‫جودی عزیزم! درست است؛ ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم‪ ،‬آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می‌شویم‪.

‬‬

‫جودی! کامال با تو موافق هستم که عده‌ای از مردم هرگز زندگی نمی‌کنند و زندگی را یک مسابقه دو می‌دانند و می‌خواهند هرچه زودت ر‬
‫به هدفی که درافق دوردست است‪ ،‬دست یابند و متوجه نمی‌شوند که آن‌قدرخسته شده‌اند که شاید نتوانند به مقص د برس ند و اگ رهم‬
‫برسند‪ ،‬ناگهان خود را در پایان خط می‌بینند‪ .‬درحالی که نه به مسیر توجه داشته‌اند و نه لذتی از آن برده‌اند‪ .‬دی ر ی ا زود آدم پ یر و خس ته‬
‫می‌شود‪ ،‬درحالی که از اطراف خود غافل بوده اس ت‪ .‬آن‌وقت دیگ ر رس یدن ب ه آرزوه ا و اه داف هم ب رایش بی‌تف اوت می‌ش ود و فق ط او‬
‫می‌ماند و یک ‪...‬‬

‫آن‌وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی‌تف اوت می‌ش ود و فق ط او می‌مان د و ی ک خس تگی بی‌ل ذت و فرص ت و زم انی ک ه‬
‫ازدست رفته و به دست نخواهد آمد‪ ... .‬جودی عزیزم! درست است؛ ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم‪ ،‬آنها را دوست داریم‬
‫و به آنها وابسته می‌شویم‪ .‬هرچه خاطرات خوش‌مان از شخصی بیشتر باشد‪ ،‬عالقه و وابستگی م ا بیش تر می‌ش ود‪ .‬پس ه ر کس ی را‬
‫بیشتر دوست داریم و می‌خواهیم که او هم بیشتر دوست‌مان ب دارد‪ ،‬بای د ب رایش خ اطرات خ وش زی ادی بس ازیم ت ا بت وانیم دردلش ثبت‬
‫شویم‪.‬‬
‫دوست‌دار تو‪ :‬بابا‌لنگ‌دراز‬