USE OF THE MANUAL

Προσέγγιση στη διαχείριση κλινικού περιστατικού-approach to

clinical case formulation.
The case formulation for any given patient must involve a careful clinical history
and concise summary of the social, psychological, and biological factors that
may have contribute to developing a given mental disorder. Hence, it is not
sufficient to simply check of the symptoms in the diagnostic criteria to make a
mental disorder diagnosis. Although systematic check for the presence of these
criteria as they apply to each patient will assure a more reliable assessment,
the relative severity and valence of individual criteria and their contribution to
a diagnosis require clinical judgment.
Ορισμός της Ψυχικής Διαταραχής – Definition of a Mental Disorder

Although no definition can capture all aspects of all disorders in the

range contained in DSM-5, the following elements are required: Παρά
το γεγονός ότι κανένας ορισμός δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλες τις πτυχές
όλων των διαταραχών που περιέχονται στο DSM-5, ωστόσο απαιτούνται τα
ακόλουθα στοιχεία:

A mental disorder is a syndrome characterized by clinically significant

disturbance in an individual’s cognition, emotion regulation, or behavior that
reflects a dysfunction in the psychological, biological, or developmental
processes underlying mental functioning. Mental disorders are usually
associated with significant distress or disability in social, occupational, or other
important activities.

Μια ψυχική διαταραχή είναι ένα σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από κλινικά
σημαντική διαταραχή της γνωστικής λειτουργίας του ατόμου, της ρύθμισης των
συναισθημάτων ή της συμπεριφοράς που αντικατοπτρίζει δυσλειτουργία στις
ψυχολογικές, βιολογικές ή αναπτυξιακές διαδικασίες που διέπουν την ψυχική και
γενικά συνολική του δραστηριότητα. Η διάγνωση μια ψυχικής διαταραχής θα
πρέπει να έχει κλινική χρησιμότητα: θα πρέπει να βοηθά τους κλινικούς να
καθορίσουν την πρόγνωση, τα σχέδια θεραπείας και τα πιθανά αποτελέσματα
της θεραπείας για τους ασθενείς τους.
Ωστόσο, η διάγνωση μια ψυχικής διαταραχής δεν είναι ισοδύναμη με την
ανάγκη για θεραπεία. Η ανάγκη για θεραπεία είναι μια πολύπλοκη κλινική
απόφαση, η οποία λαμβάνει υπόψη τη βαρύτητα των συμπτωμάτων, τα
προεξάρχοντα συμπτώματα (π.χ. την παρουσία αυτοκτονικού ιδεασμού), τη
δυσφορία του ασθενούς (ψυχικός πόνος), την ανικανότητα που συνδέεται με
το/τα συμπτώματα (δυσλειτουργία) και τέλος, τα οφέλη και τους κινδύνους των
διαθέσιμων θεραπειών και άλλους παράγοντες όπως π.χ. ψυχιατρικά
συμπτώματα που επιπλέκουν άλλη ασθένεια. Οι κλινικοί μπορούν με αυτό τον
τρόπο να αντιμετωπίσουν άτομα των οποίων τα συμπτώματα δεν πληρούν τα
κριτήρια για ψυχικές διαταραχές, αλλά καταδεικνύουν μια σαφή ανάγκη για
θεραπεία και φροντίδα. Το γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν εμφανίζουν όλα
τα συμπτώματα που είναι ενδεικτικά μια διάγνωσης δεν θα πρέπει να
χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την περιορισμένη πρόσβαση τους στην
κατάλληλη φροντίδα.

The diagnosis of a mental disorder should have clinical utility: it should help
clinicians to determine prognosis, treatment plans, and potential treatment
outcomes for their patients.

However, the diagnosis of a mental disorder is not equivalent to a need for

treatment. Need for treatment is a complex clinical decision that takes into
consideration symptom severity, symptom salience (e.g., the presence of
suicidal ideation), the patient's distress (mental pain) associated with the
symptom(s), disability related to the patient's symptoms, risks and benefits of
available treatments, and other factors (e.g., psychiatric symptoms
complicating other illness). Clinicians may thus encounter individuals whose
symptoms do not meet full criteria for a mental disorder but who demonstrate
a clear need for treatment or care. The fact that some individuals do not show
all symptoms indicative of a diagnosis should not be used to justify limiting their
access to appropriate care.

….

Μέχρις ούτω αναγνωριστούν αναμφισβήτητοι αιτιολογικοί ή Παθοφυσιολογικοί

μηχανισμοί οι οποίοι θα επικυρώνουν πλήρως τις ειδικές διαταραχές ή το φάσμα
διαταραχών, το πιο σημαντικό πρότυπο για τα κριτήρια διαταραχής του DSM5
θα είναι η κλινική τους χρησιμότητα για την εκτίμηση της κλινικής πορείας και
την ανταπόκριση στη θεραπεία των ατόμων που ομαδοποοιούνται με βάση ένα
συγκεκριμένο σύνολο διαγνωστικών κριτηρίων.

Until incontrovertible etiological or pathophysiological mechanisms are

identified to fully validate specific disorders or disorder spectra, the most
important standard for the DSM-5 disorder criteria will be their clinical utility for
the assessment of clinical course and treatment response of individuals grouped
by a given set of diagnostic criteria.