ერთ სოფელში, მდინარის პირას, მშვენიერი ოდა წამოეჭიმათ.
სახლი ხუთ ბოძზე იდგა. ყველაზე მსხვილს თანამოძმენი დედაბოძს ეძახოდნენ. ერთხელ დედაბოძმა იფიქრა: რაკი დედაბოძს მეძახიან, ყველაზე მთავარიც მე ვყოფილვარო და, სიამაყისგან გაბღეძნილმა , თანამოძმე ბოძებს დამცინავად გადახედა. იმ დღეს ქარი ამოვარდა, დაიჭრიალა ოთხმა ბოძმა.