GRUPA A 1.B, C, B 2. Zdobycie korony krolewskiej przepowiadają Makbetowi Wiedźmy.
Makbet i Banquo spotykają je w lesie, gdy wracają po zwycięskiej bitwie. 3. GRUPA B 1. F,P,F,F 2.Porządek realistyczny-uczta w zamku Makbeta, wojna, zabicie króla Duncana. Porządek fantastyczny-Wiedźmy, Duch Banqua zakrwawiony
Duncan-król Szkocji, Makbet jest jego kuzynem, poddanym, jednym z najwierniejszych rycerzy, król darzy go ogromnym szacunkiem. Malcolm-syn Duncana,
nieslusznie oskarzony o zbrodnie, ktorą popełnił Makbet Zamierza ukarać królobójce. Banquo-generał, bliski przyajciel Makbeta. Macduff-szkocki dostojnik, od samego
początku wierzy, że został zabity przez syna, jest bardzo podejrzliwy wobec Makbeta. 4.nadawca-Lady Makbet, adresat-Makbet, Makbet jest słaby, nie potrafi działać
zdecydowanie, jest uczciwy, Makbet boi się, trzeba nim kierować. Korony. 5.Lady Makbet-popełnia samobójstwo, Banquo-Makbet zleca jego zamordowanie, Duncan-
zostaje zamordowany przez Makbeta, kiedy gości w jego zamku. 6. F,P,F,F 7.Porządek realistyczny-uczta w zamku Makbeta, wojna, zabicie króla Duncana. Porządek
fantastyczny-Wiedźmy, Duch Banqua zakrwawiony sztylet, który ukazuje się Makbetowi przed zabiciem króla Duncana. 8.Okrutna, obłudna, bezwzględna,
konsekwentna, ambitna, zdecydowana, inteligentna. Okrutna-nie waha się mordować, namawia męża do zabicia króla Duncana i uczestniczy w tym mordzie. Ambitna-
chce, by jej mąż osiągnął wyższe stanowisko niż ma, popycha go do sięgnięcia po koronę nawet za cenę morderstw. 9.tak, ponieważ w życiu głównego bohatera bardzo
dokładnie realizuje się to, co przewidziały wiedźmy. 10.narodziny Macduffa przez cesarske cięcie. Żołnierze Malcolma w przebraniu z liści i gałęzi. 11.Makbetowi
zwidują się zjawy, cierpi na manię prześladowczą. Lady Makbet śni koszmary, lunatykuje, próbuje zetrzeć z dłoni niewidzialne plamy krwi. Zad.12. 1. Tragedia. 2.
Dionizje. 3. Dytyramb. 4. Tespis. 5. Chór. 6. Ewolucja. 7. Katharsis. 8. Arystofanes. 9. Dialog. 10. Decorum. 11. Konflikt. 12. Żywioł 13. Hybris. 14. Trzech jedności
15. Konkurs. 16. Ironia 17. Święto 18. Ajschylos. 19. Stasimon. HASŁO: Teatr w starożytności.
zad.2 1. Czy to czarownice podsunęły Makbetowi pomysł zabicia Dunkana ? Czy to one są winne klęski Makbeta ? Czy są z charakteru podobne do Lady Makbet ? 2.
Ponieważ Szekspir nie chciał , aby poczucie zagrożenia zostało zlokalizowane tylko w postaciach trzech czarownic. 3. W czym tkwi siła geniuszu Szekspira? W
odpowiedzi zacytuj autora tekstu-„Genialność sztuki wynika wprost z siły tej sugestii, dzięki której publiczność nigdy się z wiedźmami nie upora, albowiem
najintensywniej obecne są właśnie wtedy, kiedy ich nie widać, gdy stają się częścią codzienności”. 4. Gdy się czegoś obawiamy , boimy to wtedy każdy dla nas jest jak
czarownice. 5. Zasada ta polega na tym ,że Szekspir wprowadza do swoich utworów postacie i elementy niezrozumiałe, niesamowite, nieokreślone. 6. zasada
nieprzejrzystości ( cały tetr szekspirowski to wiele niejasności i łączenie świata rzeczywistego z fantastycznym). zad.3 jak jest?:Makbet jest spokojny-otrzymal za
posrednictwem wiedzm ,,swietne wrozby". kieruje sie racjami rozumu. Odrzuca watpliwosci:,,jakze by drzewa zmusili moi wrogowie do marszu przed siebie?". Jak byc
powinno?: Nie powinien ufac slowom czarownic, stosowac logicznej miary do przepowiedni. W tym momencie mogl jeszcze przyjrzec sie sobie krytycznie i przyznac
do bledow. Dlaczego nie jest tak, jak byc powinno?: zło, w ktorym tkwi od dawna, uspilo jego przenikliwosc i ostrosc widzenia. Czuje sie zbyt pewnie i lekcewazy
zagrozenie. Traci czujnosc w nowej dla siebie sytuacji-nie jest juz prawym rycerzem Duncana decydujacym sie na zabojstwo krola, ale czlowiekiem nieograniczonej
wladzy, tyranem, ktory krok po kroku pozbywa sie swoich przeciwnikow. Wnioski:spełniły sie slowa hekate mowiace o tym, ze najwiekszym zagrozeniem dla
smiertelnika jest jego pycha. Makbeta zgubila wiara we wlasna potege, w nieograniczona moc. zad.4 KRZYŻÓWKA 1. Tragedia. 2. Dionizje. 3. Dytyramb. 4. Tespis.
5. Chór. 6. Ewolucja. 7. Katharsis. 8. Arystofanes. 9. Dialog. 10. Decorum. 11. Konflikt. 12. Żywioł 13. Hybris. 14. Trzech jedności 15. Konkurs. 16. Ironia 17. Święto
18. Ajschylos. 19. Stasimon. HASŁO: Teatr w starożytności. zad.5 Tabela cech dramatów: Antyczny: 1. Uzależnienie bohatera od fatum, a nie od jego własnej psychiki.
2. ZROBIONE 3. ZROBIONE. 4. Koegzystencja dwóch światów: ludzi i bogów. 5. ZROBIONE. 6. Przyroda jest nieobecna 7. Ważna rola chóru- chór wprowadzał
aktorów, wchodził z nimi w dialog, oceniał postępowanie bohatera, pomagał w interpretacji sztuki. 8. Zrobione. 9.Niepodważalna zasada decorum-odpowiedniości
stylów 10. Zrobione. Szekspirowski: 1. ZROBIONE 2. Nowa budowa dramatu: podział na akty i sceny, rezygnacja z zapowiedzi: prologu i epilogu, pojawienie się
didaskaliów. 3. Zerwanie z zasadą trzech jedności: miejsca, czasu i akcji. 4. ZROBIONE. 5. Motorem akcji jest żądza władzy. 6. ZROBIONE 7. ZROBIONE 8.
Wprowadzenie scen zbiorowych. 9. ZROBIONE 10. Wprowadzenie postaci z ludu, nisko urodzonych.
GRUPA A 1.B, C, B 2. Zdobycie korony krolewskiej przepowiadają Makbetowi Wiedźmy. Makbet i Banquo spotykają je w lesie, gdy wracają po zwycięskiej bitwie. 3.
Duncan-król Szkocji, Makbet jest jego kuzynem, poddanym, jednym z najwierniejszych rycerzy, król darzy go ogromnym szacunkiem. Malcolm-syn Duncana,
nieslusznie oskarzony o zbrodnie, ktorą popełnił Makbet Zamierza ukarać królobójce. Banquo-generał, bliski przyajciel Makbeta. Macduff-szkocki dostojnik, od samego
początku wierzy, że został zabity przez syna, jest bardzo podejrzliwy wobec Makbeta. 4.nadawca-Lady Makbet, adresat-Makbet, Makbet jest słaby, nie potrafi działać
zdecydowanie, jest uczciwy, Makbet boi się, trzeba nim kierować. Korony. 5.Lady Makbet-popełnia samobójstwo, Banquo-Makbet zleca jego zamordowanie, Duncan-
zostaje zamordowany przez Makbeta, kiedy gości w jego zamku. 6. F,P,F,F 7.Porządek realistyczny-uczta w zamku Makbeta, wojna, zabicie króla Duncana. Porządek
fantastyczny-Wiedźmy, Duch Banqua zakrwawiony sztylet, który ukazuje się Makbetowi przed zabiciem króla Duncana. 8.Okrutna, obłudna, bezwzględna,
konsekwentna, ambitna, zdecydowana, inteligentna. Okrutna-nie waha się mordować, namawia męża do zabicia króla Duncana i uczestniczy w tym mordzie. Ambitna-
chce, by jej mąż osiągnął wyższe stanowisko niż ma, popycha go do sięgnięcia po koronę nawet za cenę morderstw. 9.tak, ponieważ w życiu głównego bohatera bardzo
dokładnie realizuje się to, co przewidziały wiedźmy. 10.narodziny Macduffa przez cesarske cięcie. Żołnierze Malcolma w przebraniu z liści i gałęzi. 11.Makbetowi
zwidują się zjawy, cierpi na manię prześladowczą. Lady Makbet śni koszmary, lunatykuje, próbuje zetrzeć z dłoni niewidzialne plamy krwi. Zad.12. 1. Tragedia. 2.
Dionizje. 3. Dytyramb. 4. Tespis. 5. Chór. 6. Ewolucja. 7. Katharsis. 8. Arystofanes. 9. Dialog. 10. Decorum. 11. Konflikt. 12. Żywioł 13. Hybris. 14. Trzech jedności
15. Konkurs. 16. Ironia 17. Święto 18. Ajschylos. 19. Stasimon. HASŁO: Teatr w starożytności.
zad.2 1. Czy to czarownice podsunęły Makbetowi pomysł zabicia Dunkana ? Czy to one są winne klęski Makbeta ? Czy są z charakteru podobne do Lady Makbet ? 2.
Ponieważ Szekspir nie chciał , aby poczucie zagrożenia zostało zlokalizowane tylko w postaciach trzech czarownic. 3. W czym tkwi siła geniuszu Szekspira? W
odpowiedzi zacytuj autora tekstu-„Genialność sztuki wynika wprost z siły tej sugestii, dzięki której publiczność nigdy się z wiedźmami nie upora, albowiem
najintensywniej obecne są właśnie wtedy, kiedy ich nie widać, gdy stają się częścią codzienności”. 4. Gdy się czegoś obawiamy , boimy to wtedy każdy dla nas jest jak
czarownice. 5. Zasada ta polega na tym ,że Szekspir wprowadza do swoich utworów postacie i elementy niezrozumiałe, niesamowite, nieokreślone. 6. zasada
nieprzejrzystości ( cały tetr szekspirowski to wiele niejasności i łączenie świata rzeczywistego z fantastycznym). zad.3 jak jest?:Makbet jest spokojny-otrzymal za
posrednictwem wiedzm ,,swietne wrozby". kieruje sie racjami rozumu. Odrzuca watpliwosci:,,jakze by drzewa zmusili moi wrogowie do marszu przed siebie?". Jak byc
powinno?: Nie powinien ufac slowom czarownic, stosowac logicznej miary do przepowiedni. W tym momencie mogl jeszcze przyjrzec sie sobie krytycznie i przyznac
do bledow. Dlaczego nie jest tak, jak byc powinno?: zło, w ktorym tkwi od dawna, uspilo jego przenikliwosc i ostrosc widzenia. Czuje sie zbyt pewnie i lekcewazy
zagrozenie. Traci czujnosc w nowej dla siebie sytuacji-nie jest juz prawym rycerzem Duncana decydujacym sie na zabojstwo krola, ale czlowiekiem nieograniczonej
wladzy, tyranem, ktory krok po kroku pozbywa sie swoich przeciwnikow. Wnioski:spełniły sie slowa hekate mowiace o tym, ze najwiekszym zagrozeniem dla
smiertelnika jest jego pycha. Makbeta zgubila wiara we wlasna potege, w nieograniczona moc. zad.4 KRZYŻÓWKA 1. Tragedia. 2. Dionizje. 3. Dytyramb. 4. Tespis.
5. Chór. 6. Ewolucja. 7. Katharsis. 8. Arystofanes. 9. Dialog. 10. Decorum. 11. Konflikt. 12. Żywioł 13. Hybris. 14. Trzech jedności 15. Konkurs. 16. Ironia 17. Święto
18. Ajschylos. 19. Stasimon. HASŁO: Teatr w starożytności. zad.5 Tabela cech dramatów: Antyczny: 1. Uzależnienie bohatera od fatum, a nie od jego własnej psychiki.
2. ZROBIONE 3. ZROBIONE. 4. Koegzystencja dwóch światów: ludzi i bogów. 5. ZROBIONE. 6. Przyroda jest nieobecna 7. Ważna rola chóru- chór wprowadzał
aktorów, wchodził z nimi w dialog, oceniał postępowanie bohatera, pomagał w interpretacji sztuki. 8. Zrobione. 9.Niepodważalna zasada decorum-odpowiedniości
stylów 10. Zrobione. Szekspirowski: 1. ZROBIONE 2. Nowa budowa dramatu: podział na akty i sceny, rezygnacja z zapowiedzi: prologu i epilogu, pojawienie się
didaskaliów. 3. Zerwanie z zasadą trzech jedności: miejsca, czasu i akcji. 4. ZROBIONE. 5. Motorem akcji jest żądza władzy. 6. ZROBIONE 7. ZROBIONE 8.
Wprowadzenie scen zbiorowych. 9. ZROBIONE 10. Wprowadzenie postaci z ludu, nisko urodzonych.
zad.2 1. Czy to czarownice podsunęły Makbetowi pomysł zabicia Dunkana ? Czy to one są winne klęski Makbeta ? Czy są z charakteru podobne do Lady Makbet ? 2.
Ponieważ Szekspir nie chciał , aby poczucie zagrożenia zostało zlokalizowane tylko w postaciach trzech czarownic. 3. W czym tkwi siła geniuszu Szekspira? W
odpowiedzi zacytuj autora tekstu-„Genialność sztuki wynika wprost z siły tej sugestii, dzięki której publiczność nigdy się z wiedźmami nie upora, albowiem
najintensywniej obecne są właśnie wtedy, kiedy ich nie widać, gdy stają się częścią codzienności”. 4. Gdy się czegoś obawiamy , boimy to wtedy każdy dla nas jest jak
czarownice. 5. Zasada ta polega na tym ,że Szekspir wprowadza do swoich utworów postacie i elementy niezrozumiałe, niesamowite, nieokreślone. 6. zasada
nieprzejrzystości ( cały tetr szekspirowski to wiele niejasności i łączenie świata rzeczywistego z fantastycznym). zad.3 jak jest?:Makbet jest spokojny-otrzymal za
posrednictwem wiedzm ,,swietne wrozby". kieruje sie racjami rozumu. Odrzuca watpliwosci:,,jakze by drzewa zmusili moi wrogowie do marszu przed siebie?". Jak byc
powinno?: Nie powinien ufac slowom czarownic, stosowac logicznej miary do przepowiedni. W tym momencie mogl jeszcze przyjrzec sie sobie krytycznie i przyznac
do bledow. Dlaczego nie jest tak, jak byc powinno?: zło, w ktorym tkwi od dawna, uspilo jego przenikliwosc i ostrosc widzenia. Czuje sie zbyt pewnie i lekcewazy
zagrozenie. Traci czujnosc w nowej dla siebie sytuacji-nie jest juz prawym rycerzem Duncana decydujacym sie na zabojstwo krola, ale czlowiekiem nieograniczonej
wladzy, tyranem, ktory krok po kroku pozbywa sie swoich przeciwnikow. Wnioski:spełniły sie slowa hekate mowiace o tym, ze najwiekszym zagrozeniem dla
smiertelnika jest jego pycha. Makbeta zgubila wiara we wlasna potege, w nieograniczona moc. zad.4 KRZYŻÓWKA 1. Tragedia. 2. Dionizje. 3. Dytyramb. 4. Tespis.
5. Chór. 6. Ewolucja. 7. Katharsis. 8. Arystofanes. 9. Dialog. 10. Decorum. 11. Konflikt. 12. Żywioł 13. Hybris. 14. Trzech jedności 15. Konkurs. 16. Ironia 17. Święto
18. Ajschylos. 19. Stasimon. HASŁO: Teatr w starożytności. zad.5 Tabela cech dramatów: Antyczny: 1. Uzależnienie bohatera od fatum, a nie od jego własnej psychiki.
2. ZROBIONE 3. ZROBIONE. 4. Koegzystencja dwóch światów: ludzi i bogów. 5. ZROBIONE. 6. Przyroda jest nieobecna 7. Ważna rola chóru- chór wprowadzał
aktorów, wchodził z nimi w dialog, oceniał postępowanie bohatera, pomagał w interpretacji sztuki. 8. Zrobione. 9.Niepodważalna zasada decorum-odpowiedniości
stylów 10. Zrobione. Szekspirowski: 1. ZROBIONE 2. Nowa budowa dramatu: podział na akty i sceny, rezygnacja z zapowiedzi: prologu i epilogu, pojawienie się
didaskaliów. 3. Zerwanie z zasadą trzech jedności: miejsca, czasu i akcji. 4. ZROBIONE. 5. Motorem akcji jest żądza władzy. 6. ZROBIONE 7. ZROBIONE 8.
Wprowadzenie scen zbiorowych. 9. ZROBIONE 10. Wprowadzenie postaci z ludu, nisko urodzonych.
sztylet, który ukazuje się Makbetowi przed zabiciem króla Duncana. 3.Okrutna, obłudna, bezwzględna, konsekwentna, ambitna, zdecydowana, inteligentna. Okrutna-
nie waha się mordować, namawia męża do zabicia króla Duncana i uczestniczy w tym mordzie. Ambitna-chce, by jej mąż osiągnął wyższe stanowisko niż ma, popycha
go do sięgnięcia po koronę nawet za cenę morderstw. 4.A, D, C 5. Zdobycie korony krolewskiej przepowiadają Makbetowi Wiedźmy. Makbet i Banquo spotykają je w
lesie, gdy wracają po zwycięskiej bitwie. 6. Duncan-król Szkocji, Makbet jest jego kuzynem, poddanym, jednym z najwierniejszych rycerzy, król darzy go ogromnym
szacunkiem. Malcolm-syn Duncana, nieslusznie oskarzony o zbrodnie, ktorą popełnił Makbet Zamierza ukarać królobójce. Banquo-generał, bliski przyajciel Makbeta.
Macduff-szkocki dostojnik, od samego początku wierzy, że został zabity przez syna, jest bardzo podejrzliwy wobec Makbeta. 7.Lady Makbet-popełnia samobójstwo,
Banquo-Makbet zleca jego zamordowanie, Duncan-zostaje zamordowany przez Makbeta, kiedy gości w jego zamku. 8.słowa wypowiada Lady Makbet do Makbeta.
Makbet jest słaby, nie potrafi działać zdecydowanie, jest uczciwy, Makbet boi się, trzeba nim kierować. Korony. 9.narodziny Macduffa przez cesarske cięcie. Żołnierze
Malcolma w przebraniu z liści i gałęzi. 10.Makbetowi zwidują się zjawy, cierpi na manię prześladowczą. Lady Makbet śni koszmary, lunatykuje, próbuje zetrzeć z dłoni
niewidzialne plamy krwi. 11.tak, ponieważ w życiu głównego bohatera bardzo dokładnie realizuje się to, co przewidziały wiedźmy. Zad.12. 1. Tragedia. 2. Dionizje. 3.
Dytyramb. 4. Tespis. 5. Chór. 6. Ewolucja. 7. Katharsis. 8. Arystofanes. 9. Dialog. 10. Decorum. 11. Konflikt. 12. Żywioł 13. Hybris. 14. Trzech jedności 15. Konkurs.
16. Ironia 17. Święto 18. Ajschylos. 19. Stasimon. HASŁO: Teatr w starożytności.
zad. 6 Budynek: Była to wolno stojąca budowla na planie wielokąta. W jej centrum znajdował się niezadaszony dziedziniec z rozległą sceną przylegającą do jednej ze
ścian. Nad całym budynkiem górowała wieża zdobiona godłem teatru, z której trębacz oznajmiał początek przedstawienia. Widownia: widzowie otaczali scenę jak
estradę z trzech stron. Loże dla zamożniejszych widzów mieściły się w podcieniach na dwóch lub trzech piętrach galerii biegnących wokół dziedzińca. Pospólstwo
gromadziło się na niezadaszonym dziedzińcu. Widzowie nie tyle oglądali przedstawienie, ile stawali się jego uczestnikami i współtwórcami. Scena: Przestrzeń sceniczna
była trójdzielna oprócz wysuniętej platformy obejmowała też scenę tylną i górną. Scene tylną tworzyła przestrzeń umieszczona w głębi platformy, pod dachem
podtrzymywanym przez kolumny, a także zasłonięte małą kurtyną pomieszczenie z garderobami aktorów, maszynownią i maga- zynem. Scena górna obejmowała
przedłużenie pierwszego piętra galerii, tworzące rodzaj balkonu. Dekoracje: Teatr elżbietański cechował się umownością. Nie stosowano w zasadzie dekoracji,
zastępując je napisami (np. w pałacu") lub informacją zawartą w dialogach. Czasem tylną ścianę sceny ozdabiano gobelinami. Za to kosztowne były kostiumy. Aktorzy:
W epoce Shakespeare's nie prowadziło się, głównie ze względu na brak czasu, prób zbiorowych, a aktorzy otrzymywali jedynie tekst własnych ról. Dlatego kluczowe
sceny jego dramatów rozgrywają się zaledwie między dwoma, co najwyżej trzema postaciami lub odgrywane są przez jedną postać. dominującą nad zatłoczoną sceną.
Role kobiece odgrywali młodzi mężczyźni lub chłopcy". zad. 7 Styl artystyczny i jego funkcje:Jeden ze stylów literackich występujący najczęściej w literaturze pięknej.
Występują w nim środki językowe, odpowiadające akurat panującej epoce takie jak: onomatopeja, metafory, epitety, porównania, rym i rytm. Konwencja
stylistyczne:wszystko, co spotykamy w utworach literackich; postacie zdarzenia, miejsca, wypowiedzi - określa się jako świat przedstawiony, a on moze być ukazany w
utworze w rozmaity sposób, czyli w różnych konwencjach. Styl indywidualny: Charakterystyczny dla danego autora zespół środków językowo- stylistycznych
stosowany w jego dziełach, zależny od cech indywidualnych pisarza. Termin ten odnosi się też do stylu utworów. Rozwijany świadomie dla uzyskania oryginalności
dzieł. Styl typowy to styl charakterystyczny dla danej grupy osób, np.:styl epoki (styl poetów doby romantyzmu), styl gatunku literackiego (styl hymnu, bajki), styl
funkcjonalny (charakterystyczny dla określonego celu wypowiedzi).
GRUPA B 1. F,P,F,F 2.Porządek realistyczny-uczta w zamku Makbeta, wojna, zabicie króla Duncana. Porządek fantastyczny-Wiedźmy, Duch Banqua zakrwawiony
sztylet, który ukazuje się Makbetowi przed zabiciem króla Duncana. 3.Okrutna, obłudna, bezwzględna, konsekwentna, ambitna, zdecydowana, inteligentna. Okrutna-
nie waha się mordować, namawia męża do zabicia króla Duncana i uczestniczy w tym mordzie. Ambitna-chce, by jej mąż osiągnął wyższe stanowisko niż ma, popycha
go do sięgnięcia po koronę nawet za cenę morderstw. 4.A, D, C 5. Zdobycie korony krolewskiej przepowiadają Makbetowi Wiedźmy. Makbet i Banquo spotykają je w
lesie, gdy wracają po zwycięskiej bitwie. 6. Duncan-król Szkocji, Makbet jest jego kuzynem, poddanym, jednym z najwierniejszych rycerzy, król darzy go ogromnym
szacunkiem. Malcolm-syn Duncana, nieslusznie oskarzony o zbrodnie, ktorą popełnił Makbet Zamierza ukarać królobójce. Banquo-generał, bliski przyajciel Makbeta.
Macduff-szkocki dostojnik, od samego początku wierzy, że został zabity przez syna, jest bardzo podejrzliwy wobec Makbeta. 7.Lady Makbet-popełnia samobójstwo,
Banquo-Makbet zleca jego zamordowanie, Duncan-zostaje zamordowany przez Makbeta, kiedy gości w jego zamku. 8.słowa wypowiada Lady Makbet do Makbeta.
Makbet jest słaby, nie potrafi działać zdecydowanie, jest uczciwy, Makbet boi się, trzeba nim kierować. Korony. 9.narodziny Macduffa przez cesarske cięcie. Żołnierze
Malcolma w przebraniu z liści i gałęzi. 10.Makbetowi zwidują się zjawy, cierpi na manię prześladowczą. Lady Makbet śni koszmary, lunatykuje, próbuje zetrzeć z dłoni
niewidzialne plamy krwi. 11.tak, ponieważ w życiu głównego bohatera bardzo dokładnie realizuje się to, co przewidziały wiedźmy. Zad.12. 1. Tragedia. 2. Dionizje. 3.
Dytyramb. 4. Tespis. 5. Chór. 6. Ewolucja. 7. Katharsis. 8. Arystofanes. 9. Dialog. 10. Decorum. 11. Konflikt. 12. Żywioł 13. Hybris. 14. Trzech jedności 15. Konkurs.
16. Ironia 17. Święto 18. Ajschylos. 19. Stasimon. HASŁO: Teatr w starożytności.
zad. 6 Budynek: Była to wolno stojąca budowla na planie wielokąta. W jej centrum znajdował się niezadaszony dziedziniec z rozległą sceną przylegającą do jednej ze
ścian. Nad całym budynkiem górowała wieża zdobiona godłem teatru, z której trębacz oznajmiał początek przedstawienia. Widownia: widzowie otaczali scenę jak
estradę z trzech stron. Loże dla zamożniejszych widzów mieściły się w podcieniach na dwóch lub trzech piętrach galerii biegnących wokół dziedzińca. Pospólstwo
gromadziło się na niezadaszonym dziedzińcu. Widzowie nie tyle oglądali przedstawienie, ile stawali się jego uczestnikami i współtwórcami. Scena: Przestrzeń sceniczna
była trójdzielna oprócz wysuniętej platformy obejmowała też scenę tylną i górną. Scene tylną tworzyła przestrzeń umieszczona w głębi platformy, pod dachem
podtrzymywanym przez kolumny, a także zasłonięte małą kurtyną pomieszczenie z garderobami aktorów, maszynownią i maga- zynem. Scena górna obejmowała
przedłużenie pierwszego piętra galerii, tworzące rodzaj balkonu. Dekoracje: Teatr elżbietański cechował się umownością. Nie stosowano w zasadzie dekoracji,
zastępując je napisami (np. w pałacu") lub informacją zawartą w dialogach. Czasem tylną ścianę sceny ozdabiano gobelinami. Za to kosztowne były kostiumy. Aktorzy:
W epoce Shakespeare's nie prowadziło się, głównie ze względu na brak czasu, prób zbiorowych, a aktorzy otrzymywali jedynie tekst własnych ról. Dlatego kluczowe
sceny jego dramatów rozgrywają się zaledwie między dwoma, co najwyżej trzema postaciami lub odgrywane są przez jedną postać. dominującą nad zatłoczoną sceną.
Role kobiece odgrywali młodzi mężczyźni lub chłopcy". zad. 7 Styl artystyczny i jego funkcje:Jeden ze stylów literackich występujący najczęściej w literaturze pięknej.
Występują w nim środki językowe, odpowiadające akurat panującej epoce takie jak: onomatopeja, metafory, epitety, porównania, rym i rytm. Konwencja
stylistyczne:wszystko, co spotykamy w utworach literackich; postacie zdarzenia, miejsca, wypowiedzi - określa się jako świat przedstawiony, a on moze być ukazany w
utworze w rozmaity sposób, czyli w różnych konwencjach. Styl indywidualny: Charakterystyczny dla danego autora zespół środków językowo- stylistycznych
stosowany w jego dziełach, zależny od cech indywidualnych pisarza. Termin ten odnosi się też do stylu utworów. Rozwijany świadomie dla uzyskania oryginalności
dzieł. Styl typowy to styl charakterystyczny dla danej grupy osób, np.:styl epoki (styl poetów doby romantyzmu), styl gatunku literackiego (styl hymnu, bajki), styl
funkcjonalny (charakterystyczny dla określonego celu wypowiedzi).
zad. 6 Budynek: Była to wolno stojąca budowla na planie wielokąta. W jej centrum znajdował się niezadaszony dziedziniec z rozległą sceną przylegającą do jednej ze
ścian. Nad całym budynkiem górowała wieża zdobiona godłem teatru, z której trębacz oznajmiał początek przedstawienia. Widownia: widzowie otaczali scenę jak
estradę z trzech stron. Loże dla zamożniejszych widzów mieściły się w podcieniach na dwóch lub trzech piętrach galerii biegnących wokół dziedzińca. Pospólstwo
gromadziło się na niezadaszonym dziedzińcu. Widzowie nie tyle oglądali przedstawienie, ile stawali się jego uczestnikami i współtwórcami. Scena: Przestrzeń sceniczna
była trójdzielna oprócz wysuniętej platformy obejmowała też scenę tylną i górną. Scene tylną tworzyła przestrzeń umieszczona w głębi platformy, pod dachem
podtrzymywanym przez kolumny, a także zasłonięte małą kurtyną pomieszczenie z garderobami aktorów, maszynownią i maga- zynem. Scena górna obejmowała
przedłużenie pierwszego piętra galerii, tworzące rodzaj balkonu. Dekoracje: Teatr elżbietański cechował się umownością. Nie stosowano w zasadzie dekoracji,
zastępując je napisami (np. w pałacu") lub informacją zawartą w dialogach. Czasem tylną ścianę sceny ozdabiano gobelinami. Za to kosztowne były kostiumy. Aktorzy:
W epoce Shakespeare's nie prowadziło się, głównie ze względu na brak czasu, prób zbiorowych, a aktorzy otrzymywali jedynie tekst własnych ról. Dlatego kluczowe
sceny jego dramatów rozgrywają się zaledwie między dwoma, co najwyżej trzema postaciami lub odgrywane są przez jedną postać. dominującą nad zatłoczoną sceną.
Role kobiece odgrywali młodzi mężczyźni lub chłopcy". zad. 7 Styl artystyczny i jego funkcje:Jeden ze stylów literackich występujący najczęściej w literaturze pięknej.
Występują w nim środki językowe, odpowiadające akurat panującej epoce takie jak: onomatopeja, metafory, epitety, porównania, rym i rytm. Konwencja
stylistyczne:wszystko, co spotykamy w utworach literackich; postacie zdarzenia, miejsca, wypowiedzi - określa się jako świat przedstawiony, a on moze być ukazany w
utworze w rozmaity sposób, czyli w różnych konwencjach. Styl indywidualny: Charakterystyczny dla danego autora zespół środków językowo- stylistycznych
stosowany w jego dziełach, zależny od cech indywidualnych pisarza. Termin ten odnosi się też do stylu utworów. Rozwijany świadomie dla uzyskania oryginalności
dzieł. Styl typowy to styl charakterystyczny dla danej grupy osób, np.:styl epoki (styl poetów doby romantyzmu), styl gatunku literackiego (styl hymnu, bajki), styl
funkcjonalny (charakterystyczny dla określonego celu wypowiedzi).