POKRYCIE MURÓW SZCZELNYMI MATERIAŁAMI

Pokrycie muru mającego możliwość zawilgocenia przez podciąganie kapilarne

materiałem szczelnym jest niewłaściwe. Do takich niewłaściwych materiałów zaliczają się
tynki cementowe i silne cementowo-wapienne, bitumy, ale także farby nieprzepuszczalne dla
pary np. emulsyjne, lateksowe itp.
Ściana zbudowana z materiału mogącego wymieniać wilgoć z otoczeniem, np ceglana
lub z porowatego kamienia, zwłaszcza wapiennego i piaskowca na słabych zaprawach np.
glinianych, mogąca podciągać wilgoć (np. od spodu fundamentu lub z boku ścian
fundamentowych) wymienia wilgoć z otoczeniem przez jej odparowywanie do atmosfery.
Położenie szczelnego materiału na takich ścianach powoduje, że proces odparowywania przez
ściany nie zachodzi, zatem zwiększa się ilość wilgoci w murze -podnosi się jej ciśnienie. W
wyniku tego procesu jest możliwe podciąganie kapilarne na coraz większą wysokość. W
sposób oczywisty zwiększa to zawilgocenie wewnętrzne murów, powodując zjawisko tzw
„komina kapilarnego” tj transmisji wilgoci w murze na coraz większą wysokość wobec braku
możliwości oddania wilgoci przez powierzchnię zewnętrzną muru.
W sytuacji temperatur dodatnich zwiększa to wilgotność muru, którego materiał
poddawany stałemu zawilgoceniu niszczy się – cegła i niektóre kamienie się lasują i kruszą.

Dodatkowo uszczelnienie murów zewnętrznych lub mogących przemarzać powoduje

dodatkowe szkody. Uszkodzenia polegają na powstawaniu spękań powierzchni i warstwy
podpowierzchniowej na głębokości ok do ok 0,5 cm, co powoduje odpadanie płatów tynku
wraz z powierzchniową warstwą.
Zniszczenie tynku i muru występuje, w przypadku stosowania tynków szczelnych i
sztywnych, w szczególności cementowych, pokrycia bitumami. Pokrycie te, o małej
porowatości, położone na murach ceglanych i z kamienia niszczeją znacznie. Niewielka
nasiąkliwość tynków cementowych czy bitumów chroniąca przed wnikaniem wody z
atmosfery do wnętrza muru jednocześnie stanowi przeszkodę przy przenikaniu wilgoci z
muru na zewnątrz. Stwarza to duże zagrożenie, ponieważ cegła i kamień, jako porowaty,
pochłania wodę z wnętrza budynku (lub z innych źródeł), a woda ta przemieszcza się
stopniowo na powierzchnię zewnętrzną ściany. W przypadku, gdy nie ma tynku lub innego
pokrycia, woda z powierzchni odparowuje i nie występują żadne szkodliwe zjawiska.
Podobnie dzieje się, gdy tynk jest i ma zbliżoną porowatość i nasiąkliwość, co daje np. tynk
wapienny.
Mechanizm uszkodzeń mechanicznych polega na tym, że przypadku, gdy mur z cegły
lub porowatego kamienia pokryty jest tynkiem cementowym o małej porowatości (lub
bitumem), woda przenikająca z wnętrza gromadzi się i skrapla pod mało przenikalną
powierzchnią pokrycia, na zewnętrznych powierzchniach materiału muru. W warunkach
obniżonej temperatury, woda ta zamarza i zwiększając swą objętość powoduje odspajanie
nawet najsilniejszej zaprawy, bardzo często z częścią muru. Odpadanie tynku jest tym
szybsze, im mocniejsza jest wyprawa tynkowa. Niszczeniu ulega nie tylko tynk, ale i materiał
muru.

Drugim niekorzystnym skutkiem otynkowania cegły silną zaprawa cementową jest

zwiększone podciąganie kapilarne. I tak na elewacji ganku występują liczne zawilgocenia
spowodowane podciąganiem kapilarnym, na skutek obłożenia ściany ceglanej materiałem
nieprzepuszczalnym dla wilgoci tj silnym tynkiem cementowym. Mury ceglane przy tym
rozwiązaniu nie mogą oddać wilgoci przez powierzchnię ściany, na skutek czego wilgoć jest
ona transportowana coraz wyżej przez materiał cegły. Nazywamy to efektem komina
kapilarnego.