Ibong Adarna Kaya siya’y di na nakabalik sa kaharian.

Dahil ditto, kaharian ay nagkagulo

May isang kaharian, Berbanya ang pangalan Kaya si Diego’y sumunod para sa Ibong Adarna.

Napakaunlad at ubod ng kasaganaan Nang marating, natulad kay Pedrong naging

bato
Ang pinuno si Don Fernandong maginoo
Sa kaniyang di pagbalik, nainip ang Berbanya
Kasama si Valeriana na iniirog

Kahit tinik sa puso, ang bunso’y ipinadala

Kalauna’y nagbunga,kanilang pagmamahalan
Humingi ng bendisyon mula sa kaniyang ama,
Una si Don Pedrong may tindig na pagkainam
Dinala din ang larawan ng Birheng Maria
Si Don Diegong malumanay, sinundan ang
bilang At sinimulan na ang kaniyang paglalakbay.

At si Don Juan na siyang pinakakinagigiliwan

Nang dumating sa kabundukan, mayroong

nadatnan,
Sa kanilang palasyo, kalungkuta’y di kilala
Mayroong isang matandang lumpo at sugatan
Kasayahan sa tuwina, ang paligid ay kay ganda.
Siya’y nahabag at tinulungan ang matanda
Ngunit itong buhay, talinhagang di malaman
Ibinigay ang tinapay na baon niya
Ligaya sa pag-idlip, mabilis na naglalaho.

Nagtanong ang matanda kung ano ang pakay

Nagkasakit ang hari sa kaniyang napagimpan
niya,
Si Don Jua’y sinaktan ng dalawang tampalasan.
Sagot niya’y Adarna, dahilan ng paglalakbay
Ipinatawag ang lahat ng manggagamot
Nagpayo ang ermitanyo sa prinsipeng si Don
Ngunit walang may alam kung paano Juan
magagamot
“Tandaan ang bilin ko at itanim sa diwa mo”

Sa awa ng Diyos, may isang nakakaalam

Nang makarating napansin na ang ibon ay hapo
Ang sabi nito’y isa lang ang kagamutan,
Nang marinig ng bunsong prinsipe yaong tinig
Ibong Adarna, ang awit ng Ibong Adarna ang
Ang bilin ng matanda’y inaalala ng bunso
siyang lulunas
Hiniwa ang kamay at di nakatulog sa sakit
Na makikita sa puno ng Piedras Platas.

Sila’y umalis na magandang balita ang hatid.

Kaya’t ang panganay na si Don Pedro ang
naglakbay Ngunit kapahamakan pala’y nagbabatid,

Narrating ang Bundok Tabor ng mahinusay Na ang mga kapatid ay puno pala ng inggit

Narating ang Piedras Platas at doo’y naidlip Ngunit ito’y hindi alam ng bunsong kapatid

Dumating ang Adarna at di’ man lang napansin

Binugbog si Don Juan, nilumpo sa kagubatan

Nagsimula ng umawit ibong hinihintay Upang sa kanila ang galak ng ama

Nang ito’y dumumi, si Don Pedro’y napatakan Nauwi na ang Adarna, ang hari ay nagtaka

Sa kaniyang kinasasandalan, naging batong Si Don Juan ay wala, ito’y kaniyang napuna.
buhay
Nang kaniyang Makita, ang ibon ay walang sigla.
Ang Adarna’y napakapangit, ayaw kumanta,
Habang si Don Juan ay lamog sa daan
Humingin ng tulong mula sa birheng minamahal
Maya-maya’y tila ba tinupad ang dalangin
May isang matandang may magandang
kalooban
Tinulungan ang sugatang si Don Juan
Pinagaling ang mga sugat, at pinakain.
Matapos noon, si Don Juan ay nakabalik,
Nang Makita siya ng ibon, pitong ulit itong
umawit
Gumaling ang amang hari mula sa sakit.
Kalakasan ng hari ay nanumbalik
Katampalasanan ni Pedro at Diego ay inawit
Pasyang ipakulong ninais ng amang hari
Pagpapatawad sa dalawa ang nais ni Don Juan
Tinupad ng hari ang kaniyang kahilingan
Ngunit may panibago na nanamang nagbabadya
Pagbabantay sa ibon ang naatasang Gawain
Sina Don Pedro ay gumanti, ang ibo’y pinalaya
Kaya’t si Don Juan ay umalis ng kaharian.
Nagalit ang hari sa nasabing balita,
Ipinahanap si Don Juan sa taksil na dalawa.
Natagpuan siya ng dalawa sa lugar ng Armenya.
Doon na manirahan ang pasya nila.
Sa kanilang pagliliwaliw, may natagpuang balon,
Si Pedro ang unang umulong ngunit natakot
Si Diego naman ay mabilis na umahon
Si Juan lamang ang nalabanan ang takot
Doon ay natagpuan ang prinsesang si Juana
Pinaslang ang higante at nagkaibigan sila.
Niligtas din ni Juan ang Donyang si Leonora
Matapos nito’y umahon silang tatlo.
Sa kanilang pag ahon ay sinalubong sila
Sina Pedro ay mangha sa ganda ng dalawa
Ngunit naiwan ni Leonora ang singsing niya
Kaya’t bumalik si Juan sa kailaliman.
Nalalapt ang muling pagkapahamak,
Si Don Pedro, inggit ang dahilan
Pinutol ang lubid na suporta ni Don Juan
Kaya itong si Don Juan ay muling sugatan.
Bago bumalik sina Don Pedro sa Berbanya,
Sinabihan ni Leonora ang engkantadong lobo
niya.
Tinulungan si Don Juan sa ilalim ng balon
Sa tulong ng lobo si Don Juan ay nakahayo.
Pagbalik nila sa Berbanya, nais nila’y kasal
Sabi ni Leonora, “Ngunit Haring Fernando, may
pitong taon po akong panata”.
“Pinahihintulutan kita, hindi ko maaring sirain
ang isang banal na panata, kung gayon si Diego
muna ang ikakasal, magdadaos ng isang
linggong kasiyahan.”
Nagsimula sa paglakad, burol, bundok ay
tinahak,
Sa kalamigan ng hangin, prinsipe ay nahimbing,
Sa kaniyang pagkahimbing ang Adarna ay
dumating.
Naging napakahirap ng paglalakbay ni Don Juan.
Ilang ermitanyo rin ang kaniyang nadaanan,
Hanggang sa isa sa mga ermitanyo,
Ang nakapagpadala kay Don Juan sa
pupuntahan.
Pagkarating ni Don Juan sa Reyno de los
Cristales,
Nakilala ni Don Juan si Donya Maria.
Nag-ibigan na sa unang pagtatama ng mata, “Si Maria?!”

Tibok ng puso nila’y di na kailangan ipakita. Nagulumihanan ang lahat sa mga pangyayari.

Habang sila’y nakaupo, nagbabala si Maria, Nagpaligsahan ang dalawang prinsesa,

“Magiging bato ang sinuman sa manliligaw
sa’kin na hindi magtagumpay sa pagsubok ni
ama, huwag ka mag alala, tutulungan kita.”
Kanino? Kanino? Kanino ipapakasal si Don Juan.
Ang hatol ng arsobispo ay kay Donya Leonora.
Ngunit sa huli, si Maria ang nagwagi.

Nagbigay nan g mga pagsubok si Salermo

Ikinasal si Don Juan kay Donya Maria
Ang mga pagsubok ay ginawa ni maria,
Kasama si Don Pedro at Donya Leonora.
Si Juan naman ay nagpahinga sa kubo.
Ipinatong kay Don Pedro ang korona.
At lahat ng mga pagsubok at napagtagumpayan
nila. Si Donya Leonora naman ang bagong reyna.

Nang malaman ni Maria ang plano ng kaniyang Bumalik sina Don Juan at Donya Maria
ama,
Sa Reyno de los Cristales na nagluluksa,
Sinabihan ni Don Juan na sila’y tatakas
Ang kaniyang mga kapattid ay namatay
“Kunin ang kabayo sa ikapitong kwadra”
Kabilang na din ang kanilang tatay.
Ngunit nagkamali si Don Juan dahil sa taranta.

Habang sila’y tumatakas, hinahabol sila

Kaya’t bagong buhay ay kanilang sinimulan,
Si Maria ang pumipigil sa kaniyang ama
Reyno de los Cristales, kanilang pinamunuan.
Kaya’t sila’y nakabalik sa Berbanya
Umunlad at napabantog sa ibang kaharian,
At masayang sinalubong ng taumbayan.
Pamilya nila’y pugad ng pagmamahalan.

Nagmadaling pumunta ang bunso sa palasyo,

Niyakap ang mga magulang at mga kapatid

Ngunit, may nakalimutan ang anak na bunso,

Ang pangako sa iniirog bago humayo.

Sa paggamit ng mahika ay nalaman na ni Maria,

Nakalimot si Don Juan sa kaniyang pangako,

Kaya’t magdurugo sa sakit ang puso niya

Dahil dito, siya’y maghihiganti.

Sa araw ng kasal ay nagkaroon ng palabas,

Pagmamahalan ni Don Juan at Donya Maria

“Oh, Juan aking iniirog, bakit wala kang maalala.

Nang matapos ang palabas, nagliwanag ang

lahat.