ANG ALAMAT NG KASOY
Noong unang panahon ay nasa loob ng kasoy ang abuhing
buto nito. Lungkot na lungkot ang buto sapagkat madilim na
madilim sa loob ng kasoy. Lalo itong nalungkot nang malamang
magdaraos ng isang handaan ang Adang kagubatan. Sa gabi ng
handaan ay ipinatawag ng Ada ang lahat ng hayop at halaman.
Lahat ay nagsasayaw. Lahat ay kumakanta. Masayang-masaya
ang kagubatan. Bukod tanging ang buto ng kasoy ang lungkot na
lungkot.
“Mabuti pa sila, nakikita ang masayang paligid. Heto ako,
nakakarinig ng awit at tawanan pero hindi naman nakikita ang
katuwaan.” Naulinigan ng makapangyarihang Ada ang himutok
ng Buto.
“Ayoko pong nakakulong sa madilim na lugar na
kinalalagyan ko. Naiinggit ako sa ibang hayop at halaman na
tuwang-tuwa kapag may handaan sa kagubatan. Nakakasasma sila
sa pagsasaya. Hindi lang nila naririnig kundi nakikita pa ang
katuwaan ng lahat. Maawa kayo, mahal na Ada. Gawan ninyo ng
paraan na makalabas po ako sa pagkakakulong ko sa loob ng
prutas na ito.”
Naantig ang maawaing damdamin ng mahal na Ada.
Iwinasiwas nito ang nagniningning na pananglaw. Sa isang iglap
ay nakalabas sa madilim na kulungan ang Buto. Masayang-
masayang napanood ng Buto ng Kasoy ang sayawan, kantahan, at
pagkakatuwaan ng mga hayop at halaman. Hatinggabi na nang
iwasiwas na muli ng butihing Ada ang kanyang makinang na
pananglaw. Hudyat iyon ng pamamahinga. Pinatay ng mga
Alitaptap ang parol nila. Nalungkot ang Buto nang dumilim na
ang paligid. Nahahalinhan ng takot at lungkot nang kumulog at
kumidlat. Napansin ng Buto na nagsipagtago ang mga hayop sa
mga kuweba.
ANG ALAMAT NG KASOY
Noong unang panahon ay nasa loob ng kasoy ang abuhing
buto nito. Lungkot na lungkot ang buto sapagkat madilim na
madilim sa loob ng kasoy. Lalo itong nalungkot nang malamang
magdaraos ng isang handaan ang Adang kagubatan. Sa gabi ng
handaan ay ipinatawag ng Ada ang lahat ng hayop at halaman.
Lahat ay nagsasayaw. Lahat ay kumakanta. Masayang-masaya
ang kagubatan. Bukod tanging ang buto ng kasoy ang lungkot na
lungkot.
“Mabuti pa sila, nakikita ang masayang paligid. Heto ako,
nakakarinig ng awit at tawanan pero hindi naman nakikita ang
katuwaan.” Naulinigan ng makapangyarihang Ada ang himutok
ng Buto.
“Ayoko pong nakakulong sa madilim na lugar na
kinalalagyan ko. Naiinggit ako sa ibang hayop at halaman na
tuwang-tuwa kapag may handaan sa kagubatan. Nakakasasma sila
sa pagsasaya. Hindi lang nila naririnig kundi nakikita pa ang
katuwaan ng lahat. Maawa kayo, mahal na Ada. Gawan ninyo ng
paraan na makalabas po ako sa pagkakakulong ko sa loob ng
prutas na ito.”
Naantig ang maawaing damdamin ng mahal na Ada.
Iwinasiwas nito ang nagniningning na pananglaw. Sa isang iglap
ay nakalabas sa madilim na kulungan ang Buto. Masayang-
masayang napanood ng Buto ng Kasoy ang sayawan, kantahan, at
pagkakatuwaan ng mga hayop at halaman. Hatinggabi na nang
iwasiwas na muli ng butihing Ada ang kanyang makinang na
pananglaw. Hudyat iyon ng pamamahinga. Pinatay ng mga
Alitaptap ang parol nila. Nalungkot ang Buto nang dumilim na
ang paligid. Nahahalinhan ng takot at lungkot nang kumulog at
kumidlat. Napansin ng Buto na nagsipagtago ang mga hayop sa
mga kuweba.