ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022 ΕΤΟΣ 22Ο
ΦΥΛΛΟΥ 1105
Διακονία
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
(Απ. Αν: Φιλιπ. δ΄ 4-9, Ιωαν. ιβ΄ 1 - 18)
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΦΜΕΡΙΔΑ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ
Κυριακή των Βαΐων
Σήμερα, τὴν ἡμέρα τῶν Βαΐων
στεκόμαστε μὲ δέος καὶ
θαυμασμὸ μπροστὰ σ’ αὐτὸ ποὺ
συνέβη, στὸ πῶς οἱ Ἰουδαῖοι δὲν
μπόρεσαν νὰ συναντήσουν τὸν
Χριστό, γιατί τὸν συνάντησαν μὲ
τὴν φαντασία ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι
ἕνας ἔνδοξος βασιλιὰς ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀναλάβει
τὴν ἐξουσία τώρα μὲ κάθε ἰσχύ, νὰ ἐπικρατήσει καὶ νὰ
καταρρίψει τοὺς ἀλλόθρησκους, τοὺς Ρωμαίους ποὺ εἶχαν
κατακτήσει τὴν χώρα τους, καὶ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ
ἐπανιδρύσει ἕνα Βασίλειο, ἕνα ἐπὶ γῆς βασίλειο τοῦ
Ἰσραήλ. Ξέρουμε ὅτι Ἐκεῖνος δὲν ἦρθε γι’ αὐτό, ἦρθε γιὰ
νὰ ἱδρύσει ἕνα Βασίλειο ποὺ δὲν θὰ ἔχει τέλος, ἕνα
βασίλειο αἰώνιο, ἕνα Βασίλειο ποὺ δὲν θὰ εἶναι ἀνοιχτὸ σ’
ἕνα ἔθνος, ἀλλὰ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη, ἕνα βασίλειο ποὺ θὰ
βασιζόταν στὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ
ποὺ ἔγινε υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ Μ. Ἑβδομάδα εἶναι ἀπ’ τὴν ἀρχὴ ὥς τὸ τέλος μία
περίοδος τρομερῆς σύγχυσης. Οἱ Ἰουδαῖοι συναντοῦν τὸν
Χριστὸ στὶς πύλες τῆς Ἱερουσαλὴμ ἐπειδὴ περιμένουν
ἀπὸ Ἐκεῖνον ἕναν θριαμβευτὴ στρατιωτικὸ ἡγέτη, ἀλλὰ
Ἐκεῖνος θὰ ἔρθει γιὰ νὰ πλύνει τὰ πόδια τῶν μαθητῶν
Του, νὰ δώσει τὴν ζωή Του γιὰ τὸν κόσμο, ἀλλὰ ὄχι γιὰ
νὰ κατακτήσει μὲ βία καὶ δύναμη. Κι αὐτοί, οἱ ἴδιοι
ἄνθρωποι ποὺ Τὸν πλησίαζαν φωνάζοντας «Ὡσαννά, Υἱὲ
Δαυὶδ» σὲ λίγες μέρες θὰ φωνάξουν «Σταυρωθήτω,
σταυρωθήτω» ἐπειδὴ πρόδωσε τὶς προσδοκίες τους. Αὐτοὶ
προσδοκοῦσαν ἕναν ἐπίγειο νικητὴ καὶ αὐτὸς ποὺ
βλέπουν εἶναι ἕνας νικημένος βασιλιάς. Τὸν μισοῦν γιὰ
τὴν ματαίωση ὅλων τῶν ἐλπίδων τους.
Αὐτὸ δὲν εἶναι τόσο ξένο γιὰ μᾶς στὶς μέρες μας. Πόσοι
εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπομακρύνονται μὲ ἔχθρα ἀπὸ τὸν
Χριστὸ γιατί τοὺς ἀπογοήτευσε στὴν μία ἢ στὴν ἄλλη
ἐλπίδα τους. Θυμᾶμαι μία γυναίκα ποὺ ἦταν πιστὴ ὅλη
τὴν ζωή της, καὶ ὅταν ὁ ἐγγονὸς της πέθανε- ἕνα μικρὸ
ἀγόρι- μοῦ εἶπε: «Δὲν πιστεύω πιὰ στὸν Θεὸ· πῶς
μπόρεσε νὰ μοῦ πάρει τὸν ἐγγονό μου;». Κι ἐγὼ τῆς εἶπα:
«Ἄλλα πιστεύατε, ἐνῶ πέθαιναν χιλιάδες, μυριάδες
ἄνθρωποι…» Μὲ κοίταξε καὶ μοῦ εἶπε: «Μὰ γιατί ἔγινε
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 1 από 4
ΑΡΙΘΜ.
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
αὐτὸ σὲ μένα; Δὲν μ’ ἐνδιαφέρει, αὐτὰ δὲν ἦταν παιδιά
μου».
Αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ συμβαίνει καὶ σὲ μᾶς σὲ μικρότερο
βαθμὸ τόσο συχνὰ ποὺ ἀμφιταλαντευόμαστε στὴν πίστη
μας, στὴν ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό, ὅταν κάτι ποὺ
περιμένουμε ἀπὸ Ἐκεῖνον νὰ κάνει γιά μᾶς, δὲν γίνεται,
ὅταν Ἐκεῖνος δὲν γίνεται ὁ Ὑπάκουος ὑπηρέτης μας, κι
ὅταν προβάλλουμε τὴν ἐπιθυμία μας, Ἐκεῖνος δὲν λέει
«Ἀμὴν» καὶ δὲν τὴν πραγματοποιεῖ. Ἄρα δὲν εἴμαστε
τόσο ξένοι ἀπὸ ἐκείνους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ
συνάντησαν τὸν Χριστὸ στὶς πύλες τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ
μετὰ στράφηκαν μακριά Του.
Καὶ τώρα, μπαίνουμε στὴν Μ. Ἑβδομάδα. Πῶς
ἀντικρίζουμε αὐτὰ τὰ γεγονότα; Νομίζω πὼς ὀφείλουμε
νὰ μποῦμε στὴν Μ. Ἑβδομάδα ὄχι σὰν θεατές, ὄχι ἁπλὰ
διαβάζοντας τὰ σχετικὰ ἀποσπάσματα τοῦ Εὐαγγελίου,
πρέπει νὰ μποῦμε σὰν νὰ εἴμαστε μέτοχοι τῶν
γεγονότων, ἀλήθεια, διαβάζουμε γι’ αὐτά, ἀλλὰ θάπρεπε
νὰ μπερδευτοῦμε μὲ τὸ πλῆθος ποὺ περιβάλλει τὸν
Χριστὸ καὶ νὰ ρωτήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας: «ποῦ
βρίσκομαι μέσα σ΄αὐτὸ τὸ πλῆθος; Εἶμαι ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς
ποὺ λένε: «Ὡσαννά, Υἱὲ Δαυίδ»; Εἶμαι μήπως ἀπ’ τοὺς
περιθωριακοὺς ποὺ κραυγάζουν «Σταύρωσον αὐτόν»;
Εἶμαι κάποιος ἀπ’ τοὺς μαθητὲς ποὺ πίστευαν μέχρι τὴν
ὥρα ποὺ ὁ ἔσχατος κίνδυνος φάνηκε νὰ ἔρχεται; Θυμάστε
ὅτι στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ τρεῖς ἀπὸ τοὺς μαθητὲς
εἶχαν ἐπιλεγεῖ γιὰ νὰ Τοῦ συμπαρασταθοῦν στὶς ὧρες
τῆς ὑπέρτατης ἀγωνίας Του, ἀλλὰ δὲν τὸ ἔκαναν, ἦταν
κουρασμένοι, εἶχαν χάσει τὸ θάρρος τους κι
ἀποκοιμήθηκαν. Τρεῖς φορὲς ἦρθε σ’ αὐτούς, τρεῖς φορὲς
ἦταν μακρυά Του.
Δὲν συναντᾶμε τὸν Χριστὸ κάτω ἀπ’ τὶς ἴδιες συνθῆκες,
ἀλλὰ συναντᾶμε τόσους ἀνθρώπους ποὺ εἶναι σὲ ἀγωνία,
ὄχι μόνο γιατί πεθαίνουν σωματικά, …κι αὐτὸ συμβαίνει
σὲ φίλους, σὲ συγγενεῖς, σὲ ἀνθρώπους γύρω μας ποὺ
ἀγωνιοῦν μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Εἴμαστε
ζωντανοί, γεμάτοι ἐνδιαφέρον γι’ αὐτούς, ἕτοιμοι νὰ τοὺς
βοηθήσουμε, στεκόμαστε δίπλα τους, ἢ ἀποκοιμιόμαστε,
ποὺ σημαίνει ἀποσυρόμαστε, γυρνᾶμε τὴν πλάτη, τοὺς
ἀφήνουμε σὲ ἀγωνία, στὸν φόβο, στὴν ἀθλιότητά τους;
Καὶ δὲν θὰ μιλήσω γιὰ τὸν Ἰούδα, γιατί κανένας μας δὲν
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022 ΕΤΟΣ 22Ο
ἔχει πρόθεση νὰ προδώσει τὸν Χριστὸ μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο,
ἀλλὰ δὲν τὸν προδίδουμε ὅταν ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὶς
ἐντολές Του; Ὅταν λέει: «Σᾶς δίνω παράδειγμα, ν’
ἀκολουθήσετε..» κι ἐμεῖς κουνᾶμε τὰ κεφάλια μας καὶ
λέμε: «Ὄχι θέλω μόνο ν’ ἀκολουθήσω τὶς ἐπιθυμίες τῆς
καρδιᾶς μου». Ἂς σκεφτοῦμε τὸν Πέτρο, τὸν δυνατότερο,
ἐκεῖνον ποὺ μποροῦσε νὰ μιλᾶ ἐκ μέρους τῶν ὑπολοίπων,
ὅταν ἔφθασε νὰ ριψοκινδυνεύσει τὴ ζωή του, ἢ μᾶλλον
ὄχι τὴν ζωή του, ἁπλὰ ν’ ἀπορριφθεῖ, γιατί κανεὶς δὲν
θέλησε νὰ τὸν σκοτώσει, ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ τρεῖς
φορές.
Ἐμεῖς τί κάνουμε, ὅταν ἔχουμε τέτοια πρόκληση, ὅταν
κινδυνεύουμε νὰ μᾶς κοροϊδέψουν, νὰ γελοιοποιθοῦμε,
νὰ μᾶς ἀπομονώσουν φίλοι καὶ γνωστοὶ ποὺ σηκώνουν
τοὺς ὤμους καὶ λένε: «Ἄ, Χριστιανός; Καὶ πιστεύεις ὅτι ὁ
Χριστὸς εἶναι Θεός, πιστεύεις στὸ Εὐαγγέλιό Του,
πιστεύεις ὅτι θὰ εἶναι στὸ πλάι σου; Πόσο συχνά…! Ὤ, ἂς
μὴν ποῦμε: «Δὲν εἶμαι…» ἀλλὰ ἂς ποῦμε: «Ναί, εἶναι
δόξα μου, κι ἂν θέλεις νὰ Τὸν σταυρώσεις, ἂν θέλεις νὰ
Τὸν ἀπορρίψεις, ἀπόρριψε κι ἐμένα ἐπίσης ἐπειδὴ
ἐπιλέγω νὰ σταθῶ στὸ πλευρό Του, εἶμαι μαθητὴς Του
ἀκόμα κι ἂν μὲ ἀπορρίψουν, ἀκόμα καὶ ἂν δὲν μοῦ
ἐπιτρέψεις νὰ μπῶ στὸ σπίτι σου ξανά».
Ἂς σκεφτοῦμε τὸ πλῆθος στὸν Γολγοθά. Ὑπῆρχαν
ἄνθρωποι ποὺ ἦταν ὄργανα στὴν καταδίκη Του, Τὸν
περιγέλασαν, εἶχαν πάρει τὴν νίκη τους, τουλάχιστον
ἔτσι νόμιζαν. Ἀκόμα ὑπῆρχαν οἱ στρατιῶτες, οἱ
στρατιῶτες ποὺ Τὸν Σταύρωσαν· εἶχαν σταυρώσει
ἀμέτρητους ἀκόμα ἀνθρώπους, ἔκαναν τὴν δουλειά τους.
Δὲν τοὺς ἔνοιαζε ποιὸν σταύρωναν. Κι ὁ Χριστὸς
προσευχόταν γι’ αὐτούς: «Συγχώρησε τοὺς Πατέρα, δὲν
ξέρουν τί κάνουν…» Δὲν σταυρωνόμαστε μὲν μὲ φυσικὸ
τρόπο, ἀλλὰ λέμε: «Συγχώρησε Πατέρα μου, ὅλους
αὐτοὺς ποὺ μᾶς προσβάλλουν, μᾶς ἀπορρίπτουν, ποὺ
σκοτώνουν τὴν χαρὰ καὶ σκοτεινιάζουν τὶς ζωές μας..» Τὸ
κάνουμε; Ὄχι δὲν τὸ κάνουμε. Ἀναγνωρίζουμε τοὺς
ἑαυτοὺς μας σ’ αὐτοὺς τοὺς σταυρωτές;
Καὶ ἔπειτα ὑπῆρχε ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων ποὺ
κατέκλυσαν τὴν πόλη γιὰ νὰ δοῦν ἕναν ἄνθρωπο νὰ
πεθαίνει, μὲ μία τρελλὴ περιέργεια, ποὺ πιέζει τόσους
ἀπὸ μᾶς νὰ γινόμαστε περίεργοι, γιὰ ὅσους ὑποφέρουν,
γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀγωνιοῦν. Θὰ πεῖτε, δὲν
συμβαίνει; Ρωτῆστε τὸν ἑαυτό σας, πῶς βλέπετε
τηλεόραση, πόσο παθιασμένα βλέπετε τὰ ὅσα τρομερὰ
συμβαίνουν στὴν Σομαλία, στὸ Σουδάν, στὴν Βοσνία καὶ
ὅποια ἄλλη χώρα. Τὰ βλέπετε μὲ ραγισμένη καρδιά; Εἶναι
ὅτι δὲν μπορεῖτε νὰ ὑπομείνετε τὸν τρόμο, ἀλλὰ
στρέφεστε στὸν Θεὸ μὲ προσευχή, καὶ δίνετε, δίνετε
γενναιόδωρα ὅ,τι μπορεῖτε γιὰ νὰ περιοριστεῖ ἡ πείνα καὶ
ἡ μιζέρια; Ἔτσι εἶναι; Ὄχι, εἴμαστε οἱ ἴδιοι ποὺ πῆγαν
στὸν Γολγοθὰ γιὰ νὰ δοῦν κάποιον νὰ πεθαίνει.
Περιέργεια, ἐνδιαφέρον; Ναί, ἀλίμονο.
Ὑπῆρχαν ἀκόμα κι ἐκεῖνοι ποὺ ἦλθαν μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι
Ἐκεῖνος θὰ πεθάνει· ἐπειδὴ, ὅταν Ἐκεῖνος πεθάνει στὸν
Σταυρό, ἐκεῖνοι θὰ ἐλευθερωθοῦν ἀπὸ τρομερὸ μήνυμα
ποὺ Ἐκεῖνος φέρνει· ὅτι ὀφείλουμε νὰ ἀγαπᾶμε τὸν ἄλλο,
ἔτσι ποὺ νά εἴμαστε ἕτοιμοι καὶ νὰ πεθάνουμε γι’ αὐτόν.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 2 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1105
Αὐτὸ τὸ μήνυμα τῆς σταυρωμένης, θυσιαστικῆς ἀγάπης,
θὰ μποροῦσε νὰ καταργηθεῖ διαπαντός, καὶ γιὰ ὅλους. Κι
ἂν Ἐκεῖνος ποὺ τὸ κηρύττει, πεθάνει, θὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι
Ἐκεῖνος εἶναι ἕνας ψευδοπροφήτης, ἕνας ψεύτης.
Κι ἀκόμα, ὑπῆρχαν κι ἐκεῖνοι ποὺ ἦρθαν μὲ τὴν ἐλπίδα
ὅτι θὰ κατέβει ἀπὸ τὸν Σταυρό, κι ὅτι τότε θὰ μποροῦσαν
νὰ εἶναι πιστοὶ χωρὶς ρίσκο, θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν «μερίδα»
τῶν νικητῶν. Δὲν τοὺς μοιάζουμε τόσο συχνά;
Κι ἔπειτα τὸ σημεῖο ποὺ πολὺ δύσκολα τολμᾶμε ν’
ἀντικρύσουμε τὴν Μητέρα τοῦ θυσιαζόμενου Υἱοῦ τοῦ
Θεοῦ, ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, σιωπηλή, προσφέροντας τὸν
θάνατό Του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους,
σιωπηλά, σβήνοντας μαζί Του, ὥρα τὴν ὥρα, καὶ ὁ
μαθητὴς ποὺ γνώριζε μὲ τὸν νεανικὸ τρόπο, πῶς ν’
ἀγαπᾶ τὸν Κύριό του, στεκόμενος μὲ φόβο, κοιτάζοντας
τὸν Κύριό του νὰ πεθαίνει καὶ τὴν Μητέρα ν’ ἀγωνιᾶ.
Νοιώθουμε ἔτσι ὅταν διαβάζουμε τὸ Εὐαγγέλιο,
νοιώθουμε τὴν ἀγωνία στοὺς ἀνθρώπους γύρω μας;
Ἂς μποῦμε στὴν Μ. Ἑβδομάδα μὲ σκοπὸ ὄχι νὰ εἴμαστε
θεατὲς ὅσων συμβαίνουν, ἂς μπερδευτοῦμε μὲ τὸ πλῆθος
καὶ σὲ κάθε βῆμα ἂς ρωτᾶμε τὸν ἑαυτό μας: ποιὸς εἶμαι
μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πλῆθος; Εἶμαι ἡ Μητέρα; Εἶμαι ὁ
μαθητής; Εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς σταυρωτές; Καὶ θὰ
μπορέσουμε νὰ φθάσουμε στὴν ἡμέρα τῆς Ἀνάστασης
μαζὶ μ’ αὐτοὺς γιὰ τοὺς ὁποίους ἦταν πραγματικὰ ἡ ζωὴ
καὶ ἡ ἀνάσταση· ὅταν ἡ ἀπελπισία εἶχε φύγει, ἦρθε ἡ νέα
ἐλπίδα, ὁ Θεὸς εἶχε νικήσει. Ἀμήν.
† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom
Τό φῶς καί ὁ Θεός....
Στό δρόμο τῆς ζωῆς πού ποτέ δέν
πίστεψες ὅτι θά εἶναι τέτοιος, πού
σκληρότητα καί μῖσος σέ
κύκλωσαν, πού ἀδικίες καί πίκρες
τίς ἔπινες σάν καθημερινό σου
ποτό, πού ἄνθρωποι, πρόσωπα, καταστάσεις πέρασαν
σάν σέ κινηματογραφική ταινία καί τώρα σάν
φωτιά πού ἔβγαλε καπνό καί τώρα δέν ὑπάρχει - οὔτε ἡ
φωτιά οὔτε ὁ καπνός.
Στό δρόμο τῆς ζωῆς πού μοναχά ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ εἶναι,
περπάτησες λεύτερος, φωτεινός, γεμάτος ὄνειρα, ἀξίες,
χαρές καί λύπες... Δέν θέλησες νά πιεῖς τό ποτό τῆς
ψευτιᾶς ἀλλά ἀγάπησες τό ΥΔΩΡ τῆς Ἀλήθειας.
Στό δρόμο τῆς ζωῆς πού Τοῦ ἀνήκει -καθώς καί κάθε τι
εἶναι δικό Του, τό ξέρεις.
Δικά Του τά πάντα καί φυσικά πάνω ἀπό ὅλα ἡ ψυχή
σου. Ματωμένη;; Χαρούμενη;; Μετανοημένη;;;
Κουρασμένη;; Πληγωμένη;; Δική Του.
Ἀκόμα καί τώρα πού τό φῶς χάθηκε, πού τό σκοτάδι
ἔρχεται σιγά σιγά καί γλυκά χωρίς νά τό ξέρεις πότε θά
ἐπικρατήσει ὁλοκληρωτικά, ἀλλά τό περιμένεις σέ
ἄγνωστο χρόνο, ὅπως ἄγνωστος θά εἶναι καί ὁ ἐρχομός
Του.
Ἕτοιμος γιά τά πάντα!
Ἕτοιμη ἡ ψυχή σου, ἀλλά καί δοσμένη στή χαρά Του,
μιάν ἀνέκφραστη κρυφή χαρά ζυμωμένη μέ τά
παθήματά σου.
Οἱ σκόλοπες πού ὀμορφαίνουν τή ζωή μας!!!
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022 ΕΤΟΣ 22Ο
Τί ὄμορφο νά ζεῖς καί νά ὑπάρχεις!
Νά ὑποφέρεις καί νά ἀσθενεῖς!
Νά προσεύχεσαι καί νά νιώθεις τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ!
Νά ἀγαπᾶς καί νά ἐκπέμπεις μυστικά τήν ἀγάπη πού
Ἐκεῖνος σοῦ ἐμφορεῖ στήν καρδιά!
Γερόντισσα Σωφρονία
Δεν υπάρχει παρελθόν που να μην προετοιμάζει
ένα μέλλον
Ο ήλιος δύει για να ανατείλει ξανά.
Τα αστέρια σβήνουν το πρωί από τα
μάτια του θεατή στη γη, και
αναφαίνονται την εσπέρα. Οι εποχές
Τελειώνουν και αρχίζουν.
Ήχοι νεκροί αντηχούν πάλι στη ηχώ. Ποτάμια
ενταφιάζονται στην θάλασσα και ξαναβγαίνουν στις
πηγές. Το σύμπαν της επίγειας βλαστήσεως πεθαίνει το
φθινόπωρο και αναβιώνει την άνοιξη.
Ο σπόρος πεθαίνει στη γη, και έτσι έρχεται στην ύπαρξή
το βότανο και το δέντρο. Το σκουλήκι που έρπει, πεθαίνει
και εγείρεται η φτερωτή πεταλούδα. Η ζωή του πουλιού
είναι θαμμένη στο άψυχο αυγό και αναδύεται πάλι από
αυτό.
Δεν υπάρχει παρελθόν που να μην προετοιμάζει ένα
μέλλον. Δεν υπάρχει τέλος που να μην οδηγεί σε μία
αρχή.
Κάθε ανθρώπινη ζωή όταν κατεβαίνει στον δικό της
ιδιαίτερο τάφο αφήνει εκεί μόνο το προηγούμενο
σωματικό της περίβλημα που αποσυντίθεται, και η ίδια
εγείρεται στο απέραντο και αόρατο βασίλειο της ζωής.
Θέλεις λοιπόν να μάθεις ποιά είναι η αρχή και το σπέρμα
της ουρανίας γεννήσεως;
Ο Λόγος και το Πνεύμα και η Εξουσία του Αναστάντος
Χριστού, ο οποίος είναι και η Ανάσταση και η ζωή μας.
Λάβε αυτόν τον Ουράνιο σπόρο της αιωνίου ζωής μέσω
της πίστεως, φύτεψε τον στην καρδιά σου με αγάπη,
βάθυνε τον με την ταπείνωση, ζέστανέ τον με την
προσευχή και τους θείους διαλογισμούς, θρέψε τον και
πότισε τον με τα δάκρυα της μετανοίας, και δυνάμωσέ
τον με τις ενάρετες πράξεις.
Εάν έτσι ζήσεις και έτσι πεθάνεις, και εσύ επίσης,
αφήνοντας στον τάφο τα γήινα, φθαρτά σου ενδύματα,
θα λάβεις νέα στον ουρανό, λευκασμένα στο αίμα του
Αρνίου, και την ημέρα του γάμου Του θα δοθεί και σε
εσένα “ίνα περιβάλησαι βύσσινον λαμπρόν κάθαρον. Το
γαρ Βύσσινον τα δικαιώματα των Αγίων εστί. (Αποκ. 19,8 ).
Άγιος Φιλάρετος Μόσχας
Γιατί να προτιμήσουμε την σκάλα και όχι τον
ανελκυστήρα;
Αγαπητοί Αναγνώστες είναι
γνωστό ότι την Δ΄ Κυριακή των
Νηστειών η Εκκλησία την έχει
αφιερώσει σε ένα πρόσωπο τον
Άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη αλλά
κυρίως στο βιβλίο που έχει
συγγράψει την «Κλίμακα των αρετών». Αφού με την
Σταυροπροσκύνηση ο πιστός έλαβε δύναμη, συνεχίζει
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 3 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1105
την υπόλοιπη μισή πορεία του, που όμως είναι
ανηφορική, δύσκολη, κοπιώδης και σίγουρα ασκητική. Ο
πιστός δεν παλεύει μόνο με τα πάθη και τις αμαρτίες του
να σταματήσει και να καθαρίσει, καλείται κυρίως «να
κτίσει» και αρετές! Δεν είναι εύκολο γιατί όπως είπε
πρόσφατα σε μια ομιλία του ο π. Λίβυος «Όταν θες να
αλλάξεις και να πας προς το Φως… τα σκοτάδια σου
επαναστατούν και θεριεύουν»! Σε αυτά θα κινηθούμε στο
σημερινό άρθρο μας, εσείς απλά ακολουθήστε μας και σε
αυτή την περιπλάνησή μας…
Στο τίτλο του άρθρου μας τίθεται ένα ερώτημα που στην
εποχή της τεχνολογικής ανάπτυξης και των ανέσεων,
αλλά και της βιασύνης γιατί «ο χρόνος είναι χρήμα» δεν
υπάρχει καν αυτό το δίλλημα, θεωρείται αυτονόητο ότι ο
πολύ κόσμος προτιμά το ασανσέρ από το να ανέβει
σκάλα και ιδιαίτερα για πάνω από δύο ορόφους. Το ίδιο
φαίνεται και στο Μετρό, όλοι προτιμούν τις κυλιόμενες
σκάλες από τις σταθερές. Όμως αν δούμε τα πράγματα
μακροπρόθεσμα και βαθύτερα θα δούμε ότι
μακροπρόθεσμα δεν μας συμφέρουν όλα. Το λένε και οι
γιατροί άλλωστε στα πλαίσια της καθημερινής άσκησης
που ο ανθρώπινος οργανισμός ωφελείται και δεν
ζημιώνεται η υγεία του, είναι το περπάτημα και η άνοδος
και η κάθοδος της σκάλας με τα πόδια και όχι με τον
ανελκυστήρα και ας απαιτείται περισσότερο χρόνος και
κόπος από τον εναλλακτικό τρόπο που είναι μεν πιο
δελεαστικός αλλά όχι τόσο ωφέλιμος.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Όσο
ο άνθρωπος ασκείται ψυχοσωματικά και αφιερώνει
χρόνο και τρόπο στο Θεό, τόσο πιο πολύ έλκει και τη
χάρη Του Θεού. Όσο αντιθέτως ασχολείται και
δαπανάται σε άλλα πράγματα και κυρίως με ανέσεις και
χωρίς κόπο και πόνο, μας θυμίζει αυτό που έγινε στον
πλούσιο και στον Λάζαρο του Ευαγγελίου και όλοι είδαμε
το τελικό αποτέλεσμα ποιος πραγματικά ευφραίνεται και
ποιος πραγματικά ωδινάται…!
Το θέμα είναι τι προτεραιότητες βάζουμε στην ζωή μας.
Βλέπεις ανθρώπους που πραγματικά καταβάλλουν κόπο
και ασκούνται χύνοντας ιδρώτα στα όργανα των
γυμναστηρίων και καλλιεργούν το κορμί και τους μυς
τους. Άλλοι, γυναίκες και άνδρες πλέον προσέχουν την
εξωτερική τους εμφάνιση και χρησιμοποιούν καλλυντικά
για να κρύψουν τις ατέλειες και να τονίσουν τα ωραία
σημεία τους. Στο φαίνεσθε όμως επενδύουν και όχι στην
εσωτερική καλλιέργεια και μόρφωση καταρχήν και
ακόμη περισσότερο στην πνευματική μεταμόρφωση και
στην προσπάθεια να καλλιεργήσουν χαρίσματα και
αρετές. Αυτά μένουν αιώνια και κυρίως ακολουθούν τον
άνθρωπο και μετά τον θάνατο, ενώ τα άλλα είναι
μάταια, προσωρινά και εφήμερα.
Ένα αγαπημένο συγκρότημα οι Πύξ-Λάξ σε ένα τραγούδι
τους πολύ σωστά επισημαίνουν : «Ότι αξίζει πονάει και
είναι δύσκολο…»! Άρα είναι σαν να μας λένε « ότι είναι
εύκολο και δεν έχει κόπο και πόνο τότε δεν αξίζει…»! Και
πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι που πρόκοψαν στην ζωή
όχι γιατί τα βρήκαν έτοιμα αλλά γιατί δεν τους χαρίστηκε
τίποτα αλλά δούλεψαν σκληρά αξίζουν τον έπαινο και
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022 ΕΤΟΣ 22Ο
τον θαυμασμό όλων! Αν αυτό αξίζει για επίγεια
πράγματα, πόσο μάλλον για όλους εκείνους που άφησαν
τα φθαρτά για τα άφθαρτα, άφησαν τα πάντα και
αφιερώθηκαν ψυχή και σώμα στο Θεό, άφησαν τις
ανέσεις και αγαπημένα πρόσωπα για να κοπιάσουν και
να ενωθούν με το Θεό. Φυσικά μιλάμε για τους ασκητές,
αλλά βέβαια η ασκητικότητα σε αναλογία είναι και για
τους εγγάμους και για τον κόσμο, με άλλες φυσικά
αναλογίες και προϋποθέσεις και στον κόσμο. Κλείνοντας
ας το δούμε και στον ευατό μας, ό,τι μας δυσκόλεψε, αυτό
και μας κινητοποίησε και μας ωφέλησε, ό,τι μας
χαρίστηκε χωρίς κόπο και δοκιμασία, αυτό και μας
χάλασε στο τέλος αφήνοντάς μας τουλάχιστον
ιδιοτροπίες. Ας κοπιάσουμε λοιπόν όπως λένε οι πατέρες
της Εκκλησίας «Δίνοντας αίμα και θα λάβουμε
Πνεύμα…» Αμήν!
π. Αντώνιος Χρήστου
Μεγάλη Εβδομάδα
Τι να γράψεις για την Μεγάλη
Εβδομάδα όταν η ζωή σου
πνίγεται σε μια μικρή
πεζότητα. Πώς να
προσεγγίσεις τα Μεγάλα
όταν είσαι τόσο μικρός. Πώς
να μιλήσεις για την όντως χαρά(ολοκληρωμένη πρόταση
ζωής) όταν φυλλομετράς δάκρυ και αίμα στο ημερολόγιο
της ψυχής σου.
Αλλά όμως μήπως νιώθοντας μονάχα έτσι μπορείς να
εισέλθεις στον "Νυμφώνα Του" ;
Μήπως τα άνθη του "Λειμώνα Του", τότε μόνο μπορείς να
τα μυρίσεις;
Όταν δηλαδή η δυσωδία των παθών σου σε πνίγει και εσύ
ζητάς λίγο καθάριο οξυγόνο για την ανάσα της ψυχής
σου στο δικό Του ουρανό;
Μήπως τότε μονάχα μπορείς να Τον ακολουθήσεις, όταν
αισθανθείς και «μαρτυρήσεις» την αδυναμία σου, τα όρια
σου, την γύμνια και την ορφάνια της καρδιάς σου;
΄΄Εν ψυχή συντετριμμένη, προσπτίπτομεν σοι, και
δεόμεθα σου Σωτήρ του κόσμου. Συ γάρ ει ο Θεός των
μετανοούντων΄΄ (Τροπάριο Προφητείας Όρθου Μεγ. Δευτέρας)
Γιατί αυτό τελικά που θα ανοίξει την «θύρα του ουρανού»
δεν θα έχει σχέση με τις αρετές μας. Ούτε με τις υπόγειες
διαδρομές στα ναρκισσιστικά παιχνίδια του
εγωκεντρισμού μας και ας έχουν το προφίλ της
«πνευματικότητας».
Το ''μυστικό του ουρανού'' είναι μια τέχνη που την
γνωρίζουν μονάχα οι ταπεινοί. Εκείνοι που αρνούνται
αυτό που ονομάζουμε «life style».
Είναι απλό μα θέλει ''τσακισμένο εγωισμό''.
Είναι σοφό μα θέλει να είσαι «μωρός».
Είναι για τους πιστούς, μα όχι για αυτούς που κάνανε την
πίστη εγγυήσεις. Είναι μια γλώσσα μυστική που δυο είδη
ανθρώπων τη γνωρίζουν στην ζωή˙ οι Άγιοι και οι πολύ
αμαρτωλοί Άλλωστε για να «φτάσεις στον παράδεισο
πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης...» ή να
είσαι στον προσωπικό σου «Άδη και να μην
απελπίζεσαι».
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ 4 από 4
ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1105
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι γι΄ αυτούς που
αισθάνονται ισχυροί, που ζαλίστηκαν μες στην
αλαζονεία της δήθεν αρετής τους, στην δύναμη της
εξουσίας τους και των «κατορθωμάτων» τους.
Δεν είναι γι΄ αυτούς που έμειναν πιστοί στα «έθιμα» και
τις «παραδόσεις» μιας κοινωνικής συνθηκολόγησης.
Δεν έχει τίποτα να πει στους καταναλωτές της εόρτιας
αγοράς, στους εραστές του μελό, σ΄ αυτούς που ζούν για
να καταναλώνουν συναισθήματα και όχι να εκφράζουν
μύχια καρδιακά αισθήματα.
Είναι όμως, για όλους εκείνους που πονούν, που
σταυρώνονται καθημερινά στους Γολγοθάδες της ζωής,
που τα δάκρυα έγιναν οι λέξεις, για να μιλούν τα
πράγματα της ζωής τους.
Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εμπειρία μιας πίστεως, είναι
μια πρόταση ζωής, μια πρόσκληση προσωπικής
κοινωνίας, μια ερωτική θέα του Θεού, του πάσχοντος
έρωτα μας, ένα υπαρξιακό ταξίδι στο ΄΄πέλαγος του
Θείου ελέους΄΄.
Από τότε που πάψαμε να «μετράμε την ποιότητα της
ζωής με την χαρά της Γιορτής…» να μεταμορφώνουμε
τον πόνο σε προσευχή, τους καημούς και τα μεράκια της
υπάρξεως μας σε τέχνη, δεν μπορούμε να βιώσουμε την
Μεγάλη Εβδομάδα.
Γιατί για να βιώσεις την Μεγάλη Εβδομάδα πρέπει με
θάρρος πνευματικό να ομολογήσεις «ότι στα δάκρυα της
Μαγδαληνής είδες τα δάκρυα σου..».
π.λιβυος * Αυτή την ανάρτηση την αφιερώνω στην μνήμη, του
σεβαστού και πολύ αγαπημένου μου π. Μιχαήλ Καρδαμάκη,
που σημάδεψε βαθιά την ζωή μου, ένα ευχαριστώ!
Δίκτυο Προσευχής
Από την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 και κάθε
βράδυ 11.00–12.00, όσοι θέλουμε, να κάνουμε στο σπίτι
μας την Παράκληση στην Παναγία μας και την Ευχή,
για όλα τα δύσκολα που συμβαίνουν καθημερινά στον
τόπο μας, την Πατρίδα μας και το Λαό μας αλλά και σε
κάθε ψυχή που ζει ανάμεσά μας και γύρω μας.
«Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου,
Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σέ καταφεύγομεν,
ώς άρρηκτον τείχος και προστασίαν.»
Ἐπισκεφθεῖτε τὴν ἱστοσελίδα τῆς Ἐνορίας μας:
http://saintpanteleimochania.wordpress.com
Εφημερίδα ΔΙΑΚΟΝΙΑ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΑΜΠΕΡΙΑΣ ΧΑΝΙΩΝ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΛΗΣ:
Πρωτ π.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΚΑΤΑΠΙΔΗΣ
Πρωτ.π.ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ
ΚΟΥΔΟΥΜΝΑΚΗΣ
ΤΗΛ. ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ: 28210-
43053
Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ