Zadania z języka polskiego dla klas I B I C

Prace do sprawdzenia proszę przesłać mi do 01 kwietnia 2020 r. na adres:

pezowicz.mariola@gmail.com
Przypominam, że na stronie internetowej szkoły- materiały dla ucznia- są dla
Was zadania do zrealizowania. Postarajcie się wykonać je jak najlepiej.
Pozdrawiam Was i życzę dużo zdrowia, uważajcie na siebie.
N-l języka polskiego Mariola Pezowicz.

KARTA PRACY
William Szekspir Makbet
Zestaw 1ania.
Przeczytaj uważnie tekst, a następnie wykonaj umieszczone pod nim zadania.
Odpowiadaj tylko na podstawie tekstu i tylko własnymi słowami – chyba że
w zadaniu polecono inaczej. Udzielaj tylu odpowiedzi, o ile jesteś proszona(-ny).
W zadaniach zamkniętych wybierz tylko jedną z zaproponowanych odpowiedzi.

Jan Kott Zarażeni śmiercią

Makbet, kiedy go streścić, nie różni się niczym od dramatów
królewskich. Ale streszczenia są zawodne. W przeciwieństwie do
Kronik historia nie jest pokazana w Makbecie jak Wielki Mechanizm.
Pokazana jest jak koszmar. Mechanizm i koszmar są tylko różnymi
metaforami tej samej walki o władzę i koronę. Ale odrębność
metaforyki jest różnicą spojrzenia, więcej nawet: jest inną filozofią.
Historia pokazana jako mechanizm fascynuje choćby samą grozą
i nieodwołalnością. Koszmar poraża i przeraża. W Makbecie historia
pokazana zostaje także przez osobiste doświadczenie. Jest decyzją,
wyborem i musem, idzie na własny rachunek i musi być dokonana
własnymi rękami. Makbet sam morduje Dunkana. Historia w Makbecie
jest nieprzejrzysta jak koszmar. I jak w koszmarze wszyscy się w nią
zapadają. Mechanizm puszcza się w ruch, potem można zostać przez
niego zdruzgotanym. [...] Historia w Makbecie jest lepka i gęsta jak
breja i krew. Po prologu z wiedźmami – właściwa akcja Makbeta
zaczyna się od słów Dunkana: „Kim jest ten człowiek, co tak broczy
krwią?”. Unurzani we krwi są tutaj wszyscy: mordercy i ofiary.
Unurzany we krwi jest świat. [...] Krew w Makbecie nie jest tylko
przenośnią, jest materialna i fizyczna, wypływa z ciał zamordowanych.
Osiada na rękach i twarzach, na sztyletach i mieczach. Ale ta krew nie
da się zmyć ani z rąk, ani z twarzy, ani ze sztyletów. Makbet zaczyna
się i kończy rzezią. Krwi jest coraz więcej. Wszyscy w niej broczą.
Zalewa scenę. Bez obrazu świata zalanego krwią teatralna inscenizacja
Makbeta będzie zawsze fałszywa. Wielki Mechanizm ma w sobie coś
z abstrakcji. Okrucieństwa Ryszarda są wyrokami śmierci. Większość
z nich wykonana zostaje poza sceną. Śmierć, zbrodnia, morderstwa są
w Makbecie konkretne. I historia w Makbecie jest konkretna,
namacalna, cielesna i dusząca; jest charkotem konającego, zamachem
miecza, ciosem sztyletu. Pisano, że Makbet jest tragedią ambicji,
i pisano, że Makbet jest tragedią strachu. To nieprawda. W Makbecie
jest tylko jeden temat, mono-temat. Tym tematem jest morderstwo.
Historia zostaje zredukowana do swej najprostszej formy, do jednego
obrazu i jedynego podziału: tych którzy zabijają, i tych, którzy są
zabijani. Ambicja jest tutaj zamiarem morderstwa i planem
morderstwa. Strach jest pamięcią o morderstwach, które były, i lękiem
przed koniecznością nowej zbrodni. Wielkim morderstwem,
prawdziwym morderstwem, morderstwem, od którego zaczyna się
historia, jest zamordowanie króla. Potem już trzeba zabijać. Tak długo,
aż ten, który zabijał, sam zostanie zabity. Nowym królem będzie ten,
który zabił króla. Tak jest w Ryszardzie III i w dramatach królewskich.
Tak jest i w Makbecie. Ogromny walec historii puszczony został
w ruch i miażdży po kolei wszystkich. Ale w Makbecie ten ciąg
morderstw nie jest logiką mechanizmu, ma w sobie coś
z przerażającego rozrastania się sennego koszmaru. [...] Przekroczony
został pewien próg, potem wszystko jest łatwe. [...] Ale to jest tylko
część prawdy o Makbecie. Makbet zabił króla, bo nie mógł zgodzić się
na Makbeta, który lęka się zabić króla. Ale Makbet, który zabił, nie
może zgodzić się na Makbeta, który zabił. Makbet zabił, żeby wyjść
z koszmaru, żeby go zakończyć. Ale koszmarem jest właśnie
konieczność morderstwa. Koszmarnością koszmaru jest właśnie to, że
nie ma końca. „Straszna jest tylko taka noc, po której nie wstaje dzień”.
Noc, w którą zapada się Makbet, jest coraz głębsza. Makbet
zamordował ze strachu i nadal morduje ze strachu.
Na podstawie: Jan Kott, Szekspir współczesny, Kraków 1997.
Zadanie 1. (0–2)
Wypisz z tekstu dwa określenia historii, która rozgrywa się
w Makbecie.
I………………………………………………………………………
II………………………………………………………………………..
Zadanie 2. (0–2)
Odszukaj w akapitach drugim i trzecim dwa środki stylistyczne,
którymi posłużył się autor. Nazwij każdy z nich i podaj przykład
z tekstu.
Środek stylistyczny …………………………………………….
Przykład ………………………………………………………..
Środek stylistyczny ……………………………………………..
Przykład …………………………………………………………

Zadanie 3. (0–1)
Jak w kontekście akapitu trzeciego rozumiesz metaforę: „historia
w Makbecie [...] jest charkotem konającego, zamachem miecza, ciosem
sztyletu”?
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
………………………………………………………………………….
Zadanie 4. (0–1)
Jaką funkcję pełni akapit piąty w stosunku do akapitu czwartego?
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
Zadanie 5. (0–1)
Dlaczego Jan Kott uważa, że Makbet nie jest ani tragedią ambicji, ani
tragedią strachu?
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
Zadanie 6. (0–1)
Wskaż odpowiedź najtrafniej wyjaśniającą nagromadzenie przez autora
słowa koszmar we fragmencie: „Makbet zabił, żeby wyjść z koszmaru,
żeby go zakończyć. Ale koszmarem jest właśnie konieczność
morderstwa. Koszmarnością koszmaru jest właśnie to, że nie ma
końca.”
A. Podkreślenie, że historia Makbeta jest koszmarem.
B. Wskazanie na koszmarność morderstwa.
C. Uwypuklenie błędnego koła morderstw.
D. Zasugerowanie narastania koszmaru.
Zadanie 7. (0–1)
W kontekście ostatniego akapitu wyjaśnij zdanie: „Noc, w którą zapada
się Makbet, jest coraz głębsza”
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
………………………………………………………………………….
Zadanie 8. (0–1)
Spośród podanych przykładów zdań wskaż te, które reprezentują styl
naukowy. Wstaw znak X przy właściwej odpowiedzi..
Zdanie 1. „Ale odrębność metaforyki jest różnicą spojrzenia, więcej
nawet: jest inną filozofią”.
Zdanie 2. „Historia w Makbecie jest lepka i gęsta jak breja i krew”.
Zdanie 3.. „Unurzani we krwi są tutaj wszyscy: mordercy i ofiary”.
Zdanie 4 Wielki Mechanizm ma w sobie coś z abstrakcji”.

Zestaw 2.
Przeczytaj uważnie tekst, a następnie wykonaj umieszczone pod nim zadania.
Odpowiadaj tylko na podstawie tekstu i tylko własnymi słowami – chyba że
w zadaniu polecono inaczej. Udzielaj tylu odpowiedzi, o ile jesteś proszona(-ny).
W zadaniach zamkniętych wybierz tylko jedną z zaproponowanych odpowiedzi.

Piotr Gruszczyński Makbet: Akcja

Jarzyna wyciągnął daleko idące konsekwencje z faktu, że ważniejsze
od samej wojny jest dziś jej telewizyjne oblicze, relacje poprzedzane
odpowiednio dramatycznie zmontowanymi czołówkami, wspierane
hollywoodzką muzyką. Wojna gdzieś od tych obrazów odpadła, jak
sucha pępowina. Staje się niepotrzebna, gdy tylko krew zostaje
przepompowana do telewizorów, a wojenne obrazy zmieniają się
w ekscytujące kawałki nierzeczywistości, przetworzone,
konfekcjonowane i odpowiednio pakowane. Relacje na żywo, które
powinny nas do zdarzeń przybliżać, na ogół od zdarzeń oddalają. Nawet
gdy docierają w czasie rzeczywistym, niezmącone montażową
obróbką. Wystarczy przypomnieć zamach na World Trade Center.
Mimo że pokazywany na żywo, natychmiast oddalił się w sferę
nierealnych ikon współczesności. [...] Jarzyna pokazuje swojego
„Makbeta” w ogromnej hali dawnych zakładów Waryńskiego (swoją
drogą byłoby dobrze utrzymać tę halę dla przedsięwzięć artystycznych,
a nie burzyć, jak jest w planie, po to, by oddać grunt pod budowę
kolejnych biurowców). Postindustrialne wnętrze z dziwną i
niezrozumiałą architekturą podziałów wewnętrznych, opuszczone i
poniechane, wprowadza klimat jakiegoś bunkra, wielkiego szańca,
gdzie ukrywają się ci wszyscy, których prześladuje śmierć. [...] Jarzyna
przepisał właściwie całego Makbeta, dokonał transkrypcji tekstu
Szekspira, dostosowując szkocką tragedię do realiów wojny w Iraku.
I tak generał zastąpił króla, warowny zamek – nowoczesne centrum
dowodzenia, pojawiły się helikoptery i żołnierze we współczesnych
mundurach, a Makbet wykonując swoje zadanie bojowe, pacyfikuje
terrorystów (?), żołnierzy (?) islamskich na progu meczetu. Jak się
łatwo domyślić, czarownicą będzie kobieta w tradycyjnym stroju
arabskim, z twarzą zasłoniętą czadorem. [...] W spektaklu nie
obowiązują żadne motywacje psychologiczne. Rzecz toczy się trybem
imponujących obrazów, decyzje podejmowane przez Makbeta
wynikają z akcji, to ona rządzi spektaklem.
Tak reżyser zinterpretował dziwność świata, o której mówiły
Szekspirowskie wiedźmy. Motorem działań jest maszynka akcji. Nic
innego. To od razu w innym świetle stawia kwestię zła, jedną
z najistotniejszych w tym dramacie. Zło jest wynikiem zdarzeń,
rezultatem, jaki daje świat. Dodatkowo wszyscy przecież wiemy, jaki
jest przebieg fabularny sztuki. A nawet jeśli ktoś po raz pierwszy styka
się z „Makbetem”, wie, jaką strukturę mają tego rodzaju konflikty, jak
szlachetni wojownicy stają się najgorszymi zbrodniarzami bezlitośnie
mielonymi przez koło zamachowe historii. Nie chodzi więc o to, co się
zdarzy, tylko w jaki sposób dojdzie do tego, co zdarzyć się musi.
Użycie środków filmowych w „2007: Macbeth” nie jest oczywiście
przypadkowe i nie służy jedynie zabawie konwencją, sądzę, że nie
zbudowano takiej maszyny po to, by pokazać, jak telewizja
przekłamuje i uatrakcyjnia przebieg dzisiejszych wojen. To nie jest
spektakl porównujący dawne filmy wojenne pokazujące bohaterstwo
żołnierzy na frontach z dzisiejszymi odhumanizowanymi relacjami.
Więc po co to wszystko? Co jest tematem tego „Makbeta”, skoro trop
antywojenny może wprawdzie być potraktowany serio, ale jest w sumie
mało inspirujący, nawet jeśli wziąć pod uwagę to, że możemy prawie
namacalnie przeżyć wojnę? Jarzyna w swoim przedstawieniu świetnie
pokazuje, jak fikcja dominuje nad rzeczywistością, jak codzienność
przegrywa ze swoją o niebo atrakcyjniejszą, zmienną i skrajnie piękną
lub krańcowo straszną siostrą. Unaocznieniu tego procesu dominacji
służy moim zdaniem cała skomplikowana zabawa w film akcji, w kino.
Na podstawie: Piotr Gruszczyński, Makbet: Akcja, „Tygodnik
Powszechny” 2005, nr 23.
Zadanie 1. (0–2)
a) Jakie elementy przekazu telewizyjnego uatrakcyjniają, według
autora, obraz wojny?
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
………………………………………………………………………..
b) Wyjaśnij, w jakim celu Piotr Gruszczyński używa porównania:
„Wojna gdzieś od tych obrazów odpadła, jak sucha pępowina”.
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
………………………………………………………………………
Zadanie 2. (0–1)
Podaj synonim wyrazu ikona o znaczeniu zgodnym z kontekstem,
w którym się pojawia w drugim akapicie.
………………………………………………………………………
Zadanie 3. (0–2)
a) Na czym polegał pomysł inscenizacyjny Grzegorza Jarzyny
zastosowany w przedstawieniu 2007: Macbeth?
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
………………………………………………………………………...
b) Jaki jest związek pomiędzy telewizyjnym obliczem wojny
a inscenizacją Grzegorza Jarzyny?
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
Zadanie 4. (0–2)
a) Co, według Piotra Gruszczyńskiego, jest jedną z najistotniejszych
kwestii Makbeta w reżyserii Jarzyny?
A. Relacja pomiędzy fikcją a rzeczywistością w odbiorze tragedii
wojennej.
B. Sposób prezentacji wojny we współczesnych mediach.
C. Wojna
. D. Zło.
b) Uzasadnij swój wybór.
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
Zadanie 5. (0–3)
a) Nazwij gatunek reprezentowany przez tekst Piotra Gruszczyńskiego.
…………………………………………………………………………
………………………………………………………………………….
b) Uzasadnij odpowiedź, wymieniając jedną cechę gatunkową
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
………………………………………………………………………...
c) Podaną cechę zilustruj przykładem z tekstu.
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………