2. "Człowiek zlagrowany" jako ofiara zbrodniczego systemu.

Omów zagadnienie na podstawie opowiadania

"Proszę państwa do gazu" T. Borowskiego. W swojej pracy uwzględnij również wybrany kontekst.

Określenie „człowiek zlagrowany” odnosi się do osoby będącej ofiarą niemieckich obozów koncentra-
cyjnych ( słowo „lager” oznacza obóz ). Takie miejsca powstawały od roku 1933 na rozkaz Adolfa Hitlera.
Ich początkowym zadaniem było odosabnianie przeciwników reżimu hitlerowskiego, jednak z biegiem czasu
stały się one ośrodkami tortur i eksperymentów medycznych, a także źródłem siły niewolniczej. W obozach
tych dochodziło także do masowych eksterminacji Żydów i innych przeciwników systemu. Ciekawym jest
fakt, iż obóz pracował na siebie sam. Silniejsze jednostki utrzymywały obóz i pracowały w nim, co
pozwalało na zabójstwa tych słabszych. Życie w obozie radykalnie wpływało na zachowania znajdujących
się w nim więźniów. Taki stan nazywany jest właśnie „zlagrowaniem”, a jego przykładem może być Tadek z
opowiadania Tadeusza Borowskiego „Proszę państwa do gazu”. Należy on do komanda Kanada, który
pracuje na rampie przy rozładunku nowych więźniów. Zadaniem jego i jego kompanów jest segregacja nowo
przywiezionych osób oraz przejmownaie ich rzeczy osobistych. Tak jak w innym z opowiadań tego samego
autora, „Ludzie którzy szli”, więźniowie są przyzwyczajeni i w pewnym stopniu znieczuleni na codzienności
życia w obozie. Doszło do ich dehumanizacji, w wyniku której zostali pozbawieni współczucia i szlachet-
nych odruchów. Nie powinno być to zaskakujące, ponieważ życie toczące się w obozach śmierci zmieniało
ludzi. Aby przetrwać, musieli się oni nauczyć jak organizować jedzenie, ubrania, pracę na innych
stanowiskach. Było to możliwe tylko po wyrzeczeniu się naturalnych, ludzkich odruchów oraz współczucia.
Tadek, pytając się o przyszłość obozu, od jednego z kolegów słyszy, że lepiej aby transporty więźniów nie
ustawały, ponieważ wtedy stracą oni dostęp do rzeczy osobistych które więźniowie mieli przy sobie, w tym
także jedzenia. Pokazuje to, że ludzi w obozach nie przejmuje już cierpienie innych. Liczy się dla nich tylko
to, co pozwoli im na przeżycie. Obóz rządził się własnymi prawami, i zachowania ludzi, którzy się w nim
znajdywali, nie powinny podlegać ocenie.