Po filloj të shkruaj me zemrën mal, me zemër të ndezur dhe po ta
dedikoj ty këtë shkrim gjuha ime. Ngado që sytë e mi shihnin liri pikërisht më shfaqej ti, më shfaqeshin shkronjat e mësuara në klasë të parë apo leximi i ndonjë teksti të shkurtër. Të gjithë filluam nga gjëra të thjeshta, tani ja ku jemi me plot dije duke i shkruar letër asaj që na mundësoji shkrimin. Privilegjet janë tonat pasi falë gjuhës sot kemi diçka për tu ndjerë krenarë. Kemi atë që do na ndihmojë që emrat tanë të qëndrojnë pranë poetëve dhe librave të tjerë. Jeta posedon sfida. Ndonjëher s’mund ti kalosh këto sfida pasi nuk po jeton në vendin ku të përket. Thjeshtë po jeton në një kopsht ku s’ka mjaftueshëm ujë për ti ujitur të gjitha lulet. Njëra prej tyre do të mbes pa lulëzuar. Kjo lule do të vazhdoj të vyshket derisa s’do të ekzistojë më. Pra, njejtë si dituria jonë, nëse ndalemi duke e ujitur atë, një ditë do të zhduket. Nëse kujdesemi për të vazhdimisht , gjithnjë e më shumë do të rritet. Gjuha dhe liria. Do ti quaja sinonime, pasi janë fjalë të ndryshme por me kuptim të njejtë. Do ti quaja kështu pasi janë gjërat e vetme që më nevojiten për të vazhduar rrugën drejt diturisë.