Ikapitong Utos

Prologue

Pumapasok ang sinag ng araw mula sa labas ng bintana patungo sa mukha ng lalaking
mahimbing na natutulog. Tahimik ang paligid at wala siyang ibang kasama sa loob ng
silid, kung
kaya’t napasarap ang kanyang tulog at hindi nito namalayang alas-otso na pala ng
umaga.

Dahil sa tindi ng init ng sikat ng araw na tumatama sa kanyang mukha, ay dahan-

dahan itong dumilat at animo’y nasisilaw sa liwanag, sabay balikwas mula sa kanyang
pagkakahiga. Iginala niya ang kanyang mga mata at nakita muli ang kulay puting
pader na silid.

Maya-maya pa ay ibinaling niya ang kanyang paningin sa bintana at di inalintana ang

liwanag nitong dumadampi sa kanyang mukha.

Nakatingin sa malayo. Nakatanaw sa kawalan. Tanging ang kanyang paghinga lamang ang
siyang nadidinig.

Nagitla naman siya nang bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang tiyahin na may
bitbit na plastic bag.

“Oh! Gising ka na pala. Kanina pa naihatid dito ang pagkain mo, heto’t lumamig na
nga. Kumain ka na upang bumalik ang lakas mo.”

Tila hindi nakikinig ang lalaki sa mga sinasabi ng kanyang tiyahin.

“Sabi ng duktor, puwede ka na daw makalabas ngayon. Pero depende pa rin yan sa
resulta ng tests. Kahit ano pa man, e kailangan mo pa ring magpalakas.”

Kinuha ng tiyahin ang plato na may kanin, ulam at prutas na nasa tray, at inilapit
ito sa lalaki.

“Hindi pa po ako nagugutom.” Saad nito.

“Pero kailangan mong kumain.” “Hindi po ako kakain.” “Anak…”

“Bakit niyo pa po kasi ako idinala rito? Sana hinayaan niyo na lang ako.” Ibinaba
naman ni Susan ang tray na hawak sa lamesita at napabuntong hininga. “Nabuhay ka
dahil may dahilan. Mayroon ka pang kailangang gawin sa buhay mo.”
“Wala na po akong silbi! Sana hinayaan niyo na lang akong mamatay para tapos ang
problema!”
Kahit hindi humaharap ang lalaki sa kanyang tiyahin ay ramdam nito ang kanyang
matinding galit.

“Wala kang silbi? O ayaw mo lang harapin ang responsibilidad mo? May anak ka! Iyon
ang silbi mo sa mundo.”

Hindi na napigilan ng lalaki na mapa-iyak at kusa nang tumulo ang kanyang luha.

“Hindi mo dapat ginagawa ito sa sarili mo. Hindi lang dahil kasalanan ito sa Diyos,
kundi dahil may umaasa at nagmamahal pa sa iyo. Hindi ikaw ang may kamalian sa mga
nangyari. Pero hindi ibig sabihin ay gagawa ka din ng masama para gumanti.”

“Putang ina nila! Magsama silang dalawa! Tangina!”

Pinunasan niya kanyang mga mata at humagulgol ito sa pag-iyak. Ito ay dahil sa
magkahalong matinding galit at pagsisising nadarama.

“Isipin mo na lang ang anak mo. Iyon na lang ang isaalang-alang mo. Ipaglaban mo
ang karaptan mo sa bata. Kunin mo ang anak mo.”

“Kukunin ko talaga ang anak ko. Ayokong mahawa siya sa kalaswaan at kahayupan
nilang dalawa.”

Kinuha ni Susan ang bottled water na kanyang dala-dala, binuksan ito at ibinigay sa
lalaki.

“Lumaban ka, ngunit daanin mo sa tamang paraan. Magpalakas ka. Hindi iyong ganyan
na
sumusuko ka na agad sa isang labang hindi pa nagsisimula.”

Uminom ng kaunti ang lalaki ng tubig at tila nahimas-masan na siya sa galit na

kanyang nadarama.

“Nga pala. Hindi na daw sila maghahabla sa mga nangyari. Hindi na sila maghahabol
ng
kaso.”

“Ang kapal talaga ng mukha nila. Putang ina nila! Huwag siyang magkakamaling
lumapit sa akin dahil mapapatay ko siya.”

“Tama na. Huwag ganyan. Isaayos mo muna iyang pag-iisip mo saka ka gumawa ng tama
at legal na hakbang. Huwag ka nang maghiganti.”

Hindi na sumagot ang lalaki at agad bumalik sa kanyang pagkakahiga. Ibinaling muli
ang kanyang paningin sa may bintana at nakatanaw sa mga ulap na nasisilayan nito.

“Heto, kumain ka kahit prutas man lang, para magkalakas ka. Sa makalawa ang check-
up mo para sa mga binti mo. Sabi ng duktor, mukhang may pag-asang makakalakad ka
ulit.” Saad ni Susan habang binabalatan ang prutas na binili niya sa labas ng
ospital.
“Sige po tiyang, ilagay niyo lang po diyan. Mamaya ko na iyan kakainin.”

Agad na inilapag ni Susan ang prutas sa platito. Nakatingin lamang siya sa lalaki
at kahit awang- awa na ito sa kanyang pamangkin ay kailangan niyang magpapakatatag
upang may masandalan ang lalaki at maliwanagan sa lahat ng mga nangyayari sa kanya.

Kahit matindi ang sikat ng araw na tumatama sa kanyang mukha, tila matatagalan pa
itong makaalis sa kadiliman ng kanyang kahapon.
Chapter 1

1999

Bata pa lang ako ay umaani na ako ng mga papapuri at parangal mula sa aking mga
kaiskuwela. Consistent na honor student ako at hindi bumababa mula sa top 1
hanggang top 5 ang ranggo ko sa aming klase. Hinahangaan din ako ng mga kaklase ko
at lagi nila akong binobotong class president dahil sabi nila, madali raw akong
kausap at talagang maasahan.

Masarap man sa pakiramdam, ngunit mahirap naman panatilihing nasa itaas ako.
Madalas akong mag-isa sa tuwing recess at lunch time. Madalas din akong tinutuksong
lampa ng mga bully sa amin dahil hindi ako mahilig sa sports. Tahimik lang din ako
sa classroom at laging nakikinig at nagmamasid sa mga katabi kong nagkukuwentuhan.
Kung hindi ako nagbabasa ng libro, ay nasa blackboard ako at naglilista ng noisy,
standing at N.I.P.S. o not in proper seat.

Pero pagdating ng exam, ako naman ang bida. Tanungan ng sagot, at taga bigay ng
papel. Minsan pinagbibigyan ko, ngunit madalas, hindi. Lalo na sa mga taong
nangbubully sa akin.

Natatawa na lang ako sa tuwing nadidinig kong bumagsak ang mga mayayabang kong
kaklase at parang musika naman sa aking tenga sa tuwing ako ang nakakakuha ng
pinakamataas na marka.

Masaya na ako sa ganito. Masaya ako dahil sa aking posisyon bilang presidente ng
klase namin at dahil kasama ako sa top 5.

Ito ang pansamantalang lugar na pinaghaharian ko, dahil pagkauwi sa bahay… si Kuya
Michael
ang bida.

“Hoy kambal! Pauwi ka na ba? Sabay na tayo.”

“Sige kuya, burahin ko lang itong nakasulat sa blackboard para malinis bukas.”
“Tangina! Tama na yan! Masyado kang mabait.”
“Matatapos na rin naman itokuya.” “Uwing-uwi na ako kambal. Bilisan mo.”
Kambal. Tama ang basa niyo. Kambal ang tawag sa akin ni Kuya Michael. Dahil kahit
matanda siya sa akin ng dalawang taon ay parehas kaming nasa third year.

Nagkasakit ang kuya Michael ko noong nasa grade four siya. At dahil sa sakit na
iyon ay minabuti ng mga magulang ko na patigilin siya sa pag-aaral upang makapag-
pahinga.
Buhay prinsipe noon si kuya Michael. Lahat ng gusto niya ibinibigay nila mama at
papa. Lagi din siya naglalaro ng video games at minsan lang ako kung pagamitin.
Kahit umiyak pa ako ng dugo ay hindi niya ako pinapasingit para maglaro. Kahit
magsumbong pa ako kina mama at papa, ako pa ang kagagalitan nila.

Kung kaya’t bata pa lang ako noon ay natuto na akong magkulong sa kuwarto, magbasa
at aliwin
ang sarili, dahil laging sumasama ang loob ko kay kuya Michael.

Minsan nga ay ipinagdadasal ko na sana magkasakit na din ako para makuha ko ang
atensyon ng mga magulang ko.

Nakaraan ang dalawang taon, ay naging okay na ang pakiramdam ni kuya Michael.
Bumalik na din siya sa school, at dahil tumigil siya ng sandali, ay naging
magkaklase kami pagdating ng grade five.

Noong panahon na iyon ako nakipagpaligsahan kay kuya.

Ito na ang hinihintay kong pagkakataon para talunin si kuya.

Ginalingan ko talaga at palagi akong pinakamataas sa lahat ng exam namin.

Noon ko lang din nalaman na mahina si kuya sa eskuwela. Inaamin kong medyo natuwa
ako nang malaman ko iyon, pero naaawa din ako sa kanya sa tuwing pinapatayo siya ng
aming guro kapag hindi nakakasagot.

Pero hindi ko nakikita na umiiyak o nalulungkot si kuya sa tuwing bumabagsak siya.

Dahil siguro alam niyang mas matanda siya sa amin, kung kaya’t madaling naging siga
si kuya
Michael sa aming school. Madalas siyang kinakatakutan ng aking mga kaklase.

Walang makapanukso sa kanyang bobo, dahil mahilig itong makipag-away at

makipagsuntukan. Madalas siyang ipinapatawag sa principal’s office, kasama ng aming
magulang, ngunit parang wala lang iyon sa kanila.

Hinahayaan lang nila si kuya na gawin ang kanyang gusto, at sinusunod pa din nila
ang kanyang layaw. Siya pa ang unang nagkaroon ng 3210 na cellphone sa amin.

Lalo akong nagalit sa ginagawa ng aking magulang na pabor para sa kanya.

Pero hindi ko ipinaramdam ang galit na iyon. Sa halip, mas pinagbutihan ko ang
aking pag-aaral. Dahil para sa akin, ako ang matalino. Sapat na iyon para matalo ko
siya. Iyon ang lakas ko at
panlaban ko kuya Michael.

“Kambal, balita ko tinutukso at pinagtitripan ka nila Samson at Jaguar ah! Gusto mo

upakan ko na yung mga yun? Magpasabi ka lang.”
“Huwag na kuya, kaya ko naman sarili ko e. Bagsak na nga sila sa eksam, bubugbugin
mo pa.”

“Puta! Wala pala silang binatbat sa iyo kambal eh no! Talino mo kasi. Hayaan mo
kambal, magsabi ka lang sa akin, ako bahala sayo. Sagot kita.”

“Sige kuya. Tara uwi na tayo.”

Iyon lang ang tanging kunswelo ko sa aking Kuya Michael. Nararamdaman ko ang
pagiging kuya at nakakatandang kapatid.

Madalas niya akong protektahan sa tuwing may umaaway sa akin. At dahil may kuya
akong barumbado, hindi ako nagagalaw ng kahit sinong bully sa school namin.

Habang lumalaki kami ay nag-iiba ang pananawa ko sa aking kuya. Gusto ko na din
maging katulad niya. Malakas at maasahan.

Bilang kapalit naman sa ibinibigay niyang proteksyon para sa akin mula sa mga asal-
kalye naming kaklase, ay ako na ang gumagawa ng kanyang assignment.

Minsan kung nasa bahay siya ay tinuturuan ko rin siya sa math. Alam kong sa subject
na ito madalas siyang pinapatayo ng aming guro.

Kahit nahihirapan siya sa aking itinuturo ay pilit niya pa din itong iniintindi. At
kahit papaano naman ay medyo nakukuha na din niya ito at nasasagutan.

Naiisantabi ko ang inggit at galit ko sa aking kuya.

Naisip kong kapatid ko pa din siya. Kami pa din ang dapat na magkasangga sa lahat
ng bagay.

At bilang magkapatid… Dapat lagi kaming magkasundo at iniiwasang mag-away.

Kung kaya’t sa bawat araw at taong lumipas ay inuunawa ko na lamang siya at sa

atensyong ibinibigay sa kanya ng aking mga magulang.

Ito ang dapat at kailangan kong gawin para wala nang gulo at away sa aming dalawa.

….ako nga pala si Francis. Francis Alcantara.

~~~

“Francis, anak, tawagin mo na kuya mo para mag-agahan.” “Opo.”

Agad namang umakyat si Francis at pumunta sa kuwarto ni Michael. Kakatok sana ito,
ngunit mas minabuti niyang buksan agad ang pinto.
“Putang ina!”

Nabigla naman si Francis sa kanyang nakita, at agad namang napatakip ng unan sa

kanyang harapan si Michael.

“Kakain na.” Maikling saad ni Francis.

“Susunod na ako.” Sagot naman ni Michael na patay-malisya sa kanyang ginagawa.

Agad namang isinara ni Francis ang pintuan at bumaba na ito patungo sa dinning
area. Kahit palagi niyang nahuhuli ang kanyang kuya na nagjajakol ay hindi pa rin
ito nasasanay.

“Nasaan na ang kuya mo?” Tanong ng kanyang ama.

“Susunod na daw po.”

Maya-maya naman ay bumababa na si Michael. Kunwari ay kinukusot pa ang kanyang mga

mata at parang kagigising lang.

“Kain na Michael. Inumin mo yung gamot mo pagkatapos kumain.” “Ma, okay na ako.
Hindi ko na kailangan yan.”
“Ngayon ka pa ba hihinto, eh matatapos na yang gamutan mo.” “Kailan ba ito
matatapos. Lalo ako mabobobo niyan eh.”
Nasamid naman si Francis nang madinig niya ang sinabi ni Michael. Napatingin naman
sila sa nangyari kay Francis.
“Ayos ka lang kambal?” “Oo kuya, ayos lang ako.” “Pinagtatawanan mo ata ako kambal
eh.”
“Hindi kuya, nasamid lang ako dito sa Milo.” Ngumiti naman si Michael sa kanyang
kapatid. “Sama ka sa amin, basketball tayo.”
“Sige kuya.”

“Huwag masyadong magpakapagod. Francis, alagaan mo yang kapatid mo.” “Ginawa niyo
pang nars itong kambal ko.”
“Michael, kailangan natin palagi mag-ingat. Gusto mo bang huminto ulit sa pag-
aaral?”
Tanong ng kanilang ina.

“Sige na! Sige na!” Pabalang na sagot ni Michael.

“Kuya, hayaan mo na si mama, nagiingat lang talaga siya.” “Sobra na nga kambal eh.
O.A. na.”
Kung alam lang ni Michael na gusto ni Francis makuha ang pangangalaga at pag-
aalalang ibinibigay sa kanya ng kanilang magulang.

“Bilisan mo dyan kambal, punta na tayong court. Bihis lang ako.” “Sige kuya.”
“Gamot mo Michael, ininom mo na ba?” “Yes boss.”
Agad namang umakyat si Michael para magbihis, at inubos agad ni Francis ang kanyang
pagkain.

Sabay na silang magkapatid umalis patungo sa basketball court. At dahil maaga pa ay

wala silang naabutan na tao dito.

Kung kaya’t nagwarm-up na lang sila at nagsalitang mag-shoot. Madalas din naman
nakakashoot si Francis, ngunit talagang talo siya sa husay ni Michael pagdating sa
basketball.

“Oo nga pala kambal, may gusto akong ipakilala sayo. Sama ka sa amin sa Lunes.”
“Bebot ba yan kuya?”
“Oo tol. Seksi. Ang puti!” “Champion ba kuya?”
“Champion kambal. Walang sinabi mga kaklase natin. Sorbang ganda.” “Ayos kuya,
gusto ko makilala.”
“Ipapakilala ko sayo. May date kami sa Lunes.” “Talaga kuya?”
“Oo kambal. Mukhang makakiskor na ako.” Saad ni Michael sabay shoot ng bola.
“Nakakalibog ang puti niya kambal. Parang ansarap kantutin. Hehehe” Dagdag ng kuya
ni
Francis.

“Hahaha… mukhang okay na okay talaga bebot mo kuya ah.” “Basta sa Lunes tol.
Pagkatapos ng klase.”
Natutuwa naman si Francis dahil ngayon lang sila nag-usap ng kanyang kapatid ng
ganoon.
Kung kaya’t nasasabik na din siyang makilala ang babaeng ito.

Maya-maya naman ay dumating na ang mga kabarkada ni Michael at nagsimula na silang

maglaro ng basketball. Kahit hindi ganun kagaling si Francis ay sumali pa din siya
sa laro.

~~~

Kinabukasan, Lunes, sabay na pumasok sa eskuwelahan ang magkapatid. Kitang kita

naman na excited si Michael sa pagdating ng araw na ito.

“Tol mamaya ha.” “Sige kuya.

Agad naman silang naupo sa kanilang upuan at naghintay sa kanilang guro sa
classroom.

Maya-maya ay tumayo si Francis at nagpaalam sa kanyang katabi bago magpunta ng

library upang isauli ang librong hiniram niya noong Biyernes. Nagmamadali itong
naglakad patungo sa library para makabalik sa kanilang classroom kaagad.

Pagdating sa library ay nakita niyang medyo mahaba ang pila. Habang naghihintay ay
nagpasya itong pumunta sa loob ng library at tumingin ng librong puwedeng hiramin.

Habang naghahanap ay may nakita siyang isang babaeng nakaupo sa sahig na nagbabasa
ng libro. Tila gumagawa ito ng assignment dahil nagsusulat din ito sa kanyang
notebook.

Maya-maya ay napansin niyang tumititig si Francis sa kanya. Umiwas naman agad ang
binata at nagpatuloy sa paghahanap ng librong mahihiram.

Sinusulyapan pa din niya ang magandang babae na si tingin niya’y nasa higher batch.

“Fundamentals of Trigonometry?” Tanong ng magandang babae kay Francis.

Napatingin naman si Francis sa kanya, ngunit lumingon ito sa kanyang likod, nag-
iisip kung siya ba talaga ang kinakausap nito.

“Sabi ko, Fundamentals of Trigonometry ba yang librong hawak mo?”

Lumapit si Francis sa babae.

“Ah eto ba? Oo, hiniram ko kasi nung Friday.”
“Kanina ko pa kasi hinahanap iyan eh. May kailangan lang akong sagutan sa
assignment namin.”

“ito oh, pero kailangan ko pa din ibigay sa librarian yan para makuha ko yung card
ko.” “Pahiram, sandali lang.”
Ibinigay ni Francis ang libro at umupo naman siya sa tabi nito. Nakatingin pa din
si Francis sa kanyang mukha. Sobrang amo at ganda, halatang may halong ibang lahi
ang babae.

“Alam mo, tulungan mo na lang kaya ako dito para mabilis.” Saad ng babae nang
mapansin nitong titig na titig sa kanya si Francis.

“S-sige ba. Patingin nga ng assignment mo…”

Agad namang ibinigay ng babae ang kanyang assignment. Tinitignan niya kung kaya ng
binatang gawin ang napakahirap niyang gawaing-bahay.

“Hirap na hirap na talaga ako jan sa trigo. Hindi ko pa maintindihan yung turo sa
amin.
Nakakaasar!” Saad ng magandang babae habang iniikot ang ballpen sa kanyang kamay.

“Oh eto, tapos na.” Saad ni Francis.

Nagulat naman ang babae dahil natapos agad ng binata ang kanyang assignment. Hindi
ito makapaniwalang ganoon kabilis nitong nasagutan ang kanina pa niyang
sinusubukang matapos.

“Wow! Ang galing mo naman… Bakit parang ang dali-dali para sa iyo?”

Ngumiti lamang si Francis sa babae at tila natutuwa ito dahil nakapagpaimpress siya
rito.
“Hindi talaga ako makapaniwalang nagawa mo…” Saad ng babae sabay tingin nito sa
kanya. Maya-maya ay naalala ni Francis na kailangan na nitong bumalik sa kanilang
classroom. Kinuha
na niya ang kanyang libro at dali-daling pumunta sa desk ng librarian. “Alis na ako
ha, balik na ako sa classroom…” Pahabol ng binata. “Okay…Thank you ha!!!” Saad ng
magandang babae.
Tumakbo na si Francis pabalik sa kanilang silid-aralan at nakita niyang naglalakad
na ang kanilang titser sa corridor. Naglakad ito ng mabilis para mauna siya dito at
agad namang naupo pagkabalik sa kanilang classroom.

“Saan ka galing kambal?”

“Nagsauli ng libro kuya.”

“Muntik na ah! Hehehe.” Pabirong saad ni Michael.

Mabuti na lamang at nauna si Francis na makapasok sa kanilang classroom dahil

sobrang sungit ng titser nila.

Habang nagkaklase namn ay naiisip pa din niya ang magandang babae na nakausap niya
sa library.

Minsan ay napapangiti ito sa tuwing naaalala niya kung gaano siya papurihan nito.
Ngayon lang din siya nakipag-usap ng ganung katagal sa babaeng gusto at trip niya.
Kung puwede nga lang ay nais niyang balikan ang library at puntahan ang babaeng
ito. Ni hindi man lang niya nahingi ang pangalan, kahit manlang sana ang classroom
o section niya.

“Malas!” Bulong ni Francis sabay hinga ng malalim.

~~~ Pagdating ng uwian, ay agad nagtungo si Francis sa library.
Pinuntahan niya ang math section, nagbabaka sakaling nandoon pa ang babaeng kanyang
napupusuan.

Ngunit wala ang magandang babae.

Umupo saglit si Francis sa kaninang kinauupuan ng babae. Pinapangarap na sana ay

bigla itong dumating upang muling masilayan at makausap ito.

Lumipas ang ilang minuto ay umalis nagpasya na ring umalis ng library si Francis.
Bumaba na siya upang puntahan ang kanyang kuya Michael dahil may usapan sila.

Pagdating sa labas ng eskuwela ay nakita niya ang kanyang kapatid na naghihintay sa

kanya.

“Kambal, mauna ka nang umuwi. Magkita na lang tayo sa bahay.” “Akala ko ba

ipapakilala mo na bebot mo sa akin kuya?”
“Oo nga, hintayin ko lang siya. Kita tayo sa bahay kambal. Sige!” “O sige kuya.”
Sabay alis ni Michael at pumasik muli sa loob ng school. Umuwi na lamang si Francis
sa kanilang bahay.
~~~ Walang nadatnan si Francis pagdating sa bahay.
Wala ang kanilang kasambahay at ang kanilang magulang naman ay umuuwi ng alas-otso
o alas- nuwebe ng gabi galing sa trabaho.

Kahit nagugutom si Francis ay mas ginusto pa nitong mahiga at matulog kahit saglit
lang. Medyo maaga kasi siyang nagising kanina upang magreview para sa isang
maikling pagsusulit.

Makalipas ang halos isang oras, ay nadinig ni Francis na may nagdo-doorbell. Kahit
tinatamad pa siyang bumangon ay pinilit nito ang kanyang sarili upang pagbuksan
ito.

“Sandali lang…Andiyan na!” Sigaw ni Francis sa taong kumakatok, habang pinupunasan

ang kanyang mga mata at nagtatanggal ng muta.

Pagbukas nito ng pintuan….

Nanlaki ang kanyang mata sa sobrang pagkabigla.

Tila nananaginip siya nang makita ang magandang babaeng nasa kanyang pintuan.

Ang babaeng nakita niya kaninang umaga sa library ay nasa harapan na niya at
nakangiti pa. Kahit hindi niya alam ang pangalan nito ay parang kilalang-kilala na
niya ang babaeng ito. “Oh Kambal, papasukin mo naman kami ng bisita ko.” Saad ni
Michael.
Parang gumuho ang kanyang daigdig nang biglang sumulpot ang kanyang kuya Michael.

“K-k-k-kuya?”

“Sheryn, si Francis nga pala. Kapatid ko. Kambal, eto yung ikinukuwento ko sayo.
Hehe..” “Siya?”
“Oo kambal. Tara pasok na tayo..”

Umurong ng kaunti si Francis upang magbigay daan sa dalawa. Pumasok silang magka-
akbay at panay din ang sulyap sa kanya ng babae.

Tanging kabog lamang sa kanyang dibdib ang naririnig ni Francis. Tila lumalabo ang
kanyang paningin.
Parang tumigil ang oras.

Pinagpapawisan siya kahit malamig naman ang simoy ng hangin galing sa labas.
“Kambal, kumain na nga pala kami sa labas. May binili akong pancit bihon diyan para
sayo.”
Saad ni Michael sabay akbay sa kanyang kapatid.

Hindi naman sumasagot si Francis. Nanginginig ang kanyang katawan. Maya-maya ay

bumubulong na ito sa kanyang kapatid.
“Kambal, punta muna kami sa kuwarto ha. Alam mo na.. Hehehe” Dugtong ni Michael.
Agad nitong pinuntahan ang kanyang syota at umakyat na sila sa silid ni Michael.
Walang nagawa si Francis kundi sundan lamang ng tingin ang dalawa paakyat.
Kinakabahan siya. Kinikilabutan.
Parang nagdidilim ang kanyang paligid, ang kanyang paningin.

Maya-maya ay nagsimula itong umakyat sa hagdan, patungo sa silid ng kanyang kuya

Michael. Nanatili ito sa labas ng pintuan ng kapatid.
Pinapakiramdaman ang ginagawa ng dalawang tao na nasa loob ng silid.

Gusto niya sana itong katukin, ngunit nag-iisip siya ng idadahilan sa kanyang kuya.
Gusto niyang iligtas ang babaeng nasa loob.
Gusto niyang itakas at itakbo papalayo ang magandang babae.

Hanggang sa hinawakan na nito ang doorknob ng pintuan ng silid ni Michael.

Chapter 2

Bubuksan ko ba…. O hindi?

Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. TInatamaan nanamang ako ng
matinding galit para kay kuya Michael. Nagagalit ako dahil nagseselos ako.
Nagagalit ako dahil
nalamangan nanaman niya ako.

Trip na trip ko si library girl. Siya ang tipo kong babae. Hindi ko alam kung
makakatagpo pa ako ng katulad niya sa school, pero parang limited edition lang ang
mga katulad niya. Tama nga si kuya, champion ang dating ng bebot na to.

Pero… Bakit ganun?

Nakuha nanaman ni kuya Michael ang gusto ko. Siya nanamang ang nakauna.
Mapapasakanya nanaman, katulad ng napakaraming pagkakataon, ang atensyon ng isang
taong gustong-gusto ko.

Bakit?

Mula pa noong bata kami, lagi ko na lamang siyang pinagbibigyan.

Kahit noong isang araw na nasa Toy Kingdom kami, may nakita akong isang
napakalaking robot.

Tumutunog, gumagalaw ang kanyang kamay at paa, naglalakad, may malaking tv ito sa
bandang tiyan at umiilaw ang mga mata, pati ang baril na hawak nito. Sabi ko sa
aking mga magulang na ito na lang ang iregalo nila sa akin sa pasko. Nanginginig
ako sa sobrang saya nang masilayan ko ang robot na iyon.

Champion!
Pero nang tumabi sa akin ang kuya, at nilapitan din niya ang robot, nagsabi siya
kina mama at papa na gusto niya rin ng robot. Nakiusap siya at nilambing ng
nilambing si papa para mapayagang bilhan din siya ng laruang gusto ko.

Tumingin ako sa aming magulang ngunit na kay kuya Michael na ang atensyon nila.
Habang kinakausap nila si kuya ay nilalagyan pa ni mama to ng bimpo sa kanyang
pawis na likuran.

Maya-maya, nilapitan kami ng sales lady at kinausap si papa. Hindi ko gaano madinig
at maintindihan ang kanilang pinag-uusapan. Siguro dahil bata pa ako noon, o dahil
nakatuon ang buong atensyon ko sa robot na parang hinihypnotize akong bilhin at
iuwi siya sa aming bahay.
Biglang lumapit sa aming dalawa si daddy at nakita ko na ring umalis ang sales
lady, tinatawag ang mga lalaking bubuhat sa malaking robot na naka display.
Mapapatalon na sana ako sa tuwa dahil babalutin na nila ang robot ko.

“Boys, listen to me. We are going to buy that robot.”

Ayun na… Pwede na akong mamatay ng mga oras na iyon dahil sa sobrang tuwa.

“But they only have one stock left. It is a limited edition robot and I want you
guys to understand that.”

Limited edition? Ano yun? Bata pa ako noon at doon ko pa lang narinig yung mga
salitang iyon. Pero yung “one” stock left, naintindihan ko. Isa na lang ang meron
sila para ibenta sa katulad naming batang naglalaway sa robot.

“Francis, your kuya Michael will take that robot for now, and we are going to buy
you next time,
once that same kind will be available. Okay?” Paliwanag sa akin ng papa namin.

“Don’t worry Francis, share naman kayo diyan ni Michael, right kuya?” Dagdag ni
mama na nakahawak sa kamay ko.

“Yes mama. Thank you papa.”

Gusto kong umiyak. Pero walang tumutulong luha sa akin. Kinakabahan ako habang
dahan- dahang pumapasok sa aking isipan lahat ng sinasabi nila.

Ilang minuto akong pansamantalang naging bato. Hindi ako gumagalaw. Habang si Kuya
Michael ay talon ng talon sa tuwa.

Sinubukan pa muna nila papa at ng sales lady kung gumagana ng maayos ang robot sa
aking harapan.

Parang nakatingin sa akin ang robot. Parang sinasabi niya sa akin na hindi na ako
ang magiging amo niya.

Gusto ko sana siya sipain at pagpira-pirasuhin sa harapan ng lahat, pero hindi ko

magawa, dahil patuloy akong naninigas at nanginginig sa galit.

Kailan ba ako mananalo sa kuya Michael ko? Kailan ko ba siya matatalo sa tila
walang hanggang pakikipagpaligsahan sa kanya.

Kampi ang lahat, pati ang mundo, sa kuya ko.

Mula noon hanggang sa ngayon… Ngayon…

Bubuksan ko ba ang pintuan para kunin ang babaeng gusto ko? O hahayaan ko na lang
ulit na manalo si kuya Michael ?

Pamilyar ang nararamdaman ko ngayon. Katulad ng dati. Nanginginig ako sa galit.

Pinagpapawisan ako sa inggit. Kinakabahan ako dahil sa matinding selos.
Kailan ba ito hihinto?

~~~

Hawak pa din ni Francis ang doorknob sa labas ng pintuan ni Michael. Pinakikinggan

din niya ang kahit anong uri ng ingay na manggagaling sa loob ng silid na ang
tanging laman ay ang kanyang kuya at si library girl.

Nakapikit siya at tila nagkoconcentrate. Tahimik ang paligid, tanging ang tunog
lamang ng orasan ang kanyang nadidinig.

Maya-maya’y binitawan na niya ang doorknob, tumalikod sa pinto at dahan-dahang

bumababa ng hagdan patungo sa kanilang sala.

Kahit gustuhin man niyang buksan ang pintuan, ay wala siyang naiisip na idadahilan
sa kanyang kuya, kung hindi ang aminin na gusto niya din si Sheryn.

Hindi niya ito kayang gawin, isa ito sa mga laban na tila sususkuan ni Francis.

Naiisip niyang, ano pa ang laban niya dito? Dahil ang pakilala ng kanyang kuya ay
shota na niya ang magandang dalaga.

Umupo ito sa sofa at kumportableng sumandal sa malambot na kutson. Natatanaw din

niya ang nakaplastik na pansit na ipinasalubong sa kanya ni Michael.

Tila hinang-hina naman ang pakiramdam ni Francis at unti-unting napapapikit.

Hanggang sa tuluyan na siyang mahimbing na nakatulog sa sofa.
“Kambal! Gising…”

Nadidinig niyang may tumatawag sa kanya habang siya ay natutulog.

“Kambal! Gising, kambal!”

Patuloy ang pagtawag sa kanya ng pamilyar na boses, at dahan-dahan niyang minulat

ang kanyang mga mata at naaninag si Michael.
“Kambal! Gising!”

Naalimpungatan si Francis nang tumambad ang mukha ng kanyang kuya. Agad itong
tumayo mula sa pagkakahiga at mabilis na pinunasan ang kanyang mata at tumulung
laway habang siya ay natutulog.

“Gising kambal! Nakalaway ka pa sa sarap ng tulog ah! Hehehe..”

“Anong nangyari? May nangyari? Anong oras na? Naandiyan pa ba siya?” “Relax lang
tol. Alas-otso na ng gabi, haba ng tulog mo.”
“Alas-otso na?”

“Oo kambal. Umalis na si Sheryn kanina pang ala-sais. Kita ka nga niyang
nakabukakang
natutulog eh. Hahaha!”

Napasandal naman si Francis nang malamang nakaalis na si Sheryn at hindi niya

namalayang napasarap at napahaba pala ang kanyang pagtulog.

“At sa tanong mo kambal, walang nangyari.” “Walang nangyari?”

Napabuntong hininga naman si Francis nang marinig ito mula sa kanyang kuya.

“Paanong walang nangyari, kuya?”

“Wala eh. Ayaw pa daw niya. Pero naghalikan naman kami. Okay na yun sa akin.
Nirerespeto ko din naman siya. Pagtumagal-tagal na daw kami, puwede ko na daw
siyang kantutin. Hehehe..”

“Mabuti naman…” Bulong ni Francis.

“Anong mabuti doon kambal?” Saad ni Michael nang madinig ang pagbulong ng kanyang
nakababatang kapatid.

“Ang ibig kong sabihin, mabuti naman at nirerespeto mo siy… si Sheryn.”

“Ah… Oo naman… Kahit mukha akong gago, at basagulero, marunong naman ako mag-alaga
sa syota ko.”

Masaya naman si Francis dahil walang nangyari sa kanilang dalawa. Alam niyang may
pag-asa pa siyang makauna sa babaeng gustong-gusto niya.

Nag-iisip na ito ng mumunting plano para mapasakanya ang napakagandang si Sheryn.

Lalaban siya, ika nga.
“Halika na kambal, maghapunan na tayo. Ininit ko yung pansit, hindi mo pa pala
kinain kanina.
Tara pagsaluhan na natin.”

Agad namang tumayo si Francis at sinabayan ang kanyang kuya Michael na maghapunan.
Patuloy pa ding nagkukuwento si Michael habang kumakain at kahit may laman ang
kanyang bibig.

“Ikaw kambal, kalian mo sa akin ipapakilala ang gerlpren mo?”

Ngumiti lamang si Francis sa kanyang kuya.

“Imposible namang wala ka pang natitipuhan. Sa itsura at talino mong iyan, malamang
madami kang mabibingwit na isda sa dagat. Naku! Kung nasa akin lang yang talino mo,
malamang sa malamang, tatay na ako ngayon. Hahahaha..”

Nakikitawa na lang si Francis sa sinabi ni Michael. Nakikinig na lamang siya sa

kanyang kuya.

“Kuya, paano kung sabihin ko sayo na may natitipuhan na ako sa atin.” “Ayos yan
kambal! Sino ba? Kaklase natin?”
“Hindi kuya.”

“Sabagay, walang maganda sa mga kaklase natin. Lower batch o higher batch?” “Higher
batch kuya.”
“Patay tayo diyan! Tirador ka pala ng higher batch. Sino naman?”

Tila kumukuha ng buwelo si Francis na sabihin sa kanyang kuya Michael ang

katotohanan.

“Hindi… Hindi ko alam pangalan niya eh…” “Yun lang… Mahirap nga yan kambal.”
“Nakilala ko lang siya sa library…”
“Tangina! Kaya pala lagi ka sa library ha. Hindi naman siguro yung librarian natin
gusto mo kambal.”

Napatawa si Francis sa biro ng kanyang kapatid.

“Si library girl.”

“Library girl… Hayaan mo, magpapatulong tayo kay ate Sheryn mo hanapin yang bebot
na yan kambal.”

“Kay Sheryn?”
“Oo tol, ipapahanap natin yan. Kabatch niya di ba? Baka nga kaklase niya pa kamo!”
“Sige kuya… Ipahanap natin.”
Tumingin na lamang si Francis sa kanyang kuya Michael habang kumakain ito.

Kahit papaano ay bumubuo na din ang binata ng balak at plano upang makuha nito ang
syota ng kanyang kapatid.

Para sa kanya ay isa itong hamon upang mapatunayan na kaya niyang tapatan o higitan
si
Michael sa lahat ng bagay. Hindi sila bata.
Hindi na isang laruan, pagkain o kahit anong bagay ang kanilang pinag-aagawan. Kung
hindi ang puso ng babaeng kanilang sinisinta.
~~~

Kinabukasan, pagdating ng uwian, ay niyaya ni Michael ang kanyang kapatid.

“Kambal! Pauwi ka na ba? Tara sama ka sa amin.”

“Kuya malapit na exam natin eh. Sisimulan ko na sana magreview.” “Sandali lang ito
tol! Sabay ka na sa amin kumain.”
“Sino ba kasama kuya?”

“Si Sheryn kambal. Special request ka nga niya e. Sabi niya sa akin sasama lang daw
siya kung
kasama ka. Mukhang nahihiya at naiilang pa na kaming dalawa lang lumalabas e.”
“Ganun ba?”
Laking tuwa naman ni Francis dahil makakasama niyang muli si Sheryn.

“Sige kung talagang okay lang sa inyo, sasama ako.”

“Okay na okay yun kambal. Walang problema. Ano? Tara na?” “Sige kuya.”
Excited na umalis si Francis kasama si Michael. Sinundo nila sa classroom ang
magandang babae. Kinuha ni Michael ang kanyang bag at siya na ang nagbitbit nito.
Nang makita si Francis ay agad niya itong nginitian.

“Buti naman sumama ka…” Saad ng dalaga.

“Pinilit ko lang yan babes. Gusto na nga niyang umuwi dahil magrereview pa daw
siya. Hehehe..”

“Ahh ganun ba? Kailangan mo pa bang magreview? Ang alam ko matalino ka na e…”

Mas lalong pumalakpak ang tenga ni Francis nang sabihin ito ni Sheryn. Sa tingin
niya’y naalala
pa ng magandang babae ang ginawa nitong pagtulong sa kanya sa Trigonometry subject.

“Matalino talaga yang kambal ko… Mana sa akin, di ba tol?” Paimpress namang saad ni
Michael sabay siko sa kanyang kapatid.

Ngumit lamang si Michael sa kanyang kuya at halatang pilit na sumang-ayon.

“Oo nga pala babes, tulungan nga natin itong si kambal hanapin yung crush niya.”
Nabigla si Francis nang banggitin ng kanyang kuya ang tungkol sa crush niya. Gusto
sana nitong pigilan ang kapatid, ngunit diretso itong nagsalita.

“Kabatch mo daw siya eh. Mahilig din magpunta ng library. Library girl pa tawag ni
kambal.”

Parang gusto ni Francis na lamunin na siya ng lupa sa sobrang kahihiyan.

“Trip niya ata talaga yung mahilig din magbasa. Kaya pala hilig magpuntang library,
di ba
kambal? Hehehe”

Napangiti na lang si Francis at nanatiling walang imik. Mabilis nitong sinusulyapan

ang dalaga habang naglalakad.

Napansin niyang namumula ang pisngi ni Sheryn. Tila naalala muli ng dalaga ang araw
na tinulungan niya ito sa homework.

“Ano babes, maasahan ba naming tulong mo?” Tanong ni Michael. “Ah eh… Sige, oo ba.
Walang problema.” Mahinang saad ng dalaga. Inakbayan naman ni Michael ang kanyang
girlfriend.
“Sabi sayo kambal e. Sagot kita, basta magpasabi ka lang.” Saad ng kuya ni Francis
sabay kindat dito.

Pinagpapawisan si Francis habang kasabay na naglalakad ang dalawa.

Malamang ay alam na ng magandang babae na siya ang tinutukoy niyang library girl.
Hindi naman siya kinikibuan ni Sheryn at tila umiiwas pa ito ng tingin sa kanya.
Pagdating sa kainan malapit sa kanilang eskuwelahan, ay agad pumili ng lamesa at
pantatluhang upuan si Michael.

“Upo muna kayo, ako na oorder. Tsaka daan ko muna mga kabarkad ko diyan sa tabi.
Nagbibilyar sila eh. Balik ako babes.” “Okay.” Maikling sagot ni Sheryn.
Habang naghihintay ay hindi pa din nagkikibuan ang dalawa.

Nakatingin sa malayo ang dalaga, habang pasimpleng tumitingin si Francis sa kanya.

Minsan pa nga ay nahuhuli ni Sheryn na tumitingin sa kanya ang binata.
“Papaano mo siya nagustuhan?” Tanong ni Sheryn.

Nabigla naman si Francis nang magtanong sa kanya ang kaharap na babae.

“Huh?” Sagot nito.

“Si library girl… Paano mo siya nagustuhan?”

Hindi makasagot si Francis sa tanong na iyon ni Sheryn.

“Dahil ba sa itsura niya? Maputi ba siya? Dahil ba sa maganda siya? Maganda ang mga
mata?”

Napalunok si Francis at tila nag-iipon ito ng laway dahil pakiramdam niyang tuyong-
tuyo na ang kanyang lalamunan.

Mabuti na lamang at dumating na ang inorder na pizza at inumin ni Michael sa

kanilang table.

“Papaano naman kita matutulungan kung hindi mo sa akin sasabihin kung anong itsura
niya at kung ano ang nagustuhan mo kay library girl.”
TIla ay hinuhuli lang siya ng babae.

“Maganda siya… maganda siya… maputi rin.”

Hinawi ni Sheryn ang kanyang buhok at Inilapit niya ang kanyang mukha kay Francis.

“Mas maganda sa akin?”

Nanginginig naman ang mga labi ni Francis.

“Mas maputi? Mas makinis? Muling tanong ni Sheryn.

Naninigas na ang binata sa ginagawa ng magandang dalaga na nasa harapan niya.

“Mas sexy?” Huling tanong nito.

Bumaba naman ang mga mata ni Francis sa nakaumbok na suso ng dalaga.

“Hahahaha… Biro lang! Masyado ka kasing seryoso eh. Ano ka ba? Relax ka lang noh,
hindi kita kakainin. Hindi kita kakainin… kung ayawa mo.” Saad ni Sheryn sabay
kindat sa binata.

Hindi naman maipinta ang mukha ni Francis. Para siyang iiyak na tatawa. Gusto na
niyang sunggaban ang babae.
Sobrang bilis ng kabog sa kanyang dibdib.

Ngunit natigilan siya nang dumating na ang kanyang kuya Michael.

“Mukhang napapasarap na kuwentuhan niyo diyan ah! Pinag-uusapan niyo ba ako kambal?
Hehehe” Pabirong tanong ni Michael.

“Ibinubuko ka lang ng kapatid mo sa akin. Sabi niya, mabaho daw paa mo. Hahahaha”
Saad ni
Sheryn sabay kindat kay Francis.

“Sinabi mo iyon kambal? Pambihira naman! Bakit mo ako binuko?”

“Wala akong sinabing ganyan… Naamoy niya lang siguro kuya.” Pabirong sagot ni
Francis. Nagtawanan na lamang sila at hindi matapus-tapos ang kuwentuhan habang
kumakain ng pizza. Panay ang hawak sa kamay ni Michael kay Sheryn at hinahalikan
niya din ito.
Kahit sobrang nagseselos naman si Francis ay pinipigilan nito ang kanyang sarili.
Inisip niyang, makakaiskor din siya sa dalaga pagdating ng panahon.
Mga bandang ala-sais ng gabi ay nagpasya na silang umalis ng restaurant. Hindi
naman nakaiwas si Michael sa kanyang mga kabarkada at niyaya silang tumambay muna
sa bilyaran.

Nakiusap ito sa dalawa na tumambay kahit sandali at uuwi rin sila agad.

Pumayag naman sina Sheryn at Francis na samahan si Michael at ang mga kabarkada
nito. Pinaupo ni Francis ang dalaga sa may sofa malapit sa pool table na
pinaglalaruan ng kanyang kuya.

Maya-maya ay napansin ni Francis ang katabing pool table. Tila pinag-uusapan nila
ang magandang babae at sumisipol ang mga ito sa kanya.

Hindi pa nakuntento ang mga ito at nilapitan nila si Sheryn.

“Miss baka puwede naman hingin number mo.” Saad nito.

“Pare, balik ka na sa upuan mo.” Saad ni Francis.
“Ikaw ba kausap ko pare?” Sagot ng lalaki kay Francis.

“Miss kahit pangalan mo na lang, puwede ba makipagkilala.” Hirit pa nito. Napakamot

naman sa ulo si Francis sabay tulak sa lalaki.
Natumba naman ito sa sahig sa sobrang lakas ng pagkakatulak dito. Biglang lumapit
ang mga kagrupo ng lalaki at kinuyog nila si Francis.

Nagulat si Michael at mga kabarkada nito nang makitang pinagtutulungan ang kanyang
kapatid. Sinugod nila ito at sinimulang bugbugin.

Nakipagsuntukan ang mga kabarkada ni Michael sa grupo ng nambastos sa dalaga.

“Francis, ilayo mo na dito si Sheryn, bilis!” Bilin ni Michael.

“Sige kuya! Takas ka na rin!” Sagot ni Francis sabay hawak sa kamay ni Sheryn at
kumaripas sila ng takbo.

Maya-maya ay nagsimula namang nagtakbuhan ang grupo ni Michael. Hindi nagpaawat ang
mga nambastos at sinundan nila ang grupo ng binata.
Halos magkaabutan sila sa daan, ngunit mas mabilis tumakbo ang mga kabarkada ni
Michael.

Mabilis na tumakbo sina Francis at Sheryn. Halos nasa likod lamang nila ang kanyang
kuya
Michael at ang mga kabarkada nito.

Maya-maya ay may nadaanan sila nakaparadang jeep sa tabi ng madilim na eskinita, at

kaagad pinasakay ang magandang babae. Sabay silang yumuko at nagtago sa loob ng
jeep, nagbabakasakaling hindi sila matagpuan ng mga taong humahabol sa kanila.

Tinakpan ni Sheryn ng kanyang mga kamay ang dalawa tenga nito habang nakayuko.

“Natatakot ako…Francis…Natatakot ako…” Nanginginig na saad ni Sheryn.

Bakas sa mukha nito ang sobrang takot, kung kaya’t hinawakan na lamang ni Francis
ang
dalawang kamay ng magandang babae.

“Naandito lang ako Sheryn…Huwag ka matakot..” Pabulong na saad ng binata.

Biglang narinig nila ang yabag ng mga paang tumatakbo patungo sa kanilang
direksyon. Tahimik na pinakikiramdaman ng dalawa kung saan patungo ang grupo.
Napayakap naman si Sheryn kay Francis sa sobrang takot habang nakapikit ang kanyang
mga mata. Kahit nanginginig na din sa takot si Francis ay pinapalakas pa din niya
ang kanyang loob upang maprotektahan ang magandang dalaga.

Ngunit lumiko ang mga ito at hindi dinaanan ang eskinita kung saan nagpark ang
jeep.

Dinig na dinig ni Francis ang paghinga ng dalaga na nakayakap pa din sa kanya.

Sinilip ng binata sa binatana ng jeep at siniguradong wala na ang mga ito.

Patuloy na umiiyak ang dalaga at pinapatahan ito ni Francis. Naupo sila sa jeep
habang nakahawak pa din sa kamay ng dalaga ang lalaki.

“Wala na sila… Okay na ang lahat… Huwag ka nang uwiyak please….” Saad ni Francis.
Unti-unting tumigil naman si Sheryn sa pag-iyak at inayos nito ang kanyang sarili.
“Salamat Francis… Thanks for saving me.” Saad ng dalaga.
Nagulat si Francis nang biglang halikan siya ni Sheryn sa labi.

Nanigas nanaman ang katawan ng binata habang magkadikit ang kanilang mga labi.

Halos limang segundo ito tumagal at napayuko ang dalaga sabay punas ng mga luha sa
kanyang mga mata.

Hindi naman maipaliwanag ni Francis ang kaligayahang dulot nito.

Ngunit ayaw niyang bigyan ng kahit anong kahulugan ang ginawa sa kanya ng dalaga,
dahil girlfriend pa rin ito ng kanyang kuya.

At ang alam niya’y halik lamang iyon ng pasasalamat.

Agad namang inihatid ni Francis ang dalaga sa kanilang bahay.

“Salamat Francis ha.. Ingat ka pag-uwi. See you tomorrow.” Saad ni Sheryn sabay
ngumiti kay
Francis.

“Sige, bukas ulit.”

Tila lumulundag naman ang puso ng binata. Ang pakiramdam nito ay nakipagdate siya
kay library girl.

“Ganito pala ang pakiramdam ni kuya noong naiuwi niya yung robot.” Bulong ng binata
habang naglalakad papauwi sa kanilang bahay.

~~~
Nang makauwi sa bahay ay agad siyang pinagbuksan ng kanyang ama. Galit na galit
ito.

“Pasok!”

Nakita niya si Michael na ginagamot ang mga sugat sa kanyang mukha at kamay. Bigla
naman siyang hinila at kinuwelyuhan ng kanyang ama dahil sa sobrang galit.
“Tignan mo ang nangyari sa kuya mo. Hindi ba’t kabilin-bilinan naming na you take
good care
of him? Paano kung bumulagta sa kalsada yang si Michael ha?!”

Nanginginig sa takot si Francis at aktong susuntukin na siya ng kanyang ama.

“I told you na umiwas na kayo sa gulo. Ikaw pa talaga ang nagsimula ha! Francis! I
am so disappointed to you!”

Hindi makasagot ang binata at napapaluha ito sa sobrang takot.

“Stop it pa! Ako ang may kasalanan! Ako ang nakipagsuntukan. Walang kasalanan si
kambal!”

Napatingin si Francis kay Michael at agad namang binitawan ng kanilang ama ang
kuwelyo nito.

“After school, uwi agad! You two are grounded.” Saad ng ama nila Francis at
Michael. Agad namang sumunod sa kanyang ang kanilang ina.

“Nakauwi ba ng maayos si Sheryn, kambal? “Oo kuya.”

“Salamat ha. Sabi ko naman sayo, sagot kita. Ako ang resbak mo kambal. Pahinga ka
na.”
Chapter 3

“Oh heto… Ginawan ko kayong dalawa ng reviewer. Kuya, heto ang reviewer mo para sa
chemistry at math exam mo. Simplified na lahat ng formula na naandiyan para sa iyo.
Heto naman ang reviewer mo Sheryn para sa Trigonometry exam mo. Magtanong ka lang
as akin kung may hindi ka maintindihan. Medyo hindi kasi maganda sulat ko eh.
Hehehe.”

Labing-anim… Labing-pito… Labing-walo…

Umabot na sa labing-walo. Labing-walo o higit pa, ang bilang nang palihim na
pagsulyap ni utol kay Sheryn.

Kitang-kita ko ito dahil magkakaharap kaming nakaupo dito sa loob ng library.

Tahimik ang
nasa paligid namin, at para akong nanonood ng pelikula sa tuwing inoobserbahan ko
sina kambal at Sheryn.

Hindi man sabihin ni kambal sa akin, napapansin ko naman ang pagiging malapit niya
sa babaeng mahal ko.

Napansin ko ito mula pa noong unang araw na ipinakilala ko si Sheryn sa kanya.

Hindi siya mapakali, hindi siya kumikibo noon, panay lamang ang tingin niya.

Ang gusto ko lang, maging tapat sa akin si kambal. Sabihin niya sa akin lahat ng
saloobin niya. Wala siyang dapat itago sa akin.

Pero…

Kaya ko nga bang tanggapin kung sakaling ipagtapat niya sa akin na gusto niya rin
si Sheryn? Parang hindi yata.
Parang hindi ko din kayang pakawalan si Sheryn.

Ang babaeng tumanggap sa aking pagkatao. Ang dalagang nagbigay sa akin ng pag-asa,
na kahit papaano ay may silbi din ako sa mundo.

Ang tanging tao na nagpahalaga sa lahat ng kakayahan ko. Hindi niya ako hinusgahan
base lamang sa nakikita niya sa aking panlabas na anyo. Malalim ang pagkakaunawa
niya sa aking pagkatao at nakita niya ang tunay na ako.

Mahina, maawain, maunawain at may-puso.

Hindi tulad ng iba, ang tingin sa akin ay magagalitin, matapang at basagulero.
Kinakatakutan kung minsan.
Ngunit ngayon, mas kinakatakutan ko nang dumating ang araw na mawala si Sheryn sa
akin. Hindi ko siya kayang kalimutan o kahit iwan ng sandali.
Hindi ko hahayaan ang kahit sinuman na maging hadlang sa aming dalawa. Hindi ko
kakayaning makita si Sheryn, kapiling ang ibang lalaki.

Pero si kambal…

“Ang galing mo naman Francis, ginawan mo pa pati ako ng reviewer. Tsaka, mukhang
mas
maiintindihan ko pa itong sinulat mo kaysa sa teacher naming.”

“Basta magtanong ka lang din sa akin Sheryn kapag may hindi ka pa naiintindihan.
Pati ikaw kuya Michael, kapag may formula na hindi malinaw sa iyo, tanong mo agad
sa akin.”
Lahat ng katangian na gugustuhin ng isang babae sa isang lalaki, ay nasa aking
kapatid.
Sino bang hindi magkakagusto kay kambal, sa talino pa lang, lamang na lamang na
siya sa akin. Pareho nga kaming guwapo, pero mas pumopogi si utol dahil sa karisma
niya sa mga
kababaihan.

Madali siyang malapitan ng aming kaklase, samantalang ako, nilalayuan. Medyo bad
boy kasi ako.
“Kambal uwi na ako. Sakit na ng ulo ko. Sheryn, tara na.” “Huh? Pero nagrereview pa
ako eh. Mamaya na.”
“Oo nga kuya Michael, tsaka kakarating lang natin dito sa library eh. Review muna
tayo.” “Bahala kayo, basta ako uuwi na.”
Hindi ko na yata sila kayang panooring dalawa. Parang dinudurog ang puso ko sa
sobrang selos.
Mahal ko si Sheryn, mahal ko din ang aking kapatid. Wala akong kayang piliin sa
kanila… Sa
ngayon.

Kung kaya’t mabuti pang umalis na lang ako. Takasan ang aking nararamdamang sakit.

“Sandali lang Sheryn ha.”

Alam kong hindi ako matitiis ng aking kambal. Alam niya kung kalian ako may topak.
Alam din niya na badtrip ako.

“Ano bang problema kuya?”

“Masakit ang ulo ko kambal. Uwi na ako.”

“Paano si Sheryn? Gusto lang din muna magreview nung tao.”

Ano ba ang dapat kong gawin? Ano ba ang gusto mong sabihin ko sa iyo utol? Parang
sa simula pa lang, talo na ako sayo, sa laki ng inilamang mo sa akin.
“Ikaw na muna ang bahala kay Sheryn kambal. Ihatid mo na lang din siya pauwi.”
“Sigurado ka kuya?”
“Oo kambal. Pasensya ka na, masakit lang talaga ulo ko. Mauuna na ako.” “Sige kuya,
ingat ka sa pag-uwi. Kita na lang tayo sa bahay.”
“Sige tol.”

Pambihira…

Kaya ko din palang gawin ito. Nagpalamang ako sa aking kapatid.

Napigilan ko ang aking galit, at nagparaya para sa aking kambal.

Alam ko sa aking sarili na imposible ko itong gawin, marahil ito ang tama para sa
aming tatlo. Hindi ko dapat idinadaan sa away at poot. Magkapatid kami ni Francis,
dugo’t laman. Hindi ko hahayaang mag-away kami at magkagalit.

Milya-milya ang lamang niya sa akin.

May lamang din naman ako sa kanya kahit papaano.

Kahit papaano…

Pero bakit ganito ang nararamdaman ko?

Habang naglalakad ako papalayo ng eskuwelahan, sobrang sakit ng nararamdaman ko.

Gusto kong bumalik at kuhanin si Sheryn. Gusto kong umiyak at harapin si Kambal.
Sa tapang ng aking anyo, ito ang mga bagay na tila hindi ko kayang gawin.
Hindi ako makapag-isip ng tamang paraan upang malaman ko ang nasa sa loob ni
kambal. Sino nga ba si Library girl? Si Sheryn nga ba iyon. Kailangan kong malaman
ang kasagutan.
…oo nga pala, ako si Michael. Michael Alcantara.

~~~ Bumalik naman sa kanyang upuan si Francis.

Naramdaman niyang tila nag-iba ang timpla ng kanyang kuya Michael, dahil kani-
kanina lamang ay siya pa itong nag-aya na magreview silang tatlo sa library.

Mas gusto kasing magreview ni Francis sa library dahil maliban sa tahimik sa loob
nito, ay makakapag research pa siya kung sakaling may hindi ito maintindihan.

Gumawa siya ng reviewer nilang tatlo dahil alam niyang lubos itong makakatulong sa
kanyang kuya Michael. Lagi kasing bumabagsak si Michael tuwing ang exam ay
Chemistry at Math subjects.

“Ano nangyari sa kuya mo? Okay lang ba siya?”

“Hindi ko nga lang din alam eh. Sumakit bigla ulo niya.”

“Hindi pa nga niya nababasa reviewer niya, sumakit na agad ulo niya. Hihihi”
Pilyang biro ni
Sheryn.

“Ganoon lang talaga si kuya, nai-istress siya tuwing exam.”

Masaya naman si Francis dahil kapiling niya si library girl.

Kahit papaano’y nagawan pa siya ng pabor ng kanyang kuya Michael.

Sarap na sarap itong panoorin ang magandang dalaga sa tuwing ito ay nagbabasa ng
kanyang libro.

Napapangiti na lamang siya sa tuwing nakakapag-isip siya ng kapilyuhan para sa

dalaga.

“Ikaw Sheryn, baka gusto mo nang umuwi. Okay lang sa akin. Ihahatid kita..” Saad ni
Francis.

“Hmmmmm… Gusto ko pa kasi magreview eh.” “Okay, review lang tayo…”

“I have an idea. Sa bahay na lang naming tayo magreview. Do you want to come over?”
Tanong ni Sheryn.

Napalunok naman ang binata nang imungkahi ni Sheryn na magreview sila sa bahay.
“Hindi ba nakakahiya sa parents mo?”

“Okay lang naman yun eh. Tsaka, they are out of the country. Si yaya lang nasa
bahay namin.”

Hindi alam ni Francis kung ano ang kanyang dapat maramdaman.

“Tsaka, since ikaw naman ang gumawa ng reviewer na ito, dapat iexplain mo sa akin
ng maayos yung ibang hindi ko maintindihan.”

Nakahanap naman ng dahilan si Sheryn upang sumama sa kanya ang binata.

“Okay… Ikaw bahala… Basta ba may pagkain eh. Hehehe.” Pangungulit ni Francis.
“Hahaha. Sure, daan tayo sa McDonalds, libre kita.” Nakangiting sagot sa kanya ni
Sheryn. Agad nilang isinauli lahat ng libro sa bookshelf at nag-ayos na sila ng
kanilang gamit para
makauwi. Sandaling nagpunta si Francis sa locker upang kunin ang ilan sa kanyang
mga libro na gagamitin nila sa pagrereview.

Sabay na silang lumabas ng eskuwelahan at nagtungo sa McDonalds upang bumili ng

kanilang makakakain. Hindi naman hinayaan ng lalaki na siya ang ilibre ng magandang
dalaga kahit na nagpupumilit itong magbayad.

Matapos noong ay agad silang sumakay papauwi sa bahay ni Sheryn.

~~~

Pagkaraan ng ilang minuto ay nakarating na sila sa bahay ng babae.

Manghang-mangha naman si Francis nang makita niya ang bahay nila Sheryn.

Isa itong napakalaking mansion. Mukhang tatlong beses ang laki ng bahay nila
Francis sa bahay ng magandang dalaga.

“Ang yaman niyo pala Sheryn. Buhay prinsesa ka siguro no? Hehehe.” Pabirong saad ng
binata.

“Ang bahay na ito ang nagsisilbing kulungan ko. Nasa akin na nga siguro ang lahat,
maliban sa
tunay na ikinasasaya ng puso ko.” Makahulugang sagot ng dalaga.
Pinapasok naman agad ni Sheryn si Francis sa loob at lalo namang napanganga ang
lalaki. Sobrang lawak ng bahay nila. Mula sala, kusina, ang malaking swimming pool
sa likuran ng
kanilang bahay. Nagkikislapan naman ang mga ilaw sa loob ng bahay kahit hindi pa
ganoon kadilim sa labas.

“Astig! Parang mall bahay niyo ah!”

“Hindi naman.”

“Ngayon lang ako nakapunta sa ganitong kalaki at kagandang bahay eh.”

Kitang-kita pa din ang pagkamangha sa mukha ni Francis.

Maya-maya naman ay sinalubong na sila ng katulong nila Sheryn.

Binigyan agad sila ng maiinom at nagtanong kung ano naman ang gusto nilang kainin.

Tila hindi naman sila nabigla na may bisita ang dalaga, kung kaya’t naging
kumportable si
Francis sa bahay nila Sheryn.

“Yaya, sa kuwarto ko na kami magrereview. And don’t worry about the food, kasi
nakabili na kami ng makakain namin.” Saad ni Sheryn.

Medyo nabigla naman si Francis nang sabihin ng dalaga na sa kuwarto na lamang

silang dalawa mag-aaral. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o hindi, dahil
malamang ay hindi siya makakapagconcentrate sa dalaga.

“Tara na Francis, akyat na tayo para masimulan na natin.”

“O-okay..sige.” Mahinang tugon ng binata.

Umakyat sila sa ikalawang baitan ng mansiyon. Maraming kuwarto ang bahay nila
Sheryn. At
ang kanya’y nasa kabilang dulo mula sa sala.

Pagbukas ng dalaga sa pintuan ng kanyang kuwarto ay bumulaga sa binata ang

napakalaking silid ng dalaga.

May sarili itong sala sa loob na may malalambot na sofa, may study table sa bandang
gilid malapit sa pintuan ng banyo ng silid at ang napakalaking kama na kasya ang
tatlong tao.

“Nice! Ganda din ng kuwarto mo.”

“Thanks. Ibaba mo na yung bag mo jan sa study area. Magbibihis lang ako.”
Ikinabigla ni Francis na magbibihis pa ang dalaga bago sila mag-aral. Kinakabahan
ito at hindi halata ang excitement sa kanyang mukha.
Pumasok ang dalaga sa kanyang CR na tagos naman papunta sa isang kuwarto na
nasisilbing closet ng babae.

Inilabas naman ni Francis ang burger at fries na binila nila sa fast food, at
pasimpleng sumisilip sa may bandang pintuan ng CR.
Halos ilang minuto namang nasa banyo ang dalaga. At pagkalabas nito, ay amoy na
amoy ni
Francis ang bango ng bagong paligo na si Sheryn.

“Pasensya ka na ha. Sanay kasi akong naliligo pagkauwi. Tsaka, nanlalagkit na ako
sa usok at pulosyon galin sa labas.”

“Okay lang. Kumain na nga lang ako habang naghihintay sayo. Fresh na fresh na
pakiramdam mo ah!” Hindi mapigilan ni Francis na titigan ang dalaga.

Basang-basa ang buhok, naka-puting sanod at kita dito ang kinis ng braso ni Sheryn
at ang ganda ng hugis ng dalawang bundok sa kanyang harapan.

Nanlaki naman ang mata ng binata nang makita ang kinis ng binti ni Sheryn dahil sa
suot na napakaigsing shorst nito.

Hindi alam ng binata kung saan niya ibabaling ang kanyang paningin upang hindi
makahalat si
Sheryn sa paninilip niya.

Maya-maya ay umupo na si Sheryn sa tabi niya.

Kinuha niya ang kanyang mga notebook sa bag at papel na pagsusulatan ng mga math
equation. Para namang adik si Francis sa kalalanghap ng bango ng dalaga at di niya
maitatangging lalong
gumaganda si Sheryn pagbagong paligo.

Sarap kagat-kagatin ang braso at leeg nito, saad ni Francis sa kanyang sarili.
Hindi na niya maawat ang kanyang sandata na tumayo at tumigas dahil dito.
Ipinatong niya ang kanyang backpack sa may binti upang matakpan ito at hindi makita
ng dalaga.

Sinusubukan niyang magconcentrate sa binabasang aklat para magreview, ngunit parang

hindi niya kayang hindi sulyapan si Sheryn.

Inilabas naman ni Sheryn ang French fries sa may plastik. Kumuha ito ng isa at
nilagyan niya ng ketchup.

Napatingin si Francis habang sinusubo nito ang pagkain at napapatitig sa makipot na

labi ng dalaga.
Lalong tinitigasan ang binata at napapapikit sa tuwing naiisip niya ito.

“Okay ka lang?” Tanong ni Sheryn nang makita niya si Francis na nakapikit. Nabigla
naman ang lalaki sa tanong ng dalaga.
“Ah eh..ano… kasi parang napagod ang mata ko. Pinapahinga ko lang.” Sagot ni
Francis.

“Gusto mo magpahinga ka muna saglit doon sa kama? Halika hihilutin ko ulo mo. I
know how to massage.” Mungkahi ng dalaga.

“Kailangan pa nating magreview eh.”

“It can wait. Just rest for a few minutes. Tara.”

Hindi naman nagapapilit si Francis at agad sumunod sa dalaga.

Habang papunta sila sa kama ni Sheryn ay panay pa din ang sulyap ng binata sa
makinis na legs nito.

“Just seat back and relax.” “Okay.”

Sumandal lamang si Francis sa headboard ng kama habang kumportable namang
nakapatong ang kanyang dalawang paa sa napakalambot na kama.

Si Sheryn naman ay nakapuwesto sa gilid ng binata na nakaluhod habang inaabot ang

bandang ulunan ni Francis.

Natatapat sa kanyang bandang kaliwang pisngi ang dalawang suso ni Sheryn.

Nagkukunwari si Francis na nakapikit, ngunit maya-maya’y sinisilip nito ang

magadang tanawin.

Ramdam din niya ang katawan ng babae na bumabangga sa kanyang tagiliran. Pati ang
napaksarap na masahe ni Sheryn sa kanyang ulo ay napakasarap.
Sino bang hindi titigasan? Tanong ni Francis sa kanyang sarili.

Maya-maya ay dumilat siya nang itinigil ng dalaga ang pagmamasahe. Tumingin siya sa
napakagandang babae na ngayon ay katabi na niya.
Ang lakas ng kabog sa dibdib ni Francis at gusto na nitong sunggaban si Sheryn.

“Gusto ko lang magpasalamat sa kabaitan na ipinapakita mo sa akin. Thank you sa

reviewer at
sa pagtuturo mo sa akin sa math subject ko.” Saad naman ni Sheryn.

“Wala iyon. Ginagawa ko iyon sa lahat, para makatulong ako kahit papaano.” “Sobrang
bait mo talaga. Matalino ka na…Mabait ka pa…”
Parang lumulundag naman ang puso si Francis sa magagandang salitang nanggagaling
kay
Sheryn.

Tumingin siya sa mga mata ng dalaga at dahan-dahang inilapit ang kanyng mukha.
Sinimulan na niyang halikan sa labi ang dalaga.
Noong una’y nakasara lamang ang labi ni Sheryn habang pinakikiramdaman ang mga labi
ng binata.

Unti-unting inilayo ni Francis ang kanyang mukha dahil wala siyang naramdamang
reaksiyon mula sa baba.

Pagbukas niya ng kanyang mga mata, ay nakatingin sa kanyang si Sheryn.

Bumalik sa pagkakasandal niya sa kama si Francis. At biglang pumatong sa kanyang
harapan ang dalaga at hinalikan niya muli ang binata.

Nakipaglabanan na ito ng halikan at nagsimula na ang binata na paggapangin ang

kanyang dalawang kamay sa likuran ng dalaga.

Hinawakan naman ni Sheryn ang guwapong mukha ni Francis habang damang dama nito ang
palad ng binata sa kanyang likod.

Hinalikan ng hinalikan ni Francis mula sa labi pababa sa may leeg at kinakagat-

kagat niya pa ito sa sobrang panggigigil. Hindi naman siya sinusuway ng dalaga at
napapa-ungol pa ito dahil sa kiliting nararamdaman.

Maya-maya’y tumambad sa isipan ni Francis ang mukha ng kanyang kuya Michael.

Napahinto siya paghalik sa dalaga at napayuko ito.

Hindi malaman ni Francis kung itutuloy niya ba ang libog na nadarama para sa babae
o irerespeto niya ang relasyon ng dalawa.

Nagtaka naman si Sheryn nang huminto si Francis sa kanyang ginagawa.

“Are you okay?” Tanong ng dalaga.

“Sorry…. Sorry sa ginawa ko Sheryn. Mali ito.” Saad ni Francis.

Agad naman siyang tumayo sa kamay at isinilid sa kanyang bag ang notebook at libro
na kanyang pinag-aaralan.

“Girlfriend ka ng kapatid ko, ni kuya Michael. Hindi ko dapat ginawa yun.”

Nilapitan ni Sheryn si Francis at hinawakan ang kanyang kamay. Tila pinipilang
siyang umalis ng dalaga.

“Gusto kita Francis. Dahil alam ko ring gusto mo ako.” “Pero may relasyon kayo ng
kapatid ko.”
“Iba ang nararamdaman ko para sayo at iba naman para sa kuya mo.”

“Mali iyon. Hindi mo dapat sinagot si kuya kung hindi mo pala siya ganun kamahal.”

“I do love Michael. Pero iba yung connection na naramdaman ko sayo noong nakita at
nakilala kita Francis.”

“But still, I have to respect you and my kuya Michael.”

“I will choose you over him. Makikipagbreak ako sa kanya. Basta panindigan mo ako
Francis.
Promise me.”

Ito na ang pinakahihintay ni Francis na pagkakataon. Ang tuluyang matalo si Michael

at makuha ang babaeng gustong-gusto niya.

Ngunit tilan umaatras siya at nananaig pa din ang pagiging kapatid niya kay
Michael. Ang respeto nito sa relasyon at pagkatao ng kanyang kapatid.

Hindi na lamang sumagot si Francis at agad itong lumabas ng kuwarto at umalis sa

bahay ng dalaga.

Tuliro siya sa lahat ng mga nangyari.

Gusto niyang magalit sa kanyang sarili sa pinalampas na pagkakataon. Matitikman na
sana niya si Sheryn.
Ngunit mas pinili niya ang para sa kanya’y tama.

Respeto. Isa yan sa mga bagay na pinapahalagan ni Francis bilang isang tao.

Kung kaya’t kahit tila nagsisisi siya sa kanyang ginawa, ay minabuti niyang umuwi
ng bahay at
magconcentrate na lamang sa pagrereview.

~~~
Pagdating sa kanilang bahay, ay agad naman inilabas ang kanyang mga libro upang
magreview. Madami na siyang nasayang na oras. At dahil malapit na mag-gabi, ay
mabilis niyang binasa ang
kanyang mga aralin at sinubukan lahat ng math excercises na nasa libro.
Paminsan-minsan naman ay natitigilan siya sa tuwing naalala ang malambot na labi ni
Sheryn. Ang napakabangong hininga nito na lalong nagbibigay ng matinding libog. Ang
sobrang lambot at kinis na likuran nito na ang sarap haplusin.
Malaking pagkakamali ang kaniyang nagawa, pero sa sandaling iyon, talagang
nakalimot siya. Dahil naging busy sa pagrereview, hindi naman namalayan na wala pa
ang kanyang kuya
Michael. Umakyat ito sa silid ng kapatid, saka niya nalamang hindi pa nakakauwi ang
kanyang
utol.

Biglang kinabahan si Francis at panay ang text nito sa kanyang kuya at sa mga
kabarkada nito.

Madami nang masasamang bagay ang naisip ni Francis at ipinagdadasal nitong sana’y
hindi ito mangyari. Lagot nanaman siya sa kanyang ama na ang tanging bili sa kanya
ay alagaan si Michael.

Mga bandang alas-otso ng gabi ay may kumatok sa kanilang pintuan.

Pagbukas niya nito ay tumambad sa kanyang harapan ang lasing na lasing na kapatid.
Pasuray-suray ito habang nakakapit sa may bandang pinto.
Agad inalalayan ni Francis ang kanyang kuya Michael papasok ng bahay. Hindi niya
alam ang kanyang gagawin.

Napapakamot na lamang siya sa kanyang ulo at hindi nito magawang pagalitan ang
kanyang kuya Michael.

Tiyak lagot silang dalawa kapag naabutan sila ng kanilang magulang.

Kaya’t nagpasya si Francis na iakyat sa kanyang silid ang kapatid.

Kahit bigat na bigat si Francis ay inaalalayan pa rin niya ang kanyang kapatid.
Umuwing lasing na lasing si Michael at hindi ito dapat malaman ng kanilang mga
magulang.

“Tama na kambal, kaya ko sarili ko.” Saad ni Michael.

Maya-maya ay ibinagsak ni Francis ang kanyang kuya sa kama. Nakatingin na lamang

ang binata sa kanyang lasing na kapatid.

“Ano ba itong ginawa mo kuya? May exam pa tayo bukas…” “Pakialam ko sa exam na yan.
Bagsak naman ako palagi hindi ba?!”
“Pero mali pa rin na nagpakalasing ka… Paano kung bumalik yung sakit mo? Pano kung
naabutan ka nila mama at papa?”
Pinilit ni Michael na tumayo at inaabot nito ang kanyang kapatid.

“Tama na yang kadadakdak mo kambal... Nakakarindi ka na e…”

“Sinisira mo ang buhay mo!” Pasigawa na saad ni Francis sa kanyang kuya. Kumapit si
Michael sa damit ni Francis upang makalapit ito sa kanya.
“Ano bang pakialam mo sa buhay ko ha? Hanggang kalian mo ba balak lokohin yang
sarili mo, ha kambal? Hanggang kalian mo ako gagaguhin?” Saad ni Michael sabay
tapik nito sa pisngi ni Francis.

“Ano bang pinagsasasabi mo kuya?”

“Tapatin mo nga ako kambal… Sino ba yung bebot mo? Sino ba yang library girl na
yan? Kung
hindi mo talaga ako ginagago, aminin mo sa akin tol!”

Nabigla si Francis sa tanong ng kanyang kapatid. Hinihingal ito sa sobrang kaba at

hindi niya maisip kung ano ang dapat isagot dito.

“OO! Si Sheryn nga yung babae na iyon. Mahal ko si Sheryn. Gusto ko si Sheryn.” Ito
ang mga salitang gustong ibulalas ng binata sa kanyang kuya.

Ngunit hindi niya ito kayang gawin at sabihin.

“Hindi siya kuya. Walang kinalaman si Sheryn kay library girl. Hindi siya, kuya…
Hindi siya.”
Saad ni Francis sa kanyang lasing na kuya.

Bumitaw sa kanyang pagkakahawak kay Francis si Michael at bigla itong tumumba sa

kanyang kama. Unti-unting nakatulog ang binata dahil sa sobrang kalasingan.

Dahan-dahan namang lumabas ng kuwarto si Francis. Nagsinungaling siya sa kanyang

kuya
Michael. Ayaw niya man itong gawin, ngunit ito ang tama para sa kanya. Ayaw niya na
ng gulo. At handa na siyang magpaubaya kay Michael
Tumuloy na lang ulit siya sa sala at itinuloy ang librong binabasa. Dito na lamang
niya ibinuhos ang kanyang isip at buong atensyon.

~~~ Kinabukasan, handa na ang mga estudyante sa kanilang exam.

Magkasabay pa din sila Michael at Francis na pumasok sa school, at kahit sobrang
sakit ng ulo ng binata ay pinilit pa din niyang pumasok.

“Pasensya ka na kambal ha. Alam ko mali ang naggawa ko sayo.”

“Wala iyon kuya. Pero sana, kausapin mo na lang ako at huwag ka na ulit iinom ng
alak. Alam
mo namang bawal sayo yun eh.”

“Oo kambal. Salamat din at pinagtakpan mo ako kina mama at papa.”

Matapos nilang magkaunawaan ay agad pumunta sa kani-kaniyang upuan ang magkapatid.
Nasa harapan ni Francis ang kanyang kuya Michael. Kitang kita niya kung may
naisasagot ang
kapatid o wala sa kanyang test paper.

At dahil madali lang para kay Francis ang exam at mabilis niya itong natapos, ay
gumawa ito ng maliit na kodigo.

Sinulat niya ang mga sagot sa isang papel. Tumitingin sa kaliwa at sa kanyang kanan
at ibinato ito kay Michael.
Nagulat naman ang binata sa papel na binato ni Francis. Tumingin siya sa kanyang
kapatid, dinampot ang papel at nagulat ito sa nilalaman nito.

Halos lahat ng sagot ay nasa loob ng papel. Agad itinago ni Michael ang kodigo at
tumitingin sa kanyang paligid kung may nakatinging guro o kahit kaklase nila.

Lumingon ito kay Francis at ngumiti. Isang paraan ni Michael upang magpasalamat sa
kanyang utol.

Isa din itong paraan ni Francis para ipakita kay Michael na talagang nagmamalasakit
siya dito.

Alam niyang may nagawa siyang kasalanan sa kanyang kuya, kung kaya’t tinulungan
niya ito sa
exam.

Mali man, pero ito ang naisip na paraan ni Francis para makabawi.
Chapter 4

Lumipas ang mga araw matapos ang final exam, hindi ko na nakausap muli si Sheryn.
Madalas na niya akong iniiwasan. Siya na mismo ang lumayo sa akin.
Kahit panay pa din ang tingin ko sa kanya, at alam kong mayroon pa rin akong
nararamdaman para kay library girl, hindi na kami nanatiling magkaibigan.

Hindi na ako sumasama sa tuwing lumalabas sila ni kuya Michael. Nagkaroon na kami
ng wall
sa isa’t isa, at isa iyon sa pinakamapaiit na karansanang kailangan kong lunukin.
Gusto niyang hiwalayan si kuya para sa akin, pero kailangan ko siyang panindigan.
Kaya ko iyon gawin, kaya ko siyang ipagtanggol at panindigan.
Tutal, iyon din naman ang plinano ko sa simula pa lang.

Pero may mga bagay na sadyang nagbabago. May mga bagay na hindi inaayunan ng
pagkakataon.

Gusto ko si Sheryn, iniibig ko na nga yata, pero mali pa ring agawin ko siya.

Sayang…

Sayang ang pagkakataong iyon, pero gagawin ko pa din kung ano ang tama. Importante
para sa akin ang aking pamilya.
Mahalaga para sa akin ang isipin, gawin at isabuhay kung ano ang sa tingin ko ay
tama at makatarungan.

Pinayagan ko ang aking sarili na masaktan.

Hinayaan ko na lang si kuya Michael at Sheryn na laging magkasama.

Umaalis silang dalawa ng sabay sa eskuwela, at umuuwi din silang magkasama. May
pagkakataong hindi ko alam kung nananadya siya.
Lalo na sa tuwing niyayakap niya si kuya sa tuwing nakikita niyang naroroon ako.

Hinahalikan niya sa pisngi… Hinahalikan niya sa may bandang leeg…

Nagbubulungan sila at paminsan-minsa’y tumatawa din siya ng malakas para makuha

lalo ang
atensiyon ko.
Ipinapakita niya sa akin na kinikilig siya kay kuya, na mahal na mahal niya ito.

Ipinipakaita niya rin sa akin kung ano ang nawala sa akin. Kung ano ang dapat kong
pagsisihan. Gustuhin ko mang magalit at magselos sa ginagawa niya, pero hindi ko
yung magagagawa.
Mas galit ako sa sarili ko kung minsan.

May pagsisisi akong nadarama sa tuwing nakikita kong tumitingin siya sa akin habang
hinahalikan at niyayakap niya si kuya.

Pero ano ang magagagawa ko?

Ito ang pinili ko. Buo ang desisyon ko. At paninidigan ko na lang ito. Nagparaya
ulit ako para kay kuya.
~~~

2001

Lumipas ang isang taon, parehas na kaming nasa 4th year highschool ni kuya Michael,
at nasa kolehiyo na si Sheryn.

Naging madali para sa akin ang lahat dahil hindi ko na halos nakikita si Sheryn.
Magkaiba na kami ng school.
Madalas sa bahay ko na lang siya naabutan tuwing sabado o linggo.
Gusto ko siyang kausapin o kamustahin manlang, pero sadyang hindi niya ako
pinapansin. Umaalis na lang ako o nagkukulong sa kuwarto sa tuwing magkasama sila
ni kuya Michael sa
sala.

Ayoko na silang panoorin. Ayoko nang makaramdam ng selos. Ayoko nang sisihin ang
sarili ko.
Mali nga siguro ang naging desisyon ko, dahil nasasaktan ako. Pero, bahagi lang
iyon ng buhay ko.
May kailangan pa akong pagtuunan ng pansin, mga mas mahalagang bagay. Itininuon ko
ang buong atensyon ko sa aking pag-aaral.
Importante sa akin na makatapos, lalo na ang makamtan ko ang maging valedictorian.

Running for valedictorian ako. Kung kaya’t kailangan kong patunayan sa lahat na
kakayanin ko iyon at lalaban ako. Iyon na lamang ang isinaisip ko. Dapat ako ang
magiging pinakamagaling sa amin.

Ngunit si kuya Michael…

Tila hindi nakabuti para sa kanya ang pakikipagrelasyon.

Lalo siyang nawalan ng oras para sa kanyang pag-aaral. Hindi na siya

nakakapagreview dahil madalas ay hatit-sundo niya ang kanyang girlfriend.

Siya ang laging gumagawa ng paraan upang mapuntahan si Sheryn sa kanyang

eskuwelahan.

“Kambal, maghahalfday ako ngayon.”

“Huh? Bakit kuya? Masama ba pakiramdam mo?”

Madalas ding lumiban si kuya sa pagpasok at kung minsan, half day lang ito sa
eskuwelahan.
“Huwag ka maingay, kambal… Wala daw yung teacher nila Sheryn sa isang subject eh.
Pupuntahan ko na siya.”

“Pero kuya, nag-absent ka na kahapon di ba? Madami ka nang na-miss na lessons

natin.” “Hihiramin ko na lang notebook mo. Kailangan ko lang talaga umalis.”
“Anong idadahilan mo kay ma’am? Tsaka baka malaman nila mama at papa yung ginagawa
mo.”

“Kaya kailangan ko ang tulong mo kambal. Nagpunta na ako sa clinic kanina para
humingi ng gamot. Sabihin mo na lang na may lagnat ako.”

Hindi ko alam kung dapat ko pa bang sundin si kuya at magsinungaling sa aming guro
at magulang.

“Kuya… huli na ito ha. Next time hindi na kita matutulungan. Ayoko na
magsinungaling.”

Ito rin ang sinabi ko noong isang araw. Patuloy pa rin naman ako sa pagsunod sa
utos at bilin niya.

“Last na ito kambal. Pasensya ka na talaga. Kailangan lang kasi eh… Alam mo na…”

Hindi ko alam.

Hindi ko maintindihan.
Wala akong maunawaan sa sinasabi sa akin ni kuya Michael. Sinisira niya ang buhay
niya.
Hindi ko rin siya mapigil, dahil hindi rin naman siya paawat.

Nagpatuloy pa rin siya sa mga kalokohan niya. Madalas ay bagsak siya sa mga exam
namin. Minsan naman ay hindi siya nakakakuha ng mga quizzes dahil sa absences.
Hindi ko na rin siya tinutulungan sa tuwing nililingon niya ako para mangopya sa
exam namin.

Sobra na para sa akin ang ibigay ang lahat para kay kuya. Gusto ko rin magtira para
sa akin.
May isang araw na nahuli siya ng teacher naming nangongopya. Tinawag siya agad nito
sa harapan para magpaliwanag.

“Ma’am, hindi naman po ako nangopya eh.”

“Paano mo maipapaliwanag ito? Pareho kayo ng sagot ng katabi mo. Mapa-tama man o
mali?” “Nagkataon lang yun ma’am.”
Pinagtatawanan na siya ng mga kaklase namin dahil sa baluktot niyang dahilan.

“I won’t tolerate this.”

Gigil na gigil naman sa galit ang aming teacher sa kuya ko at sa katabi nito noong
exam.

“Ang di ko maintindihan, nagkopyahan na nga kayo, pareho pa kayong bagsak!”

Lalo namang nagtawanan ang lahat dahil sa kapalpakang ito ni kuya. Halos hindi ko
siya matignan na napapahiya sa harapan.
Gusto ko magtago dahil sa kahihiyan. Napapailing na lang ako sa halip na matawa.
Napansin ko namang tinutulak siya ng kanyang kasama sa harap at napapadunggol naman
ang harapan ni kuya Michael sa likod ng aming teacher.

Nakita ko ang mukha ni ma’am. Parang napapahiya siya sa tuwing bumabangga ang ari
ni kuya
Michael sa likod niya.

Sinasadyang ikiskis ni kuya ang kanyang sandata sa likod ni ma’am.

“Ma’am hindi po talaga ako nangongopya.”

Hindi gumagalaw ang teacher namin habang nadarama ang kung anong bagay na tumutusok
sa kanyang liko.

Loko-loko talaga si kuya Michael. Sinasamantala niya ang pagiging matandang-dalaga

ni ma’am

Nabigla naman ako nang pumunta sa kabila ang kanyang kasamahan at ginagaya na din
niya ang ginagawa ni kuya Michael.

Nililingon ko ang aming mga kaklase upang tignan kung napapansin din nila ito.

Pero dahil sila ay nagdadaldalan, hindi nila nakikita ang kalibugang ginagawa ng
dalawa sa aming teacher.

Ako lang pala ang nakakapanood sa ginagawa nila kuya Michael.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hindi gumagalaw si ma’am.

Hinahayaan niya lang ba na ikiskis ng dalawang ito ang kanilang ari sa kanyang
likuran? O dahil sa sobrang kahihiyan ay ayaw na lang magpahalata ni ma’am.
“Both of you, sit-down!”

Napabuntong hininga ako nang kumibo na sa wakas an gaming teacher.

“Thanks ma’am!”

Halatang halata namang tinatakpan ng dalawa ang kanina pang tigas nilang titi.
Yumuko na lang ako sa sobrang kahihiyan sa kalokohang ginagawa ni kuya. Parang
hindi na tama ang kanyang pag-iisip.
Alam niya ang tama at maling gawin, pero patuloy pa din siya sa mga naiisip niyang
kalokohan. Hindi ko na talaga siya maunawaan.
Nang tumunog ang bell, agad naman akong tumayo at lumabas ng silid-aralan. Hindi ko
na hinantay si kuya Michael.
Naiinis ako sa mga pinaggagawa niya.

Ayoko nang makasama siya dahil nahihiya ako sa ginawa niya sa aming teacher. Alam
kong sinusundan niya ako ng tingin.
Hindi ko siya pinapansin at mabilis akong naglalakad papalabas ng eskuwelahan.
Siya ang kuya ko at ako naman ang bunso. Pero bakit parang ako at ako na lang ang
tumatayo bilang nakakatandang kapatid niya.

Gusto kong sabay kaming grumaduate at umalis sa eskuwelahan na iyon. Gusto ko

mabago ang buhay ni kuya Michael, pero hinihintay ko pa din dumating ang araw na
tulungan din niya ang kanyang sarili.

Pagdating ko sa bahay, nagulat ako sa aming bisita.

Nagtago ito sa likod ng pintuan at bigla niya akong hinalikan sa labi.

~~~
“Oh?! Anong ginagawa mo dito? Hindi ba may klase ka pa?” “Siyempre dahil half day
ka at kailangan kitang puntahan.” “Kaya ko naman umuwing mag-isa eh.”
“Gusto lang kita makasama.”

“Magkasama naman tayo kahapon di ba? Nag-absent ka pa!” “Eh siyempre, iba yung
kahapon sa ngayon.”
Nasasakal ako...

Lagi na lang siyang naandiyan para sa akin. Sweet siguro para sa iba. Pero hindi
para sa akin.
“Pwde naman tayong lumabas muna di ba? Tutal, wala naman prof mo, nood na lang tayo
ng sine.”

“Nanaman?!”

Hindi ko alam kung nakakapansin na si Michael, pero nagsasawa na ako sa mga

ginagawa niyang ito para sa akin.

Hindi ko hinihingi sa kanya na lagi dapat siyang nasa tabi ko. Na dapat palagi niya
akong ihatid at isundo sa bahay namin.

“Puwede ba Michael, huwag ka nang mag-absent o mag-half day para sa akin. Ayokong
masira ang pag-aaral mo nang dahil sa akin.”

Kahit sigawan ko pa siya ng sigawan, talagang hindi siya nakikinig sa mga sinasabi
ko.
“Babe naman, huwag ka naman magalit sa akin. Ginagawa ko lang ito para sa iyo.”

“Eh nakakainis na kasi eh. Lagi ko na lang sinasabi sa iyo na huwag mo akong gawing
dahilan para makapag-absent ka. Kung parati na lang ganyan, maghiwalay na lang
tayo.”

“Huwag naman babe. SIge pramis! Hindi ko na uulitin yun. Hindi na ako mag-aabsent…
Pero
last na yung next month kasi first anniversary natin yun eh!”

“Humirit ka pa talaga! Hindi! Ako magsasabi kung kalian nating icecelebrate yun.
Hindi ka na aabsent okay? Graduating ka na eh!”

“Babe naman, importante iyon sa ating dalawa hindi ba?”

Sabi sa inyo eh, makulit talaga itong si Michael.

“Hindi puwede! Hindi kita sisiputin, bahala ka.”

Hindi ko na alam kung paano ko siya makukumbinsi na huwag nang mag-absent. Ginawa
ko na ang lahat ng paraan. Nilambing ko na siya noong minsan, pero mali ang tanggap
niya at lalo pa siyang nag-absent. Nag-galit-galitan na ako sa kanya, pero nag-
absent siya para suyuin ako.

Hindi ko na talaga alam…

“Sige na nga. Sa weekend na lang natin icelebrate.” “Good!”

“Pero ngayon, nood muna tayo ng sine okay?”

Dahil sumang-ayon na siya sa akin, sumama na lang ako sa kanya para manood ng sine.

Mahal ko naman itong mokong na ito eh. Pero sadya lang na nakukulitan at naasar ako
sa tuwing naandiyan siya.

At ayoko din ang pagiging malikot niya sa tuwing nanonood kami ng sine.

“Oh teka, baka may makakita sa atin Michael.” “Wala yan. Bibilisan ko lang. Pahawak
lang babes.” Kung saan-saan pumupunta ang kamay niya.
Madalas ay nasa boobs ko siya. Nilalamas niya ito at pinaglalaruan ang utong ko.

Minsan sinusuway ko, pero kapag nasasrapan naman ako, hinahayaan ko na lang din
siya. Naeexcite din kasi ako sa tuwing ginagawa niya ito sa loob ng sinehan.
Madaming tao, at posibleng mahuli kami sa ginagawa niyang iyon.

Hindi ko rin mapigilan ang mapaungol sa ginagawa sa akin ng boyfriend ko.

“Aaaaaahhh Michael tama na…”

Madalas ay basang-basa na ang panty ko sa tuwing nilalamas niya ang dede ko.

“Uy Michael, huwag diyan please… Huwag…” “Sandali lang ito… Basa ka na nga eh…”
Madalas din hinahawakan niya ang pekpek ko.
Nagtatakip na lang ako ng bag sa tuwing nasa loob na ng panty ko ang kamay niya. At
dahil nakapalda naman ako, madali niyang nagagawa iyon sa akin.
Hindi ko siya mapigil sa kanyang ginagawa… Sarap na sarap na din kasi ako.
Napapakagat labi ako sa tuwing hinahalukay niya ang kaloob-looban ng puke ko. “Tama
na Michael… Hindi ko na kaya… Nakikiliti ako…”
“Saglit na lang… Pagbigyan mo na ako…”

Pabilis ng pabilis ang kanyang daliri sa may kuntil ko. Pinagpapawisan ako sa
sobrang sarap.
“Ayaaann na Michael..tama na…” “Ilabas mo lang babes, ilabas mo lang..”
Tuluyan nang bumulwak sa kaloob-looban ko ang kanina niya pang gustong palabasin.
Napakapit na lang ako sa braso niya habang nagkukunwaring pinapanood ang palabas.
Nanginginig ang buong kalamnan ko.
Ang sarap lang talaga.

“Kantutin na kita babes please..”

Iyon ang laging hinihiling sa akin ng boyfriend ko. Ngunit hindi ko pa siya
pinagbibigyan.
“Hindi ba may usapan na tayo?”
“Tagal pa nung anniversary natin eh… Inurong mo pa ng weekend.” “Ngayon ka pa ba
susuko sa paghihintay?”
Hindi ko alam kung bakit wala pa sa isip kong ibigay ang lahat-lahat kay Michael.
Halos isang taon na kami, pero wala pa talagang nangyayari sa aming dalawa.
Hanggang oral sex lang, wala nang iba pa.
Bilib din ako sa pagrespeto sa akin ni Michael, kapag sinabi kong hindi pwede,
talagang susundin niya ito.

Walang tanong-tanong.

Kaya mahal ko ang mokong na ito. Dahil nararamdaman kong mahal na mahal niya din
ako. Alam kong takot siyang mawala ako sa kanya.
Alam kong hindi niya gugustuhing iwan ko siya. Hindi katulad ng kapatid niyang si
Francis. Duwag.
Natatakot siya sa kuya Michael niya. Hindi niya ako kayang panindigan. Tinitikis
niya akong hindi makausap. Pinakawalan lang niya ako.
Kaya kong ibigay sa kanya ang lahat ng gusto niya, dahil nasa sa kanya ang lahat ng
hinahanap ko sa lalaki.
Pogi, matalino at mabait.

Kakaiba si Francis. Tingin pa lang niya sa akin, natutunaw na ako. Hindi ko

nakakayanan ang mga ginagawa niyang pagtitig sa akin.

Minsan, sinasadya kong maging malambing kay Michael. Ipinaparamdam ko sa kanya ang
init ng pagsasama namin ng kanyang kuya.

Panay silip lang siya. Nakatingin lang siya sa aming dalawa. Para siyang nanonood
ng porno. Pero tuwang-tuwa ako sa tuwing may epekto sa kanya ang ginagawa ko kay
Michael.
Alam kong may nagagalit din sa kanya sa tuwing hinahalikan at niyayakap ko ang kuya
niya sa kanyang harapan.

Madalas, nagpupunta siyang banyo o sa loob ng kanyang kuwarto. Alam kong tinatablan
din siya.
Ano naman kayang ginagawa niya sa loob?

Tanging siya lang ang may alam. Tanging siya lang ang nagpapakasarap.

Pero…

Isang taon. Isang taon na akong naghihintay sa kanya.

Wala siyang ginagawang paraan para agawin ako sa kuya niya. Wala siyang balak na
kunin ako at ilayo kay Michael.
Duwag siya.

Tuluyan na siyang naduwag.

Sinayang niya ang pagkakataong ibinigay ko sa kanya.

Pero…

Tignan natin, hindi pa rin naman sarado ang utak at puso ko para kay Francis. Alam
kong darating din ang araw na iyon.
Sa hindi ko inaasahang pagkakataon… Sa isang hindi ko inaasahang sitwasyon.

Hanggang sa dumating ang araw ng first anniversary namin ni Michael.

Panay ang text niya sa akin. Kinukulit niya ako at gusto niya akong puntahan sa
school namin. Ang hindi niya alam, may plano na ako sa araw na iyon.
Susurpresahin ko siya sa bahay nila.

Sinadya kong agahan ang pagpunta sa kanila at ako na lang ang maghihintay sa
kanila. Tanging ang katulong lang nila ang nadatnan ko.
“Juice po, ma’am Sheryn.”

“Salamat. Mga anong oras po ba umuuwi si Michael?”

“Hmmm… Ang alam ko, sabay nauwi sina sir Francis at sir Michael eh. Baka maya-maya
naandito na iyon.”

“Okay salamat. Mag-aantay na lang ako. Salamat din po sa orange jucie. Sarap ng
timpla.”

Kinakabahan ako.

Gusto ko talagang masorpresa si Michael.

Alam kong final exam nila ngayon at malapit na din siyang grumaduate. Regalo ko na
lang din ito para sa kanya.

Lagi na lang na siya ang sumusurpresa sa akin.

Ako naman ang may pagkakataong gumawa nun sa kanya.

Maya-maya, may nadinig akong nagbukas ng gate. Sa sobrang excitement ko, agad akong
pumunta sa may likuran ng pinto.

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko.

Excited ako sa magiging reaksiyon ng boyfriend ko.

Heto na siya… Heto na…

Sa sobrang excitement, hinila ko siya at binigyan ng madiin na halik sa kanyang
labi.

Pero…

Bakit parang mas matangkad siya ngayon. Mas malambot din ang labi niya. Unti-unti
kong idinilat ang aking mga mata.
Sobrang nagulat ako sa aking nakita.

Si Francis…

Si Francis pala ang kahalikan ko.

Nakatingin lang siya sa akin. Bakas sa kanyang mukha ang pagkagulat, pagkataranta
at pagkalito.

Bumitaw ako sa kanya at napayuko.

“Sorry… Akala ko si Michael…”

Hindi ako makatingin sa kanya. Nanatili siyang nasa harapan ko.

Hindi siya sumasagot at parang hindi rin siya humihinga.

Sa sobrang kahihiyan ay agad akong pumunta sa may sofa, umupo at uminom ulit ng
juice. Alam kong sinusundan niya lang ako ng tingin.
“Pauwi na yun.”

Maikli lang siyang sumagot at ibinaba niya ang kanyang backpack sa may lamesa.
Umupo siya sa tabi ng aking inuupuang sofa.
Mabilis ko siyang sinulyapan at nakita kong nakatitig siya sa akin.

“Kamusta ka na? Kamusta ang college life? Mahirap ba?”

Totoo ba ito?

Kinakausap na niya ako ulit? Hindi na ba siya galit sa akin? Tumatalbog ang puso ko
sa saya.
“Ayos naman… Mahirap na masarap. Mahirap dahil bago lahat, school, wala akong
kakilala – mga ganoong bagay. Masarap dahil mas malaya na ako ngayon. Kaya ko nang
puntahan lahat ng gusto kong puntahan. Gawin ang lahat ng gusto kong gawin.”

“Ahh okay naman pala.”

Nakita ko ulit ang ngiti ni Francis. Napapatulala ako sa kanya.

Parang agad akong nakakalimot sa kung anung meron ako.

Unti-unti ko ding nakakalimutan, na may boyfriend ako at anniversary namin ngayon.

~~~

Hindi ko alam kung bakit nagmamadaling umuwi si kambal. Parang badtrip ata siya
ngayon at iniwan ako.

Ni hindi manlang niya ako nilingon. Alam kong nakita niya akong nakatingin sa
kanya. Mabilis siyang naglakad at hindi ko na maabutan.
Umuwi na lang akong mag-isa.
“Michael! Tara sama ka sa amin, bilyar tayo!” “Uwi na ako tol eh!”
“Sus! Killjoy naman nito. Tara na!”

Isa ito sa mga kahinaan ko. Hindi ako marunong Huminde. Ang sandali lang ay umaabot
ng tatlong oras sa akin.
Napapasarap ako sa paglalaro sa tuwing kasama ko ang aking mga kabarkada.

Kaya gusto ko kasama si Francis, dahil may dahilan ako sa kanilang umuwi kaagad.
Hindi din nila magalaw si Francis dahil nahihiya sila sa talino nito.

Naalala ko nanamang bumagsak ako sa exam kanina. Hindi ko alam kung gagraduate ako.
Patay ako kina mama at papa.
Pati kay Francis…

Tama!

Iyon nga siguro ang dahilan kung bakit parang galit sa akin si Francis. Dahil
nahuli akong nangongopya sa katabi ko kanina sa exam.

Hindi ko siya masisisi. Mahina talaga ang utak ko. Kulang ako sa diskarte. Hindi
ako katulad ni kambal. Malayong-malayo ang agwat niya sa akin. Ako ang nahihiya sa
tuwing nadidinig niya ang kapalpakan ko sa klase. Katulad kanina.
Hindi ako makatingin sa kanya ng diretso.

Lalo na nung yumuko siya. Alam kong ikinakahiya niya ako.

Kaya gumawa ako ng paraan para paupuin na kami ng buwiset naming titser. Hiyang-
hiya ako kay kambal.
Nararamdaman kong wala akong silbing tao.

“Malalim ata ang iniisip mo Michael?” “Eh papaano, bagsak nanaman ako.”
“Tagay na lang tayo pare. Tutal, tapos na ang exam. Bagsak ka. Wala na tayong
magagawa doon.”

“Bigyan mo nga ako ng beer diyan pare. Yung malamig.”

Ano ba ang dapat kong sabihin kay Francis?

Paano ko maipapaliwanag sa mga magulang ko na bagsak ako. Ito na lang ang ginagawa
ko para makalimot.
Inurong pa ni Sheryn ang celebration ng anniversary namin. Malas talaga. Tanginang
buhay to!
“Sige pa! Inom pa pare! Magpakalasing tayo ngayon!!!”

Boom!

Lagot nanaman ako dahil uuwi akong nakainom.

Kailangan kong ituwid ang paglalakad ko para hindi makahalata si kambal.

Daig pa naman niya ang magulang namin sa pagsermon sa akin. Mas takot pa nga ako sa
kanya kaysa kina mama at papa.

Kaya ko ito. Lalakad lang ako ng matuwid at hindi magsasalita para hindi niya
maamoy ang hininga ko.

Teka..

Nasa bahay na pala ako. Muntikan pa akong lumagpas.

Nabigla ako sa aking nakita pagkapasok ko ng pinto ng bahay namin. Tangina! Si

Sheryn! Patay ako!
“Saan ka galin?” “Ah eh…”
“Susurpresahin pa naman sana kita.” “Hindi ko naman alam eh.”
“Tanga ka ba?! Kaya nga surpresa eh. Bahala ka nga diyan.” “Sheryn please, huwag ka
munang umalis.”
“At nakainom ka pa! Amoy na amoy kita kaya huwag ka nang magkaila pa.!”

Putang Ina – times two, times two, times two!!!!!!

“Please Sheryn, wait.” “Kuya tama na..”

“Kambal, please habulin mo si Sheryn.” “Hayaan mo na muna siya. Galit siya eh.”
Tanginang buhay yan.
Wrong timing.

Bakit ba kailangan niya akong surpresahin ng ganon? Nagkausap na kaming sa weekend

magkikita.
Iniba niya ang usapan. Tapos ngayon, siya pa itong galit. Hindi niya sinasagot ang
text at tawag ko.
Badtrip!!!!

Kantot na nga, naging bato pa! Malas talaga! Malas!!!!

Pero…

Hindi lang diyan natapos ang kamalasan ko.

Ipinatawag ng aming adviser sina mama at papa kinabukasan. Nagpunta kami sa

principals office.
“I am sorry. Ibinigay na namin ang dapat niyang gawing special projects pero wala
pa rin misis.”

“Please isang chance pa. Gagawin naman na ni Michael iyon eh.”

“Misis, kung alam niyo lang kung ilang beses namin binibigyan ng special quizzes at
special exam ang anak ninyo para makahabol… Wala talaga misis. Hindi aabot ang
grades niya. Mabuti sana kung palakol lang eh… abay, nasa 65.”

Para akong nahihilo.

Umiikot ang buong paligid ko sa mga nangyayari sa akin. Galit ang teacher ko.
Galit ang principal ng school namin. Galit si kambal.
Galit si mama. Galit si papa. Galit si Sheryn. Putangina!!!!!
Pagkalabas namin ng principal’s office, umiiyak si mama. Sabay naman sila ni papa
lumabas
habang inaalalayan si mama papunta sa kotse namin. Nakatulala si Francis sa may
corridor.
Ako naman – nganga!
Magpapaliwanag sana ako kay kambal, pero bigla siyang tumayo at umalis.

Iniwan nila akong lahat sa tapat ng principal’s office.

Gusto ko na sanang basagin ang ulo ko sa pader. Pero baka sa tigas nito, gumuho pa
ang buong building.

Wala na… Wala na talaga akong pag-asa..

~~~

Makalipas ang halos dalawang oras, nagpalakpakan ang lahat ng tao na nasa loob ng
coliseum, dahil natapos na rin sa wakas ang graduation rites ng eskuwelahan.
Bakas ang kaligayahang nadarama ng lahat ng estudyanteng grumaduate ng highschool.
Nagyakapan, nagiiyakan at nagpiktyuran ang mga magulang kasama ang kanilng mga
bagong
graduate na anak.

Isa itong mahalagang okasyon sa kanilang lahat, lalo na sa mga taong importante ang
makatapos at mahalaga ang edukasyon.

Naglakad naman patungo sa kinauupuan ng kanyang mga magulang si Francis at niyakap

siya ng mga ito.
Valedictorian si Francis. Siya ang tinanghal na pinakamagaling sa kanilang eskuwela
noong taong iyon.

“We are so proud of you Francis.” Saad ng kanyang ina.

“Manang-mana ka talaga sa akin anak.” Pabirong hirit ng kanyang ama.

“Thanks ma, pa. Kayo po ang inspirasyon ko.” Sagot naman ng bagong graduate na si
Francis.

Tumingin naman sa kanyang kanan at kaliwa na tila may hinahanap ang binata.

“Nasa labas siya….” Biglang sagot naman ng kanyang ina.

“Puntahan mo na siya… Susunod kami.”

Ngumit naman si Francis sa kanyang mama at papa at agad naglakad papalabas ng

coliseum. Nakita niya sa may labas ng pinto ang taong kanyang hinahanap.
“Bakit lumabas ka kaagad? Hindi mo manlang tinapos ang graduation rites kuya?..”

“Pasensya ka na kambal. Nainip kasi ako sa haba ng program eh. Congratulationg nga
pala kambal.”

Bakas naman sa mukha ni Michael ang tuwa nang makita niya ang kanyang nakakabatang
kapatid na grumaduate ng Highschool.

“Hayaan mo kambal. Next year, gagraduate din ako.”

Tila nalungkot si Francis habang nadidinig niya ang mga sinasabi ni Michael.

“Ganun talaga ang buhay. Pana-panahon lang. Wala eh, bumagsak pa din ako kambal.
Next year, pangako ko yan sayo, gagraduate na ako.” Positibong saad ng kuya ni
Francis habang nakatanaw ito sa malayo.
Chapter 5
April 14, 2002; 8:59PM

Ang ganda niya…

Sobrang ganda lang talaga niya…

Para akong nakatingin sa isang anghel, na ipinadala mula sa langit dito sa ating
daigdig. Ngayon ko lang siya napagmasdan ng ganito kalapit.
Ngayon ko lang siya nakitang mahimbing na natutulog.

Sa aking tabi… Sa aking kaliwang braso…

Sa isang ligtas na lugar, kung saan siya nararapat. Nararamdaman ko ang pagtibok ng
kanyang puso. Nalalanghap ko ang kanyang mabangong hininga.
Ramdam ko dun kung gaano kalambot at kakinis ng kanyang katawan.

Balat sa balat…

Hinahawi ko ang kanyang buhok, upang lalo ko pang mapagmasdan ang ganda ng kanyang
mukha.

Ang matangos niyang ilong…

Ang mapang-akit niyang mga labi…

Hindi ko mapigilang halikan ng halikan si Sheryn…

Sa kanyang noo, sa kanyang pisngi, sa kanyang matangos na ilong at sa mapupulang

labi.

Ang sarap…

Sobrang sarap ng aking nadarama.

Pinapanalangin kong sana hindi matapos ang gabi.

Habaan pa ng sandali ang bawat oras, bawat minuto, na kapiling siya.

Ayaw ko itong matapos…

Gusto kong lagi siyang katabi…

Gusto kong ganito kami kalapit lagi sa isa’t isa.

Kay tagal kong hinintay ang araw na ito.

Hindi na ako umasa na mangyayari, pero heto siya’t kapiling ko. Sa iisang kuwarto…
Sa iisang kama…

Iisa ang aming puso, ang aming nararamdaman.

Ang aming katawan…

Ang init ng kanyang balat, nakakapaso… Napakasarap…

Hindi ko ipagpapalit ang gabing ito. Dahil ito ang pinakahihintay ko. Sayang…
Kaunting sandali lamang ito… Limitado…
May hangganan…

Pero ano ang pakialam ko? Hawak ko siya ngayong gabi. Yakap ko siya ng ilang oras.
Kapiling ko siya halos buong araw.
Matapos man ang gabi, wala akong pinagsisisihan.

Matapos man ang gabi, alam ko at alam niya ang aming naramdaman.

Ang tanging hiling ko lang…

Sana magtagal pa ito kahit saglit pa.

Abot kamay ko ang kanyang katawan, puso at kaluluwa… Akin lang siya.
April 14, 2002; 7:25AM

“Kambal, tara kain na.”

“Aga mong nagising kuya ah..” “Siyempre excited tol!”

“Halata nga kuya eh. Ngayon lang ata kita hindi ginising para magalmusal.” “Hehehe.
Pasensya ka na kambal kung minsan ha. Antukin lang talaga ako.” Espesyal ang araw
na ito.
Hindi ito tulad ng isang pangkaraniwang araw, na lilipas lang ng basta-basta kagaya
ng dati.

“Kambal, sama ka sa akin mamaya ha.” “Kailangan pa bang nandoon ako kuya?”
“Siyempre naman tol. Hindi ka naman iba sa amin ni Sheryn eh. Kapatid kita.” “Gabi
niyo yun kuya.”
“Huwag ka na mahiya kambal. Alam ko din namang matutuwa si Sheryn kapag nagpunta ka
dun
eh.”

Ngayon ang araw na nakatakda.

Ang 18th birthday ng girlfriend ko… Si Sheryn.

“Sige kuya. Basta okay lang ba sa inyo eh.”

“Ayan ka nanaman. Napakamahiyain mo. Pati ba naman sa akin kambal mahihiya ka pa?
Dalhin natin motor, hatid mo ako dun.”

Lumipas ang araw mula nang unang anibersaryo naming, na magkaaway, nabigyan na rin
ako sa wakas ni Sheryn ng pangalawang pagkakataon.

Humingi ako ng kapatawaran sa kanya ng mahigit pa sa isang libong beses. Alam kong
mahirap iyon para sa akin, pero yun lang ang tanging paraan upang magbalik siya sa
akin. Dahil hindi ko kayang mawala si Sheryn sa buhay ko.

Nasanay na akong kapiling siya tuwing sabado o linggo. Nasanay na akong kausap siya
sa text araw-araw.
Nasanay na akong iniisip siya minu-minuto. Adik na ako sa kanya.
At ngayon… Ngayon ang araw na makakasama ko siya ng mas makahulugan.

Ako ang escort niya at pangalawa sa magsasayaw sa kanya, sunod sa kanyang ama,
mamayang gabi.

Mahalaga ito para sa aming dalawa, para sa aming relasyon.

Isa ito sa mga hinihintay kong araw na kaming dalawa ang puwede mag celebrate. Mas
mahalaga pa ito sa sarili kong birthday.

Sa dinami-daming araw na magkasama kami, sa mahigit na isang taon, ngayong araw na

ata ako pinakaexcited at pinakamasaya. Siyempre, iba yung anniversary namin, na
sadya namang sumablay ako.

Gusto kong bumawi sa mga pagkakamali ko. Gusto kong bumawi sa mga araw na pasaway
ako. Gusto kong bumawi sa mga pagkakataong sablay ang bawat sinasabi at galaw ko.

Ganoon siya kahalaga sa akin. Ganoon ko siya kamahal.

May isang araw nga na sobrang sama ng loob niya sa akin. At nararamdaman ko na
halos ipagtabuyan niya at lumayo sa kanyang tabi. Dahil alam kong may kasalanan ako
at tanggap ko iyon.

Alam ko na nagagalit siya sa tuwing inuuna ko siya sa lahat ng dapat sana’y mas
mahalaga sa
akin. Hindi ko naman alam kung bakit ko ginagawa yun.

May isang araw na gusto ko siyang surpresahin, dahil nalaman kong absent ang
professor nila sa
Calculus. Gusto kong kunin na pagkakataon iyon para makasama siya.

Oo. Aaminin kong matindi ang libog ko noong araw na iyon sa kanya. Pero kaya ko
iyon tiisin dahil mas pinapahalagahan ko ang desisyon niya. Nirerespeto ko iyon, at
kapag sinabi niyang ayaw niya, hindi ko gagawin at ipipilit ang bagay na gusto ko.

Galit nag alit siya dahil lumiban ulit ako sa klase para sunduin siya. Pero tama
naman siya eh. Alam kong para sa kapakanan ko rin naman ang iniisip ni Sheryn. Mas
nanaig lang yung kagustuhan kong makita at makasama siya noong panahong iyon, kaysa
sa isipin ang klase namin.

Pero alam kong mahal din ako ng girlfriend ko. Dahil pinili niya ako sa mula sa
napakadami niyang manliligaw na mas higit pa sa akin.

Yun bang, mas matalino… mas maporma… mas mayaman… mas guwapo…
Lamang lang naman sila ng ilang paligo sa akin. Guwapo din naman ako sabi ng
magulang ko.

Sa totoo lang…

Alam ko mas lamang sa akin ang karibal ko sa babaeng pinakamamahal ko.

Pikit-mata ko itong itinatawid sa pang araw-araw. Sa tuwing magkasama kami at

nakikita niya kami. Kailangan kong tiisin na nasasaktang siya, dahil kailangan ko
rin ipaglaban ang pagmamahal ko sa kanya.

April 14, 2002; 10:16AM

“Kanina ka pang nagshushoot diyan kambal ah…” “Nagpapapawis lang kuya…”

“Hindi mo manlang ako isinama. Akin na bola.”
Alam kong gusto niya pa rin si Sheryn. Alam kong nagparaya siya para sa akin.
“Ganito lang yan kambal… Manood ka kung paano magshoot ang MVP ng school natin.”

Kahit nasasaktan siya, tinitiis din niya ang kanyang nararamdaman. At kung alam
lang niya… Mas nahihirapan ako sa sitwasyon namin. “Galing mo talaga magbasketball
kuya.”
“Doon lang naman ako magaling kambal. Wala nang iba pa.”

Mahal ko kapatid ko. Siyempre dahil dalawa lang kami at marami siya sakripisyo para
sa akin. Pero siyempre, iba ang pagmamahal ko kay Sheryn. At hindi ko hahayaang
mawala siya sa akin. “Mukhang may problema ka kambal ah… Ano bang atin?”
“Wala naman kuya…”

“Anong wala? Kita ko kaya diyan sa mukha mo. Kilalang-kilala kita kapag badtrip ka,
kaya huwag mo nang ipagkaila pa.”

“Malapit na kasi magbukas ang klase namin. Kinakabahan lang siguro ako. Wala akong
makakasama doon. Wala akong kakilala… Wala ka.”
“Pasensya na kambal kung hindi na kita masasamahan sa bagong school mo. Medyo na-
late lang ako. Hayaan mo, next year doon din ako papasok sa kolehiyo. Tsaka, sa
talino mong iyan, sila dapat ang matakot sa iyo.”

“Iba kasi yun kuya eh. Mas mahirap siguro doon.”

“Mahirap nga… Pero alam kong kakayanin mo yun kambal. Kahit kalian, hindi kita
nakitang
sumuko at napanghinaan ng loob. Alam kong lumalaban ka.”

“Minsan lang iyon kuya. Lumalaban lang ako kapag kailangan. Pero madalas, hindi.”

Ganyan si Francis.

Malaman ang bawat salitang sinasabi niya.

At alam kong, isa sa mga labang sinukuan niya, ay ang pagmamahal niya kay Sheryn.

“Kaya mo yan kambal. Hayaan mo, basta kung sinuman ang umagrabyado sayo doon sa
bagong school mo, sabihan mo lang ako. Bubugbugin ko iyon mag-isa. Gusto mo
pirmahan ko pa yun sa ilong eh. Hehehe..”

“Hehehe loko ka talaga kuya. Basta ipangako mo lang sa akin na gagraduate ka itong
school
year kuya Michael, magiging okay na ako.”

“Pramis yan kambal. Oh, heto na bola mo, baka magkadramahan pa tayo dito eh.
Hehehe.”

Patawad Francis. Alam kong nahihirapan ka na din sa akin. Gusto ko lang malaman mo
na bilib na bilib sayo kuya mo. Promise ko sayo, gagraduate ako ng high school.
Promise ko sayo, sasamahan kita dyan sa bagong school mo. Lahat gagawin ko para
maging okay tayong magkapatid. Pero…
Please, huwag mo lang kunin sa akin ang babaeng mahal ko.

April 14, 2002; 5:10PM

Maagang nagbihis si Michael para sa debut party ni Sheryn. Bakas naman sa mukha ng
binata ang matinding kaligayahan.
“Guwapo na ba ako kambal?” Tanong ni Michael sa kanyang kapatid habang panay ang
suklay nito sa kanyang naka-gel na buhok.

“Oo kuya. Tama na yan. Parang kanina ka pa nasa harapan ng salamin ah.”

“Hehe. Ganun ba kambal? Pasensya ka na, sinisigurado ko lang na guwapo ako ngayong
gabi. Nakakahiya naman kay Sheryn kung mukha pa rin akong dugyut.”

“Hahaha.. Ganyan na itsura mo kuya. Wala na mababago diyan.” “Yun na nga kambal
eh.. Pero teka, bakit hindi ka pa bihis?”
Napansin naman ni Michael na naka maong at white t-shirt lamang ang kanyang
kapatid. Samantalang siya ay bihis na bihis sa kanyang kulay asul na long-sleeved
polo at black pants.

“Ito na isusuot ko kuya.”

“Tangina.. Kambal, debut yung pupuntahan natin. Magbihis ka na tol.” “Kuya,

ihahatid lang kita doon.”
“Ayan nanaman tayo kambal eh. Sabi ko naman sayo na invited ka doon.”

“Ako ang assistant at drayber mo ngayong gabi kuya. Huwag ka mag-aalala, hihintayin
namin
kita sa labas eh.”

“Sa motor? Mabuti sana kung yung kotse natin dadalhin doon sa party. Eh sa motor ka
maghihintay kambal.”

“Ayos lang yun kuya. O kaya, balikan na lang kita. Basta sa labas lang ako.”
“Kambal…”
“Tara na kuya, baka ma-late ka pa.” “Kulit naman tol eh.”
“Tsaka kuya, mahirap na kapag ako ang nagbihis at pumorma diyan sa debut party ni
Sheryn. Mas titignan nila ako kaysa sa iyo, sige ka kuya.”

“Tama ka kambal. Sige na nga, magsando ka na lang kaya tsaka shorts?” “Gagu! Tara
na kuya.”
Umalis namang nagbibiruan ang magkapatid. Inihatid ni Francis si Michael, sakay sa
kanilang motor, papunta sa venue ng debut ni Sheryn sa Antipolo.
April 14, 2002; 5:55PM

“Sigurado ka bang okay ka lang dito kambal?”

“Okay lang ako kuya. Huwag kang mag-alala. Tsaka, yung plano mo kung paano mo
isasayaw
si Sheryn, please huwag mo nang ituloy.. Hehehe..”

“Yung pamatay na moves ko ba kambal? Hehehe.. Sige text na lang kita mamaya.” “Okay
kuya. Hanap na lang ako ng bar sa malapit na puwede ko tambayan.”
Kahit gustuhin ni Francis na sumama sa loob ng venue, ay mas pinili na lamang
niyang iwan si
Michael at Sheryn.
Matagal-tagal din kasing hindi nagkausap ang dalawa dahil sa pag-aaway nila noong
nakaraang mga buwan.

Gusto ni Francis na magkausap at magkasarilinan sina Sheryn at Michael at masulit

ang pagkakataong ito na silang dalawa lang ang magkasama.

At kahit hirap din sa loob ni Michael na hindi niya kasama ang kapatid sa debut
party ng kanyang girlfriend, ay mas nananaig ang pasasalamat nito sa kanyang
kapatid dahil sa pagpapaubaya niya ng pagkakataong ito para sa kanilang dalawa ni
Sheryn.

Nagsimula ang pagdiriwang ng ika-18 birthday ni Sheryn ng bandang alas-sais ng

gabi. Lahat ay nakapormal at talaga namang engrande ang selebrasyong ito.

Mukha namang prinsesa si Sheryn sa kanyang suot na gown at tila namangha ang lahat
sa kakaibang taglay na kagandahan ng dalaga.

Bumaba ito mula sa isang mataas na hagdanan habang ang lahat ay nagpapalakpakan.
Naghihintay naman ang kanyang escort sa gabing iyon, na si Michael, sa ibaba ng
hagdan. Napapangaga na lang si Michael habang pinagmamasdan ang kanyang girlfriend,
suot ang isang puti at asul na gown.

“Ganda mo babes. Sobrang ganda mo talaga.” Paghangang saad ni Michael.

“Salamat at dumating ka…” “Siyempre naman… Araw mo ito eh.” “Mag-usap tayo
mamaya..”
Tila malungkot naman si Sheryn habang nakakapit sa may bandang braso ng binata.
Halata sa kanyang mga mata na may pinagdadaanan ang magandang dalaga. Hindi na rin
mapakali si
Michael sa sinabi ni Sheryn. Bigla itong kinabahan at gusto na niyang malaman ang
lahat ng sasabihin nito.

Ngunit mas pinili naman ni Sheryn na manahimik muna. At nirespeto naman iyon ng
kanyang escort. Inaalalayan na lamang niya ang debutante sa tuwing ito ay tatayo o
nauuhaw.

Hindi rin siya makakain dahil sa pagsisilbi nito sa dalaga.

Ang lahat ng bisita nama’y kumakain na.

Napakaraming handa. Halatang pinaghandaan nila ang debut ng nagiisang anak na si

Sheryn. Tuwang-tuwa naman ang magulang ng dalaga dahil nagustuhan ng lahat ang
inihanda nilang putahe.

Masaya ang lahat maliban na lamang sa celebrant.

Bilang ang mga oras na nakangiti ang dalaga. Tila wala siyang gana at parang gusto
nitong umiyak.

Kahit nababahala naman si Michael ay mas minabuti nito magpakatatag para sa dalaga.
Kailangan niyang tibayan ang kanyang loob upang hindi lalong malungkot o manghina
ang dalaga sa kanyang pinagdadaanan.

Madaming bagay ang naglalaro sa utak ni Michael. Gusto na ba siyang hiwalayan ni

Sheryn?
Yun lang naman ang tanging dahilan na puwede nilang pag-usapan ng masinsinan.
Kinakabahan si Michael at hindi na rin itong mapanatag sa kanyang kinauupuan.
April 14, 2002 ; 7:03PM

Maya-maya ay biglang tumayo si Sheryn at nag-paalam na magpupunta lamang ito sa

kanyang magulang. Hinayaan naman siya ni Michael at kinuha niya na rin itong
pagkakataon upang makapunta sa banyo. Inalalayan niya si Sheryn saka ito umalis.

Pagkapasok ng banyo ni Michael ay agad itong naghilamos.

Naglalaro pa rin sa kanyang isipan kung ano ang dapat pag-usapan nila ni Sheryn.
Kinuha nito ang kanyang panyo at dahan-dahang ipinunas sa kanyang basang mukha.

Samantalang si Sheryn naman ay nakikipag-usap sa kanyang mommy.

“Please, don’t do this to me mom.”

“Sheryn, we have already talked about this. Para sa iyo din naman yun.” “But mom I
don’t wanna go. This is my home now. And I am happy.”
“Alam mo naman na may business tayo sa Los Angeles. And we have to support your
dad, by just being there form him.”

“Mom, please not this way? Ayoko umalis.”

“And Sheryn, kailangan ka naming ng dad mo. We love you, at ayaw namin na hindi ka
nakakasama, lalo na on your college life.”

“Mom! I don’t want! I really don’t want to go. I want to stay here. Please!” Saad
ni Sheryn sabay lakad papalayo sa kanyang mommy.
Kahit tawagin pa siya ng kanyang ina ay hindi niya ito nililingon at direstsong
lumabas sa venue. Kahit medyo mabigat ang kanyang suot ay nagawa nitong mabilis na
tumakbo papalabas,
umiiyak.

Pagkalabas naman ni Michael ng banyo ay nagkakagulo na sa may lobby. Nagtataka ito

at agad na hinanap ang kanyang girlfriend.
Lumingon ito sa kaliwa at kanan, ngunit hindi niya makita si Sheryn. Nasalubong na
lamang niya ang ina nito na umiiyak habang pinapaupo ng ibang bisita.

“Tita, ano po nangyari? Nasaan po si Sheryn?” “She’s outside…I don’t know… She’s
mad at me…”
Biglang kinabahan si Michael at nagmamadali itong naglakad papalabas ng venue.

~~~

Sa labas, napansin naman ni Francis na may tumatakbo at umiiyak na babaeng

papalapit sa kanya. Hindi niya ito agad na namukhaan dahil sa kakaibang ayos ng
dalaga.

“Francis, itakas mo ako. Ilayo mo ako dito… Please?”

“Huh? Anong nangyari? Hindi pa tapos ang birthday party mo. Baka hanapin ang
debutante.” “Please ngayon lang, ialis mo ako sa lugar na ito.”
“Saan tayo pupunta? Si kuya Michael? Papaano si kuya Michael?”
“Kahit saan… Kahit saan Francis..”

Agad namang sumakay sa kanyang motor si Francis at umangkas ang magandang dalaga.
Kahit nakagown ito, ay nagawa pa din niyang sumakay sa motor habang nakayakap kay
Francis. Natakpan naman ang napakaamong mukha ng dalaga dahil sa helmet na suot
nito.

Maya-maya ay sumenyas si Sheryn sa binata at ipinatabi ang motor.

Hindi naman nagtaka pa si Francis sa piniling lugar ng dalaga dahil sa napakaganda

ng tanawin dito sa tuwing sumasapit ang gabi.

Kitang kita ang nagkikislapang mga ilaw na nagmumula sa kalakhang Maynila.

Sariwa pa ang hangin na kanilang nilalanghap at napansin naman agad ng binata na

medyo giniginaw si Sheryn.

Agad nitong isinuot sa dalaga ang dala niyang jacket.

“Ano bang nangyari?”

Halos hindi naman makasagot ang dalaga sa kaiiyak nito. Iniabot naman ni Francis
ang kanyang panyo kay Sheryn.
“My parents are going to send me in L.A.Doon ko na daw tatapusin ang studies ko.”

Nabigla naman si Francis sa nadinig niya mula kay Sheryn.

Maraming bagay ang naglalaro sa kanyang isipan. Una na dito, ang kanyang kuya
Michael.

At siyempre, ngayon na lang ulit sila nakakapagusap ng maayos ni Sheryn, saka pa

ito aalis ng
Pilipinas.

“Ayoko umalis Francis. I want to stay. What should I do? I can’t do anything.”

Hindi naman alam ng binata kung ano ang dapat niyang sabihin sa dalaga.

Alam niyang mas makakabuti para kay Sheryn na sumama sa kanyang magulang. Hindi
lang dahil sa mas maalagaan siya doon, kundi dahil sa oportunidad na mayroon ang
Amerika.

Ngunit naiisip din niya na mapapalayo ito sa kanilang dalawa ng kanyang kuya.

Iniisip niya kung papaano na lamang si Michael kapag umalis na si Sheryn. Ibinigay
na ng kanyang kuya ang lahat ng atensiyon at oras nito sa dalaga. Malamang ay
malulugmok nanaman si Michael kapag nawala pa ang kanyang girlfriend sa kanya.
“Kung anong mas makakabuti sayo Sheryn, yun ang dapat mong sundin. Ano bang nasa
puso mo?”

“I know… I can’t live without my parents. Pero masaya na ako dito sa Pilipinas.”

“Baka mas magiging maganda ang buhay mo doon Sheryn. Kasama mo pa ang magulang mo.
Hindi naman sila magdedesisyon para ikapahamak mo o ikasama mo. Maging open ka lang
sa mga oportunidad para sa buhay mo. Alam mo, kung ako lang iyan, matutuwa ako kasi
mas mapapabuti pa ako. Malungkot sa malungkot, dahil maiiwan mo yung mga taong
mahalaga para sa iyo dito sa Pinas. Pero kung desisyon iyon ng magulang ko, bakit
hindi ko muna sundin at subukan. Malay mo mas magustuhan mo doon. Kung hindi man,
saka ka bumalik dito sa Pilipinas. Hindi naman kami mawawala, mga kaibigan mo.
Maghihintay kaming lahat para sa iyo.” Saad ni Francis kay Sheryn.

Nakatingin naman sa kanya ang dalaga.

Tila nahimasmasan na siya sa lungkot at pag-iyak na nadarama nito. Nginingitian
lamang siya ni Francis habang nakatingin sa babae.
“Salamat Francis ha… Tama ka nga siguro. Dapat bigyan ko ng pagkakataon yung
oportunidad na ibinigay sa akin. Para din naman sa kinabukasan ko yun.”

“Tama yan Sheryn.” “Galing mo talaga.”

Ngumiti naman sa kanya ang babae.

Maya-maya ay naramdaman ni Francis ang malalaking patak ng ulan kung kaya’t

nagmadali
silang bumalik sa motor upang makaalis na agad sa lugar na iyon.

Bumuhos ang napakalakas na ulan at tila hindi nila agad mapupuntahan ang venue.
Basang-basa naman sila Sheryn at Francis dahil naka-motor lamang sila.
Lumiko si Francis sa isang Inn na kanilang nadaanan upang magpatuyo at magpatila ng
ulan. Kumuha ng isang kuwarto si Francis upang doon sila pansamantalang tumambay.

April 14, 2002; 7:44PM

“Sorry, basang-basa ka tuloy.”

“Naku, ako nga dapat magsorry sayo Francis eh. Dahil sa kadramahan ko, pati ikaw
nadamay
ko.”

“Okay lang yun.”

Bigla namang naglakad si Sheryn patungo sa banyo sa loob ng silid.

Tahimik namang naghintay at umupo sa gilid ng kama si Francis. Medyo giniginaw na

din ang binata dahil sa lamig ng aircon at nahahanginan ang kanyang basang damit.

Tinitiis na lamang niya ang panginginig.

Maya-maya ay lumabas na ng banyo si Sheryn.

Nanlaki at nabigla naman si Francis ng masilayan nito ang dalaga.

Tanging bra at panty na lamang ang suot nito, saka bitbit ang kanyang gown. Sobrang
puti nito at kitang-kita ang kinis at kaseksihan ng dalaga.

“Sobrang ginaw. Papatuyuin ko na lang itong gown ko dito.”

Napalunok naman si Francis at hindi makatingin sa dalaga.

“S-s-s-sige.”

Tumingin naman si Sheryn sa binata at napansin na medyo ilang ito sa kanya. Agad
naman siya sumampa sa kama saka ito pumasok sa ilalim ng kumot.

“Pasensya ka na ha. Mas giginawin kasi ako kapag suot ko yung basang damit.” “Ayos
lang yun She…”
“Tanggalin mo na kaya yang suot mo.”

Nabigla muli si Francis sa nadinig niya sa dalaga. Gustong-gusto na nito lingunin

si Sheryn pero parang nanigas ang kanyang leeg as tindi ng lamig.

“Huwag ka nang mahiya sa akin. Ako nga hindi nahiya sayo eh. Hihihi.” Pilyang saad
ni
Sheryn.

Hindi na rin nakatiis ang binata sa sobrang lamig. Una niyang tinanggal ang suot na
sapatos at medyas.
Hinubad niya ang kanyang suot na puting t-shirt. Pinagmamasdan naman siya ng
dalaga. Tumalikod ito kay Sheryn saka hinubad ang suot na pantaloon.
Itinira lamang niya ang kanyang suot na brief at saka nito tinakpan ng dalawang
kamay ang kanina pa niyang naninigas na titi.

Natatawa na lamang si Sheryn habang pinapanood ang binata.

Kitang-kita namang nanginginig si Francis habang nakaupo sa may bandang gilid ng

kama.

“Okay ka lang ba diyan Francis?”

“A-a-ayos lang ako.”

“Bakit parang nata-meme ka na diyan. Halika nga dito.” “Huh…?”

“Halika dito sa tabi ko… DIto sa ilalim ng kumot para hindi ka na ginawin.” “Hindi.
Ayos lang ako dito. Kaya ko pa.”
Hindi naman nagpaawat si Sheryn kaya’t siya na lamang ang lumapit sa binata. Dinala
nito ang makapal na kumot at binalot sa katawan nilang dalawa. “Nahihiya ka kasi sa
akin eh.”
“Naku… Sheryn salamat.”

Damang-dama ni Francis ang init ng katawan ng babae. Na lalo namang nagpapakilabot

sa kanyang katawan.

“Bakit di ka pumasok sa loob ng venue?” “Ah eh…”

“Hinihintay pa naman kita doon.” “Talaga?”
“Pero ayun, mas pinili mong maging torpe.”

Hindi naman alam ni Francis kung ano ang dapat niyang isagot sa dalaga.

“K-k-kasi…. Ano….araw niyo yun ni…kuya.”

“Hay naku… Kuya nanaman… Lagi na lang kuya…”

Sinulyapan naman ng binata si Sheryn nang sumandal na ito sa kanyang tagiliran.

Maya-maya ay biglang napaunat ang katawan ng binata nang yakapin siya ni Sheryn.
“Mamimiss kita Francis…” Bulong ng dalaga. “Ako din naman eh…” Mahinang tugon ng
binata. “Talaga Francis.”
“Siyempre naman…”

Hindi naman napigilan ng binata ang kanyang kaliwang kamay at inakbayan na rin niya
ang dalaga upang mas makayakap siya rito. Kahit kinakabahan si Francis, ay nagawa
niyang takpan at balutan ang kanilang katawan ng isang makapal na kumot, habang
damang-dama ang init ng katawan ng isa’t isa.

“Mahal kita, Sheryn.”

07:55:57

07:55:58
07:55:59

Chapter 6

“Mahal kita.”

Hindi ko alam kung paano ko nagawang sabihin iyon sa kanya. Biglang tumahimik ang
paligid. Parang tumigil ang pagtakbo ng oras.
Namamanhid naman ang buo kong katawan, ewan ko kung dahil sa lamig, o dahil sa
unang pagkakataon ay naging tapat ako sa tunay kong nararamdaman.

Malapit siya sa akin. Naka-akbay ako sa kanya habang hawak ang makapal na kumot.
Ibinalot ko iyon sa aming dalawa.

“Bakit?”

Patay…

Nagtanong na siya sa akin kung bakit.

Hindi ako handa sa puwede kong isagot sa kanya. Umiwas na siya ng tingin sa akin.
“Noong una pa lang kitang nakita, nagustuhan na kita. Noong unang ngumiti ka sa
akin,
humanga na ako sa iyo.” “Bakit?”
Wala na akong maisip na dahilan. Iyon lang, wala nang iba pa.
“Mahal kita, kasi… kasi ano… kasi…”

“Bakit? Bakit ngayon mo lang sinasabi sa akin ito? Isang taon mo akong tiniis na
hindi
kausapin.”

“Dahil hindi puwede.” “Dahil kay Michael?”

“Dahil girlfriend ka ng kapatid ko.”

Alam kong hindi mahirap intindihin ang dahilan ko. At iyon lang ang kaya kong
idahilan kay Sheryn.
“Bakit mo sinasabi sa akin ngayon ito? Wala namang nagbago? Boyfriend ko pa din ang
kapatid mo.” “Dahil…”
Naninigas pa din ang buo kong katawan.

Damang-dama niya ang pintig ng puso ko sa sobrang kaba. Bigla akong pinagpawisan.
Para akong yelong natutunaw. Unti-unting natutunaw.
“Dahil… natatakot akong hindi ko na tuluyang masabi sa iyo ang tunay na
nararamdaman ko. Dahil baka hindi na kita makita at mawalan ako ng pagkakataon.
Dahil lalayo ka na sa akin ng tuluyan…”

Hindi ko na nakayanan. Niyakap ko agad si Sheryn. Magkadikit na ang aming katawan.

Parehas na kaming nagpapakiramdaman sa kung ano ang mangyayari.

Pero…

Bakit parang hindi siya yumayakap sa akin?

Hindi ko pa rin nararamdaman ang kamay niya sa aking likuran.

Kung kaya’t, unti-unti rin akong bumitaw sa pagkakayakap.

Hindi ako makatingin sa kanya ng diretso. Nakakahiya itong ginagawa ko.

“Naghintay ako… Naghintay ako sayo.”

Agad akong tumingin sa kanya. Nakita kong bigla siyang lumuha.

Mali…

May Mali…

Mali itong nagawa ko. Hindi ko dapat siya ginugulo. Hindi ko dapat siya
pinahihirapan.

“Francis… Salamat. Salamat dahil naging tapat ka sa akin. Aaminin ko… may
nararamdaman ako sayo noon pa man. Gusto ko na nga iwan ang kapatid mo, hindi ba?
Pero Francis, ngayong ipinagtapat mo sa akin ang totoong nararamdaman mo. May
napatunayan ako sa sarili ko… Na kahit ano pa itong nararamdaman ko para sa iyo, ay
bahagi lamang ng nararamdaman ko kay Michael. Francis, mahal na mahal ko ang kuya
mo. Ganoon ko pala kamahal ang mokong na yun.”

Sandali akong tumigil sa paghinga habang ninanamnam ko ang bawat salitang sinasabi
niya sa akin.

Para akong pinukpok ng palayok sa ulo. Nahihilo ako.

Masakit…

Ganito pala ang nararamdaman ng basted. First time.

Biglang yumakap sa akin si Sheryn. Mahigpit na mahigpit. Ako naman ngayon ang hindi
makakapit ng yakap sa kanya. “Sana naiintindihan mo ako Francis… Sorry.”
“Huwag ka magsorry. Wala ka namang ginawang masama eh. Nagsabi lang ako ng
nararamdaman ko sayo. Hindi ko naman hiningi na ako ang piliin mo.”
Sige pa. Saktan mo pa sarili mo Francis.

Parang nilalagyan mo ng kalamansi ang malalim mong sugat.

“Salamat naman. Sana okay pa rin tayo.”

Ngumiti sa akin si Sheryn. Sobrang ganda niya talaga. Solb na solb na ako.
Naka bra at panty lang siya sa tabi ko.

Idagdag mo pa yung pamatay na ngiti niya sa akin.

“Oo naman. Friends.”

Nakahawak ako sa kamay niya.

Alam kong wala lang iyon para sa kanya.

Hawak “friends” lang daw iyon.

“Sheryn, puwede mag request?”

Baka sakaling puwede lumusot. Baka sakaling puwedeng humirit.

“Ano yun Francis?”

“Tanong ko lang sana, kung puwede kahit saglit lang, maramdaman ko na girlfriend
kita?”

Baka sakali lang naman… Baka pumayag…

“Hmmmm….” Nag-iisip pa siya. Sana pumayag. Sana pumayag.

“Okay. Isang oras.”

Never say die.

Iyan ang motto ng isang abanger na katulad ko. Dali-dali kaming humiga sa kama.
Hindi na ako nahihiya sa kanya. Sasamantalahin ko na ang isang oras na iyon.
Malamang, pagkatapos noon ay tuyo na ang aming damit, at uuwi akong may ngiti sa
aking labi. Naki-ride naman siya sa gusto ko.
Ipinatong niya ang kanyang kamay sa dibdib ko.

Habang yakap ko siya sa kaliwang parte ng katawan ko. Ang sarap.

Ang init. Ang lambot.
Hinahalikan ko siya sa noo. Hinahalikan ko siya sa pisngi.
Ayokong subukan sa labi. Dahil baka foul na iyon.

Ayoko ding igala ang mga kamay ko. Dahil travelling na yun. Masaya na ako sa
ganito.
Sasagarin ko na ang isang oras na kasama si Sheryn. Napapapikit siya habang
hinihimas ko ang kanyang kamay.
Hinahawi ko din ang kanyang buhok upang lumantad ang kanyang magandang mukha.
Sobrang ganda.
Sayang…

Hinayaan ko siyang makawala.

Hinayaan ko ang pagkakataong mawala siya sa buhay ko.

“Sheryn…” “Bakit?”
“Gusto ko, mangako ka sa akin na hindi kayo magkakahiwalay ni kuya Michael. Ikaw
ang buhay niya. Alam ko pagdating mo sa Amerika mahihirapan na kayong magkausap,
magkita at magkaunawaan. Sana tumagal pa kayo…”
Hindi kumikibo si Sheryn.

Sinulyapan ko siya, at nakita kong nakatulog na pala siya.

Ang ganda niya…

Sobrang ganda lang talaga niya…

Para akong nakatingin sa isang anghel, na ipinadala mula sa langit dito sa ating
daigdig. Ngayon ko lang siya napagmasdan ng ganito kalapit.
Ngayon ko lang siya nakitang mahimbing na natutulog.

Sa aking tabi… Sa aking kaliwang braso…

Sa isang ligtas na lugar, kung saan siya nararapat. Nararamdaman ko ang pagtibok ng
kanyang puso. Nalalanghap ko ang kanyang mabangong hininga.
Ramdam ko dun kung gaano kalambot at kakinis ng kanyang katawan.

Balat sa balat…

Hinahawi ko ang kanyang buhok, upang lalo ko pang mapagmasdan ang ganda ng kanyang
mukha.
Ang matangos niyang ilong…

Ang mapang-akit niyang mga labi…

Hindi ko mapigilang halikan ng halikan si Sheryn…

Sa kanyang noo, sa kanyang pisngi, sa kanyang matangos na ilong at sa mapupulang

labi.

Ang sarap…

Sobrang sarap ng aking nadarama.

Pinapanalangin kong sana hindi matapos ang gabi.

Habaan pa ng sandali ang bawat oras, bawat minuto, na kapiling siya.

Ayaw ko itong matapos…

Gusto kong lagi siyang katabi…

Gusto kong ganito kami kalapit lagi sa isa’t isa.

Kay tagal kong hinintay ang araw na ito.

Hindi na ako umasa na mangyayari, pero heto siya’t kapiling ko.

Sa iisang kuwarto… Sa iisang kama…

Iisa ang aming puso, ang aming nararamdaman.

Ang aming katawan…

Ang init ng kanyang balat, nakakapaso… Napakasarap…

Hindi ko ipagpapalit ang gabing ito. Dahil ito ang pinakahihintay ko. Sayang…
Kaunting sandali lamang ito… Limitado…
May hangganan…

Pero ano ang pakialam ko? Hawak ko siya ngayong gabi. Yakap ko siya ng ilang oras.
Kapiling ko siya halos buong araw.
Matapos man ang gabi, wala akong pinagsisisihan.

Matapos man ang gabi, alam ko at alam niya ang aming naramdaman. Ang tanging hiling
ko lang…
Sana magtagal pa ito kahit saglit pa.

Abot kamay ko ang kanyang katawan, puso at kaluluwa… Akin lang siya. Sana…
Alam kong matatapos ang isang oras.
At pagkatapos noon, balik kami sa normal. Bilang magkaibigan. Masakit na masaya ang
nararamdaman ko.
Masakit dahil, talagang wala na akong pag-asa sa kanya.

Kahit kalian ay hindi na siya magiging akin. At irerespeto ko iyon. Masaya dahil,
nanindigan sa akin si Sheryn.
Binigyan niya ako noon ng pagkakataong agawin siya sa kuya ko. Ngunit hindi ko siya
kayang panindigan.
Natutuwa ako dahil sinabi niya sa aking mahal na mahal niya si kuya Michael.
Natutuwa ako sa pagkatalo ko laban sa aking kapatid.
Dahil masasabi kong lumaban ako ng patas.
Dahil alam kong sa simula pa lamang ng laban namin ni kuya, ay siya talaga ang
mananalo.

~~~

Lumipas ang mahigit isang oras namin magkasama ni Sheryn ay nagpasiya na kaming
umuwi. Tumila na ang ulan, at parang wala itong nagawang kasalanan sa lakas nito
kani-kanina lamang. Nakakapit sa aking likuran si Sheryn, habang suot niya pa rin
ang debut gown niya.
Maingat ko siya inihatid sa kanila at pinasalamatan naman ako ng kaniyang ina dahil
nakauwing ligtas si Sheryn.

Masaya ako sa mga nangyari.

Sa sobrang saya ay may nalimutan akong utang.

Alam kong malaki ang kasalanan ko kay kuya Michael.

Hindi ko na nasagot ang mga text niya sa akin dahil low-batt na ako.

Habang nakasakay sa motor ay naghahagilap na ako ng puwede kong gawing istorya sa

kapatid ko.

Patay ako pag-uwi ko sa bahay.

Nabasted na nga ako kay Sheryn, lagot pa ako mamaya kay kuya Michael. Double dead.
Pero kakayanin ko.

Alam kong wala akong ginawang masama. Malinis ang konsensya ko.
Pagdating ko sa bahay, patay ang lahat ng ilaw. Tulog na ang lahat. Tahimik ang
kapaligiran. Tangina! 11:30 na pala ng gabi.
Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan. Mabuti na lamang at wala itong tunog.
Hinubad ko ang aking suot na sapatos.
Hinawakan ko na lamang ito at tanging medyas lamang ang sumasalo sa aking mga paa.

Tingin sa kanan… CLEAR! Tingin sa kaliwa… CLEAR! Tangina! Naiihi na ako.

Tingin sa may sofa… May nakaupo ba? WALA! Unti-unti kong ipinasok ang aking
katawan. Kulang na lamang ay gumapang na ako.
Teka, wala naman akong kasalanan ah. Bakit ako kailangang matakot? Pumasok na ako
sa bahay saka ko isinara ng marahan ang aming pintuan. Kailangan ko nang pumunta sa
banyo.
Konting tiis na lang. Malapit na. Malapit na.

“Saan ka galing!”

Puta! Checkmate!
Tanga ko! Hindi ko tinignan ang hagdan namin.

“N-n-napasarap lang ang inom sa tinambayan kong bar, kuya… Tsaka sobrang lakas ng
ulan,
hindi ako makaalis.”
“Nagtext ako sayo, bakit hindi mo sinasagot?” “Kuya na low-batt ako. Pasensya na.”
“Yan ba ang katotohanan, kambal?”

Naiihi na ako. Parang gusto nang sumabog ng pantog ko. Hindi ako makasagot.
Hindi ko maisip ang tamang isasagot sa kuya ko.

“Yan ba talaga nangyari, tol??”

Nanginginig ang mga labi ko.

Parang mas gininaw ako dito sa bahay namin, kaysa doon sa silid kasama si Sheryn.

“Puta! Sumagot ka Francis!”

“K-k-kuya.. K-k-kasama ko s-s-si S-s-sheryn.”

Bigla na lang akong natumba. Sobrang mabilis ang mga pangyayari.

Dahil sa sobrang dilim ng paligid ay wala akong halos maaninag.

Ang alam ko lang ay may mabigat na nakapatong sa katawan ko habang nakahiga ako.
Maya-maya naman, may malakas na suntok akong naramdaman.
Parang humiwalay ang panga ko sa mukha ko. Si kuya Michael, sinuntok ako.
“Putang ina mo! Anong ginawa mo sa syota ko ha? Tangina mo!!!” “Kuya tama na! Tama
na!”
Parang nawawala ako sa aking sarili.

Nakahawak na ako sa may bandang leeg ni kuya Michael at hawak niya ako sa kuwelyo.

“Tangina mo! Traydor ka ha! Ganyan ka ba lumaban ha! Tangina mo!”

“Kuya wala akong ginawang masama. Wala kaming ginawang masama. Walang nangyari.
Huwag kang magisip ng masama.”
Bibigyan pa sana ako ng isang suntok ni kuya Michael sa mukha pero hindi niya ito
itinuloy. Sinuntok na lamang niya ang malamig na sahig namin.

Hingal na hingal ako.

Pansamantalang tumigil siya at naririnig ko ang kanyang malalalim na paghinga.

Maya-maya ay tumayo na siya at nagsimulang naglakad papunta sa hagdan namin.
Hindi niya ako tinulungang tumayo, kung kaya’t hinayaan ko na lang na nakahiga ako
sa sahig.

Nakikita ko siyang umaakyat sa hagdan habang nakabaliktad siya sa aking paningin.

Nang makapasok na siya sa kanyang kuwarto, saka ko sinubukang umupo.
Dama ko pa rin ang bigat ng kanyang kamao.

Hinawakan ko ang basag kong labi. Lasang-lasa ko ang dugo.

Naiintindihan ko ang galit ni kuya Michael. Akala niya siguro ay may nangyari sa
amin ni
Sheryn. Ang hindi niya alam ay nabigo ako sa aking pakay. Nabigo ako sa aking
plano. Natalo muli ako sa kanya.
Sa napakadaming pagkakataon.

At… noon ko lang napansin, na napaihi na pala ako sa aking pantalon sa takot.

~~~

Gusto kong kausapin si kuya Michael kinabukasan, pero hindi niya ako kinakausap.
Akmang susuntukin niya ako nang magtangka akong lapitan siya.

Sa takot ko ay hinayaan ko na lang muna siya.

Alam kong darating ang tamang panahon para sabihin sa kanya ang katotohanan.

Isang araw… Dalwang linggo… Isang buwan…

Isang buwan at dalawang linggo.

Dumaan ang napakaraming araw pero hindi pa rin ako kinakausap ng kapatid ko.

Ang alam ko ay nakapag-usap na sila ni Sheryn tungkol sa totoong nangyari, pero

bakit galit pa rin sa akin si kuya Michael?
Kahit habang nag-aalmusal kami, ay hindi niya ako kinakausap. Tinitignan ko lang
siya.
Minsan pa nga ay ipinaabot ko sa kanya ang ketchup at agad naman niyang ginawa
iyon. Pero hindi siya tumitingin pabalik sa akin.

Hindi naman ito napansin ng aming magulang. Dahil magaling umarte si kuya Michael.

Naisip ko tuloy, sadya bang wala akong silbi sa bahay kung kaya’t kahit may
mangyari sa akin
ay hindi napapansin ng aking mga magulang?

Pero hindi iyon ang dapat kong pagtuunan ng pansin sa ngayon. Gusto kong magkabati
na kami ni kuya Michael.
Gusto kong maunawaan niya ako, ayaw kong magkaaway kaming magkapatid. Pero, hindi
pa talaga nangyayari.
Mailap pa din sa akin ang kuya.

Dumating na ang araw na papasok na kami sa eskuwela.

Siya sa lumang eskuwelahan namin, at ako naman ay sa Unibersidad ng Pilipinas.

Naalala ko pa rin ang mga sinasabi sa akin ni kuya Michael na kailangan kong
kayanin ang bagung mundo na tinatahak ko. Na kayang kaya ko ang lahat ng mga bago
kong kaklase.

Bilib sa akin ang kapatid ko. Alam niyang makakaya ko ito.

Ngunit… Pagdating sa kanya ay wala akong balita.

Wala akong mapagtanungan kung kamusta siya sa school.

Kung meron ba akong dapat ituro sa kanya sa mga assignments o ibang aralin niya.

Wala…

Wala akong pagkakataon. Galit pa rin sa akin si kuya. Halos dalawang buwan na.
May isang araw pa nga na nagtext sa akin si Sheryn na magkita daw kami sa isang
mall para samahan siyang bumili ng mga gagamitin niya sa kanyang flight.

Inisip ko na magandang paraan iyon para makasapa ko silang dalawa ni kuya Michael.
Tinanong ko pa kay Sheryn kung sasama si kuya. At nagsabi naman siya na makakapunta
siya. Agad-agad akong nagpunta sa mall.
Nalungkot na lamang ako nang dumating akong mag-isa si Sheryn.

“Oh, ikaw pa lang? Asan si kuya?” “Nagtext, hindi daw siya makakarating.” “Ah ganun
ba?”
“Hayaan mo na lang yun. Mabuti pa, samahan mo na lang ako bumili para makauwi na
tayo
agad sa bahay.”

Ang isang magandang nangyari sa amin ni Sheryn, ay yung naging magkaibigan kami.
Nasulit ko ang mga araw na naandito pa siya sa Pilipinas.
Masaya ako dahil mas naging madalas kong nakakasama si Sheryn. Lihim ko pa rin
siyang iniibig. Pero hindi ako umaasa.
Alam ko naman ang lugar ko sa puso niya.

Hanggang sa dumating ang pinakamalungkot na araw. Ang araw ng flight niya paalis ng
Pilipinas.
Sumama ako sa paghatid sa kanya. Kasama din si kuya Michael.
Tahimik kaming dalawa sa van nila Sheryn. Madalas ako ang kinakausap ng mommy ni
Sheryn.
Minsan sinusulyapan ko si kuya Michael bago ako sumagot sa parents ni Sheryn.
Tinitignan ko kung may reaksiyon siya sa mga pinagsasasabi ko.
Pero wala.

Ngayon ko lang nakita kung gaano kaseryoso si kuya. Kaya niya pala itong gawin.
Maya-maya ay naglakad na kami papasok sa NAIA.
Nasa likod lamang ako habang pinagmamasdan sina kuya Michael at Sheryn, magkahawak
kamay.

Tumigil ako sa paglalakad ng nakita kong niyakap siya ng babaeng mahal ko. Nag-
uusap sila. Tila nagpapaalam na sila sa isa’t isa.
Umiiyak si Sheryn. Nakita ko naman kung gaano katibay si kuya Michael. Marahan
niyang hinalikan sa pisngi si Sheryn.
At mahigpit na yumakap sa kanya si kuya Michael.

Maya-maya naman ay nagsimula nang maglakad si Sheryn. Kumaway lamang ako sa kanya.
Nakatanaw sa malayo.
Ngumiti lang siya sa akin.

Sinagot ko naman ang kanyang matamis na ngiti. Napabuntong hininga ako.

Parang nagsisikip ang dibdib ko.

Gusto kong umiyak pero pinipigilan ko.

Nakita ko naman si kuya Michael na naglalakad papunta sa akin.

“Sumama ka sa akin.”

Nagulat ako dahil bigla niya akong kinausap.

Hindi na ako sumagot, sa halip ay sinundan ko na lamang kung saan siya pumunta.
Sumakay kami ng taxi at nagpunta sa isang bar sa Makati.
Umorder si kuya Michael ng tatlong bucket ng beer.

“Inom.”

Kahit hindi niya ako utusang uminom ng beer, ay talagang gagawin ko ito. Gusto kong
magpakalasing.
Gusto kong lunurin ang nararamdaman ko kay Sheryn. Diretso ko itong ininom. Hindi
na ako gumamit ng baso.
Napatingin sa akin si kuya Michael.

Halata niyang mas may pinagdadaanan ako kaysa sa kanya. Tuloy-tuloy lang ako sa
pag-inom.
Walang usap-usap.

Pagkatapos maubos ang isang bote, kuha agad ako ng isa pa.

Ang isang bote ni kuya Micheal, ay katumbas ng tatlong boteng ininom ko

“Sinungaling ka.”
Maikling sabi sa akin ni kuya Michael. Bigla akong sumabog.
Bigla akong napahagulgol sa iyak.

Hindi ko inalintanang may mga tao sa aming paligid.

Sa sobrang lungkot ko, hindi ko na nakayanan pang pigilan ang pag-iyak. Nakayuko
ako habang inilalabas ang sama ng loob ko.
Para akong batang inagawan ng ice cream at candy. Pakiramdam ko ay nadaya ako.
Naisahan.
“Tinanong kita noon. Kung si Sheryn ba yung trip mong bebot. Nagsinungaling ka sa
akin
kambal. Bakit? Sana inamin mo na lang sa akin.”

Hindi ako makasagot sa kuya ko.

Pumapasok sa kanang tenga ko ang mga salita at sumbat niya sa akin, pero lumalabas
lamang ito sa kaliwang tenga ko.

Maya-maya ay may naramdaman akong kamay sa aking balikat. Unti-unti kong itinaas
ang aking ulo.
Kamay pala ni kuya Michael iyon habang nakatingin sa akin. Agad akong umupo ng
diretso.
Tumingin ako sa boteng nakapatong sa lamesa.

“Hindi niya ako mahal kuya… Ikaw ang mahal niya…”

Nakita ko si kuya Michael na nagbukas ng dalawang bote ng beer. Iniabot niya sa
akin ang isa, at
ang isa nama’y ibinuhos ang laman ng bote sa basong may yelo.

“Noon, may pagkakataon siyang ibinigay sa akin. Basta panindigan ko daw ang
desisyon kong iyon. Pero mas pinili kong magparaya para sa iyo. Ngayon, sinubukan
kong kunin siya. Pero pinanindigan ka niya. Mas pinili ka niya kaysa sa akin.
Isipin mo yun kuya, napakasuwerte mo. Sa isang punto ng buhay namin ni Sheryn,
dumating kami sa isang desisyon na ikaw ang pinili namin.”

Chapter 7

October 20, 2001 7:30 AM Brgy. San Jose, Antipolo City

“Francis, gisingin mo na kapatid mo.” “Opo Ma.”

At kahit naka-pikit pa, ay sinunod na lamang ni Francis ang kanyang ina na gisingin
si Michael. Halos tuwing umaga ay si Francis ang gumigising sa kanyang kapatid
upang mag-agahan.

“Kuya… Kuya almusal na…”

Hindi umaalis sa pintuan si Francis hangga’t hindi nagigising ang kanyang kuya
Michael. May mga pagkakataong nauupo pa siya sa pinaka-unang hakbang pababa ng
kanilang hagdanan upang hintayin ang kanyang kapatid. Kinukuha na din niya itong
paraan upang makapikit kahit sandali lang.

“Hoy! Kambal gising! Hehehe…”

Madalas ay nakakatulog pa siya sa paghihintay kay Michael.

“Kain na daw kuya.” “Tara na.”

Bumalik ang magandang pagsasama ng magkapatid makalipas ang ilang araw mula nang
umalis ng Pilipinas si Sheryn.

“Oh! Maupo na kayo’t makakain.”

“Good Morning ma! Good Morning pa!” Bungad na pagbati ni Micheal pagdating nila sa
dinning room.

“Mukhang maganda gising ah?!” Saad ng kanilang ina.

“Maganda ang gising o may gusto ipabili?” Biro ng kanilang ama.

“Naku, naglalambing lang eh…” Sagot ni Michael.

Niyakap ng mahigpit ni Michael ang kanilang ina at hinalikan pa ito sa pisngi.

Natatawa naman si Francis habang pinapanood ang kalokohang ito ng kanyang kapatid.
Ngunit bakas sa kanyang mukha ang kaligayahan na unti-unting nagiging maayos ang
pag-uugali ni Michael.

Nakatuon na ito sa kanyang pag-aaral at madalas ay umuuwi na rin ng maaga sa

kanilang bahay. Mukhang nakabuti kay Michael ang mga nangyari sa kaniya noong
nakaraang mga buwan.
Sinisikap talaga niyang makapagtapos at pinanghahawakan naman ni Francis ang
pangakong ito ng kanyang kapatid.

“Mukhang kinakabahan ako Francis ah. Ano itong kailangan ng kuya mo?” Saad ng
kanilang ina sabay kindat kay Francis.

Samantalang nakayakap pa din ng mahigpit si Michael sa kanyang mama.

“Masama na ba maglambing mama? Hehehe Mamaya yayakapin ko din si kambal.” Biro ni

Michael.

“Naku kuya si papa na lang yakapin mo. Hahaha.” Sagot ni Francis.

“Huwag niyo ako isali diyan. Michael umupo ka na. Hehehe.”

Nagtatawanan naman ang mag-anak habang pinagsasaluhan ang kanilang agahan. Tila ang
kanilang pamilya ay naging isang ideal na larawan ng masayang pagsasama. “Kambal,
kamusta ang college life?”
“Ayos naman kuya. Nakakapagod dahil sa biyahe.” “Madami bang bebot dun? Hehehe”
“Madami rin.”

“Hanap ka na dun kambal.”

“Hoy! Huwag mo turuan yang kapatid mo sa mga gawain mo Michael.”

“Ma, kailangan na din ng chicks ni kambal. Kailangan niya na ng inspirasyon.” “Tama

naman si Michael honey. Hayaan mo nang makahanap si bunso ng girlfriend.”
“Ewan ko ba sa inyong mga lalaki. Iyan lagi nasa utak niyo. Basta Francis huwag
mong
pababayaan ang pag-aaral mo. Lalo na iyang iskolarship mo.”

“Ma, wala ka bang tiwala kay kambal? SIya ang hinahabol ng mga scholarship programs
dahil
sa katalinuhan niya, chicks pa kaya?! Naku! Kung ako lang matalino malamang…”
“Malamang ano? Malamang ano Michael?”
“Hahahaha Sagot kuya.”

“Malamang nasa UP na din ako ngayon.”

“Umayos ka Michael. Nasa 74 pa din yang average mo ngayong third grading. Kahit
isang
puntos na lang ipasa mo na. Nahiya ka pang gawing 75 manlang.” “Honey, kaya yan ni
Michael. Huwag mo siya ipressure.”
“Hahaha kaya yan ni kuya, ma!”

“Naman! Trust me, Mom, Dad, Kambal. Makakatapos din ako ng high school.” “Tsaka
pangako mo yan sa akin kuya di ba?”
“Oo naman kambal.”

“Naku! Ewan ko na lang kung hindi ka pa grumaduate Michael. Sinasabi ko sayo!

Naku!” “Relaks ma… Relaks!”
Patuloy sa pagbibiruan ang mag-anak habang nag-aalmusal.

Malaki ang pressure na ibinibigay nila kay Michael para sikapin nitong makapasa at
makapagtapos ng high school.

Tinutulungan pa rin ni Francis si Michael sa kanyang mga aralin kapag may oras ito.

“Oo nga pala, bago ko makalimutan. Pupunta kami sa isang trade event ng papa niyo.
Hindi ko alam kung gagabihin kami. Basta kayo na muna bahala. Wala din si manang
sabado ngayon, day off niya.”

“Michael, Francis, kayo na muna bahala dito. Text lang kayo o tawag if you need
something.”
“Si kuya lang po nasa bahay ngayon, may Saturday classes mo ako.” “Aw! Ganun ba
kambal. Sige, uwian mo na lang ako ng dinner. Hehehe.”
“Basta kayo na muna bahala. Ibibigay ko sayo Francis ang pera para sa pagkain niyo
sa gabi. Ikaw na bahalang bumili. Michael, iinit mo na lang yung niluto kong Menudo
diyan nasa ref.”

“Okay ma, ako na bahala mamaya.”

“Magtulungan kayong dalawa. Kayo na lang ang tanging magkasangga sa lahat ng oras.
Michael ayusin mo na yang pag-aral mo, kaya mo yan. Francis, alam kong nasa top ka,
tulungan mo itong kapatid mo.” Saad ng kanilang ama sabay inom ng kanyang kape.

“Pa? Serious? Hindi bagay… Hahaha!” Biro naman ni Michael sa kanilang ama.

“Hahahaha si kuya talaga.”

---------------------------------------------------------------------------

October 20, 2001

11:30 AM

Diliman, Quezon City

“After his brother's death, Edgar Allan Poe began more earnest attempts to start
his career as a writer. He chose a difficult time in American publishing to do so.
He was the first well-known American to try to live by writing alone and was
hampered by the lack of an international copyright law. Publishers often pirated
copies of British works rather than paying for new work by Americans.” Saad ni
Francis habang tinatalakay ang kanyang review tungkol sa buhay ng isang kilalang
manunulat.

Ang lahat naman ay nakatuon ang atensyon sa kanya at tahimik na nakikinig.

“Do you think original ang lahat ng tema ni Poe?” Tanong ng isang estudayante.
Tumingin naman si Francis dito.
Alam niyang sobrang matanong ang kaklase niyang ito tuwing may book report or
author review na nagdidiscuss sa kanilang harapan.

Siya si Linda.

Hindi ganoon katangkad, at medyo may kapayatan.

Maganda ang kanyang mga mata na parang nangungusap, at makikitaan ng kagandahan
kahit hindi ganoon kaputi ang babae.

Siya ang madalas nakakalaban ni Francis sa paging top one sa klase at sadya namang
nagiging kilala silang dalawa ni Linda dahil madalas silang nagpapagalingan.

“He is well known from his twisted plots and tragedies about love. Love is
universal. You can’t claim it is an original plot.” Nakangiting sagot ni Francis.

“So bakit siya naghahabol sa mga publishers about property rights? Paano niya
nalaman na
kinopya nila ang ginawa niya? Tanong ni Linda.

“Because publisher often refused to pay their writers or paid them much later than
they promised. Para makatipid ang mga publishers na ito, madalas ay kinokopya na
lang nila ang mga gawa niya.” Sagot ni Francis.

“So it is all about money?” Hirit ni Linda.

“Yes. Mahalaga ang pera to survive. It is hard to become an artist, a writer or an

independent
entity. Sobra naman kung nakawin pa sa kanila ang gawa nila hindi ba?” Sagot ni
Francis.

“Fair enough… Fair enough…”

Tila hindi naman nagpatalo si Francis sa mga tanong sa kanya ni Linda.

At parang kinukuha lang ng babae ang atensyon ng kanyang karibal sa eskuwelahan.

Tinapos naman ni Francis ang kanyang report at agad umupo.
Pinalakpakan naman siya ng kanyang mga kaklase maliban kay Linda.

Tumitingin naman sa kanya si Francis at parang napipikon sa ginagawang pagtatanong

ng magandang babae.

Nang umalis na ang kanilang professor ay agad tumayo si Linda papalabas ng silid-
aralan. Hinabol naman siya ni Francis.
“You are kinda annoying… do you know that?” Saad ni Francis at mabilis itong
naglakad. Tumingin naman si Linda sa binata at hinabol niya ito.
“What do you mean Mr. Alcantara?” Tanong ni Linda.

“At alam mo pa ang surname ko.”

“Of course. Alam ko ang lahat ng surname ng mga kaklase ko. How about you?”
“I haven’t answered your first question.”

“Hindi ko kasalanan na mabagal ka mag-isip ng sagot.”

Sinulyapan naman ni Francis si Linda saka ito huminto sa paglalakad.

“I am just thinking, why are you doing that everytime na may magrereport sa
harapan?” “Doing what?”
“Asking questions?” “What’s wrong with that?”
“What’s wrong? Dahil hindi pa tapos ang nagrereport. Kabastusan yun.” Saad ni
Francis sabay lakad ulit.

“So bastos ako.”

“I am not saying that.”

“But it is crystal clear. Bastos ako?”

Panay pa rin ang pagtatanong ng dalaga kay Francis habang hinahabol niya ito.

“Wala akong sinabi.”

“You are judging me na bastos ako. Do you even know my name, Mr. Alcantara?”

Biglang huminto si Francis at hinarap muli ang babae.

“First, why are you annoying? Dahil dami mong tanong. Second, hindi ko kinakabisado
ang
mga pangalan ng kaklase natin. Third, wala akong sinabing bastos ka and I am not
judging you.
And lastly, I don’t know your name.”

Napatingin naman si Linda sa mukha ni Francis.

Nakita niya kung gaano kaseryoso ang lalaki habang sinasabi niya ang mga ito sa
kanya.

“So please… this conversation is over.” Saad ng binata. Nagsimula namang maglakad
si Francis papalayo kay Linda.
Nakatitig lamang si Linda sa binata habang unti-unti itong nawawala sa kanyang
paningin.

“Ni hindi niya manlang tinanong ang pangalan ko?” Bulong ni Linda sa kanyang
sarili.

------------------------------------------------------
October 20, 2001

2:30 PM

Brgy. San Jose, Antipolo City

Habang nasa bahay naman si Michael ay nakikipag YM chat siya sa kanyang girlfriend
na si
Sheryn na nasa ibang bansa.
micopogi82: babes mag-isa lang ako sa house. angelsheryn01: why?
micopogi82: umalis sila mama at papa, si kambal nasa school. angelsheryn01: sabado?
micopogi82: yup.

angelsheryn01: may pasok siya ng sabado?

micopogi82: yup. angelsheryn01: that’s sad. :( micopogi82: anong gawa mo?

angelsheryn01: ito patulog pa lang. micopogi82: I miss you babes. angelsheryn01: I
miss you too. micopogi82: uwi ka na please? angelsheryn01: if only I could.
micopogi82: :(
angelsheryn01: sad ang babes ko?

micopogi82: :(

angelsheryn01: payakap na nga lang. micopogi82: yakap lang?

angelsheryn01: kiss micopogi82: kiss lang? angelsheryn01: uhm… micopogi82: anong
suot mo?
angelsheryn01: sando and panty. Why?

micopogi82: kiss kita. angelsheryn01: uhmm.. saan? micopogi82: sa cheeks.

angelsheryn01: uhmm.. tapos? micopogi82: sa lips.
angelsheryn01: okay. Kiss mo na ako sa lips. micopogi82: sarap mo halikan babes.
angelsheryn01: kamay mo babes… micopogi82: hahaha..pano mo nalaman babes?
angelsheryn01: likot ng kamay mo eh… micopogi82: babes hawakan mo din ito…
angelsheryn01: uhmm… sige…
micopogi82: init at lambot ng kamay mo babes… angelsheryn01: hawak ko na babes,
tama ba itong ginagawa ko? micopogi82: tama yan babes, tama yan.
angelsheryn01: babes, nakakakiliti daliri mo. micopogi82: shit babes… sarap ng puke
mo! angelsheryn01: aaaaaaaahh…
micopogi82: basa ka na babes?

angelsheryn01: oo babes…
micopogi82: hawak ko na babes..ikaw? angelsheryn01: yes babes.. basa na pussy ko..
micopogi82: sarap naman niyan babes… angelsheryn01: you can lick it babes…
micopogi82: sige babes… akin na kainin ko na yan..

--ding! dong!--

Biglang tumunog ang doorbell at nabigla naman si Michael. “Badtrip! Wrong timing…
Sandali lang!” Galit na bulalas ng binata. micopogi82: babes, wait lang ha.
angelsheryn01: why?

micopogi82: buksan ko lang yung pintuan. angelsheryn01: okay. Sleep na ako.

micopogi82: no, wait for me. Mabilis lang ito.
angelsheryn01: andito na rin si ate sa kuwarto. Next time na lang babes. Bye. Love
you. micopogi82: babes.. wait please?
micopogi82: babes? micopogi82: babes? micopogi82: babes? micopogi82: babes?
micopogi82: babes?
--ding! dong!--

“Putang ina naman!!!”

Galit na tumakbo si Michael papalabas ng kuwarto.

Pagbukas niya ng kanilang pintuan ay bumungad sa kanya ang kanyang kapatid.

“Badtrip kambal! Wala ka bang susi?” Tanong ni Michael.

“Sorry kuya, nakalimutan ko eh.” Sagot ni Francis.
Napansin naman ni Francis ang nakaumbok sa harapan ng kapatid.

Kung kaya’t alam na niya kung bakit ito na-badtrip. Tumakbo naman papaakyat si
Michael.
“Ikamusta mo ako kay Sheryn kuya ha!” Biro ni Francis sa kanyang kuya. Mabilis
namang naglock ulit ng kanyang kuwarto si Michael.
micopogi82: babes? micopogi82: babes? micopogi82: babes? micopogi82: babes?
micopogi82: please babes………. 

Hindi na sumasagot sa chat si Sheryn.

Lalo namang nabadtrip si Michael dahil nagoffline na ang kanyang girlfriend.

Ngunit dahil tigas na tigas na din ang titi ni Michael ay nagsariling sikip na lang
siya.

Agad nitong inilabas ang kanyang sandata para magpakasarap habang iniimagine ang
kanyang girlfriend.

~~~

Sandaling uminom namang ng tubig si Francis, buhat-buhat pa rin nito ang kanyang
back pack. Halatang pagod na pagod ito at inaantok.
Naiisip pa din niya ang babaeng kanyang nakasagutan kanina.

Alam niyang mahihirapan siyang makipagtagisan sa babae kung kaya’t nababahala ito
sa kung anong puwedeng mangyari sa kanila. Ayaw rin naman niyang makipag-away kay
Linda, ngunit tila hindi niya ito maiwasan.

Matalino si Linda at halatang nakikipagkumpitensya siya sa binata.

Kung kaya’t lalong napapakunot-noo si Francis at nakakadagdag sa kanyang pagod.

Dahan-dahan itong naglakad at umakyat papunta sa kanyang silid.
Binuksan niya ang pintuan ng kanyang kuwarto at saglit na binuksan ang kanyang
laptop. Gusto pa sana niyang mag-internet ngunit hindi na kinakaya ng kanyang mga
mata. Hanggang sa pinatay na lamang niya ito at pumunta sa kanyang kama.
Pagod na pagod ang katawan ni Francis at agad naman itong bumagsak sa kanyang kama.
Hindi pa sanay ang kanyang katawan sa mahabaang biyahe at tila naninibago pa ito.

Hindi na siya nagbihis ng kanyang suot at nagpasyang umidlip muna bago kumain ng
hapunan. Maya-maya, ay naalimpungatan ito nang marinig niyang nagriring ang kanyang
cellphone. Tinignan niya ang orasan at nagulat itong alas-dose na pala ng
hatinggabi.
Pinilit niya ang kanyang sarili na tumayo at inabot nito ang kanyang bag. Tumigil
naman ang pagring ng kanyang cellphone.
Ngunit inilabas na lamang niya ito upang tignan kung sino ang tumawag.

Pagbukas niya ng kanyang cellphone ay nakita niya na ang cellphone ng kanyang mommy
ang tumatawag sa kanya.

Napaisip naman siya dahil ang alam niya ay alas-nuwebe o alas-diyes dumarating ang
kanyang magulang.

Kinusot niya ang kanyang mga mata saka ito umupo sa kanyang kama. Maya-maya ay
nagring ulit ang kanyang cellphone.
Agad niya itong sinagot.

~~~ Francis [091724785++]: Hello? Mama? Hello? Mama [091611478++]: Hello.

Francis [091724785++]: Hello Ma? Hindi pa pala kayo nakakauwi? Nasaan na kayo?
Mama [091611478++]: Hello, si Marley po ito ng Medical City. Nakuha ko number mo sa
emergency contact list ng mommy mo.

Francis [091724785++]: Po?

Mama [091611478++]: Nandito sina Mr. Franklin and Mrs. Bea Alcantara sa hospital,
dahil po sa car crash accident. Dead on Arrival.
~~~

Parang nabingi si Francis.

Tila binuhusan ito ng malamig na tubig na may yelo. Hindi niya maigalaw ang kanyang
katawan.
Gusto nitong sumigaw ngunit walang boses na lumalabas sa kanyang bibig. Nanginginig
na ang kanyang kalamnan.
Umiikot ang kanyang paningin. Pinipilit nitong tumayo.
Hindi niya talaga kaya. Hinang-hina siya.
Gising ang kanyang dugo. Gising ang kanyang diwa. Ngunit patay ang kanyang katawan.
May luhang kusang tumutulo sa kanyang mga mata. Napakaraming luha.
“Kuyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!”
~~~

Marami ang nagsasabing, napakasakit sa isang magulang ang maglibing ng kanilang

anak. Pero para sa akin, mas masakit ang maglibing ng sarili mong mga magulang.
Makulimlim ang mga ulap.

Tila nakikisabay sa aming pagluluksa. Biglaan.

Biglaan ang lahat.

Hindi ako makapagsalita. Hindi ako makausap.

Tanging ang ingay lamang sa aking utak ang aking nadidinig. Hindi ako makaiyak.
Wala nang tumutulong luha sa akin.
Bakit? Bakit? Bakit?
Wala akong mahanap na kasagutan sa mga katanungan ko ngayon. Bakit sina mama at
papa pa ang nawala?
Bakit nila kami iniwan ni kuya? Napadaya sa akin ng tadhana.
Pinaparusahan ba kami sa aming mga maling nagawa? Madaming tanong.
Walang sagot.

Tumatambak lamang ang mga ito sa aking utak. Bakit?

Bakit?

Ano ang ginagawa ko sa lugar na ito.

Madaming tao. Lahat umiiyak. Maliban sa akin.

Ngayon ko lang naramdaman kung papaano maging isang bato. Manhid. Walang
pakiramdam.
Pero…

Si kuya Michael…

Ngayon ko lang siya nakitang umiyak.

Mula nang nasa morgue kami upang tignan at sunduin ang katawan nina mama at papa,
ay sobra- sobra na ang kanyang pag-iyak.

Sa halos isang linggong lamay ay nasa harapan siya at nakatulala. Labis siyang
naapektuhan.
Sobrang sama ng kanyang loob.
Sobrang sakit para sa kanya ang pagkawala nila mama at papa.

Dahil alam kong mula sa simula ay nasa sa kanya ang atensiyon ng aming magulang.
Iyak siya ng iyak.
Ako ang umaalalay sa kanya.

Pero madalas ay lumalayo siya sa akin.

Nakayakap siya sa ataol ni mama. At maya-maya naman ay yayakap siya sa ataol ng

aming ama. Ang hirap panooring malungkot at umiiyak si kuya Michael.
Mas mahirap ang maging matatag para maging sandigan ng iyong kapatid.

At ngayong ililibing na sila mama at papa, habang buhay na ba kami malulungkot?

Habang buhay na ba kaming malulugmok?
Si kuya… kailangan ko siyang alalayan.

Hindi ako dapat magpakita ng kahinaan.

Kailangan kong tanggapin na ako na ang kuya sa aming magkapatid.

Kailangan kong aminin sa sarili ko na wala na ang mga magulang, at kailangan ko

nang tumanda agad.

Hindi pa rin iniiwan ni kuya Michael ang libingan nila mama at papa. Hindi ko alam
kung papaano siya aawatin.
Wala akong karapatan para pigilan siya sa kanyang nararamdaman. Naandito lang ako
upang alalayan siya. Yun lang, at wala nang iba. “Francis…”
Dahan-dahan akong lumingon sa aking likuran. Sinalubong ako ng tingin ni Tiya
Susan.
“Alam kong hindi ito ang tamang oras para dito… Pero simula ngayon, ako na ang
gagabay sa inyo. Ako na ang magiging guardian ninyo.”

Si Tiya Susan ay ang nakakatandang kapatid ni papa. Biyuda at may isang anak.
“Ganun po ba? Sa bahay na po ba kayo titira tiya?”

“Kung okay sa inyo. Doon na lang kami mamamalagi ni Carlyn.” “Wala naman po
problema doon, sa amin na lang po kayo tumira.” Alam ni tiya Susan ang pakiramdaman
ng namatayan ng minamahal.
At iniisip kong gawin siyang sandigan ko, sa mga panahong hindi ko na kaya maging
sandalan ni kuya Michael.

“Hi kuya Francis..”

Si Carlyn. Tinatawag namin siyang Khang noong mga bata pa kami. Isang taon ang
tanda niya sa akin.
Alam kong magbabago ang lahat sa buhay ko at ni kuya Michael.

Kailangan kong ihanda ang sarili ko upang harapin ang mga pagbabagong iyon. Hindi
ako puwedeng lumingon at matali sa nakaraan.
Hindi ako puwedeng maging mahina. Hindi ako puwedeng maging bunso.
Chapter 8

Malas!
Parang wala na talaga akong nakikitang katapusan sa lahat ng mga paghihirap ko.

Kung ang lahat ng nangyayari sa buhay ko ay may dahilan, e ano naman ang dahilan ng
paghihirap kong ito.

Kung kailan pa ako nagsisimulang baguhin ang buhay ko, doon pa talaga ako tatamaan
ng kamalasan.

Ikaw? Naramdaman mo na ba ang ganitong pakiramdam?

Naranasan mo na ba ang ganitong sitwasyon, kung saan, wala ka nang mahanap na lunas
sa lahat ng pinagdadaanan mo?

Madali lang para sa iba na husgahan ako.

Madali lang para sa kanila na sabihing napakasama kong tao.

Pero sino nga bang tao ang hindi magiging bato, sa sunod-sunod na kamalasang
dumarating sa buhay niya?

Mahirap magpaka-tao. Mahirap maging mabait. Mahirap maging ako.

“Kuya,nakahanap ka na ba ng papasukan sa kolehiyo? Malapit ka nang grumaduate ah.”

Isang tanong ni kambal sa akin noong isang araw. Hindi ko masagot, dahil wala pa
akong plano.
Parang biglang tumigil ang mundo ko noong mga nakaraan araw.

“Kambal, wala pa pinag-iisipan ko pa.”

“Kung gusto mo kuya, samahan kita sa paghahanap.” “Hindi na kailangan. Kayo ko

sarili ko.”
Minsan, iniisip ko nang huwag siyang tawaging kambal.

Dapat simulan ko na siyang tawaging bunso. Para malaman naman niyang mas matanda
ako sa kanya at kaya ko na ang sarili ko.
Matanda ako sa kanya ng dalawang taon. Kaya ko magdesisyon para sa akin, para sa
aming dalawa.

“Basta balitaan mo na lang ako kuya pag may napili ka nang eskuwelahan ha.”
“Asikasuhin mo na lang yang pag-aaral mo tol. Ako na bahala sa buhay ko.” Maliit
ang tingin ko sa aking sarili. Napakaliit.
At lalo kong nararamdaman iyon sa tuwing kasama ko si Francis.

Alam kong hindi ko kakayaning makipagkumpitensya sa kanya. Lalo na pagdating sa

pag-aaral. Wala akong laban sa kanya.
Matalino siya, ako nama’y mahina ang utak.

Tanggap ko iyon.

At hindi ko na matiis na ipamukha pa sa akin na mas kailangan ko ang gabay niya, at

ang tulong niya.

Tama na iyong magkasama kami bilang magkapatid.

Lalo na’t wala na sila mama at papa.

Mas mapapansin at makikita ang kawalan ko ng silbi. Kailangan kong maibangon ang
sarili ko.
Kailangan kong mabawi kay bunso ang pagiging panganay. Ako ang dapat masunod.
Ako ang dapat nagdedesiyon kung ano ang dapat namin gawin sa buhay. Ako dapat ang
tumitingin sa kapakanan ng aking kapatid.
“Sige kuya, pasok na ako.” “Okay tol.”
Mahirap, pero kakayanin ko.

Kailangan nang maihinto ang kamalasan ko. Kailangan ko nang itigil ang pagiging
hari ng sablay.
Ako naman ang kikilos at gagawa ng paraan para sa amin ni bunso.
~~~

Bakit kaya ganoon si kuya Michael? Nabadtrip ata siya sa mga tanong ko.
Gusto ko lang malaman kung ano ang plano niya at kung saan niya balak mag-aral.
Para mapaghandaan namin. Para magawan ko ng paraan.

May natitira pa kaming pera mula sa bank account nila mama at papa, at mga tulong
mula naman sa pinagtrabahuhan nilang kumpanya.

Wala naman kaming kailangang problemahin sa aking pag-aaral, dahil iskolar ako ng
bayan.

Ang tanging iniisip ko na lamang ay ang mga pangaraw-araw na gastos ko at mga

kakailanganin kong libro at school projects.

Alam ko na ang pera ay madaling maubos, kung kaya’t kailangan naming paghandaan ni
kuya
Michael at pagplanuhan ng maigi ang aming bawat hakbang. Gusto ko siyang tulungan.
Gusto kong makagawa ng paraan para sa pangaraw-araw naming pagkain. Tanggap ko na
ang maging nakakatanda sa aming dalawa.
Tanggap ko na at inaako ko na ang maging kuya.

“Pare, kung gusto mo, ipasok kita sa pinatatrabahuhan ko na fast food chain.” “Ayos
ba dun pre? Madali lang ba?”
“Wala namang madaling trabaho Francis. Tiis-tiis lang para atleast may kitain ka.
Per hour ang bayad doon. Kapag masipag ka, maitatawid mo ang isang araw para sa
baon at pamasahe ninyong magkapatid.”

“Sige pre, gusto ko subukan.”

“Okay sige, sasabihan ko yung manager doon. Kaclose ko naman iyon eh, baka mailakad
kita sa kaniya.”

“Sige pare, please. Sana sa lalong madaling panahon.” “Walang problema, text ko na
agad si bossing.” Kailangan kong makagawa ng paraan.
Kailangang malampasan namin ang trahedyang ito na nangyari sa aming buhay ni kuya
Michael.
Lalakasan ko ang loob ko. Hindi man ako singlakas ng aking kapatid, ay kakayanin at
titiisin kong pagsabayin ang pag-aaral at pagtatrabaho.

Kaya ko ito.

“Siya yung sinasabi ko sayo sir Alfon. Si Francis, kaklase ko.” “Hello po.”
“Ahh siya ba yon?”

“Gusto nya magkaroon ng extra income, baka puwede naman po natin maisingit sa
schedule. Kahit sabay na lang po kami.”

“Tignan ko muna ha. Kasi baka sobra naman na tayo sa tauhan.”

“Sir Alfon naman, ipasok na po natin itong kaibigan ko, kailangan niya lang
talaga.” “O sige, tatanggalin kita, at ipapasok ko siya, okay ba iyon?”
“Sir naman…”

“Hehehe, joke lang. Silipin ko muna records natin then I will let you know.” “Sige
po sir, maghihintay po ako.”
“Baka naman hindi mo mabalanse ang pag-aaral mo at itong part time job mo kung
sakali.” “Naku sir Alfon, sobrang talino itong si Francis. Wala kayong
poproblemahin.”
“Edi okay. Yan kasi isa sa mga requirements ko. Ayoko naman na napapabayaan ninyo
ang pag- aaral niyo para kumita ng pera. Aanhin mo naman ang kakarampot na pera
kung di ka naman makakagraduate?”

“Opo sir Alfon, naiintindihan ko po. Kailangan ko lang talaga ng part time job sa
ngayon para
sa pangaraw-araw ko.”

“Wala namang problema doon, basta masipag ka lang sa lahat ng bagay, magiging okay
ka dito.”

“Oh ano na bossing? Tanggap na ba itong kabarkada ko?” “Hmmmm…”

“Naku naman nag-isip pa si sir?!”

“o sige, sige. Balik ka sa Lunes. Sagutin mo yung application form namin at iwan mo
yung cell
phone number mo para maitext sayo ang oras mo sa Lunes.”
“Naku maraming-maraming salamat po sir.”

“Bait talaga ni bossing! Sabi sayo mabait yan si sir Alfon eh..” “Salamat pare.
Laking utang na loob ko ito sa iyo.”
“Sus! Para iyon lang pinapalaki mo pa. Pagbutihan mo na lang para di tayo mapahiya
kay bossing.”

“Oo naman pare, kailangang-kailangan ko ito, talagang sisipagan at pagsisikapan ko

ito.

“Ayos pare! Apir!”

~~~

angelsheryn01: Kamusta ka? Kamusta kayo ni Francis? micopogi82: Ayos naman. Buhay
pa naman kami. angelsheryn01: Sorry, I can’t be there for you.
micopogi82: Wala naman tayong magagawa. Nasa malayong lugar ka at nandito ako sa
Pilipinas.

angelsheryn01: Sorry… :( micopogi82: ok. angelsheryn01: Galit ka ba?

micopogi82: Bakit naman ako magagalit? angelsheryn01: Ewan. Parang lang kasi.
micopogi82: Ahh.. ok.
angelsheryn01: Galit ka eh. :( micopogi82: Hindi nga eh. angelsheryn01: Hmmmp… :
( micopogi82: :(
angelsheryn01: sad ang babes ko?
micopogi82: :(
angelsheryn01: huwag ka na sad please? micopogi82: miss na kita. angelsheryn01: ako
din naman eh. micopogi82: uwi ka na babes…
angelsheryn01: kung puwde nga lang ehhhhh micopogi82: haaaaayyyyy..
angelsheryn01: Papalitan ko profile pic ko, tapos tignan mo ha. micopogi82: sige.
……

……

angelsheryn01: Nakita mo na? micopogi82: wow! angelsheryn01: hihihi… sexy ba?

micopogi82: kailan ito? Send ka ng pic mo.

angelsheryn01: kanina lang yan. O ayan na send ko na babes. micopogi82: Wow! Sarap
mo naman babes.
angelsheryn01: Happy ka na?

micopogi82: medyo. Konti lang.

angelsheryn01: oh heto… sana happy ka na sa susunod na isheshare kong pic.

micopogi82: wowwwwww!!!!!! micopogi82: deym!!!! angelsheryn01: hihihi...okay na

ba? micopogi82: more! more! more!
angelsheryn01: bukas ulit babes. yan na lang muna.
micopogi82: ganda babes, gusto ko na hawakan suso mo. angelsheryn01: edi hawakan
mo.
micopogi82: akin ka lang ha. Akin lang ito…

angelsheryn01: uu..sayo lang ako babes.

Hanggang dito lang kami ni Sheryn.

Pinagtatyagaan ko na lang ang pakikipagchat sa kanya.

Mahirap talaga ang relasyon lalo na kapag nasa malayo ang iyong minamahal. Tiis-
tiis na lang.

micopogi82: babes, sarap siguro hawakan puke mo ngayon… angelsheryn01: kapain mo

na babes… medyo basa na rin ako eh… micopogi82: ahhhh shit.
angelsheryn01: sige pa babes….

micopogi82: sarap mo babes… dinidilaan ko na babes…

angelsheryn01: galing mo naman babes…

micopogi82: ahhhhhh sarap ba babes?

Hanggang jackol na lang ako.

Taas-baba ang kamay ko sa galit na galit kong burat. Habang iniimagine na subo ito
ni Sheryn.
Sarap na sarap ako sa tuwing naaalala ko ang ginagawa namin ng babaeng mahal ko.
Sobrang sarap. Nakakabaliw.
“Ay! Sorry!”
“Shit!”

“Sorry akala ko wala ka sa kuwarto. Maglilinis lang sana ako.”

Tangina!

Si Carlyn, naabutan niya akong nagjajakol sa kuwarto. Bobo ko talaga, hindi ko

inilock ang pinto.
Sasakit nanaman ang puson ko nito. Badtrip!

“Magwawalis lang ako, sandali lang.”

“S-s-sige.”

Wala na akong magagawa, nakita niya na ang burat ko.

Ang nakakapagtaka, hindi talaga siya umalis sa kuwarto ko at nagpatuloy siyang

naglinis. Itinaas ko na muna ang suot kong brief at patuloy na nakipagchat kay
Sheryn.
Pero…

Bakit parang hindi ko maialis ang tingin ko kay Carlyn? Tangina! Amputi!!!
Ngayon ko lang napansin ang suot niya. Nakasando at naka-shorts lang si Khang!
Nakikita ko ang magandang hubog ng katawan niya.

Paminsan-minsa’y napapayuko siya at tumatambad sa akin ang bilugan niyang puwet, sa

tuwing
inaabot niya ang alikabok sa ilalim ng aking kabinet.

Parang hinahayaan niya akong silipin kung anong kulay ng kanyang suot na panty.
Kulay pink. Sigurado ako.
Puta! Parang ang luwang pa ng shorts niya at parang kinain pa ng labi ng puke niya
ang gilid ng kanyang panty.

Fuck! Fuck! Fuck!

Libog na libog na talaga ako. Tigas na tigas na ako. Dinadagdagan pa ng babaeng

nasa harapan ko ngayon.
Abot kamay ko siya hindi tulad ni Sheryn na tanging nasa chat lang.

“Puta! Kakalibog!” “Po? Ano po yon?” Tanga! Tanga! Tanga!

Nadinig niya ako. Hindi ko na kasi mapigilan ang sarili ko. “Ah, eh, itong syota
ko, nagpadala ng litrato niya sa akin.” “Patingin nga.”
Shit! Lumalapit pa siya sa akin.

Tumabi siya sa akin sa kama at umupo, saka sinilip ang laptop ko. “Wow! Ang hot
pala ng girlfriend mo Michael. Tayung-tayo ang suso.” “Hehehe… Oo nga eh…
Nakakalibog.”
Hindi ako makatingin sa laptop. Naibaling ko na sa kanya ang atensyon ko. Hindi ko
na rin naiisip na anak siya ng tiyahin ko.
Puta! Libog na libog ako. Bahala na.

“Nasaan siya?”

“Sa Los Angeles, California.” “Ahh kaya pala…”

“Kaya pala ano?”

“Kaya pala panay ang jakol mo. Hihihi..”

Tangina mo! Ipasubo ko kaya sayo burat ko nang makita mo.

“Oo nga eh..”

“Kawawa ka naman…” Ahhhh… Hindi ko na mapigil. “Tigas pa rin ba?”

“Ah eh…”
Bigla siyang tumingin sa burat ko na nasa loob ng aking brief.

Hindi ko na nagawang takpan pa ng aking kamay upang itago ito sa kanya.

“Patingin nga ulit.”

Ahhhhhh… Puta! Hinawakan niya na burat ko. Bakit mo sa akin ginagawa ito Khang!!!!
“Hihihi… TIgas tigas pa nga.”
“Oo nga eh..”

Nakalagay lang ang aking mga kamay sa kama at hinahayaan siyang hawakan ang burat
ko habang nakatayo ito.

Maya-maya, bigla na lang niyang binitawan ang titi ko at tinanggal niya ang suot
niyang sando. Tumambad sa mukha ko ang light brown niyang bra.
Ang kinis talaga!!!!

“Ano bang mas maganda, ito bang suso ko o yung sa girlfriend mong nasa Amerika?”

Nangangatal ako. Hindi ako makasagot.

“Balak ko kasi sumali sa bikini open contest sa probinsya namin. Kung ikaw
titingin, may pag-
asa ba ako manalo.”

Putang ina! Panalo!!! Panalong panalo!!!

“Oo naman. Ang kinis pa. Maputi. Tapos parang sobrang lambot.”

“Paano mo naman nasabing malambot? Eh hindi mo pa naman nahahawakan. Ikaw talaga

Michael, bolero ka. Hihihi…”

Hindi na ako nakapagpigil at hinawakan ko ang magkabila niyang suso. Kapuspalad pa

ako sa laki.

Parang nabigla at nagulat pa siya nang ibinampi ko sa kanyang boob ang mga palad
ko.

“Lambot nga oh! Sobrang lambot!”

Unti-unti ko nang nilalamas ang suso ni Khang.

At inaabot naman ng isang daliri ko ang kanyang utong. Kinakapa ko ito sa manipis
niyang bra.
“Mukhang malambot nga Michael, ayaw mo nang tigilan eh.” “Puwede ba?”
“Hmmm…”

Hindi siya nagsalita. Hindi siya sumagot.

At lalong hindi ko nakikitang pinipigilan niya ako.

Dahan-dahan kong inilapit ang aking mukha sa taas ng kanyang dibdib habang
nakatingin ako sa kanya.

Nagulat na lanag ako nang ikabig ng kanyang kanang kamay ang mukha ko at sumubsob
ito sa napakalambot niyang mga suso.

Tiniis kong parang hindi ako makahinga sa sobrang sarap at libog na nadama ko.

Sobrang tagal kong hinintay ang ganitong pagkakataon sa amin ni Sheryn, pero hindi
niya ako pinagbigyan kahit minsan.

At ngayong nasa harapan ko na at nakahain na sa akin, wala na akong ibang nasa isip
kundi samantalahin ang magandang oportunidad.

“Aaaaaaaahhhh.”

Kinakapa naman ng kamay ko ang hook ng kanyang bra. Hirap na hirap pa akong
tanggalin ito, dahil hindi ako sanay.
At nang matanggal ko na, at tumambad sa akin ang kabuuan ng itsura ng kanyang
dalawang bundok.

Tangina! Mas maganda nga ito kaysa sa litrato lang. Wala akong inaksayang panahon.
Sinuso ko kaagad ang utong ni Khang. Kinagat-kagat ko pa ito sa sobrang gigil.
Napaliyad-liyad naman siya sa sobrang kiliti. “Saraaaaap Michael, don’t stop
please….”
Panay ang hagod niya sa aking batok at parang lalo pa niya akong isinusubsob sa
mala-kutson sa lambot niyang suso.
Tinambayan at pinagsawaan ko talaga ang mga ito. Langit sa sarap.
Alam kong may lumalabas nang paunang katas sa burat ko dahil sa tindi ng libog ko.
Maya-maya ay itinulak niya ako sa kama.
Tinanggal niya ang t-shirt ko at tanging brief na lang ang suot kong damit.
Dinilaan niya ang aking leeg pababa sa aking dibdib.
Parang sanay na sanay talaga si Khang!

Siya ang makakauna sa kantot ko! At napakasuwerte ko dahil alam kong hindi na
birhen ang babaeng ito.

Masasarapan ako dito, tangina! “Galing mo Khang! Sige pa! Sarap!” Para kaming
gumagawa ng porno.
Napakahusay niyang dumila at nakakakiliti ang kanyang ginagawa. Galit na galit na
talaga si manoy.
Naramdaman ko na nang hilahin niya ang garter ng aking brief. Napaunat ako sabay
tingin sa susunod niyang gagawin sa akin. Lumabas na ang burat ko na kanina pang
nagwawala.
Putang ina! Nakatutok na sa kanyang mukha ang buong kahabaan ko. Sinisipat-sipat
niya muna ito, at sadyang nakakalibog siyang pagmasdan. Hinahayaan ko lang siyang
tignan ang sawa ko.
Maya-maya, ay kumakadyot ako para senyasan siyang isubo na ito. Inilabas niya ang
kanyang maliit na dila.
Tinikman niya ang paunang tamod ko. Fuck! Fuck! Fuck!
Ang sarap! Parang ice cream niyang dinidilaan ang ulo ng titi ko.
Sobrang sensitive pa naman iyon para sa akin. Ang butas ng burat ko kung saan
lumalabas ang tamod.

“aaaaaaaaaaaaahhhhhh siyeeeettt so good! So good khang!”

Dila pa lang iyon at parang pinipinturahan niya ng kanyang laway at dila ang ulo ng
burat ko. Sobrang galing! Sobrang pro!
“Subo mo na khang… Please… Subo mo na!”

Nagmamakaawa na ako sa kanya. Sabik na sabik na ako sa ganito. At tila lalo pa niya
ako ininis.
Dumiretso siya sa dalawa itlog ko, habang panay ang taas-baba ng kanyang mainit at
malambot na kamay.

Nararamdaman ko kung paano niya pinaglaruan sa kanyang bibig ang dalawang bayag ko.
Parang sinasanay niya muna ako sa sarap ng kanyang ginagawa.

“Subo mo na Khang… Kakalibog ka talaga!”

Nakikita ko siyang ngumingiti sa akin, at inayos niya ang kanyang pagkakaupo sa

harapan ko. Sinimulan niya ulit itong dilaan papataas sa ulo ng aking burat.
At bigla ko nalamang naramdaman ang init ng kanyang bibig nang isubo niya ng buo
ang titi ko. Puta ang sarap talaga!!!
Nagsimula na siyang magtaas baba sa burat ko. Napapakantot na ako sa kanyang mukha
habang ang dalawa kong kamay ay nasa ibaba ng aking ulunan.

Sarap pala ng ganito.

Para kang sinasamba ng babae.

Wala na akong ibang nasa isip kundi ang pasabugin ang lahat ng katas ko sa bibig
niya. Sobrang libog na libog na talaga ako.
Napapapikit na ako sa sarap nang bigla siya tumigil.

“Oooopss… teka lang…” “Bakit?”

“Lalabasan ka na eh… Hintayin mo ako.”

Siya na mismo ang nagtanggal sa suot niyang maikling shorts at panty. Nakita ko ang
matagal ko nang inaasam-asam na puke.
May balahibong pusang buhok akong nakitang bulbol sa kanya.

Inihiga ko siya at ako naman ang pumuwesto sa gitna ng kanyang mga hita.

Sinimulan ko ulit siyang romasahin. Hinalikan ko siya sa labi, sa kanyang pisngi at

sa kanyang leeg.

Lumiyad-liyad siya nang bumaba ang aking mga labi sa kanyang suso. Nagsimula
nanaman akong panggigilan ang magkabila niyang utong.
Hanggang sa inaabot na ng aking dila ang kanyang pusod. Pinaglaruan ko rin ito saka
dahan- dahang bumaba sa kanyang singit.

Ang puti at ang kinis talaga ni Khang. Halatang alagang alaga siya ni tiya Susan.
Sobrang sarap!
Tumambad na sa aking mukha ang kanyang puke.

Hinawi ko ang maninipis na buhok ng tumatakip sakany biyak.

Inilapit ko ang aking mukha at sarap na sarap ako sa amoy ng kanyang puke.

Hinanap ko ang kanyang tingle at pinaglaruan ko ito gamit ang panggitna kong
daliri. Napatingin ako sa kanya nang marinig ko itong umungol
Nararamdaman ko ding tinutulak niya ang ulo ko para kainin ang puke niya. Sumunod
naman ako at inilabas ko ang aking dila.
Basa-basa na ito.

Sinimulan kong himurin ang kanyang basang puke. Puta! Kaya ko yatang tumambay dito
ng magdamag.
Ang sarap niyang dila-dialaan. Diniin-diin ko ang aking dila sa kanyang biyak
habang patuloy ako sa paglalaro sa kanyang kuntil.

Maya-maya ay bumangon siya. Pinahiga niya ako.

Sumusunod na lamang ako sa kanyang kagustuhan.

Pumatong siya sa akin at isinentro niya ang kanyang puke sa tigas na tigas kong
burat.

“Wala akong condom Khang!”

“Safe ako Michael. Puwede kahit walang condom.”

Shit! Lalo akong ginanahan.

Sabi sa akin ng mga kaklase ko, mas masarap daw tumira ng walang condom. Nakahawak
lang ako sa magkabila niyang suso.
Ganda ng tanawin ko.

Maya-maya ay tila nilalamon na ng kanyang basang puke ang aking burat. Puta!!!
Ansarap nga!!!
“Aaaaahhhhh… Taba pala nito Michael at sobrang tigas.” Napaigik naman si Khang nang
bigla kong ibinaon ang aking burat. Hindi ko na siya pinansin at nagsimula na
siyang magtaas-baba sa akin.
Hawak niya ang dalawa kong kamay, habang nakahawak naman ako sa kanyang suso.
Napapapikit kaming dalawa sa sarap.
Tumutunog ang malalakas na aking pagpapabaon sa kanyang puke. Sagad na sagad.
Wala nang bawian ito.

Pinapasok ko na siya ng mabilisan. Fuck! Hindi ko na talaga kaya… Kanina ko pa ito

pinipigilan. Lalabasan na ako.
“Khang malapit na ako… malapit na talaga ako…” “Ako din Michael, malapit na ako…
Sabay tayo..”
“Puta…eto na…puta… puta… pu……tttttaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa”
Hindi ako makapagsalita.

Wala akong masabi sa sobrang sarap. Humiga sa aking dibdib si Khang. Pagod na pagod
ito.
Sobrang galing niya talaga makipagkantutan. Sulit na sulit ang unang beses kong
pagkantot. Hindi ko na naisip si Sheryn.
Ang alam ko, nasarapan ako.

Sa malas kong ito, sinuwerte din akong makatikim ng kantot. Matagal akong nagtiis.
Matagal akong nagkimkim.
Bahala na.

Bahala na si batman.

~~~

“Oh! Maaga ka ata nakauwi ngayon Francis?”

“Wala po kasi yung prof namin eh. Kaya napaaga ang uwian.”

“Ah, mabuti naman. Magbihis ka na at nagluluto na ako ng kakainin natin sa hapunan.

Alam
kong pagod na pagod ka.” “Opo tiyang. Akyat nap o ako.”

Suwerte na rin kami ni kuya Michael dahil naandito si Tiya Susan para pagsilbihan
kami. Matagal nang biyuda si tiyang.
Namatay ang asawa niyang construction worker.

Ang alam ko base sa kuwento sa amin ni papa, ay nahulog daw ang asawa nito sa
ikalimang palapag, habang nagtatrabaho.

Walong taong gulang ata noon si Carlyn. At pitong taon naman noon si kuya Michael.
Siya ang pinagkakatiwalaan ni papa sa lahat ng kanyang kapatid, dahil maalagain
ito.

Hindi siya nag-asawa agad para lang mairaos niya sa pag-aaral si papa at ang mga
kapatid nito. Nagtrabaho lang ng nagtrabaho si tiyang Susan para may ipangtustos sa
kaniyang mga kapatid. Maaga din silang nawalan ng mga magulang, katulad namin.
Pero nagsikap silang magkakapatid upang makatapos sa pag-aaral. Iyon sana ang gusto
kong mangyari sa amin ni kuya Michael.
Alam kong kakayanin naming dalawa ito. Sigurado akong malalampasan namin ito.
Kailangan kong makaisip ng paraan upang makausap ng maayos si kuya Michael. At
hindi niya maramdaman na kinokontrol ko ang buhay niya.
Nakasalalay sa aming desisyon ang mangyayari sa aming buhay, sa aming hinaharap.
Isip.
Isip lang ng isip.

Nakakapagod, ngunit wala akong magagawa kundi ang mag-isip.

~~~

Hapon na nang magising si Francis.

Sa sobrang daming iniisip at dahil na rin sa kanyang mga ginagawang assignment ay

nakatulog siya ng halos buong linggo.

Ayaw pa sana niyang tumayo sa kanyang kama, ngunit kailangan niya itong gawin dahil
ihing- ihi na siya.

Kinusot niya ang kanyang mga mata at biglang kinambyo ang kanyang titi dahil naipit
ito sa kanyang pagkakahiga.

Marahang binuksan ang kanyang pintuan.

At paglabas nito’y nalanghap niya ang nilulutong hapunan ng kanyang tiya Susan.

Amoy pinya. Malamang ay pininyahang manok ang niluluto nito, saad ni Francis sa
kanyang sarili.

Pagpunta niya sa tapat ng banyo ay biglang lumabas si Michael.

Nanlaki naman ang mata ng kanyang kuya nang makita si Francis.

“Oh tol! Teka lang.” “Naiihi na ako kuya.”

Pinipigilan ni Michael na pumasok si Francis sa loob ng banyo.
“Teka lang kambal…”

Nabigla naman si Francis nang may lumabas pang isang tao mula sa loob ng banyo.
Isang babae na nakatapis ng tuwalya.
At laking gulat niya nang napatingin siya sa mukha ng babaeng iyon. Si Carlyn, ang
anak ng aming tiyahin.
Agad namang naglakad ang dalaga at hiyang-hiya siya na nahuli sila ni Francis.
Hindi makapagsalita ang binata sa kanyang nasaksihan.
Hindi naman siya pinansin ni Michael at agad itong naglakad sa papunta sa kanyang
kuwarto. Alam ni Michael na sumablay nanaman siya sa kanyang nakababatang kapatid.
Inis na inis ito sa kanyang sarili.

Ngunit ano pa ba ang kanyang magagawa?

Nadala siya sa libog at pangungulila sa kanyang girlfriend na si Sheryn. Bumalik

naman sa kanyang silid si Francis.
Para itong natulala.

Tila umurong naman pabalik ang kanyang ihi. Pinagpapawisan siya sa kanyang
natuklasan.
Hindi niya na talaga alam kung ano ang gagawin niya.

“Wala na… Wala na talaga…”

Bulong ng binata sa kanyang sarili habang nakayuko ito.

Chapter 9

“Oh, heto… Kain lang kayo ng kain. Madami pang kanin, sabihan niyo lang ako at
ikukuha ko kayo.”

Para sa akin, isa si tiya Susan sa pinakamasarap magluto sa aming pamilya.

Pero para sa akin, si papa pa rin ang pinakamagaling gumawa ng ginataang sugpo.

“Tiya, si Carlyn po? Bakit hindi pa siya sumabay sa atin kumain?”

“Ay naku, bumalik siya sa Nueva Ecija. Doon daw muna siya. Tamang tama naman at
malapit na rin ang pasukan nila.”

Nakatingin lang ako kay kuya Michael. Wala pa rin siyang kibo.
Hindi ko alam kung nahihiya siya sa akin, o sadyang napaka walang hiya lamang niya.

Gusto ko siyang ibuko sa nanay ni Khang, pero alam kong hindi na mauulit ang ginawa
nilang kababuyan ng aming pinsan.

“Fourth year na po ba si Khang?”

“Abay oo. Isang taon lang tanda niya kay Michael.”

Parang nasamid naman si kuya nang banggitin ang kanyang pangalan. Gusto ko rin
siyang konesyahin.
“Naku, graduating na pala. Suwerte naman niya at makakapagtrabaho na rin siya sa
susunod na taon.”
“Yan nga din ang dasal ko, Francis. Ang makatapos iyang si Carlyn.” “Bantayan niyo
po siya ng mabuti.”
Napatingin sa akin si kuya Michael. Tumingin din ako sa kanya. Mata sa mata.
“Dahil napakagandang babae ni Khang, alam kong marami-rami rin ang nagkakagusto sa
kanya. Baka mapurnada pa.”
“Abay hindi naman ganoon si Khang. Akala ko nga noong una’y magmamadre iyon. Eh
dahil sa sobrang hinhin kumilos at parang walang sinasagot na manliligaw sa amin
eh.”

Mahinhin?

Gusto kong mabilaukan sa sinabi ng aking tiyahin.

Ganoon ba kalakas ang kamandag ni kuya Michael sa mga babae? At sadyang talunan pa
rin ako sa kanya?
“Mabuti naman po at mahinhin talaga si Khang, hindi ba kuya?”

Hindi ako tinitignan ni kuya Michael. Panay ang inom niya ng tubig.
“Abay ikaw ba’y may nobya na ha Francis?” “Wala pa po tiya.”
“Ah, mabuti naman at pag-aaral mo yang inuuna mo.” “Wala po atang nagkakamaling
magkagusto sa akin tiya.”
Maya-maya ay tila hindi na kinaya ni kuya Michael ang aming usapan.

Tumayo siya, dala-dala ang kanyang pinggan at baso, saka nagpunta sa kusina.

“Ilagay mo na laang diyan ang pinagkainan mo Michael, ako na ang maghuhugas at

magliligpit
niyan.”

Alam kong guilty si kuya.

Ayaw pa rin akong imikan ng mokong.

Gusto ko lang naman na pagsisihan niya ang mga ginagawa niyang kalokohan. Hindi
lang sa akin, kundi kay Sheryn na nasa Los Angeles.
Mahirap.

Mahirap nga magkaroon ng long distance relationship. Patatagan ito ng dibdib.

Patibayan ng sikmura.
Pero hindi iyon lisensya para sila ay maghanap ng iba. Mas maigi pang maghiwalay na
lamang sila ng tuluyan at maayos para walang masasaktan ng dahil sa pangangaliwa.
Pero hindi ko na din iniisip na maging akin si Sheryn. Para sa akin ay bahagi na
lamang iyon ng aking nakaraan. Ng aming nakaraan.

Pagkatapos kong kumain ng hapunan ay sinundan ko si kuya Michael sa basketball

court. Wala namang ibang naglalaro dito, kung kaya’t nagpasya akong agawin sa kanya
ang bola. Hindi pa rin ako iniimikan ng kapatid ko.
“Kapag nashoot ko ito kuya, susuntukin kita. Ayos ba?” Biniro ko siya. Tumingin
siya sa akin.
At nagpatuloy pa rin ako sa pagshoot ng bola.

Sa kasamaang palad ay hindi ko ito naipasok sa ring.

“Subukan mo ulit.” Sabi sa akin ni kuya Michael, sabay pasa ng bola. Tinitignan ko
siya at mukha ngang gusto niyang masuntok sa mukha. Idrinibol ko muna ang bola at
tumingin sa ring.
Gusto kong ishoot ang tirang ito.

Nakita ko din siyang inaabangan ang ginagawa ko. Shoot!

Sa wakas.

Lumapit siya sa akin.

“Suntok na.”

Hindi naman ako nakagalaw at nakaimik sa kanya.

“Puta! Puro ka lang dakdak eh.”

Gusto kong sabihing biro lang. Pero napasubo na ako.

“Suntok na! Sige! Suntukin mo na ako! Kanina ka pa nagpaparinig sa kin di ba?! Puta
puro ka salita.”

Walang kaabog-abog, bigla ko siyang sinuntok.

Tumumba siya sa semento. Sobrang init pa naman ng semento dahil tirik na tirik ang
araw. Sumakit ang kamao ko. Tigas ng mukha ng mokong.
Nakita ko siyang nakayuko, dumudugo ang kanyang bibig.

May tinanggal din siyang ngipin, mukhang nabunot ata sa lakas ng pagkakasunto ko.
Maya-maya ay may nadidinig akong tawa.
Tumingin ako sa paligid, habang hinahanap ko kung sino yung tumatawa. Pagtingin ko
sa kanya, siya pala yung parang baliw na tumatawa.
“Putang ina! Yun na yun kambal? Langhiya. Sino naman ang matatakot mo sa suntok
mong yun?”

Gago!

Ngayon ko lang sinubukang sumuntok.

“Mahina ba kuya? May isang ngipin ka ngang natanggal eh.” “Isang ngipin lang
pinagmamayabang mo na kambal.”
Tumayo siya habang hawak pa rin niya ang kanyang dumudugong labi. Lumapit si kuya
sa akin.
Natakot ako baka suntukin niya rin ako.

“Sa susunod, sa ilong mo papatamain ang suntok mo. Para mahirapang makahinga yung
kalaban mo. Eh mukha ka lang nagpabunot ng ngipin eh. Baka magpasalamat pa sayo
yung tao dahil libre bunot sa dentista ang ginawa mo. Hehehehe.”

Akala yata ni kuya Michael ay pinagpapraktisan ko siyang sumuntok.

Hindi niya ata nahalata na ginawa ko iyon dahil tinira niya an gaming pinsan.

“Gago ka talaga! Pati pinsan natin pinatos mo.”

“Oo na kambal. Mali na ako. Kasalanan ko iyon. Pinagsisihan ko naman yun eh.”
“Paano kung nahuli kayo ni tiyang Susan?”
“Edi huli. Wala na tayong magagawa kung sakaling nahuli.”

Yan lang ang laging masasabi ni kuya Michael. Nangyari na ang nangyari.
Halatang hindi niya ito napag-isipan. Gaguhan lang ng gaguhan.
Katulad ng sinabi niya, wala na kaming magagawa pa.

Kinuha niya ang bola sa akin at siya naman ang sumubok magshoot.

Parang ako pa ang naging kawawa dahil wala siyang natutunan sa gusto kong ibahaging
aral sa kanya.

“Kuya, next week na pala graduation rights ninyo ah. Nakita ko sa Friendster ng mga
lower batch.”

Nagpatuloy sa pagshushoot si kuya Michael. Parang walang nadidinig. Kinakabahan ako

baka hindi nanaman siya grumaduate.
“Invited ba kami sa graduation march ninyo?”

Tumigil si kuya Michael at humarap ulit sa akin.

“Kambal, gagraduate ako tulad ng naipangako ko sayo. Pero sana maintindihan mo na

ayokong
magmartsa. Ayoko kasama ang mga kaklase ko ngayon. Mga ungas.”

“Sayang naman yun kuya. Iba pa rin kung nakapunta ka sa graduation rights.”

“Okay na yun kambal. Ang mahalaga, nakapagtapos na ako ng highschool. Natupad ko na

pangako ko sayo.”

Loko talaga itong si kuya Michael. Pati ang pagmartsa sa araw ng pagtatapos ay
kinatamaran niya pa.

“Okay. Kung yan ang gusto mo kuya. Okay na rin siguro iyon ang mahalaga
nakapagtapos ka na.”

Nagpatuloy ulit si kuya Michael sa paglalaro ng basketball. “Kuya, ano palang

eskuwelahan napili mo para sa kolehiyo?” “Mabuti natanong mo yan kambal.”
Lumapit ulit siya sa akin.

Dito ako mas kinakabahan. Para kasing walang plano si kuya Michael.

“Gusto kong ipaalam sayo ang napagdesisyunan ko.” “Ano yun kuya?”
“Titigil muna ako sa pag-aaral.”
“Hah?! Bakit?”

“Maghahanap ako ng trabaho kambal.”

“Trabaho? Eh baka puwede namang pagsabayin ang pag-aaral at pagtatrabaho. Part time
job
lang tulad ng ginagawa ko.”

“Yun na ang desisyon ko kambal. Gusto kong ikaw muna ang makatapos. Itatawid natin
yang pag-aaral mo. Ako naman ang gagalaw para sa pamilya natin.”

“Kuya, iskolar naman ako eh. Tsaka ako na bahala sa pamasahe at pagkain ko. May
part time job naman ako sa isang fast food chain.”

“Hayaan mo na ako sa desisyon ko. Iyon ang binabalak kong gawin. Ako na bahala
doon.”

Mukhang nabadtrip sa akin si kuya Michael.

Gusto ko lang naman siya maliwanagan, na mahalaga ang pag-aaral.

“Pagtulungan na lang natin kuya, para pareho tayong nakakapag-aral.”

“Tangina naman eh! Sabi kong iyon na ang napagdesisyunan ko. Ako na muna ang
magtatrabaho sa ating dalawa. Ipagpatuloy mo yang pag-aaral mo, at kung gusto mo
itigil mo na iyang part time job mo. Ako na muna ang magtatrabaho sa atin.”

Galit na nga ang mokong.

Mukhang ayaw pa niyang paliwanagan ko siya.

“Sige kuya. Kung yan talaga ang gusto mo.”

“Basta ako na bahala. Tsaka ako ang kuya sa ating dalawa, kaya dapat ako ang
humahanap at gumagawa ng paraan para may makain tayo.”

~~~

Lumipas ang mga araw at ginawa na nga ni kuya Michael ang kanyang sinasabing
napagdesisyunan na niya.

Namamasada na siya ngayon ng tricycle.

Kahit naman pagsabihan ko siya na sayang ang pagkakataon niya upang makapag-aral,
dahil may kaunti pa namang natitira sa pera ng aming mga magulang, ay sadyang
matigas ang kanyang ulo at hindi talaga siya nakikinig sa mga sinasabi ko.

Kung kaya’t hinayaan ko na lang.

Maaga pa lang ay umaalis na siya para sunduin ang tricycle na kanyang pinapasada
kina mang
Domeng. Napagkatiwalaan naman siya ng matanda dahil nagmakaawa daw si kuya sa
kanya.

Ewan ko kung gaano katotoo ito. Pero alam kong kung may gugustuhin si kuya Michael
ay nakukuha naman niya agad.

Hindi ko alam kung nakakabuti kay kuya Michael ito, dahil mukhang nagiging
responsable siya, o mali ang desisyon niyang tumigil sa pag-aaral.

Bahala na…

Bahala na talaga…

Ako din naman ay hindi nagpaawat sa pagiging service crew sa isang fast food chain
sa may
Katipunan.

Unang araw ko ngayon. Dahil ngayon lang din ako tinext ng bossing Alfon. Ngayon
lang kasi nagkaroon ng bakante sa kanila.
“Madali lang naman dito tol kung masipag ka talaga at kung buo ang pasya mong
magkaroon ng extra income.”
“Sana nga pare eh. Sana kaya kong pagsabayin ang pag-aaral ko at itong part time
job ko.” “Ayos yan Francis. Isipin mo na lang na hindi naman ikaw ang pinakaunang
working student sa
mundo. Hehehe. Kung kaya nila, kaya mo rin. Este, mas kaya mo dahil sa talino mong
iyan.”

“Salamat pare.”
“Tsaka tibayan mo lang yang loob mo sa mga masusungit na customer.”

Kinakabahan ako.

Alam kong maraming customers ang hindi magkakagusto sa serbisyo ko. Dahil hindi
naman ako sanay na magtrabaho.

Lumaki kami ni kuya Michael na may katulong sa aming bahay.

At ngayon, ako naman ang magiging tagasilbi ng pagkain sa mga taong hindi ko naman
kakilala.
Pero wala na akong magagawa. Kailangan ko nang gawin ito, dahil naandito na rin
lang ako.

“Sige, dahil unang araw mo ngayon, ikaw muna ang mag mop ng sahig at magtapon ng
basura. Magpunas ka din ng tables at huwag mong hayaang may tumagal na lamesang
hindi naaayos at napupunasan.”

Mukhang mapapasabak ata ako ngayon ah. Pero kakayanin ko ito.

Maya-maya ay may pumasok sa pintuan ng fast food chain na tila isang pamilyar na
babae. Nakita ko siyang nagmamadali at pumasok sa kitchen.
Hindi ko matiis na hindi sundan, kung kaya’t pumasok din ako sa loob.

“Ikaw?”

Bungad ng babaeng iyon sa akin.

“Magkakilala kayo?”

“Oo naman. Magkaklase kami.”

“Ahh. Edi good. Magkakilala na pala kayo eh.”

“Kung kakilala mo talaga ako, sige nga, anong pangalan ko?”

Hindi ko matandaan.

Ang alam ko ay kaklase ko siya sa isang subject.

“Ah eh..”

“Hindi mo nga ako kilala.”

Napahiya ako sa kanya.

Ang alam ko ay kaklase ko siya, pero hindi ko talaga alam ang pangalan.

“Naku Francis, style ko din yan kung minsan. Para makilala ko yung trip kong bebot.
Hehehe.” “Hindi pare, totoo talaga, kakilala ko siya. Kaklase ko siya.”
“Asus! Nagdadahilan ka pa. Sige na, lumabas ka na ng kitchen at baka makagalitan ka
ba ni sir
Alfon sa unang araw mo.”

Lumabas na lang ako agad ng kitchen. Nakita ko siya sa counter at tumatanggap na

siya ng order mula sa isang matandang babae.
Ang alam ko kakilala ko siya.

Nasa dulo ng aking dila ang kanyang pangalan. Maaalala ko rin kung anong pangalan
niya.
Ngayon, kailangan ko munang ayusin ang pinagkainan ng kaaalis naming customer.
Hindi ko alam kung tao o baboy ang kumain dito, sobrang dumi at talsik-talsik ang
mga kanin.

Kaunti pa lang ang nalilinisan kong lamesa ay sumasakit na ang likod ko.

Iniisip ko pang mag lalampaso pa ako maya-maya, ay tila parang umiikot na ang
paningin ko. Nang biglang may sumigaw na lalaki sa counter.
Nagrereklamo siya kung bakit kakaunti daw ang sauce ng spaghetti niya.

Lumingon ako at nakita kong yung pamilyar na babaeng iyon ang humaharap sa counter.
Lumapit ako ng kaunti habang kunwaring nagwawalis.
Gusto kong mapakinggan ang inirereklamo nito at kung paano sumagot ang kaklase ko.

“Sabi ko naman sayo kulang ang sauce. Hindi ako kumakain ng halos walang sauce na
spaghetti. Ang mahal mahal nito tapos tinitipid mo ako?!”

“Sir, nadagdagan na po iyan ng sauce, katulad ng sinabi ninyo. Pangatlong lagay na

po namin
yan.”

“Peste! Dagdagan mo nga! Anak ng pating naman oh!” “Okay po sir, sandali lang po.”
“Sandali nanaman? Naku pakitawag na ang manager ninyo.”

Nakita ko ang babaeng iyon na pumasok sa kitchen.

Iniisip ko na baka umiiyak na siya dahil panay bulyaw sa kanya ng matanda.

Agad ko namang sinundan ang babaeng kaklase ko upang tignan kung okay lang ba siya.
Pagpasok ko, mas lalo akong nagulat sa kanyang ginawa.
Dinuraan niya ang sauce na nasa order na spaghetti ng lalaki. Nakita niya ako at
sabay kindat sa akin.
Hinalo-halo ng kanyang daliri ang sauce at talaga namang dumami, halos umapaw pa,
ang spaghetti sauce.
“Tignan natin kung makapagreklamo pa siya. Hihihi.”

Para naman akong napako sa aking pagkakatayo. Hindi ko alam kung matatawa ako o
hindi.
Basta ang alam ko ay kawawa naman ang kakain ng may durang spaghetti. Lumabas na
ako ng kitchen at hindi na nga umangal ang lalaki.
Iba na ang hinhingian ng order ng kaklase ko.

Namataan ko ang lalaki na binuksan ang kanyang inorder na spaghetti.

Panay ang kuwento nito sa kanyang kasamahan, at parang ipinagyayabang pa niyang

kinagalitan niya ang babae sa counter dahil tatanga-tanga raw ito sa kanyang order.

Nang sinimulan niyang kainin ang kanyang inorder na spaghetti ay hindi ko

napigilang mapatawa.

Natawa na lamang ako sa nasaksihan kong kalokohan.

Maya-maya ay napalingon ako sa kaklase kong nakatingin rin pala sa akin. Ngumiti
siya sa akin at muli niya akong kinindatan.
Tama nga sila, patibayan ng sikmura dito.

Sana naman ay matagalan ko ang ganitong trabaho.

~~~

“Ang hirap pala mamasada ng tricycle tol. Matumal na nga pasahero, masisiraan ka
pa. Langhiya!”
“Naku, sinabi mo pa. Kaya dapat maayos ang diskarte mo sa pagkuha ng pasahero.”
“Kahit anong sipag nga eh wala pa rin. Halos pang boundary lang itong kinita ko
ngayong
araw.”

Nakakhiya.

Alam kong nakakahiya ang napasukan kong trabaho.

Ni wala manlang akong maiabot kay kambal para makatulong kahit sa pamasahe at
pangkain niya sa iskuwela.

Halos dalawang linggo pa lang ako sa trabaho kong ito, ay parang gusto ko nang
sukuan. Wala akong mapala, kahit agahan ko pa o kahit madaling araw na akong
bumalik sa bahay.
Katulad ngayon, nasiraan pa ako. Walang puso iyong amo namin, dahil kasalanan ko
raw kung bakit ako nasiraan kanina. Hindi ko daw kasi inalagaan ng maayos ang
tricycle niya.

Puta!

Ano na lang ang matitira sa akin. Na kahit kahihiyan ay wala na akong maipakita.

“Baka naman may iba kang raket diyan pare.” “Mayroon naman pare. Pero baka hindi mo
kayanin.”
“Sus! Ngayon pa ba ako mamimili ng trabaho. Kailangan kong mapatunayan kay kambal
na tama ang desisyon kong magtrabaho.”

“Naku tol! Wala ka namang laban diyan kay Francis. Maprinsipyo yang kapatid mo.
Lagot tayo
pagnalaman niya ang raket na ibibigay ko sayo.” “Anong bang raket yan tol?”
“Haharap ka lang naman sa mga customer ni Mang Nando.” “Mang Nando? Yung drug
addict? “
“Oo tol. Lakas ng kita doon.”

Hindi ko alam kung masisikmura ko itong trabahong ibinibigay sa akin. Parang kapit
na rin kasi ako sa patalim.
Nahihiya na ako kay Francis. At dahil ako ang kuya, nararapat lang na ako ang
magtaguyod sa aming dalawa.

“Malaki ang bigayan sa kanila Michael. Kung gusto mo talaga, kakayanin mo.” “Puta
pare, parang hindi ko yata kaya yon.”
“Limang libo ang cut mo bawat customer pare.” “Limang libo?”
“Oo pare. Wala ka namang ibang gagawin kundi iabot sa customer ang packager. Hindi
mo kailangang makipagusap.”

“Limang libo bawat customer? Ayos yun ah. Baka makapag-aral pa ako niyan pare.” “Oo
pare. Atin-atin lang naman iyon.”
“Pag-iisipan ko pare.”
Wala na akong ibang maisip na mabilisang kita. Gusto ko kumita ng malaki.
Hihinto din naman ako kapag okay na ang lahat sa aming magkapatid.

“Basta itext mo na lang ako pare sa kung anong desisyon mo.” “Sige pare.”
“Ipapakilala din kita doon sa mga bebot niya. Safe ang mga iyon at ang seseksi.”
“Talaga pare?”
“Oo pare. Sa dami mong kikitain doon, malamang magkakandarapa sila sa iyo. Hehehe.”
“Hehehe.. Ayos yan pare. SIge pag-iisipan ko talaga.”
Umuwi akong may malalim na iniisip.

Gusto kong pag-isipan ng maigi ang magiging plano ko. Gusto ko lang talaga kumita
ng malaki.
Gusto ko rin may mapatunayan sa sarili ko, at lalo na sa kapatid ko.

“Oh kambal! Kakauwi mo lang?”

“Oo kuya. Unang araw ko kasi sa part time job ko ngayon.” “Oh kamusta naman?”
“Mahirap, pero kaya pa naman kuya.”

“Sabi ko naman kasi sayo na magconcentrate ka na lang muna diyan sa pag-aaral mo.”
“Okay lang kuya, kailangan naman natin magtulungan di ba?”
“Hayaan mo kambal, pag natuloy ako sa isa ko pang raket, kikita na ako ng malaki.
At
kailangan mo nang itigil ang pagtulong sa akin.”
“Anong raket iyon kuya?”

“Ah eh… Basta sa bayan iyon.” “Safe ka ba doon kuya.”

“Ako bahala doon kambal.”

“Oh sige kuya. Kung para din sa ikabubuti nating dalawa iyan, hahayaan na kita
magdesisyon.” “Oo ba kambal. Magtiwala ka lang sa kuya mo.”
“Sige kuya. Punta na ako sa kuwarto para makapagbihis. Kailangan ko pang magreview
at gawin mga assignments ko.”

“Sige tol. Tawagin ka na lang namin kapag kakain na.”

Alam kong hindi madali ang gagawin kong desisyon.

Gagawin ko ang lahat para hindi kami tuluyang malugmok sa kahirapan. Tanging gusto
ko lang ay ang matulungan ang kapatid ko.
Gusto ko maging kuya sa kanya.

Gusto ko magkaroon ng silbi kay Francis.

[+639151225897]: Pare, si Michael ito. Gusto ko subukan ang raket na sinasabi mo.

~~~

Dumaan ang mga araw, at nagpatuloy sila Michael at Francis sa kaniya-kaniya nilang
trabaho.

Si Francis bilang isang service crew sa isang fast food chain, at si Michael naman
bilang tricycle driver at ang raket na ibinigay sa kanya ng kanyang kabarkada.
Napapansin namn ni Francis ang panay abot sa kanya ng pangpamasahe at panggastos
ang kanyang kuya. Iniisip na lamang niya na nagsisipag sa buhay si Michael at hindi
na niya dapat itong pag-isipan ng kung anumang masama.

Nagpapasalamat na lang si Francis na unti-unting tumutuwid ang buhay ng kanyang

kuya.

At siya naman ay kailangang imentain ang pagiging iskolar niya, kung kaya’t nag-
aaral ng mabuti si Francis.
Habang nagsesearch sa internet, ay may biglang nagprivate message sa kanya.

~~~

angelsheryn01: Francis? hunterxhunter13: Oi Sheryn! Mustamos? angelsheryn01: Ayos

naman :(
hunterxhunter13: Ayos naman? Tapos sad face? Hehehe ano problema?

angelsheryn01: Naandiyan ba kuya mo? hunterxhunter13: Wala eh, namamasada pa.

angelsheryn01: Huh? Namamasada? Ano yun? hunterxhunter13: Namamasada siya ng
tricycle. angelsheryn01: As in tricycle driver na siya? hunterxhunter13: Teka?
Hindi mo ba alam? angelsheryn01: :(
hunterxhunter13: hmmmm…. Ano nangyari? angelsheryn01: halos isang buwan na kaming
break. hunterxhunter13: Ano? Totoo ba yung nabasa ko? angelsheryn01: uu :(
hunterxhunter13: Paano nangyari? Ikaw ba nakipaghiwalay?

angelsheryn01: Siya kaya…. :(

hunterxhunter13: Anong dahilan niya? Bakit siya nakipagbreak? angelsheryn01: hindi

ko alam. Dito sa chat siya nakipaghiwalay sa akin eh. hunterxhunter13: Ganun ba….
Kausapin ko siya, gusto mo?
angelsheryn01: Kailangan pa ba? :( Parang hindi naman na mababago ang isip niya.

hunterxhunter13: haaaayyyyyyyy…
angelsheryn01: tsaka, dahil siguro nahihirapan na siya. Magkalayo kasi kami ehh..
hunterxhunter13: Hayaan mo, hahanap ako ng pagkakataong makausap si kuya.
angelsheryn01: Okay… Salamat Francis.

~~~

Tila nabigla naman si Francis sa nabalitaan niya mula kay Sheryn. Naisip din niyang
tama na rin at nagkahiwalay si Michael sa dalaga dahil sa kalokohang ginawa sa
kanilang pinsan. Ngunit ramdam naman niya ang sakit na dinaranas ni Sheryn.

Ito na nga siguro ang tamang pagkakataon upang magkahiwalay sila. Dahil ayon kay
Francis, ay hindi tumatagal ang mga long distance relationships.

Ngunit naisip din niyang kailangan makausap niya si Michael. Upang alamin ang
kanyang dahilan sa pakikipaghiwalay sa dalaga.

Nagpasya siyang lumabas ng kanyang silid upang kumuha ng tubig.

Nang papunta na siya sa kitchen ay naabutan niya si Michael na dali-daling umaalis.

Tila wala siya sa kanyang sarili.
Hanggang sa nabunggo niya ang binata at tumapon sa sahig ang kanyang dala-dala na
nakabalot ng newspaper.

“Tangina! Hindi ka naman tumitingin sa nilalakaran mo kambal!” “Pasensya kuya.”

Nakita ni Francis ang parang tawas na tumapon sa kanilang sahig. Yumuko ito at
gusto niyang tulungan si Michael.
“Ako na. Huwag mo hawakan yan.” “Kuya ano ito?”
“Wala ito kambal!” “Shabu ba to?”
Hindi naman umimik si Michael. Nagmamadali pa rin siya sa pagkuha ng bagay na
kumalat sa sahig.
“Kuya ano ito? Ano bang trabaho mo?”

“Puwede ba, huwag mo na nga ako pakialaman. Lalo na’t nagmamadali ako. Malelate na
ako niyan eh!”

Kumuha si Francis ng bagay na parang tawas at tinanong muli ang kanyang kapatid.

“Kuya ano nga ito?”

“Puta! Tangina naman eh! Edi shabu!”

Para namang tumigil sa paghinga si Francis sa itinuran sa kanya ni Michael.

Nanginginig ang kanyang kalamnan, habang pinapanood ang kanyang kapatid na patuloy
sa pagdampot ng drogang kumalat sa sahig.

“Alam mong mali yan kuya diba?”

Hindi sumasagot si Michael.

“Alam mong masisira ang buhay mo dyan at makakasira ka ng buhay ng iba! Paano kung
mahuli ka?”

“Mas lagot ako kung hindi ko nadeliver ito sa tamang oras. Kaya tumabi ka na
diyan.”

Hinawakan sa kuwelyo ni Francis ang kanyang kuya Michael.

“Tigilan mo na yan. Itigil mo na yang pagsira sa buhay mo.”

Sa sobrang galit nito ay sinuntok niya si Michael at muling napahiga ito sa sahig.

“Putang ina Francis, nakakarami ka na ah!”

Agad namang tumayo si Michael at sinuwag nito si Francis.

Pareho silang napahiga sa sahig at patuloy pa rin sa pagsuntok si Michael.

“Masisira ang buhay mo dyan.” “Wala kang pakialam!”

Nakapatong si Michael sa kanyang kapatid habang pinagsusuntok ang kanyang mukha.
Pinipigil naman ni Francis ang bawat suntok ng kanyang kuya sa kanya.
Nalalasahan na nito ang dugo sa kanyang labi dahil sa malalakas na suntok na
pinakakawalan ni
Michael.

“Tangina mo! Ako pa rin ang mas matanda sayo!

“Mas matanda ka nga pero isip bata ka kuya! Kailan mo ba gagamitin yang utak mo!”

Malakas na itinulak ni Francis ang kanyang kapatid at siya naman ang bumawi upang
suntukin si Michael. Kahit mas malakas pa ito sa kanya at nagawa niya pa ding
mapahiga ito, saka naman sumuntok ng napakalakas sa bandang itaas ng mukha ng
kanyang kuya.

“Hindi mo inaayos ang buhay mo. Wala ka bang pangarap! Ayusin mo yang buhay mo!!!!”
“Wala kang pakialam, putang ina mo!!! Huwag mo pakilaman ang buhay ko!”
Malakas na hinawakan ni Francis ang kuwelyo ni Michael at napaitaas pa nito ang
mukha ng binata.

“Hindi ko alam kung hanggang kailan pa ako makakatiis sayo!! Pero sagad na sagad na
ako sa pagpapasensya sayo kuya!!! Pagod na pagod na ako sayo!!!”

Malakas namang nakabawi si Michael. Naialis niya si Francis sa kanyang harapan at

pareho na silang nakahiga sa sahig.

Pagod na pagod at hingal na hingal ang magkapatid. Naghahabol ng kanilang hininga

matapos ang ilang minutong pagsusuntukan.

“Pagod na ako kuya… Hanggang kailan mo ba balak gawin ito sa sarili mo?? Ginawa ko
na ang lahat para subukang itama at ituwid yang buhay mo. Pero wala pa rin. Hindi
ka pa rin gumagawa ng paraan para sa sarili mo.”

Pinilit ni Michael na makatayo. At kahit halatang-halata na bangag ito ay sinubukan

pa rin niyang maglalakad papalayo sa kanyang kapatid.

“Kaya ko ang sarili ko Francis. Huwag mo na akong pakialaman para hindi ka na

mapagod sa walang kuwenta kong buhay.”

Nanatiling nakahiga si Francis sa sahig habang nakalingon sa kanyang kapatid.

Nakikita nitong pasuray-suray na naglalakad ang ngayong drug addict na si Michael.

Hindi na alam ni Francis kung ano ang gagawin niya sa kanyang kuya Michael.

Kung mapipigilan niya pa ito, o hahayaan na lamang umalis upang mawala na rin ang
kanyang paghihirap.

Basta ang alam ng binata ay pagod na pagod na siya sa ginagawang kalokohan ng

kanyang kapatid.
Chapter 10

Sinubukan ni Francis na umupo muna, mula sa kanyang pagkakahiga, habang pinupunasan

nito ang tumutulong dugo sa kanyang labi at ilong. Damang dama niya ang bigat ng
kamao ni
Michael na nagsalitang sumuntok sa kanyang mukha. Nalalasahan na rin niya ang
kanyang dugo, saka ito idinura ang ngiping nabali mula sa sapak na tinamo niya mula
sa kanyang kuya.

Ramdam pa rin niya ang sakit ng kanyang katawan. Ngunit mas pinili nitong manahimik
at hindi nagreklamo. Hindi siya naringgan nang kahit anong ungol ng sakit at
pighati.

Alam niyang unti-unti na siyang nagiging bato. Unti-unti na siyang nagiging manhid.
Mabibilis ang kanyang mga paghinga at tagaktak pa rin ang kanyang pawis.
Mas inaalala pa rin ni Francis ang kanyang kapatid. Kahit hindi ito makaiyak sa
nangyari sa kanilang dalawa, ay tila naman nagdurugo ang kanyang puso dahil tuluyan
nang nawala sa landas si Michael.
"Iho, anong nangyari?" Saad ni Susan at nagmadali itong tumakbo patungo sa
kinaroroonan ni
Francis.

Tinulungan niya ang binata na makatayo saka ito dahan-dahang idinala sa kanyang
sariling kuwarto.

"Talaga naman oh! Dadalwa na nga lang kayong magkapatid eh nag-aaway pa kayo."
"Hindi ko rin ho gustong nag-aaway kami ni kuya."
"Dapat, ikaw na ang umiwas sa gulo. Tutal, mukhang ikaw naman itong panganay sa
inyong dalwa eh."

Tinignan ni Francis ang kanyang braso pababa ng kanyang siko, at napansing may
sugat rin pala siya dito, kung kaya' t kanina pa ito tila kumikirot.
Kinuha naman saglit ni Susan ang emergency kit na nakatago sa tukador malapit sa
may kusina. Maya-maya ay bumalik muli ang matanda sa loob ng silid ni Francis upang
gamutin ang mga
sugat nito.

"Oh heto ang gamot, akin na yan at lalagyan ko." "Sige po tiya, dahandahan lang
po."
"Nasaan na ba yang kapatid mo? Dapat din sigurong gamutin yun."
"Ewan ko dun."

"Ano ba nangyayari dun? Nitong mga nakaraang araw eh tila balisa yang kapatid mo.
Lagi pa nagmamadali."

Hindi naman maikuwento ni Francis ang kanyang nakita at nasaksihan kanina.

Na mayroong bitbit si Michael na ipinagbabawal na gamot. Gusto pa rin niya itong

pagtakpan at ayaw ipahamak ang kanyang kapatid.

"Hindi kaya nag-aadik na yang kapatid mo Francis?"

"Hindi ko po alam tiyang. Basta ang sigurado ko, hindi na siya yung kuya Michael na
kakilala natin."

Ayaw man sanang magpahalata ni Francis na labis itong nasasaktan sa nangyayari ay

kusang tumutulo ang kanyang mga luha na para bang pinipiga ang kanyang sikmura at
puso.

Alam niyang malaki ang tsansang masisira ang buhay ng kanyang kapatid kung hindi
niya ito maliligtas.

"Salamat po tiya, magpapahinga na po ako."

"Sige iho, magluluto na rin ako ng hapunan natin. Magpahinga ka muna dyan."

Alam ni Susan na may ikinukubli sa kanya si Francis tungkol kay Michael. At alam
niya kung paano nahihirapan ang magkapatid na itawid ang pagsubok na ito sa
kanilang buhay.

~~~

Kinabukasan ay maagang naggayak si Francis upang pumasok sa kanyang part time job.
Tinitignan nito ang kanyang mukha sa salamin at hindi pa talaga maayos ang kanyang
itsura.

Alam din niyang hindi umuwi sa kanilang bahay si Michael. Isa pa ito sa kanyang
ipinag-aalala, kung saan tumuloy ang kanyang nakakatandang kapatid.

Ngunit kailangan pa rin niyang ipagpatuloy ang kanyang buhay. Walang karapatan si
Francis na umabsent sa kanyang trabaho.
Iniisip nga lang niya ang kanyang masamang itsura at kalagayan, ngunit hindi ito
ang pumigil sa kanya upang hindi tumuloy sa trabaho.

"Francis naman, ano naman iyang nangyari sayo? Hindi maganda sa image ng kumpanya
natin kung may trabahdor na basagulero."

"Sorry po sir Alfon. Hindi ko po napigilan eh."

"Bossing, hindi naman po basagulero si Francis eh. Talagang siraulo lang yung
gumulpi sa kanya."

"Kahit na. Iyang pasa mo, hindi naitatago. Ano na lang ang sasabihin ng mga
customer natin? Na wala kayong values?"

Hindi naman masabi ni Francis ang buong katotohanan sa kanyang boss dahil lalo
niyang masisira ang imahe ng kainang kanyang pinagsisilbihan kung malaman nilang
may kapatid siyang drug pusher.

"Ngayon lang ito Francis ha. Kung mauulit pa ito na ganyang ang hitsura mo
pagpasok, pasensyahan na lang tayo pero tatanggalin kitang service crew."

"Opo sir Alfon. Naiintindihan ko po. Sorry po."

Nakayuko na lang si Francis habang naglalakad papaalis ang kanilang boss.

Masaya pa rin siya at nagpapasalamat dahil pinagbigyan pa rin siya ngayong araw.
Gusto niya magtrabaho dahil sayang ang kikitain niya para sa pamasahe at pagkain sa
tuwing siya ay papasok sa eskuwela.

Dinampot agad ni Francis ang mop saka sinimulang maglampaso ng sahig. Kahit na
medyo masakit pa rin ang kanyang kasu-kasuan ay itinuloy pa rin niya ang kanyang
mga gawain. Iniinda niya ang bawat lagutok ng kanyang buto.

Ngunit hindi niya maiwaksi sa isipan kung nasaan si Michael. Alam niyang sakitin
ito at talagang nag-aalala si Francis sa kanya.

At ang mas masama pa, ay baka nadampot na ito ng mga pulis.

O kaya naman ay napahamak na dahil sa sinasabi nitong malelate na siya sa kanyang

delivery ng package.

Umikot-ikot ang mga ito sa isipan ni Francis at hindi niya napansin ang matandang
babaeng paparating.

Nabangga niya ito at tumapon ang inorder na juice, fries at burger sa sahig.

"Naku iho! Talaga naman!! Haaaaay!!!" "Sorry po. Sorry po..."

"Paano ako makakakain niyan. Tatanga-tanga naman kasi eh."

Hindi alam ni Francis ang kailangan niyang gawin.

Kahit na hindi niya ito sinasadya, ay dapat pa rin niyang panagutan ang kamaliang
kanyang nagawa.

"Ma'am, we are very sorry for this. Don't worry po, papalitan po natin ito. Maupo
na lang po kayo and we will serve it na lang po." Saad ng kanyang kaklase.

Namangha naman si Francis dahil sa pagsalo sa kanya ng magandang babae at hanggang

ngayon ay hindi niya pa rin naaalala ang kanyang pangalan.

Habang nililinis ni Francis ang mga nahulog na pagkain sa sahig, ay nakita niyang
galit na nakatingin sa kanya si Alfon. Pinagmamasdan at inoobserbahan niya ang
bawat kilos ng binata.

Ipinagpatuloy ni Francis ang kanyang ginagawa at binilisan na lamang niya ito.

Gusto na muna niyang ituon ang buong atensiyon niya sa kanyang trabaho at huwag na
munang isipin ang problema niya sa kanyang kapatid.

Nang patapos na ang kanyang shift ay tumuloy na si Francis sa may locker room para
makapaghanda na sa kanyang klase.

Tila naiiyak ito sa kanyang mga pinagdaraanang pagsubok at problema, at kahit ayaw
niya, ay kusang tumutulo ang kanyang luha.

“Iyakin ka pala eh.”

Nagulat naman si Francis nang may biglang nagsalitang babae sa loob ng locker room.

“Hindi. Sinisipon lang ako.”

“Woooh! Aminin mo na. Natakot ka ba sa pagsigaw ng isang customer nating kanina?

Hehehe..”

“Hindi no. Wala naman akong pakialam kung sigawan niya pa ako ng sigawan.” “Yan!
Tama yan. Tibayan mo lang loob mo. Hindi yung ganyang iyakin ka.” “Hindi nga ako
iyakin.”
“Huli na kita, huwag ka nang magkaila.” Mamaya ay biglang tumahimik ang paligid.
Nakatitig si Francis sa babaeng kanyang kausap.
“Naalala na kita.” “Huh?”
“Ikaw yung nambubuwiset tuwing may book report tayo sa Humanities.”

“Hahaha… Anong nambubuwiset. Nagtatanong lang ako at hinuhuli ko kung binasa niyo
ba
talaga yung libro na nirereport ninyo.” “Linda, tama ba?”
Napatingin naman ang babae kay Francis.

Tila ay natuwa ito dahil naalala na rin siya sa wakas ng binata.

“Kakaiba ka talaga Linda. Nambubuwiset sa book report, tapos nandudura ng pagkain

ng
customer. Kakaiba ka talaga.” “Hahahaha!”
Ang kaninang malungkot na mukha ni Francis ay napalitan ng matamis na pagngiti.

Napatawa siya, sa di inaasahang pagkakataon, ng isang babaeng lagi siyang

nilalabanan at sinusurpresa.

~~~ Kakaiba din ang lalaking ito...

Ilang araw ko na siyang nakakasama sa trabaho pero hindi niya pa rin naalala ang
pangalan ko. Ngayon lang...
Sa halos isang linggo na kami magkasama sa umaga, nakita ko na halos lahat ng
kanyang emusyon.
Dati-rati ay nagagalit siya sa akin sa tuwing tinatanong ko ang mga kaklase namin
sa kalagitnaan ng book report. Eh ano ang magagawa ko? Sobrang inaantok ako sa
pagod at iyon na lamang ang dapat kong gawin para magising. Pero siya... Nagalit pa
siya sa akin.

Noong isang araw, nakita ko siya ngumiti. Marunong din pala ngumiti itong lalaking
ito. Natawa siya sa kalokohang ginawa ko at hindi niya ako sinumbong.

Kani-kanina lang, ay nakita ko kung paano siya kinabahan at natakot. Sino ba naman
ang hindi matatakot sa mukhang bella flores naming customer. Mukhang kontrabida sa
isang soap opera. Alam ko ang pakiramdam, kung kaya't dali-dali ko siyang
tinulungan.

At ngayon...

Nakita ko siyang lumuha. Hindi niya puwedeng itago sa akin yon, dahil nakita ko
siya. Alam kong may dinadamdam siya. Sa mga pasa na nasa kanyang maamong mukha,
tiyak ako na may pinagdaraanan siya.

"Ano? Sabay na tayo pumasok sa school?"

"Sige ba. Magpapalit lang ako ng damit. Wait ka lang diyan."

Ang simpleng paanyaya niyang iyon ay talaga namang ikinatuwa ko. Hindi ako basta
basta pumapayag sa alok ng mga lalaki.
Ito ay dahil mayroon akong tatlong kapatid na lalaki at alam ko ang mga panlolokong
ginagawa nila sa mga chicks nila.

Kaya ako, hindi agad maloloko ng mga lalaki.

Akala pa nga nila nanay ay tomboy ako dahil sa dinamirami na nanligaw sa akin ay
wala akong sinagot.

Anong magagawa ko? Walang pumasa sa standards ko. At ayoko namang pilitin ang
sarili ko na magkaroon agad ng boyfriend dahil nauuso sa eskuwelahan.

Pihikan nga lang siguro ako.

Pero nang naging kaklase ko si Francis, parang agad tumibok ang puso ko. May iba
akong naramdaman sa kanya.
Halata namang matalino at mabait itong si Francis.

Kung kaya't gumagawa ako ng paraan para makuha ang atensiyon niya at nang makasama
ko pa siya ng matagal.

"Tara na."

"Oo nga pala Francis, lagi kasi ako dumadaan sa simbahan sa katipunan bago sumakay
ng jeep. Okay lang ba sayo na dumaan tayo roon bago pumasok?"

"Okay lang. Sige daan tayo kung yan ang gusto mo."

Inaamin ko. May gusto ako sa kanya.

Hindi nga yata pagkagusto lang iyon, kundi kakaibang uri ng pagmamahal. Hindi pa
nga siguro ganap na pagmamahal, pero alam kong paparating na doon.
Nang makarating kami sa simbahan ay sabay kaming lumuhod. At habang nagdadasal
siya, ay sinisilip ko si Francis.
Naging kaugalian ko na yata iyon sa tuwing kasama ko ang lalaking ito. Ang panoorin
ang bawat galaw niya at pakinggan ang mga sinasabi niya.

Nakita ko na taimtim siyang nagdadasal habang nakapikit.

Mukhang marami siyang hinihiling sa Kanya, mabuti pang ipagdasal ko na rin na

tuparin kaagad ang panalingin ng lalaking ito.

Ganun na kahalaga sa akin si Francis. Kaya nakikiusap ako sa Panginoon na tuparin

na Niya ang kahilingan ni Francis at keep Him safe.

Masakit sa akin tignan na mukha siyang napagtripan ng adik.

Pero dahil importante sa kanya ang trabaho, ay nagawa pa rin niyang pumasok, kahit
kinagalitan pa siya ni Sir Alfon.

Umupo muna ako habang hinihintay siyang matapos magdasal.

Nakatingin lang ako sa kanyang likuran. Masaya ako dahil sobrang magkalapit na kami
ngayon at magkasama pa sa simbahan.

Sabi ko na nga ba, iba itong nararamdaman ko sa lalaking ito.

Nagulat na lang ako nang bigla niya akong nilingon at ngumiti siya sa akin.

"Sorry ha, napahaba ata dasal ko. Hehehe."

"Ayos lang yan. Mukhang kailangan mo ng panalangin eh." "Sobra. I need prayers, for
me and for my brother."
"Ano bang pinagdasal mo, Francis? Kung puwede lang naman malaman."

"Marami... Na sana malampasan ko lahat ng dumarating na pagsubok sa akin, sa

amin..."

Nakatitig lang ako sa kanya at pinakikinggan ang bawat salitang lumalabas sa

kanyang bibig.

"At siyempre, ipinagdasal ko na sana hindi magalit ang prof natin ngayon kasi
malelate na tayo... Hehehe."

"Ayyy oo nga! Tara na!"

Masaya ako dahil unti-unti niyang binubuksan ang kanyang puso at damdamin sa akin.
Gusto ko pa siya makausap at makilala.
Sana... Sana... Sana...

May pagkakataon pa kaming magakasama. Sana mas matagal pa sa susunod. Kahit nasa
jeep kami ng UP Ikot-toki ay pinagmamasdan ko siya.
Siguro ay napapansin niya ako, at dahil sa ayaw niya akong ipahiya, ay hindi na
lang niya ako sinasabihan.

"Ilan kayo magkakapatid Linda?"

"Lima. Ako lang ang babae, at may tatlo pa akong kapatid na puro lalake." "Oh,
akala ko ba lima? Apat lang yun ah."
"Namatay yung isa kong kapatid. Nagkasakit siya at hindi na nalunasan ng gamot.
Bata pa ako noon, at siya bale ang pinaka kuya namin."

"Ahhh ganun ba... Sorry. Puro pala lalaki talaga mga kapatid mo." "Kaya nga eh...
Ako lang daw prinsesa nila."
"Ikaw ang mutya. Hehehe"

Gusto ko pa sana makipagkuwentuhan, pero kailangan ko nang bumaba.

"Dito na ako baba..."

"May humanities tayo ngayon di ba?" "Oo meron. Papasok ako."

"Okay..."

"Hmmm... Puwde ko ba makuha number mo?"

Heto na yata ang pinakahihintay ko...

Kaya agad agad kong inilabas ang cellphone ko.

"Ibigay mo sa akin number mo imimiskol kita." "Okay sige. Akin na itatype ko."
Mabiliw kong itinayp ang cellphone number ko sa kanya dahil nagmamadali na siya.

"Okay. Thanks ha. Miskol kita. Kailangan ko na kasi bumaba eh." "Okay, antayin ko
na lang."
"Ingat... Linda..." "Ingat ka din...."
Tuluyan na siyang nakababa sa jeep.

At kahit umaandar na ang jeep ay nakalingon pa rin ako sa kanya habang paliit na
siya ng paliit sa aking paningin.

Francis... Salamat.

I hope we'll become good friends.

...ako nga pala si Linda. Linda Esguerra.

~~~

Lumipas ang mga araw at hindi pa rin nakakauwi ng bahay si kuya Michael. Hindi ko
alam kung saan siya nakikitira at nakikitulog.

Sinusubukan kong makipag-ugnayan sa mga kasamahan niya sa toda, pero wala akong
makuhang impormasyon mula sa kanila.

Hindi ko alam kung pinagbabawalan nila akong malaman kung nasaan siya. O mismong si
kuya
Michael ang nagbabawal sa kanila na ipaalam sa akin kung saan siya naroroon. Hindi
ko na maintindihan. Pero buo ang loob kong hanapin ang kapatid ko.
Tama si tiya Susan, kaming dalawa na lang ang natitira sa pamilya namin. At hindi
kami dapat nagkakahiwalay, at sa halip ay dapat lagi kaming magkasangga at
magkaramay.

Maypagkakataon pa si kuya Michael na magbago. At sana'y hindi pa huli ang lahat

para sagipin siya. Para mailigtas.
Iyon lang ang tangi kong panalangin. Na magkita kami ulet at humingi ng kapatawaran
sa kanya. Mali ako nang sinabi kong pagod na pagod na ako sa kanya.
Mali ako dahil idinaan ko agad sa galit.

Mali ako dahil hinusgahan ko agad siya at hindi ako nakinig sa kanya. Sana...
Sana... Sana...
Hindi pa huli ang lahat... Sana hindi pa.

"Bossing, kakilala niyo po ba si Michael Alcantara?"

"Michael Alcantara? Hmmm... Bago lang din kasi ako sa pamamasada bossing eh. Teka
tanong natin dito sa mga matatanda."

"Sige bossing, please lang po."

"Mga pare, itinatanong nito kung may kakilala daw kayong Michael. Michael
Alcantara..."

Pinagmamasdan ko ang mga tricycle drivers pero talagang wala silang kakilala na
Michael
Alcantara.

Hindi ko maintindihan kung bakit hindi nila kakilala si kuya.

"Pasensya na, wala talaga kami kakilalang ganun. Baka sa ibang toda yun." "Ahh
ganun po ba? Sige manong, salamat na lang."
Kahit alam kong kakainin ng oras ko ang paghahanap kay kuya, ay gagawin at gagawin
ko pa rin ito. Kahit ano pang mangyari sa akin.

"Ikaw ba si Francis?"

Nagulat ako sa isang lalaking lumapit sa akin.

Hindi ko siya kakilala, pero alam niya ang pangalan ko.

"Opo manong. Bakit po?"

"Narinig kasi kita, nagtatanong tungkol kay Michael. Michael Alcantara. Tama ba?"
"Opo manong. Hinahanap ko siya. Hinahanap ko kapatid ko."
"Sumama ka sa akin, dadalhin kita kung nasaan si Michael. Ayaw niya sana ipaalam pa
sayo, pero hindi ko kayang hindi sabihin sayo. Awang awa na ri. Ako sa kalagayan
niya, ni hindi siya kayang ipagamot ni Mang Nando."

"Ipagamot? Mang Nando? Hindi ko po maintindihan."

"Nasaksak si Michael, tatlong araw na ang nakakalipas. Nadawit siya sa gulo sa safe
house ni
Mang Nando. Ayun, napuruhan kapatid mo."

Wala akong maintindihan sa sinasabi ng lalaking ito. Parang lumulutang ang utak ko.
Dahil ang tanging naririnig ko lang, ay yung salitang nasaksak daw si kuya Michael.

Hindi ko pa rin alam kung ano talaga ang nangyari, basta’t sumama na lang ako sa
manong na
ito.

Nagtitiwala akong alam niya kung nasaan ang aking kapatid.

Pero hindi pa ako naniniwala na may nangyaring kapahamakan kay kuya Michael. Hindi
ako naniniwalang nasaksak siya.
Iyon lang ang tanging panalangin ko. Na hindi sana totoong nangyayari ito sa amin.
Dahil hinding-hindi ko mapapatawad ang aking sarili kapag may nangyaring masama sa
aking kapatid. Na hindi ko sinunod ang bilin nila mama at papa na alagaan si kuya
Michael.
Buong akala ko ay sa ospital ako dadalhin ni manong. Iyon pala ay sa isang lumang
bahay. Nang bumaba kami ng tricycle ay nilakad namin ang isang makipot na eskinita.
Habang naglalakad ay nakita ko ang motorsiklo ng aking kapatid.

Nakasakay doon ang isang ka-edaran naming lalaki at tila nabili na niya ito mula
kay kuya.

“Kinailangan namin ibenta yan motor niya, pambili ng pagkain at gamot.”

Iyon lang ang nabigay na paliwanag sa akin ni manong.

Hindi ko alam kung magagalit ba ako kay kuya Michael o magagalit ako sa sarili ko.
Pero hindi ako nagpadaig sa galit na nadarama ko noong mga panahong iyon.
Medyo malayu-layo ang aming nilakad, hanggang nakarating kami sa isang bahay na may
itim na gate.

Pumasok kami, at tumambad sa akin ang mga boarders daw ng bahay na iyon.
Napakadaming tao para sa isang medyo maliit na bahay.
“Gising?” Tanong ni manong sa isang lalaki.

“Tulog.” Sagot naman nito.

“Kumain na ba?”

”Ayaw kumain.”

Kinakabahan ako habang pinakikinggan ko silang nag-uusap.

Bigla kong ipinagdasal na sana hindi si kuya Michael ang itinuturo ni manong sa
akin. Parang hindi pa ako handa makita ang kapatid ko sa ganitong kalagayan.
Matagal-tagal ko rin siyang hindi nakita. Baka hindi ko kayanin.
“Pasok ka na dyan sa kuwarto.”

Agad ako sinenyasan ni manong saka ko binuksan ang doorknob.

Pagbukas ko ng kuwarto… Wala…

Wala na…

Hindi ko matignan ang kalagayan ng kapatid ko…

Nanginginig akong lumapit sa kanya. Para siyang natorture.

Halatang sariwa pa ang sugat niya sa may bandang gilid ng kayang tiyan at may hiwa
din sa kanyang bandang pisngi.

“Putang ina!!”

Iyon lang ang nasabi ko habang umiiyak at pinagmamasdan si kuya Michael.

Hindi ako makagalaw.

Nakita ko siyang unti-unting dumidilat. Nagulat ata siya sa pagmumura ko.

“K-k-k-kaaa-mbaaal…”

Mahinang bulong sa akin ng aking kapatid. Gusto kong magwala.

Gusto kong iumpog ang ulo ko sa dingding. Bakit?
Bakit hinayaan kong mangyari ito? Bakit niya pinabayaan ang sarili niya. Iyak na
lang ako ng iyak.
Iyak ako ng iyak.
Agad kong humingi ng tulong sa kanyang mga kasamahan at dadalhin na namin sa
ospital si kuya Michael.

Walang ibang tutulong sa kanya kundi ang sarili niyang kapatid. Wala silang awa.
Mga walang puso.
Parang hayop nilang itinuring ang kapatid ko.

Agad kong itinext si tiya Susan at ipinakuha ko sa kanya lahat ng natitira naming
pera. Bahala na.
Kahit maubos pa iyon para sa pagpapagamot ni kuya Michael, wala na akong pakialam.
Alam kong makakagawa ako ng paraan sa kakainin namin araw-araw.
Bahala na.

Dapat mabuhay si kuya Michael.

Dahil hinding-hindi ko mapapatawad ang aking sarili. Hinding hindi.

Diniretso na siya sa emergency room at agad naman siyang inasikaso ng duktor.

Lumubha na ang kanyang kalagayan dahil hindi nila agad dinala sa ospital ang
kapatid ko.

Gusto ko silang balikan lahat pero naisip ko rin baka walang pera ang mga kasamahan
niya kung
kaya’t hindi nila naidala sa ospital si kuya.

Nagdasal ako.

Natuto akong magdasal sa Diyos at sa lahat ng mga santo. Maisalba lang ang kapatid
ko.
Tanging sandigan ko lang ay si tiya Susan.

Ako ang nagbantay kay kuya Michael mula gabi hanggang umaga, araw-araw. Ayokong
umalis ng ospital.
Ayokong mawala siya nang hindi ko nakikita.

Humingi ako ng konsiderasyon kay sir Alfon dahil sa nangyari kay kuya Michael.
Inintindi naman niya ako nagpaabot rin sila ng tulong.
Dumalaw din ang iba kong mga kasamahan sa fast food at ang kaklase kong si Linda.

Si Linda…

May mga araw na umaabot siya hanggang alas-diyes ng gabi para samahan akong
magbantay kay kuya Michael.

Kahit papaano ay gumagaan ang aking pakiramdam sa tuwing kasama ko siya. Malakas
ang loob niya at lalo niya pinapatibay ang kalooban ko.
Kaya malaki ang pasasalamat ko sa tuwing katabi at kasama ko siya.

Kahit papaano ay naiibsan ang sakit na dinadala ko sa tuwing nakikita ko si kuya

Michael.

~~~

Halos dalawang linggo pa ang inilagi namin sa ospital upang tuluyan nang gumaling
ang aking kapatid.
Walang araw na hindi siya humingi ng paumanhin sa akin.

Sorry siya ng sorry dahil naging pabigat nanaman siya sa amin. Dahil nakapagbigay
nanaman siya ng problema sa akin.
Pero katulad na lang nang sinabi niya, tapos na ang lahat.

Nangyari na ang nangyari at wala nang iba pang magagawa kundi ang magpatuloy sa
buhay.

“Kambal, bago umuwi, daan muna tayo…” “Sige kuya, kung yan ang gusto mo.”
Madalas ay hindi ko maunawaan ang mga ginagawang ito ni kuya Michael. Kung bakit na
lamang niya inilalagay ang kanyang sarili sa ganitong sitwasyon.
Ngayon, unti-unti ko nang nauunawaan kung bakit nasa kaniya ang buong atensyon nila
mama at
papa…

Dahil para sa akin, mas kailangan niya iyon.

Natuto siyang dumepende sa amin, at iyun naman ang malaki niyang pagkakamali.

Bago kami tuluyang makauwi sa aming bahay, ay dumaan muna kami sa puntod ng aming
magulang.

Nag-alay kami ng dasal at nakita ko si kuya Michael na humahagulgol sa pag-iyak.

Hinayaan ko lamang siya. Pinagmasdan ko na lang kung paano siya magsisi sa lahat ng
kanyang nagawa.

Habang nagsisindi ako ng kandila sa puntod nila mama at papa, ay nagulat ako nang
bigla siyang nagsalita.

“Kambal… pumalpak nanaman ako. Gusto ko lang sana itaguyod ang pamilyang iniwan
nila mama at papa, pero mali ang landas na tinahak ko. Akala ko kaya ko. Akala ko
madali ko lang malulusutan ang lahat. Pero mali ako. Ang tanga ko. Dahil alam ko
nang mali yung gagawin ko, itinuloy ko pa rin.”

Tahimik lang ako habang pinapakinggan si kuya Michael.

“Patawarin mo sana ako kambal. Patawad sa mga perwisyong naidulot ko sa iyo.”

“Alam mo kuya, lagi ako kinagagalitan nila mama at papa sa tuwing iniiwan kita
tuwing uwian
noong gradeschool pa lang tayo. Hindi iyon dahil sa mahina ka, o lagi kang nawawala
o dahil
hindi mo kayang umuwi mag-isa. Ang tanging aral lang na gustong ipaabot sa akin ni
papa, ay yung maging kapatid ako sayo. Tayong dalawa na lang kuya ang natitira sa
pamilyang ito, sana magtulungan na lang tayo na itawid ang buhay natin sa tamang
paraan. Makikinig ako sayo, sa lahat ng gusto mo… Pero kuya, sana naman makinig ka
rin sa akin..”

“Aaminin ko kambal, mayabang ako, gago. Pero salamat sa mga pagkakataong iniintindi
mo na lang ang kayabangan ko. Hayaan mo, makikinig na ako sayo kambal. Magiging
mabuting kapatid na ako sayo.”

Nangangarap pa rin ako na isang araw, matupad lahat ng sinabi sa akin ni kuya
Michael.
Na balang araw ay may magandang umaga na muling sisikat sa aming buhay, kahit wala
sila mama at papa.

Wala akong ibang magagawa kundi ang umasa… at manalangin.

Chapter 11

Lumipas ang mga araw, naging okay na din ang lahat sa amin ni kuya Michael.

Tuloy pa rin siya sa pamamasada ng tricycle ng aming kapitbahay, at kahit

kakarampot lamang ang kanyang kinikita, ay naging masaya naman kami. Hindi na ako
nagrereklamo, kahit pa walang plano si kuya na bumalik sa pag-aaral.

Ayoko na din masyado siyang tanungin sa bagay na ito, dahil lalo siya nagiging
aburido sa buhay at hindi siya nakakapag-isip ng tama.
Naging abala din ako sa aking pag-aaral at siyempre sa aking part time job sa isang
fast food. Hindi rin ako makapaniwala sa aking sarili dahil nakayanan ko ang
ganitong uri ng trabaho.
Hindi kami mahirap at hindi rin naman kami ganoon kayaman, at nasanay kami ni kuya
Michael
na may ibang tao na gumagawa ng mga gawaing bahay.

At itong ginagawa ko sa isang fast food chain ay hindi ko talaga nagagawa sa aming
sariling tahanan.

Malaki ang nagbago sa aming buhay mula nang namatay sina mama at papa.

Ramdam na ramdam namin ang sakit at pighati nang maagang mawalay sa magulang.

Mahirap lalo na kapag nag-aaral ka pa lang at wala kang ibang masandalan at

maasahan, kundi ang iyong sarili.

Mahirap para sa akin. Hindi ako sanay na wala sila sa tabi ko. At kahit na sabihin
pa nilang nakay kuya Michael ang lahat ng kanilang atensyon, iba pa rin ang
nararamdaman kong pangungulila.

Mahina ako sa mga bagay na ganito. Mga bagay na biglaan.

Pero… Si kuya Michael…

Sa panlabas na anyo lang siya mukhang malakas, at matatag. Alam ko na nahihirapan

din siyang makapag-move on mula sa pagkamatay ng aming magulang.

Higit ang nararamdaman niyang sakit dahil nasa kanya ang buong atensiyon nila mama
at papa. Halos kalahati ng buhay ko, iniisip kong mas mahal siya ng aming magulang.
Naging lakas niya ito at ito rin ang nagsilbi niyang kahinaan.
“Lintik si aling Maring. Langya, kulang ang ibinayad niya sa akin para sa isang
biyahe. Dapat
fortyfive isang biyahe, binigyan lang niya ako ng forty.” “Hehehe… Hayaan mo na yun
kuya.”
“Anong hayaan? Kambal, tayo ang malulugi dun. Kasi kahit anong mangyari, buo pa rin
ang
ibibigay kong boundery sa may ari ng tricycle. Buo yun kambal. Buo ko ibibigay sa
kanya.”

“Yun na nga yun kuya eh… Lugi talaga pag ganoon. Biro mo kahit paninda ni aling
Maringa yaw tayo patawarin. Hehehe.”
“Madamot talaga yung matandang yun. Di ko na isasakay yun. Hehe..”

Kahit alam kong hindi maganda minsan ang biyahe ng aking kapatid, natutuwa ako
dahil talagang nagsisipag na siya sa kanyang trabaho.

Marami man siyang reklamo, ay maaga pa rin siyang gumagayak para kunin ang tricycle
na pinapasada sa kapitbahay at nang makarami ng pasahero.

“Nakakainis pa nga kambal yung minsang masiraan ka pa ng tricycle. Tapos halos wala
ka nang kitain dahil sa ipinagawa mo pa yung dala mo. Tapos buo pa boundary
ibibigay ko. Puta talaga! Ehehehe..”

“Yun lang kuya! Patay patay tayo pag nagkataong laging ganyan. Hehehe…” “Tangina!
Kakaburaot nga yung ganun kambal!”
Mas gusto ko nang ganito si kuya Michael. Kaysa nakikita ko siya tahimik sa isang
lugar at malalim ang iniisip.

Ngayon, mas dama ko ang pagiging kuya niya sa akin, dahil inuuna niya ang dapat
kitain para may maihain kaming pagkain sa hapag.

“Pero alam mo kambal, ang magandang bagay na nangyayari sa akin sa tuwing

bumibiyahe ako, ay yung nakakapagsakay ako ng magagandang bebot. Hehehe…”

“Ayos yan kuya ah! Edi alam mo na rin kung saan sila nakatira.”

“Oo kambal. Putek! Meron pa nga ako naisakay na sobrang seksi. Kaso may isang anak
na. Tapos kinausap ko, medyo suplada, pero sumasagot pa rin. Hanggang sa nalaman ko
na lang bigla na wala na pala siyang asawa. Tanga nung lalaki, iniwan niya ng ganun
yung babae, sobrang ganda at seksi.”

“Hahaha…ayos! Kaso may anak…”

“Tapos meron pa akong naisakay, estudyante naman. Yun kambal, mukhang trip ako.
Siya pa ang kumausap sa akin. Pinagbibigyan ko lang, nginingitian, tapos sabi niya
lagi ko na raw siya sunduin ng 6am sa kanila papunta sa sakayan ng fx papuntang
crossing. Hehehehe…”

“Ano daw pangalan?”

“Jessica daw kambal. Mukhang kaedaran mo. Maganda at maputi. Medyo malaman pa, pero
mukhang masarap din. Hehehe..”

Natutuwa ako sa kuwento ni kuya Michael. Mukhang madami nga siyang mabibingwit na
isda dahil sa dami ng naisasakay niya sa pang-araw-araw na biyahe.

“Kaso nga lang kambal, ano ba naman ang mapapatunayan ko sa kanila. Isang hamak na
tricycle drayber lang ako.”

“Puwede ka namang bumalik sa pag-aaral ulit eh.”

“Hindi ko alam kambal. Parang wala na rin akong laban. Masyado na akong huli sa
lahat ng bagay.”

“Huwag mong sabihin iyan kuya. Madami ka pang puwedeng gawin sa buhay mo. Habang
may
buhay, may pag-asa, ika nga nila.”

“Madaling sabihin, mahirap gawin kambal. Abot-abot na hiya ko.”

Nararamdaman at naiintindihan ko ang ibig sabihin ni kuya Michael. Pero alam ko na
maisasakatuparan niya ang lahat ng kanyang pangarap, kapag napagdesisyunan niyang
bumalik sa pag-aaral, at siyempre ang tapusin ito.

“Mag-aral ka na lang ulet kuya Michael. Puwede naman natin pagtulungan iyon eh.”
“Balak ko nga kambal kahit vocational kukunin ko. Yung pang dalawang taon lang.”
“Puwede rin kuya. Kaya mo yun.”
“Para pagnakatapos ako ng dalawang taon, may mas marangal na akong makuhang
trabaho.”

Iyon na ang pinakatamang sinabi ni kuya Michael.

Kaunting pagkukumbinsi pa. Alam kong mapag-iisipan na niya ito at maisasagawa niya
ang isang magandang desisyon para sa kanyang buhay.

Bigla na lang sumagi sa aking isipan si Sheryn.

Naalala kong, mula sa huli naming pag-uusap sa chat, ay ipinangako kong kakausapin
si kuya.
“Oo nga pala kuya Michael, mga mag-iisang buwan na ata o mahigit, naka-chat ko si
Sheryn.
Kinakamusta ka.”

Nakatingin ako kay kuya Michael.

Bigla na lamang siyang yumuko, saka uminom ng tubig mula sa kanyang hawak na
plastic bottle.

“Nag-aantay kasi siya ng sagot mula sayo. Kaso, di mo na raw siya kinakausap.”
“Wala na akong mukhang maihaharap sa kanya kambal.”
“Bakit kuya?”

“Hindi ko alam. Parang napapaisip ako sa kinabukasan ng relasyon namin.” “Anong

ibig mong sabihin?”
“Basta kambal, kahit anumang mangyari sa aming dalawa, alam mo na mahal na mahal ko
si ate Sheryn mo. Siguro pagdating ng panahon maiintidihan ko rin itong desisyon
ko. Kapag naging matagumpay na ako sa buhay, kung puwede pa, babalikan ko siya.”
Pagkatapos niyang sabihin ang mga iyon ay agad siyang tumayo at umalis na ng aming
bahay. Katulad ng dati, hindi ko masyadong naunawaan ang ibig sabihin ni kuya
Michael. Nasaisip
kong baka kaya siya nakipaghiwalay kay Sheryn, e dahil pakiramdam nito’y milya-
milya na ang
agwat nila. Hindi lang sa malayo sa kanya ang babaeng minamahal, kundi ay dahil sa
wala pa siyang napapatunayan sa kanyang sarili.

Nauunahan siya ng kanyang hiya.

Alam ko namang hindi iyon tinitignan ni Sheryn sa kanya. Dahil kahit pa noong
magkakaeskuwela kami ay minahal na niya si kuya Michael at alam nito ang tunay na
pagkatao ng kapatid ko.

Mukha namang hindi ko pa maaayos na magkabalikan ang dalawa kung kaya’t sa tingin
ko ay
dapat hayaan ko muna sila sa kanilang pasiya.

Hindi ko rin naman kayang ipaliwanag kay Sheryn ang napag-usapan namin ni kuya.
Alam kong darating din ang araw na magiging maayos at masaya rin sila ng magkasama.
~~~
Naging malupit man siguro sa amin ang tadhana. Hindi namin kayang iwasan kung
anumang ibabato sa aming pagsubok ng aking kapatid.
Parang kailan lang ay laging nasa aking isipan kung paano ko dapat talunin si kuya
Michael. Naghahabol ako sa pagmamahal at atensyon ng aming magulang. Panay ang
selos ko noong mga
panahon hindi ko maintindihan ang sitwasyon. Ang alam ko lang ay kailangan iyon ni
kuya
Michael dahil may sakit siya.

Pero pilit ko pa ring ipinagsisiksikan sa aking utak na dapat ay matalo ko siya...

Sa lahat ng bagay.

Ngunit alam kong bigo ako.

Nabigo ako. Ako pa rin ang umuwi ng talunan.

Dahil pati sa pag-ibig ng isang babae ay siya pa rin ang nagwagi. Walang duda, talo
ako sa puso ni Sheryn.

Hindi ko na ipinaglaban ang pagmamahal ko sa kanya, tama na sa aking alam ni

Sheryn na minahal ko rin siya. At nirerespeto ko ang desisyon niya noon nang piliin
niya si kuya.
Tinanggap ko iyon ng maluwag sa aking puso at isipan. Tanggap ko iyon hanggang sa
ngayon. Ang tanging nasaisip ko na lamang ngayon, ay ang isaayos din ang sarili
kong buhay. Mas
pinagbubuti ko pa ang aking pag-aaral. Gayundin ang aking pagtatrabaho sa isang
fast food
chain.

"Hi Linda!"

Tuwing umaga, sa tuwing darating si Linda sa aming pinagtatrabahuhan, ay lagi ko

siyang inaabangan upang ngitian at batiin ng magandang umaga.

Pero...

Kakaiba ang araw na ito. Parang hindi niya ako pinapansin.

Ni hindi manlang siya ngumiti upang ipaalam sa akin na narinig niya ang sinabi ko.
Na kahit papaano ay alam niyang naroroon ako sa tabi niya.

Pero hindi... Hindi niya ako pinansin o sinulyapan man lang.

"Mukhang hindi maganda ang gising ni Linda babes ah." Biro ng aming kasamahan.
Akala ko noong una ay ako lang ang nakapansin, siya rin pala.
Panay lamang ang sulyap ko sa kanyang direksyon. Wala pa rin siyang kibo sa biro ng
aming katrabaho.

Nagsimula na siya tumanggap ng orders sa counter. Ako naman ay nagsimula na ring

maglampaso at linisan ang ibang mga tables.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit hindi ako mapakali. Tumitingin ako
kay Linda sa tuwing dumadaan ako sa harapan niya.

Ang alam ko, sa tuwing tumitingin ako sa kanya ay nakatingin din siya sa akin.
Madalas magtama ang aming mga mata.

Teka nga...
Hahanap ako ng pagkakataong mapatingin ulit siya sa akin.

Hihintayin ko hanggang sa tumingin siya sa aking direksyon. Doon ko lang

mapapatunayan kung talagang may kakaiba sa kanya ngayon.

Tumingin ako sa aking paligid, at agad hinanap ang bisor namin, dahil titigil ako
saglit sa aking ginagawa upang titigan si Linda.

Pumuwesto ako sa isang lugar na agad niya akong mapapansin.

Titingin yan sa akin. Hindi niya ako matitiis. Bibilang ako ng isa hanggang
sampu... Pustahan tayo, hindi magtatagal ay mapapansin niya rin ako.

Isa... Dalawa... Tatlo... Apat... Lima...

Ayan, malapit na siyang tumingin sa akin. Dapat naka-ready na ang pamatay kong
ngiti. Para kapag tumingin siya sa akin, wala na siyang ibang gagawin kundi ngumiti
rin.

Anim... Pito... Walo... Siyam...

Siyam at kalahati... Sam...
Sam... Sam...pu...
Bigla siyang umalis sa counter at pumasok sa may kitchen. Hindi ko alam kung bakit
parang balisa din siya. Napansin niya ba ako at nailang sa aking pagkakatitig? O
hindi niya talaga ako napansin at may tsini-tsek lamang na order ng customer namin?

"Pagod?"

May isang pamilyar na boses akong narinig mula sa aking likuran. Agad ko itong
nilingon.
Shit! Si Sir Alfon.

"S-s-sir?!"

"Kanina pa kita tinatawag dahil may maduming lamesa sa itaas. Para kang tangang
nakangiti diya. Adik?"

Hindi ko alam ang isasagot ko. Mukha siguro akong tanga kanina. Halos limang
segundo kasi akong nakatitig at nakangiti.

"Sir sorry po. Pupuntahan ko na po yung lamesa."

"Okay dali. At baka may pumasok na bangaw diyan sa bibig mo."

Hiyang-hiya ako. Mabuti na lang hindi niya napansin kung kanino ako tumititig.
Kundi, lagot ako.

Lumipas ang ilang segundo, ilang menuto, at maging ang mga oras. Itinuon ko muna
ang buo kong atensyon sa paglilinis, sa aking trabaho.

Alam kong dapat ay doble ang sipag ko ngayon dahil ilang araw din akong lumiban sa
pagpasok sa trabaho. Ito ay dahil sa naospital si kuya Michael noon.

Hindi ko kakayaning mawala sa akin ang trabahong ito.

Kailangan namin ito para makakain. Kahit kakarampot, malaki din ang naitutulong
nito sa akin... sa amin.
Nang natapos ang oras ng aking part time job, ay agad akong pumunta sa locker room
upang kunin ang gamit ko, at magpalit na rin ng damit.
Kinuha ko ang puting t-shirt, saka ko hinubad ang uniform namin.

Maya-maya ay nakita ko si Linda. Nakayuko lang siya patungo sa lalagyan niya ng

kanyang bag.

"Pasok ka na rin ba?"

krik...krik...krik...krik....krik...(cricket sound)

Hindi pa rin siya sumasagot. Pero makulit ako. Kukulitin ko siya.

"Ako ang reporter mamaya sa book review natin. May mapagtatanungan ka nanaman.
Gusto ko lang sabihin sayo na handa ako sa mga tanong mo. Hehehe..."

Patuloy pa rin siya sa pag-aayos ng kanyang gamit. Para namang may hinahanap siya
sa pinakailalim ng kanyang bag.

"Sasabay ka ba sa akin pagpasok? Antayin kita sa labas ha."

Kahit hindi siya sumasagot sa akin, ay pilit ko pa rin siyang kinakausap. Lumabas
na ako ng silid para siya naman ang makapagpalit ng kanyang damit.
Nag-antay na lamang ako sa tabi ni manong guard. Panay ang pakikipag-usap ko sa
kanya at nililibang ko ang aking sarili habang hinihintay si Linda.

Tingin ako ng tingin sa king relo at saka sumusulyap sa may locker room, hinihintay
ang paglabas ni Linda.

Lumipas ang halo labin-limang minuto, wala pa ring lumalabas sa silid na iyon.
Kaya't minabuti kong puntahan na lang ang locker room.
Naabutan ko doon ang isa naming kasamahan. "Pare, si Linda, naandiyan pa ba sa
banyo?" "Si Linda? Kanina pa kayang naka-alis iyon."
"Hindi pare, iniwan ko siya dito. Sabay kasi kami papasok sa school." "Wala nga
pare. Naabutan ko siya dito, pero nagmamadaling umalis." "Ha? Eh nasa may pintuan
ako ah. Imposibleng hindi ko siya makikita." "Saang pintuan? Sa harap o doon sa
gilid?"
Ay tanga! Dalawa nga pala ang pasukan dito sa pinagtatrabahuhan kong kainan.

"Sa harap pare. Doon kay manong guard."

"Edi malamang sa gilid yun dumaan. Di mo napansin."

Iyan ang hirap sa akin, sa sobrang dal-dal ko, madalas ay natatakasan ako at hindi
napapansin ng aking mga kasamahan.

"Ahh ganun ba? Sige pare salamat na lang." "Mukhang iniwasan ka ng bebot mo ah."
"Hindi... Hindi lang kami nagkaintindihan. Sige pare, pasok na ako."

Ganun talaga ang buhay.

Kailangan kong tanggapin na galit nga sa akin si Linda.

Hindi pa naman ako mapalagay kapag may nagagalit sa akin.

Lalo na kung hindi ko naman alam ang puno't dulo ng lahat. Kung ano ang dahilan
kung bakit hindi niya ako pinapansin.

May nagawa ba akong masama sa kanya? May nasabi ba akong hindi maganda? Haaaaayyy!
Mas mahirap pa ito kaysa sa Calculus subject namin.
~~~

"Okay Mr. Alcantara, the floor is yours. You may now proceed with your book
report."

Kahit ilang beses na akong pumupunta sa harapan upang magreport o magrecite,

kinakabahan pa rin ako.

Hindi ko na ata maiaalis sa akin iyon.

Pero siyempre, kakaiba ang araw na ito. Doble ang kaba at panginginig ko. Dahil
alam kong nasa harapan ko si Linda at makikinig sa book report ko.

Hindi niya ako pinapapansin mula pa doon sa fast food chain, at sana ngayon, makuha
ko ang atensyon niya.
Siya kasi iyong tipong mahilig magtanong at mangulit sa mga taong nagrereport. Sabi
niya, pampaalis antok daw niya ito. Ayos di ba?

Ginalingan ko ang pag rereport ko. Dahil aral na aral ko ang librong akong
inilalahad sa harapan, alam kong masasagot ko lahat ng tanong ni Linda.

Salita lang ako ng salita sa harapan habang hinihintay ko na putulin ito ni Linda
at magtatanong. Halos matapos na ako sa aking book report, wala pa rin siya tanong
sa akin.
At ang masama pa niyan, hindi siya tumitingin sa akin. Badtrip!
Sinubukan ko pang maliin ang isang parte ng aking report para magtanong siya at
itama ang aking pinagsasasabi, pero wala talaga.

No reaction. Nga-nga.
"Thank you Mr. Alcantara for that book report. You did a good job!" "Thank you,
ma'am."
"Okay, tomorrow we will be having a very long quiz. What I mean by very long? It is
a hundred itemed exam. It will cover Mr. Castro and Mr. Alcantara's book report.
Let's call it a day class. You may go now to your next class."

Hindi ako umiimik. Nakatuon lang ang aking paningin sa direksyon ni Linda.

Putik! Bakit ba ako nagkakaganito? Dati-rati naman ay wala akong pakialam kung
nakikinig man siya o hindi.

Nakita ko siyang nagmamadaling lumabas ng aming classroom. Agad din akong tumayo
para habulin siya.
Hindi puwede sa akin itong ipinaparamdam niya. Ayokong magalit, pero naiinis na
ako.

"Linda!"

Hinawakan ko ang braso niya at iniharap ko siya sa akin.

"Ano? Nagmamadali ako." "Bakit ganyan ka?"

"Anong ganito? Ganito naman talaga ako. Bitiwan mo na ako."

"Hindi ka ganyan. Galit ka ba? May nagawa ba ako? May nasabi ba ako?"
Hindi siya nakasagot sa akin. Para siyang naghahagilap ng kung anong idadahilan
niya sa akin.

"Kanina ka pa kasing ganyan. Hindi ko naman alam kung bakit. May problema ka ba?"
"Wala akong problema."
"Problema sa akin?"

"Bakit naman kita poproblemahin? Ano ba kita?"

Napatigil din ako sa sinabi niya sa akin.

Tama siya. Ano ko nga ba si Linda at bakit ako naasar sa kinikilos niya?
"Kaibigan... Hindi ko nga alam kung bakit ako apektado sa ginagawa mo." Nakatingin
na siya sa akin. Seryoso kasi ako sa mga sinasabi ko.
"Ayoko kasing hindi mo ako pinapansin, kahit na nagpapapansin na ako sayo. Ayoko
ring hindi mo ako kinukulit, kahit na dikit na ako ng dikit sayo. Ayoko yung hindi
mo ako kinakausap, kahit na hanap ako ng hanap ng topic na puwede natin pag-usapan.
At lalong ayoko yung hindi ka na tumitingin sa akin."

Seryoso ako at nakatingin sa kanyang mga mata.

"Hahahaha!!!!"

Nagulat ako ng bigla niyang basagin ang trip ko sa pag-eemote nang siya ay tumawa.

"Anong nakakatawa doon?" "Mukha ka kasing tanga eh!"

"Yun na nga eh, nagmumukha na ngang tanga yung tao, hindi mo pa pinapansin."
"hmmmmmm..."
"Ano?"

"Inlab ka sa akin ano?" "Huh?"

Hindi ako handa sa itinanong sa akin ni Linda.

Ang alam ko lang sa pagiging in love ay yung panahong nakita ko si Sheryn. Pero...
Iba itong nararamdaman ko kay Linda.
Nagagalit ako.

Nagagalit ako kapag hindi ko siya nakakausap at nakakasama. Nagagalit ako sa tuwing
pinaparamdam niya sa akin na balewala ako. Nagagalit ako kapag mukha akong tanga at
hindi pa rin niya ako pinapansin. "Siguro... Ewan ko... Baka...."
"Hahahaha!!!"

"Masama ba iyon? Wala ka namang boyfriend di ba?"

"Hindi na masama... Hmmmm... Puwede ka naman... Papasa na rin." "Papasa? Pasang-

awa?"
"Puwede... Pero pag-iisipan ko pa."

Badtrip!

"Bahala ka nga diyan Linda." "Hahaha... Pikon?"

"Ikaw kasi eh. Ginagalit mo ako."

"Hehehe... Halika na nga, magmiryenda na lang tayo. Gutom lang yan." Seryoso ako sa
sinabi ko, tapos sasabihin niyang, gutom lang yan? Nasaan ang hustisya?????
Pero masaya ako. Napakasaya ko.
Hindi lang dahil nakita ko ulit siyang ngumiti. Hindi lang dahil nakausap ko na
siya ulit.
Hindi lang dahil kasama ko siya ngayon na kumakain ng bananacue at samalamig.
Kundi...

Dahil nasabi ko sa kanya ang nararamdaman ko.

Dahil napansin niyang mukha akong tanga para magpapansin sa kanya. Dahil nadarama
ko ulit ang kakaibang pakiramdam.
Alam kong iba ito.

Iba ito sa naramdaman ko noong nakita ko ang robot na pinag-aagawan namin ni kuya
Michael. Iba ito sa naramdaman ko kay library girl, na naging syota ni kuya
Michael.
Nararamdaman kong akin lang si Linda.

Sa unang pagkakataon, hindi ako natatakot na baka maagaw siya sa akin... lalo na ni
kuya
Michael.

Iba ito sa mga nagustuhan ko. Sana... Sana... Sana...

Magtagal ang kaligayahan nararamdaman ko.

~~~

"Kuya! Wala pa mga kabarakada mo?"

"Wala pa kambal. Lagi namang late yun maglaro ng basketball. Oh heto, shoot mo
muna."

Pinuntahan ko si kuya Michael sa court noong isang araw.

Ito ang isa sa mga pagkakataong nakakausap ko ng matino si kuya, sa tuwing

naglalaro kami ng basketball.

Habang naglalaro ay napansin ko ang guhit sa kanyang mukha. Naging isang pilat ito
mula sa ibaba ng kanyang kanang mata patungo sa kanyang pisngi.

"Hayaan mo kuya, pagnagkapera ako, ipapatanggal natin yang peklat sa mukha mo."
"Ulul! Hahaha... Hayaan mo na yan kambal. Wag mo na lang pansinin."
"Hindi nga. Puwera biro. Para bumalik yung itsura ng mukha mo."
"Hehehe... Hindi na matatanggal yan tol. Alaala na lang yan ng nakaraan ko. Tapos
na yun."

"Naku, mahihirapan ka nang makahanap ng bebot niyan. Baka tawagin ka pa nilang

alyas peklat. Hehehe."

"Langhiya ka naman kambal eh! Wala namang asaran. Tsaka, malakas pa rin itong
itsura ko sa mga bebot. Nakadagdag pa nga yata eh. Hehehe..."

"Eh kamusta naman si Jessica?"

"Ayun, mukhang napapasabik ko siya araw-araw. Balitaan kita kapag nakantot ko na.
hehehe..." "Eh yung seksing may isang anak?"
"Yun kambal ang trip ko. Gusto ko rin makaisa dun at bigyan ng anak. Hehehe..."
"Hahaha... Loko!"
"Puwera biro kambal, ganun ang mga gusto ko."

Gusto ko pa rin isingit si Sheryn, pero naisip kong huwag na munang ipasok siyang
ipasok sa usapang ito.

Dahil may gusto akong sabihin kay kuya.

"Kuya, alam mo may kasamahan ako sa trabaho, bebot, maganda, maputi, maypagaka-
singkit yung mata niya. Pero badtrip kasi minsan, hindi ako pinapansin, hindi ako
kinakausap. Minsan mukha na akong tanga para magpapansin sa kanya."

"Hahahaha... Inlab ang pota!" "Hehehe... Ganun ba yun kuya?"

"Oo tol. Pero dapat intindihin mo na lang kapag ganyan ang isang babae. Huwag mo na
lang salubungin kapag mainit ang ulo. Intindihin mo na lang, tapos suyuin mo. Baka
kasi may regla lang yan. hahahaha"

"Hehehe... Kaya nga eh, hindi ko rin natiis na hindi siya kausapin." "Hahaha!
Binata na kambal ko ah!"
"Linda. Linda nga pala pangalan niya."

"Ayos yan kambal. Kailan mo ipapakilala sa akin bebot mo?"

"Gusto mo mamaya, sama ka sa akin. May pasok siya mamaya sa pinagtatrabahuhan kong
fast food chain. Tapos kain na rin tayo doon. Hehehe..."
"Sige tol. Mga anong oras?"

"Siguro mga 6pm. Alis tayo ng bandang alas-singko sa bahay."

"Sige kambal, pagkatapos ng laro namin, maliligo at magbibihis ako kaagad."

Masaya din ako at naibahagi ko kay kuya Michael ang nararamdaman ko para kay Linda.
Noong una, ay hindi ko alam kung papaano ko sasabihin ito sa aking kapatid, pero
bigla ko na
lamang naitawid iyon sa kanya.

Mukha namang masaya rin siya para sa akin.

Dahil sa wakas, alam na niyang nakapag-move on na ako kay Sheryn.

Hindi na niya ako magiging kaagaw sa babaeng minsan ay minahal naming dalawa.

~~~

Mga bandang 6:45pm na kami nang makarating sa kainang pinagtatrabahuhan ko.

Dahil sa day-off ko, ay gumawa ako ng paraan para dalawin si Linda at ipakilala sa
kanya si kuya Michael.

Agad kong namataan sa counter si Linda saka namin pinuntahan ng aking kapatid ang
kinaruruonan niya.
Sa malayo pa lang ay nakita na ako ni Linda at agad ko naman siyang nginitian.

Ngumiti na rin siya sa akin habang kinukuha ang order ng isang customer na nasa
aming harapan.

"Kuya, ayos na ba sayo iyong chicken?"

"Kahit ano kambal. Masarap yan dahil libre mo, di ba? Hehehe"

"Hahaha! Oo naman. Sige, dagdagan pa natin ng burger at fries. Para matagal-tagal

tayo dito." "Naku, baka masobrahan ka naman sa gastos niyan. Hehehe"
"Hindi kuya, ayos lang naman. Minsan naman dapat maranasan kong maging customer at
pinagsisilbihan ng mga kumag na to! Hehehe."
Nang matapos na ang customer na nasa aming harapan at agad nilagyan ni Linda ng
tray sa tapat ng kanyang counter.

Ngumiti ako at hindi muna siya kinausap tungkol sa aking kapatid dahil nasa
kalagitnaan siya ng kanyang trabaho.

Natakot ako baka sitahin kami ng nagmamasid na bisor.

"What is your order sir?" Magalang na tanong sa akin ni Linda.

"Dalawang orders ng 1-piece chicken. Tapos dalawang order din ng burger meal
ninyo."

Agad naman niyang itinawag ang order namin para ihanda sa kitchen.

"Do you want to add spaghetti sir?" Tanong ni Linda.

Bigla akong natigilan. Naalala ko ang pagdura niya sa isang order ng spaghetti sa
customer naming reklamador at demanding.

"Ah eh... Okay na ako diyan." "Hahahaha!"

Natawa siya sa reaction ko.

Nakita ko rin siyang tumitingin sa kapatid ko. Kilala niya si kuya Michael dahil
nagpupunta siya sa ospital noong nasaksak siya.

Malapit na rin ang shift niya kaya aantayin na lamang namin siya ni kuya.

"Maganda yung bebot na yun ah." "Maganda ba kuya?"

"Oo. Pero alam kong mas maganda pa bebot mo doon kambal. Excited na nga ako makita
eh. Hehehe..."

"Hahaha... Antay-antay ka lang kuya." "Parang ako ang kinakabahan tol. Hehehe..."
"Hehehe... Relax ka lang kuya."
"Natatakot ako baka panget, bigla ako matawa. Hahahaha..." "Ansama talaga nito oh!
Basta, kain ka na lang muna diyan."
Dahan-dahan naming inubos ni kuya Michael ang inorder naming pagkain. Nakikita ko
pa rin siyang tumatanggap ng order. Mukhang madaming tao ngayon at halatang pagod
na pagod na siya.

Hanggang sa huling sipsip na ni kuya Michael sa iniinom naming softdrink.

"Wala pa ba kambal?"

Tumingin ako sa direksyon niya, at pinalitan na siya ng karelyebo niya.

"Kaunting paghihintay na lang kuya."

Alam kong tapos na ang shift niya at inihahanda ko na ang aking sarili.

Maya-maya ay lumabas na siya mula sa locker room, dala-dala ang kanyang backpack.
Agad naman siyang nagpunta sa aming lamesa.
“Kuya, si Linda nga pala.”

“Oh! Kambal… siya na ba yung girlfriend mo?” “Hi, kuya Michael.”

“Naku kuya, nanliligaw pa lang ako. Ayaw pa ako sagutin niyan.” “Hahaha… Naku
Linda, sagutin mo na itong utol ko. Mabait naman yan eh.” “Talaga kuya Michael?
Parang hindi naman… Hehehe…”
“Oo Linda, mabait yan. Naku kung alam mo lang. Puwede na ngang iproklama yan ng
santo papa sa Vatican eh. Papatayuan na nga namin yan ng rebulto.”

“Kuya talaga oh! Naku puro biro yan si kuya Michael, huwag ka makikinig diyan.”
“Hahaha.. Malay mo makumbinsi niya akong sagutin ka.”
“Naku Linda! Kung alam mo lang na lagi ka niyang ikinukuwento sa akin. Panay papuri
lang lahat, walang di magandang sinabi yan si kambal. Pero tama nga naman,
napakaganda mo pala talaga Linda.”

“Ayun! May pinagmanahan pala si Francis sa pagiging bolero. Hehehe…” “Naku kuya
Michael, baka maudlot pa ako lalo at masira sa kanya niyan..” “Hehehe… Pero puwera
biro Linda, okay itong si utol.
Bigla kaming natigilan ni Linda. Nagkatinginan kami dahil hindi ko inaasahang
biglang mapapaluha si kuya Michael.

Parang kinukurot ang damdamin ko.

“Wala namang iyakan kuya…”

“Masaya lang ako kambal. Dahil nakikita ko yung totoong ligaya diyan sa mata mo. Sa
napakatagal na panahon, ngayon lang kita nakitang masaya.”

"Bakit kuya Michael, wala bang mga babaeng umaaligid kay Francis? Hehehe" "Meron
naman, pero bihira lang magpakilala sa akin yan ng chikas niya."
"Kasi wala naman talaga. Kaya wala akong mapipapakilala." "Salamat Linda ha...
Dahil pinapasaya mo si kambal."
Hindi ko maunawaan kung bakit sinasabi ngayon ito ni kuya Michael.

Pero isa lang ang sigurado ako... Iyon ay ang sayang nadarama ko dahil kasama ko
ang dalawang taong importante sa akin.

Okay na ako sa simpleng buhay.

Ayos lang sa akin ng nakakakain ng tatlong beses sa isang araw.

Basta alam ko, at sigurado akong ligtas sa kapahamakan ang mga itinuturing kong
kapamilya. At sana...
Sana... Sana... Sana...

Manatili ang kaligayahang ito ng mahabang-mahabang panahon, kung hindi man habang-
buhay.
Chapter 12

December 16, 2004

Alas tres y media pa lang ng umaga ay nakaalis na ako ng bahay namin upang kuhanin
ang tricycle na aking ipapasada.

Kahit sobrang lamig ng simoy ng hangin ay sadya ko itong nilalabanan para makakuha
ng mga pasahero. Unang araw kasi ngayon ng simbang gabi at sinisigurado kong tiba-
tiba nanaman kami sa pasahero.

Patong-patong ang suot kong damit at may kasama pang jacket, upang hindi ako
masyadong ginawin habang pinapaharurot ko ang tricycle.

“Simbahan?”

“Sige po, simbahan. Isang biyahe na po ba?” “Naku iho, hindi ko kaya ang isang
biyahe.”
“Sige po, sakay na po. Marami pa namang pasahero diyan manang.”

Tiis-tiis lang.

Ito lang naman sa ngayon ang kaya kong gawin.

Malapit naman nanag makatapos si kambal. At alam kong igagapang ko rin, katulong
niya, ang aking planong magbalik sa pag-aaral.

Si kambal.

Natutuwa ako at malapit na siyang makapagtapos. Maabot na rin niya ang mga pangarap
niya. Parang kailan lang yung mga araw na magkaklase kami.
Parehas naming sinusubukang makatapos sa highschool.

Lagi niya akong tinutulungan sa mga assignments ko. Pati sa pagrereview para sa
exam, siya rin ang punong-abala.

Hinding hindi ko makakalimutan yun.

Kung kaya’t lahat ng puwede kong itulong sa kanya ay ginagawa ko.

“Simbahan?” “Opo manong.” “Sakay na.”
Ngayon ko lang naisakay si Jessica ng ganito kaaga. Sobrang ganda pala niya kahit
mukhang kagigising lang. Estudyante siya sa CEU. Mukhang ka-batch siya ni kambal at
hamak na mas maganda siya kapag naka-ayos at hindi lang suot ang puti niyang
uniporme.

“Simbang gabi?” “Opo manong.”

“Huwag mo naman akong tawaging manong. Halos magka-edad lang naman tayo.” “Ilang
taon ka na ba?”
“22.”

“Ahhh.. edi kuya pala kita. 20 pa lang ako eh.” “Saklap naman. Kuya?!”
“Hehehe… Eh ano bang gusto mong itawag ko sayo?” “Puwede bang baby na lang? Hahaha.
Biro lang.” “Hihihihi.”
“Michael. Michael na lang.”

“Ahhh… Okay. Sige, kung yan gusto mo.”

Ito yung mga oras na ayaw ko na siyang ibaba sa pupuntahan niya.

Gusto ko pa siyang maka-usap. Madami pa akong gustong malaman sa babaeng ito. Pero
alam kong hindi puwede, hindi maari.
Ano namang gagawin niya sa isang hamak na tricycle driver lang?

“Jessica pangalan mo di ba?” “Oo manong. Este, Michael.”

“Ayan nanaman tayo eh… Hehehe.”

“Sorry Michael. Paano mo pala nalaman pangalan ko.”

“Nakita ko sa ID mo.” “Aaaahh...”
“Lagi kasi naisasakay eh. Kung napapansin mo.” “Hmmmm...”
Nagiging madaldal na ata ako.

Nagkakarinigan kami dahil katabi ko siya sa likuran ng tricycle ko. Dahil may
sumakay na
matanda sa loob, kung kaya’t nagpaubaya na lang siya at tumabi sa akin.

Amoy na amoy ko ang pabango niya, at sobrang sarap langhapin. Isa ito sa
pampalubag-loob ko bilang isang tricycle driver. Ang makapagsakay ng mga
nagagandahang mga babae.

“Sige. Michael, dito na lang ako. Heto bayad ko.” “Okay na Jessica. Libre na kita.”
“Huh? Eh sayang din naman itong bayad ko.” “Ayos lang. Next time na lang.”
“Okay. Sige, thank you.”

OO. ALAM KO.

Dapat kinuha ko yung bayad niya sa akin.

Pero anong magagawa ko, sa simpleng pag-ngiti lamang niya, buo na ang araw ko.

Hindi ko siya nakitang ganoon ka-gandang babae, dahil lagi na lang isang estudyante
ang pagtingin ko sa kanya.

Kung siya ang regalo ko ngayong pasko, solb na solb na ako. Pero tulad ng mga
pangarap ko, parang hirap akong abutin siya.
Ang tanging kaya kong gawin ay ang tanawin siyang naglalakad papalayo sa akin.

At… ang pagmasdan ang ngiti niya.

Hanggang doon lang. Hanggang sa ganoon lang ang kaya ko.

Ooops! Teka…

Sayang ang oras ko. Puwede pa ako bumalik ng isa pang biyahe bago magsimula ang
simbang gabi.
Agad akong humarurot pabalik sa una kong ruta. Kahit wala na akong sakay pabalik,
basta’t
makakuha lang ako ng pasahero papuntang simbahan.

“Simbahan! Simbahan! SImbahan!” “Simbahan?”

“Opo.”

“Isang biyahe na tayo boy!” “Okay po sir.”

Jackpot!

Buti na lang may nag-isang biyahe. Medyo bawi-bawi ako nito.

40 pesos.
Puwede…

“Antok na antok pa ako.”

“Naku sir, dapat pinaghandaan ninyo ang paggising ng maaga. Lalo na siyam na araw
ninyo itong gagawin. Hehehe..”

“Yun na nga eh. Sa call center kasi ako nagtatrabaho. Lagi ko namang tinatapos
itong simbang
gabi. Madami lang talaga akong inasikaso kagabi.” “Ahh… Tiis tiis na lang sir.”
“Kaya nga eh. Tatapusin ko talaga ito para matupad ang kahilingan ko. Hehehe…”
“Totoo po ba yun sir?”
“Oo naman. Pero siyempre dapat lagi naman tayo nagsusumikap para makuha natin ang
gusto
natin. Dapat lang samahan ng dasal. Ika nga nila, nasa Diyos ang awa, nasa tao ang
gawa.” “Ahh hehehe ganun po ba sir?”
Tama naman siya sa kanyang mga sinabi sa akin. Wala naman akong dapat ikareklamo
doon. Madalas nga lang hindi ako nagdadasal at lumalapit sa Kanya.

Madami kasi akong katanungan. Naghahanap pa rin ako ng kasagutan.

Mali man itong ginagawa ko, pero alam ko pagdating ng panahon ay maliliwanagan din
ako.

“Oh, heto bayad ko.”

Binigyan niya ako ng 50 pesos. Kailangan ko pa siyang suklian ng diyes.

“Keep the change na. Okay na yan.” “Salamat po bossing.”

“Ikaw? Hindi ka ba bababa at magsisimbang gabi?” “Ah eh…”
“Isang oras lang naman.” “Hehehe…”
Hindi ko alam ang isasagot ko sa paanyaya niya. Matagal-tagal na rin akong hindi
nakakapagsimba.
Iniisip ko naman ang kikitain ko sa loob ng isang oras. Sayang din yun.

Pero…

Sa kabilang banda, parang may naguudyok sa akin na bumaba at sumilip manlang sa

simbahan.

Bahala na…

Babawi na lang ako mamaya. Madami pa namang oras siguro. Madami pa namang
pasaherong sasakay sa akin.

Sige…

Dadaan lang muna ako. Iba ang pakiramdam ko habang naglalakad ako papasok ng
simbahan. Halos lahat ng nakikita kong tao ay kasama ang kanilang mga mahal sa
buhay.
Madaming tao. Hindi ko rin alam na napupuno ang simbahan sa tuwing simbang gabi.
Nakipagsiksikan ako upang makapasok sa loob.
Tahimik ang lahat habang naghihintay ng pari.

Napatangin ako sa isang malaking krus na nasa harapan ng altar. Nakatingin lang
ako. Nakatitig.
Hindi ko alam kung papaano ko sisimulan ang panalangin ko. Para akong isang
estrangherong pumasok sa bahay ng iba.
Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung bakit.
Hanggang sa may bumangga sa kanang balikat ko. May taong sumisiksik sa tabi ko.
Napalingon ako dahil medyo malakas ang pagkakabangga nito sa akin.
At nang tumingin na ako… Nakakita ako ng anghel… Anghel…
Napakagandang anghel…

Ang babaeng lagi kong naisasakay sa tricycle. Kalong-kalong niya ang kanyang anak
na lalaki. Tulog na tulog ito.
Tingin ito ng tingin sa harapan, nagbabakasakaling may mauupuan pa siya sa bandang
harap. Napatingin na rin siya sa wakas sa akin. Agad naman akong ngumiti at
nginitian naman din niya
ako.

Maya-maya ay nagsimula na ang misa.

Wala naman talaga akong balak na simulan o tapusin ang simbang gabi, pero parang
hindi na ako makaalis.

Parang napako na ako sa aking pagkakatayo. Tahimik kong pinagmamasdan ang mag-ina.
Alam kong hirap na hirap na siya sa pagbuhat sa kanyang anak.

Maganda siya.

Mahaba ang kanyang buhok. Maputi. At talaga namang kitang-kita ang ganda ng hugis
ng kanyang katawan.

At hindi mo aakalaing nanganak na ito.

Pero hindi pa rin maalis sa isip ko kung nasaan ang asawa niya. Ang alam ko lang ay
iniwan na siya ng mokong na yun.
Totoo naman kayang wala na ang nakabuntis o mister niya?

Sa ganyang kagandang babae, sino pa ba ang magtatangkang iwan at layasan ito? Tsk..
Tsk.. Tsk..
Kung ako lang siguro ang lalaking minahal niya, hindi ko siya iiwan.
Pero kaya ko na nga bang magkaanak? Kaya ko na kayang magkaroon ng responsibilidad?
Parang hindi pa. Pagdating siguro ng panahon. Sa ngayon, hindi pa.
Hanggang sa bumalik ang atensyon ko sa bata.

Bigla itong nagising at umiyak ng pagkalakas-lakas.

Nagtinginan lahat ng tao sa paligid namin, at hindi naman siya magkanda-ugaga sa

pagkalong dito. May inaabot siyang bote ng gatas sa isang bag, at nakikita kong
hirap na hirap siya.

Gusto ko sanang magpatay-malisya pero paglingon ko sa aking kaliwa ay may

nakatinging matandang babae sa akin. Parang sinusumbatan ako at inuutusang buhatin
ang bata.

Dahan-dahan akong umiwas ng tingin sa kanya at ibinalik ko ang tingin ko sa mag-

ina. Hirap na hirap pa rin siya.

Hanggang sa iniabot ko ang aking dalawang kamay.

“Akin na, kargahin ko muna.”

Mahina akong bumulong sa kanya.

Napatingin at tila nabigla naman siya sa aking sinabi.

Ngumiti siya sa akin at agad ipinakarga sa akin ang baby niya.

Hindi ako marunong bumuhat ng bata, pero kinaya kong kargahin ang anak niya.

Nakatingin lang ako sa mukha ni baby. Habang ang nanay niya ay kinukuha ang dede na
nasa kanyang bag.

Medyo tumigil ang bata sa kakaiyak nang simulan kong igalaw ang katawan ko na
parang ipinaghehele siya.

Iba pala ang pakiramdam na may hawak kang bata sa bisig mo. Unti unti siyang
tumahimik at saka inilagay ng kanyang ina ang dede sa kanyang bibig.

Kitang kita ko kung paano niya sinipsip ang tsupon sa dede, habang iniinom ang
maligamgam na gatas.

Hindi ko maiwasang mapangiti habang pinapanood ko yung baby.

“Pasensya ka na ha… Naabala ka pa tuloy.”

“Ayos lang. Kawawa naman kung hahayaan lang natin umiyak.”

“Hindi ko kasi maiwan sa bahay. Wala naman kasing ibang mag-aalaga.”

“Ahh… Natutulog lang naman siya. Nagutom lang siguro. Hehehe…” “Hihihi… Kaya nga
eh. Sige akin na, ako na kakarga.”
“Ako na. Mukhang pagod ka na din eh. Ako na bahala.” “Sigurado ka? Mabigat yan.”
“Kayak o na to!”

Ngumiti lang siya sa akin.

Parang matagal ko nang kakilala ang babae na ito. Matagal ko na rin naman siyang
tinitignan mula nang naisakay ko siya sa isang kanto.

Nagpatuloy ang misa at hinayaan niya naman akong kalungin ang anak niya. Parang
huminto ang oras ko habang pinapatulog ang anak niya.
Naisip ko, may nagawa rin akong tama sa buhay ko. At parang ayaw ko na ring matapos
ang misa. Gusto ko pa silang makasama. Ngayon ko lang ulit naranasan maging
responsable.

Pagkatapos ng misa ay karga-karga ko pa rin ang kanyang anak. Sabay na kaming

lumabas ng simbahan.

“Hatid ko na kayo… may wheels naman ako eh.” Biro ko sa babae.

“Naku nakakahiya naman… laking abala na namin sayo.” “Ayos lang sa akin. Huwag ka
mag-alala.”
Naglakad kami papunta sa parking lot sa tapat ng simbahan.

Hindi pa rin nagigising ang kanyang baby at para itong anghel na tahimik na
natutulog.

“Pasensya ka na sa wheels ko, tatlo lang gulong niyan. Hehehe…” “Hahaha… Ayos lang
naman. Kami na nga lang ang makikisakay.”
Kahit nahihiya ako sa dala-dala kong tricycle, ay pinasakay ko pa rin sila sa loob
nito.

“Kaya pala, parang pamilyar ka sa akin.”

Nagulat ako sa sinabi niya nang ibinigay ko sa kanya si baby.

“Ah ehh… Oo. Madalas kasi kitang naisasakay dito sa tricycle ko.” “Sabi ko na nga
ba eh. Hihihi.”
Napakamot na lamang ako sa aking ulo habang nangingiti sa kanyang sinasabi. Hindi
ko alam kung matutuwa ako o hindi.
Pero mas lamang ang kasiyahan na nadarama ko. Dahil kahit papaano ay naaalala niya
ako.
Kahit papaano ay tumatak ako sa isipan niya.

Hmm… Bakit kaya? Hehehe…

Pero sige, hahayaan ko na lang kung anumang puwedeng mangyari sa amin. Basta ako,
porsigido ako sa gusto kong gawin sa kanya.

Pakiramdam ko kasi ay nagkaroon ako ng halaga, ng silbi.

Iba pala ang ganitong pakiramdam. Yung ako naman ang inaasahan. Kahit sa kaunting
oras na aming pinagsamahan ay naramdaman ko ito sa kanilang mag-ina.

Ngayon ko lang din naramadaman ang hindi umasa sa iba. Positibo ako, na kaya ko rin
naman
maging responsable tulad ni kambal. At sana’y lagi akong mabigyan ng ganitong
pagkakataon.

Nang marating namin ang bahay niya ay tinulungan ko siyang bumaba.

“Oh heto bayad namin.” “Naku, huwag na!”

OO, ALAM KO… Dapat kong kunin ang bayad niya.

“Kunin mo na. Naghahanap buhay ka, gusto mo bang malugi?”

Ngumiti siya sa akin. Napakaganda niya. “Kunin mo na… Para hindi ako mahiya sayo.”
“Ah, o sige.”
OH AYAN KINUHA KO NA.

“Bukas…” “Ha?”
“Bukas, kung mgasisimba ka ulit. Text mo ako, dadaanan ko kayo.”

Napatingin siya sa akin at parang naghahanap ng isasagot sa sinabi ko.

“Kung okay lang naman sayo… Kasi, ganoong oras naman ako namamasada.” “Sige. Okay
lang sa akin. Sunduin mo kami ng mga pasado alas-tres y media.” “Sige, sige. Ako
bahala. Darating ako ng ganoong oras, huwag ka mag-alala.” “Relax ka lang.
Hahahaha… Sige, bukas ulet?”
“Sige. Bukas ulit.”

“Nessa. Nessa nga pala pangalan ko. “Ahh, ako naman si Michael.”s “Pasok na kami
ha…”
“Okay…”

“Ingat ka at salamat ulit Michael.”

BOOM!!! Ingat?
Sabi niya ingat? Tama ba nadinig ko?
Parang lumukso ang puso ko sa sobrang tuwa.

Pumayag na siyang sunduin ko siya sa umaga. Tapos sinabihan niya pa ako ng ingat?!
Ayos yun!
Tama nga. Hindi pa ako humihiling sa Kanya, pero may regalo na agad siyang ibinigay
sa akin.
Nagkaroon ako ng kakaibang pananaw sa buhay. Binuksan ko ang aking mga mata sa mga
posibleng mangyayari sa buhay ko.

Nagkaroon ng kaunting liwanag ang dating madilim kong kinabukasan. Nabuhayan ako ng
loob.
Ang sarap sa pakiramdam.

“Oh! Parang maganda ata simula ng araw natin kuya ah?!” “Hehehe… Tama ka kambal.
Masarap pala magsimbang gabi.”
“Woah! Nagsimbang gabi ka?” “Oo tol.”
“Hmmm… Dapat pala sumama ako sayo. Anong oras ba yun?” “Alas-kwartro ng umaga.”
“Ahhh…”
“Alam kong antukin ka kambal. Kaya hindi mo kakayanin ang madaling araw na simba.”
“Oo nga kuya eh… Sa gabi na lang kami magsisimba ni Linda. Mayroon namang
anticipated
mass.”

“Kamusta na pala si Linda?”

“Ayos naman kuya. Masaya naman akong kasama siya.” “Mukhang mahal na mahal mo na
yang bebot mo ah.”
“Oo nga kuya eh. Siya na talaga ang gusto ko mapangasawa.” “Ayos… Talagang pang-
habambuhay na ang tulad ni Linda.” “Oo kuya.”
“May….”

“May ano kuya?”

“May nangyari na ba? Hehehe…” “Wala pa nga kuya eh.”

“Ahh…”

“Yun kasi gusto niya. Kaya nirerespeto ko.”

“Ahh… Ayos lang yan kambal. Hayaan mo na lang kung anong gusto niya. Tama ka,
irespeto mo na lang.”

“Oo kuya. Mahal na mahal ko yun, at kaya kong maghintay para sa kanya.

Pero ang totoo, hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayaning walang nangyayari
sa amin ni Linda.

Alam kong, alam ni kuya Michael ang ganitong pakiramdam.

Sa tinagal-tagal ng pagsasama nila ni Sheryn, ay hindi niya natikman at hindi siya
pinagbigyan ng kanyang dating girlfriend.

Ganito pala ang nararmdaman ni kuya noong mga panahong iyon.

Pero…

Tinitibayan ko ang aking sarili para huwag masyadong matukso kay Linda. Mahal na
mahal ko si Linda.
At magdadalawang taon na an gaming relasyon. Halos isang taon ko siyang niligawan.
Para akong dumaan sa butas ng karayom.

At isa ito sa mga bagay na ikinagusto ko sa kanya.

Mahirap siyang makuha, at lalo naman aking nanggigil para maging syota siya.

“Oh, Francis. Tuloy ka.” Saad ng nanay ni Linda sa akin.

Mabait ang mga magulang niya. Lahat sila ay boto sa akin. Kaya masaya na rin naman
ako sa ganoon.

“Pasensya ka na, nagbibihis pa si Linda. Gusto mo bang magkape o uminom ng juice

muna?” “Naku, salamat po. Pero kakaalmusal ko lang po.”
“Ahh ganun ba. SIge, maiwan muna kita dyan at itutuloy ko lang ang paglalaba ko.”
“Sige po. Salamat po.”
Kitang-kita na rin ang katandaan sa nanay ni Linda. Hindi sila mayaman.
Pero dahil ang kuya niya ay nagtatrabaho sa Canada, ay medyo nakakaraos na rin sila
sa buhay. Wala pang asawa ang kuya niya at patuloy ito sa pagsuporta sa kanyang
pamilya.
“Psssst! Francis!”

May nadinig akong tumatawag sa akin. Lumingon ako sa may hagdan at nakita ko si
Linda na nakaunderwear lamang at naka-sando.

“Halika, akyat ka!”

“Ah…s-s-s-sige.”

Dali-dali akong umakyat ng hagdan at para ko namang binubuhat ang mga paa ko upang
hindi kami madinig ng nanay niya.

“Ang aga mo naman. Nagbibihis pa lang ako eh.” “Maaga pa ba ito? Eh halos magaalas-
nuwebe na ah.” “Hihihi… Eh kasi hindi naman ako sanay gumising ng maaga.” “Ikaw
talaga… Sige na magbihis ka na.”
Shit! Ngayon ko lang nakita si Linda na ganoon ang suot.

At kahit nakapanty at sando lamang siya ay agad akong tinigasan. Inuna niyang
ayusin ang bag niya. Kung kaya’t tumalikod siya sa akin. “May assignment ka na ba
sa accounting?”
Nakatingin lang ako sa kung anong puwede niyang ipakita sa akin.

“Uy, Francis…

At sarap na sarap na ako sa ganoong tanawin.

“Francis!”

Nagulat ako dahil may sinasabi pala siya sa akin. Nahuli niya tuloy akong
nakatingin sa kanyang katawan.

Napalunok ako at ibinaling sa iba ang aking paningin.

“Okay ka lang ba?”

“Ah eh… Oo. Okay lang ako.” “Ahhhh…”

“Ano pa lang sinasabi mo?”

“Tinatanong kasi kita kung may assignment ka na ba sa accounting. Magpapaturo sana

ako.” “Oo ba. Sige. Turuan kita mamaya.”
“Yehey! Thank you.” “Thank you lang?”
Nabigla siya sa itinanong ko. Nagulat din ako sa sinabi ko.
Tumingin siya sa akin at dahan-dahang lumapit. Inilapit niya ang mukha niya sa
akin.
Parang tumatambol naman ang dibdib ko sa sobrang kaba. Unti-unting dumidikit ang
malambot niyang labi sa akin. Hanggang sa tuluyan na itong lumapat sa akin.
Agad ko namang sinunggaban ang labi niya at hinawakan ko ang maliit niyang mukha.
Kahit sa mga halik niya ay para akong naaadik sa tuwa.
Sinamantala kong magkahinang ang aming mga labi at dahan-dahan kong iginala ang
aking mga kamay.

Hanggang sa bumitiw siya at ngumiti sa akin.

“I love you honey.” “I love you too…”

Alam niyang nabitin ako. Pero okay lang naman iyon sa akin.

Tama nang hinalikan ko siya ng ganoon kainit. Bumalik siya muli sa kanyang bag at
maya-maya ay isinuot na nito ang kanyang damit at pantaloon.

“Oo nga pala Linda. Simba tayo mamaya pagakatapos ng shift.”

“Hahaha… Sasabihin ko pa lang dapat sayo yan. Naunahan mo lang ako. Sige, magsimba
tayo. Sayang hindi na natin nakumpleto.”

Ngumiti lang ako sa kanya at tinulungan ko siyang bitbitin ang kanyang bag.

Dahan-dahan kaming bumaba at nagpaalam na rin kami sa nanay niyang naglalaba sa

likuran ng bahay.

Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad.

Okay na rin naman ako sa ganitong pakiramdam. Kahit wala pang nangyayari sa amin,
ay masaya pa rin ako dahil nahahawakan ko sa kamay ang babaeng mahal na mahal ko.

Siya na talaga ang gusto kong makasama habangbuhay. Ayaw ko na siyang pakawalan.
Ayaw ko nang bitiwan ang kamay ni Linda.

“Sakayan ng fx?” “Sige. Sakay na.”

Sumakay kami ng tricycle papunta sa sakayan mula sa Antipolo papunta ng Cubao.
Ganito na ang ginagawa namin sa pang-araw-araw. Masaya ako dahil siya lang ang lagi
kong kasama, papunta at pauwi ng eskuwela, maging sa part time job namin.

Maya-maya ay natanaw ko si kuya Michael, sakay sa kanyang pinapasadang tricycle.

“Kuya Michael!”

Nagtinginan ang mga pasahero niya at napalingon naman sa akin si kuya Michael.
Nginitian at tinanguan ko lang si Francis nang tawagin niya ang pangalan ko.
Natutuwa ako dahil kahit papaano ay hindi niya pala ako kinakahiya.
Kasama niya pa si Linda sa loob.

Talagang seryoso si kambal sa babaeng iyon.

Alam kong kaya niya ring tiisin na walang nangyayari sa kanila ng kanyang
girlfriend.

Si Francis pa, eh sobrang matiisin niyan. Natiis niya nga ako na sobrang daming
problemang ibinigay sa kanya.
December 20, 2004

Lumipas ang mga araw at nagpatuloy pa rin kami ni Nessa sa aming pagkikita tuwing
alas tres y media ng umaga. Ito ay para makapag-simbang gabi.
Mag mula noon ay lagi ko nang binubuhat si baby Carl. Pakiramdam ko tuloy ako na
ang naging ama niya ng halos apat na araw.

Pagkatapos naming magsimba ay lagi kaming dumadaan sa isang kainan upang bumili ng
puto bumbong o kaya naman ay may mantikilyang bibingka. Sinasamahan pa namin ng
mainit na tsokolate o kape.

Unti-unti ay nagkakakilala kami ni Nessa.

Naikuwento niya sa akin kung ano ang nangyari sa ama ng kanyang anak.

Noong nagtrabaho pala siya sa Japan ay may nakilala siyang isang binatang
businessman. Isa sa mga anak ng may ari ng bar na kaniyang pinagtatrabahuhan.

Pinaniwala itong paninindigan, ngunit agad naman siyang iniwan nang nabuntis si
Nessa. Gagong hapon.
Tinikman lang siya, saka iniwan.

Ayoko namang isipin kung ano pa ang trabaho ni Nessa noon.

Ang mahalaga sa akin ay kasam ko siya at naandito ako para sa kanya.

Kahit napaka-aga pa, upang sabihin ko ang mga ito, pero alam ko na gusto ko na
siya. Gusto ko silang panindigan.

Sa apat na araw ay may nabuo na akong pangarap, hindi lamang sa para sa sarili ko,
kundi para sa aming dalawa.

“Uuwi sana ako sa Bicol, kaso hindi ko pa maharap ang tatay ko. Alam kong galit
siya sa akin.” “Bakit naman? Baka nga gusto pa nila makita ang apo nila.”
“Hindi ko alam Michael. Noong huli kaming nag-usap ay hindi maganda ang sinabi niya
sa
akin.” “Ganun ba?”
“Akala kasi nila nag-puta ako sa Japan. Hindi nila alam na talagang nagconcetrate
lang ako sa
pagbabanda doon sa bar.”

“Ahh… Ikaw ba lead vocalist? O may hinahawakan kang instrumento? “Keyboardist ako.”
“Ahh… Okay. Turuan mo ako nun. Hehehe.” “Hehehe… sige ba.”
Siya na mismo ang nagpaliwanag sa akin kung ano ang ginawa niya sa Japan bago pa
ito nabuntis.

Maganda talaga si Nessa.

Kahit nakasimangot man o nakangiti, ay bakas sa kanya ang sobrang amo ng mukha.
Para siyang anghel.
Naalala ko tuloy yung isang anime na pinapanood ko dati. Ganun siya kaganda. Sino
ba namang lalaki ang hindi mahuhumaling sa kanya?

“Oo nga pala, mamaya-maya pupunta kami sa ospital para sa monthly checkup ni Carl.”
“Ahh ganun ba? Sige hatid ko kayo.”
“Ayos lang ba sayo? Baka kasi makasagabl kami sa biyahe mo.”

“Okay lang naman. Hatid ko kayo tapos, kukuha ako ng pasahero pabalik.” “Okay.
Sige.”
“Text mo na lang ako pagtapos ng checkup niya. Tapos hatid ko ulit kayo pauwi.”

Nakatingin lang sa akin si Nessa. Parang nabigla siya sa mga sinabi ko. Hanggang sa
ngumiti na lamang siya at tumango.
Parang nang-aakit ang mga tingin niya, minsan pa nga ay hindi ako makatingin ng
diretso kay
Nessa.

Dahil nakakatunaw… nakakaakit…

Iniuwi ko muna siya sa kanilang bahay at babalikan ko na lang sila mamaya.

Ako naman ay umuwi muna sa bahay upang magpalit ng damit para mas maging
kumportable ako sa aking pamamasada mamaya.
“Kuya, kain tayo.”

“Tapos na ako mag-agahan kambal. Magpapalit lang ako ng damit.” “Mukhang pormang-
porma ka sa simbang gabi ah. Hehehe..” “Siyempre kambal.”
“May bago ba?” “Hehehe…”
“Naku… Parang alam ko na yang tawang iyan kuya ahh…” “Hayaan mo, ipapakilala ko rin
siya sayo kambal.”
“Nga pala kuya. May pinaplano pala ako sa bisperas ng pasko. Gusto kong iinvite si
Linda at magulang niya dito sa bahay para magsalo-salo. Kaunting handaan lang
naman. Ano sa tingin mo?”

“Ayos yan tol! Sige gawin natin yan. Tapos dadalhin ko rin dito si Nessa.” “Yun oh!
Nessa?”
“Hehehe… Oo kambal. Nessa pangalan niya. Sige tol, paghatian natin ang ihahanda
tapos
ipaluto natin kay tiya Susan.” “Okay kuya. Okay na okay yan.”
“Sige kambal. Alis na ako para makarami.” “Sige kuya.”
Ayos!

Maganda ang naisip ni kambal.

Gusto ko rin namang ipakilala sa kanya si Nessa.

Gusto ko ring maramdaman ni Nessa na bahagi siya ng aming pamiilya.

At gagawin ko ang lahat para maging masaya kaming dalawa sa pasko. Kasama siya at
ang kanyang anak. Kasama ang bagong responsibilidad na iniisip ko para sa aming
kinabukasan.

Mga bandang alas-otso y media ay sinundo ko na siya sa kanilang bahay upang ihatid
sa ospital. Gising na gising si baby Carl.

Pagkababa niya sa aking tricycle ay nagpasalamat siya sa akin.

Inabisuhan ko rin siya na magtext sa akin pagkatapos ng checkup niya at huwag aalis
ng ospital, dahil ako ang susundo sa kanilang dalawa.

Pagkatapos naming magkasundo ay umalis na rin ako at namasada. Wala akong

kapaguran.
Talagang sinadya kong maging masipag ngayong araw na ito. Inspired, kumbaga.
Ngayon lang ulit ako ginanahang mabuhay.

Yung pakiramdam na sa bawat paggising ko sa umaga ay nagkaroon ako ng dahilan.

Alam kong wala pa itong kasiguraduhan, pero siya ang nagpapasaya ng buhay ko
ngayon. Gusto ko itong nararamdaman ko, at tila ayaw ko na itong matapos.
Makalipas ang halos dalawang oras ay nagtext na siya sa akin. Hindi na ako kumuha
ng pasahero papunta sa ospital.
Humarurot na ako papunta dito upang hindi sila matagalan sa paghihintay. Nakita ko
na sila sa may pintuan ng hospital.
Agad niya akong nilapitan at tinulungan ko naman siya sa bitbit niyang bag.

“Tulog na tulog ah…”

“Nakatulog yan sa iyak. Paano ininjectionan ni dok.” “Ahhh… kawawa naman si baby.”
“Hehehe… Kailangan kasi eh.” “Tara na?”
“Sige.”

Dahan-dahan akong nagmaneho upang hindi magising si baby Carl.

At sinikap ko na mas maging maingat ngayon dahil sakay ko ang mag-ina.

Muli ko siyang tinulungang magbuhat ng bag nang makarating kami sa bahay nila.

“Pasok ka muna para makapag-miryenda.”

“Ahh ehh.. sige.”

“Tara na. Makapagpasalamat manlang ako sayo. Hehe..”

Inisip ko na sandali lang naman ito kung kaya’t ipinarke ko na lang ang tricycle sa
tapat ng kanilang bahay.

Pagpasok namin sa loob ay agad niyang ibinaba ang halos isang taon niyang anak.
Nakatulog ito sa biyahe at kahit pa gaano kalakas ng ingay aking tricycle ay hindi
pa rin ito nagising.

Naghintay na lamang ako sa kanyang sala.

Matagal ko nang trip ang bebot na ito. Pero hindi ko naisip na darating ang araw na
aanyayahan niya ako mismo sa kanilang bahay.

Mukhang sabik na sabik siya. Nakakramdam ako ng matinding libog sa kanya.

“Tulog na tulog na si Carl. Halika, hahandaan kita ng makakain.”

Agad naman akong tumayo at sumunod sa kanya.

Dumiretso siya sa lamesa at kumuha ng isang pares ng tinapay, saka pinahiran ito ng
palaman. Malapitan kong nakita ang ganda ng katawan niya.
Ganda ng hubog ng kanyang puwitan, at talaga namang ang kinis-kinis ng kanyang
hita. Nakakalibog , maging ang haba ng kanyang leeg. Sarap kagat-kagatin.
Hindi ako nakapag-hintay, nilapitan ko siya at tumayo sa kanyang likuran.

Dahan-dahan kong inilapit ang labi ko sa kanang parte ng kanyang leeg. Amoy na
amoy ko ang halimuyak ng kanyang balat habang papalapit ako sa kanya para halikan
siya.

“Ay! Ano ba yan!”

Nagulat siya nang dumikit ang katawan ko sa kanya.

Hindi siya umangal habang hinihimod ko ng halik ang kanyang leeg habang inaabot ng
isa kong kamay ang kanyang mukha.

Ipanadama ko sa kanya ang kanina pang parang bakal sa tigas kong burat, habang
minamasahe ng kaliwa kong kamay ang kanyang bandang tiyan.

“oooooohhhh….” Mahina niyang ungol.

Tangina! Sarap talaga ng babaeng ito… Sisiguraduhin kong masasarapan siya at
hahanap- hanapin niya ang kantot ko.
Humarap siya sa akin at agad hinawakan ang mukha ko.
Hinalikan niya na rin ako sa labi at damang dama ko ang init at lambot ng kanyang
mga labi. Agad namang gumapang ang kamay ko sa kanyang magkabilang suso. Nilamas-
lamas ko ito
habang sinisibasib ko siya ng halik.

Maya-maya ay iniangat niya ang suot kong puting t-shirt. At nang matanggal na niya
ito ay hinalikan niya ang balikat ko pababa sa aking dibdib.

Ansaraaaaap. Sobrang sarap.

Nararamdaman ko ang malambot niyang labi habang hinahalikan niya ako.

Hinahawakan ko lang ang kanyang ulo at buhok. At maya-maya ay tumingin ako sa kanya
at tinitignan kung anong balak niyang gawin.

Nakita kong tinatanggal niya ang aking sinturon at ang butones ng aking pantalo.
Isinama niya sa pagbaba ang aking brief at lumantad sa kanyang mukha ang aking
burat.

Tumingin siya sa akin na parang nang-aakit. Ang galing niya talaga. Kuhang-kuha
niya ang gusto ko.

Ansaraaaaap.

Naramdaman ko ang mainit niyang palad. Hawak-hawak niya ang aking burat.

Hindi pa ito nakuntento, inilabas niya ang kanyang dila at ipinapadaan sa ulo ng
aking durat. Libog na libog ako habang pinapanood si Nessa.
Ang maamong mukhang anime na babaeng nakilala ko, ay ngayo’y bidang babae sa isang
porn movie na napanood ko.

Ansaraaaaap.

Tigas na tigas na ang burat ko habang dindila-dilaan niya itong parang kendi.

Maya-maya ay naramdaman ko ang makipot niyang bibig nang isinubo niya ng buo ang
aking burat. Pilit na ipinagkakasya niya ito habang hawak ko ang kanyang pisngi.

Tangina! Ansaraaaap talaga.

Nang masigurado na niyang matigas na matigas na ang burat ko, ay saka siya tumayo.
Nagmadali naman akong lubusang tanggalin ang aking pantaloon at brief, saka ko siya
tinulungang tanggalin ang kanyang natitirang kasuotan.

Nilamas ko ulet ang kanyang suso. Sarap na sarap ako sa habang dinidilaan ko ang
kulang pink niyang utong.

Tangina! Wala akong planong tigilan ang pagpapasarap na ito.

“Uuuuuuuhhhmmp!” Impit na ungol niya habang kinakagat-kagat ko ang kanyang utong sa

sobrang gigil.

Maya-maya ay iginala ko ang aking kamay sa gitna ng kanyang hiwa. Basang-basa na

ito.
Masabaw. Sarap.
Sinusubukan kong ipasok ang panggitnang daliri ko. “Aaaaaaaaaaaaaaaaaahhh” Tuluyan
na siyang umungol ng malakas. Hanggang sa itinulak niya ako sa sofa nila.
Pumatong siya sa akin.

“Ako na ang bahala sayo. Bilang pasasalamat ko… Hihihi..”

Ngumiti ako at lalo akong nasiyahan. SIya na mismo ang tumatrabaho.

Inilagay ko ang aking dalawa sa kanyang dibdib, habang hawak niya ang burat ko
upang isentro sa kanyang hiwa.

Nakikita ko ang kanyang mukha na nakapikit at tila tinatantya kung kakayanin ba

niyang ipasok ang kabuuan ng aking burat.

Maya-maya ay unti-unti nang nilalamon ng kanyang puki ang aking titi.

Ramdam na ramdam namin ang matinding sarap habang nagtataas-baba na siya sa aking
katigasan.

“Fuck! Sarap mo Nessa….Sobrang sarap mo!”

Ang ganda ganda niya habang kinakabayo ako.

Kung kanina ay siya ang sumasakay sa tricycle ko. Ngayon naman ay ako na mismo ang
sinasakyan niya.
Puta!

Sarap talaga nitong nararamdaman ko.

Hanggang sa parang humihinto siya at umuunat ang kanyang katawan. Tangina!

Nilalabasan siya.
Ako na mismo ang bumabayo kapag tumitigil siya.

Hawak-hawak niya ang kanyang kuntil at minamasahe ito habang patuloy ako sa
pagbabaon.

“Nessa malapit na akooo…tangina!”

Parang walang nadidinig si Nessa at agad naman niyang kinontrol ang sitwasyon.
Nararamdaman kong parang may kakaiba siyang ginagawa sa burat ko na nasa loob niya.
Puta!
Maduling-duling ako sa sobrang sarap. “Nessssaaaaa….aaaaaaaaahhhhhh puta heto na
tamod kooooo!” Ilang beses sumumpit ang katas ko sa kanyang loob.
Bumagsak naman siya sa aking dibdib. Hingal na hingal. Niyakap ko siya habang
nakapatong pa rin sa akin.
Ang sarap niyang yakapin habang pinupuno ko ng tamod ang kanyang puke. Hingal na
hingal kaming dalawa.
Pawis na pawis. Masayang masaya.
Sobrang sarap at saya ng nararamdaman ko. Maya-maya ay bigla niya akong tinignan.
Inabot ko ang kanyang labi at hinalikan. Mahal ko na nga ata si Nessa.
Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong kasiyahan. Ayoko itong matapos.
Kuntento na ako kung ganito rin lang ang makakasama ko habang buhay.

Hanggang sa…

Nadinig naming umiiyak si baby Carl.

Nadinig niya yata ang pagmumura at ungol ko nung nilabasan.

“Hahahaha… Sorry nagising ko ata.” “Hihihi…Ingay mo kasi.”

Agad siya tumayo at kusa namang nabunot ang burat ko sa kanyang puke. Naglakad
siyang nakahubad papunta sa kuwarto.
Ang ganda talaga niya.

Sinundan ko siya papunta sa kuwarto ni baby Carl. Hindi rin muna ibinalik ang aking
damit.
“Gising ang baby??” Tumingin sa akin si baby Carl. Nagulat ako nang ngumiti ito sa
akin.
Ayos! Parang boto na rin sa akin ang anak niya. “Cute cute naman ni baby…Choo choo
choo….” Tumingin sa akin si Nessa at ipinakalong ang baby. Kinarga ko naman si baby
Carl at hinahalik-halikan ito.
Maya-maya ay naramdaman kong niyayakap ako ni Nessa.

Ibinalot niya ang kanyang dalawang braso sa akin. Hinalikan niya rin ang aking
tagiliran.

Hubo’t hubad kaming dalawa at parang mag-asawang nagsiping. Hindi ko ito

makakalimutan sa buong buhay ko.
Napakasaya ko.

At gusto ko nang mapaninidgan ang aking nasimulan. Ayoko na itong pakawalan.

Ayoko nang pakawalan ang napakabait at guwapong si baby Carl. Ayoko nang pakawalan
ang napakaseksi at napakagandang si Nessa. Ayoko na pakawalan ang ngitig mayroon
ako sa aking mukha.
Gusto ko na ito ituloy-tuloy. Wal akong planong ihinto ito.

December 24, 2004

Halos alas-nuwebe y media na ng gabi nang dumating ang mga bisita ni Francis sa
kanilang bahay. Abalang-abala pa rin si Susan sa pagluluto at paghahanda ng
kanilang kakainin sa bisperas ng Pasko.

“Tuloy po kayo. Merry Christmas po.” Magalang na pagbati ni Francis.

“Merry Christmas iho.” “Merry Christmas.”

Nginitian ng binata ang magulang ni Linda sabay abot ng mga regalo nito.

“Naku, sana hindi na po kayo nag-abala. Pero salamat na rin po. Hehehe.”

“Dapat lang naman iyan iho, napakabuti mo sa amin at lalo na sa aking anak.” Saad
ng ina ni
Linda.

“Oo nga naman. Kaya bilib na bilib kami sayo. Hehehe.” Saad ng ama ni Linda. Tuwang
tuwa naman si Francis sa mga papuri sa kanya ng magulang ng dalaga. Lumapit naman
si Linda sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay.
“Baka may maitutulong pa kami sa inyo.”

“Naku, maupo na po muna kayo diyan. Kami na po ang bahala dito.”

Kumportable namang umupo ang mag-asawa habang nanunood ng telebisyon.

Sinamahan naman ni Linda ang kanyang boyfriend sa loob ng kusina at tinulungan na

maghanda ng pagkain.
Marami-rami rin ang inihanda nila Francis na pagkain. May spaghetti, fried chicken
at relyenong bangus. Nagdala naman ng cake at leche flan sina Linda upang idagdag
sa kanilang handa.

“Naku tiya Susan, malamang masarap na masarap nanaman itong spaghetti ninyo.
Hehehe..”
Saad ni Linda sa tiyahin nina Francis at Michael.

“Hehehe… Sana naman magustuhan niyo ng pamilya mo ang luto ko Linda.” “Naku, kahit
ano naman kinakain nila mama at papa. Hahaha.”
Niyakap ni Francis ang kanyang girlfriend at hinalikan sa pisngi.

“I love you honey.”

“I love you too… Merry Christmas.”

Maya-maya ay bumusina na ang tricycle ni Michael. Agad namang lumabas sina Francis
at
Linda upang salubungin ang binata kasama sina Nessa at ang anak nito. “Hello! Merry
Christmas.” Maligayang pagbati ni Linda kay Nessa. Hinalikan naman sa pisngi ni
Nessa si Linda bilang pagbati.
“Merry Christmas din.”

“Kambal, Linda. Si Nessa nga pala at si baby Carl.”

Ngumiti si Francis nang ipinakilala sa kanya ang syota ng kapatid.

“Nice meeting you Nessa.”

“Anak mo ito? Ang cuuuuuuute!” Saad ni Linda sabay hawak sa pisngi ng bata.

“Oo anak ko. Carl pangalan niya.”

“Tara pasok kayo. Naandito na rin magulang ni Nessa. Maya-maya puwede na tayo
kumain.” “Heto pala kambal, nagluto ng pansit at puto si Nessa. Specialty niya yan,
kaya tiyak ako
masarap yan. Hehehe.”

“Ayos! Sarap nga nito. Mahilig ako sa pansit Nessa. Hehehe.” “Sana magustuhan
ninyo.”
“Akin na muna si baby Carl. Ako muna kakarga… Halika baby…”

Ibinigay naman ni Nessa si baby Carl kay Linda.

Hindi naman umiyak ang bata habang kalong-kalong niya ito. Panay pa rin ang halik
ni Linda sa anak ni Nessa.

Sabay-sabay na silang pumasok sa loob at nagkakasiyahan habang nagkukuwentuhan.

Nang maglalabing minuto na bago mag-alasdose ay nagtipon-tipon na sila sa dinning
area. Binuksan ang red wine na binili ng magkapatid upang kanilang pagsaluhan.
Umupo na sila habang inaantay ang kulang-kulang sampung segundo bago magpasko.

Eight Seven Six Five Four Three Two One

“Merry Christmas!”

Masayang masaya na nagbatian ang lahat. Hinalikan ng tatay ni Linda ang kanyang
ina. Pati si Michael ay hinalikan si Nessa. Pinagkaguluhan naman ng lahat si baby
Carl.
At nilapitan ng magkapatid, pati na rin si Linda, si Susan habang hawak ang isang
plato ng puto na ihahain sa lamesa.
“Maaari po bang maupo muna kayong lahat?” Saad ni Francis.

Nakuha naman ng binata ang atensyon ng lahat at agad silang humanap ng mauupuan.
Nakatingin maging sina Michael habang hawaka ang kamay ni Nessa.
“Gusto ko lang magpasalamat sa lahat ng pumunta, dito sa aming mumunting bahay,
para icelebrate ang Christmas. Alam naman siguro ninyo na, medyo maaga rin kaming
naulila ni kuya Michael sa aming magulang, at halos tatlo o dalawang taon kaming
naging malungkot
tuwing sumasapit ang pasko. Pero ngayon, isa ito sa pagbabagong naganap sa amin ni
kuya Michael. Salamat sa kasiyahan ni ibinigay mo sa akin Linda, at sa iyong
magulang, salamat po sa inyo dahil binigyan ninyo ako ng pagkakataong mahalin ang
anak ninyo. Sa iyo, tiya Susan, salamat sa araw-araw ninyong pagsisilbi sa aming
magkapatid. Hindi po namin mababayaran o matutumbasan ng kahit anong material na
bagay ang tulong na kusa ninyong ibinigay sa amin. Mahal po namin kayo. At sa iyo
Nessa, salamat sa pagbibigay mo ng ngiti kay kuya Michael. Alam kong masayang
masaya si kuya ngayon at talaga namang sobrang sipag ni utol. Salamat
sa pagiging inspirasyon Nessa.” Saad ni Francis.

Hinalikan naman ni Nessa si Michael sa pisngi at nginitian ang kapatid nito. Maya-
maya ay lumapit si Francis sa mga magulang ni Linda.
“Tita, tito… Gusto ko rin pong kunin ang pagkakataong ito para ipaalam sa inyo na
mahal na mahal ko po si Linda. At sana po dumating na yung araw na puwede ko na
kayong tawaging mama at papa.” Dagdag ni Francis.

Nagtawanan naman ang lahat sa itinuran ng binata.

“Puwede naman iho. SImula ngayon, ituring mo na kaming pangalawang magulang mo.
Tawagin mo na kaming mama at papa. Walang problema doon Francis.” Saad ng ina ni
Linda.

Ngumiti naman si Linda ng marinig ang basbas ng kanyang magulang kay Francis. “Yun
oh! Botong boto talaga sayo kambal ah!! Lakas mo!!” Biro ni Michael. Nagtawanan
nanaman silang lahat sa pagbibirong iyon ng kuya ni Francis. “Salamat po, mama at
papa…” Nagmano naman si Francis sa magulang ni Linda. Maya-maya naman ay humarap
ito at lumuhod kay Linda.
“Linda. Alam mo naman siguro na mahal na mahal na mahal kita. At gusto ko,
ipagsigawan hindi lamang sa mga taong naandito, na mahalaga sa ating dalawa, kundi
sa buong mundo kung gaano kita kamahal.” Muling saad ni Francis.

Natataranta naman si Linda si ginagawa ni Francis. Panay ang tingin nito sa kanyang
mga katabi at tila naiiyak pa siya habang seryoso siyang kinakausap ng binata.
Parang natulala naman si Michael nang makita niya ang ginagawa ni Francis kay
Linda. Hindi ito makapaniwala na nagaganap ang isa sa mga pangarap ng kanyang
kapatid at
nasasaksihan ng lahat. Alam niya kung gaano kamahal ni Francis si Linda, ngunit
nasurpresa
siya na ganito kaaga magpopropose ang kanyang utol.

Inakbayan naman ng tatay ni Linda ang ina nito habang naiiyak sa kanyang
nasasaksihan.
“Linda, hindi ko naman hinihingi agad agad ang sagot mo. Itong singsing na ito ay
siyang patunay lamang na gusto kita makasama habang buhay. Kaya kitang pakasalan sa
kahit saang simbahan, bukas, sa makalawa, sa susunod na buwan, sa susunod na taon.
I just want to be engaged to you, Linda. Ikaw lang ang gusto ko. Wala nang iba pa.”
Seryosong saad ni Francis.

Isinuot nito ang singsing sa dalaga at tuluyan nang lumuha si Linda. Napapalunok at
tila pinipigilan ni Michael ang pagtulo ng kanyang luha. Hindi niya alam ang
kanyang tunay na nararamdaman.
Ang alam lang niya ay masaya ang kanyang kapatid. At batid lamang nito na ipaalam
kung gaano niya kamahal ang kanyang syota.

Inakbayan ni Nessa si Michael at nilingon naman siya ng binata.

“I love you…” Bulong ng magandang babae kay Michael.

Hinalikan naman niya sa labi si Nessa saka ibinulong ang kanyang pagmamahal dito.

“Will you marry me?” Tanong ni Francis.

Tahimik ang lahat habang pinagmamasdan at pinapanood ang ginagawa ng binata.

Nakatitig si Linda sa kanyang nobyo.
Gayundin si Francis habang inaantay ang sagot nito.

“Yes…. Yes!” Sagot ni Linda sabay yakap sa kanyang boyfriend.

“Wooohhoooo!”

Nagsigawan at nagpalakpakan ang lahat sa tuwa. Masaya sila sa nangyayari sa

relasyon nila
Linda at Francis .

Tumayo si Michael at nagpunta ito sa kusina. Kumuha ng malamig na beer at biuksan

ito.
Nakita naman siya ni Francis at agad niya itong sinundan.

“Kuya…”

Uminom si Michael sa bote at pinipigilan ang kanyang pagluha.

“Kuya… Totohanan na ito. Wala nang atrasan.”

Lumingon sa kanya ang kanyang kapatid.

Hanggang sa hindi na nito napihilan ang pagtulo ng kanyang luha. “Tangina, kambal!
Hindi ka talaga nauubusan ng surpresa! Congrats tol!” Niyakap ni Michael si Francis
habang malakas na tinatapik ang likuran nito. “Mahabang-habang inuman ito kuya.
Ihanda mo na ang atay mo. Hehehe.”
“Hehehe… Handa ako kambal. At gusto kong malaman mo na masaya ako para sayo. Dahil
unti-unti mo nang naiisakatuparan ang mga pangarap mo.”

“Salamat kuya. Tara, balik na tayo sa lamesa. Madami pa tayong uubusing pagkain.”
“Sige kambal, kukuha pa ako ng beer. Mauna ka na doon.”
“Sunod ka.”

Agad na umalis si Francis sa kitchen at sinalubong naman siya ng kanyang

girlfriend. Nagpaiwan naman saglit si Michael habang kumukuha ng maiinom na beer sa
ref. Nasa isip nitong dapat maging masaya siya para sa kanyang kapatid.
Dahil ito naman ang dapat na mangyari at alam niyang ito rin ang pinapangarap ni
Francis.

Nasa-isip din nitong, hindi siya kakalimutan ng kapatid, at tutulungan rin siyang
maabot ang kanyang mga pangarap.

Wala siyang ibang magagawa kundi ang maghintay ng tamang pagkakataon at tamang oras
upang makamtan ang lahat ng mga plano niya. Tiwala siya kay Francis, alam niyang
hindi siya nito pababayaan.
Pilit niyang iwinawaksi sa kanyang isipan ang mga masasamang bagay, sa halip ay
nag-iisip na siya ng ibang plano, kung sakali man.

Alam niya ring dapat doblehin niya ang kanyang kasipagan upang maiahon ang sarili
sa pagkakalubog at hindi na dumepende sa kanyang kapatid.

Nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa, ika nga.
Chapter 13

Sabi nila, sa halos pitong bilyong tao sa mundo, meron at meron kang makikilala na
isang tao sa mundo na magbibigay ng kahulugan sa buhay mo.

Yung tipong napapangiti ka, napapaligaya at yung halos lumukso ang puso mo sa tuwa.

Yung kahit minsan, nagagalit ka at ikaw na mismo ang mali, ay siya pa rin ang
susuyo sa iyo. Yung isang tao na magbibigay ng dahilan sa iyo, upang gumising araw-
araw.
At ang isang tao na yun ang magsisilbing inspirasyon mo na posible pa lang
makahanap ng para sa iyo.

Kaya pala sabi ng iba, “no man is an island.”

At siya, ang living proof.

“Salamat sa surprise mo… Hindi ko talaga inexpect yun.”

“Hehehe… Alam mo namang gagawin ko ang lahat para sa iyo, dib a?” “I know… But
this? Your proposal? I’ve got no words to say…”
Masaya ako.

Masaya ako nang una kong nakilala si Francis.

Hindi niya alam, pero matagal ko na din siyang tinitignan sa malayo.

Noong naging kaklase ko siya sa Humanities, lingid sa kaalaman niyang naging

tagahanga niya ako.

Seryoso siyang tao. Matalino.

At kapag mapapatingin siya sa iyo, lagi na lang may kasamang ngiti sa kanyang
mukha.

“Halika nga dito…” “I love you…”

“I love you too…”

“I will be forever grateful sa mga sakripisyo mo sa akin.”

“Di ba sabi ko, pagdating sa ating dalawa, walang thank you, thank you? Alam mo
naman kung
gaano kita kamahal Linda. Kahit ano gagawin ko para sayo. At wala akong balak
itigil iyon.”

Respeto.

Iyan ang isa sa natutunan ko sa relasyon namin ni Francis. Nirespeto niya ang lahat
ng desisyon ko para sa aming dalawa.
Alam kong napakahirap para sa parte niya ang hinihingi ko na huwag muna kaming mag-
seks. Sa halos dalawang taon ay nakayanan niyang tiisin ang kagustuhan ko.
Pero siyempre, may mga pagkakataong sinusubukan niyang ibahin ang pag-iisip ko,
dahil kahit naman ako ay hindi ko rin kayang tiisin ang mga bagay na ganun. Lalo na
kapag kasama ko siya sa isang kuwarto at sa mga ganitong okasyon na napapasaya niya
ako.

Ngunit hanggang doon lang. Pag umiiwas na ako, kahit bakas sa mukha niya ang
pagkabitin, ay nginingitian niya na lang ako. Wala kang maririnig na kahit anong
bagay sa kanya.

Nakakatuwang isipin na, sa panahon ngayon, ay may natitira pa palang ganitong uri
ng lalaki.

At ngayon…

Halos dalawang oras matapos niyang sabihing mahal niya ako at kasama ako sa kanyang
plano sa buhay.

Sa araw mismo ng Pasko.

Ibang klase ng tuwa ang nadarama ko kay Francis. Yakap ko siya.

At dama ko rin ang yakap niya.

Habang nasa loob kami ng kanyang silid.

Paminsan-minsa’y hinahalikan niya rin ang kamay ko.

Hinahaplos ang braso ko.

At hinahawi niya ang buhok na halos tumatakip sa aking mukha.

“I love you…”

“Mahal na mahal din kita…”

Panay ang bulong niya sa akin.

Damang-dama ko ang init ng kanyang hininga, habang hinahalikan ko siya. Hinahawi ko
ang buhok niya.
Gusto kong ilantad ang napakaganda niyang mukha. Ang mga mata na labis na nagpaibig
sa akin.
Ang matangos niyang ilong.

At ang malambot niya mga labi.

Agad ko iyon hinalikan. Hindi na ako nagpaawat sa kanya. Masaya na ako kahit ganito
lang ang puwede niyang ibigay.
Alam kong nasasarapan na rin si Linda sa bawat halik ko sa kanya. Lumalaban na rin
siya sa akin.
Ipinapadama ko sa kanya kung gaano kasarap ang mararamdaman niya sa akin, pagdating
ng panahon. Pagdating ng oras na pinakahihintay ko.

Yumakap siya sa akin.

Naramdaman ko ang kamay niya sa akin batok at para bang gusto niyang idinidiin ko
ang bawat halik sa kanya.

Sinubukan kong ipasok ang aking dila sa makipot niyang bibig. Alam kong naramdaman
niya iyon.
Bahagya niyang idinilat ang kanyang mga mata.
Pansamantala akong umalis sa labi niya, at hinalikan ang kanang pisngi niya papunta
sa kanyang tenga.

“ooooooohhh”

Alam kong nakiliti si Linda sa aking ginagawa. Kumakapit siya sa aking likuran.
Ipinadaan ko ang aking dila sa bandang ibaba ng kanyang tenga patungo sa leeg.

Ngayon nama’y napakapit siya sa aking suot na t-shirt.

Mula sa pagkakayakap niya sa aking tagiliran, ay unti-unti ko siya hinihiga at

sinusubukang patungan.
Binalikan ko ang kanyang matatamis na labi. Hinayaan ko siyang nakapikit. Hinawakan
ang kanyang baywang. At unti-unti kong itinataas ang aking mga kamay.
Natataranta ang katawan ni Linda, alam ko iyon, dahil sa reaksiyon at ikinikilos
niya sa tuwing naglalakbay ang aking mga kamay.

Muli kong ibinaba ang aking labi patungo sa kanyang leeg.

Naririnig ko pa rin ang mahina niyang pag-ungol at halos makalmot na niya ako,
para bang gusting-gusto niya ang ginagawa kong iyon sa kanya.

Maya-maya ay napansin kong nakadilat na si Linda.

Sakto namang narating na rin ng aking mga kamay ang matagal ko nang gustong hawakan
at sunggaban.

Nakatingin lang ako sa kanya at dahan-dahan kong nilalalamas ang napakalambot

niyang suso. Hinawakan niya ang dalawang kamay ko na nakapatong sa kanyang dibdib.
Alam kong senyales niya na ito upang itigil ko na ang aking ginagawa. Ngumiti siya
sa akin. At sinagot ko rin siya ng matamis na ngiti.
Unti-unti kong inalis ang aking mga kamay sa kanyang suso at saka umalis sa
pagkakapatong sa kanya.

Inilapat ko ang aking katawan sa kama habang hinayaan ko siyang nasa tabi ko.
Itinaas ko ang aking kaliwang kamay at ipinatong ko ito sa aking ulo.
Sayang…

Malapit na ako doon…

Konting-konti na lang…

Pero… Hindi pa ito ang tamang panahon at oras para may mangyari sa amin.

Nirerespeto ko si Linda. Mahal na mahal ko siya.

Nilingon ko ang babaeng ito na nasa aking tabi, at nakasulyap sa akin gang kanyang
dalawang mapupungay na mga mata.

Alam kong nararamdaman niya ang pagkabitin ko.

Basang-basa ko kasi kung ano ang nasa kanyang mga mata.

Ngumit ulit ako sa kanya, at ipinapaabot ko, na ayos lang iyon. Okay lang ako.
Inilapit niya ang kanyang mukha sa akin.
Nagulat naman ako nang bigla niyang hinawakan ang aking mukha.

Muling nagdikit an gaming mga labi. Nasasarapan ako sa tuwing hinahalikan ko si

Linda. Ibang klase. Iba sa pakiramdam.
Matagl ko nang hinangad ito. Ang masolo at makayakap ang babaeng mahal ko.

Halos hindi na kami humihinga ng maayos. Hindi naming inaalis ang pagkakahinang ng
aming mga labi.

Maya-maya ay siya naman ang kumawala sa aking labi. Hinalikan niya ako sa ilong
paakyat sa aking noo.

Hindi ko naman namalayan na unti-unti siyang bumabangon at nang lumayo na ang mukha
niya sa akin, ay doon ko pa lamang nalaman na nakapatong na sa akin si Linda.

Nakatingin ako sa kanya. Nakatingin din siya sa akin.

Nasa harapan ko ang babaeng gustong-gusto ko.

Nabigla na lamang ako, nang hinubad niya ang kanyang suot na t-shirt. Itinapon niya
ito sa ibaba ng aking kama.
Tumambad sa akin ang itim niyang bra, tinatakpan ang napakaputi niyang bundok.

Noong una’y naka hawak siya sa magkabila niyang suso habang nakatingin sa akin.

Nakadilat lamang ang mga mata ko. Alam kong hindi ko dapat ito palampasin. Ngayon
lang sa akin ginawa ito ni Linda.

Maya-maya ay hinawakan niya ang dalawa kong braso, pababa sa aking mga kamay.
Hinahayaan ko lang siya.
Nakatitig lang ako sa kanya at para bang naghihintay na lamang ng grasya. Inilapit
niya ang aking dalawang kamay at iniabot ang dalawa niyang suso. Iyon pala ang
gusto niyang gawin ko.
Agad ko namang nilamas ang dalawa niyang bundo habang patuloy ako sa pagtingin sa
kanya.

At siya nama’y nakatingala lamang. Alam kong nasasarapan na siya. Pinilit kong
umupo at halo nakalapit na ang mukha ko sa kanyang dibdib. Sinasadya ko na isagi
ang magkabila kong hinlalaki sa nakaumbok niyang utong. Hanggang sa sinimulang kong
iikot ito sa labas ng kanyang bra.
Parang nataranta naman si Linda at pakapit sa dalawa kong kamay. Lumiliyad-liyad na
siya at sa
pakiwari ko’y libog na libog na din ang babaeng ito.

Hindi na rin ako nakatiis.

Nagulat siya nang isinubsob ko ang aking ulo sa kanyang dibdib. Parang nanliit ang
kanyang tiyan sa sobrang kiliti.
Kinakapa naman ng isang kong kamay ang saraduhan ng kanyang bra. Para namang akong
nakasubsob sa napakalambot na unan.
Wala ako naririnig na reklamo galing kay Linda. At kung mayroon man, ay ihihinto ko
ang aking ginagawa.

Pero hindi… Hindi na kami paaawat sa aming nararamdaman. Tik!

Natanggal ko ang hook & eye ng kanyang bra at lumuwa ang dalawa niya suso na may
kulay pink na utong.

Nakatitig na ako sa kanyang dibdib at para bang may magneto ito na kusa kong
inilapit ang aking pisngi. Para akong tanga na nakangit habang nilalasap ko ang
napakagandang tanawin na iyon.

Humapit nanaman sa aking batok ang isang kamay ni Linda. Parang may gusto siyang
ipahiwatig sa akin.
Parang may gusto siyang ipagawa sa akin.
Alam ko na…

Ibinuka ko ang bibig ko at inilabas ang aking dila, saka ko ipinaikot ito sa kaliwa
niyang utong.

“shhiiiiiiiiiiittt…uhhhhmmmmmm”
Nilaro-laro ng aking dila ang tila korona na nakatayo sa kanyang dibdib. Ang isang
kamay ko naman ay patuloy sa paglamas sa kanang suso niya.
Lalo namang lumakas ang hatak ng kamay ni Linda sa aking batok, at dahil doon, ay
ipinasok ko sa aking bibig ang kanyang utong.

Para na akong sumususo ng gatas.

Iyon pala ang kanina niya pang gusto ipagawa sa akin. “uuuuuuuuuuhhhhhmmmmm… Sige
pa… Huwag mong tigilan.” Si Linda.
Binibigkas ang mga salitang iyon. Nakakalibog.
Hindi na ako paawat.

Alam kong ito na ang pinakahihintay kong pagkakataon. Dumating na ang araw at
tamang panahon.
Agad ko siyang inihiga sa kama. Gusto kong ako ang magtatrabaho sa una naming
pagtutuos. Mabilis pa sa alas-kwatro nang tanggalin ko ang suot kong damit.
Hinila ko naman pababa ang suot niyang pantalon. Tumambad sa akin ang suot niyang
panty.
Napangisi ako. Para akong manyak na sabik na sabik kay Linda. Ibinaba ko naman ang
suot kong brief.
Gusto kong maging kumportable siya sa akin. Masanay na siya sa hubad kong katawan.
Nakita ko siyang nakatingin sa pitotoy ko.
Hehehe…

Alam kong medyo may takot sa kanyang mga mata. Pero hinayaan ko lang siya.
Gusto ko munang bumalik ang libog niya na matagal na niyang itinatago.
Binalikan ko ang kanyang labi.

Ngayon ay hindi lamang ang aming mga labi ang magkadikit, kundi an gaming hubad na
katawan.

Kanina pa ako init na init.

Kusa na itong lumalabas sa aking katawan. Nalalagyan ko na siya ng sarili kong

pawis.
Ikinikiskis ko sa aking katawan ang magkabila niyang suso. Damang dama ko ang mga
ito.

Muli akong bumaba patungo sa kanyang utong. Muli ko itong sinipsip, at hindi ko
alam kung ano ang uunahin ko sa dalawa.

Kusa namang bumaba ang aking isang kamay, tila may hinahanap ito.

Hanggang sa natagpuan nito ang isang manipis na tela, at agad kong ipinasok ang
kamay ko sa loob nito.
Para namang napaunat si Linda nang dumikit ang balat ng aking kamay sa kanyang
ibaba. Kumapit siya sa braso ko. Hindi ko alam kung pinapatanggal niya ba ito o
lalo niyang
pinapapasok.

Kumilos ang mga daliri ko sa loob ng kanyang panty at lalo siyang napaigtad.
Binalikan ko ang kanyang labi upang masanay siya sa kiliting dulot ng aking
ginagawa sa kanyang puke.

Basang-basa na ito.

Kumakatas na ng sobra si Linda.

Agad ko namang pinagapang muli ang akong labi pababa, mula sa kanyang leeg, sa
gitna ng kanyang suso at pinaglaruan ko ang kanyang pusod, hanggang sa nakarating
ako sa kanina pang natagpuan ng aking kamay.

Hinalikan ko muna ang nakapalibot dito. Tinatapunan ko siya ng tingin at napansin

kong nakatirik ang kanyang mga mata.

Unti-unti kong hinila ang panty ni Linda, at tumambad sa akin ang matagal ko nang
gustong tikman.

Tuluyan ko nang hinubad ang suot nitong manipis na tela at nakita ko na ring
nakatingin siya sa akin. Ngumiti si Linda bilang hudyat na pinapayagan niya ako.
Napakagandang regalo para sa akin ngayong pasko.

Ipinatong ko sa aking balikat ang kanyang hita at itinapat ko ang aking mukha sa
kanyang puke. Marahan ko namang binubuklat ito at hinahawi ang kanyang buhok dito.
Hanggang sa inilabas ko ang aking dila upang tikman ang masarap na putahe.

Naramdaman ko muli ang kakaibang reaksiyon sa katawan ni Linda, maging ang kanyang
dalawang kamay na ngayo’y nakasabunot na sa aking buhok.

Lalo ko namang pinagbutihan ang aking ginagawa. Gusto kong maging handa si Linda sa
gagawin kong pagpasok sa kanya.

Ayaw ko siyang saktan.

Ayaw kong pumalpak ang una naming pagniniig.

“aaaaaaaaaaaahhhhhhhh……ooooooooooooooooohhhh.”

Lumalakas ang pag-ungol ni Linda. Isang katibayan na labis na siyang nasasarapan sa

aking ginagawa.

Patuloy pa rin ako sa aking ginagawang pagdila sa puke niya, hanggang sa namilipit
ito sa sarap.

“aaaaaaaahhhhhh….ssshhhhiiiiiittt!” Nilabasan si Linda sa aking mukha. Pilit kong

kinakain ang kanyang katas.
Sarap na sarap ako at sa unang pagkakataon, naranasan ko ang ganitong kasarap na
pakiramdam. Hingal na hingal si Linda at kitang kita sa kanyang katawan na labis
itong nasarapan.
Ako naman…

Ikiniskis ko muna ang parang bakal sa tigas kong titi sa pintuan ng langit.

“Dahan-dahan honey…”

Nakiusap si Linda sa akin at tumango lamang ako.

Ulo pa lamang ng aking burat ang nakakapasok ay napapakapit na ng mahigpit sa aking

kamay si
Linda.
Basang-basa na ang puke niya, at alam kong magiging mas madali ito para sa aming
dalawa. Para mawala ang takot niya ay hinalikan ko ulit siya.
Bumalik ang aking labi sa pagkakahinang sa kanyang labi, at muli ay yumakap sa akin
si Linda.

Dahan-dahan kong ipinapasok ang aking titi sa kanya, hanggang sa parang may napunit
at tuluyan nang bumaon ang kalahati ng katawan ng aking pitotoy.

“aaaaahhhhh”

Ako mismo ay napaungol sa sarap. Ang sarap sarap.

Nakatungkod ang aking kamay sa tabi ng ulunan ni Linda, habang pilit niya namang
inaabot ang aking labi.

Nagsimula akong kumanyod sa kanyang harapan.

Tumutulo ang pawis ko sa kanya. Wala na rin siyang pakialam sa kung anumang pawis
ang tumutulo sa aking katawan patungo sa kanya.

Pabilis ng pabili ang ginagawa kong pag-ulos.

Paminsan-minsa’y hinahayaan kong nakababad ang akong burat sa kaloob-looban ni

Linda. Alam kong sa sobrang sarap ay mabili akong lalabasan.
At dahil parehas naming itong first time, ay medyo hindi sanay ang aming katawan sa
ganitong kasarap na pakiramdam.

“Francis….honey…heto nanaman ako….oooooooohhhh.”

Makailang ulit nang sumasabog sa sarap si Linda.

Masarap sa pakiramdam na naliligayahan sa kung anong ginagawa mo sa seks, lalo na

para sa babaeng mahal na mahal mo.

“Honey….heto na rin ako….malapit na rin ako Linda….”

Pabilis na ako ng pabilis sa aking pagkantot sa kanya.

Hindi ko na kayang patagalin at pahabain ang aking ginagawa, dahil ramdam kong
bubulwak na ang aking katas.

“Linda….Linda….Lindaaaaa….heto na akkooooo…uuuuhhhmpppppp”

Hanggang sa ibinabad ko na ng tuluyan ang aking burat sa kaloob-looban ni Linda, at

pinalabas ang napakarami kong tamod.

Saraaaaaap.
Alam kong hahanap-hanapin na ito ng katawan naming dalawa. Hinalikan ko siya sa
labi at sa pisngi.
Nakayakap ako sa kanya.

Hinayaan kong lumabot na lamang ang aking burat sa loob ni Linda. Hingal na hingal
kaming dalawa.
Hanggang sa nagulat kami nang magpaputok ng piccolo ang aming kapitbahay.
Nakakabinging pagpapaputok ng labintador.
~~~
“Tanginang mga bata ito! Alam na ngang bawal na magpaputok, aba’y wala pa ring
takot
maputulan ng daliri.” Saad ni Michael habang nakasilip sa bintana.

“Hayaan mo na sila. Halika na dito.” “Magigising si Carl eh.”

Galit na galit ito sa mga batang nagpapaputok at baka maabala pa ang pagtulog ng
baby ni
Nessa.

Maya-maya ay inabot ang baso na nasa may lamesa at kinuha ang pitsel na may lamang
tubig. Nang halos mapuno na ang baso ng tubig ay ininom na niya ito.
Nakatitig lang si Nessa kay Michael. Nakatingin ito sa katawan ng binata habang
naka-brief lamang ito.

Natutuwa siya dahil inaalagaan silang mag-ina ni Michael.

Naglakad na papalapit sa kama si Michael at himiga sa tabi ni Nessa.

Naramdaman nanaman niya ang malambot at makinis na balat ng nakahubad na babae.

Kakatapos lamang ng kanilang unang round. At gigil na gigil pa rin silang dalawa sa
isa’t isa. “Ang sweet ni Francis ano?”
“Ganoon talaga si utol. Madaming surpresa yung alam.”

“Kung ako siguro iyon, panay iyak lang ang aatupagin ko. Hehehe…”
“Edi hindi ko na lang gagawin sa iyo yun.” “Oh? Bakit naman? Gusto ko kaya yun.”
“Eh kasi iiyakan mo lang ako. Ayaw ko pa namang may umiiyak.”

“Asus! Hindi ka ba iyakin? Parang nakita kitang naluluha kanina. Hihihi…”

“Naluluha… Pero hindi ako iyakin.”
“Wala namang masama doon, Michael.”

“Masama iyon. Hindi puwede sa akin ang iyak ng iyak. Ayaw ko na maging malungkot.”

Bahagya namang umupo si Nessa at ipinatong ang baba nito sa dibdib ni Michael.

“Alam mo, kahit halos isang linggo pa lang tayo magkakilala, parang sobrang
kilalang-kilala
na kita.”

“Asus! Sinasabi mo lang yan. Madami ka pang hindi alam sa akin Nessa.” “Hihihi…
Alam ko naman iyon. Pero yung nararamdaman ko sayo iba.”
“Ako din naman eh… Pero gusto ko na makilala mo akong mabuti, ganun din ako sayo.
Gusto ko makilala mga magulang mo. Pati itong peklat ko sa mukha, yung peklat ko
dito sa tagiliran. Gusto ko malaman mo ang mga dahilan kung bakit ako nagkaroon ng
ganyan. Gusto ko mahalin mo ako sa totoong ako at hindi lang sa kung anong nakikita
mo sa akin ngayon.”

Hinaplos naman ni Nessa ang pilat na nasa mukha ng binata. Pinakikiramdaman ang
paghihirap na dinanas noon ni Michael.
“Sana tumagal itong pagsasama natin Michael. Kasi masaya na ako ngayon. Masaya ako
na kasama ka.”

“Ako rin Nessa. Masayang masaya rin ako.”

Inabot ni Michael ang labi ni Nessa at hinalikan niya ito.

Lumaban naman ng halik ang magandang babae hanggang sa pumatong muli sa kanya si
Michael, para simulan ang kanilang round two.
Maingay pa rin ang kanilang paligid. May mga kumakanta sa bidyoke, nagkukuwentuhan,
nagtatawanan, nagpapaputok – ang lahat ay nagsasaya habang pinagdidiwang ang pasko.

At sa bahay ng mga Alcantara, tila may mga pagbabagong magaganap at magagandang

pagkakataon ang kanilang kakaharapin sa bagong taon.

~~~

January 14, 2005

“Oh Kambal! Halika na, mag-almusal ka na.”

“Kuya, late ka na din ba nagising? Hindi ka ba namasada ngayon?” “Hindi kambal. May
lalakarin kasi kami ni Nessa.”
“Ahh ganun ba.”

“Aasikasuhin kasi namin yung NSO ni Carl. Eh baka matrap ako sa traffic tapos hindi
kami
umabot sa cut-off. Ayun, hindi na muna ako tumuloy sa pamamasada.”

Tahimik na nakikinig si Francis sa sinasabi ng kanyang kapatid. Tinitignan na

lamang niya si
Francis habang nagtitimpla ito ng kanyang kape.

“Ikaw ba kambal, anong aatupagin mo ngayong araw?

“Wala akong pasok ngayon kuya, pero balak kong sunduin si Linda mamayang tanghali.”
“Ayos ah… Okay yan kambal.”
“Kaya nga eh. Parehas kami ng eskuwelahan pati sa fast food na pinagtatrabahuhan.”
“Kamusta naman siya? Nakahomebase ka na ba? Hehehe…”
“Hehehe…”

“Naku! Alam ko na yang ganyang tawa ahh…”

Hindi naman sumasagot si Francis sa sinasabi ni Michael. Ayaw niya kasing pag-
usapan nilang dalawa ang ginagawa ng magsyota sa kama.

“Tsk! Tsk! Tsk! Binata na talaga itong utol ko.”

Nakangiti na lang si Francis habang nakatingin sa kanyang kapatid.

Maya-maya ay biglang tumahimik si Michael. Patuloy pa ring bumabagabag sa kanyang

isipan ang ginawa ng kanyang kapatid noong nagdaang pasko.

“Parang kalian lang ng ipakilala mo sa akin yang bebot mo, kambal. Bilis talaga ng
panahon.” “Oo nga kuya eh.”
“Tapos, nakapagpropose ka pa. Talaga naman oh! Hehehe…”

Ngumiti at sabay yuko naman si Francis.

“Sigurado ka na ba diyan tol?” “Oo kuya. Sigurado na ako.”

“Baka kasi, masyado ka lang nagmamadali.”
“Hindi naman kuya… Hindi naman ako gagawa ng isang bagay na hindi ako sigurado.”
“Sabagay… Hanga nga ako sa iyo kambal… Mabuti ka pa, nasa kalahati ka na ng mga
pangarap mo.” Saad ni Michael saka inom ng alak.

Tahimik namang nagmamasid si Francis.

Alam niya kung ano ang naglalaro sa utak ng kanyang kapatid.

“Kuya, kahit ikasal pa ako kay Linda, wala pa ring magbabago. Kapatid pa rin kita.
Tumingin si Michael kay Francis, sabay dampot nito ng mani na kanilang pulutan.
“Alam ko naman yun kambal. Hindi lang siguro ako handa na mag-aasawa ka kaagad
pagkatapos mo grumadweyt.”

“Hindi naman ganun kuya. Nagpropose pa lang ako sa kanya. At alam ko ring marami
pang
gustong gawin si Linda sa buhay niya. Binabakuran ko lang ang bebot ko. Hehehe…”
“Hehehe… Akala ko kasi, kasal agad.”
“Hindi. Nagkaintindihan na kami ni Linda tungkol doon. Mga dalawa o tatlong taon pa
bago kami ikasal. Gusto ko lang malaman niya, at ninyong lahat , na seryoso ako sa
nararamdaman ko kay Linda. Siya ang uri ng babae na panghabang buhay kuya.”

“Okay kambal. Naiintindihan ko na.”

“Tsaka, hindi ko naman nakakalimutan ang usapan natin. Pagtutulungan natin yang
pag-aaral mo, pagtutulungan natin yang mga pangarap mo. Gusto mo sa Ateneo pa kita
pagaralin eh. Hahaha..”

“Loko ka kambal. Hehehe… Hindi kaya ng utak ko doon. Pero salamat kambal at hindi
mo iyon nakakalimutan. Salamat.”

Ininom naman ni Michael ang kanyang kape habang nakatingin sa kanyang kapatid na
kumakain.

“Kaya kuya, simulan mo nang maghanap ng eskuwelahang mapapasukan.”

“Oo nga kambal eh. Di pa ako sigurado kung vocational course na lang kukunin ko.
Para
sandali lang at makapaghanap na ng maayos na trabaho.” “Okay. Kung yan talaga gusto
mo.”
“Hehehe… Sige kambal, magpapatulong din ako kay Nessa maghanap ng mura, pero maayos
na school. Madami naman sigura diyan.”

“Sige kuya, mapagtutulungan natin yan.” “Salamat ulet tol. Maraming salamat.”
Masayang masaya naman si Michael dahil sa nalaman niya kay Francis. Ang buong akala
niya ay nakalimutan na ng binata ang kanyang pangako.

Gustong-gusto na rin ni Michael na muling mag-aral, lalo na’t bumuo na rin siya ng
pangarap
kasama si Nessa at ang anak nito.

Alam rin niyang iba pa rin ang tapos. Iba pa rin ang makukuhang trabaho kapag ang
isang tao ay nakapag-aral sa kolehiyo.

At inaasahan niya ang tulong na makukuha mula kay Francis.

~~~
“Oh! Francis. Bakit pumasok ka pa?” “Dumaan lang po ako para magpasalamat.”
“Asus! Ito naman. Ako nga ang dapat magpasalamat sa kasipagan mo eh. At pasensya ka
na pala kung minsan ay nasasabon at nasisigawan kita ha.”

“Okay lang po yun sir Alfon. Ayos lang po sa akin iyon. Ang mahalaga, marami akong
natutunan sa inyo.”

Sumaglit naman si Francis sa kanyang pinagtatrabahuhang fast food chain. Huling

araw na niya bilang service crew at gusto lang ng binata na makapagpasalamat sa
kanyang mga kasamahan.

“Hindi ko nga rin akalain na makatagal ka eh.” “Ako nga rin po eh. Hehehe…”
“Naku sir Alfon, hindi po sanay iyang si Francis sa gawaing bahay. Nakita mo ba
yang kamay niyang parang kandila. Hehehe…”

Biniro naman ang binata ng kasamhan nitong service crew. Dahil nga naman dati
silang mayaman at may katulong sa bahay, kung kaya’t hindi sanay sa anumang trabaho
si Francis.

“Ang mahalaga doon, kinaya ni Francis ang trabaho. Kaya kayo, gayahin ninyo ang
kasipagan ng kuya Francis ninyo. Huwag niyo ako bigyan ng sakit ng ulo! Lalo na
ikaw! Lagi ka na lang late.”

“Naku sir Alfon, hindi naman ako laging late. Advance lang po iyang relo ninyo.”
Biro ng isang kasamahan sa trabaho ni Francis.

“Eh kung sinasapuk kaya kita para magtanda!?”

Nagtawanan naman ang lahat nang maasar ang kanilang boss Alfon sa biruan. Matagal
ding nakibagay sa kanila si Francis, at tiyak na maraming natutunan ang binata sa
karanasan niyang iyon.

At siyempre pa, mas makahulugan ang ginawa nitong pagpapart-time, dahil nakilala
niya at nakasama ng mas matagal si Linda.

“Patapos na ba si Linda? Kanina pa siya inaantay ni Francis.” “Naku, nasa locker

room pa po sir Alfon.”
“Bilisan niya kamo at ihahatid-sundot, este hatid-sundo pa siya ni Francis.”
“Hahahaha… Loko kayo sir ha!”
“Biro lang. Ito naman, masyadong seryoso.”

Maya-maya ay lumabas na si Linda at lumapit agad kay Francis.

“Kanina ka pa kaya hinihintay ng nobyo mo.” “Sorry naman, nagbihis pa kasi ako eh.”
“Ayos lang naman Linda. Nagbibiro lang si bossing.”

“Hay naku! Tumatanda na talaga ako dito sa lugar na ito. Napakadami nang dumaan sa
aking
working student. Tapos ngayon, lalayasan niyo pa akong dalawa.” “Hehehe… Ganun lang
talaga ang buhay sir Alfon.”
“Ganun na nga. Wala na akong magagawa. Tatanda na lang ako dito sa lugar na ito.”
“Masyado namang senti si Sir. Hehehe.”

“Hay naku! Mag silayas na nga kayo at magsasara pa ako ng restaurant.”

Maya-maya ay hinawakan ni Francis sa balikat ang kanilang bossing.

“Basta sir Alfon, maraming-maraming salamat po sa lahat.” Saad ng binata.

“Oo nga sir Alfon. Hindi niyo po kami pinabayaan kahit na pumapalpak kami sa
trabaho kung
minsan. Salamat po at mamimiss po naming kayo.”

Para namang mapapa-iyak na ang kanilang boss sa pamamaalam ng dalawa.

“Kayo talaga. Hayyyy… Sana makahanap pa ako ng mga katulad ninyong crew. Well,
salamat din. Alam kong magiging maganda ang kinabukasan ninyo kasi masisipag at
masisinop kayong tao. Kita kita na lang okay?”

“Sige po sir Alfon. Salamat po ulet.”

Umalis na sina Francis at Linda sa kanilang dating pinagtatrabahuhan, dala-dala ang

mga alaala at mga natutunan nila mula sa karanasan bilang service crew.

At kahit silang dalawa ay nalulungkot dahil kailangan na rin nilang mamaalam sa mga
kasamahang naging pamilya nila ng mahigit tatlong taon.

Ito ang naging saksi sa lahat ng pinagdaanan ni Francis nang makasama ang
pinakamamahal niyang babae. At sinisigurado niyang hinding-hindi niya makakalimutan
ang lugar na parang dati nilang tagpuan ni Linda.

~~~

April 2005

Hanggang sa dumating ang araw na pinakahihintay naming ni kambal.

Ang commencement ceremony ng graduating class of 2005, kabilang doon si utol at ang
girlfriend niyang si Linda.

Ramdam na ramdam kong malapit nang maisakatuparan ang lahat ng pangarap ni kambal.
Natutuwa ako dahil halos abot kamay na niya ang kanyang mga pangarap. Kung anuman
ang tagumpay niya, ay tagumpay ko na rin.
Puwera biro, masayang masaya talaga ako.

“Sabi ko naman sayo kambal, yakang-yaka mo iyang mga kaklase mo eh. Ikaw pa? eh
sobrang
talino mo.” “Salamat kuya.”
“Ayan nakapagtapos ka na. Malapit mo na marating ang ninanais mo sa buhay.” “Oo nga
kuya eh. Alam kong masayang masaya rin sila mama at papa.” “Malamang kambal. Kung
saan man sila ngayon, alam kong nakangiti sila sa iyo.” Naalala ko noong panahon na
nauna siyang grumaduate sa akin ng highschool.
Hindi ko alam kung saan ko dadamputin ang hiya ko, kay kambal at sa aming magulang.

Alam kong darating ulit ang tamang pagkakataon para ako naman ang makapagtapos.
Alam ko ring tutulungan pa din ako ni utol.
Pagkatapos ng graduation rights nila kambal, ay dumiretso kami sa sementeryo. Ito
kasi lagi ang sinasabi sa akin ni Francis.
Kung ako ang masusunod, ayoko na sanang pumunta rito. Dahil ayoko nang maging
malungkot. Pero ano naman ang magagawa ko? Ito ang hiniling sa akin ni kambal.
“Langya, wala man lang naglilinis dito? Dami nang tumubong damo sa tabi nila mama
at
papa.”

“Oo nga kuya eh…”

“Hayaan mo kambal, dadalasan ko na magpunta rito para naman malinis ko ito. Baka
magalit sila mama at papa, isipin pa nilang pati ito kinatatamaran ko pang gawin.”

Panay bunot ko sa damo na nasa paligid ng nitso ng aming magulang. Gusto ko lang
iwaksi ang anumang nararamdaman kong lungkot sa tuwing naririto ako.

Ayoko ring makita ni kambal na naluluha pa rin ako sa tuwing naalala kong wala na
aming magulang.

“Ma, pa… Heto na po medal ko.”

Napahinto ako…

Parang kinilabutan ako nang marinig ko ang boses ni kambal habang kinakausap ang
libingan nila mama at papa.

“Nakatapos na rin ako, mama, papa. Katulad ng gusto ninyong gawin ko. Katulad ng
pinapangarap ninyo para sa akin.”

Hindi ko alam kung saan ko itatago ang mukha ko. Ibinabaling ko ang aking paningin
sa malayo. Tumatanaw sa kawalan.

”Sorry nga po pala, mama, papa. At dahil noon, sinisisi ko kayo sa lahat ng
kahirapang pinagdaanan naming ni kuya. Iniisip ko, na madaya kayo. Iniwan niyo kami
ni kuya kaagad. Pero naisip ko, lahat may dahilan. Lahat ng mga nangyayari ay may
dahilan.”

Hindi ko pa rin matignan sa mukha si utol. Dahan-dahan ko na ring tinignan ang

pangalan ng aming magulang na nakaukit sa lapida.

Hanggang sa, diri-diretso nang umagos ang luha sa mga mata ko. Hindi ko na ito
mapigilan.

“Sorry mama, sorry papa...sorry po….”

Bigla na lamang akong humagulgol ng nakaluhod sa taas ng nitso.

Napatingin sa akin si kambal. Pumunta siya sa aking likod at tinutulungan akong

makatayo. Ngunit nanginginig ang kalamnan ko. Nanghihina ang tuhod ko. Parang hindi
na ako makatayo. Madaming bagay akong pinagsisisihan.
Marami akong nagawang hindi maganda sa pamilya namin.

Alam kong naging pabigat ako sa kanila, lalong lalo na kay kambal.

“Balang araw ma, pa, alam kong magiging proud din kayo sa akin. Balang araw…
sinusumpa ko sa inyo.”

Iyak na lang ako ng iyak. Hindi ko na makuntrol ang sarili ko, ang nararamdaman ko.
Parang ngayon ko pa lang nailalabas ang bigat na dala-dala ko, mula nang namatay
sila mama at papa.

“Huwag kang mag-alala kuya, naandito pa rin ako para sayo. Para sa pamilya natin.”

Napatingin ako kay kambal. Alam kong umiiyak na rin siya.

Ayoko sanang maging malungkot siya sa araw na ito.

Gusto kong maging masaya kami at magdiwang sa kanyang pagtatapos. Hindi ko

sinasadya… Hindi ko sinasadya…
Pinilit kong tumayo, pinunasan ko ang aking luha at inakbayan si utol.

“Mama, papa… Itong si kambal, malapit nang magtagumpay sa buhay. Alam kong proud na
proud kayo sa kanya, dahil ganun din naman po ang nararamdaman ko.”

“Hehehe… Tsaka ma, pa, sana lagi niyo kaming gabayan ni kuya Michael. Alam naming
nasa
langit na kayo, at resbak ninyo ang Panginoon diyan.”

“Oo nga pala mama, papa… Itong si kambal eh nagpropose na. Idinala mo na ba si
Linda dito tol?”

“Oo naman kuya. Ipinakilala ko na siya kina mama at papa.” “Ayos! Okay po ba bebot
ni kambal? Ganda po ano?” “Hehehe… Tama si kuya, ma, pa… Napakabait pa.”
Ayoko nang maging malungkot.

Ayoko na ring nakikita si kambal na lumuluha.

Gagawin naming ang lahat para mas maging masaya at magaan ang buhay namin.

At gagamitin namin ang hindi magandang karanasan, galing sa bangungot ng nakaraan,

upang mas maging matatag at matagumpay sa buhay.

Alam kong darating din ang araw na sabay namang naabot ang aming mga pangarap.
Balang araw, magiging mas masaya na kami.
Balang araw, magiging mas maayos ang aming buhay.

Balang araw, magiging mas responsable at seryoso na ako sa aking buhay. Balang
araw, magiging proud din sa akin sila mama at papa.
At habang hindi pa lubusang naisasakatuparan ang lahat ng ito, patuloy pa rin ako
sa pangangarap, kasama ang aking mga mahal sa buhay.
Chapter 14

Alas kwatro ng hapon.

Malakas ang ulan, malamig ang simoy ng hangin. Unang linggo ng Mayo.
Halos wala akong kabalak-balak na tumayo ng kama, lumabas ng aking kuwarto at
umalis ng aming bahay.

Ngayon lang ako tuluyan nakapagpahinga.

Para yatang buong buhay ko ay nag-aaral lang ako.

Pasok sa eskuwela, uwi sa bahay, basa ng libro, gawa ng assingments. Idagdag mo pa

diyan ang pagod ko mula sa aking part time job.
Sanay na yata ang katawan ko sa ganitong klase ng pagod. Manhid na, ika nga.
Pero iba pa rin pala talaga kapag wala kang ginagawa.

Hindi ko kayang ipagpalit ang pagkakahilata ko sa aking kama ngayon.

Dinamadama ang lamig na nanggagaling sa labas. Pinapakinggan ang patak ng ulan mula
sa aming bubungan.

Tama! Ngayon lang talaga ako tunay na nakapagpahinga. Sino ba ang may ayaw ng
ganitong pakiramdam?
Sino ba ang may ayaw ng ganitong buhay?

“Anong oras na?”

“Lagpas alas-kwatro na babes…” “Naku…kelangan ko nang umuwi…”

Kahit kailan ay hinding hindi ko ipagpapalit ang mga araw na tulad nito.

Ang nakahiga sa malambot na kama, naka bukas ang electric fan kaht na malamig ang
simoy ng hangin, umuulan, at ang kayakap mo ang iyong pinakamamahal.
Kailanman ay hindi na ako maghahangad ng iba pa, sa tuwing nakapatong ang ulo ni
Linda sa aking dibdib.

Masaya ako sa tuwing kasama siya. At mas maligaya ako sa tuwing yakap ko ang hubad
niyang katawan.

“Uuwi ka na agad? Bilis naman…”

“Oo babes eh. Madami pa akong gagawin sa bahay. Tsaka may lalakarin pa kami ni mama
mamayang gabi.” “San punta niyo?”
“Si Aling Pacing kasi inaaya si mama na makipagpartner sa kanya sa itatayo niyang
negosyo. Buy and sell ata ng damit. Bukas nga pupunta kaming divisoria ni mama para
tumingin ng puwedeng ibenta.”

“Ayos ah… Business minded talaga itong si Aling Pacing. Hehehe.”

“Sinabi mo pa! Bata pa lang ako eh kung anu-ano nang ibinibenta niyan eh. Hehehe…”
“Malayo ang mararating ni Aling Pacing sa kasipagan niya. Hehehe”
“Tama ka diyan babes. So tayo, dapat sipagan din natin. Kailangan nating bumangon
na ng
kama na ito.”

Madami tayong makukuhang inspirasyon mula sa kuwentong buhay ng mga taong

nakapalibot sa atin.

Pero siyempre, desisyon pa rin natin kung susundin ba natin ang mga ginagawa nila o
gagawa tayo ng sarili nating istorya at kapalaran.

Para sa akin, sapat nang kasama ko si Linda sa akin buhay. Kasama siya sa lahat ng
plano ko.
“Mamaya ka na tumayo Linda… Please… Higa ka ulit…” “Babes, kailangan ko na talagang
bumangon eh…”
“Maaga pa naman eh… Maya-maya ka na umuwi sa inyo. Kung gusto mo, ihatid pa kita.”
“Kailangan ko na talaga umuwi ngayon Francis.”
“Ayyy… Wala na… Nagsuot na ng t-shirt… Wala na… Ayaw na talaga ako makasama…”
“Hihihi… Drama nito…”
“Sige! Ganyan ka naman ehhh… Pag gusto mo, gusto mo lang… Pag ako nagrerequest,
ayaw… Ganyan ka naman ehh… Wala ka…”

“Hahaha! Ewan ko sayo Francis. Andrama mo!”

“Sige uwi ka na… Suot mo na yang shorts mo… Wala ka naman eh!” “Francis…”
“Wala… Katawan ko lang naman gusto mo eh… Pag nakuha mo na, iiwan mo na lang ako sa
kama…Nanginginig sa lamig…” “Haahahahaha… Tumigil ka na nga diyan!”
“Sige uwi ka… Paki sarado na lang yung pintuan…” “Hihihihihi… Haaaaayyyy sige na
nga… Mamaya na ako uuwi.”
“Hindi, uwi ka na. Hinahanap ka na sa inyo. Uwi ka na… Iwan mo na ako.” “Hindi ko
na nga isinuot oh! Sige, huhubarin ko ulit itong damit ko…”
“Wag na… Diyan ka na lang…” “Payakap na nga lang sa baby ko…”
“Hindi na… Okay lang ako… Uwi ka na…”

“Sorry na… Ayan na nga oh… Tatabi na nga ulit ako sayo eh…” “Wala…sige…uwi ka na…”
“Kiss ko na nga yang baby damulag ko…” “Wala…di mo ako madadaan sa kiss kiss na
yan…” “Ahhh ganon? Talagang ayaw mo?”
“Ayoko…”

“Ahhh ehh kung kinakamot ko kaya ng ganito yan talamapakan mo!” “HAHAHAHAHA! Wag
diyan! Babes! Tigilan mo yan…”
“Hahaha… Diyan pala kiliti mo ha… Tampo ka pa? Sige, magtampo ka pa…” “Hehehe…Hindi
na po… Yakap mo na lang ulit ako… Di na ako magtatampo…” “Okay sige…”
Mula nang may nangyari sa amin ni Linda, palagi na kami gumagawa ng paraan upang
masolo
namin ang isa’t isa.
Paminsan-minsan, natutulog ako sa kanila. Lalo na pag wala siyang kasama sa bahay.
Madalas naman, dito lang kami sa kuwarto namin. Kapag ganitong masama ang panahon,
dumidiretso kami sa bahay para magkasarilinan.

Hindi ako nagsasawang halikan ang mga labi ni Linda. Damang-dama ko ang lambot at
tamis ng mga ito.
Pati ang bango na nanggagaling sa kanyang balat at buhok ay talaga namang
kinaaadikan ko.

Gusto kong patigilin ang oras sa tuwing ganito kami kalapit sa isa’t isa.

Sa tuwing ganito kalapit ang aming mga labi.

Sa tuwing naaamoy ko ang mabango niyang hininga, na talaga namang nakakadagdag ng

libog sa akin.

Sa tuwing nararamdaman ko ang makinis niyang balat habang hinahaplos ito ng aking
mga kamay.

Hindi ako magsasawa. Hinding-hindi.

“Aaaaaaaaahhh…” “Sarap mo…”

Kapag namamasyal na ang aking mga kamay ay talaga namang napapaungol si Linda. Iyon
din naman ang gusto kong gawin at maramdaman; ang makitang naliligayahan si Linda.

Isa pa sa gusto kong gawin ay ang isubsob ang mukha ko sa napakalaki at

napakalambot niyang mga suso. Nilalamas ko ito at para kong inihilamos sa aking
mukha, pinakikiramdaman ang lambot at bango nito.

Para naman akong nalilito kung ano ang uunahin kong sipsipin… ang kaliwa ba o ang
kanan… Bahala na…

Nakapatong sa akin si Linda.

Kitang-kita ko ang gandan ng hubog ng kanyang pangangatawan. Iniaangat ko pa siya

upang dilaan ang bawat parte ng kanyang harapan. Mula sa kanyang dibdib, pababa sa
kanyang pusod.
“Higa ka Francis…” “Huh?”
“Basta… Humiga ka.” “Okay.”
Mabilis naman akong kausap.

Kung anong gusto ni kumander, siya namang gagawin ko. Inilagay ko ang aking
dalawang kamay sa ilalim ng aking ulunan. Nakatingin lang ako sa kanya habang
hinahalikan niya ang aking dibdib. “Hahaha…”
“Bakit?” “Nakikiliti ako.”
“Relax ka lang Francis. Ako ang bahala… Hihihi…”

Sinubukan kong ibaling sa iba ang aking paningin.

Iniimagine k o na lang ang kanyang ginagawa at kung saan patungo ang kanyang dila.

Lumulubog naman ang tiyan ko sa tuwing pinapadaan niya ang kanyang mga halik sa
pusod at sa ibaba nito.

May mga oras pa ngang gusto ko nang hawakan ang kanyang ulo upang pigilin siya,
dahil sa sobrang kiliting nararamdaman ko.

Mahal nga talaga ako ni Linda, kako… Kasi ginagawa rin niya ang lahat para ibalik
ang mga
ginagawa ko para sa kanya.

Maya-maya ay naramdaman ko ang kanyang palad sa medyo matigas kong ari. Agad kong
iniangat ang aking ulo at tinignan ang kanyang ginagawa. Hinahagod niya ito mula sa
ibaba-pataas.
Hanggang sa nakita ko ang kanyang dila at idinikit ito sa bandang ibabang katawan
ng aking burat, paakyat sa ulo nito.

“Aaaaahh shet! So good! So good!”

Sarap sa pakiramdam.
Para niyang ginawang popsicle stick ang burat ko.

Dinila-dilaan niya ang katawan nito at nilalaro ang pinakasensitibong parte ng titi
ko.

“Sige pa Linda….Ahhhh.. diyan… tama diyannn…”

Parang kanina lamang ay nagmamadali siyang umuwi sa kanila.

Pero ngayon, hinahayaan niya lamang lumipas ang mga minuto, habang hawak at
dinidilaan ang burat ko.

“Subo mo na… Kaya mo ba? Subo mo na babes, please?”

Ayaw.

Ayaw niya pang isubo ito.

Parang gusto niyang magmakaawa pa ako sa kanya.

Hindi ko na napigilan. Napahawak ako sa kanyang mukha, pababa sa kanyang panga.

Gusto ko na sanang kumadyot, pero natatakot ako baka mabadtrip siya at bitinin ako.
Hinahayaan ko na lang. Siya na ang bahala.
“Aaaaaahhhh so good! Saraaappp…” Sabi nga nila, patience is a virtue. Matutong
maghintay.
At alam kong gagantipalaan ang mga naghihintay.
“Fuck!”

Sinubo niya ang burat ko.

Ramdam ko ang mainit niyang bunganga.

“You are so good babes…. so good…”

Sa halos araw-araw naming ginagawa ito, mukhang gumagaling ng husto si Linda. Hindi
ko alam kung nanonood ba siya ng bold movies o kahit porn.
Basta ang alam ko, gumagaling siya. At talagang sarap na sarap ako sa ginagawa
niya. Hindi ko na rin makuntrol ang mga gusto niyang gawin.
Bahala na si kumander, wika ko.

“Tama na babess… Baka labasan ako… Halika na…”

Bago niya binitiwan ang aking burat, ay pinasadahan niya muna ito ng kanyang dila.
Saka siya muling pumatong sa akin.
Mas gusto niya ang ganitong posisyon.

Hindi na rin ako nagrereklamo, dahil sa ganda ng tanawin ng aking nakikita sa

tuwing kinakantot siya.

Libog na libog din ako sa babaeng kayang kontrolin ang ganitong uri ng gawain. Kaya
niya akong kontrolin sa kama.
Kaya niya ako pasunurin. Fuck!
Sarap talaga ng pakiramdam sa tuwing bumabaon ang burat ko sa kaloob-looban ng puke
niya. Sinasabayan ko pa ng paglamas sa kanyang suso at dinadampian ang tayung-tayo
niyang utong. Gusto rin niya yung mabilis na pagindayog at taas-baba mula sa aking
burat.
Sinasalubong ko siya, kung kaya’t baon na baon si junior sa loob.

Hawak niya ang dalawa kong mga kamay habang nakasapo ito sa kanyang dibdib.

“Fuck me! Fuck me! Fuck me Francis!” “You like that? Sarap ba babes? Sarap ba?”
“Fuck! I love this… I love to fuckkk..”
“I’ll fuck you as long as you want babes… I won’t stop” “Don’t stoppp.. Aaaaahh…
Don’t stop!”
Hindi ko na rin kayang itigil ang sarap ng pakikipagseks. Masaya ako dahil naging
open na si Linda sa akin tungkol dito.
Parehas na kaming alipin ng kamunduhan. Basta’t ginagawa lang namin ito sa isa’t
isa.

Sarap na sarap ako sa paminsan-minsang pagtigil niya sa pagtaa-baba.

At nararamdaman kong parang sinasakal ang burat ko.

Kapag nakikita kong pagod na siya ay ako na mismo ang humahawak sa kanay at
tinitira ko siya mula sa ilalim.

“I’m cumming babes….I’m gonna cummmmm…”

“Sabay tayo Linda. Lapit na rin ako…..aaaaaaaahhhhhh….” “Shhhiii-iiiii-iiiiii-

iiiiii-iiiiittttt!”
“Heto na rin ako babes….heto na ako…heto na,….aaaahhhhpppppppp fucckkkkk!!”

Libo libong semilya ang napakawalan ko sa kaloob-looban ni Linda. Napakadaming

tamod na inipon ko para sa kanya.
Iba pa rin ang sarap ng pagpapakawala ng katas sa loob ng puke niya. Sobrang sarap.
Nangingisay-ngisay pa ang aming katawan habang ninanamnam ang pagpapalabas . Pagod.
Hingal.

Naghahabol ng hininga. Pawis.

Init. Sarap.
Wala akong balak itigil ito.

“I love you…”

“I love you too…”

“Rest for awhile, then hatid kita.” “Okay babes…”

“I am happy that I have you, Linda.” “Ako din babes…”
“Galing galing mo babes…” “Hihihi… Talaga…”
“Oo…

“I love you…”

“I love you more…”

~~~

“Akin na. Ako na muna kakalong kay Carl para naman makakain ka ng maayos.”

Agad namang ibinigay ni Nessa ang kanyang anak kay Michael. Dinala ng binata ang
mag-ina sa foodcourt ng isang mall.
Nakagawian na rin kasi nilang magdate at kumain sa tuwing nakakaipon si Michael.

“Kailan ba susunod na checkup nito?” “Sa susunod na Biyernes.”

“Sige pag-iipunan ko.”
“Huwag na. Okay pa naman kami. May naitabi pa ako diyan para sa monthly checkup
niya.” “Ano ka ba. Ayo slang yun sa akin. Kaya nga lalo kong sinisipagan ang
pamamasada para sa
inyo eh.”

Saglit namang tumahimik si Nessa at isinubo ang pagkaing nakatusok sa kanyang

tinidor. Dahan-dahan itong nginuya habang tinitignan ang kanyang anak na hawak ni
Michael.
“Hindi mo naman kailangang laging magbigay sa akin eh… Siyempre, may pinagiipunan
din
kayo ng kapatid mo. Lalo na, malapit-lapit na rin yang plano mong balik eskuwela.”

“Nagkausap na kami ni kambal. Na kapagnagkatrabaho na siya, eh siya muna magbabayad

ng
tuition fee ko. Tsaka maiintindihan naman ako nun. Lalo na’t napalapit na rin siya
dito sa bata.” “Alam ko naman yun. Pero nakakhiya, hindi mo naman kami obligasyon.”
Napatingin naman ang binata kay Nessa.

"Ginagawa ko ito, dahil gusto ko. At obligasyon ko na kayo ngayon. Hindi mo

kailangang
mahiya.”
“Huwag ka sana magagalit. Ayoko lang kasi na nagpapakahirap ka nang dahil sa amin.”

“Nessa, parang anak ko na din itong si Carl, at siyempre, dahil mahal na mahal kita
kaya nagagawa kong sabihin iyon sayo.”
Ngumiti naman ang magandang babae kay Michael.

Hindi niya lubos maisip na may taong sasalo sa kanilang mag-ina, lalo pa’t halos
limang buwan
pa lang silang magkasama.

Gusto man niyang mahiya sa lalaki, ngunit alam niyang hindi na rin ito papaawat sa
gustong gawin.

“Gusto ko nga din maghanap ng trabaho.” “Ano namang trabaho.”

“Sales lady. Tsaka may experience naman na ako dati sa shoe section. Puwede ako
dun.” “Paano si Carl? Sino magbabantay.”
“Yun nga eh… Kaya napapaisip din ako. Pero alam mo yun, lumalaki na rin yang batang
yan.
Padami na rin ng padami ang kailangan niya.”

Patuloy pa rin sa pagsubo ng pagkain si Nessa habang nakikipag-usap kay Michael.

Panay naman ang punas ng binata sa laway ni Carl habang hawak niya ito.
“Wala ka namang mapag-iiwanan sa bata.”

“Pero iba pa rin kasi yung sumasahod ka. Tsaka gusto ko rin makapag-ipon.” “Oo.
Maganda yang plano mo. Kaso paano si baby Carl?”
Maya-maya ay bigla na lamang umiyak ang bata. Tila kinakalmot ang kanyang leeg at
kinakamot ang kanyang mata sa sobrang pag-iyak.

“Gutom na siguro yan. Teka gagawan ko ng gatas.”

Sinusubukan namang patahanin ni Michael si Carl, ngunit patuloy pa rin ito sa pag-
iyak. Tumayo ang binata at kinarga niya ito ng pahiga, saka hinele.
“Tama na Carl…Ayan oh! Gumagawa na si mommy ng dede mo…”

Lalo namang napapangiti si Nessa dahil parang nagmamakaawa ang lalaki para tumahan
ang bata.
“Oh heto na… heto na..”

Agad isinalpak ni Michael ang tsupon ng dede at tumahimik na si baby Carl.

“Lakas ng boses. Hehehe…”

“Kaya nga eh… Parang alam niyang gusto mo siyang iwan para makapagtrabaho.”
“Hehehe… Narinig nga siguro niya.”
Papikit-pikit si Carl habang dumedede, at halatang inaantok na rin ito.

Natutuwa si Nessa habang pinagmamasdan si Michael habang karga nito ang kanyang
anak. Ngunit nasa isipan pa rin niya ang kagustuhang makapagtrabaho ulit.
Ayaw na rin kasi niyang masyadong umasa sa kinikita ni Michael.

Alam niyang patong-patong ang obligasyon niya para sa kanyang sarili at pamilya,
lalo pa’t
nagbabalak itong makabalik sa kanyang pag-aaral. “Akin, ako naman kakarga.
Matutulog na rin yan eh…” “Natapos mo ba pagkain mo?” Tanong ng binata.
“Oo. Busog na ako. Ikaw naman ang kumain.”

Dahan-dahang ibinigay ni Michael ang kargang bata.

Hinaplos pa nito ang ulo ni Carl at saglit na pinanood ang pagdede nito. “Lumalaki
at humahaba na rin si baby Carl no? Parang kailan lang…” “Oo nga eh…”
Nakaramdam na rin ng gutom si Michael at agad kinuha ang kutsara at tinidor. Hinati
ang kanyang ulam at ipinatong sa kanin, saka inilgay sa kutsara at isinubo.
Kahit medyo matabang pa ang ulam niya ay hindi na niya nagawang magreklamo dahil sa
sobrang pagod at gutom.

Nakailang biyahe siya kanina sa pamamasada sa tricycle at sabaw at kanin lang ang
kanyang kinain sa tanghalian upang makatipid.

Halos mabilaukan ito dahil sa pagmamadaling maisubo ang pinagpaguran niyang

hapunan. Maya-maya pa ay kinuha nito ang kanyang baso at ininom ang laman nitong
tubig.
“Alam ko na! Bakit hindi na lang kayo tumira sa bahay?” Saad ni Michael. Nabigla
naman si Nessa sa sinabi sa kanya ng binata.
“Naku! Nakakahiya naman kina tiya Susan at lalo na kay Francis.”

“Asus! Bakit ka naman mahihiya sa kanila? Mababait naman ang mga iyon, lalo na si
kambal.” “Naku! Ewan ko lang ha! Kasi parang mali iyon.”
“Mali? Tignan mo ha… Isipin mo… Kaysa gastusin mo sa renta yang naipon mong pera,
eh itabi mo na lang yan sa iba pang pangangailangan ni baby Carl. Tapos, pagmedyo
malaki-laki na yang anak mo, puwede na siguro muna nating iwan kay tiya Susan, ayun
makakapagtrabaho ka pa. Di ba?”

Napaisip din si Nessa sa iminungkahi sa kanya ng binata.

Mukhang ito na ang solusyon upang makabalik mula sa kanyang trabaho.

“Okay nga yun. Kaso nakakhiya…”

“Sabi na ngang huwag ka na mahiya eh… Ako bahala sa inyo.” “Kausapin muna natin si
Francis. Magpaalam muna tayo.”
“Okay lang yun kay kambal. Ako bahala sa kanya. Tsaka, bahay ko rin naman iyon.”
“Sige, ikaw bahala.”
“Ayos ba? Yun na lang plano natin. Yun ang unahin natin bago ka mag-apply.” “Okay.
Salamat.”
Lalo namang napangiti ang magandang babae kay Michael. Natuwa ito sa suhestiyon na
kanyang ibinigay.

Tama nga namang makakabawas ito sa gastusin nilang mag-ina at makakasama pa niya
ang binata.

May makakatulong na rin siya sa pagbantay at pag-alaga kay Carl.

Marahan niyang hinalikan ang ulunan ng kanyang anak, saka tumingin muli kay
Michael.

“Dahan-dahan lang sa pagkain… Baka masamid ka.”

“Hehehe… Pasensya na… Sarap na sarap lang ako dito sa pagkain.”

“Talaga? Baka naman gutom na gutom ka lang?! Hoy Michael, huwag mo namang gutumin
yang sarili mo para lang may maitabi para sa amin. Mas problema yan kapag
nagkasakit ka.” “Opo honey… Pasensya na. Hindi na po ako magpapagutom.”
“Basta huwag mo pababayaan yang sarili mo. Mas mahirap kung magkakasakit ka, mas
mabigat ang gastusan doon.”

“Opo. Sorry po.” Saad ni Michael.

Dahil sa kagustuhan ng binatang makapag-subi ng pera para sa mag-ina, ay tinitipid

niya ang kanyang sarili.

Malayo sa kung anong kinagisnan niya noong buhay pa ang kanilang magulang. Ingat na
ingat sila kay Michael, upang hindi bumalik ang sakit nito.
Higit sa lahat, ay si Francis pa ang naatasang bantayan ang panganay na anak ng mga
Alcantara, upang maibigay ang nararapat na pangangalaga sa kanya.

Kabaligtaran ng nangyayari ngayon.

Dahil na rin sa sitwasyon, ay unti-unting sinasanay ni Michael ang kanyang katawan

sa mga mabibigat na trabaho na hindi niya nakagisnan.

Dapat niyang gawin ang mga ganitong bagay dahil sa pag-ako nito sa obligasyon para
kina
Nessa at Carl.

Lubos na napamahal ang binata sa mag-ina at isinasama na niya sa sariling plano ang
kinabukasan ng dalawa.

~~~

May 07, 2005 – Saturday

Phone call… [+639184377587] Hello?

Francis Alcantara [+639156447175] Hello!?

[+639184377587]

Hi. This is Trisha from Ma**** Global Service Centre.

I would like to speak with Mr. Francis Alcantra, please…

Francis Alcantara [+639156447175] Ah! Yes po. This is Francis.

[+639184377587]

I just want to invite you for an initial interview and exam on Monday, May 09, here
in Wynsum Corporate Plaza. By the way,
I will be sending you all the details on your email, Including the requirements for
this job position.

Francis Alcantara [+639156447175]

Okay, ma’am. I will wait for your email. Thank you.

[+639184377587]

Alright! We’ll be expecting you on Monday,

And please look for me, again, my name is Trisha.

Francis Alcantara [+639156447175] Okay. Thanks Trisha.

[+639184377587] Okay then, bye!

Francis Alcantara [+639156447175] Bye.

Tila natulala naman ang binata pagkatapos ng pakikipag-usap nito sa recruiting

agent ng isang kumpanya sa Ortigas.

Sa dinami-dami ng resume na ipinadala niya buong linggo, ay halos anim o pito

lamang ang tumatawag at nag-eemail sa kanya upang anyayahan para sa isang job
interview.

Natutuwa siya dahil sa wakas ay magkakaroon siya ng panibagong pagkakataon upang

subukan kung matatanggap siya sa trabaho.

Agad naman siyang nagtext kay Linda upang magpasama at makapagbigay na rin ng kopya
ng kanyang resume.

Pangarap ni Francis na makapagtrabaho sa isang kumpanyang kasama si Linda.

Ipinagdadasal niyang palarin sila na makahanap agad ng trabaho.
~~~

Francis Alcantara [+639156447175]: Babes, tumawag sa akin MA*** GSC, job interview
at exam sa Lunes. Sama ka sa akin, para makapag-walk-in ka na rin.

Linda [+639197740123]: Good news yan babe. Sige, text text na lang.

Francis Alcantara [+639156447175]: Oo nga eh. Sana matanggap na ako. Sana matanggap
tayo pareho.

Linda [+639197740123]: Sana nga. Ipagpray natin yan.

Francis Alcantara [+639156447175]: Oh sige. Anong oras pala tayo magmimisa bukas?
Linda [+639197740123]: 10am? Okay lang ba sayo?
Francis Alcantara [+639156447175]: Okay sige. Sunduin kita before 10. Linda
[+639197740123]: Okay babes. Love you.
Francis Alcantara [+639156447175]: Love you too.

~~~
Pagkatapos niyang makausap si Linda sa text ay agad lumabas si Francis upang
magpunta sa banyo.

Pagkalabas niya ng kanyang silid ay siya namang pagdating sa bahay nila Michael at
Nessa.

“Oh! Kuya… Nessa…” “Hello Francis.”

“Kambal, naandito ka pala. Wala kayong lakad ni Linda?” “Wala kuya. May pinuntahan
sila ng mama niya.”
“Ahh… Buti naman.”

“Sige, magbabanyo muna ako.”

Tumango na lamang ang binata saka kinuha si Carl mula kay Nessa.
Napansin naman ni Francis ang dala-dalang malalaking bag ni Michael at ng
girlfriend nito. Habang umiihi ay napapaisip siya kung bakit ganoon. Nahuhulaan na
niyang may plano ang
kanyang kapatid na patirahin sa bahay nila ang mag-ina.

Agad siya lumabas ng banyo, saka bumaba sa kanilang hagdanan.

Patay-malisya ito sa kanyang nakita at naghihintay na lamang niyang sabihin ito ng

kanyang kapatid.

“Kambal. Puwede ka ba maka-usap?” Tanong ni Michael.

Muling kinuha ni Nessa si Carl mula sa binata at halos hindi makatingin kay
Francis.

“Sige kuya. Ano ba yun?”

“Kasi kambal, magpapaalam sana ako na dito na titira
Naisip ko kasing, sayang lang yung ibinabayad niyang
nilang bahay. Puwede pa niyang gamitin iyon pangkain
Tsaka, para may
makasama siya sa pag-aalaga kay Carl. Ano sa palagay
Paliwanag ni Michael.
sila Nessa at si baby Carl.
malaking halaga sa inuupahan
at para sa kailangan ng baby.
mo, kambal? Ayos lang ba yun?”

Hindi naman nagulat si Francis sa kanyang narinig mula sa kanyang kapatid.

Inaasahan na rin naman niya itong mangyayari.

“Walang problema kuya. Okay na okay sa akin. Mas maganda nga kasi dadami ulit tayo
dito sa bahay.”

Tila nabunutan naman ng tinik si Michael nang sumang-ayon ang kanyang kapatid.
Napangiti naman si Nessa mula sa kanyang narinig na pagpayag ni Francis.
“Tsaka may bakante pa namang kuwarto diyan.” “Hindi, sa kuwarto ko sila matutulog.”
“Ganun ba? Paano si baby Carl? Hindi ba masikip sa kuwarto mo?” “Hmmmm… Oo nga
ano.”
“Doon na lang kayo sa masters bedroom. Maluwag-luwag doon. Mas magiging kumportable
kayo doon.” Saad ni Francis.

“Okay lang ba sayo yun?”

“Okay lang kuya. Panahon na siguro para may matulog ulit doon.” Ngumiti si Michael
kay Francis at niyakap niya ang kanyang kapatid. “The best ka talaga utol!
Salamat.”
“Wala yun kuya. Bahay natin ito.”

Agad namang kinuha ni Michael ang mga bagahe nila Nessa at Carl. Tinulungan pa sila
ni
Francis upang iakyat ito sa silid ng kanilang magulang.
Napanatili namang malinis ang silid na ito dahil sa araw-araw itong inaayos ng
kanilang tiyahin. At dahil unti-unti na nilang tinatanggap ang mga pagbabago sa
kanilang buhay, at pinapakawalan
ang sakit buhat sa nakaraan, ay hinayaan na nilang muling mabuksan ang kuwarto ng
kanilang
mama at papa.

“Oh ito na yung kumot at unan ninyo kuya. Nalabahan na daw yan ni tiyang.”

“Salamat kambal. Bukas kukunin ko yung crib ni baby Carl. Nasira kasi kahapon,
ipinagawa ko pa.”
“Salamat Francis ha… Malaking tulong ito sa amin.” Saad ni Nessa.

“Okay lang yan Nessa. Bahay din naman ito ni kuya. Tsaka ituring niyo na ring bahay
ninyo
ito.”

“Sige, Nessa, Francis, balik na ulit ako sa pamamasada. May oras pa naman. Alas-
diyes ako uuwi ngayon. May event kasi diyan sa Ynares Center, madaming pasahero
akong makukuha diyan pagtapos non.” Saad ni Michael.

“Okay.”

“Sige. Ingat ka.”

Nilapitan naman ng binata si Nessa at hinalikan niya ito.

Agad namang umiwas ng tingin si Francis at umalis sa bagong silid ng kanyang

kapatid. Lumabas na rin ng silid si Michael at hinabol niya si Francis.
“Kambal! Salamat ulit ha.” “Wala yun kuya.”
“Ikaw na muna bahala sa mag-ina ko. Hehehe…” “Okay kuya. No problem. Ingat sa
pamamasada.” “Salamat. Sige una na ako.”
Mabilis na bumaba ng hagdan si Michael at umalis ng bahay. Doble kayod siya ngayon
upang hindi maging pabigat kay Francis.
Tuluyan na nilang niyayakap ang mga pagbabagong dumarating sa buhay ng magkapatid.
Alam nilang hindi ito maiiwasan, at ang mga karanasan nila ang magsisilbi nilang
gabay.

May kanya-kanya na silang buhay na pinagkakaabalahan.

~~~

Halos mag aalas-diyes y media na ng gabi ay gising na gising pa rin si Francis.

Tila hindi makatulog ang binata dahil iniisip nito ang interview niya sa Lunes.
Kinakabahan siya sa kung anung mangyayari at mga itatanong sa kanya.
Ipinagdarasal nitong matatanggap siya sa trabaho at malagpasan lahat ng exams at
interview niya sa kumpanyang iyon.
Dahil buhay na buhay pa ang kanyang dugo, ay nagpasya itong lumabas ng kanyang
silid. Dahan-dahan siyang naglakad at akmang bababa n asana siya ng hagdan, nang
biglang lumabas
naman si Nessa mula sa kanilang kuwarto.
Sa pagkabigla, ay napangiti na lamang si Francis.

“Mabuti na timingan kita. Puwede ka ba maabala sandali?” Tanong ni Nessa. Sandaling

napatigil si Francis nang kinausap siya ng magandang babae.
“Ah eh… Oo naman. Ano ba yun?”

“Ipapabantay ko lang sana sayo si Carl. Gusto ko kasing magshower. Okay lang ba?”

Napalunok naman si Francis at agad lumapit sa masters bedroom.

“Sige… SIge… Walang problema.” “Halika! Pasok ka.”

“Wala pa ba si kuya?”

“Wala pa eh… Madami daw kasing pasahero.” “Ahh ganun ba…”

“Kuha muna ako ng maisusuot ha.” “Sige okay lang.”
Pilit na umiiwas ng tingin si Francis kay Nessa. Ngayon lang din niya nakasama ng
matagal ang
magandang babae kung kaya’t parang naiilang pa ito sa kanya. Ibinaling na lamang
niya ang kanyang atensyon sa natutulog na baby. “Sige… Maliligo na ako ha…”
“Okay. Ako na bahala…dito.”

Ngumiti na lamang si Nessa saka ito nagpunta sa loob ng banyo.

Umupo muna si Francis sa sofa na nasa loob ng silid ng kanilang magulang.

Hindi pa rin nito inaalis ang kanyang paningin sa bata at tila nahahawa na siya sa
pagkakatulog ni baby Carl.
Bigla siyang dinapuan ng antok.

Napapapikit na siya at panay na ang kanyang hikab. Pinipigilan niya lang ang sarili
na makatulog.
Hanggang sa hindi nito namamalayang nakakaidlip na pala siya. Ilang minuto ang
nakalipas ay may nadidinig siyang boses ng babae. “Francis? Francis?”
Sa sobrang antok ay hindi niya makilala ang boses na iyon.

“Francis…”

Parang nakadikit ang kanyang mga mata at hirap itong ibuklat.

Hanggang sa may naramdaman itong kamay na humahawak sa kanyang braso. Niyuyugyog

siya nito.
Unti-unti niyang ibinukas ang kanyang mga mata at naaninag ang isang magandang
babae. Maya-maya ay nakaramdam siya na parang nahulog siya sa kanyang pagkakaupo.
Sa pagkabigla nito ay napadilat ang kanyang mata at agad siyang napatayo. Tumingin
sa kanyang paligid at para itong naalimpungatan.
Naibaling niya ang kanyang paningin sa kaliligo lamang na si Nessa. Basa pa ang
kanyang buhok at nakasuot ito ng napakanipis na pantulog. Kitang-kita ni Francis
ang kurba ng katawan ni Nessa.
At napansin din niya ang napakaputi at kinis ng balat nito. Nakakagigil.
Napapikit ulit si Francis at kinusot ang kanyang mga mata.

“Nakatulog ka na ata. Hehehehe…” Saad ni Nessa.

“Sorry… Bigla akong inantok nang makita kong tulog si Carl.” Sagot ni Francis.

“Hahaha… nakakatawa ka pala.” “Hehehe…Sorry palpak ang pagbabantay ko.”

“Ayos lang yun. Ako na nga itong humingi sayo ng pabor eh.” “Wala yun. Sige, alis
na ako para makapagpahinga ka na.” Tatayo na sana si Francis nang bigla siyang
lapitan ni Nessa.
“Francis, puwede bang mamaya ka na bumalik sa kuwarto mo?” Tanong ng magandang
babae.

“Huh?” Balik tanong ni Francis.

“Hindi pa kasi ako inaantok. Wala naman akong ibang makausap dito. Puwede bang dito
ka
muna?”

“Ah eh… Sige okay lang.”

“Kuwentuhan muna tayo habang wala pa ang kuya mo.”

Napakamot na lamang ang binata sa kanyang ulo sabay ngiti sa dalaga.

Kanina niya pang gustong iwasan ng tingin si Nessa dahil sa suot nito, at ngayon
nama’y
mapapatagal pa lalo ang ilang na nararamdaman niya.

Para namang mapanukso ang dating ng magandang babae.

Pinagpapawisan naman ng malamig ang binata at kinukuntrol ang kanyang sarili.

“Close na close pala talaga kayo ng kuya mo ano?”

“Oo naman. Talagang ganun ang pagpapalaki sa amin nina mama at papa. Lalo na noong
nagkasakit si kuya.”

“Ahhh.. sabi nga rin yan ni Michael.”

“Kaya ganun na lang kami kalapit sa isa’t isa ni kuya. Kambal pa tawag niya sa
akin.” “Oo nga… bakit ba kambal?”
“Kasi, nagkasabay kami sa grade five ni kuya Michael. Tawag sa amin ng mga
classmate namin
eh kambal. Ayun, ganun na rin tawag sa akin ni kuya.” “Hehehehe… ganun pala yun.”
Nginingitian lang ni Francis si Nessa. Panay naman ang sulyap sa kanya ng magandang
babae habang sinusuklayan ang kanyang basang buhok.

Nakatapat sa electric fan si Nessa kung kaya’t amoy na amoy ni Francis ang bango ng
sabon na
kumapit sa balat ng babae.
Bahagyang tinitigasan ang binata, dahil sa libog na nadarama niya mula sa mabangong
girlfriend ng kapatid.

“Madami bang chicks si Michael dati?”

“Hmmm… Lapitin siya ng babae… Pero si Sheryn lang naman naging girlfriend niya.”
“Ahh oo… Naikuwento nga niya yun sa akin… Nagtagal daw sila nun, kaso ayaw daw siya
patikimin.”

Nagulat naman si Francis sa narinig mula sa magandang si Nessa. Hindi sukat akalain
ng binata na pati iyon ay ikinukuwento ng kapatid.

“Eh ikaw?” “Huh?”

“Sabi ko, ikaw? Madami ka rin bang chicks?” “Ah eh… Wala. Nerd kasi ako.”
“Hahahha… Guwapo mo namang nerd.”

“Hindi naman masyado…” Hiyang-hiyang saad ni Francis.

“Naku, pahumble ka pa. Yan ang kabaliktaran ninyo ni Michael.” “Hehehe… Oo nga eh…”
“Sabi pala sa akin ni Michael, si Linda lang daw naging girlfriend mo?” “Oo. Siya
lang.”
“Ahhh… So siya rin ba first mo?” “Oo. Siya first girlfriend ko.” “No… I mean, first
ano… “
“First ano?” “Yung ano…” “Huh?”
Napapaisip si Francis sa tinatanong sa kanya ni Nessa.

Lalo itong pinagpapawisan sa mga kakaibang tanong sa kanya ng magandang babae.

“First na…”

Naputol ang kanilang pag-uusap nang biglang pumasok sa kuwarto si Michael. Parehas
na nagulat ang dalawa at agad na napatayo si Francis.
Hindi nito pinapahalatang tinatakpan niya ang nakabukol sa kanyang suot na shorts.

“Kambal?”

“Kuya! Late ka na naka-uwi.”

“Michael, tinawag ko lang si Francis para bantayan si baby Carl. Naligo kasi ako
eh.” Tahimik na nagmamasid lang si Michael at walang reaksiyon ang kanyang mukha.
“Sige kuya…Nessa… Matutulog na rin ako.”
“Sige Francis, thank you ha.”

Tumango lang si Michael sa kanyang kapatid at agad nitong tinanggal ang suot na
damit.

“Maliligo lang ako bago matulog.” Maikling pahayag ng binata.

Hindi na nito hinintay ang sagot ni Nessa at agad itong lumabas ng kuwarto at
pumasok sa banyo.

Tinabihan ng magandang babae ang kanyang anak at nahiga na rin ito sa kama.
Samantalang si Francis ay lalong nagising sa mga itinanong sa kanya ni Nessa.
Napahawak ito sa kanyang burat habang inaaalala ang kagandahan ng babaeng kasama
nito kanina.

Hanggang sa napapikit ito upang iwaksi ang nasa kanyang isipan.

“Hindi… mali ito… mali…” Bulong ng binata sa kanyang sarili.

Tinakpan na lamang niya ng unan ang kanyang ibaba at pilit na ibinabalik ang
kanyang antok.

~~~

Dumating ang Lunes, araw ng job interview at exam ni Francis. Magkahalong kaba at
excitement ang nararamdaman ng binata.
Gumising ito ng maaga upang mapaghandaan ang kanyang mga requirement at ang isusuot
na long-sleeved polo shirt.

Panay naman ang text at tawag niya kay Linda.

Hindi sinasagot ng kanyang girlfriend ang mga ipinapadalang mensahe ng binata sa
kanya. Wala ring sumasagot sa cellphone ni Linda, at maya-maya ay out of reach na
ito.
Lalong nadagdagan ang nerbyos ng lalaki.

“Bakit kaya hindi sinasagot? Ano kaya nangyari dun?”

Nagpasya na lamang na umalis ng maaga ang binata upang daanan si Linda. Ngunit nang
makarating ito sa bahay ng babae ay walang katao-tao dito.
Patuloy pa rin siya sa pagkontak dito, ngunit sadyang walang sagot na natatanggap
si Francis.

Gusto sana nitong makasama ang babae upang mas ma-relax siya sa kanyang exam at
interview, ngunit mukhang hindi niya mahagilap ang kanyang girlfriend.

Umalis na lamang si Francis na hindi kasama si Linda.

Dumiretso ito sa ibinigay na address ng recruiter at hinarap mag-isa ang hamon ng

pagiging aplikante.

Halos isang oras at kalahati ang exam. Sobrang hirap ito, ngunit nakayanan naman ng
katalinuhan ng binata.

Naghintay pa ulit siya ng halos tatlompung minuto, para sa kanyang interview.

Halata namang kinakabahan si Francis nang sinimulan na siyang kausapin ng
recruitment team. Pilit na sinasagot ng binata ang mga tanong ni Trisha at kahit
kinakabahan, ay naitawid niya ng
maayos ang interview.

“Okay, Francis, you did great. Base on your score, you are qualified with the
position. And also you have just passed the initial interview. I will schedule your
final interview on Wednesday, and I will send all the details on your email. Just
wait for my mail, okay?” Saad ni Trisha.

“Yes ma’am. Thank you...” Masayang tugon ng binata.

Para namang lumulundag sa tuwa ang kanyang puso nang malamang nakapasa siya sa
unang hakbang ng kanyang aplikasyon.

Ngunit nag-aaway sa tuwa at pag-aalala ang nasa kanyang puso at isipan.

Sinubukan niya uling kontakin si Linda. Wala pa ring nagrereply sa binata.
Hanggang sa nakatanggap ito ng mensahe mula kay Linda at pinapapunta niya ito sa
kanilang bahay at may sasabihin ito.

Natuwa siya nang may nakitang nakasindi na ilaw sa loob ng bahay nina Linda.
Kumatok siya at pinapasok agad ng ina ng babae.
“Nasa kuwarto si Linda. Puntahan mo na lang siya.” “Sige po. Salamat po tita.”
Nagmamadaling umakyat si Francis upang puntahan ang dalaga. Pagbukas niya ng pinto
ay naka-upo sa kanyang kama si Linda. “Uy! Kamusta ang interview at exam mo?”
Tanong ng dalaga.
Tumingin naman sa kanya si Francis at dahan-dahang lumapit sa babae.

“Ayos naman. Nakapasa sa exam at initial interview.” “Wow! Galing mo talaga… Sayang
sana nakasama ako…”
“Kanina pa akong nagtetext sayo. Tapos tinatawagan din kita, kaso out of reach. Ano
ba naman
yung magreply ka o tumawag ulit sa akin? Hindi ko alam kung anung nangyayari sa
iyo.” “Sorry Francis.. Sumama lang talaga ang pakiramdam ko.”
“Yun na nga eh… Dapat pinaalam mo sa akin. Tignan mo, sobra akong nag-alala sa
iyo.” “Kaya nga ako nagtext sayo ngayon di ba?”
“Basta huwag mo na ulit gagawin sa akin yun ha. Please?” “Opo, babes.”
“Okay… Ano pala yung sasabihin mo sa akin?”

“Kasi nga kahapon, kakaiba yung pakiramdam ko. Doon ko lang naramdaman yung sabay-
sabay na pagkahilo…pagsusuka…”

“Oh? Baka may nakain kang masama. Nag pacheckup ka na ba?” “Oo. Sinamahan ako ni
mama.”
“Tapos? Ano daw nangyari sa iyo? Anong resulta.” “Okay naman daw. Normal lang daw
yun.” “Normal?”
Biglang tumigil sa pagsasalita si Linda at ngumiti sa binata.

“Normal ba yun? Bakit ganun?” “Normal nga daw yun pagbuntis ka…”
Para namang biglang tumigil ang mundo ni Francis nang marinig ito mula sa kanyang
girlfriend.

“Buntis? B-bun-buntis ka?” “hmmm…”

Hanggang sa unti-unti nang pumapasok sa isipan ni Francis ang kalagayan ni Linda at
agad siyang napayakap dito sa sobrang tuwa. Masayang masaya ang binata at hindi
nabahala sa kung anumang pagdadaanan nilang dalawa ni Linda.
Chapter 15

“How was the final interview Mr. Alcantara?” Saad ng isang recruiting agent kay
Francis.

“It is okay ma’am. I think I did well.”

“That’s good. It seems like everything has turned out well. First, I would like to
congratulate you
for passing our recruitment process, and formally welcome to our company, Mr.
Alcantara.”

Kinamayan ng babae si Francis at kitang-kita naman ang saya na nasa mukha ng

binata.

Hindi niya akalain na makakapasa siya sa bawat proseso na kanyang pinagdaanan,

dahil sa hirap ng mga ito.

“Thanks you… Thank you ma’am.”

“Alright. By the way, how do you want me to call you?” “Francis.”

“Okay, Francis it is. I have here an employee information form, and I want you to
fill it up and give it back to me so I could include it in your HR 201 file. You
also need to fill up all these forms for your ATM application, SSS, TIN,
Philhealth, and for your proximity card application. Alright?”

“Okay ma’am.”

“You can take these forms with you at home, just be reminded of the deadline, and
please make
sure you will complete all the requirements listed, okay?” “Okay ma’am. Thank you.”
“Alright, just wait for me outside. I will just print a copy of your contract.”

Agad namang lumabas si Francis at dumiretso sa may lobby.

Dala-dala niya ang mga papeles na ibinigay sa kanya ng recruiting agent at tila
nanginginig pa ito sa sobrang tuwa na nadarama.

Mabilis itong naglakad patungo sa direksyon ng isang nakaupong babae.

“Oh! Ano daw sabi? Kamusta? Okay na ba? Natanggap ka ba?” Sunod-sunod na tanong ni
Linda.

Hindi naman agad sumagot ang binata, sa halip ay binigyan niya lang ito ng matamis
na ngiti.
Napatayo naman sa tuwa si Linda at agad niyakap si Francis. “Congrats!!!! Sabi ko
sayo makakapasa ka eh!!! Hahaha…” “Hehehe…Di ko inaaasahan, pero pinagdasal ko
talaga ito…” Pinagtitinginan sila ng ibang aplikante na naghihintay sa may lobby.
Hindi naman maitago ng dalawa ang sobrang galak na nararamdaman. “Galing mo talaga,
Francis!”
“Hehehe… Thank you baby… Salamat din sa prayers mo.” “Sabi sayo everything will be
alright.”
“Kaya nga eh… Mukhang suwerte si baby ahh… Hehehe…” Hinagod naman ni Francis ang
bandang tiyan ng kanyang girlfriend. Ngumiti lang si Linda at saglit na yumuko at
tumahimik.
“Francis… Ano kaya kung maghanap din ako ng work?” “Ako na lang muna siguro ang
magtatrabaho, Linda.”
“Paano yun? Kailangan nating ng panggastos sa mga checkup ko, tapos kailangan pa
nating
mag-ipon para sa panganganak ko…”

“Pssssstt… Teka lang… Relax ka lang, okay? Hindi makakabuti sa baby natin yang
stress.” “Kasi…”
“Ganito, pupuntahan muna natin si dok. Tignan natin kung ayos lang para sa iyo na
magtrabaho kahit buntis ka… Siyempre, first time natin ito… Tsaka, gusto ko maging
maayos ang lagay ni baby, at ang lagay mo.”

Hinawakan ni Francis ang kamay ni Linda at hinagod naman ng isang kamay nito ang
likod ng babae.

“Huwag ka mag-alala, maaayos din natin ang lahat… Di bay un din ang sinabi mo?”
Saad ng binata saka nginitian muli ang kanyang girlfriend.

“Okay… May tiwala naman ako sayo eh…”

“Yan ang gusto ko sayo! Hehehe… Dapat bilib ka lagi sa mister mo… Ikaw ang number
one fan ko di ba?”
“Hehehe… I love you…” “I love you too…”
Hinalikan ni Francis si Linda sa pisngi. Hindi nila inalintanang may makakakita sa
kanilang ibang tao.

“Teka, kailangan ko palang sulatan itong employee information form. Ibabalik ko pa

ito sa HR.”

Kinuha naman ng binata ang dalawang pirasong papel na nasa loob ng kanyang
envelope. Ipinatong nito ang papel sa kanyang kandungan saka nagsimulang isulat ang
kanyang buong pangalan.

“Francis… Didiretso tayo sa bahay ninyo mamaya di ba?” “Oo…”

“Ano kaya magiging reaction nila?”

“Siyempre matutuwa. Lalo na si kuya. Matutuwa yun dahil magkakaroon na siya ng

pamangkin.”
“Kinakabahan ako…” “Ngek! Bakit naman?”
“Hindi ko alam kung bakit…”

“Hehehe… Huwag ka mag-alala, matutuwa iyon sa ibabalita natin sa kanila.” “Sana…”

“Linda… Sabi ni dok sa atin, dapat hindi ka masyado nag-iisip ng kung anu-ano, lalo
na’t ikakastress mo. Please? Ilang araw na nating itinatago ito sa kanila… Ito na
ang tamang pagkakataon dahil may trabaho na ako.”

Napabuntong hininga si Linda habang pinapakinggan ang sinasabi ng kanyang

boyfriend.

“Sorry Francis… Hindi ko naman ginusto na ilihim ito sa kuya mo…”

“Naiintindihan kita… Pero hindi magandang naglilihim tayo, lalo na’t mismong anak
natin ang ililihim natin sa kanila. Kapamilya niya iyang dinadala mo. Maiintindihan
nila tayo.”

“Natatakot kasi ako baka isipin niyang hindi mo na tutuparin pangako mo sa kanya,
dahil sa
akin... dahil dito.”

Tumigil sa pagsusulat si Francis at tumingin kay Linda.

“Babe… Kahit anong mangyari, tutuparin ko lahat ng sinabi ko sa iyo o maging kay
kuya
Michael.”

“I know… I’m just worried…” “Ano bang nangyayari sa iyo?”

Tila natahimik naman si Linda at iniwasan ang mga mata ni Francis.

Napabuntong hininga naman ang binata at muling binalikan ang kanyang ginagawang
pagsusulat.

“Mr. Francis Alcantara?!” Sigaw ng recruiting agent.

Agad namang tumayo si Francis at lumapit sa opisina ng babae.

Nilingon ang kanyang girlfriend na nakaupo sa tapat ng opisina, saka niya ito
nginitian at tinanguan.

Gumanti naman ng ngiti si Linda at hindi niya ito nilubayan ng tingin hangga’t
hindi
nakakapasok sa loob ng opisina.

Kitang-kita naman ang pag-aalala ni Linda.

Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman o magiging reaksiyon ng kapatid ni
Francis kapag nalaman nitong magkaka-anak na sila.

Yumuko siya at marahang hinagod ang kanyang maliit pang tiyan.

Alam niyang maraming magbabago sa kanyang buhay at lalong maiiba ang lahat ng plano
nila ni
Francis.

Ang tanging dasal na lamang niya ay ang maging maayos ang lahat sa kanilang dalawa
ng binata at maging sa kapamilya nito.

Mahal niya si Francis, at handa itong magsakripisyo para sa itataguyod na pamilya.

~~~

“Nessa, tignan mo ito. Parang trip ko yung ganitong course. Hehehe!” “Ilang taon?”
“Dalawang taon yan. Tapos graduate ka na. Ayos ba?”
“Eh anong course?”

“Gusto ko sana itong web applications developement eh. Puwede rin itong software
development course.”

“Hmmm… Mukhang namang okay yang napipisil mong course…”

“Sabi kasi dito sa web applications development eh, is a two year associate course
that covers the tools and fundamentals of web page creation. Ayos! Hehehe! Biro mo
yun, matututo ako ng ganun?!”

“Eh yung isang sinabi mong course?”

“Ah yung software development course? Makinig ka, it is a two year programming
course that introduces principles of software development, as well as the analysis
of system designs… Putcha! Parang ang hirap nito ah! Hindi kakayanin ng utak ko ito
honey… Lebel na ito ni kambal. Sasabog ang ugat ko sa utak nito…”

“Hahahaha! Subukan mo. Malay mo kaya mo. Kung kaya ni Francis, kaya mo rin.”
“Talaga honey? Ganun ka kabilib sa akin? Hehehe…”
“Oo naman… Minsan…” “Ayun… Binawi pa…”
“Oh atleast minsan… hihihi…”

“Hehehe… Excited na akong magbalik eskuwela. Pagsisikapan ko talaga ito. Alam mo

na, para sa atin.”

Ngumiti na lamang si Nessa kay Michael.

Natutuwa rin siyang nakikitang bumubuo ng pangarap ang binata kasama siya at ang
anak nito.

“Pramis ko yan sayo Nessa, talagang pagbubutihan ko pag-aaral ko, hanggang sa

makatapos ako. At pag-graduate ko, maghahanap ako ng trabaho… Yung tipong naka
neck-tie ako at naka long-islib. Hehehe… Makikita po, poging-pogi ako nun, kung
sakali.”

“Ayos yan honey. Makakapagsuot ka na rin ng tulad ng sinusuot ni Francis. Alam kong
kaya mo
ring marating ang naabot ng kapatid mo.”

Hindi naman nakakibo ang binata sa sinabi sa kanya ni Nessa.

Tahimik na lamang ito habang binabasa ang brochure na hawak, galing sa isang
eskuwelahang nag-ooffer ng two year course.
“Nakakabilib din yang si Francis ano? Biro mo, consistent palang honor student yang
kapatid mo. Malamang sa malamang, makakakuha agad yan ng trabaho. Kaya ikaw, dapat
mong pagbutihan, doblehin mo pa ang sipag mo sa pag-aaral.” Dagdag ni Nessa.

“Ibang klase naman din kasi yang si kambal eh. Matalino talaga siya. At… Masaya ako
sa kung ano ang naabot niya.”

“Oo naman noh! Iba talaga pag matalino. Gifted child ba… Hehehe. Kaya nga okay na
sa akin
kung makapagtapos ka. Kahit yun lang, wala nang iba pa.”

“Gagawin ko ang lahat honey. Makakapagtapos din ako.” Mahinang tugon ni Michael.
Inilapag naman ng binata ang hawak nitong brochure sa lamesa.
Tila may takot siyang nararamdaman dahil sa kanyang pinaplanong pagbabalik sa pag-
aaral. Ngunit mas nananaig sa kanya ang kagustuhang makamtan ang lahat ng
pinapangarap niya. Buo ang loob niyang mas mapabuti ang buhay niya at ng
kinakasamang mag-ina.
“Mabuti pa, kargahin mo muna itong si baby Carl. Maghuhugas pa ako ng mga bote
niya.”

Kinuha naman agad ni Michael ang bata mula sa pagkakabuhat ni Nessa.

Dahil sa natutuwa ito sa anak ng magandang babae, ay lalong ginaganahan si Michael

na ipagpatuloy at harapin ang kanyang mga pinaplano.

“Baby… Achuchuchu baby… Makakapasa naman si daddy di ba? Kaya naman ni daddy yun di
ba? Hayaan mo baby, pag may work na si daddy mo, ibibili ka niya ng maraming
maraming laruan… Hehehe…” Bulong ng binata sa baby habang nakatingin ito sa kanya.

Napapatawa at napapailing na lang si Nessa sa malayo, habang nadidinig ang kanyang

kinakasama sa kanyang pangako sa bata.

Maya-maya naman ay may humintong tricycle sa tapat ng kanilang bahay.

Dahan-dahang naglakad si Michael, habang karga ang bata, sa may pintuan, upang
tignan kung sino ang bumaba sa tricycle na iyon.

Hanggang sa nakita nito ang pamilyar na lalaki at kasama nitong magandang babae.
Agad pinuntahan ang gate at pinagbuksan ang dalawa.
“Oh kambal! Linda.” “Kuya!”
“Hello po, kuya Michael.”

Agad namang tumuloy ang dalawa at sunod-sunod na silang naglakad papasok sa bahay.

“Mabuti gising si baby Carl… Hehehe…”

“Oo nga eh. Kakagising lang niyan. Nessa, naandito na si kambal, kasama si Linda.”
Pinuntahan naman ni Linda si Nessa habang ito ay nasa may lababo sa kusina.
Inabutan niya itong naghuhugas ng bote ni baby Carl.
“Oh kambal! Mukhang madami ka atang biniling pagkain ah!”

“Oo kuya. Bumili ako ng pansit kina aling Ikang, tsaka litsong manok at liempo…
yung paborito natin.”

“Ayos na ayos yan tol ah! Solb na solb nanaman mga bulate ko sa tiyan niyan!
Hehehehe…” “Hehehe… Kaya nga kuya eh…”
Idinala naman ni Francis ang kanyang bitbit sa may kusina, at agad itong kumuha ng
plato upang ipatong ang mga biniling pagkain.

Sumunod naman sa kanya si Michael habang karaga-karga pa rin ang anak ni Nessa.
“Mukhang may party ah…” Saad ni Nessa nang makita ang mga bitbit na pagkain ni
Francis. “Hihihi… Kasi may kailangan tayong icelebrate…” Dugtong ni Linda.
“Ano naman?”
“Sino bang may birthday ngayon? Ikaw ba Linda? Imposibleng si kambal dahil alam ko
birthday niyan.”

“Walang may birthday kuya…” “Eh bakit nga?”

“Kuya… Natanggap na ako sa trabaho. Start na ako sa Lunes.” “Wow!!!!” Pasigaw na
saad ni Nessa.
“Yun!!! The best ka talaga kambal! Congrats tol! Galing mo talaga.” Masayang saad
ni
Michael.

“Ayun na nga, pero marami pa akong kailangang asikasuhin na requirements…

Magpapamedical pa ako.”
“Thank you, Lord!”

“Galing mo talaga kambal. Masayang-masaya ako para sayo.” “Oh teka… Bawal ang
iyakan ha… Hehehe…”
“Kung hindi ko lang karga si baby Carl, mayayakap kita tol! Hehehe…” “Hahaha…
Mabuti na lang yakap mo si baby…”
“Pero tol… Proud na proud talaga ako para sayo.”

“Oo nga, Francis. Bilib na bilib na talaga ako sa husay mo.”

“Hehehe… Salamat sa inyo… Sobra sobra naman na yang papuri niyo sa akin.”

“Matutupad mo na lahat ng mga pangarap mo kambal. Pagbutihan mo diyan sa trabaho

mong
iyan. Naku, huwag mo nang pakawalan yan.”

“Siyempre kuya, kailangan kong galingan. Kasi, medyo maliit ang bigay na basic pay…
nasa twelve thousand pesos. Pero may two thousand naman na allowance. Tapos after
six months, oh kaya naman after three months, puwede akong maregular sa trabaho. At
pag naregular na ako, tataas na raw ang sahod ko.”

“Oks na oks na yan kambal. Ganyan talaga, kailangan magsimula sa mababa…” “Oo,
ganyan talaga… Medyo mataas na nga yan para sa fresh graduate ha…”
“Ganun ba? Pero kahit anu pa man, ang mahalaga magkakapera at magkakasahod na ako.
Hehehe…”

“Tama yan kambal! Maisasagawa na natin mga plano natin… Hehehehe…”

Napayuko naman si Linda nang marinig ang sinabi ng kapatid ni Francis.

“Sa katunayan nga niyan kambal, naghalf day ako sa pamamasada para kumuha ng mga
brochure sa eskuwelahan diyan sa bayan… Teka kukunin ko. Nasa lamesa.”

Nagtitinginan naman sina Francis at Linda.

Agad na nagpunta si Michael sa sala upang kuhanin ang brochure na ipapakita kay
Francis.

“Heto kambal oh… Two year course yan at associate graduate agad. Ayos di ba?
Yakang-yaka natin ito tol. Mapagtutulungan natin kasi mura lang din naman sa
eskuwelahan na yan. Ano sa tingin mo?”

Iniabot ni Michael ang babasahin na siya namang agad na binuklat ni Francis.

Tahimik lamang si Linda sa tabi ng kanyang boyfriend. Tahimik ding binasa ni
Francis ang nakasulat sa brochure.
“Tignan mo ito kambal oh, eto yung trip ko na course. Web Applications Development
course. Astig di ba? Mahilig din naman kasi ako mag-internet, kaya kahit papaano eh
naiintindihan ko na yang web web na yan…”

“Hahaha… Biro mo Francis, gusto pang kunin niyang kapatid mo yung ano… ano ba tawag
dun honey? Yung sinabi mo sa akin kanina?”

“Alin doon?”

“Yung kanina… yung programming ek-ek…”

“Ahh… Putcha! Yung Software Development course…”

“Ahahahaha… Oo yan nga honey… May programming and analysis yun Francis, di daw kaya
ng utak ni Michael…”

“Hehehe… Tama naman kambal di ba? Puputok talaga ang utak ko dun.”

“Asus! Hindi mo pa nga nasusubukan honey, natakot ka na agad… Di ba Francis?”

“Hehehe… Oo nga kambal, ano sa palagay mo? Ano dapat kong kunin?”
Hindi naman nakakibo agad si Francis. Humawak naman si Linda sa kamay ng binata.
Naghihintay naman ng sagot si Michael habang nakatingin sa kanyang kapatid.
Panay pa rin ang buklat ng brochure ang binata at tila walang katapusan itong
nagbabasa.

Napapalunok naman si Michael at tila kinakabahan sa kung anong sasabihin sa kanya

ng kanyang kapatid.

“Kung gusto mo kambal, may mga inooffer din silang mga short course… Kaso
certificate yun, hindi diploma. Pero mas makakamura siguro tayo doon… Hindi pa ako
ganoon kasigurado, baka nga mas mura doon… Ano sa tingin mo?”

Maya-maya ay sinimulang ibalik sa pagkakatupi ni Francis ang brochure na iniabot sa

kanya ni Michael. Hinawakan niya ito sa kabilang kamay, habang hawak naman ng isa
ang malamig at pinagpapawisang kamay ni Linda.

“Oo nga pala kuya, may isa pa kaming good news ni Linda…”

Humarap naman sa kanila si Nessa habang pinupunasan ang kanyang basang kamay ng
bimpo.
“Wow! Daming good news ahh… Hehehe…” Sabay saad nito sa dalawa.

“Ano yun kambal?!” Tanong ni Michael. Nagtinginan naman sina Francis at Linda. Tila
kumukuha ng lakas ng loob sa isa’t isa.
Napabuntong hininga ang binata habang nakakapit pa rin sa kamay ng magandang
girlfriend. Nakatingin pa rin sa kanila sina Nessa at Michael.
“Kasi kuya… Mukhang may makakalaro na si baby Carl… Hehehe…” Nanlaki naman ang mga
mata ni Nessa sabay tingin sa kanyang kinakasama Hindi naman agad nakuha ni Michael
ang ibig sabihin ng kanyang kapatid.
Hanggang sa tila unti-unti dumadating sa kanya ang mensaheng nais ipaabot ni
Francis.

“WOW!!! Talaga???!!!” Gulat na gulat na tanong ni Nessa. Tumango lamang si Linda

bilang tugon sa magandang babae.
“Wow! Congratulations!!!! Grabe, di ko inexpect yun… Congrats Linda…” Muling saad
ni
Nessa sabay yakap sa nagdadalang-taong girlfriend ni Francis.

“Thank you ate Nessa…”

“Grabe, ako naeexcite para sayo Linda… Nagpacheckup ka na ba? Naku Francis,
congrats din
sayo…”

“Salamat Nessa… Nasamahan ko na siya kahapon sa pagpapacheckup.”

“Ahhh mabuti naman... I am so happy for the both of you.” Pahabol na pagbati ni
Nessa sa dalawa.

Tila hindi naman gumalaw sa kanyang pagkakatayo si Michael.

Tagos ang tingin nito sa kanyang kapatid at sa kasama nitong girlfriend.

Para namang mabibitawan niya ang batang karga, dahil sa panlalambot na nadarama.

“Kuya… Tatay na ako… Tito ka na… Hehehe…”

~~~

Nasubukan niyo na bang maramdaman…

Yung tipong dilat na dilat ang mga mata mo… At alam mong gising na gising ka…
Nakatingin ka lang sa iyong paligid, sa kawalan… Nakatayo…
Naglalakad…

Pero bigla mong mamamalayang, parang nasa loob ka ng isang panaginip… Isang
masamang panaginip…
Pilit mong iniisip kung ano ang ginagawa mo sa lugar na yon… Kung bakit mo kasama
ang mga taong nasa paligid mo… Ngunit wala kang maiisip na sagot…
Basta ang alam mo lang, ay nandoon ka… Nakatayo…
Naglalakad…

Hanggang sa mamamanhid na lang ang buong katawan mo… Mangangawit…

At magigising ka sa katotohanang, hindi ka pala nananaginip… Na nasa totoong mundo
ka…
Sa isang kuwadradong mundo…

Na ang tanging nadidinig mo lang ay ang iyong mabilis na paghinga… Totoo pala…
Totoo pala ito…

Hindi ako nananaginip…

Kahit ipikit ko ang aking mga mata…

Hindi ako nananaginip…

Hindi ko puwedeng dayain ang sarili ko…

“Kuya, bumili ako ng beer… Shot tayo mamaya… Hehehe…”

“Mukhang mahaba-habang inuman iyan Francis ahh… Ingat-ingat ka diyan sa kuya

Michael
mo, di ka uurungan niyan… Hehehe…” “Oo nga Francis, hinay-hinay lang…”
“Oo naman… Ngayon lang naman ito ehhh… di ba kuya? Minsanan lang naman ito…”

Putang

Ina!
Bakit ba hindi ako makagalaw.

Kanina pa akong nakatayo dito sa kusina. Karga-karga si baby Carl.

Para na akong nilalapa ng milyun-milyong langgam, dahil sa pangangawit at
pagkamanhid.

“Hoy, honey! Ayus ka lang? Akin na muna si baby Carl, mag-inuman daw kayo ni
Francis doon
sa sala.”

Mabuti at kinuha ni Nessa ang anak niya sa akin, dahil baka hindi na kayanin ng
kamay at braso ko ang bigat ng batang iyon.

Hindi ko siya balak ihulog, pero pakiramdam ko ay malalaglag ko siya dahil sa sakit
ng nararamdaman ko.

Ang sakit…

Ang sakit ng mga braso ko… Ang sakit ng mga kamay ko… Ang sakit ng binti ko…
Gusto ko humanap ng mauupuan.

Yun lang ang tanging solusyon sa pangangawit ko…

Hayun!
May malambot na sofa sa sala.

Para akong inaakit ng mga kutson at kusa naman akong lumapit dito para umupo.

Teka…

Ano nga ba ginagawa ko dito?

“Oh kuya Michael, pinagbukas na kita ng beer. Heto ang baso na may yelo, para mas
masarap
ang inuman natin… Hehehe…”

“Linda, ilagay mo sa harap nila itong litsong manok at liempo para ipulutan.” “Sige
ate Nessa, ilalagay ko muna sa plato…”
“Mabuti pa nga, dito ka muna sa kusina at magkuwentuhan tayo… Alam ko ang
pagdadaanan
mo sa mga susunod na mga araw… Hehehe…” “Sige ate, susunod ako.”
“Oh kuya Michael, litsong manok at liempo. Paborito nating dalawa ito.”

Gusto kong unuwain… Gusto kong intindihin…

Pero parang itinatanggi ng puso at isipan ko ang mga bagay na ganito.

Para akong nanonood ng isang serye na hindi sumasabay ang bunganga sa mga salitang
sinasabi ng mga bida.

Pinipilit ko ang sarili kong unuwain ang kung anumang sitwasyong mayroon kami
ngayon.

At kinukumbinsi ko ang sarili ko na okay lang naman kami… kayang kaya naming
lagpasan ito.

“Kuya oh! Heto na baso mo…”

May nararamdaman akong may inilalagay na malamig na bagay si kambal sa aking

kaliwang kamay.
At dahil parang naging manhid ang buo kong katawan ay hindi ko ito nahawakan ng
mabuti. Dumulas ito mula sa aking mga kamay, nabasag at nagkapira-piraso sa sahig.
“Tangina!”

Napamura ako dahil tumapon ang lamang beer sa aking pantalon.

Tumahimik naman ang aking paligid na kani-kanina lamang ay sobrang ingay,
nagtatawanan at nagkukuwentuhan tungkol sa masasayang pangyayari kay kambal.

Napatingin ako kay utol. Nakatitig lang siya sa akin.

Lumingon ako sa aking likuran, at nakasilip naman sina Nessa at Linda mula sa
kusina. Hindi ko alam kung anong gagawin.
Napalakas ko yata ang boses ko na may kahalong malutong na mura. Hanggang sa nakita
ko si kambal na dinadampot ang nabasag na baso. “Lasing ka na ba? Nakabasag ka na
eh… Hehehehe…”
Mahinang wika ng aking kapatid. Nakangiti siya sa akin at tila nagbibiro pa.
Sinakyan ko na lang ang sinabi niya.
“Ako malalasing? Kailan ako nalasing kambal? Hehehe…” “Sus! Gusto mo isa-isahin ko
kung kailan?”
“Hehehe… Huwag na tol. Ireserba mo na lang yang paglasing ka na. Yun ang gawin
nating pulutan.”

“Hahaha… Sige, sabi mo eh! Sandali lang kuya, kukuha lang ako ng basahan. “Sige
tol. Pasensya na dumulas yung baso sa kamay ko.”
“Pansin ko nga kuya.”

Si kambal…

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman ngayon sa kanya. Alam kong dapat
maging masaya ako sa ibinalita sa amin ni Francis.
Bilang kadugo, bilang isang kapatid, dapat ay hindi mapag-lagyan ang aking tuwa
dahil magkakaroon nanaman ng bagong miyembro ang aming pamilya.

Halos limang taon kaming nagsama ni kambal, na kaming dalawa lang. Dahil nalagasan
kami ng mga magulang.
Dahil nabawasan ang Alcantara sa aming tahanan.

Ngunit ngayon namang madadagdagan ulit kami, ng isang tunay na kadugo, kapamilya,
bakit hindi ko magawang matuwa para sa magandang balitang ito?

Ang sakit…

Hindi pala ang mga braso ko… Hindi pala ang mga kamay ko…
At hindi pala ang pagkamanhid ng binti ko…

Kundi ang damdamin ko. Ang puso ko.

“Kuya… Ganito pala ang pakiramdam kapag nakabuo ka ano? Hehehehe… Hindi rin namin
inaasahan ni Linda na magkaka-anak kami agad. Dapat ikakasal muna kami, bago ito.
Yun ang talagang plano namin.”

Plano.

Gumawa ako ng plano. Gumawa KAMI ng plano. Iyon ang paniniwala ko. Iyon ang
inaakala ko. Bumuo ako ng pangarap.
Pangarap na kahit papaano’y maiaangat ko ang sarili ko.

Pero ang pangarap na iyon pala ay gawa lamang sa bula.

Alam kong mali na iasa ko ang kinabukasan at buhay ko sa aking nakakabatang
kapatid.

Alam kong hindi dapat ako dumepende sa kung anong direksyon na tatahakin ni kambal,
bago ako magsimulang bumuo ng sarili kong pamilya, maging ang aking pangarap.

Matagal na sana akong nangarap. Dapat pala hindi na lang ako umasa. “Kambal…”
“Bakit kuya?”

“Paano yan? Mukhang may bago ka nang responsibilidad…”

“Oo nga kuya eh…” “Naiba ang plano…”
“Hmmm… Naiba nga ang plano, pero hindi naman ibig sabihin nun ay titigil tayo sa
kung anong naisip at nasimulan nating buohing pangarap noon.”

“Hindi biro yang gagastusin ninyo kambal… Dapat may ipon ka bago ilabas, habang
inilalabas at pagkatapos ilabas ang bata.”

Alam kong matalino si utol.

Alam kong pinag-iisipan niya ang lahat ng hakbang bago niya ito gawin. Pero ngayon,
para siyang sumablay.
Hindi ko alam kung handa ba talaga sila sa ganitong bagay.

Hindi ko alam kung may naisip nang paraan si kambal para magampanan ang pagiging
ama.

“Magtutulungan naman tayo, di ba kuya?” “Hmmmm…”

Hindi ako sumagot. Anong isasagot ko?
Anong maitutulong ng isang tao, na hindi niya kayang tulungan ang sarili niya? Ako
ang nangangailangan ng tulong.
Pero parang napakalayo nang matulungan ako.

Sabi nila, upang ang isang tao ay umasenso sa buhay, ay hindi lang ang galing at
sipag ang kinakailangan.

Dapat munang may magtiwala sayong ibang tao upang makapagsimula kang abutin ang
inaasam- asam mong tagumpay.

Kailangang may tumulong sayo.

Kailangang may mag-angat sayo kahit papaano. Kailangang may magtiwala sa kakayahan
mo.
Dahil kung wala, hindi ka makakagalaw ng kahit kalahati o isang hakbang patungo sa
pinapangarap mo.
Sumisigaw ako ng tulong…

Hindi ko mang diretsahang sabihin sa kanila, pero gusto kong humingi ng tulong.
Gusto kong magtiwala sa akin ang mga tao sa paligid ko, dahil nagbago na ako.
Nagbago na talaga ako.
“Kaya nga siguro kuya, kailangan kong magtipid. Titipirin ko ang sahod ko.” “Oo.”
“Kasi, sabi nung duktor, dapat buwanan daw ang checkup ni Linda at ni baby. Eh
hindi ko muna patatrabahuhin si Linda. Gusto kong mapangalagaan niya muna ang
sarili niya at ang dinadala niya.”

Wala akong masabi.

Anong karapatan kong magbigay ng kumento. Tatahimik na lang ako… Hangga’t kaya kaya
ko pa. Alam kong hindi ko kasing talino si kambal.
Alam kong hindi ko kayang magmemorya ng halos isang buong libro. Alam kong mahina
ang utak ko.
Dadaanin ko na lang sa diskarte. Dadaanin ko sa lahat ng loob.
Kahit unti-unti nang nanghihina ang loob ko.

Kahit unti-unting gumuguho ang pinapangarap ko.

Pipilitin ko ang aking sariling abutin mag-isa ang minimithi ko.

Kung walang maniniwal sa aking ibang tao, pipilitin kong paniwalain ang sarili ko…
Na
kakayanin ko.

~~~

Malalim na ang gabi, ngunit hindi pa rin tapos sa inuman ang magkapatid. Hindi sila
maawat ng mga babae na kanilang kasama sa bahay.
Hindi na rin pinauwi ni Francis ang kanyng girlfriend at pinagpaalam sa nanay nito
na sa kanila na siya makikitulog.

Nauna nang natulog sila Nessa at Linda.

Hindi na nila hinintay sina Francis at Michael dahil naging makulit na ang dalawang
ito, at naging paulit-ulit na ang kanilang kuwentuhan.

Kahit na lasing na lasing ang hitsura ni Francis, ay bakas pa rin dito ang
kaligayahang kanyang nadama nang malamang buntis ang kanyang girlfriend.

Panay rin ang tagay ni Michael at inom ng alak. Hindi niya alam kung ano ang dapat
maramdaman sa biglaang pangyayari sa buhay ng kanyang kapatid.

“Kuya…tatay na ako…tatay na ako… Hehehe…”

Hindi naman sumasagot si Michael at patuloy pa rin ito sa pagtungga ng gin.

“Tagay pa kuya! Hik! Bigyan mo ako niyan kuya! Magpapakalasing ako ngayon kuya!”
“Tama na. Sobra na yan.”
“Sobra? Asus! Hindi pa nga ako lasing eh! Penge pa niyan. Hik!” “Sabi nang tama na
eh!!!”
Inilayo ni Michael ang alak sa tabi ni Francis. Umupo din siya sa kabilang kanto ng
kanilang sofa.
“Hik! Ano bang problema mo kuya? Bakit hindi mo ako pinapainom? Hik! Hindi pa nga
ako
lasheng eh!”

Hindi siya pinapansin ni Michael. Panay pa rin siya sa paginom at tila hindi
nalalasing ang binata. Malalim ang kanyang iniisip. Nagtatalo-talo ang kanyang
pakiramdam.

Hanggang sa biglang tumahimik si Francis. Nakatulog na pala ito sa kabilang dulo ng

sofa. Nakatingin lamang sa kanya si Michael habang inuubos ang alak sa kanyang
baso.

“Langhiya ka kambal… Bakit ganon? Paano mo nagawa yon? Paano na yung mga plano
natin?
Umasa ako sa pangako mo. Langhiya! Mauudlot pa ata mga pangarap ko niyan. Tangina…”
Kahit hindi na nadidinig ni Francis ay patuloy pa rin sa pagsasalita ang kanina
pang tahimik na si
Michael.

Iniisip nitong mas may mahalagang reponsibilidad na dapat unahin ang kanyang
kapatid, kaysa sa tulungan siya sa kanyang pagbabalik eskuwela.
Unti-unting naiisip ni Michael na gumuguho ang kanyang mga pangarap.

Na mananatili na lamang isang pangarap na mahirap abutin, ang nasa isip niyang mga
plano sa buhay.

Maya-maya ay nagpasya nang tumayo si Michael.

Hindi na rin niya naramdamang naparami na ang kanyang nainom na alak.

Hilung-hilo ang binata at pasuraysuray na naglakad patungo sa direksyon ng kanyang

kapatid. Tinitigan niya ang natutulog na si Francis.
Wala na itong nagawa nang may luhang tumulo sa kanyang mata.

Pinilit niyang lunukin ang kanyang kalungkutan upang hindi tuluyang humagulgol sa
iyak. Inalalayan na lamang niya si Francis at inayos nito sa pagkakahiga ang
binata.
Alam niyang sasakit ang ulo nito sa hangover dahil hindi naman ito sanay uminom ng
ganoon karami.

Gusto niya pa sanang kunin ang mga bote sa lamesa at iligpit sa kusina, ngunit
hindi na rin niyang makayanang lumuhod pa upang kunin ang mga ito.

Sa halip, ay naglakad na lang ito patungo sa hagdan at dahan-dahang nagsimulang

umakyat dito. Kapit na kapit siya at inalalayan niya ang kanyang sarili upang hindi
siya mahulog.
Nang malapit na siya sa kanilang kuwarto ni Nessa ay hinubad na nito ang kanyang
suot na t- shirt.

Pawis na pawis siya at sobrang init ang nararamdaman, dahil sa dami ng alak na
kanyang nainom.

Unti-unti siyang pumasok sa loob ng silid.

Nilingon niya si baby Carl na mahimbing na natutulog sa kuna. Nilapitan niya ito at
saglit na tinitigan ang bata.
Naisip nanaman ni Michael ang mga pangarap na binuo para sa bata at sa kinakasama
nito. Napapikit siya upang pansamantalang iwaksi sa kanyang isipan ang pighating
nadarama. Nagpasya na lamang siyang dumiretso sa kama, kung saan mahimbing ring
natutulog si Nessa. Nakasuot ito ng manipis na daster at nakalitaw ang makinis
nitong binti.
Dahan-dahan niyang hinakbangan ang magandang babae upang makahiga ito sa kabilang
bahagi kama.

At agad naman itong bumulagta sa tabi ni Nessa.

Sarap na sarap ito nang mailapat ang kanyang likuran sa kama.

Tila ang halos walong oras, mula nang ibalita ni Francis na may trabaho na siya at
bunti si Linda, ay parang nakahabang araw ang lumipas.

Kakaibang pagod na nanggagaling sa kanyang katawan at sa kanyang isipan. Hanggang

sa nilingon nito si Nessa.
Nakatagilid itong natutulog.
Muli, ay dahan-dahan niya itong nilapitan. Niyakap niya ito mula sa kanyang
likuran. Hinalikan ang braso ni Nessa paakyat sa leeg at patungo sa tenga nito.
Iba talaga ang halimuyak ng magandang babae, na lalong nagpapalibog sa kanya. Tila
hindi naman nagigising si Nessa.
Unti-unting iniaangat ni Michael ang daster ng babae. Hinihipo ang napakakinis na
balat nito.
At para namang may hinahanap ang kanyang kamay na manipis na damit na nasa loob ng
daster ni Nessa.

Habang hinahalikan niya sa may tenga ang babae, ay hinahagilap nito ang panty ng
babae. At tila nabigla naman ito nang dumiretso ang kamay niya sa kaumbukan ni
Nessa.
Wala pala itong suot na panloob.

Lalo namang natuwa ang lasing na binata.

Dahan-dahan itong bumaba patungo sa puwitan ng babae.

Hinalikan ang maumbok na pisngi ng puwit nito, hanggang sa may hita ng babae.
Pagilid na iniangat ni Michael ang binti ni Nessa upang ilantad ang puke nito. Nang
tuluyang naiangat, ay nagpaipi si Michael sa gitna ng mga hita ni Nessa. Sinimulang
ilabas ang dila at tinikpan ang napakabangong puke ngbabae.
Sarap na sarap si Michael sa kanyang ginagawang pagdila sa singit at sa biyak ni
Nessa. Maya-maya ay may nararamdaman na itong kamay na sumasabunot sa kanya.
Malamang ay di na nakayanan ng babae ang sarap kung kaya’t napapakislot na rin ito
sa
ginagawa ng binata.

“oooooooooohhh…” Mahinang ungol ni Nessa.

Nang marinig ito, ay lalong ginanahan si Michael sa ginagawang pagbrotsa. Lalong

siniil ng halik at pagdila ang puke ng magandang babae. “Francissss…” Muling
mahinang saad ni Nessa.
Hindi naman malaman ni Michael kung tama ba ang kanyang pagkakadinig sa sinabi ng
kanyang kaniig.

Bigla itong napatigil at tumingin sa taong nagmamay-ari ng puking kanyang

dinidilaan. Nakapikit ang mga mata nito at tila ninanamnam ang sarap ng dulot ng
kanyang ginagawa. “Michael… Michael…..aaaaaaaahhhh…”
Nang marinig nito ang kanyang pangalan ay naiwaksi sa kanyang isipan ang naulinigan
kani- kanina lamang.

Naisip nitong, dahil sa tindi ng kalasingan ay kung anu-ano nang nadidinig nito. At
dahil patuloy pa rin siya sa pag-iisip sa kanyang kapatid, ay maging ang pangalan
nito ay kanyang naririnig.

Agad na umakyat si Michael patungo sa ulunan ng babae.

Itinaas ang daster nito hanggang lumitaw ang nakalaking mga suso nito. Nilamaslamas
ito ng binata habang sinisiil ng halik ang magandang babae. Sarap na sarap ang
dalawa sa pagtampisaw sa init.
Maya-maya naman ay bahagyang ibinaba ni Michael ang kanyang pantalon at brief, saka
inilabas ang tigas na tigas na nitong burat.

Dyinakol nito ng kaunti ang tayung-tayong titi at agad itinutok sa bukana ng babae.
Unti-unting ipinasok ang ulo ng kanyang burat sa puke ni Nessa.
“Aaaaaaaahhh ang sarap Michael….saraaaaappp…”
Sinunggaban muli ng lalaki ang makipot na labi ng babae, habang isinasagad ang
kargada nito sa kaloob-looban ni Nessa.

Hindi na naka-imik si Nessa nang maramdaman ang sagad-sagarang ginawa ni Michael.

Nagsimulang kumadyot ang binata habang nakahawak sa bandang leeg ng magandang
babae. “Sige pa….sige pa…. bilisan mo….bilisan mo pa….”
Tila wala naman sa sarili ang lasing na lalaki at kahit hindi nito nadidinig ang
sinasabi ni Nessa ay bumibilis ang kanyang pag-ulos at humihigpit ang kanyang
nagagawang pagkakasakal sa leeg nito.

“aaaaaahhh… Michael…Michael….uuuumpppp” Malalakas na ulos ang pinapakawalan ni

Michael. Mabibilis na pagbayo sa puke ni Nessa.
Damang-dama nito ang basang lagusan ng magandang babae. Kung kaya’t lalo nitong
isinagad ang pagbaon sa puke nito. “Aahhh…aaahhh…ummmm…tangina mo! …..ummmp…
tangina! Tangina!” Puro mura naman ang lumalabas sa bibig ng binata.
Nadadala ito sa kanyang mga problema.

Dinadaan at pinapakawalan sa bawat pag-ulos at pagkadyot ang kanyang pinagdadaanan.

“Michael….Michael…Nasasakal ako….ughhh…Michael….”

Para namang walang nadidinig ang binata at lalong bumibilis ang pagkantot nito sa
babae. Malalakas na tira at pagpasok ng burat.
Hanggang sa bumayo ng pagkalakas-lakas at pinakawalan ang kanyang tamod sa kaloob-
looban ng babae.

Habang ang mga kamay nito ay nakasakal pa rin sa leeg ng babae. Hindi niya
napansing umiiyak na si Nessa sa kanyang ginagawa. Nasasaktan at nasasakal na ito.
“S-s-s-sorry… Sorry Nessa…Sorry…” Saad ni Michael at agad bumagsak sa tabi nito.
Hindi naman kumibo ang magandang babae at tumakbo na lamang ito patungo sa banyo.
Gusto mang habulin ni Michael si Nessa, ngunit hindi na nito kaya pang tumayo.
Nilingon na lamang niya ito at unti-unting napapapikit.
Hindi na kinaya ng kanyang mga mata at tuluyan nang nahimbing sa pagkakatulog.

~~~

“Francis… Francis… Francis…”

Ginigising ni Linda ang kanyang boyfriend na nakatulog sa sofa. Himbing na himbing

ito sa pagkakatulog.
“Francis… Gising na…”

Hanggang sa naramdaman niya ang kamay na kumakalabit sa kanya.

Dahan-dahang ibinuklat ang kanyang mga mata at nasilayan ang magandang mukha na
Linda…

“Aaaaawww!” Biglang daing ni Francis.

“Bakit?”

“Sakit ng ulo ko baby… Sobrang sakit…”

“Yan kasi ehhh… sabi ko namang hinay-hinay lang sa pag-inom…” “Hehehe… minsan lang
naman ito baby… Yakapin mo na lang ako… Agad namang tumabi sa masikip na sofa si
Linda.
Yumakap ito sa may hangover na boyfriend.
Hinawakan nito ang kamay ni Francis at hinalikan sa pisngi.

“I love you…”

“I love you too…”

“Kaya naman natin ito di ba?”

“Oo baby… Kakayanin natin ito. Huwag kang mag-alala…” “Eh paano siya?”
Bigla namang natahimik si Francis nang magtanong ang kanyang girlfriend.
Alam nitong nababahala rin si Linda sa kung anong nararamdaman ni Michael. Alam din
ng binata na sumama ang loob ng kanyang kuya sa kanila.
Kahit itago pa ito ni Michael sa kanyang sarili at basang-basa naman siya ni
Francis. Alam niya kung kailan badtrip si Michael.
Alam niya kung kailan masaya ang kanyang kapatid. At alam niya kung
nagsisinungaling ito sa kanya. “Plan B?” Muling tanong ni Linda.
Tinignan naman ni Michael ang kanyang girlfriend, saka binigyan ng matamis na
ngiti.

“Okay sa akin… Ikaw? Okay lang ba sayo yung Plan B?” Tanong ni Francis.

“Oo naman… Lahat naman gagawin ko para sayo Francis ehhh..” “Alam ko… Kaya nga
mahal na mahal kita.”
“Mahal na mahal din kita Francis… Lahat ng mahalaga sa iyo, mahalaga na rin para sa
akin… Para sa amin ng baby mo…”

Binitiwan naman ni Francis ang kamay ni Linda saka hinaplos ang tiyan ng magandang
babae.

“Mahal na mahal ka namin baby… Kapit ka lang diyan ha… Lab na lab ka namin ng mama
mo…”

Natawa naman si Linda nang madinig na kinakausap ng binata ang kanyang tiyan.
Hinalikan niya ito sa labi sa sobrang tuwa.
“I love you…”

“I love you more…” “Tara, bangon na tayo…” “Sige… “

Pagkabangon naman ni Linda ay agad nitong isinilid ang mga bote ng beer sa case.

Nanatiling nakaupo naman si Francis at pinakikiramdaman ang sakit ng ulo at bigat

ng kanyang katawan.

“Teka baby, kukuhanan kita ng tubig. Diyan ka lang..”

“Sige baby. Thank you…”

Dahan-dahan namang naglakad si Linda, habang dala-dala ang ibang bote na kaya
niyang buhatin.

Samantalang pababa naman sa hagdan si Michael na tila masama rin ang pakiramdam.

“Kuya!” Bati ni Francis nang makita si Michael.

“Kambal! Ayos ka lang ba?”

“Masakit ang ulo… Hinding hindi na talaga ako iinom…”

“Hahaha… Ngayon mo pa talaga sinabi yan?! Wala na, tapos na… Nangyari na…”
Ngumiti naman si Francis, hindi dahil sa sinabi ng kanyang kapatid, kundi dahil sa
nakitang mukhang maganda ang gising ni Michael.

Maya-maya ay dumating na si Linda na may kasamang isang basong tubig.

“Good morning, kuya Michael.”

“Good morning din Linda. Teka, inaalila ka na ba nito? Aba’y huwag naman ganun
kambal! Hehehe…”

“Naku, hindi naman kuya Michael. Kinuhanan ko lang siya ng tubig. Tsaka, takot niya
lang sa akin kung kakatulungin niya ako sa bahay… Hehehehe…”

“Hehehe… Sabihin mo lang sa akin kung inuutos-utusan ka ni kambal, pepektusan ko

yan… Hehehe…”

“Oo ba kuya! Tutulungan pa kita. Hahaha…”

“Ayan… Nagkampihan pa talaga kayo… Nakakasama naman ng loob…”

“Asus! Inumin mo na yang tubig mo. Tigas kasi ng ulo, sabi kong hinay-hinay lang sa
inom…” “Opo… Ako na po ang masama…”
“Hahahaha… dapat ganyan. Si Linda dapat ang boss mo… Hehehe…” “Naku kuya Michael,
magkakasundo talaga tayo… Hahaha…” “Hehehe…”
Tila nagkapalagayan na ng loob sina Michael at Linda.

Tawang tawa sila habang pinapanood na kinakawawa si Francis.

Wala namang magawa ang binata kundi ang sundin ang dalawang taong nagbubully sa
kanya. Inubos na lamang niya ang tubig na iniabot sa kanya ni Linda.
Nang matapos ay pinaupo ng binata ang kanyang girlfriend sa kanyang tabi. Saka
inilapag ang baso sa harap ng lamesa.
“Kuya… Gusto ka sana namin kausapin ni Linda…” Saad ni Francis. Tila nabigla naman
si Michael sa kaseryosohan ng kanyang kapatid.
Kung kaya’t naupo na lamang ito sa kabilang sofa, sa harap ng magsyota.

“Ano yun kambal?” Tanong ni Michael.

Nagtinginan naman sina Francis at Linda, saka tumango ang babae upang tuluyan na
pahintulutan ang binata na sabihin ang kanilang napagpasyahan.

“Gusto ko lang ipaalam sa iyo, na kahit anong mangyari, tutuparin ko pa rin yung
pangako ko sa iyo. Yung plano nating dalawa.”

Tahimik lamang na nakikinig si Michael.

Tikom ang kanyang bibig at parang nangingilid ang luha sa kanyang mga mata.
Kinakabahan siya. Bumibilis din ang kanyang paghinga.
“At saka… trip ko din yung Web Applications Development… Maayos na course yun. At
alam kong magaling ka ring magdrawing at magdesign… Kaya bagay sayo yung ganoong
course…kuya.”

Gusto sanang magsalita ni Michael, ngunit walang lumalabas sa kanyang bibig.

Nanginginig ang kanyang kamay at pinagpapawisan ng malamig.
“Kuhanin mo na lang yung course na yun. Mag-enroll ka na ha…” Saad ni Francis.

“S-s-s-s-sa-a-llamat..” Saad ni Michael at napayuko ito. Hindi na nito napigilan sa

pagtulo ang kanyang mga luha.
Napakapit naman ng mahigpit si Linda sa kamay ng kanyang girlfriend at naluluha rin
siya sa kaligayahan.
“Wala namang iyakan kuya…”

“Gusto ko lang magpasalamat sa iyo kambal… salamat sa pagkakataon at pagtitiwala…”

“Oo naman kuya… Kapatid kita. Pababayaan ba naman kita? Tsaka, napag-isipan na
namin
yan ni Linda.”

Tumango naman ang girlfriend ni Francis, saka nginitian si Michael.

Pinunasan ni Francis ang luha ni Linda dahil hindi na rin nito napigilan ang sarili
sa pag-iyak.

“Salamat Linda… Maraming salamat sa pag-intindi…”

“Wala yun kuya Michael… Kapamilya ka ni Francis… At kapamilya na rin kita…”

Bumubuhos pa rin ang luha ng magandang babae.

“Pero paano pala yun? Paano yung gastos niyo? Saan tayo kukuha ng pera?” Tanong ni
Michael.

“Kuya, may naipon akong pera at nagbigay na rin si Linda mula sa ipon niya.
Idadagdag natin doon sa natirang pera nina mama at papa na nakay tiya Susan. Medyo
malaking halaga din iyo, para makapagenroll ka na…”

Napalunok si Michael habang muling napaluha sa tuwa.

Hindi niya inasahang ganoon siya kahalaga kay Francis at handa silang isuko ang
kung anong mayroon sila, upang isugal sa pag-aaral niya.

Panay ang punas nito ng luha sa kanyang mga mata.

“Salamat talaga kambal… Linda… Salamat… Salamat… Salamat…”

Tumayo si Michael at nilapitan ang kanyang kapatid. Agad niya itong niyakap ng
mahigpit.
“Sabi ko naman sayo kuya eh… Mapagtutulungan natin ang lahat… Kaya natin ito…”

Nang bumitiw sa pagkakayakap sa kanyang kapatid, ay bumalik sa kanyang upuan si

Michael. Muling kinusot ang kanyang mata at pinunasan ang sipon dahil sa kanyang
pag-iyak.
Niyakap naman ni Linda si Francis.

“I love you baby…” Bulong ng girlfriend ng binata.

“Love you too…”

“Para tayong tanga… Nagtatawanan lang tayo kanina, tapos nagiiyakan naman tayo
ngayon…”
Biro ni Michael sa dalawa.
“Hahahaha… Ikaw kasi kuya ehh..” Saad ni Francis. “Magmula ngayon, bawal na umiyak
ha… Wala nang iiyak…” “Tama ka kuya… Wala nang iiyak.”
“The best ka talaga kambal… Wala na akong masabi… The best ka!”
Chapter 16
Shit!

Late na ako.

Unang araw ko sa trabaho. Tangina. Late pa ako.

Gusto ko sanang sisihin ang taffic. Pero alam kong hindi iyon magandang idahilan sa
para maging excuse sa pagiging late ko.

Si manong. Si manong driver kasi ng fx na sinasakyan ko. Tangina!

Wala yata siyang alam na ibang ruta, kundi ang pinakatrapik na lugar mula Antipolo,
Cainta, papuntang Ortigas Extension.

Alangan namang iyon ang idahilan ko; ang kawalan ng diskarte ni manong driver sa
kalsada. Late ako. Walang nararapat na excuse para doon.
Hindi para sa akin.

Alam ko ang pagkukulang ko kung bakit ako nahuli ngayon sa trabaho. Naging sobrang
excited ako.
Hindi ako nakatulog kaagad.

At hindi iyon dahil nakipagkantu… nakipagseks ako kay Linda. (huwag madumi ang
isip)

Tangina!

Naexcite kasi ako sa trabaho ko.

Dilat ang mga mata ko habang nakayakap sa akin ang girlfriend ko. Madami akong
iniisip.
Madami akong pinaplano.

Madaming bagay na tumatakbo sa isipan ko. Puta!

Kaya ko na nga yata gumawa ng isang libro dahil sa bangis ng imahinasyon ko.
Bahay… Kotse… Pag-aaral ni baby… Masteral Degree…

Oha!

Sa fourteen thousand pesos, yun ang iniisip kong bilhin. Isama pa natin diyan ang
tuition fee ni kuya Michael. Pati pagkain namin at pamasahe.
Pati pala pampacheckup ni Linda.

Pati yung araw ng kapanganakan ng anak namin. Gatas ni baby.

Diaper.

Damit ng bata.

Monthly checkup ni baby.

Ngayon, sabihin mo sa akin kung makakatulog pa ako ng mahimbing? Sa sitwasyon ko,

dapat ay dilat ako kung matulog.
Naiintindihan ko na ngayon ang naging pakiramdam nina mama at papa sa pagpapalaki
sa amin. Hindi ko naman naramdaman ang paghihirap nila noon, dahil ganun sila
kagaling magtago. Basta alam kong mahirap magpalaki ng dalawa o higit pang anak na
lalaki.
Madalas kaming mag-away ni kuya Michael.
Dahil sa isip ko, kung anong mayroon siya, dapat ay mayroon din ako…o higit pa sa
kung anong
mayroon siya.

Pero dahil sa sama ng pag-uugali ko, nauuwi sa wala pagdating sa akin. Alam niyo
na… dahil mas paborito nila…la la la la ya da da da da… Ayoko nang isipin ang
ganung klaseng baluktot na pag-iisip.
Siguro panahon na para magmove on sa ganun klaseng mga bagay.

Alam ko na rin kasi kung gaano kahirap para sa magulang ang magpaluwal ng pera.
Dahil hindi tumutubo ang mga ito sa isang puno na puwedeng pitasin kung
nangangailangan.
Inuuna nila si kuya Michael noon kaysa sa akin… naunawaan at napatawad ko na sila.

Dahil para sa isa lang ang kaya nilang bilhin.

At iyon ang natutunan ko sa mga bagay na naganap noon, mas malawak ang pang-uunawa
ko kaysa kay kuya.

“Francis Alcantara?” “Present!”

Sakto.

Buti na lang at medyo na-late din ang magbibigay sa amin ng company orientation.
Mukhang marami-rami kaming bagong empleyado.
Okay ito!

Dahil kahit papaano, ay hindi lang ako ang mukhang takot. Hindi lang ako ang laging
magsusuot ng company ID.
Hindi lang ako ang “puro oo, yes ma’am, yes sir” sa opisina.

Kaya ko ito. Kakayanin ko.

At dahil huli akong dumating, wala akong karapatang mamili kung saan ako dapat
umupo. Doon ako sa medyo kasulok-sulukan ng silid.
Malamig. Lakas ng aircon. Amoy pangmayaman sa loob. Okay itong kumpanyang ito.
Sana tumagal ako.

Sana… Sana… Sana… (paulit lang)

Masaya na ako sa pagkakaupo ko at nakatuon na ang buong atensyon ko sa lalaking

magbibigay ng company orientation, nang biglang bumukas ang pintuan.

At may pumasok na anghel…

ENTER MUSIC!!!

♪ ♫ I love, I love my calendar girl… Yeah, sweet calendar girl… I love, I love, I
love my calendar girl… Each and everyday of the year… ♫ ♪
Aaaaaaaaaaaaaaahhhhhh

“Mahal na yata kita…”

Ooops! Hindi sa akin nanggaling yan. Sinabi yan ng katabi ko.

Well… Maganda nga siya… Maputi… Hindi nag-iiba ang mukha niya sa malayo at malapit.

Hindi siya miyembro ng PPP… (papangit ng papangit habang papalapit)

“Excuse me? And you are?”

“Sir… My name is Skylar… Skylar Samson po…” “Skylar…”
“Sky na lang po… for short…”

“Okay Skylar or Sky… I think you are twenty five minutes late…” “Sir sorry po…
Sobra po kasing traffic.”
“Traffic huh…”

“Yes sir… Alam niyo na po… Monday…”

“Skylar… Hindi mo puwede sa akin idahilan ang traffic sa pagiging late. May
schedule tayong sinusunod sa opisina, at kung alam ninyong laging trapik sa
dinadaanan ninyo papunta dito, then adjust! Kaunting effort lang naman yun. 7am ang
schedule natin… then gising ka ng alas- kwatro at simulan mo nang maglakad. I bet
you, makakarating ka dito on time… Okay?”

“Yes sir… Sorry po…”

“You may take you sit now.” “Thank you po sir…”

“Guys… This company is very strict when it comes to absences and tardiness. Sorry
for the term but, we don’t give a shit kung saan kayo nakatira at kung matrapik ang
kinaruroonan ninyo. Pumirma kayo ng kontrata, and you must give your 100%
commitment sa company. Kaya ganito kaimportante ang company orientation, dahil
madami akong ididiscuss sa inyo na mga rules and regulations bago kayo magpunta sa
floor. I tell you… tatagal kayo dito sa kumpanya sa
pagsunod sa mga regulasyon dito. Madali lang naman guys. Disiplina lang talaga at
common
sense ang importante para sa trabaho. Okay?”
Gusto ko sanang tumaya at pumalakpak sa mga sinabi ni sir. Tama naman lahat ng
sinabi niya.
Mahalaga talaga ang disiplina… Lalo na ang common sense…

Gusto kong maging regular at gusto ko ring tumagal sa kumpanyang ito.

Magiging mahirap nga siguro ang aking pagdadaanan, dahil bago ang lahat ng ito para
sa akin. Pero pipilitin ko ang aking sariling huwag sumablay sa trabaho.
Seryoso ako. At gagawin ko ang lahat para tumagal kahit manlang ng isang taon.

“Pare ganda niya talaga… witwiw!”

Ngumiti na lang ako sa katabi kong sobrang kulit.

“Hindi ka ba nagagandahan pare?” “Maganda… maganda naman…” “Yung lang pare?”

“May girlfriend na ako pare. I mean may anak na ako. Magkakaanak na ako. Pero wala
pa
akong asawa. Pero magpapakasal naman kami may plano na…” (shit!)

“Labo mo pare…”

Tangina!

Tatagal ba talaga ako dito?

~~~
Makalipas ang halos isang araw na orientation at dalawang linggong training with
exams, ay hinati na ang grupo namin sa tatlo.

Bale tatlong teams ang nangangailangan ng Documentation Associates.

Nagsimula kami sa bente. Nag AWOL ang dalawa. Hindi nakapasa sa exams pagkatapos ng
training ang tatlo. So bale saktong tiglilima lang ang iniligay sa bawat team.

Ganun kahirap dito. Kung akala mo ay pasado ka na pagkatapos ng recruitment process

at diri- diretso ka nang makakapagtrabaho sa kumpanya, ay nagkakamali ka.
Dadaan ka sa butas ng karayom habang nagtetraining at habang nagbubutas ka ng puwet
ng upuan.

Ewan ko kung sinasadya nila maglagay ng trainor na sobrang nakakaantok. Tangina!

Dito ako natutong magkape ng tatlong beses sa walong oras. Pero dahil sa matalino
ako (sabi nila), ay nakapasa naman ako. Labinglima lang kaming opisyal na
makakapagtrabaho sa opisina.
“ James, Jobielyn, Jay-Ar, Churchelle and Alvin, please go and find Pamela San Juan
of TEAM OCE. Mikey, April, Dan, Kristine and Routchie, you will be part of TEAM EU
and find team leader Alfred Francisco. And the rest – Dennis, Skylar, Carlo, Jhojo
and Francis, find Shiela Grondaños of TEAM US. Okay? If you have any questions,
please feel free to contact me or send an email to HR for hr concerns. Alright
guys, time to got to you respective teams and please make me proud.”

Shit!

Kinakabahan ako. Excited na rin.

This is the real thing. Time to work.
Okay naman ako sa makakasama ko sa trabaho.

Si Dennis. Yung makulit kong katabi kanina sa company orientation. Magtulis ang
apelyido niya, malamang alam ko na kung bakit.

Si Skylar… Ang nagiisang rosas sa grupo namin sa TEAM US. Mabuti na lang at kagrupo
ko siya…

Si Carlo… Tinutukso siyang loverboy o younglover… Halos lahat na kasi ng mga kasama
naming new hire na babae eh pinormahan na niya.

Si Jhojo… simple but dangerous… yung ang sabi niya… mukhang may makakausap na rin
ako
sa grupo namin.

Okay na okay ang makakasama ko sa TEAM US.

Atleast okay para sa akin ang mga new hire… Ewan ko na lang sa mga lumang
associates.
“Excuse me… Hinahanap po namin si Ms. Shiela Grondaños…”

Si Skylna ang nagtanong at naghanap sa team leader namin. Siya lang kasi ang may
lakas ng loob sa mga ganitong bagay.

Nagulat naman ako nang magsimulang magtawanan ang mga lumang associates pagkatapos
magtanong ni Sky.

“Miss daw… Asan na si Miss Shiela? Hehehe” Sabi ng isang babaeng nakasalamin na
nakaupo sa harapan.
Alam kong hindi kami magkakasundo sa una kong tingin.

Nagtatawanan sila. Kinakabahan naman kami at nagtatanong sa aming sarili kung

bakit? Ano ba ang nakakatawa?

Bakit kailangan nilang magtawanan na sila lang ang nakakaintindi sa joke na sinabi
ni Sky. Napailing na lang ako sa kaweirduhan nila.
Maya-maya ay may lumapit sa aming lalaki.

Nakalong-sleeved polo shirts. Pero nakatupi ito hanggang sa taas ng kanyang siko.
Yung tipong sana hindi na lang naglong-sleeved dahil tinutupi din ang manggas.

Nakaitim na pantalon. At naka boat shoes.

Ayos sa pormahan pare ah!

“Miss Shiela hinahanap ka po nila…Hihihihi…” Saad nanaman ng babaeng alam kong

hindi ko makakasundo. Tangina!

Lumingon ako at tinignan kung sino ang kinakausap nito. Dahil wala namang babae,
maliban kay Sky na nakatayo.

Bale, anim kaming lalaking nakatayo, kasama yung isang ayos sa pormahan, at si Sky.
Sinong kinakausap nitong lumang associate at Miss Shiela pa ang tawag.
“Ah kayo pala yung new hires. Sige sundan ninyo ako…”

Para akong nabingi nang narinig kong magsalita ang lalaking ayos sa pormahan.
Maliit ang boses niya.
Hanggang sa naglakad siya sa aking harapan.
Takte!

Iyong lalaking ayos sa pormahan…babae pala?!

At siya si Miss Shiela Grondaños.

“Naloko ka ano? Hehehe… Ako rin eh…” Sabi ni Dennis Magtulis.

~~~

Halos isang linggo din kami nag shadow training. Hindi yun tulad sa boksing.
Iyon yung uri ng training na nakaupo ka lang sa likuran ng lumang associate at
inoobserbahan kung ano ang kanyang ginagawa. Sinusulat mo ang mga mahahalagang
detalye sa notebook na ibinigay sa amin.

Mas nakakaantok ang ganitong uri ng training.

Dahil sa excited na akong gawin ang ginagawa nila, ay naging hindi ako
kumportableng nakaupo sa likod ng lumang associate na ito…

And guess what?

Yung babaeng nakasalamin, na sa tingin kong hindi ko makakasundo, ang siyang

nakatoka sa akin para turuan sa floor.

Jackpot!

Nilingon ko ang iba naming kasamahan. Mukha namang may natutunan sila.
Si Jhojo, mukhang matalino. Sa tingin ko siya ang magiging mahigpit kong
makakalaban.

Si Dennis naman, mukhang mas marami pa siyang naitanong na personal sa chicks na

nagtuturo sa kanya, kaysa sa kung ano ba ang system na ginagamit para maisagawa ang
aming trabaho.

Si Younglover… Teka, asan si younglover? Mukhang nagbanyo nanaman… Teka… Siya ba

yung nangangapitbahay sa kabilang team? Oo nga… Siya nga… Mahilig din kasing
mangapit bahay ang nagtuturo sa kanya kaya ganoon. Kung ano ang puno, siya rin ang
bunga.

Maya-maya ay may nadinig akong ingay. Boses ng mga kalalakihan na nagtatawanan.

Lumingon ako sa kinaruroonan ng ingay na iyon at doon ko nakita si Sky. Para siyang
artista.
Madami siyang fans.

“Grabe! Umatake nanaman si Huey…” Sabi ng babaeng nagtuturo sa akin.

“Sino po si Huey?”

“Yung nagtuturo sa kasama mong babae…” “Ahhh…”

“Ang tawag sa kanya dito The Legend”. Siya ang tirador ng mga new hire.
Matanglawin.”

Muli kong ibinalik ang aking paningin kay Sky.

Nakikitawa rin siya habang pinapalibutan siya ng mga lalaking associates. Pero
nararamdaman ko naman na naaasiwa siya.
Wala na silang ginawa kundi ang magtawanan ng magtawanan. Malupit nga siguro itong
si Legend.
“Fresh grad?” “Ano po?”
“Sabi ko, Fresh grad ka ba?” “Opo.”
“Hmmm…” “Bakit po?” “Wala naman…”
“Okay naman po ba ang trabaho dito?”

“Oo. Okay dito at madali lang ang trabaho. Yun nga lang, pag fresh grad, maliit ang
sahod.” “Ahh…”
“Ako nga nagstart ako ng nine thousand five hundred lang ang sahod.” “Talaga… Liit
naman nun…”
“Sinabi mo pa… Kung hindi lang ako maglilimang taon na dito sa kumpanya, eh umalis
na ako
sa liit ng sahod.” “Ahhh…”
“Huwag ka mag-alala, madali lang dito. Tsaka kayang-kaya mo yan.”

Sa kabilang banda, mukhang mabait naman ang babaeng nagtuturo sa akin.

Hindi ko pa alam kung magkakasundo kami, pero sana nga… magkasundo kami.

~~~

July 2005
“Oh kuya! Kain tayo ng almusal.” “Sige kambal.”
“Si Nessa at Carl?” “Pababa na rin sila.” “Ahhh…”
“Nasaan pala si Linda?”

“Umuwi muna sa kanila… Doon daw muna siya sa nanay niya…” “Ahhh… Balak niya rin ba
tumira dito?”
“Oo sana kuya eh. Para maalagaan ko rin siya.” “Ayos lang naman kambal, walang
problema doon.” “Talaga kuya? Sige sabihin ko sa kanya.”
Maya-maya ay bumaba na si Nessa habang karga nito ang kanyang anak. “Good morning
baby Carl… Nessa almusal tayo.” Saad ni Francis. “Sige…”
“Oo nga pala kuya, wala ka pasok ng sabado?”
“Wala ngayon kambal. Wala yung prof namin ehh…” “Ahh… Bakit daw?”
“May sakit ata. Ang alam ko eh babawiin na lang daw namin sa Marte yung dapat na
ikaklase namin ngayon.”

“Ahh… Ayos naman pala ehh…”

“Kaya nga ehh… Tsaka mabait din namang prof yun.”

“Kamusta naman pala kuya yung mga kaklase mo? Ayos naman ba?”

“Oo ayos naman… Wala nga lang magandang chicks dun kambal. Hehehe” “Ahh ganon?”
“Biro lang… Hehehe…”

Inirapan naman ni Nessa si Michael.

Hinahagod naman ng binata ang bandang likuran ng magandang babae.

“Sorry na… Biro lang naman ehhh…”

“Naku Michael, baka pagbubulakbol lang ginagawa mo ha…”

“Hindi noh! Nag-aarala kaya ako ng mabuti… Sa katunayan nga nag-aaral at nagbabasa
ako
ng libro kahit walang eksam eh. Hehehe…”

“Naku umayos ka! Mahiya ka kay Francis. Tignan mo siya, maayos na ang buhay.”

Nag-iba naman ang mukha ni Michael.

Naiilang pa rin ang binata sa tuwing kinukumpara silang dalawa ni Nessa.

“Oo nga pala kambal, kamusta ang trabaho mo?”

“Ayos naman kuya… Magpapanggabi na nga pala kami simula sa Lunes.” “Naku! Mahirap
yun ah!”
“Kaya nga kuya eh… Sana kayanin ko ang panggabi.”

“Kaya mo yan, ikaw pa. Tsaka magkape-kape ka na lang para magising ka.” “Yun na nga
ang balak ko kuya. Hehehe”
“Madami bang chicks doon?”
“Michael!!!!”

“Honey, tanong ko lang yun… para kay Francis…”

“Si kuya talaga oh… Mayroon na akong Linda, kaya hindi na ako hahanap ng iba pa.”

“Oh tignan mo! Mabuti pa talaga si Francis ganyan mag-isip. Ikaw puro chicks chicks
yang
nasa isipan mo. Bahala ka nga dyan…”

“Ito talagang misis ko masyadong selosa… Hehehe…” “Tse! Umayos ka Michael ha!”
Tawa naman ng tawa si Francis sa tuwing nakikita niya sina Nessa at Michael na
nagbabangayan.

Alam niyang nagbibiro at nang-aasar lang ang kanyang kuya. Parang pinagseselos niya
ang napakagandang si Nessa.

Natutuwa din siya at pinagbubuti ni Michael ang kanyang unang semester.

Mahalaga para sa kanilang dalawa ang pagbabalik eskuwela ng binata, dahil gusto
nilang sabay na abutin ang kanilang mga pangarap.

~~~

Kahit mahirap ang maging panggabi sa trabaho, ay sinisikap pa rin ni Francis na

makapasok sa opisina. Ayaw nitong malate sa trabaho at mag-absent.

Naging baliktad ang kanyang mundo.

Gising siya ng gabi, tulog naman ng umaga.

Kahit halos tatlong araw na siyang nasa ganitong schedule ay hindi pa rin ito
nasasanay. Madalas ay pagkauwi nito sa kanilang bahay ay agad siyang umaakyat sa
kanyang kuwarto at
natutulog. Gigising na lang siya ng tanghalian para kumain, at agad babalik sa kama
upang
bawiin muli ang tulog.

Samantalang si Michael naman ay maagang umaalis sa kanilang bahay. Halos hindi sa

sila nakakapang-abot ng kanyang kapatid.
Masigasig na rin ito at seryoso sa kanyang pag-aaral
At mula nang nagsimula, ay hindi pa ito lumiliban sa klase.

Gusto niyang tuparin at abutin ang lahat ng kanyang pangarap kung kaya’t inaayos na
niya ang
kanyang pag-aaral.

At dahil madalas ay alas-otso na ng umaga nakakarating sa bahay si Francis ay hindi

na niya nakakausap mula Lunes hanggang Biyernes ang kanyang kapatid.

Sinisikap ng binata na makatulog ng kahit anim na oras araw-araw para magkaroon ito
ng lakas na pumasok sa opisina nang hindi inaantok.

Kung minsan nga lang ay hindi buo ang kanyang pagtulog.

Bigla-bigla siyang nagigising dahil sa ingay ng kapitbahay o kaya naman para

magbanyo.

Maya-maya ay nagising si Francis nang may humarurot na tricycle sa kabilang

kalsada. Dinig na dinig ito sa kuwarto ng binata.

Agad niyang nilingon ang alarm clock na nasa may lamesa.

Inis na inis ito at parang hindi na niya maibalik ang kanyang tulog Pupungas-pungas
si Francis nang bumangon ito sa kanyang kama. Alas-kuwatro pa lang ng hapon ay
nagising na agad ang binata.
Dapat sana’y tulog pa siya hanggang alas-otso ng gabi, upang makabawi sa puyat.

Tila gising na gising na ang kanyang dugo at parang wala nang balak ang kanyang mga
matang pumikit ulit.

At dahil nagpasya si Linda na umuwi muna sa kanila upang may makasama ang kanyang
nanay sa bahay, ay walang makakuwentuhan at makayakap ang binata sa kanyang
kuwarto.

Lumabas na lamang siya sa kanyang silid at nagpaplanong manood na lang sa

telebisyon.

Pababa na sana siya ng hagdan, nang makitang naka-ilaw ang tinutulugan ng kanyang
kapatid at ni Nessa. Gusto sana niyang kamustahin ang araw ni Michael at kung anong
nangyari sa kanya ng buong araw sa eskuwelahan.

Nang papalapit siya sa pintuan ay natanaw niya si Nessa. Si Nessa habang

nagpapasuso ng kanyang baby.
Saglit na tumigil ang binata sa paglalakad at nagpasyang tumayo na lamang sa may
pintuan habang pinapanood ang pagsuso ni baby Carl sa dibdib ng kanyang ina.
Ang puti… Ang kinis…
At ang ganda ng hugis papayang suso ni Nessa. Napalunok si Francis sa nakitang
tanawin.
Tila may sariling isip ang burat nito at unti-unting tumatayo… tumitigas…

“Francis?” Maikling saad ni Nessa habang nakatingin sa binatang nakatayo sa may

pintuan ng kanilang silid.

Nabigla naman ang binata nang madinig nito ang kanyang pangalan. Tila hiyan-hiya sa
kanyang ginawang pagtitig sa suso ng kinakasama ng kanyang kapatid.

“Gising ka na pala… Mabuti naman at naandito ka… Puwede bang paki-abot yung diaper
ni baby Carl diyan sa may tukador? Hindi na rin kasi ako makatayo, baka magising
kasi ang bata.”

Hindi naman nakasagot si Francis at parang robot na sumunod sa pinagagawa sa kanya

ng magandang si Nessa.

Halos hindi naman madampot ng binata ang diaper na nasa tukador. Tila natataranta
ito sa pagsunod kay Nessa.

“Okay ka lang?” Saad ng magandang babae.

“Ah eh… Heto na pala yung pinapakuha mo…” Nangangatal na sagot ni Francis. Agad
namang tumalikod ang lalaki papalabas sa silid ng kanyang kuya Michael.
“Francis, patulong naman ako sa pagpalit ng diaper ni baby Carl oh…” Pakiusap ni
Nessa.

Napalingon muli ang binata at tumango na lamang ito bilang tugon sa girlfriend ng
kanyang kapatid.

Lumapit at umupo siya sa kama.

Tuluyan nang lumapit ang kanyang paningin sa napakagandang dibdib ng babae.

Bumibilis ang pintig ng puso ni Francis sa sobrang kaba.
“Pakibuhat muna si baby Carl…”

Agad na iniabot ni Nessa ang kanyang anak sa binata.

Nakalantad pa rin ang isang suso ng magandang babae at kitang-kita iyon ni Francis.
Tila sinasadya pa nitong gumalaw-galaw habang kinukuha ang diaper na nasa kanyang
harapan. Dahil sa lambot ng kama ay mabilis na tumatalbog ang kahit sinong nakaupo
o nakahiga dito.
Pilit na tumitingin ang binata sa kinkargang bata. Ngunit hindi niya mapigilan ang
kanyang sarili.

Maya-maya ay napasulyap sa kanya si Nessa. Hiyang-hiya naman si Francis nang mahuli

siyang nakatingin sa suso ng babae.

Ngumiti si Nessa saka nito ibinalik sa ilalim ng kanyang suot na damit ang
nakalawlaw na suso.

“Pasensya ka na… Inabala pa kita…”

“Ayos lang yun… Wala naman akong ginagawa ehh…” “Ahhh okay…”
Alam ni Francis na mali ang ginagawa niyang pagnanasa at kalibugan para sa
girlfriend ng kanyang kapatid. Ngunit hindi nito mapigilang isipin ang ganitong
kamunduhan, dahil sa gandang taglay nito.

Para naman kasing sinasadya ni Nessa ang kanyang mga ginagawa. Para siyang inaakit
ng magandang babaeng ito.

Napansin naman ni Francis na kayang-kayang palitan ni Nessa ang diaper ng mag-isa.

Napaisip siya kung bakit pa nito kinailangan ang kanyang tulong.

“Pakikalong ulit Francis, ayusin ko lang ang higaan niya.” “Okay.” Maikling saad ni
Francis.
Ipinatong ng binata sa kanyang hita ang bandang puwitan ng bata.

Nakatuon ang kanyang pansin sa ngayong nakatalikod na si Nessa at tila lalong

pinapaumbok ang puwet nito.

Hindi maiwasan ni Francis na tigasan.

Tigas na tigas na ang kanyang burat. Hindi lamang dahil sa kagigising niya, kundi
dahil sa pinaggagagawa sa kanya ng babae.

“Ayos na… Akin na uli si baby Carl.” Saad ni Nessa.

Dahil sa nakapatong ang bata sa may kandungan ni Francis, at inalalayan ng isang

kamay ni Nessa ang bandang puwitan ni baby Carl, ay hindi nito sinasadyang mahagip
at mahagod ang bandang ibaba ni Francis.
Naramdaman ng magandang babae ang parang bakal sa tigas na burat ng binata.

“oooops! Sorry…” Saad ni Nessa.

Hindi naman alam ni Francis ang kanyang gagawin. Lalo siyang pinagpawisan ng
malamig.
Hanggang sa mabilis itong naglakad papabalabas ng silid nina Michael at Nessa, at
dumiretso patungo sa banyo.

Tila naginhawaan naman siya nang maisarado na ang pintuan ng banyo. Hinipo-hipo
nito ang nakaumbok sa kanyang shorts.
Inilabas ang kanyang burat at tuluyan nang hinimas ito.
Dahan-dahan nitong dinadyakol ang kanyag galit na galit na kargada. Pilit na
iniisip si Linda.
Inaalala kung paano sila nagsisiping ng kanyang girlfriend.

Kung paano ito tsinutsupa ng babae at sa galin na pagdila nito sa kanyang bayag.

Ngunit…

Mas nananaig ang ganda ng kanyang nakita kani-kanina lang. Iniimagine nito kung
papaano umaalog ang suso ni Nessa. Umaalog habang nakasakay ito sa kanya.
Nagtataas-baba habang pinapasok ang kanyang burat sa kaloob-looban niya.

“aaaaaaaahh aaaaaaaaaahhh fuck!”

Pabilis ng pabilis ang ginagawang pagdyakol ni Francis as kanyang burat. Hanggang

sa sumumpit ang malapot na likido mula sa kanyang ari.
Sobrang dami ang lumabas sa kanya at tila nanghina ang isang tuhod ni Francis.
Napakapit ito sa pader ng banyo.
Hingal na hingal at hinahabol ang kanyang hininga.

Pilit na iwinawaksi sa kanyang isipan ang nakita kanina kay Nessa.

Pilit niyang kinakalimutan ang ginawang pagsasarili habang iniisip na kinakantot
ang girlfriend ng kanyang kuya Michael.

“Mali…. Mali ito Francis… Mali ito…” Bulong ng binata sa kanyang sarili.

~~~

Dahil ayaw nang ma-late ni Francis, ay inaagahan na lang niya ang pagpunta sa
kanilang opisina. Lagi na lang siyang nagbabaon ng hapunan upang doon na lang
kumain sa may canteen ng
building.

Hindi naman niya inaalintana na walang makasama habang kumakain, dahil lagi namang
bukas ang telebisyong nakalagay dito.

“Hi Francis… Is this seat taken?”

Lumingon ang binata habang ngumunguya.

Agad itong napalunok nang makita ang mala-anghel sa ganda na si Sky.

“Ah eh… No…”

“Puwede umupo? Wala din kasi akong kasama…” “Oo naman… Sige upo ka.”
Inayos naman ni Francis ang kanyang mga gamit na nakapatong sa lamesa.

Inilabas naman ng magandang babae ang kanyang biniling pagkain sa isang fast food
chain.

“Wow… Sarap naman niyan… Hehehe…” Biro ni Francis.

“You want? Kuha ka…” Sagot naman ni Sky.

“Hindi sige, sawa na kasi ako diyan…”

“Naks! Ikaw na ang lagi kumakain dito… Ikaw na mayaman… Hihihi…”

“Naku… Hindi naman sa ganun. Nagsawa lang talaga ako diyan kasi, naging service
crew ako
sa fast food chain na yan….” “Owwww…”
“Kaya kapag nakikita ko yan, marami akong naaalalang magagandang nangyari sa buhay
ko.”
“Ahhh… Ang sipag mo pala…”

Kitang-kita naman ni Francis ang magagandang ngipin ng babae. Sobrang ganda niya
kapag nakangiti.
Mayroon din itong maliit na dimple sa ibaba ng kanyang labi. Napansin din niyang
tila mas gumanda pa ito sa malapitan. Sino ba namang hindi hahanga sa ganitong
kagandang dalaga. “Ang aga mo ata? Lagi ka bang maaga?” Tanong ni Sky.
“Oo… Lagi kasi akong natatrapik… Alam mo na… Ayokong ma-late. Hehehe…” “Hahahaha…
How can I forget? Ako pa nga ang nasampolan diyan ehhh di ba? Hehehe…” “Hehehe…
Ikaw? Lagi ka na rin bang maaga?”
“Hmmm… Kumuha ako ng condo sa may Shaw… Malapit-lapit dito.” “Ahhh… Ayos ah,
nakacondo ka pala…”
“Ehh kasi kailangan ehh… Ayoko rin ma-late. Ang problema lang, puro ganito na lang
ang
kinakain ko. Kung hindi cup noodles, eh yung mga ganitong galing fast food…” “Naku!
Masama yan ahhh…”
“Oo nga ehh… Wala kasing nagluluto para sa akin ehhh…” “Ehh family mo, nasaan?”
“Nasa Amerika.” “Ahh…”
“Ako lang kasi nagpaiwan dito… Bago pa tayo matanggap dito sa trabaho eh papaalis
din mga kapatid ko papunta doon. Kakapetition lang din nila.”

“Ahhh kaya pala… Eh boyfriend?” Tumingin si Sky kay Francis at umiiling. “Wala?
Imposible… Sa ganda mong yan!” “Wala nga… Kakabreak lang…”
“Ahh… Naku, wala na ngang mag-aalaga sayo…”
“Kaya nga ehh… Kawawa naman ako…” “Hehehehe…”
“Tapos pinagtawanan mo pa ako… Hmp!” Biro ni Sky sa binata.

Ngayon lang nakausap ng ganito katagal ni Francis ang napakagandang dalaga. Amoy na
amoy din niya pabango nito na lalong nakakadagdag ng kagandahan niya. “Fresh grad
ka ba?” Tanong muli ni Sky kay Francis.
“Oo… Ikaw ba?”

“Hmmm… Dalawang taon na mula nang grumaduate ako sa college.” “Ahhh…”

“Saan ka pala nagcollege?” “UP.”
“Ahh… Isko ka pala…” “Eh ikaw?”
“La Salle…”

“Ahh… Yaman… Hehehe…” “Ganun? Hihihi…”

Maya-maya ay napabalin ang tingin ni Francis sa bandang ilalim ng tenga ni Sky.
“Nice tats!” Saad ni Francis sabay turo sa ilalim ng tenga ng magandang babae.
“Thanks…”
“Mahilig ka pala sa tattoo…”

“Oo naman. Sabi nga nila, once na nagpalagay ka, hindi ka na makukuntento sa isa.
Hanggang sa maaadik ka na magpalagay ng tinta sa katawan mo.”

“So, that means, hindi lang yang star na nasa ibaba ng tenga ang tattoo mo?” “Yup.”
Maya-maya ay itinaas ni Sky ang kanyang suot na damit hanggang sa kanyang tiyan.
Tila nabigla naman si Francis sa ginawa ng magandang babae.
“Ito ang una kong tattoo… Yung exboyfriend ko ang naglagay niyan sa akin.”

“N-n-nice…”

Sobrang kinis ng balat ni Sky, ayon kay Francis.

Sobrang puti at halatang anak mayaman dahil sa kutis nito. “Actually madami pa,
kaso medyo private na… hihihi..” “Wow! Talaga? Ayos yun ahh…”
“Hmmm… Maybe I can show that to you next time… Hihihi..” Saad ni Sky sabay kindat
kay
Francis.

Napangisi na lang ang binata.

“Joke lang! Hahahaha…. Biro lang.” Biglang saad ng magandang dalaga.

“Ganun? Biro lang? Hehehe…” Sagot naman ni Francis.

“Aba! Umaasa? Hihihi…” “Hindi… Biro lang din…”

“You know what… I think, magkakasundo tayo.” Saad ni Sky. Nilapitan niya ang binata
at hinawakan pa ang braso nito. “What do you think?” Dagdag pa ng dalaga.
“Oo naman… Okay yun. Wala din naman ako masyadong nakakausap dito ehh..” “Yes!!!
Okay, from now on, lagi na tayong sabay magbebreak ha…”
“Sige.. Ayos lang…”

Wala nang nagawa si Francis kundi ang sumang-ayon sa kagustuhan ni Sky.

Sa isip naman niya ay wala itong ginagawang masama. Katrabaho lang talaga ang
tingin niya sa magandang dalaga.

At tanging si Linda lang ang iniisip niyang makasama habambuhay.

Chapter 17

“Mr. Alcantara? Francis Alcantara?” “Yes, sir.”

“Okay. Please take your seat.” “Thank you sir.”
“So… How’s work?”

“Okay po naman. I’m learning a lot of new things. And still has to get-used with
the graveyard
shift.”

“Yeah. Nabalitaan ko nga na inilagay ka nila sa graveyard. I mean, forever

graveyard noh? Tell
me, how was it? Okay lang ba sayo yun? Okay ka pa ba sa ganung schedule.”

“I think sir okay pa naman po ako. Iyon po kasi ang hinihinging oras nung task na
ibinigay sa
akin. Kasi I have to contact our counterparts and clients in the US. So, it is part
of the job.”

“Good! That’s very good Francis. And thank you because, as I have seen in the
report na
madalang ka kung mag-absent. What? Three working days? Okay na okay na yun…”

“Thank you, sir. Hindi rin po kasi ako puwede madalas na nagaabsent dahil ako lang
po ang na-
assign sa task na yun…”

“Hmmm… so you are talking about the vessel reconciliation, right?” “Yes, sir.”
“No backups?

“None as of the moment, sir. Ako lang po muna.”

“Great. But, I suggest na you find someone na puwede mong kunin na karelyebo mo sa
task na yan. Because, you know, for contingency measures.”

“Yes, sir. Actually, I am already training one associate for the task. I also
created some user’s manual about the task para if ever may mga gustong magbasa or
sumubok, eh may reading materials available for them.”

“Perfect! What can I say, Mr. Alcantara! That’s brilliant.” “Thank you, sir.”
“By the way, do you know why I called you here in my office?”

“Hmmm… actually sir, ininform lang ako ni TL na puntahan kayo sa office ninyo. I
really don’t have any idea, sir.”

“Anong hiring date mo, Francis?” “Hmmm… May 23 po.”

“May 23? So that means, halos three months ka na dito sa company, right?” “Yes,
sir.”
“Okay… I think that’s enough.”

“S-sir?”

“Francis, I asked kasi your Team Leader to submit a report of all associates that’s
being assigned to her. So, Shiela gave me this report. I already have all the bits
of information.”

“Okay po…”

“Then, I checked all the performances and evaluations of these associates. Some of
them were
satisfactory, and I think two or three were not performing well in the team.”
“Hmmmm…”
“And, you, Mr. Alcantara… what do you want me to call you?” “Francis, sir.”
“Okay, Francis. As per this report, your evaluation has a very impressive and
outstanding mark.
Congratulations!”

“Woah! Really, sir? Thanks po.”

“Yeah! Yeah! Hindi rin ako makapaniwala, since bago ka lang sa kumpanya and you are
really doing a great job here. From your attendance, down to a very satisfactory
customer service performance, well that’s very impressive!”

“Thank you sir, thank you.”

“And because of that, we are considering in promoting you from contractual to a

regular employee. You know, as early as three months, you may enjoy all of the
benefits that we provide to our employees. So, I will submit this report to our
human resource department and they will send you a mail once your regularization
contract is completed.”
“Thank you sir. Salamat po talaga.”

“Come on, Francis! You worked hard for this. You deserve it. And we don’t want to
lose an employee like you. You’ve got what it takes to become a leader, so keep up
the good work.”

“Yes, sir. Ipagpapatuloy ko po. I won’t disappoint you, sir.” “Good! Again,
congratulations!”
“Thank you sir. Thank you po!”

“Okay… Oh! By the way… Muntik ko na makalimutan.” “Ano po yun sir?”

“Well, because you are the top performer of the month, you will be receiving your
first performance bonus check on Monday. If I’m not mistaken, mga seven or eight
thousand yun. I’m not that sure though. Basta you will get that check on Monday.
Okay?”

“Sir, okay na okay po, sir! Para po akong nananaginip.”

“Well, that’s the reality, Francis. You reap what you sow. If you work hard, you’ll
get a
performance bonus check or a promotion, or maybe both. Congratulations, Mr.
Alcantara.

“Thanks again, sir.”

“Okay… Get back to work and be the top performer again next month. Hehehe…”
“Hehehe…Okay po, sir. Salamat.”

Noong bata pa kami ni kuya Michael, madalas kaming ipinapasyal nina mama at papa sa
isang karnabal.

Hawak ni papa ang kamay ni kuya, samanatalang hawak ko naman ang mainit na kamay ni
mama.

Sobrang saya namin habang naglalakad at naghahanap ng kung anong puwedeng masakyan.
Gustong-gusto ko noon sumakay sa caterpillar. Tuwang-tuwa din ako sa tuwing
ibinibili kami nina mama at papa ng cotton candy, ice cream at lobong may iba’t
ibang anyo at hugis.

Hindi mapagsidlan ang ligaya ko noon. Ipinagdasal ko na sana hindi na rin matapos
ang gabing iyon, kung saan masaya kaming mag-anak habang namamasyal.

Si papa. Si mama. Si kuya Michael.

Pero…

Pakiramdam ko ay kinulang ako sa aking panalangin, at sa isang iglap lang ay tila

hindi ko na mararanasan ang ganoong uring kaligayahan sa tanambuhay ko.

Nagsimulang magkasakit si kuya Michael.

Umusbong ang inggit ko sa atensyon ibinibigay sa kanya noon ng aming magulang.

Pakiramdam ko ay mag-isa lang ako.
Hanggang sa sunod-sunod na dumating ang mga dagok sa aking buhay.

Problema… Problema… Problema… Ngunit…

Sabi nga nila, bilog ang mundo.

Patuloy itong umiikot. Minsan ay nasa ibaba ka, at minsan nama’y mapupunta ka rin
sa itaas.
At alam kong overstaying na ako sa ilalim.

Napakatagal ko nang hindi naranasan ang kaligayahan katulad nang ipinasyal kami ng
aming magulang sa karnabal.

Maliban ngayon… Maliban sa araw na ito…

Sa napakahabang panahon, ngayon ko lang ulit naramdamang lumukso ang puso ko sa
tuwa. Noong una pa nga ay hindi ako makapaniwala.
Nagtatanong ako sa aking sarili kung bakit ako pinatawag ng Project Manager (PM)
namin.

Basta ang sinabi lang ni Team Leader (TL) kakausapin daw ako nito at magkita na
lang daw kami sa opisina ni PM.

Tapos noong pumasok na ako sa loob ay tanging si PM lang ang nandoon at may kausap
sa kanyang telepono.

Bigla akong kinabahan.

Biglang kumabog ang dibdib ko at parang nanlamig ang pakiramdam ko. Pinagpawisan
ako ng malamig.
Ang alam ko, ang mga pinapatawag lang sa opisina niya, ay yung mga empleyadong
nagkaroon ng malaking issue sa aming kliente.

O kaya naman, ay bibigyan ka ng evaluation kasama si TL. Pero noong gabing iyon,
iba ang pakiramdam ko.
Inisip ko na agad kung may nagawa ba akong hindi tama. Mayroon ba akong nalimutang
gawin?
Mayroon ba akong hindi nasagot na email? Mayroon ba akong nabastos sa chat?
Hindi ko alam. Wala, sa pagkakatanda ko. At hindi naman ako makakalimutin.

At nang ipaliwanag na niya sa akin ang lahat…

Para akong nakaupo sa ulap.

I’m sitting on cloud nine.

Alam kong madalas akong papurihan ng mga kaeskuwela ko noong nag-aarala pa ako.
Pero iba ito.
Iba pala ang pakiramdam kapag nakakarinig ka ng papuri sa boss mo.

At higit sa lahat…

Ang importante sa lahat…

Ay ang ma-regular sa trabaho.

Idagdag mo pa diyan ang production bonus na igagawad sa akin. Malaking tulong na

iyon para sa akin. Para sa amin.
Paglabas ko ng opisina ni PM, namumula ako. Pinagtitinginan ako ng mga tao sa floor
at naririnig ko silang nagbubulungan.

Hindi ko naman sila puwedeng isa-isahin para lang sabihing, na-promote ako sa
trabaho. At lalo namang hindi ko puwede ipagsigawan sa lahat na magaling ako. Dahil
unang-una, bawal mag- ingay sa floor.

At nang papalapit ako ng papalapit sa kinatatayuan ni TL, ay nakahanda na para sa

akin ang kanyang ngiti.
Ganoon pa rin si Ma’am Shiela. Ayos na ayos pa rin sa pormahan. At bilang lalaki,
mas maayos
pa siyang pumorma sa akin.

“How was it?”

“Great! Unexpected, but I felt great.”

“You deserve it Francis. I’ve got high expectations of you and I know you’ll never
let me down.” “Okay po, ma’am. I won’t let you down and thank you for the trust.”
Sa totoo lang, ngayon lang ako pinuri ng TL namin.

Madalas kasi ay seryoso ito at tahimik lang sa isang tabi. Madalas din ay mayroon
siyang kino- coach na kasamahan namin sa team.

Kaya ngayon, masasabi kong talagang extra espesyal.

“Guys! Guys! Guys! Listen here! Mr. Alcantara, Francis… has been promoted to
regular employee. For just four months, naregular na siya agad. And I want you to
follow his footsteps. Be inspired by his hard work. Okay?”

Kinakabahan ako.

Nangangatog din ang mga binti ko.

Parang gusto kong manlambot sa sobrang tuwang nararamdaman. Nakatingin lang sila sa
akin at sabay-sabay na nagpapalakpakan. Hanggang isa-isa silang lumalapit sa akin
para kamayan. “Congrats pare!”
“Galing mo talaga pare! “You deserve it tsong!”
“Sabi ko na eh… well, congrats!” “Wow naman!!! Ikaw na!!!” Nakakataba ng puso.
Parang pakiramdam ko ay lumalaki at tumataba ako sa sobrang papuri. Maging ang mga
batch mates ko ay masaya para sa akin.
“Galing mo talaga pare! Pa-ice cream ka naman… Hehehe…” Sabi ni Dennis.
“Ano, inuman na ba? Langya! Bilis mong ma-promote ah….” “Oo nga, nang-iiwan ka sa
ere! Hehehehe…”
“Don’t worry guys, alam ko namang mareregular din kayo. Galing kaya ng batch
natin.” Iyon na lamang ang nasabi ko. Pero sa totoo lang, mayroong tagilid sa amin.

“Gimik tayo sa weekend! Celebrate naman tayo! Hehehehe!” “Naku, pare malabo… Baka
hindi ako puwede ng weekend…”
“Ano ba yan pare! Share your blessings naman! Paminsan-minsan lang naman ito eh…”
“Oo nga Francis. Libre mo naman kami.”
“Naku…Wala pa nga sa akin yung checke eh.”

“Basta, hindi ka na puwedeng humindi sa amin. Gigimik tayo sa Sabado. Tapos ang
usapan.” “Teka pare, magpapaalam pa ako…”
Madalas ay hindi ko alam kung paano sumagot sa mga ganitong bagay. Ako yung uri ng
taong hindi marunong humindi.
At para na lang makibagay at makisama sa mga ka-opisina ko, mukhang papayag na lang
ako. Alam ko namang maiintindihan ako ni Linda.
Tsaka, tama naman sila. Paminsan-minsan lang ito.

“Congrats!” “Hmmm?!”
“Sabi ko, congrats.” “Ahh… Salamat.”
“Na-regular ka lang, nabingi ka na. Hihihi…” “Ahh… Hehehe… Sorry may iniisip lang
kasi ako.” “Hmmm… Alam ko na iniisip mo.”
“Ano?”

“Kung saan mo kami ililibre sa Sabado, ano?”

“Oo… Shoot! Hehehe…” “Sabi ko na eh…”
“Pero teka… Kami? So, ibig sabihin sasama ka?” “Hmmm… Oo… Invited ba ako?”
“Oo naman… Ikaw pa.”

“Okay. Sige sasama ako sa inyo.” “Good.”

“I have an idea…” “Ano?”
“Bakit hindi na lang sa condo namin tayo mag-inom. Mas makakamura ka pag doon
tayo.” “Nice… That’s a good idea, Sky.”
“Just let me know. Puwede din kitang samahang mamili. My grocery naman malapit sa
place
ko.”

“Sure. Sige, doon na lang tayo. Since okay naman sayo.” “Okay then. Text-text na
lang.”
“Okay… Salamat, Sky.” “No problem.”
Si Sky.

Ano pa ba ang masasabi ko tungkol sa kanya?

Kung single ako, malamang siya ang girlfriend ko ngayon.

Simula nang makasabay ko siyang kumain sa canteen, ay naging magkaibigan na kami.

Hindi ko rin napapansin na sobra na pala kami naging malapit.

Alam ko na kung kailan siya masaya. Alam ko rin kung paano siya ma-badtrip.
May alam na rin ako sa mga bagay na gustong-gusto niya. At kilala ko rin yung taong
kinabubuwisitan niya.
Yung ngiti niya.

Madalas ay natatagalan akong alisin ito sa isipan ko.

Kapag nasa jeep ako, naalala ko yung maliit na dimples niya sa ilalim ng kanyang
mapupulang labi. Minsan pa nga ay natatawa akong mag-isa at pinagtatawanan ako ng
ibang pasahero. Malamang naiisip nilang nababaliw na ako.

Paano ba namang hindi ko siya mamememorize? Eh sa araw-araw na nasa opisina ako ay

siya ang laging kasama ko.

~~~

“Good morning babes… Ang aga ninyong nagising ah…”

Agad hinalikan ni Francis si Linda sa labi pagkauwi nito galing sa opisina.

Madalas ay alas otso y media ng umaga na siyang nakakauwi sa kanilang bahay mula sa
graveyard shift. At sinasabayan na lang siya sa almusal ni Linda.

“Kamusta ang baby ko?” Marahang hinawakan ng binata ang tiyan ni Linda sabay halik
dito.

“Okay naman kami, daddy… Hehehehe…” Sagot ng magandang babae. Tumingin si Francis
sabay ngiti kay Linda at hinalikan niya ulit ito sa pisngi. “Tara kain na tayo.”
“Sandali lang, ibaba ko lang itong backpack ko.” “Okay sige.”
“Hindi ba parang late ka nang nag-aalmusal babes? Baka dapat nauuna ka nang kumain
sa
akin.”
“Hindi naman. Hindi pa naman ako gustom. Tsaka gusto rin kitang hintayin.” “Baka
kasi nagugutom si baby eh… Hehehe…”
Pagkababa niya ng kanyang backpack ay agad nitong kinuha ang kanyang cellphone at
tinignan kung may nagtext sa kanya.

“Ikaw? Kamusta ang trabaho?”

Hindi naman agad sumagot ang binata at saglit na inasikaso ang kanyang pagtetext.
Naghihintay at nakatingin lang si Linda sa kanya habang hinihimas nito ang kanyang
tiyan.

At nang naisend na ni Francis ang text message ay agad na itong nagtungo sa lamesa,
dala-dala ang kanyang cellphone.

“Ano yun babes?” Tanong ng binata.

“Sabi ko, kamusta ang trabaho mo?”

“Ayos naman… Doing fine. I mean, sabi pala ng boss ko, doing great! Hehehe” “Okay.
Mabuti naman maayos ang…” Putol na saad ng magandang babae.
Bigla kasing tumunog ang cellphone ni Francis at agad niya itong tinignan.

Kagat-labi na lang na naupo si Linda sa tapat ni Francis. Hinayaan na lang niya ang
kanyang boyfriend na tapusin muna ang kanyang ginagawa.

“Ano yun ulit babes?” Muling tanong ni Francis.

“Huh?”

“Sabi ko, ano yung sinasabi mo?” “Wala…”

Hindi na lamang itinuloy ni Linda ang nais sabihin sa binata. Iniabot na lamang
nito ang kanin na nakahanda sa lamesa.

“Babes, I’ve got good news for you…” Saad ni Francis sabay hawak sa kamay ng
kanyang girlfriend.

“Ano yun?”

“I just got promoted. Regular employee na ako. Hehehe!” “Wow! Congratulations

babes! Galing mo talaga.”
“Thanks, babes! May ibibigay din sa aking production bonus. Sana ma-increasan din
ako.” “Okay na okay yan babes. Atleast madadagdagan ang ipon natin bago ako
manganak.” “Yes! Yun din nasa isip ko babes.”
“I love you. I’m so proud of you babes.”

“I love you too. I’m doing all my best para sa inyo. Para sa atin.”

Hinalikan ni Francis ang kamay ni Linda bago ito nginitian.

Maya-maya ay tumunog ulit ang kanyang cellphone at agad itong tinignan ng binata.

“Kumain ka kaya muna?”

“Okay babes. Sagutin ko lang ito.”

Dahil sa abala ang kanyang boyfriend sa kanyang cellphone, si Linda na lamang ang
naglagay ng kanin at ulam sa plato ni Francis.

Hanggang sa napansin na lamang ng magandang babae na ngumingiti ang binata. Tila

nasisiyahan ito habang binabasa ang mensahe na nasa kanyang cellphone.
Pilit na iwinawaksi ni Linda ang hindi magandang pag-iisip at sinimulan na lamang
kumain ng almusal. Hinayaan na lang niya muna si Francis sa kanyang ginagawa.

“Babes, oo nga pala, naaalala mo ba yung gustong itayong business nila nanay at
aling Pacing? Ayun, mukhang itutuloy na nila. Hindi na rin kasi papaawat si nanay
eh. Nailagay na niya lahat doon yung savings namin para sa kapital. Sobrang excited
na nga silang dalawa eh. At
siyempre, sobrang saya ko din kasi may bagong pagkakaabalahan si nanay at extra
income…”
Kuwento ni Linda.

Nakatingin na lamang ito kay Francis at tila hindi siya pinapakinggan nito. Panay
pa rin ang pakikipag text nito at hindi na nakatiis si Linda.

“Babes, mukhang tutuk na tutok ka diyan sa ka-text mo ah… Sino ba yan?” Biglang
ibinaba ng lalaki ang kanyang cellphone at nilingon si Linda. “Hah? Ah eh…
kaopisina ko.”
“Sino naman?”

Saglit na tumahimik si Francis at tila iniisip kung papaano niya sasabihin kay
Linda kung sino ang kasagutan niya sa text.

“Ah si… Carl…” “Carl?”

“Oo, may tinanong lang kasi. Eh siya yung tinuturuan ko ngayon sa task ko.”
Tumango na lang ang magandang babae at tinanggap ang sagot ng kanyang boyfriend.
Ayaw na sana niyang maghinala pa kay Francis. Gusto na lamang niya itong suportahan
sa
kanyang trabaho at mas isiping matuwa dahil sa promotion nito.
“Oo nga pala babes… Nag-aaya kasi mga kaopisina ko. Medyo na-awitan ako na gumimik
sa
Sabado. Okay lang ba na pumunta ako?” “Sabado?”
“Oo babes… Sana?”

“Eh… Di ba, pupunta tayo kina nanay sa Sabado? Tapos doon na tayo matutulog?”
“Shit. Oo nga pala ano?”
“Tsaka mag-aantay yun…”

“Kaso, paano yan babes, naka-OO na ako sa kanila? Puwede bang sa Linggo na lang
tayo
pumunta doon?”

“Pero babes di ba nga may ipinapadala pa sa atin si nanay sa Sabado. Kailangang-

kailangan
niya kasi yun ehh…”

“Sige na… Yun lang naman kasi ang panahon namin lumabas. Alam mo namang panggabi
kami…”

“Di ko rin kasi alam sa Linggo, alam ko mamimili sina mama at aling Pacing para
doon sa business nila.”

“Business? May business sina nanay at aling Pacing?” Tanong ni Francis. Sandali
namang tumigil si Linda nang marinig ang itinanong sa kanya ng binata. Yumuko na
lamang ito habang nilalaro ang tinidor na nasa kanyang plato.
“Sige na babes… Pramis sa Linggo, aalis tayo.”

Marahang tumango ang magandang babae bilang pagsang-ayon sa sinabi ng kanyang

boyfriend.
“Yes! I love you babes… the best ka talaga!”

Pangiti-ngiti na lang si Linda at kinukontrol ang kanyang sariling upang hindi

magalit kay
Francis.

“Itetext ko na lang si nanay…” Mahinang tugon ng babae.

Tila hindi na rin siya nadinig ni Francis at patuloy pa rin ito sa pagtingin sa
kanyang cellphone. Hindi na rin napapansin ng binata ang pagkabatrip ng kanyang
girlfriend.
~~~

Alas dos y media ng tanghali, nagkukuwentuhan sina Nessa at Linda sa may sala
habang si
Francis naman ay himbing na himbing sa kanyang pagkakatulog.

Ayaw istorbohin ni Linda ang kanyang boyfriend dahil alam nitong puyat na puyat ito
sa kanyang pagtatrabaho.

“Ayos na pala ang kalagayan ni Francis sa opisina nila ano?” “Oo nga ehh… Mabuti
na-regular siya agad.”
“Eh sobrang galing din naman kasi niya. Lahat naman puwedeng humanga diyan sa
boyfriend mo. Matalino, mabait…”

Napayuko naman si Linda habang hinihimas ang kanyang tiyan.

“Atleast di ba? Mayroon ka nang pampanganak. Laking tulong na rin iyon.” “Oo nga
Nessa eh… Pero alam ko namang makakaraos din tayo.”
“Kaya nga sinasabihan ko si Michael, na huwag na muna masyadong maghihingi kay
Francis.
Alam ko naman kung gaano kalaki ang gastos sa panganganak na yan.”

“Naku hayaan mo na… Sina kuya Michael at Francis naman ang may usapan dun.” “Naku!
Nakakahiya ano…”
“Hindi niyo naman kailangang mahiya. Makakatapos din yang si kuya Michael.”

“Ewan ko ba dun! Dapat kasi inayos niya pag-aaral niya dati. Eh di sana ngayon
maayos din
trabaho niya at hindi lang tricycle driver.”

Ngumit na lang si Linda kay Nessa kahit hindi niya nagustuhan ang mga sinasabi
nito.

“Hindi naman ba nahihirapan si Francis sa trabaho niya?” “Hmmm… Parang hindi

naman…”
“Ayos kasi yang boyfriend mo. Madiskarte sa buhay. Tsaka parang sobrang daming
alam… Super talino.”

“Oo nga eh… Alam mo, nung magkaklase pa kami dati sa college, talagang hinahangaan
siya ng mga kaiskuwela namin.”

“Eh sino ba namang hindi hahanga sa kanya? Gwapo na, matalino pa, tapos mabait pa.”
Sagot ni Nessa.
Maya-maya ay bigla namang dumating galing eskuwela si Michael.

“Ako ba yang pinag-uusapan niyo? Hehehe…” Birong tanong ng binata. “Naku, Michael,
sobrang layo! Huwag ka nang umasa.” Saad ni Nessa. Natawa naman si Linda sa biruan
ng dalawa.
“Alam ko naman eh… Si Francis nanaman yang pinagkukuwentuhan niyo. Hehehe… Siya
lang naman ang gwapo, matalino, mabait, simpatiko…”

“Buti alam mo, honey! Hehehe…”

“Duda na ako sayo honey ha… Selos na ako… Hehehe…”

“Hay naku! Dapat gayahin mo yang si Francis. Galingan mo diyan sa pag-aaral mo at

nang ma-promote ka agad-agad!”

Napatingin naman si Michael sa girlfriend ng kanyang kapatid.

“Talaga Linda? Napromote na si kambal?”

Tumango at ngumiti na lang ang magandang babae.

“Wow! Astig talaga niyang kambal ko! Bago pa lang sa trabaho niya, na-promote
agad!” “Kaya nga ikaw honey, magsumikap ka at galingan mo. Hindi yung tatanga-tanga
ka.” Saad ni
Nessa.

“Aray naman honey! Sakit mo naman magsalita…” “Hihihi… Joke lang… Lab yu!” Bawi ni
Nessa kay Michael. “Tulog ba si kambal? Ikocongratulate ko sana…”
“Oo tulog pa si Francis.”

“Ahh ganun ba? Astig talaga niyang utol ko. Natutuwa ako para sa kanya… Para sa
inyo…” “Salamat kuya Michael.
“Hay naku honey! Dapat ganyan ka din, katulad ni Francis. Hinahangaan ng lahat.”

“Honey. Iba naman kasi si kambal. Bata palang kami eh henyo na yan. Biro mo, halos
lahat ng babae sa eskuwelahan namin siya ang gusto. Kahit nga saan mo ilagay yan si
kambal eh pagguguluhan yan ng mga chicks! Malamang pati sa opisina nila eh maraming
nagkakagusto sa kanya… Hehehe.”
Maya-maya ay siniko ni Nessa si Michael sabay nguso kay Linda.

“Ah eh… Wala naman akong ibang ibig sabihin dun.”

“Hay naku Linda, pagpasensyahan mo na lang itong si Michael. Puro babae lang kasi
nasa isip
niyan. Kung magpapalda nga siguro ang poste, eh papatulan niyan.” “Sobra ka naman
honey…”
“Halika na nga, akyat na tayo. Magpapadede pa ako ng bata.” “Padede din..” Biro ni
Michael.
Napailing at natawa na lang si Linda sa kakulitan ng dalawa.
Sinundan niya ng tingin sina Michael at Nessa habang papaakyat ito sa kanilang
kuwarto. Maya-maya ay inilock na niya ang pintuan ng bahay at nagpasya na rin
siyang puntahan ang
natutulog na boyfriend.

Dahan-dahan niya itong nilapitan sa kama at inayos ang electric fan upang itutok sa
pinagpapawisang si Francis.

Hanggang sa marinig nitong tumunog ang cellphone ng binata. Tinignan niya ito at
mayroong limang mensaheng hindi pa nababasa.
Nilingon niya si Francis bago nito ibinaba ang cellphone. Inisip niyang huwag na
lang ito basahin at magtiwala sa kanyang boyfriend.

Habang naka-upo ay naaalala niya ang mga katagang sinabi nina Michael at Nessa.
Alam nilang dahil sa kahusayan at tindig ng kanyang boyfriend ay talaga namang
maraming magkakagusto sa kanya.

Kung kaya’t hindi nito maiwasang mag-isip at mag-alala sa kanyang boyfriend, lalo
na’t hindi pa
sila kasal nito.

Maya-maya ay tumayo si Linda at dahan-dahang nagtungo sa kinalalagyan ng cellphone

ni
Francis.

Tinignan muna nito ang boyfriend kung tulog na tulog pa ito, at saka pinindot ang
menu button para mapuntahan ang mga messages dito.

Nakita ni Linda ang mga sunod-sunod na mensahe mula sa isang numero. Hindi naka-
save ang numerong ito sa contact list ng binata.
Inunang basahin ni Linda ang mga lumang mensahe galing sa numerong ito. Ayaw niya
kasing buksan ang mga bagong text messages at baka makahalata ang kanyang
boyfriend.

-----------------------------------------------------

+639157478+++: Nakauwi ka na?

+639157478+++: Hehe! Mabuti naman. Kain ka na ng madami.

+639157478+++: Sa Sat. Sama daw si Dennis sa grocery. Agahan natin ha?

+639157478+++: Maaga pala ako mamaya, what time ka punta office?

+639157478+++: Ok. Sige ikaw na bumili, bayaran kita mamaya o kaya naman libre mo
na. 

------------------------------------------------------

Sandaling tumigil si Linda sa pagbabasa.

Tila pinagpapawisan ito at hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin.

Kinukontrol nito ang kanyang sarili habang pinag-iisipang basahin ang mga bagong
mensahe para kay Francis.

At nang akmang bubuksan na niya ito ay biglang gumalaw ang kama at agad niyang
binitawan ang hawak na cellphone.

Nagkunwari itong lalabas ng kuwarto upang hindi mahalata ni Francis.

“L-l-linda?”

Dahan-dahang nilingon ng magandang babae ang binata.

“San ka punta? Halika rito sa tabi ko…” “Ah eh… magbabanyo lang ako…”
“Okay… Ingat ka at balik ka kaagad ha… Love you…”
Tila ay hindi maihakbang ni Linda ang kanyang dalawang paa. Nararamdaman niya ang
pagkamanhid ng mga ito.

Lumabas na siya ng silid at dahan-dahang naglakad patungo sa banyo.

Alam niyang hindi nagsasabi ng totoo si Francis. Na hindi lalaki ang kanina pang
katext ng kanyang boyfriend.

Maya-maya ay umupo na ito sa bowl at pilit na pinapakalama ang kanyang sarili.

Ayaw nitong mawala ang tiwala kay Francis, at alam niyang hindi dapat siya mag-
alala sa pagmamahal ng binata sa kanya.

At kahit na may pangamba sa kanyang dibdib, ay mas minabuti na lang nitong

manahimik at ipanatag ang sarili.

~~~

TGIS ang bagong TGIF para sa aming mga empleyadong nasa graveyard shift. Parang nga
daw kaming mga bampira. Tulog sa umaga at gising na gising sa gabi. Ito na ang
naging buhay namin sa halos dalawang buwang pananatili sa opisina.
At ngayong Sabado… It’s time to relax… It’s time to Party!!!!! Tugs…Tugs…Tugs…Tugs…
Tugs…Tugs…Tugs…Tugs…Tugs… Halos mag-aalasais ng gabi na kami nagkita-kita nina
Dennis at Sky.
Sabay-sabay na kaming nagpunta sa isang grocery stor sa tabi ng condo ng aming nag-
iisang babaeng batchmate.

Siyempre, hindi nanaman maiiwasan ang kulitan at asaran habang namimili. Mukhang
sasagarin nila nag budget ko para sa party na ito.
Sampung boteng san mig light. Labindalawang boteng red horse beer. Labindalawang
pale pilsen in can. Isang bote ng vodka.
Iba’t ibang uri ng tsitsirya. Dalawang plastic bag ng mani. Tatlong pakete ng yosi.
Anim na cup noodles. Anim na pancit canton.
Isang chocolate bar. (para kay Sky)

Halos sakto lang sa production bonus ko.

Pero hindi na bale. Alam ko namang mababawi ko yun lahat.

Gusto ko lang din mapasaya ang mga batchmates ko. At alam kong magiging masaya ito.
Nilutuan naman kami ng makakain ni Sky.
Pritong hotdog at corned beef.

Siyempre, naghapunan muna kami bago ang inuman.

Hanggang sa hindi ko na lang namamalayan na nagkakasarapan na pala kami sa tawanan,

kuwentuhan at kantahan.

Inuna naming itumba ang san mig light. Pagkatapos noon ay inubos na namin ang pale
pilsen at ang red horse beer.

May mga kasamahan akong sumusuka na sa sobrang kalasingan.

Mayroon din namang sobrang tatag at tila hindi natitinag at panay pa rin ang inom.
Hanggang sa umabot na kami sa finale… ang vodka.
“Okay, guys… I think it’s about time…” Sabi ni Dennis habang nakatayo.

“Uwian na? Aga naman!”

“No guys… Mamaya pa tayo uuwi… I said, it’s time for body shots!!!!!”

Nagsigawan at nagtawanan naman ang lahat nang sabihin iyon ng isa naming kasamahan.
Habang ako naman ay tahimik lang sa isang tabi at pinapanood sila.
Hindi ako madaling malasing. Sanay din kasi ako sa tuwing nag-iinuman kami ni kuya
Michael.

“Who wants to go first?” Tanong ni Jhojo.

Walang umiimik sa amin, hanggang sa may isang taong nag-volunteer.

“Me!”

Agad namang tumayo si Sky.

Napanganga kaming lahat nang tumayo si Sky. Agad nito hinubad ang suot na t-shirt
at itinira lamang ang kanyang manipis na sando.

Kitang-kita naman ang itim niyang bra sa loob. “And who is going to be your first
victim?” “Francis.”
Nagulat ako nang piliin ni Sky ang pangalan ko… Okay sige…
Pinangarap ko talagang ako ang tawagin ni Sky.

Katuwaan lang naman, at hmmm… Masaya to!!!

“A-a-ako?” Maang-maangan kong tanong.

“Francis tayo ka na diyan!”

Hinila nila ang dalawa kong kamay at pinapunta sa harap.

“Take it off! Take it off!!!”

Sabay sabay silang sumisigaw at wala akong madinig sa sobrang ingay. Maya-maya ay
ibinigay sa akin ang isang shot ng vodka.
Bahagya niyang itinaas ang kanyang sando at naglagay ito ng asukal sa kanyang
bandang tiyan.

“Are you ready Francis? Inom na!” “Shot! Shot! Shot! Shot!”
Ininom at inubos ko ang lamang vodka sa shot glass at naramdaman ko ang lasa nito,
sabay ng pagguhit sa akin lalamunan at dibdib.

Agad kong ibinaba ang aking mukha papunta sa tiyan ni Sky at dinilaan ang asukal
doon. Nagsigawan at nagtalunan ang lahat ng gawin ko iyon.
Naramdaman ko ring nakilit si Sky dahil biglang lumiit ang kanyang tiyan ng humagod
na ang aking dila dito.

Tumingin lang ako sa kanya at ngumiti. Alam ko namang walang malisya iyon sa kanya.
Maya-maya ay lumapit siya sa akin at pilit na tinatanggal yung t-shirt ko.
“Take it off! Take it off!”

“Take it off daw Francis… hehehe…” Pilyang saad sa akin ni Sky.

Hindi ko alam ang gagawin ko, pero hinubad ko na lang din ang aking damit.
Hanggang sa si Sky na mismo ang naglagay ng asukal mula sa aking dibdib patungo sa
kanang tagiliran ko.

Shet! Sabi ko.

Alam kong matindi ang kiliti ko dito. Doon pa lang ako kinabahan.
Sobrang bilis ng pangyayari at naubos agad ni Sky ang vodka sa shot glass niya at
lumapit sa aking dibdib.

Nakatingin siya sa akin habang inilalabas niya ang kanyang dila, sabay hagod nito
sa aking dibdib.

“aaaaaaaahhhh…”

Fuck! Napaungol ako sa sobrang kiliti.

Dinadahan-dahan niyang dilaan ang dibdib ko hanggang sa umabot ito sa aking

tagiliran.

At ang masama pa dun… Napahawak ako sa kanyang ulunan. Nagsigawan ang lahat at
nagtinginan.
“Foul! Foul yan… No hands pre! Hahahaha!”

Shit!

Hindi ko talaga naiwasan. Sobra ang kiliti ko sa parting iyon ng aking katawan. At
nang tinignan ko si Sky, parang wala lang sa kanya iyon.
“More! More! More!”

Nagisisigawan ang lahat.

Binigyan agad nila ako ng alak, at nang titignan ko kung saan at ano ang kakainin
ko pagkatapos, nakita kong inilagay ni Sky ang lemon sa kanyang bibig.

Nagtayuan at lumapit sa amin ang lahat.

Para kaming mga nagpapalabas sa perya, naalala ko. Talagang nakatitig sila sa kung
anong mangyayari sa amin pagkatapos.

Pinanlalakihan ko ng mata si Sky. Pero parang hindi niya ito pinapansin.

Nakapamewang na lang ito at parang hinihintay pa ako na gumawa ng hakbang. “Shot!
Shot! Shot! Shot!”
Nagsisigawan sila. Nadedemonyo na din ako.
Bahala na… Sabi ko sa aking sarili. Ininom ko ang vodka sa aking shot glass. At
agad lumapit sa bandang labi ni Sky.
Sinipsip ko ang lemo na nakapasak sa kanyang bibig. Nakadilat ako, pero nakapikit
siya.
Blanko ang tingin ko sa paligid.

Kahit sobrang maingay, ay pakiramdam kong kaming dalawa lang ni Sky ang naroroon.
Patay!
Tinamaan na rin yata ako ng alak.

Tinanggal ko ang labi ko sa kanyang malalambot na labi.

Nakita ko naman siyang tinanggal ang lemon na nakapasak sa kanyang bibig. Kinabig
niya ang batok ko papalapit sa kanyang mukha.
At doon ko na lang tuluyang naramdaman ang tamis ng kanyang labi.
Hinalikan niya ako… Hinalikan ko rin siya…
~~~

“Linda?”

Napalingon si Linda sa may hagdan at pilit na inaaninag ang taong nasa dilim.
Nakahiga siya sa may sofa at ipinapahinga ang kanina pang tila pagod na katawan.
“Kuya Michael? Naandito ako sa sofa.”
“Oh! Bakit gising ka pa?”

Inilawan ni Michael ang bandang kusina upang magkaroon ng kaunting liwanag sa

bandang sala.

“Hindi kasi ako makatulog eh…”

“Huwag mong sabihing hinihintay mo si kambal?”

Ngumiti na lang si Linda at umayos ito ng upo sa sofa.

Lumapit naman sa kanya si Michael at umupo sa tabi ng kinauupuan ni Linda.

“Huwag mo nang hinatayin yun. Uumagahin yun tiyak! Tsaka, mas importanteng
makapagpahinga ka, para sa iyo at sa baby. May susi naman yun si kambal.”

“Oo kuya Michael. Dito na lang muna ako habang hindi pa ako inaantok.” “Malamok
kaya dito. Doon ka na sa kuwarto.”
“Hindi… Okay lang ako dito.” “Sigurado ka?”
“Oo… Salamat.”

“O sige… Sabi mo eh… hehehe…”

Aakyat na sana ng hagdan si Michael nang bigla itong pigilan ni Linda.

“Kuya… Puwede magtanong?

“Magtanong? Oo naman… Tungkol saan?” “Ahhh… Kasi… Ano eh….”

Agad na bumalik si Michael sa sofa upang pakinggan si Linda.
“Ano? Huwag kang mahiya. Kahit anong tanong mo, sasagutin ko… Huwag lang math…
Hehehe…”

Napangiti naman si Linda sa biro ni Michael.

“Kasi… Tungkol kay Francis…” “Oh… Anong tungkol kay kambal?”

“Kasi… Nag-aalala ako… Baka kasi ano…” “Ano?”
“Parang kasing may hindi siya sinasabi sa akin… Parang nagsisinungaling siya…”

Sandaling natigilan si Michael habang iniisip kung ano ang nais ipahiwatig ni
Linda.

“Kasi… alam mo na, doon sa office nila… Baka kasi… Parang kasing may ano… may
something… may someone pala..”

Napangiti na lang si Michael sa girlfriend ng kanyang kapatid. Tila naintindihan na

niya ang gustong sabihin nito.

“Alam ko na… Iniisip mo sigurong may chicks si kambal ano?”

Tumango si Linda kay Michael.

“Malabong mangyari yan. Hindi ganyan si kambal.” “Kasi… May text ehh…”
“Linda… Maniwala ka sa akin… Walang ibang babae yang si Francis. Alam ko ang takbo
ng
bituka niyan. Alam kong loyal yan sa taong mahal niya.”

Napayuko na lang ang magandang babae habang pinapakinggan si Michael.

Nag-iisip naman ang binata kung papaano mapapatunayan ang kanyang sinasabi kay
Linda.

“Alam mo… Hindi ugali ni Francis yang ganyan. Kung sa akin, puwede pa. Eh siya,
hindi talaga. Walang ganoong pag-uugali si kambal. Stick to one yan. At subok ko na
ang loyalty niyan.”

“Pero…”

“Gusto mo malaman ang isang secret? Pero sa ating dalawa lang yun ha… Huwag mo
ikuwento kay kambal…”

“Oo sige… Ano yun?”

“Dati kasi… Mayroon akong niligawan na babae… Tapos yung babaeng yun, ang trip si
kambal… Kahit hindi nila alam na nararamdaman kong may gusto itong babae sa kanya,
kahit kailan hindi niya binibigyan ng motibo. Walang ibang nagustuhan yang si
kambal, maliban sa iyo. Ikaw nga ang first and only girlfriend niyan eh. Hehehehe…”

“Alam ko naman po yun…”

“Kaya nga… Ganun si Francis. Loyal siya. At hindi siya gagawa ng paraan para
pagdudahan at sakatan ang mga taong mahal niya at nagmamahal sa kanya… Okay ba
yun?”

Tumango uli si Linda at sabay nginitian si Michael.

“Kaya huwag ka nang mag-aalala pa. Walang ibang babae si Francis. Ikaw lang Linda…
Ikaw lang…”

“Okay…”

“Tsaka, huwag kang masyadong nag-iisip ng masama… Alam mo na, hindi yan makakabuti
sa
kundisyon mo.” “Opo…”
“At puwede rin ba ako humingi ng pabor?” Tanong ni Michael.

“Ano po yun?”

“Puwede bang Michael na lang itawag mo sa akin at wala nang kuya? Tsaka huwag mo
naman
akong i-Po at Opo… Hehehe… Hindi naman ako sobrang tanda…” “Hihihihi… Okay…
Michael.”
“Salamat… Linda… hehehe… Matulog ka na… Halika sabay ka na sa akin. “Sige…”
Tila napakalma ni Michael ang pagaalinlangan ni Linda at inihatid na niya ang
girlfriend ni
Francis sa kuwarto.

Sinisikap na lamang ni Linda na huwag nang isipin ang mga nabasa nitong text
messages. Mas pinili na lang nitong magtiwala kay Francis at sa mga sinabi ng
kapatid nito.

Dahan-dahan siyang humiga sa kama at marahan nitong hinihimas ang kanyang tiyan.

“Sleep na tayo baby ha… Huwag na muna natin hintayin si daddy…” Bulong ni Linda sa
kanyang sarili.

Ipinikit nito ang kanyang mga mata hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog.

~~~

Alas-siyete ng umaga nagising si Linda.

Pagbukas niya ng kanyang mga mata ay napansin niyang wala pa rin si Francis sa
kanyang tabi. Agad itong bumangon sa kama at nagmamadaling bumaba ng hagdan.
Nag-aalala ito kung bakit hindi pa nakakauwi ang kanyang boyfriend.

Nang makarating na ito sa sala ay nakita niya nakadapang nakahiga si Francis sa

sofa.

Natuwa siya nang makita niya ang binata at sinikap niyang tahimik at dahan-dahang
lumapit kay
Francis.

Ayaw niya itong magising at maistorbo sa pagtulog.

Nakatitig lang ito sa kanyang boyfriend at pinapanood ang pagkakahimbing nito sa

sofa. Maya-maya ay nakita niya ang cellphone ni Francis na gumagalaw.
Naka-silent mode ito ngunit naka-vibrate, kung kaya’t gumagalaw ito habang
nakapatong sa
lamesa.

Kinuha niya ito at nakitang may tumatawag pala kay Francis.

Agad niya itong sinagot, at bago pa siya nakapagsalita, ay naunahan na siya ng

isang babae sa kabilang linya.

-----------------------------------

Calling…

+639157478+++:

Hello, Francis… Sorryyyy!!! Sorryyy talaga!!!! Ngayon ko lang nalaman nung nakita
ko yung text ni Dennis…Hindi ko sinsadya yung pagkakahalik ko sayo…
Nakakahiya…..Hehehehe….Pero….Nag-enjoy naman ako…..hanep ka pala humalik……
Hihihihi….Hello?! Francis??? Hello!!!! Hoooyyyyy!!! Hello?”

------------------------------------

Dahan-dahang ibinaba ni Linda ang cellphone ng binata.

Tila wala ito sa kanyang sarili habang pumapanhik patungo sa kanilang kuwarto.

Hindi nito nakontrol ang sarili at napaluha siya nang marinig ang mga sinabi ng
babae sa kabilang linya.

Pilit niyang pinapatahan ang kanyang sarili dahil alam nitong makakasama ito sa
kanyang pagbubuntis.

Nanginginig siya.

Galit na galit ito kay Francis.

At tila galit din siya sa kanyang sarili.

Ngayon ay nakumpirma na niyang babae ang katext ng kanyang asawa nitong mga
nakaraang araw.

Alam na rin niyang nagsisinungaling sa kanya si Francis.

Hindi niya rin maalis sa kanyang isipan ang mga sinabi ni Michael, at
napasinungalingan niya ito.

Ayaw na niya sanang maniwala.

Ngunit dinig na dinig niya ang sinabi ng babaeng iyon, isang matibay na ebidensya
ng pambababae ng kanyang boyfriend.

Halos ilang oras din siyang nanatiling nakahiga sa kama, hanggang sa pumasok na sa
loob ng kuwarto si Francis.

“Babes?”

Hindi naman sumagot si Linda at tinalikura ang lalaki.

“Babes… Pupunta pa tayo kina nanay di ba? Linggo ngayo… Yung pramis ko sayo… Tara
na…”

Tila nagbibingi-bingihan naman ang magandang babae at hindi niya pa rin pinapansin
si Francis.

“Babes? Okay ka lang ba?”

“Masama pakiramdam ko…” Maikling sagot ni Linda.

Kinapa naman ni Francis ang noo at leeg ng babae at tila mainit nga ito at
nilalagnat.
“Naku babes, may sinat ka yata…”

Tumalikod ulit si Linda sa kanyang boyfriend.

“Sandali lang, bibili ako ng gamot ha…”

“Isama mo na rin yung pinapadala ni nanay. Sabihin mo na lang na hindi tayo

makakapunta.”
Bilin ni Linda.

“Oh sige babes, ligo lang ako, tapos alis na rin ako agad. Love you…” Malambing na
saad ni
Francis.

Hindi naman natitinag si Linda. Patuloy pa rin ito sa pagtalikod sa kanyang

boyfriend. Nasa isipan niya pa rin ang babaeng nakausap sa cellphone ni Francis.
At lubha niya itong dinadamdam.

Gusto niya munang iwan siya ni Francis mag-isa upang makapag-isip.

At dahil din sa galit, ay gusto niya munang lumayo sa kanyang tabi ang binata. Nang
nakaalis na si Francis ay panay pa rin ang iyak ni Linda.
Ngayon lang siya nakaramdam ng ganitong selos mula noong naging magkarelasyon sila
ni
Francis.

At katulad ng sinabi sa kanya ni Michael, wala sa ugali nito ang manloko.

Kung kaya’t sobrang sakit ang nadama ni Linda at pakiramdam nito’y nilinlang siya
ni Francis.

~~~

Samantala, si Francis naman ay dumiretso agad sa bilihan ng gamot.

Mayroong inireseta ang kanilang duktor na gamot para kung sakaling lagnatin o
magka-sakit si
Linda.

Sumakay pa ito ng isang jeep upang daanan naman ang nanay ng kanyang girlfriend at
iniabot ang bilin nito.

“Pasensya na po nanay… Baka sa susunod na linggo na lang kami makakatulog dito.”

“Sige okay lang naman yun. Kahit anong araw, puwede kayo dito.”
“Hindi lang talaga kinaya ng oras ko… Tapos medyo masama daw pakiramdam ni Linda.”
“Napano kaya yun? Masama pa naman ang nagkakasakit kapag buntis.”
“Oo nga po eh… Nag-aalala po ako.”

“Hayaan mo, pagkatapos namin mamili ni mareng Pacing, eh pupunta ako sa bahay ninyo
para dalawin si Linda.”

“Sige po. Kayo po bahal. Puwede naman po kayo matulog doon.”

“Ah ganun ba? Sige kung ganon… Medyo busy lang din sa bagong business…” “Oh sige po
nanay, alis na po ako. Para makainom na ng gamot si Linda.”
“Oh sige anak, kaawaan kayo ng Diyos.”

Nagmamadaling umuwi ang binata sa kanilang bahay. At habang nasa jeep ito, ay
biglang nagring ang kanyang cellphone.

Tumawag si Nessa kay Francis at ibinalita ang nangyari sa kanyang asawa.

Tila tumigil ang paligid ng binata ng marinig ang masamang balita galing kay Nessa.

Hindi niya malaman kung bababa siya ng jeep o hindi. Parang gusto na nitong
takbuhin mula sa kanyang kinaruroonan patungo sa ospital.

Minabuti na lang niyang sumakay ng taxi upang mas mapabilis ang kanyang biyahe
patungo sa ospital.

Panay ang dasal nito na gabayan at iligtas ang kanyang girlfriend sa kahit anong
kapahamakan. Mabilis na tumatakbo si Francis papasok ng ospital.
Sobrang lakas ng kabog ng kanyang puso habang hinahanap ang information center,
upang mapagtanungan.

Nang nakarating siya dito ay agad na tinanong ang kinalalagyan ng isang pasyente.

Hinanap naman ng nurse na nasa information desk sa kaniyang computer ang pangalan
na sinabi ni Francis.

Isinulat niya ito sa papel at iniabot sa binata.

Nagmamadali namang pumunta sa hintayan ng elevator si Francis, at nang mapansin

nitong napakaraming taong nag-aabang, ay agad niyang hinanap ang fire exit at
nagpasyang maghagdan na lamang.
Nasa pang-limang floor lang naman ang pasiyenteng kaniyang hinahanap.

Hindi inalintana ng binata ang pagod at paghingal, sa halip ay lalo pa itong

nagmadali sa pag- akyat.

Maya-maya ay sandali itong tumigil nang marating ang ikalimang baitang ng ospital.
Sinisikap na makahinga ng maayos at pinapakalma ang kanyang sarili.
Hanggang sa tinulak nito ang pintuan ng fire exit at tuluyang pumasok upang
simulang hanapin ang room 511.

Nasa malayo pa lamang si Francis ay agad nitong natanaw ang kanyang kuya Michael.
Napatayo naman ang kanyang kapatid nang makitang papalapit sa kanya ang binata.
“Anong nangyari kuya? Anong nangyari kay Linda?”
“Nag-aantay pa ng resulta kambal… Hindi ko rin alam, pero bigla siyang dinugo ehh…”

Para namang umikot ang paningin ni Francis at napasandal sa dingding ng ospital.

Latang-lata siya sa pagod at pag-aalala para sa kanyang girlfriend at sa dinadala

nitong baby. Pinaupo siya ng kanyang kapatid at binigyan niya ito ng maiinom.
“Magpakalakas ka kambal… Kailangan ka ni Linda…”
“Anong nangyari? Kanina masama pakiramdam niya, sana hindi ko na lang siya iniwan…”
“Tama na kambal. Mabuti na lang at tinignan siya ni Nessa sa kuwarto niya. Ayaw
kasi niyang
bumaba para kumain ng agahan.”

“Ano bang nangyayari? Natatakot ako kuya…”

“Tibayan mo yang loob mo kambal. Magiging ayos din ang lahat…”

Maya-maya ay lumabas na ang duktor na tumitingin kay Linda. Agad nitong nilapitan
ang dalawang lalaking nasa tapat ng emergency room.

“Sino po ang asawa ng pasyente?” “Ako po…”

“Okay na ngayon si misis. Nagkaroon ng bleeding dahil sa dehydration at stress. It
is good na idinala niyo siya dito para ipatingin. Dahil kahit simpleng pagdudugo
lang eh dapat naman masuri iyon. Nagkakaproblema ba kayong mag-asawa ngayon?”
“Po? Wala po…”

“Good. Makakasama kasi sa kanya iyon. Iwasan niyo ang pagbibigay ng emotional
stress kay misis, dahil hindi makakabuti kung maiistress siya habang nagbubuntis.
And also, binigyan ko siya ng proper medication dahil medyo may lagnat si misis.”

“Puwede ko na po ba siya puntahan dok?” “Yes. Puwede na.”

“Salamat po.”

Agad na pumasok si Francis sa silid upang tignan ang kanyang girlfriend.

Naghintay na lamang si Michael sa labas at hinayaang makapag-usap sina Francis at

Linda.

“Linda… Ano nang pakiramdam mo? Umokay na ba?”

Hindi naman sumasagot ang magandang babae at ibinaling sa ibang direksyon ang
kanyang paningin.

“Kaninang umaga pa kita napapansin na parang galit sa akin… May problema ba tayo?”
“Doon muna ako kina nanay. Nagtext na ako sa kanya, doon muna ako matutulog.”
“Sige, sasama ako.”

“Hindi na. Gusto ko mapag-isa.

“Linda…”

“Ang ayoko sa lahat, yung sinungaling. Bakit ka nagsinungaling sa akin?” “Ano ba

yun Linda? Hindi kita maintindihan…”
“Hindi mo maintindihan? Gusto mo bang ipaintindi ko sayo?”

“Oo… Para maayos natin ito… Hindi makakabuti sayo yang pinag-iisip mo…”

“Naalala mo noong tinanong ko sayo kung sino yung ka-text mo? Ang sabi mo sa akin,
si Carl. Ayos pala si Carl ano? Tinatanong niya kung nakauwi ka na… Gusto niya pa
na kumain ka ng marami… At higit sa lahat pati pagpasok mo sa opisina, gusto niya
sabay kayo. At alam mo ba ang pakiramdam ng parang tanga? Yun yung akala mo lalaki
yung makakausap mo sa telepono. Dahil yung Carl na yun, boses babae pala. Babae
pala!”

Sandaling hindi sumagot si Francis at nakatingin lang ito kay Linda. Alam niyang
siya ang nagkamali sa pagsisinungaling niya rito.
“Sorry… Sorry Linda… Hindi ko ginustong magsinungaling sayo… Ayoko kasing mag-isip
ka ng kung ano-ano…”

“So, nakabuti sa akin yang pagsisinungaling mo? Okay ba ako ngayon?” “Linda… Sorry
na…”
“Sorry? Sorry na lang ba? Nakausap ko siya Francis. Dinig na dinig ko ang sinabi
niya sa cellphone mo. Sabi niya, hindi daw niya sinasadya yung halik na yun kagabi.
At parang nag- enjoy pa siya sa paghalik mo sa kanya… Tapos ngayon, sorry? Sorry?!”

“Walang nangyari… Walang ibang nangyari Linda…” Pagmamakaawa ni Francis.

Maya-maya ay may lumapit na nurse sa kanilang dalawa upang tignan kung ano ang
ingay na nadidinig sa emergency room.

“May problema po ba tayo?” Tanong ng nurse. Hindi naman siya kinibo nina Francis at
Linda.
“Mabuti na nga sigurong kina nanay na muna ako. Gusto ko pang mabuhay ang baby
natin. At habang hindi pa tayo okay, doon muna ako. Lalayo muna ako sayo.” Saad ni
Linda.
Hindi naman alam ni Francis ang kanyang gagawin.

Maling-mali ang kanyang ginawang pagsisinungaling kay Linda.

Agad itong lumabas ng emergency room at nasalubong nito ang nanay ni Linda. Hindi
na siya kinausap nito at dumiretso kaagad sa kinaroroonan ng kanyang anak.
Chapter 18

“Oh Francis! Late ka na nakapasok ah. Hinintay pa naman kita sa pantry, tsaka
binilhan pa kito ng pagkain. Akala ko kasi sasabay ka sa akin magdinner.” Saad ni
Sky habang nakaupo sa kanyang workstation.

Ngumiti lang si Francis sa magandang dalaga at hindi nagsalita. Agad na binuksan

ang kanyang computer at sinimulan ang nabinbing trabaho noong isang araw.

Nahalata naman ni Sky ang katahimikan ni Francis. Alam niyang may malalim na
iniisip ang binata na siya namang gumugulo dito.

“Okay ka lang ba?” Tanong ng magandang dalaga. Tumango lamang si Francis at hindi
pa rin ito nagsalita.
Ramdam na ramdam naman ni Sky ang ginagawa sa kanya ng binata. Hindi na niya muling
tinanong si Francis at sinimulan na rin niya ang kanyang trabaho.

Ngunit paminsa-minsa’y sinusulyapan pa rin niya ang lalaki at inoobserbahan kung

ano ang ikinikilos nito.

Samantalang si Francis naman ay nakatuon ang buong atensiyon sa kanyang ginagawa.

Panay
ang tawag nito sa kanilang kliente sa ibang bansa at tila hindi mababakas sa kanya
ang matinding problemang dinadala.

Lumipas ang halos apat na oras ay tumayo na si Francis upang kumain. Tuwing break
time ay lagi siyang kumakain sa canteen dahil mayroon siyang dalang baon.
Ipinagluluto kasi siya ni Linda at iyon na lamang ang kanyang kinakain upang
makatipid.

Ngunit ngayon, dahil wala na si Linda sa kanilang bahay, ay mapipilitan siyang

gumastos para sa kanyang kakainin.

“Sa pantry ka ba kakain?” Tanong ni Sky.

“Sa labas na lang ako kakain.”

“Himala! Wala ka yatang baon ngayon… Hihihi…”

“Hindi nakapagluto ehh…” Mahinang tugon ni Francis at nagsimula na itong maglakad

papalabas ng opisina.

Sinundan naman siya ng tingin ni Sky. Dahil madalas niyang kasama ang binata sa
pagkain ay lagi na rin itong nagbabaon.
Habang naghihintay si Francis ng pababang elevator ay panay ang tingin nito sa
kanyang cellphone. Umaasa siyang magtetext o tatawag sa kanya si Linda. Ngunit wala
pa rin siyang natatanggap na mensahe mula sa kanyang girlfriend.

Napapikit si Francis at pinipilit nito ang kanyang sarili na maging matatag dahil
marami pa siyang kailangang tapusing trabaho. Hindi sana siya papasok, ngunit
naisip niyang sayang ang perang kikitain niya para sa gabing iyon. Pandagdag sa
kapanganakan ni Linda.

Nag-aalala siya sa kalagayan ng kanyang girlfriend. Ayaw niyang kulitin si Linda

dahil baka makasama nanaman sa kanya ang stress na madadala nito. Naghihintay na
lang siya na humupa ang galit ng kanyang karelasyon at tamang oras upang ayusin ang
kanilang di pagkakaunawaan.

Maya-maya ay may naramdaman siyang kamay na tumakip sa kanyang mata. Alam niyang
babae ito dahil sa lambot ng mga palad na nakadampi sa talukap ng kanyang mga mata.

“Guess who? Hihihi…”

Agad na lumingon si Francis dahil alam na niya kung sino ang gumawa nito sa kanya.

“Sky.” Sagot ng binata.

“Hehehehe…”

“Saan ka kakain? Hindi ba may baon ka?” Tanong ni Francis.

“Ayoko nung nabili kong ulam eh…” “Ahh…”

“Kaya sasama na lang ako sayo…”

Napangiti na lamang si Francis sabay ipinasok ang dalawang kamay sa bulsa ng

kanyang pantaloon.

Bumukas na ang elevator at agad silang nakipagsiksikan sa loob.

Hindi naman kumikibo si Francis. Kahit panay ang lingon sa kanya ng magandang babae
ay hindi niya ito pinapansin.

Hanggang sa kanilang pagbaba ay hindi pa rin siya pinapansin ng binata.

“May problema ka ba?” Diretsong tanong ni Sky.

“Marami. Pero ako na bahala don.” Saad ni Francis.

“Hmmm… You can tell me para atleast mabawasan yang kasupladuhan mo. Hihihi…”
“Hindi na. Okay lang ako.”

“Sige na. Sabihin mo na sa akin. Malay mo matulungan kita diyan sa problema mo.”
“Kaya ko pa naman. Ayos lang ako.”
Mabilis na naglakad si Francis patungo sa isang fast food chain.

Agad itong umorder ng pagkain at naghanap ng mauupuan. Sumusunod naman sa kanya si

Sky at tahimik na pinagmamasdan si Francis.

Walang kibuan ang dalawa habang kumakain.

Hindi na nagtanong si Sky sa binata dahil alam naman niyang wala siyang makukuhang
sagot dito. Habang si Francis naman ay panay ang subo sa kanyang pagkain at
halatang binibilisan niya itong ubusin.

Maya-maya ay natapos nang kumain si Francis. Gustuhin man niyang iwan sa lamesa si
Sky, ngunit mas nanaig pa rin ang kanyang konsensyang hintayin na lang ito.

“Nagmamadali ka ba? Bilis mo naman kumain.” “Madami lang aking ginagawa. Monday
kasi ngayon.” “Ahh… Sige bibilisan ko na lang.” Saad ni Sky.
Sinikap ng magandang babaeng ubusin agad ang kanyang pagkain dahil nagmamadali ang
kanyang kasama.

At nang natapos na siya ay mabilis namang tumayo si Francis at naglakad papalabas

ng fast food chain.

Tahimik na sumusunod sa kanya ang magandang dalaga. Iniisip pa rin niya kung ano
ang problema ni Francis. Hanggang sa bumalik sa kanyang gunita ang kanilang ginawa
noong nakaraang party.

“Francis, wait.” Pakiusap ni Sky.

Napalingon naman ang binata at sandaling huminto.

“Samahan mo muna akong magyosi dito…”

“Wala na talaga akong spare time para sa yosi break. Aakyat na ako.” Saad ni
Francis. Agad naman siyang pinigilan ni Sky at iniharap niya ito sa kanya.
“Ano bang problema mo? Para ka kasing tanga eh! O kaya naman, ako ang ginagawa mong
tanga!” Galit na saad ni Sky.

Sumulyap naman ang binata sa kanyang paligid at tinignan kung mayroon silang
kasmahan sa trabaho na nagyoyosi, na puwedeng makarinig sa kanilang pinag-uusapan.

“Hindi mo na kailangang malaman Sky, problema ko na yun. Tsaka sorry kung

nagmumukha
kang tanga, kaya nga hindi na kita inaya na kumain eh.”

“So kasalanan ko pa? Bakit hindi mo na lang ako diretsuhin! Tungkol ba ito noong
Sabado? Tungkol ba ito sa akin?!”

“Tama na Sky. Aakyat na lang ako.”

“Shit! Iyan ang pinakaayaw ko sa lahat, yung ginagawa akong tanga! And I don’t even
deserve an explanation.”

“Lower down your voice please. Ayokong…” “Maiskandalo? Ganun?”

“Let’s stop this Sky. Sorry kailangan ko na talagang umakyat.”

“You have to tell me… Kung tungkol sa akin yan, I need to know…” Pakiusap ni Sky
habang hawak nito ang braso ni Francis.

Maya-maya ay humarap si Francis sa magandang dalaga.

“I think you are right. Makakatulong ka nga sa problema ko. And you know what kind
of help that I need right now? Ay yung layuan ka. I think hindi na tayo puwede
maging magkaibigan, Sky. Hindi na rin tayo puwede magtextan. Kung may tanong ka
tungkol sa work, doon lang tayo puwede mag-usap. I can no longer be attached to you
or vise versa.”

“That’s full of shit, Francis!”

“I know. Hindi rin ako makapaniwala na darating tayo sa puntong tulad nito.” “Why?
Why are you doing this to me? Is it because of the kiss?”
“Not just the kiss… Sky, yung girlfriend ko ang nakatanggap ng tawag mo nung
linggo. And the way you said it, didn’t really helped. Nagkamali ako sa kanya,
muntikan pa siyang napahamak. And I guess, this is the right thing to do.”

Maya-maya ay napaluha si Sky dahil sa sinabi sa kanya ni Francis.

“Hindi ko yun sinasadya Francis… Hindi ko alam…”
“Hindi ko rin naman alam na mangyayari yun…”

Inabutan ng panyo ni Francis ang magandang dalaga. Kinuha naman agad ni Sky ang
panyo nito at pinunasan niya ang kanyang mga luha.

“Francis, I will be very careful next time…” Saad ni Sky. Napakunot-noo naman ang
binata sa sinabi ni Skylar. “What do you mean?”
“Francis, ayokong iiwasan mo ako. Promise hindi na ako tatawag sayo…”

“Sky, hindi ganun yon. Kailangan ko lang talaga maibalik sa dati yung pagsasama
namin ni
Linda.”

“Payag naman ako Francis eh… Payag naman ako kahit hindi mo ako replyan, kahit
hindi mo na ako itext… Kahit pangalawa, payag ako…”

“What?”

“Francis… Please… Don’t cut me off… Mahalaga ka na sa akin…” Pagsusumamo ni Sky.

“No, Sky. Alam kong mabuti kang tao. Maganda ka. Marami diyang iba na puwede kang
mahalin at maging number one. Hindi puwede yang sinasabi mo.”

“If you want Francis, I will talk to her. I will fix this… I can fix this…” “Sorry
Sky… Walang patutunguhan ito. I have to go now.” Saad ni Francis.
Agad itong tumalikod sa magandang dalaga at hindi na siya nagpaawat pa. Alam niyang
mahirap sabihin at ipaliwanag ito kay Sky, dahil madali silang naging magkaibigan.

Naiwan naman si Sky sa ibaba. Hindi niya matanggap ang lahat ng sinabi sa kanya ng
binata. Napalapit na rin kasi ang loob nito kay Francis at alam niyang wala na
siyang makukuhang ibang lalaki na katulad nito.

Naglabas siya ng isang stick ng yosi at sinindihan. Sinusubukan niya pakalmahin ang
sarili dahil mahaba pa ang gabi. Kailangan pa niyang bumalik sa opisina at makikita
pa rin niya doon si Francis.
~~~

“Kambal… Kambal…”

Pikit na pikit ang mga mata ni Francis. Hindi niya na matandaan kung paano siya
nakarating sa kanilang bahay. Ang huli niyang natatandaan ay yung lugar na kanilang
pinag-inuman.

“Tol… Kambal… Francis…”

May naririnig siyang boses na tila tumatawag sa kanyang pangalan. Gusto man niyang
buksan ang mga mata ay tila hindi kakayanin ng kanyang talukap.

Bahagya niya lamang itong nabuksan at mahilo-hilo pa ito habang nakatingin sa isang
pamilyar na mukha.

“Hoy! Francis… Francis…”

Hanggang sa maaninag nito ang pagmumukha ni Michael.

“K-k-kuya? Hik! Hik!”

“Tangina. Lasing ka nanaman?”

“Sinong lasing? Hindi ako lasing kuya.. Hik!”

“Gago! Bumangon ka na diya sa sahig. Sa kama ka matulog.”

Hindi namalayan ni Francis na napahiga pala siya sa kanilang sahig.

“Kaya pala anlamig sa likuran kuya… Hehehehe… Hik!” “Tado! Halos araw-araw ka na
lang lasing ah!”
“Wala to kuya… Wala ito! Kaya ko sarili ko…”

“Eh halos gumapang ka na nga diyan. Tsaka, anong oras na ba? Alas-onse pa lang ng
umaga,
lasing ka na?”

“Nagkayayaan lang kuya… Nagkayayaan lang…”

Napailing na lang si Michael sa mga binibigay na dahilan sa kanya ni Francis.

Halos araw-araw nang nagpapakalasing ang kanyang kapatid dahil sa matinding away
nila ni
Linda. Magdadalawang linggo na rin silang hindi nag-uusap ng kanyang nobya. Agad
inalalayan ni Michael ang kanyang kapatid papasok sa kuwarto.
Hindi niya akalain na magiging ganito kahina si Francis pagdating kay Linda.

“Pambihira kuya… Baliktad na tayo ngayon… Hehehe…”

“Huwag mo nga ako ginagago sa mga biro mo kambal. Tama na yan. Magpahinga ka na.
May
pasok ka pa mamayang gabi.”

“Kaya ko ito kuya… Kaya kong pumasok kahit ngayon pa. Gusto mo nga pumasok ako ng
lasing eh… Heheheh magaling ako kuya… Yakang-yaka ko yan.”

“Tangina. Kung puwede lang kitang upakan eh ginawa ko na. Matulog ka na kambal. May
pasok pa ako. Late na nga ako eh.”

“Sige kuya… Galingan mo ha… Huwag kang babagsak… Mahal ang tuition fee… Hehehehe…
Hik!”

Agad iniwan ni Michael sa kanyang kuwarto si Francis. Napapakamot na lang sa

kanyang ulo ang binata habang nasasaksihan ang ginagawa ni Francis.

“Anong nangyayari kay Francis, honey?”

“Ewan ko ba diyan. Sa ganyan niya idinadaan ang problema niya.” “Bakit kasi hindi
niya tawagan si Francis.”
“Anong hindi? Araw-araw, gabi-gabi niyang tinatawagan at tinetext girlfriend niya
pero hindi siya sinasagot. Ayaw din siyang harapin sa bahay nila.”

“Ganun? Sobra naman ang galit sa kanya ni Linda. Halos dalawang linggo na silang
magkagalit ah…”

“Kaya nga eh… Hayaan mo, gagawa ako ng paraan.”

“Sige honey. Sayang naman ang relasyon nila kung mauuwi lang sa hiwalayan.
Magkakaanak
na pa naman sila.”

“Oo nga eh… Sige honey, papasok na ako sa eskuwela…” “Okay honey, ingat ka…”
“Maghanda ka mamaya ha… heheheh!” “Hihihi… Okay honey, hihintayin kita.”
Damang-dama ni Michael ang problemang dinadala ng kanyang kapatid. At kahit hindi
nito alam kung papaano kakausapin si Linda, ay susubukan pa rin niya ang lahat para
kay Francis.
Pagkaalis ni Michael ay agad namang naghanda si Nessa ng pamunas para sa lasing na
lasing na si Francis.

Sinamantala niyang tulog si baby Carl at pinuntahan ang silid ng binata.

Naabutan niyang sumusuka sa gilid ng kama si Francis at nagmadali ito upang

alalayan ang lalaki.

Hinagod nito sa bandang likuran si Francis at binigyan niya ito ng pamunas.

“Pasensya ka na Nessa… Ako na lang maglilinis nito…” “Ako na Francis… Magpahinga ka

na lang diyan.”
“Pasensya ka na talaga, hindi ko na kinaya, nasusuka na talaga ako…”

“Ikaw kasi, sobra na yang pag-iinom mo. Hindi mo dapat idinadaan sa pagpapakalasing
iyang
problema mo…”

“Wala na akong magawa Nessa ehh… Gusto kong malasing para makatulog agad at hindi
na
isipin problema ko…”

“Sa tingin mo ba nakakatulong yang pagpapakalasing mo?”

Sinimulang pinunasan ni Nessa ang sahig ng kuwarto ni Francis. Tiniis nito ang
itsura at amoy ng suka ng binata hanggang sa tuluyan na itong malinis.

Maya-maya ay pumunta ito sa bandang paanan ng binata at tinanggal ang suot na

sapatos at medyas.

“Si Michael talaga, kahit manlang sana sapatos tinanggal na niya…” “Ako na diyan
Nessa, kaya ko pa naman ehh.”
“Kung kaya mo ito tanggalin, sana kanina pa ito wala sa paa mo. Mahiga ka na lang
diyan at
magpahinga.”

Sinusubukan naman ni Francis na pumikit dahil sa hiyang-hiya siya sa ginagawa sa

kanya ng girlfriend ng kanyang kapatid.

Kumuha si Nessa ng damit na pamalit para kay Francis. Nang makakuha ay agad itong
umupo sa gilid ng kama.

“Palitan mo na yang t-shirt mo. Basang-basa na ng pawis at nasukahan mo pa ata.”

Pinipilit ni Francis kahit maupo manlang ngunit hindi niya ito kaya.
Kung kaya’t si Nessa na ang nagtanggal ng kanyang suot na t-shirt. Wala na siyang
nagawa nang tuluyang tumambad ang kanyang katawan sa magandang babae.

“Naku Nessa… Nakakahiya na sayo…”

Hindi naman umiimik ang magandang babae, sa halip ay kinuha nito ang basang bimpo
at sinimulang ipunas sa bandang dibdib ng binata.

Hindi na siya naawat ni Francis at hinayaan na lamang niya ang ginagawa sa kanya ni
Nessa.

“Dapat hindi ka naglalasing. May pasok ka pa mamaya.” “Pasensya na talaga…”

Dahil sa kalasingan ay kung saan-saan napapadapo ang paningin ni Francis.

Nakasando lamang si Nessa at habang pinupunasan siya nito ay nakikita ng binata ang
paggalaw ng dalawang suso ng magandang babae.

Ibinabaling niya sa ibang parte ng kanyang kuwarto ang paningin upang mailayo siya
sa tuksong dala ng katawan ni Nessa.

“Huwag kang mag-aalala, magkakaayos din kayo ni Linda.” Saad ni Nessa. Napatingin
ulit si Francis kay Nessa.
“Sana nga… Sana…”

“Pero huwag mong parusahan ang sarili mo. Hindi sagot ang alak.”

Patuloy pa rin sa pagpunas si Nessa maging sa bandang ulunan ni Francis.

Hanggang sa napansin nito na nakatingin ang binata sa kanyang mga suso. Inayos
niya ang kanyang sando upang maipaalam kay Francis na alam niyang binubusohan siya
nito.

Agad namang tumingin sa may binatana si Francis at nagkukunwaring wala siyang ibang
intensiyon sa babae.

Kinuha naman ni Nessa ang malinis na damit ni Francis at isusuot nito sa binata.

Bahagya namang tumayo ang binata at mabilis na ipinasok sa mga manggas ang kanyang
kamay. Nang tuluyan nang nakapasok ang kanyang ulo sa damit ay naramdaman niyang
lumalapit ang mukha ni Nessa.

Ito ay para abutin ang bandang likuran ng lalaki at ayusin ang pagkakasuot ng damit
ni Francis.
Hindi niya maintindihan ang libog na nararamdaman sa girlfriend ng kanyang kapatid.
Matagal na niyang tila pinagnanasahan si Nessa.

At agad namang napansin ng magandang babae na nakatitig sa kanya si Francis.

Para namang lalong inaakit ni Nessa ang binata at patuloy itong tinutukso hanggang
sa mahulog sa kanyang bitag si Francis.

Dahan-dahang inilapit ng binata ang kanyang mga labi kay Nessa at hinalikan niya
ito. Sinalubong naman niya ang halik ni Francis at tila tumigil ang oras.
Humawak sa batok ng lalaki si Nessa, samantala ang dalawang kamay naman ni Francis
ay agad nahanap ang malulusog na suso ng magandang babae.

Hinalikan niya sa may bandang pisngi ang babae patungo sa leeg nito at napapakislot
naman sa sarap si Nessa.

At nang marating ni Francis ang malulusog na suso ng babae ay agad niyang ibinabad
ang kanyang mukha dito.

Pinaghahalikan niya ang parang unan sa lambot na dibdib ni Nessa.

“aaaaaaaaahhh Francis…” Ungol nito.

Maya-maya ay bigla na lamang niyang naisip ang kanyang girlfriend. Para namang
tumayo ang kanyang balahibo at tila nabuhusan siya ng malamig na tubig.

Lumayo ito sa babae na ikinagulat naman ni Nessa.

“Francis?”

“Mali ito… Mali ito… Sorry Nessa…”

Tila napahiya naman ang magandang babae at agad kinuha ang mga ginamit sa pagpunas
kay
Francis. Hindi na ito kumibo ulit hanggang sa lumabas ng kuwarto.

Samantalang si Francis naman ay tuluyan nang humiga habang iniisip ang kanyang
ginawa kani- kanina lang.

Alam niyang hindi na niya nakuntrol ang libog mula kay Nessa. Ngunit mas nanaig pa
rin ang pagmamahal nito sa kanyang girlfriend.

Itinalukbong na lamang ni Francis sa kanyang sarili ang kumot at pilit na

kinakalimutan ang ginawa sa girlfriend ni Michael.

Alam niyang hindi lang si Linda ang magagalit sa kanya, kundi ang kanyang kuya.
Pilit na pinapaniwala ang kanyang sarili na dapat hindi na iyon mauulit. Mahal na
mahal niya si
Linda at hindi niya ito kayang ipagpalit kahit kanino.

~~~

“Tao po!” “Sino po sila?”

“Tita, si Michael po ako. Kapatid ni Francis. Puwede po ba kay Linda?” “Sandali
lang.”
Hindi naman agad pinagbuksan ng gate si Michael ng nanay ni Linda. Kailangan pa
kasi niyang tanungin kung gusto nitong harapin ang kapatid ng boyfriend ng kanyang
anak.

Maya-maya ay sumilip sa may bintana si Linda. Agad namang kumaway si Michael at

nginitian ang magandang babae.

Ngumiti din si Linda at agad binabaan ang kapatid ni Francis.

“Oh kuya...”

“Linda. Kamusta ka? Kamusta kayo?” “Okay naman kuya Michael.” “Puwede ba tayo mag-
usap?”
Sandaling tumigil si Linda at hindi nito masagot ang tanong ni Michael.

“Sige na naman oh. Usap lang tayo. Please?” “Hindi pa ako handang harapin si
Francis.”
“Hindi ko naman ipipilit sayo yun Linda eh… Gusto lang kita makausap.
Makakuwentuhan… Hehehe…”
Napangiti naman agad si Linda saka nito binuksan ang gate.

“Sige pasok ka…”

“Salamat ha… Tsaka, puwede ba ako makiusap ulit?” “Hmmm… Ano yun?”
“Hindi ba usapan natin, Michael na lang ang itatawag mo sa akin? Hehehe… Wala nang
kuya.” “Hehehe… Oo nga pala. Sige pasok ka na Michael.”
“Good… Hehehe…”

Pinatuloy naman ni Linda ang kapatid ni Francis. Umupo sila sa bandang sala at
iniwan namang ng nanay ni Linda silang dalawa upang makapag-usap.

“Kamusta na kayo dito? Dalawang linggo din yun. Walang balita sayo.” “Ayos naman
kami dito ku… Michael…”
“Hehehe…”

“Tsaka, medyo napahinga rin ako dito kasama si nanay. Ayoko kasi munang mag-isip ng
kung ano-ano eh…Alam mo na…”

“Ahhh… Mukha nga… Mukhang alagang-alaga ka dito… Hehehe…” “Sobra na bang taba ko?”
“Hmmm… Ganun naman talaga ehh… Hehehe…” “Hindi nga! Mataba na ba ako? As in parang
baboy…” “Maganda ka pa rin Linda… Tumaba ka man o hindi…”
“Hihihi… Iyan naman ang gusto kong marinig sayong banat ehh.” Nakangiting saad ni
Linda. Naglabas naman ng maiinom ang nanay ni Linda at kaunting biskwit para kay
Michael. “Salamat po.” Saad ng binata.
Kinuha ni Michael ang isang baso at iniabot kay Linda. Ang isa naman ay agad niyang
inubos dahil sa sobrang uhaw.
“Ikaw, Michael. Parang nangayayat ka. Sobra mo yata sineseryoso pag-aaral mo ah…”
“Pumayat ba ako? Naku, dapat ko kasing seryosohin iyon eh… Alam mo na, ayoko namang
sayangin ang puhunan ninyo ni kambal… Hehehe…”

Ngumiti lamang si Linda at saka yumuko.

“Namimiss ka na namin sa bahay. Miss ka na ni Nessa at baby Carl.” “Miss ko na nga

din si baby Carl eh.”
“Hehehe… Magiging magkalaro sila ng anak ninyo ni kambal.”
“Oo nga eh…”

“Tamang-tama, nahanap ko yung sega namin ni kambal. Puwede nilang paglaruan yun.
Maayos pa naman siguro yun. Hehehe…”

“Ang luma nun ah… Hihihi…”

“Kaya nga eh… Naalala ko pa dati noong nilalaro namin ni kambal yung Super Mario
Brothers. Madalas akong natatalo nun eh. Laging kaming nagpapaligsahan at nag-
uunahan sa susunod na level. Paramihan pa kami ng coins at bonus life. Hehehe…”

“Ganun ba?”

“Oo. Gusto mo ng sikreto?” “Hmmm… Oo, sige. Ano yun?”

“Kasi, noong naglalaro pa kami ni kambal ng Super Mario, eh medyo nauuna na ako sa
kanya ng tatlong levels. Mayroon kasi siyang hindi malagpasan na level kaya na-
stuck siya don. Sobrang saya ko nun kasi sa unang pagkakataon ay nauungusan ko na
siya. Ngayon lang ako umabante sa kanya. Hanggang sa sobra na siyang napikon at
nararamdaman kong ayaw niyang magpatalo. Pinindot niya ang reset button.”

“Hah?! Reset button?”

“Oo. Nainis ako sa kanya noon. Sa sobrang galit ko eh kinuha ko yung buong fami-com
at sa kuwarto na lang ako naglaro mag-isa.”

“Eh nakakainis naman talaga yun.”

“Kaya nga eh. Biro mo, doon lang ako lumamang kay Francis nun. Tapos napurnada pa.
Hehehe…” “Tapos? Tapos?”
“Tapos ayun, matagal kaming hindi nagpansinan. Pero alam mo yang si kambal, sobrang
maramdamin yan. Lalo na pag siya ang may kasalanan, gagawa at gagawa yan ng paraan
para mapatawad mo siya. Kinakausap niya ako, pero hindi ko siya pinapansin. Kahit
anong gawin ko, talagang kinukulit niya ako. Ganoon siya kung humingi ng
kapatawaran.”

“Mukha nga… Ganun kasi ginagawa niya ngayun eh…”

“Pero Linda. Iba ito ngayon. Hindi na siya away ng dahil sa laruan. Tunay na buhay
na ito. Mahal ka ni utol. Halos araw-araw siyang nagpapakalasing para mapansin
natin siya. Alam kong pinagsisisihan na niya ang nagawa niya.”
Natigilan naman si Linda nang marinig ang sinasabi sa kanya ni Michael.

“Uwi ka na sa atin… Naghihintay lang naman kami sa pagbabalik mo… Hehehe…”

Ngumiti naman si Linda at tila ay unti-unti nang lumalambot ang kanyang puso.

“Sa tingin mo, uulitin niya ulit iyon?” Tanong ng girlfriend ni Francis.

“Alam kong masama magsabi ng patapos pero… Sasabihin ko pa rin sayo na hindi na
niya uulitin yon. Ngayon ko lang siya nakitang ganoon. Hindi siya yung Francis na
nakilala natin. At kailangan mo nang bumalik para makabalik na rin sa wakas ang
dating Francis.”

Tumango na lang si Linda bilang pagsang-ayon kay Michael.

“Totoo yan? Walang bawian ha… Hehehe…”

“Sabihin mo sa kanya, sunduin niya ako dito sa amin…” “Walang problema, gusto mo
itext ko na? Hehehe…” “Bukas na lang, gabi na eh… Hihihihi…”
“Salamat Linda ha… Gusto ko lang din na magkaayos kayo.”

“Salamat din Michael. Hindi ko alam na mas matalino ka pala kay Francis. Hahahaha…”
“Nagmana lang sa akin si kambal. Ayaw lang niya aminin sayo… Hehehe…”
Nang dahil kay Michael ay tuluyan nang nakumbinsing mapauwi sa bahay nila si Linda.

~~~

Kinabukasan, pagkagaling ni Francis sa kanyang trabaho ay agad itong dumiretso sa

bahay nina
Linda upang sunduin ito.

Kahit medyo kinakabahan pa ang lalaki ay mas nananaig sa kanya ang kasiyahang
makakausap at makakasama niya muli ang kanyang girlfriend.

Nang makarating si Francis sa bahay nina Linda ay agad naman siyang pinapasok ng
nanay ng babae.

Nakita niya ang kanyang girlfriend na nakaupo sa sofa habang naghihintay sa kanya.
Hindi malaman ni Francis ang kanyang sasabihin, kung kaya’t nilapitan na lamang
niya ito at
agad na niyakap.
“Sorry baby… Sorry talaga…” Saad ni Francis habang napapaluha pa ito. Hindi naman
sumasagot si Linda, ngunit mahigpit na niyakap ang binata. “Miss na miss na kita
babes… Miss na miss ko na din si baby…”
“I miss you too, Francis… We miss you…” Sagot ni Linda.

Nang kumalas sa kanyang pagkakayakap ang binata ay inalalayan niyang umupo ang
kanyang buntis na girlfriend.

“Patawarin mo ako Linda… Alam kong sobrang daming tukso dito sa mundo, pero isa
lang ang sigurado ko. Ikaw lang ang mamahalin ko. Mahal na mahal kita.”

Ngumiti naman si Linda at hinalikan sa pisngi ang kanyang boyfriend.

“Mahal din kita Francis. Sana mahalin mo ako kahit ganito na ako kataba… Hihihi…”
“Kahit ano pang maging timbang mo babes mamahalin pa rin kita…”
“Promise? Hindi mo ako ipagpapalit sa kahit sinong seksi diyan?” “Promise…”
“I love you Francis.” “I love you too…”
Hinalikan ng binata sa labi si Linda at saka niyakap.

“Tara uwi na tayo…”

~~~

Four Months Later…

“Relaks ka lang kambal. Maupo ka nga at nahihilo na kami sayo…” “Oo nga Francis,
maupo ka lang.”
Panay ang paroo’t parito ng binata.
“Matagal ba yun? Bakit parang sobrang tagal? Hindi ba ako puwede sumama sa loob?”
“Kambal, mamaya matatapos na yun. Relaks ka nga lang at baka ikaw naman ang isugod
sa
ospital.
“Hayaan mo na honey, mukhang excited lang talaga si Francis… Hihihi…”

Hindi malaman ng binata kung ano ang kanyang dapat na gawin. Panay ang silip niya
sa delivery room, kung saan naroroon si Linda.
“Ito tubig, kambal oh! Uminom ka na muna at parang namumutla ka na… Hehehe…”

Hindi naman pinapansin ng binata ang iniabot na bote ni Michael. Sobra sobra ang
pag-aalala niya sa kung ano ang kakahinatnan ng panganganak ni Linda.

“Maupo ka muna…”

“Kuya, okay lang ako. Hayaan niyo na lang muna ako…” “Hahaha… Bahala ka na nga
diyan.”
“Bakit naman kasi antagal ehhh…”

Maya-maya ay lumabas na ang duktora mula sa kinalalagyan ni Linda. Sinundan niya

agad ito ng tingin at agad na nilapitan.

Hindi naman siya pinansin ng duktora at agad itong pumasok sa isang silid.
“Ano na kayang nangyari?” Tanong ni Nessa.

“Baka tapos na…” Saad ni Michael.

“Kung tapos na, nasaan si Linda? Tsaka nasaan ang baby ko?” Pag-aalalang saad ni
Francis. Panay naman ang silip ng binata sa silid na pinasukan ng duktora. Lalo
siyang kinabahan dahil
hindi sila nilapitan nito.

“Ahhmmm… Francis… Iyon na yata yung baby niyo oh!” Saad ni Nessa sabay turo sa
silid na may malaking salamin na bintana.

Agad na lumingon si Francis upang tignan ang sinasabi ni Nessa. Lumapit ang nurse
sa may bintana at ipinakita ang isang sanggol. “Baby boy… Baby boy!!!” Sigaw ni
Michael.
“Lalaki ang anak ko! Hahahahaha!!! Woooohoooo!!!!” Tuwang-tuwa na saan ni Francis
sa kanyang kuya Michael.

“Congrats ha…” Pagbati ni Nessa.

“Tangina! Kamukha ko Francis… Kasing pogi ko oh!”

“Baby… I love you baby…” Saad ni Francis habang may luhang tumutulo mula sa kanyang
mga mata.

Luha buhat sa tuwang nadarama nito.

“Cograts kambal!” Saad ni Michael sabay akbay nito sa kanyang kapatid.

“Salamat, kuya… Ninong ka ha… Hehehe…”

“Oo naman! Unang pamangkin ko yan… Hehehe…”

Masayang-masaya ang magkapatid dahil madaragdagan nanaman ang kanilang pamilya, at

may magdadala ng kanilyang apelyido.

Maya-maya ay binigyan na sila ng hudyat ng isang nurse na puwede nang silipin si

Linda. Wala pa itong malay dahil sa gamot na ibinigay sa kanya.

Agad namang pumasok sa loob ng silid si Francis at hinalikan ang kanyang girlfriend
sa noo. Masaya si Francis dahil ligtas na ang kanyang mag-ina.
Sa dami ng pinagdaanan nilang dalawa ay nalagpasan nila ang lahat ng mga pagsubok.
At ngayon ay makakapiling na nila ang siyang bubuo sa kanilang pamilya.

“Sir… Matanong lang po. Anong pangalan ng baby?” Tanong ng isang nurse na
nagbabantay kay Linda.

Sandaling tumigil si Francis at tinignan ang kanyang girlfriend. Tila iniisip niya
kung ano sa mga gustong pangalan ni Linda ang dapat niyang piliin at sabihin sa
nurse.

“Jacob… Jacob ang pangalan ng anak namin.” Sagot ni Francis.

“Okay po sir. Ganda po ng pangalan niya. Congratulations po!” Dagdag ng nurse at

isinulat na niya ito sa isang papel at agad na lumabas ng delivery room.

~~~
2006

Sabi nila, kapag naging ama ka na, ay mag-iiba na raw ang priorities mo sa buhay.
Kung dati ay pansarili lamang ang iniisip mo, katulad ng pagbili ng mamahaling
gamit,
appliance, gadget o kahit isang boteng beer, ay ilang beses mo nang dapat pag-
isipan.
Dahil may mas mahalaga ka nang dapat tustusan. Mas mahalagang dapat paglaanan.
Halos apat na buwan pa lang akong tatay, pero damang dama ko na ang hirap. Una sa
lahat ay ang puyat na nararanasan ko habang binabantayan si baby Jacob.
Dahil may pasok ako, si Linda ang nakatokang magbantay, magpadede at magpalit ng
diaper sa aming baby sa gabi.

At pagkauwi ko naman galing trabaho, hindi ako puwede matulog agad-agad. Dahil ako
naman ang nakatokang magbantay kay Jacob dahil puyat si Linda.

Mahirap…

Oo, mahirap.

Pero iba ang tuwa at ligayang dala ni Jacob.

Sa tuwing tinititigan ko siya, ay parang lumulundag ang puso ko sa sobrang tuwa.

Nakikita ko rin kasing kahulma niya ang mukha ni daddy. Parehas sila ng hugis ng
ulo pati ng mga mata. Alam kong natutuwa ang aming mga magulang sa langit dahil kay
baby Jacob.

Alam ko rin na sila ang nagiging guardian angel n gaming baby at binabantayan nila
ito sa tuwing naiidlip ako at nakakaligtaang may batang binabantayan.

Hindi ko kasalanan, pero dapat ay hindi ko tinutulugan si Jacob.

Hindi ko rin naman dapat gisingin agad si Linda, dahil puyat siya sa pagbabantay sa
gabi. Parehas naming nilalabanan ang antok. Kapit kamay naming nalalagpasan ang
tuksong mahiga
sa aming kama. At magkatuwang kami sa pagpalit ng diaper ni baby, at kapag
sinusuwerte ka,
may kasama pa itong tae.

“Francis… Francis…”

Madalas ay iyan ang naririnig ko sa tuwing naiidlip ako. Bigla na lang akong
babangon at agad na pupuntahan si baby sa crib.

Minsan pinagtatawanan na lang ako ni Linda. Mukha daw akong tanga. Hehehe…

“Sige matulog ka na, ako na magbabantay kay baby Jacob.”

“Talaga? Pasensya ka na ha… Sobrang pagod lang talaga ako. Dami kong ginawa sa
trabaho… Sobrang daming issue…”
“Ahhh sige, matulog ka na. Ako na bahala.” “Sige babes… Matutulog na muna ako.”
“Ahhhmmm… Francis, oo nga pala… Wala na kasing gatas at diaper si baby. Baka
maubusan na tayo bukas ng umaga…”

“Ah eh… Wala pa akong suweldo. Sige kuha na lang muna tayo dun sa naitabi ko…”
“Okay lang ba yun? Para sa tuition fee yun ni Michael di ba?”
“Papalitan ko na lang… Medyo magigipit tayo ehh… May bakuna pa si baby sa biyernes,
di ba?”

“Oo nga eh… Pasensya ka na Francis ha, nailagay kasi ni nanay lahat ng pera doon sa
business niya. Kaya wala akong maitutulong sayo.”

“Ayos lang, magagawan naman ng paraan.”

“Kaso baka hanapan ka ng kuya mo? Paano yun?”

“Huwag kang mag-aalala babes, kakausapin ko si kuya Michael. Maiintindihan naman

niya yun
siguro. Gipit lang talaga tayo sa ngayon.”

“Oh sige… Puwede rin naman ako ang kumausap, kung hindi mo kaya…” “Ako na bahala
kay kuya. Kakausapin ko siya.”
“Sige… Tulog ka na. May pasok ka pa mamaya.” “Okay babes… Love you…”
“I love you too…”

Madalas ay ganito ang usapan namin ni Linda. Madalas kasi ay nagigipit kami.
Aaminin kong medyo hindi kami handa ni Linda sa ganitong mga bagay, kung kaya’t
nararamdaman namin ang hirap. Physical, emotional at mental stress.
Tama nga ang matatanda, hindi biro ang bumuo ng pamilya. Lalo na’t mayroong ibang
umaasa
sayo.

Hindi ako nagrereklamo, pero iba talaga ang pagod na nadarama ko ngayon.
Madalas akong puyat, pero sinisikap kong dumilat habang nasa harapang ng computer
sa loob ng halos siyam na oras.

Madalas akong nagiisip, kung saang bulsa ko huhugutin ang pera na pangkain ko
habang nasa opisina. Halos kanin at libreng sabaw na lang ang inoorder ko sa
canteen sa tuwing hindi ako nakakapagbaon.

Madalas ko rin inaalala kung saan ako huhugot para idagdag sa pang-aral ni kuya
Michael. Alam kong marami din siyang kailangan sa eskuwelahan, at kung ano man ang
kinikita niya sa pamamasada ay nauuwi lang din sa panggastos niya kina Nessa at
baby Carl.

Hindi ko na alam kung saan ako kukuha ng lakas para malagpasan ang lahat ng ito.

Pero alam kong maiintindihan ako ni kuya Michael. Alam kong maiintindihan niya kung
uunahin ko ang anak at asawa ko.

Hindi naman siguro iyon masama.

~~~

“Kuya! Mukhang busing-busy tayo ah! Hehehe…” Saad ni Francis.

“Oh ikaw pala yan kambal, pasok ka.” “Sige. Puwede ba kita maistorbo?”
“Oo naman. Puwedeng puwede. Gumagawa lang ako ng project ko. Kailangan na kasing
ipasa
ito sa Biyernes.”
“Oh! Miyerkules pa lang ah… Aga mo namang gawin yan…”

“Kailangan kambal eh. May extra points daw kapag maaga ka nagsubmit… Hehehe… Sayang
din yun, pandagdag punto sa grades ko.”

“Ayos! Tama yan kuya…”

“Ayos ba kambal? Mana ako sayo eh… Hehehe…”

“Kamusta ka naman sa school niyo? Hindi ka ba nahihirapan?” “Hindi naman kambal.

Ayos naman ako. Ayos na ayos ako. Hehehe…” “Good. Mukhang talagang sinisipagan mo
na kuya ah…”
“Siyempre naman kambal… Dapat na talaga akong mag-sipag at dapat ko na talagang
ayusin
ang buhay ko. Lalo na ngayon at tiwalang tiwala sa akin ang mga professor ko.
Hehehe…” “Oh?! “
“Oo! Sus! Ikaw lang naman itong walang bilib sa akin eh… Hehehe… Lahat ng mga
professor
namin kilalang-kilala ako.” “Ayos ah!”
“Tsaka kambal, alam mo ba na ako ang laging kinukuha ng mga prof namin para maging
leader sa klase. Bilib na bilib nga sa akin mga kaklase ko eh. Biro mo, pakiramdam
ko sobrang talino
ko na. Hehehehe. Kaya nga talagang gagalingan ko pa. Isang taon na lang kambal,
makakatapos na rin ako.”

Masayang-masaya na nagkukuwento si Michael sa harap ng kanyang kapatid. Tila naging

maganda ang unang taon sa kanyang pag-aaral.

“Hindi ko nga akalain kambal na okay pala mag-aral. Lalo na kapag may inspirasyon
ka at pangarap na gustong abutin. Naintindihan na kita kambal, kaya pokus ka sa
pag-aaral dati. Tignan mo sarili mo ngayon, matagumpay ka na sa trabaho. Kaunti na
lang yayaman ka na. Hehehe… Kaya ako, magsisikap din ako tulad mo.”

Maya-maya ay biglang yumuko si Francis habang naglalakad patungo sa sofa. Umupo ito
at tumingin ng seryoso sa kanyang kapatid.

“Kuya… May sasabihin sana ako…” “Ano yun kambal?”

“Ah… Kasi… Baka hindi muna ako makakapag-bigay sa susunod na semester mo. Medyo
gipit kasi ako ngayon. Wala na rin kaming mapiga…”

Nabigla naman si Michael sa sinabi ni Francis.

“Kambal naman… Isang taon na lang oh! Matatapos na ako… Baka puwede pa namang gawan
ng paraan…”
“Kuya… Pasensya na… Hindi ko na rin alam kung saan ako kukuha ng sobrang pera eh…”
“Kung kaya ko lang kambal na punan yung tuition fee ko sa pamamasada, hindi na ako
aasa sa
iyo. Pero hindi ko talaga kaya eh… Francis naman… Kaunting tulong lang naman oh…”

“Kuya… Baka puwedeng sa susunod na sem ka na lang ulit pumasok… Makakaipon din ako…
Naparami rin kasi ang gastos eh…”
“Kambal, mahuhuli nanaman ako sa pag-aaral niyan. Baka naman may paraan kambal…”
“Kuya, next sem. Promise ko sayo, makakapasok ka ulit sa pag-aaral. Pangako ko yan
sayo.” “Tangina…” Bulong ni Michael sa kanyang sarili.
“Sige na kuya oh… Pasensya na talaga… Next semester na lang talaga…”

“Ano pa bang magagawa ko? Ikaw naman ang nasusunod sa lahat di ba? Pati buhay ko
kaya mong diktahan. Ikaw na bahala…” Pagalit na saad ni Michael sabay tayo at
naglakad ito papalayo sa kanyang kapatid.

“Kuya naman… Sana maintindihan mo… may checkup pa si baby Jacob tsaka yung
panggatas niya at diaper, sobrang dami lang talaga kuya.”

“Wala na nga akong masasabi di ba? Ikaw na bahala. Ako pa ang magiging masama kung
pipigilan kita sa desisyon mo.”

Napakamot naman sa kanyang ulo si Francis. Ayaw niya sanang sumama ang loob ng
kanyang kuya Michael, ngunit wala na siyang magagawa dito.

Maya-maya ay nagulat na lang ang binata ng ibalibag ni Michael ang kanyang

ginagawang project sa harapan niya.

“Tanginang buhay ito oh! Kakawalang gana!” “Kuya naman…”

“Nakikiusap lang naman ako sayo Francis eh… Kahit manlang sabihin mo sa akin na
puwede pa ito mahanapan ng solusyon. Alam mo ba yung nararamdaman ko? Naandon na
ako eh, mauudlot nanaman.”

“Kuya hindi naman mauudlot yun eh. Matutuloy pa rin yung pag-aaral mo. Puwede pa
nating pag-ipunan yun.”

“Kaya nga! Bakit hindi natin sabay pag-ipunan para makapasok ako sa susunod na sem.
Ayoko nang tumigil Francis. Ayoko nang mapag-iwanan nanaman.”

“Hindi ko nga kaya ehhh… Hindi ko na kaya… Pagod na pagod na ako kakaisip kung
paano ko gagastusin ang kakarampot kong kinikita… Kulang na nga sa panggastos ang
mag-ina ko.”

“Pagod?! Pagod ka na? Pasensya ka na kambal. Walang wala kasi ako eh. Tricycle
driver lang
ako. Namamasada lang ako. Pasensya ka na dahil umaasa pa rin kami sa kinikita mo.”
“Kuya, hindi naman ako nanunumbat eh… Nakikiusap lang ako.”
“Tama na! Tama na!”
“Kuya…”

“Lumabas ka na Francis… “ “Kuya…”

“Tangina! Sabi kong lumabas ka na eh!”

Wala namang nagawa ang binata at naglakad na lamang ito papalabas sa silid ni
Michael. Hindi niya inasahan na ganoon ang magiging reaksiyon ng kanyang kapatid.
Ang buong akala nito ay maiintindihan siya ni Michael at susuportahan ang kanyang
desisyon.

Naupo na lamang ang binata sa may sofa at nanahimik habang nag-iisip ng ibang
paraan upang masulusyonan ang hidwaan nila ng kanyang kapatid.

Sobrang galit naman ang nadarama ni Michael sa sinabi ng kanyang kapatid.

Pakiramdam nito’y mawawala nanaman sa kanyang mga kamay ang lahat ng kanyang
pinapangarap. Lalo naman siyang naiinis sa tuwing naiisip niyang wala siyang
magagawa kundi sundin ang lahat ng sinasabi ni Francis.

Tila ang kanyang kapatid ang may hawak sa kanilang buhay at ang may karapatang
magdesisyon.

Napapaluha sa galit si Michael at agad itong nagpunta sa banyo upang doon maglabas
ng sama ng loob. Ayaw muna nitong puntahan sa kabilang silid sila Nessa at baby
Carl. Hindi niya alam kung paano ibabalita na hihinto muna siya sa pag-aaral.
Binuksan ni Michael ang gripo upang makapaghilamos. Pilit na iwinawaksi ang lahat
ng masamang balita na nanggaling kay Francis.

Hanggang sa tila nangati ang kanyang lalamunan at umubo ito ng sunod-sunod.

Napakapit pa ang kanyang kaliwang kamay sa may kabinet at ang isa naman ay
nakatakip sa kanyang bibig.

Maya-maya ay biglang tumigil ang kanyang pag-ubo, at nakaramdam siya ng bahagyang

panghihina.

Nang akmang huhugasan na niya ang kanyang kanang kamay, ay tila natigilan si
Michael sa kanyang nakita.

Akala niya’y laway lamang ang tumalsik mula sa kanyang bibig, iyon pala ay dugo.
Lumakas ang kabog sa dibdib ni Michael sabay upo nito sa may sahig ng banyo.
Chapter 19

Hindi ko alam kung hanggang kailan ako makikipagtagisan sa kanya.

Hindi ko alam kung hanggang kailan ako mangangarap, na balang araw makakapantay ako
sa kung ano ang kanyang narating.

Dahil pakiramdam ko, kahit anong gawin kong pagsusumikap sa buhay ay lahat nauuwi
sa wala. Bakit nga ba?
Bakit palagi na lang akong nasa anino ni kambal?

Bakit lagi ko na lang inaasa sa kanya ang bawat desisyon at gusto kong gawin sa
buhay ko? Oo.
Alam kong marami akong nagawang maling desisyon. Lalo na noong nagdesisyon akong
tumigil sa aking pag-aaral. Nagkamali akong isipin na puwede kong itaguyod ang
aming pamilya, kahit wala na sila mama at papa. Na kaya kong maglagay ng pagkain sa
lamesa, sa pamamagitan ng pagtatrabaho ko, sa pamamasada.

Pero mali. Maling-mali.

Sana naisip ko kung ano ang nasa isip ni Francis.

Sana naging matayog din ang pangarap ko, katulad ng pangarap ni kambal. Pero hindi.
Hindi ko maiisip yun, kahit kailan.
Hindi ako si Francis.

Hindi ako katulad niya. Matalino.

At habang buhay na lang akong nasa ibaba ng puno, naghihintay ng grasya na puwedeng
mahulog mula sa kanya. Maghihintay na lamang na maambunan ng grasya.
“Titigil muna ako sa pag-aaral, honey. Wala na rin kasing sobrang pera si Francis.”
“Ganun ba? Wala rin naman tayong magagawa dun. Umaasa lang din naman tayo sa kung
anong puwede nilang iabot sa atin.”

“Kaya nga eh. Tsk! Hindi ko na rin alam kung makakagawa ako ng paraan.
Nanghihinayang lang din kasi ako. Ngayon pa na malapit-lapit na rin akong
makatapos.”
Pinagmamasdan ko kung ano ang reaksiyon ni Nessa.

Alam kong lumilipad ang kanyang isipan habang karga si baby Carl. Alam kong nag-
aalala siya para sa akin. Para sa amin.
At isa iyon sa dumudurog sa puso ko. Iyong sabihin sa kanya na – pasensya na,
maaantala lang ng kaunti yung pag-abot sa mga pangarap natin.

Masakit. Hindi masarap ang ganoong pakiramdam.

“Honey… Baka panahon na para tayo naman ang gumawa ng paraan para sa pag-aaral mo?”
“Naisip ko na rin yan Nessa. Kaso, sino naman ang tatanggap sa akin para
makapagtrabaho sa
opisina? High school lang ang natapos ko.”

“Ako… Puwede naman akong magtrabaho. Puwede ko naman siguro balikan yung pagiging
saleslady ko.”

“Tsk! Pasensya na ha. Ako dapat ang gumagawa ng paraan para sa atin.”

“Michael, partner mo ako. Dapat lang na nagtutulungan tayo sa lahat ng bagay.

Magkatuwang tayo sa bawat desisyon na gagawin natin, lalo na para sa kinabukasan ni
baby Carl.”
“Paano si baby? Sino mag-aalaga sa kanya? Umuwi na ng probinsya si tiya Susan.”
“Puwede naman siguro tayo magsalitan di ba? Tsaka, habang hindi ka pa pumapasok sa
eskuwela, baka puwedeng ikaw muna ang magbantay sa kanya.”

“Hah?! Parang hindi ko naman yata puwede gawin iyon. Hindi ko dapat ipinapaubaya
sayo ang
tungkulin ko.”

“Iyon lang kasi ang naiisip kong paraan, honey. Para atleast, may kinikita tayong
medyo
malaki-laki.”

Hindi ko alam kung matutuwa ako sa ideya ni Nessa.

Alam ko namang gusto lang din niya makatulong sa problema namin. Pero pakiramdam
ko, hindi iyon ang tamang solusyon.

Tangina! Checkmate.
Wala nga yata akong ibang kayang gawin.
Kailangan ko bang tanggapin na lang ang katotohanang ang babae ang magtatrabaho
para sa aming pamilya?

Laking sapak noon para sa akin. Para sa pagkatao ko.

“Bigyan mo ako ng isang buwan. Hahanap muna ako ng paraan para sa atin. Tapos kung
walang-wala na talaga, saka ka bumalik sa trabaho mo.”

“Sige honey, alam ko namang makakahanap ka ng solusyon sa problema natin. May

tiwala ako sayo.”

Nag-iwan na lang ng isang matamis na ngiti si Nessa. Ilang araw ko nang hindi siya
nakikitang ngumiti at naging masaya.

At ngayon, dinagdagan ko pa ang iniisip niya. Ang problema niya.

Gusto ko sanang sabihin sa kanya na kumapit lang siya. Dahil pati ako ay nawawalan
na rin ng tiwala sa sarili ko.

Sa halip ay umalis na lang ako ng aming kuwarto, bumaba ng hagdan, lumabas ng bahay
at naglakad-lakad.

Baka sakaling makapag-isip ako ng dapat gawin. Makapag-isip ako ng solusyon sa

problema namin. At matanggal ko sa aking isipan ang pag-iisip na pantayan si
Francis.

Masama bang mangarap?

Masyado bang mataas ang pangaraping maging katulad ni kambal? Noon pa man, gusto ko
nang maging katulad niya.
Iba rin kasi ang pakiramdam na sinasabitan ka ng medal ng magulang mo.

Naalala ko pa noon, nag-absent pa sina mama at papa para lang puntahan ang awarding
ceremony ni Francis sa eskuwelahan namin. Panay ang yakap at halik, pati lahat ng
papuri, ay ibinibigay nila kay utol.

Best in Math. Best in English. Best in Science.

Best in Social Studies. Best in Religion.
Deportment Award.

Halos mabali ang leeg ni Francis dahil sa dami ng medalyang isinasabit sa kanya.
Tuwang-tuwa naman sina mama at papa kahit bakas na sa mukha nila ang pagod at
hingal sa pag-akyat-panaog nila sa entablado.

Puta! Sabi ko.

Saan ba ako naging magalin?

Kahit manalang Most Behaved ay hindi ko nakuha.

Hindi kasi ako pala-salita noon. Hindi dahil sa mabait talaga ako sa eskuwelahan,
kundi wala akong maisagot sa tanong ng mga guro namin.

Naalala ko pa noong pinatayo ako ni Mrs. Garcia. Pinasagutan niya sa akin ang isang
math problem sa pisara.

Sabi niya: “You should answer that Michael. I know your brother can solve that
problem correctly.”

Nanginginig ako.

Hindi pa kami magkaklase noon ni utol kahit na magkaparehas kami ng baitang.

Paano ko masosolusyonan ang isang math problem kung sa simula pa lang ay hindi ko
naiintindihan ang itinuro ni Mrs. Garcia.

Nakatingala lang ako sa pisara habang tinititigan ang nakasulat dito.

Ilang menuto din yun. Ilang menuto din akong napahiya sa harap ng aking mga
kaklase.

Gusto kong sagutin. Gustong-gusto ko. Pero ayaw ng utak ko. Walang mapiga. Walang
mahanap na solusyon.

“Okay, take your seat Michael. Who wants to help him solve the problem? Anyone?”

Tangina!

Hindi ako makalingon noon.

Lahat sila ay nagtaasan ng kamay. Alam nila ang sagot sa math problem. Samantalang
ako, nanginginig pa papunta sa aking upuan.
Doon ko nalaman ang talento ko. Wala. Wala akong binatbat kay Francis.
Kilala siya ng lahat sa school namin. Alam nila ang kakayahan niya. Alam nilang
matalino siya. Doon ko rin unang sinubukan na talunin siya sa ibang mga bagay.
Desidido na akong mag-aral ng mabuti. Desidido akong makakuha kahit isang medal
lang. Kahit Best in Filipino.
Pero, ano ba ang hindi kaya ni Francis? Parang wala. Parang wala akong pag-asa.
Hanggang sa isang araw, nagbago ang lahat.
Nagkasakit ako.

Tumigil ako ng dalawang taon sa pag-aaral.

Gusto kasi ng duktor at nina mama at papa na makapag-pahinga ako.

Unti-unting nawala sa aking isipan ang talunin si Francis sa eskuwelahan. Alam kong
palayo ng palayo ang agwat namin at naisip kong baka hindi ko na siya maabot.

Nasa bahay lang ako. May nakabantay sa pag-inom ko ng gamot. Nagpapagaling.

Nagpapahinga.

Pero…

Doon ko rin naramdaman ang atensyong ibinigay sa akin nina mama at papa. Nadama ko
ang pag-aalaga nila sa akin.

Madalas, lahat ng kagustuhan ko ay sinusunod nila. Kung ano ang gusto ko,
ibinibigay nila sa akin.
Hindi ko sinasadya, pero nag-enjoy ako sa atensiyong nasa akin noon. At alam kong,
iyon naman ang nawala kay Francis.

Nakakita ako ng butas, kung saan ko puwedeng matalo ang kapatid ko.

Sinubukan ko ang lahat ng bagay na puwede kong makuha laban sa kanya. Kung anong
gusto niyang pagkain, damit at laruan, ay sinisigurado kong makukuha ko iyon.

Nagtagumpay naman ako noon, nang napasakamay ko ang robot na ibinibenta sa isang
mall. Napapangiti na lang ako ngayon sa tuwing naalala ko kung gaano ako kababaw.
Nang dahil sa isang laruan ay natalo ko ang aking kapatid.

Masama na kung masama. Pero inaamin ko, natuwa ako habang nakikita ko ang
pagkalungkot ng mukha ni utol.
Kaya nang nakapsok ulit ko sa eskuwelahan, talagang humahanap ako ng paraan para
matalo si
Francis.

Kahit hindi ko na siya matalo sa mga aralin namin, dadaanin ko na lang sa ibang
bagay.

Sikat ako dahil sa dami ng mga kabatak, kaibigan. At gumawa ako ng paraan para
humingi sa akin ng tulong si kambal.

Pinaramdam ko sa kanya na kailangan niya rin ako. Na kaya ko siyang protektahan.

Pero ngayon…

Ganoon pa rin.

Talo pa rin ako sa kanya.

Marami pa ring nakasabit na medalya sa leeg niya. May karelasyon.

May sariling anak. Nakapagtapos.
May maayos na trabaho. May maayos na kita.
Samantalang ako, naghahangad pa ring maging katulad niya. Pilit na nagsusumikap.
Ayaw kong mainggit, pero hindi ko maiwasan. Gusto ko rin sana maging masaya sa
lahat ng narating ni Francis.

Pero wala. Isang malaking milagro ang kakailanganin ko para maging katulad niya.
Hindi ko na dapat isipin kung paano siya talunin katulad ng dati.
Dahil alam kong walang patutunguhan iyon.

Gusto ko na lang matupad ang lahat ng pangarap ko. Hindi lang para sa akin, kundi
para sa mag- ina ko.

Kaya ko ito!

Alam kong malalampasan ko lahat ng problema.

Ang mahalaga, nariyan si Nessa at baby Carl sa tabi ko. At habang buhay akong
magpapasalamat sa kaligayahang ibinibigay nila sa akin.

~~~

“Kambal! Papasok ka na ba?”

“Oo kuya. Medyo late nga ako eh…” “Ah ganun ba… Sige ingat ka.” “Hmmm… May kelangan
ka, kuya?”
“Ah eh… Gusto ko sana humiram ng maisusuot bukas. Kahit anong polo shirt na lang na
pupuwede sa akin. Yung hindi mo na gagamitin.”

“Oo naman kuya, sige kuha ka lang sa kabinet.”

“Salamat kambal. Balak ko kasing maghanap ng trabaho bukas ng umaga. Hindi muna ako
mamamasada.”

“Ayos yan kuya! Huwag kang mag-aalala, makakahanap ka rin.”

“Kaya nga eh. Iyon din ang ipinagdarasal ko. Alam mo na, hindi naman ako sing
talino mo.
Hehehe…”

“Akala ko ba, sayo ako nagmana kuya? Hehehe…”

“Sa kaguwapuhan lang yun kambal. Pero mas pogi pa rin ako sayo.” “Ahh yun lang.
Sige na nga. Hehehe…”
“Hehehehe… Joke lang.”

“Oo nga pala, may gagamitin ka bukas? May pamasahe ka pa ba?”

“Hmmmmm… Pasensya na ha… Baka puwedeng makahingi kahit barya lang… Hehehe…” “Oh
sige kuya, heto pamasahe at pangkain mo.”
“Salamat kambal… Utang ko ito sayo.”

“Ayos lang yan kuya, hindi naman ako maniningil. Hehehe…”

Naranasan mo na bang lunukin ang sariling prinsipyo mo?

O kaya naman, kainin ang pride mo? Mahirap.
Mapait.

Gumuguhit sa lalamunan.

Pero sa ngayon, ako na yata ang taong walang ka-pride pride. Hindi iyon angkop para
sa isang pulubing tulad ko.
Pikit mata ko na lang ginagawa ang mga bagay na iyon para makaraos. Nahihiya na
sana akong humingi kay Francis.
Naiintindihan ko ang gastos ng pagkakaroon ng baby.

Kaya naman nilakasan ko na lang ang loob ko para makapagdelihensya ng pamasahe.

Kinakabahan ako.
Hindi ako makatulog sa kakaisip kung ano ang mangyayari sa akin bukas. Kung mayroon
bang tatanggap sa isang katulad ko.
Sinusubukan kong pumikit, pero sobrang ingay at gulo ng isipan ko.

“Oh honey, bakit hindi ka pa natutulog?” “Madami lang iniisip.”

“Tutuloy ka ba bukas?”

“Oo honey. Magbabakasakali.” “Kaya mo yan…”

“Sana nga.”

“Payakap na nga lang.”

“Hehehe, halika dito, yayakapin kita.” “I love you…”

Ito lang ang nagpapalakas ng loob ko.

Sila ang nagbibigay sa akin ng inspirasyon para magpatuloy sa buhay.

“Bakit pawis na pawis ka honey? Okay ka lang ba?”

“Hah? Oo. Hindi ko nga rin alam, parang init na init ako.” “Magpalit ka kaya ng
damit mo.”
“Hayaan mo na honey, matulog na tayo.” “Teka nga, ikukuha kita ng damit.”
“Huwag na. Okay lang ako honey. Yakap ka na lang sa akin.” “Parang mainit ka pa
nga. Ano bang nararamdaman mo?” “Wala ito, honey. Kinakabahan lang talaga ako para
bukas.”
“Asus! Relax ka lang kasi. Mas makakasama sayo yang sobrang pag-iisip.”

“Honey, ngayon lang naman ako sobrang nag-iisip. Pagbigyan mo na akong paminsan-
minsan
ginagamit ang utak. Hehehe…” “Hihihi… Sira!”
Mahal na mahal ko si Nessa. At sa ngayon, hindi ko maisip kung paano mabuhay nang
wala sila sa tabi ko.

~~~

Kinabukasan, nagmadali akong bumangon sa kama. Naandoon pa rin ang matinding kaba,
pero napapalitan iyon ng matinding kagustuhan kong makapaghanap ng trabaho.

Wala na akong magagawa. Kailangan ko nang harapin ang sarili kong takot. Hindi
naman masamang sumubok. Mas mahalaga pa nga ito kaysa sa hindi ka gumawa ng paraan.
Habang nagkakape ay nakatitig ako sa polo shirt na ipinahiram sa akin ni kambal.
Kahit kailan ay hindi sumagi sa aking isipan na makakapagsuot ako ng ganoon. Dahil
pakiramdam ko ay mas nababagay ang ganoong kagagalang-galang na kasuotan kay
Francis.

Tangina! Tao na ako. Hehehe.

Pagkatapos kong makapaligo at makapagbihis ay agad akong bumaba sa kuwarto. Nag-

ingat akong hindi magising ang mag-ina ko. Alam ko namang napuyat si Nessa sa pag-
aalaga kay baby Carl.
Nagsuklay ako. Naglagay ng gel sa buhok.

Kailangang ayos ang porma ko para makapag-iwan ng magandang impresiyon sa mag

iinterbyu sa akin.

“Ayos sa porma ah… Hihihi…”

“Oh Linda. Ikaw pala yan. Saan kayo galing ni baby Jacob?” “Nagpa-araw lang
saglit.”
“Ahhh…”

“Mukhang kagalang-galang ka ngayon ah…”

“Oo nga eh. Ayos ba? Hiniram ko lang ito kay kambal. Wala kasi akong maisusuot.
Hehehe…”

Tinitignan ako ni Linda mula ulo hanggang paa.

Sa palagay ko, iniisip niyang kaya ko rin palang magsuot ng ganoon tulad ni
Francis. “Tsk! Tsk! Tsk! Si Francis talaga, dapat pinilian ka niya ng bagay na
kulay para sa iyo.” “Huh? Bakit, pangit ba yung kulay?”
“Hmmm… Hindi naman sa pangit, pero ayoko kasi niyang polo na yan… Hihihi…” “Ganun
ba? Ako pa naman ang pumili nito kagabi. Hehehe…”
“Sorry naman… Halika, sumunod ka sa akin, ihahanap kita ng bagay na polo para
sayo.” “Talaga? Sige ba!”
Madali kong nakagaanan ng loob ang siyota ni kambal. Hindi lang maganda si Linda,
sobrang bait pa.
Pagpasok namin ng kuwarto nila ay agad niyang ibinaba si baby Jacob sa kama. Tulog
na tulog naman ang munting anghel sa bahay namin.

Nilingon ko kung ano ang ginagawa ni Linda at nakita kong abala siya sa pagpili ng
maayos na polo para maisuot ko.

Maya-maya ay lumapit siya sa akin para ibigay ang kulay asul na may kaunting puti
na long sleeved polo shirt.

“Naku! Bagay ba sa akin yan?”

“Oo naman Michael. Mas maayos ito kaysa diyan sa lumang polo ni Francis.”
“Mukha yatang bago ito, Linda. Baka magalit si kambal.”

“Huwag mo na lang sabihin. Lalabhan ko na lang yan agad pagdating mo. Hihihi…”
“Sige, isusuot ko na.”
Wala nang hiya-hiya pa.

Agad kong hinubad ang suot kong polo sa harapan ni Linda.

Nakita ko ring nakatingin siya sa akin. At nang magtama ang mga mata namin ay agad
siyang tumalikod para puntahan si baby Jacob.
“I-tuck-in mo yang polo, para maayos.”

“Oh sige, hindi kasi ako marunong magsuot ng ganito. Hehehe…” “Masasanay ka rin.
Heto ilagay natin yung necktie.”
“Naku! Kailangan pa ba niyan.”

“Oo naman. Para presentable ka sa pagharap sa interviewer. Dress to impress, ika

nga.” “Hehehe, sige na nga. Tutal, ikaw naman ang may nalalaman sa ganyan.”
Lumapit muli sa akin si Linda.

Isinuot sa leeg ko ang necktie na pagmamay-ari ni Francis. Ngayon ko lang nakita sa

malapitan si Linda.
Morena ito. Maganda ang mga mata at mahahaba ang mga pilik mata. Matangos ang
ilong.
Mapupula ang mga labi na may nunal sa bang ilalim nito. Hindi ko nararamdaman na
napapangiti na pala ako. Takte!
Baka ma-late ako nito.

“Ayan!!! Poging pogi ka na niyan… Hihihi…” “Ayos ito ah! Hehehe… Perstaym!”
“Ewan ko na lang kung hindi pa ma-impress yung mag-iinterview sa iyo.”
“Hehehe!!! Salamat Linda. The best ka talaga!”

“Okay na yan! Good luck sayo at galingan mo. Kaya mo yan!” “Sige, aalis na ako.
Salamat ulit!”
Nararamdaman ko ang matinding suporta na nakukuha ko mula kina kambal at Linda.
Alam kong gusto rin nila akong magtagumpay sa buhay.

Kung kaya’t lalo naman akong ginanahan na maghanap ng trabaho. Desidido na akong
subukan
kung mayroon mang oportunidad para sa akin. Ang una kong target na trabaho, Data
Encoder.
Ito ang madalas na pinag-uusapan namin ng mga kaklase ko. Mayroon daw kasing
tumatanggap ng college level sa ganitong posisyon. Basta’t mabilis kang magtype at
may kalidad ang iyong ginagawang trabaho.
Kaya ko naman yun. Malamang, makukuha ako dahil sanay ako sa ganoong uri ng
trabaho. Pagpasok ko pa lang sa maliit na opisina sa may Cubao, ay napansin ko
kaagad ang sobrang haba
ng pila.

Pare-pareho kaming naka pormal na suot at kahit na init na init kaming lahat, dahil
parang sumisipol lang ang aircon sa loob, ay talagang masigasig kaming nagtitiis na
naghihintay habang nakatayo.

Napansin ko rin ang mga empleyadong nasa loob. Halos lahat ay may edad na. At
kamukha pa ng terror teacher namin noong highschool yung matandang babaeng nag-
iinterview sa mga aplikante.

Tangina! Naiihi na ako sa sobrang kaba.

Gusto ko nang umatras. Gusto ko nang hanapin ang pintuan at kumaripas ng takbo.

Pero sa tuwing nais kong takbuhan ang kinakatakutan ko, ay bigla kong naiisip ang
mga pangarap ko sa buhay. Ang pangarap kong bumuo ng maayos na pamilya. Ang
pangarap kong magkaroon ng magandang kinabukasang kasama sina Nessa at baby Carl.
At lalo pa dahil gustong patunayan ang sarili ko kay kambal.

Nanginginig at nangangatog ang tuhod ko habang nakatayo. Isang aplikante na lang at

ako na ang susunod na iinterviewhin.
“Kaya ko ito! Kaya ko ito! Kaya ko ito!” Paulit-ulit kong ibinubulong sa sarili ko.
Pero hindi ko pa ring mapigilang kabahan.
“Next!” Sigaw nung matandang babae na kumakausap sa mga aplikante.

Dahan-dahan akong pumasok sa kanyang silid at napansin kong hindi niya ako
tinitignan.

“Sitdown. Where is your resume?”

Halos hindi ako makapagsalita. Ibinigay ko na lang ang resume ko sa kanya.

“Michael Alcantara?” “Yes, ma’am.”

“You just finished one year in college?”

“Hmmm… Yes ma’am. College level pa lang po ako.”

“Sorry we can’t offer any job positions for you. We are accepting atleast second
year in college.”

“Pero ma’am, subukan niyo po muna ako. Mabilis po ako magtype at mag-encode.”
“Sorry isa sa mga requirements yun ng trabaho.”
“Ma’am, I just need a job.”

“Hindi talaga puwede. Unfair naman sa ibang aplikante kung pagbibigyan kita nang sa
diyan sa dahilan mo. Thanks for your time. Next!”

“Ma’am, please. Baka puwede niyo po muna ako pagbigyang maipakita yung kaya kong
gawin sa pag-eencode.”

“Hindi ka ba nakakaintindi? Hindi nga puwede. Salamat sa pagpunta mo, pero hindi ka
qualified.”

Puta!

Hindi ko alam kung papaano ako lalabas sa opisinang ito.

Namamanhid ang mga binti ko at halos hindi ko na maihakbang ang mga paa ko.
Nararamdaman ko na lang ang pamumuo ng luha sa mga mata ko. Ayokong umiyak sa
kalsada.
Pero parang hindi ko na mapigilan. Sayang ang pamasahe.
Sayang ang pera. Sayang ang pagod.
Hindi manlang ako binigyan ng pagkakataon. Sa isang tanong lang, ligwak na agad
ako.
Sobrang haba ng pila, at kahit anong tiyaga ang nagawa ko, nauwi lang ang lahat sa
wala. Ganito pala kahirap mag hanap ng trabaho.
Lalo na kung hindi ka tapos sa pag-aaral. Lalo na sa katulad kong limitado lang ang
kayang gawin.

Lakad na lang ako ng lakad. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta. Hanggang sa
nakarating ako sa isang eskinita dito sa Cubao.
Nabasa ko sa karatula nila na marami silang hinahanap na aplikante. Jedu
Recruitment Agency ang pangalan ng kumpanya.

Agad akong pumasok sa loob at katulad ng pinuntahan ko, marami ding mga aplikanteng
naghihintay sa loob.

Kahit hindi ko pa nakakalimutan ang nangyari sa akin kani-kanina lang, pinilit ko

pa rin ang sarili ko na mag-apply dito.
At nang tinawag na ako ng nag-iinterview ay agad pumasok sa akin ang kaba at takot
na matanggihan ulit.

“Anong trabaho inaapplyan mo?”

“Sir, isang taon lang mo ang natapos ko sa kolehiyo. Hindi ko po alam kung ano ang
pupuwede para sa akin dito.”

“Ahh… Sorry pero college graduate lang ang tinatanggap namin.” “Kailangan ko lang
po ng trabaho.”
Nakatingin lang sa akin yung lalaki na nag-iinterview.

Tuluyan na akong nilamon ng takot at nawalan na ako ng pag-asa. “Pasensya na

talaga. Pero wala kaming maibibigay na trabaho sayo.” “Ganun po ba… Sige po.
Salamat na lang.”
“Teka! Teka! Pero kung gusto mo talaga, ibibigay ko yung resume mo sa isang
kumpanyang hawak namin, bilang janitor.”

“Janitor?”
“Oo. Kung okay lang sayo.”

Sandali akong hindi naka-imik.

Marangal namang trabaho ang pagiging janitor. Hindi ko lang din alam kung kakayanin
ko ang trabahong iyon.

“Basta hindi ka sakitin at kaya mo yung mabibigat na trabaho, puwedeng-puwede ka.”

“Sige po. Kung doon po ako kuwalipikado, tatanggapin ko po.”
“Okay. Tatawagan ka na lang namin. Thanks for your time.”

Hindi ko alam kung malulungkot ba ako o matutuwa ako.

Pero kahit papaano, may kaunting pag-asa akong naramdaman dahil sa sinabi sa akin
ng interviewer.

Payag ako. Payag ako sa trabahong iyon.

Payag akong magsimula sa ibaba. Kakayanin ko yon. Alam kong kayang-kaya ko iyon.
Habang pauwi ako sa bahay at nakaupo sa jeep, ay napapatulala na lang ako. Hindi
ko alam
kung ano ang ikukuwento ko sa kanila pag-uwi ko. Palpak. Palpak ang araw ko.
Hindi na rin ako kumain ng tanghalian para hindi ko na tuluyang masayang ang pera
ni kambal. Sinayang ko na ang pamasahe na bigay niya.
Pagdating ko sa bahay ay agad kong hinubad ang polong ipinasuot sa akin ni Linda.
Ibinabad ko agad ito sa sabon para malabhan mamayang gabi.

Tulog na tulog pa si kambal at hindi niya alam na ginamit ko ang paborito niyang
polo. Hindi pala nadadaan sa porma ang paghahanap ng trabaho. Wala silang pakialam
kung pinaghandaan mo ang araw na ito. Ganoon kalupit ang mundo. Ganoon kalupit ang
tunay na buhay.

Dahil sa sobrang gutom ay kanin at asin lang ang kinain ko. Bawi-bawi na lang ako
sa dami ng kanin at hindi ko na inisip na magluto pa ng ulam.

May oras pa kasi ako para mamasada. Sayang din ang kikitain ko.

Marami na akong nasayang na oras ngayong araw na ito. Ayoko nang sagad-sagarin pa
ang kamalasan ko.

Pumayag naman yung operator ng tricycle na ipasada ko kahit hanggang alas-diyes

lang ng gabi.
Mabuti na ring idaan ko na lang sa sipag sa pamamasada ang nangyaring kamalasan sa
akin kanina. Makakalimutan ko rin yun agad. Kailangan kong kalimutan iyon dahil
wala akong mapapala kung magmumukmok na lang ako sa isang tabi.

“Oh Michael, kala ko di ka mamasada?”

“Maaga natapos yung lakad ko. Pakilista muna ako diyan.”

“Oy! Ilista niyo raw si Michael. Doon ka na lang sa likod pagkatapos ni Kanor.”

Ipinuwesto ko agad ang tricycle ko sa bandang likuran. Kailangan kong maghintay ng

pasahero. Mas maayos ang pila, mas malaki ang kikitain ko.

Maya-maya ay may lumapit sa aking isang pamilyar na mukha. Umiiwas na ako ng tingin
pero mukhang sinadya niya pang lapitan ako. “Pare! Kamusta?”
“Ayos lang pare. Anong ginagawa mo dito?” “Relax lang… Hehehe…”
“Hindi na dapat tayo nag-uusap.”

“Pare naman. Wala namang ganyanan. Parang wala naman tayong pinagsamahan niyan eh.
Hehehehe…”

“Umalis ka na. Baka may makakita pa sa atin.” “Oh heto, babayaran ko isang biyahe.”
Binigyan niya ako ng limampung piso para lang pagbigyan ko siyang kausapin ako.
Inilusot niya iyon sa bag na nasa may motor para hindi ko na iyon matanggihan.
“Anong kelangan mo?”
“May kailangan lang ideliver.”

“Hindi na ako nagdedeliver. Tapos na ako diyan. Nilayuan ko na yan.” “Pare naman.
One time, big time lang ito.”
“Bakit hindi na lang ikaw ang magdeliver.”

“Medyo mainit pa ako ngayon. Tangina kasi yung pinagdeliveran ko noong isang araw.
Tatanga-tanga.
“Pare pasensya na… Hindi ko talaga magagawa na iyan.” “Fifty-fifty pare. Kailangan
lang ideliver ito.”
“Ayoko na pare, pasensya na.” “Sixty-forty?”
“Pare…”

“Seventy-thirty? Partida, lugi na ako niyan.”

Hindi ako nakasagot. Mataas ang ipinatong niya para gawin lang iyon.

“Text mo ako pare. Kailangan ko ng sagot mo hanggang mamayang gabi. Madaling araw
ang delivery.”

Hindi pa rin ako sumasagot.

Naisip ko rin kasi yung sinabi niyang – one time, big time lang daw iyon. Alam ko
rin ang kalakaran sa ibinigay niyang prosiyento sa akin.
Kaya ko nang bayaran ang kalahati ng tution fee ko. May pangkain pa kami doon.

Pero…

Nangako na ako kay kambal na hindi na babalik sa ganoong trabaho. Napailing na lang
ako. Hindi ko iyon kayang gawin. Hindi ko na iyon dapat balikan pa.
Magpapakapagod na lang ako sa pamamasada. Sabi nga ni kambal, sa susunod na
semester na lang ako papasok. Pagkakatiwalaan ko ulit ang mga salita niya.
~~~

Pag-uwi ko sa bahay ay agad akong sinalubong ni Nessa.

Kahit sobrang pagod na pagod ako, ay napapawi ang lahat ng iyon dahil sa mahigpit
niyang yakap.

“Kumain ka na? Ipaghahanda kita.”

“Hindi ako nagugutom honey, wala akong gana.”

“Huh? Naku dapat kumakain ka. Tignan mo, nangangayayat ka na.” “Ayo lang ako honey,
huwag mo akong intindihin.”
Nang papunta na ako sa aming kama ay napansin ko ang mga bagong biling damit at
laruan ni baby Carl.

“Ano ito?”

“Ahh iyan… Bigay yan ni Francis. Bumili din kasi siya ng mga damit ni baby Jacob
eh. Ang gagara nga eh, puro mickey mouse… Hihihi… Tapos dinamay na rin niya si baby
Carl.”

“Ahh ganun ba?”

“Astig nga ni Francis eh. Talagang mahal na mahal din niya si baby Carl. Binilhan
niya pa ng laruan. Itatabi ko na lang muna yan para sa paglaki niya.”

Hindi ako makakibo.

Alam kong dapat ay hindi ako nag-iisip ng masama, pero nakaramdam ako ng panliliit.

“Kaya ikaw, dapat pagnagkatrabaho ka na, gagayahin mo si Francis. Ginagalingan niya

talaga sa opisina kaya lagi siyang ng production bonus. Ang husay lang talaga
niya!”

Wala akong masabi.

Lalo akong nakakaramdam ng inggit kay Francis.

Lalo na sa tuwing ipinapakita niya sa akin na wala akong kuwentang tao, at hindi ko
kayang itaguyod ang pamilya ko.

“Oh! Saan ka pupunta?” “Magbabanyo lang.”

Wala naman akong ibang pupuntahan eh.

Ayokong ipakita sa kanya na galit ako, hindi lamang kay Francis, kundi sa sarili
ko.

Kahit sa salamin ay hindi ko matignan ng diretso ang sarili ko. Hiyang-hiya na

talaga ako. Nanliliit ako sa tuwing tinatalo ako ng kapatid ko.

Tangina!

Maya-maya ay may naalala ako…

One time big time… One time big time… One time big time…
Parang may sariling utak ang mga kamay ko at agad na inilabas ang cellphone sa loob
ng aking bulsa at mabilis na nakapag-text.

Sige… Isang beses na lang. Kailangan ko ng pera. Kailangan kong ituloy ang pag-
aaral ko. Kailangan ko ng pang-tuition fee.

Ilang menuto pa ay lumabas na ako ng banyo at hinubad ang aking t-shirt at

pantalon. Humiga na agad ako sa kama na hindi kinikibuan si Nessa.
Hindi ako galit sa kanya, sa halip ay hiyang-hiya ako. Wala akong binatbat, wala
akong kuwenta. Hindi rin naman niya napansin ang ginawa ko at yumakap siya agad sa
akin at mabilis kaming
nakatulog.

Mga bandang alas-kuwatro ng umaga ay umalis na ako ng bahay at kinuha ang tricycle
na ipapasada. Pumunta ako sa tagpuan upang kuhanin ang isang package na idedeliver
ko. Kailangan ko iyon gawin ng mabilis para walang makahalata sa amin.

Ipinarke ko ang tricycle sa may madilim na eskinita at naghintay ng hudyat mula sa

customer namin.

Maya-maya ay may tumigil na pulang kotse sa tapat ng eskinita. Inilabas niya ang
kanyang kamay habang hawak-hawak ang kanyang yosi.
Tumingin ako sa kanan at kaliwa, upang maisiguradong hindi ako papalpak sa trabaho
ko. Pumunta ako sa kabilang bintana at nakita ko ang isang lalaki. Mukhang
estudyante pa ito at
halatang anak mayaman. Tumango siya sa akin at laking gulat ko nang inilabas niya
ang kanyang
baril.

Napansin niya akong nakatingin dito at takot na takot.

“Ito ba? Pasensya na ha… Kailangan ko lang ng proteksyon. Ngayon lang kasi kita
nakita, pare.”

“Ngayon lang ito, ngayon lang ako magdedeliver sayo.”

Agad kong ibinigay ang isang package na nakabalot sa isang brown envelope.

“Sige pare, heto naman iyong pinag-usapan namin.”

Tumango na lang ako nang makuha ang pera.

“Tol, dapat may ganito ka. Proteksyon ito kung sakaling madehado ka.”

Hindi na ako kumibo at mabilis na naglakad patungo sa tricycle ko.

Pinaandar ko kaagad at hinarurot sa kabilang direksyon.

Sobrang lakas ng kaba sa dibdib ko. Hindi ko mawari kung maiihi ba ako o matatae.
Tangina!
“Good job, pare!”

“Bilisan mo at mamasada pa ako.”

“Oh heto parte mo. Gaya ng pinag-usapan, seventy-thirty.” “Sige pare.”

“Michael. Hinahanap ka ni bossing. Baka gusto mo daw bumalik, sayang ka.”

“Sorry pare, katulad ng sinabi mo, one time big time lang ito. Nangangailangan lang
talaga.”

Napatawa naman siya sa sinabi ko at parang hindi niya ako sineseryoso.

“Sige, sabi mo eh. Kapag nagbago ulit yang isip mo, text mo lang ako.”

Hindi na ako sumagot at agad ko siyang tinalikuran. Masaya na ako sa malaking

halagang nakuha ko. Saktong sakto na ito. Hindi ko akalain na ganito kalaki ang
makukuha kong pera. Sobra sobra pa sa inaasahan ko.

Mababayaran ko na ang tuition fee ko, at makakabili pa ako ng pagkain, damit at

laruan para sa amin.

Lalo akong ginanahang mamasada. Kung kanina lamang ay sobra-sobra ang aking takot
at kaba, ngayon naman ay napalitan iyon ng tuwa at saya. May kakarampot na liwanag
akong natatanaw. Matatapos ko rin ang pag-aaral ko. Nakagawa ako ng paraan.

~~~

Kinagabihan, ay umuwi ako ng bahay na may bitbit na pancit at litsong manok.

Halatang-halata na masaya ako at ako pa mismo ang naghain nun sa lamesa. Sabay-
sabay naming pinagsaluhan ang pagkain sa hapagkainan.

Ganito pala ang pakiramdam ng may pera. Ganito pala ang pakiramdam ni Francis sa
tuwing may inuuwi siyang grasya para sa aming lahat.

Ang pagkakaiba lang namin, malinis ang konsensya ni Francis.

Samantalang ako naman ay nangangati. Hindi ko alam kung bakit kating-kati ako noong
gabi na iyon. Parang may mga pantal ako sa katawa, pero wala naman. Hindi ko alam
kung karma ba iyon o ano, pero sobrang kati lang talaga ng pakiramdam ko.

Matapos ang hapunan ay umakyat na kami ni Nessa. Napansin niya ang pagkabalisa ko
dahil nangangati nga ako.

“Ano bang nangyayari sa iyo, honey?” Tanong ni Nessa sa akin. Hindi naman ako
makasagot at patuloy pa rin ako sa aking ginagawa.
“Parang kanina ka pang balisa diyan ah… Okay ka lang ba?” Dagdag pa nito. Maya-maya
ay naglabas ako ng pera mula sa aking pitaka.
“Ano ito?”

“Panggastos natin yan. Ibili mo na rin ng damit at laruan si baby Carl.” “Teka nga…
Saan ba nanggaling ang pera na to?”
“Siyempre, pinagpaguran ko. Kinita ko yan.”

Ibinaba naman ni Nessa ang perang ibinigay ko sa kanya.

“Saan galing yan?”

“Puwede ba Nessa, huwag na nating pagtalunan ito. Kunin mo na lang ang pera at
gastusin
mo.”
“Hindi ko matatanggap yan. At alam kong hindi mo kayang kitain yan sa pamamasada
lang.” “Tangina! Ano pa bang gusto mo? Ngayon at nagkapera na ako, kung ano-ano pa
yang sinasabi
mo.

“Tumigil ka nga Michael. Huwag mo kaming idamay diyan sa kalokohan mo. Alam ko kung
saan nanggaling yan, at kung bakit mayroon kang ganyang kalaking pera.”
“Pinagpaguran ko yan. Kahit saan pa galing yan, ang mahalaga ako ang naghirap
diyan.” “Bakit nga ba parang hirap na hirap kang ayusin yang buhay mo? Bakit hindi
mo tularan si
Francis? Nagsusumikap siya at marangal ang trabaho niya.”

“Putang ina! Si Francis nanaman?! Wala na bang ibang magaling sayo kundi yang si
Francis?! Ako ang karelasyon mo, hindi ang kapatid ko! Lagi mo na lang ipinamumukha
sa akin na wala akong kuwenta kumpara kay utol! Tanginang buhay ito!”
Patabog kong isinara ang pintuan at agad na lumabas sa kuwarto. Hindi ko kayang
makipagdiskusyon kay Nessa dahil alam kong sa mali ko nakuha ang perang iyon.

Iniwan ko siyang mag-isa sa kuwarto nang umiiyak.

Nagpasya na lang ako na sa sala matulog. Gusto ko muna palipasin ang galit ni
Nessa. Alam kong hindi niya nagustuhan ang mga sinabi ko at ang ginawa ko.

Alam niya ang kakayahan ko at alam din niyang hindi ko kayang magpalabas ng ganoong
kalaking pera sa isang araw lang. Hindi ko rin maipaliwanag sa kanya kung saan ko
nakuha iyon.

Sa kakaisip ko ay nakatulog na lang ako sa sofa.

Nagising na lang ako kinabukasan nang may nadidinig akong ingay pababa sa aming
hagdanan. Pagbukas ko ng aking mga mata ay nakita ko si Nessa, kalong-kalong si
baby Carl, habang
hinihila ang kanilang maleta.

Napatalon ako mula sa sofa sa sobrang gulat ko.

“Anong nangyayari Nessa?” “Aalis na kami.”

“Nessa… Ano ba ito?”

“Hindi ko na kayang laging ganito. Kung pabigat kami ng anak ko sayo, dapat sinabi
mo na
lang kaysa gumawa ka ng masama.”

“Nessa, naman… Pag-usapan naman natin ito.”

“Saan nanggaling ang pera? Paano ka nagkaroon ng ganoong kalaking halaga?” “Nessa
naman...”
“Sagutin mo ako!!!!”

“Sa dati kong pinagtatrabahuhan…” “Ibig sabihin pusher ka nanaman?”

“One time big time lang yun Nessa. Isang beses lang.”

“Gago ka! Droga yang binenta mo. Ang isang beses diyan ay katumbas na ng habang
buhay.” “Nessa, pangako ko sayo hindi na mauulit.”
“Ayoko na Michael. Pakiramdam ko hindi na puwedeng laging ganito tayo. Aalis na
lang kami
ni Carl at uuwi ng Bicol. Wala ka namang obligasyon sa akin at sa anak ko.”

“Pamilya ko kayo! Pamilya ko kayo Nessa. At kahit hindi mo hingiin sa akin, gagawa
at gagawa ako ng paraan para sa inyo. Bumubuo ako ng pangarap hindi lang para sa
sarili ko. Para sa ating tatlo iyon.”
“Ayokong gumamit ng pera ng galing sa masama. Itigil na natin itong bahay-bahayan
natin.
Panahon na para ayusin mo ang buhay mo.”

“Maayos naman Nessa ehh… Lalo lang gugulo buhay ko kung mawawala ka…”

“Pahinga muna tayo… Kailangan ko lang ng pagkakataong ito para mapag-isa at

makapag-
isip. Buo na desisyon ko, aalis na kami.”

“Nessa… Nessa please… Huwag mo naman gawin sa akin ito oh! Nessa!”

Hindi ko sila napigilan. Wala akong nagawa. Nagkamali ako.

At ang pagkakamaling iyon ang tanging hiblang natitira sa tuluyang pagkasira ng
relasyon namin.

Para akong ninakawan. Para akong nasunugan.

Sa isang iglap lang ay nawala ang lahat sa akin.

Sa isang desisyon lang ay gumuho ang buong buhay ko. Nagkulong ako sa kuwarto.
Ilang araw akong hindi makausap at hindi kumakain.

Sobrang laki ng nawala sa akin, katumbas ng perang nakuha ko sa pagdedeliver.

Walang hustisya.
Kaya kong gawin ang lahat para sa kanila. Sinubukan kong maghanap ng marangal na
trabaho pero hindi nila ako mapagbigyan.

Nahusgahan agad ako sa isang kapirasong papel. Putang ina nilang lahat!
Tapos ngayon, nagdesisyon ako na makagawa ng paraan para magkapera, nauwi pa rin sa
lahat. Hindi ako makatulog. Hindi ko makontak ang mag-ina ko.
Nagpalit na rin siguro ng sim card si Nessa para hindi ko sila mahabol.

Bakit ganoon? Sobrang bilis niya akong hinusgahan at iniwan nang dahil lang sa
pagkakamaling iyon?

Ginawa ko lang naman iyon para sa kanila. Hindi lang para sa akin. Pero wala.
Walang makakaintindi sa akin.

Walang tunay na nagpapahalaga at nagmamahal sa akin.

Lahat sila, tingin sa akin ay pabigat, mahina, walang utak, bobo.

Hanggang sa nagpasya na lamang akong tumayo sa kama at lumabas ng kuwarto. Habang

bumababa ng hagdan ay nakita ako ni Linda na tila wala sa aking katinuan. “Kuya…
Michael! Saan ka pupunta? Gusto mo ba kumain? Ipaghahanda kita.” “Labas lang ako
saglit.”
May pupuntahan ako.

Pupunta ako sa mga taong lubusan na nakakaunawa sa akin. Mga taong totoong
nagmamahal sa akin.
Mga taong inintindi ako at lahat ng pangangailangan ko. Mag-iinuman kami.
Magpapasalamat lang ako dahil ngayon ko lang napatunayan na sila lang talaga ang
tunay na kakampi ko. Ang tunay na laging nakaabang sa likuran ko.

Bumili ako ng alak. Isang boteng alak.

Naglakad na lang ako papunta doon, at alam kong kahit anong oras ay puwede ko
silang takbuhan.
Hindi nila ako iiwan, kahit kailan.
At nang makarating ako sa dating tagpuan, tama nga ako at naghihintay na sila sa
akin. Inilapag ko ang mga baso at nilagyan ng alak.
Tahimik lang kami. Hindi ko alam kung sino ang unang iinom.

Maya-maya ay hinawakan ko na ang baso ko at pilit nilunok ang sobrang pait na alak.
Parang masusuka na agad ako kahit kasisimula pa lang namin sa inuman.
Hanggang sa nakita ko ang mga tumubong damo sa tabi at agad binunot ang mga ito.

Matagal-tagal na rin na hindi ako nakapunta sa dating tagpuan dahil sobrang abala
ako para abutin ang mga pangarap. Hindi ko namamalayang nakakalimutan ko na sila.
Ang mga taong tunay na nagmamahal sa akin.

At dahil hindi ginagalaw ng kainuman ko ang kanyang baso, ay ako na rin ang uminom
nito. Nanginginig ako.
Pilit ko kasing pinipigilang umiyak.

Ayokong magpakita ng kahinaan sa harapan nila dahil ipinangako ko dati na

magtatagumpay na ako.

Pero hindi…

Kusa pa ring tumulo ang mga luha ko.

Umiyak ako ng parang sanggol na nangungulila sa aruga ng magulang. Tumulo ang mga
luha ko himlayan ng mga magulang ko.
Iyak lang ako ng iyak.

Hiyang hiya ako sa kanila dahil kulang pa ang ibinigay kong pagpapahalaga sa kanila
noong nabubuhay pa sila.

Sila lang ang tunay na nagmalasakit sa akin. Sila lang ang tunay na nagmahal sa
akin. Sila lang ang tunay na nakaunawa sa akin. Sila lang ang tunay kong kakampi.
“Mama… Papa… Patawarin ninyo ako… Minalas nanaman ako sa buhay…”
Hindi ko kayang itawid ang isang buong pangungusap dahil sa paghagulgol ko. Gusto
ko silang yakapin dahil alam kong doon lang ako ligtas.

“Mama… Papa… Mahina ako… Wala akong kuwentang tao… Pero alam kong mahal niyo pa rin
ako kahit ganito lang ako… Kung puwede lang ako sumama sa inyo, matagal ko na pong
ginawa… Mama… Papa..”

At…

Ngayon ko lang napatunayan kung ano lang ang mayroon ako na wala si Francis.

Sina mama at papa… at ang sakit ko.

Chapter 20

Unti-unti kong tinanggal ang kanyang suot na damit.

Kani-kanina lang ay kagalang-galang siyang tignan sa suot na mamahaling bestida.

Hindi ako makapaniwalang matitikman ko ang isang babaeng tulad niya. Wala ito sa
aking plano, maging sa aking hinagap.

At dahil sa tindi ng tama ng libog ng babaeng ito, ay sinikap ko na lang siyang

sinabayan.

Sa bawat halik ko sa kanyang pisngi, patungo sa kanyang labi at pababa sa kanyang

leeg, ay mararamdaman mong nasasarapan siya, tila matagal na niya itong plinano.

Sobrang kinis ng kanyang kutis. Sobrang lambot ng kanyang balat. Tumambad sa akin
ang kanyang dalawang malaking suso. At para naman akong sanggol na gutom na gutom
sa pagsipsip ng gatas.

Hindi ko ito pinalampas. Katulad ng sabi ko, sasabayan ko na lang ang libog ng
babaeng ito.

“Ooooooooooooohhhh… Sige paaaaa… Sarap…”

Tangina!

Ang libog mo. Tinatamaan na rin ako.

Tinanggal ko na rin ang suot kong puting kamis de chino. Tumatagaktak na rin ang
pawis sa aking katawan habang hinahaplos niya ang aking likuran at hinahalikan ako
sa labi.

Dahan-dahan akong nagtungo sa kanyang likuran. Hinalikan ko ang kanyang batok.

Nakakapang-akit ang kanyang mahabang leeg.

Nilalapirot ko na lamang ang magkabila niya utong habang panay pa rin ang pag-abot
ko sa kanyang mga labi.

Nararamdaman ko ang init ng kanyang katawan habang ang dalawang kamay naman niya ay
inaabot ang aking batok.

Puta!

Mahigit dalawang buwan nang wala si Nessa sa piling ko. Kung kaya naman ay talagang
naipon ang libog na ito sa katawan ko.

Tigas na tiga na ang burat ko at ikinikiskis ko sa kanyang likuran. Ipanapadama ko

sa kanya ang puwede niyang asahan sa gagawin naming kantutan.
Hanggang sa sinimula kong pagapangin ang aking kaliwang kamay patungo sa loob ng
kanyang suot na panty.

Agad kong sinapo ang medyo mabuhok na puki ng babaeng ito.

At tama nga ang aking hinala… Sobra-sobra na pala siyang kumakatas…

Napangisi na lang ako habang patuloy na nilalaro ng aking kanang kamay ang kanyang
utong at sa kabila naman ay ang init ng pinto ng langit.

May paglalagyan ang libog mo… Puta kita ngayong araw…

Twenty Eight Days Earlier

Nang matapos ni Michael sa kanyang piniling kanta sa videoke ay agad nitong nilagok
ang iniinom na beer. Halos mangalahati ang laman ng kabubukas lamang na alak.
“Astig kuya… 98 ang score mo. Hehehehe…”

“Ayos ba kambal? Hehehe… Hindi mo pa napapanood kung paano ko kantahin ang

Wonderwall. Baka matulala ka sa 100 na iskor ko. Hehehe…”

“Naku kuya. Hinay-hinay muna at baka magalit yung ibang kumakanta… Hehehe…” “Loko!
Hehehe…”
Kahit na nagkakatuwaan ang dalawa ay halatang-halata pa rin ang lungkot na nasa
mukha ni Michael. Hindi naman alam ni Francis kung ano ang mga tamang salita na
puwede nitong sabihin sa kapatid. Alam nito ang sakit na nadarama ni Michael dahil
naranasan na rin niya ito noong pansamantala siyang iniwan ni Linda.

Maya-maya ay itinaas ni Francis ang kanyang bote sa kaharap na kapatid.

“Tagay?!”

Ngumiti na lamang si Michael at agad na tinagayan ang kaharap na kainuman.

“Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sayo kuya… Pero gusto ko lang malaman mo na
alam ko ang sakit na nararamdaman mo ngayon.”
“Ayos lang kambal. Ganoon talaga ang buhay. Lalo na ang buhay ko… Tangina! Kung
sinusuwerte ka nga naman.” Seryosong saad ni Michael.

“Sinubukan mo na ba siyang tawagan? Kausapin sa telepono?”

Umiling naman si Michael at agad ibinaling sa iba ang kanyang paningin. Tila
bumabalik nanaman sa kanyang alaala ang nangyari sa kanila ni Nessa at napapaluha
na lang ito.

“Gustuhin ko man kambal, hindi ko na siya makontak. At kahit alam kong nagpalit na
siya ng sim card, patuloy pa rin ako sa pagtetext sa kanya. Nagbabakasakaling
matatanggap niya yung mensahe ko. Gusto kong kamustahin si baby Carl. Gusto kong
tanungin kung nasaan na sila at kung maayos ba ang lagay nila. Puta! Kahit simpleng
“oo ayos lang kami” na sagot, masaya na ako eh… kaso wala.”

Hindi naman makasagot si Francis at tahimik na pinapakinggan ang kanyang kapatid.

“Ngayon lang kambal… Ngayon lang ako bumuo ng pangarap. Ilang taon akong walang
direksyon at alam mo yan. Ngayon lang talaga ako naging matino.”

Pinipigil na rin ni Francis ang kanyang mga luha at panay ang inom nito sa hawak-
hawak na bote ng beer.

“Puta! Isang palpak ko lang, nawala ang lahat sa akin. Ganoon na ba ako ka-walang
kuwenta
at hindi manlang mabigyan ng isang pagkakataon?” “Mahal ka ni Nessa, kuya.”
“Iyon nga iniisip ko kambal eh… Kung mahal niya ba talaga ako… Kasi parang hindi
naman.”

Maya-maya ay bumalik sa gunita ni Francis ang kakaibang pangyayari sa pagitan nila

ni Nessa. Tama nga siguro ang kanyang kapatid, dahil kung mahal siya nito ay hindi
siya papayag na halikan siya ng binata. Sa halip, ay umungol pa ito habang
hinahalikan siya ni Francis.

“Pasensya ka na kuya ha… Alam kong ikaw ang gumawa ng paraan para magkaayos kami ni
Linda, ngayon naman, eh hindi ako makagawa ng hakbang para sa inyo ni Nessa.”

“Hayaan mo na yun kambal. Siya ang umalis at kung babalik siya sa akin, tatanggapin
ko naman siya eh. Sa ngayon, tama na muna ang pag-iisip ko tungkol sa kanya.”

“Tama ka diyan kuya. Magpatuloy lang tayo sa buhay natin. Marami pa diyan…”
“Hehehe… siyempre kambal. Madami pang puwedeng barurutin diyan. Hahaha…” “Hehehe…
Sa tinik mo sa babae kuya, hindi malayong makakahanap ka nanaman ng iba.” “Hehehe…”
“Ano na nga palang plano mo kuya? Papasok ka na ba susunod na sem?”

“Oo kambal. Magseseryoso pa rin ako sa buhay ko. Malay mo bumalik si Nessa at baby
Carl,
siyempre dapat handa ako. Hehehe…”

“Sige kuya, malamang nakapag-ipon na ako nun.”

“Hindi na kambal. May pera pa ako pang-enroll. Wala na naman akong paggagamitan ng
pera
ko eh, ako na lang muna ang bahala sa tuition fee ko.” “Talaga kuya?! Ayos!”
“Bakit parang masaya ka?”

“Kasi kuya… May pinaplano rin kasi ako eh… Hehehe…” “Ano yun?”
“Balak ko nang ibigay ang apelyido ko kay Linda… Hehehe…” “Ayos nga yan kambal!
Kelan naman?”
“Magtatanong-tanong pa ako… Pero sa huwes lang muna. Gusto ko lang kasi maayos na
rin
ang birth certificate ni baby Jacob. Para maging Jacob Alcantara na siya. Hehehe…”

“Tama yan kambal. Lalaki pa naman anak mo, siya magpapasa ng lahi nating mga
barako. Hehehe…”

“Hehehe… Kaya nga eh. Eh dahil nga sa sinabi mong ikaw na muna bahal sa tuition fee
mo,
kukuhanin ko nang pagkakataon iyon para tuparin ko ang pangako ko kay Linda.”

“Matagal-tagal na nga rin yun kambal. Mabuti naman at magagawa mo pa rin yung
pinlano
mo.”
“Kaya nga eh… Gusto kong mapaligaya ko si Linda at makasama habambuhay.” “Magagawa
mo naman yan kambal. Ikaw pa? Eh lahat ata ng pangarap mo nasusunod.” “Hehehe… Tama
ka kuya. Kaya nagpupursige din ako sa trabaho ko para mabigyan ko ng
magandang kinabukasan pamilya ko.”

“Ayos yan Francis. Tsaka suwerte mo kay Linda. Wala ka nang mahahanap na tulad
niya. Maganda, mabait, at higit sa lahat marunong magpatawad…” Seryosong saad ni
Michael sabay tungga sa kanyang iniinom na beer.
Napangiti na lamang si Francis habang hawak ang kanyang bote ng beer. Naiisip din
nitong suwerte nga siya kay Linda at hindi niya alam ang mangyayari sa kanyang
buhay kung sakaling mawalay sa kanya sina baby Jacob at Linda.

Kung kaya naman ay ginagawa ang lahat ni Francis para maibigay ang pangangailangan
ng kanyang mag-ina. Gusto rin niyang mapanindigan ang lahat ng kanyang nagawang
desisyon, magmula noong mabuntis ang kinakasamang si Linda.

“Ingatan mo siya kambal… Huwag na huwag mo na siyang papakawalan…”

“Siyempre naman kuya... Kahit hindi mo pa sabihin sa akin yan, eh talagang aalagaan
ko ang mag-ina ko…”

“Huwag kang tutulad sa kuya Michael mo. Hehehe…”

Hindi naman na sumagot si Francis at sa halip ay inubos na lamang ang kanyang

natitirang beer.

“Minsan kasi, mararamdaman mong mahalaga ang isang tao kapag nawala na ito. Kaya
madalas eh napapabayaan nating yung mga mahal natin sa buhay. Madalas mas iniisip
natin yung sarili nating kapakanan, kaysa sa kung ano ang makakabuti para sa
kanila.”
“Hindi naman masamang mangarap kuya eh. Basta ba’t nasa tama ang pag-abot mo dito.”
“Doon nga siguro ako hindi nagtagumpay. Masyadong matayog ang ambisyon ko para sa
kanila
at hindi ko na inisip kung makakasama ba o makakabuti sa kanila ang pamamaraan ko.”

“Hindi pa naman huli ang lahat. Madami ka pang pagkakataong itama yang pagkakamali
mo.
Umpisahan mo sa pag-iwas sa taong nagdadala sayo ng kapahamakan. Umiwas ka na
kuya…”

“Pasensya ka na kambal. Hinding-hindi na talaga ako uulit. Alam kong para na akong
sirang
plaka sa iyo, pero talagang sinusumpa ko… tinatapos ko na ang ganoong gawain.”
“Mabuti naman kuya kung ganon. Makakahanap ka rin ng para sa iyo.”
Bigla namang natahimik si Michael at tila nag-iisip ng malalim. Alam niyang para
siyang walang pinagkatandaan, sa bawat desisyon at pagkakamali sa buhay, pero
sinisikap na niyang ituwid
lahat ng hindi magandang nagawa sa kanyang nakaraan.

Nakatingin na lamang si Francis sa kanyang kapatid at para namang binabasa nito

kung ano ang nasa isipan ni Michael.

“Tama na nga itong kalungkutan na to! Naandito tayo para mag-enjoy. Kaya humanda
ka…
ipapadinig ko na sayo kung papaano ko kinakanta ang “Wonderwall”. Hehehe…” “Hahaha…
Sige na nga kuya. Padinig na lang, tutal mapilit ka naman…”
Pinindot naman agad ni Michael ang numero sa videoke para sa kantang iyon. Tumayo
ito at kinuha ang mikropono sa harapan.

Napapatawa na lang si Francis sa ginagawa ng kanyang kapatid. Mas gusto na lang

niya na sa ganitong paraan ilabas ni Michael ang matinding lungkot at sakit na
nararanasan.

~~~

“Pshhhhttt…” Saad ni Linda nang pumasok sa kanilang kuwarto si Francis.

Ayaw nitong magising si baby Jacob dahil sa pahirapan pa itong patulugin. Kung
kaya’t dahan- dahan namang nagtanggal ng sapatos si Francis at naglakad papunta sa
kama.

Hinalikan nito sa pisngi ang girlfriend habang ang mga mata nito ay nakatuon sa
tulog na tulog na anak.

“Kakadede at kakatulog lang niyan.” “Ahhh buti naman. Kumain ka na ba?”

“Oo. Ikaw? Si Michael naandiyan na rin ba?” “Oo. Magkasabay na kaming umuwi.”
“Mukhang napasarap ang kuwentuhan ninyo ha…”
“Hehe… Medyo. Nilunod ni kuya sarili niya sa pagkanta sa videoke.” “Hehehe… Okay.
Mabuti naman at ganun kaysa sa lasing na lasing siya.” “Hmmm… Uminom din kami
babes…”
“Oo. Amoy na amoy ko. Baka naman nagpakitang gilas ka nanaman sa pag-inom babes.”
“Hindi. Kaunti nga lang ininom ko eh. Para alalayan si kuya.”
“Hmp! Kamusta naman si Michael?”

“Ayun. Medyo ramdam mo pa ring nalulungkot at nasasaktan siya. Pero mukha okay-okay
na
rin naman siya.”

“Ahh… Kawawa naman siya…”

Hindi naman nakasagot agad si Francis dahil tinanggal nito ang kanyang suot na t-
shirt at pantalon. Naiwan lamang ang kulay asul na boxer shorts at mabilis na
sumampa sa kama.

“Hilutin mo nga ulo ko babes…”

Lumapit naman si Linda at tinabihan ang kanyang boyfriend. “Hindi ka ba muna

maliligo? Amoy chico ka… Hihihi…” “Hehehe… Sorry babes tinatamad na kasi ako eh…
okay lang?” “Hmmm… Ano pa bang magagawa ko…”
“Sige na… Ngayon lang naman ako tinamad maligo eh… Hehehe…” “Sige na nga…”
Hinalikan naman ng magandang babae si Francis.

“Sundan na natin si Jacob? Hehehe…”

“Sira! Huwag ka ngang ganyan… Hihihi… Hihilutin na lang kita.” “Sige na… Isa pa.”
“Bahala ka nga diyan…”

“Hehehe… Sige hilutin mo na nga lang ako… “Hihihi… Okay…”

Nilagyan naman ni Linda ng lotion ang kanyang kamay at marahang minasahe ang
bandang ulunan ni Francis. Napapapikit naman sa sarap ang binata, dulot ng
sensasyong nararadaman sa paghilot ng kanyang girlfriend.

“Oo nga pala babes… Yung sinasabi ko sayong plano ko, mukhang maisasagawa na
natin.” “Ano dun babes?”
“Yung kasal natin.”

Napahinto naman si Linda nang madinig ang sinabi ng kanyang boyfriend. Hindi nito
akalain na desidido pala si Francis sa kanyang balak na pagpapakasal.

“Talaga babes?” Saad ni Linda sabay yakap sa kanyang boyfriend.

“Oo naman. Naghahanap lang talaga ako ng tiyempo. Tsaka puwede na natin galawin
yung
kaunting naipon para sa kasal. Kahit sa huwes iyon, siyempre magiimbita din tayo ng
bisita.”
“Oo babes. Saka na tayo magpakasal sa simbahan… I love you…”

“I love you too… Tsaka babes, dapat na rin natin ayusin ang birth certificate ni
Jacob. Dapat
apelyido ko na gagamitin ninyo… Hehehe…”

“Hihihi… Siyempre naman babes… Pinangarap ko naman talaga maging Mrs. Linda
Alcantara…”

“Hehehe… Kaya nga eh, dapat maayos na natin yung kasal natin agad.”
“Pero babes, kung gagalawin natin yung nakatabing pera, eh papaano yung pag-aaral
ni
Michael? Hindi ba naipangako na natin yun na next semester eh babalik siya sa
school?”

“Oo babes. Pero sinabihan niya ako na may naipon na daw siya at siya na rin ang
bahala sa tuition niya next sem. Kaya nga nakapagplano na rin ako sa isip ko eh,
dahil makakagalaw na tayo ng maayos gamit yung naitabing pera.”

“Ahh… Okay. Mabuti naman pala at ganoon ang nangyari sa usapan ninyo. Siyempre,
inaalala ko rin naman yung kalagayan ni Michael.”

“Tama ka babes. Pero nakikita ko na talagang nagpupursige si kuya Michael na ayusin

ang buhay niya. Sana nga magtuloy-tuloy na rin siya at mahanap ang kapalarang
nakatadhana para sa kanya.”

“Haaayy… Sana nga nagtiis pa ng kaunti si Nessa. Lagi rin namang iniisip ng kapatid
mo ang
kapakanan nilang dalawa ni baby Carl.”

“Ganoon talaga. Hindi mo mapipilit ang isang tao na magtiis para sa iyo. Dahil kusa
iyang ibinibigay, lalo na kung mahal mo. Katulad mo, tiniis mo ako ng ilang taon.
Hehehe…”

“Hihihi… Mahal kasi kita babes…”

“Kaya nga… Mahal na mahal ko din kayong dalawa ni baby Jacob. At pangako ko sayo,
gagawin ko ang lahat para guminhawa ang buhay natin.”

Hinalikan naman ni Linda sa labi si Francis dahil sa tuwang nararamdaman niya. At

alam niyang kahit may pinagdadaanan silang problema sa pera, ay patuloy pa ring
lumalaban ang dalawa.

~~~

Lumilipas ang mga araw nang hindi ko na kapiling sina Nessa at baby Carl. Halos mag
sisiyam na linggo na nga yata kung bibilangin.
Patuloy pa rin ako sa mga plano ko. Sa mga naudlot na plano ko.

Wala na akong magagawa. Hindi ko na puwedeng ibalik ang nakaraan, at dahil hindi na
ako nagbigyan ng pagkakataong itama ang pagkakamali ko.

Kailangan kong bumangon. Kailangan kong harapin ang bukas ng mag-isa. Sabi nga
nila, ang mundo ay patuloy na iikot – kasama ka man o hindi.
Kung hindi ka sasabay sa daloy ng buhay, ay malulugmok ka at tuluyang maiiwan.
Tanggap ko na. Unti-unti ko nang tinatanggap ang lahat.
Na hanggang dito na lang talaga kami ni Nessa.

Kahit na napapailing pa rin ako kung minsan, sa tuwing naalala ko sila, ay pilit
kong pinatatatag ang damdamin ko.

Patuloy pa rin ako sa aking pamamasada.

Katulad ng dati, maaga akong umaalis ng bahay at uuwi ako ng alas-diyes – para
kumain at matulog.

Ayokong mapag-isa. Tapos na akong magluksa. Ang tangin nasa isip ko ngayon, ay ang
mag-ipon.
Ipunin lahat ng kinita ko para matustusan ang pag-aaral ko sa susunod na sem.

Tangina! Kung dati ko pang naisip na magseryoso sa buhay, malamang wala ako sa
kinalalagyan ko ngayon.

Pero, tapos na yun. Wala na rin akong magagawa.

At ang mas importante, ay kung ano ang kaya kong gawin ngayon.

Siyempre hindi ko pinangarap na maging tricycle driver habang buhay. Gusto ko ring
maging katulad ni kambal.
Alam kong hindi niya ako sing-talino, pero susubukan ko. Wala naman sigurong
mawawala. Hanggang isang araw, may natanggap ako tawag galing sa inapplyan ko noong
nakaraang
buwan.

Kung hindi pa ako nagdesisyong mananghalian sa bahay ay hindi ko masasagot ang

kanilang tawag.

“Hello… Can I speak with Mr. Michael Alcantara?”

Kinabahan ako.

Sa tuwing kinakausap ako ng ingles sa telepono ay napipilipit ang dila ko.

“Ah eh… Who is this?”

“I’m Emily. Sa agency poi to.”

Agency?

Medyo nakalimutan ko na kung ano ang inapplyan ko sa opisina nila.

“Ah okay. This is Michael po. Bakit po?”

“Ah, Michael, report ka naman sa agency naming. May opening kasi at kinuconsider
namin ang
application mo.”

“Okay po. Ano po palang trabaho?” “Office Utility. Janitor.”

Naptaigil ako.

Inisip ko na ito na ang pagkakataon kong makapagtrabaho sa isang opisina.

Hindi nga lang tulad nang kay kambal, pero marangal din naman ang maging janitor.

“Sige po. Pupunta ko ako.”

“Good! Report ka dito sa Cubao branch, mga alas-nuwebe ng umaga.” “Okay po. Salamat
po.”
“Thanks Michael, see you tomorrow.”

Kinabahan ako.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o ano…

Basta masaya ako dahil magkakaroon na ako ng ibang trabaho.

Sana matanggap ako, at para mapaalam ko na sa operator ng tricycle na pinapasada

ko. Sila kasi ang unang nagtiwala sa akin, kaya mas magandang maayos akong aalis sa
kanila.
Naisip ko naman kaagad sina Nessa at baby Carl. Kahit wala na sila sa piling ko,
alam ko namang sa puso ko ay gusto ko pa rin magtabi para sa kanila. Kasama sila sa
pangarap ko. Bahagi pa rin sila ng buhay ko.
Bahala na.

Hindi ko na rin iniisip kung ano ang susuotin ko. Pupunta ako doon at ipapakita sa
kanila kung sino ba talaga ako. Sigurado namang malinis at mabango akong haharap sa
kanila, at hindi amoy araw.

Kinabukasan…

Inagahan ko ang gising at nagmadali din akong maligo at magbihis. Hindi na ako nag-
almusal. Kasi parang nasusuka ako sa sobrang kaba.
“Oh! Mukhang may lakad tayo ah! Hihihi…” Bungad sa akin ni Linda pagkababa ko ng
hagdan.

“Oo nga eh… May interview ako.” “Naks! Galingan mo ha…”

“Oo naman…”

“Pero teka, bakit hindi ka na naka long-sleeves? Ayos na ba yang suot mo?” “Oo.
Okay na ito. Maayos naman suot at istura ko eh. Hehehe…”
“Okay sige. Daanin mo na lang sa kapogian mo. Hihihi…” “Hehehe… Sana nga madaan ko
sa itsura.”
“Sige ingat ka.”

Nakita ko si baby Jacob na gising na gising habang kalong siya ni Linda.

“Puwedeng pa-kiss? Pampasuwerte lang? hehehe…” “Huh?”

Napansin kong parang namula sa kahihiyan si Linda. Nagtataka naman ako noong una,
pero naisip kong parang mali ang katanungan ko.

“Kay baby Jacob… Hehehe…” “Ahhh… Hihihi…”

“Gising naman siya eh… Kiss lang ako…” “Sige. Kiss mo na.”
Lumapit naman agad ang mukha ko sa kanya. Sobrang lambot ng pisngi ni baby. Naalala
ko tuloy si baby Carl. Lagi ko ring pinanggigigilan ang pisngi nun.
Maya-maya ay napalingon ako kay Linda. Nakatingin siya sa akin.
Ngumiti naman ako at agad kong inilayo ang mukha ko sa kanilang dalawa.

“Sige alis na ako.”

“Galingan mo Michael ha… Kayang-kaya mo yan!”

Naptango na lang ako bilang pagsang-ayon kay Linda.

Hindi ko naman sinasadya pero nagkakaroon kami ng parang ilangan sa isa’t isa.
Siguro dapat hindi ako masyadong naglalalapit sa kanya. Baka kasi sabihin niyang
nananamantala ako.

Antok na antok naman ako habang nakasakay sa jeep mula Antipolo – Sumulong, papunta
sa
Cubao. Sa sobrang kaba ko eh hindi ako nakatulog agad. Maya-maya eh may kumalabit
sa akin.
“Hoy bayad mo! Malapit na tayo sa Cubao.”
Nagulat ako sa kunduktor ng jeep. Nalimutan kong hindi pa pala ako nakakabayad.
Akala ata niya eh tatakbuhan ko sila.
Mabilis naman ako naglabas ng singkuwenta pesos mula sa bulsa ko. Papungas-pungas
pa ako habang naghihintay ng sukli.

Hanggang sa bumaba na ako sa may tabi, malapit sa isang eskinita kung saan naroroon
ang opisina nila.

Naalala ko pa ang lugar na ito. Akala ko ay hindi na nila ako tatawagan at habang
buhay na akong aasa sa pangako nilang tatawag.

Pero ayos na ito. Ang mahalaga ay nabigyan nila ako ng pagkakataon. At nasa kamay
ko na kung papaano ako makakapasok sa trabaho.
Pagpasok ko ay ngumiti sa akin ang babaeng nakaupo sa may tapat ng pintuan. Medyo
may kalusugan, pero okay na okay na ito sa akin, dahil maganda rin naman siya.

“Yes sir?”

“Hmmm… May interview po ako ngayon…” “Name mo sir?”

“Michael Alcantara.”

“Ahh okay po, umupo muna kayo tatawagin na lang kita.” “Okay. Salamat Jessy.”
“Huh? Paano niyo po nalaman name ko?”

Nagulat siya dahil alam ko ang pangalan niya. Agad ko naman inginuso ang folder na
nasa harapan niya. Hindi ako sigurado na pangalan niya nga iyon, at nagbaka-sakali
lang ako.

“Ahhh hihihi… Kayo talaga sir…” Ngiti naman niya sa akin.

Agad akong umalis sa tapat niya at umupo sa may malambot na sofa.

Kinakabahan pa rin ako. At ginagawa ko na lang pantanggal sa kaba ko ay ang

pagtitig kay
Jessy.

Malaman siya. Mahaba ang buhok. Matangos ang ilong. Maputi. Maganda rin, kahit
papaano.

Hmmm… Mukhang okay nga ito.

“Michael Alcantara?”

Nagulat ako nang may tumawag sa pangalan ko. Lumingon ako sa may pintuan sa tabi ng
kinauupuan ako at nakito ko ang isang may katandaang lalaki na siyang tumawag sa
aking pangalan.

Agad akong tumayo at nilapitan siya.

Pinauna niya akong makapasok sa silid niya at pinaupo.

Seryosong tao ito. Hindi siya ngumingiti na talaga namang nagpadagdag sa takot ko.

“I’m Mr. Flores.” Maikli niyang saad sa akin.

Tumango na lamang ako dahil hindi ko alam ang isasagot ko.

Maya-maya ay binuklat niya ang isang folder na nakalagay sa lamesa niya.

“Michael Alcantara. 24 years old. High school graduate?” “Yes sir.”
“College level. First year college…” “Yes sir.”
“Working student?”
“Nagstop po ako sir… Wala na pong pambayad ng tuition fee…” “Planning to go back to
school?”
“Yes sir.”

“So paano yan? Kaya mo bang pagsabayin?”

“Yes sir. Sa totoo lang po habang pumapasok eh namamasada din ako ng tricycle. Sa
palagay ko po kaya kong pagsabayin.”

“Okay. That’s good. Hindi rin naman ganoon kahaba ang oras mo sa trabaho mo. And we
accept working students. Naiintindihan kita, kasi dati working student din ako. And
believe it or not, nagsimula din ako sa pagiging janitor.”

Nabuhayan ako ng loob. Tinitignan ko lang si Mr. Flores at mukha namang nasa maayos
na siyang katayuan sa buhay.

“Talaga po sir?”

“Yes. Nagsumikap ako. Inabot ko ang mga pangarap ko. Kaya ngayon, may sarili na
akong kumpanya. Hehehe…”

“Astig niyo pala sir… Hehehe…”

“Kaya, bibigyan kita ng pagkakataon. Prove to me na kaya mong pagsabayin ang

trabaho at pag-aaral. I can see a potential in you.”

Kumakabog ang dibdib ko sa magkahalong tuwa at kaba. Ngayon lang ako nasabihan ng
ganoon sa tanam-buhay ko.

“Sir sir. Hindi ko po kayo bibiguin.”

“Good. You can start on Monday. Hingiin mo kay Jessy yung mga requirements then
submit it
on Monday, okay? So, Michael, welcome to the company.”

“Salamat sir… Salamat po talaga… Maraming maraming salamat.”

Tangina!
Hindi ko alam kung yayakapin ko ba si Mr. Flores habang umiiyak, sa sobrang tuwa.
Gusto ko ring halikan sa labi si Jessy, pero pinigilan ko ang sarili ko. Baka
matanggal ako
kaagad pag ginawa ko yun… Hehehe…

“Ayos na? Pasok ka na?” Tanong sa akin ng bebot.

“Oo… Pasok na pasok ako Jessy hehehe…” “Hihihi… Pasok na pasok talaga?”
Masaya ako.

Hindi lang dahil nakarinig ako ng papuri mula kay Mr. Flores, kundi ang magkaroon
ng panibagong pag-asa sa buhay.

Malamang matutuwa sa akin sina kambal at Linda. Sa wakas, makakapagtrabaho na rin

ako sa isang opisina. At hinding-hindi ko ikakahiya ang trabaho ko. Payag akong
magsimula sa pinakamababa, at mangangarap din ako na isang araw ay mamamahala din
ako ng sariling kumpanya.
“Talaga?! May trabaho ka na kuya?”

“Naks naman! Sabi sayo magkakaroon at magkakaroon ka rin ng trabaho ito. Basta’s
galingan mo lang palagi.”

“Hehehe… Oo kambal. Bilang janitor sa isang agency. Tsaka Linda, salamat pala sa
masuwerteng halik ni baby Jacob…”

“Ayos yan kuya. Good news talaga yan. Pero, alam ko naman na itutuloy mo pa rin ang
pag-
aaral mo di ba?”

“Oo kambal. Nasabi ko na rin sa may-ari ng kumpanya iyan. Pumayag naman sila at
tumatanggap daw sila ng working student.” “Ayos. Mabait pala sila diyan. Galing mo
kuya!”
“Hehehe… Salamat. Makakapagtrabaho na rin ako sa opisina.” “Oo nga eh… Pero teka,
paano pala yung tricycle.”
“Papunta nga ako kina mang Jerry para makapag-paalam ng maayos. Sa Lunes pa naman
ako
magsisimula. May tatlong araw pa naman ako para makapamasada sa kanila.” “Ahhh oo
tama yan kuya, magpaalam ka na lang ng maayos sa kanila.”
“Oo nga eh… papunta na ako doon, hatid na kita kambal sa sakayan. Papasok ka na
ba?” “Oh sige kuya. Doon na lang ako maghahapunan.”
“Sige babes, ingat ikaw.”

“Love you babes. Love you baby Jacob. Pakiss nga din para suwertehin si papa sa
opisina… Hehehe…”
“Hehehe… Naku kambal, mabisa yang halik ni baby Jacob. Sinuwerte talaga ako.
Hehehe…” “Sige tara na kuya.”
Sarap sa pakiramdam.

Yung tipong mabuting balita naman ang sinasabi ko sa kanila at hindi kasawian at
kamalasan ko sa buhay.

Nakakapanibago kung tutuusin, pero sobrang gaan sa pakiramdam. Sunod-sunod ang mga
magagandang araw na dumaan sa buhay ko.
Unti-unti ko nang nakakalimutan ang sakit na naranasan ko sa pag-alis ni Nessa
dahil na rin sa pagod at daming ginagawa sa trabaho.

Kahit hirap na hirap ako sa pagiging janitor ay pinagtitiyagaan ko talaga. Ayokong

magreklamo. Gusto ko lang maging positibo sa lahat ng ginagawa ko. Sinasamatala ko
ang mga araw na hindi pa ako nakakabalik sa eskuwelahan.
Panay ang overtime ko. Gusto ko rin kasi makakuha ng malaki-laking suweldo sa
katapusan. Unang suweldo iyon, kaya mahalaga para sa akin.
Minsan pa nga ay inuutusan nila akong bumili ng pagkain sa labas. Naiintindihan ko
naman dahil sobrang abala sila sa mga papeles ng kumpanya.

Madalas pa nga ay nagkukusa na akong maglibot-libot kung sino ang magpapabili.

Gusto ko rin kasing makasundo ang mga empleyado dito.

Kung minsan pa eh, ako na rin ang nagpapa-xerox para sa kanila. Basta’t tapos ko
nang linisin ang banyo at makapagwalis sa gilid-gilid ng opisina nila ay kumukuha
ako ng puwede kong maitulong at magawa.

Kaya ayun, pagdating ko sa bahay, pagod na pagod ako. Lupaypay.

At kahit ganoon ang nararamdaman ko, hinding hindi ako magrereklamo. At lalong
hindi ko bibiguin ang mga taong nagtiwala sa akin.
August 15, 2006
Isa sa pinakamasuwerteng araw ang dumating sa buhay ni kambal. Iyon ay ang
mapakasalan ang babaeng mahal na mahal niya.

Kahit sa huwes lang sila mag-iisang dibdib ay talaga namang naging abala si kambal
sa paghahanda dito.

Maging si Linda ay talaga namang naging abala upang maging kaaya-aya sa paningin
naming lahat.

Sobrang ganda ni Linda. Kahit simple lang na puting bestida ang kanyang suot ay
talagang lumulutang pa rin ang kagandahan niya.

Matalino. Mabait. Maganda. Sa isang lalaki, wala ka nang hahanapin pa. Kumpletos
Rekados ika nga.

Suwerte ni kambal at nakahanap siya ng katulad ni Linda.

At alam kong suwerte din ng babae dahil natagpuan niya si utol.

Ako kaya? Kailan kaya ako susuwertehin na makahanap ng para sa akin? Tangina! Huwag
naman sana pag-ugod-ugod na ako.
Pero sa ngayon, pokus muna ako sa trabaho ko. Ang mop muna ang gf ko.

Halos kalahating minuto kaming naghintay sa labas para sa kasal nina Linda at
Francis.

Kaunti lang ang mga bisita. Maliban kay tiya Susan, nakarating din sina Bob at
Felix (kaklase namin noong highschool), isang babae na maigsi ang buhok (kaklase
daw nina Francis at Linda sa UP) at si Ms. Abella.

Si Ms. Abella. Takte!

Naalala ko yung kalokohang ginawa ko sa kanya noong nasa highschool kami ni kambal.
Noong tinawag niya kami sa harapan ng klase dahil sa pangongopya at upang
magpaliwanag, ay marahan kong ikiniskis ang medyo matigas kong burat sa kanyang
likuran. Hindi ko alam kung naaalala niya pa iyon hanggang sa ngayon, pero hindi pa
rin ako makatingin sa kanya ng diretso.

Wala pa rin siyang asawa hanggang ngayon. Balita ko noong highschool pa kami eh
sadyang pihikan itong si Ms. Abella. Hindi ko naman alam kung nakatikim na rin ito
ng kantot dahil noong nangyari ang insidenteng iyon ay iba na siya kung makatingin
sa akin.
Ewan ko ba kay Francis kung bakit niya pang kinuha si Ms. Abella. Puta! Parang
nakukunsensya tuloy ako sa ginawa ko sa kanya.

Siguro ay nasa trenta-otso hanggang kwarenta ang edaran ng dati naming titser.
Maganda rin naman siya at medyo matangkad. Hindi ganoon kalaki ang kanyang dibdib
kung titignan mo, pero muka namang wala pang tumitikim dito.

Tangina! Ano ba itong iniisip ko? Kasal ito ni kambal pero puro kalibugan ang nasa
isipan ko. At… huwag niyo na ring tanungin kung ano ang hitsura ng kaklase nina
Linda at Francis. Wala akong kumento sa kanya… Hehehe…
Pero siyempre, iba pa rin ang kagandahang taglay ni Linda.

Simpleng simple ang kanyang kagandahan. Hindi na niya kailangan pang maglagay ng
kolorete sa kanyang mukha.
Habang pinagmamasdan ko silang dalawa ni Francis ay nakakaramdam ako ng tuwa at
pagnanais na sana ay balang araw ay may maiharap din ako para pakasalan.

Bakas na bakas sa kanilang mukha ang kaligayahan na sa wakas ay dumatin na rin ang
araw na ito.

Hindi ganoon katagal ang seremonya ng kasal nila kambal, kung kaya’t agad kaming
umuwi ng bahay para pagsaluhan ang kaunting handa.

Nagkukuwentuhan ang lahat sa sala habang tinutulungan ko si Tiya Susan na maghanda

ng makakain.

Nakikinig lang ako sa kanila at hindi nagbibigay ng kahit anong kumento.

Madalas kasing hindi ko nakakasundo ang mga kabarkada ni utol. Bukod sa matatalino
sila, eh may kayabangan din paminsan-minsan.

Ewan ko ba kay kambal kung bakit siya nahahanay sa mga ganoong uri ng tao.

“Oi pare! Congratulations ha. Ganda ni misis… Hehehe…” “Hehehe… Salamat pre. Mabuti
nakarating ka.”
“Siyempre naman, kasal mo ito eh…”

“Yan ang gusto ko sayo eh, maaasahan ka…” “Kasal sa simbahan na ang sunod nito?
Hehehe…”
“Wala pa akong pera eh… Pero siyempre pinaplano yan.” “Saan ka ba nagtatrabaho
Francis?”
“Sa isang BPO sa Ortigas.”

“Ganun? Bakit hindi mo subukang maghanap ng trabaho sa ibang bansa?”

“Ibang bansa? Ayos sana yan pare, kaso wala naman akong alam na maaapplyan.” “Naku
pare, ibigay mo sa akin resume mo. Matutulungan kita!”
“Talaga pare? Sige, ayos yan. Susubukan ko, total wala rin namang mawawala eh.”

“Oo pare, sa talino mong yan, malamang makukuha ka dito. Tsaka swak sa course mo.
Marami silang hinahanap na Computer Science graduates.”

“Ayos nga yan pare, sige isesend ko sa email mo.”

“Okay pare, hihintayin ko tapos submit ko agad. Naandoon na nga iba nating kaklase
eh, sina
Jayson,Wewe, pati si Patrick.

“Ayos ah! Tignan mo nga naman ang kapalaran. Saan pala yan?” “Singapore.”
“Singapore? Naku pare gusto ko diyan ah. Paano ba mag-apply?”

“Dadaan kang agency pare. Sige ako bahala sayo, irerekumenda kita sa agency na
pinasukan
ko.”

“Sige pare, salamat. Aasahan ko yan ha. Alam mo na, may pamilya na rin ako,
kailangang kumayod at kumita ng malaki.”

“Naku pare! Matitiis mo bang iwanan si misis mag-isa? Hehehe…”

“Hmmm… Kaya naman siguro yan. Tiis-tiis lang para guminhawa ang buhay.”
“Hehehe… Huwag kang tumulad sa amin, mga binata at walang asawa, kaya heto enjoy na
enjoy magtrabaho sa malayo. Hehehe…”

Kaya nga kaya ni kambal na malayo kay Linda at sa anak nito?

Pero tama rin siya. Puwede namang magtiis-tiis muna para makaipon ng pera at sa
kinabukasan ng pamilya niya.

Alam kong pag-iisipan ng mabuti ito ni utol. Hindi rin naman kasi kadali ang
magtrabaho doon at lalo na ang ma-home sick.
Maya-maya paglingon ko sa aking tabi ay nakita ko si Ms. Abella habang sumisipsip
sa bote ng softdrinks. Hindi ko alam na sumusunod pala siya sa akin sa kusina.

Nakatingin siya sa akin at agad ko naman siyang nginitian.

“Kain pa po kayo, ma’am” Sabi ko sa kanya dahil wala nang laman ang kanyang plato.

“Naku! Tama na… Nagdidiyeta kasi ako. Hihihi…”

“Si ma’am talaga oh! Palabiro. Hehehe… Seksing-seksi na nga ho kayo eh…” “Talaga?”
“Oo naman ma’am. Kahit noong estudyante niyo pa kami eh hinahangaan na kayo sa
kaseksihan ninyo.”

Bola 101 by Michael Alcantara.

“Tsaka daanin niyo na lang po sa ganda. Di ba po ma’am? Hehehe” Sabay kindat ko sa

kanya.

“Ikaw talaga Michael masyado kang bolero… Hihihi…” “Hindi naman po bola iyon.
Nagsasabi lang ako ng totoo…” “Hihihi… Ganoon ba? Sige salamat na lang…”
“Hehehe… malamang sa malamang niyan, maraming nagkakagusto sa inyo, ano po ma’am?”
“Mayroon naman… Pero mapili talaga ako eh… Hihihi…”
“Ano po bang gusto niyo ma’am?”

“Ewan ko, basta pag nakita ko yung tao, alam ko na gusto ko na siya.” “Hmmm…
Mahirap po yan ma’am ah…”
“Hindi rin naman… Basta alam kong gugustuhin rin ako ng totoo puwede na yun sa
akin…” “Eh ako ma’am. Yung mga ganitong kagwapo, okay na po ba sa inyo? Hehehe…”
“Hihihi… Loko ka talaga Michael…”

“Si ma’am naman… Nagdyodyok lang ako. Hehehe.

“Eh ikaw? Bakit wala ka pang baby? Wala ka pang asawa?” “Pihikan din po kasi ako
ma’am eh… hehehe… joke lang.” “Hihihi… Ganoon? Parehas pala tayong pihikan…”
“Hehehe… Biro lang po ma’am.”

“Dapat ikaw, gumawa ka na ng baby, tignan mo naunahan ka pa ni Francis.” “Wala pa

ma’am eh… Gusto ko nga rin po gumawa ng baby… Ikaw ba ma’am?” “Ako? Anong ako?”
“Gusto niyo gawa tayo ng baby? Este, kalian kayo gagawa ng baby? Hehehe…” “Hihihi…”
Tangina! Sarap panoorin itong si Ms. Abella habang namumula sa kahihiyan.
Pakiramdam ko kapit na kapit na rin sa libog ito.
“Eh wala namang gustong gumawa ng baby kasama ko eh… Hihihi…” “Hehehe… Palabiro
talaga kayo ma’am.”
“Hihihi... sorry ganun lang talaga ako…”

“hindi ko alam yun ma’am. Kung gusto niyo, igagawa ko kayo…” “ng baby?”
“ng juice ma’am. Hehehe… Parang naiinitan na po kasi kayo eh… hehehe…” “Hihihi…
Akala ko ng baby…”
“Hehehe… Kayo ma’am ha…” “Akala ko lang naman…”
“Hehehe… Madami pong nabubuntis sa maling akala, ma’am.”

“Hihihi… Sige na nga, diyan ka na lang. Puro ka biro. Uupo na lang ako sa sala.”

“Kung gusto niyo ma’am akyat kayo sa itaas. Tapos pasok kayo sa pinaka-unang
kuwarto sa kanan. Para makapag-pahinga muna kayo. Tapos ihahatid ko itong juice sa
kuwarto ninyo.”

“Hihihi… Talaga? Totoo ba iyan? Hindi yan joke?” “Si ma’am naman… ayaw niyo po ba?”
“Hihihihi… Bilisan mo ha, baka mapansin nilang wala ako.”

Boom!
Tangina! Nakuha ko rin kiliti ng babaeng ito.

Malibog pala si ma’am.

Nakasimple siyang umakyat sa kuwarto ko at maging ako ay nag-ingat na huwag makita

nina kambal. Nagmadali akong umakyat sa itaas at pagpasok ko ng kuwarto ay nakita
ko si Ms. Abella na nakaupo sa kama.

“Oh, nasaan ang juice ko? Hihihi…”

“Aba ma’am. Paghirapan ninyo muna bago ko ibigay ang juice niyo… Hehehe…”

Agad agad akong lumapit sa kanya at inalalayan ko siya sa kanyang pagtayo. Unti-
unti kong tinanggal ang kanyang suot na damit.
Kani-kanina lang ay kagalang-galang siyang tignan sa suot na mamahaling bestida.

Hindi ako makapaniwalang matitikman ko ang isang babaeng tulad niya. Wala ito sa
aking plano, maging sa aking hinagap.

At dahil sa tindi ng tama ng libog ng babaeng ito, ay agad ko na lang siyang

sinabayan.

Sa bawat halik ko sa kanyang pisngi, patungo sa kanyang labi at pababa sa kanyang

leeg, ay mararamdaman mong nasasarapan siya, tila matagal na niya itong plinano.

Sobrang kinis ng kanyang kutis. Sobrang lambot ng kanyang balat. Tumambad sa akin
ang kanyang dalawang malaking suso. At para naman akong sanggol na gutom na gutom
sa pagsipsip ng gatas.

Hindi ko ito pinalampas. Katulad ng sabi ko, sasabayan ko na lang ang libog ng
babaeng ito.

“Ooooooooooooohhhh… Sige paaaaa… Sarap…”

Tangina!

Ang libog mo. Tinatamaan na rin ako.

Tinanggal ko na rin ang suot kong puting kamis de chino. Tumatagaktak na rin ang
pawis sa aking katawan habang hinahaplos niya ang aking likuran at hinahalikan ako
sa labi.

Dahan-dahan akong nagtungo sa kanyang likuran. Hinalikan ko ang kanyang batok.

Nakakapang-akit ang kanyang mahabang leeg.

Nilalapirot ko na lamang ang magkabila niya utong habang panay pa rin ang pag-abot
ko sa kanyang mga labi.
Nararamdaman ko ang init ng kanyang katawan habang ang dalawang kamay naman niya ay
inaabot ang aking batok.

Puta!

Mahigit dalawang buwan nang wala si Nessa sa piling ko. Kung kaya naman ay talagang
naipon ang libog na ito sa katawan ko.

Tigas na tiga na ang burat ko at ikinikiskis ko sa kanyang likuran. Ipanapadama ko

sa kanya ang puwede niyang asahan sa gagawin naming kantutan.

Hanggang sa sinimula kong pagapangin ang aking kaliwang kamay patungo sa loob ng
kanyang suot na panty.

Agad kong sinapo ang medyo mabuhok na puki ng babaeng ito.

At tama nga ang aking hinala… Sobra-sobra na pala siyang kumakatas…

Napangisi na lang ako habang patuloy na nilalaro ng aking kanang kamay ang kanyang
utong at sa kabila naman ay ang init ng pinto ng langit.

May paglalagyan ang libog mo… Puta kita ngayong araw…

Maya-maya ay hinarap niya ako at tinulak sa aking kama. Takte!
Parang sanay na sanay itong si Ms. Abella. Agad siyang pumunta sa aking ibaba at
dyinakol ang kargada ko.

Ipinatong ko na lamang ang dalawa kong kamay sa ibaba ng aking ulunan habang
pinapanood siya kung papaano sumubo.

Nakakalibog din pala ang ganito… Nakakalibog panoorin ang dati mong guro habang
gutom na
gutom niyang kinakain ang burat mo.

“Galing niyo ma’am ah… hehehe…”

Sarap na sarap ako sa ginagawa sa akin ni Ms. Abella. Iba ang husay niya sa
pagsuso.

Hanggang sa tinablan na rin ako ng matinding libog. Hinila ko siya papalapit sa

aking mukha at siniil ko siya ng halik.
Ilang minuto din kaming napalaban sa halikan, at unti-unti kong tinatanggal ang
kanyang panty. Ako na mismo ang pumunta sa kanyang ilalim habang nakahiga. Hinayaan
ko siya kumapit sa headboard ng kama habang pinapaubaya ang basang-basa na puke ni
ma’am.

Ginalingan ko ang pagbrotcha sa kanyang kaselanan at sarap na sarap ako sa tuwing

naririnig ko ang kanyang pag-ungol. Hindi man niya ako pinuri noon bilang
estudyante, dama ko naman ang papuring nanggagaling sa kanyang bibig at sa pagkatas
ng kanyang puke.

Kinalkal ng dalawa kong daliri ang kailaliman ni Ms. Abella habang dinidila-dilaan
ko ang mainit-init na tamod na galing sa kanyang puki.

At nang maramdaman kong puwede nang pasukin ang puki niya ay agad ako umiba ng ayos
sa pagkakahiga.

Marahan ko siyang hiniga sa kama at pumatong ako sa kanyang katawan. Paulit-ulit

kong niroromansa si Ms. Abella at habang hinahalikan ko siya ay pinapakatok ko na
sa pinto ng langit ang aking burat.
Napapakapit siya sa akin sa tuwing kumakadyot ako ng malakas upang maipasok ang ulo
ng aking burat.

Puta! Ilang linggo din akong hindi nakapasok sa ganitong kadulas na puke. Sobrang
makatas talaga itong si Ms. Abella.

At nang tuluyan ko nang naipasok si junior ay hinayaan ko muna siyang manatili sa

kalaliman ni
ma’am.

“Ayos ba ma’am? Hehehe…”

“Ayos Michael, galing mo pala gumawa ng bata…”

“Anong grado ko ma’am? Taasan mo baka hindi ko na ituloy itong pagkantot ko kung
mababa ang grado. Hehehe…”

“100. Excellent!!! Kantutin mo na ako!”

“Ano ma’am? Anong sabi niyo? Noisy kayo ah… hehehe…” “Tangina! Kantutin mo na ako…”
Hehehe…

At dahil gusto na agad ni Ms. Abella na kantutin ko siya ay malalakas at mabibilis

ang ginagawa kong pagbaon sa kanya.
Maingay pala sa kama si ma’am. Natatakot ako baka marinig kami ng mga taong nasa
ibaba. Pero nakakadagdag sa libog ko na nagugustuhan ng babae ang pagkantot ko.
Kung kaya’t hinayaan ko na lang na ganoon si ma’am.
Makailang ulit siyang nilalabasan. Sarap na sarap siguro itong tumikim ng binatang
tulad ko. At dahil sa paulit-ulit na pagpulandit ng katas ni ma’am ay lalo naman
akong ginaganahang
bilisan ang pag-angkin sa kanya.

“Malapit na ako ma’am… tangina mo ma’am… sarrrrrraaaappppp…” “Gawan mo na ako ng

bata Michael. Paputukin mo sa loob…” “Tangina ka ma’am… Ang libog mo…”
“Pasok mo pa… Ibaon mo pang bata ka!!! Aaaaaaahhhh!”

“Heto na ako ma’am… Heto na ang juice mo…. Tangina… lunukin mo lahat……
aaaaaaaahhhhh…”

Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Anim na putok.

Binilang ko habang nakikita kong tumutulo sa dila ni Ms. Abella ang napakalapot at
napakarami kong tamod. Naipon buhat nang layasan ako ni Nessa.

Natuwa naman ako dahil nailabas ko rin ang matinding libog ko. At mas maraming
matutuwa, tulad ni Ms. Abella, kapag pumapayag akong sa kanila ilabas ang kalibugan
ko.
“Sorry ma’am. Hindi ko kayo magawan ng bata. Wala pa akong ipon eh… Hehehehe…”
“hihihihi… Ayos lang Michael. Juice lang naman ang sabi mong ibibigay sa akin eh…
Tsaka
diyeta ako ngayon.”

“Hehehe… Palabiro ka talaga ma’am. Sobrang libog pa.”

“Naku, Michael. Huwag mo na sanang ikuwento ito kay Francis ha.” “Oo naman ma’am,
atin atin lang ito.”
Mabilis na nagbihis si Ms. Abella at nagmamadali pa ito dahil sa takot na hanapin
siya ng mga kasama.
Nang nasa pintuan na siya ay nilingon niya ako at hinalikan sa labi.

“Ulitin natin ito Michael ha…”

“Naku ma’am. Hindi ko po alam… Tignan po natin. Pihikan po kasi ako eh… Hehehe…”
“Hihihi… Loko ka talaga! Diyan ka na nga, bababa na ako.”
Pagbukas ng pintuan ay sumilip muna kami kung may tao sa kuwarto ni kambal.

At nang maisigurado na, ay agad na bumaba ng hagdan si Ms. Abella. Samantalang

nagpaiwan naman ako sa kuwarto dahil naka brief lang ako.

Maya-maya ay nagulat ako nang may biglang nagpatong ng kamay sa aking balikat.

“Tangina!”

“hahaha… Sorry kuya, nagulat ba kita?” “Akala ko kung sino kambal.”

“Hehehe… Matutulog ka na ba kuya? Ang aga-aga ah… Tsaka may mga bisita pa tayo.”
“Hehehe… Pasensya na. Napalaban lang ako.”
“Lupit mo talaga kuya. Pati si Ms. Abella, natikman mo. Hehehe…” “Hehehe… Siya
naman humiling nun. Pinagbigyan ko lang.”
“Oh sige na nga, sabi mo eh! Hehehe…”

Maya-maya ay natigilan ako at tumingin kay utol. Alam kong importante sa kanya ang
araw na ito. At alam kong masayang-masaya siya sa pagpapakasal niya kay Linda.

“Kambal. Congrats nga pala ha. Masaya ako para sa inyo ni Linda.” “Salamat kuya.
Salamat sa lahat lahat.”
“Ako nga dapat magpasalamat sayo eh. Kung hindi mo ginawang ninang si Ms. Abella,
edi sana
hanggang dyakol na lang ako. Hahaha…” “Hahaha… Gagu!”
“Pero seryoso kambal. Masayang-masaya ako dahil naaabot mo na lahat ng pangarap
mo.”

“Yun din kuya eh… Nag-alok sina bob na mag-abroad daw ako. Ano sa tingin mo? Okay
bay
un?”

“Nasa sa iyo yan kambal. Kung sa tingin mo ay para sa ikabubuti ng buhay ninyo,
sige pumunta ka. Alam ko namang lahat gagawin mo para sa pamilya mo eh.”

“Salamat kuya. Ipagpapaalam ko pa yank ay Linda eh. Sana pumayag siya.”

“Huwag kang mag-aalala, mabait at matalino yang asawa mo at tiyak akong
maiintindihan niya
iyan.”

“Basta kuya, sabay natin abutin mga pangarap natin sa buhay ha. Galingan mo diyan
sa trabaho mo para sabay tayong magtagumpay.”

“Oo kambal. Pangako ko iyan sayo. Magiging okay din ang lahat para sa pamilya
natin.”

“Okay kuya, sige na. Pumasok ka na sa kuwarto at ang sagwang tignan na naka brief
ka habang kausap ko. Hehehe…”

“Tado! Hehehe… Nalimutan ko eh… Kaya pala parang presko ng bayag ko. Hehehe…”
Chapter 21
Noong una, simple lang ang mga pangarap ko. Yung tipong pagka-gradweyt ko sa
kolehiyo ay agad na makakuha ng trabaho.

Alam kong hindi matatawaran ang hirap na dinanas naming magkapatid mula nang
maulila kami sa aming magulang. Tumigil si kuya Michael sa pag-aaral at kumuha ng
tricycle na puwedeng ipasada para suportahan ang pang araw-araw naming
pangangailangan. At kahit iskolar pa ako sa Unibersidad ng Pilipinas, ay nagsikap
akong pagsabayin ang aking pag-aaral at ang pagtatrabaho sa isang fast food chain
sa may katipuna.

Those were the days… Ika nga nila.

Pero sadyang may mga bagay na hindi natin kayang kontrolin at iwasan di mangyari.

Kahit nagpatong-patong pa ang mga problemang dumating sa aming buhay, ay sabay

naming nilulutas iyon ni kuya Michael. May mga bagay na hindi napagkakasunduan at
naging iba an gaming pananaw sa buhay, ay sinisikap pa rin naming maging maayos ang
aming samahan sa bahay.

Dumating ang napakaraming unos, pero hindi pa rin kami natitibag.

Inisip ko na lang na kahit may mga dumadating na suliranin, ay mas madami namang
biyayang bumubuhos sa aming pamilya.

Una na diyan ay ang pagkakapasok ni kuya Michael sa kanyang bagong trabaho. Kahit
hindi ganoon kalaki ang kinikita niya dito, ay bakas naman sa kanyang mukha ang
kaligayahan at pursigidong magsumikap sa kanyang ginagawa.

Napagsasabay na rin niya ang kanyang pag-aaral at ang pagiging janitor sa isang
opisina sa Cubao. Naging mabait sa kanya ang kanyang employer dahil pinapayagan
siyang abutin ang pangarap na makapagtapos.

Alam niyo naman si kuya, madiskarte at maparaan. May mga sablay pero naandoon pa
rin ang kagustuhan niyang makatulong at makagpag-abot para sa mga pangangailangan
sa bahay.

At ang pangalawa, at higit na importanteng biyaya, ay yung dumating sa aking buhay

sina Linda at baby Jacob.

Hindi ko akalaing mas mauuna pa akong makagawa ng pamilya kay kuya Michael. Dahil
alam kong mas matinik siya sa chicks sa akin.

Pero ganoon talaga, kung ano pa yung di mo inaasahan, ay siya pa ang nangyayari.
Wala akong pagsisisi sa aking nagawa. Dahil mahal na mahal ko si Linda.

At lalong naging matibay ang aming pagsasama sa pagdating ni baby Jacob. Ang anghel
sa bahay at buhay naming mag-asawa.

Sa kanila ako humuhugot ng lakas ng loob.

Lakas ng loob upang makuha at marating ang mga minimithi ko sa aking buhay. Dahil
kahit anomang makuka at marating ko ay para sa kanilang dalawa rin iyon.

Halos isang taon at kalahati na akong nagtatrabaho sa isang opisina sa may Ortigas.
Alam kong hindi sa sapat para sa amin ang aking kinikita dahil sa kakarampot kong
sinsahod.

Dito na akong nagsimulang mangarap ng mataas para sa aking karera at pamilya. Ang
simpleng pangarap ay unti-unting nagiging mataas at matayog.
Sabi nga nila, kapag nangarap ka, sky’s the limit.

Libre lang mangarap, kaya gandahan at lakihan mo na.

At ayokong manatiling isang pangarap lang ang naiisip ko. Gusto ko ito
maisakatuparan. Gusto kong magkaroon ng sariling bahay, kotse at makaipon para sa
pag-aaral ng baby Jacob.
Gusto kong makapag-ipon ng pera para maisigurado ko na ang magandang kinabukasan
naming pamilya.
Kaya sinunggaban ko na ang inalok sa aking ng mga kabarkada kong trabaho sa ibang
bansa. Hindi siya simpleng pagpapadala lamang ng resume sa isang website o kaya
naman ay ang mag-
apply sa isang agency.

Napakarami kong pinagdaanang interviews, exams at mga requirements.

At lalong hindi araw-araw ay nakakatanggap ako ng matamis na “oo” mula sa employer.

Nagpalipat-lipat ako ng agencies. Dahil kahit pasado ako sa mga exams ay kulang pa
raw ang experience ko.

Tama naman. Kulang na kulang talaga.

Pero pursigido ako. Hindi ako sumuko sa pangarap ko.

Dahil panggabi naman ako sa aking trabaho sa isang BPO sa Ortigas, ay nagawa kong
maghanap ng trabaho pagkatapos ng shift ko.

Mahilo-hilo ako sa biyahe at sa mga exams na kinukuha ko.

Mahabang pila sa NBI Clearance. Mas mahabang pila sa pagkuha ng pasaporte. Talagang
sasairin ang pagod mo.
Talagang masusubok ang pasensya mo.

Hindi lang puro talino ang kailangan dito. Dapat may kahalong tiyaga at isang
malaking suwerte. Boom na boom noon ang hiring sa Singapore noon para sa IT
Professionals.
Hindi naman nagkalayo ang aking tinapos sa hinahanap nila.

Madalas ay nakakakuha ako ng matataas na marka sa mga inaapplyan ko. Ngunit madalas
din
akong naghihintay ng tawag ilang linggo…hanggang sa wala. Wala.
Walang tumatawag sa akin.

Nararamdaman na rin ni Linda ang pagiging bugnutin ko. Dahil na rin sa matinding
frustration ko sa paghahanap ng trabaho abroad.

Peste!

Magaling naman ako. Graduate din ako sa isang matinong kolehiyo. At alam ko ang
kakayahan ko.
Pero bakit ganoon? Ang hirap makasungkit ng trabaho?

Napopromote ako sa aking trabaho noon, pero mas pinipili ko pa ring magpakahirap sa
paghanap ng trabaho sa ibang bansa.

Baliw na kung baliw.

Pero naghahangad lang talaga ako ng mas maayos na kita. Buo ang desisyon ko.
At nasabihan ko na rin naman ang Manager namin na nagpaplano akong maghanap ng
trabaho abroad. Tanggap na nila na mawawala ako sa kumpanya nila at sinabihan akong
habang naghahanap pa lang naman ako eh huwag daw muna ako magresign sa kanila.

Pabor sa akin. Pabor din sa kanila, dahil wala pa silang nahahanap na magiging
kapalit ko. Tuloy pa rin.
Tuloy pa rin ako sa pagtatrabaho at paghahanap ng trabaho.
Pagod. Pera. Dugo at pawis ang puhunan.

Pabalik-balik sa POEA. Pabalik-balik sa mga agencies.

Hanggang…

Hanggang isang araw, sinuwerte ako. Jackpot!

Mabait ang nag-interview sa aking Singaporean local.

Nagustuhan nila ang mga sagot ko sa aking interview dahil sobrang matured daw akong
sumagot at confident.

Hindi nila alam na halos makabisado ko na ang mga sagot sa tanong dahil sa dinami-
dami kong napagdaanang interview.

Isa yun sa mga perks ng trial and error at masigasig na sumipot sa mga interview.

At higit sa lahat, ay halos maperfect ko daw ang technical exam nila. Ready na raw
ako sa big world!

Kung alam lang nila… na ang apelyido namin ni kuya Michael ay… Ready.

Matagal na kaming inihanda sa mga ganitong paghihirap. Kaya ready na ready na akong
harapin ang bagong mundo na iyon.

Gigil na gigil ako noong ihanda ang lahat ng requirements ko.

Daming mga passes at kung ano-ano pang pinagkukuha ko. Tinutulungan naman ako ng
agency pero yung paglalakad at pagpila ng mahaba ang pinaka-challenging sa lahat.

Naandoon yung nagugutom ka na, naiihi ka pa, badtrip na lang kung natatae ka pa, at
hindi ka makaalis sa pila.

Pero siyempre, tiyaga-tiyaga lang.

Sabi nga nila, kapag may tiyaga, may nilaga.

Pinapunta na ako sa mga orientation sa agency. Bale, dalawa kaming nakapasok sa
trabaho. Si Calvin yung isa, at makakasama ko siya sa isang kuwarto na rerentahan
namin pagdating
doon.

Culture training. Mga do’s and don’ts. Madaming bawal doon. Ibig lang daw sabihin,
bawal ang
pasaway at tanga sa batas.
Bahala na. Alam ko namang mabait ako eh at wala akong balak maging pasaway doon.
Basta ang alam ko… Sobrang excited na akong magtrabaho at makaalis.
Heto na!

Heto na ang pinakahihintay kong pagkakataon. Maaabot ko na rin ang pangarap ko.
Masayang masaya ako.
Pero…

Hindi ko namamalayang, may nalulungkot sa aking tabi.

Hindi niya ako kinikibo noong una. Busy siya sa pagkarga at pagpapatulog kay baby
Jacob. Bigla akong kinabahan, hindi para sa akin, kundi para sa aking pamilya na
maiiwan dito sa
Pilipinas.

Dahil sa tindi ng excitement ko, ay nakalimutan kong ihanda sina Linda at kuya
Michael sa pag- alis ko.

Nilapitan ko si Linda at niyakap siya mula sa kanyang likod. Marahan kong hinalikan
ang kanyang batok.
Bigla ako nakaramdamn ng lungkot. Sobrang lakas ng kabog sa dibdib ko.
Dahan-dahan niyang ibinaba ang aming anak sa kuna na himbing na himbing sa kanyang
pagtulog.

Maya-maya ay hinarap ako ni Linda at tinapunan ng matamis na ngiti.

Niyakap ko siya. Hinalikan sa kanyang pisngi habang mahigpit ko siyang niyayakap.

“Oh?! Bakit?” Mahinang tanong sa akin ni Linda.

Umiiling lang ako. Ayokong ipahalata sa kanya na tila nag-iiba ang nararamdaman ko
sa aking pag-alis.

“Mahal na mahal kita…Francis.” Bulong ni Linda sa aking tenga.

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya at agad ko siyang sinunggaban ng halik.

Hinalikan ko siya sa labi, sa pisngi, sa leeg at pababa sa kanyang dibdib.
“I love you too… Mahal na mahal kita babes…” Paulit-ulit kong sinasabi sa kanya
habang bahagya kong inaangat ang suot niyang sando.

Hinahawakan ko ang napakinis niyang tiyan at tagiliran habang pinupupog ko siya ng

mga halik.

“Lagi kang mag-iingat doon babes ha…Ooooohhh…” Saad ni Linda habang sinusubukang
hinaan ang kanyang pag-ungol sa aking ginagawa sa kanya.

Alam kong kung ano ang nasa isipan niya. Na mas nag-aalala siya para sa akin.
Samantalang ako naman ay excited na makaalis ng Pilipinas at hindi iniisip ang
nararamdaman ng aking asawa.

Mali ako.

At dahil namulat ako sa aking pagkakamali, kaya gusto ko kaagad makabawi sa kanya.

Tuluyan kong inalis ang suot niyang sando. Nakita ko nanaman ang napakakinis niyang
kutis at ang malaki nitong suso na tinatakpan ng kanyang suot na bra.

Tinanggal niya naman ang suot kong t-shirt at natira na lamang ay ang suot kong
boxer shorts.

Sa simula’y nilamas ko ang dalawa niyang suso habang papalapit ang aking mukha.
Dinama ko
ang lambot nito sabay ng pagbigay sa kanya ng mainit na halik.

Nararamdaman ko ang dalawa niyang kamay sa aking batok, na tila ay lalo pa nitong
hinahapit papalapit sa kanyang makinis na dibdib.

Agad ko nang tinanggal gamit ng aking daliri sa kanang kamay ang suot niyang bra.
Siya na rin mismo ang tuluyang nagtanggal noon at itinapon sa itaas ng aming kama.
“Mahal na mahal kita babes… Konting tiis lang… Konting tiis lang…” Saad ko habang
inilalapit ang aking nguso patungo sa kanyang kaliwang utong.

Nilaro ng aking dila ang kanyang utong. Para akong bata na dumedede sa kanyang
dibdib.

“Uuuuuhhhmm… Saraaaap… Sige pa… Pagsawaan mo babes…”

Katulad ng sinabi niya, pinagsawaan ko nga ang magkabila niyang utong.

Habang ang isa kong kamay ay agad kong ipinasok sa suot niyang kulay pink na
shorts.

“Aaaaaaaaahhhhhhh…Ummmmmmmppp”

Napakagat-labi siya nang masanggi ng aking daliri ang kanyang kuntil. Tinitignan ko
si Linda habang ginagawa ko iyon. Gusto kong kabisaduhin ang kanyang itsura habang
inaangkin ko siya. Dahil alam kong habang nasa malayo ako, ay matagal-tagal kong
hindi ito matitikman.
Hanggang sa dinilaan ko ang balat sa gitna ng kanyang malalaking dibdib. Diniretso
ko ang aking dila patungo sa kanyang leeg papunta sa kanyang labi.

Hinapit ko siya papalapit sa akin. Binigyan ko siya muli ng mainit na halik sa labi
at pilit na ipinapasok ang aking dila sa kanyang bibig.

Habang naghahalikan kami ay kusa nang tumitigas ang aking burat. Libog na libog ako
sa aking misis. Gusto kong kuhanin ang pagkakataong ito para gawing baon ko papunta
sa Singapore.

Maya-maya ay naglakad kami patungo sa aming kama. Napahiga ako habang siya naman ay
nakapatong sa akin.

Ipinatong ko ang aking ulo sa dalawa kong kamay habang pinapanood siyang
tinatanggal ang kanyang suot na shorts at panty.
“Sshhhhhh! Huwag kang maingay ha… Magigising si baby… Hihihi!” Saad ni Linda sa
akin. Napangiti naman ako sa kanya at tila ay nang-aakit pa habang napapasayaw pa
siya papalapit sa
akin.

Ipinatong niya ang dalawa niyang tuhod sa kama at dahan-dahan na lumalapit sa akin.
Hinalikan niya ako sa leeg, patungo sa aking dibdib. At mapaglaro itong dinilaan
ang aking utong.

“Hahaha!!! May kiliti ako diyan babes…” Natatawa kong sabi sa kanya. Ngayon lang
naging ganito kalibog si misis.
At nang magsawa siya sa pagdila sa aking katawan ay ibinaba niya ang kanyang mukha
papunta sa aking boxer shorts.

Sinasanggi ng kanyang nakangusong labi ang naninigas kong burat.

Kinakapa niya ito habang inaayos ang kanyang mahabang buhok. Tila may balak siyang
gawin sa aking pitutoy.

“Saraaaaaappp babes…”

Maya-maya ay hinila na niya pababa ang aking boxer shorts at kumawala ang tigas na
tigas kong burat. Dinilaan niya ang kahabaan nito patungo sa ulo nito.

Habang ang dalawa niyang kamay ay tila minamasahe ang aking bayag.
“Aaaahhh… sige pa… huwag mong tigilan…”

Gusto ko nang isubsob ang ulo niya sa ulo ng aking burat, pero parang lalo niya pa
akong binibitin.
Pumunta siya sa aking bayag at dinilaan ito. Lalo ako nakiliti sa kanyang ginagawa.
Taas baba ang kanyang mainit na kamay sa aking tigas na tigas na kargada.
Napapapikit na ako sa sobrang sarap ng kanyang ginagawa sa aking alaga.
“Subo mo na babes… Subo mo na…” Utos ko sa kanya.
Inayos niya muli ang kanyang buhok na kanina pang nahuhulog sa harap ng kanyang
mukha. At nang mahawi na nito ang kanyang buhok ay inilabas niya ang kanyang dila,
sabay sungkit
nito sa ulo ng aking burat.

“Aaaaaahhh! Puta!”

Napamura ako sa kiliti. Hindi ko na maitatago ang libog ko dahil sa precum na

lumalabas sa aking ulo. Dinilaan niya ito bago sinubo ang kabuuhan ng aking burat.

Pasok na pasok. Sarap na sarap ako.

Napapakadyot pa ako habang dinadama ang basa niyang bibig na bumabalot sa aking
burat.

“Saraaaaap mo babe…Saraaaapp… Huwag mong tigilan…”

Para akong lalagnatin sa sarapa ng aking nadarama. Hindi ko na mapigil si Linda sa

pagtsupa sa akin.

Patuloy ang paglabas-masok ng aking titi sa loob ng kanyang bibig. Napaka-init ng

kanyang bibig. Napapakapit ako sa kanyang ulo at napapadiin na ako sa kanyang ulo.

“Teka…teka… baka labasan na ako babes… galing mo eh! Hehehe…”

Tumayo na ako sa aking pagkakahiga at inalalayan ko siyang humiga sa aming kama.

Niromansa ko ulit ang aking asawa. Hinalikan ko sa kanyang labi pababa sa kanyang
leeg.
Inabot ko ang kanyang puke sa pamamagitan ng aking daliri. Nang masalat ko ito ay
alam kong handang-handa na si Linda.

Ipinuwesto ko ang aking sarili sa gita ng kanyang katawan, at ikiniskis ko ang ulo
ng aking burat sa bukana ng kanyang puke,

Nakakapit lang siya sa aking braso habang pinapakiramdaman ang kung anong sing-
tigas ng bakal na tumutusok sa kanyang lagusan.

Marahan kong ipinasok ang aking titi sa kanyang puki, at nang maisagad ko na’y
sandali kong
ibinabad ito sa loob.
Muli ko siyang hinalikan.

Gusto kong namnamin ang ginagawa naming kantutan.

Maya-maya ay bumaba ang kanyang dalawng kamay sa pisngi ng aking puwitan. Tila nais
pa nitong isagad ko ang pag-angkin sa kanya.

Nagsimula na akong kumadyot at naglabas-masok sa kanyang puki. Pawis na pawis na

kaming dalawa habang dinadama namin ang init n gaming ginagawa.
“Uhhhhhmmmm…” “Oooooohhhh…”
Nabalot ng ungol ang aming kuwarto, habang natutulog sa kanyang kuna si baby Jacob.

“Babes… I’m cummmming… Uuuuuummm…”

“Sige lang babes… Pasabugin mo lang… sige lang…..aaaaahhhh”

Ang sarap ng aking nadarama sa tuwing kinakantot ko si Linda. Nasisikipan pa rin

ako sa kanyang puki at alam kong nalalakihan din siya sa aking burat.

Lalong napapabilis ang aking ginagawang pagbabaon ng aking burat sa kanya nang
bumulwak ang katas na nanggagaling sa kanyang puki.

Lalo akong ginanahan.

“Aaaaaahhh babes… Malapit na rin ako….aaaaaaahhh…”

Hindi ko na rin makuntrol ang aking sarili. Sobrang libog na libog na rin ako sa
ginagawa niyang pagpapasikip ng kanyang puke.

“Aaaaahhhhhh tangina! Mamimiss ko ito babes… Mamimiss ko ito…”

Saad ko habang hinahalikan ko siya at patuloy ako sa pagkadyot sa kanyang madulas
na puke. Hanggang sa pabilis na ng pabilis ang pag-indayog ko sa kanyang harapan at
tila iba na ang tigas
ng aking burat. Sasabog na ako.
“Babess….Ayan naaaa…. Ayan naaaa… Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhh!” Tuluyan nang sumirit
ang napakarami kong tamod sa kaloob-looban ni Linda. Nanginig ako sa sobrang sarap
habang nakakapit siya sa aking likuran.
Kusang lumambot ang aking alaga sa loob ng kanyang puke at saka ako umalis sa
pagkakapatong sa kanya.

Hingal na hingal akong tumabi kay Linda.

Yumakap siya sa akin kahit basang-basa ako ng pawis. Nakayakap siya sa hubad kong
katawan.
“I love you babes…” “I love you too…”
Hinalikan ko siya sa kanyang noo, habang patuloy pa rin ako sa paghabol sa aking
hininga.

“Linda… sorry kung iiwan ko muna kayo ni baby ha… Maghahanap-buhay muna ako sa
malayo. Para sa atin.. Para sa pamilya natin…”

“Naiintindihan ko babes… Mamimiss lang talaga kita ng sobra-sobra…” “Ako din babes…
mamimiss din kita…”
“Mamimiss ko din itong ginagawa natin… Hihihi…” “Lalo naman ako babes…”
“Baka naman maghanap ka dun sa Singapore ha…Hmp!” “Naku… Hindi mangyayari yun…”
“Talaga?”

“Oo naman babes…”

“Baka naman kung may maganda ka nanamang katrabaho doon eh patulan mo.” “Hindi ah…
Ikaw lang naman talaga babes ehh… wala nang iba pa.” “Promise?”
“Oo. Promise po.”

“Mag-iingat ka dun babes…”

“Oo naman… Kayo din, mag-iingat kayo dito.”

“Huwag kang mag-aalala sa amin dito. Naandito naman si nanay, si tiya Susan, si
kuya Michael
mo.”
“Alam ko naman iyon. Pero gusto kong ipangako mo sa aking magiging okay kayo habang
wala
ako.”

“Pangako, babes… Aalagaan ko si baby Jacob ng mabuti.” “Okay babes… I love you…”
“I love you more…”

Kahit buo na ang loob ko sa aking pag-alis ay mabilis naman akong nabalutan ng
lungkot at pag- aalala.

Muli kong hinalikan sa pisngi ang aking asawa habang nakayakap siya sa akin.
Pinakapaborito kong puwesto namin sa kama, ay iyong nakapatong ang ulo niya sa
dibdib ko. At sa limang taong kontratang nakuha ko sa ibang bansa, ay malamang sa
malamang na
mamimiss ko ito… mamimiss ko siya.

Ngayon naman ay pilit kong kinukumbinsi ang aking sarili na magiging maayos ang
lahat. Kay kuya Michael, kay Linda at kay baby Jacob.
Sila ang mga taong mahalaga sa akin.

Sila ang mga taong lubos kong minamahal.

At dahil sa pangarap kong ito, ay kakayanin kong iwanan muna silang lahat nang
panandalian.

~~~

Makalipas ang halos isang linggo ay dumating na ang araw na pinakahihintay ni

Francis. Ang kanyang pag-alis patungo sa Singapore.

Habang nag-hahanda si Francis sa kanyang pag-alis ay nakatingin na lamang sa kanya

si Michael. Habang si Linda naman ay abala din sa pag-aasikaso sa mga gamit ng
asawa upang wala itong makalimutan.

Tila wala silang kibuan.

Halatang may lungkot sa puso ni Michael dahil sa unang pagkakataon ay mawawalay sa

kanya si
Francis.

“Yung passport mo?”

“Naandiyan sa bulsa. Hiniwalay ko na para madali kong makuha pati yung plane
ticket.”
“Okay sige. Yung mga gamit mo sa isang maleta, naanduon yung panloob mo. Baka kasi
hanapin mo pag nagbihis ka doon. Tsaka yung mga damit mo, nakaayos doon sa kabila,
dahan- dahan lang ang halungkat kung may kukuhanin ka pa, para hindi gumulo sa
pagkakatupi… Tapos yung…”

“Babes…” Putol ni Francis sa kanyang asawa.

Kanina pa kasing aligaga si Linda sa pagaasikaso sa kanyang asawa.

Tumayo si Francis at niyakap niya ito. Madali namang ibinaling sa iba ni Michael
ang kanyang paningin. Ayaw niya kasing tuluyan siyang maiyak sa ginagawa ni Francis
sa asawa nito.

“Salamat, babes. Maaayos na lahat ng gamit ko. Okay na ako…” Marahang sagot ng
lalaki. Hindi naman makatingin ng diretso si Linda at halatang nagpipigil ng
kanyang luha. “Walang iyakan babes… Napag-usapan na natin iyan… Hehehe…”
Napangiti naman agad si Linda sabay hampas sa kanyang asawa. Samantalang si Michael
naman ay tuluyang lumayo sa harapan ng dalawa. Pasimple nitong pinunasan ang
kanyang mga matang basa sa luha.

Inginuso naman ni Linda kay Francis si Michael nang mamalayan nila itong
pansamantalang lumabas ng bahay. Napatawa naman ang lalaki sa ikinikilos ng kanyang
kapatid. Batid nito ang lungkot na nadarama ng kanyang kuya kung kaya’t inintindi
na lamang niya ito.

“Ano kuya? Tara na? Baka ma-late na ako sa flight. Hehehe…” “Sige kambal…”
Pilit na itinatago ni Michael ang kanyang mukha kay Francis. Agad nitong binuksan
ang gate at tinulungan ang kapatid sa pagbuhat ng kanyang maleta.

“Kukuha na ako ng taxi, tol. Hintayin mo na lang ako dito.” Saad ni Michael.

Kinuha naman ng lalaki ang pagkakataong ito upang mayakap pa ang kanyang asawa.

“Mag-iingat ka babes ha…”

“Ikaw din babes… Ingat kayo dito…” “Iwas din sa mga chicks dun ha…”
“Asus… Heto nanaman tayo sa chicks ehhh… Para namang sing guwapo ko si Piolo
Pascual niyan. Hehehe…”

“Mas guwapo ka doon no! Kaya nga nag-aalala ako eh. Hmp!”
“Hehehe… Yan ang gusto ko sa asawa ko eh, talagang pinapalakas ang loob ko.
Hehehe…” “I Love you babes…”
“I love you too…”

Maya-maya ay dumating na ang taxi na tinawag ni Michael at sumenyas na ito para

palabasin sa loob ng bahay si Francis.

“Mamimiss kita babes… I love you…” Saad ni Linda at hindi na nito napigil ang
mapaluha.

“Mamimiss din kita… Ingatan mo sarili mo babes ha… Si baby Jacob, ingatan mo din… I
love you.” Saad ni Francis na halatang napapaluha din.

Mabilis itong tumalikod sa kanyang asawa papalabas ng kanilang bahay.

Agad itong sumakay sa taxi at hindi na nililingon si Linda na nakadungaw sa

bintana. Kusa nang tumulo ang mga luha nito at hindi na niya napigilan.
Hindi naman makatingin sa kanya si Michael at pilit na iwinawaksi ang kalungkutang
nadarama.

“Kuya…” “Kambal…”
“Ikaw na muna bahala dito ha… Alagaan mo mag-ina ko…”

“Oo naman. Kahit pa may trabaho ako at nag-aaral, hindi ko makakalimutang alagaan
sina
Linda at baby Jacob.”

Napayuko naman si Francis at napapaluha ito sa paghabilin sa kanyang mag-ina.

“Tatagan mo ang loob mo Francis. Alam kong matagal-tagal din ang limang taong
kontrata.
Pero isipin mo na lang kung bakit mo ginagawa ang sakripisyog ito.”

“Hindi ko alam kung kakayanin ko kuya eh. Kahit buo na ang puso at isipan ko sa
gagawin ko, naroroon pa rin ang pag-aalala ko para kina Linda at baby Jacob. Hindi
ko rin sigurado kung malalabanan ko ang hindi ma-homesick.”

“Kambal… Wala kang dapat ipag-alala sa asawa at anak mo. Nariyan din naman si tiya
Susan eh. Mapagtutulungan naming alagaan si baby Jacob. Ang isipin mo na lang muna
ay iyang sarili mo. Mag-iingat ka doon at alagaan mo sarili mo utol.”

Patuloy pa rin sa pag-iyak si Francis. Pilit nitong tinatakpan ang kanyang mukha
dahil ayaw nitong makita siyang umiiyak.
“May pagkakataon ka Francis. Malaki ang tsansa mong gumanda ang buhay. Huwag mo
nang pakawalan iyan. Alam kong, kayang-kaya mo yan.”

Tumatango na lamang ang asawa ni Linda bilang pagtugon kay Michael.

“Basta’t huwag mo lang kakalimutan ang rubber shoes ko ha. Hehehe…”

Napatawa naman si Francis nang biglang nagbiro ang kanyang kuya. Pinipilit naman ni
Michael na pagaangin ang kalooban ni Francis upang maging maayos ang kanyang pag-
alis at pagtrabaho sa ibang bansa.

Ayaw na nitong dagdagan pa ang bigat nang nararamdaman ni Francis.

Kahit siya mismo ay napapaluha, ay pilit niya itong pinipigilan upang patatagin ang
loob ng kanyang kapatid.

Hanggang sa makarating sila sa airport.

Niyakap na lamang ni Michael si Francis bilang pamamaalam sa kanyang kapatid.

Kahit walang mga salitang binibigkas ang magkapatid ay alam na nila ang laman ng
isip at puso
ng isa’t isa.

Hindi na nilingon ni Francis ang kanyang kuya at dire-diretso na itong naglakad

papalayo.

At nang masiguradong wala na ang lalaki ay agad namang pinunasan ni Michael ang
kanyang mga luha na kusang nahuhulog sa kanyang mga mata.

Alam ng binata ang sakripisyong gagawin ng kanyang utol. At alam din niyang nag-
aalala ito sa kinabukasan ng kanyang mag-ina. Kung kaya’t pilit na ring pinatatatag
ni Michael ang kanyang loob para kay Francis.

~~~

Lumipas ang apat na araw ay nagpatuloy pa rin sa kanilang buhay sina Linda at
Michael.

Naging abala si Linda sa pag-aalaga kay baby Jacob, samantalang si Michael naman ay
nakatuon ang buong atensiyon nito sa kanyang pag-aaral at pagtatrabaho bilang
janitor.
Halos hindi nila pinapansin ang mga araw na lumilipas na hindi na nila kapiling si
Francis. Kahit paminsan-minsa’y naalala nila ang kakulitan ng lalaki, ay pilit
nilang tinatatagan ang kanilang loob upang huwag maiyak at mabahala sa kinaroroonan
ngayon ni Francis.
Patuloy sa pag-oovertime si Michael at halos alas-diyes na siya nakakauwi sa
kanilang bahay. Nais kasi nitong madagdagan ang kanyang sahod at makapag-ipon para
sa pang-araw-araw na gastusin at para sa kanyang pag-aaral.

“Oh! Linda. Gising ka papala?!”

“Oo nga eh… Hindi ako makatulog eh. Kaya nanood muna ako ng sitcom sa tv. Hehehe…”
“Ahh… si baby Jacob, tulog na ba?”
“Oo kuya. Kanina pa. Tinulungan din ako ni tiya Susan na magpakain at magpatulog sa
kanya.” “Ahh ganun ba? Mabuti naman…”
“Kumain ka na ba?” “Hindi pa nga eh…” “Teka, ipaghahanda kita.”
“Naku, huwag na… Kaya ko ang sarili ko.”

“Hay naku, Michael. Maupo ka na lang diyan at magrelax, habang hinahanda ko ang
pagkain mo.”

“Hehehe… Sige na nga, mapilit ka eh.”

“Oks lang yun! Walang problema dun.” Saad ni Linda sabay kindat sa binata.

“Baka kasi isipin ni kambal na inaalila kita… Hahaha…” “Hahaha… Adik! Hindi noh!
Basta ako muna bahala sayo.”
Napangiti naman si Michael habang hinihintay ang kanyang pagkain na maihain sa
lamesa. Nanood muna ito ng isang palabas sa telebisyon, habang tinatanggal ang
kanyang suot na medyas at sapatos, pati na rin ang uniporme nito. Itinira na lamang
nito ang kanyang suot na sando at pantaloon.

“Oh halika na! Kain ka na!”

Agad namang tumayo si Michael at pumunta sa lamesa.

“Ikaw ba? Kumain ka na? Sabayan mo kaya ako…”

“Sige magdedessert na lang ako. May ice cream pala akong ipinabili kay tiya Susan
kanina.” “Ayos! Tamang-tama at init na init ang pakiramdam ko… Hehehe…”
Inilabas naman ni Linda ang ice cream sa refrigerator at kumuha ng baso upang
mapaglalagyan ng kanyang kakaining dessert.

“Sarap ng ulam ah… Galing talaga ni tiya Susan magluto…“ Saad ni Michael habang
ngumunguya.

“Excuse me… Ako po ang nagluto niyan… Hihihi…” “Ows?!”

“Hay naku! Wala ka bang bilib sa luto ko, kuya?”

“Hehehe… Hindi naman… Masarap kasi ngayon itong adobo eh…” “Well, nagpaturo kasi
ako kay tiya Susan… Hahaha…”
“Ahh kaya! Hahahaha…”

“Ahh ganun? Hindi na talaga kita ipagluluto… Hmp!”

“Hehehe… Biro lang… Pero ito, seryoso ako. Masarap talaga… Napakasarap.” “Wooooh!
Bolero.”
“Hahaha… Hindi ako bolero. Nagsasabi lang ng totoo.” “Hihihihi… Okay… Kain lang ng
madami.”
Patuloy naman sa pagkain si Michael sa ulam at kanin na nakahain sa lamesa. Nasa
tapat naman nito ang asawa ni Francis na panay ang tawa dahil sa palabas sa
telebisyon.

Napapatingin sa kanya ang binata at tila pinagmamasdan nito ang napakagandang babae
na nasa kanyang harapan.

“Hahaha! Nakakatawa talaga itong si Tsong Joey Marquez. Mula pa noong Palibhasa
Lalaki eh
tawang-tawa na ako sa kanila nina Richard Gomez. Hehehehe…” “Kaya nga eh… Ayos nga
yang palabas na yan…”
Pasulyap-sulyap naman si Michael sa babae habang kunwari ay nakikinood sa
telebisyon.

“Sayang lang matatapos na…” “Ganoon ba? Matatanggal na sa ere?” “Oo.”

Panay naman ang subo ni Linda sa kanyang kutsarang may lamang ice cream.
Hanggang sa tila nahuli ng asawa ni Francis na nakatingin sa kanya si Michael.

“May dumi ba ako sa mukha?” “Ah eh… Wala naman…”

“Baka kasi pinagtitripan mo na ako… Hahaha… Makalat kasi ako kumain ng ice cream
eh…” “Hehehe… Wala naman.”
Agad umiwas ng tingin ang binata at nagpatuloy sa kanyang pagkain. Bigla namang
tumayo si
Linda upang kuhanan ng baso si Michael at agad niya itong nilagyan ng tubig, sabay
abot dito.

“Thank you.” Maikling sagot ni Michael.

Ngumiti lang si Linda at bumalik sa kanyang upuan.

“Ano na palang balita kay kambal? Nag-email na ba siya sa iyo?”

“Oo noong isang araw. Sabi niya, magchachat na lang kami sa YM sa Sabado.” “Ah
ganun ba? Kamusta naman daw siya doon?”
“Ayos naman daw siya. Medyo masikip sa kuwarto nila at wala daw siyang privacy.
Tapos
parang bapor daw matulog yung room mate niya. Hahaha…” “Hehehe… Ganoon ba? Sabihin
mo tiyaga-tiyaga lang siya.”
“Oo nga eh… Sabi pa niya, baka sa Biyernes eh matanggap na nila yung tig-isang
laptop nila. Bigay daw ng kumpanya kasi parang on-call din yata sila.”

“Ahh ayos pala sa trabaho itong si kambal. Suwerte talaga niya.” “Kaya nga eh…”
“Suwerte na sa trabaho, suwerte pa sa asawa… hehehe…”

“Asus! Bolero ka nanaman diyan. Hayaan mo, kahit hindi mo sabihin iyan, ipaghahanda
pa rin
kita ng makakain. Hahahaha… Ipinagbilin ka kaya sa akin ng kapatid mo.”

“Naku hindi naman na kailangan pa iyon, Linda. Alam kong pagod ka sa pag-aalaga kay
baby
Jacob. Kaya ko sarili ko.”

“Huwag ka nang umangal pa. Baka ako pa makagalitan ni Francis kung hindi kita
mapagsilbihan. Tsaka, alam ko naman kung gaano kayo ka-close ni Francis eh, kaya
kung may problema ka, o kailangan mo nang makakausap, naandito lang ako.”

“Naks! Bait talaga! Hehehe… Panalo!”

“Hihihi… I know right!”
Sabay namang nagtawanan ang dalawa. Mabilis na nagkasundo sina Michael at Linda, at
kahit alam nilang parang kulang pa din ang bahay dahil wala si Francis, ay pilit
nilang iwinawaksi ito sa kanilang isipan at mas minabuting maging masaya na lamang.

“Tinatanong pala ni Francis kung kamusta daw sa trabaho mo?”

“Ayos naman. Masayang-masaya ako dahil, heto nga’t maaabot ko na rin ang mga
pangarap ko. Una na doon yung makapagtapos. Isang sem na lang, tapos na ako.
Hehehe…”

“Ayos nga yan. Konting tiyaga na lang ano?” “Oo nga eh… Masaya na ako sa buhay ko.”
“Halata nga eh. Maaliwalas na yang pagmumukha mo, kaysa sa dati. Hahaha…” “Hehehe…
May mabigat lang na pinagdaanan.”
“Well, nakapagmove-on ka naman na eh… di ba?” “Hmmm… Oo.”
Sandaling tumahimik si Michael at tila nag-isip ito ng maitatanong kay Linda.

“Ikaw, sa tingin mo. Kung sakaling bumalik dito sa bahay si Nessa, tatanggapin ko
pa ba?” “Hmmmm…”
“Wala lang, naitanong ko lang… Hehehe…”

“Hmmm… Nasa sa iyo kasi yan kuya Michael eh. Pero para sa akin. Kung sa akin lang
ha… Eh hindi na. Kung mahal ka talaga niya, eh dapat matagal na siyang bumalik
dito. Kung mahalaga para sa kanya ang pagsasama mo, eh dapat kapiling mo pa rin
siya hanggan ngayon…”

Napangiti naman si Michael sa kanyang narinig mula sa asawa ni Francis.

“Tama! Galing mo talaga. Mabait na, maganda pa, magaling pa. Saan ka pa? Hehehe…”
Sagot at biro ni Michael kay Linda.

Alam niya kasing tama ang sinabi sa kanya ng magandang babae. Kahit papaano’y nasa
puso at isipan pa rin niya si Nessa at baby Carl. Pero kung talagang mahalaga din
sa babaeng iyon ang pagsasama nila ni Michael, ay matagal na itong bumalik sa
kanyang piling.

Tila lalong humanga naman si Michael sa asawa ni Francis.

Sa isip-isip nito’y sadyang napakasuwerte talaga ng kanyang utol.

Suwerte sa trabaho, suwerte sa asawa at suwerte sa pamilya.

Nang matapos kumain ang dalawa ay agad namang nagpaalam si Linda upang matulog. Si
Michael naman ang nagasikaso ng mga hugasin na nasa kusina.

Tila hindi rin siya makatulog sa matinding pagod na kanyang naranasan noong araw na
iyon. Madami itong iniligpit na kahon-kahong papeles sa agency at naipatong niya
ito sa kanyang balikat.

Panay ang unat nito sa kanyang braso at kamay upang matanggal ang sakit na iniinda
nito. Pagkatapos nitong magligpit ng kinainan ay umakyat na rin siya sa kanyang
kuwarto.
Nang mapatingin ito sa kuwarto ng kanyang kapatid ay muli niyang naalala si Francis
na lumalabas dito upang magbanyo.

Napayuko na lamang ito at dumiretso sa kanyang sariling silid.

Tinanggal ang kanyang suot na sando at pantalon. Tanging ang kanyang brief lamang
ang suot nito sa pagtulog.

Sandaling naupo ito sa kanyang kama at binuksan ang lumang laptop ni Francis.
Sinubukan niyang kumonek sa dial-up internet upang tignan kung nag-email na sa
kanya si Francis.

Ngunit nabigo ito dahil wala siyang mensaheng natanggap para sa araw na iyon,
maliban na lamang sa mga spam mail na naipapadala sa kanya.

Maya-maya ay nagsindi ito ng isang stick ng yosi at marahang hinithit, hanggang sa

nabalot ng usok ang kanyang buong kuwarto nang bumuga ito.

Binuksan niya ang kanyang account sa yahoo messenger at nagbabakasakaling may

makausap at makachat, upang mapawi ng saglit ang kanyang kalungkutan.

Ngunit dahil sa gabi na ay wala na siyang kaiban na online sa chat at lahat ay

naka-konek na lamang sa kanilang cellphone.

Isa doon ay isang babae na matagal na niyang hindi nakakausap.

Bumalik sa kanyang alaala ang mga masasayang pangyayari sa kanyang buhay na kasama
ang babaeng ito. At naisip din niyang baka hindi na siya kausapin nito dahil sa
tagal ng panahong hindi sila nagkakausap sa chat.

Ngunit nagbakasakali pa rin ang binata.

Dinouble-click niya ang pangalan ng babaeng ito, saka nagsimulang magtype ng

kanyang mensahe.
Ilang ulit siyang nagbura ng kanyang mensahe sana sa babae dahil baka hindi na ito
magreply sa kanya.

Hanggang sa nakapagpasya na ito sa kanyang sasabihin.

Mabilis nitong itinype ang mga letra sa kanyang laptop at agad na pinindot ang
enter key.

angelsheryn01

=================== Hello. Kamusta?

Nang matapos maipadala ang kanyang mensahe sa chat ay agad din itong nagsign-out.
Minabuti na rin niyang patayin na ang lumang laptop ni Francis at pinatay na rin
ang sindi ng kanyang yosi.

Ipinatong nito ang kanyang ulo sa kanyang dalawang kamay habang nakahiga sa kama.
Pilit na ipinipikit ang kanyang dalawang mata upang makatulog at makapagpahinga.
Habang nasa isipan niya ang pag-asang makamit ang lahat ng mayroon si Francis.
Nagdadasal at umaasa na sana’y suwertehin din siya sa trabaho, sa mapipiling asawa
at maging
sa kanyang buhay.
Chapter 22
“Congratulations!!!!”

“Hehehe… Salamat kambal!”

April 2008

“Tignan mo, sabi ko naman sayo makakatapos ka din eh…”

“Kaya nga eh. Hindi ko rin akalain kambal na matatapos ko rin pag-aaral ko.”

“Ayos yan kuya Michael. Alam kong maaabot mo rin mga pangarap mo at mga gusto mong
gawin sa buhay. Sabi ko nga kay Linda eh, ibigay na sayo lahat ng long-sleeved polo
shirts ko diyan eh… Hehehe!”

“Hehehe! Sige kambal, pipili na lang ako. Pero baka hindi muna ako aalis sa agency
na pinagtatrabahuhan ko. Ayoko namang magmukhang walang utang na loob. Eh sila na
nga ang nagbayad ng tuition fee ko para sa huling semestre eh.”

“Ikaw bahala kuya. Tsaka mukha namang mababait silang lahat diyan eh. Kaya
pagbutihan mo
na lang trabaho mo sa agency.

“Oo kambal. Ibabalik ko lang yung kagandahang loob na ipinakita nila sa akin doon.”
“Tama yan kuya… Kamusta na pala kayo diyan sa bahay?”
“Ayos naman kambal. Wala namang masyadong problema. Hehehe!”

“Mabuti naman kung ganoon kuya. Medyo madalang na rin ako makapagYM dito. Madami
kasing trabaho, kahit matutulog na kami eh, may isinesend pa rin sa email na dapat
lutasin.”

“Ganun ba tol? Ayos lang. Ang mahalaga eh nakakausap ka pa rin namin. I-add mo pala
ako sa
Friendster. Gumawa na ako ng account doon. Hehehe…”

“Hahaha! Sige kuya, gawa din ako ng account sa Friendster kung hindi ako busy.
Madalas kasing hectic ang schedule dito.”

“Ahh mukhang stressful nga diyan kambal.”

“Kaya nga eh. Pero ayos naman ako dito. Pinagtatyagaan ko na lang, naandito na ako
eh.”

“Tama yan kambal. Mahigit isang taon ka na diyan sa Singapore eh. Hindi natin
namamalayan, sobrang bilis ng panahon.”

“Kaya nga eh… Nakakapag-adjust na rin naman, pero siyempre hindi ko pa rin
mapaglabanan kung minsan na hindi mahome-sick.”

“Hehehe… Ganyan talaga. Ngayon lang tayo nagkalayu-layo eh. Pero huwag kang mag-
aalala,
habang naandiyan ka naman eh nasisigurado mo ang kinabukasan ni kulet.” “Hahaha!
Makulet na ba si Jacob?”
“Oo kambal… Sus! Sobrang kulet. Takbo ng takbo. Laro ng laro sa labas. Eh madalas
ko ngang
inilalabas yan para ipasyal doon sa may park.” “Hehehe… “
“Nakakatuwa din yung pagka-buyoy (bulol) ng anak mo. Hehehehe…”

“Hoy! Kambal? Naghahang ka… Hindi gumagalaw video mo. Hehehe…”

“Teka lang kuya ha… Ayusin ko lang.”

Ganyan si kambal sa tuwing ikinukuwento ko sa kanya si baby Jacob.

Sandali siyang natitigilan sa pakikipag-usap sa akin at madalas ay tinatanggal niya

muna ang webcam niya sa YM.

Alam ko kung gaano kahirap ang nararanasan niya. Alam kong mahirap ang magtrabaho
sa ibang bansa.
Higit na kalaban mo doon ay ang pamatay na pangungulila. Halos limang menuto siyang
hindi bumabalik sa webcam.
Tapos magcha-chat ka sa akin na maya-maya na ulit siya makakapag-online dahil may
gagawin siyang trabaho.
Hindi ko naman sinasabing nagsisinungaling siya, pero alam kong ayaw niyang makita
kong nalulungkot siya.

“Naku Linda, mamaya na lang daw ulit siya mag-oonline.”

“Ah ganun ba?! Sige iwan mo na lang na bukas yang computer. Ako na lang din ang
magsasign-
out sa YM.”

“Okay sige. Salamat ha. Ngayon ko na lang din nakausap itong si kambal. Nakakamiss
ang
mokong! Hehehehe…”

“Lagi ka nga rin niya itinatanong sa akin eh, kaso talagang ngayon lang kayo
nakapang-abot.
Hayaan mo pag may pagkakataon ulit, tatawagin kita.” “Sige. Salamat Linda.”
“SIge.”

Tama si Linda. Ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataong makausap si Francis sa

webcam. Kung hindi pa ako nag-absent sa trabaho eh hindi pa mangyayari iyon.
“Kamusta na pala pakiramdam ko kuya? Nainom mo na ba yun gamot mo?”

“Maayos-ayos naman na. Medyo nahilo lang ako at biglang nag-chill noong isang
gabi.” “Ahh… Baka me-trangkaso ka kuya?”
“Siguro nga. Inoobserbahan ko pa itong pakiramdam ko. Basta itutuloy-tuloy ko lang
ang gamot
ko.”

Sakitin talaga ako mula pagkabata.

Kaya nga ako natigil ng dalawang taon sa pag-aaral dahil kailangan kong makapag-
pahinga ng maayos. Madalas ay pinapagalitan ako nina mama at papa kapag hindi ko
iniinom ang gamot na inirikumenda ng doktor.
Kaya para sa akin, normal na lang ang biglang lagnatin o kaya naman ay biglang
bumaba ang timbang. Kasi madalas ay mabilis naman akong nakakabawi at lumalakas.

“Tama yan kuya Michael. Dapat obserbahan mo yang sakit mo tapos magpatingin ka na
rin sa doktor. Nadadalas na rin kasi yang pagkakasakit mo.”

“Sige Linda. Paghindi pa umaayos ang pakiramdam ko hanggang bukas, eh pupunta na

akong
ospital.”

Magdadalwang araw na akong hindi nakakapasok sa trabaho.

Malamang eh hahanapan na nila ako ng medical certificate. Kaya sa ayaw at gusto ko,
kailangan kong magpatingin sa doktor.

Matapos naming kumain ng hapunan ay agad akong umakyat papunta sa kuwarto ko. Medyo
nanghihina pa rin ako at hindi pa masyadong humuhupa ang lagnat ko. Pakiramdam ko
ay napakabilis kong mapagod at sobra-sobra ang paghingal ko.
Siguro ay natutuyuan lang ako sa tuwing pinagpapawisan ako sa aking trabaho. O kaya
eh dahil sa tindi ng init dito sa Antipolo at paminsan-minsan ay naulan, at dahil
mahina ang resistensya ko, kung kaya’t madali akong tamaan ng trangkaso.

Madalas ding hindi ako nakakatulog sa gabi. Ewan ko ba kung bakit…

Anemic na yata talaga ako…

Ang ginagawa ko na lang pampaantok ay ang paghithit ko ng yosi.

Ipinagbabawal ni utol itong ginagawa ko, pero ito lang ang paraan para antukin ako.
Wala rin naman akong makausap sa YM.
Lagi ko na lang tinitignan ay ang account ko sa Friendster. Madalas din akong
nakikipagkulitan sa mga kaibigan ko doon.
At lagi kong tinitignan kung naaccept na ba yung friend request ko kay Sheryn.

Si Sheryn…

Matagal-tagal ko na rin siyang hindi nakakausap.

Gusto ko lang makibalita sa buhay niya. Alam kong suntok sa buwan na

makikipagbalikan siya sa akin.

At tanging hiling ko lang ay ang sagutin niya ang mensahe ko sa kanya kahit sa YM
man lang. Madami akong pinagsisisihan sa buhay ko.
At isa doon ay ang bigla kong iniwan sa ere si Sheryn. Nahirapan ako sa long
distance relationship.
Madalas ay wala siyang panahon sa akin at nararamdaman kong nahihirapan na rin siya
sa ganoong setup.
Pero… Mali ang ginawa ko.

Nagsisisi ako kung bakit ko nagawa iyon.

Wala naman na akong magagawa dahil tapos na at nangyari na ang lahat. Nakilala ko
si Nessa.
Minahal ko sila ng anak niya. Kaso iniwan nila ako.
Iyon na siguro ang karma ko. Tangina!
Gusto ko na talagang mabawi ang mga magagandang pagkakataong mayroon ako noon. Kung
may pagkakataon pa ulit, babawiin ko rin si Sheryn.
Babawi ako sa mga pagkukulang ko sa kanya. Liligawan ko ulit siya.
Gusto kong bumalik yung pagsasama namin noon.
At kung mapapagbigyan ako, gagawin ko ang lahat para sa kanya. Lintek!
Kaya siguro hindi ako nakakatulog kaagad sa gabi eh dahil sa ingay ng isipan ko.
Gusto ko lang bumuo ulit ng pangarap.
Gusto kong buohin ang aking sarili.

Lalo na’t lalawak na rin ang mga oportunidad para sa akin, dahil nakapagtapos na
ako sa aking
pag-aaral.

~~~

Kinabukasan ay pinilit ko ang aking sarili ko na makabangon para makapagpatingin sa

doktor. Tiyak naman na hahanapan ako ng medical certificate sa opisina dahil sa
pag-absent ko nang dalawang araw.

Kahit hindi pa ganoon kabuti ang pakiramdam ko ay nagpasya akong magpunta ng

ospital bago pumasok sa agency.
Kumain ako ng agahan, saka ininom ang gamot para sa lagnat. Hindi ko ipinapahalata
kay Linda na masama pa rin ang pakiramdam ko. Dahil panay ang tanong niya at
pangungulit na huwag na muna akong pumasok at baka mabinat ako.

Hindi na lamang ako umiimik habang naglalakad palabas ng bahay.

Maaga akong nakarating nang ospital at naghintay sandali para sa doktor na titingin
sa akin. Sa una ay binigyan nila ako ng lalagyan ng aking ihi at dumi. Sinabi ko
kasi lahat ng nararamdaman ko doon sa attending nurse na nasa may reception area.
Kinuhanan din ako ng blood pressure at sabi sa akin ay okay naman daw. Binigyan
muli ako ng gamot para inumin dahil mataas ang temperature ko. Pinahiga muna nila
ako nang sandali sa isa sa mga kama ng emergency room.

Takot na takot talaga akong magpacheck-up. Lalo na ang dumiretso sa emergency room.
Pakiramdam ko ay lalo akong nanghihina dahil sa mga pasyenteng sinusugod dito. Mga
batang panay ang iyak dahil sa sakit, may taong sinugod dahil naaksidente sa motor,
mayroon ding naka-wheelchair at halatang hinang-hina na dahil sa iniindang sakit,
at mayroon ding nasaksak dahil sa away sa inuman. Tanging hospital curtain lang ang
naghihiwalay sa akin at sa mga pasiyenteng ito sa emergency room.

Tangina! Kahit sinong barako ay talagang titiklop pagnakasaksi ng ganitong

pangyayari sa ospital.

Ayoko namang kumuha ng sariling kuwarto dahil alam kong sandali lang ang chekup ko
at nagpapahupa lang ako ng aking lagnat.

Maya-maya ay nilapitan na ako ng doktor para matignan. Lalo nanaman akong

kinabahan. Mula nang bata pa ako ay talagang takot na takot na ako sa doktor at
injection.

Hindi na ako mabibigla kung hihimatayin nanaman ako dahil sa karayom na makikita
ko.

“Kamusta ang pakiramdam mo?”

“Medyo mabigat pa po dok, pero kailangan ko nang makapasok sa trabaho.” “Puwede ka

namang pumasok basta mawala na yang lagnat mo.” “Tinatrangkaso po yata ako…”
“We’ll see. Nagbigay ka naman na ng urine at fecal sample di ba?” “Opo dok.”
“Ano bang naramdaman mo noong una? “Nilagnat po ako, tapos nagchichill po ako.”
“Ilang araw nagyari yung pagchichill?”

“Opo. Pero po, napansin kong may mga araw na bigla na lang ako nagchichill at
nilalagnat. Pero nawawala rin po agad. Kaya nga po hindi na bago sa akin ito eh…”

“Ahh ganun ba? Ilang linggo na?”

“Matagal na po. Parang last year pa yata ako nagsimulang makaramdam ng ganito.”
“Bakit hindi ka nagpapatingin?”
“Sakitin po talaga ako dok. Mula noong bata pa ako, labas-masok ako sa ospital.
Mahina ang
resistensya ko.” “Nagvavitamins ka ba?” “Dati po…”
“Oh!? Bakit dati lang? Bakit hindi mo itinuloy?” “Wala po kasi akong budget para
doon.”
Maya-maya ay ipinabukas niya ang aking bunganga at ipinalabas ang aking dila.
Hinila rin niya pababa ang balat sa ilalim ng aking mata at masinsin niya itong
tinignan. Hindi ito umiimik at panay lamang ang sulat niya sa isang papel. Hanggang
sa pinuntahan niya ang magkabila kong tenga upang matignan na rin. Pinakikiramdaman
ko lang kung ano ang kanyang ginagawa sa akin, dahil patuloy pa rin ito sa di
pagkibo.

Maya-maya ay may sinasalat siya sa gilid ng aking tenga. Medyo masakit ito sa
tuwing kanyang hinahawakan.

“Ano itong bukol sa ibaba ng tenga mo?”

“Ah yan p ba? Matagal na nga rin po yan. Hindi ko alam kung bakit mayron ako
niyan?” “Gaano katagal? Tatlo na ata itong bukol hindi mo pa rin ipinapatingin sa
doktor?” “Wala pong pera at pagkakataon, dok.”
“Naku! Huwag ka munang pumasok ngayon at kailangang matignan ka ng mabuti. Dadaan
ka sa series of tests at magsisimula iyan ngayon. Mahiga ka muna at lalapitan ka ng
mga nurse para alalayan ka sa mga tests na gagawin sa iyo.”

“Opo dok.”

Hindi ko na alam ang gagawin ko. Ganito rin ang pakiramdam ko noong pinapatignan
ako sa doktor ng aming magulang. Ang kinaibahan lamang ay mag-isa ako ngayon sa
ospital.
Kaagad kong tinawagan ang mga kasamahan ko sa agency at nagpaalam na hindi pa rin
ako makakapasok. Ipinaalam ko rin sa kanila na nasa ospital ako at nagpapatingin.
Mabait naman sila at naiintindihan nila ang kalagayan ko.

Sinendan ko rin ng text message si Linda. Ipinaalam ko rin na nasa ospital ako at
dadaan sa maraming tests. Gusto niya sana akong puntahan, pero sinabihan ko siyang
bantayan na lang ang anak niya at kaya ko naman ito.

Unang ginawa sa akin ay kinuhanan ako ng blood sample. Nagkadaupang palad nanaman
kami ng napakalaking karayom.

Puta! Ang ganda pa naman ng nurse at ayokong mahimatay sa harap niya. Nakakahiya
naman na sa itsura kong parang maton ay nanlalambot sa isang karayom.

Nginingitian na lamang niya ako sa tuwing naninigas ang buo kong katawan dahil sa
injection. Sa mukha niya lang ako nakabaling.

Sobrang bango niya at sobrang puti! Kaya nga trip na trip ko rin mga nurses eh.
Hehehe…

Nang matapos ay hinayaan muna nila ako makapagpahinga ng saglit. Inabisuhan nila
ako kung gusto ko kumuha ng pribadong kuwarto, at sabi kong hindi pa kaya ng perang
dala ko ang kumuha nito. Kung kaya’t inihatid nila ako sa pampublikong silid. Sama-
sama na kami doon ng mga nagpapagaling sa operasyon at may sakit na hindi kayang
magbayad ng pribadong kuwarto.

Nakatulog ako ng ilang oras, kahit maingay pa ang ilang mga bisita at pasiyente.
Dala na rin siguro ng gamot na ibinigay sa akin at sa sama ng aking pakiramdam, ay
para akong nagdedeliryo hanggang sa tuluyan na akong inantok.

~~~

Makalipas ang ilang araw, ay nakumpleto ko na rin lahat ng mga tests sa ospital.
Dumaan ako sa CT scan at MRI scan. Madalas din nila ako kinukuhanan ng blood
sample. Wala pa silang sinasabi sa akin na test results at kailangan ko pang
maghintay hanggang sa Biyernes. Tatlong araw pa ang gagawin kong paghihintay para
doon.

Medyo nakakabawi na ulit ako ng lakas at nakapasok na rin ako sa opisina namin.
Binibiro pa nila ako dahil sa pagkakasakit ko. Sinasabi nilang tinatamad lang daw
ako pumasok dahil hindi
ko na gustong maging janitor. Ang iba naman ay kinakantyawan pa akong manlibre ng
tanghalia.

Ano namang magagawa ko? Wala na akong pera dahil nagamit ko ang ibang naipon sa
pagpapagamot ko.
Tinutulungan din ako ni Linda. Isang araw pa nga ay sinasamahan niya akong
magpatingin sa doktor. Sigurado akong nasabihan siya ni kuya na alalayan ako sa
pagpapatingin dahil alam niya na sakitin talaga ako. Siya pa nga ang naging
tagabantay ko noong nag-aaral kami at sapilitan siyang sumusunod sa aming ama para
alagaan ako.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o maiinis sa tuwing nararamdaman kong laging may
nakaalalay sa akin. Pakiramdam ko kasi ay napakahina kong tao. Kaya madalas ay
ipinapakita ko sa mga kaeskuwela naming ni kambal noon na siga ako para hindi
mapagtawanan at matuksong lampa.

Pero ngayon, talagang nag-iiba ang pakiramdam ko. Hindi ako makatulog, wala akong
ganang kumain at mabilis na akong manghina. Twenty six years old pa lang ako pero
pakiramdam ko ay uugud-ugod na ako.

Dumating ang araw ng Biyernes, at nakapasok pa ako sa trabaho. Itinext ako ng nurse
na pumunta ng ospital bandang ala-una ng hapon para sa resulta. Nagpaalam naman
agad ako sa mga kasamahan ko sa trabaho at madali naman akong pinayagan.

Linis lang ako ng linis. Binilisan ko lahat ang trabaho sa opisina at siniguradong
maayos ang lahat bago ako umalis. Ayokong may masasabi sila sa akin na hindi ako
kumikilos at tinatamad na akong maging janitor sa agency. Utang na loob ko sa
kanila kung bakit ako nakapagtapos sa kolehiyo.

Maya-maya ay nilapitan ako ng kaopisina namin. Pinapatawag daw ako ni bossing.

Labis ko naman itong ikinabigla at ipinagtaka dahil sa loob ng halos dalawang taon
ay kinausap ulit ako ng taong nagtiwala sa akin. Mabilis kong iniligpit ang mga
ginamit kong panglinis at nagpalit ng t-shirt. Gusto kong humarap kay bossing na
maayos at hindi amoy pawis.

Pagkatok ko sa pintuan ay agad niya akong pinapasok at pinaupo. Sandali pa akong

naghintay sa kanya dahil marami siyang kausap na kliyente. Hanggang sa ibinaba na
niya ang kanyang telepono at binigyan ako ng makahulugang ngiti.

“How are you Mr. Alcantara? Balita ko sa sobrang sipag mo daw eh nagkasakit ka.
Tama ba?
Hehehe…”

“Hehehe… Oo nga po sir. Trinangkaso po ako. Pero nagpatingin ako sa doktor at

madami akong tests na napagdaanan.”

“Ganun ba? Kamusta? Anong resulta?”

“Wala pa po. Mamaya ko pa malalaman. Nagpaalam ka po ako na aalis ng ala-una para

magpunta sa ospital. Babalik na lang ako pagkatapos nun.”

“No. You don’t need to go back. Pagkakuha mo ng result, umuwi ka na muna para
makapagpahinga. You deserve it.”
“Naku, salamat po.”

“Okay lang yan. Actually, kaya nga kita pinatawag dito sa opisina eh dahil gusto
kitang kamustahin. Gusto ko rin tanungin kung ano na ang balak mo after graduating
from school.”

“Sir, nakapagpasya po akong manatili muna dito sa agency. Okay pa po sa akin ang
maging
janitor dito hangga’t wala pang oportunidad.”

“That’s good to hear from you Michael. Salamat sa loyalty mo.”

“Utang ko po sa inyo kung bakit ko naabot lahat ng mga pangarap ko.”

“Very good. Keep that attitude at alam kong malayo ang mararating mo Mr.
Alcantara.” “Salamat po. Kung hindi naman po kayo nagtiwala sa akin, malamang wala
pa rin akong
nararating hanggang sa ngayon.”

“At dahil diyan, gusto kitang bigyan ng career opportunity. Sa susunod na buwan ay
may magbubukas na position dito sa opisina natin. Magreretire na kasi si Jun at
ipopromote ko naman si Carol bilang head ng IT Department. Tutal, konektado naman
sa IT ang natapos mo, gusto kitang gawing associate niya. And gusto rin kitang ipa-
train para sa management position soon.”

“Po?”

“You heard me right, Michael. Alam kong masigasig ka at inoobserbahan ko lahat ng

kilos mo. Wala kang reklamo kahit na pagod na pagod ka na sa ginagawa mo. I can see
myself to you. At ganyang-ganyan din ako noong nagsisimula. Pinagkatiwalaan ako ng
boss ko, and look at me now… I have my own recruiting agency.”
“Hindi ko po alam ang sasabihin ko… Sobrang salamat po. Maraming maraming salamat
po.” “You deserve it Michael. Pero next next month pa yun. For now, kung okay lang
sa iyo na
magstay ka muna sa position mo at kung puwedeng gawin kitang personal assistant ko.
Messenger?”

“Sige po sir. Janitor, Messenger… Kahit ano po. Kaya ko po yan. Gusto ko pong
itrain ninyo ako para matuto pa ako.”

“Very good! Sige, iyan na muna sa ngayon. Padadagdagan ko na din ang sahod mo para
ganahan ka pang pumasok hehehe…” “Salamat po boss. Maraming salamat.”
“Congratulations Michael and keep up the good work.”
Tangina! Tangina! Tangina talaga!
Para akong nakalutang sa ulap.

Ganito pala ang pakiramdam ng mapromote.

From janitor to messenger to associate to manager to company owner. Hehehe!

Hindi ko na talaga bibitiwan ang ganitong pagkakataon. Magtatrabaho ako ng

magtatrabaho. Magpapakasipag ako. Gagawin ko nang maayos ang inuutos sa akin.

Unti-unti ko nang naaabot ang mga pangarap ko. At walang makakahadlang sa akin para
tuluyan kong makamit lahat iyon.

Hindi maalis ang ngiti sa aking mukha. Para akong baliw sa jeep habang nginingitian
ang lahat ng pasahero sa loob.

Positibo ako ngayong araw na ito. Kahit pa matrapik ako papuntang ospital, ay hindi
na ako
mababadtrip. Hehehe…

Halos mag-aala-una na akong nakarating sa ospital. Agad akong inasikaso ng nurse at

pinaupo sa opisina ng doktor ko. Tahimik lang akong naghihintay sa kanya. Nasa
isipan ko pa rin kasi kung paano ako papurihan ng boss namin.

Ansarap sa pakiramdam! “Michael Alcantara?” “Yes sir!”

“Please come in, and take your seat.” “Salamat po.”
“Kamusta na ang pakiramdam mo? May pagbabago ba?”

“Medyo okay-okay na po dok. Nahihilo pa rin ako paminsan-minsan, tsaka madali pa

rin ako
mapagod.”

“Ahh… Madami ka bang ginagawa sa opisina ninyo?”

“Opo. Katunayan niyan eh, na-promote akong messenger sa kumpanyang pinapasukan ko.
Kaya masayang-masaya ako kahit pa limang daan lang ang itinaas ng sahod ko.
Heheheheheh…”
“Ahh hindi ka na janitor?”

“All around na po ako. Janitor tapos messenger. Full time na rin akong magtatrabaho
sa kanila.”

“Ahh… Well you know Michael, sa tingin ko eh dapat maghinay-hinay ka muna sa

trabaho mo. Lalo na dito sa resulata ng medical examination mo. Ayon din sa medical
records mo eh bata ka pa lang nagkakasakit ka na at bumababa ang resistensya mo.”

“Po? Bakit po? Ano po bang nakalagay diyan?

“Well Michael, your sickness is curable naman, dahil puwede pa nating maagapan.
Nasa stage
II pa naman ito, at puwedeng idaan sa chemotheraphy sessions at operasyon.” “Ano?
Ano po iyon? Hindi ko po maintindihan dok…”
“May lymphoma ka Mr. Alcantara.”

Hindi ako makasagot.

Para akong natulala sa isang tabi at tanging pagbukas lang ng bibig ni dok ang
nakikita ko. Wala akong nadidinig. Parang may manipis na tunog na humuhuni sa aking
tenga na siya namang labis na nagpapamanhid sa akin.
“Nasa stage II ang cancer mo. That means yung lymphoma ay nagextend na mula sa
isang grupo ng lymph node papunta doon sa katabi niyang organ. Ngayon, puwede
nating gamutin iyan sa pamamagitan ng chemotherapy. Titignan natin kung maganda ang
magiging reaction ng katawan mo sa kemikal na ipapasok natin sa katawan mo. Ngayon
kung hindi naman, puwede nating idaan sa surgery o radiotherapy.”

“Paano po nangyari yun?”

“Madaming causes ito Mr. Alcantara. Puwedeng hereditary, viral infection at labis
na natatamaan dito eh yung mahihina ang resistensya.”

“Parang imposible namang mangyari yan sa akin ngayon dok… Bakit ngayon pa?”

“Puwede kang humingi ng second opinion. Para maisigurado natin ang kalagayan mo. Or
if you want, puwede ka na namin bigyan ng tests para makapagsimula ka na sa
chemotherapy. Tawagan mo lang kami sa kung anong desisyon mo, and we are here to
help you get well.”

Putang ina!

Hindi ko alam kung napalakas ko ang pagmura kong iyon kay dok. Wala akong masabi.
Talagang naka jackpot ako.
Umalis ako sa opisina ni dok na para bang nanakawan at napagsamantalahan. Wala ako
sa sarili ko at parang kusa na lang naglalakad ang dalawa kong paa. Ni hindi ko
alam kung papaano ba ako nakasakay ng fx pauwi ng Antipolo. Tangina!
Tangina! Tangina talaga!
Pagdating ko sa bayan ay agad akong tumuloy sa isang bar. Umorder ako ng
napakaraming alak. Magpapakalango ako ngayon. Hindi ako uuwi ng bahay nang hindi
gumagapang.

Plano ko naman talagang magcelebrate ngayon dahil sa promotion ko. Hindi ko

akalaian na magpapakalasing pala ako dahil sa sakit ko.

Wala akong maramdaman. Hindi naman ako maka-iyak. Tuloy-tuloy ko lang iniinom ang
beer sa harapan ko. Wala akong pakialam sa ingay ng nakapaligid sa akin.

Hanggang sa nagpasya na akong umuwi ng bahay. Alas-onse na ng gabi.

Hindi naman ako gumagapang pauwi pero halata pa rin na lasing ako. Muntikan pa nga
akong mabundol ng sasakyan dahil hindi ako tumatabi sa sidewalk.

Putang Ina!

Putang Ina talaga!

Kung nakakagamot lang ng cancer ang pagmumura, malamang magaling na magaling na

ako. Paano ko maipapaliwanag kay bossing na may sakit ako?
Paano pa ako mapopromote niya? May tatanggap pa kaya sa aking ibang trabaho? Paano
ang mga pangarap ko?
Paano ang kinabukasan ko?

Hindi pa nga ako nakapag-asawa. Wala pa akong anak.

26 years old pa lang ako. Hindi patas!
Hindi talaga patas! Tangina!
Habang naglalakad patungo sa gate namin, ay nakaabang sa akin si Linda. Pinagbuksan
niya ako
at nahalata niyang lasing ako, kung kaya’t madali niya akong inalalayan.

“Lasing na lasing ka kuya ah?! Ano bang atin?”

“Wala naman… Napromote lang ako sa trabaho… Hehehe…”

Hindi ko alam kung paano sabihin sa kanya ang lahat ng nangyari.

“Naks! Tignan mo, magaling ka rin naman tulad ni Francis eh! Hehehe… Ibabalita
natin sa
kanya yan pagnag-online siya.” Tapos… Bigla kong naisip si kambal. Paano ko
sasabihin kay utol?
At habang naglalaro sa isipan ko ang mangyayari sa akin sa mga susunod na araw,
linggo at buwan, ay bigla akong napahagulgol sa iyak.

Laking gulat naman ni Linda sa aking kinikilos.

“Oh!? Bakit ka naiyak? Okay ka lang ba?”

Hindi ako makasagot. Hindi ko maibukas ang bibig ko para magsalita. Unlimited ang
pagpatak ng mga luha ko.
“Michael… Anong nangyari???”

Nilapitan ako ni Linda at hinawakan niya ako sa aking dalawang kamay.

“Anong nangyayari sa iyo?”

Tumingin ako sa kanya at para akong batang naagawan ng kendi at lobo.

“Putang ina! Tangina… Linda. Bakit ba ang malas-malas ko? Lahat na yata ng
kamalasan sa
mundo, sinalo ko na.”

“Huh? Bakit? Napromote ka naman di ba?” “Oo Linda… Napromote ako kanina… Pero…”
“Pero ano?”
“Nakuha ko na ang resulta ng medical examination ko… Tangina! Bakit ako pa? Sa
dinamidami
ng tao, bakit ako pa ang dinapuan ng sakit na yun?”

Tila napako si Linda sa pagkakatitig sa akin. Halatang nag-aalala din siya sa

pinagdadaanan ko.

“Anong sakit? Anong sakit Michael?” “Kanser…”

Nanlaki ang mga mata ni Linda at nakita kong napaluha din siya. Napatakip siya sa
kanyang labi at naramdaman ko rin ang sakit na nanggagaling sa kalooban niya.

“May lymphoma ako… stage II… Hindi ko alam kung ano nang mangyayari sa akin…”

Niyakap ako ni Linda. Napayakap na rin ako sa kanya.

Para akong batang pinapatahan mula sa labis na pag-iyak.

Umiiyak din ang asawa ni Francis. Nararamdaman ko ang bawat paghikbi niya.

“Putang ina… Ang malas ko talaga… tanginang buhay ito!”

“Tama na… Malalagpasan din natin yan… Pagsubok lang yan Michael… Pagsubok lang
yan…”

“Tanginang pagsubok yan… Lahat na lang sa akin naibigay… Hindi ba puwede sa iba
naman?
Puta kotang-kota na ako sa problema!!!”
“Tama na… gagaling ka Michael… Gagaling ka… Hindi ka naming pababayaan.”

Hinawakan ni Linda ang mukha ko at pilit niya akong pinapatingin sa kanya.

“Makinig ka sa akin Michael, magiging okay din ang lahat… Gagaling ka… Maaabot mo
pa rin ang mga pangarap mo… Naandito lang kami para sayo.”

Tuloy-tuloy lang ako sa pagluha habang nakatingin sa kanyang mga mata.

Bumaba ang tingin ko sa kanyang labi at pinagmamasdan ko kung paano niya sinasabi
ang mga katagang iyon.

Hanggang sa…

Hanggang sa inilapit ko ang aking labi sa kanya. Hinalikan ko si Linda.

Hinapit ko siya papalapit sa akin.

Hindi siya tumutol sa ginawa ko, kung kaya’t ipinagpatuloy ko lang ang pagtikim sa
malalambot
niyang mga labi.

Maya-maya ay bigla kaming tumigil. Hingal na hingal at naghahabol ng aming hininga.

Magkadikit ang aming noo at halos nagbubungguan ang aming mga ilong. Nararamdaman
ko ang hangin na lumalabas sa kanyang bibig, mainit at mabango… Nakahawak pa rin
siya sa aking mukha at tila ayaw niyang kumalas.
Unti-unti kong tinanggal ang mga braso ko sa pagkakayakap sa asawa ng kapatid ko.

“I’m sorry…” Mahina kong bulong sa kanya.

Hindi ko sinasadya. Hindi ko napigil ang aking sarili.

Nakatingin lang siya sa akin at dahan-dahang lumalayo sa tabi ko. Pinupunasan niya
ang kanyang luha habang naglalakad patungo sa hagdan. “Magpahinga ka na Michael…
Bukas, mag-uusap tayo at gagawa ng plano…” Hindi na ako kumibo.
Nanatili akong nakaupo sa sofa namin. Alam ko ang aking ginawa.
Alam kong hindi iyon dala ng kalasingan. Alam kong mali iyon.
Pero iba ang naramdaman ko…

Hindi pupuwede, pero maaaring mangyari…

~~~
Sinamantala ni Michael ang weekend para makapag-isip ng kung ano ang dapat niyang
gawin. At nang dumating ang Lunes ay nagpasya itong puntahan ang agency at
ipinakita niya ang kanyang medical records.

Dumiretso ito sa kaniyang boss at labis namang ikinalungkot nito ang nangyari kay
Michael. Napapailing na lamang ito at nagbigay ng kanyang suporta para sa binata.
Ipinangako pa rin sa kanya na makukuha ang promotion kung maayos ang lagay ni
Michael pagkatapos ng dalawang buwan.

Minabuti nilang pagpahingahin muna ang binata at tatawagan na lang sa oras na

matutuloy ang pagreresign ng kaniyang kaopisina.

Natuwa naman si Michael dahil sa kabaitan at pagunawang nakuha niya mula sa agency.
Kung kaya’t agad nitong pinuntahan ang ospital para magpa-schedule ng panibagong
tests kung pupuwede sa kanya ang chemotherapy.
Nagdadasal na lamang ito na madadaan sa gamutan ang lahat para hindi na siya
operhan pa. Nakaalalay naman sa kanya si Linda at damang-dama ni Michael ang
pagsuporta at pagmamahal
na ibinibigay ng asawa ng kanyang kapatid.

Pilit siya nitong kinukumbinsi na sabihin na kay Francis ang lahat para matulungan
siya nito sa pagpapagamot. Humingi ng ilang araw si Michael upang makapag-isip kung
papaano sasabihin sa kanyang kapatid.

Nagpasya na lamang si Linda na padalhan ng email ang kanyang asawa para ibalita ang
kalagayan ni Michael.

At dahil sa balitang iyon, ay mabilis na nag-online ang kanyang asawa mula

Singapore para kausapin si Michael.

Una nitong kinausap si Linda at kinamusta ang kalagayan nilang lahat sa bahay.
Halatang-halata ang kalungkutan sa mukha ni Francis, at pinayuhan ni Linda na huwag
magpakita ng kahinaan sa kanyang kapatid para hindi ito lalong malugmok.

Kahit hindi kaya ni Francis ay ginawa niya pa ring magpakatatag sa harapan ni

Michael sa pamamagitan ng webcam.

“Kuya!!!! Kamusta ka?” “Ayos naman kambal.”

“Balita ko, napromote ka ah? Astig kuya! Sabi ko naman sayo parehas tayong magaling
at
matalino. Saan pa ba ako magmamana, kundi sa iyo. Hehehe…”
“Hehehe… Masaya nga ako utol noong pinupuri ako ng boss ko. Ganoon pala ang
pakiramdam. Para akong nakatayo sa ulap.”

“Hehehe… Ganun nga. Kaya pagbutihan mo lang yang pagtatrabaho mo…” “Hehehe…”
“Tsaka… Huwag ka nang mag-aalala… Lahat naman ng problema at napagdadaanan natin sa
buhay eh nalalagpasan natin. Kahit anong mangyari kuya, sagot kita. Ako bahala
sayo.”

Pigil na pigil ang emosyon ni Francis habang kausap niya ito sa webcam.

“Pasensya na utol ha… Naka-jackpot ako ng sakit eh.”

“Asus! Kayang-kaya natin yan kuya. Gagaling ka at makakapagtrabaho ka pa! Huwag

kang mag-aalala, ako bahala sa lahat ng bayarin diyan sa pagpapagamot mo.”

“Hehehe… Salamat kambal. Magsisimula na nga akong magpa-chemo sa susunod na linggo.

Hinahanda ko na sarili ko dahil iba daw mararamdaman ko pagkatapos nun. Sana madaan
na lang sa chemo ang lahat.”

“Tama ka kuya. Madadaan lang yan sa chemo. Ilang buwan lang gagaling ka na at
magiging
manager ka pa di ba?”

“Hehehe… Salamat kambal. Hayaan mo, magpapagaling talaga ako para sa inyo. Sabay
nga nating aabutin ang mga pangarap natin, utol. Antayin mo lang ako. Relax ka lang
diya at huwag kang mag-aalala.”

“Hindi talaga ako mag-aalala kuya. Ikaw pa? Eh napakalakas mong tao. Mas malakas ka
pa sa akin eh! Ako yung lampa di ba? Ako yung pinoprotektahan mo sa school dati?!
Kayang kaya mo yan!”

“Hehehe… Kaya ko ito kambal! Basta dasal lang tayong dasal. Tsaka mag-iingat ka rin
diyan sa
Singapore. Huwag laging kami ang inaaalala mo. Alagaan mo rin sarili mo diyan ha.”
“Oo kuya…”
“Hehehe…”

“Paano yan kuya? May kailangan pa akong tapusin na trabaho. Hanggang sa susunod
ulit.
Balitaan mo lang ako at kuwentuhan mo ako sa mga magagandang bebot sa ospital.
Hehehe…” “Hahahah! Kilala mo talaga ako tol. Sige, ingat ka at babalitaan na lang
kita.”
“Sige kuya. Bye.”

Mabilis na isinara ni Francis ang kanyang webcam at agad na nagsign-out.

Ilang minuto itong nakatulala sa kanyang monitor. Tila napagod ito habang
kinakausap ang kanyang kapatid na nasa Pilipinas.

Hanggang sa humiga ito sa kama at umagos ang kanyang mga luha.

Kanina pa niyang gustong umiyak habang kinakausap si Michael, ngunit mas pinili
nitong magpakatatag para sa kanyang kapatid. Napansin naman ito ng kanyang room
mate at tila nabahala din ito sa nangyayari kay Francis.

“Ayos ka lang brad?”

“Gusto ko nang umuwi… Gusto ko na talaga umuwi…” “Magpakatatag ka brad… Kaya mo

yan…”
Hindi na malaman ni Francis ang kanyang gagawin, lalo pa’t nabalitaan niyang may
sakit muli ang kanyang kapatid. Nababahala ito dahil mula pa sa kanilang pagkabata
ay siya na ang nagbabantay at nagaalaga kay Michael. Kinagagalitan pa siya ng
kanilang ama kung hindi nito naisasabay pauwi ang kanyang kuya.

Ngayon, ay wala siya ibang kayang gawin kundi suportahan si Michael at ipagdasal na
mapabuti ang kalagayan nito.

~~~

Lumipas ang mga araw at umabot ang halos isang buwan bago nakapagsimula si Michael
sa kanyang chemotherapy. Naipaliwanag sa kanya ang lahat ng puwedeng mangyari sa
kanya habang isinasagawa ang prosesong ito.

Tinanggap naman niya ng buo sa kanyang dibdib ang mga posibilidad na sinabi sa
kanya ng doktor.

Hindi siya pinabayaan ni Linda. Sa tuwing nagpapachemo ang binata ay sinasamahan

niya ito. Iniiwan niya ang kanyang anak sa kanilang tiyahin.

Pagkatapos naman ng bawat session ay sumusuka si Michael sa kaniyang kuwarto.

Napapasigaw ito sa sakit na nararamdaman at halatang hinang-hina dahil sa pag-
epekto ng gamot sa kanyang katawan.

Napapaluha naman si Linda sa tuwing nadidinig niya ang kapatid ng kanyang asawa.
Patuloy ito sa pagdarasal at pinapatatag nito ang kanyang sarili upang may
masandalan si Michael.
Madalas naman ay hindi nakakapagsalita si Francis sa webcam sa tuwing ikinukuwento
ng kanyang asawa ang mga pinagdadaanan ng kapatid. Panay chat lamang sila dahil
ayaw ng lalaki na makita ang kanyang pagtangis.

Unti-unting nalalagas ang buhok ni Michael.

Minabuti na lamang niyang ipakalbo ang kanyang ulo at hinayaang si Linda ang gumawa
nito sa kanya. Nagtatawanan pa silang dalawa at kinakantyawan si Michael na mas
guwapo pa ito ngayon dahil sa itsura nito.

Kitang-kita din ang pangangayayat ng binata. Medyo lumulubog na ang kanyang pisngi
dahil madalas itong walang gana at isinusuka ang mga kinakain.

Dumaan ang mga buwan at nagpatuloy sa ganoong kalagayan sina Michael at Linda.
Silang dalawa lamang ang naging magkasangga at sa isa’t isa kumukuha ng lakas upang
malagpasan ang pagsubok na ito.

Dahil sa positibong pananaw sa buhay ay unti-unting nagiging maayos ang kalagayan

ni Michael. Naandoon pa rin ang pagsusuka, pagkakasakit at pagkahilo dahil sa
gamot, ay patuloy pa rin sa pakikipaglaban si Michael sa buhay.

Naging maganda ang resulta ng gamot sa kanyang katawan at ibinalita ng kanyang

doktor na nagiging maayos ang lagay ni Michael .

Masayang-masaya naman ang binata at lalo itong ginaganahan para magpagaling at

tinitiis ang masamang reaksiyon nito sa kanyang sistema.

Lumalaban si Michael.

Desidido itong labanan ang kanyang kanser.

Lahat ng utos ng doktor sa kanya ay sinusunod nito.

Pinipilit niya ang kanyang sariling kumain ng masusustansyang pagkain at kahit wala
pa itong gana, ay sinisikap niyang makakain ng kahit kaunti.

Naging maganda din ang kinahinatnan ng pagtulong sa kanya ni Linda. Ginawa nito ang
lahat ng kanyang makakaya para mabilis na gumaling ang kanyang bayaw.

Siya ang naging pansamantalang sandigan ng binata mula sa mga madidilim na kabanata
ng kanyang buhay. Masaya si Michael dahil hindi siya iniwan ni Linda kahit ano pa
mang paghihirap na kanyang dinanas. At wala naman siyang ibang nasaisip kundi ang
magpasalamat sa kabaitang ipinapakita sa kanya ng asawa ng kanyang kapatid.

“Congratulations, Mr. Alcantara.”

January 2009

“Naging maganda ang reaksiyon ng iyong katawan ng chemotherapy. Napapatay na nito

tumor cells na dati ay patuloy sa paglaki. At gusto kong ipagpatuloy mo pa rin yang
gamutan hanggang sa pinaka-huling session. Titignan natin kung tuluyan nang
matatanggal ang tumor cells at hindi ka na dapat operahan pa. I suggest na continue
your diet. Makakatulong din ang exercise, para lumakas-lakas ka pa. In no time,
baka puwede ka na ulit makapagtrabaho.” Masayang ibinalita ng kanyang doktor.

Napakapit naman ng mahigpit si Michael sa kamay ng kanyang kasama. Tumingin na

lamang si Linda sa kanya sabay nginitian.
“Masayang-masaya po ako dok… Maraming salamat po.”

“Ikaw ang nagdesisyong lumaban, Mr. Alcantara. And I am happy na talagang hindi ka
sumuko at lumaban ka para sa sakit mo.”

“Opo, dok. Madami pa aking pangarap na gustong abutin. Ayoko pang mamatay.” “Well,
you are getting better. And I am positive na mapagtatagumpayan mo ito.” “Salamat po
dok. Maraming salamat po talaga.”
Hindi mapagsidlan ang kaligayahang nadarama ni Michael. Alam niyang darating din
ang araw na magiging malaya ito sa sakit niya.

Gusto pa rin niyang abutin lahat ng minimithi niya sa buhay.

Kung kaya naman ay agad itong bumalik sa agency para magtanong kung pupuwede pa
siya magtrabaho dito.

Halos ilang buwan din kasi siyang nawala dahil sa kanyang pagpapagamot.

Pero hindi naman siya tinalikuran ng mga taong nagtiwala sa kanya. Agad siyang
tinanggap bilang management trainee.

Dahil mayroon na silang napiling bagong associate, ay inilagay na lamang siya ng

kanyang boss bilang personal assistant nito. Gusto rin niyang turuan si Michael sa
lahat ng pasikut-sikot sa agency upang mas lumawak pa ang kaalaman nito. Malugod
namang tinanggap ng binata ang kahit anong ipinapagawa sa kanya ng boss.

Kahit madalas pa rin siya sinusumpong ng kanyang sakit, ay pinaglalabanan pa rin

ito ni Michael at pinipilit ang kanyang sarili para makapasok sa trabaho.
Pagkauwi nito ng bahay ay agad naman siyang sinasalubong ni Linda at pinaghahandaan
ng makakain. Inaalalayan niya rin ito paakyat at papunta ng kanyang silid.

Natutuwa naman si Michael dahil hindi pa rin siya binibitiwan ni Linda. Lalong
napapalapit ang kanyang kalooban sa magandang babae, at kahit anong gawin ni
Michael ay hindi niya mapigilan ang kanyang damdamin sa pagtibok.

Alam niyang nagiging mabait lamang si Linda sa kanya dahil sa utos ni Francis, pero
iba ang nararamdaman niya para dito.

Kung kaya’t hanggang tingin na lamang siya rito. Isa ito sa mga pangarap na hindi
niya
puwedeng abutin.

Hindi maaari, pero puwedeng mangyari…

~~~

Bago matulog ay binuksan niya ang kanyang Friendster account. Inisa-isa niya ang
lahat ng mga friend requests at notifications para sa kanya.

Laking gulat ng binata sa kanyang natanggap na notification.

Mula ito sa isang babaeng lubos niyang pinapangarap na mabalikan.

Si Sheryn…
Tinanggap na nito ang friend request ni Michael at ngayon, ay magkaibigan na sila
sa Friendster. Agad nitong ginalugad ang profile page ng babae at nakita nitong
lalo pa itong gumanda. Sa
bawat litrato ay naaalala nito ang matatamis na ngiti ni Sheryn. Napapangiti naman
si Michael dahil muling tumitibok ang kanyang puso.

Nakita din niyang single pa si Sheryn at mukhang mataas na rin ang naabot sa
kanyang buhay. Alam niyang malaking hakbang na ito upang kumunekta muli sa kanyang
ex girlfriend.
Agad niyang pinadalhan ng mensahe ang babae at kahit gaano pa ito katagal bago
sumagot ay maghihintay at maghihintay pa rin ito.

Umaasa si Michael na balang araw, ay makakausap at makakasama rin niya si Sheryn.

Balang araw ay uuwi din siya para sa binata, para balikan at pakasalan.
Sana…

Chapter 23

“…and they lived happily ever after.”

Binasahan ni Linda si Jacob ng kanyang paboritong libro upang ito ay makatulog.

Naging kaugalian na rin kasi ng mag-ina ang magbasa ng libro bago sila matulog.
Panay ang tanong ni Jacob sa bawat kuwentong binabasa ni Linda, at di kalaunan ay
unti-unting napapapikit ang bata hanggang sa nahihimbing na ito sa kanyang
pagkakatulog.

Marahang hinalikan ni Linda ang kanyang anak sa pisngi. Lagi nitong pinapaalala sa
bata kung gaano nila siya kamahal, at kahit nasa malayo ang kanyang daddy Francis
ay ipinapadama at pinupunuan na lamang ito ni Linda.

Madalas ding panoorin ng magandang babae kung paano matulog si Jacob. Kamukhang-
kamukha kasi ni Francis ito at lalo namang nangungulila si Linda sa yakap at haplos
ng kanyang asawa. Ibinibigay na lamang nito ang kanyang buong atensiyon sa pag-
aalaga sa kanilang anak.
Nang masigurado na ni Linda na tulog na si Jacob ay agad itong nagpunta sa banyo.
Dahan-dahan nitong hinawakan at inikot ang bukasan ng shower at pinakiramdaman ang
lumalabas na tubig dito. Nakatingin lamang siya sa dutsa at unti-unting inilalapit
ang kanyang
kamay at braso, upang masanay siya sa lamig ng tubig na nanggagaling dito. Tanging
ang lagaslas ng tubig lang ang nadidinig sa buong banyo.
Maya-maya ay hinubad na niya ang kanyang suot na damit, maging ang kulay puti
nitong bra at panty. Ipinusod niya muna ang kanyang buhok at agad na ipinatong ang
kanyang paa sa basang tiles, bago isinara ang shower curtain.

Nang makapuwesto na, ay kinuha na nito ang removable shower head at tuluyan nang
binasa ang kanyang buong katawan. Napapapikit pa ito habang dinadama ang bawat
pagpatak ng tubig sa kanyang makinis na balat, na tila tumutusok sa kanyang
kaibuturan dahil sa sobrang lamig.

Marahan nitong hinahaplos ang kanyang balat at sinisiguradong mabasa ang bawat
kasingit- singitan ng kanyang katawan. Inilagay niya ang nguso ng dutsa sa kanyang
kaliwang suso at pinapatama, ang parang patak ng ulan, sa kanyang utong.
Nagsimulang lamasin ni Linda ang kanyang suso habang binabasa ng handheld shower
head ang kabuuhan nito.

Pababa ng pababa ang hinahawakang dutsa hanggang sa umabot ito sa kanyang puson.
Napapapikit pa rin si Linda na tila nakikiliti ito sa mga patak ng tubig na patuloy
na dumadaloy sa kanyang balat. Pababa ng pababa hanggang sa makarating ito sa
kanyang ibaba.
Dala ng kasabikan ay ibinabad nito ang handheld shower head sa kanyang kalagitnaan.
Ipinatong nito ang isa niyang paa sa toilet bowl at patuloy nitong binabasa ang
kanyang puki. Napapasinghap pa ito habang dinadama ang tubig na dumadaloy sa
kanyang kaselanan.

Sumasagi sa kanyang isipan kung paano siya paligayahin ng kanyang asawa. Tanging si
Francis lang pinahintulutan niya para angkinin siya. Sa bawat pag-agos ng tubig na
tumatama sa kanyang biyak ay naaalala niya kung paano brotchahin ni Francis ito.
Sinisimulan na ni Linda na hawakan ang kanyang sarili at dinadama ang bawat sarap
na naranasan mula sa kanyang asawa.

Maya-maya ay inabot nito ang kanyang sabon. Marahan nitong hinagod sa kanyang
katawan ang mabagong sabon, na siya namang nagpapakinis ng kanyang balat. Amoy na
amoy ang halimuyak ng kanyang sabon sa buong banyo.

Nang masigurado na nitong nasabunan ang kanyang buong katawan ay kinuha muli nito
ang removable shower head at binanlawan ang kanyang sarili. Tinanggal niya sa
pagkakapusod ang kanyang buhok, saka niya ito binasa. Nilagyan niya ng shampoo ang
kanyang kamay, at marahang minasahe ito sa kanyang buhok at anit. Maya-maya ay
hinugasan na muli niya ang kanyang buhok at tinanggal ang bula ng shampoo sa
kanyang ulunan, naiwan na lamang ang bango at halimuyak nito kay Linda.

Gusto pa sanang magbabad ng magandang babae sa kanyang pagligo, ngunit mayroon pa

siyang kailangang gawin. Ilang araw din niyang pinaghandaan ito, kung kaya’t
sinigurado niyang napakain at napatulog ng maaga si Jacob.

Pakanta-kanta pa si Linda habang binabanlawan ang kanyang katawan, hanggang sa

inabot na nito ang kanyang tuwalya upang makapagpunas.

Pagkatapos ay lumabas na ito ng banyo nang nakatapis, at naglagay ng lotion at

moisturizing cream sa kanyang katawan. Panay ang lingon nito sa kanyang anak at
tinitiyak kung nakatulog na nga ba talaga ito.

Mayroon kasi siyang date ngayong gabi, kaya’t labis ang kanyang tuwa at kapanabikan
sa kanilang gagawin. Sinisigurado nitong maganda siya at mukhang sariwa sa paningin
ng kanyang kaniig.

Maya-maya ay inalis na nito ang suot na tuwalya at inilagay na lamang ang kanyang
bathrobe. Pumuwesto na ito sa harapan ng computer.
Nagsing-in sa kanyang YM account.

At hinanap ang username ng kanyang asawa… si Francis.

SexYladY17:

======================

“Ready na me… Where na you? Hihihihi… <smiley> <smiley><smiley>”

Sandali itong nag-aantay sa kanyang asawa habang inaayos nito ang pagkakalagay ng
kaniyang webcam. Tinitignan ang kanyang itsura sa monitor at tila naghahanap ng
magandang anggulo sa kanyang pagkakaupo.

Habang hindi pa online si Francis ay kinuhanan muna niya ang kanyang sarili sa
computer para maipadala sa kanyang asawa. Lagi kasing nagrerequest si Francis na
magpadala ito sa kanya ng mga seksing kuha sa letrato para mayroon siyang palaging
titignan habang nasa malayo.
Hanggang sa tila naiinip na si Linda kung kaya’t panay ang post nito sa kanyang ka-
chat.

SexYladY17:

=====================

“Babes? <Buzz!>”

“Nasaan na you? Miss na kita ehhhh…<sad face>”

Nakapangalumbaba na ito dahil sa tagal mag-online ni Francis. Panay ang kanyang

tingin sa orasan at mag-aalas-otso y media na ng gabi. Alam kasi niyang
nakapaghapunan na ang kanyang asawa ng ganoong oras.

Naisip na lamang niya na baka mayroon nanamang ipinagawang pahabol na trabaho sa

kanya ang kanilang boss, lalo na at on-call pa ang kanyang asawa at kahit nasa
bahay ay sumasagot pa rin ito sa mga kliyente.

Patayu-tayo na lang si Linda at nirerelax niya ang kanyang sarili. Sabik na sabik
na rin kasi siya sa gagawin nila ng kanyang asawa. Madalang nila itong gawin at
pagnagrerequest lamang si Francis ay saka nila ito ginagawa.

Ngunit, iba ang gabi na ito. Anibersaryo kasi nila, at siya pa mismo ang humiling
sa kanyang asawa na gawin nila ito ngayong gabi. Kitang-kita na sabik na sabik na
rin si Linda kay Francis at talagang naka-diyeta ito sa kantot ng asawa.

Nilapitan niya ang kanyang anak at inayos ang pagkakakumot nito. Muli niyang
tinitigan si
Jacob at hinaplos ang bandang ulunan nito.

“I love you baby…” Bulong ni Linda sabay halik nito sa pisngi ng kanyang anak.
Sandaling pinanood si Jacob na natutulog at pinagmamasdan ang itsura ng kanyang
anak; na kamukhang-
kamukha ni Francis. Napapangiti na lamang si Linda at nakakaramdam ng kauting kirot
sa kanyang puso.

Miss na miss na rin kasi niya si Francis. At kahit humigit-kumulang na apat na taon
nang nasa Singapore ang asawa, ay tila hindi pa ito nasasanay. Nangungulila pa rin
siya dito at tanging dasal niya ay maka-uwi na ang kanyang asawa sa Pilipinas.

Ngunit hindi naman niya masisisi si Francis. Gusto lamang nito ng magandang buhay
para sa kanilang pamilya, lalo pa’t unti-unti na siyang nagtatagumpay sa kanyang
karera bilang IT professional. Ito na lamang ang pinapanatili niya sa kanyang
isipan upang mawala ang anumang pag-aalala at pag-aalinlangan sa kanyang asawa,
maging sa kanilang pagsasama.

Maya-maya ay bumalik na ito sa harapan ng computer. Napansin niya ang chat window
ng kanyang asawa at tila ito naman ang naghihintay sa kanyang kasagutan.

hunterxhunter13:

=====================

“<buzz!>”

“Dito na ako babes! Pasensya na dami trabaho…” “Love you… <kiss><kiss>”

Tila nataranta naman si Linda at agad nitong ininvite ang kanyang asawa para i-view
ang kanyang webcam.

SexYladY17:

======================
“<kiss><kiss> Baby… view mo na webcam ko… Hihihihi…” Malanding saad ni Linda. Agad
namang tinanggap ni Francis ang paanyaya sa kanya ng kanyang asawa at nagitaan na
silang dalawa sa webcam.

hunterxhunter13:

=====================

“Wow!”

“Seksi naman ng asawa ko…”

“Mukhang bagong ligo...” “Hehehehe… <drool><drool>”

SexYladY17:

=====================

“Hihihihi…”

“Siyempre naman… Para sayo yan baby ko…” “<kiss><kiss><kiss>”

“I love you”

hunterxhunter13:

=====================

“hehehe <smiley>”

“Sarap naman ng kiss ng baby ko.” “Ready ka na ba? Hehehe…”

SexYladY17:

=====================

“Yeap!”

Tumayo naman si Linda at agad tinanggal ang kanyang bathrobe. Panay pa rin ang
dungaw niya sa kama, kung saan mahimbing na natutulog ang kanilang anak.

Nanlaki ang mga mata ni Francis nang makita nitong wala nang saplot ang kanyang
asawa.
hunterxhunter13:

===================== “wow! Wow! Wow!” “<drool><drool>”

Pangiti-ngiti na lamang si Linda habang inaayos nito ang kanyang webcam. Tila
itinatapat pa nito sa kanyang malulusog na suso ang webcam, upang mas malinaw na
makita ito ng kanyang asawa.

Napapakambyo na sa kanyang burat si Francis at kulang na lang ay halikan niya ang

screen ng kanyang laptop.

hunterxhunter13:

=====================

“Lupit niyan baby”

“Miss na miss ko na yan”

“Miss na miss ko na silang dalawa”

SexYladY17:

=====================

“Talaga baby?”

“Anong gagawin mo kung namimiss mo sila?”

hunterxhunter13:

=====================

“Siyempre baby” “Lalamasin ko sila baby”

“Lalamasin ko nang para ako nagmamasa ng tinapay” “hehehehe”

SexYladY17:

=====================

“Hmmm…” “Tapos?”

hunterxhunter13:
=====================

“Tapos “

“Papadaanin ko diyan ang dila ko” “Didilaan ko yan ng didilaan baby”

SexYladY17:

===================== “Sarap baby Sige pa…” “Tapos…”

hunterxhunter13:

=====================

“Tapos”

“sususuhin kita baby.”

“Didila-dilaan ko yang pink mong utong” “susupsupin ko yan baby”

SexYladY17:

=====================

“aaaaaaahhhh…”

“sarap sarap naman yan babes” “huwag mong tigilan baby”

Pinapanood ni Francis kung paano lamasin ng kanyang asawa ang kanyang dalawang
suso. Napapasandal na lamang ang lalaki habang hinihimas ang kanyang burat. Tigas
na tigas na talaga siya at hindi na niya maawat ang pagkakaunat ng kanyang burat.

SexYladY17:

=====================

“Baby”

“Habang sinususo mo ang dede ko” “Hihimasin ko naman yang junior mo”

Napangisi naman si Francis. Alam na niya kung ano ang gustong gawin ng kanyang
asawa. Agad niyang tinanggal ang lahat ng kanyang damit, maliban na lamang sa
kanyang puting underwear.

Kitang-kita ni Linda ang katigasan ng kanyang asawa habang naghuhubad. Napansin din
niya na gumaganda ang katawan ni Francis dahil sa palagian nitong pagtambay sa gym.

Umupo na si Francis at hinihintay ang kung anong gagawin ng kanyang asawa.

SexYladY17:

=====================

“Miss ko na yan baby”

hunterxhunter13:
=====================

“Gaano mo kamiss baby?”

Inilabas naman ni Linda ang kanyang dila at sumesenyas na gusto nitong isubo ang
paghuhumindig ng kanyang asawa.

Napapatawa si Francis at agad nitong inilabas, ang kanina pang gustong kumawalang
uten.

hunterxhunter13:

===================== “Miss ko na rin yan baby” “Ikaw na bahala kay pitotoy”

Dyinakol naman ng dyinakol ni Francis ang kanyang burat. Iniisip nito ang mainit na
bunganga ng kanyang asawa at ang galing nito sa pagsubo ng kanyang karagada.
Napapapikit pa siya sa pagiimagine ng kung ano ang dapat na ginagawa sa kanya ni
Linda.

Napapaungol ito sa loob ng kuwarto dahil sa sarap ng sensasyong nadarama niya. At

nang bahagya itong sumilip para tignan ang kanyang asawa, ay nagulat ito nang
nakatambad sa webcam ang puke ni Linda.

Lumapit ang kanyang ulo sa screen ng laptop.

hunterxhunter13:

=====================

“Yan! Yan ang namiss ko babes!”

Hindi na nagtype pa si Linda. Nilaro na lamang niya ang kanyang puke. Dinilaan
nito ang kanyang daliri saka nito pilit na ipinapasok sa kanyang puke. Kitang-kita
ang kalibugan sa mga mata ni Linda. Hindi na niya makontrol ang sarili at tila
nawawala na ito sa kanyang katinuan.
Maging si Francis ay nauulol na rin sa pinaggagawa ni Linda. Ngayon lang niya
nakita sa ganoong estado ang kanyang asawa. Ibang-iba sa Linda na nakilala niya sa
mahigit na pitong taon.

Patuloy sa pagtaas-baba si Francis sa kanyang burat. Damang-dama niya na rin ang

kalibugan sa kanyang katawan. Hindi niya maipikit ang dalawang mata dahil gusto
nitong panoodin ang pagfifinger ng kanyang asawa. Napapaungol ito sa kanyang
kuwarto.

Si Linda naman ay napapapikit at tila nanginginig ang kanyang katawan habang

pinaglalaruan ang kanyang puke. Iniimagine niyang kinakantot siya ni Francis o kaya
naman ay ang ginagawa nitong pagdila sa kanyang tinggel.

Nakapako ang buong atensiyon ni Francis at gusto nitong makita kung papaano
magpapakawala ng tamod ang kanyang asawa. Balak niya talaga itong hintayin kahit
alam niyang matagal-tagal din ito bago labasan. Pinipigilan niya ang kanyang burat
sa pagpapasabog at gusto niyang paunahin si Linda.

Napapakagat-labi na si Linda at nararamdaman ni Francis na basang-basa na talaga

ang puke ng kanyang asawa, nang biglang may kumatok sa kanyang kuwarto.

Napatingin sa pintuan si Francis at agad na nag-iwan ng mensahe sa kanyang asawa.

hunterxhunter13:

=====================

“Babe”

“Teka lang may tao”

Hindi naman namamalayan ni Linda na wala na ang kanyang asawa sa webcam. Itinotodo
ni
Linda ang pagpapakasarap sa kanyang sarili.

Samantalang si Francis naman ay agad na nagsuot ng kanyang shorts at pinagbuksan

ang taong kumakatok sa kanyang kuwarto.

Nagulat ito nang biglang bumalik ang kanyang room mate. Ang buong akala nito ay
kinabukasan pa ang balik nito, ngunit tila napaaga pa siya at nakabalik agad sa
kanilang tinutuluyan.

Badtrip na badtrip si Francis. Bitin na bitin ito sa ginagawa nila ni Linda. Naisip
niya na sana ay nagpalabas na lamang siya ng kanyang tamod.
Nang binalikan na nito ang kanyang asawa ay naka-offline na si Linda sa webcam.
Nag-iwan naman ng mensahe si Linda sa kanyang chat window.

SexYladY17:

=====================
“K.”

Lalong sumama ang loob ni Francis. Alam niyang mahalaga ang araw na ito para sa
kanilang dalawa at alam din niyang libog na libog ang kanyang asawa. Ngunit wala
naman itong magagawa dahil hindi na naman nila maitutuloy ang pagka-cam to cam.

Sasagot pa sana siya sa kanyang asawa ngunit agad din ito nagsign-out. Gusto na
lamang ni
Francis na palipasin muna ang pagka-inis ng kanyang misis.

Samantala…

Itiniloy-tuloy naman ni Linda ang kanyang pagfifinger. Ayaw na rin kasi niyang
mabitin, at malapit-lapit na rin kasi itong labasan.

Kung anu-ano na lamang ang kanyang iniimagine para mas mapainting ang kanyang
kalibugan. Panay ang lamas nito sa kanyang suso at magmasahe sa kanyang utong.

“ooooooooohhhh…” Impit na pag-ungol ni Linda. Hanggang sa may nagbukas ng kaniyang

pintuan… Hindi niya ito namamalayan…
Na may mga matang nakamasid sa kanyang ginagawang pagsasarili…

“aaaaaaaaaaagggghhhhhh aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhh” Malakas na ungol ni Linda nang

tuluyan nang napakawalan ang katas sa kanyang puke. Sumisikip sikip pa ito habanag
nakapaloob pa rin ang kanyang daliri sa loob. Patuloy itong nakapikit habang
pinapasirit ang kanyang katas. Tumatalsik-talsik pa ito at umaagos pababa ng
kanyang binti.

Hingal na hingal ito nang masiguradong nailabas na ang init ng kanyang katawan.
Maya-maya ay napalingon siya sa may pintuan.
At laking gulat niya nang makitang nakatayo sa may pintuan si Michael.

Tila nabato-balani naman ang binata sa kanyang nasaksihan at hindi niya alam kung
ano ang kanyang gagawin.

Maging si Linda ay nabigla sa nangyari at agad itong napatayo. Lalong tumambad sa

harapan ni
Michael ang napakagandang katawan ni Linda.

Tumakbo si Linda patungo sa kama ng anak at agad kinuha ang hinubad na bathrobe.

“Sorry… Sorry… Akala ko hindi pa kayo tulog ni Jacob kasi maaga pa… Kararating ko
lang… Pasensya na…. Pasensya na talaga…” Halos mabulol-bulol naman si Michael sa
pagpapaliwanag at agad tumalikod at naglakad papalabas ng silid.

Hindi naman nakakibo si Linda. Kahit hiyang-hiya siya at nakita ni Michael ang
kanyang ginawa ay tila wala itong galit na naramdaman.

Napangiti pa nga ito at napapaisip kung ano ang nararamdaman ngayon ng kanyang
bayaw.

~~~
Isa sa naging problema namin ni Francis ay ang pagiging malayo niya sa akin.

Madaling sabihin na dapat ang isipin lang ng isang misis o mister ng isang OFW ay
ang kinabukasan ng kanilang pamilya. Na kaya sila nagpapakapagod at nagsasakripisyo
ay para sa kapakanan ng kanilang anak at pamilya.

Pero sa totoo lang… mahirap talaga.

Hindi ko masisisi si Francis. Mahal na mahal ko siya.

At alam kong ginagawa niya ang lahat para sa akin… at para kay Jacob.

Kaya ko magtiis. Kaya kong maghintay.

Pero hanggang kailan ko kayang isalba ang ganitong uri ng relasyon?

Parehas pa kaming bata. Pareho pa kaming naghahangad na makasama ang isa’t isa.

Hindi rin naman ako naghahangad ng marangyang pamumuhay.

Mas maligaya kasi ako kung dito na lang nagtatrabaho ang asawa ko.
Oo nga, malaki ang kinikita niya sa Singapore. Nakakapagpadala siya ng higit pa sa
pangangailangan namin. Milya milya ang layo nito sa sahod niya dati sa may Ortigas.
Pero…
Milya milya din ang layo niya sa amin ng anak niya.

Hindi lang siguro ako sanay na wala si Francis sa bahay namin. Umalis din siya agad
pagkatapos naming ikasal.
Nakukulangan nga siguro ako sa mga nagawa namin, pero ano namang magagawa ko? Mas
importante talaga ang ikakabuhay naming magpapamilya.
Tiis.

Tiis tiis lang Linda.

Iyan ang palagi niyang sinasabi sa akin.

Ito rin ang pilit kong ipinapaniwala sa aking sarili.

Mahirap para sa akin, at alam kong mas mahirap para sa kanya doon.
“Sorry na Linda… Hindi ako nakapag-online kagabi kasi madami akong ginagawa eh…”
“Ano naman ginagawa mo? Hindi ba naka-schedule na yun na mag c2c tayo? Napuyat kaya
anak mo sa kakahintay sa wala.”

“Pasensya na talaga… Ang totoo niya, naaya kasi ako sa gimikan. Hindi ko mahindian
ang team
leader namin eh.”

“Langhiya naman Francis. Siya hindi mo matiis, pero kami ni Jacob natiis mong hindi
makausap?”

“Sorry na.”

“Bahala ka nga diyan.”

Ito ang madalas namin pagtalunan. Kung minsan kasi ay hindi na siya humahanap ng
paraan para kami ay makapag-usam sa webcam. May mga araw na hanggang chat at email
na lang kami.
Hindi naman sana ako aangal kung ang dahilan niya ay trabaho. Hinahayaan ko din
naman siya minsan na lumabas kasama ng mga ka-opisina niya, pero ang tangi ko lang
na pakiusap ay ibigay sa amin ang araw at schedule na itinalaga niya para sa amin.

“Sorry na talaga… Hindi na mauulit… Love you…” “Yan din kaya dahilan mo sa akin
noong isang araw…” “Kaya nga… Di nap o mauulit baby… Promise po…” Ano pa nga ba ang
magagawa ko.
Hindi naman ako puwedeng magmatigas pa sa kanya at parusahan siya sa nagawang
kasalanan.

Baka nga naman naiipit lang siya sa sitwasyon namin at ng trabaho niya. Ang masakit
lang ay madalas niyang piliin ang trabaho niya. Pakiramdam ko tuloy ay mas
priyoridad niya ito kaysa sa amin ni Jacob.

“Sige na… Okay na… Basta Francis huwag na sana mauulit ha… Gusto ka lang din kasi
makausap sa webcam ni Jacob eh. Paulit-ulit siya at kinukulit ako, eh naawa naman
ako sa bata, kaya ayun naghintay kami hanggang alas-onse ng gabi.”

“Tsk! Kasalanan ko talaga baby… Babawi ako sa inyong dalawa, lalo na kay Jacob.”
“Dapat lang noh!”
“Huwag ka nang magalit… Smile ka na ulit baby… Please?” “Hmmp!”
“Sorry na babes… Babes…”

“Okay na po… Basta huwag na mauulit po ha…” “Opo. I love you.”

“I love you too…”

“Huwag ka mag-aalala, nakahanap na ako ng condo na malilipatan. Kaya magkaka-

privacy na
ako at magagawa na natin lahat ng gusto natin… Hehehe…” “Hihihi… Talaga?”
“Talagang-talaga… Baka sa isang linggo makakalipat na rin ako, babes.”

Iyon din naman ang nagiging isang problema niya. Hindi siya makagalaw ng maayos
dahil may kasama siya sa kuwarto.
Kung kaya’t nagpasya na lang din si Francis na kumuha ng unit malapit sa
pinagtatrabahuhan
niya.

At sana…

Kapag nakalipat na siya sa condo niya, ay mas dadami ang oras niya para maka-usap
kami ng anak niya. Dahil wala na siyang ibang iisipin dahil mag-isa na lang siya sa
kuwarto.

“Halos isang taon na lang baby… Makakauwi na rin ako diyan sa Pilipinas… Konting
tiis na lang.”

Nginitian ko na lang si Francis.

Alam ko din naman kasi na iyon ang natatangi kong magagawa sa ngayon. Ang magtiis
at magtiyaga.
Mahirap, pero kakayanin.

Ako nga pala si Linda… Linda Alcantara

~~~
“Tol? Asan ka na? Naandito pa rin ako sa Orchard Road. Balikan mo ako dito, marami-
rami din kasi akong pinamili pare.” Saad ni Francis sa kanyang kausap sa telepono.
Abalang-abala ito dahil sa mangyayaring salu-salo sa nakuhang bagong condo sa
Singapore. Kitang-kita na rin ang malaking pinagbago sa buhay ni Francis. Dahil sa
sipag at tiyaga, ay
mabilis na napopromte ang lalaki sa kanyang trabaho.

Ilang ulit na rin siya nataasan ng sahod at nabigyan ng mga bonus.

At ngayon ay nagawa na nitong kumuha ng condominium at umalis na sa dating

inuupahan.

“Sige tol, antayin kita dito sa Lucky Plaza, okay? Sige, bye.”

Habang naghihintay ay naglakad-lakad muna ito sa isang mall. Marami din siyang
nakikitang mga pinoy dito at mga binibentang produkto galing Pilipinas.

Madalas silang nagpupunta sa lugar na ito dahil para na rin silang nakauwi sa
kanilang sinilangang bayan.
Maya-maya ay may isang babaeng papalapit sa kanya. Tila hindi nito tinitignan ang
kanyang
dinaraanan, kung kaya’t nabunggo niya ito at naglaglagan ang mga pinamili nito sa
sahig. Agad naman siyang tinulungan ng lalaki at isa-isang isinilid muli sa dala-
dalang plastic bag. “Sorry miss…”
“It’s okay…”

Nagkatinginan silang dalawa, at laking gulat ni Francis nang makilala niya ang
babaeng ito. Napangiti ito at napatawa dahil hindi niya inaasahang dito niya muling
makikita ang dating kaibigan.

“S-s-sheryn?”

“Francis?! Ikaw ba yan?”

Hindi pa rin makapaniwala si Francis sa babaeng nakikita niya sa kanyang harapan.

“Wow! What a small world!!! Kamusta ka na? Bakit naandito ka?”Galak na galak na
tanong ni
Sheryn.

“Nagtatrabaho ako dito. Pinalad na makakuha ng maayos na trabaho at kinikita. Alam

mo na…
Kailangang-kailangan lang din… Ikaw? Anong ginagawa mo dito sa Singapore?”

Ngumiti naman si Sheryn. Makahulugan niyang tinignan si Francis bago nito sinagot
ang kanyang tanong.

“I also work here. Actually nauna akong nagtrabaho sa Malaysia, tapos nalipat yung
main
office namin dito sa Singapore. I was being transferred here two years ago.” “Nice!
Dito ka na rin pala nagtatrabaho. Hehehehe…”
“Kaya nga eh… Blessing in disguise na dito ako dumaan papunta sa parking lot.”

“Ako nga din eh, buti naiwan ako ng mga kasamahan ko dito. Pinagtagpo talaga tayo
hehehehe….”
“Nagmamadali ka ba? Can we have coffee?” Tanong ni Sheryn kay Francis.

“Ah eh… Sige ba. Tawagan ko ulit yung mga kasamahan ko para hindi na nila ako
daanan
dito.”

Nagmamadaling tinawagan ulit ni Francis ang kanyang kasamahan at ipinaalam na hindi

na ito magpapasundo sa kanila. Sumama na lamang siya sa kanyang dating kaibigan,
ang ex girlfriend ni Michael, na si Sheryn.
Malaki-laki na rin ang pinagbago ni Sheryn mula nang sila ay huling nagkita at
nagkasama ni Francis. Maikli na ang buhok nito at masasabing malaki ang kinikita ng
magandang babae sa kanyang trabaho. May sarili na itong sasakyan at condominium sa
Singapore.

“Nice car. Dream ko rin magkaroon ng ganyan. Hehehe…” “Sus! Siyempre magkakaroon ka
rin niyan noh!”
“Wala pa nga eh… Malayo pa yun… Kakabigay ko lang ng downpayment para sa
condominium eh.”

“Ahh eh di isunod mo na yung sasakyan.”

“Malabo pa yun. Kailangan ko mag-ipon para sa pamilya eh.” “Pamilya? So you mean,
may asawa at anak ka na?”
Tumango si Francis sabay ngiti kay Sheryn.

“Wow! Congrats! See… Mas successful ka pa nga sa akin eh. Atleast mayroon kang
magandang work at mayroon ka nang sariling pamilya. Unlike me…”

Panay naman ang kuwentuhan ng dalawa habang nakapila at bumibili ng kape.

“Eh malamang may boyfriend ka naman ngayon di ba?”

“Hmmm…” Tila hindi makasagot ang magandang babae at ngumiti ng makahulugan kay
Francis.

Nang makuha na nila ang kape ay naglakad sila papalabas ng coffee shop. Panay ang
tingin ni Francis kay Sheryn at hanggang sa ngayon ay hindi siya makapaniwalang
nasa harapan niya ang babae.

Maya-maya ay umupo sila sa may labas ng coffee shop at doon na itinuloy ang
kanilang kuwentuhan.

“Actually, kaya ang nagpalipat dito sa Singapore para samahan ang boyfriend ko
dito. Pareho kaming nagtatrabaho dati sa Malaysia office. Pero noong napromote
siya, eh dito na siya pinadala. I requested na dito na rin nila ako i-assign, and
the rest is history.”

“Ahh… okay. So kamusta naman kayo dito? Pinoy din ba siya?”

“He is half Filipino, half Chinese. Doon na siya lumaki sa Malaysia. You know, may
mga bagay talagang hindi para sa atin. And maybe, we are not meant to each other.
Nagkaroon ng conflicts, may kasalanan siya at may kasalanan ako. May pagkukulang
siya at may pagkukulang ako.”

“Ahh ganun ba… Akala ko naman hanggang ngayon, kayo pa rin.”

Napailing naman si Sheryn sabay higop sa kanyang iniinom na kape.

Kaagad namang napansin ni Francis ang kalungkutan sa mga mata ng magandang babae.
Hindi rin kasi makakaila na talagang may pinagdaraanan si Sheryn at tila gusto nito
ng makakausap at mahihingaan ng kanyang saloobin.

“Hayaan mo na yung mokong na yun. Tiyak namang makakahanap ka rin ng lalaki na para
sa iyo talaga.”

“Sana… Buti nga ikaw nakahanap ka na ng taong makakasama mo pang habang buhay eh.”
“Sinuwerte lang ako dahil natitiis niya pa ako.”
“Paano kayo nagkakilala?”

“Nakasama ko siya sa trabaho sa isang fast food chain. Kaklase ko rin siya nung
college. Ayun, hanggang sa naging girlfriend ko siya, nagakaanak kami bago ikasal.
Tapos noong nagpakasal naman kami, saka ako napadpad dito sa Singapore. Alam kong
naging mahirap para sa kanya yung adjustments, pero ano namang magagawa ko?
Kailangan ko rin maghanap ng trabaho para sa pamilya ko.”

“Ano pangalan ng baby ninyo?” “Jacob.”

“Nice name.”

Kinuha naman ni Francis ang kanyang wallet at ipinakita sa magandang babae ang
litrato ng kanyang mag-ina.

“Cute naman ng anak mo. At ang ganda din ni misis… Hihihihi…”

“Miss na miss ko na nga sila eh. Tiis tiis na lang. Isang taon na lang naman eh.”
“Tama… Konting tiis na lang.”
Ngumiti na lang si Francis bilang tugon sa kanyang kausap habang isinusuksok sa
kanyang likuran ang wallet.

“Si Michael nga pala? Kamusta?”

“Ayos naman… Nagkaproblema nga din yun eh… Naaawa ako sa kapatid ko. Biro mo
dinapuan pa siya ng sakit.”

“Oh? Talaga? Grabe naman… Anong sakit?” “Lymphoma.”

“Ouch!”

“Kaya tinutulungan ko rin siya sa gamot niya. Pati chemo sessions niya sinagot ko
na rin. Tsk! Talaga namang nakakaawa yang si kuya. Noong nalaman ko nga eh gusto ko
na agad lumipad pauwi ng Manila, kaso di pupuwede.”

“Ganoon talaga… Hayyy… Buhay OFW.”

“Kaya nga eh. Pero awa ng Diyos, gumagaling naman na si kuya. Maganda ang response
ng
katawan niya sa chemo kaya di na kailangang operahan.”

“God is good talaga… Samahan natin ng dasal para gumaling siya.” “Kaya nga eh…
mabuti-buti naman na siya eh…”
“Oo nga pala, wala pa ba siyang asawa?”
“Wala pa eh… heart-broken din yun Sheryn… Siguro dapat mag-usap kayo ulit. Hehehe…”
“Hahahaha… Adik! Pero ang alam ko na-add ko siya sa Friendster eh… hehehe… Di ko na
rin
kasi masyado nadadalaw yung account kong yun. Pero sige, subukan ko siyang
kausapin.”

“Yan!!! Tama yan. Matutuwa yun si kuya Michael. Inaabangan ka rin naman nun eh.
Nahihiya
lang dahil may kasalanan siya sayo.”
“Hihihi… ganoon ba? Sige kakamustahin ko siya.” “Matutuwa yun malamang…”
“Pero wala naman akong maipapangako about sa amin ha… Let’s just go with the flow…”
“Hehehe… Oo naman. Pero ayos na rin yung makausap mo siya ulit kahit sa YM o sa
FS.” “Sige. By the way, may lakad ka ba next Saturday?”
“Wala naman… Bakit?”

“Pasyal tayo gusto mo?” Tanong ni Sheryn sa lalaki.

Napaisip naman si Francis kung sasama siya rito. Tuwing Sabado lang din kasi ang
araw nila ni
Linda para makapag-usap sa webcam.

“Sige na… Sama ka na… May maganda kasing puntahang park dito sa Singapore. Para
naman may kasama ako.”

“Ahhh… Hmmmm… Kasi ano eh…”

“Francis naman eh… Ngayon lang naman ito… Sige na samahan mo na ako… Hihihi…”
Ayaw sanang sumama ni Francis kay Sheryn sa Sabado, ngunit mukhang unti-unti na rin
siyang nakukumbinsi ng magandang babae.

Naisip rin kasi niyang wala namang masama kung sasamahan niya ang dating kaibigan.

“Okay… Sige, sige…” Maikling saad ni Francis.

Tuwang-tuwa naman si Sheryn at napapayag niya ito. Minsan lang din nakakagala si
Sheryn dahil wala siyang makasama para mamasyal.

“Okay sige ha… It’s a date. I’ll mark na my calendar.”

Hindi na rin mabawi ni Francis ang kanyang naipangako dito, dahil muli niyang
nakita ang sigla sa mga mata ni Sheryn. Napangiti na lamang ito habang
pinagmamasdan ang magandang babae.

Masaya silang dalaw na naghiwalay at umuwi sa kani-kanilang tinitirahan.

Masaya si Francis na nakita muli ang dati niyang hinahangaan… Si library girl, ang
babaeng
palihim niyang inibig noon.

Samantalang masaya rin si Sheryn na makakita ng kakilala sa Singapore. Iniisip din

niyang mas mapapadali ang paghilom ng kanyang sugat mula sa paghihiwalay nila ng
half Chinese boyfriend niya dahil sa pagdating muli ni Francis sa kanyang buhay.

~~~

Bago pa dumating ang araw ng Sabado ay nakapagpadala na ng email at offline chat si

Francis sa kanyang asawa na si Linda. Humihingi ito ng paumanhin dahil sila
makakapag-webcam pagdating ng Sabado dahil busy ito.

Hindi nga lang niya masabi na may makakasama siyang babae, dahil malamang ay iba
ang iisipin ni Linda tungkol dito. Ayaw niyang mabigyan ng malisya ang lakad nila
ni Sheryn, dahil malinaw sa kanilang dalawa ang estado ng bawat isa.

Alam ni Sheryn na pamilyado na si Francis. At alam ng lalaki na mahal na mahal niya

ang kanyang mag-ina.

Gusto lang nito samahan ang babae upang tulungang makalimot ang magandang babae at
bumalik ang ngiti na nasa mukha nito.
Maaga silang nagkita sa isang lugar at bumili na lamang ng almusal para kainin sa
daan. Si Sheryn ang nagmaneho ng kanyang sasakyan, habang si Francis naman ay naka-
upo sa passenger seat.

Patungo sila sa Souther Ridges, di kalayuan sa pinagtatrabahuhan ni Sheryn.

Masayang-masaya ang dalawa habang nililibot ang magandang parke.
Halos buong araw silang gumala sa iba’t ibang tourist destination sa lugar. Mula
Mount Faber,
Telok Blangah Hill Park hanggang sa Kent Ridge Park.

Panay ang piktyuran nilang dalawa at bakas sa kanilang mukha ang kaligayahang
nararamdaman habang magkasama.
“Ayos pala dito… kahit nakakahingal at nakakapagod. Sobrang ganda kasi ng view.”
“Hihihi… Kaya nga eh… Madami pa sana tayong pupuntahan kaso mukhang pagod na pagod
ka na eh…”

“Hehehe… Hindi. Tara, saan mo pa gustong pumunta?” “Talaga? Sasamahan mo pa rin

ako?”
“Oo naman… Maibalik ko lang yang ngiti mo. Hehehe…”
Parang batang tuwang-tuwa sa pamamasyal si Sheryn dahil sa sinabi sa kanya ni
Francis. Sinulit na lamang nila ang buong araw at namasyal pa sila ng namasyal na
parang walang
kapaguran.

Hindi rin maubos ang kanilang kuwentuhan habang nasa loob ng kotse ni Sheryn.

Panay ang tawanan at biruan. Nauungkat din ang mga kalokohang kanilang ginawa noon.
Patuloy pa rin si Francis sa pagpapaala sa magandang babae ang tungkol kay Michael.
Gustong gusto ni Francis na magkabalikan ang dalaw. Gusto rin kasi niyang maging
masaya na rin ang kanyang kapatid.

Napapangiti na lamang si Sheryn at wala itong isinasagot kay Francis. Tila nawala
na rin ang nararamdaman nito para kay Michael, at bumabalik rin sa kanyang gunita
ang ginawa sa kanya ng binata.

Halos magmamadaling-araw na sila nakauwi. Inihatid ni Sheryn si Francis sa bago

nitong condo. Kahit nahihiya pa si Francis na papasukin si Sheryn sa kanyang
tinutuluyan ay inanyayahan niya pa rin ito. Ngunit mabilis na humindi ang magandang
babae dahil gusto na rin nitong umuwi at makapagpahinga.
Inimbita na lamang niya ang babae para sa salu-salong gaganapin sa kanyang bagong
condo, at napapayag niya rin naman si Sheryn.

Solb na solb ang dalawa sa ginawa nilang paglibot sa Singapore. Tila bumalik ang
kanilang magandang samahan noong high school. Maraming magagandang alaala silang
nabalikan, maging ang mga pigil na damdamin ay muling naramdaman.

Hindi man aminin ni Francis sa magandang babae, ngunit halata sa kanyang mga
pagtitig kay
Sheryn ang lihim nitong pag-ibig sa dalaga.

At dahil masaya naman siya sa pagsasama nila ni Linda, ay mabilis niyang iwinawaksi
sa kanyang isipan ang hindi dapat maramdaman para kay Sheryn.
~~~

Maaga pa lang, ay nagsindi na ng yosi si Michael. Pinagmasdan nito ang kagandahan

ng bukang- liwayway mula sa kanyang bintana, habang nilalanghap ang sariwang
hangin.

Alam niyang may dalang bagong pag-asa ang araw na ito para sa kanya.
Alam din niyang kahit papaano ay maabot pa rin nito ang lahat ng kanyang mga
pangarap. Habang nasa may bintana ay kinakapa nito ang sugat sa kanyang dibdib.
Dito kasi idinaan ang
tubo para sa kanyang gamutan at chemotherapy. Tila isa itong alaala, na dapat ay
maghinay- hinay pa rin siya sa kanyang trabaho at ibayong pangangalaga pa sa
kanyang katawan ang kinakailangan.

Madalas pa rin siyang manghina at nakakaramdam ng kirot paminsan-minsan. Patuloy

pa rin siyang nag-aalala sa kanyang sakit. Alam niyang isa ito sa mga nagiging
hadlang para isakatuparan ang kanyang mga pangarap.

Napabuntong hininga na lamang ito sabay hithit sa kanyang sigarilyo. Kahit

ipinagbabawal na ng doktor ang kanyang bisyo ay patuloy pa rin ito sa
paninigarilyo.

Maya-maya ay pinuntahan nito ang kanyang lamesa at naupo sa may gilid ng kama,
habang binubuksan ang lumang laptop ni Francis.
Patuloy pa rin siya sa kanyang paghithit-buga habang nakatitig sa screen ng laptop.
Hanggang sa lumabas na ang masayang litrato ng kanilang pamilya, na siya namang
ginawa
niyang desktop wallpaper.
Masayang-masaya ang kaniyang mga magulang sa larawan na iyon at batang-bata pa
silang dalawa ni Francis. Napapangiti siya sa tuwing nakikita niya ito at inaalala
kung papaano sila nakuhanan sa litrato.

Sandaling humithit sa kanyang hawak-hawak na yosi si Michael, habang binubuksan ang

kanyang web browser.

Una niyang binuksan ang kaniyang email account. Tinignan niya kung may bago bang
mensaheng naipadala sa kanya. Puro mga friend requests at Friendster notifications
lamang ang kanyang natanggap na email mula pa kahapon.

Sunod naman niyang binuksan, ay ang kanyang account sa isang social networking
site. Wala ding bago. Wala pa ring sagot ang kanyang mensahe para kay Sheryn. Agad
namang napasimangot si Michael at tila naiinis siya sa kanyang sarili.

Umaasa pa rin kasi siya na isang araw ay mapapansin at makakausap ulit siya ng
kanyang ex girlfriend. Hindi naman niya ito pipiliting makipagbalikan sa kanya, at
kahit pakikipagkaibigan lang sa babae ay sapat na para kay Michael.
Ngunit, tila wala pang panahon si Sheryn na sagutin ang private message sa kanya ni
Michael. Minabuti na lamang ni Michael na tignan ang profile ng kanyang ex
girlfriend. Naisip niyang,
kahit manlang sa pagtingin ng mga litrato nito ay magiging buo na ang kanyang araw.

Habang nagloload ang profile ni Sheryn ay humithit ulit siya sa kanyang yosi. Halos
matakpan na ng usok mula sa kanyang sigarilyo ang kanyang buong kuwarto.

Hanggang sa napatulala si Michael sa kanyang nakita.

Tila namamalikmata pa ang binata at agad kinusot ang kanyang dalawang mata.

Nilapitan niya ng maigi ang screen ng kanyang laptop para masigurado kung totoo ba
ang kanyang nakikita.

Ipinatong ni Michael ang kanyang sigarilyo sa isang ashtray.

Napatayo ito mula sa kanyang kinauupuan at lumabas ng kanyang kuwarto. Hindi niya
alam kung ano ang dapat maramdaman sa litratong kanyang nakita.
At alam niyang hindi siya nagkakamali sa kanyang nakitang larawan. Bagong upload
lang ang mga ito sa Friendster account ni Sheryn.

Maya-maya ay napalingon ito sa kuwarto nina Linda.

Gusto niya ng may makausap at may mapagtanungan tungkol sa picture na yun.

Agad itong kumatok sa pintuan ng asawa ni Francis.

“Oh, kuya Michael?! Bakit?” Tanong ni Linda.

Hindi alam ni Michael kung papaano niya sisimulan ang nais itanong at sabihin kay
Linda. Kung
kaya’t nag-isip na lang ito ng puwedeng idahilan sa magandang babae. “Ah eh… Puwede
bang maki-internet? Bagal kasi ng laptop ko eh.” “Sige kuya… Pasok ka…”
Pumasok naman ng silid si Michael. Nakita niya rin kaagad kung saan nakalagay ang
computer sa dating kuwarto ni Francis.

Hindi naman naiwasan ng binata ang maalala kung papaano nito nakitang nakahubad
habang nagsasarili si Linda, at hindi pa rin ito makatingin ng diretso sa magandang
babae.

Maging si Linda ay tila naiilang pa rin kay Michael, ngunit hinayaan pa rin niya
itong pumasok sa kanilang kuwarto.

Pagkaupo ay agad nang binuksan ni Michael ang computer.

Habang naghihintay itong magload, ay patuloy pa ring umiikot sa kanyang isipan ang
mga imaheng kanyang nakita. Napapaisip siya kung papaano at kailan ginawa ito ng
kanyang kapatid.

“Nagkausap ba kayo ni kambal kagabi?”

“Hindi nga kuya eh… Sabi niya busy daw siya. Baka maraming trabaho sa opisina
nila.” “Busy? Trabaho?” Makahulugang tanong ni Michael kay Linda.
“Oo kuya. Alam mo na… sipag-sipagan nanaman si Francis. Hihihi…” “Ahh…”
Hindi na muling kumibo si Michael habang binubuksan ang kanyang Friendster account.

Panay ang lingon nito kay Linda. Wala pa rin siyang maisip na dahilan kung papaano
niya sasabihin at ipapakita ang mga bagong upload na litrato.

Nag-aaway ang kanyang isipan at damdamin kung ano ang dapat gawin at tamang
reaksiyon tungkol dito.

Muli niyang pinuntahan ang Friendster account ni Sheryn.

Matagal-tagala din niyang tinambayan ang account ng kanyang ex-girlfriend, habang

tinititigan ang mga larawan dito.
Sumisikip ang dibdib ni Michael. Hindi niya alam kung ano ang dapat maramdaman.
Maraming tanong na naglalaro sa kanyang isipan, at tanging si Linda lamang ang
gusto nitong tanungin tungkol dito.

Maya-maya ay bigla itong tumayo at naglakad patungo sa pintuan ng silid. Napalingon

naman si
Linda sa kanya nang makitang iniwan lang ni Michael ang computer na nakabukas.

“Sandali lang Linda ha… May kukuhanin lang ako.” Paalam ni Michael. Panay ang
lingon nito sa monitor ng computer. Hinayaan niya lang na nakabukas ito sa profile
page ni Sheryn.

“Okay sige…”

“Kung gagamit ka, iminimize mo lang yung window ng browser ko.” “Okay. Magche-check
din kasi ako ng email ni Francis eh.”
“Ahh okay. Gamitin mo lang yung computer.”

Mabilis na lumabas ng kuwarto si Michael.

Hindi niya alam kung tama ba ang kanyang ginagawa at hinayaan na lamang niya na
makita ni
Linda ang mga litrato.

Basta ang alam lang niya ay tinamaan ito ng matinding selos, at sa pag-aakalang
trinaydor siya ng kanyang kapatid.
Bumalik siya sa kanyang silid at hinihintay ang magiging reaksiyon ng asawa ni
Francis. Samantala, ibinaba naman ni Linda ang mga damit na kanyang tinitiklop sa
kama, at pinuntahan
kaagad ang computer.

Wala na sanang balak si Linda na tignan pa ang nakabukas na Friendster account ni

Michael, ngunit hindi niya ito matiis dahil sa ito na mismo ang nakatambad sa
kanyang harapan.

Maya-maya ay natigilan si Linda sa kanyang nakikita.

Hinawakan niya ang mouse at dahan-dahang ini-scroll down ang web page, upang
matignan ng mabuti ang kabuuan ng larawan.

Binasa niya ang caption at description ng picture at tila napapalunok na lang siya
habang tinitignan ang mga ito.

Minabuti rin niyang tignan ang mga susunod na larawan sa account ng isang babaeng
nag- ngangalang Sheryn.

Parang tinutusok ang puso ni Linda habang nakatingin sa mga litrato nina Sheryn at
Francis.
Ayaw sanang mag-isip masama ni Linda, ngunit hindi niya ito maiwasan. May mga
pictures din ang dalawa na halos magkadikit ang kanilang mga pisngi. Tila
pinagkakasya ang kanilang mga mukha sa isang larawan. Bakas din sa kanila ang
kaligayahan habang magkasamas.

Hindi na naiwasan ni Linda ang mapaluha habang patuloy ito sa pagtitig sa mga
litrato.

Nakita din niya na kaka-upload lang ng mga ito sa account ng babae at napapaisip
siya kung ito talaga ang pinuntahan at pinagkaabalahan ng kanyang asawa noong isang
araw.

Na muli, ay mas pinili ni Francis ang ibang tao kaysa sa kanila.

At ang hindi niya matanggap, ay parang nakipag-date pa ito sa ibang babae.

Matinding selos ang kanyang nararamdaman at gusto nitong makausap kaagad ang
kanyang asawa para makahingi ng paliwanag.

Ngunit offline pa rin si Francis.

Napayuko na lamang si Linda. Gulong-gulo ang kanyang isipan at ramdam na ramdam

nito ang sakit.

Hindi niya alam kung papaano pa ulit magtitiwala kay Francis.

Muling bumabalik sa kanyang isipan ang ginawang pagsisinungaling ng kanyang asawa

noong ipinagbubuntis pa niya si Jacob.

At hindi nito naisip na magagawa ulit ito ni Francis.

Namamanhid ang kanyang mga kamay at tila pinagpapawisan ito ng malamig.

Hindi alam ni Linda kung hanggang kailan niya kayang tiisin ang nangyayari sa
kanila ni
Francis.

Maya-maya ay lumapit ang kakagising na si Jacob sa kanyang ina at niyakap niya ito
ng mahigpit.

Lalo namang nalungkot si Linda at ang nais na lamang niyang isipin ay ang kapakanan
ng kanilang anak.

“I love you baby… Love na love ka ni mommy…”

Chapter 24

“Mukhang kakagising mo lang ah…” Tanong ni Linda sa kanyang asawa habang kausap ito
sa
Yahoo Messenger.

March 2011

Kitang-kita naman na tinanghali ng gising si Francis dahil na rin sa sobrang pagod

nito mula nang namasyal sila ni Sheryn kahapon. Dahil wala namang opisina pag araw
ng linggo ay hindi na nag-alarm ang lalaki at hinayaan niya ang kanyang sariling
makatulog ng mahaba-haba.

“Hehehe… Dami kasing trabaho kahapon eh… Napagod ako.” “Ahhh… Talaga?”
Pilit na ikinukubli ni Francis ang kanilang ginawang pamamasyal ni Sheryn. Ngunit
kahit pasinungalinang ng lalaki ay alam na ni Linda kung ano at saan sila nagpuntng
dalawa.

“Grabe pala yang trabaho niyo ano? Patayan sa pagod…” Makahulugang saad ni Linda.

“Oo nga eh… Hayaan mo na, malaki naman ang sahod. Tiis-tiis lang.”

Sandaling hindi nakapagsalita si Linda at tila nararamdaman din ni Francis ang

panandaliang pananahimik ng kanyang magandang asawa.

“Kamusta pala diyan sa atin? Si Jacob? Si kuya Michael?” “Ayos naman. Ayos naman
lahat.”
“Natanggap mo na ba yung ipinadala ko? Sa katapusan ng buwan dadagdagan ko yan.
Nagbayad kasi ako ng down payment para sa condo.”

“Oo natanggap ko. Sige ikaw bahala.”

Hindi maiwasan ni Francis ang mapaisip dahil sa maiikling mga sagot ni Linda sa
kanya. Alam nitong may dinadamdam ang kanyang asawa.

“Pasensya ka na kahapon ha… Busy lang talaga ako… Hindi ko nanaman nakausap si
Jacob.” “Ahh… ganun talaga eh… Sobrang busy mo kasi…”
“Nasaan ba si Jacob? Pakausap nga…”
“Kasama siya ni Michael. Sinama niya sa court para manood ng laro nila ng
basketball.” “Ahh… Sayang naman…”
“hmm…”

Napakunot noo ang lalaki at tila naiinis na ito sa kakahula kung ano nga ba ang
dinadamdam ng kanyang asawa. Alam niyang naipaliwanag na niya ang lahat dito at
inaasahan niyang naiintindihan siya ni Linda.

“Ayos ka lang ba babes?”

“Oo. Bakit, hindi ba dapat ako maging okay?” “Huh? Ano nanaman yan babes?”
“Wala naman. Mayroon ba dapat akong malaman?”

“Linda naman… Puwede ba sabihin mo sa akin kung bakit ka nagkakaganyan?! Hindi

naman ako manghuhula eh…”

“Eh ano, manloloko lang?” “Huh?!! Ano yun?!”

“Teka, may ishe-share akong picture sayo ha.”

Agad namang inimbitahan ni Linda si Francis sa isang photo sharing session. Grinab
kasi ng magandang babae ang mga larawan sa Frienster account ni Sheryn. Ito ay para
hingiin ang paliwanag ni Francis sa totoong pangyayari.

Nang isa-isang inilalagay ni Linda ang mga pictures ay tila pinagpapawisan si

Francis sa kanyang kinauupuan. Hindi niya akalain na mabubuking siya ng kanyang
asawa sa ginawa nilang pamamasyal ni Sheryn. Napapapikit na lamang ito at
nagsisisi sa kanyang ginawang pagsisinungaling.

“Oh ayan… Ako naman ang magtatanong sayo… Ano nanaman ba ito babes?” Pagalit na
tanong ni Linda habang hawak ng dalawang kamay nito ang kanyang gamit na headset.
Gusto kasi niyang madinig ng malakas at malinaw ang sasabihin sa kanya ni Francis.

“Babes… Walang ibig sabihin yan… Dati naming kaibigan yan ni kuya Michael. Kahit
itanong
mo pa sa kanya…”

“Wala akong pakialam kung dati niyo siyang kaibigan. Ang akin lang bakit ka
nagsisinungaling sa akin? Sabi mo, busy ka sa trabaho at inunawa ko yun. Hindi ko
naman alam na ang pinagkaabalahan mong trabaho ay yang babaeng yan!”
“Hindi ko sinabi sayo, dahil alam kong…”

“Alam mong hindi ako papayag? Malamang hindi ako papayag. Sino bang asawa ang
papayag sa ganyang kalokohan…”

“Baby… Wala naman talaga yan eh… Sinamahan ko lang siyang mamasyal… Matagal-tagal
din
kasi kaming hindi nagkakausap…”

“Leche naman Francis! Ang pinakaayaw ko pa naman sa lahat ay yung sinungaling.

Hindi ko maintindihan kung bakit ginawa mo nanaman… Hindi pa ba sapat yung ginawa
mong pagsisinungaling noon?”

“Bakit mo ibinabalik yung nangyari noon? Tapos na yun Linda. Hindi mo na dapat
inuungkat
pa. At magkaiba ito, dahil kaibigan ko si Sheryn at wala kaming ginagawang masama.”

“Ahh Sheryn pala… at iba naman ito. So dapat patawarin ulit kita dahil ibang
pagsisinungaling naman ito at dahil kaibigan mo naman siya… Ganun ba?”

Napakamot naman si Francis sa kanyang ulo at halatang wala siyang lusot sa kanyang
mga paliwanag kay Linda.

“Nag-sorry ka sa akin noon dahil mali yung ginawa mong pagsisinungaling sa akin.
Humingi ka rin ng kapatawaran sa akin dahil hindi mo na halos nakakausap ang anak
mo, at nangako kang babawi ka. Hindi niya kailangan ang napakaraming laruan at
robot, Francis. Ang gusto ko lang magkausap kayo palagi ni Jacob para hindi lumayo
ang loob niya sa iyo. Lumalaki siyang ibang tao ang nakakagisnan niyang tatay.”

“Linda naman!!! Alam mong hindi natin dapat ginagawang issue ito eh… Wala akong
ginagawang masama.”

“Wala nga siguro kayong ginagawang masama ng babaeng iyon, pero masama pa rin ang
pamamaraan mo. Hindi ka dapat nagsinungaling sa akin. Bakit? Dahil iniisip mong
nasa malayo kang lugar at hindi ko malalaman ang lahat?!”

“Sorry! Okay? Sorry!!! Sorry na… Kasalanan ko na ang lahat!!! Hindi dapat ako
nagsinungaling sayo. Napaka-sinungaling kong tao. Kung alam mo lang Linda, kung
alam mo lang ang lahat ng paghihirap at pangungulila ko sa inyo habang naandito ako
sa Singapore. Pinipilit kong balansehin ang buhay ko dito at ang pag-iisip ko sa
inyong dalawa. Gusto kong maglibang para mawala yung pag-iisip kong gusto ko nang
sumuko at umuwi diyan sa atin. At noong nakita ko dito yung kaibigan namin ni kuya,
natuwa ako. Aaminin ko, sobrang natuwa ako at nakakita ako taong naging malapit sa
puso ko. Pero hindi nangangahulugang may nangyari
sa amin o may dapat akong ipaliwanag tungkol sa kanya. Dahil wala. Walang-wala.
Linda naman… Hindi naman ako mukhang artista o sing pogi ni Piolo Pascual para lagi
mong pagdudahan na nambababae… Palagi na lang tayong nagtatalo sa tuwing nag-uusap
tayo sa
webcam. Walang palya, walang mintis… Lagi na lang akong mali, may pagkukulang…
Hindi ko alam kung dapat ba e totohanin ko na lang yang bintang mo, para may
katuturan yang pagseselos mo eh.”

Hindi naman nakapagsalita si Linda. Sa halip ay tila naintindihan rin niya ang
sentimyento ng kanyang asawa. Ayaw din niyang nag-aaway silang palagi ni Francis,
ngunit dala siguro ng pagiging malayo nito sa kanyng mister, ay nakakapag-isip ito
ng mga hindi magagandang bagay na maaaring gawin ni Francis.
“Gumagawa ka kasing ikakaselos ko at ikakawala ko ng tiwala sayo eh…” Mahinahong
saad ni
Linda at tila napapaiyak pa ito habang nakayuko.

“Sa susunod na lang tayo mag-usap…” Galit na saad ng lalaki sabay patay nito sa
kanyang webcam.

Mabilis ding nagsign-out si Francis at hindi na ito napigilan ni Linda.

Tila kino-control naman ng magandang babae na mapalakas ang kanyang pag-iyak. Kahit
na namimilipit na ito sa sobrang sakit ng kanyang nararamdaman dahil sa pag-aaway
nila ni Francis, ay pilit niyang pinapatahan ang kanyang sarili sa pag-iyak.

Nasa kabilang silid lamang sina Jacob at Michael. Pinakiusapan ni Linda na isama
muna ang kanyang anak kung saan ito magpupunta. Ito ay dahil gusto niyang
makapagtuos sila ni Francis.

Pinaglaro na lamang ni Michael si Jacob sa kanyang laptop ng computer games. Habang

siya naman ay nasa labas lamang ng pintuan ng silid ni Linda. Tila gusto nitong
mapakinggan ang nangyayari sa loob. Ang tanging naririnig lamang niya ang minsang
pagsigaw sa galit ni Linda. At pagkatapos noo’y wala na siyang iba pang nadinig
mula sa magandang babae.

Pipihitin na sana niya ang doorknob nang bigla itong bumukas at tumambad sa kanya
si Linda na namumugto ang mga mata.

Pilit na itinatago ng magandang babae ang kanyang itsura dahil ayaw nitong ipakita
kay Michael ang labis niyang pag-iyak kanina. Nagmamadali itong lumabas ng silid at
dumiretso sa banyo. Sinundan lamang siya ng tingin ni Michael at kahit walang
imikan ay nararamdaman nito ang pighati at sakit na nararanasan ni Linda.

Naghintay na lamang si Michael sa tapat ng silid ni Linda upang ito ay makausap.

Nang lumabas ang magandang babae ay nakita agad nito ang kapatid ni Francis na
naghihintay sa kanya.
Payuko itong naglakad at pabalik sa kanyang silid. Hindi nito pinapansin ang lalaki
at mabilis na nakapasok sa loob ng kuwarto. Akmang isasarado na nito ang pintuan
nang bigla itong pinigilan ni Michael.

“Okay ka lang?” Tanong nito sa asawa ng kanyang kapatid.

Napatingin naman si Linda sa kanya at marahang tumango bilang kanyang kasagutan.

“Si Jacob?”

“Nasa kuwarto ko. Naglalaro ng computer games.”

Hinayaan na lamang ni Linda na nakabukas ang kanyang silid sabay naglakad ito
papunta sa kanyang kama. Ibinagsak nito ang kanyang puwit sa pagkakaupo at kitang-
kita na problemado siya sa naging usapang nila ni Francis.

Sumunod naman sa kanya si Michael. Alam niya na ring hindi naging magandang ang
nangyaring pagtutuos ng kanyang kapatid at ni Linda.

“Bakit ganun… Parang pakiramdam ko, ako pa yung mali… ako pa ang may kasalanan…”
Mahinang saad ni Linda habang nakayuko.

“Huwag mong isipin yan… Wala ka namang kasalanan eh. Gusto mo lang malaman at
marinig
ang panig ng asawa mo…”
“Napaka inconsiderate ko ba? Sarili ko lang ba ang iniisip ko? Pakiramdam ko kasi
ako pa itong nag-iisip ng masama eh… Hindi ko naman gagawin ito ng walang dahilan…”
Saad ni Linda sabay umiiyak.

Agad namang lumapit si Michael at hinagod nito ang bandang likuran ng babae. Gusto
niya sanang sisihin ang kanyang sarili dahil siya ang nag-udyok sa magandang babae
na tanungin kay Francis ang tungkol sa litratong nakita.

Ngunit mas pinili ni Michael na maging matigas ang kanyang puso. Tila nabubulagan
pa ito ng galit at selos nang malaman niyang magkasama sina Francis at Sheryn sa
Singapore.

“Wala kang kasalanan. Tama ka… hindi ka naman magkakaganyan nang walang dahilan…”
“Kaya nga ehh… Pero bakit parang ako pa yung mas nasasaktan?”
“Ayokong siraan si Francis… Pero pati ako nagagalit sa ginawa niyang
pagsisinungaling sayo. Kung natatandaan mo yung ikinuwento ko sa iyo na muntikan
naming pag-awayan na babae na Francis, yun yung nasa picture. Si Sheryn. Noong una,
hindi ko alam na ang girlfriend ko pala ang tinutukoy niyang babaeng napupusuan
niya sa eskuwelahan naming. Alam kong may gusto ang kapatid ko kay Sheryn. Alam
kong pinipigilan niya lang ang nararamdaman niya para sa girlfriend ko dati. At
ngayon… hindi ko alam kung bakit kailangan niya pang itago ito sa iyo at
magsinungaling.”

Tila lalo namang napaiyak si Linda. Kahit ayaw na sana nitong mag-isip ng masama
laban sa kanyang asawa, ay lalong nadagdagan ang pagkabahala nito dahil sa
ikinuwento sa kanya ni Michael.
Masama pa rin ang loob dahil sa ginagawang pagsisinungaling ni Francis. At lalo
namang nadagdagan ang galit sa kanyang puso sa pag-aakalang mayroong nangyayaring
hindi maganda sa kanyang asawa at kay Sheryn.

Patuloy pa rin si Michael sa pagpapatahan kay Linda. Nakatingin lamang ito sa mukha
ng magandang babae habang marahang hinahagod ang bandang likuran nito.

“Hindi ko na alam ang gagawin ko… Ayokong magselos pero hindi ko mapigilan.
Masisisi mo ba ako?”

“Nagkamali si kambal. Wala kang kasalanan.”

“Pero ayokong magalit sa kanya… Ayoko magtanin ng galit para sa kanya…”

Hindi naman kumibo si Michael. Ang pagtatanim ng sama ng loob ang naging ugat kung
bakit niya hinayaang makita ni Linda ang mga larawan sa Friendster account ni
Sheryn.

Wala na rin naman siyang magagawa, dahil lumabas na rin ang katotohana sa bibig
mismo ni Francis. Gusto lang din ipaalam ni Michael sa kanyang utol na hindi siya
makakapagsinungaling ulit, gaya ng dati.

“Tama na… Huwag ka nang umiyak… Ipakita mong matataga ka…”

Tumango lamang si Linda sabay punas sa kanyang mga luha.

~~~
Samantala, si Francis naman ay patuloy na iniisip ang kanyang nagawang kasalnan kay
Linda. Napapailing at napapapikit ito sa tuwing naaalala nito ang ginawang
kalokohan noong ipinagbubuntis pa lang ng kanyang asawa si Jacob. Muntik na itong
makunan dahil sa labis na pag-aalala at pag-iisip sa kung anong nangyari sa
kanilang dalawa ni Sky.

Ngayon, kahit may pagkakataon siyang aminin kay Linda ang tungkol kay Sheryn, ay
mas pinili nitong itago at magsinungaling sa kanyang asawa. Dahil iyon ang inaakala
niyang nararapat na gawin. Ayaw niyang mabahiran ng malisya ang utak ng kanyang
asawa dahil matindi itong magselos.

Pilit na iwinawaksi ng lalaki ang sinasapit ng kanilang relasyon ni Linda. Alam

niyang nahihirapan silang dalawa sa takbo ng kanilang relasyon, dahil na rin sa
kawalan ng oras at pagkakataong magkasama. Inuunawa na lang niya ang mga pagseselos
at pagdududa ng magandang babae sa tuwing tatanungin siya habang nag ka-cam to cam.
Ngunit may mga araw namang hindi rin maganda ang timpla ni Francis. Nagsasawa siya
sa paulit-ulit na pagtatanong at pangungulit sa kanya ni Linda kung may iba siyang
nagugustuhan sa Singapore. At kahit anong pangungumbinsi nito sa kanya ay tila
hindi naniniwala ang babae. Kaya madalas ay tumatahimik na lang din siya para hindi
na lumala ang kanilang pagtatalo.

Hanggang dumating ang puntong tila kalabisan na ang pagdududa ni Linda. Mas lumala
pa nang ikubli nito ang totoong dahilan kung bakit hindi siya nakapag-online. Alam
din niya ang kamalian niya, ngunit hindi ito dahilan para sa kanya na mapag-isipan
ng masama ng asawa.

At iniisip din ni Francis na matulungan siya ulit ni Michael na maipaliwanag ang

tungkol sa kanila ni Sheryn. Ipinapanalangin ni Francis na tutulungan siya ng
kanyang kapatid upang maayos ang gusot sa kanilang dalawang mag-asawa, lalo pa’t
alam niya kung ano ang relasyon sa kanya ni Sheryn.

Kung kaya’t ilang araw ang pinalipas ni Francis na huwag munang kausapin si Linda.
Itinuon niya muna ang kanyang buong atensyon sa trabaho at para sa gaganaping salu-
salo sa Sabado. Patuloy siya sa pagkumpleto ng mga kasangkapan sa bahay, maging sa
pagluto.

Kahit mabigat sa kanyang damdaming tiisin muna si Linda ay mas pinili pa rin niya
itong gawin upang makaiwas sag alit na nararamdaman ng kanyang asawa. Tila
nagpapakiramdaman ang dalawa kung sino ba ang dapat na maunang magpadala ng mensahe
sa email o kahit sa chat manlang.

Maging si Linda ay laging tumitingin sa kanyang account sa yahoo mail at yahoo

messenger. Ito ay upang tignan kung naka-online na ba ang kanyang asawa. Ngunit
bigo si Linda, halos limang araw nang naka-offline si Francis. Lagi siyang
nagtatangka na magpadala ng mensahe sa asawa, ngunit pakiramdam niya ay hindi dapat
siya ang unang gumawa ng paraan para makapag-usap silang dalawa. Gusto niyang
ipakita kay Francis na may pagkakamali ito at umaasang hindi na niya uulitin ang
kanyang pagsisinungaling. Gusto rin niyang maging tapat na sila sa isa’t isa at
wala nang itatago na kahit anong lihim o sikreto.

Ngunit, wala. Wala sa kanila ang naunang gumawa ng hakbang para malinawan ang
nangyaring pagtatalo, halos mag-iisang linggo na ang nakaklipas.

Patuloy na naging manhid sina Francis at Linda, at patuloy ang kanilang

pagmamatigas sa isa’t
isa.

Hanggang sa dumating ang araw ng Sabado.

Ang araw ng pagtitipon sa bagong condo ni Francis. Lima sa kanyang mga kasamahan sa
opisina ang nagpunta upang magtanghalian sa kanyang bagong tinitirahan.
Panay ang tawanan at kuwentuhan. Halos bumaha din ng alak sa condo at kitang-kita
na nagkakatuwaan ang mga bagong kaibigan ni Francis. Hindi na rin nararamdaman ng
lalaki ang problema niya, dahil madalas ay nalilibang naman siya sa kanyang trabaho
at mga kaopisina.

Halos mag-aalas-otso na ng gabi nang natapos sila at nagsipag-uwian naman ang mga
bisita ni
Francis.

Habang nagliligpit ng mga pinagkainan at mga bote ng beer ay napapaisip naman ang
lalaki na makipagchat na sa kanyang asawa. Kung kaya’t binilisan na niya ang
kanyang ginagawang paglilinis at akmang bubuksan na ang kanyang laptop nang may
nagdoorbell sa may pintuan ng kanyang condo.

Naisip niyang baka may naiwan ang kanyang mga kasamahan sa opisina at mabilis
niyang pinagbuksan ang taon naghihintay sa labas.

“Hello!” Nakangiting bungad ni Sheryn nang mabuksan ang pintuan.

“Oh! Na-late ka yata?? Hehehehe…”

“Pasensya ka na ha… Nagka-emergency meeting kasi kami kanina kaya hindi ako
nakarating
agad.”

“Ahh halika pasok ka…”

“Hihihi… Puwede pa naman tayong magparty di ba?” Saad ni Sheryn sabay abot ang
isang bote ng isang mamahaling alak.

“Wow! Astig nito ah! Puwedeng puwede! Hehehe…”

Pumasok agad si Sheryn sa condo ni Francis at iginala nito ang kanyang mga mata sa
kuwarto ng lalaki.

“Ang aliwalas naman dito…”

“Maliit nga eh… Napansin kong kapag lima at anim na kayo sa loob, sobrang liit pala
ng
nakuha kong condo.”

“Naku, ayos na ito. Tsaka ikaw lang naman eh. Unless kung magpapatira ka dito.
Hihihi…” “Hehehe… Hindi ko naman naisip yun. Mas gusto ko mag-isa para may
privacy.”
“Tsaka buhay binata ka dito ano? Hihihihi…” “Puwede… Hehehe…”
Ibinalik ni Francis ang mga pagakain at kutkuting natira ng kanyang mga bisita.
Agad binuksan ang alak na bigay ni Sheryn at saka nilagyan ang mga basong
nasaharapan ng dalaga.
“Oh ayan… Kainin mo lahat yan. Wala nang darating na bisita. Hehehe…” “Dami naman
nito. Ikaw ba nagluto?”
“Naku, yung iba jan nanggaling lang sa vending machine. Wahahaha!” “Hahaha… Ayos
ah… Pero sige, subukan natin. Malay ko ba kung masarap yan.” “Tsaka, may kasama
namang masarap na alak, kaya sasarap na rin yang pagkain mo.”
Mabilis namang napapangiti si Sheryn sa bawat pagbibirong sinasambit ni Francis.
Naalala tuloy niya noong highschool pa lang sila, na ang lalaki lamang ang tanging
napapagbalingan niya sa tuwing nag-aaway sila ni Michael. Naalala rin niya ang araw
kung saan iniligtas siya ni Francis laban sa mga tambay na nakaalitan ng barkada ng
kanyang kapatid.
“Alam mo… Sobrang saya ko para sa iyo. Kasi, malayo na ang narating mo.” “Salamat…
Tsaka kailangan ko rin naman magtiyaga at magsumikap eh. Kung hindi ko
gagawin yun, malamang matagal na kaming patay sa gutom.”

“Pero si Michael naman madami ring nagawa hindi ba? Para sa pamilya niyo?”

“Oo naman. Masipag yun si kuya Michael. May mga pagkakataong nakakapagbigay din
siya sa
bahay dahil sa pamamasada niya ng tricycle.”

“Kaya nga eh… Naiintindihan ko naman yung kind gesture niya na iyon. Pero ang hindi
ko ma- gets eh kung bakit siya tumigil sa pag-aaral.”

“Oo nga eh… Pero, wala naman akong puwede ireklamo kay kuya, dahil kahit papaano
hindi naman kami nagutom at tatlong beses kaming kumakain sa isang araw dahil sa
pamamasada niya. Naisip din siguro niya yung gastos kung makikisabay siya sa akin
sa pag-aaral.”

“Well, kanya-kanya namang dahilan yan. Pero siyempre, gusto ko rin na naging ganito
rin ang
buhay niya tulad mo.”

“Maayos na ang buhay ni kuya. May trabaho siya at nakapagtapos din naman.” “Ahh…
Good for him. Mas okay kasi kapag nakapagtapos ka.”
“Napagtulungan naman namin ang pag-aaral niya. Tsaka nagawa rin niyang pagsabayin
ang pag-aaral at pagtatrabaho niya noong huling semester. Mabuti nga naging mabait
sa kanya boss niya eh.”
“Ahh… okay. Hindi ko pa nga siya nakakamusta eh. Pero gagawa ako ng paraan next
time.” “Sige Sheryn. Matutuwa yun kapag kinamusta mo. Tutal, single ka rin naman
tulad niya…
Hehehe…”
“Hihihihi… Naku huwag muna siya umasa…”

“Pero subukan mo… Baka puwede naman… Hehehe…” “Sige… Sige… Kulit mo eh… Hihihi…”
Napapayag naman ni Francis na makipag-usap muli ang dalaga sa kanyang kuya Michael.
Gusto na rin kasi ni Francis na makalimutan na ng tuluyan ng kanyang kapatid ang
lahat ng tungkol kay Nessa. Gusto rin niyang makapag-simula ulit sila sa panibagong
relasyon.

“Masaya ka na ba dito?” Tanong ng mala-anghel na dalaga.

“Hmmm… Oo naman. Kasi nakahanap na ako ng magandang trabaho at ayos naman ako sa
trabaho na yun.”

“Ahh… Ako kasi baka panandalian lang ako dito sa Singapore. Since, hiwalay na rin
kami ng boyfriend ko. Nagrequest kasi ako na ibalik na lang nila ako sa Malaysia.
Alam mo na, wala namang dahilan na naandito ako eh…”

Tila nalungkot naman si Francis sa ibinalita sa kanya ni Sheryn.

“Ahh ganun ba? Hindi ba puwedeng ako na lang ang dahilan para hindi ka na umalis ng
Singapore?” Tanong ng lalaki.

TIla namula naman ang mga pisngi ni Sheryn.

“Huh? Bakit naman?” Maikling tanong nito.

“I mean, siyempre, naging magkaibigan din tayo. Kilala kita, kilala mo ako.
Kumbaga, parang may kapamilya ka dito sa Singapore. Yung ganun…”

Tila napahiya naman sa kanyang sarili ang magandang babae. Umasa kasi itong may
ibang kahulugan ang sinabi sa kanya ni Francis.

Ngumiti lamang ito at ininom ang alak na nasa kanyang baso.

“Huwag ka nang magpalipat… Please?” Pakiusap ni Francis.

“Wala pa namang kasiguraduhan yun. Nagrequest pa lang ako… Ewan ko pa…”

“Kasi atleast, kung may problema ka, puwede mo akong takbuhan. At alam kong
makakaasa din
ako sayo bilang kaibigan.” Saad ni Francis sabay kindat.

“Ayan ka nanaman kasi Francis eh… Iba kasi ang pagkakasabi mo, kaya kung anu-ano
pumapasok sa isip ko.” “Huh? Bakit? Ano yun?”
“Wala…”

Nagpatuloy sila sa kanilang kasiyahan at kuwentuhan, habang ginugunita ang mga

kalokohan nila noong nag-aaral pa sila. Pinagkuwentuhan nila ang mga memorable
experiences nila pati ang mga gurong nagmarka sa kanilang isipan. Maging si Michael
ay naging paksa ng kanilang tawanan at kuwentuhan.

“Ahahahaha… ganun pala yun?”

“Oo naman… Minsan nga kapag nasa sinehan kami, may ginagawa yang kapatid mo eh…”
“Hah? Ano naman…”
“Hihihi… censored eh…”

“Ahhhhhhh… ano yun? Kuwento na… dali… Hehehe…” “Hihihihi… nakakahiya eh…”
“Hindi yan… Tayong dalawa lang naman naandito eh… Hehehe… Kuwento na, dali na!”
“Kasi, kapag nagsisine kami sa Recto, pumipili kami ng mga sinehan na bold.
Hehehehe…” “Hehehehe… tapos?”
“Eh wala masyadong tao, tapos ayun kung saan-saan na gumagala yung kamay ng kapatid
mo.
Hihihihi…”

“Ahhh… Tapos yun na yung censored part?”

“Oo… Hinahawakan niya ako dito, sa boobs, tapos ibababa niya yung kamay niya sa
tapat ng panty ko. Hihihihi….”

“Hahaha….”

“Ayun, hanggang sa ipinapasok na niya yung daliri niya sa loob ng panty ko…” “Woah…
Hehehe… Gusto mo naman? Hehehe”
“Oo naman… Sarap na sarap din ako sa ginagawa ni Micheal eh…”

Tila hindi naman mapalagay si Francis at naiipit na ang burat niya sa kanyang suot
na brief. Tinatamaan na siya ng libog sa mga kuwento ni Sheryn.

Sandali itong napatahimik habang pinagmamasdan ang mga labi ng dalaga habang ito ay
nagkukuwento. Parang umiikot ang kanyang paningin at tanging mukha lang ni Sheryn
ang kanyang nakikita.
Hanggang sa napapalakas na ang boses ng dalaga habang tinatawag niya si Francis.

“Hoy! Francis! Okay ka lang?? Hihihi…” “Ah eh… Ano yun?”

“Hahahaha… Sabi ko, ikuha mo naman ako ng tubig.” “Patay…” Bulong ni Francis sa
kanyang sarili.
Hindi nito alam kung papaano siya kukuha ng tubig sa refrigerator, dahil alam
niyang tilag na tilag ang kanyang burat. Natatakot ito baka mahalata ni Sheryn na
kinalilibugan niya ito ngayon.

Kahit pa nag-iisip siya ng math equations ay hindi pa rin niya magawang palambutin
ang kanyang ga-bakal na burat.
Pasimple itong kinuha ang malaking bag ng junk food at itinapat mismo na kanyang
harapan. Napansin naman ni Sheryn na binuhat ni Francis ang kanyang kinakaing junk
food at agad itong
inagaw sa lalaki.

Nabigla naman si Francis nang dinakma ni Sheryn ang malaking bag ng junk food na
dapat sana ay ipantatakip niya sa kanyang katigasan.

Maging si Sheryn ay nabigla sa naging reaksiyon ng lalaki sa kanyang ginawa.

At tumapat sa kanyang harapan ang bakat na bakat na uten ni Francis. Dahil sa

kahihiyan ay napatakip na lang ang lalaki sa kanyang harapan at mabilis itong
tumalikod sa babae.

Nagpatay-malisya naman si Sheryn sa kanyang nakita at tila natatawa pa ito sa

kanyang nasaksihan.

Ilang minuto silang hindi nag-imikan dahil sa nangyari.

“Okay ka lang ba Francis? Parang pinagpapawisan ka yata… Hihihi…” “Oo naman… Okay
lang ako…”
Maya-maya ay lumapit sa kanyang tabi si Sheryn. Hindi naman nakagalaw si Francis at
hinayaan lang niya ang ginagawa ng kanyang kasamang babae.

“Naaalala mo pa ba yung unang beses tayong nagkita?” Tanong ni Sheryn.

Hindi naman makapagsinungaling si Francis. Tila naka tattoo sa kanyang isipan kung
papaano sila unang nagkaharap at nagkausap ng mala-anghel na babae.

Si Library girl.
Ang babaeng binalik-balikan niya sa library upang tanungin ang kanyang buong
pangalan. Ang babaeng unang nagpatibok sa kanyang puso.
Ang babaeng muntikan na nilang pinag-awayan ng kayang kuya Michael. At ang unang
babaeng bumasted sa kanya noon.
“Oo naman. Yun pa ba eh malilimutan ko? Hehehe…” “Ano nga ulit yun?” Painosenteng
tanong ni Sheryn.
Lalo namang namula si Francis habang nakahawak sa kanyang braso ang magandang
babae.

“Sa library… Magsasauli sana ako ng libro noon. Tapos nakita kitang nakaupo sa
sahig habang gumagawa ng assignment. Tinanong mo ako kung anong libro yung hawak
ko. Yun pala yung librong kailangan mo. Tapos tinulungan kita sa assignment mo.
Ayun, nagpasalamat ka sa akin, tapos umalis na ako.”

“Parang may kulang naman sa kuwento mo…” “Huh? Yun lang naman yun…”
“Mayroon… May kulang…” “Ano yun?”
“Nasa library ka. Magsasauli ka sana ng libro kaso sobrang haba ng pila. Tapos
tumingin ka ng libro sa shelf tapos nakita mo akong nakaupo sa sahig. Nakatingin ka
lang sa akin ng ilang minuto at nagkukunwaring naghahanap pa rin ng libro…
Sinusulyapan mo lang ako at panay lang ang pagtingin mo sa kinaroroonan ko…”
Nanlaki naman ang mga mata ni Francis nang ikuwento sa kanya ng detalyado ni Sheryn
ang buong pangyayari. Totoo namang napako ang kanyang paningin sa magandang mukha
ng dalaga lalo pa’t nasisinagan ito ng araw noong umaga na iyon sa loob ng library.

“Paano mo naman nalaman yan?” Nahihiyang tanong ni Francis.

“Lahat naman ng tao maiilang kung panay ang titig mo sa kanya… Hindi ba?” Sagot ni
Sheryn.

“Hmmm… Siguro tinitignan mo rin ako ano? Kasi, hindi mo naman ako mahuhuling
nakatingin sa iyo kung hindi ka tumitingin sa akin… Tama ako ano? Hehehe…”

Tila namula naman ang pisngi ng babae.

“Hihihihi…”
“Sabi ko na eh! Huli ka! Hahahaha…”

Tumingin si Francis sa mukha ni Sheryn. Nakita nitong halos walang pinagbago sa

anyo ng dalaga. Mukha pa rin siyang anghel. Sa tuwing nakikita niya si Sheryn, ay
bumabalik sa kanyang gunita ang mga masasayang araw sa kanyang buhay. Mga araw na
nag-aaral pa siya sa eskuwelahan. Mga araw na buhay pa ang kanyang mga magulang.
Mga araw na nakikipagkulitan pa siya sa kanyang kapatid na si Michael. At mga araw
na humahanap siya ng paraan para maka- silay sa kagandahan ni Sheryn.

Ang mga magagandang alaala na ito ang dahilan ni Francis kung bakit ayaw nitong
lumayo sa kanya si Sheryn. Gusto pa rin niyang makipagkaibigan sa dalaga upang mas
maging masaya habang nagtatrabaho sa Singapore. Sa ganoong paraan, ay maiibsan ang
kanyang kalungkutan habang malayo siya sa mga taong mahal na mahal niya.

“Sa tingin mo ba… huli na ang lahat para sa akin?” Tanong ni Sheryn sa lalaki.
Napakunot-noo naman si Francis sa kakaibang tanong ng magandang babae. “Anong ibig
mong sabihin?”
“Huli na, para makatagpo ako ng isang katulad mo… Pakiramdam ko kasi, ikaw ang
pinakamalaking pagkakamali ko noon… Kung bakit kita hinayaang mawala sa buhay ko…”
Sagot ni Sheryn.

Hindi naman alam ni Francis kung ano ang dapat nitong sabihin sa kanyang kaharap.

“Sana hindi kita hinayaang mawala… Sana ikaw na lang yung pinili ko… Sana naging
masaya ako ngayon…”

“Naku Sheryn… Nangyari ang lahat dahil may dahilan at plano ang Diyos. Kung naging
tayo siguro, eh malamang wala naman tayong ganitong trabaho ngayon. Malamang
hanggang ngayon eh magkaaway kami ni kuya Michael at hindi niya ako mapapatawad sa
ginawa kong pang-aagaw sa girlfriend niya. Parang hindi naman ata tayo magiging
masaya nun. Hehehe…”

“Kaya nga eh… Kaya huli na ang lahat sa akin… Na-late ako…” Makahulugang pahayag ni
Sheryn.

Napangiti na lamang si Francis habang nakatingin sa mukha ng magandang babae. Maya-

maya ay inilapit ni Sheryn ang kanyang mga labi sa labi ni Francis.
Kahit nagulat ang lalaki ay hinayaan niya lang na dumampis sa kanya ang malambot na
labi ni
Sheryn. Nakadilat ito habang patuloy siyang hinahalikan ng magandang babae.

Hanggang sa kumalas ito kay Francis at napayuko dahil sa kahihiyan ng kanyang

ginawa.
Sinubukan niyang akitin ang asawa ni Linda, ngunit tila nabigo siya.
“Mahal mo talaga siya ano?” “Oo… Mahal na mahal…” “Ang suwerte niya…”
“Suwerte din ako dahil kay Linda… dahil sa anak ko…”

Napangiti na lamang si Sheryn sabay tumayo at naglakad patungo sa pintuan ng condo

ni
Francis.

“Aalis na ako Francis… Medyo late na rin kasi…”

“Sige… Okay ka pa bang magdrive? Gusto mo magtaxi ka na lang tapos balikan mo kotse
mo dito bukas?”

“Hmmm… Puwede rin…” “Sheryn… Mag-iingat ka ha…”

“Salamat Francis… Salamat at hindi mo sinamantala ang kahinaan ko… The best ka
talaga, tama si Michael… Hehehe…”

“Kaibigan kita Sheryn at mahalaga ka sa akin. Ayokong gawin ang mga bagay na
makakasama sa pagkakaibigan natin…”

“Salamat…”

“Kung gusto mo ng kasama, kung gusto mong pumasyal kahit saan, puwede kitang
samahan. Kung yun lang ang paraan para hindi ka na maging malungkot habang naandito
ka sa Singapore.”

“Bait mo talaga… Sige, bukas pagkabalik ko dito sa condo mo para kuhanin ang kotse
ko,
papasyal tayo. Hehehe… Okay lang bay un?” “Bukas agad? Agad-agad? Hehehe…”
“Oo… Linggo naman bukas di ba? Pasyal na lang tayo…” “Okay sige. Pasyal tayo bukas.
Walang problema.” “Yehey!!! I love you friend… Hihihi…”
“Sige na… Umuwi ka na at baka kung saan nanaman tayo mapunta… Hehehe…” “Okay… bye…”
“Sige bye bye… Ingat.”

Mabilis na nakalabas ng condo si Sheryn at nag-abang ito ng pababang elevator.

Baon sa kanyang puso ang magandang samahan nila ni Francis bilang magkaibigan, at
alam niyang wala nang hihigit pa doon.

Hindi na nagawang ayusin ni Francis ang kalat sa kanyang condo at agad na lamang
itong nahiga sa kanyang kama. Dala na rin ng alak na kanilang nainom, kung kaya’t
agad itong bumulagta sa kanyang bago at napakalambot na higaan.

~~~

Next… Next… Next…

Wala akong kasawa-sawa sa katitingin sa mga larawan nina Sheryn at Francis. Kahit
pa nasasaktan ako habang nakikitang masayang masaya sila sa litrato.

Tangina!

Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ko ba nararamdaman ito.

Alam kong wala akong karapatang magalit kay Sheryn o kay kambal. Pero hindi ko
magawang alisin sa isip at puso ko ang galit at poot.

Inggit.

Inggit nga siguro ito.

Inggit na bumubulag sa mga mata ko. Bakit ganoon?

Bakit lahat na lang ng bagay ay nakakamtan ng kapatid ko?

Bakit kahit ano pang gawin ko, ay hindi ko maabot ang kahit kapiranggot na narating
ni Francis? Nag-susumikap ako, pero naandito pa rin ako sa estado ng buhay ko.
Mababa ang sahod.
Walang pamilya. Walang asawa. Walang anak. Walang-wala.
Pero si Francis, kahit saan siya magpunta, ay talaga namang tinatamaan ng kung
anumang suwerte.

Alam kong hindi malabong marating ni Francis ang trabahong mayroon siya ngayon.
Maging ang makapangasawa ng isang babaeng katulad ni Linda.

Pero ang makuha pati si Sheryn? Parang kalabisan na yata…

Ilang buwan kong hinintay na makausap muli ang ex girlfriend ko.

Halos ilang taon akong nanalangin n asana, magkamali si Sheryn at pindutin ang
mensaheng ipnapadala ko sa kanya sa email o sa chat.

Pero hindi… wala. Wala akong natatanggap na menshae sa aking yahoo account, maliban
na
lamang sa mga spam messages na nag-aanunsyo ng mga produktong nagpapalaki ng burat.
Putang ina!
Alam kong hindi ko dapat maramdaman ito para kay kambal. Pero hindi ko talaga
mapigilan.
Lalo na’t mayroon akong sakit.

Mula pa noong bata ako ay nagiging hadlang na ito para mapantayan ko si Francis.
Kahit mapantayan lang siya ay masaya na ako.
Hindi na ako aasang lagpasan pa ang narating niya, dahil milya-milya na ang layo ng
aking kapatid.

Kung baga, malapit na siya sa finish line. Samantalang ako… ayun, nadapa pa habang
tumatakbo.

Ano na nga lang ba ang mayroon ako para ipantapat kay Francis. Wala.
Wala na ang mga magulang ko para masandalan. Dahil sila lang naman talaga ang
nariyan para sa akin. Dahil sila lang ang mayroon ako at ang buong atensyon nila ay
nakatuon lang para sa akin.

Ngayon… Wala na sila.

Wala na ang kakarampot na pag-asang mayroon ako noon. Wala nang natira sa akin,
maliban sa pesteng sakit ko. Tangina!
“Michael… Puwede mo bang sunduin si Jacob sa eskuwelahan ngayon? Hinihintay ko
kasing
mag-online si Francis eh…”

“Oo sige… Ako na bahal kay Jacob.” “Salamat…”

“Okay ka lang ba?” “Okay lang…”
“Hindi pa rin ba nag-eemail o nagchachat si kambal sayo?” “Hindi pa eh. Halos mag-
iisang linggo na nga eh…”
“Hayaan mo… mag oonline din yan si kambal… Lalo pa’t Sabado na bukas.” “Sana nga
Michael… Sana nga…”
Naiinis ako.

Naiinis akong isipin na nagagawa ni Francis ang lahat ng ito kay Linda. Alam kong
mabait si hipag. Alam kong pasensyosa siya.
At hindi nararapat na ito ang isukli sa kanya ni utol.

Kahit kailan ay hindi naging tama ang pagsisinungaling, lalo na sa iyong

karelasyon.

Natuto na ako sa pagkakamaling iyan. Dahil noong nagsinungaling ako kay Nessa, ay
agad niya akong iniwan at hiniwalayan.

Alam kong dapat ay natuto na si Francis sa ginawa niya noong ipinagbubuntis pa ni

Linda si
Jacob. Halos isang buwang nawala sa bahay namin si Linda dahil sa pagsisinungaling
niya. Pahirapan bago siya napabalik dito sa bahay.
Pahirapan bago siya nasuyo ng tuluyan para magkabalikan sila ni kambal.

Pero ngayon…

Langhiya!

Mukhang si Linda pa ang susuyo sa ginawang kamalian ni Francis.

Habang sinusundo ko si Jacob sa kanyang eskuwelahan, ay maraming bagay ang

naglalaro sa aking isipan.

Iniisip ko kung bakit ba ako sinakluban ng sangkatutak na kamalasan.

Alam kong ang bawat taong nadaraanan ko ngayon ay may kanya-kanyang pinagdaraanan,
pero iba ang nangyayari sa buhay ko.

Takte!

Wala na bang matinong mangyayari sa akin?

“Daddy ninong!”

“Oh Jacob?! Bakit lumabas ka na? Di ba sabi namin sa iyo doon ka lang sa loob ng
school ninyo at huwag na huwag kang lalabas hangga’t walang sumusundo sa iyo?”

“Gusto ko ice-cream…”

Si Jacob.

Kamukhang-kamukha siya ni Francis. Para silang pinagbiyak na bunga.

Madalas ay ako ang sumusundo sa kanya sa eskuwelahan. Malapit lapit lang naman ito
sa bahay kaya nilalakad lang namin ni Linda.

Sobrang bilis ng panahon at limang taong gulang na si Jacob.

Masaya ako habang ginagampanan ang pagiging ama, na sana ay si Francis ang
gumagawa. Mahalaga para sa isang anak na lalaki ang magkaroon ng masasandigang ama
habang ito ay
lumalaki. At payag akong ibigay sa anak nina Linda at Francis ang responsibilidad
na iyon.
Bumili ako ng dalawang ice cream na nasa cone. Kinakain namin ito habang naglalakad
pauwi ng bahay.
Sa tuwing ginagawa ko ito, ay nawawala ang pagiging bugnutin ko.
Malapit nga siguro ako sa kahit sinong bata. At sa kamalas-malasan ay hindi ako
nabibiyayaan ng sarili kong anak.

Pero kahit na… Sapat na sa akin ang nariyan si Jacob para maituring na tunay kong
anak, dugo’t
laman.

Nang makarating kami sa bahay ay inutusan ko agad siyang umakyat ng kuwarto para
makapagbihis.

At sinabi ko sa kanya na puwede siyang maglaro ng computer games sa laptop ko,

total sabado naman bukas.

Tuwang-tuwa naman ang mokong.

Agad siyang pumunta sa kuwarto ko at siya na mismo ang nagbukas ng laptop ko.
Habang ako naman ay bumaba at nagpunta sa kusina upang magluto ng paborito niyang
ulam na adobo.

Nakikita ko pa rin si Linda na namumugto ang mga mata.

Ayokong makita siya ni Jacob na umiiyak. Alam kong makulit ang pamangkin ko at
panay ang tanong nito kay hipag, kung sakali.

Kaya pinakiusapan ko si Linda na sa kuwarto ko na muna matutulog si Jacob, habang

hindi niya pa naaayos ang problema nila ni kambal.

Pumayag naman agad ang asawa ni Francis at mabilis namang tumakbo si Jacob papunta
sa aking kama.

Hindi nga lang ako makapag-yosi, pero mas masayang libangan ang nakikita si Jacob
na nag- eenjoy maglaro ng computer games.

Sikreto namin ang pagpupuyat niya dahil sa kanyang paglalaro. Hinahayaan ko lang
siya hanggang sa antukin ang bata.
Lalo pa’t tahimik na ang paligid ay agad iyang susuot sa loob ng kumot para
makatulog. Nakaktawa… Nakakatuwa…
Kahit papaano ay natatanggal ang poot at galit na nararamdaman ko sa aking puso.
Tama si Linda… Ang dapat lang namin isipin sa ngayon ay ang bata. Kinaumagahan,
Sabado, ay nagpunta kami ni Jacob sa basketball court.
Lagi ko siyang isinasama dito at hinahayaan siyang manood sa aming paglalaro.
Naaalala ko tuloy si Francis noon. Lagi kaming naglalaro dito sa court na ito. At
ngayon naman ay ang anak niya ang kasa-kasama ko.

Sabi sa inyo eh… Ganito pa rin ang estado ko…

Walang ipinagbago.

Sinubukan kong maging masaya buong araw. Sumaglit kami sa mall ni Jacob, naglaro ng
kaunti ng video games sa mall at kumain sa isang fast food chain.

Nakatulog na sa pagod si Jacob habang nasa fx kami.

Habang naglalakad pauwi ng bahay ay nakapatong siya sa kaing likuran habang himbing
na himbing sa kanyang pagtulog.
Solb na solb ako.

Alam kong kahit papaano ay may nagawa akong tama ngayong araw na ito.

Ibinigay ko siya kaagad kay Linda para ihiga sa kama. Sinabi ko sa kanyang nakapag
hapunan na kami at busog na busog si Jacob.

Ngumiti lamang si Linda.

Agad ko siyang kinamusta, at katulad ng dati, ay wala pa ring sagot si Francis sa

chat niya. Sabado na ngayon.
Langhiya. Isang linggo niyang tiniis si Linda.

Kung alam lang niyang lungkot na lungkot ang kanyang asawa.

Kung alam lang niyang lagi itong umiiyak mula noong nag-away sila. Mali.
Alam kong mali ang ginawa kong pagsadyang iwanang bukas ang Friendster account ko.
Pero gusto kong malaman ni Linda ang pinaggagagawa ni Francis habang nasa malayo
ito. Mali.
Maling mali si utol.

Hindi ko naman masabi ang gusto kong sabihin kay Linda, kung kaya’t bumaba na lang
ako
patungo sa kusina at naglabas ng isang malamig na beer. Nagpapaantok.
Wala akong magawa kundi magpakalasing para lunurin sa alak ang lahat ng
pinagdaraanan ko ngayon.

Hindi sapat sa akin ang isang bote, dahil naubos ko ito agad, kung kaya’t bumili
agad ako sa
tindahan ng kalahating case ng beer.

Pagkauwi ko ng bahay, ay pinatugtog ko ang lumang stereo ni daddy. Inilagay ko sa

cd player ang album ni Eric Clapton.

Wonderful Tonight. Ayos sa emo.

Marami akong naaalala sa kantang ito. At lalo namang napaparami ang aking pag-inom
habang nakikinig ng magagandang awitin ng idolo ni daddy.

Hanggang sa nakita kong bumababa ng hagdanan si Linda.

“Oh! Hindi ka pa natutulog?”

“Hindi pa kuya Michael. Hindi ako inaantok eh…” “Ahh… Kumain ka na ba?”
“Hindi ako nagugutom…”

“Heto oh, may pulutan ako dito… Baka gusto mo… Hehehe…” “Sige… tsaka pahinging
beer.”
Nagulat ako sa sinabi ni Linda sa akin.

“Beer? Naku… Huwag na. Magpulutan ka na lang…” “Pati ba naman ikaw? Hay… Huwag na
nga lang…” “Eh… kasi…”
“Bibigyan mo ba ako ng maiinom o hindi?” “Sigurado ka ba Linda?”
“Oo naman. Anong tingin mo sa akin? Hihihihi…” “Sige, kung mapilit ka eh…”
Agad na kinuha ni Linda ang iniabot kong beer sa kanya. Pinagmamasdan ko siya
habang iniinom ang kanyang alak. Mukhang magaling din sa inuman itong asawa ni
Francis.
Nagkuwentuhan lang kami ng nagkuwentuhan.
Pinagtatawanan ang napakaraming kapalpakan at kamalasang nangyayari sa buhay naming
dalawa.

Alam kong napaparami na ang iniinom na beer ni Linda, at kahit pinipigilan ko

siyang kumuha ng isa pang bote, ay nagiging mas mapilit at makulit pa ito.

Hehehe…

Tuwang-tuwa ako sa itsura ni Linda kapag nakakainom. Lalong nagiging mapula ang mga
pisngi niya.
Lalo siyang gumaganda.

Matagal ko nang napansin ang kagandahan niya nang ipakilala siya sa akin ni utol.
Siya nga ang pinakamagandang babaeng nagtatrabaho noon sa fast food chain.

Pero nang malaman kong iyon pala ang siyota ni kambal, ay dumistansya na ako.
Nagkaroon na ng hadlang sa pagitan namin.
Pero ngayon… Parang naging mas malaya si Linda.

Napakaganda niya, hindi lang sa panlabas na anyo, kundi maging ang kanyang
kalooban. Maya-maya ay tumayo ito at kumuha ng bagong cd sa lalagyan namin.
Hindi ko alam kung ano ang napili niyang tugtog, at inilagay niya ito agad sa cd
player.

It’s Too Late.

Carole King.

1971. Classic.
Habang tumutugtog ang kantang ito ay napapaindak si Linda.

Napapatingin ako sa kanynag baywang habang ito at kusang napapasayaw sa saliw ng

tugtog. Sinasabayan din niya ito ng pagkanta, at ngayon ko lang nadinig ang
magandang boses ni Linda. Pareho kaming mahilig magvideoke. Mahilig sa music.
Napapanga-nga ako sa tuwing iginigiling niya ang kanyang balakang habang hawak ng
isang kamay niya ang bote ng beer.
Puta! Turn-on!
Ngumingiti na lamang ako habang pinapanood siya. Parang wala na ito sa kanyang
sarili.
Paminsan-minsan pa nga ay idinidikit niya ang malamig na beer sa kanyang katawan
habang paikot itong sumasayaw.

Mukhang tinamaan na siya ng matinding kalasingan.

Nang natapos na ang kanta ay bigla itong naupo sa sahig. Nakita kong gumagalaw ang
kanyang balikat.

Iyong pala ay umiiyak na si Linda.

Agad ko siyang nilapitan at inalalayan papunta sa sofa.

“Tama na Linda… Huwag ka nang umiyak…”

Hindi siya sumasagot. Patuloy lang siya sa kanyang pag-iyak.

Ngayon na lang ulit ako naging ganito kalapit sa asawa ng aking kapatid.
Napakaganda niya.
Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isipan ko. Bigla ko na lang siyang hinalikan.
Hinawakan ko ang beer na nasa kanyang kamay at dahan-dahang inilagay sa lamesang
malapit sa aming kinauupuan.

Hindi ko nararamdamang pumapalag si Linda.

Lalo akong ginanahan nang humawak siya sa aking batok. Alam kong gusto niya rin ang
aking ginagawa.
Hawak ng isang kamay ko ang kanyang tagiliran, habang ang isa naman ay nakasapo sa
kanyang
maganda’t maamong mukha.

Hindi ko akalain na matitikman ko ang tamis ng kanyang mga labi. Pinaparamdam ko sa

kanya kung gaano ako kagaling humalik.
Pilit kong pinapatagal ang aming ginagawang halikan, gusto kong mas pasarapin pa
ang aming ginagawa.

Napaka-init. Nakakapaso.
Alam kong kasalanan itong ginagawa namin, pero hindi ko na talaga mapigilan ang
aking sarili. Matagal na akong nasasabik na maramdaman ito.
Kay tagal kong hinintay na maranasan ang sarap na dala ng babaeng ito, mula pa
noon. Mula pa noong nakilala ko siya.
At ngayon… wala nang makakahadlang pa…

Pagmamay-ari ko siya ngayong gabi… Akin lang siya ngayong gabi…

Kaya kong kalimutan ang lahat ng panandalian…

Hangga’t gusto niya ay gagawin ko ang lahat para mapaligaya siya… Kahit pa labagin
namin ang ikapitong utos… “Aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhh”
Napapaungol na si Linda habang pinapagapang ko ang aking malikot na daliri papasok
sa kanyang suot na sando.

Kapus ang palad ko nang masapo ko ang napakalaki niyang suso.

Ginalaw ng aking hinlalaki ang kanyang utong. Pabalik-balik at paikot-ikot. Tahimik

ang paligid. Tanging ang mga boses lang namin ang nadidinig.
Mga pagdaing. Mga pag-ungol.

Hindi ng pighati at pasakit, kundi ang nakakaulol na sarap.

Iniangat ko ang suot na sando ni Linda, inilabas ko na ang kanyang malalaking suso
at agad ko itong sinunggaban.

Ang sarap-sarap. Sobrang lambot ng kanyang dibdib.

Halos mawalan ako ng hininga habang hinihilamos sa aking mukha ang naglalakihan
niyang mga suso.
Nang magsawa ako ay agad kong sinupsop ang kanyang utong. Para akong sanggol na
dumede dito.

Napapatingin ako sa kanya. Nakikita kong nasasarapan din siya sa aking ginagawa.
Kung kaya naman ay pinagbubuti ko ito.

Gusto kong mapaligaya si Linda ngayong gabi. Kahit ngayong gabi lang.
“Huwag tayo dito…” Mahina niyang sagot sa akin.

Mabilis ko namang naunawaan ang kanyang sinabi sa akin at nagmadali kaming umakyat
sa aking kuwarto.

Agad kong hinubad ang aking damit. Lumantad kay Linda ang kani-kanina pang matigas
kong burat.
Tangina!

Parang may sariling utak ang uten ko. Libog na libog na talaga ako.
At alam kong maging si Linda ay sobra sobra na din ang nararamdamang kalibugan.

Tinanggal na rin niya ang suot na shorts at maging ang kanyang sando na kanina pang
nagiging hadlang sa pagsipsip ko sa kanyang utong.

Wow!

Napailing na lamang ako sa ganda ng aking nakikita.

Agad ko siyang sinunggaban. Hinalik-halikan ko siya sa iba’t-ibang parte ng kanyang

katawan. Puta!
Ayaw ko nang matapos ang gabing ito. Hanggag sa bumaba ako sa kanyang puke.
Kinalabit muna ng aking daliri ang kanyang hiwa at napapaliyad si Linda sa aking
ginagawa.

Isinubsob ko ang aking bibig sa kanyang puke. Para akong nakikipaghalikan sa

makipot niyang labi.

Ginalingan ko rin ang pagbrotsa sa kanyang ngayong kumakatas na pepe.

Maya-maya ay naramdaman kong nilalabasan na si Linda.

Napalakas ang kapit niya sa aking ulunan. Sarap na sarap ako habang inuubos ang
katas sa kanyang puke.

Jackpot!

Alam kong tigang na tigang si Linda.

Ngayon lang ako sinuwerte ng ganito. At hindi ko hahayaang ako lang ang nag-eenjoy.
Dapat masarapan din siya sa gagawin kong pagkantot sa kanya.

Pumuwesto ako sa kanyang harapan at nagkusa na siyang lapitan ang aking burat.

Dinilaan niya ang butas ng ulo ng aking uten. May lumabas na ring paunang katas
dahil sa tindi ng libog ko.

Puta!

Sarap ng dila ni Linda. Sarap na sarap ako habang sinusubo niya ang titi ko.
Napapakadyot pa ako habang ibinabaon sa kanyang bunganga ang kalakihan ko.
Hanggang sa inayos ko na siya sa kanyang pagkakahiga. Ikiniskis ko ang aking
malaking burat at pinagmamasdan ang kanyang napakagandang mukha.

Napapapikit na siya at napapakagat-labi.

Maya-maya ay ibinigla kong pabaunin ang malaki kong burat. “Aaaaaaaggghhh….

Ummmmmmmppp… Laki naman niyan Michael…” Hindi ko akalaing masikip-sikip pa ang puke
ng aking hipag.
Ito ay marahil sa hindi ito masyadong nagagamit.

Hehehehe…

Sarap na sarap ako habang ibinabaon ang aking burat sa kanyang lagusan.

Tumutunog-tunog pa ito at medyo madulas na dahil sa katas na rumaragasa sa kanyang

puke. Sa tuwing napapakapit siya sa aking puwitan ay alam kong nararating ni Linda
ang sukdulan. Natutuwa ako dahil maka-ilang beses siyang nilabasan ng katas.
Hanggang sa pabilis na ng pabilis ang pagkantot ko sa misis ni utol.
Nataranta ako at dahil sa sobrang libog ay pinasabog ko ang lahat ng aking tamod sa
kailalim- laliman ng kanyang lagusan.

“aaaaaaaaaaaahhhhhh….shit…..aaaaaahhhh…tanggapin mo tamod ko….tangina….”

Napakaraming tamod ang aking napakawalan.

Naramdaman ko ring nilabasan nanaman si Linda dahil sa panginginig ng kanyang

katawan. Kusang lumabas ang burat ko sa
Napabagsak ako sa kanyang tabi. Parehas
Linda. Hinalikan niya ako sa pisngi.
Kumuha ako ng yosi at agad na sinidihan
ng aming pagtutuos ni Linda.
kanyang puke nang ito ay lumambot.
kaming pawis na pawis. Yumakap sa akin si
ito. Hingal na hingal pa rin ako sa tindi

Ipinatong niya ang kanyang ulunan sa aking dibdib.

Hinahaplos niya ang sugat na pinasukan ng tubo para sa aking chemotherapy. Alam
kong mali ang aming ginawa.
Alam kong kasalanan ito.

Pero anong magagawa ko? Mas nanaig sa akin ang libog, ang galit, ang inggit…

Kung ito ang una’t huling pagkakataon na maangkin si Linda, maluwag ko itong
tatanggapin.

Nakatingin lang ako kay Linda.

Pinagmamasdan ko kung ano ang kanyang reaksiyon.

At nakikita ko sa kanyang mga mata ang kaligayahan pagkatapos ng aming pagniniig.

Patuloy ako sa paghithit buga sa aking sigarilyo, hanggang sa naubos ko ito.
Humiga ako at tinabihan si Linda.

Nagyakap ang aming mga hubad na katawan.

“Huwag ka munang umalis… Dito ka muna sa tabi ko Linda… Kahit ngayon lang… Kahit
ngayong gabi lang…”
Chapter 25

“Mommy! Mommy! Look… I got two stars…” “Wow! Galing naman ng baby ko…”
“Patingin nga… Patingin nga…” Saad ni Michael sabay buhat sa anak ni Linda. “Wow!
Perfect score… Job well done! Galing galing naman ni Jacob…” Pinaghahalikan ni
Michael ang kanyang pamangkin.
Panay naman ang tawa ni Jacob habang kinikiliti siya ng kanyang daddy-ninong.

Napapangiti naman si Linda habang pinapanood ang dalawa habang nagkukulitan.

Inihahanda naman niya ang baon ng kanyang anak, maging ang pananghalian ni Michael.

“Oh tama na yan… Magugusot ang uniform mo Jacob…” “Hahahaha… Daddy-ninong is

tickling me… Hahahaha…”
Agad namang binitawan ng lalaki si Jacob sabay ngisi nito kay Linda.

“Oh sige, magtoothbrush ka na Jacob…” “Yes mommy… Bleh! daddy-ninong…” “Hala!

Andiyan na ako…takbo ka na…”
“Wahahaha….” Kumaripas naman ng takbo si Jacob papunta sa banyo. “Loko-loko ka
talaga…”
“Hehehe… Ito naman… Nakikipagkulitan lang ako…nagseselos ka naman agad… Hehehehe…”
“Selos ka diyan…”
Tumayo si Michael at paling-lingon ito, habang tinitiyak na walang nakakakita sa
kanila. Lumapit ito sa tabi ni Linda at hinalikan ito sa pisngi.
“Hoy! Ano ka ba… Baka may makakita sa atin…” “Hehehe… Ayaw mo ba?”
Hindi naman sumasagot si Linda, sa halip ay tinapunan niya lang ng ngiti ang
binata.
“Ayaw mo yata ehh… Hehehe…”

“Huwag ka ngang ganyan. Mamaya makita ka ni Jacob eh…” “Hehehe… Sige na nga…”
“Heto pala baon mo. Isinama kita sa luto ng adobong manok. Alam ko namang paborito
mo yan eh…”

“Wow! Sweet mo naman… Thank you. Sakto, makakatipid-tipid din ako mamaya… Hehehe…”
“Tama… Kailangan mong magtipid.”
“Oo nga pala, sahod ko na bukas. Kung may kailangan ka para sa pang-araw-araw,
sabihan mo
lang ako…”

Tumango naman si Linda at tila bumalik ang pagkalungkot sa kanyang mukha.

“Ano ba naman kasi yang nangyayari kay Francis. Hanggang ngayon ba eh hindi ka pa
rin
kinikibo nun? Halos mag tatatlong linggo na ah… Wala ka pa ring balita sa kanya…”

“Kaya nga eh… Dapat nga nakapagpadala na yun ngayon… Kaso parang wala pa rin siyang
balak na kausapin ako…”

Nagtataka ang dalawa kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin nagpaparamdam sa
kanila si Francis. Kung anu-ano na ang naiisip ng dalawa, at ang tanging puwedeng
idahilan ni asawa ni Linda ay ang pagkagalit nito sa kanyang kabiyak.

“Hindi ko maintindihan kung bakit hanggang ngayon hindi niya sinasagot ang mga
offline
messages ko. Pati mga email ko sa kanya, wala ring napapala…” Reklamo ni Linda.

“Huwag kang mag-alala, mag-eemail din yun sayo. Pero, parang hindi naman ugali ni
Francis ang magtampo ng ganyan… Baka mamaya, mayroon na yun sagot sa mga naipadala
mong mensahe.” Saad ni Michael habang iniisip ang dahilan kung bakit wala pa ring
kibo ang kanyang kapatid.

“Mommy! Mommy! I’m done brushing my teeth…”

“Tooth! Tooth lang yan Jacob. Bungi-bungi ka eh… hahaha…” “No! I’ve got more teeth
na…”
“Hahaha… Patingin nga….”

Lumapit naman agad si Jacob, sabay buhat sa kanya ni Michael.

“Huli ka!”
“No! No! Hahahaha… Stop tickling me daddy-ninong…” “Hoy! Tama na yan!” Saad ni
Linda.
Patuloy na naghaharutan ang dalawa at tila hindi nila pinapansin si Linda. Hanggang
sa lumapit si Linda sa kanyang anak para ito ay suklayan.
“Tama na yan Michael, at baka isuka niya nanaman ang inalmusal niya. Come here
Jacob…”
Itinigil naman ng binata ang kanyang ginagawang pangingiliti sa anak nina Francis
at Linda. Lumapit naman si Jacob sa mommy niya at nagpasuklay.

“Tignan mo na… Gusot-gusto na ang polo mo… Naku!” “Si daddy-ninong kasi eh… bleh!”
Patawa-tawa lang si Michael habang iniinis ang kanyang pamangkin.

Nakagawian niya na ring isabay ang anak nina Francis at Linda bago ito pumasok sa
trabaho, lalo na kapag panghapon ang pasok ng binata.

“Siya nga pala Michael, Baka puwede mo kami samahan sa Recognition Day ni Jacob.
Nakakuha kasi siya ng award eh…”

“Wow! Oo naman… Sasama ako.” “No… I don’t want… Mommy only…”

“Hahaha… Sama na ako Jacob, please… Anong gusto mong gift? Hehehe…” “Hmmm…”
“Naku sinuhulan mo pa… Hihihihi…”

“Hindi nga, kasi you did well in school…so kailangang may reward ka…” “I want a new
toy!”
“What toy?”

“The one we saw at SM.”

“Ahhh… Sige, bibilhan ka ni daddy-ninong… Hehehe…”

“yehey! Yehey! I love you daddy-ninong… You’re the best!” Saad ni Jacob sabay yakap
nito kay
Michael.
Tuwang-tuwa naman ang binata habang nakayakap sa kanya ang pamangkin. Hindi rin
niya akalain na maibabaling niya ang kanyang atensyon sa bata.

Pakiramdam kasi ni Michael na siya ang nagpupuno sa mga pagkukulang ng kanyang

kapatid.

“Yeah! Alright! Apir!” Saad ni Michael sabay kalong muli sa kanyang pamangkin.

“Hay naku… ikaw ang nagiispoil diyan sa bata ehhh… Kaya hindi na nakikinig kay
mommy…”
Pagmamaktol ni Linda.

“Siyempre. Magkakampi kaya kami ni baby Jacob.” “I’m not baby anymore daddy-
ninong…”
“Oh tignan mo… sabi sayo binata na itong anak mo eh… Hahaha…”

“Ah ewan… Bahala na nga kayo diyan… Sige na pasok na kayo at baka mahuli ka pa sa
trabaho.”

“Okay Jacob, get your things na… Susunod na si daddy-ninong…” “Yes!”

Mabilis na tumakbo si Jacob papunta sa may pintuan ng kanilang bahay. Habang si
Michael naman ay isinuot ang kanyang polo shirt na nakasampay sa may kusina.

“Salamat ha…”

“Oh! Bakit nagpapasalamat ka nanaman?”

“Wala lang… Kasi napapasaya mo si Jacob. Alam mo namang may problema ako at
pinagdadaanan ngayon kaya medyo nasusungitan ko ang bata…”

“Huwag mo kasing isipin yung problema mo… Naandito naman ako para sa inyo eh… Kahit
hindi mo pa ako utusan, gagawin at gagawin ko ang makakaya ko para sa inyong
dalawa.”

“Nag-aalala nga din ako kay Francis eh… Sobra naman ang pagtatampo niya sa akin
kung iyon
ang dahilan kung bakit hanggang ngayon hindi niya ako kinakausap.”

Sandali namang tumahimik si Michael habang inilalagay ang kanyang baunan sa bag.

“Huwag kang mag-alala, mamaya pagdating ko, mag-eemail na ako kay Francis. Pasasaan
din at sasagot din yan sa mga mensahe natin.”

“Okay… sige…”

Napayuko naman si Linda at pinipilit na pakalmahin ang kanyang sarili.

Lumapit sa kanya si Michael. Akmang hahalikan ng binata si Linda, ngunit agad na
nakaiwas ang babae sa halik nito.

Tila napahiya naman si Michael sa kanyang ginawa.

Tahimik na lamang itong iniwan si Linda at pinuntahan ang kanyang pamangkin.

Napapaisip tuloy si Michael kung dapat na niyang tigilan ang ginagawa sa kanyang
hipag. Alam niyang mali ito, pero iba ang pakiramdam niya para sa asawa ni Francis.

Nagyon pa at lumalalim na ang samahan nila ng kanyang pamangkin, na kung ituring

nito’y
tunay niyang anak.

Mas laki ang lamang ni Michael kay Francis, dahil hindi nakakasama ng bata ang
kanyang tunay na ama.

Tila natutuwa naman ang binata sa pag-iisip na kahit papaano ay lumalamang na siya
ng kaunti sa kanyang kapatid.

Samantalang si Linda naman ay pilit na lumalayo kay Michael, ngunit hindi rin niya
magawang maiwasan ang binata dahil kasama niya ito sa iisang bubong.

Madalas din siyang kinukulit ni Michael, mula nang may nangyari sa kanilang dalawa.

Maraming pagbabagong nadarama si Linda, lalo na’t halos tatlong linggo nang hindi
nakikipag- usap si Francis, sa di alam na kadahilanan.

Nag-aaway ang kanyang puso at isipan sa kung ano nga ba ang totoong nangyayari kay
Francis. Ayaw niyang mag-isip ng masama, ngunit tila gumugulo sa kanyang isipan ang
iniwang kataga ng lalaki; “na sana ay tinutoo na lang niya para may katuturan ang
pagseselos” ni Linda.

Pinipigilan niya ang kanyang pagluha. Umaasa na lamang siya na huwag mangyari ang
kanyang
iniisip lalo pa’t napakarami ng pangangailangan ng kanilang anak.

~~~

“Guys… We are not just celebrating the anniversary of our agency, we are also
gathered here
today for some, let’s just say, exciting announcements…”

Tahimik namang nakikinig ang lahat sa iaanunsiyo ng may-ari ng agency. Tumigil muna
silang kumain upang madinig ng malinaw ang sasabihin sa kanila nito.

“Each one of you will get a production bonus… an incentive…this coming pay-out.”
Nagpalakpakan naman ang lahat dahil sa magandang balitang ito. Dahil sa malaking
kinita ng agency mula sa mga aplikanteng naipadala nila sa iba’t ibang sulok ng
mundo ay naisip ng kanilang boss na ibahagi ang parte ng kinitang ito sa mga
masisipag na empleyado.
“Thank you sir… Tamang-tama may pang enroll na ako sa anak ko sa susunod na
pasukan.” “Oo nga sir… saktong-sakto itong incentive namin, dahil plano naming mag
Boracay this
summer. Hihihihi…”

“Well, salamat din sa inyong lahat, for giving your one hundred percent commitment
and focus
towards your work. Lahat kayo ay naging bahagi ng tagumpay na iyon.”

Nagpalakpakan at naghiyawan muli ang mga tao sa loob dahil sa sinabi sa kanila ng
may-ari ng agency. Maging si Michael ay tuwang-tuwa dahil mayroon nanaman siyang
maidadagdag sa kanyang ipon.

Nang matapos magsalita ang kanilang boss ay itinuloy ng mga tao ang kanilang
pagkain. Samantalang si Michael naman ay lumapit dito upang personal na
magpasalamat.

“Sir… Idol talaga kita. Maraming salamat po.”

“Oh Michael! Wala yun… In fact, totoo naman ang sinabi ko sa inyo eh… You all
deserve the bonus.”

“Salamat po sir. Laking tulong po yan sa akin…”

“Ahh… well that’s good. Oo nga pala, kamusta na yang gamutan mo? Nagpapacheckup ka
pa
ba?”

Halos hindi naman maka-imik si Michael. Alam niya sa kanyang sarili na bihira na
siyang bumalik sa ospital para magpatingin, dahil ang buong akala niya ay magaling
na siya ng lubusan.

“Ah eh… opo sir… Okay naman na ako sir… fit to work… Hehehehe…” “Nice… Okay, follow
me…”
Pumunta ulit sa harapan ng mga tao ang kanilang boss at tila may nakalimutan itong
i-anunsyo sa kanyang mga empleyado.

“Guys… paumanhin kung maaantala ko nanaman ang inyong tanghalian… Hehehe….”

Tumingin at tumahimik muli ang lahat upang pakinggan ang mga pahabol na sasabihin
ng kanilang boss.

“Gusto ko na ring iannounce sa inyong lahat ang promotion ng isa nating kasama dito
sa
trabaho. Well, we all know kung paano siya nagsimula dito sa agency natin… and he
worked so
hard to earn our trust, my trust… and of course he impressed us with his
performance…” Saad
nito sabay tingin sa kanyang katabi.
Tila nanginginig naman ang binata habang pinapakinggan ang sinasabi ng kanilang
boss.

“Ladies and gentlemen, I would like to inform all of you with his promotion as
Senior Associate
in this agency. Let us all congratulate, Mr. Michael Alcantara.”

Napanganga ang binata nang madinig nito ang kanyang pangalan.

Abot hanggang tenga ang kanyang ngiti habang pinapalakpakan siya ng kanyang mga
kasamahan. Tuwang-tuwa ito, dahil napapansin pala ng kanilang boss ang kanyang mga
sakripisyo sa opisina.

“Congrats Michael!”

“Good job boss Michael hahaha…” “Galing-galing naman ni Michael…” “Salamat!

Salamat!”
Hindi alam ni Michael kung ano ang kanyang sasabihin. Kahit nahihiya pa ito, ay
hindi maikukubli ang kasiyahan sa kanyang damdamin na papurihan ng kanyang mga
kasamahan sa trabaho.

Tuwang-tuwa siya dahil ngayon lang ito sinuwerte sa buhay. Unti-unti na niya
nakukuha at naaabot ang lahat ng kanyang mga minimithi sa buhay.

Tila nalalasing naman siya sa tagumpay.

Agad itong bumili ng mga pagkain bilang pasalubong kina Linda at Jacob. Bumili ito
ng isang bilaong pansit bihon at isang buong litsong manok. Sinamahan niya pa ng
inuming paborito nilang kasalo sa pagkain at bumili na rin siya ng paboritong
laruan ni Jacob.

Kahit bigat na bigat sa kanyang bitbit si Michael ay hindi niya ito inaalintana, sa
halip ay nagmamadali pa itong naglalakad pauwi ng kanilang bahay.

“Wowwwww!!! Robot!!!!” Masayang salubong ni Jacob nang makita nito ang napakalaking
robot na nakita sa isang mall noong isang linggo.

“Oh! Bakit dami mo yatang pasalubong?” Tanong ni Linda. “Siyempre… Masaya ako
ngayon eh… Hehehe…” “Hmmm… Bakit naman?
“Napromote ako ulit eh… Hehehe…” “Wow! Good news nga yan. Congrats.” “Thank you…”
“Mahal yang robot na binili mo kay Jacob ah… Patingin nga…” “Don’t touch mommy…
This is mine eh…”
“Hehehe… Pinagkasya ko lang naman kung anong meron ako… Regalo ko na sa kanya yan
para sa recognition day niya…”

“Salamat…” Maikling saad ni Linda sabay ngiti sa binata.

Tila tumatalon naman ang puso ni Michael dahil sa matamis na ngiti ng kanyang
hipag. Pakiramdam niya ay nagtutuloy-tuloy na ang suwerte sa kanyang buhay dahil
hindi lang siya na-
promote sa trabaho, kundi nakuha niya pang mapaligaya ang pamilya ng kanyang
kapatid.

“Dapat lagi ka lang nakangiti Linda… Lalo ka kasing gumaganda pag ginagawa mo yan…”
“Asus! Nambola ka pa… Hihihihi…”
“Nagsasabi lang ako ng totoo… Masaya na rin ako, dahil nakita kong masaya kayong
dalawa ni
Jacob.”
“Kaya nga ako nagpapasalamat sa lahat ng ginagawa mo para sa amin… para sa akin…”
“It’s my pleasure… Hehehe…”
“Ayos ah! Naka-english ka pa niyan?! Hahahaha…” “Siyempre… na-promote eh…
Hehehehe…”
“Tara kain na tayo, baka kung saan pa mapunta itong usapan natin.”

Agad namang inihanda nina tiya Susan at Linda ang mga pagkaing dinala ni Michael.

Pasulyap-sulyap ang magandang babae sa kinaroroonan ng kanyang anak at bayaw, at

natutuwa itong pinapanood ang dalawa habang nilalaro ang robot na binili ni
Michael.

Para sa kanya, iba ang ligayang ibinibigay ni Michael kay Jacob. Dahil ito kasi ang
naituturing na ama ng bata.

Maya-maya ay napabuntong hininga ito, habang iniisip ang kalagayan ni Francis.

Ngayon ay nababahala na siya kung bakit wala pa rin itong komunikasyon sa lalaking
nasa Singapore.
Nang naihain na ang lahat ng masasarap na pagkain sa lamesa ay dali-daling tinawag
ni Linda ang dalawang lalaki.

“Kain na tayo… Jacob wash your hands first…”

“Okay mommy… Daddy-ninong wash your hands first too… Before eating…” “Ayan…
tinuruan ka tuloy ng bata. Hahahaha!”
“Opkors baby Jacob…”

“I’m not baby anymore… Kulit-kulit naman…” “Hahahaha….”

“Aba-aba… kailan ka pa natutong magkulit-kulit? Do you me to tickle-tickle you
again?” “Nooooo…. Hehehehe…”
“Tama na yan… Kakain na tayo…”

Masayang pinagsaluhan ng lahat ang pagkaing binili ni Michael.

Sarap na sarap sila sa espesyal na pansit bihong binili ng binata sa isang Chinese
restaurant. Ibinigay naman ni Michael ang leg part ng litsong manok kay Jacob. Ito
kasi ang paboritong parte ng manok ng kanyang pamangkin.
Napapangiti naman si Linda sa kanyang nakikitang pag-aalaga ni Michael sa kanyang
anak. Samantalang tahimik namang nagmamasid si tiya Susan sa ikinikilos ng kanyang
dalawang
kasamahan sa bahay.
Tila iba ang pakiramdam ng matanda at agad niyang pinagdududahan ang kapatid ni
Francis. Nang matapos kumain ay inako na ni Linda ang paghuhugas ng pinggan. Agad
nitong
pinagpahinga si tiya Susan dahil sa dami ng ginawa nitong trabaho buong araw sa
bahay.

Iniakyat naman agad ni Michael si Jacob sa itaas, kasama ang kanyang bagong laruan,
at doon na lamang niya hinayaang maglaro ang bata. Tuwang-tuwa ito dahil nabili
niya ang robot na
inaasam-asam ng kanyang pamangkin. Sinabihan pa siya ni Jacob na tatabihan niya ito
sa
pagtulog sa sobrang saya. Napapatawa na lamang ang binata dahil nakikita niya ang
kanyang sarili sa anak ni Francis.

Abalang-abala naman si Linda sa paghuhugas ng pinggan, nang maya-maya ay may

lumapit sa kanyang likuran at hinalikan siya sa batok.

“Ay pusang gala!!!”

“Hehehe….”

“Michael, ano ka ba… Baka may makakita sa atin…” “Hindi ko mapigilan ehh…”
“Si Jacob?”

“Nasa itaas… Tayong dalawa lang naandito…”

“Kahit na… Huwag mo akong binibigla at baka mabitawan ko itong plato…” “Hehehe…
sorry…”
Patuloy si Michael sa pag-kiskis ng kanyang harapan sa likuran ni Linda. Hindi
naman kumikibo si Linda habang pinakikiramdaman ang katigasan ng burat ng lalaki.

“Michael, ano ka ba…uuuuuhhhhmmmmpppp…” Napapsinghap naman ang magandang babae

habang dinidilaan ni Michael ang kanyang batok.

Damang-dama nito ang mainit na hininga ng lalaki at nakikiliti din ito sa bigoteng
taglay ni
Michael.

Maya-maya ay mayroon silang nadinig na papalapit sa may kusina at agad na kumalas

ang binata sa kanyang ginagawa kay Linda.

Kaagad itong nagpunta sa refrigerator upang kumuha ng malamig na tubig. Tila patay-
malisya ang dalawa habang nasa kusina si tiya Susan.
Halatang-halata ang kakaibang ikinikilos nina Linda at Michael. Gustong
makasigurado ni tiya
Susan na tama ang kanyang hinala bago nito kumprontahin ang kapatid ni Francis.

Agad namang umalis ang binata dala-dala ang isang basong malamig na tubig. Hindi
nito tinitignan ang matanda at diri-diretso lamang siya sa kanyang paglakad.

Samantalang si Linda naman ay tahimik na ipinagpapatuloy ang kanyang mga

hinuhugasang plato.

“Itigil niyo na yang ginagawa ninyo… Masama… Hindi maganda, at unang-una kasalanan
yan
sa Diyos.” Saad ng matanda habang pinupunasan ang lamesa.

Saglit na napatigil si Linda habang pinapakinggan ang mga sinasabi ni tiya Susan.

“Mahiya na lang kayo sa bata… Isipin mo na lang ang anak mo iha… Alam kong may
pinagdaraanan kayo ni Francis, pero hindi ito ang solusyon sa lahat ng problema…
Itigil na ninyo ito habang maaga pa…” Dugtong ng matanda sa babaeng naghuhugas ng
pinggan.
Nang matapos ito sa pagpupunas ng lamesa ay tahimik na umalis ng kusina si tiya
Susan. Tuluyan na itong pumasok sa kanyang silid upang makapag-pahinga.

Napaiyak naman si Linda sa sermong nadinig niya mula sa tiyahin nina Francis at
Michael. Alam niyang mali ang kanyang ginagawa at gustong-gusto niyang paglabanan
ang tukso. Ngunit sa tuwing naaalala niya ang larawang kasama ni Francis ang isang
babae, at naiisip nitong may ginagawang milagro ang kanyang asawa, ay kusa na
siyang bumibigay sa tawag ng laman.

Madali niyang iniligpit ang mga nahugasang plato at baso, at agad itong umakyat sa
kanyang kuwarto. Napansin naman ni Michael na tila umiyak nanaman ang magandang
babae. Gusto sana niya itong tanungin, ngunit agad siyang pinalabas ni Linda sa
kanilang kuwarto.

Tahimik na sumunod si Michael sa kagustuhan ng magandang babae at hindi na ito

nagtanong pa. Inisip na lamang niyang baka pagod si Linda at wala siyang ganang
makisiping sa kanya.

Maagang nagpatay ng ilaw sa bahay ng mga Alcantara. Tahimik ang paligid at tanging
ang
simoy ng mainit na panahon ang bumabalot sa buong kabahayan. Nakatulog na ang lahat
habang baon sa kanilang puso at isipan ang mga problema pinagdaraanan.

~~~

Kinabukasan, naging abala ang lahat sa kanya-kanyang gawain sa bahay. Nakatoka si

Michael na linisin ang mga bintana at sahig. Si tiya Susan naman ay inaasikaso ang
mga labada.
Samantalang si Linda naman ay abala sa pagpapaligo ng kanyang anak.

Gumugulo pa rin sa isipan ni Linda kung ano na ang nangyayari kay Francis, kung
kaya’t pagkatapos niyang paliguan si Jacob ay agad nitong tinawagan ang agency na
nagpasok sa kanyang asawa sa trabaho.

==================================

“Naku Mrs. Alcantara… Pasensya na po kasi hindi na hawak ng agency si Francis.

Inabsorb absorbed na kasi sila ng kumpanya. Mabilis na naayos ang mga papeles niya
dalawang taon na ang nakakaraan. Kaya hindi kami sigurado kung makokontak pa namin
ang asawa ninyo…”

“Ganun po ba… Pero kung puwede ninyong subukan na tawagan yung company, baka
puwedeng makuha ang bagong number ni Francis doon kung mayroon man… Kasi ilang
linggo na naming hindi nakakausap ang asawa ko… Kahit sa chat o email, wala din
siyang sagot…”

“Sige Mrs. Alcantara… Gagawin namin ang makakaya namin para makausap ang mister
ninyo. Tatawag na lang kami ulit kung may update na…”

“Okay po… Maraming salamat…”

==================================
Umaasa na lamang si Linda na magkakaroon na ng magandang balita sa susunod na mga
araw dahil sa sinabi ng kanyang kausap sa telepono.

Kahit ano pa man ang kanilang pinagdaraanan ni Francis, ay lubos na nababahala at

nag-aalala ito sa kalagayan ng kanyang asawa sa Singapore.

Upang maibsan ang kanyang pag-aalala, ay isinubsob na lamang niya ang buong
atensiyon kay Jacob. Lumabas sila ng bahay at pumasyal sa mall. Sinamahan naman
sila ni Michael, at dahil araw ng Sabado ay nakipagsiksikan sila sa dami ng taong
nasa mall.

Tuwang-tuwa si Jacob habang naglalaro sa World’s of Fun. Takbo ito ng takbo at

kahit anong makitang laruan ay tinuturo at gustong ipabili sa kanyang daddy-ninong.
Agad namang humihindi si Linda dahil ayaw niyang maging sunod sa layaw ang kanyang
anak. Kahit gustuhin pa ni Michael na bilhin agad ang laruan ay tinututulan ito ng
asawa ni Francis.

Larawan ng isang perpektong pamilya sina Michael, Linda at Jacob. Kung titignan
silang tatlo habang nagsasaya sa mall ay masasabi mong napakasuwerte nilang mag-
anak.

Lingid sa kaalaman ng lahat na hindi asawa ng magandang babae ang kasa-kasamang

lalaki. Hindi mo makikitaan ng kahit anong pagdurusa at problema sa kanilang mga
mukha, dahil talagang maligaya silang magkakasamang namamasyal sa mall.

Halos alas-siyete y media ng gabi na silang nakauwi sa bahay. Katulad ng dati ay

kaagad nakatulog si Jacob dahil sa pagod.

Si Michael na mismo ang naglagay dito sa kama at hinayaan na lamang na mahimbing sa

kanyang pagkakatulog.

“Pahinga ka na rin…” Mahinang bulong ni Michael kay Linda. Tumango na lamang ang
magandang babae sa kanyang bayaw.
Kaagad na lumabas ang binata sa silid ng dalawa at dumiretso na ito papunta sa
kanyang sariling kuwarto.

“Michael…” Habol na saad ni Linda. Lumingon naman agad ang binata.

“Gusto ko lang magpasalamat sayo… Nag-enjoy kami ni Jacob…” Dagdag ni Linda.
Lumapit naman si Michael sa kanyang hipag.
“Yun naman talaga ang ipinunta natin doon… Gusto ko maging masaya ka… pati si
Jacob…”
Maya-maya ay nag-iba ang mukha ni Linda. Tila nalungkot nanaman ito habang iniisip
si
Francis.

“Oh… Nalungkot ka nanaman… Huwag ka nang umiyak please?” “Nag-aalala lang ako kay
Francis…”
“Okay lang yun si kambal… Huwag ka masyadong mag-alala.” “Natatakot kasi ako sa
kung anong nangyari sa kanya…” “Walang nangyaring masama sa kanya…”
“At huwag naman sana…” “…huwag naman sana…ano?”
“Natatakot ako baka… baka ginawa niya yung sinabi niya sa akin… Na baka tinutoo
niyang
sumama sa babaeng iyon…”

Saglit namang napatigil si Michael dahil sa sinabi sa kanya ni Linda.

“Ayokong sabihin sana sa iyo yan Linda… Pero parehas tayo ng iniisip ngayon…”
“Posible ba yun? Ganun ba si Francis?”
“Hindi ko alam… Hindi ko na alam… Hindi gawain ni kambal ang mang-iwan sa ere.
Huwag
naman sana mangyari ang iniisip nating dalawa…”

Lalo namang nalungkot si Linda. Kinakabahan ito at talagang hindi matanggal sa

kanyang isipan ang pagdududa sa kanyang asawa.

“Tama na… Huwag ka nang umiyak…”

Hinatak ni Michael ang isang kamay ni Linda hanggang sa tuluyan itong napayakap sa
kanya. Itinuloy ng magandang babae ang kanyang pag-iyak sa bandang dibdib ng
binata. Patuloy naman sa paghaplos ng kanyang buhok si Michael habang pinapatahan
niya ang asawa ng kanyang kapatid.
“Ayokong nakikita kang malungkot Linda… Please…” Pabulong na saad ni Michael.
Hanggang sa unti-unting ini-angat ng magandang babae ang kanyang mukha. Papalapit
ng
papalapit sa mukha ng kanyang kaharap na lalaki.

Mabilis namang sinalubong ni Michael ang nagbabagang mga labi ni Linda. Hindi na
ito nag- aksaya ng panahon at agad pinapak ang napakalambot na labi ng kanyang
hipag.
Kinapa ni Linda ang doorknob ng kanilang pintuan at marahan itong isinara.
Habang si Michael naman ay dahan-dahan niyang inilalapit ang kanilang katawan
patungo sa kaniyang kuwarto.

Nang tuluyan na silang nakapasok sa silid ay sinipa ni Michael ang kanyang pintuan
habang sabay nilang tinatanggal ang kanilang kasuotan. Muling tumambad sa kanyang
harapan ang makinis na balat at seksing-seksi na pangangatawan ni Linda. Tila
gustong kabisaduhin ng binata ang ganda ng tanawing kanyang nakikita.

Maya-maya ay bumalik sila sa marahas na halikan at animo’y malalagutan sila ng

hininga dahil
sa tagal na magkahinang ang kanilang mga labi.

Hanggang sa pumaibabaw si Linda sa katawan ni Michael. Patuloy lamang sa pagsapo sa

kanyang malalaking suso ang binata, at tila ginagabayan pa ng magandang babae ang
kanyang mga kamay.

Kahit kapus sa kanyang mga palad ang suso ni Linda, ay sinisikap niya pa ring
malamas ng buo ang perpektong hugis ng dibdib nito.

Napapapikit pa ang kanyang hipag habang napapakiskis ang matigas niyang burat sa
puke ng babae.

Habang nakapikit si Linda ay naiisip niya ang hitsura ng kanyang asawa. Iniisip
niya na ang mga kamay ni Michael ay mismong mainit na palad ni Francis na patuloy
sa paglamas sa kanyang mga suso. Kinuha pa nito ang isang kamay ng binata at sinubo
ang isang daliri nito.

Lalo namang nalibugan si Michael sa ginagawa sa kanya ng kanyang hipag. Hindi na

ito makapagpigil at agad bumangon para abutin ang utong ng babae.

Dinila-dilaan nito ang kulay pink na utong ni Linda. Hanggang sa napahawak siya sa
suso nito at mas inilapit sa kanyang bibig, upang masipsip ang napakagandang bundok
ng kanyang hipag.

Napapakapit sa may batok ni Michael ang asawa ni Francis.

Kitang-kita pa rin sa kanyang kinikilos ang kasabikan at kalibugan nito.

Gustong-gusto nito ang sensasyong nararamdaman sa tuwing may kaniig siya at hindi
lamang ang kanyang daliri ang nakakapagpaligaya sa kanyang puke.

At kahit sa kaunting halikan pa lamang nila ni Michael ay talaga namang kumakatas

na ang asawa ni Francis.

Maya-maya ay hinawakan niya ang burat ni Michael. Sandali nitong dyinakol ang
kargada ng binata hanggang sa siya na mismo ang nagtutok nito sa kanyang lagusan.
Pinapakiramdaman ang laki at kabuuhan nito hanggang sa unti-unting naipapasok ng
binata ang kanyang alaga sa masarapa at masikip na puke ng kanyang hipag.

Nakaupo si Michael at nakapatong sa kanya si Linda, habang marahan nilang

nilalasap ang mainit na muling pagtatagpo ng kanilang mga katawan. Basang basa sila
ng pawis habang bigay todo sa pagkantot ang binata, na siya namang sinasalubong ni
Linda.

“aaaaaaahhhh… aaaaaaaahhhh…..uuuuummmmm…” “Sikip mo….sarap mo Linda….sarap mo

talaga….”
Mangailang beses kumatas ang magandang babae habang nakapasok ang burat ni Michael
sa kanyang lagusan.
Patuloy naman sa pagkadyot ang binata at sarap na sarap ito habang pinapadulas
paloob ang kanyang buong katigasan.

Nang maramdaman muli ni Michael na nanginig ang katawan ni Linda at tila sumisikip
ang puki nito ay lalo siyang ginanahan. Inayos niya ang puwesto nila ni Linda at
pinatuwad niya ito.

Kitang-kita ni Michael ang ganda ng kurba ni Linda sa bandang likuran, maging ang
mamasa- masa nitong puke. Sandaling nilapitan ng binata ang nakatambad na puke ng
kanyang hipag habang nakatuwad at dinila-dilaan ito.

Napapapikit naman si Linda habang ninanamnam ang gingawang paghigop sa lumalabas na

katas niya mula sa kanyang lagusan.

Patuloy naman si Michael sa pagdidyakol sa kanyang burat, upang mapanatili nito ang
kanyang katigasan.

Nang magsawa na ito sa pagkain ng puke ng kanyang hipag ay agad nitong itinutok ang
kanyang kargada.

Nakahawak ang isang kamay ng binata sa bandang puwitan ni Linda habang unti-unti
nitong ibinabaon ang kanyang burat sa madulas nang puke ni Linda.

Dahan-dahang iginagalaw nito ang kanyang balakang habang kumakadyot, upang tuluyan
na niyang maipasok ang kabuuhan ng kanyang uten.

“aaaaaahhhh….laki niyan…sarappppp…”

“nag-eenjoy ka ba??.... sabihin mo sa akin….nag-eenjoy ka ba….” Tanong ni Michael

habang marahas nitong tinitira ang puke ni Linda.

“oo…aaaaahhh…oo…”
Nang madinig ang kanyang sagot ay agad inabot ni Michael ang bandang balikat ni
Linda. Kinakagat-kagat pa niya nito ang makinis na balat ng babae. Gigil na gigil
ito habang inaangkin ng lubusan ang asawa ng kanyang kapatid.

“Puta!!!! Sarappp mo talagaaa… sarap mooooo….ahhhhh….tangina….tanginaa….”

“lalabasan na ako kuya Michael….lalabasan na ako….”
“Sige lang….iputok mo lang Linda….ilabas mo lang ang katas mo….”
“aaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhh….uuuummmmmppp…”
Parang musika naman sa pandinig ni Michael ang malakas na pag-ungol ni Linda nang
siya ay muling labasan.

Hindi pa rin nag-paawat ang binata at patuloy pa rin ito sa pagpapabaon ng kanyang
burat, habang nakatuwad si Linda.

Nakahawak na siya sa magandang hugis ng puwet ni Linda at binibilisan ang kanyang

pagpapabaon.

Hanggang sa isang ulos at ibinabad nito ang kanyang burat habang idinideposito ang
napakaraming tamod sa kaloob-looban ni Linda.

Hindi na siya napigilan ng babae at tuluyan nang nilabasan si Michael sa sobrang

libog…..

“Ooooooooooooohhhh….tangina…..tangina….ooooooohhhh……”

Hingal na hingal at pawis na pawis ang dalawa.

Bumagsak agad sa kama si Michael at hinang-hina ito sa dami ng tamod na inilabas.

Si Linda namay ay nakadapa pa rin… tila hindi pa rin bumabalik ang kanyang katinuan
dahil sa
nakakabaliw na kantutan nila ni Michael.

Nang matapos ay kinuha ni Linda ang kumot ng binata at ibinalot nito sa kanyang
katawan. Sinimulang damputin ang kanyang mga damit sa sahig at binuksan ang
pintuan.

Agad naman siyang sinundan ni Michael upang ihatid sa may pintuan.

Pagkalabas ni Linda sa kuwarto ni Michael ay dahan dahan itong naglakad patungo sa

sarili nitong silid.
Sinilip naman ng lalaki, at tiniyak nitong nakapasok kaagad sa kuwarto ang asawa ni
Francis. Isinuot naman ni Michael ang kanyang boxer shorts at bumaba ito patungo sa
kusina para
kumuha ng malamig na tubig.
Nagulat ito nang makita si tiya Susan na hawak-hawak ang kanyang malaking bag.

“Oh tiya… Saan kayo pupunta?” “Aalis na ako.”

“Po? Bakit po? Kailangan po kayo dito sa bahay… Lalo na ni Linda para may makasama
siya
sa pagbabantay kay Jacob.”

“Hindi ko na kayang makita ang mga pinaggagagawa ninyo ni Linda.” “Po?”

“Anong akala ninyo? Hindi ko alam? Napapansin ko ang pagiging malapit ninyo ng
asawa ni
Francis.”

“Ano naman pong masama doon?”

“Michael. Alam kong alam mo ang sinasabi ko. Hindi ako tanga. At lalong hindi ako
nababaliw
para hayaan kayo at panoorin ang ginagawa ninyong kahalayan…” “Hindi ko alam yang
pinagsasabi ninyo tiyang. Nananahimik ako dito.”
“Ito pa ba ang igaganti mo sa kabutihang ipinapakita sayo ni Francis? Pagkatapos ng
lahat ng sakripisyo at pagpapakahirap ng kapatid mo para mabuhay lang kayo dito sa
Pilipinas, ay iyan pa ang isusukli ninyo sa kanya. Nakakasuka kayong dalawa. Mabuti
pang umalis na lang ako, kaysa maging saksi sa mga kalokohan ninyong dalawa.”

Agad na binuhat ni tiya Susan ang kanyang mga dala-dalang bag at naglakad patungo
sa pintuan. Kahit gabi na ay desidido na itong lumayas sa bahay nina Francis at
Michael.

“Kung sa tingin ninyo santo ang kapatid ko…nagkakamali kayo! Madami ding
pagkakamali si Francis at kahit kailan hindi niyo nakikita yun dahil nabubulagan
kayo!” Pagalit na saad ni Michael sa kanyang tiyahin.

Saglit na lumingon si tiya Susan sa kanyang pamangkin.

“Inaamin ko…maaaring may pagkakamali din ang kapatid mo. Pero di hamak na mas
mabait si Francis kaysa sayo… Hindi tulad mo, pala-asa at walang delikadesa…”
Sagot nga matanda hanggang sa tuluyan na itong lumabas at umalis ng tinitirhan ng
pamilya Alcantara.

Galit na galit naman si Michael sa kanyang nadinig mula kay tiya Susan. Pakiramdam
niya ay kahit ano pang gawin niyang kabutihan, ay hindi na mabubura at maaalis ang
mga masasamang bagay na nakadikit sa kanya.
Madali na siyang nahusgahan dahil sa kanyang nakaraan. At tila pang habang buhay na
itong pilat sa kanyang pagkatao.

~~~

Kinaumagahan, nagmamadaling inempake ni Linda ang kanilang mga gamit ni Jacob. Tila
natauhan na ito sa kanyang mga nagawang pagkakamali, at upang magawang iwasan si
Michael ay nagdesisyon itong manatili muna sa bahay ng kanyang nanay.

Ipinaliwanag na lang nito sa kanyang anak na magbabakasyon sila ng buong summer sa

bahay ng lola niya. Ayaw pa sanang sumama ng bata dahil gusto nitong makipaglaro pa
sa kanyang daddy-ninong.

Nang makuha na ang lahat ng damit at gamit na kanilang kakailanganin ay sabay na

silang bumaba sa hagdan patungo sa may sala.

Napakunot-noo naman si Michael nang makita nito ang mag-ina na mayroon ding bitbit
na mga maleta.

Maaga pa naman siyang nagising upang ipaghanda sila ng almusal. Si tiya Susan kasi
ang nakatokang magluto para sa kanilang lahat.

“Saan kayo pupunta?”

“Doon muna kami kay nanay…”

“huh? Papasyal kayo dun? Bakit daming ninyong dala?”

Saglit na ibinaba ni Linda ang kanilang mga dalang bag at hinarap ang binata.
“Michael… Doon muna kami titira kay nanay. Tamang-tama, bakasyon na rin naman.”
“Teka muna… Ano yun? Bakit? Paano ako? Mag-isa na lang ako dito…”
“Pasensya ka na Michael. Ito lang naisip kong paraan para maisaayos ang sarili ko.
Hindi na tayo puwedeng mag-bahay-bahayan pa… Hindi tama ang ginagawa natin… At
ayoko nang dagdagan pa ang problema naming mag-asawa…”

“Linda naman… Bakit ganun? Bakit mo ako binibitiwan ng ganyan? Ano naman yun?”

Hindi na sumagot ang asawa ni Francis. Gusto sana nitong makaalis agad ng bahay
dahil iniiwasan nito ang ganitong tagpo sa kanilang dalawa ni Michael.
Tila naiiyak din si Jacob habang hawak-hawak nito ang laruang robot na bigay ng
kanyang daddy-ninong.

Nilapitan nito si Michael at tila hinihila nito ang suot na pantaloon ng binata.

“Daddy-ninong…daddy-ninong… sama ka… sama ka…”

Tuluyan nang napaiyak si Michael.

Nakikita na niya ang kanyang sarili na maiiwang mag-isa. Unti-unti nanamang

gumuguho ang kanyang buhay tulad ng nangyaring pag-iwan ni Nessa at baby Carl sa
kanya.

Lumuhod si Michael sa harapan ni Linda at nagmakaawa.

“Please Linda… Huwag mo naman akong iwan… Huwag niyo akong iwan ni Jacob…”

Nagbingi-bingihan naman ang magandang babae at agad hinawakan sa kamay ang kanyang
anak. Sa kabilang kamay naman nito’y hila-hila ang malaking bag.

Hindi na nito pinakinggan si Michael. At kahit alam niyang masasaktan ang binata sa
kanyang desisyon ay naisip ni Linda na ito ang dapat at tamang gawin.

Nanatili namang nakaluhod si Michael habang umiiyak at sinusundan ng kanyang

paningin ang likuran nina Linda at Jacob. Wala na siyang magagawa. Lahat na ng tao
sa kanyang buhay ay nawala at umalis.

Sa tindi ng kanyang nararamdaman ay tila nahilo bigla si Michael. Napahiga ito sa

sahig habang umiikot ang kanyang paningin.

“Balikan niyo ako… balikan niyo ako…” Bulong nito sa hangin habang unti-unting
nawawalan nanaman ng pag-asa.

~~~

Nakalipas ang ilang mga araw na wala pa ring balita kay Francis. Panay ang tingin
ni Linda sa kanyang cellphone, at madalas din itong lumalabas ng bahay at rumirenta
ng computer sa labas upang tignan kung may email o offline chat mula sa kanyang
asawa.

Nagpatuloy ang kanyang mga pag-iyak sa gabi. Halos mahigit na isang buwan na siyang
hindi kinikibo ni Francis. At hanggang ngayon ay gumugulo sa kanyang isipan ang mga
larawang nakita nito sa account ni Michael. Pinipilit nitong huwag nang pag-isipan
ng masama ang asawa, at tanggalin ang posibilidad na inwan na siya ng tuluyan ni
Francis.
Naiinis din siya sa kanyang nagawang kasalanan sa lalaki. Alam niyang mali ang
maging alipin ng kamunduhan at maki-apid sa iba, bilang ganti sa inaakalang
ginagawa ng kanyang asawa.

Naiinis din siya sa palagian nitong pagbulyaw sa webcam at pagdudahan si Francis sa

tuwing nakikipagkaibigan ito sa mga babaeng kaopisina.

Naiinis din ito dahil hindi siya nagtiwala sa kanyang asawa. Para sa kanya, ay ito
ang isa sa naging dahilan kung bakit ikinubli sa kanya ang ginawang pamamasyal nina
Francis at Sheryn. Natatakot kasi si Francis na mabahiran ng malisya ang kaniyang
ginagawa kasama ang dating kaibigan.

Ngunit ngayon, huli na ang lahat.

Nagkasanga-sanga na ang mga nagawang pagkakamali at kasalanan.

At pakiramdam ni Linda ay habang-buhay niyang dadalhin sa kanyang konsensya ang

ginawang pagtataksil sa kanyang asawa.

Napapansin naman ng nanay ni Linda ang dinadamdam ng kanyang anak. Panay lamang ang
pagbibigay ng gabay at payo dito na magpakatatag para sa kanyang anak.
Kumuha na lamang ito ng lakas kay Jacob, dahil kahit ano pa man ang mangyari sa
kanilang mag-asawa, ay dapat pa rin siyang gumawa ng paraan para maitaguyod mag-isa
ang kanyang anak.

Ipinagtapat din ni Linda sa kanyang ina ang nagawang kasalanan at pagtataksil nito
kay Francis. Kahit nagalit ang kanyang nanay ay tinanggap niya pa rin ng buo si
Linda. Pinapayuhan siya ng kanyang ina na simulan nang patawarin ang kanyang
sarili, upang maibsan ang bigat na nadarama nito sa kanyang dibdib.

Pinaunawa nito sa kanya na parehas silang nagkamali mag-asawa. At dapat hindi nila
ipinagpapabukas ang kanilang problema. Dapat ay kaagad nila itong pinag-usapan at
niresolba.

Kaya ngayon ay patuloy pa ring umaasa si Linda na makakausap muli ang kanyang
asawa. Gusto na nitong maayos ang lahat sa kanilang dalawa ni Francis.

“Jacob… Jacob… come here!” “Yes… mommy?”

“You did not put back your toys… You should always put them back here inside the
box…” Agad namang sumunod si Jacob na iligpit ang kanyang mga nagkalat na laruan.
“Mommy…mommy… when will I get to see daddy-ninong?”
Saglit namang tumahimik si Linda at tila patay-malisya ito habang inililigpit ang
iba pang laruan ng kanyang anak.

“Mommy…mommy…”

“Jacob, just go to lola please?” “Mommy… mommy…”

“Ayyy kulit-kulit nanaman si Jacob… just go to lola, okay?” Saad ni Linda.

Nakayuko na lamang sumunod si Jacob sa kanyang mommy. Tila namimiss na ng bata si

Michael at gusto na nitong makalaro ulit ang kanyang daddy-ninong.

Napag isip-isip din ni Linda ang kalagayan ngayon ni Michael. Ilang araw din niyang
hindi sinasagot ang mga tawag ng binata.

Maya-maya ay nagpunta ito sa may sala at kinuha ang kanyang cellphone. Akmang
idadial na nga magandang babae ang kanyang telepono, nang bigla itong nag-ring.

“Hello?!”

“Hello, puwede po kay Mrs. Linda Alcantara?” “Yes, speaking. Who’s this?”
“Ahh hello ma’am. Si Janice po ito ng agency… Gusto ko lang po ipaalam sa inyo ang
tungkol sa asawa ninyong si Francis Alcantara…”

Tahimik na pinapakinggan ni Linda ang kanyang kausap sa cellphone at unti-unting

niyang naiintindihan ang sinasabi ng isang babae mula sa agency na nagpasok kay
Francis sa trabaho sa Singapore.

Maya-maya ay tila nanlamig at namanhid ang buong katawan ni Linda. Umiikot ang
kanyang paningin at nanghihina ang kanyang mga tuhod.
Bigla na lang niya nabitawan ang hawak-hawak na cellphone at napaupo ito sa sahig.

Tulala…
~~~

One Month and Five Days Earlier…

Dahil sa naipangako ni Francis kay Sheryn ay maaga nitong hinintay sa kanyang condo
ang magandang dalaga.

Naghanda ito ng makakain nilang tinapay habang nasa loob ng sasakyan. Alam kasi
niyang medyo mahal ang bilihin sa kanilang pupuntahan.

Nakaligo na ito at nakapagbihis na ng maayos na damit, handang-handa na para sa

kanilang gagawin ni Sheryn sa maghapon.

Maya-maya ay nagdoorbell na si Sheryn.

Mabilis na tumakbo si Francis sa pintuan at pinagbuksan ang magandang babae.

“Ready?” “Yes…” “Tara na?”

“hehehe… Let’s go.”

Habang naglalakad sila sa pasilyo ng building ay ipinagmamayabang pa ni Francis ang

kanyang inihandang salami sandwich.

“Hahaha… field trip?”

“Siyempre, dapat ready tayo… Paano kung bigla tayong magutom sa daan? Hehehe…”
“Okay… okay… you have a point…”
“Hehehe… puwede namang mag thank you na lang agad eh… kasi.. kasi… Hehehehe…”
“Okay… thank you Francis… thank you best friend… Hihihihi…”
“You’re welcome best friend… Hehehe…”

Excited ang dalawa sa kanilang pupuntahan. Ngayon lang din magagawi doon si Francis
at tila mas marami pang alam na pasyalan si Sheryn kaysa sa kanya.

Halatang hindi pala-labas ang asawa ni Linda.

Mabilis na nagpatakbo ng kanyang sasakyan si Sheryn.

Habang si Francis naman ay malakas na sinasabayan ang kanta sa car stereo ng

magandang babae.

Kinakanta nito ang awiting pinasikat ni Bon Jovi na It’s My Life.

“It’s my life… My heart is like an open highway… Like Frankie said, I did it my
way… I just wanna live while I’m alive… It’s my life…”

Tawa naman ng tawa si Sheryn habang pinakikinggan ang boses ni Francis na nawawala-
wala pa sa tono.

Hanggang sa nakisabay na rin ito sa trip ng lalaki.

“It's my life... It's now or never... I ain't gonna live forever... I just wanna
live while I'm alive....” “It’s my life!”
“Tet-tenew-tenew-tenew…” “It’s my life!!!
“Hahahaha!!! Woohooooo!!!”

Hanggang sa hindi napansin ni Sheryn ang isang sasakyang mabilis na tumatakbo at

tila
nawalan ito ng preno. Kung kaya’t agad itong sumalpok sa minamanehong sasakyan ni
Sheryn.
Naaksidente ang dalawang sasakyan sa isang kalsada patungo sa Seletar Expressway
bago makarating ng Yio Chu Kang Exit.
Chapter 26

“Mahabagin… Ano ang nangyari kay Francis?” Mangiyak-ngiyak na tanong ni tiya Susan
kay
Linda.

Hindi naman maka-imik ang asawa ng kanyang pamangkin at tila tulala pa rin siya sa
mga nangyayari. Walang silang kaalam-alam na matagal na palang nakaratay si Francis
sa isang ospital sa Singapore. Kung kaya’t para namang gumuho ang mundo ni Linda,
maging ang mga kapamilya ng lalaki.

“Ano daw oras dadalhin ang katawan ni Francis dito? Ano na bang balita? Nasaan na
ang
duktor?”

Namamnhid ang buong katawan ni Linda at hindi nito maigalaw ang kanyang mga binti
upang makapaglakad, o kahit makahakbang lamang, patungo sa opisina ng doktor. Hindi
niya masagot ang sunod-sunod na tanong ng matanda at pati siya ay halos mabaliw na
sa kakaisip at pagaalala.

“Ano ba ang nangyayari??? Linda??? Ano itong nangyayari sa pamilya natin???” Panay
ang iyak ni tiya Susan habang hawak-hawak ang kanyang rosaryo.

“Mag-antay lang po tayo…” Mahinang saad ni Linda habang nakayuko ito.

Tila walang luhang pumapatak sa kanyang mga mata. Pakiramdam niya ay isang masamang
panaginip lamang ang lahat at maya-maya’y magigising din siya mula dito. Wala
siyang maramdaman. Wala siyang emosiyon.

Napapailing na lamang si tiya Susan at tinitignan ang asawa ni Francis mula ulo
hanggang paa. Gusto niya mang kagalitan ang magandang babae dahil sa mga kasalanang
ginawa, at isisi sa kanya ang lahat ng mga kamalasang dumating sa kanyang
pamangkin, ngunit hindi niya ito magawa. Sinubukan pa rin niyang pigilan ang
kanyang sarili at ipinagpatuloy na lamang ang kanyang panalangin.

Hanggang sa may lumapit sa kanilang isang grupo ng duktor at nurses. “Excuse me po…
Kayo po ba ang kapamilya ni Mr. Francis Alcantara?” Mabilis na napalingon si Linda
sa babaeng kumausap kay tiya Susan.
“Opo dok… Kami po ang kapamilya ng pasiyente…” Sagot ng matandang babae.

“Ako po ang asawa… Ano na pong nangyayari sa kanya? Nasaan na po siya?” Saad ni
Linda at pumagitna ito sa kanilang lahat.

Nagtinginan naman ang mga duktor at nagsensyasan.

“Ako po si Dr. Alvin Mendez, at siya po si Dr. Greg Fonacier, at kasama niya ang
mga staff nurses niya. Sila din po ang naghatid sa katawan ni Francis dito sa
ospital sa pamamagitan ng air ambulance. Dok Greg, you can please explain to Mrs.
Alcantara the status of her husband…”

“Hi Mrs. Alcantara, I am the one who observed the medical condition of the patient.
Right now, your husband is still in state of coma. We have been observing his
condition for about a month already, provided all of his medical needs and
attention. I think your husband is really fighting for his life, and all we need to
do right now is to keep on observing him, and giving him the proper medication. I
will now turn over the patient to Dr. Mendez and you may approach him anytime.”

Tumango naman si Dr. Alvin kay Dr. Greg at nagpaalam na ang mga ito kay Linda. Tila
hindi pa rin makakilos ang asawa ni Francis dahil sa matinding balitang kanyang
nadinig mula sa mga duktor.

“Misis, ang pamilya na po ng babaeng kasama ni Francis sa aksidente ang sasagot ng

lahat ng bayarin dito sa ospital. Sila din ang nag-asikaso sa pag-uwi ng pasiyente
dito sa Pilipinas. Sa ngayon po, ang kailangan na lang nating gawin ay ang
maghintay at oberbahan si mister.”

“Nasan ang asawa ko?”

“Nasa ICU pa po si Francis...”

“Nasan ang asawa ko? Gusto ko makita ang asawa ko…”

“Yes ma’am, makikita niyo rin si Francis, pero sa ngayon po kailangan pa siyang
ilagay sa
ICU…”

“Parang awa niyo na… Buhayin niyo ang asawa ko… Buhayin niyo si Francis…” “Gagawin
po naman lahat para maging okay ang asawa ninyo…”
“Ipangako niyo sa akin… Ipangako niyo… Bubuhayin ninyo ang asawa ko. ” Saad ni
Linda.

Tila nawala na sa kanyang sarili ang babae at dito lamang niya naramdaman na totoo
ang lahat ng ito at hindi simpleng bangungot lamang.

Patuloy ang pag-agos ng mga luha sa mata ni Linda at maging si tiya Susan ay
nababahala sa
kanya nang ito’y maglupasay sa sahig.

“Linda… Linda… Tama na… Magiging maayos din ang lahat…” Mahinang saad ni tiya Susan
habang sinusubukang patayuin muli ang magandang babae.

“Kasalanan ko ito… Kasalanan ko ito…” Patuloy sa paghagulgol ni Linda habang

pinipilit ang kanyang sarili na makatayo.
Niyakap naman siya ng matandang tiyahin nina Francis at Michael habang sinusubukan
pa rin siyang patahanin sa kanyang pag-iyak. Lubusang nailabas ni Linda ang lahat
ng itinatagong sakit sa kanyang puso dahil sa masalimuot na pangyayari sa kanilang
buhay.

Kahit hindi pa niya nakikita si Francis ay nanatili sa ospital si Linda. Tulala pa

rin itong nakaupo sa tapat ng ICU. Pinipilit siya ni tiya Susan na umuwi muna at
kumain, ngunit tila wala nang maunawaan at maramdaman si Linda sa lahat ng mga
nangyayari.

Patuloy na tumatakbo sa kanyang isipan ang lahat ng mga nangyari sa kanila ni

Francis bago pa ito maaksidente at bago pa siya nakipaglaro ng apoy sa kapatid
nito. Patuloy din niyang sinisisi ang kanyang sarili dahil naging mahina ito sa
tukso at nagpadala sa galit at selos sa kanyang asawa.

Buong gabi itong nag-aabang ng balita mula sa doktor at hindi niya nagawang maidlip
dahil sa matinding pag-aalala nito sa kalagayan ng kanyang asawa.

Maya-maya ay natanaw niya si Michael na papalapit sa kanyang direksiyon. Hindi nito

alam
kung saan ibabaling ang kanyang paningin o kailangan pa bang harapin ang lalaking
kasama niya sa pagkakasala.

“Linda…”

“Anong ginagawa mo dito?”

“Nasaan si kambal…” Mangiyak-ngiyak na tanong ni Michael.

Dahil sa mahigit na isang linggong hindi sila nagkikita at nagkakausap ng binata,

ay napansin agad ng magandang babae ang pagbabago sa itsura nito.

Halatang nagpabaya sa kanyang sarili si Michael at mukha siyang lango sa alak.

Kapansin- pansin din ang pangangayayat ng binata at ang kanyang malagong balbas.

Tatabi sana ito sa kinauupuan ni Linda, ngunit biglang tumayo ang magandang babae
at nagsimulang maglakad papalayo sa kanya.

“Linda… Linda…”

“Tigilan mo na ako… Itigil mo na ito…“

“Kausapin mo naman ako oh… Mag-usap tayo, Linda…” Pagsusumamo ni Michael.

“Kung gusto mong dalawin si Francis, patawad pero hindi pa siya maaaring puntahan…
Kung tungkol lang kay Francis ang itatanong mo, haharapin kita. Hanggang dun lang
ang kaya kong ibigay sa iyo…”
Hindi naman mapakali si Michael. Bakas din sa kanyang mukha ang matinding panlulumo
sa sinapit ng kanyang kapatid. Gusto niya ring kausapin ng masinsinan si Linda
tungkol sa kanilang dalawa, ngunit ayaw siyang pagbigyan ng babae.

“Linda… gusto ko lang ipaalam sayo na ako ang may kasalanan sa lahat ng nangyari sa
atin… Ako ang responsable doon…”

Sandaling napatahimik si Linda sa mga sinabi sa kanya ng binata. Hindi niya kayang
tignan si Michael sa mata, kung kaya’t minabuti na lamang ng magandang babae na
ibaling sa iba ang kanyang paningin.

“Pinagsisisihan ko lahat ng ginawa ko… Ako ang nawalan ng tiwala kay Francis.
Pinagdudahan ko siya at hinusgahan base lamang sa mga nakita kong larawan… Pero
alam mo ang masakit? Kung sino pa ang naghahanap ng pagkakamali ng ibang tao, ay
siya pa ang mas masahol at makasalanan… Ang tanga-tanga ko… Nagpakatanga ako… Hindi
ko kayang patawarin ang sarili ko… Hinding-hindi…” Saad ni Linda habang patuloy sa
pagtulo ang kanyang mga luha.

“Huwag mong sisihin ang sarili mo…”

“Hindi, Michael… Ako ang nakagawa ng kasalanan… ako ang nagkamali at hinding-hindi
ko mapapatawad ang sarili ko dahil doon… Kaya nakikiusap ako, huwag ka na sanang
magpakita sa akin… Huwag mo nang dag-dagan ang bigat ng nararamdaman ko…”

“Anong gusto mong gawin ko? Gusto mo magpakamatay ako para mawala lahat ng pagsisi
diyan sa puso mo?”

“Wala! Wala akong gustong gawin mo! Yun na nga Michael eh… Sana wala ka na lang
ginawa
para sa akin… Sana hindi na lang ako naging malapit sa iyo…”

“Tapos na yun… Nangyari na ang nangyari… Wala na tayong magagawa…”

“Si Francis… Si Francis… Hindi ko alam kung may mukha pa akong ihaharap sa asawa
ko…”

Hindi naman nakasagot si Michael. Pati siya ay nakokonsensya sa kaniyang ginawa.

Gusto nitong akuhin ang lahat ng nagawang kasalanan. Maging ang kalungkutang
nararanasan ngayon ni Linda.

“Naandito lang ako Linda… Kung gusto mo sumama ka na lang sa akin… Kayong dalawa ni
Jacob… Tatanggapin kita ng buong-buo sa buhay ko…”

“Sa tingin mo, paano ko iiwan sa ganoong kalagayan ang asawa ko?”

“Gusto ko lang malaman mo Linda… Kahit anong mangyari, kahit ano pang sabihin sa
iyo ni kambal… Ako ang may kasalanan… Ako ang dapat sisihin sa mga nangyari sa
ating dalawa…
At kung hindi ka na niya tatanggapin ulit… Sumama ka sa akin… Sumama kayo ni Jacob
sa akin…”

Napailing na lamang si Linda sabay lakad nito papalayo sa binata. Kahit wala pa rin
itong tulog dahil sa pagbabantay nito sa kanyang asawa, ay nagpupumilit pa rin
siyang magpaiwan sa ospital.

Samantala, hindi naman kayang bisitahin ni Michael ang kanyang kapatid. Ni hindi
niya ito magawang silipin sa silid ng nakaratay na si Francis, dahil tila unti-unti
siyang pinapatay ng kanyang konsensya.

Umuwi na lamang si Michael dala-dala ang matinding kalungkutan at pighati sa

kanyang dam- damin. Kahit anong pagkukumbinsi nito sa kanyang sarili na magiging
maayos din ang lahat, ay hindi mawaglit sa kanya ang mga pagkakamaling nagawa sa
kanyang kapatid. Hindi niya alam kung papaano pa haharapin si Francis. Kung papaano
niya pa maipapagpatuloy ang kanyang buhay. At kung papaano niya maibabalik sa dati
ang lahat.

Maging si Linda ay hindi pa rin mapalagay sa kalagayan ng kanyang asawa. Dahil

halos magdadalawang buwan na sa ganoong kalagayan si Francis. Tila mahimbing pa rin
itong natutulog at taimtimang pinagmamasdan ng mga duktor at mga nars sa ICU.

Ang tanging magagawa na lamang ni Linda ay ang tanawin sa malayo si Francis. Panay
ang iyak nito habang tumatambay sa loob ng chapel ng ospital. Panay ang kanyang
dasal at pagsusumamo na mailigtas nawa ang kanyang pinakamamahal na asawa.

“Dok… Kamusta na po si Francis? Mahigit dalawang buwan na siyang nasa ICU…” Tanong
ni tiya Susan.

Tahimik lamang si Linda habang pinapakinggan ang pakikipag-usap ng matanda kay Dr.
Mendez.

“Sana po ay maunawaan ninyo na ang paggagamot sa mga pasiyente ay dumedepende sa

severity at cause ng comatose state. Usually, inilalagay po ang mga comatose
patients sa ICU para ma-monitor ang breathing at brain activity sa pamamagitan ng
CT Scans. Kinakailangan niya ng maigting na atensiyon para ma-maintain ang
respiration at circulation of the blood and intravenous fluids ng pasiyente.”

“Matatagalan pa po ba siyang nasa ganyang kalagayan, dok?”

“Ikinalulungkot ko pong sabihin, pero mukhang medyo matatagalan pa ang pasiyente sa

ICU. Ang tanging maipapangako po namin ay patuloy naming ibibigay ang lahat ng
magagawa namin, medical attention, supportive care at ang lahat-lahat para kay Mr.
Alcantara.”
Napakapit naman sa kanyang rosaryo si tiya Susan. Tanging binabanggit niya ay ang
pangalan ng ating Panginoon.
Samantalang patuloy na nanahimik si Linda.

Tila nabibingi siya at pinipiling huwag na lamang madinig ang hindi magandang
balita na sinasabi ng duktor.

“Patuloy lang po tayong magdasal para sa ikabubuti ng kalagayan ni Mr. Alcantara.

At huwag kayong mag-aalala, once na may improvement ang pasiyente, ay ililipat na
namin siya sa pribadong silid.”
“Dok… Baka hindi na rin po namin kakayaning bayaran ang mga gastos sa ospital…”
“Huwag po kayong mag-aalala, sinasagot na po ni Mr. De Jesus lahat ng gastos ni Mr.
Alcantara. Siya po yung ama ng babaeng nakasama ng pasiyente sa babae. Sila din ang
tumulong para mailipat ang katawan dito ni Mr. Alcantara gamit ang air ambulance.”
“Salamat sa Diyos…”
“Pero, kung magiging maayos naman na ang kalagayan ni Mr. Alcantara, ay maaari din
naman siyang iuwi sa bahay kasama ng mga aparato dito sa ospital. Walang pong
problema doon, kung sakaling mangyari…”

“Salamat dok, sasamahan po namin ng dasal ang mga gagawin ninyong tests sa
pamangkin ko.” “Mabuti po kung ganon… Misis…”
Humarap si Dr. Mendez kay Linda. Hindi niya nadidinig ang mga sinasabi sa kanya ng
duktor.

“Misis?” “Linda…”
Kinalabit ni tiya Susan si Linda dahil hindi ito nakikinig sa pagtawag sa kanya ni
Dr. Mendez.

“Ho?” Mahinang saad ng magandang babae.

“Namumutla po kayo… Okay lang po ba kayo, misis?” Pag-aalalang tanong ng doktor.

Tumango na lamang si Linda at nagkunwaring ayos lang ang kanyang pakiramdam. “Opo
dok…”
“Naunawaan niyo naman po ang mga ibinalita ko sa inyo, di po ba?” Tanong ng doktor.

“Opo dok…” Maikling tugon ni Linda.

Napapatingin naman sa kanya si tiya Susan dahil sa kakaibang ikinikilos ng asawa ni

Francis.
“Kung ganun po eh, ako’y dadalaw na sa iba ko pang pasiyente. Maraming salamat po
sa oras ninyo.”

“Salamat din po dok… Aasa po kami sa magandang balita ninyo…” Positibong saad ni
tiya
Susan.

Ngumiti na lamang ang doktor sa matandang babae at agad na tumalikod at naglakad

papalayo sa kanila.

Sinundan ng tingin ni tiya Susan ang doktor, samantalang si Linda naman ay tahimik
pa ring nakayuko. Napalingon ang matanda sa kanya at tinignan niya ng mabuti ang
asawa ng kanyang pamangkin.

“Ayos ka lang ba iha?” “Opo.”

“Mabuti pa siguro ay kumain ka na muna… Halika’t sasamahan kita sa kantina.” “Hindi
po ako nagugutom…”
“Umuwi ka na lang muna Linda, ako na lang ang bahala dito. Magpahinga ka na muna at
alagaan si Jacob. Malamang nangungulila na rin iyon sa iyo.”
“Opo…” Hindi na tumutol si Linda at agad itong naglakad papalayo kay tiya Susan.

Kahit mahilu-hilo pa ito ay nagbiyahe siya mag-isa papauwi sa kanilang bahay.

Kaagad itong nagtungo sa kanilang kuwarto ni Jacob at nadatnang tulog na tulog ang
kanyang anak.

Niyakap niya ng mahigpit ang bata habang patuloy ito sa pag-iyak.

Para siyang mababaliw dahil sa mga pagsubok na dinaranas sa kanilang buhay mag-
asawa. Pakiramdam niya ay wala siyang makapitan at masandalan, at wala makakaunawa
sa kaniyang pinagdaraanan.

Sumisikip ang kanyang dibdib sa tuwing naaalala niya ang ginawa niyang kasalanan
kay Francis. At pinandidirihan niya ang kanyang ginawang pakikiapid sa ibang
lalaki.

Maya-maya ay tumayo ito at tinanggal ang lahat ng kanyang damit. Naglakad ito
patungo sa banyo at agad binuksan ang shower. Kahit sobrang lamig ng tubig na
tumutulo sa dutsa ay pilit niya itong tinitiis, isinasabay ang pag-agos ng kanyang
luha at pighati.

Pagkatapos niyang maligo ay binuksan nito ang kabinet na nasa gilid ng banyo.
Kukuhanin sana niya ang moisturizing cream para sa kanyang mukha, nang bigla nitong
napansin ang mga karton ng pregnancy test kit.
Matagal na niyang gustong gamitin ang mga ito, ngunit natatakot siyang harapin ang
resulta.

Ikinukubli niya sa kanyang sarili ang mga pagbabagong nagaganap sa kanyang katawan.
Iwinawaksi sa kanyang isipan ang dagdagan pa ang problema nila ni Francis.

Isinarado na niya ang kabinet at binuksan ang moisturizing cream. Unti-unti nitong
nilagyan ang kanyang mukha. Nakatitig siya sa kanyang repleksiyon at tila manhid na
itong tignan ang bagsak at napakalungkot niyang pagmumukha.

Alam niyang kailangan niyang patatagin ang sarili at harapin ang bawat hagupit ng
bagyo sa kanyang buhay. Wala na siyang magagawa. Hindi na niya maibabalik ang
nakaraan. Ang tanging solusiyon na lamang ay ang paglabanan at tanggapin ang lahat
ng pagsubok.

Ibinaba niya ang moisturizing cream at muling binuksan ang kabinet.

Kumuha siya ng isang pregnancy test kit at agad itong nilapatan ng kanyang ihi.
Tahimik siyang naghihintay.
Kahit alam na niya ang resulta nito ay pilit niya pa ring ipinagdarasal na iba ang
lumabas. Mahigit isang linggo na siyang hindi dinadatnan ng regla.
Makalipas ang ilang sandali, ay huminga ito ng malalim, bago niya tignan ang
testing stick. Nakakita siya ng dalawang linya.
Hindi niya alam kung matutuwa ba ito o magagalit sa kanyang sarili.

Napahagulgol na lamang siya sa iyak at nananatili ng matagal sa loob ng banyo. Wala

siyang ibang magagawa kundi harapin ang panibag responsabilidad sa kanyang buhay.

Kinaumagahan ay pinuntahan niya si Michael sa kanilang bahay. Tuwang-tuwa naman ang

binata nang makita niyang dumalaw sa kanya si Linda.

Napansin agad ng asawa ni Francis ang mga boteng nasa sala. Alam niyang
nagpapakalunod sa alak si Michael upang makalimot sa mga problema nila.
Hindi na nagpaliguy-ligoy pa ang magandang babae at agad inamin sa binata ang
kanyang kalagayan.

Napaiyak naman sa tuwa si Michael. Akmang yayakapin niya sana si Linda, ngunit
umiwas agad ito.

Lalong tumigas ang puso ni Linda. Hindi na niya alam kung papaano pa haharapin si
Francis pagkagising nito.
Hindi niya alam kung ano ang tamang gawin, kung kaya’t hinayaan na lamang niya si
Michael na ibigay sa kanya ang mga pangangailangan nito habang dinadala sa kanyang
sinapupunan ang anak nito.

Agad din nilang ipinaalam kay tiya Susan ang kanilang kumplikadong katayuan. Gigil
na gigil sa galit ang matanda, ngunit mas pinairal na lamang nito ang pag-unawa.
Ayaw niyang sisihin ang inosenteng bata na nasa tiyan ni Linda, at mas nag-aalala
siya sa kundisiyon ni Francis.

Hindi namant tumigil si Linda sa pag-aalaga kay Francis. Pinag-usapan na lamang

nila ni tiya
Susan ang araw at oras na sila ang nakatokang mag-aalaga sa lalaki.

Ayaw na din ng matandang makasama pa si Linda, lalo pa’t nagpipigil lamang siya sa
kanyang galit dito.

Minabuti naman ni Linda na intindihin ang tiyahin ni Francis. Nilunok na lamang

niya ang lahat ng pasakit sa kanya ng mga kamag-anak ng lalaki at nagkibit-balikat
upang maipagpatuloy ang pangangalaga sa kanyang asawa.

Lumipas ang mahigit apat na buwan, ay nagkakaroon na ng magandang senyales para sa

estado ni Francis.

May mga araw na nagigising siya at nakatingin sa kawalan. Tila nakatulala ng ilang
menuto, hanggang sa unti-unti nanaman itong mapapapikit.

Sinusubukan siyang kausapin nina Linda at tiya Susan dahil sabi ng duktor ay
maaaring nadidinig at nauunawaan na ito ni Francis.

Hindi nga lang ito makapagbigay ng tamang reaksiyon dahil sa matinding pinsala nito
sa kanyang utak.

Kahit madalas ay nahihilo at nasusuka si Linda, ay panay pa rin ang punta nito sa
silid ni Francis. Pinupunasan niya ang katawan ng lalaki.

Madalas din ay umiiyak ito at humihingi ng kapatawaran sa kanyang asawa.

Pinupupog niya ng halik ang ama ng kanyang anak, hanggang sa nakakatulog na ito sa
bandang tagiliran ng lalaki.

Kahit gustong magalit ni tiya Susan sa asawa ng kanyang pamangkin, ay tila unti-
unting
lumalambot ang puso niya dito. Lalo na’t nakikita nito ang mga sakripisyo ng
magandang babae.

May mga pagkakataong nasasalubong niya sa ospital si Michael. Umiiwas ng tingin ang
binata sa kanyang tiyahin at madalas ay umaalis na lamang ito at hindi na
magpapakita ulit.

Iba’t iba man sila ng pamamaraan, ay tiyak na gusto lamang nilang pangalagaan at
ipakita ang
pagmamahal nila para kay Francis.

~~~

Two Months and Two Weeks Later

October 2011

Wednesday

“ Francis… si tiya Susan mo ito… Naandito ako para bisitahin ka… Heto nga at
pupunasan ko ulit ang mukha mo… Sa susunod magdadala ako ng shave para matanggal ko
ang bigote at balbas mo… Mas guwapo ka kasi kapag wala kang buhok sa mukha at
mukhang malinis… Aba’y iho, gumising ka na… Napakarami mo nang utang na kuwento sa
akin… Naaalala ko pa dati noong bata ka pa, aba’y halos abutin tayo ng gabi sa
kakakuwento mo… Francis…
Magpagaling ka na iho… Miss na miss ka na namin ehh…”

Friday

“Alam mo ba… nakasama nanaman sa top ten si Jacob… Hindi na ako nagtataka na ganoon
siya katalino… Kasi nagmana siya sa iyo... Manang mana sa iyo ang anak mo Francis…
Sigurado ako diyan… Sigurado ako hindi siya nagmana sa katangahan ko… Kaya Francis…
Gumising ka na… Sana naman maging okay ka na ulet… Hindi ko na kayang makita kang
ganyan… Miss na miss na kita… At alam kong matutuwa kang makita si Jacob… Francis…
Francis… Mapatawad mo sana ako… Mapatawad mo pa rin sana ako…

Mga boses. Mga tinig.

Para silang mga hangin na dumaraan sa aking isipan. Nadidinig ko.
Nauunawaan.

Pero hindi ko kayang sumagot.
May mga bagay sa isipan ko na
pelikula.
Isang babae. Isang lalaki.
Masayang namamasyal. Masayang
Panay ang tingin ng lalaki sa
Hindi ko kayang magtanong. Hindi ako makagalaw.
hindi ko maipaliwanag. Para silang mga eksena sa
nagkukuwentuhan. Masayang naghaharutan.
magandang ngiti ng babae.

At ang tanging panalangin nito, ay manatili ang matamis na ngiti sa kanyang labi.
Ayaw na niya itong makitang nalulungkot.
Ayaw na niya itong makitang umiiyak. Panay rin ang tingin sa kanya ng babae.
Dahil sa kakulitan ng lalaki, ay wala itong ibang nagagawa kundi ang mapangiti,
mapatawa. Nagpapasalamat sa pagkakaibigang inialay sa kanya ng lalaki.
Parehas silang masaya.

Parehas silang walang problema.

Ngayon lang nila nadama ang ganitong uri ng kaligayahan. Nagawa pa nilang
magkantahan.
Nagawa pa nilang magtuksuhan. Lumabas ang kalokohan ng lalaki. Papikit-pikit pa ito
habang kumakanta. Ninanamnam ang bawat salita ng kanta.
Tumatalon ang kanyang puso sa sobrang tuwa.

Habang ang babae naman sa simula ay tatahi-tahimik lamang. Panay ang tingin at
panay ang ngiti.
Hanggang sa napasabay na rin siya sa pag-awit. Sumabay na rin siya sa trip ng
lalaki.
Dahan-dahan.

Dahan-dahang lumingon ang lalaki sa kinaruroonan ng babae.

Nakita nito ang isang nakakasilaw na liwanag na nagmumula sa may bintana ng kotse.
Nakaharap sa kanya ang babae.
Tila wala siyang alam sa kung anong nasa kanyang bandang likuran. Nanlaki lang ang
mata ng lalaki.
At iyon lamang ang nanatili sa kanyang isipan at agad siyang napapikit. Mabilis na
napapikit.
Maya-maya…

Nagising ang lalaki.

Nararamdaman niyang umaandar ang kanyang hinihigaan.

Nakikita din nito ang mga ilaw at ang mga nakaputing tao na nakahawak sa kanyang
bandang ibaba at bandang leeg. Nakahawak din ang isang babae sa isang aparatong
nakasalpak sa kanyang bandang ilong at bibig.

Maya-maya ay huminto ang kanyang hinihigaan.

Napalingon ito sa kanyang bandang kaliwa at nakita nitong dumaan ang kasama niyang
babae sa sasakyan.

Naka-dilat ito.

Tila nakatingin sa lalaki.

Pero alam ng lalaki na wala na itong buhay. Nakadilat, pero wala nang buhay.
Hanggang sa unti-unti nanaman siyang napapapikit. Namamanhid ang kanyang buong
katawan.
Iyon lamang ang tanging naalala niya sa mga naganap.
Sa mga nangyari…

“Uhhhmm…”

Para akong binabangungot.

Para akong nananaginip ng masama.

“Uggghhh… Ummmm…”

Dahan-dahan kong idinidilat ang aking mga mata.

Sinisikap kong gumising mula sa masalimuot na panaginip.

“Dok! Dok!!! Tulungan niyo po kami…” “Francis… Francis? Nadidinig mo na ba kami?”

“Francis…. Dok!!! Tulong… Nars!!!”
Malabo.

Sobrang labo ng aking paningin.

Tanging ang aking ulo lamang ang naigagalaw ko. Nahihirapan akong magsalita.
Kung kaya’t sinisikap ko na lamang gumawa ng ingay… ng pag-ungol. Hanggang sa
nakadama ako ng paninikip ng dibdib.
Gusto kong sumuka. Gusto kong tanggalin ang nakabara sa aking lalamunan. Para akong
nalulunod sa tubig.
Hanggang sa may naramdaman akong kamay na humahawak sa aking mga mata. Para niya
itong binubuklat at iniilawan.
At nakita ko na ng mas malinaw ang kanyang pagmumukha. “Mr. Alcantara? Mr.
Alcantara…” “Uuuhhhmmm….uuuuhhmm…”
Hindi ko maunawaan kung nasaan ako.
Ang alam ko lang ay may doktor na nasa harapan ko. Para akong nawawalang bata.
Para akong naliligaw.

Maya-maya ay may naramdaman akong parang kagat ng langgam. Ngayon na lang ulit ako
nakaramdam ng sakit.
Masakit na masakit.

Unti-unti akong inantok. Nanghihina.

Hanggang sa napapikit ang aking mga mata.

~~~

Three Days Later

“Ugghh… Uhhhmm…” “Francis? Francis???” Si Linda.

Nakita ko muli ang magandang mukha ng aking asawa. Para akong nakakita ng anghel na
bumaba sa langit. Napakaganda niya…
Napakaganda…

“Okay ka na ba? Anong nararamdaman mo?”

“L-l-linda…” “Francis… Francis…” Umiiyak si Linda.

Doon ko lang nalama na may nangyari palang masama sa akin.
Hinawakan niya ang isa kong kamay at ikiniskis ito sa napakakinis niyang mukha.
Hanggang sa parang kidlat na dumaan sa aking alaala ang mga nangyari.
“S-s-sssheryn… S-s-s-ssheryn…” “Francis…”
“P-p-ppatay… P-p-pppatay na s-s-s-si Sheryn…”

Bigla na lang bumuhos ang aking luha.

Hindi ko maintindihan kung ano ang totoong nangyari sa akin.

Basta ang naaalala ko lang, ay may isang sasakyan na bumangga sa minamanehong kotse
ni
Sheryn. Shit!
Yun na yun.

Mabilis na tumawag ng tulong si tiya Susan. Hawak-hawak niya rin ang isa ko pang
kamay. Habang ako naman ay pilit na bumabangon. Pero…
Bakit ganun?

Bakit hindi ko maikilos ang dalawang paa ko?

“A-a-anong nangyari? Paa k-k-ko…”

Maya-maya ay nakita kong pumapasok ang doktor.

Ang mukha niya ang una kong nakita nang idinilat ko ang aking mga mata. Muli nitong
tinignan at inobserbahan ang paghinga ko.
Binulatlat niya muli ang dalawa kong mata. At ngumiti siya sa akin…
“Welcome back, Mr. Alcantara. You did great!” “Diyos ko! Salamat po!!!”
“Francis… Francis…”

Tuwang-tuwa sila sa sinabi ng duktor.

Habang ako naman ay takot na takot sa kung anong nangyayari sa katawan ko. Masakit
pa rin ang bandang likuran ko.
At hindi ko maikilos ang mga paa ko.

Napansin agad ni dok na tumitingin ako sa bandang ibaba ng katawan ko.

“Don’t worry Mr. Alcantara, we’ll be having sessions and therapy para makalakad ka
ulit. Ang mahalaga sa ngayon, ay magdire-diretso na ang paggaling mo. Magpalakas
ka, kumain ka ng maayos para maibalik ang resistensya mo.”

Wala na akong naisagot. Tama nga ang hula ko.

Hindi na ako makakapaglakad simula ngayon. Naiinis ako sa nangyayari sa akin.
Papaano na ako ngayon?

Papaano ko na bubuhayin ang pamilya ko? Papaano kami kakain?

Papaano ang pag-aaral ni Jacob?

Si Jacob…

Nasaan si Jacob?

Malamang malaki na ang anak ko…

“S-s-si J-j-jacob?” Tanong ko sa aking misis. Hindi sumagot si Linda.

Sa halip ay ngumiti na lamang siya sa akin.

“Nasa bahay ang anak mo… Huwag ka mag-alala.” Sagot ni tiya Susan. Napalingon ako
sa aking tiyahin.
Alam kong napakalaking abala ang naibigay ko sa kanya.
“U-u-uwi na tayo? Uwi na tayo…”

Gusto ko nang umuwi.

Gusto ko nang makalabas ng ospital.

Agad namang kinausap ng tiyahin ko ang aking doktor.

Tila kinukumbinsi niya ito para makaalis na ako sa kuwartong iyon at bumalik na sa
aming bahay.

Nakita ko namang pumapayag ang doktor. Kahit papaano ay natuwa ko.

Pero…
Iba ang pakiramdam ko kay Linda. Hindi niya ako tinitignan.
Tahimik lamang siyang nakaupo sa tabi ng aking kama. Hinayaan ko na lamang siya.
Alam kong pagod na pagod ang asawa ko sa pag-aalala at pagaaruga sa akin.

Sa ngayon…

Ang tanging magpapaligaya sa akin ay ang makauwi ng bahay, at makasama sina Linda
at Jacob.

~~~

Makalipas ang ilang mga araw, ay naihanda na ang aking pag-uwi sa aming bahay.
Tuwang-tuwa ako dahil sa wakas ay makakauwi na rin ako.
Tinulungan ako ng mga nurses na makaupo sa wheelchair.

Ito na ang bago kong makakaagapay hangga’t hindi pa ako nakakapaglakad.

“Si Linda?” “Hmmm…”

“Naku… Malamang naghanda na yun ng masarap na pagkain. May surpresa siguro ang
asawa
ko sa akin… Hehehe…”

Excited na akong umuwi.

Gustong-gusto ko nang makita ang asawa at anak ko. At siyempre, si kuya Michael.
Kamusta na kaya ang mokong na yun?

“Nadalaw po ba si kuya?” Tanong ko sa aking tiyahin.

“Hmmm… oo…” Mahinang sagot ni tiya Susan.

“Kamusta na kaya yun? Hindi na ako makapaghintay… Hehehe…”

Talaga namang tuwang-tuwa ako habang hinahatid kami sa aming bahay.

Nang makarating kami sa may eskinita, ay agad kong binuksan ang aking bintana.
Ilang taon din akong hindi nauwi sa Pilipinas.
May mga bahay na bagong tayo.

May mga bahay na unti-unting lumalaki at gumaganda.

Naandoon pa rin ang manhole na pinaghulugan ng kaklase namin ni kuya noong

highschool. At naroon pa rin ang mga sunog-baga sa tindahan ni aling Pining.
Sarap bumalik sa Pilipinas.

Sarap umuwi sa bayang sinilangan.

Nang nasa tapat na kami ng bahay, ay napansin kong napakatahimik ng palagid. Lalo
akong kinakabahan dahil alam kong may surpresang nakahanda para sa akin. Siyempre,
hindi ako magpapahalatang alam ko na, para hindi sila mabadtrip. Hehehe… At ang
galing din umarte ni tiya Susan. Hindi siya ngumingiti.
Talagang hindi siya nagpapahalata at alam kong mayroong nakalagay na “Welcome Home”
pagbukas namin ng pintuan. Asus!
Ikinandado pa nila ang pinto. Hahaha!
Magandang ideya nga yun na kunwaring walang tao sa loob ng bahay namin para mas
masurpresa ako.

Tahimik lamang akong nakaharap sa pintuan.

At nang nabuksan na ang main door, ay agad na tinulak ng tiyahin ko ang wheelchair.
Heto na! Heto na!
Surprise!!!

---

---

Walang tao.

Sobrang tahimik ng bahay.

“Nasa itaas po ba sila?”

Hindi ako kinibo ni tiya Susan.

“Tiya Susan… Nasaan po sila? Paki-akyat na po ako sa kuwarto…”

“Doon ka muna matutulog sa guest room ninyo. Para hindi mo na kailangang umakyat pa
ng hagdan.”

“Ho?”

“Mas maigi na rin iyon para masusubaybayan din kita.”

“Naku, si Linda na lang po mag-aalaga sa akin. Nasaan po sila? Tulog po ba? Si

Jacob?” Sa tuwing tinatanong ko ang mag-ina ko ay tila nagbibingi-bingihan si tiya
Susan. Nakakahalata na ako.
“Tiya! Tiya Susan! Nasaan po mag-ina ko?”

Hanggang sa ibinagsak ng aking tiyahin ang kanyang puwet sa sofa at naupo. Nakita
ko siyang umiiyak at nakayuko.

“Wala dito ang mag-ina mo. Hindi na dito nakatira sina Linda at Jacob…” “Ho? Bakit
po? Anong ibig ninyong sabihin?”
“Hindi ka maharap ng asawa mo… Hindi niya kayang ipagtapat sayo ang buong
katotohanan?”
“Anong katotohanan? Tiya…” “Buntis si Linda…”
Buntis?

Pero… paano nangyari yun?

Si Linda?

“Po?”

“Francis… Bago ka naaksidente at habang may problema kayong mag-asawa, naging

sandalan ni Linda ang kapatid mo. Naging malapit ang loob nila sa isa’t isa. Hindi
ko alam kung papaano nangyari ang iba pang mga bagay, pero hindi nila naiwasan ang
tukso….”

Putang ina… Putang ina… Putang ina… “Putang ina…”

“Francis… Hindi ko alam kung papaano sasabihin sayo. Kahit sino ay hindi
makakapaghanda para sabihin ang ganitong klase ng katotohanan. Hindi ka kayang
harapin ng asawa mo… Magkasama na sila ni Michael. Ang kapatid mo ang nagtataguyod
sa mag-ina mo mula nang ma-comatose ka…”

“Putang ina… Tang ina…” “Francis…Tatagan mo ang loob mo…” “Putang ina nila… Tiya…”
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko.

Dahil walang salita na makakapaghambing sa sakit na dinaranas ko ngayon. Wala akong

laban.
Hindi ako makatayo. Hindi ako makalakad.
Hindi ko mapuntahan ang mag-ina ko.

Para akong naparusahan kahit wala akong ginawang kasalanan.

Para akong unti-unting pinapatay.

Putang ina.

~~~

Hindi ako nakatulog.

Sino bang makakatulog sa ganoong uri ng problema at kasawian. Sinalubong ko ang

umaga ng galit at pagkabuwiset.
Hindi ko alam kung bakit pa ako nabuhay. Para ano?
Para dumanas ng panibagong dagok?

Para malaman kong iniputan ako ng sarili kong asawa at kapatid? Si kuya Michael.
Sa dinami-dami ng tao sa mundo… Bakit si kuya Michael pa ang gumawa sa akin nito?

Traydor. Traydor siya.

Matapos ng lahat ng paghihirap at pagpaparaya ko para sa kanya, ay ito pa ang
igaganti niya sa akin?

Napapailing na lang ako.

Hindi na ako makapag-isip ng matino. Binabalutan na ako ng galit.

Maya-maya ay pinuntahan na ako ni tiya Susan sa aking kuwarto. Tinulungan niya
akong makaupo sa aking wheelchair.
Kahit hiyang-hiya ako ay hinahayaan ko na lang siyang pagsilbihan ako. Simpleng
bagay na dapat ang sarili kong asawa ang gumagawa para sa akin.
Iniabot niya sa akin ang aking almusal at ang mga gamot na dapat kong inumin. Ayoko
nang mabuhay.
Siguro kung hindi ko kakainin ang mga pagkaing ito ay mapapadali ang aking
pagkamatay.

Siguro kung hindi ko susunding inumin ang mga gamot na ito, ay kusa na lang akong
malalagutan ng hininga.

“Kumain ka na iho para mainom mo na yang gamot mo…” “Ayoko tita.”

“Francis… Huwag nang matigas ang ulo… Sige na’t kainin mo na yan…” “Tita… Gustong
kong dalhin mo ako sa anak ko.”
Natigilan ang aking tiyahin sa sinabi ko sa kanya.
“Hindi ko alam Francis…”

“Tita, dalhin mo ako sa anak ko. Karapatan kong makasama at makita ang anak ko…”
“Hmmm…”
“Nakikiusap ako sa inyo… Parang awa niyo na tita… Gusto kong makayakap ang anak
ko…”

“Sige… Kung yan ang gusto mo. Pero kailangan mo munang ubusin ang pagkain mo’t
inumin ang mga gamot na yan.”

Para akong batang sumunod agad kay tiya Susan. Inubos ko nga ang aking agahan.
Ininom lahat ng gamot na nasa aking harapan. Naligo.
Nagbihis.

Gusto ko lang makita si Jacob. Si Jacob lang.

Nakiusap ang aking tiyahin sa amin kapitbahay na gamitin ang sasakyan nila.
Inarkila niya ito upang maging maayos ang aming paglalakbay papunta sa kinaruroonan
nina Linda at kuya Michael.

Madaming mga bagay na umiikot sa aking isipan.

Inihahanda ko ang lahat ng aking sasabihin sa dalawa. Mga ahas.
Galit na galit ako sa kanilang ginawa.

At gustong-gusto kong makita sa kanilang mga mukha ang pagsisisi sa kanilang

kasalanan. Maya-maya ay nakarating na rin kami sa isang barangay.
Barong-barong ang mga bahay na nasa barangay na ito.

Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung ano na ang kalagayan ng mag-ina ko. Nanaig
nanaman ang awa sa aking puso.
Hanggang sa huminto ang sasakyang inarkila ni tiya Susan. Tinulungan ako ng drayber
na makaupo sa wheelchair.
Marahan niya akong itnulak papunta sa pintuan ng bahay nina Linda. Bumukas ang
pinto.
“Francis?” Sinalubong ako ng aking asawa. Napansin ko na ang kalakihan ng kanyang
tiyan. Bakit ba hindi ko ito nakita noong nagkamalay ako? Tanga ko talaga.
“Nasaan ang anak ko?” “Francis…”
“Sabi ko… Nasaan ang anak ko?”

Tuluyang bumukas ang pintuan. Natanaw ko sa may sala si kuya Michael. Gulat na
gulat sila sa aking pagdating.
Para namang umurong ang dila ko at hindi ko nasabi lahat ng inihanda kong masasakit
na salita para sa kanila.

Hanggang sa nakita ko ang isang batang lalaki. May hawak siyang laruang eroplano.
Lumapit siya sa bandang likuran ni Linda. Kumapit ito sa palda ng aking asawa.
Kamukhang-kamukha niya ako.
“Jacob… Jacob ikaw na ba yan?” Mangiyak-ngiyak kong tanong sa anak ko. Napatingin
ang anak ko sa kanyang mommy.
Tila nagtatanong ito kung sino ba ang nasa harapan niyang pilay na lalaki.

“Jacob… si daddy mo ito… Ako ang daddy mo…”

Nakatingin lang sa akin ang anak ko.

Maya-maya ay marahan siyang itinutulak papalapit sa akin ni Linda.

Kahit bakas sa kanyang mukha ang malaking katanungan ay nilapitan niya ako.
Nang tuluyan na itong nakalapit sa akin, ay agad kong niyakap ng mahigpit ang anak
ko. “Jacob… Ang laki-laki mo na… I love you baby… Mahal na mahal ka ni daddy…”
Nararamdaman kong malayo ang loob sa akin ng aking anak.
Bahagya niya akong tinutulak at iniiwasa ang mga halik ko. “Jacob, sama ka na sa
daddy ha… Sasama ka na sa akin…” “No!” Malakas na saad nito.
“Isasama ko ang anak ko… Sa akin na titira si Jacob.”

Mahigpit kong hinawakan sa aking braso ang anak ko. Alam kong nasasktan siya dahil
sa higpit ng pagkakahawak ko sa kanya.

Sinesenyasan ko ang drayber na tulungan akong buhatin si Jacob. “Francis… Please

huwag mong gawin yan… Nasasaktan ang bata…” “Kambal… Nasasaktan si Jacob.”
“Huwag kayong makikialam dito!!! Tangina niyo mga walang hiya kayo…”

Nailabas ko ang aking galit at patuloy na hinahawakan si Jacob.

Nagsimula nang umiyang ang aking anak. Sumisigaw pa ito sa sobrang takot sa akin.
“Francis bitiwan mo siya… Bitiwan mo ang anak ko…”

“Wala kang kuwentang ina… May karapatan ako sa anak ko!”

At dahil buntis si Linda ay hindi niya magawang agawin sa akin si Jacob.

Kung kaya’t si kuya Michael na mismo ang humila sa aking anak papalayo sa akin.

Agad naman niyang nailayo si Jacob. At kitang-kita ko ang pagkakayakap ng aking

anak kay kuya.

Tila nanlisik ang mga mata ko. Nainis ako.

Nagalit. Nagselos.
At agad kong inabot ang isang paso na nasa labas ng kanilang bahay. Sa sobrang
galit ay nabuhat ko ito at ibinato sa bandang paanan ni Linda. Natumba ang asawa ko
dahil sa pasong tumama sa kanyang paa.

“Putang ina niyo!!! Mga walang hiya kayo… Ibigay niyo sa akin ang anak ko!!!”

Nakita kong nagdugo ang paa ni Linda.

Agad naman akong inilayo nina tiya Susan at ng drayber at isinakay sa kotse. Hindi
ko magawang bumalik dahil hindi ako makalakad.
Nanginginig ako sa galit. Gusto ko silang patayin. Gustong-gusto.
Maya-maya ay nilapitan ako ni kuya Michael. Pinuntahan niya kami sa kotse.

“Buntis si Linda. Hindi mo dapat ginawa yun… At tignan mo ang ginawa mo kay Jacob.
Natakot siya sayo. Lalo mong ipinalayo ang damdamin ng anak mo sayo.” Galit na
galit na saad ni kuya Michael sa akin.

Sandali kong ninamnam ang mga sinabi niya sa akin.

Hindi ko maisip kung ano ang karapatan niyang magalit sa akin.

“Bakit hindi ka na lang namatay kuya? Mamatay ka na lang… Mamatay ka na lang…”
Seryoso kong tugon sa kapatid ko.

Nakita ko sa mga mata niya ang pagkabigla sa mga sinabi ko.

Hindi siya makapaniwala na manggagaling ang mga salitang iyon sa akin.

Agad siyang tumalikod at naglakad patungo sa kanilang bahay. Nakita kong

pinupunasan niya ang kanyang mga luha. Alam kong nasaktan siya sa mga sinabi ko.
Pero ako…

Para akong nakahinga ng maayos.

Nailabas ko kahit papaano ang gusto kong sabihin sa kanya. Hindi na ako ang lumang
Francis.
Mas tanga at bobo pa pala ako sa inaakala ko.

Umuwi kami ng bahay dala-dala ang galit sa aking puso. Pero alam kong hindi ako
susuko sa pagbawi kay Jacob. Hindi ko alam kung papaano, pero alam kong may paraan.
Nang makauwi ng bahay ay agad akong pumasok sa kuwarto ko. Doon bumuhos ang
namumuong luha ko.
Hinang-hina ako.

Ang hirap magpakabuti sa mga panahong ganito. Ang hirap mag-isip ng tama.
Nabubulagan ako ng takot at galit.

Takot na hindi ko na mababawi ang buhay ko… ang anak ko…

Galit dahil walang natira para sa akin… lahat ay kinuha ni kuya Michael.

Iyak lang ako ng iyak.Para akong batang inagawan ng laruan at binugbog pa

pagkatapos.

Hanggang sa… Inabot ko ang mga lalagyan ng gamot na nasa aking harapan.

Kinuha ko ang mga ito at binuksan.

Sige na…
Talo na ako… Suko na ako…

At sinimulan kong ipinasok sa aking bibig ang lahat ng mga tabletas.

Chapter 27

Pumapasok ang sinag ng araw mula sa labas ng bintana patungo sa mukha ng lalaking
mahimbing na natutulog. Tahimik ang paligid at wala siyang ibang kasama sa loob ng
silid, kung
kaya’t napasarap ang kanyang tulog at hindi nito namalayang alas-otso na pala ng
umaga.

Dahil sa tindi ng init ng sikat ng araw na tumatama sa kanyang mukha, ay dahan-

dahan itong dumilat at animo’y nasisilaw sa liwanag, sabay balikwas mula sa kanyang
pagkakahiga. Iginala niya ang kanyang mga mata at nakita muli ang kulay puting
pader na silid.

Maya-maya pa ay ibinaling niya ang kanyang paningin sa bintana at di inalintana ang

liwanag nitong dumadampi sa kanyang mukha.

Nakatingin sa malayo. Nakatanaw sa kawalan. Tanging ang kanyang paghinga lamang ang
siyang nadidinig.

Nagitla naman siya nang bumukas ang pinto at pumasok ang kanyang tiyahin na may
bitbit na plastic bag.

“Oh! Gising ka na pala. Kanina pa naihatid dito ang pagkain mo, heto’t lumamig na
nga.
Kumain ka na upang bumalik ang lakas mo.”

Tila hindi nakikinig ang lalaki sa mga sinasabi ng kanyang tiyahin.

“Sabi ng duktor, puwede ka na daw makalabas ngayon. Pero depende pa rin yan sa
resulta ng
tests. Kahit ano pa man, e kailangan mo pa ring magpalakas.”

Kinuha ng tiyahin ang plato na may kanin, ulam at prutas na nasa tray, at inilapit
ito sa lalaki.

“Hindi pa po ako nagugutom.” Saad nito.

“Pero kailangan mong kumain.” “Hindi po ako kakain.” “Anak…”

“Bakit niyo pa po kasi ako idinala rito? Sana hinayaan niyo na lang ako.” Ibinaba
naman ni Susan ang tray na hawak sa lamesita at napabuntong hininga. “Nabuhay ka
dahil may dahilan. Mayroon ka pang kailangang gawin sa buhay mo.”
“Wala na po akong silbi! Sana hinayaan niyo na lang akong mamatay para tapos ang
problema!”
Kahit hindi humaharap ang lalaki sa kanyang tiyahin ay ramdam nito ang kanyang
matinding galit.

“Wala kang silbi? O ayaw mo lang harapin ang responsibilidad mo? May anak ka! Iyon
ang silbi mo sa mundo.”

Hindi na napigilan ng lalaki na mapa-iyak at kusa nang tumulo ang kanyang luha.

“Hindi mo dapat ginagawa ito sa sarili mo. Hindi lang dahil kasalanan ito sa Diyos,
kundi dahil may umaasa at nagmamahal pa sa iyo. Hindi ikaw ang may kamalian sa mga
nangyari. Pero hindi ibig sabihin ay gagawa ka din ng masama para gumanti.”

“Putang ina nila! Magsama silang dalawa! Tangina!”

Pinunasan niya kanyang mga mata at humagulgol ito sa pag-iyak. Ito ay dahil sa
magkahalong matinding galit at pagsisising nadarama.

“Isipin mo na lang ang anak mo. Iyon na lang ang isaalang-alang mo. Ipaglaban mo
ang
karaptan mo sa bata. Kunin mo ang anak mo.”

“Kukunin ko talaga ang anak ko. Ayokong mahawa siya sa kalaswaan at kahayupan
nilang dalawa.”

Kinuha ni Susan ang bottled water na kanyang dala-dala, binuksan ito at ibinigay sa
lalaki.

“Lumaban ka, ngunit daanin mo sa tamang paraan. Magpalakas ka. Hindi iyong ganyan
na sumusuko ka na agad sa isang labang hindi pa nagsisimula.”

Uminom ng kaunti ang lalaki ng tubig at tila nahimas-masan na siya sa galit na

kanyang nadarama.

“Nga pala. Hindi na daw sila maghahabla sa mga nangyari. Hindi na sila maghahabol
ng
kaso.”

“Ang kapal talaga ng mukha nila. Putang ina nila! Huwag siyang magkakamaling
lumapit sa
akin dahil mapapatay ko siya.”

“Tama na. Huwag ganyan. Isaayos mo muna iyang pag-iisip mo saka ka gumawa ng tama
at
legal na hakbang. Huwag ka nang maghiganti.”

Hindi na sumagot ang lalaki at agad bumalik sa kanyang pagkakahiga. Ibinaling muli
ang kanyang paningin sa may bintana at nakatanaw sa mga ulap na nasisilayan nito.

“Heto, kumain ka kahit prutas man lang, para magkalakas ka. Sa makalawa ang check-
up mo para sa mga binti mo. Sabi ng duktor, mukhang may pag-asang makakalakad ka
ulit.” Saad ni Susan habang binabalatan ang prutas na binili niya sa labas ng
ospital.
“Sige po tiyang, ilagay niyo lang po diyan. Mamaya ko na iyan kakainin.”

Agad na inilapag ni Susan ang prutas sa platito. Nakatingin lamang siya sa lalaki
at kahit awang- awa na ito sa kanyang pamangkin ay kailangan niyang magpapakatatag
upang may masandalan ang lalaki at maliwanagan sa lahat ng mga nangyayari sa kanya.

Kahit matindi ang sikat ng araw na tumatama sa kanyang mukha, tila matatagalan pa
itong makaalis sa kadiliman ng kanyang kahapon.

~~~

Noon.

Nagkaroon ng maliit na problema si daddy sa opisina nila. Sabi niya nahihirapan na

siyang makisama sa may-ari ng kumpanya dahil sa anumalyang ginagawa nito.

Gustong-gusto na umalis ni daddy noon at magresign, pero alam kong nagpipigil lang
siya at pilit na nagtitiis dahil hindi siya puwede mawalan ng trabaho.

Tanging si mommy lang ang nakakaunawa ng pinagdaraanan ni daddy at siya lang ang
natatanging nagpapayo dito sa tuwing nag-uusap sila sa may sala namin. Ipinapaunawa
niya kay daddy na intindihin na lang muna ang kanyang sitwasiyon at umiwas sa
anumang gulo. Mas piliin na lang kung ano ang nararapat at mas tamang gawin sa mga
panahong naguguluhan siya sa dami ng iniisip at problema.

Tahimik lang si daddy habang hawak ang isang bote ng beer. Ako naman ay nakaupo sa
sahig at nilalaro ang isang kotse-kotsehan na pinaglumaan na ni kuya Michael.

Napapalingon ako sa tuwing sumasagot si daddy kay mommy. At nadinig ko ang kanyang
isinagot…
“Sa mga panahong ganito, mas madali ang magpaka-sama kaysa sa magpaka-buti.”

Hindi ko pa maunawaan noon ang mga katagang binitawan ni daddy, pero tumatak ito sa
aking isipan. Dahil madalas ay mas pinipili ko pa ring maging mabuting anak at
kapatid sa aming pamilya. Kaya kong itago sa sarili ko ang galit at selos sa tuwing
naiiwan akong mag-isa at nakakaramdam ng pagpapabaya mula sa aming magulang.

Ngayon…

Naiintindihan ko na.

Dahil nararanasan ko ang tindi at pait ng pinagdaraanan ko sa buhay.

Habang nakatanaw ako sa may bintana ng aking kuwarto at pinapanood ang pagpatak ng
ulan, mas lalo akong nakakadama ng poot at pagkalungkot.

Marami akong naiisip na mga masasamang bagay upang balikan ang aking asawa at ang
aking kapatid.

At kahit anong mabubuting halimbawa na naipakita sa amin ng aming magulang, ay

parang wala na itong epekto sa akin.

Mas lumalamang ang mga hindi magandang plano kaysa pairalin kung ano ang tama at
makakabuti.

Hindi ko alam kung bakit pa ako nabuhay.

Hindi ko alam kung bakit pa ako nabigyan ng pangalawang pagkakataon. Para ba

maranasan ang ganitong klase ng buhay?
Para ba malaman ko ang ginawang pagtataksil ng aking asawa at kapatid? Para ba
maipamukha sa akin na hindi ako kilala ng aking nag-iisang anak? Para ba maramdaman
kong mas mahina na ako ngayon kaysa sa dati? Kung kayo ang nasa kalagayan ko,
malamang sumuko na rin kayo. Sumuko na ako.
Dumating na sa puntong ayoko na talagang mabuhay pa. Pero ang tibay ng baga ko.
Heto’t humihinga pa at muling nararamdaman ang pag-iisa ko ngayon.

Hindi ko alam kung dapat ko bang sisihin si tiya Susan kung bakit niya pa ako
isinugod sa ospital. Dahil sa ngayon, mas pipiliin kong mawala na lang ng tuluyan.

Mas madaling gumawa ng masama. Mas madaling mag-isip ng kasamaan. At pakiramdam ko

ay doon na ako papunta.
Sinusubukan kong iwaksi at tanggalin sa isipan ko ang mga ganitong uri ng mga
palano, pero hindi ko magawa.

Lalo akong nanggagalaiti sa galit. Lalo akong nasusuklam.

Lalo akong nagagalit.

At sa bawat pagpatak ng ulan na tumatama sa salamin ng aking bintana, ay unti-unti

kong nararamdaman ang aking kakulangan.

Embalido.

Hindi makalakad.

Pakiramdam ko ay wala na akong silbi.

Pakiramdam ko ay wala akong kalaban-laban para harapin ang bawat suntok ng tadhana.
Wala akong lakas.
Saan ako huhugot ng lakas?

At kahit kay Dr. Mendez ay unti-unti namg nawawala ang aking pagtitiwala. Pinipilit
niya ako maging mahinahon. Patuloy niya ako binibigyan ng pampakalma. Pilit niya
akong binibigyan ng pag-asa sa mga salitang kanyang binibitiwan sa akin.
“Don’t worry Mr. Alcantara, may chance pa namang makalakad ka ulit. Upon continuous
therapy session, ay hindi malabong maibabalik natin yang kakayahan mo. Just think
positively, at alam kong kakayanin mo din ito.”

Napakadaling sabihin. Napakahirap gawin. Hindi ko magawang ngumiti.

Hindi ko magawa maging positive thinker.

Patawarin ako pero hindi ko talaga kayang magpakatao.

“Alam kong magiging isang malaking challenge ito para sa inyo Mr. Alcantara, at
iminumungkahi ko rin na puntahan mo ang mga sessions for psychological and
emotional trauma with Dra. Chua. Makakatulong din kung unti-unti kang mag reach out
sa mga dati mong kasamahan sa trabaho at kaibigan mo para magkaroon ka ng bagong
environment. I know this will take time, and we are not even talking of days or
weeks. But having a positive outlook in life would really help you recover.” Saad
sa akin ni Dr. Mendez.

Hindi ko na rin kinontra ang mga sinabi niya sa akin. Hindi na lang ako umimik.
Alam ko naman kasing ginagawa niya lang ang trabaho niya.
At hindi niya nararamdaman at nararanasan ang pinagdaraanan ko ngayon.
Kaya pagkatapos niyang magbigay sa akin ng payo ay agad kong sinabihan si tiya
Susan na umuwi na lamang kami.

Gusto pa sana nilang pumasyal kami sa isang park malapit sa ospital, pero talaga
wala akong gana. Sinusunod naman ng aking tiyahin ang mga kagustuhan ko, kung
kaya’t agad kaming nakauwi sa bahay at maaga akong nakapagpahinga.

Lagi kong ipinagdarasal na sana paggising ko ay okay na ang lahat. Gusto ko ring
isipin na isa lang palang bangungot ang nangyayari sa akin ngayon.

Pero hindi…

Dahil bawat paggising ko at gusto kong umihi, ay kailangan ko pang gumamit ng

catheter. Na paggising ko ay hindi ko pa rin maigalaw ang mga binti ko. At ang
masaklap pa ay mag-isa lang akong natutulog sa kuwarto. Wala si Linda, at wala si
Jacob.

Sa halip na ngitian ko ang bawat pagsikat ng araw, ay madalas luha ang pumapatak sa
aking mga mata.

“Francis? May mga taong gustong dumalaw sa iyo… Gusto mo ba silang harapin?”
Mahinang tanong sa akin ni tiya Susan.

“Sinong bisita?”

“Kasamahan mo raw sa dati mong trabaho…” Ayoko sana munang kumausap ng kahit sinong
tao. Pero hindi ko kayang umiling kay tiya Susan.
Naisip ko rin na baka tama nga si dok, at baka makatulong sa akin ang makipag-usap
sa mga dati kong kakilala at kaibigan.

Kaagad akong tinulungan ni tiya Susan na magbihis at magpalit ng malinis at maayos

na damit. Sinuklayan niya ang medyo mahaba ko nang buhok. Hindi ko pa magawang
magpagupit mula nang ako ay na-koma. Bakas din ang kapayatan ng aking mukha at
paglubog ng aking mga mata.

Nang handa na’y tuluyan na akong inilabas ni tiya Susan ng kuwarto. Habang
tinutulak niya ako sa aking wheelchair ay nagdadasal ako at umaasang makakuha ako
ng inspirasiyon at bagong pananaw sa buhay pagkatapos kong harapin ang mga bisita
ko.

“Francis?!” “Francis!!!!”
Sinubukan kong ngumiti kahit kaunti lang.
Nilapitan at halos kuyugin nila ako sa aking wheelchair.

Naramdaman ko pang may isang bisita na nagnakaw ng halik sa akin sa sobrang lungkot
o
tuwa… hindi ko na alam.

“Francis… grabe… nabalitaan lang namin ang nangyari sa iyo…”

“Mabuti na lang at kinontak ako ng misis mo, kundi ay hindi namin malalaman ang
kalagayan mo.”

Misis ko?

Napalingon ako kay tiya Susan. Mabilis naman siyang umiwas sa akin at naglakad
papunta sa may kusina.

Alam kong ang tiyahin ko ang may pakana nitong lahat, at maaaring nakipagkuntsabaan
siya kay
Linda upang matawagan ang mga dati kong kasamahan at kaibigan.

“Pare… ayos ka lang ba?” Tanong sa akin ni pareng Dennis.

“Ano sa tingin mo Dennis? Ikaw kaya pilayan ko at paupuin sa wheelchair sa tingin

mo magiging ayos ka?” Biro ni ma’am Shiela sa kanya.

Napakamot naman sa kanyang ulo si Dennis dahil sa pagbasag sa kanya ng aming dating
team leader.

Doon lang ako napatawa ulit.

Natawa ako at talaga namang na-miss ko silang lahat, lalo na ang mga kulitan namin.

Maya-maya ay may humawak sa aking kamay. Sinundan ko kung sino ang nagmamay-ari ng
kamay na iyon at nakita ko si Sky. Nakangiti siya sa akin.

“Kamusta ka na?” Maikli niyang tanong sa akin.

“Okay okay naman na ang pakiramdam ko. Salamat… Salamat sa inyong lahat.”

Tila napaluha naman si Sky at agad itong lumayo sa akin papunta sa likuran ni
Dennis. “Ooops! Di ba usapan walang iyakan dito? Hehehe…” Pang-aasar ni Dennis kay
Sky. Napangiti na lamang ako. Natutuwa talaga ako at naririto sila sa harapan ko
ngayon. Nag-aalala sila sa kalagayan ko.
Kinulit-kulit nila ako.

Binuhat pa nila ako papunta sa sofa para makaupo ng maayos at normal.

Habang ang isa naming kasamahan ay sinusubukan ang wheelchair ko. Tawanan lang ng
tawanan.
Tama nga si dok.

Doon ako nagsimulang magpasalamat na buhay pa ako, dahil sa mga kaibigang mayroon
ako. Unti-unti na akong naliliwanagan. Unti-unti na ako nakakakita ng pag-asa.
“So ano nang plano mo?” Tanong ng dati kong boss sa akin.

“Madami pa akong mga sessions para sa physical therapy. Sabi naman ni dok na malaki
ang posibilidad na makakapaglakad ako ulit.”

“Ahhh… Dito ka lang sa bahay niyo?”

“Hmmm… Hindi ko pa alam eh… hindi ko alam kung may tatanggap pa sa aking trabaho.”
“Bakit hindi? Sa talino mong yan marami ka pang makukuhang trabaho. And you know
Francis,
alam naman ng General Manager ng Customer Service Department ang nangyari sa iyo. I
think
matutulungan ka naming makabalik sa trabaho.”

Hindi ako kaagad naka-react sa sinabi sa akin ni ma’am Shiela. Parang unti-unting
pumapasok sa aking tenga ang mga salitang sinasabi niya hanggang sa tuluyan ko na
itong naunawaan.

Hindi lang siguro ako makapaniwala sa mga sinabi niya sa akin.

“Oo nga tol balik ka na lang sa amin.” Saad ni Dennis.

“Tama sila Francis. Balik ka na lang.” Nakangiti nang saad ni Sky.

Napabuntong hininga ako. Pilit kong ina-absorb ang lahat ng ipinapayo at sinasabi
nila sa akin.

“SIgurado ba kayo? Hindi na ako tulad ng dati… heto nga’t hindi pa ako lubusang
magaling.”
Sagot ko sa kanilang lahat.

“Francis, hindi ka lang nakakalakad sa ngayon. At ang importante naman sa trabaho

ay yung
abilidad mo sa customer service. Bilib na bilib sa iyo mga bossing natin, and they
might offer
you a Team Leader position. Hindi mo naman kailangang gamitin ang mga paa mo sa
trabaho, I
mean, they need your beautiful mind and your commitment.” Paliwanag sa akin ni
ma’am Shiela.

Doon ako nakaramdam ng kurot sa aking puso. Napayuko ako at hindi ko na napigilang
mapaiyak.
Ayoko sanang ipakita sa kanilang umiiyak ako, pero hindi ko talaga kayang itago
dahil sa ligayang nadarama ko.

Hinaplos ni Sky ang bandang likuran ko at alam kong pati sila ay umiiyak kasama ko.

Alam ko… dahil mabababaw din ang mga luha nila.

“Salamat… Maraming salamat… Hindi niyo alam kung gaano kalaking epekto ang nagawa
ninyo sa akin ngayong araw na ito…” Saad ko sa kanila habang humahagulogol.

Puro tunog ng pagsinghot lamang ang nadidinig namin sa sala. Walang umiimik sa mga
bisita ko.

Ilang minuto kaming walang kibuan. Tahimik ang lahat.

Hanggang sa may nadinig kaming may kalakasang tunog. Tunog ng nagugutom na sikmura.
“Sorry guys… hindi kasi ako nag-almusal kanina… Hehehe…” Biro ni Dennis.

Muli nanaman kaming nagtawanan. Pari kaming mga baliw na umiiyak at nagtatawanan.

Ganito nga siguro ang totoong pagkakaibigan… mga totoong tao… mga totoong nag-
aalala para sa iyo.

Salamat. Salamat talaga sa kanilang lahat na bumisita sa akin. Handa na ako.

Handa na akong magbago.

Handa na akong bumalik sa kung sinong totoong ako. Sa totoong Francis… Francis
Alcantara.
~~~

December 23, 2011

Lumipas ang halos dalawang buwan, ay malaki na ang pagbabagong nakikita sa akin ng
mga doktor. Puspusan pa rin ang aking physical therapy upang makalakad muli. Ngunit
ipinapaalala
sa akin ni Dr. Mendez, na may mga bagay na hindi ko na magagawa tulad ng dati. Isa
na doon ay
ang makatakbo ng matulin at ang mahahaba-habang pagja-jogging sa umaga.
Pero okay lang iyon sa akin. Ang mahalaga ay ang makatayo ako at makahakbang ulit.
Hindi naging madali ang bawat sessions.
May mga araw na talagang napapaiyak ako dahil sa frustration. Gusto kong sukuan,
gusto kong mag-give up.

Ngunit hindi ako sinusukuan ng therapist ko. Siya pa ang nag-eencourage sa akin na
mag-focus lang. Pasasaan din at maibabalik ko sa normal ang aking paglalakad.

At siyempre, umaasa akong dumating ang araw na iyon. Ang araw na makakalakad ako
ulit. Mga bandang hapon ay nakauwi na kami ni tiya Susan sa bahay.
Sobrang pagod ako sa physical therapy ko kanina at gusto ko na lang matulog at
makapagpahinga.

Kung kaya’t agad akong tinulungan ni tiya Susan na makahiga sa aking kama.

Habang sarap na sarap ako sa pagtulog ay bigla akong nakadinig ng mga boses sa may
labas ng kuwarto ko. Agad akong napadilat at bahagyang pinapakinggan kung sino ang
kausap ng tiyahin ko.

Maya-maya ay biglang pumasok si tiya Susan sa aking kuwarto. “Anak, inaantok ka pa

ba? May bisita ka kasi sa labas eh.” “Ho? Sino po?”
“Basta… May bisita ka…”

Takang-taka ako sa ikinikilos ng tiyahin ko, kung kaya’t hinayaan ko siya na

tulungan akong
makapunta sa aking wheelchair.

At habang dahan-dahan niya akong itinutulak papalapit sa sala ay may nakikita akong
isang bata na naglalaro ng kanyang kotse-kotsehan sa sahig.

“Manganganak na kasi si Linda kaya inihatid siya ng lola niya dito. Hehehe…” Saad
ni tiya
Susan sabay kindat sa akin.

Alam kong ipinuslit lamang ang anak ko dito sa bahay para makasama ko habang
nanganganak ang aking asawa.

Gusto kong mainis sa katotohanang manganganak si Linda dahil sa kagaguhan ng

kapatid ko, ngunit mas minabuti kong maging kalma dahil nasa harapan ko naman si
Jacob.

Blessing in disguise, ika nga.

Dahan-dahan akong lumalapit sa kinaroroonan ng anak ko. Nakatingin at nakatitig
lang ako sa kanya. Tahimik lang siyang naglalaro habang nakasalampak sa sahig.

Maya-maya ay napatingin siya sa akin. Hindi ko alam ang gagawin ko, kung kaya’t
nginitian ko
na lang si Jacob.

“Can you give me a glass of water… please?” Saad ng maliit na bata. Inglisero pala
ang anak ko.
Langhiya, mapapalaban yata ako sa inglisan.

“Y-yes. S-s-sure.” Sagot ko sa kanya.

Mabilis kong inikot ang gulong ng aking wheelchair at nagpunta sa may kusina.
Pinilit kong abutin ang lalagyan ng baso namin at binuksan ang refrigerator upang
kumuha ng tubig. Napalingon ako sa may bandang gilid ko at nakakita ako ng powdered
juice drink.

“Jacob… Do you want some orange juice instead of water?” Pasigaw na tanong ko sa
kanya. Maya-maya ay tumakbo siya papalapit sa kusina.
“Yes… Please…” Sagot nito.

Nataranta nanaman ako at agad kong kinuha ang lalagyan ng orange juice namin.
Ipinagtimpla ko siya at siniguradong tamang-tama lang ang nagawa ko.

Hanggang sa iniabot ko sa kanya ang baso at pinanood ko siya habang iniinom ito.
Parang uhaw na uhaw ang anak ko.
Tuwang tuwa ako at ang sarap sa pakiramdam dahil kahit papaano ay napagsilbihan ko
si Jacob.

“Aaahh… Yum… Thanks po.” Saad nito nang maubos ang iniinom na orange juice.
Inilapag niya sa lamesa ang baso at agad tumakbo pabalik sa may sala namin.

Hindi ako makagalaw.

Kaagad bumuhos ang mga luha ko. Lintek!

Ngayon lang ako nakadama ng totoong kaligayahan. Iba pala ang pakiramdam na may
nagawa at naipakita kang tama para sa anak mo. Hinihinaan ko ang pagsinghot ko
dahil ayokong madinig ako ni Jacob na umiiyak.

Pinilit kong patahanin ang sarili ko at agad pinunasan ang luha at uhog ko.
Nilapitan ko ulit si Jacob sa may sala at pinanood lang siya habang naglalaro.

Noong nakaraang buwan ay kumunsulta na ako sa isang abogado upang mapunta sa akin
ang kustodiya ng aking anak. Sinabi niya sa akin na hindi biro ang pagdaraanan
naming lahat habang ipinaglalaban ko ang karapatan ko kay Jacob. At puwedeng
makasama o makabuti ito para sa aming anak, dahil sa hindi maiiwasang emotional
trauma habang inililitis ang aming kaso.

Sa edad ngayon ni Jacob, mas papanigan ng husgado na mapunta kay Linda ang
kustodiya niya. At ang tanging laban ko lamang ay ang mapatunayang hindi mabuting
asawa ang babaeng aking pinakasalan.

Napakadaling patunayan. Alam kong magiging madali para sa akin na patunayan ang
ginawang kasalanan ni Linda.

Pero ngayon, habang pinapanood ko kung gaano kapayapa ang kalooban ni Jacob habang
naglalaro, ay hindi ko siya kayang bigyan ng kahit anong stress o trauma. Natatakot
akong lalong mapalayo ang damdamin niya sa akin. Natatakot akong magmukhang masama
sa anak ko.

Dahil ako ang bagong salta sa buhay nilang mag-ina.

Ngayon niya lang ako nakita ng harapan at personal. At sino ba ako para pahirapan
ang damdamin ni Jacob sa mura niyang edad?

Hindi ko kaya. Hindi ko yata kaya.

Maya-maya ay bigla siyang lumapit sa akin. Natanggal kasi ang isang gulong ng
kanyang kotse- kotsehan.

Malugod ko namang tinanggap ang gusto niyang ipagawa sa akin, at habang inilalagay
ko ang gulong ay pumunta siya sa may harapan ko at halos magpakalong ito sa akin.
Gusto niya raw panoorin kung papaano ko ibinabalik yung gulong, para daw next time
na masira ito ay marunong na siyang magkabit nito.

Nang tuluyan nang naayos ang laruan niya ay agad itong bumalik sa pagkakasalampak
niya sa sahig at muling naglaro.

Hindi ko pinalampas ang araw na ito. Talagang bawat oras, bawat minuto at bawat
segundo ay nakatuon lang ang aking atensiyon para kay Jacob.

Tinulungan ko pa si tiya Susan na maghain ng kakainin ng anak ko. Mabuti na lamang

at hinahayaan ako ng aking tiyahin na gumalaw sa kusina. Gustong gusto ko kasing
mapagsilbihan si Jacob.

Magana kumain ang anak ko, at wala itong arte sa kung ano ang kanyang ulam.
At kahit pa nagsasalita ito ng ingles, ay kitang-kita na napalaki siya ng maayos,
magalang at marespeto.

Isang aspeto na hindi ko kayang isumbat kay Linda. Isang aspeto na hindi ko kayang
pasinungalingan sa harap ng husgado.

Ikinuwento din niya sa amin ni tiya Susan ang galing nito sa kanilang eskuwelahan.
Sinasali daw siya ng kanyang teacher sa mga spelling bee at math quiz bee. Ganoong-
ganoon din ako noong bata ako. Kuhang kuha nga niya ang kasipagan ko sa pag-aaral.
Pero para sa akin, mas matalino itong si Jacob.

Pagkatapos naming maghapunan ay pinatulog na siya ni tiya Susan sa kanyang kuwarto.

Tatabihan na lang niya ito upang maluwag-luwag daw ako sa aking higaan.

“Tiya… May balita na ba kay Linda?”

“Oo, iho. Lalaki ulit ang anak ng as… ni Linda.”

Sandali akong natahimik nang madinig ko ito. Masaya na rin ako dahil nakapanganak
ng maayos ang asawa ko.

“Na-ceasarian si Linda, kaya baka sa 25 pa siya makakalabas ng ospital.” “Talaga

tita? So ibig sabihin, hanggang bukas pa dito si Jacob?”
“Oo iho… Susunduin siya ng nanay ni Linda sa kinaumagahan ng beinte-singko.”

Lalo akong natuwa.

Dahil mas matagal ko pang makakasama ang anak ko.

Halos hindi ako makatulog sa kakaisip kung ano ang puwede kong gawin kinabukasan.
Bisperas ng Pasko.
Wala akong kaplano-plano noon, at wala rin kaming biniling mga regalo. Halos alas-
kuwatro na ng umaga ako nakatulog dahil sa kakaisip. Kinabukasan, ay kinatok ako ni
tiya Susan.
Mag-aalas-nuwebe na ng umaga. Shit!
“Nasaan si Jacob? Naandito pa ba ang anak ko?”
“Oo iho, sumama siya sa akin kanina sa palengke. Bumili ako ng ihahanda natin
mamaya sa noche Buena.”

“Talaga tita? Salamat… Maraming Salamat.” “Sige na, maligo ka na at nasa sala ang
anak mo.”
Mabilis akong nag-ayos ng aking sarili. Excited na excited akong harapin ang bagong
araw na ito.

Pasipol-sipol pa ako habang naglalagay ng gel sa buhok ko.

Nang handa na ako ay agad akong lumabas ng kuwarto at pinuntahan si Jacob.

Nakita ko siya hawak-hawak ang kanyang robot. Napatingin ulit siya sa akin at
mabilis niya akong nilapitan.

“Look at this… I fixed my toy and put back its head. Hehehe” Nakita ko ang
magandang ngiti ng anak ko.

“Very good Jacob.”

“Hmmm… I wanna go home…” Saad nito.

Hindi ko naman alam ang mararamdaman ko nang madinig ko ito mula sa kanya. Pero
naiintindihan ko namang namimiss niya na din si Linda.

“Don’t worry, your lola will fetch you tomorrow morning.” “Where is mommy?”
Paano ba ito? Mukhang dudugo talaga ang ilong ko sa anak ko. “Your mom just gave
birth… You already have a baby brother?” “Really?! Yes!!!”
Nakita ko ang kagalakan sa mga mata ni Jacob. Alam kong inosenta ang mga bata sa
mga kasalanang nagawa ng kanilang mga magulang.

“So right now, your mom needs to rest so she could take care of you and your baby
brother.” “Okay po… I want to take good care of my baby brother too…”
Natahimik ako.

Hindi ako nakaimik sa sinabi ni Jacob.

Tila alam niya ang obligasyon ng isang kuya.

Isang bagay na hindi ko naranasan sa sarili kong kapatid. Nginitian ko na lamang

siya at pinanood habang ito ay naglalaro.
Katulad kahapon ay maliksi kong pinagsilbihan ang aking anak. Ako na din ang
nagpapalit ng damit niya sa tuwing pinagpapawisan ito sa kakatakbo, akyat-panoog ng
aming hagdanan.

Hanggang sa sumapit na ang oras ng Noche Buena.

Dahil siguro sa sobrang pagod ay hindi na nagawa ni Jacob na magising at

magpakapuyat hanggang alas dose ng madaling araw.

Kami na lamang ni tiya Susan ang kumain habang si Jacob ay nakahiga sa may sofa ,
yakap- yakap ang kanyang laruang robot.

Maya-maya ay nilapitan ko ang aking anak at marahan ko itong hinalikan sa kanyang

pisngi.

“Merry Christmas Jacob… Mahal na mahal ka ni daddy.” Bulong ko sa kanya habang

hinahaplos ang kanyang buhok.

Binuhat naman ni tiya Susan ang anak ko upang ilipat sa kanyang kuwarto.

Nakiusap ako sa kanya na sana sa kama ko na lang matutulog si Jacob. Hindi na lang
ako tatabi sa kanya at mananatili ako sa aking wheelchair.
Sobrang sarap sa pakiramdam.

Kasama ko ang aking anak sa araw ng pasko.

Kasama ko ang pinakamahalagang tao sa aking buhay. Wala na akong mahihiling pa.
Ito na ang pinakamasayang Pasko sa tanang-buhay ko.

At lalo akong ginanahan upang makabalik sa dating ako.

Muli ako nagkaroon ng pangarap na buhayin at bigyan ng magandang kinabukasan ang

aking anak.

Hindi ako natulog. Binantayan ko si Jacob buong gabi.

At talagang hindi ko ipagpapalit ang araw na ito sa kahit anong bagay sa mundo.

Salamat… Salamat sa araw na ito.

~~~

March 2012

Unti-unti nang bumabalik sa normal ang buhay ko.

Nakakapasok na ako muli sa trabaho at kahit hirap na hirap pa ako gamit ang aking
wheelchair papunta sa trabaho, ay talagang tinitiis ko ito at nilalakasan ang aking
loob.

Masaya ako dahil tinanggap ako muli sa trabaho.

Mayroon na akong sariling team, at medyo mataas naman na ang aking sahod. Gusto ko
ulit makaipon para sa pag-aaral ni Jacob.
Alam kong dapat ko pa ring ituloy ang obligasyon ko sa aking anak, lalo pa’t
masigasig ito at
consistent na honor student sa kanilang eskuwelahan. Kailangan kong magsumikap.
Kailangan kong maibalik ang kasipagan ko.

At hindi hadlang ang sitwasyon ko ngayon upang huwag ituloy ang mga nakabinbing mga
pangarap.

Kaya ko ito. Makakabangon ulit ako.

Hanggang isang araw, ay nakatanggap ako ng isang hindi inaasahang bisita. Si Linda.
Nagpunta siya sa aming bahay upang kausapin ako.

“Kamusta ka?” Paunang katanungan nito.

“Ayos lang.” Maikli kong sagot.

“Mabuti naman…”

Kitang-kita sa kanyang mga mata ang matinding kalungkutan.

Alam kong hanggang ngayon ay nagsisisi ito sa kanyang nagawang kasalanan sa akin.
“Bakit naandito ka?” Diretso kong tanong sa kanya.
“Gusto lang kitang dalawin at kamustahin.” “Buhay pa naman ako. Buhay na buhay…”
Maya-maya ay napayuko ito at kusang tumulo ang kanyang mga luha.

“Francis… Hindi mo alam kung gaano ako nagsisisi ngayon sa mga kasalanan ko sa iyo.
Patawarin mo ako sa mga pagdududa ko sa iyo noon. Kasalanan ko kung bakit naitanim
sa puso at isipan ko ang mga walang kuwentang pagseselos.”

Hindi naman ako maka-imik. Parang manhid na manhid na ako sa mga sinasabi niya sa
akin.

“Gusto ko din humingi ng kapatawaran sa nangyari sa amin ng kapatid mo… At kahit

araw- arawin kita upang matanggap mo ang paghingi ko ng kapatawarang, ay gagawin
ko…”

Tahimik pa rin ako at hinahayaan ko lang siyang maglitanya ng kanyang mga nagawang
kasalanan sa akin.

“Umaasa ako na pagdating ng panahon ay mapatawad at matanggap mo ulit ako. Mahal na

mahal kita Francis… Mahal na mahal…” “Kalokohan…” Matigas kong saad sa kanya.
Maya-maya ay tumayo ito at dahan-dahang naglakad patungo sa pintuan ng aming bahay.
“Kaya ko pa siguro patawarin ka… Pero alam kong, alam mo na matatagalan pa yun…”
“Alam ko… Alam ko…”
“Linda…”

Napigilan ko siyang makalabas ng bahay at napalingon siya sa akin.

“Kung gusto mong tuluyan kitang mapatawad, ay bumalik kayo ni Jacob dito sa bahay.
Iwan mo si kuya Michael at dito na lang ulit kayo tumira kasama ko.”

Hindi ko alam kung tama o mali ang aking mga sinasabi sa kanya ngayon. Ang alam ko
lang ay gusto kong makasama ang aking anak.
Maya-maya ay unti unting lumalapit sa akin si Linda, at lumuhod ito sa aking
harapan. Ayoko man ng kanyang ginagawa ngayon, ngunit hindi ko na siya napigil pa.
“Babalik kami ni Jacob… Kung tatanggapin mo ulit si Michael dito sa bahay…”
Tangina!

Nabigla ako sa kundisyong sinabi niya sa akin.

“Anong pinagsasasabi mo? Wala kang karapatang magbigay ng kundisyon, dahil ikaw ang
may kasalanan sa akin.”

“Francis… Hindi ko kayang iwan si Michael.”

“Lumayas ka na… Huwag ka nang magpapakita sa akin…” “Francis…”

“Umalis ka na!”

“Francis… Bumalik ang cancer ni Michael… at ako na lang ang tanging nag-aalaga sa
kanya ngayon. Kaya hindi ko siya kayang iwanan… Kailangang-kailangan niya ng
makakasama… Kailangang-kailangan ka ng kapatid mo.”

Natulala ako…

Hindi ako makasagot.

Kailan ko nga ba huling kinamusta ang kapatid ko? Kailan ko ba huling nakita si
kuya Michael?
Tama.

Noong sinugod ko silang dalawa ni Linda para kuhanin ang anak ko. Parehong araw na
sinabihan kong “sana ay mamatay na lang siya”.
Hindi ko sinasadya. Kusa na lang ding lumabas ito sa aking bibig dahil sa matinding
galit.

Pero ngayon…

Bakit nasasaktan pa rin ako sa kabila ng kahayupang ginawa nila sa akin?

Bakit pakiramdam kong ako pa rin ang may malaking nagawang kasalanan sa kanilang
dalawa? Hindi ako nakatulog. Nasa isipan ko ang kundisyon ni kuya Michael.
Kahit anong mangyari ay kapatid ko pa rin siya.

Kahit pagbalik-baliktarin pa ang mundo, siya pa rin ang kuya ko.

Dugo’t laman.
Kinabukasan ay lumiban ako sa pagpasok sa aming opisina. Ito ay para dalawin si
kuya Michael sa ospital.
Nanginginig ako. Natatakot...
Parang hindi ko siya kayang harapin. Naglalaban ang poot at awa sa aking puso.
Hanggang sa nakita ko si Linda na nakaupo sa harap ng kuwarto ng aking kapatid.
Tila hinihintay nito ang aming pagdating.

Hindi ko pinansin si Linda, sa halip ay agad kaming tumuloy sa pribadong silid ni

kuya Michael. Puta!
Nag-iba ang itsura niya. Sobrang payat.
Lubog ang mga pisngi.

Hindi ko makilala ang dating kapatid ko.

Gusto kong tumalikod papalayo at papalabas ng ospital.

Pero hindi ko kaya, dahil tanging si tiya Susan lamang ang nagtutulak ng wheelchair
ko.

“Michael… Michael… Michael… naandito kapatid mo… naandito si Francis…” Mahinang

saad ni Linda sa aking kapatid. Tila nanghihina pa ito dahil sa likidong nakaturok
sa kanya.

“Pasensya na kayo, katatapos lang kasi ng gamutan niya… Kaya nanghihina pa si

Michael.”
Saad ng aking asawa.

Maya-maya ay marahang ibinuklat ni kuya Michael ang kanyang mga mata. Ibinaling
nito ang kanyang mga mata sa akin.

At agad itong umiyak…

Humagulgol..

“Kambal… Kambal…. Kambal…. Kambal…”

Namimilipit ito dahil sa tindi ng nararamdamang niyang sakit at kalungkutan.

Para namang mahuhulog ang puso ko at tanging ako lamang ang kanyang tinatawag.
Nakita ko rin si Linda na umiiyak at agad itong lumabas ng silid. Iniwan din kami
ni tiya Susan upang makapag-usap kaming magkapatid.

Agad kong hinawakan ang mga kamay ni kuya Michael. Hindi ko na makuntrol ang
pagbuhos ng aking mga luha. “Kuya… Kuya… ano ba itong nangyari sa ating dalawa?”
“Tangina kambal… tarantado kasi ang kuya mo…” “Kuya… kapit ka lang, naandito na
ako…”
“Patawarin mo ako kambal… Sana mapatawad mo pa ako kambal…” “Magpagaling ka kuya…
gusto kong gumaling ka…”
“Hindi na kambal… Hindi na ako gagaling… nararamdaman kong malapit na ako…” “Kuya…
Please… magtulungan ulit tayo… para gumaling at bumuti ang kalagayn mo…” Gusto kong
yakapin ang kuya ko.
Kitang kita ko ang mga braso niya na sobrang payat.

Sa halos ilang buwan na hindi kami nagkikita at nagkakausap.

Sa halos ilang buwang sinusumpa ko na sana’y mamatay na siya.

Sa halos ilang buwang nag-iisip ako ng kung anong masamang bagay na sana ay sapitin
niya. Ay hindi ko akalain na mabubura na lang ang lahat ng galit sa aking puso.
Nagkamali ako. Nagkamali din ako.
Alam kong may nagawa akong hindi maganda para sapitin ko ang kalagayan ko ngayon.
Nagsinungaling ako sa asawa ko.
Nagtanim ako ng galit sa kapatid ko mula pa noong bata kami.

At ang tanging hinangad ko lang, kahit noon pa man, ay ang higitan at kaiinggitan
ako ni kuya
Michael.

Ako ang may totoong masamang puso. Ako ang naging kontrabida sa kapatid ko.
“Patawarin mo rin ako kuya… dahil hindi ko natupad ang pangako ko kina mommy at
daddy na
alagaan ka… patawad…”

“Wala kang kasalanan kambal… Hindi mo ito kasalanan… Nararapat lang ito sa akin…
Nararapat ko lang itong danasin…”

“Kuya…”

“Patawad kambal… Ako ang patawarin mo…”

Ang sakit sa dibdib. Ang sama sa kalooban.

At sinusumpa kong mapapahaba ko pa ang buhay ng kapatid ko. Gagawin ko ang lahat
upang makasama pa siya ng matagal-tagal.

~~~

“Nagkaroon ng reccurance ang lymphoma ni Mr. Alcantara. Ang tanging magagawa nating
sa ngayon ay ang magsagawa ng surgery procedure para sa gastrointestinal tract
lymphoma niya. Kailangan kasi nating tanggalin ang tumor sa kaniyang katawan para
hindi ito makapa-apekto sa iba pang internal organs niya.Then right after that, we
will continue his radiotherapy or chemotherapy. Ito kasi ang mag-aassist after
surgery at ma-enhance ang therapeutic effect sa kanyang kalagayn. The cancer also
needs to be re-staged again. Francis, wala akong maibibigay na kasiguraduhan kung
malalagpasan pa ng pasiyente ito, and we will do everything that we can para humaba
pa ang buhay niya.”

Ito lamang ang naipaliwanag sa akin ng doktor.

Alam kong napakarami pang dapat pagdaanan ni kuya Michael. Pero talagang gusto kong
gumaling ang kapatid ko.
Buo ang loob ko na tulungan siyang makabawi ulit.

Ako na mismo ang nagbigay ng hudyat sa doktor na maisagawa ang surgery para
tanggalin ang tumor kay kuya Michael.

Kahit nanghihina pa ako ay pinilit ko ang aking sariling maging matatag.

Habang inihahanda ang kanyang katawan bago dumating ang araw ng surgery ay patuloy
ako sa pagtatrabaho at sa mga physical therapy sessions ko.

Saksi din ako sa ginagawang pangangalaga ni Linda sa aking kapatid. Hindi mo

matatawaran ang mga sakripisyo ng babaeng pinakasalan ko.
Bumalik sa aking alaala ang mga panahong nasa Singapore ako, at tanging siya lamang
ang masasandalan ni kuya Michael habang nagki-chemotherapy.

Wala akong masasabi sa ginagawang pangangalaga ni Linda sa kanya.

Siya ang umaalalay dito sa tuwing sumusuka si kuya Michael. Siya din ang tumutulong
sa pagpapainom ng kanyang mga gamot.

Ang tanging kaya ko lang gawin sa ngayon ay suportahan si kuya Michael at panoorin
ang aking asawa habang pinagsisilbihan ang kapatid ko.

Masakit… pero wala akong magagawa.

Alam kong mas nasasaktan si kuya Michael sa bawat paghapdi ng kanyang sikmura at
dumadaing sa sobrang sakit.

Pikit-mata ko na lamang pinagdaanan ang lahat. Nagbulag-bulagan ako upang

malagpasan ang mga paghihirap na ito sa aking kalooban.

At ang isa ko pang tanging magagawa ay ang magdasal.

Palagi akong nasa chapel ng ospital para ipagdasal ang kalagayan ng kapatid ko.

Halos malimutan ko na ang sarili kong pinagdaraanan dahil sa tindi ng pag-aalala ko

kay kuya
Michael.

Hanggang sa tumabi sa akin si Linda at hinintay niya akong matapos sa aking

binibigkas na panalangin.

“Alam kong hindi madali para sa iyo ang lahat ng ito Francis, pero nagpapasalamat
ako at naandito ka kasama namin…”

“Kapatid ko siya Linda… At alam kong may pananagutan ako sa kanya… Kahit ano pang
ginawa niya sa akin…”

“Sinubukan kong lumayo… Sinubukan kong takasan si Michael… Pero hindi ko kayang
gawin… Hindi ko kayang iwanan siya sa ganyang kalagayan…”
“Ano bang nagawa ko sa buhay ko Linda, para danasin ang lahat ng paghihirap na ito?
Pakiramdam ko kasi wala akong nagawang tama, kung kaya’t bumabalik sa akin ang
lahat ng masasamang karma…”

Hinawakan ni Linda ang mga kamay ko at marahan nitong hinaplos sa kanyang pisngi.

“Hindi Francis… Nadamay ka lang sa mga kasalanan at kamalasan namin… Kung akala mo
ay mabigat na yang nararamdaman mo, isipin mong sampung beses ang hirap at sakit
ang nararanasan namin ni Michael… Hindi ako puwedeng magreklamo… Hindi ko puwedeng
sisihin ang Diyos… Dahil alam kong may mabigat akong kasalanan sa Kanya… At kung
abutin ako ng habang buhay para makabawi ako sa lahat ng nagawa kong mali, ay
buong-buo ko itong tatanggapin…”

“Linda… mahal na mahal kita… mahala na mahal… Pero bakit mo sa nagawa sa akin yun?”
“Hindi ko alam… Hindi ko alam… Natukso ako… Nangulila… Nagkasala…”
“Gusto ko ipaalam sayo kung gaano mo ako nasaktan… Sobrang sakit… Linda…” “Patawad
Francis… Patawad…”
“Pero sa kabila ng lahat ng ginawa mo sa akin, gusto ko pa ring magpasalamat sa
ginagawa mo
ngayon kay kuya Michael… Ikaw pa ang nag-aalaga sa kanya, na dapat ako ang
gumagawa…”

“Hindi mo kailangang magpasalamat Francis… Kahit pasanin ko ang krus na iyan habang
buhay, tatanggapin ko… Mahalaga kayong dalawa sa akin…”

Hindi ko alam kung ito ang tamang panahon upang mag-matigas pa ako sa aking asawa.
Hindi ko rin alam kung ito ang tamang araw para patawarin siya sa lahat ng nagawa
niya. Pero…
Mahal ko si Linda… Mahal na mahal…
Tawagin man akong tanga ng ibang tao.

Tawagin man nila akong martyr… ngunit alam ko, na ito ang dapat kong gawin.
Inilapit ko ang kanyang kamay sa aking labi, at marahan itong hinalikan. Bumuhos
ang mga luha ni Linda.
Pakiramdam niya ay natulungan ko siyang buhatin ang mabigat na pasang krus ng aking
asawa.
“Kung hahayaan mo ako… Kung tatanggapin mo ako ulit sa buhay mo… Gusto pa rin kita
makasama habang buhay… Gusto pa rin kitang alagaan… asawa ko…” Iyon lamang ang
kanyang sinabi sa akin.

Niyakap ko siya ng mahigpit.

Kay tagal kong hinintay na mahagkan ulit ang aking asawa. Nangungulila siya sa
akin, at gayon din ako sa kanya.
Mahirap tanggapin ang nagawa niyang kasalanan sa akin, pero kaya kong subukan.
Unti-unti…
Dahan-dahan…

Matututo din akong magpatawad at simulang kalimutan ang hindi magandang nakaraan.
Hanggang sa dumating ang araw ng surgery ni kuya Michael.
Lahat kami ay panay ang pagdarasal at pag-aalala sa kung ano ang kalalabasan nito.
Iginugol ko naman ang araw na iyon sa pagsipot ng aking physical therapy session.
Ayokong may palagpasin na araw upang makalakad muli.
Malaki na ang pinagbago ng aking mga binti. Nakakahakbang na ako at dahan-dahang
nakakalakad.
Kinakailangan ko pa ring humawak sa isang bagay, tulad ng tungkod o saklay upang
makatulong sa aking paglalakad.

Ayos na iyon. Ang mahalaga ay unti-unti ko nang naibabalik ang abilidad ko.
Ibinalita naman sa akin na tapos na ang operasiyon ni kuya Michael.
Naging maayos naman ang lahat at sinasalinan na lang siya ng dugo upang palitan ang
mga nawala sa kanyang katawan habang isinasagawa ang operasiyon.

Kaagad naman akong nagpupunta ng ospital pagkatapos ng mga sessions ko. Masaya
kaming lahat dahil sa matagumpay na surgery ni kuya.
Hinihintay na lang namin na makabalik siya sa normal na estado, habang
ipinagpapatuloy ang kanyang chemotherapy.
Kitang-kita din sa mukha ng aking kapatid ang lubos na kaligayahan.
Alam kong hinang-hina pa siya, pero pinipilit niya itong kayanin upang makaharap at
makausap kaming lahat.

Nakita ko ring lumapit agad si Jacob sa kanya. Iba pa rin ang pinagsamahan nila
kuya Michael at ng aking anak. At sinikap kong maging masaya na lang sa ganoong
set-up. Tinanggap ko na lang ang lahat.

“Kailangan pa rin ni Mr. Alcantara na dumaan sa mga series of tests for re-staging
ng cancer niya. Itutuloy-tuloy pa rin ang chemotherapy niya at titignan natin kung
magrerespond pa sa ganitong gamutan ang pasiyente. Francis, tatapatin na kita,
kapag hindi bumuti ang pakiramdam ni Mr. Alcantara habang nagki-chemotherapy,
matataningan na namin ang buhay niya…”

“Ho? Ilang taon po dok?” “Six to twelve months…” Shit…

Nagkatininginan na lamang kami ni Linda sa ibinalita sa amin ng doktor ni kuya
Michael.

Sa tingin ko naman ay nagawa na namin ang lahat ng makakaya upang mapahaba pa ang
buhay ng aking kapatid.

Gusto kong tuluyan na siyang gumaling, pero hindi ko naman hawak ang kanyang buhay.
Walang kasiguraduhan, kailangan lamang umasa at manalangin.
Sa bahay na namin ulit tumira si kuya Michael. Nagsalitan kami sa pagbabantay sa
kanya.
Sinikap namin na maibibigay ang buong atensiyon namin sa kanya upang maibalik ang
kanyang lakas at timbang.

Ngunit…

Nagpatuloy pa ring sa paglabas-masok sa ospital ng aking kapatid.

Hindi ko matignan si kuya sa tuwing napapahiyaw ito sa sobrang sakit at sumusuka,

bilang resulta ng kanyang chemotherapy.

Mahirap… Sobrang hirap…

Madalas ay umiiyak ako sa banyo dahil pati ako ay nasasaktan sa mga nakikita ko.
Hindi ko kaya… Pero iba si Linda…
Sobrang matatag at matiyaga siyang babae. Panay ang punas niya sa aking kapatid.
Masigasig siyang nag-aalaga kay kuya Michael. Maaasahan talaga siya sa mga ganitong
bagay.
~~~

September 2012

“Oh! Kamusta ka na Mr. Alcantara?” Tanong ng kanyang doktor. “Langhiya… lumalakas

ako sa gaganda ng nurses dito dok… Hehehe…” “Hahaha… Aba’y sinadya talaga namin yan
para bumuti ang kalagayan mo…” “Hehehe… Salamat dok.”
Kahit ganito ang kalagayan ni kuya Michael, ay kayang-kaya niya pang mambola at
makipaglokohan.

“Dok, magpapaalam sana kami, kasi gusto sana naming magpunta sa beach…”

“Hmmm… Ganun ba? Ang tanong, eh kakayanin mo ba Michael?” Muling tanong sa kanya ni
dok.
“Oo naman dok! Sus… Kayang-kaya ko nang gumala… Hehehe…”
Alam kong kinukumbinsi lang ni kuya Michael ang kanyang duktor upang mapayagan siya
nito. Ako kasi ang nagsabi sa kanya na kailangan muna naming magpaalam kay dok, at
humingi ng
approval kung puwede na ba siyang ibiyahe sa malayo.

“Sige na dok… Payagan niyo na po ako… Gusto ko naman makakita ng magandang view
bago
ako mawala sa mundo… Hehehe…”

“Hmmm… Sige, papayagan ko kayo. Basta pagkatapos ninyong mamasyal ay kailangan mong
ibalik dito sa ospital si Michael.”

“Sige po dok, masusunod po. Ako na pong bahala.”

“Yun oh! Napapayag na natin si dok. Hehehe…”

Naintindihan naman naming lahat ang kahilingan ng aking kapatid.

Kahit lumipas na ang halos apat na buwan, ay hindi pa rin bumabalik sa dati ang
kalagayan ni kuya Michael.

Unti-unti ko nang tinatanggap sa aking sarili ang mga sinabi sa amin ni dok.

Bahala na…
Basta ang mahalaga ay maging masaya at maligaya si kuya sa mga nalalabi niyang
araw. Nirentahan namin ang sasakyan n gaming kapitbahay upang magpunta sa isang
beach resort sa
Laiya, Batangas.

Tuwang-tuwa si Jacob dahil mamamasiyal kaming magkakasama.

Kahit hindi pa ako gaanong nakakapaglakad ng maayos, at kailangan pa ng tungkod, ay

pinilit kong makasama sa lakad na ito.

Kamig mag-anak lamang ang nakapunta. Si Linda.

Si Jacob.

Ang siyam na buwang baby na si Mico. Si Tiya Susan.

Ako.

At si kuya Michael.

Katabi ko ang aking anak, samantalang magkatabi naman ang aking asawa at si kuya.
Hanggang sa makarating kami sa resort at nagcheck-in sa isang malaking kuwarto.
Hindi naman nagpaawat si kuya Michael, ayaw daw niya magkulong sa kuwarto at gusto
lang niyang nasa labas kaming lahat.

Sinunod naman namin ang kanyang kagustuhan at kaagad na pumunta sa pampang.

Hinayaan naming nagtatatakbo si Jacob habang tila nakikipaghabulan sa alon. Kalong-
kalong naman ng aming tiyahin si baby Mico.
Pumunta kami ni Linda sa may dagat at nagtampisaw sa malamig na tubig.
Pinapanood lamang kami ng aking kapatid na nakatanaw sa malayo. Nakangiti.
Nakatawa.

Kahit papaano ay naging masaya naman ang buo araw namin sa resort. Sabay-sabay
kaming kumain ng tanghalian.
Hindi maubos-ubos ang mga kuwentuhan.
Tanong sila ng tanong sa mga karanasan ko sa Singapore.

Panay din ang tanong ko sa mga unang limang taon ni Jacob. Mga bagay na hindi ko
nasaksihan habang nagtatrabaho ako sa ibang bansa.

Madaming kulitan. Madaming tawanan.

Hanggang sumapit ang dapithapon.

Sinamahan namin si tiya Susan at inihatid ang mga bata sa aming silid upang
makapagpahinga sila bago kami maghapunan.

Ngunit nagyaya pa rin si kuya Michael na panoorin ang paglubog ng araw. Kaming
tatlo na lamang ang bumaba at nagpunta sa may pampang.
Damang-dama namin ang mga pinong buhangang yumayakap sa aming mga paa.

Habang nakaakbay ang isang kamay ni kuya Michael sa aking likuran, ay nakahawak
naman sa
kanyang braso si Linda para ito’y alalayan.

Dahan-dahan kaming lumalapit sa may pampang. Ang ganda ng tanawin.

Magkahalong kulay pula at dilaw ang araw habang ito ay nagbabadya nang magtago sa
mga ulap.

Malakas ang hangin na nagmumula sa kalawakan ng dagat. Ang sarap langhapin ang
simoy ng hangin.
Napalingon ako kay kuya Michael upang tignan kung giniginaw ba siya o hindi.

“Kuya, ayos ka lang? Baka nilalamig ka na, balik na tayo sa kuwarto.”

“Huwag kambal. Ayos pa naman ako. Huwag kang mag-alala sa akin.”

Napangiti na lamang ako at nagkatinginan kami ni Linda. Agad kong ibinalik ang
aking paningin sa papalubog na araw. Pinagmamasdan ang senyales ng katapusan ng
isang buong araw.
“Kambal… Salamat ha… Salamat sa lahat ng kabutihan mo sa akin…” Biglang saad ni
kuya
Michael.

Hindi ko naman siya nilingon, dahil kaagad kong naramdaman ang kirot sa aking puso
habang pinapakinggan ang sinseridad ng kanyang pasasalamat.

“Pagpasensiyahan mo na ako kambal ha… Sadyang marami lang talaga akong kapalpakan
sa buhay… Hindi ko lubos isiping nagawa ko ang mga bagay na iyon sa iyo… Nagsisisi
ako sa lahat ng iyon at sana, dumating ang panahon na tuluyan mo na akong
mapatawad…” Dagdag nito.

“Pinapatawad na kita kuya… Pinapatawad na kita…” Mahina kong tugon sa kanya. Halata
namang napapaiyak na ako dahil sa pautal-utal kong pagsasalita.

“Pasensiya na rin dahil, may iiwan nanaman akong responsibilidad sa iyo… Alagaan mo
sana si baby Mico… Yung lang ang tanging pakiusap ko sa iyo… Palakihin mo siyang
katulad mo… Iwasan mo nang ikuwento ang tungkol sa walang kuwenta niyang ama… At
balang araw, sana mahingan mo rin ako ng kapatawaran sa pag-iwan sa kanya…” Umiiyak
na saad ni kuya Michael sa akin.

Nararamdaman ko ang panginginig sa katawan ni kuya Michael, kung kaya’t hinigpitan

ko pa
ang pagkaka-akbay ko sa kanya.

“Linda… Patawarin mo rin ako…Kahit paulit-ulit ko nang sinasabi sa iyo ito, pero
gusto ko
lang ipaalala sa iyo na ako ang may kasalanan ng lahat… Patawarin mo ako sa gulong
naidulot ko sa pamilya ninyo… At sana, alagaan mo ng mabuti si baby Mico… Alam kong
mabutin kang ina… mabuti kang babae… Salamat din sa lahat… Sa lahat ng pag-aalaga
mo sa akin, sa kabila ng lahat…”

Nilingon ko si Linda at nakita ko siyang nakayuko. Bumubuhos na rin ang mga luha sa
kanyang mga mata. Hindi ito makapagsalita dahil sa tindi ng emosiyong kanyang
nadarama.

Ibinaling ko muli sa papalubog na araw ang aking paningin.

Nagdadasal na sana ay malagpasan naming lahat ang unos na dumating sa aming mga
buhay. Na sanan ay makabangon kaming lahat mula sa pagkakadapa at pagkakalugmok.
Hanggang sa naramdaman ko ang ulo ni kuya Michael sa aking balikat.

“Pasandal kambal ha… Pasandal…” Mahina niyang saad sa akin.

Bahagyang tumahimik ang aming paligid. At tanging ang paghampas lamang ng alon ang
aming nadidinig.

Maya-maya ay bigla kong nadinig ang malakas na paghikbi ni Linda.

Kahit nakalapat pa ang ulunan ni kuya Michael sa aking balikat ay nagawa ko pa ring
lingunin ang aking asawa.

Tumingin ako sa kanya at panay ang pag-iling ni Linda, isang hudyat upang ipaalam
sa aking nawala na nang tuluyan ang aking kapatid.

Niyakap ko ng mahigpit ang katawan ni kuya Michael. Iyak lang ako ng iyak.
Alam kong babawiin na siya sa amin ng Panginoon, pero hindi ko akalain na ngayon na
ang araw na iyon.

Nilapitan ako ni Linda, nakayakap siya sa aking bandang likuran. Pilit niya akong
pinapatahan sa pagkawala ng aking kapatid.
At pinaparamdam niya sa akin na naroroon pa siya upang makasama habang buhay.

Masakit…

Kahit kailan ay hindi mo maihahanda ang iyong sarili sa mga unos at pagsubok na
darating sa iyo.

Lalo na ang araw na mawawala ang mga mahal mo sa buhay.

Ngunit kahit ano pa man ang nangyari, ay dapat lang na ipagpatuloy namin ang mga
buhay at gampanan ang mga responsibilidad nakaatang sa akin.

Mahal na mahal ko ang aking pamilya.

At sapat na iyong dahilan upang matuto akong magpatawad at makalimot sa isang

masalimuot na nakaraan.

--Fin--