Porque nunha ocasión os cans fixeron unha festa. Puxeron un palco na praza, formaron algúns unha orquestra e ás sete da tarde comezou o baile. Pero tropezaban continuamente, porque algo había que estorbaba para dar as voltas: os rabos. Pisábanse uns a outros, un berraba de dor, outro laiaba, outros anoxábanse. Por fin decidiron poñer uns colgadoiros e deixar alí os rabos, coa idea de recoller cada un o seu cando acabase o baile. A festa continuou. Agora si que bailaban ben. Pero nisto chegou correndo un cadelo novo e berrou: —Veñen os homes! Traen paus, forquitas, pas e vasoiras, fouces e gadañas! Veñen aquí mesmo. Din que a nosa romaría molesta e non lles deixa durmir. Que cada un colla o seu rabo e fuxa como poida. Os cans fuxiron coma lóstregos e, coas présas, cada un colleu o primeiro rabo que atopou. Por iso, aínda hoxe, cando se atopan dous cans, chéiranse o rabo para ver se é o seu que perderon na romaría. Xosé Miranda e Antonio Belmonte: Cando os animais falaban, Edicións Xerais (adapt.).
1 Onde celebraban a festa os cans: nun local cerrado ou al aire libre
2 En que momento do día comezou o baile? Subliña a resposta correcta:
ao mediodía ao amencer pola tarde á noitiña
3 Que lles incomodaba?
4 Como resolveron o problema?
5 Por que tiveron que fuxir?Con que obxectos os ameazaban os homes? Elixe: material escolar b) utensilios agrícolas c) ferramentas d) pinturas