Draft 1:

Buhay.
Bakit ba tayo nabubuhay sa mundong ito at mamamatay lang din kalaunan?
Bakit kailangan pa nating makipagsapalaran at makaranas ng pagdurusa kung sa
bandang huli ay sa hukay pa rin naman ang kahahantungan?

Minsan, natatanong ko sa sarili ko kung totoo ba talaga ang DIYOS?

Nag eexist ba talaga sya?
Dahil kung oo, bat kinakailangan pa nyang pahirapan ang mga tao.
Bakit kailangan pa na magdusa ng iba?
Bakit kailangan pang mabuhay, maghirap at mamatay?

Ako nga pala si Danelle Ann Luciano.

Nadiagnose ako dahil sa kaso ng Persistent Depression. Yes, I am in a suicidal
situation na dahil nag attempt na akong magpakamatay. Para sa akin, wala nang
halaga ang mabuhay pa sa mundo.
It’s useless. Nothing new. Nothing excites me anymore. All I want is to rest, rest
forever kaya I attempted to hang myself. Pero, pagkakataon nga naman. Siguro
hindi ko pa talaga oras dahil my cousin saw me. And then, I am saved!

I am not happy nor sad dahil naligtas ako. Wala lang talaga akong maramdaman.
Siguro ganito talaga ang depresyon, pakiramdam mo manhid ka na dahil wala na
ni kahit anong emosyon ang meron ka.

“Dan? Are you listening to me?”

“Huh?” Bigla akong nabalik sa sarili ko nang marinig ko si Doctor Mark.
“I’m asking you if you are listening to me.”
“I’m sorry, Doc.”

Napabuntong hininga na lamang si Doc Mark. I know, I am fucked up! I am not

sure if this session really helps me to make my self better. It’s been a month, but
nothing is happened.
“I am sorry.” Ulit ko. Napatingin na lamang ako sa bandang paanan ko para di
makita ang desmayado niyang mukha. I feel guilty. He is trying his best to help me
but ended up disappointed.

“Don’t be sorry, Dan. I understand you. I know, it’s hard for you. But can I ask you
a favor?”
Napaangat ang tingin ko kanya. His eyes. I know that he is worried about me.

“Please. Whatever happened. Don’t do that again. Dan, don’t hurt yourself
again.”

His eyes are full of sincerity while he says that to me. Naramdaman ko na lamang
na parang pinipiga ang puso ko. Natatawa ako sa sarili ko. I thought I have no
emotion pero meron pala. Awa. Awa para sa mga taong gustong tulungan ako.
Awa para sa aking sarili. Why am I like this? I want to escape from this situation,
but I cannot.
Ngumiti ako sa kanya at tumango. I don’t want him to feel sad because of me.

“Yes, Doc. Wala naman din akong balak gawin yun ulit. Besides, my cousins are
watching me 24/7. So, I can’t do that again.” Napatawa ako ng mahina. It’s not
because natatawa talaga ako. It’s because to make the ambiance smooth and
light.

Ngumiti na rin sya. Doctor Mark Soriano is my psychiatrist in this past month. Lagi
nya akong binibisita pag meron syang time sa bahay namin, pero dalawang araw
sa isang linggo talaga ang session namin sa kanyang clinic. Kilala ni Papa ang
family nya because of the partnership in business. My father run a business
related to a Hospital Materials and equiptment, while Doc. Mark family is owner
of the hospital in different places in the Philippines. His family and my family are
known in this business world. But, unlike his other siblings, he doesn’t want to be
in that business. So, he keeps a low profile and just become a psychiatrist in his
own clinic.
He is 27 years old. And aminin ko man o hindi, he is handsome. Lahat yata ng mga
babaeng staff nya dito ay may gusto sa kanya but, wala naman akong naririnig na
may dini’date sya. Maybe, he just wants to enjoy his life. And he is also young.
I remember, when I was 14 years old when I saw him for the first time, he is just
22 years old that time, nagka’crush ako sa kanya. He is so kind and very
gentleman. I even stalk him in social media but nang nalaman ko na may dinidate
sya, medyo nadismaya ako. Syempre, I was 14 years old that time kaya madali
lang din akong nagmove on. Wala na rin akong balita sa kanya nitong mga
nagdaang taon. At nitong nakaraan buwan lang nang nagkita ulit kami because of
this damned depression. And he became more handsome this time.

Tumayo na ako upang umalis na sa clinic. Tumayo na rin sya at iniabot ang kamay
upang makipagshake hands. Inabot ko rin ito.

“If you feel anything like sudden sadness. Or something that’s make you confuse,
don’t hesitate to call me, ok.” Ani nya. Tumango ako at kinuha ang bag ko na
nakalagay sa upuan. Every Monday and Saturday ang Session ko sa kanya, and
this day is Monday, so sa Satuday ulit pa kami magkikita. Ngumiti ako at lumabas
na ng clinic. Nang nasa pinto na ako ay nilingon ko ulit sya at kumaway sa kanya
upang magpaalam. Kumaway rin sya sa akin. Tumalikod na ako at sumakay na sa
sasakyan.

“Sa school na tayo, Manong Undo.”

Habang papunta na ako sa classroom ko, nakita ako ng iba kong mga kakilala.
Nilapitan nila ako at kinumusta. Sinabi ko naman na ok lang ako at pupunta na sa
classroom.
Nang pumasok ako, napatingin ang iba kong kaklase sa akin. Ang iba ay ngumiti at
ang iba naman ay bumalik sa anumang kanilang ginagawa.
Lumapit sa akin si Mavel, ang malapit na kaibigan ko sa klase na iyon.

“Dan, nakagawa ka na ba ng reflection paper sa Economics? Absent ka kasi last

Friday.”
“Wag ka mag alala Mave, nakagawa ako. Pinasahan ako ni Miss Gonzales ng mga
Assignment sa Email.” Ngumiti sya sa akin.
“Buti naman kung ganun.” Tumango ako at bahagyang ngumiti. Pumunta na ako
sa upuan ko at inihanda ang mga assignment na kailangan ipasa mamaya, limang
minuto na lamang at darating na ang prof namin ng Economics.
Business Management ang kursong kinuha ko. Gusto ko kasing makatulong kahit
papano kay daddy at sa dalawa kong kuya na si Josh at Philip sa pagpapatakbo ng
business namin. Siguro nasa dugo na talaga namin ang pagiging business minded
at Entrepreneur. Bukod din doon, if kaya ko nang maging independent at mag isa,
balak kong humiwalay sa kung ano man ang negosyong meron ang family namin.
Gusto kong gumawa ng sarili kong line of business tulad ng Entertainment
Company. I am afraid, yes. For now, iniisip ko pa lang talaga kung kaya ko ba. I
don’t want to be a failure. My kuyas are both successful and mataas rin ang
expectation nila sa akin. Di ko rin nadidiscuss kela mommy at daddy ang tungkol
sa mga plano ko sa buhay dahil pareho silang busy. Ganun din ang mga kuya ko.
Di ko rin naman masyadong close ang mga pinsan ko, dahil they are all busy
achieving higher ranks in their academics. Binabantayan nga nila ako, but their
presence is still in books and laptops. Ganoon ba talaga sila napepressure? If you
are on the top, peoples eyes are stuck on you.

“Alam mo. Di ko maintindihan sa mga mayayaman. Nasa kanila naman ang lahat.
May pera, pero di parin masaya sa buhay.” Narinig kong sabi ni Maya. Isa sa mga
kaklase ko na skolar ng paaralan. Napatingin ako sa kanya na nakatingin din sa
akin. Kita sa mga mata nya ang pagkadismaya.

“Sa totoo lang, dapat ang mga mahihirap ang makaramdam ng Mental problem,
eh. Dahil bukod sa hirap ng buhay. Hirap din maabot ang gustong mangyari sa
kanilang future. Unlike sa mga mayayaman. Nandyan na lahat, diploma nalang
ang kailangan para makapagproceed sa nakahanda na nilang future.” Naningkit
ang mata ng katabi kong si Mavel. Tatayo na sana sya upang sugurin si Maya
ngunit hinawakan ko ang kamay nya at umiling. Ayoko ng gulo.
Bumuntong hininga na lamang sya at tinitigan na lamang ng masama si Maya.
Inirapan naman ni Maya si Mavel at umayos na nang upo. Dumating na si Miss
Gonsales na may kasamang isang lalake.

“Good morning, Class.”

“Good morning, Miss Gonzales.”

“Before we proceed to our topic, let me introduce you, your new classmate.
Please introduce yourself Mr. Quirino.”