Deceit Behind Her Marriage

Feibulous

Prologue

Lauren’s body was aching, partikular sa gitnang bahagi ng kanyang katawan.

Dumadampi pa sa kanyang pisngi ang init na nagmumula sa haring araw sa labas dahil
nakahawi ang kurtina.

Nagpakawala siya ng ungol nang dahil sa matinding kirot ng kanyang sentido. She
drunk last night ngunit hindi naman ganoon kadami. She looked at the bedside table,
it’s ten in the morning. Inikot niya ang paningin sa silid at doon niya napatunayan
na naroon nga siya sa silid ng nobyong si Finn. Narinig niya na umingit ang pintuan
gawa ng may nagbukas nito. Ipinihit niya ang katawan sa direksiyon niyon.

“Mabuti naman at gising ka na,” malamig na saad ni Finn.

Bigla siyang naguluhan sa inaakto nito. Hindi ba’t kagabi lang ay halos ilang beses
silang nagniig ng lalaki? His eyes last night said that she was worshiped by it.
Patunay ang masakit at mga pulang marka sa kanyang katawan. She remembers
everything—everything because she loves Finn so much.

Kahit siya ay nabigla sa pagbabago nito nang nagdaang gabi. Unang beses siyang
mahalikan nito na nauwi sa pagniniig. Ngunit ngayon, habang nakatingin sa malamig
na mata ng binata, hindi niya maipaliwanag kung ano ang problema. Nawala na ang
pagsamba nito sa kanya. Hinila niya ang puting kumot para matakpan ang hubad niyang
dibdib at sinubukan na lumapit dito.

“F-Finn?”

“I don’t want to see you again, Lauren! I declined the marriage!”

What’s wrong? Ginising siya ng rebelasyon nito. Nanlaki na lang ang mata niya na
naupo sa kama.

After what happened last night, you want to break up with me? Nais niyang itanong
rito ngunit naipit ang mga salita sa kanyang lalamunan. “F-Finn, m-may problema
ba?”

“You sell yourself to me, right? Here!” Inihagis nito sa kanya ang buong wallet
nito. Bumagsak iyon sa kanyang harapan ngunit hindi niya iyon dinampot. Sa halip ay
naguguluhan siya na sinalubong ang mata nito.

Finn was serious, his eyes were cold at sa unang pagkakataon ay nakikita niya ang
galit sa mata nito. Sinuntok nito ang pintuan kaya natakot siya, kasunod nito ay
nagsimulang umagos ang luha niya habang nakatingin sa binata.

“P-paano ang kasal natin? Hindi ba’t ikakasal pa tayo?” tanong niya sa binata.
Nagkasundo ang magulang nila noong nagdaang taon, nakatakda ang kanilang kasal
kapag nakatapos na sila sa kolehiyo. Sa kasalukuyan ay nineteen siya, si Finn ay
twenty. The marriage shall happen after two years.

Nakabilog ang kamao nito na halatang galit ito sa kanya. “Magaling ka rin talaga,
Lauren! Ang galing-galing mong mambilog ng ulo! Akala mo ba ay hindi ko alam?
Dalhin mo na ‘yang buong wallet ko and leave!”
“N-no! F-Finn—”

Pinutol nito ang kanyang paliwanag.

“Mabuti pang umalis ka na Lauren! Ayokong makarinig ng kahit ano mula sa’yo. Get
out!” singhal nito. Lumapit ito sa kanya, kinuha nito ang mga nakasuksok na
lilibuhin sa loob ng wallet nito at padaskol na inihagis sa kanya. “Here! You want
money, right? Nagawa mo pang ibenta sa ‘kin ang sarili mo!”

Hindi na napigil ni Lauren ang sarili, sinampal niya nang ubod-lakas ang lalaki.

“Assh*le!” sigaw niya rito habang nag-uunahan sa pagpatak ang kanyang luha.

Lalo namang nagdilim ang mga mata nito at halos lumabas na ang ugat sa galit. “Get
out!”

Binitbit niya ang puting kumot upang ipantakip sa kanyang katawan. Isa-isa niyang
dinampot ang mga kasuotan sa sahig na ang lalaki mismo ang naghubad sa kanya nang
nagdaang gabi. She cried, and seemed like she was in a nightmare.

The Finn she used to know was gentle kahit pa nga hindi sila nakakapag-usap ng
tungkol sa kanilang relasyon. Ipinararamdam nito sa kanya ang respeto at sapat na
iyon sa kanya. They were always together. Parehas silang mahilig tumambay sa
library at tahimik na nag-aaral. Ngunit ngayon na matapos na may maganap sa kanila
ay itataboy siya nito? Katawan lang ba niya ang hinabol ng lalaki?

Siguro nga ay nagawa lang siyang gamitin ni Finn nang nagdaang gabi dahil mahal
nito si Kori, the most beautiful girl she had ever met. Kahit yata siya ay
gugustuhin at pipiliin ang babae.

Sa nanlalabong paningin nang dahil sa mga luha ay muli niyang nilingon ang kama na
may bahid pa ng pulang marka na tanda ng pagmamahal niya rito.

Matapos niyang magbihis ay hindi na niya nagawang magpaalam at lingunin ito. She
silently said goodbye to Finn, ang lalaking minahal niya sa loob ng ilang taon.

Chapter 1

HILA-HILA ang bagahe ay naglakad si Lauren sa gitna ng makintab na tiles ng pasilyo

sa Ninoy Aquino International Airport. It’s been six years when she left this
country. Ngunit hindi niya akalain na babalik siya rito na may sakit muli sa puso.
Her dad died two weeks ago because of his colon cancer that he’s been complaining
about for months.

Tila musika sa kanyang pandinig ang tunog ng gulong ng kanyang bagahe kasabay ng
lagutok ng kanyang black Christian Louboutin heels.

Dinukot niya ang kanyang cellphone mula sa bulsa upang tawagan ang kababata at
bestfriend na si Brett. Hindi naman nagtagal nang sagutin nito iyon.

“Hello!” anito sa kabilang linya.

“Brett, I’m here! Nasa NAIA terminal one na ako.”

“Lumabas ka lang, kanina pa kami naghihintay ng kapatid mo rito. Ilang beses na nga
kaming umikot dahil sinisita kami ng officer. Bawal magpark dito sa tapat.”

“Okay, malapit na ‘ko.” Pinutol niya rin ang tawag matapos matanaw ang malaking
pintuan papalabas ng gusali.

Abot-tainga ang ngiti nito matapos siyang iluwa ng malaking pintuan. Nakasandal ang
kanyang kaibigan sa bagong-bago nitong kotse. Brett was a big man, he’s six feet
and four inches tall. May kahabaan nang bahagya ang buhok nitong abot hanggang
batok at kumikinang din ang nag-iisa nitong hikaw na gawa sa diyamante sa tainga.
Nakasuot ito ng dri-fit na shirt kaya halos lumuwa ang muscles nito sa katawan.

Basketball star ang lalaki kaya marami ang kinikilig at lihim na kumukuha ng
larawan dito habang naroon na naghihintay sa kanya.

“Lauren!”

“Ate!” sabay na saad ng kanyang matalik na kaibigan at nakababatang kapatid na si

Kael, he’s twenty-two habang si Brett naman ay hindi nalalayo ang edad sa kanya na
twenty-five.

Mabilis na niyakap siya ni Brett. His big arms were wrapped around her body. Hindi
niya napigilan na maluha matapos na maramdaman ang bisig nito sa maliit niyang
baywang. Pitong taon lang siya nang magsimula ang pagkakaibigan niya sa lalaki.
Magkapitbahay sila sa Green Meadows sa Quezon City at sabay silang nag-aral ng
grade one. Simula noon ay maayos na ang relasyon niya kay Brett. Sunod na niyakap
niya ang kanyang kapatid na si Kael.

“Namiss ko kayo!” Mabilis na naglandas ang luha niya.

“Ano ba ‘yan, Ate?! Umalis kang umiiyak, ngayong pagbalik mo ay umiiyak ka pa

rin?!”

“Shut up! Alangan naman na matuwa ako na namatay si Papa?”

Sumimangot lang ito at naikuyom ang kamao, she knew why. Hindi maganda ang relasyon
nito sa kanilang ama hanggang sa namatay na lang ito.

“Alam mo naman, Ate Lauren, na hindi kami magkasundo ni Papa.”

“Hindi pa rin tama na magsuplado ka!” sita niya rito.

“Mabuti pa ay umalis na tayo, kanina pa nakatingin sa’tin ‘yung traffic enforcer!”

ani Brett.

Tinulungan siya nito na ilagay ang kanyang bagahe sa loob ng compartment. Kinamusta
niya naman ang kapatid matapos niyang makapasok sa loob ng sasakyan ng kaibigan.

“How are you? Sigurado ka na ba na graduating ka na ngayon?”

Siya ang nagpapaaral sa kapatid sa loob ng ilang taon mula sa mga kinikita niya sa
Amerika dahil lumayas ito ng kanilang tahanan. Their dad wants her brother to marry
a woman in her thirties. Sa galit ng kanyang kapatid ay umalis ito. He works at
night to support his studies as a waiter owned by his classmate. Kaya lang ay may
kalakihan ang tuition ni Kael kaya niya ito tinulungan.

His brother is taking a Bachelor Degree in Civil Engineering. Nagtrabaho ito sa

gabi habang nag-aaral hanggang sa panahon na iyon.
“Eh, si Mama, kumusta?”

“Kinakaya na wala si Papa,” malungkot nitong saad.

Bumuntonghininga siya at saka idinantay ang ulo sa kapatid habang ito naman ay
inakbayan siya sa balikat. Hindi niya masisisi ang tadhana kung umalis siya nang
luhaan at bumalik muli sa Pilipinas nang luhaan. Parehas na masama ang loob niya sa
magkaibang panahon. Ang pagkakaiba nga lang ay naka-move on na siya ngayon mula sa
idinulot sa kanya ng nakaraan. Ipinilig niya ang ulo, ayaw na niyang balikan pa
iyon.

“Ready?” tanong ni Brett.

Ngumiti lang siya ng tipid sa kaibigan saka itinuon ang atensiyon sa labas ng
bintana. Anim na taon siyang nawala rito sa bansa at bahagyang nagbago na ang
paligid. Mas dumoble ang traffic, mas dumami ang mga gusali at mas dumami ang mga
sasakyan.

Nasa isip din niya ang magulang, hindi pa man ay alam niyang problema ang ibubungad
sa kanya ng ina.

***

LAW OF ATTRACTION. Hindi naman niya hiniling na lapitan siya ng problema ngunit
ganoon yata talaga kapag masyadong mataas ang hinala mo sa isang bagay.

Naroon siya sa library ng yumaong ama sa kanilang tahanan sa Green Meadows kung
saan siya lumaki, nakatingin sa labas ng bintana habang hawak ang isang bottled
water. Kararating pa lang niya mula sa Amerika ngunit pinatuloy na agad siya sa
silid na iyon upang bigyan ng kabi-kabilang problema.

“Lauren, that’s what happened when you were away. Your dad invested his last cent
in a manufacturing company in the United States, kaya lang ay nalugi rin ito.
Unfortunately, ilang kumpanya na ang inutangan ng iyong ama kaya sila naghahabol,”
paliwanag ng abogado at matalik na kaibigan ng kanyang ama na si Ninong Arnold.

Seryoso itong nakaupo sa isang silya. Sa katapat nito nakaupo ang kanyang ina,
katabi si Kael.

“Paano siyang nagkaroon ng utang? Eh, paano ‘yung pinagbentahan ng brewery?”

naguguluhan niyang tanong.

Hindi naman siguro niya mabilis na naubos ang pinagbentahan?

Makalipas ang dalawang taon noong umalis siya ay ibinenta nang tuluyan ng kanyang
ama ang kanilang negosyo. Eksakto naman na naka-graduate na siya noon sa marketing
course sa Amerika kaya hindi na siya nanghingi pa ng sustento rito.

“I-iyon nga ang ginamit na pera ng papa mo sa kumpanya sa Amerika. K-kinailangan

naman ng papa mo na mangutang dito sa mga kumpadre niya sa Pilipinas dahil naka-
hold ang kita niya sa kumpanyang iyon. Kailangan natin ng panggastos dito sa bahay
at pampasuweldo sa mga tao, ng pampagamot ng papa mo,” sagot ng kanyang ina
pagkatapos ay lumuha.

Niyakap ito ng kanyang kapatid na si Kael. Pakiramdam niya sa mga oras na iyon ay
kulang ang isang botelya ng tubig na kanyang hawak para pakalmahin siya.

“Magkano ang kailangan nating pera?”

“T-thirty million.”

Nabitawan niya na nang tuluyan ang bottled water sa sahig. “Thirty million?” tanong
niya habang nanlalaki ang mata.

Hindi biro ang sakit na cancer kaya naniniwala siya na malaki ang posible na
magastos ng magulang sa loob ng ilang taon. Ang problema niya ngayon ay kung saan
siya kukuha ng ganoon kalaking pera? Ang naipon niya sa Amerika mula sa
pagtatrabaho ay kakarampot lang, hindi pa aabot ng ten percent.

Hawak ang noo ay nagpalakad-lakad siya sa loob ng silid. “Ninong Arnold, this home.
Magkano natin ito maibebenta?”

“Hindi natin ito ibebenta!” malakas na pagtutol ng kanyang ina. Hindi pa man niya
nailalahad ang plano ay alam na nito na nais niyang ibenta ang bahay na iyon. Sa
Green Meadows nakatayo ang bahay nila at alam niya na mataas ang value ng lupain
nito, idagdag pa ang kanilang 700 square meters na tahanan.

“Pero, ‘Ma, hindi na natin kaya pa na i-maintain itong bahay. Hindi na natin kayang
magpasuweldo sa kasambahay, magbayad ng mataas na kuryente, ng tubig.”

“Mabuti pa na patayin mo na lang ako, Lauren!” sagot nito na umiiyak, lumabas ng

silid.

“‘Ma!” habol ni Kael. Nagpapasensya na lang siya na sinenyasan ang kapatid na

sumunod sa kanyang ina.

Naupo na lang siya sa sofa na naroon at naguguluhan na hinihilot ang noo. Nabuhay
sa rangya ang kanyang pamilya lalo na ang kanyang ina. Isang sampal sa pagkatao
nito kung sakali na ibebenta nila ang bahay, kaya lang ay ano ang magagawa niya?

Tumayo na ang kanyang Ninong Arnold mula sa silya nito. “Lauren, nais ko man na
tulungan ang pamilya mo, alam mo na hindi ganoon kalaki ang kinikita ng isang
abogado na tulad ko.”

Tumango na lang siya bago nagpaalam dito.

Chapter 2

HINDI alam ni Lauren kung paano sosolusyunan ang problema. Ito yata ang isa sa mga
malaking problema na naranasan niya sa buong buhay niya. Nanghingi na siya ng
tulong sa mga malalapit na kamag-anak na dati ay diyos kung sambahin sila, noong
may pera pa ang kanyang pamilya, noong masagana pa ang buhay na mayroon sila.
Ngunit ngayon ay wala ang kahit isa ang nais na magbigay ng suporta sa kanila.

Nanghingi na siya ng tawad sa kanyang ina sa inakto niya at nangako rito na hindi
nila ibebenta ang bahay. Hindi niya rin matitiis na sumama ang loob nito sa kanya.

May isang linggo na siya sa kanilang tahanan at nagpunta na sa kung saan-saang

kamag-anak nang imbitahan siya ng kanyang kaklase noong high school. Magkakaroon ng
school reunion ang batch nila sa susunod na linggo kaya naman pinag-iisipan niya
rin kung tutuloy siya.

Nakapag-aral siya sa prominenteng eskuwelahan at malaki ang tiyansa na may

magpahiram sa kanya ng pera. Ang malaking tanong lang ni Lauren ay kung paano niya
iyon mababayaran ulit.

Bahala na!

She was in a garden, nakaupo sa swing at parang nababaliw na nakatingin sa damuhan.

Nag-ring ang kanyang cellphone habang nililipad ang kanyang isipan. Nakita niya sa
screen na ang kanyang kaibigan na si Brett ang tumatawag.

“Hello?” malamya na sagot niya rito.

“Hey, hey! Bakit naman parang pinagsakluban ka ng langit at lupa kung sagutin mo
ang tawag ko, para bang ayaw mo akong kausapin.”

“I’m sorry! Kauuwi ko lang mula sa pinsan ni Papa, hindi kasi ako nakahiram ng pera
sa kanya.”

Matagal bago ito sumagot sa kabilang linya, bumuntonghininga na muna bago

nagpatuloy. “I’ll be there tonight to meet you, alright?”

“Pupunta ka rito? Wala ka bang training? O kaya naman ay si Kori, wala ba kayong
date ng nobya mo?” tukoy niya sa matagal na nitong nobya.

Madalas na may training ang kanyang kaibigan sa basketball. Nagtutungo rin ito sa
gym para panatilihin ang shape ng katawan. Alam niya na namiss nila ang isa’t isa
pero ayaw naman niyang kuhanin ang personal na oras nito na dapat sana ay sa iba.
Napapansin kasi niya na panay ang punta nito sa kanilang tahanan.

“Naghiwalay na kami ni Kori,” anito sa kabilang linya.

“Ano? Bakit naman?” nahihiwagaan niyang tanong. Hindi siya makapaniwala sa pahayag
nito. It’s because she was jealous of Kori, she has always been jealous of Finn's
best friend.

Finn?

Ipinilig niya ang ulo. Hangga’t maaari na narito siya sa Pilipinas ay ayaw niya na
maglandas ang tadhana nila ng binata. Para kay Lauren, simula nang umalis siya sa
silid nito anim na taon ang nakaraan ay iniwan na rin niya ang damdamin para rito.
Isang linggo pagkatapos ng naganap sa kanila ay umalis na siya patungong Amerika at
hindi na nakibalita pa. Sapat na ang isang timba ng luha na ibinuhos niya para sa
lalaki.

Ngunit iniwan na nga ba talaga niya?

“Lauren? Lauren?” pukaw sa kanya ng kaibigan sa kabilang linya. Hindi niya narinig
kung ano ang sinabi nito.

“Sorry, m-may kinailangan lang akong basahin,” katwiran niya.

“Malapit na ‘ko, pupuntahan na lang kita.”

Hinayaan na lang niya ito. Kailangan din kasi niya ang suporta nito ngayon.
Nakahiram siya ng dalawang milyon kay Brett noong ikalawang araw niya sa Pilipinas
ngunit naibayad na iyon ng kanyang ina sa ilang kaibigan na pinagkakautangan nito.
Nahiling niya na kung sana ay panaginip nga lang ang lahat ng iyon para magbalik sa
dati ang buhay nila. Noong mga panahong mga bata pa sila na sa hardin na iyon ay
naglalaro sila ng kapatid na si Kael. Noong mga panahon na sa swing na iyon ay
nagkukulitan sila ni Brett habang masaya sa pandinig ang kanilang mga halakhak.

“Ma’am, dumating na po ang kaibigan n’yo,” pukaw sa kanya ng kasambahay.

“Papasukin n’yo na lang,” aniya rito.

Hindi naman nagtagal nang makaramdam siya ng yakap mula sa kanyang likuran kung
saan nakatapat ang sliding door. Kasabay ng halik nito sa kanyang pisngi mula sa
binata.

“Eew, kadiri!” sita niya at pinunasan ang kanyang pisngi, bakas ang pagkangiwi sa
mukha. “Upo ka r’yan sa kabila.” Itinuro niya ang katabing swing. Panay naman ang
tawa nito sa reaksyon niya.

“So, bakit ka nakipaghiwalay kay Kori?” tanong niya agad rito matapos nitong
makaupo sa kabilang bahagi ng swing.

“Change of hearts,” tila balewalang sagot nito.

Apat na taon nang magkarelasyon ang kaibigan niya at si Kori. Nabalitaan niya iyon
nang dumalaw ito sa kanya sa Los Angeles. Isa siya sa masaya sa balitang iyon noon
dahil mabait din naman ang nobya nito. Kori was popular during her highschool days.
She’s a cheerleader, as if cheering for her best friend Brett.

Babae siya kaya alam niyang noon pa man ay kakaiba ang tingin ni Kori sa binata,
alam niyang noon pa man ay may gusto na ito kay Brett. Glamorosa ito, nakakainggit
sa kinis at kaputian ang balat na kahit yata lamok ay mahihiya na kumagat dito.
Higit sa lahat ay mataas ang estado nito sa buhay. Si Kori ang tipo ng babae na
mapapalingon ang kahit sino, live action ng isang Disney princess dahil prinsesa
kung ituring ng mga kaibigan at magulang nito.

Kaya nga tinanggap niya noon pa man na marami ang nahuhumaling sa babae—kahit si
Finn.

Napabuga siya ng hangin. “Sino ang nag-change of hearts? Siya o ikaw?”

Malalim ang tingin nito sa kanya sa mga oras na iyon. Hindi niya mawari kung nag-
aatubili na magtapat sa kanya ng tunay na nararamdaman.

“Ako,” simpleng sagot na narinig niya mula rito.

“Kasi?”

“N-nasasakal ako.”

“Eh, kung sakalin kaya kita r’yan? Alam mo, hindi kita maintindihan at naaawa ako
sa nobya mo. Four years is four years!” Apat na taon na kasi nitong karelasyon si
Kori. Madalas din niyang marinig sa mga balita na may mga babaeng nali-link dito;
artista, modelo at anak ng kung sinong mayaman sa bansa. “Whoever that woman is,
tigilan mo na! Baka mamaya niyan ay babalik ka rin pala kay Kori.”

Humalukipkip siya at masama ang tingin na ipinukol niya rito. Ilang beses niya na
rin kasi na narinig na naghiwalay ang dalawa, sa huli ay ito pa rin naman at ang
babae.

Ngumiti ito sa kanya nang simple, umawang ang labi ng ilang ulit ‘tapos ay ititikom
muli. Tila ba nagdadalawang-isip na ibahagi sa kanya ang totoo.

“Let’s forget about my relationship with Kori. Kumusta ang problema mo?” sa halip
ay bigkas nito.

“Augh! I don’t want to talk about it. H’wag kang mag-alala dahil makagagawa rin ako
ng paraan.”

“At ano namang paraan?”

“Malay mo ay may mag-offer sa akin ng kasal mula sa matandang lalaki na may

malaking tiyan. Hindi ba’t madalas na gano’n sa mga nobela o kaya ay sa pelikula
kapag nagigipit ang babae?”

“If you decide to marry a rich man, you can choose me.”

“Gagu! Ikaw na babaero ay aasawahin ko? Saka, you took it seriously! Tara na’t
kumain sa loob! Nagutom ako sa usapan natin!”

Tumayo na siya at nagpauna nang pumunta sa dining area. Siya at si Brett ay daig pa
ang magkapatid kung magturingan sa isa’t isa kaya naman ang asawahin ito ay isang
malaking kalokohan. Para na rin siyang nagpakasal sa kapatid na si Kael kapag
ginawa niya iyon at alam niyang nagbibiro lang din ito.

***

ARAW ng reunion. Ayaw ni Brett na papuntahin siya sa pagtitipon ngunit kailangan

niyang tumuloy dahil marami rin naman siyang ka-close noong high-school kahit pa
nga bibihira na siyang makita ng mga ito.

She’s wearing a black long dress, bukas ang kalahating parte ng kanyang likuran.
Maayos na nakaladlad ang kanyang alon-alon at tsokolateng buhok sa isang parte,
habang kita ang kanyang diamond earing at makinis na leeg sa kabila.

“Lauren!” Kumaway sa kanya ang kanyang kaklase at kaibigan na si Jessica De Joya

pagpasok pa lang niya sa pintuan ng malaking bulwagan. Anak ito ng sikat na action
star noong nineties.

Hindi siya napalagay at napako ang kanyang mga paa sa bungad nang sabay-sabay na
nagsipaglingunan sa kanya ang lahat ng nasa loob ng silid na iyon. Hindi nagbaba ng
tingin sa kanya ang mga ito kaya hindi siya nakomportable.

“Excuse me?” anang tinig ng isang babae sa kanyang likuran. Bigla ang pagpihit niya
ng kanyang katawan.

Doon niya lang napagtanto na nakaharang siya sa tatlong nilalang na siyang dahilan
kung bakit nakatingin sa direksiyon na iyon ang mga tao sa loob. Dumating ang Three
Musketeers na kilala noong highschool; si Drew Walton, Kori Zheng at ang taong
inaayawan niyang makita sa kanyang pagbabalik—na kasalukuyang malalim ang tingin sa
kanya—si Finn Burnham.

Chapter 3
NAPALUNOK na lang si Lauren matapos makita ang tatlong taong kinaiilagan niya, at
saka nagmamadali na tinungo ang mesa ni Jessica. Nakipagbeso siya sa babae kahit na
tila hinahabol ng daga ang kanyang dibdib.

“Oh my gosh! I never thought that you’ll be back after— What? Six years?” wika ni
Jessica. Halata sa mukha nito na nasiyahan itong makita siya.

Isang matamis na ngiti ang isinagot niya rito. Pinilit niyang magpakalma at huwag
tumingin sa gawi ng mga bagong dating kahit pa nga kumuha talaga ng atensiyon ang
tatlong nilalang na halos kasunod lang niya.

“Yes. Six years din akong nawala at nanatili sa Amerika. How about you? Nasabi sa
akin na may restaurant ka na raw sa kung saan-saang malls dito sa Metro Manila.
Kumusta ang business mo?” usisa niya. Umupo siya sa kabilang panig ng silya nito.

“Okay naman kahit ang hirap i-manage. Kahit pa sabihin na katulong ko ang kapatid
ko sa opisina. Masakit pa rin sa ulo.”

Tumango lang si Lauren.

“Oh! By the way, do you want a drink?” Kinawayan nito ang waiter na umiikot.
“Waiter!”

Lumingon sa kanila ang lalaki na naka-uniporme ng pinaghalong puting polo at itim

na tsaleko. Lumapit ito na bitbit ang tray na may lamang inumin.

“Can I have martini, please?” wika ni Lauren.

“Babalikan ko na lang po kayo, Ma’am. Puro white wine lang po kasi ito.”

“No problem,” sagot niya. Sa oras na iyon, kailangan niya ng matapang na inumin
para magbigay sa kanya ng lakas ng loob na sabihin sa mga dating kaibigan ang
kanyang pakay— na hihiram siya ng pera.

“So, why are you alone? Akala ko ay sasama si Brett. Nand’yan si Kori, ah?” Ngumuso
si Jessica sa direksiyon ng babae na nakaupo sa pinakadulong mesa. Kasama nito ang
dalawang matalik na kaibigan na si Finn at Drew. Sa oras na iyon ay wala na ang
naglalakas ng loob o nagbabalak na lapitan ang tatlo.

Naisip ni Lauren na hindi pa rin nagbabago ang mga ito. Tila may sariling mundo.
Kasama siya sa grupo nito noon— noong nobyo niya pa si Finn at nasa pedestal pa ang
kanyang pamilya. Eksakto naman na nakabalik na sa gawi niya ang waiter at inabot
ang hiling niyang inumin. Inabot nito sa kanya ang baso ng alak. Nilagok niya ito
nang isang inuman. Mabilis na gumuhit at humapdi sa kanyang lalamunan ang pait.

“Pwedeng magrequest ng isa pa,” wika niya sa waiter na hindi pa nakakaalis sa

kanilang puwesto.

“No problem, Ma’am.”

“Pahingi na rin ng tubig.”

Isang tango lang ang isinagot nito.

“Uhm, sa tanong mo, hindi ko rin alam kung bakit wala si Brett. Baka sumunod siya
mamaya para sunduin si Kori,” pagsisinungaling ni Lauren. Alam niya kasi na wala
nang relasyon si Brett at si Kori kung pagbabasehan niya ang inamin sa kanya ng
kaibigan. Ngunit wala siyang karapatan na itsismis ang lovelife nito lalo na at
star player ito ng national basketball.

“Oh, yeah. Hindi ba’t naging nobyo mo rin si Finn Burnham? Ano pala ang rason ng
paghihiwalay n’yo? Almost everyone thought that he was the reason why you moved to
the United States six years ago.” Bigla nitong natutop ang bibig. “Shoot! I’m
sorry! Ang taklesa ko talaga.”

Napangiwi ang babae at halata na hindi nito intensiyon ang sinabi. Pinilit ni
Lauren na ngumiti rito. The question actually made her feel uncomfortable— because
it’s true. Finn was the real reason why she moved to America. Mabuti na lang at
bumalik muli ang waiter. Binigay nito sa kanya ang alak na kanyang hiniling.

“Lauren!” Sabay silang napalingon sa bagong lapit na lalaki.

“Oh, hello, Bobby,” matamlay ang pagbati niya rito. Hindi niya gustong makita ang
lalaki, ngunit pinilit niyang ngumiti.

Matangkad ang bagong lapit kumpara sa kanya. Halo ang lahi nito na Espanyol at
Pilipino kaya gwapo ito kung tutuusin. Matangos ang ilong, brown ang mata, medium
built at halatang babaero! Kilala bilang lawyers ang pamilya nito sa Pilipinas.
Nanligaw ang lalaki sa kanya noon na tumigil lang matapos mabalitaan ng lahat na
nakatakda silang ikasal ni Finn.

“Wow! You still look gorgeous! How are you?” anito.

“Ayos naman.”

“Are you free tonight?” tahasan nitong tanong.

Mabilis siyang umiling. “Nope.”

“How about tomorrow night?”

“Sorry, kadarating ko lang mula sa Amerika. You know, I’m still catching up with
friends and families.” Kinuha niya ang cellphone sa bitbit na clutch bag para
ipaalam sa lalaki na hindi siya interesado na kausapin ito. Basta niya pinindot ang
numero ng kanyang kapatid na si Kael at inilapat ang cellphone sa kanyang tainga
para ipaalam kay Bobby na hindi siya interesado rito.

“May I get your number? Malay mo magkaroon ka rin ng libreng oras,” pangungulit
nito.

Tila siya kinilabutan sa sinabi ng lalaki. No! Wala siyang plano na

makipagkuwentuhan dito o makipag-date. Hindi siya papayag. Kung tutuusin ay malaki
ang posibilidad na makahiram siya ng pera sa lalaki, ngunit mas nanaisin na ni
Lauren na maghanap ng iba kaysa ipasok at ipakain ang sarili sa apoy.

“Catch you again!” wika nito, mukhang naramdaman na abala siya sa ibang bagay.

“Ate!” sagot naman sa kabilang linya ng kanyang kapatid na si Kael.

“Hello, bro!” Hinarap niya muna si Jessica para magpaalam. “Excuse lang muna, Jess.
Powder room lang ako.”

Tumango naman ang babae.

“Kumusta r’yan sa bahay?” Binalingan niya muli ang kapatid na nasa kabilang linya.

“Mom was preparing for her sleep. Ako naman ay nagre-review pa rin. Okay naman kami
rito. Don’t worry. Enjoy the night with your friends!”

“Salamat!”

Eksakto na nakapasok siya sa loob ng palikuran kaya nagpaalam na siya. Sinuri niya
ang sarili sa salamin ‘tapos ay pinasok ang isa sa mga nakahilerang cubicle para
umihi. Habang nakaupo sa inodoro. Narinig niya ang pagpasok ng grupo ng kababaihan
sa loob ng ladies’ room. Nagtatawanan ang mga ito.

Tumayo si Lauren. If-flush na sana niya ang tubig nang marinig niya ang kanyang
pangalan.

“Girls, have you heard why Lauren Escarrer was here? She was looking for someone
who could lend her money.” She heard from outside. Naikuyom ni Lauren ang kamao.

“Talaga? Gosh! I never expect na aabot siya sa gano’n. Kung ako ang nasa lagay
niya, baka magpakamatay na lang ako,” maarteng sagot ng isa pa.

“May utang ang pamilya niya sa daddy ko. Gosh! Nagpunta daw sa opisina ni Daddy ang
mommy ni Lauren, and guess what? Humihingi na naman sila ng palugit. Akala yata
nila ay biro lang ang ilang milyon na pinahiram sa kanila.”

“I don’t know what happened to her family. Hindi ba’t kasama ang pamilya niya sa
pinakamayaman dito sa Pilipinas noon? What happened to them?”

“Don’t you know? Noong nabubuhay pa kasi ang daddy niya ay sunod-sunod ‘yung
pagbagsak ng stocks nila dahil sa mga isyu sa gobyerno. Noon pa man ay hindi na
talaga maayos ang patakbo ng daddy ni Lauren sa opisina at madalas pa daw ito sa
casino noon.”

“Kawawang Lauren. For sure, she needs millions to pay the debt.”

“I can’t! Maisip lang na hihiram ako ng pera ay hindi ko na kaya.”

“`Yan nga daw ang dahilan kung bakit umayaw si Finn sa kasal dapat nila noon ni
Lauren. Like, duh? Isang Finn Burnham magpapakasal kay Lauren Escarrer na nalulubog
na sa utang?”

Napapikit nang mariin si Lauren at mas bumilog ang kanyang kamao. Walang alam ang
mga babae sa labas sa tunay na kwento ng buhay niya. Sino ang mga ito para husgahan
ang pamilya niya nang ganoon? Narinig niyang marahas na nagbukas ang pintuan sa
katabing cubicle.

“Tapos na ba kayo sa tsismis? Sino ang nagbigay sa inyo ng permiso na pag-usapan

ang kaibigan ko?” Narinig ni Lauren mula sa isang tinig— si Kori. Naroon din pala
sa palikuran ang babae.

“S-sorry, Kori. Hindi namin sinasadyang pag-usapan si Finn.”

“Get out!” matigas na wika nito.

Sunod na narinig niya ang mga takong ng mga babae na halatang nagmamadali na
lumabas ng palikuran. Alam niya kung bakit takot dito ang mga babae. Kori’s family
is not simple. When she wants something, she gets that something. Narinig niya ang
tubig mula sa gripo na halatang naghuhugas ng kamay si Kori. Pagkatapos ng ilang
sandali ay narinig niyang papalayo na ang mga yabag nito. Sunod ay ang pagbukas ng
pinto.

Naghintay pa si Lauren ng ilang minuto pa bago niya napagdesisyunan na lumabas ng

pinagtataguang cubicle. Unang beses niyang mapahiya nang ganoon. Hindi niya akalain
na pinagtatawanan na pala siya pati ng mga kaeskuwela niya dati. Hindi naman niya
magawang magalit dahil may katotohanan ang sinabi ng mga ito. Naroon talaga siya
para manghiram ng pera.

Sa ngayon ay wala siyang naiisip kung hindi ang iligtas ang kanyang pride. Dapat ay
naniwala siya sa kaibigan na si Brett, hindi na sana siya nagpunta pa rito sa
pagtitipon.

Lumabas si Lauren at bumalik muli sa mesa ni Jessica. Ang kaninang lakas ng loob na
magsabi sa babae ay hindi na rin niya ginawa pa. Ngumiti siya rito.

“Haay, nakabalik ka rin. Dumating si Brett at hinahanap ka. Kaya lang ay nag-
eskandalo si Kori kanina rito kaya walang nagawa si Brett kung hindi ang ayain ang
nobya niya na umalis.”

Nakakunot ang noo ni Lauren sa ibinalita nito. Hindi niya akalain na sa saglit na
oras na nasa loob siya ng palikuran ay marami na ang naganap. Nilingon niya ang
mesa ng grupo ni Kori. Nakita niya si Finn na mag-isa na lang sa mesa nito na
umiinom. Kahit si Drew ay wala roon.

Ipinilig na lang niya ang ulo. Ano ba ngayon sa kanya kung mag-isa na lang ito?
Hindi ba’t wala na dapat siyang pakialam pa? Nakipagkuwentuhan na lang siya kay
Jessica. Nais na muna niyang kalimutan ang problema at maging normal na kaibigan sa
kasalukuyan. Ayaw niyang patunayan ang hinala sa kanya ng mga kaeskuwela na naroon
siya para maghanap ng uutangan. Inabot ng isang oras bago siya nagpaalam kay
Jessica na uuwi na.

Nang makalabas ng gusali, kita niya si Finn na sumusuka sa gilid ng kalsada, sa

tabi ng sasakyan nito. Instinct siguro na lumapit siya sa lalaki at dinaluhan ito.
Just like she normally does in the past.

“Ayos ka lang?” tanong niya.

Tumingin sa kanya nang malalim ang lalaki.

“W-where is Drew? Bakit nagpakalasing ka ngayong gabi?”

“Ihatid mo ako,” sa halip ay saad nito. Ibinigay nito ang susi sa kanya na
ikinabigla niya. Halatang hindi ito tatanggap ng pagtanggi mula sa kanya dahil
binuksan na nito ang pintuan sa gawi ng pasahero at saka sumakay.

Nag-isip naman si Lauren kung susunod sa nais ng lalaki. Sa huli, tinungo rin niya
ang driver’s seat para ihatid ito sa tirahan ng mga Burnham na kabisadong-kabisado
niya kung saang lupalop ng Pilipinas naroon.

Chapter 4

HABANG nagmamaneho ay nililingon ni Lauren si Finn na nakapikit sa passenger’s

seat.

This is crazy!
Bakit nga ba siya nagpauto muli rito na ihatid ito sa kanila samantalang wala naman
siya dapat pakialam. Sana ay hinayaan niya na lang ang lalaki na matulog sa kalsada
kung hindi ito makauwi sa kanila. Kapag nalaman ni Brett ang nagawa niyang ito ay
katakot-takot na sermon na naman ang maririnig niya sa kaibigan.

Ilang oras bago sila nakarating sa Magallanes. Sa pribadong subdibisyon nakatira

ang pamilya ni Finn. Palibhasa ay namumukhaan ng guwardiya ang sasakyan ng lalaki,
pinatuloy nito ang kotse na minamaneho ni Lauren.

Nagrarambulan ang kanyang dibdib habang papalapit sila sa tirahan nito kung saan
naganap ang huli nilang pagkikita. Magaan niyang ipinarada ang sasakyan nito sa
tapat ng malaking villa. Tinapik niya ang lalaki sa pisngi.

“Finn!”

Umungol lang ito.

“Finn, narito ka na sa inyo.”

Iritable ang mukha nito dahil sa kanyang pangungulit kahit na nakapikit pa rin ito.
Inilayo nito ang mukha. Bahagya na siyang naiinis. Huli na nga niyang naisip na
wala siyang masasakyan palabas ng village, dis-oras pa naman ng gabi.

Walang magagawa si Lauren kung hindi ang katukin ang gate ng mga Burnham. Mas
lumakas ang kanyang kaba ngunit kailangan niyang sabihin sa mga ito na naroon ang
lalaki. Lumabas siya ng sasakyan ni Finn para tunguhin ang doorbell. Ramdam niya
ang lamig sa kanyang likuran dahil sinalubong siya ng hamog, kalahati pa naman nito
ay walang tabing.

Naghintay lang si Lauren na pagbuksan ng pamilya nito. Hindi niya alam kung kilala
pa siya ng mga Burnham matapos ang anim na taon. Hindi naman nagtagal nang magbukas
ang gate. Namukhaan niya si Elsa, ang mayordoma ng pamilya.

“M-Miss Lauren?” hindi makapaniwalang tanong nito.

“Good—” Sinilip na muna niya ang kanyang relo na pinalilibutan ng diyamante. Ala-
una na ng gabi. “Good morning, Elsa! Hinatid ko lang po si Finn.”

“Si Sir Finn?” Hindi ito makapaniwala matapos makita ang sasakyan ng lalaki.

“M-may reunion po kasi kami ngayong gabi. Hindi ko alam kung nasaan ang mga
kaibigan niya kaya ako na lang ang naghatid sa kanya rito,” paliwanag niya.

“Anong nagaganap d’yan, Elsa?” Sabay silang napalingon ng mayordoma sa bungad ng

pintuan sa loob. Nakita niya ang ina ng lalaki. Mas lalo tuloy siyang kinabahan
dahil hindi niya alam kung ano ang impresyon ng mga ito sa kanya.

“Senyora, si Lauren!”

Hindi makapaniwala ang ginang na lumapit sa kanila kahit nakasuot lang ito ng
pantulog na pinatungan ng roba.

“Lauren! Ikaw nga, hija!” saad ng Mommy ni Finn nang makalapit.

Hindi niya inaasahan na maayos pa rin ang pakikitungo sa kanya ng mga ito. “Maganda
gabi po, Mrs. Burnham. Hinatid ko lang po si Finn. Nalasing po kasi siya sa
reunion.”

“Akalain mo nga naman! Kung hindi mo pa ihahatid ang lalaking ‘yan dito ay hindi
iyan uuwi rito.”

Hindi niya naintindihan ang sinabi ng ginang. Pinagtulungan nila ni Elsa ang lalaki
na ilabas sa kotse nito at ipasok sa loob ng tahanan na halos hindi na makalakad sa
kalasingan. Panay lang ang ungol nito. Naiakyat nila ito sa ikalawang palapag ng
tahanan. Ipinasok sa silid nito at saka inihiga sa kama. Napansin niya na parang
walang nabago sa kuwarto nito. Katulad pa rin kung paano siya lumisan anim na taon
ang nakaraan.

Parehas ang kulay ng kobre-kama, ng kurtina, ng pintura, kahit ang mga gamit sa
silid na para bang walang gumalaw roon.

“Hija, mabuti pa na dito ka na rin magpahinga. Hindi na kita pauuwiin at baka

ikapahamak mo pa iyon. Sayang at wala ngayon ang driver namin dahil sinamahan ang
asawa ko sa probinsiya,” wika ni Mrs. Burnham.

“Naku! Mrs. Burnham, u-uuwi na lang po ako,” aniya.

“Stay here, hija. Hindi rin ako mapapalagay kung paaalisin kita sa ganyang lagay
mo. Ipahahanda ko lang ang kuwarto kung saan ka pwedeng matulog.”

Iniwan na siya nito kaya hindi na siya nakatanggi pa. Naiwan siya kasama ng anak
nito na nakahiga sa kama. Ngayon na nakapikit si Finn ay mas nagkaroon ng tiyansa
si Lauren na pagmasdan ang lalaki. Wala siyang magawa kung hindi ang tingnan ito
dahil ibinigay iyon sa kanya ng pagkakataon.

Hindi maikakaila na nagkaroon na sila ng edad. Hindi na tulad noong mga teenagers
pa sila. Lauren met Finn ten years ago. He was now twenty-six because he was one
year older than her.

Pinasadahan niya ito ng tingin; makapal ang kilay ng lalaki kaya mas kita sa anyo
nito kapag may hindi ito nagugustuhan, ang matangos nitong ilong, ang mapanuring
mga mata kapag nakadilat iyon. Finn has no facial hair kaya kita ang pagkakalinya
ng jaw line nito.

Kumilos ang lalaki at gumilid ng higa. Tila naging daan naman iyon para sundan ito
ni Lauren. Hinubad niya ang kanyang suot na sapatos at sinakop ang libreng espasyo
para tabihan ang lalaki.

Why did you break my heart, Finn? tanong niya habang nakatingin dito.

Siguro dahil sa pagod, sa kakaunting alak na nainom niya, at sa pagdampi ng malamig

na aircon sa kanyang katawan— nakatulog si Lauren sa tabi nito.

Samantala, matapos ang ilang minuto ay bumalik ang ginang sa silid ng kanyang anak
kasama si Elsa. Nakita nila na magkayakap ang dalawang nilalang sa ibabaw ng kama
at tila walang problema na natutulog.

“She was really back, Elsa,” naluluhang wika ni Mrs. Burnham na ang tukoy ay si
Lauren.

“Gigisingin pa ba natin si Miss Lauren, Senyora?”

“No. After six years Finn came back to his room, I’m happy. Pabayaan na muna natin
sila.”

Isinara muli nito ang pintuan at hinayaan ang dalawa sa loob ng silid.

***
LAUREN met Finn at the school library. Both of them are taking their secondary
school in De La Salle University Senior High School. She was sixteen, while Finn
was seventeen. Naaalala niya pa noon na naroon siya sa malaking library ng
eskuwelahan para hanapin ang partikular ng libro para gawin ang kanyang assignment
at reports.

After getting the hard book, her gaze captured a set of eyes across the shelves. He
was on the other side of the aisle. Nakayuko ito at halatang binabasa rin ang libro
na hinugot nito sa hilera sa kabilang panig. Ibabalik na sana nito iyon nang
magtama ang kanilang mata. Mabilis na nagtambol ang kanyang dibdib sa mapanuri
nitong mga tingin.

Sa sobrang kaba, ibinalik niya ang hawak na libro sa puwesto nito. Bumilang siya ng
sampung segundo kung saan kumalma na ang nagrigodon niyang damdamin. Muli niyang
kinuha ang bagay na iyon ngunit wala na ang lalaki sa kabila. Pakiramdam niya tuloy
ay isa itong panaginip na dumaan lang sa hapon na iyon.

Sunod na nakita niya na ang lalaki sa mesa at gumagawa rin ng assignment. She asked
him if she could share the table. Pumayag naman ang lalaki. Since then, they have
always met at the library. They never talk, but they are sharing the same table
almost every day. Not a single student dared to share their table. Lauren fell in
love with Finn since then.

At the age of sixteen, nagkaroon ng espesyal na damdamin si Lauren sa lalaki kahit

pa hindi sila nito masyadong nag-uusap. Hanggang sa makagraduate ito ng high
school.

Finn was popular. Hindi siya nahirapan na malaman kung saan ito nag-aaral ng
kolehiyo. When she found out that Finn was taking a business course at Ateneo De
Manila University, she did not hesitate to follow him. Hiniling niya rin sa
magulang na doon siya pag-aralin.

They continued sharing the table in a different school. Lauren wants to confess her
feelings to Finn. Unfortunately, she saw an envelope in one of his notebooks. Nasa
iisang mesa sila kaya alam niyang iba ang sobre na iyon. It was a love letter.

Someone teased Finn, his classmate. Hinablot nito ang sobre sa notebook ng lalaki
at binasa nang malakas.

“I become a little weak when it comes to speaking my feelings in front of you, so I

have thought to pen down what I feel inside, as I did not want to miss a chance to
let you know that you are an angel—that’s what I thought when I first saw you. On
this day, I want to reassure you of my lifetime commitment to you. It’s you, or I
am nothing, Finn.”

“And who is this lucky girl?” his classmate asked.

Finn looked at Lauren na nagpapatuloy sa pagsulat sa kanyang notebook na kunwari ay

hindi siya interesado rito. “Kori! Happy?”

Her pen stopped writing. Tapos ay humigpit ang kanyang hawak sa ballpen. Nagpanggap
siya na wala lang ang usapan ng mga ito sa kanya.

Iyon ang unang heartbreak ni Lauren sa lalaki. Mula rin noon ay malinaw sa kanyang
isipan na mahal nito ang matalik na kaibigan.

Nang sumapit ang kanyang debut, ipinaalam sa kanya ng magulang na nakatakda siyang
ikasal sa lalaki. Hindi siya tumanggi dahil sa oras na iyon ay wala siyang hiling
kung hindi ang maging asawa si Finn. Lumipas ang mahigit pang isang taon hanggang
sa sumapit ang ika-beinte anyos nito na nagpadurog sa kanyang puso, sa kanyang
pagkatao.

Chapter 5

“BOBBY, I heard Lauren needed money.” Finn stopped from his tracks after hearing
this statement from his batchmate.

Naroon siya sa labas ng venue kung saan ginaganap ang kanilang reunion,
naninigarilyo. Hindi niya maiwasan na pakalmahin ang sarili matapos makita si
Lauren na hindi niya nakita sa loob ng anim na taon. Tila mas nadagdagan ang mga
batong nakabibigat sa kanyang pakiramdam sa pagbabalik nito. Humithit muli siya
mula roon na para bang tutulungan siya nito na kalimutan ang nakaraan.

“Really?” Bobby said.

“Yes! Man, she’s even prettier than before! She gives me a boner!”

Pinitik ni Finn ang sigarilyo at matalim na tiningnan ang lalaki—kung sino man ito.
Tumama iyon sa kasuotan nito. Kahit papaano ay ex-fiancée niya ang dalaga at may
malalim sila nitong ugnayan. Sabay na napatingin sa kanya ang dalawa.

“Sh*t!” mahinang usal ng lalaki. Tila ito binuhusan ng malamig na tubig nang makita
siya.

Nagbabanta ang kanyang mga paningin. Nagrolyo ang lalamunan nito na para bang isang
usa na hindi alam kung saan pupunta matapos harapin ang tigreng tulad niya. The man
named Bobby kept his silence.

Isang mapanuring tingin din ang ibinigay niya rito bago tinungo ang entrance
pabalik sa pagtitipon. Eksakto naman ang pagbaba ni Brett Herrero—ang kaibigan ni
Lauren at nobyo ng kanyang kaibigang si Kori—mula sa sasakyan nito.

“Have you seen Lauren?” malamig na tanong nito sa kanya.

Bahagya siyang umismid at saka ibinalik ang tanong. “Do I look like I care for
her?”

Tumuloy ito sa pagpasok sa loob ng venue. Tila mga patalim ang kanyang mata na
nakatingin sa likuran nito. He will never like this bastard.

“Brett!” tawag niya sa pangalan ng lalaki.

Huminto ito saglit ngunit hindi ito lumingon sa kanya.

“Binalaan kita noon na huwag mong sasaktan si Kori!”

Noon ito lumingon sa kanya. “Ha! Coming from a person who ruined my best friend’s
life? Huwag mo akong patawanin!”

Tumuloy ito sa pagpasok sa loob. Kating-kati na siyang turuan ito ng leksiyon kung
hindi lang siya nag-aalala sa kanyang kaibigang si Kori na nobya nito. Sumunod siya
sa pagpasok sa lalaki.

Samantala, inikot naman ng paningin ni Brett ang kabuuan ng venue. He was looking
for Lauren’s figure. Ayaw niyang payagan ang kaibigan na pumunta rito sa pagtitipon
dahil nag-aalala siya na baka may gawin si Kori. He was doing anything to help his
best friend, but Lauren instead chooses to ask for someone’s help.

“Brett!” Lumapit sa kanya si Kori na nagmula sa palikuran, maaliwalas ang mukha

nito.

“Kori.” Bahagya siyang napangiwi matapos itong makita. Inaasahan na dapat niya ang
dalaga sa parehas na pagtitipon.

“I knew it! You are here to fetch me, right?”

“Kori, not now. I’m here for Lauren.”

Sumeryoso ang mukha nito at halata ang galit sa mga katagang binigkas. “Si Lauren
na naman? Have you seen her? Do you know what everyone said? Narito ang kaibigan mo
para maghanap ng uutuin!”

“Kori, stop! Hindi siya narito ng tulad ng sinasabi mo.” Hinawakan niya ito sa
braso.

“Why? Totoo naman, ah? Usap-usapan ng lahat na naghihirap na ang kaibigan mo at

kating-kati na siya na makahanap ng masasandalan!”

Humigpit ang hawak ni Brett sa braso ng dalaga. “I am warning you, Kori.”

Tinalikuran na niya ito at tinungo ang mesa ni Jessica na nag-imbita sa kanyang

kaibigan.

“Sige, Brett! Push me to the edge! Sasabihin ko sa lahat kung gaano karumi si
Lauren dahil nagawa niyang ibenta ang sarili niya kay Finn noon!”

Nagkikiskis ang ngipin ni Brett na lumapit sa babae at marahas itong hinawakan muli
sa braso para ilabas sa pagtitipon. He knows Kori. Alam niya na itutuloy nito ang
banta. Sa pagbabalik na iyon ng kanyang kaibigan, sigurado na karamihan sa
kaeskwela nila ay interesado rito. Hindi rin malabong mangyari na maniwala ang mga
ito kay Kori.

Palabas na sila nang salubungin naman siya ng kamao ni Drew na matalik din na
kaibigan ni Kori. Sabay-sabay na napatingin sa gawi nila ang iba pa na para bang
tumigil ang mundo ng lahat. Naikuyom niya ang kamao at nais na gantihan ang lalaki
ngunit pinigil sila ni Kori.

“Drew, stop!” Sunod na hinarap siya ni Kori na nagsimula nang mangilid ang luha.
“Brett, please. Ihatid mo na lang ako para wala nang gulong maganap. Nakakahiya
kung magkakalat tayo ng kahihiyan dito.”

Doon tila nahimasmasan si Brett. Ayaw niyang maging laman ng balita sa kung saang
blog o news program na nakipagsuntukan siya kay Drew kaya pinigil niya ang sarili.
Hinawakan niya ang dalaga nang mas magaan kumpara kanina. Pinapasok niya ito sa
kanyang sasakyan. ‘Tapos ay sunod na lumulan siya sa driver seat.

“Kori, I’m not deserved your cries. Kaya nga ako nakikipaghiwalay sa’yo ngayon.
Hindi ka pa ba napapagod na masaktan? I lay my cards on the very first day. Nasabi
ko na noon na hindi talaga ako ang para sa’yo,” magaan nang wika niya kasunod ang
pagpunas sa mga luha nito.
Mas lumakas ang pag-iyak nito. “Kung sana nga lang, Brett, natuturuan ang puso. Sa
loob ba ng ilang taon, hindi ako naging mahalaga sa’yo?”

“Alam mo na mahalaga ka sa akin.” Hindi naman siya siraulo na basta nakipagrelasyon

sa babae. Mahalaga ito sa kanya, nagkataon lang na mas mahalaga sa kanya si Lauren.

Ganito yata talaga sila paglaruan ng tadhana. He has loved Lauren for more than ten
years. Since when again? When he was at the age of thirteen! Unfortunately, Lauren
fell in love with Finn. Samantala, hindi niya alam kung ano ang tunay na damdamin
ni Finn dahil ang sabi ni Lauren ay mahal nito si Kori—na taliwas naman sa sinabi
ng huli dahil halos kapatid lang ang turing dito ng dalawang lalaki na si Finn at
Drew. Then Kori has loved him since high school days.

Masalimuot ang tila pinagtagni-tagni nilang mga damdamin.

Umasa siya noon kay Lauren ngunit nasa iisang lalaki lang ang mata nito—kay Finn.
The day these two announced their engagement crushed his heart into a million
pieces. He tried to forget his feelings for his best friend until Kori came into
the picture.

He cares for Kori. He loves her, but not as much as he cares and loves Lauren.
Siraulo nga siyang talaga dahil ang pagbabalik ng kanyang kaibigan ay nagpagulo sa
kanyang sistema, lalo na ngayon na kailangan siya nito.

“Please bring me home. Ayoko na rito,” ani Kori kasabay ng mga hikbi.

Napabuntonghininga na lang si Brett. He’ll call Lauren later on. Sa ngayon ay mas
kailangan niyang kausapin si Kori. Nahihirapan na rin siya sa lagay nito, ngunit
kailangan nilang harapin pare-parehas ang problema.

***

NAGMULAT ng mata si Lauren dahil tila siya nilalamig sa aircon. Ngunit naniningkit
na mga mata ang bumungad sa kanya mula kay Finn. Doon siya napabalikwas ng bangon
at lumayo sa lalaki.

“W-where am I?”

Inayos niya ang kanyang sarili. Nakasuot pa rin siya ng itim na long dress, ang
suot niya noong nagdaang gabi. Naalala niya na inihatid nga pala niya ang lalaki sa
bahay na iyon. Ang hindi niya maunawaan ay kung paano siya nakatulog sa silid nito.
His eyes were still looking at her, giving her fiery gazes.

Marahas na hinablot ni Finn ang kanyang braso na nagpabalik sa kanyang problema.

“Iba ka rin talaga, Lauren! Ano naman ngayon ang pinaplano mo? Bakit narito tayo
ngayon sa villa ng pamilya ko?”

“B-bitiwan mo ako. Nasasaktan ako!”

“Ha! What now, huh? Dahil lasing ako kagabi kaya hindi mo nagawang ibigay sa akin
ang sarili mo, gano’n ba?”

Hinarap niya ang mata nito. “I hate you!”

Naging daan naman iyon para mas lalong mag-init ang ulo ng lalaki. Marahas siya
nitong hinila para muling ihiga sa kama. Mariin nitong hinawakan ang magkabilang
braso niya para idiin siya sa kutson.
“Is it because of money? Akalain mong kadarating mo lang, pero hindi ka na
mapalagay na muling ialay ang sarili mo sa akin!”

Hinarap ni Lauren ang mata ng lalaki na naniningkit. Hindi niya akalain na

sasabihan siya nito ng ganoon. It was as if she turned back the time. Ganitong-
ganito ang nangyari sa kanila anim na taon ang nakalipas.

“Finn, nasasaktan ako.” Pumiyok ang kanyang boses at nagsimulang mangilid ang
kanyang luha. Ang tanong niya anim na taon na ang nakalipas ay nananatili pa rin na
tanong niya hanggang sa kasalukuyan. Bakit nga ba nag-iba ang trato nito sa kanya?
Bakit abot hanggang sa kasuluksulukan ng pagkatao nito ang nagagalit sa kanya?

Humikbi siya. Tila naman ito nabuhusan ng malamig na tubig na bumangon at saka
lumayo sa kanya. He stood meters away from the bed. Taimtim siyang tiningnan habang
pinipigilan niya ang luha.

Finn said in a colder voice, “Why did you back, Lauren?”

Matalim ang mata na tiningnan niya ang lalaki. How dare he’d ask her that question!

“Kating-kati ka na ba na paalisin ako? Huwag kang mag-alala, hindi ko rin nais na

makita ka.” Tumayo na siya sa kama. Kita niya ang pagkuyom ng kamao nito at mas
lalong nagalit sa kanyang sinabi.

Lumabas siya ng silid nito kahit hindi pa nakapaghilamos. Maling-mali na nakatulog

siya sa silid ng lalaki. Tila siya isang kuneho na muling naligaw sa balwarte ng
isang tigre—mabangis na tigre.

Chapter 6

“LAUREN, hija! Gising ka na pala,” bati ni Mrs. Burnham.

Namumula ang pisngi ni Lauren matapos makita ang ginang na kalalabas lang din sa
silid nito. Nakakahiya na nadatnan siya nito na lumabas sa silid ng panganay nitong
anak na si Finn. Ayaw niyang pag-isipan siya nito nang masama na baka may ginawa
silang kahalayan ng lalaki. Napakamot siya sa ulo nang wala sa oras.

“Mrs. Burnham, salamat po sa pagtanggap sa akin, ngunit kailangan ko na pong umuwi.

B-baka hinahanap na po ako sa amin.”

“Hindi ako makapapayag na basta ka na lang umalis. Look at yourself. Ayokong

sabihin ng makakakita na pinabayaan ka rito sa bahay ko. Saka parang hindi Tita ang
itinatawag mo noon sa akin. Halika.” Hinawakan siya nito sa braso at iginiya.

Hindi pa sila nakalalayo nang may nakasalubong silang kasambahay na may dalang
bungkos ng mga labahin; kurtina, bedsheets at kung ano pa.

“Nasaan si Elsa?” tanong rito ng ginang.

“Nasa kusina po siya kanina, senyora. Ipatatawag ko na lang po.”

“Sige, pakisabi na puntahan ang kuwarto na inihanda namin kagabi.”

Hiyang-hiya naman si Lauren na naroon sa tabi ng ginang. Tinatrato talaga siya nito
nang maayos kahit na hindi naman dapat. Hindi na niya nobyo si Finn, ngunit tila
anak kung ituring siya nito. Tinungo nila ang isang silid. Pumasok sila roon. She
saw a V-neck dark blue sleeveless dress lays on the bed. It fits on her body. Lalo
siyang nakaramdam ng hiya.

“Kagabi ko pa ito naihanda para sana sa’yo. Kaya lang ay nakita ko na magkayakap
kayo ni Finn kaya hindi na kita pinagising,” nanunudyong wika ni Mrs. Burnham na
lalong ikinapula ng pisngi ni Lauren.

Maihahalintulad na yata sa hinog na kamatis ang kanyang pisngi sa kasalukuyan.

Inakala pa yata nito na magkayakap sila ng anak nito sa kama. Sa palagay niya ay
nagkamali lang ang ginang. Impossible kasi na mangyari ang bagay na iyon.

“Aminin mo sa akin, hija, nagkabalikan na ba kayo ng anak ko?”

“M-Mrs. Burnham, hindi po. Impossible po ang sinasabi n’yo.”

“Aba’y bakit naman? Wala ngang nakarelasyon ang anak ko kung hindi ikaw lang. You
are the only one he liked in the past.”

Napangiwi si Lauren. Sa kanilang dalawa ng ginang, siya ang mas nakakaalam na

malabong mangyari ang sinasabi nito. Siya, gusto ni Finn? Sa palagay niya, hindi
lang nagkaroon ng karelasyon si Finn sa iba dahil hinihintay nito si Kori, na iba
naman ang naging impresyon sa ginang. Nagkataon lang na karelasyon ni Kori ang
kanyang kaibigan na si Brett kaya hindi nagkaroon ng tyansa ang anak nito kay Kori.

May kumatok sa pintuan. Pumasok si Elsa, kasunod ang isang pang kasambahay.
“Senyora?”

“Tulungan mo si Lauren na ayusin ang sarili niya. Magpapahanda ako ng masarap na

agahan at matagal kong hindi nakita ang batang ito.” Lumabas ang ginang sa silid
matapos siyang ibinilin kay Elsa.

Isang simpleng ngiti ang isinagot ng huli. Nagtungo naman sa loob ng palikuran ang
kasama nitong maid. Tinantiya nito ang init ng tubig sa tub, nilagyan ng bath salt
at sabon. Naghintay naman si Lauren na matapos ang kanyang paligo dahil mas
nakakahiya kung tatanggihan niya ang mga tao sa bahay na iyon na maayos siyang
tinanggap. Ayaw niya ring umuwi sa kanilang tahanan sa ganoong estado. Suot ang
kung anong gamit niya noong nagdaang gabi.

Pinukaw ni Elsa ang diwa niya matapos ang ilang minuto. “Handa na po ang paligo,
Miss Lauren.”

“Salamat po.”

Bago pa siya makakilos ay tinulungan na siya ng maid na buksan ang zipper sa

likuran ng kanyang suot ng long dress. Ganito kung paano tratuhin ng mga kasambahay
ang mga amo sa bahay na iyon at hindi iyon kaila kay Lauren. Ganoon din siya kung
paano palakihin noon, noong sagana pa sa salapi ang kanyang pamilya, halos hindi na
kumikilos sa pisikal na gawain.

The maid removed her black long dress. Hindi alintana rito ang hubad niyang
katawan. Kapwa kumunot ang noo ng dalawang babae habang nakatingin sa kanyang leeg.

Tumikhim si Elsa bago inutusan ang kasama nito. “Tulungan mo na si Miss Lauren na
maligo.”
Tila naman nakabalik sa reyalidad ang babae at iginiya siya sa loob ng palikuran,
pinaupo siya sa tub saka sinimulang kuskusin ang kanyang makinis na balat. Tila
siya sanggol na pinaliliguan ng babae.

Ah, being a part of this family was a luxury.

“Miss Lauren, sabihin mo lang kung may kailangan ka pa. Si Diana na ang bahala
sa’yo.”

“Salamat po, Ate Elsa.”

Lauren closed her eyes. Hinayaan ang babae na linisin ang bawat parte ng kanyang
katawan. The girl even massaged her head na masarap sa pakiramdam.

“Are you real, Lauren? Did you really come back?” magaan na tanong ni Finn sa
ilalim ng kakaunting liwanag ng buwan.

He caresses her face softly while looking at her with too much passion. If
everything she saw at the moment was real. Finn had never done this in the past. He
was never good at explaining things nor expressing himself. His thumb caresses her
lips. He moved closer to shorten the distance between their mouth.

“Lauren…” usal nito bago sinakop nang tuluyan ang kanyang labi.

Lauren sobbed lightly, tasting the man’s lips. It was as if she tasted a thousand
years of yearning for him.

“Don’t cry, babe. Everything would be alright.”

Lauren’s sobbing changed into gasping and moaning after she felt Finn’s lips
dawdling kisses on her slender neck. He reached and played with her lips again. In
the end, Finn kissed her forehead then hugged her. Nagbibigay ng kakaibang kiliti
sa kanyang buong sistema ang yakap nito. She likes the feeling inside his arms.

Napasinghap si Lauren habang naroon sa bath tub matapos banlawan ng maid ang
kanyang dibdib. Tila siya bahagyang nanaginip na para bang totoong-totoo ang mga
naganap na iyon sa kanyang isipan.

“I’m sorry, Ma’am. Masakit po ba?” nag-aalalang tanong ng maid na nabigla sa

kanyang pagkilos.

“I-I’m sorry. I—” Sa huli ay itinikom niya ang labi dahil ayaw niyang magpaliwanag
dito. Ayaw naman niyang masabihan na nananaginip siya nang gising.

“A-akala ko po ay nasaktan ko na ang pantal n’yo sa leeg,” namumulang wika nito.

“Pantal sa leeg?” Doon niya naisip na silipin ang sarili sa salamin para
kumpirmahin ang sinabi nito. True enough, she saw marks on her neck. Kaya pala
kakaiba ang anyo nito at ni Elsa matapos makita ang kanyang hubad na katawan.
“Shoot! Saan ito galing?”

Hinarap niya ang maid. “Forget it. Magbabanlaw na ako. Ako na lang ang bahala.
Maaari ka nang lumabas.”

“K-kayo po ang masusunod.”

Sinilip muli ni Lauren ang kanyang leeg. Imposible naman na nanggaling ang mga iyon
sa buhay na panaginip niya ilang minuto ang nakalipas. Ipinilig niya ang ulo para
alisin na ang lalaki sa kanyang isipan. Ang alam lang niya ay maling-mali na naroon
siya sa bahay na iyon.

***

SUOT ang bestida na umaabot hanggang tuhod na inihanda kay Lauren ay bumaba siya
patungo sa dining area kung saan naroon ang pamilya ni Finn. Nanghingi siya ng
panyo na maaaring itakip sa mga pantal niya sa leeg dahil malalim ang neckline ng
kanyang kasuotan.

Unang nagtagpo ang mga mata nila ng lalaki, ngunit una rin siyang sumuko dahil
hindi niya makayanan ang tila mapanuring mga mata nito. Ayaw niyang isipin na ito
ang dahilan ng mga markang itinatago ng scarf sa kanyang leeg.

“Halika rito, hija. Dito ka umupo.” Itinuro ni Mrs. Burnham ang silya na katapat ng
silya ng lalaki. “Hindi ako makapapayag na uuwi ka na lang sa inyo nang hindi ka
nag-aagahan.”

Napalunok na lang si Lauren matapos silang magharap ng lalaki. Hindi siya sigurado
kung makakakain din siya nang maayos. Gayunman ay kailangan niyang pagbigyan ang
ginang dahil sa mainit nitong pagtanggap sa kanya.

“Do you want coffee or tea?” tanong ni Mrs. Burnham.

“K-kape po.”

“Diana, serve your miss a coffee,” utos nito. Hinawakan siya nito sa kamay. “Huwag
kang mahihiya, hija. Kung may kailangan ka ay sabihin mo lang.”

“I’m fine, M-Mrs— I mean, Tita. Sobra na po ang nakahanda na ito. Salamat po sa
almusal.”

“Ako nga itong dapat na magpasalamat sa’yo. Kung hindi mo pa iniuwi rito si Finn,
haay, naku! Malamang na ilang buwan pa bago ‘yan magpunta muli rito.”

“`Ma!” pigil naman ng lalaki.

Matalim naman na tiningnan ito ng ginang. “Bakit? Hindi ba totoo? Kailan ka ba

huling natulog d’yan sa kuwarto mo? Ang huli ay noong araw pa na umalis si Lauren
sa bahay na ito.”

“Stop it, or I’ll go right now!” wika ni Finn.

Ibinigay kay Lauren ang kanyang kape habang nagtatalo ang mag-ina. Sa kanyang
tensiyon ay nainom niya ang mainit na inumin. Hindi niya ipinahalata na napaso ang
kanyang labi at kumuha ng tisyu.

Mrs. Burnham’s eyes were full of resentment. Hindi na tuloy nito itinuloy ang
sasabihin. Ngunit isang malaking katanungan ang impormasyon na narinig niya mula sa
ginang. Ibig bang sabihin nito ay anim na taon din itong hindi tumutuloy sa bahay
na iyon?

Baka naman kasi kaya ayaw nitong matulog sa silid nito ay dahil ayaw nitong
alalahanin ang mga namagitan sa kanila noon. Saglit siyang nasaktan. Ganoon ba siya
nito pinandidirihan?

“Kumusta ang mommy mo? Pasensiya ka na, hija, kung hindi ko nadadalaw ang iyong ina
nitong mga nakaraang buwan.” Halata sa boses ng ginang ang konsensiya.
Magkaibigan ito at ang ina ni Lauren.

Ayon sa nalaman niya, iniligtas ng kanyang ina ang ginang noong magbakasyon ang mga
ito sa taal lake ilang dekada na ang nakalipas, hindi pa nagsisipag-asawahan ang
mga ito. Hindi marunong lumangoy ang ginang at nagawa itong sagipin ng kanyang ina
nang minsan nahulog ito sa tubig. The two women’s friendship started there.

Malaki ang utang na loob ni Mrs. Burnham sa kanyang mommy kaya ganoon na lang ang
pagpayag nito noong pinaplano ang kasal nila ni Finn. Nitong mga nakaraang taon ay
lihim na tumutulong din ang ginang sa kanyang ina sa gastos para sa kanyang ama.
Ngunit nalaman iyon ng asawa nito, ang daddy ni Finn, kaya saglit itong nawala sa
larawan ng pamilya nila.

Sinagot ni Lauren ang ginang. “H’wag po kayong mag-alala. Maayos naman po ang lagay
ng mommy ko.”

“I heard…” Tila nag-aalangan itong magsabi sa kanya. “I heard what happened about
your dad’s investment in America. Sabihin mo lang sa akin kung kailangan mo ng
tulong.”

Humigpit ang hawak niya sa tinidor. Malaki ang perang kailangan ni Lauren, ngunit
hindi niya magagawang humingi ng tulong dito. Sagad-sagaran na sa kapal ng semento
ang kapal ng kanyang mukha kung hihingi siya ng tulong sa ginang. Lalo na at naroon
sa kanyang harapan ang lalaki na sagad din ang galit sa kanya. Mamaya ay kung ano
na naman ang isipin nito.

“M-maayos pa naman kami, Tita. Naisip naming ibenta ang bahay,” pagsisinungaling ni
Lauren.

Halata naman sa anyo nito na tila naaawa sa kanya.

“Why don’t you marry Finn? I will be the first person who’ll be delighted if you
happened to be my daughter-in-law.”

“`Ma!” agad na protesta ni Finn. Naniningkit ang mga mata nito na hinarap siya. “Is
this your plans all along? Excuse me, nawalan na ako ng gana!” Sa galit nito ay
tumayo ito at umalis sa hapag.

Eh ‘di umalis ka! Akala mo naman ay gusto ko rin magpakasal sa’yo! In your dreams!

Nawalan na rin ng gana si Lauren na kumain kaya nagpaalam na siya sa ginang na

tatawag ng sasakyan na maghahatid sa kanya sa kanilang tahanan.

Chapter 7

HABANG sakay ng taxi papauwi ay doon pa lang naisip ni Lauren na silipin ang
kanyang cellphone. Kagabi ay nailagay niya ang setup nito sa silent mode at hindi
na niya ito sinilip pang muli matapos kausapin ang kapatid na si Kael.

Ilang missed calls at text messages ang mga bumungad sa kanya sa screen at ang
karamihan sa mga iyon ay galing sa matalik na kaibigan na si Brett.

Lauren, where are you? Hindi ka raw umuwi sa inyo.

Lauren, nasaan ka? Susunduin kita.

Lauren? Sagutin mo ang tawag ko, please.

Napangiwi siya matapos mabasa ang mga mensahe nito. Alam niyang nag-a-alala sa
kanya ang lalaki kaya mas maganda siguro na isikreto na lang dito ang pagtulog niya
sa tahanan ng mga Burnham. Alam niyang galit ito kay Finn, ngunit sa ayaw at sa
gusto nito ay may pagkakataon na magkikita at magkikita ang dalawang lalaki dahil
nobya nito si Kori. Sa kabilang banda nais niyang isikreto ang mga ginawa niya sa
magdamag dahil baka lalo lang gumulo.

She dialled Brett’s phone number. Isang ring pa lang ang kanyang narinig nang
sagutin siya nito sa kabilang linya.

“Hello!”

“Nakatulog ako sa hotel na tinuluyan ko kaya ngayon lang ako nakatawag. Ano ba ang
problema at bakit parang aligaga kang hanapin ako?” Walang magagawa si Lauren kung
hindi ang magsinungaling sa lalaki.

“You stayed in the hotel?”

“Yes. May hotel sa pinakamalapit ng venue. Hindi ba ako pwedeng tumuloy doon?”

“I’m sorry. Nag-aalala lang ako na baka...” Hindi nito maituloy ang sasabihin.

Lauren felt guilty. Alam niya ang mga nasa isipan nito. Baka nagpunta ako kay Finn.

Wala naman sa plano niya ang ganoon. Nagkataon lang talaga na nakasama niya ang
lalaki. Hindi naman niya ginusto na magising sa kama nito at salubungin ng
naniningkit na mga mata. Everything that happened last night was unplanned.

“I was told by Jessica that you fetched Kori. I stayed at the event dahil namiss ko
rin naman ang iba pang kaibigan natin. I drank a little. Hindi ko na naisip na
umuwi dahil inantok na ako.”

“Lauren, I broke up with Kori. Last night was the night. It’s official,” mahinahon
na wika nito sa kabilang linya nang mabanggit niya ang nobya nito.

Bahagyang nalungkot si Lauren para sa dalawa. Malaki ang inaasahan niya sa mga ito.
Suplada at maldita si Kori ngunit alam niya na mahal nito si Brett. During their
college days ay nakikita niya ang babae na nagch-cheer kay Brett sa basketball
court. Tahasan din nitong hinaharap ang mga babae na may gusto sa kanyang kaibigan.
Handa si Kori na ipaglaban ang lalaki.

Napabuntonghininga na lang si Lauren. May mga relasyon lang talaga siguro na hindi
para sa isang nilalang. Kung ano man ang kahinatnan ng relasyon ng dalawa ay bahala
na.

“Pumunta ka sa bahay mamaya kung kailangan mo ng kausap,” aniya.

“Yes, I really need to talk to you. I have proposals for you.”

“Okay. See you later!” Tumingin siya sa labas ng kalsada matapos putulin ang tawag
dito.

Ang pagpunta niya sa kanilang reunion noong nagdaang gabi ay walang nangyari. Wala
siyang nalapitan o nahiraman ng pera. Ayaw niyang totohanin ang iniisip sa kanya ng
mga kaeskuwela kaya kinailangan niyang pigilin ang sarili. Kahit papaano ay may
natitira pa siyang kaunting dignidad.

***

LAUREN was browsing her laptop. Naroon siya sa kanyang silid nang sumapit ang
hapon. Sumasakit na ang ulo niya sa pagremedyo sa problema. She needed money! A
hefty amount of money. Nagamit na nga niya ang naipon sa ilang taon na trabaho niya
sa Amerika.

Umiikot ang lahat ng kaisipan niya sa taong maaaring hiraman ng salapi. Hanggang sa
mga oras na iyon ay iniiwasan niyang imungkahi ang kanilang tahanan sa kanyang ina.
Naibenta na nga niya kung tutuusin ang ilan sa mamahalin niyang gamit at alahas,
ngunit hindi pa rin sapat ang lahat ng iyon.

Binuksan niya ang kanyang jewelry box. Ang nag-iisang kahon ng pink diamond na lang
ang naroon, ang kanyang engagement ring kay Finn. Kahit na naghiwalay sila nito ay
nananatili iyon sa kanya. Hindi niya alam kung magkano ang bagay na iyon kung
ibebenta niya. Naniniwala kasi si Lauren na walang halaga ang katumbas ang singsing
na iyon kaya hindi niya nagawang magtanong-tanong.

Ibenta ko kaya ang singsing na ito kay Finn?

Funny, right? Ngunit naisip ni Lauren na mas maganda nang sa lalaki niya ito ibenta
kaysa naman sa iba. Kung sakali na may plano itong magpakasal ay naka-ready na ang
singsing na iaalok nito sa iba. Marahas niyang kinuskos ang ulo na parang
nababaliw.

Tama! Nababaliw na nga siya! Ang makalapit nga lang sa lalaki ay hindi niya magawa.
Gayunman ay nakokonsensiya siya na mapunta sa iba ang singsing. Hindi ba’t mas
makapal ang mukha niya kapag ginawa niya iyon? Sa kabilang banda, sigurado na wala
na itong pakialam pa sa engagement ring nila. Kaya lang…

Walang katumbas na pera ang halaga niyon kay Lauren. That ring would be forever her
treasure.

“Ate?” pukaw sa kanya ng kapatid na si Kael.

Bigla ang pagsara niya sa kanyang jewelry box na nasa harapan. Ayaw niyang mag-isip
ito na baka umaasa pa rin siya sa lalaki.

“Yes?” tila wala sa sarili na tanong niya rito.

Napakamot ito sa ulo saka inilabas ang ilang cards at envelope na may makapal na
laman. Hindi pa man ay alam niyang ilang lilibuhin ang laman nito.

“This is all I have. Hindi ito ganoon kalaki, but I know this would help the
family.”

Natigilan si Lauren. Napatingin siya sa mga bagay na inaabot nito sa kanya bago
niya hinarap muli ang paningin nito.

“Kael, gagamitin mo ito sa school. Hindi ako papayag na pati ang pag-aaral natin ay
madadamay!” nagagalit na saad niya.

Hindi niya mapigilan na maluha. She was actually proud of her brother. Hindi maliit
na halaga ang tuition nito sa Ateneo De Manila. Ang scholar pa lang nito roon ay
malaking bagay na naitutulong nito kaya ito nananatili na makapag-aral sa
prominenteng eskuwelahan. Gayunman ay may binabayaran pa rin sila. Ang perang
inaabot nito sa kanya sa kasalukuyan ay kakailanganin din nito sa panggastos o kung
sakali na magbayad ito ng tuition sa susunod na klase.

“Listen, Ate Lauren—”

“No! You should be the one who’ll listen to me. Kinabukasan mo ang nakasalalay
dito, naiintindihan mo ba?”

“Ayoko lang na makita ka nang ganito. Narito ka dapat para magbakasyon at magluksa
dahil kamamatay lang ni Papa, pero mas inuna mo pa ang problema natin.” Lumapit ito
at niyakap siya.

“Kakayanin ko, Kael. Mas lalong hindi ko kakayanin kung sakali na hindi mo matapos
ang pag-aaral mo sa takdang oras. Inipon mo ito mula sa pagtatrabaho mo sa gabi.
Nag-aaral ka pa sa umaga. Naiintindihan mo ba kung bakit ako nagagalit?

"Hindi ako makapapayag na pati ang pag-aaral mo ay nakawin na 'min. Kaunti na lang
ang kailangan mo at mas mahirap ang mga klase mo sa susunod kaya siguradong titigil
ka sa pagwe-waiter. Nakaisip na ako ng paraan. Magkakaroon tayo ng pera at
makakabayad tayo ng utang,” aniya.

Hindi ito sumagot. Alam ni Lauren, siguro ay nagdududa ito sa plano niya. Mukhang
wala na siyang magagawa, kailangan niya nang pakawalan ang singsing na ibinigay sa
kanya ni Finn noon. Sigurado siya na ang maliit na bagay na iyon ang sagot sa
lahat.

Chapter 8

BRETT met Lauren when the dinner comes. Agad na yumakap ito sa kanya nang makita
siya nito. Tinapik niya ito sa likuran lalo na nang mapansin niya na mainit ang
pagkakakulong niya sa mga bisig nito. Nasa isip ni Lauren na baka nalungkot ang
kanyang kaibigan sa pakikipaghiwalay nito kay Kori noong nagdaang gabi.

“So, kumusta ang pagpunta mo sa reunion kagabi?” usisa nito sa kanya.

Bumuntonghininga siya at saka lumayo rito. “Hindi ko na nagawang magsabi sa mga

dating kaibigan na kailangan ko ng pera.”

“Dahil naunahan ka na nilang husgahan? I told you, Lauren, parang hindi mo kilala
ang mga kaeskuwela at kaklase natin. Masyado silang pretending.”

“Hindi ko naman sila masisisi dahil hindi sila sanay sa problema na tulad ng
kinakaharap ko ngayon. What do I know during highschool? Ang alam ko lang noon ay
mag-aral, ihatid ng magarang kotse sa school, kainggitan ng mga kaklase dahil
mayroon akong mayamang pamilya. Sinong mag-a-akala na dadating ako sa puntong
namomroblema sa pambayad ng utang? But then, I treasured them as my friends.”

Gumaan naman ang mukha nito nang makita na nangingislap na ang kanyang mata.
Nagbabadya ng pagluha. “I’m sorry.”

Inilayo ni Lauren ang mukha sa kaibigan. Sariwa pa sa ala-ala niya ang mga sinabi
ng mga babae sa powder room. Hindi niya akalain na kilala ka lang ng tao kapag
marami kang pera.
Noon, nagagawa niyang mag-imbita ng mga kaklase sa bahay nila, ang mag-donate ng
pera para sa kung anong aktibidad na kailangan ng kanyang grupo, ang ilibre ang mga
ito sa milktea shop o kung saang fast-food na naisin ng mga ito.

Ngunit tulad nga ng sabi ni Brett, hinusgahan siya ng mga ito. Hinusgahan ng mga
babae pati ang paghihiwalay nila ni Finn noon. How stupid she was to think that she
has genuine friends? Tanging si Jessica lang ang nakausap niya kagabi. Gayunman ay
hindi siya sigurado kung ano ang tunay nitong impresyon sa kanya.

Lumapit sa kanya si Brett. “Lauren… I… I have a proposal for you.”

Tumingin siya sa kaibigan. Naramdaman niya na bigla itong kinabahan lalo na nang
maglapat ang kanilang paningin.

“What is it?”

Humugot muna ito ng isang libong lakas ng loob bago magpatuloy. “Marry me.”

***

MAKAPAL nga siguro ang mukha ni Lauren kaya naroon siya sa NEX Tower sa kahabaan ng
Ayala Avenue sa Makati. Doon kasi nag-o-opisina ang Burnham Airline na pag-aari ng
pamilya ni Finn kung saan nag-oopisina ang lalaki.

Kinakabahan siya sa kung may kahihinatnan itong pagpunta niya sa opisinang iyon.

Ayon kasi sa nabalitaan niya kay Jessica, may sariling tirahan si Finn. Hindi na
ito umuuwi sa tahanan ng mga Burnham kaya mas pinili niya na puntahan ito sa
opisina.

“Do you have an appointment with Boss Finn, Ma’am?” tanong sa kanya ng receptionist
na naroon sa lobby ng Burnham Airline na nasa ika-dalawampung palapag ng gusali.

“I don’t have an appointment, but my concern is important. Please let him know.”

Inangat nito ang telepono at may kinausap. “Yes, Ma’am... She’s Miss Lauren
Escarrer… Uhm...” Tumingin sa kanya ang babae. “She said her concern was important…
Okay!”

Binaba nito ang telepono ‘tapos ay tumingin sa kanya. Tumikhim. “Miss Escarrer, I’m
sorry, but our boss was on a full schedule today.”

Iyon ang unang palusot na ginawa nito sa kanya kaya umuwi si Lauren. Kinabukasan ay
bumalik muli siya sa opisina nito. Tulad nang nagdaang araw, parehas na rason ang
ibinigay sa kanya. Kahit sa pagbalik niya sa ikatlo at ikaapat na beses.

“Miss Escarrer, o-our boss was on a full schedule today.” Halos hindi na makatingin
sa kanya ang babae.

Nahihiya na ito na harapin siya matapos ang ilang beses na pagsisinungaling nito sa
kanya. Nakararamdam din ito ng awa. Hindi madaling lumaban sa kahabaan ng traffic
sa Makati para lang bumalik siya roon araw-araw.

Bumuntonghininga si Lauren. “I’ll stay here in the lobby. I’ll wait until he was
done for all of his meetings.”

Hindi na niya hinintay ang sagot nito. Umupo siya sa couch na naroon sa tapat nito
at doon naghintay.
Nanlaki na lang ang mata ng babae. “B-but Ma’am—”

“I’m fine. I’ll stay here. Haharapin niya rin ako. Hindi rin naman ganoon katagal
ang kailangan kong oras sa kanya.”

Alam niya na iniiwasan siya ni Finn. Nakita niya itong pumasok sa loob ng gusali
kanina kaya sigurado siya na naroon ang lalaki.

Habang nakaupo at nagmumuni-muni, inalala niya ang pag-uusap nila ni Brett. Nais
siyang pakasalan ng kaibigan.

“Lauren, isipin mong mabuti. My family loves you. Your family knows me, you know me
as your best buddy. Hindi kita sasaktan at handa ako na bayaran ang lahat ng utang
ng pamilya mo. Handa ako na ibigay sa’yo ang lahat ng gusto mo. Let’s get marry.”

“Pero hindi natin mahal ang isa’t isa bilang magkabiyak, Brett. Ayoko namang
pakasalan ka dahil magiging unfair iyon sa’yo, sa atin. Babayaran mo ang ilang
milyon na utang ng pamilya ko? Nahihibang ka na ba? What can you get from me? I
don’t have anything to offer. Brett, marriage is not that simple!”

“Pero bakit noon kay Finn ay pumayag kang makipagkasundo sa kasal?” tanong nito sa
kanya, bahid ang sakit sa mukha.

Iyon ang huli nilang pag-u-usap na nagpasama sa loob nilang pareho ng kaibigan. Iba
ang kaso ng pagpayag niya sa kasunduan noon kay Finn dahil mahal niya ang lalaki.
She was willing to marry her first and only love. However, her relationship with
Brett was different. She loves him as a brother. Once the marriage turned into a
nightmare, they will end up hurting each other, and she does not want that to
happen. Pinahahalagahan niya ang lalaki na parang pamilya, parang kapatid.

Inabot si Lauren ng lunch, ngunit hindi pa rin lumalabas si Finn. Nagsipaglabasan

na ang lahat ng empleyado sa opisinang iyon ngunit hindi pa niya nakikita ang
lalaki. Dumating ang hapon, naghintay si Lauren sa couch kung saan siya nakaupo
kahit na sinisikmura na ang kanyang tiyan.

Bahagya siyang nasaktan dahil halata sa lalaki na ayaw na siya nitong makita.
Ganito ba kalaki ang galit nito sa kanya? Malayong-malayo ang ugali na mayroon ito
ngayon kumpara noon sa lalaking minahal niya.

“M-Miss Escarrer, kumain na muna kayo ng dinner,” pukaw sa kanya ng receptionist.

Umiling si Lauren. “Baka lumabas ang boss mo kapag wala ako dito kaya hihintayin ko
na lang muna siya.”

Hindi nito napigilan na binigyan siya ng biscuit at bottled water. “Take this.
Bakit ba kasi ang tigas ng ulo mo? Sana umuwi ka na lang.”

“Importante ang pakay ko. Salamat dito. Hihintayin ko pa rin ang boss mo.”

Kinain niya ang bigay nito kaya naginhawaan siya saglit. Inabot na ng takipsilim si
Lauren sa opisina. Alas sais y medya na ang oras nang tawagin siya ng isang babae.
Halatang dalaga pa ito.

“Miss Escarrer?” tawag sa kanya ng isang babae na sumilip sa pader na humaharang sa

opisina ng Burnham Airline.

Napatayo siya. Hinarap ang babae.

“You may now come in.”

***

SA LOOB ng meeting room sa parehas na palapag. Nakatitig si Finn sa babaeng kanina

pa nasa kanyang computer screen mula sa kuha ng CCTV sa lobby area sa kasalukuyang
oras.

Why was she so stubborn?

Kanina pa rin siya hindi mapalagay lalo na nang malaman niyang kahit pagkain ng
tanghalian at pag-inom ng tubig ay pinigil nito. He looked at Lauren. Hanggang sa
huli ay manggagamit ang babae. Bumalik lang ito ng Pilipinas, ngunit nais pang
gamitin si Brett para magpakasal. Nahampas niya ang mesa nang dahil sa galit.

“Boss?” Sabay-sabay na napalingon sa kanya ang mga kasama sa meeting.

“Is there a problem, Finn?” tanong ng bise presidente na siyang namumuno sa

pagtitipon. Mas mataas ang posisyon nito sa kanya kaya nanghingi siya ng pasensiya.

“Nothing, boss. I’m sorry.”

“It’s alright. I guess you are all tired, it’s already evening. Let’s end for now.”

Nauna nang tumayo si Finn at lumabas ng silid. Nilingon niya ang kanyang assistant.
“Send the visitor to my office.”

“Yes, Boss.”

Magkasalubong ang mga kilay na tinungo niya ang pintuan ng kanyang opisina. Nang
buksan niya ang silid, kasunod niyang niluwagan ang kanyang necktie na nakaikot sa
kanyang leeg. Galit siya dahil hanggang ngayon ay nagagawa pa rin ni Lauren na
maapektuhan siya nito. Uminom siya ng wine para kalmahin ang sarili. Ano ba ang
pakay sa kanya ni Lauren?

Habang sumisimsim ng alak sa tabi ng kanyang bintana ay nagbukas ang pinto.

Nilingon niya ang gawi nito at nagsalubong ang mata nilang parehas ng babaeng
umalis anim na taon na ang nakaraan. Lalo siyang natensiyon kaya inubos niya ang
laman ng kanyang baso. Hanggang sa mga oras na iyon ay iba pa rin ang epekto sa
kanya ng dalaga.

Hindi naman alam ni Lauren kung saan ito uupo sa mga couch na naroon sa kanyang
opisina.

“I’ll give you five minutes. No need to choose a seat.”

Tumikhim ang babae. “I-I came here because...”

“Because of what? Tell me now para hindi tayo nagsasayang parehas ng oras.”

Nagrolyo ang lalamunan ng dalaga. Lumapit ito sa kanya. Halata ang pangangatog nito
at takot sa kanyang malamig na pakikitungo.

“I-I came here to sell this ring to you.”

Humigpit ang kanyang pagkakahawak sa baso at tila umakyat ang lahat ng dugo sa
kanyang ulo nang makita ang kanyang singsing na may pink na diyamante.
Chapter 9

“PINATATAWA mo ba ako, Lauren?”

Tulad ng inaasahan ay binalot si Lauren ng takot nang dumagundong ang kabuuan ng

silid nang dahil sa galit nito. Nangatog ang kanyang mga kamay na may hawak sa box
na naglalaman ng singsing. Alam niya na magagalit ito sa kanya nang sobra.
Nakakatawa nga naman, hindi ba? Ibebenta niya ang singsing dito na nagbigay sa
kanya ng bagay na iyon? Saang kapal ng mukha siya humugot para gawin iyon?

“Listen, Finn. Hindi kaya ng kalooban ko na mapunta ang singsing sa iba, a-and I
don’t have a choice right now. I don’t want to sell this ring to anyone. Ah—!”
Napahiyaw na lang siya sa takot nang madurog ang hawak nitong baso sa kamay nito.

Agad na nabasa ang kamay nito na naligo sa pinaghalong alak at dugo.

“Oh my God! Finn!”

“Leave me alone!” singhal nito sa kanya.

Nagbukas ang pintuan at ganoon na lang ang bigla ng assistant nito nang makita ang
duguang kamay ng lalaki.

“Boss!” Nahintakutan ito sa nasaksihan.

“F-Finn...” Nanginginig sa takot si Lauren na nilapitan ang lalaki.

Hinawakan niya ang duguang kamay nito. Kita niya ang isang malaking hiwa at ilang
maliliit na bubog ang nakasugat dito. Finn was looking down on her. Hindi niya alam
kung namalikmata lang siya, ngunit nakita niya na bumahid ang pinaghalong sakit at
lungkot sa mukha nito. A different kind of pain, not because of his wound. Lauren
shook his head. She thought that maybe because it was really hurt.

“Miss Escarrer, mabuti pa na umalis na kayo ng opisina!” utos sa kanya ng

assistant.

“No! Get the medicine right now!”

Saglit na nabahala ang assistant, ngunit naisip nito na mas magandang linisin na
muna ang sugat ng boss nito. Hindi naman alam ni Lauren kung saan magsisimula.
Pinalakas niya ang loob at tinanggal niya ang malaking bubog na humiwa sa palad ng
lalaki.

“Mabuti pa nga na umuwi ka na, Lauren,” matigas na sabi ng lalaki.

“Can’t you see that I care right now?” singhal niya rito.

Natahimik naman si Finn, hindi na siya kinontra pa. Hinila niya ang lalaki, inakay
niya ito hanggang sa couch. Finn was silent. May malaking pader pa rin ang
nakapalibot sa paligid ng presensiya nito ngunit hindi na iyon ininda ni Lauren.
Kailangan gamutin ang sugat nito. Pumasok ang assistant ng lalaki at ipinatong ang
medicine kit sa ibabaw ng mesa na naroon sa gitna.

“Get water!” utos niya sa babae.

Nagmamadali naman itong sumunod.

Mabilis siyang kumilos. Inubos niya ang isang bote ng tubig para linisin ang kamay
ng lalaki. Nasa ilalim nito ang kanina pa naroon na vase na may malaking bunganga
na sumasalok ng pinaghugasan ng kamay nito.

“Do you know how much is that cost?” tanong ni Finn na ang tinutukoy ay ang clear
na vase na may lamang mga bulaklak na pumupuno rito.

Natigilan si Lauren sa tanong ng lalaki. Magbabayad na naman ba siya? Hindi na niya

kailangan sagutin ito kung magkano iyon dahil alam niya na may kamahalan ang mga
gamit nito sa opisina. Ngayon pa na wala siyang pera? Sinalubong niya ang mata nito
na walang emosyon.

“Mas mahal ba ito sa buhay mo? Hindi mo ako mapipigilan na linisin itong sugat.
Mamaya n’yan ay may pulis pa na magpunta na lang sa bahay at sabihin na
pinagtangkaan ko ang buhay mo.” Hindi na niya napigilan na sagutin ito.

“Stay outside. Let Miss Escarrer clean the wound,” utos ni Finn sa babae na
nakatayo sa gilid.

Napapalatak siya dahil alam niya na siya ang may kasalanan kung bakit ito umakto ng
ganoon. Alam niya na may malaki siyang kontribusyon sa galit ng lalaki kanina.

But what could she do? She just needed help from Finn. Alam niya na makapal ang
mukha niya na ibenta sa lalaki ang singsing nito, ngunit may magagawa ba siya? Her
bills are waving. Nabayaran na niya ang mga sweldo ng kasambahay ngunit inubos ng
mga ito ang isang buwan niyang kita bilang Sales Analyst ng isang shopping
application sa Amerika. Hindi napigilan ni Lauren na maluha habang nililinis ang
sugat ng lalaki.

Iba-iba ang nasa isipan niya sa kasalukuyan. Ang kanyang ina na nasanay sa luho,
ang kanyang kapatid na nais tumulong ngunit nag-aaral pa, ang kanilang utang, ang
sugat na iyon ng lalaki na resulta ng pambabastos niya rito. Tama? Nabastos niya
ang pride nito bilang dating ex niya para ibenta niya rito ang kanyang engagement
ring. Ngunit wala na siyang maisip na paraan.

Humikbi siya.

Kumuyom ang isang kamay ni Finn nang makita ang kanyang mga luha. Pinunasan iyon ni
Lauren at baka pagbintangan pa siya nitong nagpapaawa rito. Inikot ni Lauren ang
tela sa nasugatang kamay nito para sa huling proseso. Tumayo na siya para umalis.

“I-I’m sorry if I disturbed you. Ikaw na ang bahala sa bubog.” Dinampot niya ang
kanyang bag na binitawan sa lapag at saka ang kahon ng singsing na nalaglag kanina
na naroon sa tabi nito. “Isipin mo na lang na hindi ako nagpunta rito.”

Tinungo ni Lauren ang pintuan. Nakaramdam siya ng lungkot. Isang hakbang na lang
siya para pihitin ang seradura nang itulak iyon nang lalaki. She looked up to meet
his gaze. Ganoon na lang din ang kanyang bigla nang itulak siya nito sa pintuan at
sakupin ang kanyang labi.

Nagpumiglas si Lauren. Mapagparusa nitong sinakop ang kanyang labi habang

pinipigilan siya ng mas malaki nitong katawan sa kanya. Kinagat nito ang kanyang
ibabang labi dahil sa kanyang panlalaban. Ganoon na lang din ang kanyang panghihina
dahil tila sinilaban ng lalaki ang nilalamig niyang damdamin. Anim na taon na nang
huli niyang matikman ang mga labing iyon ngunit heto at kaya pa rin nitong
palambutin ang kanyang mga binti, nagagawa niya pa rin na magpaalipin sa presensiya
ni Finn Burnham.

Oh, God!

Lauren welcomed his kisses na huling natikman niya ay noong kaarawan pa nito—anim
na taon na ang nakaraan. Finn’s lips started to move gently, but deeply as his
tongue slipped inside her mouth. Naramdaman niya ang pangungulila sa halik na iyon
na nagpapugto sa kanilang hininga. Hindi na niya namamalayan na kasabay ng labi
nitong kumikilos ang malayang kamay upang damhin ang kanyang katawan.

Tila nagising naman ito sa katotohanan nang may kumatok sa pinto na naroon lang sa
kanyang likuran.

“Boss, are you okay?” Narinig niya sa kabila ng makapal na kahoy.

“I’m fine!” sagot ni Finn.

Bumalik sa pagkakakunot ang noo nito at lumayo sa kanya. Kakaiba ang tingin nito
kay Lauren. Hindi niya mapigilan na panlambutan ng binti sa mga titig nito kaya
yumuko na lang siya habang mahigpit na hawak ng kanyang kamay ang bitbit na bag.

Marahas na bumuntonghininga si Finn. Umupo ito sa armrest ng couch na ilang hakbang

ang layo sa kanya.

“How much do you want for the ring?” tanong ni Finn.

Nabigla siya sa tanong nito. “Ha?”

“You heard me.”

“W-well. I-I need thirty million.”

“Tsk!” Umismid ito. His eyes were cold, sending shivers to her whole senses.
Dinukot nito ang kaha ng sigarilyo sa bulsa at saka nagsindi ng isa roon.

“A thirty million for the ring…” usal nito, tila kinausap ang sarili. Humithit at
bumuga ng usok. Walang pakialam sa alarm ng gusali para sa usok. Mas lalong
kinabahan si Lauren.

“Miss Escarrer, you know that I’m a businessman. What do I do with the ring I
bought two times? Una ay sa kung saang auction ito galing. Ikalawa ay sa babaing
nagmay-ari ng singsing sa loob ng pitong taon... I could accept the first reason; I
gave it to the person I was about to marry. But why do I have to spend thirty
million for the second time, on the same item?”

Napalunok si Lauren. Ang tanging rason lang naman niya ay dahil mahalaga sa kanya
ang singsing, ayaw niyang mapunta iyon sa iba kaya mas nanaisin niya na ibenta na
lang ito sa lalaki. Tumungo ito sa mesa nito, may kinuha at may isinulat. Pinunit
nito ang isang kuwadradong papel mula sa pad, ‘tapos ay bumalik sa kanyang lugar.

“Give me the ring. Here’s your payment,” he said nonchalantly.

Mabilis na kumilos si Lauren. Tiyansa na niya iyon kaysa naman magbago pa ang isip
nito. Inabot niya rito ang kahon ng singsing kasunod ang pagkuha niya sa bayad
nito.
“Remember this, Lauren. What I am paying is your disappearance. This should be the
last day we’ll see each other.”

Nanghihinang ipinasok ni Lauren ang tseke na nakasulat ang Thirty Million Pesos.

Lumabas siya ng silid kasunod ang mga luhang nag-uunahan na magsipaglaglagan sa

kanyang pisngi. Hindi ang singsing ang binili nito kung hindi ang pagkawala ng
kanyang presensiya sa paligid ng lalaki. Nakagat niya ang ibabang labi habang
pinipigilan ang kanyang mga luha.

How cruel was he? Akala niya ay napakasalbahe na niya para ibenta rito ang
singsing. Ngunit mas doble ang sungay nito sa kanya.

Hindi na ito ang lalaking pinaglaanan niya ng kanyang malinis na pagmamahal noong
high school. Si Finn na binatilyo, ang lalaking tahimik na nag-aaral kasama niya sa
mesa sa isang malaking library. Ang lalaking unang nagbigay sa kanya ng matinding
sakit na halos ayaw na niyang mabuhay noon.

Hanggang sa huli ay pinasasama nito ang loob niya.

She touched her lips. Nilinlang nga lang ba siya ng lalaki kanina? Kung paano niya
naramdaman ang pangungulila nito sa kanya?

Chapter 10

KAHIT anong pagpipigil ni Lauren ay hindi niya kinaya ang kanyang mga luha. Kung
bakit naman kasi nagmahal siya sa taong ayaw sa kanya.

Akala niya ay kinalimutan na niya ang lalaki, ngunit heto at sa simpleng bagay ay
kaya siya nitong saktan. Sakit na kayang dikdikin ang kaloob-looban ng kanyang
damdamin.

Nakalimutan mo na ba, Lauren, hindi ka mahal ng taong minamahal mo? Sayang ang mga
luha mo sa taong ayaw sa’yo.

Hindi nga ba’t iniwan siya nito? Tinapos nito ang kanilang kasunduan sa kasal
matapos niyang ialay ang kanyang sarili. Ganito kasama si Finn, ngunit heto at
patuloy siyang umiiyak dahil napatunayan niya na patuloy din siyang nagmamahal.
Akala kasi ni Lauren ay natapos na ang lahat—akala niya ay nakalimutan na niya ang
damdamin niya rito.

Nakayuko siyang humihikbi kaya hindi niya napansin ang lalaki na nakasalubong.
Paglabas niya ng elevator ay bumangga siya sa malapad na dibdib nito. Muntik na
siyang tumilapon sa sahig kung hindi lang nito nahawakan ang kanyang braso. Inangat
niya ang paningin. Ganoon na lang ang kanyang gulat nang makita si Bobby. Nakasuot
ito ng coat at tie kaya presentable ang hitsura nito sa kasalukuyan.

“Bobby?”

“Lauren? Wow! It was a surprise seeing you here!” Napuna nito ang mga luha niya.
“Saan ka galing? Bakit ka umiyak?”

“Wala ito. Sorry, I have to go. It’s nice to see you,” pagsisinungaling niya.
Lumayo na siya sa lalaki dahil ayaw na ayaw niyang nakikita ito. Sa loob ng ilang
taon kasi ay hindi siya komportable. May kung ano kasi ito para layuan niya.

“Wait! I heard you— I mean, your family has debt to my father. Pwede ba natin ‘yon
pag-usapan?”

Napangiwi si Lauren. Hindi niya alam kung kani-kanino may utang ang kanyang ama
dahil ayaw niyang pangunahan ang kanyang ina sa bagay na iyon. Ito ang nakakatawa
sa lahat, siya ang namomroblema bilang anak sa utang na hindi naman niya alam kung
kanino. Gayunman ay hindi siya nagrereklamo dahil namuhay siya sa rangya.
Pakiramdam niya ay may kontribusyon siya sa kung nasaan ang pamilya niya ngayon.
Isa pa ay mahal niya ang kanyang ina kahit pa binigyan siya ng sama ng loob ng
kanyang ama noon.

“Bobby, I’m sorry. Sa ibang araw na lang tayo magkita. I have to go.”

Hindi na hinintay pa ni Lauren ang tugon ng lalaki, lumakad na siya patungo sa

entrada ng gusali para lumabas.

Samantala, hindi nakaligtas kay Finn ang pagkikitang iyon ni Lauren at Bobby. Hindi
kasi makahinga ang lalaki sa opisina niya kaya naisip na rin niyang magtungo sa
penthouse ni Kori. Hindi naman niya akalain na maaabutan pa si Lauren sa ground
floor. Tiningnan niya ang kanyang kamay na may benda. Hanggang sa mga oras na iyon
ay pinasasama nito ang mood niya.

Inismiran ni Finn si Bobby na makakasalubong din dahil patungo ang huli sa elevator
lobby kung saan siya galing.

“I have a date with Lauren, just to let you know. I’ll get her with money,” wika ni
Bobby nang makalagpas sa kanya.

Lalong sumama ang mukha ni Finn. Bumilog ang kanyang kamao. Gayunman ay nilingon
niya ito. “Really? I wonder why a lot of men were interested in my ex-fiancée?
There was also Brett who was so eager to break up with Kori just to marry Lauren.”

Humakbang si Bobby palapit kay Finn. “Do you know why I like your ex-fiancée?”

Mas lalo namang lumamig ang mata ni Finn. “Because she’s your ex. I was so eager to
have what you had. I also want to try what you did six years ago— breaking up with
my goddess after had s*x with her.”

Tumiim ang bagang ni Finn, ngunit hindi niya ipinahalata. Nais niyang gulpihin si
Bobby sa oras na iyon, ngunit mas mabuti pang umalis na lang. He told himself that
he cut ties with Lauren already. Wala na sa kanya kung sino man ang makaulayaw
nito.

Nagtungo si Finn sa penthouse kung saan naroon ang playground ni Kori. Mayroon
iyong mini bar, kitchen, entertainment area at video games. Doon sila madalas na
mag-usap ng mga sikreto ng mga kaibigan. Kahit sino sa kanilang tatlong
magkakaibigan ay maaaring manatili roon.

His friends were there when he was lost after discovering that his father has a
bastard son outside their family. Walong taon din siya noon nang mahuli niya ang
kanyang mommy na nagkaroon ng karelasyon sa labas ng kasal nito. Naroon ang mga
kaibigan kahit noong umalis si Lauren. All he has during his worst days are Drew
and Kori—his best friends.

Lumarawan sa mga mata ni Finn ang lungkot nang maalala ang babae. Kaakibat niyon ay
galit. Hanggang ngayon ay ginagalit siya nito dahil handa ito na gawin ang lahat
para sa pamilya. She doesn’t care about herself at all!

Nabigla na lang siya nang makita si Drew sa penthouse. Halatang sinamahan nito ang
dalaga na naroon din na halatang katutulog pa lang. Namumula ang gilid ng mata na
halatang ilang araw nang umiiyak.

“Is she alright?” tanong ni Finn. Hinubad ang kanyang coat at lumapit sa nakahigang
si Kori sa sofa.

“This is all Brett’s fault!” galit na wika ni Drew.

“Finn?” narinig niyang wika ni Kori na halos kalahati lang ang buka ng mata.

Umimpit ito ng iyak at saka bumangon para yumakap sa leeg niya. Hinaplos niya ang
likuran nito. Lumakas ang iyak nito kaya dumoble ang kanyang galit kay Brett.

“What happened to your hand?” tanong ni Kori. Napuna ang kanyang kamay na may
benda.

“This is nothing.”

“Mamamatay na yata ako, Finn... I wanted to die!”

“Kasalanan itong lahat ng put*ng inang Brett na ‘yan!” nanggigigil na wika ni Drew.
Nakakuyom ang kamao nito na halatang hindi mapakali.

“Kori, tama na itong katangahan mo sa taong hindi ka naman mahal!”

“Mahal niya ‘ko, Finn! Mahal ako ni Brett. Nagkataon lang na—”

“Na mas mahal niya si Lauren na isa pang problema! Kung nanahimik na lang sana siya
sa Amerika!” sabad ni Drew.

Lalong sumama ang mukha ni Finn.

“Finn, y-y-you can do something about it, right? Right? Right?” tila nababaliw nang
saad nito, niyuyugyog ang kanyang braso.

“Listen, Kori… Tatlong araw ka nang umiiyak at hindi natutulog, nag-aalala na kami
sa kalusugan mo. Paano kang magugustuhan ni Brett kung ganito ka?”

“Paano akong makakakain kung naiisip ko palagi si Brett na planong magpakasal kay
Lauren?” Humikbi muli ito.

Iyon ang dahilan ng nobyo nito kung bakit ito nakipaghiwalay. Plano ni Brett na
ayain ng kasal si Lauren. Hinawakan niya ang kamay ng dalaga. “I don’t think
pumayag si Lauren na magpakasal kay Brett.”

“How did you know?” tanong ni Drew.

Alam ni Finn. Hindi pupunta sa kanya si Lauren sa opisina kung pumayag ito sa
kagustuhan ng kaibigan nito na magpakasal. Hindi siya nito pupuntahan para ibenta
sa kanya ang singsing nito kung nariyan si Brett na kayang suportahan ang kailangan
ng pamilya nito.

“Nabalitaan ng mommy ko ang tungkol doon,” pagsisinungaling ni Finn.

“Magpasalamat na lang tayo dahil baliw na baliw sa’yo si Lauren!” wika muli ni
Drew.
“Hindi ako mahal ni Lauren!” Tumayo siya at tinungo ang bar area, hindi napigilan
na magsalin ng alak sa baso.

“Why don’t you make Lauren fall in love with you? She’s your ex! Sigurado na madali
na lang na maibalik ang nararamdaman niya sa’yo kung sakali,” ani Drew, kahit pa
nga tila sinabi lang nito iyon nang wala sa hulog.

Ngunit hindi nito akalain na seseryosohin iyon ni Kori. “Yeah! That’s right! This
problem would be easy! Mapupunta sa’yo ang atensiyon ni Lauren. Hindi na ipipilit
pa ni Brett ang sarili niya sa ex mo kung sakali na magkabalikan kayo!”

Tumayo si Kori. Lumapit kay Finn na nasa bar area. “Finn, please. Wala na akong
maisip na dahilan.”

“Kori, nahihibang ka na ba? Ang dapat na ginagawa mo ay kinalilimutan ang lalaking

iyon!” wika ni Drew.

“Wala na akong pakialam! I want, Brett!” galit na wika nito. Halatang determinado.
Humagulgol ito ng iyak.

Naawa naman si Finn sa kanyang kaibigan kaya niyakap niya ito. Dinala niya ito sa
sofa para doon pakalmahin. Natahimik silang tatlo at tanging puro hikbi lang ni
Kori ang madidinig.

Binabalot ng galit si Drew para kay Brett kaya ilang oras na itong naninigarilyo.
Si Finn naman ay tila naliligaw sa loob ng ilang oras habang pinagigitnaan sila ng
katahimikan. Nasa ganoong ayos lang silang tatlo hanggang sa makatulog na lang si
Kori sa kanyang balikat.

Inayos niya ng higa ang kanyang kaibigan. Inilapat niya ang kanyang likuran sa
sofa. Tiningnan niya si Kori.

“Do you really think it’s easy to get Lauren’s attention?” pukaw niya kay Drew.

“Don’t tell me na susundin mo si Kori?”

Nagkibit-balikat si Finn. Napapailing si Drew na tumayo at umalis.

Naiwan naman si Finn na isinandal ang ulo sa malambot na sofa. Tinitigan niya ang
kisame na mayroong maliliit na ilaw na tila mga bituin doon. Hinugot niya ang
kanyang pitaka nang mapansin na tulog na tulog si Kori at nakaalis na si Drew.

Hinugot niya ang larawan na nakaipit sa kasingitsingitan ng kanyang mga cards. It

was the only photo of him and Lauren na itinago niya sa loob ng mahabang panahon.
Kuha iyon sa isang festival noong high school pa sila ng dalaga—may sampung taon na
ang nakalipas.

Kinuha niya iyon mula sa kanyang pinsan na tanging nilalang na nakakaalam sa tunay
niyang nararamdaman. Miyembro ng newsclub ang pinsan niyang si Klaus. Ito ang
nakatoka noon na kumuha ng mga larawan sa school. Wala sa loob nito na kinunan
silang dalawa. Pinilit niya itong ibigay sa kanya ang larawan.

Lauren was wearing a yukata, while he was wearing a prince suit. Namumula ang
pisngi roon ni Lauren at halos nakayuko na dahil sa hiya. He caresses her face
using his finger as the sadness embraced him at that moment.

Kung sana ay hindi na lang niya narinig ang mga bagay na iyon noon. Kung sana ay
hindi naganap ang unang beses ng pagtatalik nila ng dalaga. Maybe he and Lauren are
happily married. Maybe his friend Kori isn’t crying right now because she can have
Brett the way she wants.

Chapter 11

LAUREN was looking at the check from Finn. Halos manlabo o kaya naman ay maduling
na ang kanyang mata sa kababasa sa nakasulat na mga numero roon. Ganito kasama ang
lalaki, kaya nitong bayaran kahit ang presensiya niya. She hid it inside her
jewelry box. Kinando niya iyon sa drawer bago siya nagpunta sa tabi ng bintana at
niyakap ang kanyang mga binti.

Sa ngayon ay ayaw niyang gamitin ang perang ibinigay ni Finn dahil sa simpleng
dahilan—ayaw ng kalooban niya na iyon na ang huling araw ng kanilang pagkikita.
Ayaw niyang patunayan dito na mukha siyang pera. Mababayaran niya ang thirty
million kung bibigyan siya ng limang hanggang sampung taon na palugit.
Magpapakakuba siya hanggang sa makaipon ng ganito kalaking pera, ngunit ang
dignidad niya na tinapak-tapakan ni Finn ay hindi na niya mababawi kung sakali na
i-encash niya ang tseke sa bangko.

Humugot siya ng malalim na hangin at tila manika na isinandal niya ang ulo sa
pader.

Kasalukuyang umuulan sa hapong iyon. Tila nakikisimpatya sa inuulap na kalooban

niya. Inalala ni Lauren ang mga unang taon niya noong high school.

Ganitong-ganito rin. Umuulan. Kung saan unang beses niyang nakausap ang lalaki.

***

(Ten years ago)

Suot ang isang highschool uniform, nagtungo si Lauren sa isang milk tea shop na
ilang metro lang ang layo sa entrada ng kanilang school. Nakapuyod ang kanyang
lampas balikat na buhok na pinagsama-sama para ipitin sa itaas ng kanyang batok.
She was simple. Hindi rin naman siya mahilig sa burloloy. Sapat na sa kanya na puro
pink ang kanyang mga gamit.

Hindi niya alam kung bakit pink. Kung tutuusin ay hindi iyon ang paborito niyang
kulay. Kung siya ang papipiliin ay mas gusto niya ang asul. Kaya lang ay lumaki
siya nang pink ang karamihan sa kanyang gamit. Maybe because she was a girl, while
her brother Kael was the one who’s using blue for his things.

Nakuha na nito ang asul na kulay kaya hindi na siya nagreklamo pa. Isa pa, hindi
issue sa kanya ang mga kulay ng gamit. Normal yata sa magulang ang ganoon tuwing
may anak na babae at lalaki. Ang mama niya ang madalas na bumibili ng kanilang mga
gamit kaya heto na ang kulay ng kanya—pink. Madali na niyang nahuhulaan kung ano
ang para sa kanya, ganoon din naman si Kael. Madalas lang na ibigay din sa kanya ng
mga kamag-anak na regalo ay pink din ang kulay. It’s not that big deal anyway.

Nainip na siya sa paghintay ng kanyang sundo kaya naisip niya na bumili na lang
muna ng maiinom sa milk tea house. Lima ang customer sa loob na naabutan niya. Ang
isang estudyante ay abala na may tinitipa sa laptop nito habang nakasaksak sa
magkabilang tainga nito ang puting headset. Ang dalawang babae ay tila
nagtsitsismisan sa isang mesa at ang dalawa pa ay tila may sariling mundo na
nagliligawan.

“Large Wintermelon, please,” she said to the young lady who’s wearing her staff
uniform.

Nagsimula itong magsulat sa cup. “Sugar?”

“Half. Kalahati lang din ang ice.”

Tumango ang babae, pagkatapos ay nagsimula itong tumipa sa mga keys na naroon sa
kahera. Inabot niya ang bayad matapos sabihin sa kanya kung magkano ang halaga ng
inumin na binili.

Ibinigay sa kanya ang sukli. Sinakop niya ang isang puwesto at doon umupo
pagkatapos. Kinuha na muna ang kanyang notes para silipin kung mayroon ba siyang
assignments para sa kinabukasan. Nagbasa nang kaunti sa libro na kahihiram lang
niya habang naglalagay ng notes sa kanyang notebook. Kung mayroon mang talento si
Lauren, mataas ang kanyang photographic memory. Tila nakalarawan sa isipan niya ang
lahat.

“Your order, ma’am,” anang babae, inilapag ang inumin sa kanyang tapat.

“Thank you!” Nginitian niya ang babae.

Kaaalis pa lang nito sa kanyang tabi nang mapabulalas ang dalawang babaeng
nagtsitsismisan na naroon din sa store. Bigla kasi ang pagbuhos ng ulan.
Nagsipagtakbuhan ang ilang estudyante para makasilong.

“Ay! Naku! Umulan na naman!”

“Wala pa naman akong payong,” anang kasama nito.

Nilingon ni Lauren sa kanyang gilid ang salamin kung saan kita ang labas. Bigla ang
kabog ng kanyang dibdib nang mamukhaan ang lalaki na sumisilong sa labas ng shop.
May nakasukbit na itim na bagpack sa balikat nito—Si Finn, ang lalaking madalas
niyang makasama sa library.

Nagmadali siyang iniligpit ang mga gamit sa kanyang bag. She saw a pink umbrella
inside it. Baka kailangan ng lalaki ng payong. Sa tingin niya ay kasya naman siguro
silang dalawa roon kung sakali na sasabayan siya nito na bumalik sa gusali ng
eskuwelahan.

Bitbit ang milktea ay lumabas siya, tumunog pa ang chime na naroon sa itaas ng
puntuan kaya napalingon sa kanya ang lalaki. Tila kinain ng kung anong hiya ang
lakas ng loob niya kanina nang magtama ang mata nila.

“D-do you have an umbrella?” lakas-loob na tanong niya na akala mo ay magkakilala

silang dalawa na kung tutuusin ay iyon ang una niyang pakikipag-usap dito.

Inilabas nito ang itim at diretsong payong na nagtatago sa gilid nito. Napalunok si
Lauren. May payong pala ang lalaki! Hindi niya iyon napansin kanina! Baka naman
kasi nakisilong lang ito sa tapat ng shop dahil sa lakas ng ulan.

“Sasabay ka pabalik ng school?” tanong nito sa kanya.

Tila siya pinana ni Kupido nang alukin siya nito na makisabay, kung maaari lang na
tumango siya hanggang bukas.

“P-pwede?”
Iyon na lang ang kanyang gagawin, ang magpanggap na wala siyang payong at siya ang
makikisilong dito.

Tumango lang ang lalaki at saka binuksan iyon. Malaki ang bitbit nitong payong sa
karaniwan kaya tumabi siya sa lalaki. She could almost feel how red her face was
while walking beside Finn. Magkatabi sila na tumatawid sa kalsada. Iyon na yata ang
pinakamalapit na distansiya sa pagitan nila. Nalalanghap niya ang cologne nito mula
sa braso na nakahawak sa payong. Halos kasing taas kasi niya iyon. Finn was tall,
halos balikat lang siya nito.

Pamilyar sa kanya ang amoy. Para kasing naamoy niya na ang parehas kay Brett.
Iniisip niya ang pabango nito habang naglalakad.

Nang makatawid sa kabilang kalsada, sakto naman na humina ang ulan. Hinawakan pa
nito ang kanyang kamay para alalayan siya na makatalon sa tubig-ulan na naroon sa
gilid ng kalsada at makaahon sa eskinita.

“Watch out!”

Bago pa siya makakilos ay nakapaloob na siya mga bisig ng lalaki kaya bahagyang
nanlaki ang mata niya. Ginamit ni Finn ang payong nito para protektahan ang mga
sarili nila sa mabilis na dumaan na sasakyan. Tumalsik ang ilang tubig-ulan nang
madaanan ng gulong nito ang tinalunan nilang tubig sa sahig. Nabasa ang pantalon ni
Finn partikular sa binti nito na hindi naprotektahan ng payong.

Lauren’s mind was already lost. Tila nabura na sa isipan niya ang lahat ng binasa
kanina sa milk tea shop. Ang tanging larawan na pumalit doon ay kung paano siya
nito naprotektahan, at kung ano ang amoy ng lalaki. Cool water, light blue—iyon ang
sa palagay niyang pabango na gamit ni Finn.

“Miss Lauren!” Tila siya nagising sa taong tumawag sa kanyang pangalan. Lumayo siya
kay Finn at nilingon ang driver na kumakaway sa kanya.

“T-thanks!” sabi niya sa lalaki.

“Ihahatid na kita hanggang sa sasakyan, may ambon pa rin.”

Tumango lang siya, ngunit ramdam na ramdam niya hanggang sa oras na iyon kung paano
magwala ang puso niya sa kasalukuyan. Ramdam niya, na sa sobrang kabog nito ay para
na siyang hihimatayin.

“S-salamat ulit!” wika niya nang naroon na siya sa tabi ng pintuan ng backseat,
saka siya pumasok sa loob.

Ilang saglit lang, umandar na ito. Nakatingin lang sa kanya si Finn bago tumalikod
at pumasok sa loob ng gusali ng school.

Doon niya hindi natiis ang kanina pa pinipigilang kilig. Para siyang kiti-kiti na
nagpapadyak at pinanggigilan ang kanyang unan na nasa backseat. Naiiling na lang
ang driver at malapad ang pagkakangiti. Gayunman ay hindi ito nagkomento.

Tila ginising si Lauren ng reyalidad nang marinig ang mga katok sa pintuan. Tinungo
niya iyon at bumungad sa kanya ang ina.

“`Ma?”

“Nandiyan si Brett at ang pamilya niya.”

Kumunot ang kanyang noo, wala silang usapan ng kaibigan at saka tama ba ang dinig
niya na kasama nito ang magulang?

“With his parents?”

“Yes.”

“Why?”

Pumasok siya para magpalit ng blusa.

“Lauren, nakausap ko si Brett.” Humugot ito ng malalim na hangin na para bang

bumubuwelo. “I agree with his proposal, payag ako na makasal ka sa kanya.”

Chapter 12

“WHAT?” naguguluhan na tanong ni Lauren sa ina.

“I agree with his proposal, Lauren.”

“You agreed without letting me know? Without even thinking about my opinion?”

Sa oras na iyon ay sumama nang husto ang emosyon ni Lauren. Iba ang kanyang
pakiramdam. Para bang isa siyang manika na basta na lang ipamimigay nito sa kung
kanino nito nais.

Hindi niya alam kung maiinis siya, maiiyak o matatawa.

“Listen, Lauren, ano ba ang gusto mo? Pabayaan kami ng kapatid mo? Hayaan na
pagtawanan tayo ng mga kapitbahay? Hayaan mo na mabaliw-baliw ako sa kaiisip kung
paano susulusyunan ang problema namin ng papa mo sa malaking utang namin sa mga
kakilala at kaibigan?”

Sa oras na iyon ay mas lalong sumama ang mukha ni Lauren. Pinaghalo-halong emosyon
ang mayroon siya sa kasalukuyan. Para ba kasing wala siyang damdamin, parang hindi
siya namroblema na umabot sa puntong kinapalan niya ang mukha para lang ibenta ang
singsing kay Finn na nagbigay nito. Para bang hindi siya napahiya noong weekend
noong nagpunta siya sa reunion party noong highschool at maintindihan na
pinagtatawanan na nga sila ng mga kakilala.

“`Ma, kaibigan ko si Brett!” sa halip ay nasabi niya.

“Isn’t it a good thing? You are best friends. Kilalang-kilala mo na siya. Hindi ka
na mahihirapan pa na pakitunguhan siya dahil magkaibigan kayo, mgakakilala ang mga
pamilya n’yo, maayos ang pagkakaibigan n’yo—kaya sigurado na mabuti rin siyang
asawa sa’yo.”

“But—”

“No more buts, Lauren. Alam mo na sa una pa lang ay ipinanganak ka na ng ganito.

May karapatan ako bilang ina mo na hanapan ka ng mapapangasawa!” Halata na sa
nagtaas nitong tono na hindi na ito natutuwa sa kanya. “Ayusin mo ang sarili mo.
Narito ang mga Hererro para hingin ang kamay mo.”

Lumabas na ito ng kanyang silid. Naiwan siyang nakatingin sa nagsarang pintuan ng

kanyang silid.

“Ahhhgh!” Hindi niya napigilan ilabas ang inis sa paghiyaw.

Maayos niyang tinanggihan si Brett. Nasabihan niya ito na hindi sila nakatakda na
maging mag-asawa. Isang buwan lang ang hiniling niyang bakasyon sa employer sa
Amerika. May plano siyang bumalik doon kapag naayos niya ang problema rito sa
Pilipinas.

Ngunit katulad nga ng sinabi ng ina, parehas sila ni Kael na iniluwa sa mundong ito
na walang kakayahan na pumili ng kanilang kabiyak. Puwera na lang kung puputulin
niya ang ugnayan sa pamilya na hindi niya kayang gawin. Kahit masama ang loob ay
nagbihis siya.

***

BUMABA si Lauren ng kanilang bahay nang nakasuot ng dilaw na bestida kaya mas
pumusyaw ang kanyang maputing balat; abot hanggang tuhod ang nililipad ng hangin na
laylayan nito, kita kung gaano kaliit ang kanyang baywang at ang kanyang mga
balikat. Hinayaan niya ang kanyang lagpas-balikat na buhok na nakalugay.

Ngiting-ngiti ang kanyang ina nang bumaba siya ng kanilang paikot na hagdanan.
Naroon si Kael sa tabi nito nang nangingislap din ang mata sa saya. Of course, Kael
would be the first person to accept Brett if ever she agreed on the marriage.

“Narito na si Lauren. Pwede na nating pag-usapan ang tungkol sa kasal,” ani Mrs.
Escarrer na halata ang saya sa oras na iyon.

“Pwede bang makausap saglit si Brett?” tanong niya sa mga taong nagtipon-tipon sa
kanilang maluwag na sala nang makababa.

Seryoso ang kanyang kaibigan na tumayo. His toned body could not deny that he was
slightly under pressure. Naglakad si Lauren patungo sa gilid ng bahay kung saan
naroon ang pool area. Panay ang sayaw ng tubig nito kung saan bahagya itong
nangingislap mula sa liwanag ng ilaw sa kanilang silong. Patuloy ang pagbagsak ng
ambon na para bang nakikidalamhati sa kanyang nararamdaman.

“Ano ito, Brett?” tanong niya nang huminto sa gitnang bahagi ng pool habang
nakatalikod sa lalaki

“What?”

“What, what? You know what I mean!” Hinarap niya ang lalaki.

“I was about to marry you. Iyon ang dahilan kaya kami narito.”

“Damn it! You know that we can’t! Nasabi ko na sa’yo ‘yan noong nakaraan. When is
it again? Five days ago!”

“At nasabi ko rin sa’yo na handa ako na suportahan ka, na suportahan ang pamilya
mo! Why do you think I was here together with my parents, huh? I’m helping your
family!” Halos hindi gumalaw ang panga ng lalaki sa diretsahan niyang pagtanggi.
Nagagalit ang mga laman nito sa braso na halatang nasaktan ito sa kanyang sinabi.
Hindi na naitanggi na nagagalit ito sa kasalukuyan.
Gayunman ay galit din si Lauren. Iyon yata ang unang beses na mag-aaway sila nito.

“Pero hindi ito tulong, Brett! Pinahihirapan mo ako bilang kaibigan mo!” Hindi na
niya napigilan na umiyak. “Inaasahan ko na ikaw na matalik kong kaibigan ang
nakakaintindi sa nararanasan ko ngayon, sa nararamdan ko. Brett, Alam mo ang lahat
ng tungkol sa ‘kin. Alam mo kung ano ang mga pinagdadaanan ko ngayon.

“Halos mabaliw ako, maloka sa kaiisip, sa kaiikot kung kanino ako hihingi ng
tulong! Alam mo ‘yon, ‘di ba? What I want from you is your understanding, not your
money! Damn it!” Ginamit niya ang kamay para hawiin ang kanyang luha.

“Iba na ang pakiramdam ko bilang senyorita ng mga Escarrer. Sa loob ng ilang taon,
alam mo higit sa kanino man na nasaktan ako ng magulang ko. Six years ago, you know
other than anyone that I felt neglected! Halos wala akong boses nang ipilit nila sa
akin na magmakaawa ako kay Finn para matuloy lang ang kasal namin. Alam mo na
sumama ang loob ko noon dahil din sa usapang kasal. Bakit nagawa mong ulitin?”

Tila naawa naman sa kanya ang lalaki kaya lumapit ito sa kanya at niyakap siya.
Panay ang iyak niya sa dibdib nito.

Anim na taon ang nakaraan matapos ang kaarawan noon ni Finn ay sinabi niya sa mga
magulang na hindi na payag ang lalaki na magpakasal sa kanya.

“Lauren! Humingi ka ng tawad kay Finn! Bakit bigla-bigla ka niyang aayawan? May
naganap na sa inyo kaya dapat lang na panagutan ka niya! Dapat lang na matuloy ang
sa inyo. Humingi ka ng tawad kay Finn, sigurado na pinainit mo ang ulo niya kaya
siya umaayaw sa kasal n’yo!” Tila naririnig niya pa ang boses ng kanyang ama na
naganap anim na taon na ang nakaraan.

Masama ang loob niya kay Brett dahil alam nito na halos patayin na siya ng sama ng
loob niya kay Finn at sa magulang noon. Sinong babae ang nakaranas na imbes na
kasal ang ialok sa babaeng nakaniig nito ay pakikipaghiwalay pa ang natanggap nito
sa lalaki? Tulad ng ginawa ni Finn sa kanya.

Ang masama, napagbintangan pa siya ng magulang niya na siya ang may kasalanan sa
paghihiwalay nila. Kay Brett niya naibuhos ang lahat ng luha na mayroon siya anim
na taon ang nakaraan. Kaya masama ang loob niya ngayon sa lalaki dahil nagawa pa
nito na kuntsabahin ang kanyang ina para lang muli na naman siyang masukol sa
pagpapakasal.

Hindi na tuloy niya maramdaman ang sariling kalayaan na pumili ng kabiyak.

“I’m sorry, Lauren. I just wanted to help you as your friend… Lauren, do you know
that I love you?”

Inangat niya ang mukha sa lalaki. Wala siyang emosyon dahil matagal na niyang alam
ang tungkol doon, ngunit nabigla siya na iba ang emosyon ni Brett sa oras na iyon.
He’s not looking at her as a friend, not as his best friend.

Maybe because of the mood that they are having, Brett held her neck. Ibababa nito
ang mukha sa kanya na nagpakaba sa kanya sa oras na iyon. She was startled.
Nagpasalamat na lang siya nang may tumikhim sa likuran nito ilang metro ang layo.
Ganoon na lang ang kanyang bigla nang makita si Finn na nasa bungad papasok sa
kanilang bahay mula sa pool area.

Binalot siya ng kung anong kaba sa oras na iyon. Pinunasan niya ang lahat ng
natirang luha. Why is he here?
“Sorry sa abala. Tsk! Kahihiwalay mo lang kay Kori, ngunit heto ka at
nakikipaghalikan na kaagad? Ibang klase!” Ramdam ni Lauren ang galit mula sa
lalaki. Napalunok siya na lumayo kay Brett.

“Ano ngayon? Narito ka ba para bantayan ako, o para bantayan si Lauren?” nang-uuyam
na tanong din naman ng kanyang kaibigan.

“What are you doing here, Finn?” tanong ni Lauren.

Iyon ang hindi niya inaasahan, ang makita ang lalaki na naroon sa kanilang bahay.
Masyado na kasing matagal ang araw na huling nagpunta ang lalaki sa kanila.

Humalukipkip ang lalaki. “I’m here to ask you to marry me.”

Chapter 13

“I’M HERE to ask you to marry me.”

Natigilan si Lauren sa sinabing iyon ni Finn. Nagtama ang mata nilang dalawa kahit
pa napagigitnaan sila ni Brett. Tila pinigil ang kanyang hininga ng kung anong
mabigat na bagay sa kanyang lalamunan sa narinig.

“You have no right!” galit ni singhal ni Brett sa lalaki.

“Really? Itutuloy ko lang naman kung ano ang napagkasunduan ng pamilya namin. Bakit
mo nasabi na wala akong karapatan?” Finn asked in amusement.

“Where do you get your guts, huh? Hindi ba’t nakipaghiwalay ka na kay Lauren? Anong
akala mo? Basahan si Lauren na nasa sahig lang at naghihintay sa’yo ng anim na taon
kaya gano’n lang kadali ang bumalik? Matapos mong makipaghiwalay noon, heto ka at
sasabihin na itutuloy na lang ang kasal? Ang kapal naman ng mukha mo! Huwag mo
akong patawanin!” galit na usal ni Brett.

Hindi naiintindihan ni Lauren ang mga palitan ng matatalim na salita ng dalawang

lalaki dahil natuon na masyado ang kanyang isipan sa sinabi ni Finn.

“I’m here to ask you to marry me.” Tila iyon nagpapaulit-ulit sa kanyang isipan na
nagpawala sa kanyang katinuan sa kasalukuyan.

Kung tutuusin ay pinangarap niya ang bagay na iyon sa loob ng maraming taon.
Kakaiba ang itinibok ng kanyang dibdib dahil sa sinabi nito. May kung anong lakas
at enerhiya ang sinabi nito na nagpaiba sa kanyang mood. Gayunman, hindi dapat siya
magpaapekto sa emosyon na mayroon siya.

Sumilay ang kakaibang ngiti ni Finn. “Why don’t you get inside?”

Napalunok na lang si Lauren at saka nakayukong nilagpasan si Brett. Nilagpasan din

niya si Finn na taimtim na nakatingin sa kanya. Kumakabog ang kanyang dibdib na
hindi niya maipaliwanag nang makalapit sa puwesto nito at lagpasan ang lalaki.
Pumasok siya sa loob ng kanilang bahay. Naramdaman naman niya ang pagsunod ni Finn
kahit pa malaki ang tanong sa sarili kung ano ang problema nito para alukin siya ng
kasal nang ganoon na lang.
Kita niya ang ina ni Finn na naroon sa kanilang sala. Masaya itong kausap ng
kanyang ina. Ganoon din naman ang magulang ni Brett na ibinibida pa sa ginang ang
mga naganap nitong mga nagdaang araw.

“Lauren, hija!” Mrs. Burnham was delighted to see Lauren. May isang linggo pa lang
silang nagkita ngunit para bang na-miss siya nito. Lumapit siya rito at saka ito
binigyan ng halik sa pisngi na nakagawian na niya bilang pagbati.

“Listen, everyone! I am going to marry Lauren!” agad na anunsiyo ni Finn sa lahat.

Natahimik ang buong kabahayan. Tila tumigil ang oras.

“Hindi ako papayag!” wika ni Kael na kanina pa madilim ang mukha nang makita ang
lalaki.

Alam ni Lauren na simula nang maghiwalay sila ni Finn ay sumama ng husto ang loob
ni Kael sa lalaki. They were close before, turn into hate when Finn broke her
heart.

Nilingon naman ni Mrs. Burnham ang mag-asawang Hererro na naroon din sa gilid na
nawala ang pagkakangiti. Kakaiba naman ang naging reaksiyon ng kanyang ina sa
inanunsiyo ng lalaki. Alam niya na masaya ito sa balitang iyon ngunit
nakipagkasundo na kasi ito kay Brett tulad ng sinabi nito sa kanya sa silid.

“Finn, bakit biglaan naman yata itong desisyon mo? We just came here to—” tanong ng
ina nito.

“Hindi ito biglaan, mommy. Matagal na ang usapan sa pagitan ko at ni Lauren.

Itutuloy lang namin kung ano ang napagkasunduan.”

“Pero hindi ako payag!” ani Kael.

“Hindi rin ako papayag! Why now, Finn? Bakit ngayon mo naisipan na magpakasal kay
Lauren kung kailan narito ako para ayain siya na magpakasal? Hindi ba’t parang
sinasadya mo naman yata ang pagkakataon? Wala naman kayong relasyon!” ani Brett.

Umangat ang gilid ng labi ni Finn. “At kayong dalawa ba ay meron? Everyone, you
know that Brett was in a relationship with my best friend, Kori, for four years.
Isang insulto ito sa mga Zheng kapag nabalitaan nila na biglang magpapakasal si
Brett kay Lauren. It will not help everyone’s family.”

Bumilog ang kamao ng kanyang matalik na kaibigan. “Gusto kong magpakasal kay Lauren
dahil… dahil gusto ko siyang tulungan!”

“Tsk! Kung tulong lang din pinansiyal ang kailangan ng mga Escarrer, I am willing
to support her family.”

Naguguluhan na ang lahat; si Lauren, ang panauhin ng pamilya nila na nakabilog sa

malaking sala at ang mama niya.

“Mrs. Escarrer, itutuloy lang ang kasunduan na naganap noon. Malaking bagay ito sa
pamilya niyo. I hope you agreed with my proposal. I will protect your family
against anyone who will try to harm you. In addition, I’ll give the Escarrer two
hundred million as a sign of my gratitude.”

Napasinghap ang lahat sa anunsiyo nito. Nais naman niyang matawa. Ganito maglaro
ang lalaki. Kung nais nito na mawala siya sa paningin nito ay babayaran siya nito.
Kung nais siya nitong makuha at babayaran din siya nito. How cruel was Finn?
Nabahala naman ang kanyang ina na hindi alam ang gagawin. Alam ni Lauren na nasabik
ito sa malaking pera na handang ibigay ng lalaki, ngunit delikadesa na lang na
naroon ang mag-asawang Hererro na magulang ni Brett.

“Mare, I think Finn’s offer is not bad. Hindi pa ito makasasama sa imahe ni Brett
at ng pamilya n’yo. We are just continuing the initial agreement between the two
families. Finn was right, kahit naman papaano ay personality si Brett, and everyone
knew that his girlfriend is Kori. Maaaring makaapekto ito kay Lauren, sa pamilya
n’yo at sa pamilya ni Brett.”

“Yes, I agree with Mrs. Burnham,” sa wakas ay wika ng ama ni Brett. He understand
the situation.

“Dad!”

“Brett, you and Lauren are best friends. Nand’yan ka pa rin naman kahit na anong
mangyari. Kahit sino pa ang maging asawa ninyo, kayo pa rin iyan. Iba ang relasyon
ng mag-asawa sa relasyon na mayroon kayo ngayon.”

Alam ni Lauren ang tungkol sa bagay na iyon kaya nga hindi siya pumapayag na
magpakasal kay Brett. Mula kanina ay walang salitang nais na lumabas sa kanyang
bibig. Masyado siyang nakafocus sa mga binigkas ng lalaki na para bang nag-echo ang
mga iyon sa kanyang tainga hanggang sa kasalukuyan.

“I’m here to ask you to marry me.” Gayunman ay hindi siya masaya. Pakiramdam niya
ay para silang nag-uusap ng isang business deal.

“Lauren, tell us what you want,” ani Mrs. Escarrer, ang kanyang ina.

“I… I want to talk to Finn,” sa halip ay sabi niya.

Tinungo niyang muli ang pinto ang daan pabalik sa pool area. Tila lumolobo na ang
kanyang ulo sa mga rebelasyon at sa mga balitang natanggap niya. Hindi niya
inaasahan! Masyadong malikot ang kanyang isip at naliligaw ang isang katanungan sa
kanyang isipan.

Ano ang kailangan nito sa kanya?

Hindi ba’t nang nagdaang gabi lang ay sinabihan na siya nito na ayaw na siya nitong
makita? Anong hangin ang sumapi sa lalaki at bigla ay gusto na nitong magpakasal sa
kanya? Huminto siyang muli sa gitnang bahagi ng pool. Rinig na rinig ang pagpatak
ng ambon sa tubig. Tila hinaplos din siya ng malamig na hangin.

“What do you want?” asik niya kay Finn. Humalukipkip siya saka ito hinarap. Iyon
yata ang unang beses na nagtaas siya rito ng boses.

Malalim na tiningnan siya ng lalaki. “You are going to marry me. Gano’n ang
mangyayari.”

“But… this is not what you want, right?”

Bumakas ang kakaibang awra sa mukha ni Finn. Itinuwid nito ang katawan at saka
taimtim siyang tiningnan.

“Bakit biglaan? Kagabi lang ay ayaw mo akong makita. Isa pa, hindi magiging masaya
ang buhay na mayroon tayo!” Naisip niya na ayaw nito sa kanya. Kinamumuhian siya
nito. In order to protect her pride, she said, “We hate each other. We do not like
each other!”
Lalong sumama ang mukha ni Finn sa kanyang sinabi.

“Well, I’m sorry, Miss Escarrer, because you will see this face of mine from now on
until I said so!”

Galit na tinalikuran siya nito. Napaupo na lang si Lauren sa reclining chair na

parang naubusan ng lakas sa usapan nila ni Finn. Hanggang sa kasalukuyan ay
sinasaktan siya nito. In her mind, she knew that Finn was doing these things
because he wants to hurt her.

Tila ito bumibili ng laruang manika na nais nito.

Chapter 14

(Last night)

FINN felt lonely as he was holding a photograph of him and Lauren. Ibinalik rin
naman niya iyon sa kanyang wallet at saka para bang nakikinita niya ang mga mga
naganap sa kanilang dalawa ng dalaga noon. He closed his eyes.

Inalala niya kung saan niya unang nakita si Lauren.

They were in a school library. Ibinigay sa kanya ng kanyang magulang ang lahat ng
suporta at tiwala na makapagtatapos siya na mayroong mataas na marka kaya naman
nanghiram siya ng mga libro para ibuhos sa pag-aaral ang lahat ng kanyang oras.

Sa hilera ng mga libro, isang particular ang kanyang hinugot mula sa mga
nakasalansan. He checked the reference. Binasa nang kaunti ang iba pang pahina.
Ibabalik na lang niya iyon sa puwesto nito nang magtama ang mata nila ng babae sa
kabilang panig ng istante. Tila pinigil ng kung ano ang kanyang paghinga matapos
matitigan ang mata nito na kulay tsokolate. She was the simplest yet prettiest
student he ever saw.

Nabigla na lang siya nang ibalik nito ang libro sa puwesto rin nito sa kabila.
Tumatahip ang kanyang dibdib na tinungo ang kabilang isle, ngunit para itong anak
ng diwata na biglang naglaho sa kanyang paningin.

Hinanap niya ito sa bawat siwang ng bawat istante ng mga libro, ngunit tuluyan na
itong naglaho.

Napalunok si Finn. Ilusyon lang ba niya ito?

Kinabukasan, hindi naman niya akalain na makikita itong muli.

Tumikhim ito sa kanyang tabi. “May I share your table?”

Inangat niya lang ang paningin dito dahil nakatayo ito habang siya ay nakayukyok
noon sa kanyang notebook. Mas malinaw sa kanya ang mukha nito. Lagpas balikat na
buhok, may magandang mata, sakto lang ang pula ng labi. Her uniform was neat and
clean despite of her long day in school. Nanuot pa ang amoy ng cologne nito sa
kanyang ilong.

Hindi siya nakapagsalita kaya naman tumango lang siya. Ibinalik niya ang atensiyon
sa kanyang sinusulat. Panaka-naka ay inaangat niya ang paningin dito na naroon sa
katapat na puwesto. Hindi niya alam, ngunit mas ginanahan siyang mag-aral habang
pinakikiramdaman ito.

Since then, he always saw Lauren in the school library. They share the same table.
He can do his homework at home, but he chose to study in the library because he
could see Lauren’s pretty face every day. Minarkahan niya na ang babae bilang
kanyang kauna-unahang ‘crush.’

Isang araw, nakita ni Finn si Lauren na papunta sa tindahan ng bubble tea house.
Naroon lang siya sa loob ng isang computer shop na kahilera lang din ng tindahan.

Lumipas pa ang ilang minuto, nagsimula na ang pag-ambon. Napatayo siya sa harap ng
inuupahang computer. Bigla niyang naitanong sa sarili kung may payong bang dala si
Lauren. Sigurado na anumang oras ay naroon na sa school ang sundo nito. Baka hindi
makauwi agad ang dalaga.

“Shoot!”

Nilingon niya si Klaus na kasalukuyang bantay na naroon sa counter. This shop was
owned by Klaus’s brother.

“P’re, pahiram ng payong. May naiwan kasi ako sa school. Ibabalik ko rin agad,”
wika niya na panay ang lingon sa labas. Hindi pa naibibigay sa kanya ang itim at
mahabang payong nito ay tuluyan nang bumagsak ang malakas na ulan.

“Thanks!” Nagmadali siyang lumabas na tinungo ang tindahan kung saan naroon ang
dalaga.

Sa pagitan ng salamin, nakita niya mula sa labas na naroon pa rin ang dalaga at
nakaupo sa loob—nagbabasa ng pulang libro na sa palagay niya ay History.

Para siyang tanga! Bakit siya maghihintay sa labas na parang nobyo nito? Eh, hindi
pa nga sila nakapag-usap nang matino kahit isang beses. Ang alam lang niya ay
nakakasama niya ang babae sa partikular na mesa sa library sa loob ng school, lihim
na nakikiramdam dito. Gayunman ay naghintay siya sa labas, hawak ang may kahabaang
payong para siguruhin na hindi magkakaproblema ang dalaga.

Ilang saglit pa nang marinig niya ang door chime sa kanyang tabi. Iniluwa nito si
Lauren. Hindi siya nakaimik nang lumabas ito at magtama ang kanilang mga mata.

“D-do you have an umbrella?” Iyon ang mga unang salita na naibigkas nito sa kanya
sa tagal ng panahon na nagkikita sila sa library.

Parang kinagat ng kung ano ang kanyang dila kaya hindi siya nakapagsalita.
Ipinakita niya rito ang payong na hiniram na naroon sa kanyang gilid.

“Sasabay ka pabalik ng school?” lakas-loob niyang tanong.

“P-pwede?”

Kung mayroon mang kahinahan si Finn, hindi niya kayang iesplika ang mga bagay-bagay
sa mga salita kaya tumango lang siya. Sabay silang tumawid habang nakasilong sa
payong. Sa edad na seventeen, unang beses niyang makaramdam ng ganoon na
magpahalaga sa isang tao na parang kahit lamok ay ayaw niyang dumapo rito. Kahit
ang mabasa pa ito ng ulan. Kaya naman kahit ramdam niya na nababasa na ng
tumutulong tubig mula sa payong ang kanyang balikat, hinayaan niya iyon—basta
ligtas ang dalaga.

Nang may dumaang kotse, ginawa niya ang lahat para protektahan ito. Huli na nang
mapagtanto niya na nakayakap na siya rito dahil ayaw niyang mabasa ang babae sa
ulan.

Shit! May kung anong mahika ang sandaling iyon para makalimutan niya ang kanyang
pangalan. Gayunman ay maayos niya itong naihatid hanggang sa sasakyan nito na pigil
ang hininga. Para pa siyang tanga na pinagmasdan ang papalayo nitong sasakyan bago
niya naisipan na pumasok nang abot tainga ang ngiti sa mga labi. He was able to
save her from the rain.

Lumipas pa ang ilang araw, nagkaroon ng school festival. They are celebrating the
United Nations. He was the chosen one who will present the United Kingdom for his
section. Ibinili pa siya ng kanyang mommy ng damit para lang magmukha siyang
prinsipe.

“Hello, Finn!” bati ng kanyang classmate na nakasuot ng ball gown dahil kapareha
niya ito. Namumula ang pisngi dahil siguro tila sila mga anak ng hari at reyna sa
araw na iyon.

“Finn!” pukaw naman ng kanyang pinsan na si Klaus kaya bahagya niyang nakalimutan
ang kapareha. Tinapik siya nito sa balikat. “Napili ka para magtatak ng cards
ngayong umaga.”

“What do you mean?”

“Magtatatak ka ng cards sa mga estudyante. Hahanapin ka nila kung nasaang lupalop

ka man dito sa school. Whoever wins will be having a movie ticket. Sampu rin ang
winner.”

Inabot sa kanya ni Claus ang pulang pantatak. Kumunot ang kanyang noo, ngunit
matapos maisip na tiyansa niya iyon para makalayo sa kanyang Miss United Kingdom ay
pumayag siya. All he could do is to hide himself against every student.

Kailangan markahan ang card ng sampung representante. Isa si Finn sa napili para
magmarka kaya naman todo ang kanyang tago sa iba pa. Nagtungo siya sa tapat ng
library kung saan sa palagay niya ay wala masyadong magpupuntang estudyante dahil
sa event na mayroon sa araw na iyon.

Naghihintay lang siya sa tapat ng pintuan nang lumabas si Lauren mula sa loob nito.
Kumabog ang kanyang dibdib nang magtama ang kanyang mata. She’s wearing a pink
Yukata na lalong nagpaangat sa inosente nitong mukha. Para itong Japanese doll sa
kasalukuyan. He likes the ornaments on her head.

“Hi Lauren!” wika ni Klaus na nagpabalik sa kanya sa reyalidad. Paano siyang

nasundan ng mokong doon? Tumalikod siya sa dalawa dahil pakiramdam niya ay ramdam
niya pa ang pag-iinit ng kanyang pisngi sa mas matagal niyang pagtingin dito.

“Kukunan ko kayo ng picture! Sige na! Magandang chance ito.”

Tumango naman si Lauren na namumula rin ang pisngi. Pinagtabi sila ni Klaus. Hindi
siya makangiti, ngunit ginawa niya ang lahat para maging presentable sa kamera ng
kanyang pinsan.

“One, Two, Three! Say cheese!” Saka kumislap ang ilaw nito sa harapan nila.
“Nagpapatatak ka ba?” lakas-loob niyang tanong sa dalaga.

Tumango naman ito.

Binuksan niya ang takip ng marker at sinabing, “Give me your card.”

Magmadali naman itong inabot ang card sa kanya.

“S-salamat!” anito.

“No problem!”

Lumayo na ito sa kanyang paningin. Sinundan niya lang ito na lumalagutok pa ang
suot na geta—traditional Japanese footwear na tinerno nito sa pink na yukata.

Tinapik siya ni Klaus. “Huy! Kanina pa ako nagsasalita!”

Tumikhim siya saka ibinalik dito ang marker. “Ayoko na! Pagod na ako!”

“C’mon, dude! May isang oras pa bago ka umalis!”

Napabuga siya ng hangin. Kung tutuusin ay ayaw niyang magtatak sa iba pa. May
kasama kasing pagtatapat ang mga babae kapag nakita siya. “Fine! Sa isang
kundisyon!”

“C’mon! Mas marami pa ang sapatos ng wardrobe mo kaysa sa akin!” reklamo nito
kaagad kahit hindi pa naririnig ang kanyang hiling kapalit ng kanyang gagawin.

“Tsk! I want the photo earlier.”

Nagtaas ang kilay nito. “Hmm… Your photo with Lauren? At bakit naman?”

“Basta!”

“`Siya, sige!”

“Wala nang picture pa sa’yo si Lauren, ha?” Ayaw niyang makita ang mukha ng babae
sa school tabloid para pantasyahan ng iba pang estudyante kaya naman inunahan na
niya ito.

“Wala na po, Seryorito Finn!”

***

“FINN!” Mga tapik sa pisngi ang gumising kay Finn. Tiningnan niya ang oras. May
apat na oras din pala siyang nakatulog sa penthouse ni Kori

Tiningnan niya si Drew na gumising sa kanya, amoy-babae. Naaamoy niya mula sa

katawan nito ang masangsang na pabango ng babae.

“You f*cked someone in four hours?”

Ngumisi lang ito. “It’s fun! I was able to release my anger.”

Naiiling siya sa sagot nito.

“Where’s Kori?” Nilingon niya ang couch na hinigaan nito. Hindi na niya nakita pa
roon ang babae.
Umupo si Drew sa kanyang tabi. Nagsindi ng sigarilyo. “Tinawagan ang bahay nila
Brett.”

“Natulog ba ang isang iyon?” Sumasakit na ang ulo niya sa mga nangyayari.

Ganoon na lang ang kanilang bigla ni Drew nang umiiyak na naman si Kori na pumasok
sa loob ng silid.

“W-what happened?” tanong ni Drew sa babae.

Tumayo ito para sana yakapin ang babae, ngunit dumiretso ito sa tabi ni Finn.
“Tinawagan ko ang bahay nila Brett. Nakausap ko ang kasambahay nila na madalas kong
bigyan ng suhol. It’s final! Brett’s family will go to Lauren’s home tomorrow!
Mamanhikan na si Brett kay Lauren!”

Panay ang hagulgol nito na nagpasama sa mood ni Drew. Nasipa nito paahan ng sofa.
May kung anong lubid naman ang humigpit at nagpatigil sa hininga ni Finn matapos
malaman na magpapakasal na ang babae. Para siyang sinasakal at kinukurot nang
pinong-pino matapos maisip na pinal na ang desisyon ng dalawa. Tumalim din ang
kanyang mata sa hindi maipaliwanag na emosyon.

What happened to the money he gave her? Akala niya ay sapat na iyon, ngunit sadyang
mapaghangad talaga ang babae.

“Listen, Finn! Ikaw lang ang makakatulong sa akin. W-we must do something!”

“Tama! Putang ina! Hindi pwede ito! Kailangan nating gumanti sa walang hiyang
magkaibigan na iyan,” wika ni Drew

“I will not just sit down and do nothing!” ani Kori.

“We need to get revenge on Brett! He loves Lauren, doesn’t he? Pwes! Let's hurt
Lauren then! That only happens if you get into the picture!” Tinuro siya ni Drew.

“Anong ibig n’yong sabihin?” naguguluhan na tanong ni Finn. Hindi niya alam kung
ano ang nais na mangyari ng dalawa.

“Ligawan mo si Lauren. You have to make her fall in love with you again. Then, in
the last blow! Leave her again for the second time!”

Chapter 15

"THAT's insane, Drew! We can't do that!" Agad na tumanggi si Finn sa nais mangyari
ng kanyang mga kaibigan.

"Why? Don't tell us that you have feelings for Lauren." Drew provoked Finn.

Tinitigan niya ang kanyang kaibigan. Hanggang sa mga oras na iyon ay hindi niya
maamin ang bagay na iyon sa mga ito.

“C’mon! Don’t be stupid!” It was the safest answer he can give. “I already cut my
ties.”

Tumayo siya at naihilamos ng kamay ang mukha. Tinungo niya ang floor-to-ceiling
window ng penthouse ni Kori at pinagmasdan ang tanawin ng siyudad, He just can’t!
Kailangan niyang makalayo kay Lauren. Masyado siyang nasaktan anim na taon na ang
nakalipas. Maybe he broke her heart, ngunit sino ba ang hindi? Naidantay niya ang
kamay sa salamin dahil parang kinukurot na naman ng pinong-pino ang kanyang dibdib.

He almost died when Lauren flew to America six years ago. He followed her, but she
was already happy. He helped Lauren silently during her college days. Nagkaroon
kasi ng problema ang dalaga noon sa mga dokumento nito sa America. Nagkaroon din ng
problema sa pambayad ng tuition at apartment dahil nagkakaproblema na ang ama nito.
Maliit na bagay lang naman iyon para sa kanya na alam niyang malaking tulong dito.

Kinalma ni Finn ang sarili nang maramdaman niyang nagsisimula nang mamula ang
kanyang mga mata. What happened six years ago crashed his dreams into pieces. Tila
siya naniwala sa pangarap na totoo ang lahat.

Bago pa siya tuluyang makabawi ay nakalapit na si Kori sa kanya. Magang-maga na ang

mata nito sa kaiiyak at sa puyat. Hindi na ito nakakapasok sa trabaho simula nang
nakipaghiwalay si Brett. Naaawa siya rito ngunit ano ang magagawa niya?

He doesn’t want to be the person he hates the most, but how about Kori?

“Finn, gusto mo ba nang nakikita ako nang ganito? Gusto mo ba na magpakamatay ako?”
Hinawakan siya nito sa kamay. “I want my revenge! At magagawa ko lang ‘yon kung
makagaganti ako kay Lauren sa pang-aagaw niya sa akin kay Brett!”

Humagulgol muli ito. Napilitan na si Finn na yakapin si Kori. Hindi siya nagsalita
at hinayaan itong umiyak sa kanyang dibdib. Kori was like a sister to her, at
nahihirapan ang dibdib niya sa mga pag-iyak-iyak nito.

Tama ang mga kaibigan niya, kailangan nilang makaganti kay Brett. Ngunit kaya ba
niyang panghawakan na si Lauren ang taya sa planong iyon?

“Listen, Finn. Please help me…” Muli na naman itong nagpatuloy sa pag-iyak.

***

WALA sa plano ni Finn na sumunod sa kanyang mga kaibigan. Ngunit tila siya
pinaglaruan nang tadhana nang magpasama ang kanyang mommy sa tahanan ng mga
Escarrer. Hindi sana siya papayag, ngunit nagsusumigaw ang katotohanan na may plano
si Brett na mamanhikan sa babae sa gabing iyon. Nais niyang malaman kung gaano iyon
katotoo kaya’t sa huli ay sumama rin siya sa kanyang ina.

Halos parehas pa rin ang pakiramdam
Kakaunti lang halos ang pinagkaiba,
parehas pa rin. He was almost every
magkaletse-letse ang mga buhay nila
Escarrer.
nang papasukin sila sa tahanan ng mga ito.
ngunit ang pwesto ng mga kagamitan sa bahay ay
day in this home six years ago, bago pa
kaya pamilyar sa kanya ang bahay ng mga

Nabigla ang ina ni Lauren nang ianunsiyo ng kasambahay na naroon sila ng kanyang
ina sa tahanan ng mga ito.

“Wow! What a surprise!”

“Good evening!” bati niya rito.

Nakasimangot naman si Kael—kapatid ni Lauren—at nakakunot ang noo na nagtanong kay

Finn. “Anong ginagawa mo rito?”

“Kael! Hindi ganyan ang pag-asta sa bisita!”

Nasipa nito ang tiles sa pagkainis sa kanya. Bumalik ito sa couch kung saan ito
nakaupo. Naroon ang magulang ni Brett kaya nakumpirma niya ang plano ng mga ito na
magpakasal. Naikuyom niya ang kanyang kamao. Sa ayaw at sa gusto niya ay para bang
may patalim na tumarak sa isang parte ng kanyang dibdib.

“Tita, na-miss ko po ang bahay n’yo, pwede po ba akong mag-ikot-ikot saglit?”

tanong niya kay Mrs. Escarrer kahit ang totoo ay parang hindi siya makahinga. He
wants to breathe.

“Aba’y oo naman! You are welcome, hijo.”

“Salamat po!”

Una niyang tinungo ang garden ng mga ito. Parang nakikita niya pa ang sarili noong
teenager pa siya na nakaupo sa swing. Habang si Lauren naman ay doon sa katabi
nitong puwesto. Siguro nga ay torpe siyang maituturing na hindi man lang masabi sa
dalaga ang tunay niyang nararamdaman noon.

Sunod ay tinungo niya ang pool area. Ganoon na lang ang namuong galit sa kanyang
dibdib nang makita ang babae na kayakap ni Brett. Nakayuko pa si Brett sa mukha ng
dalaga na halatang naghahalikan ang mga ito. The mood in the pool area was romantic
at nais niyang itulak ang dalawa sa lihim na pagkikita ng mga ito roon para lang
makanakaw ng sandali. Hindi ba’t wala pang isang buwan na naghiwalay si Kori at ang
lalaki? Nagkaroon tuloy siya ng ideya na niloloko ng dalawa ang kaibigan niya. They
pretend to be best friends but in reality, they are lovers!

Tumikhim siya para ipaalam na naroon siya sa paligid.

Sabay na lumingon ang dalawa sa kanya. Palibhasa ay mas mataas si Brett, unang
nagtagpo ang mata nila nito.

“Sorry sa abala. Tsk! Kahihiwalay mo lang kay Kori, ngunit heto ka at

nakikipaghalikan na kaagad? Ibang klase!”

“Ano ngayon? Narito ka ba para bantayan ako, o para bantayan si Lauren?” buwelta ni
Brett, nakaangat ang isang gilid ng labi.

“W-what are you doing here, Finn?” anang dalaga.

Sumama ang mukha niya na nilingon si Brett. Napaismid siya bago muling ibinalik ang
paningin kay Lauren.

“I’m here to ask you to marry me.” He offers marriage, but the message in between
was as if he’s was declaring war.

Hindi siya makapapayag na lolokohin ng dalawang ito ang kanyang kaibigan. His
friends were right after all. They must do something about Brett and Lauren!

That night, he used his business skills to get Lauren. Nagtagumpay naman siya nang
pati ang magulang ni Brett ay tumanggi sa planong pagpapakasal ng dalawa. Ngunit
tumanggi si Lauren! He declined his offer right in front of his face that she
doesn’t want to marry him.

Somehow, it hurt him big time! Baka si Brett na talaga ang gusto nito kaya ayaw na
nito sa kanya. Simula nang umalis sila sa tahanan ng mga Escarrer, ramdam niya ang
kumukurot na iyon sa bahagi ng kanyang dibdib. Tila siya ibinabalik ng tahanan na
iyon sa nakaraan na halos mamatay siya sa sama ng loob.

Inihatid niya ang kanyang mommy sa bahay nila sa Magallanes nang hindi siya
umiimik. Nag-alala naman ito sa kanya. Bago ito bumaba ng sasakyan ay hinarap siya
nito.

“Hijo, you still love Lauren, don’t you?”

“`Ma, stop!” pigil niya sa ina. Masyado nang masakit, ngunit dinadagdagan pa nito.

“Hindi ka pa rin nakaka-move on. I saw how you struggle when she’s gone.”

“Hindi ako naka-move on dahil wala naman sa simula pa lang,” pagsisinungaling niya.

“Finn, I am your mother. Akala mo ba ay hindi ko alam ang dahilan kung bakit bigla
mong inanunsiyo kanina na gusto mong pakasalanan si Lauren? You love her kaya mo
siya inalok ng kasal.”

“`Ma, I said stop!” Hindi niya napigilan ang umiyak. Kanina pa kasi niya
pinipigilan, ngunit parang gatilyo ng baril ang pagpupumilit ng kanyang ina kaya
hindi na siya nahiya na ilabas dito ang tungkol doon.

“Finn, anim na taon na. Live a life with Lauren. Patawarin mo na kung ano man ang
kasalanan nila. Ikaw din naman itong nahihirapan.”

Naiyukyok ni Finn ang kanyang ulo sa manibela ng kotse. Panay ang yugyog ng kanyang
balikat. Naramdaman na lang niya ang paghagod ng kamay nito sa kanyang likuran.

“I hate Lauren, ‘Ma! But I hate myself even more. I know that breaking up with her
was the best thing to do for both of us. But the pain… it’s killing me.”

“Mabuti pa na dito ka na matulog. I am not allowing you to go home,” anito.

Nang gabing iyon ay sinunod niya ang kanyang ina. Nanghihina kasi siya. Nagpunta
siya sa kanyang silid, ngunit makakatulog ba siya roon kung iniisip niya kung paano
niya sinira ang sarili anim na taon ang nakaraan?

Tinungo ni Finn ang kabinet. Numbers ang padlock sa drawer. Natatawa siya sa sarili
na pinindot ang numero ng kaarawan ni Lauren. It made sense because the things
inside are made for Lauren.

Lumitaw sa paningin niya ang sulat na ginawa niya sa babae noong maglalakas-loob
sana siya na magtapat dito. Hindi pa man ay nagsisimula nang maglandas ang kanyang
luha.

“I become a little weak when it comes to speaking my feelings in front of you, so I

have thought to pen down what I feel inside, as I did not want to miss a chance to
let you know that you are an angel—that’s what I thought when I first saw you. On
this day, I want to reassure you of my lifetime commitment to you. It’s you, or I
am nothing, Finn.”

Binuklat ni Finn ang isa pang sulat niya para sa babae na nakalakip din sa parehas
na sobre. It was written in Tagalog words, and Lauren’s name was on it. Ayaw na
niya kasing maulit na nagbigkas siya basta ng pangalan ng iba.

“Lauren, tuwing mapapatingin ka sa aking gawi, sumisilay ang ngiti sa aking labi.
Pakiramdam ko ay isa kang bituin at ako naman ang gabi. Malungkot ang gabi kapag
walang bituin na makikita sa kalangitan, tulad ng aking nararamdaman. Dati ka bang
diwata? Masyado na kasi akong nahipnotismo ng iyong mapungay na mga mata, ng iyong
talino at kasimplehan.

“Tuwing gabi, isang partikular na bituin ang aking tinatanaw dito sa bintana sa
aking silid. Nakatutuwang isipin na pinangalanan ko na siyang Lauren. Nais kong
tiyakin sa iyo ang aking pangako ng samahan ka sa buong buhay mo. Ikaw, o hindi ako
kailan man umiiral, Finn.”

Suddenly, it made Finn look at his window outside, in the dark night. He couldn’t
help but cry. Nagsisimula nang tumulo ang kanyang mga luha sa hawak na liham.

It was the reason why he doesn’t want to live in his room again. Lauren—the star
was still there... but she was gone.

Chapter 16

(Six years ago)

MAY isang taon na rin nang ianunsiyo ng mga magulang nina Lauren at Finn na silang
dalawa ang nakatakda na magpakasal sa hinaharap. Malapit na ang araw na iyon. Kapag
nakapagtapos sila ng kolehiyo—na magaganap sa loob na lang ng ilang taon.

Sa kasalukuyan ay inaasikaso ng magulang ni Finn ang kanyang ika-dalawampung

kaarawan. Magaganap din iyon sa loob ng ilang linggo.

Sumakay si Finn ng kanyang kotse para magtungo sa bahay ng mga Escarrer. Usapan
nila ni Lauren na mag-aral sa bahay ng mga ito para sa nalalapit na midterm exam.
Pwede kasi silang kumain habang nag-aaral kung naroon sila sa kani-kanilang mga
bahay, hindi tulad sa library na bawal ang lahat ng pagkain, kahit tubig.

Nag-iisip siya ng maaaring dalhin sa bahay ng dalaga.

Nakakita naman siya ng isang bakeshop kaya inihinto niya sa tapat nito ang
sasakyan. Pumasok siya sa loob para makapili. The lady staff inside was looking at
him, namumula pa ang pisngi nito habang pinagmamasdan siya. Iniikot niya ang
paningin sa lahat ng cakes. Napangiti na lang siya nang makita ang strawberry
cheese cake.

“This cake, please.” Itinuro niya ang cake sa babae.

Sa palagay niya ay magugustuhan ni Lauren ang strawberry cake. Karamihan kasi ng

gamit ng dalaga ay kulay pink. He believes Lauren likes pink. Thus, it was
strawberry.

“One-five, sir!” pukaw sa kanya ng tindera.

Iniabot niya rito ang bayad. Kasunod niyon ay ibinigay sa kanya ang kahon ng cake.
Hindi naman nagtagal ay nilalakbay na niyang muli ang patungo sa tahanan ng mga
Escarrer.

Nang makarating sa tapat ng bahay ng mga ito. Kita niya na magkayakap sa harap ng
gate si Brett at Lauren. Nakapaskil pa sa mukha ng dalaga ang maganda nitong ngiti
na hindi man lang naibahagi sa kanya kahit minsan sa loob ng ilang taon na
magkasama sila. Sumama ang mukha niya sa nasaksihan. He doesn’t like Brett,
Lauren’s best friend. Pakiramdam niya ay may hindi ito magandang gagawin.

Naitanong rin niya sa sarili kung ano ang mayroon si Brett at nagawa ni Lauren na
ngumiti rito nang matamis na hindi nito nagawa sa kanya.

Nilingon niya tuloy ang cake sa kanyang tabi na kanyang iningatan huwag lang itong
masira habang daan, kahit ilang hump pa ang mayroon sa kalsada. Nag-ingat siya sa
pagmaneho ng kanyang sasakyan.

Kumaway si Lauren sa kaibigan nito para magpaalam. Tumakbo naman palayo sa tahanan
ng mga Escarrer si Brett na nakasuot ng jersey. Binalot ng selos ang kanyang dibdib
sa nasaksihan. Naghintay siya ng ilang minuto sa kanyang kotse. Nais niyang
kalmahin at kalimutan ang nakitang pagyakap ng dalawa.

May beinte minutos yata nang makarinig siya ng mahihinang katok sa kanyang bintana.
Nag-angat siya ng mukha at nakita si Lauren sa tabi ng kanyang kotse.

Binuksan niya ang bintana.

“Hi!” bati ni Lauren na dahilan para mapawi ang lahat ng kanyang sama ng loob.

“Hello!”

“Bakit hindi ka pumasok sa loob?”

“Papasok na rin ako. Bigla lang kasi akong nahilo kaya nag-stay na muna ako rito,”
pagdadahilan ni Finn.

Nakita niya ang pag-aalala sa mukha nito. “Gusto mo ba ng gamot? Hihingi ako kay
Yaya Ising ng gamot mo.”

Tumalikod na ito na agad niyang pinigilan sa braso nito. Ayaw niyang uminom ng
gamot lalo na at hindi naman talaga totoo ang sinabi niya.

“I’m okay. Nainitan lang siguro ako.” Kinuha niya ang cake sa tabi at saka lumabas
ng sasakyan.

“`Nga pala, heto ang cake for you.”

Namula ang pisngi nito. “Salamat! Pasok ka na!”

Kinuha niya ang ilang libro at notebook sa likuran ng kotse. Tulad ng inaasahan,
nakalimutan niya ang lahat nang nasaksihan kanina. Baka naman wala lang kay Lauren
ang pagyakap nito kay Brett. Kung sa bagay, kahit naman sila ni Kori ay nagagawa
ang magyakapan. Kapatid na kung ituring niya kasi ang babae.

Sumunod siya kay Lauren papasok sa loob. Ngiting-ngiti sa kanya ang ama ni Lauren
nang makita siya. “How are you, Finn? How’s school?”

“We are doing great po. May plano po kami ni Lauren na mag-aral para sa midterm
exam.”

“Glad to hear that! If you need something, don’t hesitate to tell tito, all right?”
tukoy nito sa sarili.

“Huwag po kayong mag-alala.”

Tinungo nila ni Lauren ang isang silid kung saan madalas silang mag-aral. Play room
daw iyon noong mga bata pa sila ni Kael. Sa kasalukuyan ay study room na iyon ng
magkapatid. May dalawang mesa sa loob kung saan nakapatong ang tig-isa ring
computer. Mababang istante ng mga libro ang nasa gilid. Nabigla pa nga siya nang
malaman na mayroong study room ang mga ito sa bahay. Halos nagkikita kasi sila
araw-araw ng dalaga sa library noon.

“If you have a question, don’t hesitate to ask,” aniya.

Tumango naman ang dalaga. Katahimikan ang mga sumunod na namayani sa silid. Mabilis
namang natapos si Finn sa mga kailangan niyang aralin kaya napatingin siya sa
kanyang tabi. Seryoso itong nagsusulat. May mga minamarkahan din gamit ang stabilo
sa makapal na libro nito.

Napigil ni Finn ang hininga dahil kahit kailan ay kayang gawin ni Lauren ang bagay
na iyon sa kanya—ang pagbayuhin ang puso niya nang mas malakas at mas mabilis na
halos naririnig na niya ang pagtibok nito.

Lumaylay ang ilang hibla ng buhok nito na dahilan para tabingan ang kanyang
paningin sa mukha ng dalaga. Hindi niya napigilan na hawiin ang mga iyon at siya
mismo ang mag-ipit sa tainga nito.

Nilingon siya ni Lauren. Umawang nang bahagya ang labi nito dahilan para magbigay
sa kanya ng lakas ng loob na naisin na halikan ang dalaga. Ilalapit na lang niya
ang labi rito nang may kumaluskos sa labas ng silid.

“I… I’ll get a snack outside.” Tumayo ito nang namumula ang pisngi at lumabas ng
silid.

Shit! Nasaan ba siya kanina at nawala ang katinuan niya. Natakot tuloy ito na
lumabas ng kuwarto.

Damn it!

Tumayo siya para humingi ng dispensa sa dalaga. Nasa pintuan na siya nang maisip na
hindi naman siguro masama kung naisin niya na halikan ito, tama? Nobya niya kung
tutuusin si Lauren. Ang halikan ito ay normal lang na maganap sa pagitan nila.

Nasabunot niya ang buhok na lumabas ng silid para humingi rito ng paumanhin.
Patungo na siya ng kusina nang mapadaan siya sa study ng ama ni Lauren. Bahagyang
nakaawang ang pintuan kaya naman narinig niya ang pinag-usapan ng magulang nito.
Hindi dapat siya makikinig kung hindi lang niya narinig ang pangalan nila ni
Lauren.

“Honey, ano ba talaga ang sitwasyon ng kumpanya natin?” tanong ni Mrs. Escarrer.

Sunod niyang narinig ang boses ng asawa nito. “Dahil sa isyu noong nakaraang taon
sa ownership ng kumpanya, sinusukol ako ng gobyerno. They are now asking a hefty
amount of money para lang ipagpatuloy ang permit ng manufacturing sa probinsiya
pati na ang opisina rito sa Maynila.”

“What are we going to do? Hanggang kailan tayo manunuhol? Saka kaya pa ba ng pera
natin?”

“Don’t worry, love. We have Lauren. She was the most precious jewel we have. Ah…
Finn. Hangga’t kasal siya kay Finn sa mga susunod na taon, sigurado na mamumuhay
tayo nang masagana.”
“Pero bago pa siya makasal kay Finn ay baka tanggihan na tayo ng pamilya nila!
Kapag nalaman ni Ismael Burnham na naghihirap na tayo, hindi sila papayag na
matuloy ang kasal ng anak niya kay Lauren!”

“Huwag kang mag-alala, Leanna. Gagawa ako ng paraan para bumilis ang pagpapakasal
ng dalawa. Si Lauren ang magdadala sa akin sa patuloy na tagumpay. It was her job
to support her family after all. I’ll ask the Burnham Family for the twenty million
as initial payment kapag nagtagumpay ang plano.”

“Honey...” Dinig ang pag-aalala sa boses ng ginang.

Naikuyom ni Finn ang kanyang kamao nang dahil sa narinig. Ganoon na lang ang
kanyang bigla nang may isa pang pinto ang magbukas. Sa palagay ni Finn, iyon ang
isa pang daan patungo sa study ng mga ito malapit sa living room area.

“`Ma, `Pa! Anong kalokohan ito? Gagamitin n’yo si ate?”

“Kael, shut it! Whatever you heard is none of your goddamn business!” galit na
singhal ng ama nito.

“K-Kael, you have to keep everything a secret, hmm?” bulong ng ina nito.

“Alam ba ito ng ate ni Lauren?”

“Of course! Sa palagay mo ba ay hindi ito alam ng ate mo?” galit na wika ni Mr.
Escarrer.

Tila iyon bomba na bumulaga kay Finn. Tuluyan nang bumagsak ang kanyang balikat sa
narinig. Parang wala siya sa sarili na bumalik ng silid kung saan sila nag-aaral ng
dalaga.

Naisip niya kung pinaglalaruan lang ba ni Lauren ang kanyang damdamin. May namuong
kung ano sa kanyang dibdib na hindi maipaliwanag. Hindi niya masikmura na gagamitin
lang ng Pamilya Escarrer ang pagpapakasal nila ng babae. At ano ang ibig sabihin ng
ama nito na pabibilisin ang araw ng kanilang kasal?

May ilang saglit lang nang sumunod itong pumasok sa silid, bitbit ang isang tray na
may dalawang platito ng strawberry cake. Seryoso siyang nakatingin dito na seryoso
rin ang tingin sa kanya.

Why, Lauren?

Hindi niya lubos maisip na kaya nitong bilugin ang ulo niya. Halo-halo ang emosyon
niya sa oras na iyon na dahilan para hindi iyon mabasa ng dalaga. Sa huli ay nag-
iwas din ito ng tingin.

“M-magmeryenda na muna tayo,” anang dalaga.

“I’m going. Tapos na akong mag-review. See you in school.” Iniligpit ni Finn ang
mga gamit niya saka muling nilingon si Lauren na nakatayo lang sa kanyang tabi.
Ramdam niya na hindi ito palagay.

“Uuwi na ako.”

Tumango lang ito kaya tuluyan na siyang umalis.

Nang makarating sa kanyang kotse ay inangat niyang muli ang tingin sa mataas at
malaking bahay ng mga ito. He loves Lauren, but how did she hurt him like that?
Chapter 17

WEEKS LATER. Birthday ni Finn.

The music at the general hall in Burnham residence was lively. Masaya ang mga
kaibigan ni Finn na nagkakasiyahan. Nag-iinuman, nagsasayawan. Ang maka-attend sa
pagtitipon na iyon ay malaking bagay sa kahit na sino dahil isa iyong pribilehiyo—
hindi lahat ay kayang makapunta sa birthday ni Finn. Pangalan, status at relasyon
ang mayroon ang bawat bisita.

Sa loob ng ilang araw ay hindi nakipagkita si Finn kay Lauren. Hindi pa rin kasi
siya makapaniwala na gagamitin sila ng ama nito. How did she agree to her dad’s
plan?

Dahil hindi makaya ni Finn na makita si Lauren ay hindi tuloy siya nagpupunta sa
bahay ng mga ito. Iniiwasan niya rin na magpunta sa library ng school. Ngunit
ngayong kaarawan niya, sigurado na imposible na hindi sila magkita ng dalaga dahil
inimbitahan ito ng kanyang ina. Sigurado na tatanungin sila ng mga kakilala at
kaibigan kung sakali na hindi magpakita roon si Lauren. Finn decided to stay at his
room instead.

He looked at the night sky outside. Lauren—his star is still not there. Maaga pa
kasi, alas-otso ng gabi. Naroon sa baba ang mga bisita niya, ngunit heto siya sa
kanyang silid at nag-iisa.

Ilang saglit lang ay may kumatok sa kanyang pintuan. Hindi niya sana ito
pagbubuksan, ngunit narinig niya ang boses ng dalaga.

“Finn, it’s me, Lauren.”

Awtomatikong lumundag ang puso niya nang marinig ang tinig nito. Tinungo niya ang
pintuan. His eyes were full of emotions when he saw her.

Nakasuot ng turquoise cocktail dress si Lauren, sleeveless iyon na lampas-tuhod ang

haba. Nakalitaw ang makinis na braso ng dalaga. Her makeup was simple. Her lips
were light red, and her cheeks were slightly pink. It made him want to kiss her.

Saglit na naghinang ang mga mata nila. “Why are you here? Pinatatawag ka sa akin ni
Tita. You don’t like parties?”

“Bababa na rin ako.”

I miss you. Nais niyang sabihin ang bagay na iyon, ngunit mas pinili niyang
sarilinin na lang. Tutal naman ay nasa harap na niya ang dalaga.

“Happy birthday, Finn!” Tumingkayad ang dalaga. Hinalikan siya nito sa pisngi. Her
angel’s breath scent quickly engulfed him.

He pulled her waist against him, held her jaw, and gave her the first-ever kiss
they shared.

Iyon yata ang pinakamagandang natanggap niya sa selebrasyon ng kanyang ika-

dalawampung taon ng kaarawan. He closed his eyes to feel her lips; it was soft and
sweet. Nagbibigay ng kiliti sa kanyang damdamin.

Saglit siyang lumayo kay Lauren, ngunit muli niyang sinakop ang labi nito na para
bang kulang ang sandaling iyon. God! How much courage did he need to do that?

Naghiwalay din naman sila nito nang lumiko ang isang kasambahay sa pasilyo. Agad
silang nagbitiw ni Lauren nang marinig ang kaluskos nito. Pulang-pula ang mukha ng
dalaga na yumuko. Napahiya din ang kasambahay na biglang tumalikod at umiwas na
nakadagdag sa hiya ng dalaga.

“I-I’ll wait for you in the hall,” wika ng dalaga. Pagkatapos niyon ay nagmamadali
na itong tumalikod sa kanya at naglakad papalayo.

Napangiti si Finn. Bumalik ang kanyang sigla na sinuot muli ang kanyang polo para
harapin ang kanyang mga bisita. That kiss was beautiful. He even touched his lips
as if Lauren’s scent was still there.

That kiss made him excited. Bumaba siya para harapin ang mga bisita. Nakasalubong
niya pa ang kanyang ina sa paahan ng hagdan.

“Haay… Akala ko ay hindi ka na talaga bababa kahit pinasundo na kita kay Lauren!”

“Where is she, ‘Ma?”

“Kasama yata ni Faye,” tukoy nito sa kanyang kapatid na babae, dose anyos lang ito
sa kasalukuyan.

Tumango lang siya saka nagpaalam rito na haharapin niya ang mga bisita. Pumayag
naman ito. Kailangan niya na kasing ipakilala ang sarili bilang tagapagmana ng mga
Burnham. He must show some face and respect to the elders who attended the party.
Kinumusta niya ang bawat mesa, ang mga kaibigan, at iba pa na nagpunta sa kanyang
pagtitipon. He saw Lauren’s parents again in one of the tables. Bigla niyang
naalala ang usapan ng mag-asawa noong huli siyang magpunta sa bahay ng mga
Escarrer.

“Happy Birthday, Finn!” wika ng ama ni Lauren, ngiting-ngiti ito.

“Thank you, po! Hope you are enjoying the night!”

“Here’s our gift for you, hijo.” Inabot ni Mrs, Escarrer sa kanya ang isang box na
halos kasing haba ng ruler. “Maybe you don’t need it anymore, but I hope you still
like it.”

“Salamat po!” Isinuksok niya iyon sa kanyang bulsa.

“Why don’t we drink?” tanong naman ni Mr. Escarrer. Inaabutan siya ng isang baso ng
alak.

Ngumiti siya nang katamtaman at saka ito tinanggihan. “Mamaya na lang po. Please
excuse me, dumating na ‘yung mga kaibigan ko.”

Idinahilan ni Finn ang bagong dating na si Kori at Drew. Pakiramdam niya kasi ay
may hindi magandang pinaplano ang may-edad na lalaki simula nang marinig niya ang
personal nitong opinyon sa pagpapakasal nila ni Lauren. Tinalikuran niya ang mag-
asawa at nilapitan niya ang kanyang mga matalik na kaibigan. Agad na yumakap sa
kanya ang dalaga at hinalikan din siya sa pisngi.

“Happy birthday, Finn!” bati ni Kori

“Happy birthday, pare! Have you received your best gift?” tudyo naman ni Drew sa
kanya. “If you want women, just let me know.”

Tinapik niya ito sa balikat. “Luko-luko!”

“I heard that!” Kinurot din ito ni Kori sa tagiliran. “Itutulad mo pa sa’yo si

Finn!”

“He’s already twenty! He needs it!”

Naiiling na lang siya na sinamahan ang mga ito sa isang mesa.

“You didn’t invite Brett?” tanong ni Kori matapos pasadahan ng tingin ang mga
bisita sa pagtitipon.

Sumama ang mukha ni Drew. “It’s not your birthday! So why would Finn invite Brett
Herrero?”

Umikot lang ang mata ng dalaga at saka ito pinukulan ng masamang tingin. Nangingiti
na lang si Finn sa pang-aasar ng kaibigan niya kay Kori. Personal niyang inihatid
ang dalawa sa mesa ng mga ito.

Nagsimula ang program. May sikat na banda na kumakanta sa stage kaya nagkakasiyahan
ang mga kaeskuwela niya na imbitado. Nagsasayawan, nagpapakalasing. Ngunit kahit
gaano pa kasigla ang paligid, wala sa mga iyon ang atensiyon ni Finn kung hindi na
kay Lauren. Hindi niya nakikita ang dalaga simula nang halikan niya ito kanina. He
wants to see her.

“You guys enjoy! Haharapin ko lang ang iba pang bisita,” paalam niya sa dalawa.
Tumango naman si Kori na may tinitingnan sa cellphone nito.

Tumayo siya at tinungo ang loob ng bahay. Nakita naman niya si Lauren na may dalang
baso ng alak na patungo rin sa kanya.

“Hi!” Naghinang ang kanilang mata.

“Mukhang nag-e-enjoy ka ngayong birthday mo. Sinamahan ko si Faye sa kuwarto niya

dahil pinagbawalan siya ng daddy mo na pumunta rito. Kinulit na muna niya ako
hanggang sa makatulog siya.”

Nakatingin siya sa baso na dala ni Lauren. Napangiwi siya. Nais niya itong pigilan
sa pag-inom. “H’wag kang magpapakalasing.”

“Oh! This!” Ibinaba nito ang tingin sa baso. “I don’t like to drink. I actually
brought this for you.”

Matapos na sabihin iyon ni Lauren ay kinuha niya ang baso rito at saka iyon
nilagok. Napangiwi siya dahil sa pait. Kasunod naman niyon ay tamis.

Hmm…. What kind of alcohol was that?

“Care to dance?”

Tumango ito. Hinawakan niya ang kamay ni Lauren at saka ito iginiya sa gitnang
bahagi ng dance floor. Kakaiba ang kiliti na ibinabahagi sa kanya nito habang
magkalapit ang kanilang mga katawan.

They finished one song... then, the second song… the third song.
Nasa kalagitnaan na sila ng ikaapat na kanta nang makaramdam si Finn ng kakaibang
init. Ang mayakap si Lauren habang kasayaw ito ay parang kulang. He wants more...
Sumakit ang kanyang ulo. Bigla ang paghipo niya sa dulong bahagi ng kanyang ilong
na pinagigitnaan ng mata.

“Are you all right, Finn?” nag-aalalang tanong ni Lauren.

“Uhm… Sa kuwarto na muna siguro ako.”

Hindi pa siya nakalalayo sa dalaga nang mahilo siya. Mabuti na lang at naalalayan
siya nito.

“Sasamahan kita.”

Nabobosesan niya ang pag-aalala kay Lauren kaya umakbay siya rito para payagan ito
na ihatid siya. Para siyang napapaso sa makinis na braso ng dalaga. Tila magliliyab
ang kanyang katawan kung hahayaan niya pa ang sarili na magtagal ito sa kanyang
tabi. Nakasalubong pa nila ang kanyang ina sa daan.

“Okay ka lang ba, hijo?” tanong ni Mrs. Burnham.

“Ikaw na muna ang bahala sa mga bisita ko, ‘Ma. Sumama po ang pakiramdam ko.”

“What about you, Lauren?”

“Okay lang po ako. Tutulungan ko lang iakyat si Finn.”

Tumango lang ang ginang at saka sila sinundan ng tingin na umaakyat ng hagdan.

Samantala, nang makarating sa silid ni Finn. Hindi niya napigilang idiin si Lauren
sa likuran ng pintuan matapos iyong isara. Both of his hands held her neck and jaw—
conquered her lips. May kung ano ang sandaling iyon para angkinin niya ang labi ni
Lauren.

Tila siya nagdedeliryo na nais angkinin ang dalaga. Pinagsawa niya ang sariling
labi rito.

Humiwalay siya saglit dito ngunit ganoon na lang ang pag-iinit ng kanyang dibdib na
tumatangging pakawalan si Lauren.

His lips moved to her neck dahilan para mapasinghap ang dalaga. Nagawa niya ring
pisilin ang dibdib nito. Ang mahalimuyak na amoy ni Lauren ay nagnanais sa kanya na
angkinin ito.

God! What am I doing?

Wala sa plano niya ang angkinin ito ngunit ganoon na lang ang kanyang pagnanais na
ipadama sa dalaga ang kanyang pag-ibig. Lauren was just nineteen. Kahit pa sa
isipan niya ay handa naman siyang ibigay ang lahat dito at tumatanggi ang isang
parte ng kanyang isipan. Kahit pa nga ilan sa mga kaeskuwela niya ay mas bata pa sa
kanila na nakaranas ng premarital sex.

“Lauren, I… I think you should go.” Napapikit si Finn at pinilit na lumayo sa

dalaga.

Ngunit mabilis siyang napamura! Pakiramdam niya ay humahapdi ang isang parte ng
kanyang katawan—partikular ang bagay na iyon na nasa pagitan ng kanyang mga hita.
f**k that!

Muli niya itong niyakap at hinalikan. Ilang saglit pa ay itinulak niya ang dalaga
sa kanyang kama.

That night, something magical happened between Finn and Lauren.

Ganoon na lang ang kanyang sama ng loob nang ipaalam sa kanya ng kanyang ama na
nanghihingi ng twenty million ang mga Escarrer dahil nagalaw niya ang unica hija ng
mga ito. Paano nalaman ng mga ito ang tungkol sa naganap sa kanila ni Lauren?

It broke his heart into million pieces. Huli na nang mapag-alaman niya na
napaglaruan siya ng mga Escarrer. Ginamit siya ng mga ito! Nalaman niya na
nakaplano ang pagtatalik nila ni Lauren. Hindi pa siya makapaniwala na ang dalaga
mismo ang nagbigay sa kanya ng alak na may gamot.

“They want you to marry Lauren as soon as possible!”

Naikuyom ni Finn ang kanyang kamao. Tumutugma ang lahat sa narinig niya noon sa
library ng ama ng dalaga.

Why, Lauren?

“I’m not going to marry Lauren, dad!”

“Hijo? Are you sure about this? Why now?”

“Because they are using me, ‘Ma.” Ang tanga niya. Bakit niya hinayaan ang sarili na
magpabola kay Lauren? Bakit ito pumayag sa kagustuhan ng magulang nito?

“I’m not going to marry Lauren, and that’s final! If they wanted twenty million, so
be it! It’s a hefty amount for her virginity!” Kinukurot ng kung anong matalas na
bagay ang kanyang dibdib.

Binalikan niya ito sa kanyang silid. Marahas niyang binuksan ang pintuan nakita
niya ang dalaga na pupungas-pungas pa na halatang kagigising lang. Masama ang
tingin niya rito.

“Mabuti naman at gising ka na,” malamig na saad ni Finn.

“F-Finn?”

“I don’t want to see you again, Lauren! I declined the marriage!”

“F-Finn, m-may problema ba?”

“You sell yourself to me, right? Here!” Dinampot niya ang kanyang wallet sa tabi at
inihagis dito.

“P-paano ang kasal natin? Hindi ba’t ikakasal pa tayo?”

“Magaling ka rin talaga, Lauren! Ang galing-galing mong mambilog ng ulo! Akala mo
ba ay hindi ko alam? Dalhin mo na ‘yang buong wallet ko and leave!” galit na
singhal niya rito.

“N-no! F-Finn—” Mabilis na namula ang mata ng dalaga.

Finn, huwag kang maniniwala sa kanya. Masyado nang masakit. Huwag mo nang hayaan pa
na dagdagan.
“Mabuti pang umalis ka na Lauren! Ayokong makarinig ng kahit ano mula sa’yo. Get
out!” Halos dumagundong ang boses niya sa kanyang silid dahilan para matakot ito sa
kanya. “Here! You want money, right? Nagawa mo pang ibenta sa ‘kin ang sarili mo!”

Umigkas ang palad nito sa kanyang pisngi dahilan para mas magalit siya rito. Umalis
si Lauren ng kanyang kuwarto.

Para naman siyang nanghihina na napaupo sa sahig. Masyado siyang naniwala sa

pangarap. Akala niya ay maganda ang regalo na natanggap niya rito nang nagdaang
gabi. Hindi naman niya akalain na ang paglaruan pala ang damdamin niya ang talagang
nais nito sa kanyang kaarawan.

Kinuha niya ang kanyang baseball bat sa loob ng kanyang cabinet at galit na binasag
ang lahat ng naroon sa loob ng kanyang silid.

Weeks later, he was informed that Lauren moved to America.

Chapter 18

(Present time)

HINDI mapakali si Lauren. Ilang araw na siyang nasa bahay lang at nais niyang mag-
isip nang mabuti sa mga plano niya. Dalawang lalaki ang nag-aalok sa kanya ng
kasal. Ang isa na dapat naman talaga ay pakakasalan niya, ang isa naman ay matalik
niyang kaibigan. Alam niya sa puso niya na si Finn ang nais niya—but he already
broke her heart.

Ang pumayag na magpakasal dito ay maihahalintulad sa isang kuneho na pumasok sa

balwarte ng isang tigre. Alam ng kuneho na may panganib sa lugar nito, ngunit
tumuloy pa rin para ipakain ang sarili sa mabangis na tigre.

Tumunog ang alarm tone ng Viber niya sa cellphone. It was Bobby.

“Tsk!” Naiinis siyang tiningnan ang mensahe nito.

Lauren, I’ll talk to my dad to give you enough time to pay your debt, but please
let us meet. Ang sinabi nito sa messenger.

Napangiwi si Lauren. Kung tutuusin ay ayaw niya sanang makipagkita kay Bobby, kaya
lang ay idinahilan nito ang utang ng kanyang magulang sa magulang nito. Napaungol
na lang siya sa pagprotesta ngunit pumayag din naman siya pagkatapos. Kailangan
niya ang lahat ng paraan para i-extend ang bayarin sa mga kakilala. Hindi nga niya
akalain na ang iba sa mga utang nila ay nagkaroon na ng interes. Malaking interes
na nakadagdag sa sakit ng ulo niya.

Napili niyang suotin ang isang itim na trouser at puting blusa na may makapal na
manggas. May kaluwagan iyon, ngunit elegante siyang tingnan. Ayaw niyang isipin
nito na inaakit niya ang lalaki kung sakali na magsusuot siya ng maganda at seksing
damit.
Kinuha niya ang susi ng sasakyan ng ama sa library nito. Gagamitin niya ang kotse.

“You’re going out again?” tanong ng kanyang ina.

“Yes, kausap ko si Bobby Fortun. Hihingi ako ng palugit sa pamilya nila.”

Napangiwi ang ginang. “Hija, if you could just marry Finn, hindi mo kailangan gawin
ito.”

Noong nakaraan ay si Brett ang nais nito, ngayon naman ay si Finn na. Nais niyang
matawa. Ganoon yata talaga, kung sino ang pinakamatabang isda, iyon ang mas
masarap.

“`Ma, can’t you see that I’m still doing my best?”

Ayaw niyang maging bastos, ngunit tinalikuran niya ito. Tuwing makakausap niya ang
mama niya ay nauubusan siya ng lakas, nakakapagod. Daig niya pa ang nagtrabaho ng
apat na oras. She doesn’t like it, ngunit hindi sila nagkakaroon nito ng matinong
usapan dahil madalas na nauuwi sa pera at problema ang bonding nila.

Nais hanapin ni Lauren ang dating sarili kung saan magkasama sila nito na namimili
sa mall. Magpupunta ng spa para i-pamper ang kanilang mga katawan. Nais niyang
hanapin ang palitan nila ng tawanan na hindi nangyayari simula noong bumalik siya
ng Pilipinas. She wants her mother’s care na hindi niya naranasan sa loob ng anim
na taon niya sa Amerika.

Nais niyang sumigaw nang makapasok siya sa loob ng kotse. Ilang araw na lang ang
pananatili niya sa Pilipinas, kailangan niyang bumalik sa Amerika kung saan naroon
ang kanyang trabaho. Sa ayaw sa gusto niya, kailangan niyang bumalik. Magkano lang
kasi ang kikitain niya rito sa Pilipinas. Kahit papaano ay maayos ang tirahan niya
sa New York at wala siyang binabayaran. Scholar siya ni Daddy Sam noon sa kolehiyo.
Ayon sa assistant nito na nakakausap niya, maaari siyang tumira doon dahil wala
naman umuupa sa kanyang apartment.

Sa loob ng anim na taon, si Daddy Sam ang naging sandalan niya sa ibang bansa. Kung
hindi dahil dito ay hindi siya makapagtatapos ng kolehiyo dahil sa mataas na
tuition na kailangan niyang bayaran. Nakita nito ang grado niya sa Ateneo De Manila
kaya nito ipinagpatuloy ang pagbabayad. Kasali roon ang allowance at apartment niya
na hindi mabayaran ng kanyang ama noon. Ilang beses na rin niyang hiniling na sana
ay makausap nang personal si Daddy Sam. Sa kasawiang palad, madalas itong nasa
ibang bansa. She understand, bakit naman ito mag-aaksaya na harapin ang isang
pipitsugin na tulad niya?

Bumuntonghininga si Lauren para pakalmahin ang sarili. Kung siya ang tatanungin,
ibebenta na lang niya ang bahay nila at hahayaan na tumira sila sa mas maliit na
tahanan. Walang mapeperwishiyong ibang tao kung hindi silang mag-iina. Sinimulan
niyang paandarin ang sasakyan patungo sa Shangri-La Hotel kung saan sila may usapan
ni Bobby.

Nang makarating sa restaurant ng hotel, hindi naman siya nahirapan na makita ang
lalaki. Tumayo ito at kumaway. Umikot ang kanyang mata nang makita ito. Nilapitan
ni Lauren ang lalaki. Alam niyang malaki ang pangangailangan niya sa tulong nito
ngunit hindi niya magawang ngumiti.

“At last, I got you!” wika nito.

“Yep, here I am,” aniya na nakapaskil ang plastik na ngiti sa mga labi.
 Inalalayan siya nito na makaupo.

“Ano ang gusto mong kainin?” tanong nito na ibinigay sa kanya ang menu.

“Hindi ako magtatagal, marami pa akong aayusin.”

“C’mon, Lauren! For old-time sake, I just wanted to treat you to a meal. Hindi
naman siguro iyon masama. Ilang taon din akong nangungulit sa’yo ng date noon.”

Sasagutin niya sana ito nang makita si Finn na pumasok sa bungad ng restaurant.
Hindi niya maiwasan na mapatingin sa gawi nito. There was a woman beside him,
holding his arms.

Who was that?

Dahil hindi siya sumasagot kay Bobby, nilingon nito ang direksiyon ng tinitingnan
niya. Napangisi ito. “Don’t you know the woman? Pinsan ‘yan ni Kori. She’s a model.
There are rumors that they are in a relationship.”

Tila siya sinakal sa narinig. Napayuko siya at iniwasan na mapatingin sa gawi ng

mga bagong pasok.

“It doesn’t concern me now,” aniya, ngunit may kung anong kumukurot sa kanyang
damdamin. Nasa loob ito ng relasyon, ngunit ganoon na lang kung alukin siya nito ng
kasal.

“Okay.” Napangiti ito nang matamis.

Tumikhim siya para bumuwelo. “So, as I was saying—”

“Wow! Miss Escarrer, I’m impressed! Noong mga nagdaang araw lang ay pinag-aagawan
ka ng dalawang lalaki. Hindi mo naman sinabi na iba pala ang gusto mo,” malamig na
wika ni Finn na tiningnan nang masama si Bobby na nasa kabilang panig niya sa mesa.

Mas lumapad ang pagkakangiti ng huli sa paglapit na iyon ni Finn. Nagtaas naman ang
kilay ng pinsan ni Kori. She doesn’t know the woman, but she shouldn’t bother
anymore.

“It’s been so long that I haven’t seen Lauren. It’s good that she agreed to this
date.”

What date? Damn it! Nais niyang murahin si Bobby sa pagsisinungaling nito. Nagawa
pa siya nitong lingunin at kindatan.

“Halos puno na rin ang mesa. Mind if we share?” tanong ni Finn.

“I do mind. There was a place out there,” aniya na naituro pa ang natatanaw niyang
bakanteng mesa.

“Yes, Finn. We should choose a nice table,” malanding wika ng kasama nitong babae.

Ngunit nabigla sila nang umupo na sa tabi niya si Finn. Walang nagawa si Lauren
kung hindi ang umusog at lumayo rito. Ang kapal ng mukha na makisalo sa kanila nang
hindi man lang iniimbitahan.

“What do you want to eat, Honey?”

Tahimik si Lauren sa tabi. Nagawa pang tawagin na “honey” ang kasama nito. Hinayaan
niya na sakupin ng dalawang bagong dating ang kanilang mesa. Tinanong din siya ni
Bobby.

“C’mon, Lauren. Choose your meal. Minsan lang mangyari ito na makasama kita.”

“Dimsum lang, ayos na sa akin iyon. Choose anything for me. I trust your judgment,”
aniya nang hindi sinisilip ang menu.

“How about your favorite strawberry shake?” tanong ni Finn.

“It’s not my favorite anymore,” sagot ni Lauren.

“I’m not referring to you. I’m talking to Honey.” wika nito nang hindi man lang
siya nililingon.

Ngumiti ang babae, nagawa pang hawakan si Finn sa kamay nito na nakapatong sa mesa.

Nakagat ni Lauren ang ibabang labi niya para pigilin ang kanina pa nagwawala niyang
damdamin. Pinaghalong sakit at pagpapahiya ang ginawa nito na iyon. Kumbaga sa
ibon, hindi lang siya nito tinirador, may kasama iyong lason kaya double kill.

Ang buong akala niya ay para sa kanya ang tanong nito, para na pala iyon sa iba.
Para na sa iba ang malambot na awra ng lalaki. Sa ayaw at sa gusto niya, nasasaktan
siya sa ipinapakita nitong mood sa kanya. Bakit sa kanya ay nanlilisik ang mata
nito? Bakit sa ibang babae ay maginoo ito?

Lauren decided to stay silent the whole time kahit ang totoo ay nais na niyang
umiyak. Sabay-sabay silang kumakain. Isinusubo niya ang order na pagkain, ngunit
tila wala iyong lasa lalo na at harap-harapan na naglalandian ang mga kasama nila
sa mesa.

“Bobby,” tawag niya rito. Hindi niya na kasi makaya ang sakit. Nais niya nang
umalis. Inilapit niya ang mukha rito para bumulong. “I want to drink alcohol in the
nearest bar.”

Pakiramdam niya ay nagpapawis na ang kamay niya, kaunti na lang ay sasabog na ang
ulo niya. Finn was looking at them, while Bobby smiled provokingly.

“Sure! Anything for you, goddess,” sagot ng lalaki. Hinarap nito ang mga kasama
nila sa mesa at naglabas ng wallet. “We are going. ‘Tapos na kaming kumain at
kailangan sulitin ang oras. Maaga pa ang gabi.”

“No need to share. Treat ko na ito sa inyong dalawa,” malamig na wika ni Finn.
Nakatingin sa kanya nang malalim.

“Well, thank you!” ani Bobby.

Nais niya nang magtago sa mga matatalim nitong mga titig kaya naman tumalikod na
siya. Nagpauna na siyang maglakad patungo sa exit ng restaurant. Humabol sa kanya
si Bobby. Nilingon niya ito nang makalabas sila. Naidahilan niya lang kanina na
nais niyang uminom. Ngayon na nasa labas na sila at nakalayo na kay Finn, nais
niyang mapag-isa. Isa pa ay wala nga siyang tiwala kay Bobby.

“Uhm… Bobby, I decided to go home. Hindi na ako iinom. It will not help me solve my
problem either. I have to go! Sana ay matupad ang usapan natin.”

“But I’m not sure, Lauren. I can’t promise that dad will grant my wish. I can only
ask, but the final decision is still up to him.”

Tulad ng inaasahan, nais niya itong suntukin. Nagpaalam na siya rito. Naiiling at
mabibilis ang mga hakbang na tinungo niya ang parking.

The hell with that guy! Sinasabi na nga ba niya at sana ay hindi siya pumayag sa
pakikipagkita rito. Nais niyang umiyak. She wants to cry. Why does everyone want to
hurt her?

Para siyang wala sa sarili na naglakad sa gilid ng Shangri-La Plaza. Hindi niya
alam kung gaano na kalayo ang nilakad niya nang makapansin ng isang inuman. Pumasok
siya roon at pinili na umupo sa tapat ng bartender.

“Gin and tonic, please!” hiling niya.

Hindi pa ibinibigay sa kanya ang alak ay nagsimula nang lumuha si Lauren. She wants
to curse the world, her mom, Brett, Bobby, everyone, including Finn, for hurting
her like that. For making everything hard for her.

Nanggagaling sa loob ng kanyang dibdib ang sakit kaya hindi niya napigilang
humagulgol. Iniabot sa kanya ng bartender ang alak na nag-aalala. Agad niya iyong
nilagok.

“A-another one!” Pinilit niyang bigkasin sa kabila ng mga paghikbi.

Nakatatlong baso si Lauren ng alak na iyon nang maramdaman niyang umiikot ang lahat
sa kanyang paligid. Gayunman ay nangingibabaw ang sakit sa kanyang damdamin. Panay
ang hagulgol niya.

Hindi na niya alam ang mga sumunod na nangyari. Basta nagising siya kinabukasan
nang sobrang masakit ang ulo. It was so hurt that she rather wished to die. Hubad
ang kanyang katawan na tanging tinatakpan ng malinis na comforter. Nagpalinga-linga
siya sa hindi pamilyar na silid habang kinabahan. Did someone r@ped her?

F*ck that!

Habang naguguluhan ay nagbukas ang pintuan. Sumandal sa pintuan ang lalaki na hindi
niya inaasahan na makita sa umagang iyon—si Finn na tanging mahabang pajama ang
suot. Wala itong pang-itaas kaya kita niya ang braso at dibdib nito.

Chapter 19

TILA pinipitik ng kung ano ang damdamin ni Finn habang nakatingin sa direksiyon ni
Lauren. Sinusundan niya ito habang naglalakad sa kahabaan ng kalsada. Hindi niya
alam kung saan ito patungo. Masyadong mabagal ang mga paghakbang nito na para bang
may bitbit itong isang malaki at mabigat na bato.

Kanina nang makita niya ito na umalis ng bahay ay sinundan niya ito hanggang sa
makarating sila ng Shangri-La Hotel. Sumama lang ang mood niya nang malaman na
makikipagkita pala ito kay Bobby. Luckily, he saw Honey, Kori’s cousin.

Honey was shopping around the area. Nagningning ang mata nito nang makita siya kaya
inimbitahan na rin niya ang dalaga na mag-dinner para lang magkaroon siya ng
dahilan na makalapit kay Bobby at Lauren.
Nang umalis ang dalawa matapos kumain, nagmadali na rin siyang lumabas ng
restaurant. Heto nga at naglalakad na siya kasunod ng dalaga. He was hurt seeing
Lauren like that. Ano ba ang napag-usapan nito at ni Bobby? Bakit parang ang bigat
ng problema ng dalaga matapos nitong humiwalay sa lalaki?

Kumunot ang noo niya nang tumawid si Lauren sa kabilang kalsada, pumasok sa isang
inuman. He wants to stop her, but instead, he decided to watch over her.

Umupo ang dalaga sa tall chair na naroon sa mahabang bar counter na nasa tapat lang
ng bartender. Sinakop niya ang dulong bahagi ng parehas na bar counter ni Lauren.
Tatlong silya ang nakapagitan sa kanila na kasalukuyang may sumasakop.

Lumipas ang ilang minuto. Hindi na napansin ni Finn ang oras dahil pinakikiramdaman
niya lang ang dalaga sa kabila ng maingay na kuwentuhan at musika sa paligid.
Nakapagtataka na hindi siya nito nakikita kahit nang magkaroon ng libreng espasyo
sa pagitan nila. Doon lang niya napansin na umiiyak ang dalaga.

Damn it!

Naikuyom niya ang kamao. Whether he likes it or not, he was hurt. Hindi man lang
niya napansin kung ilang baso na ang nainom nito. Hindi na niya napigilan na
lapitan ito at suwayin.

“Lauren, stop drinking!” Binalingan niya ang bartender. “Ano itong ininom niya?”

“G-gin and tonic, sir.”

Inangat ni Lauren ang basang mukha sa kanya at saka siya sinisipat sa kabila ng
namumungay nitong mga mata.

“Ikaw ba ‘yan, Finn?” Para bang may na-realize na ibinaba ang tingin sa mesa at
saka naiiling na dinampot nito ang baso. Tinungga ang laman nito. Parang hindi
makapaniwala na naroon siya sa tabi.

Sinakop ni Finn ang katabing silya ni Lauren.

“Shit, Lauren! Stop drinking!” galit na sita niya rito.

“Why do you keep on hurting me, Finn?” Nabigla siya sa sinabi nito habang iniikot
nito ang yelo sa baso. ‘Tapos ay nagpatuloy sa pag-iyak. Humikbi ito. “You make it
so hard for me, Finn—always. Why are you so cruel? Why can’t you just leave me
alone instead of keep on hurting me like this?”

Naibagsak ni Lauren ang baso sa mesa. Naitakip ng dalawang palad nito ang mukha.
Yumugyog ang balikat nito kasunod ang pagragasa ng mga luha sa pisngi. Pakiramdam
niya sa mga oras na iyon ay nakikibahagi siya sa mga problema nito. Inilapit niya
ang katawan ni Lauren sa kanyang dibdib at saka ito niyakap. Nagsisimula nang
mamasa ang mata niya matapos nitong pumaloob sa kanyang mga braso. In his mind, she
was the one who make things hard for them. Sinira nito ang kanyang pangarap. Ano
ang karapatan nito na magreklamo sa buhay, sa sakit na parehas nilang dinadanas?

“I hate everyone for hurting me, for making my life miserable. But what’s breaking
me more is that Finn has been part of it.” Mas humigpit ang mga kamay niya sa braso
nito.

“Anong karapatan niya para saktan ako ng ganito?”

“Tama na, Lauren. Please, tama na...” bulong niya. Kung alam lang nito na doble ang
mga sakit na nararamdaman niya sa kasalukuyan. Mabuti pa nga ito na tila nawawala
na sa sarili. Samantalang siya, ha’yun at gising na gising—tinatanggap ang
masasakit na salitang binibigkas nito.

Lauren looked at him. She whimpered.

Finn pulled a tissue in a box in front of them, he gently wiped her sadness, her
sorrow. He asks himself why did they end up like that. Totoo nga yata ang kasabihan
na kapag nadadagdagan ng edad, nadadagdagan ng problema. Ibang-iba kasi noong mga
bata pa sila. Mas matiwasay ang buhay nila noon. Luminaw siguro ang mata ng dalaga
matapos niyang punasin ang luha nito. Inilapit nito ang mukha sa kanya at saka siya
hinalikan sa labi.

He was caught off guard by her sudden action. Saglit lang ang halik na iyon na
halos idinampi lang ng dalaga ang labi nito sa kanya. He wanted more, that’s why he
pulled her nape to give her deeper kisses. The brave move sets off a shimmery,
knee-weakening deluge of feelings for both of them.

Hindi alintana kahit pa maraming tao sa paligid, na wala rin namang pakialam sa
nagaganap sa kanila. Sa maikling oras, nakalimutan ni Finn ang lahat. Their mouth
opened as wide as the sky. They were tasting each other's sweetness.

Humiwalay din naman siya sa dalaga na mas naging mapungay ang talukap ng mata.
Dinukot niya ang wallet at saka binayaran na ang bill nila.

“Iuuwi na kita. Ako na ang maghahatid sa’yo sa bahay n’yo.”

“D-do you know where my home is? I-I don’t want to go home, please.”

“Sigurado na hahanapin ka ni Tita Leanna.”

“No.” Umiling si Lauren. “I’d rather be with you.”

Napakislot na lang siya nang yumakap itong muli sa kanyang dibdib.

“Soft…” narinig niyang bulong nito na nagawa pang ikiskis ang ulo sa kanya.

Kinuha niya ang cellphone at saka tinawagan ang kanyang ina sa bahay dahil malayo-
layo ang hotel kung saan nakaparada ang kanyang kotse. “`Ma, hindi ko na kasi
kayang mag-drive. Magpapahatid sana ako kay Kuya Romeo.”

“Sure, hijo.”

He looked at Lauren. Hinayaan ang sarili na yakapin ito kahit sa saglit lang na
oras. May kuwarenta minuto bago dumating si Mang Romeo na driver ng kanyang ama.
Pinangko niya ang walang malay na katawan ng dalaga at saka inilabas ng inuman.

“Sir Finn, si Lauren ba ‘yan?” hindi makapaniwalang tanong nito matapos nilang
makasakay parehas sa likurang bahagi ng kotse.

“Yes po.”

“Nagkabalikan na kayo?”

“Ayaw po niya, eh.” simpleng sagot niya.

“Eh, ang mga babae makukuha naman ‘yan sa ligaw. Nakaka-miss din ang batang ‘yan sa
bahay n’yo,” wika nito.
Hindi na niya iyon sinagot. Kung hinahanap ito sa kanila, mas lalo na ang puso
niya. Kung marunong lang siyang manligaw, sana ay ginawa na niya.

“Saan pala kita ihahatid?” tanong muli ni Mang Romeo

“Sa apartment ko po.”

Tumango lang ito at saka pinaandar ang sasakyan. He observed the city lights
outside the car while welcoming Lauren's scents beside him. He lives in Park
Terraces. Malapit lang kasi sa opisina at malapit lang din sa tahanan ng mga
Burnham.

May ilang minuto bago huminto ang kotse sa tapat ng gusali ng kanyang apartment.

“Mag-ingat po kayo,” paalam niya bago muling pinangko si Lauren na ipinasok sa

loob.

Hindi pumasok kahit isang beses sa isipan ni Finn na dadalhin niya isang araw ang
dalaga sa kanyang apartment. Wala pa siyang naisama roon na kahit na sino.
Nahirapan lang si Finn nang bubuksan niya ang pintuan ng kanyang unit habang bitbit
ang dalaga. Mabuti na lang at lumabas ang kasambahay ng katabing unit.

“Can you help me?” tanong niya.

Pinagpalit-palit nito ang tingin sa kanilang dalawa ni Lauren. Sa huli ay sumunod

din naman ito. Pinadukot niya ang kanyang susi sa bulsa. Namumula pa ang pisngi
nito matapos maibalik sa kanya iyon.

Diretso niyang binitbit si Lauren sa kanyang silid.

Bahagyang nakadilat ang mga mata nito at diretsong nakatingin sa kanya matapos niya
itong mailapag sa kama. Umupo siya sa tabi nito.

“Are you real?” bulong ng dalaga.

“It’s funny, right?” Pinunasan niya ang maliliit na butil ng luha ng dalaga gamit
ang kanyang hinlalaki.

“I must be dreaming... Can you kiss me?”

“Definitely!” Finn curled his body to reach Lauren’s lips. He will grant that wish
even if she asks him the same request a thousand times.

Chapter 20

WITHOUT any hesitation, Finn closed the distance between them and pushed himself to
give her sweet kisses.

He held Lauren’s neck while their lips intertwined as if the brink of the sun
caressing a far part of the ocean. They never shared a kiss in the past, just like
what they are having right now. The first and the last time was on his twentieth
birthday. The tickle was strange as the tip of Lauren’s fingers is sending shivers
in every Finn’s senses.
Saglit na naghiwalay ang kanilang labi para kumuha ng panandaliang hangin. He could
taste the tonic she drank earlier, but who cares? The kiss got deeper as his tongue
explored every part of her mouth; they were battling like two fighters inside the
ring. His hands went down as his lips moved to her neck, intoxicating himself to
her smell.

“Make love to me, Finn,” usal ni Lauren.

Masyado na siyang iniligaw ng kanyang katinuan dahil sa narinig. Inangat niya ang
dulong bahagi ng puting blusa ni Lauren at tinanggal iyon. Bumagal ang kanyang
paghinga nang lumitaw sa kanyang paningin ang makinis nitong balat, ang nakalitaw
na dibdib. His lips went down to her collar bone while unlocking her br*. He could
almost feel that his shaft was already hot, as hard as a rock. No dr*gs or
whatsoever, like he drank years ago, but it reacted on its own. It was getting
harder and bigger.

Hinawi ni Finn ang ilang hibla ng buhok ni Lauren na tumatabing sa leeg at saka
nag-iwan doon ng mumunting halik. Nagsusumigaw ang lahat ng parte sa kanyang
katawan. Kahit sa saglit na panahon ay nais niyang kuhanin ang sandaling iyon para
ipadama rito ang kanyang pangungulila. Tuluyan nang lumaya ang itaas na bahagi ng
katawan ng dalaga matapos niyang maihagis ang lahat ng suot nitong pang-itaas.

Lauren unconsciously grabbed Finn’s hair as he sucked her left n*pple. Then, he
caressed and gently rubbed the other one, which made Lauren moan.

“Ahhh... Finn!”

Inangat niya ang mukha kay Lauren na kasalukuyang nagluluha ang mata. Bahagya
siyang gumapang at muli niyang sinakop ang labi nito. Masyado na siyang nadadarang
kaya mas lumalim ang halik niya sa dalaga. Umikot sila sa ibabaw ng kama.
Pumailalim siya sa katawan ni Lauren. Tinanggal ng dalaga ang pagkakabutones ng
kanyang suot na polo. Nabigla na lang din siya nang halikan nito ang kanyang leeg.
His one hand is holding her waist while the other one was gently caressing her jaw,
neck, ears, and the side of her cheek. He wanted her to know that he longed for
her.

Nakipagtitigan ito sa kanya nang saglit bago niya muling sinakop ang labi nito.
Ramdam ni Finn ang mainit na balat ng dalaga, ang korona ng dibdib nito na
humahaplos din sa kanyang katawan na nakadadagdag sa pagkawala niya sa kanyang
sarili.

Ah, God!

Lumagpas na yata siya sa heat meter dahil sa pagdedeliryo niya sa kasalukuyan. Tila
siya lalagnatin.

“It got bigger.”

Nabigla siya sa sinabi ng dalaga na nagawa pang yumuko habang nakatungkod ang
dalawa nitong kamay at magkabilang tuhod sa kanyang gilid. Sinundan niya ang
tinitingnan nito, ang bagay na pumapagitan sa kanyang hita. Ramdam niya ang
pagwawala niyon at ang pagsikip ng kanyang suot na pantalon. Ngunit mas nagbigay sa
kanya ng atraksiyon ang dibdib ng dalaga na tila bolang nakasabit sa katawan nito.

“I love your breast; they are gorgeous.” Both of his hands grabbed each one of
them, pinching her nip as he moved to lower his body. Ipinantay niya ang kanyang
mukha sa dalawang dibdib ng dalaga at pinagsawa ang sarili doon.
“Ahm…” Lauren moaned loudly without her even knowing.

Nagmamadali na tinanggal ni Finn ang pagkakabutones at pagkaka-zipper ng trousers

ng dalaga. Walang pagdadalawang-isip na isinuksok niya ang kamay sa loob ng panloob
nito matapos na lumuwag iyon. He was imagining the design of her lacey underwear as
he moved forward.

Finn’s hand found the love tunnel in between Lauren’s thighs. He caressed it,
rubbed the small bead, circling his middle finger on her moisture folds—while he
continued devouring her chest. In return, all he could hear was her moaning as if
he was listening to excellent romantic music.

Bumigat ang pagkakakapit nito sa kanyang mga balikat. Umikot silang muli sa ibabaw
ng kanyang kama. Nagmamadali siyang tinanggal ang suot nitong pantalon kasabay ng
panloob. He threw it outside the bed. Without hesitation, he pulled Lauren’s thigh
near him.

He never experienced tasting her in the past as a dem*n controlled him on their
first night. But, this time is different— he was the master of his actions, the
master of his bed. Gising na gising at alam niya ang gagawin. His lips met her love
cave as he was kissing its folds, sucking her sweet juices.

“Ohhh…” Lauren’s pleasure moans filled his room while he was gorging her wetness.
His one hand was holding her thigh, while the other was pinching her right n*pple.

“My God, Finn!” She curled her legs as he knew that she was reaching her climax.

Naging malikot ang katawan ng dalaga. She rolled her hips, not knowing where to
place herself to meet her utmost pleasure.

“Ahh…” Ramdam niya ang mahigpit nitong pagsabunot sa kanyang buhok, hanggang sa
tila nanghina na lang ito.

“That was beautiful, Lauren,” he said. He straightened his back, standing at the
lower part of the bed. Nagmadali na palayain ang sarili sa lahat ng saplot na suot
niya. Matapos iyon ay muli niya itong sinaluhan.

He held her hips firmly and pulled her towards him to meet his hardness. He
positioned the tip of his p*nis on her moistened cave. Lauren moaned. Her finger
clasps his white sheet, waiting for the moment to grip his throbbing shaft.

He gently entered her tightness as he thrust into her deeply.

“Ohh…” Lauren gasped in both pleasure and pain. He wanted to thank all the
goddesses in the world for giving him that sweet moment with her. He caresses her
face.

Nagluluha ang mata ni Lauren habang nakatingin sa kanya. Hinayaan na muna niya ang
sarili sa ganoong posisyon bukod sa muli niyang sinakop ang labi ng dalaga.

“Tell me when to move,” he said.

“Move.”

Finn moves his lower body not only to answer her but to grant his own wishes while
meeting Lauren’s deep gazes. He wanted to let her know that he wants her so badly.
That he longed for those beautiful eyes.

The sight of her beautiful face, her gasping, moaning, turned him on even more. He
moved in and out of her as he kept on calling her name.

“Lauren… Ahh...”

He accelerated his movement until both of them reached climax. She hugged him
tighter, feeling his warm seeds inside.

He placed another kiss on her already numbed lips before he pulled his hardness
out. Inayos niya ang comforter na itabing sa katawan nilang dalawa. He smiled as he
pulled her closer. It was nice to have her.

***

NAUNANG magising si Finn kay Lauren kinabukasan dahil sa mga ring sa kanyang
telepono na naroon sa living room. She was still sleeping. Bumangon siya, nagsuot
ng pajama at saka lumabas ng silid.

The caller was his secretary. “Yes?”

“Boss, tumawag po si Mr. Serrano. Nagsabi daw sa kanya si Miss Escarrer na babalik
siya sa America next week.”

“Next week?”

“Yes.”

Natahimik si Finn. Ang tinutukoy ng kanyang sekretarya ay ang may-ari ng apartment

ni Lauren sa Amerika. He was the one paying Mr. Serrano annually for Lauren’s
apartment for years. Nakalimutan na nga niya ang tungkol doon sa loob nitong mga
huling taon dahil sampung taon ang advance payment na ibinayad niya sa matandang
lalaki para lang hayaan si Lauren na tumira sa apartment nito. Ngunit nang bumalik
ang dalaga sa Pilipinas, inalam niya kung may plano bang bumalik si Lauren sa
Amerika.

Ngayon niya napagtanto na may plano na naman itong umalis na magaganap sa susunod
na linggo.

“Mayroon pa ba?”

“Nothing, boss.”

Ibinaba niya ang telepono. Kinuha niya ang kaha ng sigarilyo at hindi napigilan na
magsindi kahit na wala pang laman ang kanyang tiyan. Iyon lang kasi ang tanging
paraan para pakalmahin niya ang sarili. Aalis na naman si Lauren. Iiwan na naman
siya nito. Matapos maubos niyon ay tumayo siya para balikan ang dalaga.

Eksakto naman na nagising na ito na tila hindi alam ang naganap kagabi. He saw how
scared she was. Sumandal siya sa pintuan matapos salubungin ang paningin ng dalaga.

Nagrolyo ang lalamunan ni Lauren, ‘tapos ay sinabunutan ang sarili. Tumalim ang
kanyang mata matapos makita ang mga reaksiyon nito.

“D-did we—”

“Yes, we had sex.”

Lumapit siya kay Lauren. Umupo siya sa tabi nito. “You can no longer decline my
marriage proposal.”
Umawang ang labi ng dalaga. Bago pa ito makakilos ay parehas silang nabigla nang
marinig nila ang boses ng kanyang ina.

“Finn!”

Parehas na nanlaki ang mata nila ni Lauren.

“Sh*t!” Napatayo siya at tinungo ang pintuan ng silid, ngunit naroon na ang ina sa
kanyang harapan.

He wants to hide Lauren, but his mom already saw her; magulo ang buhok, walang
saplot at mahigpit pa ang pagkakahawak sa comforter. He was also shirtless.
Everyone could tell that something happened between them.

“Lauren, hija! So, it’s true that you are here!” nakangiting wika nito.

“`M-Ma, you are scaring her,” bulong niya.

“All right then, I’ll wait for the two of you in the living room.” Tumalikod na
ito. Isinara niyang muli ang pintuan.

Napatili na lang ang dalaga na hindi makapaniwala sa nangyayari sa umagang iyon.

Chapter 21

IT WAS a fine morning. The sunshine outside was one of the most beautiful that
anyone could experience. Nagbibigay saya sa silid ni Finn ang mga sinag nito—ngunit
hindi ang damdamin ni Lauren.

Hindi siya makapaniwala na gigising siya isang araw, makikita si Finn na walang
pang-itaas, at mabubungaran ng ina nito na walang suot na saplot bukod sa nakabalot
na comforter. Inalala niya ang mga nangyari nang nagdaang gabi. Nais niyang batukan
ang sarili nang isa-isang nagsipagbalikan sa kanya ang mga naganap.

“Make love to me, Finn…”

“Ahh!” Napatili siya. Sinabunutan niya ang sarili matapos maintindihan ang hiniling
sa lalaki na parang panaginip at hindi totoo. Their kisses. His gazes last night.
The way she moaned and calling out his name. All of them are pretty blurry in her
morning state of mind.

“Make love to me, Finn…” Umaalingawngaw ang mga salitang iyon sa kanyang isipan.
Malamang na pagbigyan siya nito dahil lalaki lang ito. Siya itong kusang lumapit at
nang-akit kaya hindi malabong mangyari na patulan siya ni Finn.

Ang hindi niya lang maintindihan ay kung paano itong napunta sa bar at paano silang
nagkasama. Hindi ba’t kasama nito ang girlfriend nito kagabi? “Honey” pa nga ang
tawagan nito.

Hindi siya makatingin sa lalaki dahil sa hiya. Nakayuko lang siya at hindi alam ang
tamang gagawin. Paano siya makapagbibihis kung ganoon na naroon ito at taimtim na
nakatingin sa kanya? Nakagat niya ang hinlalaki ‘tapos ay sinabunutan muli ang
sariling buhok.
“Stop that!” Hinawakan nito ang kanyang mga braso para pigilin siya.

Namula ang kanyang pisngi. Mas ibinalot niya ang sarili sa comforter. Kahit papaano
ay wala siyang suot sa ilalim ng tabing na iyon. “B-bakit narito ang mommy mo?”

“I think someone shared what happened last night. Nagpasundo ako kagabi kay Kuya
Romeo.”

“Augh! W-What are we going to do?” tanong niya kay Finn.

Seryoso itong nakatingin sa kanya. “Ang gagawin ko ay panagutan ka. I told you
earlier; you can no longer decline the marriage proposal.”

Natahimik siya sa sinabi nito kahit pa nais niya itong tanungin. “Pa’no ang honey
mo?”

Tumayo si Finn at tinungo ang cabinet nito. Kumuha ng T-shirt at isinuot sa katawan
habang nakatayo sa paahan ng kama. Nag-iwas siya ng tingin dito.

“We’ll wait for you outside,” huling sabi nito bago lumabas ng silid.

Ngayon na napag-isa siya sa silid nito, hindi niya alam kung paano haharapin ang
problemang pinasok niya. Naroon pa man din ang ina ng lalaki. Ano na lang ang
iisipin nito matapos niyang tanggihan ang kasal na alok ng panganay nitong anak?
Pagkatapos ay mahuhuli siya nito na may naganap sa kanila ng lalaki?

Walang nagawa si Lauren kung hindi ang magsuot ng damit. Nilakasan niya ang loob na
lumabas ng silid na sa palagay niya ay tirahan ng lalaki. Kagat niya ang ibabang
labi at nakayuko na nagtungo sa living room.

Tanging tunog mula sa espresso maker sa kusina ang maririnig. Naroon ang ginang at
maayos na nakaupo sa sofa, humihigop ng kape na nakalagay sa seksi at puting tasa.

“It’s final. Both of you will be getting married soon,” anunsiyo nito.

“Mrs. Burnham, I… I am going back to the United States next week. I already bought
tickets dahil kailangan kong asikasuhin ang trabaho ko,” pagdadahilan niya.

Pinakatitigan siya ng ginang na umawang ang labi.

Hindi naman napigilan ni Finn na magsalita. “We will be getting married next week
in the United States. I am giving you time para ayusin ang trabaho mo roon.”

Umawang parehas ang labi nila ng ginang.

“Ibig mong sabihin, sasamahan mo si Lauren sa Amerika?”

“Yes, I also have a business in LA (Los Angeles) next week. Sasamahan ko si Lauren
sa New York. So then, we will go to California once she settled her job, doon na
rin kami magpapakasal. Aasikasuhin ko ang mga papeles na kailangan namin ni Lauren.
Dad has a lawyer in America who could work on the process.”

“Alright! I’ll ask Peter to look for a place for the both of you,” tukoy ng ginang
sa assistant ng daddy ni Finn. “I think may ibinebentang bahay sa Magallanes,
malapit lang sa atin. Kapag nakabalik na kayo rito, I’ll make sure that the home
will be ready as your new residence.”

Kung mag-usap ang mag-ina ay para bang isang business deal lang ang kanilang kasal.
Sa loob lang ng ilang minuto ay napagplanuhan na ang lahat ng magaganap hanggang sa
kung saan sila titira ng lalaki. Samantalang, hindi pa nga siya pumapayag sa nais
nito.

“P-pero, Mrs. Burnham—”

“Hija.” Hinawakan siya ng ginang sa kamay. “Let Finn help you. I really like you to
be my daughter-in-law. Mapapanatag lang din ako kung matutuloy ang kasal mo kay
Finn. Wala na akong mahihiling pa. Isa pa, heto naman talaga ang plano noon pa,
hindi ba? If you two didn’t break up, I might already have a grandchild with you
two.”

Namula ang pisngi ni Lauren sa narinig. Hindi na tuloy niya alam ang susunod na
sasabihin.

“It’s settled! I’ll talk to your mom tonight.” wika naman ni Finn.

Tumikhim si Lauren. “I only have one wish.”

“What is it, hija?” tanong ni Mrs. Burnham.

“If ever, I want my marriage to be a secret between us.”

Kumunot ang noo ng ginang. Naikuyom naman ni Finn ang kamao. Nagsalubong ang kilay
na halatang nagpipigil na naman ng galit.

“Why?” tanong muli ni Mrs. Burnham.

“What happened six years ago damaged not only my reputation but caused a huge
impact on my family. Hindi magandang balita kung sakali na malalaman nilang natuloy
din ang kasal namin ni Finn. However, I’m not sure what others would think as we
already broke the engagement.”

“But I don’t care what would other’s think,” wika ni Finn.

“But I do care.”

Masyado nang masakit ang mga nagaganap. Pumapasok sa isipan niya ang mga sinasabi
sa kanya ng mga kaeskuwela noong reunion na isa siyang manggagamit. Ayaw niyang
isipin ng mga ito na gold digger siya kaya siya nagpakasal sa prinsipe ng Burnham.
Kung ano-ano na ang masasakit na salitang natanggap niya at ayaw na niyang
madagdagan pa.

Kung sakali na maghiwalay sila ng lalaki, hindi na siya makatatanggap ng panunutya

sa iba pang tao. If they keep the marriage between them, it will not be as hard as
what happened six years ago once they annul the marriage. Magsasalita pa sana ang
lalaki, ngunit pinigilan ito ng ina nito.

“Alright! But you can’t escape your relationship with Finn if there’s a chance.
Like, business events where wives have to attend and support their husbands.”

“Ayos lang po ang gano’n sa akin.” Business meetings are different. They are
professional, and gossips are not allowed in business meetings. So, whatever
happened or you saw at the conference will stay at the meetings.

“So, it’s final! Welcome to the family, hija!” Niyakap siya ng ginang para
tanggapin siya bilang bagong miyembro ng pamilya.

Nagluha ang mata ni Lauren. She never thought that one day, she would still end up
as Finn’s wife.

***

KATULAD ng napag-usapan ng umagang iyon, nagtungo si Finn kasama ni Mrs. Burnham sa

bahay ni Lauren para personal na ipaalam kay Mrs. Escarrer ang plano nilang
pagpapakasal. Siyempre pa ay natuwa ang kanyang ina. Masama naman ang loob ni Kael
na nanatili sa silid nito na hindi pinayagan na makigulo muna dahil nakadadagdag
ang pagkontra nito sa sakit ng ulo niya.

In the living room, they shared what they talked about that morning.

“Ibig bang sabihin ay hindi ka na babalik pa sa Amerika?” tanong ng kanyang ina.

“Truth is, I have to pay a termination contract in ShopAmerica. Three years ang
kontrata ko kay Gail bilang personal assistant. I have to talk to her kung
papayagan niya ako na i-wave ang termination fee.” Isang shopping online
application ang tinutukoy niya kung saan sinusuportahan niya ang isa sa mga manager
nito na si Abigail White—isang Amerikana.

“I’ll pay, don’t worry,” wika ni Finn.

“You don’t have to do that,” aniya.

“Nope. I am just sharing your burden as your husband.”

Namula ang kanyang pisngi sa sinabi nito. Hinayaan na lang niya ang lalaki.

“But… what about your job?”

“Mag-aaply po ako rito. May maganda akong posisyon sa Amerika, hindi ako
mahihirapan na maghanap ng trabaho.”

“Pwede kang magtrabaho sa Airline if you want. May bukas ding trabaho sa opisina ni
Kori. Pwede kang mag-apply anytime.”

Nilingon niya ito. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman niya sa sinabi nitong
iyon. “Pag-iisipan ko.”

Maayos ang naging usapan. Si Finn ang mag-aasikaso ng lahat ng problema ng kanyang
ina sa loob ng isang linggo na natitira niya pang pananatili sa Pilipinas. Kahit
papaano ay tila siya nakawala sa problema. Para bang binuksan ni Finn ang kandado
ng kanyang hawla at pinalaya siya sa loob nito.

Tapos na ang kanyang pamomroblema, ang ikutin ang buong siyudad para lang maghanap
ng uutangan. Lahat ay sasagutin ng mga Burnham, kahit ang problema at bayarin sa
bahay na iyon. Hindi na siya matatakot na may mawawalan ng trabaho sa kanilang mga
kasambahay. Sa ngayon ay ayaw na muna niyang isipin kung ano ang mga magaganap sa
kanila ni Finn bilang mag-asawa. She wants to free herself from stress.

Inihatid niya ang mag-ina sa sasakyan ng mga ito.

“Enjoy your week,” ani Finn.

Tumango siya at saka nagpasalamat. “Thank you!”

Nabigla na lang siya nang hinapit siya nito sa baywang at saka siya binigyan ng
halik sa labi. It was gentle, but sweet. Namula ang kanyang pisngi at halos hindi
makatingin dito nang lumayo ito sa kanya.
Para pa rin siyang nananaginip hanggang sa makalayo na ang sasakyan ng mga ito.
Nabigla na lang siya nang sunod na matanaw ang pulang sasakyan ni Brett na
paparating sa kanilang bahay.

She doesn’t have a choice but to explain everything to her friend.

Chapter 22

NAGBABADYA ng pag-ulan ng kalangitan kaya may kalamigan ang gabi kumpara sa ibang
araw. Bumaba ng sasakyan si Brett nang huminto ito sa tapat ng kanilang bahay.

“I heard that you agreed to Finn’s marriage proposal. Nakasalubong ko ang sasakyan
nila.”

“Yes, galing sila rito. Uhm… Brett, I’m sorry.”

“Sorry sa pag-decline mo sa ‘kin? O sorry dahil kailangan na kay Kael ko pa

marinig? It’s alright.” Pinilit nitong ngumiti kahit pa nahimigan niya ang
pagtatampo sa boses nito.

“Are you angry?”

“It’s normal that I’m upset. I guess, itutuloy mo lang naman kung ano ang talagang
napagkasunduan noon. Saka mahal mo pa si Finn, tama?”

Yes! Mababaliw na siya dahil hindi nawala ang nararamdaman niya sa lalaki. Maybe
because her love for Finn was more profound than she thought it was. Kaya mas
naramdaman niya ang sakit ng damdamin.

“Don’t worry about me. Inalok naman kita ng kasal dahil akala ko ay iyon ang
solusyon, nagkamali pala ako. Maybe you are right— we are friends, and friends are
impossible to be lovers. What more if they became husband and wife? I just want you
to be happy, whatever your choice may be. I wish the best for you, Lauren.”

Hindi niya napigilan na yakapin ang kaibigan sa baywang nito. Brett has always been
with her kaya mahal niya ito. Ayaw niyang sirain ang relasyon na mayroon sila.

“Thank you, Brett. You know that I love you, right?”

Hinaplos siya nito sa buhok. Nag-ring ang telepono ng binata na nakasuksok sa bulsa
nito. Napangiwi ito nang makita ang larawan ng ina nito sa screen bilang caller.

“It’s my mom. It’s getting colder. Pumasok ka na sa loob,” wika nito bago pinindot
ang answer button. “Yes, Mom? Si Kori?”

Kumunot ang noo ni Lauren at hindi natuloy ang pagpasok sa loob ng bahay nila nang
marinig ang pangalan ng dati nitong nobya.

“Alright! Pupunta ako.” Isinuksok muli nito ang cellphone sa loob ng bulsa.
Nakalarawan ang pag-aalala sa mukha nito.“I have to go, Lauren. Nasa ospital si
Kori.”
“What? I hope she’s fine.”

“Hindi ko pa alam kung ano ang talagang nangyari. I have to go.”

Tumango lang si Lauren, hinayaan na pumasok si Brett sa loob ng kotse nito. Nag-
aalala siya sa kalagayan ng kaibigan ni Finn. Sa palagay niya ay magkikita muli ang
dalawang lalaki sa ospital. Hiling niya na sana ay hindi magbanggaan ang dalawa.

***

“YOU know that I love you, right?” Tinig iyon ni Lauren na parang naririnig pa ni
Brett hanggang sa makapag-park siya ng sasakyan sa St. Lukes Medical Center sa
Taguig. Alam naman niya na mahal siya nito bilang kaibigan, wala nang iba pa. Iyon
ang ibig nitong sabihin sa mensahe nito sa kanya.

Naisip ni Brett na masyado niyang ginulo ang sistema niya sa pagbabalik nito,
ngunit sa huli ay si Finn pa rin ang mas pinili nitong tagapagligtas. Pati ang
buhay ni Kori ay idinamay niya. Iwinaksi niya si Lauren sa kanyang isipan. Nagsuot
siya ng cap para hindi masyadong makilala. Nilakad niya ang daan patungo sa ward
area. Kumakabog ang dibdib niya sa pag-aalala kay Kori. Nagtanong-tanong siya
hanggang sa makarating sa floor kung saan naroon ang dalaga.

Kita niya agad ang silid nito dahil sa labas pa lang ay nakaupo na sa bench si Finn
at Drew. Kasama ng mga ito ang bodyguard ni Kori na si Zion at ang personal
assistant ng dalaga. Naroon din si Mrs. Zheng na namumula ang mata na halatang
galing sa iyak. Tumayo si Drew na nagkikiskis ang mga ngipin nang makita siya.
Hinawakan ito ni Finn sa braso para pigilin dahil halatang kating-kati na namang
bigwasan siya ng suntok.

“Brett, finally, you’re here!” wika ng ginang na lumapit sa kanya. “She doesn’t
want to see me. Please talk to her.”

“I’m sorry, tita. Is she alright?”

“Ang kapal ng mukha mong magtanong!” galit na singhal ni Drew.

“Drew, stop it. Every patient could hear you. Mabuti pang umuwi na tayo. Bukas na
lang tayo bumalik,” ani Finn.

“Drew, go home for the meantime. Pwede kang bumalik dito bukas. Hmm?” dagdag ni
Mrs. Zheng.

Nakakuyom ang kamao ni Drew nang dumaan ito sa gilid ni Brett na halatang kaunti na
lang ay aabot na iyon sa kanyang panga. Hindi naman niya ito iniwasan at
pinaghandaan niya ang galit nito. Normal lang iyon dahil nag-aalala ito sa
kalagayan ng matalik nitong kaibigan. Alam niya na sinisisi siya nito sa kung ano
ang nangyari kay Kori.

“Tita, papasok po ako sa loob.”

Pumayag naman ito. Tinulak ni Brett ang pinto kaya umingit iyon.

“I said, get out! I don’t want to see any of you!” sigaw ng dalaga.

Natatabingan pa siya ng isang metrong pasilyo kaya hindi pa siya nito nakikita,
tinatakpan pa ng pader ang kanyang mataas na katawan. Nakahanda na ang babasagin na
hawak ni Kori na anumang oras ay ibabato na nito sa kung sinuman ang papasok,
hanggang sa makita siya nito. Nagsimulang tumulo na lang ang luha ng dalaga.
Pagkatapos ay naibaba nito sa higaan ang babasagin na tasa at umiyak.
“What did you do to yourself, Kori?”

Nais niyang malungkot sa estado na mayroon ito sa kasalukuyan. May nakakabit na

karayom sa braso nito na nakakonetka sa puting tubig na nakasabit sa itaas. Ang
isang braso nito ay may puting bulak at tape tanda ng pagplano nitong kitilin ang
sariling buhay. Hindi na makilala ang mata nito na namamaga sa kaiiyak na
dinagdagan pa ng pangingitim sa ilalim gawa ng mga pag-iyak nito. She lost weight
in days that they didn’t saw each other.

Binalot ng matingding konsensiya si Brett. Umupo siya sa tabi nito. “Kori, I told
you that you don’t deserve this. Don’t you love yourself? What about your mom and
the people who love you?”

Hindi ito sumagot at sa halip ay mas napahagulgol pa. Mas inilapit niya ang katawan
para yakapin ito. He caresses her head habang patuloy ito sa kaiiyak. Kahit ang
buhok nito ay parang alambre na tanda ng hindi nito pagligo sa loob ng ilang araw.
Tila wala na itong pakialam pa sa hitsura nito. He wants to curse himself.

Lahat ng iyon ay kagagawan niya nang dahil lang sa pagiging gago niya at pag-asam
na pakasalan si Lauren. Kinukurot ang damdamin niya sa pinagsamang konsensiya at
pagmamahal para kay Kori. Kung bakit naman kasi hindi niya ilaan ang lahat ng
pagtingin niya sa dalaga.

“I’ll stay with you here. Promise me that you are going to sleep.” He placed a kiss
on Kori’s head.

“Really?” Hindi makapaniwalang tanong nito.

“Yes. Kausapin mo ang mommy mo. Nag-aalala siya sa’yo.”

Panay ang tango naman nito kaya pinapasok niya ang ina nito na ayaw tanggapin ng
dalaga mula pa kanina. Panay ang iyak naman ng ginang. Nagpasalamat ito nang
malaman na siya na ang bahalang magbantay kay Kori. Pasalamat na lang siya at sa
susunod na araw pa ang training niya ulit sa trabaho.

“Please, don’t look at me. I look like a witch.” Muli na naman itong umiyak. “I’m
so gross...”

“Ikaw ang pinakamaganda sa lahat ng babaeng hindi naligo.”

Nagtakip ito ng mukha na parang gustong itago ang sarili. Kahit papaano ay natuwa
siya na naging concern nito ang hitsura sa kasalukuyan.

“Do you want me to wash your hair?” tanong niya sa dalaga.

“You’ll do it for me?”

Tumango siya. Humingi siya ng tulong sa nurse station. Pinayagan naman siya ng mga
ito na hayaan na paliguan si Kori.

“Ang sweet, sweet mo pala, Sir Brett!” kinikilig na wika ng nurse sa kanya.

Sanay na siya na tinatawag ng ganoon lalo na at public figure siya. Nilingon niya
si Kori na nakaupo at nakatingin sa kanya. Pinatanggal niya na rin ang karayom na
koneksiyon nito sa dextrose. Siya na ang magpapakain dito kaya hindi na nito
kailangan ang bagay na iyon.

Nilinisan ni Brett ang mahabang buhok ng dalaga sa malinis at magandang lababo nito
sa palikuran habang nakaupo ito sa monoblock. Gumagaan kahit papaano ang pakiramdam
niya habang ginagawa niya ang ganoon na para bang isa siyang salon staff na
inaasikaso ito. Nagawa pa niyang i-blower iyon pagkatapos. Nagpalit na rin ito ng
bagong kasuotan.

Sinubuan niya rin ito ng soup na hindi nito kinakain. Tahimik lang sila nito
hanggang sa maramdaman niya na gusto na nitong magpahinga. Napabuntonghininga siya
pagkatapos mahiga ni Kori habang hawak nito ang isa niyang kamay.

“I love you, Brett...” wika ng dalaga na nagawa pang idikit sa pisngi ang
magkahawak nilang kamay.

“Sleep well, Kori. I’ll stay until you gain strength. Hmm? May gusto ka bang kainin
bukas? How about a burger? Cheat day bukas, pwede kang kumain kahit gaano pa
karami.”

“Ibibili mo kahit ano para sa akin?”

“Yes.”

“Two pieces of chicken. Saka quarter pounder na may extra cheese. Gusto ko ‘yung
galing sa bahay n’yo. Gawa ng mommy mo.”

“Alright! Iyon lang ba?”

“I want you beside me.” Diretso ang tingin nito sa kanyang mata.

He tapped Kori’s head. “Sleep well, babe.”

Awtomatiko naman na pumikit na ito. He kissed her other hand. Paano pa ito
mawawalan ng pagmamahal sa kanya kung siya mismo ay “pa-fall” kung tawagin nga ng
mga kababaihan?

Chapter 23

MABILIS na lumipas ang araw. Isang linggo pa ang nagdaan.

Naroon si Lauren sa airport para sa kanyang flight patungong Amerika. May layover
siya sa Seoul, Korea. Pagkatapos ay doon siya sasakay muli ng isa pang eroplano
patungong New York.

Pinagmasdan niya ang kanyang ticket. Premium economy seat lang iyon dahil wala
siyang karapatan na gumastos para sa business seat. Kahit ang kasuotan niya ay
simpleng pantalon at blusa na lang ng Fashion 21.

Habang naghihintay ay nag-ring ang kanyang cellphone. Nakita niya ang pangalan ni
Finn sa screen bilang caller. Kinakabahan siya. Sa totoo lang ay ayaw na muna
niyang makita ang lalaki. Nais niyang magkaroon ng piece of mind kahit sa loob lang
ng ilang araw kaya hindi niya naibahagi ang oras at araw ng kanyang alis. Nag-
aatubili siya kung sasagutin ang tawag nito. Sa huli ay pinindot niya ang answer
button.

“H-hello?”

“Narito ako sa tapat ng bahay n’yo. Where are you?”

Napalunok si Lauren. “I’m at the airport.”

“Ngayon ang alis mo? Why didn’t you tell me?” Hindi makapaniwala ang tono nito sa
kabilang linya.

“Uhm…” Nakagat niya ang ibabang labi.

Hindi niya alam kung paano sasabihin dito na nais niya kasing mapag-isa papuntang
ibang bansa kahit sa loob lang ng ilang araw. Masyado siyang tensiyonado sa
nalalapit nilang kasal ng lalaki. May mga bagay din siyang dapat asikasuhin nang
personal. Nakausap niya na ang kanyang boss na si Gail. The woman wants to talk to
her. Nais siya nitong bigyan ng option para lang huwag niyang tuluyan na i-
terminate ang kanyang kontrata sa ShopAmerica, at bilang assistant nito.

“Stay there! I’ll go with you!” narinig niyang sabi nito sa kabilang linya.

“N-no!”

“Lauren, may plano ka bang umatras sa kasal?”

Para bang may bumara sa kanyang lalamunan dahil sa sinabi nito. Narinig niyang
tinatawag na sa boarding area ang kanyang flight number. “I have to go! Tinawag na
ang flight number ko.”

“Stay where you are!” anito, halatang nagagalit.

Hindi na rin niya napigilan na lakasan ang loob na sagutin ang lalaki.

“Finn, hindi ako tatakas! Nanghihinayang ako sa nabili kong ticket, okay? Siguro
para sa’yo ay barya na lang ang singkuwenta mil na halaga ng pamasahe ko papuntang
Amerika. Pero kailangan kong sumakay at hindi na kita mahihintay. Wala rin akong
plano na ipagpaliban ang alis ko ngayon dahil tulad nga ng sinabi ko, sayang ang
ipinambayad ko rito.”

Hindi ito nakaimik sa kabilang linya. Wala siyang karapatan na maglustay at

magsayang ng pera sa mga panahon na ito na naghihirap ang pamilya niya, kahit
singkong duling!

“I have to go, Finn!” aniya.

Narinig na lang niya ang pagbuntonghininga ni Finn sa kabilang linya. “Alright, be

careful. Mukhang hindi na kita mapipigilan. At least let me know your seat and
flight number.”

“Sige, ipadadala ko sa’yo. Bye!” Pinutol niya na ang tawag at saka tinungo ang daan
patungo sa kanyang flight number.

Naghintay siya ng thirty minutes bago sila tuluyan na pinapasok sa loob. Naipadala
na rin niya ang kanyang flight at seat number kay Finn. Hinayaan na lang niya ito
kaysa madagdagan pa ang pagtatalo nila.

“Miss Lauren Escarrer?” Narinig niyang tawag sa kanyang pangalan.

Lumapit siya sa attendant. “Yes?”

“Are you Miss Lauren Escarrer?” paniniguro ng attendant.

Iniabot niya ang kanyang ticket at passport sa attendant. Binasa naman nito iyon
bago siya muling binalingan.

“Your seat has been upgraded and has been changed to the business class.”

Nagulat siya. “P-pero—"

Binalingan nito ang kasamang lalaki. “Please help Miss Escarrer.”

Kinuha ng lalaki ang kanyang bagahe para tulungan siya na ipasok iyon at dalhin sa
kanyang puwesto. Hindi na lang siya kumontra pa dahil sino ba ang may ayaw sa
business class seats? Kahit papaano ay hindi ganoon kasakit ang kanyang katawan
pagdating niya sa Amerika.

Maayos na nakasakay si Lauren. Malapad na lazyboi ang kanyang upuan. Binigyan pa

siya ng dinner.

Kahit hindi sabihin ni Finn, alam niyang ito ang may gawa ng pagbabago sa kanyang
upuan. Malapit sa bintana ang kanyang puwesto kaya nakadungaw siya sa labas habang
naroon na ito sa himpapawid. Kasalukuyang gabi ang oras kaya kita niya ang
pagkislap ng mga ilaw sa buong siyudad ng Metro Manila.

Kahit papaano ay pinagaan ni Finn ang buhay niya sa loob ng isang linggo na hindi
niya naranasan sa mga nakalipas na linggo ng pananatili niya sa Pilipinas. Inayos
ni Lauren ang kanyang pagkakaupo. May ilang oras pa bago siya makarating sa Korea
kaya nais niyang ipahinga na muna ang kanyang sandaling katahimikan.

***

MAAYOS na nakarating si Lauren sa Amerika kahit pa masakit ang kanyang ulo.

Pagdating niya ng kanyang apartment ay uminom lang siya ng gatas. ‘Tapos ay natulog
na sa higaan na ilang araw ding hinanap ng kanyang katawan.

Hindi niya alam kung ilang oras siyang naghilik. Narinig na lang niya ang mga pag-
doorbell sa kanyang apartment. Siguro ay normal na reaksiyon ng kanyang katawan na
buksan iyon dahil madalas na may package na pinadadala sa kanyang address para sa
kanyang boss na si Gail.

Nagawa niya pang maghikab at magkamot ng kanyang gulo-gulong buhok at binti. Sa

namumungay na mata at parang wala pa sa huwisyo ay naaninag niya ang seryosong
mukha ni Finn. Nakasuot ito ng coffee brown na trench coat. Mayroon ding bagahe sa
tabi.

Tuluyan nang nagising ang kanyang diwa nang magsalita ito.

“Are you always like this whenever you receive visitors?”

“F-Finn?” Nanlaki ang kanyang mga mata.

Napatingin siya sa kanyang manipis na suot na loose shirt, walang bra. Bigla ang
takip niya sa kanyang dibdib.

“Oh, my God! Pasok ka na lang! I... I’ll go and get change!”

Tuluyan nang nagising ang kanyang diwa. Umakyat siya sa kanyang kuwarto at nagpalit
ng kasuotan.

“Ano ang ginagawa niya rito?” bulong niya na ang tukoy ay si Finn. Namula ang
kanyang pisngi matapos maalala na nagawa niya pang maghikab at magkamot ng kanyang
bilugang binti sa harapan nito. Ilang oras ba siyang nakatulog at bakit parang ang
bilis naman yata ng lalaki na makarating roon?

Naghilamos si Lauren, nag-toothbrush. Itinirintas niya pa ang kanyang buhok.

Matapos suriin ang sarili sa salamin, doon niya naisip na harapin ang kanyang
bisita.

Nakatayo si Finn sa gitnang bahagi ng kanyang bahay. Sinusuri ang bawat kagamitan
niya sa kanyang living room. Napansin niya na may nakasuksok pang bra sa kanyang
sofa na nakapagpalaki sa kanyang mata. Nakalitaw pa ang garter nito roon.

“Shit!” Hinugot niya iyon at saka itinago sa kanyang likuran. “By the way, why are
you here?”

“I told you na sasamahan kita.”

“P-pero wala ka bang ibang gagawin sa opisina n’yo?”

“Meron.”

Then, why are you here? Nais niyang itanong muli kaya lang ay napipi na siya.

“I’ll stay here. Mayroon akong business meeting habang inaayos mo ang termination
ng kontrata mo sa trabaho. In four days, we will be going to Los Angeles.”

Tumango si Lauren. Bigla ay nakaramdam siya ng uhaw. Nagtungo siya sa kusina na

katabi lang ng silid. Binuksan niya ang isang cabinet kung saan naroon ang laundry
basket at saka itinago roon ang kanyang bra.

“Do you want coffee?”

“Yes, please.” Sumunod ito sa kanya.

Ipinagtimpla niya ito ng kape. Parehas sila na kailangan niyon. Nagpakulo siya ng
tubig sa takure. Naglagay siya ng asukal, creamer at saka kape sa dalawang tasa.
Sumandal siya sa counter habang hinihintay na sumipol ang kanyang takure. Prente
naman itong umupo sa isa sa mga silya na nakapalibot sa bilog na mesa.

Nagsalin si Lauren ng tubig sa baso at saka uminom.

Doon niya napansin ang bagahe nito na naroon sa ilalim ng hagdanan na hindi niya
napansin kanina. “Dito ka dumiretso? Sana ay ako na lang ang pinapunta mo sa hotel
para makipagkita sa’yo.”

Walang emosyon ang mukha nito na tumitig sa kanya. “Sino ba ang may sabi na tutuloy
ako sa hotel? I told you that I’ll stay here—in your home.”

Binigyang diin pa nito ang salitang ‘home.’

Naibuga naman ni Lauren ang kanyang iniinom na tubig.

Chapter 24

“Y-YOU’RE kidding,” ani Lauren matapos sabihin ng lalaki na doon ito tutuloy sa
kanyang bahay.

“Unfortunately, I’m not,” sagot ni Finn. Humalukipkip ang lalaki at saka diretso
ang tingin sa kanyang mata.

Sumipol ang kanyang takure kaya saglit na naalis ang isipan niya rito. Pinatay niya
ang apoy gamit ang pihitan at saka nagsalin ng tubig sa dalawang tasa. Mukhang
kailangan nga niya ng kape dahil baka natutulog pa talaga siya sa kasalukuyan.
Kailangan niyang magising!

Iniabot niya rito ang isa.

“B-but this home— This is not as fancy as the hotels, or as luxurious at your home
in the Philippines.”

“You don’t have to worry about me. I can manage.”

“B-but I don’t have food. Nauna lang ako sa’yo ng ilang oras at hindi pa ako
nakapag-grocery.”

Dinampot nito ang cellphone. May pinindot doon at saka idinikit sa tainga. “Three
boxes of grocery items, please. Please deliver them to Miss Escarrer’s residence… I
want them this afternoon.”

Napanganga na lang si Lauren sa mga inakto ni Finn. Pinutol din naman ni Finn ang
tawag nito at saka siya hinarap.

“That was my personal shopper here in New York. Meron pa ba, Miss Escarrer?”

Natahimik na lang siya at hindi na umimik pa. Iba na talaga kapag mayaman, may
sariling taga-grocery. Naipit na ang lahat ng kanyang reklamo sa kanyang lalamunan
dahil maayos nitong naitutuwid ang kanyang problema.

“Please free your time on a day after tomorrow, we will visit the International Gem
Society to choose our wedding rings.” Itinutukoy nito ang ekslusibong tindahan ng
mga alahas na naroon sa lugar.

Ganoon kabilis ang lahat ng plano sa lalaki. Mukhang tuloy na tuloy na talaga ang
magaganap na kasal nila. Dumaan ang mahabang katahimikan sa pagitan nila ni Finn.
Inubos lang nila ang kape. Nagkaroon muli siya ng problema nang maubos nila iyon
nang wala siyang mabuksan na bagong topic. Kailangan niyang patulugin si Finn dahil
tulad nito ay hindi pa siya nakababawi sa wisyo at sa mahabang biyahe. Napakamot
siya sa ulo. Hindi niya alam kung paano aakto sa harapan nito.

“L-let me bring your luggage upstairs.”

“Ako na. Mabigat itong bagahe ko.”

Tumango lang siya. Hinawakan ni Finn ang handle at saka iyon iniakyat sa hagdan
hanggang sa makarating sila sa loob ng kanyang silid.
Pinagmasdan nito ang kanyang kuwarto. Kumunot ang noo nito dahil asul ang pintura.
Asul din ang kanyang kobre kama na nakabalot sa kanyang queen size bed. Gayundin
ang ilan pang mga kagamitan niya sa silid.

“I thought you like pink.” Tumingin ito sa kanya.

Napangiti nang simple si Lauren. Inaasahan na niya iyon dahil pink ang karamihan ng
kanyang gamit noon. Nang simula na mapag-isa siya sa bansa at mas madalas na siya
na ang nag-aasikaso sa kanyang sarili, asul ang mga pinili niyang kulay sa mga
personal niyang gamit.

“No, when I started to be alone and independent, I chose blue… Anyway, pwede kang
maghilamos doon sa bathroom ko sa ibaba.”

Binuksan ni Finn ang bagahe nito. Kumuha ng ilang gamit at saka bumaba. Nakabuka pa
ang luggage nito kaya inayos iyon ni Lauren. Hindi niya napigilan na isampay ang
mga damit ng lalaki sa hanger at isabit sa libreng espasyo ng kanyang kabinet
hanggang sa maubos niya ang lahat ng iyon.

What am I doing?

Natigilan siya sa kanyang ginagawa. She was acting as his wife already. Madalas
niya kasing gawin ang bagay na iyon tuwing pupunta sa kanyang apartment si Kael
kaya parang nakasanayan na niya. Habang wala pa si Finn ay nagsuot siya ng matino-
tinong pantulog. Napaupo siya sa dulong bahagi ng kanyang kama pagkatapos. Hindi
naman nagtagal nang bumungad ang bulto ng lalaki sa pintuan. Nakasuot na ito ng
pajama at puting sando.

“Iniligpit mo ang mga gamit ko?” Pagpuna nito.

“Ah, yes. Pasensiya na kung ginalaw ko ang mga damit mo.”

Isinara ni Finn ang bagahe. Napatayo naman si Lauren mula sa kama. Bigla siyang
nagkaroon ng problema, hindi niya kasi alam kung paano ang setup nila nito sa
pagtulog sa loob ng ilang araw na pananatili nila roon.

“Y-you can sleep here. I… I’ll use the sofa downstairs.” Nakayuko siya na tinungo
ang pintuan.

Palibhasa ay dadaan siya sa tabi ni Finn dahil naroon ito malapit sa pintuan,
hinapit siya nito sa baywang at saka siya itinulak sa kama. Mabilis ang mga
pangyayari at namalayan na lang niya na katabi niya ito roon. She was facing her
window, nakatalikod dito. Gayunman ay nakaikot ang mga braso nito sa kanyang
baywang habang inaamoy ang kanyang buhok na hindi niya pa na-shampoo-han simula
nang dumating siya sa bansa.

Her face flushed. Kumakabog din nang sobrang lakas ang kanyang dibdib. Bahagya
siyang lumayo paabante, ngunit sumunod ito sa kanya. Hindi siya mapakali na
umabante muli.

“Lauren, may plano ka bang ihulog ang sarili mo sahig?”

Mas lalong namula ang kanyang pisngi.

“Stay. Nakakapagod mag-isip sa buong biyahe.” Umusog ito paatras sa kama, isinama
ang kanyang katawan.

“Let’s take a rest for a while.” Mas humigpit pa lalo ang yakap nito sa kanyang
baywang. Hinayaan na lang ni Lauren ang kanyang sitwasyon. I-e-enjoy na lang niya
ang araw na iyon nang kasama at katabi si Finn.

Hindi alam ni Lauren kung ilang oras muli siyang nakatulog. Nagising na lang silang
parehas nang may mag-doorbell muli sa labas ng kanyang apartment. Sinilip niya ang
relo na nakapatong sa kanyang maliit na cabinet. Alas sais na ng hapon at takip-
silim na sa labas ng kanyang tahanan.

“I think that’s my personal shopper. Ako na ang tatanggap ng groceries,” wika ni

Finn. Bumangon ang lalaki at saka bumaba.

Bumangon si Lauren para umupo at mag-inat. Gulo-gulo pa ang kanyang buhok. Hindi
siya makapaniwala sa mga nagaganap sa kanilang dalawa nito. Parang kahapon lang ay
nais niyang mapag-isa, ngunit ngayon ay hindi niya akalain na ang gaan ng kanyang
pakiramdam na kasama ito. Sumunod siya kay Finn sa ibaba. Kasalukuyan na binubuksan
na nito ang tatlong kahon ng grocery items. Nakahiwalay ang mga karne pati ang
ilang mga canned goods at spices. Mayroon pang mga bote ng inumin.

“I’m impressed with your personal shopper,” aniya. Binuksan niya ang kanyang may
kalakihan na fridge at saka tinulungan si Finn na ipasok ang mga iyon doon. Kung
hindi lalagyan ni Finn ng pagkain ang kanyang refrigirator ay tubig lang ang
magiging laman nito.

“Mukhang marami-rami tayong kailangang ubusin na pagkain. Masisira lang ang iba
nito. Is there anything you’d like for our dinner?”

Nilingon siya nito at saka seryoso na tumingin sa kanya. Namula naman ang kanyang
pisngi.

“You know how to cook?” tanong nito.

Tumango siya.

“Mas matipid kasi kung ako mismo ang magluluto ng pagkain ko. Nilalagay ko lang sa
fridge ‘yung extra. Naranasan ko kasi ‘yung—”

Natahimik at naputol siya sa pagkuwento. Masyado niyang na-enjoy ang pagbahagi sa

kanyang buhay sa bansang iyon. Huli na para mapansin na iyon ang kauna-unahan na
nag-usap sila ng ganoon na parang magkaibigan.

“Go on…”

Napalunok si Lauren. “W-what I mean, naranasan ko ‘yung walang laman ang wallet at
saka walang pagkain sa ref.”

Kumunot ang noo nito. “Hindi ba’t may allowance ka monthly?”

Kumunot ang noo ni Lauren. Ang allowance ba na tinutukoy nito ay ang galing kay
Daddy Sam? Bigla niyang naisip na baka ang tinutukoy nito ay ang galing sa kanyang
ama sa Maynila.

“Walang ipinadadala sa akin ang daddy ko. I have monthly allowance coming from my
sponsor, kaya lang ay nawala ang wallet ko noon sa locker sa school, kasama ang
lahat ng pera ko. Ha’yun, kinailangan kong tipirin ang sarili ko noon hanggang sa
padalhan ako ng pera ni mommy.”

Pansin niya na nag-iba ang awra ni Finn. Kumuyom ang kamao nito at parang nagalit
na naman.

“D-did I do something wrong?”

Lumuwag ang kamay nito. “I’m sorry. Umupo ka na lang dito sa silya. Ako na ang
magluluto for you.”

Sinunod niya ito. Nagsimulang maghiwa ng sibuyas, kamatis at bell pepper si Finn.
Binuksan ang lata ng black beans at saka kernel corn habang nagsasaing ng kanin
nang sapat lang sa kanilang dalawa.

Kumukulo na ang kanyang tiyan dahil may ilang oras na rin siyang hindi kumakain.
Pinagmasdan niya ang mabining pagkilos nito. Sa kabilang stove ay nagpakulo na rin
ito ng chicken na hiniwa nito sa maliliit na piraso. She was enjoying watching him.
Matapos ang treinta minutos na paghihintay ay hinandaan siya nito ng Chicken
burrito bowl.

“Hindi ko akalain na marunong ka rin magluto,” puna ni Lauren.

“Mag-isa lang din kasi ako sa apartment. May time na nakakaumay rin ang mga pagkain
sa labas kaya nag-aral akong matutong magluto.”

“Salamat sa pagkain!”

Nagsimula siyang sumubo. Hindi niya akalain na magugustuhan niya ang gabi na iyon
kahit silang dalawa lang nito. Sana lang ay magtagal pa ang maayos nilang trato sa
isa’t isa.

Chapter 25

“BUT, Lauren— Is this your final decision?” tanong sa kanya ni Gail habang naroon
siya sa opisina nito kinabukasan. It was a lovely morning outside, but Gail isn’t
happy because Lauren asks to terminate her contract with the company.

Nakaupo ito sa mesa nito. Kita niya ang Manhattan sa labas ng glass wall nito sa
likuran. It was indeed one of the things she would miss in the city.

“I’m sorry, Gail. I am going to marry soon, and I must stay in the Philippines for
a while. I can no longer support the job.” Nakakahiya naman kung tatanggapin pa rin
niya ang offer na sigurado na magko-cause siya ng delay.

As a personal assistant, she must be with her boss attentively. Gail wants her to
stay even if she was in Manila. Sasagutin na lang niya ang mga email nito.
Tatawagan ang mga dapat. Pero hindi lang time difference ang mayroon sa pagitan
nila, kung hindi magkabilang panig ang agwat nila nito.

“Are you planning to have a kid soon?” tanong muli nito.

“Kid? No! No! Of course not!” agad na tanggi niya kasunod ang pamumula ng pisngi.

“Then, what’s stopping you? It’s just marriage.” Nagawa pa nitong ikumpas ang kamay
sa hangin.
“It was the settlement that my family discussed—I must stay in the Philippines.”

Napag-usapan na ang lahat ng bagay na iyon sa unang araw pa lang na nakita siya ng
ina ni Finn sa apartment nito. She will resign and go back to Manila. Kailangan
niyang suportahan ang lalaki sa mga kailangan nito kapalit ng suporta nito sa
kanyang ina, kay Kael at sa iba pang pinansiyal na pangangailangan sa kanilang
bahay. Hindi iyon kakayanin ng sweldo niya sa bansa kahit na sampung taon pa siyang
magpakakuba sa trabaho.

“Looks like you have your final decision.”

Tumango siya.

“What can I do? I was just surprised that you have a fiance all this time that I
was with you.”

“Thank you, Gail!”

“No problem! If one day that he’ll make you cry, go back here! I’ll accept you
again with open arms!” Saka siya nito inirapan.

***

MABILIS na natapos ang isa pang araw ni Lauren at Finn sa New York. Magkatabi sila
nito na naglalakad sa kahabaan ng Grand Street sa Williamsburg. May appointment
sila ng lalaki sa isang sikat at eksklusibong jeweler. Hapon iyon at bahagyang may
kalamigan sa bansa. Hindi naman winter, ngunit malamig pa rin iyon sa sixty-seven
fahrenheit na klima. Kumbaga sa Pilipinas ay naglalaro iyon sa nineteen degrees
celsius, pwede nang ihalintulad sa aircon.

Simpleng bestida lang ang kanyang kasuotan na tinernuhan niya ng magandang sapatos
na may dalawang pulgada ang taas. Tumutunog pa ang takong nito sa tuwing hahalik
iyon sa lupa.

“We are here,” anunsiyo ni Finn.

Lumagpas pa siya ng lakad kung hindi lang nagsalita ang lalaki.

“Oops!” Sumunod siya dito sa pagpasok. Isang gusali ng opisina ang pinasukan nila.
Maganda ang interior nito. Makintab pa ang sahig at elegante ang mga ilaw na tila
bituin.

“Mr. Burnham,” wika ng isang lalaki na pumukaw sa atensiyon ni Lauren. Lumapit ito
sa kanila na naglalaro sa kuwarenta ang edad, isang Amerikano at may katangkaran.

“Yes.” Nakipagkamay si Finn sa lalaki.

“I’m Ms. Shania’s assistant, Robert.” Tumingin ito sa kanya. “So, I assumed that
this is Miss Escarrer.”

Tumango si Lauren. Iaabot niya rin sana ang kanyang kamay nang pigilin iyon ni
Finn. The man understood.

“This way, please.” Iginiya sila ng lalaki.

Finn instead held her hand. Pinagsalikop nito ang kanilang mga daliri at saka sila
sumunod sa lalaki. Namumula ang pisngi ni Lauren habang katabi ni Finn. Hinayaan na
lang niya ito sa ginawa dahil baka nga naman mapagkamalan silang hindi magpapakasal
kung sakali na makita sila ng jewelry designer na kausap nila na parang malayo sa
isa’t isa.

Pumasok silang tatlo sa elevator couch at umakyat hanggang sa palapag kung saan
naroon ang opisina. Ramdam pa rin niya ang init ng palad ni Finn na patuloy na
nagpapakiliti sa kanyang damdamin sa kasalukuyan. Parang panaginip lang ang lahat.

Magkahawak-kamay pa rin sila hanggang sa makapasok sa isang opisina na may apat na

security guards sa silid. Doon pa lang ay may ideya na agad siya na hindi biro ang
halaga ng pinoprotektahan ng mga ito sa silid. Humarap sila sa babaeng naglalaro sa
singkuwenta ang edad. Nakangiti ito na lumapit sa kanila.

“How are you, Mr. Burnham?” tanong ng babae.

“I’m good, thank you! This is my fiancée, Lauren.”

“Nice to meet you, Miss Escarrer. Have a seat.”

Itinuro nito ang mga mamahalin at eleganteng mga silya na vintage and disenyo na
naroon sa silid, nakapalibot sa mababang mesa. Magkahawak pa rin ang kanilang mga
kamay kahit na nakaupo na.

“Mr. Burnham told me that Miss Escarrer loves strawberry cheesecake. I prepared
something for you today.”

Ngumiti siya. Naglabas ang isang babae na nakasuot ng maid uniform ng nabanggit na
pagkain sa dalawang platito.

“I interviewed Mr. Escarrer last week. Is it okay if I do the same thing to you,
Miss Escarrer? Jewels are precious. I want to know their rightful owner upon
sending them out to my customers. It won’t take long, Mr. Burnham. It would take at
least five minutes,” paalam ng babae kay Finn.

“Sir?” simpleng wika ng lalaki na sumundo sa kanila. Iginigiya nito si Finn sa

katabing silid.

Binalingan siya ni Finn. “I’ll be away for five minutes. It’s just a simple
interview, huwag kang mag-alala.”

Hinalikan siya nito sa pisngi na ikinabigla niya bago nito binitiwan ang kanyang
kamay para sumunod sa lalaki. Nginitian niya si Ms. Shania.

“You can still eat, Miss Escarrer.”

“You can call me, Lauren.”

“Okay, Lauren… I’ll start?”

Tumango lang si Lauren, hindi napigilan na sumandok ng maliit na porsiyon ng cake

sa kutsara.

“If Finn were to give you a ring, what would you imagine it would look like?”

Inisip ni Lauren ang singsing na nakikinita niya noong kabataan niya. “The ring
should be made of platinum white gold. The bond was not that thick and not too thin
either. My name Lauren was beautifully engraved inside Finn’s ring, while his name
was supposed to be mine. But who am I to ask? Whatever I’m about to receive was
fine. As long as it was him, I would marry.”

“Wow, that was fast!” puri nito.

Namula ang kanyang pisngi. “Oh, no! I… I was imagining it for years. T-ten years.”

Napangiti ang babae nang makahulugan. Napakamot siya sa leeg. Nakakahiya!

“That’s embarrassing,” bulong niya na hindi nakaligtas sa pandinig ng babae. Kinain

na lang niya ang cake na inihanda nito.

“Don’t be shy. It’s just that you have the same answer as Mr. Burnham. I almost
thought that he shared it with you.”

Napaisip si Lauren. Saang bagay sila nagkaparehas ng sagot ng lalaki?

“How did you fall in love with Mr. Burnham?”

Tumikhim si Lauren. “I’m not really sure, but I had a crush on him when I first met
him at the school library. It’s funny that we never talk even though we shared the
same table where we did our homework.”

Napangiti ang ginang sa kanya. Nakatingin nang makahulugan.

Namula na naman ang pisngi ni Lauren. “I got excited, right?”

“It’s fine.” Isinayaw nito ang bell na naroon sa mesa.

“Robert, you may now call Mr. Burnham to come in,” utos ng babae.

Bumalik si Finn sa katabi niyang silya. Dumukot kaagad ito ng tissue at saka
pinunasan ang kanyang labi. Nabigla na lang siya sa inakto nito.

“Is it that good?” tanong ng lalaki na ang tukoy ay ang cake a kinain niya.

“You should try. It’s not that sweet.”

Patuloy sa pagngiti ang ginang habang pinanonood silang dalawa. Sinenyasan nito
ang assistant nito. “Robert? The items.”

Tumango ang lalaki. Binuksan ang drawer at saka inilabas ang makapal na kahon ng mg
alahas.

“I must say that you are the most compatible couple that I’ve met,” said Ms.
Shania.

“Thank you!” sagot ni Finn.

Hindi naman sumagot si Lauren. She works in a shopping business. Her boss, Gail, is
a Sales Analyst. Normal na sa kanya ang mga mabulaklak na salita lalo na at hindi
naman biro ang halaga ng bibilhin nilang wedding ring ni Finn. Sigurado si Lauren
na nasabi na rin iyon ng babae sa iba pang customer nito.

Binuksan ng babae ang isang maliit na kahon. Nakasuksok ang pinaghalong white at
yellow gold na singsing sa itim na foam sa loob nito.

“What can you say?” tanong ni Ms. Shania.

“Wow! It’s pretty,” ani Lauren.

Dinukot ni Finn ang isa sa mga singsing—ang mas maliit na sukat at saka iyon
sinuri.
“Thank you, Ms. Shania! Lauren loves it.”

“Anything for you, Mr. Burnham. About your other request, here it is” Inabot ng
ginang ang mas malaking kahon. Kasing laki iyon ng notebook.

Hindi iyon binuksan ni Finn na dahilan para bahagya niyang itanong sa sarili kung
ano at para kanino ang bagay na iyon. Hindi naman siya inosente para hindi masabing
set iyon ng earring at necklace.

Bigla niyang naisip kung para iyon sa “honey” nito na naiwan sa Pilipinas. Ngunit
agad din naman niya iyong iwinaksi. Baka naman kasi para iyon sa ina nito o kaya ay
kay Faye na nasa Washington sa kasalukuyan. Masyado lang niyang ginugulo ang sarili
niya.

Nang makauwi sila ng apartment niya, masakit na ang kanyang paa dahil mahaba-habang
lakaran ang ginawa nila ng lalaki.

Umupo siya sa couch at saka minasahe ang kanyang binti.

“Is it painful?” tanong ni Finn sa kanya.

“Yes, babe! I— I mean, Finn.” Shoot me now!

Napangisi naman ito, umupo sa kanyang tabi at saka nito kinuha ang binti niya para
ipatong sa binti nito.

“No! A-ako na ang bahala!” Nais niyang bawiin ang kanyang binti ngunit hinigpitan
na nito ang pagkakahawak doon.

Ito ang nagpatuloy sa pagmasahe niyon. Pinanood niya lang ito.

“Why… are you so good to me, Finn?” hindi niya napigilan na itanong.

Tumingin ito sa kanya. “Because that’s what supposed the husband should do.”

Hinawakan siya nito sa kanyang panga bago nito inilapit ang sarili para gawaran
siya ng halik sa labi.

Chapter 26

FINN caresses Lauren's cheek as his lips tastes hers. Lauren moaned when Finn's
tongue assaulted her mouth, searching every corner of it, tasting the sweet scent
of the strawberry cheesecake that she ate.

They parted for a while to breathe while their eyes were still connected, looking
at each other.

"Ouch!" Tila siya nagising sa katotohanan nang sumakit ang kanyang binti.

"I'll put a hot compress. Wait here."

Tumayo si Finn mula sa kinauupuan sa kanyang tabi patungo sa kusina at nagpakulo
roon ng tubig. Ito ang naglagay ng compress kahit ang nagmasahe sa kanyang binti.

May ilang minuto silang tahimik habang pinipisil-pisil siya nito, at siya naman ay
seryoso lang na pinanonood ang lalaki.

This is bad, Lauren. What if one day, he left you... again?

***

Los Angeles, California.

It was summer in the city, while rainy days happened in the Philippines. Sa The
Peninsula Beverly Hills sila tumuloy ni Finn mula sa New York. Isang staff mula sa
hotel ang sumundo sa kanilang dalawa sa airport.

The place was classy. Kulay puti ang pintura ng may apat na palapag ng gusali nito
sa labas na napaliligiran ng mga puno. Tinulungan siya ni Finn na makababa ng
sasakyan matapos nitong huminto sa entrada para sa mga guess. Sa hotel lobby, isang
lalaki ang naghihintay sa kanila. Nakalagay sa pin nito na nakakabit sa suot nitong
polo na ito ang Hotel Manager.

"Good afternoon Mr. Burnham!"

"Clifford, this is my soon-to-be wife, Lauren."

"Nice to meet you, ma'am!"

Ngumiti lang siya bilang sagot. Ikalawang beses iyon na ikinatuwa niya sa kung
paano siya ipinakilala ni Finn bilang mapapangasawa. Tila ito proud sa tuwing
sasabihin nito na, "My soon-to-be wife."

Finn gave their passports for security. After a minute of checking and encoding,
they let them inside.

"Everything is settled, the only thing left is your presence tomorrow, sir," wika
ng hotel manager.

"Thank you!" Hinawakan muli ni Finn ang kanyang kamay habang tinatahak nila ang mga
pasilyo patungo sa kanilang presidential suite na nasa ikaapat na palapag.

Dinala sila sa isang may kalakihang silid. Mayroong balkonahe na nasa dulong bahagi
kung saan malayang nakabukas ang french door para magbigay liwanag sa silid. Kita
pa ang asul na kalangitan mula sa kanyang kinatatayuan. Puti ang pintura ng silid.
Kahit ang mga kagamitan tulad ng mesa, mga silya ay kung ano pa na bahagya lang
nabahiran ng ginto ang mga corner nito.

Overall, the room was elegant and flawless. Karapatan nito na bigyan ng five-star.

Sa katabing silid ay naroon ang bedroom. Puti rin ang kulay ng kingsize bed na
halos kasing taas na ng baywang sa kapal ng foam nito. Ang pumukaw sa atensyon ni
Lauren ay ang puti at mahabang bestida na nakasuot sa body stand na naroon sa gilid
ng silid malapit muli sa balkonahe. Nakasabit sa tabi nito ang isusuot ni Finn
kinabukasan.

“Enjoy your stay, Mr. and Mrs. Burnham,” ang sinabing iyon ng hotel manager ang
pumukaw sa diwa ni Lauren.

Iniwan silang dalawa ng lahat sa silid.

“Do you like the room?” tanong ni Finn.

“Oh! Everything is good.”

“Rest here for a while. Doon lang ako sa labas. I have emails and reports that I
need to complete. Hinahanap iyon sa akin sa opisina. If you need anything, let me
know.”

Tumango si Lauren. Finn placed a kiss on her cheek, saka ito lumabas ng silid. Doon
nakahinga nang maluwag si Lauren. Nilapitan niya ang puting bestida na susuotin
kinabukasan at saka iyon sinuri. Sakto ang sukat nito sa kanyang katawan. She likes
the style, how flowy it was, and the material used for the dress. Totoo na talaga
ang kasal na magaganap sa pagitan nila. Isang araw na lang at tuluyan na siyang
magiging Mrs. Burnham.

Hindi rin naman nakatulog si Lauren katulad ng inutos sa kanya ni Finn. Humiga lang
siya at nagmuni-muni hanggang sa inabot na siya roon ng ilang oras. Nais niya
sanang tawagan ang kapatid na si Kael at ang kanyang ina, ngunit kasalukuyang
madaling araw sa Pilipinas.

Nagtungo siya sa balkonahe. Nasa ibaba niyon ang pool area. May mangilan-ngilang
guess ang naroon, lalo na at summer sa kasalukuyan. Bahagyang nagtaas ang kanyang
kilay nang mamukhaan sa reclining chair ang babaeng nakasuot ng swimsuit. Hindi
ba’t iyon ang pinsan ni Kori?

Ano ang ginagawa roon ng babae? Makatatanggap ba siya ng “Itigil ang kasal”
kinabukasan mula rito?

It’s funny, but her heart was in a mess seeing that woman.

***

KAIBA sa mga iniisip ni Lauren ang tunay na naganap sa araw ng kanyang kasal. This
is not the wedding she ever imagined, or she wished it would happen with Finn
because her brother and her mom were not in this country. Ngunit sino ba naman siya
para humiling ng iba pa?

Sa kanyang isipan, ayos na rin ang ganito. Mas kaunti ang nakakaalam ng kanilang
kasal ng lalaki. Tulad nga ng iniisip niya, hindi masyadong masakit, hindi siya
makatatanggap ng panunutya mula sa ibang tao dahil hinangad niyang magpakasal sa
isang Burnham kung sakali na maghiwalay na sila nito.

Ayos na ang ganito.

Hindi inaasahan ni Lauren na dadalo ang mga kaibigan at naging kaklase niya sa
bansa. Naroon din ang ilang kaibigan, kamag-anak ni Finn at mga katrabaho nito sa
airline na naka-assign sa bansang iyon. Ang mga ito ang naging saksi nila sa pag-
iisang dibdib.

Walang mahabang seremonya na naganap sa pagitan nila. Naglakad lang sila nang
magkahiwalay patungo sa bungad. Binigyan ng kaunting mensahe mula sa pastor at saka
pinapirma ng marriage contract.

Bago pa siya makabalik sa reyalidad ay narinig na lang niya ang “You may now kiss
your bride” mula sa pastor.

She accepted Finn’s lips, welcoming her as his wife. That morning, everything seems
spurious for Lauren, as if all of that wasn’t really happening. They were dance
together beside the pool area.

“How are you? You don’t look happy,” asked Finn.

“No! I-it’s not. It’s just—” Hindi niya maipaliwanag sa lalaki na hindi kasi iyon
ang kasal na pinangarap niya. “Wala rito ang pamilya ko.”

Hinawakan siya nito sa pisngi. “Magpapakasal tayo ulit sa Pilipinas, don’t worry.
This is just a formality… Alam mo naman kung gaano katagal ang proseso sa atin.
I’ll prepare and work hard on it, don’t worry.”

Tila hinaplos ang kanyang damdamin sa sinabi nito. Dahil din sa mabulaklak na
salita nito kaya bahagyang nakalimutan ni Lauren ang lahat. Mas inilapit niya ang
kanyang ulo sa dibdib ng lalaki.

The wedding ends after a couple of hours. It’s official—she was now Finn’s wife.

***

SA PILIPINAS.

Tumatagaktak ang pawis ni Brett habang nasa training kasama ang ilan pang mga
kasamahan na basketbolista habang naglalaro sa coliseum. Kasalukuyang ginaganap ang
kasal ni Lauren at Finn, ngunit naroon siya at pinapagod ang sarili sa training
para saglit na makalimutan ang sawi niyang damdamin.

Gigil ang kanyang mga pagkilos katulad ng kung ano ang nararamdaman niya sa oras na
iyon. Nalusutan niya ang kalaban pagkatapos ay tinalon niya ang ring para i-dunk
ang matigas at pulang bola.

Pumito ang coach nila. “Let’s stop for a while!”

“What’s with you, Brett? You seem energetic? Baka naman lahat na ng adrenalin ay
ibinigay mo dito sa training?” anang kanilang coach.

“Coach, is it okay to celebrate today? My best friend got married. Nagkabalikan

kami ni Kori. I feel like I want to get drunk, and laid!”

Napahiyaw ang mga kasama niya sa team. Napailing naman ang may edad na lalaki.
Normal na usapan ang ganoon sa grupo nila lalo na at pare-parehas silang mga
lalaki.

“Bahala kayo kung ano ang gawin n’yo. Basta tandaan n’yo lang na kung ano ang
ginagawa n’yo sa labas, damay ako bilang coach at ang kumpanya. Wala na akong
pakialam pa kung lima-lima ang katalik n’yo. Siguruhin n’yo lang na walang
eskandalo. Tsk!” Saka sila nito tinalikuran.

“So, Brett, dating gawi? Akala ko ba ay nagkabalikan na kayo ni Kori? Eh, bakit
naghahanap ka ng ibang bubuntisin?” tudyo ng kasama niyang si Alvarez

“May sakit si Kori. Ano? Okay na ba?” naiiling na wika niya habang tinutungo ang
locker.

Tinapik siya ng isa pang kasama sa likod, Tonyo ang tawag nila. “Pumayag naman si
coach.”

“Kaysa maghanap ka pa ng iba, I have a friend, she has a super crush on you! One
text and she will surely be at the party. Ano? Game?” tanong sa kanya ni Alvarez
“Whatever!”

Ang nais lang naman ni Brett ay magpakalunod sa beer dahil iyon lang naman ang
pinapayagan na inumin nila.

Chapter 27

[Warning: this chapter includes some explicit content and may not appropriate for
ages 17 and below.]

KUMAKABOG ang dibdib ni Lauren habang naroon sa comfort room sa loob ng kanilang
hotel suite. She was now Finn's wife. Whatever happens between them tonight is
unavoidable. She must perform her job as his wife. Hindi pa naman biro ang ginastos
nito para sa kanya.

Sa loob ng ilang araw, nasanay na siya na nakaharap sa bintana habang naroon ito sa
kanyang likuran; kahit sa kanyang apartment sa New York o kaya naman ay doon sa
hotel. Hindi sila gumawa ng hakbang na mas abante pa sa palitan ng halik. Nakagat
niya ang ibabang labi. Hinilamusan niya ang kanyang mukha. Nag-toothbrush bago
lumabas ng palikuran. Nakapagpalit na siya ng simpleng bestida.

Finn was standing at the balcony when she came out of the bathroom. He was holding
a glass of wine. Kung tutuusin ay alas otso pa lang ng gabi. Maagang natapos ang
pagtitipon ng kanilang kasal. Gayunman ay para pa rin siyang nananaginip sa
kasalukuyan.

Nilingon siya ng lalaki nang marinig nito ang pagbukas ng pinto kaya lalo siyang
kinabahan. Ibinaba nito sa mesa ang hawak na kopita na naglalaman ng pulang likido.

"Come here. I have a surprise for you!"

Nilapitan niya si Finn. Nang malapit na siya rito ay hinawakan nito ang kanyang
kamay at saka siya ikinulong ng dalawang bisig nito sa railings. Nakaharap siya sa
tanawin habang naroon ito sa kanyang likuran. The people downstairs were still
having fun. Naging pool party bigla ang kasiyahan nang sumapit ang gabi.

“What is it?” Bahagya niyang nilingon ang lalaki.

“My surprise? It will happen soon.”

Finn’s scent was inebriating her, even if she was just in his arms for minutes, it
was enough to make her lose herself. His arms moved to wrap around her.

This is bad. Paanong nangyari na biglang umikot ang estado ng relasyon nila sa
saglit na panahon? Bago pa siya makakilos ay may nagsiputukan nang fireworks sa
madilim na kalangitan. Bahagya siyang napangiti habang pinanonood ito, kung paano
kumalat ang makulay at kalat-kalat na liwanag sa itim na kalangitan.

“Do you like it?” bulong nito sa kanyang tainga.

Bahagya siyang tumango. She gasped as Finn suddenly nibbled her ear, just enough
for her to feel the waves inside her stomach.

“Ohh…” Hindi niya mapigilan na mapaungol. Lumayo naman ito nang saglit.

She tilted her head to look at him. Their eyes met under the colorful light of such
scenic. He slowly moves his hand to hold her neck, captured her lips in a split
second.

Wala na siyang nagawa kung hindi ang pumikit at lasapin ang halik na iginawad nito.
The kiss was sweet, just enough for her to taste the wine he drank. Without her
knowing, she was already facing him to accept him even more. Her right arm moved to
his nape, while the other was holding his shoulder.

Pinangko siya nito para dalhin sa loob ng silid at saka siya maingat na inilapag sa
ibabaw ng malambot na kama. Her cheeks were as red as an apple while looking at
him. She guessed that there will be no backing out on their first official night.

Finn was not in his right mind on his twentieth birthday—when she gave herself to
him the first time. Lauren was drunk during their second experience. Tonight, both
of them are aware of what was going to happen. Both of them feel the excitement and
yet choose to be silent.

Hinayaan na damhin ang bawat isa.

Finn’s lips shorten their distance. Lauren soon felt disappointed as his lips ended
the kiss quickly. And yet, she gasped and closed her eyes to feel his hot breath
touching her neck.

“Ahh…”

He bit her neck, sticking out his tongue tasting her skin. As he was lying on top
of her body, she could feel a noticeable bulge inside his pants, teasing her legs.
It made Lauren more blushed, yet excited.

Bumagal ang paghinga ni Finn na sinakop muli ang kanyang labi. His tongue was
dancing inside her mouth. She couldn’t explain how she felt that the man she wished
to spend for the rest of her life for years was right there—sending shivers all
over her body, giving her electric waves as he caresses her soft skin.

Patuloy sa pagputok at pagbigay ng makulay na liwanag ang firework sa labas, but

Lauren and Finn don’t care anymore as they were busy wetting each other’s lips.

His hand slides the strap of her white summer dress. He rolled it until Lauren’s
upper body showed under his dark pupils.

“Ahh...” Napasinghap na lang si Lauren nang pisilin ni Finn ang kanyang isang
dibdib habang taimtim itong nakatingin sa kanyang mukha, ipinipinta sa isipan nito
ang kanyang mga reaksiyon.

“Is it good?” he asked.

Bakit kailangan pa siya nitong tanungin? She moaned to answer him instead. A
satisfied smile showed on his lips. Sinakop ng isang labi nito ang isa niyang
dibdib.

“Shit!” Napamura na lang siya nang kagatin nito iyon habang nag-iiwan sa kanya ng
kakaibang emosyon.
Finn looked at her erotic reaction as his hand slowly caresses her legs until he
found her jewel between them. Para na siyang nababaliw na napaungol na lang nang
isuksok nito sa kanyang panloob ang kamay. Humigpit ang pagkakakapit niya sa
balikat nito.

He teased the bead, then glide his middle finger between her wetness—dancing it
back and forth. Lauren doesn’t know where she was at the moment. Napanganga na lang
siya habang nangungunyapit at sinasalubong ang nagbabagang mata ng kanyang asawa.
Bago pa siya makahiyaw ng panibagong kaligayahan ay sinakop na nito ang kanyang
labi. She bit Finn’s lower lips as he inserted his two fingers inside.

“Hmmm!”

With dreamy eyes, both of her hands holding his face. Their hot breathe mix as he
continued caressing her wet cave.

Finn moved downwards. Pulling her white summer dress as his kisses left marks on
her body.

“You’re gorgeous, Lauren,” he said after her almost naked body flaunts into his
eyes.

She wanted to answer him, but he was torturing her again when his lips started to
kiss from her foot—to her knee— to her thigh, which made her lose her sanity.

“Finn!” Mapupugto na ang kanyang hangin sa bawat paghabol niya sa kanyang hininga
sa kakaibang kiliti na ipinararamdam nito sa kanya. Napalunok na lang siya at halos
manginig nang hawiin ng lalaki ang kanyang pang-ibabang saplot. He parted her legs.
Parang nilalasing ang sarili nang langhapin nito ang pakay bago sinumulan na
tikman.

“Ahh!” Lauren screamed all the pleasure she felt in her body together with the last
blast of the fireworks outside. The shivering sensation down her stomach was too
much for her to take. Her eyes started to get blurry, holding the sheets tightly,
as if it will give her more than enough strength.

“Oh, my God!”

Her hand tugged his hair, not knowing where to place her hips as she soon meets the
heaven. He sucked all her sweet juice as she screams, meeting the universe. She
doesn’t know where she was after. Tila nanghina ang dalawa niyang tuhod sa naganap.

Finn quickly freed himself from all of his clothes. Not even a minute after, his
naked body crawled on the bed.

“We have all the night, sweetheart,” he whispered. He parted her legs using his one
knee.

Napasinghap na lang silang parehas nang tudyuin ng katigasan nito ang kanyang
pagkababae.

Her Finn becomes different. He couldn’t even know how to kiss her in the past.
Bakit ngayon ay tila ito eksperto na alam ang lahat ng gagawin?

In one swift move, she felt him inside her. She gasped, feeling how deep he was,
how her tightness throttles his throbbing hardness.

He slowly moves his lower body, meeting her deep and penetrating gazes. It was
slower, but deeper.

Habang naliligo sa ikalawang yugto ng kanyang pangarap. Hiniling ni Lauren na sana

lang ay hindi nito hilingin na bukas ay maghiwalay na silang dalawa—katulad ng
ginawa nito sa kanya noon.

Chapter 28

MANILA, PHILIPPINES

May dalawang araw na si Lauren at Finn na nakabalik sa bansa. Sobrang bilis ng mga
pangyayari. Heto na nga siya at kasama ang lalaki sa condo kung saan ito nakatira
habang inaayos ang kanilang tirahan sa Magallanes. Luma na ang bahay na nabili ng
kanyang mga biyenan. Kailangan iyon i-renovate at ayusin bago sila tuluyan na
makalipat.

Hinayaan ni Finn sa kanya ang desisyon na siya ang mag-asikaso sa interior. She
will be the one who will look for their things. Sa tingin niya ay mag-e-enjoy siya
sa bagay na iyon.

“I’m going. If you need something, let me know,” wika nito sa kanya habang sinusuot
nang maayos ang kurbata.

“You don’t have to worry. Magkikita kami ni Kael ngayong araw. Manonood kami ng
game ni Brett mamayang hapon sa Araneta.”

Natigilan ito nang saglit. “But, I was about to invite you to be with me to attend
an event tonight. Anniversary ng isang business partner ni Daddy. Ako ang naatasan
na um-attend sa Manila Peninsula. I will be glad if you go with me because it will
be a good opportunity to introduce you as my wife.”

Napangiti si Lauren. Sapat na malaman niya na may plano naman pala ang lalaki na
ipakilala siya sa iba bilang asawa nito. “Gano’n ba? Well, if that was the case,
sure! I’ll attend.”

“I’ll send you the details para i-meet ang isang stylist.” Napangiti ito at saka
siya hinalikan sa pisngi. Inihatid niya ito palabas ng kanilang unit.

“By the way, napag-isipan mo na ba nang mabuti ang alok ni Kori? She was looking
for a person who can manage her store application. You have an excellent experience
in New York. It will be a good opportunity for the both of you.”

Napayuko si Lauren. Pinag-iisipan niya pa rin ang tungkol sa bagay na iyon.

May plano ang babae na buksan sa online app ang clothing store nito. She will
assist Kori pagdating sa Sales at Marketing.

Nalungkot lang siya na hanggang sa mga oras na iyon ay inaalala pa rin nito si
Kori. Iyon ang dahilan kaya hindi siya makapagdesisyon nang maayos. Kahit pa nga
malaki ang sweldo na ihahanda sa kanya ng matalik nitong kaibigan. Handa itong
taasan ang sweldo na mayroon siya sa Amerika kaya naman nais niya rin sanang kunin
ang oportunidad. Kaya lang, makakaya niya bang maging boss si Kori na alam naman
niyang gusto ng lalaki.
Kumirot ang isang parte ng kanyang dibdib na baka pang-display lang siya nito.

“I have to go. Bye!” paalam nito. Hinalikan siya muli nito sa pisngi.

“Mag-ingat ka. Mag-lilinis na muna ako ng bahay ngayong umaga.”

Hinaplos siya nito sa pisngi. Hindi pa ito nakakaalis nang magbukas ang katabing
unit ng apartment nito. Kumunot ang kanyang noo nang makita ang pinsan ni Kori.
Hindi niya alam na doon pala nakatira ang babae. Nakasuot ito ng bestida na hapit
sa katawan nito.

“Hey, Honey!”

It’s honey again. Samantalang siya nga ay Lauren nga lang ang tawag nito.

“Oh! Hi, Finn! Salamat sa pagtulong mo sa akin. Maganda itong unit. I enjoyed my
stay. By the way, sasabay na sana ako sa’yo kung paalis ka na rin,” anito.

“W-what is she doing here?” hindi niya napigilan na itanong.

“Oh! I live here.”

Umawang ang labi ni Lauren.

“Last week pa ako narito. Hindi lang tayo nagkikita pa.”

Hindi niya alam ung nananadya ang tadhana na pagsama-samahin sila sa iisang lugar.
Si Finn pa talaga ang nagpatira doon sa babae. May plano ba itong ituloy ang
relasyon nito kasabay ng pagiging mag-asawa nila?

Tumikhim si Finn. Napansin siguro ang paglikot ng kanyang mga mata. “Honey, pwede
kang mag-grab na lang siguro.”

“Why? Hindi naman siguro magagalit ang asawa mo kung ihahatid mo ako. Afterall, isa
lang ang direksiyon natin.”

Tumingin sa kanya si Finn. Tila humihingi ng pagsang-ayon sa kanya.

“Parehas lang naman yata kayo ng direksiyon. Isabay mo na lang siya.”

“See, Finn? Sabay na ako!” Hinawakan nito sa isang braso ang lalaki.

Matalim ang kanyang tingin sa mga braso ng babae na nakalingkis sa isang braso ni
Finn.

“S-see you tonight!” nakangiwi niyang sabi.

“Okay! Kung may kailangan ka sa akin, sabihin mo lang,” wika nito sa kanya.

Ngumiti lang siya. Isinara niya ang pintuan kahit hindi palagay ang kanyang
kalooban. Sinong asawang babae ang mapapanatag na magsakay ng ibang babae sa
sasakyan ng kanyang asawa? Lalo na at may history ang mga ito?

Hindi niya alam kung nananadya ba ang babae na sumunod sa kanila ni Finn.
Naghahanap tuloy siya ng tao kung sino ang tatawagan para lang magkaroon ng ideya
sa kung sino ang kalaban niya sa lalaki.

Agad niya rin namang iwinaksi ang dalawa sa isip. Ayaw niyang guluhin ang sarili sa
bagay na hindi naman dapat problemahin.

Ngunit hindi nga ba problema?

***

KINAGABIHAN, alas singko pa lang ng hapon ay naroon na si Lauren sa opisina ni

Finn.

Napanganga ang babae sa counter ng receptionist nang makita siya. Sa palagay niya
ay hindi pa siya nito nakakalimutan matapos niyang maghintay roon, makausap lang si
Finn. She was elegantly wearing a night blue dress. May ilang jewels na nakatahi
bilang disenyo.

“Hello! I’m here for Finn Burnham.”

“Miss Escarrer?”

“Yes, that’s me.”

“Uhm, nasa meeting po si boss. Tatawagan ko lang po muna ang sekretarya niya.”

Tumango siya. Naghintay kung kailan siya papapasukin. Hiniling niya noon kay Finn
na isikreto ang relasyon nila sa iba kaya naman tikom ang kanyang bibig na sabihin
na asawa siya ng boss nito.

“Hello, ma’am! Yes. Narito po si Miss Escarrer para kay Boss Finn,” narinig niyang
wika nito sa kausap sa telepono. “Yes po… yes po…”

Hindi naman nagtagal ay ibinaba nito ang tawag.

“Miss Escarrer. Ihahatid ko po kayo.”

Nginitian niya ang babae. Elegante siyang naglakad para sundan ito hanggang sa
makarating sila sa opisina ni Finn. malayo pa ay nakatingin na sa kanya ang
sekretarya ng lalaki. Iniwan na siya ng receptionist sa tapat ng pintuan ng opisina
ng kanyang asawa.

“What is your business with my boss, Miss Escarrer?” tanong ng babae sa kanya.

“It’s between Mr. Burnham and me.”

Nagtaas ang kilay nito. “Nasa meeting pa siya. It would take another hour. I’m
sorry pero hindi kita ma-e-entertain.”

“Gano’n ba? Ayos lang! Nasabi ko na rin naman sa kanya na narito na ako.”

“You know his number?” pag-uusisa nito.

Of course, I know! I’m his wife!

Sa halip ay magalang niya pa rin itong sinagot. “I’ll wait for him. Sabay kaming
pupunta sa event ngayong gabi.”

“Sa event sa Manila Peninsula?!” Napatayo ito habang hindi makapaniwala.

Bago pa siya makapagtanong ay nagbukas na ang conference room na ilang metro lang
ang layo sa opisina ni Finn. Sunod-sunod na nagsipaglabasan ang mga executives mula
sa loob ng silid.
Madilim ang mukha ni Finn na lumabas ng kuwarto. Nakasunod sa lalaki ang ama nito
at isa pang lalaki na hindi pamilyar sa kanya. Nag-usap ang mga ito sa pintuan nang
may kakaibang relasyon. Lauren was looking at Finn’s dad and the man. Kakaiba ang
relasyon na mayroon ang dalawa.

“Why are you here outside?” tanong sa kanya ng lalaki kaya nalipat dito ang kanyang
atensiyon.

“Sorry, boss. Papapasukin ko na nga sana si Miss Escarrer,” wika ng sekretarya nito
na taliwas sa kung paano siya nito taasan ng kilay kanina.

Binuksan ni Finn ang pinto ng opisina at saka pumasok sa loob nang hila ang kanyang
kamay. Sabay silang umupo sa sofa. Agad nitong inilingkis ang mga braso sa kanyang
baywang habang magkatabi sila.

“Let me stay like this for the meantime,” anito habang nakasandal ang ulo sa
kanyang balikat.

“So, who is the man together with your dad?”

Bumigat ang pagkakayakap ng mga braso nito sa kanya. Sa palagay ni Lauren ay

masamang balita ang bitbit ng lalaking iyon.

Sabay na lang silang napalingon sa pintuan nang marahas na bumukas ang pinto ng
opisina. Pumasok ang lalaki na nakita niya kanina sa conference room. Nakasunod ang
sekretarya ni Finn dito para pigilin ito sa planong gulo.

“I’m sorry, Boss Finn. Hindi ko siya napigilan.”

Ngumisi ang lalaki na nagpatuloy sa pagpasok sa silid. Naguguluhan naman si Lauren.

Si Finn naman ay napatayo, sinenyasan ang sekretarya na hayaan ito at iwan sila.

“What do you want?” asik ni Finn.

“Nothing. Tinitingnan ko lang kung ano ang magandang bagay dito sa opisina mo.
Then, I saw a beauty.” The man looked at her. Halatang siya ang tinutukoy nito.
Kakaiba ang tingin nito sa kanya dahilan para mangilabot si Lauren.

“Hindi pa ba sapat na bigla mong ginulo ang araw ko? Hinayaan kitang pumasok dito
para mainggit ka at maisipan mo nang bumalik kung saan ka galing!”

Bumuntonghininga ang lalaki. “Well, I totally agree. Nainggit nga ako.”

Hindi alam ni Lauren kung bakit kakaiba ang tingin ng lalaki sa kanya. Para siya
nitong hinuhubaran. Lumapit ito at tila siya hahawakan.

“Don’t you dare lay a finger on my wife!”

“So, she’s the wife? Looks like she was not included in the sharing of property!”

“Get out!” sigaw ni Finn.

Ngumisi ang lalaki na tumalikod na at saka lumabas.

“Finn, w-who’s that man?” Masyado itong pakialamero at parang balewala rito kung
galitin si Finn na boss sa opisina.

“My bastard half-brother!”

 Umawang ang labi ni Lauren.

Chapter 29

HALF BROTHER?

Hindi makapaniwala si Lauren na may kapatid sa labas si Finn. Does his mother know
about it? Lumarawan ang sakit sa mukha ng lalaki. Tumayo si Lauren at saka
nilapitan ito na kasalukuyang mainit ang ulo.

“Are you okay?”

Nagbuga ng marahas na hangin si Finn para pawiin ang pagkainis. “I’m sorry. Hindi
kasi maganda ang naging pag-uusap namin kanina. As you can see, hindi ko gusto ang
paglitaw niya rito sa opisina.”

Kinuha ni Lauren ang baso nito sa malapad na mesa at nagsalin ng tubig sa water
dispenser. Inabot niya iyon kay Finn. Ramdam niya kasi ang pagkabahala rito.
Nabigla din siya na may kapatid ito sa labas. Unti-unti nang lumuwag ang kanina
pang nakakuyom na kamay ng lalaki matapos nitong maubos ang tubig.

“Alam ba ito ng mommy mo?”

Tumango si Finn.

“But Faye doesn’t know about it,” tukoy nito sa kapatid. “Nalaman ko ang tungkol
kay Fabian noong high school tayo. I accidentally heard my dad talking to my mom
about Fabian. He was in the province at that time. My dad wants Fabian to live near
our home. Gusto rin siyang ipakilala ni Daddy. Pero siyempre, hindi pumayag si
Mommy. Fabian is three years older than me. Anak siya ng daddy ko sa pagkabinata. I
kept it to myself. Hindi ko sinabi sa magulang ko na may alam ako.”

Hindi akalain ni Lauren na may sikreto sa pamilya nito na malalaman niya ngayong
araw. Nalungkot din siya para sa lalaki dahil kinailangan nitong sarilinin ang sama
ng loob. Umupo muli si Finn sa mahabang couch. Ipinatong ang magkabilang siko sa
magkabilang tuhod.

“I was angry today because dad wants to give him space in the company. Parehas
kaming magiging business analyst at ramdam ko kanina na hahatiin niya ang kumpanya
sa aming dalawa. This will be a battle between me and him. Hindi ko nga alam kung
alam ni Mommy na dadating dito ang walanghiyang ‘yon! Hindi ko matatagalan ang
biglaan niyang pagsulpot. Nakita mo naman kung paano siya umasta.”

Nais hawakan ni Lauren si Finn at pakalmahin ito, ngunit hindi pa ganoon kalakas
ang loob niya. Hindi pa siya sanay na bigla na lang maayos ang lahat sa pagitan
nila matapos lang ang ilang araw.

Tumingin si Finn sa kanya. “I’m sorry sa mga nasaksihan mo.”

“It’s okay.”

Lumipas ang ilang minuto bago tumayo si Finn at saka nagtungo sa cabinet na naroon
sa silid. Kinuha nito mula sa loob ang nakasabit na suit. Hinablot nito ang necktie
na suot. Tinanggal ang pagkakabutones ng polo. Sa ilang metrong pagitan nila ay
lumitaw sa kanyang paningin ang dibdib at ang tiyan nito na maayos ang
pagkakahubog.

Inilayo ni Lauren ang mata sa lalaki. Para kasi siyang nauhaw sa ginawa nito.
Hinarap niya ang direksiyon ng bintana kung saan matatanaw ang mga kalapit na
gusali. Humaplos sa kanyang pisngi ang kakaunting liwanag na nagmumula sa labas.

Napatigil si Finn sa pagkilos nang makita siya nang ganoon. Tumikhim ito.

“Do you think this suit compliments your dress?” pukaw ni Finn kay Lauren.

Napilitan siyang lingunin muli ang lalaki. Hindi niya napigilan na lumunok at hindi
napigil ang sarili na mapatitig sa malapandesal nitong tiyan.

Bakit naman kasi perpekto ito sa kanyang paningin? Nawawala tuloy siya sa sarili.

“Help me.”

Nilapitan niya ito at saka ito tinulungan sa kasuotan. Bumagal ang paghinga nito,
umawang nang bahagya ang labi dahilan para lalong manghina si Lauren. Inayos niya
ang pagkakasuot ng polo nito mula sa kuwelyuhan. Hindi siya eksperto sa kung paano
magsuot ng damit lalo na sa lalaki kaya naman pulang-pula ang kanyang pisngi sa
tuwing sasayad ang kanyang kamay nang hindi sinasadya sa balat nito.

Panay ang rolyo ng kanyang lalamunan habang kinakabit ang pagkakabutones ang
panibago nitong suot na polo. Tila nakalimutan na nila ang naganap kanina at
tuluyan nang sinakop ng bawat presensiya ang isa’t isa.

Napaigtad na lang siya nang hawakan siya nito sa kamay na naroon sa dibdib nito.
Huli na bago niya maintindihan ang nais nitong gawin. Pinaikli nito ang distansiya
ng kanilang mga labi. Magaan lang iyon, ngunit may kakaibang tamis na iniiwan sa
kanyang pagkatao. Hindi naman nagtagal at humiwalay din ito kaagad. Naiwan na lang
na nakaawang ang kanyang bibig. Para kasing kulang ang ginawa nito.

Finn caresses her cheeks. “Pasensiya na kung nauna ang init ng ulo ko.”

Ngumiti si Lauren. “No problem, I understand.”

“Pwede ka nang maupo. Ako na ang bahalang magbihis,” anito.

Nagmadali siyang umalis sa harap nito. Kanina pa kasi doble ang pagkabog ng kanyang
dibdib.

***

MANILA PENINSULA HOTEL.

The hall was huge and bright. Malinaw at bukas ang lahat ng ilaw sa kisame, idagdag
pa ang tila araw sa laki na malaking chandelier na nakasabit roon. Kakaiba rin ang
disenyo nito dahil sa mga palm trees na matayog na nakatirik sa pagitan ng mga
mesa. The people who attended the party were talking about business. May mga
nagtatawanan habang umiinom ng alak. Mayroon din namang nagpipirmahan ng kontrata
sa isang mesa.

Lauren was holding Finn’s left arm, ready to smile at whoever Finn was talking to.

“This is Lauren, my wife,” pakilala ni Finn sa mag-asawang nagmamay-ari ng isang

entertainment business sa bansa. She knew the couple.
“Oh! I know you. You are the young lady of the Escarrers, right?” tanong ng ginang.

“Yes, she’s the one,” nakangiting sagot ni Finn.

“True love indeed,” wika muli nito na ngumiti ng naaaliw kay Finn.

Pinilit pa rin ngumiti ni Lauren. Wala namang alam ang lahat sa kung ano ang
mayroon sila ng lalaki.

Umikot pa sila ng kanyang asawa para kausapin ang kung sino-sino. They have to meet
and talk to people. Isa iyon sa mga trabaho nila bilang representante ng kumpanya.
May isang oras bago niya nakita ang bulto ni Kori na kasama ang kaibigan nitong si
Drew. Ang dalawa ang magkasama dahil may laro ang kanyang kaibigan na si Brett sa
gabing iyon. Nakangiti nang matamis si Kori habang nakangisi naman si Drew na
lumapit sa kanila.

“Hey, Finn! Hindi mo naman sinabi na pupunta pala kayo rito,” anang dalaga bago
siya nito binalingan. “Hello, Lauren, it’s nice to meet you!”

Inilapit nito ang pisngi para makipagbeso sa kanya.

“Matagal-tagal din noong huli tayong nakapag-usap,” ani Drew.

“Yeah! Six years to be exact.”

“Congratulations sa inyong kasal!” wika ni Kori.

“Yes, congratulations!” makahulugan na wika ni Drew.

Tumikhim si Finn at saka inusisa ang dalawang kaibigan. “What are you guys doing
here?”

“My dad asked me to attend this party. Si Kori naman, she was asked by the host.
They are friends. Naisip namin na sabay na lang na pumunta at magsama dito sa
event,” sagot ni Drew.

“It’s good that you are now fine. I… I heard na naospital ka weeks ago,” pukaw ni
Lauren kay Kori.

Nagtaas ang kilay ni Kori. Hindi niya alam kung bakit biglang sumama ang mood nito
nang mapag-usapan ang pagkakaospital nito bago ang kasal nila ni Finn. Naisip niya
ang paghihiwalay nito at ni Brett.

“Kori was more than alright. Kahit pa may nali-link na naman na babae kay Brett
kahapon,” tudyo ni Drew.

Na-guilty naman si Lauren bilang matalik na kaibigan ni Brett. Nakausap na niya ang
lalaki na magtino sa relasyon nito kay Kori, ngunit hindi na niya hawak pa kung ano
ang desisyon ng kaibigan sa buhay. Ang tanging magagawa niya ay payuhan ito.

“By the way, Finn! Thank you for this diamond necklace! I was able to wear it
tonight.” Hinaplos ni Kori ang suot nitong alahas na nakasabit sa leeg. “Ms. Shania
was indeed the best.”

“Glad you like it.”

Napatigil si Lauren sa pagkilos. Naalala niya ang box na inabot ng ginang kay Finn
noong nagpunta sila sa New York. Alam niya rin na hindi biro ang halaga ng kuwintas
na iyon. Why would Finn give Kori an expensive necklace?

Hindi naman sa naiinggit siya, ngunit akala kasi niya ay ayos sila ng lalaki.
Natahimik si Lauren, nawala na siya sa mood.

“By the way, Lauren, have you decided if you will accept Kori’s job offer? Sayang
din ang trabaho habang narito ka sa Pilipinas. Malay mo ay maghiwalay kayo bigla ni
Finn. At least, may ipon ka,” pukaw ni Drew.

Lalong sumama ang mood ni Lauren sa narinig. Pare-parehas silang napatigil.

Humigpit din ang pagkakahawak ni Finn sa kanyang baywang. Napagtanto naman ng
lalaki na may nasabi itong hindi karapat-dapat.

“Huh! A-ano ba kayo, guys? Nagbibiro lang ako,” anito.

It’s not funny at all. Lalo na at iyon ang malaki niyang tanong. Alam niya na
maghihiwalay sila ni Finn. Nasukol lang ito sa kasal dahil nahuli sila ng ina nito.

“Pagpasensiyahan mo na si Drew. Nakainom na kasi iyan kanina pa.” Pinandilatan ito

ni Kori ng mata, kasabay sa pagkurot sa tagiliran.

“Sorry!” bulong nito sa babae na hindi rin naman nakaligtas sa kanyang pandinig.

“Tinatanggap ko ang trabaho, Kori,” sagot ni Lauren.

“A-are you sure, Lauren? I think it is better if you work in the airline.” Nagtaka
man siya sa biglaan na pagbabago sa desisyon ni Finn ay hindi na niya inisip pa.

“C’mon, Finn! Lauren accepted my job offer. Aagawan mo pa ako sa kanya, samantalang
magkasama na nga kayo sa bahay.” Hinawakan siya nito sa kamay. “Finally! Magandang
oportunidad ito para sa ating dalawa. Mas magiging close tayo.”

Ngumiti siya rito nang pilit. Ang totoong dahilan at rason ni Lauren ay nais niyang
bantayan ang babae. Nais niyang malaman kung ano pa ang kayang ibigay ni Finn sa
dalaga. Hindi niya alam kung martir na maituturing ang plano niya ngunit nais
niyang kilalanin ang kanyang kalaban.

Hindi niya rin maiwasang isipin na hanggang sa mga oras na iyon ay mahal ni Finn si
Kori. Handa ang lalaki na gastusan ang kaibigan nito kahit gaano pa iyon kamahal.
Naisip niya na wala siyang karapatan na magreklamo, ngunit hindi ibig sabihin na
mananahimik lang siya.

She must face and deal with Kori—or Finn.

Chapter 30

MAGANDA ang mood ni Lauren sa unang araw niya sa kanyang trabaho sa opisina ni
Kori.

Hindi na siya nagtaka na mayroong sariling clothing line ang nobya ni Brett. Kori
din ang pangalan ng store nito. It was an expensive shop. She has shoes, bags,
clothes, which are popular with women, especially to the elites. Naglalaro sa one
thousand pataas ang presyo ng simpleng blusa ng store.

Sa mga babaeng katulad nila ni Kori, hindi mahalaga ang presyo ng kasuotan.
Kailangan isigaw ng kanilang katawan ang salitang expensive sa pamamagitan lang ng
pagsuot sa mga signature dresses. Ganoon siya noon, ngunit hindi na ngayon.

Kori is wealthy. Lauren won’t be surprised if she opens her own store. May sarili
itong gusali sa Guadalupe. Two-story building; ang ibaba ay ang main branch nito at
ang ikalawang palapag ay opisina. Kasama niya ang babae simula sa araw na iyon.

“Are you ready?” pukaw ni Finn matapos niyang isuot ang kanyang kuwintas.

Tumango siya at saka kinuha ang kanyang dilaw na sling bag na nasa ibabaw ng
cabinet. She’s wearing a navy blue flowy dress. While her accessories are yellow.

“Please visit me at the office in the afternoon,” wika muli ni Finn.

Bahagyang kumunot ang kanyang noo. “Is there something we have to discuss? O meron
tayong pupuntahan?”

“I just wanted to invite you to dinner, nothing more. Ipasusundo kita sa driver ng
kumpanya mamaya sa opisina ni Kori.”

“Okay! Sure!”

Napansin nito na hindi niya suot ang ginintuang singsing niya sa kamay. “You are
not wearing the wedding ring?”

“Oh! Yeah! It’s on my necklace.” Ipinakita niya rito ang kanyang kuwintas kung saan
nakasuot ang singsing nila bilang mag-asawa. Noon niya lang din napansin na suot ni
Finn ang singsing nito. “I thought we talked about it and agree that our marriage
will keep in secret.”

Sumeryoso ang mukha ni Finn. “Sayang kung hindi ko isusuot.”

Tumango na lang si Lauren. Bahala na ang lalaki sa kung paano ito magpapaliwanag sa
social status nito sa iba. Ayaw lang niya na magkaroon sila ng problema kung sakali
na tanungin ito at siya ang ituro nito bilang asawa. Hindi pa siya palagay sa bagay
na iyon.

Sabay silang lumabas ng unit. Ipinatong ni Finn ang braso nito sa kanyang balikat
habang tinutungo ang elevator lobby.

Nakita na naman niya ang kapitbahay na honey nito. Naroon ito sa tapat ng elevator
at nag-aabang.

“Hi, Finn!” bati nito sa kanyang asawa na hindi man lang siya tinapunan ng tingin.

“Hello!”

“Are you free tonight? Iimbitahan sana kitang kumain,” anang babae.

“Not tonight, I’m sorry. I have plans.”

“Oh! Sayang naman! Anyway, see you on weekends!” Bumukas ang elevator kaya sabay-
sabay silang pumasok. Pinindot ni Finn ang parking. Hindi pinindot ng babae kung
saan ito bababa kaya may ideya na si Lauren na magmamaneho ito ng sariling
sasakyan.
“My mom wants to invite you to dinner some other time. Sabihan na lang kita,” wika
ng babae.

“Oh, sure!”

Naikuyom ni Lauren ang kamao. Naiinis siya. Kung maglalandian ang mga ito, sana ay
hindi naman sa kanyang harapan. Sa ayaw at sa gusto niya kasi, masakit sa damdamin.

Tulad ng inaasahan, sabay-sabay din silang lumabas. Lumalagutok pa ang takong nito.
Hawak naman siya ni Finn sa kanyang likuran kahit pa sabay-sabay silang naglalakad
patungo sa kanilang mga sasakyan. Hindi alam ni Lauren kung bakit iba ang
pakiramdam niya sa babae. Her smile was wicked. Parang may intensiyon na hindi
maintindihan.

Katabi ng Maserati ni Finn ang Nissan Juke ng babae. Inalalayan siya ni Finn na
sumakay sa front seat bago ito lumulan sa puwesto nito.

“Are you alright?” tanong ni Finn sa kanya bago sinimulan na buksan ang sasakyan.
Napansin nito ang kakaiba niyang pananahimik.

“Magkasama kayo sa weekend?” hindi niya napigilan na itanong.

“Yes.”

Humigpit ang pagkakabilog ng kanyang kamao.

“Alam ko na walang ibig sabihin ang kasal natin. Pero kung ipagpapatuloy mo ang
relasyon sa iba, sabihin mo sa ‘kin para nakahanda man lang ako,” ani Lauren.

Umasim ang mukha ni Finn sa kanyang sinabi, partikular sa mga naunang kataga.

“Relasyon? At kanino naman, kay Honey?” inis na tanong nito.

Umasim ang mukha ni Lauren. Iniwas niya na lang ang mukha rito at tumingin sa labas
ng bintana. She heard the word honey again. Tiningnan niya ang sasakyan ng babae na
nauna nang umandar palabas ng gusali.

“What’s good about her? Matangkad lang siya at mas payat sa akin?” bulong niya.
Akala niya ay hindi niya naibigkas ang mga iyon. Hindi naman iyon nakaligtas sa
pandinig ni Finn.

“Mrs. Burnham, are you jealous right now?”

Bigla niyang hinarap ito. “Jealous my ass! Ayoko lang na tinatawag mo siyang honey
sa harapan ko. Kung magkakaroon ka ng relasyon sa iba. Huwag namang garapalan na sa
harapan ko pa mismo. Ano ang mafi-feel mo kung ikaw ang nasa lagay ko na asawa mo?”

Sumilay ang kakaibang ngiti ni Finn sa labi mula sa seryoso nitong awra kanina. He
looks amused, which makes Lauren even more irritated.

“Ihatid mo na lang ako. Kung ikaw ay may karapatan na ma-late, ako ay hindi. I’m
just a staff na pinasusuweldo.”

“First of all, Mrs. Burnham, I call her Honey because that’s her name.”

Umawang ang labi ni Lauren. Ilang beses siyang kumurap bago napagtanto ang kanyang
pagkakamali. Shit!

Kaya pala ganoon na lang ang bintang nito sa kanya na nagseselos siya sa babae.
“Pangalawa, I was invited by Kori’s cousin na um-attend sa binyag ng anak niya. As
Kori’s cousin, Honey will definitely be invited by her sister.”

“Then, why did she ends up living here?” Akala niya kasi ay inilapit nito ang bahay
ng kabit nito sa kanilang tahanan. “I also heard that you two are exes.”

Umangat ang isang labi ni Finn. “Mrs. Burnham, nakatira dito si Honey dahil
naghahanap siya ng apartment habang nananatili siya rito sa Pilipinas. As for your
next quote, hindi iyan totoo. We are not ex lovers! Madalas lang akong pakiusapan
ni Kori na samahan ang pinsan niya. Nagkataon na hinahanapan si Honey ng tsismis at
nadadamay ako. I don’t care what people think about me, so I let them be. At the
end, wala kaming relasyon.”

Damn it!

“So, satisfied ka na ba sa sagot ko para hindi ka magselos?”

“Hindi ako nagseselos. I-I’m just— whatever! Ihatid mo na lang ako!”

Tumango ito. Nakapaskil ang nanunudyong ngiti sa mga labi na ikinaiinis ni Lauren.
Bakit ba kasi hindi siya nag-research sa babae? Saka bakit hindi man lang niya
naintindihan na Honey ang pangalan nito?

Huminto ang sasakyan ni Finn sa tapat ng gusali ng Kori—ang shop ng kaibigan nito—
matapos nilang takasan ang ilang kalsada na may traffic

“I’m going.” Tinanggal niya sa lock ang kanyang seatbelt.

“Habang nagmamaneho, naisip ko na tawagin kang ‘sugar’,” pukaw ni Finn na ikinapula

ng kanyang pisngi.

“W-why?”

“Nothing, sugar.”

Ramdam niya lalo ang pag-init ng mukha sa pagtawag nito sa kanya ng "sugar."

“I-I’m going! Bye!”

“Bye, sugar! It would be best if you thought of endearment for me.”

Hindi na ito pinansin pa ni Lauren. Tumuloy siya sa loob ng gusali. This is bad!
Pinipilit niya na maging kaswal lang sa relasyon na mayroon sila para hindi siya
masaktan, ngunit mas lalo naman nitong pinahuhulog ang kanyang loob dito.

***

IPINAKILALA si Lauren sa buong staff ni Kori. Isang mesa malapit sa bintana ang
inilaan sa kanya ng babae. She will be the Marketing Analyst of “Kori.” Hawak niya
ang application store.

Siya ang mag-iisip kung paano ang ads at iba pang kailangan para makabenta ang
online shop ni Kori.

Sinimulan pa lang ni Lauren na pag-aralan ang lahat sa kanyang trabaho sa maghapon

kaya wala pa siyang maibigay na estratehiya sa babae. She never thought that her
job would be challenging from her previous job as a personal assistant.
Nang sumapit ang hapon, hindi niya akalain na pupunta si Brett sa opisina.
Nagtitipa siya sa keyboard nang dumating ito. Kinatok nito ang kanyang mesa.
Nasorpresa siya na makita ang lalaki.

“Brett, you’re here!”

“Yes, dear. So, kumusta ka naman dito sa trabaho?” usisa nito.

“Well, so far, so good. Ayos naman. May mga bagay pa akong kailangan asikasuhin
bago makagawa ng report na ipapasa kay Boss Kori.”

“Just let me know if you need help.”

Habang abala sila sa kanilang maikling kuwentuhan ay hindi nila napansin ang
paglapit ng nobya nito. Tumikhim si Kori na nasa likuran ng lalaki kaya parehas
silang natahimik. Biglang sumama ang mood ng dalaga.

“Oh! Hi, babe! Dinaanan ko lang si Lauren,” wika ng lalaki.

Nakasimangot si Kori na inirapan sila. Inis itong pumasok sa opisina nito. Padabog
pang binagsak ang pintuan kaya sabay-sabay na napatingin doon ang buong staff sa
palapag.

Napangiwi si Lauren. “Mabuti pa na suyuin mo ang nobya mo. Dito ka ba dumiretso

bago sa kanya?”

“Well, I saw you first. Nasa loob siya ng opisina niya, eh,” katwiran naman nito.

“Go, and apologize. Saka na kita pagagalitan sa nabalitaan ko na may nilalandi kang
ibang babae.”

Nagkibit lang ito ng balikat. “Catch you this weekend!”

Umalis sa harapan niya si Brett at binuksan ang pintuan ng opisina ni Kori.

Napapailing na lang siya na nagpatuloy sa kanyang trabaho. Nakakailang segundo pa
lang siya sa muling pagtitipa nang lumapit sa kanya ang nasa tabi ng kanyang mesa
na si Yolly. Marketing Analyst din ang babae. Hawak nito ang ilang branch ng Kori
sa Metro Manila.

“Magkakilala kayo ni Sir Brett?”

Tumango si Lauren.

“Haay! Ngayon pa lang ay iwasan mo na siya. Lahat kami dito ay bawal kiligin sa
nobyo ni Ma’am Kori. Kung gusto mong magtagal dito sa trabaho, ngayon pa lang ay
isipin mo nang hindi kayo magkaibigan, o kahit magkakilala.”

Hindi iyon magagawa ni Lauren lalo na at matalik niyang kaibigan ang lalaki. Alam
din ni Kori ang tungkol doon, kaya bakit niya ito susundin? Naisip din naman niya
na hindi nga pala alam ng mga kasama ang estado niya. Ang alam lang ng mga ito ay
galing siya ng Amerika, ngunit walang alam ang mga kasama na personal silang
magkakilala ng kanilang boss.

“Salamat sa payo! Magtatrabaho na ako,” simpleng sagot niya.

Sumimangot naman ito at hindi akalain ni Lauren na nagbigay siya rito ng kakaibang
impresyon. Nayabangan ito sa kanya.
Chapter 31

NANG sumapit ang hapon, sinundo si Lauren ng driver ni Finn katulad ng

napagkasunduan nila ng lalaki nang umagang iyon. Hindi niya pa malalaman na
naghihintay ang driver kung hindi lang siya sinabihan ni Kori.

“Before you go, can I talk to you?” tanong nito sa kanya.

“Sure!” Tumango siya.

Sumunod siya rito patungo sa opisina nito. Pansin niya na nag-angat ng ulo ang
kasamahan na nasa tabi ng kanyang mesa. Hindi niya alam kung ano ang pakay ni Kori
sa kanya, ngunit hiling niya na sana ay hindi iyon tungkol kay Brett.

Napagalitan niya na ang kaibigan niya kanina. Ayaw niyang madamay sa problema ng
dalawa. She entered Kori’s office. The room was elegant, just like she thought. Her
wallpaper inside is turquoise. Her elegant swivel chair has a white fur cover. Nasa
ibabaw ng puting mesa nito ang computer ng dalaga. Malambot din ang carpet. Sa
isang gilid ay mayroong indoor plants na sinisinagan ng araw mula sa bintana.

“May ipagagawa ka ba sa akin?” asked Lauren.

“Hindi trabaho ang pag-uusapan natin. Rest assured that you are not here as my
employee. Whatever we talked about would not affect your position as my Marketing
Analyst.” Huminga ito nang malalim bago nagpatuloy. “I want you to leave Brett
alone.”

Katulad ng inaasahan ay si Brett nga ang pakay nito.

“Kori, you know that Brett is my friend.”

Matalim ang tingin ng babae sa kanya. “Talaga nga bang magkaibigan lang kayo,
Lauren? He broke up with me. So, he could marry you!”

Natahimik siya. Hindi niya alam kung paano ipaliliwanag sa babae na iba ang
relasyon nila ni Brett. Brett was like a brother to him. Para na rin nitong
pinaaalis ang isang pamilya niya. Gayunman, hindi niya ito masisisi kung mag-isip
ito nang masama sa kanila ng lalaki. Mahirap ipaliwanag na nais lang siyang
tulungan ng lalaki kaya siya nito nais pakasalan.

“Lauren, you are friends, I know that. You started your relationship before I came
into his picture. Pero hindi mo ako mapipigilan na mag-isip nang masama! In our
four years without you, we are good. Wala akong naging problema kay Brett, hanggang
sa bumalik ka rito sa Pilipinas. Noong dumating ka, nawala ang oras niya sa akin.
Nakihati si Brett sa problema ng pamilya mo, wala akong sinabi, hindi ako
nagreklamo. Hindi ako palagay na may isang Lauren na nariyan na handang tulungan ni
Brett sa oras ng pangangailangan!”

Umasim ang mukha ni Lauren. “Pero Kori, wala akong relasyon na mas higit pa sa
kaibigan kay Brett. Hindi ako kasali sa mga napabilang na babae niya.”

Kaya nga naitanong niya sa kasalukuyan kung bakit siya ang tumatanggap ng hinanakit
nito. HIndi naman siya ang nababalitang may nilalanding beauty queen ang kaibigan
niya.

Marahas siyang bumuntong hininga. “Okay, I won’t disturb Brett anymore. May asawa
na ako na nariyan para alalayan ako. Pero magagawa mo ba ang parehas na hinihiling
mo sa ‘kin kay Finn?”

Natigilan ito. Agad din naman na nakabawi at taas-noo na hinarap ang kanyang mata.

“Finn was different. He can even marry you for—” Bigla itong natigilan.

“Marry me for what, Kori?”

Kinuha nito ang thumbler nito sa gilid at uminom ng tubig.

“Nothing. I don’t even know what I’m saying. Kagagaling ko lang sa ospital at may
ilang araw pa lang akong nakabalik.”

“Listen, Kori. Ang maipapangako ko sa’yo ay hindi na kami masyado pang magkikita ni
Brett dahil asawa ko si Finn. Naiintindihan ko ang hinaing mo at ayoko rin naman na
magkaroon ng problema kung sakaling pag-isipan ako nang masama kay Brett. Handa rin
ako na kausapin siya kung sakali na magkaroon kayo ng problema.”

Tumayo na siya sa kinauupuan. “Nand’yan na ang driver ni Finn. I’m going.”

Seryoso ang mukha ni Lauren na lumabas ng opisina ni Kori. She just hope na maayos
ang usapan nilang dalawa.

May punto rin naman ang babae kaya lihim siyang pumayag sa kagustuhan nito. Ngunit
tulad ng tanong niya, handa rin ba si Kori na iwasan ang asawa niyang si Finn?

***

INABOT ng traffic si Lauren patungong opisina ni Finn kaya madilim na sa labas nang
makarating siya ng opisina nito. Napaisip siya kung saan sila pupunta ng lalaki.

Wala ang receptionist na madalas na sumalubong sa kanya sa mesa. Tinanggap naman

siya ng guwardiya. Dinampot nito ang telepono at saka tinawagan ang opisina ni
Finn.

“Opo, Ma’am Leila. Si Miss Escarrer po.” Binaba naman nito ang handset pagkatapos.

Hinarap siya ng guwardiya. “Pahintay lang po, ma’am.”

Nginitian niya ito. Ilang saglit pa ay lumabas ang sekretarya ni Finn. Umismid ito
na hindi nakaligtas sa paningin ni Lauren.

“Is there anything you need, Miss Escarrer? Napapadalas yata ang punta mo rito sa
opisina.” anito.

“May lakad kami ng boss mo,” simpleng sagot niya,

Tinapik ng daliri nito ang counter ng reception area. “I understand that you are
trying to seduce my boss. Unfortunately, he’s already married.”

“I know.”

“Then, why do you keep on bugging him?”

Walang planong idetalye si Lauren kung ano ang mayroon sa kanila ni Finn, lalo na
sa babae. Sekretarya lang ito ng kanyang asawa. Kung hindi naipaalam ni Finn sa
babae ang relasyon na mayroon sila, bakit niya sasabihin?

“Lauren! Finally, you’re here! Kanina pa ako naghihintay. Akala ko ay wala pa ang
sinakyan mo. Plano ko pa naman na hintayin ka na lang sa baba.”

“Yes, halos kadarating ko lang.”

“Susunduin ko sana siya, boss,” wika ni Leila na sekretarya ni Finn.

“Let’s go!” saad sa kanya ng lalaki.

Hinawakan siya nito sa likuran at lumabas sila ng opisina. Kahit naroon na sila sa
elevator lobby ay taimtim pa rin na nakatunghay sa kanila ang babae.

What’s her problem?

Naiiling siya na nagawa pa nitong magsinungaling. Samantalang halos ayaw nga siya
nitong tanggapin. Nang makasakay sila ng elevator ay napaigtad na lang siya nang
hawakan siya ni Finn sa kamay. Pinagsalikop nito ang kanilang mga daliri kaya
nagpipigil siya ng kilig. May mga kasama sila sa kuwadradong elevator dahil oras ng
uwian.

“By the way, where are we going?” usisa niya.

“Just dinner. We had a long weekend. I want you to free from stress kaya naisip ko
na sa labas na lang tayo kumain.”

Nakasilay ang kakaibang ngiti na tumango siya. “Okay.”

Sabay silang lumabas ng parking floor patungo sa naghihintay nitong sasakyan.

Kakaiba ang nararamdaman niya sa oras na iyon kahit sa simpleng paghawak lang nila
ng kamay. Inalalayan pa siya ng lalaki na makaupo sa front seat bago ito umikot sa
kabilang panig para lumulan.

“So, sugar, have you decided?”

Namula ang kanyang pisngi. Narinig na naman niya ang sugar. “S-saan?”

“Sa endearment na itatawag mo sa akin,” amused na sagot nito.

“Masyado akong busy. I don’t have time to think,” pagsisinungaling niya. Katakot-
takot na lakas ng loob ang kailangan niya bago niya ulit tawaging “babe” si Finn.

“Pwede mong ipagpatuloy ang pagtawag mo sa akin ng babe, I like it, sugar.”

Iniwas ni Lauren ang kanyang pisngi sa bintana. How did they end up flirting with
each other? Hindi ba’t ilang linggo lang ay pinaiiyak siya nito?

Nangingiti naman si Finn na sinimulan na buksan ang ignition ng kotse.

“Decide now, sugar.”

Naitakip niya ng dalawang palad ang pisngi dahil sa pinagsamang kilig at hiya. “I’m
not listening.”

“Hindi tayo aalis hangga’t hindi mo ako binibigyan ng endearment.”

“Fine! I’ll call you bully, just like what you are doing right now!”
Lumapad ang pagkakangiti ni Finn. Lumitaw sa kanyang paningin ang bibihira nitong
ilabas na pantay at mapuputing ngipin. Iniwas niya sa harapan nito ang kanyang
mukha na sa palagay niya ay kasingpula na ng Washington apple.

This is bad! Simula nang pumayag siya na magpakasal sa lalaki ay ipinararamdam nito
sa kanya na wala na ang kanilang pangit na nakaraan. Tulad na lang sa mga oras na
iyon. Pinakikilig siya nito kahit sa simpleng paghawak lang nila ng kamay.

Naiiling na pinaandar nito ang sasakyan.

Sa isang hotel siya dinala nito sa Rockwell. Nakahanda na ang mesa na naglalaman ng
pagkain. The mood was sweet. Katamtaman ang dilaw na liwanag ng ilaw. Mayroong
electric candle na nagkalat sa paligid. Mayroon ding mga bulaklak. Pakiramdam niya
tuloy ay hindi pa sila nakaka-move on sa honeymoon. Bigla niyang naisip na hindi
nga pala sila nagplano ng honeymoon.

“A-are we going to sleep here?” usisa niya kay Finn.

“Yes. I asked my mom to send us clothes tomorrow. Dadalhin ni Kuya Romeo kapag
naihatid na niya si Daddy sa opisina. You don’t have to worry about Kori. I
informed her.”

Kaya pala alam ng dalaga na sinundo siya ng driver kanina.

“Finn, about Brett...”

Pansin ni Lauren na umasim ang mukha nito. “May plano ka bang pag-usapan ang iba?
Samantalang ako itong kasama mo.”

“I’m sorry! Sasabihin ko lang kasi sana na wala kang dapat na ikabahala kay Brett.”
Nag-aalala lang siya dahil sa sinabi ni Kori kanina. Baka isipin din kasi ni Finn
na may kakaiba silang relasyon ng kanyang kaibigan.

“Ako ang naging asawa mo kaya kung ano man ang relasyon mo kay Brett ay hindi ko
naiintindihin, but… I hope you lessen your time with him. If you need help, let me
know. I don’t want my wife asking for help from another man, wherein I can also
give you whatever you want.”

Tumango si Lauren. Parehas lang din naman kasi ng naisip niya ang sinabi nito,
ngunit paano ang isyu niya kay Kori? Handa rin ba ito na iwan si Kori? Handa ba si
Finn na iwaksi ang kaibigan sa listahan ng priyoridad nito.

Ilang saglit pa ay nasa hapag na sila at tahimik na kumakain, pinakikinggan ang

simpleng musika na pumapailanlang mula sa audio. Both of them drink wine in a
balcony while watching the night outside. Nakaupo sila sa napakagandang Rattan
chair, nasa gilid siya ni Finn.

“So, nakaisip ka na ng endearment sa ‘kin?” pangungulit ng lalaki.

Nais na niyang matawa sa kakulitan nito.

“Wala akong maisip na iba ukod sa babe. T-that’s what I called you six years ago.”
Iniwas niya ang tingin para itago na rin ang pamumula ng kanyang pisngi.

Finn was amused. “Pero hindi mo naman ako tinawag ng gano’n noon?”

Kumunot ang noo ni Lauren. Bigla rin naman niyang naalala na sikreto lang ang tawag
niya rito ng babe noon. It was her secret endearment. How did she become stupid,
sharing her secrets?

Sumeryoso si Finn. Hinawakan siya sa magkabilang pisngi para hindi na makaiwas pa

ang kanyang pisngi. Hinarap ang kanyang mga mata. It was as if there was a magnet
between them.

“But, do you know what I really wanted to call you?” seryosong tanong nito.

Halos hindi niya maibaba ang kanyang paningin at naghihintay sa sasabihin sa kanya
ng lalaki. She slightly parted her lips.

“My star…”

Mas dumoble ang kabog ng kanyang dibdib sa narinig, iba ang epekto niyon sa kanya.

“I want to call you my star, Lauren.”

Before she could react, Finn moved forward. He placed a kiss on Lauren’s lips.

Nahiling ni Lauren na sana ay wala nang katapusan ang maganda nilang samahan. In a
shorter amount of time, she already invested all of her feelings for her marriage.
Naisip niya na hindi naman talaga iyon nawala. It was her dream. Finn will be
forever her dream.

While enjoying each other’s lips, a fleeting flash of white light runs over the
night sky.

Chapter 32

MAY ISANG linggon pa si Lauren sa opisina ni Kori. Hindi niya inaasahan na magiging
maayos na katrabaho si Kori. Kapwa sila propesyunal.

“Lauren!” tawag ni Kori sa kanya isang umaga. “I need to discuss something. Halika
sa opisina ko.”

Tumango lang si Lauren, Ini-lock niya ang kanyang laptop bago pumasok sa pribado
nitong espasyo.

“We are receiving problems with the deliveries. Inirereklamo ng mga customers ang
mga natatanggap nilang item. Can you do the investigation for me? I also want you
to go to Aura to check that branch. A friend informed me that they were not treated
kindly by the staff out there. Gustuhin ko man na humingi ng tulong sa iba, alam ko
na magiging bias iyon.”

Tumango si Lauren. Hindi naman sa nagbubuhat siya ng bangko, ngunit tama ang
desisyon ni Kori na humingi ng tulong sa kanya. Magiging patas siya sa kung ano man
ang maging resulta.

“Meron pa ba?”
Pinasadahan siya nito ng tingin mula paa hanggang ulo. Bahagya siyang naasiwa sa
ginawa nito. “I’m not sure what’s on your mind, but how did you become so simple?
Hindi ka ba binibilhan ni Finn ng gamit?”

Nagtaas ang kilay ni Lauren. Napayuko siya para suriin din ang sarili. Kung
tutuusin ay hindi naman simple ang kanyang kasuotan. She’s wearing a Mango dark
green casual dress. Hindi iyon kasing mamahal ng mga sinusuot niya dati ngunit
presentable at maayos-ayos naman iyon kumpara sa ordinaryo na mas mura ang halaga.

“I like this style.” Nais niyang itanong dito kung inaano ba siya ng kanyang
kasuotan. Sumang-ayon na lang siya para matapos na ang kanilang usapan. “Don’t
worry! If I see something in your store, I’ll buy it.”

“Sorry if you find me rude. You represent the company. As my marketing analyst, you
know that you should look presentable.”

Hindi ba siya presentable sa lagay na iyon? Lauren smiled at Kori. “Noted. I have
to go!”

Tumango lang ito bago ibinalik ang tingin sa screen ng computer. Seryoso siya na
inayos ang kanyang gamit para sundin ang utos ng kanyang boss. Deep inside ay
naiinis siya. Nais niya tuloy gumastos sa tindahan nito para lang maipamukha sa
babae na kaya niyang bumili ng mamahaling gamit—at customer siya nito.

“Aalis ka?” pukaw kay Lauren ng katabi niya sa mesa na si Yolly.

Pansin niya mula pa lang noong una niyang araw na tsismosa ang babae. Lahat ay
pinapansin nito. Hindi nga niya alam kung paano ito nagtatrabaho. Mas marami pa ang
oras nito na ngumuya ng mani, tumitig sa computer at magalit sa mga staff.

“May inutos lang sa akin. Uuna na ako.” Isinukbit niya ang bag at saka lumabas ng
opisina.

Wala siyang intensiyon na makipagkaibigan sa babae, iba kasi ang pakiramdam niya
rito.

***

LAUREN went to Aura Premier. Doon matatagpuan ang pinakamalaking shop ni Kori. Sa
bungad pa lang ay may dalawang guwardiya na ang nakaabang at para magbantay sa mga
shoplifter. Ilan din ang CCTV sa kabuuan ng tindahan.

Tumuloy siya sa pagpasok sa loob. Inikot niya ang paningin para suriin ang lugar.
Nakahiwalay ang mga accessories, ang hilera ng mga sapatos, ang mga kaswal na
kasuotan, underwear at long dresses. Sa kabuuan, hanga siya sa tindahan ni Kori.
Natutuwa rin siya na natupad nito ang isa sa mga pangarap.

Napansin niya ang isang grupo sa hindi kalayuan na nagtatalo sa isang bag.

“Ako ang nakauna rito kaya bakit ko ibibigay sa kanya?” tanong ng teenager na
babae.

“No! I want that bag! Miss Manager, I will buy all of these items, just give that
bag!” wika ng isa pang customer na nasa edad beinte pataas.

“Miss, pumili ka na lang ng iba. Marami pa kaming pwedeng ibigay sa’yo. Ibibigay
namin ito sa kanya dahil siya ang regular dito,” narinig niyang sabi ng manager sa
teenager.
“No! Ayoko! Anong klaseng shop ito! Pinag-ipunan ko ang bag na ito nang ilang
buwan. Isa pa, ako ang nakaunang hawakan ito. Bakit biglang mapupunta sa kanya?”

“Dahil regular customer nga ako rito, hindi ka ba nakakaintindi?”

Kunwari ay nag-iikot pa si Lauren at sinusuri ang mga damit. Hinawakan niya ang mga
tela ng mga damit. Sa huli ay pinaalis ng tindahan ang teenager nang luhaan. She
felt bad for her.

“Ma’am, may hinahanap po ba kayo?” pukaw sa kanya ng saleslady. “Kanina pa kayo

nag-iikot parang… hindi naman kayo bibili.”

“Oh! I’m just—”

Naputol ang kanyang sasabihin nang may magsalita muling babae na nakaupo sa hindi
kalayuan na couch mula sa kinatatayuan niya.

“Lauren! Is that you?”

Tinanggal nito ang salamin. Nakilala niya ang babae bilang si Mandy—dati niyang
kaklase—at may malaking pagkakagusto kay Finn noon. Maikli ang buhok nito. May
pagkakahawig ito kay Maricar Reyes. Halata rin sa kutis na alaga iyon ng mamahaling
lotion.

“M-magkakilala po kayo, Miss Mandy?” tanong ng saleslady.

“Of course, I know Lauren.” Lumitaw sa labi nito ang kakaibang ngiti. “Kilalang-
kilala ko siya, kaya nga alam ko na hindi niya mabibili kung ano man ang ibinebenta
n’yo rito. Right, Lauren?”

Lauren kept her cool. Hindi niya kailangan patulan ang babae.

Pinasadahan siya nito ng tingin. “Look at you, what happened to you? I heard about
your family. Narito ka ba para mag-window shopping?” Diniinan pa nito ang salitang
‘window shopping’ para ipamukha sa kanya na hindi niya kayang bumili ng mamahaling
gamit.

“I’m sorry, Miss Mandy? Do we have a problem here?” Nakita ni Lauren muli ang
manager. May pin ito sa dibdib na nakasulat ang salitang “Manager.”

“This woman couldn’t afford any of the dresses here. Bakit kayo tumatanggap ng
basura dito sa shop?” sagot ni Mandy.

Naiintindihan ni Lauren na nais siya nitong tirisin sa kasalukuyan. Ilang beses

itong binasted ng kanyang asawa noon hanggang sa nabalitaan na lang nito na
nagkaroon na sila ng relasyon ni Finn. Noon pa man ay alam na niyang malaki ang
galit nito sa kanya.

“I’m sorry. Nagkaroon kasi ng problema kanina.” Binalingan siya ng manager. “I’m
sorry, Miss. Kung hindi ka bibili, lumabas ka na lang at nakakasira ka ng araw ng
customer namin. Haay! Ano ba ang meron sa araw na ito?” Halata ang pagkairita sa
boses.

“Pero bibili ako,” sagot ni Lauren. Nasabi niya ang tungkol doon kay Kori. Isa pa
ay talagang magaganda ang mga disenyo na nakita niya.

Humalakhak si Mandy. Nagawa pa nitong humalukipkip habang nakasilay ang kakaibang

ngiti sa mga labi. Alam niya na nais siya nitong turuan ng leksiyon.
“Huwag mo akong patawanin, Lauren. Paano ka makakabili ng damit dito? Eh, hindi
ba’t baon sa utang ang pamilya n’yo? Balita ko rin na nagbenta ka ng alahas at
mamahaling bag para ibayad sa bills ninyo. Huwag mong sabihin na nagbenta ka ng mga
gamit mo para ibili mo rito? I understand that you love to shop. Pero kailangan
mong magising sa katotohanan na mahirap ka na ngayon.”

Tila naging hudyat naman ang sinabi nito para balingan siya ng manager. “I’m sorry,
Miss. Pero mamahalin ang mga gamit dito. Sa hitsura pa lang ng mga kasuotan mo ay
mukhang hindi mo na kayang bumili kahit isang pares ng underwear dito,” galit na
wika ng babae.

Tiningnan niya ang store manager. Sa palagay niya, ito ang tinutukoy ni Kori na
hindi maganda ang trato sa mga customer. Tinatantiya siya nito sa kanyang kasuotan.
Paano kung katulad niya ang mga pinaalis nito na talagang ayaw lang magsuot ng
mamahalin sa oras na bumisita sa shop na iyon? Naisip din niya ang teenager na
pinaalis nito.

Nanatili si Lauren sa kinatatayuan.

“Mabuti pang umalis ka na! Kung hindi ay tatawag ako ng guwardiya!” iritableng wika
muli ng manager.

“Pero bibili nga ako,” matigas na sagot niya.

“I heard everything from Miss Mandy. Pasensiya na, miss, pero mamahalin ang mga
tela ng mga kasuotan dito. Hindi pwede ang bacteria na isasalin mo sa kanila.”

Ngumiti si Mandy nang matamis, halatang natutuwa sa nagaganap sa kanya. Nabigla na

lang sila nang may pumasok sa tindahan ng Kori—si Drew.

“Ano ang nangyayari rito?” tanong nito. Naalala ni Lauren na ito nga pala ang
pinakamayaman sa kanilang lahat. Anak ito ng business tycoon. Pag-aari ng pamilya
nito ang nagkalat na malalaking mall sa Asya, kabilang ang lugar na kinatatayuan
nila.

“Hi, Drew!” Ngumiti nang matamis si Mandy sa lalaki. “Ine-explain ko lang sa

manager na lubog sa utang si Lauren kaya hindi niya kayang bumili ng mga gamit
dito.”

Ngumiti nang kakaiba ang lalaki. “Oh? Well, I agree—”

“See, I told you! She could not afford expensive things.” Nagawang putulin ni Mandy
ang sasabihin pa ni Drew.

Nagpatuloy naman ang lalaki. “Noon. Lauren couldn’t afford any of the dresses—if we
are talking weeks ago. Fortunately, she got a job!”

“Pero, Sir Drew, anong trabaho naman ang magpapasuweldo sa kanya para makabili ng
gamit dito? Simpleng blusa lang namin ay nagkakahalaga na ng libo. Paano pa kaya
ang mga nilapitan niyang mga bestida?” tanong ng saleslady.

“Anong trabaho? Your head,” naaaliw na sagot ni Drew. A playful smile was written
on his lips. Lauren knew that he was enjoying the scene.

“W-what do you mean, Sir Drew?” tanong ng manager, kinakabahan.

“Don’t you know why Lauren is here? She was not just here to shop. She’s here as
your Marketing Analyst.”
“W-what?” gulat na tanong ng manager.

“Lauren is your boss!”

“B-Boss?” Nanlaki ang mata nito pati ng saleslady na kanina pa sumusunod sa kanya.
Napayuko matapos mapagtanto ang mga nangyari.

“Aside from that, sino ba ang nagsabi sa inyo na hindi niya kayang bumili ng damit
dito? She could buy this whole shop if Lauren wants to. Right, Lauren?”

Tiningnan niya ang lalaki at nagbabanta na hindi ito dapat na magsalita nang mas
marami pa roon.

“You mean, Lauren is working in Kori?” tanong ni Mandy.

Hindi na sumagot pa si Drew sa halip ay tumingin lang sa kanya at nanunudyo.

Chapter 33

“MA’AM LAUREN, I’m sorry po! H-hindi ko kasi akalain na bibisita kayo rito sa
shop!” nakayuko na wika ng manager na nalaman niyang Mia Melendez ang pangalan.

Naroon sila sa opisina nito. Naroon din ang saleslady na Jona ang pangalan. Kapwa
kagat ang mga labi at parehas na hindi makatingin sa kanya. Hindi niya gusto ang
naidahilan sa kanya ng babae. Ibig ba nitong sabihin, kung walang dadalaw at susuri
sa branch na iyon, patuloy itong mangmamata ng parokyano nila?

Naisip ni Lauren kung sino ang teenager na pinaalis nito kanina. Kung tutuusin ay
pamilyar sa kanya ang dalaga.

“Hindi ninyo nagampanan ang trabaho n’yo sa shop. Naging mapanghusga kayo sa mga
customers na nagpupunta rito. Isa pa, bakit kailangan n’yong alamin kung may
pambili sila o wala? Masyado nang personal ang bagay na ‘yon. Ang mahalaga ay
bumili sila, may pangbayad sa kahera at hindi nila iyon ninakaw.”

Hindi pa rin siya makapaniwala na nagawa pa nitong itanong kay Drew kung anong
klase ng trabaho ang kayang magpasuweldo sa kanya nang mataas para makabili ng
damit sa shop ng Kori.

“I’m sorry po, ma’am! S-si Miss Mandy kasi ay matagal na naming customer dito.
Malaki ang sales na ipinapasok niya rito sa store kaya napilitan ako na paalisin ka
kanina,” patuloy na pagdadahilan ni Manager Mia, nakalarawan sa mukha ang hindi
maipaliwanag na kaba.

“I’m sorry, but the two of you should be moved to another Kori’s branch. Aside from
that, I will ask Boss Kori to give you a three days suspension.”

“No! Hindi pwede! Mahal ko ang branch na ito!” ani Mia, nanlalaki ang mata.

“Pero hindi mo naman naipakita sa trabaho mo na mahal mo nga ang branch na ito.
Pumipili ka ng customer kung sino lang ang dapat na tratuhin nang maganda. Lahat ng
posibleng pumasok sa shop na ito ay customer. Why do you have to choose?”

“K-kasi…” Hindi na nito maituloy kung ano ang sasabihin at halatang sumama ang loob
sa nais niyang ibigay na parusa.

“Ma'am Lauren, patawarin n’yo na po ako. Huwag n’yo po akong ilipat sa ibang branch
dahil mahihirapan po ako sa pag-commute. Ito na po ang pinakamalapit na tindahan sa
bahay namin,” pakiusap naman sa kanya ng saleslady na si Jona.

“I'm sorry, pero kailangan ninyong magtanda sa inakto n’yo kanina—at posibleng sa
mga nagdaang mga araw.”

Kumuyom ang kamao ni Manager Mia. Ramdam ni Lauren ang galit nito sa kanya sa mga
oras na iyon. Mabait si Lauren ngunit istrikto siya pagdating sa trabaho, kaya
naman hindi niya maaaring pagbigyan ang kahilingan ng dalawa. Naipadala na niya ang
report kay Kori, nasabi na rin niya ang tungkol sa mga naganap sa mismong head ng
mga ito na nagkataon na si Yolly.

***

BAGO umalis si Lauren ay umikot pa siyang muli sa tindahan ni Kori. Naroon pa rin
si Mandy at nakahalukipkip na lumapit sa kanya. Hindi niya alam kung may lahing
guwardiya ang babae sa paraan nito ng pagbabantay sa mga kilos niya.

“So, sino ang sugar daddy mo?” tanong nito.

Hindi niya ito pinansin ngunit nagtaas ang kanyang kilay. Bahala ito sa kung ano
ang gusto nitong isipin. Kinuha niya ang tatlong hanger ng bestida na napusuan
niya. Nagtungo siya sa iba pang rack para maghanap ng iba pang bibilhin.

Nagpatuloy naman sa pagsasalita si Mandy. “Ayaw sabihin ni Drew kung sino ang
nabingwit mong matabang isda. He said that I should ask you. I’m so curious. Sinong
matanda at mabahong lalaki ang pumatol sa’yo?”

May nakitang asul na blusa si Lauren, itinapat niya iyon sa kanyang maliit na
katawan. Halatang wala siyang intensyon na kausapin o patulan kung ano man ang
sasabihin ng babae sa kanya.

“By the way, have you heard that Finn is now married? Ibinabalita ng pinsan ni Kori
na si Honey sa circle namin na madalas silang magkasama ni Finn. They are also
rumors that they are living together in Finn’s condo. Ayaw niyang umamin, pero
mukhang siya ang asawa ni Finn na ex mo.”

Nakatalikod dito si Lauren, ngunit ramdam niya ang kakaiba nitong ngiti sa labi.
Tinungo niya ang kahera na bitbit ang sampung set ng kasuotan. Naiiling siya nang
lihim na nagawa pa rin siya nitong sundan.

“Haay, Lauren, hindi ka pa rin nagbabago. Boring ka pa rin hanggang ngayon!” inis
na wika ni Mandy.

Hinarap niya ang babae sa huling pagkakataon. Para kasi itong bubuyog na salita
nang salita kahit hindi niya pinapansin.

“Miss Mandy, akala ko ay may bibilhin ka rito sa shop?” Bigla ay natutop niya ang
bibig. “Oh! Don’t tell me you are here for window shopping?!” Kunwari ay nasorpresa
siya sa kanyang tanong.

Nawala ang matamis na ngiti nito kanina. Tumuwid sa pagkakatayo.

“Excuse me! I’m not here for window shipping!” Hinarap nito ang kahera. “Siguruhin
mo na ipu-punch mo ang lahat ng bibilhin niya nang walang manager’s discount!” asik
nito.
Umangat ang isang sulok ng kanyang labi. “So, you know what the manager’s discount
is? Are you constantly using it?”

Natigilan naman ito. “O-of course not! Marami akong pambayad!”

Tumango si Lauren. “Okay, sabi mo, eh.”

Lalong nairita ang babae. “Palibhasa ay may sugar daddy ka! Tsk!”

Inis na nagpapadyak na lang ito at saka bumalik sa puwesto kung saan ito umupo.

Napangisi si Lauren. Wala siyang planong patulan ng babae sa mga pang-iinis nito sa
kanya. Nagawa pang banggitin si Honey. Una sa lahat, siya lang ang nakakaalam kung
ano ang nagaganap sa kanyang buhay. Kung sugar daddy niya si Finn, isang masarap na
benefactor ang lalaki. Ipinilig din naman niya kaagad ang kanyang ulo. Kung ano-ano
ang pumapasok sa kanyang isipan.

***

LAUREN has to meet the mobile application security team, A-Security, in NEX Tower
when the afternoon came. Sa parehas na gusali kung saan naroon ang Burnham Airline.

“I”m here for Josiah Martin,” wika niya sa lalaki na nasa bungad ng opisina.

“You are Miss Lauren Escarrer from Kori?”

“Yes.”

“Ihahatid ko na po kayo sa meeting room.”

Tumango siya. Saglit lang na naghintay si Lauren bago pumasok ang isang matangkad
na lalaki sa maliit na silid. May kahabaan ang buhok nito, malaki ang pangangatawan
na halatang alaga sa ehersisyo. Pwede niyang ihalintulad ang lalaki kay Tarzan
dahil sa bulto nito.

Kumunot ang noo ng lalaki. Sinuri siya nito, ‘tapos ay diretsahan siyang
tinanggihan na kausapin. “I will ask my assistant to talk to you?”

Nagtaas ang kanyang kilay. “And why is that?”

“Dahil ayokong makipag-usap sa babaeng katulad mo.”

Hindi pa man ay nahambugan na si Lauren sa lalaki. Ayaw lang nito kaya hindi siya
nito haharapin?

“Mr. Martin, ikaw ang kausap ko sa telepono. I am your client!”

“Then, look for another company who will help you with your mobile app security.”

Matalim ang tingin na ipinukol niya sa lalaki. Ano ba ang problema nito? Pinuntahan
siya sa silid na iyon para lang ba silipin kung ano ang hitsura niya?

Nasabi na sa kanya ni Kori na moody nga daw ang lalaki at mainitin ang ulo. Kung
hindi nga lang daw maganda ang trabaho nito, kukuha na lang sila ng iba. Ngunit
kailangan niyang makausap ang lalaki sa problema na binanggit sa kanya ni Kori
tungkol sa mga reklamong natatanggap nila sa delivery ng items.

Pumayag si Lauren kahit ang assistant ang nais nitong iharap sa kanya. Mas ayos na
sa kanya ang ganoon kaysa naman maasar siya sa mood nito at magpukulan sila ng
matatalim na tingin.

Tulad ng inaasahan ay hindi tapos ang pakay niya dahil may mga desisyon na si Mr.
Martin lang ang makapagbibigay sa kanya.

“Miss Escarrer, I promise that I will answer your questions in the email,” wika ng
assistant ni Josiah.

“No problem. Thank you!” Bigla niyang naisip na itanong dito si Josiah. “May I know
if your boss has a problem with me?”

Agad na napangiwi ang lalaki. Sumilip pa ito sa pintuan para siguruhin na walang
makaririnig sa kanila bago bumulong sa kanya. “I’m sorry if you find him rude. Ayaw
niya sa mga babaeng tulad mo.”

“Tulad ko?” Inaano niya ba ang boss nito para siya husgahan?

Napapailing na lang si Lauren na nagpaalam na rito, basta ang alam niya ay naligo
siyang umalis sa apartment. Presentable ang kanyang hitsura. Nagawa pa nga niya na
magpalit ng kasuotan sa Kori’s shop. Sabi nga ng kaibigan ni Finn, she represents
the company.

Nang makalabas sa opisina ng A-Security ay tumuloy siya sa twentieth-floor kung

saan naroon ang opisina ng kanyang asawa. Nais niya itong sorpresahin.

Nang makarating sa palapag ng opisina ng Burnham Airline, saka naman siya parang
natilihan. Bigla niyang naisip na baka busy si Finn sa trabaho. Bumalik siya sa
elevator para umuwi na lang at doon hintayin ang kanyang asawa. Ngunit ganoon na
lang ang kanyang bigla nang mag-ring ang kanyang cellphone.

Tila lumundag ang kanyang puso nang makita ang numero ng lalaki. “H-hello!”

“My star, is that how you greet me?”

Agad siyang pinamulahan ng pisngi. Ayaw niya, ngunit umaabot hanggang talampakan
niya ang kakaibang kiliti sa tuwing tatawagin siya nito nang ganoon.

“Babe!” namumula ang pisngi na wika niya.

“That’s better! Where are you?” tanong nito.

“Nasa paligid lang. Pauwi na ‘ko para maghanda ng hapunan sa bahay. Are you busy?”

“Yes, I’m busy the whole day. My thoughts are busy thinking about you. So, where
are you right now?”

“N-NEX tower,” halos pabulong na wika niya. How could he do this to her? Bakit nito
nililito ang kanyang damdamin?

“That fast? You miss me?”

“E-excuse me! Hindi ikaw ang pinunta ko rito, noh! I…” Ganoon na lang ang kanyang
bigla nang makita ang lalaki na lumabas sa opisina ng Burnham Airline. Nasa tainga
nito ang telepono at ganoon din siya.

Naipit sa lalamunan niya ang lahat ng sasabihin nang maghinang ang kanilang mga
mata. Mas dumoble ang kabog ng kanyang dibdib. Seryoso naman si Finn na nakatingin
sa kanya.
“My star, I miss you too!” dinig niyang wika nito sa parehas na handset at sa
personal na boses nito.

Chapter 34

IPININID ni Finn si Lauren sa pintuan matapos nitong isara iyon. Mabilis nitong
pinaliit ang distansiya sa pagitan nilang dalawa at agad na sinakop ang kanyang
labi.

Kasabay ng pag-iinit ng kanyang pisngi ang mariin niyang paghawak sa magkabilang

braso nito na para bang doon siya huhugot ng lakas. Ramdam niya ang pangangatog ng
kanyang tuhod at ang tila kuryente na nananalaytay sa kanyang kabuuan.

Finn’s lips moved to the soft spot of her neck. Kumawala ang kanina pa niya
pinipigilang ungol lalo na nang madama ang pagpisil nito sa kanyang kanang dibdib.
Parang mapapaso ang parteng iyon ng kanyang katawan kahit pa makapal ang kanyang
kasuotan. Kasabay nang panunuot ng amoy nito sa kanyang ilong na para bang
nagmumula sa kailaliman ng dagat kung saan umaawit ang mga sirena.

Muli nitong ibinalik sa kanyang labi ang bibig nito para makipagtagisan muli ng
galing at ipalasap sa kanya ang kakaibang ganap. Ginagalugad ng eksperto nitong
dila ang bawat parte ng kanyang bibig na parang nawawalang manlalakbay sa
karagatan.

Humiwalay din naman ito matapos ang hindi niya mabilang na minuto. Ang alam lang ni
Lauren ay parang inubos nito ang lahat ng kanyang enerhiya. Kasabay ng mga
pagsinghap ang pagharap ng kanilang mga mata.

“I miss you, my star!” bulong nito.

Heto na naman ang kanyang malambot na damdamin, kinikiliti ng ilang libong

enerhiya.

Pinangko siya nito at dinala sa mahaba at itim na couch nito. Pahalang siya nitong
pinaupo na halos nakahiga na siya roon. Nakasandal ang kanyang likuran sa makapal
at malambot na armrest at saka siya tinabihan at niyakap sa kanyang baywang. Tila
naging tuod si Lauren sa kinauupuan at para bang nakalimutan niya ang kanyang
pangalan.

God! Please get me! Baka matuluyan na ako.

“How are you? How’s your day?” tanong ni Finn, nilalanghap ang kanyang leeg.

“I-I’m good.”

“So, you miss me?”

“O-of course not! Narito ako kanina dahil may kausap ako sa A-Security,”
pagdadahilan niya. Kahit naman papaano ay mayroon siyang pride na dapat niyang
protektahan.

“A-Security?” Inangat nito ang mukha sa kanya. “So, hindi mo ako na-miss?”

May dahilan ang mga tingin nito sa kanya para mas lalong mamula ang kanyang pisngi.

Why are you doing this to me, Finn? Damn it! Nag-aatubili ang kanyang kalooban kung
magsasabi ng katotohanan o hahayaan na lang ito sa nais nitong isipin.

His lips grabbed hers and bit the lower part. “Tell me, honestly, my sweet star.”

“H-hi—”

He did it again. “Hmmm?”

“Move! M-marami ka pang trabaho! Why are you flirting with me?” aniya na bahagyang
itinulak ang lalaki.

“Is it wrong to flirt with my wife?”

Kumawala ang maikling ungol sa kanyang labi, tila napagigitnaan ng protesta at

kilig na ayaw niyang tanggapin.

“B-bumalik ka na sa trabaho mo!” Napansin niya ang tila bundok na mga papel sa mesa
nito. “Marami ka pang gagawin.”

“Tell me muna. You are not honest. Kasalanan mo rin naman kung bakit ako natambakan
ng trabaho dahil masyado mong nilalaro ang isipan ko.” Finn caresses her lower
lips, while his eyes are playfully looking at it. Sinasamyo pa ang kanyang hininga
na lalong nagpainit sa kanyang pakiramdam.

She felt his bulging heat touching her legs even if there were thick clothes
protecting their skin.

Sh*t! Kailan pa naging ganito ang lalaki? Dati rati ay hindi nga sila umaabot sa
kissing. Sa ganito pa kayang kalapit na espasyo?

“Tell me, sugar,” ani Finn. Para itong tigre na anumang oras ay lalapain siya sa
ganoong posisyon.

“I miss you!” Napilitan na siyang sabihin dahil para siyang papel na sinusunog ng
mainit nitong katawan.

“Miss you, what?” Naramdaman na lang niya ang pag-ikot ng daliri nito sa tuktok ng
kanyang dibdib. Napasinghap na lang siya sa ginawa nito. He’s torturing her so she
could say the sweet word “babe.”

“Sugar and spice, everything nice— I mean, my star! No! What I mean, babe! I miss
you, babe!” Shit!

Humugot ng mas malalim na hangin ang lalaki habang ilang sentimetro lang ang layo
nito sa kanya. Abot hanggang talampakan niya yata ang inaabot ng hininga nito mula
sa maliit na espasyo ng kanilang mga bibig.

“That’s more like it!” nangingiti na wika nito bago tuluyan na sinakop ang kanyang
labi. Lauren was in the seventh stages of cloud nine at the moment.

Bago pa siya makakilos ay bumaba ang labi nito sa kanyang collar bone. Noon niya
lang napansin na nabuksan na nito ang ilang butones sa parte ng kanyang dibdib. Ang
klase ng bestida ni Lauren ay ang disenyo na may mga butones sa unahan. Isang belt
naman ang nakaikot sa kanyang baywang para hubugin ang kanyang katawan.

In one split second, her lacey bra was showing. He slightly pulled down that small
clothing, just enough to show her nip. Finn didn’t hesitate as his tongue licked
the bud and sucked it.

“Ahh…” Bumagal ang paghinga ni Lauren at hindi niya alam kung paano tatakas sa
puntong iyon ng kanyang buhay. She was just looking at him, holding his arms
tightly.

Kapwa sila nabigla nang makarinig na malalakas na katok sa pintuan ng silid.

Bumalik ang kanina pa enerhiyang naliligaw sa kung saang parte ng kanyang pagkatao,
malakas niyang naitulak si Finn dahilan para mahulog ito sa sofa.

Goodness! She cursed silently. Tinakpan ang kanyang dibdib, hindi makatingin sa
lalaki. Natatakot siya na baka may pumasok sa loob ng opisina nito.

Finn was amused, he chuckled. Tumayo ito at kinuha ang coat na nakasabit sa rack
para itakip sa itaas na bahagi ng kanyang katawan bago tinungo ang pintuan.

“Boss?” Nabungaran nito ang sekretarya nitong si Leila.

“Yes?”

Napuna ng babae si Lauren kahit nakatalikod siya sa gawi nito. Tumikhim ang babae.
“Just checking if you complete the reports, and if you need something.”

“Hindi ko pa natapos. Please order food for me and for Miss Escarrer.”

Tumango ang babae. Isinara na muli ni Finn ang pintuan bago pa ito muling
magtanong. Alam ni Lauren na nagtataka na ang babae kung bakit madalas siya sa
opisinang iyon. Bumalik si Finn sa kanyang tabi. Binawi nito ang coat at saka isa-
isang ibinalik ang pagkakabutones ng kanyang kasuotan.

“I’m afraid I have to stay a little longer. You can rest here.”

Tumingin siya sa mesa nito. “Do you need my help?”

“Just sit here. So I could see you whenever I feel tired.”

Muling namula ang pisngi ni Lauren. Nag-iwas siya ng tingin. “Just go and finish
your work.”

“My star, do you think I was just talking nonsense earlier?”

“What… part?” halos pabulong na sabi niya.

“Na ikaw ang dahilan kung bakit natambakan ako ng trabaho.”

“Bumalik ka na sa pwesto mo! You are indeed talking nonsense!”

“Why are you blushing?” tudyo nito.

“Shut it!”

Narinig niya ang nagpipigil na tawa nito. “Is it because you missed me?”
Tinalikuran niya na ito at tuluyang hinarap ang sandalan ng sofa para itago ang
kangyang nag-iinit na pisngi.

“Hindi mo talaga matatapos ang trabaho mo kapag mananatili ka r’yan sa harapan ko.
M-magtatrabaho din muna ako.”

“You can use my tab.” Tinungo nito ang mesa para kunin ang gamit nito bago bumalik
sa kanya at iabot iyon. “Here. Titigilan ko na ang pang-iinis sa’yo. Baka mamaya
wala akong matapos na trabaho.”

Mabuti at alam mo!

Tinapos na nito ang panunudyo sa kanya at saka ito nagpunta sa mesa nito. Umupo si
Lauren mula sa pagkakahiga sa sofa at seryosong ipinasok ang kanyang e-mail sa tab
ng kanyang asawa.

Nakita niya na may mensahe sa kanya si Josiah Martin. Bigla niyang naisip ang
hambog na personalidad nito. Naiiling na lang siya na binuksan ang mensahe ng
lalaki. May mga kailangan silang i-test pati sa software na gamit ng opisina ni
Kori para maayos ang bawat transaksyon sa customer. Nakasalalay ang bonus niya sa
online store kaya naman kailangan niyang paghusayan.

May dalawang oras bago niya naramdaman ang antok. Nakayukyok pa rin si Finn sa mga
dokumento nito at nagtatrabaho. Simple siyang napangiti. Ganitong ganito sila noon
sa library. Parehas na nagtatrabaho at pinakikiramdaman lang ang isa’t isa.

Natapos na si Lauren sa kanyang trabaho kaya naman isinara niya ang tab ni Finn at
saka tahimik na humiga muli sa sofa. Masyado siyang abala ngayong araw kaya kinain
siya ng antok.

***

NAG-ANGAT ng ulo si Finn nang mapansin na walang kumikilos sa paligid bukod sa

kanya. Sumilay na lang ang kanyang ngiti sa labi nang makita si Lauren na natutulog
sa kanyang sofa. Hindi niya namalayan na tatlong oras na pala siyang nagtatrabaho.

He wants to change everything between them. Nais niyang baguhin ang kung anuman na
lamat na namagitan sa kanilang mahabang relasyon. He wants to change himself for
the better. He was no longer the timid Finn he used to be. Kaya naman nilalandi
niya ito.

He wants to forget and forgive Lauren. Nais niyang kalimutan na ang lahat ng ginawa
nito sa kanya noon. Seeing her blushed makes his heart tickle.

Iniligpit niya ang kanyang gamit at saka ito nilapitan para ayain nang umuwi.

“My star.” Hinaplos niya ang pisngi ni Lauren.

“Hmm?” Naalimpungatan ito at parang nananaginip pa na tumingin sa kanya.

“Let’s go home.”

Inangat din nito ang kamay at saka hinawakan siya nito sa pisngi. Parang wala sa
sarili na ngumiti nang simple at saka bumulong. “You are my home, Finn.”

Those sweet words were just enough for him to feel pleased. Ganoon na lang ang
kanyang bigla nang tila ito nahimasmasan na biglang binawi ang palad mula sa
kanyang pisngi at bumalikwas ng bangon.
“Shit!” mura nito.

Sumilay ang kakaibang ngiti niya sa labi at saka ito tinabihan. “Say it again.”

“W-what?” kukurap-kurap na tanong ni Lauren.

“That I’m your home.”

“I-I didn’t say anything. Maybe you are dreaming. Masyado ka nang napagod sa
trabaho kaya kung ano-ano ang naririnig mo,” pagdadahilan nito, namumula muli ang
pisngi. He knew that she knows what he was talking about.

“Unfortunately, I have evidence. Gusto mo bang panoorin?”

“W-well, may sira ang CCTV n’yo rito kaya iba ang dubbing!” patuloy na pagtanggi
nito.

Naaliw si Finn sa mga sagot nito. Natutuwa siya sa kung paano mamula ang pisngi ng
kanyang asawa. Hinawakan niya ang kamay nito para hindi na ito mag-iwas ng tingin.
He was so close to Lauren that she could no longer escape his existence.

“Say it! Because for me— you are my home and my star, Lauren.”

Bahagyang nanginig ang labi nito at saka bumulong, sapat lang para marinig ng
kanyang damdamin. “You are my home, Finn Burnham.”

Tila kumawala ang nagpipigil na buwitre sa kalooban ni Finn. Sinakop niya ang labi
ni Lauren.

Chapter 35

LAUREN and Finn had a great week. Maayos din ang kanyang trabaho sa opisina ni
Kori. She’s working with Josiah via e-mail, ngunit may pagkakataon na kailangan
niyang harapin ito.

Bahagyang kumunot ang kanyang noo nang dumating ang lalaking kasama ang assistant
nito. Tulad ng una niyang impresyon, agaw-pansin ang pagpasok ng malaking bulto ng
katawan nito sa kanilang opisina. Saglit niya lang itong binigyan ng pansin at
ibinalik niya rin ang kanyang paningin sa kanyang laptop para ipagpatuloy ang
kanyang trabaho. Inaasikaso niya sa kasalukuyan ang bagong estratehiya para
makakuha ng mas marami pang parokyano.

She asked Kori’s designer sa listahan ng mga lumang disenyo ng mga ito na hindi
masyadong bumebenta. Nakaisip na siya ng paraan para maibenta ang mga iyon nang
hindi dadaan sa discounts.

Nagtungo ang lalaki sa meeting room kung saan nito kakausapin si Kori.

May ilang minuto bago siya ipinatawag ng assistant ng dalaga na pumasok din sa
meeting. Inayos niya ang kanyang gamit bago nagtungo sa loob ng hindi-kalakihang
silid. Halatang hindi maganda ang mood ng kanyang boss. Seryoso naman ang lalaki na
nakaupo sa kabilang panig ng silya nito.

“Good afternoon!” bati niya sa mga tao sa loob.

“We run the test, and it’s working just fine,” paninimula ni Kori.

“Okay! That’s good to hear.”

“I want to renew the application design upon upgrading to the new version. You will
be the one who will work on it,” ani Kori.

“Why is it Miss Escarrer? Wala na bang iba?” diretso at walang kagatol-gatol na

tanong ni Josiah.

Nagtaas ang kilay ni Lauren. Hindi niya maintindihan kung may isyu ba ito sa kanya.
Tila walang pakialam kung nakakasakit na ng damdamin sa talas ng pananalita nito.

“I’m the one who’s working on the online application. Aside from that, I have a
suggestion that may need help with your expertise. I am working on a proposal for
Kori. Since both of you are here, would you mind hearing about the plan I made?”

“Sure, go ahead,” ani Kori.

Tahimik naman ang lalaki. Wala rin naman itong magagawa dahil kliyente sila nito.

“I’ll get my laptop,” ani Lauren.

Lumabas siya ng silid at tinungo ang kanyang mesa. Bumalik din siya agad nang
bitbit na ang kanyang kailangan at ipinakita sa mga ito ang screen. Inilapit niya
sa mga ito ang plano.

“Ang plano ko sana ay magkaroon ng parang virtual games ang app.”

“Games? You’re kidding,” hindi makapaniwala na wika ni Kori.

Halata naman ang kakaibang ngiti sa labi ni Josiah na parang dismayado sa kanya.

“Hear me out na muna.”

“Are you sure, Miss Escarrer, na hindi ako nagsasayang ng minuto sa pananatili
rito?” anang lalaki.

Tumigas ang panga ni Lauren at matigas ang kanyang mga kataga na sinabing, “I’m not
playing with my job. You know that!”

May ilang beses na silang nagpalitan ng e-mail at alam niya na dapat ay napuna na
nito kung gaano siya kaseryoso sa kanyang trabaho.

“What exactly your plan is, Lauren?” amused na tanong ni Kori.

“You know the dress-up games, right?”

Tumango ito.

“Ang plano ko ay magkaroon ng dress-up icon ang app natin. The customer will enjoy
the fun games, while at the same time, they’re doing the online shopping.” Nilingon
niya si Kori. “I asked your designer to give me the list of the dresses that didn’t
perform well in sales.” ‘Tapos ay ibinalik niyang muli ang tingin sa laptop.
“So I am planning these dresses as an example in our test run.”

Inilabas niya sa laptop ang larawan ng isang babae na tanging underwear lang ang
suot. Sa gilid nito ay ang mga kasuotan ng lumang disenyo ng Kori.

“Makakapili ang customer natin ng damit kung sakali na magustuhan nila ang hitsura
nito sa virtual doll na binihisan nila. Mailalabas natin ang mga nakatago pang
damit nang hindi maaapektuhan ang sales natin by giving out discount.”

Umisang palakpak si Kori. She saw the excitement in her eyes. “That’s a great
idea!”

“Pero hindi ba’t gano’n din ‘yon? It would still cause money dahil ako ang
babayaran ninyo para sa disenyo ng application.”

“I agree, Mr. Martin! However, Kori has its pride. The shop does not just give away
discounts over ten percent per item. At isa iyon sa mga rason kung bakit iba ang
pakiramdam ng mga regular ng customer namin.”

Hindi na nagsalita ang lalaki. Hinayaan na lang sila nito.

“Okay! That’s a great plan. Great job, Lauren! Please send the report to me.”

“I will, and thank you!”

“I have to go.” Tumayo na si Josiah sa kinauupuan na para bang hindi na ito

makapaghintay pa na makaalis sa puwesto nito.

“Thank you for your time, Mr. Martin!” ani Lauren.

Inutusan ni Kori ang assistant nito na ihatid palabas ang lalaki.

“What’s his problem?” naibulong na lang ni Lauren nang naiiling. Hindi naman iyon
nakaligtas sa pandinig ni Kori.

“Well, galit si Josiah sa mga anak-mayaman na babae. Ang gusto niyang kausap lagi
ay lalaki lang. I don’t like his attitude, but what can I do? Siya ang ibinigay sa
akin ng kaklase ko dati. I’m satisfied by his job.”

Napangiwi na lang siya. Kaya pala iba ang pakikitungo nito sa kanila ni Kori. Ang
hindi niya lang maintindihan ay kung bakit ito ganoon. Parang nahihiwagaan siya sa
pagkatao nito.

“By the way, mag-a-apply sana ako ng leave for two days next week,” wika niya kay
Kori.

“Why?”

“Finn invited me to go to Tokyo next week.”

Natahimik si Kori. Seryosong tumingin sa kanya. Tila binabasa nito kung ano ang
mayroon siya sa kasalukuyan. Maya-maya ay sumeryoso rin naman. “Looks like you are
doing great with Finn.”

Tumango naman si Lauren. “Yes. We are doing just fine.” Nais niyang inggitin ang
babae. Nais niyang isipin nito na maayos sila ng kanyang asawa. “Pupunta kami sa
bahay mamaya para mag-dinner kasama ang pamilya ko.”
“Hmmm… interesting,” anito.

Bumukas ang pintuan at iniluwa ang sekretarya ni Kori. May bitbit itong bungkos ng
bulaklak. “Miss Lauren, may delivery po pala sa inyo na naghihintay sa labas.”

Kumunot ang kanyang noo. Hinarap niya si Kori. “Lalabas na ‘ko. I’ll send you the
report kapag natapos ko na.”

Tumango na lang ito.

Nagmamadali naman si Lauren na lumabas ng silid, ngunit narinig niya pa ang sinabi
ng sekretarya kay Kori bago tuluyan na magsara ang pintuan. “You have flowers,
ma’am.”

Tinungo ni Lauren ang ibabang palapag ng gusali. Naroon sa tabi ng nakangising

guwardiya ang delivery boy ng bungkos ng bulaklak. Umawang kaagad ang kanyang labi
kasabay ng pangungunot ng noo.

“Ms. Lauren, hindi mo naman nasabi na may boypren pala kayo,” anang guwardiya.

“Pirma po kayo rito, ma’am,” wika naman ng delivery boy.

Sinunod ito ni Lauren. Pinirmahan niya ang papel at saka niyakap ang may isang
daang piraso yata ng pulang rosas. Inakyat niya iyon sa kanyang mesa nang seryoso.
Nanunudyo naman ang mga ngiti ng mga kasamahan niya nang makita ang bulaklak na
tinanggap niya.

“Wow! May manliligaw ka pala, Lauren!” pukaw ni Yolly sa kanyang tabi.

Nginitian niya lang ito nang simple. Dinukot niya ang tarheta. Kumuyom ang kanyang
kamao. The flowers came from Finn, but she’s not happy. Napatingin siya sa
kalalabas lang ng meeting room na si Kori na may bitbit din na bungkos ng bulaklak.
May kausap ito sa telepono habang pabalik sa pribadong opisina nito. .

“Thanks! I love it! They’re lovely!” wika ni Kori sa kausap, hanggang sa makapasok
ito sa loob.

Parehas ba silang nakatanggap ng bulaklak mula kay Finn? Tinawagan niya ang numero
ng lalki para alamin at malaman kung kausap ito ni Kori.

Tila lumobo ang kanyang ulo nang busy tone ang naririnig nang tawagan niya ang
lalaki.

Anong klaseng laro ito, Finn? naitanong niya sa sarili. Noong una ay kasabay nitong
binili ang singsing nila at ang diamond necklace para kay Kori. Ngayon naman ay
sabay sila nitong bibigyan ng bulaklak?

Her phone rang—it was Finn Burnham.

“Hello!”

“Hi, sugar! Are you ready? Papunta na ako r’yan sa opisina mo para sunduin ka.”

Natahimik si Lauren. Ayaw niyang pumunta sa kanilang bahay nang masama ang kanyang
loob. Hindi imposibleng mapansin iyon ni Kael at ng kanyang ina.

“Sumama ang pakiramdam ko, eh. Sa ibang araw na lang tayo pumunta.”

“Okay! So, d’you like the flowers I sent you?”

Yes, if ako lang ang binigyan mo, nais niyang sabihin dito.

“I'll cut this call, I'm busy!” sa halip ay sabi niya. Hindi na niya hinintay pa
ang sagot mula rito na pinatayan niya na ito ng tawag.

Ayaw niya ng ganitong pakiramdam. Pakiramdam na parang nakikipagkumpitensiya siya

kay Kori samantalang siya ang asawa nito. Pinilit ni Lauren na ayusin ang kanyang
trabaho. Iwinaksi niya sa isipan ang hindi magagandang bagay, kahit pa panaka-naka
ay napapalingon siya sa bungkos ng pulang bulaklak mula sa lalaki. Mababaliw na
siya!

Halos mapakislot siya nang mag-ring muli ang kanyang cellphone matapos ang ilang
minuto. Tumatawag ulit si Finn.

“Hello.”

“Let’s go home! I’m here downstairs,” wika nito.

Nabigla si Lauren. Pinihit niya ang katawan para sumilip sa bintana. Katapat lang
ng kalsada ang bintana na naroon lang sa kanyang likuran. She saw him standing
outside, looking up at her window. Sa ayaw at sa gusto niya ay kumabog ang kanyang
dibdib matapos makita ang guwapo nitong mukha. Tila nilipad ng hangin ang kanina
lang na sama ng kanyang loob.

“W-why are you here?”

“Sabi mo ay masama ang pakiramdam mo. So, narito ako para sunduin ka.”

Natahimik si Lauren. Halo-halo ang kanyang emosyon sa kasalukuyan. Nagawa pa nitong

puntahan siya roon dahil nag-aalala ito sa kanya.

“Ayusin mo na ang gamit mo. Let’s go home, sugar.”

Pinatayan niya ito ng tawag. Naiinis na siya sa kanyang damdamin. Naiinis siya sa
ginagawa ni Finn sa kanya. Naiinis siya kay Kori at lalong naiinis na siya sa
kanyang sarili dahil hinahayaan niya na malunod sa kumunoy ni Finn Burnham.

Gayunman ay iniligpit niya ang kanyang gamit. Bumaba siya ng gusali bitbit ang
bungkos ng bulaklak. Walang emosyon na tinungo niya ito. Wala siya sa mood. Wala
siyang plano na makipagngitian sa lalaki na pinaglalaruan ang kanyang puso.

Hinawakan siya nito sa leeg para sana halikan, ngunit humakbang siya paatras.
“We’re in public.”

Nawala ang ngiti nito sa labi. Pinagbuksan na lang siya ng pintuan ng sasakyan.
Naglalakbay na sila papauwi nang hindi nito mapigilan na magtanong.

“Are you alright?”

Humugot siya ng hangin para lumakas ang kanyang loob. Kailangan niya na sigurong
tuldukan ang ginagawa nitong panlilinlang sa kanyang damdamin. “Finn, nakikipaglaro
ka ba sa ‘kin?”

“What do you mean?” Tila naapektuhan na ito ng hindi magandang mood niya kaya
iritable na rin itong nagtanong.

“I don’t like the flowers. I don’t like your endearment ‘sugar’ either!” Tama! Mas
maganda nang soplahin niya ito kaysa naman patuloy siya nitong saktan.
Bigla ang pagpreno ng sasakyan nito at matalim ang tingin na nilingon siya.

“Get out.” Hindi malakas at dalawang salita lang iyon, ngunit ramdam niya ang lamig
sa tono nito na halos magpatayo sa kanyang balahibo.

Inis na lumabas si Lauren ng sasakyan ni Finn. Iniwan niya ang bulaklak sa silya
kung saan siya umupo. Ramdam niya ang enerhiya ng galit nito nang makalabas siya.
Pagkasara ng pintuan ay humarurot iyon at iniwan siya nito sa hindi pamilyar na
kalsada.

She was hurt. Napapadyak na lang siya sa kinatatayuan. Hindi niya alam kung bakit
pakiramdam niya ay siya ang naging rason ng kauna-unahan nilang away samantalang
ito ang may ginawang hindi maganda sa kanya. Pakiramdam niya ay siya ang nagsimula
para magkalamat ang maganda nilang samahan nito.

Tama lang ‘yan, Lauren! You have to protect your heart!

Pero bakit ganoon? Bakit kahit ayaw niya ay nakokonsensiya siya?

Chapter 36

TILA umaabot sa ulo ni Finn ang init sa lahat ng parte ng kanyang katawan habang
panay ang ulos niya mula sa likod ng babaeng katalik. His shaft drilling harder and
deeper to the high-end prostitute he rented that night. The woman was a starlet
that he couldn’t even remember the name of.

Hindi naman lingid sa kaalaman ng mga lalaking kinabibilangan niya na mayroong mga
babaeng tulad nito. At ang pakikipagtalik sa katulad nito niya nailalabas ang sama
ng loob sa anim na taon na nakalipas.

Halos itulak niya ang babae sa mabilis at malalakas niyang pag-ulos habang
nagkikiskis ang mga ngipin sa galit. Tila ito nakadapa sa pader habang hawak niya
ang leeg nito na kaunti na lang yata ay mababali na. May asawa siya, ngunit heto at
sa ibang bukana niya ibinubuhos ang kanyang galit.

Ang nagugustuhan niya sa pakikipagtalik sa mga nirerentahang babae, wala silang

ugnayan nito. He could release his anger, his heat, without giving shitty things
aside from money. Kasabay ng paglimot niya sa kung ano ang naganap sa itatapon na
cond*m sa basurahan kapag natapos na ang bayaran. Hindi siya hahabulin ng mga ito
dahil walang damdamin na namuo sa pagitan nila.

Every man in his circle knows that. They have money that the women they fuck*d love
more than the so-called relationship. At ang ugnayan o transaksiyon ay nagaganap sa
pagtatalik. Matapos iyon ay wala na! Siyempre pa, ang lahat ng iyon ay udyok mula
sa kaibigang si Drew.

“Ahhh!” The woman screamed in pleasure as he continued f*cking her.

“Yes! Harder!” anito kasabay ng naliligayahang ungol. Umikot ito paharap sa kanya
at saka siya itinulak sa ibabaw ng kama na naroon lang sa kanyang likuran.

His head was full of Lauren’s serious face as the woman sat on him and inserted his
hardness into his fuck*ng wet hole.

Ang mukha ng kanyang asawa na hindi maipinta ang mga sumunod na lumarawan sa
kanyang isipan kasabay nang pagdampi ng labi ng babae sa kanyang dibdib.

“F*ck it!” Inis na itinulak niya ang babae.

“S-sir?”

“Shut it!” Inis niyang tinungo ang mesa at uminom ng alak. Mabilis na nanakit ang
kanyang p*gkalalaki dahil sa napigilang init nito na hindi nailabas. “Damn it!”

Halos manginig ang katawan ng babae nang ibato niya ang baso sa pader na may laman
pang kaunting likido ng alak. Nagkapira-piraso iyon sa sahig. Kinuha niya ang
kanyang wallet at saka inihagis dito ang ilang lilibuhin.

“Get out of my face!”

Mabilis at natatakot nitong dinampot ang lahat ng salapi at kasuotan sa sahig.

Nagmadali itong nagbihis at saka lumabas ng silid sa isang hotel room kung saan
sila naroon. He went to the bathroom nang makaalis ang babae. Itinapon ang
nakakadiring makintab na cond*m sa basurahan mula sa kanyang p*gkalalaki. Hinayaan
niya ang sarili sa tapat ng shower head at anurin ng tubig na tanggalin ang lahat
ng sama ng loob niya sa katawan.

He doesn’t know what he did just a while ago, what he was doing, or what he was
about to do! Put*ng ina! Ngayon lang siya muli nakapagmura. Akala niya ay ayos sila
ng kanyang asawa. He even asked Drew on how to make Lauren fall for him.

“I don’t like the flowers. I don’t like your endearment ‘sugar’ either!” Tila iyon
umaalingawngaw sa kanyang tainga habang naglalandas sa kanya ang tubig mula sa
kanyang uluhan. Ngunit mas nakakagago ang bagay na sinisisi niya ang sarili niya sa
lahat ng naganap.

Nasuntok niya ang pader. Nababaliw na yata siya. Kanina sa inis niya ay para siyang
tigre na pinagsisisira ang bulaklak na iniwan ni Lauren sa kanyang sasakyan. He
never gave flowers to anyone, not even to his mother. What right does Lauren have
to feel proud and hurt him like that?

Tanging roba lang ang kanyang kasuotan na lumabas ng banyo. Kumuha ng sigarilyo at
parang napapagod na nagsindi at humithit niyon. Nagbabaga ang kanyang mata nang may
mag-doorbell sa kanyang suite. Inis na tinungo niya ang pintuan at binuksan. Para
siyang leon na handang sakmalin ang tao sa labas kung hindi lang ang nakangising
mukha ni Drew ang bumalandra sa kanya, kasama nito ang bodyguard na si Ismael.

“So, how was she? She’s good, right?” tanong nito na halatang dumaan na sa mga
palad nito ang hubog ng babaeng starlet kanina.

“F*ck you!” mura niya sa hindi naitagong pagkainis. Tinalikuran niya ito at saka
muling pumasok sa loob.

Humalakhak naman ito ng tawa na kinuha ang bitbit na malaking paperbag mula sa
bodyguard nito at sumunod sa kanya papasok sa loob.

“Here’s your new set of clothes.” Inabot ni Drew ang paper bag kay Finn.
Inihagis niya iyon sa kama at saka dinampot isa-isa ang mga nakakalat na
pinaghubaran sa sahig. Ibinigay niya ang mga iyon kay Ismael.

“Sunugin mo ang lahat ng ito,” utos niya rito.

Kasama iyon sa kanyang nakasanayan. Ayaw niyang suotin muli ang mga damit na
hinuhubad sa kanya ng mga babaeng dumadaan sa kanyang palad.

Tumango lang ang bodyguard na isinupot sa isa pang dala nitong paperbag ang mga
iyon.

“What exactly was it to make your head heat up like that?” tanong ni Drew na kumuha
na rin ng sigarilyo at sinabayan siya.

Hindi siya makasagot. Finn was secretive. Kahit pa matalik niyang kaibigan si Drew.
Marami itong bagay na hindi alam sa kanya. Una, malihim siya, ikalawa ay
sinungaling siya at panghuli ay hindi nito mababasa ang kung anuman na emosyon
niya.

“It’s Lauren,” simpleng sagot niya.

“Tsk! Pinainit ni Lauren ang ulo mo? Tell me, saan na ba nakarating ang relasyon
ninyo?”

“I thought we’re good. I even sent her flowers today.”

“Woah! But you end up f*cking a whore tonight, which means you are not on good
terms.”

Lalong sumama ang mukha ni Finn lalo na at kakaiba ang pagkangisi ni Drew.

“P’re, kung ano man ang dahilan kung bakit patuloy na pumapalag ang asawa mo. Keep
on doing what you’re doing.”

Dinampot niya ang paper bag na may laman na bagong set ng kasuotan. “Mabuti pang
uuwi na ‘ko. I’m not even sure kung nakauwi ng apartment ko si Lauren.”

“I heard from Kori that Brett sent her flowers. Ang gago lang! Matapos mambabae ang
tarantado, ang gagawin lang niya ay padalhan ng bulaklak si Kori?”

Tiningnan niya ito. Kung tutuusin ay nais niya sanang payuhan ang lalaki na ligawan
si Kori. Alam naman niya na mahal nito ang kababata nilang babae. Ngunit siya ang
magiging kawawa sa huli dahil kung sakali na malipat dito ang pagtingin ni Kori,
gagaan ang buhay ni Brett para kulitin si Lauren—at ayaw niyang mangyari iyon.

Isinuot niya ang bitbit nitong mga gamit; naroon ang bagong set ng mamahaling
pantalong at gray na polo

“Anong isasagot mo kay Lauren kung sakali na tanungin ka niya kung saan ka
nagpunta? At saka hindi ka ba natatakot na baka malaman niya ang tungkol dito?”
pang-iinis nito sa kanya.

Tumiim ang bagang ni Finn. “Last na ‘to! Hindi na ako aarkila ng babae.”

Humalakhak ito. “Boring! Booo!”

Kung hindi lang niya ito kaibigan ay dadapo talaga ang kamao niya sa pisngi nito.
Kung tutuusin ay ayaw niyang umarkila ng babae kanina dahil nangako siya sa sarili
na hindi na dapat. Ngunit bakit nga ba niya itinuloy ang kalokohang iyon? Una, nais
niyang ibunton ang galit sa iba. Ikalawa, para hindi makahalata ang kanyang mga
kaibigan sa tunay niyang nararamdaman.

Takot siya. Ayaw niyang aminin ang tunay na saloobin niya sa mga ito.

“Uuwi na ‘ko,” matigas na wika niya.

“I heard na pupunta kayo ng Tokyo next week. Pumayag na daw si Kori na

pagbakasyunin si Lauren,” pahabol nito.

Matigas ang mga panga na hindi na niya ito pinansin pa. Heto na naman kasi siya,
back to stage one. Para siyang nasa laro ng Snake and ladder kung saan kada aabante
siya para makarating sa goal, kinakain siya ng kamandag at ibinabalik sa simula.

Inis niyang pinaharurot ang kanyang sasakyan pauwi sa kanyang condo unit matapos
niyang makasakay roon.

Nang makarating sa tinitirhan ay para siyang mababaliw, wala si Lauren na inaasahan

niyang naghihintay sa kanya roon. Tila may nakadagan na mabigat na bato na
dumadagan sa kanyang dibdib sa kasalukuyan. Kung ano-ano ang naiisip niya.

F*ck it! Napamura na naman siya sa galit. Wala talagang kayang magpa-ulol sa kanya
ng ganito kung hindi ang babae lang. Dinukot niya ang cellphone at saka tinawagan
ang numero nito.

“Sorry, the number you are calling is either unattended or out of coverage area,”
wika mula sa operator.

Sh*t!

Hinablot niyang muli ang jacket at binitbit palabas ng kanyang unit. Wala siyang
naiisip na pupuntahan nito sa kasalukuyan kung hindi ang tirahan ng mga ito.

Ramdam niya na ang pagod, ngunit kailangan niyang masiguro kung nasaan ang babae sa
ngayon.

Nakita niya na lang ang sarili na nasa harapan ng malaking bahay ng mga ito at
kausap ang guwardiya sa gate.

“Good morning, Ser Finn!”

“Si Lauren?” Hindi na siya nagpaligoy-ligoy at tinanong ang babae.

“Nasa loob po.”

“Could you please tell her that I’m here?”

“Pasok na lang kayo, Ser! Nasabihan naman kami ni Madam Leanna na pwede kayong
pumasok kung kelan n’yo gusto ba!”

“Good! Sige, papasok na ‘ko.”

Sinilip niya ang relo at kasalukuyang alas-dos na ng madaling araw. Alam niyang
kabastusan ang gagawin niya ngayong gabi sa pamilya nito. Ngunit dahil binigyan
naman siya ng permiso ng ina ni Lauren, gagamitin na niya iyon at hindi na
magdadalawang-isip pa na hintayin ang kanyang asawa na bumalik sa bahay.

Damn these feelings of him! Nasisiraan na tuloy siya ng ulo!

Madilim na sa loob ng kabahayan ng mga Escarrer, ngunit alam niya kung saan
papasukin ang babae dahil alam niya kung nasaan ang silid nito.

Dahan-dahan niyang binuksan ang pintuan, ngunit natagpuan niya rin naman ang babae
na sinasabunutan nito ang ulo habang nakaupo sa ibabaw ng kama.

“Damn it!” she cursed.

Agad din naman nitong inangat ang ulo at nilingon ang pintuan kung saan siya naroon
nang marinig ang pag-ingit ng mabigat na kahoy. Kumunot ang noo nito at umawang ang
labi. He wants to slap her butt for being a disobedient wife!

“Tsk! Ngayon naman ay nakikita ko ang pagmumukha ng talipandas na lalaking ‘yon!”

Tinapik-tapik nito ang pisngi. “Isa lang itong panaginip.”

“Mrs. Burnham, bakit hindi ka umuwi ng bahay?” tanong niya rito.

Nanlaki na lang ang mata nito at saka tumili. Tinakpan niya ng kamay ang bibig nito
at saka pinakubabawan sa kama dahil siguradong mas nakakahiya kapag gumawa ito ng
ingay at kumuha sila ng atensiyon sa buong kabahayan ng mga Escarrer.

Chapter 37

IRITANG-IRITA si Lauren matapos siyang iwan ni Finn sa kahabaan ng hindi pamilyar

na kalsada. Ngunit naroon lang din naman siya sa business area sa loob ng Makati
kaya hindi siya nag-aalala na baka mapahamak siya roon. May mangilan-ngilan na
dumadaan na mga sasakyan kahit pa nga halos nagtatalo na ang dilim at liwanag sa
kalangitan.

Naglalakad din ang ilang office worker sa magkabilang panig ng kalsada.

“Damn it!” mura niya habang naiisip ang lalaki.

Humugot siya ng hangin para mabawasan ang kanyang pagkainis dito. Naghintay si
Lauren ng taxi na dadaan at maghahatid sa kanya sa kanilang tahanan. May mangilan-
ngilan na dumadaan, ngunit may laman na pasahero ang mga iyon dahil kasalukuyan
pang rush hour.

Shit! Sinundo pa siya nito sa opisina kung iiwan lang din naman pala siya!

Paano kung hindi kay Finn galing ang bulaklak ni Kori, Lauren? Bigla niyang naisip
ang tungkol doon.

Napahinto siya sa pagkilos. Kaya ba parang nakokonsensiya siya na baka siya ang
dahilan ng unang sama ng loob nila bilang mag-asawa?

Ngunit tandaan mo na hindi mo siya nakausap kanina! Si Kori ‘yon malamang!

Habang naiinis at naiirita si Lauren sa nagaganap sa kanya sa kasalukuyan, bigla na

lang may humintong sasakyan sa kanyang tapat. Mabilis na dumaloy ang kilabot sa
kanyang katawan at inisip niya na baka kapahamakan ang hatid nito. Bumaba ang
salamin nito at lumitaw sa kanya ang mukha ng driver na si Jessica De Joya.

“Lauren?”

“Oh! Hi!”

“Why are you here?”

“May kliyente lang na pinuntahan,” pagsisinungaling niya. Hindi alam ng mga

kaeskuwela nila na mag-asawa sila ni Finn. Ang tanging nakakaalam lang ay sina
Brett, Kori at Drew. Bukod pa sa talagang malalapit sa pamilya.

“Sumabay ka na sa akin!” anito.

“Uhm, maaabala pa kita. Naghihintay din naman ako ng taxi. Saka sa Green Meadows pa
ako nakatira,” muli niyang pagsisinungaling. Iyon kasi ang alam sa mga kaeskuwela
nila—na sa subdibisyon na iyon matatagpuan ang tirahan ng mga Escarrer.

“Tss! Wala ‘yon! Halika na rito! Sa Quezon City rin naman ako nakatira,” pilit na
aya nito sa kanya.

Napangiwi si Lauren. Mukhang sa ayaw at sa gusto niya ay kailangan niyang pumunta

at dumalaw sa kanilang tahanan para hindi mag-isip ng kakaiba ang kaibigan. Naisip
niyang muli sa Finn. Paano kung makarating na ito sa apartment nito? Paano kung
hinintay siya nito?

Hindi ba’t iniwan ka niyang mag-isa? Hayaan mo na ‘yon! Pinalakas niya ang kanyang
kalooban.

Dahil sa ginawa nito sa kanyang pang-iiwan sa kalsada kaya nagkaroon siya ng lakas
ng loob na sumakay sa sasakyan ni Jessica at mag-istokwa! Bahala si Finn sa buhay
niya!

“Kumusta ka pala?” tanong nito.

“Ayos naman, may dalawang buwan din yata tayong hindi nagkita, ah?”

“I heard na nagtatrabaho ka kay Kori.”

“Yes! I decided to stay here for the meantime lalo na at kamamatay lang ng papa ko.
Kori offers me a job. Mas mataas pa nga kung tutuusin ang sweldo na in-offer niya
sa akin kumpara sa sweldo ko do’n. Tinanggap ko at sayang naman, makakasama ko pa
ang pamilya ko rito.”

“Good to hear! So, kilala mo ba ang asawa ni Finn?”

Tila lumamig ang kanyang likuran sa tanong nito. Nagpatuloy naman si Jessica.

“Nabalitaan ko na ikinasal daw si Finn sa Los Angeles weeks ago. Hindi lang alam
kung sino, but they said it was Honey—’yung pinsan ni Kori. Naroon din kasi siya sa
Los Angeles noong araw ng kasal ni Finn.” Lumingon ito sa kanya nang bahagya bago
muling ibinalik ang paningin sa kalsada.

Hindi na niya mabilang kung pang-ilang beses na niyang narinig na si Honey ang
napagkakamalan na asawa ng lalaki. Hindi niya tuloy maiwasan na magduda kung totoo
ang sinasabi ni Finn na wala itong relasyon sa babae. Parang kidlat naman na
mabilis na dumaloy ang sakit sa kanyang damdamin.

Para iwaksi sa isipan niya si Finn, inusisa niya sa ibang bagay ang kaibigan.
Marami pa silang pinag-usapan ni Jessica. Napunta sa kung kani-kanino kaeskuwela
nila noon ang kanilang topic hanggang sa huminto na lang ang sasakyan nito sa
kanilang tahanan.

“Thanks for sending me here, Jess!” Hinalikan niya ito sa pisngi para makipag-beso.

“Anytime!” nakangiting tugon nito. “By the way, iimbitahan sana kita sa birthday
party ko next weekend.”

“Next week?”

“Yes! Kaunting celebration lang. Party-party!”

Naisip niya na nakauwi na sila ni Finn sa araw na iyon mula sa Tokyo kaya ayos
lang. Isang simpleng ngiti ang isinagot niya rito at saka sinabing, “Sige! Pupunta
ako.”

“Aasahan kita! Bye!”

Nagpaalam na si Lauren sa kaibigan. Eksakto naman na binuksan ng guwardiya ang gate

ng kanilang bahay kaya tinalikuran na niya ang sasakyan nito para pumasok.

Tumuloy siya sa loob at naabutan ang ina na nakaupo sa silya at nagpapamasahe sa

kasambahay.

“Good evening, ‘Ma!”

“`O, Lauren hija! Akala ko ba ay hindi kayo tutuloy ni Finn ngayong gabi?”

Napangiwi si Lauren. Agad naman siyang nakaisip ng idadahilan sa ina. “May trabaho
pa kasi siya, ‘Ma. Naisip ko naman na tumuloy pa rin dahil gusto kong maka-bonding
si Kael.”

Nagiging sinungaling na yata siya. Nakakaisip siya ng mga dahilan para lang
makalusot sa araw na iyon. Ayaw niya naman kasing mag-isip o mag-alala sa kanya ang
pamilya kung bakit mag-isa siyang dumalaw sa mga ito, kung bakit siya napadpad sa
kanilang tahanan.

“Ate!” masayang bati ni Kael na pababa ng hagdan. Niyakap siya nito at nagawa pa
siyang iikot sa maluwag na espasyo ng kanilang bahay. Malaki na talaga ito na kaya
na siyang buhatin.

“Kumusta ang pag-aaral mo? Okay ka naman ba?”

“I’m doing good! Medyo busy lang dahil sa mga exams and projects. Then, this final
semester would be hard for me. Kailangan ma-secure ko ang lahat para sigurado ang
pag-graduate ko.”

Tinapik niya ito sa balikat. “I know you can do it!”

“Salamat, ate!”

Masaya naman niyang naka-bonding ang pamilya. Nagpasalamat siya na maayos ang lagay
ng kanyang ina at si Kael. Naranasan niya na rin ang tumawa at makipagbiruan sa mga
ito kumpara noong mga unang linggo ng dating niya.

Nanood pa sila ng kapatid ng “Weightlifting Fairy, Kim Bok-joo” sa kanilang

entertainment room. Nakapilig ang kanyang ulo sa balikat nito habang tinititigan
ang guwapong mukha ni Nam Joo-Hyuk sa screen.
“Uuwi ka pa ba, hija?” tanong ni Mrs. Escarrer kay Lauren nang pumasok ito sa
silid.

Doon niya napansin na alas-onse na pala ng gabi.

“Matutulog na lang ako sa kuwarto, ‘Ma. Magsasabi na lang ako kay Finn na dito na
ako magpapalipas ng gabi.” Nilingon niya si Kael. “Hoy! Ikaw? Wala ka bang planong
matulog?”

Pinatay na nito ang malaking telebisyon nila at saka tumayo. “Ikaw na nga ang
binonding, naninita ka pa!”

“Mabuti pang matulog na kayong parehas. Ikaw, Lauren, are you sure your husband was
alright? Hindi ka ba niya susunduin?” tanong muli ng kanyang ina.

Kung tutuusin ay naiinis nga siya. Hindi pa siya nakatatanggap ng mensahe mula kay
Finn sa oras na iyon. Umuwi kaya ito sa kanilang apartment? Alam ba nito na wala
siya roon? Kung ano-ano ang naiisip niya.

“Busy kasi siya, ‘Ma,” ang tanging naisagot niya rito.

“Magpahinga na kayo. Magbibilin na lang ako sa guwardiya na patuluyin si Finn kung

sakali na sunduin ka niya.”

Duda si Lauren na magaganap ang bagay na iyon kaya naman tumango na lang siya.
Umakyat na siya sa kanyang silid at saka sinilip kung may mensahe kay Finn. Zero
message or miscalls! Sa pagkainis niya ay pinatay niya na lang ang kanyang
cellphone para tuluyan na nilang hindi matawagan ang isa’t isa.

Malapit na talaga niyang isipin na masyado lang itong pa-fall. Pinapa-in love siya
ng walang hiya.

Nagshower siya. Napili niya ang isang maluwag na T-shirt sa kanyang wardrobe at
saka panty bilang pantulog dahil naroon na sa tirahan ni Finn ang halos karamihan
ng gamit niya.

Pinilit niyang makatulog ngunit patuloy ang pagdalaw ng imahe ni Finn sa kanyang
isipan.

“Bwisit!” Inis na nagpabaling-baling siya sa higaan.

“Augh!”

Inabot na yata ng madaling araw si Lauren, ngunit para bang may kulang sa kanya sa
gabi na iyon. Hinahanap-hanap niya ang presensiya ng lalaki.

“Damn it!” Nasabunutan niya ang sarili dahil sa pagkainis.

Narinig niyang umingit ang pinto ng kanyang kuwarto kaya nilingon niya ang
direksiyon nito. Kumunot ang kanyang noo nang iluwa nito ang bulto ng matangkad na
lalaki na nakasuot ng pantalon at polo. Lumapit ito sa kanya hanggang sa malinaw na
makita niya ang bulto ni Finn.

“Tsk! Ngayon naman ay nakikita ko ang pagmumukha ng talipandas na lalaking ‘yon!”

inis niyang bulalas. Tinapik-tapik niya ang pisngi para magising siya sa
katotohanan. “Isa lang itong panaginip.”

Ganoon na lang ang kanyang bigla nang magsalita ang pamilyar na tinig. “Mrs.
Burnham, bakit hindi ka umuwi ng bahay?”

“Ahhh!” Agad nitong tinakpan ang kanyang bibig at saka siya pinakubabawan dahil sa
kanyang tili.

Mabilis din na nanuot sa kanya ang amoy ng lalaki. Hindi iyon galing sa shampoo o
showergel na mayroon ito sa kanilang apartment kaya naman nagtatanong ang kanyang
mga mata kung saan ito nagpunta.

“Don’t scream, okay?”

Tumango si Lauren.

“Now, bakit hindi ka umuwi ng bahay?” ulit nito sa tanong, pabulong.

“Eh, ikaw nga ay hindi rin umuwi! Saan ka galing?” bulong niya rin ngunit
nanunumbat.

Napalunok ang lalaki. “I… I...”

“Tsk! ‘Wag ka nang magdahilan! As if I care!”

Humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. “You don’t care? So, if I do
something indecent to you tonight, you still don’t care?”

“W-what indecent—”

Pinasadahan siya ng tingin ni Finn. Napasinghap na lang si Lauren nang dahan-dahan

na maglandas sa kanyang binti ang isang palad nito.

“Nandito tayo sa bahay namin, a-alis ka r’yan,” halos hindi na marinig na sinabi
niya.

Titig na titig si Finn sa kanya. Bumangon ito at umalis sa kanyang ibabaw. Ganoon
na lang ang kanyang bigla nang para siyang piniritong tilapya nang iikot nito ang
kanyang katawan sa ibabaw ng kama. Napapiksi na lang siya nang paluin nito ang
kanyang puwitan na tanging panty lang ang tumatakip.

“What is that for?”

“For being a disobedient wife.”

“Aw!” Muli siya nitong pinalo.

Binuhat din naman nito ang kanyang katawan at saka siya iniupo sa kandungan nito ng
pahalang habang nakaupo ito roon sa kama. Napapalunok na lang si Lauren kasabay ng
pamumula ng kanyang pisngi habang nagdu-doodle ang daliri nito sa kanyang hita,
nakatitig sa kanyang mukha. May kung anong kuryente na nananalaytay sa bawat
himaymay niya sa kung ano ang mayroon sa kanila sa kasalukuyan.

Finn moved his hand to her cheek. “Alam mo bang halos mabaliw ako nang hindi kita
makita sa bahay? Unang beses ko rin itong ginawa na pumasok sa silid ng isang
tahanan na parang magnanakaw.

“I’m not a perfect husband, my star, and I’m sorry for that.”

This is bad! Heto na naman kasi ang marupok niyang damdamin. Bago pa siya makakilos
ay inilapit na nito ang labi sa kanya at buong pagsuyo siyang hinalikan. Wala
siyang nagawa kung hindi ang tanggapin iyon. Napapikit na lang siya habang hinayaan
ang sarili na malasing sa matamis nitong halik.

Chapter 38

FINN rested his head on Lauren’s neck habang nakaupo siya sa kandungan nito. They
have never done this before. Isa na yata ito sa mga intimate moment nila ng lalaki.
Nanghingi naman ito ng pasensiya sa kanya kaya niya ito napatawad.

“I’m not a perfect husband, my star, and I’m sorry for that.” Hindi naman siya
santa para sabihin na perpekto rin siya kaya naintindihan niya ito. Lihim niyang
pinatawad ang lalaki.

Naamoy na naman niya ang kakaibang shower gel nito dahil sa pagkakalapit nilang
iyon. His breathe tickles her neck. She doesn’t know if she likes it, but she
doesn’t love it either.

Lauren saw red marks on Finn’s neck. She touched it. Tila nakiliti naman ang lalaki
sa kanyang ginawa.

“Galing ka ba kila Drew? Sa hotel ka ba galing? W-where are your clothes?”

Bumigat ang kamay ni Finn na nakayakap sa kanyang baywang dahil sa kanyang mga
katanungan.

“I just want to rest for the meantime, my star,” anito.

Dahil sa sagot nito ay pinabayaan na muna niya ang lalaki. Ramdam niya ang pagod
dito kaya hindi na lang niya ito inistorbo. Hinayaan niyang pakinggan ang sariling
damdamin na kumabog habang nasa ganoon silang posisyon. Inabot niya ang kanyang
cellphone at saka iyon binuksan habang nakapikit ang lalaki.

Nakita niya ang mensahe nito na “Where are you, woman?”

Tsk! Kapag galit ‘woman, kapag sweet, my star? Hmp!

Nagpunta na lang siya sa Instagram account ng kanilang shop para makita kung ano sa
kasalukuyan ang estado nito. Kung may mga reklamo pa rin ba silang natatanggap sa
kanilang mga parokyano.

Kabubukas pa lang ni Lauren sa kanyang account nang makita ang post ni Kori.
Larawan iyon ng natanggap nitong bulaklak kaninang hapon na nasa ibabaw ng mesa
nito.

“Thank you so much, love, for these wonderful red roses. wǒ xǐhuan nǐ (I love
you)!”

Naka-tag sa larawan nito ang account ni Brett na halatang sa kanyang matalik na

kaibigan galing iyon. Umawang ang labi ni Lauren. Ang mga pagtatampo at pagkainis
niya kanina ay si Brett ang may kasalanan?

Hindi si Brett, kung hindi siya! Naghinala siya at nag-isip ng kung ano-ano kaya
siya ang may kasalanan. Ngayon niya napagtanto kung bakit parang pakiramdam niya ay
mayroon siyang kasalanan sa kanyang asawa. Hindi rin naman niya masisisi ang sarili
dahil naniwala siya na mahal ni Finn si Kori—noon. Noong hindi niya nararamdaman na
kiligin sa lalaki.

Ngunit sino nga ba talaga ang mahal ni Finn?

Si Kori ba ang mahal mo, Finn? Nais niya itong tanungin habang nakapikit ito.

“Too much light,” anito na parang naiintindihan na nais niya itong kausapin.
Inirereklamo nito ang liwanag mula sa maliit niyang screen.

“Gusto mo na bang umuwi? Ako na ang magda-drive,” mungkahi niya.

Tutal naman ay siya ang talagang may kasalanan ng lahat kung bakit sila naroon sa
kanilang tahanan. Inangat nito ang mukha para salubungin ang kanyang mata. Hinaplos
siya sa kanyang pisngi kaya mabilis na dumaloy ang init niyon sa buo niyang
pagkatao. He caresses her cheek using his big thumb.

“Susubukin ko na habaan ang pasensiya at init ng ulo ko pagdating sa’yo mula

ngayon, Mrs. Burnham. I want this marriage to go well. I am forgiving you for what
you have done in the past. Please also forgive me for what I did and let’s move
on.”

Forgive me for what I have done?

Bigla tuloy siyang napraning kung may kasalanan ba siya rito.

Tila naman hinahaplos ang kanyang damdamin ng mga salita ng lalaki. Nakita niya na
lang ang sarili na tumatango kay Finn dahil gusto niya ang ganoon. Inilapit nito
ang labi sa kanya at wala siyang nagawa kung hindi ang tumugon dito.

He likes kissing his lips. Because in that way she could express her emotion—her
eternal love for this man.

***

NARITA AIRPORT TOKYO, JAPAN.

Lauren was just wearing high-rise slim-leg Veronica Beard jeans, and a maroon
Rosetta Getty’s turtleneck sweatshirt. Habang si Finn naman ay nakapantalon lang
din at asul na Ermenegildo Zegna na polo shirt. Isang Balenciaga sunglasses ang
nakasabit sa kuwelyuhan nito na hinanda ng lalaki mula nang lumabas sila ng
eroplano.

Maaga silang nakarating sa bansa sa oras na alas otso ng umaga. Umalis sila ng
Pilipinas ng dis-oras ng gabi. Naroon si Finn para mag-audit sa opisina ng Burnham
Airline sa airport na iyon at sa Haneda Airport naman kinabukasan. Natuwa lang siya
noong nakaraang lingo nang ayain siya nito.

Sa opisina ng airline sila unang tumungo habang naroon sila. Finn checked the
reports and has a meeting with his staff na maagang pumasok para lang makausap ang
lalaki.

The office served Lauren tea while she was sitting on a soft couch inside the
meeting room. Naroon lang din ang lalaki kasama ang grupo nito. Hindi niya
napigilan na humikab dahil inaantok na siya lalo pa’t nakakatamad pakinggan ang
nagre-report na kasama ng lalaki. Hindi rin siya halos nakatulog sa eroplano dahil
excited siya sa lakad na iyon.
Napansin na lang niya na pinatigil ni Finn ang nagre-report dito, ‘tapos ay sabay-
sabay na nagsilingunan sa kanya ang buong team. Kita niya ang kakaibang ngiti ng
mga nasa opisina na para bang may alam ang mga ito na hindi niya alam.

Namula ang kanyang pisngi. Lumapit sa kanya si Finn.

“Are you alright? Is there anything you want, my star? Gusto mo bang ihatid na muna
kita sa hotel para makapagpahinga ka ro’n?” tanong sa kanya ni Finn.

“Ayos lang ako. Hihintayin kita para sabay tayo na makapagpahinga.”

Satisfied naman ito sa kanyang sagot. Binalingan nito kaagad ang grupo. Mga beinte
minutos lang siyang naghintay muli bago ito lumapit sa kanya para ayain na siyang
umalis.

“Are you sure all was settled?”

“Yes.” Hinawakan siya nito sa kamay at pinagsalikop ang kanilang mga daliri habang
nilalakad ang napakahabang pasilyo. Finn’s hand is warm. May dalawang staff ang
nakasunod sa kanila na nagtutulak ng cart kung saan naroon ang kanilang mga gamit.

“What is your plan tonight?” tanong ni Lauren kay Finn.

“Pumunta sa Haneda Airport.”

“Agad? Akala ko ba bukas pa?” tanong niya rito.

“Well, dapat! Pero gusto kong sulitin ang tatlong araw na kasama ka. Kung tapos na
‘ko sa trabaho ko, I have all the time to be with you.”

Nais pumiglas ng kakaibang ngiti ni Lauren sa labi dahil sa sinabi nito. Kinikilig
yata pati ang bumbunan niya sa lalaki.

Sumakay sila ng pribadong sasakyan ng hotel kung saan sila tutuloy. Dalawang gabi
sila sa Tokyo bago sila tumungo sa susunod na araw sa Fujikawaguchiko kung saan
naroon ang Lake Kawaguchi na tanaw ang Mount Fuji.

“Go and sleep, my star,” wika nito nang naroon na sila sa sasakyan.

Mabilis naman siyang dinalaw ng antok dahil sa sinabi ng lalaki.

***

NABIGLA na lang si Lauren nang magising siya na kakaunting liwanag lang mula sa
bedside table ang kumakalat sa silid, nakahiga siya sa ibabaw ng malambot na kama.
A familiar scent coming from Finn Burnham soothes her nose. Sinasamyo rin ng ilong
nito ang kanyang leeg habang nakaikot ang magkabila nitong braso sa kanyang
baywang.

Nagdala ng kakaibang kiliti ang mainit na hininga at labi nito sa parteng iyon ng
kanyang katawan dahilan para mapasinghap siya.

“You’re awake?” tanong ng namamaos nitong tono.

“Hmm… Anong oras na?”

“I think, it’s five in the afternoon. Mga ganoong oras kasi rito ay parang alas
otso na sa atin.”
Kumilos ang lalaki at itinukod ang siko sa kanyang gilid para pakubabawan siya.
Hinarap nito ang kanyang mata. “May kasalanan ka sa ‘kin.”

“At ano naman ‘yon?” tanong niya nang nakakunot ang noo.

“You are getting prettier day by day, kahit natutulog lang. Hindi ako agad
nakatulog kanina dahil nakatitig lang ako sa’yo.”

Nagpipigil na ngumiti si Lauren kaya tinudyo na lang niya ang lalaki. “Ano? Bilib
ka na ba sa kagandahan ko? Nagtataka nga ako kung bakit walang nanliligaw sa akin
noong high school at saka college tayo. Ang choosy siguro nila!”

Lumabas ang pantay-pantay nitong ngipin at naningkit ang mata sa kanyang sinabi.
“Nope! Hindi ‘yon totoo. Marami ang nagkakagusto sa’yo. Isa na si Bobby.”

“Si Bobby lang ‘yon! Paanong naging marami?”

“There was also Oscar, Paul, Remil, Jun-Hyo, Ken. Hmmm…” Saglit pa itong nag-isip.
“I also remember Anil, the Persian guy.”

“`Yung pinakapogi sa School of Engineering?” Gulat na gulat si Lauren.

Sumimangot ito. “He’s not pogi.”

“Ang pogi kaya no’n. Isa ‘yon sa crush namin ni Jessica!”

“Woman, parang nanghihinyang ka yata!”

“Of course! Bakit hindi ko alam ‘yon? Akala ko kasi ay pangit ako no’n!”

Natahimik ito at malalim na tumingin sa kanya. Napalunok na lang si Lauren nang

maramdaman ang palad nito na humahaplos sa kanyang baywang. Sumuot iyon sa kanyang
suot na sweater.

“Pinigilan ko sila. Ayoko kasi ng may bumubuntot-buntot sa’yo noon. I asked every
one of them na hindi ka pwede sa ligawan. They thought I was your boyfriend lalo na
at madalas tayong magkasama sa library.”

Mabilis na nag-init ang pisngi ni Lauren sa narinig. Wala ang mga sinabi nito
kanina na maraming boys ang nais na manligaw sa kanya. Hindi rin siya makapaniwala
na pinigilan nito ang mga iyon.

“And why did you do it?” mahinang bulong ni Lauren.

“Because I was indeed your boyfriend, hindi ba? Are you ready sa mga susunod na
mangyayari, Mrs. Burnham?”

“M-mangyayari saan?”

Hindi ito nagsalita. Sa halip ay inangat nito ang laylayan ng kanyang sweater at
ipinasok nito ang sarili sa loob niyon. Pumaloob si Finn sa kanyang kasuotan.
Ganoon na lang ang pagliyad ng kanyang katawan nang maramdaman ang labi nito na
nag-iiwan ng nakapapasong halik sa kanyang dibdib.
Chapter 39

TILA mayroon silang mundo ni Finn sa loob ng train na nakahawak sa pole habang
umaandar iyon. Rush hour sa siyudad kaya kasalukuyan na maraming tao sa train na
pangunahing transportasyon sa bansa. Nagpahatid sila sa Haneda Airport kanina gamit
ang sasakyan ng Imperial Hotel. Matapos ang meeting ng lalaki na inabot lang ng
treinta minutos ay umalis na sila ng airport. Mula roon ay sumakay sila ng train.

Mas masarap maranasan ang sumakay sa tren sa siyudad kaysa sa pribadong sasakyan.
Disadvantage lang ang dami ng commuter sa ganoong oras, ngunit sapat lang iyon sa
kanilang dalawa na hindi alintana ang iba pa.

Nakatingala lang siya sa mukha ni Finn habang inaalala ang mga naganap kanina kung
paano nila dapat mamarkahan ang kanilang suite. Hindi rin iyon natuloy dahil may
tumawag sa telepono ng lalaki at pinapupunta na ito sa airport.

“I like how you look at me,” bulong ni Finn sa kanyang tainga na nagpabalik sa
kanya sa kasalukuyan.

“Really?”

“You look thirsty.”

“Excuse me! I’m not!” namumula ang pisngi na tanggi niya. Ibabalik pa yata nito ang
naganap kanina kung saan hindi natuloy ang mga nakalinya niyang ungol.

“Ano ba ang nasa isip mo? I am talking about water. Hindi ka uminom ng tubig.”

Nasuntok niya ito nang mahina sa dibdib. “We both know that you are not talking
about water.”

“At ano naman ang nasa isip ko?”

Lalong namula ang kanyang pisngi. Bago pa siya makasagot ay tumunog ang beep ng
train at nagsalita ang babaeng operator sa Hapon na naroon na sila sa Shinjuku
Station. Pilyong ngumiti ang lalaki at saka siya nito hinila palabas. Hindi niya
alam kung saan siya nito dadalhin. Para lang siyang kuting na iginigiya nito.
Itinapat nito ang Suica card sa reader bago iyon bumukas.

“Go, miss.” Pinauna siya nito na lumabas bago ito sumunod.

Nang makaakyat sila sa platform at makalabas ng istasyon ay sinalubong sila ng

malamig na hamog sa siyudad. Oktubre na kasi ang kasalukuyang buwan at nagsisimula
na ang winter sa bansa.

Nginitian siya ni Finn at saka ibinulsa ang kanyang kamay na kasalukuyang hawak
nito sa loob ng trench coat na suot ng lalaki. A simple gesture, ngunit pinainit
niyon hindi lang ang pisngi niya kung hindi pati ang kanyang damdamin. Nilakad nila
ang eskenita hanggang sa marating sa kahabaan ng kalsada ng Shinjuku.

Hindi naman iyon unang beses na makarating si Lauren sa bansang iyon, ngunit unang
beses niyang maranasan ang makulay at maliwanag na siyudad. Tila magsisimula pa
lang ng araw sa lugar na iyon. Bukod sa binabalutan ng malalaking screen ng LCD ang
haligi ng gusali, nagkalat at tabi-tabi ang mga tindahan. It was indeed one of the
shopping place in the city.

“Where are we going?” natatawa niyang tanong sa kanyang asawa.

“I don’t know. I just want to enjoy the night with you.”

Ayiiie! Kaines!

Heto ka na naman, self!

Iginiya na siya nito sa paglakad. Lihim na nangingiti at nagpapasalamat si Lauren

sa kanilang relasyon. She likes what they are having. Tama ang lalaki sa katwiran
nito. They will forget everything that has happened in the past, and they will move
on. “Keep moving forward.”

Nakarating sila sa Menya Syo, isang simpleng ramen house na matatagpuan sa

Shinjuku. Sa bungad ay naroon ang machine kung saan sila pipili ng pagkain, kasabay
ng pagbayad. Parehas silang pumili ng gyoza at saka isang bowl ng shio ramen.
Pinapasok sila sa loob matapos makuha ang resibo. Magkatabi sila na umupo sa high
chair na naroon sa counter table. Nasa gitna nito ang nagse-serve ng pagkain.

It was a simple restaurant for Finn Burnham at hindi akalain ni Lauren na kakain sa
ganitong uri ng restaurant ang lalaki. Isang ugali nito ang nakilala niya sa gabing
iyon.

“Looks like we will enjoy this trip,” ani Lauren.

“Yes, my star. We will enjoy our trip.” Finn took Lauren’s hand and kissed it.

Matapos nilang kumain sa restaurant ay nagkayayaan si Lauren at Finn na mag-ikot-

ikot sa mga katabing shop. Hindi siya makaramdam ng antok lalo na at buhay na buhay
ang parteng iyon ng siyudad kahit pa alas diyes na ng gabi. They walk like ordinary
couples on the street. Magkakatabi ang KTV na naroon, pumapailanlang ang masayang
music video ng isang Japanese band mula sa isang gusali. May isang parte pa na yosi
area kaya mausok.

Nagagawa pa nitong pisilin ang kanyang palad na naroon sa bulsa nito. Kahit ayaw ni
Lauren ay natutuwa sa galak ang damdamin niya.

Lauren enjoys everything that night while holding Finn’s hand.

Hindi alam ni Lauren kung masyado ba siyang naaaliw sa maingay na paligid.

Namalayan na lang niya ang sarili na ipinasok ni Finn sa isang adult shop—M’s PoP
Life Department Store, it’s a seven-level sex shop in the heart of Akihabara.

“W-what are we doing here?” namumula ang pisngi na tanong niya sa lalaki.

She saw different kinds of bras. Itinapat nito sa kanyang dibdib ang isa na hinugot
nito. Tila iyon pinagtagni-tagning leather straps. Hindi iyon underwear sa kanyang
pananaw dahil nakalinya lang ang lining nito. Butas ang parte ng dibdib. Kung ano-
ano na ang pumasok sa kanyang isipan kaya dumoble ang pamumula ng kanyang pisngi.
Tila wala namang pakialam sa kanila ang iba pang parokyano.

“Sabihin mo sa akin na wala kang plano na ipasuot sa ‘kin iyan,” aniyang

kinakabahan.

“Well, what do you think, sugar?” Kumindat pa ito sa kanya.

“Eew, eew, eew! Bahala kang magsuot niyan!” bulong niya sa lalaki.

Nagpipigil naman ito ng tawa sa kanya. Dinampot nito ang isa pang klase ng
underwear. Gawa iyon sa net na kulay itim at isang g-string na halos hindi niya ma-
imagine kung may itatakip ba iyon sa maselang parte ng babae.

“I like this better,” he said seductively.

Oh, Lord!

Hinawakan nito ang kanyang kamay at umakyat sila sa susunod na palapag. Kumunot ang
noo ni Lauren nang makita ang iba’t ibang uri ng gulay at prutas sa isang hilera na
nasa loob ng box. May dilaw na mais, may carrots, talong at jalapeno.

“What is this?” halos magsalubong ang kilay ni Lauren dahil sa kanyang

kainosentehan.

Ganoon na lang din kung paano niya bitawan ang kahon nang makita ang katabing
hilera—iba’t ibang uri ng dild*. Napasinghap siya dahil ang katabi sa kabila ay
puro ari ng lalaki.

“Oh, my God! My eyes!” Tinakpan niya ang kanyang mata.

“Yes, sugar, don’t look.” Itinalikod na siya nito sa mga eskandalosong bagay na
iyon. Ngunit malaki ang katanungan niya nang makita ang lalaki na dinampot ang
isang box ng dilaw na mais at saka jalapeno.

“P-please don’t tell me that you are going to use it!” dumadambol ang kanyang
dibdib sa isasagot nito.

Nagpipigil ng ngiti si Finn. “Unfortunately, this is not for me. These are for
women.”

“No, no, no! Hindi mo ‘yan gagamitin sa ‘kin!”

“Ang kyut mo!” Nagpatuloy na ito sa paglakad nang bitbit ang mga box.

“Finn! No, please. We are not going to use it!”

Tumigil naman ito sa lakad at saka siya nilingon. A playful smile was written on
his lips.

“You don’t like the corn?” Nagawa pa nitong alugin ang box kung saan naroon ang
hugis-mais. Tinitingnan niya ang bawat butil nito na sasagi sa labi ng kanyang
puwerta ay hindi niya maisip. Tila iyon ngipin sa kanyang paningin na kakagat sa
kanyang—

“Nope! I— I don’t like it at all!”

Humalakhak si Finn na hindi napigilan ang pagkaaliw sa kanya. “Calm down, sugar.
These are not for you, or for us. They are for Drew.”

Hindi niya napigilan na hampasin ito sa dibdib. “Sana sinabi mo agad! Saka sana
siya ang magpunta rito at bumili ng mga iyan!”

“Why not? I like shopping together with you.”

“I don’t like it!” aniya na naeeskandalo. Ang katabi pa niya ay isang poster ng
anime figure na nakatali ng kung anong lubid. Hindi niya maiwasan na mapangiwi.

Pumalatak naman ang lalaki na halatang kanina pa naaaliw. “Looks like you are
excited to use this, sugar.”
Inangat muli nito ang box ng hugis-mais na vibrat*r at inalog muli.

“Shut it!” namumula ang pisngi na wika niya.

Umaabot sa mata nito ang saya at tuwa dahil sa panunudyo nito sa kanya.

“Isa na lang. Promise, babalik na tayo sa hotel.”

Umakyat sila ng isa pang palapag. Puro damit na gamit sa cosplay naman ang naroon.
Dinampot nito ang sexy uniform na nakasabit sa hanger. Halos isang pulgada lang ang
haba ng asul na palda. Mayroong puting blusa na kita ang cleavage at tiyan. Lahat
ng iyon ay binayaran ni Finn sa counter.

“Wala ka bang bibilhin, sugar?”

“Tse! Wala akong bibilhin!”

“I see! You like my p*nis rather than the dild*s.”

Nagtakip na ng mukha si Lauren dahil sobrang nahihiya na siya. Ayaw niya na itong
kausapin at ayaw niya na sa lugar na iyon.

Chapter 40

[Warning: this chapter includes some explicit content and may not appropriate for
ages 17 and below.]

KINABUKASAN, inikot ni Lauren at Finn ang siyudad. Kung saan-saan sila nakarating
kaya nanakit ang kanyang paa nang sumapit ang hapon. Lauren was wearing a denim
skirt reaching her legs and a white shirt. Pinatungan niya lang iyon ng coat na
umaabot sa kanyang tuhod. Samantalang si Finn ay puting t-shirt lang din, jeans at
jacket. Isang itim na sling bag lang ang gamit ni Lauren at walking shoes.

They shop, eat at nagpunta sa kung saan-saan tulad ng Senso-ji Temple kung saan
parehas silang nagsuot ng traditional Japanese clothes. Sunod ay sa Meiji Jingu
Shrine, Imperial Palace, at sa huli ay sa Tokyo Skytree. Hindi nila naikot ang
lahat ng mga dapat puntahan dahil inabot na sila ng hapon.

“Ow! Ang sakit na ng paa ko.” Umupo si Lauren sa couch pagdating sa kanilang suite.
Minamasahe niya ang kanyang binti na tila bumigat at pinulikat dahil sa haba ng
kanilang nilakad.

“Let me, sugar,” ani Finn.

“It’s alright! Ako na lang.”

Hindi siya nito pinansin. Kinuha nito ang isang silya at saka umupo sa kanyang
harapan. They are facing each other. “Your legs, please.”
Hindi na nito hinintay pa ang kanyang pagsang-ayon. Ipinatong nito ang kanyang hita
sa ibabaw ng binti nito saka nito sinimulan na masahihin iyon. Sa palagay niya ay
mas okay nang si Finn ang gumawa niyon dahil nagsisimulang guminhawa ang pakiramdam
niya.

“I saw two foreign girls in Tokyo Skytree. Sa tingin ko ay crush ka nila,” naisip
niyang sabihin dito habang panay ang hilot nito sa kanyang binti.

“I didn’t notice.”

Nagkibit-balikat si Lauren. “Well, sabagay! Mandy likes you so much in the past,
pero hindi mo rin naman siya pinansin.” She chuckled. “Bakit ka ganyan? Bakit ka
suplado sa mga girls? How many letters did you receive back then?”

Naaalala niya na maraming babae ang lihim na sumusulat dito. Minsan nga ay iniiwan
pa nito sa mesa nila sa library noon.

“Not that much.”

“Weh? Ang daming may gusto sa’yo noon.”

“It didn’t matter. ‘Yung babae na gusto ko noon, hindi rin naman ako gusto.”

Biglang natahimik si Lauren. Bigla niyang naalala ang sulat nito kay Kori. Naisip
niya kung ibinigay din ba iyon ng lalaki sa kaibigan nito. Kung nagkataon na
nagkagusto rin kaya si Kori kay Finn, masaya kaya sila ngayon? Ayaw niya, ngunit
nasaktan siya sa naiisip. Parang may dumaan tuloy na anghel sa pagitan nila.

Puro buntonghininga lang ang namayani sa tahimik nilang silid. Naroon lang ang
paningin nito sa kanyang mukha at hindi mawari ni Lauren kung ano ang nasa isip ng
lalaki. Naramdaman din niya na guminhawa ang pakiramdam ng kanyang binti.

Bago pa makakilos si Lauren ay kumilos ang labi ni Finn. Hinalikan nito ang kanyang
sakong na parang posporo na nagsindi ng init sa kanyang katawan.

***

FOR Finn, the past didn’t matter anymore. Kahit ilang babae pa ang nagkandarapa at
na-decline niya noon na nagpadala sa kanya ng sulat ay balewala na. What matters
now was the person he likes and wanted since his high school days is now his wife.
He never thought that his every day with Lauren is like a fantasy, a gift.

In six years, he believed that they do not belong to each other. He lived with a
heavyweight in his heart, not until he saw her that night, crying and questioning
him for the life they are having. Their story was like a twist in a novel. In a
single flip, the page between them changes everything.

Finn started to kiss Lauren’s ankle, then his lips move upward onto her shin—the
front part of her legs. He heard Lauren gasped which gives tickle to his heart.
Nakababaliw, nakabubuhay ng dugo. Kaya naman ipinagpatuloy niya ang paghalik dito
hanggang sa makarating ang kanyang labi sa hita nito. Hindi na alintana na
nakalapit na rin siya at nakaluhod sa kinauupuan nitong malambot na couch.

Mabilis na dumaloy ang kung anong init sa kanyang pagkatao. Lauren’s eyes are
slightly closed. Panay din ang bahagyang paglikot ng balakang nito sa kinauupuan
kaya alam niyang hindi ito mapalagay. He could feel the want inside her body. His
lips continued moving upward until they reached inches away from her femininity.
Her leg was resting on his shoulder. Hindi niya inalis ang paningin sa mata ni
Lauren. He wanted to see every reaction she would give.
“Ah!” Nabigla si Lauren sa kanyang ikinilos.

Gamit ang magkabilang binti ni Lauren, hinila niya ito paabante, papalapit sa
kanyang puwesto. Kapwa bumagal ang paghinga nilang parehas. Nangangatal ang labi
nito habang nakatingin sa kanya. His hand moves slowly on Lauren’s skin that
sending shivers to her every core. Until his fingers reached her garter underneath
and pulled it slowly. He kissed her thigh again.

Tila siya mababaliw habang iniluluwa ng kapiranggot na tela ang pinakatatagong

hiyas ng kanyang asawa. Bahagyang umawang ang kanyang labi dahil tila nahirapan
siyang huminga. Hanggang sa tuluyan nang lumaya ang itim na underwear sa binti
nito. Sunod ay inangat niya ang laylayan ng palda nito.

Lauren bit her lower lip as his lips moved forward, reaching her entrance. His
hands were caressing both of her legs. Napatingala na lang ito sa kisame nang
dumapo ang kanyang labi sa pagkabab*e nito.

“Ahhh...” Isang nakadedeliryong ungol ang pinakawalan ni Lauren na naghatid sa

kanya ng kakaibang pagnanasa.

Finn teased her pea.

“Oh, shit!” Humigpit ang kapit ng kanyang asawa sa arm rest ng sofa. Lauren’s one
leg snaked on his shoulder.

Tila naghahatid ng kung anong pagkabaliw ang mainit niyang hininga sa labi ng
pagkabab*e nito. He licked it, sucked it, and inserted his tongue inside her
wetness.

“Ohhh! Finn!” Nagpakawala ng sunod-sunod na mura at ungol si Lauren. Hindi

napalagay ang binti nito at balakang sa hindi maipaliwanag na ligaya na hatid ng
kanyang mapagpalang bibig.

Habang naliligaw sa pagkadeliryo si Lauren, gumapang ang kamay ni Finn hanggang sa

mahawakan niya ang laylayan ng suot na blusa ni Lauren. Ipinasok niya ang kamay sa
loob nito para damhin ang nag-iinit nitong balat.

Puro pagsinghap ni Lauren ang sumasayaw sa kabuuan ng kanilang silid kaya binalot
na rin siya ng matinding pagnanasa. Gumapang muli ang kanyang labi paakyat sa puson
nito, sa tiyan. Kasunod ang pagtulak niya sa tela ng blusa nito para tuluyan na
iyong humiwalay sa katawan ng kanyang asawa.

His lips met hers. Mas tumindi ang naramdaman niya nang maglapat ang kanilang labi.
Naghahalo ang mainit nilang hininga sa kakaunting pagitan. Saglit siyang humiwalay.
His thumb was caressing her lower lip, while his other hand was holding her neck.

“I want you, my star.”

Dahan-dahan na naglandas ang kanyang kamay para hanapin ang mga lock ng natitira
nitong saplot. He unhooked her bra and threw it somewhere. Sunod niyang tinanggal
ang denim skirt nito. Tila isang masarap na putahe ang hubad nitong katawan habang
nakaupo sa couch, nakayakap sa kanya.

Nag-iwan ng kung anong malagkit na enerhiya ang kanyang paningin na nakatingin dito
habang pababa ang kanyang labi. His lips began to give pleasures on her br*asts,
while his long finger reached her wetness, began to stroke the bud that made Lauren
crazy, giving her a light circular motion.
“Ahh… Shiiit!” Walang nagawa si Lauren kung hindi ang iliyad ang katawan.

Tila siya batang gutom na pinagsawa ang sarili sa dibdib nito. “I like your breast,
sugar.”

“Uhmm…” Nagpakawala ng ungol si Lauren. Naramdaman niya ang pagsabunot nito sa

kanyang buhok.

Mas naliligo na rin ang kanyang daliri na naglalaro sa loob nito.

Finn’s lips crawled upward, kissing and teasing her neck. All he heard was her
gasping, moaning and his name. He looked at her face, he met her eyes again.
Pinagmasdan niya ang mukha ni Lauren na nangingislap ang mata sa kakaunting luha
dahil sa ligaya. Tiningnan niya ito nang may pagsamba.

“Undress me…”

***

LAUREN followed Finn’s order. She removed his shirt. Tumayo ito sa kanyang harapan.
Nagbibigay ng kung anong epekto sa kanyang pagkabab*e ang pagmasdan ang katawan
nito. She couldn’t help to touched his abs, his chest. Tila hinuhulma ng kanyang
palad ang kahubdan nito.

Hanggang sa makarating ang kanyang mga daliri sa bakal ng suot nitong sinturon,
tinanggal niya iyon. Sinunod agad ang pantalon.

His shaft sprang free—it was hard, big and ready. It teases her cheek while she
continued pulling his boxer down together with his pants.

Napalunok si Lauren, tiningala ang lalaki na sumasambang nakatingin din sa kanya.

“I know what you want to do, do it, my st— Ahhh...” Naipit na lang sa lalamunan
nito ang nais sabihin na napalitan ng napakahabang ungol.

Lauren held his hardness and inserted it inside her mouth. She wants to give Finn
the same pleasure she received. It was her first-time tasting p*nis, but she would
do everything for Finn Burnham.

“Yes, sugar! Ohhh…” Iginigiya siya nito sa paraan ng mga pag-ungol.

Both of his hands clasped her strands, while she kept on stoking, kissing, and
sucking his hardness in her wet mouth. She met his eyes.

“Yes! Just like that, sugar. You look sexy.”

Naramdaman na lang niya ang pagpintig nito sa kanyang bibig.

“Ah, God! I can’t take it anymore!” Finn growled.

Itinayo siya nito sa pagkakaupo sa sofa. Pinalitan siya nito roon. He pulled her to
sit on top of him. Ipinatong niya ang magkabilang tuhod sa magkabila nitong gilid.
May kung anong kumikiliti sa kanyang puson kasabay ng panunudyo nito sa kanyang
bukana.

“You are so damn wet, babe!” he exclaimed before grabbing her lips. Nagbibigay iyon
ng libo-libong elektrisidad na nagpapayanig sa kanyang pagkatao.

Finn held her left br*ast as she slowly inserting his hardness inside her. His
other hand was supporting her waist. Ramdam niya kung paano yakapin ng kanyang
mainit na kuweba ang katigasan nito. He hit her every spot that making her dizzy.

“Ahh…” Napasinghap na lang siya sa hindi maipaliwanag na sensasyon. The next thing
she knew, she was dancing slowly on top of Finn Burnham—the man of her life.

Chapter 41

[Warning: this chapter includes some explicit content and may not appropriate for
ages 17 and below.]

MOUNT FUJI, LAKE KAWAGUCHI

Isang ryokan o pribadong silid sa Bessho Sasa ang inupahan ni Lauren at Finn sa
probinsiyang iyon. Relaxing at malinis ang silid. May isang king size bed na agaw-
pansin, sa kabilang panig nito ay ang dalawang malaking couch at may mesa sa gitna.
May partisyon ang silid patungo sa labas kung saan naroon ang coffee table at
onsens—tawag sa open-air hotspring na halos kasing laki ng jacuzzi. Malinaw sa
kanilang paningin ang Mount Fuji.

It’s good that the sky was clear that day.

Masyado niyang inaaliw ang sarili na pagmasdan ang magandang tanawin nang lumapit
sa kanya si Finn at yakapin siya nito mula sa likuran. Hinalikan siya nito sa
sentido.

“Beautiful…” usal nito.

“I know, right?” May mahihiling pa ba siya sa ganoong estado nila. She was looking
at nice scenery while Finn hugging her. Sa gabing iyon ay isang kasal ang dadaluhan
nila. Inimbitahan ang pamilya ni Finn ng isa sa mga business partner nito. Anak
nito ang ikakasal at silang dalawa ng lalaki ang pinapunta ng kanyang biyenan.

Nakaramdam siya ng kakaibang kiliti sa kanyang leeg nang idantay nito ang pisngi sa
kanyang balikat. Dumadampi ang mainit na hininga ni Finn sa parteng iyon ng kanyang
balat. Humarap siya rito at saka inikot ang mga braso sa leeg nito. If there was
one thing she was sure about, it’s the comfortable she felt in his presence.
Tuluyan nang nawala sa kanya ang hiya at agam-agam sa lalaki. Maganda rin iyong
nagkasundo sila na kalimutan na ang nakaraan.

“Did you enjoy your trip?” she asked.

Finn caresses her face. “Yes. I am surely enjoying it as long as you’ve been part
of it.”

Tila kiniliti ang kanyang damdamin dahil sa sinabi nito. Yumuko ito para abutin ang
kanyang labi. Napapikit na lang siya at hinayaan ang sarili na malasing sa halik
nito habang kayakap siya. The day was lovely; the view of the mountain as if it was
just meters away from them, the enchanting lake, different kinds of trees
everywhere, and those kisses from Finn Burnham. It was the sweetest experience that
she felt in her twenty-five years.

Finn started to remove her blouse. “Why don’t we try the onsen? I’ll get something
to drink.”

They have their own onsen inside their room. Kita pa ang magandang tanawin.
Napatango na lang siya para sumang-ayon. She likes hot springs lalo na at may
kalamigan sa lugar na iyon. Pumasok si Finn sa loob ng kanilang silid para lumabas
at hilingin ang request.

Nagbigay daan naman iyon sa kanya para hubarin ang lahat ng kanyang saplot. Itinupi
at ipinatong niya ang kanyang mga pinaghubaran sa ibabaw ng itim na rattan chair na
naroon lang din sa labas bago niya inilublob ang sarili sa kuwadradong tub kung
saan naroon ang mainit na tubig. Malinaw ang tubig na rumaragasa mula sa kawayan na
naroon sa pader na parang naging gripo nito, dumadaloy iyon sa pinaka-tub na may
dalawang talampakan ang taas.

Tila guminhawa pakiramdam ni Lauren matapos manuot ng mainit na tubig sa kanyang

balat. Ipinikit niya ang kanyang mata habang nakasandal siya sa bato. Narinig
niyang bumukas ang sliding door.

“Looks like you are enjoying, sugar.”

Narinig na lang niya ang tinig ni Finn. Sumunod ang pagtalsik ng tubig nang sumampa
ito sa loob ng tub. Pumaloob ang amoy nito sa kanyang ilong nang makalapit.
Inilapag nito ang dalawang kopita at bote ng champagne sa gilid. Tumabi ito sa
kanya.

Iminulat niya ang mata at nilingon ito. “It’s so relaxing.”

“Come here.” Hinawakan nito ang kanyang kamay at saka siya pinapuwesto sa harapan
nito.

Sabay nilang pinagmasdan sa ganoong ayos ang kalikasan. May ilang minuto bago
inabot ni Finn ang bote ng alak at nagsalin sa dalawang kopita. Inabot nito ang isa
sa kanya.

“Here’s for you,” anito.

Nilagok iyon ni Lauren. “Ah! It’s so good.” Inilapag niyang muli ang kopita sa
gilid nito.

“Really? Bakit ‘yung nainom ko parang ordinaryo lang?”

Nilingon niya ito para tudyuin na napaka-choosy nito. But she was welcomed by his
lips. His wet hand held her neck para hindi siya kumawala sa labi nito. Napasinghap
na lang siya lalo na ng maramdaman niya ang kahandaan nito na tumutudyo sa kanyang
likuran. Binalot kaagad siya ng kakaibang init.

“You’re right! It was good…” usal ni Finn bago muling ibinalik sa kanyang bibig ang
labi nito. Nagawa pang dilaan ang linya ng kanyang labi para malasahan din ang
kanyang ininom. Sinalubong niya ang malamlam na mata ng kanyang asawa.

Kumuha ito ng makinis na bato sa gilid. “Time to relax, sugar.”

Binabalot na ng hindi maipaliwanag na init ang kanyang katawan sa oras na iyon.

Finn started to rub her back using the dark and perfect-shaped stone. Dahan-dahan,
tila naglilinis ng isang napakahalagang bagay. He used his hand to caress her neck,
using his thumb to clean her soft skin. Napasinghap na lang siya nang dumampi ang
labi nito sa kanyang balikat, papaakyat sa leeg at tainga.
Pakiramdam ni Lauren ay tuluyan na siyang kinikiliti ng kung anong klaseng enerhiya
—hindi niya mawari kung dahil ba sa mainit na tubig o dahil sa masarap na
enerhiyang namumuo sa kanyang pagkatao. His lips bit her ear makes her gasp in a
split second.

Nagpatuloy ito sa pagkuskos ng kanyang katawan hanggang sa umabot ang kanang kamay
nito sa kanyang pagkabab*e.

“Ahh!” Mas napaliyad siya at napasandal sa matipuno nitong bisig.

Finn’s left arm hugged her, gripping her right bre*st, while his right hand kept on
playing her entrance—wet lips on her shoulder. Nakagat niya ang ibabang labi para
pigilin ang mapaungol. Kahit naman kasi pribado ang kanilang silid. Maaari silang
marinig sa mga katabing onsen na tanging haligi lang ang pumapagitan.

Hindi niya alam kung saan mag-fo-focus ang kanyang utak sa kasalukuyan dahil busy
ang kung saan-saang parte ng kanyang katawan.

She gasped when Finn inserted his finger inside her. “Ohhh, my God!”

She looked at him. Hindi niya kinakaya ang mga nagaganap sa kanilang dalawa. Ang
mga bawat pagkilos nito, bawat pagdampi sa kanyang balat ang naghahatid sa kanya ng
hindi maipaliwanag na ligaya. It was good! It was so damn gratifying!

Lauren felt like she was not in her real world. It was as if Finn brought her to a
different part of the Earth—no, not on Earth, maybe she was on another planet. He
pushed her on the corner. She held the wooden floor

“You must be silent, or else they might hear us,” bulong nito.

Before Lauren could react, she felt his hardness teasing her wet cave. Ramdam niya
ang pagpintig ng kanyang pagkabab*e sa ginawa nito.

“Shh— Uhmm…”

Finn captured her lips before she cursed another word. Naipit na lang ang mga
nakalinya niyang ungol sa loob ng bibig nito nang paunti-unti niyang maramdaman na
pumapaloob ito sa kanya. Napapikit na lang siya at hinayaan ang pagtatagpong iyon
hanggang sa maramdaman niya ang kabuuan nito.

Am I going to die?

Halos araw-araw na kasi siyang nilalasing ng kanyang asawa sa aktibidad na iyon.

Muli siyang napasinghap nang kumilos ito sa kanyang likuran. Hinarap niya ang mga
tingin nito sa kanya.

“How do you like this activity? You know, having sex outdoor? Mother Earth is
watching us, my star,” he whispered in her ear while he was thrusting slowly.

Naging daan naman iyon kay Lauren para mapatingin sa napakagandang tanawin. Mas
nagbibigay iyon sa kanya ng kaibang kiliti. Hindi man lang sumagi sa kanyang isipan
na makikipagt*lik siya sa lalaki sa harap ng kalikasan. Finn’s fingers caress her
waist until it reached her pea. He pinched it while he continued moving on her
back.

“Oh, my God!” Hindi niya alam kung ilang santo pa ba ang dapat niyang tawagin para
sa hindi maipaliwanag na sandali. Kumapit siya sa leeg nito na naroon sa kanyang
likuran. Mas bumilis ang pagkilos nito habang sinasamyo ang kanyang batok.
“Tell me you are mine, sugar.”

“Yes, all yours!”

Nabigla na lang siya nang umalis ito sa kanyang likuran. Napalunok siya. Tapos na
ba?

Pinangko siya nito at dinala sa malapad na couch sa loob. Walang pakialam kahit na
mabasa ang leather niyon. Mabilis itong pumaibabaw sa kanya.

“Kailangan kitang nakawin mula sa kalikasan. I hate it upon seeing your focus on
nature.”

Napahagikgik na lang siya sa sinabi nito.

“Isa pa, I want to hear you scream.”

The next thing she knew, she was moaning. Sinakop ng labi nito ang isa sa kanyang
dibdib. He held her one leg up to give his hardness enough space. Tila naligaw na
naman sa kung saan ang kanyang isipan nang maramdaman ang lalaki sa kanyang loob.

“Ohh…”

Matutuluyan na yata siyang mabaliw sa Japan hindi pa man siya nakababalik sa

Pilipinas dahil sa pinararanas nito sa kanya.

“Hah…” Mga pagsinghap nito ang tila umaawit sa kanyang tainga. Hanggang sa
maramdaman niya ang mabilis na pagkilos nito at ang sabay na pagdating nila sa
kaligayahan.

Chapter 42

THE AFTERNOON was cold. Mabuti na nga lang at sa indoor ginaganap ang party ng
kasal. Isang mahabang bestida ang suot ni Lauren habang three-piece suit naman ang
kanyang asawa. May bandang kumakanta sa stage na isang mabagal na Japanese song ang
awitin.

Nilapitan nila ang isang lalaki na nakasuot ng traditional clothes, may edad na ito
at may katabaan.

“Mr. Himamura!” bati ni Finn.

Lumingon ito sa kanila. “Finn Burnham, I’m glad to see you here!”

Sabay silang nag-bow sa may-edad na lalaki.

“Who are these couple?” wika ng magandang ginang sa tabi nito na nakasuot din ng
tradisyunal na kimono. It was pretty, shiny, and smooth.
“Hello, Madam Himamura! I’m Finn Burnham, and this is Lauren, my wife.”

Ngumiti naman ito sa kanila habang nakakunot ang noo ng asawang lalaki. “Oh! I
never heard that you got married. I thought you are single. Too bad, I am planning
to introduce you to one of my nieces. How come we didn’t know?”

Ngumiti si Finn at saka hinaplos ang kamay niya na nakahawak sa braso nito. “Lauren
and I are sweethearts since high school. We got engaged seven years ago. We broke
up but reconciled months ago.”

Nasa mukha ng lalaki ang panghihinayang, natuwa naman ang ginang. “What a sweet
story.”

“Thank you, madam!” wika ni Lauren.

Kahit papaano ay natutuwa siya na nagagawa ni Finn na dalhin siya sa mga ganitong
okasyon para ipakilala bilang legal na asawa.

“Mr. Himamura?” May lalaking bagong dating na pumukaw sa atensiyon nito.

“Excuse us, Mr. Burnham. We will no longer hold you. Just enjoy the party!”

Parehas silang nag-bow muli bilang paggalang sa dalawang Hapon. Lumayo na ang mga
ito para kausapin ang mga bagong dating. Nilingon naman siya ni Finn. “What can you
say, Mrs. Burnham?”

“Say about what?”

“About this party.”

Inikot niya ang paningin sa paligid. Kung tutuusin ay magarbo at elegante ang
pagtitipon. Masyado lang formal, hindi tulad sa mga nadaluhan niya sa Amerika at
Pilipinas na walwal ang party kahit kasal.

Iginiya siya ni Finn palabas ng bulwagan, patungong lake. Sinalubong sila ng may
kalamigang hangin. Hinubad ni Finn ang coat nito at saka ipinasuot sa kanya.

“What about you? Hindi ka ba lalamigin?”

“I’m fine. Mas malakas naman ako kumpara sa’yo.”

Nilakad nila ang gilid ng lake. May mangilan-ngilang bisita rin ang naroon sa
labas. Maliliit na dugtong-dugtong na ilaw na tila bituin ang nakakalat sa paligid.
Finn stopped to face her.

“Now, my lady.” Inilahad nito ang kamay sa kanya.

Inabot niya lang iyon at saka siya isinayaw nang marahan. Nagkaroon sila ng
sariling musika habang pinakikinggan ang natural na musika ng kanilang damdamin.
Hawak lang nito ang kanyang palad habang nakayakap sa kanyang baywang ang isang
braso nito. Hindi nila inaalis ang pagkakahinang ng kanilang mga mata sa isa’t isa.

“If there’s a chance, I want to marry you in the Philippines,” anito na seryosong
nakatingin sa kanya.

“Really?” Nais niyang maluha sa narinig.

“Hmm… Masyadong mabilis ang pagpapakasal natin. Wala roon ang mga kaibigan natin.
Wala ang pamilya mo. Wala rin ang parents ko at si Faye.”
“By the way, I miss Faye.”

“Malapit na siyang umuwi para magbakasyon. She misses you too! Hindi lang siya
maistorbo dahil masyado siyang busy sa school, but you’ll meet her this month.”

Mas inilapit niya ang pisngi sa dibdib nito. Nadadagdagan ang pagmamahal niya sa
lalaki habang lumilipas ang araw dahil ipinararamdam nito sa kanya ang saya, ang
ligaya. Kinikiliti ng mga ginagawa ni Finn ang damdamin niya at aminado siya na
masyado na siyang nalalasing. He never said he loves her, but his action speaks for
his feelings.

I love you so much, Finn Burnham.

***

KORI’S SHOP, main office.

Prenteng nakaupo si Kori sa harap ng kanyang computer. Nasabi na sa kanya ni Finn

na babalik si Lauren kinabukasan sa trabaho. Hindi niya alam kung ano ang nasa isip
ng kanyang kaibigan para dalhin si Lauren sa Japan. Ngunit ayon kay Drew, ang
dalawa ang nautusan ng mga Burnham na mag-audit sa airline sa Narita at Haneda
Airport. Ang dalawa rin ang pinapunta ng ama ni Finn para sa kasal ng anak ng
Japanese partner nito.

Kumatok ang assistant niyang si Mildred sa pinto kaya siya nag-angat ng ulo.
Bahagya lang nitong iniluwa ang sarili sa siwang.

“Yes?”

“Miss Honey is here.”

“Oh! Sige, papasukin mo.” Ngumiti siya nang simple.

“Pasok na po kayo,” narinig niyang wika ng kanyang assistant.

She scanned her room to see if everything is in place. Ayaw ni Kori na may
makikitang kalat kahit kapirasong dumi para sa kanyang bisita.

“Hi!” nakangiti bati sa kanya ng kanyang pinsan.

“You’re here! Ano ang ginagawa mo rito?” Tumayo siya para makipag-beso sa pisngi ng
babae.

“Para bisitahin ka. You look stunning!” papuri naman nito sa kanya.

“You too!” Hinarap niya ang kanyang sekretarya. “Please prepare a drink for Honey.”

Tumango lang ito bago lumabas ng silid.

“So, what exactly your concern is? Hapon na, ah,” Kori asked. Alas singko na kasi
ng hapon at hindi niya inaakala na may bibisita pa sa kanya.

Umupo si Honey sa maganda niyang couch na may pink fur.

“You know that my concern is always Finn Burnham,” anitong nag-ikot pa ng mata.

“Forget Finn. He’s married!”

“Really? But it’s different from what I’ve heard from Drew.” Humalukipkip ito at
tumingin sa kanya. “Spill the tea!”

“Drew told you?”

“Told me what?” Ngumisi ito sa kanya.

Napasimagot si Kori. “You got me right there. Wala talaga siyang sinabi, ‘di ba?”

“So, meron nga siyang dapat sabihin sa ‘kin?

F*ck! Sinasabi na nga ba niya at nabasa nito ang kanyang isipan.

“Listen, Finn is married and that’s it!”

“Sorry, sweet cousin, but I won’t buy that. I saw his wife with a man in a
restaurant in Shangri-La, a week later and the next thing I knew is that they are
married.” Binigyang diin pa nito ang huling salita. “Sinabi mo sa ‘kin noon na
imposibleng ikasal si Finn kay Lauren, ‘yung asawa niya. So, what exactly happened
between them? Bukod sa sobrang bilis parang napaka-unsual ng relasyon nila.”

Tila sumakit ang ulo ni Kori sa kanyang pinsan. She can’t tell what really
happened. Una, naganap ang pag-uusap sa penthouse niya. Ang lahat ng nagaganap roon
at napag-usapan ay sikreto sa pagitan nilang tatlo nina Drew at Finn. Ikalawa, ayaw
niyang magmukhang desperada na kaya pumayag ang kanyang kaibigan na paibigin si
Lauren ay dahil sa kanya, na nais niyang makaganti kay Lauren at sa nobyong si
Brett.

Kung tutuusin ay wala naman siyang narinig na pagsang-ayon kay Finn. She
desperately wants Brett back, bumalik naman ito sa kanya, ngunit nabalitaan na rin
niya na may planong magpakasal si Finn sa babae. So she knew that he agreed.

“You know that I like Finn. I even forget my modeling career in Paris just to stay
with him. But he’s married? How could I accept that? I know something is wrong! Isa
pa, walang alam ang lahat na kasal silang dalawa bukod sa pamilya natin at pamilya
ni Lauren. Everyone thought his wife was me. I just let them be.”

Alam niya ang tungkol doon. Ilan na nga sa mga kakilala nila ang nagtatanong kung
sino ang asawa ni Finn. Kinokonekta na lang ng mga ito ang larawan ni Honey sa
parehas na hotel kung saan ikinasal si Lauren at Finn.

“F*ck!” Napamura siya ng nakatingala sa kisame. “Okay, whatever you want to do,
just do it. Maybe sooner or later, maghiwalay rin sila. Hindi ko sasabihin kung ano
ang mga naganap, okay? Just keep it a secret or pretend that you know nothing. If
you want to be his mistress, ikaw ang bahala. Kung maakit mo siya, just go! Basta,
labas ako rito! You know my best friend, he’s not that simple. Isa pa, hindi mo nga
siya naakit kahit noong wala si Lauren.”

Napangisi ito. Eksakto naman ang pasok ng kanyang sekretarya sa loob na may dalang
inumin para kay Honey. Inilapag lang nito ang inumin sa mesa.

“You know that I like Finn. I must get him from his wife.” Naikuyom nito ang kamao.

Balewala naman iyon kay Kori kahit pa alam niya na imposibleng magustuhan ni Finn
ang babae. Ang alam lang niya ay ayos ang dalawa ngayon. Ngunit ayon kay Drew,
palabas lang ni Finn ang relasyon nito kay Lauren. Nagawa pa nga nitong umupa ng
babae sa high-end prostitute sa kung anong organisasyon. It’s sucks! If Finn wants
to have sex, she could introduce a friend or someone. Why does he have to rent a
woman?
Kori looked at Honey. Napapailing na lang siya sa nakikitang determinasyon sa mukha
nito.

“By the way, I saw Brett on my friend’s Instagram private message. He was in my
friend’s apartment.”

Umasim at sumama ang kanyang mukha nang makita ang larawan ng kanyang nobyo na
naroon nga ito sa isang malinis na tahanan. He’s making out with the same woman
that she misunderstood just recently.

***

HINDI na nagpalipas ng oras si Kori. Inaya niya ang kanyang bodyguard na samahan
siya na magpunta sa pool party na tinungo ni Brett. Nakuha niya ang address mula
kay Honey.

Naiirita sita. Nasasaktan siya at hindi niya alam kung kaya pa ba ng pisi niya ang
ganitong parang gulong na relasyon nila ng nobyo. Nakakahilo, paulit-ulit at
paikot-ikot.

“We are here, ma’am,” anunsiyo ng kanyang bodyguard. Inalalayan siya nito na
makalabas ng sinasakyang van. Masama ang mood ni Kori na tinungo ang doorbell.
Naririnig niya ang masayang musika sa loob ng gate, pati na ang tawanan.

Hindi naman nagtagal at nagbukas iyon. Nakita niya si Alvarez, kasamahan ni Brett
sa team. May hawak itong pulang paper cup na may lamang inumin. He’s wearing a
surfing shorts, litaw ang abs nito at biceps, walang pang-itaas.

It’s a pool party indeed!

“Oh, shit!” mahinang mura nito na hindi makapaniwala nang makita siya. Nabitiwan
nito ang inumin.

“Move!” Itinulak niya ito at pumasok siya sa loob.

“K-Kori! It’s not what you think! W-we are just—” Matalim ang tingin na ipinukol
niya rito nang lingunin niya ang lalaki. Natahimik ito at nagrolyo ang lalamunan.
Nilingon ang bodyguard niyang seryoso.

Alam ng mga kaibigan ni Brett na hindi biro na martial artist mula sa Tsina ang
kanyang kasama. Tumuloy siya sa pool area. Hindi naman mahirap hanapin ang lugar
dahil maingay sa parteng iyon ng tahanan.

Tila tinatarak ng kung anong patalim ang kanyang dibdib nang makita si Brett na
nakalublob sa pool. Nakaupo sa dulong bahagi ang kayakap nitong babae. Hindi siya
nito napapansin dahil abala ang labi nito sa leeg ng babae. Kilala niya iyon, si
Paris na kasama ni Honey sa pagmomodelo.

“You got to be kidding me,” bulalas niya nang makalapit.

Nagbitiw ang dalawa. Tumayo ang babae at saka ngumiti nang nakaloloko. Lumapit sa
kanya. Sumunod din si Brett na umahon sa pool.

“Hi, Kori! I didn’t remember I invited you,” wika ng babae.

Hindi niya napigilan na umigkas ang palad niya sa pisngi nito. “B*tch! You know
that Brett is my boyfriend!”
“Kori, Kori, stop it!” Pinigilan ni Brett ang kanyang mga braso.

“Let me go!” naiiyak niyang singhal dito.

“F*ck! W-we are just—”

“I don’t want to hear anything from you!” Nahablot niya ang buhok ng babae at saka
iyon sinabunutan.

It was her first time getting mad like that. Nakakasawa na kasi. Masyado nang
masakit. Paris was the same girl that she heard Brett was dating secretly. Alam
niya na kapag miminsan lang na dumadaan sa kanyang nobyo ay hindi dapat siya
kabahan. But this woman—she was the cause of her misunderstanding with Brett.
Nagpapadala pa ito sa kanya ng mensahe na may relasyon ito at ang kanyang nobyo.

Brett explained that it was just an ordinary fling. She accepted his reason, they
reconciled. Then, everything was back to normal. But seeing him making out with
this woman really hurt her. Lalo na at nagpapataliman sila ng salita ng babae sa
Instagram private message.

“Stop it, Kori!” galit nang wika ni Brett sa kanya.

“Why do you keep on doing this?” naiiyak niyang wika na nagawa pang hampasin ang
basang dibdib nito.

“Kori, you know that this is nothing!” nagagalit nang wika nito.

Nakabawi si Paris kaya itinulak siya nito sa pool na ilang dipa lang ang layo sa
kinatatayuan niya.

“F*ck!” Napamura na lang si Brett at saka binantaan ang babae. “You have to stop.”

Nilingon nito ang bodyguard ni Kori na kasalukuyan na hinuhubad ang jacket.

“Ako na, I’ll get her,” ani Brett bago tumalon sa pool at saka siya tinungo para
tulungan na makaahon.

“Don’t touch me!” singhal niya rito habang naiiyak. Sobra-sobra na ang pagpapahiya
na naganap sa kanya sa gabing iyon.

“Kori, please let me at least help you.”

Kumalat na ang kanyang makeup sa pisngi at parang basang sisiw na tinungo ang
hagdan paakyat. Nakangisi pa ang mga babae na masama ang tingin sa kanya. Napaiyak
na lang siya sa kanyang estado. Sinalubong siya ng kanyang bodyguard at ipinatong
sa kanya ang suot nitong jacket. Seryoso lang itong naghihintay ng kanyang utos.

“Kori…” ani Brett na nakasunod sa kanya palabas.

Hinarap niya ito nang makarating sila sa gate. “Brett, hanggang kailan ba ‘ko
ganito? Hanggang kailan mo gagawin sa ‘kin ito? I thought we are okay. Pinatawad na
kita, nagkaayos na tayo. Pero ang ginagawa mo sa ‘kin, sobrang sakit na!”

Awang-awa siya sa sarili. Handa siyang magpakamatay sa lalaki. Ngunit binabalewala

nito ang lahat sa kanya.

“Listen to me, Kori. I told you it was just a short-term fling.”

“Okay! Get your things and leave now!” Humagulgol na lang siya at lumabas na.
Marahas na nasabunutan ni Brett ang buhok nito.

Sa sasakyan ay panay ang iyak niya sa likuran ng kotse.

“Saan tayo, ma’am,” pukaw ng lalaki.

“Sa penthouse,” umiiyak na sagot niya rito habang nakadungaw sa kalsada.

Wala naman ibang makikinig sa kanya sa oras na iyon kung hindi ang mga kaibigan.
Wala si Finn sa bansa kaya si Drew lang ang posible na makausap niya.

Chapter 43

MASYADONG masama ang loob ni Kori. How she wished Finn was here. Ang lalaki lang
ang talagang nakakaintindi sa kanyang nararamdaman. Okay din naman sa kanya si
Drew. Iyon nga lang ay madalas kasi na puro negatibo ang naririnig niya mula rito
para sa kanyang nobyong si Brett. He doesn’t listen, nauuna pa ang galit nito sa
kanyang nobyo bago makinig sa kanya. Drew was reckless. Mainitin ang ulo pagdating
sa huli.

Ang nagugustuhan niya kay Drew, he was always there for her. Madalas na mauna pa
itong makarating sa kanya kaysa kay Finn.

Habang sakay ng kanyang van, tinawagan niya ang lalaki. Hindi naman siya nabigo
nang sagutin nito iyon makalipas lang ang ilang ring.

“Kori?” Naririnig niya ang malakas na tugtog ng masayang musika sa lugar nito.
Halatang nasa party rin ang kanyang kaibigan.

“Drew?” kasunod niyon ay ang mga paghikbi niya.

“Kori? What happened? Are you crying?”

“C-can you go to my penthouse, please?”

“Sige! Wait for me! Huwag mong hahayaan ang sarili mo na hindi ka bantayan ni
Zion,” tukoy nito sa kanyang bodyguard.

Tinapos niya na ang tawag matapos kausapin ito. Humikbi muli si Kori kahit na gaano
pa ang pagpipigil niya sa kanyang mga luha. The pain was so deep inside her heart.
Ilang buwan na ba simula nang maghiwalay sila nito dahil kay Lauren? Ngunit
hanggang sa mga oras na iyon ay nasasaktan pa rin siya kahit pa ibang babae na ang
dawit sa relasyon nila.

Bakit hindi niya makuha si Brett? Does he know that she was loving him for eight
years? Ilan ba ang nais na manligaw sa kanya ngunit hindi natutuloy dahil basted
kaagad?

Ginawa niya ang lahat para mahalin siya nang lubusan ni Brett. Pikit mata niyang
tinanggap ang mga pambababae nito dahil mahal siya nito. Naniniwala siyang hangga’t
may maliit siyang espasyo sa puso ng lalaki, tatanggapin niya ito. Hindi siya
nagselos, bukod sa kaibigan nitong si Lauren.

“We are here, ma’am,” anunsiyo ng kanyang bodyguard.

Nagsuot siya ng madilim na salamin sa mata bago lumabas ng kanyang sasakyan at

pumasok sa gusali kung saan naroon ang kanyang penthouse. Tumutulo mula sa basa
niyang kasuotan ang tubig habang nilalakad ang malinis na tiles sa lobby, ngunit
wala siyang pakialam.

“I’ll stay inside, ma’am. Nagtext sa akin si Sir Drew na bantayan ka,” ani Zion.

Tumango lang si Kori at saka hinayaan ang lalaki na tumayo sa tabi ng pintuan.
Sapat na rito na nakikita ang ginagawa niya.

Binalot siya ng kahungkagan nang pumasok siya sa shower room. Inalis niya ang
kanyang basang kasuotan na may amoy pa ng tubig mula sa pool. Binabad niya ang
sarili sa maligamgam na tubig habang patuloy na umiiyak. Nang makabawi ay nagsuot
siya ng makapal na roba bago lumabas. Her makeup was in a mess dahil hindi niya
iyon nalinisan nang mabuti. Her hair was like seaweed that isn’t in its place.

Niyakap niya ang tuhod nang umupo sa kanyang long couch at saka tiningnan ang
direksiyon ng bintana.

Lumipas lang ang sampung minuto nang bumukas ang pintuan nito at iniluwa niyon si
Drew. Nagmamadali itong lumapit sa kanya. Naging hudyat naman iyon para lumabas si
Zion sa silid. Maghihintay ito sa labas kasama ng bodyguard ni Drew.

“What happened to you, Kori?”

Umupo ito sa kanyang tabi.

“Si Brett.” Sumandal siya sa balikat nito.

Kumuyom ang kamao ng lalaki kahit pa ang isang kamay nito ay humahaplos sa kanyang
buhok. “Ano na naman ang ginawa ng gagong iyon sa ‘yo?”

“I saw him making out with Paris in her home. Ang sakit, Drew... I thought he was
just playing with women. Bakit kailangan namin pag-awayan ang babaeng ‘yon? That
woman was sending me random photos related to Brett. Earlier, I couldn’t help but
get into a fight when I saw them making out in the pool. I was mad! Paris pushed me
into the water, but it hurt me to see that the people there looked at me like a
witch gatecrashing their party. Samantalang ipinaglalaban ko lang naman ang
karapatan ko bilang nobya ni Brett.”

Nagpatuloy siya sa pag-iyak.

“Kori, Brett was right, you should stop your feelings for him. Why— why do you have
to choose a person like him?”

“Because I just love him, Drew. Loving a person isn’t a choice. I know what I want
to do, and he was the person I want… kahit masakit.” Mga paghikbi ang mga sumunod
na pumailanlang sa silid.

Bumigat ang kamay ni Drew sa balikat ni Kori. “Go and change your clothes.
Sasamahan kita rito until tomorrow. Gusto mo bang magkuwento ako sa’yo? Just like
what I did noong mga bata pa tayo?”

Tumango si Kori. Tumayo siya at tinungo ang kanyang closet na nasa isang side.
Nagpalit siya ng isang komportableg pantulog. Maluwag iyon, masarap sa pakiramdam
ang tela na umaabot sa kanyang talampakan. Nakita niya si Drew na malalim na nag-
iisip habang nakahiga nang pahalang sa long couch. Nakasandal ito sa armrest.

“Come, princess. You can sleep here.” Tinapik nito ang dibdib.

Para siyang manika na sinunod ang kanyang kaibigan. Dumapa siya sa ibabaw nito.
Isinandal ang kanyang ulo sa dibdib nito. Parehas sila ni Drew na solong anak kaya
nga masaya siya na nagkaroon sila ng kapatid sa katauhan ng bawat isa. Ganoon din
si Finn. She felt like she’s having two brothers.

She felt safe inside Drew’s arms which is unusual in her heart. Madalas na si Finn
ang sumasalubong ng yakap niya dahil sadyang maloko si Drew. Hinaplos nito ang
kanyang likod dahilan para maginhawaan siya.

“I assure you that we will take revenge for Brett, that’s a promise. Pati ang Paris
na ‘yon at mga kaibigan niya. I’ll make sure of that, princess.”

Hindi na niya iyon inintindi dahil gumagaan na ang kanyang pakiramdam. “Sing for
me, Drew.”

Drew is a singer, maloko lang talaga. Sinimulan nitong kantahin ang Your Love ni
Elton John.

“It's a little bit funny, this feeling inside... I'm not one of those who can
easily hide. I Don't have much money but boy if I did. I'd buy a big house where we
both could live.”

Tuluyan nang napalitan ng kaginhawaan ang damdamin ni Kori sa soothing voice ng

kanyang kaibigan. Idagdag pa ang masarap sa ilong na amoy nito kaya naman dinala
siya ng kanyang diwa sa mas malalim na balon.

***

DREW looked at his princess after he finished the song. Napabuntonghininga siya at
lumarawan ang sama ng loob sa kanyang mata. Nasa party siya at muntikan nang
makipag-hookup sa isang wild chick kanina kung hindi lang siya nito tinawagan.
Nakita na lang niya ang sarili na para siyang timang na pinatakbo ang kanyang kotse
matapos nitong hilingin na pumunta siya sa playhouse nito.

It was the first time that Kori embraced him like that. On their normal days, she
always goes to Finn. Dito madalas na lumapit ang babae kapag tatlo sila ang naroon
sa penthouse. O kaya naman ay tuwing may problema si Kori sa nobyo nitong si Brett.

Pinagmasdan niya ang magandang mukha ng dalaga. Kung hindi kay Finn ay si Brett ang
choice nito. He was jealous of Finn and has a deeper hatred for Brett.

It’s because he loves Kori, not as a friend, but a deeper meaning of “love.” Ngunit
paano pa siya makakapasok sa puso nito kung ang lalaki lang ang nilalaman ng puso
at isipan nito?

Kori could do anything for Brett, just like what he is for her. He could sell his
soul to a demon if Kori asked him to—that’s how deep his love for her is.

F*ck! Kung may taong papatay lang sa kanya, walang iba kung hindi si Kori. She’s
been torturing him for two decades. Kahit gulpihin niya nang paulit-ulit si Brett,
hindi nito alam kung ilang taon na siyang pinapatay ng pagpapakatanga nito sa
lalaking iyon.
If she could only see him as a man, and not as a brother. Wala siguro silang
problema.

Inayos niya ang pagkakahiga ng dalaga sa mahabang sofa matapos ang dalawang oras.
Nagsimula na kasing mangalay ang kanyang likuran. Pinatungan niya ito ng fleece.

Kumuha siya ng alak sa bar area at saka nagpadala ng mensahe kay Finn.

How are you? Ang mga nakasulat sa i-message niya rito.

Going back tomorrow. I feel exhausted. Mensahe naman nito sa kanya makalipas lang
ang limang minuto.

Looks like you had a great time with Lauren.

Yes.

Do you think she already fell in love with you?

I hope so.

Kori is crying… again! Ang walang hiyang Brett, ang gago! We are expecting more
blow from you, Finn. Nanggigigil na ang laman ko sa kaibigan ng asawa mo. A friend
for a friend! A tooth, for a tooth! Ganito ang laban natin!

Inabot ng sampung minuto bago nag-reply si Finn. Pag-usapan natin ang tungkol d’yan
pagbalik namin.

Ngumisi si Drew bago nilagok ang matapang na inumin.

Chapter 44

BUMALIK si Lauren sa trabaho kinabukasan matapos nilang makabalik ni Finn sa

Pilipinas. Nais niya sanang magpahinga sa araw na iyon, ngunit kailangan niyang
makipagtransaksiyon kay Josiah. Kailangan niyang suriin ang natapos na nitong
trabaho sa loob ng isang linggo.

“Hello, Mildred! Anong oras ang dating ni Boss Kori?” tanong ni Lauren sa assistant
ng babae.

Napangiwi ito. “Hindi makapapasok si Boss. Ikalawang araw na nga ngayon kaya maaga
akong pumasok. Ang totoo, nagkaroon ng isyu si Sir Brett. Laman sila ngayon sa
social media.”

Kumunot ang kanyang noo. Alam ng babae na kaibigan niya si Brett. Nagkataon lang na
hindi maasim ang pakikitungo nito sa kanya dahil sadyang mabait siya rito.
“Kababalik ko lang kasi, wala pa akong ideya.”

Bumahid ang pagkainis sa mukha nito. “Haay! Kasalanan ito ni Sir Brett, eh!”

“Uhm, I’ll text Brett. Kukumustahin ko si Kori.”

“Salamat, Ms. Lauren!”

Bumalik si Lauren sa kanyang mesa. Curious siya sa kung ano ang naganap sa dalawa
lalo na ngayon na kumalat pa pala ang balita sa internet. Binuksan niya ang kanyang
laptop para alamin kung ano ang nagaganap sa kanyang kaibigan.

Kori Zheng Gatecrashed Paris’s Party, ang nakalagay sa headline ng isang online
news. Iyon ang napili ni Lauren na unang basahin dahil noong isang araw iyon
nakalathala. Ayon sa balita, ang basketbolistang kaibigan niya ay nakikisaya sa
isang party. Sumugod na lang daw si Kori sa tahanan ni Paris. Sinampal at
sinabunutan ni Kori ang huli kaya gumanti ito para itulak sa pool ang kaibigan ni
Finn.

Natutop ni Lauren ang bibig matapos makapagbasa ng limang article na iba-iba ang
panig. Naganap iyon noong huling gabi nila ni Finn sa Japan.

Naiiling si Lauren. Hindi niya akalain na aabot sa ganito ang pambababae ni Brett.
Kita sa short clip ang kanyang kaibigan kaya hindi ito makapagkakaila sa kanya na
ito ang rason ng gulo ni Kori. Dinala niya ang kanyang cellphone sa smoking area
para tawagan ang lalaki. Ilang ring ang kanyang narinig bago ito sumagot.

“Uhmm?” Umungol ito sa garalgal na boses na halatang binulabog niya ang tulog nito.

Sinilip niya ang relo sa kanyang pulsuhan. Alas nuebe ng umaga.

“Hey! What did you do the other night?”

“Lauren?” Kasunod niyon ay umungol muli ang lalaki.

“Yes, Mr. Dreamboy! Ano na namang gulo ang hinatid mo kay Kori? She’s not working
for two days. Hindi raw pumasok kahapon at hindi rin papasok ngayon.”

“I know that I messed up. Kahapon ko pa siya gustong puntahan pero masyadong
mahigpit ang mga kaibigan niya. Nagpunta ako sa bahay ng mga Zheng kahapon, pero
hindi nila iniharap sa akin si Kori. I didn’t saw his bodyguard. So, I think she
must be at her playhouse.”

Nagulat siya sa balitang iyon. “She has a playhouse? Bakit hindi mo siya doon
puntahan?”

“Hindi ko kasi alam kung nasaan ang playhouse na iyon. Unfortunately, that place is
exclusive for Finn and Drew only.”

“But what exactly happened the other night? This Paris said you two are in a
relationship! Malamang na masaktan ang nobya mo! Kailan ka ba kasi magtitino?”
naiiling na tanong niya rito.

Noong naghiwalay ito at si Kori, naisip niya nang magkakabalikan ang mga ito. Ilang
beses na kasing naghiwalay ang dalawa ‘tapos ay nagsasama rin naman ulit. Naiiling
si Lauren sa mga inaakto ni Brett. Naisip nga niya noong inalok siya nito ng kasal
na baka wala lang din itong magawa sa buhay.

“Tell me, do you love Kori?”

“I do, Lauren! But…”

Here comes the ‘but’ word.

Bago pa ito magsalita ay inunahan na niya ito. “Alam mo, Brett. Payong kaibigan—
kung mahal mo si Kori, stick with her! Pinaglalaruan mo ang damdamin niya, eh. Kung
ayaw mo na sa kanya, breakup with her. Gano’n lang naman dapat sa relasyon, ‘di ba?
Gusto mo o ayaw mo. H’wag mong pahirapan ang damdamin ni Kori na umasa sa’yo kung
wala ka naman palang plano na magseryoso.”

Narinig niya ang pagbuntonghininga nito. “I know. Pero, I can’t help it. You know
that there’s a lot of women na patay na patay sa akin. Lalaki lang ako. I just—”

“Hold it, bro! Kaya mo bang makita si Kori na mapunta sa ibang lalaki? Paano kung
siya ‘yung maraming manliligaw o may kabi-kabilang boyfriend at isagot niya sayo na
‘babae lang din siya’? Hindi ka ba maiirita o magseselos? What kind of mindset was
that?”

“Tsk! Paano kung si Finn ang nagkaroon ng ibang babae sa likod ng relasyon ninyo?”
buwelta nito.

Tumindig sa pagkakatayo si Lauren. Bakit naman napunta ngayon sa kanila ni Finn ang
usapan? Hindi siya naniniwala na magagawa siyang lokohin ni Finn. “Finn will never
do that.”

“Tsk! Talaga? You don’t know your husband, Lauren. Kilala si Drew bilang palikero,
araw-araw may nakakatalik ang gagong iyon. Sa palagay mo ba ay santo ang asawa mo
na madalas niyang kasama?”

Hindi napigilan ni Lauren na magalit dito. Ang kaibigan ang laman ng usapan nila at
dahilan ng pagtawag niya rito. Bakit napunta ang topic kay Finn? Niloloko nga lang
ba siya ni Finn? Napailing siya.

Imposible!

Kung mayroon siyang dapat pagselosan, si Kori lang iyon at wala nang iba pa. Finn
is trustworthy. Hindi ito gagawa ng kalokohan sa kanya. Sinasabi nito kung saan ito
nagpupunta. Saka, wala siyang maramdaman na panloloko mula rito.

“Matino ang asawa ko, okay? Ikaw d’yan ang palikero, itinuturo mo pa sa iba! I’ll
cut this call at may trabaho pa ‘ko!” Hindi na niya hinintay pa ang sagot nito at
pinutol na lang niya ang koneksiyon sa lalaki.

Umuusok ang ilong ni Lauren na bumalik sa kanyang mesa. Plano pa naman niya sanang
tulungan si Brett kay Kori. Ngunit huwag na lang! Bahala ito sa buhay nito! Sa
kabilang banda, naaawa siya sa kaibigan ni Finn. Sa dami ng panloloko ni Brett
dito, patuloy nitong tinatanggap ang kaibigan niya.

Napatanong tuloy si Lauren, kung sakali na silang dalawa ni Finn ang nasa sitwasyon
ni Kori at Brett, mapapatawad niya kaya ng ilang ulit ang lalaki?

Nah, their story is far different from their friends. Ayos na sila ni Finn.
Nagkasundo na silang magkapatawaran at kalimutan ang nakaraan.

***

KINAHAPUNAN, nagpunta si Lauren sa NEX Tower para sa kanyang meeting kay Josiah.

Seryoso ang lalaki na nakaupo lang sa dulong bahagi ng mahabang mesa habang
nagpapaliwanag ang assistant nito sa kanya. She was satisfied with their works,
mabilis at pulido. Noon niya naisip na may katotohanan ang rason ni Kori kaya kahit
magaspang ang ugali ni Josiah sa kanila, hindi nila mabitiwan ang opisina nito.
“I’d like to introduce the new app on December 1. Maraming may Christmas Bonus kaya
mataas din sigurado ang sales. I will work with Kori para sa event na magaganap.
Thanks for helping Kori’s Shop, Mr. Martin,” pukaw ni Lauren sa lalaki.

Hindi naman ito sumagot.

Naiiling na lang si Lauren na nagpasalamat na sa grupo nito bago siya lumabas ng

opisina. Naisip niyang puntahan si Finn dahil naroon lang din naman siya sa parehas
na gusali. Naghihintay siya sa elevator nang lumabas si Josiah. Halatang paalis na
rin ang lalaki. Napansin nito na paakyat ang ilaw sa pindutan.

“You are going upstairs?” tanong nito bago pinindot ang down button.

“Ah! Yes! I’m going to Burnham Airline’s office.”

Hindi na ito sumagot. Nagbukas ang elevator paakyat kaya nauna siyang nagpaalam
dito. “I’m going!”

Walang makitang emosyon si Lauren sa lalaki. Naiiling na lang siya. Mas maayos
naman ang pakikitungo nito sa kanya kahit matigas pa rin ang mga panga nito kumpara
noong mga nakaraan.

Sa lobby ng opisina ng mga Burnham, naroon sa bungad ang madalas niyang makita na
receptionist. Hindi niya alam ang pangalan nito.

“Hi! I’m here for Mr. Finn Burnham.”

“Nasa meeting lang po si Boss, Ms. Escarrer. Tatawagan ko po ang opisina niya para
ipaalam na narito kayo.”

“Salamat!”

Eksakto naman ang paglabas ng kapatid ni Finn sa ama, si Fabian.

“What a lovely day? Mukhang masuwerte ang kapatid kong si Finn. Napalilibutan ng
magagandang babae. Ngayon-ngayon lang ay may modelo na nagpunta rito at naroon sa
opisina ni Finn. I wonder what they’re doing?” mapanuksong wika nito.

Modelo? Is he talking about Honey?

Ngumiti si Lauren nang pilit, ngunit agad din namang nawala nang lumabas si Honey
mula sa loob ng opisina, inihatid ito ng kanyang asawa.

“See?” ani Fabian.

“Bye, Finn!” paalam ni Honey na nagawa pang humalik sa pisngi ng lalaki. Nag-iwan
pa ito ng kakaibang ngiti sa kanya bago tuluyang lumabas.

Masama naman ang hilatsa ng mukha ni Finn dahil sa pakalat-kalat na kapatid nito sa
kanyang harapan. Katulad niya, dahil hindi siya masaya na makita si Honey sa
opisina nito.

“This way, Miss Escarrer,” ani Finn, nag-iwan pa ng nagbabantang titig kay Fabian.

Sumunod siya rito papasok sa opisina. Hindi maganda ang mood niya dahil hindi siya
komportable na kakalat-kalat si Honey sa paligid ng kanyang asawa. Hindi nakaligtas
sa kanya na nagtaas ang kilay ng sekretarya nitong si Leila nang makarating sila sa
opisina ni Finn.
“M-may kailangan po ba kayo, Boss?” tanong nito.

“I’m good. Pauwi na rin naman ako. You can go, ako na ang bahala kay Miss
Escarrer.” Pinatuloy siya ni Finn sa pagpasok sa loob.

Masama ang mood niya na umupo sa gitnang bahagi ng couch nito.

“I miss you, sugar! It’s good that you came.” Tumabi ito sa kanya para sana halikan
siya sa pisngi, ngunit umusog siya ng upo para makalayo rito.

“You didn’t miss me?”

“Not at all.” Nakasimangot na nakahalukipkip siya. Naiirita siya kay Honey, lalo na
at ito ang napapabalitang asawa ng lalaki. Ang hitad naman ay nangangarap at hindi
itinatama ang paniniwala ng mga kakilala nila. She knew that this woman has a thing
on her husband, she’s not stupid.

“Really?” Inilapit nito ang sarili kaya umusog muli siya hanggang sa ma-corner siya
nito dahil nakarating na siya sa armrest, wala na siyang uusugan.

“Kaya pala you came here to my office,” nanunudyong saad nito.

“Mabuti nga at nagpunta ako rito. Nakita ko ang hitad na Honey na iyon!”

Umangat ang isang sulok ng labi ni Finn. “I never thought that you’re a jealous
type.”

“I’m not jealous! Nakakairita lang na makita siya na kung saan tayo naroon ay
naroon din siya. I know that she has a thing on you, don’t deny it!”

“I see. You are jealous.”

“I’m not! I’m not jealous! It’s just that...” naubusan siya ng ikakatwiran sa
lalaki.

“It’s just that?”

“I’m not comfortable with her!”

“Eh, hindi naman ikaw ang pinuntahan niya rito. Ako ang pakay niya.”

“Why are you even entertaining her? Anong business niya sa’yo?”

“Random stuff,” balewalang sagot nito.

“Random stuff, random stuff! Does she even know you are working?”

“Hindi ko naman akalain na ang cute mo palang magselos.”

“I’m not jealous!” Naiinis na rin siya sa lalaki. Iniinis siya nito at parang
natutuwa pa na dinadalaw ni Honey sa opisina.

“Okay! Let’s forget about her,” natatawang wika nito. Ipinatong nito ang kamay sa
kanyang tuhod at sinimulang himasin iyon.

“Anong ginawa niya rito?” Hindi talaga siya mapalagay kaya tinanong niya pa rin
ito. Ganoon yata talaga ang mga babae.

“Para akitin ako.”

Nagawa niya tuloy tanggalin ang kamay nito sa kanyang tuhod at ilagay iyon sa tuhod
nito. Himasin mo ang sarili mo!

“At nagpatinag ka naman? I saw how she kissed you!”

Lumitaw ang pantay-pantay nitong ngipin. Umaabot pa sa mata ang kakaibang ngiti.

“She kissed me on my cheek. Isn’t
Nasabihan ko na siya na may asawa
Para mapanatag ka na, we can move
lilipatan natin sa Magallanes. We
now?”
it normal? Let’s forget about her, alright?
ako at hindi maganda na bumibisita siya rito.
out of the apartment tomorrow. Nakahanda na ‘yung
can now live in our home... Can I kiss my wife

Kuntento naman siya sa sagot nito.

“Naiinis pa rin ako,” bulong niya. Gayunman ay hindi na niya tinanggihan pa ang
paglapat ng labi nito sa kanya.

Chapter 45

ALAM ni Lauren na malaki na ang katanungan ng mga tao sa opisina ni Finn kung ano
ang madalas niyang ginagawa sa opisina ng mga ito. Isang beses sa isang linggo kung
bisitahin niya kasi ang asawa at hinayaan na lang niya na manghula ang mga tao
roon.

May palagay siyang may ideya na rin naman ang iba pa. Tuwing hapon kasi siya
nagpupunta roon at madalas na kasabay niya si Finn na umaalis ng opisina nito.

“By the way, how’s Kori?” tanong niya kay Finn nang naroon na sila sa sasakyan.

May kadiliman ang loob ng kotse nito kaya hindi niya nakita ang paghigpit ng hawak
nito sa manibela.

“She’s fine.”

“Nakausap ko si Brett kaninang umaga... H-he wants to meet Kori.” Ayaw niya sanang
makialam sa problema ng kaibigan niya at ni Kori, ngunit hindi naman siguro
masamang tulungan niya si Brett lalo na at boss din niya si Kori. Ayaw niyang
magkaroon ng problema sa trabaho o sa personal na buhay.

Noon lang napansin ni Lauren na lumagpas sila sa gusali ng tinitirhan. “Where are
we going?”

“To our home.” Nilingon siya nito saglit bago ibinalik ang paningin sa kalsada.

“Oh! Akala ko, bukas pa tayo lilipat or sa weekend pa.”

“I thought ayaw mo na sa apartment dahil kay Honey.”

Napasimangot siya nang marinig ang pangalan ng babae. “Hindi ba pwedeng palitan
‘yung pangalan niya. I hate how you call her Honey.”

Tila nawala ang tensiyon sa pagitan nilang dalawa dahil naaaliw sa kanya si Finn.
Tumawa ito nang mahina.

Ilang minuto pa ay naroon na sila sa Magallanes Village at pumasok ang sasakyan sa

may kataasan na gate. Pinagbuksan sila ng guwardiya.

Bukas ang lahat ng ilaw kaya sa labas pa lang ay namangha na si Lauren. Isang
single detached iyon na may dalawang palapag. Five hundred square meters ang
kabuuan ng floor area, seven hundred ang land area. May tatlong bedroom bukod pa sa
tirahan ng mga kasambahay na naroon sa likuran.

Sa labas pa lang ay may berdeng-derdeng bermuda grass na. Pwede silang maghabulan
doon ni Finn kung gugustuhin nila. May mga puno at halaman rin na nagkalat.

Nilingon siya ni Finn. “Do you like it?”

Lauren was excited. Unang beses iyon na magkaroon siya ng tirahan na masasabi
niyang kanya kaya naman iba ang saya na nararamdam niya. Sa tahanan na iyon sila
bubuo ni Finn ng masasabing pamilya.

“I like it, Finn Burnham,” aniya rito.

“Glad you liked it!” Hinawakan nito ang kamay niya para hilahin siya papalapit. He
kissed her forehead before they continued to walk inside the living room. Hawak
nito nang mahigpit ang kanyang kamay.

“Ma’am Lauren! Sir Finn!” bati ni Diana na nagmula pa sa tahanan ng mga Burnham.
Nakatayo ito sa pintuan.

“Hello!”

Namangha si Lauren nang makita kung paano nakaayos ang mga kagamitan. Sinunod ng
interior designer ang lahat ng kahilingan niya. May indoor plants, malaking couch
na kulay tsokolate, cream ang kulay ng pader na may maliliit na detalye rito at
isang malaking abstract painting. Excited naman siyang makita kung ano naman ang
hitsura ng master’s bedroom.

“Pwede mo na kaming iwan,” ani Finn sa kasambahay.

“P-pero, sir…” Halatang nag-aalala ito dahil likas sa mga kasambahay ng Burnham ang
kumikilos para sa mga amo nito. Walang tamad sa kanila dahil mataas din ang
pasuweldo.

“Pwede ka nang magpahinga, Diana. Maraming salamat!” Si Lauren na ang nagkumpirma

para masolo niya rin ang oras na iyon kasama si Finn.

“Salamat po, Ma’am Lauren.” Pumasok ito sa pintuan patungo sa quarter’s area.

“How many maid do we have here?” Hindi niya maiwasan na itanong nang mawala ito sa
kanilang paningin.

“They are all four, pero sa ngayon dalawa pa lang sila, kasama ‘yung guwardiya sa
gabi at sa umaga.”

“I’m impressed, Mr. Burnham!”

“Really? We can shake the whole house down.” Kagat nito ang labi na para bang may
iniisip na kakaiba.

“I know what you are thinking.”

“Hmm? And what is it?” Hinahaplos-haplos siya nito sa braso kaya naman lalo siyang
naaaliw.

“I have my period bago ka magdiwang. We can’t do anything,” ani Lauren.

Napabuga ito ng hangin na ikinaaliw niya.

“Let’s go to the kitchen. Sa tingin ko ay naghanda sila ng pagkain para sa atin.”

Inakay siya nito patungo sa kusina. Hindi nga ito nagkamali nang makitang may
tatlong putahe ng ulam sa mesa. May nakahandang grilled chicken, macaroni at saka
mixed vegetables. It was simple, and yet she felt welcomed by their home.

Sinalinan siya nito ng wine na naroon din sa mesa at saka inabot sa kanya ang
kopita. “To our future.”

Pinag-untog nila ang mga kopita. Lauren was happy. As days go by, she was falling
deeper in love with Finn Burnham.

***

THAT night, they sleep together in the super king-size bed inside their room.
Ngunit ginising si Finn ng kaibigang si Drew nang sumapit ang ala-una ng madaling
araw. Malalim ang tulog ni Lauren kaya nag-iwan na lang siya ng note na pupuntahan
niya ang kaibigang si Drew.

Sa palagay ni Finn, kailangan niyang ipagtapat kay Drew na wala siyang plaano na
sirain ang kanyang kasal kay Lauren. Na-misinterpret siya ng mga ito nang pakasalan
niya ang babae. They thought he agreed on the plans. Samantalang nagkataon lang na
umayon ang kagustuhan ng mga ito sa pagpapakasal niya noong gabi na may maganap sa
kanila ni Lauren. It was connected, but his plans were far different of Kori’s
revenge. Hindi nga niya akalain na malinaw pala sa mga isipan ng mga ito na ituloy
ang planong iyon. Because he believes it was childish.

“Finn, good job for making the action! Akala ko pa naman ay ayaw mo! Iyon pala ay
tutulong ka rin pala sa ‘min,” iyon ang salita ni Drew nang malaman nang mga ito na
ikakasal siya kay Lauren ilang buwan na ang nakaraan.

He doesn’t want to hurt Lauren because it will hurt him even more. He loves Lauren
day by day. Pakiramdam niya ay nabuhay siya bilang isang matapang na halimaw sa
loob ng anim na taon at pinalambot ni Lauren ang damdamin niya. Nagagawa na nga
niyang ngumiti. Siguro naman ay maiintindihan siya ng mga kaibigan kung umayaw siya
sa plano ng mga ito na hindi naman niya sinang-ayunan noong simula pa lang.

Wala si Kori sa penthouse nang makarating siya roon. Tanging si Drew lang at
bodyguard nito ang naroon.

Nilapitan niya si Drew na halatang lasing na. Namumula ang buong mukha at halos
hindi na maidilat ang namumungay na mata. Matapang din ang amoy ng alak mula rito.

“Pinapunta mo ako rito, ‘tapos halos hindi mo na pala kaya ang sarili mo. Where is
Kori?” ani Finn.

“Ha’yun! Hindi natiis nang malaman na naaksidente si Brett... Pinuntahan!” anito sa

lasing na boses. “Nakakagago amputa! F*ck that Brett, f*ck his life, and his friend
—Lauren!”

Umasim ang mukha ni Finn. “Listen, Lauren is my wife. You have to hold your horses
when it comes to my wife. Igalang mo naman siya bilang asawa ko na kaibigan mo.”

“Tsk! Don’t tell me you fell in love with Lauren.”

“What if I am?”

“Finn, I know you. Galit ka sa pamilya nila ‘di ba? Nagawa ka rin niyang lokohin
noon kaya nga gusto mong gumanti sa kanya,” anito na halos hindi na maintindihan
ang boses sa kalasingan.

“Drew, about the plans, I did not agree with it. I married Lauren because I love
her. Ikaw lang ang nag-isip na gumaganti ako sa kanya para sa ginawa niya sa akin
noon at sa ginawa ni Brett kay Kori. But it was never my intention. I married her
because I love her.” Tila nabunutan siya ng tinik matapos na magtapat dito.

Tiningnan siya nito. “What...ever! I’m going to the bathroom.”

Tumayo ito at tinungo ang palikuran. Nakakatatlong hakbang pa lang si Drew nang
matumba ito dahil sa kalasingan. Agad naman itong dinaluhan ni Finn at saka
inihatid sa toilet. Naiiling na lang si Finn.

Nang matapos si Drew ay tinulungan niya itong makabalik sa malapad na couch.

Nakapikit na si Drew nang ihiga niya ito roon. Marahas na napabuntonghininga si
Finn. Tila nawala ang batong nakadagan sa dibdib niya matapos niyang masabi ang
lahat sa kaibigan. Hiling niya na sana ay ayos na sila nito. Ayos na rin sana ang
problema niya kay Lauren.

Nang makauwi siya sa bahay nilang mag-asawa, natutulog pa rin si Lauren sa malapad
na kama. Napangiti si Finn. Hinubad niya ang kanyang jacket at saka muling
tinabihan ang asawa. Ipinaloob niya ito sa kanyang bisig.

“Mahal kita, aking bituin,” bulong niya rito.

***

INIS na inis si Honey sa kanyang apartment. Sinabihan siya ni Finn na hindi niya
dapat ito pinupuntahan sa opisina nito. Binalikan niya ang mga pag-uusap nila.

“I know that something is going on with your marriage with Lauren,” sabi niya kay
Finn.

Umasim ang mukha nito. “Whatever it is, I don’t think it was also your business.
You attended my wedding. Lauren and I are happily married.”

“Hindi ako mapapakali, Finn. Ikakasal ka dapat sa akin! Ipinangako ‘yon sa akin ng
daddy mo noong nakaraang taon!”

“At pumayag ba ako sa ipinangako niya sa ’yo? If you want to marry the Burnham
family, don’t worry, we have Fabian. Alisin mo ako sa pangarap mo lalo na at may
asawa na ako.”

“I knew something is going on with your marriage! Inamin ‘yon sa akin ni Kori.
Hindi ako titigil hangga’t hindi ko malalaman kung ano ‘yon!”

Hinawakan siya nito sa braso. “Listen, woman! My marriage with Lauren is serious.
Hindi ko alam kung saan mo nakukuha ang mga iniisip mo. Tinanggap kita rito bilang
pamilya ni Kori at nirerespeto ko ang daddy mo. Now, get the hell out of here!”

“Hindi ako aalis! Kailangan mong ipaliwanag sa akin kung ano ang mga nangyari!”

Lalong nagsalubong ang kilay ni Finn. Nagawa pa siya nitong itulak sa pintuan.
Ngunit hindi siya nagpatinag. Naiinis na ang lalaki na hinawakan siya sa braso at
saka siya nito kinaladkad palabas. Nabigla na lang din ito na makita ang asawa sa
reception area. Ngumisi na lang siya rito at maayos na nagpaala sa lalaki.

Inis na binato ni Honey ang baso ng alak sa pader matapos bumalik ng isipan niya sa
kasalukuyan. “Damn it!”

Nakita niya ang paghahanda ng birthday party ni Jessica na nagkataong kaibigan din
ni Lauren. Hindi siya imbitado roon, ngunit nalaman niya kay Mandy na siguradong
pupunta doon si Lauren.

Napangisi siya. “I’m sorry, Lauren. Kapag may naganap sa’yo, siguradong hindi ka na
magugustuhan ng asawa mo.”

Isang masamang plano ang ihahanda niya sa babae. Kailangan niyang maka-attend sa
birthday na

Chapter 46

NAROON si Brett sa sarili niyang tirahan sa Makati. Hindi naman malala ang
aksidente na naganap sa kanya. Masyado siyang nanggigil sa practice. Hindi maganda
ang pagkakabagsak niya sa sahig dahilan para mabalian ang kung anong parte ng
kanyang sakong. Nilagyan lang iyon ng cold compress ng medic sa coliseum. Gayunman,
hindi pa rin maganda ang estado niya sa kasalukuyan.

Katok sa pinto ang pumigil sa nananahimik niyang mundo. Iika-ika niya itong
nilapitan at saka binuksan. Hindi naman niya akalain na mabibigla siya sa hindi
inaasahang bisita.

“Kori.” Sinalubong siya ng may kasingkitang mata ng dalaga.

Namumula pa ang mata nito na halatang hindi ito maayos sa mga nakalipas na araw.
Kasama nito ang bodyguard na si Zion na seryoso lang na nakatingin sa kanya, hindi
niya alam kung ano ang nasa isip nito. Pero may ideya siya na gusto siya nitong
gulpihin kung wala lang roon ang amo nito. Dalawang araw din silang hindi nagkita
ni Kori at aminado si Brett na nag-alala siya sa dalaga.

“Hihintayin kita rito sa labas, Ms. Kori,” anang bodyguard.

Tumango si Kori bago isinara ni Brett ang pinto matapos na makapasok ng dalaga.

“You came…” simpleng wika ni Brett.

“I was mad, but upon hearing that you got injured from the practice, I didn't think
twice coming here.”

Nakaramdam siya ng hindi maipaliwanag na damdamin para kay Kori sa kasalukuyan.

Mahal talaga siya nito. Hindi lang siya natutuwa na nasasakal siya sa relasyon
nila. Minsan ay madalas na gusto niyang huminga, ang sobrang pagmamahal nito ay
nakakasakal din. Kori was perfect, too perfect to make him feel he was not enough
for her. Gayunman ay alam ni Brett na mahal niya ang dalaga. Hindi niya lang matiis
kapag inaakit na siya ng ibang babae.

Maybe if Kori was Lauren, it will be a lot different. Hindi siya magkakamali na
sirain ang relasyon nila. Malaki ang pagpapahalaga niya sa matalik na kaibigan.
Nasasaktan pa rin siyang isipin na hindi siya nito pinili kumpara kay Finn. Kaya
naman ha’yun siya, balik sa dating gawi na babaero.

Nabigla siya nang yakapin siya ni Kori. Napangiwi pa siya dahil sa puwersa niya sa
paa.

“I’m sorry if I gatecrashed the party the other night. I know that you were mad at
me kaya masyado kang nagalit sa laro ninyo.”

Hinaplos niya ang buhok ng dalaga. “I’m sorry din, babe. I’m sorry kung madalas
kang umiiyak sa akin. You know that those women were just a plaything. I’m not
serious about them.”

“Do you love me, Brett?”

“I do.”

Humigpit ang yakap nito sa kanya at saka sinabing, “Pinatatawad na kita. Let’s
forget about it, okay?”

“Okay, babe. I’m really sorry kung nasaktan na naman kita.”

Inangat niya ang mukha nito at saka binigyan niya ito ng halik sa labi. Sinalubong
ng matamis nitong halik ang kanya. He missed Kori! Iyon din naman ang nagpapaigting
sa kanyang damdamin. Hinahanap niya ang presensiya ng dalaga.

“Do you want to stay here?” alok niya rito.

Panay ang tango naman nito at umaliwalas ang mukha. “I’d love to stay. I’ll take
care of you, babe. That’s how much I love you!”

“I love you too, babe!” aniya na hinaplos ang pisngi nito. Maybe he was stupid, an
assh*le, or gago as they say, but he really loves Kori.

***

NAGING abala naman ng ilang araw ni Lauren hanggang sa dumating ang kaarawan ni
Jessica.

“Are you going to the birthday party?” tanong niya kay Finn habang naroon pa sa
malapad nilang kama.

Alam niya na imbitado ang three musketeers sa mga importanteng okasyon sa mga
kaeskuwela nila. Siguradong kung hindi si Jessica, ang magulang nito ang mag-
iimbita sa tatlong magkakaibigan. Ang salitang “business” ay nakasunod sa mga ito.
Nakadapa siya at nilalaro ang i-lau-launch nilang bagong bersiyon ng shopping app
ng Kori. Katabi niya ang lalaki sa kama.

“You know that I’m not really into the parties, but we are invited by De Joyas.”
Finn’s one hand was dancing on Lauren’s back. “But it depends if Drew decided to
go. Si Kori ay nakatira ngayon sa bahay ni Brett para alagaan ang kaibigan mo.
Tutal naman ay wala ka rin dito sa bahay at ayoko namang malungkot mag-isa,
pupuntahan ko si Drew.”

“Tulad ng sinabi ko kay Brett. Sigurado naman ako na babalik din naman siya kay
Kori. Ang dami lang arte. Napagalitan ko na nga siya at sinabihan na magseryoso.”

Tumikhim si Finn saka pinisil ang kanyang pisngi. “Lauren, have you fall in love
with Brett in the past?”

“Of course not!” walang pagdadalawang isip na tanggi niya.

Tila nabunutan naman ito ng tinik na nakahinga.

“Bakit mo naman ‘yon naisip?”

“Forget it. Knowing that there was nothing between the two of you was enough.”

Pinatay ni Lauren ang kanyang cellphone para mas mabigyan ng atensiyon ang kanyang
asawa. Nais niya sanang tanungin kung ano ang nararamdaman nito kay Kori, ngunit
tila may umipit na kung anong mabigat na bato sa kanyang dibdib.

“Oh! By the way, about Drew. Pwede mo ba akong hingan ng appointment sa kanya? I am
looking for a place where we could launch Kori’s app. Naiisip ko ang mall niya rito
sa Taguig. It was huge, maraming tao. Magandang venue iyon para sa event namin on
December 1. I sent my report to Kori through email, she gave me the ‘go’ signal.
May nakausap na akong staff ng mga Walton, ang ibinibigay sa aking araw ay next
year pa. May available naman sa napili kong date, kaya lang ay sa ibang lugar ako
ia-assign.”

Finn caresses her face. He was looking at her deeply. Sa palagay niya ay hindi pa
ito nakababawi sa tanong nito kanina.

“W-why?” takang tanong ni Lauren.

“Nothing… Maloko si Drew, baka pagtripan ka sa meeting n’yo. Kahit pa nga

nagtitiwala naman ako na hindi niya ‘yon gagawin sa’yo.”

Napangisi si Lauren. “Huwag kang mag-alala, babe. Kayang-kaya ko si Drew. Ikaw nga
na pinakamabagsik na tigre ay lumambot sa akin. Ang ganda ko kaya!”

Pinisil ito ang kanyang puwitan.

“Tapos na ba ang red flag?” tukoy nito sa kanyang period.

“You are so naughty!” Pinalo niya ito sa didib.

“I couldn’t get enough of you.” Hinila siya ni Finn para ilapit ang kanyang katawan
sa katawan nito. Pumaibabaw tuloy siya sa dibdib nito. “Kapag na-miss kita mamaya,
pupuntahan kita sa party ni Jessica.”

She likes how Finn caresses her soft skin. Tila nag-iiwan ng kakaibang panaginip sa
kanyang balat.

Namula ang kanyang pisngi. Hindi pa alam ng mga kaeskuwela nila na mag-asawa silang
dalawa. Sigurado siyang malaking balita iyon sa mga kakilala nila kung sakaling
lumitaw iyon. Nais na sana niyang bawiin ang napagkasunduan nilang usapan na ilihim
ang kanilang kasal. Ngunit naisip din naman ni Lauren na hindi naman na iyon
mahalaga. Ang mahalaga sa kanila ni Finn ay masaya sila sa itinatakbo ng kanilang
pagsasama.
“Hindi pa ba tayo babangon? Late ka na!” tudyo niya rito.

“Nope. I am loving my position right now,” anito habang nasa puwitan niya ang palad
nito na pumipisil roon. Mabuti na nga lang at sanay siyang gumamit ng tampons kapag
may period siya. Nasanay siyang gumamit niyon sa Amerika. Hindi siya masyadong
nahihiya na umikot-ikot sa katawan ng lalaki.

“Are you loving your position on how you grip my round mounds while looking at my
boobies? Hmm… Hindi ako na-inform na pervert si Mr. Burnham.”

“I’m just doing this with you, no one else. Kung manyakis nga ako, asawa ko lang
ang makapagsasabi.” Inilapit nito ang kanyang katawan para bigyan siya ng mainit na
halik. Matagal iyon at mas nakalalasing. Bawat segundo ay para bang nag-iiwan ng
hatid na ligaya sa kanyang damdamin.

“Late na ‘ko, kailangan na nating tapusin itong landian natin.”

Umungol ito ng protesta at saka mahigpit siyang niyakap sa baywang. “Thirty minutes
pa, please.”

Natutuwa si Lauren kapag ganoon umakto ang lalaki. Malakas ang kanyang pakiramdam
na nakapasok na siya sa damdamin ng lalaki. “Just cuddling… Ipipikit ko lang din
ang mata ko.”

Niyakap na lang din siya nito at hindi na nagkomento pa.

Chapter 47

JESSICA’S birthday.

Kapag ganitong malaking pagtitipon ang magaganap, Madalas na walang bakanteng

parking slot sa mga venue kaya ipinahatid si Lauren ni Finn sa driver ng mga ito.
May usapan na sila na susunduin siya ng kanyang asawa sa New World Hotel, isang
five-stars hotel na matatagpuan sa Makati.

Bumaba si Lauren mula sa sasakyan at saka tinungo ang entrada. Sinalubong siya ng
mabangong amoy ng air freshener. Lauren was wearing a dress from Kori’s collection.
It’s a red floral print, an asymmetrical cut made of georgette. Isang Fendi clutch
bag lang ang kanyang bitbit kung saan naroon ang kanyang cellphone.

“I assumed you are Mrs. Burnham,” anang lalaki na miyembro ng security team sa
hotel. Matangkad ito, malaki ang pangangatawan at naglalaro sa treinta ang edad at
halatang hindi purong Pilipino.

“Yes, sir!”

“Nice to meet you, ma’am! Ibinilin po kayo sa akin. Kaya huwag n’yo po sanang
masamain kung mapapansin n’yo na nasa inyo po ang atensiyon ko.”

Napangiti nang matamis si Lauren matapos maisip ang kanyang asawa. Hindi naman siya
nag-aalala na may magaganap sa kanya sa party na iyon. Ngunit hinaplos ng simpleng
akto na iyon ang kanyang damdamin mula kay Finn.

“May I know where is the event for Miss Jessica De Joya?”

“This way ma’am.” Itinuro nito sa kanya ang daan patungo sa event.

“Thank you!” aniya matapos maihatid sa bungad ng malaking bulwagan.

Pumasok din naman ito at tumayo sa gilid. Sapat nang nasabihan siya nito na
babantayan siya ngunit bibigyan siya ng layang kumilos. Bahagyang may kadiliman sa
loob ng bulwagan, sapat lang para sa gabing iyon. Nasa kisame ang malaking
chandelier na tila bituin sa kinang. Magaganda ang kasuotan ng lahat. May isang
grupo na nagtatawanan, may sumasayaw sa mabagal na musika sa bungad. Sa kabuuan,
mukhang masaya ang gabing iyon.

Sa pintuan pa lang ay natatanaw na niya ang kaibigan na si Jessica dahil sa lugar

na ito nagkukumpulan ang mga bisita. Nakangiti niya itong nilapitan. Umaliwalas din
naman ang mukha nito nang makita siya.

“Look at you! You are stunning!” Nagawa pa siya nitong hampasin sa braso.

“C’mon! This day is not for me! This day is for you! You look gorge!” aniya sa
pinaikling gorgeous. “Happy birthday, sweetheart! Ipinadala ko na bahay mo ang
regalo ko, natanggap mo ba?”

“Yes! Ah, they are lovely!” dalawang kuting ang iniregalo niya sa kaibigan na nauna
na niyang ibinigay. Hindi rin naman kasi maaari ang mga iyon sa hotel.

“Mabuti naman kung gano’n.”

“By the way, magwalwal ka lang dito. Uminom ka ng alak! Kung gusto mong makipag-
hookup, go!”

“Luka-luka! Hindi ako pwedeng uminom nang madami. Alam mong malayo pa ang uuwian
ko.”

“Sus! H’wag ka nang magpakamanang! Parang hindi ka naman tumira sa Amerika! Walwal
na!” tudyo nito.

Natatawa na lang siya sa kung paano siya nito itulak na makalimot sa gabing iyon.
Maisip lang na gawin niya ang payo nito at sigurado siya na baka hindi lang tigre
ang makita niya sa katauhan ni Finn.

“I saw friends over there. Iwan na kita rito, birthday girl!”

“Catch you later!”

May mga nakitang kaibigan si Lauren sa isang kumpol ng kababaihan na siyang

kinumusta niya. Nabigla na lang din siya na makitang naroon din sa pagtitipon si
Mandy kasama ang kinaiinisan niyang si Honey. Hindi niya akalain na imbitado rin
ang mga ito. Alam niya kasi kung paano mainis si Jessica kay Mandy noong nasa
kolehiyo pa sila.

Wala namang nagawa sa kanya ang pinsan ni Kori, ngunit matapos malaman na mayroon
din itong gusto sa kanyang asawa ay naging alerto na siya rito. Kay Mandy naman,
sigurado siyang may pagtangi rin ito sa kanyang asawa. Hindi lang ganoon kataas ang
alerto niya sa babae dahil wala naman itong ginagawang aksiyon kay Finn hindi tulad
ni Honey na nagagawa pang dalawin ang asawa niya.
“Hi, girls! Hi, Lauren!” bati sa kanya ni Mandy.

“Hi!” ganting bati niya.

“Mag-isa ka yata, Lauren?” ani Honey.

“May sakit si Brett kaya nagpapahinga. Hindi ba, Lauren?” si Mandy muli ang sumagot
para sa kanya.

Nagkibit-balikat na lang siya sa kung ano ang nais nitong ipahiwatig.

“Hey! Ikaw pala si Honey, ‘yung asawa ni Finn?” pukaw ng kasama nila sa grupo.

“Of course! Siya nga ang napangasawa ni Finn!” sabad ni Mandy.

Bahagyang nagtaas ang kanyang kilay ngunit pinagsawalang bahala na lang niya.
Tumingin sa kanya si Honey nang nakaloloko at mukhang naiisip din kung bakit hindi
niya itinatama ang akala ng lahat.

“Yes, I am Finn’s wife!”

At talagang ilusyunada!

“Talaga? Where is he?” tudyo niya rito. Nais niyang malaman kung hanggang saan
aabot ang pagpapanggap ng babae.

“H-he was busy with some business stuff.”

Kinuha ni Lauren ang kanyang inumin para itago ang kakaibang ngiti sa labi.

Hindi niya alam kung nahihibang na ba ito o nananaginip sa sariling ilusyon. Wala
naman siyang planong itama iyon dahil ayaw niyang siya ang magmukhang ilusyunada sa
lahat. Sa oras na iyon ay paniwalang-paniwala na ang lahat na ito ang asawa ni
Finn. Kung sakali na ibabahagi niya na wala iyong katotohanan ay siya talaga ang
pinakasalan ng lalaki, siya ang magmumukhang sinungaling. Dahil alam ng lahat na
imposible! Galit sa kanya si Finn Burnham kaya mas maniniwala ang mga ito kay
Honey.

Sa kabilang banda ay hahayaan na lang niya itong managinip nang gising. Ang lakas
ng loob na magsalita ng ganoon sa kanya—ang legal wife.

May tatlong lalaki naman ang lumapit sa kanila, kabilang doon si Bobby.

“Hey, beautiful!” wika ni Bobby sa kanya.

“Hi!” simpleng saad niya, nakangiwi.

Halatang nakainom na ang lalaki at ang dalawa pang kaibigan nito. Naisip niyang
magpunta sa iba pang grupo at kumustahin ang iba pang kakilala. Sadyang ayaw niya
kasi kay Bobby, lalo na ngayon na kakaiba ang ngisi sa kanya. Ganoon na lang ang
kanyang bigla nang pagpihit niya ay sinalubong ng inumin ni Honey ang kanyang
mamahaling damit. Basang-basa ang suot ni Lauren mula sa dibdib.

“Ah! Shit!” Hindi niya napigilang magmura. Napasinghap din siya nang maramdaman ang
malamig na likido nito.

“Oh! My! I’m sorry, Lauren!” anito.

“Basang-basa na ang damit mo,” ani Mandy.

Napangiwi na lang siya. Hindi pa naman biro ang halaga ng kanyang kasuotan.

“I still have a dress upstairs. Do you want to change?” ani Honey.

“No, I’m fine! I’ll use the dryer in the comfort room.” Hindi naman siya tanga para
magsuot ng kasuotan ng iba, lalo na ang kasuotan nito. Who knows kung ano ang plano
nito sa kanya. Sapat na sa kanya na gamitin ang dryer kahit pa nga nakakahiya sa
mga kababaihan na makakakita sa kanya.

Maayos siyang nagpaalam sa grupo.

Hindi niya napansin na nagkatinginan si Honey at Mandy at nagpalitan ng kakaibang

ngiti.

***

“HEY, you like Lauren, right?” tanong ni Mandy kay Bobby.

“Of course!” anito sa namumungay na mata. Halatang nakainom ang lalaki at halata
rin na mainit ang libido nito sa kasalukuyan. Kita niya kung paano nito kagatin ang
labi nang dumaan si Lauren sa harap nito.

“Then, why don’t we follow her. You’ll do the deed, I’ll do the rest!” ani Mandy.

Pumalakpak ang isa sa mga kaibigan ni Bobby. “Woow! That’s incredible! Hindi ba’t
matagal mo nang pangarap si Lauren? This is it, bro!”

“But, what if she accused me na pinagsamantalahan ko siya?” katwiran nito.

“Tsk! C’mon, Bobby, don’t be a p*ssy! Hindi ba’t pangarap mo si Lauren? Heto na ang
pagkakataon mo! We will be your witness at sasabihin naming may relasyon talaga
kayo ni Lauren,” patuloy si Mandy sa pagdedemonyo sa utak ng lalaki.

“Go, guys! Baka mamaya niyan ay nakaalis pa ‘yon sa CR!” sabad naman ni Honey.

Iginiya na ni Mandy ang lalaki para sundan si Lauren sa ladies’ room nang hindi na
ito makatanggi pa. Naiwan naman si Honey na nakapaskil ang ngiti sa labi. Nagpadala
ito ng mensahe kay Finn na may lalaking bumubumtot sa asawa nito at nagkasama pa sa
palikuran.

Samantala, pagpunta ni Honey at Bobby sa comfort room, nakita nila na may

nakatayong guwardiya sa pintuan. Naglabas ng lilibuhin si Mandy at inabot sa
guwardiya.

“Take this and leave!”

“Para saan ito, ma’am?”

“Hindi ba halata na may gagawin kami sa CR? Suhol ang tawag d’yan. Wala kang
nakita, okay?” iritableng wika ni Mandy.

Binuksan ni Bobby ang pintuan at pumasok sa loob bago pa makasagot ang guwardiya.

“Tsuu! Ako na ang bahala rito. Go!” wika ni Mandy na tumayo sa tapat ng pinto.

Hindi pa man nakaaalis ang guwardiya, marahas nang bumukas ang pintuan dahil kay
Lauren. Takot na takot ang mukha nito. “Help me!”
“You can’t leave!” ani Mandy na nagpapadyak. Naroon si Bobby sa loob na namimilipit
sa sakit ng katawan na halatang sinaktan ni Lauren ang pagkalal*ki nito.

“Move!” ani Lauren.

“No! You can’t leave just like that!” Itinutulak ni Mandy si Lauren para bumalik sa
loob at ituloy ni Bobby kung ano ang dapat dito.

Nabigla na lang siya nang mamatay ang ilaw sa area nila. Partikular ang palikuran
ng mga babae. Bago pa siya makakilos ay may tumulak sa kanya sa loob ng palikuran
at may humila kay Lauren para ilabas ito mula sa loob. Dumaloy ang kilabot niya sa
katawan nang magsara ang pinto at i-lock iyon.

“No!” hiyaw ni Mandy. “Ang walang hiyang guwardiya na iyon!” Pinagpapapalo niya ang
pinto ng palikuran.

Nabigla na lang siya nang may humahalik sa kanyang balikat. “I’ll play with you,
baby!”

“Baby your ass! Gumising ka sa katotohanan! Ini-lock tayo dito ng guawrdiya! Look
at me! I’m not—” naipir sa lalamunan niya ang lahat ng protesta dahil sinakop na
nito nang tuluyan ang labi niya.

Ngunit bago pa siya magpumiglas ay pinunit nito ang kanyang kasuotan at marahas
siyang itinulak sa tile floor.

Chapter 48

NAGTUNGO si Lauren sa palikuran ng mga babae. May palagay siyang sinadya ni Honey
na itapon ang inumin nito sa kanya para mapahiya siya sa mga kaibigan. Nang
makarating sa ladies’ room, tinungo agad niya ang nakasabit na paper towel at saka
pinunasan ang dibdib. Gumawa rin siya ng paraan para magamit ang hand dryer at
matuyo ang kanyang magandang kasuotan.

May ilang minuto na siya sa loob kapupunas sa sarili nang magbukas ang pintuan at
iluwa niyon si Bobby.

“Bobby?” nakatalikod siya halos sa pinto dahil nasa gilid ang hand dryer. Nasilip
niya ito sa mahaba at malapad na salamin ng palikuran na pumasok. Aktuwal na
nilingon niya ang direksiyon nito.

“Hi, Lauren!” Kakaiba ang ngisi nito at bahagya rin na namumungay ang mata.

“Anong ginagawa mo rito? Pambabae ito!”

Kinabahan siya nang lumapit ang lalaki. Tahimik pa naman ang palikuran at walang
tao roon bukod sa kanilang dalawa. Mapanuri siya nitong tiningnan mula ulo hanggang
paa. Nagawa pa nitong dilaan ang itaas na bahagi ng labi na mabilis na nagpadala ng
kilabot sa kanyang katawan.

“Get out or else hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sa ‘yo!”

“Oh! I am so scared,” sarkastiko nitong wika. “Kanina, nagdadalawang-isip pa ako sa
gagawin ko sa’yo, eh. Ngunit ngayon matapos kitang makitang nag-iisa nang kasama
ako, I love having you here. Gusto kitang turuan ng leksiyon!”

Napalunok si Lauren lalo na at kakaiba ang nakikita niyang pagnanasa sa mga mata ng
lalaki.

“Hindi ako nagbibiro! Hindi mo magugustuhan ang magaganap sa’yo kapag may ginawa ka
sa’kin na hindi maganda.”

“Alam mo, Lauren, I always want you. Sobrang tagal na nga, eh. Naiinip na ‘ko.”

Pinagmasdan niya si Bobby. Hindi niya alam kung bakit parang wala ito sa sarili.
Tila lumalangoy sa madilim na mundo ang lalaki sa kasalukuyan. Sa palagay niya ay
hindi lang ito basta lasing, tila nasa impluwensiya ito ng ipinagbabawal na gamot.
Mabilis siyang niyakap nito.

“Bitiwan mo ‘ko!” Nagpumiglas si Lauren mula sa bisig ng lalaki na nais pang

humalik sa kanya.

Ibinigay niya ang lahat ng puwersa at lakas para sipain ito sa gitnang bahagi ng
katawan nito, ang pagkalal*ki nito. Matapos iyon ay marahas niya itong itinulak.

“Augh! Shit!” mura ni Bobby na tumilapon sa pintuan ng cubicle.

Mabilis niyang tinakbo ang main door papalabas. Nagkabiglaan pa sila ni Mandy na
naroon sa bungad at nakaharang sa pinto. .

“Help me!” takot na takot na saad niya.

“You can’t leave!” wika nito sa kanya.

“Move!” Tumigas ang kanyang panga.

Sa inaakto nito, sigurado siya na sinulsulan nito si Bobby na gumawa ng kalokohan

sa kanya. Hindi rin siya magtataka na kasabwat si Honey na unang gumawa ng aksiyon
sa kanya nang basain nito ang kanyang kasuotan. Nilingon niya si Bobby na halatang
bahagya nang nakababawi.

Switch ng ilaw ang pumukaw sa kanya na naroon sa tabi ng pintuan. Mabilis niyang
pinatay ang ilaw para hindi maaninag ni Bobby ang bulto niya. Ganoon na lang din
ang kanyang pagkabigla nang hilahin siya ng guwardiya para ilabas. Dahil nakaharang
si Honey sa pintuan, hindi naman niya akalain na masasagi niya ito dahilan para
dumausdos ito papasok sa loob.

Ganoon na lang din ang gulat niya sa ginawa ng guwardiya nang isara nito ang pinto
mula sa labas at i-lock iyon.

“Are you okay, Mrs. Burnham?” tanong nito sa kanya.

“`Yung clutch bag ko, naiwan sa loob! I have to call my husband… Do you think
something might happen to Mandy?”

“Do you want me to open the door?” tanong nito sa kanya.

Kinikilabutan pa siya sa kasalukuyan at ayaw niyang makita si Bobby. Nangangatal

din ang kanyang labi. Sigurado na gagawa sila ng eskandalo at ayaw niyang mangyari
ang ganoon. Ayaw niyang masira ang kaarawan ni Jessica. Umiling si Lauren bilang
sagot sa tanong nito.

“Sasabihan ko ang iba pang kasama ko na sila na ang magbukas ng pinto. Sasamahan
kita sa ibang CR. Mayroon pa naman sa pool area.

“Yes, please,” aniya na hanggang sa oras na iyon ay nangingiinig pa rin.

Malaki ang pasasalamat niya at pinabantayan siya rito ni Finn.

***

NAROON na sa lobby ng hotel si Drew at Finn nang makatanggap ng text ang huli mula
kay Honey. Hindi niya sana ito papansinin kung hindi lang nakalitaw sa bungad ng
mensahe nito na may kinalaman iyon kay Lauren.

Your wife is playing with Bobby. I thought your relationship with her is good,
anito sa mensahe.

Tinawagan niya ang cellphone ni Lauren habang naglalakad patungo sa bulwagan ng

pagtitipon. Nag-alala siya nang hindi ito sumasagot.

“Bakit parang nagmamadali ka yata? H’wag mong sabihin na nami-miss mo si Lauren?”

tudyo ni Drew.

Pinukulan niya ito ng masamang tingin.

Umagaw sila ng atensiyon nang makarating sa pagtitipon. Nilapitan nila si Jessica.

Umiikot pa rin ang mata ni Finn para hanapin ang kanyang asawa.

“Happy Birthday, Miss De Joya!” wika ni Drew.

“Tsk! Ang pormal naman masyado!” reklamo nito.

“I’m sorry, but have you seen Lauren?” Hindi na niya napigilan na itanong nang
hindi niya makita ang asawa.

“Oh!” Halatang nabigla ito. “Nasa grupo nila Mandy kanina, that table! Kasama ng
grupo nila Bobby.”

Umasim kaagad ang kanyang mukha sa narinig. Nakita niya si Honey na kinawayan siya
nang nakaloloko sa mesang iyon.

“Happy Birthday, Jessica. I hope you like the cats that we sent this morning.
Hahanapin ko lang si Lauren.”

Nagmamadali siyang tinungo ang mesa ni Honey.

“Wow! I can’t believe he has really come for Honey! Ang sweet ni Finn!” anang isang
babae.

“Yes, I heard that they are on good terms. Like, he bought her a house in
Magallanes Village.”

Tsk! Women! Walang ginawa kung hindi magtsismisan.

Hindi pa man siya nakalalapit sa mesa ni Honey nang may komosyon na siyang narinig
mula sa may-edad na babae.

“Sa CR, may nagtatalik! Diyos kong mahabagin!” bulalas nito.

“Wow! Mukhang tinotoo ng kolokoy ang plano kay Lauren!” narinig niyang komento ng
kaibigan ni Bobby. Kasunod pa ang tawa na naaaliw.

Hindi niya namalayan na nakalapit na pala si Honey. “I told you, Finn. Hindi
inosente si Lauren!”

Hinila niya ang braso nito saka binulungan. Aakalain ng iba na hinalikan niya ito
sa pisngi. “If you did something bad to Lauren. Hindi ka na makakapagtrabaho pa
bilang modelo. Sisiguruhin ko rin na hindi ka na babalik ng Pilipinas!”

Tinawagan niyang muli si Lauren habang nagmamadali ang grupo nila patungo sa
palikuran ng mga babae.

“Ahh! Yes! Ohhh…” May malakas na ungol silang naririnig mula sa loob nito.

Gayunman ay hindi siya kinakabahan dahil hindi niya nakikita ang guwardiyang
nagbabantay sa kanyang asawa. May palagay si Finn na wala roon si Lauren.

“Oh, my God! Is that Lauren and Bobby?!”

“Si Lauren lang naman ang nagpaalam na pupunta ng CR kanina, ‘tapos sumunod si
Bobby. Maybe it was really her and Bobby.”

“But where is Mandy?”

“Baka ayaw niyang makaistorbo kaya umalis.”

Iyon ang mga bulungan ng mga imbitado sa paligid.

“I am so mad right now! Bakit hindi nila iginalang ang birthday ko?!” wika naman ni
Jessica na bagong dating, kasunod si Drew.

“I am looking for a show, buddy. What are you going to do kung si Lauren nga ang
nasa loob?” tudyo ng kanyang kaibigan na nagawa pa siyang sikuhin sa braso.

Pinukulan niya ito ng matalim na tingin.

“Are you ready, Finn?” tudyo ni Honey.

Tinawagan niyang muli ang cellphone ng asawa. Ganoon na lang ang kanyang bigla nang
marinig ang nagri-ring na telepono sa loob ng palikuran ng mga babae. Sumilay ang
kakaibang ngiti ni Honey.

“Oh my! Is that Lauren’s phone?” pang-iinis pa nito.

Sumama ang mukha ni Finn. Nilingon niya ang utilities na namumula ang pisngi dahil
malakas ang mga ungol at halinghing sa loob. Nakahanda rin ang mga camera ng mga
kaeskuwela nila na nae-excite sa makikitang kaganapan sa loob.

“Open it!” aniya sa babaeng utility staff. Binuksan nito ang pintuan.

“Harder! God, I never thought you are this amazing!”

Madilim sa loob at mas malakas na puro ungol ang bumabalot sa palikuran. Ngunit
nakahinga nang maluwag si Finn dahil hindi iyon boses ng kanyang asawa. Pinindot
din ng utility staff ang ilaw. Kumalat ang liwanag sa kabuuan ng palikuran kaya mas
malinaw sa mga paningin nila ang ginagawang kahalayan ng dalawa sa loob.
“What?” Hindi makapaniwalang wika ni Honey.

“Oh, my God!” Napasinghap ang lahat nang makita ang hindi kanais-nais na pangyayari
doon. Nakahanda ang camera ng mga ito habang tutop ang bibig. Kapwa nalulunod naman
sa saya si Mandy at Bobby.

Hindi rin makapaniwala si Honey sa nakita. “I am sure it was Lauren! It should be

Lauren!”

Ganoon na lang din bitiwan ni Bobby si Mandy nang makitang hindi ito si Lauren.

“F*ck! I thought you are Lauren!” ani Bobby.

“You stupid d*mbass! Matapos mong sirain ang damit ko!” Natutop nito ang bibig
matapos mapagtanto na sentro ito ng kahihiyan. Nakakumpol pa naman ang halos lahat
doon sa bungad ng CR. Pinagkukukuha nito ang mga damit at tinakpan ang sarili.

“W-what happened, Mandy? Bakit ikaw ang narito? I-I mean—” Napalunok si Honey
matapos lumingon kay Finn na hindi maganda ang mood.

“That Lauren! Siya ang may kasalanan nito. Masasabunutan ko talaga siya kapag
nakita ko siya! Siya dapat ang narito! Itigil n’yo ‘yang video or idedemanda ko
kayo!” galit na wika ni Mandy.

Natatawa namang tinigilan ito ng mga kaeskuwela.

“A-anong ako! Wala akong kinalaman dito! Huwag mo ‘kong idamay!” paghuhugas kamay
ni Honey.

“What do you mean? Hindi ba’t ikaw ang nagsabi sa akin noong isang araw pa, kaya mo
nga gustong pumunta dito sa party. You said, inaakit ni Lauren si Finn kaya gusto
mong gumanti,” naiirita nang wika ni Mandy.

“So, I was right after all!” Sabay-sabay silang napalingon sa sumuot na bulto sa
gitna ng nagkukumpulan na tao sa pintuan. Iniluwa niyon si Lauren.

Nakahinga nang maluwag si Finn.

“I knew it! Ang pagbuhos mo ng champagne sa damit ko ay sinadya mo talaga, ‘di ba?”
anang asawa niya kay Honey.

“I-I don’t know what you are saying!” pagkakaila ni Honey.

Chapter 49

MASAMA ang mood ni Lauren matapos makita ang anyo ni Mandy. Hindi niya maisip ang
sarili sa ganoong ayos na sira-sira ang damit. Bumalik lang siya roon sa ladies’
room matapos makabawi. Kailangan niya kasing kunin ang clutch bag niyang naiwan
kung saan naroon ang kanyang cellphone.

Narinig niya ang pagtatalo ni Mandy at Honey. Nais pang magkaila ng huli na
kasabwat ito.
“Hindi ko naman akalain na masyado akong mahalaga na nagawa mo pang magpunta dito
sa birthday para lang gawan ako ng masama,” sarkastiko niyang sabi kay Honey.
Dinampot niya ang kanyang cellphone na nakapatong sa tiles ng wash area.

“Tsk! Sinabi niyang inaakit mo si Finn kaya gusto ka niyang turuan ng leksiyon,”
ani Mandy na naiinis na rin. Hindi kasi nito akalain na ito ang mapapahamak sa
planong iyon. “She said na masyado kang kumakapit kay Finn. I also saw you at
Finn’s office once. Magkasama kayong dalawang lumabas ng building. Kabit ka ni
Finn! Kaya nabibili mo ang mamahalin na gamit mo, tama?”

Bahagyang tumaas ang kilay ni Lauren. Umugong naman ang bulungan sa paligid nila.

“What? Lauren did that?”

“Oh my! Kawawa naman si Honey.”

“I knew it! Lauren still has feelings for Finn!”

“Hindi kaya nagkikita pa rin sila?”

Iyon ang mga naririnig nilang bulungan sa paligid. Tumaas ang sulok ng labi ni
Mandy. Kinakabahan naman si Honey na nakatayo lang sa gilid, ngunit nakikiramdam.

“What now, Lauren? Nasabi rin sa ‘kin ng daddy ko na nagulat daw siya na nabayaran
ng mommy mo ang lahat ng utang n’yo! Don’t tell me na galing iyon sa suweldo mo kay
Kori. Galing ang lahat ng iyon kay Finn, tama? Kumakabit ka kay Finn!”

Napasinghap naman ang mga kaeskuwela nila kabilang si Jessica.

“That’s right! Nasabi rin ‘yon sa akin ng parents ko.”

“Kawawa naman si Honey.”

“Ang sakit n’on! Makipagkita lang ‘yung boyfriend ko sa ex niya, siguradong hindi
ko ‘yon magugusuhan.”

Tumalim ang mukha ni Lauren. Hindi naman niya akalain na ganoon kadumi mag-isip ang
mga kaeskuwela niya. Hindi niya akalain na pinag-iisipan na pala siya nang masama.

Naaaliw si Drew na humalakhak. “Tsk! Tsk! Haaay... Mandy… What are you doing to
yourself, Mandy?”

Nainis naman ang babae. “Why me? It was Lauren! Bakit kailangan niyang magpakita pa
rin kay Finn na may asawa na? Malandi ang katulad niya!”

“Lauren, totoo ba ‘yon na nagpupunta ka sa opisina ni Finn?” usisa ni Jessica.

Hindi rin ito makapaniwala na mga narinig.

“Yes! Finn’s secretary told me that Lauren was visiting Finn’s office. Para ano pa?
Eh, ‘di para akitin si Finn! Aminin mo na!” gatong ni Honey.

Naniniwala itong may dahilan ang lahat kung bakit hindi nagtatapat si Lauren at
Finn sa mga kaeskuwela nila. Naisip nito na malalim ang dahilan na iyon kaya ito
sumugal—isinugal ni Honey ang sarili para sirain si Lauren sa mga taong naroon.
Ngunit hindi nito akalain na iginigisa nito lalo ang sarili sa mantika.

Tumaas ang sulok ng labi ni Lauren. “Yes. It’s true. Naroon ang mobile app designer
ko. Dumadalaw ako kay Finn pagkatapos ng trabaho at hindi ako nagsisisi. We also
make love almost every night. Happy?”

Umawang ang labi ng mga nakikiusyoso sa kanila.

“Oh my! She’s so shameless! Talagang inamin niya!”

“I know. I’m so sad for Honey.”

“Gosh, I can’t!”

Lalo namang tumaas ang sulok ng labi ni Honey matapos marinig ang iba’t ibang
panig. Halos lahat ng naroon ay nakikisimpatya rito. Honey thought that everything
was according to her plan. Kaya naman nagsimula itong lumuha.

“See? She’s so pathetic!” sabad muli ni Mandy.

“I was right, after all, Lauren. You should have told me kung magkano. Sana ay
binayaran din kita. Milyon ba? Hmm... pwede na rin. Pero dahil nagamit ka na ng
iba, wala bang discount?” ani Bobby na nagawa pang ngumisi at tumawa. Nasuot na
nito ang pantalon.

Naikuyom ni Finn ang kamao at matalim ang ipinukol na tingin kay Bobby. Lalapit
sana ito sa lalaki dahil sa pambabastos sa kanya, ngunit hinawakan ni Lauren ang
kamay nito para pigilin.

Nagpatuloy si Mandy. “Kaya huwag kang magalit sa ‘min kung gusto ka naming gawan ng
masama. Inaahas mo si Honey!”

“I never thought that Lauren would do something like this. Mang-aagaw ng may-
asawa!” lumuluhang wika ni Honey.

Ang ilusyunada talaga! Naiiling na lang siya sa mga pinagsasasabi nito. Hindi ba
nito naiisip na nagmumukha lalo itong kawawa sa paningin niya?

Tinungo ni Lauren ang kinatatayuan ni Honey na sinungaling. Sa lahat ay dito siya

naiirita. Nagawa pang umarte. Mabibigyan niya ito ng throphy bilang best actress sa
inaakto nito. Kung ano-anong kuwento ang ipinagkakalat kasi sa kanila ng kanyang
asawa. Marahas niya itong sinampal. Napangaga naman ang mga kaeskuwela nila sa
kanyang ginawa.

“Oh my God. Why did she do that?” narinig niyang bulalas ng isa.

“Ang lakas ng loob niyang manakit ng asawa.”

“Talaga nga namang ang mga kabit talaga, sila pa ang matatapang.”

“You, bitch!” galit na singhal ni Honey habang sapo ang pisngi. Sasampalin din sana
siya nito ngunit naiharang ni Finn ang sarili at saka niyakap si Lauren para ilayo
sa babae.

“Don't you dare!” Tiningnan ni Finn nang masama si Honey, kasunod si Mandy at saka
si Bobby.

“F-Finn…” lumuluhang wika ng babae.

Hindi pa rin makapaniwala ang iba pang mga bisita.

“Is this some kind of a joke? Finn chose Lauren kaysa kay Honey?”
“I know, right?”

“Kawawa naman si Honey?”

“Grabe ka, Finn! You are choosing that whore rather than your wife?” galit at inis
na tanong ni Mandy.

Humalakhak si Drew. “Oh my, Honey. What did you guys do? Una, sinubukan n’yong
pagahasain si Lauren. Ikalawa, gumawa pa kayo ng mga kuwento. Do you guys know that
you can go to jail?”

Napalunok naman si Mandy, ngunit bumawi rin naman. “So, what? She was just a bitch
na gustong mang-akit ng may-asawa. Siya dapat ang makulong! Go, Honey, ipaglaban mo
ang karapatan mo! Tutulungan ka ng pamilya ni Bobby.”

Lalong natatawa si Drew sa usapan. Tulad noong mga nakaraan, masyado itong naaaliw
sa drama.

“Sino ba kasi sa palagay n’yo ang asawa ni Finn?” tudyo ni Drew.

Kinabahan naman si Honey.

“S-si Honey. She told everyone!” ani Mandy.

“My. Wife. Is Lauren!” Binigyang diin ni Finn ang bawat salita. “Not anybody! Not
anyone!”

Dumagundong ang boses na iyon ni Finn na matalim ang tingin sa tatlong nilalang.
Natahimik bigla ang lahat ng bisita na tila hindi makapaniwala. Tila ba pinoproseso
pa ng utak ng lahat ang balitang iyon.

“Plot twist.”

“Awk...ward…” bulong pa ng isa.

“Your wife is... L-Lauren?” hindi makapaniwalang tanong ni Mandy.

“Yes! Kaya nga maghanda kayong tatlo at maghanap kayo ng magaling na abogado n’yo.
Witness ang lahat dito sa naging usapan. You tried to lure Lauren here to be r*pe
by this asshole. I also couldn’t believe you pretended as my wife. Not only that,
you accused my wife of my mistress? I will not forget about this. It would be best
if you ready for the consequences.”

Tumindig si Finn ng tayo at saka nagpatuloy. “I’m sorry, but I mean it. Hindi ako
tatayo lang basta matapos malaman ang mga ginawa n’yo!”

“W-what?” Hindi pa rin makapaniwala na usal ni Mandy. Napalunok na lang ito matapos
mapagtanto ang lahat ng naganap. Nagkikiskis ang ngipin nito na tumingin kay Honey.
Napaglaruan ito at pinaniwala ng huli.

Iginiya na ni Finn si Lauren palabas ng ladies’ room. Mainit ang ulo nito.

“F-Finn! Let me talk! Mag-usap tayo.”

Matalim ang mata ni Finn na nilingon ang babae. “You will talk to my lawyer. Stay
away from my wife!”

Tuluyan na itong humagulgol. “I did that b-because…”

“Tsk! Because of what? First of all, you are not my girlfriend. I never had any
kind of relationship with you! I’m just being kind because you are Kori’s cousin.”

“Please, I just want to explain!”

Hindi na nila ito pinansin. Nilingon naman niya si Jessica na masama ang mukha.
Hindi niya alam kung ang dahilan nito at dahil sa mga nalaman sa gabing iyon o
dahil nasira ng eskandalo ang kaarawan nito. Hindi naman ito nagdalawang-isip na
kausapin siya bago sila umalis ng pagtitipon.

“Finn, may I talk to Lauren?” anito.

Pinisil niya ang kamay ng lalaki bago sumunod kay Jessica na magtungo sa open pool
area. Doon lang kasi tahimik at hindi ganoon karami ang tao. The night and the mood
were fine, but Lauren felt different. She cared about what Jessica thinks at that
moment.

Tumikhim si Lauren para magsimula. Alam niyang masama ang loob nito sa kanya.
“Jessica… I’m sorry if I have to keep that a secret.”

“Ang totoo ay masama talaga ang loob ko sa’yo. Ang dami kong nalaman ngayong gabi
na dapat ay sa’yo manggaling. I am your friend! Bakit hindi ko nalaman na may
pinagdaanan ka pala? Bakit hindi mo man lang sinabi sa akin na nagkakaproblema ang
pamilya mo? At saka paanong nangyari na naging mag-asawa kayo ni Finn Burnham?
Nakalimutan mo na ba ang ginawa niya sa’yo noon?” Binato siya nito ng sunod-sunod
na katanungan.

“Jessica, I know. Hindi kita masisisi kung masaktan ka sa paglilihim ko. Pero gusto
kong maintindihan mo. Ikaw na rin ang nagsabi, nasaktan ako noon. Tinapaktapakan ng
mga tao ang pangalan ko, ang sarili ko. Natakot ako sa kalalabasan kung sakali na
maghiwalay kami ulit ni Finn at maulit sa ‘kin ‘yung mga naganap noon. Ayoko lang
na maulit ang bagay na iyon.”

“Pero hindi ako basta ibang tao, Lauren. Kaibigan mo ako. Pakiramdam ko tuloy
ngayon ay hindi mo ako pinagkakatiwalaan bilang isa sa malapit na kaibigan mo. You
didn’t trust me. Nagawa mo pang magpahatid sa akin sa bahay n’yo samantalang sa iba
lang pala nakatira. Iyon ang mga naiisip ko ngayon, eh. Halatang niloko mo ako.”

Nakagat ni Lauren ang labi magtapos mapagtanto na malalim ang pagtatampo nito sa
kanya. “Jessica…”

Tumalikod na ito at iniwan siya sa open pool area. Marahas naman na napabuntong
hininga si Lauren at saka parang nababaliw na pinagmasdan ang pagsayaw ng tubig sa
pool.

“Are you okay?” Nilingon niya ang gumambala sa kanya na si Finn ilang segundo lang
ang nakaraan.

“Masama ang loob niya sa akin,” sagot niya.

Pinatungan siya nito ng hinubad nitong coat.

“I know. Ang sama rin ng tingin niya sa akin kanina nang makasalubong ko siya sa
hallway.” He caresses her hair. “She will understand don’t worry.”

Niyakap niya na lang ito sa baywang. Ipinilig niya ang ulo sa dibdib ng lalaki.

“Thanks, Finn! Salamat sa pag-amin mo sa kanila na ako ang asawa mo.”

“I am proud to say that you are wife. No need to thanked me for it.”

He kissed Finn’s lips instead. She was happy hearing those things from Finn
Burnham.

Chapter 50

PANAY ang iyak ni Honey sa kahabaan ng pasilyo ng hotel. Nilagpasan siya ng mga
bisita na naiiling at hindi makapaniwala sa nasaksihan. Nangangatal ang kanyang
labi dahil sa sobrang kahihiyan. Hindi niya kasi inaasahan na aamin ang dalawa sa
relasyon ng mga ito. What’s wrong with them? Bakit ngayon lang sinabi ng mga ito
ang tungkol sa kasal?

Damn it!

Hindi na kailangang isipin pa na ilusyunada ang tingin sa kanya ng mga bisita.

“I can’t believe it! She accused Lauren as Finn’s mistress!” anang isang babae na
napadaan habang parang dismayadong nakatingin sa kanya.

“Tsk! Hindi nga rin ako makapaniwala na nabilog niya ang ulo ko. If I was her baka
magtago na ako sa ibang bansa.”

Halos lahat ay pare-parehas na masama ang tingin sa kanya. Hinawakan siya sa braso
ni Mandy at saka dinala sa isang gilid.

“What was that, Honey? Akala ko ba ay ikaw ang asawa ni Finn? ‘Yon pala iniilusyon
mo ang asawa niya kaya mo gustong gumanti!” sarkastikong wika nito.

“Excuse me! You were that one who assumed that I was his wife!”

“Oh, really? Kaya pala kanina ay inaakusahan mo si Lauren na kabit niya! Nang dahil
sa’yo ay nadamay ako! I can’t believe I trusted your words!”

“Pwede ba, Mandy? H’wag kang umakto na parang biktima dito! First of all, I didn’t
tell anyone about my relationship with Finn! Second, it was you who asked Bobby!
You said that there was nothing wrong, we will back him up! Nasa katinuan ang pag-
iisip mo sa lahat ng ginawa mo kaya h’wag mo akong sisihin sa kagagahan mo!”
Nairita dito si Honey na nagawa pang isisi sa kanya ang lahat.

“So what now, huh? Siguradong mapapagalitan ako ni dad kapag nalaman niyang may
ginawa ako ngayong gabi. D’you think Finn will do it? Idedemanda niya ba talaga
tayo? Or maybe Lauren will do it.”

Umismid si Honey. Sigurado siyang hindi iyon itutuloy ni Finn kung makakausap niya
ang ama nito. Idagdag pa na pinsan niya si Kori. Madali na lang idahilan at sabihin
na nagseselos kasi siya sa babae kaya niya nagawa ang lahat ng iyon.

“I don’t know, but I think something was going on with their marriage,” ani Honey.
“Ha’yan ka na naman sa kalokohan mo. I’m out!” Iritable itong umalis. Naikuyom niya
ang kamao matapos maisip na sirang-sira siya sa gabing iyon.

Lauren, you are going to regret everything! Finn is mine!

Napangiti rin naman siya pagkatapos. Sisirain niya ang buhay nito kung
kinakailangan. Sisiguruhin niya na aalis ito nang tuluyan sa posisyon ng Kori’s
Shop. Gagawa rin siyang muli ng paraan para tuluyan na mapaghiwalay ang dalawa.
Kailangan niya lang malaman kung ano ang posible niyang maging bala.

Kinuha niya ang cellphone at saka tinawagan si Kori.

***

FINN and Lauren stay outside their villa.

Inaya niya ang lalaki na maglatag ng kumot sa labas para umupo sa damuhan habang
pinagmamasdan ang kalangitan na napalilibutan ng bituin. Tanging mahinang kuliglig
lang ang musika nila sa gabing iyon. Napagigitnaan nila ang isang bucket ng yelo na
may champagne na kasalukuyan din nilang iniinom. Doon nila naisip na tumuloy
matapos ang party dahil parehas silang hindi pa inaantok. Hindi pa rin siya
makapaniwala sa naganap sa gabing iyon. Hiling niya na sana ay makausap niya si
Jessica.

“This is the first time I do this,” said Finn. He was talking about that picnic-
idea date that they are having.

“Cheers to that!”

Pinag-untog nila ang kanilang baso.

“Are you sure that we’ll stay here? Mahamog na kasi,” anitong muli.

“The mood here was great. I have your coat on my shoulder, bakit naman ako
magrereklamo sa lamig?”

“Hmm… If you want something to wrap on your shoulder, I’m here. My arms are free to
embrace you.”

Napangiti siya nang matamis habang nakatingin dito. “Kailan ka pa natutong makipag-
flirt? Ang pagkakaalam ko sa Finn Burnham ay hindi makabasag-pinggan. Hindi mo nga
ako mahalikan noong college tayo kahit sa pisngi!” tudyo niya rito.

“Halatang nagbago na ‘ko.” Nakita na lang niya ang sarili na hinawakan nito para
ilapat ang labi sa kanya. He gave her a soft kiss. Tila nanunudyo lang at
tumitikim. “Mukhang nanghinayang ka na hindi kita nahalikan noon, ah?”

“Yeah! Like, I really wanted your lips during college.” Namula rin naman kaagad ang
pisngi niya matapos mapagtanto ang nasabi. “I-I mean…” Napakamot na lang siya sa
ulo dahil wala siyang salitang mahagip para idahilan kay Finn.

“You mean what?” Lumitaw ang pantay-pantay na ngipin nito.

“Nagbibiro lang ako! Masyado kang serious, eh!”

Humalakhak naman ito pagkatapos. May isang parte sa dibdib ni Lauren na natutuwa sa
kinahinatnan ng buhay nilang dalawa ng lalaki. She likes where they are right now.

“By the way, sugar. I am giving back this to you.” Dinukot nito ang maliit kahon sa
bulsa.

Napangiti si Lauren matapos makita ang kahon ng pink engagement ring niya.
Dumadagundong ang dibdib niya sa kasalukuyan. Nagsimula na rin siyang lumuha. It’s
because she loves that ring. Kasama niya ang singsing na iyon sa loob ng pitong
taon simula nang inalok siya nito ng kasal noon.

“I gave this to you without traditionally asking your hand for marriage in the
past. Now, I am going to ask you… Miss Lauren Escarrer, my sugar, my star, are you
willing to be my wife for the rest of your life?” tanong nito na tuluyan nang
nakapagpaluha sa kanya.

“Of course I do! I really do, Finn!” Niyakap niya sa leeg ang lalaki.

Napangiti naman ito. Isinuot nito ang singsing sa kanyang daliri nang maghiwalay
sila saka nito hinalikan ang kanyang kamay. He didn’t say he loves her, but having
the thought that he was willing to be with her for the rest of his life was enough.
Lauren’s heart was grateful as if she was on another level of happiness. Lalo na
ngayon na nagbalik sa kanya ang singsing na iyon.

“Masaya ako na masusuot ko ang singsing sa opisina. Ikaw din, sugar. You must wear
your ring at all times to let the men know that you found the one—and that’s me!”

Natawa si Lauren sa sinabi nito. Hindi niya kasi akalain na malaking bagay ang
wedding ring nila para kay Finn. Malaking bagay din sa kanya ang engagement ring na
iyon. Nadagdagan pa ng saya ang ikalawang beses nitong proposal sa kanya. Aktuwal
na proposal, hindi tulad noon na parang iniabot lang nito iyon sa kanya.

Binigyan siya nito ng halik sa labi. Napapikit na lang siya para namnamin iyon. Ah!
Sobrang minamahal na niya ang lalaki. Sobra-sobra! May palagay nga si Lauren na
dahil nag-mature na siya, mas alam na niya ngayon ang salitang pag-ibig. Walang
duda na nahumaling na siya nang sobra kay Finn. Hindi na siya natatakot ngayon na
masaktan.

Humiga siya sa damuhan. Ginamit niyang unan ang binti nito. It was a nice view. She
could see the stars and him. Malaya naman nitong hinahaplos ang kanyang mahabang
buhok. Nagagawa pa nitong iikot ang strands sa daliri.

“Finn, can you tell me what happened in your life for the past six years?” usisa
niya kay Finn. Hindi siya nagkaroon ng lakas ng loob na itanong iyon sa lalaki sa
mga nakalipas na araw.

Sa gabing iyon, pakiramdam niya ay magkaibigan sila nito. Masarap sa pakiramdam ang
mood at ang daloy ng usapan nila.

“Wala namang ibang naganap bukod sa nag-aral ako nang mabuti. Ako ang panganay sa
aming magkapatid kaya kailangan kong paghusayan. I want my parents to be proud of
me. Masaya naman ako sa outcome ng trabaho ko kahit hanggang ngayon na nand’yan si
Fabian. I enjoyed the six years together with Drew.”

“D-did you... look for me? Did you miss me?” Napakamot si Lauren sa ulo pagkatapos
itanong iyon. Anong klaseng tanong ba iyon? Malamang hindi siya nito na-miss dahil
nag-enjoy nga ito sa buhay nang wala siya. Natatakot siya sa isasagot ni Finn. “Ah!
Forget it! Isipin mo na hindi iyon counted.”

“Nagkaroon ako ng girlfriend after you. Two girlfriends.”

Umawang ang labi ni Lauren. “Talaga?”

Iniwas niya ang tingin dito. It was actually hurt her. Mula sa masayang usapan ay
tila kinurot ang damdamin niya sa sinabi nito. It’s because she has never fallen in
love with someone else other than Finn. May mga nanligaw sa kanya noon sa Amerika,
ngunit hindi naman niya iyon pinansin dahil isang lalaki lang talaga ang inibig
niya. Hindi siya sumubok bukod sa kanyang asawa.

“You don’t have to worry about them. They were just short-term relationships,
nothing deeper connections with them. They expressed their feelings towards me. I
found that I have the same interests as they have. It went well for a couple of
weeks, but then, I can’t see myself with them. So, I broke up with them. Inudyukan
lang din naman ako ni Drew na sumubok.”

“Nope! You don’t have to explain. We‘re apart for six years. Pwedeng mangyari ang
lahat sa atin noong magkahiwalay tayo,” katwiran niya. Saka matapos siyang saktan
nito noon, lahat ay posibleng mangyari.

Is it Kori? Naisip bigla ni Lauren ang babae.

“Thank you, sugar! How about you?” Nilagok nito ang laman ng baso bago muling
pinaglaruan ang kanyang buhok.

“Well, nagkaroon ako ng isang boyfriend,” pagsisinungaling niya.

Ayaw naman niyang magmukhang iniwang babae sa paningin ni Finn na asang-asa. Ayaw
niyang malaman nito na halos dalawang buwan siyang wala sa sarili noon sa Amerika
dahil sa kaiiyak. Naisip niya rin kasi si Daddy Sam, ang kanyang imaginary
boyfriend. Kung tutuusin ay boyfriend material ang lalaki. He was kind, down to
Earth. At talagang madali niyang malapitan kapag may kailangan.

She has not seen Daddy Sam yet, but she has already drawn his figure in her mind.

“He was tall, American, curly blond hair.” Hinawakan niya ang magkabilang pisngi.
“He has a slight beard, pink cheeks, and has a deep set of green eyes. His eyebrows
— Augh, my God!” Napaungol pa siya matapos ilarawan dito ang mga nasa isipan niya.

Hindi niya napapansin na umasim ang mukha ni Finn. “Are you serious about that? Is
he that handsome?”

“Of course! He was super handsome! Super-duper handsome!”

Tumigas ang panga nito. “What’s his name?”

“Ayoko nga! Hindi ko naman tinatanong kung sino ang mga naging girlfriend mo!”

Yumuko na lang ito para parusahan ang kanyang labi. Kinagat nito ang ibabang bahagi
bago bumulong. “Tell me who is it?”

“Sure! Pero sabihin mo rin sa akin kung sino ang mga naging ex mo,” tudyo niya.

Itinuwid ni Finn ang upo, nag-alangan kung sasabihin sa kanya ang totoo.

Chapter 51
“NOTHING important. Gusto mo ba talagang malaman ang totoo? Para sa akin, hindi na
mahalaga pa kung sino sila, ang mahalaga ay masaya tayong dalawa sa ngayon, tama?”
ani Finn.

Nag-isip naman si Lauren. Kung tutuusin ay interesado siya na malaman kung sino nga
ba ang mga naging nobya nito. Ngunit matapos maisip na hindi naman seryoso ang
naging relasyon nito sa mga iyon, napanatag din naman siya. Wala siyang dapat
ikabahala.

“You are right! I don’t think it’s important too. Kung sa palagay mo naman ay hindi
sila makakasira sa relasyon natin. Ayos na ko do’n.”

Nabigla na lang siya nang pangkuin siya nito. “It’s time to sleep, sugar. Tapos na
ba ang red flag?”

Napabungisngis siya sa tanong nito. “Hindi pa.”

Sumimangot ang lalaki. “Pupunta pala ako sa Berlin this weekend. Tatlong araw lang
ako doon para sa site visit and meetings. Mag-ready ka kapag nagbalik ako.”

Tumingin si Lauren sa lalaki. Nais niya sanang magtanong kung bakit biglaan naman
yata ang lakad nito, ngunit nauna nang magpaliwanag ang lalaki.

“Biglaan ang pagpapapunta sa akin sa ibang bansa. I know you are busy in your
office. I asked Kori if you can go with me, she said that you are still working on
the app project.”

“Sinong kasama mo?”

“I’m going with Leila,” tukoy nito sa sekretarya na madalas na nakasimangot sa

kanya sa tuwing pupunta siya sa opisina nito.

Hindi pa man umaalis ang lalaki ay mami-miss na niya ito.

***

IKALAWANG araw nang wala si Finn sa bansa. Inubos naman ni Lauren ang lahat ng
kanyang oras sa proyekto na inihahanda niya sa unang araw ng Disyembre. Abala siya
sa kaniyang trabaho nang ipatawag siya ni Kori sa silid nito.

“Yes?” bungad niya sa dalaga.

“Hindi na ‘ko magpapaligoy-ligoy pa. I want to ask if you can stop the case you
filed against Honey? I pleaded with Finn, but he wouldn't listen.”

Nabigla si Lauren sa ipinahayag ng dalaga hindi pa man siya nakauupo sa silyang

nasa unahan ng mesa nito. “Finn filed the case?”

“You don’t know?”

Napailing si Lauren. Hindi niya akalain na itutuloy ng asawa ang banta laban sa
tatlo; kay Honey, Mandy at Bobby. Tumaas naman ang sulok ng labi ni Kori.

“Mukhang si Finn lang ang gumawa ng paraan at kumilos. Hindi na rin naman ako
magtataka. Gano’n magtrabaho ang mga Burnham… Anyway, pwede bang ikaw na lang ang
makiusap kay Finn? Ayaw niya akong pakinggan, eh. Tutal naman ay wala namang
masamang nangyari sa ‘yo.”

Nagtaas ang kilay ni Lauren dahil sa sinabi nito. “I’m sorry, Kori. Kailangan ba na
may mangyari muna sa ‘kin para magkaroon ng kaso? Bobby harassed me that night. He
almost kissed me! Kung hindi ko siya nasaktan nang gabing iyon, malamang ay sirang-
sira na ang pangalan ko sa mga kakilala ngayon. Iyon ang parusa sa ginawa nila.
Hindi rin naman ako santa na hahayaan ang bagay na ‘yon.”

Hindi ba nito alam na mayroon itong demonyitang pinsan? May plano pang tulungan si
Honey. Naiiling na lang siya sa nais nitong mangyari.

Bumilog na lang ang kamay ni Kori na nakapatong sa malapad na mesa nito. “Fine! We
will asked Mr. Burnham instead, ‘yung daddy ni Finn”

Hindi niya alam kung papayag ang biyenan niya sa gusto ni Honey at iba pa. Hindi pa
kasi niya nakausap ang may edad na lalaki dahil mas madalas itong nasa ibang bansa.
Madalas na ang makausap niya ay ang mommy ni Finn.

“Kung iyon lang ang pakay mo, I’m going. May usapan nga pala kami ni Drew. I have a
meeting with him kaya lalabas ako ng opisina ngayong araw.”

“`Kay!” Halatang iritable na ito sa kanya.

Wala ng pakialam si Lauren kung ano ang nais nitong isipin. Bahala na lang ito.
Narito naman siya sa opisina para magtrabaho at hindi para maging kaibigan nito.
Ngunit naisip niya rin naman si Brett na iniwasan na muna niyang kausapin nitong
mga nagdaang araw para ibigay kay Kori ang hiniling nito sa kanya noon na
distansiya sa matalik na kaibigan.

“By the way, Kori. I hope Brett was fine.”

“Nakabalik na siya sa training. Nakabalik na rin ako sa apartment ko kung ‘yon ang
nais mong itanong sa akin.”

“Good to hear that.” May nais pa sana siyang itanong kay Kori, ngunit hindi na lang
niya itinuloy. Gusto sana niyang malaman kung nagkaroon ito ng relasyon sa kanyang
asawa para lang sa ikapapanatag ng kanyang loob. Ngunit nangako na siya kay Finn na
hindi iyon mahalaga sa kanya. “I’m going.”

Tumango lang ito.

Alam naman ni Lauren na hanggang sa mga oras na iyon ay hindi pa rin maayos ang
personal niyang relasyon kay Kori, ngunit desidido siya na manatili sa tabi nito sa
opisina dahil maayos na katrabaho ang dalaga. Basta iwasan lang nilang pag-usapan
ang personal na buhay ay wala silang problema nito.

***

ANG sasakyan ng asawang si Finn ang gamit ni Lauren patungo sa opisina ni Drew na
matatagpuan sa Pasay. Ito ang nagpadala sa kanya ng email na pumapayag ito sa
meeting na hiling niya.

Ipinarada niya ang sasakyan saka tinungo ang gusali ng opisina nito. Hindi naman
nagtagal at ilang minuto lang ay naroon na siya sa opisina ng lalaki. Katulad noong
mga nakaraan ay kakaiba ang ngiti sa kanya ni Drew. Para itong may alam na kakaiba.

“It’s nice seeing you, Lauren!” Nakipagkamay siya sa lalaki bago siya umupo sa
silya.
“Thank you! Pwede na ba akong mag-start sa dahilan ng ipinunta ko rito?”

“Sure! You may start now.”

“I want to get a space from one of your biggest malls. On December 1, we are
planning to introduce Kori’s app to the public. There would be a fashion show,
games, and others. I chose your mall in Mandaluyong, but your Marketing informed me
that there would be a grand sale and you can’t accommodate the vast number of
customers that day if we add the commotion.”

“Hmm… So, your proposal is?”

“I want to ask if you can move your sale date for another week.”

“I’ll think about it.” Ngumisi ito pagkatapos.

“C’mon, Drew! I know you can agree on it.”

“Yes, I would.”

“Then, please give it to me!”

“Pero hindi naman ako ang mag-isang magdedesisyon sa hiling mo. Kailangan kong
ilahad ‘yan sa weekly meeting namin. Are you willing to add ten percent for the
rent?”

“Nope.”

“Then, how do I make sure that your request will be granted by the office?”

Umasim ang kanyang mukha. “Please, Drew. Kaibigan mo naman si Kori at Finn, hindi
ba? Kailangan maging successful itong application na proyekto ko!”

“Why, Lauren?” Inilapat ni Drew ang likuran nito sa silya. Tila naaaliw sa kanya.

“Because… I want to show everyone that I am no longer the Lauren before. Hindi ako
prinsesa lang basta na iniwan ni Finn noon. I’m capable. Kaya kong gampanan ang
trabaho.”

Napabuga na lang sa hangin si Drew. “Okay, fine! Ako na ang bahala na magpaliwanag
pero kailangan mong sagutin ang mga idadagdag kong tanong. Ipapadala ko na lang sa
email mo.”

Nakahinga siya nang maluwag. Umaliwalas ang kanyang mukha. “Thanks, Drew! If you
want to ask something in the future. Huwag kang mahiya na magsabi sa akin.”

“Are you sure about that?”

“Basta huwag lang indecent.” Napangiwi siya. Marami na kasi siyang naririnig
tungkol sa lalaki.

“Tsk, Lauren! Wala akong gagawin sa’yo. It’s beyond my ‘bro code’ with Finn. Hindi
ko gagalawin ang kanya. By the way, I heard your husband is out of the country.
Hindi ka niya isinama?”

“Nope. Mas pinili kong maiwan dito dahil nga sa proyekto. Wala akong oras sa
lakwatsa at magpasarap sa ibang bansa.”
“So, hahayaan mo si Finn sa ex-girlfriend niya?” nakangisi nitong tanong.

“What do you mean... ex-girlfriend?”

“Si Leila Dominic, ‘yung sekretarya ni Finn. She was Finn’s ex-girlfriend.”

Umawang ang labi ni Lauren sa sinabi nito. Gayunman matapos mapagtanto na madalas
siyang tarayan ng babae ay may posibilidad na may katotohanan ang sinabi ni Drew.

Chapter 52

NASA sasakyan na si Lauren, ngunit hindi pa siya nakababawi sa balitang nalaman

mula kay Drew.

Leila Dominic, Finn’s secretary and assistant—was actually his ex-girlfriend!

“Kailangan ko bang mag-alala?” naalala niyang tanong niya kay Drew.

“Maybe yes, maybe not! Leila did something to get her position. Masipag siya,
matalino at magkasundo sila ni Finn kaya siya nanatili sa posisyon na iyon sa
kabila ng ideya na nagkaroon sila ng relasyon dati. There was nothing personal
between them, tanging magkatrabaho na lang sila sa ngayon. But I’m not sure what’s
on her mind, Lauren. Pwedeng mangyari ang lahat.” Naalala niya ang sinabi na iyon
ni Drew.

Napatingin si Lauren sa kanyang telepono nang mag-ring ito. Nakita niya ang
pangalan ni Finn na tumatawag sa kanya. Agad niyang sinagot ang tawag nito.

“Hello, babe?”

“Babe?” boses ng babae ang nasa kabilang linya. Boses ni Leila.

It was eight in the morning in Berlin, two in the afternoon in her local time.
Bakit hawak nito ang telepono ng lalaki?

“Why are you calling me, Leila? Where is Finn?”

“Where do you think he is? Sayang! Hindi kita natawagan kagabi. I called because I
just want to share with you that I was with Finn last night.” Tila sinakal ng kung
anong lubid ang dibdib niya sa sinabi nito. Hindi pa nga siya nakababawi sa sinabi
ni Drew, heto na agad ang babae.

Hindi naman siya nagpahalatang kinabahan siya. “Isn't that normal? You are his
secretary.”

“Then, why do you think I am still with him this morning? By the way, he’s in the
toilet.”

Nabigla na lang siya nang maputol ang tawag nito. Idiniin ni Lauren ang
pagkakalapat ng kanyang labi habang nakatingin sa screen. Hindi siya handa sa
sinabing iyon ng babae.

“Masyadong mataas ang pangarap ni Leila. Umakto siya na ayos lang ang paghihiwalay
nila ni Finn noon para hindi mapalagay ang asawa mo sa kanya, but you have to watch
her. She can do everything, because she is smart.” Naalala niyang muli ang sinabi
na iyon ni Drew.

Napayukyok si Lauren sa manibela. Ayaw niyang mag-isip ng masama. Bakit kailangan

ilihim iyon sa kanya ni Finn? Alam niya na sumang-ayon siya sa sinabi nito na
balewala sa kanya ang dalawang naging nobya nito—iyon ay kung alam niyang wala sa
paligid ni Finn ang tinutukoy nitong dating nobya.

Normal na magkaroon siya ng agam-agam lalo na at araw-araw na nakakasama ni Finn

ang babae. Nabigla na lang siya ulit nang mag-ring ang kanyang cellphone at makita
ang pangalan ni Finn. Kinakabahan siya na baka kung ano na naman ang sabihin sa
kanya ni Leila. Hindi pa siya handa sa mga rebelasyon.

“Hello!”

“Hello, sugar! Kagigising ko lang kaya ngayon lang ako napatawag,” anito ngunit
masama ang mood. Para bang may hindi magandang nangyari rito.

“Where were you last night, Finn?” Hindi na siya nagpaligoy-ligoy pa na alamin kung
may katotohanan ang sinabi ng sekretarya nito.

“I was in my room. What kind of question was that?” iritableng sagot nito.

“Hindi mo naman kailangan magalit. Nagtatanong lang ako.”

“Because you sounded like you were accusing me!”

“Am I, Finn? Then, why didn’t you tell me that your ex was Leila, your secretary?”

“Because you said, it’s not that important. Damn it!”

Natigagal siya sa sinabi nito. Nagsimula nang lumuha ang kanyang mata lalo na at
nakapagmura pa ang lalaki. She understood that he was not in a good mood, but it
hurt her. Madali lang naman sagutin ang tanong niya hindi ba? Hindi siya
mapapalagay na naroon ang babae sa tabi nito. Pinagtagni-tagni niya ang mga
pangyayari at hindi niya maipaliwanag ang takot na nasa paligid lang nito ang
babae. Lalo na at heto na nga, nagawa na siyang guluhin ni Leila gamit ang
cellphone ng kanyang asawa.

Maniniwala siya sa sasabihin nito, iyon ay kung magsasabi sa kanya si Finn.

“Kung sinabi mo sa akin na si Leila ang isa sa mga ex mo, iba ang magiging sagot
ko.”

“This call is going nowhere. I’ll cut this call,” anito. Puro ‘toot’ na ang narinig
niya sa kabilang linya pagkatapos.

Nakagat niya ang labi para pigilin ang mga luha. Naisip niya tuloy kung may nasabi
ba siyang hindi maganda para umakto ito nang ganoon. He acted like a guilty
husband. Naiyak na lang siya sa kanyang sasakyan matapos maisip na baka may ginawa
ang kanyang asawa at si Leila. Baka totoo ang sinabi ng babae sa kanya.

Sa palagay ni Lauren ay mababaliw siya. Ang tanong lang naman niya ay kung nasaan
ito nang nagdaang gabi. Kung sinagot siya nito nang maayos ay maniniwala siya rito.
Bakit kailangan na mag-init ang ulo nito?

“Lauren, it’s your fault! You fall in love with him… again,” naiiyak niyang wika sa
sarili. Ngunit mas mabigat ang kaso ngayon dahil sa palagay ni Lauren, nalunod na
siya sa pagmamahal kay Finn Burnham.

***

LUMIPAS pa ang ilang araw. Hindi niya na nakausap muli si Finn. Aminado si Lauren
na hindi siya mapalagay sa loob ng ilang araw. He never called her again after that
morning.

Naisip niyang bumisita sa kanilang bahay pagkatapos ng trabaho dahil palagay niya
ay mababaliw na siya sa villa nila ng asawa. Kailangan niyang ilipat ang atensiyon
sa ibang bagay.

“Hi, ‘Ma!” bati niya sa kanyang ina na kasalukuyang nagluluto ng putahe. Nagmano
siya rito at saka ito hinalikan sa pisngi.

“It’s good that you came, Lauren! Halika. Naghanda ako ng pagkain. Bakit mag-isa ka
lang?”

“Nasa ibang bansa si Finn. By the way, is everything alright here? Wala bang
problema sa kung saan?”

“Magkasama kami kanina ng mga tita mo. Nag-shopping kami at saka namasyal. May
reunion tayo sa Christmas Eve. Sa Batangas daw gaganapin. Pwede kayong sumunod ni
Finn, mauuna kaming magpunta ni Kael.”

“Nasaan pala si Kael?”

“Focus sa aralin. Hindi nga magkaroon ng girlfriend dahil abala sa school.

Kailangan daw niyang maka-graduate.”

Napangiti siya sa idinahilan nito. “Pupuntahan ko muna siya.”

“Sige, tawagin mo na rin at nang makakain na tayo ng dinner.”

Tumango lang siya at saka tinungo ang silid ng kanyang kapatid. Kumatok siya sa
pintuan nito ngunit hindi ito sumasagot. Pinihit niya ang seradura at saka sinilip
ang loob. Naririnig niya ang tilamsik ng tubig sa personal na banyo nito kaya naman
pumasok na lang siya at saka tiningnan ang silid nito. Nais niya itong sorpresahin
at biglain. Ngunit hindi niya akalain na siya pala ang masosorpresa sa pagpunta
niyang iyon sa silid nito.

Tinungo niya ang computer table ni Kael. May makakapal na mga libro sa mesa nito at
notebook na halatang nag-aaral ang kanyang kapatid. Binuklat niya ang mga pahina at
may mga guhit pa ng makulay na Stabilo.

Haay, tama si Mama. Paano magkakaroon ng girlfriend ang loko kung ganitong focus sa
pag-aaral?

Ngunit nabigla na lang siya nang may mag-pop-up na mensahe sa computer kaya nalipat
ang direksiyon ng kanyang mata sa screen nito. Umawang ang labi niya nang makita
ang mensahe—mensahe mula kay Faye—ang kapatid ni Finn.

Uuwi ako next month, babe! I miss you! Message from Faye Burnham. Ang mga nakasulat
sa chat box.

Hindi makapaniwala si Lauren sa mensaheng iyon. Dahil sa kuryosidad ay sinilip na

tuloy niya ang kabuuan ng palitan ng mensahe ng dalawa. Faye and Kael are having a
romantic relationship!
Nagbukas ang pinto at naabutan siya ni Kael na nakaawang ang labi habang nakatitig
sa computer nito.

“Ate!” Mabilis nitong tinakpan ng kumot ang screen.

“You and Faye?” hindi makapaniwalang usal niya.

Hindi ito makatingin sa kanya.

“Kael! You know that you can’t, right?”

Sumama ang mukha nito. “Ikaw ang hindi dapat nagpakasal kay Kuya Finn!”

Tinungo nito ang bintana.

“Finn and I are already married! Kailan pa kayo nagkaroon ng relasyon ni Faye?
Bakit hindi namin alam?”

“Kailan pa kami nagkaroon ng relasyon? Bago pa siya magpunta ng Amerika! She was
sent to America because of me! Hindi mo ba alam ‘yon? Alam ni Kuya Finn ang tungkol
sa relasyon namin kaya nila pinadala si Faye sa Amerika!”

“Oh, my God!” Hindi siya makapaniwala.

“That’s why I don’t like him for you! Pero hindi lang dahil kay Faye. Your husband
is manipulative! He can do anything! Kaya niyang bilugin ang ulo ng lahat! Ayoko sa
asawa mo dahil manloloko siya!”

“Kailangan mong bawiin ‘yan, Kael! He was your brother-in-law and he loves me!”

“Huh! Really? Did he tell you? Nasabihan ka ba niya ng ‘I love you’?”

Natigagal si Lauren sa sinabi ng kapatid.

“See? Pinakasalan ka ni Kuya Finn hindi dahil mahal ka niya. Gusto niyang ipitin
ang relasyon namin ni Faye!”

Napaupo si Lauren sa kama nito. Ayaw niyang maniwala na iyon ang rason. Sigurado
siya na nasasabi iyon ni Kael dahil sa sama lang ng loob nito sa kanyang asawa.

“Kael, whatever it is. You have to stop your relationship with Faye. Alam mo na
masamang balita ito kapag nalaman ng iba,’di ba? It’s already forbidden! Impossible
nang magkagustuhan pa kayo!”

“I can’t, ate! I love Faye! I love her!”

“Pero hindi na nga pwede!”

“Sige! Makikipaghiwalay ako sa kanya kung masasagot mo ang tanong ko? Mahal ka ba
ni Kuya Finn? Sigurado ka ba na ‘yon ang dahilan kung bakit kayo nagpakasal?
Matapos ka niyang saktan nang sobra noon bakit biglaan ka niyang aalukin ulit ng
kasal? Hindi mo man lang ba naisip ‘yon?!”

Natigilan si Lauren at saka parang isa-isang inaalala ang mga pangyayari sa kung
paano sila nagpakasal muli ni Finn.

“Nagmamahalan kami ni Faye. Bakit kami ang maghihiwalay? Kami ang dapat na nasa
posisyon ninyo ni Kuya Finn!”
Naiiyak si Lauren hindi lang dahil sa mga idinahilan nito kung hindi nalulungkot
siya sa mga kapatid nila. Halata kay Kael na mahal nito si Faye.

“Kael, kung ano man ang dahilan ng kasal namin ni Finn, kung mahal niya ako o
hindi, h-hindi na mahalaga ‘yon, tama? He was your brother-in-law. Faye is my
sister-in-law. Naiisip mo ba ang sasabihin sa atin ng mga kakilala kapag nalaman
nila na tayong magkapatid ay tinuhog ang magkapatid na Burnham?”

“Alam ko, ate! Pero mahal ko si Faye! Kasalanan itong lahat ni Kuya Finn! Bakit
kami ang kailangan na maghirap?” Umiiyak na ito. “Nagtiis ako, nagtiyaga kami kahit
long-distance ang relasyon namin. Malaki ang isinakripisyo namin ni Faye.
Samantalang si Kuya Finn? Kayong dalawa? Sinira ninyo ang pagmamahalan namin!
Please get out of my room. Ayoko na munang makipag-usap sa’yo.”

Itinulak na siya nito palabas ng pintuan at saka siya sinaraduhan. Hindi mapigilan
ni Lauren ang mapahagulgol. Ilan pa bang sikreto ang mga sasampal sa kanya sa
hinaharap? Bakit kailangang sunod-sunod ang balita at isa-isang naglilitawan ang
mga bagay na hindi niya alam? Talaga nga bang pinakasalan lang siya ni Finn dahil
sa relasyon ng kapatid nito kay Kael?

Pinunasan niya ang luha lalo na at may lumabas na kasambahay mula sa isang silid.
Kita niya ang pag-aalala rito.

Nag-ring ang kanyang telepono. Nakita niya ang numero ni Finn sa screen. Makalipas
ang ilang araw, ngayon lang ito tumawag. Kung tutuuin ay ayaw na muna niya itong
kausapin, ngunit interesado siya sa panig nito kung bakit hindi nito sinabi sa
kanya ang relasyon ng mga kapatid nila.

“Hello!”

“Where are you? I’m already here at home,” malamig na saad nito.

“Okay, I’m going home.”

Hindi niya alam kung handa siyang harapin ang lalaki na hindi man lang siya
kinausap sa loob ng ilang araw. Gayunman, kailangan niya itong harapin.

Chapter 53

TENSIYONADO si Lauren sa mga rebelasyon na nalaman niya. Bakit hindi niya alam na
nagkaroon ng relasyon si Kael at si Faye? Faye is eighteen, Kael is twenty-two.
Kung noong nakaraang taon pa nagkaroon ng relasyon ang dalawa, maiintindihan niya
ang katwiran ni Finn dahil menor de edad pa si Faye.

Ngunit malaking tanong niya sa sarili kung bakit wala siyang ideya; walang nagsabi
sa kanya.

Matapos iparada at bumaba ng sasakyan si Lauren, pinagmasdan niya ang tahanan nila
ng lalaki. Binabalot ng kung anong hiwaga ang kanyang damdamin. She really wants
her marriage to be positive as much as she wants because she loves Finn—so much.
Alam niya na hindi totoo ang dahilan na ibinahagi ni Kael sa kanya na nais pigilin
ni Finn ang relasyon ng mga ito kaya sila nagpakasal. May naganap sa kanila kaya
siya nito pinanagutan. Ngunit nagkapuwang na ba siya sa damdamin ng lalaki?
Nais niyang malaman dahil nalunod na siya sa pagmamahal dito. Hindi na nga niya
maisip na makipaghiwalay dito. Hindi niya kaya. Humugot siya ng hangin bago nilakad
ang malawak na bermuda grass patungo sa loob ng kanilang bahay.

Sa glass door pa lang ay nagtagpo na ang mata nila ng kanyang asawa. Lumapit ito sa
kanya at saka siya siniil ng halik. Malayong-malayo sa inaasahan niya na gagawin
nito. Niyakap din siya nang mahigpit na halatang hinanap siya nito. Nagpumiglas si
Lauren.

Matapos siyang pakitunguhan nang hindi maganda, bigla itong hahalik sa kanya? Akala
ba nito ay ayos na iyon, sapat na iyon sa ginawa nito?

Nakita naman niya ang pag-aalala sa mukha nito.

“I’m sorry, sugar. I’m sorry if it took me days to talk to you. I wanted to
apologize in the past few days, but I was too busy. Thus, I should say it to you in
person.”

Umawang ang labi ni Lauren. Hindi siya nito kinausap sa loob ng ilang araw dahil
nais nito na sa personal humingi ng paumanhin? Hindi ba nito alam na halos mabaliw
siya kaiisip?

“I miss you! Halos takbuhin ko ang airport hanggang dito sa bahay, ngunit hindi
kita agad nakita. Where did you go, sugar?”

“Galing ako sa ‘min. But that isn’t the case, Finn! Maraming bagay akong nalaman na
inaasahan ko na sa’yo manggagaling bilang asawa ko. Tinanong kita nang maayos noong
huling nagkausap tayo, sagot lang naman ang kailangan ko. Hindi mo ako kailangan
pagtaasan ng boses at pagtaguan ng ilang araw. ‘Tapos akala mo ay ayos na sa akin
ang sorry?”

Ayaw niyang sirain ang mood nila sa gabing iyon ngunit kailangan niyang linawin
kung ano ang mga bumabagabag sa kanya.

“If you want to know about Leila. Trust me that there was nothing going on between
me and my secretary. She was just a coworker.”

“Pero bakit hindi mo sinabing ex mo siya?” naghihinanakit na tanong niya.

“Because you told me, it’s not that important.”

“It is, Finn! Kung sinabi mo lang sa ‘kin na nagkaroon kayo ng relasyon ng
sekretarya mo. At saka, what about that night, Finn? What happened that night—the
last time you called?”

Kumunot ang noo nito. “I’m not sure what you are talking about, Lauren?”

Nasaktan siya sa sagot nito. Nais niyang suriin kung nais lang ba nitong umiwas o
wala talaga itong ideya.

“May naganap ba sa inyo ni Leila?” naiiyak niyang tanong.

Sumama ang mukha nito. “Anong klaseng tanong ‘yan, Lauren? Pinaghihinalaan mo ako
dahil ex ko siya?”

“Nagtatanong ako dahil tumawag siya sa akin nang umagang iyon. She said something
to me. Ang kailangan ko ay sagot mula sa’yo pero pinasama mo lang lalo ang loob
ko.” Hindi niya napigilan ang maiyak matapos maisip ang bagay na iyon.
“Lauren…” Plano nitong lumapit ngunit pinigilan niya ito.

“Stop! I’m not done yet! At ano ‘yung kay Kael at Faye? Bakit hindi ko alam ang
tungkol sa relasyon nila? Bakit hindi mo sinabi sa ‘kin?”

“I… I almost forgot about them. Kael was doing well here in the Philippines, and so
was my sister in America!”

“Did you— Did you send Faye to America because of her relationship with my
brother?”

“Yes. Because I was angry at your family at that time, Lauren. Kael is not an
exemption. Aside from that, Faye was just seventeen. Hindi tama na magkaroon siya
ng relasyon sa kahit na kanino, nagkataon lang na si Kael iyon. Hindi ko ‘yon
sariling desisyon kung hindi kay dad. Kung bakit hindi ko nasabi, ang totoo ay
nakalimutan ko na nga ang tungkol sa relasyon nila.”

Pinunasan ni Lauren ang luha.

“I’m sorry, Finn. Your sorry wasn’t enough. Ilang araw kang nawala rito, five days?
Five days kang hindi nagparamdam at pagbalik mo ay sasabihan mo lang ako ng sorry?
Pag-isipan mong mabuti ang inaakto mo sa ‘kin!”

“Sugar…”

Naglakad na si Lauren patungo sa hagdan. Hindi na niya nilingon pa ang lalaki na

naibato na lang ang isang babasaging gamit sa pader. Alam niya na kumuha sila ng
atensiyon sa iba pang kasama sa bahay, ngunit hindi na niya ito pinansin. Kinuha
lang ni Lauren ang ilan niyang gamit sa wardrobe at saka ipinasok sa guest room.
Nagharap pa ang mata nila ng lalaki habang bitbit ang bungkos ng kasuotan. Umawang
lang ang labi nito, ngunit tumuloy siya sa pagpasok sa loob ng silid. Wala siyang
planong patawarin ito agad.

Hindi nito kailangan patagalin ng ilang araw ang paghingi nito ng tawad. Pwede siya
nitong padalhan ng mensahe at ipaalam lang sa kanya na huwag siyang mag-alala o
kahit anong klase ng pagpapaalala sa kanya na wala siyang dapat ikabahala.
Naguguluhan siya sa inaakto ni Finn. Kailangan nitong maintindihan na may hindi
tama sa mga ginagawa nito sa kanya.

***

HINDI rin halos nakatulog si Lauren dahil sa kaiiyak, Namaga tuloy ang mata niya.
Nagsuot siya ng madilim na shades para kung sakaling pasukin siya ni Finn ay hindi
ito matakot sa kanyang hitsura.

Tulad ng inaasahan ay pumasok nga ang lalaki sa silid kung saan siya natutulog
kinaumagahan, May dala itong almusal na ito pa ang nagluto. Halata ang tensiyon sa
katawan nito nang umupo ito sa silya at humarap sa kanya na nakagilid sa kama.

“Sugar, please talk to me. Nagsisisi na ako kung ano man ang nagawa ko nitong mga
nakaraang araw. Just please talk to me.” Halata niya ang tensiyon dito.

Hindi niya ito pinansin. Hinayaan niya ang lalaki na magsalita. Inisip niya na wala
ito sa paligid. Wala siyang plano na daanin sa simpleng “sorry” lang ang ginawa
nito at ayos na sila. Nakakapagod din na mahalin ang lalaki at nais na muna niyang
turuan ito ng leksiyon. Gustong malaman ni Lauren kung hanggang saan ang pagmamahal
sa kanya ni Finn. Nais niyang malaman kung tama ang sinasabi ng lahat na balewala
rito ang kanilang kasal.
Inayos niya lang ang salamin para hindi nito makita ang namamaga niyang mata. Para
ipaalam na rin dito na gising siya.

“Lauren…”

Matigas ang kanyang mga panga na hinayaan ito.

“Talk to me, Lauren.”

Umikot siya ng higa para talikuran ang lalaki. Narinig na lang niya ang
pagbuntonghininga nito. Ramdam niya na naiinis ito sa kasalukuyan, ngunit desidido
siya na huwag itong pansinin.

***

SA OPISINA ni Finn. Nahihirapan na siya dahil hindi siya sinasagot ni Lauren nang
tawagan niya ang telepono nito. Plano sana niyang ayain na kumain ng lunch ang
babae.

Nang nagdaang gabi ay sa guest room ito natulog na malamang ay maulit sa araw na
iyon.

Hindi niya kasalanan ang mga naganap kay Kael at Faye. Masyado pang bata ang
kapatid niya at nag-apply ito sa International Ballet School sa Amerika hindi pa
man ito nagkakaroon ng romantikong relasyon sa kapatid ni Lauren.

Hindi niya rin akalain na aabot sa ganito ang ginawa niya na hindi pagtawag dito sa
loob ng ilang araw. Alam niyang kasalanan niya. Nadala siya ng galit sa kanyang
sekretarya nang araw na iyon at masyado siyang naging abala dahil pinauwi niya ito
ng Pilipinas. He was working alone in Berlin.

Noong ikalawang araw kasi niya sa Berlin ay kung ano-ano ang sinabi sa kanya ng
kanyang sekretarya. Leila accused him of going to her room on their first night in
the country. Hindi siya lasing, hindi siya nakainom at nagtrabaho siya sa kanyang
suite hanggang sa makatulugan na lang niya iyon. Imposible ang inaakusa sa kanya ng
babae.

“Finn, something happened to us last night, what if I got pregnant?” anito nang
makabalik siya mula sa toilet. Naroon sila sa buffet area ng hotel. Nagtaas ang
kilay niya dahil hindi “Sir” na tulad ng nakagawian nitong itawag sa kanya ang
binanggit nito.

“What do you mean something happened?” Hindi niya alam kung nagbibiro lang ito o
kung ano. Malinaw ang isipan niya at alam niya sa sarili na wala silang ginawa
nito.

“You came to me at the bar last night. We kissed, then…”

“Hold it! I didn’t do anything to you. Hindi ako nagpunta ng bar o kung saan na
sinasabi mo. Naroon lang ako sa suite ko.”

Tila nagulumihanan ang babae sa kanyang sinabi. Nanginig ang labi nito. “No! It’s
you! I am sure about it!”

“Leila, I respect you as my secretary. We didn’t even hold hands in the past. Aside
from that, I am married! I won’t do anything behind Lauren’s back!”

“B-but Finn, why Lauren? She’s nothing! She was useless! Hindi na siya bagay sa
estado ng pamilya n’yo, ‘di ba? Pinilit kong magpakababa kahit na may naghihintay
na trabaho sa akin sa opisina ng pamilya ko. Pinilit ko na maging sekretarya mo
para lang masamahan ka!”

Sumama ang kanyang mukha. Ayaw niya sa lahat ay ganoong usapan. “Leila, hindi ko
hiniling sa’yo ang mga bagay na ‘yan! Hindi nga seryoso ang naging relasyon natin
noon na tumagal lang ng dalawang linggo!”

Masuwerte pa nga ito na kinikilala niya itong nobya.

“I am expecting your resignation on my desk once we come back to Manila.” Dibale

nang mahirapan siya na mag-isang magtrabaho kaysa magkaroon ng problema sa personal
na relasyon sa babae.

“No need! I quit!” Luhaan ang babae na umalis. Naguguluhan siya sa kanilang usapan.
All this time, he thought that the relationship between them was purely business.
Doon niya tinawagan si Lauren. Ganoon na lang ang kanyang dismaya nang tulad ni
Leila ay ganoon din ang dating ng kanyang asawa. Siguro mas tamang sabihin na
nadamay ito sa init ng ulo niya.

He was not ready for Lauren’s accusation.

Hindi na niya namalayan ang mga araw at oras. Naging abala siya dahil umalis sa
tabi niya si Leila.

Nagbalik sa kasalukuyan ang isipan ni Finn. Sa mga oras na iyon ay kailangan niya
ng papalit kay Leila na isa sa mga problema niya. Namomroblema rin siya kay Lauren.
Hiling niya na sana ay mapatawad siya nito agad.

Tinawagan ni Finn ang numero ni Lauren. Hindi pa rin ito sumasagot.

“Damn it!” Inis niyang ibinato ang cellphone. Mababaliw na yata siya. Hidni rin
siya makapagtrabaho kaiisip sa babae.

Huminga siya nang malalim at agad na nagplano para makahingi ng tawad kay Lauren.

CHAPTER 54

SA ISANG silid na matatagpuan sa isang condo sa Makati, naroon si Leila. Napapagod

na siya sa kaiiyak matapos ipagkaila ni Finn ang naganap sa kanila nito. Sigurado
siya nang gabing iyon na ang lalaki ang nakaulayaw niya. Paanong nangyari na ibang
lalaki pala iyon? Sinuri niya ang CCTV sa hotel matapos makausap ang lalaki noon sa
Berlin.

Ganoon na lang ang kanyang bigla matapos makita na isang European ang nakahalikan
at kasabay niyang pumasok sa kanyang suite. Hindi niya matanggap na nagmukha siyang
tanga at nagawa pang tawagan si Lauren kinaumagahan sa bansang iyon.

She has always been in love with her boss. Nagawa niya pang magtrabaho sa opisina
nito para lang makasama ang lalaki araw-araw. But why did he choose Lauren? Ang
alam niya ay galit si Finn sa babae, ngunit ganoon na lang ang gulat niya matapos
maibalitang ikinasal na ang boss niya sa babae. Lauren was nothing! What does she
have to have the man of her dreams?

Binato niya ang vanity mirror. Why did she end up like that? Bakit napunta siya sa
hindi niya gusto matapos maghintay ng mahabang panahon kay Finn Burnham. Hindi siya
papayag!

"Why Lauren, Finn? Why?" umiiyak niyang tanong habang nakatingin sa larawan ng
lalaki. Gayunman ay wala na siyang magagawa pa.

"Sisirain ko ang relasyon n'yo! Hindi ka pwedeng mapunta sa iba!" nababaliw niyang
usal.

ABALA si Lauren sa kanyang trabaho dahil sa loob ng ilang araw ay magsisimula na

ang big event para sa mobile application na tinatrabaho niya. Naibigay niya na ang
Sales Report kay Kori para sa nakaraang buwan na kinita ng kasalukuyang bersiyon ng
app.

Masaya naman ang babae dahil kahit papaano ay malaki ang kinita nila.

Nakatanggap ng email si Lauren. Email mula kay Leila. Hindi na siya nagtaka na alam
nito ang email address niya dahil posibleng nakuha nito iyon sa gamit ng kanyang
asawa. Hindi niya dapat ito papansinin, ngunit mas nanaig ang kuryosidad niya.

Kapag nabuntis ako, ihanda mo na ang sarili mo dahil ititira ako sa bahay ninyo ni
Finn. Ihanda mo na ang sarili mo para hindi ka masaktan.

Lauren deleted the email. Binalot ng kung ano ang kanyang damdamin sa sinabi ng
babae. Naguguluhan na tuloy siya sa kung ano ang totoo. Bakit sigurado ito na
mabubuntis ito? May naganap ba talaga dito at sa kanyang asawa?

Hindi pa siya nakababawi nang mag-ring ang telepono niya sa gilid habang
nagtatrabaho. Bibihira na may tumawag sa kanya dahil madalas na sa email siya
nakikipag usap kaya naman nabigla siya nang tumunog iyon.

"Hello!"

"Miss Lauren, may dumating po para sa inyo."

Kumunot ang kanyang noo. Wala siyang inaasahan na matatanggap sa araw na iyon.
"Bababa na ako."

Nilakad ni Lauren ang daan sa patungong lobby ng opisina nila para silipin ang
sinasabi ng guwardiya. Nagtaas ang kilay niya matapos makita ang deliver ng bungkos
ng bulaklak. "Pa-receive po ako, ma'am," wika ng lalaki mula sa flower shop.

Pinirmahan naman iyon ni Lauren at saka niyakap ang pulang rosas. Hindi pa man ay
may ideya na siyang galing ang mga iyon kay Finn. Siguro kung hindi siya
nakatanggap ng mensahe kay Leila, malamang na masaya siya sa oras na iyon. Ngunit
masama ang loob niya sa kasalukuyan.

Paakyat na siya nang makasalubong si Kori. Namumutla ang babae kaya bahagya siyang
nag-alala rito. Kasama naman nito ang bodyguard na si Zion na madalas na nakaalalay
rito.

"Ayos ka lang ba?" nag-aalalang tanong ni Lauren sa babae.

"Masama ang pakiramdam ko.

Magpapahinga na muna ako sa apartment ko. You received flowers from Finn?"

Tumango si Lauren at saka ito nilagpasan. Hindi naman siguro isyu rito kung bigyan
siya ng bulaklak ng asawa, tama? Minsan naguguluhan siya sa inaakto ng babae tuwing
may ibibigay na gamit sa kanya ang asawa niya. Hindi niya alam kung ano ang nasa
isip nito.
Nagseselos ba ito o kung ano? Hindi naman lingid sa kaalaman niya na malapit ang
dalawa sa isa't isa. Iniisip niya tuloy kung ang babae ang isa pang nakarelasyon ng
asawa.

It would be different if the other woman was Kori. Hindi niya hahayaan na
magkalapit ang mga ito.

Inilapag ni Lauren ang bungkos ng bulaklak sa kanyang mesa nang makabalik siya
roon. Tinitigan niya ito nang ilang segundo bago sinilip ang tarhetang nakalakip.
Tanging "I'm sorry, sugar" ang nakasulat. Wala nang eksplenasyon, alam niyang
galing iyon kay Finn.

Naiiling na lang siya na itinabi iyon sa gilid ng mesa. Tinitimbang ni Lauren ang
damdamin. Kanino ba siya dapat maniwala? Kay Leila o kay Finn?

Masyadong malihim si Finn dahilan para maguluhan siya. Ngunit kaya nga ba talaga
siyang lokohin ng lalaki? Sa huli ay mas pinanindigan ni Lauren na paniwalaan si
Finn. Naisip din naman niya ang sinabi ni Drew na imposible nang patulan pa ito ng
asawa niya.

Posible na nagsisinungaling lang ang sekretarya nito. Matapos umupo sa tapat ng

kanyang mesa ay nag-ring ang kanyang cellphone. Tumatawag muli si Finn na hindi
niya alam kung pang ilang beses na nitong ginawa sa araw na iyon.

"Bahala kang mabaliw katulad ng ginawa mo sa'kin. Hmp!" Pinili niya na huwag itong
pinansin.

Hinaplos naman nito kahit papaano ang damdamin niya na naisip pa siyang padalhan ng
bulaklak. Kaya lang ay wala pa siyang planong kausapin ito.

Hindi simple ang ginawa nito sa kanya kaya hindi siya matitinag sa bulaklak lang.
She set her phone to silence Finn's number. ***

NANG makarating sa kanilang bahay ay naroon na ang lalaki. Bahagyang nagtaas ang
kanyang kilay. Alas-sais pa lang kasi ng gabi at hindi niya inaasahang mauuna pa
ito sa kanya.

Nakakunot ang noo nito nang makita siya. Alam niyang hinahanap nito ang bungkos ng
bulaklak na ipinadala nito.

"You're home!" anito.

Ngunit nilagpasan lang ito ni Lauren. Desidido siyang huwag itong kausapin.
Nagtuloy-tuloy siya sa pag-akyat ng hagdan at nagtungo sa guest room kung saan
plano CHAPTER 54

niyang matulog. Ganoon na lang ang kanyang bigla nang wala roon ang kanyang gamit.

Wala na doon ang mga dinala niyang gamit nang nagdaang gabi. Inis na tinungo niya
ang master's bedroom. Kinuha niya ang ilang kasuotan muli sa wardrobe.

Palabas na siya nang harangan siya ng lalaki sa pintuan.

"Don't you have plans to talk to me?"

Tumingala siya sa kisame at nag-iisip kung kakausapin niya ba ang lalaki. Mas
pinili niya na huwag itong pansinin. Sa halip ay nagtungo si Lauren sa palikuran at
doon na lang naglinis ng katawan at nagpalit ng damit.
Paglabas niya ng banyo ng master's bedroom ay may kausap na ang lalaki sa telepono
at naroon ito sa terasa. Naging daan naman iyon ni Lauren para pumuslit sa silid at
lumipat sa guest room.

Kinatok siya nito sa kanyang silid makalipas ang tatlumpung minuto.

"Lauren! Open the door!"

Naglagay na lang siya ng headset. Nakinig siya ng Korean pop music sa Spotify para
hindi niya ito marinig habang nagtatrabaho sa kanyang laptop. Bumukas ang pintuan
tulad ng inaasahan niya.

"Talk to me, Lauren." Naririnig niya dahil hindi naman ganoon kalakas ang musika.
Umalis din naman matapos mapagtanto na wala siyang balak na pansinin ito. Ramdam
niya na nahihirapan na ito sa ginagawa niya.

Bumaba lang siya ng kusina nang kailangan niyang kumain ng dinner.

"Anong pagkain natin?" tanong niya sa naabutang kasambahay.

"Heto po, ma'am. Nagluto po si Sir." Itinuro nito ang nakahandang pagkain

"Si Finn ang nagluto nito?"

"Yes po. Kumain na po kayo, ma'am. Pati

kami ay pinakain niya. Ang saraaap!"

Nagbuga na lang siya ng hangin at saka kumain.

"Ma'am Lauren, huwag mo po sanang masamain kung sasabihin ko na patawarin n'yo na

si Sir Finn. Hindi kasi siya mapakali kanina pa. Saka, lahat kami rito ay
tinatanong kung paano manligaw."

"Tinanong kayo ni Finn?"

Tumango ang babae.

"Pag-iisipan ko. Ako na ang magliligpit nito, pwede ka nang magpahinga." Tumango
naman ang babae at saka nagtungo sa daan papuntang quarter's area. Nagustuhan naman
niya ang inihanda ni Finn na fish fillet at saka hiniwang mga prutas. Kung tutuusin
ay lumalambot na ang damdamin niya na nagawa pa pala nitong mag-interview ng
kasambahay. Bumalik siya sa guest room pagkatapos. Ganoon na lang ang pagkaawang ng
kanyang labi nang makita ang nakakalat na rosas sa kanyang tinutuluyang silid.

"Do you like it?" tanong nito. Nakasandal ito sa pintuan ng master's bedroom. "No!"

Nabigla na lang ito nang pagsaraduhan niya ng pinto. Ngunit sa loob ng silid ay
nangingiti si Lauren. Naiiling na lang siya sa inaakto ng lalaki. Halata niyang
problemadong problemado na ito.

Lumipas ang isang araw na hindi pa rin niya ito kinausap. Nakakunot ang noo niya
nang makita muli si Finn sa living room nang umuwi siya sa kanilang bahay. Mukhang
hindi umalis ang lalaki na nakasuot ng shorts-walang pang itaas.

Napalunok siya nang makita ang nangingintab na balat nito na halatang galing sa
gym.
Humarang ito sa hagdan paakyat kaya
nanunuot ang amoy nito sa kanyang ilong. "Did you receive my second batch of
flowers?" tanong nito sa nakuha muli niyang mga bulaklak sa hapon na iyon.

Para maiwasan ito ay nagtungo siya sa kusina. Uminom siya ng

"Hindi ko naman akalain na ganyan pala ang epekto ko sa'yo. Mapapainom ka ng

"Excuse me! Uminom ako ng tubig dahil nauuhaw ako! Hindi dahil sa abs mo!"

"Oh! Really?"

Napagtanto rin naman niya ang isinagot nito.

"Talaga!"

"Finally! You talk to me!"

Tumikhim Nabigla rin siya sa isinagot niya rito. Nilagpasan na lang niya ito
matapos irapan at tumuloy sa guest room. Ngunit hindi niya akalain na mas mabibigla
siya sa nasaksihan. Walang gamit ang silid-walang gamit kahit Kahit alikabok yata
ay wala sa silid.

Tiningnan niya nang masama si Finn na nakangisi na sumandal sa

Ngunit napapalunok na lang siya matapos sundan ng tingin ang pawis nitong
naglalandas sa leeg nito pababa sa katawan. "Like what you're seeing, huh? Forgive
me, surely that you'll get this body of mine."

"Yuck! Hindi maganda ang katawan mo! Masakit sa mata!"

"Really? So, if I..." Tinutudyo siya nito at dahan-dahan na ibinababa nito ang
garter ng salawal.

Napalingon tuloy siya sa paligid. Baka may kasambahay silang naliligaw doon.
Nakakahiya! Ibinalik din naman niyang muli ang tingin sa shorts nito.

"Huwag mong tingnan ng ganyan, magagalit siya. You want to see him? Kakaiba ang
tingin mo, eh!"

"Anong tingin ang pinagsasasabi mo r'yan? Galit dapat ako sa'yo! Ngayon tutudyuin
mo pa ako!" aniya. Sa palagay niya ay pulang-pula na ang kanyang pisngi.

"Fine! Hindi na kita bibiruin, but please talk to me. I miss you so much, Lauren! I
am f*cking missing you so much! I think I'm going crazy! Hindi rin naman ako
makapagtrabaho kaya hindi na lang ako pumasok. Masyado na akong nagsisisi. Please,
sugar, I want to cuddle my wife beside my bed."

Lumapit ito sa kanya at hinayaan niya itong yakapin siya. "I miss you so much,
sugar. Problemado ako sa opisina, ngunit mas importante sa akin ang paghingi ng
tawad sa'yo."

"Basta ayoko ng sikreto! Sabihin mo na sa 'kin kung may mga kailangan pa akong
malaman."

"Leila resigned. You don't have to worry about her."

"Okay... S-sino ang isa pang naging ex mo para may ideya man lang ako?"
Diretso itong tumitig sa kanyang mata.

"Jessica De Joya."

CHAPTER 55

NAKIPAGKITA si Lauren kay Jessica bago siya magpunta sa opisina ni Josiah para sa
final meeting niya sa lalaki. Ilang araw na lang kasi ay magaganap na ang event.
Para hindi makatanggi ang babae, doon siya mismo sa restaurant kung saan ito nag-
oopisina nagpunta. Nabigla si Jessica, ngunit tinanggap din naman siya nito.

Nais niya kasing linawin kung maayos ba ang relasyon niya rito o hindi. Ayaw niyang
mawala si Jessica dahil kinikilala niya ito bilang malapit na kaibigan, ngunit kung
sumama ang loob nito sa kanya dahil sa relasyon niya kay Finn, posibleng mag-iba
ang kanyang pananaw.

"Pasok ka na, Ms. Lauren," wika ng sekretarya sa kanya.

Ngumiti lang siya rito at saka siya tumuloy sa loob ng opisina. Nakita naman kaagad
niya ang kaibigan na prenteng nakaupo sa swivel chair nito.

Tumayo ito at saka tinungo ang water dispenser.

"Jess..."
"What is it?" tanong nito. Hindi naman iritable, ngunit hindi rin naman masigla.
"You want coffee?"

"Yes, please."

"Okay!"
Inabot din naman nito sa kanya ang tinimplang kape pagkalipas ng ilang minuto.

Bumuwelo si Lauren matapos humigop ng kape. "Uhm... First of all, I want to say
sorry kung hindi ko nasabi sa 'yo ang pagpapakasal namin ni Finn. I heard from Finn
that you had a relationship with him in the past."

Tumingin ito sa kanya. "Hmp! Mabuti naman at hindi niya ako ipinagkaila."
"Why didn't you tell me about it?" usisa niya rito. Masama ang loob niya na nagawa
nitong magalit sa kanya samantalang ito nga ay hindi nagsabi sa kanya na nagkaroon
ito ng relasyon sa kanyang asawa.

"Tsk! There was nothing to brag about, especially that it didn't last for too long.
I tried to tell you. Kaya lang, noong sasabihin ko na sa 'yo ay bigla namang
nakipaghiwalay sa 'kin ang walang hiya! He didn't love me. Para ano pa'di ba? Para
pagtawanan mo? Kung tutuusin ay wala namang nakaalam na nagkaroon kami ng
relasyon."

"Why didn't you tell me that you love...

Finn?"

"Nakakahiya man pero aaminin ko na, tutal mukhang nasabi na rin sa 'yo ng asawa mo.
College pa lang ay gusto ko na si Finn. Crush ko na siya noon pa kaya lang ay
natakot ako lalo na at ilang babae ang tinanggihan niya noon. Noong magkaroon kayo
ng relasyon, natuwa ako sa 'yo pero nainggit din. Wala, eh. Hindi ako kasing ganda
n'yo ni Kori." Bumaba ang boses nito at napayuko.
"Paanong nangyari? Paano kayong nagkaroon ng relasyon?"

"Siguro paglipas lang ng ilang buwan nang umalis ka patungong Amerika. Nakasama ko
siya sa isang school event. Then, naglakas ako ng loob na sabihin sa kanya ang
nararamdaman ko. Nabigla pa nga ako na tinanggap niya ako, eh. Ang saya ko n'on,
ngunit gano'n na lang din kung paano niya 'yon bawiin. Hindi kami nagkikita because
he went to America."

Pinakatitigan siya nito. "He went to

America to follow you, Lauren."

Umawang ang labi niya sa pagkabigla. "No, it's impossible!"

Hindi niya nakita ang anino ni Finn sa loob ng anim na taon. Ang huli ay noong
umalis siya sa bahay ng mga ito, noong may naganap sa kanila ng lalaki.

"That's the truth! Ang walang hiyang asawa mo, pumayag lang na makipagrelasyon
sa'kin para alamin ang lagay mo sa Amerika!"

"Sa palagay ko, nagkakamali ka lang, Jess. Hindi ko nakita si Finn sa Amerika. It's
impossible!"

"Basta ang alam ko lang, nakipagrelasyon siya sa 'kin dahil gusto niyang malaman
kung nasaan ka, kung kumusta ka ng mga panahon na iyon. At least iyon ang
ipinaramdam niya sa akin. Gago 'yung asawa mo, eh!"

Sumama ang mukha ni Lauren. "Jess, please omit bad words towards my husband."

Bumuntonghininga ito saka siya hinarap. "Sorry na. Sorry din kung hindi ko nasabi
sa 'yo noon."

Dumaan ang katahimikan sa kanilang dalawa.

"Jess, I want to know kung may nararamdaman ka pa sa asawa ko."

"Tsk! Matagal na iyon. Ikakasal na nga ako 'di ba? Five years ago na nang magkaroon
kami ng relasyon kaya naka-move on na ako. Wala kang dapat ipag-alala sa 'kin. Kay
Kori at kay Drew ka dapat na mag-alala."

"Why?"

"Marami kang dapat na malaman tungkol sa asawa mo. He was secretive. Nakapunta ka
na ba sa penthouse ni Kori?"

Umiling siya. "Not yet."

"Maraming sikreto ang three musketeers sa lugar na iyon. Wala ni isa ang
makapagsabi kung ano ang mayroon doon dahil tanging assistant at pinagkakatiwalaan
ni Kori ang nakapunta pa lang doon. Pero ayon sa iba nating kaeskuwela, doon
nakikipagtalik si Kori kay Finn at kay Drew. They are f*ck buddies. They do
threes*me."

Kinilabutan si Lauren sa narinig.

"Pero, sabi lang naman nila iyon. Alam mo na-tsismis!"

Saglit na natahimik si Lauren. Tinimbang niya ang sarili sa mga nalaman lalo na sa
mga huling balita nito. Napailing si Lauren. Hindi siguro magagawa ng tatlo ang
bagay na iyon. Ang maloko lang naman ay si Drew. Kori has always been treated like
a princess. At kung sakali na totoo ang sinasabi ng mga tsismis, malamang na
hiniwalayan na ito ng kanyang kaibigan. Imposible ang nasa isip ng mga ito. "Nope,
I don't think it's true! Kung may katotohanan na they are f*ck buddies, malalaman
ni Brett 'yon. At saka, I don't think they would treat Kori like that."

"Yan nga rin ang nasa isip ko. Well, you might as well ask Brett."

"I'm happy that we are good, Jess." Hinawakan niya ang kamay nito.

"Tsk! Hindi naman ako papayag na isang Finn Burnham magpasira sa atin, noh! Pero
ngayon pa lang ay babalaan na kita, Lauren, kaya ako naasar na nagpakasal ka sa
ugok na iyon. Kilala mo naman kung gaano kaloko si Drew. Sa palagay mo ba ay
exemption ang asawa mo? Try not to fall in love with him, baka masaktan ka sa huli.
Payo ko sa 'yo iyan bilang kaibigan mo."

Tumango lang si Lauren kahit sa totoo ay mahihirapan na siya. Masyado na siyang

nahumaling sa isang Finn Burnham.

"Thanks, Jess!" Niyakap naman siya nito bago siya nagpaalam.

Habang papalabas ng restaurant nito ay naguguluhan si Lauren. Si Brett, si Kael,

ngayon naman ay si Jess-ang mga nagsabing huwag siynag magtitiwala sa kanyang
asawa.

***

MASAMA ang pakiramdam ni Kori. Nahihilo at hindi siya mapalagay kaya naman nagtungo
siya sa St. Lukes Medical Centrer para magpasuri. Lumitaw ang isang katotohanan-
buntis siya!
She's two months pregnant. She was in tears after knowing that she would be a
mother soon.

"Baby, I am so happy and excited to meet you," aniya habang hinihimas ang kanyang
manipis pang tiyan.

"Mag-ingat ka lang at huwag magpaka stress. Normal na makaranas ka ng pagkahilo,

pagsuka. But it will be over soon once you pass the first trimester," anang
doktora.

Matapos makuha ang ultrasound result ay nagtungo siya sa gusali kung saan naroon
ang condo unit ng nobyong si Brett.

Masaya siya na nagkaroon sa wakas ng bunga ang pagmamahalan nila ng lalaki. Namili
siya ng pagkain sa paboritong restaurant ng binata at plano niya itong sorpresahin.
Tinawagan niya ito nang umagang iyon at alam niyang nasa bahay lang si Brett.
Nasabi nito sa

kanya na maglilinis lang ito ng apartment sa maghapon. Ngunit hindi niya akalain na
hindi ito nag

iisa at siya ang masosorpresa. Inihatid siya ng kanyang bodyguard na si Zion

paakyat sa condo unit ni Brett. "Tawagan mo lang ako, ma'am kung may

kailangan ka. Sa sasakyan lang ako."

"Thank you!"

Pinindot niya ang numero ng lock code ng apartment ng lalaki. Tumira siya sa bahay
nito noong nakaraang buwan kaya naman alam niya kung paano mabubuksan ang pintuan.
Ganoon na lang ang gulat niya nang makita ang mga nakakalat na damit sa sahig.
Natigilan si Kori. Kumakabog ang kanyang dibdib at nagsimulang mangatal ang kanyang
labi dahil nakaririnig siya ng mga ungol at halinghing mula sa loob ng nag-iisang
silid.

"Ohhh... yes! Brett... Uhhmmm..."

Kita ni Kori kung paano gumalaw ang babae na nakaupo sa kargada ng kanyang nobyo.
Nagtataas-baba ito sa kahindigan ni Brett na nakahiga sa kama. Umimpit siya ng
iyak. Hindi niya napigilan na magalit, malungkot at kung ano pang hindi
maipaliwanag na damdamin ang namuhay sa kanyang dibdib sa oras na iyon.

"Mga walang hiya kayo!" Kinuha niya ang nahablot na rubber shoes sa mga
nakasalansan at inihagis sa hubad na katawan ng mga ito. "Aw!" Nahipo ng babae ang
noo nito kung saan tumilapon ang matigas na sapatos.

"Ang baboy n'yo!" May nakuha siyang alcohol na nakapatong sa kabinet at isinaboy sa
mga ito.

"Ahhh!" Panay tili naman ng babae na nakilala niyang si Paris.

"Malandi kang haliparot ka!" Patuloy ang pagsaboy niya ng alcohol dito habang
umiiyak siya. Hindi niya akalain na bababa siya nang ganito na parang walang pinag-
aralan dahil kay Brett. Mabilis na nagsuot ng salawal ang lalaki.

"Stop it, Kori!" Pinigilan siya nito sa magkabilang braso.

Nagpumiglas siya at sinampal niya ito. Pinagsususuntok niya ang dibdib nito. "I
hate you! Bakit mo nagagawa sa 'kin ito? Paulit-ulit mo na lang akong niloloko!"

Napapagod na si Kori. Pagod na pagod na

siya lalo pa ngayon na magkakaanak sila ng lalaki. Humagulgol siya dahil sa sama ng
loob. "Magbihis ka na. Umalis ka na muna,

Paris."

Nagkikiskis naman ang ngipin ng babae na nag-iwan sa kanya ng nakamamatay na irap

bago umalis. "Hmp!"

"Kori..." tawag nito sa kanyang pangalan. Hindi alam kung paano magpapaliwanag.
Puro pag-iyak niya ang mga sumunod na narinig sa silid.

"I'm pregnant, Brett," mahinang wika niya na halos iusal lang niya iyon. Inangat
niya ang mukha sa lalaki na nanlalaki ang mga mata. "1 was so happy knowing that we
will be parents soon, pero ano na naman 'to?"

Hindi niya alam kung para saan ang kanyang tanong na alam niyang parehas nilang
hindi masasagot. Suminghot siya kasabay ng hindi mapigilan na pag-aagos ng mga luha
sa pisngi. Kumikirot ang kanyang dibdib sa sobrang sama ng loob.
Nakaawang ang labi ni Brett at matagal bago nakabawi. "You're pregnant?"

"Yes! I'm pregnant, and I am expecting you to be serious about this!"

Naihilamos ni Brett ang mukha, halatang hindi makapaniwala. Naging malikot ito sa
silid.

"Kori, w-we can't raise a child! I-I'm sorry pero-"

"What do you mean, Brett?"

"Hindi kita mapapanagutan, Kori. I don't love you anymore."

Tila iyon bombang sumabog sa kanya. Brett doesn't love her anymore. Napahagulgol
lalo siya sa narinig. Iyon na yata ang pinakamasakit na narinig niya sa buong buhay
niya. Tila sinisilaban ng kung ano ang kanyang damdamin sa oras na iyon.

Parang itinapon sa kung saan ang ilang taon na paghihintay niya sa lalaki.

"K-Kori..."

Ganoon na lang ang pag-agos ng dugo sa kanyang binti.

"Kori! Shit!" Kasunod niyon ay ang pagkawala niya ng malay.

CHAPTER 56

THE NIGHT was colder. Halos papatapos na ang buwan ng Nobyembre. Ilang araw na lang
ay magaganap na ang event ng bagong bersiyon ng Kori's mobile application kaya
naman inabot na ng gabi si Lauren sa opisina.

Nag-ring ang kanyang cellphone. Kumunot pa ang kanyang noo nang makita ang pangalan
ni Brett sa screen.

"Hey!"

"Lauren, nasa ospital kami ni Kori rigayon. Kailangan ko ng kausap," ani Brett sa
kabilang linya.

Nabigla siya sa sinabi nito. "What happened?"

"S-she's pregnant."

"Isn't good news?"

"Nanganganib ang anak namin." Ramdam niya ang pagkabahala sa kaibigan. Nabigla
naman si Lauren.

"Ano ba kasi ang nangyari?" Bago pa niya marinig ang sagot nito ay nakita niya si
Finn na nagmamadaling lumabas ng kanilang bahay.
Mukhang naunang makauwi sa kanya ang lalaki.

"I need a friend, Lauren. C-can you please come here?" nahihirapang saad ni Brett
sa telepono.

"I am going to the hospital," narinig niyang wika naman ni Finn nang makalapit ito
sa kanya.

"Pupuntahan mo ba si Kori? Sasama ako!" "Kay! Get in the car!"

"Papunta na ako r'yan!" baling niya sa kaibigan. Tinapos na niya ang tawag dito at
saka sumunod kay Finn sa sasakyan. Sumakay siya sa front seat. Si Finn ang
nagmaneho. Nag-aalangan si Lauren kung kakausapin niya ang lalaki na halatang wala
sa mood. Salubong ang kilay nito na halatang hindi ito natutuwa sa mga nagaganap.
"Are you alright?" tanong ni Lauren sa kanyang asawa nang hindi siya makatiis. "I
will not forgive Brett if something bad happened to Kori."

Natahimik at napayuko na lang si Lauren dahil hindi niya rin alam kung paano iyon
sasagutin. Wala siyang ideya sa kung ano ang nangyari. Ang alam lang niya ay
tumawag sa kanya si Brett at ipinaalam na nanganganib ang anak nito. Hiling niya na
sana ay maayos ang lagay ng nobya nito. Nasuntok ni Finn ang manibela dahil na-
traffic sila sa daan.

"Calm down, Finn! Baka tayo naman ang mapahamak."

"I'm sorry."
Hinayaan na lang muna ito ni Lauren at inalalayan kung sakaling hindi nito
kakayanin ang magmaneho. Lumipas ang ilang minuto bago sila nakarating sa ospital.
Kasunod nila si Drew na kabababa lang din ng sasakyan nito. Hindi na nag-usap ang
dalawang lalaki at basta na lang naglakad papasok sa loob ng ospital. Posibleng
tensiyonado rin ang mga ito katulad niya.

Nakita niya agad ang kaibigan na naroon sa bench ng emergency area na halatang
problemado.

Hinawakan ito ni Drew sa kuwelyuhan at saka sinuntok. "What did you do this time,
huh?"

Hindi naman nagpapigil si Brett at sinuntok din nito ang lalaki. "Tsk! At akala mo
naman ay isa kang santo kung magalit ka sa 'kin!" Nagkikiskis ang mga ngipin na
sinuntok muli ni Drew ang kanyang kaibigan kaya ito dumausdos sa sahig. Napatili na
lang si Lauren dahil sa pagkabigla.

"Stop it! Please! Huwag tayong kumuha ng atensiyon dito sa publiko," hiling niya.
Hinarang niya ang katawan kay Brett para hindi na ito gulpihin pa ni Drew.
Pinigilan naman ito ng kanyang asawa.

Pinagtitinginan na sila ng mga nurse at iba pang pasyente na hindi makapaniwala

lalo na at kilala sa publiko ang kanyang kaibigan bilang basketbolista.

"Mga sir, mas mabuti pang lumabas na muna ang isa sa inyo! Nakakaabala kayo sa
pasyente at sa iba pa," wika ng lumapit sa kanilang doktor. May edad na ito at may
katabaan.

Nagkikiskis ang ngipin ni Drew at Brett sa isa't isa. Matalim ang tingin. Kung
nakamamatay lang ang mga titig ay malamang na parehas nang bulagta ang dalawa.

"Ilalabas ko muna si Brett. Kayo na muna ang bahala rito," paalam niya kay Finn.

Inakay niya si Brett palabas ng ospital. Marami siyang tanong at nais niyang
malaman ang lahat sa kaibigan.

Sa isang bench sa labas sa tabi ng vendo nila napiling umupo. Mabuti na lang at may
kape. Kailangan niyang pakalmahin ang sarili. Kita niya ang panginginig ng katawan
ni Brett na hindi mapalagay. Nakayuko lang ito at halatang malalim ang iniisip.
Panay din ang buntonghininga.

"Coffee?" tanong niya rito.

"Yes, please!"

Pumili siya ng kape para rito.

"Hindi ko mapapatawad ang sarili ko,

Lauren, kung sakaling may masamang nangyari sa anak namin." Inabot niya ang kape sa
lalaki. "Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa, ano ba ang nangyari sa inyo ni Kori?"

Bumuntonghininga ito. "I never thought she'll get pregnant."

"Kung nakikipag-sex ka sa kanya nang hindi ka nag-iingat, malamang ay mabuntis

siya!" galit na wika niya rito.

"Pero, Lauren, I'm afraid. Natatakot ako sa kinabukasan niya sa 'kin. Gago ako, eh!
Hindi nararapat sa 'kin si Kori." Naiiling na lang ito.

"Tell me all the details para maintindihan ko!" galit na rin na saad niya rito.
"Nahuli ako ni Kori na nakikipagtalik kay

Paris kanina-s-sa apartment ko."

"Oh, my God!" Pinalo niya ito sa braso. Kung may alpombra lang siya ay iyon ang
ipinamukpok niya sa lalaki. "She saw you?"

"Yes! Then, she was mad! Hindi ko alam kung paano ako magpapaliwanag sa kanya, Nang
sinabi niya sa 'kin na buntis siya, natakot ako. Hindi ako handa kaya
nagsinungaling ako sa kanya kanina. Sinabi ko na hindi ko na siya mahal."

"Oh, shoot! At iyon ang rason kung bakit nasa emergency room ngayon ang nobya mo,
tama?"

Tumango ito.
"Brett, madali lang naman magseryoso! Bakit kasi kailangan mo pang lokohin ang
nobya mo. Tell me, mahal mo ba si Kori?" nahihirapan na ring tanong niya. Naaawa
siya sa kanyang boss dahil sa dinadanas nito kay Brett. Pati siya ay maiiyak na rin
yata matapos maisip ang mga pinagdadaanan ng babae sa kanyang kaibigan.

Tumingin sa kanya si Brett. Kita niya ang hindi maipaliwanag na emosyon sa lalaki
habang nakatingin sa kanya.
"Mahal ko si Kori, pero-" Naputol ang sasabihin nito nang may mga magsilapitang mga
reporter sa kanilang puwesto.

"Oh, my God!" Napasinghap siya nang matanaw ang direksiyon ng mga ito. Nilingon ni
Brett ang grupo at napamura rin ang lalaki.

"F*ck!"

"Lauren!" Nilingon niya si Finn. Masama ang hitsura nito kaya nilapitan niya ang
lalaki na naroon sa entrada ng ospital, ilang metro ang layo sa kanila.

Kinuyog naman si Brett ng mga reporter para alamin ang nagaganap sa lalaki. Hindi
maganda ang balitang mayroon ito sa kasalukuyan lalo na at buntis si Kori.
Binalingan niya si Finn.

"Kumusta si Kori?"

"Ligtas na si Kori at ang anak niya. I suggest na paalisin mo na muna si Brett."

Masama ang tingin nito sa kanyang kaibigan. Napansin din nito ang komosyon at hindi
iyon nakabubuti sa kanila; sa ospital, kay Brett at kay Kori.

Binalingan ni Finn si Zion. "Zion, ihatid mo si Brett sa sasakyan niya."

"Yes, sir!" anang lalaki at saka tinungo si Brett.

Niyakap siya ni Finn. "Nasabi ba ni Brett sa'yo ang mga nangyari?"

"Yes... Finn, naguguluhan lang si Brett. For sure, everything between him and Kori
would be alright."

Alam niya na hindi ito naniniwala. Pinipilit lang nito na magpakahinahon sa kanyang
harapan. Siguro nga ay kung wala siya sa lugar na iyon ay baka ginulpi rin nito si
Brett.

Masama pa rin ang mukha nito. Hindi ito umiimik at hindi rin nagsasalita. Hinintay
lang nila ang pamilya ni Kori na dumating sa ospital at maayos na maipasok sa ward
si Kori bago sila umuwi ng lalaki.

Nang dumating sila sa bahay, nagpaalam sa kanya si Finn.

"I am going to Kori's penthouse. Drew needs me this time. Nandoon daw siya ngayon.
Magpahinga ka na." Hinalikan siya nito sa labi.

Kori's penthouse?

Muli niyang narinig ang lugar na iyon. Bigla tuloy siyang naintriga kung ano ang
mayroon doon. Narinig niya na iyon kay Jessica noong nagdaang araw. Naiintindihan
niya ang prioridad ng asawa sa ngayon. Kailangan ito ng mga kaibigan nito tulad ng
kung paano siya kailanganin ni Brett. Sa palagay ni Lauren, kailangan niyang
kausapin ang kanyang kaibigan kung ano ang plano nito sa buhay at sa mag-ina nito.

BINUKSAN ni Finn ang pintuan ng penthouse ni Kori. Naroon ang bodyguard ni Drew na
si Ismael kaya alam niyang naroon sa loob ang kaibigan.

"How's he?" tukoy niya kay Drew.

"Masama po ang mood niya, sir," sagot ni Ismalel.

"Papasok na 'ko."

Tumango lang ito.

Sinalubong si Finn ng hindi maipaliwanag na vibe ng silid. Ibang iba kumpara sa mga
nakaraan. Tila may paparating na unos sa penthouse na iyon. Tulad ng inaasahan ay
naroon nga ang lalaki sa bar at mag-isang umiinom ng alak. Binabalot ng kalungkutan
si Drew sa kasalukuyan at para bang nakikiramay rito ang buong silid.

"You should stop drinking," aniya rito.

Pinigilan niya ang kamay nito na iinumin pa lang ang alak. Halos gabi-gabi na lang
kung uminom ang kanyang kaibigan at kaunti na lang ay baka masira na ang baga nito.
Nabigla na lang siya nang umiyak si Drew.

"Bakit kailangan umabot sa ganito si Kori? Bakit kailangan na magpakatanga siya sa

siraulong iyon? Masyadong masakit, p're, at hindi ko na kaya ang sakit... Bakit
kailangan nilang magkaroon ng anak? Paano na ang buhay niya kay Brett?"

"Drew, look at me." Hinawakan niya ito sa magkabilang balikat. "If you love Kori,
you must tell her, not like this! You are a Walton! You're not a loser! You can
give her anything she wants!"

"But she's already pregnant, Finn!"

Nagsalin na rin tuloy siya ng alak sa baso. Niluwagan niya ang kuwelyuhan ng
kanyang suot na polo. "So what? Kaya mo naman siyang panagutan pati ang anak niya
'di ba? Kung ayaw siyang panagutan ni Brett, nandiyan ka naman!"

"Pero kapatid lang ang tingin sa akin ni Kori." Bumahid ang sakit sa mukha nito.

"Listen, Drew! You must tell Kori about your feelings. Mas gugustuhin ko nang
mapunta siya sa 'yo kaysa kay Brett. Hindi mo malalaman ang mangyayari kung hindi
mo susubukan."

Drew chuckled bitterly. "Para akong tanga 'di ba? Ang lakas ng loob ko na mambola
ng ibang babae, pero wala akong lakas ng loob na umamin kay Kori." Umimpit ito ng
iyak. "I saw her earlier, Finn. I was scared! Para akong mamatay."

"Kung sakali na tanggihan ka ni Kori. Ayos lang 'yon! Ang mahalaga ay nasabi mo sa
kanya

ang nararamdaman mo." Tumango ito. Inubos nito nang tuluyan ang laman ng baso nito.

"You are right! I should fight! About Brett! I will not just sit down and do
nothing. It's time, Finn! It's time to give the final blow! You must break Lauren's
heart!"

Sumikip ang dibdib ni Finn sa sinabi ng kanyang kaibigan. Umawang ang labi niya.
Akala niya kasi ay nakalimutan na nito ang tungkol doon.

"Oras na para hiwalayan mo si Lauren! I know that she's already into you. You must
give her the final blow!" Bnigyang diin pa nito ang mga huling salita. Ang final
blow na sinasabi nito ay ang saktan nang lubusan ang kanyang asawa.
"Drew... I didn't agree with it. Nakausap na kita, hindi ba? Nasabi ko nang hindi
ako pumapayag sa suhestiyon n'yo ni Kori."

"What do you mean, Finn?" Sumama ang mukha nito at napatayo.

"Drew, I love Lauren. I love my wife. Hindi ko susundin ang hiling mo dahil mahal
ko ang asawa ko."

Tila nakahinga nang maluwag si Finn matapos maibahagi ang kanyang saloobin.

CHAPTER 57

UMASIM ang mukha ni Drew sa narinig mula kay Finn.

"Finn, what do you mean? Hindi ka dapat ma-in love kay Lauren!"

Sumama rin ang mukha ni Finn, gayunman ay mas pinili niyang magpaliwanag sa
kaibigan.

"Ipinaliwanag ko na ito sa'yo noong nakaraan, 'di ba? I told you that I love
Lauren. Hindi ko kaya ang sinasabi mo na layuan at saktan siya. Drew, I never
agreed on it. Hindi ako pumayag sa planong saktan ang asawa ko."

"Finn, anong klaseng kaibigan ka? Anong klaseng kalokohan ito? You should be part
of the plan. We are three musketeers! Bawiin mo 'yang sinasabi mong pagmamahal,
Finn!" Ibinato nito ang basong pinag-inuman sa pader. "Hindi ako naniniwalang mahal
mo si Lauren!"
"I love Lauren! I have always been in love with her since high school!"

Masama ang mukha na tumingin ito sa kanya. "Huwag mo akong patawanin! Kaya ba
iniwan mo siya noon matapos na may maganap sa inyo dahil mahal mo siya? Finn, this
is not what I expect from you! You agreed to it! Bakit kung kailan dead-end saka mo
'yan sasabihin?

Inasahan ka namin ni Kori! Hindi ka ba naaawa sa kanya?"

"Naawa ako kay Kori. I want to help her. Pero ang idamay si Lauren?"

"This is going nowhere! You are my best friend! You always agreed on what we want!
I don't want to talk to you!"

Galit na tinungo ni Drew ang daan papalabas ng penthouse matapos hablutin ang coat
nito na nakapatong sa ibabaw ng couch. Naikuyom ni Finn ang kanyang kamao. Alam
niyang may kasalanan din naman siya kung bakit ganoon ang paniniwala ng mga
kaibigan niya. Natakot siyang ipaalam na hindi siya sumasang-ayon sa nais ng grupo
dahil masasaktan si Kori. Drew always gets what he wanted.

Finn on the other hand just goes with the flow.

Sumabay siya sa agos ng mga kaibigan. Dahil kaibigan niya ang mga ito. Hindi niya
kinakaya sa tuwing makikita niya si Kori na umiiyak. Hindi na niya nabago pa ang
nasa isip ng mga ito.
Matapos umalis ng penthouse ay umuwi siya sa tirahan nila ni Lauren nang parang may
batong nakadagan sa kanyang dibdib. Madaling araw ang kasalukuyang oras. Nabigla
siya nang makitang gising ang asawa at nagbabasa ng libro sa ibabaw ng kama.
Nakasandal ang likuran nito sa headrest. Nilingon nito ang pintuan nang bumukas
iyon kaya nagharap ang mata nila.
"Mabuti naman at nakabalik ka na," anito, ipinatong ang binabasa sa bedside table.

Tila nawala ang lahat ng pagod niya dahil kay Lauren. Hindi maipaliwanag ni Finn
ang nais niyang sabihin habang nakatingin dito. Basta ang alam lang niya ay may
kung anong kumikiliti sa kanyang pagkatao habang naroon ito sa kanyang silid.
Sigurado siya sa nararamdaman niya at handa siyang ipaglaban iyon. Binura niya ang
espasyo sa kanilang pagitan at hinalikan sa labi ang asawa-mapusok.

Hindi niya na kakayanin pa na mawala ito. Lauren is everything to him. Kaya niyang
maghirap o mabuhay sa mundo kahit dadalawa lang sila. Wala na siyang pakialam pa sa
iba pa, kahit sa kanyang mga kaibigan.

Humiwalay din naman ang kanyang labi.

Tila maraming nais sabihin o itanong ang mga mata nito habang nakatingin sa kanya.
He pulled up her nightdress. He placed a kiss on her neck, then to her earlobe. He
placed himself on her top. He will show how much he loves her.

"Finn... it's almost morning. Parang hindi ka man lang nakaramdam ng pagod."
Napasinghap na lang ito ng sakupin ng kanyang bibig ang kaliwang dibdib nito.

"You don't like it?"

"Hmmm..." Isang ungol ang isinagot nito nang maglandas ang kanyang palad at
pumaloob sa natitira nitong saplot. His middle finger found her pea and plays on
it.

Humigpit ang kapit ni Lauren sa kanyang mga braso at bumuka ang mga labi. Every
time he made love with her, he likes her erotic reaction, how her wetness reacts to
his movements. His mouth landed on her opened lips and tasted every corner of her
mouth as he continued caressing her wet cave. Their tongue battling as her hand
reached his hardness and stoked it.

Inawang niya ang kanyang labi at saglit na humiwalay sa labi ni Lauren. Bumilis ang
pagkilos at paghaplos ng kanyang daliri sa kaselanan ng asawa. Napasinghap na lang
ito at hindi alam kung saan ilalagay ang balakang na alam niyang masyado nang
nalunod sa kanyang mga haplos.

Naglandas ang kanyang labi mula sa leeg pababa sa dibdib nito hanggang sa
makarating iyon sa bukana ng pagkabab'e ni Lauren. He pulled her two legs to place
her in the right spot. Her underwear was thin and lacey. Finn looked at his wife
before stroking his tongue on her thin undergarment.

"Ahh..." Napasabunot na lang ito sa kanyang buhok. Mas nagbigay naman iyon ng
kakaibang kilabot sa kanyang katawan dahilan para sirain niya ang lace nito at mas
malasahan ang tamis ng kanyang asawa.

"Uhmm..." Lauren's hand clenched on the sheet as she curled her body. She doesn't
know where to place her legs as she was reaching her climax.

"Finn!" Naisigaw na lang nito ang kanyang pangalan kasunod ang mas mahigpit na
pagsabunot nito sa kanyang buhok.

Gumapang siya para pantayan ang mukha ng kanyang asawa na tila naiwan pa ang
kaluluwa sa kung saang parte ng mundo. "How was it?"
"Super awesome!" she said while gasping.

He kissed her lips as he unbuckle his pants. Hindi na siya nag-abala pang tanggalin
ang lahat ng kanyang kasuotan. Inilabas lang niya ang kanyang kahindigan at saka
itinutok sa bukana nito.

"Oh, my God!" She gasped as his hardness slowly filling her tightness. He enjoys it
every time he dominates her womb. Mas ramdam niya kung paano nito yakapin at
tanggapin ang kanyang pagkalal ki.

Their eyes met as Finn moves slowly. His eyes were full of emotions at the moment.
Walang nais na magbaba sa kanila ng paningin. He wants Lauren. He wants to scream
her name. He wants her so badly.

Sabay silang napaungol sa sensasyong lumukob sa kanilang pagkatao nang parehas na

inaabot ang sukdulan. He captured her lips as he moves faster. Naiwan na lang ang
mga nakalinyang ungol sa kanilang mga bibig. May kung anong kiliti na bumalot sa
kanila nang marating ang kaligayahan.

Humiwalay siya sa labi ni Lauren. Nagsimula nang tumagaktak ang kanyang pawis sa
noo at katawan. He caresses Lauren's cheek.
"Let's get married, Lauren!" aniya sa tinig na hinahabol ang hangin.

"W-what?" Tila tumigil ang mundo nilang parehas. "B-bakit biglaan naman yata?
Saka... hindi ba't mag-asawa na tayo?" natatawa nitong tanong.

Humiga siya sa tabi nito sa ibabaw ng kama. He pulled her into his embrace. It felt
so nice having Lauren like this. "Hindi iyon biglaan. Masyado na nga akong late,
eh. Saka gusto kitang pakasalan ulit kahit ilang beses pa!"

Inangat nito ang mukha sa kanya, sumeryoso ang anyo nito habang pinaglalandas ang
kamay sa kanyang dibdib.
"Nakainom ka ba?" usisa nito.

"Kaunti."

"Sabi ko na nga ba't lasing ka, eh!"

Hinawakan niya ang pisngi ng kanyang asawa. Inangat niya ang paningin nito. Sa
kakaunting liwanag na nagmumula sa bedside table, nagharap ang kanilang mga mata.

"I want to marry you because I love you, Lauren. Kahit ilang libong beses pa kitang
pakasalan ay hindi ako manghihinayang dahil mahal kita. Sobrang mahal kita..."
TILA dinala sa ikalabing-siyam na pangarap si Lauren sa kasalukuyan matapos madinig
ang mga iyon kay Finn. Finn loves her! She has been waiting for him to say those
words for years-ten years! Hindi niya tuloy napigilan na maluha na ikinabahala
nito.

Panay agos niyon sa kanyang pisngi. Para kasing panaginip. Hindi kaya napapagod
lang si Finn o kaya naman ay lasing? Hindi kaya nasabi lang nito ang bagay na iyon
dahil wala itong maisip.

"W-why? M-may problema ba?" nag-aalala nitong tanong.

"Idiot! Ngayon ko lang kasi narinig mula sa'yo na mahal mo 'ko." Suminghot siya
pagkatapos. "But I showed you how much I love you."

Kung alam lang nito na hindi sapat ang mga iyon. Alam niya na may kasabihan na
"Action speaks louder than words." Ngunit sa relasyon na mayroon sila ni Finn,
mahalaga rin ang mga salita lalo na at iniwan siya nito sa ere noon.

"I want to give you the world, Lauren.

Because that makes me happy." "Mahal din kita, Finn. Sobrang mahal."
Diretso ang kanyang mga mata sa mukha nito kahit na nangingislap na iyon sa mga
luha.

"I love you, sugar." Inilapat nitong muli ang labi sa kanya. "I will not get tired
of showing you how much I love you in the future. Shall we continue now?"
Pumaibabaw ito sa kanya at saka siya dinala muli sa ikalabing siyam na saya.

Feibulous
Nagkaaminan din sa wakas!

CHAPTER 58

SA ISANG silid sa ospital, nagmulat ng mata si Kori. Nabungaran niya si Finn na

seryosong nakatingin sa labas ng bintana. Mahinahon ito na nagbabantay sa kanya.
Napangiti siya nang makita ang matalik na kaibigan.

"You came," naiiyak na saad niya.

Nilingon siya ng lalaki. Lumapit ito at

hinawakan siya nito sa kamay. "How are you?" Naluha siya sa tanong nito, masyadong
masakit ang huling pagkikita nila ng nobyo. Inaasahan niya na aalukin siya nito ng
kasal dahil magkakaanak na sila ngunit pakikipaghiwalay ang tinanggap niya mula
rito.
"Brett doesn't love me anymore." At saka siya umimpit ng iyak. Masyado na siyang
nasasaktan. Ngayon naman ay damay na pati ang kanyang anak.

Napabuntonghininga naman si Finn. "Kori, it's time to move on..."

"No! Hindi ako papayag. Kasalanan itong lahat ni Lauren. Finn, she was the reason
why Brett wasn't able to love me. Masyado niyang mahal si Lauren." Umingit siya ng
iyak matapos mapagtanto ang mga nangyari sa kanya.

If she was Lauren, maybe Brett already proposed marriage to her. Ngayon ay
napagtanto niya na ang mga bagay na hindi niya nakikita noon. Kay Lauren ay nagawa
nitong mag-alok ng kasal, samantalang siya na nabuntis ng lalaki ay wala itong
plano na panagutan siya. It's because she's not Lauren. Noon pa naman ay alam na
niyang malalim ang pagmamahal ni Brett sa kaibigan nito.

Handa si Brett na ialay ang bituin at buwan kay Lauren kung makukuha lang nito ang
mga iyon. Samantalang sa kanya ay puro pasakit ang nakukuha niya sa binata. Alam
naman niya, tanggap niya na hindi niya mapapalitan si Lauren sa puso ni Brett.
Gayunman ay umasa siya. Naghintay siya... Nagpakatanga siya... sa huli ay heto at
iniwan pa rin siya. Humagulgol si Kori.

"Kori..." Niyakap siya ng kaibigan para pagaanin ang kanyang nararamdaman. "Alam
mong hindi makabubuti sa anak mo ang mga pag-iyak mo ngayon."

"Finn, hiwalayan mo na si Lauren. Hindi ako papayag na maging masaya siya habang
kawawa kami ng anak ko! Siya ang may kasalanan nito, eh. Kung sana ay nanatili na
lang siya sa Amerika! Sa loob ng apat na taon, maayos naman kami ni Brett, pero
nang bumalik siya nagkandaletse-letse na ang buhay ko."

Umasim ang mukha ni Finn mula sa kinauupuan. "Pati ba naman ikaw, Kori? Kori, I
love Lauren. Maayos ang pagsasama namin. Mahal ko si Lauren ay hindi ko siya
iiwan."

Natigagal siya sa sinabi nito.

"What? Pati ba naman ikaw ay inaagaw niya sa 'kin?" naguguluhang tanong niya. Wala
siyang maisip sa kasalukuyan kung hindi ang bagay na iyon. Nais niyang maging
selfish! Bakit kailangan mapunta kay Lauren ang lahat kabilang si Finn? Binalot ng
kung anong pagkamuhi ang damdamin niya dahil sa narinig.

"Mahal ko si Lauren. Hindi niya ako inagaw sa'yo dahil mag-asawa kami. Wala kaming
dapat na sirain."

"Finn, she doesn't deserve your love! Inahas ka niya noon hindi ba? Nakalimutan mo
na ba 'yon?"

"Hindi ko 'yon makalilimutan, ngunit nangako ako sa kanya na pabayaan na ang

nakaraan. So, what if she drugged me that night, 'di ba? At the end, we are now
husband and wife."

"Pero inaasahan kita na sasamahan mo ako ngayon na kailangan kita! Kailangan kita,

Finn. Kailangan ka namin ng anak ko!"

Bumitaw sa kanyang kamay si Finn dahilan para manginig ang kanyang labi. "I'm
sorry, Kori... But Lauren needs me more. We have plans. I have too many plans with
my marriage with Lauren."

Natatawa siya na parang nababaliw. Tumatawa siya, ngunit heto ang kanyang damdamin,
nasasaktan. Masisiraan na yata siya ng bait. Tila pinupunit ng pira-piraso ang
kanyang isipan at puso. Nauna si Brett, ngayon naman ay pati si Finn ay handa
siyang talikuran para kay Lauren.

Nangangatal ang kanyang labi na tumingin

kay Finn. "Y-you will choose Lauren over me?" Tumango si Finn. "Handa akong
kalimutan ang pagkakaibigan natin para sa kanya."
Natuluyan nang sumabog ang sakit sa kanyang dibdib. "Why, Finn? You always gave me
what I want. Why not now? Ito na ang huling hiling ko sa'yo. Hindi na ako hihiling
pa ng iba pa. Just-Just leave Lauren for me..."
Umiling si Finn. "Kori, hindi deserve ng asawa ko ang masaktan dahil sa akin. What
you need to do is to move on over Brett! Mahalin mo ang anak mo. Ganoon ang dapat
na mangyari!"

"Finn naman, eh... Bakit naman ngayon? You know how much I hated Lauren! Inilapit
ko lang siya sa tabi ko sa opisina para mabantayan siya kay Brett, and you know
that! Why do you have to fall for her! Manggagamit siya!"

"I'm sorry, Kori. Hindi ko naipagtanggol ang nararamdaman ko sa kanya noon. I was
stupid in the past. But this time... It's time for me to protect my wife!"

"Why... Finn?" naiiyak niyang tanong. "Because I love Lauren, Kori. I love her so
much."

"No! You don't love her. You must choose me. I was always your friend! I don't like
her for you," nababaliw niyang wika sa lalaki habang umiiling. Basang-basa na ang
kanyang mukha.

Tumayo na si Finn. "Then, I will choose her this time, Kori. I am ready to forget
my friendship with you and Drew. It's goodbye then."

Natigilan siya. "Finn..."

Humakbang na si Finn palabas ng kanyang silid. Siguro kung kaya niya lang na tumayo
ay sinundan niya ito. Naiwan na lang siya nang nangangatal ang labi at hindi
makapaniwala na nakahiga sa hospital bed. Iniwan siya sa ere ni Brett dahil kay
Lauren. Ngayon naman ay iniwan na rin siya ng kanyang matalik na kaibigan dahil sa
babae. Bakit kasi hindi na lang siya maging si Lauren? Bakit kailangan niyang
maranasan na iwan ng dalawang lalaki na mahalaga sa kanyang buhay at piliin ng mga
ito ang babae.

Pumasok si Drew sa kanyang silid nang hindi maganda ang anyo.

"Kori..."

"Drew... Pinabayaan na rin ako ni Finn," pagsusumbong niya sa lalaki.

Lumapit ito sa kanya saka umupo sa gilid ng kama. Nakakuyom ang kamao nito na
halatang sobra ang galit. Pinunasan nito ng tissue ang kanyang mata. "You should be
careful by now. Hindi maganda sa kalusugan mo kung iiyak ka nang ganito. Kailangan
mong alagaan ang anak mo."

Hindi niya ito masyadong pinansin dahil tila tattoo sa kanyang isipan ang pag-uusap
nila ni Finn.
"Alam mo bang umalis na si Finn? He forgets our friendship. Handa na siyang
kalimutan ang pagkakaibigan natin sa kanya para kay Lauren. Drew... Masama ba ako?
Naging masama ba ako sa mga nagawa ko noon para maranasan ko ang ganito kasakit?"
Napapikit siya nang mariin. Ayaw niya na. Mamatay na yata siya.
"Kori, you must stop following Brett. Mahalin mo naman ang sarili mo. Hindi mo
deserve ang walang kuwentang lalaki."
"Pero paano na ang anak namin, Drew?" humahagulgol niyang tanong.
Puno ng emosyon ang mata nito na hinaplos siya sa pisngi. "Handa ako na panagutan
ka. Ayos na bang sagot iyon? Handa ako na maging tatay ng anak mo. Handa ako na
samahan ka, Kori. Kahit na tayo na lang ang naiwan na magkasama nang wala si Finn,
si Brett o kahit na sino."

Bumuntonghininga ito at saka nagpatuloy, "Mahal kita, Kori... Mahal kita nang
sobra... At nasasaktan ako na makita kang ganito. Kahit na abutin pa ng ilang taon
bago mo ako matutunan na mahalin. I am ready to wait because I have always been
waiting. Ano ba naman ang ilang taon pa na paghihintay, 'di ba?"

Alam niya ang tinutukoy ni Drew. Hindi naman siya manhid para hindi maramdaman na
posibleng may gusto ito sa kanya. Ngumiti siya ng mapait habang nakatingin sa
lalaki.

"I know that you love me, Drew." Umiling siya. Hindi siya handa na magkaroon ng
romantikong relasyon sa lalaki. Hindi siya handa na tanggapin ang pagmamahal nito
dahil ayaw niyang mawalan ng isa pang kaibigan sa katauhan nito. "But I can't
accept you as a lover. Drew, you deserve someone better... I'm not the right one
for you."

Naluha na rin ito at saka siya hinaplos sa pisngi. "Don't worry, hindi ko rin naman
inaasahan na sasagutin mo ang pagmamahal ko, eh. Ipinagtapat ko lang sa'yo to let
you know dahil nahihirapan na rin ako, Kori. I want to love you, but I know I am
far from being your lover or a friend because you always choose Brett or Finn."

Ramdam niya ang hinanakit ng lalaki sa bawat salitang ibinigkas nito. Nasasaktan
siya sa nagaganap sa kanila. Hinigpitan niya ang kamay nito na nakahawak sa kanya.
"Hindi totoo 'yan. I am seeing you as a brother. It's better than being a friend.
The baby and I needed you, Drew. I don't want to lose you too kaya huwag mo sana
akong iiwasan, ha?"

Niyakap siya nito. Naramdaman niya ang pamamasa ng kanyang suot ng hospital dress.
Drew was crying out his sadness, letting go of his feelings for her.

Hindi siya handang tanggapin ang lalaki. Drew deserves a strong woman. Her friend
deserves someone better, not her. Hindi niya nakikita ang sarili sa tabi nito.
Hindi siya ang para kay Drew, ngunit mananatili itong malapit sa kanya.

Hinalikan ni Drew sa noo si Kori. Tila nagkaroon ng kaginhawaan ang kanyang dibdib
matapos na magtapat kay Kori. Iyon lang yata ang nais ng kanyang puso at isipan-ang
maayos na maipahayag sa dalaga ang kanyang damdamin. Ngayon ay handa na siyang
maghanap ng babaeng nararapat sa kanya.

"Don't worry about me. Ingatan mo ang inaanak ko. Kailangan makita niya ang
penthouse natin."

"Stay for the meantime, Drew. I want to hold your hand. Ikaw na lang ang mayroon
ako." Tumango siya. Hinalikan niya ang kamay nito na kasalikop ng kanya. Kahit na
hindi nito tinanggap ang kanyang pag-ibig, handa siyang ipaglaban si Kori
Feibulous
Mabuti naman at umamin ka na rin, Drew. Salamat po sa mga nagbabasal Salamat din sa
pagrekumenda ng istoryang ito. Follow mo po si Author kung hindi pa. Team Brett or
Team Drew?

CHAPTER 59
NAGHANDA si Lauren para sa araw na iyon. Umaga pa lang ay kausap na niya ang team
para sa gaganaping event. Hindi na niya namalayan ang oras hanggang sa sumapit na
lang ang hapon. Nakatanggap siya ng kumpol ng bulaklak kay Finn.

Congratulations, sugar! See you tonight at the event. Iyon ang mensahe nito.

Nagpadala na rin siya ng bulaklak kay Kori para i-congratulate ang babae sa
ipinagbubuntis nito. Brett was trying to reach out to Kori, ngunit ayaw daw itong
harapin ng babae. Hindi niya alam kung sumuko na si Kori sa kanyang kaibigan.

Kung ano man ang maganap kay Brett at Kori ay bahala na ang mga ito. Narito lang
naman siya bilang kaibigan na handang umalalay sa dalawa. Ang mahalaga ay masaya
siya sa piling ni Finn. Umayos ang relasyon sa pagitan nila simula nang umamin sa
kanya ang lalaki. She loves him. She loves him so much at hindi niya na kakayanin
pang maghiwalay sila tulad ng naganap noon.
Natapos ang fashion show at ang introduction ng Kori's app sa event hall. Abala si
Lauren dahil sa pagsuri ng galaw ng sales nila sa araw na iyon. Hindi na niya
namalayan na tapos na ang event.

"Ms. Lauren, congrats! Naubos ang old stock at naghahanap pa ng bagong design ang
masa! We received requests in our official mailbox," masayang wika ng designer ni
Kori.

Napapitik siya sa hangin. Iyon na yata ang isa sa mga araw na pinakamasaya siya. It
was one of her biggest projects at talaga namang masaya siya na hindi niya nabigo
si Kori sa pagkuha nito sa kanya.

"Thanks to you, everyone! Maraming salamat sa araw na ito." Binalingan niya si

Josiah na nakaalalay sa computer system nila. Naroon din ang lalaki. "Mr. Martin,
thank you so much for the help. Alam kong kalabisan na ang araw na ito, pero
nagpunta ka pa rin para tulungan kami."

Hindi ito umimik at basta tumango lang sa kanya. Napangiwi na lang siya. Kung may
ipinagpapasalamat si Lauren sa lalaki, iyon ay ang maayos na nitong pakikitungo sa
kanya kahit pa para itong tuod na hindi ngumingiti o masyadong nagsasalita.

CHAPTER 59

"Ms. Lauren, you have a visitor," anang assistant ni Kori.

Napalingon siya sa bungad ng backstage sa pag-aakalang dumating na si Finn. Inabot

na kasi sila ng alas nueve ng gabi. Hindi man ang asawa ang dumating, napangiti
siya nang makita si Drew. Hindi niya akalain na sisilipin nito ang kanyang trabaho.

Nakangiti niya itong nilapitan. "Hi, Drew! Pasensiya na kung masyadong magulo dito
sa backstage. H'wag kang mag-alala, ipaaayos ko na lang 'yung maiiwan naming
kalat."

"I want to talk to you, Lauren. It's about Kori, Finn, and I," seryosong wika nito.

Nagsimula siyang kabahan lalo na nang maalala ang sinabi ni Jessica tungkol sa
tatlo. Seryoso kasi ang anyo ni Drew na halatang malalim ang iniisip. Nagawa na
lang niyang magdahilan.

"P-pero hindi pa ako tapos sa trabaho."

"I'll wait for you."
Saglit na nag-isip si Lauren. Hindi siya handa sa negatibong bagay na sasabihin
nito. Bago pa siya magdahilan ay nagsalita muli si Drew.

"I'll bring you to Kori's penthouse. Hindi naman iyon malayo rito."

Doon siya naintriga. Matagal niya nang nais malaman kung ano ang mayroon sa
penthouse ni Kori na madalas niyang marinig sa assistant ng babae o kaya naman ay
kay Finn o kay Jessica.

"Wala akong gagawing masama sa'yo kung iyon ang inaalala mo. I just want to show
you something."

Tumango na lang siya. "Sige, magbibilin lang ako sa mga kasama ko."

Hindi rin siya mapapakali kung sakaling ipagpapaliban niya iyon. Halata kasi sa
mukha ni Drew na importante ang sasabihin nito sa kanya.

Hindi kaya kay Finn ang ipinagbubuntis ni Kori? Kinabahan siya sa naisip.

Huwag kang mag-isip ng ganyan, Lauren! Bumuntonghininga na lang siya para

pakalmahin ang sarili.

"Ikaw na muna ang bahala rito, sasama lang ako saglit kay Drew," paalam niya sa
assistant ni Kori.

"Sige! Don't worry, ibinilin naman ito sa 'kin ni Ma'am." Kumaway pa ang babae sa
kaibigan ng boss nilang si Drew na nakatayo sa bungad.

Sumunod siya sa lalaki. Nakahanda na ang sasakyan na nakaparada sa tabi nang

lumabas sila ng gusali. Sakay na nito si Ismael na bodyguard ni Drew. Alam naman
niya na safe si Drew sa sarili nitong gusali kaya siguro hinayaan ito ng huli kahit
hindi ito nakabantay.

Tahimik si Lauren at Drew na sakay ng magara nitong van. Kinakabahan si Lauren lalo
na at ramdam niya na hindi maayos ang mood ng lalaki sa kanyang tabi. Ramdam niya
ang galit mula rito. Madalas kasi na nakangisi ang lalaki o kaya naman ay maloko.
Ibang-iba sa mood nito sa kasalukuyan. Kinabahan siya lalo.

"Is everything alright, Drew?" tanong niya, nilingon ito.

Tumango ito. "Yes."

Ilang saglit lang ay nakarating sila sa gusali na naroon sa Global City. Inalalayan
siya nitong bumaba. Mas dumoble ang kaba ni Lauren na tumingala sa mataas na
gusali. Sinabayan pa ng lamig ng unang araw ng Disyembre ang paghipo sa kanyang
balat.

"P-pwede mo naman sigurong sabihin na sa'kin kung ano ang bagay na 'yon dito. Hindi
ko nasabi kay Finn na sasama ako sa 'yo."
"No, Lauren, because I can't tell you the truth outside the Kori's penthouse.
Whatever we talked about in the penthouse stays in the penthouse. Hindi ko
sasabihin sa'yo ang lahat. Ang kailangan mo ay makita kung ano ang katotohanan.
H'wag kang mag-alala, saglit lang tayo."

"A-ano ba ang totoo?" pigil ang hininga na tanong niya rito.

"Na niloloko ka ng asawa mo."

Natigilan siya at saka napaatras.

"Nagsisinungaling ka, Drew."

Napapikit ito nang mariin. "Kung gano'n, hindi ka matatakot kung sakali na umakyat
tayo sa itaas. I told you that I'll show you everything."

Dahil sa narinig ay naglakad si Lauren papasok ng gusali. Tinapangan niya ang

sarili. Hindi siya naniniwala sa sinasabi ni Drew at patutunayan niya na walang
katotohanan ang sinasabi nito. Mahal siya ng kanyang asawa. Bago pa siya tuluyang
makapasok ay nag-ring ang telepono ni Ismael, mukhang si Finn ang kausap nito.
Umakyat sila sa pinakamataas na palapag ng gusali. Huminto sila sa tapat ng isang
pintuan. Pinindot ni Drew ang lock code.
Magkasunod silang pumasok. Binuksan ni Drew ang main switch, kumalat ang ilaw sa
kabuuan ng silid. Dim lang iyon, elegante at hindi masakit sa mata.

Iba na talaga ang mayaman. May sariling lugar kung saan nais ng mga ito na aliwin
ang sarili.

Bumungad ang billiard table sa kanya, may bar sa kanyang gilid kung saan nakahilera
ang mga mamahaling alak. Sa gitna ay naroon ang mahaba at itim na couch. Mayroon
din sa gilid. Tanaw sa labas ng glass wall ang nagliliwanag na siyudad na tila
bituin.

May pinindot na buton si Drew, nagbukas ang napakalaking telebisyon na halos

sakupin ang pader. Bumungad doon ang larawan ng silid na iyon. Kita niya si Kori na
yumuyugyog ang balikat na nakaupo sa couch. Halatang umiiyak ang babae. Nilingon
niya ang puwesto ng couch mula sa telebisyon. Parang nakikita niya doon ang babae.

"Why don't you make Lauren fall in love with you? She's your ex! Sigurado na madali
na lang na maibalik ang nararamdaman niya sa 'yo kung sakali," tinig iyon ni Drew
na nakatayo sa gilid na pumukaw sa kanya para ibalik ang mata sa malaking
telebisyon.
"Yeah! That's right! This problem would be easy! Mapupunta sa 'yo ang atensiyon ni
Lauren. Hindi na ipipilit pa ni Brett ang sarili niya sa ex mo kung sakali na
magkabalikan kayo!" Tinungo ni Kori ang kanyang asawa na nakatayo sa bar area.
"Finn, please. Wala na akong maisip na dahilan."

Nagsimulang manikip ang dibdib ni Lauren sa mga sumunod na nangyari sa kanyang

pinanonood. Niyakap ng kanyang asawa si Kori na ibinalik ang babae sa higaan. Ilang
saglit na dumaan ang katahimikan. She saw how her husband took care of Kori.

"Do you really think it's easy to get Lauren's attention?" mula kay Finn, tanong
nito sa naninigarilyong si Drew.

"Don't tell me na susundin mo si Kori?"

Finn shrugged his shoulder. Nag-iba ang mga imahe pati ang petsa na nakasulat sa
pinakataas ng telebisyon. Ipinagpatuloy niya ang panonood kahit na tila tinutusok
na ng kung anong patalim ang dibdib niya sa kasalukuyan. Iba na ang kasuotan ni
Finn na nakaupo sa couch. Naninigarilyo ang kanyang asawa. Naroon din ang kaibigan
na si Drew. Humahagulgol na dumating si Kori.

"Tinawagan ko ang mga bahay nila Brett. Nakausap ko ang kasambahay nila na madalas
kong bigyan ng suhol. It's final! Brett's family will go to Lauren's home tomorrow!

Mamanhikan na si Brett kay Lauren!" "Hindi pwede ito! Kailangan nating

gumanti sa walang hiyang magkaibigan na iyan! We need to get revenge on Brett! He

loves Lauren, doesn't he? P'wes! Let's hurt Lauren then! That only happens if you
get into the picture!" tinig iyon ni Drew na nakatingin sa kanyang asawa.
"Ligawan mo si Lauren. You have to make her fall in love with you again. Then, in
the last blow, leave her again for the second time!"

Napapikit si Lauren para pigilin ang mga luhang nag-uunahan na sa pagbaba.

Natatandaan niya ang mga araw na iyon. Bigla na lang siyang inalok ng kasal ng
lalaki. Hindi tuloy niya maiwasang isipin na posibleng sinadya nito na magkaroon ng
pangyayari sa kanila nang gabing iyon para hindi siya makatanggi sa kasal.

"He doesn't love you, Lauren," tinig ni Drew. "Everything in your marriage is a
lie!" "No! Hindi 'yan totoo! Finn loves me..." aniya kahit pa siya ay nagdududa na
rin.
"Kaya ka ba niya nagawang lokohin kahit na kasal na kayo? Kaya ba nagawa niyang
makipagtalik sa iba dahil mahal ka niya? Huwag kang maging tanga! Hindi ba't
matalino ka?"

"What do you mean?" tanong niya. Parang hindi niya kakayanin kung sakaling malaman
niya na niloko siya ni Finn sa loob ng mga panahon na kasal siya rito.

"I told you, I'll show you. Hindi ko ugali na magpaliwanag lang basta," ani Drew.

Natutop ni Lauren ang bibig matapos mapasinghap nang ipalabas sa malaking

telebisyon ang imahe ng kanyang asawa na nakikipaghalikan sa isang artista.
Namumukhaan niya ang babae, ngunit hindi niya ito kilala. Hindi ito kasing sikat ng
iba. "Stop it, Drew! Please, stop!" hiling niya sa lalaki.

Nakagat niya ang ibabang labi nang ipalabas kung paano ipinid ng kanyang asawa ang
babae sa pader at halikan ito sa leeg-sa hallway! Hindi man lang nag-aksaya ng oras
na makapasok muna sa loob ng silid.

"Stop it!" nangangatal ang kanyang labi. Hindi niya na kaya pang panoorin iyon. May
petsa sa itaas ng video kaya hindi iyon nagsisinungaling. Natatandaan niya ang araw
na iyon. Iyon ang araw na inihatid siya ni Jessica sa kanilang tahanan dahil iniwan
siya ni Finn sa kalsada. Napahagulgol na lang si Lauren matapos matandaan ang araw
na iyon. She remembers that day even the scent of Finn's shower gel. Kaya pala
hindi siya nito nasagot kung saan ito galing.
"Do you think Finn is a saint? He's having sex with other woman behind your
marriage! I can show you more if you want."
"No! Tama na, please..."

Nilingon niya ang telebisyon kung saan hindi na suot ng babae ang pang-itaas nito
hindi pa man nakakapasok sa loob ng silid. Hindi niya na kaya pang makita iyon.
Kaya pala sinabihan siya ni Finn na kalimutan na ang lahat ng mga kasalanan nila.
Matindi pala ang kasalanan nito sa kanya.

"Please, Drew. Stop it..." "I can show you more, Lauren."

Luhaan na nagpunta siya sa bar. Dinampot niya ang isang bote ng alak ng Henri IV
Dudognon. Wala siyang pakialam kahit milyon pa ang halaga ng alak na iyon. Hindi
niya na kinaya na ibinato niya iyon sa telebisyon nang lumipat ang imahe sa iba
namang babae. Tuminis ang nakabibinging ingay. Nawarak ang telebisyon na agad na
namatay. Kumalat ang basag ng bubog sa sahig at umalingasaw ang amoy ng alak.

"Ahhh!" Napahiyaw na lang si Lauren dahil pakiramdam niya ay pinipiga ang kanyang
dibdib.

Nilingon niya si Drew na nakakuyom ang kamao. Hindi niya akalain na paglalaruan
siya ng tatlo nang dahil inalok lang siya ng kasal ni Brett. Ano ang kasalanan
niya? Bakit ang sasama ng mga ito?

Sobra naman ang mga ito para saktan siya nang ganoon. At si Finn, hindi niya
akalain na kalokohan lang ang mga ipinakita nito sa kanya. Humahagulgol siyang
tinungo ang pintuan at saka lumabas.

Nakasalubong niya si Finn sa hallway pagkalabas niya ng main door.

"L-Lauren..."

Sa lahat ng nilalang sa kasalukuyan, ang lalaki ang ayaw niyang makita. Nanlalabo
na ang kanyang paningin, ngunit ganoon yata talaga kahit maliit pa ito, malayo o
kahit katiting na aninag ay makikilala niya ito.
Nakabahid ang pag-aalala sa mukha nito nang makita siya.

"Ahh!" Sinuntok niya ito sa dibdib at saka nilagpasan.

"Lauren! A anong sinabi niya sa'yo?"

"Ang mga dapat na malaman ko! Ipinakita sa'kin ni Drew kung paano mo ako niloko!"
Tinulak niya ang lalaki. Sobrang sama nito na lokohin siya nang ganoon. Tama ang
mga ito, sana ay nanahimik na lang siya sa Amerika. "It's not true, Lauren. It's a
lie!" Pinipilit nitong hawakan siya sa braso at yakapin.

Nagpumiglas siya. "Bitiwan ko 'ko! Kaya ba nagawa mong makipagtalik sa iba, Finn?"
Natigilan ang lalaki.

"Kasal ka sa'kin, eh. Minahal kita nang sobra. Sobra-sobra na halos kalimutan ko na
ang sarili ko. Ngayon, nadidiri ako sa'yo!" singhal niya rito. Tuwing maiisip niya
kung paano ito makipaghalikan sa ibang babae ay para na siyang papatayin, iyon pa
kayang nagawa nitong makipagtalik sa iba. Hindi siya mapalagay sa bagay na iyon.
Sobra-sobra ang sakit niyon sa kanyang dibdib.

Nasabunot ni Finn ang buhok matapos nitong maisip ang sinasabi niya. "Lauren,
please let me explain. I..."

"There was nothing to explain! I saw it with my two eyes. Binuksan mo ang mata ko.
Sobra ka na! Nakakapagod kang mahalin. Paulit-ulit. mo na lang akong sinasaktan."
Sinuntok niya ito sa dibdib. "Minahal kita nang sobra, Finn. Bakit mo ginawa sa
'kin 'yon?"

Nagpasalamat siya nang magbukas ang elevator. Pumasok siya sa loob.

"Lauren... please..." Naiiyak na rin ito, ngunit ayaw niya itong makita.

"I don't want to see you right now." Pinilit niyang isara ang pintuan ng elevator.
Halos mapudpod na ang kanyang daliri sa pagpindot ng "close" button. Napaupo na
lang siya sa sulok dahil sobra nang nanlalambot ang binti niya.

Para siyang nababaliw na umiiyak doon nang mag-isa. Nang makalabas sa elevator ay
wala siyang pakialam na binilisan ang lakad. Hindi niya alam kung saan siya
pupunta. Nag aabang siya ng sasakyan sa labas. Wala siyang makuhang taxi. Hindi
niya akalain na hihintuan siya ng taong hindi niya inaasahan, si Fabian.

"Why are you alone, sister-in-law? Pasok ka na, ihahatid na kita."

CHAPTER 60

MASIGLA pa si Finn nang magpunta siya sa event hall ng Walton Mall kung saan
ginaganap ang introduction ng Kori's app.

Nagliligpit na ang staff ng utility ng mga gamit sa labas kaya tinungo niya ang
backstage kung saan inaasahan niya na naroon si Lauren. Hindi niya ito nakita.
Napansin siya ng assistant ni Kori na papalabas ng maliit na silid.

"Sir Finn!"

"Si Lauren?" nakakunot ang noo na hanap niya sa kanyang asawa.

"Oh! Sinundo po siya ni Sir Drew." "Si Drew? Saan daw sila pupunta?"

"Hindi ko po alam, eh. Parang seryoso po ang pag-uusapan nila."

Dinukot niya ang kanyang cellphone.

Tinawagan niya ang asawa. Ramdam niya ang pagrarambulan ng mga daga sa kanyang
dibdib habang tinutungo ang kanyang sasakyan. Papasara na kasi ang gusali at alam
niyang wala na doon si Lauren at Drew. Hindi sumasagot sa telepono nito si Lauren.
Tinawagan niya si Drew. Hindi rin sumasagot ang kanyang kaibigan. Hindi niya alam
kung saan pupunta kahit pa panay ang tawag niya sa numero ng kanyang asawa. Alam
niyang hindi dadalhin ni Drew sa kung saan si Lauren bukod sa iisang lugar-sa
penthouse ni Kori.
F*ck!
Tinawagan niya si Ismael. Hindi naman siya nabigo nang sagutin nito iyon.

"Hello, sir," anito sa kabilang linya. "Nasaan ang asawa ko? H'wag kang
magsisinungaling, Ismael!"

"Kabababa lang nila dito ng sasakyan. Dadalhin ni Sir Drew si Ms. Lauren sa
penthouse ni Ma'am Kori."

"Shit!" mas dumoble ang kaba niya. Hindi niya alam kung ano ang nasa isip ni Drew,
ngunit mas nangingibabaw ang kanyang takot sa kasalukuyan. May ginawa siya, at
minumulto siya nito.

May ilang beses na niyang sinubukan na sabihin sa asawa ang totoo, ngunit mas
nangingibabaw sa kanya ang tako
Binilisan niya ang pagmamaneho. Hindi niya alam kung ilang minuto niya lang ang
itinakbo niya mula Mandaluyong patungong Global City. Nagmamadali siyang bumaba ng
sasakyan. Hindi nga siya sigurado kung nai-lock niya ang pintuan. Kinakabahan siya
na umakyat sa pinakataas na palapag ng gusali. Nagbukas ang elevator car sa itaas
ng penthouse, ngunit paalis na ang kanyang asawa.

Nakasalubong niya ito sa hallway. Lauren was crying. Naninikip ang kanyang dibdib
sa nakikitang estado nito; mabigat ang loob, humahagulgol at nakalarawan ang hindi
maipaliwanag na sakit sa mukha.

"L-Lauren..." kinakabahan na tawag niya sa pangalan nito. Masama ang tingin nito sa
kanya. Sinuntok nito ang kanyang dibdib. Sinaktan siya nito.

Nais niya pa sanang magpaliwanag, ngunit huli na-alam na ng kanyang asawa ang
lahat. Ang mali niya ay nagawa niya itong lokohin sa loob ng pagsasama nila bilang
mag-asawa at hindi iyon nakaligtas.

"Lauren, please let me explain. I..."

"There was nothing to explain! I saw it with my two eyes. Binuksan mo ang mata ko.
Sobra ka na! Nakakapagod kang mahalin. Paulit-ulit mo na lang akong sinasaktan.
Minahal kita nang sobra, Finn. Bakit mo ginawa sa 'kin 'yon?"
Nasasaktan siyang makita ito sa ganoong estado.

Nagsimula nang maglandas ang kanyang luha sa narinig. "Lauren, please... "

"I don't want to see you right now!"

Susundan pa sana niya ito, ngunit umayaw na ito. Natatakot siyang lapitan ang
babae. Hindi niya kayang makita ito sa ganoong lagay.

"Lauren..."

Hanggang sa magsara na lang ang pintuan ng elevator habang naririnig niya kung
paano ito umiyak hanggang sa maglaho iyon. Naiyak na lang din siya na naiwan sa
labas. Pinindot niya ang buton para sundan ito. Naglalaro ang mga imahinasyon sa
kanyang isipan sa mga planong gawin ni Lauren. Hindi niya kaya kung sakaling iwan
siya ng babae.

Pababa pa lang ang nag-iisang available na elevator car dahil dis-oras na ng gabi.
Tinungo na lang ni Finn ang penthouse ni Kori. Naabutan niya si Drew na tila wala
sa sarili, umiinom ng alak.
Kita niya ang basag na telebisyon sa gilid at ang mga nagkalat na bubog. Ramdam
niya na hindi siya makahinga. Para siyang sinasakal ng kung ano at parang nakikita
niya pa ang bakas ni Lauren sa silid-hindi nito nakayanan kaya binasag nito ang
telebisyon.

Hindi niya napigilan na maiyak para bang nais niya itong damayan. Malalaki ang
hakbang na tinungo niya si Drew. Hinawakan niya ito sa kuwelyuhan at saka sinuntok
ito sa pisngi.

"Nakiusap ako sa'yo, Drew! Sinabi ko sa 'yong mahal ko si Lauren at hindi ako
pumayag sa suhestiyon n'yo!"

Tumilapon ang kanyang kaibigan sa sahig. Pinatungan niya ito sa tiyan at hinawakan
muli ang kuwelyuhan nito. Hindi ito nanlaban. Kumuyom ang kanyang kamao sa galit.
Naiiyak niyang binigwasan muli ito ng suntok.

"Why do you have to do this, Drew? I thought you're my friend! Sinabi ko sa 'yong
mahal ko ang asawa ko. Iyon lang naman ang hiniling ko sa inyo ni Kori!"

"Ahhhh!" Napahiyaw na lang siya sa sama ng loob.

Mahigpit ang kanyang kamay na nakahawak sa kasuotan nito ngunit sinuntok niya ang
sahig na tabi ng mukha nito na parang walang buhay na nakatingin sa kanya. Ramdam
niya ang hapdi ng galos sa kanyang kamao pero mas ramdam niya ang hindi
maipaliwanag na sakit sa dibdib.

"Alam ko na malaki ang kasalanan ko kay Lauren, pero sana, hinayaan mo 'ko.
Kaibigan kita, eh. Inaasahan ko na maiintindihan n'yo ako ni Kori," naiiyak niyang
sumbat sa lalaki.

Hindi ito nagsalita na basta na lang din umiyak. "I'm sorry, Finn. Masisisi mo ba
ako? Kaya kong gawin ang lahat para kay Kori..."

Galit na tumayo siya sa pagkakapigil sa lalaki at saka tinungo ang elevator, naroon
na ang sasakyan sa palapag kaya sumakay siya roon. Parang naiwan pa ni Lauren ang
presensiya nito roon. Tila naririnig niya ang mga paghagulgol nito sa kuwadradong
silid habang pababa ito sa ground floor.

Naikuyom niya ang kamao. Napapikit na lang siya. Parang mas masakit pa ang
nagaganap sa kasalukuyan kaysa noong panahon na iniwan siya nito anim na taon na
ang nakaraan. Mababaliw siya kung sakali na hilingin nito na umalis at iwan siyang
muli. Ngunit hindi niya na ito naabutan sa lobby o kahit sa taxi bay. Nagtungo na
lang siya sa kanyang sasakyan. Hiling niya na sana ay naroon ito sa kanilang
tahanan.
NAGDADALAWANG-ISIP si Lauren kung sasakay siya sa sasakyan ni Fabian. Nagpunas siya
ng naniningkit at namumula na niyang mata dahil sa mga pag-iyak.

"Come in! Papunta rin naman akong Magallanes. lisa lang ang lugar ng tirahan
natin," anito.

"I think I'll wait for a taxi."

"Masyado nang late. Hindi pa maayos ang lagay mo."

Nagpalinga-linga siya sa paligid. Natatakot din naman siyang sumakay ng taxi

ngayong dis oras ng gabi. Uso ang holdup sa ganitong oras. May suot pa siyang mga
diyamante at kung ano ano na takaw-mata sa mga masasamang loob. Kung kay Fabian,
kahit papaano ay kapatid ito ng kanyang asawa. Naengganyo siya nitong sumakay sa
sasakyan.

"Ihatid mo ako kahit sa madaanan na hotel."

"What happened to you?" tanong nito.

"Hindi mo na kailangan alamin pa."

Ngumisi lang ito at pinaandar ang sasakyan.

Sinuri niya ang cellphone niya. Ilang missed calls ang mayroon siya kay Finn.
Umimpit na naman siya ng iyak matapos maisip na niloko siya nito. Pinunasan niya
ang kanyang mga luha. Ayaw naman niyang magmukhang kawawa sa harapan ni Fabian.
Ilang saglit pa ay napansin niya na hindi patungong Magallanes ang direksiyon ng
sinasakyan niya.

"Fabian, where are you taking me?"

"Scroll lang tayo. Nami-miss ko ang Maynila sa ganitong oras ng gabi, eh. Hindi mo
rin naman gustong umuwi 'di ba?"

Nagsimula siyang kabahan. Naghanap siya ng tatawagan o hihingan ng tulong. Ayaw

niyang tawagan si Finn. Tinawagan niya si Brett, ngunit hindi ito sumasagot.

"Mas maganda pa sigurong ibaba mo na lang ako d'yan," itinuro niya ang nadaanan
convenience store.

"Bakit naman? Alam ko na gusto mo ng kausap ngayong gabi. I'm free."

Kinikilabutan siya sa mga reaksiyon nito. Mauubos na ang baterya ng kanyang

cellphone. Nakita niya ang numero ni Josiah na huli niyang nakausap. Nagpadala siya
ng mensahe rito kahit hindi siya sigurado kung papansinin nito iyon. Hindi na siya
nag-isip pa. Bahala na kung maniniwala ito o hindi sa mensahe niya.
I need help. Can you please call the police? Isinakay ako ng brother-in-law ko,
kaya lang ay parang wala siyang planong iuwi ako.

Sunod ay nagpadala rin siya ng mensahe kay Kael.

Please call the police. Kasama ko ngayon si Fabian at ramdam ko na may hindi siya
magandang gagawin sa 'kin.
Hindi pa man niya iyon naipadadala ay namatay nan ang tuluyan ang kanyang
cellphone.

Shit! Kung bakit naman kasi hindi siya nag iisip na sumakay sa sasakyan ng lalaki.
Mas nangibabaw ang takot niya sa kasalukuyan kaysa sa hapding iniwan sa kanya ng
kanyang asawa.

"Fabian, tatawag ako ng pulis kung hindi mo ako ibababa."

Ngumisi si Fabian. Pumasok sila sa isang abandonadong subdibisyon. May kadiliman

ang lugar na pinagdalhan nito sa kanya. Dumadagundong ang kanyang dibdib. Mas
kailangan niyang mag-isip kaysa ang isipin ang sakit ng kanyang kalooban sa ngayon.
Hindi siya papayag na may gawin din ito sa kanya.

"I'll call the police, you hear me?"

"Alam ko na lowbat ka na. Saglit lang naman itong gagawin natin. Hindi ka naman
birhen para mag-inarte pa. I always liking you since the first day I saw you in
Finn's office." Ipinarada nito ang sasakyan at saka nakangisi na nilingon siya.
"Gustong-gusto ko ang mga gusto niya. Pasalamat ako kay Honey dahil siya ang
nagmungkahi na ayos lang na kunin kita kay Finn."

Sumama ang mukha niya sa sinabi nito. Pinukpok ni Lauren gamit ang bag niya sa
lalaki. Mabilis niyang nabuksan ang pintuan, ngunit nahablot nito ang kanyang
buhok.

"Ahhhh! Bitiwan mo 'ko!"

"You must stay! Ilang araw na akong nasasabik sa'yo. Alam mo ba?"

Idinampi nito ang labi sa kanyang leeg kahit naroon ito sa kanyang likod. Kinagat
iyon. Tila binalot siya ng kung anong kilabot sa ginawa nito sa kanya. Siniko niya
ang mukha nito. Hinubad niya ang kanyang stiletto shoes at saka ibinato sa lalaki.

"Ahhh!" Nabitiwan siya ni Fabian at hinawakan ang sariling mukha.

Tumakbo si Lauren kahit isa lang ang kanyang sapatos at iika-ika. Nililingon niya
ang lalaki na humahabol sa kanya. Nangangatog na ang kanyang labi. Hinahabol siya
ng kung ano sa takot lalo na at madilim ang paligid.

Lord, help me!

Nagpalinga-linga siya. Hindi niya alam kung saan siya pupunta.

"Lauren..." tawag ng lalaki na lalong nakadagdag sa kanyang kaba. Hinihingal na

siya sa katatakbo at sa takot, ngunit kailangan niyang makaligtas mula sa lalaki.
Hindi siya nito dapat maabutan.

"Where are you going, Lauren?" anang isang tinig na lumabas mula sa mga halaman.

"H-Honey?"

"Hindi ko hahayaan na hindi ka magalaw ni

Fabian! Akin lang si Finn! liwanan ka niya kapag

ginalaw ka ni Fabian!" "Lauren, I'm coming..." Pagtapos nitong sabihin iyon ay

humalakhak ang lalaki na parang nababaliw.

Itinulak niya si Honey na nakaharang sa kanyang daan.

"Ahhh! You B-"

Binilisan niya ang pagtakbo kahit pa sumakit na ang kanyang paa sa maliliit na
bato. Ngunit nahablot ni Honey ang kanyang buhok at saka siya sinampal.

"You must stay!" tila nababaliw na saad ng babae.

Nayakap naman siya ni Fabian na nakahabol at saka siya pinaibabawan.

"Ahhh! Bitiwan mo 'ko! Hayop ka! Isusumbong kita sa biyenan ko!"

"Ayy, kawawa!" Humalakhak si Honey at natutuwa sa nasasaksihang estado niya.

Nagpumiglas siya, sinipa ang lalaki sa tiyan, ngunit mas malakas ito sa kanya.
"Ahhh! Saklolo! Tulong!" Wala siyang ginawa kung hindi ang tumili. Mamamatay muna
siya bago may gawin sa kanya ang mga ito.

Humalakhak si Honey. Ganoon din si Fabian.

"Lauren, saglit lang 'to. Kukuhanan kita ng video para mas masaya, okay ba 'yon?"
wika ng babae.

Nagkikiskis ang kanyang ngipin para rito. Makaalis lang siya sa pagpipigil ni
Fabian. Uunahin niya talaga ang babae na ingudngod sa nguso ni Fabian.

Isang nakasisilaw na liwanag ang tumutok sa kanila mula sa headlight ng bagong

dating na sasakyan na nagpatigil sa kanilang tatlo

CHAPTER 61

"AHHH!" Halos mag echo ang matinis na boses ni Lauren sa loob ng subdibisyon nang
dumampi ang labi ni Fabian sa kanyang braso. Nagsimula muling maglandas ang luha ni
Lauren hanggang sa tutukan sila ng maliwanag na ilaw na nagmumula sa headlight ng
sasakyan na bagong dating.

"F*ck you, bastard! Who are you?! Hindi pa kami 'tapos! Huwag kang makialam dito!"
ani

Honey sa bagong dating.

Nabigla na lang si Lauren nang may humablot kay Fabian.

"Gago ka! Kahit kailan ay hindi ka pa rin nagtatanda!" Sinuntok ng kanyang

tagapagtanggol ang lalaki kaya tumilapon ito.

Noon niya nakilala ang boses ni Josiah. Umimpit muli siya ng iyak na para bang
nakakita siya ng kakampi.

Kasunod niyon ay may dumating na sasakyan ng pulis. Nahintakutan si Fabian at

Honey. Lalo na at agaw pansin ang umiikot na pulang ilaw sa uluhan nito. Sabay na
tumakbo ang mga ito papalayo, ngunit hinabol ito ng mga nakaunipormeng bagong
dating.

"Ahh..." Nangangatog si Lauren na niyakap ang sarili. Kinuskos nang mabuti ang
kanyang leeg at braso na hinalikan ng kanyang brother in-law na parang nababaliw.
Humagulgol siya pagkatapos; sa takot, sa galit, sa lungkot at sa kung ano-anong
hindi maipaliwanag na emosyon.

Pinatungan siya ng jacket ni Josiah. "Ligtas ka na, Ms. Escarrer."

Wala siyang nagawa kung hindi ang humagulgol. Parang bangungot ang araw na ito sa
kanya. Kasalanan niya bang sumama sa lalaki na hindi niya akalain na gagawan siya
ng masama? Hindi siya papayag na hindi makulong ang lalaki at si Honey.

NAHINGAN ng pahayag si Lauren. Sinabi niyang babalik siya sa opisina ng pulisya

kapag maayos na ang lagay niya para mas maibahagi pa ang kanyang panig. Huminto ang
sasakyan ni Josiah sa isang convenience store para bumili ng maiinom at pagkain.

Nakaupo siya sa front seat ng sasakyan ni Josiah. Naluluha muli siya dahil sa hindi
magandang naganap sa kanya sa gabing iyon.
Inabot nito sa kanya ang iced tea na nasa bote.

"Salamat," aniya nang umupo ang lalaki sa driver's seat. "How did you know I was
there?" tukoy niya sa abandonadong subdibisyon.

Bumuntonghininga ito. "Nakita ko si Fabian sa Walton Mall pa lang na nakasunod sa

inyo. May hindi kami magandang nakaraan kaya naman kilala ko siya. Hindi ko dapat
siya papansinin, pero nang bumalik ako sa apartment, nakita ko na sumakay ka sa
sasakyan niya. Doon ako nakatira sa parehas na gusali kung saan madalas kong makita
si Kori at ang mga kaibigan niya.
"I know what he can do, that's why I followed his car. Nag-aalala ako lalo na at
hindi maganda ang lagay mo nang sumakay ka sa kotse niya. 'Tapos nag-text ka sa
akin na nanghihingi ng tulong, kaya tumawag ako agad sa kaibigan kong pulis at
sinabi ko ang lokasyon. Kaya lang... nawala na ang sasakyan niya sa paningin ko,
eh. Nagbakasakali lang ako na doon ka niya dinala dahil na rin sa suhestiyon ng
kaibigan ko."

"Niloko niya ang nobya ko noon na niloko rin ako. Ginago rin ako ng hayop kaya
kilala ko siya. Sila ang dahilan kung bakit hindi maganda ang impresyon ko sa mga
tulad niyo ni Kori na nakaaangat sa buhay."

Tumango na lang si Lauren. Inubos niya ang iced tea.

"Ihahatid na kita," anito.

Hindi sana papayag si Lauren, ngunit wala siyang maisip na puntahan sa kasalukuyan.
Sa huli ay sa tahanan pa rin naman nila ni Finn siya uuwi dahil doon siya ligtas.
Ayaw niyang mag alala ang kanyang ina o ang kanyang kapatid. Naluha siya matapos
maisip na ginamit siya ng mga kaibigan para paglaruan. Ginamit siya ng mga ito
dahil lang sa kailangan niya ng tulong sa pinansiyal.

Alas kuwatro na yata ng madaling araw ang kasalukuyang oras nang makarating si
Lauren sa kanilang tahanan. Pinagbuksan pa siya ng pintuan ni Josiah sa sasakyan
nito.

"Maraming salamat!" aniya.

"See you kapag maayos ka na." Maayos siyang nagpaalam sa lalaki bago siya pumasok
sa loob ng bahay. Sinalubong siya ni Finn na may hindi maipaliwanag na awra.
"Lauren, I am looking for you the whole night! Who was it?"

Wala siya sa mood na makipag-usap dito kaya nilagpasan niya ang lalaki. Napapagod
na siya at ayaw niyang marinig muna ito sa ngayon. Nagtuloy-tuloy siya sa loob ng
bahay. Wala na siyang luhang mailabas. Hindi rin niya alam kung paano sosolusyunan
ang kanyang problema kaya mas nais niyang ipahinga ang isip.

"Lauren, please talk to me... where the f*ck did you go?! Who was that man with you
the whole night? Tumawag ako sa inyo, wala ka raw do'n!"

Umismid siya saka ito nilingon habang naroon siya sa gitna ng hagdan. "Nanlalaki.
Masaya ka na ba?"

Kumuyom ang kamao nito. Nakita ni Finn ang kagat sa kanyang leeg.

"What is this?" Hinipo nito ang kagat sa kanyang leeg. Pinasadahan siya ng tingin
at nakita nito ang mga pantal niya.

"Where did you go, Lauren?" malamig na tanong ni Finn.

"You don't need to know!" Tinalikuran niya ito.

Hinablot siya ni Finn at saka siya hinila papasok sa loob ng silid. Itinulak siya
sa gitna ng kama.

"Ahhh!" Nasabunutan na lang nito ang buhok. Kita niya ang namumula nitong kamao na
may galos. Siguro kung maayos ang kasalukuyang relasyon niya sa lalaki, nag-alala
na siya rito. Ginamot na niya ito.

"Lauren, pag-usapan natin ang problema. Please... Hindi ito ang sagot sa problema.
Hindi mo 'ko kailangan gantihan..."

"I don't want to talk to you! I don't even want to look at you!" Nagsimulang
maglandas muli ang kanyang luha.

"Pero hindi naman totoo ang sinabi ni Drew, eh. Hindi ako sumang-ayon sa gusto
nila. I married you because I love you," nahihirapang wika nito.

Tumawa nang pagak si Lauren.

"Tsk! Finn, kaya kitang patawarin sa bagay na iyon. Kaya kong maniwala na minahal
mo 'ko. Gustong-gusto kong maniwala sa mga sinasabi mo, pero niloko mo 'ko."
Umimpit siya ng iyak dahilan para mapatigil ang lalaki. "Kung paano mo hinalikan
ang babaeng iyon, kung paano maglandas ang kamay mo sa kanya..."

Tila patalim ang mga imaheng iyon na tumatarak sa kanyang pagkatao sa tuwing
maiisip niya. Ginugulagulanit nito ang kanyang damdamin. Hindi niya napigilan na
muling humagulgol dahil masyado iyong masakit.

"Ang kapal ng mukha mo na sabihin mo sa 'kin na minahal mo ako matapos mong

magkaroon ng ibang babae sa kasal natin! Hindi ko akalain na gagawin mo sa 'kin ito
dahil nagtitiwala ako sa'yo. Nagtiwala ako ulit sa'yo! Ilan sa mga kaibigan ko ang
nagsabing hindi ka santo, na isa kang gago, pero mas naniwala ako sa'yo dahil mahal
kita... Iyon ang lalaking minahal ko kaya naniwala ako... Ipinararamdam sa 'kin ng
lahat na huwag akong maniniwala sa ipinakikita mo pero sinunod ko ang puso ko dahil
sobrang mahal kita. Minahal kita nang sobra, Finn... Naniwala ako sa'yo pero
patuloy mo 'kong sinasaktan."

"Lauren... I know that what I did was stupid. Please believe me, that was the only
mistake I did. I was mad that day, and..." Hindi nito maituloy ang sasabihin.

Nagsimulang manumbalik ang mga pinagdaanan niya anim na taon ang nakaraan.
Masyadong masakit iyon. Hindi na siya magtataka kung muli niya iyong maranasan
muli. Impiyerno ang pinagdaanan niya noon sa kamay nito.
"Kaya pala sinabi mo sa 'kin na kalimutan na ang mga kasalanan natin. Wala palang
kapatawaran ang ginawa mo sa akin! Nagsisisi ako kung bakit ikaw pa ang napili kong
mahalin. Nagsisisi ako kung bakit kahit sinaktan mo ako nang sobra anim na taon ang
nakaraan, mas pinili ko pa rin na magpatawad at tanggapin ka nang buo. Nagsisisi
ako kung bakit kahit lumipas na ang ilang taon, ikaw pa rin ang hinahanap ko."
Umimpit siya muli ng iyak. Ibinasura ni Finn ang pagmamahal niya nang sobra dito na
iningatan niya sa loob ng sampung taon.

"Kung maibabalik ko lang sana ang nakaraan, sasabihin ko sa dalagitang si Lauren na

hindi ka worthy sa pagmamahal niya. Para hindi ako nasasaktan nang ganito."

Halos hindi na siya makahinga dahil sa sobrang bigat ng nakadagan sa kanyang

dibdib. "Lauren, maniwala ka sa'kin. High school pa lang, minamahal na kita kaya
h'wag mong sasabihin 'yan."

Mahal?
Siguro kung naniniwala siya na mahal siya nito, baka natuwa siya. Ngunit alam niya
ang pinagdaanan niya noon. Hindi siya nito lolokohin kung mahal siya nito.

"Ha! Halos patayin mo ako noong makipaghiwalay ka sa'kin. Hindi lang pagkabab'e ko
ang ninakaw mo noon, kinuha mo pati ang reputasyon ko. Sinira mo 'ko!" Naninikip
ang dibdib niya sa tuwing maaalala niya ang mga bagay na pinagdaanan niya noon.
People in her circle mocked her. Everybody knows her past. Dahil doon ay nahirapan
na siyang magtiwala sa ibang lalaki.

Dahil sa ginawa nito sa kanya, matindi ang takot niya rito.

"Ano ba ang kasalanan ko at bakit mo ginagawa sa 'kin ang mga bagay na ito? Wala
akong ginawa sa'yo kung hindi ang mahalin ka lang. Masama ba 'yon? Ano pa ba ang
mga kulang na dapat ko pang ibigay?"

"Lauren, alam ko na masakit ang ginawa ko noon, pero hindi lang naman ikaw ang
nasaktan. Mas nasaktan ako noon dahil pinagplanuhan n'yo ako ng magulang mo. Akala
mo ba hindi ko alam? Alam ko ang lahat pero mas pinili ko na makipaghiwalay na lang
nang maayos. Lauren, kaya lang naman ako nakipaghiwalay noon dahil ayokong gamitin
tayo ng magulang mo. Alam ko kung ano ang ginawa mo noon."

Naguguluhan siya sa sinasabi nito. "I didn't do anything to you! Wala akong ginawa
kung hindi ang mahalin ka nang sobra."

"That night, on my birthday-you drugged me. You didn't know?"

CHAPTER 62

(FINN'S Birthday, six years ago)

Isinuot ni Lauren ang pinakasimple at pinakabago sa mga bestida na ibinili ng

kanyang ina-isang turquoise sleeveless dress na lagpas sa tuhod na ipinares niya sa
sapatos na may isang pulgada lang na takong.
Ilang araw na siyang nag-iisip ng ireregalo kay Finn. Tinanong niya ang kapatid
nitong si Faye kung may maibibigay itong suhestiyon sa kanya sa mga gusto ng kuya
nito. Kung bakit naman kasi halos lahat ay mayroon si Finn.

Ilang araw na niyang hindi nakikita ang binata. Ang huli ay noong nagpunta pa ito
sa kanilang tahanan. Hindi niya alam kung kumusta na ito. She's missing him. She's
missing his presence.

Dumating ang pamilya niya sa pagtitipon. Sinalubong sila ng ina ni Finn na

tumatanggap ng bisita.

"Tita, where's Finn?"

"Haay... ikaw nga, hija, ang tumawag sa isang iyon. Kanina pa dumadami ang bisita
pero wala rito ang nobyo mo. Please call him. Sigurado ako na susunod iyon sa'yo."
Iginiya siya ng ginang hanggang paahan ng hagdanan. "Go! Akyat ka na! 'Yung
ikalawang pintuan ang silid ni Finn. Kung bibigyan n'yo ako ng apo, aba'y sige
lang, kahit mamaya na kayo bumaba."

Namula ang kanyang pisngi. "Naku! M-malabo pa po 'yon!" Kung halik nga ay hindi pa
nila nagagawa, ang bigyan pa kaya ng apo ang ginang? "Binibiro lang kita. O, siya!
Ikaw na muna ang bahala sa anak ko."

Unang beses niyang aakyat sa silid ni Finn. Gayunman ay nais niyang malaman ang
hitsura ng silid nito. May nakita siyang isang kasambahay sa hallway.

"H-hello, saan ang silid ni Finn?"

"Iyon po, Senyorita Lauren." Itinuro nito ang nakasarang pintuan pagkaliko sa
hallway.
Nagpasalamat siya rito. Kumatok siya sa pintuan. "Finn, it's me,

Lauren."
Nakarinig siya ng mga kaluskos sa loob ng silid. Ilang saglit lang ay nagbukas ang
pintuan. Malalim ang emosyon nito na nakatingin sa kanya. Hindi pa nakabihis nang
pormal ang kanyang nobyo na para bang wala itong planong bumaba. "Why are you here.
Pinatatawag ka sa akin ni tita. You don't like parties?" "Bababa na rin ako," anito
na seryoso.
Go, Lauren! Do it!
Napalunok siya. Nais niya itong bigyan ng halik na hindi pa niya nagawa sa loob ng
ilang taon na magkakilala sila. Kahit papaano ay may maidadahilan siya ngayon para
maidampi ang kanyang labi sa pisngi ng lalaki.

"Happy birthday, Finn!" Tumingkayad siya at saka ito hinalikan sa pisngi.

Kuu! Ang bango!

Parehas pa rin ang pabango nito tulad noon. Namumula ang pisngi niya matapos
dumiretso sa pagkakatayo. Tiningala niya ang lalaking namula ang pisngi. Ngunit
nabigla siya nang hapitin siya nito sa baywang at sakupin ang kanyang labi. Nanlaki
ang kanyang mata. Dumadagundong ang kanyang dibdib. Tila nagkaroon ng paru-paro ang
kanyang sikmura habang magkahinang ang labi nila na unang beses na naganap. Para
bang siya ang niregaluhan nito sa araw na iyon. Malakas ang loob na ipinasok nito
ang dila sa kanyang bibig na lalong nagpabaliw sa inosente niyang kaisipan. Agad
siyang humiwalay rito nang makarinig ng kaluskos mula sa papalikong kasambahay.

Shiiit! Oh, my God!

Kagat ang labi at ramdam niya ang pag iinit ng kanyang pisngi na yumuko. Hindi siya
makatingin sa binata. "I-I'll wait for you in the hall!"

Nagmadali siyang tumalikod at bumaba. Nagtungo siya sa palikuran.

"Ahhhhhh!" Hindi niya napigilan na humiyaw dahil sa sobrang kilig.

Kita niya sa salamin ang namumula niyang pisngi. Para bang nasa panaginip pa siya
nang mga oras na iyon dahil iyon ang first kiss niya! First kiss niya at si Finn
ang unang tumikim.

May kumatok sa pintuan ng palikuran.

Common comfort room kasi iyon at isahan.
Gayunman ay elegante ang silid. "Miss, ayos ka lang?"

"Y-yes!" Natutop niya ang bibig. Mukhang abot pa yata sa labas ang hindi niya
napigilang tili.
Tinapik-tapik niya ang pisngi dahil para bang nananaginip pa siya. Sariwang-sariwa
pa sa kanyang ala-ala ang halik ni Finn na para bang naiwan ang labi nito sa kanya.
Baka kahit yata mag-toothbrush ay hindi niya gagagawin huwag lang mabura ang naiwan
nitong marka sa kanyang labi.

Pero, syet! Paano ko haharapin si Finn? Siguradong awkward iyon!

Paglabas niya ay eksaktong nakita siya ni Faye.

"Ate Lauren!" Hinawakan siya nito sa braso. "Samahan mo 'ko. Ayaw nila akong
papuntahin sa hall, eh. Maglaro na lang tayo ng tea party in my room, please."

Eksakto ang nais nito dahil parang hindi niya kayang harapin ang kuya nito sa
kasalukuyan. Sumunod siya kay Faye na dinadaga pa rin ang kanyang dibdib. Panaka
naka ay nangingiti pa rin siya nang makahulugan lalo na tuwing maiisip niya ang
halik ng lalaki.

"Ate Lauren, are you okay? You are always grinning as if Kuya Finn kissed you," ani
Faye habang nagsasalin ito ng inumin sa maganda nitong tasa, naroon sila sa
bilugang mesa sa loob ng silid. Lalong namula ang kanyang pisngi sa narinig.
"I-I'm just happy. Ang sarap mo kayang kalaro!" pagdadahilan niya.

Naglaro sila nito hanggang sa mapagod ang kapatid ni Finn. Sumilip si Mrs. Burnham
sa silid nito at nabigla pa nang makita siyang kasama ni Faye.

"Faye, you are disturbing your Ate Lauren. You must sleep! It's almost midnight!"
Binalingan siya ng ginang. "Hija, halika. Labas ka na at magsisimula na ang mensahe
ni Finn."

Hinalikan niya sa pisngi si Faye. "Good night, Faye! Sa susunod na lang tayo ulit
maglaro."

"Bye, ate!"

Lumabas siya at tinungo ang main hall kung saan ginaganap ang pagtitipon.
Nakasalubong niya ang ama.

"Sweetheart! Saan ka galing? Kanina pa kita hinahanap," anito.

"Sinamahan ko lang po si Faye sa kuwarto niya."

Inabot nito sa kanya ang baso ng alak. *Please bring this drink to Finn. He will
surely like it if you wish him happiness today by giving him this wine."

"Oh! Thanks, dad!" Hinalikan niya ito sa pisngi. Mabuti at alam nito ang gagawin.
Kailangan niya rin ng idadahilan para malapitan ang binata nang hindi siya
mahihiya.

"Salamat sa pag-unawa sa'kin."

"Anytime, sweetheart."

Noon niya nakita ang lalaki na palabas ng hall kaya nilapitan niya ito. Sumimangot
ito nang makita na may bitbit siyang alak. Ipinainom niya ang inumin sa lalaki.
They danced hanggang sa tila nag-iba ang pakiramdam nito. Sinamahan niya ito sa
silid na hindi niya akalain na bangungot ang inihatid sa kanya.

"THAT night, on my birthday-you drugged me. You didn't know? You gave me a drink
with aphrodisiac."

Lalo siyang naguluhan sa sinabi nito.

"I didn't-"Natutop niya ang bibig.

Nanumbalik sa kanya ang mga pangyayari.

Ibinigay ang inumin na iyon sa kanya ng ama.

"You gave me the drink. You drugged me and you know that! Before my birthday, I
heard your parents talking. Narinig ko sila habang naroon ako sa pintuan ng
library. Naghihirap na ang pamilya n'yo noon at namomroblema sila sa pera. Ang sabi
noon ng daddy mo, ang maikasal ka sa akin ang paraan para masolusyunan ang problema
n'yo sa pera. Dinig na dinig ko, Lauren! Gagawa kayo ng paraan para mapabilis ang
kasal natin. I heard from your dad that he will ask for twenty million as initial
payment!"

"No! That wasn't true!" Lalo siyang naiyak sa sinabi nito.

"I heard it! Kael knows about it! And your dad said that you know it too! Kasabwat
ka sa planong iyon. That morning, after my birthday, your family asked for twenty
million. Dinurog mo ang puso ko noon! Hindi ko matanggap na niloko mo 'ko. Kaya mas
ginusto ko na makipaghiwalay na lang kaysa pumapayag ka na gamitin ng magulang mo!"

Lalong naiyak si Lauren sa pag-uusap nila. "Finn, I didn't do anything. Wala akong
ginawa. Wala akong alam! Pero sana ay sinabi mo man lang sa 'kin noon para
naipagtanggol ko man lang ang sarili ko, hindi 'yong hinusgahan mo ako..."

Natigilan ang lalaki.

Mababaliw na yata siya. Ilang masamang balita at pangyayari pa ba ang kailangan

niyang tanggapin mula sa lahat? Niloko siya ng asawa niya at mga kaibigan nito,
ngayon naman ay malalaman niya na nagsimula pala ang lahat ng masamang nangyari sa
kanyang buhay mula sa kanyang pamilya.

Twenty million? Twenty million na halaga para sa kanyang virginity. Nakakaiyak na

nakakatawa hindi ba? Siya pala itong malaki ang kasalanan sa lalaki. Para na rin
niya itong pinikot. Nalungkot siya matapos maisip na nagawa siyang lokohin ng ama.
Ito ang nagbigay sa kanya ng alak kaya alam niyang may katotohanan ang sinabi ni
Finn.

Tila palabas sa pelikula na nanumbalik ang mga imaheng iyon anim na taon na ang
nakaraan. Galit na galit sa kanya ang lalaki nang magising siya sa silid nito. May
karapatan pala itong magalit sa panloloko ng mga Escarrer.

Ang bigat-bigat na ng kanyang dibdib at hindi siya makahinga. Magulang niya pala
ang may simula ng kasalanan.

Nakapapagod...
Nakauubos ng ulirat...
Nakababaliw...

Yumukyok na lang siya sa ibabaw ng kama at niyakap ang mga tuhod dahil hindi niya
alam kung paano haharapin ang lalaki. Nakapapagod na ang gabing ito, parang gusto
na niyang mamatay!

"Please leave me alone, Finn! Mababaliw na ako..." Hindi niya alam kung paano niya
iyon nasabi dahil nauubusan na siya ng hangin kaiiyak.
Nilapitan siya ni Finn at umupo ito sa tabi ng tabi. Hindi alam kung paano siya
hahawakan.

"Maghiwalay na tayo, Finn..."

Naiyak ito sa narinig. Rinig niya ang paghikbi nito. "Sugar, please... Hindi ko na
kakayanin kapag iniwan mo 'ko ulit... Kung hinihiling mo na sana ay pinangaralan mo
ang dalagitang si Lauren na huwag akong mahalin. Sasabihin ko sa binatilyong si
Finn na sana ay naglakas siya ng loob na magtapat noon. Ayoko nang bumalik sa dati,
please naman... kaya kong iwan ang lahat basta manatili ka lang." Bumilog ang kamao
nito sa kumot. Doon na lang humigpit ang hawak na para pang parte iyon ng kanyang
katawan.

"Iwan mo na muna akong mag-isa. Ayoko na munang mag-isip."

"Lauren..."

"Get out!"
Napilitan itong lumabas ng silid. Umimpit siya ng iyak nang makalabas ito. Hiling
niya na sana pagdating ng kinabukasan ay isang masamang panaginip lang ang lahat.

CHAPTER 63

HINDI alam ni Lauren kung anong oras na siya natapos kaiiyak. Ang alam lang niya ay
parang ayaw na niyang bumangon. Mataas na ang araw nang makatulog siya. Nang
dumating ang tanghali, doon lang siya nagising. Nakatanggap siya ng tawag mula kay
Josiah.

"Are you okay?" tanong nito.

"I'm not," aniya, tila galing sa hukay ang boses ni na hindi niya alam kung paano
nabigkas. May bara din ang kanyang ilong dahil sa sobrang pagluha. Masakit din ang
kanyang lalamunan.

"Inaayos na ang kaso ni Fabian at Honey. Your in-laws know about it now. Kung
sakaling magkaroon ka ng oras pwede kang magpunta sa presinto. Magpasama ka na lang
sa asawa mo."

Asawa? Nagsimula muling tumulo ang kanyang luha.

Hindi niya alam kung saan siya pupunta ngayong araw. Nais niyang harapin ang ina at
si Kael para komprontahin ang mga ito. Wala man lang nagsabi sa kanya. Nais niyang
magpunta sa opisina at pormal na magbigay ng resignation letter. Nais niya ring
puntahan ang presinto. Sigurado rin na tatawagan siya ng biyenan at posibleng
hilingin nito na pagbigyan ang anak nito sa labas. Nais niyang umalis sa bahay na
iyon para makaiwas muna kay Finn.

Ramdam niya ang bigat ng ulo. Sa kabuuan ay hindi niya alam kung saan pupunta.
Mababaliw na siya. Naglandas muli ang kanyang luha. Wala siyang malapit na kaibigan
bukod kay Brett at Jessica, ngunit ayaw na muna niyang harapin ang mga ito.

Si Brett ang dahilan kung bakit siya ginawan ng masama ng magkakaibigang Drew, Kori
at Finn. Si Jessica ay nakarelasyon ng kanyang asawa. Tila siya nasa isang pelikula
at lahat ng kasama niya ay magkakasabwat, siya lang ang tanging walang kaalam-alam.

"Lauren are you there?" tanong ni Josiah.

"Yes..." aniya na pumiyok pa.

"I see. You are still crying."

"1-I need to rest. Nanghihina ako."

"Ayos lang. We get the evidence from Honey's phone. It was enough to prove that
they planned what happened last night." "Thank you, Josiah!"
"No problem, and Lauren..." "Yes?"

"I'm sorry if I treated you coldly in the past."

"Ayos lang. Thank you!"

Pinatay niya ang kanyang cellphone at saka niyakap ang sarili na nakahiga lang sa
ibabaw ng kama. Pinilit niyang alisin ang lahat sa kanyang isip, ngunit hindi niya
magawa dahil sa sobrang lalim ng hapdi nito sa kanyang dibdib. Nagsisimula muling
maglandas ang kanyang luha.

Naramdaman niyang nagbukas ang pintuan nang dumating ang tanghali. Nakatalikod siya
sa direksiyon nito, ngunit alam niyang si Finn ang pumasok.

"Lauren, let's eat..." malumanay na wika ni Finn.

Hindi niya ito nilingon. Hindi siya nakararamdam ng gutom. Kung tutuusin ay ayaw na
nga muna niyang makipag-usap kay Finn. Ayaw niya munang makita ang lalaki dahil
hindi niya alam kung paano haharap dito. Akala niya ay nakalimot na siya sa sakit
ng kahapon, noong anim na taon na ang nakararaan. Kailangan nilang bigyan ng
espasyo ang kanilang mga sarili. Nasaktan niya nang sobra si Finn. Nasaktan din
siya nito. Mga sugat na nagmula pa noon.

"Lauren..."

Umikot si Finn sa kama para makita siya. Pumikit siya dahil ayaw na muna niyang
masilayan ang guwapo nitong mukha.

"Sugar... Please kailangan mong kumain."

"Finn, please... h'wag muna tayong umakto na parang ayos lang ang lahat. I stayed
here because I don't know where to go, but if I can choose a place, 'yung malayo na
muna sa'yo."

Humigpit ang hawak ni Finn sa kumot. Ramdam niya na parang nahihirapan ito sa
kanilang sitwasyon.

"S-sa kabilang silid lang ako."

Naramdaman niyang lumayo ito hanggang. sa marinig niya ang pintuan. Pinilit ni
Lauren na pakalmahin ang sarili niya dahil kaunti pa ay mababaliw na siya.

ISINARA ni Finn ang pintuan ng kanilang silid. Nahihirapan na siya sa sitwasyon

nila ni Lauren. Nais niya itong hawakan, yakapin, ngunit tama ang kanyang asawa.
Hindi sila maaaring umakto na parang ayos lang ang lahat. Naikuyom niya ang kamao
at inilapat ang kanyang noo sa pinto.

Kung sana ay habang buhay na lang silang estudyante at tahimik na nag-aaral noong
high school. Wala silang problema. He was just looking at her pretty face silently.
Sapat nang dinadama ang presensiya ng bawat isa.
Aminado siya na may kasalanan siya. Masyadong naging mainitin ang ulo niya na hindi
niya napigilan sa loob ng ilang taon.

Habang nakatayo sa tabi ng pintuan na parang guwardiya na nagbabantay sa kanyang

asawa, nag-ring ang kanyang cellphone. Iniisip niyang baka si Kori na naman na nais
siyang makausap nang personal. He was surprised that the caller was his dad. Hindi
siya pumasok sa araw na ito kaya siguro siya tinatawagan ng ama.

"Dad."
"Have you heard what happened last night to Fabian?"

"I'm not interested," balewalang wika niya.

Hindi siya interesado sa kung ano ang mga plano ng lalaki o ang kung ano gagawin
nito.

"He committed an attempted r@pe... to your wife."

Doon nanlaki ang kanyang mata. "What?!" Kumuyom ang kanyang kamao sa narinig
Mabilis na dumaloy ang init sa kanyang ulo.

"Yes. Your wife was serious about putting your brother in jail. I want to talk to
Lauren, to ask if-"

"I'm sorry, dad! Kung plano mong kausapin ang asawa ko para iatras niya ang kaso,
hindi ako papayag. I will make sure Fabian stays in jail!" Uminit ang ulo ni Finn
sa narinig.

"Pero, Finn! He was-"

"He's an asshᵒle! Kailangan ba na may mangyari muna kay Lauren para masiguro na
makulong ang walanghiya mong anak?" "Finn!" Galit na rin ito sa kabilang linya.

"Well, I'm sorry, dad! Ako mismo ang hahanap ng magdidiin sa anak n'yong 'yan!"
Pinutol niya ang tawag nito. Nanikip ang kanyang dibdib.

Naalala niyang bigla ang kagat ni Lauren sa leeg at mga pantal sa mga braso.
Nasuntok niya ang pader. He almost thought she did something deceitful. It turned
out his bastard brother harassed her last night.
Naniningkit ang kanyang mata na tumawag sa assitant ng kanyang ama. Sigurado siya
na alam nito kung saan naroon si Fabian. Nagkikiskis ang kanyang mga ngipin sa
galit. Kaya pala inumaga na ang kanyang asawa. May hindi pala magandang naganap
rito. Ang ikinagagalit niya ay kung bakit hindi siya nito tinawagan.

Nahihirapan siyang maglabas ng hangin. Sigurado siya na hindi nito kinakaya ang mga
nagaganap sa kasalukuyan.

I'm sorry, Lauren...

Napapikit siya nang mariin. Nagbihis siya ng kasuotan para lumabas at magtungo sa
presinto. Siya mismo ang haharap kay Fabian kahit pa nga hindi niya maipapangako
kung ano ang kaya niyang gawin sa lalaki. Eksakto na naibigay sa kanya ang lokasyon
kung saang presinto naroon si Fabian.

Bumaba siya sa ibabang palapag, nakasalubong niya ang kasambahay na madalas na nag-
aasikaso kay Lauren.

"Joanna, katukin mo ang asawa ko mamaya. Alukin mo siyang kumain. Tawagan mo ako
kung sakaling may nangyari rito. Huwag n'yo siyang hahayaang umalis."
Hindi niya alam ngunit napa-paranoid siya. Kagabi pa siya hindi mapakali nang
sabihan siya ng asawa na maghiwalay sila. Ngayon tuloy, palagi niyang naiisip na
hihiwalayan siya ni Lauren anumang oras.

Sumakay siya sa kanyang sasakyan at pinaandar ito nang mabilis. Ilang minuto lang
ay naroon na siya sa destinasyon.

"I'm here for Lauren Escarrer's case. I'm her husband," pakilala niya sa
information booth.

"Ah! Kayo pala ang asawa ni Ma'am Lauren!"

"Sila po ang nag-aayos ng kaso." Itinuro nito ang mesa kung saan naroon ang
nakaunipormeng pulis at isa pang nakapolo lang din at pantalon na katulad niya.
Namumukhaan niya ang lalaki na naghatid sa kanyang asawa nang madaling araw na
iyon.

"Excuse me, I'm here for Lauren Escarrer's case."

"Mr. Burnham?" tanong ng lalaki na kausap ng pulis. Tumayo ito. Hindi nalalayo ang
tangkad nito sa kanya.

"Yes?"

"I'm Josiah Martin." Nakipagkamay ito sa kanya na tinanggap niya naman. "Ako ang
nagligtas sa asawa mo kagabi... She texted me." "She texted you?" kunot ang noo na
tanong niya. Humigpit ang hawak ng kamay niya rito. Insecurity arises from his
heart.
"She's, my client." Ngumiti ito.

Noon niya binitiwan ang kamay nito. Ipinaliwanag ni Josiah at ng pulis sa kanya ang
mga naganap. Sumama ang mukha niya lalo na nang malaman na kasabwat si Honey sa
naganap. Nakakuyom ang kanyang kamao sa kabuuang oras na nagpaliwanag ang mga ito.

"I want to see my brother," malamig na wika niya.

Pinayagan siyang makita si Fabian. Pinapasok siya sa isang silid.

"Brother!" nakangisi nitong bati sa kanya. Para bang natutuwa pa ito sa kalokohang
ginawa.

Nang makita niya ang lalaki ay binigwasan niya agad ito ng suntok sa pisngi. Hindi
pa magaling ang kanyang kamao, ngunit mas nangingibabaw ang galit niya rito.
Humalakhak ang lalaki na tumilapon sa sahig.

"Ang kapal ng mukha mong galawin ang asawa ko!" "Sir! Tama na!" Pinigilan siya ng
pulis na nagbabantay. Pinrotektahan din si Fabian ng isa pa.

"Hindi ako papayag na hindi ka makukulong!" singhal niya sa lalaki habang dinuduro
ito.

"Talaga? Nakausap ko si Dad. Kakausapin niya hindi lang si Lauren, kung 'di pati si
Mrs.

Escarret."

Tila nagkaroon ng bara ang kanyang dibdib nang marinig ang ina ni Lauren.

"Sisiguruhin ko na hindi ka makalalabas ng

kulungan! Ibalik n'yo na 'yan!" Nakangisi pa si Fabian nang ilabas sa silid. Sunod
na ipinasok si Honey..

"Finn!" Nagliwanag pa ang mukha ng babae nang makita siya.

"Ha! Hindi ako nagpunta rito para dalawin ka! Binalaan kita Honey na hindi ka
maaaring makalapit sa asawa ko. Wala akong pakialam kahit na ano pa ang sabihin ng
magulang mo sa akin," aniya.

"Finn, kaya ko lang naman nagawa iyon ay dahil mahal kita, eh. Ano ba ang mayroon
si Lauren? Mahirap na siya! Hindi niya kayang tumapat sa estado ng pamilya n'yo!"
Nagsimula na itong lumuha.
"Tsk! And you really think that my relationship with her was that simple? Ano bang
akala n'yo, pinakasalan ko si Lauren pambayad lang sa utang? Let me tell you, baka
kasi kasinglaki na lang ng mani 'yang utak mo. I married Lauren because I love her
for ten fuck*ng years! D'you know that?"

Umawang ang labi nito. Natakot din sa kanya.

"Hindi ako papayag na hindi mo pananagutan ang ginawa mo. Binalaan kita pero hindi
mo sineryoso." Tumayo na siya para lumabas ng silid.

"Finn!"

Nang makalabas siya ng presinto ay parang hindi siya makahinga. Nais niyang
manuntok. Nag-ring ang kanyang telepono matapos niyang umupo sa driver's seat. Ang
mommy niya ang tumatawag sa kanya.

"Finn, where are you?"

"Narito ako sa presinto. Hindi ako pumapayag na bawiin ang kaso ni Fabian,

'Ma-kung iyon ang dahilan ng pagtawag mo sa 'kin." "Nope, I called because I also
fought with

your dad. Finn, he offered one percent stock to Leanna for Lauren to terminate the
case," tukoy ng kanyang ina sa ina ni Lauren.

"What?" sumakit ang kanyang ulo sa narinig. Sa ugaling mayroon ang ina ni Lauren
sigurado siya na tatanggapin nito ang one percent share sa kumpanya. Million ang
halaga nito sa Burnham Airline. Kahit magkaroon pa ito ng apo kay Kael, siguradong
buhay iyon at hidni maghihirap.

"I don't know what to do, son. Napapagod na akong makipag-away sa daddy mo, and
Faye, she's coming back to the Philippines for Christmas vacation."

"Ma, let me protect my wife this time." Nang putulin niya ang tawag ng ina ay para
siyang mababaliw.

Alam ng ama niya kung paano sosolusyunan ang problema ni Fabian, at iyon ay ang
alukin ng pera ang ina ni Lauren na namomroblema rin sa pinansiyal. Huwag sanang
mag-usap ang asawa niya at ang ina nito, ngunit hindi niya akalain na huli na pala
siya dahil mabilis kumilos ang kanyang ama.
Habang lumilipad ang kanyang isip ay nag ring muli ang kanyang telepono.
Tinatawagan siya ni Joanna, ang kasambahay nila. Kinabahan siya dahil baka may
masamang nangyari sa kanilang bahay tulad ng bilin niya rito.

"H-hello?"

"S-sir, si Ma'am Lauren po, hinimatay."

"Ha?! Anong nangyari?"

"N-nagpunta po kasi ang mommy niya rito sa bahay. N-nagsisigawan po sila ng biyenan
n'yo nang magharap sila. 'T-tapos umiyak na lang po si Ma'am, 'tapos narinig namin
na sumigaw siya nang makaalis ang biyenan n'yo. 'Tapos, nabigla na lang kami na
wala na kaming narinig. Doon po namin siya nakitang walang malay sa sahig." Ramdam
niya ang pangangatog nito at hindi alam ang gagawin.

Sumasakit ang ulo ni Finn sa mga nangyayari. "Magtatawag ako ng doktor para
magpunta d'yan."

CHAPTER 64

HINDI alam ni Lauren kung ilang minuto siyang nakatulog muli. Ang bigat ng kanyang
ulo nang magising siya. Tinungo niya ang palikuran at naghilamos. Pinakatitigan
niya ang sarili sa salamin matapos buhusan ng sinalok na tubig ang kanyang mukha.

Tila walang buhay ang Lauren na nasa kanyang harapan. Namumutla ang kanyang labi.
Hindi niya alam kung paano reremedyuhan ang kanyang mata na parang hawig na ng mata
ni Gollum.

Ganito pala ang pakiramdam ng parang wala nang pakialam pa sa sarili. May beinte
kuwatro oras na yata siyang hindi kumakain, ngunit wala siyang gana. Wala rin
siyang maisip na gawin sa dami ng dapat niyang asikasuhin.

Nagbukas siya ng laptop. Una niyang ginawa ay ang magpadala ng mensahe sa assistant
ni Kori na nagre-resign na siya sa trabaho. Nasa ganoong akto siya nang may mag-pop
up na mensahe sa kanyang email.

God, Lauren, I really want you to come back here. I am going to be insane. It's
just months, but I am missing you already. I hate the new assistant they gave me!
Ang mensaheng iyon ay galing kay Gail-ang boss niyang nakabase sa Amerika.

Pinakatitigan niya ang mensahe nito. Halatang nag-aalok ito na bumalik siya sa
trabaho. Tinungo niya ang drawer. Sinuri niya ang kanyang passport. May isang taon
pa bago tuluyan na ma-expire ang visa niya sa Amerika.

I'll think about it.

lyon ang mensahe niya sa babae.

Nagsulat si Lauren sa word document. Kailangan niya lang na mailabas ang mga nais
niyang sabihin dahil pakiramdam niya ay kaunti pa at mababaliw na siya.

Dear Diary, I'm not sure what to call you, so I decided "Diary" just like what they
call you.

I met the most handsome man ten years ago at the school library. The first thing I
saw was his brown eyes. He looked at me-deeply. I almost thought he wasn't real-
like a ghost. It was a surprise one day that I met him again. We said the first
hello on one warm afternoon. The golden rays of the sun were kissing his fair skin.
That was the day I fell in love with him.

Ten years later, who would have thought that he would be my husband. I like how he
kissed me... how he calls me his star as if I am his Sirius. I love looking at him
every morning, how he held my hand carefully, how he gasped every time we made
love.

It turns out... everything is a LIE.

I want to forget everything.

I don't want to leave him, but staying with him also means breaking my heart. I
hadn't protected him against my family before. I broke his heart. I am still
breaking his heart...

Naiyak si Lauren matapos maisulat ang mga iyon. Naalala niya ang sinabi ni Jessica
na nakipagrelasyon si Finn sa babae para lang malaman ang lagay niya na nasa
Amerika. Nagawa pa nitong sumunod sa kanya. Gayunman ay hindi niya ito nakita.

Mga katok sa pinto ng master's bedroom ang nagpatigil sa kasalukuyan niyang

ginagawa.

"Ma'am Lauren, nand'yan po ang mommy n'yo,"

narinig niya mula kay Joanna.

Wala pa sana siyang planong harapin ang ina, ngunit ngayong ito na ang nagtungo sa
kanya, wala na siyang dahilan pa para iwasan ito. Binuksan niya ang pintuan.

"Si Finn?" hanap niya sa lalaki.

"Umalis po siya. Ibinilin lang po kayo sa 'min."

Tumango lang siya. Nagpatong lang siya ng roba para harapin ang ina. Bumaba si
Lauren sa living room, Iniwan niya ang laptop na nakabukas.

"Mal" Natagpuan niya ang ina na umiinom ng tsaa habang nakaupo sa mahabang sofa.

"Hija." Napansin nito ang kanyang anyo. "Oh my! Sinaktan ka ba ni Fabian?"

Hindi niya akalain na nakarating na rito ang naganap sa kanya nang nagdaang gabi.
"I'm alright. Hindi naman siya nagtagumpay dahil nailigtas ako ng isang kaibigan."

"Kung gano'n, ayos lang ba na bawiin natin ang reklamo kay Fabian Burnham?"
"What?" salubong ang kilay na tanong niya. Nais pa ni Lauren siguruhin kung tama ba
ang kanyang dinig.

"Listen, Lauren. David-Finn's dad called me. He asked me if we can terminate the
case."

Napatayo siya. Ramdam niya na parang mas bumigat ang nakadagan sa kanyang ulo.

""Ma, do you know what happened to me last night? Do you have any idea?"

"Wala namang nangyari sa 'yo, eh. You are safe." "Pero muntik nang meron!" Hindi
niya napigilang sumigaw.

Sumama ang mukha ng kanyang ina. "Listen, Lauren, David will give us one percent
share sa Burnham Airline. Sapat iyon para mabuhay kami ni Kael. You are Finn's
wife, pero hindi tayo sigurado kung hanggang kailan niya tayo susuportahan! In one
percent, it will surely help our family!"

Naiyak siya sa sinabi nito. "Mal Maghihiwalay na kami ni Finn!"

"Ano?! At bakit naman? Gamitin mo nga 'yang utak mo, hija! Manghingi ka ng tawad sa
kanya kung sakali na may hindi ka nagawang mabuti. Kung ang asawa mo naman ang may
problema, patawarin mo na lang siya. Pagbigyan mo na lang kung ano man 'yang
kasalanan niya sa 'yo."

Hindi niya napigilan na mas mapahagulgol sa mga sinasabi nito. Halos parehas ang
sinabi sa kanya ng kanyang ama noon nang makipaghiwalay sa kanya si Finn.

"Kaya nga nagawa n'yo akong lokohin nang wala akong kaalam-alam kasi hindi ako
matalino! Hindi ko nagamit ang utak ko! Do you have any idea what ! really feel
right now?

"Mom, I thought you loved mel Sirang-sira na ako!

Akala ko kasalanan ni Finn kung bakit kami naghiwalay noon, 'tapos malalaman ko na
kayo pala ni Dad ang pinakapuno sa lahat ng pagkakamali na naganap sa buhay kol Ina
kita pero bakit hindi mo 'ko naprotektahan sa gusto ni Papa?"

"Anong ibig mong sabihin, Lauren?" anito. Nakalarawan sa mukha ang pagkakaila.

"Na pinagplanuhan n'yo ni Papa na may maganap sa 'min ni Finn noong birthday niya
bago ako nagpunta sa Amerika! Na dahilan at simula ng kamalasan ko sa buhay!"

"I don't know what you are talking about!"

Naninikip ang kanyang dibdib dahil nagagawa pa rin nito na magsinungaling sa kanya.

"Finn knows about it! He heard everything, that you planned to expedite my marriage
with him! You asked twenty million to his family that morning! Ako naman itong si
tanga, hindi ko alam na ipinambayad pala ako ng magulang ko sa fiancé ko noon. I've
been a aughingstock by my friends, by the family because Finn left me. I didn't
know that everything happened because of you-ang magulang ko!"

Napapikit ito nang mariin.

"Lauren, problemado tayo sa pera noon kaya namin 'yon nagawa ng papa mol Sa palagay
mo ba kung hindi tayo binigyan ng pera ng pamilya ni Finn noon, makapag-aaral ka sa
Amerika? Gamitin mo nga 'yang utak mo!" Galit na hinablot ng ginang ang bag nito at
tinungo ang main door.

Lalo nitong pinahirapan ang kanyang kalooban. "Ahhh!" Napasigaw na lang si Lauren
sa sama ng loob. Napahagulgol siya dahil hindi niya matanggap ang mga nangyayari sa
kanya.

Naiintindihan niya na ang ibig sabihin ng kanyang asawa na ginamit siya ng magulang
kaya napilitan itong pakawalan siya. Hindi masaya sa pakiramdam na noon pa man at
kahit ngayon na mag-asawa na sila ng lalaki, ay pamilya niya ang talagang
nakinabang sa kanya. Ngayon tuloy ay parang wala siyang mukhang maiharap kay Finn.

Naninikip ang kanyang dibdib at hindi na siya makahinga dahil maghapon magdamag na
siyang umiiyak. Naramdaman na lang niya na kumirot ang isang parte ng kanyang ulo.
Kasunod ang tila kuryenteng dumaloy sa kanyang paningin, namintig ang kanyang mata
hanggang sa magdilim iyon.

NANG magdilat ng mata si Lauren, nabungaran niya si Finn. Hawak nito ang kanyang
kamay. Namumula ang mata nito na halatang kagagaling lang din umiyak.
Napapagod na siyang umiyak. Hinalikan nito ang kanyang kamay. Pagkatapos ay
hinaplos ang kanyang psngl.
"Hinimatay ka dahil sa sobrang baba ng emosyon mo. You also have a fever. I'm sorry
if I wasn't here when your mom came to face you. I went to the police station to
confront Fabian and Honey."

Tumango siya. Hindi na siya nabiglang alam ng lalaki ang naganap sa kanila noong
nakaraang gabi. Mas namula ang mata ni Finn. Kasunod ang pagtutubig din ang mata
nito.

"Lauren..." tawag nito sa kanyang pangalan. Hindi pa man nito nasasabi ang mga
susunod na salita ay parang nagkaroon na ng bara ang kanyang lalamunan. Para bang
hindi niya magugustuhan ang sasabihin nito.
"I am letting you go. I am sending you back to America." Pinilit nitong ngumiti sa
kanya kahit pa naglandas na ang luha nito sa pisngi.

Matagal bago tuluyan na pumasok sa isipan niya ang sinabi nito. Hindi niya alam
kung paano iyon tatanggapin. Akala niya ay hindi masyadong masakit kung sakali na
maghihiwalay na sila. Inihanda na niya ang sarili sa bagay na iyon, ngunit heto,
para siyang itinulak sa pinakamataas na gusalli sa sobrang sakit.

"You are right, we need time and space. I am giving it for your heart to heal."
Nakalarawan sa mukha ni Finn ang hapdi at para bang nahirapan mismo ito na sabihin
ang mga iyon sa kanya.

Tahimik itong lumuha at suminghot bago hinalikan ang kanyang kamay, Nangatog ang
kanyang labi at nanikip ang kanyang dibdib sa mga ginawa nito. Finn loves her. He
really loves her-that's why he is sending her away.

She looked at her laptop, Nakababa na ang screen nito, Siguro ay nabasa nito ang
kanyang isinulat kaya biglaan na lang ang pagpayag nito,

"Hindi mo na kailangan isakripisyo ang kaligayahan na mayroon ka para sa pamilya

mo. I... I am giving you all the shares I have. I asked my lawyer prepare the
document. You will own anything I have in the company." Ngumiti ito nang mapait
saka hinaplos ang kanyang pisngi.

"You don't need to do that, Finn." Mas lalo siyang naiyak sa sinabi ng lalaki.
Umupo siya para yakapin ito. Inilapat niya lang ang kanyang pisngi sa dibdib nito.
Hinaplos nito ang kanyang buhok. "I want you to heal, sugar. I want to give you the
peace you need right now. You deserve to be happy."

Nakagat na lang niya ang labi para pigilin ang mga mga pag-iyak niya habang
pinakikinggan ang puso nito na alam niyang nasasaktan. Ramdam niya ang sobrang
sakit na nagmumula sa dibdib ni Finn. Humigpit ang yakap nito sa kanya kasabay ng
pagyugyog ng balikat nito.

"Mahal na mahal kita, Lauren. Mahal na mahal... 'Yan ang dapat na sinabi ko noon
pa."

CHAPTER 65

NEW YORK CITY.

Isang katok sa cubicle ang nagpaangat kay Lauren sa kanyang ulo habang nagtatrabaho
siya sa kanyang report.
"Come to my office," ani Gail na nakadungaw sa labas.
Kagagaling lang nito sa honeymoon dahil nagpakasal ito kailan lang. Humugot siya ng
malalim na hangin bago tumayo at sumunod dito papasok sa pribado nitong opisina.
May bitbit na kumpol ng pulang rosas ang babae kaya hindi niya maiwasang hindi
isipin si Finn. It's Valentine's Day, most of the women receives a card, an
expensive gift or a flower from their sweetheart, but here she was alone.

Nakangiti siya nitong hinarap matapos na ipatong ang bitbit nitong bouquet sa mesa.
"So, did they talk to you? Did you accept his offer?"

Kamakailan lang kasi ay binigyan siya ng offer ng promotion mula sa presidente ng

ShopAmerica. The president wants to have her in his team. Mas mataas na posisyon,
mas malaking suweldo, mas mauubos din niya ang oras sa trabaho. It would be a great
opportunity to forget. But is it really what she wants? Nakamot niya ang kanyang
kilay.

"Well, I haven't decided yet," sagot ni Lauren.

"Why?"

"It's been a year, but I feel like something is... lacking."

Mahigit isang taon na siyang nakabalik sa kumpanya. Inubos niya ang oras sa
trabaho. Pilit na kinalimutan ang lahat ng mayroon siya sa Pilipinas, ang mga
masasakit na ala-ala. Ngunit sa huli ay hindi niya maiwasang hanapin ang presensiya
ni Finn. She cried whenever she has a chance. She's missing him. She wants to see
him.

Humalukipkip ito. "You are missing your husband?"

Saglit siyang napatigil bago siya tumango. Hanggang sa mga oras na iyon ay
nananatili pa rin siyang kasal dito. Tulad ng sinabi nito sa kanya ay ibinigay ni
Finn ang lahat ng mayroon ito sa kanya. Ngunit hindi niya pa alam kung ano ang
plano niya roon.

"I know you are." Naiiling na lang ito. "Gail, I feel like I made a mistake by
leaving him.

You know the feeling of the missing plece in your heart, but you couldn't explain
what it is? But one thing is for sure-I miss him." Naluha siya. Walang araw na
hindi niya naiisip ang lalaki. "But I don't know how to face him. Did he wait for
me? Does he still want me?"

"Oh, God! Know what you want, girl! As much as I want you to stay, I want you to be
happy." Nilapitan siya ng babae at saka siya hinawakan sa balikat.
"Lauren, I know that your life isn't here."

"I know..." Ngunit hindi niya kakayanin kung sakali na bumalik siya sa Pilipinas at
malaman niyang may bago na ang kanyang asawa. Hindi kasi siya kinukumusta ng
lalaki. Hindi sila nag-usap sa loob ng mahabang panahon. Niyakap niya ito. Sa loob
ng isang taon, si Gall lang ang tanging naging kasama niya, naging sandigan niya at
naging kaibigan niya.

"Thanks, Gail!"

"You should fu*k him when you meet again," Gail jested.

Natawa na lang siya na niyakap ito. Mahina niya itong nahampas sa balikat. Pinagaan
ng babae ang naguguluhan niyang damdamin.
"I love you!" aniya.

"Think carefully and know what you want. Lauren, I know you are still young, but
life is cruel sometimes."

Tumango siya bago lumabas ng silid nito. Bumalik siya sa kanyang mesa. Kumunot ang
kanyang noo nang makita na may unread messages pa pala siya sa kanyang inbox.
Natanggap niya ang mensaheng iyon noong linggo pa. Mensahe mula kay Mr. Serrano-ang
kausap niyang tauhan ni Daddy Sam.

"Shit!" usal ni Lauren.

Mr. Sam agrees to talk to you on February 14, 3 PM. Meet us at the presidential
suite in Hyatt Place Time Square. -Serrano.

Napatingin si Lauren sa kanyang relo. Ala-una pa lang ng hapon ngunit may kung
anong excitement na naglalaro sa kanyang damdamin.

Bakit ngayon ko lang ito nakita? Nakatanggap din siya sa wakas ng magandang balita.
Sa palagay niya, kung sakaling makausap niya ang lalaki, magkakaroon siya ng
magandang desisyon sa buhay. Nais niyang magpasalamat dito. Kung wala si Daddy Sam,
hindi rin maayos ang buhay niya sa Amerika.

Presidential suite? Sabagay, pwedeng maging pormal na tagpuan ang presidential

suite ng mga hotel. Baka ayaw kasi nitong magpaistorbo kung sa pribadong restaurant
sila magkikita.

Napatingin tuloy si Lauren sa bintana. It was before Christmas Day when she left
the Philippines. Nagising sa katotohanan si Kori, hindi na ito pumayag pang
makipagbalikan kay Brett. Iniwasan din ni Finn ang mga kaibigan nito dahil sa
nangyari sa kanilang relasyon. Nagtungo si Drew sa Amerika para asikasuhin ang
business ng pamilya sa bansa. In the end, the five of them separated and were
devastated.

Hindi niya naiwasan na hindi isipin ang huling pag uusap nila ng kaibigang si
Brett. Naganap iyon matapos umalis sa kanilang bahay si Finn.

Naghihintay si Brett kay Lauren sa kanyang sala. Ayaw niya sana itong harapin dahil
ang dapat nitong ayusin ay ang desisyon nito sa buhay, kung mahal ba nito si Kori o
hindi. Ayaw na muna niyang kausapin ang lalaki lalo na at ito ang talagang may
kasalanan kung bakit nakagawa ng hindi maganda ang nobya nito. Gayunman, kailangan
niya itong gisingin at harapin.
Tumayo Brett nang makitang bumaba siya hagdan. "Mabuti hinarap ako."

leaving, Brett. going back Kaya ako bumaba para kausapin magpaalam."

"Could you please stay, Lauren? Ayaw akong kausapin Kori. Ayaw niya akong harapin.
Kailangan kita rito." Nagsimulang ang luha nito.

would best you were happy for her, Brett

she wants stay away from you, give her Nalungkot siya para rito. Gayunman,

naiintindihan niya ang desisyon Kori. She was hurt and she will having child soon.
Hindi nito kaya pang harapin muna Brett nagbibigay problema sama loob. Bilang ina,
uunahin muna nito ang magiging anak. Tulad ginawa kanya Finn. Ibinigay kanya asawa
ang kalinawan isip niya. Hindi niya napapatawad ang lalaki panloloko ginawa nito
kanya. Patuloy iyon pumapasok isipan niya kaya nais muna niyang mapag-isa. Tila
masamang panaginip ang larawan nito niloko siya nito loob kanilang relasyon hindi
iyon simple

Hindi siya kampante masasaktan kaya naman pumayag siyang magpalamig muna sila.

I don't know, Lauren. heard from Tita Leanna that you broke up with Finn. want you,
want you stay with me."

Hindi siya makapaniwala nais Brett. "May ideya ka ba kung bakit ako aalis? May
ideya ka ba kung bakit kami maghihiwalay ng asawa ko? Brett, all of these messes
started because of you! Nagawa akong lokohin ni Finn dahil sa pagmamahal niya kay
Kori bilang kaibigan. Nagawa nila akong lokohin dahil gusto nilang makaganti sa'yo!
Ang pinakamasakit sa lahat, parang wala kang ideya na may ginawa kang kasalanan!
You played as if you were the biggest victim here!"

Naikuyom ni Brett ang kamao. "I didn't do anything to you, Lauren."

"See?! Wala kang alam na may ginawa ka! Hanggang sa huli ay umaakto ka na estupido!
Noong inalok mo ako ng kasal, nasaktan nang sobra si Kori. Nanghingi lang naman
siya ng tulong sa mga kaibigan niya na alukin ako ng kasal nt Finn para bumalik ka
sa kanya. Hindi mo ba 'yon naintindihan?"

"S-she did that?" hindi makapaniwalang tanong nito.

"Brett, hindi mo kasi alam ang gusto mo. Inalok mo ako ng kasal, pero mahal mo si
Kori. Ano ba ang akala mo sa kasal, laro? Ano ba ang akala mo sa 'ming mga babae,
hihintayin ka, tatanggapin ka kung kailan mo gusto?"

"I did that because I love you, Lauren! Minahal kita simula pa noon. Noong wala
pang Finn, Kori or kahit na sino pang babae sa buhay ko. Ikaw ang pinangarap ko
first year high school pa lang tayo, pero wala kang nakikita kung hindi si Finn!"

"Brett, ang problema kasi hindi mo alam kung ano ang talagang gusto mo, 'yon ang
problema!
Sigurado ka ba na gusto mo 'ko? Na mahal mo ako? Hindi ako ang mahal mo, Brett. We
treated as brothers! I never imagine my life having a romantic relationship with
you. You are Brett, my best friend! Kung sana ay naging matapang ka na
makipaghiwalay nang maayos kay Kori noon, hindi sana siya aasa! 'Yon ang kasalanan
mo! Hindi ako masaya sa kinahinatnan ng buhay ko ngayon, pero mas gugustuhin ko na
ito kaysa naman maniwala sa'yo!"

"Lauren, totoo ang sinasabi ko, nagawa ko ang mga bagay na 'yon dahil mahal kita.
Kalahati ng buhay ko ay pinangarap ka."

"Brett, iba ang pangarap sa katotohanan! Ang nangyayari ngayon sa buhay mo ay si

Kori! Pero sinaktan mo siya! Dinurog mo ang damdamin niya!! know that you love
Kori, Brett. Hindi ka mananatili sa tabi niya kung hindi mo siya mahal-at iyon ang
problema. Hindi mo alam na siya lang ang sagot sa 'yo!"
Natigilan ito. Nasabunutan nito ang ulo. "What am

I going to do, Lauren?" "Brett, give Kori a space she wants because that's also
what I want. If you could just leave me alone!"
Umakyat na siya ng bahay at iniwan ito.

"Lauren! Lauren!" Tawag sa kanyang pangalan ang nagpabalik sa kanya.

"Oh! Sorry! My mind was on something else," katwiran niya sa babaeng kaharap. Mula
ito sa opisina ng presidente. Ngumiti siya rito.
"The boss wants your answer soon."
"About...?"

"About the promotional offer from the big boss." Nakalarawan dito ang dis-gusto sa
kanya.

"Oh! Right!"

"You must decide soon, Lauren."

"1-is it okay if I give my answer tomorrow? I have plans today."

Malalim siyang tiningnan ng babae. "Most of the people here want that position. I
mean, who isn't? I'll tell him you have plans, but I can't promise that the offer
will wait for you."

Nasa isip siguro nito na makikipag-date lang siya

sa araw na iyon. "Yeah. My mind was all over the place right now. I can't make a
decision."

Tumango lang ito at saka umalis na sa kanyang

harapan. Napabuntonghininga si Lauren. Inayos niya na ang kanyang gamit bago

tinungo ang opisina ni Gail. Nakadungaw lang siya sa pinto nito. "Gail, I have a
sudden appointment today.
I'm going out." Sinilip niya ang relo. Kailangan niyang magmadali para makahabol sa
oras ng meeting niya kay Daddy Sam.

"Oh! You have a date?" "No! I am going to meet Daddy Sam."

Umawang ang labi nito. "Oh, he was your date? Give me news tomorrow. Happy hearts
day!"
Alam ng babae ang istorya nila ni Daddy Sam. "Thank you! Same to you!"

Nakangiti siyang lumabas ng opisina. Kumakabog ang dibdib ni Lauren patungo sa

address na ibinigay sa kanya ni Mr. Serrano.

CHAPTER 66

PASIG, PHILIPPINES.

Isang tawag sa telepono ang nagpagising kay Kori. Awtomatikong tiningnan niya ang
kanyang anak na babae sa tabi. Gising ito at nakatingin sa kanya. Hawak ang makulay
na laruan.

"How are you, sweetheart? I'm sorry if I fell asleep. Hmmm..." usal niya sa kanyang
anak. May walong buwan na ito sa kasalukuyan. Hinaplos niya gamit ang daliri ang
namimilog nitong pisngi.

"Pah!"

Napangiti si Kori. Nakakapagod maging ina, ngunit masaya. Niyakap niya ang trabaho
na full-time mom simula nang ipanganak niya ito habang maayos na umaandar ang
business niya. Davi is her life. She changes her world. Her daughter is the only
thing she has. Ang nagbibigay ng kulay sa kanyang buhay.

Patuloy na nagri-ring ang kanyang cellphone na bahagya niyang nakalimutan. Nakita

niya ang larawan ni Drew sa screen.
"Bruh!"

"My girlfriend is pregnant! What can I do?" naghihisterya na wika nito.

"F*ck you!" Nagulat ang kanyang anak na para bang naiintindihan nito ang kanyang
sinabi. "I'm sorry, baby!"

Tumayo siya at nagtungo sa bintana. Hinarap niyang muli si Drew na nasa kabilang
linya.

"Ginising mo 'ko para lang ibalitang buntis ang girlfriend mo? Are you insane?!
Alam mong napupuyat ako sa anak ko na may kakaibang body clock!" aniya na
nanggigigil kahit pa nga mas hininaan niya na ang boses para hindi mahintakutan ang
kanyang anak.

"S-sorry, Kori! Pero seryoso, hindi ko alam ang gagawin ko! It's my first time, you
know. I-I don't know how to react. Nandito ako sa CR at nagtatago dahil hindi ko
alam ang isasagot ko sa kanya nang ibalita niya sa 'kin na buntis siya."

"Siraulo ka ba? Ano pa bang gagawin mo bukod sa panagutan siya. Utang na loob h'wag
mong tularan ang ex ko!" inis niyang wika matapos maisip si Brett. Bumuntonghininga
siya. "Okay, listen! I can tell that you love your girlfriend, alright? When you
introduced her to us, I saw how proud you were. I saw the way you look at her.
Hindi mo rin naman siya mabubuntis kung hindi mo siya mahal 'di ba?" Nag-iingat si
Drew lalo na sa pakikipagtalik.

"Yes, I'm just afraid. Alam mo naman na takot ako sa rejection. Na-trauma ako
sa'yo!"

"Gag*!" Natutop niya ang bibig at saka nilingon ang kanyang anak. Mukhang hindi
naman siya nito pinapansin dahil ginagapang na nito ang kung anong laruan.
Binalingan muli niya si Drew. "Itinuro mo pa akong dahilan samantalang naka-move on
ka na nga sa 'kin 'di ba? Makinig ka, Drew! Magbibigay ako sa 'yo ng mga tanong,
okay? Una, nakikita mo ba ang sarili mo na gumising nang kasama siya?" "Yes! Of
course!" mabilis nitong sagot.

"Are you ready to leave everything you have as a Walton just to be with your
girlfriend?"

Matagal bago ito muling nagsalita. "

think-yes?"

"Then, congratulations! Imbitahan mo 'ko sa kasal n'yong dalawa! Ano pang

hinihintay mo? Lumabas ka na d'yan sa lungga mo. Bigyan mo siya ng torrid kiss
sabay alok ng kasall" "Woah! Who would have thought that Kori

Zheng would give me love advice one day?"

"Siraulo!"
"Thanks, Kori! How are the things going on

between you and Brett?" "I don't know, Drew! He sends me flowers. Nagpapadala rin
siya ng mga kung ano-ano sa anak namin. We talked about our plans for Davi.

He was here yesterday."

"He's no longer the assh*le I know he was in the past, Kori."

"Iyon nga ang problema ko, Drew-I mean, bakit hindi niya iyon nagawa noong kami pa?
Mas natatakot tuloy ako ngayon na makipagbalikan sa kanya dahil baka ako pala ang
hindi nagbibigay ng magandang impluwensiya sa kanya. Natatakot akong masaktan. Mas
malaking problema pa ngayon dahil sa anak namin kung sakali na maghiwalay kami
ulit."

"Kori, whatever your decision, I'm just here as your best friend. Having a
conversation like

this, I miss Finn..."

"I miss him too." Bumahid ang lungkot sa kanyang mukha. Hindi pa sila napapatawad
ng kaibigan nila. Ngunit nakikibalita siya sa ina nito. Ayon kay Mrs. Burnham,
nagtungo sa Amerika si Finn para dalawin si Lauren. She was happy for Finn. Sa huli
ay ipinaglaban nito si Lauren, laban sa kanya na ibinibigay nito ang kanyang
gustuhin, na ipinagtatanggol nito. Sana ay makausap niya ang lalaki at ang asawa
nito para personal na humingi ng tawad.

"Sana ay magkaayos na sila." "Fu*k!" Narinig niyang mura nito sa kabilang linya.

"Why?"

"Nawala 'yong girlfriend ko sa mesa namin! Shoot! Kuya, nasan ang kasama ko?"
narinig niyang kinausap nito ang kung sino sa lugar nito.

"Siraulo ka kasi, bakit naman kasi iniwan mo siya sa mesa? Pinaramdam mo ba na

hindi ka natutuwa nang malaman mo na buntis siya?"

"Oh, no! I have to cut this call. I have to call her."

Natatawa na lang siya rito. Masarap makita ang hitsura nito na nababaliw nang
ganoon sa isang babae. Drew learned how to love someone. Hindi na ito babaero na
tulad noon. She was happy for her best friend. Binalikan niya ang anak at kinarga
ito.

Naupo sila sa sofa na umuugoy. Pinagmasdan niya ang mukha ni Davi. Nakuha nito ang
halos kabuuan ng mukha ni Brett. Sabi nila kapag kamukha daw ng tatay ang anak,
matindi ang pagmamahal ng ina nito sa ama. Hindi siya naniniwala roon noon, ngunit
habang lumalaki si Davi ay ipinaaalala nito sa kanya kung gaano kalalim ang
pagmamahal niya kay Brett. Kaya niyang ibigay ang kanyang buhay noon sa lalaki.

Naalala niya ang huli nilang pag-uusap ni Brett noon.

Christmas Day, year ago.

Hindi sana papayag si Kori na makipag usap sa kanyang nobyo, ngunit makulit ito.
Tatlong araw na ito sa labas ng kanilang tirahan. Araw ng pasko, ngunit mag-isa
ito. Napilitan siyang patuluyin ang lalaki. Nasaktan siya nang muling makita ito.
Tandang-tanda niya kung paano ito makipagtalik kay Paris at walang kapatawaran
iyon.

Nang malagay sa alanganin ang buhay ng kanyang anak. Desidido na siya na tuluyan
nang pakawalan ang lalaki bago pa tuluyan na mawala ang katinuan ng kanyang isip.
Sa garden ng tahanan ng mga Zheng niya ito pinatuloy

"Kori, I'm sorry. Binabawi ko na ang mga sinabi ko. Please pag-usapan natin ang
relasyon na 'tin."
"Brett, stay there." Pinahinto niya ito na planong lumapit sa kanya. "You have no
right to come near me. Hinarap lang kita para pumayag na pag-usapan ang relasyon
natin. Ngayong nandito na ako, ang sasabihin ko sa 'yo ay nakikipaghiwalay na 'ko
nang tuluyan. I agree that we should break up." Naglandas ang luha niya sa pisngi.
Ang hirap palang bitiwan ang tao na pinaglaanan mo ng iyong buhay.

"Kori, please don't! I promise na

magbabago na 'ko. One last chance please."

lyon ang problema, hindi na siya naniniwala. Nabalitaan niya sa pamilya ni Finn na
naghiwalay na ang kaibigan nila at si Lauren. Ang nasa isip niya tuloy ay nagpunta
si Brett sa kanya dahil wala na naman si Lauren. Wala nang sagabal sa plano nito,
kaya heto at nagdesisyon na muling bumalik sa kanya.

"Brett, hindi lang isang daan ang tiyansa na ibinigay ko sa 'yo. Ilang beses mo
akong niloko," tila nakakapagod na ang ikot ng buhay nilang dalawa ng lalaki. Hindi
lang sila sampung beses na naghiwalay. Para silang naglalaro "Hinarap kita para
tuluyan na akong makipaghiwalay."

"Please, Kori. I promise that I'll do everything I realize that I can't let you go.
I really love you."

"Brett, I'm sorry, but my focus right now is my child! Kung ayaw mong makunan ako
nang tuluyan, pabayaan mo ako nang mag-isa!" Tinalikuran niya na ito.

Mga katok sa pinto ang nagpabalik sa kanya sa kasalukuyan. May mga luhang naglandas
sa kanyang pisngi. Pinunasan niya iyon. Brett encountered accident after that.
Hindi maayos ang laro nito sa basketball noong mga sumunod na araw. Hindi maganda
ang pagkakabagsak nito sa sahig matapos ang rebound. Kita noon sa telebisyon kung
paano nabali ang buto nito sa tuhod. Naospital ito at napilayan, ngunit hindi niya
ito pinuntahan. Gayunman ay nagpadala siya ng mensahe sa lalaki na magpagaling
noon.

Bitbit ang anak ay tinungo niya ang pintuan dahil kumatok muli ang tao sa labas.

"Senyorita Kori, may bisita po kayo sa ibaba."

"Sino?" kunot ang noo na tanong niya.

"Si Sir Brett po."

Bitbit ang anak na bumaba siya para harapin ang lalaki. Baka nami-miss na nito si
Davi. Madalas na nagpupunta roon ang lalaki.
Kahit naman wala na silang relasyon ay pumapayag siyang dalawin nito ang kanilang
anak.

Karapatan iyon ni Brett bilang ama ni Davi. Kahit namang noong nabubuntis pa siya
ay sinasamahan siya nito na magpa-checkup sa kanyang doktor nang magkaayos sila.
Naroon din ang lalaki noong nanganak siya. Simula noong iniluwal niya si Davi ay
sinamahan siya nito, ngunit matigas na ang puso niya para kay Brett. She was
scared.

Natawa siya nang makita na may maliit din itong kumpol ng bulaklak para sa kanilang
anak. Iyon naman ang nagugustuhan niya sa lalaki. Hindi nito kinalilimutan si Davi.

"To my princess."

"Pah!" Inaabot nito si Brett para magpakarga.

Diretso ang tingin nito sa kanya kahit nang binitbit nito si Davi. "Happy
Valentine's Day, Kori!"

Inabot nito sa kanya ang kumpol ng mga bulaklak. Tulad noon ay parehas pa rin ang
nararamdaman niya sa tuwing makatatanggap ng regalo mula sa lalaki, parang may
kumikiliti sa kanyang damdamin. Kinikilig siya, ngunit ngayon ay hindi na niya iyon
ipinahahalata. "Thank you! Same to you!"

Ngumiti nang mapait si Brett. Umiwas ng tingin. Inayos niya ang bulaklak sa paso
habang nakikipaglaro ito kay Davi. Lihim niyang pinagmamasdan ang lalaki nang
matapos siya. Brett was a good dad. He was serious.

"Senyorita, bakit ayaw pa ninyong sagutin si Sir Brett?" pukaw sa kanya ng kanyang
kasambahay na tumabi sa kanya. Sinisilip din ang kanyang tinitingnan.

"Kung ano-ano 'yang pinagsasasabi mo! Pagpasensiyahan n'yo na po siya, Senyorita

Kori!" Binatukan nito ang kasama.

"Hindi naman siya nanliligaw sa akin," nakangiti niyang wika.

Lumapit siya sa kanyang mag-ama.

"Are you having fun, Davi?" aniya kahit pa

hindi siya sigurado kung naiintindihan siya nito. "limbitahan sana kitang lumabas.
Ayos

lang ba?" pukaw ni Brett sa kanya. "Hindi kasama si Davi. Uhm. Don't get me wrong,
I want to have you with my daughter. I just want to have a private chat with you."

Saglit siyang natahimik, napalunok bago sumagot "Sige! Sunduin mo ako mamaya."
"Whew! Thanks, Kori!"

NEW YORK.

SA WAKAS! Matapos ang mahigit pitong taon ay makakausap na rin ni Lauren nang
personal si Daddy Sam. Matapos makababa ng gusali ay mabilis siyang nagpara at
sumakay ng taxi. Ibinigay niya sa driver ang address. Shit! Wala man lang siyang
dalang regalo para sa lalaki.

Kung bakit naman kasi late niyang nabasa ang email ni Mr. Serrano sa dami ng
kanyang ginagawa. Kinuha niya ang salamin at sinuri ang sarili. Nagsuklay siya ng
buhok at naglagay ng kaunting lipstick. Ayaw naman niyang magmukhang zombie sa
paningin ng kanyang benefactor.

Kinakabahan si Lauren hanggang sa makarating siya ng Hyatt Place. May nakita siyang
bakeshop ilang establishimiyento ang layo. Nagpunta muna siya roon at bumili ng red
velvet cake para hindi naman nakakahiya. Limang minuto na lang at alas tres na ng
hapon nang makalabas siya ng tindahan. Nagmamadali siyang naglakad papuntang hotel.
Sinalubong siya ni Mr. Serrano sa lobby-isang Pilipino na may lahing Amerikano, at
doon na nanirahan sa Amerika.

"Ms. Escarrer." Nakipagkamay ito sa kanya.

May kasama itong dalawa pa, isang babae at isang lalaki na tauhan nito.

"Hi! It's nice to see you again, sir!"

nakangiti niyang wika.

"Same to you, Ms. Escarrer. This way, please." Iginiya na siya nito patungong
elevator. "Mr. Sam came back three days ago. Then, I was surprised that he agreed
to meet you."

Nangingiti siyang nakipagkuwentuhan dito hanggang sa makarating sila sa tapat ng

pintuan ng presidential suite. Kinakabahan si Lauren. Nagrarambulan ang kanyang
dibdib. Naunang humakbang si Mr. Serrano palapit sa pintuan. Naghintay sila ng
dalawang kasama nito dalawang metro ang layo at hinayaan ang may-edad na lalaki na
katukin ang silid. Nagbukas iyon.

"Sir, Ms. Escarrer is here."

Tahimik lang sa loob pero lumabas ang isang lalaki na naglalaro sa kuwarenta ang
edad na naka three-piece suit, Amerikano. Kinabahan siya at naisip na baka ito si
Daddy Sam.
"Ms. Escarrer, please come in," anito.

"A-are you Daddy Sam?"

"Oh, no! He's not," natatawang wika ni Mr. Serrano.

Natawa rin nang bahagya ang lalaki. "I'm one of his staff. Mr. Sam is inside."

Kumakabog ang kanyang dibdib na pumasok sa loob ng silid.

"Ms. Escarrer, we will ave now. Happy Valentine's Day!" wika ni Mr. Serrano.

"Sir, I'll leave now," sabi rin ng lalaki na galing sa loob ng silid.

The scent of red roses welcomed Lauren as she steps forward inside the room.
Napupuno ng mga pulang rosas na nakalagay sa mga paso ang silid ang unang pumukaw
sa kanyang atensiyon. Hahabulin niya sana ang mga ito.

T-teka! H'wag n'yo akong iwan! Ngunit

hindi niya nasabi. Mas dumoble ang kaba niya sa dibdib.

Namumula ang kanyang pisngi nang saraduhan siya ng pinto ng mga ito. Napahawak na
lang siya sa seradura habang nakatalikod sa kanyang benefactor.

Hindi naman siguro ako pinag-aral at tinulungan ni Daddy Sam para lang singilin sa
mahalay na paraan.

Dahan-dahan niyang ipinihit ang kanyang katawan paharap sa kanyang Daddy Sam.
Parang slow motion sa kanyang paningin ang mga imahe nang tuluyan niyang masilayan
ang nag-iisang lalaki sa loob ng silid. Naibagsak ni Lauren ang bitbit na kahon ng
cake ngunit hindi niya inalis ang pagkakahinang ng kanyang mata sa lalaki. Ang
lalaking patuloy na dumadalaw sa kanyang panaginip. Ang lalaking hinanap hanap ng
kanyang puso sa loob ng isang taon. Ang lalaking nagpapagulo sa mga desisyon niya
sa kasalukuyan.

Feibulous
Ano ang naramdaman n'yo sa chapter na ito. Hehe.

CHAPTER 67
NAIBAGSAK ni Lauren ang bitbit na kahon ng cake ngunit hindi niya inalis ang
pagkakahinang ng kanyang mata sa lalaki. Nagsimulang maglandas ang luha niya nang
muling masilayan ang mukha ng lalaking hinanap ng puso niya.

Hindi niya naisip sa loob ng mahabang panahon na iisa si Finn Burnham at si Daddy
Sam.

Lumapit ito sa kanya. Mas malinaw niya itong pinasadahan ng tingin. Ganoon pa rin
ang hitsura ng lalaki, parang kahapon lang sila huling nagkita. Malamlam ang mata
nito na malalim na nakatingin sa kanya. Nakasuot ito ng gray na three-piece suit.
Maayos na naka brush up ang buhok.

"I got you..." tinig ng lalaki. Hinaplos nito ang kanyang pisngi, binaba ang mukha
at saka siya binigyan ng halik.

God! How much she missed his kisses? Napapikit na lang siya at saka ninamnam ang
mga labi nito na kaytagal niyang hinanap. Awtomatikong isinukbit niya ang mga braso
sa leeg nito. Ramdam niyang kinikiliti ang kanyang damdamin sa kasalukuyan.
Ipinaramdam din nito sa kanya na hinanap siya nito sa loob ng mahabang panahon. One
year, two months, ten days-iyon ang eksaktong bilang ng mga araw na binigyan siya
nito ng espasyo.

Hindi maiwasan na bumalik sa kanyang ala ala ang huli nilang pag-uusap isang taon
nang mahigit ang nakaraan.

"Mahal na mahal kita, Lauren. Mahal na mahal... 'Yan ang dapat na sinabi ko noon
pa," anito habang kayakap siya.

"Finn, we don't deserve this. I don't want you to leave. Sobrang mahal kita, Finn!"
aniya habang umiiyak. Masyadong dinudurog ang kanyang puso. Hindi niya maisip na
lumayo ito sa kanya ngayon na nagpapaalam na ito kahit pa alam niya na iyon ang
tama.

"Me either, but we will not be happy, sugar. Ikaw na nga ang nagsabi, hindi na 'tin
kayang umakto na parang ayos lang ang lahat gayong ang laki nitong problema natin.
You are still hurting. Walang kapatawaran ang ginawa kong panloloko sa 'yo at gusto
kong mapatawad mo 'ko nang tuluyan. All of us deceived you, and sending you away
from all of the people who hurt you is the biggest gift I can give."
Nagbalik ang kanyang isipan sa kasalukuyan nang maghiwalay ang kanilang labi.
Humikbi si Lauren.

"Happy Valentine's Day, sugar!"

Mahigpit niyang niyakap sa baywang ang lalaki. Pinakinggan ang damdamin nito.
Nanuot sa kanyang ilong ang amoy nito na matagal niyang hinanap-hanap. Finn kissed
her forehead.

"Why did you do that, Finn? Why did you help me?" tanong niya rito habang umiiyak.
Hindi siya makapaniwala.

Finn was always there. He never left her from the beginning. He secured her life
even after they separated ways. Naalala niya tuloy ang sinabi ni Jessica noon na
nakipag-relasyon lang ang lalaki dito para lang alamin ang kanyang lagay. Mas
humigpit ang hawak niya sa kasuotan nito.

Daddy Sam helped her during those days that she was alone. Walang laman ang kanyang
tiyan sa unibersidad dahil ninakaw ng kanyang roommate ang kanyang pera. Hindi siya
makahingi sa kanyang magulang noon dahil namomroblema na sila sa pinansiyal.
Nagtiis siya hanggang sa ipakilala sa kanya ni Mr. Serrano ang isang Mr. Sam.
"Dahil mahal kita, sugar. You are my star. I had to protect you."

Humikbi siya.
"I love you so much, Finn! Did you prepare all of these flowers and gifts?" Inikot
niya ang mata sa silid.
Tumango ito. Iginiya siya sa unang kumpol ng rosas. Kinuha niya ang tarheta.

Merry Christmas, sugar! lyon ang mga nakasulat. Iyon ang unang pagtitipon nang
naghiwalay sila.

Lumipat siya sa kasunod na bouquet. Happy Valentine's Day, sugar! I miss you so
much!

Mayroong Happy birthday, my star! Wishing you all the best.

Kahit Women's month ay may bulaklak ito para sa kanya.

Iginiya siya nito sa sofa matapos nilang ikutin ang lahat ng iyon. Ikinandong siya
nito sa hita nito at saka niyakap ang kanyang baywang. Hinayaan ang lalaki na
amuyin ang kanyang leeg. Iba ang sorpresa na ibinigay nito sa kanya. Hanggang sa
mga oras na iyon ay hindi pa rin siya makapaniwala.

"You never told me that you are my benefactor when I was in the Philippines. How
did you do that? H-how did you know that I was in trouble years ago?"

"Jessica."

"Tell me, I want to know everything about how you started helping me."

"Almost eight years ago, I was hurt when you left my room that day, my twentieth
birthday. I have never slept in my room since then. Lumipat ako sa bahay nila
Klaus. Sinabi ko kay Mommy na doon na muna ako sa bahay ng mga pinsan ko. Kaya
lang, hindi rin ako halos umalis sa kuwarto ko noon. I want to forget everything.
Masyado akong nasaktan sa nangyari. Hindi ko matanggap na nagawa mong
makipagsabwatan sa magulang mo-well, that's what I know.

"Days later, Klaus came to my room. I learned that it was your last day in Manila.
You are going to America to study here. I-I followed you to the airport. I want to
stop you, forgive you, and tell you how sorry I was for treating you like that. But
I was late, nakaalis ka na papuntang Amerika."

Humigpit ang hawak ni Lauren sa damit nito. She remembers that day. Masyadong
masakit ang araw na iyon. Halos wala siyang ginawa kung hindi ang umiyak kahit
naroon na siya sa eroplano.

"It hurt me. I told myself that... maybe Lauren is not for me. I forced myself to
forget you. Months later, Klaus said to me that your family experienced bankruptcy.
I told myself then that I didn't care anymore; I was i the process of moving on. I
don't care what happens in your life anymore. However, I feel uncomfortable. I have
loved you for years and it's not easy to forget.

"Nang magkaroon kami ni Jessica ng tiyansa na magkasama dahil sa school projects at

saka sa isang event, nagtapat siya sa akin na may gusto siya sa 'kin. Pumayag akong
makipagrelasyon sa kanya. I know that what I did was wrong because I felt nothing
for her. I was with her, but most of our conversation is about you. Sa kanya ko
nalaman ang mga pinagdadaanan mo rito. 'Tapos, nalaman ko na nagpadala siya sa 'yo
ng regalo. I got your address in her notebook. I went to America after that. It's
easy because my visa was always ready. Thus, we have an airline. It's not hard for
me to go anywhere.
"Nakita kitang umiiyak sa tapat ng bakery. I want to cry with you, because I know
that you were hungry at that time." Lumarawan sa mukha ni Finn ang sakit na para
bang sariwa pa sa isipan nito ang tungkol doon.

Naaalala iyon ni Lauren. Tatlong araw na siyang hindi kumakain. Naibuhos niya ang
sama ng loob sa tapat ng bakery. Nag-apply siya ng trabaho noon, ngunit hindi siya
pinapayagan ng may-ari. Ninakawan kasi siya ng pera ng dorm mate niya ngunit ayaw
nitong umamin. Walang natira sa kanya kahit singkong duling. Nagsisimula pa lang
siya sa ibang bansa, ngunit

masyado nang malupit ang tadhana sa kanya. "Then, I talked to Mr. Serrano. He was
the owner of your apartment. Business partner siya ni Daddy. Kailangan niya ng
malaking pera noong mga panahon na iyon. Nakiusap ako sa kanya na alamin ang
nagaganap sa'yo sa school kapalit ng pagtulong ko sa kanya. Nalaman niya na hindi
nakababayad ang magulang mo sa dorm. Nalaman din namin na damay ang pag aaral mo.

"Muli akong nakiusap kay Mr. Serrano na hayaan kang mag-stay sa apartment kung saan
ka nakatira ngayon. Binayaran ko ang sampung taon na pananatili mo roon pati ang
allowance mo sa eskuwelahan."

"P-paano mo nagawa iyon?" tanong ni Lauren. Estudyante lang din si Finn noon. Alam
niyang may kaya ang pamilya nito, ngunit hindi biro ang sampung taon na ibinayad
nito kay Mr. Serrano.

"Ibinenta ko ang ilang lupain na ipinamana sa akin ng lolo kong mga ari-arian sa
Pilipinas para mabayaran siya. I had to make sure that you were safe. It's not easy
to sell, but I borrowed money to the bank using my properties."

Napasinghap si Lauren. "Oh, Finn..." Lalo siyang naiyak sa mga narinig mula rito.
Ngayon niya napatunayan na mas mahal siya ni Finn, kumpara sa pagmamahal niya rito.
Naglandas sa magkabila niyang pisngi ang mga luha. Hinaplos nito ang kanyang
pisngi. Pinahid ang ilalim ng kanyang mata.

Living in New York is not easy. Kulang ang five thousand U.S. Dollars para mabuhay
sa isang buwan ang isang estudyanteng tulad niya.

"Matapos 'yon, pinilit kong sabihin sa sarili ko na 'yon na ang huli kong pagtulong
sa 'yo. Sapat na ang sampung taon para maging maayos ang buhay mo. Hanggang sa
dumalang na akong dumadalaw sa 'yo rito. Ibinaling ko ang atensiyon ko sa ibang
bagay sa Pilipinas. Binabalitaan lang ako ni Mr. Serrano kapag may problemang
nagaganap sa 'yo."

Dahil sa matinding emosyon ay inilapat ni Lauren ang kanyang labi sa lalaki.

Sobrang suwerte niya na nagmahal siya ng tamang lalaki.

Tila nanumbalik sa kanyang isipan ang lahat ng naganap sa kanila simula noong una
silang magkita sa library hanggang sa maranasan nila ang unang halik-hanggang sa
maghiwalay na sila at magkabalikan. Nagpakasal at muling maghiwalay ng landas dahil
kailangan nilang parehas ng kapayapaan. She gasped after their lips parted.
Pinakatitigan niya ang tsokolateng mata nito.

"Happy heart's day, sweetheart!" wika ni Lauren, muli niyang inilapat ang labi
rito. "Did you like my surprise?"

Tumango siya.

"It's payback time, sugar."

Pinangko siya nito at dinala sa nag-iisang silid.

CHAPTER 68

[Warning: this chapter includes some explicit content and may not appropriate for
ages 17 and below.]

MARAHAN na inilapag ni Finn si Lauren sa dulong bahagi ng kama. Hinubad nito ang
coat habang nakatingin sa kanya. Ipinatong nito iyon sa sabitan na naroon sa tabi.
Kung titigan siya nito ay para bang mawawala siya anumang oras sa silid na iyon.
Nais nitong damhin ang bawat oras na naroon siya.

Gusto naman ni Lauren na maranasan muli kung paano siya nito sambahin. Matapos ang
matagal na paghihintay, sapat lang siguro na kunin ang oras na iyon na muli silang
nagtagpo.

"I miss you, sugar!" anito bago muling inilapat ang labi sa kanya.

Pinuno ni Finn ng kakaibang ligaya ang kanyang dibdib habang dinadama niya ang
presensiya nito. Tinanggal nito ang winter coat niya at hinayaan na dumausdos iyon
sa sahig. Hinawakan nito ang dulong bahagi ng kanyang blusa at saka iyon inangat.
Saglit na naghiwalay sila para paraanin ang tela at tanggalin iyon sa kanyang
katawan.

"I will not let you leave me again," bulong nito habang nararamdaman niya ang
mainit nitong hininga na ilang distansiya lang ang layo sa kanya.

Muli nitong hinawakan ang kanyang panga bago ipinalasap ang labi sa kanya. Kumilos
ang mga kamay ni Lauren na isa-isang kinalas ang butones ng suot nitong polo,
walang pagmamadali. Nais niyang sariwain ang bawat segundo na makasamang muli ang
kanyang asawa. Sobra na ang mga oras na kanilang paghihintay.

May kung ano siyang naramdaman nang maglandas ang kanyang daliri sa dibdib nito
nang tuluyan niyang mabuksan ang suot nitong polo at humantad sa kanya ang
matipunong katawan ng kanyang asawa. Tila naghahatid ng kakaibang enerhiya ang
bawat paghaplos niya sa balat nito.

"I love you, sugar!" bulong muli ni Finn na napaungol nang bahagya.

Naramdaman na lang ni Lauren na naihubad na ni Finn ang suot niyang bra at basta
iyon inihagis sa kung saan. She gasped when he cupped her breast. He moved his lips
to her neck. Doon ito nag-iwan ng mga maiinit na halik habang pinipisil nito ang
kanyang dibdib.

"Hah..." Hindi napigilan ni Lauren na mapaungol habang nasa bibig nito ang kanyang
labi. Naghahatid ng kakaibang kuryente ang pamilyar nitong mga haplos sa kanya.

"It's payback time, sugar," bulong nito sa kanyang tainga.

Napangiti siya bago ito tinanong nang may pagka-pilya "Paano mo ba ako sisingilin?
One time payment? 'Yung may collateral? 'Yung may interes, o amortized?"

Naalala niya tuloy ang sinabi ni Gail. "You

should fuck him when you meet again."

Naglaro ang kanyang mga daliri sa suot nitong sinturon. Tinanggal niya sa
pagkakalawit ang bakal nito habang hindi tinatanggal ang kanyang paningin sa
lalaki. Nang magkaroon ng tiyansa ay tuluyan niyang nabuksan iyon.

Finn chuckled. "I'll give you a choice you want, sugar. Whatever you choose is all
right as long as I get paid," wika nitong bumagal ang paghinga, tila inaantabayanan
ang mga susunod niyang pagkilos.

Idinampi ni Lauren ang kanyang labi sa dibdib ni Finn. Nais niyang sariwain ang
amoy nito na ilang buwan niyang hinanap habang tuluyan na inaalis ang kasuotan
nito. Naglandas ang kanyang labi pababa kasabay ng mga daliri niyang kumukurba sa
hubog ng kanyang asawa. Naiangat na lang ni Finn ang ulo nito paharap sa kisame na
parang isdang sumisinghap sa bawat pagdampi niya sa balat nito na nag-iiwan ng kung
anong klase ng elektrisidad. Magaan lang nitong nahawakan ang kanyang ulo, hinayaan
ang kanyang mahabang buhok na sumingit sa bawat daliri nito.

Lauren sucked his small nipp*le. Inilaro iyon sa kanyang dila.

"Oh... hah..." She heard from Finn.

Naghahatid din iyon ng kung anong init sa kanyang katawan. Ipinangako niya iyon sa
sarili na kung sakaling magkikita sila ni Finn, ibibigay niya ang lahat sa lalaki,
hindi siya mahihiya na ilabas ang kanyang emosyon, ang kanyang pagmamahal sa
lalaki. Ipararamdam niya kung paano siya nasabik at hinanap ang presensiya nito.

Tuluyan niyang nabaklas ang butones ng suot nitong pantalon. She pulled down his
trousers. Sinasambang tiningnan niya ang katawan nito kasabay ng kung paano
gumapang ang kanyang mga daliri sa baywang nito. Lumuhod si Lauren sa harapan ni
Finn habang magkahinang ang kanilang mga mata. Marahan niyang ibinaba ang suot
nitong pantalon. Hanggang sa lumitaw sa kanyang harapan ang matayog nitong pagkalal
ki.

Ramdam niya ang kakaibang pagnanasa mula kay Finn habang nakatingin sa kanya.
Lauren holds Finn's stick, which was just right in front of her face. She gently
caresses it, stroking it up and down, using her thumb. Umawang ang labi ni Finn
habang sumisinghap. Nagawa pang pumintig ng matigas nitong pag-aari habang hawak
niya na para bang inuudyukan siya nito na mas pagbutihan ang pagkilos.

"I miss you, sugar..." Naipit na lang sa lalamunan nito ang mga sasabihin pa nang
dumampi ang kanyang labi sa pinakabungad ng kahabaan nito.

"Ohh... F*ck!" ungol ni Finn habang nakapikit para mas damhin ang kanyang labi na
nag-iiwan ng kakaibang init dito. Lauren sucked his balls, dahilan para humigpit
ang kapit nito sa kanyang buhok.

"Yes, sugar... sucked all of it!"

Ipinasok ni Lauren ang matigas na bagay na iyon sa loob ng kanyang bibig. Namumula
na ang kanyang pisngi dahil hindi niya pa nagawa sa buong buhay niya ang ganito
kahalay sa kanyang asawa. Narinig niya lang kay Gail na masarap gawin ang bagay na
iyon. At base sa reaksyon ng lalaki, may katotohanan ang sinabi ng kanyang boss.

Pinaglandas niya ang kanyang dila sa kahabaan nito dahilan para mas humigpit ang
hawak ni Finn sa magkabila niyang panga.

"Open your mouth, sugar. Cover him with your warm lips."

Sinunod niya ito, inipit niya ng kanyang labi ang sandata nito. Finn pushed his
hardness inside her mouth. He moved his lower part and took control. Pakiramdam
niya ay magkakaroon siya ng lock jaw sa ginawa nito, ngunit malaya niyang tinanggap
ang kung ano man ang nais ni Finn. It got bigger, hotter, and harder.

"Ah, God! Lauren, you are making me crazy!"

Nabigla na lang siya nang itayo siya nito at ihagis sa ibabaw ng kama. Kakaibang
excitement ang naramdaman niya nang lumapat ang kanyang likuran sa malambot at
puting beddings. Mabilis na pumaibabaw sa kanya si Finn at saka siya siniil ng
halik, mas mapagparusa na kumpara kanina. Bahagyang nakakurba ang katawan nito para
magkaroon ng laya na buksan ang kanyang suot na pantalon. Hindi niya napigilan na
mapaungol nang sumuot ang palad nito sa loob at parang inspektor na sinasaliksik
ang bagay na nakatago sa kanyang natitirang kasuotan.

Mas naging mapaghanap ang kanyang labi na nakahinang sa lalaki dahil sa ginawa
nito.

Umandar paibaba ang labi ni Finn at saka sinakop ang kanyang dibdib kasabay ng kung
paano nito dinama ang tungki ng kanyang pagkabab*e.

"Ahh... Sh*t!" Lauren screams as Finn caresses her wetness. Inangat nito nang
bahagya ang katawan. Both of her hands were holdings Finn's jaw, meeting his eyes
while her mouth is wide open.

Dumadampi sa pisngi nito ang kanyang mainit na hininga.

"Oh my God!" Hindi niya napigilan na mapasinghap habang nilalasap ang kakaibang
sensasyon na iyon lalo na nang sumuot ang daliri nito sa kanyang loob. "Ohhh..."

Finn was enjoying her reaction. Bumaba muli ang labi nito sa kanyang dibdib kasabay
ng kung paano rin nito ibinaba ang kanyang suot na pantalon. Hindi na mapalagay si
Lauren nang makarating ang labi ni Finn sa kanyang puson. Mag kung anong naglalaro
sa kanyang tiyan. Itinuwid nito ang likuran at saka tuluyang hinila ang kanyang
pang-ibabang kasuotan kasabay ng kanyang underwear.

Napasinghap na lang ito nang tuluyan na lumantad ang kanyang hubad na katawan sa
paningin nito.

"God! I miss you so much, sugar!" Nagmadali itong tinanggal ang kanyang strap
sandals. Itinuloy nito ang paghalik sa kanyang binti papaakyat.

May kung anong kuryente na dumadaloy sa kanya na napapikit na lang at hinayaan ito
na kumilos kung paano siya pasisiyahin. Nang naroon na sa hita niya ang lalaki, mas
dumoble ang pag-iinit ng kanyang katawan. Hinila nito ang kanyang mga binti,
inilagay siya sa tamang posisyon. Nagawa pa siya nitong tudyuin nang halikan nito
ang kanyang singit.

May kakaibang kilabot iyon kaya nakagat niya ang labi. He started to rub her wet
l*bia using his big thumb. She curled her legs as she enjoying the moment.

"Ahhh..." Halos mawala siya sa sarili nang maramdaman niya ang mapagpala nitong
dila na naglandas sa kanyang kaselanan. Ibang sarap ang hatid niyon sa kanya.
"Finn! Oh, my God!"

Finn sucked her sweet juices that are continuously running from her inside as he
held both of her mountains.

"Yes! Oh my God, Finn!" Mariin niyang naihiga ang kanyang ulo sa unan habang hindi
alam kung paano liliyad ang hindi nagsisinungaling na katawan niya. "I can't take
it anymore!" "Just hold it, sugar. We are just starting," naaaliw nitong sabi.

Luminya ang kanyang mga ungol sa silid bago pa siya magprotesta hanggang sa
maihiyaw na lang niya ang pangalan nito. "Finn!

Ahhh..."

Nahila na lang niya ang buhok nito habang inaabot niya ang rurok ng kaligayahan.
Para siyang dinala sa kakaibang mundo ng mga elemento nang tumigil ang lalaki.

"I'm not done yet! I'll make sure to get the last interest before you leave this
room," natutuwang wika nito. Tumayo ito at sa paahan ng kama para bigyan ng buwelo
ang sarili. Finn stroked his shaft to make it bigger and harder. It was so sexy.
She likes seeing him playing his hardness.

Nakagat na lang ni Lauren ang kanyang labi habang nakatingin sa lalaki. Gumapang
ito papalapit sa kanya, pumosisyon sa tamang puwesto nang tuluyan nang mabuhay ang
kahandaan nito. Bahagya nitong pinaglayo ang kanyang mga binti. Their lips met
again.

Sabay silang napapikit at napasinghap nang muling dumampi ang kahabaan nito sa
kanyang bukana. Hindi pa man ay kakaiba na ang ligaya na hatid niyon sa kanya.

He was slowly inserting his hardness inside her tightness. Mariin niyang nakagat
ang ibabang labi nito nang tuluyan nitong sinakop ang kanyang kaloob-looban. Finn
then started to move, slowly dances in the right rhythm.

"Ah, God! I miss it, Finn! Ang sarap!" she said shamelessly. Never in her entire
life, she would say those words to this man.

"You'll enjoy this whenever you want. I will not let you go again, sugar."

Pinupuno ng malalim na pagmamahal nito ang kanyang dibdib kaya hindi siya magsasawa
kahit paulit-ulit siya nitong angkinin. May kakaibang sarap ang hatid niyon sa
kanya habang panay ang tudyo ng dulo ng pagkalal ki nito sa kanyang loob. Finn held
her cheek nang muli nitong sinakop ang kanyang labi. Iniimbak ni Lauren ang
magandang sandali na iyon sa kanyang isipan.

"Ohh... Finn!"

Finn moves faster. Tumatagaktak na ang pawis nilang parehas kahit masyadong malamig
ang klima sa labas ng silid. "Ah, shit!"

Ilang sandali pa ay umikot sila sa higaan, pumaibabaw siya sa katawan nito. "Move,
sugar!" Hinawakan nito ang magkabila niyang puwitan at saka siya

iginiya-iginiya para mas maipasok nito ang kahabaan sa kanya.

Mariin siyang kumapit sa dibdib nito habang nilalasap niya ang kakaibang sensasyon
na sinasabayan nito sa musikang sila lang ang may alam. Naisigaw na lang niya ang
pangalan nito dahil sa mabilis nitong pagkilos. It was so damn good, having his
thick shaft inside her. God! She never thought that she would miss having sex like
this with this man. Para bang nais niyang magsisi kung bakit siya umalis at
hinayaan ang sarili na mag-isa sa loob ng ilang buwan.

"You should remember my name, Lauren." Muling nagtagpo ang kanilang labi. May kung
anong bagay na naiipon sa kanyang loob makalipas pa ang ilang minuto. "God, Finn!
Oh..."
"I'm c*mming, sugar!"

"Ahh..." Hindi niya napigilan na mapahiyaw nang tila makarating sila sa ibang
dimensiyon.

Nanghihina na naibagsak na lang niya ang katawan dito. Hinahabol ang hangin at
parang ilang enerhiya ang nagamit niya sa sandaling iyon. His hardness was still
inside her wet cave. And they don't seem to want to let go of each other.

"I forgot to ask," Lauren said while breathing heavily. Nasa dibdib nito ang
kanyang ulo.

"What is it, my star?" anito habang hinahaplos ang kanyang buhok.

"What is the meaning of Mr. Sam? Why did you choose the name?" Inangat niya ang
kanyang mukha para salubungin ang mata nito. "Sam is my grandfather's name. Since
sa

kanya galing ang perang itinulong ko sa 'yo, ginamit ko ang pangalan niya."

Para siyang maluluha nang maalala na

naman ang ginawa nito sa kanya. "I love you so much, Finn!" Humigpit ang yakap niya
rito.

"I love you more, sugar!" Pinunasan nito ang kanyang mata. "Are you ready for
another round?”

"Ah, talagang may plano kang maningil ng interes!"

"I had to make sure you'll get pregnant."

CHAPTER 69

MABUSISING sinuri ni Kori ang sarili sa salamin. Mahigit isang taon na rin nang
huli siyang makipag-date kaya iba ang kanyang pakiramdam sa kasalukuyan. Kumakabog
ang kanyang dibdib at hindi siya mapakali. Sinuri niyang mabuti ang kanyang manipis
na makeup, ang pagkaka-ayos ng kanyang buhok at kung tama ba ang damit na isinuot
niya sa gabing iyon.

Habang abala sa pagpahid ng light pink na lipstick para sa kanyang huling pagsuri,
bigla siyang natigilan.

What are you doing, Kori?

Bigla niyang naibagsak ang lipstick sa tokador at saka muling tinignan ang sarili.
Masyado niyang inaabangan ang gabing iyon, hindi maikakaila na talagang nais niyang
muling makasama si Brett-hindi nagsisinungaling ang kanyang katawan kahit pa iba
ang nais isigaw ng kanyang isipan.

Napaupo si Kori sa kanyang magandang silya sa tapat ng tokador at saka malalim na

nag isip kung tama ba itong ginagawa niya.
May kumatok sa pintuan dahilan para saglit ng mawaglit sa kanyang isipan ang mga
tanong niya sa sarili.

Lumapit si Kori doon at bumungad sa

kanya ang kanyang ina na bitbit ang kanyang anak na si Davi. Nakiusap kasi siya kay
Mrs. Zheng kung maaari nitong bantayan ang kanyang anak. Hindi niya ugali na basta
ipaalaga si Davi sa kasambahay. Masyado siyang nag-iingat lalo na kung ang usapan
ay tungkol sa kanyang anak.

"Brett is downstairs. He's been waiting for you for twenty minutes." Sinilip niya
ang relo sa pader at doon niya nakumpirma ang sinabi nito. Hindi niya akalain na
natagalan siyang magmuni-muni.

"Oh! I'm sorry, "Mal Masyadong lumipad ang isipan ko, nakalimutan ko na ang oras."
"Dati, wala pang oras ng usapan n'yo ay

naghihintay ka na sa gate ng bahay natin. Ngayon, nagagawa mo nang paghintayin si

Brett ng twenty minutes. What's stopping you, hija?"
"I don't know, 'Ma. Alam mo naman kung ano ang mga naganap sa amin ni Brett, ang
mga pinagdaanan ko. Natatakot ako."
"Hija, I know, and I hated him for doing those bad things to you. But, he
completely changed his life for you and Davi. Kahit ang pagiging basketbolista niya
ay nagawa niyang isuko para lang sa inyo ng anak mo."

May katotohanan ang sinabi ng kanyang Ina. Noong nagdaang taon ay hindi na itinuloy
pa ni Brett ang kontrata nito bilang basketbolista. Nagtayo ng tindahan ang lalaki
na puro sports items ang ibinebenta. Doon inuubos ni Brett ang oras nito araw-araw,
o kung hindi naman ay nagpupunta ito sa kanyang bahay para sa kanilang anak.

"Hija, halatang nagsisi na si Brett sa kasalanang nagawa niya sa'yo. Both of you
deserve to be happy, together with Davi. Nagbago na siya para sa inyo ng anak mo.
'Di ba nga't hindi ka niya iniwan sa loob ng ilang buwan kahit pa magkahiwalay na
kayo? He loves being with you, with or without your relationship."

Niyakap niya ang ina. "Thank you, 'Ma!" "Go! Babain mo na si Brett. He's been
waiting for you."

Hinalikan niya ito sa pisngi, gayundin ang kanyang anak na si Davi. Binaba niya ang
lalaki. Saglit itong napatigil nang masilayan siya at saka tumindig ng tayo.

"Let's go?" tanong niya sa lalaki.

Tumango lang ito. Binalingan niya ang ina. "Bye, 'Ma! Bye, baby!"
"Enjoy your night!" anang kanyang ina. "Mauuna na po kami, tita. Bye, baby!"
Hinalikan ni Brett ang kanilang anak. Sabay sila nito na tinungo ang sasakyan ng
lalaki.

Mas dumoble ang kabog niya sa dibdib nang makasakay siya sa bitbit nitong sasakyan.

"Saan pala tayo pupunta?" usisa ni Kori.

"You'll know soon," simpleng sagot nito.

Sinimulan na paandarin ang kotse.
Tahimik nilang binaybay ang daan. Nag aalangan ito kung kakausapin siya, ganoon din
naman si Kori. Sa loob kasi ng ilang buwan, parang bigla silang nagkaroon ng gap ng
lalaki. Nahihiya si Brett na umakto na parang magkaibigan sila kaya hindi siya nito
inaabala. Nagkaroon naman ng harang ang kanyang damdamin para rito kahit na halos
araw-araw silang nagkikita. Ang pinagpasalamat ni Kori, hindi siya nito iniwan,
para bang sapat nang magkasama lang sila at maramdaman nito ang kanyang presensiya.

Pumasok sa isang pribadong subdibisyon ang kotse nito hanggang sa huminto iyon sa
tapat ng isang may kalakihang bahay-hindi nalalayo sa kanyang tahanan.

Inalalayan siya nitong bumaba. "W-what is this place?"

"It's a home."

Yeah, obviously. Hinayaan niya na lang ang lalaki. Pumasok sila sa loob.

"Here's the living room," anito nang pagbuksan siya ng pintuan. Maluwag ang silid
at maliwanag ang mga ilaw. Tumuloy sila sa kusina. Pinasilip lang nito sa kanya
iyon.

"Nasa itaas ang bedrooms."

Tumango lang si Kori. Wala siyang naiintindihan sa ibig nitong ipahiwatig.

Binebentahan ba siya nito ng bahay? Iyon ang nasa isipan niya.

Naglakad sila patungo sa garden na nasa gilid ng tahanan. Doon nakahanda ang isang
mesa. May kumpol ng rosas sa ibabaw nito at napaliligiran iyon ng maliliit na
electric candle light. May violinista pa na nakatayo na nagsimulang magpatugtog
nang makalapit sila. Agad silang binigyan ng champagne ng serbidor na naroon din.
"Happy Valentine's Day, Koril"

"Same to you, Brett!" nakangiting wika niya. Pinag-umpog nila ang mga kopita bago
inilapit sa labi.

Hinandaan sila ng pagkain sa maliit na mesa. The mood was romantic. May kung anong
saya na nararamdaman si Kori sa oras na iyon. Unang beses iyon na binigyan siya ni
Brett ng espesyal na date. Pinag-usapan nila ang kung ano-anong bagay. Pinag-usapan
din nila ang tungkol sa kanilang anak.

Ilang saglit pa ay wala na silang mapag usapan, para bang may dumaang malamig na
hangin sa kanilang pagitan. Hinawakan ni Brett ang kanyang kamay na nakapatong sa
mesa matapos nilang kumain. Pinisil nito iyon. Kinuha nito ang box ng singsing at
ipinatong iyon sa kanyang tapat. Tumambad sa kanyang ang makinang na diamond ring.
Kumabog nang sobra ang kanyang dibdib.

"Kori, this home-I bought this home for you, for us... We will live here happily i-
if you accept me as your husband."

Napasinghap siya sa sinabi nito. Naroon muli ang kanyang takot. Binawi niya ang
kanyang kamay at saka siya napayuko. Pinagsalikop niya ang dalawang kamay niya sa
dibdib. Hindi maiwasan na kabahan si Kori.

Mapait na napangiti si Brett sa kanyang inakto.

"I guess, I got your answer. I was too late, and I understood. Huwag kang mag-
alala. This home is still my gift to you for giving me a beautiful daughter. You
did great, Kori. I'm happy as long as you are happy. You can live here anytime.
Pwede mo ring ibenta kung ayaw mo... I'm so stupid. Bakit ka nga pala magpapakasal
sa gagong katulad ko?" Pumiyok si Brett. "S-sorry. Mauuna na ako sa sasakyan.
Ihahatid na lang kita."

Tumayo na ito at saka naunang maglakad palayo. Naging hudyat naman iyon para
magising sa katotohanan si Kori. Ayaw niyang palipasin ang pagkakataon na iyon na
alukin siya nito ng kasal. She must accept it! She has been dreaming about this for
years! "Brett!"

Nagtuloy-tuloy sa lakad si Brett na parang natalo sa isang malaking pagsubok.

Dinampot ni Kori ang singsing nito. Tinakbo niya ang lalaki at saka ito niyakap
mula sa likuran para pigilin. Napatigil ito sa paglakad.

"Hindi mo pa nga nakukuha ang sagot ko, umalis ka na agad! Yes, you are stupid!"
nagagalit na wika niya.

Humarap ito sa kanya. Nangingislap sa luha ang mga mata nito kaya pala hindi ito
tumigil, parang ayaw na makita niya ang mga lyon.

"What I did to you is unforgivable, and I understood. I was later to realize that I
need you, that I love you so much. Lauren is no longer in my heart, Kori. Masyado
kong binulag ang sarili ko na isiping mahal ko siya, pero matagal na siyang wala sa
puso ko. I only care for her, but I care for you even more.
"Nang gabing muntik nang may maganap sa inyo ng anak natin, natakot ako nang sobra.
Kung pwede lang nang mga oras na iyon na ibigay ang buhay ko sa panginoon maligtas
ka lang at ang anak natin. Doon ko napagtanto na masyado kang mahalaga sa akin.
Ginising din ako ni Lauren nang hilingin niya sa akin na huwag ko na siyang
guluhin. I just love having Lauren around because she's my friend. Yes, she was
special in my heart-only as my best friend. Huli na bago ko mapagtanto ang mga
kalokohang nagawa ko. Kaya hindi kita masisisi kung tanggihan mo ang alok ko
ngayon."

"No, Brett! Mahal kita. Yes, I'm afraid, but I am willing to give us a chance. You
are a good father to Davi. Our daughter deserves a happy family. Hindi mo ako
iniwan sa lahat ng oras. lyon ang dahilan kaya hindi nawala ang pagmamahal ko sa'yo
kahit sa loob ng mga panahon na sinabihan ko ang sarili ko na hindi na dapat.
Brett, mahal kita. Hindi ko palalagpasin ang pangarap ko na maging asawa ka."

Niyakap siya nang mahigpit nito. "Oh, God! Thanks, love!"

Sinakop nito ang kanyang labi. Bahagya siyang naluha. Parang nawala ang kung anong
nakabara sa kanyang dibdib. "I love you, babe! So, yes, payag ako na maging asawa
mo! Bibigyan natin ng masayang pamilya ang anak na 'tin."

Naisayaw siya nito dahil sa sobrang tuwa. Napasinghap na lang siya nang may
magputukang fireworks sa ulap tanda ng pagdiriwang nila at pagtanggap sa isa't isa.

CHAPTER 70

"ARE you ready?" tanong ni Finn kay Lauren. Magkahawak ang kanilang kamay habang
naglalakad sa kahabaan ng pasilyo sa Ninoy Aquino International Airport.

"Yes."

Dalawang taon ang nakaraan, hindi maayos ang kanyang emosyon nang dumating siya
rito sa Pilipinas dahil namatay ang kanyang ama.

The day was the second death anniversary of her dad. Finn waited for her in America
whilst she settled her things in that country. Kailangan niyang tapusin ang kanyang
natitirang kontrata sa ShopAmerica bago siya umuwi sa Pilipinas. Masaya naman siya
na hindi na siya nito iniwan simula nang magkita silang muli. Sinamahan siya nito
sa loob ng ilang buwan sa kanyang apartment.

Ang pagkakaiba sa nararamdaman niya dalawang taon ang nakaraan at saka sa

kasalukuyan-malungkot siya noon at problemado, ngayon ay mas magaan ang kanyang
dibdib lalo na at hawak ni Finn ang kanyang kamay. Tila ba binibigyan siya nito ng
suporta.

Hindi niya alam kung paano haharapin ang

mga taong nanakit sa kanya sa pagbabalik niyang ito. Sinundo sila ng van ng mga
Burnham sa airport. Tulad ng dati, diretso sila sa tahanan ng mga Escarrer.
Tahimik na pinagmasdan ni Lauren ang daan patungo sa kanilang tahanan. Nagbabalik
sa kanyang ala-ala ang mga pinagdaanan niya. Ilang beses ba siyang dumaan sa
kalyeng iyon nang masama ang kanyang loob? Ngunit ngayon ay parang nawala ang
makapal na ulap sa kanyang dibdib.

Natuto na kasi siyang magpatawad.

Pinisil ni Finn ang kanyang kamay. "I'm just right here."

Isinandal niya ang kanyang ulo sa balikat ng kanyang asawa. Halo-halo ang kanyang
emosyon lalo na nang huminto ang sasakyan sa tapat ng kanilang bahay.

Inalalayan siyang bumaba ni Finn. Hindi niya pa muling nakausap ang kanyang ina,
ngunit nagpapadala siya ng sapat na pinansiyal para suportahan ito.
"A-ate?"

Napalingon siya sa taong nagdidilig ng halaman sa garden.

Kael graduated c'm Laude in his engineering course. Nakipag-partner ito sa mga
kaibigan para magtayo ng business. Iyon ang pinagkakaabalahan ng kanyang kapatid.
Naghiwalay si Kaye at Kael dahil na-in love ang kapatid ni Finn sa kaklase nito sa
Amerika, habang si Kael naman ay ganoon din. Nagpadala ito sa kanya ng larawan ng
graduation nito. Patuloy silang nagkukumustahan, hindi nawala ang koneksiyon niya
sa kapatid. Tinakbo siya nito at saka siya niyakap nang mahigpit.

"I missed you so damn much, Ate Lauren!" "Ah, I missed you too, baby brother. At
talagang nagdidilig ka ng halaman? Is that really you?"

"Magagalit sa 'kin si Mama kapag hindi ako tumulong dito sa bahay. Alam mo naman na
isang kasambahay na lang ang naiwan dito. Mabuti nga at nagpapadala si Kuya Finn ng
helpers mula sa kanila para maglinis at tulungan si Mama."

Nilingon niya ang asawa. "Really? You did that, babe?"

"Nagkabalikan na kayo ni kuya?" usisa ni Kael.

"Yes. Hindi pa naman kami naghiwalay, mag-asawa pa rin kami."

"At magpapakasal kami ulit sa susunod na

buwan dito sa Pilipinas! You are invited," sabad ni Finn na umakbay sa kanya. "I'm
happy for the both of you. Huwag mo nang sasaktan ang ate ko, ha?"

Napangiti si Finn. "Not anymore."

"Halika! Siguradong matutuwa si Mama. Nagluto siya para alalahanin si Papa ngayong
araw."

Pumasok sila sa loob ng kanilang bahay. "Kael, nilinis mo na ba ang mga kuwarto sa
itaas?" narinig niyang wika ng kanyang ina mula sa kusina.

Tinungo niya ang kinaroroonan nito.

"Huwag mong kalimutan ang silid ng-" Nabitawan ng kanyang ina ang sandok na hawak
nito nang makita siya na nakatayo sa bungad. Naluha ito nang makita siya.

"Lauren?"

"Ma!" Naiiyak din si Lauren na nilapitan at niyakap ito. "I missed you so much,
'Ma! I'm sorry if it took me years before I came back. May kailangan pa kasi akong
asikasuhin sa Amerika."

"I missed you too, hija!" Nagpunas ito ng luha. "G-gusto mo ba ng maiinom? Anong
gusto mong kainin? Napagod ka ba sa biyahe?" Bigla itong nataranta sa kanyang
presensiya.

"Nothing. I just want to hold you."

Matagal niya itong niyakap, dinama ang presensiya nito.

"Napatawad mo na ba ako, anak?" "Sapat na ba ang presensiya ko ngayong araw para

patunayan na narito ako para sa inyo ni Papa? Hindi lang naman ako nakatatawag
dahil nahihiya ako sa inyo."

Mas humigpit ang yakap nito sa kanya.

"Salamat, anak."

Hindi niya inalis ang pagkakapulupot ng kanyang kamay sa baywang nito. Matagal
silang natahimik. Pinaupo na siya nito sa silya.

"Fabian was dead," anang kanyang ina. Binigyan siya ng juice.

"What?" Hindi siya makapaniwala na

inangat ang ulo. "He was killed inside the jail months later after you left.
Maraming may galit sa kanya kaya napagtripan ng iba pang bilanggo. Ayon sa ina ni
Finn, posibleng may nagbayad din doon sa suspek na nagawan ng kalokohan ni Fabian."

"Does Finn knew about it?" hindi makapaniwalang tanong niya. Hindi siya nasabihan
ng lalaki.

Bago siya umalis patungong Amerika, desidido si Lauren na ipakulong ang kapatid
nito sa ama at si Honey. Hindi siya pumayag na makalusot ang mga ito sa ginawa sa
kanya. Nakausap niya rin ang mama niya noon at talagang hindi maganda ang huli
nilang pag uusap. Sinabihan niya ito na karapatan niya ang pinag-uusapan doon.
Dalawang taon ang kaso ni Honey at limang taon kay Fabian dahil sa dami ng mga
naglitawang kaso nito.

"Maybe Finn doesn't want you to remember his brother. Si Honey naman, wala akong
balita."

"Sana naman ay nagtanda na siya sa nagawa niya."

"Forget about them. Ang mahalaga ngayon ay kung ayos ka na ba sa nakaraan. Hindi pa
ako nakakahingi sa 'yo ng tawad-patawarin mo kami ng papa mo." Naluha na naman ito.
"Wala na 'yon. Nakalimutan ko na nang tuluyan. Pinatawad naman pinapatawad rin ang
lahat."

"I'm happy."

Nakita niya Nakahalukipkip ito habang nakapaskil ang "Come here, baby brother.
Let's a group hug."

Masaya ang mga sumunod oras, nagkuwentuhan kumain ng hapunan malapit area. Ngunit
nabigla Lauren nang may humintong sasakyan labas ng kanilang tahanan. Kael
sumalubong at nagpapasok sa mga bisita.

Ganoon na lang ang makita Brett, Kori at Drew. Kasama ng mga ito Davi.
"Why here?" tanong ni Finn. Tumingin ito sa kanya.

"I'm sorry kung dumating na lang walang pasabi," ani Brett diretso ang tingin
kanya.

Ngumiti Lauren. She misses Hinanap niya rin ang presensiya nito sa loob ilang
buwan. siya kasama ang lalaki at nakakausap. They knew each other since they were
six. Kaya naman hindi madali na nawala ang komunikasyon nila sa isa't isa.

"How do you guys know that we're back?" asked Finn.

Tumingin si Brett kay Kael na sinundan ni Lauren. Nag-peace sign ang kanyang
kapatid. Napapailing na lang siya rito.

"Ayos lang 'yon! I heard you guys are now married," aniya sa kaibigan.

"Yes."

Nakita na lang niya na kinalabit ni Finn si Drew at inaya na lumayo sa kanila.

Sigurado siya na maraming pag-uusapan ang mga ito. Tanda rin iyon na pinatawad na
rin ito ng kanyang asawa.

"'Yan na ba ang inaanak ko?" tanong niya kay Brett. Binuhat ang anak nito. Tumango
ang kanyang kaibigan.

"She looks like you. You did a great job, Kori!" puri niya sa babae. Hinawakan niya
ang kamay nito.

Nabigla na lang siya nang yakapin siya ng babae. "I'm really sorry for causing you
pain, Lauren. Hindi maganda ang pagbubuntis ko kaya hindi kita napupuntahan sa
ibang bansa para humingi ng tawad. Now that you are here, I'm deeply sorry."

Ginantihan niya ito ng yakap. "I have completely forgiven you, Kori." Binalingan
niya si Brett. "Ano? Hindi ka na mambababae, ha? Ako mismo ang susugod sa bahay ng
kabit mo kapag nanloko ka pa!"
"Haaay... Hindi na, 'noh?! I learned my lesson-big time!"

"I'm happy for the both of you, guys."

Naluha si Kori. Akala kasi nito ay mahihirapan itong kunin ang kapatawaran niya.
May kinuha ang babae sa bag nito. "I am giving this to you, Lauren. I think this
belongs to you."

It was an envelope. Nanlaki ang kanyang mata nang makita iyon. Kilala niya ang
sobre. Stationary iyon ni Finn noong nag-aaral pa sila.

"Binenta ko na kasi ang penthouse unit ko noong ipinagbubuntis ko si Davi. Nakita

ko 'yan sa gamit ni Finn. Sabi ko, kapag nagkita tayong muli, ibibigay ko 'yan
sa'yo. Upon reading it, I realized how bitchy I am to you, and I'm not worthy of a
friend to Finn."

"Thank you, Kori! At huwag mong iisipin na hindi ka naging mabuting kaibigan. Mahal
ka ng asawa ko na parang kapatid na niya." Isinuksok na muna niya iyon sa kanyang
bulsa. Mamaya niya na iyon babasahin.

"Kumain na muna kayo," pukaw ng kanyang ina.

"Salamat sa pagpunta n'yo, guys, I was really surprised! Tatawagin ko lang si Finn
at Drew." Tinungo niya ang direksiyon ng dalawa. Natagpuan niya ang mga ito na
naninigarilyo. Nakaupo sa hood ng sasakyan.
"Nagkaayos na kayo?" tanong niya sa mga ito.

"Tsk! Ako pa ba? Hindi ako matitiis n'yan!" pang-aasar ni Drew.

Niyakap siya sa baywang ni Finn matapos ihagis ang sigarilyo.

"Invite your girlfriend-kung mayroon kang girlfriend-sa kasal namin," ani Lauren.

"Sure!" "Woah! I'm just kidding. May girlfriend ka na nga?"

"Mukha bang wala? Well, Ikakasal na rin ako sa girlfriend ko sa susunod na taon."

Tinapik ni Finn ang kaibigan nito sa balikat. "I'm happy for you, bro!"

"You totally moved on from Kori?" tanong muli ni Lauren.

Sumimangot si Drew. "And how did you know that I have something for Kori?"

"I know, woman's instinct! Galit na galit ka kaya sa kaibigan ko noon. Saksi ako
kung paano mo gustong gulpihin si Brett 'noh? Isa pa, hindi mo ako sasaktan kung
hindi mo mahal si Kori."
"About that, I'm really sorry, Lauren."

"Wala na 'yon! Nakatulong sa akin ang pag move on. Masaya ako na nagkaayos-ayos na
tayong lahat."

"Salamat! Papasok na 'ko sa loob. Mukhang masarap ang luto ni Mrs. Escarrer." Hindi
na nito hinintay ang sasabihin niya at basta lumayo na, ngunit alam ni Lauren na
umiiwas ito at gustong itago ang namuong luha sa kanya.

"Ahh..." Basta naglabas ng hangin mula sa dibdib si Finn. Mas humigpit ang yakap
nito sa kanya.

"You're happy."

"Of course. We came back here safely. You forgave your mom, my friends, your best
friend, Brett. What else could I ask? It means, you completely forgave me."

"They only did those things to me because of love. Kori loves Brett. Drew loved
Kori. In comparison, my mom did what she did because she loves her children and her
husband. My brother hid the secrets from me because he doesn't want to hurt me.
Unfortunately, I was the victim of all of their secrets and actions.

"I was hurt, yes! But I don't want to spend the rest of my life with doubts-with a
wave of anger in my heart," ani Lauren.

"Ah! I'm so proud of you, sugar." It was a huge turn to accept everyone, and Finn
was happy for her.

"By the way, Kori gave me this letter envelope. Nakita daw niya sa penthouse."

Namukhaan ni Finn ang sulat. Kumunot ang noo nito. "I was looking for it for
months.

Nasa penthouse pala niya? Go and open it." Sinunod niya ito at lumitaw sa kanya ang
sulat. Sinimulan niyang basahin iyon.

"Lauren, tuwing mapapatingin ka sa aking gawi, sumisilay ang ngiti sa aking labi.
Pakiramdam ko ay isa kang bituin at ako naman ang gabi. Malungkot ang gabi kapag
walang bituin na makikita sa kalangitan, tulad ng aking nararamdaman. Dati ka bang
diwata? Masyado na kasi akong nahipnotismo ng iyong mapungay na mga mata, ng iyong
talino at kasimplehan.

"Tuwing gabi, isang partikular na bituin ang aking tinatanaw dito sa bintana sa
aking silid. Nakatutuwang isipin na pinangalanan ko na siyang Lauren. Nais kong
tiyakin sa iyo ang aking pangako ng samahan ka sa buong buhay mo. Ikaw, o hindi ako
kailan man umiiral, Finn."

Basa ng luha ang kanyang mata matapos niyang basahin iyon. Iyon na yata ang pinaka
romantikong sulat na nabasa niya, at isinulat iyon ng binatilyong si Finn.

"I love you, Finn Burnham." Hinigpitan niya ang yakap dito.

"I love you more, my star!" They end the conversation with a kiss.

MONTHS LATER.

The rays of sunshine were kissing the water in the pool. The air was warmer.
Idagdag pa ang mahigpit na yakap ni Finn sa likuran ni Lauren habang nakadungaw
sila sa bintana. He caresses her big tummy.

"I'm excited to see him," aniya, tukoy sa kanyang ipinagbubuntis. Ika-siyam na

buwan na niya at anumang oras ay manganganak na siya. Nalaman niyang buntis siya
noong araw ng kasal nila sa Pilipinas. It was the best gift they received on their
renewal of marriage.

"Ako rin. I have to spank his butt for making you crazy," said Finn. Natawa na lang
siya sa sinabi nito.

Pinahirapan niya ang lalaki sa loob ng ilang buwan ng kanyang paglilihi. Pumintig
tuloy ang kanyang tiyan. Ramdam niya ang pagsipa ng kanyang anak.

"Oh! He moved!"

"Really?"
Tumango siya. Hinawakan din nito ang kanyang bilugang tiyan. "Wow! It looks like
he's excited to get spank!"
Natatawa niya itong pinalo sa braso. Sa halip ay sinakop nito ang kanyang labi.
"Thanks for spending half of your life lovingme, sugar." "I should be the one to
thank, babe. I love you for loving me."

Muli siya nitong hinalikan. Kalahati ng buhay niya ay minahal niya ang lalaki.
Dumaan sila sa napakahabang pagsubok. Gayunpaman, gumagawa ang tadhana para
pagtagpuin sila.

Trusting
Fate...
Love...
Acceptance...

These are what Lauren and Finn have for their lifelong relationship.

END