Rama

Ako, oo ako, ang anak ni Haring Dasharata

Ang nagmamayari sa puso ni Sita
Ang pumatay sa Demonyong si Ravana
Ako si Rama

Ngayon, ngayon ko lamang naranasan

Ang ganitong kamalasan
Kahit ako ay isang bida
Hinding hindi pa rin mawawala ang aking mga problema

Isang araw, habang kami’y namamahinga

Sinubok ng pagkakataon ang pagiging tapat ko kay Sita
Nag aligid sa paligid ng aming tahanan
Isang babaeng Surpanaka ang ngalan

Ngunit hindi tumalab, kahit pumalag

Ang higanteng umuwing may tapyas
Kahit pala sa gitna ng kagubatan
Aking mga kalaban, hindi mawakas - wakasan

Sa paglipas ng araw mundo ko’y biglang nagbago

Nang aking malaman, Sita kong kinuha ng Demonyo
Puso ko’y nagliyab sa galit dahil napakasakit ng aking sinapit
Gusto kong sumigaw sa kawalan

Upang mapawi man lang ang aking kapighatian

Nang humupa ang apoy sa aking puso, aking naisip
Hindi ko na dapat patagalin
Ang pangunglilang iniisip
Habang nasa paanan kami ng bundok ni Lakshmanan
Nakita namin ang Agilang nag-aagaw buhay
Nawari’y may gustong sabihin sa akin
Nagpasalamat ako sa ating Diyos

Dahil kahit sa huling sandali

Nalaman ko kung nasaan ang aking Sita
Nang mamatay ang aking kaibigang agila
Sinunog namin ang bangkay niya

Upang mabigyan, ng payapang kamatayan

Pagkatapos ng pangyayaring iyon
Humingi ako ng tulong sa Hari ng mga Unggoy
Upang lusubin ang kaharian ng Lanka

Upang bawiin ang aking Sita

At upang patayin ang Demonyong si Ravana
Nang lumusob kami sa kanilang kaharian
Agad kong Nakita, Sita kong kaawa - awa

Naghalo - halo ang aking mga emosyon

Ako’y naaawa, nagagalit hindi ko alam kung ano dapat, ang dapat kong maramdaman
At bigla kong sinunggaban ang aking mga kalaban
Ravana ang ngalan, nagging kagila - gilalas ang katapusan

Sa huli aking napagtanto buhay pala’y kakaiba

Maaaring masaya, nakakainis, nakakalungkot o sa simpleng salita
Ang buhay pala ay paikot - ikot