Professional Documents
Culture Documents
Bhagavata in Kannada
Bhagavata in Kannada
ೕಮಾಗವತ ಮಾಪಾಣ
[ೕಮಾಗವತ ಮಾಪಾಣ-ೕಯ ಸಂಧ]
ಸುಾರು ಐದು ಾರ ವಷಗಳ ಂೆ, ಾಪರದ ೊೆಯ ೇದಗಳನು ಂಗ ಬಳೆೆ ತಂದ ಮಹ
ೇದಾಸೇ ಅವಗಳ ಅಥವನು ಾ ವಸಲು ಹೆಂಟು ಪಾಣಗಳನು ರದರು. ಈ ಪಾಣಗಳ ೆಚು
ಪದಾದುದು ಾಗೂ ಪಾಣಗಳ ಾಜ ಎನಬಹುಾದ ಮಾಪಾಣ ಾಗವತ.
ಾವ ಎನುವ ಾವ ಾ ೆೆದು ಂೆ. ಜಗನ ಎಾ ೕವಾತಗಳ ಅಾಯಕಾ ಅದರ ಾಳೆ
ಾಗುೆ. ಈ ಾಂದ ಾಾಗುವ ಉಾಯ ಉಂೇ? ಉಂಟು, ಶುಕಮು ನುದ ೕಮಾಗವತೇ ಅಂಥಹ
ೌಷಧ. ಾನ-ಭ ರಳಾರುವ ಕಯುಗದಲಂತೂ ಇದು ೕಾ ಅವಶಾದ ಾೕಪ.
ಾಗವತದ ಅೇಕ ಕೆಗೆ. ಆದೆ ನಮೆ ಈ ಕೆಗಂತ ಅದರ ಂರುವ ಸಂೇಶ ಮುಖ. ಒಂದು ತತ ದ
ಸಂೇಶಾ ಒಂದು ಕೆ ೊರತು, ಅದನು ಾಸವಾ ನೆದ ಘಟೆ ಎಂದು ಯೇಾಲ.
ಮನಸು ಶುದಾದೆ ಎಲವ ಶುದ. ಮನಸು ಮೕನಾದೆ ೖೊೆದು ಏನು ಉಪೕಗ? ನಮ ಮನಸನು ೊೆದು
ಶುದ ಾಡುವ ಾಧನ ಈ ಾಗವತ. ಶೆಂದ ಾಗವತ ಓದೆ ಮನಸು ಪಶುದಾ ಭಗವಂತನ ಂತೆೆ
ೊಡಗುತೆ. ಡುಗೆಯ ಾಯನು ೆೆದು ೋಸುತೆ.
ಪಜ ಬನಂೆ ೋಂಾಾಯರು ತಮ ಾಗವತ ಪವಚನದ ಒಬ ಾಾನಗೂ ಅಥಾಗುವಂೆ ವದ
ಾಗವತದ ಅಥಾರವನು ಇ-ಪಸಕ ರೂಪದ ೆೆ ದು ಆಸಕ ಅಾತ ಬಂಧುಗೆ ತಲುಸುವ ಒಂದು
ರುಪಯತವನು ಇ ಾಡಾೆ.
Visit us @: ತಕೃೆ: ಅಂತಾಲ
ಪ
ಪ
ಓದುವ ದಲು............................................................................................................ 2
ೕಯ ಸಂಧ ............................................................................................................ 3
ಪಥೕಾಯಃ
ೕೕಾಯಃ
ತೃೕಾಯಃ
ಚತುೋಾಯಃ
ಪಂಚೕಾಯಃ
ಷೋಾಯಃ
ಸಪೕಾಯಃ
ೕಯ ಸಂಧ ಮೂಲ ೇಕ ................................................................................... 173
ಅಥ ಪಥೕಾಯಃ
ಅಥ ೕೕಾಯಃ
ಅಥ ತೃೕಾಯಃ
ಅಥ ಚತುೋಾಯಃ
ಅಥ ಪಂಚೕಾಯಃ
ಅಥ ಷೋಾಯಃ
ಅಥ ಸಪೕಾಯಃ
ಅಥ ಅಷೕಾಯಃ
ಅಥ ನವೕಾಯಃ
ಅಥ ದಶೕಾಯಃ
ಓದುವ ದಲು
ಓದುವ ದಲು
ಪಜ ಬನಂೆ ೋಂಾಾಯರು ಒಬ ಾಾನ ಮನುಷೆ ಅಥಾಗುವಂೆ ವದ ‘ಾಗವತ
ಪವಚನ’ವನು ಬಳೊಂಡು ಇ ಾಗವತದ ವರೆಯನು ಪಸುತಪಸಾೆ. ಓದುಗರು ಾಧಾದೆ
ಆಾಯರ ಪವಚನದ ಧಸುರುಯನು ೇೊಳೇಾ ಇ ನಂೊಳ ೇೆ.
ಧಸುರುಯನು ೇಳಲು ಾಧಾಗೇ ಇದವೆ ಅನುಕೂಲಾಗೆಂದು ಈ ಪಸಕವನು ಬೆಯಾೆ.
ಅಾತ ಬಂಧುಗಳ ಈ ಮಾ ಗಂಥದಲಡರುವ ಅಪವ ಅಥಾರವನು ಅತು ತಮ ೕವನವನು
ಾವನೊೊಳೇಾ ಾಸುೇೆ.
ಾಪೆ
ಈ ಇ-ಪಸಕವನು ಅಾತದ ಆಸಯುಳವಾ ೕಡಾೆ. ಆದಂದ ಇದನು ಾವೇ
ಾಾರಾ(Commercial purpose) ಬಳಸಾರಾ ೋೆ. ಈ ಪಸಕವನು ಆಾಯರ ಪವಚನ
ೇೊಂಡು ಬೆದರೂ ಕೂಾ, ಬೆಯುಾಗ ಅೇಕ ತಪಗಾರಬಹುದು. ಬೆಯುವವರು ತಮೆ
ಅಥಾದ ೕಯ ಬೆದುೊಂರಬಹುದು. ಇ ಾೆ ಏಾದರೂ ತಪ ಅಂಶ ಕಂಡುಬಂದೆ ಅದೆ
ಆಾಯರು ೊೆಾರರಲ. ಇದಾ ಓದುಗರು ೇರಾ ಆಾಯರ ಪವಚನದ ಧಸುರುಯನು
ೇೊಳೇಾ ನಂೊಳೇೆ. ಈ ಪಸಕದ ಮುಖಪಟದ ಬಳಸಾದ ತ ಅಂತಾಲಂದ
ೆೆದುೊಂದು. ಒಂದು ೇೆ ಆ ಬೆ ಾರಾದರೂ ಆೇಪದೆ ದಯಟು ನಮೆ ಬೆದು .
ಅದನು ತಣ ೆೆದು ಾಕಾಗುವದು.
ೕಯ ಸಂಧ
ಪಥೕಾಯಃ
॥ ಓಂ ನೕ ಭಗವೇ ಾಸುೇಾಯ ಓಂ॥
॥ ೕ ಗುರುೋ ನಮಃ ಹಃ ಓಂ ॥
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ವೕಾೇಷ ೇ ಪಶಃ ಕೃೋ ೋಕತಂ ನೃಪ ।
ಆತತಮತಃ ಪಂಾಂ ೇತಾಷು ಯಃ ಪರಃ ॥೦೧॥
“ಇೕ ಾನವ ಸಮುಾಯೆ ಅವಶಕಾದ ಪೆಯನು ೕನು ೇೆ. ಈ ಪೆ ೇವಲ ೊಬನದೇ
ಅಲ, ಇದು ಪಬ ಮನುಷ ಯೇೇಾದ ಾರದ ಪೆ. ಈ ಪೆೆ ಉತರ ೊರದೆ ಇೕ
ಮನುಕುಲದ ಸಮೆೆ ಉತರ ಕಂಾಗುತೆ. ‘ಮನುಷ ೕವನದ ೇಳೇೇಾದ ಸಂಗ ಾವದು’
ಎನುವ ನ ಪೆ ೇವಲ ನನಗೇ ಖು ೊಡುವ ಪೆಯಲ, ಇದು ಎಾ ಆತಾಗಳ ಚುವ ಪೆ.
ಇದು ಎಾ ಅಾಗಗೂ ಉಾರದ ಾ ೋರುವ ಾರದ ೕನ ಪೆ. ೕನು ಇೕ ೋಕೆ
ಕಾಣಕರಾಗುವಂತಹ ಪೆ ಾೆಯಾ, ತುಂಾ ಸಂೋಷಾತು” ಎಂದು ಪೕತ ಾಜನ ಬೆ
ಚುೆ ವಕಪಸುಾೆ ಶುಾಾಯರು.
ೕವನದ ೇಳೇಾದ ಸಂಗ ಅೇಕ. ಅದು ಏಳ ನದಲಲ, ಏಳ ಜನದಲೂ ಮುಯದ ಾರ.
ೇವೋಕದ ೇೇಂದ ಬೃಹಸಾಾಯಂದ ಾಠ ೇದ ಪಸಂಗವನು ವಸುಾ ಪತಂಜ
ೇಳಾೆ: “ಾರ-ಾರ ವಷಗಳ ಾಲ ಾಠ ೇದರೂ ಕತು ಮುಯಲ” ಎಂದು. ಇದರಥ
ಾರ-ಾರ ವಷ ಕತರೂ ಮುಯದಷು ಾನೆ. ಆದೆ ಇಂದು ಾಗೂ ಈ ಅಪವಾದ
ೇಾಂತ ೇಡಾೆ. ಾಲದ ೇಾಂತ ಾಧಾಗಲ, ಮುತನದ ಅಧಯನೆ ಾಣಲ, ಇನು
ೌವನದ ಮೆ, ಸಂಾರ, ಇಾಯ ಾಲ ಕೆದು ೋಗುತೆ. ೌಕಂಾೆೆ ಅಾತೆಂಬ
ಒಂದು ಅಪವ ೌಲ ಇೆ ಎನುವ ಎಚರೇ ಇಂನ ಜನೆ ಲ. ಎಲರೂ ೇವಲ ಐಕ ೕವನೇ
ಪರುಾಥ ಎಂದು ದು ಬದುಕುಾೆ. ೇಹದ ೕಷೆಂಾೆೆ, ೇಹೊಳರುವ ಅಾ-
ಅನಂತಾರುವ ತತತ ದ ಎಚರ ಾಗೂ ಇಾ.
ಭಗವಂತನ ಬೆೆ ಎಚರ ಇಲೇ ಬದುಕುರುವ ಜನ ಹಗನ ಹಣದ ಂೆ ಓದೆ, ಾಯನು
ೆಯೋ ಅಥಾ ೈಂಕ ಸುಖದೋ ಕೆಯುರುಾೆ. ಇದೇ ಾರಣಾಟುೊಂಡು ತಮ
ೇಾಂತ ಂತೆೆ ಸಮಯಲ ಎನುವವಾೆ. ಮನಾಸದ ೆೆಯ ೋದೆ ‘ಸಮಯಲ’
ಎನುವದರ ಒಾಥ ‘ಮನಲ’ ಎಂದು.
ೇಾಪತಕಳಾಾತೈೇಷಸತ ।
ೇಷು ಪಸೋ ಧನಂ ಪಶನ ನ ಪಶ ॥೦೪॥
ಾವ ಾವಾಕ ಾರ ಇರಾರದು ಎಂದಲ, ಆದೆ ಅದರೇ ಮುಳಗುವದು ತಪ. ಇಂದು ಎಲರೂ
ಮೆ, ಪ, ಪ, ಮಕಳ, ಇಾ ಾರದೇ ಮುಳ ಾೆ. ಇದಂಾ ೇವಲ ವ ಾಶವೇ
ಅಲ, ವತ ದ ಪತನಾಗುೆ. ಾವಾಕ ಾರದೇ ಮುಳ ಅದಂದ ವತ ಾಶಾಗುವದನು
ಕಾೆ ಕಂಡರೂ ಸಹ, ಅೇ ಸವಸ ಎಂದು ಕಣು ಬದುಕುಾೆ ಜನ. ೕರುಾಗ ಆತಾಗಳ
ಸಮುಖದ ಪೕತ ‘ೇಳೇಕು’ ಎಂದು ಅಾೆ ವಕಪರುವದನು ಶುಾಾಯರು ೊಂಾಡುಾೆ.
ಮನುಷನ ಬದುೇ ಭಯದ ಸರಾೆ. ‘ಭಗವಂತ ನಮನು ರಸುಾೆ’ ಎನುವ ಭರವೆ ಾಲೕ,
ಾರು ‘ನಮನು ಾೇ ರೊಳೇಕು’ ಎಂದು ೕಾನಾ ಬದುಕುರುಾೋ, ಅವೆ
ಭಯಂದ ಾಾಗುವ ಾೕ ಇಲ. “ನನೊಬ ರಕಾೆ, ಅವನು ರಸುವಷು ಾಲ ನನೆ ಾರೂ
ಏನನೂ ಾಡಾರರು, ಅವನು ೈಟೆ ಾರೂ ನನನು ರಸಾರರು, ನನನು ರಸುವ ಆ ಭಗವಂತ
ರೕ ರಸುಾೆ” ಎನುವ ಪಣ ಭರವೆ ನಮಾಗ ಾವ ಭಯವ ಇಲ. ಇೊಂೇ ಭಯಂದ
ಾಾಗುವ ಉಾಯ. ಒನ ೇಳೇೆಂದೆ: ನಮ ಬದುನ ೊೆಯನು ಾೇ ೊತ ೆ ಅದು ಭಯ;
ಶ ಾಮಕ ಭಗವಂತ ಎಲವನೂ ೋಡುಾೆ, ಅವನು ರಸುಾೆ ಎನುವ ಾವ ೈಯ.
ಭಗವಂತನ ರೆಯ ೊೆಯನು ನಂದವೆ ಾವ ಪಸಂಗದಲೂ ಭಯಾಗುವಲ. ೕಾ
ಭಾೕತಾಗಲು ಇರುವ ಒಂೇ ಒಂದು ಾ-ಭಗವಂತನ ಬೆನ ಎಚರ.
ೕನ ೇಕದ ಭಗವಂತನನು ಸಾಾ, ಹಃ, ಈಶರ ಎಂದು ಸಂೋಾೆ. ‘ಸಾಾ’
ಎಂದೆ ಎಲೊಳಗೂ ಇರುವವನು, ಎಲರನೂ ೊತವನು ಎಂದಥ. ನೊಳದು ನನನು ಭಗವಂತ
ರಸುರುಾಗ ನನೇೆ ಭಯ ಎನುವ ಸಂಕಲ ನಮಾಗ, ಒಂದು ೇೆ ಾವ ದುರಂತೊಳಾಗುವ
ಪಸಂಗ ಬಂದರೂ ಕೂಾ, ಅದು ನಮೆ ಭಾನಕ ಎಸುವಲ.
ಇ ‘ಈಶರ’ ಎಂದೆ ಎಾ ೇಾ-ೇವೆಗಗೂ ಒೆಯಾದ, ಸವಸಮಥ ಭಗವಂತ. ಅವೇ
ಾಾಯಣ. ಇದೇ ಶಂಕಾಾಯರು “ ಈಶರಃ ಈಶನೕೋ ಾಾಯಣಃ ” ಎಂದು ವಾೆ.
ಅಂತಹ ಾಾಯಣೆ ಾವ ಶರಾಗೇಕು.
ಸಂಾರ ದುಃಖವನು ಪಹ ನಮನು ಸಂಾರಂದ ಡುಗೆೊಸುವವನು ಹಃ. ಾವ ಭಂದ
ಏನನು ಅಪೆ ಾೇ ಅದನು ೕಕ ಅನಂತ ಫಲವನು ೊಡುವವನು ಹಃ. ಇಂತಹ ಭಗವಂತನ
ಅೇ ೕವನದ ಾಥಕ. ಾವ ಯೇಾರುವದು, ೇಳೇಾರುವದು ಮತು
ಾಸೇಾರುವದು ಭಗವಂತನನು. ೕಾ ಾವದನು ದೆ ಎಲವನೂ ಯಬಹುೋ ಅಂತಹ
ಭಗವಂತನನು ರಂತರ ಯುವ ಪಯತೇ ೕವನದ ಅೊಡ ಾಧೆ.
ಈ ಂೆ ೇದಂೆ ಮನುಷ ಾಯುವ ಣದ ಾವದನು ಉತಟಾ ೆೆಯುಾೋ, ಅದೇ
ಮುಂನ ಜನದ ಪೆಯುಾೆ. ೕಾ ಾೋತಮಣ ಾಲದ ಭಗವಂತನನು ೆೆದವನು ಮುಂೆ
ಭಗವಂತನನು ೇರುಾೆ. ಆದೆ ಇದು ಅಷು ಸುಲಭದ ೆಲಸವಲ. ಇದಾ ಜನ-ಜಾಂತರದ ಾಧೆ
ಅಗತ. ೆಲ ಇೕ ೕವಾನೆಾ ಭಗವಂತನ ಸರೆ ಾದರೂ ಕೂಾ, ಾಯುವ ಣದ
ಭಗವಂತನ ಸರೆ ಾರೇ ೋಗಬಹುದು. ೕವನದ ಪರಮ ೌಾಗ ಎಂದೆ ೊೇ ಣದ ಾಾಯಣ
ಸ ಬರುವದು. ಅಂತಹ ಎಚರವನು, ಾನ ೊೇ ಣದ ಮನಸನು ೇೆ ಾನೆ ಒೊಳೇಕು
ಎನುವ ಾನ ಪಯನು ಶುಾಾಯರು ಪೕತೆ ಉಪೇಸುವದನು ಈ ಅಾಯದ ಮುಂನ
ಾಗದ ಾಣಬಹುದು.
ಾಗವತ ಪಾಣ ಎನುವ ಬಹಸತ
ಾೕಣ ಮುನೕ ಾಜ ವೃಾ ೇಧತಃ ।
ೈಗುಣಾ ರಮಂೇ ಸ ಗುಾನುಕಥೇ ಹೇಃ ॥೦೭॥
ಇದಂ ಾಗವತಂ ಾಮ ಪಾಣಂ ಬಹಸತಂ ।
ಅೕತಾ ಾಪಾೌ ತುೈಾಯಾದಹ ॥೦೮॥
“ಾಸಗಳನು ಮನನಾ ಎಾ ೇಧವನು ೕ ಂತ ಅಪೋ ಾಗಳ ಕೂಾ ಸಾ
ಹಯ ಗುಣಾನವನು, ಭಗವಂತನ ಕಾನುಶವಣವನು ಬಯಸುಾೆ. ೕಾ ಈ ಸಂದಭದ ಾನು
ನೆ ನನ ತಂೆ ೇದಾಸರು ಉಪೇರುವ, ಅಾದಶಪಾಣಗಳ ಅತಂತ ೇಷೆರುವ,
ಪಾಣಗಳ ಾರಭೂತಾದ ಾಗವತವನು ೇಳೇೆ” ಎನುಾೆ ಶುಾಾಯರು.
ಶುಾಾಯರು “ಾನು ಈಗ ೇಳರುವ ಗಂಥ ಾಗವತ ಪಾಣ ಎನುವ ಬಹಸತ” ಎಂಾೆ. ಇ
‘ಾಗವತ’ ಎನುವ ಶಬ ಮೂರು ಅಥಗಳ ಈ ಪಾಣೆ ಅನಥಾೆ. ಭಗವಂತನನು ಪಾಸುವ
ಗಂಥಾರುವದಂದ ಇದು ಾಗವತ; ಭಗವಂತನ ಅವಾರಾದ ೇದಾಸರು ರರುವ
ಗಂಥಾರುವದಂದ ಇದು ಾಗವತ ಮತು ಭಗವ ಭಕೆ(ಾಗವತೆ) ಯಾದ
ಗಂಥಾದುದಂದ ಇದು ಾಗವತ. ಇನು ಪಾಣ ಎಂದೆ ಾೕನ ಗಂಥ. ಇದು ಎಂದೂ ೊಸತನವನು
ಕೆದುೊಳದ ಹೇ ಗಂಥ.
ಇ ಬಳರುವ ‘ಬಹಸತ’ ಎನುವ ೇಷಣ ಎರಡು ಧದ ೆೆದುೊಳತೆ. ‘ಸತ’ ಎಂದೆ
‘ಯಲಟದು’. ಬಹ ಎಂದೆ ಶಬಗಳೇ ಅ ೊಡಾದದು--ಅಂದೆ ೇದ. ಅೇ ೕ ಬಹ ಎಂದೆ
ಸಮಸ ಪಪಂಚದ ಅ ೊಡ ವಸುಾರುವ ಭಗವಂತ. ೕಾ ೇದತುಲಾದುದು ಾಗೂ
ಾವದಂದ ಭಗವಂತ ೆಾ ಯಲಡುಾೋ ಅದು ಬಹಸತ. ಅಂದೆ ಭಗವಂತನ ಬೆೆ
ನಮೆ ಯಾಥಾದ ಅವನು ೊಡತಕಂತಹ ಗಂಥ ಾಗವತ. ಒನ ೇಳೇೆಂದೆ: “ಭಗವಂತನನು
ೆಾ ಸುವ, ೇದತುಲಾದ ಾಗವತೆಂಬ ಪಾಣವನು ಾನು ನೆ ೇಳೇೆ” ಎಂಾೆ
ಶುಾಾಯರು. [ಾಗವತವನು ಪಂಚಮೇದ ಎಂದು ಕೆಯುವದನು ಾ ೆನೊಳಬಹುದು.]
ಇ ಶುಾಾಯರು “ಾನು ನನ ತಂೆಾದ ೈಾಯನಂದ ‘ಾಪಾೌ’ದ ಅಧಯನ ಾರುವ
ಾಗವತವನು ನೆ ೇಳೇೆ” ಎಂಾೆ. ೕೋಟದ ೋದೆ ‘ಾಪಾೌ’ ಎಂದೆ ಾಪರದ
ಆ. ಆದೆ ನಮೆ ದಂೆ ಾಪರದ ಅಂತದ ೇದಾಸರ ಅವಾರಾರುವದು. ೕರುಾಗ
ಾಪರದ ಆಯ ೇೆ ಈ ಉಪೇಶ ನೆತು ಎನುವ ಪೆ ನಮನು ಾಡುತೆ. ಈ ಎಾ ಸಮೆೆ
ಉತರ ಗೇಾದೆ ಾಂದಪಾಣದನ ೇಕಂದನು ೋಡೇಕು. ಅ ೇಳಾೆ: ಾಪೇ,
ಆೌ ಚ ಕೃಾವಾಾೇಾ । ಾಸಃ ಷ ಶತ ವೕೕ ಧೃತಾಷ ಮೕಜನ ॥ ಇ ಾಂೇ ।
ಇ ೇಳವಂೆ ‘ಾಪಾೌ’ ಎಂದೆ ಾಪರದ ಆ ಅಲ. ಾಪರದ, ಅದರಯೂ ಕೃಾವಾರಂತ
ದಲು ೇದಾಸರ ಅವಾರಾತು; ೇದಾಸರು ಆರುನೂರು ವಷ ವಯನವಾಗ ಅವಂದ
ಧೃತಾಷನ ಜನನಾತು. ಈ ೆೆಯ ಶುಾಾಯರ ಾತನು ಗಮದೆ ಅವರು ೇರುವದು
“ಕೃಾವಾರಂತ ದಲು, ಾಪರದ ಾಸರು ನನೆ ಾಗವತವನು ೇದರು” ಎಂದು. ಈ
ಾಂದ ನಮೆ ಯುವೇೆಂದೆ: ಮಾಾರತವನು ೇೆ ೇದಾಸರು ಮಾಾರತ ನೆಯುವ
ದೇ ರದೋ-ಾೇ, ಕೃಷನ ಕೆಾರುವ ಾಗವತವನು ರರುವದು ಕೃಾವಾರಂತಲೂ
ದಲು. ಏೆಂದೆ ಈ ಎಾ ಘಟೆಗಳ ಕೂಾ ಾಲಚಕದ ಾಾೕತಾ ನೆಯುವಂತಹದು. ಈ
ಘಟೆ ಂನ ಕಲದಯೂ ಆೆ, ಈ ಕಲದಯೂ ನೆೆ, ಮುಂನ ಕಲದಲೂ ನೆಯುತೆ. ೈಕ
ಮತು ಾೕಯಾದ ಇಾಸೆ ಭೂತಾಲೆ, ವತಾನ ಾಲೆ ಾಗೂ ಭಷಾಲವ ಇೆ.
ಾವ ಣದ ಕೂಾ ಬರಬಹುದು. ಬದುಕು ಎಂದೆ ಅದು ಾನ ದೆ. ಅಾಯಾರುವ ಾನ ಬೆ
ಎಂದೂ ಭಯಪಡಾರದು.
ಸತ ನಂತರ ಏನು ಎನುವದು ಲೇ ಇರುವೇ ಾನ ಭಯೆ ಾರಣ. ಅಾನೇ ಭಯ, ಅೇ
ಅಭಯ. ತದಲು ಾವ ಯೇಾರುವದು ‘ಾವ ಭಾನಕವಲ’ ಎನುವ ಾರವನು. ಮರಣಂ
ಪಕೃ ಶೕಾಂ ಕೃ ೕವನಂ ಉಚೇ . ಾವ ಅನುವದು ಸಹಜ , ಬದುೇ ಕೃ. ಸೂಲ
ಶೕರೊಳರುವ ೕವ ಪಂಜರೊಳರುವ ಯಂೆ. ಆದೆ ಸೂಶೕರ ಎಂದೆ ಅದು ಆಾಶದ
ಸಚಂದಾ ಾರುವ ಪ. ೕವ ತನ ಸಹಜ ೆ ಮರಳವದು ಾವ ಎಂದು ಾಗ ಾನ ಭಯಲ.
ಬಾರಾದ ಓಂಾರ ಾನ
ಅಭೇನನಾ ಶುದಂ ವೃ ಬಾರಂ ಪರ ।
ಮೋ ಯೇತಾೋ ಬಹೕಜಮಸರ ॥೧೭॥
ಾನದ ಭಗವಂತನ ರೂಪಂತೆ
ೆಲವೆ ೕೆ ವದ ಾನ ಪಯ ಒಂದು ಸಂಶಯ ಬರುತೆ. ಅೇೆಂದೆ: “ಸವಗತಾದ
ಭಗವಂತನನು ಒಂದು ಕ ರೂಪದ ಾಸುವದು ಸ” ಎಂದು. ಅದಾ ಇ ಶುಾಾಯರು
ೇಳಾೆ: “ಈ ೕ ಾನದ ೕನು ಾಣುವದು ಷುನ ಸರೂಪವನು” ಎಂದು. ಇ ಬಳರುವ ‘ಷು’
ಎನುವ ಪದ ನಮ ೕನ ಸಂಶಯವನು ಪಹಸುತೆ. ಏೆಂದೆ ಷು ಎಂದೆ ‘ೇೇಷ ಷುಃ’.
ಅಂದೆ ಾರು ಸವಗತೋ ಆತ ಷು. ಷೕ ಷುಃ. ಅಂದೆ ೊಡದಂತ ೊಡವಾ ಎೆೆ
ತುಂರುವ ಭಗವಂತ ಸಣದಂತ ಸಣವಾ ನಳಗೂ ತುಂಾೆ ಎಂದಥ. ಭಗವಂತ ಾಾರನೂ
ೌದು, ಾಾರನೂ ೌದು. ಸವಸಮಥಾದ ಭಗವಂತ ತನ ಭಕೆ ಾವ ರೂಪದ ೇಾದರೂ
ದಶನ ೊಡಬಲ. ೕಾ ಸವಗತಾದ ಭಗವಂತನ ಆಾರವನು ಾವ ಾನ ಾಡಬಹುದು ಎನುವ
ಸೂಚೆಯನು ಇ ಶುಾಾಯರು ‘ಷು’ ಎನುವ ಪದದ ಮೂಲಕ ೕಾೆ.
ಾನದ ಭಗವಂತನನು ಕಂಾಗ ಮನಸು ಹುೆದು ಕುಯುತೆ. ಆ ನಂತರ ಅದು ಆ ಂೕೆೆ
ಬರಲು ಒಪವಲ. ಈ ಯನು ೆಲವರು ಪವಜನದ ಾಧೆಯ ಫಲಂಾ ತಣ
ಗಸಬಲವಾದೆ, ಇನು ೆಲವರು ಅದಾ ರಂತರ ಾಧೆ ಾಡೇಾಗುತೆ.
ಾಾನಾ ನಮರುವದು ‘ೇ ಬಂದ ಭ’. ಅಂದೆ ಭಗವಂತನ ಭ ಾಡೇಕು ಎಂದು ಯರು
ೇದನು ೇ ಾವ ಭ ಾಡುವದು. ಆದೆ ಜಾದ ಭ ಮೂಡುವದು ಾನ ಯ ಭಗವಂತನ
ಸರೂಪೆಂಬ ಮಾ ಸಂಪತನು ಕಂಾಗ. ಜಗನ ಾವ ೕದ ಎಾ ವಸುಗಂತ ಅದುತಾದ
ವಸು ನಮೆ ಾಗ ನಾ ೕ ಅದೆ ೕಸಾಗುತೆ. ಅದಂತ ೇೆ ಾವದೂ ೇಡ
ಎಸುತೆ. ಈ ೕ ಹುಟುವ ೕ ಮಾತಪರಕಾದ ೕ. ಈ ಯ ಇೊಬರು ನಮೆ ‘ಭ
ಾಡು’ ಎಂದು ೇಳೇಾಲ, ಭ ತನಷೆ ಾನು ಬಂದುಡುತೆ. ೕಾಗಲು ಾರಣ ಏೆಂದೆ: ನಮೆ
ಬದುನ ಇರುವ ಮೂಲಭೂತಾದ ಂೆ ಎಂದೆ ‘ೆೆ ಾಣುವದು ೇೆ’ ಎನುವದು. ಈ ಅಭದೆ
ಪಬರನೂ ಾಡುರುತೆ. ೕರುಾಗ ಅಂತರಂಗದ ಭಗವಂತನನು ಕಂಾಗ ‘ಾವ ಭಗವಂತನ
ರೆಯೇೆ’ ಎನುವ ಸತ ದುಡುತೆ. ಈ ಸತ ದ ಪಬನೂ ಭಾೕತಾಗುಾೆ.
ಪರಮಾಂಗಕಾದ ಸುಭದ ೆೆ ಗುವದು ಭಗವಂತಂದ. ಾನದ ಮೂಲಕ ಾಹ ಸಂಪನ ೕ
ಾಗೂ ಭಗವಂತನ ಅನಂತ ರೆಯ ಸತವನು ಅನುಭಾಗ ಮನಸು ಶಲಾ ಆನಂದವನು
ಅನುಭಸುತೆ.
ಾೋಾಚ--
ಶುಾಾಯರು ಒಂದು ಘಟದ ಾನದ ಕುತು ೇ ಮುಾಗ ಪೕತ “ನನೆ ಾನದ ಕುತು
ಇನೂ ವರಾ ೇ” ಎಂದು ೇೊಳಾೆ. ಇದು ನಮ ಲರ ಪರ ಪೕತ ಾದ ಪೆ. ಆತ
ಇ ಶುಾಾಯರ ಮೂರು ಪೆಗಳನು ೇಳಾೆ. ಮನಸನು ಎ ಾರೆ ಾಡೇಕು? ೇೆ ಾರೆ
ಾಡೇಕು ಮತು ಮನಸನು ಸಚೊಸುವದು ೇೆ? ಇೇ ಆ ಮೂರು ಪೆಗಳ. ನಮ ಇಂದು
ೆನವರು ಾಹ ಮ ಕುತು ಅೇಕ ೕ ೇಳಾೆ. ಆದೆ ಮನನ ೊೆಯನು ೊೆದು
ಮಾಗುವದು ೇೆ ಎನುವದು ನಮೆ ಲ. ಇೇ ಪೆಯನು ಇ ಪೕತ ಶುಾಾಯರ
ೇಳಾೆ.
ಾನೆ ಪವ ದೆ ಅಗತ. ೇವಲ ಕಣು ಕುಾಗ ಮನಸು ಏಾಗಾಗುವಲ. ಈ ಂೆ ೇದಂೆ
ಾನ ನೆಯುವದು ತದ. ತ ರಾಗೇಾದೆ ಮನಸು ರಾಗೇಕು. ಮನಸು ರಾಗೇಾದೆ
ಾಣಮಯೋಶ ರಾಗೇಕು. ಅದಾ ಉಾಟದ ರೆ ಾಸೇಕು. ಾಣಮಯೋಶ
ರಾಗುವ ದಲು ಅನಮಯೋಶ ರಾಗೇಕು. ಅಂದೆ ಶಲಾ ಕುತುೊಳವ ಅಾಸ
ಾಡೇಕು. ಅದೇ ಇ ಶುಾಾಯರು ‘ಾಸನಃ’ ಎಂಾೆ. ಾವ ಎ ಾನೆ ಕುತುೊಳೇೆ
ಆ ಪಸರ ಶುದಾರೇಕು, ಕುತುೊಳವ ಆಸನ ಶುದಾರೇಕು ಮತು ನಮ ೇಹ ಶುದಾರೇಕು.
ಇದಲೇ ೕಾ ಅವಶಕಾದ ಾಲೇ ಶು-ಮನಃಶು. ಈ ಾಲು ಧದ ೌಚದ ನಂತರ ಮುಂನ
ಪ.
ದಲೆಯಾ ಾನೆ ಕುತುೊಳವ ಪಸರದ ಶು. ಕುತುೊಳವ ಾನೋೆ
ಏಾಂತಾರೇಕು. ಅ ಶಬ ಾನ ಇರಕೂಡದು. [ಹಗಳ , ೇದಮಂತಪಠಣ ಾನೆ
ಪರಕ. ೇದವನು ಶುಬದಾ ಾಡೇಕು. ೇೆ ಸಂೕತಾರರು ತಂಬೂರ ಶುಾ ಾಡುಾೋ
ಾೆ ಶುಂೆ ೇದಮಂತ ಪಠಣ ಾಡೇಕು. ಅಪಶುಯ ಪದೆ ಅದು ಶುದಾದ ೇದ
ಾದಾಗುವಲ ಮತು ಅದು ಾನೆ ಪರಕವಲ. ಇನು ಹಗಳ ಎಂದೂ ಅಪಶುಯ ಾಡುವಲ.
ಅದು ಭಗವ ದತಾ ಬಂರುವ ಸಹಜ ಾದಾರುವದಂದ ಅದಂದ ಾನೆ
ೊಂದೆಾಗುವಲ]
ಎರಡೇ ಶು-ೇಹಶು : ಮುಂಾೆ ಎದ ನಂತರ ದಲ ೌಚ ಎಂದೆ ಮಲ-ಮೂತ ಸಜೆ, ದಂತ
ಾಜನ. ನಂತರ ಮುಖ-ಾಜನಾ, ಮಂಾಚಮನಂದ ೇದಪಾದಾದ ಭಗವಂತನನು
ೆೆದು, ಸಮಗ ಾನಂದ ೇಹಶು ಾಡೇಕು. ೇಹಶುೆ ಪಕೃದತಾದ ಾಧನ ಮೃೆ.
ಶುದಾದ ಸಳದರುವ ೆಂಪ ಮಣನು ೆಾ ಾದೆ ನಂತಹ ಾಗ ೆಳೆ ೕಳತೆ. ಅದೆ
ೕರನು ೇಾಗ ಅದು ೆೆ(Cream)ಯಂಾಗುತೆ. ಅದನು ಾೆಯ ಸಂಗಹಾಟುೊಂಡು ೖೆ
ಹೊಳೇಕು. ಾಬೂನನು ಬಳಸೇ ಶುದ ಮೃಾ ಾನ ಾಡುವದಂದ ಾವೇ ಚಮೋಗ
ಬರುವಲ, ಚಮೋಗ ಇದೆ ಾಾಗುತೆ, ಚಮೆ ೊಳಪ ಬರುತೆ ಮತು ಮನೆ ಸೂ
ಗುತೆ.
ಮೂರೆಯಾ ಮನಃಶು. ಇದಾ ಮುಖಾ ಯಮ-ಯಮನ ಾಲೆ ಾಡೇಕು. ೕಗಾಸದ
ಯಮ ಎನುವ ಪದವನು ಷ ಅಥದ ಬಳಾೆ. ಅದು ಾವ ಾಡಾರದ ಐದು ಯಮಗಳನು ಮತು
ಾಾಕಾ ನಮ ನೆ ೇರೇಕು ಎನುವದನು ವಸುತೆ. (೧) ಂೆ, (೨) ಸುಳ ೇಳವದು,(೩)
ಕಯುವದು, (೪) ಅಾದ ಾಮ ಮತು (೫) ಇೊಬರ ಮುಂೆ ೈಾಚುವದು. ಇವ ಭಗವಂತನ
ಉಾಸೆಯ ಾಗದ ಡೇಾದ ಐದು ಯಮಗಳ. ಈ ಐದಂದ ಸಾಜದ ಾಸ ೆಡುವದೇ
ಅಲೆ, ನಮ ಮನಸೂ ಕೂಾ ೆಡುತೆ.
ಮುಖಾ ಮನಃಶುಾ ಾವ ಡೇಾರುವದು ಾಮ-ೋಧ-ೋಭಗಳನು. ಇದನು ೕಕೃಷ
ೕೆಯ ಸುಂದರಾ ವರುವದನು ಾಣುೇೆ. ಧಂ ನರಕೇದಂ ಾರಂ ಾಶನಾತನಃ ।
ಾಮಃ ೋಧಸಾ ೋಭಸಾೇತ ತಯಂ ತೇ ॥೧೬-೨೧॥ ಇ ೕಕೃಷ ೇಳಾೆ: “ಾಮ,
ೋಧ, ಮತು ೋಭ ಇವ ಆತಾಶದ ಮೂರು ಾಗಳ” ಎಂದು. ೋಧ ಎನುವದು ಾಮದ ಮ. ನಮೆ
ೋಧ ಬರುೆ ಎಂದೆ ನಮ ಒಳೆ ಬಹಳ ಆೆಗಳ ಹುದುೆ ಎಂದಥ. ಅದು ೆರೇರೇ ಇಾಗ ನಮೆ
ೋಪ ಬರುತೆ. “ಾಮ-ೋಧ-ೋಭ ಎನುವದು ನಮನು ಅಧಃಾತೆ ತಳವ ಮೂರು ನರಕದ
ಾಲುಗಾರುವದಂದ ಅವಗಂದ ದೂರರು” ಎಂದು ೕಕೃಷ ನಮನು ಎಚಾೆ. ಇವ ನಮ
ವತವನು ಾಳಾಡುವ ಮೂಲ ಶತುಗಳ. ಇತರ ಎಾ ದುಗುಣಗಳ ಇವಗಳ ಮಗಳ. ಮನುಷ ಈ
ಮೂರು ದುಗುಣಗಂದ ತನ ನರಕವನು ಾೇ ಸೃೊಳಾೆ. ಈ ಮೂರನು ಟೆ ಮನಸು
ಸಚಾಗುತೆ.
ಾಲೆಯಾ ಆಸನಶು: ಾನೆ ಕುತುೊಳವ ಆಸನ ಶುದಾಲದೆ ಾನ ಾಧಲ. ಆಸನ
ದಪಸುವ ದಲು ಏಾಂತ ಸಳದ ೆಲ ಶುದಾೇ ಇಲೕ ಎಂದು ೋೊಳೇಕು. ನಮೆ
ದಂೆ ಭೂಯ ೆಲವ ಸಳಗಳ ಮನೆ ೕಷಕಾದ ಕಂಪನದೆ ಇನು ೆಲವ ಸಳಗಳ
ಇರುವಲ. ಎ ಕುಾಗ ನಮೆ ೆಚು ಏಾಗೆ ಗುತೋ ಮತು ಮನಸು ಪಸನಾ ಷಯಗಳನು
ೕಸುವದರ ಕೆೆ ಹಯುತೋ, ಅ ಮನೆ ಪರಕಾದ ತರಂಗರುತೆ ಾಗೂ ಅದು ಾನೆ
ಪರಕಾದ ಸಳಾರುತೆ. ಪಣ ೇತಗಳ ಾ ಕ ಕಂಪನ ಇರುವ ಕೇ ಇರುವದಂದ ಅ ಎಾ
ಕೆಯೂ ಾ ಕ ಕಂಪನರುತೆ(ಉಾಹರೆೆ ಬದ ೇತ). ಾಾ ಅಂತಹ ೇತಗಳ ಾನೆ
ಕುತುೊಳಾಗ ೆಲ ಶು ಪೕಸೇಾಲ.
ಸಳ ಗಾದ ನಂತರ ೆಲದರುವ, ನಮ ಾನೆ ಾದಕಾಗುವ ತರಂಗಗಳ ನಮ ೇಹ
ಪೇಸದಂೆ ತೆಯಲು ಅ ಆಸನವನು ದಪಸೇಾಗುತೆ. ಆಸನದ ಎರಡು ಧ. ಒಂದು
ಕುತುೊಳವ ಭಂ(Posture) ಮತು ಇೊಂದು ಕುತುೊಳವ ಾಧನ. ಕುತುೊಳವ ಾಧನಾ
ಪೆ, ಾವ, ದೆಯ ಾೆ ಬಳಸೇಕು ಮತು ಅದರ ೕೆ ಕೃಾನ(ಸಂಾಗೆ) ಅಥಾ
ಾನ(ಸಾಗೆ) ಬಳಸೇಕು. ಒಂದು ೇೆ ಇಾವದೂ ಗದೆ ಮೆಯನು ಬಳಸಬಹುದು.
ಇ ಕೃಾನ ಮತು ಾನ ಾಯ ಚಮಾದರೂ ಕೂಾ, ಅದರ ಮನಸನು ಶುದೊಸುವ
ೇಷ ಶ ಇರುವದಂದ ಅದು ಮ. ಾಾ ಅದನು ಬಳಸುಾಗ ಅದೆ ೋಮಯವನು ಂಪಸುವ
ಅಗತಲ. ಾನ ನಮ ಮನಸನು ಸಂಾರಂದ ರಯತ ೊಂೊಯಲು
ಪರಕಾರುವದಂದ ಗೃಹಸಾದವನು ಾನವನು ಬಳಸಾರದು. ಸಂಾರವನು ೊೆದ ೈಕ
ಬಹಾಗಳೇ ಾನವನು ಬಳಸುಾೆ.
ಈ ೕಯ ಆಸನವನು ತಾೊಂಡ ನಂತರ ಸಚಾದ ಾನೆ ಅನುಕೂಲಾದ ಭಂ(Posture)ಯ
ೆಟೆ ಕುತುೊಳೇಕು. ನಮೆ ಾಧಾಗದ ಆಸನದ ಬಲವಂತಾ ಕೂರುವದು ಾನೆ ಪರಕವಲ.
ಾಾನಾ ಾಲು ಆಸನಗಳನು ೇಷಾ ಾನೆ ಬಳಸುಾೆ. ೧. ಪಾಸನ, ೨. ೕಾಸನ, ೩.
ಸಾಸನ ಮತು ೪. ವಾಸನ. ೕೆ ಒೆಯ ಪಸರದ, ಸಚಾದ ೖ-ಮನಗಳ ೊೆೆ , ಸಚಾದ
ೋೆಯ, ಶುದಾದ ಆಸನದ ೕೆ, ಚಲೆ ಇಲೆ, ೆಟೆ ಶಲಾ ಾನೆ ಕುತುೊಳೇಕು.
ಾಸನದ ನಂತರ ಶುಾಾಯರು ‘ತಾಸಃ’ ಎಂಾೆ. ಅಂದೆ ಉನ(ಾಣೋಶದ) ಯಂತಣ.
ಒಬ ಮನುಷ ಸಾ ಉಾಡುಾೆ ಎಂದೆ ಆತ ಆೋಗಾಾೆ ಎಂದಥ. ನಮ ಉರು
ೇರೇಕು, ಅದಂದ ೇೆ ಆೋಗ ಬರುತೆ ಎನುವದನು ಾವ ರೇಕು. ಾಸ ಎಂದೆ
ಾಾವರಣದರುವ ಾಣಶಯನು(ಆಮಜನಕ) ಒಳೆ ೆೆದುೊಂಡು ನಂತರ ಒಳರುವ ಅಾನ
ಶ(ಾಬ ೈ ಆೈ)ಯನು ೊರ ಾಕುವದು. ಉಾಡುಾಗ ಅವಸರ-ಅವಸರಾ
ಉಾಡಾರದು. ಒಳೆ ೆೆದುೊಳಾಗ ೕಘ ಾಗೂ ಪಣಾ ಒಳೆ ೆೆದುೊಳೇಕು ಾಗೂ
ೊರ ಾಕುಾಗ ಒಳೆ ೊೆ ಉಯದಂೆ ಪಾ ೊರ ಾಕೇಕು. ಈ ೕ ಒಳೆ ಾವೇ
ೊೆ ಇಲದಂೆ ರಂತರ ಶುೕಕರಣ ನೆಯೇಕು. ಇೇ ಾಣಶು.
ಾಣಶು ಆದ ೕೆ ಾಣ ರೆ. ಅಂದೆ ಾಣಮಯೋಶವನು ಶಲೊಸುೆ. ಇದೆ ಎರಡು
ಾನಗೆ. ೧. ಾಹಕುಂಭಕ ೨. ಅಂತಃಕುಂಭಕ. ಾಸವನು ಪಾ ೊರಟೕೆ ಒಳೆ
ಾತ ಯ ಾಸವನು ಒಳೆ ೆೆದುೊಳೆ ರಾ ಕುತುೊಳವದು ಾಹಕುಂಭಕ;
ಪಣಾ ಾಸವನು ಒಳೆ ೆೆದುೊಂಡ ನಂತರ, ೊರಡೆ ಸಗನೊಸುವದು ಅಂತಃಕುಂಭಕ.
[ಾಾಾಮ ಾಡುಾಗ ಎಚೆ ಅಗತ. ೕಗ ಗುರುನ ಾಗದಶನ ಅಗತ. ಹೃೋಗಳ
ಅಂತಃಕುಂಭಕ ಾಡಕೂಡದು. ತೆೋವ ಇಾಗ ಾಾಾಮ ಾಡಾರದು]. ಈ ಎರಡೂ ಯ
ಒಳೆ ಾಾ ಾಣಾಗುತೆ. ಈ ಾಾ ಒಳರುವ ಎಾ ೋಷಗಳನು ಸುಡುವ ಅಾಗುತೆ.
ಇದು ೇವಲ ಾಪ ಬಕರಣ ಾಡುವ ಪಯೇ ಅಲ, ನಳೆ ಕೂತು ನಮ ೆಟ ಬು ಹುಸುವ
ುದ ಆಸುೕ ಶಗಳನೂ ಕೂಾ ಇದು ಓೋಸುತೆ. ಇದೇ ಾಪಪರುಷ ರಸನ ಎನುಾೆ.
ಾಗವತದ ಮುಂನ ೇಕೆ ೋಗುವ ಮುನ ಾನದ ಷಯದ ಸೇಾಾನಾ ಬರುವ ಎರಡು
ಮುಖಾದ ಷಯವನು ಇ ೋೋಣ. ದಲೆಯಾ ೆಂಗಸರು ಾನ ಾಡಬಹುೇ ಎನುವ
ಪೆ. ಈ ಪೆೆ ೇರಾ ಉತಸೇಕು ಎಂದೆ ೆಂಗಸರೇ ಅಲ, ಎಲರೂ ಾನ ಾಡಬಹುದು.
ಾನೆ ಂಗ ದಲ. ಆದೆ ಇ ಾವ ೋಡೇಾರುವದು ಾಾಕಾ ೆಂಗಸರು ಾನ
ಾಡುವದು ಏೆ ಅೊಂದು ಬಳೆೆ ಬಂಲ ಎನುವ ಾರವನು. ಾಾನಾ ೆೆ ಾಂಾಕ
ೕವನದ ೆನ ಜಾಾ ಇರುತೆ. ೕರುಾಗ ಕುಟುಂಬದ ಾಲೆ-ಾಲೆಯ ೊೆೆ ಾಾಸ
ಒಂದೊಂದು ೊಂಾೆ ಆಗದೆ ಅ ೈರಸ ಬರುವ ಾಧೆ ೆಚು. ಅದೋಸರ ಂೆ ೕಯರು
ಾನದ ತಮನು ೆಚು ೊಡೊಳಲ.
ಎರಡೇಯಾ ಾನ ಾಡಲು ಆಗೇ ಇಾಗ, ಾ ಮಲಗುಾಗ ಾನ ಾಡಬಹುೇ ಎನುವ ಪೆ.
ಈ ಪೆೆ ಾವ ಈ ಂೇ ಉತರ ಕಂಡುೊಂೇೆ. ಾನೆ ಮುಖಾ ೇಾರುವದು ಮನಃಶು.
ಮನಸು ಾನೆ ಬಯಸುೆ ಎಂದೆ ಅದು ಶುದಾೆ ಎಂದಥ. ಆದಂದ ಾವ ಾಲದ ಮನಸು
ಶುಗೂಡುತೋ ಆಗ ಾನ ಾಡಬಹುದು. ಾನ ಾಡಲು ಆಗಾಗ ಅ ಮಂತಾನ ಾಡಬಹುದು.
ಮಂತಾನಾ ಾಸಾರರು ಈ ೆಳನ ಎರಡು ಮಂತಗಳನು ೕಾೆ:
ಅೕಲಘನಾಮಂ ನಾಯತೋಚನಂ |
ಸಾ ಪಂಡೕಾಂ ೇನ ಾೋ ಾಾಮಹಂ||
ಇ ಪಂಡೕಾನನು ಸರೆ ಾಡೇಕು ಎಂದು ೇಾೆ. ಇೊಂದು ಭಗವಂತನ ೇಷ ಾಮ.
ಪಂಡೕಾ ಎಂದೆ ೆಂಾವೆಯಂತಹ ಕಣುಳವನು ಎಂದಥ. ಭಗವಂತನ ಕಣು ಾಾಗಲೂ ೆಂಾವೆ
ಎಸನಂೆ ಅರ ನಳನಸುರುತೆ. ಾಾನಾ ನಮೆ ಅತಂತ ಸಂೋಷಾಾಗ ನಮ ಕಣು
ಅರಳತೆ. ಆದೆ ಭಗವಂತ ಸಾ ಸಂೋಷದ ಬುೆ. ಭಗವಂತ ೕಂದ ಕಣರ ನನನು
ೋಡುಾೆ, ಅವನ ಕಂದ ಹದುಬರುರುವ ಅನುಗಹದ ರಸಾೆಯ ಾನು ೕಯುೇೆ, ಅವನ
ಅನುಗಹದ ಕೃಾದೃ ನನ ೕೆ ಹೆ, ಾನು ಅದರ ಂೆ ಎನುವ ಅನುಸಂಾನ ಶು. ೕೆ ಾವ
ಭಗವಂತನ ಅನುಗಹಂದ ಒಳಗೂ ೊರಗೂ ಮಾ ಾನದ ೊಡಗಬಹುದು.
ಬಾಂಡದ ಭಗವಂತನ ರೂಪಂತೆ
ೇಷಸಸ ೇೋSಯಂ ಸಷಶ ಸೕಯಾ ।
ಯೇದಂ ದೃಶೇ ಶಂ ಭೂತಂ ಭವಂ ಭವಚ ಯ ॥೨೪॥
ಅತಳ. ಈ ೕ ಭಗವಂತನ ಾದಂದ ೊಂಟದ ತನಕ ಇರತಕಂತಹ ಾಗ ೆಳನ ಏಳ ೋಕಗಳ
ತುಂೆ ಮತು ಈ ೋಕಗಳ ಭಗವಂತನ ಈ ಅವಯವಗಳ ಆತಾೆ ಎಂದು ಂತೆ ಾಡೇಕು.
ಭಗವಂತನ ೊಂಟದ ಾಗ ಭೂ, ಭಗವಂತನ ಾ ಅಂತ, ಾಂದ ೕನ ಹೃದಯದ ಾಗ
ೇವೆಗಳ ೋಕ(ಸಗೋಕ), ಎೆಂದ ೕೆ ಕುೆ ತನಕ ಮಹೋಕ, ಕುೆಂದ ಕನ ತನಕ
ಜನೋಕ, ರಾಟ(ೆ/ಹುಬು) ಾನದ ತೕೋಕ ಮತು ಸಹಸೕಷಾದ ಪರುಷನ ರಸು
ಸತೋಕದ ತುಂೆ. ಈ ೕ ಇೕ ಶದ ಭಗವಂತನ ಾದಂದ ರನ ತನಕ ತುಂರುವ
ಶರೂಪದ ಂತೆ ಾಡೇಕು. ಆಾ ೋಕಗಳ ಭಗವಂತನ ಸರೂಪೇಹದ ಆಾ ಾಗಗಂದ
ಉತನಾೆ ಮತು ಅದರ ಆಶೊಂೆ ಎಂದು ಂತೆ ಾಡೇಕು.
ಬಾಂಡದಲೇ ಅಲೆ ಂಾಂಡದ ಕೂಾ ಭಗವಂತನ ಹಾಲು ೋಕಗಳ ಂತೆ ಾಡಬಹುದು.
ಮೂಲಭೂತಾ ಹಾಲು ೋಕಗಳನು ಮೂರು ೋಕಾ ಮತು ಏಳ ೋಕಾ ಾಸಾರರು
ಾಗಾ ೇಳಾೆ. ಭೂ ಮತು ಭೂಂದ ೆಳನ ೋಕಗಳನು ಒೆ ಒಂದು ೋಕಾ
ಕಂಡು ಅದನು ಭೂಃ ಎಂದು, ನಂತರ ಅಂತವನು ಭುವಃ ಎಂದೂ ಮತು ಅಂದ ೕಲರುವ ಐದು
ೋಕಗಳನು ಸುವಃ ಎಂದು ಒೆ ಮೂರು ಾಗ ಾಡುಾೆ. ಅೇ ೕ ಭೂ ಾಗೂ ಭೂಂದ
ೆಳನ ೋಕಗಳನು ಒಂದು ೋಕಾ ಾಗೂ ಅದರ ೊೆೆ ೕನ ಆರು ೋಕಗಳನು ೇ ಒೆ
ಏಳ ೋಕಗಾ ಾಗ ಾಡುಾೆ. ಬಾಂಡವನು ಮೂರು ೋಕಗಾ ಕಂಾಗ ಭಗವಂತನ
ಾನ ಭೂ, ಾಯ ಅಂತ ಾಗೂ ರನ ಸಗದ ಂತೆ ಾಡುಾೆ.
ಭಗವಂತನ ಮುಾರಂದ
ಛಂಾಂಸನಂತಸ ೋ ಗೃಣಂ ದಂಾಯೕಂದೂಡುಗಾ ಾ ।
ಾೋ ಜೋಾದಕೕ ಚ ಾಾ ದುರಂತಸೋ ಯದಾಂಗೕಃ ॥೩೧॥
ಭಗವಂತನ ಮುಖದೇ ಮೂರು ೋಕಗಳ ಂತೆಯ ಒಂದು ಕಮೆ. ನಮೆ ದಂೆ ಭೂಾ ನ ಅಯ
ಾನ, ಅಂತ ಾಯುನ ಾನ ಾಗೂ ಸಗ ಆತನ ಾನ. ಆದಂದ ೇದದ ‘ಭೂಭುವ ಸಃ’
ಎಂದೆ ಅ-ಾಯು-ಆತ ಎನುವ ಮೂರು ಪೕಕಗಂದ ಭಗವಂತನ ಉಾಸೆ. ಮುಖದ ಅಯ ಾನ-
ಾ, ಾಯುನ ಾನ-ಉರು ಮತು ಆತನ ಾನ-ಕಣು. ೕೆ ಮುಖದ ಮೂರು ೋಕಗಳ ಮತು ಆ
ಮೂರು ೋಕಗಳ ತುಂರುವ ಭಗವಂತನ ಸೂಲ ಂತೆ ಾಡಬಹುದು.
ಈ ೕನ ೇಕದ ಶುಾಾಯರು ಭಗವಂತನ ಮುಖದ ತಣ ೊಡುಾ ೇಳಾೆ: ಸಮಸ ೈಕ
ಾಙಯಗೇ ಆತನ ನುಮುತುಗಳ; ಸೂಯ-ಚಂದೇ ಆತನ ೋೆ ಾೆಗಳ; ಅಂತದರುವ
ನತಗೇ ಆತನ ಹಲುಗಳ; ಈ ಶವನು ಮರಳೊಸುವ ಾೕ ಆತನ ಮುಗುಳೆ; ೊೆಾಣದ
ಈ ಸೃೕ ಆತನ ಕಣೋಟ” ಎಂದು. ಈ ೕ ಭಗವಂತನ ಶರೂಪದ ತಣ ಇನೂ ಾರಾೆ
ಆದೆ ನಮೆ ಸೂಲಾ ಇಷು ದರೂ ಾಕು, ಅದೇ ಾವ ಾನದ ಾಣುವ ಪಯತ
ಾಡಬಹುದು.
ಾಯ ಾನ ಾಡುವವೆ ಾಯೕ ಪಾದ ಾಾಯಣನನು ಂಸುವ ರೂಪದ ವರೆ ೕೆ:
“ಉದರುರುವ ಸೂಯಮಂಡಲದ ಮಧದ ಕಮಲದ ೕೆ ಪಾಸನ ಾ ಕುತುೊಂರುವವನು,
ೋಳಗಳ ೋಳಬೆ, ಗಳ ಸೆಾಕರದ ಕುಂಡಲಗಳ (ಮಕರ ಕುಂಡಲ), ತೆಯ ೕೆ
ೕಟ, ೊರನ ಾರ ಾಸುೆ. ಎರಡು ೈಗಳ ಶಂಖ-ಚಕ, ಇೆರಡು ೈಗಳನು
ೊೆಯೕರುವವನು, ಇಂತಹ ನದ ೖಬಣದ ಾಾಯಣನನು ಾಸೇಕು” ಎನುಾೆ. ಆದೆ
ಒೇ ಇಂತಹ ರೂಪವನು ಾನದ ಾಣಲು ಾಧಾಗದು. ಅದಾ ಶುಾಾಯರು “ ಸೂೇ
ಭಗವೋ ರೂೇ” ಎಂಾೆ. ದಲು ಸೂಯಮಂಡಲವನು ಕಣು ೋ, ಅದರ
ಸೂಯಾಾಯಣಾೆ ಎಂದು ಸೂಲ ಪೕಕದ ಮನಸನು ಏಾಗೊಸೇಕು. ನಂತರ ಾನಾ
ಭಗವಂತನ ರೂಪ ಾಸುತೆ. ಈ ಂೆ ೇದಂೆ ಭಗವಂತನ ರೂಪವನು ಾನ ಾಡುಾಗ ಪಣ
ರೂಪವನು ಾಸೇ ಾವೋ ಒಂದು ಅಂಗದ ಮನಸನು ಏಾಗೊಸೇಕು.
*********
ೕೕSಾಯಃ
ಸವಶಬಗಳ, ಸವ ಾದಗಳ ಭಗವಂತನನು ಾಣುವದು
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಶಬಸ ಬಹಣ ಏಷ ಪಂಾ ಯಾಮಾಯ ೕರಾೈಃ ।
ಪಭಮಂಸತ ನ ಂದೇಽಾಾಾಮೕ ಾಸನಾ ಶಾನಃ ॥೦೨॥
ಾನ ಪಯನು ವಸುಾ ಶುಾಾಯರು ಇ ಒಂದು ೇಷ ಾಗೂ ಅತಂತ ಮಹತರಾದ
ಷಯವನು ಪೕತೆ ವಸುವದನು ಾಣುೇೆ. “ಾನ ಾಧೆ ಾಡುಾ-ಾಡುಾ
ಮುಂದುವದು ಪಪಂಚದನ ಎಾ ಶಬಗಳ ಭಗವಂತನನು ಾಣೇಕು” ಎಂಾೆ ಶುಾಾಯರು. ಇ
ಶಬ ಎಂದೆ ೇವಲ ಸಂಸತ ಶಬವೇ ಅಲ, ಪಪಂಚದ ಎಾ ಾೆಯ ಎಾ ಶಬಗಳ, ೊೆೆ ಾ-
ಪಗಳ ಮತು ಪಕೃಯ ಾದ (ಪಗಳ , ಾಗಳ ಕೂಗು, ೕನ ಝುಳ-ಝುಳ, ಸಮುದದ
ೆತ, ಾಯ ಸುಲು, ಎೆಗಳ ಮಮರ), ಎಲವದರಲೂ ಭಗವಂತನನು ಾಣೇಕು. ಇದೇ
ಐತೇಯ ಅರಣಕದ ೕೆ ೇಾೆ: “ಸೇ ೂೕಾಃ ಸೇ ೇಾಃ ಸಾಃ ರಚಃ ಎೈವ ಾಹೃಃ”
ೇವಲ ಶಬಗೆ ಾತ ಅಥರುವದಲ, ಾದಗಗೂ ಅಥೆ. ಾದಂದ ಒಂದು ಾೆ ೊಸ ಅಥ
ಬರುತೆ. ಪ ಾನಲೂ ಒಂದು ಸಂೕತೆ. ಾದ ಸಂೕಜೆ ಇಲೇ ಾಾವ ಆಗುವೇ ಇಲ.
ಾಸವಾ ಶಬಗೆ ಅಥ ಹುಟುವೇ ಾದಂದ. ಆದಂದ ಾದವ ಕೂಾ ಒಂದು ಪೇಕ ಾೆ.
ೕಾ ಋೇದ-ಯಜುೇದದ ಮಂತಗೇ ಇರುವ ಾಮೇದ ಅರುವ ಾದಂಾ ಪೇಕ ೇದ
ಾೆಾತು. ಅದು ಸಂೕತದ ಾೆಯ ಭಗವಂತನನು ೋತ ಾಡುವ ೇದಾೆ.
ಸಂೕತದ ಇಂದು ಅೇಕ ಸಂಗಗಳ ಮೆತು ೋೆ. ಂದೂಾ ಸಂೕತದ ಆಾಪ ಾಡುಾಗ
‘ೋಂ-ೋಂ’ ಎನುಾೆ. ಇದು ‘ನೕ ಾಾಯಾಯ’ ಎನುವದರ ಸಂೇಪಪದ(abbreviation). ಇೇ
ೕ ತಬಾ/ಮೃದಂಗ ಾಸುಾಗ ಅದೆ ಅನುಕರೆ ಾಡುವ ಅೇಕ ಧಗೆ. ಉಾಹರೆೆ: ತ
ತ , ಟ ಟೊಂ, ೋಂ ೋಂ ತಟ, ತಟ ಟೊಂ..ಇಾ. ಆದೆ ಈ ಧಯ
ಂನ ಅಥ ಏನು ಎನುವದು ಇಂದು ಖತಾ ನಮೆ ಲ. ಇ ತಟ ಎನುವ ಕಟ ಅಥಾ
ಇೇೋ ೇಳವಂಲ. ಏೆಂದೆ ಈ ಎಾ ಧಯ ಂೆ ಒಂದು ಅಪವಾದ ಆಾಕ ಅಥ ಂತೆ
ಅಡೆ.
ಶದ ಾ ಪರುಷಾ ತುಂರುವ ಭಗವಂತೇ ಎಾ ಶಬಗಗೂ ೊೇಯ ಆಸೆ. ಾವ ಶಬೇ
ಇರ, ಅದು ಅಂತತಃ ಭಗವಂತನ ಾಮೇ ಆರುತೆ. ಪಂದು ಶಬದ ಮೂಲತತ /ಾರ(essence) ಆ
ಭಗವಂತ. ಉಾಹರೆೆ ಆತ. ಆತ ಎನುವದರ ಸೂಲ ಅಥ ೇಹ. ಆದೆ ಇನೂ ಆಳೆ ೋದೆ ಆತ
ಎಂದೆ ಮನಸು, ತ, ೇತನ, ಇಾ. ಆದೆ ಎಲಂತ ಸೂಾ ೋದೆ ಆತ ಎಂದೆ ಪರಾತ.
ಇೇ ೕ ಾವ ‘ಇವರು ಇಂತವರು’ ಎಂದು ಒಬ ವಯ ಶೕರವನು ೋಸುೇೆ. ಆದೆ ಾವ
ೋಸುವದು ೇವಲ ಆ ವಯ ಶೕರವನಲ; ಶೕರೊಳರುವ ೇತನ ಾಗೂ ಅಂತತಃ
ಈ ೕ ಸಂಬಂಧ ಕ ೕದೆ: “ಭಗವಂತ ಅದುತ” ಎನುವದು ಹಯ ಾದದ ಅಥ! ೕೆ
ಭಗವಂತನನು ೇಳೇ ಇರುವ ಒಂದು ಶಬ, ಒಂದು ಾದ ಈ ಪಪಂಚದಲ.
ಭಗವಂತ ಎಾ ಶಬಗಂದ ಾಚಾದವನು. ಏೆಂದೆ ಆತ ಸವಗುಣಪಣ. ಆದೆ ಇದನು ಅಯೇ
ಾಂದು ಪಂದು ಶಬಗಳನೂ ಅಪಣ ಅಥದ ಅಥಾ ಅಾಥದ ಬಳೊಂಡು ಬದುಕುೇೆ.
ಾವ ಶಬಷಯೂ(Etymological meaning) ಯೇ, ೇವಲ ಾವಾಕಾ ಶಬಗಳನು
ಬಳಸುೇೆ. ಉಾಹರೆೆ ಒಂದು ಮಗುೆ ‘ಾರಾಕರ’ ಎನುವ ೆಸಡುೇೆ. ಆದೆ ಆತ
ಶುಂಠಾ ೆೆಯುಾೆ. ಅ ೆ ಇಲ, ರತ ಇಲ, ಆಕರವ ಇಲ. ಇಂತಹ ಸಂದಭದ ಆ ೆಸರು ೇವಲ
ಕೆಾಗ ಓೊಡಲು ಇರುವ ಾವಾಕ ಶಬವೇ ಆಗುತೆ. ೕೆ ೋಕದ ಷಯದ ವಥಾ ೇವಲ
ಸಂೇತಾದ ಪದ ಭಗವಂತನ ಾಮಾಾಗ ಾತ ಾಥಕಾಗುತೆ. ೇವಲ ಾವಾಕ
ಪಪಂಚದಲೇ ಅಲ, ೈಕ ಾಙಯದಲೂ ಅೇ. ಉಾಹರೆೆ ಯದ ಆಹು ೊಡುಾಗ “ ಅಗೕ
ಾಾ – ಅಗಯ ಇದಂ ನ ಮಮ; ಇಂಾಯ ಾಾ – ಇಂಾಯ ಇದಂ ನ ಮಮ ” , ಇಾ ಮಂತ ೇ
ಆಹು ೊಡುೇೆ. ಇ ೇಳವ ‘ಇಂದ’ ೇವೋಕದ ೇೇಂದ ಎಂದು ದು ಾವ ಆಹು ೊಟೆ
ಅದು ವಥ! ಏೆಂದೆ ‘ಇಂದ’ ಶಬದ ಅಥ ‘ಸವಸಮಥ’. ೈತ-ಾನವರು ಾ ಾಾಗ
ಓೋಗುವ ೇೇಂದ ಸವಸಮಥನಲ. ಾಾ ಈ ಮಂತದ ‘ಇಂದ’ ಎಂದೆ ಇಂದೊಳೆ
ಅಂತಾಾ ಯಸುರುವ ಭಗವಂತ. ಈ ೕ ಪಂದು ಶಬದ ಅಥ ದು
ೇದಮಂತವನು ೇ ೋಮ-ಹವನ ಾಾಗ ಅದು ಾಥಕ. ಪಂದು ಶಬದ ಪಾಥ ೇವಲ
ಭಗವಂತನ ಕೂಡುತೆ ೊರತು, ಇೆಲೂ ಅಲ. ಇದಾ “ಸವೇವ ನಮಾರಃ ೇಶವಂ ಪಗಚ”
ಎಂಾೆ. ಾವ ಾವ ೇವೆೆ ನಮಾರ ಾದರೂ ಅದು ಸಲುವದು ಆ ೇವೆ ಒಳರುವ
ಭಗವಂತೆ. ಇದೆ ಾಸಾರರು ೊರುವ ಉಾಹರೆ ಅದುತಾೆ. ಆಾಾ ಪತಂ ೋಯಂ |
ಯಾ ಗಚ ಾಗರಂ | ಆಾಶಂದ ಮೆಾ ಸುಯುವ ೕರು ೋಡೇ ೕಳ, ನಯೇ ೕಳ,
ೊೆ, ೊನಲು, ಝ, ಎೇ ೕಳ, ಆದೆ ಅದು ೊೆೆ ೋ ೇರೇಾದ ಾಣ-ಸಮುದ. ಇೇ ೕ
ಮೆ ಅಾಂತರ ೇವೆಗಳ ಾೇ ಇದರೂ, ಎಾ ೋತಗಳ, ನಮಾರಗಳ ೊೆೆ ೋ
ೇರೇಾರುವದು ಭಗವಂತನನು. ಸಂಾವಂದೆಯ ಬಳಸುವ ಮಂತಗಳ ಇದೇ ಪಾಸುತೆ.
ಾಗವತದೇ ೇಳವಂೆ ಗುಾಶಾೖವ ನ ೇಹಾೇ(೪-೪-೨೨). ಾವ ನಮಸಸುವದು
ಾವೇ ೇಾಾಗಲ(ೕವಗಲ), ಬದೆ ಆತನ ಹೃದಯ ಗುೆಯರುವ ಭಗವಂತೆ. ೕೆ
ಾವ ಾಡುವ ೋತ, ಆಹು, ನಮಾರ ಎಲವ ಪಣಪಾಣದ ಸಲೇಾರುವದು ಆ
ಾಾಯಣೆ. ಇದೇ ಬೃಹಾರಣಕ ಉಪಷನ ಅಂತಾ ಾಹಣ ವಸುಾ, ಪಂದು
ಮಂತವನೂ “ಏಷ ೇ ಆಾ ಅಂತಾ ಅಮೃತಃ ” ಎಂದು ಉಪಸಂಾರ ಾಡುವದನು ಾಣುೇೆ.
ಇ ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ಅಾನದ ೇಯ ಲುರುವ ಮನುಷ ಎಲದೊಳಗೂ
ಅಂತಾಾ ಭಗವಂತಾೆ ಎನುವ ಅಲೇ, ಾವಾವೋ ುದ ೇವೆಗಳ ೆನು
ಹತುಾೆ” ಎಂದು.
ಎಾ ಶಬಗಳ ೇವಲ ಭಗವಂತನ ಂತೆ ಾದೆ ೋಕ ವವಾರ ನೆಯುವದು ೇೆ? ಈ ಪೆೆ
ಉತಸುಾ ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ನಮೆ ೋಕದ ೌಕಾ ಎಷು ಅಾಯಾ
ಶಬಗಳನು ಬಳಸೇೋ ಅಷೇ ಬಳಸೇಕು” ಎಂದು. ಏೆಂದೆ ಅಮುಖ ಅಥದ ೋಕವವಾರವ
ನೆಯೇಕು. ಆದಂದ ಎಷು ಪೕಜನ ಇೇ ಅಷು ಾತೇ ೌಕ ಾತಾಡೇಕು. ಉದ
ಎಾ ಾತನು ಭಗವಂತನ ಪರಾ ಂತೆ ಾಡೇಕು. ಪಾ ಭಗವ ಂತೆ ಾದೆ
ೋಕ ವವಾರ ನೆಯುವಲ. ಉಾಹರೆೆ ಂೆ ೇದಂೆ ‘ಾರಾಕರ’ ಎನುವ ೆಸನ
ಮಗನನು ಕೆಯಲು ತಂೆ ಆ ಶಬವೇ ಬಳಸೇಕು. ಆಗ ಮಗ “ನನ ತಂೆ ಭಗವ ಸರೆ ಾಡುಾೆ “
ಎಂದು ಸುಮೆ ಕುತುೊಂಡೆ ೋಕ ವವಾರ ನೆಯುವಲ. ಆತ ತಂೆ ನನನು ಕೆಯುಾೆ
ಎಂದು ಅದೆ ಓೊಡೇೇಕು. ಆದೆ ಇ ‘ಾರಾಕರ’ ಎನುವ ಪದ ಭಗವಂತನ ಗುಣಾನ ಾಡುವ
ಭಗವಂತನ ೆಸರು, ಅದನು ಾವ ವವಾರಾ ಬಳಸುೇೆ ಎನುವ ಎಚರ ಅಗತ.
ಾಾನಾ ಾವ ಾವೋ ಒಬ ೕಮಂತ ವ ಅಥಾ ಾಜೕಯ ವ ಂೆ ೋ “ೕೇ
ೊಡವರು, ಂದ ನನೆ ಸಾಯಾಗೇಕು” ಎಂದು ೇ ಅವರ ಾೆ ಅಡ ೕಳೇೆ. ಇದು ಾೆಯ
ಾಗೂ ಆ ಾೆಯ ಬರುವ ಎಾ ಶಬಗಳ ದುರುಪೕಗ. ಇ ಶುಾಾಯರು “ಜನರು ಏೆ ೕೆ
ಾಡುಾೆ” ಎಂದು ಪಾೆ. “ಭಗವಂತನನು ೊಗಳಲು ಉಪೕಸುವ ಶಬಗಳನು ಏೆ ಒಬ
ಮನುಷನನು ೊಗಳಲು ಉಪೕಸೇಕು?” ಇದು ಶುಾಾಯರ ಪೆ. ಾಾನಾ ಈ ೕ
ಾಡಲು ಾರಣ- ಾವೋ ಒಂದು ೌಕ ಾಭದ ಆೆ. ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ನಮೆ
ೇಾರುವದು ೖಮುಚಲು ಒಂಷು ಬೆ, ಹವ ಪಾರೆ ಒಂಷು ಆಾರ. ಇದಾ ಇೊಬರ
ಮುಂೇೆ ಅಂಗಾಚೇಕು.” ಾಲಯದಂತಹ ಜನ ವಸ ಇಲದ ಪೇಶದ ಾಸುವ ಾಧು-ಸಂತರ
ೕವನ ೇೆ ಾಗುತೆ ಎನುವದನು ಶುಾಾಯರು ಇ ವಾೆ. ಾನ ಮರಗಂದ ಾದ
ಾನ ಉಡುಪ ಾಗೂ ಂದು ಮುಸಲು ಅಾಧಾದಷು ಹಣು ಹಂಪಲು ಪಕೃದತಾ ಅವೆ
ೊೆಯುತೆ. ಇಂತಹ ಸಳದ ಾಸುವವರು ಎಂದೂ ಾವ ಾರಣಕೂ ಾರ ಮುಂೆಯೂ
ೈಒಡುವಲ.
ಇ ಶುಾಾಯರು ಾನ ಹಣು ೊಡುವ ಮರಗಳನು ‘ಅಾಃ’ ಎಂದು ಕೆಾೆ. ಅಾಃ ಎಂದೆ
‘ಾಂದ ೕರನು ಕುದು ತೆ ತುಂಾ ಹಣು ೊರುವವಗಳ’ ಎಂದಥ. ಇದು ಾೕನರು ಮರಗೆ
ೊಟ ಷ ೆಸರು. ಇ ಾನ ಮರಗಳನು ಮತು ನಗಳನು ಶುಾಾಯರು ‘ಪರಭೃತಃ’ ಎನುವ
ೇಷಣ ಬಳ ಸಂೋಾೆ. ಪರಭೃತಃ ಎಂದೆ ಇೊಬೋಸರೇ ಇರುವವಗಳ ಎಂದಥ. ಮರ
ತನೋಸರ ಹಣು ಡುವಲ; ನೆ ಾಾೆ ಇಲ. ಅವ ಾವ ಪಫಲ ಅೇಸೇ ಹಣು-ೕರನು
ೊಡುತೆ. “ಭಗವಂತ ನಮಾ ಇಂತಹ ಮರಗಳನೂ ನಗಳನೂ ಸೃ ಾಲೇ?” ಎಂದು ೇಳಾೆ
ಶುಾಾಯರು.
ಈ ಂೆ ೇದಂೆ ಇಂದು ಾವ ಮೆ-ಸಂಾರ ಎಲವನೂ ಸಂಪಣ ತ ಾೆ ೋ ಬದುಕಲು
ಾಧಲ. ಆದೆ ಾವ ಎಲವದರ ೊೆೆ ಇದೂ ಅದನು ಅಂೊಳೇ ಬದುಕುವದನು ಕಯೇಕು.
ೕಕೃಷ ೕೆಯ ೇದಂೆ: “ಪದಪತಾಂಭಾ”- ಾವೆ ಎೆ ೕನರುವಂೆ- ೊೆದರೂ
ಅಂೊಳೇ ಇರುವದನು (Detached attachment) ಾವ ಅಾಸ ಾೊಳೇಕು. ಇೇ ಜಾದ
ೈಾಗ. ಈ ೕ ಮನೆ ತರೇ ೊಾಗ ೕವನದ ಯಶಾ ಬದುಕಬಹುದು. ಇ
ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ಈ ಯ ಾವ ಂಾಗ ನಮ ತದ ಭಗವಂತನ ಇರನ ಅವ
ಾಗೃೊಳತ ೆ” ಎಂದು. ಭಗವಂತ ನಲರ ಒಳಗೂ-ೊರಗೂ ಇಾೆ ಜ, ಆದೆ ಆ ಅವ ನಮಲ.
ೇವಲ ಇರವ ಮುಖವಲ, ಇರನ ಅವ ಮುಖ. ಅವ ಇಲದ ಇರವ ನಮಾೆ ವಥ.
ಇ ಭಗವಂತನನು ಆಾ ಎಂದು ಸಂೋಾೆ. ‘ಆಾ’ ಎಂದೆ ಅಂತಾ ಾಗೂ ಅತಂತ
ಆಯ ಎಂದಥ. ಭಗವಂತ ನಮ ಅತಂತ ಆಯ ಮತು ಆತ ಎಾ ಾಲದಲೂ ನಮನು ೕಕಸಲು
ದಾರುಾೆ. ೕರುಾಗ ಾವ ಾರೋ ಅಂಗಾಚುವದನು ಟು ಭಗವಂತನ ಅವನು ಪೆದು,
“ನನನು ೕಕಸು” ಎಂದು ಅವನ ೇೊಳೇಕು. ಭಗವಂತ ನಮೆ ಅತಂತ ಯಾದ ವಸು. ಆದೆ
ಆತನ ಪಚಯ ನಮಲದ ಾರಣ ನಮೆ ಾವದು ಯ, ಾವದು ಅಯ ಎನುವದು ಯೇ,
ಯಾದುದರ ಅೇಷೆ ಾಡುಾ, ಾ ತ ಾರೋ ೆನು ಹತುೇೆ. ಇ ಶುಾಾಯರು
ೇಳಾೆ: “ಎಲವದಂತ ಯಾದ ವಸು ಾಗೂ ೕವನದ ೊೇಯ ಪರುಾಥ ಆ ಭಗವಂತ” ಎಂದು.
ಭಗವಂತಂಾ ಈ ಭೂಯ ಹುದ ನಮೆ ಭಗವಂತನನು ೇರುವೇ ಪರಮ ಪರುಾಥ. ಭಗವಂತ
ತ-ಸತ ಮತು ಾಶತಾ ಎಾ ಕೆ ಇರುವ ಅನಂತ ಸತ. ಈ ಸತದ ಂೆ ಾವ ೋಗೇಕು ಎನುವ
ಅವ ನಮೆ ಸಹಜಾ ಾನದ ಬರುತೆ. ಭಗವಂತನನು ೇರುವ ಉೇಶ ತಾಾಗ ಒಳೆ
ಆನಂದ ಮತು ೈಯ ತುಂಬುತೆ. ಸಂಾರೆ ಾರಣಾರುವ ಅಾನ-ದುಃಖ-ಾದ ಮುಂಾದ ಎಾ
ಸಮೆಗೆ ೊೇ ಉತರ ಆ ಭಗವಂತ. ಅಂತಹ ಭಗವಂತನ ಮನಸನು ಗಾ ಾಗ
ಾವೇ ಉೇಗಲೇ ಆನಂದಾರಬಹುದು.
ಸಜನರನು ರಸುವ ಭಗವಂತೆಂಬ ಆನಂದದ ಕಡನ ಆಶಯ
ಭಗವಂತನನು ಾನ ಾಡೇಾದೆ ೇವಲ ಾಂತ ಾಲದು. ಾನೆ ಬಹಳ ಮುಖಾದುದು ಾನದ
ೊೆೆ ಶರಾಗ(Submission). ಭ ಇಲದ ಾಂತಂದ ಾನ ಅಾಧ. ಎಲವನೂ ಾಣಬಲ ಭಗವಂತ
ನಳನ ಅಹಂಾರವನೂ ಾಣಬಲ. ಾಾ ಎಯ ತನಕ ಾವ ಅಹಂಾರಂದ ಈೆ
ಬರುವಲೕ, ಅಯ ತನಕ ಭಗವಂತನ ದಶನ ಾಧಲ. ೇದದ ೇಳವಂೆ: “ತೕವಂ ಾ
ಅಮೃತ ಇಹಭವ ”. ಅಂದೆ- ಭಗವಂತನ ಭ ಾಡೇಾದೆ ಾನ ೇಕು, ಆತ ಾಗೆ ಾತ
ಾೊಳಾೆ. ಇೇ ಾತನು ೕಕೃಷ ೕೆಯ ೕೆ ೇಾೆ: ಾಾಃ ಸವಕಾ
ಭಸಾ ಕುರುೇ ತಾ ॥ಭಗವೕಾ-೪-೩೭॥ ಅಂದೆ: ಅನ ೆಂ ಎಾ ಕಮಗಳನೂ
ೕಮಾಗವತ ಮಾಪಾಣ
“ಾವ ತತ ವನು ಾವ ಾನದ ಂತೆ ಾಡುೇೕ ಆ ತತ ದ ೕೆ ಾಲದ ಪಾವ
ನೆಯದು” ಎಂಾೆ ಶುಾಾಯರು. ಇ ಾಲ ಎಂದೆ ಜಡಾದ ಸಮಯ ಅಲ. ಾಲ ಎನುವದೆ
ಸಂಸತದ ಅೇಕ ಅಥಗೆ. ಯಸ ಕಾೋಲಂ ಚಕಂ ಾಲಃ . ಜಗತನು ಸಂಾರ ಾಡತಕಂತಹ
ತೕಾ ದುೆ ಾಲ. [ಇದು ೕಲಯ ೕ-ಭೂ-ದುಗ ರೂಪದನ ದುಾರೂಪ]. ದುೆಯ
ನಂತರ ಬಹ-ಾಯು ಾಲ ಶಬ ಾಚರು. ನಂತರ ರುದೇವರು ಾಲ ಶಬ ಾಚರು. ಅೇ ೕ ಇಂದ-
ಯಮ ಮತು ೊೆಯಾಗ ಶ ಾಲ ಶಬಾಚ. ಎಲಗೂ ಾಲಾದ ಭಗವಂತನ ೕೆ ಇತರ
ಾವೇ ಾಲ ಪಾವೕರಾರದು. “ೕರುಾಗ ಉದ ೇವೆಗಳ ಾೇನು” ಎಂದು ಪಾ ೆ
ಶುಾಾಯರು. ೕೆ ೆಗುಣಾಾದ ೕಲ, ಬಹ-ಾಯು, ಎಾ ೇವೆಗಳ ಕೂಾ
ಭಗವಂತನ ಯಂತಣೆ ಒಳಪಾೆ.
ಪಬ ೕವನೂ ಗುಣಗಳ ಯಂತಣೆ ಒಳಪಾೆ. ನಮ ಎಾ ಪವೃ ಂೆ ಗುಣದ
ಪಾವರುತೆ. ೆಗುಣವನು ೕ ಲುವದು ೇವಲ ಮುಕೆ ಾತ ಾಧ. ಭಗವಂತ ೆಗುಣ
ವತ. ಆತ ಕತಲದ ೆಳಕು, ೆ ಇಲದ ಎಚರ. ಭಗವಂತ ಅಾಕೃತ ಸರೂಪ. ಇಂತಹ ಭಗವಂತನನು
ಾಗ ಈ ಪಪಂಚದನ ಎಾ ಆನಂದಗಳ ುಲಕಾಡುತೆ. ಇದೇ ಆಾಯ ಮಧರು
“ಗುಾೕತ ಾರಕ-ಪೋ ೇಸುಭಂ” ಎಂದು ಾಾೆ. “ಗುಾೕತಾದ ೕನು
ೆಗುಣಮಯಾರುವ ಈ ಜಗನ ಾರಕ. ನನೆ ನ ಭ ಯನು ೊಡು. ಇಾವದರ ಬೆಗೂ ಆಸ
ೇಡ” ಎನುವದು ನಮ ಉಾಸೆಯ ಲುಾರೇಕು. ಗುಾತಕಾರುವ ಎಾ
ಷಯೋಗಗಳ ಕೂಾ ದುಃಖಂದ ತಾದುದು. ನಮ ಸರೂಪ ಎಷು ಪಾಣದ
ಆನಂದವನು ಅನುಭಸಬಹುೋ ಅಷು ಪಣಪಾಣದ ಆನಂದ ಗುವದು ೆಗುಣವತಾದ
ತತ ವನು ೋಾಗ.
ೇಹಾಗ ಾದ ಅಪೋ ಾ ೇರಾ ೕೆ ೋಗುವಲ . ೕೆ ೋಗಲು ಒಂದು
ಅವ ಇೆ. ೇಹಾಗ ಾದ ೕೆ ೕೆ ೋಗುವ ತನಕ ೕವ ೇೆ-ೇೆ
ಾನಗಳರುಾೆ. ಆ ಾನಗೆಂದೆ ಸಗೋಕದ ಆನಂತರ ಇರುವ, ೇವೆಗಳ
ಾರಾಣಾರುವ- ಮಹೋಕ, ಜನೋಕ, ತಪೋಕ ಮತು ಸತೋಕ. ತಮ
ೕಗೆಗನುಗುಣಾ ೇೆೇೆ ೋಕಗಳ ಬಹಕಲದ ಅವಾನದ ತನಕ ಇದು , ೊೆೆ
ಚತುಮುಖ ಬಹೊಂೆ ೕವ ೕವನು ೇರುಾೆ. ಈ ೋಕವನು ೇದ ೕವೆ ಮೆ
ಮರುಹುಲ. ಈ ೋಕಗಳಲೆ ಪಣಫಲಂದ ಸಗೋಕವನು ೇದ ೕವೆ
ಪನಜನರುತೆ. ಆತ ಮೆ ೕ ಾಧೆ ಾಡೇಾಗುತೆ.
ೕನ ೇಕದ ‘ಅಾಪತಂ’ ಎಂದೆ ಅಷಾಲಕರ ಆಡತೊಳಪಟ ಸಗೋಕ ಎನುವದು
ಒಂದು ಅಥಾದೆ, ಅಷ ಪೆದವರ ಾನಾದ ೕ ಎನುವದು ಇೊಂದು ಅಥ. [ಅಷಯ ಬೆ
ಮುಂೆ ಾಗವತದೇ ವರೆ ಬರುತೆ. ಸಂಪಾ ಅಷಯ ಬೆ ೇಳೇೆಂದೆ: ಅಾ -
ೇಹವನು ಅ ಕ (ಅಣುಂತ ಅಣು) ಾತೆ ಇಸುವದು; ಲಾ - ಹಯಂೆ ಹಗುಾಗುವದು;
ಮಾ - ೇಹವನು ಅ ೊಡ ಾತೆ ೆಸುವದು; ಗಾ - ೆಟದಷು ಾರಾರುವದು; ಾ –
ಎೆ ೋಗೇೆಂದು ಇೆಾೋ ಆ ಣ ಅೆ ೋಗುವದು; ಾಾಮ – ಾವ ಇಷಪಟ ವಸು
ಾದ ೆ ಬರುವದು; ಈತ – ಏನನೂ ಾಡುವ ಾಕತು; ವತ – ಾರನು ೇಾದರೂ ತನ
ಅೕನೆ ೆೆದುೊಳವದು].
ಾನ ಆನಂತರ ಮತು ೕ ಯ ದಲು ೕವ ಾವ ಇಂಯವನು ೊಂರುಾೆ ?
ಸರೂಪಭೂತಾದ ಇಂಯೕ ಅಥಾ ಾಂಚೌಕ ಇಂಯೕ? ಈ ಪೆೆ ಉತ ಸುಾ
ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: ೕವ ತನ ಇಂಯ ಮತು ಮನೊಂೇ ೇಹಂದ ೊರ
ೋಗುತೆ ೊರತು ಇಂಯವನು ಟು ೋಗುವಲ. ೕೆ ೋಗುವ ತನಕವ ಈ
ಇಂಯಗಳ ಆತನ ೊೆರುತೆ. ೕದ ತನಕ ಚರಮಶೕರ ಾಶಾದರೂ ಕೂಾ ಆತನ
ಂಗಶೕರ ಮತು ಇಂಯ ಆತನ ೊೆೇ ಇರುತ ೆ.
ಭಗವಂತನ ಅಪೋಂದ ಬಹಳ ಎತರೇದ ಾಗಳ ೕೆ ದಲು ಭೂ, ಅಂತ ಮತು
ಸಗಂಾೆನ ೋಕಗಳರುಾೆ. ಈ ೋಕಗೆ ೇವಲ ೕೕಗೆ ಾತ ಪೇಶ
ಮತು ಇವ ನಮ ಕೆ ಾಣುವ ೋಕಗಳಲ. ೇೆ ಾಾವರಣದರುವ ಲೋಪಲ ೕವಗಳ
ನಮೆ ಾಣುವಲೕ ಾೇ, ಈ ೋಕಗಳ ನಮ ಸೂಲಾದ ಕೆ ಾಣುವಲ. ಪಾಣದ
ೇಳವಂೆ ಭೂಯೇ ಎೋ ಾಗ ನಮ ಕೆ ಾಣುವಲ. ಸಪಾಗರದ ೊೆಯಾಗರ ಈ
ಭೂಾಗದೇ ಇದರೂ ಕೂಾ, ಅದು ನಮೆ ಾಣದು ಎನುಾೆ ಾಸಾರರು. ಅದನು ಾನಂದ
ಒಳಗಣು ೆೆದ ಅಪೋ ಾಗಗೇ ಾಣಬಲರು. ೕಾ ಭೂಂದ ೕೆ ೋದಂೆ
ಒಂದಂತ ಒಂದು ಸೂಾರುವ ೋಕಗೆ. ದಲು ಅಂತ. ಅಂತಂತ ಸೂ-ಸಗ;
ಸಗಂತ ಸೂ-ಮಹೋಕ; ಮಹೋಕಂತಲೂ ಸೂೋಕ-ಜನೋಕ; ಜನೋಕಂತ
ಸೂ-ತಪೋಕ; ತಪೋಕಂತ ಸೂ-ಸತೋಕ. ಉಪಷನ ೇಳವಂೆ ಸತವನು
ಾಣಲು ಸೂಾದ ಕಣು, ಸೂಾದ ಬು ೇಕು. ನಮ ಸೂಲ ಕೆ, ಸೂಲ ಬುೆ ಾವದೂ
ಾಣದು, ಾವದೂ ಯದು. ಈ ಪಪಂಚದ ಸೂ ಲಾರುವ ಾಗ ನೂರೇ ಒಂದು ಾಗಂತಲೂ
ಕ. ಇಂತಹ ಸೂ ಪಪಂಚವನು ಾವ ಸೂಲ ಇಂಯಗಂದ ಗಸುವದು ಾಧಲ. ಅದು
ಾವ ಭೂತಗನಗೂ ಾಣದು.
ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: ಕಮ, ಯ-ಾಗ, ಇಾಂದ ೆೆಂದೆ ಸಗದ ತನಕ
ೋಗಬಹುದು, ಆದೆ ಸಗಂಾೆೆ ೋಗೇಾದೆ ಾನೕಗ ೇಕು ಎಂದು. ಅವ ೇವಲ
ಅಪೋ ಾಗಳ ಾಣಬಹುಾದ ಮತು ಅನುಭಸಬಹುಾದ ೋಕಗಳ. ಇ ಶುಾಾಯರು
“ಅಪೋ ಾಗಳ ೋ ೇರುವ ಾಣ ಪವಾಂತಾಾ” ಎಂಾೆ. ಪವಾಂತಾಾ
ಎಂದೆ ಎಲರ ಒಳಗೂ ಅಂತಾಾರುವ ಪವನನ ೋಕಾದ ಸತೋಕ ಎನುವದು ಒಂದು
ಅಥಾದೆ, ಪವನನ ಅಂತಾತಾದ ಭಗವಂತನ ೋಕ(ೕ) ಎನುವದು ಇೊಂದು ಅಥ. ಇೇ
ೕೇಶರರ ಎರಡು ೋಕಗಳ. ಾನೕಗದ ಬಹಳ ಎತರೇದವರು ಾತ ಈ ೋಕಗೆ
ಪೇಶ ಪೆಯಬಲರು.
‘ಪವಾಂತಾಾ’ ಎನುವದನು ಆಾಯ ಮಧರು “ಪವನಃ ಅಂತಾಾ ” ಎಂದು ವಾೆ.
ಅಂದೆ ಾಣೇವರು ಮತು ಬಹೇವರು ಪಂದು ೕವಸರೂಪೊಳಗೂ
ಅಂತಾಾಾೆ ಎಂದಥ. [ಈ ಷಯವನು ಸಾ ಅಯೇ, ಾಸ ಾತವನೂ
ತಾ ಅೈ, ಾಣೇವೆ ೕವ ಸರೂಪೊಳೆ ಪೇಶಲ ಎಂದು ಇೕೆನ ೆಲವ
ಪಸಕಗಳ ೇಳಾೆ. ಆದೆ ಅದು ತಪ ಳವೆ]. ಾಣೇವರು ಭಗವಂತೊಂೆ ನಮ
ಆತಸರೂಪೊಳದು ನಮನು ಯಂಸುರುಾೆ. ೕಾ ಾಗಳ ದಲು ೋ
ೇರುವದು ಪವನನ ೋಕವನು. ಅಂದ ಚತುಮುಖ ಆತನನು ಭಗವಂತನ ಬೆ ಕೆದುೊಂಡು
ೋಗುಾೆ. ಇ ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ಸಗೋಕಂದ ಆೆನ ೋಕಗಳ ೇವಲ ೆ,
ತಪಸು, ೕಗ ಮತು ಸಾ ಇದವೆ ಾತ ದಕುವ ೋಕಗಳ” ಎಂದು. ೆ ಎಂದೆ
ಾಸಂದ ತತ ವನು ಯಾಥಾ ಯುವದು; ತಪಸು ಎಂದೆ ರುವ ಷಯದ ರಂತರ
ಮನನ; ೕಗ ಎಂದೆ ಭಗವಂತನ ಭೕಗ ಮತು ಸಾ ಎಂದೆ ಭಗವಂತನನು ಸಾ ಾಣುವ
ಅಂತದೃ. ಆದೆ ಇ ೇದ ೆ, ತಪಸು, ೕಗ ಮತು ಸಾ ಎನುವದೆ ಇದಲೆ ಇೊಂದು
ಅಪವ ಅಥೆ. ಈ ಕುತ ವರೆಯನು ಾಗವತದ ಏಾದಶ ಸಂಧದ ಾಣಬಹುದು. ಅ
ಬಂರುವ ವರೆಯನು ಸಂಪಾ ೇಳೇೆಂದೆ: ಾಧಕರ ಐದು ಧ. ಮಾಾ, ಾ,
ತಪ, ೕ ಮತು ಾದೕ. ಾಗಳ ಅತಂತ ೆಳನ ಸರದರುವವರು ಾದೕಗಳ.
ಅವಂತ ಎತರದ ಕಮಾ ೕಗಳ, ತಪಗಳ ಮತು ಾಗಾೆ. ಮಾಾಗಳ
ಎಲಂತ ಎತರದರುವವರು. ಇವೆಲಗೂ ಸಾ ೇೇ ೇಕು. ಸಾ ಇಲೆ ಈ ಮಟೆ ಏರಲು
ಾಧಲ. ಈ ಂೆ ಾನ ಪಯ ೇದಂೆ: ಅಪೋ ಾಗಗೂ ಕೂಾ ರಂತರ
ೇರ ಭಗವಂತನ ದಶನ ಾಧಲ. ಇದನು ವಸುಾ ಆಾಯ ಮಧರು ೇಳಾೆ:
ಾದೕಗೆ ಾಲೇ ಒಂದು ಾಾಾಲ ಭಗವಂತನ ೇರ ದಶನ ಾಧ ಎಂದು. [ಇದಾ
ಅವರನು ಾದೕಗಳ ಎನುಾೆ. ಒಂದು ಾಾಾಲ ಎಂದೆ ಒಂದು ಅರವನು(ಉಾಹರೆೆ
‘ಅ’) ಉಾರ ಾಡುವಷು ಾಲ]. ಇವರು ೕೆ ದಲು ಮಾೋಕೆ ೋಗುಾೆ. ಇನು
ೕಗಳ. ಇವೆ ಭಗವಂತನ ೇರ ದಶನ ಒಂದು ಾಾಾಲ ಾಧ ಮತು ಇವರು
ಜನೋಕವನು ಪೆಯುಾೆ. ೕಗಳ ನಂತರ ತಪಗಳ. ಅವೆ ಆರು ಾಾಾಲ ಭಗವಂತನ
ೇರ ದಶನ ಾಧ ಾಗೂ ಅವರು ತಪೋಕವನು ಪೆಯುಾ ೆ. ತಪಗಂತ ಎತರದರುವ
ಾನೕಗೆ ಒಂದು ಮಹೂಾಾಲ ಅಂದೆ ನಲವೆಂಟು ಷಗಳ ಾಲ ಭಗವಂತನ
ದಶನಾಗುತೆ ಮತು ಅವರು ಸತೋಕವನು ಪೆಯುಾ ೆ. ಎಲಂದಲೂ ಅಕ ಸಮಯ,
ಾಸುಗಟೆ ಭಗವಂತನನು ೇರ ೋಡಬಲ ಮಾಾಗಳ ೇರಾ ೕಾ ನೆ ೋಗಬಲರು.
ಇವೆಲರೂ ತಮೆ ೇೆಾಗ ಸಾ ಯರಬಲರು. ಅಪೋಾಗಳ ಈ ಎತರೆ
ೋಗುವ ಾಯನು ಇ ಶುಾಾಯರು ಪೕತನ ಮುಂೆ ೆೆಡುವದನು ಮುಂನ ೆ ೕಕಗಳ
ಾಣಬಹುದು.
ೕ ಾನದ ಮೂರು ಾಗಗಳ
ೈಾನರಂ ಾ ಾಯಾ ಗತಃ ಸುಷುಮಾ ಬಹಪೇನ ೇಾ ।
ಧೂತಕೋಽಥ ಹೇರುದಾತಾ ಚಕಂ ನೃಪ ೈಂಶುಾರ ॥೨೫॥
ಈ ೇಹಂದ ೕೆ ೆೆದ ೕವ ಾವ ಾಗದ ಮುೇನ ಪಯಸುಾ ೆ ಎನುವದನು ಇ
ಶುಾಾಯರು ವರುವದನು ಾಣುೇೆ. ಾಸಗಳ ೇವಾನ ಮತು ತೃಾನ ಎನುವ
ಎರಡು ಾಗಗಳನು ೇದೆ, ಇ ಶುಾಾಯರು ೇವಾನದನ ಬಹಾನದ ಕುತು
ೇಳವದನು ಾಣುೇೆ. ಈ ಾವೇ ಾಗದ ಮುೇನ ೋದರು ಕೂಾ, ೋಗೇ ೇಾದ
ೕಮಾಗವತ ಮಾಪಾಣ
ಇೊಂದು ೆಸರು ‘ಮುಗ’. ಂಶುಾರ ಅಥಾ ಮುಗ ಎನುವ ಭಗವಂತನ ಾಮಗೆ ಎಲೂ
ವಚನ ಾಣಗುವಲ. ಇೊಂದು ರಹಸಾದ ಾಮ. ‘ಂಶು’ ಎಂದೆ ೋಕ ಕಂಟಕರು. ಅಂತಹ
ೋಕಕಂಟಕರನು ಸಂಾರ ಾಡುವ ಭಗವಂತ ಂಶುಾರ ಅಥಾ ಮುಗ. [ಭಗವಂತನ ಈ
ಾಮವನು ಇೕೆನ ಪಸಕಗಳ ಶುಾರ ಎಂಾೆ. ಆದೆ ಾೕನ ಗಂಥಗಳ ಂಶುಾರ
ಎಂರುವದನು ಾಣುೇೆ].
ೇವಾನಸ ಾಗಾ ಅಹಃಶಾಸಂಾಃ ।
ತೃಾನಸ ಾಗಾ ಾಶಾಹಾ ಮಾಃ । ಇ ಬೃಹತಂೇ ।
ಶಾಯುಮರಣಂ ೈವ ಾಕಂ ಪರಾವೃಃ ।
ಇತಾೇ । ಂಗಾಃ ಶಾಯುಾ ಅಹಃಸಂಂ ತೃಾನಂ ।
ಷುವಾ ಬಹಾೋ ೇೇಣ ಸುಖಂ ಯತಃ ।
ಂಗಾ ೇವಾನಂ ಾ ಂಾಖಸುಖದಂ ಯತಃ ।
ಇಾSನಾಾ ತೃಾೕವಂ ಾಾಃ ಪೕಾಃ । ಇ ಬಹತೇ ।
ಇ ಂಗಾ ಾಗಳ ಎಂದೆ ೇಹದ ಬಲಾಗದರುವ ಾಗಳ ಎಂದಥ. ಅೇ ೕ ಇಾ ಾಗಳ
ಎಂದೆ ಎಡಬಯ ಾಗಳ. ೇಹದ ಬಲಬಯ ಾಗಂದ ೕವ ಉತಮಣಾಗುವದು ೇವಾನ
ಮತು ಎಡಬಯ ಾಗಂದ ಉತಮಣಾಗುವದು ತೃಾನ. ಇದಲೆ ಈ ಂೆ ೇದಂೆ ನಡುನ
ಸುಷುಾದ ಮೂಲಕ ಸಹಾರಂದ ೇಹ ಉತಮಣಾಗುವದು ಬಹಾನ. ೇವಾನದ
ೋದವರು ಹಗಲುಗಳನು ೇರುಾೆ ಎಂದೆ-ೆಳನ ಾಯರುವ ಎಾ ೇವೆಗಳನು ೋ
ೇರುಾೆ ಎಂದಥ. ಈ ಂೆ ೇದಂೆ: ಅ, ೋ, ಆಾಕ ಾಯು, ಹಗನ ೇವೆ, ಶುಕಪದ
ೇವೆ, ಪಯ ೇವೆ, ಉತಾಯಣದ ೇವೆ, ಸಂವತರದ ೇವೆ, ಂನ ೇವೆ, ವರುಣ,
ದಪಾಪ, ಸೂಯ, ಚಂದ, ೈಾನರ, ಇಂದ, ಧುವ, ಾರ ಮತು ಮುಖಾಣ-ಇವೆಲರೂ ೆಳನ
ಾಯ ೇವೆಗಳ. ಇೇ ೕ ಾಗಳನು ೋ ೇರುಾ ೆ ಎಂದೆ ಕತನ ಾಗದ ೇವೆಗಳನು
ೋ ೇರುಾೆ ಎಂದಥ.
ಈ ೇಕದ ಬಳರುವ ‘ಶಾಯುಾ’ ಪದದ ಅಥ ‘ನೂರುವಷ ಆಯುಸು’ ಎಂದಲ. ಒಬ ವ ಎಷು ಾಲ
ಬದುಕೇೋ ಅಷುಾಲ ಬದು ಾಯುವದನು ಇ ‘ಶಾಯುಾ’ ಎಂಾೆ. ಮಧದ ಾವೋ
ದುರಂತಂದ ಾಯೇ, ಬದುಕೇಾದಷು ನಗಳನು ಪಣ ಅನುಭ ಾಯುವದು ಾಕ ಮರಣ.
ಇ ‘ಷುವಾ’ ಎಂದೆ ‘ಬಹಾನ’ ಎಂದಥ. ಷಾದ ಸುಖವನು ೊಡುವ ೇರ ೕದ ಾ
‘ಷುವಾ’ . ಇೇ ೕ ಂಗಾ ಎಂದೆ ‘ಂಾಖಸುಖದಂ ಯತಃ’ -ನಮ ಆನಂದದ ಬಲವನು
ತುಂಸುವ ಾ-ಂಗಾ. ಾೇ ಇಾ ಎಂದೆ ೋಗಪದಾದ ಾ ಎಂದಥ. ಒನ ೇಳೇೆಂದೆ
ಈ ೇಕ ಮೂರು ಧದ ಾನವನು ವಸುವ ಅದುತ ೇಕ. ಇ ನಮೆ ಒಂದು ೊಸ ಷಯ
ಯುತೆ. ಅೇೆಂದೆ: ಾಾನಾ ಾಗಳ ೇವಾನದಲೂ ಾಗೂ ಅಾಗಳ
ತೃಾನದಲೂ ೋಗುಾೆ ಎನುವದು ನಂೆ. ಆದೆ ಇ ೆಲ ತೃಾನದ ಕೂಾ
ಾಗಳ ೋಗುಾೆ ಎನುವ ಷಯ ಯುತೆ.
ಉೇಗಲ ಮತು ಾಲ. [ಇ ಾಲ ಎನುವದು ಾೇ. ಏೆಂದೆ ೩೧ ಾರದ ೧೦೪ ಾರ
ೋ ವಷಗಳ ನಂತರ ಸತೋಕ ಕೂಾ ಾಶಾಗುತೆ ಮತು ಸತೋಕಂದ ೕವಗಳ ತಮ ಂಗ
ಶೕರವನು ತ ೕವನು ೇರುತೆ]. ಸಗಂಾೆನ ಎಾ ೋಕಗಳಯೂ ಈ ಇದರೂ
ಕೂಾ, ಇೆಲವದರ ಪಾಾೆ ಸತೋಕದರುತೆ. ಇಂತಹ ಸತೋಕದ ೕವನುಕರು ಪರಾಲದ
ೊೆಯ ತನಕ ಇದು, ನಂತರ ಮಾಪಳಯದ ಾಲದ ಚತುಮುಖೊಂೆ ೕದ ಭಗವಂತನನು
ೋ ೇರುಾೆ.
ಸತೋಕದಲದ ಾನಕ ಉೇಗವನು ಾವ ೌಕಾ ನತ ಅನುಭಸುೇೆ. ನಮ
ಮನನ ಅತೃ ಮೆ ಾರುತೆ. ಇದೆ ಮುಖ ಾರಣ ಭಗವಂತನ ಅಲೇ ಇರುವ ಅಾನ.
ಏನೋ ಗಸೇಕು ಎಂದು ಏೇನೋ ಾ, ಸುಖವನರಸುಾ, ದುಃಖದತ ಪಯಸುರುೇೆ ಾವ!
ಸುಖದ ಮೂಲ ಭಗವಂತ ಎನುವ ಸತವನು ಅಯೇ ಇರುವೇ ನಾ ದುಃಖಗೆ ಮೂಲಾರಣ. ಆದೆ
ಸತೋಕವನು ೇರುವ ೕವನುಕ- ‘ಭಗವಂತೊಬೇ ತಸತ’ ಎನುವದನು ಅತು, ಪಂದು
ಣವ ಆನಂದದ ಕಡಲ ೇಾಡುರುಾೆ. ಅವೆ ಾವ ಾನಕ ೊಂದಲ-ಉೇಗಳ
ಇರುವಲ.
ಮಹೋಕಂದ ಸತೋಕದ ತನಕ ಇರುವ ೕವನುಕರು ಾವಾವ ಯ ೋ ಭಗವಂತನನು
ೋಡುಾೆ ಎನುವದನು ಶುಾಾಯರು ಮುಂೆ ವಸುವದನು ಾಣುೇೆ.
ೕ ಾಗದ ಭಗವಂತನ ಧ ರೂಪಗಳ ದಶನ
ತೋ ೇಷಂ ಪಪದ ಭಯೇಾತಾSೕSನಲಮೂಚ ತರ ।
ೋಮೕ ಾಯುಮುೇತ ಾೇ ಾಾತಾ ಖಂ ಬೃಹಾತಂಗ ॥೩೧॥
ಇ ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ಏಾಂ ಗಂ ಾಗವೋ ಗೋ ಯಃ ಸ ೈ ಪನೇಹ ಷಜ ೇSಙ”
ಎಂದು. ಅಂದೆ: ಈ ಯನು ಪೆದ ೕವೆ ಸಂಾರದ ಲವೇಶರುವಲ. ಆತ ಸಾ ಾಸುೇವನ
ೊೆೆ ಾಸಾಡುಾೆ. ಸಂಾರದ ಮುೊಂಡು, ೕದ ತನನು ಾನು ೆಳ ೋರುವ
ರೂಪ-ಭಗವಂತನ ಾಸುೇವ ರೂಪ. ಇಂತಹ ಾಸುೇವ ರೂಪದ ಾಾ ಾಧದರುವ ೕವ ಎಂದೂ
ಮರ ಸಂಾರೆ ಬರೇೆಂದು ಅೇಸುವಲ.
ಎನುವ ಪದೆ ಾ ೇವಲ ಶೕರ ಎನುವ ಅಥವನು ಕಂಡುೊಳಾೆ. ಆನಂತರ ಆಾ ಎಂದೆ
ೇವಲ ಶೕರವೇ ಅಾ, ಹೃದಯ ಕೂಾ ಆಾ ಎನುವದು ಆತೆ ಯುತೆ. ೕೆ ಾಾಸ
ಮುಂದುವಾಗ ಹಂತ ಹಂತಾ ಆತೆ ಆಾ ಎಂದೆ ಮನಸು, ಆಾ ಎಂದೆ ೕವ, ಆಾ ಎಂದೆ
ಪರಾಾ ಎನುವದು ಯುತೆ. ಈ ೕ ಒಂೇ ೇದಮಂತೆ ಹಂತಹಂತಾ ಅೇಕ ಆಾಮದ
ಅಥವನು ಯುಾ ಾ ಎತರೇರುಾೆ. ಓದುವ ಪಸಕ ಒಂೇ ಆದರೂ ಕೂಾ, ಅ ಧ
ಹಂತದ ಎತರದ ಾನ ಅಡರುವದನು ಯುಾ ಮುಂೆ ಾಗುವದು ೇಾಂತ ೆಯ ಕಮ. [ೇೆ
ೇದ ಮಂತ ಅೇಕ ಆಾಮದ ೆೆದುೊಳತೆ ಎನುವದನು ಾವ ಈ ಂೆ ೋೇೆ]
ಇ ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ೕಾರಾದ ಭಗವಂತನ ಾರೊಳಪಡುವ ಮನಸು ೆೆ ಲಲು
ಾಧಾಗುವ ಒಂದು ಾಙಯವನು ೊಡೇಾದೆ, ೇದಾಸರು ಸಮಸ ೇದವನು ಮೂರು ಾ
ಂತೆ ಾದರು” ಎಂದು. ಇದರಥ ೇದಾಸರು ಅೊಂದು ಕಷಪಟರು ಎಂದಲ. ಎಲರೂ ಎಷು ಾಧೆ
ಾಡೇಕು ಎನುವದನು ಭಗವಂತ ೇದಾಸ ರೂಪದ ೋದ ಬೆ ಇದು. “ೕೆ ಸಯಂ ಭಗವಂತೇ
ೇದ, ೇದಮೂಲಾರುವ, ಸಮಸ ೇದಗಳ ಾರಭೂತಾರುವ, ಆಾಶದಂೆ ಎಾಕೆ ತುಂ
ೕಾರಾರುವ(ಾಾನಪೆೆ ೋಚರಾಗದ) ಭಗವಂತನ ಆಸ ಮೂಸುವ ಾಗವತವನು
ನನ ತಂೆ ನನೆ ಕರುದರು” ಎಂದು ಪನರುಚಾೆ ಶುಾಾಯರು.
ಇದರೂ ಕೂಾ ಇದರ ಒೆತನ ನನ ಏಾ” ಎಂದು ಾವ ಂತೆ ಾಡೇಕು. ೇೋಪಷನ
ೇಳವಂೆ: ೇೇತಂ ಪತ ೇತಂ ಮನಃ ೇನ ಾಣಃ ಪಥಮಃ ೆ ಯುಕ ಃ । ೇೇಾಂ
ಾಚಾಂ ವದಂ ಚುಃ ೇತಂ ಕ ಉ ೇೕ ಯುನ ॥೧-೧॥ ಅಾತ ಂತೆಯ ಮೂಲಭೂತ
ಉಪಕಮದು. ನಮ ಮನಸು ಾವಾವೋ ಷಯಗಳ ಕೆೆ ಹಯುತೆ. ೆಲವನು ಗಸುತೆ,
ಇನು ೆಲವನು ಗಸುವಲ; ೆಲವನು ಬಯಸುತೆ, ಇನು ೆಲವನು ಬಯಸುವಲ; ೆಲವನು ಮೆಯುತೆ,
ಇನು ೆಲವನು ಮೆಯುವಲ. ಷಯ ಗಹಣ ಾಡೇಕು ಎಂದೆ ಾಡಲು ಆಗುವಲ, ಾಡಾರದು
ಎಂದೆ ಾಡುತೆ; ಮೆತುಡು ಎಂದೆ ಮೆಯುವಾ, ೆನನಟುೋ ಎಂದೆ ಮೆತುಡುತೆ!
ಇಂತಹ ಮನೆಂಬ ಒಂದು ಷ ಯಂತ ನಳೆ ಾಯ ವಸುರುತೆ. ಅದನು ಾೋ
ಯಂಸುರುಾೆ. ಇನು ನಮ ಉರು. ಾಯ ೊೆಯಾಗ ಾವ ಮೂಂದ
ಉಾಡುರಲ, ಆದೆ ಈ ಭೂೆ ದ ತಣ ಉರು ಆರಂಭಾತು. ಈ ಉರು ಎಂದು ಲುತ ೆ
ಎನುವದು ನಮೆ ಲ, ಅದರ ಯಂತಣ ನಮ ೈಯಲ. ಇೇ ೕ ನಮ ಾತು, ನಮ
ದೃ(ಕಣು) ಇಾ. ಎಲವ ವವತ ೕಯ ನೆಯುರುತೆ. ಈ ವವೆಯ ಂನ ಶ ಾವದು
ಎನುವದೆ ಇಂನ ಾನದ ಉತರಲ. ಆದೆ ಇೆಲವದಕೂ ಉತರಾರುವ ಭಗವಂತನನು
ಾಗವತ ನಮ ಮುಂೆ ೆೆಡುತೆ. ಋೇದದ ೇಳವಂೆ: ೕ ೇಾಾಂ ಾಮಾ ಏಕ ಏವ ತಂ
ಸಂಪಶಂ ಭುವಾ ಯಂತಾ॥ ೧೦.೦೮೨.೦೩॥ ಎಾ ಪೆಗಗೂ ೊೇಯ ಉತರ ಾಗೂ ಎಲಗೂ
ೊೇಯ ತನಕ ಪೇ ಆರುವವ ಾೋ ಅವೇ ಭಗವಂತ. ಮನುಷ ತನನು ಾನು ೇಷೆ
ಾೊಂಾಗ, ಅ ಬರುವ ಎಾ ಪೆಗೆ ಉತರರೂಪಾ ಗುವಂತಹ ವಸುವನು ೇದಾಸರು
ಾಗವತ ರೂಪದ ಶುಾಾಯೆ ೕದರು. ಇದು ನಳರುವ ಅಂತಾ ಭಗವಂತನ ಅವ
ೊಡುವ ೇಷ ಗಂಥಾರುವದಂದ, ಶುಾಾಯರು ಇದನು ಪೕತೆ ಉಪೇಸಲು ಆ
ಾೊಂಡರು.
ತಾ ಸಾತಾ ಾಜ ಹಃ ಸವತ ಸವಾ ।
ೇತವಃ ೕತವಶ ಸತೕ ಭಗಾನಾ ॥೩೯॥
*********
ತೃೕSಾಯಃ
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಬಹವಚಸಾಮಸು ಯೇತ ಬಹಣಸ ।
ಇಂದಂಯಾಮಸು ಪಾಾಮಃ ಪಾಪೕ ॥೦೨॥
ಎಲರನೂ ಆಳವ ಾಕತು, ಜಾಂಗದ ಾಯಕಾಗೇಕು ಎನುವ ಅೇೆ ಉಳವನು ಎಾ ೇವೆಗಳ
ಅಪಾದ ಚತುಮುಖ ಬಹನ ಅಂತಗತಾದ ಭಗವಂತನ ಉಾಸೆ ಾಡೇಕು. [ಎಾ
ಸಂದಭದಲೂ ಾವ ೆನಡೇಾರುವದು ಏೆಂದೆ- ಆಾಧೆ ಾದ ತಣ ಅೇೆ ಈೇರುವಲ.
ಅದೆ ಾಲ ಪಕಾಗೇಕು. ಆಗ ೕಗೆೆ ತಕಂೆ ಫಲ ಗುತೆ]
ೆ ೇಕು ಎನುವ ಅೇೆ ಉಳವನು ೕಶನನು ಆಾಸೇಕು. ೕಶ ಎಂದೆ ವ. ಉಪಷನ
ೇಳವಂೆ ನಮ ೇಹದ ಮುಖಾ ಐದು ಗೆ. ಅವಗೆಂದೆ: ಚು, ೇತಂ, ಮೋ, ಾ,
ಾಣ. ಇವ ನಮ ಾನ ಾಧನಗಳ. ಾಸಗಳ ೇಳವಂೆ ದೃಷವಃ, ೇತವಃ, ಮಂತವಃ. ಇವ
ಾನದ ಮೂರು ಾಲುಗಳ. ೋ-ೇ-ಮನನಾ ಯುವದು, ದದನು ಇೊಬೆ
ೇಳವದು. ಇೆಲವನೂ ಾಡಲು ಬದುರೇಕು. ಅದೆ ಾಣ(ಉರು) ೇಕು. ಇಂಥಹ ಷಾದ ಐದು
ಗಳರುವ ವ ೕಶ. ಸೊ ೕಾತ, ಾಮೇವ, ತತುರುಷ, ಅೂೕರ ಮತು ಈಾನ ಇವ ವನ ಐದು
ರೂಪಗಳ. ಇಂತಹ ವನನು ಮತು ಆತನ ಅಂತಾ ಭಗವಂತನನು ಆಾಸುವದಂದ ೆಯ
ಅೇೆ ೈಗೂಡುತೆ.
ಮದುೆ ಆಗುವದೋಸರ ಮತು ಮದುೆಾದೕೆ ಅೋನ ಾಂಪತ ಪೆಯಲು ವಪ
ಉ(ಸೕ)ಯನು ಆಾಸೇಕು. ನಮೆ ದಂೆ ಾಂಪತದ ರಸ ನಮ ಇೕ ೕವನದ
ಾಧೆಯನು ಮಣುಾಲು ಾಡಬಹುದು. ಒಬನ ಾಧೆೆ ಇೊಬರು ಪರಕಾಲೇ ಇದೆ ೕವನ
ತ ನರಕಾಗುತೆ. ಈ ೕ ಆಗೇ, ಾಂಪತದ ಾಮರಸ ಇರೇಕು ಎನುವ ಅೇೆ ಉಳವರು
ಉಯ ಆಾಧೆ ಾಡೇಕು. ಇ ಾವಯ ಉ ಮತು ಸೕ ಎನುವ ಎರಡು ಾಮಗಳ
ಉೇಖವನು ಾಣುೇೆ. ಇದು ಾಂಪತದ ಅೋನೆಯ ೇಷ ಉಾಹರೆ. ಾವ(ಸೕ) ದ
ಪಾಪಯ ಮಗಳ. ಒ ದ ಾನು ಾದ ಯದ ವನನು ಆಮಂಸೇ ಅವಾನ ಾಾಗ,
ಅದನು ಸಸದ ಸೕ ೕಾಯ ತನ ೇಹಾಗ ಾಡುಾೆ. ನಂತರ ಾನು ಾರನು ವದೇ
ಆತನೇ ಮದುೆಾಗೇಕು ಎಂದು ಬಯ, ಮೊಂದು ರೂಪದ ಪವತಾಜನ ಮಗಾ(ಉ)
ಬಂದು, ತಪಸು ಾ ವನನು ವಸುಾೆ. ಈ ೕಯ ಅೋನೆ ಪ-ಪಯರೇಾದೆ
ಾವಯ ಉಾಸೆ ಾಡೇಕು. ಇೇ ಅಲೆ ಮದುೆ ಆಗೇ ಇಾಗ, ಮದುೆಾಗಲು ಾವ
ಆಾಧೆ ಾಡೇಕು. ಇದಾ ೋಗಳ ಮದುೆಾಗೇ ಇಾಗ ಈ ೆಳನ ಸಯಂವರ ಾವೕ
ಮಂತವನು ಜಸುವಂೆ ೇಳಾೆ. [ಓಂ ೕಂ ೕ ೕ ೕೇಶ ೕಗಭಯಂಕ ಸಕಲ
ಾವರ ಜಂಗಮಸ ಮುಖ ಹೃದಯಂ, ಮಮ-ವಶಂ-ಆಕಷಯ ಆಕಷಯ ಾಾ ॥ ಸಯಂವರ ಾವೈ
ನಮಃ ॥]
ೕವನದ ಧಮೆ ಚು ಆಗದಂೆ ನೆದುೊಳೇಕು ಎನುವ ಾಮೆ ಉಳವರು ಜಗನ ಾರಕ
ಶಾದ ಭಗವಂತನ ಆಾಧೆ ಾಡೇಕು. ಎಲರೂ ಬದುಕೇಕು ಾಗೂ ಎಲೊಂೆ ಾನೂ
ಬದುಕೇಕು ಎನುವದು ಧಮ. ಇೊಬೆ ೊಂದೆಾಗದಂೆ ಬದುಕುವದು, ಎಲರೂ ಒಂಾ
ಉನೆಯನು ಾಸುವದು-ಧಮ. ಪಾಪಾಣದ ೇಳವಂೆ: ಸತವ ಸತತಂ ಷುಃ ಸತೕ
ನಾನ ಸೇ ೇಾಸುಃ ಏತೕ ಏವ ಂಕರಃ. ಾವ ಭಗವಂತನ ಸರೆೆ
ಪರಕಾಗುತೋ ಅದು ಧಮ. ಭಗವಂತನನು ಮೆತು ನೆಯುವ ನೆ ಅಧಮ. ಧಮದ ಅವ ಬರಲು
ಜಗನ ಾರಕ ಶಾದ ಾಾಯಣನನು ಆಾಸೇಕು.
ಧಮದ ನೆಯ ನೆಯುವಂಾಗಲು, ಧಮದ ಪರಂಪೆಯ ವಂಶ ಮುಂದುವೆಾ ತೃೇವೆಗಳನು
ಅವರ ಅಂತಾ ಭಗವಂತನ ಂತೆಂೆ ಆಾಧೆ ಾಡೇಕು.
ಅಡರುವದು ಯುತೆ. ಸೂಯೆ ಪದಾದ ೆಸರು ಆತ. ಈ ಆತ ಪದದ ಅಥ ಅತಂತ
ಅಪವ. ಆದೇ ಇೕ ಆತಃ . ಅಂದೆ ೆೆದುೊಳವವನು, ೕಕಸುವವನು ಅಥಾ ಬದುಕನು
ೊಡುವವನು ಎಂದಥ. ೆಲದರುವ ೕರನು ಸೂಯ ಆಾ ೕಾರ ಾಡುಾೆ ಮತು ಅದಂದ
ಇೆೆ ಮೆ ೊಟು ನಮೆ ಬದುಕನು ೕಡುಾೆ. ಆಾ ಾಯೇ ವೃಃ ವೃೇರನಂ ತಾಃ ಪಾಃ .
ಮೆ ೊಟು, ಅನ(ಆಾರ) ೊಟು, ಬದುಕನು ೊಡುವವನು ಆತ. ಇೆಲವದರ ೊೆೆ ಒಂದು
ಸೂೕದಯಂದ ಇೊಂದು ಸೂೕದಯದ ನಡುೆ ಆತ ನಮ ಆಯುನ ಇಪಾಲು ಗಂೆಗಳನೂ
ಕೂಾ ೕ, ನಮನು ಇಪಾಲು ಗಂೆಗಳಷು ಾಲ ಾೆ ಸೕಪ ಾಡುಾೆ. ಇದು ಸೂೕದಯ
ಅಥಾ ಸೂಾಸದ ಾವ ಯೇಾದ ಾಠ. ಇೇ ಾರವನು ಇ ೌನಕರು ಉಗಶವಸರ
ೇಳಾೆ: “ಪಂದು ಸೂೕದಯಾಾಗಲೂ ಾವ ನಮ ಅಪವಾದ ಸಮಯವನು
ವಥಾ ಕೆದುೊಳ ೇೆ ಎನುವ ಅವ ಮೂಡುತೆ. ಕೆದುೋದ ಾಲವನು ಮರ ಪೆಯಲು
ಾಧಲ ಜ, ಆದೆ ಉದ ಾಲವನು ಆ ಸೕತಮ ತತ ಭಗವಂತನ ಬೆೆ ಯುವದರ ಕೆದು
ಉರುವ ಆಯುನ ಪಣವನೂ ಾಥಕಪೊಳೇಕು ಎನುವದು ನಮ ಇೆ. ೕಾ ೕವ
ಮ ಉಪೇಶವನು ಸೇ ಮುಂದುವಸೇಕು” ಎಂದು ೌನಕರು ಾಸುಾೆ.
ೇವಲ ಬದುಕುವದು ಒಂದು ಾಧೆ ಅಲ. ಾನರುವ ಮರಗಳ ನೂಾರು ವಷ ಬದುಕುತೆ.
ಮನುಷಾ ಹುದ ನಮೆ ಆ ಭಗವಂತ ಪಣೆಯನು ಪೆದ ಶೕರವನು ೊಾೆ. ಇಂತಹ
ಶೕರವನು ೇವಲ ಉಾಡುಾ ಬದುಕುವದೆ ಉಪೕಸುವದು ಬಾದಂೆ ವಥ. [ಬಾ ಎಂದೆ
ಕುಲುಯ ಇಲು ಾ ಾ ಊದುವ ಯಂತ. ಇದನು ಕಾರರು ಕಣ ಾಸಲು ಬಳಸುಾೆ].
ಅಮೂಲಾದ ನಮ ಆಯುಸನು ೇವಲ ನುವದು, ಕುಯುವದು, ೖಥುನ ಇಾಯ ಕೆಯಾರದು.
ಏೆಂದೆ ೕಯರುವ ಾ ಕೂಾ ಈ ಎಲವನೂ ಾಡುತೆ. ಮನುಷಾ ಮೋಮಯ ಮತು
ಾನಮಯೋಶವನು ಭಗವಂತಂದ ಉಡುೊೆಾ ಪೆದ ಾವ, ಅದನು ಉಪೕೊಂಡು
ೕೇರುವದನು ಕಯೇಕು. [ಇ ಮರವನು ಉೇಖ ಾಡಾೆ. ಇದರಥ ಮರ ಆಾಕ ಂತೆ
ಾ ಎತರೇರುವ ಾಧೆ ಇಾ ಎಂೇ ೊರತು, ಮರದ ೕವನೇ ವಥ ಎಂದಲ. ಏೆಂದೆ ಮರ
ಅೇಕ ಮೃಗ ಪಗೆ ಆಶಯ ೕಡುತೆ; ನಮೆ ೇಾದ ಆಮಜನಕವನು ೊಡುತೆ; ಹಣು-ಹಂಪಲನು
ೕಡುತೆ. ಆದೆ ಅದೆ ನಮಂೆ ಭಗವಂತನ ಕುತು ಅತು ೕೇರಲು ೇಾದ ಶೕರಲ ಅೇ. ಇೇ
ೕ ಬಾ. ಬಾಂದ ನಮೆ ಉಪೕಗೆ ಆದೆ ಬಾ ಜಡ. ಅದೆ ನಮಂೆ ಾನ ಾಧೆ
ಾಧಲ. ]
ಶಡಾೋಷಖೈಃ ಸ ತುಲಃ ಪರುಷಃ ಪಶುಃ ।
ನ ಯತಣಪೋೇೋ ಾತು ಾಮ ಗಾಗಜಃ ॥೧೯॥
*********
ಚತುೋSಾಯಃ
ಉಪೇಶ ಮುಂದುವಸುವಂೆ ಶುಾಾಯರ ಪೕತನ ಾಥೆ
ಪೕತನ ಮನಃ
ಸೂತ ಉಾಚ--
ಆತಾಾತಾಾರ ಪಶುದಣಬಂಧುಷು ।
ಾೇ ಾಕೇ ತಂರೂ ಾಂ ಮಮಾಂ ಜೌ ॥೦೨॥
ಪೕತ ಈ ೕ ಪೆ ಾಡುಾಗ ಆತನ ಮನಃ ೇತು ಎನುವದನು ಇ ಸೂತರು ವಸುವದನು
ಾಣುೇೆ. “ಆತ ತನ ೇಹ, ಪ, ಮಕಳ, ಮೆ, ಪಶು, ಸಂಪತು, ಬಂಧುಗಳ, ೇಶ, ಎಲವದರ ೕಹ
ೊೆದು ಮಲ ಮನಸಾದ” ಎನುಾೆ ಸೂತರು(ಉಗಶವಸು). ಈ ಾತನು ೇಾಗ ನಮೊಂದು
ಸಂಶಯ ಬರುತೆ. ಅೇೆಂದೆ ಈ ಂೆ ಒಂದೇ ಸಂಧದ, ಶುಾಾಯರ ಆಗಮನಕೂ ದಲು ಆತ
ಎಾ ೕಹವನು ೊೆದು ಗಂಾ ನ ೕರೆ ಬಂದ ಎಂದು ೇಳಾೆ.[ ಮುವೋ
ಮುಕಸಮಸಸಂಗಃ -೦೧-೧೯-೦೭]. ಾಾ ಪನಃ ಇ ಶುಾಾಯರ ಉಪೇಶ ೇದ ೕೆ ರೂ ಾಂ
ಮಮಾಂ ಜೌ ಎಂದು ಏೆ ೇದರು ಎನುವದು ನಮೆ ಯುವಲ. ಈ ನಮ ೊಂದಲ ಪಹಸುಾ
ಆಾಯ ಮಧರು ತಮ ಾತಯ ಣಯದ ೇಳಾೆ: “ಅೇಾಂ ತಂ ರೂ ಾಂ ತಾ
ೇಷೋ ಜೌ ” ಎಂದು. ಅಂದೆ ೇೆಯವಂದ ಎಂದೂ ಡಾಗದಂತಹ ಮಮೆಯನು ಪೕತ
ದೇ ದ ಂದ ಆತನ ಾವೇ ೕಹದ ಲವೇಶ ಇರಲ ಎನುವದು ೕನ ೇಕದ
ಾತಯ.
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ನಮಃ ಪರೆ ಪರುಾಯ ಭೂಯೇ ಸದುದವಾನೋಧೕಲಾ ।
ಗೃೕತಶತಾಯ ೇಾಮಂಧುಾಾನುಪಲಭವತೇ ॥೧೨॥
ಮಂಗಾಚರೆ ಾಡುಾ ಶುಕಮುಗಳ ೇಳಾೆ: “ಾರನು ಉಾಸೆ ಾದೆ ಎಲವನೂ
ಪೆಯಬಹುೋ ಆ ಪರಮ ಪರುಷ ಭಗವಂತೆ ನಮಾರ. ಈ ಸತಾದ(ಸ) ಪಪಂಚದ ಉದವ-ಾನ-
ೋಧ ಅಥಾ ಸೃ--ಸಂಾರ ಾೆ ಒಂದು ೕೇ ಅವೆ ನಮಾರ” ಎಂದು. ೕೆ
ೇಳಾಗ ಇ “ಭಗವಂತ ಇದದನ ು ಸೃ ಾದ” ಎಂದು ಒಂದು ಮುಖಾದ ಾತನು ೇಳವದನು
ಾಣುೇೆ. ಈ ಾತು ೆಲವೆ ೊಂದಲವನುಂಟುಾಡುತೆ. ಈ ಾತನು ಾವ ಅಥ
ಾೊಳೇಾದೆ ನಮೆ ‘ಸೃ’ ಎನುವ ಪದದ ಅಥ ಏನು ಎನುವದು ರೇಕು. ಸೃ ಎಂದೆ
ಇಲದು ಉಂಾಗುವದಲ, ಬದೆ ಇರುವ ವಸುೆ ಆಾರ ಬರುವದು. ಕುಂಾರಂದ ಮೆ
ಸೃಾತು ಎಂದೆ ಅ ಮಣು-ೕರು ಎಲವ ಇತು. ಇದ ವಸುಗೇ ೇ ಅದಂದ ೊಸೊಂದು
ಆಾರ ಾಣಾತು ಅೇ. ಇೇ ೕ ಭಗವಂತ ಇರುವ ವಸುೆ ಆಾರ ೊಟು, ಈ ಾಾತಕ
ಮತು ರೂಾತಕ ಪಪಂಚವನು ಾಣ ಾಡುಾೆ. ೕಾ ಈ ಪಪಂಚ ಸ. ಅಂದೆ ಇತು, ಇದದ ೇ
ಒಂದು ಆಾರ ಬಂತು. ಪಪಂಚವನು ಸೂಾ ೋದೆ ಈ ಸತ ನಮೆ ಯುತೆ. ಉಾಹರೆೆ
ಹುಟುವದು ಎಂದೆ ಅ ಾಣುವ ಒಂದು ಶೕರ ಬರುವದು. ಅೇ ೕ ಾಯುವದು ಎಂದೆ ಾಣುವ ಶೕರ
ೋಗುವದು. ಮೂಲತಃ ೕವೆ ಹುಟೂ ಇಾ, ಾವ ಇಾ. ಅದು ಅಾತ. ಇೇ ೕ ಪಳಯ
ಾಲದ ಭೂ ದು ಾಶಾತು ಎಂದೆ ಕೆ ಾಣುವ ಭೂ ದು ಕೆ-ಾಣದ ಅಣು-ಕಣಾ
ಾಾವರಣದ ಪರಾಣು ಸಮುದಾರುವೇ ೊರತು ಇಲಾಗುವದಲ.
ಈ ೇಕದ ‘ಗೃೕತಶತಾಯ’ ಎನುವ ಸೃ--ಸಂಾರ ಾಡುವದಾ ಭಗವಂತ ಮೂರು
ಶಗಳನು ಪಪಂಚಂದ ೆೆದುೊಳಾೆ ಎಂದು ೇದಂೆ ಾಣುತೆ. ಆದೆ ಇ ೇಳವದು ಅದನಲ.
ಏೆಂದೆ ಪಾಶಸಂಾದ ೕೆ ೇಾೆ:
ಗೃೕತಶತಾಯೕ ।
ಇಾ ಾನಂ ಾ ೇ ಾಃ ಶಕಯ ಈತುಃ ।
ಸರೂಪಭೂಾ ಅತು ೇದವ ಾವಾಾಃ ॥
-ಇ ಪಾಶಸಂಾವಚಾತ ಗೃೕತಶತೕವ ।
ೕಮಾಗವತ ಮಾಪಾಣ
ಭಗವಂತನ ಕುತು ೇಾಗ ಎಲರಲೂ ಮೂಡುವ ಸೇ ಾಾನ ಪೆ- “ಇಂಥಹ ಪರಮ ಪರುಷ
ಭಗವಂತ ಎಾೆ” ಎನುವದು. ಈ ಪೆೆ ಉತಸುಾ ಶುಾಾಯರು ೇಳಾೆ: “ಆತ ನಳೇ
ರಾಾೆ” ಎಂದು. ಆತ ನಳೆ ಇರುವದಂದೇ ನಮೆ ಇಾಶ, ಾನಶ ಮತು
ಾಶಗರುವದು. ೕಪದ ಅಯರುವದು ೇೆ ಾಣುವಲೕ ಾೇ ಭಗವಂತ ಬಹಳ
ಹರದರೂ ಕೂಾ, ಅವನನು ೋ ೇರುವ ಾ ನಮೆ ಾಣುವಲ. ೕಾ ನಮ ಹರೇ ಇರುವ
ಭಗವಂತನನು ಾವ ಎೆಲೂ ಹುಡುಾಡುರುೇೆ. ಇದು ೇೆಂದೆ: ಮೆಂದರ ಎಾ ದು
ೕಪಗದು, ಅದರ ಮುಖ ಒತುಗುಂ(Main Switch) ಯೇ ಕತಲ ಒಾದಂೆ. ಒ ಆ ಒತುಗುಂ
ಕೆ ಎಲವ ಸುಲಭ. ಆದೆ ಈ ಒತುಗುಂ(Switch) ಗುವ ತನಕ ಒಾಟ. ಅಾತ ಾಧೆ ಎನುವದು
ೆಳನ ಒತುಗುಂಯನು ಹುಡುದಂೆ-ಭಗವಂತನನು ೇರುವ ಾಯನು ಹುಡುಕುವ . ಒ ಾ
ಕೆ ಎಲವ ೆಳಂೆಳಕು.
“ಮೆ ಮೆ ನಮಾರ” ಎನುಾೆ ಶುಾಾಯರು. ಾರು ಾ ಕೋ ಅವರ ಾಪವನು ೊೆದು,
ಅವರ ದುಃಖವನು(ವೃನ/ಬೃನ/ಾಪಂದ ಬರುವ ದುಃಖವನು)ಪಾರ ಾಡುವವನು;
ದುಷೆ/ಾಮಸೆ ಎಂದೂ ಉನಯ ಾಗವನು ೋರದವನು(ಅಸಂಭವಃ); ಸವಗುಣಪಣನು;
ಸ ಏಷ ಆಾSSತವಾಮೕಶರಸೕಮೕ ಧಮಮಯಸೕಮಯಃ ।
ಗತವೕೈರಜಶಂಕಾತಕಂೋ ಭಗಾ ಪೕದಾ ॥೧೯॥
ೇವಲ ಾಜ ಭಂದ ಭಗವಂತನನು ಯುವದು ಾಧ. ಕಪಟ ಭ, ಕಪಟ ಾಂತಂದ
ಜನರನು ೕಸೊಸಬಹುೇ ೊರತು ಭಗವಂತನನಲ. ತಮ ಾಜ ಭಂದ ಬಹ-ರುಾಗಳ
“ಭಗವಂತನ ಇರವ ೕರಬಹುದು” ಎಂದು ಊಸುಾೆ. ಅಂದೆ ಅವಗೂ ತರೂಪಾ ಭಗವಂತ
ೕೇ ಎಂದು ೇಳವದು ಾಧಲ. “ಇಂಥಹ ಭಗವಂತ ನಮೆ ಅನುಗಹ ಾಡ; ನನೆ ಇದನು
ಉಪೇಶ ಾದಂತಹ ೇದಾಸರೂ ಭಗವಂತನ ಅನುಗಹ ನಮ ೕರ; ಆತ ನನ ಾೆಯ
ಕುತು ನಂದ ನುಸ” ಎಂದು ಾಸುಾೆ ಶುಾಾಯರು.
*********
ಪಂಚೕSಾಯಃ
ಸೃಯ ಸಂಪ ತಣ-ಾರದ ಚತುಮುಖ ಸಂಾದ
ಾರದ ಉಾಚ--
ೇವೇವ ನಮೇSಸು ಭೂತಾವನ ಪವಜ ।
ತ ಾೕ ಯಾ ನಾತತತ ದಶನ ॥೦೧॥
ಚತುಮುಖ ಾರದನ ತಂೆ. ಸೃಯ ಆಯ ನವ ಪಾಪಗಳ ಮತು ಾವ ಪಾಪಯೂ ಅಲದ
ತ ಬಹಾ ಾರದರೂ ೇ ಹತು ಮಂ ಮಾಾಗಳನು ಚತುಮುಖ ಸೃದ. ಈ ಹತು
ಮಂಗಳ ದನನು ಟೆ ಾರದೇ ಅತಂತ ಎತರದ ಾ. ಅಂಥಹ ಾರದರು ಚತುಮುಖನ
ೇಳಾೆ: “ೕನು ೇವೆಗಗೂ ೇವೆ” ಎಂದು. ೇವೆ ಎನುವ ಪದೆ ಅೇಕ ಅಥಗೆ.
ಮುಾಥದ ೇಾ ಎಂದೆ ಾಾ ಭಗವಂತೇ. [ಉಾಹರೆೆ ಾಯಯ ‘ಭೋ ೇವಸ
ೕಮ’ ಎನುವ ೇಾ ಎಂದೆ ಾಾ ಭಗವಂತ]. ಭಗವಂತನ ನಂತರ ೇವೆಗಳ ಅೇಕ ಾಗೂ
ಅವರ ಧ ಹಂತ/ಮಟ/ಾರತಮೆ. ಈ ಎಾ ೇವೆಗಳ ಎಲಂತ ಎತರದರುವ ೇವೆ
ಚತುಮುಖ ಬಹ. ೕಾ ಚತುಮುಖ ೇವೇವ. [ವ-ವವಾೇ ಾತು]. ೇವೆಗಳ ಎಂದೆ
ಪಪಂಚದ ವವಾರ ನೆಸುವವರು ಎನುವ ಅಥವ ಇೆ. ಏೆಂದೆ: ತಾ ಾಗಾ ಪಂದು
ಯನು ನೆಸುವವರು ೇವೆಗಾರುವದಂದ ಅವರನು ೇವ/ೇವೆ ಎಂದು ಕೆಯುಾೆ. ಾಾ
ಜಗನ ಎಾ ವವಾರಗಳನು ನೆಸುವ ತಾ ಾಗಳೇ ಸವೇಷಾದ ಚತುಮುಖ ೇವೇವ.
ಮನು ಸೃ ಾದ, ಳದು ಮನು ಯಂಸುವ, ಮ ಅಂತಾ ಬೆ ಮೆ
ರುವಷು ೇೆ ಾೆ ರಲು ಾಧ? ಎಂದು ಪದ ಾರದರು, ಆನಂತರ ನಮಂತಹ
ಾಾನ ಜನರ ಪರಾ ಒಂದು ಪವಪ ಾಡುವದನು ಈ ೇಕದ ಾಣುೇೆ.
ಅಸಂಗತಾದುದನು ೇ ಸಂಗತವನು ಪೆಯುವ ಸಲುಾ ಾರದರು ೇಳಾೆ: “ನನಗದಂೆ ಈ
ಜಗತನು ಸೃ ಾಡುವ ಇೊಂದು ಶ ಇಲ; ಎಲವ ೕೇ; ಂಾೆೇೆ?” ಎಂದು. ಒಬ
ಾಾನೆ ಈ ೕ ೕಚೆ ಬಂದೆ ಅದೆ ಚತುಮುಖನ ಉತರೇನು ಎಂದು ಚತುಮುಖನ
ಾಂದೇ ೇಳವದಾ ಾರದರು ಇ ಈ ೕ ೇಾೆ. “ಪಂಚಭೂತದ ಸೃ, ಗಂಡು-ೆನ
ಸೃ, ೕವಂದ ೕವದ ಸೃ, ಇೆಲವ ನ ಸರೂಪಭೂತ ಾಮಥಂದೇ ನೆಯುರುವದು”
ಎನುಾೆ ಾರದರು.
ಆತ ಾವಯೇ ಾ ನ ಪಾ ಾವೕಃ ಸಯ ।
ಆತಶಮವಷಭ ಸೂತಾಾಕಮಃ ॥೦೫॥
“ಎಲವ ೕೇ ಎಂದು ನನಗದರೂ ಕೂಾ, ಅಂತಹ ೕನು ಸೃಯ ಆರಂಭದ ಾಾರು ವಷಗಳ
ತನಕ, ಾರಾ, ಏಾಗೆಂದ ತಪಸು ಾರುವದು ಾರನು ಕುತು? ಈ ಸಮೆೆ ಉತರ
ಾಣೇ ೊಂದಲೊಳಾೇೆ” ಎಂದು ತಮ ಸಮೆಯನು ಚತುಮುಖನ ಮುಂೆ ೋೊಳಾೆ
ಾರದರು.
ಏತೆ ಪೃಚತಃ ಸವಂ ಸವ ಸಕೇಶರ ।
ಾೕ ಯೈೇದಮಹಂ ಬುೇSನುಾತಃ ॥೦೮॥
ಬೊಾಚ--
ಸಮ ಾರುಕೇದಂ ವತ ೇ ತ ।
ಯದಹಂ ೋತಃ ೌಮ ಭಗವೕಯದಶೇ ॥೦೯॥
ಾರದರ ಪೆಯನು ಆದ ಚತುಮುಖ ೇಳಾೆ: “ನ ಕರುೆ ಬಹಳ ೊಡದು ಮಗೇ” ಎಂದು. ಈ
ಂೆ ೇದಂೆ ನಮ ೕನ ಾರುಣಂದ, ನಮ-ಲರ ಪರಾ ಾರದರು ಪೆ ಾರುವದು.
ೕೆ ೋಕದ ಪರಾ, ೋಕದ ಸಂಶಯವನು ೇರ ಚತುಮುಖನ ಉತರಂದ ಪಹಸುವ
ಉೇಶಂದ ಾರದರು ಈ ೕ ಪೆ ಾರುವದಂದ ಚತುಮುಖ ಅವರನು ಪಶಂಸುಾೆ. ಇ
ಚತುಮುಖ ಾರದರನು “ೌಮ” ಎಂದು ಸಂೋಸುವದನು ಾಣುೇೆ. ತಮ ಒಡಾಟ ಾದವೆ
ಚಂದನ ೆಳಕಂೆ ಅಾದ ೕಡುವ ಸಾವ ಉಳವರ ೌಮರು; ಭಗವಂತನ ಷೕಕಾದ ಉತಷ
ಾನ(ಉಮ) ಉಳವರ (ೋಮರ) ಗುಣ-ಸಾವ ೌಮ. “ೕನು ಭಗವಂತನ ಾಾಾರ
ಾೊಂಡವನು, ನೆ ಭಗವಂತೇ ಎಲವನೂ ಸೃ ಾರುವದು ಎಂಬುದು ೆ. ಆದರೂ ೋಕದ
ಜನರ ೕನ ಾರುಣಂದ, ಅವರ ಸಂಶಯ ಾರೆಾ ಈ ೕ ಪೆ ಾೆ” ಎನುವದು ಇ
ಬಳರುವ ‘ೌಮ’ ಎನುವ ೇಷಣದ ಂನ ಾತಯ. ಮುಂದುವದು ಚತುಮುಖ ೇಳಾೆ:
“ನನೆ ನ ಪೆಂದ ಬಹಳ ಸಂೋಷಾೆ. ನ ಪೆಯ ೆಪದಾದರೂ, ಾನು ಸಾ ಮನದ
ಂಸುವ ಭಗವಂತನ ಬೆೆ ಾತಾಡುವ ಅವಾಶ ನನೆ ೊರತಾ” ಎಂದು.
“ಾೇ ಸೃ ಾಡುವವನು, ನಂದ ೕೆ ಇಾವ ಶಯೂ ಇಾ ಎಂಯಾ, ಸುಳಲ ೇ ಇದು? ನನನು
ಆೕವಾ ಸೃದ ಆ ಭಗವಂತನನು ಮೆತು ಾತಾಡುವದು ಎಾದರೂ ಉಂೇ? ಅಂಥಹ
ಾತನು ಪಾಸಾ ಆದರೂ ಕೂಾ ಆ ಾನ ಭಗವಂತನ ಸ ಬಂತಲೇ? ನನನು
ೕವಾತದೇ ಯ ೕವವಾ ಸೃದ ಆ ಭಗವಂತನೇ ಮೆತೆ ೇೆ?” ಎಂದು ೇಳಾೆ
ಚತುಮುಖ. ಇ “ಏಾವತ ಂ ಯೋ ೕ ” ಎನುವ ಾನ ಂನ ಧಯನು ಾವ ಗಮಸೇಕು.
“ಭಗವಂತ ನನೆಷು ಾಮಥ ೊಾೋ, ಆ ಪಯ ಾನು ಾಯ ವಸುೇೆ. ಅದಂತ
ೆಚು ಇೇನೂ ಇಾ. ೕರುಾಗ ಇಂಥಹ ಪೇ ನೆ ಬರಾರತು” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ.
“ನ ಪೆೆ ಉತಸುೇೆ, ಆದೆ ಭಗವಂತನ ಸಂದ ಕೂದ ಪೆ ಾದ ೋಷ
ಪಾರಾ ಮತು ಭಗವಂತ ‘ನನ ಂತು ನುಸ’ ಎನುವ ಾಥೆಂೆ ದಲು ಆತನ ಾನ
ಾೋಣ” ಎನುಾ ಭಗವಂತನನು ಸುಸುಾೆ ಚತುಮುಖ.
‘ಓಂ ನೕ ಭಗವೇ ಾಸುೇಾಯ’ ಎನುವ ಾದಾರ ಮಂತ ಮತು ‘ಾಾಯಾಯ ದೇ
ಾಸುೇಾಯ ೕಮ । ತೋ ಷುಃ ಪೋದಾ ।’ ಎನುವ ಚತುಂಾSರದ ಷು ಾಯ
ಸಂಬಂದ ಎಾ ಅಥವನೂ ೇಳತೆ. “ಇಂಥಹ ಭಗವಂತ ನೊಳೆ ಂತು ನನ ಾೆಂದ
ನುಸ” ಎಂದು ಚತುಮುಖ ಾಸುಾೆ.
“ಏನು ಾ ಆ ಭಗವಂತನದು ? ಆತನ ಮುಂೆ ಾೆಯ ಗುರು” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ. ಇ ಾಾ
ಎನುವ ಪದ ಬಳೆ ಾಾೆ ಚತುಮುಖ. ಸಂಸತದ ಾಾ ಶಬೆ ಅೇಕ ಅಥಗೆ. ಭಗವಂತನ
ಇೆ, ಾನ ಮತು ಮ ಆತನ ಸರೂಪಭೂತಾದ ಾ. ಇನು ಭಗವಂತನ ಅೕನಾರುವ ಪಕೃ
ಾ. ಜಡ ಪಕೃ ಕೂಾ ಾ. ಇದಲೇ ನಮೆ ಬಂಧಕ ಶಾ ತುಂೊಂರುವ ೈವೕ
ಾ ಕೂಾ ಒಂದು ಧದ ಾ. ಆದೆ ೈವೕ ಾ ಮಯೆಂಬ ಇಂದಾಲದ ಮೂಲಪರುಷಂದ
ಸೃಾರುವದಂದ ಇದು ಭಗವಂತೆ ಅನಯಾಗುವಲ.
“ಭಗವಂತನ ಇೆಯಂೆ, ಜಗಾೆ ೕಲಯ ಮತು ಜಡಪಕೃಯ ೕಹೆ ಒಳಾ ಈ ಜಗತು ನನೇ
ಜಗದುರು ಎಂದು ಕೆಯುೆ. ಆದೆ ಆ ಭಗವಂತನ ಮುಂೆ ಾೆಯ ಜಗದುರು?” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ.
ಆಾಯ ಮಧರು ಉಪಷ ಾಷದ ೇಳವಂೆ: ಯಾ ಬೆಂದ ಸುಾ ೇವಾಾ
ೕೕ ಚ । ಾನ ಸೂ ಸಾ ತೆ ಹರೕ ಗುರೇ ನಮಃ ॥ ಸಮಸ ೇವೆಗೆಂೆ ಲಗೂ
ಗುರುಾರುವ ಾಾಯಣೇ ಜಗದುರು [ಕೃಷಂ ವಂೇ ಜಗದುರು]. ೕಾ ಆ ಾಾಯಣಂದ ೕೆ
ಇೊಬ ಜಗದುರುಾ.
ದಲ ಸಂಧದ ೇದಂೆ ಾಗವತದ ಹಲವ ೇ ಕಗಳ ಾವ ೇದಮಂತದ ಾಗವನು
ಾಣಬಹುದು. ಈ ೕನ ೇಕವ ಕೂಾ ೇದ ಮಂತದ ಾಗಾೆ. ೇದದ ೕೆ ೇಾೆ: ದವಂ
ಕಮಚ ಾಲಶ ಸಾೕ ೕವ ಏವ ಚ । ಯದನುಗಹತಃ ಸಂ ನ ಸಂ ಯದುೇಯ ॥ ಈ ೇದ
ಮಂತದ ಪಾಧೇ ೕನ ೇಕದ ಪಾಧಾರುವದನು ಇ ಾವ ಾಣುೇೆ.
ದವ, ಕಮ, ಾಲ, ಸಾವ ಮತು ೕವ ಈ ಐದರ ಸಮ ಈ ಪಪಂಚ. ಸೃಗೂ ದಲು ೕವದ,
ಅವೆ ಅವನೇ ಆದ ಸಾವತು. ಆದೆ ಅದರ ಅವ ಆತರಲ. ೇೆ ಒಂದು ೕಜದ ಮರಾ
ೆೆಯುವ ಶ ಹುದುೋತೋ ಾೇ ೕವನ ಅವನೇ ಆದ ೕವಸಾವ ಅಾತಾ
ಹುದುರುತೆ. ೇೆ ೕಜವನು ತೇ ಇದೆ ಆ ೕಜೊಳನ ಶ ಅವ ಾಧಲೕ ಾೇ
ಭಗವಂತ ಸೃ ಾಡೇ ಇದೆ ೕವಸಾವದ ಅವ ಾಧಲ. ೇೆ ಪಂದು ಧದ ೕಜ
ತೆೆ ೇೆ ೇೆ ಾಲೇ ಾೇ ಪಂದು ೕವದ ಅವೆ ಒಂದು ಾಲೆ. ಸೃಯ
ಾವ-ಾವ ಸಾವ ಾವ-ಾವ ಾಲದ ಸೃಾಗೇಕು ಎನುವದು ಭಗವಂತನ ಯಮ ಮತು
ಅದರಂೆ ಎಲವ ಸೃಾಗುತೆ. ಸಾವದ ಅವಾಗುವ ಾಲ ಬಂಾಗ ಭಗವಂತ ೕವೆ ಮಣು-
ೕರು-ೆಂಯ ಸಮಂಾದ(ದವ) ೇಹ ೊಡುಾೆ. ೕೆ ಜನತೆದ ೕವ ತನ
ಎಂದೆ ಅರ(ೋಷ) ಇಲದು. ಅಂದೆ ೇದ. ಅಯನ ಎಂದೆ ಯಲಡುವವನು. ಆದಂದ ಾಾಯಣ
ಎಂದೆ ೇದಗಂದ ಯಲಡುವ, ಸವೇದ ಪಾದ ಾಸುೇವ.
‘ೇಾ ಾಾಯಾಂಗಾಃ’ . ೇವೆಗಳ ಭಗವಂತನ ಅಂಗಭೂತರು. ೇದದ ೇಳವಂೆ: ಅಾನಾ
ಾಾಾನಾ ೇವಾಃ . ೇೆ ಒಬ ಾಜೆ ಾಾರು ಮಂ ಪಾರದವರುಾೋ ಾೇ
ೇವೆಗಳ ಭಗವಂತನ ಪಾರ. ೕಾ ೇದದ ೇವೆಗಳ ವಣೆ ಬಂದೆ ಅದು ಮುಾಥದ
ಭಗವಂತನ ವಣೆ, ಆತನ ಪಾರದ ವಣೆ. ೇವೆಗಳ ಭಗವಂತನ ಪಾರಭೂತೇ ೊರತು ಅವೇ
ಸವಶಕರಲ. ಾಾಯಣನ ಮಯನು ೋಸುವದಾ ಇತರ ಷಯಗಳನು ೇದ ೇಳತೇ
ೊರತು ಅೇ ಮುಾಥವಲ. ಾೆ ೇಳವದರ ಮುಖ ಉೇಶ ಭಗವಂತನ ಾರಮವನು
ೇಳವದು. ೕಾ ಾವ ೇದದ ಾವೇ ಸೂಕವನು ೆೆದು ೋದರೂ ಕೂಾ, ಅರುವ ಶಬ
ಾವೇ ಆದರೂ ಕೂಾ, ಅದು ಾಾಯಣನನು ೇಳವ ಪದಾರುತೆ ಎನುವದನು ರೇಕು.
ೇದದನ ಪಂದು ಪದಕೂ ೕಾಥೆ. ಅದನು ರೂ ಾಥದ ಅ ಬಳರುವಲ. ೕಾ
ೇಾಧಯನ ಾಡುಾಗ ಪೕ ಶಬವನೂ ಅದರ ವಚನಂದ ದು ಗಹಣ ಾೊಳೇಾಗುತೆ.
ೕ ೇಾಾಂ ಾಮಾ ಏಕ ಏವ ತಂ ಸಂಪಶಂ ಭುವಾ ಯಂತಾ ॥ ಋೇದ- ೧೦.೦೮೨.೦೩ ॥
ಎಾ ಶಬಗಳ ಪಣ ಅನಯಾಗುವದು ಆ ಭಗವಂತನ. ಅಂಥಹ ಭಗವಂತ ತನ ಾಮವೇ
ಇೊಬೆ ೊಟ. ಈ ೕ ೈಕಾದ ಪಂದ ಪಂದ ಶಬದ ಅಥ ವಚನ ಾಡುಾ,
ಅದರ ಪಾಥದ ಾವ ಆ ಶಬವನು ಅನುಸಂಾನ ಾಾಗ ಸಮಸ ೇದಗಳ ಾಾಯಣ
ಪರಾರುವದು ಾಣುತೆ. ೕೆ ಸಮಸ ೇದಗಳ ಅಂತತಃ ೇಳವದು ಾಾಯಣನೇ. [ಈ ಕುತು
ಇನೂ ೆನ ವರೆಯನು ಓದುಗರು ದಲ ಸಂಧದ ಎರಡೇ ಅಾಯದ ಾಣಬಹುದು. ಉೇತ:
೦೧.೦೨.೨೯].
ಾಾಯಣಪಾ ಮಾಃ ಎನುವ ಮಾಃ ಎಂದೆ ಯ. “ಯಗಂದ ಆಾಸೇಾದ ಸಂಗಗೆಲವ
ಾಾಯಣ ಪರ” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ. ಯದ ಮೂಲ ಉೇಶ ಭಗವಂತನ ಅನುಗಹ ೊರತು ೌಕ
ಫಲಗಳಲ. ಇೇ ೕ ಾಾಯಣಪಾ ೋಾಃ ಎನುವ ೋಾಃ ಎಂದೆ ಳವೆ ಇರುವ ಜನರು
ಎಂದಥ. ದವೆ(ಾಗೆ) ೆ ಾಾಯಣೊಬೇ ಯ ವಸು ಎನುವದು. [ಈ ಎಾ
ಷಯಗಳನು ಾಸ ಸಷಾ ೇದರೂ ಕೂಾ ಇಂದು ಇೆಲವ ೇವಲ ಪಾ ಸಂಕಲದ ಾತ
ಉದುೊಂಡು ೆ. ಭಗವ ೇರಾಾ ಭಗವ ೕತಥಂ ಎನುವ ಸಂಕಲ ಸಷಾ ೕನ
ಾತನು ೇಳತೆ. ಪೆಯ ೊೆಯ ಕೃಾಪಣಮಸು ಎಂದು ಅಸುವ ಉೇಶವ ಇೇ. ಆದೆ
ಇಂದು ಸಂಕಲದ ಮೂಲ ಉೇಶ ಯೇ ಏೇೋ ಐಕ ಾಮೆಗಳನು ಜನ ತಮ ಸಂಕಲದ
ೇೊಂಡು ಾೆ].
“ೕಗ, ತಪಸು ಎಲವ ಾಾಯಣ ಪರ” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ. ಯಮ-ಯಮ-ಾಾಾಮ
ಇಾ ಎಲವ ಮನಸನು ಏಾಗೊಸುವ ಾಧನ. ಏಾಗ ಮನಂದ ಭಗವಂತನ ಂತೆ
ಾಡುವದಾ ಈ ಎಾ ಾಧನಗರುವದು. ಎಾ ೕಗಗಳ ೊೆಯ ಗು ಆ ಭಗವಂತ. ತಪಸು
ಾಯಾರಣಕತೃೇ ದವಾನಾಶಾಃ ।
ಬಧಂ ತಾ ಮುಕಂ ಾನಂ ಪರುಷಂ ಗುಾಃ ॥೧೯॥
ಸ ಏಷ ಭಗಾಂಂೈಃ ೇೈರೋಜಃ ।
ಸಲತಗಬಹ ಸೇಾಂ ಮಮ ೇಶರಃ ॥೨೦॥
ೇಹವನು ೕಡುಾೆ. ೕವದ ಸಾವದಂೆ ಆಾ ಾಲದ ಆಾ ಕಮಗಳ ನೆಯುತೆ. ಾವ
ೕವ ಾವ ಜಡೊಂೆ ಎಂದು ೆೆಯೇಕು ಎನುವೇ ‘ಾಲ’. ಸಾವಕನುಗುಣಾ ನೆಯುವ
ೕ ‘ಕಮ’. ಭಗವಂತ ೕವದ ಸಾವಕನುಗುಣಾ ಅದು ಕಸನ ೊಂದುವದೆ ಾಡುವ
ವವೇ ‘ಸೃ’. ೕವ ಕಸನ ೊಂದುಾ ತನ ಸಾವದಂೆ ಕಮ ಾ, ಕಮೆ ತಕಂೆ ಆಾ
ಾಲದ ಫಲವನು ಪೆಯುಾೆ. ಎಲವನೂ ಭಗವಂತ ಸ-ಾಮಥಂದ, ತನ ಇೆಯಂೆ ಾಡುಾೆ.
[ಇ ಬಳೆಾದ ‘ಯದೃಚಾ’ ಎನುವ ಪದದ ೕೋಟದ ಅಥ ‘ಆಕಕ’. ಆದೆ ಇ ಾವ ಈ ಪದದ
ಅಂತರಂಗದ ಅಥವನು ೆೆದುೊಳೇಕು. ಯ+ಋ+ಇಾ . ಎೆೆ ಾಪಾದ ಭಗವಂತ(ಯ) ತನ
ಾನಸರೂಪಂದ(ಋ) ಸಮಗವನೂ ದು ಇಸುಾೆ. ಆತನ ಇೆಯಂೆ ಎಲವ ನೆಯುತೆ].
“ಟದಲು ಭಗವಂತ ಮಹತತ ವನು ಸೃ ಾದ” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ. ಇದು ಗುಣಗಳ
ೈಷಮದ ಕಂಪನಂದ ಉಂಾದ ಪಪಂಚ ಸೃಯ ಟ ದಲ ಾರ. ಮಹತತ ವನು ಯಂಸುವ
ೕವ ಚತುಮುಖ. ಂಾಂಡದ ಮಹತತ ಎಂದೆ ‘ತ’ ಅಥಾ ‘ಾನಮಯೋಶ’. ೕಾ ಇ
ಮಹತತ ದ ಸೃಾತು ಎಂದೆ ಶದ ಸುಪಪೆ ಾಗೃತಾತು ಎಂದಥ. ಪಳಯಾಲದ ಇೕ
ಶದ ತಮ ಇರನ ಅವ ಇಲೇ ಇದ ೕವದ ಸುಪಪೆಯ ಾಸದ ೕಜೇಪೇ ಈ ಮಹತತ
ಅಥಾ ಚತುಮುಖನ ಸೃ. ಸೃಯ ಾರಂಭದ ಟದಲು ಸವಾಪ ಭಗವಂತ ತನ ಪರುಷ
ಾಮಕ ರೂಪಂದ ಚತುಮುಖನನು ಸೃ ಾ ಆತೊಳೆ ಬಹಾಮಕಾ ಕುತು ಶದ
ಸುಪಪೆಯನು ಾಗೃತೊದ. [ಮಹತತ ವನು ಸೃ ಾದ ಭಗವಂತನ ರೂಪ ದಲೆಯ ಪರುಷ
ಾಮಕ ರೂಪ. ನಂತರ ಅಹಂಾರ ತತ ಮತು ಪಂಚಭೂತಗಳನು ಸೃ ಾ ಬಾಂಡೊಳೆ ೇದ
ಭಗವಂತನ ರೂಪ ಎರಡೇ ಪರುಷ ಾಮಕ ರೂಪ. ಆನಂತರ ಬಾಂಡದ ಂಾಂಡವನು ಸೃ
ಪಂದು ಂಾಂಡೊಳೆ ೇದ ಭಗವಂತನ ರೂಪ ಮೂರೇ ಪರುಷ ಾಮಕ ರೂಪ].
ಅಹಂಾರತತ ದ ಸೃ
ಮಹತಸು ಕುಾಾ ರಜಸೋಪಬೃಂಾ ।
ತಮಃಪಾನಸ ಭವ ದವಾನಾತಕಃ ॥೨೩॥
ೈಜಾತು ಕುಾಾಂಾ ದಾಭವ ।
ಾನಶಃ ಾಶಬುಃ ಾಣಶೈಜೌ ॥೩೧॥
ೈಾಕ ಅಹಂಾರ ಎಂದೆ ಾ ಕ ಅಹಂಾರ. ಇದು ಧಾರಕ ಸೃ. ಅಂದೆ ಧ
ಾಾರಕಾರುವ ಮನಸು ಮತು ಹತು ಇಂಾಾ ೇವೆಗಳ(ೈಾಕರ) ಸೃ. ೈಾಕ
ಅಹಂಾರದ ಸೃಂಾ ಆ ಕಲದ ಸೃಾಗೇಾರುವ ಎಾ ೕವಗಳ ಂಗ ಶೕರದ
ಸುಪಾದ ಮೋಮಯೋಶ ಾಗೃತಾ ೕವಗಳ ಮನಸು ೆಲಸ ಾಡಲು ಾರಂತು.
ಮಹತತ ದ(ತದ) ೇವೆಗಳ ಬಹ ಮತು ಾಯು(ಾಣ)ಾದೆ ಗರುಡ-ೇಷ-ರುದರು ಮೋಾ
ೇವೆಗಳ. ಆದೆ ವ ೇಷಾ ಮೋಾ. ಮಹತತ ದ ಭಗವಂತ ಾಸುೇವ ರೂಪದಾೆ.
ಅಹಂಾರ ತತ ದ ಭಗವಂತ ಸಂಕಷಣ ರೂಪದಾೆ. ಬುಯ ಪದುಮರೂ ಭಗವಂತದೆ,
ಮನನ ಅರುದರೂಪದ ಭಗವಂತಾೆ. ಅಹಂಾರತತ ದ ಸಂಕಷಣ ರೂ
ಭಗವಂತರುವದಂದ ೇಷನನೂ ಕೂಾ ಅದರ ಅಾ ೇವೆ ಎಂದು ಾಸಾರರು ೇಳಾೆ.
ಾ ಕ ಅಹಂಾರ ಾಮಕಾದ ವಂದ ಮನಸು ಮತು ಹತು ಇಂಾಾ ೇವೆಗಳ
ಸೃಾತು. (೧) ಯ ಅಾ ೇವೆಗಳ. [ಪವೆ ತ, ಪಮೆ ವರುಣ, ಉತರ
ೆ ಕುೇರ ಮತು ದಣ ೆ ಯಮ ಅಾ ೇವೆಗಳ. ಇವೆಲರ ಮುಖಂಡ ಾಗೂ
ೇಾಾ-ೋಮ(ಚಂದ)]. (೨) ಸಶದ ೇವೆ ಾಯು. ಇ ಾಯು ಎಂದೆ ಪಾನ
ಾಯು(ಾಣ) ಅಲ, ಸಶ ಶಯನು ೊಡುವ ಅಹಂಾಣ. (೩) ಕನ ೇವೆ ಅಕ(ಸೂಯ). (೪)ಾೆ
ಅಥಾ ರಸದ ಅಾ ೇವೆ ಪೇತ(ವರುಣ). (೫) ಮೂನ ಅಥಾ ಗಂಧದ ಅಾ ೇವೆ
ಆೕೇವೆಗಳ. (೬) ಾ ಅಥಾ ಾೕ ಯದ ೇವೆ ವ(ಅ). (೭) ೈಯ ಅಾ ೇವೆ
ಇಂದ. (೮) ಾನ ಅಾ ೇವೆಾ ಸಯಂ ಭಗವಂತೇ ಉೇಂದಾ ವಂದ ಹುದ. ಇಂದ
ಪತ ಜಯಂತ ಕೂಾ ಾನ ಅಾ ೇವೆ. (೯) ೇಹೆ ೇಡಾದುದನು ೊರ ಾಕುವ ಾಯುನ
ಅಾ ತ ಾಗೂ (೧೦) ಮೂತ ಮತು ೇತನ ಸಜೆ ಾಗೂ ೇತನ ೕಾರದ
ಇ ನಮೆ ಒಂದು ಪೆ ಾಡಬಹುದು. ಅೇೆಂದೆ ಪಂಚಭೂತಗಳ ಸೃಯ ಆಾಶದ ಸೃ ಎಂದೇನು
ಎಂದು. ಮೂಲತಃ ಆಾಶದ ಸೃ ಾಸವವಲ, ಇದು ಾೇಾ. ಅಂತ (Space) ದೇ ಇತು.
ಅದರ ಭಗವಂತ ತನ ರೂಪವನು ಆಾವೊಸುವೇ ಆಾಶದ ಸೃ. ಬಣಲದ ಅಂತದ ‘ಕೆ
ಾಣದ ೕಲ ವಣದ(Ultraviolet)’ ಆಾಶ ಸೃಾತು. (ಇೕೆೆ ಾನ ಕಂಡುೊಂಡ Ultraviolet
ಷಯವನು ಹಮೂರೇ ಶತಾನದೇ ಆಾಯ ಮಧರು ವ ೇರುವದನು ಓದುಗರು
ಗಮಸೇಕು. Space is not created but Ether is created). ಆಾಶದ ಸೃಂೆ ಆಾಶದ
ಅಾಾರಣ ಗುಣಾದ(Exclusive quality) ಶಬದ ಸೃಾತು. ಅಂದೆ ಈ ಕಲದ
ಸೃಾಗೇಾರುವ ೕವಾತಗೆ ಾದದ ಅನುಭವ ಾರಂಭಾತು.
ಆಾಶದ ಆರಂಭಾದ ಸಂದನಂದ ಾಯ ಸೃಾತು. ಸಶ ಾಯ ಅಾಾರಣ ಗುಣ. ಾ
ಶಬ ಾಹಕ ಕೂಾ ೌದು. ಾಣ, ಓಜಸು, ಸಹಸು ಮತು ಬಲ ಾಯ ಾಲು ಪಮುಖ ಗುಣಗಳ.
ಾಂಾ ೕವಾತಗಳ ಾಣಶ ತುಂತು. ಾಣಶ ಎಂದೆ ಎಲವನೂ ಾರೆ ಾಡುವ ಶ.
ಓಜಸು ಎಂದೆ ಇೊಬರನು ಮಸುವ ಶ. ರುಾ ೕೆಂದೆ ಅದರ ಮುಂೆ ಾವದೂ
ಲಾರದು. ಅೇ ೕ ಎಲವನೂ ಮಸಬಲ ಾಯನು ಮಸುವ ಶ ಇೊಂಲ(ಸಹಸು). ತನ
ಇೆಯಂೆ ಾನು ಾರ ಾಡುವ ಶ ಬಲ. ಇೆಲವ ಾಣೇವರ ಅಾಾರಣ ಗುಣಗಳ.
ೇಜಸಸು ಕುಾಾಾೕದಂೋ ರಾತಕ ।
ರೂಪವ ಸಶವಾಂೋ ೂೕಷವಚ ತದನಾ ॥೨೮॥
ಾಯ ಒತಡದ ಉಂಾದ ಸಂಘಷಂದ ೆಂ ಸೃಾತು. ‘ರೂಪ’ ೆಂಯ ಅಾಾರಣ ಗುಣ.
ಇದಂಾ ಆ ಕಲದ ಸೃಾಗೇಾರುವ ೕವಾತಗಳ ಕೆ ಾಣುವ ರೂಪದ ಸೃ
ಾಣಾತು. ೆಂಯ ಶಬೆ ಮತು ಸಶೆ. ಮೂಲಭೂತಾ ಏಳ ಬಣಗರುವದೂ
ೆಂಯೇ (ಸಪಹ). ಾಖ ೆಾಾಗ ೇೆ ೆವರು ಹುಟುತೋ ಾೇ ೆಂಂದ ೕನ
ಸೃಾತು. ಶಬ, ಸಶ ಮತು ರೂಪದ ೊೆೆ ೇಷಾ ‘ರಸ’ ೕನ ಅಾಾರಣ ಗುಣ.
ೇಷಸು ಕುಾಾದಂಭೋ ಗಂಧಾನಭೂ ।
ಪಾನಾ ರಸಸಶರೂಪಶಬಗುಾತಃ ॥೨೯॥
ಆಾಶ, ಾ, ೆಂ ಮತು ೕನ ಸೃಯ ನಂತರ ೊೆಯಾ ಎಾ ಗುಣಗಳನು ೊಂರುವ ‘ೇಷದ’
ಅಥಾ ಮನ ಸೃಾತು. ೕೇ ಗಾ ಮನ ರೂಪ ಪೆತು. ೕೆ ಏನೂ ಾಣದ ಆಾಶದ
ಕೆ ಾಣುವ ಘನಪಾಥ ಕಸನಾತು. ೇವಲ ಪಂಚಭೂತಗಳೇ ಅಲ, ಅದರ ಅಾ ೇವೆಗಳ
ಸೃಯೂ ಆತು. ವಂದ ಮನಸು ಹುತು. ವನ ದಲ ಮಗ ಸಂಧ ಮನನ ೇವೆ. ವಂದ
ಆಾಶದ ಸೃಾತು. ವನ ಎರಡೇ ಮಗ ಗಣಪ ಆಾಶದ ೇವೆ. ಅೇ ೕ ಾಯ ಅಾ
ೇವೆ ಮೕ, ೆಂಯ ಅಾ ೇವೆ ಅಪತ ಾವಕ, ೕನ ಷ ಅಾ ೇವೆ ಬುಧ
ಾಗೂ ಮನ ಷ ಅಾ ೇವೆ ಶ. ೕೆ ೇವಾ ಾರತಮದ ಅನುಕಮದೇ ಪಂಚಭೂತಗಳ
ಅಾ ೇವೆಗಳ ಸೃಾತು.
ಸೃ ಪಯ ಈ ಹಂತದ ಇನೂ ಬಾಂಡ ಮತು ಂಾಂಡ ರಚೆ ಆಲ. ಪಂಚಭೂತಗಳ,
ಪಂಚತಾೆಗಳ, ಪಂಚ ಾೇಂಯಗಳ, ಪಂಚ ಧ ಅಂತಃಕರಣ, ಮನಸು, ಬು, ಅಹಂಾರ, ತ,
ೇತನ, ಎಲವ ಸೃಾೆ. ಅನಮಯೋಶ, ಾಣಮಯೋಶ, ಮೋಮಯೋಶ,
ಾನಮಯೋಶ ೕೆ ಎಾ ೊಶಗಳ ದಾೆ. ೕಗಳ ಸೂಶೕರದ ಇಂಯ
ಾಗೃತಾೆ. ಆದೆ ೇಹರಚೆ ಇನೂ ಆಲ.
ಇ ಪಂಚಭೂತಗಳ ಎಂದೆ ಶುದ ಪಂಚಭೂತಗಳ. ಇಂದು ಪಪಂಚದರುವ ಪಂಚಭೂತಗಳ ಶುದ
ಪಂಚಭೂತಗಳಲ. ಉಾಹರೆೆ ಮಣು ಅಥಾ ೕರು ಎಂದೆ ಅದು ಮಣು-ೕರು-ೆಂಯ ಶಣ. ಶುದ
ಮಣು ಅಥಾ ಶುದ ೕರು ಬಾಂಡ ಸೃಯ ಉತರದ ಇಲೇ ಇಾ. ಸೃಯ ಈ ಹಂತದ ಶುದ
ಪಂಚಭೂತಗಳ ಮತು ಐದು ಶುದಗುಣಗಳ ಸೃಾೆ. ಈ ಗುಣಗಳ (ಪಂಚತಾೆಗಳ) ಅಾ
ೇವೆಗಳ ಕೂಾ ಸೃಾಾೆ. ಶಬ ಮತು ಸಶದ ಅಾ ೇವೆ ಗರುಡ ಪ ಸುಪ, ರೂಪ
ಮತು ರಸದ ಅಾ ೇವೆ ೇಷ ಪ ಾರು, ಗಂಧದ ಅಾ ೇವೆ ರುದ ಪ ಾವ.
ಇವರಲೆ ರುದ ಪತಾದ ಾಣ, ಅಾನ, ಾನ, ಉಾನ ಮತು ಸಾನ ಕೂಾ ಪಂಚತಾೆಗಳ
ಅಾ ೇವೆಗಳ. ೕೆ ಬಾಂಡ ಸೃೆ ೇಾದ ದವ (raw material) ದ ಾತು. ಮುಂೆ
ತಾ ಾ ೇವೆಗಳ ಈ ದವವನು ಬಳ ಒಂದು ವವತಾದ ಬಾಂಡ ಮತು ಂಾಂಡ
ರಚೆ ಾಡೇಕು. ಆದೆ ಈ ಾಯ ೇವೆಗೆ ಅಷು ಸುಲಭದ ೆಲಸಾರಾ .
“ೇವೆಗಳ ವಯಕ ಅಥಾ ಾಮೂಕ ಪಯತಂದ ಅವೆ ಬಾಂಡ ಸೃ ಾಧಾಗೇ ಇಾಗ,
ಶ ರೂಪಾ ಭಗವಂತ ಅವೊಳೆ ತುಂ, ಅವಂದ ಬಾಂಡ ಸೃ ಾದ” ಎನುಾೆ
ಚತುಮುಖ. ಾಸಗಳ ೇಳವಂೆ: ಪಾಸ ಶೕ ೈವ ಶಯೇ, ಾಾೈ ಾನ ಬಲ ಾ
ಚ . ಶಸರೂಪಾದ ಭಗವಂತ ಶ ೊಾಗ ಾತ ಾಯ ನೆಯುತೆ. ಭಗವಂತನ ಇೆ ಇಾಗ ಆತ
ನಮೆ ಶ ೊೇ ೊಡುಾೆ ಮತು ಆತನ ಇೆಯಂೆ ಾಯ ೆರೇರುತೆ. ಭಗವಂತನ ಶ
ಆಾನಂಾ ೇವೆಗಳ ೊಸ ಹುರುಪ ಮೂತು. ಅವಕಯದ ಮೂಲದವದ ಶಣಂದ ವಕ
ರೂಪದ ಬಾಂಡ ಾಣ ಾರಂಭಾತು. ೕೆ ಕೆ ಾಣದ ಶಗಳ, ಕೆ ಾಣುವ ಶಗಳ ೇ,
ಾಣದು ಾಣುವ ಶಾ, ಇನು ೆಲವ ಾಣದ ಶಾೇ ಉದು, ಸತು-ಅಸತು ಒಂದೊಂದು
ಉಾಾನಾ, ವಕ ಅವಕೊಳೆ ೇ, ಅವಕವ ವಕೊಳೆ ೇ ಒಂದು ಭಯಂಕರಾದ ಪಪಂಚ
ಾಣಾತು! [ಈ ೕನ ಾತು ಪರಾಣು ರಚೆಯನು ದವೆ ಚಾ ಅಥಾಗುತೆ.
ಅರುವ atom ಮತು subatom, ಅೊೊಳನ space, ಅರುವ ರಂತರ ಚಲೆ, ಇೆಲವ ಒಂದು
ಸಯವಲೇ?].
ಈ ಬಾಂಡೆಂದೆ ಅದು ಭಯಂಕರ! ಏೆಂದೆ ಅದು ಹುಟು-ಾವಗಳ ಚಕಭಮಣ. ಅದು ನಮೆಲಗೂ
ಸಂಾರದ, ಾನ ಭಯವನು ಹುಸುವಂತಹದು. ನಮೆ ಸಂಾರದ ಭಯವನು ೕಡುವವನೂ ಭಗವಂತ,
ೕದ ಅಭಯವನು ೕಡುವವನೂ ಭಗವಂತ. ೕೆ ಾವ ಭಯವನು ೕದರೂ ೕರಾರದ ಾನ
ಭಯವನು ೕಡುವ ಬಾಂಡ ರಚೆಯನು ಭಗವಂತ ತನ ಪರುಷಾಮಕ ರೂಪಂದ ಾದ. ಈ
ಹಂತದ ಇನೂ ಂಾಂಡ ಸೃ ಆಲ. ಬಾಂಡ ಸೃಾ ಅ ೕವಾತಗಳ ಸೃಾಗಲು
ಾಾರು ವಷಗಳ ೆ. ಭಗವಂತ ತನ ಯಮದಂೆ ಹಂತಹಂತಾ ಸೃ ಾಯವನು
ೇವೆಗಳ ಒಳೆ ಕುತು ಾದ. ೕಾ ಸೃ ಾರಂಭಾ ಪಣ ಸೃಾಗಲು ಮೂರು ಾರದ
ಎಂಟುನೂರ ಎಂಬೆಂಟು ಾರ ೋ ವಷಗಳ ೆ. ಇದು ಈ ಶದ ಆಯನ ಎಂಟೇ ಒಂದು
ಾಗ (ಸೃಾದ ಪಪಂಚದ ಆಯಸು ೩೧,೧೦೪ ಾರ ೋ ವಷಗಳ).
ವಷಪಗಸಹಾಂೇ ತದಂಡಮುದೇಶಯ ।
ಾಲಕಮಸಾವೋ(S)ೕೕ(S)ೕವಮೕಜನ ॥೩೪॥
ಇ ಾಲು ವಣದ ಸೃ ಎಂದೆ ಾಲು ವಣದ ಅಾ ೇವೆಗಳ ಸೃ ಕೂಾ ೌದು. ಮುಖಂದ
ಾಹಣ ವಣದ ಸೃಾತು ಎಂದೆ ಾಹಣ ವಣವನು ಯಂಸತಕಂತಹ ೇವಾ
ಅವಾತು ಎಂದಥ. ಚತುಮುಖ ಬಹ ಾಹಣವಣದ ಮುಖ ೇವೆಾದೆ ಬಹಸ ಮತು
ಅ ಕೂಾ ಾಹಣ ವಣದ ಅಾ ೇವೆಯರು. ಇನು ಯ ವಣದ ಮುಖ ಅಾ ೇವೆ
ಮುಖಾಣ ಅಥಾ ಾಯುೇವರು. ಅವರ ಅನಂತರ ಅೇಕ ೇವೆಗಳ ಯ ವಣದ ಅಾ
ೇವೆಗಾಾೆ. ಗರುಡ-ೇಷ-ರುದರು, ಇಂದ-ಾಮರು, ಅರುದ, ಾಯಂಭುವ ಮನು, ದ ಪಾಪ,
ೈವಸತ ಮನು, ಯಮ, ಚಂದ, ಸೂಯ, ವರುಣ, ಇವೆಲರೂ ಯ ವಣದ ಅಾ ೇವೆಗಳ. ಇೇ
ೕ ೈಶ ವಣದ ಮುಖ ಅಾ ೇವೆ ಅಹಂಾಣ. ನಂತರ ೪೯ ಮಂ ಮರುತುಗಳ, ೭ ಮಂ
ವಸುಗಳ(ಅಷ ವಸುಗಳ ಅಯನು ಟು ಇತರ ಏಳ ಮಂ), ಹತು ಮಂ ರುದರು(ಏಾದಶ ರುದರ
ಪಾನ ರುದನನು ಟು ಇತರ ಹತು ಮಂ), ಎಂಟು ಮಂ ಆತರು(ಾದಾತರ ಇಂದ, ಸೂಯ,
ವರುಣ ಮತು ಷುವನು ಟು ಇತರ ಎಂಟು ಮಂ), ಇವೆಲರೂ ೈಶ ವಣದ ಅಾ ೇವೆಗಳ.
ಇೇ ೕ ಶದ ವಣದ ಅಾ ೇವೆಗಳ: ಋ, ಅಗಳ, ಪೕ, ಶ, ಾಾಾ
ೇವೆಗಳ ಮತು ಮೃತು ೇವೆಗಳ. ೕೆ ವಣ ಸೃ ಎನುವದರ ಮೂಲಭೂತ ಅಥ ಅಾ
ೇವೆಗಳ ಸೃ ಎನುವದು ಇೊಂದು ಮುಖ. ಈ ಅಥ ವರೆಯನು ಾವ ಉಪಷತುಗಳ
ಾಣಬಹುದು.
*********
ಷೋSಾಯಃ
ಾರದ ಚತುಮುಖ ಸಂಾದ ಮುಂದುವದುದು
ಂನ ಅಾಯದ ಬಂರುವ ಮಹತತ ದ ಸೃ, ಅಹಂಾರ ತತ ದ ಸೃ , ಪಂಚಭೂತಗಳ ಸೃ, ಇಾ
ಸೃ ಪಗಳ ೈಾಕ ಂತೆಯ ಾವ ಅಥ ಾೊಳಬಹುಾದ ಸೃಯ ಒಂದು ಪಾರ.
ಆದೆ ಈ ಅಾಯದ ಬರರುವ ಾರಗಳ ೈಾಕ ಂತೆೆ ಗುವಂಥವಗಳಲ. ಭಗವಂತನ ಸೃ
ಾನದ ಎಾ ೕಯನು ೕ ಂರುವ ಸತ.
ಂನ ಅಾಯದ ಬಂರುವ ಭಗವಂತನ ಅವಯವಗಳ ಕಲೇ ಾನೆ ಲುಕದ ಾರ.
ಭಗವಂತನ ಶೕರ ಾಾನಂದಮಯ. ೕರುಾಗ ಅಂಥಹ ಾಾನಂದಮಯನ ಅಂಾಂಗಗಳನು
ಕಸುವದು ೇೆ? ಾಾನಂದಮಯಾದ ಮುಖ, ಾಾನಂದಾಯಾದ ೋಳ,
ಾಾನಂದಮಯಾದ ಾಲು, ಆ ಅವಯವಗಂದ ಸೃ, ಇಾಯನು ನಂದ ಕಸುವದು ಾಧಲ.
ಇದು ನಮೆ ರುವ ಾವೇ ಾಪಂಕ ಂತೆಗೂ ಒಳಪಡದಂತಹ ಸಂಗಾರುವದಂದ,
ಅಂತರಂಗ ಪಪಂಚದ ಅನುಭವ ಆಗುವ ತನಕ ಇದನು ನಂದ ಯುವದು ಕಷ.
ಮಣು-ೕರು-ೆಂಂಾದ ಪಾಥಗೆ ಬಣರುತೆ ಆದೆ ಾ ಮತು ಆಾಶೆ ಬಣಲ. ಇದಕೂ
ನಾದ ಇೊಂದು ಷಯ ಏೆಂದೆ “ಶಗೂ ಬಣೆ(Energy has color)”. ಆದೆ ಶ ಎನುವದು ಮಣು-
ೕರು-ೆಂಂಾದ ಪಾಥವಲ. ಆದರೂ ಅದೆ ಆಾರೆ, ಬಣೆ! ಈ ಾತನು ಾವ ಅಥ
ಾೊಳವದು ಕಷ. ಈ ಷಯ ಅನುಭವೆ ಬರುವ ಒಂದು ಉಾಹರೆ ಎಂದೆ ನಮ ೇಹದ ಸುತಲು
ಇರುವ ಪೆ(Physical aura). ಇದು ನಮ ಬಗೆ ಾಣದರೂ ಕೂಾ ಇದನು ಾನ ಪಾಸುತೆ.
ನಮ ಸುತನ ಪೆ ನಮ ೕಚಾ ಲಹಗನುಗುಣಾ ಬದಾಗುರುತೆ. ಅಂತರಂಗ ಪಪಂಚದ
ಸಶೇ ಇಲರುವ ವಯ ಸುತನ ಪೆಯ ಬಣ ಬೂ ಬಣಾರುತೆ. ೋಪ ಬಂಾಗ ಈ ಪೆ
ೆಂಾಗುತೆ. ಪಸನೆ ಅಥಾ ಸಂೋಷಾಾಗ ಇದು ಹಳ ಬಣಾರುತೆ. ಸಮೃ ಇಾಗ
ಹಾರುವ ಈ ಪೆ, ಾನದ ಬಹಳ ಆಳೆ ೋಾಗ ೕಲಾರುತೆ.[ಇದಾ ಭಗವಂತ ೕಲ
ೕಘ ಾಮ]. ಇದಂದ ನಮೆ ಯುವೇೆಂದೆ: ಪಂದು ಾವೆಗಗೂ ಒಂೊಂದು ಶ ಇೆ
ಮತು ಆ ಶೆ ಒಂೊಂದು ಬಣೆ ಎನುವ ಾರ. ನಮ ೇೆೇೆ ೕಚಾ ಲಹ,
ಾವೆಗಳ(Thoughts) ೇೆೇೆ ಬಣ ಾ ನಮ ೇಹಂದ ೊರೊಮುರುತೆ.
ಾಾನಂದ ಸರೂಪಾದ ಭಗವಂತ ಶ ಸರೂಪ. ಆದಂದ ಅವೆ ಬಣೆ ಎನುವ ಾತನು ಾವ
ೕನ ವರೆಯಂೆ ಒೊಳಬಹುದು. ಆದೆ ಸವಾಪ ಭಗವಂತೆ ಎಯ ಆಾರ? ಸವಗತಾದ
ಭಗವಂತೆ ಆಾರೇ ಇಾ ಎಂದು ೆಲವರು ತಮ ತಕವನು ಮಂಸುಾೆ. ಆದೆ ಅೇ ಯುೆ (logic)
ಅನುಗುಣಾ ೋದೆ ಭಗವಂತ ಸವ ಸಮಥ ಕೂಾ ೌದು. ಾಾ ಆತ ಾನು ಬಯದ
ಆಾರವನು ತೆಯಬಲನಲೇ? ೕಾ ನಮ ಬುಯ ಪೆ ಗದ ಭಗವಂತನನು ಾವ ನಮ
ತಕದ ಪಯ ಕಾಕಲು ಪಯಸಾರದು. ಭಗವಂತ ಾಾರನೂ ೌದು, ಆತ ಾಾರನೂ ೌದು.
ಅವನು ಾಾನಂದಮಯ ಆದರೂ ಆತೆ ಬಣೆ. ಇದು ಾಪಂಕಾ ನಮ ಅನುಭವೆ ಗದ ಸತ.
ಈ ಎಾ ೆೆಯ ಈ ಅಾಯವನು ೋಾಗ ನಮೆ ಇ ೇರುವ ಷಯ ಅಥಾೕತು!
ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವದ ಸೃಯ ಾರದ ವರೆಯನು ಾವ ಈ ಅಾಯದ ಾಣಬಹುದು.
ಆಗುವ ಎಾ ಸೃ ಕೂಾ ಆ ಭಗವಂತನ (ಪರುಷನ )ಆತಾೆ” ಎಂದು. ಇ ಬಳೆಾರುವ
“ಪರುಷ ಏವ” ಎನುವ ಪದವನು ಎರಡು ೕ ಪದೇದ ಾಡಬಹುದು. ೧. ಪರುೇ ಏವ ೨. ಪರುಷಃ ಏವ.
‘ಪರುೇ ಏವ’ ಎಂದೆ ಎಲವ ಪರುಷನ ಆತಾೆ ಎಂದಥ. ಇನು ‘ಪರುಷಃ ಏವ’ ಎಂದೆ ಎಲವ
ಪರುಷೇ ಆಾೆ ಎಂಾಗುತೆ. ಇದರಥ ಭಗವಂತನ ಇೆಯಂೆ ಎಲವ ನೆಯುತೆ ಮತು ಎಲವ
ಆತನ ಅೕನ ಎಂದಥ. ಇದೇ ೕೆಯ ಅಜುನ ೕೆ ೇಾೆ: ಸವಂ ಸಾೕ ತೋS
ಸವಃ ॥೧೧-೪೦॥ “ೕನು ಎಲವನೂ ಾ ಯಂಸುರುವದಂದ ಎಲವ ೕೇ” ಎಂದು.
ಇದೇ ೕಕೃಷ ೕೆ ೇಳಾೆ: ನ ತದ ಾ ಯ ಾನಾ ಭೂತಂ ಚಾಚರ ॥೧೦-೩೯॥
ಅಂದೆ: “ಚಾಚಾತಕ ಪಪಂಚದ ನನನು ಟು ಸತಂತಾದುದು ಾವದೂ ಇಾ” ಎಂದಥ.
ಇೇ ಅಥದ ಇ ಚತುಮುಖ “ಎಲವ ಆ ಪರುಷೇ” ಎಂಾೆ.
ಭಗವಂತ ಾನು ಸೃದ ಬಾಂಡವೆಾ ಆವೊಂಡ. ಅೇ ೕ ಂಾಂಡದ ತುಂದ
ಭಗವಂತ, ಅ ಒಂೊಂದು ೇಣು ಅಂಗುಲದ ಅಕೊಂಡು, ರಂದ ಒಂದು ೇಣು ೕೆ
ಸಹಾರದ ತನ ಒಂದು ರೂಪದ ೆೆಂತ. [ಈ ಂೆ ೇದಂೆ ನಮ ೇಹದ ಸುತ ಲೂ ೇಹೆ
ಸಂಬಂದ ಒಂದು ಪೆ ಇರುತೆ (Physical Aura). ಅಂಥಹ ಪೆಯ ರಂದ ಒಂದು ೇಣು
ೕೆ ಸಹಾರ ಎನುವ ಶ ೇಂದರುತೆ. ನಮ ೇಹದ ಸುತನ ಪೆ ೇರುತ ೆ ಎನುವದನು
ಾವ ಾಾಗಹಣದ ಾಣಬಹುದು] “ೕೆ ಂಾಂಡ ಬಾಂಡೊಳೆಾ ಭಗವಂತ
ತುಂ ಂತ” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ.
ನಮ ೇಹ ಭಗವಂತನ ಾಸಾನ. ಈ ಶೕರೇ ಆತನ ಮೆ! “ಆತ ತನ ಮೆಯನು ಾೇ ತುಂ
ೆಳದ” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ. ೆಳಕು ಾ ಆತ ಎಲವನೂ ಕಂಡನಂೆ. ಇದಾ ಆತನನು ೇತ
ಎನುಾೆ. ಾವ ೇವಲ ೇತಸರು. ನಮ ೇಹೊಳೇೆ, ಅದು ೇೆ ೆಲಸ ಾಡುತೆ ಎನುವ
ಷಯೇ ನಮೆ ಲ. ಭಗವಂತ ಾಣಶಾ ನಮ ೇಹೊಳೆ ತುಂ ನಮೆ ೈತನ ೊಟ,
ಚಲನವಲನವನು ೊಟ. ೕೆ ಂಾಂಡ ಬಾಂಡದೆಾ ತುಂ, ಒಳಗೂ ೊರಗೂ ೆಳಕು ತುಂ,
ಎಲವನೂ ಾಣುಾ, ಾಾ ಂಾೆ ಭಗವಂತ.
ಾಲದ ಅಭಯ ಎಂದೆ ೕ. ಇಂಥಹ ೕ ಯಲೂ ನಮನು ಯಂಸುವವನು ಆ
ಭಗವಂತ. ಇದೇ ಷುಸಹಸಾಮದ “ಮುಾಾಂ ಪರಾಗಃ ” ಎಂದು ೇಳಾೆ. ಬಹಸೂತ
ಕೂಾ “ಮುೋಪಸೃಪವಪೇಾ ” (ಮುಕರು ೋ ೇರೇಾದ ‘ಆಶಯ’) ಎಂದು ಇೇ ಾತನು
ೇಳತೆ. ಒನ ೇಳೇೆಂದೆ ಮುಾಮುಕ ಾಮಕ ಆ ಭಗವಂತ.
ೕನ ೇಕದ “ಭಗವಂತ ಅನವನು ಮತು ಮತವನು ೕ ಂಾೆ” ಎಂದು ವಾೆ. ಇ
ಮತ ಎಂದೆ ಮರಣೕಲ ಮತು ಅನ (ಅದೇ) ಎಂದೆ ಾಶೊಳಾಗುವಂಥಹದು ಎಂದಥ. ಆದೆ ಈ
ೕ ಅಥ ಾದೆ ಈ ಎರಡೂ ಪದಗಳ ಸುಾಾ ಒಂೇ ಅಥವನು ೕಡುತೆ. ಾಾ ಇ ಅನಂ
ಎನುವ ಪದವನು ಒಂದು ೇಷ ಅಥದ ಬಳಸಾೆ ಎನುವದು ಯುತೆ. ಐತೇಯ ಾಹಣದ
ೇಳವಂೆ “ೕ ಅನಂ ದಾ ” “ಾನು ೆಚು ಆಾಸುವ ತತ ದಾ” ಎನುಾೆ ಭಗವಂತ. ಇ
ದಾ ಎಂದೆ ೕಲ. ೕಾ ಭಗವಂತ ಅನವನು ಮತು ಮತವನು ೕ ಂಾೆ ಅಂದೆ
ಹುಟುಾೆ ಒಳಾಗುವ ಬಾ ಸಮಸ ೕವರು(ಮತರು) ಮತು ಜಗನ ಾಾದ
ಪಕೃ(ಅನಂ) ರಾೇಯನೂ ಕೂಾ ೕ ಂಾೆ ಎಂದಥ. ಚತುಮುಖನನು ದು ಸಮಸ
ೕವರೂ ರರು. ನಾದ ೕಲ ತಮುಕಳ. ಎಲರನೂ ೕ ಂರುವ ಆ ಭಗವಂತ(ಅರ)
ಮುಕ ಾಮಕ. “ಇಷು ಾದ ತತ ವನು ಶಬಗಂದ ವಸುವಾಗ, ಆತನ ಮಯನು ೇ
ಮುಸುವಾಗ ಾಂದಲೂ ಾಧಾ” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ.
ಪರುಷಸೂಕದ ಮುಂನ ಾನ ವರೇ ೕನ ೇಕ. ಪರುಷ ಸೂಕ ೕೆ ೇಳತೆ: ಾೋsಸ
ಾ ಭೂಾಾದಾಮೃತಂ ।।೩।। ಾದೂಧ ಉೈತುರುಷಃಾೋsೇಾಭಾತುನಃ ।
ಇೇ ಾತನು ಇ ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವ ೇಳಾೆ. “ಪಪಂಚದ ಸಮಸ ೕವಾತಗಳ
ಒಳೆ ತುಂರುವದು ಭಗವಂತನ ಒಂದು ಾದ” ಎಂದು. ಾಾನಾ ಾದ ಎಂದೆ ಾಲೇ ಒಂದು
ಅಂಶ. ಆದೆ ೕನ ೇಕದ ಆ ಅಥದ ಈ ಶಬ ಬಳೆಾಲ. ಇ ಾದ ಎಂದೆ ಒಂದು ಕ
ಅಂಶವೇ. ಈ ಅಂಶವನು ಾವ ಶಬಂದ ವಸುವದು ಾಧಲ. ಅದು ಸಮುದದನ ಒಂದು
ಂದುನಂೆ, ಮಾ ಾೆಯ ಒಂದು ಯಂೆ.
ನಮೆ ಪಪಂಚದ ಸಂಪಣ ವಸು ಲ. ಪಪಂಚದ ಸಮಸ ವಸುಯನು ದವನು ಆ
ಭಗವಂತೊಬೇ. ಾವ ರುವದು ೇವಲ ಮೋಟವನೇ. ಇಂದು ನಾ ಸಮೆಗೆ ಾರಣ
ಾವ ಸಮಸ ವಸುಯ
ನು ಾ ಎನುವ ಷಯವನೂ ಾವ ಯೇ ಇರುವದು! ಏನೂ ಯೇ
ಇರುವ ಮೂಢಾದರೂ ೊಂದೆಾ, ತನೆ ಎಲವ ಾ ಎನುವ ಸತವನತ ಾಾದರೂ
ಅಾ. ಆದೆ ಇೆರಡರ ಮಧದದು ಅಹಂಾಾದೆ ಕಷ. ಾಗವತದ ಮೂರೇ ಸಂಧದ
ಬರುವ ಒಂದು ೇಕ ಈ ೕ ೇಳತೆ: ಯಶ ಮೂಢತೕ ೋೇ ಯಶ ಬುೇಃ ಪರಂ ಗತಃ । ಾವೌ
ೕೆ ವದ ಮೂರು ೋಕಗಳ ೇಷಾ ಪೆಗಲದವರು ೋ ೇರುವ ಾನ. ಇ
ಪೆಗಲದವರು ಎಂದೆ ೇವೆಗಳ. ೇವೆಗೆ ಮಕದರೂ ಕೂಾ ಮಕೆ ತಂೆ-ಾಯ
ಾ(ಾಲುಪ) ಇಲದ ಾರಣ ಅವರನು ಪೆಗಲದವರು ಎನುಾೆ. ಉಾಹರೆೆ ವನ ಮಗ
ಗಣಪ. ಆದೆ ಗಣಪೆ ಎಂದೂ ವ ಪದ ಗುವಾ. ವ ಪದ ವೇ ೊರತು ಗಣಪಗಲ.
ಗಹಸಾದವರು ೋ ೇರುವ ಮುಕ ಾನಗಳ ಇೆ. ಅ ಮುಖಂದ ಭಗವಂತನ ಆಾಧೆ
ಾಡುವವರು ಇಂದ ೋಕದ ಸೕಪರುವ ಭಗವಂತನ ೋಕವನು ೇರುಾೆ. ಅೇ ೕ
ಯಗಾದವರು ಧುವೋಕದ, ಬಹಾಗಳ ಸೂಯ ಮಂಡಲದ, ಾನಪಸರು ೕರುಖರದನ
ಭಗವಂತನ ಾನವನು ೋ ೇರುಾೆ. ಈ ೕ ೇೆೇೆ ಾಧೆ ಾದವೆ ೇೆೇೆ
ಾನಗದರೂ ಸಹ, ಎಲರೂ ೇತೕಪದ ಮುೇನೇ ೋಗೇಕು. ಇೆಲವ ಮುೆ ಸಂಬಂದ ಮತು
ಾನುಷ ಕಲೆೆ ೕದ ಾರ.
“ತೋ ಷ ವಾಮಾಶಾನಶೇ ಅ” ಎಂದು ಪರುಷ ಸೂಕ ೇದ ಾತೇ ಇ ಚತುಮುಖ
ವಾೆ. ಇ ಾಶನ ಎಂದೆ ಕಮಫಲವನುಣುವ ಅಾಗಳ ಾಗೂ ಅನಶನ ಎಂದೆ
ಕಮಬಂಧವನು ಾದ ಅಪೋಾಗಳ. ಾಶನರು ಎಂದೆ ಸಂಾಗಳ, ಅಸಶನರು ಎಂದೆ ಮುಕರು
ಎನುವದೂ ಈ ವರೆಯ ಇೊಂದು ಅಥ. ಇ ಚತುಮುಖ ೇಳಾೆ: “ಅೆೆ ಒಳಾದವರು ಮತು
ೆಂದ ಾಾದವರು ಎಲಗೂ ಪರುಷ ಶಬಾಚಾದ ಭಗವಂತೇ ಆಶಯ. ಭಗವಂತ
ಾಶಾನಶನರೊಳೊಂಡ ಸಮಸ ಪಪಂಚವನು ಾ ಂಾೆ” ಎಂದು.
ಚತುಮುಖ ಹುದ ತಣ, ಏನೂ ಇಲದ ಆ ಸಮಯದ ಆತೆ ತನನು ಹುದ ತಂೆಯನು
ಾಕಾ ಪಸೇಕು ಎನುವ ಅನುಸಂಾನಾತು. ಇಂಥಹ ಸಮಯದ ಸೃ ಪಯೇ
ಾಕ ಪಾ ಚತುಮುಖ ೋರುವದನು ಇ ಾಣುೇೆ.
ದಲು ಚತುಮುಖ ೆಳಂದ ಹುದ ಎನುವದನು ಈ ಂೆ ೋೇೆ. ೕೆ
ೆಳದ ಚತುಮುಖ ೆೆದು ಮೊ ಹುದ. ೆ ಒೆಯುವದು ಅಂದೆ ಕಮಲ
ಅರಳವದು. “ಅರದ ಕಮಲದ ಾನು ಮೆ ಹುೆ” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ. ೆೆದು ಬಂದ
ಚತುಮುಖೆ ಸೃಯ ಆಯ ಭಗವಂತನ ಾದಪೆೆ ೇಾದ ಾಮಗರಲ. ೕರುಾಗ
ಆತೆ ತೆದುರು ಸಹಾರು ಕರಚರಣಗಂದ ತುಂ ಂರುವ ಭಗವಂತನ ಅವಯವಗಳ ಪಪಂಚದ
ಅನಂತ ವಸುಗಳ ಮೂಲರೂಪದ ಸೃಾಗುರುವದು ಾಣುತೆ. ಇಂಥಹ ಭಗವಂತೆ ೊರಂದ
ೊಡುವದೇೆ? ಮುಂೆ ಹು ಬರುವ ಸಮಸ ವಸುವ ಕೂಾ ಸೂರೂಪದ ಭಗವಂತನೇ
ತುಂರುವದನು ಚತುಮುಖ ಕಂಡ.
ಯ ಅಂದ ೕೆ ಅ ಬ ಎನುವೊಂೆ. ನಮರುವ ಪಶುತವನು ಬೊಡುವದು ಈ ಬಯ
ಂನ ಾತಯ. ಇ ಅದೇ ಪರುಷೕಧ ಎಂಾೆ. ಪರುಷೕಧ ಎಂದೆ ನರೕಧ ಅಥಾ
ನರಬಯಲ. ನಮರುವ ೋಷವನು ಪಾರ ಾಡು ಎಂದು ನಮನು ಾವ ಸಂಪಣಾ
ಭಗವಂತೆ ಅೊಳವೇ ಪರುಷೕಧ.
ಯ ಾಡಲು ಅ ಾಮೇಯಗಳ ೇಕು, ದೆ ೇಕು, ಮಂತಗಳ ೇಕು. ಸೃಯ ಆಯ ನೆದ ಈ
ಯದ ಭಗವಂತನ ಮುಖಂದ ೊದ ೇದಾೕ ಾಮೇಯಾತು. ಆ ಒಂೊಂದು
ಸೂಕೇ ಮಂತಾತು. ಪಪಂಚದ ಭಗವಂತ ಸೃಾದ ಅನಂತ ಸಂಪೇ ಆ ಯದ
ದೆಾತು. ಈ ೕ “ೕನು ೊಟ ಸಂಪತು ನೆ ಅತ; ನ ಾಂದ ಬಂದ
ಾಮೇಯಗೇ ನ ಾಮೇಯಗಳ; ಆ ಮಂತಗೇ ನ ೋತಗಳ ಎನುವ ಅನುಸಂಾನೊಂೆ
ಭಗವಂತನ ಅವಯವಗಂದ ಬಂದದೇ ಅವೆ ಅ ಾನು ಯಾೆ” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ.
ವತಗಳ ಸೃಾದವ, ಯದ ೆಸರುಗಳ ಸೃಾದವ, ಯಂದ ಆಾಸಲಡುವ ೇವ-ೇವೆಯರ
ೆಸರು ಎಲವ ಭಗವಂತಂದ ಆಾರಾದ ೇದಾಯ ತು. ಾರನು ಕುತು
ಯಾಡೇೋ ಆತೇ ಸಹಸೕಾ ಪರುಷಾ ಎದುೇ ಂಾೆ. ಇನು ಪಾರ ೇವೆಗಳ,
ಆಾಂತರ ೇವೆಗಳ ಎಲರೂ ಭಗವಂತನ ಅವಯವಗಂದ ೇವಾ ಾರತಮಕನುಗುಣಾ
ಸೃಾಗುಾೆ. ೇವ-ೇವೆಯರನು ೇೆ ಉಾಸೆ ಾಡೇಕು, ೇೆ ಆಹುೊಡೇಕು
ಎನುವದನು ೋಸುವದಾ ಆಯೇ ಸೃಯನು ಭಗವಂತ ಒಂದು ಕಮದ ಸೃದ. [ಇದೇ
ಮುಂೆ ೇವೕಾಂೆ ಎನುವ ಗಂಥರೂಪದ ಋಗಳ ನಮೆ ೕದರು]. ಾವ ಕಮದ ೋಮ
ಾಡೇಕು, ಾವ ಮಂತವನು ಎ ಬಳಸೇಕು, ಇಾ ಭಗವ ಸಂಕಲಂದ ೇೋಾರ ಾಲದೇ
ವವೆಾ ತು. ಾವದನೂ ೊರಂದ ತರೇಾರಲ. ಎಲವ ಭಗವಂತನೇ ತುಂತು.
ಕಲ ಸೂತಗಳ ಸಂಕಲ ಭಗವಂತಂಾತು [ಇದೇ ಮುಂೆ ಗಹಸೂತ, ಶುತಸೂತ ಇಾ
ಸೂತ(Rituals) ರೂಪದ ರ ಋಗಳ ನಮ ಮುಂಟರು]. ೕೆ ಮುಂೆ ರಚೆಾಗುವ ಗಂಥಗಳ,
ಾಾನಗಳ, ಾಷಗಳ ಸಂಕಲ ಭಗವಂತಂಾತು. ಬಹಸೂತ ಕೂಾ ಇೇ ಾಲದ
ಾಣಾತು.[ಇದೇ ೇದಾಸರು ಾಪರದ ಅಂತದ ಮೆ ರ ನಮೆ ೊರುವದು].
ಇೆಲವನೂ ಬಳ ಚತುಮುಖ ಆ ಯ ೆರೇದ.
ನಮೆ ದಂೆ ಯ ಎಂದ ೕೆ ಅ ‘ಸಂಕಲ’ ಾಡೇಕು. “ಸಂಕಲಃ ಕಮ ಾನಸಂ ” ಎನುವ
ಾೆ. ‘ಾಡೇಕು’ ಎಂದು ಮನನ ಧಸುವೇ ಸಂಕಲ. ದಲು ಾನಕಾ
ಧಸುವದು, ಆೕೆ ೈಕಾ ಮಂತರೂಪದ ೕಾಬದಾಗುವೇ ಜಾದ ಸಂಕಲ. ಇ
ಯೆ ೇಾದ ಸಂಕಲ ಚತುಮುಖೆ ಭಗವಂತಂದ ೊೆತು. ೕೆ ಏನೂ ಇಲೇ ಇರುವ ಎಲವ
ಇದು ಆ ಯ ೆರೇತು. ಚತುಮುಖ ತನೇ ಾನು ಪಶುಾ ಭಗವಂತೆ ಅ ಯ
ೆರೇದ.
ಈ ೕಯ ವವೆ ೇವಲ ಆ ಯೆ ಾತ ೕಸಲಲ. ಇಂದೂ ಕೂಾ ಇದು ಾಧ. ಒಂದು ಒೆಯ
ಾಯ ಾಡೇಕು ಎನುವ ಅಚಲ ಸಂಕಲ ೕವೆ ಬಂದೆ ಆ ಾಯೆ ೇಾದ ಎಲವನೂ ಭಗವಂತ
ಒದ ೊಡುಾೆ. ಇೇ ಈ ಆ ಯ ನಮೆ ೊಡುವ ಸಂೇಶ.
ಸೃಕತ ಾರು ಮತು ಈ ಸೃ ೇೆ ಾಣಾತು ಎಂದು ಾರದೆ ವಸುರುವ ಚತುಮುಖ
ಮುಂದುವದು ೇಳಾೆ: “ಇೕ ಶ, ಸಮಸ ೕವಾತ, ಜಡಪಪಂಚ ಎಲವ ಭಗವಂತನೇ ಇೆ”
ಎಂದು. ಚತುಮುಖ ಬಹ, ಸಮಸ ೇವೆಗಳ, ಋಗಳ, ಎಲರೂ ಭಗವಂತನ ಶವನು ಕಂಡು ಆಾಧೆ
ಾದರು. ಈ ೕ ಭಗವಂತನ ಎಲವನೂ ಾಣುವದು ೇವಲ ಸೃಯ ಆಗೇ ೕಸಲಾ. ಇದು
ಇಂಗೂ ಎಂೆಂಗೂ ಸತ.
ಭಗವಂತ ಸಂತ ಇೆಂದ ಪಕೃಯ ಸತ-ರಜಸು-ತಮಸನು ಬಳ ಮೂರು ಧಾದ
ಾಸುಾೆ. ಆದೆ ಆತೆ ಈ ಗುಣದ ಸಶೇ ಇಲ. “ಸೃಯ ಆಯೇ ಭಗವಂತ ಇಂಥ ೕೆ
ಾ ೋದ” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ.
“ೕನು ೇದೆಲವ
ನೂ ೇೆ. ‘ಚತುಮುಖೇ ಸೃ ಾಡುಾೆ ಎಂದು ಾನು ೇೆ’ ಎಂದು
ೕನು ೇೆಯಾ, ಆದೆ ಾನು ಏನನೂ ಸತಂತಾ ಾಡುವಲ. ಆ ಭಗವಂತ ನನನು ಾಧನಾ
ಬಳ ಏನನು ಾಸುಾೋ ಅದನೇ ಾನು ಾಡುೇೆ. ಅೇ ೕ ವ ಕೂಾ. ಇದು ಸೃ ರಹಸ.
ೕಾ ಸದಸಾತಕಾದ ಈ ಪಪಂಚದ ಾವ ಂಸೇಾದುದು ಎಲವನೂ ಯಂಸುವ ಆ
ಭಗವಂತನೇ ೊರತು ೇೇನನೂ ಅಲ. ಭಗವಂತನನು ಟು ಸತಂತಾ ಾವ ೇವೆಗಾಗೕ,
ೕವಾತಗಾಗೕ ಇಾ. ಈ ಪಪಂಚದನ ಎಲವ ಭಗವಂತಂದೇ ಬಂದವಗಳ. ಅದನು ಅವೇ
ಅ ಅವನನು ಾವ ಪಸೇಕು” ಎಂದು ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವಸುಾೆ.
ಸೃ--ಸಂಾರಗೆ ಇಾೋ ೊೆಾರರಲ. ಎಲವದರ ಂೆ ಆ ಭಗವಂತಾೆ.
ಪಪಂಚದರುವ ಎಲವ ಅವನೇ ಇರುವಂತಹದು. ಆದಂದ ಾವ ೊರಂದ ಆತೆ ೊಡುವಂತಹದು
ಏನೂ ಇಾ. “ೕನು ೕರುವದನು ನೆ ಅೇೆ. ೕನು ನನನು ಉದಸು” ಎಂದು ಭಗವಂತೆ
ನಮ ಇೕ ಬದುಕನು ಅೊಳವೇ ಒಂದು ಮಾಯ. ಇೇ ಸೃಯ ಆಂದ ಅಂತದ ತನಕ
ರಂತರ ನೆಯೇಾದ ಮಾಪೆ. ಇದು ದವಗಂದೇ ಾಡೇಾರುವ ಯವಲ. ಇೊಂದು
ಾನಸಪೆ. ಹಸುೆ ನಲು ಗುರನು ೕಡುವ ವಸಂತಾಲೇ ನೆ ತುಪ; ೇೆಯ ಒಣಗುವ
ಮರಗೇ ನ ಯದ ಕೆ; ಶರಾಲದ ಸಂಗಸುವ ೊಸ ಾನಗೇ ನೆ ಹಸು; ಎಾ ಾಲದ
ಸಂಪತೂ ನೇ ಮತು ಅದು ನೆ ಅತ ಎಂದು ಸಮಸ ೇದಾರಾದ ಪರುಷಸೂಕದ
ಅನುಸಂಾನೊಂೆ ಾವ ಅಂಗೂ ಇಂಗೂ ಎಂೆಂಗೂ ಾಡೇಾದ ತಯದು.
ತುಂರುವ ಭಗವಂತ. ಾನು ನನ ಹೃದಯದ ತುಂರುವ ಹಯನು ಸಾ ಉತಂಠಂದ ಂತೆ
ಾಡುರುೇೆ” ಎಂದು. ಸಾ ಭಂದ ಭಗವ ಂತೆ ಾಡುವವೆ ೆಟದನ ು ೕಸಲು
ಾಧಾ, ೆಟದನ ು ಆಡಲು ಾಧಾ. ಭಗವಂತನೇ ಸವಸಾೊಂರುವ ವ ಆಡುವ ಾತು
ಸುಾಗದು. “ಾನು ರಂತರ ಭಗವಂತನನು ೋಡುಾ ಆಾಸುರುೇೆ. ಆತ ನನಲೂ ತುಂಾೆ,
ಸವಾಾ ಎೆೆ ತುಂ ಎಲವನೂ ೋಡುಾೆ ಎನುವ ಅವ ನನ ೆ” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ.
ಇದು ಬಹಳ ಮುಖಾದ ಾತು. ಅನನೕೇನ ಭಃ ಅವಾೕ ಎಂದು ೕಕೃಷ ೕೆಯ
ೇಳವಂೆ, ಅನನಾದ ಭಗವದ ಇಲೆ ಪಣ ಾಾಕೆ ಾಧಾ. ಭಗವಂತ ನನಲೂ
ತುಂಾೆ ಮತು ಎೆಲೂ ತುಂಾೆ ಎನುವ ಅವ ಗೊಂಾಗ ಜಾದ ಾಾಕೆಯ ಅಥ
ನಮಾಗುತೆ. ಭಗವ ಪೆಂದ ಬರುವ ೈಕೆಂೇ ಸಹಜಾದ ೈಕೆ.
ಚತುಮುಖ ೇಳಾೆ: “ಭಗವಂತನ ಬೆೆ ಸಂಪಣ ಲ, ಆದೆ ಇಷು ಾತ ೆ: ಭಗವಂತ
ಪಕಲದಲೂ ಒಬ ಚತುಮುಖನನು ಸೃ ಾಡುಾೆ. ಆತ ೇವೆಗಳನು ಸೃ ಾಡುಾೆ, ಮನುಷ-
ಾ-ಪ-ಜಂತುಗಳನು-ೋಕಗಳನು ಸೃ ಾಡುಾೆ. ೕೆ ಪ ಕಲದಲೂ ಒಬ ಚತುಮುಖ ಪದೆ
ಬರುಾೆ” ಎಂದು. ಚತುಮುಖನ ಈ ಾನ ನಮೆ ಸಷಾ ಯುವೇೆಂದೆ “ತನ ಪದ
ಾಶತವಲ, ಇದು ೇವಲ ಒಂದು ಬಹಕಲೆ ೕತ” ಎನುವ ಸಂಪಣ ಅವ ಚತುಮುಖೆ. ಆದೆ
ಾನವಾದ ಾವ ಾವೋ ಒಂದು ಪದ ಾಗ ಆ ಪದೆ ಅಂೊಂಡು ಅಹಂಾಗಾ ಾಯ
ವಸುೇೆ. ಅ ನಮೆ ವೃ ಭಯಂಕರಾ ಾಣಾರಂಸುತೆ. ಆದೆ ಜಾದ ಪವೃ
ಾರಂಭಾಗುವದು ವೃಯ ನಂತರ. ವೃ ಾಲದ ನಮ ಾೆ ಬಂದ ಕತವ ಕಮವನು
ಾಾಕಾ ಾ, ವೃಯ ನಂತರ ಭಗವ ಂತೆಯ ಾವ ಪವೃ ೆೆೊಳೇಕು.
“ವೃಯಾದರೂ ನತ ೊರಳವ ಅವಾಶ ೊೆಯಾ ಭಗವಂಾ” ಎಂದು ೕದೆ ವೃ
ಎನುವದು ಒಂದು ಆನಂದದ ಅನುಭವಾಗುತೆ. ೕವನದ ಾವದು ಅಾಯೕ ಅದರ
ಒೆಯತನವನು ಗ ಆನಂದ ಪಡೇೇ ನಃ ದುಃಖಪಡುವದಲ.
ಎಲರನೂ ಸೃಸುವ ಭಗವಂತ ‘ಅಜಃ’. ಅಂದೆ ಹುಲದ ವನು. ಆತ ಜಗನ ಟದಲ ‘ಪರುಷ’. ಆತ
ಾರೂ ಇಲೇ ಇರುಾಗ ಇದ ಪರುಷ. ಎಲಗೂ ಆಮೂಲಾರುವ ಪರುಷ. ಬಾಂಡ-ಂಾಂಡದ
ತುಂ, ಈ ಪರವನು(ಬಾಂಡ- ಂಾಂಡವನು) ಸಂಪಣ ದ ಪರುಷ.
ಪೕ ಕಲದ ಭಗವಂತ ತನನು ಾನು ಸೃ ಾೊಂಡು ಅೇಕ ಅವಾರಗಂದ, ಅೇಕ
ಭೂರೂಪಗಂದ ಾೊಳಾೆ. ಭಗವಂತ ಾೇ, ತನ ಅಾನದೇ, ತಂದೇ(ಸಂತ
ಇೆಂದ), ತನೇ ಾನು ಸೃ ಾೊಳಾೆ. ಏನೂ ಇಲೇ ಇಾಗ ಾಾಯಣದ. ಆತ ಸಮಸ
ೕಾಣುಗಳನು ತನ ಉದರದ ಧ, ಪಕೃಯ ಸೂಾಣು ಸಮುದ (ಪಳಯ-ಸಮುದ)ದ ಪವದ.
ಆತ ತದಲು ಪರುಷರೂಪಂದ ತನನು ಾನು ಸೃಾೊಂಡ. ಭಗವಂತನ ಾಂಪತ
ಪಕೃಾೆ ೕಲಂೆ. ಇಂಥಹ ಪರುಷ=ಪಕೃ ಾಂಪತದ ಹುದವೇ ಚತುಮುಖ.
ಇ ಚತುಮುಖ ಾನು ರಂತರ ಹೃದಯದ ಾಣುವ ಭಗವಂತನ ವಣೆ ಾಡುವದನು ಾಣುೇೆ.
ಭಗವಂತ ‘ಶುದಃ’ ಅಂದೆ ಅವೆ ೋಷದ ಸಶಲ. ಆತ ಅತಂತ ಪತ. “ಾೕ ೇಾ ೇವೋ
ಗುಣಶ” ಭಗವಂತೊಬೇ ಪಣ ಶುದ, ಪತ. ಆತನನು ಟು ಅಂತಹೇ ಇೊಂಲ. ಏೆಂದೆ:
ಆತ ಾನಸರೂಪ. ಎಾ ಅಶುದೆಯನೂ ಸುಡುವ ಾನಶ ಆ ಭಗವಂತ. ಅಂತಹ ಭಗವಂತನನು ಾವ
ಎೋ ಹುಡುಕುವ ಅಗತಲ. ಏೆಂದೆ ಆತ ನಮ ಅಂತಾಾ ನಳೇ ತುಂಾೆ.
ಭಗವಂತ ಎೇ ಇದರೂ ಕೂಾ ೋಷದ ಸಶ ಅವಲ. ಎಾ ಮಂಗಲದ ೆೆ, ಾಾನಂದ ಸರೂಪ ಆ
ಭಗವಂತ. ಮುಕರು-ಅಮುಕರು, ಆನಂದದರುವವರು, ದುಃಗಳ, ೕೆ ಎಲಗೂ ೆೆ ಆ ಭಗವಂತ. ಜಗನ
ಸೃ--ಸಂಾರೆ ಾರಣ ಆ ಭಗವಂತ. ಆತೊಬೇ ಈ ಪಪಂಚದ ಪಣ, ಉೆಲವ ಅಪಣ.
ಭಗವಂತೆ ಆ-ಅಂತ ಎನುವಲ. ಆ-ತು ಎನುವದು, ಹುಟು-ಾವ ಎನುವದು ಗುಣತಯಗಳ
ಸಶಂದ ಬರುವಂತಹದು. ೕವ ಅಾದಂತಾದರೂ ಕೂಾ, ಆತೆ ೆಗುಣದ ಸಶರುವ ೇಹ
ಬಂದು ೋಗುರುತೆ. ಆದೆ ಭಗವಂತೆ ಎಂದೂ ೆಗುಣಗಳ ಸಶಲ. ಇಂಥಹ ಭಗವಂತೆ
ಾಾದ ಇೊಂದು ಶ ಇಂದೂ ಇಾ, ಇೆಂಗೂ ಇಾ. ಭಗವಂತ ತನೆ ಾತ ಾನು ಪಣ
ದವನು. ಆತನನು ಇತರರು ಎಂೆಂಗೂ ಪಣಾ ಯಲು ಾಧಾ. ಭಗವಂತನ ಕುತು ಈ
ಎಾ ಷಯವನು ಅತವನು ಆತನನು ಾಾತೊಳಬಲ.
ನಮ ೇಹ-ಾತು-ಮನಸು ಎಲವ ಪಾಂತಾ ಭಗವಂತನ ೆೆೊಳೇಕು. ೇಹ ಭಗವಂತನ
ಆಾಧೆೊಸರ, ಇಂಯಗಳ ಭಗವಂತನ ಅೋಸರ, ಮನಸು ಭಗವಂತನ ಂತೆೋಸರ. ೕೆ
ಸವಸವ ಭಗವನಯಾಾಗ ಸತದ ಾಾಾರಾಗುತೆ. ಆಗ ಮನನನ ೊಂದಲ
ಪಾರಾಗುತೆ. ಅಥಶನಾದ ಾಪಂಕ ತಕಗಂದ ೊಂದಲೊಳಾದ ಮನಸು ಸಚಾಗುತೆ.
ಭಗವಂತನ ಅವ ಬರಲು, ಎಾ ೊಂದಲಗಂದ ಾಾಗಲು ಾವ ಭಗವಂತನ ಶರಾಗೇಕು. ಸತದ
ಅವ ೊಡು ಎಂದು ಆತನನು ಾಸೇಕು. ಸತವನು ಾೇ ಆಾರ ಾಡುೇೆ ಎಂದೆ ಅದು
ಾಧಲ. ಅದನು ಭಗವಂತ ನಮ ತೆಯ ೊೆಸೇಕು(Intuitive flash, ನೂಟ ೆ ೇಬುಹಣು
ಗಂಧವಾಧರಾರೇಾ ೕ ಯರೋರಗಾಗಾಾಃ ।
ೕ ಾ ಋೕಾಂ ಋಷಾಃ ತೃಾಂ ೈೇಂದೇಶರಾನೇಂಾಃ ॥೪೩॥
*********
ಸಪೕSಾಯಃ
ಅಾಯ ಪೇಸುವ ಮುನ ಇ ಾವ ವಾಹ ಅವಾರದ ಬೆ ಸಲ ೇಷೆ ಾೋಣ. ಈ
ಅಾಯದ ದಲ ೇಕದ ವಾಹ ಅವಾರದ ಕುಾದ ವರೆಯನು ಾವ ಮುಂೆ ಾಣೇೆ.
ಆದೆ ಆ ವರೆ ಾವ ದಾವಾರದ ಾಣುವ ೈವಸತ ಮನಂತರದ ವಾಹ ಅವಾರದ ವರೆ ಅಲ.
ಭಗವಂತ ಎರಡು ಾ ವಾಹ ಅವಾರದ ಾದು, ಇ ೇಳರುವ ವಾಹ ಅವಾರ ಾಯಂಭುವ
ಮನಂತರದ ನೆದ ತ ದಲ ಭಗವಂತನ ಅವಾರ. ಆನಂತರ ೈವಸತ ಮನಂತರದ ಮೆ
ಎರಡೇ ಾ ವಾಹಾ ಭಗವಂತ ಾೊಂರುವ ಕೆಯನು ಾಗವತದೇ ಮುಂೆ ಾಣಬಹುದು.
ಾಯಂಭುವ ಮನಂತರದ ಚತುಮುಖಬಹಂದ ಸೃಾದ ರಾ-ರಣಕಪ ಎನುವ
ಆೈತೇ ಮರ ೈವಸತ ಮನಂತರದ ಅೇ ೆಸಂದ -ಾಶಪರ ಹು ಬರುಾೆ.[ೆಲವರು
‘ಾಶಪ’ ಎನುವ ಾಮವನು ‘ಕಶಪ ’ ಎಂದು ತಾ ಉಚಸುಾೆ. ಆದೆ ಾೆ ಉಚಸಾರದು.
ಏೆಂದೆ ಕಶಪ ಎನುವ ಪದೆ ೆಟ ಅಥೆ. ಸಂಸತದ ‘ಕಶ’ ಎಂದೆ ಮದ(liquor). ಆದಂದ ಕಶಪ
ಎಂದೆ ‘ಮದೇವಕ’ ಎಂಾಗುತೆ! ಆದೆ ಾಶಪ ಎನುವದೆ ಸಂಸತದ ಅಪವ ಅಥೆ. ಾಶ
ಬೕ ಾಶಪಃ . ಸಮಸ ೇೊಪಷತುಗಂದ ಪಾಶಾನಾದ ಭಗವ ತತ ದ ಗುಣಾನ
ಾದವನು ಾಶಪ]. ಭಗವಂತ ಆೈತ ರಾನನು ೊಲುವದಾ ವಾಹ ಅವಾರ ಾದೆ,
-ಾಶಪರ ಪತ ರಾನ ವೆಾ ೈವಸತ ಮನಂತರದ ಮರ ಅೇ ರೂಪಂದ ಾೊಂಡ.
ದಲ ವಾಹ ಅವಾರದ ಭಗವಂತ ರಾನನು ತನ ೋೆ ಾೆಗಂದ ೕ ೊಂದೆ, ಎರಡೇ
ಾ ಆತನ ಯ ಮಮಾನೆ ಮುಂದ ಗು ೊಂದ ಎನುವ ವರವನು ಾವ ಾಗವತದೇ
ಾಣುೇೆ. ಈ ಎರಡು ವಾಹ ಅವಾರದ ವರ ಯೇ ಇಾಗ ವಾಹ ಅವಾರ ೊಂದಲಾಗುತೆ.
ಇದನು ಸಷಪಸುಾ ಆಾಯ ಮಧರು ೇಳಾೆ: “ಪಥಮಂ ದಂೕಯ ಹತಃ, ಾ ಕಣ
ಾಡಾ ” ಎಂದು. ಇೊಂದು ಮುಖ ಷಯ ಏೆಂದೆ: ಾಯಂಭುವ ಮನಂತರದ ತೆದ ವಾಹೇ
ಎನುವದನು ಆತೇ ಧಸುಾೆ. ಅದು ಅವನ ಇೆ. ಭಗವಂತನ ವಾಹ ರೂಪ ಎಲಗೂ ೊರಗೆ
ಾೊಂಡ ರೂಪವಲ. ಈ ರೂಪವನು ಚತುಮುಖ, ಾಯಂಭುವ ಮನು, ರಾ ಕಂಾೆ. ಅೇ
ರೂಪವನು ಾಗಳ ಾನದ ಕಂಡು ನಮೆ ‘ವಾಹ’ ಎಂದು ವಾೆ.
ವಾಹ ಅವಾರೆ ಸಂಬಂ ಒಂದು ತಪ ಕಲೆ ಾಾನ ಜನರೆ. ಅೇೆಂದೆ: ಾರೕಯರು
ಭೂ ಚಪೆಾೆ ಎಂದು ದರು ಮತು ವಾಹ ಅವಾರೆ ಾವೇ ೈಾಕ ಪೕಕರಣ ಇಲ
ಎಂದು. ಇದೆ ಒಂದು ಾರಣವ ಇೆ. ಅೇೆಂದೆ: ಭಗವಂತನ ಈ ಅವಾರವನು ಕೆ, ಗುರುಾಕಷಣ
ಶ, ಇಾ ಷಯದ ಅಲದ ಕ ಮಕೆ ವಸುಾಗ, ಅವೆ ಗಹಣಾಗುವಂೆ ಸರೕಕರಣ
ಾ “ರಾ ಭೂಯನು ಾೆಯಂೆ ಮಡ ಬಗನಟುೊಂಡು ೋದ” ಎಂದು ವಾೆ.
ಆದೆ ಇೇ ಜವಲ. ನಮ ಾೕನ ಋಗೆ ಭೂಯ ಆಾರದ ಬೆ, ಭೂಯ ಗುರುಾಕಷಣ ಶಯ
ಬೆ ಪಣ ಳವೆ ಇತು. ಅದು ಇಂನ ಾಾತರು ಕಂಡುೊಂಡ ೊಸ ಾರೇನೂ ಅಲ. ಸುಾರು
ಎರಡು ಾರ ವಷಗಳ ಂೆ ಆಯಭಟ “ಆಕೃ ಶಶ ಮೕ ” ಎಂದು ಭೂಯ ಗುರುಾಕಷಣ ಶಯ
ಬೆ ೇರುವದನು ಇ ಾವ ೆನೊಳೇಕು. ಭೂಯನು ‘ಭೂೋಲ’ ಎಂದು ಕೆದ ನಮ
ಾೕನ ಋಗಳ, ಭೂ ದುಂಡೆ ಎಂದು ದರು ಎನುವದು ಅವರು ಬಳರುವ ‘ೋಲ’ ಎನುವ
ಪದಂದೇ ಯುತೆ. ದುಾದೃಷವಾ ಇಂದು ನಮೆ ನಮ ಪಕರು ೊಟ ಅಪವ ಾನದ
ಬೆ ಾವೇ ಳವೆ/ೌರವ ಇಾ. ಭೂಯ ಅಾನಶ(ಗುರುಾಕಷಣ ಶ) ಇರುವದಂದ ಅದು
ತನ ಕೆಯ, ೌಕಾ ಾಲಂಬಾ ಂೆ. ಇಂತಹ ಪಕೃಸತ ಂೆ ಋಗೆ
ಸುರಣಾಗುತು. ಾರತದ ಗತಪದ (ೋಷ ಾಸ) ಸಂಪಣ ಭೂಯ ಾಗೂ ಗಹೋಲಗಳ
ಚಲೆೆ ಅನುಗುಣಾೆ. ಇದು ಇಂನ ಾಾತ ಗತಂದ ಬಂದಲ. ಸುಾರು ೫೦೦೦ ವಷಗಳ
ಂೆ ಮಾಾರತ ಯುದದ ಸಮಯದ ಹಮೂರು ನಗಳ ಅಂತರದ ಎರಡು ಗಹಣ ಸಂಭಸುತೆ
ಾಗೂ ಅದು ಯುದ ಮತು ಯುದದ ಪಾಮ(ಸವಾಶ)ವನು ಸೂಸುತೆ ಎಂದು ೇದಾಸರು
ಯುದಕೂ ದೇ ಧೃತಾಷೆ ೇರುವದನು ಾ ೆನೊಳೇಕು. ಾೕನ ಾಲಂದಲೂ
ಾರತದ ೋಷಾಸ ಕಾರುವಾ ಗಹಣ ಸಂಭಸುವ ಾಲವನು ಗುರುಸುವ ಗತಾತು.
ೕಾ ಾರೕಯರು ಎಂದೂ ಭೂ ಚಪೆಾೆ ಎಂದು ರಲ ಎನುವದು ಸಷಾಗುತೆ.
ವಾಹ ಅವಾರದ ಬರುವ ಇೊಂದು ಸಂಶಯ ಎಂದೆ: ಅ ಭೂ ಕೆಂದ ಕಳೊಂಡು ೕನ
ಮುಳಗುವ ಪಸಂಗ ಬಂಾಗ ವಾಹ ಅವಾರಾತು ಎನುಾೆ. ಇ ಎಲಗೂ ಬರುವ ಸೇ
ಾಾನ ಪೆ ಎಂದೆ: “ಸಮುದಗರುವದು ಭೂಯ ೕೆ. ೕರುಾಗ ಅೇಕ ಸಮುದಗರುವ
ಇಂಥಹ ಭೂ ಮುಳಗುವ ಇೊಂದು ಸಮುದ ಎೆ” ಎನುವದು. ಈ ೕ ಪೆ ಾಡುವವೆ ಪಳಯ
ಸಮುದದ ಕಲೆ ಇರುವಲ. ಾಸಾರರು ಎಂದೂ ಭೂ ೕನ ಸಮುದದ ಮುಳಗುವ ಪ ಬಂತು
ಎಂದು ೇಳಲ. ಬದಾ ಅವರು “ಾರೋದಕ ” ಎಂಾೆ. ಅಂದೆ ೕರು ಾವದಂದ ಮುಂೆ
ಷನಾಗುತೋ ಅದೆ ಾರೕಭೂತಾದ ಮೂಲದವ ಾಾವರಣದ ತುಂರುವ . ಸೃ
ಪವದ ಸೃೆ ೇಾದ ಸಮಸ ಮೂಲದವಗಳ ಪರಾಣು ಸಮುದ ರೂಪದದು, ಸೃಕತ
ಾಾಯಣ ಆ ಪಳಯಸಮುದದ ಪವದ ಎನುವ ಾತನು ಾ ೆನೊಳೇಕು. ವಾಹ
ಅವಾರ ಆಗುಾಗ ಪಣಪಾಣದ ಸೂಲ ಪಪಂಚ ಾಣ ಆರಲ. ಅಂತಹ ಸಂದಭದ ಈ ಘಟೆ
ನೆರುವದು. ನಮೆ ದಂೆ ಭೂ ಕೆಂದ ಸಲ ಾದರೂ ಾಕು. ಅದು ಇತರ ಗಹ-ೋಲಗೆ
ೊೆದು ಾಶಾ ೋಗುತೆ. ಶದ ರಚೆ ಯಶಾಗಾರದು ಎಂದು ಬಯದವನು ರಾ.
ಆದೆ ಭೂಯನು ಮರ ಕೆಯಟು ಶ ರಚೆ ಾದ ಶಕಮ ಆ ಭಗವಂತ.
ಹಂೆ ‘ಭೂಾರ’ ಎನುವ ೆಸೆ. ಭೂಾರ ಎಂದೆ ೆಲದ ಒಳರುವ ಗೆಗಳನು ತನ ಮುಖದ
ತುಯನ ಕ ಾೆಂದ ಅೆದು ಂದು ಬದುಕುವ ಾ. ಇೇ ಶಬವನು ಾಸಾರರು ಭಗವಂತನ
ವಾಹ ಅವಾರದ ೇಷ ಾಮಾ ಬಳಸುಾೆ. ಆದೆ ಅ ಈ ಪದದ ಅಥ ಾತ ಷಾೆ.
ಸಂಸತದ ‘ಾರ’ ಎಂದೆ ೆಂಡ ಎಂದಥ. ಭೂಾರ ಎಂದೆ ತನ ೆಂಡಾದ ಭೂೇಯನು ರ
ಉದಸಲು ಭಗವಂತ ಾದ ಅವಾರ.
ಾಯ ಮಂತದ ‘ತತತುವೇಣ’ ಎನುವನ ‘ವೇಣ’ ಎನುವ ಪದದ ಅಥ ಾಗೂ ವಾಹ
ಎನುವ ಪದದ ಅಥ ಒಂೇ ಆೆ. ವೇಣಂ/ವಾಹ ಎಂದೆ ಎಲರೂ ಆಶಸೇಾದ, ಎಲಂತ
ಾದ ಶ ಎಂದಥ. ೈಕ ಸಂಸತದ ೕಡವನೂ ಕೂಾ ವಾಹ ಎಂದು ಕೆಯುಾೆ. ೕಡವ
ಕೂಾ ಎತರದರುತೆ ಮತು ಾೆಲರೂ ಅದನು ಆಶೊಂೇ ಬದುಕುೇೆ. ಾಾ ೕಡೆ ಆ
ೆಸರು. ಭೂಯನು ಮರ ಕೆಯಟು ನಮೆಲಗೂ ರೆ ೕರುವ ಭಗವಂತ ಾಗೆ
ಾೊಂಡ ರೂಪದೇ ಹಂ ಇರುವದಂದ ಅದಕೂ ವಾಹ ಎನುವ ೆಸರು ಬಂೇ ನಃ ಈ ಪದದ
ವತಗೂ ಮತು ಆ ಾಗೂ ಾವೇ ಸಂಬಂಧಲ. ೇವಲ ರೂಪ ಾಮಂದ ಆ ಾಗೂ ಆ ೆಸರು
ಬಂತು ಅೇ. ಬ, ಈ ೆೆಂೆ ಚತುಮುಖ-ಾರದ ಸಂಾದವಾೋಣ.
ಬೊಾಚ--
ಯೋದತಃ ತೋದರಾಯ ಭ ೌೕಂ ತನುಂ ಸಕಲಯಮೕಮನಂತಃ ।
ಅಂತಮಾಣವ ಉಾಗತಾೈತಂತಂ ದಂಷಾSವ ವಜಧೋ ದಾರ ॥೦೧॥
ವಾಹ ರೂಾ ಬಂದು ಕಮೆ ೇಾದ ಸಮಗ ಾಮಯನು ಸೃ ಾದ ಭಗವಂತ, ಯ
ರೂಾ ಬಂದು ಕಾಚರೆ ೕಾರ ಾದ. ಇದಂದ ಕಮ ಾಂಗಾ ನೆತು. ಆದೆ ೇವಲ
ಕಮಾದೆ ಅದಂದ ಉಪೕಗ ಬಹಳ ಕ. ಕಮ ಶಾಾಗೇಾದೆ ಅದು
ಾನಪವಕಾರೇಕು. ನಮ ಎೋ ಜನ ವತ, ಯಮ, ಪೆ, ಪನಾರ, ಇಾ ಕಮ
ಾಡುಾೆ. ಆದೆ ಅವರು ಅದನು ಏೆ ಾಡುಾೆ ಎನುವದು ಅವೇ ರುವಲ. ಾ೦ೋಕ
ಉಪಷನ ೇಳವಂೆ: "ಯೇವ ದಾ ಕೋ ಶೆಯ ಉಪಷಾ, ತೇವ ೕಯವತರ೦
ಭವ , ಾನ೦ ಯಾ೦ ತನುೇ ". ಅಂದೆ: “ೕನು ಏನನು ಾದರೂ ದು ಾಡು. ಾನ
ಪವಕಾ ಾದ ಕಮ ಸಫಲ. ಇಲದೆ ಅದು ವಥ”. ಾಡುವ ಕಮವನು ಏತಾ
ಾಡುೇೆ, ಾಡುವದರ ಫಲೇನು, ಾಡುವದು ೇೆ ಎನುವದು ನಮೆ ೊರೇಕು. ಅಾನಂದ
ಾಡುವ ಕಮ ವಥ. ಾಾ ಏೇ ಾಡುವದರೂ ದು-ನಂ ಾಡೇಕು. ಯೇ ಾದೆ
ಅದು ಮೂಢನಂೆಾಗುತೆ, ನಂಬೇ ಾದೆ ಡಂಾಾರಾಗುತೆ. ಯ ಂೆ ಳವೆ
ಮತು ನಂೆ ಅತಗತ.
ಇಂದು ನಾ ಸಮೆಗಗೂ ಾರಣ ಳವೆ ಇಲರುವದು. ೆಲವೆ ತುಂಾ ಶೆ ಇರುತೆ. ಆದೆ
ಳವೆ ಇರುವಲ. ಇದಂದ ಆಗುವ ಅಾಹುತ ಏೆಂದೆ: ಾವ ನಂರುವ ಸತವನು ನಮ ಮಕೆ
ನಂಸಲು ನಮೆ ಾಧಾಗುವಲ. ಮಕಳ “ಏೆ ೕೆ ಾಡೇಕು” ಎಂದು ೇದೆ ನಮ ಉತರ
ಇರುವಲ. ಇನು ೆಲವೆ ಶೇ ಇರುವಲ. ೇವಲ ಡಂಾಾರಾ ಎಲವನೂ ಾಡುಾೆ. ಈ
ಎಾ ಾರಣಂದ ನಮ ೇಶದ ಅಪವ ೕಯವತರಾದ ಪರಂಪೆ ಮನಾ ಾಶಾಗುೆ. ಇದೆ
ೇೆ ಾರೂ ಾರಣರಲ. ಾವ ನಮ ಪರಂಪೆಯನು ಅಥ ಾೊಂಡು ನಮ ಮುಂನ ಜಾಂಗೆ
ೇೊಡೇ ಇದುದಂದ ಅದು ಲೊಳ ೆ. ಯಜುೇದದ ಾಂ ಮಂತ ೕೆ ೇೆ: ಓಂ ಸಹ
ಾವವತು । ಸಹ ೌ ಭುನಕು । ಸಹೕಯಂ ಕರಾವೈ । ೇಜ ಾವೕತಮಸು । ಾ ಾವೈ ।
ಾವ ಾಡುವ ಕಮ ಶಾಾಗಲು ಾವದನು ದು ಾೋಣ. ದಲು ೕಣ, ದು
ಾೋಣ, ಾ ಇೊಬೆ ೋಣ.
ಾನಲೇ ಾಡುವ ಕಮ ಷಲೆಂೇನೂ ಅಲ. ಆದೆ ಅದಂದ ಫಲ ಬಹಳ ಕ. ಲ ಗುವ ಹತು
ಕಂೆ. ೕೆಯ ೕಕೃಷ ೇಳವಂೆ: ಾಾಃ ಸವಕಾ ಭಸಾ ಕುರುೇ ತಾ . ಾನ
ಎನುವದು ಸಾ ಪಜಸುವ ೆಂ. ಅದಂತ ೆಚು ಶ ಾಾದ ೆಂ ಇೊಂಲ. ೇೆ ಉಯುವ
ೆಂ ಕೆಯನು ಸುಟುಡುತೋ, ಾೆ ಾನದ ೆಂ ಎಾ ಾಪ ಕಮಗಳನೂ ಸುಟುಡುತೆ.
ಕಮಾ ಾನ ಾತೋ, ಾೇಾಮೃ ಭವ . ಕಮ ೇವಲ ಕಮೋಸರ ಅಲ. ಅದು
ಾನೋಸರ. ಾವ ಕಮಂದ ನಮ ಾನ ೆೆಯುವಲೕ, ಅದು ನಮ ಪಾಬಕಮ ಎಸುತೆ.
ೕಾ ಯಮೂಾ ಭಗವಂತನ ಯಾವಾರಾದ ೕೆ, ಾನವನು ೊಡುವದಾ ಭಗವಂತ
ಾನಮೂ ಕಲಾಸುೇವಾ ಅವತ ಬರುಾೆ. ಬ, ಭಗವಂತನ ಕಾವಾರದ
ೇಷೆಯನು ಚತುಮುಖಂದ ೇ ೕಣ.
ಪೋತರು ಅ-ೋಾಭಂ ಾಾ ಎಂದು ೇ ಅಯ ಕೆ ಆಹು ೊಡುಾೆ. ೋಮ
ಕುಂಡದ ಅಯ ಮುಖವನು ಮನನ ರೂೊಂಡು ಕನ ಾಗೆ ತುಪವನು ಾಕುಾೆ. ಇಾದ
ನಂತರೇ ಾಹೃ ಮಂತಗಂದ ಅಯ ಾೆ ಆಹು ೊಡುಾೆ. ಇದು ಯದ ಆಹು ೊಡುವ
ಕಮ. ಊಟ ಾಡುವದೂ ಕೂಾ ಒಂದು ಬೆಯ ೋಮ. ಇದು ನಳರುವ ಾಣನ
ಸತಾರುವ, ಪಂಚರೂಾದ ಾಾಯಣೆ ಾಡುವ ೋಮ. ಇಯೂ ಕೂಾ ಆಹು ೊಡುವ
ದಲು ಚು ೋಮ ನೆಯೇಕಲೇ ? ಇದಾೕ ತುಪ ಬಸುವದು. ೕೆ ಬಸುಾಗ ಒಂದು
ಾ ಬಸೇ ಅ-ೋಮರ ೕಾ ಎರಡು ಾ ಬಸೇಕು. ಇದನು ‘ಅರ’ ಎನುಾೆ].
ಅ-ಅನಸೂಾರ ತಪನ ಫಲಾ ಷು-ದತಾ, ಬಹ-ೋಮಾ ಮತು ವ-ದುಾಸಾ
ಭೂಯ ಅವತ ಬರುಾೆ [ಈ ಂೆ, ದಲ ಸಂಧದ ೇರುವಂೆ: ಾಾನಾ ದಾೇಯ
ಎಂಾಗ ಮೂರು ತೆ ಏಕ ಶೕರ ಮತು ತೆಯ ಚಂದರುವ ತವನು ತಾರರು ಸುಾೆ. ಆದೆ
ಾಸದ ಎಲೂ ಈ ೕ ರೂಪದ ವರೆ ಇಲ. ದತ, ದುಾಸ ಮತು ಚಂದ ಈ ಮೂವರು ಮೂರು
ಶೕರದ ಅವತ ಬಂದ ರೂಪಗಳ. ಇ ಚಂದ ಎಂದೆ ಚಂದ ಗಹವಲ, ೇವೆ] .
‘ದತ’ ೕಗ ಾಗದ ಮಾ ಪವತಕ. ಆತ ಕಮವನು ಕಮೕಗವಾಯೂ, ಾನವನು
ಾನೕಗಾಯೂ ಾದ. ಬದುನ ೕಗ ಾಧೆಂದ ಎತರೇರುವ ಾನವನು ಉಪೇಶ
ಾದ ಭಗವಂತನ ರೂಪ ಈ ದತರೂಪ. ೕಗ ಾಧೆಯ ಅತುನತ ಯನು ಾನು ಾ ೋ,
ಪಪಂಚೆ ಉಪೇದ ದಾೇಯ. ದಾೇಯ ನೆಾದ ಸಳದ ೊರಾದರೂ ಾಕು, ೕಗ
ಾಗುತೆ ಎನುವ ಾೆ. ಅಂಥಹ ಮಾ ೕಗಪವತಕ ದಾೇಯ.
ಇ ಾರದೆ ಭಗವಂತನ ಅವಾರದ ಕೆಯನು ವಸುರುವ ಚತುಮುಖ ೇಳಾೆ: “ಅಮೕ
ೕಗ ” ಎಂದು. ದಾೇಯ ಅ-ಾರ ಾಚಾದ ಾಾಯಣನನು ಪಾಸುವ ೕಗವನು ೋಕೆ
ತದ. ಇದು ಾಯಂಭುವ ಮನಂತರದ ಆದ ಅವಾರ, ಆದೆ ೈವಸತ ಮನಂತರಲೂ ಕೂಾ
ದಾೇಯನ ಷರನು ಾವ ಾಣುೇೆ. ಾದವ ಕುಲದ ಮೂಲ ಪರುಷಾದ ಯದು,
ಾತೕಾಜುನ, ೕೆ ಅೇಕ ಮಂೆ ಾನಾಗವನು ಉಪೇಶ ಾಡುವ ೕಗಮೂಾ
ದಾೇಯ ಲುಾೆ.
ಚತುಮುಖ ಬಹ ಸೃ ಾರೆ ೇಾದ ಶಯನು ಪೆಯುವದೋಸರ ಭಗವಂತನನು ಕುತು ತಪಸು
ಾಾಗ, ಭಗವಂತ ಷು ಾಮಕಾ ಚತುಮುಖಂದ ಆಾವಾ ಬಂದ. ಈ ಅವಾರ
ಸನಾಗಳ ಸೃಾಗುವ ದೇ ನೆದ ಅವಾರ. “ಇದು ೇವಲ ಾಲೆ ಾಡುವ ಅವಾರವೇ
ಅಲ, ಈ ಅವಾರದ ಭಗವಂತ ನಷಾದ ಂನ ಕಲದದ ಾನ ಪರಂಪೆಯನು ನನೆ ಉಪೇಶ
ಾದ. ಇದನು ಎಾ ಋಗಳ ತಮ ಅಂತಾತದ ಕಂಡು ಉಾಸೆ ಾದರು” ಎಂಾೆ
ಚತುಮುಖ.
೦೬. ತಪಸು ಅಂದೇನು ಎಂದು ೋದ ಭಗವಂತನ ನರ-ಾಾಯಣ ರೂಪ
ಾಯಂಭುವ ಮನುನ ೊೇ ಮಗಳ ‘ಪಸೂ’ ದಪಾಪಯ ೆಂಡ. ಇವರ ಾಂಪತದ ಹುದ
ಹಮೂರು ಮಂ ೆಣು ಮಕಳನು ‘ಧಮ’ ಮದುೆಾದ. ಈ ಹಮೂರು ಮಂಯ ೊೆಯವಾದ
‘ಮೂ’ ಎನುವವಳ ಭಗವಂತ ನರ-ಾಾಯಣಾ ಅವತದ. ಒಂದು ಆೇಶ ರೂಪ(ನರ) ಾಗೂ
ಇೊಂದು ಸರೂಪರೂಪ(ಾಾಯಣ). ನರ ೇಷನ ಸರೂಪ ರೂಪ. ಆತನ ಭಗವಂತನ ಆೇಶತು.
ಾಾಯಣ ಎನುವದು ಭಗವಂತನ ಸರೂಪರೂಪ. [ಇೇ ದಂಪಗಳ ಹ ಮತು ಕೃಷ ಎನುವ ಎರಡು
ಭಗವಂತನ ಅವಾರಾದು, ಅದನು ಇ ವಲ]. ನರ-ಾಾಯಣ ರೂಪ ತಪಸು ಅಂದೆ ಏನು ಎಂದು
ಜಗೆ ೋದ ೋೋಾರಕ ರೂಪ. ೋಕ ಸಂಗಹಃ ೕಾ ಸಂಪಷ ಕತು ಮಹ .
ೋಕಣಾ ತಪಸು ಾ ಆತಾಾಾರ ಪೆಯುವದು ೇೆ ಎಂದು ೋದ ಭಗವಂತನ
ರೂಪದು. ಆತ ತಪಸು ಾ ಆತಾಾಾರ ಪೆದವನಂೆ ಕುರುಾಗ ಆತನ ತಪಸನು
ಭಂಗೊಸಲು ಾಮೇವನ ೈನ ಆತನ ೕೆ ಲೆ ಇತಂೆ. ಆದೆ ನರ-ಾಾಯಣರ ಯಮ ೋಪ
ಾಡಲು ಾಂದಲೂ ಾಧಾಗಲ. ಅವರು ಾಮಕೂ ಬಾಗಲ, ೋಪಕೂ ಬಾಗಲ. ೕೆ
ಜಾದ ತಪಸು ಎಂದೆ ಏನು ಎನುವದನು ಭಗವಂತ ತನ ನರ-ಾಾಯಣ ರೂಪದ ಜಗೆ
ೋೊಟ.
ಾಯಂಭುವ ಮನುನ ಮಗಾದ ಉಾನಾದೆ ಇಬರು ೆಂಡರು. ಯ ಾ ಸುೕ ಾಗೂ
ಯವಳ ಸುರು. ಸುೕಯ ಮಗ ಧುವ. ಈ ಧುವನ ತಪೆ ಒದು ಬಂದ ಭಗವಂತನ ರೂಪೇ
ೕಮಾಗವತ ಮಾಪಾಣ
ಭಗವಂತನ ಕುತು ಐದು ಂಗಳ ತಪಸು ಾ, ಆತನನು ಒೊಂಡ. ಧುವನ ಭೆ ದ ಭಗವಂತ
ಪತಾ ಮಗುವನು ಸಂೈಸುಾ ೇಳಾೆ: ೕನು ತಂೆಯ ೊೆಯ ಾತವಲ, ಂಾಸನದೇ
ಕೂಡು; ಮುಂೆ ಇಯ ೋಶಕದ ಒೆತನ ನಾಗುತೆ. ಎಲಂತ ಎತರದ ೕರುೆ” ಎಂದು.
ೕೆ ೇವಲ ತಂೆಯ ೊೆ, ಂಾಸನವನೇ ಅಲೇ, ೕೆ ಮತು ೆಳೆ ೇವೆಗಳ, ಮುಗಳ
ಸುಸುವ ಂಶುಾರರೂಾದ ಭಗವಂತನ ಾನಾದ ಧುವೋಕವನು ಆತ ಪೆಯುಾೆ.
೧೧. ಮಾವಾರ
ಾತು. ಆ ೕನನು ಆತ ಒಂದು ಾೆಯಟ. ೕನು ಾೆಯ ಾತೆ ೆೆತು. ೊಳೆ ಟ. ಅದು
ೊಳದ ಆಾರದಷು ೆೆದು ಂತು. ನಂತರ ಕಡೆ ಟ. ಅ ಮಾ ಮತಾ ಭಗವಂತ ಮನುೆ
ಶರೂಪದಶನ ೕದ. ಈ ೕ ಾೊಂಡ ಭಗವಂತ ಮನುೆ ೇಳಾೆ: “ಇನು ಪಳಯಾ
ಎಲವ ಮುಳ ೋಗುತೆ. ಆದೆ ೕನು ಆ ಪಳಯೆ ಾಯುವ ಅಗತಲ. ನನು ಾನು ರೆ
ಾಡುೇೆ. ೕನು ಮುಂನ ಮನಂತರದ ಪವೃೆ ೇಾದ ಎಾ ಾರ ಸಂಗಹವನು ದುೊಂಡು,
ಮುಂನ ಮನಂತರದ ಾನ ಾನ ಾಡೇಾದ ಋಗಳ ೊೆೆ ಸಮುದ ೕರದ ಂತು
ಾಯುರು. ಪಳಯ ಾಲದ ಸಮುದ ಉೇ ಊರೂರು ಮುಳಗುತೆ. ಆಗ ೕನು ಂತೆ ಒಂದು
ೋ ಬರುತೆ. ಆ ಭೂ ರೂಪದ ೋಯನು ನನ ಮೂನ ೕನ ೊಂೆ ಕಡು. ಾನು ನನು
ರಸುೇೆ” ಎಂದು. ೕೆ ಪಳಯಾಲದ ಮತ ರೂಪದ ಾೊಂಡ ಭಗವಂತ ಮನುವನು
ರದೇ ಅಲ, ಮನುೆ ಮತು ಋಗೆ ಾೋಪೇಶವನೂ ಾದ. ೕೆ ಭಗವಂತ ಮನುೆ
ಾದ ಉಪೇಶೇ ಮತಪಾಣ. ಪಳಯಾಲದ ಮನುವನು ರೆ ಾ, ಪಳಯಂದ ಾರು
ಾ, ಮುಂನ ಮನಂತರೆ ಅನುವ ಾೊಟು ಅದೃಶಾದ ಭಗವಂತ. ೕೆ ಸಮಸ ೕವ
ಾಯಗಾ ಪಳಯಾಲದಲೂ ಾೋಪೇಶ ಾದ ಅವಾರ ಈ ಮಾವಾರ.
ಇದಲೆ ಕಲ ಪಳಯ ಾಲದ ಚತುಮುಖನ ಾಂದ ೆಳೆ ಾದ ೇದಗಳನು ಹಯೕವ ಎನುವ
ಅಸುರ ಅಪಾರ ಾಡುಾೆ. ಇದಂಾ ಮುಂನ ಕಲದ ೇದ ಪರಂಪೇ ಾಶಾಗುವ ಪ
ಎದುಾಗುತೆ. ಆಗ ಭಗವಂತ ಮತರೂಪಾ ಬಂದು ಹಯೕಾಸುರನನು ೊಂದು, ೇಾಾ
ೇವೆಗಳನು ರದ ಮತು ಸೃಯ ಆಯ ೇದವನು ಚತುಮುಖೆ ೕದ. ಈ ಕುಾದ ೆನ
ವರೆಯನು ಎಂಟೇ ಸಂಧದ ಾಣಬಹುದು.
ಇ “ಚತುಮುಖನ ಾಂದ ೇದ ೆಳೆ ಾತು ಮತು ಅದನು ಅಸುರ ಅಪಹದ” ಎನುವ ಾತನು
ೆಲವರು ೊಂದಲ ಾೊಳಾೆ. ೇದ ಈ ೕ ಾ ೕಳವ ವಸು ಅಥಾ ಪಸಕೇ ? ಇಾ ಪೆ
ೆಲವರದು. ಈ ಾತು ಅಥಾಗೇಾದೆ ಈ ಂೆ ಒಂದೇ ಸಂಧದ ವದ ಪಾಣದ ಮೂರು
ಾೆ ಮತು ರೂಪೆಯ ಏಳ ಧ ನಮೆ ರೇಾಗುತೆ. ಸಂಪಾ ೇಳೇೆಂದೆ: ಇ
ೇದಗಳ ಅಪಾರ ಎಂದೆ ೇಾಾ ೇವೆಗಳ ಅಪಾರ.
೧೨. ಕೂಾವಾರ
ರಾ-ರಣಕಪ, ೆಸೇ ಸೂಸುವಂೆ ಒಬ ನದ ೕೆ ಕಟವನು ಾಗೂ ಇೊಬ ನವನು
ತನ ತೆಂಾೊಂಡವನು. ನಳಗೂ ಈ ೈತಾೆ. ಉಪಷನ ೇಳವಂೆ: ರಣೕನ
ಾೇಣ ಸತಾತಂ ಮುಖ, ತತ ಂ ಪಷನಾವೃಣು ಸತಧಾಯ ದಷೕ . ಸತದ
ೕೆಯನು ನದ ತೆಂದ ಮುೊಂಡು ಾಂದು ಬದುಕುೇೆ. ಆದಂದ ಇಂದು ನಮೆ ಸತ
ೇಡಾೆ. ಈ ೕ ನದ ೕೆ ಕಡೇ ನಯನ ೕೆ ಕಡುವಂಾಗಲು ಾವ ವಾಹ-
ನರಂಹನನು ನಳೆ ಆಾವೊೊಳೇಕು. ಆದೆ ನರಂಹ-ವಾಹ ಉಾಸೆ ಕೃಷ-ಾಮರ
ಉಾಸೆಂತ ಷಾದುದು. ಈ ಉಾಸೆ ಾಡುಾಗ ತುಂಾ ಎಚರ ಅಗತ. ನಮ ೋಷಾಗ
ಅದು ನಮೇ ಸುಟುಡುವ ಾಧೆ ಇೆ. ಆದರೂ ಕೂಾ ಪಾದವರದ ನರಂಹ “ಅಭಕ-ಜನ-ಸಂಾೕ
ಭಾಾಮಭಯಪದಃ ” ಎನುವ ಾತನು ೆೆದು ಾವ ನಮ ಪಯತವನು ಮುಂದುವಸೇಕು. ಬ, ಈ
ೆೆಂೆ ಚತುಮುಖನ ಮುಂನ ಾತಾೋಣ.
ಈ ಂೆ ೇದಂೆ ೇವರು ಮತು ಧಮವನು ಅಧಯನ ಾಡಾರದು ಎಂದು ೇಧ ೇದವರ
ದಗ ‘ೇನ’. ಆತನ ನಂತರ ಈ ೕಯ ಾನೂನನು ತಂದವ ರಣಕಪ. ಈತ ತನ ಮಗೆ ಾಠ
ೇಳವ ಅಾಪಕಾದ ಶಂಾಮಕೆ ೇವರು ಮತು ಧಮವನು ಮಕಳ ತೆೆ ಾಕಕೂಡದು ಎಂದು
ಕಟಪೆ ಾದ. ಈ ೕ ಪಾದನ ಾಾಸ ಗುರುಕುಲದ ನೆಯುರುಾಗ ಒ ರಣಕಪ
ತನ ಮಗ ಏನನು ಕಾೆ ಎಂದು ಯೋಸರ ಆತನನು ಕೆದು ತನ ೊೆಯೕೆ
ಕುೊಂಡು “ಗುರುಕುಲದ ಏನನು ಕೆ” ಎಂದು ೇಳಾೆ. ಆಗ ಪಾದ ೇಳಾೆ: “ಶವಣಂ
ೕತನಂ ೋಃ ಸರಣಂ ಾದೇವನಂ, ಅಚನಂ ವಂದನಂ ಾಸಂ ಸಖಾತ ೇದನಂ ”(ಾಗವತ:
೭-೫-೨೩). “ಾನು ನವಧ ಭಯನು ಕೆ” ಎಂದು ಪಾದ ೇಾಗ ರಣಕಪ ೊಪೊಂಡು ಆತನ
ಗುರುಗಾದ ಶಂಾಮಕರನು ಗದಸುಾೆ. ಅವರು ೇಳಾೆ: “ಇಾವದನೂ ಾವ ೇ ೊಲ,
ಆದೆ ೇೋ ಆತೇ ಕಾೆ” ಎಂದು. ಆಗ ೊೆಯ ಕುದ ಪಾದನನು ತ, ಅಂಥಹ ೆಯನು
ಕಯಕೂಡದು ಎಂದು ಎಚೆಯನು ೊಟು ಕಸುಾೆ ರಣಕಪ. ನಂತರ ಮರ ಆರು ಂಗಳ ನಂತರ
ಪನಃ ಮಗನ ೆಯನು ಪೕಾಗ ಪಾದ ಮರ ಭಗವಂತನ ಕುತು ಾತಾಡುಾೆ. ಆಗ
ೋಪೊಂಡ ರಣಕಪ “ಾರು ನೆ ನನ ಮುಂೆ ಈ ಾತಾಡುವ ೈಯ ೊಟವನು” ಎಂದು
ೇಳಾೆ. ಇದೆ ಉತಸುಾ ಪಾದ ೇಳಾೆ: “ೊಳದು ನೆ ಾರು ಬಲ ೊಾೋ
ಅವೇ ನೊಳದು ನನೆ ಈ ೈಯವನು ೊಾೆ” ಎಂದು. ನ ೇವಲಂ ೕ ಭವತಶ ಾಜ, ಸ ೈ
ಬಲಂ ಬಾಂ ಾಪೇಾಂ (ಾಗವತ: ೭-೮-೮). ಈ ಾತನು ೇ ೋಪೊಂಡ ರಾ ಅೇಕ
ಧದ ಪಾದನನು ೊಸುವ ಪಯತ ಾಡುಾೆ. ಆದೆ ಎಾ ಪಯತದಲೂ ಆತ ೋಲುಾೆ.
ೊೆೆ ಭಯೕತಾದರೂ ೈಯದ ಅನಯ ಾಡುಾ ಪಾದನ “ನನು ಾಯುವ ಆ ನ
ಭಗವಂತ ಎೆೆ ಇಾೆ ಎಂಯಾ, ಆತ ಈ ಕಂಬದಯೂ ಇಾೇ” ಎಂದು ೇಳಾೆ. ಆಗ
ಪಾದ: “ಭಗವಂತ ನನ, ನ, ಎಾಕೆ, ಈ ಕಂಬದಯೂ ಕೂಾ ಇಾೆ” ಎಂಾಗ, ರಣಕಪ
ಅಹಂಾರ ಮತು ಭಯಂದ ಕಂಬವನು ತನ ಗೆಂದ ಚಚಲು, ಕಂಬ ಒೆದು ನರಂಹ ಪತಾಗುಾೆ.
ಈ ೕ ಉಗರೂಪದ ಬಂದು ರಣಕಪವನು ಎ ತನ ೊೆಯೕಟುೊಂಡು ಉಗುಂದ ಆತನ
ೇಹವನು ಬೆದು, ಆತನ ಕರುಳನು ತನ ೊರಳ ಧಸುಾೆ ನರಂಹ.
ಆಾಯ ಮಧರು ಭಗವಂತನ ಈ ನರಂಹ ಅವಾರವನು ೧. ಾದೂಲ ೕತ ಮತು ೨. ಸಗಾ
ಎನುವ ಎರಡು ಛಂದನ ಅದುತಾ ೆೆ ದು ಈ ೕ ವಾೆ: ೧. ಾಂತಾ ಪರುಹೂತ
ೈಬಲವ ಾತಂಗಾದದ ಾ ಕುಂೋಾ ಾಟಾಕಪಟು ಪೇಕ ವಾಾಃ.
೨. ೕಮಂೕರಾಸ ಪತತಸುನಖಾ ಾಾಾದೂರ ಪಧಸ ಾನಾಂತ ಪತತಮನಾ
ಾಾಭೂಾೈಃ. ಇದು ನರಂಹ ಅವಾರವನು ಎರಡು ಛಂದನ ೆೆ ದ ಅತದುತ ರಚೆ.
ಅರಣದ ಮಧದ ಒಂದು ೆೆ. ಆ ೆೆೆ ೕರು ಕುಯೆಂದು ಆೆಗಳ ಗುಂಂದು ಬಂೆ. ಈ ಆೆಗಳ
ಗುಂನ ಾಯಕ ಗೇಂದ . ಾಾನಾ ಆೆಗಳ ಒಂಾ ಚಸುವಲ. ಅವ ಗುಂಾ
ಾಸುತೆ ಮತು ಆ ಗುಂನ ಬಷಾರುವ ಆೆ ಗುಂನ ಾಯಕಾರುತೆ. ಇೇ ೕ ಇ
ಬಷಾರುವ ಗೇಂದ ಈ ಆೆಗಳ ಗುಂನ ಾಯಕಾದು, ೕರು ಕುಯೆಂದು ಸೋವರೆ
ಇಾೆ. ಆ ಸೋವರದ ಒಂದು ಬಷ ಸೆ ಾಸಾತು. ಅದು ಇತರ ಆೆಗಳನು ಟು
ೇರಾ ಬಂದು ಗೇಂದನ ಾಲನು ಕತು. ನಮೆ ದಂೆ ಆೆ ಬಷ ಾ. ಆದೆ ೕನ ಒಳೆ
ಸೆ ಅತಂತ ಬಷ. ಾಲನು ಸೆ ಕಾಗ ಗೇಂದ ಅದಂದ ತೊಳಲು ಅೇಕ ೕಂದ
ಪಯ ೋತು, “ಇನು ನನನು ಾರೂ ರಸಾರರು, ನನೆ ಾೇ ಗ” ಎಂದು
ೕಸಾರಂದ. ಆಗ ಆತೆ ಜಾಂತರದ ೆನಾಗುತೆ. ಪವ ಜನದ ಬಹಳ ೊಡ ಭಕಾದ
ಾಜೇ ಈ ಆೆ. ಂನ ಜನದ ಭಗವಂತನನು ಆಾಧೆ ಾದಂದ ಪವಜನದ ಸಂಾರ ಆ
ಆೆಯ ಉತು. “ಾನು ಬದು ಉಯುವ ಾಧೆ ಇಲ. ಾರೂ ನನನು ಬದುಸಾರರು” ಎಂದು
ೕಾನ ಾದ ಆೆ ಭಗವಂತನನು ಾ ಾಯಲು ಧತು. ಭಗವಂತ ಬಂದು ರದೆ
ಬದುಕುವದು, ಇಲದೆ ಭಗವಂತನ ಸರೆ ಾ ಾಯುವದು ಎಂದು ಧ, ಸೋವರದನ ಒಂದು
ಕಮಲದ ಹೂವನು ತನ ೊಂಂದ ತು ೕಲೆ, ಮರಣ ಸಂಕಟದಲೂ ಭಗವಂತನ ಗುಣಗಳನು
ಸರೆ ಾತು ಆೆ.
“ಆಗುರು, ಅಲ ೋಕಾಥ, ೕಥಶವಃ, ಶವಣಮಂಗಳಾಮೇಯ, ಾಾಯಣ ನನನು ಾಾಡು”
ಎನುವಂೆ ಗಾ ಕೂತು ಆೆ. ಭಗವಂತ ಸಮಸ ಾಧಾ ಶೕರದರುವ ೕವಗಗೂ ಆ. ಆತ
ೕವಗೆ ಶೕರವನು ೊಟು ಾಧಕರನು ಸೃ ಾಡುಾೆ ಮತು ೊೆೊ ಆತನ ಶೕರವನು
ಾಶಾ ೕ ೕಡುಾೆ. ೕವ ಾದ ಾಧೆಯನು ೕಾರ ಾ ರೆ ಾಡುವವನು ಆ
ಭಗವಂತ. ಸಮಸ ತಾ ಾ ೇವೆಗೆ ಂೆ ಈ ೇಹೊಳದು, ನಮನು ೇರೆ ಾಡುವ
ಭಗವಂತ ಅಲ ೋಕಾಥ. ಆತ ಬಾಂಡ-ಂಾಂಡ ಾಮಕ. ಆತನ ಪ ಾಮವ ಗುಣಾಚಕ.
ಅಂಥಹ ಭಗವಂತನ ಾಮಸರೆ ಾ ಾಥೆ ಾದ ಗೇಂದ.
ಇ “ಸಾ ಹಃ ” ಎಂಾೆ. ಇೕೆೆ ಮುದಣೊಂರುವ ಾಗವತ ಪಸಕಗಳ ಇದನು “ಶುಾ ಹಃ ”
ಎಂದು ರುವದನು ಾಣುೇೆ. ಆದೆ ಸಾದ ಾೕನ ಾಠ “ಸಾ ಹಃ ”. ಭಗವಂತ ಸದ
ಎಂದೆ ಉಾರ ಾಡೇಕು ಎಂದು ಧದ ಎಂದಥ. ಗೇಂದನನು ಸೆಯ ಾಂದ ತ
ಆತನ ಾಪ ೕಚೆ ಾ ಉದಸೇಕು ಎಂದು ಭಗವಂತ ಸಂಕದ. ತನನು ರಸು ಎಂದು
ಾದ ಗೇಂದನ ಮುಂೆ ಭಗವಂತ ಗರುಾರೂಢಾ (ಗರುಡನ ೆಗೇ ಂತ ರೂಪಂದ)
ಾೊಂಡು, ತನ ಚಕಂದ ಸೆಯನು ೕ, ಆೆಯನು ರ ಅದರ ೊಂಲನು ದು ೕೆ
ತಂದ ಭಗವಂತ. ಭಗವಂತನ ಚಕ ಸಶಂದ ಸೆ ಾಪಂದ ಮುಕಾ ಗಂಧವ ರೂಪ ತೆದೆ,
ಗೇಂದ ಭಗವಂತನ ಹಸ ಸಶಂಾ ಾಪ ೕಚೆೊಂಡು ಭಗವಂತನ ೋಕವನು
ೇರುವಂಾತು. ಈ ೕ ಇಬರನು ಾಪಂದ ೕಚೆ ಾ ಕರುದ ಈ ಘಟೆ ಾಪಸ ಾಮಕ
ಭಗವಂತನ ಾಪಸ ಮನಂತರದ ನೆದ ೕೆಗಳ ಒಂದು.
[ಈ ೇಕದ ಭಗವಂತ ಗರುಡನ ೆಗೇ ಬಂದ ಎಂಾೆ. ಗರುಡೆ ಮುಖಾ ಎರಡು ರೂಪಗೆ.
ಮನುಷರೂಪ ಾಗೂ ಪಯ ರೂಪ. ಆತ ಪಯ ರೂಪಂದಲೂ ಾೊಳಬಲ ಾಗೂ ಮನುಷ
ರೂಪಂದಲೂ ಾೊಳಬಲ. ೕಠಗಳ ಪಸುವ ಗರುಡೆ ಮನುಷ ೇಹದು ೆೆ ಮತು
ಉದೆಯ ಮೂರುವದನು ಾಣುೇೆ. ಗರುಡನ ೕೆ ಕುತು ಎರಡು ೈಂದ ನದ ಾಣವನು
ಅ-ಾಶಪರ ಾಂಪತ ಫಲದ ಹುದ ಹೆರಡು ಮಂ ಪತರ ೊೇಯ ಪತ ಾಮನ. [ಈ
ಹೆರಡು ಮಂಯನು ಾದಾತೆನುಾೆ. ೆಲವರು ಾದಾತರನು ಹೆರಡು ಮಂ ಸೂಯರು
ಎಂದು ೇಳವದುಂಟು. ಆದೆ ಅದು ಸಯಲ. ಹೆರಡು ಮಂ ಸೂಯಲ, ಸೂಯ ಒಬೇ ಮತು ಆತ
ಈ ಹೆರಡು ಮಂಯ ಒಬ ಅೇ]. ಇಂದಗೂ ತಮಾ ಹುದ ಾಮನೆ ಉೇಂದ ಎನುವ
ೆಸೆ. ಅಜಗೋ ಜಗನಜಃ ಎನುವಂೆ ಆತ ೊೆಯ ಹುದ ಇಂದನ ತಮನೂ ೌದು(ಉಪ/Sub),
ಎಲಂತ ಎತರದರುವವನೂ(ಉಪ) ೌದು. ಆತ ಹುನ ೊೆಯವ ಆದೆ ಗುಣದ ದಗ.
ಬಾಂಡದ ಮೂರು ೋಕಗಳನೂ ತುಂ ಂತ ಾಮನ ನಮ ಂಾಂಡದಲೂ ತುಂಾೆ. ೇಹದ
ಾರಕ ಶಾ ಾದದ, ೇಹದ ಮುಖಶಾ ಹೃದಯ ಮೆ ಮತು ೌಂದಯ ಸಂೇತಾ
ಕನ ಾಮನ ತುಂಾೆ.
ೕಯ ನೆದುಬಂದ ಾಮನ ೇೆ ಾರಲೂ ೆ ೇಳೆ, ೇರಾ ಬಯ ಬ ಬಂದು, ಅ ಾಯೆ
ಮೂರು ೆೆ ಸಳ ೇಕು ಎನುವ ೆಪಂದ ಮೂರು ೋಕದ ಒೆತನವನು ಬಂದ ತುೊಂಡ! ಈ ೕ
ಾಡಲು ಒಂದು ಾರಣ ಪಾದ. ಪಾದ ಭಗವಂತನ “ನನ ವಂಶದ ೕೆ ನ ಅನುಗಹ ಇರ” ಎಂದು
ೇೊಂದಂದ, ಬ ತಪ ಾದರೂ ಕೂಾ ಆತನನು ಗ ತುಯಲ. ಬದೆ ಆತನ ೆ
ೇಡುವ ನಪಂದ ಆತನ ತೆಯ ೕೆ ತನ ಾದವತು ಅನುಗದ. ಇದು ಭಗವಂತನ ಭೊಾರಕ ಪ.
ಈ ೕ ಇಂದ ಪದಯನು ಆಕ ಕುದ ಬಯನು ೆಳ, ಇಂದೆ ಪದಯನು ಮರ ೕದ
ಭಗವಂತ, ಬೆ ಮುಂನ ಮನಂತರದ ಇಂದ ಪದಯನು ಅನುಗದ. ಇ ನಮೆ
ಯುವೇೆಂದೆ ಬೆ ಇಂದ ಪದೕರುವ ಅಹೆ ಇದರೂ ಕೂಾ, ಸರಗೂ ಮುನ ಪದಯನು
ಅಪಹದು ಆತ ಾದ ತಾತು.
“ಭಗವಂತ ಬೆ ಇಂದ ಪದ ೕರುವದು ೊಡ ಸಂಗ ಅಲ” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ. ಬಹಾ
ರೂಪದ ೆೆ ಬಂದ ಭಗವಂತನ ಾದ ೊೆದು ಆ ಾೋದಕವನು ರನ ೊತವೆ ಇಂದ ಪದ
ಾವ ಡದ ತಪಲು? ಆತ ಮೂರು ೆೆ ಭೂಯನು ಾನ ೊಡುೇೆ ಎಂದೇ ೊರತು, ತನ
ತೆಯನು ೊಡುೇೆ ಎಂದು ಪೆ ಾರಲ. ಆದೆ ಭಗವಂತನ ಾದವಡಲು ತನ ತೆಯೇ
ೊಟ. ಮನಃಪವಕಾ ಸಂೋಷಂದ ಭಗವಂತೆ ತನನು ಾನು ಅೊಂಡ. ಇದು ಭಯ
ೊೇಯ ಮಜಾದ ಆತೇದನ. ಈ ೕ ತನ ಭಗವಂತನನು ಕಂಡು ತನನು ಭಗವಂತೆ
ಅೊಂಡ ಬೆ ಇಂದ ಪದ ೊಡ ಉಡುೊೆ ಅಲ. ಭಗವಂತ ಬಯ ಭೆ ಒದ ಮತು ಬೆ
ಇದಂಾ ಭಗವಂತನ ೋಕ ಾಾಗುವಂಾತು. ೕೋಟೆ ಭಗವಂತ ಇಂದ ಪದಯನು
ತುೊಂಡಂೆ ಕಂಡರೂ ಕೂಾ, ಭಗವಂತ ಬೆ ಎಲವನೂ ೊಟು ಉಾರ ಾಡುವದನು ಾವ
ಾಣುೇೆ. ಭಗವಂತ ಕಷ ೊಡುವದರಲೂ ಉಾರದ ೆೆ ಇೆ. ೕಾ ಭಗವಂತನ ಪಂದು
ೆೆಯಲೂ ಾವ ಉಾರದ ಮಜಲನು ೋಡೇೇ ೊರತು, ಭಗವಂತ ನನೇೆ ಕಷ ೊಟ ಎಂದು
ೕಸಾರದು. ಕಷದಲೂ ಉಾರದ ೆ ಎನುವ ಸತವನು ದು ಾವ ಮುೆೆಯೇಕು.
ಬ ಚಕವಯ ಕೆಯನು ಾವ ಸಲ ಆಳಾ ೇದೆ ಇದರ ಂರುವ ಆಾಕ ಗುಹ
ಯುತೆ. ಸಂಾರ ಾಗರದ ಮುಳರುವ ಾೆಲರೂ ಒಂದು ೕಯ ಬಗಳ. ಭಗವಂತನ
ಾಾಾರಾಗಲು ಾೆಲರೂ ಾನಕಾ, ಆಾಕಾ ಬಷಾಗೇಕು. ಉಾಸೆಯ
ಪಮುಖಾ ಮೂರು ೆೆಗೆ. ದಲೆಯದು: ಭಗವಂತನ ಪಟ (ಾಮನ) ಮೂಯನು ೇವರು
ಎಂದು ೕಠದ ಆಾಸುವದು; ಎರಡೆಯದು: ಉಾಸೆ ಾಡುಾ-ಾಡುಾ ಭಗವಂತ ೇವಲ
ಮೂಯ ಅಲೇ, ಇೕ ೋಕದ ಾರುವ ಶ ಎಂದು ಯುವದು. ಪಮುಖಾದ ಮೂರೇ
ೆೆ: ಭಗವಂತ ಸಾಂತಾ, ಆತ ನೊಳಗೂ ತುಂಾೆ ಎಂದು ದು, ಆ ಪರಶೆ ತೆ
ಾಗುವದು. ಆಗ ನಮೆ ಜಾದ ಭಗವಂತನ ಾಾಾರಾಗುತೆ ಮತು ಆಗ ಭಗವಂತನ
ಪಾನುಗಹ ನಮ ೕಾಗುತೆ. ಈ ೕನ ಮೂರು ಕಮಗಂದ ಸಾ ನಮನು ಉದಸುವವನು
ಕಮಾದ ಾಮನ ರೂ ಭಗವಂತ.
ಧನಂತಶ ಭಗಾ ಸಯಾಸ ೇೕ ಾಾ ನೃಾಂ ಪರುರುಾಂ ರುಜ ಆಶು ಹಂ ।
ಯೇ ಚ ಾಗಮಮೃಾಯುರಾಪ ಾಾ ಆಯುಶ ೇದಮನುಾಸವೕಯ ೋೇ ॥೨೧॥
ಈ ಂೆ ೇದಂೆ ಭಗವಂತ ಾಜಾೇಶರ ರೂಪದ ಯ ಾಜೊಳೆ ಕುತು ಧಮ ಾಪೆ
ಾದ. ಆದೆ ೇಶವನು ಆಳವ ೆಪದ ೇಶವೇ ೋ ಅದಂದ ಾಶಾಗ ಎಂೇ (ಭಗವಂತ)
ಅೇಕ ೋಕ ಕಂಟಕ ಯರನೂ ಸೃತು. ಇಂಥಹ ದುಷ ೕವರನು ಸಂಾರ ಾಡೆಂೇ ಭಗವಂತ
ಪರಶುಾಮಾ ಅವತದ. ನರಕವೇ ಬಯ, ಭಗವಂತನನು, ಆತನನು ಸುವ ೈಕ ೆಯನು
ಮತು ೈಕ ಸಂಪಾಯವನು ಇಂಥಹ ದುಷ ಯರು ೇಾಗ ಭಗವಂತ ಉಗರೂಪ ಾದ.
ಯರು ಾಾ ಧದ ಆಯುಧಗಳನು ಉಪೕ ಯುದ ಾಡುವದನು ಾವ ೇೆ. ಆದೆ
ಾರೂ ೊಡಯನು ತಮ ಆಯುಧಾ ಬಳರುವದು ಕಂಡು ಬರುವಲ. ಾಾನಾ ೊಡ
ಬಳೆ ಮರ ಕಯಾ. ಋ-ಮುಗಳ ಯದ ಸೆಾ ೊಡಯನು ಬಳಸುದರ ು. ಾಹಣ
ವಂಶದ ಅವತ ಬಂದ ಪರಶುಾಮ ಇೇ ೊಡಯನು ತನ ಆಯುಧವಾೊಂಡು ಇಪೊಂದು
ಾ ದುಷ ಯರ ಸಂಾರ ಾದ. [ ಪರುಶುಾಮ ಅವಾರದ ಾರಾದ ವರೆಯನು ಾಸರು
ಬಾಂಡ ಪಾಣದ ಅೇಕ ಅಾಯಗಳ ೕಾೆ ]
೨೦. ಾಾವಾರ
“ನನ ಹೆಯ ಏನು ಬೆೇ ಅೇ ಆಗುತೆ. ಅದನು ಬದಸುವದು ಾಧಲ” ಎಂದು. ಇಂಥಹ
ಕಣ ಪಂೆ ದಶರಥ ೆ ಇಲೇ ಾ ಕೆಯುಾೆ. ಅತ ಅರಮೆಯ ಾಮನ
ಪಾೇಕದ ಸಂಭಮ. ಎಲರೂ ದಶರಥಾ ಾಾೆ. ಆದೆ ಾಜನ ಪೆ ಇಲ. ಆಗ ಮಂ ಸುಮಂತ
ಮಾಾಜರನು ಹುಡುೊಂಡು ಅಂತಃಪರೆ ಬರುಾೆ. ಅ ಆತಂದ ರುವ ದಶರಥನನು ಕಂಡು
“ಏಾತು” ಎಂದು ೇಳಾೆ ಸುಮಂತ. ಆಗ ೈೇ ೇಳಾೆ: “ಈ ತನಕ ತುಂಾ ಕುಂದ
ಾತಾೊಂದರು, ಈಗೇ ಅವೆ ಮಂಪರು ಬಂೆ. ಾಮಚಂದನು ಕೆದುೊಂಡು ಾ, ಾನು
ಅವನ ಾತಾಡೇಕು” ಎಂದು. ಆದೆ ೈೇಯ ಸಾವವನು ಅದ ಸುಮಂತ ಆೆಯ ಾತನು
ನಂಬುವಲ. ಆತ “ಕೇನ ಮರದ ಎಂದೂ ೕರು ಬರಾರದು. ೕನು ಸುಳ ೇಳರುೆ” ಎಂದು
ಕಟುಾ ನುಯುಾೆ. ಆಗ ದಶರಥ ಸುಮಂತನ ೕಾಮನನು ಕೆತರುವಂೆ ೇಳಾೆ.
ಪಾೇಕೆ ದಾ ಂದ ೕಾಮಚಂದ ದಶರಥನೆ ಬರುಾೆ. ಆದೆ ದಶರಥ ಾಮನ
ಾತಾಡೇ ಕುದು ೕಳಾೆ. ಆಗ ೈೈ ೇಳಾೆ: “ಮಾಾಜೆ ಭರತೇ ಾಜಾಗೇಕು
ಎನುವ ಬಯೆ. ಆದೆ ಆ ಾತನು ನೆ ೇದೆ ೕನು ೇಸಸಬಹುದು ಎಂದು ೇಳಲ ಅೇ. ಅವರ
ಬಯೆಯನು ೕನು ಈೇಸೇಕು” ಎನುಾೆ. ಅದೆ ೕಾಮಚಂದ ಒಪಾೆ. ಅಷೇ ಲದ ಆೆ:
“ೕನು ತಣ ಾೆ ೋಗೇಕು” ಎನುಾೆ. ಆಗ ಾಮಚಂದ ಪಾೇಕದ ಉಡುೆಯನು ೊೆದು
ಾೆ ೋಗುವ ತಾಂದ ೊರ ಬರುಾೆ. ಈ ಘಟೆಯ ನಂತರ ಅ ೆೆದ ಜನೋಮೆ
ಆತಾಗುತೆ. ಆದೆ ೕಾಮನ ಮುಖದ ಾವ ವಾಸವ ಾಣುವಲ. ಅೇ ನಗು ಗಂದ
ೊರಬಂದ ಾಮಚಂದ ಾೆ ೋಗಲು ದಾಗುಾೆ. ಈ ೕಯ ಪಸನತೆಯನು ಇ
ಕೃತಪಾದಸುಮುಖಃ ಎಂದು ವಸಾೆ. ಇೇ ಅಲೇ, ಅೇಕ ಮಂ ಋಗಳ ಾವಣನ ಾಟಂದ
ಂೆೊಳಾ ಭಗವಂತ ಅವತ ಬರೇಕು, ಆತನ ದಶನಾಗೇಕು ಎಂದು ಾನ ತಪಸು
ಾಡುದರು. ಅಂಥಹ ಋಗಳ ೕನ ಕರುೆಂದ ೕಾಮ ಪಸನತಾ ಾೆ ೆರದ ಎನುವ
ಅಥವನೂ ಕೃತಪಾದಸುಮುಖಃ . ಎನುವ ಪದ ಸುತೆ. ಭಗವಂತ ಸಯಂ ಕೃತಪಾದಸುಮುಖಃ .
ಅಂದೆ ಪಾನಂದ. ಾಮ ಎನುವ ಾಮ ಕೂಾ ಇದೇ ೇಳತೆ. ರಂ ಎಂದೆ ಆನಂದ. (ರಂ-
ೕಾಾಂ/ ರಮಣ) ಅಮ= ಅತ. ೕಾ ಾಮ ಎಂದೆ ಅನಂತಾದ ಆನಂದಸರೂಪ ಎಂದಥ. ಈ
ೕ ಕೃತಪಾದಸುಮುಖಃ ಎನುವದು ಒಂದು ಶಬದ ಮೂಲಕ ಎಲವನೂ ೇಳವ ಅದುತ ಶಬ. ಇದನು
ಬೆದಷೂ ೊಸ ೊಸ ಅಥಗಳ ಾೊಳತೆ.
ಇ ಒಂದು ಅಂಶದ ಭಗವಂತ ಾಮಾ ಅವತ ಬಂದ ಎಂಾೆ. ಅಂದೆ ಆತ ೈಕುಂಠವನು
ೊೆದು ಬಂಲ, ಆತ ಅಯೂ ಇಾೆ, ಇಯೂ ಇಾೆ ಎಂದಥ. ಭಗವಂತನ ಅಂಶ ಮತು ಭಗವಂತ
ೇೆೇೆ ಅಲ. ಆತನ ಅಂಶವ ಮೂಲರೂಪದೇ ಪಣ.
ೕಾಮಚಂದನನು ಚತುಮುಖ ಕೇಶ ಎಂದು ಸಂೋಾೆ. ನಮೆ ದಂೆ ಕೆಗಳ ಹಾರು.
ಷ ಪಶ ಉಪಷನ ಈ ಹಾರು ಕೆಗಳ ವರ ಬರುತೆ. ಸ ಾಣಮಸೃಜತ । ಾಾಚ ಾಂ ಖಂ
ಾಯುೋಾಪಃ ಪೃೕಂಯಂ ಮೋSನಮಾ ೕಯಂ ತೕ ಮಂಾಃ ಕಮ ೋಾ
ೋೇಷು ಾಮ ಚ ॥೬-೪॥ ಸೃ ಾರಂಭದ ಭಗವಂತ ತೊಂೆ ಸಾ ಇರುವ ಒಬ ಒಡಾ ೇಕು
ಎಂದು ಇೆಪಟು ಾಣೇವರನು ಸೃ ಾದ. ಪಪಂಚ ಸೃಯ ಾಣದಸೃ ಎಂದೆ ೕವಕೆಯ
ಸೃ. ಅಂದೆ ೕವರುಗಳ ಸೃ. ಈ ಸಮಸ ೕವರುಗೆ ಅಾ ೇವೆ ಾಣೇವರು.
ೋಡಶಕೆಗಳ ‘ೕವ’ ಹಾರೇ ಕೆ ಾಗೂ ಇೊಂೇ ೇತನ. ಉದ ಹೈದು ಕೆಗೆಂದೆ:
ಶೆ, ಖಂ, ಾಯು, ೋ, ಆಪಃ, ಪೕ, ಇಂಯ, ಮನಃ, ಅನ, ೕಯ, ತಪಃ, ಮಂಾಃ, ಕಮ,
ೋಾಃ ಮತು ಾಮ. ‘ೕವ’ ಈ ಹೈದು ಕೆಗಳ ನಡುೆ ಂರುವ ಸಂಾ. ಈ ೇಂದ
ಡುಗೆಾಾಗ ೕವೆ ೕಾಾಗುತೆ. ಇಂಥಹ ೕವೆ ಅಾಾದ ಾಣೇವೆ
ಅಂದೆ ಹನುಮಂತನ ಈಶಾ (ಕೇಶ ) ಭಗವಂತ ಅವತ ಬಂದ.
ಇ ಾಕರಣವನು ಮುದು ಇಾಕುವಂಶ ಅವೕಯ ಎಂಾೆ. ಇಂಥಹ ಪೕಗವನು
ೇದಾಸರೇ ಾಡಬಲರು. ಭಗವಂತ ಅವತರುವದು ಇಾಕುವಂಶದ. ಆದೆ ಆತ ಇಾಕು ವಂಶದ
ಒಬ ಾಜಕುಾರನಲ. ಆತ ಇೕ ಜಗನ ಾಮಕ ಶ. ಇದನು ೋಸುವದಾೕ ಇ ಇಂಥಹ
ಪೕಗ ಾಡಾೆ. ಇಂಥಹ ೕಾಮಚಂದ ತನ ಬದುನ ತಂೆಯ ಆೇಶೆ ಬದಾ ವನಾಸ
ಾದ.
ತನ ಪ ಮತು ತಮ ಲಣೊಂೆ ವನಾಸ ಾಡುರುಾಗ ಾವಣ ಾಮಚಂದನನು ಎದುರು
ಾೊಂಡ. ಇದೆ ೇಷ ಾರಣ ಾವಣನ ತಂ ಾಗೂ ದುಹನ ಪ ಶಪನ. ದುಹ
ಾಾಗಲೂ ಾವಣನ ೊೆೆ ಯುದೆ ೋಗುದ. ಆದೆ ಒ ಾವಣ ದುಹನನು ಶತುೆಂದು
ತಾ ದು ಹೆ ಾಡುಾೆ. ಈ ೕ ಗಂಡನನು ಕೆದುೊಂಡ ಶಪನ ದೆಾಗುಾೆ.
ಾವಣ ಆೆಯ ಆೆೆ ಇಷಾದ ಗಂಡನು ಮದುೆಾಗುವಂೆ ೇಳಾೆ. ಇಂಥಹ ಶಪನ ಒ
ಾರ ಾಡುಾಗ ೕಾಮನನು ಕಂಡು ೕತಾಗುಾೆ. ಆೆ ೇರಾ ೕಾಮನ ಬ ಬಂದು
“ತನನು ಮದುೆಾಗು” ಎಂದು ೇೊಳಾೆ. ಆಗ ೕೆಯ ೊೆದ ಾಮ ೋದಾ
ೇಳಾೆ: “ನನ ಪ ನೊಂಾೆ. ೕಾ ನನೆ ನನು ಮದುೆಾಗಲು ಾಧಲ. ೇದೆ
ಲಣನನು ೇಳ” ಎಂದು. ಆಗ ಶಪನ ಲಣನ ಬ ೋ ತನ ಇೆಯನು ಮುಂಡುಾೆ.
ಾಾ ಶಪನಯ ದುಷತನವನು ಅದ ೕಾಮಚಂದ ಲಣೆ ಸೆ ಾಡುಾೆ ಮತು
ಅದರಂೆ ಲಣ ಆೆಯ ಮೂಗನು ಕತಸುಾೆ. ಇದಂದ ೋಪೊಂಡ ಶಪನ ೇರಾ ತನ
ಸೋದರಾದ ಖರ-ದುಷಣರ ಾಮ-ಲಣರನು ಮುಡುವಂೆ ೇೊಳಾೆ. ಆದೆ ೕಾಮ
ಖರ-ದುಷಣರು ಮತು ಅವರ ಹಾಲುಾರ ೈಕರನು ಾಶಾಡುಾೆ. ಇದಂದ ಮೆ
ಅವಾನೊಂಡ ಶಪನ ೇರಾ ಲಂೆೆ ಬಂದು ಾವಣನ ಸುಳ ೇಳಾೆ! ಆೆ ೇಳಾೆ:
“ಅಾ, ಾನು ಾನ ಹಸುರುಾಗ ಅತಂತ ಸುಂದಾದ ೕೆಯನು ಕಂೆ. ಆೆಯ
ೌಂದಯವನು ಕಂಾಗ ನನೆ ಆೆ ನ ಪಟದ ಾ ಆಗೇಕು ಎತು. ಾನು ಈ ಾತನು ೇಾಗ
ಆೆಯ ೊೆದ ಾಮ-ಲಣರು ನನ ಮೂಗನು ಕತದರು. ೕೆ ನ ಪ ಆಗೇಕು ಎಂದು
ೇೊಂದಾ ನನ ಮೂಗನು ಕತಸಾತು. ಇದು ಅವರು ನೆ ಾದ ಅವಾನ” ಎಂದು. ಇ
ಆೆ ಎಯೂ ಾನು ೕಾಮನನು ಬಯೆ ಎಂದು ೇಳವಲ. ಈ ಘಟೆಯನು ೕನ ೇಕದ
ಚುಟುಾ ವಸಾೆ. “ೆನ ಸುಳ ಾತನು ೇದ ಾವಣ ೕಾಮನ ೋಧ ಕೊಂಡು
ಾವಣ ೕೆಯನು ಅಪಾರ ಾದ ಷಯ ಾಗ ೕಾಮಚಂದ ಲಂೆಯನು ಸುಟು ಾಮ
ಾಡೇೆಂದು ೕಾನ ಾಡುಾೆ. ಆತನ ಸಂಕಲವನು ದಲು ಆಂಜೇಯ ಲಂಾದಹನದ
ಮೂಲಕ ೆರೇಸುಾೆ. (ಇ ಧೋಃ ಎನುವ ಪೕಗ ಾಾಯಣದ ಇೕ ಸುಂದರಾಂಡವನು
ಸೂಸುತೆ). ಆನಂತರ ೕಾಮಚಂದ ೇೆ ಪಾಂತಕಾದ ವ ಪಾಸುರರ ಮೂರು ಪರಗಳನು
ಸುಟೋ ಾೆ ಲಂೆಯನು ಸುಟುಡೇೆಂದು ೕಾನ ಾ ಲಂಾಾಗಾ ಸಮುದ ತೆ
ಬರುಾೆ. (ಇಂನ ಮದುೆಯನ ದಭಶಯನ ಎನುವ ಸಳೆ ಬಂದು ಮಲ ಾಮ ಾಂ ಪೆದ
ಎನುಾೆ) ಈ ೕ ಪಯನು ಕೆದುೊಂಡು ಲಂೆೆ ೊರರುವ ಾಮಚಂದ ಸಮುದ ೕರೆ ಬಂದು
ಾದು ಂತರೂ ಸಮುದಾಜ ವರುಣಂದ ಾವ ಪಯೂ ಬರುವಲ. ಇದಂಾ ಾಮನ
ಮನಸು ಕದಡುತೆ ಮತು ಅದು ೋಪದ ೆಂಯ ಾ ಆತನ ಕಂದ ೊರಬರುತೆ. ಆ
ೊಾಯ ಸಮುದದನ ಸಮಸ ೕಗಳ ೆಂದು ಲಲ ಒಾಡುತೆ. ಆಗ ಸಮುದಾಜ
ಭಯೕತಾ ನಡುಗುಾ ೕಾಮನ ಮುಂೆ ಬಂದು ಂತು ೆ ೇ ೇತುೆ ಕಟೇಕು ಎಂದು
ೇೊಳಾೆ. ಈ ೕ ೇತುೆ ಾಣಾಗುತೆ.
೨೧. ಕೃಾವಾರ
ಾಗವತ ಬಲಾಮ ಮತು ಕೃಷರನು ಎರಡು ಪೇಕ ಅವಾರೆಂದು ೇಳವಲ. ಇದೆ ಾರಣೇೆಂದು
ಬಹಪಾಣ ವಸುತೆ. ಅ ೇಳವಂೆ: ಾಮ ಏೋ ಹನಂಾಂಶಸತ ಾಾೋ ಹಃ ।
ಾಮಾಾಸ ೈ ಜಗ ॥ ಇ ಾೆ ॥ ೇಷೊಳೆ ಹ ಶುಕೇಶರೂಪಾದ
ಶುಕೇಾತಕಷ
ಾಮಾ ಆಷಾದ. ೕಾ ೕಕೃಷ ಭಗವಂತನ ಸರೂಾವಾರಾದೆ ಬಲಾಮ ೇಷನ
ಭಗವಂತನ ಆೇಾವಾರ.
ಪಟ ಮಗುಾಾಗೇ ದುಷ ಾಸರನು ೕಕೃಷ ಸಂಾರ ಾರುವ ಕೆ ನಮೆ ೇ ಇೆ. ಅಂಥಹ
ಘಟೆಗಳ ಪತಯ ಸಂಾರ ಕೃಷ ಮಗುಾಾಗ ನೆದ ದಲ ಘಟೆ. ಈ ಘಟೆಯನು ಇ
ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವಸುವದನು ಾಣುೇೆ. ನಮೆ ದಂೆ ನಂದೋಪ-ಯೇೆಯರು
ಾನ ಅಥಾ ಹುಲುಾವನ ಪೇಶದ ರದ ಾಸಾಡುದರು. ಅಂಥಹ ಸಮಯದ ಕಂಸನ
ೆೆಮೆಯದ ವಸುೇವ-ೇವಯರ ಪತಾ ೕಕೃಷ ಅವಾರ ತೆದ. ಅೇ ಸಮಯದ
ನಂದೋಪ-ಯೇೆಯೆ ೆಣು ಮಗುಂದು ಜತು. ೈೇೆಯಂೆ ಕೃಷನನು ಕಂಸಂದ ರಸಲು
ಈ ಎರಡು ಮಕಳನು ಅದಲು ಬದಲು ಾಡಾತು. ೕಾ ೆೆಮೆಯ ಜದ ೕಕೃಷ
ನಂದೋಪನ ರವನು ೇದ. ಅ ತನೆ ಷದ ಾಲು ಉ ಾಸೇಕು ಎನುವ ಉೇಶಂದ
ಬಂದ ದುಷ ಪತಯನು ಭಗವಂತ ಾಲರೂಪದ ಗದ.
ಈ ೇಕದ ಪತಯ ಸಂಾರವನು ವಸುಾಗ “ಉಲೂಾ” ಎನುವ ಪದ ಪೕಗ ಾಡಾೆ.
ಇೕೆೆ ಮುದಣೊಂಡ ಹಲವ ಪಸಕಗಳ ಈ ಪದವನು ಪ/ಗೂೆ ಎನುವ ಅಥದ “ಉಲೂಾ”
ಎಂದು ತಾ ಮುರುವದನು ಾಣುೇೆ. ಆದೆ ಾೕನ ಾಠದ ಆ ೕ ಪದ ಪೕಗರುವಲ.
ಉಲೂಾ ಎನುವದು ಅೇಕ ಆಾಮಗಳ ಅಥವನು ೊಡುವ ಾಗವತದ ಪೆ ಪರಕಾದ
ಪದಪೕಗ. ರ-ಲೕಃ ಅೇಧಃ ಎನುವಂೆ ಇ ಲೂಪ ಎಂದೆ ರೂಪ. ಾಾ ಉಲೂಪ ಎಂದೆ
ಉತಷಾದ ರೂಪ ಎಂದಥ. ಪತ ಕೃಷೆ ಷದ ಾಲನು ಉ ಾಸೇಕು ಎನುವ ಇೆಂದ
ಸುಂದರ ೕ ರೂಪ ೊಟು ಬಂದಳ. ಅವಳ ಉಲೂಪ ಆದರೂ ಉಲೂಕ. ಏೆಂದೆ ಸಂಸತದ ‘ಕ’
ಪತಯವನು ಂದೕಯ ಎನುವ ಅಥದ ಬಳೆ ಾಡುಾೆ. ವಸುತಃ ಪತ ಚಂದದ ಹುಡು ಅಲ;
ಅವಳ ಾ ಎನುವದನು ಉಲೂಾ ಪದ ವಸುತೆ. ಇೇ ಅಲೆ ಈ ಪದದ ಇೊಂದು ೇವ ಗುಹ
ಅಡೆ. ಪತಯ ಒಳೆ ಾೕ ೕವದ ೊೆೆ ಇೊಂದು ಾಪಗಸಾದ ಪಣ ೕವ ಕೂಡ
ೕಕೃಷೆ ಾಲು ಉ ತನ ಜನ ಾಥಕ ಾೊಳೇಕು ಎಂದು ಾದು ಕುತು. ಆ ೕವ ಇಾರೂ
ಅಲ. ಆೆ ಉತಷಾದ ರೂಪವಳ ಊವ. ೕೆ ಎರಡು ೕವಗಳ ಒಂೇ ೇಹದ ೇೊಂಡು
ಕೃಷನನು ಬಯಸುದವ . ಾೕ ೕವ ಕೃಷೆ ಷ ಉ ಾಸೇಕು ಎಂದು ಬಯದೆ, ಪಣೕ
ಊವ ಕೃಷೆ ತನ ಎೆ ಾಲನು ಉ ತನ ಜನ ಉಾರ ಾೊಳೇಕು ಎನುವ ತುತಂದ
ಾದು ಕುದಳ. ಒಂೇ ೇಹ, ಒಂೇ ಆದೆ ಎರಡು ಬಯೆ. ಇೆಲವನೂ ಇ ಉಲೂಕ ಎನುವ
ಏಕಪದ ಎರಡು ಆಾಮದ ವಸುತೆ. ಇದು ಸಂಸತ ಾೆಯ ೊಬಗು. ಷದ ಾಲು ಕು
ಾಸೇಕು ಎಂದು ಬಂದ ಪತಯ ಾಣ ಹರಣ ಾದ ೕಕೃಷ, ಉತಷಾದ ರೂಪರುವ
ಪಣೕ ಊವಯನು ಾಪಮುಕೊ ಉಾರ ಾದ. ಈ ೕ ೕಕೃಷ ಧಮ ಸಂಾಪೆಯ
ಾಯ ಾರಂಭ ಾರುವೇ ದುಷ ಪತೆಯ ೕವ ಹರಣೊಂೆ.
ಯಮುಾ ನ ೕರದ ನೆದ ಾಯ ಮದನ ಮತು ಇತರ ಘಟೆಗಳನು ವಸುಾ ಚತುಮುಖ
ೇಳಾೆ: “ಇದು ಅತಂತ ಪಶಂಾಹಾದ(ವ) ಕಮ. ಆದೆ ಇೕ ಬಾಂಡವನು ಸೃ ಾದ
ಭಗವಂತೆ ಇದು ಅತಂತ ಸಣ ಸಂಗ (ವವ)” ಎಂದು.
ಒ ಯಮಾ ನ ೕರದ ೋಾಲಕರು ೕಕೃಷೊಂೆ ೋವಗಳನು ಾಯುರುಾಗ ಾಾದ
ಹಸುಗಳ ಮತು ೆಲ ೋಾಲಕರು ನಯ ೕರನು ಕುಯುಾೆ. ೕೆ ೕರು ಕುದ ತಣ ಅವರು ಪೆ
ತ ದು ಡುಾೆ. ಇದನು ೋದ ಕೃಷ ನ ೕರದನ ಒಂದು ಮರವನು ಏ ಅಂದ ನೆ
ದುಮುಕುಾೆ. ೕೆ ೕೆ ಾದ ಕೃಷ ೆಲವ ೊತು ೕೆ ಬರುವೇ ಇಲ. ಆನಂತರ ೋದೆ ಎಾ
ಕೆಂದಲೂ ರುವಂೆ ಾಣುವ ಾೊಂೆ ಕೃಷ ೕೆ ಬರುಾೆ.ಈ ಭಾನಕ ದೃಶವನು
ಕಂಡ ೋಾಲಕರು ಓ ಬಂದು ನಂದೋಪ-ಯೇೆಯೆ ಷಯ ಸುಾೆ. ಇದಂದ ಎಲಗೂ
ಾಬಾಗುತೆ. ಆದೆ ಬಲಾಮ ಾತ ಂತಾ “ೆದರೇ, ಕೃಷೆ ಏನೂ ಆಗುವಲ” ಎಂದು
ೈಯ ೇಳಾೆ. ಎಲರೂ ಓೊಂಡು ನೕರೆ ಬರುಾೆ. ಬಂದು ೋದೆ ಾಯ ಮನಾಕ
ರಂತ ಪಾಂಭುಜಾ ೕಕೃಷ ಂಾೆ! ಈ ೕ ಾಯನನು ಮ ಅವನನು ಅಂದ ಕಳ
ಕೃಷ ನಂದ ೕೆ ಬರುಾೆ.
ಕೃಷ ಾನ ೆೇ ಂದನು ಕಂಡು ಎಲರೂ ತಾಗುಾೆ. ಕೃಷ ನಂದ ೕೆ ಬರುವ ತನಕ
ಅವೆಲಗೂ ಭಯ. ಆದೆ ೕೆ ಬಂದ ಕೃಷ ಪೆ ತದ ಎಲರನೂ ಎಚಸುಾೆ. ಆ ಸಮಯದ ಆಗೇ
ಕತಾರುತೆ. ೕಾ ಾನ ಂರು ಮೆ ೇರುವದು ಾಧಾಗದ ಾರಣ ಎಲರೂ ಅಂದು ಅೇ
ತಂಗುವ ಾರ ಾ ಅೇ ಮಲಗುಾೆ. ಎಲಗೂ ೆ ಬಂರುವ ಸಮಯದ ಅವದ ಸಳದ ಸುತಲೂ
ಾಚು ಆವಸುತೆ. ಆಗ ಾಬಂದ ಎಚರೊಂಡ ಎಲರೂ ತಮ ೊೆಾಲ ಸೕತು, ಾನು
ಬದುಕುವಲ ಎನುವ ಾವೆಂದ ಭಯೕತಾಗುಾೆ. “ಆಗ ಕೃಷ ೋದ ಚಮಾರ ಎಲರೂ
ೋತಾ ೆೆದುೊಳೇಾರುವಂಥಹದು” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ. ಕೃಷ ಸುತಲೂ ಆವರುವ
ೆಂಯನು ತನ ಾಯ ೇ ಎಲರನೂ ರ ವೃಂಾವನೆ ಕೆದುೊಂಡು ೋಗುಾೆ.
ಇೊ ಮುಂಾಟ ಎನುವ ಹುಲುಾವಲು ಪೇಶದ ಮನುಷನ ಾತಂತಲೂ ಎತರೆ ೆೆದುಂತ
ೌಂ ಅಥಾ ಮು ಎನುವ ಹುನ ನಡುೆ ೋವಗಳ ೇೊಂರುವ ಸಮಯದ ಅವಗಳನು
ಹುಡುಕುಾ/ಕೆಯುಾ ೋಗುದ ೋಾಲಕರು ಸುತಲೂ ಆವರುವ ಾಚನು ಕಂಡು
ಭಯೕತಾಗುಾೆ. ಆಗ ೕಕೃಷ ಎಲರ ಬ ಕಣುಮುಚುವಂೆ ೇಳಾೆ. ಈ ೕ ಕಣು ೆೆಾಗ
ಅ ಾವ ೆಂಯೂ ಇರುವಲ. ಈ ೕ ಎರಡು ಾ ಭಗವಂತ ಅಾನ ಾ ಸೃ ಆಯ ತನ
ಮುಖಂದ ಅ ಸೃಾತು ಎನುವದನು ಎಲಗೂ ೋದ.
ಒ ಯೇೆ ಕೃಷನನು ಕ ಾಕೇಕು ಎಂದು ಹಗ ತರುಾೆ. ಆದೆ ಾವ ಹಗಂದಲೂ ಆೆೆ
ಕೃಷನನು ಕಟಲು ಾಧಾಗುವಲ. ಎಾ ಹಗವ ಕೂಾ ಕೃಷನ ಮುಂೆ ಕಾಗುತೆ. ಆಾಯ
ಮಧರು ಈ ಘಟೆಯನು ತಮ ಯಮಕ ಾರತದ “ತಾಾ ೋಪಾ ತಮನುಸಾಾತ-
ಾದಾೋಪತ …” ಎಂದು ಬಹಳ ಸುಂದರಾ ವಾೆ. ಭಗವಂತನ ಗುಣಾನ ಾಡಲು
ಶುಾ ೇೆ ಅವನ ಂೆ ಓಡುತೕ ಾೇ, ಾ ಯೇೆ ಕೃಷನ ತುಂಟತನೆ ೋಪೊಂಡು
ಆತನ ೆನ ಂೆ ಓದಳಂೆ. ಆದೆ ಅವೆ ಕೃಷನನು ಕ ಾಕಲು ಾಧಾಗಲ. ಇದಂದ ಕೃಷ ಾನು
ಅನಂತ ಎನುವದನು ಾೆ ೋದ. (ಆನಂತರ ಾಯ ೕನ ೕಂದ ಕೃಷ ಾೇ ಾಯ
ೈಂದ ತನನು ಕೊಂಡ).
ಒ ಾಯ ೊೆಯ ೕೆ ಮಲದ ಕೃಷ ಆಕಸುಾೆ. ಆಗ ಆತನ ಾಯ ಯೇೆ ಇೕ
ಶವೇ ಾಣುಾೆ. ಮಗುನ ಪಟ ಾಯ ತನನೂ ೇ ಇೕ ಶವನು ಕಂಡ ಯೇೆ
ಾಬಾಗುಾೆ. “ಇದು ೇವಲ ನನ ಮಗನಲ. ಇೊಂದು ವ ಶ” ಎನುವ ಅವ ಅವಾಗುತೆ.
ಆದೆ ಮರುಣದೇ ಕೃಷ “ನನ ಮಗು” ಎಂದು ಕೃಷನನು ಮುಸುಾ ೆ ಾ!
ಇೊ ಕೃಷ ಮಣು ನು ಾೆ ಎಂದು ೋಪಾಲಕರು ಾ ಯೇೆೆ ಸುಾೆ. ಆದೆ ಮಣು
ಂದ ಕೃಷ ಾಯ “ಾನು ಮಣು ಂಲ” ಎಂದು ಸುಳ ೇಳಾೆ. ಇದಂದ ೋಪೊಂಡ
ಯೇೆ ಆತನ ಾ ೆೆದು ೋಸುವಂೆ ೇಳಾ ೆ. ಆಗ ಕೃಷ ಎರಡೇ ಾ ಯೇೆೆ ತನ
ಾಯ ಶರೂಪ ದಶನ ೕಡುಾೆ. ಕೃಾವಾರದ ಭಗವಂತ ಾ ಯೇೆಗಲೆ ದೃತಾಷ,
ಉದಂಕ ಮತು ಅಜುನಗೂ ಶರೂಪ ದಶನ ೕರುವದನು ಮಾಾರತ ಸುತೆ. ಆದೆ
ಪಂದು ಶರೂಪ ದಶನವ ಅವರವರ ಅಹೆಗನುಗುಣಾ ೆೆದುೊಂೆ. ಅಜುನ ಕಂಡ
ಶರೂಪ ಬಹಳ ಘನಾದುದು. ಾ ಯೇೆೆ ತೊಳೆ ತುಂರುವ ಶವನು ೋದ ಕೃಷ,
ಅಜುನೆ ಒಳಗೂ ೊರಗೂ ಾನು ತುಂರುವದನು ತೂದ. ಒನ ಎಲೊಳಗೂ ಭಗವಂತಾೆ,
ಭಗವಂತೊಳೆ ಎಲವ ಇೆ ಎನುವದನು ಕೃಷ ತನ ಶರೂಪ ದಶನದ ೋದ.
ಒ ನಂದೋಪ ಏಾದಯ ಉಪಾಸ ಮು ಾದಯ ನದಂದು ೆೆ ಾನೆಂದು ೋದವನು
ಂರು ಬರುವಲ. ಅ ವರುಣನ ೇವಕಾರುವ ಒಬ ಾಸ ಆತೆ ಾಶವನು ಾ ಆತನನು
ವರುಣ ೋಕೆ ಕೆದುೊಂಡು ೋಗುಾೆ. ಇತ ನಂದೋಪ ಾೆಾರುವದಂದ ಎಲಗೂ ಾಬ.
ಆದೆ ಕೃಷ ಎಲರನೂ ಸಾಾನೊ ಾನೂ ನಂದೋಪ ಾೆಾದ ಸಳದೇ ೕೆ ದುಮು
ೇರಾ ವರುಣೋಕೆ ಬರುಾೆ. ಅ ವರುಣ ಕೃಷನ ಾೆ ದು ೆ ೇ ನಂದೋಪನನು
ಅಸುಾೆ. ಕೃಷ ನಂದೋಪೊಂೆ ೕಂದ ೕೆದು ಬಂದನು ಕಂಡು ಎಲರೂ ಸಂಭಸುಾೆ.
ಇೊ ನಂದೋಪ ಾನ ೋಗುರುಾಗ ಒಂದು ೆಾವ ಆತನನು ದು ನುಂಗಾರಂಸುತೆ.
ಇದನು ಕಂಡ ಜನ ಾಬಾ ಕೃಷೆ ಷಯ ಸುಾೆ. ಕೃಷ ಆ ಾವನು ೕ ನಂದೊಪನನು
ಸುಾೆ. ಕೃಷ ೆಾನ ೇಹವನು ೕಾಗ ಅ ೆಾವ ಕಣೆಾ ಒಬ ಸುಂದರಾದ ಯುವಕ
ಪತಾಗುಾೆ. ಆತೇ ಾಪಗಸಾ ೆಾನ ರೂಪದದ ಾಧರ ಸುದಶನ. ಕೃಷ ಆತನ ಾಪ
ೕಚೆ ಾ ಡುಗೆ ೕಡುಾೆ.
ಒ ಅಸುರ ಾಾನ ಮಗ ೕಮ ಆಟಾಡುರುವ ೋಪಾಲಕೊಬಬರೇ ಅಪಹ
ಪವತದ ಲೊಳೆ ಅ ಇಡುದ. ಆಟಾಡುದ ಾಲಕರ ಸಂೆ ಕೕಣ ಕಾಗುರುವದನು
ಗಮದ ಕೃಷ ಆ ಅಸುರನನು ೆೆ ಆತನ ಸಂಾರ ಾ ೋಪಾಲಕರನು ಡುಗೆೊಸುಾೆ.
ಒ ಒಂದು ಅತದುತಾದ ಘಟೆ ನೆಯುತೆ. ೋಕುಲದನ ಜನರು ಾಸ ಾನ ಉಳವಾರಲ.
ಇಂಥಹ ಜನೆ ಒಂದು ೕಚೆ ಬರುತೆ. ಅೇೆಂದೆ: “ಕೃಷ ಮನಸು ಾದೆ ನಮೆ ೈಕುಂಠ
ದಶನ ಾಸಬಲ” ಎನುವ ೕಚೆ. ೕವನದ ಜಂಜಡದ ದು ಾಸದ ಅಲೇ ೆೆದ ಾಾನ
ಜನರ ಅೇೆಯನು ಅವೆ ೈಕುಂಠ ದಶನ ೕ ಕೃಷ ಈೇಸುಾೆ. ಇ ನಮೆ ಯುವೇೆಂದೆ
ಭಗವಂತನ ೕೆ ಾತಾಗಲು ದಲು ನಮರೇಾದ ಗುಣ ಮುಗೆ. ಇದನು ಟು ಾಸ ೆ
ಎಂದು ಅಹಂಾರ ಪಟೆ ಭಗವಂತನ ದಶನ ಾಧಲ.
ೕೆ ಇಾವೇ ಅವಾರದ ೋರದ ಅಾಾನ ಮಯನು ಾಾನ ಜನೆ ೋದ
ಭಗವಂತನ ೇಷ ಅವಾರ ಕೃಾವಾರ. ಕೃಾವಾರದ ಭಗವಂತ ಮನುಷರೂಪದದು, ಅಾನುಷ
ೕೆಗಳನು ೋದ. [ಇ ಾರದೆ ಕೃಾವಾರವನು ವಸುರುವ ಚತುಮುಖ “ಭಗವಂತ ಕೃಷ
ರೂಾ ಬಂದು ಈ ಎಾ ೕೆಗಳನು ೋರಾೆ” ಎಂದು ಭಷ ಾಲದ ವರುವದನು
ಾಣುೇೆ. ಏೆಂದೆ ಾರದ ಚತುಮುಖ ಸಂಾದ ನೆದದು ಕೃಾವಾರಕೂ ದಲು. ೕಾ ಮುಂೆ
ನೆಯರುವ ಭಗವಂತನ ಅವಾರ ವರೆಯನು ದೇ ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವಾೆ
ಎನುವದನು ಓದುಗರು ಯೇಕು]
ಭೆ ಅೇಕ ಮುಖಗೆ. ೆಣು ಭಗವಂತ ನನ ಗಂಡಾಗೇಕು ಎಂದು ಬಯಸುವದೂ ಭಯ ಒಂದು ಮುಖ.
ಕೃಷ ಸುಾರು ಏಳ ವಷದವಾಗ ಆತನ ೌಂದಯೆ ಸಮಸ ೋಾಲಕರ ಪಯರು
ಮನೋಲುಾೆ. ಅವೆ ಕೃಷ ತಮ ಪಾಗೇಕು ಎನುವಷು ಕೃಷನ ೕೆ ೕ. ಕೃಷನೂ ಕೂಾ
ಕೃಷನ ಾಲ ೕೆಗಳ ಅೇಕ ಮುಖಗಳನು ವದ ಚತುಮುಖ ಇ ಅವಾರದ ಕೃಷ ಾರುವ
ಪಮುಖ ದುಷ ಸಂಾರದ ಪ ೕಾೆ.
೧.ಪಲಂಭ: ಈತ ಒಬ ಅಸುರ. ಅವನು ಕೃಷ-ಬಲಾಮರು ೋಪಾಲಕರ ೊೆೆ ಆಟಾಡುರುಾಗ
ಾನೂ ೋಪಾಲಕನ ೇಷ ಧ ಆಟಾಡುಾೆ. ಆಟದ ಯಮದಂೆ ಾರು ೋಲುಾೋ ಅವರು
ೆದವರನು ೊತುೊಂಡು ೋಗೇಕು. ಪಲಂಭ ಬಲಾಮನ ೊೆ ಆಟಾಡುಾ ಆತೆ ೋಲುಾೆ.
ನಂತರ ಬಲಾಮನನು ೊತುೊಂಡು ಓಡಲು ಾರಂಸುಾೆ. ಇದಂದ ಬಲಾಮ ಾಭೊಳಾೆ.
ಆಗ ಕೃಷ “ಭಯಪಡೇಡ, ೕನು ಾರು ಎನುವದನು ೆನೋ” ಎಂದು ಸೆ ಾಡುಾೆ. ಆಗ
ಬಲಾಮೆ ತನ ಮೂಲರೂಪದ ೆನಾಗುತೆ ಮತು ಆತ ಪಲಂಭನನು ಸಂಾರ ಾಡುಾೆ. ಈ ೕ
ಬಲಾಮೊಳದು ಪಲಂಭನನು ಕೃಷ ಸಂಾರ ಾಸುಾೆ.
೨.ಖರ: ಾನ ಒ ಾೆಕಣು ಇರುವ ಪೇಶದ ಕೃಷ-ಬಲಾಮರ ೊೆದ ೋಾಲಕರ ಆ ಹಣನು
ಕಂಡು ಅದನು ಮರಂದ ತು ನ ಬಯಸುಾೆ. ಅಷರ ಆ ಪೇಶದ ಾಸಾದ ಖರ ಎನುವ ಅಸುರ
ತನ ಪೆಂೆ ಕೆಯ ರೂಪದ ಬಂದು ಎಲರನೂ ತುದು ಓಸಲು ಪಯಸುಾೆ. ಆಗ ೕಕೃಷನ
ಸೆಯಂೆ ಬಲಾಮ ಖರ ಮತು ಆತನ ಅನುಾಗಳನು ೕಲೆೆದು ಸಂಾರ ಾಡುಾೆ.
೩. ದದುರ: ದುದರ ಎಂದೆ ಅಧ ಕೆ ಎಂದಥ. ಆದೆ ದುಧರ ಎಂದೆ ಾರು ಎನುವ ಕೆ ಾವ
ಪಾಣದಯೂ ಬರುವಲ. ಕೃಷನ ಕೆೆ ಸಂಬಂ ಕೆಯ ಕೆ ಎಲೂ ಬರುವಲ. ೕಾ
ಾಗವತವನು ಅಧಯನ ಾದವರ ಅಾಯದ ಪಾರ ದುದರ ಎಂದೆ ಭಕ. ಈತ ಪಯ ರೂಪದ
ಬಂದು ಕೃಷನನು ತನ ೊಂದ ಕು ೊಲೇಕು ಎಂದು ಬಯದ ಅಸುರ. ಆದೆ ೕಕೃಷ ಆತನ ೊಕನು
ದು ಅವನ ೇಹವನು ಎರಡು ೕಾ ಾ ಸಂಾರ ಾಡುಾೆ.
೪.ೇ ಮತು ೫.ಅಷ: ಇವರು ಕುದುೆ ಮತು ಗೂ ರೂಪದ ಕೃಷನನು ೊಲೇೆಂದು ಬಂದ ಕಂಸನ
ಅನುಾ ಅಸುರಾದರು. ಇವರನು ಕೃಷ ಸಂಾರ ಾದ.
೬. ಕಂಸ: ಕೃಷ-ಬಲಾಮರನು ೕಸಂದ ೊಸೇಕು ಎಂದು ಕಂಸ ಅವರನು ಲಹಬೆ
ಆಮಂಸುಾೆ. ಾೆ ಬಂದ ಕೃಷ-ಬಲಾಮರ ೕೆ ಮಾೆಯನು ಛೂಟು ೊಸುವ ಪಯತ
ನೆಯುತೆ. ಆದೆ ಕೃಷ ಆೆಯ ೊೆಯ ಾಗದ ಕುತು ಅದನು ಮ, ಅದರ ೆನ ೕೆ ಹ ಅದರ
ದಂತವನು ೕಳಾೆ. ಈ ೕ ಆೆಯ ೆತರು ೊಯ ೖಯ, ಆೆಯ ದಂತವನು ದು ಕೃಷ-
ಬಲಾಮರು ಕಂಸನ ಸೆೆ ೋಗುಾೆ. ಅ ೋದೆ ಕಂಸ ಮಲ ಯುದದ ಾಗತ ೕಡುಾೆ. ಾಣೂರ,
ಮುಕ, ಕೂಟ, ೋಸಲ, ಛಲ ೕೆ ಅೇಕ ಮಂ ಮಲರನು ಕಂಸ ಕೃಷ ಬಲಾಮರ ೕೆ ಛೂ-ಡುಾೆ.
ಕೃಷ ಬಲಾಮರು ಈ ದುಷ ಮಲರನು ಸಂಾರ ಾ ಕಂಸನನು ಂಾಸನಂದ ಎೆದು ಸಂಾರ
ಾಡುಾೆ.
೭. ಾಲಯವನ: ಕಂಸನ ಾನ ಷಯ ಜಾಸಂಧೆ ಯುತೆ. ಜಾಸಂಧನ ಇಬರು ೆಣುಮಕಳನು
ಕಂಸೆ ೊಟು ಮದುೆ ಾದ. ೕಾ ಜಾಸಂಧ ಕೃಷನನು ೇಸಾರಂಸುಾೆ. ಜಾಸಂಧ
ೇಶದ ಸುಾರು ಇಪೆರಡು ಾರ ಾಜಕುಾರರನು ತನ ೆೆಯದ. ಇವರ ತೆ ಕದು ರುದಾಗ
ಾ ಇೕ ೇಶದ ಆಪತವನು ತನ ೈೆ ೆೆದುೊಳೇಕು ಎನುವ ದುರುೇಶ ಆತನಾತು. ಆತನ
ತ ನರಾಸುರ. ಆತ ಜಾಸಂಧೆ ಸಾಯ ಾಡಲು ಹಾರು ಾರದ ನೂರು ಾಜಕುಾಯರನು
ತನ ೆೆಮೆಯದ. ಕಂಸನ ಾವ ಜಾಸಂಧೆ ಬಹಳ ೊಡ ೊೆತಾತು. ಆತ ಸುಾರು
ಇಪತಮೂರು ಅೋ ೇೆಂೆ ಅೇಕ ಾ ಕೃಷನ ೕೆ ಾ ಾಡುಾೆ. ಆದೆ ಪೕ
ಾಯೂ ಕೃಷ ತೊಳದ . ಇದಾ ಆತ ಾಲಯವನ ಎನುವ ಾಸನನು ಕೃಷನ ಸಂಾರಾ
ಕಳಸುಾೆ. ಕೃಷ ಾಲಯವನ ಬಂಾಗ ಓದಂೆ ನ, ಒಂದು ಗಯನು ಪೇಸುಾೆ. ಅ
ೇವೆಗಳ ಪರ ಯುದ ಾ ಾಂಯ ೆಯನು ವರಾ ಪೆದು ಮಲದ ಮುಚುಗುಂಧನನು
ಾಲಯವನ ತುಯುಾೆ. ಇದಂದ ಎಚರೊಂಡ ಮುಚುಗುಂಧನ ದೃೆ ದಲು ದ ಾಲಯವನ
ಬಸಾಗುಾೆ. ೕೆ ಾವೇ ಯುದಲೇ ಉಾಯಾ ಾಲಯವನನನು ಸಂಾರ ಾಡುಾೆ
ಕೃಷ.
೮. ಕುಜ/ನರಾಸುರ: ನರಾಸುರಂದ ತಮ ಾಜಕುಾಯರನು ೊಡೇೆಂದು ಎಾ ಾಜರು
ಕೃಷನ ೆ ೋಗುಾೆ. ಕೃಷ ೇರ ನರಾಸುರದೆ ೋ ಾಜಕುಾಾರನು ಡುಗೆ
ಾಡುವಂೆ ೇೊಳಾೆ. ಇದೆ ಒಪದ ನರಾಸುರಗೂ ಕೃಷಗೂ ಯುದಾಗುತೆ. ಯುದದ
ನರಾಸುರ ಾವನಪಾೆ. ೕೆ ನರಾಸುರನನು ೊಂದು ೆೆಮೆಯದ ಹಾರು ಾರದ ನೂರು
೧೫. ಸೕ: ೋಸಲ ೇಶದ ಾಜ ನಗ ತನ ಮಗಳ ಸಯಂವರ ಏಪದ. ಾರು ತನರ ುವ
ಏಳ ಗೂಗಳನು ದು ಕಟಬಲೋ ಅವರ ೊರೆ ತನ ಮಗಳ ಾಾಪೆ ಾಡುಾೆ ಎನುವ
ಯಮವನೂ ಆತ ಇದ. ಈ ಸಪ ಗೂಗೇ ಅಸುರ ಶಗಾರುವ ಸೕಗಳ.
ನಗ ಾಜನ ಮಗಳ ೕಾ ಷಣಯರ ಒಬಾದಳ. ಅವೆ ೌಸಾ ಎನುವ ೆಸರೂ ಇತು.
ಾಲದ ಕೃಷನ ೇೆಾರುವ ಇೊಬಳ ೕಾಳನು ಾವ ಾಣುೇೆ. ಅವಳ ಯೇೆಯ
ಅಣನ ಮಗಳ. ಈ ಇಬರೂ ಮೂಲತಃ ಒಂೇ ಸರೂಪ. ಾಲದ ಕೃಷನನು ೕಸುವದಾ ಆೆ ಇ
ೕಾಾ ಹುದೆ, ಅ ಸಯಂವರದ ವಧುಾಗುವ ಾಗಾ ಇೊಂದು ರೂಪದ ಹುದಳ . ೊೆೆ
ಾಲದ ೕಾ ಸಯಂವರದ ವಧು ೕಾಳ ಐಕೊಂದಳ ಎನುಾೆ ಾಸಾರರು. ಈ ೕಾೇ
ಕೃಷನ ಅಷಮಯರ ಒಬಾದ ಾೆ.
ಸಯಂವರೆ ಬಂದ ೕಕೃಷನ ನಗ ೇಳಾೆ: “ನನೆ ನಂಥಹ ಅಯ ಗೇಕು ಎನುವ ಆೆ.
ಆದೆ ಾನು ಸಯಂವರದ ಯಮ ಾರುವದಂದ ೕನು ಆ ಏಳ ಗೂಗಳನು ಮ ನನ ಮಗಳನು
ವಸೇಕು ಎನುವದು ನನ ಾಥೆ” ಎಂದು. ಮುಂೆ ಾಗವತದೇ ೇಳವಂೆ: ಕೃಷ ಏಳ ರೂಪಂದ
ಈ ಏಳ ಗೂಗಳನು ಮ ೕಾಳನು ವಸುಾೆ.
೧೬. ಶಂಭರ: ಕೃಷ-ರುಯ ಜದ ಪದುಮನನು ಮಗು ಹುದ ತಣ ಶಂಾಾಸುರ ಅಪಹ
ಸಮುದೆ ಎೆಯುಾೆ. ಆ ಮಗುವನು ತಣ ಒಂದು ಬೃಹ ೕನು ನುಂಗುತೆ. ಆ ೕನನು ೆಸರು
ದು ಶಂಬಾಸುರೇ ೊಡುಾೆ. ಅ ಆತನ ಅೆ ಮೆಯ ಾಪಗಸ ರೇಯ ೈೆ ಈ ಮಗು
ೇರುತೆ. ಮೂಲತಃ ಈ ಮಗುೇ ಮನಥ. ಾರದಂದ ಈ ಷಯವನು ದ ರೇ ಮನಥೆ
ಆತನ ಮೂಲ ಸರೂಪದ ೆನಪನು ತಂದುೊಡುಾೆ. ೆೆದು ೊಡವಾದ ಪದುಮ ಶಂಭರನನು ೊಂದು
ತನ ಪ ರೇಯನು ಕೆದುೊಂಡು ಬರುಾೆ. ಎೋ ವಷಗಳ ನಂತರ ಕೃಷ-ರುಯೆ ಮಗನ
ದಶನಾಗುತೆ. ೕೆ ಪದುಮೊಳೆ ಪದುಮರೂಪಂದು ಕೃಷ ಶಂಭರನ ಸಂಾರ ಾಡುಾೆ.
೧೭. ರುಮುಖ: ಕೃಷೆ ರುಯನು ಮದುೆ ಾೊಡಲು ೋದ ರು ರುಯ ಅಣ.
ಮುಂೆ ಈತನ ಮಗಳ ಮತು ಕೃಷನ ಮಗಗೂ ಮದುೆ ಶಯಾಗುತೆ. ಈ ಮದುೆಯ ಕೃಷ-
ಬಲಾಮರು ಉಪತರುಾೆ. ಮದುೆಮೆಯ ಯೆಲರೂ ದೂತಾಡಲು ಕುತುೊಳಾೆ.
ಬಲಾಮನೂ ದೂತಾಡುಾೆ. ೕರುಾಗ ರು ಾರಣಲೇ ಬಲಾಮ ೋತ ಎಂದು ೇಸುಾೆ.
ಆತೊಂೆ ಇತರ ಯರೂ ೇೊಂಡು ಬಲಾಮನನು ಅವಾಸುಾೆ. ಆಗ
ಮುಂೋಾರುವ ಬಲಾಮ ರುಯನು ಚ ೊಂದು ಡುಾೆ.
೨೨. ಾಾವಾರ
ಾಲದ ಪಾವಂಾ ಜನರ ಅನ ದೃ, ಆಯಸು ಕಾ, ಾಸ ಮಥನಾಡುವ ಶ ೕ,
ತಮ ೇದ ಾೆಯ ತುಯೇ ಾವ ತಲುಪಲು ಅಾಧಾಗುವ ಬಂಾಗ, ಇಂಥಹ ಜನರ
ಉಾರಾ ಭಗವಂತ ಅೇಕ ಾಪರ ಯುಗಗಳ ಾಸಾ ಅವತ ಬಂದ. ಇ ೇರುವ ‘ಅೇಕ
ಯುಗಗಳ ಭಗವಂತ ಾಾವಾರ ಾರುವ’ ಅಪವ ಷಯ ೆನ ಾಾನಾರರ ಗಮನೆ
ಬಂಲಾದರೂ, ಆಾಯ ಮಧರು ಈ ಕುತು ತಮ ಾತಯ ಣಯದ ಪಾಣ ಸತ
ವರೆಯನು ೕರುವದನು ಾಣುೇೆ. ತೃೕ ಸಪೕ ೈವ ೋಡೇ ಪಂಚಂಶೇ । ಅಷಂೇ
ಯುೇ ಕೃಷಃ ಸತವಾಮಾಯತ । ಾಾಾಯಸು ಪೇಷು ಚರೕ ಸಯೕವ ತು । ಾಸ
ೇಾಂಶೇ ಚ ಾರತಂ ೇದಸಂತಂ ॥ಇ ಚ॥ ಮೂರು, ಏಳ, ಹಾರು, ಇಪೆ ದು ಮತು
ಇಪೆಂಟೆಯ ಾಪರದ ೊೆಯ ಭಗವಂತನ ಾಾವಾರಾೆ ಎನುವದು ಸಂದಪಾಣದ
ಉಕಾೆ. ಪ ಾಯೂ ಭಗವಂತ ಸತವಯ ಮಗಾ ಹುರುವದು ಒಂದು ೇಷ. ಇಪೆಂಟೆಯ
ಾಪರದ ೊೆಯ ಸಯಂ ೇದಾಸಾ ೇದ ಾಗ ಾದ ಭಗವಂತ, ಅದರ ಂನ ಾಲು
ಅವಾರಗಳ ಾಾಾಯಾ ೇದ ಾಗ ಾಡುವ ೇದಾಸ ಋಗೆ ಗುರುಾ ಂತ.
೨೩.ಬುಾವಾರ
ಈ ಂೆ ಪಥಮ ಸಂಧದ ಬುದನ ಕುಾದ ಸಂಪ ವರೆಯನು ೋೇೆ. ಅ ಬುದ ೕಕಟ
ೇಶದವನು(ಈನ ಾರ) ಮತು ಆತ ‘ನ’ನ ಮಗ ಎಂದು ವಸಾೆ. [ ತತಃ ಕೌ ಸಂಪವೃೇ
ಸಾಯ ಸುರಾ। ಬುೋ ಾಾ ನಸುತಃ ೕಕೇಷು ಭಷ ॥೧-೩-೨೪॥ ] ಮುಂೆ ಹತೇ
ಸಂಧದ ಕೃಾವಾರದ ನಂತರ ನೆಯರುವ ಬುಾವಾರವನು ಅಧ ೇಕದ ರೂರುವದನು
ಾವ ಾಣೇೆ. [“ನೕ ಬುಾಯ ಶುಾಯ ೈತಾನವೕೇ, ೕಚಾಯತಹಂೇ ನಮೇ
ಕರೂೇ ॥೧೦-೩೮-೨೨॥ “] . ಇ ಈ ಅಾಯದ ಬುದನ ಕುಾ ಚತುಮುಖ ಒಂದು ೇಕದ
ವರೆ ೕಾೆ. ಆದೆ ಇಷನು ಟು ಮುಂೆ ೇೆಲೂ ಬುದನ ಕುತು ವರೆ ಬರುವಲ. ೕಾ
ಹೆಂಟು ಾರ ೇಕಗಳ ಾಗವತದ ಬುದನ ಕುಾದ ವರೆ ಇರುವದು ೇವಲ ಎರಡುವೆ
ೇಕಗಳ ಾತ!
ೇಷಾ ಹೊಂದೇ ಸಂಧದ ಾಸರು ಕೃಾವಾರದ ನಂತರ ಬುದನ ಕುತು ಾವ
ವರೆಯನೂ ೕಡೇ, ೇರಾ ಕ ಅವಾರವನು ವಸುಾೆ. ಈ ಾರಣಂಾ ಒಂದು ತಪ
ಕಲೆ ೆೆದು, ಒಂದು ಪಂಥದವರು ಬುದನನು “ಷುನ ಅವಾರ ಅಲ” ಎಂದು ಪಗ, ಆತನನು
ಈ ೇಕ ಬುದನ ಕುಾದ ಅಪವ ಷಯವನು ೇಳವ ೇಕ. ೇೆ ಾವ ಪಾಣದಲೂ ಬುದನ
ಕುಾ ಇೊಂದು ಖತಾದ ವರಗಳ ಗುವಲ. ಬುದ ಅವತಸುವ ಾಲದ ಪ ೇತು
ಎನುವದನು ಇ ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವಾೆ. ಭಗವಂತನ ೕಕೃಷ ಮತು ೇದಾಸ
ಅವಾರಗಂಾ ಭೂೋಕದ ಎಲರಲೂ ೈಕ ಧಮದ ಅನುಾನ ಾರಂಭಾತು. ಎಯ ತನಕ
ಎಂದೆ ೕಗೆ ಇಲದವರೂ ಕೂಾ ಇದರ ಸಶೊಳಾದರು. ಆದೆ ಪಕೃ ಯಮದಂೆ ಈ ಭೂಯ
ೕೆ ೇದವನು ಒಪವ ಜನರ ೊೆೆ ೇದವನು ಒಪದ ಜನರೂ ಇರುಾೆ. ಇದು ೕವ ಸಾವೆ
ಸಂಬಂದ ಾರ. ಈ ಂೆ ವದಂೆ: ಪಂದು ೕವಕೂ ಅದರೇ ಆದ ೕವ ಸಾವರುತೆ
ಮತು ಅದಕನುಗುಣಾ ಆತನ ೆಳವೆಾಗುತೆ. ಈ ೆೆಯೕ ೇವೆಗಳ ಮತು ಾನವರು
ಎನುವ ಎರಡು ವಗಗಳನು ಸಾತನ ಧಮ ಉೇಸುತೆ. ಇದು ರೂಪವನವಲಂ ಾದ ವಗವಲ.
ಬದೆ ಇದು ವಯ ಮೋವೃಗನುಗುಣಾ ಾದ ವಗ. ೋಡಲು ಒಂೇ ೕ ಾದರೂ
ಕೂಾ ಸಾವದ ವಾಸಂಾ ಾಕ, ಾಮಸ ಮತು ಾಜಸ ಎನುವ ಜನರು ಈ ಭೂಯ ಸಾ
ಬಂದು ೋಗುರುಾೆ.
ಸಾವತಃ ೇವೆಗಳನು ೇಸುವ ಜನ ಭೂಯ ಇೇ ಇರುಾೆ. “ಇವೆ ‘ಮಯ’ ಮೂರು
ಮೆಗಳನು ಕ ೊದ” ಎನುಾೆ ಚತುಮುಖ. ‘ಮಯ’ ಎಂದೆ ಕಣಟು ೆ[ಜನರನು
ಸೊಸುವದೊಸರ, ಅವರ ನಂೆಯನು ದುಬಳೆ ಾಡುವದೋಸರ, ಭೂಾೆಯ
ೇಷೊಟು ನೆದುೊಳವದು]. ಮಯ ತಾದ ಮೂರು ಮೆಗಳ ಎಂದೆ ೧. ಕಣದ ಮೆ, ೨.
ೆಯ ಮೆ ಮತು ೩. ಬಂಾರದ ಮೆ. ಇದು ಪಾಣದ ಾಂೇಕ ಾೆ. ಇ ಅದುತ ಷಯಗಳ
ಅಡೆ. ಇಂದು ಾೆಲರೂ ಪರರ ಆೇಶೊಳಾದವೇ. ಕಣ ಅಂದೆ ತಮಸು; ೆ ಅಂದೆ
ರಜಸು; ಬಂಾರ ಎಂದೆ ಸತ. ಈ ಮೂರು ಗುಣದ ಪಾವೊಳಾದವರು ಪರರು. ಈ ಪಪಂಚದ
ೆಗುಣದ ಪಾವೆ ಒಳಾಗದವರು ಾರೂ ಇಲ. ೇವಲ ಭಗವಂತೊಬೇ ೆಗುಣ ವತ. ಾರ
ೕೆ ೆಚು ಸತದ ಪಾವರುತೋ ಅವನ ೕೆ ರಜಸು ಮತು ತಮನ ಪಾವ ಕ. ಸತದ
ಪಾವ ಕಾಾಗ ರಜಸು ಇಲೇ ತಮಸು ೆನ ಪಾವ ೕರುತೆ.
ಬುಾವಾರ ಾಲದ ೕಕೃಷ ಮತು ಾಸರ ಅವಾರಂಾ ೇವೆಗಳನು ೇಸುವ ಪಾಸುರರು
ಕೂಾ ಆಕಾ ಭಗವಂತನ ಉಾಸೆಯ ೊಡದರಂೆ. ಅಂದೆ ‘ೕವಸಾವ’ೆ ವಕಾ
‘ೈಕ ಪಾವ’ ಇವರ ೕೆ ೆಚು ಪಾಮ ೕರಾರಂತು. ಇದಂಾ ಎಲರೂ ಆಕ ಾಗದ
ಭ ಮತು ಧಮಂದ ೇಾಧಯನ ಾಡೊಡದರು. ಇದಂಾ ಸಾಜದ ಪಕೃೆ ರುದಾದ
ಏಕರೂಪೆ ಸೃಾತು. ಮೂಲತಃ ಾನ ಮತು ಾಗಳ ೇಗಾದ ಅೕಗರು ಾನಾಗದ
ಂತು ೇಾಧಯನ ಾಡುವದು ಕೃ. ೕಾ ಇಂಥಹ ಜನರನು ಮರ ಅವರ ೕವ ೕಗೆಯೇ
ಸಲು ಭಗವಂತ ಬುದಾ ಅವತ ಬಂದ.
ಾಾಕಾ ಗಂನ ಾಕ ಆಚರೆ ಗೊಳವದು ೆಂದ. ದಲು ಾ, ನಂತರ ೆಂಡ
ರೂಪದ ೆಣು ಗಂನ ಂರುಾೆ. ೕಾ ಅೕಗರ ಗೊಳರ ುವ ೈಕೆಯನು
ಮುಯೇಾದೆ ದಲು ಅವರ ಂೆ ಂರುವ ೕ ಶ ಕುಂದೇಾಗುತೆ. “ೕಾ ೋಕಾಶಕ
ಶಯ ದಮನಾ ಭಗವಂತ ತದಲು ಪಾಸುರರ ಅಂತಃಪರೆ ಾ ಇಟ” ಎಂಾೆ
ಚತುಮುಖ. ಆತ ಪಾಸುರರ ೕಯರ ಮುಂೆ ಬತೆ ಂತು ಅವರ ಮನಸನು ಚತೊದನಂೆ.
ಇದಂಾ ಪಾಸುರರ ಸಂಾರ ಸುಲಭಾತು. ಇದೇ ಾಸರು “ಬತೆ ಂಹ ಬುದೆ” ಎಂದು
ಾರುವದು.
ಈ ೕನ ವರೆಯನು ೋಾಗ ನಮೆ ಬರುವ ದಲ ಪೆ: “ಬುದ ೕಯರ ಮುಂೆ ಬತೆ
ಂರುವ ಘಟೆ ಇಾಸದ ಬುದನ ಕೆಯ ಎಲೂ ಾಖಾಲವಾ” ಎನುವದು. ಅದೆ ಉತರಾ
ಇ ಚತುಮುಖ ೇಳಾೆ: “ಅದೃಶಮೂಃ ” ಎಂದು. ಅಂದೆ ಮನುಷೆ ಾಣುವ ರೂಪದ ಈ ಘಟೆ
ನೆಲ. ಾಾ ಇದು ಇಾಸದ ಾಖಾಲ. ಇದು ೇವೋಕದ ರಹಸ. ೕಾ ಬುಾವಾರದ
ಒಂದು ಮನುಷ ೋಕೆ ಸಂಬಂದ ಷಯಾದೆ, ಇೊಂದು ೇವೋಕೆ ಸಂಬಂದ ೇವ ಗುಹ
ಅಡೆ. ಈ ೕ ಅದೃಶಮೂಾ ೕಯರ ಮನಸನು ಚತೊದ ಬುದ, ನಂತರ ಪತ
ರೂಪಾ ಪೕತ ಅಥ ೕಡಬಲ “ಸವಂ ಕಂ, ಸವಂ ಶನಂ ” ಎನುವ ಉಪೇಶ ೕದ.
ಬುದನ ಉಪೇಶದ ೇಷ ಏೆಂದೆ: ಅದು ಮೂಲತಃ ಮೆಸುವ ೆ ಅಲದರೂ ಕೂಾ,
ಅೕಗೆ ಅದು ಪೕತ ೆ. ಬುದನ ಾಲದ ೈಕರು ೆಾ ಾ ಬ ೊಟು ಯ
ಾಡುದರು. ಾಾ ಬುದ ೇದದ ೆಸರ ಾ ಂೆ ಾಡೇ ಎಂದು ೇದ. ಬುದ ಎಲೂ ೇದ
ಅಪಾಣ ಎಂದು ೇಳಲ. ಆದೆ ೇದ ಪಾಣ ಎಂದೂ ಆತ ೇಳಲ. ಇದಂಾ ಆತನ ಷರು ೇದ
ಅಪಾಣ ಎನುವ ಭೆ ಒಳಾದರು. ಬುದ ಎಲೂ ೇವಾೆ ಎಂಾಗೕ, ೇವಾ ಎಂಾಗೕ
ೇಳಲ. ೕಾ ಆತನ ಷರು ೇವಲ, ಎಲವ ಶನ, ಎಲವ ಕ ಎನುವ ಪೕತ ಅಥದ
ಆತನನು ಂಾದರು. ಬುದ ಎಯೂ ಸುಳನು ೇಳಲ. ಆದೆ ಸತವನು ೇಳೇ ಇದ ಾರಣ
ಎಲವ ೊಂದಲಾತು.
ಬುದನ ನೆ ಬಹಳ ೋಚಕ. ಇದಾ ಆತ ೊಟ ೇಷವ ಕೂಾ ಷ ಾದುದು.ಸಾಯಂೆ
ೇಷೊಟು ರಕ ೕವನ ನೆದ ಬುದ. ಬುದಂದ ಜನೆ ತಲುದ ೆಯನು ಇ “ಔ ಪಧಮ ”
ಎಂಾೆ. ಅಂದೆ ಧಮದಂೆ ಾಣುವ ೆಯದು. ಆತನ ಾತು ದಂೆಯ ೕೆ ಇಟ ಾಾತು. ಈ
ೕ ಭಗವಂತ ಅೕಗೆ ತಪ ಳವೆ ಬರುವಂೆ ಾದ.
ೇೆ ಾತು ವಯ ೕಗೆಗನುಗುಣಾ ವಕ ಅಥದ ೆೆದುೊಳತ ೆ ಎನುವದೆ ಒಂದು
ಉತಮ ಉಾಹರೆಯನು ಾವ ಉಪಷನ ಬರುವ ಕೆಂದರ ಾಣಬಹುದು. ಒ
ಇಂದ(ೇವೆ) ಮತು ೋಚನ(ೈತ) ಚತುಮುಖನ ಬ ಾಠೆಂದು ಬಂದರಂೆ. ಆಗ ಚತುಮುಖ:
“ಮ ಕನ ೋ. ಅ ಾಣುವೇ ಭಗವಂತ” ಎನುವ ಉಪೇಶ ೕದನಂೆ. ಇದನು ಇಂದ ಈ
ೕ ೇಸುಾೆ: “ಕನ ಎಂದೆ ನಮ ಕನ ಸತಾರುವ ಭಗವಂತನ ರೂಪವನು ಾವ
ಉಾಸೆ ಾಡೇಕು. ಕನ ಭಗವಂತನ ೇಷ ಸಾನರುವದಂದೇ ಕಣು `ಸಾ
ಸಚಾರುತೆ. ಕಣು ಕಮಲದ ಎಸನಂೆ. ೇಹದ ಾವೇ ಾಗೆ ೊೆ ಅಂಟಬಹುದು, ಆದೆ ಕೆ
ೊೆ ಅಂಟದು. ಕಮಲದ ಲಯ ಸಾನದಂೆ, ಕನ ಾಾಯಣನ ಸಾನೆ. ೕಾ
ಭಗವಂತನನು ‘ಕಮಲನಯನ’ ಎಂದು ಕೆಯುಾೆ. ಕನ ಭಗವಂತನನು ಾಣುವದು ಎಂದೆ ಲೕ
ಾಾಯಣರನು ಕಂಡು ಉಾಸೆ ಾಡುವದು” ಎಂದು. ಆದೆ ೋಚನ ತನ ಕಂದ ತನೇ
ಪಂಬವನು ಕನಯ ಾಣುಾೆ. ಕಂಡು ತನೇ ಾನು ಭಗವಂತ ಎಂದು ಕೊಳಾೆ.
ಉಪೇಶ ಒಂೇ ಆದರೂ ಅವರವರ ೕವ ೕಗೆೆ ಅನುಗುಣಾ ಳವೆಾಗುತೆ. ಬುದನ
ಉಪೇಶವನು ಆತನ ಷರು ಗರುವದೂ ಕೂಾ ಇೇ ೕ ವಕಾ.
ಒಂೇ ಾತು ೇೆೇೆ ಸಾವದ ವಗೆ ೇೆ ೇೆೇೆ ಅಥವನು ೊಡಬಲದು ಎನುವದೆ
ಾಸದ ಇೊಂದು ಾರಸಕರಾದ ಕೆಯನು ೇಾೆ. ಒ ಾನವರು, ಾನವರು ಮತು
ೇವೆಗಳ ಚತುಮುಖನ ಬಂದು ತಮೆ ಉಪೇಶ ೕಡೇೆಂದು ೇೊಂಡರಂೆ. ಆಗ ಚತುಮುಖ
“ದ-ದ-ದ” ಎಂದು ೇ, ಇದು ಮೆ ೕಾರ ಅಂದನಂೆ. ಈ ಉಪೇಶ ಪೆದು ಬಂದ ಾನವರು: “ಾವ
ಪಣಾ ಾಳೇೆ. ‘ದ’ ಅಂದೆ ದತ. ಾವ ೆಚುೆಚು ಾನ ಾಡೇಕು” ಎನುವದು ಬಹನ
ಉಪೇಶ ಎಂದು ದರಂೆ. ಇನು ಾನವರು: “ಾವ ದಯಾ ಾ ಂೆ ಾಡುೇೆ. ಅದಾ
ಬಹ ‘ದ’ ಅಂದೆ ದ ೋ” ಎಂದು ಉಪೇದ ಎಂದು ದರಂೆ. ಅತ ೇವೆಗಳ: “ಾವ ಸಾ
ೋಗದ ರತಾರುೇೆ. ‘ದ’ ಅಂದೆ ದಮ. ಚತುಮುಖ ಇಂಯ ಗಹ ಾಡು ಎಂದು
ಉಪೇದ” ಎಂದು ದರಂೆ. ಚತುಮುಖ ನುರುವ ಾತು ಒಂೇ ಆದರೂ, ಅದು
ಅಥಾರುವದು ಒೊಬೆ ಒಂೊಂದು ತರ.
ಬುದನ ಉಪೇಶ ಒೊಬೆ ಒಂೊಂದು ೕ ಅಥಾತು ಎಂದು ೇವಲ ಾಗವತ ಾತ
ೇಳವದಲ. ೌದರೂ ಕೂಾ ಇೇ ಾತನು ೇಳಾೆ. ಬುದನ ಷರ ಾಲು ಕವಲುಗೆ.
ಅವಗೆಂದೆ: ೧.ೈಾಕ, ೨.ೌಾಂಕ, ೩.ೕಾಾರ ಮತು ೪.ಾಧಕ. ಇವ
ೇರಾದ(ೕನಾನ) ಮತು ಮಾಾನ ಎನುವ ಎರಡು ೇದದ ಅಯ ೆೆದ ಕವಲುಗಳ. ೌದ
ಧಮದವೇ ೇಳವಂೆ: ಬುದನ ಾನ ಜಾದ ಅಥ ಯದ ಷಂಾ ಈ ೕಯ ಹಲವ
ಕವಲುಗಳ ೆೆತು.
ಾೆೆ ಖತಾದ ಅಥಲರುವೇ ಈ ಎಾ ೊಂದಲಗೆ ಾರಣ. ಉಾಹರೆೆ “ಸೂಯ
ಮುಳದ” ಎಂದು ೇದೆ: ಆಗೇ ಉಪನಯನಾದ ಾಹಣ ಾಲಕೆ “ಸೂಾಸಾತು, ಜಪ
ಾಡೇಕು” ಎಂದಥಾಗುತೆ. ೊಸಾ ಮದುೆಾದ ಯುವಕೆ “ೆಂಡ ಾಯುರುಾೆ”
ಎನುವ ಅಥಾಗುತೆ. ಅೇ ಾತು ಒಬ ಾಾೆ: “ಕತಾತು ಅಂಗ ಮು ಮೆೆ ೋಗೇಕು”
ಎನುವಂೆ ಅಥಾಗುತೆ. ೕೆ ಸಂದಭ ಸೇಶಕನುಗುಣಾ ಾೆ ಅಥಾಗುತೆ. ಬುದನ
ಉಪೇಶ ಷೆ ಅಥಾದುದು ೕೆ. ಆತ ೇದು ಸುಳನಲ. ಆದೆ ಷೆ ಅಥಾರುವದು
ಸತವಲ.
ಭಗವಂತನ ಅವಾರಾಗುವದು ಾನಾಯ ಮತು ಬಲಾಯಾ ಎನುತ ೆ ಾಸ. ಭಗವಂತನ
ಬುಾವಾರ ಅೕಗರ ಾೆ ೕಹಕ ರೂಪಾದ ಬಾವಾರ. ಈ ಅವಾರದ ಭಗವಂತ ಅಸುರರ
ಾೆ ೕಹಕಾ ಕಂಡು ಅವರನು ೆೆದ. ಬಾಂಡಪಾಣ ಬುದನ ಈ ನೆಯನು ಸುಂದರಾ ೕೆ
ವೆ: ೕಹಾಾಂ ಾನಾಾಂ ಾಲರೂೕ ಪರಃ ತಃ । ಪತಂ ತ ಕಲಾಾಸ
ಮೂಢಬುನಃ ಸಯಂ । ತತಃ ಸಂೕಹಾಾಸ ಾಾನ ಸುಾಂಶಾ । ಭಗಾ
ಾರುಾರಂಾಾಹಃ ।
ೈಕ ಸಂಪಾಯದ ಇಂದು ಾವ ೆಾ ಾಮ, ಕೃಷ, ನರಂಹನ ಗುಗಳೇ ಎೆೆ ಾಣುೇೆ.
ಆದೆ ಬುದನ ಉಾಸೆ ೈಕ ಸಂಪಾಯದಲ. ಾಮ-ಕೃಷರ ಉಾಸೆೆ ಾರಣ ಅದು ನಮೆ
ಅತಂತ ಸೕಪದ ಅವಾರ ಎನುಾೆ. ಆದೆ ಕೃಾವಾರಕೂ ನಂತರದ ಅವಾರಾದ ಬುದನ
ನಮೆ ದಂೆ ಒಂದು ಮನಂತರದ ಒಟು ಎಪೊಂದು ಯುಗಚಕಗರುತೆ ಮತು ಾೕಗ ೈವಸತ
ಮನಂತರದ ಇಪೆಂಟೇ ಕಯುಗದೇೆ. (ಾಪರ ಮತು ಕಯುಗದ ಸಂಾಲದೇೆ). “ಈ
ಕಯುಗದ ಅಂತದ ಭಗವಂತ ಕಯ ಅವಾರದ ಭೂಯ ಅವತಸಾೆ” ಎಂಾೆ
ಚತುಮುಖ. ಾಸದ ಪಾರ ಕಯುಗದ ಅವ ಸುಾರು ಾಲು ಲದ ಮೂವೆರದು ಾರ ವಷಗಳ.
ಸುಾರು ಐದುಾರ ವಷಗಳ ಂೆ ನೆದ ಮಾಾರತ ಯುದದ ಹೆಂಟೇ ನ, ದುೕಧನ
ೊೆಮುದು ಾಗ, ಈ ಇಪೆಂಟೇ ಕಯುಗ ಆರಂಭಾತು. ಈ ಕಯುಗ ಮುದು
ಇಪೊಂಬತೇ ಕೃತಯುಗ ಾರಂಭಾಗಲು ಇನೂ ಸುಾರು ಾಲು ಲದ ಇಪಾರು ಾರ ವಷಗಳ
ಾ ಇೆ. [ೕಾ ಕ ಅವಾರಾಗಲೂ ಇನೂ ಅೇಕ ವಷಗಳ ಕೆಯೇಕು. ಇಂದು ಅೇಕ ಮಂ
ಾೇ ಕ ಎಂದು ಜನರನು ೕಸೊಸುರುವ ಷಯ ನಮೆ ೆ. ಇಂಥಹ ಜನರ ಬೆ ಓದುಗರು
ಾಗೃತಾರೇಕು]
ನಮೆ ದಂೆ ಭಗವಂತನ ಅವಾರಾಗಲು ಬಲಾದ ಾರಣ ೇೇ ೇಕು. ಈ ಾರಣವನು ಇ
ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವರುವದನು ಾಣಬಹುದು. “ಅಂಥಹ ಒಂದು ನ ಬರುತೆ, ಆಗ ಾರ
ಮೆಯಲೂ ಕೂಾ ಭಗವಂತನ ಂತೆ ನೆಯುವಲ. ಇೕ ೇಶ ಭಗವಂತನನು ಮೆತು ಾಕೆಂದ
ಬದುಕಾರಂಸುತೆ. ಈ ೕ ಾನವ ಜಾಂಗ ಭಗವಂತನನು ಪ ಮೆಾಗ ಭಗವಂತನ
ಅವಾರಾಗುತೆ” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ. “ಆ ಾಲದ ಜರು ಅಂದೆ ಜಗೆ ಭಗವಂತನ ಕುತು
ೇಳೇಾದ ಾಗಳ ಕೂಾ ೇವರನು ಾಕರೆ ಾಡುವ ಾಷಂಗಾಗುಾ ೆ. ಪೆಗಳನು
ಧಮದ ಾಗದ ಮುೆೆಸೇಾದ ಾಜರುಗೆ(ವೃಶಾ) ಧಮ ಮುಖಾಗೇ ತಮ ಾಥೇ
ಮುಖಾಗುತೆ. ಎಾ ಮೆಗಳಲೂ ಾಾ, ಸಾ, ವಷ ಇಾ ಶಬಪೕಗ ಂತು ೋಗುತೆ.
ಇಂಥಹ ಸಮಯದ ಭಗವಂತನ ಅವಾರಾಗುತೆ” ಎಂಾೆ ಚತುಮುಖ.
ಈ ೇಕದ ಬಳರುವ ‘ಜಜಾ ಮತು ವೃಷಾ’ ಎನುವ ಪದವನು ೆಲವ ಾಾನಾರರು ಾಹಣ
ಮತು ಶದ ಎನುವ ಅಥದ ಬಳಾೆ. ಆದೆ ಇ ಜ ಎಂದೆ ಾ ಎಂದಥ ಾಗೂ ವೃಷಾ ಎಂದೆ
ವೃಷದ(ಧಮದ) ಲಯಾರ, ಅಂದೆ ಧಮವನು ಾಶಾ ತಮ ಾಥ ಾೊಳವವ ಎಂದಥ.
ಇನು ಇ ಬಳರುವ ಾಾ, ಸಾ ಮತು ವಷ ಪದಗಳ ಯದ ಆಹು ೊಡುಾಗ ಬಳಸುವ
ಶಬಗಳ. ಇವ ಕಮಾ ೇವೆಗಳ, ತೃಗಳ ಮತು ಭಗವಂತನನು ಸಂೋಸುತೆ. “ನನೇನೂ ಇಲ
ಎಲವ ನೇ” ಎನುವ ಅಥದ ‘ಾಾ’ ಪದವನು ಯದ ಬಳಸುಾೆ. ನಮೆ ೇಹದ ಮೂಲಕ
ಆಾರವನು ೊಟು, ‘ನನತನ’ವನು(ಸಂ) ಕರುದ ತೃಗೆ ಆಹು ೊಡುಾಗ ‘ಸಾ’ ಎಂದು
ಸಂೋಸುಾೆ. ಾೆ ಏನನು ೊಟರೂ ಕೂಾ ಅದು ಅಂತತಃ ತಲುಪವದು ಭಗವಂತನನು. ಆತನ
ಅಪೆೆ ಯದ ‘ೌಷ’ ಪದ ಬಳಸುಾೆ. ಮೂಲತಃ ಯದ ಭಗವಂತೆ ಅಪೆ ಾಡಲು ಐದು
ಮಂತಗೆ. ಅವಗೆಂದೆ: ಓ ಾವಾ, ಅಸು ೌಷ , ಯಾ, ೕ ಯಾಮೇ, ೌ...ಷ. ಇ
ೌ..ಷ ಎಂದೆ ಗುಣಪಣಾದ ಭಗವಂತೆ ಅಪೆ ಎಂದಥ. ಇದೇ ಇ ಚತುಮುಖ ‘ವಷ
ಎಂದು ವಾೆ. ಒನ ೇಳೇೆಂದೆ: ಾಗಾ, ಭಗವಂತನನು ಸಂಪಣ ಮೆತು ಜನ
ಬದುಕಲು ಆರಂಾಗ, ಭಗವಂತ ದುಷ ಜಾಂಗದ ತೆ ಕತಸಲು ಕಾ ಅವತಸುಾೆ.
ಇ ಭಗವಂತ ದುಷರ ತೆ ಕತಸುಾೆ ಎಂಾಗ ಾವ ಒಬ ವ ಇೕ ೇಶದನ ದುಷರ ತೆ
ಕಯುಾೆ ಎಂದು ಯೇಾಲ. ಭಗವಂತನ ಅವಾರಾಾಗ ದುಷ ಜನೇ ಒಬರು ಇೊಬರ ತೆ
ಕದುೊಂಡು ಾಶಾಗಬಹುದು. ಒನ ಈ ಅವಾರಂದ ಅಧಮದ ಾಶಾ ಮೆ ಧಮ
ಸಂಾಪೆಂೆ ೊಸಯುಗ (ಕೃತಯುಗ) ಆರಂಭಾಗುತೆ.
ೇಾಧಯನ ಾಡುವದು ಾಧಲ. ಾೇಾದರೂ ಾದೆ ಅದು ಎರಡು ೋಯ ೕೆ ಾಟ
ಪಯಣಾಗುತೆ ಮತು ಅದಂದ ಓಜಯ(ಾಣ ಕಾಗುವದು) ಉಂಾ ಅದು ಮುಂನ ಸಂಾನದ
ೕೆ ೆಟ ಪಾಮ ೕರುವಂಾಗಬಹುದು. ಈ ಾರಣಂದೇ ಗೃಾದವಳ ಅಧಯನ ಾಗ
ಾಡೇಾ ಬರುತೆ. ಈ ೕ ಅಾಯಾ ಅಧಯನ ಾಗ ಾದ ೕ ಭಗವಂತನ
ಅನುಗಹಂದ ವಂತಾಗುವಲ ಎನುವದನು ೕನ ೇಕ ಸಷಪಸುತೆ. ಈ ಂೆ ೇದಂೆ
ೆೆ ೇಷಾದ ಅಪಾಾವವನು ಭಗವಂತ ಕರುಾೆ. ಆೆ ೇಷ ಅಧಯನ ಾಡದರೂ
ಕೂಾ, ಉತಮ ಸಂಾನವನು ಪಪಂಚೆ ೊಟು, ಭಗವಂತೆ ತನನು ಾನು ಅೊಂಡು ೕವನು
ಪೆಯಬಲಳ ಎನುವ ಸಂೇಶ ಈ ೇಕದೆ.
೨. ಶದ: ವಣ ಪದಯ ಪಾರ ಾರ ೇಾ ಮೋವೃ ೆಾದು, ೇಾಧನ ಾಡುವಷು
ಬುಶ ಇರುವಲವ ಆತ ಶದ ಎಸುಾೆ. ಈ ೕ ೇಾಧಯನ ಾಡಲು ಆಶಕಾದವರು
ಭಗವಂತನ ಅಪರಂಾರಾದ ಭಯನು ೆೆೊಂಡೆ ಅವಗೂ ಕೂಾ ಭಗವಂತನ ಅನುಗಹಾಗುತೆ
ಎನುವದು ೕನ ೇಕದ ಸಂೇಶ.
ಇದಲೆ ೕ ೇದಂದ ಶದ ಎಸುವದು ಾಾಕಾ ೆೆದುಬಂದ ಪದ. ಉಾಹರೆೆ ದುರ.
ಮಾಾರತದ ೇಳವಂೆ ೕಕೃಷ ಹನಪರೆ ಬಂಾಗೆಾ ಉದುೊಳದ ುದು ದುರನ
ಮೆಯ. ಾಂಡವರ ವನಾಸ ಾಲದ ಕುಂ ಉದುೊಂದುದು ದುರನ ಮೆಯ. ದುರನ ಪ
ಆರು ಕುಂಯ ತಂ(ಆೆಯ ತಂೆ ಶರೇನ, ಆೆ ಶದ ೕಯ ಜದವಳ). ೕೆ ಾಾಕ
ವವೆಂದ ಶದೆದವೆ ೇಾಧಯನ ಅಾಧಾದೆ ಅವರು ಭಗವಂತನ ಗುಣ ಂತೆಂದ
ಆತನ ಅನುಗಹೆ ಾತಾಗಬಲರು. ಇದಾೕ ೕಾಾಯರು “ಧಮಗಳ ೇಷ ಧಮ
ಷುಸಹಸಾಮ ಾಾಯಣ” ಎನುವ ಸಂೇಶವನು ಧಮಾಯೆ ೕದರು. ೕೆ ಭಗವಂತನ
ಗುಣಾಚಕ ಾಮಗಂದ ಆತನ ಗುಣಂತೆ ಾ ಆತನ ಅನುಗಹೆ ಾತಾಗಬಹುದು.
೩. ಹೂಣರು: ೈಕ ಾೆಯ ಪಚಯ ಮತು ೈಕ ಸಂಸಯ ಳವೇ ಇಲದ ೕಚರನು
ಹೂಣರು ಎನುಾೆ. ಇವರು ಅಾಗಕಾರಬಹುದು. ಆದೆ ಒ ಅವರು ಭಗವಂತನ ಶರಾದೆಂದೆ
ಅವರೂ ಕೂಾ ಉಾರಾಗಬಲರು.
೪.ಶಬರರು: ೇೆಾೊಂಡು ಾನ ಾಸುವ ಜನರನು ಶಬರರು ಎನುಾೆ. ಇಂಥವರೂ ಕೂಾ
ಅಂತರಗದ ಭಗವದ ೆೆೊಂಡೆ ಅವೆ ಭಗವಂತ ಅನುಗಸುಾೆ.
೫. ಮಾಾ: ಒಬ ೕಚ ಕೃತೆಸದ ಾ ತನ ತೆ ಪಾಾಪಪಟು ಭಗವಂತೆ ತನನು ಾನು
ಅೊಂಡೆ, ಆತನನೂ ಕೂಾ ಭಗವಂತ ಅನುಗಸುಾೆ. ಇದೆ ಉತಮ ಉಾಹರೆ ಅಾಳ.
ಾನು ಮದುೆಾದ ೆಂಡಯನೂ ಟು, ಾವೋ ದುಷ ೆನ ೕಹೊಳಾ, ೕವನದ
ಾಡಾರದ ಾಪಗಳನು ಾದ ಅಾಳ, ೊೆೆ ಪಾಾಪಪಟು ಭಗವಂತೆ ತನನು ಾನು
ಅೊಂಡು ಉಾರಾದ ಕೆಯನು ಾಗವತೇ ಮುಂೆ ವಸುತೆ. ಾಯತ ತು ತೋಕಂ
ಹ ಸಂಸರಣಂ ಪರ . ಾ ೕಳವದು ತಪಲ. ಆದೆ ಾದ ೕೆ ಅದನು ಸಪೊಳೆ
ಾರುತೇ ಇರುವದು ತಪ.
ಭಗವಂತನ ಗುಣ-ಲಣಗಳ
ಭಗವಂತನ ಂತೆ ೇೆ ಾಡೇಕು ಎನುವ ಸುಂದರಾದ ಾತನು ಇ ಚತುಮುಖ ಾರದೆ
ವಾೆ. ಈ ೇಕದ ಾರಂಭದ ‘ಶಶ ’ ಎನುವ ಪದ ಪೕಗಾರುವದನು ಾವ ಾಣುೇೆ.
ಶಶ ಎಂದೆ ಸಾಾಲ/ ಸವಾ/ಎಂೆಂಗೂ ಎಂದಥ. ಈ ಪೕಗವನು ೋಕದ ಗುಣವಣೆ
ಾಡುಾಗ ಪೕಸಲು ಬರುವಲ. ಏೆಂದೆ ಈ ಪಪಂಚ ಅಶತ. ಅಂದೆ ಾಶತವಲದು. ಆದೆ
ಭಗವಂತನ ಗುಣಗಳ ಶಶ. ಅದು ಾವ ಾರಕೂ ಒಳಪಡದ, ಅಾ ಅನಂತಾಲದ
ಏಕರೂಪಾರುವಂಥಹದು.
೧. ಅನಂತಾಲದರುವ ಭಗವಂತನ ಗುಣಗಳನು ವಸುಾ ಚತುಮುಖ ತದಲು ‘ಪಾಂತ ’
ಎನುಾೆ. ಬಹಸೂತದಯೂ ಕೂಾ ಇದೇ ಆನಂದಮೕSಾಾ ” ಎಂದು ಒತುೊಟು
ೇಳಾೆ. ಪಬ ಮನುಷನೂ ಕೂಾ ಆನಂದವನು ಬಯಸುಾೆ. ಆದೆ ಆನಂದವನು
ಅರಸುೆಂದೇ ಆತ ದುಃಖವನು ಪೆಯುಾೆ. ೕಾ ಆನಂದದ ೆೆ ಎೆ ಎನುವದರ
ಅಲರುವೇ ಮನುಷನ ದುಃಖದ ಂನ ಮೂಲಭೂತ ಸಮೆ.
ಆನಂದದ ಮೂಲವನು ಹುಡುಕ ೊರಟವೆ ದಲು ದದು ಅದು ೆಯ ಗುತೆ ಎನುವ ಸತ.
ಜ, ನಮೆ ೆಯ ಾವ ದುಃಖವ ಇರುವಲ. ಅ ಎಲವ ಆನಂದ. ಆದೆ ಅೇ ಆನಂದ ಎಚರ ಮತು
ಕನನ ಯ ಇರುವಲ. ೆಯ ಆನಂದ ಗಲು ಾರಣ ಅ ಅಹಂಾರ-ಮಮಾರ ಇಲರುವದು.
ಭಣೇ’ ಇ| . ಇ ಾಲು ಾತುಗಳ ಮೂಲಕ ಆತಶಬದ ವರೆ ೕಾೆ. (೧). ಆೕ ಇ ಆಾ .
ಅಂದೆ ಾರು ಒಳಗೂ ೊರಗೂ ತುಂ ಎಾಕೆ ಾಾೋ ಅವನು ಆಾ. (೨). ಆದೇ ಇ ಆಾ .
ಎಲವನೂ ಪೆಯಬಲವನು, ಭಂದ ಏನನು ೊಟರೂ ೕಾರ ಾಡುವವನು, ೕವೆ ೕ ೕಡುವ
ಭಗವಂತ ಆಾ. (೩). ಅೕ ಆಾ . ಎಲರ ಇಂಯೊಳದು ಎಲವನೂ ಗಹಣ ಾಡುವ
ಆನಂದಮಯಾದ ಭಗವಂತ ಆಾ (೪). ಆತೋ ಇ ಆಾ :. ಅಾ ಅನಂತಾಲದರುವ ತ ಸತ
ಭಗವಂತ ಆಾ.
ಒಂದೇ ಸಂಧದ ಈಾಗೇ ವದಂೆ ಬೆ ಪರಾೆ ಭಗಾ ಶಬ ೇ ॥೧.೨.೧೧॥
ಎಲಂತಲೂ ಾದ, ಸಾ ಇಲದ(ಅದಯ), ಸತಂತಾದ ಭಗವಂತನೇ ತತ ಾಗಳ ‘ತತ ’
ಎಂದು ಕೆಯುಾೆ. ಇಂತಹ ಭಗವಂತನನು ಬಹ, ಪರಂಬಹ, ಆತ, ಪರಾತ, ಭಗಃ, ಭಗಾ ಇಾ
ಗುಣಾಚಕ ಾಮಗಂದ ಕೆಯುಾೆ. ತತ ಎಂದೆ: ಂೆ ೇೋ ಾೇ ಎಂೆಂದೂ ಇರುವಂತಹದು.
ನಮ ಅರು, ಂತೆ, ೕಾನ ನೊಂದು ೕ. ಅದು ಬದಾಗುತೇ ಇರುತೆ. ಆದೆ ಭಗವಂತ
ಾಗಲ. ಾರಾ ಎಾ ಾಲದಲೂ ಸಾ ಏಕರೂಪಾರುವ ತತ ಭಗವಂತೊಬೇ.
ಒನ ೇಳೇೆಂದೆ ಾವದು ಆನಂದಮಯೕ, ಾವದು ಎಾ ಶಬಗಳ ೊೇ, ಾೆ
ದುಃಖ ಮತು ೋಷದ ಸಶಲೕ, ಾವದು ಾಾನಂದಮಯೕ, ಾವದು ಪಪಂಚಂತ
ಅೕತೕ, ಅಂಥಹ ಾರ ಮೂ ಭಗವಂತನನು ಾವ ನಮ ೕವಾನದ ನಮ
ಾಮಥದಷು ಅಯಲು ಪಯಸೇಕು.
ಈ ೇಕದ ಉತಾಧ ಸಾಗುಹ ಾೆಯದು, ಅದು ಅತಂತ ಷಾದ ಷಯವನು ನಮ ಮುಂೆ
ಡುತೆ. ಚತುಮುಖ ೇಳಾೆ: “ಶೋ ನ ಯತ ಪರುಾರಕಾ ಾೋ ಾಾ
ಪೈತಮುೇ ಚ ಲಜಾಾ” ಎಂದು. ಈ ಂೆ ದಲೇ ಸಂಧದ ವದಂೆ: ಸಾ
ಾೆಯ ಾವದನೂ ಮುಡುವಲ. ಆದೆ ಸಾಗುಹ ಾೆ ಸಂಪಟೊಳನ ಾಳಾಮದಂೆ.
ಸಂಪಟವನು ೆೆದೆ ಾತ ಾಳಾಮ ದಶನ. ಇಂಥಹ ಸಾಗುಹ ಾೆಯನು ಾಗವತದ
ಾಕಷು ಬಳಾೆ. ಅ ಅೇಕ ಗೂಾಥಗಳನು ತುಂ ೕೋಟೆ ಅದು ಅಥಾಗದಂೆ
ಮುಡಾೆ. ಾವ ಆ ಮುಚಳವನು ೆೆದು ಕಂಾಗ ಾತ ಸತದ ಾಾಾರಾಗುತೆ. ಇೕ ೈಕ
ಾತೇ ೕೆ. ಇದಾೕ ೇದವನು ಛಂದಸುಗೆಂದು ಕೆದರು. ಾದಯಂ ಇ ಛಂದಃ . ಅಂದೆ
ೇಳೇಾದುದನು ಮುಟು ೇಳವಂಥಹದು ಎಂದಥ.
ಶಬ ಅಥಾ ಾೆ ಎಂದೆ ಅದು ಮತು ಾರಕಗಳ ಸಮ. ಾೕನ ಾಾಾಸರ ಒಂದು ಪಂತ
ಶಬದ ಮುಖಾದುದು ಎನುವ ಾದದ ೊಡತು. ಇದನು ‘ಾಯಾಾದ’ ಎನುಾೆ. ಯ
ಮೂಲಕೇ ಾಾಾನ ಬರುವದು ಮತು ೆ ಅತಾ ಉದ ಶಬಗಳ ಅಥಾಗುತೆ ಎನುವದು
ಈ ಪಂತದ ಳವೆಾತು. ಆದೆ ಾಾಾನೆ ಾಡುವ ಪಟ ಮಗು ಾೆಯನು ಕಯುಾಗ
ತ ದಲು ಕಯುವದು: “ಇದು ನನ ಅಮ/ಅಪ” ಎನುವ ಾತನು. ಇ ಾಪದೇ ಇಲ. ಈ
ೆೆಯ ೋಾಗ ವ ಅಥಾ ವಸು ಾೆಯ ಮುಖಾಗುತೆ ಮತು ಅದರ ಸುತ
ೆೆದುೊಳತ ೆ ಎನುವ ಾರ. ೕಾ ಾಯಾಾದ ಕೕಣ ದು ೋತು.
“ಭಗವಂತನ ಎಚರಲದ ವಾಶಮ ಧಮ ಾಲೆ, ಾನ, ವಾನುಾನ, ಾಸಂತೆ, ಇಾ ಎಲವ
ವಥ. ನಮ ಸಮಸ ಾಪಗಳನು ಪಾರ ಾಡುವವನು ಆ ಅೋಜ.(ಾರ ಕಗೂ ೋಚಸೇ
ಎಲೊಳಗೂ ೆೆರುವ ಭಗವಂತ ಅೋಜ). ಆದಂದ ಮನುಷ ಜನ ಾಥಕಾಗೇಾದೆ ಾವ
ಭಗವಂತನ ಬೆೆ ಯಲು ಪಯತ ಾಡೇಕು ಮತು ದು ಆತನ ಭಂದ ಶರಾಗೇಕು” ಎಂದು
ಚತುಮುಖ ಾರದೆ ವದ ಎನುವೆ ಇೕ ಾಗವತದ ಾರ ಸಂಗಹ ರೂಪಾದ, ಚತುಮುಖ
ಾರದ ಸಂಾದ ರೂಪದ ಏಳೇ ಅಾಯ ಮುಾಯಾತು.
*********
ೕಯ ಸಂಧ ಮೂಲ ೇಕ
ಅಥ ಪಥೕSಾಯಃ
॥ ಓಂ ನೕ ಭಗವೇ ಾಸುೇಾಯ ಓಂ ॥
॥ ಹಃ ಓಂ ॥
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ವೕಾೇಷ ೇ ಪಶಃ ಕೃೋ ೋಕತಂ ನೃಪ ।
ಆತತಮತಃ ಪಂಾಂ ೇತಾಷು ಯಃ ಪರಃ ॥೦೧॥
ೇಾಪತಕಳಾಾತೈೇಷಸತ ।
ೇಷು ಪಸೋ ಧನಂ ಪಶನ ನ ಪಶ ॥೦೪॥
ಏತದಾಾಾಚಾಮಕುೋಭಯ ।
ೕಾಂ ನೃಪ ೕತಂ ಹೇಾಾನುೕತನ ॥೧೧॥
ಾೋಾಚ--
ಯಾ ಸಂಾಯೇ ಬಹ ಾರಾ ಯತ ಸಮಾ ।
ಾದೃೕ ಾ ಹೇಾಶು ಪರುಷಸ ಮೋಮಲ ॥೨೨॥
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಾಸೋ ತಾೋ ತಸಂೋ ೇಂಯಃ ।
ಸೂೇ ಭಗವೋ ರೂೇ ಮನಃ ಸಂಾರೕ ಾ ॥೨೩॥
*********
ಅಥ ೕೕSಾಯಃ
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಏವಂ ಪಾ ಾರಣಾSSತೕನಾಂ ಸಂ ಪತವರುಹ ತುಷ ।
ತಾ ಸಸೇದಮೕಘದೃಯಾSಪಾ ಾ ವವಾಯಬುಃ ॥೦೧॥
ಉದಹೃತಂಕಜಕಾಲೕ ೕೇಶಾಾತಾದಪಲವ ।
ೕಲಣಂ ೌಸುಭರತಕಂಧರಮಾನಲಾ ವನಾಲಾSoತ ॥೧೧॥
ಭೂತಂ ೕಖಲಾSoಗುೕಯೈಮಾಧೈನೂಪರಕಂಕಾಃ ।
ಾಮೈಃ ಕುಂತೕಲಕುಂತೈ ೋಚಾಾನನಾಸೇಶಲ ॥೧೨॥
*********
ಅಥ ತೃೕSಾಯಃ
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಏವೕತಗತಂ ಪೃಷಾ ಯ ಭಾ ಮಮ ।
ನೃಾಂ ಯಯಾಾಾಂ ಮನುೇಷು ಮೕಾ ॥೦೧॥
ಬಹವಚಸಾಮಸು ಯೇತ ಬಹಣಸ ।
ಇಂದಂಯಾಮಸು ಪಾಾಮಃ ಪಾಪೕ ॥೦೨॥
ೌನಕ ಉಾಚ--
ಇತಾಹೃತಂ ಾಾ ಶಮ ಭರತಷಭಃ ।
ಮನ ಪೃಷಾ ಭೂೕ ೈಾಸಮೃಂ ಕ ॥೧೩॥
*********
ಅಥ ಚತುೋSಾಯಃ
ಸೂತ ಉಾಚ--
ೈಾಸೇ ವಚಸತ ಶಯಾತನಃ ।
ಉಪಾಯ ಮಂ ಕೃೇ ಔತೇಯಃ ಸೕಂ ವಾ ॥೦೧॥
ಆತಾಾತಾಾರ ಪಶುದಣಬಂಧುಷು ।
ಾೇ ಾಕೇ ತಂರೂ ಾಂ ಮಮಾಂ ಜೌ ॥೦೨॥
ಾೋಾಚ--
ಸೕೕನಂ ವೋ ಬಹ ಸವಸ ತಾನಘ ।
ತೕ ೕಯೇ ಮಹಂ ಹೇಃ ಕಥಯತಃ ಕಾಃ ॥೦೫॥
ಸೂತ ಉಾಚ--
ಇತುಾಮಂೋ ಾಾ ಗುಾನುಕಥೇ ೋಃ ।
ಹೃೕೇಶಮನುಸತ ಪವಕುಂ ಪಚಕೕ ॥೧೧॥
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ನಮಃ ಪರೆ ಪರುಾಯ ಭೂಯೇ ಸದುದವಾನೋಧೕಲಾ ।
ಗೃೕತಶತಾಯ ೇಾಮಂಧುಾಾನುಪಲಭವತೇ ॥೧೨॥
ಸ ಏಷ ಆಾSSತವಾಮೕಶರಸೕಮೕ ಧಮಮಯಸೕಮಯಃ ।
ಗತವೕೈರಜಶಂಕಾತಕಂೋ ಭಗಾ ಪೕದಾ ॥೧೯॥
*********
ಅಥ ಪಂಚೕSಾಯಃ
ಾರದ ಉಾಚ--
ೇವೇವ ನಮೇSಸು ಭೂತಾವನ ಪವಜ ।
ತ ಾೕ ಯಾ ನಾತತತ ದಶನ ॥೦೧॥
ಬೊಾಚ--
ಸಮ ಾರುಕೇದಂ ವತ ೇ ತ ।
ಯದಹಂ ೋತಃ ೌಮ ಭಗವೕಯದಶೇ ॥೦೯॥
ಾಯಾರಣಕತೃೇ ದವಾನಾಶಾಃ ।
ಬಧಂ ತಾ ಮುಕಂ ಾನಂ ಪರುಷಂ ಗುಾಃ ॥೧೯॥
ಸ ಏಷ ಭಗಾಂಂೈೇೈರೋಜಃ ।
ಸಲತಗಬಹ ಸೇಾಂ ಮಮ ೇಶರಃ ॥೨೦॥
ಮಹತಸು ಕುಾಾ ರಜಸೋಪಬೃಂಾ ।
ತಮಃಪಾನಸ ಭವ ದವಾನಾತಕಃ ॥೨೩॥
ಾಮಾದ ಭೂಾೇಕುಾಾದಭೂನಭಃ ।
ತಸ ಾಾಗುಣಃ ಶೋ ಂಗಂ ಯ ದಷದೃಶೕಃ ॥೨೫॥
ೇಜಸಸು ಕುಾಾಾೕದಂೋ ರಾತಕ ।
ರೂಪವ ಸಶವಾಂೋ ೂೕಷವಚ ತದನಾ ॥೨೮॥
ೇಷಸು ಕುಾಾದಂಭೋ ಗಂಧಾನಭೂ ।
ಪಾನಾ ರಸಸಶರೂಪಶಬಗುಾತಃ ॥೨೯॥
ೈಜಾತು ಕುಾಾಂಾ ದಾಭವ ।
ಾನಶಃ ಾಶಬುಃ ಾಣಶೈಜೌ ॥೩೧॥
ವಷಪಗಸಹಾಂೇ ತದಂಡಮುದೇಶಯ ।
ಾಲಕಮಸಾವೋ(S)ೕೕ(S)ೕವಮೕಜನ ॥೩೪॥
ಕಾಮತಳಂ ಕ ೢಪಮ
ೂರುಾಂ ತಳಂ ೋಃ ।
ಾನುಾಂ ಸುತಳಂ ೆ ೖಪಂ ಜಂಾಂ ತು ತಾತಳ ॥೪೦॥
*********
ಅಥ ಷೋSಾಯಃ
ಬೊಾಚ--
ಾೋ ವೇಮುಖಂ ೇತಂ ಛಂದಾಂ ಸಪ ಾತವಃ ।
ಹವಕಾಮೃಾಾಾಂ ಾ ಸವರಸಸ ಚ ॥೦೧॥
ಇ ಸಂಭೃತಸಂಾರಃ ಪರುಾವಯೈರಹ ।
ತೕವ ಪರುಷಂ ಯಂ ೇೈಾಯಜೕಶರ ॥೨೭॥
ದವಂ ಾೋ ಗುಣ ಇಂಾ ಾ ಸಾ ಾಸು ಚಷು ಭೂಮಃ ॥೪೧॥
ಗಂಧವಾಧರಾರೇಾ ೕ ಯರೋರಗಾಗಾಾಃ ।
ೕ ಾ ಋೕಾಂ ಋಷಾಃ ತೃಾಂ ೈೇಂದೇಶರಾನೇಂಾಃ ॥೪೩॥
*********
ಅಥ ಸಪೕSಾಯಃ
ಬೊಾಚ--
ಯೋದತಃ ತೋದರಾಯ ಭ ೌೕಂ ತನುಂ ಸಕಲಯಮೕಮನಂತಃ ।
ಅಂತಮಾಣವ ಉಾಗತಾೈತಂತಂ ದಂಷಾSವ ವಜಧೋ ದಾರ ॥೦೧॥
ಧನಂತಶ ಭಗಾ ಸಯಾಸ ೇೕ ಾಾ ನೃಾಂ ಪರುರುಾಂ ರುಜ ಆಶು ಹಂ ।
ಯೇ ಚ ಾಗಮಮೃಾಯುರಾಪ ಾಾ ಆಯುಶ ೇದಮನುಾಸವೕಯ ೋೇ ॥೨೧॥
ೌಭಯುದಂಕೇವಲಪಾಾಃ ಾರಸೋದವಪಾಶರಭೂೇಾಃ ।
ೕSೇ ೕಷಣಹನೂಮದುೇಂದದತ ಾಾೇಣದುರಶುತೇವಮುಾಃ ॥೪೫॥
*********
ಅಥ ಅಷೕSಾಯಃ
ಾೋಾಚ--
ಬಹಾ ೋೋ ಬಹ ಗುಾಾೇಽಗುಣಸ ಚ ।
ಯೆ ಯೆ ಯಾ ಾಹ ಾರೋ ೇವದಶನಃ ॥೦೧॥
ಭೂಾಾಳಕಕು ೕಮಗಹನತಭೂಭೃಾ ।
ಸತಮುದೕಾಾಂ ಸಂಭವಂ ೈತೋಕಾ ॥೧೫॥
ಪಾಣಮಂಡೋಶಸ ಾಾಭಂತರವಸುನಃ ।
ಮಹಾಂ ಾನುಚತಂ ವಾಶಮಣಯ ॥೧೬॥
ಸೂತ ಉಾಚ--
ಸ ಉಾಮಂೋ ಾಾ ಕಾಾ ಸತೇಃ ।
ಬಹಾೋ ಭೃಶಂ ೕೋ ಷುಾೇನ ಸಂಸ ॥೨೭॥
*********
ಅಥ ನವೕSಾಯಃ
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಆತಾಾಮೃೇ ಾಜ ಪರಾನುಭಾತನಃ ।
ನ ಘೇಾಥಸಂಬಂಧಃ ಸೇ ದಷುಾಂಜಾ ॥೦೧॥
ಪಾಳೈಡೂಯಮೃಾಲವಚಾಂ ಪಸುರತುಂಡಲೌಾಾ ।
ಾಷುಯಃ ಪೋ ಾಜೇ ಲಸಾಾವಮಾತಾ ।
ೋತಾನ ಪಮೋತಾಃ ಸದುದಾವಯಾ ನಭಃ ॥೧೨॥
ೕಭಗಾನುಾಚ--
ತಾSಹಂ ೋತಃ ಸಮ ೇದಗಭ ಸೃಾ ।
ಮೕಾನುಾೕSಯಂ ಮಮ ೋಾವೋಕನ ।
ಯದುಪಶುತ ರಹ ಚಕಥ ಪರಮಂ ತಪಃ ॥೨೧॥
ಬೊಾಚ--
ಭಗವ ಸವಭೂಾಾಮಧೋSವೋ ಗುಾ ।
ೇದ ಹಪರುೇನ ಪಾೇನ ೕತ ॥೨೪॥
ಯಾSSತಾಾೕೇನ ಾಾಶಕುಪಬೃಂತಃ ।
ಲುಂಪ ಸೃಜ ಗೃಹ ಭಾಾನಾತಾ ॥೨೬॥
ೕಡಸೕಘಸಂಕಲ ಊಣಾಯೋಣುೇ ।
ತಾ ತಷಾಂ ೇ ಮೕಾಂ ಮ ಾಧವ ॥೨೭॥
ೕಭಗಾನುಾಚ--
ಾನಂ ಪರಮಗುಹಂ ೕ ಯ ಾನಸಮತ ।
ಸರಹಸಂ ತದಂಗಂ ಚ ಗೃಾಣ ಗತಂ ಮಾ ॥೩೦॥
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಸಂಪೈವಮಜೋ ಜಾಾಂ ಪರೕನಃ ।
ಪಶತಸಸ ತದೂಪಾತೋ ನರುಣ ಹಃ ॥೩೭॥
ಅಂತೇಂಾಾಯ ಹರೕSವಾಂಜಃ ।
ಸವಭೂತಮೕ ಶಂ ಸಸೇದಂ ಸ ಪವವ ॥೩೮॥
*********
ಅಥ ದಶೕSಾಯಃ
ೕಶುಕ ಉಾಚ--
ಅತ ಸೋ ಸಗಶ ಾನಂ ೕಷಣಮೂತಯಃ ।
ಮನಂತೇಾನುಕಾ ೋೋ ಮುಾಶಯಃ ॥೦೧॥
ಅವಾಾನುಚತಂ ಹೇಾಾನುವಾ ।
ಪಂಾೕಶಕಾಃ ೕಾ ಾಾಾೋಪಬೃಂಾ ॥೦೫॥
ೋೋSಾನುಶಯನಾತನಃ ಸಹ ಶಃ ।
ಮುಾSನಾರೂಪಂ ಸರೂೇಣ ವವಃ ॥೦೬॥
ಅೈವಮಾಾತಮಭೂತ ಪಭುಃ ।
ಪನಸ ೌರುಷಂ ೕಯಂ ಾSದತ ತಚ ಣು ॥೧೪॥
ೋಧಾನಸ ಋಾತನಸಘ ತಃ ।
ಕೌ ಚ ರೇಾಂ ಶಃ ೇತಂ ಗುಣಗಹಃ ॥೨೨॥
ಹೌ ರುರುಹತುಸಸ ಾಾಕಮೕಷಾ ।
ತೕಸು ಬಲಾಂದ ಆಾನಮುಭಾಶಯ ॥೨೪॥
ತಕಮಾಂಸರುರ ೕೋಮಾಾತವಃ ।
ಭೂಮೇೋಮಾಃ ಸಪ ಾೋ ೕಾಂಬುಾಯುಃ ॥೩೧॥
ೌನಕ ಉಾಚ--
ಯಾಹ ೋ ಭಾ ಸೂತ ಾ ಾಗವೋತಮಃ ।
ಚಾರ ೕಾ ಭುವಸಾ ಬಂಧೂ ಸುದುಸಾ ॥೪೮॥
ಸೂತ ಉಾಚ--
ಾಾ ಪೕಾ ಪೃೋ ಯದಾೕನಾಮುಃ ।
ತೋSಾೇ ಶೃಣುತ ಾಃ ಪಾನುಾರತಃ ॥೫೧॥
*********