Pag-ibig sa Tinubuang Lupa Ang nangakaraang panahon ng aliw,
ang inaasahang araw na darating
Tula ni Andres Bonifacio ng pagka-timawa ng mga alipin, liban pa ba sa bayan tatanghalin? Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya sa pagkadalisay at pagkadakila At ang balang kahoy at ang balang sanga gaya ng pag-ibig sa tinubuang lupa? na parang niya’t gubat na kaaya-aya Alin pag-ibig pa? Wala na nga, wala. sukat ang makita’t sa ala-ala ang ina’t ang giliw lampas sa saya. Ulit-ulitin mang basahin ng isip at isa-isahing talastasing pilit Tubig niyang malinaw sa anaki’y bulog ang salita’t buhay na limbag at titik bukal sa batisang nagkalat sa bundok ng isang katauhan ito’y namamasid. malambot na huni ng matuling agos na nakaka aliw sa pusong may lungkot. Banal na pag-ibig pag ikaw ang nukal sa tapat na puso ng sino’t alinman, Sa aba ng abang mawalay sa Bayan! imbit taong gubat, maralita’t mangmang gunita ma’y laging sakbibi ng lumbay nagiging dakila at iginagalang. walang ala-ala’t inaasam-asam kundi ang makita’ng lupang tinubuan. Pagpupuring lubos ang nagiging hangad sa bayan ng taong may dangal na ingat, Pati na’ng magdusa’t sampung kamatayan umawit, tumula, kumatha’t sumulat, wari ay masarap kung dahil sa Bayan kalakhan din nila’y isinisiwalat. at lalong maghirap. O! himalang bagay, lalong pag-irog pa ang sa kanya’y alay. Walang mahalagang hindi inihandog ng pusong mahal sa Bayang nagkupkop, Kung ang bayang ito’y nasa panganib dugo, yaman, dunong, katiisa’t pagod, at siya ay dapat na ipagtangkilik buhay ma’y abuting magkalagot-lagot. ang anak, asawa, magulang, kapatid isang tawag niya’y tatalikdang pilit. Bakit? Ano itong sakdal nang laki na hinahandugan ng buong pag kasi Datapwa kung bayan ano ang bayan ng ka- na sa lalong mahal kapangyayari Tagalogan at ginugugulan ng buhay na iwi. ay nilalapastangan at niyuyurakan katwiran, puri niya’t kamahalan Ay! Ito’y ang Inang Bayang tinubuan, ng sama ng lilong ibang bayan. siya’y ina’t tangi na kinamulatan ng kawili-wiling liwanag ng araw Di gaano kaya ang paghinagpis na nagbibigay init sa lunong katawan. ng pusong Tagalog sa puring nalait at aling kaluoban na lalong tahimik Sa kanya’y utang ang unang pagtanggap ang di pupukawin sa paghihimagsik? ng simoy ng hanging nagbigay lunas, sa inis na puso na sisinghap-singhap, Saan magbubuhat ang paghihinay sa balong malalim ng siphayo’t hirap. sa paghihiganti’t gumugol ng buhay kung wala ring ibang kasasadlakan Kalakip din nito’y pag-ibig sa Bayan kundi ang lugami sa kaalipinan? ang lahat ng lalong sa gunita’y mahal mula sa masaya’t gasong kasanggulan. hanggang sa katawan ay mapasa-libingan. Kung ang pagka-baon niya’t pagka-busabos Exaplanation and Own Analysis: sa lusak ng daya’t tunay na pag-ayop supil ng pang-hampas tanikalang gapos Andres Bonifacio wrote a poem titled at luha na lamang ang pinaa-agos "Pagibig sa Tinubuang Lupa" that expresses his love for the nation. According to him, love for one's Sa kanyang anyo’y sino ang tutunghay motherland is the greatest emotion. His love and na di-aakayin sa gawang magdamdam respect for the nation are evident in his words. To pusong naglilipak sa pagka-sukaban help other Filipinos become more aware of what is na hindi gumugol ng dugo at buhay. going on in our nation, Bonifacio has issued the following statement. Finally, Bonifacio aimed to Mangyari kayang ito’y masulyap inspire and give people the impression that he was ng mga Tagalog at hindi lumingap willing to stake his life for our nation's freedom sa naghihingalong Inang nasa yapak because he loved it. Then, I was particularly moved ng kasuklam-suklam na Castilang hamak. by the following: "Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya sa pagkadalisay at pagkadakila gaya ng pag-ibig sa Nasaan ang dangal ng mga Tagalog, tinubuang lupa? Pa pag-ibig aling? This line is nasaan ang dugong dapat na ibuhos? translated as "What love can surpass greatness or bayan ay inaapi, bakit di kumikilos? purity like love of country? None.” This is evident in at natitilihang ito’y mapanuod. the poem's first section. This is a message that I appreciate because most people will agree with it. Hayo na nga kayo, kayong nanga buhay When we stop to think about it, loving your sa pag-asang lubos na kaginhawahan country implies that you consider everyone around at walang tinamo kundi kapaitan, you as well as yourself. You genuinely care about kaya nga’t ibigin ang naaabang bayan. other people's wellbeing and just wish them well. You make an effort to be as helpful as you can to Kayong antayan na sa kapapasakit others. If you love your country, it means you are ng dakilang hangad sa batis ng dibdib loyal and committed and that you are too with the muling pabalungit tunay na pag-ibig people you encounter in your life. Overall, this kusang ibulalas sa bayang piniit. poem is about having pride in one's country and nationality. In order to appreciate what our own Kayong nalagasan ng bunga’t bulaklak country has to offer us, we must love, adore, and kahoy niyari ng buhay na nilanta't sukat fight for it. This poem makes me happy to be ng bala-balakit makapal na hirap Filipino and grateful that my nation was saved by a muling manariwa’t sa baya’y lumiyag. hero like Andres Bonifacio, who fought valiantly for his people and his nation. He was considering Kayong mga pusong kusang inuusal others' interests in addition to his own. He taught ng daya at bagsik ng ganid na asal, us to love our country and stop complaining about ngayon magbangon’t baya’y itanghal the things we don't like about it because doing so agawin sa kuko ng mga sukaban. will not benefit anyone. Instead, we should start contributing in our own small ways to improve our Kayong mga dukhang walang tanging sikap nation. kundi ang mabuhay sa dalita’t hirap, ampunin ang bayan kung nasa ay lunas sapagkat ang ginhawa niya ay sa lahat.
Ipahandog-handog ang buong pag-ibig
hanggang sa mga dugo’y ubusang itangis kung sa pagtatanggol, buhay ay mapatid ito’y kapalaran at tunay na langit.