PADUNUNGAN 2020

1. BEATO PIER GEORGIO FRASSATI - KAPISTAHAN: IKA-4 NG HULYO

Kilala bilang isang aktibistang Katoliko sa Italya, si Beato Pier Giorgio ay isang aktibong layko
ng Simbahan na nakikilahok sa mga usaping panlipunan, lalo na sa pagsanib niya sa iba't ibang
Katolikong samahan tulad ng St. Vincente de Paul Society at Catholic Social Action. Isang mahusay na
mountaineer, naging isa sa kanyang mga libangan ang maging isang atleta kasama ng kanyang mga
kaibigan. Sa Turin na kanyang tahanan niya iniliaan ang kanyang mga kawanggawa para sa mga
mahihirap at maysakit. Sumanib din siya sa Tertian ng mga Dominikano at itinuturing na isa sa mga
santong patron ng samahang ito. Pinuri siya ni Papa San Juan Pablo II noong 1989 at 1990 bilang
"Ginoo ng Walong Mapapalad" or "Man of the Eight Beatitudes". Noong 2010, hinimok ni Papa Benito
XVI na sumunod sa yapak at halimbawa ni Frassati "upang matuklasan ang halaga ng ilaaan ang sarili
para sa Diyos… upang tumugon sa kanyang tawag sa mga mahahalagang pasya sa buhay ng tao."

2. SAN JOSE LUIS SANCHEZ DEL RIO - KAPISTAHAN: IKA- 10 NG PEBRERO

Si San José Luis Sánchez del Río (28 Mario 1913 – 10 Pebrero 1928) ay isang batang Kristero na
pinatay ng pamahalaanng Mehikanong pinamumunuan ng ateista at anti-Kristiyanong pangulong si
Plutarco Elías Calles sa dahilang pagtangging itakwil ang kaniyang pananampalataya.
Noong nadakip si Sánchez ng mga kawal ng pamahalaan ni Calles, sinubukan nilang wasakin
ang pananampalataya ng bata a pamamagitan ng pagpanood sa kaniya ng pagbigti ng kaniyang kapwa
Kristero. Nang mabigo ang mga kawal, pinutol nila ang mga paa ng bata at sapilitang siyang ipinaglakad
sa bayan patungo sa sementeryo. Ginalis-galis din nila ang bata gamit ng matsete hanggang dumudugo
na siya sa kaniyang maraming sugat. Nagawa pa ng mga kawal na pagsabihan saying "'Pag sumigaw
kang 'Mamatay si Kristong Hari!' pananatiliin ka naming buhay." Ngunit ang tanging isinasagot lamang
ng bata ay "Hindi ako bibigay. Mabuhay si Kristong Hari!" Nang marating nila ang sementeryo, ilang
ulit pinagsasaksak ng mga kawal ang bata gamit ng mga bayoneta. Sa tindi ng galit ng komandante kay
Sánchez, inilabas niya ang kaniyang pistola at siya mismo ang bumaril sa bata. Bago mamatay si
Sánchez, gumuhit siya ng krus sa buhangin at hinalikan.
Idineklara siyang isang martir at ibineatipika ni Papa Benedicto XVI noong ika-20 ng
Nobyembre 2005. Kinanonisa si Sánchez ni Papa Francisco noong ika-16 ng Oktubre 2016.

3. SAN ALOYSIUS GONZAGA – KAPISTAHAN: IKA-21 NG HUNYO

Pintakasi ng mga mag-aaral, si SAN LUIS GONZAGA ay isinilang sa kastilyo ng Castigliona,
Lombardy noong Marso 9,1568 sa isang angakang kinabibilangan ng mga prinsipe, markes, duke at hari.
Ang lahat ay nasa kanya upang maging marangal sa daigdig at sa katunayan, nais ng kanyang ama na
siya ay maging sundalo. Mula pa sa kanyang pagkabata, sinanay na siya ng kanyang ama sa pagiging
1|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION
KOMISYON NG KABATAAN
 sundalo; binigyan siya ng mga kanyon-kanyonan at baril-barilan at pinagsasama sa mga sundalo sa
Kampo. Subalit iba naman ang panalangin ng kanyang ina na siya’y maging alagad ng Diyos.
Nahilig si Luis (Aloysius) hindi sa pagiging sundalo kundi sa gawang kabanalan. Sa katunayan,
sinasabi na lubos niyang pinagsisisihan ang pagmumurang natutuhan sa mga sundalo. Kapuri-puri ang
naging buhay ni Luis sa pagiging pahe niya sa iba’t-ibang korte o palasyo tulad ng sa Mantua, Ferrara,
Parma Madrid at Florence sapagkat sa gitnang kasayahan at karangyaan ay lagi niyang naaalala ang
katunayan ng Diyos sa lahat ng dako at dahil diyan, naging malinis ang kanyang budhi. Sinasabi na ang
santong ito ay hindi nagkasala ng mabigat sa tanang buhay niya. “Ano ang kinalaman nito,” lagi niyang
sinasabi, “sa buhay na walang hanggan?” Upang malubos ang kanyang hangaring maging banal, na
kanyang natutuhan sa pagbabasa ng buhay ng mga Santo, pumasok si Luis sa Samahan ng mga Paring
Heswita noong Nobyembre 25, 1585 sa Roma.

Siya ay naging nobisyo, hindi Pari; ang kanyang buhay bilang nobisyo sa mga heswita ay
kinamalasan ng pambihirang kabanalan: ang matapat na pagtupad ng kanyang tungkulin, ang pag-iingat
sa kanyang mga paningin, ang matimyas na pagmamahal sa Mahal na Birhen at sa Santisimo
Sakramento. Namatay siya noong Hunyo 21, 1591 sanhi ng isang sakit na nakuha niya sa pagtulong sa
nasalanta ng peste.

4. SAN PEDRO CALUNGSOD – KAPISTAHAN: IKA-2 NG ABRIL

Si San Pedro Calungsod ay ang pangalawang Santong Martir na Pilipino na kinilala ng buong
Simbahan. Kakaunti ang nasusulat o nakodumento sa buhay ng Santong Ito. Tinatayang taga-Visayas at
isang simpleng binata, batak sa mga gawaing tipikal sa kanyang edad ngunit may maalab na debosyon at
pagmamahal sa Diyos at sa kanyang pananampalataya. Ito ang nagbunsod sa kanya upang pumasok sa
paglilingkod sa simbahan bilang isang sakristan at di kalaunan ay isang katekista.
Noong 1668 isang Misyon sa pangunguna ng mga Heswita ang inilunsad patungo sa mga isla ng
Landores sa mga Hilagang kapuluan sa Pasipiko, Si San Pedro Calungsod ay sumama kay Beato Diego
Luis de San Vitores upang mag-doktrina ng mga katutubong Chomorros.
Siya ang nagturo ng ilan sa mga aral ng simbahan sa mga Chomorros maging ang manalangin kaya nga
hanggang ngayon kinikilala si San Pedro Calungsod sa mga isla ng Marianas at Guam bilang
tagapagturo ng panalangin partikular ang Ama namin.
Di kalaunan sa paglago ng misyon sa mga katutubo isang mangagamot na instik (sa ibang tala ay
nagngangalang choco) ang nainggit at naghinanakit sa mga misyonero. Dahil dito unti unti niyang
siniraan ang mga misyonero. Noong panahong iyon marami sa mga bata ang nagkakasakit, sinamantala
naman ito ni choco at winikang ang dahilan ng pagkakasakit ng mga sanggol/bata ay ang tubig na
ginagamit sa pagbibinyag ng mga misyonero. Unti unti naging matamlay ang ugnayan ng mga katutubo
sa mga misyonero at nagsimulang usigin ang mga misyonero ng mga katutubo.
Noong ika-2 ng Abril 1672 araw ng Sabado (bago mag linggo ng palaspas noong taong iyon). Si
Pedro (na noo'y labing pitong gulang na) ay nabatid na may bagong silang na babaeng sanggol sa
komunidad. Agad na nagtungo doon si Padre Diego at si Pedro at kinausap ang ama ng sanggol (na
isang kristiyano) na si Matapang na pabinyagan ang kanyang anak. Nagdadalawang isip si matapang
2|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION
KOMISYON NG KABATAAN
 dahil nasabihan sya ng kasiraan na pinangangalat laban sa mga misyonero. Galit na tumanggi si
Matapang na pabinyagan ang kanyang anak. Upang bigyan ng pagkakataong huminahon si Matapang,
nagtungo sa dalampasigan si Padre Diego kasama ni Pedro at ng mga katutubong kristiyano, doon
umaawit sila ng mga aral at katuruan ng simbahan. Ng makita ni Padre Diego si Matapang hinikayat
nitong sumama si matapang sa kanila.
Sa galit ni matapang patakbo itong nagtungo sa kanyang kaibigan na si Hirao at nagnanais
patayin ang misyonero at mga kasama nito.
Tumanggi si Hirao sa gustong mangyari ni Matapang, dahil batid niya ang kabutihan ng mga Misyonero
sa kanilang pamayanan. Ngunit ng sabihan sya ni Matapang na 'duwag' sumama si Hirao sa kanya.
Habang wala si Matapang, binigyan ng pahintulot ng Ina ng Sanggol (na isa ding kristiyano) si Padre
Diego na binyagan ang batang. Habang ginaganap ang seremonyas, dumating si Matapang at galit na
galit kinuha ang sibat at tangkang papatayin ang Pari. Nagtakbuhan ang ibang mga katutubo at mga
naroroon sa nangyaring komusyon. Hindi naman maiwan ni Pedro si Padre Diego gayong sya (dahil bata
pa) ay madaling makatatakas. Batid ng mga naiwan doon na maaaring salagin at labanan ni Pedro si
Matapang dahil sa liksi nito, ngunit hindi ito pinahintulot ni Padre Diego. Sa galit ni Matapang inulos
nya ng sibat ang dibdib ni Pedro, walang magawa si Padre Diego kundi ang itaas anf hawak nyang
krusipiho at igawad ang absolusyon at panghuling pagbabasbas kay Pedro habang naghihingalo. Di
kalaunan sinibat din si Padre Diego na agaran nyang kinamatay. Kinuha ni Matapang ang krusipiyo at
pinagsisira ito bilang pangiinsulto sa Diyos ng mga kristiyano. Ang bangkay ng dalawa ay tinalian ng
bato at isinakay sa isang bangka, at pagdating sa may kalayuan sa dagat inihulog ang mga labi ng
dalawa at hindi na muling nakita. May mga nakaligtas na misyonero sa nangyaring sigalot na yaon na
silang nagdokumento sa mga nangyari at ang nawika nila kay Pedro "Kay Palad mo O Binata, sa apat na
taon mong paglilingkod mo sa mahirap na Minsyong ito, biniyayaan ka ng Maykapal sa mga sakripisyo
mo; Ikaw [Pedro] ang naging Prekursor ng aming Superyor [Padre Diego] sa kalangitan" Ilang daang
taon ang lumipas at nabaon sa mga dahon ng nakalipas ang aral at kwento ng buhay ni Pedro, ngunit sa
mga nagdaang dekada ng muling buksan ang proseso ng pagiging Santo ng noo'y Beato na si Padre
Diego, muling nabanggit ang kwento ng isang binata na mula sa Visayas na naging Martir sa 'ngalan ni
Kristo. Mula noon sa pangunguna ng Arkidiyosesis ng Cebu sinimulang ng proseso ng kanonksasyon ni
Pedro. At noong ika-5 ng Marso, 2000 idineklara syang "Beato" ni Papa Juan Pablo II at noong ika- 21,
2012 idineklara syang Santo ni Papa Benito XVI. Ang Kalendaryo ng Martiriologia ng Romana
Katolika ay hinirang ang kanyang kapistahan tuwing ika 2-ng Abril.

5. STO. DOMINGO SAVIO – KAPISTAHAN: IKA-6 NG MAYO

Si Dominic Savio ay isinilang noong Abril 2, 1842 sa nayon ng Riva sa hilagang Italya. Ang
kanyang ama ay isang panday at ang kanyang ina ay isang mananahi. Mayroon siyang siyam na kapatid
na lalaki at babae. Mahirap lang ang kanilang pamilya ngunit nagsusumikap sa buhay. Sila ay maka-
Diyos at debotong mga Katoliko. Noong siya ay dalawang taong gulang pa lamang, ang pamilya ni
Dominic ay bumalik sa kanilang katutubong nayon ng Castlenuovo d'Asti, (Ngayon, Castlenuovo Don
Bosco) malapit sa lugar ng kapanganakan ni John Bosco. Si Bosco sa kalaunan ay naging isang Santo ng
Simbahan ay naging isang malaking impluwensya sa buhay ni Dominic. Si Dominic ay regular na
3|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION
KOMISYON NG KABATAAN
 dumalo sa Simbahan kasama ang kanyang ina at madalas na makikitang nakaluhod sa harapan ng
Tabernakulo at nananalangin. Kahit sa labas ng gusali ng Simbahan, siya ay malimit na lumuhod at
manalangin kahit na ang lupa ay natatakpan ng putik o niyebe. Si Dominic ay mabilis na kinilala bilang
isang pambihirang estudyante na nag-aaral nang mabuti at mahusay sa paaralan. Siya ay naging isang
sakristan. Araw-araw siyang dumadalo ng misa at malimit na mangumpisal. Sa edad ba pitong taon,
hiniling niya na siya ay makatanggap na ng unang banal komunyon. Bagamat hindi ito kaugalian ng
Simbahan sa Italya noong panahong iyon dahil karaniwang natatanggap ng mga bata ang kanilang unang
banal na komunyon sa edad na labindalawa, pinahintulutan ito ng paring gabay ni Dominic dahil sa
kanyang katalinuhan tungkol sa pananampalataya at pagmamahal sa Panginoon. Para kay Dominic, ang
araw ng kanyang Unang Komunyon ay ang pinakamaligayang araw ng kanyang buhay.

Sa araw na natanggap ni Dominic ang kanyang unang Komunyon, sumulat siya ng apat na
pangako sa isang maliit na aklat:
1. Ako ay laging mangungumpisal, at kung ipahihintulot na aking confessor ay laging tatanggap ng
banal na Komunyon.
2. Nais kong pabanalin ang mga Linggo at mga kapistahan sa isang espesyal na paraan.
3. Ang mga kaibigan ko ay si Jesus at si Maria.
4. Mamatay na muna bago magkasala.
Sa kanyang murang edad ay makikita na ang kanyang kaibahan sa pangkaraniwang mga bata.
Nang minsang ang dalawang kaklase niyang laging gumagawa ng gulo ay nilagyan ng nyebe at basura
ang kalan ng paaralan na maaring magdulot ng sunog, ibinintang nila it okay Dominic nang ito ay
nalaman ng kanilang guro.. Hindi ikinaila ni Dominic ang akusasyon dahil alam niyang kung malalaman
ng guro kung sino ang may gawa, ay maaring magbunga ito ng pagpapatalsik sa paaralan ng dalawa
niyang kaklase. Kaya mas pinili niyang tumahimik kahit na siya ay napagalitan sa loob ng kanilang
klase. Nang malaman ng kanilang guro ang katotohanan, tinanong niya si Dominic kung bakit hindi niya
ipinagtanggol ang sarili noong siya ay pinagsasabihan, sinabi niya na si Hesus ay nananitiling tahimik
noong panahaon na siya ay pinaparatangan ng kasalanang hindi Niya ginawa. Noong Oktubre 1854, si
Dominic ay personal na ipinakilala kay Fr. Bosco - kasama ang kanyang ama. Sa Kanilang pagkikita,
sinubok ni Bosco ang katalinuhan at pang-unawa ni Dominic sa pananampalatayang Katoliko. Ibinigay
niya kay Dominic ang isang kopya ng babasahing katoliko, na tumutungkol sa apologetics. Inasahan ni
Bosco na ibibigay ni Dominic ang ulat sa susunod na araw, ngunit sampung minuto lamang ang
nakalipas ay ibinigay na ni Dominic ang teksto at buong paliwanag tungkol sa kahalagahan nito.
Hinangaan ni ng husto ni Bosco si Dominic sa ipinamalas nitong katalinuhan. Nagpahayag si Dominic
ng interes na maging isang pari at hiniling nito na pumunta sa Turin upang dumalo sa Oratoryo ng St.
Francis de Sales. Sumang-ayon si Fr. Bosco na isama siya. Sa Oratoryo, si Dominic ay nag-aral nang
direkta sa ilalim ng pangangalaga ni Fr. Bosco. Nagsumikap siya sa piniling bikasyon at palaging
nagtanong kapag may hindi siya maintindihan ang isang bagay na kanyang pinagaaralan. Sinariwa niya
ang kanyang mga pangako noong kanyang Unang Komunyon na isinulat niya sa kanyang maliit na libro
noong pitong taong gulang pa lang siiya. Pagkalipas ng anim na buwan sa Oratoryo, si Dominic ay
nagpahayag ng pagnanais na maging santo sa pamamagitan ng isang talumpati. Sa kanyang pananalita,
4|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION
KOMISYON NG KABATAAN
 nagbigay siya ng tatlong mahahalagang puntos; kalooban ng Diyos na lahat tayo ay maging mga banal,
madaling maging isang santo, at may dakilang gantimpala sa langit para sa mga banal. Bagamat gusto ni
Dominic na maging isang santo, naging palaisipan sa kanya kung paano niya ito makakamit gayong siya
ay isang bata. Kaya naman siya ay nagboluntaryong magpenetensya at gumawa ng mga pisikal na
sakripisyo gaya ng pagsusuot ng maninipis kapag taglamig at paglalagay ng bato sa kanyang higaan
kapag matutulog sa paniniwalang ito ang maglalapit sa kanya sa kabanalang kanyang inaasam. Nang
mabatid ni Fr. Bosco ang kanyang ginagawa, itinuwid niya ito at ipinaliwanag na bilang isang bata ang
dapat niyang gawin sa halip ay ang italaga ang kanyang sarili sa pagaaral at maging masayahing bata.
Mabilis namang naibalik ang kanyang pagiging masigla at masayahing bata. Habang patuloy siyang
umuunlad sa kanyang pag-aaral, nagsimula namang bumagsak ang kanyang kalusugan. Nagsimula
siyang mawalan ng ganang kumain at nanghina ang katawan. Ikinabahala ito ni Fr. Bosco at dinala siya
sa doctor. Inirekomenda nito na pauwiin si Dominic sa kanyang pamilya para doon magpagaling.
Bagamat gusto ni Dominic na manatili, iginiit ni Fr. Bosco na kailangan niyang umuwi para sa kanyang
kalusugan. Lahat ay umaasa sa kanyang kagalingan, maliban kay Dominic na nagsasabi na siya ay
malapit nang mamatay. Patuloy na lumala ang kanyang kalagayan, sa kabila ng regular na pagtingin sa
kanya ng kanyang doctor. Ngunit sigurado si Dominic sa nalalapit niyang kamatayan, kaya hiniling niya
sa kanyang mga magulang na tawagin ang pari ng kanilang parokya upang siya ay makapagkumpisal sa
huling pagkakataon. Matapos niyang magkumpisal ay pinahiram na siya ng Banal na Langis. Hiniling
niya sa kanyang ama na basahin sa kanya ang panalangin mula sa Exercise of a Happy Death hanggang
sa siya ay makatulog. Makalipas ang ilang oras ay nagising siya at sinabi sa kanyang ama, “Paalam,
ama, paalam … Ano’t napakaganda nitong aking nakikita!” Siya ay muling nakatulog at pagkalipas ng
ilang minute ay binawian na ng buhay. Marso 9, 1857 noon at si Dominic ay 15 taong gulang lamang.
Sumulat ang kanyang ama kay Fr. Bosco upang ipaalam ang malungkot na balita. Napukaw ng buhay ni
Dominic si Fr. Bosco at naisulat niya ang talambuhay nito, “Ang Buhay ni Dominic Savio”. Sa
pamamagitan nito, lumaganap ang kaalaman tungkol kay Dominic at naging dahilan ito upang
manawagan sila na ito gawing santo. May mga tutol dito sapagkat napakabata pa ni Dominic upang
gawing santo at hindi siya isang martir. Gayunpaman, hindi sumang-ayon si Pope Pius X at binuksan
ang posibilidad ng kanyang kanosisayon. Si Dominic Savio ay ipinahayag na venerabl noong 1933 ni
Pope Pius XI, na-beatifica noong 1950, idiniklerang santo noong 1954 ni Pope Pius XII.

6. SAN JUAN BAUTISTA – KAPISTAHAN: IKA-24 NG HUNYO

Si JUAN (Hebreo, malugod sa Kalooban ng Diyos) ay tinawag na Bautista dahil sa pangyayaring
nagbibinyag siya sa ilog Jordan, bilang “isang tinig na humihiyaw sa ilang at sugo ng Diyos na
tagapagkilala sa Mesiyas,” upang ihanda ang mga tao sa pamamagitan ng pagsisisi at sa aral ng
Panginoon, “ang kordero ng Diyos na nakawawala ng kasalanan ng sandaigdigan.” “Di isang tambo na
pinapaspas ng hangin at higit pa sa propeta,” ayon sa wika ng Panginoon, ipinagtatanggol ni Juan
Bautista ang kabanalan ng matrimony at ang Batas ng Diyos laban kay Herodes at Herodias.
Siya ay pinapugutan ng ulo ni Herodes at inilagay sa bandeha ang kanyang ulo. Tuwing Agosto
29 natin ginugunita ang pagkamartir na ito ni San Juan. “Sa mga ipinapanganak ng mga babae ay
walang propeta na dakila pa kay Juan Bautista!” (Lk. 7:28). Iyan ang pagpuri ni Jesukristo kay San Juan.
5|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION
KOMISYON NG KABATAAN
 7. STA. MARIA GORETTI – KAPISTAHAN: IKA-6 NG HULYO
Isinilang noong Oktubre 16, 1890 sa Corinaldo, Italya, pinangalanan nina Luigi Goretti at
Assunta Carlina ang kanilang pangalawang anak na Maria Teresa. Mula siya sa pamilya ng mga kasama
(sharecroppers). Bata pa lamang nakakitaan na ng mga kaibigan at kakilala ni Maria ang kanyang
kabanalan.

Naging masyadong mahirap ang pamumuhay ng kanilang pamilya kaya napilitan silang mag-
anak na ibenta pati ang kanilang mga ari-arian kaya naging palipat-lipat sila sa mga bayan kapag anihan
na. Noong 1899 lumipat sila sa maliit na bayan ng Ferriere, Italya. Sa kagustuhan ng ama ni Maria na
mabuhay ang pamilya nila napilitang makipagkasundo siya kay Signor Serenelli na may anak na lalake,
si Alessandro. Nakatira lamang sila sa iisang bahay na pagmamay-ari ng Konde ng Mazzolini.
Nagkaroon ng malaria ang ama ni Maria na siyang naging dahilan ng pagkamatay niya. Siyam na
gulang lamang si Maria noon. Sa pagkamatay ng kanyang ama mas naging malakas si Maria. Naging
masaya ang pamilya kahit mahirap ang pamumuhay nila. Silang lahat ay nagkaroon ng malalim na
pagmamahal at pananalig sa Diyos. Isa sa mga pinakamahalagang kaganapan ng kanyang buhay ang
unang Komunyon niya noong Hunyo 16, 1901. Kaiba si Maria kaysa sa mga ibang bata ng Ferriere.
Mas matanda si Alessandro kaysa kay Maria ng ilang taon. Masyadong makamundo ang pag-
iisip nito na naging mabigat na problema kay Maria. Ilang beses rin na tinangka ni Alessandro na alukin
si Maria ng pakikipagtalik sa gulang niyang iyon. Ngunit matindi ang pagtanggi ni Maria sa mga alok ni
Alessandro dahil sa kanyang pagmamahal sa Diyos.
At noong Hulyo 5, 1902, 3:30 ng hapon habang nagsusulsi si Maria sa kanilang bahay,
pwersahang inalok siya ulit ni Alessandro na makipagtalik sa kanya ngunit matigas talaga ang pagtanggi
ni Maria at sinabing “Hindi! Isa itong kasalanan! Hindi ito gusto ng Diyos!” Ngunit nagdilim na ang
paningin ni Alessandro at pinagsasaksak niya ang bata ng 14 beses. Naitakbo pa rin si Maria sa ospital at
ginawa ng mga doktor ang lahat para maligtas siya subalit hindi sila nagtagumpay. Tumagal pa rin si
Maria ng higit sa 20 oras. Sa mga nalalabing oras niya nagawa pa rin niyang patawarin si Alessandro sa
kanyang pagkakasala at sinabing gusto niyang makasama si Alessandro sa langit. Hulyo 6, 1902
namatay si Maria sa gulang na 11 taon, 9 buwan, at 21 araw habang nakatanaw sa larawan ng Mahal na
Birhen. Sa kanyang pagkamatay napanatili niya ang kadalisayan ng kanyang pagiging birhen at ang
pagpapakita ng pagmamahal sa Diyos.
Nahuli si Alessandro at nahatulan sana ng kamatayan ngunit dahil menor de edad lamang
nakulong lamang siya. At sa loob 30 taon sa kulungan natutuhan ni Alessandro ang magbagong buhay
dahil sa isang panaginip niya kay Maria. Nakita niya sa kanyang panaginip si Maria na binibigyan siya
ng mga lily (simbolo ng kadalisayan) na nasunog sa kanyang mga kamay. Pagkalabas ni Alessandro sa
kulungan, humingi siya kaagad ng kapatawaran sa ina ni Maria. Abril 27, 1947 nang ipahayag siyang
isang “beata” ni Papa Pio XII. Pagkalipas ng 48 taon ng kamatayan – Hunyo 24, 1950 - itinalaga siyang
martir at Santa, ang pinakabatang Santa. Nandoon ang ina ni Maria; ang pinakaunang ina sa kasaysayan

6|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION

KOMISYON NG KABATAAN
 na nasaksihan ang kanonisasyon ng kanyang sariling anak. Kasama niya ang nalalabi pa niyang mga
anak. Si Alessandro ay dumalo din sa nasabing seremonyas.
Pumasok si Alessandro sa seminaryo ng mga Franciscan Capuchins sa Marche at namatay na
doon nang mapayapa noong 1970.

8. SAN TARCISIO – KAPISTAHAN: IKA-15 NG AGOSTO

Kasabayan ng Kapistahan ng Pag-aakyat sa Langit sa ating Mahal na Ina. Kasabay rin nito ay
ang Kapistahan ng Batang Martir ng Santisimo Sakramento, si San Tarcisio o mas kilala bilang
Tarcisius.
Si San Tarcisio ay isang batang 12 gulang na Sakristan (Tagapaglingkod sa Dambana) na
nabuhay noong ikatlong siglo sa Roma na noo’y pinamumunuan ni Emperador Valeriano kung saan
inuusig at pinapatay ang mga Kristiyano. Noo’y palihim ang pagdaraos ng Banal na Misa at pagtatalaga
ng Banal na Eukaristiya sa ilalim ng lupa at mga katakumba. Sa kadahilanang ito, naging mapanganib
din ang pagdadala ng Banal na Komunyon sa mga Kristiyanong may sakit at nasa kulungan.
Isang araw, nagkataong walang diyakono na magdadala ng Banal na Komunyon sa mga
Kristyanong nasa kulungan. Nagtanong ang pari (pinaniniwalaang ito ang Santo Papa) kung sino ang
maaaring magdala ng “Misteryo ng Kakristyanuhan” sa piitan. Tumayo ang batang si Tarcisio at dali-
daling sumagot ng ganito: “Isugo mo ako! Ang aking kabataan ay mabisang kalasag para sa Banal na
Eukaristiya.” Marami ang tumutol dito sapagkat siya ay bata lamang. Sa kabila ng pagtutol ng
nakararami, pumayag ang pari at ipinagkatiwala sa kanya ang mahiwagang tinapay. “Tarsicio, tandaan
mo na ang makalangit na kayamanang iyan na nasa musmos mong kamay ay hindi kailanman maaaring
itapon sa mga aso ni mapakain sa mga baboy. Iwasan mo ang mataong lugar at huwag mong
kalilimutang banal ang bagay na iyan. Mapangangalagaan mo ba ang Misteryong iyan ng buong
pananalig at pag-iingat?” Bilin sa kanya ng pari na may kasamang pagtatanong. “Mamamatay muna ako
kaysa maibigay ang Banal na bagay ng ito sa kanila.” Tugon ni Tarcisio.
Sa daan patungo sa piitan, nakasalubong niya ang mga kalaro niyang pagano at inaya siyang
maglaro. Tumanggi ito sapagkat may malaking tungkulin na dapat niyang unahin. Napansin ng mga
kalaro niya ang hawak niya. Pinilit nila itong kunin subalit hindi nila ito nakuha. Nalaman nilang
Kristiyano si Tarcisio. Sinimulan nila itong pagbabatuhin at pagsisipain. Sa kabutihang palad, may
dumating na guwardiyang Praetoriano na lihim ding Kristiyano at iniligtas ang hinang-hinang katawan
ni Tarcisio. Sa daan pabalik ng katakumba, namatay ang musmos na katawan ni Tarcisio nang dala pa
rin ang “Misteryo ng Kakristyanuhan”. Naging tapat siya sa kanyang tungkulin. Hindi niya isinuko ang
Banal na Eukaristiya maging kapalit man nito ang kanyang buhay. Sinasabing ang Banal na Eukaristiya
na kanyang bitbit ay naging parte ng kanyang katawan, laman ng kanyang laman. Inilibing ang batang
martir ng Banal na Eukaristiya sa Katakumba ni San Callisto sa Roma at ang kanyang mga relikya ay
matatagpuan sa Simbahan ni San Silvestre sa Capite sa Roma.

9. LA NIÑI MARIA (BATANG MARIA) – KAPANGANAKAN: IKA-8 NG SETYEMBRE

7|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION

KOMISYON NG KABATAAN
 Ang Mahal na Birheng Maria sa kanyang kapanganakan, pagkabata at paglaki. Sangayon sa
tradisyon ng Simbahang Katolika, lumaki si Maria sa piling nina Sta. Ana at San Joaquin, na kanyang
mga Magulang sa Palestina. Sa kanyang paglaki, sinasabing nabuhay si Maria sa kabutihang loob at may
kalinisan ng puso. Inaalala natin ang pagkabata ni Maria sa tatlong pagkakataon sa kalendaryo ng mga
pagdiriwang ng Simbahan. Tuwing ika-8 ng Setyembre, inaalala natin ang kapanganakan ng Mahal na
Birhen. Tuwing ika-21 ng Nobyembre naman, inaalala natin ang pag-aalay sa kanya ng kanyang mga
magulang sa Templo ng Jerusalem sangayon din sa tradisyon. At tuwing ika-8 ng Setyembre naman
inaalala natin ang kanyang Dakilang Kapistahan bilang ipinaglihing walang kasalanan bilang
paghahanda sa pagdadalantao niya kay Jesus na ating Panginoon.
Sa Diyosesis ng Malolos, kinikilala ang imahen na ito ng Mahal na Birheng Maria sa Hagonoy
bilang La Niña Maria de Hagonoy na kasama ni Sta. Ana sa kanyang Pambansang Dambana. Umusbong
din ang debosyon sa kanya sa Parokya ng Sta. Isabel ng Unggaria sa pagtatatag ng Confradia de la Niña
Maria de Sta. Isabel.

10. STA. TERESITA DEL NINO HESUS – KAPISTAHAN: IKA-1 NG OKTUBRE

Dalawang kaluluwa — sina Luis Martin at Celia Guerin — ang kapwa nagnais na maglingkod sa
Panginoong Diyos. And una ay sa pagpapari at ang huli ay sa pagmamadre. Subalit iba daan ang
nakatakda sa kanila. Ang dalawang ito ay nagkakilala at ikinasal. Sampu ng ngaing bunga ng kanilang
pagmamahalan. Isa sa mga ito ay si Francoise-Marie Therese Martin, na mas kilala sa pangalang
SANTA TERESITA NG BATANG JESUS o ANG MUNTING BULAKLAK.
Maagang nabalo si Luis Martin. Hinubog niya ang kanyang mga anak sa pamumuhay na angkop
sa aral ng Panginoong Diyos, bagay na makikita sa pagiging madre ng apat niyang anak. Hindi
nagtagal, pumasok din si Teresita sa monasteryo ng mga Carmelita sa Lisieux noong Abril 9, 1888, sa
kabila ng maraming bagay na humadlang sa kanyang pagiging madre. Lalabing-limang taong gulang pa
lamang siya nang matanggap sa kumbento. Ito ang kanyang layunin: “Magligtas ng mga kaluluwa at
ipanalangin ang mga alagad ng Diyos.”
Masaya at panatag ang kalooban sa pagpapabanal ng sarili at paglilingkod sa Diyos, tinupad ng
mabuti ni Teresita ang iba’t ibang gawain sa monasteryo. Ang sikreto sa kabanalan ng santa ay
matatagpuan sa kanyang aklat na pinamagatang “Kasaysayan ng Isang Kaluluwa” (Story of A Soul):
“ang pagsuko ng sarili sa Mahal na Kalooban ni Jesus at pagtitiwala sa Kanya sa lahat ng bagay, tulad
ng maliit na batang natutulog na walang takot sa bisig ng kanyang ama.” Ito ay tinawag niyang “Ang
Munting Daan” (The Little Way).

Noong 1896, nagsimula ang kanyang paghihirap at pagtitiis sanhi ng kanyang sakit sa baga na
kanyang ikinamatay noong Setyembre 30, 1897, sa edad na dalawampu’t apat. Bago siya malagutan ng
hininga, winika niya: “Gugugulin ko ang aking langit sa paggawa ng kabutihan sa lupa, magpapaulan
ako ng mga rosas.”
Sa tanang buhay niya ay wala siyang ginawang himala o kahit anong pambihira bagay. Hindi rin
siya nakarating sa ibang malalayong lugar para sa mga misyon. Kinilala siya bilag pintakasi ng mga

8|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION

KOMISYON NG KABATAAN
 misyon dahil sa kanyang espesiyal na pagmamahal para sa mga misyon na makikita sa kanyang mga
dasal at mga sulat ng nagbibigay suporta sa mga misyonero.

11. SAN ESTANISLAO KOSTKA – KAPISTAHAN: IKA-13 NG NOBYEMBRE

Si San Estansilao Kostka. Ipinanganak siya sa Poland noong 1550 sa isang mayamang pamilya.
Bagamat inaalipusta ng kanyang kapatid sa kanyang pagiging napakamadasalin, hindi siya tumigil sa
kanyang mga gawaing relihiyoso. Sa pagnanais na hind siya mamatay nang hindi nakakatanggap ng
viatico, nanalangin siya para sa pamimintuho ni Sta. Barbara. Nagpakita ang santa sa kanya upang dalan
siya lagi ng Santisimo Sacramento. Sapagkat bata pa siya, hindi muna siya ipinasok ng Provincial noon
ng mga Heswita sa Alemanya na si San Pedro Canisio. Ngunit sa pagpapatuloy niya sa kanyang mga
pagpapagal, pinahintulutan siyang maging novice o nababatang kasapi ng samahan ng mga misyonero.
Ipinadala siya ni San Pedro Canisio sa Roma na kung saan tinanggap niya ang abito ng mga Heswita
noong Oktubre 1567. Dala ng sakit, nanahan siya sa kalangitang tahanan ng Diyos noong ika-15 ng
Agosto, Dakilang Kapistahan ng Pag-aakyat sa Langit kay Maria.

12. SANTA JOSEFINA BAKHITA – KAPISTAHAN: IKA-8 ng Pebrero

Si Santa Josefina Bakhita ay isang Afrikanong nagmula sa bayan ng Sudan. Ipinanganak siya
noong taong 1869. Noong panahon na ito (magpasahanggang ngayon) ang bayan ng Sudan ay
dumaranas ng matinding hirap bunga ng kaguluhang sanhi ng digmaang sibil sa loob ng kanilang bansa.
Bata pa noon si Santa Bakhita nang siya dukutin ng mga taong nagbebenta ng mga Afrikano upang
gawing alipin. Sa dami ng hirap na kanyang pinagdaanan mula sa mga taong dumukot sa kanya,
nakalimutan niya ang pangalang ibinigay sa kanya ng kanyang mga magulang. Isa sa mga taong
dumukot sa kanya ang nagbigay sa kanya ng pangalan na “Bakhita” na ang kahulugan ay “mapalad.
Paulit-ulit siyang ipinagbili, naging alipin at nakaranas ng pagmamalupit at hirap bilang isang alipin.
Hanggang sa siya ay mabili at mapunta sa isang Italyanong Konsulado na si Callisto Legnani.
Naging mabuti ang pakikitungo sa kanya ng pamilya ni Legnani, at sa unang beses mula ng siya
ay dinukot ay nakaranas siya ng kapayapaan at pagmamahal mula sa pamilyang ito. Hindi siya
pinagbuhatan ng kamay o pinagsalitaan man lang ng masakit. Ngunit dahil na rin sa political na
kalagayan ng bansang Sudan, napilitang umalis pabalik ng Italya ang pamilya Legnani. Si Bakhita ay
humiling at napagbigyang sumama sa kanila papuntang Italya. Sa Italya, sa hiling ng asawa ng isang
kaibigan na si Augusto Michieli, si Bakhita ay iniwan ng Pamilya Legnani sa pamilya ni Augusto
Michieli. Noong nagka-anak ang mag-asawang Michieli, si Mimmina, si Bakhita ang naging tagapag-
alaga nito at sila ay naging matalik na magkaibigan.
Naging abala sa kanilang hanap-buhay ang mag-asawang Michieli, kaya naman nagdesisyon sila,
mula na rin sa payo ng ilang mga kaibigan, na iwanan ang kanilang anak kasama ni Bakhita sa madreng
Canossian Daughters of Charity sa Venice. Dito nagsimulang makilala ni Bakhita ang Panginoong
Hesus, at lumalim ang kanyang pag-ibig at pananampalataya habang lumalalim ang kanyang pagkakilala
sa Diyos. Kalaunan ay napabinyagan si Bakhita bilang isang Kristiyano, pagkatapos ng ilang buwang
katesismo, at doon sa kanya ipinagkaloob ang kanyang bagong Pangalan na “Josefina” o “Josephine”.

9|PAROKYA NG NUESTRA SE ÑORA DE LA ASUNCION

KOMISYON NG KABATAAN
 Nagkaroon si Josefina ng pagnanasang maglingkod dahil na rin sa lumalalim na pagkakilala niya
Diyos. At naging bunga na ito ng kanyang pagnanais na mapabilang sa hanay ng mga madre ng
Canossian Daughters of Charity. Limampung taon na naglingkod na may kababaang-loob is Santa
Josefina bilang kusinera, mananahi, mambuburda at tagabukas ng pintuan ng kumbento (portera). Sa
kabila ng kakaiba niyang kulay at itsura, kinagiliwan pa rin siya ng mga Italyano dahil sa kanyang
naguumapaw na kagalakan at kabutihan para sa lahat.
Nang si Santa Josefina ay tumanda, nagkaroon siya ng mahaba at masakit na karamdaman.
Naging inspirasyon niya Mahal na Birhen na sanhi ng kanyang lakas ng loob hanggang kamatayan.
Namatay siyang nakangiti matapos niyang tawagin ang Mahal na Birhen. Pumanaw siya noong ika - 8
ng Pebrero, 1947. Naging santa siya noong ika - 1 ng Oktubre, 2000. Ayon kay Papa San Juan Pablo II,
si Santa Josefina ay isang madre para sa buong mundo na tagapagturo sa atin ng kahulugan ng tunay na
kagalakan. Si Santa Josefina Bakhita, patron ng mga biktima ng Human Trafficking.

13. San Lorenzo Ruiz: Kapistahan - Sept 28

Si San Lorenzo Ruiz bilang isang Lingkod ng Simbahan at Deboto ng Mahal na Birheng Maria

Si San Lorenzo noong siya’y bata maliban sa siya ay namasukan sa kumbento ng mga pareng Dominiko
sa Binondo bilang houseboy at sacristan. Dito nag-umpisang mahubog ang kanyang pananampalataya nang
siya’y naging aktibong miyembro ng Cofradia del Santisimo Rosario kung saan siya’y naging madasalin at ang
buhay naman niya’y naging maka-kristiyano. Nabigyan si Lorenzo ng mabuting edukasyon sa ilalim ng mga
Dominikong pare at nang magtapos siya, siya’y kinuhang “eskribiente” o kalihim ng kumbento. Dahil sa
kaniyang kagalingang ipinakita, ibinigay sa kanyang ang malaking responsabilidad na magsalin ng mga
dokumento ng binyag, kumpil at kasal sa opisyal na libro ng simbahan. At dito napanatag ang loob ng mga pare
at lubos siyang pinagkatiwalan. Sa paglilingkod niya sa simbahan ng Binondo kung saan nahubog ang kanyang
pagiging aktibo sa mga gaawin ng simbahan, na siyang nagpatibay ng kanyang pananampalataya sa Diyos at
patuloy na nagpalalim ng kanyang debosyon sa Mahal na Birhen, lalo na sa pagdarasal niya ng Santo Rosaryo.

Si San Lorenzo bilang Unang Santong Pilipino

Si Lorenzo ay dinakila bilang beato ni Papa San Juan Pablo II noong ika-18 ng Pebrero 1981 dito sa
Luneta Park kasama ng labing-anim niyang kasama. Ang proseso ng kanyang beatification ay nagtagal lamang
ng limang taon at ito’y isa na sa pinakamabilis na proseso ng beatification sa kasalukuyang panahon. Nguni’t
mas higit pa dito, si Lorenzo ang kauna-unahang tao ginawang beato sa labas ng Vatican sa dalawang-libong
taong kasaysayan ng simbahang katolika. Walang iba bago kay Lorenzo ang naging beato sa labas ng Vatican at
sa kanyang sariling bansa.Kasama din ni Lorenzo na ginawang beato ay sampung Hapon, apat na Kastila, isang
Italyano at isang Pranses. Siyam dito ay mga pareng Dominico, dalawa ay laykong Dominico, dalawang
madreng Dominico at apat na layko, kasama si Lorenzo.

Si San Lorenzo ang siyang kauna-unahang santo ng Pilinas at ayon sa Santo Papa, “The Most Improbable of
Saints.” Ang pagsasaksi ni Lorenzo ang siyang simbolo ng katapangan walang hanggang ang kinakailangan
natin para ipakita na maaaring rin nating magawa. Para kay San Lorenzo, walang pinagkaiba ang kanyang
10 | P A R O K Y A N G N U E S T R A S E Ñ O R A D E L A A S U N C I O N
KOMISYON NG KABATAAN
pananampalataya at buhay. Buhay na walang pananampalataya ay walang halaga…ipinakita niya na ang
pagiging banal at kabayanihan ay kaya ng kahit sino man.”

Si San Lorenzo at ang kanyang Pagka-Martir

Ang pagdating ni Lorenzo at kanyang mga kasama sa lupain ng Hapon noong panahong iyon ay nabalot
sa ‘di kagandahang palad. Noong kasi, ang pamunuan ng bansang Hapon ay nagsagawa ng matinding
pagpaparusa at pagpatay ng mga Kristiyanong mananampalataya sa bansa, lalo na sa bayan ng Nagasaki.
Mabilis kasing lumago ang sektang Kristiyano kasama na ang mga Katoliko kung kaya’t nabahala ang
gobyerno at dagliang naglunsad ng malawakang paglilitis at pagpatay sa mga nanatiling Kristiyano. Sa maikling
panahon mula 1637-39, mahigit sa tatlumpong libong Kristiyano ang nagbuwis ng buhay alang-alang sa
pananampalataya kasama na si Lorenzo at mga kasama. Matapos ng dalawang beses niyang matunghayan ang
pagpasakit sa kanyang mga kasama, at matapos na dalawang beses niyang itinakwil ang kanyang relihiyon at
magbalik-loob, si Lorenzo ay nahatulang maparusahan ng water torture gaya ng kanyang mga kasama.
Tinanggap na ni Lorenzo ng bukas loob ang kanyang sinapit na paghihirap at ito’y namalagi sa kanya hanggang
sa huli. Makaraan ang dalawang araw, si Lorenzo ay ihinarap muli sa kanyang manlilitis kung saan siya ay
tinanonng diretso kung itatakwil ba niya ang pagiging Kristiyano. Sa diretso at buong loob, kanyang sinabing
“Iyan ay di ko magagawa dahil ako ay isang Kristiyano at handa akong mamatay para sa Diyos. At para sa
Kanya’y ibibigay ko kahit higit pa sa libo kong buhay. Kung kaya, gawin na ninyo ang nais ninyo sa akin.”Para
sa mga huwes, malinaw itong kaso ng isang Kristiyanong buong-buo ang loob na mamatay para sa kanyang
pananampalataya kung kaya siya’y nahatulang mamatay. Nagpatuloy ang pagpaparusa at si Padre Antonio
Gonzalez, ang namuno sa misyon, ang siyang unang binawian ng buhay nang siya’y tinamaan ng mataas na
lagnat dahil sa water torture. Namatay siya noong ika-24 ng Setyembre, 1637. Makalipas ang tatlong araw, si
Lorenzo at kanyang mga kasama, ay kinaladkad palabas ng piitan upang bitayin. Habang nakatali ang kamay sa
likod, at may busal ang bibig, sila’y isinakay sa kabayo at ipinarada sa lansangan ng Nagasaki kung saan may
mga karatolang nag-aanunsiyo ng kanilang sentensiyang kamatayan. Ang kanilang destinasyon ay ang
Nichizaka Hill, na tinaguriang ‘Bundok ng mga Martir” kung saan naghihintay ang kanilang kahuli-hulihang
parusa. Pagdating nila sa Nichizaka Hill, sila ay ibinitin ng patiwarik at ibinaba sa isang hukay. Noong
panahong iyon, ito na ang isa sa pinakamasakit na paraan ng kamatayan. Tinatalian ang katawan ng bihag ng
mga mabibigat na bato habang siya’y nakabitin. Sa tindi ng pagkakaipit ng dibdib, ang bihag ay makakaranas
ng pagkaubos ng hininga hanggang tuluyan na itong malagutan ng hininga. Pagkaraan ng dalawang araw nitong
parusa, si Lorenzo ay namatay. Ang katawan ni Lorenzo at mga kasama ay sinunog ng mga Hapon at ang abo
nito’y isinaboy sa karagatan upang hindi na ito magamit ng mga Kristiyano sa kanilang pagsamba sa Diyos.
Buong tapang at puso na ipinahayag ni Lorenzo ang kanyang pag-ibig at pananampalataya sa Diyos.

11 | P A R O K Y A N G N U E S T R A S E Ñ O R A D E L A A S U N C I O N
KOMISYON NG KABATAAN