo bang gusto kong makita lahat ng taong sumusuporta sa storya na to?
Sana in the future magkaroon ng meet up hahaah, Djk lang okay yun lang. Godbless sa
inyong lahat! 

=================

Chapter 16

CHAPTER 16

''Drei! Are you out of your mind? Wala siyang kwentang girlfriend kaya bakit
pinagtiyatiyagaan mo pa yan?'' Tanong ko sa kanya ng may halong poot. Nagpakahirap
akong maghanap ng mga ebidensya para magpatunay na hindi talaga mahal ni Audrey si
Drei pero talagang naniniwala siya sa kasinungalingan.
Masakit na masakit. Tang*na, lahat naman ginawa ko pero lahat ng yon wala ding
kwenta.

Napatingin saakin si Drei ng may halong galit. ''Siraan mo man siya sakin, I'll
never believe you. Never.'' Pagkatapos niyang sabihin yun, hindi ko na napigilan na
umiyak sa harap niya. Dahan dahan akong nanghina sa sinabi niya, kahit pala
ipamukha ko na sa kanya ang ebidensya ayaw pa din pala niya maniwala.

Napatawa ako ng mapait. Naisip kong tanga ako sa kanya, tanga siya kay
Audrey. Ganito na talaga siguro kapag mahal mo na ang tao, kahit mahirap at masakit
tatanggapin mo kasi ayaw mo siyang mawala sayo. Tinignan ko silang dalawa ng
makahulugan.

''I never thought I'll love a fool like you Drei. Sigurado akong parehas na tayong
nagtatangahan ngayon. Ang pinagkaiba nga lang, ako.. tanga ako sayo. Pero
ikaw, nagpapakatanga ka sa taong pinapaniwala ka lang sa kasinungalingan. Kaya
tatandaan mo ito, You'll regret loving a fvcking prostitute like her. I swear.''

Umalis ako sa sala at umakyat sa kwarto ni Drei. HInding hindi ako iiwas sa kanya
at wala akong pakialam kung magtabi kami mamaya, ako ang tunay na asawa at may
karapatan ako sa kanya. Pasalamat siya hindi ko siya pinapakialaman sa babae niya.
I cried in pain. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Pumasok sa model industry
at ang akala ko matututunan niya din akong mahalin pero wala pa din. I already have
my proof but he'll never believe me. Halos binato ko na lahat ng mga gamit sa
kwarto dahil galit na galit na ako. Ng makita ko pa ang mga litrato ni Audrey sa
kwarto niya.

Nandilim ang paningin ko at lahat ng mga litrato ni Audrey pinagpupupunit ko. Wala
na akong pakialam kung magalit man siya sakin pero galit na galit ako kay Audrey.
Nagsakripisyo ako para sa kanilang dalawa pero manloloko siya. He don't deserve a
cheater like her.

Napaisip ako. HInding hindi ako titigil na patunayan kay Drei na totoo lahat ng
sinasabi ko. Kung kailangan kong sadyahin lahat gagawin ko. Kailangan kong ipakita
sa kanya at iparinig sa kanya ang totoo. Darating din ang oras na mapupuno na
siya. 

I know Drei very well. Alam kong darating ang panahon na hindi niya na kakayanin pa
lalo na't marinig niya kay Audrey ang matagal niya ng pinaplano. Sigurado na
ako, ito na ang huling plano ko. Kapag hindi pa din niya ako pinaniwalaan. Mas
mabuti na sigurong itigil na lahat ng kalokohan na 'to. Tanggap kong wala na
talaga. 

Napasapo ako ng noo. Dati pa naman wala diba? 

~~~~~~~

''Anong ginawa mo sa kwarto ko!!'' Sigaw niya sakin. Sinimulan niya ng pulutin
lahat ng mga litrato ni Audrey na nakakalat sa sahig. Pati ang mga unan na may
mukha ni Audrey lahat yun nasa lapag din. Nakatingin lang ako sa kanya habang
nakaupo sa sulok.

Nagtama ang mga mata namin. Alam kong may halong lungkot, sakit at galit ang mga
mata niya. Ayaw kong nakikita siyang nagkakaganyan. Nagulat na lang ako ng bigla
niya akong hawakan sa braso ng sobrang diin at bigla na lang akong sinampal.

''YOU DON'T HAVE THE RIGHT TO DESTROY MY PROPERTIES!!'' 

Naluha na naman ako. Dalawang beses niya na akong nasampal. At ang sakit dahil
nakakaya niyang gawin sakin ito. Dali-dali kong tinanggal ang pagkakahawak niya
sakin at sinampal ko siya ng ubod ng lakas. ''Para yan sa hindi mo paniniwala
sakin..'' Mahina kong sabi.

Hindi ko kayang tignan siya. Nagsisisi ako na sinampal ko siya pero may kalahating
nagsasabi saakin na nararapat lang yan sa kanya. Pero dahil masama ang loob ko,
sinampal ko naman siya sa kabila. ''A-at p-para yan sa sakit na b-binigay mo
sakin..'' Unti unti ng humina ang boses ko at napaluhod. 
Buong buhay ko puro sakit na lang ang naramdaman ko. Kailan ba ako magiging masaya?
Lagi na lang ba nila yon ipagkakait sakin? Bakit kailangan kong maranasan lahat ng
sakit na to?

''D-drei, hindi ko naman pinangarap na magkaroon ng ganitong buhay. PERO SANA

MAINTINDIHAN MO NA BABAE PA RIN AKO!! NASASAKTAN AKO AT SOBRA SOBRA NA ANG GINAWA
MO SAKIN. AKO ANG SINISISI MO PERO BAKIT AKO NA LANG LAGI? OO GINUSTO KONG MAGING
TAYO PERO AKO LANG BA ANG MAY KASALANAN NG LAHAT? UTANG NA LOOB GUSTO KO NG
MAKIPAGHIWALAY SAYO PERO WALA AKONG MAGAWA KASI MASYADONG MALAKAS ANG PWERSA NIYO!
TINIIS KO LAHAT NG SAKIT!! PERO DREI TAMA NA!!''

Tinignan ko siya at nakayuko lang siya habang sinasabi ko yung mga gusto kong
sabihin.

''Alam mo bang nag modelo dahil sayo? Na baka mapansin at mahalin mo din ako? Na
baka kahit konti magbago ang tingin mo sakin? Pero wala din palang kwenta. Ginawa
ko ang lahat para ipaalam sayo na niloloko ka lang ni Audrey kasi puta mahal na
mahal kita!! Ayaw kong magmukha kang tanga!! Hayaan mo nang ako ang magpakatanga
wag lang ikaw!! Drei please... just please appreciate all my effort. I'm not asking
you to love me but just please accept me in your life!'' Sabi ko sakanya.

Pagkatapos kong sabihin yun, tumayo ako at lumabas ng kwarto niya. Gusto ko munang
magpahangin kaya pumunta ako sa pool area. Umupo ako sa isang mini swing at
ipinikit ang mga mata ko. Now, sinabi ko na sakanya ang mga gusto kong sabihin
simula ng umalis ako. Napaiyak na naman ako. Ang sakit sakit na talaga. 
Ipinapangako ko sa sarili ko. Ito na ang huling plano ko. Pag hindi pa 'to gumana.
I'm giving up. The time is up. Matagal na dapat akong sumuko pero gusto kong
sumubok ng sumubok. Walang masama. Gusto kong gumawa ng paraan.

Napabuntong hininga ako. ''I guess, this will be the last time.''

~~~~~~~~

Pumasok ako sa kwarto ni Drei ng bandang madaling araw. Dahan dahan akong tumabi sa
kanya at alam kong gising pa siya ng mga oras na iyon. Hinding hindi siya basta
makakatulog ng ganito kadali dahil sa nangyari. HIndi ako gumagalaw sa pwesto ko.

Ito ang unang beses na magtatabi kami bilang mag-asawa. Kaya hindi ako komportable.
Pero nandito yung pakiramdam na nakakahinga ako ng maluwag dahil kasama ko ang
lalaking mahal na mahal ko. Nakatalikod siya sa akin ngayon.

Napapikit ako. I wish I can hug him from his back every night. Madami akong gustong
mangyari pero alam kong imposible lahat yun na mangyari. Gusto kong magdikit ulit
ang mga balat namin. Naalala ko ang nangyari saamin dati, that's the first time I
touch him. Dahil nagtutulog-tulugan ako. Naririnig ko ang bawat pagbuntong hininga
niya. I can feel his breathing.
Nanigas ako ng bigla niya akong yakapin. HIndi ko alam ang gagawin ko ng mga oras
na yun at yung puso ko naghuhuramentado. Hindi ko minulat ang mga mata ko at
natatakot ako na baka pagdilat lumayo na siya ulit. I want to cry because it's the
second time he hugged me. Kailangan ko bang matulog para lang mangyari ito?

Not until he whispered something. Naguluhan ang utak ko sa sinabi niya. HIndi ko
alam kung matutuwa ako o masasaktan.

''I'm really sorry....'' Bulong niya saakin. 

***********

Nagising na lang ako ng wala na siya sa tabi ko. Pagmulat ko ng mata ko, wala na
akong nakitang kahit anong pictures ni Audrey o mga bagay na magpapaalala sa kanya.
HIndi ko alam kung matutuwa ba ako. Basta hindi ko na muna iyon inisip at naisipan
ko ng maligo para makapasok na sa school. 

Bubuksan ko na sana ang banyo ng biglang lumabas si Drei. Nakapulupot ng tuwalya

ang ibabang parte ng katawan niya at nagpupunas pa ng buhok niya. Napatingin lang
ako sakanya at hindi ko naiwasan na pasadahan ang tingin ko sa katawan niya. Gusto
kong kiligin dahil kitang kita ko ang well built niyang katawan lalo na ang six
pack abs niya.

Pero iniwas ko ang tingin ko at dumiretso na ako sa banyo. Dali-dali akong naghugas
ng mukha at sigurado akong may mga muta ako at namula ako sa hiya dahil nakita niya
ang mga yon. Napakuskos ako ng mukha. Argh, pumanget tuloy ang mukha ko sa kanya.

Dali-dali na akong naligo at binilisan ko na din dahil baka gagamit pa siya.

Lumabas na ako mula sa shower at hinanap ang twalya ko. Pero bigla akong napatigil
dahil nakalimutan ko pa ang tuwalya ko sa maleta na nasa gilid ng kama. Nako, paano
na ba to? Nahihiya ako kay Drei, wala akong damit na dala.

Sigurado akong kumakain na yun ngayon. Kaya dahan dahan kong binuksan ang pintuan
at nakita kong walang tao sa kwarto niya kaya naman napahinga ako ng malalim.
Kukunin ko na sana ang maleta ko at bubuksan na sana ng biglang iniluwa ng pintuan
si Drei.

Napatigil ako sa nangyari. Bwiset, pwede na ba akong lamunin ng lupa?

''Mag-ayos ka na, malalate ka pa.'' Malamig niyang sabi. Pinasadahan niya ako ng
tingin simula baba hanggang taas at sobra na ang pagkapula ko dahil hubo't hubad
akong nakatayo sa harap niya. Sinarado niya na rin ang pintuan.

At dahil dun, nagsisigaw ako at dali-dali ng nag-ayos. Magpapalate na lang ako para
hindi niya ako maabutan sa baba. HIndi ko siya kayang harapin. Kahit mag-asawa
kami, hindi pa rin ako komportable. Pero napag-isip isip ko.
Maganda naman hubog ng katawan ko, bakit ko naman ikakahiya. Wait, did i just
seduced him?

=================

Chapter 17

A/N: May binago po ako sa middle part so basahin niyo na lang. Nirepeat ko lang
ulit yung itong Chapt.

“The past can't hurt you anymore, not unless you let it.” ― Alan Moore, V for
Vendetta

CHAPTER 17

HIndi ko maintindihan ang nangyayari simula ng mangyari yung kagabi. Ito ang unang
beses na sasakay ako sa paboritong sasakyan niya. Ni wala sa amin ang nagsasalita
habang tahimik lang siyang nagmamaneho habang ako'y nakatingin lang sa bintana.
Nililipad pa ng hangin ang buhok ko at sobrang lamig ng simoy ng hangin.

Dahil may traffic light huminto kami. Hindi ko alam gagawin ko at nakatingin lang
ako sa sasakyan na nasa tabi namin. Nagulat ako dahil nakabukas ang bintana. Kitang
kita ko si Audrey na may kahalikan na lalaki. Napangisi ako. Tamang tama at hindi
man lang niya napapansin na katabi lang namin sila. Grabeng babae, hindi man lang
marunong magtago. Ang boba.

Tumingin ako kay Drei. At kita ko ang galit sa expresyon niya habang nakatingin ng
masama sa kanila. Dahan dahan minulat ni Audrey ang kanyang mga mata at biglang
nanlaki ang mga mata niya. Nalaman niya na kanina pa namin sila nakikita. Ng
saktong berde na ang traffic light at pinaharurot na ni Drei ang sasakayan.

Nararamdaman kong galit siya at napakabilis pa ng pagpapatakbo niya. Napakapit ako

sa seatbelt ko at hindi na rin nagsalita. Buti na lang hindi ko na kailangan pang
sundan siya dahil kitang kita na ang ginawa niya kanina. Siya mismo ang lumapit at
mismong humalik sa lalaking kasama niya. Pero napaisip ko, parang pamilyar sakin
ang lalaking iyon.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Tinignan ko si Drei at blangko lang ang
expresyon ng mukha niya habang namamaneho habang naka-igting ang kanyang panga.
Hinawakan ko ang kamay niya at nagulat ata siya sa ginawa ko. Pagkahawak ko
sakanya, may dumaloy na kuryente sa buong sistema ko.

Nagkatinginan kaming dalawa saglit bago niya hininto ang sasakyan. Nandito kami
ngayon sa lugar na hindi masyadong nadadaanan ng mga kotse. Hininto niya din ang
makina ng sasakyan. Ngayon, tahimik ang paligid habang naririnig namin ang mahinang
agos ng tubig sa ilog. Ni walang nagsasalita sa amin dalawa. Pero ako na ang
nakabasag ng katahimikan.

''Drei, sana marealize mo na totoo ang sinasabi ko sayo. Alam ko na ang relasyon
niya sa ibang lalaki bukod sayo but I chose to hide it at first. I'll speak up when
I have enough proofs. But you didn't believe in me.'' Sabi ko sakanya. Pagkatapos
ko siyang tinignan, nilipat ko ang tingin ko sa ilog. Mukhang masarap maligo dito.

HIndi siya umimik. Nakatingin lang din siya sa malayo. Kung kaya ko lang talaga
siyang palitan matagal ko ng ginawa, pero kahit kailan naman siguro hinding hindi
ako pede maging kapalit niya. He hates me a lot. 

''Drei, you know that I'm truly, madly and deeply in love with you right? Akala ko
pa naman na mahal ka talaga niya pero nagkamali ako. Dapat matagal ko ng pinigilan
ang lahat kung sa huli masasaktan ka lang. Am I insane? Mas inuuna pa kita kesa sa
sarili ko. Wala eh, I just freaking love you that I'm willing to give up my
happiness para lang sayo.'' Unti unti ng nababasag ang boses ko.

Unti unti ng pumatak ang luha ko. Mahinang hikbi lang ang nagagawa ko pero yumuko
lang si Drei. Alam kong sobra siyang nasaktan sa nangyari. Sana maramdaman niya na
ngayon kung paano ang pakiramdam na makita mo ang minamahal mo na may kasamang iba,
may kahalikan na iba. Para kang tinusok ng milyong beses sa puso.

''I'm just here if you need me. It will always be my p-pleasure. Because I'm
your wife in Distress.'' Mapait kong ngiti sa kanya.

Nagulat na lang ako ng bigla niya akong yakapin. Halos manghina ang tuhod ko sa
ginawa niya. Nararamdaman kong unti unti na siyang humihikbi. Napapikit na lang ako
sa nangyayari ngayon. Dinadamdam ko ang katawan niya sa akin. His scent makes me
crazy. Pero ramdam ko din ang bilis ng tibok ng puso ko.

''Drei, I love you so much. To the moon and back.'' Hinigpitan ko ang yakap ko sa
kanya at hinagod lang ang likod niya. Hindi ko alam na marunong din palang umiyak
ang Alexandrei Dela Merced na katulad niya. Despite of all the bitterness we've
shared, hindi ko parin mapigilan na mas lalo siyang mahalin,
Siguro nga, Drei hates me kasi sinira ko ang relasyon nilang dalawa. Nung
dumating ako, ako ang naging balakid nila. Natural magagalit siya sakin. Pero
magulo ang utak ko. Bakit dumating sa punto na gagawin nya lahat ng ito?
Napipilitan lang ba siya o talagang gusto niya lang itong gawin.

He whispered something in my ears. 

''I don't know, but somehow I want to thank you for this. You woke me up from the
truth.''

Nagulantang ako sa sinabi niya. Napangiti na lang ako ng totoo. And for the first
time, he freaking smiled back at me. Biglang lumundag ang puso ko. Ito ang unang
beses na ngumiti siya sakin ng totoo. And I know, somehow.... magiiba ang lahat. 

''I'm not asking you to love me but please let's us fix the things between us.
Tutal, kasal tayo at alam mo rin na wala na tayong magagawa. We can enjoy it by
being friends. If that's okay with you?'' Sabi ko sa kanya. Naglaho ang ngiti niya
at unti unti itong bumablangko ulit. Kinabahan ako, sigurado akong nainis siya sa
sinabi ko. Argh, Clarrise! 
''Clarrise, I want some space and a time to think. The things are complicated right
now but things will be fix soon. Just be patient.'' Mahina niyang sabi saakin pero
may halong lamig. Tumango na lang ako at hindi pa sumagot. But atleast, may konti
ng pag-asa na magkakaayos pa kami.

Maghihintay ako kahit gaano katagal. I want to start all over again without doubts
and regrets. We still need to fix the trust. And it's no that easy.

***********

Kanina pa ako hindi makapagsalita dahil sa nangyari. HIndi ako makatulog. Ng

madatnan kong Naglalasing si Drei sa mini living room dahil sa pag-uusap nila
kanina ni Audrey. Nakatago ako habang nakatingin sa kanya. Hindi ko alam kung
lalapit ba ako o hindi. Natatakot ako sa mangyayari.

[FLASHBACK]

''D-drei, hayaan mo muna akong magpaliw----'' HIndi na natapos ang sinasabi ni

Audrey ng hilain ni Drei ang kamay niyang hinawakan ni Audrey. Nakatingin lang ako
sa kanilang dalawa. HIndi ko rin alam ang mararamdaman ko. Natatakot ako baka
magbago na naman siya. Na baka bumalik ulit siya kay Audrey.

''YOU DON'T HAVE TO EXPLAIN YOURSELF! RINIG NA RINIG KONG NAG-UUSAP KAYO NI ZACH!!
YOU'RE A GOLD DIGGER!! I DIDN'T KNOW YOU JUST FOOLED ME BY ACTING LIKE YOU LOVE
ME!! Audrey, I thought you'll never hurt me but I was wrong. I fvc*ing hate
you!'' Galit na galit na sigaw ni Drei kay Audrey. Mahinang umiiyak si Audrey
habang nakayuko at nakaluhod. Iniwas ko na lang ang tingin ko sa kanya. Kasi may
parte sa puso at utak ko na naaawa sa kanya.

''D-drei, aamin na ako. Sa una ang plano ko ay paikutin ka para makuha ko ang
kayamanan mo. Inaamin kong naging gold digger ako pero habang tumatagal gusto ko ng
kumawala sayo kasi pinagsisisihan ko na ang lahat. I know it was too late but DREI
PUCHA BUNTIS AKO!! At IKAW ANG AMA!!''

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Unti unti ng nanginginig ang katawan ko at hindi ko
na alam ang gagawin ko. So, magiging tatay na pala si Drei? Napangiti ako ng
mapait. See, ako ang asawa pero wala kaming anak. Kung sino ang kabit, yun pa ang
meron? Fvck. Happy family. 

''DON'T FVCKING KIDDING ME!! I'LL NEVER BELIEVE THAT IT'S MINE! HOW CAN I EVEN
BELIEVE YOU? YOU'RE A PROSTITUTE FOR PETE'S SAKE!! MARAMI NG NAKAGALAW SAYO? DO YOU
EVEN KNOW WHAT YOU'RE SAYING?'' Sigaw niya habang napasabunot sa kanyang buhok.
Napayuko na lang ako sa bawat salitang naririnig ko. 

''D-drei, tayo lang ang hindi gumagamit ng p-proteksyon so it's yours. I-PA DNA MO
PA KUNG GUSTO MO!! PANAGUTAN MO AKO KUNG HINDI IPAPAARBORT KO ANG ANAK
MO!!'' Nagulat ako sa sinabi ni Audrey. HIndi ko aakalain na mismong abortion
maiisip niya yun. It's a freaking sin at ang ayaw ko sa lahat ay mga babaeng
ganyan. 
''Audrey. Hindi ka naaawa sa anak mo? Grabe, you really don't deserve Alexandrei.
Nagtiwala akong mamahalin mo siya pero you cheated on him! Niloko mo lang siya!!
After what I did tapos ganito na lang ang kakalabasan? AUDREY WALA KANG KWENTANG
BABAE!!'' Sigaw ko sa kanya. Dali-dali siyang tumayo at naglakad papunta saakin.
Pagkatapos ay sinampal niya ako ng malakas.

''WALANG KWENTA? Sayo ko pa talaga maririnig yan? Do you even know kung ano ang
kwenta mo kay Drei? At sa pamilya mo? CLARRISE ARRIOLA WALA KA DING
KWENT----'' Sinampal ko siya ng malakas at tinulak siya at bigla siyang napaupo sa
sahig. Nagulat na lang ako ng may lumabas na dugo mulo sa kanya.

Dahil nataranta din si Drei, dali-dali niya itong binuhat at dinala sa hospital si
Audrey. Unti unti akong napaluhod at natatakot ako. Sana hindi madamay ang bata.
Dapat naging maingat ako. Walang kasalanan yung bata. Ako ang may kasalanan. 

--------

Pasensya sa sobrang tagal ng update. Wala talaga akong time eh. I'm really sorry.
Anyway, thanks sa lahat ng bumabasa. XOXO <3 Wag kayong mag-alala, may mga twist pa
yan kaya be ready. Haha 

=================

Chapter 18

~Moving doesn't mean forgetting, it means you choose happiness over hurt.~
CHAPTER 18

Nananatili lang akong nakatingin sa kanya at nagtatago. HIndi ko alam kung lalapit
ba ako o hindi. Kitang kita ko sa mukha niya ang galit, lungkot, dalamhati at kung
ano ano pa. I know he's not really okay. Naisip ko na kapag ba, nawala na ako sa
buhay nilang dalawa.... magiging masaya na kaya siya? Na kapag hindi na ako
nagpakitang muli sa kanya, hindi na niya mararanasan ang lahat ng ito?

Hindi ko na napigilan at unti-unti na akong naglalakad papunta sa kinalalagyan

niya. He's just sick of everything that's happening. Simula ata ng pumasok ako sa
buhay niya nasira ko na ang lahat. Pero napag-isip isip ko na hindi siya matatauhan
at hindi niya malalaman ang totoo kung hindi pa ako umeksena sa kanilang dalawa.

''D-drei, tama na y-yan.'' Nginig kong sabi. Inangat niya ang tingin niya saakin at
namumugto ang mga mata niya. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Hahawakan ko sana
siya sa braso pero iniwas niya ang mga kamay ko.

''The child is dead, and it's not mine. She's getting insane clarrise. She's taking
pills so it's impossible that time. Not until she revealed it's not really mine.
Anak ito ng isang modelong katrabaho mo. I didn't know na magsisinungaling pa siya
after all. Fvck. Shit. '' Sabi niya. Bigla na lang niyang tinapon ang bote ng alak
sa pader. Nagkalat ang mga bubog nito sa sahig. Maging ako nagulat din sa ginawa
niya.
''This is all my fault. K-kung hindi ko siya tinulak edi sana naligtas pa ang bata.
The child shouldn't die.'' Sagot ko. Hindi ako makatingin sa kanya at nagbabadya ng
tumulo ang mga luha ko. 

''It's an accident Clarrise. Wag mong sisihin ang sarili mo Clarrise.'' Sabi niya
saakin. Kahit na ganun ang sa tingin niya, nararamdaman kong galit na sakin ngayon
si Audrey at ako ang sisisihin niya sa lahat. 

''Clarrise, I gave her everything. I love her too much but I'll just get this? Is
this my karma for making your life miserable?'' Lupaypay niyang sagot. Hindi ako
makapagsalita. Lumapit na lang ako sa kanya at umupo sa tabi niya. Alam kong marami
siyang nagawa sakin at siguro habang buhay na lang kaming ganito.

''Drei, I want you to answer this. Ito na lang ang chance ko pero pag pumalya pa.
Kailangan ko ng gawin ang tama.''

I sighed bago magsalita. ''Hindi mo ba talaga ako kayang mahalin?'' Tanong ko sa

kanya. Napatigil siya sa pag-inom at tinignan ako sa mata. His eyes was sparkling
that time at hindi ko alam kung ano ba ang mararamdaman ko. Ito na naman kasi akong
si Asa. Habang nakatingin siya, kinakabahan ako sa isasagot niya.

Bumuka na ang mga bibig niya. ''I-I don't think I can.''

I dont think I can

I dont think I can

Paulit ulit siyang umuulit sa utak ko. Ngumiti na lang ako ng mapait sa kanya at
tumingin sa kawalan. Para na naman akong tinusok ng milyon milyong beses. Sabagay,
ano ba ang ineexpect ko? Na mamahalin niya rin ako pagkaalis ni Audrey? It will
take a long time bago siya mamuhay ulit ng maayos.

 Tinignan ko siya sa mga mata at hinawakan ko ang mukha niya. He didn't even
complain. Gusto ko siyang halikan sa mga oras na ito pero wala akong karapatan na
gawin iyon sa kanya.

Nagulat na lang ako ng siya mismo ang humalik sakin. Nanigas ako sa pwesto ko at
hindi ko alam kung magrerespond ako. This is wrong, parang maling abusuhin ko ang
kalasingan niya. Umusog ako pero kinulong niya agad ako sa mga bisig niya. Nakahiga
na tuloy ako sa sofa habang nasa ibabaw ko siya. Naiiyak ako kasi memories are
coming back.

''I'-I'm sorry for h-hurting you...'' 

He started kissing me passionately. I was drowned by his kisses so I responded.

Unti unting lumalim ang mga halik na iyon at hindi ko na kayang pigilan pa. He's
now exploring my mouth while cupping my bossom. His scent was making me crazy.
Bahala na kung anong mangyari. 

I moaned because of the sensation. Unti-unti na rin nawawala ang mga problema ko
dahil sa sarap na nararamdaman ko. I didn't notice na wala na kaming mga saplot sa
katawan. His kisses traveled down my tummy not until he was already exploring my
femininity. I moaned both in pleasure at mahina kong nasabunutan ang buhok niya.

I exploded and after that he started to thrust his on mine, deep. Mabagal ito sa
una pero unti unti na itong bumibilis. My back arched as we follow the rhythm of
our body. We both moaned in pleasure. Pawis na pawis na kaming dalawa at feeling ko
malapit na malapit na kami. And done, we reached the climax.

Dahan-dahan niya akong tinignan ulit at tumabi siya sa tabi ko. Ginawa kong unan
ang dibdib niya. Unti unti na akong naiyak dahil sa saya, lungkot at pighating
nararamdaman ko. Pinikit ko ang mga mata ko at iniisip ko pa din na ako ang may
kasalanan kung bakit namatay ang inosenteng bata. Pero wala akong magagawa, hindi
na rin maibabalik ang bata.

Napaisip ako, papano kung magbunga ang lahat ng ito? Magiging masaya kaya kami o
talagang hindi lang ako mamahalin ni Drei dahil si Audrey parin naman ang babae sa
puso niya. After all, she's the first but not the true love. 

Sa dami ng sakit at lungkot na naramdaman ko being with Drei. HIndi ko alam pero
hanggang ganito na lang ba talaga? Aasa na lang ako sa wala? Gusto kong maging
masaya kasama ang lalaking para talaga saakin. Pero paano ko magagawa yun kung
habang buhay kaming magsasama? May magagawa pa ba ako para maging malaya na kaming
dalawa?

Sigurado na ako. I'm willing to let him go. Hindi ko na lang ipagsisiksikan ang
sarili ko sakanya. Unti unti na akong tumayo sa tabi niya at tinignan ko siya ng
matagalan. Kailangan ko munang unahin ang sarili ko dahil sobra sobra na din ang
sakit na naramdaman ko. Kailangan ko sigurong bigyan siya ng space.

I think it's time to quit being his wife in Distress. Kung may mabuo man, hindi ko
ito ilalayo sa kanya pero siguro kailangan kong hanapin ang happiness ko.

Kasi kong siya talaga ang nakatadhana sakin, darating din ang araw na pagtatagpuin
ulit kami ng tadhana. I need to find my own happiness first.

''I love you so much...'' Bulong ko sa kanya bago ako umalis sa harap niya.

*******************
Guys, gusto niyo ba silang magkatuluyan o hindi? I need your comments please. :)
And don't worry, marami pang mga kailangan abangan. EXPECT THE UNEXPECTED. XOXO

=================

Chapter 19

CHAPTER 19

Tinignan ko ang mga bituin sa langit habang nakahiga sa damuhan. Huminga ako ng
malalim at pumikit ng mariin. 2 buwan na simula ng umalis ako sa bahay na 'yon. May
mga balita parin ako sakanya katulad ng lagi siyang nag-iisa, hindi na sumasama sa
mga kabarkada niya at hindi na daw makausap ng kahit sino. The last time I saw him
nung sinubukan kong bisitahin ang labas ng bahay at patay lahat ng mga ilaw. Parang
walang nakatira.

At dalawang buwan na rin akong buntis. Oo, nagbunga ang nangyari sa amin ni Drei
bago umalis. Pero hindi ko na muna sasabihin sa kanya hangga't hindi pa ako handa.
Alam kong maraming magbabago pero isa lang ang gusto ko. Ang kalimutan na lang ang
nararamdaman ko para sa kanya dahil alam kong wala naman mangyayari kahit gustuhin
ko man.

Simula ng umalis ako, unti-unti na akong namumulat sa katotohanan. Unti unti ko na

din siyang nakakalimutan. HIndi na rin muna ako nagpatuloy sa pag-aaral hanggang sa
matapos akong manganak. Ayaw kong mahirapan at ayaw ko rin mahirapan pa ang baby ko
kaya nagdesisyon ako na ipagpapatuloy ko yun pagkatapos ng mga problema.

Tumayo na ako sa damuhan at nagsimula ng maglakad. Hindi ko masasabing hindi ko na

siya mahal pero konti na lang magiging masaya na rin ako. Tinapos ko na din ang
modelling career ko dahil hindi na maganda image ko sa mga ibang tao pag nalaman
nilang buntis ako.
Kaya I'm just living alone. Ginagamit ko parin ang trust fund na bigay sakin ni
Daddy para mabuhay akong mag-isa. Buti na lang talaga at wala silang pakialam
saakin kaya hindi nila ako naiisip. Pero masakit parin isipin na wala na talagang
nakakaalala saakin. Tumulo na ang luha ko at pinunasan ko na yon ng mabilisan.

Dali-dali na akong naglakad pero bigla na lang akong nabangga sa isang pigura.
HIndi ko makita pero sigurado akong lalaki yon. Tinignan ko ang nakabunggo sa akin
at nagulat na lang ako ng makita ko si Gelo sa harapan ko. Papaano niya ako
nahagilap? O baka pinagtagpo lang talaga kami?

''O ano, nakalimot ka na ba?'' Tanong niya saakin. Tinignan ko siya ng matagal bago
ako sumagot ng diretso sa tanong niya.

''M-medyo, teka.. paano mo ako nahanap?'' Tanong ko sa kanya ng may halong

pagtatanong sa mata. Ngumiti lang siya saakin at niyakap ng mahigpit. 

''Let's say, napadpad ako sa lugar na hindi ko aakalain na makikita ka.'' Bulong
niya sa tenga ko. Niyakap ko din siya pabalik ng mahigpit. Nakakamiss din pala ang
bestfriend ko. Nagpapasalamat ako sa kanya kasi lagi siyang nandiyan tuwing may
problema ako.
''Clarrise, pasensya na kung ginulo ko ang isip mo. Pero wag kang mag-alala,
hinding hindi na ulit mangyayari iyon. Dahil, handa na akong pakawalan ka. Alam ko
naman na sa una na hanggang magkaibigan lang talaga tayo. I respect you. Ang lagi
mong iisipin, nandito ako para maging sandalan mo. Kung kailangan mo ng malalabasan
ng sama ng loob, tawagin mo lang ako. Kung kailangan mo ng punchline, tawagan mo
lang din ako. Naiintindihan mo ba?'' 

Tumango ako sa kanya at ngumiti.

''Salamat, bestfriend.'' Niyakap ko siya ng mga oras na iyon. Pero bigla kong
naalala si Audrey. Kinakabahan ako sa malalaman ko pero kailangan kong tanggapin
kung ano man ang mangyayari sa huli.

''G-gelo, nakakausap mo pa ba si Audrey?'' Tanong ko sa kanya. Biglang nawala ang

ngiti sa mga mukha niya. Huminga muna siya ng malalim bago siya sumagot.

''Oo. Pero galit siya kaya hindi ko na siya tinanong ulit. Lagi siyang nagkukulong
sa kwarto nila sa umaga at umaalis papunta sa bar tuwing gabi. Hindi ko na rin siya
kilala. Simula ng makunan siya, galit na galit na siya sa mundo. Natuto na din
niyang sigawan ang mga magulang niya at nasasaktan na din niya ang bunso niyang
kapatid. At sa kasamaang palad, galit na galit siya sayo. Ikaw ang sinisisi niya sa
lahat ng problemang dumating sa buhay niya. Gusto sana kitang ipagtanggol pero
hindi siya nakikinig.''
Tumulo ang luha ko. Oo nga pala, ako ang pumatay sa bata. Ilang beses ko na bang
punta sa simbahan at araw-araw humihingi ako ng kapatawaran sa diyos at sa mismong
anak niya. Kailangan ko na atang makipag-usap kay Audrey. Tanggap ko lahat ng
sasabihin niya dahil sa una palang ako naman talaga ang may kasalanan.

''H-hindi ko n-naman kasi alam na mangyayari
tinulak ko siya kahit alam kong buntis siya.
nagalit lang ako ng s-sobra kaya naitulak ko
sa diyos at sa anak niya. Gelo, pag handa na
na ako hihingi ng tawad.'' Huli kong sabi.
yun. Ako ang may kasalanan kasi
Pero Gelo, h-hindi ko sinasadya,
siya. And I'm asking for forgiveness
ako haharap ako sa kanya at sa kanya

Sumunod na mga araw na iyon, lagi na kaming magkasama ni Gelo. Minsan sinasamahan
niya akong mapacheck up at mamili ng mga gamit para sa baby ko. At hindi ko
namamalayan na iba na pala siya. He's now happy with this girl na lagi niyang
kinukwento. Classmate daw niya yun na member ng cheerleading squad at unti-unti na
siyang nahuhulog sa babaeng iyon.

''Ayun nga, bukas tatanungin ko na siya kung pede ko ba siyang maging girlfriend.
Sana pumayag siya besprend.'' Simula ng gabing iyon, bestfriend na ang tawagan
namin sa isa't isa kaya naman napaka komportable na na ng pakiramdam namin sa isa't
isa.

Dumiretso na kami sa counter para bayaran lahat ng pinamili ko ng bigla itong

ibalik saakin ng cashier. Nagtaka ako pero mas nagulat ako ng malaman kong na-cut
na lahat ng mga credit cards ko at limang libo na lang ang natitira kong cash pero
ibabayad ko pa yon sa upa. Ibabalik ko na sana yung mga gamit ng biglang hawakan ni
Gelo ang kamay ko.

''Ako na ang bahala, wag kang mag-alala.'' Pagkasabi niya nun, nilabas niya ang
wallet niya at kumuha na ng pera. Binayaran niya lahat ng pinamili ko. Aayaw pa
sana ako kaso hindi niya ako pinakinggan kaya wala akong nagawa.

''G-gelo, pasensya ka na at baka naub-----'' Putol kong tugon.

''Wag ka besprend, may raket ako kaya may pera ako. Minsan lang naman 'to kaya wag
kang mag-alala.'' Then he winked at me.

Ngumiti na lang ako. Tinignan ko lang siya habang nagsasalita. Sigurado akong
napakaswerte ng babaeng nagugustuhan niya dahil napakabait ni Angelo. He's my ideal
guy pero sadly we're not meant to be.

~~~~~~~~~~~

Hinawakan ko ang cellphone na matagal ko ng hindi ginagamit. Dalawang buwan na rin

itong nasa akin at hindi ko na binuksan ulit simula ng umalis ako sa bahay niya.
Kinakabahan akong buksan ito pero pinilit ko ang sarili ko. Pagkabukas ng cellphone
ko, bumungad saakin ang litrato ni Drei. Napangiti na lang ako pero natuwa ako
kasi..... iba na ang pakiramdam ko. Yes I still love him but not as much as I do
before.

Konti na lang at makakalaya na ako sa pasakit.

Nagulat ako ng bigla itong tumunog. At nagtext saakin si Drei. Nagtaka ako kung
bakit nagmemessage pa siya eh dalawang buwan ko na itong hindi binubuksan. Hindi
kaya, sinusubukan niya akong itext araw-araw? Umiling iling ako.

Hindi pedeng mangyari yon. HIndi pede kasi hindi naman ako sobrang mahalaga sa
kanya.

Huminga muna ako ng malalim bago ko tignan ang message. Pagkakita ko, hindi ko alam
kung ano ang mararamdaman ko. Hinawakan ko muna ang tiyan ko at pumikit. Ano kaya
ang magiging reaksyon ni Drei kung malaman niyang buntis ako? 

From:  Mr. Too far away </3

 Why are you doing this to me? I'm missing you, always. 
=================

Chapter 20

CHAPTER 20

Dali-dali kong pinatay ang cellphone na iyon. Hindi ko maintindihan ang

nararamdaman ko. Gusto ko na siyang kalimutan, gusto ko ng makalimutan siyang
mahalin.

Umiling iling ako. Baka naman hindi totoo ang sinasabi niya. Yeah, pinapaasa ko na
naman ang sarili ko. Baka naman namimiss niya ako kasi wala na siyang katulong sa
bahay. Baka wala ng maglilinis, magluluto at magsisilbi sa kanya. Or much more kung
he needs me for pleasure. Inalis ko na lang yon sa isip ko at nagluto na ng
makakain.

Napaisip ako. Tungkol sa mga credit cards ko. Papaano ako mabubuhay para sa anak
ko. Mahirap ng magtrabaho lalo na't buntis na. Ayokong mahirapan ang anak ko at
ayaw kong mapagod dahil makakaapekto yun sa bata. Napaisip ako, nalaman na kaya ng
mga magulang ko na naglayas ako? Huminga ako ng malalim at nagpatuloy na lang sa
pagluluto.

Biglang may nagdoorbell, siguro andiyan na si Gelo. Alam ni Gelo kung saan ako
nakatira at pinangako niyang hinding hindi niya yun pagsasabi sa kahit na kanino.
Dali-dali ko ng binuksan ang pintuan ng magulat ako kung sino ang nasa harapan ko
ngayon.
''D-daddy?'' Nauutal kong tawag kay Daddy. Seryoso lang siya saakin na nakatingin.
Nagulat ako sa nangyayari at ngayon ko lang ulit siya nakita. Naglakad siya papunta
sa loob at pinagmasdan ang buong bahay. Alam kong hindi niya ito nagugustuhan dahil
na rin sa hindi naman ito kagandahan. Pero gusto ko dito kasi tahimik.

''Clarrise Arriola, how can you explain this to me?'' Pagalit na tanong saakin ni
Dad. Nanginginig ang mga kamay ko at kinakabahan ako kay Daddy. Ito na nga ba ang
sinasabi ko, mahahanap din nila ako dahil marami silang koneksyon. Pero bakit
ngayon pa?

''D-dad, I'm sorry, but the marriage won't work.'' Pagkatapos kong sabihin iyon,
sinampal ako ng malakas ni Daddy sa pisngi. HInawakan ko ito at pagkatapos nun,
nagsimula na akong humikbi. Napangiti na lang ako ng mapait, kahit kailan naman
talaga hindi ko naranasan ang pagmamahal ni isa sa pamilya ko. I'm really just
nothing.

''DO YOU THINK I'LL LET THIS PASS? HA CLARRISE? GODDAMN YOU CAN'T RUIN MY IMAGE TO
THE DELA MERCED'S. PINAKASAL KO KAYONG DALAWA NI ALEX DAHIL KAYO ANG MAKAKATULONG
SA BUSINESS MERGE PERO SINISIRA MO ANG LAHAT! HOW COULD YOU DO THIS TO YOUR OWN
HUSBAND? JUST THINK FIRST BEFORE YOU DO THIS YOU WORTHLESS DAUGHTER!! YAN NA NGA
LANG ANG PEDE MONG MAGAWA PARA SA PAMILYA NATIN BUT YOU CHOSE TO LEAVE YOUR
RESPONSIBILITY? ILANG BESES KO BANG SASABIHIN SAYO NA YOU CAN'T BREAK PROMISES!
DON'T BE A BRAT!!''

Gusto kong sigawan siya pabalik. Hindi nila naiintindihan ang pakiramdam na hindi
mahalin simula pagkabata. Sa una pa lang tanggap ko na isa akong malas sa pamilya.
Muntik ng mamatay ang nanay ko ng pinagbubuntis niya ako at ng binyag ko
naaksidente ang magulag ni Daddy. Pero dahil lang dun hindi na nila ako
pahahalagahan? Bullshit.
''D-dad, y-you dont' understand!'' Mahina kong sabi. He didn't even looked at me.
Yumuko na langa ko at umiyak, ayaw kong madamay ang anak ko kaya pinilit kong
huminahon ngayong mga oras na ito. Just for my baby.

''Dad, ginawa ko n-naman ang lahat. I did everything that I can to make our
marriage work. B-but Dad, hindi niya ako mahal. He loves somebody else a-and fvck
this life I'm still in love with him. I love him so m-much D-dad, so so much that
it hurts. Mahal ko siya pero kahit kailan hindi niya ako mamahalin pabalik. Na
habang buhay kaming magsasama pero hindi kami masaya.'' Nakayuko lang ako habang
sinasabi yun. Tahimik lang ang paligid at hindi pa sumasagot si Daddy. Akala niya
siguro masaya kami pero never nangyari yun. Kasi sa una palang pilit lang naman ang
lahat.

''Sana naman marealize niyo na s-sobrang sakit na mismo ang pamilya ko tingin sakin
malas. That I'm just a worthless daughter. I did everything dad, I'm always the
achiever in class and i tried my best to be the best in your eyes but you didn't
even appreciate it. Dad *sob* I'm tired. I'm tired of living. Because I know, no
one loves me.... nobody does....''

Pagkatapos kong sabihin yun. Napaluhod na lang ako. Hindi ko na kaya ang bigat ng
kalooban ko. Pasan ko na lahat ng problema sa mundo. Sa pamilya, sa pag-ibig, sa
edukasyon at sa pera. Yes, I came from a rich family pero hiniling ko na sana
mahirap na lang kami atleast sama sama sa hirap at ginhawa. But no, everyday I keep
telling myself to be strong but I can't.
''We're n-not yet done.'' Dali-daling umalis si Dad at malakas niyang nasarado ang
pintuan. Napaupo na lang ako at sumandal sa pader. Hinawakan ko ang tiyan ko at
dahan-dahan ko iyong hinaplos. 

Hinding hindi mangyayari sa anak ko ang nangyari sa akin. I want my baby to live
peacefully, ayaw kong maranasan niya ang pait ng tadhana. I smiled for my baby.
Kahit kailan hinding hindi ako mag-gigive up para sa anak ko. Dali-dali na akong
tumayo at huminga ng malalim. Dumiretso na ako sa kusina at pinagpatuloy ang
pagluluto.

~~~~~~~~~~~

Hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko sa mismong bahay namin ni Drei. Ganun pa
din, patay lahat ng ilaw hindi katulad dati maliwanag. Hindi ko alam kung bakit pa
ako pumunta dito pero para akong pinapatay. HIndi ko siya kayang hindi makita. Sabi
ko sa sarili ko na kakalimutan ko na siya pero hindi ko magawa. Pero unti unting
humakbang paatras ang mga paa ko.

Sinasabi ng puso ko na balikan ko siya, na baka may chance pa ang lahat. Na handa
akong magtake ng risk para sa kanya.

Sinasabi naman ng isip ko na lumayo na ako para hindi na ako masaktan pa. Na baka
umiyak na naman ako at mamuhay sa mapait na tadhana. Na hindi ako mamahalin ng
taong yon at magising na ako ng tuluyan.
Umiling iling ako. HIndi ito tama, hindi ito ang pangako ko sa sarili ko. Dali-dali
na akong naglakad palayo ng marinig ko ang isang boses. HIndi ako
nagkakamali, boses yun ni Drei. Pinilit kong hindi siya pansinin pero hindi siya
tumitigil sa pagtawag sa pangalan ko.

''Clarrise, please come back.''

''Clarrise, please come back.''

At biglang umulan. Kitang kita ko siyang nakatayo sa harap ko. He's crying in front
of me while whispering the words 'clarrise please come back.' Tumalikod ulit ako at
nagsimula ng tumakbo habang basang basa na sa ulan. Ramdam ko ang lamig ng hangin
at bawat tawag saakin ni Drei. Hindi ko alam ang gagawin ko.

''' Bigla na lang akong nagising mula sa panaginip na iyon. Dahan dahan kong
pinunas ang basa kong pisngi, siguro umiiyak ako habang nananaginip.
Lahat ng iyon ay isang panaginip, pero ano nga ba ang gustong iparating?

=================

Chapter 21

CHAPTER 21

Paulit-ulit kong naaalala ang panaginip ko kagabi. Pero desidido na ako, kailangan
ko ng pahalagahan ang pagkababae ko. Kailangan ko ng piliin ang saya kesa puro
pighati lang. The pain was too much. I don't want it to happen again.

''Clarrise, pasensya ka na ineng pero kailangan na kitang paalisin sa bahay na ito.

Hanggang ngayon hindi ka parin nagbabayad ng upa.'' Mahinahon na sabi ng landlady
ng tinitirahan ko. Ang limang libo ko sanang ipagbabayad ay nagastos ko na para sa
pagkain at para sa mga kailangan na vitamins na hindi na talaga kasya yung natitira
kong pera para magbayad pa sa upa.

Dahan dahan nawala ang sigla ko. Iniisip ko kung papaano na kami ng baby ko. Hindi
ko na alam kung saan kami makikitira. Ayaw kong bumalik sa bahay namin ni Drei
dahil sa desisyon ko. Ayaw ko din pumunta sa bahay namin dahil wala namang may
pakialam saakin doon. At alam kong mapapansin na nila na buntis ako.

Nag-ayos na ako ng mga gamit para makaalis na sa bahay. Pagkasarado ko ng pintuan,

napayuko na lang ako. Hindi ko alam kung saan pupunta dahil nasira ang ginagamit
kong cellphone. Ni hindi ko alam kung paano ko mako-contact si Gelo. Tiyak nasa
Maynila pa yon. Naglakad lakad na lang ako kahit alas sais na ng gabi at medyo
madilim na din.

Hanggang sa nakita ko ang isang abandonadong building. Alam kong nakakatakot pero
wala akong pagpipilian kaya doon ako pumunta at dito na muna ako pansamantala
hangga't hindi pa ako nakakahanap ng matitirahan. Dali-dali kong ibinaba ang mga
gamit ko at pinagmasdan ang paligid. Maalikabok pero wala akong choice. Kailangan
kong tiisin ang dumi at hindi kagandahang amoy.

Dahil pagod ako sa kakalakad, naglatag ako ng sapin para makahiga.

Bumuntong hininga ako. Hindi ko na alam kung papaano ko makakaya lahat ng 'to. Ito
ba ang kakalabasan ng pag-iwan ko sa kanya? Hindi naman siguro. Dahil gusto ko lang
naman na mawala na ang nararamdaman ko sa kanya. Dahil wala din naman mangyayari
kahit anong gawin ko.

~~~~~~~

Nakakaapat na araw na ata akong nagtitiis sa building na ito. Dahil kulang na

kulang na talaga ang pera ko para pambayad sa unang renta. Pinambili ko na lang ito
ng mga pagkain para hindi naman ako manghina. Eksaktong umulan at unti-unti na
akong nababasa ng ulan. Hindi ko alam pero bigla na lang akong naawa sa sarili ko
pati na rin sa baby ko. Mas pinili kong tumakas sa maganda kong buhay kaya ito ang
nangyari sa akin. 
Sinubukan kong mag-apply ng trabaho pero lagi silang puno. Sinubukan ko pero laging
rejected. Pero alam ko na ang puno't dulo nito. Isa lang ang kayang gumawa nito
saakin.....

Ang daddy. He wants me to suffer para in the end babalik at babalik ako sa kanila.

Sobrang lakas ng ulan at halos tumakbo na ata ako dahil medyo malayo pa ang
building sa kinalalagyan ko. Nahihirapan na din ako dahil unti-unti ng umuumbok ang
tiyan ko at nag-iingat ako baka may mangyari sa baby ko. She's the most important
person to me now. 

Pagod akong pumasok ng abandonadong building. Naglakad na ako papunta sa mga gamit
ko ng napansin kong wala na iyon don. Nagtaka ako dahil ako lang naman ang tao dito
at hindi ko iyon nilipat sa kahit na anong lugar. Napanganga na lang ako ng may
kumaluskos sa gilid ko at pagtingin ko, biglang tumakbo ang mga binata habang hawak
ang mga gamit ko. Babalakin ko pa sanang kunin pero bigla akong nanghina. Pinili ko
na lang humiga sa sapin kong nakalatag at nilalamig kong niyakap ang sarili ko. 

Napapikit na lang ako. Bakit ngayon pa?

~~~~~~~~~
Tumayo ako at pinilit kong ayusin ang sarili ko kahit medyo mataas na ang lagnat
ko. Hindi na ako nakapagpalit ng basa kong damit kagabi dahil wala na din ang mga
gamit ko. Pinilit kong patuyuin ang mga papeles para makapag-apply ulit ng trabaho.
Naglakad na ako sa kalsada  ng biglang umikot ang paningin ko.

Ito na nga ba ang sinasabi ko, hindi ko pa ata kayang maglakad. Pero pinilit ko pa
rin. Habang naglalakad ako, bigla kong nakita si Gelo na papunta sakin. Nagtaka
ako, papaano niya na naman nalaman kung nasaan ako. Pero hindi ko na ininda yun
dahil bigla na lang dumilim ang paningin ko. But atleast, I'm now safe.

~~~~

Pagmulat ko ng mga mata ko, bumungad sakin ang puting kwarto. Nasa ospital ba ako?
Naramdaman kong may gumalaw sa tabi ko at tinignan ko si Gelo na medyo kinuskos pa
ang mga mata. Bigla akong natakot, ayos lang ba ang anak ko?

''G-gelo, yung baby ko...'' Nginig kong sambit. Niyakap nya ako at bumulong
saakin. ''Ayos lang si Baby, wag kang mag-alala.'' Naiyak na lang ako sa nasabi
niya. Akala ko tuloy mawawala na ang baby ko sakin. Lahat na iniwan ko, basta siya
na lang ang kasama ko at ayaw kong may mangyaring masama sa kanya.

''Clarrise, may matitirahan ka ba niyan?'' Tanong niya saakin. Dahan dahan akong
umiling at yumuko. Isa yun sa mga problema ko, ang titirahan ko. Hindi ko alam kung
papaano ang gagawin ko. Ayaw ko sa lahat ang humingi ng tulong sa kanila. Ayoko pa
silang makita.
''Sige, samin ka na lang muna tumira. Ayos lang sayo?'' Tanong niya saakin. Ngumiti
na lang ako at tumango sa kanya. Dahil na rin sa pagod na nararanasan ko, pinikit
ko na lang ang mga mata ko. Naalala ko ang nangyari kagabi. Naiiyak na naman ako.

Pagod na pagod na ako. Pinipilit ko na lang mabuhay para sa baby ko. Wala na siya,
iniwan ko siya dahil alam kong ito ang tama kong gawin. Pero mas lalo akong
pinapahirapan para sa huli babalik at babalik din ako.

''Clarrise, please wag ka ng umiyak. Makakasama yan sa anak mo. Sigurado umiiyak na
din ang bata sa loob ng tiyan mo.'' Napatigil ako sa pagiyak sa sinabi ni Gelo. Oo
nga, kailangan kong hindi madepress kasi baka kung ano pa ang mga pumasok sa isip
ko. Ayaw ko ng may mawala pa sakin ngayon.

Pagkatapos ng dalawang araw, pinalabas na rin ako sa ospital at didiretso na kami

sa bahay nila. Buti na lang at nakabili din kami ng mga vitamins at lahat yon sagot
na sakin ni Gelo. Napatingin ako sa kanya habang nasa loob kami ng tricycle. May
gusto akong itanong sa kanya.

''Gelo, kumusta na yung babaeng sinasabi mo sakin dati?'' Tanong ko sa kanya.

Napatingin siya sakin at biglang napatigil. HIndi ko mabasa ang mga iniisip niya at
matagal na din siya bago pa makasagot.
''Complicated. Nag-away kasi kami. Nagselos kasi ako sa best friend niya. Ewan ko
ba, malakas ang kutob kong may gusto ang kutong lupa na yun sa kanya.'' Sabi pa
niya na may halong inis. Natawa na lang ako. Buti pa siya ang liit lang ng problema
niya. Samantala yung saakin hindi ko na maintindihan. 

''Alam mo Gelo, kung may tiwala ka sa kanya hindi ka dapat magselos. Kung mahal ka
niya, hindi naman yun maghahanap ng iba kung hindi ikaw lang. Diba sabi mo may
nararamdaman siyang special sayo? I think you should be able to trust her. Kasi
someday, when you'll be entering a relationship, you need trust kasi yun ang
pinakaimportante.'' I smiled at him bago kami tumigil sa lugar nila. Medyo hindi pa
rin ako komportable pero dapat masanay na ako dahil wala na akong pedeng matuluyan
pa na iba.

''S-si A-audrey, b-baka makita niya----''

''Nasa loob si Audrey. Mamayang gabi pa yun lalabas. Wag kang mag-alala.'' HIndi na
lang ako sumagot. Hindi ko alam kung bakit pero hindi maganda ang pakiramdam ko. Or
baka paranoid lang ako sa maaring mangyari. 

Hinga clarrise, hinga. Naglakad na kami papunta sa bahay nila at marami pang
nakatingin sakin dahil siguro pangalawang beses ko ulit na pupunta dito. Nakita ko
agad yung nanay niyang naglilinis ng labasan nila. Ngumiti na lang ako ng
magkasalubong ang mga mata namin.
''O hija, buti na lang pumayag kang dito muna tumira. Pasensya na kung hindi ito
ang nakasanayan mo, ha?'' Ngiti niyang sabi sakin. 

   ''Ayos lang ho yon, maraming salamat po Tita.'' Pumasok na kami sa loob at

hinatid ako ni Gelo sa kwarto ng kapatid niya. Nakita ko si Gelai na niyayakap ang
puting teddy bear. Dahan dahan akong lumapit sa kanya pero nagulat ako sa sinabi
niya.

''Ate Clarrise, tabi tayong matulog mamaya ha?'' Ngumiti siya sakin. Buti na lang
malakas siyang makiramdam. Lumapit ako sa kanya at kinurot ang pisngi niya. 

''Oo naman, no problem.'' Tumayo na ako para makapagbihis na hiniram ko sa nanay ni

Gelo. Dali-dali na akong nagbihis at dumiretso na sa kusina para naman may
maitulong ako. Kinuha ko yung walis at naglinis ng may pumigil sa mga kamay ko.

''Uy Clarrise, wag mo ng gawin yan. Ako na..'' Alok ni Gelo sa akin. Aayaw pa sana
ako pero nakaramdam ako ng hilo kaya pinapunta muna niya ako sa kwarto para
magpahinga. Tinabihan ko si Jelai habang inaayos ang buhok niya.
''Ate Clar, alam mo bang gusto kita para kay Kuya. Pero nalaman kong hindi pala
kayo pede kaya tinigil ko na. Pero hindi ko mapigilan eh..'' Nagpout pa siya
pagkatapos niyang sabihin yun. Napailing na lang ako. Kung alam lang niya ang
pinagdadaanan ko ngayon pati na rin ang Kuya niya.

''Jelai, mabait ang Kuya mo. Kaya deserve niya lang ang isang babaeng mamahalin
siya ng buong buo.Yung walang pag-aalinlangan at yung talagang tunay. Siguro kung
wala lang akong asawa, magugustuhan ko din siya. Dahil iba siya sa lahat ng
lalaking nakilala ko. Ang swerte ng babaeng mapapangasawa niya diba?'' Tanong ko sa
kanya. Tumango siya sakin bilang tugon. Tinuloy ko lang ang pagbraid sa buhok niya
ng may bigla siyang naitanong sakin. HIndi ko alam kung papaano ko masasagutan.

''Eh asan po yung asawa niyo? Bakit hindi ka ba niya mahal?''

Natulala ako. Hindi ko rin alam ang sasabihin kaya hindi na lang ako sumagot. Pero
alam kong pagod na ako kaya nga ginagawa ko ang lahat para makalimutan na siya.
HIndi ko sinasabing hindi ko na siya mahal pero pakiramdam ko malapit ng mawala ang
pagmamahal na yun. 

''GELO! KAILANGAN KITANG MAKAUSAP!''

Bigla akong napatayo sa gulat. 

Boses yun ni Audrey. At hindi ko alam kung ano ang pede niyang magawa saakin pag
nagkita kami. Dahan dahan akong sumilip sa pinto at nagulat ako dahil nasa likod
niya lang ako. Nagtago ako ulit sa pintuan at pinakinggan na lang ang pinag-uusapan
nila.

''Gelo, narinig kong nandito daw si Clarrise. Totoo ba yun?'' HIndi ko na makilala
ang boses niya. Masyado na siyang malamig. 

''Wala siya dito Audrey.'' Pagdedeny ni Gelo. Hindi ko mapigilan kabahan dahil baka
maisipan niyang pumunta sa kwarto dito. 

''GELO MAGING KAIBIGAN KA NAMAN SAKIN! NAMATAYAN AKO NG ANAK DAHIL SA KANYA!
PINATAY NIYA ANG ANAK KO!! KAYA SABIHIN MO NA SAKIN KUNG NASAAN SIYA UTANG NA
LOOB!!'' Napaiyak na lang ako. Hindi ko na kayang magtago pa dito sa kwarto kaya
naisipan kong lumabas. Kailangan ko din siyang makausap. Hindi ko na rin kayang
magtago sa kanya.

''A-audrey..''
~~UPDATE TOMORROW. Sorry dahil sobrang tagal kong hindi nakapagupdate. Unang una ay
dahil wala kaming net kaya nagtiyaga akong maghintay hanggang october. Sensya na
guys. :))

=================

Chapter 22

CHAPTER 22

''A-audrey...'' Unti-unti na siyang humarap sakin. Ng magtama ang mga mata namin,

nakita ko ang blangkong tingin niya sakin. Pero sa likod ng mga tingin na iyon,
alam kong galit, pagkamuhi ang namumuo don. Hindi na lang ako nagsalita at yumuko.

Dahan dahan siyang naglakad sakin at naramdaman ko na lang ang palad niyang dumapo
sa pisngi ko. Napapikit na lang ako sa sakit ng maramdaman ko ulit sa kabilang
pisngi ko ang palad niya. Unti-unti ng tumulo ang luha ko dahil sa sakit ng ginawa
niya. Pero wala dapat akong karapatan na magalit, dahil ako naman ang may kasalanan
kung bakit siya galit na galit.

''H-hindi ko alam kung papaano ka pa nakakatulog sa ginawa mo. PINALAGPAS KO ANG

PAGSIRA MO SA MGA PLANO KO. PINALAGPAS KO ANG PAGKAWALA NI DREI SA BUHAY KO PERO
ANG MADAMAY ANG ANAK KO SA KALOKOHAN AT KADESPERADAHAN MO? HINDING HINDI KITA
MAPAPATAWAD!! PUTA ANG TAGAL KONG NAGTIIS AT NADEPRESS AKO NG ILANG BUWAN DAHIL SA
PAGKAWALA NG ANGHEL KO PERO IKAW? NAKAKAYA MO PANG IPAKITA ANG PAGMUMUKHA MO SAKIN?
WALANG HIYA KANG BABAE KA! HINDI MO ALAM KUNG GAANO KASAKIT MAWALAN NG ANAK!!''

HIndi na lang ako sumagot. Patuloy lang ako sa pagiyak. Sab na nga ba eh, ito ang
mangyayari kapag nagkita na kami. Pero atleast, nabawasan ng konting galit ang puso
niya. Kahit ako galit din ako sa mundo pero tinitiis ko lang para sa baby ko.
Ramdam ko ang higpit ng hawak niya sa buhok ko. Sinasabunutan niya ako at humahapdi
na ang anit ko.

Pumagitna si Gelo sa amin.

''AUDREY TUMIGIL KA NA! HINDI KASALANAN NI CLARISSE YUN! AKSIDENTE LANG ANG
PAGTULAK NIYA SAYO! KAYA WAG MO SIYANG SASAKTAN!'' Sigaw ni Gelo kay Audrey.
Napatingin ako sa kanya at ito ang unang beses na nakita ko siyang umuusok sa
galit. Tinignan ko si Audrey at napakasama ng tingin niya saakin.

Bigla siyang ngumiti ng mapait. ''HINDI AKO TITIGIL! GELO PAGOD NA PAGOD NA AKO.
AKO NA LANG LAGI ANG MAY KASALANAN! AKO LAGI ANG MASAMA SA TINGIN NG LAHAT! WALA
AKONG CHOICE KAYA NAGAWA KO YUN! AT HINDI LANG YUN AKSIDENTE GELO! NAKIKITA MO
NAMAN NA MAHAL NIYA SI DREI AT AYAW NIYANG HUMADLANG PA ANG ANAK KO SAKANILA. HINDI
BA CLARISSE?'' 

Umiling ako sa kanya. ''Kahit kailan, wala akong balak idamay a-ang anak mo dito.
Inosente siya at hindi niya kailangan mamatay. Oo, aminado akong kasalanan ko ang
lahat. Kaya humihingi ako ng tawad sayo. Alam kong imposible na yun pero Audrey,
patawarin mo ako dahil hindi nabuhay ang anak mo dahil sakin. Sana balang araw
mawala na ang galit sa puso mo. I think I am the one who deserves to suffer.
Nagmahal ako ng maling tao, maling mali ako. At pinagsisisihan kong minahal ko ang
isang Alexandrei Dela Merced.'' Unti-unti ng humina ang boses ko. Katahimikan lang
ang namamayani samin lahat.
Bumuntong hininga si Audrey.

''Wala ka ng mababago. Pinatay mo na ang anak ko...'' Malamig niyang tugon saakin.
HIndi na siya nagsalita pa at umalis na lang ng bahay nila Gelo. Dahan-dahan akong
napaupo at umiyak ng umiyak. Dahil saakin kaya mas lalo siyang nasasaktan. Pero
sana balang araw mapatawad din niya ako. 

Pinunasan ko ang mga luha ko. Bigla na lang akong niyakap ni Gelo at umiyak lang
ako sa balikat niya. Nagpapasalamat ako dahil kahit papaano naging kaibigan ko si
Angelo Villareal. Kung wala siguro siya hindi ko na alam ang mangyayari saakin.
Dahan dahan na rin akong napapikit at nawalan ng malay.

~~~~~~

Binukas ko ang mga mata ko at alam kong nasa hospital ako ngayon. Nakaramdam ako ng
pagod. HIndi ko alam pero mabigat ang pakiramdam ko. Pumikit na lang ulit ako ng
may maramdaman akong kamay na humawak sa kamay ko.

Pagmulat ko, nakita ko si Drei sa tabi ko. 

Bigla akong nakaramdam ng sakit. Bigla akong nakaramdam ng pagbara ng lalamunan.

Hindi ko siya tinignan at tumingin lang sa kabilang banda. Bakit ngayon pa? Hindi
pa ako handa na makita siya uli. Dahan dahan kong hinila ang mga kamay ko at
inilayo yun sa kanya. 
He sighed. ''H-how are you feeling?'' Tanong niya saakin.

HIndi ko siya matignan. Baka kasi manghina na naman ako. Unti unti kong

nararamdaman ang pananakit ng puso. Siguro dahil sa dami ng problemang nararamdaman
ko ngayon. Hindi ito makakaganda sa baby ko. Hangga't maari gusto ko pa ng mahabang
panahon bago siya makita. Yung tipong pagtingin ko sa kanya wala na agad yung
sakit.

Yung malaya na ako sa kanya.

''Can you p-please, go away?'' Mahina kong bulong sa kawalan. Alam kong narinig
niya yun dahil huminga na naman siya ng malalim. Dahan-dahan akong tumingin sa
kanya. At nagulat na lang ako ng makita ko ulit ang mukha niya.

He's not the old Drei anymore.

Ang laki ng pinayat niya. Yung mga mata niya namumugto at halatang laging puyat.
Hindi ko siya matitigan ng matagal dahil may nararamdaman na naman akong kakaiba sa
puso. Please, pagod na pagod na ako. Gusto ko ng kumawala sa pagmamahal ko sa
kanya. I'm tired of loving him, to be honest.
''Sorry for being a jerk, Clarisse. Sorry for being a stupid, moron and fvcked up
guy. Sorry for being the your shitty husband way back then. Sorry for being the
worst husband ever.  And lastly, I'm sorry for hurting you. For making your life a
hell and miserable one.'' Dahan dahan niyang sinabi yon habang nakatingin sa mga
mata ko.

HIndi ako makasalita. Parang may nakabara sa lalamunan ko. I didn't expect those
words coming from him. It's not the typical Drei. HInding hindi niya kayang humingi
ng tawad dahil mapride siya. But he's really different.

''Since you left that night, I didn't know what to do. My life became hopeless. I
regret not loving you in the first place. But, it's different at this moment...''

He looked at me intently. At hinwakan niya din ang mga kamay ko. Hindi ako
makagalaw at hindi ko na ata kayang iiwas pa ang tingin ko sakanya. Pero desidido
akong last na to. Give up na ako, sobrang pagod na ako. 
''I fvcking love you. I fvcking loved you, and I'm fvcking loving you Clarisse.''

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Dali-dali kong iniwas ang tingin ko sakanya
at hinila ang mga kamay ko. Kailangan ko ng matutong tumayo sa sarili kong mga paa.
Mahal niya ako pero I need space. Hindi dahil mahal niya na ako kailangan ko na din
tugonan pabalik. 

''S-sorry Drei, b-but loving you was the biggest mistake that I have ever made in
my entire life.'' Pagkasabi ko nun, unti-unti ng bumuhos ang luha sa mga mata ko.
Alam kong pagsisisihan ko ito pero I think it's time para bumitiw na. 

I sighed.

''D-drei, c-can you just please go away. Just leave me alone.'' Mahina kong sabi sa
kanya. HIndi ko na siya tinapunan pa ng tingin at malamig ang pagkasabi ko nun.
Tumingin ako sa kawalan pero hindi parin siya umaalis sa tabi ko. 

''Take care of our Angel, my queen.'' He replied with a sweet endearment. 

Napapikit ako. Shit. Please Drei, stop doing that. Hindi na ako pedeng bumigay pa
sayo. At ito na nga ba sinasabi ko, malalaman din niya ang tungkol sa anak namin
dalawa. Pero wala na akong magagawa, hindi ko na pedeng ibalik ang nangyari ngayon.
Narinig ko na lang ang pagsarado ng pintuan ko.

I closed my eyes. Please, lord help me.

=================

Chapter 23

*MARAMING REBELASYON SA CHAPTER NA ITO*

CHAPTER 23

''Clarrise, you better go with your husband or else.....'' Pananakot ni Dad sa

akin. Hindi ko na lang itinanong si Gelo kung bakit niya sinabi kung nasaan ako.
Pero wala na akong magawa, kailangan ko na talaga atang tumira ulit
kasama siya. Lalo na't alam nila na buntis ako. HInding hindi na ako mawawala sa
paningin nila.

''Dad, ayoko kay Drei. J-just please, kahit sa bahay na lang natin. Please.'' I
pleaded. Pumilit na lang ako na sa bahay na lang namin tumira. Alam naman siguro
nila ang sitwasyon ko at ayaw ko ng makasama muna si Drei. I think this will be
better than staying with him.

Dali-dali na akong inilabas sa hospital at pinahatid sa bahay. Matagal tagal na rin

akong hindi nakakapunta doon at hindi ko alam ang mangyayari dahil makikita ko na
ang nanay at kapatid ko. I'm not really close to the family, simula ng sisihin nila
ako sa kamalasan na nangyari sa kanila. Napayuko na lang ulit ako, bakit ba
napakamiserable ng buhay ko? Gusto kong maging masaya... kahit panandalian lang.

Pinark na ang kotse at pumunta na ako sa mismong pintuan. Huminga muna ako ng
malalim bago yun buksan.

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan at nagulat ako kung sino ang nakita ko sa
loob. Si Gelo at si Drei, nakaupo sila parehas sa sofa habang nakatingin sakin.
Dali-dali akong umiwas ng tingin at aakyat na sana ng hagdan, ng bigla akong
tawagin ni Dad na pumunta sa sala. Sumunod na lang ako at umupo sa tabi ni Angelo.

''Clarrise, don't you see? Having that baby will destroy your life and career.''
Nagulat ako sa sinabi ni Dad. All this time akala ko pa naman kahit man lang sa
batang dinadala ko mamahalin niya rin kahit konti o papahalagahan man lang. Pero
pati ba naman ang anak ko itinataboy niya rin? This is plain stupid.

''Dad? Even my baby? Kahit konting pagtanggap lang dad ayos lang sakin eh. But
don't you think you're being a bad father to me? ANAK ko ito sa you should just be
happy for me. And please, don't ever mention my life here kasi sirang sira na
simula ng maging asawa ko si Drei!''

Natahimik ang lahat. HIndi ako tumitingin ni isa sa kanila. Lalo na sa kanya. Wala
na akong pakialam kung masaktan siya kasi triple lang ang ginawa niyang pananakit
sakin dati. At kahit kagaguhan na minahal niya ako? Totoo ba yung sinasabi niya o
pinapaasa na naman niya ako? I cannot believe he's in love with me. Ganun ganun
lang yun? Mabilisan? Drei was just confused.

''Clarrise, I'm just saying na mas liligaya ka sa piling ni Alex. He's a good man
at maganda ang buhay na maibibigay niya sayo. Not to someone who lives in that
squatter area like him. You're being influenced by that stupid guy. Anong sasabihin
ng mga dela merced satin? Na kaladkarin ka lang? Na sasama ka sa mga walang
kwentang lalak-----'' Hindi na ako nakapagpigil sa mga sinasabi niya. Hindi niya
alam kung gaano kaimportante si Angelo sakin. Ang kaibigan ko na laging andiyan
para sakin. 

''DAD YOU DON'T KNOW A THING! H-hindi mo alam k-kung gaano kaimportante sakin si A-
angelo. Na kahit hindi sila mayaman katulad natin eh masaya ang pamilya nila.
Sinusuportahan nila ang bawat isa at hind s-sila nagiiwanan. Si A-angelo pinanganak
siyang maayos at k-kahit kailan h-hindi siya nawala sa tabi ko! He's been a good
friend to me at h-hindi niya ako sinaktan kahit kailan. HINDI KATULAD NI DREI!
HINDI NIYO ALAM DAD KUNG GAANO AKO NASAKTAN NUNG NASA PUDER NIYA AKO! HINDI NIYO
LANG ALAM KUNG GAANO AKO NAGDURUSA EVERYTIME NA NAKIKITA KO SIYANG KAHALIKAN,
KALAMBINGAN SI AUDREY! HINDI NIYO ALAM KUNG PAANO AKO UMIIYAK GABI GABI DAHIL KAHIT
KAILAN HINDI NIYA AKO MAMAHALIN PABALIK! NA PINAPARAMDAM NIYA SAKIN NA WALA AKONG
KWENTANG TAO!! KAHIT NAMAN KAYO DIBA? YOU DON'T GIVE A DAMN TO YOUR OWN DAUGHTER.
LAGI NIYO NA LANG AKONG SINASANTABI. HINDI KO NARAMDAMAN MAGKAROON NG ISANG
MASAYANG PAMILYA! ANG DADDY NA AALALAY SAKIN HABANG BUHAY AT IPAPAKITA KUNG GAANO
SIYA KAPROUD DAHIL NAGING ANAK NIYA  AKO! ANG NANAY NA MAGIGING SANDALAN AKO TUWING
MAY PROBLEMA KO! MAGBIBIGAY NG PAYO SAKIN SA TUWING NALULUNGKOT AKO AT LAGING
SASABIHIN NA MASAYA SIYA DAHIL PINANGANAK AKO SA MUNDONG TO AT MAHAL NILA AKO! PERO
NI MINSAN WALA!! H-hindi ko nga alam kung ano pa ang halaga ko bilang anak niyo. B-
but dad, w-wag ang anak ko! Ayaw kong matulad siya sakin. Gusto kong lumaki siyang
puno ng pagmamahal, u-unlike me...''

Pagod kong sabi. Hindi ko alam kung paano ako nakakuha ng lakas para sabihin lahat
ng mga bagay na iyon. Nilingon ko ang nanay kong unti-unting umiiyak sa tabi ni
Dad. Umiwas ako ng tingin dahil naaawa ako kay Mama. Pero wala, ni minsan kasi
hindi niya ako tinuring na prinsesa. She's always busy with my sister. Wala ng
clarrise sa kanila.
''My p-princess, mom loves you. S-sorry for neglecting you. I'm really sorry if we
didn't show any support to our Princess. P-please don't think that this was about
your g-grandmother again. Siguro nabulag kami sa galit k-kasi ikaw ang nakasama
niya ng mabang-ga ang kotse at alam mo n-naman kung gaano namin kamahal ang lola
mo. She's really----

Ngumiti ako ng mapait. Dahil lang sa ako ang natira at hindi namatay, ako ang
sisisihin nila? Siguro kung namatay ako. masaya sila? Masaya kaya sila?

''It's alright mom, gusto mo ako na lang ang n-namatay noh?''

Natigilan silang lahat. Yumuko ako at hindi na lang tumingin sa kanila. Naninikip
ang dibdib ko dahil sa paguusap namin. Gusto kong magbingi-bingihan para naman
hindi na ako masaktan pero kailangan ko na itong gawin. Gusto kong maramdaman nila
ang galit sa puso ko. Matagal ko ng itinatago ito kaya para akong bulkan na sumabog
na lang bigla bigla.

''Kristel, s-she has the r-right to know. Kailangan niya ng malaman ang totoo
niyang pagkatao.'' Naririnig ko ang mga bulungan ni Dad at Mom pero hindi ko sila
pinapakinggan. May maririnig na naman ba akong rebelasyon? Na ikakapagod ko? Sige,
sabihin na nila para naman hindi na ako magmukhang tanga.
Nagsalita na si Dad. ''Clarrise, you really want to know kung bakit ganito kami
sayo? Kasi you're not really our daughter.''

Tumigil ang mundo ko. Gusto kong sumigaw. Gusto kong magalit sa kanila ng sobra-
sobra pero hindi ako katulad nila na walang awa. Kaya naman pala ganito sila sakin.
Kaya naman pala hindi nila minahal minsan. Dahil, hindi nila ako tunay na anak. Na
wala lang ako sa kanila. Putanginang buhay to. 

Humagulgol ako ng iyak. Kanina ko pa ito kinikimkim kaya kailangan ng kumawala.

Naramdaman kong may humawak ng mahigpit sa kamay ko at nakita ko si Gelo. Tinignan
ko ang mga mata niya at nakikita ko ang awa dun. Umiwas ako ng tingin at pumikit.
Ganito pala ang pagharap sa kasinungalingan. Napakasakit. Iisa-isahin ko ba ang
kamalasan ko sa buhay? Baka hindi ako matapos dito ng isang araw.

''R-really? K-kaya *sniff* pala?'' Napatulala ako. Umiiyak si Mommy pero hindi ako
tumitingin sa kanilang lahat. Lalo na sa kanya, hinihiling ko na sana matapos na
ang  sakit na ito. Kailan ba?

''K-kaya n-naging asawa mo si Drei.. kasi you're the payment of your mother's debt.
And she died three years ago because of depression inside the mental institution.
Si Sherina. Ang kapatid ng mommy mo ang tunay mong ina. Buntis si Sherina kay Jake,
ang daddy mo. May utang si Sherina sa tatay ni Alex ng mahigit tatlong milyon pero
hindi niya yun kayang bayaran.  Not until, iniwan siya ni Jake para sa ibang babae
at nadepress si Sherina habang pinagbubuntis ka. Halos mabaliw siya at hind niya
alam kung papaano niya mababayaran ang utang niya sa tatay ni Alex kaya gumawa sila
ng deal. A deal about you. Dahil nga nasa mental institution si Sherina, kami ang
nag-alaga sayo pagkatapos ka niyang ipanganak. Samin na lang sinabi ng Tatay ni
Alex na ikaw ang magiging kabayaran ng utang niya. Kapag nag-eighteen ka na,
ipapakasal ka sa anak niya which is Alexandrei. We didn't get too attached to you
kasi alam namin na ikakamuhi mo kami sa oras na malaman mo to. H-hindi rin namin
matulungan si Sherina that time cause we're just starting to build our own
business.''

Ng marinig ko ang lahat ng iyon. Gusto kong mandiri sa sarili ko. I'm just a
payment of my mother's debt. HIndi ko na kaya ang mga narinig ko at dali-dali na
akong pumunta sa kwarto ko sa taas. Binuksan ko agad ang pintuan ng kwarto ko at
sinarado ng malakas ang pintuan. 

''FVCK MY LIFE!!!'' Sigaw ko ng malakas. Nanghina na ako at napaluhod na lang.sa

sahig. Kinuha ko lahat ng mga gamit na malapit sa akin at pinagbabato lahat ng
iyon. Wala na akong pakialam sa kanila dahil sobrang sira na ang buhay ko. Hindi ko
na rin alam kung papaano ko bubuhayin ang anak ko. Ayaw ko siyang mabuhay ng
miserable pero paano ako magiging ina sa kanya kung mismo ako miserable?

''AHHHHH!!! AYOKO NA!! AYOKO NG MABUHAY!!'' Sigaw ko ng malakas. Sinarado ko ang

mga tenga ko dahil paulit ulit kong naririnig ang mga sinabi sakin ni Dad kanina.
Dali-dali kong binato ang flower vase sa may bintana kasabay nun ang pagkasira ng
bintana. Narinig ko na lang na bumukas ang pintuan at may yumakap sakin patalikod.

...............
''Shhh, p-please stop doing that. You're hurting my angel...'' Napatigil ako sa
pagiyak ng marinig kong bumulong sa mga tenga ko si Drei. Napapikit ako.
Nagpupumilit akong tanggalin ang yakap niya sakin pero masyado siyang malakas. I
can't remove his arms wrapped around me. Naalala ko na naman ang nangyari sakin
nung kasama niya ako. 

''Shh, I'm just here. I'll never leave you again.'' Dahan-dahan niya akong
pinaharap sa kanya at nakita ko na naman ang mapupungay at ang brown niyang mga
mata. Hindi ko matanggal ang tingin ko sa kanya pero naglalaban ang utak at puso
ko. Gusto ko ng kalimutan siya, kailangan ko na siyang kalimutan.

He hugged me. At dahil na rin siguro sa kapaguran, napahagulgol na lang din ako sa
mga balikat niya.

~~~~~~

Guys, thanks sa sobrang daming sumusuporta sa story ko. Alam kong marami kayong
nababasang ganito pero I'm really trying para mas mabuti pa ang pagsusulat at mas
maging out of ordinary siya. Marami pa kayong dapat abangan sa storya na ito.
Konting push pa at malapit na ang ending. Pero secret pa dahil marami pang kaabang
abang. XOXO <3

PS: Everything happens for a reason. Alam kong marami kayong naiinis kay Drei dahil
mahal niya na si Clarrise despite of all the things na ginawa niya. Ibibigay ko rin
ang POV niya soon kaya abangan niyo. At naiinis kayo kay Clarrise dahil hindi niya
pa kalimutan si Drei.. Remember, hindi ganun kadaling makalimot at hindi ganun
kadali itigil ang pagmamahal sa tao lalo na't ginawa mo ang lahat para sa
kanya. Mukhang humahaba na ang note ko. Sorry ulit and thanks everyone! GUYS! Alam
ko ang demanding ko pero i need your comment! Please? kahit 20 comments lang?
Please please everyone? Quota ko yan for the next chapter. HIhi, yun lang. ^^

=================

Chapter 24

CHAPTER 24
''Clarrise, come on, eat your food.'' Alok sakin ni Drei. Napabunting hininga ako,
hindi na ako tumitingin sa kanya. Hindi ko na rin siya kinakausap. Ewan ko ba,
namanhid na lang ang buo kong pagkatao. Ni wala akong kinakausap maski si Gelo.
Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng inis sa kanya dahil baka sinabi niya kung
nasaan ako.

''Clarrise, think about our baby. It's not just you who gets tired. Kahit ang
anghel natin.'' Sabi ni Drei ng may halong pagmamakaawa. Pumikit ako at kinuha na
rin ang pagkain sa kanya. Hindi ko siya tinapunan ng tingin at naging busy na lang
ako sa pagkain. Narinig ko ang malalim niyang paghinga at hinarap ako sa kanya.

''Hey, look at me..'' Pag-uutos niya sakin. Hindi ko ginawa kasi wala ako sa mood.
Ayaw ko na rin siyang tignan dahil gusto ko na siyang kalimutan. Pakiramdam ko kasi
matatanggalan ako ng tinik sa dibdib kapag pinalaya ko na siya.

Noong sinabi niya sakin na mahal niya ako. HIndi rin ako naging masaya. Hindi rin
lumuwag ang dibdib ko. Naguguluhan ako sa nararamdaman ko. Mahal niya na ako at yun
naman ang gusto ko sa simula diba? Pero, natatakot ako kasi baka saktan na naman
niya ako. Hindi ko alam kung ano ba talaga ang tumatakbo sa isip niya. 

Lumunok muna ako bago magsalita. ''D-drei, mahal mo ba talaga ako? O d-dahil lang
nalaman mong buntis ako k-kaya ka g-ganyan?'' Natatakot akong marinig ang isasagot
niya. Umiwas ako ng tingin pero nanatili lang siyang nakatingin sakin. Parang ang
tagal niya atang sumagot? Siguro nga, pinipilit niyang mahalin ako para sa anak
namin.
''Oh ano? HIndi ka makasagot? Alam ko naman Drei. Alam kong pinipilit mo lang ako
mahalin para sa anak natin. Tama ako diba? Dahil si Audrey lang naman ang mamahalin
mo. Siya lang naman lagi, diba?'' Ngumiti ako ng mapait sa kanya. Kita ko sa mga
mata niya na pagod na rin siya. Sumubo na lang ako sa pagkain at hindi na siya
pinansin. 

Tama nga ako. Lahat ng mga salitang binitawan niya kanina... lahat yun ay buhat
lang ng pagpupumulit niya sakin.

''I-I'm sorry....''

Para akong tinusok ng milyong beses sa puso. Unti-unti ng bumubuhos ang mga luha
ko. Sabi na nga ba, siya pa rin talaga. Kahit sinaktan na siya masyado hindi pa rin
niya makakalimutan ang babaeng minahal niya ng lubos noon. Pilit bumabalik sa isip
ko ang mga sinabi niya sa hospital kanina. Na mahal na mahal niya ako. Ano yun?
Gusto kong marinig kung bakit niya sinabi ang mga katagang iyon.

''D-drei, bakit kailangan mong s-sabihin sakin na mahal mo ako? Para saan iyon?
Para pagmukhain mo na naman akong tanga? D-drei, gusto  na kitang kalimutan. Gusto
na kitang palayain para hindi na ako nasasaktan ng ganito. Pero anong ginagawa mo
sakin?'' Naluluha kong sabi sa kanya. Nakatingin lang siya sakin ng blangko. HIndi
ko na naman siya mabasa at wala rin akong alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya.
He held my hands. ''I'm really c-confused Clarrise. Okay, I admit, nung nalaman
kong may anak tayo.. I should learn to love you for our angel. But, I don't really
know Clarrise if I still love her. A-alam mo naman kung gaano niya ako sinaktan.
And I can't forgive her.''

Umiling ako. Gusto kong malaman kung bakit niya sinabi na mahal niya ako. Yun lang
ang kailangan kong marinig.

''B-bakit sinabi mong mahal mo ako Drei? Sagutin mo ang tanong ko.'' Seryoso kong
usal sa kanya. Napatigil na naman siya sa pag-iisip at natigilan sa tanong ko.
Nagiging matatag na lang ako kasi unti-unti na naman akong umaasa. Pero wala,
kailangan ko ng pigilan ito. Masyado na akong nagpapakatanga.

Huminga muna siya ng malalim bago sumagot.

''I said I love you because I'm hoping it will ease the pain in your heart.''
Napayuko ako sa sinabi niya. Unti-unti ng bumagsak ang mga luhang kanina pa gustong
kumawala. Sabi na nga ba, hindi totoo ang mga sinabi niya. Dahil sa ginawa niya,
mas lalo lang akong nasaktan. Kasi paasa siya. Ang labo niya, sobra.

''Gago ka! I really hate you! Lagi mo na lang akong sinasaktan!! Drei!! Bakit ba
kasi pinanganak ka pa!! Bakit kasi ikaw pa yung minahal ko? Bakit kasi nakilala pa
kita!! Bakit ba ikaw pa ang napii ng tadhana na makasama ko? Bakit kasi dumating ka
pa? Bakit IKAW PA!!'' Habang sinasabi ko yun, pinagpapalo ko ang dibdib niya habang
umiiyak. Hindi niya ako pinipigilan sa ginagawa ko at tinitignan niya lang ako.

''Slap me if you want, punch me if you want, do anything you want. I'm not going to
stop you.'' Sabi niya sakin. Naningkit ang mga mata ko sa sinabi niya kaya patuloy
pa din akong namamalo sa kanya. Hanggang sa tumigil na ako at tumingin lang ako sa
kanya.

Tumingin ako sa mga mata niya. At bilang na bilang ko ang mga segundong lumilipas
na tahimik ang buong paligid at nakatingin lang ako sa mga mata niya. Hindi ko
napigilan at sinampal ko siya sa kaliwang pisngi.

''That slap is for ruining my life.''

Sinampal ko ulit siya. ''That slap is for being my shitty husband.''

At sinampal ko ulit siya. ''That slap is for breaking my heart.'' 

Napagod na rin ang mga kamay ko sa pagsampal ko sa kanya at sumandal na lang sa

headboard ng kama ko. Pinapakalma ko lang ang sarili ko at pumipikit para hindi ko
makita ang lalaking nasa harapan ko. Pero effective pala iyon, dahil nabawasan ang
sakit ng puso ko kahit papaano. Pero kulang pa yun..... 

Dinilat ko ang mga mata ko pero hindi ko inaasahan na bigla na lang niyang hihilain
ang batok ko bigla na lang niyang halikan ang mga labi ko. 

HIndi ko inaasahan ang ginawa niya kaya hindi ako makagalaw sa kinauupuan ko. Hindi
rin ako nakapikit at nakatingin lang ako sa kanya na nakapikit na. Ramdam ko ang
panginginig ng mga labi niya pero hindi ko alam kung bakit hindi ako humihiwalay.
Dali-dali ko siyang tinulak at sinampal ulit. 

''ANO BA DREI? WHAT WAS THAT FOR?'' Sinamaan ko siya ng tingin pero bigla na lang
siyang tumawa. Ano bang problem na lalaking ito? Siya na nga ang may kasalanan may
gana pa siyang tumawa? Aba, hindi porket nakapag-usap na kami eh wala na lang yun.
Sumeryoso ang mukha ko. Ito na ang huling pagkakataon na mahahalikan niya ako. At
ito na rin ang huling pagkakataon na makakapag-usap kami ng ganito katagal.
Ititigil ko na ito.

''It's the first time I saw you staring at me like that.'' Nakangiti pa niyang
sabi. Umiling lang ako sa sinabi niya at hindi na siya pinansin. Bigla na naman
tumahimik ang paligid namin. Ngunit hindi ako nakatingin sa kanya. Drei, this will
be my last favor.

''D-drei, hindi kita pipigilan maging ama ng anak ko dahil gusto ko siyang bigyan
ng kumpletong pamilya. Pero Drei, hanggang dun lang. Hanggang pagiging ama lang ang
pede mong gampanan. ''

Am i being too selfish? Alam kong paglaki ng anak ko, makikita niyang may puwang sa
amin dalawa. Gusto ko yung iprevent pero hindi ko alam ang gagawin ko. Pero, sana
balang araw maintindihan niya. Ipapatindi ko sa kanya yun.

''Y-you really don't t-trust me, don't you?'' Tanong niya sakin. Bigla akong
kinabahan. Oo, hindi na ako nagtitiwala sa kanya kasi pakiramdam ko may oras na
masasaktan na naman ako. 
''You'll n-never love me back, don't you?''

Natigilan siya sa tanong ko. Wala na akong pakialam sa sagot niya at inaasahan ko
na ang mga susunod niyang sasabihin. Sabi pa lang niya nung una, hinding hindi niya
ako mamahalin kahit kailan.That's it.

''D-drei, please. Accept the truth, that this relationship won't work.''

Sumagot siya. ''Kung magiging masaya ka na lumayo na ako sayo. Then okay, I'll do
it for you.'' Pagkatapos niyang sabihin yun, lumabas na siya ng kwarto.

 ==============

Guys, ohmygod ang saya ko. Naka 100k reads na ang WID. Salamat sa lahat ng
sumusuporta sa story ko. Kung hindi dahil sainyo, hndi ko maachieve ito. Keep
supporting ha? Marami pang kailangan abangan. XOXO 

=================

Chapter 25

CHAPTER 25
Anim na buwan na ang nakakalipas at simula noon hindi ko na ulit nakita si Drei.
Nagpapadala siya dito ng mga kailangan ko para sa pagbubuntis pero hindi ko na siya
nakita simula ng mag-usap kami. Nakaramdam ako ng malaking pagbabago sa akin.
Matagal din bago ulit ako nakagalaw ng maayos. Bumabawi na ang mga magulang ko at
nakita ko ang pagiging malapit nila saakin.

Huminga ako ng malalim. Masayang masaya na ako dahil unti-unti ko ng natatanggap

ang sa amin ni Drei. Kung dumating man ang oras na makikita ko siya. Sigurado akong
wala na ang nararamdaman ko sa kanya. Napangiti ako dahil ito pala ang pakiramdam
na hindi na masyadong mabigat ang loob mo.

''Princess, bakit ang saya mo ata ngayon?'' Biglang nagsalita si Mama sa tabi ko.
Lagi niya akong kinakausap pero hindi parin ako ganun kaclose sa kanila. Si Dad,
unti-unti na siyang nagiging mahinahon saakin at lagi ko na siyang nakikitang
nakangiti saakin. Iba ang pakiramdam pero masasanay na din ako.

''Wala lang po, ang luwag na po kasi ng pakiramdam ko ngayon. Hindi katulad ng
dati.'' Sabi ko sa kanya. Tama ang desisyon kong kumawala sa nakaraan.

Tinanggap ko na lang din na ako ang kabayaran ng nanay ko dahil wala na rin naman
akong magagawa. Tinanggap ko na lang din ang pagkatao ko. Pero ngayon, iba na ang
pakiramdam ko. Parang bumabangon ako sa pagkadapa. Naalala ko ang pagpapakatanga ko
dati sa kanya pero tinatawanan ko na lang yun ngayon.
''Anak, maari ko bang malaman kung bakit hindi na bumibisita si Drei dito?''

''Ma, may usapan kaming dalawa. Magiging ama siya sa anak ko pero ang sa amin
ititigil na. Dahil hindi naman niya ako mahal.'' Sabi ko sa kanya. Tama naman ako,
nasa moving on process pa si Drei. Hindi niya pedeng sabihin na mahal niya ako
dahil hindi pa niya talagang nakakalimutan si Audrey. 

''Anak, may sasabihin ako sayo. Pumunta kaninang umaga dito si Drei at nag-usap
kaming dalawa.  Gusto niyang malaman mo tanggap niya ng kakalimutan mo na siya.
Princess, alam mo bang kita ko sa mga mata niya na mahal ka niya. Maniwala ka man o
sa hindi.''

Ito na naman tayo. Gumugulo na naman ang utak ko. ''Ma, nagkakamali lang kayo.
Please, kung iniisip niyo na mahal ko pa din siya pwes nagkakamali po kayo. Wala na
po akong nararamdaman sa kanya. Tapos na po ang sa amin.''

Napapikit ako. Mahal niya ako? Paano niya nasasabi yun? Dati, inamin niyang sinabi
niya lang ang mga katagang iyon dahil gusto niyang mabawasan ang sakit na
nararamdaman ko. Hindi na ako naniniwala sa kanya. .

''Anak, sinasabi ko lang sayo to para malaman to. I know you're tired of loving
him. I understand. Pero wag mong kalimutan na, masasabi mo lang na nakalimutan mo
na siya pag wala ng sakit.  Wala na naman diba?''
Tumango ako. Iniisip ko ang pait ng karanasan ko sa kanya pero hindi na naninikip
ang dibdib ko. Wala na kasi, natapos na ang lahat at hindi na pwedeng irewind.
Walang time machine sa mundo kaya mananatiling alaala na lang iyon. At isang
aral...

''Nung sinabi niyang mahal niya ako sa hospital, muntik na akong maniwala noon
Mommy. Ang sabi ko sa sarili ko noon, kakalimutan ko na siya. Ititigil ko na ang
katangahan ko sa kanya. Pero alam niyo po, simula ng lumayo na siya. Nabigyan ulit
ako ng pangalawang pagkakataon na ngumiti ulit. Ngayon, hindi na ulit ako
nasasaktan. Masarap sa pakiramdam na pinalaya mo na ang taong mahal mo.''

Tinignan ko lang ang mga bituin sa langit at pumikit. Siguro kung nagtitiis ako sa
bahay niya, hanggang ngayon nasasaktan pa din ako. Nagiging bobo at tanga pa din
ako. Napapangiti ako kasi natuto na akong tumayo sa sarili kong mga paa.

''Princess, kung sakaling, malaman mong mahal ka niya... babalikan mo pa ba siya?''

Tanong niya saakin. Napaisip ako sa sinabi ni Mama.

Kung sakaling malamn kong mahal talaga ako ni Drei. Yung walang halong biro at
seryoso talaga siya, kakayanin ko pa kaya? Naalala ko pala, mag-asawa pa din kami
at habang buhay na akong nakatali sa kanya. Hindi na rin ata ako pedeng magmahal pa
ng iba, pede nga ba? 
''Sa dami ng pinagdaanan ko sakanya Mama, narealize ko na masyado akong nabulag sa
pagmamahal. Masyado akong nagpakatanga sa kanya na dapat pala sa una hindi na lang
ako nagtake ng risk. Dapat hindi na lumalim pa ang pagmamahal ko sa kanya. Pero,
hindi na pedeng ibalik ang nakaraan. Sa tanong niyo, hindi ako sigurado. Pwedeng
oo, pwedeng hindi. Tao lang din naman kasi ako Mama, nagkakamali. MInsan, hindi ko
alam na mga desisyon ko ay magdudulot ng sakit sakin.''

Kung sakaling dumating man ang araw na seryoso na siya sakin. Na sasabihin niyang
hindi niya na ako sasaktan at pupunuin ng pagmamahal. Depende na lang din yun
sakin. Pero ngayon, sisiguraduhin kong magiging matalino na ako. HIndi na ako basta
basta magdedesisyon na alam kong masasaktan na naman ako.

I want to be the other Clarrise. Yung matatag. Yung matapang. 

''Okay Princess, matulog ka na. Isang buwan na lang din at manganganak ka na. You
should be more careful.'' Ngumiti na lang ako at hinawakan ang tiyan ko. Malaki na
ang umbok at talagang ramdam ko ang pagsipa niya sa tiyan ko. Ipaparamdam ko sa
kanya ang mundong puno ng pagmamahal. Malayo sa karanasan ko.

~~~~~~~~~~~~~~~~
Pagmulat ko ng mga mata ko, nakita ko na lang ang mga magulang kong nakangiti sa
akin at may dala dalang cake. Huh? Anong meron?

''Daddy an-------'' Naputol ang mga sinasabi ko ng bigla silang sumigaw ng

''HAPPY BIRTHDAY TO YOU! HAPPY BIRTHDAY TO YOU! HAPPY BIRTHDAY, HAPPY BIRTHDAY,
HAPPY BIRTHDAY TO YOU!'' Kinantahan nila ako ng happy birthday at binlow ko ang
cake na hawak hawak ng kapatid kong lalaki. Isa isa nila akong niyakap at hinalikan
sa pisngi. Napangiti na lang ako.

Ito ang kauna-unahang birthday ko na magkakasama kami. Yung masaya.

''Happy Birthday Ate, we love you!'' Dali-dali nila akong niyakap at unti-unti na

rin akong umiiyak. Ang saya ko dahil ito ang pinakabest birthday ko. Yung
magkakasama kami at ramdam kong may mga nagmamahal parin saakin. 

''Thank you Mom, Dad, Luis. Sobrang saya ko po dahil ito ang birthday ko na
magkakasama tayo at masaya. S-sorry po sa lahat ng nasabi ko dati. Sorry po
talaga.'' Unti-unti silang lumapit sakin at niyakap na lang nila ako. Hinalikan ako
ni Daddy sa noo.
''Princess, it's okay. Sorry din kasi hindi ako naging mabuting ama sayo. Pero
please, hayaan mo kaming makabawi sayo. Can you let us?'' Tanong ni Dad. Tumango na
lang ako at ngumiti ng malapad. 

''At dahil diyan, you need to check this out.'' Hinila ako ni Luis sa baba kahit
ang gulo gulo pa ng ayos ko. Dinala niya ako sa labas at nakita kong nakadecorate
na ang buong garden. Nagulat ako sa nakita ko dahil may malaking tarpaulin ako na
may nakasulat na happy birthday. 

''Tonight, it's your time Clarrise. You'll be having a birthday party.'' Nagulat na
lang ako sa sinabi ni Mommy. Hindi ko ineexpect na gagawin nila ito para saakin.
Parang panaginip pero hindi, ang saya saya ko talaga.

~~~~~~~~~~

Kinakabahan ako habang nakatingin sa salamin. Nakagown ako at feeling ko debut ko

lang ito. Nakangiti ako habang nakatingin sa salamin dahil malaki na ang pinagbago
ko. Nilagay ko ang kwintas na bigay sa akin ni Mommy sa leeg ko. May nagbukas ng
pintuan at nakita ko si Dad na nakangiti sa akin.

''Princess, you look beautiful. Please be happy tonight.'' Niyakap ako ni Dad bago
niya ako dinala sa baba. Nakita kong ang daming tao sa garden kaya naman napahigpit
ang hawak ko sa kamay ni Dad. 
''Don't be nervous. Just relax, okay?''

Unti-unting tumigil ang music at tumigil din ang mga tao sa mga business nila.
Nakita ko agad ang tatay ni Drei kasama si Tita Lorraine. HIndi ko alam kung
papaano ako magrereact pero hind ko muna yun inintindi.

''Everyone. Thank you for attending to my daughter's birthday party. I just want to
say na I'm really proud of her kasi despite ng lahat na nangyaring hindi maganda sa
kanya, natuto siyang magpakatatag at maging matapang sa buhay. Clarrise, I'm really
sorry for everything and remember that we are very proud of you. I love you,
Princess..'' Unti-unti ng tumulo ang luha ko sa sinabi ni Dad. Ang saya saya ko
kasi sinabi niya yun at ipinagmalaki nya ako sa harap ng maraming tao.

Lahat ng mga bisita isa-isa akong binati at lahat sila masaya sa akin dahil may
anghel na akong dinadala. Pero may isang tanong sa bisita ang nagpatigil sa akin.

''Clarrise, where is your husband nga pala? I want to meet him..''

HIndi ako nakasagot agad pero ngumiti lang ako. ''Eh medyo busy po kasi siya,
hayaan niyo po.. makikilala niyo din siya soon.'' Ngumiti na lang ang bisita sakin
pero ramdam kong may hindi rin siyang sinasabi na maganda saakin. Pero wala naman
akong pakialam. 

Bigla na lang akong may naramdaman na humawak sa balikat ko.

''Gelo? Kyaaaaah! Namiss kita bespren!'' Niyakap ko siya ng sobrang higpit. Hinimas
niya lang ang buhok ko habang nakayakap ako sa kanya. Ang taong hindi ako iniwan sa
mga panahon na kailangan ko siya.

''MIss you too bespren, happy birthday nga pala.'' Binati niya ako. Dahil marami
pang bisita, isa-isa ko silang pinuntahan at kinausap.

Biglang tumugtog ang musika at dumilim ang paligid. Wala akong makita kaya kumapa-
kapa ako. Biglang tumigil ang ingay ng mga tao at hindi ko alam pero bigla akong
kinabahan. May tumapat sa akin na spotlight. Naningkit ang mata ko dahil sa liwanag
pero unti-unti na akong nasanay.

Bigla kong naramdaman na may naglalakad sa likod ko. Hindi ako humaharap dahil
kinakabahan ako. May pakiramdam akong si Drei ang nasa likod ko pero hindi ako
sigurado. Bigla huminto ang mga foot steps sa likod ko. Lumingon ako at nagulat ako
ng makita ko siya.

Nagtama ang mga mata namin,

Napangiti ako. Hindi ko alam pero wala akong naramdaman na kahit ano. Nagtagumpay
akong kalimutan siya. 

He wrapped his arms around my waist. Bigla akong napapikit dahil sa amoy niya.
Hindi ko kasi gusto. 

~If you’re not the one then why does my soul feel glad today?

If you’re not the one then why does my hand fit yours this way?

If you are not mine then why does your heart return my call

If you are not mine would I have the strength to stand at all~

''I'm really happy to know you're now okay.'' Bulong niya sa akin habang
nakapulupot ang mga braso ko sa leeg niya. Ito ang pangalawang pagkakataon na
nakasayaw ko siya.
~Cause I miss you, body and soul so strong that it takes my breath away

And I breathe you into my heart and pray for the strength to stand today

‘Cause I love you, whether it’s wrong or right

And though I can’t be with you tonight

You know my heart is by your side~

''I know you don't love me anymore. I know you already let me go. Clarrise, I just
want to say that I love you so much.  No lies, no pretentions. I really love you
from the bottom of my heart. Pero hindi ko na guguluhin ang isip mo. I'm willing to
let you go just to make you happy. Sa tagal natin hindi nagkita, I decided na
kausapin ulit si Dad about our marriage. Tomorrow, I'll be sending the annulment
papers.'' 

That words left me hanging. Pero, ngumiti parin ako. HIndi ko inaasahan na papayag
pa ang daddy niya na ibreak na ang marriage namin na dalawa.

''Dad wants to say sorry for using you as your mother's payment. So he wants me to
ask you if you really want us to be separated. You'll no longer be my wife, and I
know it will make you happy.''
Natigilan ako. So, I'll no longer be Mrs. Dela Merced. Nakaramdam ako ng kirot pero
hindi ko na pinansin yun. I just want to be free. Sigurado naman akong makakahanap
din ako ng lalaking para sa akin talaga.

''Ikaw Drei, do you want us to be separated?'' Tanong ko sa kanya. Ngumiti siya

sakin.

''If that will make you happy. I love you. So I'm willing to let you go. Ito na
siguro ang karma ko. Ako naman ngayon ang magmamahal sayo habang ikaw hindi.''
Hindi ako sumagot. 

''I hope makita mo na din ang babaeng para sayo.'' And by that, the song ended.
BInitawan niya na ang bewang ko at naglakad palayo. Drei, hindi ko alam kung anong
tumatakbo sa isip mo.

=============================================================================

5 CHAPTERS LEFT GUYS. Thanks for the support. Gusto ko pa sanang pahabain pero I
think enough na ito. Pasensya na guys ha? Malay niyo may book 2. De joke lang haha.
XDD

=================

Chapter 26
CHAPTER 26

Umihip ng malakas ang hangin. Dahan dahan na akong tumayo at pinagpag ang damit ko.
Huminga muna ako ng malalim bago maglakad papasok ng bahay. Makikita ko ulit siya
at alam kong sa pagkakataon na ito matatapos na lahat ng paghihirap ko. Hindi na
ako masasaktan ulit. Magiging masaya na ulit siya pati na rin ako. 

After that night, hindi siya mawala sa isip ko. Unti unti ko na naman naririnig ko
ang boses niya. Alam ko naman na wala na akong nararamdaman sa kanya, pero bakit
ganito parin ang pakiramdam ko? Naguguluhan na ako at gusto ko ng iuntog ang ulo ko
sa pader kung bakit ganito kagulo ang puso ko. Mahal ko siya? Hindi ko alam. Kung
sinabi ko dating mahal ko siya, ewan... naguguluhan parin ako. 

Nakita ko na ang likod niya pati na ang mga magulang niya. Naglakd na ako papunta
sa kanila at umupo. HIndi ko siya matignan ng maayos. Bakit ganito? Bwiset nasa
puso to, mahal mo pa ba o hindi na? Umayos ka naman oh. 

Napailing na lang ako sa sarili ko.

''Hija, kaya kami pumunta dito to finally end your marriage with my son. Alam kong
nahirapan ka sa nangyari sainyo so I'm here to say sorry for everything. It will
never be forgotten pero sana mapatawad mo ako. Nagalit kasi ako sa Mama mo noon
pero ngayon tapos na. I'm really sorry for using you. Nasaktan ka and I should be
aware with my actions. But it will never be returned, the damage has been done.
Please, accept this as a sign of apology.''
Binigay sa akin ni Tito ang isang folder. Binuksan ko yun at nakita ko ang mga
papeles for annulment. Hindi ko alam kung papaano ito naging madali gayong marami
pang procedure ang kailangan. Pero hindi na ako nagtaka dahil malakas ang mga Dela
Merced. In just one click, it may change a person's life.

''Cla....'' Mahinang bulong ni Drei sa harap ko. Rinig na rinig ko ang malalim
niyang boses habang binabasa ko ang mga papeles sa harapan ko. Natigilan ako sa
kanya at dahan dahan siyang tinignan. Simula sa labi niya pataas hanggang sa
magtama ang mga mata namin. It sounds cliche, pero hindi ko aakalain na ang
lalaking nasa harap ko na minsan naging mundo ko. 

I wanted to cry pero alam kong wala na din naman mangyayari. Nasaktan na ako. But,
in this case... I want to let my pain go. I want to start. Diba, kung kami talaga
ang para sa isa't isa. Ang tadhana na lang siguro ang bahala. 

''Be happy...'' Garalgal niyang tuloy. Hindi ko alam kung bakit ganun ang boses
niya. Kinuha ko na ang ballpen sa harap ko at tinignan ulit ang papel. Pipirma na
lang ako then BOOM! Tapos na ang lahat ng ito. Tapos na ang pighati. Should I be
happy now? 

I closed my eyes for a second at pumirma na. Napakatahimik ng kwarto at para bang
walang tao. Sunod sunod ko ng pirmahan ang iba pang mga papeles at ibinigay ito kay
Drei. Hindi siya nakatingin sa akin at blangko lang ang mukha niya. Kinuha niya na
ang ballpen sa kamay ko atsaka mabilisan na pirmahan lahat ng papeles. 
I was dumbfounded. Dali-dali siyang umalis ng kwarto pagkatapos niyang pumirma.
Gusto ko siyang sundan pero may pumipigil sa akin. Ngayong nakapirma na, sigurado
akong magiging single na naman ako. Teka, susundan ko ba siya o hindi? Napailing na
lang ako at naglakad na para sundan siya.

Where the hell is that guy?

Luminga linga ako sa paligid at nakita ko ang likod niyang nakasandal sa pader
malapit sa poste. Lalapitan ko na sana siya ng may nakita akong babaeng lumapit sa
kanya. Napatigil ako. Si Audrey ba iyon? Nagtaka ako... nakahood kasi ang babae at
hindi ko makita ang mukha. Nagulat na lang ako ng matanggal niya ito at tama nga
ako. SI Audrey nga.

Napasinghap ako. Hindi naman siguro na ako masasaktan diba? Kasi kung hindi ko na
siya mahal, hindi na ako masasaktan. Tinignan ko sila pero nagtago ako. Kitang kita
ko na hinalikan niya si Drei sa labi at nanlaki ang mata ko.

I realized one thing, hindi na ako nasasaktan. It may sound stupid pero ni sakit
wala akong naramdaman. Maybe, I was just too tired. 
Pagod na akong masaktan.....

Tumalikod na ako at ngumiti. Maybe, we're not really meant to be. Isa lang siguro
itong pagsubok sa akin. Kung hanggang saan ko kayang magmahal, kung hanggang saan
ang pasensya ko sa lahat ng bagay. I ended up sacrificing my happiness at kahit
milyong beses na akong nadapa at nasaktan ayos lang saakin kasi siya naman ang
pinaglalaban ko. 

Naging tanga ako pero it's just worth it. Kailangan kong magtira sa sarili ko hindi
para ibigay lahat sa taong mahal ko. Kasi sa huli, ako din ang nasaktan. Sana
makahanap din ako ng lalaking magpapasaya sa akin. 

~~~~~~~

Napag-isipan kong umalis muna para makapamili ng mga gamit para sa baby ko.
Pagpasok ko ng mall, ang daming taong nakatingin saakin. Siguro marami na silang
sasabihin sa likod ko, na ang bata bata ko pa pero nabuntis kaagad ako.

Hindi nila maiintindihan. Kasi wala sila sa posisyon ko. Pero sigurado ako pag
sakanila nangyari iyon, maiintinidihan din nila. 
Marami na akong pinabili at lahat yun binitbit ng mga bantay ko. Nahihiya nga ako
dahil maraming taong napapatingin saakin. Lalo na't may itsura ang bantay kong ito
na isang taon lang ang pagitan saakin. Huminto ako at napahinto din siya. Marami
tuloy pumapasok sa isip ko.

''Kuya Raymond, na-inlove ka na ba?'' Nagulat siya sa tanong ko. 

Umiling siya. ''Hindi naman ako interesadong magmahal. Ang ayaw ko kasi sa lahat,
yung nasasaktan at umiiyak sa huli.'' Nagulat ako sa kanya. Meron palang mga taong
ayaw magmahal? Maybe they are afraid to take the risk.

Ngumiti ako sakanya. ''Alam ko Kuya, depende naman yan eh. If worth it ang taong
pinaglalaban mo, kahit masaktan at madapa ka. Masaya ka padin. Pero sabagay, tignan
mo ako, nasaktan at nadapat in the end, ako pa rin ang nasaktan. Ah basta, hindi mo
maiiwasan ang love na yan. Whether you like it or not.'' Taas taas pa ako ng kilay
sa kanya. Umiwas lang siya ng tingin sa akin. 

Naglakad na ulit ako at bumili muna ng pagkain sandali. Dahil, may pagbibigyan ako
ng mga ito. Pagkatapos kong mamili, pauwi na ako ng sabihin kong ihinto muna ito sa
park malapit sa bahay. Sigurado akong andun sila ngayong sabado.
Dali-dali na akong bumaba at sinalubong silang lahat.

''ATE CLARISSE!!!'' Sigaw nilang lahat pagkatapos niyakap nila akong lahat. Sila
yung mga batang natulungan ko dati. Kahit wala silang mga pamilya magalang pa rin
at napakabait. Isa-isa ko silang binigyan ng mga dala kong pagkain.

''Ate? Buntis ka na? Kailan pa?'' Tanong ni Charles. Yung pinakamatanda.

''Ahh, matagal na rin Charles. Bago ka pa magtanong, kain muna kayo diyan ha? At
bibili lang ako ng ice cream para sainyo.'' Sabi ko sa kanya. Tumango naman silang
lahat. HInalikan ko muna ang bunso sa kanila bago ako tumawid sa kabila.

Bumili na ako ng ice cream para sa kanila. KInuha ko muna yung tatlo bago bumalik
sa kanilang lahat. Maglalakad sana ako ng mapansin kong si Rhea, ang bunso sa
kanilang lahat ay nasa gitna ng kalsada. Nabitawan ko ang hawak kong ice cream ng
makita kong may sasakyang mabilis na konting konti na lang at mababangga na kay
Rhea. 

Ng mga sandaling iyon hindi ko na naisip ang bata sa tiyan ko. HIndi ko naisip na
pwede na akong mamatay ng mga oras na yon. Naramdaman kong nahulog na lang ako sa
sahig habang yakap yakap si Rhea. At ramdam ko din ang hapdi ng tiyan ko...
Naiiyak ako. Y-yung baby ko...

Minulat ko ang mata ko at nagtaka ako kung bakit parang hindi ako nabangga.
Hanggang sa nakaamoy ako ng dugo. Natatakot akong tignan kung sino yun pero hindi
ko mapigilan ang sarili ko. Nagulat ako sa nakita ko. HIndi ko alam kung bakit
parang tumigil ang oras.

..... Si Drei ang nabangga at hindi ako. Sabihin niyo na lang na isa lang itong
panaginip. 

----End of Chapter 26

☆. Sorry talaga kung ang tagal kong hindi nakapagupdate. Wala kasi talaga akong
oras. Pasensya na talaga, kahit sa weekend nahihirapan din ako. Sana maintindihan
niyo.
UPNEXT: POV NI Drei

xoxo <3 

=================

Chapter 27

CHAPTER 27

<DREI'S POV>

How many times do I have to hit my head just to get over her? It was too late to
realize that I really love her. I was confused. I've been a jerk many times, I've
been the shittiest husband in the world. And I cannot turn back the time. 

I did love her. I really did.

But my heart was full of anger.. My mind was corrupted. And I became the worst man
he loved.A crap, a bastard. Ang gago ko kasi ng mga panahon na yun. Na kung
titignan kong maigi, dapat hindi ko sa kanya lahat sinisi. Damn, how could I do
that to her?
She didn't know that I always follow her wherever she goes. Simula ng umalis siya
sa puder ko, alam ko parin kung nasaan siya. Kung saan siya pupunta at kung sino
man ang kasama niya. Even if I saw her with that Angelo. Alam kong namumula ako sa
galit because of one reason.

I WAS FVCKING JEALOUS. Yes, a stupid jealous husband.

Simula ng umalis siya, lagi akong nakaparada malapit sa bahay nila. Sometimes, I
won't go home at sa kotse na lang matutulog o kakain. Halos dun na ata ako
nakatira. Umuuwi lang ako kapag maliligo o may kailangang gawing imporante. I want
to be be by her side even if she doesn't know. 

But, I want to curse myself.

Why didn't I gave myself a chance to prove how much I love her?

I just want her to be happy without me. She's suffering from the pain that I made.
And she wants to set me free. Nirespeto ko yun. Hindi ko na siya nilapitan. Hindi
na rin ako nagparamdam. Then it strikes me. Tinigil ko na ang kakasunod sa kanya
and I chose to be alone in our house. Halos patay lahat ng mga ilaw at lagi lang
akong nasa sulok.

I always get drunk. I always think of her. Fvck, I fvcking love Clarrise. But she
doesn't deserves someone like me. A worthless person like me. I can't be the best
boyfriend. I can't be the best husband. She deserves someone better and not me.

Naisip kong kausapin si Dad. I did everything para malaman niyang nasasaktan na si
Clarrise. Lalo na't makakasama sa baby namin ang mga stress. Dahil naawa siya, he
chose to break our marriage. He explained everything to me. The reason why I was
married to her.

I even think of committing suicide. Wrong move. All this time na inakala kong
ginusto niya ang lahat, yun pala It was all planned by my father. Kung nalaman ko
lang yun, I'll never hurt her. But It was just too late. 

<FLASHBACK>

I was stunned by seeing Clarrise on TV. Modelo na siya at hindi ko maialis ang
tingin ko sa screen habang pinapakita ang press conference niya. She looks hot, no
cut that------ She's drop dead gorgeous. 
''Drei baby, isarado mo nga yang TV! She's nothing!'' Nagulat na lang ako ng kunin
ni Audrey ang remote sa kamay ko at biglang sinarado ang telebisyon. I looked at
her and she's frowning. I think She's really jealous.

I smiled at her. ''Mas maganda ka parin.'' Sagot ko sa kanya. She smiled at me and

pressed her lips on mine.

But my heart was rumbling........ I think she's way beautiful and prettier than
Audrey. I can feel my heart beating fast. Fvck, this is wrong!

<END OF FLASHBACK>

Simula ng matagal ko siyang makasama sa bahay. Unti-unti na akong nahuhulog sa

kanya. But I kept denying It because I was mad at her. I disgust her......
but she's slowly captivating my heart. I didn't expect that sooner or later I'm
going to fall In love with her.

Ang akala ko si Audrey lang, yun pala hindi. Ng malaman kong andiyan siya saakin ng
mga panahon na niloko ako ni Audrey, at may nangyari saamin..... that night.... I
realized that she's now my world. Then the next day, I was about to prepare just to
say that I love her.
Then she was gone. She left me. She gave up. 

==================

I walked out after I signed the annulment papers. Pagkalabas ko, I became the weak
man. I remember the tears running down my cheeks. Hanggang sa may nakita akong mga
paa na nasa tapat ko. I looked up at nakita kong si Audrey pala iyon.

I thought susundan ako ni Clarrise. But I was ----wrong.

Bigla niya na lang akong halikan. Hindi ako makagalaw cause I didn't expect na
gagawin niya yun. Then suddenly nagulat ako ng maitulak ko siya. I didn't dare to
look at her at dali-dali na akong sumakay ng kotse. 

Nagmuni muni ako. I want some fresh air. Gustong kumawala ng galit sa puso ko.
Hindi ako galit sa kanya. Galit ako sa sarili ko. I want to curse myself to death.
Wala akong kwenta. Dapat talagang iniwan niya na ako. Makakahanap din siya ng
matino. Hindi yung katulad ko.
I'm Alexandrei Dela Merced. A merciless human that turned out to be a weak, fvcked
up and a coward guy. I want to kiss her. I want to hug her. I want to be the best
husband but I know, It will never happen. Maybe she's happy without me.

She's now happy. Hindi na siya iiyak. Hindi na siya malulungkot. Kung mahal naman
niya ako, maybe..... I'm not the guy she deserves to love.

Napahinto ako ng sasakyan ng makita ko siyang bumibili ng Ice cream sa park.

Tinititigan ko siya pati na ang tiyan niya. It will be our princess. Dahil
naguiguilty ako, I decided na bumaba at kausapin siya kahit lang tungkol sa batang
dinadala niya. Sinundan ko siya.

But my heart beat stopped for a minute when she dropped the Ice cream. Kitang kita
kong tatakbuhin niya ang batang nasa gitna ng kalsada para iligtas. HIndi ko alam
pero bigla na lang akong tumakbo papunta sa kanya dahil malapit na siyang mabangga
ng mabilis na kotse. And that time, I know that I'm willing to save her. I'm
willing to sacrifice myself just for her.

Because I love her so much. And damn, Sorry for being a coward. It was too late for
me to say I love you. Natorpe ako. Hindi ako naging matapang na sumuong sa laban. 
I closed my eyes. My eyes started to blurr. I mouthed the words ''I love
you........Cla...so much.'' After that, narinig kong sinigaw niya ang pangalan ko.

-END OF CHAPTER 27-

=================

Chapter 28

CHAPTER 28

Pagmulat ko ng mga mata ko, una kong nakita ang mga magulang ko na natutulog. Unti-
unti ko ng naalala lahat ng nangyari. At dahil dun, unti-unti na rin nadudurog ang
puso ko. Ramdam kong wala na ang prinsesa ko. Wala na siya.

Dahan dahan ng tumulo ang luha ko. HIndi ko alam kung paano pa ako makakapagsimula.
Narinig ko ang mga tawag sa akin ng mga magulang ko. Pero hindi ko maibuka ang mga
labi ko, hindi ko magawang magsalita. Hindi ko na sila magawang tignan. Mas lalo
lang akong nasasaktan dahil kitang kita ko sa kanila ang pagdadalamhati.

Naalala ko lang lahat ng masamang nangyari sakin. God, deserve ko ba lahat ng ito?
Sobrang sikip ng dibdib ko. HIndi ko na kaya ang sama ng loob ko. Galit ako sa
sarili ko, hindi ko kasi iningatan ang prinsesa ko. Pati si Drei nadamay sa
kagagawan ko.
''She's suffering from Post Traumatic Stress Disorder. As you said earlier,
nabangga ang asawa niya so I'm assuring na sobrang traumatic ito para sa kanya
idagdag niyo pa ang pagkawala ng baby nya. Ang reasons din nito ay Emotional
problems, physical abuse and neglect.Naaalala nya lahat ng bad flashbacks na
nangyari sa buhay niya dahil dito.  May possibility na hindi siya makipagusap sa
kahit na sino. She may be overthinking things. Hayaan muna natin siya. She needs a
lot of rest at bigyan natin siya ng panahon para makapag-isip. Dahan dahan niya
iyon maoovercome once na ready na siya ulit. You can talk to her as well or
magkaroon ng quality time. It will help a lot.'' Yun lang ang narinig ko sa doctor.
Aware ako sa nangyayari sa paligid ko pero hindi ko kayang makipagusap kahit
kanino. I closed my eyes.

Ramdam ko ang paghalik ng daddy ko sa aking pisngi. ''Baby, please rest. We will

come back.'' Rinig kong sumarado ang pintuan at kasabay nun ang pagtulo ng mga luha
ko. Yung anak kong alam kong magiging daan para makabangon ako ulit. Wala na naman
siya.

Lagi na lang akong iniiwan. Lagi na lang akong sinasaktan.

Bigla kong naisip si Drei. Nasaan na ba siya? Gusto ko siyang makausap.

=============

<AUDREY'S POV>
''Comatose pa din siya. Hindi namin alam kung kailan siya magigising pero
nananalangin kaming makarecover na siya. He's too young for this. It's all my
fault. Simula ng maikasal ko sila ni Clarrise, alam kong yun ang naging simula ng
pighati niya. Sinira ko ang relasyon niyong dalawa ni Drei but please, I hope you
can forgive me. Hindi pa sa ngayon pero sana balang araw mapatawad mo ako.''

Nakita kong yumuko ang Tatay ni Drei. Ngumiti na lang ako pagkatapos nun at
hinawakan ang kamay ni Drei. Kahit naman wala na kami. Mahal ko parin siya. Alam
kong sa una pinaiikot ko lang siya dahil gusto kong maging mayaman. Yun ang pangako
ko sa sarili ko dati. Ang magkaroon ng boyfriend na mayaman. Para hindi na ako
maghirap sa piling ng mga magulang ko. Lagi nila akong ginagamit para parausan.
Pumasok ako bilang prostitute sa isang bar para mapag-aral ko ang mga kapatid ko. 

Pero unti-unti na akong nahulog sa kanya. Binaling ko ang pagtingin ko sa iba.

Kapag may naikakama ako naguguluhan ako sa sarili ko. Dahil si Drei lagi ang
nakikita ko. Ang boses niya lagi ang naririnig ko. Bawat haplos sa katawan ko,
iniisip ko si Drei lang. Kaya yun ang naging hudyat na mahal ko na talaga siya.
Pero hindi ko alam na darating ang araw na malalaman niya lahat ng plano ko. Dahil
kay Clarrise, nasira na ang tiwala at pagmamahal niya saakin.

Hanggang ngayon, galit parin ako kay Clarrise. Dahil kung hindi niya isiniwalat
lahat ng yun, edi sana kami parin hanggang ngayon. Pipilitin kong magbago para sa
kanya. Pero mukhang malabo na atang mangyari.

Sa huli ang pagsisisi.

''Drei, mahal na mahal kita. I'm sorry kung nasaktan kita. Aaminin kong ginamit
lang kita para maibili ko lahat ng gusto ko. Sa una, hindi kita sineseryoso at
pinaglaruan lang kita. Pero Drei, unti-unti na akong nahulog sayo. Mahal na mahal
parin kita hanggang ngayon. Alam kong sira na ang tiwala mo sakin at hindi mo na
rin ako mahal. Pero please, patawarin mo ako sa ginawa ko sayo. Sorry
dahil.......dahil ako ang may kasalanan kung b-bakit ka andiyan.''

Unti-unti ng tumulo ang luha ko. Dahil sakin, nacomatose siya. Ako ang may
kagagawan kung bakit siya nabangga. Ang sakit sakit, bakit kasi naisip ko pa kasing
gawin. Pero dahil sa ginawa ko, sigurado akong pagbabayaran ko yun. At handa kong
gawin yun para sa kanya.

Hinalikan ko ang ulo niya. ''Love, please wake up.''

Nginitian ko siya sa huling pagkakataon.

Dahil sa pagkakataon na yun, alam kong pag-gising niya. Mumurahin niya ako,
kamumuhian niya ako at sobra sobrang galit ang ibubuhos niya sakin. Pero, isa lang
ang naiisip ko. Yun ay magbayad at magdurusa.
''Ikaw ba si Audrey Rivera?'' May narinig akong isang baritonong boses na nagbukas
ng pintuan. Ito na siguro ang karma ko sa ginawa ko sa kanya. Tumango na lang ako
at naramdaman ko na lang ang posas sa kamay ko.

Tinignan ko si Drei bago ako lumabas ng kwarto.

=======================================================================

<CLARRISE POV>

''Anak, nakulong na ang may sala kung bakit nasaktan kayong dalawa ni Drei. Si
Audrey ang may gawa ng lahat ng iyon.'' Pagkatapos kong marinig yun, nandilim ang
paningin ko sa kanya. Mabuti lang na makulong siya dahil kasalanan niya lahat ng
ito. Dapat lang sa kanya ang makulong. Hindi ko aakalain na iisipin niyang gawin
yon sakin.

''Gusto mo bang makita si Drei?'' 

Nilagay nila ako sa wheelchair at dinala ako sa kanya. Unti-unting namamawis ang
mga kamay ko. Ninenerbyos din ako dahil baka malala ang sinapit niya. Hindi ko
mapapatawad ang sarili ko kapag nakita kong ganun siya.
Pinikit ko ang mga mata ko. Natatakot kasi ako sa maari kong makita pagdilat ng
mata ko.

''D-drei.....'' Bulong ko ng sobrang hina. Gusto kong lumayo at iwasan ang tingin

ko pero hindi ko magawa. Naramdaman kong tumulo ang mga luha ko habang nakatingin
sa kanya. Madaming nakakakbit na kung ano ano sa katawan niya at may benda din ang
kanang paa at kamay niya. Unti unti na rin akong nanghina sa nakita ko.

Kasalanan ko lahat ng ito. Dapat kasi, hindi na lang muna ako pumunta sa park. Para
hindi nagtagumpay ang lecheng Audrey na iyon sa plano niya.

Nilapitan ko siya at hinawakan ko ang mga kamay niya. Tinignan ko lang siya pero
hindi ako nagsalita. Hindi ko pa kayang kausapin siya. Yumuko ako at hinayaan ko
lang tumulo ang luha ko. Dalawang tao ang nasaktan dahil sakin. Nawalan ako ng
anak. Nanghihina si Drei.

Y-yung puso ko. Sobrang lakas ng tibok. Hindi ko maintindihan kung ano ang gusto
niyang iparamdam pero unti-unti na akong naliliwanagan. 

Mahal ko parin talaga siya. Pagod lang talaga ako sa sakit kaya namanhid ang buong
pagkatao ko. Kaya nasabi kong wala na akong nararamdaman para sa kanya. Ang utak ko
kasi lagi ang pinaiiral ko kesa sa puso. 
Pero ngayon, pagkagising niya. Wala na akong pakialam kung ilang beses niya akong
sinaktan. Magsisimula ulit kami. Gusto ko siyang makilala ng lubusan pa. Gusto kong
iparamdam sa kanya na mahal na mahal ko siya. At umaasa akong, pagkagising
niya....mahal pa rin niya ako. Gusto kong maramdaman kung paano siya magmahal. Yung
walang pagsisisi, yung walang pag-aalinlangan. 

Gagawin ko lahat ng yun. I'm willing to take the risk again. Because I love him.
Hindi ko na siya iiwan. At kung dumating ang araw na kami talaga ang nakatadhana.
Hindi na ako bibitiw. HIndi na ako mag-gigiveup.

Nagulat na lang ako ng biglang gumalaw ang mga daliri niya. Unti unti akong
napangiti dahil dun. Please, wake up!

3 chapters left. Thanks sa support!

=================

Chapter 29

CHAPTER 29

[AFTER 6 MONTHS]

''Hi Drei! Grabe, nakakapagod pero ayos lang rin naman. Buti na nga lang hindi ako
pinagalitan ni Prof dahil late na yung pagpasa ko ng project eh. Pero alam mo
naman, malakas ako sa kanila kaya hindi nila ako mahihindi-an. Diba?'' Ngiti kong
sabi sa kanya. Nilapitan ko na siya at nilinisan ko ang katawan niya.

Tinitignan ko lang siya ng matagal. Simula sa mahahaba niyang pilikmata, sa

matangos niyang ilong at sa mapupula niyang mga labi. Hanggang ngayon, humahanga pa
din ako sa features niya. Siya pa din ang pinakagwapong lalaking nakilala at nakita
ko. Dahan dahan kong nilapat ang labi ko sa kanya kasabay ng paglakas ng tibok ng
puso ko.

Humiwalay na ako at hinawak-hawakan ang buhok niya. Sana naman magising na

siya. Anim na buwan na siyang comatose pero araw-araw akong nandito sa piling niya.
Kahit ganito parin ang kalagayan niya, ako na ang naging tagapag-alaga niya. Pero
hinihintay ko pa din siyang magising, at hinding hindi na rin ako mahihirapan sa
ganito.

Pinasadahan ko ng tingin ang buong katawan niya. Hanggang sa napansin kong gumalaw
na naman ang mga daliri niya. Sigurado akong aware siyang andito ako, hindi lang
talaga siya makagalaw at makapagsalita. I sighed. I'm hoping na makarecover na
siya. Hindi ko kakayanin kung mawala na naman siya. 
Pagod na akong iwanan. 

''Drei, gumising ka na naman oh. Diba lagi kong sinasabi sayo, na kapag nagising
ka. Mamamasyal tayo sa iba't ibang bansa. Manliligaw ka pa sakin! Tsk, alam mo
naman na hindi ko pa nararanasan lahat ng yan eh. Tapos magpapakasal ulit tayo,
gusto ko beach wedding ah! Gusto ko nandun din yung mga paborito kong artista
galing Korea. Deh, joke lang. Kahit tayong dalawa lang masaya na ako.''

Pinikit ko ang mga mata ko at nilapag ang ulo ko sa mga braso ko. Dahil sa sobrang
pagod kaya nakatulog ako. Pero bago ako matulog, kinakantahan ko siya ng All of Me.
Umaasa kasi ako na kapag kinasal kami, yun ang magiging kanta habang lumalakad ako
sa altar. Simula kasi nung sumikat yun, yun na ang naging ringtone ko. Yun na rin
ang pinapatugtog dito sa kwarto niya.

----------

Nagising na lang ako dahil naramdaman kong may humalik sa noo ko. Kumukurap kurap
pa ang mata ko dahil nag-aadjust pa ako sa ilaw. Unti-unti kong nakita ang hindi
pamilyar na lugar. Nagulat na lang ako sa paligid ko. Ang lakas ng alon ng tubig na
kulay asul. Mga ibon na lumilipad at rinig na rinig ang huni. Hanggang sa maaninag
ko ang isang lalaking nakaputi habang naglalakad palayo.
Kilalang kilala ko kung sino ang lalaking iyon. Sa likod pa lang niya, sigurado
akong si Alexandrei Dela Merced lang 'yon. Hindi ako mapakali kaya tumakbo ako ng
tumakbo para habulin siya. Pero sa mga sandaling iyon, ang bagal ng mga oras.

Ang bagal ng pagtakbo ko. Parang unti-unti akong nahihirapan na ihakbang ang mga
paa ko sa buhangin. Tumutulo ang mga luha ko habang inaabot ko ang kamay ko sa
kanya. HIndi! Masusundan ko siya kahit anong mangyari. Kailangan ko siyang habulin,
kailangan ko siyang makita kahit sandali lang.

''DREI! HINTAYIN MO NAMAN AKO PLEASE!'' Sigaw ko sa kanya. Pero sa mga sandaling

iyon, parang ang hina pa din nun. Parang hindi niya ako naririnig. Unti-unti ng
tumulo ang mga luhang kanina pang gustong bumagsak.

''DREI! SIGE NA NAMAN O WAG KA MUNANG UMALIS!'' Sumigaw ulit ako ng pangalawang

beses. Hanggang sa unti-unting bumagal ang lakad niya at nakita kong tumigil na ang
mga paa niya. Pati na rin ako. Gusto ko siyang lapitan pero hindi ko maigalaw ang
mga paa ko. Gusto kong kumawala sa pweso ko pero hindi ko kaya.

Parang,.... parang may ibig sabihin lahat ng ito.

''Clarrise, My Clarrise, I love you so much.'' 

Napapikit ako ng mga oras na iyon. HIndi ko nakitang bumuka ang mga bibig niya pero
rinig na rinig ko ang boses niya sa tenga ko.

''I'm really sorry, sorry for everything. Masyado na kitang nasaktan. I don't want
to see you cry because of me. I want to see you smile. Gusto kitang makitang
masaya. I know It's not easy for you to forgive me.... but I'm hoping you can. I
want to end your sufferings. I love you so much. Always remember ..... that.''

Hindi ko maidilat ang mga mata ko. Gustong gusto ko siyang makita kahit
sa huling pagkakataon pero hindi ko magawa. Umiyak na ako ng umiyak. Rinig na rinig
ko pa din ang boses niyang paulit ulit na sinasabing mahal niya ako. Na ako lang
ang mamahalin niya kahit sa kabilang buhay.

Pahina ng pahina ang mga bulong niya. At ang huli ko na lang naramdaman, ang mainit
niyang yakap sa akin.

........''PAKITAWAG ANG DOCTOR BILIS!'' Nagising ako sa malakas na sigaw galing sa

nanay ni Drei. Dumilat ako kaagad agad at kitang kita ko ang pag-aalala sa mga
mukha nila. HIndi ako mapakali ng malaman kong hindi na normal ang heartbeat niya.
Kaya pala nagpakita siya sa panaginip ko.
Kaya pala sinabi niya na lahat ng iyon. Iiwan niya na din ako.

Nakatulala lang ako habang nagkukumpulan ang mga doctor malapit sa kama niya.
Yumuko lang ako at hindi ako tumitingin sa kanya. Nahihirapan akong nakikita siyang
ganyan. Masakit, kasi ilang beses ko ng dinasal na sana magising na siya. Na sana
makapagsimula kaming ulit.

Pero wala na, kita na ng dalawang mata ko na diretso na ang linya. Sa huling
sandali, nilapitan ko ang katawan niya at hinalikan ko siya ng mariin sa labi.
Sayang, sayang lahat ng plano ko. Sa tingin ba niya masaya ako dahil wala na siya?
Na masaya na ako dahil wala ng taong magpapahirap sakin? Napailing na lang ako.

Hindi ko alam kung papaano pa ako makakabangon.

Nawalan na ako ng anak, nawalan na rin yung taong mahal na mahal ko. Iniwanan na

naman ako. Bakit palagi na lang ganun? Dali-dali na akong lumabas ng kwarto na yon
at tumakbo ako ng tumakbo. HIndi ko alam kung saan ako pupunta. Gusto ko lang
umiyak ng umiyak, gusto kong magwala. Gusto kong sumuntok, gusto kong manakit.
Gusto kong ILABAS LAHAT NG SAMA NG LOOB KO!

Nawalan na ako ng gana. 

Isa lang ang lugar na gusto kong puntahan ngayon. Ang bahay namin dati. Kung saan
nagsimula lahat. Dapat dun ko din tapusin.

Nagtaxi ako. Balisa akong umupo at umiyak lang ng umiyak. Isabay mo pa ang lakas ng
ulan sa labas. Nakikidrama din ba sakin ang langit dahil sa pagkawala ng mga taong
mahal ko? Akala ko matatapos na ang lahat. Yun pala, hindi parin. Yung sinabi
niyang magiging masaya ako, PAPANO ako magiging masaya ulit? Hindi ko na alam ang
gagawin ko.

Ng makarating na ako sa bahay namin, dali-dali akong bumaba at tumakbo papunta sa

loob. Kinuha ko ang susi sa loob ng bulsa ko at dali-dali ko itong binuksan.
Nagulat ako sa nakita ko. HIndi ko alam kung papaano ko maeexplain ang nararamdaman
ko. B-bakit ngayon ko lang ito nakita?

Puro pictures ko ang nakadikit sa dingding.  Puro painting ko na may iba't ibang
ekspresyon. At nasa gitna nun ang litrato namin sa kasal. HIndi ko aakalain na
gagawin niya ito. Napangiti ako ng makita ko yun.

Sabay ng ngiting iyon ang malakas kong pagiyak. Amoy na amoy ko parin siya kahit
pagpasok ko pa lang ng bahay. Gusto ko sanang makitang nakangiti siyang hinihintay
ako dito pero hindi na yun mangyayari. K-kasi, wala na siya. 
''NAKAKAINIS KA TALAGA DREI! SA TINGIN MO MAGIGING MASAYA AKO SA GINAGAWA MO? MAS
LALO LANG AKONG NADEDEPRESS DAHIL SAYO! INIWAN MO AKO WALANG HIYA KA! NAKAKAINIS KA
GUSTO KITANG HILAIN PABABA DITO DAHIL GUSTO KITANG BATUKAN, SIPAIN, SAMPALIN! A-
alam mo n-naman na i-ikaw y-yung hinihintay ko, p-p-para makapagsimula ulit.... p-
pero h-hindi mo ginaw-wa....'' Garalgal kong sigaw sa buong bahay. Alam kong
nandito lang siya. Ramdam kong pagala gala lang siya. 

''I HATE YOU SO MUCH! I REALLY REALLY HATE YOU!!''

Nanlumo ako.

Pero may bagay na pumukaw ng atensyon ko. Sa gitna ng lamesa, may isang maliit na
box na lalagyanan ng wedding ring. Unti-unti kong nilapitan yun pero hindi ko
inasahan ang nasa loob nun. Mas lalo ko siyang kinaiinisan. NAKAKAINIS TALAGA SIYA!
Ang late late niya kasi!

Isang singsing na may nakaukit na ClaDrei, pinagsamang pangalan namin. At sa loob

ng box na yun, may maliit na sticky note na nakaipit. Kumunot ang noo ko pero
binuksan ko naman ito kaagad.
''A special ring for my very first proposal.'' 8+10=LOVE

C-L-A-R-R-I-S-E

A-L-E-X-A-N-D-R-E-I

= LOVE 

Napamura na lang ako sa isipan ko. ''Holy shi----* YOU STUPID I REALLY HATE YOU!''

*TO BE CONTINUED*

=================

Chapter 30

CHAPTER 30

Pinuntahan ko ang kwarto namin na dalawa. Nagulat ako dahil hanggang dito, ako pa
din ang laman ng kwarto niya. Simula sa bedsheet, sa unan, mga litrato ko sa
dingding. Mga posters ko nung mga panahon na naging modelo ako. Lahat yon nandito
lahat.

Dati, Si Audrey pa lang ang laman ng kwarto niya. Pero ngayon, ako na pala. 
Dati, Kay Audrey umiikot ang mundo niya. Di ko aakalain na sa sobrang pagmamahal
niya kay Audrey, may maibibigay pa siya sa akin.

Sinaktan niya na ako ng maraming beses.

Nagpakatanga ako sa kanya dahil mahal na mahal ko siya.

Naging bobo ako dahil hindi ko na inisip ang sarili kong kasiyahan at mas pinili
kong maghirap sa puder niya. HIndi ako sumuko, nagpatuloy pa rin ako. Dahil, mahal
ko siya kaya naman kaya kong ibigay ang lahat para sa kanya. 

Kahit nadapa na ako, kahit pinagkaisahan ako. Natuto akong lumaban. Nagtapang-

tapangan akong hindi na ako masasaktan. Na hindi na ako matatapakan. Pero ang
totoo, hindi ko pala kaya. Dahil kunyari lang matapang... pero sa loob loob,
mahinang mahina.

Ngayon na wala na siya. Matatapos na lahat ng paghihirap ko. Magiging masaya na daw

ako sabi niya. Napangiti na lang ako, siguro... alam niya na kung ano ang gagawin
niya para maging masaya ako. 

Masaya na rin ako kahit papaano.

Dahil, kahit hindi kami meant to be, kahit isa siya sa pinakamalaking pagsubok na
ibinigay sakin ng diyos. Dun ko natutunan na ang pagsuko ay hindi isang desisyon
lang. It's an act of being a weak and a coward. Mahirap mag-give up, kasi hindi mo
alam ang pedeng mangyari kapag tumalikod ka na.

Baka malapit na pala ang hinihiling, binitawan mo agad. 

Baka konting hintay na lang, mararating mo na, binitawan mo na agad. Kasi takot at

mahina kang harapin ang sakit pag nagkataon. 

I love Drei. I chose to give up kasi pagod na ako. Pero hindi ko akalain na sa
pagbitaw ko na yun, dun magsisimulang gumulo. Hindi ko alam na mahal niya na pala
ako. Sayang, kung may time machine edi sana pede ko pang ibalik lahat.

--------

Nakita ko ang laptop na nakatago sa ilalim ng mesa. Gusto kong halugbugin ang buong
kwarto niya. I want to know him better. I want every little piece of his
memory. Dahil habang buhay ko siyang hindi makakalimutan.

Binuksan ko iyon pero nagulat ako dahil may password. I tried everything pero isa
na lang ang pumapasok sa isip ko. Ang 8+10=LOVE. HIndi ko alam na yun pala talaga
ang ginawa niyang password. Kinilig ako at the same time pero kumikirot pa rin ang
puso ko. 

Nagulat ako dahil ako ang wallpaper niya. What the hell Drei. I really hate you!

Nahagilap ko ang isang video. Isang video na tungkol pala lahat saakin. Na bawat
minuto, segundong natatapos sa video, lahat yun mahalaga. Lahat ng mga sinabi
niya, na sana noon ko pang narinig, dapat sinabi niya na ito agad.

''I know you'll never watch this but I'll express my thoughts in this video. About
you. Yes you, Clarrise Arriola. I regret everything from the start. Right from the
start. But you know, I want to turn back the time. I want you to be my wife. Not in
distress, but in sickness and in health. H-hindi ko talaga alam na isa lang lahat
itong plano. Napagbintangan kita but seriously, I really regret that thing. G-gusto
kong bawiin lahat ng sinabi ko sayo but it's just too late. See? I gave up. J-just
to make you happy. W-wait, are you really happy without me? I'm h-hoping, that
maybe... that... that you're incomplete without me.''

I started to wipe my tears. Why? Too cruel. Too unfair. Jerk, bastard, moron, and a
stupid fvcked up guy! I really hate you!

''Clarrise, I'm sorry. This is from the bottom of my heart. If you want, I can be
your husband in Distress. I'm willing to do that for you. Because I fvcking love
you. I'm really truly, madly and deeply in love with an angel like you. I know I'm
a fvcked up husband, and I consider myself as that. No doubt.''

Sus, I'm truly, madly and deeply in love with you, too!

''I love you. I love you so much! Mahal kita! Wo Ai Ni! Saranghae! Je Tai'me! Te
Amo! Aishiteru! Lahat na kahit anong languages. God, I'm so frustrated!'' Bigla
niyang ginulo ang buhok niya sa video. Bwiset, kasalanan mo kasi lahat. Dapat sayo
sinisipa sa private part!

''Yung mata mong kumikinang, yung ilong mong namamawis pag nagseselos. Yung labi
mong nang-aakit kahit hindi mo sinasadya. Yung pisngi mong nakakatempt halikan at
kurutin. Yung kilay mo na nagsasalubong tuwing galit ka. HIndi mo lang alam pero
lahat yung napapansin ko. I-i just kept denying myself. I regret that too.''

M-meaning, hindi ko napapansin na tumititig siya sakin? Napabuntong hininga na lang

ako at umiling iling. I should be more observant enough. Dapat napansin ko din kung
namamawis ang ilong niya, kung nagseselos man siya. 

''Nung malaman kong may baby tayo, you just don't know how happy I am. Kahit alam
kong galit ka sakin, hindi mo alam na sinusundan kita kahit saan ka magpunta so I
can assure that you're safe together with our princess. I always check on you para
hindi ako magalala. I-I was too pre occupied kaya tinigil ko yun. K-kasi baka i-ito
na yung oras to stop loving you.''
Nakita kong tumulo ang luha niya sa video. Bigla na lang akong nakaramdam ng kirot
sa puso. Ito ang unang beses na nakita ko siyang ganyan. I want to wipe away that
tears pero hindi na pwedeng magawa. Ngayon ko lang nalaman na kaya din pala niyang
umiyak. 

''Maybe, m-maybe, you're already happy without me. Masasaktan na naman kita. I I-
don't want to stress you out. *sigh* J-just please, let me love you even though it
fvcking hurts. I love you so much baby, love, my clarrise.'' Biglang dumilim ang
video at natapos na ito agad. It was recorded last year. Dapat pumunta na agad ako
dito bago ako simulang bumalik sa pag-aaral. Bakit hindi ko ito naisip ng maaga.

I closed my eyes. Napatikhim na lang ako at alam kong unti-unti din mapapagod ang
mata ko kakaiyak. G-gusto ko siyang sundan. G-gusto ko na din itigil ang buhay
ko. Alam kong mali, pero hindi ko kayang mabuhay ng wala si Drei sa piling ko.
Shit, I love him so much.

H-hindi ko alam ang nangyayari sakin. P-pero dali-dali akong tumayo at naghanap ng
lubid. Malabo pa ang mga mata ko dahil sa pag-iyak ko pero hindi ko yun ininda.
Nakakita ako ng lubid sa labas ng kwarto niya, malapit sa storage room. Hinawakan
ko yun ng mahigpit at tinignan ang buong bahay sa huling sandali......sorry.....
patawarin niyo ako. Alam kong masama, alam kong mali pero parang nawalan na lang ng
saysay ang lahat. 
Kinuha ko ang upuan sa study table niya. Unti-unti lang pumatak ang mga luha ko
habang kinakabit ang lubid. Nilagay ko ito sa taas, pagkatapos pumikit ako ng iikot
ko yun sa leeg. Ramdam ko ang higpit nito pero nanginginig ko itong hawakan. 

G-gusto ko ng bumitaw.

Sisipain ko na sana ang upuan sa baba, pero biglang may bumulong sa mga tenga
ko. At sa puntong iyon, nagsisi ako. D-dapat hindi ko ito naisip. K-kasi alam
kong, magagalit siya sakin. 

''Don't you dare, Arriola.'' May narinig ako.....boses niya. Malalim ang boses
niya.

At sa puntong iyon, napahagulgol ako. 

Sorry Drei, patawarin mo ako. I-i'm really out of my mind.

Bigla akong napatawa habang pinupunasan ang luha ko. Drei, naaamazed talaga ako
sayo. Nandito ka nga lang talaga. Hindi mo ako iniiwan. Ang tanga tanga ko talaga.
 ***********

Pinili kong wag siyang ipa Cremate. Gusto ko pa siyang makitang natutulog ng
payapa. Gusto ko pa siyang pagmasdan ng matagal. I want to memorize every inch of
his face. Every details of it.

''Anak, please rest.'' Kumbinsi ni Dad. Pero umiling ako. G-gusto ko lang pagmasdan
siya. Ayos lang kahit walang tulog, basta nakikita ko padin siya. Tumulo na ang
luha ko at mabilisan ko itong pinahid. Napapangiti na lang ako dahil masaya akong
nalaman ko lahat ng side niya kahit sa huling pagkakataon lang. 

''Alam mo Drei, kahit hindi maganda ang nangyari sa ating dalawa. Masaya pa din ako
kasi marami akong natutunan sa pagsubok na ito. I'm now matured enough para maharap
ko ang susunod dito. Alam kong marami pang mas malala but p-please j-just be by my
side. I know you're always there for me.''

I closed my eyes. And I know hindi ko na ulit siya makikita pagkatapos nito.
<THIRD PERSON'S POINT OF VIEW>

Nilapag ni Clarrise ang bulaklak sa puntod ni Drei. 3 years na ang nakakalipas

simula ng pagkamatay niya. Pero never siyang nakalimutan ni Clarrise. Hindi na siya
umaasa na magkakaroon ulit siya ng bagong pag-ibig, but atleast.... she felt that
wonderful feeling of being inlove.

''Clarrise! He gave you flowers this early morning again. Please accept it na kasi!
Sayang kaya to. Ang mahal mahal pa. And you know, he's the hottest bachelor in
town!'' Pang-aasar ni Kathryn. Ang matalik niyang kaibigan na isa niya ding
Secretary. She doesn't want her to be formal kaya walang Ma'am. Siya na mismo ang
CEO ng Wolthers Incorporation. Ang pinakamalaking kumpanya pagdating sa networking
sa buong bansa. Top 20 din ito sa best international companies sa buong mundo. 

''Come on, Kathryn! I'm too busy for romance! Ikaw na lang magpaligaw kaya!'' Sagot
ni Clarrise. No wonder, may tao pa din na hindi niya makalimutan kaya ganun na lang
ang kabitteran nya sa mundo. Kasi, mahal na mahal pa din niya ang lalaking iyon. Ni
minsan hindi pa sa iba tumibok ang puso niya. Sa kanya lang. 

''Clarrise, don't you worry. He'll be happy watching you get married. Ano ka ba! He
wants you to be happy so be it!'' 

Napailing na lang siya. But she know, sooner or later pagtatagpuin din sila ng
tunay na nakatadhana sa kanya. But now, she's trusting her love life to his cupid,
Alexandrei. Her first love definitely not the last.
*END*

AUTHOR'S NOTE!: Ehem, may EPILOGUE pa po. As the closing page. Dun ko na ipopost
lahat ng gusto kong sabihin sa inyo. Thank you! :))) 

=================

EPILOGUE

EPILOGUE

Iniwanan.

Sinaktan.

Binalewala

Lahat yan naramdaman ko na. Lahat yan nadaanan ko na. 

Nung mga panahon na naging tanga ako sa pag-ibig, pinili kong magdurusa kapalit ng

kasiyahan. Mas pinili kong maging duwag at magpakatanga sa taong kahit kailan,
hindi ako mamahalin pabalik. Pinili kong magsakripisyo para lang sa taong mahal ko.

Yung taong naging tulay kung bakit ako nagbago. Yung taong naging tulay kung bakit
pinili kong iwanan ang sakit dahil siya ang pinakaimportanteng tao sa buhay ko.
Nawala siya dahil pinili kong iligtas ang isang taong hindi ko ganun kakilala.  Ni
hindi ko alam na yun na pala ang magiging hudyat para muntik ng masira ang pagkatao
ko.

Pero pinili kong bumangon, pinili kong bumangon kasama ang taong mahal ko. Sinabi
ko sa sarili ko na kalimutan na lang siya, na iwanan ko na siya dahil hindi na kami
masaya. Pero pinili kong manatili sa tabi niya dahil alam ko sa sarili ko na
niloloko ko lang ang sarili ko. 

Mahal ko parin siya. Hindi nawala yun kahit kailan. 

Nasaktan na siguro ako ng di mabilang na beses pero siguro, tadhana na lang ang may
gawa ng lahat. 

Nararamdaman ko padin siya. Kahit di ko man siya makita, alam kong lagi siyang nasa
tabi ko. HIndi niya ako iiwanan kahit kailan. Masaya ako kasi kahit sandali
naramdaman kong minahal din ako. Kahit hindi matagalan.
Sa kanya ko na lang ipagkakatiwala ang destiny ko. Siya ang magiging kupido ko at
alam kong hananap siya ng paraan para pagtagpuin  kami ng taong, talagang
magmamahal sakin ng lubos. Yung taong handa akong paligayahin habang buhay.

 I'm Clarrise Arriola. And this is our roller coaster love story that no matter how
painful love is, giving up is an option. It shouldn't be a choice

==Don't quit. Never give up trying to build the world you can see, even if others
can't see it. Listen to your drum and your drum only. It's the one that makes the
sweetest sound. ~Simon Sinek==

AUTHOR'S CORNER: MARAMING MARAMING SALAMAT PO SA LAHAT NG SUMUPORTA SA SIMULA PA

LANG NITONG STORYA NI CLARRISE AT ALEXANDREI. UMAASA AKO NA SANA NAPAIYAK KO kayo,
at sana napainis ko kayo dahil sa kasamaan ni Drei at katangahan ni Clarrisse.
HIndi ko inaasahan na aabot ito sa 200k at sobrang salamat dahil 4k na ang votes
nitong WID. Pasensya na sa WRONG GRAMMARS dahil tbh hindi ako nagproproofread kasi.
And please forgive me kung nadissapoint ko man kayo sa ending. Kasi para saakin,
gusto kong maramdaman ni Clarrise ang ''tunay na pagmamahal''. Yung tipong hindi
nagsimula sa paghihirap. Gusto ko, masaya siya sa love journey nya kasama ang
lalaking talaga naman na nakatadhana para sa kanya. 
Sorry talaga sa mga nadissapoint ko. Pasensya na talaga guys. Meron lang siguro
talagang bagay na hindi meant to be. Sometimes, happy ending comes within another
person. Actually, pinag-isipan kong mabuti kung mag eend up ba sila together, kung
bibigyan ko ba sila ng second chance pero hindi ko yun ginawa. Alam kong marami
sainyo ang naiinis sakin dahil hindi ko yun ginawa. I'm really sorry, gusto ko lang
talagang iparating na hindi lahat ng bagay sa mundo, may forever. Na hindi lahat ng
love story may happy ending. G-gusto ko siyang gawin na makatotohanan. Kasi sa
totoong buhay, konti na lang ang mga taong mabubuhay para lang ipaglaban ang mahal
nila. Maraming napapagod, maraming sumusuko pero dito gusto ko ng ipakita na may
isang babaeng handang gawin ang lahat lahat para lang sa lalaking  gusto niya. At
gusto ko din na iparating na may mga pag-ibig na sadyang akala mo yun na pala, na
siya na akala mo siya na ang lalaking nakatadhana sayo pero hindi pa pala. Maybe,
Clarrise will find her very own prince charming. Yung lalaking ipaparamdam sa kanya
kung gaano siya kamahal. Yung hindi sasayangin bawat oras para lang sa kanya. Na
yung lalaking iyon ang nakatadhana sakanya, na makasama niya habang buhay.

SALAMAT ULIT SA MGA ULIRANG READERS NA TALAGANG NAGCOCOMMENT EVERY UPDATE ko. A
MILLION THANKS TO ALL OF YOU! Regarding sa book 2 nito or Sequel? Actually guys,
I'm not into sequel/prequel and etc. GUSTO KO KASI, gusto kong kayo na bahala ang
humusga kung ano ang mangyayari sa kanya. Gusto kong kayo na lang ang mag-imagine
kung ano ang magandang bagay na pwede niyang maramdaman pagkatapos ng lahat ng
nangyari sa kanya. Please, you can make your own happy ending for her. 

THANK YOU AGAIN! XOXO <3 

=========================================================

''Ilang beses ko bang sasabihin sayo na tigilan mo ang kakasunod saakin? Look
MIster, I will never like an arrogant man like you! So please, stop giving me bunch
of gifts! Itatapon ko lang lahat yan!'' Sigaw ko. Isang buwan na akong may buntot.
Isang buwan na ako binibwisit ng lalaking ito. I admit, he got the looks and the
charm, but no... Alexandrei is better. 

''I'm sorry Clarrise. But, I'll never stop chasing you till you beg on your knees,
just to make me love you.'' He stated. I rolled my eyes after he stated those
words. Akala niya mangyayari yun? God, he's freaking sick!

What a jerk bastard. -_-

=================

EPILOGUE (OPTIONAL ENDING)

***For those readers na mas prefer ang happy ending, para sainyo itong lahat. May
dalawang ending, bahala na kayo kung ano ang mas gusto niyo. I know some of you was
dissapointed sa ending pero ito, sana naman maging masaya na kayo. I'm thinking of
this para naman mabigyan ko ng justice ang characters. SALAMAT SA 6000+ VOTES.
THANK YOU VERY MUCH! <3 

EPILOGUE

''C-clarrise?'' Unti unti kong inangat ang ulo ko ng marinig ko ang boses niyang
bumubulong sa tenga ko. Ang panaginip ko tungkol sa kanya, yung panaginip kung saan
unti-unti siyang lumalayo. Yun pala, babalik na siya. Bumalik siya!
''D-DREI!'' Dali-dali kong niyakap ng mahigpit ang lalaking nasa harap ko. Sobrang
saya ko dahil nabuhay na siya. Matagal ko na siyang hinihintay magising dahil gusto
kong ituloy na ang buhay na kasama siya. Sana ngayong oras na ito dito na kami
magsisimula ulit. Gusto ko ng maging masaya kasama siya. Ito lang ang tanging
paraan para makumpleto na ako ng buong buo.

 ''Drei! Ang tagal tagal kitang hinintay na magising. A-akala ko, iiwan mo na ako.
A-akala ko hindi mo na ako b-balikan pero ginawa mo pa din ang lahat! I love you so
much, please... let's start a new love story. Will you be my boyfriend?'' Tanong ko
sa kanya. Matagal kong hinintay ang oras na ito. Kaya simula ngayon, hinding
hindi ko na siya papakawalan. Habang buhay kaming magsasamang dalawa. Siya lang ang
gusto kong makasama.

''Idiot, why are you asking me that? It should be me.'' He chuckled. Unti-unti na
akong ngumiti at hinalikan siya ng mariin sa labi. I cannot believe that he's
already here beside me. Lahat ng mga nangyari sa amin noon, lahat yun babaguhin
namin. Gusto ko ng kalimutan lahat ng mga mapait na karanasan namin dalawa.

''Clarrise, may i court you? I'm sorry, pero g-gusto kong iparamdam sayo ang first
stage. Come on, say yes.'' He pleaded. I smiled at him and planted a kiss on his
lips. Lumalim ang halik na iyon na parang walang bukas. 

Matagal ko na siyang gustong yakapin, halikan, makakwentuhan. Alam kong marami pa

kaming madadaanan na pagsubok sa buhay pero sabay kaming lalaban. Naging mahina ako
dati pero ngayon magiging malakas ako para sa kanya. Naging tanga ako dati pero
ngayon gusto kong makatayo sa sarili kong mga paa kasama siya. 
''Drei, pwede na ba kitang sagutin?''

-----------------------------------

He brought me flowers, chocolates and teddy bears. Pagdating ko sa bahay, yun agad
ang bumungad saakin. Dahan dahan niya akong nilapitan at hinalikan sa noo. It was
like a dream pero hindi, totoo na ito. Talagang nasa harapan ko na siya at
nakangiti sakin. Yung totoo...

''Clarrise, I really miss you. I don't know, pero nung mga panahon na wala akong
kamalay -malay. I was just sitting on a rock, I was watching the sunset and the
sunrise. Ni hindi ako umaalis doon. Not until, I saw you there. I heard you
screaming my name pero may nakikita akong ilaw... so I follow that path. HIndi ko
napansin na ang tagal ko na palang nawala. But then, I realized na hindi kita
kayang mawala sa buhay ko. You know that I'm truly, madly and deeply in love with
you, right?'' 

Tinignan ko siya habang nagninigning ang mga mata ko. Ganito pala ang pakiramdam
kapag mahal niyo ang isa't isa. As if ayaw niyo ng maghiwalay, ayaw niyo ng malayo
sa isa't isa. At sa lahat, hindi ko magawang iiwas ang mga mata ko sa kanya. Hindi
ko talaga kayang mawala siya sa buhay ko. 
''Clarrise, gusto kong bumawi. I want to love you more. I want to know you better.
I know I became the biggest jerk ever, but now, I want to make things right.
Matagal ko pa sana itong itatanong sayo but I cannot control myself. I want to make
you mine, again and for eternity.'' Sabi niya. Naguguluhan akong tumingin sa kanya.
Sinuklian niya lang ako ng ngiti. Bigla na lang niyang nilagyan ng blindfold ang
mga mata ko at dinala sa kung saan.

Hindi ako nagsasalita. Dahil may nararamdaman akong surpresa.

Unti unti niya itong tinanggal. At kitang kita ko ang mga taong malalapit sa buhay
ko. Inikot ko ang paningin ko at maya maya may nalaglag na petals ng roses sa taas.
Pagtingin ko doon, galing ito sa isang eroplanong umiikot sa bahay. Not until,
naghulog ito ng isang malaking banner. And by that, alam ko na agad ang isasagot
ko.

''Clarrise, will you be mine for eternity?''  Naramdaman kong lumapit siya sa akin
at niyakap ako sa likod. He whispered a question na nagpaiyak saakin. HIndi ko
ineexpect na aabot pa ako sa ganito. Akala ko, hindi na mangyayari ito sakin kahit
kailan. Pero mali pala ako.

''Well, depende kung hahalikan mo ako ngayon ng matagal na matagal!'' Sabi ko

sakanya habang nakapikit ang aking mga mata. And there, naramdaman ko ang unti-unti
niyang paglapit sakin at naramdaman ko ang malambot niyang labi saakin.